สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว เล่ม 2

ทดลองอ่าน ทดลองอา่ น ทดลองอา่ น

ทดลองอ่าน ทดลองอา่ น ทดลองอา่ น

คือทุกสิ่งท่ีเชื่อมโยงใจไว้คู่กัน

แจ่มใสขอส่งมอบความรัก และแบ่งปันความสุขให้เต็มพ้ืนที่ในใจคุณ ร่วมแบ่งปันเร่อื งราวความสุข กับ มากกว่ารัก ได้ท่ี www.facebook.com/morethanlovebook

ค�ำน�ำ เปน็ อย่างไรกนั บา้ งคะ ในเลม่ แรกน้ันไดพ้ อรู้ทม่ี าทไ่ี ประหว่าง 'เจยี งชิงหวา่ น' และ 'ชยุ จห้ี ลงิ ' กนั แลว้ ความเขา้ ใจผดิ ทม่ี ผี อู้ นื่ บงการอยเู่ บอื้ งหลงั ยงั คงเปน็ มา่ นหมอก ทมี่ อิ าจทำ� ใหท้ งั้ สองไดม้ องเหน็ เรอื่ งราวอยา่ งทะลปุ รโุ ปรง่ หลงั จาก 'ชยุ จห้ี ลงิ ' ไดพ้ บกบั 'เจยี งชงิ หวา่ น' ทเ่ี ปน็ คณุ หนตู ระกลู หยง่ ชางปอ๋ แลว้ ไมเ่ พยี งเขาจะตกตะลงึ กบั ชอ่ื ทเี่ หมอื นกนั ยงั เจออากปั กริ ยิ าเลก็ ๆ นอ้ ยๆ รวมถงึ 'ลกั ษณะพเิ ศษ' บางอยา่ งทเ่ี หมอื นกบั ภรรยาของเขา กระนน้ั เขากย็ งั วาดหวงั วา่ ภรรยา ทห่ี นหี ายไปจะกลบั มาหาในสกั วนั ปมในอดีตเริ่มเผยเบาะแสออกมาทีละนิด ที่แท้แล้วคนท่ีวางแผนให้พวกเขา สามภี รรยาแตกแยกในอดีตคอื ผู้ใดกันแน่ แลว้ ความจริงเรือ่ ง 'หวา่ นวาน' จะท�ำให้ ชยุ จหี้ ลงิ ตกอยใู่ นสภาพเยย่ี งไร เจยี งชงิ หวา่ นจะมชี วี ติ ทส่ี ขุ สงบอยา่ งทวี่ าดหวงั ไวห้ รอื ไม่ สดุ ท้ายเร่ืองราวจะเปน็ เชน่ ไรตอ่ ไป เชิญพลกิ หน้าต่อไปไดเ้ ลยค่ะ ด้วยไมตรีจิต สำ� นกั พิมพแ์ จม่ ใส

\"ทา่ นกระโดดลงทะเลสาบแลว้ จมนำ้� ตายไปตอนนเ้ี สยี เลยสิ บางทคี วามแคน้ ใจทนี่ างมตี อ่ ทา่ น เหลา่ นน้ั อาจจะหายไปในทนั ท\"ี ทดี่ า้ นหลงั พลนั มเี สยี งทเ่ี ยน็ ชาอยา่ งทส่ี ดุ เสยี งหนง่ึ ลอยมา ชยุ จหี้ ลงิ ประหลาดใจ อดจะหนั หนา้ กลบั ไปมองไมไ่ ด้ เหน็ เพยี งดวงตารปู เมลด็ ซงิ่ ทเ่ี ยน็ เยยี บของเจยี งชงิ หวา่ นกำ� ลงั มองเขาอยา่ งเยน็ ชา แกม้ แดงนอ้ ยๆ ไมร่ วู้ า่ เปน็ เพราะตากแดดหรอื เปน็ เพราะความโมโห ชยุ จี้หลิงอ้งึ ไป แมน่ างนอ้ ยผนู้ มี้ คี วามแคน้ ตอ่ เขาอยา่ งทคี่ ดิ จรงิ ๆ ไมร่ เู้ หมอื นกนั วา่ ตนเองเคยไปลว่ งเกนิ อะไร นางกนั แน่ คราวกอ่ นนางยงั หลอกเขาดว้ ยวา่ นางเคยพบหวา่ นวาน และบอกอกี วา่ หวา่ นวานตายไปแลว้

แนะน�ำตัวละคร ✱ เจยี งชงิ หว่าน รา่ งเดมิ เปน็ บตุ รสาวตระกลู พอ่ คา้ แตง่ งานใหช้ ยุ จหี้ ลงิ ถกู เรยี กวา่ 'หวา่ นวาน' รา่ งใหมเ่ ปน็ บตุ รสาวทเ่ี กดิ จาก ภรรยาเอกของหย่งชางป๋อ เป็นคนสุขุม วางตัวดี เฉลยี วฉลาด ✱ ชยุ จห้ี ลงิ บรรดาศักด์ิจ้ิงหนิงโหว ด�ำรงต�ำแหน่งผู้บัญชาการ มณฑลทหาร เคยเปน็ บณั ฑติ ก่อนทง้ิ พู่กนั มาร่วมรบ แต่งงานกับเจียงชิงหว่าน รักและทะนุถนอมภรรยา อย่างมาก ✱ เจียงเทยี นโย่ว บรรดาศักด์ิหย่งชางป๋อ ต�ำแหน่งผู้ช่วยผู้บัญชาการ กองกำ� ลงั รกั ษาเมอื งหลวง บดิ าของเจยี งชงิ หวา่ น เปน็ คนรักถนอมสตรีทีอ่ อ่ นแอบอบบาง ✱ ซนุ อ้งิ เซวยี น สหายรักของเจียงชิงหว่าน (หว่านวาน) มารดาเป็น ภรรยาลบั ทไี่ มอ่ าจออกหนา้ ออกตา มชี วี ติ ยากลำ� บาก เป็นคนฉลาด รจู้ ักเอาตวั รอด ช่างวางแผนการ ✱ เหอจงิ่ หมงิ อาลักษณ์ขั้นหก ส�ำนักฮ่ันหลิน อายุสิบเก้า เป็น ลูกบญุ ธรรมของชุยจี้หลงิ ✱ เซวยี หมิงเฉิง หลานชายเซวียไทเฮา บรรดาศักด์ิเว่ยก๋ัวกง เป็น คนรักอิสระ ✱ โจวฮุย ด�ำรงต�ำแหน่งผู้บัญชาการกองก�ำลังรักษาเมืองหลวง ผู้ใตบ้ ังคบั บัญชาของชุยจห้ี ลิง ซือ่ สตั ย์กบั ผู้เป็นนาย



ฉางโกวล่ัวเยว่ีย 50 รับมือไม่ทนั งานรบั อนภุ รรยาของเจยี งเทยี นโยว่ ยงั ไมท่ นั ไดจ้ ดั เทยี บเชญิ แตง่ งาน จากโจวฮยุ กลบั สง่ มาถงึ จวนหยง่ ชางปอ๋ กอ่ น เจียงเทยี นโย่วนำ� เทยี บเชิญนไ้ี ปใหฮ้ หู ยินผเู้ ฒ่าเจยี งดู ในนั้นไม่ได้เชิญเจียงเทียนโย่วไปร่วมงานเพียงคนเดียว แต่ยังเชิญ เหลา่ สมาชกิ จวนหยง่ ชางปอ๋ ใหไ้ ปดว้ ย เทยี บกบั ชยุ จหี้ ลงิ แลว้ เจยี งเทยี นโยว่ อาจจะชงั นำ้� หนา้ โจวฮยุ มากกวา่ เลก็ นอ้ ย ชุยจ้ีหลิงเปน็ ประเภทที่รู้ว่าผู้อ่ืนไม่ชอบใจเขา แต่ขอเพียงไม่ไป ยั่วโมโหเขาเข้า โดยทั่วไปเขาล้วนจะมองข้าม แต่ถ้าไปยั่วโมโหเขาเข้า จรงิ ๆ เช่นน้นั กไ็ มต่ อ้ งคิดอะไร...รอความตายแต่โดยดเี สยี เถดิ ! หากแตโ่ จวฮยุ น้นั ตา่ งออกไป โจวฮุยผู้น้ีภายนอกดูย้ิมแย้ม แตก่ ับคนที่ไม่ชอบหน้าเขาจะวาง 7

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 หลุมพรางให้อีกฝา่ ยตกลงไป ซ้�ำหากมีโอกาสก็ยังจะเยาะเย้ยถากถาง เห็นอกี ฝา่ ยไมม่ คี วามสุข เขาจงึ จะมีความสขุ อกี ทงั้ ตำ� แหนง่ ของโจวฮยุ กส็ งู กวา่ เจยี งเทยี นโยว่ โดยเฉพาะหลงั จาก กลบั มาพรอ้ มชยั ชนะใหญใ่ นศกึ ครานี้ ฮอ่ งเตย้ งั เลอื่ นตำ� แหนง่ ใหเ้ ขาเปน็ ถงึ ผบู้ ญั ชาการกองกำ� ลงั รกั ษาเมอื งหลวง เปน็ ผ้บู ังคับบัญชาสายตรงของเจียงเทยี นโยว่ พอดี เมอื่ ไดร้ ้ขู ่าวนี้ เจยี งเทียนโย่วกป็ าแจกันใบหนึง่ ด้วยความโมโห ทว่าก็ไม่มีปัญญาจะท�ำอะไรได้ ยามได้พบโจวฮุย เจียงเทียนโย่ว ยงั คงต้องเอ่ยเรียกอีกฝา่ ยว่า 'ผู้บัญชาการโจว' ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงมองวันมงคลท่ีเขียนอยู่บนเทียบเชิญปราดหนึ่ง ก่อนนับวันดู เปน็ อีกห้าวันให้หลัง นางยังจ�ำโจวฮุยได้ คนท่ีบนแก้มขวา มรี อยแผลเปน็ ผนู้ น้ั ทสี่ ำ� คญั ทส่ี ดุ คอื โจวฮยุ เปน็ คนของชยุ จหี้ ลงิ และยงั ไดร้ บั ความไวว้ างใจ จากชยุ จห้ี ลงิ เปน็ อนั มาก ยง่ิ ไปกวา่ นนั้ บดั นโ้ี จวฮยุ กเ็ ปน็ ถงึ ผบู้ ญั ชาการกองกำ� ลงั รกั ษาเมอื งหลวง เปน็ ผบู้ งั คบั บญั ชาสายตรงของเจยี งเทยี นโยว่ แมเ้ จยี งเทยี นโยว่ จะมบี รรดาศกั ดเิ์ ปน็ หยง่ ชางปอ๋ แตบ่ รรดาศกั ดนิ์ ้ี ก็เปน็ เพียงค�ำเรียก ถึงจะมีเบี้ยหวัดจ�ำนวนหนึ่งให้ทุกปี แต่ไม่มีอ�ำนาจ ทแี่ ทจ้ รงิ เจยี งฮยุ่ เฟยในวงั ใหก้ ำ� เนดิ องคห์ ญงิ สองพระองค์ ไมม่ อี งคช์ าย บดั นี้ อายกุ ม็ ากขนึ้ เรอ่ื ยๆ แลว้ ฮอ่ งเตย้ งั ไปตำ� หนกั นางนอ้ ยครง้ั นกั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี ง กระจา่ งแจง้ แกใ่ จดวี า่ สกลุ เจยี งดมู หี นา้ มตี าแคเ่ พยี งผวิ เผนิ เทา่ นน้ั 8

ฉางโกวล่ัวเยวี่ย เพราะฉะนั้นงานแตง่ งานของโจวฮยุ พวกตนจะไมไ่ ปไดอ้ ย่างไร ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงจึงตัดสินใจทันที \"ไปบอกให้เมิ่งอี๋เหนียงเตรียม ของขวญั ไวช้ ดุ หนงึ่ ถงึ วนั นน้ั พวกเราทง้ั ครอบครวั จะไปแสดงความยนิ ดตี อ่ ผู้บัญชาการโจวกัน\" นางคิดค�ำนวณในใจว่าต่อให้ส่งเจียงชิงเซวียนและ เจยี งชงิ หวา่ นเขา้ วงั ไปเปน็ สหายรว่ มเรยี นขององคห์ ญงิ ทง้ั สอง แตพ่ วกนาง สองคนกไ็ มแ่ นว่ า่ จะดงึ ดดู ความสนใจของรชั ทายาทและองคช์ ายรองไดจ้ รงิ ๆ หากเรอ่ื งผกู สมั พนั ธก์ บั เชอื้ พระวงศไ์ มส่ ำ� เรจ็ วนั หนา้ พวกนางกย็ งั คง ตอ้ งเลอื กแตง่ งานกบั คนดๆี อกี ทง้ั เจยี งชงิ อวก้ี ถ็ งึ วยั เหมาะจะออกเรอื นแลว้ จำ� ตอ้ งเลอื กหาคนที่ เหมาะสมเชน่ กนั โจวฮยุ เปน็ คนสนทิ ของชยุ จหี้ ลงิ ทงั้ ยงั เปน็ ถงึ ผบู้ ญั ชาการกองกำ� ลงั รกั ษาเมอื งหลวง ผทู้ ไ่ี ปแสดงความยนิ ดตี อ่ เขาในวนั นนั้ จะตอ้ งมจี ำ� นวนมาก และจะตอ้ งเปน็ คนในครอบครวั ขนุ นางใหญส่ งู ศกั ดท์ิ รงอำ� นาจอยา่ งแนน่ อน ยอ่ มมบี รุ ษุ ทเี่ หมาะสม เจียงฉางหนิงผู้เปน็ หลานชายคนเดียวในตอนน้ียังเล็กนัก วันหน้า ของจวนหยง่ ชางปอ๋ อาจจะตอ้ งผกู อยกู่ บั หลานสาวไมก่ ค่ี นนแี้ ทน มสี กั คน แตง่ เขา้ ตระกลู ขนุ นางใหญท่ สี่ งู ศกั ดท์ิ รงอำ� นาจไดก้ ถ็ อื เปน็ เรอื่ งดี เจยี งเทยี นโยว่ เปน็ คนกตญั ญู ในเมอื่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งออกปากแลว้ แมเ้ ขาจะไมเ่ ตม็ ใจไปเพยี งไรกไ็ ดแ้ ตต่ กปากรบั คำ� ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งยงั ถามเจยี งเทยี นโยว่ ถงึ เรอื่ งอน่ื อกี วา่ \"ผบู้ ญั ชาการโจว แตง่ บตุ รสาวจากตระกลู ขนุ นางสงู ศกั ดใ์ิ ด เปน็ การแตง่ งานใหมห่ ลงั ภรรยา สนิ้ ใจหรอื \" 9

