โควิดเปลี่ยนเรา เรื่องเล่าเปลี่ยนโลก อีบุ๊ก

เรอื งสนั โควดิ เปลียนเรา เรอื งเล่าเปลียนโลก นางสาวจริ ภิญญา มหาสวสั ดิ สาขาวชิ าภาษาไทย (ค.บ ๕ ป) มหาวทิ ยาลัยราชภัฏบา้ นสมเด็จเจา้ พระยา

๑ ชวี ติ ทโี ลกกําหนด ทองฟ าสีครามสดใส กลมุ เมฆกาํ ลังเคล่ือนไปโดยไร จดุ หมาย ฝนุ ควนั บางเบาคลุงไปทัว่ บริเวณ วันนี้อากาศ กําลังดีไมรอ นเกนิ ไปนัก ผคู นดบู างตาผิดปกติ แลวทนี่ ่ีคอื ทไี่ หน ฉันละ มาอยูทน่ี ี่ไดอ ยางไร… ฉันไมรูวา ฉันเกิดมาไดอยางไรและใครทําใหเกิดมา ฉันรูสกึ ต่นื ตาต่ืนใจกับโลกท่กี วา งใหญไ พศาล ฉันยังไมค นุ ชนิ กบั สถานท่แี หงนี้ ผคู นทาํ ตัวแปลก ๆ ไมค อยพดู คอจา กนั ทัง้ ยังเอาผา มาปิดปากปิดจมกู ฉันไมรูว าเขาใสทําไม ครนั้ จะเขาไปถามกไ็ มแ นใจวา จะไดคําตอบหรือไมเ พราะ ฉันกบั เขาเหลา นัน้ เพิง่ เคยพบกนั เป็นครัง้ แรก ฉันจึงตัดใจ ไมถ ามและจะตามดูเขาเหลา นัน้ ไปเร่ือย ๆ ก็นาจะไดค าํ ตอบ ฉันตามคนกลุมหน่ึงไปพลนั เหลอื บไปเห็นเดก็ ผูห ญิง คนหน่ึงกําลังแกวงโทรศพั ทไ ปมา พรอ มสีหน าทา ทางไม พอใจ “แม ๆ โทรศัพทข องแมไ มคอยมสี ัญญาณเลย แลวหนจู ะ เรียนยังไง”

๒ ฉันแปลกใจวา เขาเรยี นกันทางโทรศพั ทไ ดด ว ยหรือ แลว ทาํ ไมเด็กผหู ญิงคนนี้จงึ ไมไ ปโรงเรียน ฉันเกือบอดใจ ไมไหวท่จี ะถามแตพยายามสบื หาความจริงตอ ซ่ึงก็พบวา เดก็ คนอ่นื ท่รี ุน ราวคราวเดยี วกนั กอ็ ยูท ่บี า น ไมไ โรงเรียน บางคนก็สาละวนอยกู ับโทรศพั ทบ าง โน ตบกุ บา ง คอมพิวเตอรบ า ง บางกลุมกไ็ ปรวมตวั กันอยู ฉันตามตอ ไปจนไปพบกบั กลมุ เดก็ วยั รนุ ทอี่ ายมุ ากกวาเด็กกลุมท่ีฉัน เพิ่งเจอมา เขาเหลานัน้ กย็ ังคงใชวธิ ีเรยี นแบบเดียวกัน นี่ เป็นครงั้ แรกทฉ่ี ันไดยนิ คาํ วา ‘เรียนออนไลน’ “คิดถึงอาจารยจังเลยคะ หนูอยากกลบั ไปเรยี น แลว ” เดก็ วยั รุน คนหน่ึงพูดกบั ผหู ญงิ วยั กลางคนทีเ่ หน็ อยู ในคอมพวิ เตอร              “ใชค รบั ผมอยากกลบั ไปเรยี นเร็ว ๆ คดิ ถึงเพ่ือน ๆ ดวย” เสยี งเด็กผชู ายอีกคนทีอ่ ยใู นคอมพิวเตอรพ ูดตอ              “เรียนออนไลนมนั กด็ นี ะคะ แตถา ใจวอกแวกมันก็ เรียนไมรเู ร่อื งคะ หนเู ป็นบอ ยมากเลย สูเรยี นในหอ งเรียน ไมไดคะ ยงิ่ วันไหนไฟดับหรอื ไมม ีสัญญาณเน็ตก็ยิ่งลาํ บาก กนั ไปใหญ เรียนออนไลนแบบนี้ไมเห็นดเี ลย” เดก็ อีกคน หน่ึงพดู พลางถอนหายใจ

