e-book-นิทานเซน

คำนำ สำรบญั ศาสนาต่างๆ บนโลกลว้ นแลว้ แต่ใช ้ เรอื่ ง หน้ำ การเล่าเรื่องเป รียบเปรยเพื่อเป็ นสื่อในการ ถ่ายทอดคาสอนของตวั เองไปสู่ผูค้ นทงั้ นัน้ ชวี ติ อนั ไรค้ ่ำ.................................1 มนั จะผ่ำนไป..................................3 ไม่ว่าคุณจะนับถือศาสนาพุทธหรอื ไม่ ฝึ กหนกั ..........................................5 ห รือ เ ป็ น ผู ้แ ส ว ง ห า ค ว า ม เ ป็ น ที่สุ ด ข อ ง จิต ไม่มใี ครขโมยพระจนั ทรไ์ ด…้ ….…7 วญิ ญาณ ถา้ คณุ พจิ ารณาเรอื่ งสนั้ เหล่านีด้ ว้ ยใจ เป็ นกลางและแยบคาย เรอื่ งสนั้ เหล่านีจ้ ะชว่ ยให ้ คุณเดินไปตามสิง่ ทคี่ ุณปรารถนาอย่างสนั ติสุข เลยทเี ดยี ว

สำรบญั (ตอ่ ) เรอื่ ง หน้ำ อกี ฝ่ั งหนึ่ง.....................................9 ไม่มใี ครรูต้ อนจบ.........................11 ไดเ้ วลำตำย…...............................13

ชวี ติ เมื่อมองดูพ่อซงึ่ แก่เฒ่าไม่สามารถทานา อนั ไดน้ ่งั ทรี่ ะเบยี งก็ไดแ้ ต่คดิ ว่า \"พ่อไม่มปี ระโยชนแ์ ลว้ \" ไร ้ \"พ่อไม่สามารถทาอะไรไดอ้ ีกแลว้ \" เมอื่ คิดดงั นีก้ ็ทา คำ่ ใหต้ วั เองไม่พอใจพ่อ เขาถงึ ไดส้ รา้ งโลงศพไมข้ นึ้ และ ลากโลงศพไปทีร่ ะเบียงทีพ่ ่อน่ังอยู่และบอกใหพ้ ่อไป ชาวนาแกค่ นนึงมอี ายุมากแลว้ ไม่สามารถ นอนในโลงนัน้ ทานาไดอ้ กี แลว้ วนั ๆ หนึ่งก็ไดแ้ ต่น่ังอยู่ทีร่ ะเบียงดู ลูกหลานทานาเทา่ นัน้ ลูกชายของชาวนาแก่คนนีก้ ็ พ่อทีช่ ราก็ไม่ไดพ้ ูดอะไร และก็ไดไ้ ปนอน ทานาไปแลว้ ก็หนั มามองพ่อที่ระเบียงอยู่เป็ นครง้ั ในโลงศพดว้ ยตวั เอง เมอื่ ลูกปิ ดฝาโลงก็ไดล้ ากโลงไป คราว ทหี่ นา้ ผาอนั สงู ชนั ทอี่ ยใู่ กลๆ้ นาของตวั เอง 1 เมือ่ ลูกชายจะดนั โลงศพของพ่อใหต้ กหนา้ ผาไป เขาก็ไดย้ นิ เสยี งเคาะจากในโลง เขาจงึ เปิ ดโลง ขนึ้ มา เขาเห็นพ่อผูแ้ ก่ชรานอนนิ่งอยู่ ผูเ้ ป็ นพ่อมอง ไปทลี่ ูกแลว้ พูดว่า \"พ่อรูว้ ่าเจา้ จะโยนพ่อลงหนา้ ผา แต่ก่อ นที่จ ะทาแ บบน้ั น พ่อ จะแ นะนา อะไ รเจ า้ อย่างนึง\" ลูกชายถามว่า \"พ่อจะแนะนาอะไรหรอื \" พ่อบอกว่า \"เจา้ โยนพ่อลงหนา้ ผาไปพ่อก็ไม่ว่าอะไร แตว่ า่ ขอใหเ้ ก็บโลงไมน้ ีไ้ ว ้ ลกู ของเจา้ ตอ้ งใชม้ นั \" 2