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 นางเห็นว่าโจวฮุยก็อายุได้ย่ีสิบเจ็ดยี่สิบแปดปแี ล้ว คิดว่าเมื่อก่อน นา่ จะเคยแตง่ งาน แตย่ ามนบี้ นเทยี บเชญิ กลบั เขยี นวา่ 'แตง่ ภรรยา' ดยู ง่ิ ใหญ่ อลงั การไมเ่ บา นนี่ บั เปน็ การปฏบิ ตั ทิ ภ่ี รรยาเอกจะไดร้ บั อยา่ งแนน่ อน \"ไหนเลยจะเปน็ บตุ รสาวจากตระกลู ขนุ นางสงู ศกั ดท์ิ รงอำ� นาจ เขา มีวาสนาปานนั้นหรือ\" เจียงเทียนโย่วกล่าวค่อนขอด \"ได้ยินคนบอกว่า เปน็ เพียงคนที่เขาพากลับมาระหว่างกลับจากศึกทางเหนือ อาจเป็น หญงิ ชาวนานางหนงึ่ ทข่ี า้ งทาง รปู โฉมจะตอ้ งอปั ลกั ษณแ์ ละไมร่ จู้ กั มารยาท เปน็ แนแ่ ท้ นนั่ กเ็ หมาะกบั เขาพอด\"ี ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งขมวดควิ้ มองเจยี งเทยี นโยว่ อยา่ งไมช่ อบใจ \"บรุ ษุ อย่างเจ้าไฉนจิตใจคับแคบเหมือนหญิงช่างนินทาพวกนั้น ไม่ว่าอย่างไร หากไมไ่ ดผ้ บู้ ญั ชาการโจวทา่ นนชี้ ว่ ยไวข้ ณะอยทู่ ชี่ านเมอื งไทห่ ยวน เกรงวา่ แม่กับพวกหว่านเจ่ียคงได้ตายไปแล้ว เจ้าไม่รู้สึกขอบคุณเขา ซ�้ำยังมา คอ่ นขอดเขาลบั หลงั เยย่ี งนอี้ กี รึ เจา้ เปน็ เชน่ นจี้ ะเปน็ ขนุ นางรอดไดอ้ ยา่ งไร มนิ า่ ถงึ ไดถ้ กู ลดตำ� แหนง่ \" เดมิ ทเี จยี งเทยี นโยว่ เปน็ ผชู้ ว่ ยผบู้ ญั ชาการกองกำ� ลงั รกั ษาเมอื งหลวง ขนั้ สามรอง ภายหลงั เนอื่ งจากอารมณฉ์ นุ เฉยี ว พดู จาไมเ่ ปน็ จนไปลว่ งเกนิ ผอู้ น่ื เขา้ ขณะประชมุ ขนุ นางจงึ มคี นจงใจกลน่ั แกลง้ ทำ� ใหถ้ กู ลดตำ� แหนง่ มาเปน็ ผชู้ ว่ ยผบู้ ญั ชาการขน้ั สเี่ ชน่ ในปจั จบุ นั เอย่ ถงึ เรอ่ื งนข้ี นึ้ มา เจยี งเทยี นโยว่ กร็ สู้ กึ ไมเ่ ปน็ ธรรม ทวา่ อยภู่ ายใต้ สายตาเขม้ งวดของฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี ง เขากไ็ มก่ ลา้ พดู อะไรแมแ้ ตค่ ำ� เดยี ว เนอ่ื งจากเขากลวั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งมากมาแตไ่ หนแตไ่ ร ถงึ แมต้ อนนจ้ี ะอายไุ ด้ สสี่ บิ ตน้ ๆ อกี ทง้ั เปน็ บดิ าคนแลว้ แตก่ ย็ งั กลวั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งเชน่ เดมิ 10

ฉางโกวลั่วเยว่ีย ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งวา่ กลา่ วเจยี งเทยี นโยว่ อกี ครใู่ หญ่ มพิ น้ สอนเขาถงึ การวางตวั ในการเปน็ ขนุ นาง \"หากเจา้ เกง่ จรงิ กไ็ ปยนื อยใู่ นตำ� แหนง่ สงู สดุ อยา่ งผบู้ ญั ชาการมณฑลทหารใหไ้ ด้ อำ� นาจในมอื แมก้ ระทงั่ ฝา่ บาทกบั ไทเฮา ยงั ตอ้ งทรงกรงิ่ เกรง ผอู้ นื่ ลว้ นตอ้ งแหงนหนา้ มองไมก่ ลา้ ลว่ งเกนิ เชน่ นน้ั อยากจะปฏบิ ตั ติ อ่ ผอู้ น่ื เยยี่ งไรกย็ อ่ มไดท้ งั้ นนั้ ผอู้ นื่ ทำ� ไดเ้ พยี งยอมรบั โดยดี หากทำ� มไิ ดเ้ จา้ กต็ อ้ งหดั ทำ� ตวั ลน่ื ไหลกลมกลนื สกั หนอ่ ย แมไ่ มห่ วงั ใหเ้ จา้ ประจบสอพลอเปน็ แตก่ อ็ ยา่ เอาแตน่ ง่ั ดถู กู คนนนั้ คนนที้ ง้ั วนั ทว่ั ทง้ั ใตห้ ลา้ มีเจา้ ฉลาดเก่งกาจอยคู่ นเดียว ผู้อนื่ ล้วนแตโ่ ง่งมไรค้ วามสามารถหรือไร อยา่ งแยท่ ส่ี ดุ หากเจา้ ดแู คลนใครจรงิ ๆ กจ็ งเกบ็ มนั ไวใ้ นใจเถอะ อยา่ แสดง ออกมาไดห้ รอื ไม\"่ ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงกลัดกลุ้มใจจนนึกอยากจะกลับไปกานโจว เสยี วันพรงุ่ น้ี แมว้ า่ ทพ่ี กั ในชนบทจะไมห่ รหู รางดงาม เสอื้ ผา้ ทส่ี วมใสไ่ ม่ไดท้ ำ� จาก ผ้าไหมแพรพรรณช้ันดี อาหารการกินมิใช่อาหารช้ันเลิศ แต่อย่างน้อย กส็ ามารถอยอู่ ยา่ งสบายตาสบายใจได้ นางรู้สึกว่าถ้าตนอยู่ที่กานโจวไปตลอด ไมแ่ น่อาจจะอายุยืนขึ้น อกี หลายปี ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงต�ำหนิเจียงเทียนโย่วอีกครู่ใหญ่ด้วยอารามไม่ได้ ดงั่ ใจ แลว้ กลา่ วอยา่ งหมดแรงอยบู่ า้ งวา่ \"เอาเถอะ เจา้ กลบั ไปกอ่ นแลว้ กนั ไปบอกใหเ้ มงิ่ อเ๋ี หนยี งเตรยี มของขวญั อยา่ งงามไวช้ ดุ หนงึ่ หา้ มทำ� ใหผ้ อู้ นื่ ดถู กู ไดเ้ ดด็ ขาด\" เจยี งเทยี นโยว่ งมึ งำ� รบั คำ� กอ่ นลกุ ขน้ึ กลา่ วลา และหมนุ ตวั เดนิ ออกไป 11

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 ข้างนอก เมอื่ เดนิ มาถงึ หนา้ ประตเู รอื นอช๋ี นุ เจยี งเทยี นโยว่ กข็ มวดคว้ิ ละลา้ ละลงั อยคู่ รหู่ นงึ่ ถงึ เดนิ เขา้ ไป เน่ืองจากเร่ืองรับอนุภรรยา ยามเขาเห็นเมิ่งอ๋ีเหนียงก็พลอยรู้สึก ไมใ่ ครส่ บายใจนกั และคนื วนั นนั้ เพราะอารมณไ์ มด่ ี ตอนทนี่ างเอย่ ถงึ เรอ่ื งนี้ เขากห็ นั หลงั เดนิ หนมี าดว้ ย... เขาไม่อยากให้เมิ่งอี๋เหนียงร้องไห้อาละวาดกับเขาด้วยเรื่องน้ีอีก เพราะรสู้ ึกรำ� คาญใจยง่ิ แตค่ รนั้ เจยี งเทยี นโยว่ เดนิ เขา้ หอ้ งใหญ่ ไดพ้ บเมงิ่ อเ๋ี หนยี ง ฝา่ ยหลงั กลบั มไิ ดเ้ อย่ ถงึ เรอ่ื งนอ้ี กี แตป่ ฏบิ ตั ติ อ่ เขาอยา่ งออ่ นหวานคลอ้ ยตามเหมอื น เมอ่ื กอ่ น ถงึ ขนั้ วา่ หยบิ รายการสนิ สอดทเ่ี ตรยี มไวม้ าใหเ้ ขาดดู ว้ ย เมง่ิ อเี๋ หนยี งบอกเขาวา่ ไดเ้ ตรยี มสนิ สอดเรยี บรอ้ ยแลว้ รอถงึ วนั มงคล กห็ าบไปสกลุ เฝงิ ได้ เจียงเทียนโย่วลอบโล่งใจ แล้วบอกเม่ิงอ๋ีเหนียงถึงเร่ืองท่ีอีกห้าวัน โจวฮยุ จะแตง่ ภรรยา มารดาจงึ ส่งั ให้นางเตรยี มของขวญั เมงิ่ อเ๋ี หนยี งตอบรบั ดว้ ยใบหนา้ ยม้ิ แยม้ ทวา่ สองมอื ทอี่ ยขู่ า้ งตวั กลบั กำ� หมดั ขนึ้ มาอยา่ งเงยี บๆ นบั วนั เมง่ิ อเี๋ หนยี งกย็ งิ่ รสู้ กึ ไดว้ า่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งเหน็ นางเปน็ เพยี ง บา่ วใหใ้ ชง้ าน ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งกบั พวกเหยาซอื่ กลบั อยสู่ บาย ตอ้ งการสงิ่ ใด กใ็ หน้ างจดั การทงั้ สนิ้ ปกตเิ วลาทนี่ างงานยงุ่ คนพวกนน้ั กลบั ใชช้ วี ติ อยา่ ง สบายกายสบายใจ ไมม่ เี รอื่ งใหก้ ลดั กลมุ้ แมแ้ ตน่ อ้ ย 12

ฉางโกวลั่วเยว่ีย ถึงแม้จะเป็นเช่นน้ีเม่ิงอ๋ีเหนียงกลับยังคงอยากกุมอ�ำนาจดูแลงาน ในจวนนไี้ วใ้ นมอื ใหไ้ ด้ เชน่ นว้ี นั หนา้ เมอ่ื นางคดิ ทำ� อะไรกจ็ ะทำ� ไดส้ ะดวกขนึ้ เห็นเม่ิงอี๋เหนียงว่าง่ายเพียงนี้เจียงเทียนโย่วก็รู้สึกพอใจมาก ตกกลางคนื จึงพกั อยใู่ นเรอื นนาง วันรุ่งขึ้นเจียงฮุ่ยเฟยในวังส่งข่าวมาบอกว่าสหายร่วมเรียนของ องค์หญิงรองกระท�ำการไม่รอบคอบ นางได้กราบทูลไทเฮาและฮองเฮา ใหส้ ง่ สหายรว่ มเรยี นผนู้ น้ั กลบั บา้ นไป ทงั้ ยงั ไดข้ อไทเฮาและฮองเฮาแลว้ วา่ ต้องการเรียกตัวหลานสาวฝา่ ยสกุลเดิมเข้าวังมาเป็นสหายร่วมเรียนของ องคห์ ญงิ รอง ดงั นน้ั อกี สองวนั กจ็ ะสง่ คนมารบั ตวั เขา้ วงั หลังจากเขา้ วงั ยอ่ มตอ้ งไปถวายบงั คมไทเฮาและฮองเฮากอ่ น บงั เอญิ นกั วา่ ไมก่ ว่ี นั มานเี้ จยี งชงิ หวา่ นมอี าการไอ ไมม่ ที ที า่ วา่ จะดขี นึ้ หากนางไปไอตอ่ หน้าผูส้ งู ศักดิ์ทั้งสองพระองคข์ ณะถวายบงั คม นน่ั จะมี ความผดิ โทษฐานไมเ่ คารพเบอื้ งสงู จะอย่างไรเจยี งชิงหว่านก็เป็นบุตรสาวสายตรง ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งมคี วามคดิ จะใหเ้ จยี งชงิ เซวยี นเขา้ วงั ไปสำ� รวจทท่ี าง ล่วงหน้า คิดแล้วก็ให้เจียงชิงเซวียนเข้าวังไปก่อน รอให้สหายร่วมเรียน ขององคห์ ญงิ สาม 'เผลอ' ทำ� อะไรผดิ พลาดอกี ครงั้ แลว้ ถกู สง่ ตวั กลบั บา้ น ถงึ คอ่ ยใหเ้ จยี งชงิ หวา่ นเขา้ วงั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งจงึ ใหเ้ ถาจอื เรยี กเจยี งชงิ เซวยี นมาเพอื่ บอกเรอ่ื งน้ี กับอีกฝ่าย เจยี งชงิ เซวยี นยอ่ มจะดใี จอยา่ งมาก รบี กราบขอบคณุ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี ง 13

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งกำ� ชบั กำ� ชาเจยี งชงิ เซวยี นหลายเรอ่ื ง เหน็ เครอ่ื งประดบั บนศรี ษะอกี ฝา่ ยดซู อมซอ่ กม็ อบเครอ่ื งประดบั อยา่ งดใี หไ้ ปหลายชน้ิ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งเองกร็ วู้ า่ หากเจยี งชงิ อวไ้ี ดร้ เู้ รอื่ งนจี้ ะตอ้ งไมพ่ อใจ และคงจะอาละวาดอยา่ งแน่นอน การประพฤติตัวในระยะนี้ของเจียงชิงอวี้ ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงย่อม มองเห็นอยูใ่ นสายตาเชน่ กัน ร้วู า่ นางเองกอ็ ยากเขา้ วัง ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งคดิ แลว้ กพ็ ดู ตอ่ หนา้ คนทง้ั หลายวา่ ชว่ งทผี่ า่ นมาน้ี เจียงชิงอว้ีประพฤติตัวดีย่ิง เรียนหนังสือได้ดี งานฝีมือก็หัดได้ดีเช่นกัน จึงมอบจ้ีหยกขาวให้เป็นรางวัลแก่เจียงชิงอวี้ แต่กลับมิได้บอกว่าจะส่ง เจยี งชงิ อวเ้ี ขา้ วงั ไปเปน็ สหายรว่ มเรยี น เจยี งชงิ อวไี้ ดจ้ หี้ ยกขาวชนิ้ นไี้ ปแลว้ กร็ สู้ กึ มหี นา้ มตี าอยา่ งทสี่ ดุ หอ้ ยไว้ ทเี่ อวทกุ วนั ไมพ่ อ ยงั โออ้ วดกบั เจยี งชงิ เซวยี นและเจยี งชงิ หวา่ นอยเู่ นอื งๆ ทวา่ เจยี งชงิ เซวยี นกบั เจยี งชงิ หวา่ นลว้ นรตู้ นื้ ลกึ หนาบางในเรอ่ื งนดี้ ี จึงมีสีหนา้ เรยี บเฉย ไม่ไดเ้ กบ็ มาใสใ่ จแต่อย่างใด ครน้ั สองวนั ผา่ นไป เจยี งชงิ เซวยี นเขา้ วงั ไปแลว้ เจยี งชงิ อวเ้ี พง่ิ ไดย้ นิ ข่าวนี้จากปากของสาวใช้คนอื่นก็โมโหจนกระชากจ้ีหยกขาวที่ห้อยอยู่ ตรงเอวลงมาปาแตกเปน็ เสยี่ งๆ กอ่ นจะไปหาเมง่ิ อเ๋ี หนยี งทเี่ รอื นอช๋ี นุ เม่ิงอ๋ีเหนียงเองก็เพิ่งจะรู้เร่ืองน้ีเช่นกัน จึงน่ังหน้าทะมึนอยู่บน ต่ังหลวั ฮัน่ โดยไม่พูดไม่จา ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงช่างร้ายกาจย่ิง เรื่องเย่ียงน้ียังถึงกับปิดบังนาง ไมแ่ พรง่ พรายใหน้ างรกู้ อ่ นแมแ้ ตน่ อ้ ย แมแ้ ตบ่ รรดาสาวใชท้ นี่ างวางไวใ้ น 14

