หลายรอบ เซียวจน้ั ถงิ ย้มิ ขืน่ อยใู นใจ จากนน้ั จึงยกมือขน้ึ ตบบาบุตรสาวเบาๆ “ที่เพยเหงิ พูด พอรูแลว” แรงตบบนบา ทาํ ใหเ พย เหงิ ตกใจอยบู าง ทานพอแรงเยอะ แมจะตบเบาๆ นางกย็ ังรสู ึกกระเทอื นไปถงึ เครื่องใน แตในใจกลบั รสู ึกดี นางกมหนาลงเมมปากกอนจะเอย วา “ทานพอ ขา...” จูๆ นางกร็ สู กึ รอนวูบอยูในอก นางคิดวา หลายวันมานี้ทา นแมต อ งลาํ บากมาก จรงิ ๆ ทานพอ ก็ลาํ บากไมนอยเชน กัน บดิ ามารดาลําบากเชน นี้ นางควรจะกตญั ูตอพวกทา นอยา งไร? พอคิดเชนนี้ ปากก็พดู โพลง ออกมาวา “ทา นพอ เรอ่ื งของ ฮ่ัวซือหมิง ขามีความคิดของตัวเองกจ็ รงิ แตก ็ตอ ง ก็ตอ งรบั ฟง ความเหน็ ของทา นกับทานแมด ว ย...” คําพดู ของอาซอในวนั นที้ ําใหนางเศรา ใจไมนอย นางจึงพยายามคดิ วาตัวเองจะทาํ อะไรเพอ่ื ทา นแมไดบ าง คนเปนลกู ไมค วรเช่ือฟงบดิ ามารดาหรอกหรือ? เซียวจ้นั ถงิ ไดยินเชน น้กี ็ยอ มเขาใจความหมายของบุตรสาว เขาเงยหนา ข้นึ มองนาง “เพยเหิง เรือ่ งการแตง งานของเจา พอ กบั ทานแมข องเจาปรกึ ษากันแลว ไมวา อยา งไรกส็ มควรเลือกคนทเ่ี จา ชอบ หาก เจายืนกรานจะเลอื กฮว่ั ซือหมิง แลวพอกับทานแมของเจา เหน็ วา เขาพอใชได พวกเรายอ มตามใจเจา พอไดขา วมาวาอีก สองสามวนั พวกเขาก็จะมาถงึ แลว ถงึ ตอนนั้นพวกเราคอยวากนั อกี ที” “เจาคะ ” เพยเหงิ กมหนา ตําพลางเมม ปากแนน ไมพดู อะไรอกี ระหวา งที่พูดคุยกนั เซยี วซิ่งฮวาก็เร่ิมขมวดคิ้วกอ นจะลืมตาข้ึนอยา งยากลําบาก เพยเหิงกบั เซยี วจ้ันถิงรีบขยับเขา ไปใกล “ทา นแม ต่นื แลว หรอื เจา คะ?” “ซิง่ ฮวา รสู ึกเปน อยา งไรบาง?” เซยี วซ่ิงฮวาเพิง่ ตืน่ สมองยงั มนึ งงอยบู า ง ไดยนิ เสยี งของสามีกบั บตุ รสาวอยขู า งๆ ก็อดขมวดคิว้ ไมได “ทําไมเพยเหงิ ไม ไปเรียนหนังสือ แลวทาํ ไมสองสามวันนี้ทา นไมไปรว มประชุมเชา?” เซียวจน้ั ถงิ นั่งลงตรงขา งเตียงกอ นจะหยิบหมอนใบหน่งึ มาวางซอ นหลังพลางประคองนางใหลุกขน้ึ “วันนี้ไมมีธรุ ะเรงดว นอะไร ไมตอ งประชมุ เชา ” เขาพดู โกหกอยา งคลองแคลว โดยไมสนใจเสยี งทอดถอนใจของฮอ งเตก ับ เหลาแมทพั ใตบ งั คบั บัญชาสกั นิด จรงิ ๆ แลวเมอื่ วานเจง้ิ หยางโหวเพ่ิงมาหาเขา บอกวาไมนานมานี้ ‘ถูเ หยียนออง’ ของเปย ตีล๋ มปว ยและไดเสียชวี ติ ลง บุตรชายคนทสี่ อง ‘ตา เคอหนาน’ ขึ้นสบื ทอดตําแหนง ออ งแทน ตา เคอ หนานชน่ื ชอบการทําสงครามมาตงั้ แตเ ดก็ ซาํ ยัง มีใจทะเยอทะยาน เกรงวา จะยกทพั มารุกรานชายแดนทางเหนอื อกี ตอนน้นั เขาเพยี งแตเหลือบตามองเจิง้ หยางโหวดว ยสหี นาเรยี บเฉยพลางเอยถามวา ‘แลว?’ เจิ้งหยางโหวไดยินเชน นี้ก็ถงึ กับตกตะลึงจนตาคาง ‘ทา นหมายความวา อยางไร?’ ‘กต็ อนน้ียังไมมารุกรานไมใชห รือ?’ ‘ทาน...’ เจ้งิ หยางโหวน่ิงเงยี บไปครใู หญกอ นจะเหลอื บตามองรางทก่ี ําลงั ออนลาอยา งเหน็ ไดชดั ของอีกฝา ย ทันใดน้นั เขา ก็ถอนใจ ออกมา ‘ชา งเถดิ ทานเปน หว งเรอ่ื งของอาซอกอนกด็ ี เร่ืองชายแดนทางเหนือขาจะทลู ฝาบาทใหสงกําลังพลไปเพมิ่ เอง
ไมวาอยางไรก็จะปลอ ยใหเกิดเหตุวนุ วายเหมือนเม่ือกอ นไมไ ด!’ เจง้ิ หยางโหวกลบั ไปแลว เซียวจนั้ ถงิ ยนื อยตู รงระเบียงทางเดนิ พลางหลบั ตาคดิ ถงึ เรือ่ งการเฝา รกั ษาชายแดนทางเหนือ แตจ ากนัน้ ก็ปดมันทงิ้ ไป จริงๆ แลวมีบางครัง้ ท่เี ขานึกเสยี ใจ ตอนนั้นเขาคิดวา ลกู เมยี ของตัวเองตายไปแลว เขาเจ็บปวดจนไมอยากมชี ีวิตอยกู ็เลยสาบานวาจะตอ งขบั ไลคนเถอ่ื นชาว เปยต๋ีออกไปและนาํ ความสงบสุขกลบั คนื มาใหจ งได ดงั นัน้ เขาจึงไปจากอําเภอซเู ฉงิ ไปไกลจากอาํ เภอเผิงหยางและ อาํ เภอไปว านจื่อ กลบั ไปท่ชี ายแดนเพ่ือขับไลช าวเปย ตแี๋ ลวรวบรวมแผนดินใหเ ปนปกแผน แตใ นความเปน จริงแลว เขาผดิ มาตงั้ แตต อนนัน้ ผิดอยา งมหนั ต บางทีตอนเรม่ิ แรกเขาอาจจะทําเพอ่ื ซิ่งฮวา เขาอยากหาเงินใหม ากขึน้ เพอื่ ใหซ ่งิ ฮวาไดม ีชีวิตสขุ สบาย แตเ มือ่ เขาควบมา มุง หนาไปยังชายแดน เขากลับลืมไปเสียสนทิ วา ในตอนเร่มิ แรกนนั้ เขาจากหมูบานตาจวนจ่ือมาเพอ่ื อะไร เขาถูกความรสู กึ ฮึกเหิมเยย่ี งวีรบรุ ษุ ครอบงํา เริม่ ใฝฝน อยากเปน วรี บรุ ษุ ผูพิชติ ไปทั่วแผนดิน เขาคิดวาตนเองสามารถชวยเหลือราษฎรนบั หมืน่ สามารถสรางผลงานดา นการรบทีจ่ ะเลือ่ งลอื ไปตลอดกาล แตจรงิ ๆ แลว เขากลับไมสามารถปกปองไดแมแ ตล ูกเมียของ ตัวเอง! ตอนทเี่ ขาสาละวนสรางวีรกรรมอยใู นสนามรบ นางกับลูกๆ กําลงั ใชชวี ิตแบบไหนกนั ? หากไมใ ชเพราะเขายนื อยใู นตําแหนงท่อี ยูใตค นเพยี งคนเดยี วแตอ ยเู หนอื คนนบั หม่นื เชน ตอนน ี้ แลวจะชกั นําเภทภัย เชน น้มี าใหน างไดอยางไร? หากตอนน้นั เขาทอแทแลวเลอื กกลบั บานเกดิ หรอื ตามหาในบริเวณรอบๆ อยางนอ ยกน็ าจะไดข า วของนางบา งใชไหม? พวกเขาคงไมตอ งพลัดพรากจากกนั นานถงึ สบิ หา ป! เซยี วจน้ั ถงิ จมอยูกับความคดิ ของตวั เอง ภรรยาของเขาต้งั ครรภลกู ของเขา แตก ลับตองถกู วางยาพษิ เพราะเขา จะเปน หรือตายกย็ ังไมร ูชะตากรรม สําหรับเขาใน ตอนน้จี ึงไมม เี รื่องใดบนโลกทีส่ าํ คญั ไปยิง่ กวาเร่ืองของนางอีกแลว เขาจะเฝาปกปองนางอยูขา งๆ ไมหา งไปไหนแมแ ตก า วเดยี ว ดงั นน้ั เซยี วจน้ั ถงิ จึงสามารถพดู โกหกภรรยาไดโดยสหี นา ไมเ ปล่ียนสี “ราชสํานกั ไมม ีเร่ืองอะไร ขาก็เลยขอลาหยุดมาอยูเ ปนเพอื่ นเจา ” “ทานแม ขา ฝกคดั ตวั อกั ษรของวันน้ีเสรจ็ แลว พณิ กฝ็ ก แลว อาจารยชมวา ขาทําไดด ี ขา ก็เลยหาเวลาวางมาเย่ยี มทา น เจา คะ ” เพย เหิงท่อี ยขู างๆ รบี เอยขนึ้ บาง เซียวซ่งิ ฮวาฟงแลวคอยวางใจ พวกนางพูดคยุ กนั ไปเรือ่ ยๆ พอพดู ขึน้ มาวา เขา สูฤดใู บไมรวงแลว เซียวซ่ิงฮวากน็ กึ เร่ืองเรือ่ งหนึ่ง ขึน้ มาได “พดู ถงึ ฤดใู บไมร วงแมก็นึกขึ้นมาได ตอนทแี่ มต ั้งครรภห นวิ ตาน ผลเติงหลง*บนภูเขาสุกพอดี เปลือกของมนั เปน สแี ดง เนื้อดา นในเปน สเี หลอื ง ดูนา กินมาก ตอนน้ันที่บา นไมม อี ะไรดๆี ใหกิน แมก ็เลยชอบกินมันมาก ทานพอ ของเจา ข้ึนเขาไปเกบ็ มาใหแม ท้งั ตะกรา แมก ก็ อดตะกรากนิ ไดก นิ ด”ี “ถา เจา อยากกนิ ขา จะไปหามาให ในเมืองเอยี้ นจิงกม็ ีผลเตงิ หลงเหมอื นกนั ” เซียวจ้นั ถงิ รบี เอย “แบบน้นั ก็ดสี ”ิ
หลายวันนเ้ี ซยี วซิง่ ฮวาทั้งดม่ื ยาท้ังแพทอง ทําใหไมร สู กึ อยากกนิ อาหารสักนิด ยากนักกวา จะรูสกึ อยากกนิ อาหารชนดิ หนงึ่ ข้ึนมา แมแตตวั นางเองก็อดคาดหวงั ไมไ ด เซียวจน้ั ถงิ เหน็ นางอยากกนิ จึงรีบสงั่ ใหค นไปหามาให แตกลับพบวาผลเตงิ หลงทห่ี าไดในเมอื งเอย้ี นจงิ นัน้ กลบั ไมเหมือน กับผลเติงหลงที่หมบู านตาจว นจ่ือ ผลเลก็ มากไมว า รสชาตกิ ต็ า งกันเปนรอยโยชน พันโยชน! เซยี วจ้ันถิงไมพอใจ เขาส่ังพอบานใหญวา “สั่งใหค นไปหาอีก” พอบานใหญเองกก็ ลมุ ใจ “โหวเหย ขาสัง่ ใหค นไปหาบนภเู ขาใกลๆ เมอื งเอ้ียนจงิ จนท่ัวแลวขอรับ แถบน้มี ีแตผ ลเตงิ หลง แบบน้ี ไมมีผลเติงหลงแบบทฮ่ี ูหยนิ บอกขอรับ!” วา กันวา สมปลกู ทไี่ หวหนานเรยี กจว๋ี ปลูกที่ไหวเปย เรียกจ่อื ตอใหเปน ผลเตงิ หลงแบบเดียวกนั ปลูกในเมอื งเอี้ยนจิงจะมี รสชาตแิ บบเดียวกับทป่ี ลูกทบ่ี านเกิดของโหวเหยหรือ? “สงคนไป” เซียวจ้ันถงิ ขมวดคว้ิ กลาวเสยี งหนัก “ใหค นขมี่ า เรว็ ไป ใชมาเรว็ แปดรอยล ี้ ไปทเี่ ขาขยุ จ้ี” “นีม่ นั !” พอบา นใหญเ บิกตากวาง ปกตมิ าเร็วแปดรอ ยลีจ้ ะใชส าํ หรับสง สารสําคัญทางราชการเทา น้นั แตตอนนีโ้ หวเหยก ลบั จะใชมา เรว็ แปดรอ ยลไ้ี ปเกบ็ ผลเติงหลง? “ไปเอาตราประทบั ของขามา เร็วเขา !” เซียวจ้นั ถงิ กลา วเสียงเครงเครียด “ขอรบั ขอรับ!” พอบา นใหญไ มกลา ลงั เลอีก เขารีบวิ่งออกไป สงั่ การทนั ที * หมายถึง เคพกสู เบอรร่ี หรอื โทงเทงฝรั่ง
บทท ี่ 89 ทนั ทีทีค่ ําสงั่ ของเจิน้ กวอโหวถูกสงออกไปกม็ มี าเรว็ ถูกสง ออกไปจากจดุ พกั มา ทันที ไมนานนัก บนถนนนอกเมืองเอ้ียนจิงกเ็ ต็มไปดวยฝุนฟุงตลบ มา พวงพวี งิ่ ผานไปอยางรวดเร็ว เพยี งพรบิ ตาเดยี ว หนึง่ มาหนึง่ คนก็ หายลบั ไป เหลอื ท้งิ ไวเ พียงฝนุ สีนําตาลคละคลงุ ผูคนทผ่ี านไปมาเหน็ เขา ก็อดคาดเดาไปตางๆ นานาไมได ใจคดิ วา ไมรูทางการมเี ร่ืองสําคญั อะไรถงึ ไดเรง รอนเชน น ้ี แต จะมสี ักก่ีคนที่รวู า ผลเตงิ หลงซ่ึงถูกหอหุมดวยเปลือกบางๆ ราวปกจกั จั่นบนเขาขยุ จีก้ ําลังกวัดแกวงไปมาตามสายลม ชาวนาซึง่ อาศยั อยูบริเวณเชิงเขาขยุ จ้ีกระหายนาํ ขึ้นมาเม่อื ไหรก็มกั จะเดด็ เอาผลเติงหลงมาปอกเปลือกแลว กนิ เนื้อสี เหลืองใสนั้นลงไป นําจากผลเติงหลงซง่ึ จะวา เปรี้ยวกไ็ มเปรี้ยว หวานก็ไมหวาน ไมมีราคา เรียกไดวาเปนผลไมท ่มี ีอยู ดาษดนื่ พวกเขายอ มคิดไมถึงวา มาเรว็ แปดรอ ยล้ีซงึ่ ถกู ควบคุมอยา ง เขมงวดทสี่ ุดจะเรง เดนิ ทางมาจากเมืองเอีย้ นจิงเพ่ือผลไมผลเลก็ ๆ ท่ไี มม ีคาสกั นิดในมอื ของพวกเขา ถึงยามพลบคํา ไดเ วลาอาหารเย็น แตเ ซยี วซ่งิ ฮวากลบั ไมร สู ึกอยากกนิ อาหารสกั นิด นางมองอาหารท่วี างอยูเตม็ โตะ มี ทงั้ ขาหมูท่ีนางเคยชอบมากทสี่ ดุ ผัดหนอ ไมสามสหาย ผัดนกกระทา ยงั มีนาํ แกงกงุ รสชาติกลมกลอม นาํ แกงเตาหู รวม ท้งั โจกผกั กับหมูสับเค่ียวดวยไฟออนๆ พอ ครวั ทีเ่ ซียวจนั้ ถิงเชญิ มาปรงุ อาหารนน้ั มีฝม อื เกงมาก มามาทง้ั หลายกต็ ้งั ใจปรนนิบตั อิ ยา งเตม็ ท ่ี อาหารท่ีเลอื กมาจึง เปนอาหารโปรดของนางทั้งส้ิน เพยี งแตตอนน้นี างมองแลว กลับรูสึกคลื่นไส กล่ินทเี่ คยชอบ ไมหอมอีกตอ ไป แตก ลบั เหมน็ อยางไรเ หตผุ ล “ทา นบอกวา ใหค นไปหาผลเตงิ หลงแลว ไมใ ชหรือ ทาํ ไมถึงยัง ไมเห็นอีก?” นางวางตะเกยี บลงพลางหันไปพูดกับเซียวจนั้ ถิง นางแทบจะทนกลิ่นอาหารบนโตะ ไมไดแลว ดงั น้ันจึงยงิ่ คดิ ถงึ ผลเตงิ หลงที่เคยกินสมยั เปนเด็กสาว ย่งิ คดิ กย็ ิ่งอยากกิน ยิง่ ไมมใี หก นิ กย็ ่งิ รสู กึ วารสชาตขิ องมนั นนั้ มีคา ยิง่ นกั “ใหค นไปหาแลว แตย งั ไมไ ดข าว กินผลไมชนิดอื่นไปกอ นดี หรอื ไม?” วา แลวเซยี วจ้นั ถิงก็สง่ั ใหคนยกผลไมส ดมา ในจาํ นวนนัน้ มีทั้งผลไมจากทางใตแ ละทางเหนอื รวมไปถึงบรรณาการทีใ่ น วังพระราชทานมาให ยามนี้แมก ระท่ังฮอ งเตกท็ รงรูวา ฮหู ยนิ ของเจ้ินกวอ โหวลมปว ย กนิ อาหารไมไ ด พอมผี ลไมส ดอะไรพระองคกร็ ีบสง่ั ใหค นสง มาทันที บาวรับใชยกกลอ งเขา มาหลายใบ เซียวซงิ่ ฮวามองไปกพ็ บวามที ง้ั สม สที องที่ถูกสง มาไกลเปนพันลี ้ มหี ยางเหมยกบั ล้นิ จี่ ที่เสยี งา ย และยังมอี งิ เถาสแี ดงฉาํ ผลไมเหลา น้ี ชาวบานธรรมดาทวั่ ไปอยา วาแตกนิ เลย แมแ ตเห็นกไ็ มเ คยเห็นเสยี ดวยซาํ แตบัดนก้ี ลบั มคี นยกพวกมนั มาวางตรงหนา นางแลวหยิบขน้ึ มาปอ นใหถึงปากอยา งระมดั ระวัง “ซ่ิงฮวา ชมิ สมนด่ี ู ไดยนิ วา ตองฝง ไวใ นถว่ั เขยี วจงึ จะสามารถขนยา ยจากเจียงซีมาถงึ ท่นี ใี่ นสภาพท่ยี งั สดใหมไ ด” แตเ ซียวซ่ิงฮวามองสม สีทองผลน้ันแลวกลบั ทาํ ทาคล่ืนไสข ึน้ มาอีก เซยี วจน้ั ถงิ รีบส่งั ใหค นยกสม สีทองออกไปดว ยความตกใจ เขารบี ลบู หลงั ใหน างแลวเอยปลอบใจอยอู กี ครใู หญ อาการของนางถงึ
