prayer32

บทสวดมนต

การสวดมนต์ พระพุทธเจ้าทรงกล่าวไว้ว่า บุคคลจะหลุดพ้นจาก กเิ ลสไดด้ ว้ ยเหตุ ๕ ประการ คือ ๑. การฟงั ธรรม เชน่ ฟงั เทศน ์ ฟังปาฐกถาธรรม ๒. การแสดงธรรม คือ การให้ธรรมะแกผ่ อู้ น่ื ๓. การสาธยายธรรม คือ การท่องบ่น การสวดมนต์ ๔. ธรรมวจิ ยั คอื การใครค่ รวญ พนิ จิ พจิ ารณาธรรม ๕. การเจรญิ สมาธิภาวนา คือ การทำ�จิตให้สงบ การสวดมนต์ คือ การสวดพรรณนาพระคุณของ พระรัตนตรัย ว่าด้วยพุทธมนต์ต่างๆ ที่เป็นเรื่องราวใน พระสูตรบ้าง สวดเป็นพระปริตรเพื่อคุ้มครองป้องกันภัย อันตรายบา้ ง หรือสวดเป็นคาถาตา่ งๆ ดังทป่ี รากฏในพระ ไตรปฎิ กหรอื ทพ่ี ระโบราณาจารยแ์ ตง่ เพมิ่ เตมิ ในชนั้ หลงั กม็ ี ส�ำ หรบั ผทู้ ไี่ มร่ ภู้ าษาบาล ี หากจะฝกึ หดั สวดมนตแ์ ปล ดว้ ยกจ็ ะเขา้ ใจในความหมาย ท�ำ ใหไ้ ดป้ ญั ญาและความสงบ ครบถว้ น 1

2

บทสวดมนต์ 3

“นะโม ตสั สะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพทุ ธสั สะ นะโม ตัสสะ ภะคุวะโต อะระหะโต สมั มาสมั พุทธสั สะ นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สมั มาสมพทุ ธสั สะ” ขอนอบน้อมแด่ พระผู้มีพระภาค อรหันตสัมมาสมั พุทธเจา้ พระองค์น้ัน 4

พทุ ธัง สรณัง คัจฉามิฯ ขา้ พเจา้ ขอถงึ ซงึ่ พระพุทธเจา้ ว่าเปน็ สรณะ ทพ่ี ่งึ ที่อาศยั ฯ ธมั มงั สรณัง คจั ฉามฯิ ข้าพเจา้ ขอถงึ ซ่งึ พระธรรมเจ้า วา่ เปน็ สรณะ ท่พี งึ่ ทอ่ี าศัยฯ สงั ฆงั สรณงั คัจฉามฯิ ข้าพเจา้ ขอถงึ ซ่งึ พระสงฆเ์ จ้า วา่ เปน็ สรณะ ท่ีพง่ึ ที่อาศยั ฯ 5

ทตุ ิยมั ปิ พทุ ธงั สรณงั คัจฉามฯิ ขา้ พเจา้ ขอถงึ ซงึ่ พระพทุ ธเจา้ ว่าเปน็ สรณะ ทพี่ งึ่ ที่อาศยั แมค้ รง้ั ทส่ี องฯ ทตุ ยิ มั ปิ ธมั มงั สรณัง คจั ฉามิฯ ขา้ พจา้ ขอถึง ซง่ึ พระธรรมเจา้ ว่าเปน็ สรณะ ท่ีพง่ึ ท่อี าศัย แม้คร้ังทสี่ องฯ ทตุ ิยัมปิ สังฆงั สรณัง คจั ฉามฯิ ขา้ พเจ้า ขอถึง ซ่ึงพระสงฆเจา้ วา่ เป็นสรณะ ทพ่ี ง่ึ ที่อาศยั แมค้ ร้ังท่สี องฯ 6

ตะติยมั ปิ พุทธงั สรณงั คัจฉามิฯ ขา้ พเจ้า ขอถงึ ซ่งึ พระพทุ ธเจ้า วา่ เป็นสรณะ ทพี่ ง่ึ ท่อี าศยั แม้คร้ังท่ีสามฯ ตะติยัมปิ ธัมมัง สรณัง คจั ฉามฯิ ข้าพเจา้ ขอถึง ซ่งึ พระธรรมเจา้ ว่าเป็นสรณะ ทีพ่ งึ่ ทอ่ี าศัย แม้คร้ังทส่ี ามฯ ตะติยัมปิ สงั ฆัง สรณัง คจั ฉามฯิ ข้าพเจ้า ขอถึง ซ่งึ พระสงฆเจ้า วา่ เป็นสรณะ ที่พงึ่ ทอ่ี าศยั แม้คร้งั ท่สี ามฯ 7