๓ ฉันแปลกใจในส่งิ ท่พี วกเขาพูดกัน เขาบน กนั วา ไมไ ด เจออาจารย ไมไ ดเ จอหน าเพ่อื น สหี น าทา ทางดเู ศรา ๆเหงา ๆ แลว ทําไมเขาไปไมเ จอเพ่อื นทีโ่ รงเรยี น ไมไปเจอ อาจารยท ม่ี หาวทิ ยาลัยละ อาจารยไ มมาสอนหรืออาจารย กลวั อะไร สภาพการเรียนการสอนทําไมเปลี่ยนแปลงไป ทกุ คนคงตองปรับตวั เองใหร ับกบั สภาพการศกึ ษาหาความ รแู บบนี้ใหไ ด มนั ยงุ ยากและวนุ วายจัง  โลกทางการศึกษา ของประเทศนี้เปล่ยี นไปขนาดนี้เชียวหรอื ฉันยงิ่ สงสยั หนักข้นึ แตก ย็ งั ไมก ลา ถามใครอยูดี ฉันเฝ าสงั เกตการณตอ ไป และแลว ความงุนงงสงสัยกพ็ ลันหายไปเม่อื ฉันผา น โรงเรยี นแหงหน่ึงที่ดเู งยี บเชียบ ไมม รี ถจอด ไมมเี ดก็ นักเรียน ไมม ีครู มีแตยาม ๒ คน ทต่ี า งคนตางก็ใสผ า ปิดปากปิดจมกู เหมือนคนอ่ืน ๆ แถวนี้ และมนี ้ําเหลว ๆ ใส ขวดไวส ําหรบั ฉีดพนมอื โอะ ! กล่นิ นี้ชางรุนแรงเหลอื เกิน ฉันไมชอบมนั เสียเลยจงึ รีบพรวดพราดออกมาจากตรงนัน้ ทันทแี ลว มุง หน าไปดูคนกลุม อ่นื ตอไป ฉันตามมาถงึ ตลาดสดทา ยชมุ ชนแหงหน่ึงมีสภาพ เหมือนตลาดราง ไมม ีพอคา แมคามาขายของ รา นคา แถวนี้ ปิดหมด ฉันคิดวา เขาเลิกขายของกนั แลว หรอื แลว ถาหยุด ขายของแบบนี้เขาจะเอาเงินทไ่ี หนเลยี้ งตวั เองและจุนเจือ ครอบครวั กันละ แมคา แมข ายเหลา นี้เขาคิดอะไรกัน                     