ไดด ีขึน้ ดวงตาของเซียวซิ่งฮวาคลอดว ยนาํ ตา นางซบหนา กับบา ของเขาอยา งออนแรงพลางกลา วเสยี งอูอ ้วี า “ขาจะกนิ ผลเตงิ หลง พเี่ ถย่ี ตา นขนึ้ เขาไปเกบ็ มาใหข า หนอ ย...” ในเวลาเชน น้ีเซียวจน้ั ถงิ ยอมไมก ลาพูดวา ไมเก็บให ตอ ใหน างตองการดวงดาวบนทองฟา เขาก็อยากจะเกบ็ ลงมาให เหมอื นกนั เซียวจั้นถงิ กอดนางเอาไวเ บาๆ พลางลบู หลงั ใหอยางชาๆ “เดก็ ดี พรุงนีก้ ไ็ ดก นิ แลว รอหนอยเถดิ ” “ขาจะกินเด๋ียวนี้!” จูๆ นางกร็ สู กึ เหมือนจะทนไมไดอ กี ตอไป ทอ งของนางวางเปลา แตค วามรูสกึ ท่ีมาพรอ มกับความวา งเปลา นน้ั ไมใ ชความหิว แตเปน ความรูส ึกคล่นื ไสทีย่ ากจะ บรรยายได ความรูสกึ คล่นื ไสนั้นติดคา งอยูในลาํ คอและทรวงอก ทาํ ใหนางไมอาจหามความรูสึกอยากอาเจียนไดเลย นางจะกนิ ผลเติงหลง คร้ังท่นี างตงั้ ครรภตอนอายยุ งั นอย เขาเคยเกบ็ ผลเติงหลงใหน างตะกราหน่งึ ยังจําไดว า ตอนทเ่ี ขาเดนิ ผา นประตเู ขา มา ใบหนา และลาํ คอถกู แดดเผาจนดําคลํา เสือ้ ผา เน้ือหยาบบนรางถกู หนาม เกี่ยวขาดเปน รูใหญ เขาเชด็ เหงอื่ บนหนา ผากแลววางตะกราผลเติงหลงไวใ นลานบาน จากนน้ั ก็ไปตักนําในบอมาลา งผลเตงิ หลงใหนาง ผลเตงิ หลงนน้ั ไมห วานมาก แตพ อกัดลงไปกลบั มีนําชมุ ฉาํ รสชาติของมัน... จนถึงตอนนน้ี างกย็ ังจาํ ไดไ มลมื นางจกิ นว้ิ กบั บา ของเขาเบาๆ พลางคดิ ถงึ เร่ืองราวมากมายระหวา งตนเองสมยั ยังเปน เด็กสาวกบั บรุ ษุ ผนู ้ี “ขา จะกินผล เตงิ หลง ทานตองไปเก็บมาใหขา ชาตหิ นา ถาขา ยังจะมีลกู ใหทา น ทา นกต็ องไปเกบ็ มาใหข า อีก!” นางกลา วอยางวางอํานาจ แต เพราะไมมีแรง นํา เสียงวางอํานาจกเ็ ลยกลายเปน ออดออน “ได ได ขาจะไปเกบ็ มาให เจาอยา รอ นใจไป พรงุ นกี้ ไ็ ดกนิ แลว ” เซียวจั้นถิงไมมีทางเลือก สดุ ทายกไ็ ดแ ตกลอมนางเชน น้ี ยากนกั กวาจะกลอมนางใหส งบลงได เขาคอยๆ หยบิ ผลไมช นดิ ตางๆ มาปอนใหน างทีละนดิ สดุ ทา ยนางก็กนิ ซานจาลง ไปไดเ ลก็ นอย เขาจึงฉวยโอกาสรีบปอ นยาและโจก ใหนางอกี นดิ หนอย อาหารมื้อนถ้ี ึงไดส้นิ สดุ ลง ตอนเขานอนคืนนัน้ เขากอดนางเอาไว แตท ําอยา งไรก็นอน ไมหลบั กอ นหนา นีเ้ ขามวั แตกลอมนาง ตอนนีม้ ายอนคดิ ถึงคาํ พดู ของนาง นกึ ถึงภาพท่ีตนเองเคยเกบ็ ผลเตงิ หลงมากมายใหน าง รวมทง้ั คาํ พดู ท่วี า ‘ชาติหนา ถา ขายังจะมลี กู ใหท าน ทา นก็ตองไปเกบ็ มาใหข า อกี ’ เขาก็ถึงกับนง่ิ งันไป ชายหนมุ นอนไมห ลับ พอหลับตาลงเขากเ็ หน็ ภาพนางสมัยยังเปน เดก็ สาวกําลงั กอดผลเตงิ หลงตะกรา น้ันเอาไว นางกนิ มนั ไปพลาง หนั มาสง ยมิ้ ใหเขาไปพลาง แลว รอยยิ้มน้ันกแ็ ปรเปลี่ยนไปเปน ดวงดาวบนทอ งฟาเหนือคา ยทหาร ท่นี ําแสงสวางมาสูช ีวิตในสนามรบของเขาตลอด สิบหา ปท ผี่ า นมา ผลเติงหลงทเ่ี ซียวซ่ิงฮวาเฝา คดิ ถึงอยูท ุกลมหายใจเขาออกถูกสงมาถึงในเชาวนั รุงขน้ึ ไมรมู มี าเร็วในขบวนมา เรว็ แปดรอ ยลขี้ องตาเจาตอ งเหน่อื ยจนหมดสภาพมากมายสกั กตี่ วั ในทส่ี ุด ผลเตงิ หลงสดใหม ตะกราหน่งึ ก็ถูกสงมาถึงเมืองเอ้ียนจงิ สงถึงมอื เจ้นิ กวอโหวผูยง่ิ ใหญ เซยี วจัน้ ถงิ เปด ฝาตะกรา ออกก็พบวา ผลเติงหลงนั้นยังมีนํา คา งเกาะอยู สดใหมร าวกบั เพ่งิ เก็บมาหมาดๆ
เขาดีใจมาก ชายหนมุ ไมม เี วลาสนใจอะไรอื่นอกี เขารีบหิ้วตะกรา ใบน้นั ไปหาเซียวซิง่ ฮวาทันที จรงิ ๆ เซียวซิ่งฮวาตน่ื นานแลว พอเซียวจ้ันถิงตืน่ นางกต็ นื่ เด๋ยี วนน้ี างหลบั ไมสนทิ นัก เพราะทอ งวางจนรสู กึ คลน่ื ไส พอไดย นิ เสียงเคล่อื นไหว นางก็ฝน ลกุ ขนึ้ มา “ทําอะไรหรือ?” นางมองตะกราท่เี ซยี วจั้นถิงถืออยู “เจา ดสู ิ วา นคี่ ืออะไร” เซยี วจนั้ ถิงกลาวพลางหยิบผา ท่คี ลมุ หนิ แสงจนั ทรเ อาไวออก ทําใหแสงสวางสาดสองลงบนหัวเตียง “ผลเติงหลง!” ดวงตาของนางเปลง ประกาย สหี นาเตม็ ไปดว ยชีวิตชวี า แถมยังต้งั ทา จะลุกข้นึ เซียวจั้นถงิ เหน็ นางดสู ดใสขนึ้ ยอ มดีใจตาม เขารบี ประคองนางเอาไวแลวยกตะกรา ใบนน้ั ไปวางลงตรงหนา นาง ดสู ิ นค่ี ือ ผลเติงหลงท่ีเจา อยากได ตะกราใหญข นาดนี้ มากพอกินแน” เซียวซงิ่ ฮวารบี หยบิ ผลหนึง่ ขน้ึ มาปอกเปลือกใสปาก รสชาติเหมอื นกันไมมีผดิ หวานเล็กนอย ชุมฉาํ ไปดว ยนาํ แคกัดกม็ นี ํา เตม็ ปาก “ผลเติงหลงท่ีเมอื งเอีย้ นจงิ น่ีมรี สชาตเิ หมือนที่เขาขุยจเี้ ลย!” นางท้ังดใี จทั้งประหลาดใจ “ใช โชคดีทเ่ี มอื งเอ้ยี นจิงกม็ ผี ลเติงหลง ไมเชน นัน้ ลกู แมว ข้ีตะกละอยา งเจา คงตอ งอยากกนิ จนขาดใจตายแน! ” เซยี วซิ่งฮวาไดยินเขาพดู หยอกลอ เชน นกี้ ็ปรายตามองเขาแวบหน่ึง “ก็ขา คดิ ถึงรสชาตแิ บบน้ีน่นี า” ในขณะทเ่ี ซียวซ่งิ ฮวากําลงั กนิ ผลเติงหลงของโปรดอยูน นั้ เอง ฮองเตซ่ึงเพิง่ จะเลกิ ประชมุ เชา ก็ไดท ราบเร่อื งท่แี มท ัพใหญ ของพระองคทําลงไปเม่อื วาน “คิดไมถ ึงจรงิ ๆ วา จัน้ ถงิ จะทาํ เชนน.้ี ..” พระองคไ มอ ยากเชือ่ “เขาคือเซียวจ้นั ถิงคนเดิมจริงๆ หรอื ?” เซียวจัน้ ถิงคนเดมิ มีนิสัยประหยัดมธั ยัสถ กินงา ยอยงู า ย แมในจวนจะมเี งินทองกองเปน ภเู ขา เขาก็ไมเ คยปรายตามอง แมดอกไม หายากในจวนจะแขง กนั เบงบาน เขากไ็ มเ คยสนใจจะชน่ื ชม แมกระทั่งสตร ี เขากไ็ มเคยเหลอื บตามองสกั คร้ัง เพราะเหตนุ ี้ พระองคจ ึงรูสกึ วา คนผนู ไ้ี มม ีความปรารถนาใดๆ ในใจคงมปี ณธิ านย่ิงใหญ สมควรตอ งระวังใหมาก แตท าํ ไมตอนนี้ถึงเปล่ยี นเปน คนละคนแบบนี้เลา ? คดิ อยูนาน สุดทา ยก็ตองสายหนา นึกถงึ โหวฮหู ยนิ ทม่ี าจาก บา นนอกนางนนั้ แลว พระองคก ถ็ อนใจพลางกลา ววา “วีรบุรษุ ยาก ผา นดานสาวงาม ดูทา แมจะเปน สตรวี ยั สามสิบสอง บางครั้งกไ็ มอาจดูแคลนได” เซียวซิ่งฮวากนิ ผลเตงิ หลงรวดเดยี วคร่ึงตะกรา เซยี วจั้นถงิ ท่ีเฝา อยดู า นขางเห็นแลว ก็อดหวาดผวาไมไ ด เขาจึงแอบไปเชญิ หมอหลวงมา หลงั จากสอบถามดูและไดรูวา ไมใ ชเรือ่ งใหญโ ต เขากไ็ มก ลา พดู อะไรใหมากความ แตยังดีที่หลังจากกนิ ผลเติงหลงไปครง่ึ ตะกรา อาการคลื่นไสอยากอาเจยี นของเซียวซงิ่ ฮวาก็หายไปเปน ปลิดทิ้ง ไมวา ใคร สงอาหารอะไรมาใหก ็กนิ ไดห มด แนน อน มีเพียงยาเทา นัน้ ทนี่ างยังทนดืม่ ลงไป ไมได ตองใหเซียวจั้นถงิ มาคอยบงั คับดวยตนเอง
วนั น ี้ จูๆ เซยี วซิ่งฮวากย็ กมือขึ้นกมุ ทอ งพลางกลาวดวยนําเสียงต่นื ตะลงึ “พเี่ ถ่ียตาน ขา รูสึกเหมือนลูกของเรากําลัง ขยับตวั ” เซยี วจนั้ ถงิ ฟงแลวประหลาดใจมาก เขามีลูกมาแลว หลายคน ตอนโกว ตา น หนวิ ตา นอยูในทองนาง เขาก็คอยอยูเปน เพอื่ น ดังนั้นจงึ พอจะรูวาตองรอใหอายคุ รรภส ามถงึ สีเ่ ดอื นกอนถงึ จะสัมผัสไดถึงการเคล่ือนไหวของทารกในครรภ แตตอนน้ีนางเพ่ิงต้ังครรภไดสองเดือน ทําไมถงึ รูสกึ ไดแ ลวละ? “ทา นมาดสู ?ิ ” นางเรียกเขาดวยนาํ เสยี งดีอกดใี จ เขารีบขยับเขา ไปยอ กายลงตรงหนาแลวแนบหกู บั หนา ทอ ง ของนาง คิดไมถึงวาเพ่งิ ขยบั เขาไปใกลก็ไดย ินเสยี ง ‘โครกคราก’ นาสงสัยดังมาจากดานใน จากนนั้ นางกห็ วั เราะออกมา เซียวจ้นั ถงิ เงยหนา ขึน้ พลางเลิกค้ิวมองนาง ใบหนาของเซยี วซิง่ ฮวาเปลย่ี นเปนแดงกาํ “ดทู า ดูทา ขาจะ ทองเสยี ” ทําไมหลงั จากทอ งรอ งดังโครกคราก นางถึงไดผ ายลมออกมานะ! ถงึ จะไมม กี ล่ินเหมน็ แตก.็ .. นา อายเหลือเกิน เซียวจนั้ ถงิ เหน็ เชน น้กี ็หวั เราะออกมา “ไมเ ปนไร หมอหลวงบอกวา ตอนน้ที องไสข องเจา ไมค อยดี กินอาหารไม ระมดั ระวงั แบบน้ี แนนทอ งบางก็เปนเรอ่ื งธรรมดา” เซียวซงิ่ ฮวาไดยนิ เขาอธบิ ายอยางมเี หตุมีผลกห็ วั เราะออกมาบา ง “ชางเถดิ ไมใชเรอ่ื งใหญโตอะไร ขาไมอายหรอก” ระหวา งที่สองสามีภรรยากําลงั พดู คยุ กนั พอบา นใหญก็มารายงานวาคนตระกูลฮ่ัวและตระกลู ซมู าถงึ เมืองเอี้ยนจิงแลว กําลังสง คนไปรับตัวมา เซียวจ้ันถงิ ยอมไดรับขาวมากอ น ไดยนิ เชนนี้ก็กลา วเสยี งหนักวา “ขาไดย ินคนของเรารายงานวา คนตระกลู ฮวั่ ตดิ ตอ กับ ญาติทอ่ี ยใู นเมืองหลวงและเตรยี มหาที่พักเอาไวแ ลว แตคนตระกลู ซคู ิดจะมาพักท่จี วนของเรา” หากเปน เมอื่ กอน เขาคงไมส นใจเร่อื งเล็กนอ ยเชนน้ี และคงจะคดิ วาในเมอื่ เปนญาติกัน อาศัยอยแู คไ มก ีว่ ันยอมไมเ ปน ปญ หา หาก พวกเขาอยากไดเงนิ ทอง มอบใหแ ลวไลไ ปเสยี กห็ มดเรือ่ ง แตห ลงั จากเซียวซิ่งฮวาถูกพิษ ความคิดของเขาก็เปลี่ยนไป ยามนเ้ี ขาไมสนใจใครอ่นื อีก แมกระทั่งมาเร็วแปดรอ ยลข้ี องทางการเขากส็ ามารถนาํ มาใชเพอื่ เร่ืองสวนตวั ได แคขบั ไล ญาติจนๆ ไปจะนับเปน อยา งไร ดงั นน้ั เขาจึงกลาวกบั เซยี วซิ่งฮวาวา “คนตระกลู ฮ่ัวมาถงึ เมืองหลวงแลว ขา ยอมตองเชญิ พวกเขามาพูดคุยกนั ทจ่ี วน หากดแู ลวไมเลว เรากพ็ ิจารณาเร่ืองแตง งานของเพยเหิง แต หากมอี ะไรไม เหมาะสมกไ็ มจ ําเปนตอ งพูดดีดวย พวกเขาจะไดรตู วั แลว ยอมถอนตวั ไปซะ” “อืม ทานพูดถูก ทําตามทท่ี า นวา เถดิ ” เซยี วซิง่ ฮวาพยกั หนา จรงิ ๆ แลว หลายวนั มาน้เี พย เหิงมักจะมาอยเู ปน เพือ่ นมารดาบอยๆ นางเองก็พดู วาจะเชอ่ื ฟง ทา นแมท ุกอยาง ไมทําให ทา นแมตองเปน หว งอีกแลว ความหมายในคาํ พูดน้ันก็คือ นางจะไมข ดั ใจมารดาเรอ่ื งการแตงงานอกี
แตถึงจะเปนเชนนี้ เซยี วซิ่งฮวาก็ยังอยากใหบตุ รสาวไดสมหวัง “สว นคนตระกูลซู เจาเคยบอกนสิ ยั ของคนพวกน้ันใหขาฟงแลว ในเมือ่ มาแลว กม็ ีแตตองอยใู นจวน หากพวกเขาทําตัว สงบเสง่ยี มก็แลวไป ขาจะมอบเงินทองใหจ ํานวนหน่ึงกอ นสงตวั กลบั แตห ากไมย อมอยเู ฉยๆ หรือรบกวนการพกั ผอ น ของเจา ขาจะทาํ ใหพวกเขาไดเ ห็นดเี อง” เซียวซิ่งฮวาไดย นิ เขาพดู เชนนี้กเ็ หลอื บตาขึ้นมองเขาแวบหนึง่ ใจคิดวาแมเ ปลอื กนอกเขาจะออนโยน แตตอนทีก่ ลาวคํา พดู เม่ือครู นาํ เสยี งกลับเย็นชาเหมือนเปลยี่ นเปน คนละคนไมม ีผิด “เพิง่ จะผา นมาไมน านแทๆ ทําไมทาทีของทานตอนพูดถึงคนตระกูลซูถงึ เปลยี่ นไปเชนนี้เลา ?” เม่อื กอ นเขาไมเห็นคนเหลา นัน้ อยใู นสายตา เหมือนกับวาหากคนพวกน้นั นึกอยากทําอะไรกป็ ลอ ยใหท าํ ตามสบาย แต ตอนน้กี ลับแสดงออกชดั เจนวา จะไมยอมปลอ ยใหพ วกเขาทาํ อะไรกําเรบิ เสบิ สานโดยเด็ดขาด “ขา เพยี งแคค ิดเรอื่ งเรือ่ งหน่งึ ไดแ ลว เทานน้ั ” ชายหนุมขมวดคิว้ พลางกลาวชาๆ “อะไรหรอื ?” “หากขา ไมเห็นแกตวั กเ็ ทากบั ทาํ ผดิ ตอเจา!” เขากลาว ตระกูลฮ่วั นบั ไดวาเปน ตระกลู ที่มหี นามตี าในอําเภอ ไปวานจ่ือ พอมาถงึ เมืองเอ้ยี นจงิ พวกเขากม็ งุ ตรงไปหาญาติทันที ฮ่ัวซือหมงิ มอี าหญิงคนหนึง่ ยงั ไมไ ดแ ตง งาน ดว ยเหตุผลบางประการทําใหน างหายตวั ไปตัง้ แตย ังเปน เด็กสาว บดั นีส้ บื ขา วดถู ึงไดรูวา ตอนน้ันนางแตง กายเปน บุรษุ เขาไปอยใู นกองทัพ ตอ มายงั ไดส รางความดี ความชอบมากมายจนไดร ับพระราชทานบรรดาศกั ดิเ์ ปน โหวอยใู นเมอื งเอ้ียนจิง เมือ่ ไดรับขาวท่แี นนอน ประกอบกบั ฮั่วซือหมิงยนื กรานจะแตง งานกับบตุ รสาวของเจ้นิ กวอ โหว พวกเขาจึงจําตองเดิน ทางไกลเปนพันลม้ี ายังเมืองหลวง หนึ่งเพ่ือมาพบญาติ สองเพือ่ มาจดั การเรอื่ งการแตง งานของฮ่วั ซือหมงิ
บทท ี่ 90 ตอนแรกทเี่ ซยี วจัน้ ถงิ ไดย ินเร่ืองน้ยี ังรสู กึ วา บังเอิญมาก ตอมาถงึ ไดร ูวา หญิงสาวตระกลู ฮว่ั ที่หายตวั ไปผนู นั้ คือฮ่วั ปทงิ นั่นเอง เขานําเรื่องน้ไี ปเลาใหเ ซียวซิ่งฮวาฟง เซียวซิง่ ฮวาดีใจมาก “หากฮัว่ ซอื หมงิ เปนหลานชายแทๆ ของจ้ินเจยี งโหวกด็ นี ะส ิ แบบนีเ้ ขาก็จะมคี ณุ สมบัติพอจะเปน บุตรเขยของจวนเจ้ินกวอ โหวแลว คราวน้ดี ซู วิ า ทา นจะพดู อะไรไดอ ีก!” เซียวจั้นถงิ ไมพ ดู อะไร ตามความคดิ ของเขา จะมคี ุณสมบตั พิ อเปน บตุ รเขยของเขาหรอื ไม ไมไดขน้ึ อยูกับวาเปนหลาน ของใคร แตขน้ึ อยกู ับวาคนคนนั้นเปนคนอยา งไรตา งหาก เมอ่ื เพย เหิงไดท ราบขาวน ้ี นางกด็ ีใจมากเชนกัน นางตระหนกั ดีวา เรอ่ื งระหวา งนางกับฮั่วซือหมิงในตอนน ้ี ไมไดข น้ึ อยูกับวาทา นพอ จะยินยอมหรอื ไม ฮวั่ ซอื หมิงเปน คนดอ้ื รนั้ ตอนนนั้ บอกวา จะแตง งานกบั นาง เขากย็ ืนกรานกับบิดามารดาวา ไมว า อยา งไรก็ตองแตง งานกับนางใหไ ด แตตอนนฐ้ี านะของทั้งสองฝายเปลี่ยนไป นางจึง อดนกึ กลัวไมไ ดว า เขาจะดือ้ ร้นั ข้ึนมาแลว ไมย อมแตง งานกับภรรยาทม่ี ฐี านะสงู กวา หากฮว่ั ซอื หมงิ มอี าที่เปนโหวเหยห ญิง ยอมเปน เร่ืองดีมาก! คราวนที้ กุ คนตางก็พึงพอใจ เพยี งแตต อนนีค้ นตระกูลฮ่ัวตองไปที่จวนของฮวั่ ปท งิ กอ น วนั รงุ ขนึ้ ถงึ จะมาเย่ยี มคารวะเจิ้ นกวอโหวได ในเวลาเดียวกนั น้ันเอง คนตระกลู ซูกก็ าํ ลังอมุ ลกู จูงหลาน หอบขาวของเดนิ ทางใกลจะถึงจวนเจน้ิ กวอ โหวแลว เดิมคดิ วา ทง้ั สองฝายกน็ บั เปน ญาติ นางเองกอ็ ยากใหเกยี รติ เมิ่งเฉย่ี วเออ เซียวซิ่งฮวาจงึ คิดจะออกไปตอนรับดว ยตนเอง แต เซียวจน้ั ถงิ กลบั พดู วา “เจาพกั ผอ นอยใู นเรือนเถดิ ใหซ่วิ เหมยออกไปตอนรบั กพ็ อ” “ใหซว่ิ เหมยตอนรับ?” แมต อนนี้ฐานะของเซียวซง่ิ ฮวาจะ ไมเหมอื นเดิม แตท้งั สองฝายกน็ ับเปนญาต ิ นางจึงไมคดิ จะวางตัว เหนอื กวา อีกฝา ยแตอ ยางใด “ใช ใหซ ิว่ เหมยตอ นรบั ตอนน้ีฐานะของเจาไมเ หมอื นเดิมอีกแลว หมหู มากาไกมาก็จะออกไปตอนรับดว ยตนเองหมด อยางน้ันหรือ?” เซียวจ้ันถิงถามดวยนําเสียงเรียบเฉย “ท่ีทานพูดก็ถูก...” แตทาํ ไมถงึ รสู ึกเหมอื นมอี ะไรไมถูกตองนะ? “เอาตามนีล้ ะ ใหซ ิว่ เหมยไปตอ นรับ” “ก็ได. ..” ยามนเ้ี ซียวซ่ิงฮวากาํ ลังตั้งครรภ ซาํ หมอหลวงยงั บอกวายังขจัดพษิ ไดไมห มด เกรงวา จะฟนตัวไดย าก นางจึง ตองระวงั ตัวใหมาก คิดไดเ ชนนีน้ างกร็ สู กึ วาไมต องไปพบคนตระกลู ซกู ็ดีเหมือนกัน จะไดไมต อ งมีเร่อื งยงุ ยากใจ ฝา ยเซียวจัน้ ถิง หลงั จากกลอมเซยี วซ่ิงฮวาเสร็จกส็ ่ังใหคนไปเรยี กสะใภร องซ่ิวเหมยมาพบ ซว่ิ เหมยเปนคนเรียบรอย พอมาถึงนางก็กม หนา ลงยอบกายคารวะพอ สามอี ยา งนอบนอม เซียวจนั้ ถงิ ปรายตามองพลางเอย เสียงเรียบ “หลายวันมาน้ี ทานแมข องเจา สขุ ภาพไมแ ข็งแรง ตองลําบากใหเจาชวยพอ บานใหญด ูแลเรอื่ งในจวนแลว”
