การอ่านร้อยแก้ว

การอ่านออกเสยี ง บทรอ้ ยแกว้ ช้นั ประถมศึกษาปที ่ี ๕ วิชาภาษาไทย ท๑๕๑๐๑

กำรอ่ำนออกเสียง บทร้อยแก้ว บทร้อยแก้ว คือ ถ้อยคำที่เรียบเรียงข้ึนอย่ำง ไพเรำะ สละสลวย ได้ใจควำม เช่น เรียงควำม ข่ำว สำรคดี บทควำม

หลักกำรอำ่ นออกเสยี งบทรอ้ ยแก้ว ๑. เตรยี มกำรอ่ำน ดังน้ี ๑.๑ อ่ำนสำรวจเร่ือง เพ่อื หำคำยำกที่ยังอ่ำนไม่ได้ ๑.๒ ตรวจสอบกำรอำ่ นคำยำกทไี่ ม่แน่ใจจำกพจนำนกุ รม ๑.๓ พิจำรณำประเภทของเร่ืองท่อี ่ำน เพ่อื อำ่ นให้ถกู ตอ้ งตำมลักษณะของเร่ืองนัน้ ๆ ๒. อำ่ นออกเสียงคำใหถ้ ูกตอ้ งตำมอักขรวิธี โดยเฉพำะตวั ร, ลและคำควบกล้ำ ๓. อ่ำนเว้นวรรคตอนให้ถูกตอ้ ง ๔. อำ่ นออกเสียงให้สอดคล้องกับเน้ือเร่อื ง ๕. อำ่ นเสยี งชดั เจน ดงั พอประมำณ ดว้ ยน้ำเสยี งน่ำฟัง

ตวั อยำ่ ง บทร้อยแก้ว สำนวน ชุบมือเปิบ สำนวนน้ีมำจำกกำรกินข้ำว สมัยก่อนเรำกินด้วยมือ เวลำจะกิน เรำเอำ มือลงชุบน้ำให้เปียกเสียก่อนเป็นกำรล้ำงมือ และเม็ดข้ำวสุกจะได้ไม่ติดมือ นุงนังด้วย แล้วจึงเปิบข้ำว \"เปิบ\" แปลว่ำเอำข้ำวเข้ำปำก ตอนทำครัวหรือ ทำอำหำรตำมปกติต้องช่วยกันทำ เช่นติดไฟ ขูดมะพร้ำว ตำน้ ำพริก ฯลฯ ใครไม่ช่วยทำแต่พอถึงเวลำกินก็เข้ำมำกิน คือเวลำทำไม่ทำ เวลำกินกิน เป็นกำรรมู้ ำก

ตัวอย่ำง บทร้อยแก้ว สำนวน ชุบมอื เปิบ สำนวนน้ีมำจำกกำรกินข้ำว สมัยก่อนเรำกินด้วยมือ เวลำจะกิน เรำเอำมือลงชุบน้ ำ ให้เปียกเสียก่อนเป็นกำรล้ำงมือ และเม็ดข้ำวสุกจะได้ไม่ติดมือนุงนังด้วย แล้วจึงเปิบข้ำว \"เปิบ\" แปลว่ำเอำข้ำวเข้ำปำก ตอนทำครัวหรือทำอำหำรตำมปกติต้องช่วยกันทำ เช่น ติดไฟ ขูดมะพร้ำว ตำน้ ำพริก ฯลฯ ใครไม่ช่วยทำแต่พอถึงเวลำกินก็เข้ำมำกิน คือเวลำทำ ไม่ทำ เวลำกินกิน เป็นกำรรู้มำก เอำเปรียบเช่นนี้ เรียกกันว่ำ \"ชุบมือเปิบ\" คำ \"ซุบมือเปิบ\" เลยกลำยมำเป็นสำนวนว่ำคนท่ีถือโอกำส เข้ำฉวยเอำงำนท่ีเขำทำสำเร็จมำด้วยควำม ยำกลำบำกแลว้ น้นั มำเป็นประโยชนแ์ กต่ ัว โดยตนเองไม่ได้ทำอะไรมำก่อนเลย สำนวนไทยภำค ๒ ของ กำญจนำคพันธุ์