๔ ขณะเดยี วกันพลนั หนั มาเหน็ คนกลมุ หน่ึงกาํ ลงั คยุ กนั ท่หี น าตลาด สีหน าดูเครง เครยี ด  “ฉันนะถกู ตดั เงนิ เดือน” หญิงคนหน่ึงพูดสหี น าเหมือนจะรองไห              “ฉันก็เหมอื นกัน จากทีเ่ คยสงเงินไปใหพ อ แมเดอื น ละสี่พัน ตอนนี้มีเงนิ เหลือแคไ มก่ีรอย” หญงิ อกี คนหน่ึง พดู ตอ            “พวกคณุ นะยังดที แี่ คถ ูกตัดเงนิ เดอื นแตบ ริษทั ผมน่ี สติ อ งปิดตวั ลง อยาวาแตเงินทีจ่ ะสงไปใหพอ แมเ ลย ตอน นี้เงินเดือนทีใ่ ชเลยี้ งตวั เองไปวัน ๆ ยงั ไมมสี ักบาท” ชาย อีกคนพูดตดั พอ สหี น าหดหู          ฉันไมร ูว าควรจะสงสาร เหน็ ใจ หรอื สมเพชกับคน เหลานัน้ ดี ฉันตามตอไปจนถงึ หองแถวสองชัน้ เหน็ สองตายาย เปิดกระเป าสตางคท ่มี ีเงนิ อยแู คหน่ึงรอยบาท เหน็ หญิงวยั กลางคนนัง่ ป อนขาวไขเ จียวเดก็ ตัวน อย ๆ แววตาดหู วงใย เดก็ คนนัน้ นัก แตอยา งน อย ๆ กร็ อดจากความอดอยากไป ไดอกี หน่ึงม้อื “ตาเอย ใบสดุ ทา ยแลว นะ ลําพงั ฉันกับแก ฉันไม กงั วลหรอก หวงแตไอตวั เล็กนะสิ พรงุ นี้มนั จะกนิ อะไร” ยายรําพึงราํ พนั แววตาหมองเศรา

๕ พรงุ นี้ตายายและแมล ูกคูน ัน้ จะเอาอะไรกิน ยังมไี ข ไกมากพอท่จี ะทําไขเจียวใหเ ด็กน อยไดกินอีกหรือไม ฉัน ไดแ ตคดิ และอดสงสารไมได ในเวลานี้คงไมม ีภาระใดท่ี ตองดิน้ รนไปกวาการดบั ความหวิ และไมม สี ่งิ ใดนาอ่ิมเอม เทา กบั ความอิม่ ทองอกี แลว             ขณะท่ฉี ันกาํ ลงั คดิ สับสนอยูน ัน้ …            “ตา ตา ยายละ อยูกนั หรอื เปลา คราวนี้เราไมอด ตายแลว เหน็ วา คนใจบุญ คนมสี ตางค ดารานักรอ ง เตรยี มขา วสารอาหารแหง อาหารกลอ ง มาแจกจายที่ ตลาดทายชมุ ชนนะ ตากับยาย ไปรอรบั ของแจกไดน ะจะ” เสยี งท่ไี ดย ินฉันไมร ูสกึ รสู า แตตากบั ยายสหี น าและแวว ตาลกุ วาวข้นึ ทันที เทาทีเ่ ห็นพวกเขาเหมอื นระแวงกันมาก ไมมีใครเขา ใกลก นั ใครเดนิ เขา มาใกลก ็พยายามตีตัวออกหา ง แถม บางคนยงั มีผา ปิดปากปิดจมกู สขี าวบา ง สเี ขียวบาง สฟี  า บา งแตกตางกนั ไป พอฉันพยายามเขาไปหาพวกเขา ทุก คนเทหรือบบี น้ําเหลว ๆ ใส ๆ ใสม อื แลวถูไปถูมาพกั ใหญ ฉันไมเ คยชอบกล่นิ ของมันและไมส ามารถเขาหาพวกเขา ไดเ ลย “เฮ! เพ่อื น ไปเอาของท่ีตปู ันสุขกนั หรอื ยงั ” ฉันหัน ขวบั โธ! นึกวาใครทแ่ี ทพวี่ ินนี่เอง        