“ทา นพอ พูดอะไรกัน ตอนนอ้ี าซอ อยูใ นกองทัพ ขาไมม ีความสามารถอะไร ยอ มตองชวยดูแลเรอ่ื งในจวนอยูแลวเจาคะ จะ กลา พูดวาลําบากไดอ ยางไร” “ปกตมิ ีปญ หาอะไรบางหรอื ไม?” “ไมมเี จา คะ ครอบครวั เรามคี นไมมาก มเี รอื่ งใหจ ดั การอยไู มกเี่ ร่ือง พอบานใหญเ องก็ทาํ งานเกงมากขา ไดเ รียนรจู ากเขา ไมนอยเลยทเี ดียวเจา คะ ” “อมื เชน นั้นก็ดี” เซยี วจั้นถงิ พยกั หนา ดวยความพงึ พอใจ “เร่อื งในเรือนฝูอว้ิน เจา ตอ งใสใจใหมากหนอ ย” “เจาคะ ระยะนีท้ า นแมลมปว ย อาหารและยาทถ่ี ูกสงมาที่นี่ ขา จะเปน คนตรวจดดู วยตัวเองท้ังหมด แมมามาและเหลา สาวใชจะทาํ งานด ี แตก็กลวั จะมขี อ ผิดพลาดเกดิ ข้นึ เจาคะ ” เซียวจั้นถงิ เงยหนาขนึ้ มองสะใภรองอีกรอบ ในใจคดิ ชมวา อีกฝายสมกับถอื กําเนิดในครอบครวั บัณฑิต วางตวั ไดเหมาะสม พูดจามีเหตุมีผล ยากนักทีซ่ ่งิ ฮวาจะสามารถหาภรรยา เชนนีใ้ หเ ชยี นหวนิ ไดใ นยามทยี่ ากจนเชน น้ัน พอนกึ ถึงเรื่องของตระกลู ซขู น้ึ มา เซียวจั้นถงิ ก็กลา วตอวา “จรงิ ๆ แลว เร่อื งน้ีมอบใหเจา จดั การก็ไมเ หมาะสมนกั เพราะ ไมวา อยา งไร พวกเขาก็เปน คนในครอบครวั ของอาซอ ของเจา แตต อนนที้ า นแมข องเจา ลมปวย เพย เหงิ ก็เปนสตรีทย่ี ังไมไ ดออกเรอื น มีแตเ จา เทานน้ั ทีพ่ อจะ รบั หนา ท่ีนีไ้ ด” “ทานพอ มอี ะไรกส็ งั่ มาเถิดเจา คะ” ซ่ิวเหมยกลาวดวยทา ทางนอบนอม “จรงิ ๆ ก็ไมม อี ะไร เพยี งแตขา ไดย นิ มาวา คนตระกูลซลู ะโมบโลภมากซํายังกลบั กลอกปล้นิ ปลอน หากพวกเขามาทจี่ วน แลวแคละโมบอยากไดเงนิ ทองกแ็ ลวไป กลัวก็แตจ ะรบกวนการพกั ผอ นของทานแมข องเจา เทา นน้ั ” ซิ่วเหมยเปน คนฉลาด ไดยินเชนนี้กเ็ ขาใจทนั ที “ทานพอ ขาเขา ใจแลว จรงิ ๆ เมอ่ื กอนขา ก็เคยพบคนในครอบครวั ของซอใหญม ากอน ขารูนิสัยของพวกเขาดี เรอ่ื งนที้ า น แม ไมเหมาะจะออกหนาจริงๆ คงมแี ตตองใหขาจัดการ แมจะเปน คนในครอบครวั ของซอ ใหญ ฐานะของขา ไมส ะดวกจะพดู อะไร แตระหวางขา กบั ซอใหญไมมีอะไรตอ งปด บังกัน อาซอเปนคนเปดเผย ยอมเขาใจขาดี ดงั นนั้ ขาจะรับบทคนราย ไล พวกเขาไปเองเจาคะ” เซียวจัน้ ถิงไดย นิ สะใภรองพูดดวยนาํ เสียงออ นโยนแตแฝงความเด็ดขาดก็อดประหลาดใจไมไ ด “เจารับบทนางรา ยได อยา งน้นั หรือ?” ซว่ิ เหมยยิม้ “เหน็ มามาก ยอมตอ งทาํ ไดด ีเจาคะ” เซยี วจัน้ ถงิ พยกั หนา “เยยี่ ม” หลังออกมาจากเรอื นของพอสามี ซ่วิ เหมยกเ็ ร่ิมคดิ วางแผน นางรีบกลับไปเขยี นจดหมายแลว สัง่ ใหค นไปสงท่คี า ยทหาร คืนนนั้ ผา นไปอยางเงียบสงบ วนั รุง ข้นึ คนตระกูลซมู าถึง นางก็ออกไปตอนรบั ดวยสีหนา เครงขรมึ คนชําแหละหมูแซซ ูพาภรรยาและบตุ รชายซเู ฉิงชอ่ี าศัยรถมาของตระกูลฮั่วมาทเี่ มอื งหลวง ระหวา งทางเจอใครกค็ ยุ โว โออ วดไปทว่ั พอมาถงึ เมืองเอี้ยนจิง ไดเหน็ ประตูใหญข องจวนเจน้ิ กวอ โหว เขาก็ เบกิ ตากวา งจนตาแทบถลนออกมา “โอโ ฮ เหมอื นกบั ภาพวาดไมม ผี ิด นังเมิ่งเฉยี่ วเออ วาสนาดี
ไมนอ ย ทาํ ไมถงึ ไดแตง เขา มาอยใู นจวนใหญโ ตเชนนนี้ ะ!” มารดาเลย้ี งของเมง่ิ เฉยี่ วเออ สา ยหนา พลางทอดถอนใจ ใจนกึ แคน ทบ่ี ุตรชายของ ตวั เองไมใชเด็กผูห ญงิ ไมเชน นนั้ นางตอ งรีบยัดเยียดใหไปเปนอนภุ รรยาของโกวตา นแน! “หญงิ อยางเจาจะไปรูอะไร! เมง่ิ เฉีย่ วเออแตงเขามาในตระกลู น ี้ พวกเรากถ็ ือเปนญาติกบั พวกเขา ตอไปพวกเรากจ็ ะได เขา มาอยูในจวนแหง น้ี มบี าวรับใชคอยปรนนิบัติ ไดอยูดกี นิ ดีบา งแลว!” กลา วจบกย็ ืดคอมองไปรอบๆ “เอะ นังเม่ิงเฉยี่ วเออ ไมร หู รอื ไงวาบดิ ามาแลว ทาํ ไมไมร ูจักออกมาตอนรับ?” ซ่วิ เหมยยอ มรูว า คนตระกลู ซมู าถึง แตน างไมไ ดร ีบรอ น ซาํ ยังคอยๆ อานจดหมายท่ีพ่ีสะใภใ หคนสงมาแตเ ชา พ่สี ะใภข องนางผนู ไี้ มรูหนงั สอื มาตัง้ แตเด็ก เพ่งิ จะเรยี นหนงั สอื ไดไมกีต่ ัวก็ถูกสง ไปอยูในทัพหงองิ จดหมายทเ่ี ขยี นจึงมี ทง้ั ตัวอกั ษร ทัง้ ภาพสญั ลักษณปะปนกนั จดหมายนนั้ เขยี นวา ‘ใหพ วกเขากลับไป บอกวาขาตายไปแลว อยา ไดคดิ หวัง’ ตอนทา ยวาดรปู กอ นทองกอ นหนึง่ ซิว่ เหมยคดิ อยูนานถงึ ไดเขาใจความหมายของพ่ีสะใภ นางหมายความวา ระยะนีน้ างกังวลเรือ่ งสขุ ภาพของทา นแม เดมิ ก็กลุม ใจอยูแลว ซํา ระยะนที้ ัพหงองิ ยงั ฝกหนกั มาก นางโมโหก็เลยบอกวา ใหบดิ าและมารดาเลยี้ งของนางกลับไปซะ อยาหวงั จะมากอบโกยเงนิ ทอง หากไลไมไ ปก็บอกไปวา เมิง่ เฉย่ี วเออ ตายไปแลว พวกเขาจะไดไ มม หี นาตื๊อตอ ซว่ิ เหมยอานจดหมายแลว กอ็ ดยิม้ ไมไ ด นางสามารถจนิ ตนาการสีหนา ดดุ นั ของอาซอตอนทกี่ ลา วคาํ พูดเหลาน้ไี ดเลยที เดียว! ขอความในจดหมายของเม่งิ เฉย่ี วเออทําใหน างตดั สินใจแนว แนม ากยง่ิ ข้ึน ดทู าบทคนรา ยนี้ คงตอ งเปน ของนางเสียแลว ดวยเหตุนี้ นางจงึ ส่ังใหบา วรับใชเชิญคนตระกูลซไู ปท่หี อ งรับแขก จากน้นั จงึ แตงกายใหเรียบรอยกอนจะนํามามากับสาว ใชแปดคนเดินไปทีห่ อ งรบั แขกอยา งชา ๆ คนตระกลู ซูยืนรอที่หนา ประตูอยูพกั ใหญ มองดูประตสู ีแดงโออ านาเกรงขามตรงหนาแลว พวกเขากลบั ไมก ลากา วเขา ไป เพราะกลัวองครกั ษท เี่ ฝาอยูจะใชอ าวธุ ขบั ไล รออยูนานกวาจะมคี นแตงกายเหมอื นพอบานออกมาตอ นรับ พวกเขาถึงไดข นึ้ ไปน่งั บนเก้ยี ว จากน้นั ก็ตองนง่ั หวั สน่ั หัว คลอนไป ตลอดทางกวา จะไปถึงหอ งรบั แขก เม่ือไปถึงพวกเขากไ็ ดแตตวั สน่ั งันงก ไมร ูวาควรทําอยา งไรดี สิ่งปลกู สรางใหญโตหรหู ราและระเบียงทางเดินวกวนไปมาทาํ ใหผคู นมึนงงไดอยา งงายดาย ย่ิงไมตอ งพดู ถึงหองรับแขก ซึ่งมีเครอ่ื งเรอื นทที่ ําจากไมจ ันทนห อมราคาแพง เครื่องประดบั ตกแตงประณีตงดงาม รวมไปถึงเหลา สาวใชทีย่ นื เรียง แถวรอปรนนิบตั อิ ยา งเปน ระเบียบ ยิ่งทําใหพวกเขาตกใจจนไมกลา หายใจแรงๆ เสียดว ยซํา ตามความคิดของซูว่ังไฉ เขาควรจะเดินวางกามเขามาใน จวนเจิน้ กวอ โหว จากนั้นก็น่ังลงพูดคยุ กบั โหวเหยผ เู ปน บดิ าของบุตรเขย บอกอีกฝายใหรวู าเขาเล้ียงดบู ตุ รสาวมาอยา ง ยากลาํ บาก เสร็จแลวกจ็ ูงบุตรชายซูเฉิงช่ไี ปใหโหวเหยด พู ลางกลา วช่นื ชมความฉลาดหลักแหลมของเขา โหวเหยมอง แลว กต็ อ งพดู วาเจาหนูนี่เหมาะจะเปนขุนนางจรงิ ๆ จากนัน้ ก็ตบเขาฉาดแลวมอบตําแหนงขนุ นางให! ใครจะคิดวา หลงั จากรออยนู าน อยา วา แตโ หวเหย แมก ระทั่งโหวฮูหยนิ ก็ยังไมเห็นหนา มแี ตภรรยาของหนิวตานเทาน้ัน ทบี่ อกวา จะมา
ภรรยาของหนวิ ตานไมใชบ ุตรสาวของซิ่วไฉคนนนั้ หรอกหรอื ? เดก็ สาวทไ่ี มค อยพูดคนนน้ั มแี คน าง จะมีประโยชนอ ะไรกนั ! อีกเดีย๋ วถา เด็กสาวคนนัน้ มา เขาจะชกั สหี นาใสแ ลวสงั่ ใหน างกลับไปเชิญพอสามขี องนางมา! ขณะท่กี าํ ลังคิดอยนู ัน้ กไ็ ดยนิ มามาคนหน่ึงทอ่ี ยูดานนอกเอยขนึ้ วา “ฮหู ยนิ นอ ยซวิ่ เหมยมาถึงแลว” มกี ล่นิ หอมโชยเขามากอ นท่ีมานตรงประตูจะขยบั ไหวเบาๆ สาวใชห นา ตาสะสวยสองคนชวยกันแหวกมา นขึ้น จากนน้ั สตรนี างหนง่ึ ก็กาวเขา มาพรอมดวยรอยย้ิมนอยๆ ซวู งั่ ไฉกับภรรยาเงยหนา ขนึ้ มองกพ็ บวา สตรีนางนั้นเกลา ผม ดาํ ขลบั เปน มวย ประดับปน ทองคําฉลลุ ายเล็กๆ หลายอัน ดานขางยงั ปกปน ทองลายบปุ ผาประณตี งดงามอนั หนึ่ง บนรางสวมเสอื้ สขี าวกบั กระโปรงแพรจบี ขา งเอวประดบั จ้ีทองคาํ สะดดุ ตา ทดี่ านหลงั ยงั มีสาวใชหนาตางดงามแปดคนเดนิ ตามมาอยางนอบนอม มองแวบแรก พวกเขาแทบจะจําสตรตี รงหนา ไม ไดเ สียดว ยซาํ ในใจคดิ วาไมร เู ปนสตรสี ูงศักด์ขิ องบานไหน ทาํ ไมจูๆ มาปรากฏตัว ตรงหนา พวกเขาได ผา นไปครูห นง่ึ ภรรยาของซวู ัง่ ไฉคอยตัง้ สตไิ ด นี่มันภรรยาของหนวิ ตาน เด็กสาวท่ไี มคอยพูดไมคอยจาของบา นซิ่วไฉ คนนน้ั ไมใชร!ึ จริงๆ แลว ซว่ิ ไฉคนนัน้ เปนบณั ฑติ ตกยาก ทบ่ี า นยากจนมาก คดิ ไมถงึ เลยวา วนั หน่ึงบตุ รสาวของเขาจะไดแตงกาย งดงามจนแทบจาํ ไมไดเ ชนน้ี! ภรรยาของซูว่งั ไฉทนนง่ั อยบู นเกาอไ้ี มไ ดอกี ตอไป นางรีบลกุ ขึ้นกลาวกบั ซว่ิ เหมยอยางย้ิมแยม วา “โอโฮ นึกวาใคร ทีแ่ ท กซ็ ิ่วเหมยนี่เอง ไมเ จอกนั ไมก ี่เดอื น ขาเกือบจําไมไดเสียแลว!” ซิว่ เหมยวางแผนเอาไวในใจอยแู ลววา พอพบหนาญาติจนๆ ทคี่ ดิ มาตกั ตวงผลประโยชน นางจะตอ งเชดิ หนา ขนึ้ แลว มองฝายตรงขา มดว ยสายตาดแู คลน ไมเ ชน นั้นจะไลคนหนาดา น พวกนีไ้ ปไดอ ยา งไร? ดงั น้ันนางจึงเชิดหนาขนึ้ พลางยิม้ เลก็ นอ ย “ทีแ่ ทกท็ า นปาซู เม่อื ครมู ีเรอื่ งเลก็ นอ ยตองไปจัดการ ทําใหพ วกทานตองรอแลว ขออภัยดวย” นางไมเ อย ปากพูดกแ็ ลวไป แตพ อเอย ปาก นาํ เสียงกลับเต็มไปดวยความเยอหยิง่ ไวต ัว ประกอบกบั นสิ ยั เงียบๆ ไมค อ ย พดู ไมคอ ยจากย็ ิ่งทาํ ใหนางดูเฉยชา เพยี งคําพูดประโยคเดียวกท็ าํ ใหซูวงั่ ไฉกบั ภรรยาไมก ลาพดู อะไรอกี ย่งิ คําพดู ทาํ นองท่ีวา ‘บุตรสาวบานซ่ิวไฉยากจน’ ‘นังเด็กไมค อยพดู ไมค อยจา’ ก็ยงิ่ ไมก ลา พดู เขา ไปใหญ ยามน้พี วกเขาทาํ ไดเพียงฉกี ยิ้มเอาใจเทานั้น “โอโฮ เดยี๋ วน้ไี มเหมือนเม่ือกอ นแลว ตอนน้เี ปนถึงฮูหยนิ นอ ยซ่วิ เหมยของจวนเจ้นิ กวอโหว...” ยงั พูดไมท นั จบก็เหน็ สาวใชห ลายคนเดนิ เรียงแถวเขามา บางก็ถือเบาะรองน่ัง บางก็ถอื เตาอนุ มือ พวกนางตรงเขามา ชวยกนั จดั เตรียมเกาอีท้ ซ่ี ิ่วเหมยจะน่งั เสร็จเรยี บรอ ยแลว ซ่ิวเหมยจึงคอยน่งั ลงอยาง สงางาม ซวู ่ังไฉกับภรรยารวมทั้งซเู ฉงิ ชต่ี างตะลึงมองตาคา ง ในใจคิดวา ที่นชี่ างสมเปน จวนเจ้นิ กวอ โหว ดนู าเกรงขามเหลือเกนิ ! แคฮูหยินนอยซ่ิวเหมยก็วางทาใหญโตถึงเพียงน ี้ ไมร ูเหมือนกนั วา เซยี วซิ่งฮวาซึ่งเปน โหวฮหู ยนิ จะใหญโตสักเพยี งไหน สองสามภี รรยาหันไปมองหนา กัน ในแววตาเต็มไปดวยความละโมบ ในใจคดิ วา หากครอบครัวของตวั เองไดเปน ขนุ นาง บาง วนั หนาก็จะมีสาวใชม ากมายคอยปรนนิบัติเหมือนกนั ใชหรอื ไม? คิดไดเ ชนน้ี พวกเขากย็ ้ิมพลางมองซิ่วเหมยดวยสีหนา
ประจบประแจง ซ่ิวเหมยซึง่ รูแกใจดยี อ มไมมที างพูดคุยกับพวกเขาอยางเปน มติ ร นางนงั่ ลงตรงตาํ แหนงเจาบา นพลางกลา วเสยี งเรยี บเฉยวา “ทง้ั สองทานมาไดจงั หวะจริงๆ มเี ร่อื งหนึง่ ท่ขี า อยากพดู กับพวกทานพอด”ี ซูวั่งไฉกบั ภรรยาหันไปมองหนากัน ใจอดคาดเดาไมไ ด คงไมใ ชมเี ร่อื งอะไรดๆี หรอกนะ? “ฮหู ยนิ นอยซว่ิ เหมย มอี ะไรกพ็ ูดมาเถิด ตอนอยูทบ่ี านขามักจะพูดกับบิดาของเฉิงช่บี อ ยๆ วา ฮหู ยินนอยซ่ิวเหมยเปน คนทีเ่ พยี บพรอ มดวยความรแู ละกิรยิ ามารยาทมากทส่ี ุดในตระกลู เซียว เมงิ่ เฉีย่ วเออ ของเราเทยี บไมไ ดเลยสักนิด!” ซิว่ เหมยฟง แลว อดทอดถอนใจไมไ ด เพือ่ ผลประโยชนเลก็ ๆ นอยๆ คนเปน บิดามารดากลับเหยยี บยาํ บตุ รขี องตวั เองเชน นี้ ชา งนาเศรา ใจเหลือเกนิ แตเ ปลือกนอกนางยงั คงกลาวอยา งเยน็ ชา “จริงๆ กไ็ มม อี ะไร แคเรื่องเลก็ ๆ นอ ยๆ ในจวน เรอ่ื งของคนที่เปน พี่สะใภชอบ พดู จาขม เหงนองสะใภเชนขา โชคดที ีพ่ อแมสามมี ีเหตุผล ตอนนีก้ เ็ ลยสง ซอใหญไ ป รับโทษในคายทหารแลว” หา? ซวู ัง่ ไฉตกใจมาก “อะไรนะ เม่งิ เฉย่ี วเออ กอเรือ่ งอยางน้นั รึ?” ภรรยาของซวู ง่ั ไฉกระทืบเทา “ขาวาแลว นังเด็กสารเลวท่ที า นเลีย้ งมาแสบมาต้งั แตเดก็ ขาตอ งลงทนุ ลงแรงสักเทาไรถึง ทาํ ใหนางไดแตง เขา มาในครอบครัวดๆี แบบน้ี ยากนกั กวาจะไดด บิ ไดด ี ไดเ ปน ฮูหยนิ นอยตระกูลใหญ แตน างกลับกอ เรือ่ งแบบนข้ี น้ึ !” ซูวัง่ ไฉรีบหันไปประสานมือคารวะซว่ิ เหมย “ฮหู ยนิ นอ ย ซ่วิ เหมย อยางนอยกบ็ อกหนอ ยเถดิ วา นงั เด็กสารเลวเมิ่งเฉ่ยี วเออทาํ อะไรลงไปถงึ ไดถ กู ลงโทษเอาได?” ซว่ิ เหมยจะพดู อะไรได นางมนี สิ ัยออ นโยนแถมยงั เคารพพส่ี ะใภ จะแตงเรือ่ งโกหกอะไรกไ็ มด ีทงั้ นน้ั ประกอบกับนางเองก็ กลัววา ซวู ่งั ไฉกลบั ไปแลวจะเอาไปโพนทะนา ซวิ่ เหมยใชความคดิ อยา งรวดเรว็ จากน้นั กต็ ดั สนิ ใจตีสหี นา เครงขรมึ แลวหันไปสง สญั ญาณใหสาวใชถ อยออกไป เหลา สาวใชร อรบั คาํ สงั่ อยกู อ นแลว ดงั นนั้ จงึ รบี ยอบกายทําความเคารพแลว ถอยออกไปทนั ที ซิ่วเหมยซึง่ มสี ีหนา เยน็ ชากลา วเสียงเรยี บวา “อาซอมีนสิ ัยดอื้ รั้นหัวแข็งก็เลยกอ เรอ่ื งขนึ้ ตอนนี้โหวเหยท ราบเรอื่ งแลว ทานไมเ พยี งแตบอกวา จะลงโทษอาซอ แตยังบอกวาจะเชญิ ทานลงุ ซกู ับทานปา ซมู าปรึกษาหารอื กัน หากไมไหวจริงๆ จะไดเ ขยี นหนังสอื หยา หยาขาดกันเสียใหเรียบรอย!” หา?