มนั \"แลว้ มนั ก็จะผ่านไป\" อาจารย ์ จะ กล่าวตามหลกั ความเป็ นจรงิ ผ่ำน ไป สปั ดาหต์ อ่ มา นกั เรยี นคนเดมิ เขา้ มาอาจารยแ์ ลว้ พูดว่า \"อาจารยค์ รบั นักเรยี นผูฝ้ ึ กสมาธทิ ่านหนึ่งเขา้ ไปหาอาจารยผ์ ูส้ อนสมาธิแลว้ กล่าว ว่า การทาสมาธขิ องผมมนั ดมี าก ผม \"อาจารย ์ การทาสมาธขิ องผมมนั แย่มาก รสู ้ กึ ตวั ดตี ลอดเวลา รสู ้ กึ สงบ มี เลย ผมฟ้ ุงซา่ นมาก ขาผมก็ปวด วนั ไหน ชวี ติ ชวี า มนั ชา่ งดเี หลอื เกนิ ครบั ขาไม่ปวดก็จะกลายเป็ นน่ังหลบั อาจารย ์ อาจารย“์ ครบั ผมทาไดไ้ ม่ดเี ลย\" \"แลว้ มนั ก็จะผ่านไป\" อาจารย ์ 3 กล่าวตามหลกั ความเป็ นจรงิ เชน่ เดมิ 4

ฝึ กหนกั อาจารยไ์ ดย้ ินดงั นั้นก็ตอบแบบไม่ใส่ใจ ไปว่า \"สิบปี \" เมื่อศิษยไ์ ดย้ ินดงั นั้นก็ตอบอย่าง ศษิ ยฝ์ ึ กกงั ฟูคนนึงเดินไปหาอาจารยข์ อง มุทะลุว่า \"แต่ผมตอ้ งการจะสาเรจ็ วิชาเร็วกว่าน้ัน เขาแลว้ พูดดว้ ยท่าทางและน้าเสียงจรงิ จงั ว่า \"ผมจะ ครบั อาจารย ์ ผมจะฝึ กใหห้ นัก ฝึ กทุกวัน ฝึ ก ทุ่มเทศึกษาเล่าเรยี นวิทยายุทธข์ องอาจารยอ์ ย่าง มากกว่าคนอนื่ ฝึ กถงึ วนั ละ 10 ชว่ั โมงถา้ มนั จะทา เต็มที่ ผมจะตอ้ งใชเ้ วลาสกั เทา่ ไรถงึ จะสาเรจ็ วชิ าจาก ใหส้ าเรจ็ วิชาเรว็ ขนึ้ ผมก็จะทา หากทาแบบนีแ้ ลว้ อาจารยไ์ ดค้ รบั \" ตอ้ งใชเ้ วลาเทา่ ไรผมถงึ จะฝึ กสาเรจ็ ครบั อาจารย\"์ 5 อาจารยห์ ยุดคิดไปครู่นึ งแลว้ ตอ บว่า \"ยสี่ บิ ปี \" 6

ไม่มใี คร ตอนนนั้ เรยี วกงั ไดก้ ลบั มายงั ขโมย กระท่อมพอดแี ละไดเ้ จอกบั ขโมยจงึ ไดก้ ลา่ วว่า \"ท่านน่าจะเดนิ ทางมาไกลเพอื่ มาเยยี่ มเยยี น พระจนั ทรไ์ ด้ เรา\" และกล่าวตอ่ ไปอกี ว่า \"และท่านก็ไม่ควร อาจารยเ์ ซนท่านนึงนามว่าเรยี ว กลบั ไปมอื เปล่า เอาเสอื้ ผา้ ของเราไปเสยี กงั อาศยั อยู่ทกี่ ระท่อมนอ้ ยอนั เรยี บง่าย ณ เชงิ เขา เย็นวนั หนึ่งขโมยไดข้ นึ้ มาหวงั จะยก ถอื ซะว่าเป็ นของขวญั \" เคา้ ทรพั ยส์ นิ ในกระท่อมหลงั นีแ้ ต่ปรากฏว่า ขโมยสบั สนมนึ งงกบั สงิ่ ทเี่ กดิ ขนึ้ ไม่มขี องมคี ่าใดใหข้ โมยเลย เขาหยบิ เสอื้ และเดนิ ออกไปอยา่ งงงๆ 7 เรยี วกงั ผูไ้ ม่มเี สอื้ ผา้ น่ังตวั เปลอื ย ปลา่ วมองดพู ระจนั ทรแ์ ลว้ พดู วา่ \"ชา่ งน่า สงสารนัก\" แลว้ ราพงึ วา่ \"ถา้ เป็ นไปไดข้ า้ อยากจะใหพ้ ระจนั ทรอ์ นั งดงามนีแ้ กเ่ ขา\" 8