๖ “อะไรวะ ตูปันสขุ ” พวี่ ินอกี คนหน่ึงถามแทนฉัน ดวยความสงสัย “เอ็งนี่ไมต ิดตามขาวสารเลย ทหี่ น าโรงพกั ไงเพ่ือน มีคนเอาตูมาตงั้ แลว นําขา วสารอาหารแหง ขาวของเคร่อื ง ใชท ่จี าํ เป็นมาใสตูไว ใครลําบากก็ไปหยิบเอามาไดเ ลย ใน ขณะทคี่ นใจดี ใจบญุ หรอื คนมสี ตางค กจ็ ะซ้ือของตา ง ๆ มาใสต เู พม่ิ เติมให” พี่วนิ ตอบ             แหม! เป็นโชคดีของฉันจริง ๆ ทีไ่ มตอ งเป็นศัตรู กบั คนในประเทศนี้ เพราะถา เป็นฉันคงไมมที างสูพลังแหง การให การแบงปัน ความเอ้อื อาทร ความรัก ความสามัคคี ไดเลย โลกในวนั หน าของประเทศนี้เปลีย่ นจากการเห็นแก ตวั เอาตัวรอดไปเพยี งคนเดยี ว มาเป็นการฉดุ มือเดินไป ดวยกันและไมทงิ้ ใครไวขางหลัง ในขณะท่ฉี ันถอยหางจากคนกลุมนัน้ เสียงประกาศ จากรถคันหน่ึงกด็ งั ข้ึน             “ขอใหพ ี่น องทุกคนรวมดวยชวยกันถา ไมมคี วาม จําเป็นใด ๆ ใหกักตัวอยูในเคหะสถาน ถา ออกมานอก เคหะสถานใหส วมหน ากากอนามยั หมัน่ ลางมือบอย ๆ อยู หางจากผอู ่นื หน่ึงถงึ สองเมตร เราจะรอดปลอดภยั จาก สถานการณนี้ไปดว ยกัน”

๗ ฉันอยากรเู หลอื เกินวาทาํ ไมตอ งหามออกนอก เคหะสถาน แลวพวกเขาจะรอดหรือปลอดภยั จาก สถานการณใด มีอะไรทเี่ ดอื ดรอ นและทนทกุ ขท รมานไป กวา การไมมีจะกนิ อีกเลา จากคนท่เี คยทํามาคาขายหา เลยี้ งชพี ไดต อนนี้ตอ งกกั ตวั อยแู ตในบาน แลวพวกเขาจะ ไปเอาเงนิ มาจากไหนกัน             ฉันตามไปหลายท่จี นมดื คนื นี้พระจนั ทรข ้ึนตงั้ แต หัวค่ํา ทองฟ าเป็นสคี รามออน ๆ สวยงาม ผคู นแถวนี้ปิด บานกนั เร็วมาก ไมเหน็ ใครออกมาขับรถเลนหรอื รวมกลุม กันออกมาเท่ยี วเลยสกั คน ฉันมองไปรอบ ๆ เห็นแสงไฟ ทอดทอความสวางจึงตามไปดู มีคนกลุมหน่ึงไมไดอยูบาน เหมอื นคนอ่นื แตฉันจะยงั ไมถามอะไรและคอยดูตอ ไป เวลาผา นไป…             พวกเขาตงั้ ดานตรวจอะไรกนั ทาํ ไมไมก ลับบานไป นอน หรอื พวกเขากาํ ลังป องกันอนั ตรายท่ีจะเขา มาใน ชมุ ชน ฉันคดิ หาคําตอบ ออ! ฉับพบคําตอบแลววาเป็นคนกลมุ เดียวกนั กับท่ี ขับรถออกไปประกาศเม่อื ตอนเย็น สิง่ ที่สงั เกตไดค ือพวก เขาเหลานี้สวมชดุ เหมอื นกนั ทกุ คน ดเู หมือนจะเป็นชดุ ปฏบิ ตั ิงานนอกเคร่อื งแบบ พวกเขาดูเหน็ดเหน่ือยแต สหี น าดูมีความสุขทีไ่ ดช ว ยเหลือผูอ่นื อยา งนี้หรือทเ่ี รยี ก วา ‘ความเสยี สละ’ แตฉันกไ็ มร ูค ําตอบที่แนชัดวาพวกเขา ทาํ แบบนี้ไปทาํ ไม จนกระทงั่ …