บทท ่ี 91 ซวู ่ังไฉตกใจจนแทบจะทรงตัวไมอ ยู “ไมได ไมไดเ ดด็ ขาด หากเม่ิงเฉ่ียวเออถกู ไลอ อกไป ตอ ไปเฉงิ ชข่ี องขาจะทาํ อยางไร?” ซิ่วเหมยแคน ย้มิ เยน็ กอนจะเอย ถามซูวงั่ ไฉ “ทา นลุงซ ู ขา ไดยินคนพดู กันวา ตอนท่ีอยูอาํ เภอไปวานจ่อื ทานถือดีวามี ญาตเิ ปนโหวเหย ก็เลยฉวยโอกาสกอบโกยผลประโยชนไ ปไมน อย กลวั กแ็ ตว าหากพี่ใหญหยา ขาดจากอาซอเมือ่ ไหร ทา นพาอาซอกลับไป ไมเ พยี งแตจะไมม ี ผลประโยชนใหตักตวงอีก แตย ังตองถกู ผอู นื่ ดแู คลนดว ย!” คาํ พูดนแ้ี ทงใจดําซวู ่งั ไฉเขา อยางจงั จริงๆ แลวนับต้ังแตคนตระกลู เซยี วไดด บิ ไดดียายไปอยูท ่ี เมอื งหลวง คนตระกลู ซรู วมทั้งบดิ าผูเปน ซ่ิวไฉของซว่ิ เหมยตา งก็ กลายเปน ทเี่ คารพนบนอบของผูอ น่ื แมก ระท่งั นายอําเภอเจอหนา กย็ งั ตองใหเ กียรติ หากเรอ่ื งท่เี มิ่งเฉีย่ วเออเกอื บถกู หยา ขาดแพรกระจายออกไป ไมร เู หมอื นกนั วาพวกเขาจะตองถกู หวั เราะเยาะมากขนาด ไหน! ไมว าอยางไรกจ็ ะใหค นทีอ่ ําเภอไปว านจอื่ รูเ รื่องน้ไี มไ ดเ ดด็ ขาด ภรรยาของซูวงั่ ไฉยอ มคดิ ไมต างกนั นางจงึ พยายามสง สายตาใหซ ูวง่ั ไฉอยางสดุ ความสามารถ ซวู ง่ั ไฉเขา ใจความหมายของภรรยา เขากระแอมเบาๆ ครง้ั หนง่ึ กอนจะกลาวกบั ซว่ิ เหมยอยางย้มิ แยม วา “ฮหู ยนิ นอ ยซว่ิ เหมย จรงิ ๆ แลวหากนังเด็กสารเลวเม่ิงเฉย่ี วเออทําอะไรผดิ ไป พวกทานอยากลงโทษก็ลงโทษ อยากตีก็ต ี แตไ มวา อยา งไรก็ไมควรหยาขาดไมใชหรอื เอาอยางนด้ี ีหรือไม ทานชว ยไปพูดใหข า หนอย ดูซวิ าจะขอพบโหวเหยสักคร้ังไดไ หม ขา จะอธิบายกบั โหวเหยเอง!” ซิ่วเหมยฟง แลว ย่งิ ปวดหวั กวา เดิม พีส่ ะใภผนู าเกรงขามของนางชางนา สงสารนักทตี่ อ งถกู บิดาเรยี กวา นังเด็กสารเลวทกุ คํา นางโกรธจนแทบจะแสดงละครตอ ไมไ หวแลว แตกต็ อ งฝน แสดงตอ ซิ่วเหมยกระแอมเบาๆ คร้งั หน่งึ “โหวเหยมีงานยงุ หากไมใ ชต องเขา วังไปเขา เฝา ฝา บาทก็ตองพดู คุยเรือ่ งงานกบั อองทา นอืน่ ๆ อยูทุกวัน ไมมเี วลาใหใครเขาพบ” แนล ะ ...โหวเหยยอมมงี านยงุ ทุกวันนี้เขายุงอยูกบั การอยูเปนเพ่ือนแมสามี มีเวลามาเสวนากับซูวัง่ ไฉทม่ี าจากอําเภอไป วานจอ่ื เสียท่ีไหน! “โหวเหยยอ มมงี านราชการตองดูแลมากมาย แตไ มวา อยา งไร เรากเ็ ปน ญาต.ิ ..” ซูวัง่ ไฉกําลังจะยกฐานะญาติข้นึ มาอา ง พลันนึกข้ึนไดวา บุตรสาวของตัวเองกําลงั จะถูกไลอ อกไป เขาจึงพูดไมออก สุดทายก็ไดแตย ม้ิ แหย “อยางนอย... ฮหู ยนิ นอ ยซิ่วเหมยกช็ วยไปเจรจาใหขาไดอธบิ ายใหโหวเหยฟ ง สกั สองสามประโยค เถดิ ” ซวิ่ เหมยขมวดคิ้วเหมอื นลําบากใจมาก “เอาเถดิ ในเม่อื ทา นลุงซพู ดู ถงึ ขนั้ น ้ี กพ็ กั อยูในจวนสักสองสามวนั กอ น หากโหวเหยมีเวลาเม่อื ไหร ขา จะไปรายงานใหท า นทราบ ดูซวิ า ทานจะมเี วลาพบทา นลุงซูหรือไม” ซูวงั่ ไฉไดยินเชน นี้ยอ มซาบซ้ึงใจมาก เขารีบคอมกายคาํ นบั พลางกลา วสรรเสรญิ เยนิ ยอซ่ิวเหมยอีกหลายประโยค ซ่วิ เหมยรบี จดั การสงพวกซูวัง่ ไฉไปท่ีเรอื นรับรอง ที่เรือนน้นั มอี งครักษคอยเฝา อย ู อีกทงั้ สาวใชทที่ ําหนา ทปี่ รนนิบตั กิ ถ็ กู กาํ ชับไวแ ลววาหามทําความแตกเด็ดขาด หากพวกซวู งั่ ไฉพดู ถึงฮหู ยินนอ ยเม่ิง
กใ็ หพดู วาฮหู ยนิ นอยเมงิ่ ลว งเกินโหวเหยกเ็ ลยถกู ทําโทษ เทานัน้ กพ็ อ ต้งั แตครอบครัวของซูวัง่ ไฉเขา มาพกั ในจวนเจน้ิ กวอโหว อาหารการกนิ ทไี่ ดร บั ลว นธรรมดา แมแ ตเน้อื ยางกไ็ มทาเกลอื นาํ แกงกจ็ ืดชดื เขารอ งขออาหารทีด่ ีกวาน ี้ แตก ไ็ ดร บั คาํ ตอบวา คนในจวนลว นกนิ กนั เชนน้ี จะขอเขาพบโหวเหยยิ่งไมม ีหวงั หลังจากทนอยหู ลายวัน อยา วาแตพ บโหวเหย แมแตจ ะขอพบฮูหยินนอยซ่วิ เหมยอกี สักครั้งกย็ ากยงิ่ กวา ปนปายขึ้นสวรรคเ สยี อกี “ทา นพี่ ขาดูแลว สาวใชพ วกนไี้ มเ กรงใจพวกเราสกั นิด องครักษพวกนน้ั กค็ อยจับตามองพวกเรา คงไมใ ชเพราะนังเมง่ิ เฉย่ี วเออลวงเกินโหวเหย เขากเ็ ลยคดิ จะระบายแคน ใสพ วกเราหรอกนะ?” มีญาตเิ ปนโหวเหยผ ูรํา รวยและสงู ศกั ดิย์ อมเปน เรอื่ งดี แตห ากลวงเกินเขา เกรงวาพวกนางคงจะทนรบั ผลท่ตี ามมาไมได นางจําไดแ มน วา ตอนท่ีหนวิ ตานลวงเกนิ องคห ญงิ เขาเกอื บถกู จับไปตัดหวั เสียดวยซาํ “เรื่องน.้ี .. ก็ไมแ นเหมอื นกนั ” ซวู ่ังไฉนกึ กลัวขน้ึ มาบา ง คงไมกลายเปนวาอยากไดล าภยศสรรเสรญิ กไ็ มไ ด ซาํ ยงั ตอ ง เอาชีวิตมาทง้ิ หรอกนะ! ท่ีนา กลุมใจยง่ิ กวา นั้นก็คอื ตอนนจี้ ะเขา เดอื นสิบเอ็ดแลว อากาศหนาวขึ้นทกุ วัน ตอนเดนิ ทางมาเมอื งหลวง พวกเขาเช่ือ ม่นั วา จะไดม าเสพสุข คิดเสียที่ไหนวาจะมาเจอกับเหตกุ ารณเ ชนนี้ เสอ้ื ผาที่มีจงึ มีแตเส้อื ผา บางๆ หากอากาศหนาวกวา นี้ คงทนไมไ หวแน ระหวา งท่ีสองสามีภรรยาตระกูลซูกําลงั ปรกึ ษากันดว ยความกลัดกลุมอยูน ัน้ เอง ซวิ่ เหมยกก็ ําลังเลา เหตุการณตอนท่ี ตนเองไดพ บกับสองสามภี รรยาตระกูลซ ู รวมถงึ เรอ่ื งที่ตนเองสั่งใหส าวใชและองครักษปฏิบัตติ อคนเหลา นนั้ อยางไรให เซียวซงิ่ ฮวาฟง อยา งละเอียด เซียวซิ่งฮวาฟง แลวแทบจะหัวเราะออกมา “เจา น ี่ ปกตกิ ด็ เู รยี บรอยดี คดิ ไมถ งึ เลยวาจะทาํ เร่อื งแบบนี้ได!” ซ่วิ เหมยยิม้ ออกมาบาง “ตอนนี้พวกเขายังมหี วัง ยอมไมย อมตัดใจจากไปงา ยๆ ตองหาทางขูใหพวกเขากลัวอกี หนอ ยจะ ไดร ีบเก็บขาวของกลบั ถงึ ตอนนั้นเราก็มอบเงนิ ใหส กั เล็กนอ ยถอื เปน สินนาํ ใจ หลงั จากกลบั ไปแลว เพ่ือผลประโยชนของ ตวั เอง พวกเขายอมไมก ลาไปพูดอะไรพลอยๆ ทอ่ี ําเภอไปว านจอ่ื แน” “ใช เจาพูดถูก เราตอ งคดิ หาวธิ ”ี เซียวซิ่งฮวานิ่งคดิ อยคู รหู น่งึ “ในเมอ่ื พอตาของเชยี นเหยามา ตอใหม ีงานยุง แคไ หนก็ ตอ งไปพบหนา ใหเ ชียนเหยาเปนคนไปขมขพู วกเขาเถิด สว นเมงิ่ เฉยี่ วเออ ...” ความหมายในคาํ พูดของสองสามภี รรยาตระกูลซูท่ซี ่วิ เหมยเลา ใหฟ งบอกชดั วา พวกเขาอยากจะขายบุตรสาวแลกกบั ลาภยศสรรเสริญจนตวั ส่ัน เซยี วซง่ิ ฮวาคดิ ขนึ้ มากต็ องถอนใจครง้ั หนง่ึ “เจา เขยี นจดหมายไปบอกอาซอ ของเจาใหอยูใน กองทพั ไปกอ น อยา เพ่ิงกลบั มา” “เจาคะ” ซว่ิ เหมยรบั คํา จากนัน้ นางก็เอย ถามถึงสขุ ภาพของเซยี วซ่งิ ฮวา จรงิ ๆ แลวหลายวนั มาน้ีเซยี วซิง่ ฮวาเจรญิ อาหารขนึ้ มาก กนิ อะไรก็อรอ ย บางครงั้ อยากกนิ อะไรแปลกๆ พอ ครวั ที่เซยี ว จ้ันถิงเชญิ มากต็ งั้ อกต้งั ใจปรงุ ใหเ ตม็ ที่ ยงิ่ ไปกวานัน้ ระยะนเ้ี ซยี วจัน้ ถิงยังแทบไมไ ดออกไปไหน เขาอยเู ปน เพอ่ื นภรรยาของตัวเองในเรอื นทุกวนั บางครัง้ ก็ จงู มือนางไปเดนิ เลนในสวน บางครั้งก็กอดนางเอาไวแ นบอกแลว สอนหนงั สอื ใหด ว ยตวั เอง นอกจากน้ีเขายังคดิ ตั้งช่ือลูกเตรยี มไวอีกหลายชือ่ แลว นํามาปรึกษากบั นางวา หากเปน เด็กผูชายควรชอื่ วา อะไร หาก เปน เดก็ ผูหญิงควรช่อื วา อะไร แนน อน คําวา ‘ตาน’ ยอมไมถ ูกนํามาใชอ ีกตอไป ชือ่ ทีเ่ ขา
ตั้งลวนใชค าํ วา ‘เชยี น’ ตามชอื่ ของเชียนเหยากับเชยี นหวิน เซียวซิ่งฮวาลูบทอ งที่ยังไมน นู ข้ึนมาของตัวเองพลางมองดูชอ่ื ท่ีเซียวจั้นถงิ ตัง้ ใจต้ัง ใจพลนั รสู กึ หวานชืน่ เหมอื นนอนแช อยูในนาํ ผึง้ ไมมผี ิด นีเ่ ปน คร้ังทสี่ ที่ นี่ างต้งั ครรภ แมพ ิษในรางยังไมถูกขบั ออกจนหมด ยังคงอันตรายมาก แตน างมกั จะคิดวาอะไรจะเกดิ ก็ ตองเกิด หากลกู ในทองของนางมวี าสนามากพอ เขายอ มผานเคราะหกรรมครงั้ น้ไี ปได ขณะทีก่ ําลังพดู คยุ กันอยูนั้น เซยี วจัน้ ถิงกก็ ลบั มาพอดี ซว่ิ เหมยรีบลกุ ข้ึนทําความเคารพพอสามี เซียวจน้ั ถิงเหน็ ซ่วิ เหมยอยดู วยจึงเอย ถามถงึ คนตระกูลซู ซ่วิ เหมยกร็ ายงานใหฟ งอยางละเอียด “ดีมาก ใหเ ชียนเหยาไปขซู ําแลว ไลไ ปซะ อยา ปลอ ยใหเร่อื งนี้รบกวนทานแมข องเจา ” “เจา คะ” หลังจากซ่ิวเหมยถอยออกไป เซียวจ้ันถิงกเ็ อย ขึน้ วา “ปกติ ซ่ิวเหมยดูเงยี บๆ ไมพดู ไมจา แตพอเจอเร่อื งแบบนก้ี ลับจดั การได เดด็ ขาดไมเลว” เซียวซง่ิ ฮวาฟงแลวดีใจยิ่งกวามีคนกลาวชมตนเองเสียอกี “ขา เคยบอกแลววา สะใภทีข่ าเลอื กลวนดีท้ังน้นั หลายวันมานขี้ า ลม ปวย เม่ิงเฉ่ียวเออ กไ็ มอ ย ู นางจงึ ตองเปนคนดแู ลเรือ่ ง ตางๆ ภายในจวน ขาดูแลว นางไมด อยกวาสะใภทเ่ี ติบโตขึน้ มาในจวนโหวสักนิด แถมนางยงั มีความร ู กิรยิ ามารยาทก็ เพียบพรอม ไมมสี ะใภทด่ี ีกวานอ้ี กี แลว!” เซยี วจัน้ ถิงเหน็ นางโออวดอยางไดใ จเชน น้กี ็ยม้ิ ออกมาบาง หลายวนั กอ นนางไดรับพษิ ซํา ยังตัง้ ครรภ ด่มื ยาลาํ บาก อาการแพท องกห็ นกั หนาสาหสั ทาํ ใหซ บู ผอมลงมาก หลงั จาก รกั ษาตวั มาหลายวัน แมพิษยงั ไมถ ูกขจดั หมด แตสีหนา ของนางก็คอยๆ ดีขน้ึ สองขา งแกม เริม่ มสี ีแดงเปลงปลง่ั เขาจงึ สบายใจขนึ้ มาก ในเมอื่ นางดีขนึ้ แลว เรื่องอื่นๆ ก็ไมสาํ คัญอกี “หลายวนั นอ้ี ากาศเย็นข้นึ แตไ หนแตไรเจาก็กลวั หนาว ขา ส่ังไปแลว วาหากมีหนังเตยี วชั้นดีก็ใหนํามาทําเสือ้ คลุมใหเจา สักหลายๆ ตัว” “จริงๆ พอ บานไฉส่ังใหคนเตรยี มเสอ้ื ผา สาํ หรับฤดูหนาวเรยี บรอยแลว แตใ นเมือ่ ทานอยากไดของดีกวา เดมิ ขา กจ็ ะไม หาม แตอยา ลมื หาใหลกู สะใภของเราดว ยเลา” เซยี วจน้ั ถงิ ฟงแลว ยิ่งยิ้มกวางกวา เดมิ เขายกมอื ข้นึ เขีย่ จมกู นางเบาๆ “เจาดีตอ พวกนางจริงๆ” กาํ ลังพดู คยุ กนั อยู เหลา สาวใชก ็ยกกลองอาหารเขามา พอเห็นเซยี วจนั้ ถงิ พวกนางกย็ อบกายคารวะกอนจะหยิบอาหาร ในกลองออกมาวางลงบนโตะ เตย้ี ดา นขาง มันคอื อาหารวางยามบา ยของเซียวซงิ่ ฮวา เซียวจ้ันถิงกวาดตามองกพ็ บวามีแผน ฟองนม ขนมเปาหลวั ขนมงา และนมววั ลวนเปนขนมกินเลน ทั้งสิน้ เห็นนางกินอาหารไดม าก เขาก็ดีใจไมน อ ย ดังนน้ั เขาจึงนง่ั ลงกินของวา ง เปน เพอ่ื นนาง ระหวางที่กนิ ของวาง เมอื่ นกึ ถึงเรื่องของเพยเหิงขึ้นมา เซยี วซง่ิ ฮวากห็ มดอารมณจะกนิ ขนมเปาหลวั ทีค่ บี ขนึ้ มาถงึ ปากไปโดยปรยิ าย
“ฮว่ั ซือหมงิ คนนั้นจะมาจวนเราเม่อื ไหรห รือ ตกลงกันเรยี บรอยหรอื ยัง?” เรอื่ งนเ้ี กย่ี วพันถงึ ความสขุ ชว่ั ชีวิตของบุตรสาว แตพวกเขาเปน ฝายหญงิ ยอ มไมอาจเรงรดั อีกฝา ยใหมาหา มิเชนน้ัน คงจะดูเหมอื น พวกเขาอยากยกบุตรสาวใหผ อู น่ื เสยี เต็มประดา “กาํ ลงั คิดอยากจะพดู เรอ่ื งน้กี บั เจาอยูพอด ี ขาเพง่ิ ไดร ับจดหมายวา พวกเขาจะมาวันพรงุ น”้ี “กด็ นี ะ ส”ิ เซียวซิง่ ฮวาลบู ทอ งพลางถอนใจครัง้ หนง่ึ “จะเปน อยางไรก็ตอ งใหข าเห็นกบั ตากอ น หากไมไ หวจริงๆ เราก็ บอกใหเพย เหงิ ตดั ใจแลวคอยไปหาคนอน่ื ถงึ อยา งไรกด็ กี วาคา งๆ คาๆ อยูแบบนี้” คนตระกูลฮวั่ จะมาวนั พรงุ น ้ี เซยี วซง่ิ ฮวายอ มตองออกไปพบ นางสัง่ ใหสาวใชเ ตรยี มเสือ้ ผาเคร่อื งประดบั ที่ตองใชในวนั พรงุ น้ี จากน้ันกใ็ หค นไปแจงใหซ ว่ิ เหมยกบั เพยเหิงทราบ หลงั จากวนุ วายอยนู าน นางกเ็ รมิ่ เหน่ือย เดย๋ี วน้ีรางกายของนางออ นแอมาก ซาํ ยงั ชอบนอนมากขึ้น พอฟามดื ก็อยาก เขา นอน แตวันนเี้ พ่ิงเอนกายลงกไ็ ดย ินเสียงคนพดู คุยดา นนอก เซยี วซง่ิ ฮวาฟง ดกู ร็ สู ึกเหมอื นจะไดย ินคนดา นนอกพูดถึงญาตอิ ะไรสักอยาง นางจึงสง่ั ใหคนคนน้นั เขามา “เมื่อครูพดู ถงึ เรือ่ งคนทบ่ี าน ของฮหู ยินนอยอยใู ชห รอื ไม มอี ะไรอยา งนัน้ หรือ?” มามาผูน ั้นรบี คุกเขาลงดว ยความตืน่ ตระหนก “จรงิ ๆ กไ็ มม ีอะไรเจา คะ แคม เี รอื่ งตอ งมาขอใหฮหู ยนิ นอยซว่ิ เหมยตดั สิน ใจ พอดไี ดยนิ วาคนทบ่ี า นตระกูลซเู กดิ เร่อื ง ฮหู ยินนอ ยซิ่วเหมยก็เลยไปดูเจา คะ ” เซียวซงิ่ ฮวาไดยินเชน นีก้ ็กลาวเพยี งแคว า “ในเม่อื เปน เชน น้ี อกี เดย๋ี วถา ฮหู ยินนอ ยซ่วิ เหมยมเี วลาวางกใ็ หนางมาพบขา หนอ ย” “เจาคะ” มามารับคาํ สงั่ แลวรีบถอยออกไป ผา นไปครูหนึง่ ซิ่วเหมยจัดการธรุ ะเสร็จเรียบรอ ย พอไดยินวาแมส ามีเรยี กหากร็ ีบมาพบทันที “ทา นแม จริงๆ กไ็ มใชเ ร่อื งใหญอ ะไรเจาคะ แคซเู ฉิงช่ีทําแจกนั อาํ พันท่ตี ั้งอยูบ นโตะขา งหนาตางแตก กอนหนานขี้ าส่งั เอาไวแ ลว ในเรือนของพวกเขากเ็ ลยไมม ขี องมีคา อะไร อยางมากกเ็ ปน แคแ จกันราคา สบิ กวา ตาํ ลึงเทา นนั้ แตใ นเมือ่ พวกเขาทําแตก ขาก็เลยขูวา หากโหวเหยเ อาเรอื่ งข้ึนมาคงตอ งเปน เร่ืองใหญแน ขา ยัง บอกดว ยวา น่นั อาจจะเปน ของท่ีในวังพระราชทานมา ของพระราชทานจะถูกจดบันทึกเอาไวทัง้ หมด จูๆ เสยี หายไปแบบ น ี้ หากฝาบาททรงเอาเรือ่ ง กอ็ าจเปน ความผดิ หนักหนาถึงขน้ั ตอ งยึดทรัพยและประหารท้งั ตระกูล!” “เจา นีร่ ายกาจไมเบาเลย แลวตอนน้เี ปน อยางไรบาง?” “จะเปนอยางไรได จริงๆ พวกเขาคดิ จะไปตง้ั นานแลว ตอนน้ยี งิ่ กลัววา ขาจะเอาเร่ืองน้ีมาเลา ใหท า นพอ ทา นแมฟง แลว พวกทา นจะให พวกเขาชดใช ยิ่งกลวั วา จะถกู ประหาร คนื น้ีพวกเขาคงนอนไมหลับแนเจา คะ ” “อยางนัน้ กด็ ี พรงุ น้ใี หเ ชียนเหยาไปพูดซํา อกี รอบ สรปุ แลวตอ งรบี ไลพวกเขาไปซะ แมด ๆู แลว เด๋ยี วนท้ี า นพอ ของเจา นสิ ัยไมเหมอื นเดมิ คงไมมีทางเกรงใจคนตระกลู ซูแน หากพวกเขาไปตอแยทานพอของเจา เขา แมก็ไมร เู หมอื นกันวา ทา นพอของเจาจะโกรธมากแคไ หน!” “เจาคะ พรงุ นใี้ หพีใ่ หญไปขซู าํ อกี รอบกค็ งไลพวกเขาไปไดแ ลว ” นกึ ถึงนิสยั ของพอ สาม ี ซิว่ เหมยกเ็ หน็ ดวยอยา งไมมี ขอโตแ ยง นับแตทานแมตั้งครรภแ ละลมปว ย ทา นพอก็เหมือนเปล่ียนเปน คนละคน เอาแตเ ฝาอยูขา งกายทา นแมเหมือนกับวา ตอ