อกี ฝ่ังหนึ่ง พอเมอื่ ตอนทเี่ ขาจะลม้ เลกิ ความตง้ั ใจที่ จะขา้ มแม่นา้ นีเ้ ขามองไปเห็นฤษที ่านหนึ่งอยู่อกี ฝ่ัง อกี ฝ่ังหนึ่ง หนึ่งของแม่น้า อุบาสกผูน้ ั้นตะโกนถามฤษีว่า ท่านผูเ้ จรญิ ท่านบอกขา้ ไดไ้ หมว่าขา้ จะขา้ ม แม่นา้ นีไ้ ปอกี ฝ่ังไดอ้ ย่างไร ฤ ษี คิด อ ยู่ ค รู่ห นึ่ ง ม อ งไ ป ที่แ ม่ น้ า แ ล ว้ ตะโกนตอบไปว่า เจา้ หนุ่ม เจา้ หนะอยู่อีกฝ่ังหนึ่ง อยแู่ ลว้ วนั หนึ่งอุบาสกหนุ่มไดเ้ ดนิ ทางมาถงึ รมิ แ ม่ น้ า อัน ก ว ้า งใ ห ญ่ ม อ ง แ ม่ น้ า น้ั น อ ย่ า งไ ร ้ ความหวงั ทจี่ ะขา้ มไปอีกฝ่ัง เขาเสยี เวลาครุน่ คิด หลายชว่ั โมงเพอื่ จะหาวธิ ขี า้ มแม่นา้ นี้

ไมม่ ใี ครรู ้ เมอื่ เขาหอ้ ยอยู่เงอื้ มผานน้ั ตอนจบ หนูสองตวั ออกมาจากรูบรเิ วณนั้นและ วนั หนึ่งชายคนหนึ่งเดนิ เขา้ ไปใน เรมิ่ ทจี่ ะกดั แทะเถาวลั ยท์ เี่ ขาเกาะอยู่ ป่ าดงดิบแลว้ พบกบั เสือรา้ ย เขาวิง่ หนีเสือ ทนั ใดนั้น เขาสงั เกตเห็นวา่ แต่ทว่าสุดทา้ ยก็ม าจนมุ มที่หน้าผาสูง เพอื่ ทเี่ อาชวี ติ รอด เขาจงึ ค่อยๆ ปี นลงจาก เถาวลั ยท์ เี่ คา้ เกาะอยมู่ ผี ลไมอ้ นั อวบอว้ น หนา้ ผาโดยอาศยั เถาวลั ยบ์ รเิ วณน้ัน ไต่ลง น่าทานอยู่ เคา้ จงึ เด็ดมนั ออกมาโยนเขา้ มาทเี่ งอื้ มผา ปาก ซงึ่ รสชาตขิ องมนั ชา่ งเลศิ เหลอื เกนิ 11 12

ได ้ อาจารยต์ อบว่า \"มันเป็ นธรรมชาติ\" เวลำ \"ทุกๆ อย่างไม่ว่าอยู่มานานเท่าไรก็ตามทีเมื่อถึง ตำย เวลาก็ตอ้ งเสอื่ มสลายตายจากไป\" อคิ ควิ ปรมาจารยเ์ ซน ผูท้ มี่ ปี ัญญา อิคคิวจึงเก็บเศษถ ว้ ยชาที่แตก ออ ก มาแลว้ พูดว่า \"ขา้ ว่าถว้ ยชาของท่านอาจารยถ์ ึง เฉียบแหลมตงั้ แต่วยั เด็ก อาจารยข์ องเขานนั้ มถี ว้ ย เวลาตายของมนั แลว้ ครบั \" ชาอนั ลา้ ค่าโบราณอยอู่ นั หนึ่ง อคิ ควิ ไดท้ าถว้ ยชา 14 นีแ้ ตกไปก็ไม่รจู ้ ะทาอย่างไรดี และก็ไดย้ นิ เสยี ง ฝี เทา้ อาจารยเ์ ดนิ มา เขาจงึ ซอ่ นเศษถว้ ยชาทแี่ ตก ไวด้ า้ นหลงั เมอื่ อาจารยเ์ ดนิ มาถงึ อคิ ควิ จงึ ไดเ้ อ่ย ถามอาจารยว์ ่า \"อาจารยค์ รบั ทาไมผูค้ นถงึ ตอ้ ง ตาย\" 13

บรรณานุกรม Gita Bless. (2563). 10 เร่ืองสั้น เซน สอนใจ. สบื คน้ จาก: https://supersoul.maggang.com/10-