๘ ฉันไมร คู าํ ตอบทีแ่ นชดั วา พวกเขาทําแบบนี้ไปทาํ ไม จนกระทงั่ ... “พรุง นี้พวกเราจะตอ งเอาของบรจิ าคไปแจกจายให กับคนในชมุ ชนทกุ ครัวเรอื น” ชายคนหน่ึงพดู             หลังจากไดยนิ เขาพูดเชนนัน้ ฉันรสู กึ อม่ิ เอมใจมากข้ึน เพราะเขาเหลานัน้ เตรียมการชว ยเหลอื คนในชุมชนในทอ ง ถิ่นดวยการบริจาคขา วสารอาหารแหง น้ําด่ืม เส้อื ผา และ เงนิ จํานวนหน่ึงทคี่ นมีน้ําใจบริจาคมาเพ่ือชวยเหลอื เหมอื น กบั ท่คี นใจดี ใจบญุ ดารานักรองไดทํากนั อยู ตางกนั ตรงท่ี วาคนเหลา นี้อยภู าครฐั และฉันเคยไดยินมาวา ชุมชนอ่นื กไ็ ดรบั ความชว ยเหลือแบบนี้เชน กัน ของบรจิ าคเหลานัน้ อาจเป็นของท่ีชวยตอ ชวี ติ ตอ ลมหายใจใหแ กค นในชุมชน ไมวา จะเป็นพอคา แมคาหรอื ผสู ูงอายุ แมก ระทัง่ นักเรียนนักศกึ ษากย็ ังไดร บั ความชว ย เหลือ ฉันไดย นิ มาวา จะมีการเปิดใหลงทะเบยี นรบั อนิ เตอรเ น็ตฟรี ฉันกไ็ มรวู ามันคืออะไร แตเห็นเขาพูดกนั วามนั กเ็ ป็นอกี ชองทางหน่ึงท่ีพอจะชว ยเหลอื ผูเรยี นไดไม มากกน็  อย  โลกวันนี้ของประเทศนี้เปลี่ยนแปลงโดยสิน้ เชงิ ไมม ีเกีย่ งราษฎร-รฐั   มนั เป็นโลกแหงพลังประชารฐั โดยแท

๙ ฉันตดิ ตามตอ ไปจนไดยนิ คนปฏิบตั ิงานเหลานี้พดู ถึง ‘นักรบชดุ ขาว’ ตอนแรกฉันเดาวา เป็นนักรบทมี่ ีหน าท่ี รกั ษาความปลอดภัยใหแ กประเทศชาติ แตแทจรงิ นัน้ ฉัน ไดย ินมาวาพวกเขาคือบคุ ลากรทางการแพทย ทํางานอยทู ี่ โรงพยาบาล มหี น าทด่ี แู ลรักษาผปู วยใหห ายจากโรครายท่ี เป็นอยู ซ่งึ สาเหตุทเี่ รียกวา ‘นักรบ’ นัน่ เพราะภาระหน าท่ี อนั ยงิ่ ใหญทต่ี องป องกนั ไวรัสซ่งึ กําลงั แพรร ะบาดในสงั คม ไทยและโลกอยตู อนนี้ โดยเป็นความเปรยี บของ ‘สงคราม’ จะวา ไป ‘นักรบชุดขาว’ กเ็ ป็นนักรบอยา งท่ีฉันคิดไว จริง ๆ เพยี งแตส งครามของพวกเขาคอื การสูรบกับโรค รายทเี่ ปรียบเสมือนศัตรู เม่อื รูอ ยางนี้แลวฉันคดิ วา พวก เขานาจะรวู า ฉันมาจากไหน ตดิ ตอ ถงึ คนอ่ืน ๆ อยางไร ฉันจึงตามไปดเู ผ่อื จะไดรูคําตอบที่ฉันอยากรเู สยี ที ท่ีโรงพยาบาลมคี นอยจู าํ นวนมากแตเสียงพูดคยุ นัน้ แผวเบา ไดยนิ เพยี งเสียงของเคร่ืองปรบั อากาศที่ดงั อยู เจาหน าท่ที กุ คนชว ยกนั รกั ษาความสะอาดเป็นพเิ ศษ ฉัน เองก็ตองระมัดระวังตวั มากข้ึนเชนกนั เพราะยิ่งฉันเขา ไป ใกลผ ูคนมากเทาใดพวกเขายิ่งกําจัดฉันใหห า งออกไปมาก ข้ึนเทา นัน้ ผูปวยท่กี าํ ลงั รอรบั การรักษาเองกใ็ สผ า ปิดปาก ปิดจมกู ทุกคน แมก ระทงั่ หมอ พยาบาล และเจาหน าทีก่ ใ็ ส