ใหฟา ถลมลงมากไ็ มใ ชเรือ่ งสาํ คัญ “ยงั มอี กี เร่อื ง พรงุ นีค้ นตระกลู ฮัว่ จะมา เจา ตองเตรยี มการใหด ี อยาใหม ีอะไรขาดตกบกพรอง” “เรื่องนข้ี า ทราบเจา คะ ขาปรึกษากับพอ บา นใหญถ งึ แผนการในวันพรุงน้ีเรยี บรอยแลว ท้ังยงั สง่ั ใหท างหองครวั เตรียม รายการอาหาร รวมท้งั ของวา งในวนั พรุงน้ลี วงหนา พวกสาวใชกบั บา วรบั ใชก ส็ งั่ การไวหมดแลว ไมก ลาปลอ ยใหม ีอะไรขาดตกบกพรอ ง แนนอน” “เชน นี้กด็ ี ตอนน้อี าซอของเจาไมอย ู ทุกเรอ่ื งตอ งลําบากเจาแลว ลูกแม” “นีเ่ ปนเรือ่ งท่ีขาสมควรทาํ อยูแ ลว ทานแมก ลาวอะไรเชน น”ี้ จริงๆ แลวซว่ิ เหมยชอบงานเหลาน ้ี นางไมเ หมือนกับซอใหญ ผูเกง กลา สามารถ ดงั น้นั จึงไดแ ตพยายามดแู ลงานตางๆ ในจวนเทาที่ ตวั เองจะทําได “แมเจา สมควรตองชว ยดแู ลเรื่องตา งๆ ภายในจวน แตก ็มีอีกเร่ืองหนึ่งที่เจา ตองใสใ จใหม าก” “ทานแม มอี ะไรกพ็ ูดมาเถดิ เจา คะ ” เซียวซงิ่ ฮวายมิ้ “ระยะนเ้ี ชยี นหวนิ กม็ งี านยุง กลบั มามืดคํา แตเ จากค็ วรเจยี ดเวลาไปอยเู ปน เพ่ือนเขา แมเองก็ไมได เรง รัดอะไร เพยี งแตค ิดวา พวกเจาแตงงานกนั มาระยะหนง่ึ แลว หากเปน ไปไดกค็ วรบํารงุ รา งกายใหดแี ลว ใหท า นหมอ ตรวจด ู หากไมม ปี ญ หาอะไรกส็ มควรมีลูกสกั คนไดแ ลว” หัวใจของซ่ิวเหมยกระตกุ วบู นางกม หนาลงยิ้มนอยๆ พลางกลาววา “ทานแมพูดถูก ขาจะใสใ จในเร่ืองน้ใี หมาก” เซยี วซิง่ ฮวาพยักหนา “หากทองนี้ของแมร าบรน่ื ดแี ลว เจา กับ เมิ่งเฉีย่ วเออกม็ ลี กู สักคนสองคน ทา นอาตัวนอ ยๆ คงจะไดเ ลน เปน เพ่ือนหลานๆ” แคค ิดถงึ ภาพทา นอาและหลานตวั นอ ยๆ วิ่งเลน กนั ขึน้ มากอ็ ารมณด แี ลว “ขา จะบาํ รงุ รางกายใหด ีเจา คะ ” นึกถงึ เรอ่ื งนีข้ ้ึนมา ในใจของ ซิว่ เหมยเองกข็ มปรา หลายวนั มานี้ เชียนหวนิ เองกย็ ุง มาก ตอนนเี้ ขากบั พช่ี ายลว นเขาไปรับราชการในกรมกลาโหม กลางวันยุงเร่ืองงาน กลางคืนยังตองเรยี นหนงั สือและฝกวรยุทธ กวาจะกลับมากเ็ หน่อื ยจนแทบขยบั ตวั ไมไ หว บางวันเขาหลับไปทงั้ ทยี่ ังไมไดอ าบนํา นางยังตองชว ยเช็ดตัวให เชนน ี้ นางจะพูดเร่ืองลกู ไดอ ยา งไร? แตใ นเมื่อแมส ามพี ดู เชน น้ี นางก็มแี ตต องรบั คําเทา น้นั
บทท ี่ 92 เชาวนั รุงข้นึ นับแตเกิดเรอ่ื งขน้ึ กับเซียวซิ่งฮวา เซียวจ้นั ถงิ กไ็ มไดไ ปรว มประชุมเชา เขาจึงสามารถนอนเปน เพอื่ นนางไดต ามใจชอบ ขณะที่ เซียวซ่งิ ฮวากาํ ลงั นอนกอดสามแี ละหลับสนทิ อยนู นั้ จๆู นางก็สมั ผสั ไดวา สามกี าํ ลังจบั มอื ของตนไปวางไวดานขางเบาๆ เหมือนกาํ ลังเตรียมจะลุกขน้ึ นางรสู กึ ตวั ทนั ท ี ปากก็เอย ถามงมึ งํา “มีอะไรหรือ?” เซียวจ้นั ถงิ เหน็ ดวงตาท้งั คขู องนางหรีป่ รือ เสนผมสดี าํ ยงุ เหยงิ ตดิ อยบู นขางแกมกก็ ม ลงมาชว ยปด ให “วันนคี้ นตระกูลฮั่ วจะมา ขาตอ งลุกกอน หากเจายงั รสู กึ เพลยี อยูก น็ อนตอ อีกหนอ ยเถิด” เซยี วซ่ิงฮวาชะงกั ในทีส่ ดุ ก็นกึ ถงึ เรือ่ งท่คี นตระกลู ฮว่ั จะมา ขนึ้ มาได “ถาอยางน้นั ขา กค็ วรตน่ื ไดแ ลว ตอ งเตรยี มตัวแตเนนิ่ ๆ จะปลอยใหผอู ่นื คิดวา เราไมใหเ กียรตไิ มไ ดเ ดด็ ขาด” วาแลวเซียวซิง่ ฮวากล็ ุกขึน้ บา ง เหลาสาวใชแ ละมามาเขา มาชว ยกนั ปรนนบิ ัตนิ างลา งหนา หวผี ม หลายวันมาน้นี างไมไ ด พบแขกท่ไี หน เส้ือผาท่สี วมกไ็ มไ ดพ ถิ พี ถิ ันอะไรมาก แตว ันนี้คนตระกลู ฮ่ัวจะมา นางยอมตองใสใ จเรอ่ื งการแตง กายมาก เปนพเิ ศษ ดว ยเหตุน้มี ามาจงึ เตรยี มเสอ้ื กนุ ขอบทองกับชดุ ปกด้ินทองลายเมฆเอาไว เสื้อผา ทตี่ ัดเย็บข้ึนกอ นหนานล้ี วนพอดกี ับขนาดตวั แตย ามนีม้ าลองสวมด ู กลบั พบวาคับไปเลก็ นอ ย เซยี วซ่ิงฮวาตะลงึ งันไปกอ นจะยมิ้ ออกมา จากน้ันจงึ หันไปกลา วกบั เซยี วจ้ันถงิ ซ่งึ อยูน อกหองอุนวา “ไมค ดิ เลยวาหลาย วนั มานขี้ า กลับอวนขนึ้ ” เซยี วจั้นถิงซ่งึ เพงิ่ แตงกายเสรจ็ ไดยนิ นางพดู เชนน้กี ย็ มิ้ ออกมาบา ง “ใช เมอื่ คนื ลบู ดกู ็รูสึกวาตรงเอวมเี นอ้ื มากขึ้น” เดิมเซยี วซงิ่ ฮวายงั รสู ึกวา มีเน้อื มากขนึ้ ไมใชเ รือ่ งใหญโ ตอะไร เพราะนางกาํ ลงั ต้งั ครรภ แตพ อไดยนิ เขาพดู เชนน้ี นางก็ ไมพอใจขน้ึ มา “ตอ ใหม ีเนือ้ ก็ควรมตี รงทอ ง จะมที ี่เอวไดอยางไร!” สมยั กอ นตอ ใหก ําลงั ตัง้ ครรภ นางก็ยงั เอวบางรา งนอย มแี ตทอ งเทานัน้ ทน่ี นู ขึน้ รา งกายสวนอ่นื ๆ ไมไ ดอ วบอวนตาม “ทองไมไดน นู ขน้ึ สกั เทาไร มแี ตเ อวที่มีเนอ้ื เพ่ิมขนึ้ ” ชายหนมุ แนใจมาก เพราะเมอื่ คืนเขายงั ลบู เนือ้ นมุ ๆ ตรงเอวของนางเลน อยูเลย “ทอ งไมไดน ูนข้นึ มีแตเอวท่ีมีเนอ้ื เพิ่ม?” ประโยคน้ีเซยี วซ่ิงฮวารับไมได แมนางจะอยูใ นวัยทเ่ี กอื บไดเปน ยาแลว แถมยงั กําลังต้งั ครรภ แตน างกไ็ มอยากอวน! ทาํ ไมตาเฒาคนนตี้ อ งพูดจาตรงไปตรงมาแบบน้ีดว ย จะพดู ใหนาฟงหนอยไมไ ดหรอื อยางไร? เซยี วซงิ่ ฮวาถอนใจคร้งั หน่งึ กอนจะสัง่ ใหค นเอาเสอื้ ปก ดิ้นทองตวั นั้นไปเก็บ “ชา งเถดิ เปลี่ยนตวั ใหมก ็แลว กนั !” คนตระกูลฮวั่ ที่มาในครัง้ นมี้ ฮี ั่วฮุยเทียนบดิ าของฮ่ัวซอื หมงิ ฮว่ั ปท งิ อาหญิงของฮวั่ ซือหมิง รวมไปถงึ คณุ นายฮั่วมารดาของเขา แนนอนพวกเขายอ มนําของขวัญลํา คาติดไมต ิดมอื มาดวย ไมไ ดพ บกนั หลายวนั ฮว่ั ปทิงยังดเู หมือนเดมิ เพยี งแตส หี นา ออกจะเย็นชาอยูบาง แตเซียวซง่ิ ฮวาไมใ สใจ นางยังคงทักทายฮว่ั ปท ิงอยา งกระตอื รือรนเหมือนเคย จากนั้นฮ่ัวปทงิ ก็หนั ไปพูดคยุ กับฮว่ั ฮยุ เทยี นซึ่งเปนญาติผพู ี่ของนางและเซยี วจนั้ ถิง เซียวซงิ่ ฮวาจึงหันมาพูดคุยเรื่อง สัพเพเหระกับ คุณนายฮว่ั
คุณนายฮว่ั มีใบหนากลม ดวงตาเรียว ดูเปย มดวยวาสนา เม่อื กอ นตอนท่ีเซยี วซ่งิ ฮวาไปทาํ งานซกั ผาทําความสะอาดท่ี บา นตระกูลฮว่ั นางเคยเหน็ อีกฝา ยจากระยะไกล ตอนน้นั นางรูสึกวาคุณนายฮั่วผนู แ้ี ตงกายหรหู รางดงามเหลอื เกนิ แตต อนนไี้ มเหมอื นเดมิ แลว พอมองอีกครง้ั นางกลบั รูส ึกวา ความงดงามหรูหราที่เคยเหน็ จรงิ ๆ แลวเปนเพียงแคแ บบทน่ี ยิ มกันในอาํ เภอบานนอกเทา น้นั แตพ อมาถึงเมืองเอ้ยี นจิง มนั กลับกลายเปนเพยี งชุดเสื้อผาธรรมดา ซาํ ยงั ใหค วามรูสึกโออวดตามแบบฉบบั ของเศรษฐี บา นนอก แตเซียวซง่ิ ฮวาก็ทอดถอนใจอยเู พียงแวบเดียว หลังจากนนั้ นางก็ไมไ ดคิดอะไรอกี ในทางกลบั กนั นางยังรูสกึ สนิทสนม คุน เคยเสยี ดว ยซาํ เพราะนีเ่ ปนรูปแบบการแตง กายทีน่ างเคยเห็นบอยๆ ในอําเภอไปวานจื่อ ฝายคณุ นายฮวั่ พอไดเ หน็ เซยี วซิง่ ฮวากอ็ ดตกใจไมได นับตงั้ แตม าถึงเมืองเอย้ี นจงิ นางยอ มสังเกตเหน็ วาทนี่ แ่ี ตกตางจากอาํ เภอไปวานจอ่ื มาก ไมว า จะเปน เส้อื ผา อาหารการ กินหรือขาวของเคร่ืองใช อาํ เภอไปว านจอ่ื ลวนไมอาจเทยี บได บัดน้ไี ดเ หน็ เซียวซงิ่ ฮวา นางกย็ ่งิ ประหลาดใจ ฮวั่ ปท งิ ชอบแตงกายเรียบงา ย ปกติมักแตงกายเย่ยี งบุรษุ ไมชอบสวมเส้อื ผาของอสิ ตร ี คณุ นายฮ่ัวจึงไมเ คยเหน็ มากอนวา ยาม ฮูหยนิ ตระกูลใหญใ นเมอื งหลวงแตง กายเต็มยศออกมาตอ นรับแขกน้ันจะงดงามหรหู ราสักเพยี งใด ในสมองของคุณนายฮ่ัวยามนยี้ ังเตม็ ไปดวยภาพของ เซยี วซ่ิงฮวาตอนทท่ี าํ งานรับจางอยูใ นบานของนาง ตอ งใหผ อู ่นื ชว ยร้ือฟนอยูเ ปน นาน นางถึงจะพอนึกข้นึ ไดว า คนผูนมี้ ี รูปโฉมงดงาม แตม ักจะสวมเสื้อผาเน้ือหยาบ แถมบนศีรษะยังมีผมหงอกขาวหลายเสน ทาํ ใหดไู มค อยไดน กั จๆู ไดมาเห็นสตรผี ูมีรปู โฉมงดงาม ผมดําสนิทประดับปนทองคาํ ดวงตารปู ผลซ่ิง คิ้วโกง ผวิ ขาวอมชมพ ู บนรางสวมชดุ ยาวปกลวดลายดว ยเสน ไหมเงนิ แมจ ะไมส ะดุดตา แตห ากพิจารณาดูใหดจี ะพบวา ทัง้ งานฝม ือ เนอ้ื ผา และลวดลายนั้น แมแตเห็นนางกย็ ังไมเ คยเหน็ มากอน พออกี ฝา ยยกมอื ขึน้ กจ็ ะเหน็ กําไลหยกสแี ดง งดงามสะดดุ ตา เวลาเดนิ ผา นยังมีกลนิ่ หอมจางๆ โชยมา ยิ่งขบั เนนใหเ ห็นถึงทาทีสบายๆ แตสงู สงสงา งามของสตรตี รง หนา ไมว า ทําอยางไร คุณนายฮัว่ ก็ไมอ าจนาํ สตรีผงู ดงามเปลงปล่ังตรงหนา ไปเชื่อมโยงกบั สตรที เี่ คยทาํ งานรับจางในบาน ของนางได นางตะลึงงนั ไปครใู หญ พอตัง้ สตไิ ดก ร็ บี ย้มิ พลางยอบกายทาํ ความเคารพ “คารวะโหวฮูหยิน” เซียวซิ่งฮวารบี ประคองอีกฝา ยเอาไว “เกรงใจอะไรกัน รบี นั่งลงเถิด เรามาพูดคุยกัน” กลาวพลางเชญิ คุณนายฮั่วไปทีห่ อง รับแขก ดา นหลงั กอนออกไป นางยงั แอบเหลือบมองฮวั่ ซือหมงิ แวบหนง่ึ นบั เปน เด็กหนุม ตาโต คิ้วเขม รูปรา งสูงโปรง เรียกไดวา หนา ตาด ี ซาํ ยังมสี งาราศเี ยีย่ งบัณฑติ ดูไมเ หมือนบิดามารดา ของเขา เซยี วซิ่งฮวากวาดตามองอยางรวดเร็วกอ นจะเดนิ ไปทหี่ อง ดานหลังพรอมกบั คณุ นายฮ่วั สตรที ง้ั สองน่ังลงดม่ื ชา กนิ ของวา ง แลว พูดคยุ กันไปเร่อื ยๆ
จากนน้ั กเ็ ร่มิ วกเขาสปู ระเด็นหลัก “จรงิ ๆ แลวตอนนัน้ ซือหมิงเคยพดู กบั ขาแลว ขากค็ ิดวาจะหาเวลาไปเย่ียมคารวะ จะไดพูดคุยเร่ืองหมนั้ หมายให เรยี บรอ ย คดิ ไมถ งึ วา ...” คุณนายฮั่วยมิ้ “คิดไมถงึ วา ตอ มาจะมเี รือ่ งดอี ยา งไมคาดฝน เกดิ ขึ้น ดวยฐานะทแ่ี ตกตางกนั มาก พวกเราก็ เลยไมก ลาพดู ถึงเรอ่ื งนอี้ ีก” “ฐานะอะไรกัน ทานเองก็ร ู เพยเหิงอยกู ับขา มาตั้งแตเ ด็ก ยากจนจนเคยชนิ นางไมใชเ ด็กฟงุ เฟอละโมบโลภมากหรอก” “กใ็ ชนะ สิ ขา เองกเ็ คยพูดกับซือหมิงของขา วา บตุ รสาวของทานยอ มเปน สตรีที่ดีอยแู ลว” ในเวลาเชนน้ี คุณนายฮ่วั มีแตตองพดู จานอบนอมเอาอกเอาใจอกี ฝา ยเทาน้ัน จรงิ ๆ กอ นหนา นี้นางกบั สามีปรึกษากันแลว วา ยามน้ฐี านะของอกี ฝา ยไมเ หมอื นเดิม ในเมอื่ อีกฝา ยพูดเรอ่ื งแตงงานคร้งั นี้ขน้ึ กอ นยอมหมายความวามคี วามจรงิ ใจ พวกเขายอ มตอ งพดู จากับอีกฝา ยดวยดี ยงิ่ ไปกวา นัน้ บตุ รชายของนางก็เปนคนด้ือรน้ั เขาปกใจในตวั บุตรสาวตระกลู เซยี ว ซํา ยงั บอกวา นอกจากนางแลว จะไม แตง งานกบั ใครอื่นอกี ในเมอ่ื บุตรชายปกใจเชน นี้ คนเปน บดิ ามารดาก็ไมมีทางเลือกอ่นื นอกจากตอ งแข็งใจมาสขู อให เทา นั้น ยังดที พี่ วกนางไดพบกบั นอ งสามีท่ีหายสาบสูญไปหลายป ซาํ อกี ฝายยงั เกง กลาสามารถถึง ฐานะของพวกนางจึงไมตําตอ ยกวา อกี ฝายสกั เทาไร สตรีทัง้ สองพดู คุยกันไปเรอ่ื ยๆ เซียวซ่ิงฮวาแอบสาํ รวจดอู ีกฝา ยแลวก็ตองถอนใจโลง อก จรงิ ๆ แลวการดคู น ไมวา จะบุตรชายหรอื บตุ รสาวก็ตองดูมารดากอ น หากมารดามีนสิ ัยนา นบั ถอื เพยี บพรอมดว ยความรู และกริ ิยามารยาท ลูกๆ ยอ มไมแ ตกตางกันสกั เทาไร คุณนายฮัว่ ผูน ้ี แมจ ะดไู มสบายใจนกั เวลาอยตู อ หนา นาง แถมยงั นอบนอ มเกินไปบา ง แตนน่ั กเ็ ปน เพราะฐานะทีแ่ ตกตาง กนั ของท้ังสองฝาย หากสลับตําแหนง กัน นางกค็ งทําตัวตามสบายไมไดเ ชนกัน ในเมื่อคนเปน มารดามีนิสยั ไมเ ลว นางเองกแ็ อบสํารวจดู ฮ่วั ซือหมิงมาแลว รอบหนง่ึ ดูเหมอื นจะเปน เดก็ ทม่ี ีปณิธานมุงมั่น ไมใชเ ด็กเสเพลไมเ อาไหนทเ่ี กดิ มาในตระกูลราํ รวย ทว่ั ๆ ไป คิดไดเ ชนน้ี นางกส็ บายใจขึ้นมาก จริงๆ แลว ฐานะเปน อยางไรไมใ ชเ รอ่ื งสําคัญ ประเด็นสาํ คัญคือตองเปนคนดีจากเนื้อแท หากเนอ้ื แทดแี ลว คอ ยๆ สง เสรมิ กันไปกย็ อ มตองดไี ปเอง ดงั น้ันนางจึงยม้ิ พลางหันไปส่งั สาวใชข างกายวา “ไปเรียก เพยเหิงใหม าพบทา นปาฮัว่ ซิ” สาวใชร ับคําส่งั แลว ออกไปอยางรวดเร็ว คณุ นายฮ่วั ไดย นิ เชน น้ี แววยนิ ดีกป็ รากฏข้ึนในดวงตา นางเขา ใจดีวา เรียกเพยเหงิ มาพบยอ มหมายความวาอกี ฝายเหน็ ดวยกับการแตงงานในคร้ังนี้ ผา นไปไมน านนัก เพย เหิงก็มาถึง นางทําความเคารพมารดาของตนเองกอ น จากนัน้ จงึ หนั ไปทําความเคารพคณุ นาย ฮว่ั ดวงตาของคณุ นายฮัว่ เปลงประกายวบู “ไมรูว าสภาพแวดลอมที่เมืองเอ้ยี นจงิ ดี หรอื เม่อื กอนขา ตาถัว่ กนั แน ทําไมถงึ จาํ ไมไ ดเลยวา เพย เหงิ ของเราหนาตา สะสวยเชน น้ี”
