นิทานอีสป กระต่ายกับเต่า

ณ ปาใหญแ หง หนง่ึ มกี ระตา ยตวั หนึง่ มน่ั ใจในความเร็วของฝเ ทาตวั เอง มาก และมักพูดโมโ ออวดวาไมมใี คร เทียบเทียมได จนวันหน่งึ เจา กระตาย ไดพบกับเตาทก่ี ําลงั เดินตวมเต้ยี มผาน มา เมือ่ เหน็ ดังนน้ั เจากระตา ยก็ หวั เราะเยาะและพูดลอ เลยี นวา \"นเ่ี จา เตา มัวแตเ ดนิ อดื อาดอยา งน้ี แลว เม่ือ ไรจะถงึ บานกันละเนย่ี ตอใหเจา เดิน นาํ หนาไปกอนครงึ่ วนั ขายงั ตามเจา ทันเลย\"

เจา เตาไดย ินดงั นน้ั ก็เกดิ อาการไมพอใจ เลยพูดตอบกลบั ไป วา \"ถงึ ขา จะเดนิ ชา แตข ากก็ ลบั ถงึ บา นทกุ วัน ถา อยางงนั้ เรามาลองว่งิ แขง กันมั้ยละ แลวขาจะเอาชนะเจา ใหด ู\" กระตา ยเหน็ วาเจาเตา ทาแขง อยางน้ัน ก็ตอบตกลงพรอ มกบั พดู ไป อยา งขํา ๆ วา \"ฮา ฮา ฮา โถ... เจา เตา เช่อื งชาอยา งเจานะ เหรอ จะมา ชนะกระตา ยทีร่ วดเรว็ อยางขาได ไม มีทางหรอก\"



เมือ่ ถงึ วนั แขงขนั เจา กระตา ยไดว ิ่ง ออกจากจดุ เร่มิ ตนไปดว ยความเร็ว เต็มฝเทา แซงหนา เจา เตา ไปไกล และเมือ่ หันหลงั กลบั ไปดกู ไ็ มเ ห็น แมแ ตเ งาของเจา เตา เลยคิดวา คง อกี นานกวาเจา เตา จะเดินมาถึง จงึ นกึ ในใจวา \"งน้ั ขา ของบี เอาแรงสกั หนอยดีกวา ยังไงก็ชนะอยแู ลว\" แลวไมน านเจา กระตา ยกเ็ ผลอหลบั ไป

สวนเจา เตา ก็ยังคงเดินตวมเตี้ยม ๆ อยา ง ไมเ หนด็ เหนอื่ ยยอ ทอ เดนิ มาเรอ่ื ย ๆ จน เกอื บจะถึงเสนชยั ทางดา นกระตายที่นอน อยแู ถวนัน้ กส็ ะดุงตน่ื ข้ึน เห็นรอยเทาเตา ที่ พนื้ ก็รบี วิ่งตามไป แตกไ็ มทนั เสยี แลว เพราะ เมือ่ เจา กระตา ยวิง่ มาถงึ เสนชยั กพ็ บวา เจา เตาท่ตี นเคยสบประมาทไวน ั้น ไดเ ดนิ เขา เสน ชัย เปนผชู นะในการแขงขันครง้ั นี้

เหตกุ ารณน ี้ทําใหเจา กระตายรสู กึ เสยี ใจมากท่ี ตองมาพา ยแพใ หกับเจาเตา เพยี งเพราะความ ประมาทของตัวเองน่นั เอง...

นทิ านเร่ืองนส้ี อนใหรวู า : หากเราใชชีวิตอยา งประมาท กอ็ าจเปน หนทางท่นี ํามาสูความพา ยแพได ดงั เชนเจา กระตา ยตวั นีท้ ่ีประมาทเลินเลอ คิดวาตัวเองวิง่ ไดเ ร็วกวา จงึ ชะลาใจ ไมค ิดท่ี จะพยายามหรอื วิง่ แขง ใหสําเร็จ จนสดุ ทา ยกโ็ ดนเจาเตา วงิ่ แซงเขาเสนชัยไปใน ทสี่ ุด เชน เดียวกนั กับการเรยี น หากเด็ก ๆ หลงคดิ วาตวั เองเกง แลว จึงไมขยันตัง้ ใจ อานหนังสือ เพื่อนท่ีเขามีความขยันและมคี วามพยายามมากกวา กอ็ าจมผี ลการ เรยี นที่ดีกวา เราได สว นกรณขี องเจา เตา นน้ั ตอ งใชความเพยี รพยายามอยา งมาก จงึ จะประสบ ความสําเร็จ ถึงแมว าเขาจะเดินชา แตกไ็ มทอ ถอย และยังคงกาวเดินตอไป แมต อ ง เหน็ดเหน่อื ยหรือใชเวลานานแคไ หน แตสดุ ทา ยเขาก็สามารถเดนิ เขา เสน ชยั ได สําเรจ็ ซ่ึงหากเดก็ ๆ อยากประสบความสาํ เร็จในชีวติ ก็ควรขยันหมั่นเพียร ต้ังใจ เรียน มคี วามอดทนและไมยอ ทอตอ อุปสรรค ดังขอคดิ ที่วา ความพยายามอยูทไ่ี หน ความสาํ เร็จอยทู นี่ น่ั คะ