๑๐ ฉันหลบ ๆ ซอน ๆ แอบตามตอ ไป เหน็ หมอบางคน ใสช ดุ ทเี่ รยี กกนั วาชุด PPE เป็นชุดป องกันเช้อื ไวรัสและ สารเคมี จึงตามไปดูวาพวกเขากาํ ลังทําอะไรกัน             ฉันเหน็ คนไขบางคนมีอาการปวยคลาย ๆ กนั คือ มี ไขส ูง ไอแหง ออนเพลยี บางคนหนักหนอยก็จะหายใจ ลาํ บาก บางรายมีอาการคล่นื ไส อาเจยี น ทองเสียรวมดวย บางรายรุนแรงถึงขัน้ ปอดอกั เสบหรือปอดบวมกม็ ี ฉัน ไดย นิ หมอและพยาบาลพดู กันวา พวกเขาตดิ เช้อื โควดิ “โควิดคอื อะไรนะหรอื ” ฉันกย็ งั ไมร เู หมอื นกัน แตผู ปวยบางรายทต่ี ิดเช้ือนี้ตอ งกักตวั และรักษาตวั อยทู ่โี รง พยาบาลและหามไมใ หใครเย่ียมจนกวาจะรักษาหาย หมอ และพยาบาลเองก็เชน กัน แมเ ป็นบุคลากรทางการแพทย แตก ็ยอมมีความออ นแอเปราะบาง มคี วามกลวั มคี วาม ทอแท มคี นทร่ี ักและคิดถึงเหมอื นกบั เราทุกคน แตใ นชวง เวลาเชนนี้พวกเขากลับตองเก็บซอ นความรูสกึ นัน้ ไวอ ยาง มดิ ชิด สละความสุขและเวลาสวนตวั เพ่อื ทําหน าท่ีของ ตนเองใหสมบรู ณ นัน่ คอื การรกั ษาผูป วยใหหายดี โลกทีฉ่ ันตามเฝ าดูมาตลอดระยะเวลา ๓ - ๔ เดอื น เปลยี่ นแปลงไปโดยสิน้ เชงิ ฉันไมเ กง พอจะตอบไดวาอะไร คอื ปัญหาและทางแกปัญหาคืออะไร แตส ิง่ ที่ฉันเห็นคือวิถี ชวี ิตมนุษยทต่ี อ งดิน้ รนตอสเู พ่ือเอาชนะปัญหาอปุ สรรค ท่ีมากล้ํากราย ปรับเปลย่ี นสรรพสิง่ เพ่ือใหมีชวี ติ รอด