เรยี กไดวา เปนสาวงามสะคราญโฉมเลยทเี ดยี ว! เซยี วซ่งิ ฮวาเหน็ ทาทางของคณุ นายฮว่ั แลวกพ็ อใจมาก บุตรสาวของนาง ไมว ารปู รา งหนา ตาหรือกิริยาทา ทาง ตอใหไ ป ยืนอยูตรงหนา เจาแมห วงั หมูก็ไมด อยกวา สักนดิ คณุ นายฮ่ัวเห็นแลวยอ มตองชน่ื ชอบ ฝายเซยี วจ้นั ถงิ หลังจากไดพูดจากับฮ่ัวฮยุ เทียนแลวกพ็ อใจ ไมน อย แมฮ ่ัวฮุยเทียนผนู จ้ี ะเปนเพยี งเศรษฐีบา นนอก แตก เ็ คยเรียนหนงั สอื และมวี ิสัยทัศนก วางไกล ไมใ ชค นไรค วาม สามารถ พอหันไปพูดคยุ กับฮั่วซือหมงิ กพ็ บวา เขาพดู จาฉาดฉาน วางตวั ไดเหมาะสม ไมหยง่ิ ยโสแตก ไ็ มทําตัวตําตอ ย เหน็ แลวก็ รูส ึกชื่นชมมาก เซียวจั้นถงิ คิดในใจวา หากหาสามีเชนน้ีใหเ พย เหิงแลวตงั้ ใจ สงเสรมิ ใหด ี ไมวา อยา งไรอนาคตก็คงไมแยแ น คยุ กันไปคยุ กันมากถ็ งึ เวลาอาหารกลางวัน เจา ของบา นยอ มตองเชอื้ เชญิ แขกใหอ ยูกินอาหารดวยกัน พวกเขาแยกออก เปนสองกลุม ดา นนอกมีฮัว่ ปทิง เซียวจั้นถงิ และสองพอ ลกู ตระกลู ฮ่วั สว นดา นในมีเซียวซิ่งฮวา คณุ นายฮ่ัว และซ่วิ เหมย เพยเหิงไมตองอยตู อนรับแขก จงึ ขอตวั กลบั หอ งไปกอน อาหารสาํ หรับตอนรบั แขกท้งั หมดลวนถกู จัดเตรยี มไวเปนอยางด ี คณุ นายฮว่ั มองดูกพ็ บวา มีอาหารบางชนิดทน่ี างไมรูจัก แมแ ตช ื่อจึงอดทอดถอนใจไมไ ด ในใจแอบคิดวานางไมมีทางเขา ใจชวี ติ ความเปน อยขู องคนในจวนเจิ้นกวอโหวไดเลย หลงั จากกินอาหารกลางวนั เสรจ็ ท้ังสองฝา ยตา งรูสกึ วาการ หมั้นหมายคร้งั นคี้ อนขางแนน อนแลว พวกเขาจงึ เริ่มปรกึ ษากนั ถึงประเด็นตางๆ ทง้ั ตอไปจะหมั้นหมายอยา งไร จะให หนุม สาวท้งั สองอาศัยอยทู ไ่ี หนตามประเพณีของแควนตาเจา ในเวลานเี้ พย เหิงสามารถพบปะพูดคยุ กบั ฮัว่ ซือหมิงได แต ตองมีพส่ี ะใภอ ยเู ปนเพอ่ื น ดว ยเหตุนเ้ี พย เหงิ จงึ ไดพ บฮั่วซือหมงิ เปน ครั้งแรกหลงั จากออกจากอําเภอไปวานจ่ือมา สถานที่ทพี่ บกนั นัน้ คอื นอกศาลา พกั รอนใน สวนดอกไมน ่ันเอง ทั้งสองมีเวลาไมมาก แถมยงั มพี ่สี ะใภกบั สาวใชอีกสองคนคอยเฝามองอยไู มห าง ถอ ยคาํ ท่จี ะพูดไดจึงมจี ํากัด ฮั่วซอื หมงิ เมมรมิ ฝป ากเลก็ นอ ย หลุบตาลง เพย เหงิ อยากพดู อะไรบางอยาง แตเหน็ เขาไมพูดก็ไดแตกัด ริมฝปากนงิ่ ไมไดพบกันหลายวัน เขาผอมกวา เมือ่ กอ น ซํา ดวงตาท่ีเคยมองนางอยางออ นโยนก็ดหู า งเหนิ อยางบอกไมถ ูก จูๆ นางก็รสู กึ กลดั กลมุ ใจขนึ้ มา นกึ ถึงหลายวนั มาน ้ี ตนเอง ดอ้ื รัน้ กับบดิ ามารดาเพือ่ เขา ตกกลางคืนก็นง่ั ลูบหยกช้นิ นัน้ พลางนกึ ถงึ ถอ ยคําที่เขาพดู แลวนกึ เสียใจไมรูก ่ีครงั้ ตอกี่ครัง้ รอแลว รอเลา รอจนกระท่ังเขามา แตพอไดพ บหนา เขากลบั ไมพดู อะไรสกั คาํ ขณะท่ีกําลังคดิ อยูน ้ัน ฮ่ัวซอื หมิงก็กม หนา ลงพลางกลาวเสียงเรียบ “เร่อื งท่ีเกิดขึ้นในเมืองเอีย้ นจิง ขาไดย นิ มาบางแลว” “หืม?” นางกดั ริมฝปาก ดวงตาสุกใสจอ งชายหนมุ ที่ไมย อม เงยหนาข้นึ มองตนเองเขม็ง “ไดยินวา ไทเฮาทรงมพี ระประสงคจะพระราชทานสมรสใหเ จากบั หานหยางออง แตเจ้ินกวอ โหวไมเห็นดวย ซาํ ตอนน้กี ็มี
คนมาสขู อเจา มากมายจนธรณปี ระตูแทบสึก” ระหวา งทก่ี ลา วคําพูดน ้ี ใบหนาของฮ่วั ซอื หมงิ ไมไดแสดงความรูสึกอะไร ออกมาสกั นิด “ใช” นางเงยหนาขึ้นเล็กนอ ยพลางพยายามควบคมุ เสียงของ ตวั เองอยางสดุ ความสามารถ นางไมรวู า ทาํ ไมเขาถึงพูดเชนน้ี ดังน้ันนางจึงไดแตฟงเงยี บๆ บางทนี ับตั้งแตว นั ท่ีนางไดพ บกับบิดา ชีวติ ของนางก็ไมมีวันเหมือนเดิมอีก แมแตคนที่เคยมอบใจใหกไ็ มเ หมือนเดิมอีก ตอไป ในทีส่ ดุ ฐานะทีแ่ ตกตา งกนั มากกท็ าํ ใหห ัวใจของผคู นเปล่ียน ความคิดของนางเปล่ยี นได ความคดิ ของเขาก็เปล่ยี นไดเชน กนั “จริงๆ แลว เจา ...” ในทส่ี ดุ เขาก็เงยหนาขนึ้ เปนครง้ั แรก เด็กสาวหนา ตาหมดจดในอดีตเปลี่ยนไปเปน คณุ หนูผูสูงศกั ดิ์ เสียแลว แมก ระท่ังกริ ิยาทา ทาง สงาราศกี แ็ ตกตา งไปจากเดมิ เขาจําไดว าเมอ่ื กอนตอนทมี่ องเขา แววตาของนางจะฉายแววเอียงอาย “จริงๆ แลวขาเปนอยา งไรหรอื ?” นางพอจะคาดเดาไดอยูแ ลว แตก็อดเอยถามไมได “จริงๆ แลวเจาไมจ าํ เปนตองจดจําเร่อื งในอดีต เมื่อกอ นเจาอายุยงั นอย ความคิดความอา นอาจจะไมร อบคอบนกั บดั นี้ ฐานะของเจา ไมเหมอื นเดมิ แลว ไมวาจะเลอื กใครในเมืองเอ้ยี นจงิ กค็ งจะดีกวาขา ท้งั น้ัน” ในทสี่ ดุ ฮ่วั ซอื หมงิ กพ็ ดู ออกมา เพยเหงิ ฟงแลว ใจหนง่ึ รสู ึกวาไมผ ดิ จากที่คาด แตอ ีกใจหนง่ึ ก็เหมอื นคาดไมถ ึง ใจของนางเหมือนนําในทะเลสาบซึ่งถูก หนิ ทุมเขาใสจ นเกดิ ระลอกคลื่นเปน วงกวาง ทั้งเจ็บปวด ทง้ั จนปญญา ทัง้ นอ ยอกนอ ยใจ ฮ่วั ซอื หมิงกําหมัดซงึ่ อยใู ตแขนเส้ือแนน ในที่สดุ เขากเ็ งยหนา ขน้ึ แลว หยิบถงุ หอมใบหนง่ึ ออกมาจากอกเส้อื นั่นเปนถงุ หอมซ่ึงเดก็ สาวๆ ปกกันในวนั เทศกาลตวนอู วนั ที่หา เดอื นหา ลวดลายทปี่ กเปนลวดลายมงคล ดา นในใสห ญา หนวดมังกร เอาไวเ พอ่ื ปองกนั แมลงพษิ ตางๆ เด็กสาวๆ จะปก ถุงหอมเชนนี้มอบใหคนทีต่ นเองตอ งใจ ถุงหอมในมอื ของฮว่ั ซอื หมงิ ใบน ้ี เพย เหงิ เปน คนแอบปกขึ้น นางกลัวมารดาและพ่ีสะใภจะเห็นจึงตองฉวยโอกาสตอนท่ี ทาํ รองเทา ในยามคําคนื แอบปก ทีละนอย ไมร ตู องใชเ วลานานแคไหนกวาจะปกเสรจ็ แลวนาํ ไปมอบใหเ ขาได “นเ่ี ปนของท่เี จา ทําข้นึ หากการหมัน้ หมายของเราตอ งยกเลิก ของส่ิงนข้ี า ยอ มตอ งคืนใหเ จา ไมเชน นัน้ อาจจะทําใหเจา เส่ือมเสียชื่อเสยี งได จริงๆ แลว ขาไดบอกความคดิ ของขาใหทานพอ กบั ทา นแมท ราบนานแลว แตพวกทานอยากเกี่ยว ดองกบั โหวเหยก ็เลยไมรบั ฟงคาํ ของขา อกี เดยี๋ วขาจะไปเรยี นใหโ หวเหยท ราบเอง เจาจะไดไ มต องเสยี เวลากับคนธรรมดาเชนขา อีก” “ทา น...” เพยเหงิ กัดฟน แนน ใจนึกอยากจะตบหนาเขานัก ทําไมเขาถึงทํากบั นางแบบน?้ี
บทท ี่ 93 “ทา นยังจําคาํ พูดทีเ่ คยพูดกับขา ไดหรือไม” ทําไมตอนน้ีขาแคไดพ บกบั ทา นพอ ทา นก็นึกหวาดกลัวเสยี แลว เสยี ทีทีค่ นอยา งทานทบี่ อกวาตนเองมปี ณธิ านย่ิงใหญ แตก ลับทาํ กลวั ผูอื่นจะนินทาวาแตงงานกับภรรยาทีม่ ีฐานะสูงกวา กเ็ ลยคิดจะทอดทิ้ง ขาเพือ่ ชอ่ื เสยี งของตัวเองใชห รอื ไม? ” ในใจเพยเหงิ เต็มไปดวยความเคียดแคน “หรือทานไมเชือ่ ใจขา ไมเ ช่อื วาหลงั จาก ฐานะเปลี่ยนไป ขา จะยังคงมจี ิตใจมนั่ คง กเ็ ลยจงใจพูดแบบนี้เพอ่ื ทดสอบขา ฮว่ั ซือหมงิ ... ทา นพดู แบบน ้ี เห็นขาเปนตัวอะไร เหน็ ตัวเองเปน ตัวอะไร ขา ยอมขัดใจทา นพอ ทานแมเ พอ่ื ทา น ปฏิเสธตาํ แหนง พระ ชายาเพอื่ ทา น แตสดุ ทา ยแลวกลบั ตองมาฟง ทา นกลาวคาํ พูดเชนน้ใี สหนา อยางน้นั หรอื ?” ฮวั่ ซอื หมงิ ไดย ินเชนนีก้ ็ถงึ กบั ตะลงึ งันไป เขาไดแตจ องดวงตาที่คลอดว ยนาํ ตาของเพยเหงิ น่ิง “เพย เหงิ เจา อยา โกรธ...” “จะไมใ หขาโกรธไดอยา งไร วันนี้ทานพาบิดามารดามาเพื่อบอกใหขารวู าทา นไมอยากแตง งานกบั ขา แลว บอกใหขา ไปหา คนอ่นื แตก ลบั บอกไมใ หข าโกรธอยางนนั้ หรือ?” เพยเหงิ นกึ ถงึ เรอ่ื งน้กี ็โกรธจนมอื ส่ัน “หากรูวาเปนเชนน ี้ ทําไมทานตอ ง เดินทางเปนพันล้ีมาทีเ่ มืองหลวง ทําไมตอ งใหบิดามารดามาทีน่ ?่ี ทา นนา จะหลบหนาไปเลย ขาจะไดร ูวา ทา นหัวสูง ไมคิดจะอาศยั ชายกระโปรงสตรไี ตเตา!” คาํ พดู น้ีทาํ ใหฮ ัว่ ซอื หมิงเริม่ ทนไมไ หว สหี นา เรียบเฉยเริม่ ปริแตก ดวงตาท้ังคฉู ายแววเจบ็ ปวด “เพยเหิง ขาไมไ ดเปนอยางที่เจาคิด ขาเพียงแตร ูสกึ วา ขา ในตอนนี้เปน แคค นธรรมดาสามญั อนาคตก็ไมแนนอน จะ คคู วรกับเจาไดอยางไร บดิ ามารดาของเจาอาจจะยอมรับคนทฐ่ี านะตาํ ตอ ยกวา แตค นอื่นเหน็ แลว จะไมพ ูดวา คุณหนูใหญ ของจวนเจ้นิ กวอโหวแตง งานกบั หนุมบา นนอกไมเอาไหนหรอกหรอื หากคนอ่นื พูดถงึ เจา เชนน ้ี ขาจะทนฟงไดห รือ?” “ทานไมต องพดู เรอ่ื งพวกนใี้ หขา ฟง เห็นขาหลอกงายอยางนน้ั หรือ ทา นกแ็ คก ลัววา ขาจะเปลี่ยนใจ กเ็ ลยจงใจทดสอบขา เทา นัน้ !” เพยเหิงไดย ินเขาพดู เชน น ้ี แมในใจจะรูสกึ ดขี ้นึ บาง แตก ย็ งั ไมห ายโมโห นางจึงหยิบปา ยหยกออกมาจากแขนเส้อื แลว ทาํ ทา จะโยนไปให “นหี่ ยกของทาน ในเม่อื ทานพูดเชนน้ี ขากข็ อคืนใหเลยก็แลวกัน เด๋ียวขา จะไปบอกทา นพอ ทานแม เองวา คณุ ชายหกตระกลู ฮั่วมปี ณิธานยง่ิ ใหญ ไมส นใจจะเกี่ยวดองกับตระกูลเซียวของเรา ขา จะไดรบี ไปหาคนใหม ไมต องเสยี เวลาโดยเปลา ประโยชนอ ีก!” ฮว่ั ซือหมิงไดยนิ เชนน้ียอ มปวดใจนกั ยิ่งเห็นทา ทางทน่ี างกดั รมิ ฝป ากดวยความโกรธแคน เขากน็ ึกถงึ ภาพที่เคยไดพบกับนางใน สวนหลังบานของตัวเองขึ้นมา ตอนน้นั นางมาสงงานปกใหบ านของเขา ดูเผนิ ๆ เหมอื นเปน เด็กสาวออนแอ แตจรงิ ๆ แลวนางเปนคนทีเ่ ขมแขง็ มากคนหนง่ึ เวลาอยตู อ หนา ผอู ื่นจะดูออนโยนขอี้ าย แตล ับหลังกลับเอาแตใ จไมนอย พอนกึ ถงึ ขาวลอื ตา งๆ กับความคดิ ถงึ ในชว งหลายวันทผ่ี านมา เขากร็ สู ึกเหมือนมอี ะไรบางอยางอัดแนนอยใู นลาํ คอ อยากพดู ก็พูด ไมออก เหน็ ชายหนมุ นิง่ งันอยูเชนนั้น เพย เหงิ กร็ สู ึกไมพ อใจมากกวา เดิม นางคดิ วาเขาอยากจะเอาปา ยหยกคืนไปก็เลยโยนคืน ไปใหจรงิ ๆ “หยกบาๆ นี่ทา นเอาคนื ไปเถอะ ขาไมอยากเห็นมนั อีกแลว!” ฮว่ั ซือหมิงยงั ไมไ ดสต ิ แตก ร็ บี รับปายหยกช้นิ นนั้ ไว “เพยเหิง อยาโกรธเลย ขา ไมไ ดหมายความเชนน”ี้
เพยเหงิ ย้มิ เย็น “ทานไมไดหมายความเชนนี้ แลวหมายความวาอยางไร รบี ฉวยโอกาสจากไปเสียแตเน่นิ ๆ เถดิ จะไดไ ม ตองถกู ผคู นหวั เราะเยาะ ตอ ไปทา นก็เดินทางของทาน ขา กเ็ ดินทางของขา !” ฮัว่ ซือหมงิ ถูกนางอาละวาดจนลมื ถอ ยคําท่ีเตรียมไวไ ปจนหมดส้ิน เขาประคองปา ยหยกชิ้นน้นั พลางกลา ววา “เพยเหิง ตลอดหลายวนั ท่พี วกเราแยกจากกนั ขา แทบจะนอนไมห ลับเลย วนั ๆ เอาแตคิดถงึ เจา กลวั วาเจา อยทู ่ีเมอื งเอย้ี นจิงแลว จะลําบาก จะถูกคนอืน่ หวั เราะเยาะ กลวั เจา มีชีวิตสขุ สบายแลว จะลืมขาซ่งึ อยูท่ีอาํ เภอไปว านจอื่ ยิ่งกลัววา ตัวขาจะไม เอาไหน ทาํ ใหเ จาตองเสียเวลารออยางเปลา ประโยชน ในใจขา เตม็ ไปดวยความสับสน ขา ถึงไดกลา วคาํ พูดเหลานีอ้ อกมา คิดไมถงึ เลยวาจะทาํ ใหเ จา ไมพอใจ ท้ังหมดเปน ความผดิ ของ ขา เปนความผดิ ของขาคนเดียว!” เพยเหงิ เม่ือไดยินเขางอ ในใจคอยรสู กึ ดีขน้ึ บา ง นางเขา ใจดีวาความเปลี่ยนแปลงทเ่ี กิดข้นึ ยอมทาํ ใหเขาคิดมากไปบาง แตสุดทายเขาก็ไมเ คยลมื นาง ยงั คงคิดถงึ นาง และไมเ คยทาํ ใหค วามคดิ ถึงของนางตองสญู เปลา “ทานพูดแบบน้ีจะมปี ระโยชนอะไร!” ฮั่วซือหมิงมองแกม แดงเรอื่ ของนางกอนจะวางปา ยหยกชิน้ นน้ั ลงในมือของนางอกี หน “เพย เหงิ ในเมือ่ เจา ไมเคยผิดตอ ขา ชีวิตนข้ี า ยอ มไมกลาผดิ ตอ เจา นับแตนีไ้ ปไมวา ตอ งลาํ บากสกั แคไ หน ขาก็ตอ งสอบใหไ ด เมอ่ื ใดก็ตามทข่ี า สอบได พวกเราจะหมัน้ หมายกันทนั ท”ี เพย เหิงรูสกึ ขัดเขนิ นกั แตเ ปลือกนอกยงั ทาํ เปน เบอื นหนา หนีพลางกลา วอยางแงง อน “กต็ อ งดูดว ยวาขาจะยนิ ยอมหรือ ไม ทานพอ ทานแมของขาจะยินยอมดว ยหรือเปลา !” ฮว่ั ซือหมงิ รูนสิ ยั ของนางดี เขาจึงถอนใจเบาๆ คร้งั หนึ่งกอนจะกลาวเสียงออ นโยน “เพย เหิง ขอเพียงเจาจรงิ ใจตอ ขา ตอ ใหข า ตอ งแลกดว ยทกุ สิง่ ทกุ อยา ง ก็ตองขอรองโหวเหยใหยอมรับการแตงงานคร้งั น้ี ใหไ ด” เพยเหิงไดย ินเขาพดู เชน น ้ี ในใจยอมหวานชน่ื ราวกบั ไดด ม่ื นาํ ผงึ้ นางกําปา ยหยกในมอื เอาไวเบาๆ โดยไมเ ปลยี่ นสหี นา “ทานพอของขา ไมใ ชค นท่ีจะเกล้ยี กลอ มไดงา ยๆ หรอกนะ ทานพอตองไมย อมรบั ทา นงา ยๆ แน” “ขา รู” นาํ เสยี งของฮัว่ ซอื หมิงหนกั แนน “กอนจะมาทนี่ ข่ี า กร็ ูแลว วา ในเมอื งเอีย้ นจงิ มอี ปุ สรรครออยูมากมาย แตขา กย็ ัง ตามทา นพอ ทา นแมม าอยูด”ี การมาเยอื นของตระกลู ฮ่ัวครัง้ นท้ี าํ ใหท า ทีของเซยี วจ้นั ถงิ ท่มี ีตอ ตระกลู ฮ่วั เปลยี่ นไป รวมไปถึงทาทขี องเซียว ซง่ิ ฮวาดว ย เมอ่ื ไดพ ูดคยุ เร่อื งนีเ้ ปนการสว นตวั ทงั้ สองตา งก็พอใจมาก “เจาหนุม ตระกูลฮ่ัวนั่น แมจะดเู ดก็ ไปหนอ ย แตคาํ พดู คําจากริ ยิ าทา ทางก็หนกั แนน ม่นั คง ไมห ุนหนั พลันแลน เหมอื นเด็ก หนุมคนอ่ืนๆ ทงั้ ยังไมชอบคุยโวโออ วดเหมือนลูกเศรษฐที ั่วไป หากเขาสอบเปน ขนุ นางไดจริงๆ วนั หนา ตอ งประสบความสาํ เร็จแน” เซยี วซิง่ ฮวาพยกั หนา “ใช ขาดแู ลว บดิ ามารดาของเขากไ็ มเ ลว ตอนนม้ี ายอนคดิ ดู แมตระกูลฮ่วั จะเปน ตระกูลเศรษฐี แต ก็มใี จเมตตา ปกติมกั จะทาํ บญุ ทําทานบอยๆ ครอบครวั เชน นยี้ อ มสามารถเกย่ี วดองเปน ญาติได” “เมอ่ื เปนเชนนี้ หากปหนาเขาสอบได เรากใ็ หห มน้ั หมายกนั ไวก อน” “อมื ขากว็ า นา จะหมนั้ ไวก อน จะแตง งานยงั ตองรออีกหลายป หลายปม านเี้ พยเหงิ ลาํ บากมาไมนอ ย เพิ่งจะสบายไดไมก ี่