ฉางโกวลั่วเยว่ีย เรอื นซงเฮอ่ กไ็ มม่ สี กั คนทล่ี ว่ งรู้ ทำ� เอานางรบั มอื ไมท่ นั จรงิ ๆ ขณะเม่ิงอ๋ีเหนียงก�ำลังโมโหก็เห็นเจียงชิงอว้ีเดินเข้ามาด้วยท่าทาง เป็นฟืนเป็นไฟ เห็นไดช้ ดั ว่ารูเ้ รอ่ื งน้แี ล้วเช่นกัน เจียงชิงอว้ีโมโหไม่น้อย พูดเร่ืองนี้ด้วยเสียงอันดัง และยังกล่าว อยา่ งเดอื ดดาลวา่ \"มนิ า่ ยายแกผ่ นู้ น้ั ถงึ ไดใ้ จดปี านนน้ั ชมเชยขา้ ตอ่ หนา้ คนทง้ั หลาย ซำ้� ยงั มอบจหี้ ยกขาวชน้ิ นนั้ ใหข้ า้ ...ทแี่ ทใ้ นใจนางกม็ แี ผนเชน่ นี้ อยกู่ อ่ นแลว้ แตก่ ลบั ปน่ั หวั ขา้ เลน่ เหมอื นขา้ เปน็ คนโง!่ \" ยิ่งพูดก็ย่ิงโมโห เจียงชิงอวี้นึกอยากจะไปถามฮูหยินผู้เฒ่าเจียง ใหร้ เู้ รอื่ งเสยี เดย๋ี วน้ี แตถ่ กู เมงิ่ อเี๋ หนยี งบอกใหส้ าวใชร้ งั้ ตวั ไว้ เจยี งชงิ อวจี้ งึ อยากจะไปพดู เรอ่ื งนก้ี บั เจยี งเทยี นโยว่ แตก่ ถ็ กู เมง่ิ อเี๋ หนยี งบอกใหส้ าวใช้ รงั้ ตวั ไวอ้ กี เชน่ กนั เมิ่งอี๋เหนียงรู้แก่ใจดีว่าต้ังแต่พวกฮูหยินผู้เฒ่าเจียงมาถึง หนึ่ง เป็นเพราะเจียงเทียนโย่วกตัญญู สองเป็นเพราะเหยาซื่อ บัดนี้ไม่รู้นาง เปน็ อะไร ดูเหมือนว่าจู่ๆ ก็คิดตกได้ ช่างเอาอกเอาใจเจียงเทียนโย่ว เสยี อยา่ งนนั้ ไม่ได้คบั แคน้ ใจเหมือนเม่อื กอ่ นแลว้ สว่ นสามก็เป็นเพราะ เจียงชิงหว่านท่ีภายนอกดูเป็นเด็กอ่อนหวานกตัญญู ฮูหยินผู้เฒ่าเจียง เหยาซอ่ื และเจยี งชงิ หวา่ นสามคนนไ้ี ดม้ ดั ใจเจยี งเทยี นโยว่ เสยี อยหู่ มดั แลว้ อีกท้ังบัดน้ีเจียงเทียนโย่วก็จะรับอนุภรรยา อีกฝา่ ยเป็นหญิงสาว โฉมงามออ่ นวยั เพยี งสบิ หกปี และยงั เปน็ บตุ รสาวจากตระกลู ขนุ นางดว้ ย ชว่ งนเี้ จยี งเทยี นโยว่ จติ ใจเบกิ บานเพยี งไรนนั้ เมง่ิ อเี๋ หนยี งสามารถ รสู้ กึ ได้ หากยามนี้เจียงชิงอว้ีไปอาละวาดกับเจียงเทียนโย่วเพราะเรื่องน้ี 15

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 ก็แสดงชัดว่าไม่พอใจต่อฮูหยินผู้เฒ่าเจียง ในใจเจียงเทียนโย่วจะต้อง หมดความอดทนเปน็ แน่ คราวก่อนขณะเมิ่งอี๋เหนียงแสร้งร้องไห้โวยวาย เจียงเทียนโย่ว มใิ ชเ่ ดนิ จากไปหาเหยาซอื่ หรอื ไร หากยามนพ้ี วกนางแมล่ กู อาละวาดอกี ก็รงั แต่จะผลักไสเจยี งเทยี นโย่วให้ออกหา่ ง เม่ิงอ๋ีเหนียงจึงอธิบายเรื่องนี้ให้เจียงชิงอวี้ฟังอย่างละเอียด ผลดี ผลเสยี ในเรอ่ื งน้ีกระทั่งคนโง่ก็ยังฟังเข้าใจ แมเ้ จยี งชงิ อวจ้ี ะเขา้ ใจ ทวา่ ในใจนางกลบั ยงั คงไมย่ นิ ยอม \"เชน่ นนั้ ขา้ จะทำ� อยา่ งไรเจา้ คะ ยอมเปน็ บตุ รสาวสายรอง ปลอ่ ยใหว้ นั หนา้ ยายแก่ ผนู้ นั้ หรอื ไมก่ น็ ายหญงิ เลอื กคนมาแตง่ งานกบั ขา้ ? พวกนางมหี รอื จะเลอื ก คนดๆี ใหข้ า้ !\" ถึงเจียงชิงอวี้จะเกิดจากเมิ่งอี๋เหนียง แต่บัดน้ีฮูหยินผู้เฒ่าเจียงกับ เหยาซอ่ื ลว้ นอยใู่ นจวน เรอื่ งการแตง่ งานของเจยี งชงิ อวย้ี อ่ มเปน็ การตดั สนิ ใจ ของพวกนางสองคน และเจยี งชงิ อวก้ี เ็ ชอื่ วา่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งกบั เหยาซอื่ ลว้ นไมช่ อบตน จะตอ้ งเลน่ ลกู ไมก้ บั ตน และอยากใหต้ นมชี วี ติ ความเปน็ อยู่ ทไี่ มด่ อี ยา่ งแนน่ อน พวกนางสองคนถงึ จะยงิ่ สขุ ใจ \"ไม่หรอก\" เมิ่งอ๋ีเหนียงพูดเสียงเบา ในดวงตากลับมีประกายวาบ \"ข้าจะต้องหาคู่หมายดีๆ ให้เจ้าแน่ ให้เจ้าได้ออกเรือนอย่างมีหน้ามีตา มิหน�ำซ้�ำยามน้ีก็มีเพียงเจียงชิงเซวียนที่ได้เข้าวังไปเป็นสหายร่วมเรียน ขององคห์ ญงิ มใิ ชย่ งั สามารถเขา้ วงั ไปไดอ้ กี คนหรอื ไร\" เจยี งชงิ อวี้มองเมิ่งอ๋ีเหนยี งด้วยท่าทางประหลาดใจ มิใช่บอกไวแ้ ล้วหรอื ว่าอกี คนจะตอ้ งเป็นเจียงชิงหว่าน 16

ฉางโกวลั่วเยว่ีย ทว่าบดั น้ีเมง่ิ อี๋เหนยี งพูดเยี่ยงน้ี ความหมายก็คือ... เมง่ิ อเ๋ี หนยี งพยกั หนา้ ใหเ้ จยี งชงิ อว้ี กอ่ นกลา่ วเสยี งเบา \"เจา้ ตอ้ งเชอื่ ขา้ \" 17

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 51 พบคนในอดตี อกี ครั้ง วนั ทหี่ า้ เดอื นหก เปน็ วนั ดเี หมาะแกก่ ารแตง่ งาน วนั แตง่ งานโจวฮยุ จงึ กำ� หนดขนึ้ ในวนั น้ี ตอนนี้เป็นช่วงกลางฤดูร้อนแลว้ อากาศจึงคอ่ ยๆ รอ้ นขน้ึ เกย้ี วของฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งไดเ้ ปลย่ี นเปน็ เกยี้ วเยน็ แลว้ มา่ นดา้ นหนา้ รถมา้ ของพวกเจยี งชงิ หวา่ นเองกเ็ ปลยี่ นเปน็ มา่ นไมไ้ ผเ่ ชน่ กนั ยามมลี มกจ็ ะ พดั ลอดเขา้ มาตามชอ่ งมา่ น แต่แมจ้ ะเปน็ เช่นน้ี ภายในรถมา้ กย็ งั คงร้อนและอบอ้าวอยู่บา้ ง เจยี งชงิ อวที้ นความรอ้ นและความอบอา้ วนไี้ มไ่ หว โบกพดั กลมในมอื รวั เรว็ พรอ้ มบน่ กระปอดกระแปด \"แตง่ งานเมอื่ ใดไมแ่ ตง่ ตอ้ งเลอื กมาแตง่ ตอนอากาศรอ้ นปานน้ี รบี ถงึ เพยี งนนั้ เชยี ว?\" เจยี งชงิ หวา่ นเงยหนา้ มองเจยี งชงิ อวป้ี ราดหนง่ึ อกี ฝา่ ยสวมเสอ้ื ผา่ หนา้ สแี ดงทบั ทมิ ทอดน้ิ ทอง บนมวยผมกป็ กั ดอกไมก้ ำ� มะหยป่ี ระดบั สแี ดงทบั ทมิ 18

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย ดงู ดงามเจดิ จรสั ยง่ิ นกั ใบหนา้ เจยี งชงิ อวผี้ ดั แปง้ และแตม้ ชาดเอาไว้ ทวา่ เมอ่ื มาอยใู่ นรถมา้ ทรี่ อ้ นอบอา้ วปานนจี้ งึ มเี หงอื่ ไหลจากหนา้ ผากลงมาตามสองขา้ งแกม้ ชะให้ เครอ่ื งประทนิ โฉมเลอื นเลอะ ทำ� ใหด้ พู กิ ลอยบู่ า้ ง เจียงชิงอว๋ินอายุยังน้อยจึงกล้ันหัวเราะไว้ไม่อยู่ เผลอหัวเราะพรืด ออกมา ดว้ ยกลวั วา่ เจยี งชงิ อวจี้ ะรตู้ วั จงึ รบี ใชพ้ ดั กลมในมอื ปดิ ปากไว้ แต่ อยา่ งไรกอ็ ำ� พรางแววขบขนั บนใบหนา้ ไวไ้ มอ่ ยู่ เจียงชิงอว้ีจึงถลึงตาใส่เจียงชิงอว๋ินด้วยความโกรธเคือง ก่อนถาม อย่างไมส่ บอารมณว์ ่า \"เจ้าหวั เราะอะไร\" แม้เจียงชิงอว๋ินจะมีนิสัยเปน็ เด็ก ยากจะระงับความร่าเริง ทว่า ตง้ั แตเ่ ลก็ กถ็ กู โจวอเ๋ี หนยี งคอยเตอื นวา่ อยา่ ไปยวั่ โทสะเจยี งชงิ อวเ้ี ดด็ ขาด ฉะนนั้ พอถกู เจยี งชงิ อวถ้ี าม นางกไ็ มก่ ลา้ ตอบ รบี กม้ หนา้ ลง เจียงชิงอว้ีมองเจียงชิงอว๋ินปราดหนึ่งอย่างเหยียดหยามดูแคลน จากนั้นก็เลื่อนสายตาไปมองเจียงชิงหว่าน ฝา่ ยหลังสวมเสื้อผ่าหน้า สชี มพอู อ่ น คอเสอื้ ปกั ลายกลว้ ยไมส้ มี ว่ งออ่ น ดา้ นลา่ งเปน็ กระโปรงผา้ มงุ้ ตวั ยาวสขี าวดอกหญา้ คา ดงู ดงามออ่ นหวานและสงา่ เรยี บรอ้ ย มิหน�ำซ�้ำที่ส�ำคัญที่สุดคือยามเจียงชิงหว่านมือถือพัดกลม นั่งอยู่ ตรงนนั้ อยา่ งเงยี บสงบ บคุ ลกิ นงิ่ เงยี บแฝงความออ่ นโยน มองอยา่ งไรกเ็ ปน็ กริ ยิ าทา่ ทางของบตุ รสาวสายตรงของตระกลู ใหญอ่ ยา่ งแทจ้ รงิ เจยี งชงิ อวจ้ี งึ นกึ ถงึ เรอ่ื งทเ่ี มอ่ื คนื เมงิ่ อเ๋ี หนยี งตำ� หนอิ ยา่ งไมไ่ ดด้ ง่ั ใจ ทน่ี างมนี สิ ยั หนุ หนั พลนั แลน่ เกนิ ไป ซำ�้ ยงั บอกใหน้ างหดั เอาอยา่ งทา่ ทาง ของเจยี งชงิ หวา่ นทแี่ คม่ องดกู ร็ วู้ า่ เปน็ กริ ยิ าทบ่ี ตุ รสาวตระกลู ใหญพ่ งึ มี 19

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 ในใจเจยี งชงิ อวย้ี ง่ิ โกรธเคอื งขน้ึ กวา่ เดมิ นางจงึ ถลงึ ตาใสเ่ จยี งชงิ หวา่ น อยา่ งดรุ า้ ย หากแตเ่ จยี งชงิ หวา่ นมใิ ชเ่ จยี งชงิ อวน๋ิ ในใจไมร่ สู้ กึ กลวั แมแ้ ตน่ อ้ ย เพียงมองอีกฝา่ ยอย่างเรียบเฉยปราดเดียวก็หันหน้าหนี ไม่อยากไปให้ ความสนใจ เจียงชิงอว้ีกลับมีความคิดจะก่อกวนให้เกิดเรื่องวุ่นวาย นางอาศัย จังหวะตอนรถม้าโคลงเคลงกะทันหัน พิงตัวไปด้านหลัง มือซ้ายผลัก เจียงชงิ อวิ๋นอยา่ งแรง คดิ จะท�ำใหอ้ ีกฝา่ ยไปกระแทกเจียงชิงหว่าน หาก กระแทกโดนจะตอ้ งทำ� ใหเ้ จยี งชงิ หวา่ นเลอื ดกำ� เดาไหลเปน็ แน่ ถงึ เวลานนั้ ชดุ ของเจยี งชงิ หวา่ นเปรอะเลอื ดแลว้ ยงั จะสามารถไปรว่ มงานทบ่ี า้ นสกลุ โจว ไดอ้ กี หรอื เพอ่ื ทจ่ี ะไมท่ ำ� ใหข้ ายหนา้ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งจะตอ้ งใหเ้ จยี งชงิ หวา่ น กลบั จวนแนน่ อน และยงั ไมพ่ อใจอยา่ งมากดว้ ย เจยี งชงิ อวคี้ ดิ คำ� นวณไวใ้ นใจอยา่ งดี เพยี งมองเจยี งชงิ อวนิ๋ รอ้ งอทุ าน ขณะร่างถลาไปทางเจียงชิงหว่านอย่างมีความสุข ชั่วขณะท่ีร่างของ เจยี งชงิ อวน๋ิ กำ� ลงั จะกระแทกกบั ใบหนา้ ของเจยี งชงิ หวา่ นอยรู่ อมรอ่ แลว้ นนั้ ... คดิ ไมถ่ งึ วา่ เจยี งชงิ หวา่ นจะเบย่ี งศรี ษะหลบไดร้ วดเรว็ ยง่ิ เจยี งชงิ อวน๋ิ จงึ เพยี งแตถ่ ลาเขา้ ไปในออ้ มแขนของอกี ฝา่ ย ในใจเจยี งชงิ อวนิ๋ นกึ กลวั อยบู่ า้ ง พห่ี ญงิ สามผนู้ เ้ี ปน็ บตุ รสาวสายตรง ทา่ ทางดสู งู สง่ ยงิ่ เมอ่ื กอ่ นนางไมก่ ลา้ ใกลช้ ดิ กบั อกี ฝา่ ยแมแ้ ตน่ อ้ ย คดิ ไมถ่ งึ วา่ ตอนนตี้ นเองจะถงึ กบั เปน็ ฝา่ ยถลาเขา้ ไปออ้ มแขนของพหี่ ญงิ สามเสยี เอง... นางรบี นง่ั ตวั ตรง กม้ หนา้ พดู งมึ งำ� \"พ.ี่ ..พหี่ ญงิ สาม ขอ...ขออภยั ขา้ ไมไ่ ดต้ งั้ ใจ เจา้ คะ่ \" 20