กำรอ่ำนออกเสยี ง คำท่ีใช้ ร ล กำรอ่ำนออกเสียงคำท่ีใช้ ร ล จะต้องออกเสียงให้ชัดเจน มิฉะน้ัน จะทำใหค้ วำมหมำยของคำเปลย่ี นไป เชน่ คำวำ่ รบ กบั ลบ รบ ก. สกู้ นั ตอ่ สูใ้ นทำงศกึ ลบ ก. ทำใหห้ ำยไปด้วยอำกำรเชด็ หรือ กำรอำ่ นคำทมี่ อี กั ษรควบ อกั ษรควบ คอื พยัญชนะที่ควบกบั ร ล ว และมีเสยี งกล้ำ (ออกเสยี งพร้อมกนั ) ประสมเสยี งสระเดยี วกัน แบ่งเป็น ๒ ประเภท คอื

กำรอ่ำนคำท่มี อี กั ษรควบ ๑. อักษรควบแท้ คือ พยัญชนะท่ีควบกับ ร ล ว ประสมด้วย สระเสยี งเดยี วกนั และออกเสยี งพรอ้ มกัน เชน่ ขรขุ ระ พลำด แคว เพรำะ แกลง้ กวำด ประกอบ คลำน ขดั ขวำง สงเครำะห์ กล้ำหำญ เกวยี น ประโยชน์ คลอ่ งแคลว่ ไขวค่ วำ้

กำรอ่ำนคำท่มี อี กั ษรควบ ๒. อกั ษรควบไม่แท้ คอื พยญั ชนะทมี่ ีตัว ร ควบอยดู่ ้วยแตไ่ ม่ออกเสยี ง ร หรือออกเสียงเป็นเสยี งอ่ืน เช่น จรงิ อำ่ นวำ่ จงิ (จร เป็นอักษรควบไม่แท้ ร ไมอ่ อกเสียง) สรำ้ ง อ่ำนว่ำ สำ้ ง (สร เป็นอกั ษรควบไมแ่ ท้ ร ไมอ่ อกเสยี ง) ไซร้ อำ่ นว่ำ ไซ้ (ซร เป็นอักษรควบไมแ่ ท้ ร ไม่ออกเสียง) เศร้ำ อำ่ นว่ำ เสำ้ (ศร เป็นอกั ษรควบไมแ่ ท้ ร ไมอ่ อกเสยี ง) ทรัพย์ อำ่ นว่ำ ซับ (ทร เป็นอักษรควบไม่แท้ ออกเสียงเป็นเสยี ง ช)

กำรอำ่ นคำที่มีอกั ษรนำ อักษรนำ คือ พยัญชนะต้น ๒ ตัวที่ประสมสระเดียวกัน บำงคำออกเสียงพยำงค์เดียว ได้แก่ คำที่ใช้ ห นำ และ อ นำ ย บำงคำออกเสียงพยำงค์ ได้แก่ คำที่มีอักษรสูงนำอักษรเด่ียว และคำทมี่ ีอกั ษรกลำงนำอักษรเดี่ยว พยำงค์แรกออกเสียง อะ ก่ึง เสยี ง พยำงคห์ ลังจะออกเสียงวรรณยุกต์ตำมพยัญชนะตวั หนำ้

กำรอำ่ นออกเสยี งคำประสม คำประสม คือ คำที่เกิดจำกกำรนำคำที่มีควำมหมำยตั้งแต่ ๒ คำ ข้นึ ไปมำรวมกนั เป็นคำใหม่ เชน่ ผี + เส้ือ เป็น ผีเส้ือ ลกู + เสือ เป็น ลูกเสอื ผำ้ + หม่ เป็น ผำ้ หม่ กำรอ่ำนออกเสียงคำประสม ต้องอ่ำนออกเสียงทีละคำ ไม่ลำก เสียงต่อเน่ืองกนั เช่น รถยนต์ อำ่ นวำ่ รด – ยน ชำวเขำ อ่ำนว่ำ ชำว - เขำ

กำรอำ่ นอักษรยอ่ และเคร่ืองหมำยวรรคตอน อักษรย่อ คือ คำที่ย่อให้สั้นลง โดยใช้เคร่ืองหมำย มหัพภำค () กำกับเพ่ือให้กำรติดต่อส่ือสำรรวดเร็วข้ึน กำร อำ่ นอักษรย่อตอ้ งอ่ำนคำเต็ม เชน่ ถ. อำ่ นว่ำ ถนน จ. อำ่ นว่ำ จังหวัด กม. อ่ำนว่ำ กโิ ลเมตร กสท. อ่ำนว่ำ กำรส่ือสำรแหง่ ประเทศไทย พ.ศ. อ่ำนวำ่ พุทธศักรำช เคร่ืองหมำยวรรคตอน คือ เคร่ืองหมำยที่ใช้สำหรับ เขียนกำกับข้อควำมต่ำง ๆ ทำให้ข้อควำมนั้นเด่นชัดข้ึน และอำ่ นได้ถกู ตอ้ งชดั เจน