pdf_20220123_170159_0000

ภูมิปัญญา จากมาตุภูมิ บ้านแคนน้อย ตำบลแคนน้อย อำเภอคำเขื่อนแก้ว จังหวัดยโสธร

คำ ข วั ญ ห มู่ บ้ า น ชุมชนน่าอยู่ แหล่งเรียนรู้หลากสาขา พัฒนาไม่รู้จบ งานศพปลอดเหล้า ปลอดการพนัน ทูบีนัมเบอร์วันระดับเพชร **ชุมชนดีไม่มีขาย ถ้าอยากได้ช่วยกันทำ**

ป ร ะ วั ติ บ้ า น แ ค น น้ อ ย ตำบลแคนน้อย อำเภอคำเขื่อนแก้ว จังหวัดยโสธร ก่อนจะเขียนเรียบเรียงได้ปรึกษากับพ่อใหญ่มี กาศักดิ์ ซึ่งผู้ให้ข้อมูลกับพ่อ ใหญ่มี คือพ่อใหญ่คำมี ไชยช่วย พ่อของพ่อใหญ่ครูเฉลิม ไชยช่วย และข้อมูล นี้ก็ได้นำไปกล่าวในการประกวดหมู่บ้าน อพป. หรือหมู่บ้านอาสาพัฒนาป้องกัน ตนเอง ในอดีตที่ผ่านมา ประวัติมีอยู่ว่าเมื่อประมาณ ๓๓๐ ปีเศษที่ผ่านมา ได้มี ท้าวชัยบัณฑิต พร้อมอีกประมาณ ๘ ครอบครัว ได้เดินทางมาจากบ้านนาคำ อำเภอเขื่องใน จังหวัดอุบลราชธานี มาตั้งหลักปักฐานอยู่ที่บ้านแคนน้อยใน ปัจจุบัน ซึ่งตามคำบอกเล่ามีบ้านไม่กี่หลังคาอยู่แบบไม่มีผู้ใหญ่บ้าน

เดิมมีพวกย้อพวกขอมอยู่ก่อนแล้วโยกย้ายหนี จากการบอกเล่าของ ปู่ย่าว่าที่ตั้งวัด ย้อขอมตั้งอยู่ที่ใต้บ้าน สวนพ่อใหญ่ครูใบและป่าช้าอยู่ที่ หนองพุก และในเมื่อท้าวชัยบัณฑิตมาเห็นทำเลมีหนองน้ำมีโนนป่าไม้สูง อุดมสมบูรณ์ก็เลยพากันปลูกบ้านสร้างเรือนอยู่ ซึ่งท่านได้เป็นผู้นำของ หมู่บ้าน โดยตั้งชื่อบ้านเอานามของไม้แคน หรือไม้ตะเคียนซึ่งมีโคนหรือเห ง่าอยู่ที่ก้นหนองบ้านในปัจจุบัน ชื่อบ้านเดิมชื่อบ้านดงแคนน้อย ซึ่งขึ้นกับ ตำบลดงแคนใหญ่ ยายเล่าว่าคือกำนันพงษ์ ไชยช่วยนามสกุลมาจากท้าว ชัยบัณฑิต ซึ่งเป็นลูกหลาน ต่อมาก็มีกำนัน จริง ขันธุรา และกำนันตั้วหรือ ตระกูล เหล็กกล้า กำนันจันทร์ ทั้งหมดที่ผ่านมาขึ้นกับตำบลดงแคนใหญ่ ครั้นต่อมาเมื่อปีพ.ศ.๒๕๒๑ ประชากรเพิ่มขึ้นทางราชการมองเห็นว่าตำบล ดงแคนใหญ่กว้างมาก ก็เลยจัดตั้งตำบลขึ้นใหม่ ในปีพ.ศ.๒๕๒๖ ได้ยกฐานะ บ้านแคนน้อยของเราเป็นตำบลแคนน้อย ต่อมาเมื่อปีพ.ศ.๒๕๒๘ ได้รับการ จัดตั้งให้เป็นหมู่บ้านอาสาพัฒนาป้องกันตนเอง หรือ อพป. ซึ่งตอนนั้นพ่อ ใหญ่มี กาศักดิ์ เป็นกำนัน พ.ศ.๒๕๒๖ ปกครองมาจนถึง พ.ศ.๒๕๓๖ ต่อมา คือพ่อกำนันสิน ผิวผ่อง กำนันสมาน มาลัย กำนันจรัญ ถนอมพล กำนันสุดใจ จวนสาง จนมาถึงปัจจุบัน ผู้ใหญ่บ้าน คือ นายคำพูน กาศักดิ์

โบราณสถาน วัดบ้านแคนน้อย ตำบลแคนน้อย อำเภอคำเขื่อนแก้ว จังหวัดยโสธร



อุโบสถ หรือสิมวัดบ้านแคนน้อย มี เขียนไว้ที่ผนังสิมว่า อุโบสถ สร้างเมื่อ พ.ศ.๒๓๕๘ ปีนี้พ.ศ.๒๕๖๕ รวมอายุได้ ๒๐๗ ปี ดูจากสภาพวัสดุแล้วไม่น่าจะถึง ๒๐๗ ปี คงจะบูรณะปรับปรุงมาเรื่อยๆ จนถึงปัจจุบัน ปัจจุบัน สิมเก่าได้ปล่อยทิ้งร้างขาดการเหลียวแลเอาใจใส่ และ ได้สร้างสิมหลังใหม่เพื่อใช้ประกอบพิธีกรรมทางศาสนา พื้นที่วัด ยังเหลืออีกมาก หวังว่าคงจะไม่โดนทุบทำลายทิ้ง