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย เจียงชงิ อว๋นิ กล้นั หายใจ กลวั เจยี งชิงหว่านจะตอ่ ว่า ในจวนมใี ครไมร่ บู้ า้ งวา่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งชอบเจยี งชงิ หวา่ นเพยี งไร หากเจยี งชงิ อวน๋ิ ทำ� ใหน้ างไมพ่ อใจ นางจะไปฟอ้ งทา่ นยา่ หรอื ไม่ ถงึ เวลานนั้ ทา่ นยา่ จะตอ้ งลงโทษตนแน่นอน และยงั จะพลอยทำ� ใหโ้ จวอเี๋ หนยี งเดอื ดรอ้ น ไปดว้ ย... เจยี งชงิ อวนิ๋ กำ� ลงั คดิ เรอ่ื งเหลา่ นอ้ี ยใู่ นใจอยา่ งกระวนกระวาย ทนั ใดนนั้ กไ็ ดย้ นิ เสยี งอบอนุ่ ออ่ นโยนดงั มาจากเหนอื ศรี ษะ \"ไมเ่ ปน็ ไร\" และยงั ถามตน อยา่ งเปน็ หว่ งเปน็ ใยดว้ ยวา่ \"เจา้ เจบ็ ตรงทใ่ี ดหรอื ไม่ บอกพหี่ ญงิ สามมา\" เจียงชิงอว๋ินอ้ึงงันไปครู่หน่ึง ก่อนเงยหน้าขึ้นอย่างไม่อยากจะเช่ือ พลนั เหน็ เจยี งชงิ หวา่ นมรี อยยม้ิ อารี ซำ้� สายตากพ็ นิ จิ มองตนอยา่ งละเอยี ด ดวู า่ ตนไดร้ บั บาดเจบ็ หรอื ไม่ ไดย้ นิ เจยี งชงิ หวา่ นถามอกี รอบวา่ เจบ็ ตรงทใี่ ดหรอื ไม่ เจยี งชงิ อวนิ๋ ถงึ ไดส้ ตกิ ลบั มา รบี สา่ ยหนา้ ตอบวา่ \"ขา้ สบายดี ไมไ่ ดเ้ จบ็ อะไรเจา้ คะ่ \" เจยี งชงิ หวา่ นมองเจยี งชงิ อวป้ี ราดหนง่ึ กอ่ นยกมอื ดงึ ตวั เจยี งชงิ อวนิ๋ มานง่ั ขา้ งตนเอง แม้รถม้าจะมีเวลาท่ีโคลงเคลงบ่อยๆ แต่ต่อให้โคลงเคลงเพียงไร เจยี งชงิ อวน๋ิ กไ็ มม่ ที างถลามาชนนางเชน่ น้ี ตอ้ งเปน็ เพราะมคี นอยเู่ บอ้ื งหลงั แนน่ อน เจยี งชงิ อวนิ๋ ยงั เปน็ เดก็ ทา่ ทางใสซอ่ื ไรเ้ ดยี งสา ไมม่ ที างทำ� เรอื่ งเชน่ น้ี ออกมาไดแ้ น่ เชน่ นนั้ กม็ แี ตเ่ จยี งชงิ อวแ้ี ลว้ ถงึ กบั ออกแรงผลกั เจยี งชงิ อวนิ๋ ลบั หลงั เยยี่ งนี้ เจยี งชงิ อวผี้ นู้ ไี้ มม่ ไี มตรี ระหวา่ งพน่ี อ้ งแมแ้ ตน่ อ้ ยโดยแท้ 21

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 ในใจเจียงชิงหว่านชักเอือมระอาขึ้นมา จึงเพียงก้มหน้าคุยกับ เจยี งชิงอว๋นิ ไมม่ ีทา่ ทีจะแยแสสนใจเจยี งชงิ อวสี้ กั กระผกี เจียงชิงอว้ีคิดไม่ถึงว่าเจียงชิงอว๋ินจะไม่ได้กระแทกถูกใบหน้า เจียงชิงหวา่ น มิหน�ำซ�้ำตอนนี้ดูพวกนางก�ำลังคุยกันอย่างสนิทสนม โดยไมแ่ ยแสตน ปลอ่ ยตนทงิ้ ไวข้ า้ งๆ กย็ ง่ิ ไมพ่ อใจขนึ้ มา โบกพดั กลมในมอื อยา่ งฟดึ ฟดั นงั่ โมโหอยดู่ า้ นขา้ งเงยี บๆ ราวหนึ่งมื้ออาหารให้หลังพวกเจียงชิงหว่านก็มาถึงจวนสกุลโจว ในโสตไดย้ นิ เสยี งอกึ ทกึ ครนื้ เครงแลว้ เมอื่ มองผา่ นชอ่ งวา่ งของมา่ นไมไ้ ผ่ ออกไปกส็ ามารถมองเหน็ เงาคนไดร้ างๆ งานเลยี้ งของเหลา่ บรุ ษุ จดั ในหอ้ งโถงใหญข่ นาดสามหอ้ งทเี่ รอื นสว่ นหนา้ สว่ นงานเลยี้ งของเหลา่ สตรกี จ็ ดั ทเ่ี รอื นดา้ นหลงั พวกฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งลงจากรถมา้ แลว้ มบี า่ วหญงิ กา้ วมานำ� ทางไปยงั เรอื นดา้ นหลงั เวลานฮ้ี หู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งเพง่ิ จะมองเหน็ วา่ เครอื่ งประทนิ โฉมบนใบหนา้ เจยี งชงิ อวเ้ี ลอะแลว้ เมอ่ื แรกเหน็ กส็ ะดงุ้ ตกใจ ตอ่ จากนนั้ สหี นา้ กเ็ ขม้ ขนึ้ เรอื่ ยๆ รบี ตะคอกถามนางเบาๆ \"นเ่ี จา้ จะไปเลน่ ละครหรอื ! บนหนา้ เละเทะ จนเปน็ อะไรไปแลว้ !\" 'นกั เลน่ ละคร' นน้ั นบั เปน็ คำ� บรภิ าษ นแ่ี สดงวา่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งโมโห มากจรงิ ๆ แลว้ ถงึ ไดไ้ มส่ งั เกตเหน็ ในจดุ น้ี เจยี งชงิ อวไี้ ดย้ นิ กโ็ มโหแทบแย่ แตน่ างกไ็ มร่ วู้ า่ บนใบหนา้ ตนมอี ะไร เหตใุ ดทา่ นยา่ ถงึ ไดบ้ รภิ าษนางเชน่ น้ี นางจงึ ยกมอื ลบู หนา้ ตนเอง พอลบู เครอ่ื งประทนิ โฉมกย็ งิ่ เลอะกวา่ เดมิ 22

ฉางโกวลั่วเยว่ีย ถงึ ขนาดดไู มไ่ ดเ้ ลยทเี ดยี ว ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งเองกโ็ มโหเกนิ ทนแลว้ เชน่ กนั สภาพของเจยี งชงิ อวี้ ในตอนนเี้ กดิ ถกู ผอู้ น่ื เหน็ เขา้ จวนหยง่ ชางปอ๋ คงไดข้ ายหนา้ แลว้ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งแทบอยากจะบอกใหเ้ จยี งชงิ อวก้ี ลบั ไปเสยี เดยี๋ วนี้ แตต่ อนนมี้ าถงึ จวนสกลุ โจวนางกจ็ นปญั ญา ไดแ้ ตเ่ รยี กสาวใชค้ นหนง่ึ ของ จวนสกลุ โจวมา แลว้ ใหเ้ ถาเยย่ี มอบเศษเงนิ ใหอ้ กี ฝา่ ย ใชใ้ หพ้ าเจยี งชงิ อว้ี ไปลา้ งหนา้ อยา่ งเงยี บๆ อกี ประเดยี๋ วคอ่ ยพาเจยี งชงิ อวมี้ าหาพวกนาง สาวใช้ไม่กล้าปฏเิ สธ จึงรับคำ� ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งกพ็ ดู กบั เจยี งชงิ อวอ้ี ยา่ งไมส่ บอารมณย์ ง่ิ \"อากาศ รอ้ นจดั เชน่ นย้ี งั จะผดั แปง้ แตม้ ชาดไปมากเพอ่ื อนั ใด จะประทนิ โฉมกไ็ มเ่ ปน็ ไร หรอก แตเ่ บามอื สกั หนอ่ ยไมเ่ ปน็ หรอื นจี่ ะฉาบผนงั หรอื ไร ยงั ไมร่ บี ไปลา้ งให้ สะอาดอกี ?\" คราน้ีเจียงชงิ อวี้ถงึ ไดร้ ูว้ ่าเกดิ เรื่องใดข้ึน ในใจกใ็ หค้ ับขอ้ งเหลอื จะ กลา่ ว เมงิ่ อเี๋ หนยี งอยากใหน้ างแตง่ งานกบั คนดๆี รวู้ า่ วนั นจี้ ะตอ้ งมฮี หู ยนิ จากตระกูลขุนนางมายังจวนสกุลโจวจ�ำนวนมาก จึงเลือกเสื้อผ้าและ เครอื่ งประดบั สำ� หรบั สวมวนั นใี้ หน้ างตง้ั แตเ่ มอื่ คนื เจยี งชงิ อว้หี น้าตางามจรสั เหมาะกับเสอ้ื ผ้าสสี ด เมอื่ คืนนางเองก็ หลบั ไมส่ นทิ ดว้ ยคดิ วา่ วนั นจ้ี ะตอ้ งแตง่ กายและประทนิ โฉมใหน้ า่ มองกวา่ เจยี งชงิ หวา่ นใหไ้ ด้ ผลคอื พอตน่ื นอนกม็ สี หี นา้ ไมส่ ดชนื่ นกั จงึ ไดใ้ หร้ ยุ่ เซยี ง ผดั แปง้ แตม้ ชาดให้ ใครจะไปรู้ว่าเคร่ืองประทินโฉมท่ีนางแต่งแต้มมาอย่างตั้งอกตั้งใจ 23

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 จะเลอะเปรอะใบหนา้ ทวา่ เจยี งชงิ หวา่ นกบั เจยี งชงิ อวน๋ิ ทน่ี งั่ รถมา้ คนั เดยี วกนั กลบั ไมบ่ อกเรอื่ งนใี้ หน้ างรู้ เจยี งชิงอวมี้ องเจยี งชิงหวา่ นและเจียงชงิ อว๋ินตาขวาง เจยี งชงิ อวิน๋ กลัวอยบู่ า้ งจึงก้มหนา้ ลง สว่ นเจยี งชงิ หวา่ นกม็ องเจยี งชงิ อวป้ี ราดหนง่ึ ดว้ ยสายตาเฉยชา กอ่ น เบอื นหนา้ ไปมองตน้ จอ่ื เวยฮวา* ตน้ หนงึ่ ทด่ี า้ นขา้ ง เจยี งชงิ หวา่ นไมอ่ ยากเตอื นเจยี งชงิ อวเ้ี รอื่ งนจ้ี รงิ ๆ ชาตกิ อ่ นนางดตี อ่ ผู้อ่ืนสุดใจ แม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่าชุยกับชุยหวาหลันที่ค่อนแคะและรังแกนาง ถงึ เพยี งนนั้ นางกย็ งั ไมเ่ คยบอกชยุ จห้ี ลงิ แมแ้ ตค่ ำ� เดยี ว หนง่ึ คอื ไมอ่ ยากให้ ชุยจ้ีหลิงเสียสมาธิและล�ำบากใจ สองคือคิดว่าจะอย่างไรก็เป็นครอบครัว เดยี วกนั ขอเพยี งนางดตี อ่ สองคนนน้ั จากใจจรงิ ทา้ ยทสี่ ดุ สองคนนน้ั จะตอ้ ง ดตี อ่ นางกลบั อยา่ งแนน่ อน ทวา่ สดุ ทา้ ยสองคนนน้ั กลบั ยง่ิ หนกั ขอ้ ขน้ึ ไหนจะยงั มีชุยจี้หลิงกบั ซุนองิ้ เซวยี น... ชาตินเี้ จียงชงิ หวา่ นจะไม่มีทางโง่เย่ยี งนั้นอีกต่อไป ผทู้ ่ไี ม่ดีต่อนาง เหตุใดนางตอ้ งดตี อ่ พวกเขา ครน้ั เจยี งชงิ อวกี้ บั สาวใชเ้ ดนิ ไปไกลแลว้ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งกห็ นั หนา้ กลบั มามองเจยี งชงิ หวา่ นและเจยี งชงิ อวน๋ิ บนใบหน้าพวกนางสองคนมิได้มีเครื่องประทินโฉม ดูแล้วสะอาด สะอา้ น คนหนง่ึ งามเรยี บมสี งา่ เปน็ ธรรมชาติ อกี คนนา่ รกั พรม้ิ เพรานา่ พงึ ใจ ลว้ นแตง่ กายไดเ้ หมาะสม ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงพยักหน้าด้วยความพอใจ คราวนี้ถึงได้เรียกให้ * จอื่ เวยฮวา หมายถงึ ดอกยเี่ ขง่ 24

ฉางโกวลั่วเยว่ีย เหยาซ่ือและพวกเจียงชิงหว่านเดินตามบ่าวหญิงของจวนสกุลโจวไปยัง เรอื นดา้ นหลงั ตอ่ ฮหู ยนิ ของโจวฮยุ สน้ิ ใจไปเมอื่ ไมก่ ป่ี กี อ่ น งานของเรอื นสว่ นในลว้ นให้ หมวั มวั คนหนง่ึ ทเี่ คยรบั ใชข้ า้ งกายอดตี ฮหู ยนิ เปน็ ผดู้ แู ล ทวา่ วนั นเี้ ขาแตง่ งาน ยอ่ มจะไม่อาจใหห้ มวั มัวผู้นมี้ ารับรองแขกสตรีจากตระกลู ตา่ งๆ ได้ จงึ ได้ ขอใหเ้ หอฮหู ยนิ มาชว่ ย กลา่ วถงึ เหอฮหู ยนิ ผนู้ ี้ อนั ทจ่ี รงิ กเ็ ปน็ คนเคยรจู้ กั ของเจยี งชงิ หวา่ น หลายปกี อ่ นอดตี ฮอ่ งเตโ้ ฉดเขลา การสอบขนุ นางลา้ หลงั ชยุ จหี้ ลงิ สอบไม่ได้จิ้นซ่ือเสียที แต่ก็ได้สามีของเหอฮูหยินเขียนจดหมายมาเรียก ชยุ จห้ี ลงิ ไปกานโจวเพอื่ ทำ� งานใหห้ นงิ ออ๋ ง สามขี องเหอฮหู ยนิ เปน็ คนอวน๋ิ โจวเหมอื นกนั อายมุ ากกวา่ ชยุ จห้ี ลงิ สบิ ปี คนทง้ั สองมอี าจารยค์ นเดยี วกนั เปน็ ศษิ ยพ์ ศี่ ษิ ยน์ อ้ งทส่ี นทิ สนมกนั เวลานนั้ เขากท็ ำ� งานอยทู่ ก่ี องสอบคดขี องจวนหนงิ ออ๋ ง พอชยุ จห้ี ลงิ ตงั้ หลกั ปกั ฐานทก่ี านโจวไดม้ นั่ คงแลว้ กร็ บั พวกเจยี งชงิ หวา่ น มา เหอฮหู ยนิ กม็ าเยยี่ มเยยี นในวนั รงุ่ ขนึ้ หลงั จากนนั้ สองตระกลู กไ็ ปมาหาสู่ กนั เปน็ ประจำ� เหอฮหู ยนิ เปน็ คนพดู จาอธั ยาศยั ดี เวลาคยุ กบั ผอู้ น่ื มกั จะมรี อยยม้ิ อยเู่ สมอ ใหค้ วามรสู้ กึ สงบสบายใจแกผ่ อู้ น่ื เจยี งชงิ หวา่ นเหน็ บนมวยผมเหอฮหู ยนิ ปกั ปน่ิ หงสห์ า้ หางไมม่ รี ะยา้ กร็ วู้ า่ สามขี องนางตายไปแลว้ ทวา่ เหน็ นางอว้ นทว้ มผวิ ขาวขนึ้ กวา่ หลายปกี อ่ น อยบู่ า้ ง สหี นา้ กด็ ยี งิ่ คดิ วา่ ทผ่ี า่ นมานางคงมชี วี ติ ไมเ่ ลวเลย 25

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 ก่อนหน้าน้ีก็ได้ยินสตรีอ่ืนในเรือนพูดกันว่าเหอฮูหยินมีบุตรชาย ทโี่ ดดเดน่ ยงิ่ เพงิ่ จะอายไุ ดส้ บิ เกา้ ปี ตน้ ปนี ถ้ี งึ กบั ไดร้ บั เลอื กจากฮอ่ งเตใ้ หเ้ ปน็ จว้ งหยวน* ปจั จบุ นั รบั ตำ� แหนง่ อยใู่ นสำ� นกั ฮน่ั หลนิ เจยี งชงิ หวา่ นนกึ ถงึ เดก็ ชายตวั นอ้ ยขอ้ี ายทม่ี นี ามวา่ 'เหอจงิ่ หมงิ ' ผนู้ น้ั เขาคารวะนางดว้ ยทา่ ทางเปน็ ผใู้ หญ่ เรยี กนางวา่ 'อาสะใภ'้ นางยงั มอบ ลกู อมเมลด็ สนใหเ้ ขากนิ ดว้ ย คดิ ไมถ่ งึ วา่ บดั นเ้ี ขาจะสอบไดจ้ ว้ งหยวนและ ไดเ้ ปน็ อาลกั ษณข์ นั้ หกแหง่ สำ� นกั ฮน่ั หลนิ แลว้ มชี ยุ จห้ี ลงิ ใหก้ ารดแู ล คดิ วา่ ภายภาคหนา้ เดก็ คนนจ้ี ะตอ้ งมอี นาคต รงุ่ โรจนแ์ นน่ อน * จ้วงหยวน คือบัณฑิตเอกข้ันหนึ่ง ซึ่งจะมีท้ังหมดสามคน เรียงตามล�ำดับคะแนนคือจ้วงหยวน (จอหงวน) ปง่ั เหยยี่ น และทน่ั ฮวา 26