วนั จะใหแ ตงงานออกไป ขาก็ยังตัดใจไมไ ด ทบ่ี านมพี อ แมพ่ชี ายและพี่สะใภ ไมวาอยางไรก็ตองสบายกวา แตงออกไปอยูบ า นอน่ื แน” ตอ ใหคนตระกูลฮ่ัวใหเ กียรติเพย เหงิ ไมกลาลว งเกิน แตเปนสะใภผูอนื่ ไมวาอยา งไรก็ตอ งปรนนบิ ัติพอ แมส าม ี อยางนอย กต็ องไปคารวะวันละสามครง้ั ซําตระกลู ฮว่ั ยังมคี นมาก ฮัว่ ซอื หมงิ เปน เพยี งบตุ รคนที่หก ตอ ไปหากคนตระกลู ฮัว่ ยายมา อยูเมืองเอี้ยนจงิ กนั หมดกย็ ังไมรเู ลยวา จะทําอยา งไร! ความสมั พนั ธร ะหวางคูสะใภท งั้ หลายยอ มไมสนิทสนมกลมเกลียว กันเหมอื นคนตระกูลเซียวแน นอกจากนี้ เซียวซ่ิงฮวายงั คดิ วา แตงงานแลว ก็ตองเริม่ คิดถงึ เรอื่ งทายาท นางมีลกู ตัง้ แตอายุยังนอ ยยอมรูดีกวา การทาํ เชนน้นั ไมดตี อ รางกาย ซาํ ยงั ลาํ บากมาก นางจงึ อยากใหบตุ รสาวรอไปอีกหลายๆ ปก อนคอยมีลูก น่ีก็คอื เหตุผลวา ทําไมนางถงึ ไมเรง รัดใหสะใภทั้งสองรีบมลี กู นางพดู เรือ่ งน้ีกับซิว่ เหมยกเ็ พราะรูส กึ วาสะใภรองกบั เชีย นหวนิ ทาํ อะไร ไมเขา ทา กลัวสองสามีภรรยาจะหา งเหนิ กนั กเ็ ลยจงใจพดู เรอ่ื งลกู ขึ้นมากระตุนพวกเขา “ตามใจเจาเถดิ ออ ขาไดยนิ มาวาคนเมืองหลวงตอ งเตรียม สินเดิมเอาไวแ ตเ นน่ิ ๆ แมครอบครัวเราจะไมขาดอะไร แตเพยเหิงเขา พธิ ี ปก ปน แลว พวกเราก็นา จะเร่มิ เตรียมการไดแลว ” “เรือ่ งนที้ านไมตอ งเปนหว ง เพย เหิงมแี มบ ุญธรรมไมใ ชร ึ ขาดแู ลวแมบุญธรรมของนางกใ็ สใจนางไมน อ ย ใสใ จย่งิ กวาพวก เราเสยี อีก นางบอกขา หมดแลว วาเวลาคนในเมืองเอีย้ นจงิ จะใหบ ุตรสาวออกเรือนตองใชอะไรบาง มกี ฎเกณฑอยางไร ซํา ยังจดรายการมาใหข า เตรยี มการอกี ดว ย” เซยี วจนั้ ถงิ ฟงแลว กพ็ ยกั หนา “อมื ในเม่อื มรี ายการก็งายขน้ึ มาก” สองสามภี รรยากาํ ลงั พูดคยุ กนั อยู สาวใชกส็ ง ของวางยามบายของเซียวซ่งิ ฮวามาให เปน ยางทอตนุ นมวัว ยางทอที่นาํ มาตนุ นนั้ เปนยางทอช้ันเลิศท่ใี นวังพระราชทานมา สว นนมววั ไดม าจากวัวทีเ่ ล้ยี งไวใ นจวนเพอื่ นางโดย เฉพาะ หากนางดืม่ เหลอื ถงึ จะใหซ ิ่วเหมยกับเพย เหิงดม่ื ยามน้ีนางกําลังตั้งครรภ ซําพษิ ท่ีหลงเหลืออยใู นรางกท็ าํ ใหรา งกายออนแอลงมาก ดงั น้นั นางจึงใหความสาํ คญั กบั การ บาํ รุงรา งกายมากเปน พิเศษ อีกทงั้ เซยี วจน้ั ถิงกย็ งั เชิญหมอหลวงมาเขียนสูตรอาหารสมนุ ไพรให ทกุ วันควรกนิ อะไร ควรดมื่ อะไร ลวนถูกกาํ หนดเวลาและปริมาณไวอยางละเอียด เซยี วจัน้ ถงิ รบั ชามมากอนจะสัง่ ใหส าวใชอ อกไป จากนน้ั จึงหยบิ ชอ นคันเลก็ ขึ้นมาปอนใหนางดวยตวั เอง “ระยะนี้เจาเจรญิ อาหารดี รางกายกม็ นี าํ มีนวลมากข้ึน” เซียวจนั้ ถิงพูดตามความจรงิ “ใช” มนี ํา มนี วลอะไรกนั ไมน าฟงสักนดิ เซียวซง่ิ ฮวาอารมณ ไมดแี ตก ็ยอมกินนําแกงที่เขาตักปอ นใหแ ตโดยดี “กนิ ไดก็ดแี ลว” เซยี วจ้นั ถิงคิดวา หากอกี หนอยทอ งนางโตข้ึน ถา พษิ กาํ เรบิ ขนึ้ มาอกี ยอมสง ผลเสียตอรางกาย หากยามนี้ สามารถกนิ อาหารได ก็ตองรบี ฉวยโอกาสบาํ รุงรางกายเอาไวก อ น “ขารูสึกวา ทองนีเ้ หมอื นกบั ตอนท่ขี า ทองเพยเหงิ มาก ตอนแรกกินไมได แตต อ มาเหน็ อะไรกอ็ ยากกนิ ไปหมด” แตค ิดดูอกี ท ี เหน็ อะไรกอ็ ยากกนิ จริงๆ คงเปน เพราะหิวสนิ ะ? เซียวซง่ิ ฮวาคิดถึงเรื่องในอดีตแลว ก็อดถอนใจไมไ ด “หรือทองน้จี ะเปนเด็กผูห ญงิ ?” “ผหู ญงิ หรอื ผชู ายกด็ ีท้งั นนั้ ” สาํ หรบั เซยี วจ้นั ถงิ ไมมอี ะไร แตกตา งกนั สกั นดิ แตใ นใจสว นลึกแลว เขาก็หวงั วา จะเปนเดก็ ผชู าย เดก็ ผชู าย โยนไปใหพ ีช่ ายดูแลก็หมดเรอ่ื ง นางจะไดไ มต องเหนอ่ื ยมาก ไมเ หมอื นเดก็ ผหู ญิงท่ตี องคอยเปน หว งเปน ใย
ทาํ ใหน างตองเหนื่อยกายเหนอื่ ยใจไมน อ ย เซียวซง่ิ ฮวาคดิ ดกู ็เหน็ ดว ย เด็กผูชายไมตอ งคอยทะนุถนอมเหมอื นเด็กผูหญิง โตข้นึ กแ็ ตง ภรรยาเขา บา น อยูในสายตา ของนาง ไมเ หมือนเดก็ ผหู ญิงทตี่ อ งแตง ออกไปบา นอื่น ไมไดเ หน็ ก็ตองคอยพะวงถึง คิดไดเ ชน นี้ นางกซ็ บหนากับอกของเซียวจนั้ ถิงพลางถอนใจเบาๆ “ฟงจากทซ่ี ิ่วเหมยพูด ในใจของเพยเหิงเหมอื นจะมแี ต ฮัว่ ซือหมงิ สองคนนัน้ พดู คยุ กนั ทศี่ าลาในสวนแคเดีย๋ วเดยี ว เดี๋ยวก็ทะเลาะกนั เด๋ยี วก็งอกัน ไดยินวา เพย เหิงยงั รองไห อีกดวย” “เขารังแกเพย เหงิ หรอื ?” เซยี วจ้ันถิงไดย ินเชน นกี้ ข็ มวดคว้ิ แนน แมเขาจะชน่ื ชมฮัว่ ซอื หมงิ ไมนอย แตคิดจะเปนบตุ รเขยของเขายังหางไกลอีกมาก ยงั ไมท นั ไรก็กลาทําใหบ ตุ รสาวของ เขาโมโหจนรอ งไหอยา งนั้นรึ! เซียวซง่ิ ฮวามองสีหนาของเขาแลวกห็ วั เราะออกมา “ดทู า นรอ นใจเขาส ิ แคหนมุ สาวไมไดพ บหนากนั มานาน ยอ มแงง อน กันบา ง ทะเลาะกนั นดิ หนอย เดี๋ยวก็ดกี นั เอง แถมจะวาไป พส่ี ะใภก ับสาวใชก ็อยูหางไปไมม าก จะรงั แกอะไรได ทาน คดิ มากเกินไปแลว ทา นนส่ี มเปนพอคนจริงๆ!” “นางเพิ่งอายุเทาไรกนั ทาํ ไมถึงตองรีบคดิ เรือ่ งแตง งานดวย!” เซียวจั้นถิงรูส ึกวา ต้ังแตมบี ตุ รสาว ความคิดของบดิ าเชน เขากไ็ มเหมือนเดมิ อีกตอไป พอคิดขึ้นมาวาตองยกบตุ รสาวทที่ งั้ นารกั ท้งั รูความซึ่งเล้ยี งดูมาอยางทะนุถนอมไปใหผูอ่นื ยํา ยี เขากป็ วดใจเหลอื เกิน มินา ใครๆ ถึงพดู กันวา พอ ตามองลูกเขย ยงิ่ มองยิง่ ขัดตา เซียวซิง่ ฮวาไดยินเชน น้ีกห็ วั เราะพรดื นางปรายตามองเขา “บตุ รสาวของขามีวาสนาด ี อยา งนอยก็มบี ิดาคอยปกปอ ง สว นขา ตอนน้ันอายนุ อ ยแคน ัน้ ก็ตอ งถูกทา นยาํ ยี แตก ลับไมม ีใครออกมา เรียกรอ งความยตุ ิธรรมใหส กั คน!” คาํ พูดของนางทาํ ใหเซยี วจัน้ ถงิ นึกถึงอดตี ขึ้นมา ชายหนุม ขมวดคว้ิ แนน “เจา พดู ถูก ตอนนั้นขา อายยุ ังนอย ใจรูแตว าชอบ ไมร ูจักทะนถุ นอม ทําใหเจาตอ งลาํ บากแลว ” เซียวซิ่งฮวาฟง แลว ยอ มพอใจมาก แตเ ปลือกนอกยังจงใจพดู วา “ใครใหข า เปนเด็กไมมบี ิดามารดาเลา มาอยูบา นทา นก็มี แตตอ งใหทานรงั แกตามใจชอบเทา นั้น!” จรงิ ๆ นางแคพดู ลอเลน แตเ รื่องนีก้ ลบั สะกดิ ใหเซยี วจ้ันถงิ นึกถึงเร่อื งเรอ่ื งหนง่ึ ขึ้นมา “หลายวันมาน้ี เพราะนึกถึงเร่ืองหล่ิงหนาน ขากเ็ ลยนึกขนึ้ มาไดวา เมื่อกอนเคยมคี นพดู วาแถบหล่ิงหนานไมเหมอื นกบั แดนจงหยวนเรา ทน่ี ่นั มตี น ไมร ูปรา งแปลกๆ มากมาย ขาก็เลยคิดจะไปสืบด ู กอนหนาน้มี คี นตระกลู เซี่ยคนหน่ึงมาท่ี เมอื งเอีย้ นจงิ แตเสยี ดายทีต่ อนนั้นไมไ ดคิดถงึ เรือ่ งน ี้ ขาก็เลยไมไดถ ามเขา” “คนตระกูลเซี่ย? ตระกูลเซ่ยี ทท่ี า นพดู ถงึ คือตระกลู ทเ่ี ม่อื กอ นมีคนเปนขนุ นางเยอะแยะ แตตอนนยี้ ืนกรานไมย อมรับ ราชการใชห รอื ไม?” “ใช เจา เคยไดยินมากอ นหรอื ?” “แคเ คยไดย นิ เสียที่ไหน ขายังเคยเจอคนที่บอกวา ตวั เองเปนคนตระกลู เซี่ยดวย ตอนงานเฉลิมพระชนมพรรษาครบหก สิบปของไทเฮา ขาเขา วังไมใ ชห รอื ? ตอนอยูในวงั ขา ไดพบคนคนหนง่ึ ทีบ่ อกวาตัวเองเปน คนตระกูลเซย่ี ชอ่ื เซย่ี เฉิงเซวี ยนอะไรสักอยา ง ฮหู ยินอันหนานโหวบอกวา เขาเปน คนตระกูลนนั้ แตข าไมค อ ยเชอ่ื สักเทา ไร เซีย่ เฉิงเซวยี นนนั่ หนา ตา เหมอื นโจรผูราย ดูเหมอื นคนท่ีมาจากตระกูลดๆี เสยี ที่ไหน!” “เซีย่ เฉิงเซวยี น?” เซียวจ้ันถงิ ประหลาดใจ “เจาเคยพบเขาอยางนน้ั หรือ เขาเปนคนตระกลู เซ่ียจริงๆ”
“จรงิ หรือ?” เซียวซง่ิ ฮวาคดิ ไมถึงวาตัวเองจะมองผดิ “ใช เขาเปน ทายาทรนุ ท่ยี ีส่ บิ สามของตระกูลเซ่ยี อยูในลาํ ดบั ที่สามสิบสอง วา กันวา คนผูน ไี้ มชอบทาํ ตัวอยูในกฎเกณฑ ทางบาน ไมย อมรับก็เลยใชชีวติ ผาดโผนอยูขา งนอกมาโดยตลอด แตถ ึงจะเปน เชน น ้ี พอฝา บาททรงทราบวา เขาเดนิ ทางมาถึงเมืองเอีย้ นจิงก็รบี เชญิ เขาเขา ไปในวงั ทนั ท ี เขาก็ยอมมาจรงิ ๆ” พดู ถงึ ตรงน้เี ขาก็อดถามไมไ ด “ตอนทเ่ี จาพบเขา เขาพดู อะไรกบั เจา บาง?” เซยี วซง่ิ ฮวายอ นคดิ “จรงิ ๆ ก็ไมไ ดพ ดู อะไรมาก เขาแคถามวา ขาแซอะไร ชอ่ื อะไร ทาทางอยากรูอ ยากเหน็ ไมเ หมือนคน ตระกลู เซ่ียทสี่ ืบทอดมายาวนานนบั พนั ป แตเหมือนสตรีปากมากมากกวา !” จรงิ ๆ แลวนางคงมองไมผดิ สนิ ะ คนเสเพลทถ่ี ูกตระกูลเซยี่ ขบั ไลออกมาคงไมใ ชสุภาพชนแน เซียวจั้นถงิ ไดย นิ เชนนีก้ จ็ ําตองยอมเลกิ รา เขาพดู ตอวา “ตระกลู เซ่ยี อาศัยอยทู ีห่ ลง่ิ หนานมาหลายชวั่ อายุคน หากเขายงั อยูท ่ีเมือง เอ้ียนจงิ ถามดูก็คงจะไดร อู ะไรบาง แตในเม่อื ไมอ ยกู ช็ วยอะไรไมได ตอนนี้คงมแี ตตองสงองครกั ษไปสืบที่หลง่ิ หนาน แลวคอยวา กนั อีกที” เซยี วซง่ิ ฮวามองสีหนาจริงจังของเขาแลวกย็ ม้ิ ออกมา “แผน ดินกวางใหญ จะหาพบไดงา ยๆ หรือ แถมจะวาไป บางทนี ัน่ อาจเปนแคค วามฝนสมัยเดก็ ของขา ทา นเองกร็ ู ขา ตดิ ตามนักคามนษุ ยน ่ันไปมาไมร ูก่ที ่ตี อ กี่ท ี่ บางทอี าจจะเคยเห็น บอ ยๆ ก็เลยเกบ็ เอาไปฝนกเ็ ปน ได มันเปนแคค วามทรงจําเลอื นรางเทานนั้ จะถือเปน จริงเปนจงั ไดอยา งไร”
บทท ่ี 94 นกึ ถึงเรอื่ งนขี้ น้ึ มา นางก็ถอนใจออกมาเบาๆ “แถมตอนนขี้ ากอ็ ายุมากแลว นนั่ เปน เรอื่ งท่ีผา นมาสามสบิ ป อยา วาแตคนในครอบครัวของขา อาจจะไมมชี วี ติ อยูเลย ตอ ใหมีชีวิตอยู หลังจากเผชญิ ภยั สงครามในชวงหลายปทผี่ านมา พวกเขาอาจจะจาํ เรอื่ งในตอนน้นั ไมไดแลว กไ็ ด” ตอนเดก็ ๆ นางอาจจะเคยหวงั วาสกั วนั คนในครอบครวั จะมา ตามหา สักวนั นางจะไดก ลบั ไปมชี วี ติ เชน เดมิ แตต อนน้อี ายุมากแลว ลูกๆ ก็แตงงานแลว ยังจะเพอฝน อะไรอกี ! “ไมเปนไร หาไมพบกห็ าไมพบ ถึงอยา งไรกม็ อี งครักษอ ยูมากมาย ใหพวกเขาไปดหู นอ ยก็ดีเหมือนกนั ” จริงๆ แลว สาํ หรบั เซียวจัน้ ถงิ เร่ืองน้ีไมใชเ รือ่ งสาํ คญั อะไร เพียงแตเขาคดิ วา หากหาพบกจ็ ะไดทาํ ใหความฝน ในชว งหลายปท ี่ผา นมาของ นางเปน จริงเสียที เซยี วซ่งิ ฮวาสนใจเรือ่ งการแตง งานของบุตรสาวมากกวา การไปดวู า ทีห่ ล่ิงหนานมตี น ไมใ นความทรงจําของ นางหรือไม เมอื่ กอ นนางคิดวาบุตรสาวยงั เด็ก สองแมลูกจึงไมคอยไดค ยุ กนั วาอนาคตควรหาคคู รองอยา งไร ตอนนจี้ ๆู จะหมั้นหมาย ในใจนางกร็ สู ึกโหวงเหวงอยางบอกไมถกู บตุ รสาวของนางโตแลวจึงไมเ ชอื่ ฟงมารดา ตอนน้ีไมเหมือน เมอื่ กอ นอีก วนั นี้นางไลเ ซียวจ้ันถงิ ที่คอยเฝา อยขู า งกายทกุ วนั ออกไปฝก วรยุทธเปน เพอ่ื นบตุ รชาย จากนัน้ กเ็ รียกบุตรสาวใหมาหา “วันนเี้ จา ไดพ บฮวั่ ซือหมงิ เราแมลกู ไมม ีอะไรตอ งปด บงั กนั ในใจเจา คิดอยา งไร อยา งนอ ยกเ็ ลา ใหแมฟ งหนอยเถิด” เซียวซง่ิ ฮวาซึ่งนัง่ เอนกายอยบู นตั่งเตย้ี ในหอ งอนุ กลา วอยา ง เกียจครา น บนตกั ของนางมผี าหม สีแดงหลายเมฆมงคลท่ที อจากขนเตียวคลุมเอาไว สองมือกอดเตาทองแดงสําหรบั อุน มือไวก บั อก เพย เหงิ ซึง่ อยขู างๆ ชว ยจับผาหม ขนเตยี วคลุมรางมารดาใหเ รยี บรอ ย “ทา นแม เมื่อกอนพอเขา ฤดูหนาวทานกม็ ักจะปวด ขา ปน ย้ี ังเปน อกี หรือไมเ จาคะ?” “ไมปวดแลว ตอนนพี้ วกเราอยใู นหอ งอุน มเี ตาอุนมือ ไมตอ งสมั ผัสนําเย็น ซาํ ยังบํารุงรา งกายเปน อยางด ี แมรูส ึกสบาย มากๆ ก็เลยไมปวดอกี ” เพยเหิงฟง แลว ก็ยิม้ ออกมา “เดยี๋ วน้ที านพอไมคอ ยไดไปประชุมเชา แตกลบั ใสใจเรอ่ื งในจวนไมน อย หลายวันกอนยงั ส่ัง ใหพอบา นใหญท ําเสือ้ คลุมสวยๆ เพม่ิ อีกหลายตวั ขา ไดย นิ มาวา ทา นพอ จายเงิน กอ นใหญซ ้ือหนงั สัตวช้ันดีมาหลายช้นิ อีกไมกวี่ นั ก็คงตัดเยบ็ เสร็จแลว เจาคะ ” จริงๆ เพย เหิงยังพอจะรดู วยวา ตัวท่ีแพงท่ีสดุ ตัดเย็บจากขนใตร ักแรข องเตยี วขาว เสอ้ื คลุมท่ีท้งั แพงท่ีสดุ นมุ ที่สดุ และ อบอุนทส่ี ุด ตวั นัน้ ตดั เย็บขนึ้ สําหรบั ทานแมโดยเฉพาะ “ตอนน้ีแมอายมุ ากแลว ซํายังตงั้ ครรภ สวมอะไรกไ็ ดท ง้ั นั้น มอี ะไรดๆี กย็ กใหเจา กบั พวกอาซอของเจา ไปสวมกอ นเถดิ พวกเจาอายยุ ังนอยยอ มตอ งแตง ตัวสวยๆ” ระหวางท่ีกลาวออกไป นางกน็ ึกขนึ้ ไดวาตัวเองกําลังถามคําถามบตุ รสาวอยู เซียวซิ่งฮวาจึงอดหัวเราะไมได “ยายเด็ก เจา เลห เดย๋ี วน้ีรูจกั ใชเลห กลกับแมแ ลวหรอื เมอ่ื ครแู มถามอะไรเจา ทาํ ไมไมตอบ ซํา ยังพาเฉไฉออกนอกเร่ืองอีก”