๘

บทสวดสรรเสริญ พระพุทธคุณ พระธรรมคณุ พระสังฆคณุ 9

อิตปิ ิโส ภะคะวา อะระหัง สมั มา สมั พุทโธ วิชชาจะระณสัมปันโน สคุ ะโต โลกะวทิ ู อะนตุ ตะโร ปรุ ิสสะ ธัมมะสาระถิ สตั ถาเทวะ มะนสุ สานัง พุทโธ ภะคะวาติ 10

พระพุทธเจ้าเป็นผู้ไกลจากกิเลส เป็นผู้ตรัสรู้ชอบโดยพระองค์เอง เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยความรู้อันวิเศษ และความประพฤติชอบเป็นผู้ไปดี เปน็ ผรู้ โู้ ลกอยา่ งแจม่ แจง้ เปน็ ผสู้ ามารถ ฝึกผู้ควรฝึกได้อย่างไม่มีใครเสมอ เหมือนเป็นครูผู้สอนของเทวดาและ มนุษย์ทงั้ หลาย เปน็ ผรู้ ู้ ผูต้ ่ืน ผเู้ บกิ บานในธรรม เป็นผู้มีความสามารถ จำ�แนกธรรมสัง่ สอนสัตว์ 11

สวากขาโต ภะคะวะตา ธมั โม สนั ทฏิ ฐิโก อะกาลโิ ก เอหปิ สั สิโก โอปะนะยิโก ปจั จตั ตงั เวทติ พั โพ วญิ ญหู ิติ 12

พระธรรมคำ�สอนเป็นสิ่งที่พระ ผมู้ ีพระภาคเจา้ ตรัสไว้ดีแล้ว เป็นสง่ิ ที่ผู้ศึกษาและปฏิบัติตามพึงเห็นจริง ได้ด้วยตนเอง ไม่ต้องให้ผู้อื่นบอก หรอื ยนื ยันเป็นสิ่งทีป่ ฏิบัตไิ ด้จรงิ โดย ไม่จำ�กัดกาลเป็นส่ิงที่ควรชักชวนผู้อ่ืน ให้มาเห็นตามกัน เป็นสิ่งท่ีควรน้อม เข้ามาใส่ตัว และเป็นสิ่งท่ีผู้รู้พึงรู้ได้ เฉพาะตน ร้เู ผอ่ื คนอื่นไมไ่ ด้ 13

สปุ ะฏิปนั โน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ อุชปุ ะฏปิ ันโน ภะคะวะโต สาวะกะสงั โฆ ยะทิทัง จตั ตาริ ปุรสิ สะ ยคุ านิ อัฏฐะ ปรุ ิสะ ปคุ คะลา เอสะ ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ อาหเุ นยโย ปาหเุ นย โยทักขิเนยโย อญั ชะลิกะระนโี ย อะนุตตะรัง ปญุ ญักเขตตัง โลกัสสาติ 14

สงฆ์สาวกของผู้มีพระภาคเจ้า ผู้ปฏิบัติดี ผู้ปฏิบัติตรง ผู้ปฏิบัติ สมควร ผู้ปฏิบัติเพ่ือรู้จักธรรมอัน น�ำ ออกจากทกุ ขไ์ ดแ้ ลว้ ยอ่ มไดช้ อ่ื วา่ เปน็ อรยิ บคุ คล มโี สดาบนั สกทาคามี อนาคามี และอรหนั ต์ อันนับเปน็ สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้าอย่าง แท้จริงเป็นผู้สมควรแก่เครื่องสักกา ระท่ีเขานำ�มาบูชาหรือต้อนรับ เป็น ผคู้ วรรับทักษณิ าทาน เป็นผทู้ ่ีบคุ คล ทว่ั ไปควรประนมมอื ไหว้ เปน็ เนอ้ื นา บญุ ของโลกไม่มีนาบุญอื่นยิ่งไปกวา่ 15

16