ฉางโกวล่ัวเยวี่ย 52 ศัตรหู วั ใจได้พบกัน ฮูหยินผู้เฒา่ เจียงและพวกเหยาซื่อเพิ่งจะมาเมืองหลวงได้ไมน่ าน เหลา่ สตรจี ากตระกลู สงู ศกั ดใิ์ นเมอื งหลวงจำ� นวนมากลว้ นไมร่ จู้ กั พวกนาง จงึ ตอ้ งสอบถามกนั อยา่ งเล่ยี งไมไ่ ด้ ครนั้ ไดย้ นิ วา่ เปน็ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ กบั บรรดาคณุ หนขู องจวนหยง่ ชางปอ๋ อกี ทงั้ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งยงั ทำ� เปน็ เอย่ ถงึ เรอื่ งทสี่ กลุ เจยี งกบั จวนจง้ิ หนงิ โหว มไี มตรแี นน่ แฟน้ กนั มาหลายชวั่ คนอยา่ งคลา้ ยตง้ั ใจคลา้ ยไมต่ ง้ั ใจ กม็ คี น จำ� นวนมากมาทกั ทายพวกนางไมข่ าด บนใบหนา้ เจยี งชงิ หวา่ นมรี อยยม้ิ ออ่ นหวานอยา่ งพอเหมาะพอเจาะ นางน่ังอยู่ข้างฮูหยินผู้เฒา่ เจียง หากมีใครคุยกับนาง นางก็ตอบด้วย เสียงน่มุ นวลแผ่วเบา ทวา่ ไม่เปน็ ฝา่ ยคยุ กับผูอ้ น่ื ก่อน ครนั้ ผอู้ นื่ รวู้ า่ นางเปน็ บตุ รสาวสายตรงกย็ อ่ มจะยง่ิ มองนางดขี นึ้ พากนั ชมวา่ นางมกี ริ ยิ าสงา่ ผา่ เผย ทำ� ใหเ้ จยี งชงิ อวท้ี เี่ มอ่ื ครสู่ าวใชเ้ พงิ่ นำ� ทางเขา้ มา 27

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 ไมพ่ อใจอยา่ งยง่ิ ชกั สหี นา้ เดนิ มานง่ั ลงขา้ งฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี ง ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งมองเจยี งชงิ อวป้ี ราดหนง่ึ เรม่ิ ไมพ่ อใจขน้ึ มาเชน่ กนั ทวา่ อยตู่ อ่ หนา้ ธารกำ� นลั ไมส่ ะดวกจะวา่ อะไรนาง จงึ ไดแ้ ตป่ ลอ่ ยไป เวลาน้ีเองเจียงชิงหว่านก็มองเห็นสตรีอายุยี่สิบหกยี่สิบเจ็ดผู้หนึ่ง รูปโฉมงดงามน่ิมนวล ก�ำลังหันหน้าไปพูดกับเด็กหญิงอายุประมาณ หกเจ็ดขวบ หวั ใจเจียงชิงหว่านพลนั เตน้ กระตกุ ใบหนา้ ดา้ นขา้ งของสตรนี างนนั้ ถงึ กบั คลา้ ยนางในชาตกิ อ่ นอยหู่ ลายสว่ น สตรนี างนนั้ หนั หนา้ มาสบเขา้ กบั สายตาของเจยี งชงิ หวา่ นเขา้ พอดี จงึ ยมิ้ นอ้ ยๆ กอ่ นพยกั หนา้ ใหน้ างอยา่ งเปน็ มติ ร ใบหน้าตรงๆ กลบั ไมเ่ หมือน สตรนี างนนั้ จงู เด็กหญงิ คนนั้นเดินมาคุยกบั นาง ด้วยเหตุนี้เจียงชิงหว่านจึงได้รู้ว่าอีกฝา่ ยคือจ้าวฮูหยิน เด็กหญิง ทจี่ งู อยคู่ อื บตุ รสาวของนาง นามวา่ 'จา้ วอวหี้ วา่ น' สว่ นสามขี องนางเดมิ ที เปน็ เจา้ เมอื งเจยี งหลงิ เพง่ิ เขา้ เมอื งหลวงมาหมาดๆ ไดเ้ ลอื่ นตำ� แหนง่ เปน็ รองเสนาบดฝี า่ ยขวาแหง่ กรมโยธา เจยี งชงิ หวา่ นรวู้ า่ กององครกั ษใ์ นกองกำ� ลงั รกั ษาเมอื งหลวงขน้ึ ตรงตอ่ จวนบัญชาการ แตผ่ ทู้ ด่ี แู ลงานกอ่ สรา้ งในกองกำ� ลงั รกั ษาเมอื งหลวงนนั้ ขนึ้ ตรงตอ่ กรมโยธา ในเมอ่ื สตรผี นู้ เ้ี ปน็ ฮหู ยนิ ของรองเสนาบดจี า้ วแหง่ กรมโยธา เชน่ นน้ั กไ็ มอ่ าจเมนิ เฉยได้ แม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงพอได้รู้ฐานะของจ้าวฮูหยินแล้วก็สนทนา กบั ฝา่ ยหลงั อยา่ งเปน็ มติ รไปหลายคำ� ซำ�้ ยงั เรยี กเจยี งชงิ อวก้ี บั เจยี งชงิ อวนิ๋ 28

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย มาคารวะนางดว้ ย ดวงตากลมโตของจา้ วอวี้หว่านจอ้ งเจียงชงิ หว่าน เจยี งชงิ หวา่ นเหน็ นางผวิ ขาวนา่ รกั นา่ ชงั อกี ทง้ั หนา้ ตากค็ ลา้ ยสหายเกา่ ของตนอยหู่ ลายสว่ น จงึ พยกั หนา้ ยมิ้ ใหน้ าง \"ทา่ นมนี ามวา่ เจยี งชงิ หวา่ นหรอื \" จา้ วอวห้ี วา่ นพลนั เอย่ ปากเสยี งใส \"เมอ่ื กอ่ นขา้ เคยไดย้ นิ นามทา่ น\" จ้าวฮูหยินตกใจจนสะดุ้ง รีบดุนาง \"เจ้าเด็กคนนี้ เรียกนามของ คุณหนูเจียงตรงๆ ได้อย่างไร ยังไม่รีบขออภัยคุณหนูเจียงอีก\" ทางหน่ึง กย็ ม้ิ ใหเ้ จยี งชงิ หวา่ นอยา่ งขอลแุ กโ่ ทษ \"เดก็ คนนซี้ กุ ซน พดู จาไมร่ หู้ นกั เบา คณุ หนเู จยี งอยา่ ไดถ้ อื โทษ\" \"ไมเ่ ปน็ ไรเจา้ คะ่ \" เจยี งชงิ หวา่ นยมิ้ ใหจ้ า้ วอวหี้ วา่ น \"บตุ รสาวทา่ นรา่ เรงิ ไรเ้ ดยี งสา ขา้ ชอบยงิ่ นกั \" เจยี งชงิ หวา่ นกม้ ตวั ลงใหอ้ ยใู่ นระดบั สายตาเดยี วกนั กบั จา้ วอวหี้ วา่ น กอ่ นยม้ิ พลางถามอยา่ งออ่ นโยน \"เมอ่ื กอ่ นเจา้ เคยไดย้ นิ นามขา้ จากทใ่ี ด\" จ้าวอวี้หว่านเอียงศีรษะพินิจมองเจียงชิงหว่าน น่าจะก�ำลังคิดว่า ควรบอกเรื่องน้กี บั นางหรือไม่ ทวา่ จา้ วอวหี้ วา่ นกลบั ถกู จา้ วฮหู ยนิ เอย่ หา้ มเสยี งเบา \"อวห้ี วา่ น\" นคี่ อื ไมต่ อ้ งการใหจ้ า้ วอวหี้ วา่ นพดู ตอ่ อกี จ้าวอว้ีหว่านจึงกะพริบตาใส่เจียงชิงหว่าน ก่อนพูดอย่างซุกซนว่า \"ข้าจำ� ไมไ่ ดแ้ ลว้ \" เจยี งชงิ หวา่ นไมส่ ะดวกจะซกั ไซ้ ทวา่ ในใจกลบั นกึ สงสยั อยเู่ ลก็ นอ้ ย ดจู ากทา่ ทางของจา้ วฮหู ยนิ เหน็ ไดช้ ดั ยงิ่ วา่ อกี ฝา่ ยกร็ จู้ กั นามของนาง 29

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 เช่นกัน มิเช่นนั้นเมื่อครู่ตอนที่ได้ยินช่ือแซ่ของนาง ในดวงตาจ้าวฮูหยิน คงไมม่ แี ววตระหนกตกใจเชน่ น้ี มหิ นำ� ซำ�้ ตอนนอ้ี กี ฝา่ ยกย็ งั หา้ มไมใ่ หจ้ า้ วอวหี้ วา่ นพดู เรอ่ื งนตี้ อ่ อกี ... ผทู้ เี่ อย่ ถงึ นามนก้ี บั พวกนางสองแมล่ กู เปน็ ผใู้ ดกนั จะบงั เอญิ มคี นทมี่ ี ชอ่ื แซเ่ ดยี วกบั นางพอดี หรอื วา่ อนั ทจ่ี รงิ คนผนู้ น้ั รจู้ กั นางกนั แน่ ครอบครวั จา้ วฮหู ยนิ เพง่ิ เขา้ เมอื งหลวง สว่ นเจยี งชงิ หวา่ นในชาตนิ ี้ ก็อาศัยอยู่ที่กานโจว เช่นนั้นก็มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นคนท่ีนางรู้จัก ในชาติก่อนแล้ว เจยี งชงิ หวา่ นจงึ อยากรยู้ งิ่ วา่ ผทู้ เี่ อย่ ถงึ นามของนางตอ่ หนา้ จา้ วฮหู ยนิ แมล่ กู เปน็ ผใู้ ดกนั แน่ ทวา่ เหน็ ทา่ ทางไมย่ อมพดู ถงึ นามนข้ี องจา้ วฮหู ยนิ แลว้ นางกไ็ มส่ ะดวกจะซกั ถามตรงๆ ตา่ งฝา่ ยตา่ งคยุ กนั ไดค้ รหู่ นง่ึ เจยี งชงิ หวา่ นกอ็ ยากจะตะลอ่ มถามวา่ คนผนู้ น้ั เปน็ ใคร แตจ่ า้ วฮหู ยนิ ระมดั ระวงั ตอ่ เรอ่ื งนมี้ าก จงึ แทบไมไ่ ดค้ วาม อะไร เหอฮหู ยนิ กำ� ลงั ยมิ้ พลางกลา่ วกบั ฮหู ยนิ ทา่ นหนง่ึ \"วนั นผี้ บู้ ญั ชาการ มณฑลทหารกจ็ ะมารว่ มพธิ ดี ว้ ย\" \"ผู้บัญชาการมณฑลทหารจะมาด้วยหรือ\" ฮูหยินผู้น้ันเผยสีหน้า ประหลาดใจ ไม่แปลกท่ีนางจะประหลาดใจ เพราะเม่ือก่อนชุยจ้ีหลิงเข้าร่วม งานเล้ยี งประเภทน้ีน้อยครั้งนกั ยามคนทั้งหลายในเมืองหลวงกล่าวถึงเขาลับหลัง ล้วนแต่บอกว่า 30

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย คนผู้นี้จืดชืดย่ิงนัก วันๆ ถ้าไม่อยู่ท่ีจวนบัญชาการก็อยู่ที่จวนจิ้งหนิงโหว ไมม่ งี านกอ็ อกขา้ งนอกนอ้ ยครง้ั นกั และยงั ไมช่ อบเรอ่ื งสำ� ราญโลกยี อ์ กี ดว้ ย เคยมผี ใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาอยากเอาใจชยุ จห้ี ลงิ ดว้ ยการสง่ หญงิ ขบั รอ้ ง รปู โฉมงดงามเปน็ เลศิ ในหยางโจวใหเ้ ขาสองคน กลบั ถกู เขาทำ� หนา้ เยน็ ชาใส่ แลว้ สง่ กลบั ไปในทนั ที ฐานะระดบั เขายอ่ มจะมคี นจำ� นวนมากอยากยกบตุ รสาวหรอื พสี่ าว นอ้ งสาวของตนเองใหแ้ ตง่ กบั เขา แมจ้ ะไมอ่ าจเปน็ ภรรยาเอก แตไ่ ดเ้ ปน็ อนภุ รรยากย็ งั ดี ทวา่ ขณะหลายคนไปทาบทามลว้ นแตถ่ กู เขาปฏเิ สธอยา่ งไมไ่ วห้ นา้ ทั้งสนิ้ ต่อมาภายหลังคนท้ังหลายก็ค่อยๆ สืบได้ความว่าเขาอายุสามสิบ แลว้ ในจวนไมม่ อี นภุ รรยาหรอื แมแ้ ตส่ าวใชอ้ นุ่ เตยี งสกั คน จงึ ลว้ นบอกวา่ เขาเปน็ ไปไดม้ ากวา่ จะรกั ชอบหลงหยาง* คนทาบทามสขู่ อถงึ ไดค้ อ่ ยๆ นอ้ ยลง ขณะสตรที ง้ั หลายกำ� ลงั สนทนากระซบิ กระซาบกนั อยู่ เจยี งชงิ หวา่ น ท่ีนั่งอยู่ด้านข้างเพียงตามองจมูก จมูกมองใจ ฟังอยเู่ ฉยๆ ขณะที่ในใจ มคี วามรสู้ กึ หลายหลากปะปนกนั สำ� หรบั ชยุ จห้ี ลงิ ผนู้ ้ี นางไมอ่ ยากรบั รเู้ รอ่ื งใดๆ ของเขา อยากจะลมื ไป เสยี ใหห้ มด แตน่ างกม็ กั จะไดย้ นิ เรอื่ งเกย่ี วกบั เขาจากปากคนอนื่ เสมอ... เวลานเี้ องกม็ สี าวใชส้ วมเสอ้ื ตวั ยาวสชี มพดู อกทอ้ นางหนง่ึ เดนิ เขา้ มา * รกั ชอบหลงหยาง เปน็ สำ� นวนจนี หมายถงึ ชายทนี่ ยิ มชมชอบผชู้ ายดว้ ยกนั มาจากเรอื่ งของหลงหยางจวนิ ซ่ึงถือเป็นครั้งแรกที่มีการบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ เขาเป็นชายงามผู้เป็นที่โปรดปรานของกษัตริย์เว่ยหวัง ในสมัยจั้นกั๋ว กษัตริย์เว่ยหวังหลงใหลเขาถึงขนาดท่ีคร้ังหน่ึงทรงได้ฟังหลงหยางจวินคร่�ำครวญว่าชีวิตตน อาจเหมือนปลาที่ตกได้ในครั้งแรก หากทรงตกปลาตัวใหญ่กว่าได้ก็อาจสลัดเขาทิ้งไป เว่ยหวังจึงประกาศ ห้ามผู้ใดน�ำชายมาแนะนำ� ถวายอกี มเิ ชน่ นน้ั จะยดึ ทรัพยแ์ ละประหารผูน้ ้นั ท้งั ตระกลู 31