๑๐ ไมไดรอดเพียงเพ่อื ตัวเอง แตเ พ่ือมวลมนุษยชาตดิ วยกนั จะสกั กรี่ อ ยก่ีพันปัญหา พวกเขาจะสมัครสมานสามคั คกี นั และเอาชนะมนั ใหจงได โลกเปล่ยี นไปแลว แลว ฉันละ … “ฉันคอื โควดิ ใชไหม” ทุกคนกลัวฉัน รงั เกียจฉัน เพราะฉันโหดรา ยและนากลวั สามารถซอ นตวั อยทู ไ่ี หนก็ได บนโลกใบนี้ แมแ ตรา งกายมนษุ ยเองฉันก็สามารถเขา ไปได งาย ๆ ทางตา หู จมูก และปาก อกี ทงั้ ยงั สามารถแพร กระจายไปสหู ลาย ๆ คนในเวลาเดียวกัน ฉันชอบลอยตัว ในท่ีท่ีมีคนเยอะ ๆ พลุกพลา น และปราศจากความสะอาด แตกม็ บี างอยา งที่ฉันกลัว             ฉันกลวั คนท่ีใสผาปิดจมกู เพราะฉันไมสามารถ กระจายเช้อื ได กลวั คนท่ีชอบลา งมือและพนแอลกอฮอล เพราะฉันเหมอื นโดนขจัดออกไปใหห างจากบริเวณนัน้ ฉัน กลัวคนทร่ี ับประทานอาหารทมี่ ีประโยชนเพราะพวกเขามี รางกายแขง็ แรงทาํ ใหฉ ันไมส ามารถเขา ไปในรางกายพวก เขาได ฉันกลัวบคุ ลากรทางการแพทยทดี่ แู ลรกั ษาผปู วย เพราะเขาพยายามกําจัดฉัน “ฉันขอโทษนะ” ฉันรสู กึ รงั เกียจตวั เองเหลือเกินและ ยอมใหค ุณฆาฉันเพราะไมอยากทาํ รายใครใหเดอื ดรอนอกี แตค ุณรูไหมวา ภายใตค วามเดอื ดรอ นนี้ฉันไดเหน็ หวั ใจเดด็ เดี่ยวแหงความเสยี สละและความพยายามของบคุ ลากร ทางการแพทยท รี่ ว มมอื กันแกว กิ ฤตดานสาธารณสขุ

๑๐ ไดเหน็ หัวใจแท ๆ ของมนษุ ยท ่พี ยายามป องกนั ตวั เองโดย กักตวั อยบู าน ป องกันผูอ่ืนโดยสวมหน ากากอนามัยและ ลา งมอื บอ ย ๆ รักษาระยะหา งกนั เพ่ือป องกนั การแพร กระจายของเช้ือ ไดเหน็ หัวใจอนั ยง่ิ ใหญแ หง การเสยี สละ ความสขุ สว นตัวเพ่ือสว นรวมของเจา หน าทที่ ุกหนวยงาน เจาของธรุ กิจทยี่ อมปิดกจิ การพอคา แมคาที่ยอมรบั ความ อดอยากเพ่อื ใหภยั รายผานพน ไป ไดเห็นหวั ใจบริสทุ ธิแ์ หง ความสามคั คีของมนุษยท ี่ใหค วามรวมมือกับภาครัฐและ ภาคเอกชนโดยปฏิบตั ติ ามมาตรการการป องกนั ภัยจาก การแพรร ะบาดของเช้ือ และเหน็ หวั ใจสงางามแหง การให การแบงปัน การไมท อดทงิ้ คนลาํ บาก คนยากไรหรือคน ออนแอ ฉันคอื ไวรัสทีไ่ มร จู กั อดุ มการณใด ๆ แตฉ ันไดเ ห็น อดุ มการณอันยง่ิ ใหญของมนษุ ยชาติ เหตุการณทงั้ หมดท่ี เลาใหท ุกคนฟังมันทําใหฉ ันรูวา โลกนี้คือโลกของมนษุ ย ไมใชไ วรัสอันตรายอยา งฉัน เช่ือฉันเถอะวา การรอ ยจิต รวมใจใหเหนียวแนนยอมเป็ นหัวใจสําคัญในการรวมฝ าฟั น วิกฤตการณนี้ไปไดอ ยางแนนอน             …ลากอน….