นิทานอีสป เรื่อง กระต่ายตื่นตูม

นิทานอสี ป เร่ือง กระต่ายตน่ื ตูม

ณ ป่ าอนั แสนกว้างใหญ่ สัตว์นานาชนิดอาศัยอยู่ด้วยกนั อย่างสงบสุข และมกี ระต่ายตวั หนึ่งกาลงั นอนกลางวนั อยู่ใต้ต้นมะพร้าวอย่างเพลดิ เพลนิ ทนั ใดน้ันเองมีเสียงดงั สน่ัน หวนั่ ไหวจนทาให้กระต่ายตวั นีต้ นื่ ขนึ้ มาด้วยความตกใจ

\"เมอื่ กมี้ นั เสียงอะไรทาไมน่ากลวั จงั ต้องเกดิ แผ่นดินไหวหรือ ฟ้ าถล่มแน่ ๆ ต้องรีบไปบอกให้ทุกคนรู้ตัว เดย๋ี วจะหนีกนั ไม่ ทนั \" เมอ่ื กระต่ายตวั อนื่ ๆ เหน็ ว่ากระต่ายตวั นีว้ ง่ิ มาหน้าตา ตน่ื จงึ ตะโกนถาม \"เจ้าวงิ่ หนีอะไรมา ทาไมถงึ ได้รีบร้อน ขนาดน้ัน ? \" \"เมอ่ื กตี้ อนทข่ี ้านอนหลบั อยู่ใต้ต้นมะพร้าว ข้าได้ยนิ เสียง ฟ้ าถล่มกเ็ ลยรีบมาบอกทุกคน พวกเรารีบหนีกนั เถอะ ! \" เจ้ากระต่ายตน่ื ตูมรีบอธิบายให้ฝูงกระต่ายฟังด้วยเสียงสั่นเครือ

จากน้ันฝูงกระต่ายนับร้อยกร็ ีบวง่ิ ตามมนั ไปด้วย ความตน่ื กลวั พร้อมช่วยกนั ตะโกนตลอดทางว่า \"ฟ้ าถล่ม ! ฟ้ าถล่ม ! รีบหนีเร็วทุกคน’\"

เหล่าสัตว์ป่ านานาชนิดได้ยนิ เช่นน้ันกพ็ ากนั วง่ิ หนี ตามกระต่ายฝูงนีไ้ ป จนพบราชสีห์เจ้าป่ าเห็นสัตว์ วงิ่ มาดงั น้ัน จงึ ถามว่า \"พวกเจ้าวงิ่ หนีอะไรมา ทาไมถงึ ได้รีบร้อนกนั ขนาดนี\"้ \"ฟ้ าถล่มน่ะสิท่าน หากไม่รีบหนีพวกเราจะตายกนั หมด\" ช้างเอ่ย ขนึ้ มา

\"แล้วพวกเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าฟ้ าถล่ม ?\" ราชสีห์ถามกลบั ด้วยความสงสัย สัตว์ทุกตวั ต่างหนั ไปมองฝูงกระต่าย เพราะอยากรู้เร่ืองราวเช่นเดียวกบั ราชสีห์ \"กระต่ายตวั นีเ้ ล่าว่าได้ยนิ เสียงฟ้ าถล่ม\" กระต่ายตัวหนึ่งพูดขึน้ พร้อมชี้บอก \"เจ้าได้ยนิ อย่าง น้ันจริงหรือไม่\" ราชสีห์เอ่ยถาม \"ข้าได้ยนิ จริง ๆ นะท่าน ขณะทขี่ ้ากาลงั นอนพกั ผ่อนอย่ใู ต้ต้นมะพร้าว อยู่ ๆ กเ็ กดิ เสียงดงั สนั่นหวนั่ ไหวขนึ้ จนข้าตกใจรีบว่ิงมา บอกทุกคนให้รีบหนี\" กระต่ายพดู อธิบายเหตุการณ์ทุกอย่าง ด้วยความตนื่ เต้น

\"ไหนเจา้ ลองพาขา้ ไปดูหน่อยสิวา่ เจา้ ไดย้ นิ เสียง น้นั มาจากตรงไหน\" ราชสีห์ผกู้ ลา้ หาญเอ่ยข้ึนดว้ ย น้าเสียงที่เขม้ แขง็ เจา้ กระต่ายจึงรีบพาราชสีห์ไปดู บริเวณท่ีเกิดเสียงฟ้ าถล่ม \"ตรงใตต้ น้ มะพร้าวนน่ั ไงท่านที่ขา้ ไดย้ นิ เสียงฟ้ าถล่ม\" กระต่ายเอ่ยดว้ ย น้าเสียงหวาดกลวั เมื่อไดย้ นิ เช่นน้นั ราชสีห์กเ็ ดิน เขา้ ไปอยา่ งกลา้ หาญ แลว้ จึงใชเ้ ทา้ อนั แขง็ แรงเขยา่ ตน้ มนั พร้าวจนลูกมะพร้าวร่วงลงมาเสียงดงั

ใช่เสียงแบบนหี้ รือเปล่าทเ่ี จ้าได้ยนิ \" ราชสีห์เอ่ยถามเจ้ากระต่าย \"ใช่เลย ท่าน เสียงแบบนแี้ หละทข่ี ้าได้ยิน\" กระต่ายตอบพร้อมเกาหวั ตวั เองด้วย ความเขินอาย \"เสียงฟ้ าถล่มทเี่ จ้าได้ยนิ เป็ นเสียงของลูกมะพร้าวทตี่ ก กระทบพนื้ ยงั ไงล่ะ คราวหน้าคราวหลงั หากเกดิ เหตกุ ารณ์อะไรขนึ้ เจ้าควร หาสาเหตกุ ่อนว่าเสียงน้ันมาจากอะไร ไม่ควรโวยวาย ตนื่ ตูมจนทาให้คนอนื่ ตนื่ ตกใจตามไปด้วย\" ราชสีห์สอนกระต่ายด้วยความเป็ นห่วง \"ต่อไปข้า จะไม่ตน่ื ตูมแบบนีอ้ กี แล้ว\" กระต่ายพูดพร้อมก้มหน้าด้วยความรู้สึกผดิ จากน้ันราชสีห์จงึ นาความจริงกลบั มาบอกเหล่าสัตว์ท้งั หลาย และแยกย้าย กนั กลบั ไปยงั ถิน่ ทพ่ี กั เดมิ ของตวั เอง นทิ านเรื่องนีส้ อนให้รู้ว่า : เมอ่ื ต้องประสบกบั เหตุการณ์ทไี่ ม่คาดคดิ ควรมี สตติ รวจสอบความจริงให้ดเี สียก่อน อย่าตนื่ ตกใจจนทาให้เรื่องเลก็ กลายเป็ นเรื่องใหญ่