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 พดู อะไรกบั เหอฮหู ยนิ สองสามคำ� เหอฮหู ยนิ กย็ มิ้ พลางกลา่ วกบั ฮหู ยนิ ทงั้ หลายในเรอื นวา่ \"ใกลจ้ ะถงึ ฤกษ์ แลว้ พวกเราไปรว่ มพธิ ที เี่ รอื นสว่ นหนา้ เถดิ !\" สกลุ เดมิ ของหลเ่ี ยย่ี นหรไู มไ่ ดอ้ ยทู่ นี่ ่ี ดงั นนั้ ไมก่ วี่ นั กอ่ นโจวฮยุ จงึ เชา่ เรอื นเลก็ หลงั หนงึ่ ให้นางใชเ้ ปน็ ทแ่ี ตง่ ตวั กอ่ นหนา้ นเี้ ขาไดพ้ าคนไปรบั เจา้ สาว ยามนเ้ี จา้ สาวไดม้ าถงึ หนา้ ประตจู วนแลว้ สตรีในเรือนได้ยินแล้วก็ต่างลุกขึ้นยืน สนทนากันพลางเดินไป เรือนสว่ นหน้า ในใจพวกนางล้วนสงสัยใคร่รู้เรื่องโจวฮูหยินผู้น้ี ได้ยินว่านางเป็น คนทผี่ ้บู ญั ชาการโจวพากลบั มาขณะพบระหวา่ งทางไปทำ� ศกึ ทางเหนอื ไมร่ วู้ า่ เปน็ คนเชน่ ไรถงึ สามารถทำ� ใหผ้ บู้ ญั ชาการโจวถกู ตาตอ้ งใจไดใ้ นครเู่ ดยี ว มิหน�ำซ้�ำวันน้ีผู้บัญชาการมณฑลทหารก็มาร่วมพิธีด้วย พวกนาง ไดย้ นิ มานานแลว้ วา่ เขามรี ปู โฉมหลอ่ เหลาหมดจด วนั นจี้ ะตอ้ งมองใหด้ ๆี เสยี หนอ่ ย เจียงชิงหว่านตามคนทั้งหลายมาถึงห้องโถงใหญ่ที่เรือนส่วนหน้า ก็เห็นว่าในห้องโถงมีแสงเทียนสว่างไสวเจิดจ้ายิ่งยวด มีคนจ�ำนวนมาก กำ� ลงั ยืนคยุ กันอยูข่ ้างใน 'คนผนู้ น้ั ' ก็อย่ดู ว้ ยเช่นกนั ... ชยุ จห้ี ลงิ สวมชดุ ตวั ยาวสฟี า้ คราม ตรงเอวหอ้ ยจหี้ ยกขาว เขายนื เงยี บ อยู่ตรงน้ัน แสงเทียนตกกระทบบนร่างเขา ท�ำให้ดูบริสุทธ์ิสันโดษราวกับ เซยี นผปู้ ลกี วเิ วกในภาพวาด เหลา่ สตรที างดา้ นขา้ งทเ่ี มอ่ื กอ่ นไมเ่ คยพบชยุ จหี้ ลงิ ตา่ งสง่ เสยี งอทุ าน 32

ฉางโกวลั่วเยวี่ย ออกมาเบาๆ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อยากจะเช่ือว่าคนผู้น้ีจะเป็นผู้บัญชาการ มณฑลทหารทย่ี ามอยใู่ นสนามรบสามารถปลดิ ชพี คนไดโ้ ดยหนา้ ไมเ่ ปลยี่ นสี ตามคำ� เลา่ ลอื ดเู หมอื นบณั ฑติ ผหู้ ลอ่ เหลาผอมบางมากกวา่ เจยี งชงิ หวา่ นมองชยุ จห้ี ลงิ จากทไี่ กลๆ ปราดหนง่ึ จากนน้ั กเ็ บอื นหนา้ หนี อนั ทจ่ี รงิ นางอยากจะพงุ่ ตวั ไปถามเขายง่ิ นกั วา่ เหตใุ ดตอนนนั้ ถงึ ทำ� กบั นางเยย่ี งนนั้ หรอื วา่ ทสี่ มยั กอ่ นเขาดตี อ่ นางลว้ นเปน็ การเสแสรง้ แตค่ นเรายอ่ มรกั ตวั กลวั ตาย เจยี งชงิ หวา่ นไมอ่ ยากตายอกี ครงั้ ฉะนน้ั การมชี วี ติ อยรู่ อดปลอดภยั จงึ เปน็ เรอื่ งทสี่ ำ� คญั ทสี่ ดุ เมอ่ื ไดฤ้ กษ์ เจา้ บา่ วเจา้ สาวในชดุ แตง่ งานสแี ดงสดกเ็ ดนิ เขา้ มาทำ� พธิ ี โดยมคี นทงั้ หลายเปน็ สกั ขพี ยาน เมอ่ื เสรจ็ พธิ ี บ่าวสาวทัง้ สองก็ถกู สง่ ตัวเขา้ หอ้ งหอ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งอยากรยู้ ง่ิ วา่ โจวฮหู ยนิ ผนู้ เี้ ปน็ คนเชน่ ไร อกี ทง้ั บดั นี้ โจวฮยุ กเ็ ปน็ ผบู้ ญั ชาการกองกำ� ลงั รกั ษาเมอื งหลวง ไมอ่ าจดเู บาได้ จงึ เรยี ก เหยาซอ่ื กบั พวกเจยี งชงิ หวา่ นใหต้ ามไปดว้ ย ครนั้ มาถงึ หอ้ งหอกเ็ หน็ โจวฮยุ กำ� ลงั เปดิ ผา้ คลมุ ศรี ษะสแี ดงสดของ เจา้ สาวพอดี เจ้าสาวเงยหน้าขึ้นมาด้วยท่าทางเอียงอาย คนทั้งหลายที่มุงดูอยู่ ก็ต่างส่งเสียงอุทานออกมาเบาๆ เป็นเพราะสตรีผู้น้ีมีรูปโฉมงดงามปาน บปุ ผาจนั ทรา มนิ า่ โจวฮยุ ถงึ ไดถ้ กู ตาตอ้ งใจในชวั่ ครเู่ ดยี ว เจยี งชงิ หวา่ นเองกต็ กตะลงึ อยกู่ บั ทเี่ ชน่ กนั นางคดิ ไมถ่ งึ วา่ เจา้ สาว จะเป็นหลี่เย่ียนหรู หล่ีเย่ียนหรูที่ในตอนน้ันถูกส่งเข้าวังหลวงไปเป็นสตรี 33

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 บรรณาการพรอ้ มกนั กบั นาง กานโจวอยไู่ กลจากเมอื งหลวงยงิ่ ระหวา่ งทางหลเี่ ยยี่ นหรใู หก้ ารดแู ล เจยี งชงิ หวา่ นเปน็ อนั มาก หลงั เขา้ วงั แลว้ เพยี งไมน่ านเจยี งชงิ หวา่ นกถ็ กู ไล่ ไปโรงซกั ลา้ ง สว่ นหลเ่ี ยย่ี นหรกู ไ็ ดร้ บั แตง่ ตง้ั เปน็ สนมขนั้ กยุ้ เหรนิ * ภายหลงั ได้มาเย่ียมนางที่โรงซักล้างหลายหน และแอบช่วยเหลือจุนเจือนางอยู่ บอ่ ยครงั้ หลเี่ ยย่ี นหรเู ปน็ คนดมี ากคนหนงึ่ บางครง้ั เวลาเจยี งชงิ หวา่ นนกึ ถงึ เรอ่ื งในชาตกิ อ่ นกน็ กึ ถงึ อกี ฝา่ ยอยบู่ า้ ง ไมร่ วู้ า่ ตอนทวี่ งั แตกไดห้ นอี อกไป หรอื ไม่ หรอื วา่ ถกู ทพั กบฏสงั หารไปแลว้ บดั นดี้ ทู า่ นางคงหนอี อกมาไดอ้ ยา่ ง ปลอดภยั ซำ�้ ยงั ไดแ้ ตง่ งานกบั โจวฮยุ อกี ดว้ ย โจวฮุยเป็นผู้บัญชาการกองก�ำลังรักษาเมืองหลวงข้ันสามหลัก ท่ีส�ำคัญที่สุดคือยามโจวฮุยมองหลี่เย่ียนหรู สีหน้าจะเต็มไปด้วยความ ออ่ นโยน สามารถรไู้ ดว้ า่ ในใจเขารกั และชนื่ ชมนางมากจรงิ ๆ เห็นสหายในอดีตได้แต่งงานกับคนท่ีดีเช่นน้ี ในใจเจียงชิงหว่าน กย็ นิ ดยี งิ่ จงึ อดไมไ่ หวเดนิ ไปกลา่ วเสยี งเบาดว้ ยความจรงิ ใจ \"ยนิ ดดี ว้ ย\" อันที่จริงในห้องหอมีเสียงคนเซ็งแซ่ อีกทั้งหล่ีเยี่ยนหรูเป็นเจ้าสาว หมาดๆ จึงก้มหน้าด้วยความขัดเขินมาโดยตลอด แต่นางยังคงได้ยิน ค�ำพูดนี้ของเจียงชิงหว่าน ก็ให้รู้สึกแปลกใจ จึงเงยหน้าข้ึนมอง...เปน็ หญิงสาวผู้มีรูปโฉมโดดเด่นนางหนึ่ง งดงามอ่อนหวานปานดอกเสาเย่า สีชมพูที่กำ� ลังจะผลิบาน นางไม่รู้จักหญิงสาวผู้นี้ ทว่านำ�้ เสียงของอีกฝา่ ย ทำ� ใหน้ างนกึ ถงึ สหายเกา่ ผหู้ นง่ึ * กยุ้ เหรนิ เปน็ ตำ� แหนง่ สนมชายาของกษตั รยิ ใ์ นสมยั โบราณของจนี โดยสมยั ฮน่ั ตะวนั ออกเทยี บเทา่ กบั ตำ� แหนง่ พระชายา 34

ฉางโกวลั่วเยว่ีย ตอนวงั แตกในครานน้ั หลเ่ี ยยี่ นหรรู บี รอ้ นตามคนในวงั หนอี อกมาจาก ทนี่ น่ั ไมร่ เู้ หมอื นกนั วา่ สหายเกา่ ผนู้ น้ั ไดห้ นอี อกมาดว้ ยหรอื ไม่ คดิ ถงึ สหายเกา่ ผนู้ น้ั หลเ่ี ยย่ี นหรกู ใ็ จออ่ นยวบ ยม้ิ พลางพยกั หนา้ ให้ เจยี งชงิ หวา่ น โจวฮุยไปคารวะสุราต่อคนท้ังหลายท่ีด้านนอกแล้ว เหอฮูหยินอยู่ เปน็ เพอ่ื นหลเ่ี ยยี่ นหรใู นหอ้ งหอ สตรคี นอนื่ สนทนาสรวลเสเฮฮากนั ไดค้ รหู่ นง่ึ กต็ า่ งถอยออกไป ทกุ คนตา่ งมองออกวา่ โจวฮยุ ใหค้ วามสำ� คญั กบั หลเี่ ยย่ี นหรมู ากจรงิ ๆ งานแตง่ งานจดั ไดอ้ ยา่ งยง่ิ ใหญส่ มเกยี รตนิ กั โคมไฟหลากสแี ขวนขนึ้ สงู สอ่ งใหท้ กุ แหง่ หนในจวนสวา่ งไสวราวกบั เวลากลางวนั บรรดาผู้มาร่วมแสดงความยินดีนั้น บุรุษถูกจัดให้กินดื่มกันใน ห้องโถงใหญเ่ รือนส่วนหน้า ส่วนสตรถี กู จัดให้กินด่มื ในเรอื นด้านหลงั ทง้ั สองฝง่ั ตา่ งมคี ณะละคร กำ� ลงั รอ้ งเลน่ รวั กลองครน้ื เครงอยบู่ นยกพนื้ สาวใชแ้ ละบา่ วชายเดนิ ยกอาหารและรนิ สรุ ากนั ขวกั ไขว่ มแี ตค่ วามครกึ ครน้ื ทกุ แหง่ หน ชุยจ้ีหลิงเป็นท้ังจิ้งหนิงโหวและผู้บัญชาการมณฑลทหาร ถึงจะดู ไมน่ า่ เขา้ ใกล้ แตค่ นทง้ั หลายกย็ งั ยอมไปคารวะสรุ าและทกั ทายปราศรยั กบั เขา ครนั้ ถงึ คราวเสนาบดกี รมโยธา เขากพ็ ารองเสนาบดซี า้ ยขวามาดว้ ย ชค้ี นหนง่ึ ทขี่ า้ งกายพลางกลา่ วแนะนำ� ตอ่ ชยุ จห้ี ลงิ \"ทา่ นผบู้ ญั ชาการ ทา่ นนี้ 35

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 คอื รองเสนาบดฝี า่ ยขวาทเี่ พง่ิ รบั ตำ� แหนง่ หมาดๆ แซจ่ า้ ว เดมิ ทเี ปน็ เจา้ เมอื ง เจยี งหลงิ เนอื่ งจากขณะดำ� รงตำ� แหนง่ มผี ลงานโดดเดน่ กรมขนุ นางจงึ ได้ กราบบังคมทูลฝา่ บาทให้ทรงเลื่อนต�ำแหน่งเขาเป็นรองเสนาบดีฝา่ ยขวา ประจำ� กรมโยธา\" จากนนั้ กห็ นั หนา้ ไปกลา่ วกบั รองเสนาบดฝี า่ ยขวาผนู้ น้ั \"รองเสนาบดจี า้ ว ทา่ นนคี้ อื ผ้บู ญั ชาการมณฑลทหาร มาคารวะสกั หน่อยเถดิ \" ทวา่ เสนาบดกี รมโยธากลบั เหน็ รองเสนาบดจี า้ วมสี หี นา้ พกิ ล ไมไ่ ด้ เอย่ ปากพดู อะไรแตอ่ ยา่ งใด พอเขาหนั มามองชยุ จหี้ ลงิ กเ็ หน็ วา่ อกี ฝา่ ยมสี หี นา้ พกิ ลเชน่ กนั มอื ขวา ของชุยจี้หลิงก�ำจอกสุรากระเบ้ืองเคลือบขาวในมือแน่น แววตาดุดัน วาจาท่ีกล่าวออกมาเย็นยะเยือกราวกับน�้ำค้างแข็งในค�่ำคืนเหมันต์ \"ห!ึ ...รองเสนาบดจี า้ ว? เปย้ี นอวเ้ี ฉงิ เจา้ เปลยี่ นมาใชแ้ ซจ่ า้ วตง้ั แตเ่ มอื่ ไร!\" 36

ฉางโกวลั่วเยว่ีย 53 ช่วงเวลาพล่งุ พลา่ น วันที่ชุยจี้หลิงกลับจากเมืองหลวงไปถึงกานโจวน้ันท้ังใจเขา เต็มเปี่ยมไปด้วยความยินดีปรีดา เนื่องจากจะได้พบกับภรรยาคนงาม ท่ีจากกันไปสองเดือนกว่าแล้ว หากแต่เขาคิดไม่ถึงเลยสักนิดว่าส่ิงท่ีรอ ตอ้ นรับเขากลบั เป็นจดหมายลาและหนงั สือหยา่ สามี ซ้�ำมารดายังพูดอย่างเดือดดาลอยู่ข้างๆ ด้วยว่า 'ข้ามองออกนาน แลว้ วา่ นางมใิ ชค่ นทจี่ ะใชช้ วี ติ แร้นแคน้ ได้ หนกั ไมเ่ อาเบาไมส่ เู้ สยี เหลอื เกนิ ไหนเลยจะมีท่าทางเหมือนท่ีคนเป็นภรรยาพึงมี เจ้ากลับยังยอมนาง ตามใจนางไปเสียทุกเร่ือง แต่นางก็ไม่เห็นจะรู้ส�ำนึกบุญคุณ สัตว์หน้าขน ไหนเลยจะเล้ียงให้เช่ืองได้ ทิ้งจดหมายไว้สองฉบับแล้วก็หนีไปเงียบๆ ตอนกลางคนื ซำ้� ยงั นำ� เครอ่ื งประดบั ลำ�้ คา่ ทเี่ จา้ ซอ้ื ใหต้ ดิ ตวั ไปอกี ' ชยุ จหี้ ลงิ ไมพ่ ดู อะไร เพยี งแตม่ องจดหมายและหนงั สอื หยา่ สามใี นมอื เขาไม่อยากเช่ือว่าของเหล่านี้เป็นของจริง แต่อักษรท่ีอ่อนช้อยเรียบร้อย 37

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 งดงามนั้นเป็นลายมือของนางมิผิดแน่ มิหน�ำซ้�ำหนังสือหย่าสามีฉบับน้ี เม่ือก่อนตอนท่ีนางพูดล้อเล่นยังเคยเอ่ยถึงกับเขา บนโลกน้ีไม่น่ามีผู้ใด ล่วงรู้อีก ถึงขนาดว่าถ้อยความที่ด้านในก็เป็นลักษณะการพูดของนาง ในยามปกตอิ ยา่ งไมต่ อ้ งสงสยั คดิ ไมถ่ งึ วา่ วนั หนงึ่ นางจะเขยี นหนงั สอื หยา่ สามเี ชน่ นใี้ หเ้ ขาจรงิ ๆ... ชยุ จหี้ ลงิ นกึ ถงึ คนื กอ่ นวนั ทเ่ี ขาออกเดนิ ทางไปเมอื งหลวงขนึ้ มาอกี นางอารมณเ์ สยี ใสเ่ ขาอยา่ งหนกั เนอื่ งจากตอนกลางวนั มารดาพดู เรอ่ื งจะรบั ซนุ อง้ิ เซวยี นมาเปน็ อนภุ รรยาเขา เขายอ่ มไมเ่ คยมคี วามคดิ เชน่ นน้ั แตไ่ มว่ า่ เขาจะอธบิ ายและแสดง ความซอื่ สตั ยอ์ ยา่ งไรนางกไ็ มย่ อมเชอื่ ซำ้� ยงั พดู จาโหดรา้ ยดว้ ยวา่ ตอนแรก เปน็ นางตามดื บอด สตเิ ลอะเลอื น หากรกู้ อ่ นวา่ จะเปน็ เยยี่ งนก้ี ค็ วรแตง่ เขา้ สกลุ เปย้ี นตามคำ� บดิ า เวลาคนเราโมโหยอ่ มมแิ คลว้ พดู จาไมเ่ ลอื กคำ� ยามนน้ั เจยี งชงิ หวา่ นเองก็ เปน็ เชน่ น้ี ทงั้ ๆ ทใ่ี นใจไมเ่ คยมคี วามคดิ เชน่ นนั้ ทวา่ กลบั ยงั คงพดู ออกมา เพอ่ื ทำ� รา้ ยคน เปน็ เพราะวา่ นางทรมานใจเกนิ ไป โมโหขนุ่ เคอื งเกนิ ไป จงึ อยากจะใหช้ ยุ จห้ี ลงิ ทรมานใจเหมอื นกนั กบั นาง ชยุ จห้ี ลงิ รวู้ า่ เปย้ี นอวเี้ ฉงิ กบั เจยี งชงิ หวา่ นรจู้ กั กนั มาตง้ั แตเ่ ดก็ และ รเู้ ชน่ กนั วา่ เปย้ี นอวเ้ี ฉงิ มใี จใหเ้ จยี งชงิ หวา่ น เขารษิ ยาชว่ งเวลาทคี่ นทงั้ สอง เตบิ โตมาดว้ ยกนั เหลา่ นนั้ อยา่ งลำ�้ ลกึ ดงั นน้ั เปย้ี นอวเี้ ฉงิ จงึ เปน็ หนามยอกอก เขามาโดยตลอด ชุยจี้หลิงอยากให้ในใจเจียงชิงหว่านมีเขาเพียงผู้เดียว ห้ามมีเงา ของบรุ ษุ อนื่ ใด ดงั นน้ั พอไดย้ นิ คำ� พดู เหลา่ นจ้ี ากนาง ในใจยอ่ มทงั้ เสยี ใจ 38

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย ทงั้ โมโห แคน้ ใจทตี่ นไรค้ วามสามารถ ไมอ่ าจทำ� ใหน้ างอยดู่ กี นิ ดไี ดเ้ หมอื น เมอื่ กอ่ น ทำ� ไดเ้ พยี งฟงั นางพดู ถงึ ชอ่ื ของบรุ ษุ อกี คน... คนทง้ั สองทะเลาะกนั อยา่ งหนกั เจยี งชงิ หวา่ นนอนหนั หลงั ใหช้ ยุ จหี้ ลงิ ตลอดทงั้ คนื ถงึ ขนาดทเ่ี ชา้ วนั รงุ่ ขน้ึ ขณะเขาจะออกเดนิ ทางไดเ้ รยี กนางดว้ ย เสยี งนมุ่ นวล นางกย็ งั ไมห่ นั หนา้ กลบั มามองเขาแมแ้ ตป่ ราดเดยี ว เดมิ ทนี กึ วา่ ทงั้ สองจากกนั สองเดอื นกวา่ พอเขากลบั มานางจะตอ้ ง หายโกรธเขาแลว้ อยา่ งแนน่ อน พวกเขากจ็ ะกลบั มารกั ใครก่ นั เหมอื นกอ่ น แต่ถึงนางจะไมห่ ายโกรธก็ไม่เป็นไร เพราะเขาก็จะยอมวางทิฐิลงแล้ว เอาใจนางอยา่ งเตม็ ท่ี ขอเพยี งนางไมโ่ กรธ จะใหเ้ ขาทำ� อะไรกไ็ ดท้ ง้ั นน้ั แต่เขาคิดไม่ถึงว่านางจะท้ิงจดหมายเช่นนี้ไว้สองฉบับแล้วไปหา เปย้ี นอวเี้ ฉงิ หลงั ความเดอื ดดาลและทุกข์ทรมานในตอนแรกผ่านไป ทีส่ ุดแล้ว ในใจชุยจี้หลิงก็ยังปล่อยวางนางไม่ได้ เคยไปอวิ๋นโจวด้วยตนเองหนหนึ่ง ด้วยอยากจะถามนางต่อหน้าว่าต้องการท้ิงเขาจริงๆ หรือไม่ หากนาง ยังนึกถึงช่วงเวลาแสนหวานในสมัยก่อนของทั้งสอง เต็มใจจะตามเขา กลบั ไปกด็ ที ส่ี ดุ แตห่ ากนางไมเ่ ตม็ ใจ เขากต็ ดั สนิ ใจไวแ้ ลว้ วา่ แมจ้ ะตอ้ ง ชงิ ตวั นางกลบั ไปเขากจ็ ะทำ� ชาตนิ น้ี างเปน็ ภรรยาของเขาไดเ้ พยี งผเู้ ดยี ว เขาทนให้นางเป็นภรรยาของใครหน้าไหนไม่ได้เด็ดขาด แค่มีบุรุษอ่ืนอยู่ ในใจนางกไ็ มไ่ ด้ รอนางกลบั มาอยดู่ ว้ ยกนั แลว้ เวลาชว่ั ชวี ติ ยาวนานเพยี งนี้ จะอยา่ งไร นางก็เคยรักเขาอย่างลึกล้�ำ ย่อมค่อยๆ ท�ำให้นางเปล่ียนใจมาใช้ชีวิต รว่ มกบั เขาอกี ครง้ั ได้ 39

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 หากแต่สวรรคก์ ลบั ไมใ่ หโ้ อกาสนแี้ ก่ชยุ จ้ีหลิง เวลานนั้ อดตี ฮอ่ งเตโ้ ฉดเขลา บา้ นเมอื งป่นั ปว่ นวนุ่ วาย มผี ลู้ ภ้ี ยั โจรขโมย ตลอดจนกองกำ� ลงั ทลี่ กุ ฮอื ขนึ้ สกู้ บั ความอยตุ ธิ รรมอยทู่ กุ หยอ่ มหญา้ เมอ่ื ชยุ จห้ี ลงิ ไปถงึ อวนิ๋ โจวกพ็ บวา่ ทน่ี นั่ ถกู กองกำ� ลงั หนง่ึ ยดึ ครองแลว้ ครอบครวั เจา้ เมอื งเปย้ี นทงั้ ครอบครวั ไมร่ ้หู ายไปทใี่ ด แมแ้ ตส่ กลุ เจยี งกท็ ง้ิ บา้ น ไปแลว้ เชน่ กนั เวลานน้ั ชยุ จหี้ ลงิ เปน็ เพยี งหวั หนา้ ทป่ี รกึ ษาผตู้ ำ�่ ตอ้ ย ทา่ มกลางผคู้ น มากมาย เขาจะไปตามหาเจยี งชงิ หวา่ นจากทใี่ ดเลา่ ไม่เคยมีเสี้ยวเวลาใดท่ีเขาปรารถนาจะมีอ�ำนาจในมือเท่าเวลานั้น มากอ่ น แตแ่ มจ้ ะถงึ วนั ทเ่ี ขามอี ำ� นาจอนั ยงิ่ ใหญแ่ ลว้ เขากย็ งั คงหารอ่ งรอย ของเจยี งชงิ หวา่ นกบั เปย้ี นอวเ้ี ฉงิ ไมพ่ บอยดู่ ี ชยุ จหี้ ลงิ จงึ คดิ จะรอใหน้ างมาหาเขาเอง ขอเพยี งเขาขนึ้ ไปยนื ไดส้ งู พอ จนคนในใตห้ ลา้ ลว้ นรจู้ กั เขา เชน่ นน้ั นางกจ็ ะตอ้ งรแู้ นน่ อน เขาไมเ่ ชอ่ื วา่ นางจะใจดำ� ถงึ ขน้ั ไมเ่ หลอื ใจตอ่ เขาแมแ้ ตก่ ระผกี เดยี วจรงิ ๆ หากแตห่ ลายปมี านเ้ี จยี งชงิ หวา่ นไมเ่ คยมาหาชยุ จหี้ ลงิ เลย ในทส่ี ดุ การรอคอยอนั ยาวนานกค็ อ่ ยๆ เปลยี่ นเปน็ ความสน้ิ หวงั เสยี ใจและความ เดอื ดดาลเคอื งแคน้ บัดน้ีเห็นเปี้ยนอว้ีเฉิงมายืนอยู่ตรงหน้า ชุยจี้หลิงยังคงไม่หาย โกรธแค้น ท้ังคิดไม่ถึงว่าอีกฝา่ ยจะถึงกับเปลี่ยนแซ่ มิน่าเขาถึงได้หาตัว ไม่เจอมาโดยตลอด ทว่าเพื่อจะหลบเลี่ยงการตามหาของเขา เปย้ี นอวี้เฉิงถึงกับยอม เปลี่ยนชือ่ เปลยี่ นแซ.่ .. 40

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย โจวฮุยรู้เร่ืองในตอนน้ันไม่ชัดแจ้ง ท้ังยังไม่เคยเห็นเวลาท่ีชุยจ้ีหลิง มที า่ ทางเยน็ ชาดดุ นั ปานน้ี จงึ รบี พาคนทงั้ สองไปคยุ กนั ในหอ้ งทล่ี บั หลู บั ตาคน ดว้ ยตนเอง แม้เปย้ี นอวี้เฉิงจะเห็นว่าตนเองบริสุทธ์ิใจ แต่ก็ยังคงถูกสายตา เยยี บเยน็ นา่ ครน่ั ครา้ มของชยุ จห้ี ลงิ บบี เคน้ จนไมก่ ลา้ มองอกี ฝา่ ยตรงๆ ไดแ้ ต่ ประสานมอื ระดบั หนา้ อกกอ่ นคารวะเขาดว้ ยฐานะผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชา \"ผนู้ อ้ ย คารวะทา่ นผบู้ ญั ชาการ\" ชยุ จห้ี ลงิ ไมพ่ ดู อะไร สายตาทม่ี องเปย้ี นอวเ้ี ฉงิ มเี พยี งความเยน็ ยะเยอื ก แมส้ หี นา้ จะยงั เยน็ ชาอยตู่ ลอด แตม่ อื ทงั้ สองกำ� แนน่ นานแลว้ หวั ใจเตน้ รวั ราวกบั ตกี ลอง เปี้ยนอวี้เฉิงอยทู่ ี่น่ี เช่นนั้นหว่านวานก็อยู่ที่นี่เหมือนกันใช่หรือไม่ ส�ำหรับฐานะภรรยา วันน้ีนางก็ต้องมาร่วมพิธีเช่นกันใช่หรือไม่ เช่นน้ัน ตอนนนี้ างมใิ ชอ่ ยทู่ จ่ี วนสกลุ โจวนแ้ี ลว้ หรอื คดิ ถงึ วา่ ตอนนเี้ ปน็ ไปไดอ้ ยา่ งยง่ิ วา่ ตนจะอยใู่ นรวั้ กำ� แพงเดยี วกนั กบั เจยี งชงิ หวา่ น ชยุ จห้ี ลงิ กห็ มดหนทางจะสงบลงได้ เขารอไมไ่ หว อยากจะ เห็นนางเต็มที ไม่รู้ว่าหลังนางจากเขาไปอยู่กับเปี้ยนอวี้เฉิงจะมีชีวิตที่ดี หรอื ไม.่ .. ชยุ จห้ี ลงิ ไมอ่ ยากไปคดิ เรอื่ งน้ี พอคดิ ถงึ กเ็ จบ็ ในอก เขาหลบั สองตาลง ขณะลมื ตาขนึ้ อกี ครงั้ แววตาบา้ คลงั่ เมอ่ื ครกู่ จ็ างหายไปบางสว่ นแลว้ \"นาง อยทู่ ใี่ ด\" เขาจอ้ งเปย้ี นอวเี้ ฉงิ เขมง็ เอย่ ถามเสยี งเขม้ \"อยใู่ นเรอื นดา้ นหลงั ของจวนน?ี้ \" ทวั่ ทง้ั รา่ งชยุ จห้ี ลงิ เคยี ดเกรง็ แมแ้ ตต่ นเองกย็ งั ไมร่ ตู้ วั วา่ ยามนตี้ นื่ เตน้ 41

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 เปน็ กงั วลมากเพยี งไร เปย้ี นอวี้เฉงิ น่งิ งันไป \"นาง? ใครกนั \" ชยุ จห้ี ลงิ มองเปย้ี นอวเ้ี ฉงิ ปราดหนงึ่ รสู้ กึ วา่ อกี ฝา่ ยจะตอ้ งไมอ่ ยากให้ เจียงชิงหว่านได้พบกับเขาเปน็ แน่ ทว่าวันน้ีไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องพบ เจยี งชงิ หวา่ นใหไ้ ด้ พอได้พบนางแล้ว ชุยจี้หลิงก็จะไม่ปล่อยนางกลับไปอยขู่ ้างกาย เปย้ี นอวเ้ี ฉงิ อกี ชยุ จห้ี ลงิ จงึ เรยี กเฉนิ ผงิ มาสงั่ วา่ \"เรยี กคนมาเฝา้ นอกประตไู ว้ อยา่ ปลอ่ ยใหผ้ ใู้ ดเขา้ ออก\" เฉินผิงเข้าใจความหมาย รีบรับค�ำก่อนปิดประตูคล้องกุญแจจาก ด้านนอกโดยไม่สนใจเสียงโวยวายของเปย้ี นอวี้เฉิง ท้ังยังเรียกองครักษ์ สองคนมาเฝา้ หนา้ ประตู สง่ั อยา่ งเขม้ งวดใหพ้ วกเขาเฝา้ ทนี่ เ่ี อาไว้ ชุยจี้หลิงสาวเท้ายาวเดินไปทางเรือนด้านหลัง โจวฮุยวิ่งเหยาะๆ ตามไป ชยุ จห้ี ลงิ เดนิ พลางเอย่ ถามโจวฮยุ \"วนั นค้ี รอบครวั ของเปย้ี นอวเ้ี ฉงิ มาดว้ ยหรอื ไม่ อยทู่ ใ่ี ด เรอื นดา้ นหลงั ?\" นำ้� เสยี งเรง่ รอ้ นและฝเี ทา้ รวดเรว็ ยงิ่ แม้ว่าเม่ือก่อนโจวฮุยจะไมเ่ คยพบเปย้ี นอว้ีเฉิง แต่เมื่อครู่ได้ยิน บทสนทนาของพวกเขาสองคนกพ็ อจะเดาไดว้ า่ รองเสนาบดจี า้ วผนู้ นั้ กค็ อื เปย้ี นอวีเ้ ฉิงเป็นแน่ จงึ รบี ใหค้ นไปเรียกพอ่ บ้านมา พ่อบา้ นกำ� ลังรบั รองแขกอยูท่ างด้านหน้า เพียงไมน่ านก็วิง่ มาถงึ โจวฮุยเอ่ยถามตามค�ำถามของชุยจี้หลิง พ่อบ้านตั้งสมาธินึกดู จากนั้นก็ตอบว่า \"บ่าวจ�ำได้ว่าฮูหยินของรองเสนาบดีจ้าวก็มาเช่นกัน 42

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย ในมือยังจูงแม่นางน้อยอายุห้าหกขวบมาด้วยคนหน่ึง เป็นบุตรสาวของ รองเสนาบดจี า้ ว ยามนพี้ วกนางนา่ จะอยทู่ เี่ รอื นดา้ นหลงั ขอรบั \" ชุยจ้ีหลิงชะงักฝเี ท้า บุตรสาว? หว่านวานถึงกับมีบุตรสาวกับ เปี้ยนอวเี้ ฉิง? เขาเจบ็ ไปถงึ ขวั้ หวั ใจ ซำ้� ยงั สอดแทรกดว้ ยความหงึ หวงอยา่ งเขม้ ขน้ หากแต่ไม่ได้แสดงสีหน้าท่าทางใดๆ เพียงเดินไปทางเรือนด้านหลังด้วย ฝเี ทา้ ทเ่ี รว็ ขน้ึ โจวฮุยร้อนใจรีบว่ิงเหยาะๆ ตามไป ก่อนกล่าวเสียงเบา \"ท่าน ผบู้ ญั ชาการ ลองตรองดนู ะขอรบั ในเรอื นดา้ นหลงั ลว้ นมแี ตส่ ตรใี นครอบครวั ใตเ้ ทา้ ทา่ นตา่ งๆ จะอยา่ งไรทา่ นกเ็ ปน็ บรุ ษุ หากบกุ เขา้ ไปโดยไมไ่ ตรต่ รอง เชน่ น้ี เกรงวา่ จะมผี ลกระทบไมด่ เี อาได\"้ ชุยจ้ีหลิงไม่ใส่ใจเร่ืองประเภทมีผลกระทบดีหรือไม่ดีอะไร เขา อยากจะพบเจียงชิงหว่านเด๋ียวนี้ ทว่าที่สุดแล้วโจวฮุยก็ภักดีต่อเขามาก และยงั เปน็ ผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาทตี่ ดิ ตามเขามาสบิ กวา่ ปี ซำ�้ นกี่ เ็ ปน็ งานมงคล ของอกี ฝา่ ย เขาเองกไ็ มอ่ ยากทำ� ใหง้ านลม่ จงึ หนั หนา้ ไปสงั่ เฉนิ ผงิ \"บอกให้ องครักษ์ท่ีตามมาทั้งหมดไปเฝ้าทางเข้าออกทั้งหมดของจวนสกุลโจวไว้ หากมสี ตรคี นใดจะออกไป ใหข้ วางไวใ้ หห้ มด จำ� ไวว้ า่ หา้ มทำ� รา้ ยพวกนาง แมแ้ ตป่ ลายเลบ็ \" ขา้ จะท�ำให้วันนน้ี างมีปกี ก็บินหนีไปไมไ่ ด้ เฉินผิงเห็นชุยจ้ีหลิงพูดด้วยน�้ำเสียงเข้มงวดกวดขันก็ตัวเย็นวาบ รบี รบั คำ� ก่อนหนั หลังเดินจากไป ชยุ จหี้ ลงิ จงึ ใหโ้ จวฮยุ ไปเรยี กสาวใชม้ าคนหนงึ่ สงั่ นางวา่ \"ไปเรยี ก 43

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 ฮหู ยนิ ของรองเสนาบดฝี า่ ยขวาแหง่ กรมโยธามา\" เขาชะงกั เลก็ นอ้ ย กงั วลวา่ สาวใชจ้ ะเรยี กผดิ คน จงึ เอย่ วา่ \"เจยี งชงิ หวา่ น เรยี กนางมา บอกวา่ ใตเ้ ทา้ ของเจา้ ตอ้ งการเชญิ ตวั \" หากบอกว่าตนเองเปน็ คนเรียกนางออกมา ชุยจ้ีหลิงก็กังวลว่า นางจะไม่ยอมมาหา คาดว่านางจะพยายามหลบเล่ียงด้วย จะอย่างไร นางกห็ ลบเขามาหลายปเี พยี งนแี้ ลว้ ... สาวใช้ฟังแล้วก็มึนงงเล็กน้อย ประเดี๋ยวก็ฮูหยินของรองเสนาบดี ฝา่ ยขวาแหง่ กรมโยธา ประเดยี๋ วกเ็ จยี งชงิ หวา่ น สรปุ สองคนนคี้ อื คนเดยี วกนั หรอื คนละคนกนั แน่ ทวา่ ชยุ จหี้ ลงิ เปน็ ผบู้ ญั ชาการมณฑลทหาร มหิ นำ� ซำ�้ ทา่ ทางในยามนี้ ของเขากด็ นู า่ กลวั จรงิ ๆ สาวใชจ้ งึ ไมก่ ลา้ ถามใหล้ ะเอยี ด รบั คำ� แลว้ หมนุ ตวั รบี รอ้ นเดนิ ไป ชุยจ้ีหลิงมองแผ่นหลังของสาวใช้ คิดว่าอีกครู่หนึ่งเขาก็จะได้พบ เจยี งชงิ หวา่ นแลว้ ไมร่ วู้ า่ พอนางไดพ้ บเขา ในใจจะรสู้ กึ นกึ คดิ เยยี่ งไร อกี ทง้ั ยามนน้ี างยงั มบี ตุ รสาวกบั เปย้ี นอวเ้ี ฉงิ อกี ... แตไ่ มว่ า่ จะเปน็ อยา่ งไร ถงึ เจยี งชงิ หวา่ นจะมบี ตุ รกบั เปย้ี นอวเี้ ฉงิ แลว้ หรอื ตอ่ ใหบ้ ดั นนี้ างกบั เปย้ี นอวเี้ ฉงิ จะรกั ใครก่ นั ดี เขากไ็ มม่ ที างปลอ่ ยใหน้ าง ไปจากขา้ งกายเขาเดด็ ขาด แมน้ างจะเคยี ดแคน้ เขากช็ า่ ง! ในใจชุยจี้หลิงทั้งพลุ่งพล่านทั้งเฝ้ารอจนตกประหมา่ สายตาจึง จอ้ งมองประตทู างด้านหนา้ ท่ีเช่อื มไปยังเรือนสว่ นในเขม็ง งานเลี้ยงของสตรีจัดในโถงบุปผา* ท่ีเรือนด้านหลัง ด้านนอก * โถงบุปผา หมายถึงโถงรับแขกนอกเหนือจากโถงใหญ่ โดยมากจะอยู่ที่เรือนสองข้างของเรือนใหญห่ รือ ในสวนดอกไม้ 44

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย ยงั กอ่ ยกพน้ื ขนาดยอ่ มสำ� หรบั เลน่ ละครไวแ้ หง่ หนง่ึ มโี คมไฟแขวนอยสู่ งู ทกุ หนทกุ แห่ง สวา่ งไสวราวกับกลางวนั หลงั หยอกล้อบ่าวสาวตามธรรมเนียมเสรจ็ งานเล้ียงก็เรม่ิ ข้ึน เจียงชิงหว่านน่ังอยู่ข้างเหยาซ่ือ ฟังฝา่ ยหลังสนทนากับสตรีจาก ตระกลู ขุนนางใหญอ่ ่นื ๆ ที่ด้านข้าง เห็นได้ชัดว่าเมื่อก่อนเหยาซื่อไม่เคยพบเรื่องท�ำนองนี้ ท่าทางจึงดู อึดอัดขัดเขิน พูดเสียงแผ่วเบา ทว่าเจียงชิงหว่านเช่ือว่าวันหน้าเหยาซ่ือ จะคอ่ ยๆ กลา้ พดู ขนึ้ เอง สว่ นฮูหยินผู้เฒ่าเจียง เนื่องด้วยอายุปูนนี้แล้ว ประสบพบพาน คลื่นลมแรงมามาก สถานการณ์เช่นนี้ย่อมรับมือได้สบาย มิหน�ำซ้�ำ จะอยา่ งไรนางกเ็ ปน็ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ของจวนหยง่ ชางปอ๋ ทง้ั ยงั มบี ตุ รสาวเปน็ พระชายาอยใู่ นวงั ยามผอู้ นื่ สนทนากบั นางกต็ อ้ งใหค้ วามเคารพนบนอบ ครน้ั มองเหน็ พวกเจยี งชงิ หวา่ น พวกคนทใ่ี นบา้ นมบี ตุ รชายหลานชายทอี่ ายุ ถงึ วยั แตย่ งั ไมแ่ ตง่ งานกย็ งั เอย่ ถามคำ� ถามในดา้ นนอี้ ยา่ งมนี ยั เจยี งชงิ หวา่ นไดย้ นิ เหอฮหู ยนิ คยุ เรอ่ื งนก้ี บั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งเชน่ กนั ไมร่ วู้ า่ เหอฮหู ยนิ ตอ้ งการถามถงึ คนใด หากเปน็ เจยี งชงิ อวก้ี ช็ า่ งเถอะ แต่ หากถามถงึ นาง... เจียงชิงหว่านพลันอยากหัวเราะอยู่บ้าง เหอจิ่งหมิงผู้น้ันเมื่อก่อน เคยเรยี กนางวา่ 'อาสะใภ'้ เชยี วนะ นางยังจ�ำได้ว่าเขาชอบกินของหวาน นิสัยก็ขี้อาย ตอนน้ันเป็น ชว่ งทฟี่ นั แทเ้ ขากำ� ลงั ขนึ้ เขาตามเหอฮหู ยนิ มาทบี่ า้ นนาง พอบอกใหเ้ ขา เอย่ ปากทกั ทาย เขากลบั เมม้ ปากแนน่ อยา่ งไรกไ็ มย่ อมอา้ ปาก...คดิ ไมถ่ งึ วา่ 45

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 พรบิ ตาเดยี วเดก็ คนนจ้ี ะถงึ วยั คยุ เรอ่ื งแตง่ งานแลว้ เจยี งชงิ หวา่ นกำ� ลงั ลอบหวั เราะเงยี บๆ กม็ องเหน็ สาวใชใ้ นชดุ ตวั ยาว สชี มพดู อกทอ้ คนหนง่ึ เดนิ มากระซบิ บางอยา่ งขา้ งหเู หอฮหู ยนิ เหอฮหู ยนิ ถามนางเบาๆ สองสามคำ� จากนน้ั กเ็ ดนิ ไปพดู กบั จา้ วฮหู ยนิ ก่อนจะเดินมาหาเจียงชิงหว่าน ย้ิมพลางกล่าวเสียงเบา \"คุณหนูเจียง ผบู้ ญั ชาการโจวเชญิ ทา่ นกบั จา้ วฮหู ยนิ ไปพบตอนน้ี เขามเี รอ่ื งตอ้ งการพดู ดว้ ย\" 46

ฉางโกวลั่วเยว่ีย 54 พบหน้าด้วยความพลงุ่ พลา่ น สาวใช้นางน้ันถ่ายทอดค�ำพูดได้ไม่ชัดเจน พอเหอฮูหยินถามก็ท้ัง ไดย้ นิ ชอื่ ฮหู ยนิ ของรองเสนาบดฝี า่ ยขวาแหง่ กรมโยธาและชอ่ื เจยี งชงิ หวา่ น จงึ นกึ วา่ นคี่ อื เรยี กพวกนางไปทง้ั สองคน เมื่อแรกได้ยินชื่อเจียงชิงหว่าน เหอฮูหยินยังตกใจเสียด้วยซ�้ำ ด้วยคิดไมถ่ งึ ว่าจะพบคนท่ีมชี ื่อแซเ่ ดยี วกันกบั ชุยฮหู ยินได้ เรอื่ งจดหมายสองฉบบั ในตอนนน้ั ชยุ จหี้ ลงิ มไิ ดพ้ ดู กบั คนนอกแมแ้ ต่ คำ� เดยี ว เพยี งบอกวา่ เจยี งชงิ หวา่ นสขุ ภาพไมด่ ี จงึ สง่ ตวั ไปพกั ฟน้ื ในสถานที่ เงยี บสงบ ทว่าผู้อ่ืนไม่เคยได้พบชุยฮูหยินท่ีอยู่ในค�ำเล่าลือเสียที จึงมีการ คาดเดาไปตา่ งๆ นานา คดิ วา่ ชยุ ฮหู ยนิ มไิ ดม้ ตี วั ตน แตเ่ นอ่ื งจากเหอฮหู ยนิ เคยไดพ้ บ จงึ รู้ว่าคนผ้นู นั้ มีตัวตนจริงๆ เจยี งชิงหว่านรสู้ ึกแปลกใจ 47

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 2 แมเ้ มอื่ กอ่ นนางจะรวู้ า่ ขา้ งกายชยุ จห้ี ลงิ มอี งครกั ษน์ ามวา่ โจวฮยุ อยู่ คนหนง่ึ แตห่ าไดเ้ คยพบหนา้ ไม่ บดั นโี้ จวฮยุ ตอ้ งการพบนางดว้ ยเรอื่ งใด กนั แน่ นางไมค่ ดิ วา่ โจวฮยุ จะจำ� นางได้ ยังไม่กล่าวถึงว่าเมื่อก่อนคนท้ังสองไม่เคยได้พบกันมาก่อน ต่อให้ ตอนน้ีนางไปยืนอยู่เบ้ืองหน้าชุยจี้หลิง นางก็เชื่อว่าชุยจี้หลิงเองก็จ�ำนาง ไมไ่ ดเ้ ชน่ กนั นอกจากชอ่ื แซท่ บ่ี งั เอญิ เหมอื นกนั รวมถงึ ไฝดำ� ตรงแกม้ ขวา ใกล้กับหูแล้ว รูปโฉมของนางในตอนน้ีก็ไม่เหมือนกับในชาติก่อนแม้แต่ นดิ เดยี ว เจยี งชงิ หวา่ นจงึ ถามเหอฮหู ยนิ วา่ \"เรยี นถามเหอฮหู ยนิ ใตเ้ ทา้ โจว เรยี กผนู้ อ้ ยไป มเี รอื่ งใดตอ้ งการพดู ดว้ ยเจา้ คะ\" เสยี งนมุ่ เสนาะเพราะพรงิ้ ราวกบั เวลามา่ นมกุ กระทบกนั ทวา่ ตวั คนหาไดม้ ที า่ ทจี ะลกุ ขน้ึ ไม่ เหอฮหู ยนิ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เจยี งชงิ หวา่ นจะรอบคอบระมดั ระวงั ตวั เพยี งน้ี ถงึ อยา่ งนน้ั เหอฮหู ยนิ กไ็ มร่ จู้ รงิ ๆ วา่ โจวฮยุ ใหเ้ จยี งชงิ หวา่ นไปหาดว้ ยเรอ่ื งใด จงึ ยม้ิ พลางตอบวา่ \"ขา้ เองกไ็ มร่ ู้ ขา้ จะพาทงั้ สองทา่ นไปสง่ \" เจยี งชิงหว่านหันหน้าไปมองฮหู ยนิ ผูเ้ ฒ่าเจยี งกับเหยาซอื่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งกบั เหยาซอ่ื ลว้ นไดย้ นิ ทน่ี างคยุ กบั เหอฮหู ยนิ แมจ้ ะ รสู้ กึ แปลกใจเชน่ กนั วา่ โจวฮยุ นา่ จะไมเ่ คยพบเจยี งชงิ หวา่ นเปน็ การสว่ นตวั แตบ่ ดั นก้ี ลบั ตอ้ งการเรยี กนางไปคยุ ... ทวา่ จะอย่างไรโจวฮุยก็เป็นผบู้ ญั ชาการกองก�ำลงั รักษาเมืองหลวง อกี อยา่ งจา้ วฮหู ยนิ กบั เหอฮหู ยนิ กจ็ ะไปดว้ ย ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งคดิ แลว้ จงึ บอก เจยี งชงิ หวา่ นวา่ \"เจา้ พาสาวใชต้ ามเหอฮหู ยนิ ไปเถดิ \" เชอ่ื วา่ มเี หอฮหู ยนิ อยู่ นา่ จะไมม่ เี รอ่ื งอะไร อกี ทง้ั โจวฮยุ กเ็ รยี กเจยี งชงิ หวา่ นกบั จา้ วฮหู ยนิ ไปพรอ้ มกนั 48