เพยเหงิ ซง่ึ นง่ั อยูขางเตยี งยม้ิ ออกมา “ทา นแม เมือ่ ครูทา นถามขาวาในใจขา คดิ อยา งไร ขาเองกก็ ําลงั คิดอยเู หมอื นกัน เจาคะ ” “หมื ?” เซยี วซ่งิ ฮวามองบุตรสาวของตัวเอง เพยเหงิ ถอนใจครง้ั หน่ึง “ทานแม ขากับเขาพูดกนั ไมกป่ี ระโยค เรอื่ งระหวา งเขากับขา บางทีอาจจะไมส ําเร็จกเ็ ปนได เพราะตอนนฐี้ านะของพวกเราไมเ หมอื นเดิมแลว แตขา เขา ใจความคิดของเขานะ คร้งั นไ้ี ดพ บกนั ขาก็ยง่ิ แนใจวา ตวั เอง อยากแตง งานกบั คนแบบไหน ขา ไมนกึ เสียใจเลยเจาคะ ” เซียวซิ่งฮวาเหน็ แววตาของบตุ รสาวก็รูวา นางตดั สินใจแนว แนแ ลว นางถอนใจดว ยความจนใจ “เพยเหงิ เอย แมมีอะไรจะบอกใหเ จาฟง ตอไปไมว าเจา แตงงานกบั ใครกต็ อ งจําไวใ หแมน” “ทา นแม ทานบอกมาเถดิ เจา คะ ” “เจาตอ งเรียนรทู ีจ่ ะคาดเดาความคิดของเขา หากรวู าเขาคิดอะไร เจาก็จะกุมหัวใจของเขาไวไ ด หากเจากมุ หวั ใจของเขา ได ทาํ ใหเขาจะเปน จะตายเพราะเจา ไมม เี จากม็ ชี วี ติ อยูต อ ไปไมไ ด ทนี เ้ี ขากจ็ ะเช่ือฟง เจา ถงึ ตอนนน้ั ตอ ใหเจา อาละวาดกนดา เขากย็ งั จะเห็นวา เจา นา รัก แตหากเจา กุมหวั ใจของเขาไวไมไ ด สามภี รรยาเย็นชา ตอ กัน ตอ ใหเจา เอาอกเอาใจมากแคไ หน เขากอ็ าจจะไมส นใจเจาเลยกไ็ ด!” เพย เหงิ ไดยินมารดากลาวเชน น้ีกก็ มหนา ลงครุนคิด ผา นไป ครูใหญถงึ ไดเอยขน้ึ วา “เพือ่ ทา นแม เดย๋ี วนี้ทานพอไมออกไปไหน เสียดว ยซาํ วนั ๆ เอาแตอ ยเู ปนเพื่อนทานแมท่บี าน ผูคนในเมืองเอ้ียนจงิ พากันรํา ลือวา เจิน้ กวอโหวโกรธแคนจวนปอเห ยออ งอยา งแสนสาหัสเพราะเร่ืองของฮหู ยิน น่ีเปนเพราะทา นแมก ุมหัวใจของทา นพอ เอาไวไ ดใ ชหรอื ไมเ จา คะ?” ไดยนิ บุตรสาวพดู ถึงเรอ่ื งของตวั เอง เซียวซ่ิงฮวาก็อยากจะยิม้ ออกมานกั แตเพราะเปนเรอื่ งของบดิ ามารดา นางจึงไม อยากพูดให บตุ รสาวฟงสักเทาไร “แมกบั ทา นพอ ของเจายอ มแตกตางจากคนอนื่ ๆ เราเติบโตมาดวยกันต้งั แตเ ดก็ ตอ ใหไ มม ีความผูกพันฉนั สามีภรรยา ก็มี ความผูกพนั ฉนั พนี่ อ ง” เพย เหิงถอนใจ “ทา นพอเปนคนทม่ี คี ณุ ธรรมและนํา ใจ บัดนี้เปนถึงโหวเหย เปนแมทพั ใหญทม่ี ีฐานะสงู สง แตหลายปม า นข้ี า งกายกลบั ไมมีอนุภรรยาสักคน ทกุ วันนยี้ ง่ิ ใหเกียรติทา นแม ไมเคยนกึ รงั เกยี จ แมแ ตน อย ทง้ั หมดนีเ้ ปน เพราะทานแมใ สใ จในตัวทานพอ และทา นพอก็มีความรักลึกซง้ึ ตอ ทา นแม” ทันใดนั้น นางกน็ ึกถึงคําพูดทฮี่ ัว่ ซอื หมงิ พดู เมอ่ื ตอนกลางวัน ขน้ึ มา จรงิ ๆ แลวนางเขา ใจดวี า ทาํ ไมเขาถงึ พูดเชน นัน้ เขากลัววา นางกลายเปนคุณหนผู สู ูงศักดิแ์ ลว จะลมื ความรักท่ีเคยมตี อกัน ยิง่ กลัววา ตัวเองมีฐานะตาํ ตอยจะทาํ ใหนาง ตอ งพลอยลาํ บากไปดว ย บรุ ุษมีฐานะตาํ กวา ยอมมีเรอ่ื งใหตอ งคดิ มาก เร่อื งเหลา นีเ้ ปนเรื่องท่ีเขา ใจได แตคิดดูแลวก็จน ใจเหลอื เกิน บุรุษที่ไดด ิบไดดแี ลว ไมลืมภรรยาคทู กุ ขคูยาก ยอมเปนเรอื่ งท่นี าชืน่ ชม แตบุรุษทมี่ ีฐานะตาํ ตอยแลวยังคงมงุ ม่นั จะ แตงงานกบั คนรกั เกาทม่ี ีฐานะสงู กวา คนจะกลา วขานอยา งยกยอ งชน่ื ชมอยางน้นั หรอื ? คิดไดเชนน ี้ ก็อดหนกั ใจไมไ ด แตว ันนเ้ี พิง่ ไดพ บกับฮวั่ ซือหมงิ ทง้ั ยงั ไดรับคําสญั ญาจากอกี ฝา ย นางจงึ บอกกับตัวเองวา รอใหเ ขาสอบไดเม่ือไหร เรอ่ื ง น้ีก็คงจบลงดวยดีไปเอง กอนหนา นไี้ ดย ินวาเซียวจ้นั ถงิ สง่ั ทําเส้ือคลมุ เพิม่ หลายตัวแตกไ็ มไ ดส นใจมากนกั จนกระทง่ั สาวใชน าํ มาใหดู
ดวงตาของเซยี วซง่ิ ฮวาก็ถึงกับเปลง ประกายเจิดจา คร้งั นีพ้ อบานใหญส่งั ใหท ําเส้อื คลุมรวดเดียวถงึ สิบกวาตวั ทุกคนตางกม็ กี ันคนละสองตวั คนอื่นยังพอวา แตสองตัวของเซยี วซิ่งฮวาเรยี กไดว า งดงามมาก ไมเพยี งแตตดั เยบ็ ขน้ึ จากวตั ถดุ ิบซ่ึงวา กันวา เปน ขนใต รกั แรข องเตียวขาวซ่งึ มีราคาแพงทสี่ ดุ แตแบบของมนั ยงั เปน แบบท่ีแทบจะไมเคยเหน็ มากอ นอีกดว ย ผคู นที่มฐี านะมงั่ คง่ั ในอาํ เภอไปวานจื่อสวมเสอ้ื คลมุ ขนสตั ว เชนกัน แตเสือ้ คลุมของพวกเขาไมไ ดป ระณีตงดงามเชน นี้ นอกจากเส้อื คลมุ ตัวนี้แลว ยงั มีเสอื้ กัก๊ ทีต่ ดั เยบ็ จากขนเตียวขาวอีกตวั เสื้อกัก๊ ตัวนัน้ เขา รปู แตเวลาสวมกลบั ไมร ูสึก อดึ อัด เหมาะกบั ทอ งทีจ่ ะนนู ขึ้นในอนาคตของนางมากทีเดียว เซยี วซ่ิงฮวาชอบมาก นางสวมเส้ือตัวนน้ั ไปยนื อยตู รงหนา กระจกทองแดงสูงขนาดครง่ึ คน พอเหน็ สตรแี ตงกายงดงาม ใบหนาแดงเปลง ปล่งั แคด กู ็รวู า มีชีวติ ความเปนอยูท ด่ี ีกอ็ ดย้มิ ไมได เซียวจัน้ ถงิ เขามาเห็นเชน นก้ี ็พงึ พอใจมาก “ขาแคสงั่ ใหไ ฉเยวท าํ เสอ้ื คลมุ ดๆี คิดไมถงึ เลยวา เขาจะทําไดด ีถึงเพียงน้ี” เซยี วซงิ่ ฮวาเห็นเขาเขามากย็ ิม้ พลางกลา ววา “ขา ไมไดอ อกไปไหนต้ังนานแลว เส้อื คลุมสวยขนาดนี้ จะสวมใหใ ครดูกนั ” เซียวจั้นถงิ เลิกคิว้ “แลวจะทําไม สวมใหขา ดู สวมใหต ัวเองอารมณดกี พ็ อแลว ” เซยี วซ่งิ ฮวาคิดแลวก็เห็นดว ย นางหยิบเสื้อคลมุ ตวั นัน้ ข้ึนมาคลุมบนรา ง เหน็ ขนเตียวสขี าวราวหิมะตัดกับเสนผมสดี าํ สนิทของตนเองกร็ ูสึกชอบมากเหลือเกิน “ใชแ ลว ขา ไดยนิ ทานหมอบอกวา สุขภาพของเจา ดีขึน้ มาก ตอนนีเ้ จา กต็ ้งั ครรภสี่เดอื นแลว หากไมเ หนื่อยก็ออกไปเดนิ เลนบา ง เอาไวข าจะออกไปเดินเลน ในสวน ชมดอกไมช มทวิ ทัศนเปนเพ่ือนเจา ดีหรือไม?” คาํ พดู ของเขาตรงกบั ใจของเซียวซง่ิ ฮวายิ่งนกั นางจึงรีบ พยักหนาแลว เอยวา “ขากําลังเบอ่ื อยพู อด ี พวกเราออกไปตอนน้เี ลยเถอะ” จากนั้นเซียวจนั้ ถิงกป็ ระคองนางเดินออกไปทสี่ วนดอกไมโ ดยมมี ามาและสาวใชท ้งั กลุมเดนิ ตามไป ใครจะคิดวา พวกเขาจะบังเอิญไปเจอซูวั่งไฉกับภรรยาเขาพอดี เพราะซูเฉงิ ช่ที าํ แจกนั แตก ซาํ ยงั ถกู ซ่วิ เหมยขมข ู ซวู ัง่ ไฉกบั ภรรยาจึงนอนไมหลับทง้ั คืน หลงั จากปรึกษากัน พวกเขาก็ไดข อสรุปวา ลาภยศสรรเสริญในเมืองเอีย้ นจิงนน้ั พวกเขาไมเ อากไ็ ด อยา งไรกต็ อ งรักษา ชีวติ เอาไวก อน จะเอาชวี ติ มาท้งิ เพ่อื แลกกบั ลาภยศสรรเสรญิ ไมไ ดเด็ดขาด ดังนน้ั ทง้ั สองจงึ แอบตกลงกันวา วนั พรงุ นีจ้ ะแอบพาบุตรชาย ซูเฉิงชห่ี นไี ป เรื่องอน่ื ๆ คอ ยวากนั ทหี ลงั แตทุกอยา งกลบั ไมเ ปนไปตามแผนที่วางไว พวกเขาคิดจะหลบออกจากจวนไปโดยไมใหอ งครักษเห็น แตท างเดินภายใน จวนนัน้ คดเคี้ยววกวนมาก ไมนานนักพวกเขาก็หลงทาง ไมรูว าควรจะเดินไปทางไหน ขณะท่ีกาํ ลงั ลงั เลอยวู า ควรทาํ อยางไร จๆู กไ็ ดย ินเสียงพดู คุยดงั ขึ้นทีด่ า นหนา พวกเขาตัง้ ทาจะหลบ แตยงั ไมท ันได หลบกเ็ หน็ สตรนี างหนึ่งปรากฏตวั ข้ึนเสยี กอน นางสวมเสื้อคลุมขนเตยี วขาวกบั หมวกกันลมสแี ดง ดเู ผนิ ๆ นกึ วาเปนเจา แมหวังหมูที่เสด็จลงมายงั โลกมนุษย ขางกายนางมี ชายหนุมทา ทางทรงอาํ นาจราวขนุ นางใหญ สวมเสือ้ คลุมสดี าํ ดู นาเกรงขามเหลอื เกนิ ทด่ี านหลังของพวกเขายงั มมี ามา สาวใชและบา วรับใชเ ดินตามมามากมาย แคด กู ร็ ูว า ไมใ ชคนท่มี ีฐานะธรรมดา!
ซูวง่ั ไฉกบั ภรรยาตกใจมาก ในใจคดิ วา แมจ ะเคยเหน็ คนสงู ศกั ดิ์ในเมืองเอย้ี นจงิ มาไมน อย แตคนท่ีสงู ศกั ด์ิถึงเพยี งนี้กลับ ไมเ คยเหน็ มากอ น ทันใดนัน้ สองเขา ของพวกเขาก็ออ นแรงจนทรุดลงคกุ เขา โดยไมร ูตวั ริมฝป ากสนั่ ระรกิ เอย เรียกขึ้นวา “คณุ นาย!” เซยี วซ่งิ ฮวาหันไปเหน็ คนทงั้ สองเขาพอดี แวบแรกยังจําไมไ ดว าเปน ใคร เพราะทั้งสองดูกระเซอะกระเซงิ มาก แตพอได ยินเสียงเรียก ‘คณุ นาย’ แลว เพง ดูอีกรอบ นางก็จําได นี่ไมใชซ วู งั่ ไฉกบั ภรรยาหรอกร?ึ ‘คณุ นาย’ เปน คําเรยี กผูสูงศกั ดิท์ ่ีใชก ันในอําเภอไปว านจอ่ื ยกตวั อยางเชน หากชาวบานพบฮูหยินของนายอําเภอ จะไมเ รยี กฮูหยนิ แตจะเรยี กวา ‘คุณนาย’ ซวู ง่ั ไฉซง่ึ คกุ เขา อยตู รงนั้นเหมอื นจะเอะใจขึน้ มา เขาแอบ เหลือบตามองแลวก็คอ ยๆ จาํ ได น ่ี นี่ไมใ ชเ ซียวซง่ิ ฮวาหญงิ มายยากจนทเี่ คยอาศัยอยใู นตรอกเสีย่ วฝกู ยุ หรอกร?ึ ไมค ดิ เลยวา หลงั จากกลายเปน โหวฮหู ยิน นางจะดูสูงสง มีสงา ราศีราวกับเจาแมห วงั หมเู ชนน้ี เซียวซงิ่ ฮวาย้มิ ออกมาบาง นกึ ถึงเรือ่ งทซ่ี ิว่ เหมยเลา ใหฟง วาขม ขคู รอบครวั ของซูว่งั ไฉอยางไร นางกอ็ ดยิม้ ไมได จริงๆ นางก็ไมใชคนลมื คุณคน หากสามารถชวยเหลือญาตจิ นๆ ในอดตี ได นางยอ มเต็มใจชวย แตค รอบครัวของซู ว่ังไฉ... นางยังจาํ ไดดวี าตอนน้นั พวกเขาทาํ ใหเ มงิ่ เฉี่ยวเออสะใภแสนดีของนางตอ งทุกขยากแสนสาหสั สักแคไ หน แถมคนบานน้ียังเปน พวกละโมบโลภมากไมม ที ี่สนิ้ สดุ หากมอบตน หอมใหตนหนึง่ พวกเขาก็จะเรียกรอ งอยากไดผักอีก ทง้ั กํา คิดไดเชน น้ี นางก็จงใจกลาววา “น่ีไมใ ชญ าตขิ องเราหรอกหรือ ทาํ ไมถึงคุกเขา อยตู รงน้ีเลา?” จากนัน้ ก็จงใจหนั ไปพูดกับเซยี วจ้นั ถงิ วา “นคี่ ือบิดามารดาของเมิง่ เฉีย่ วเออ หลายวันกอนขาไดย ินซ่ิวเหมยบอกวา พวก เขามาถงึ แลว แตสุขภาพของขาไมค อ ยดกี เ็ ลยยังไมไ ดพ บกัน” ซวู ั่งไฉซ่ึงยงั คกุ เขาอยรู บี เงยหนา ขึ้นยิม้ ประจบ “ใชแลว ขอรบั ทแี่ ทท านก็เปนทา โหวเหยน ่ีเอง? ชางสงา งามไมธรรมดา เลยจรงิ ๆ” ภรรยาของซูว่ังไฉเห็นวา อกี ฝา ยคอื เซยี วซ่ิงฮวากส็ บายใจขึ้นมาก ใจคดิ วา พวกเราเปนญาตกิ ัน เจา ถือดอี ะไรถงึ ไดแ ตง กายสวยงาม สวมเคร่ืองประดบั ลาํ คา แตข า กลับตอ งคกุ เขา คิดไดเ ชนน้ีนางก็ลุกขึ้นแลวต้ังทาจะเดินเขาไปพูดคยุ กบั เซียวซงิ่ ฮวา เดมิ เซยี วจนั้ ถงิ ออกมาเดนิ เลนเปนเพือ่ นเซยี วซง่ิ ฮวาเพราะอยากใหนางไดผอ นคลาย แตค ดิ ไมถ งึ วา กลับมาเจอสองคนนี้ เขา เขามองแวบเดียวก็รูวาทัง้ สองเปนคนชว่ั ชา ทชี่ อบขมเหงคนออ นแอ หวาดกลวั คนเขมแข็ง ซํายงั ชอบประจบสอพลอผูมี อาํ นาจ เหยียดหยามคนตํา ตอย เขาจงึ ไมแปลกใจสกั นิดทค่ี นเหลานเี้ คยขม เหงบตุ รสาวของตวั เอง แตต อนนก้ี ลับมีหนา มาขอพง่ึ พงิ หวังจะไดเ สพสุขบา ง ภรรยาของซูวง่ั ไฉต้ังทา จะเดนิ มาควาแขนเสอื้ ของเซียวซิง่ ฮวา เซียวจนั้ ถงิ เห็นเขาก็ขมวดคิว้ แลว ยกมือขนึ้ เลก็ นอ ย รางภรรยาซวู ่ังไฉเซถอยหลงั ไปหลายกาวราวกบั ถูกผลัก จากนัน้ องครักษห ลายคนก็ตรงเขามาลอมภรรยาของซวู งั่ ไฉ เอาไว ซูวั่งไฉตกใจมากจนทําอะไรไมถ ูก เซียวจ้นั ถงิ กลาวเสียงเย็นชา “ขา เซียวจั้นถิงไมสนใจวาเปนญาติหรอื ไมเ ปนญาติอะไรทัง้ นัน้ ในเมอ่ื กลารบกวนฮูหยนิ ของ
ขา ซํายังทาํ ของพระราชทานเสียหาย กต็ องจับกมุ เอาไวกอ น” ภรรยาของซวู ่งั ไฉตกใจจนนาํ ตารว ง ปากรบี พรํา วิงวอนขอความเมตตา เซียวซิ่งฮวาเหน็ เชนน้กี ็รบี เอยวา “ไมว าอยา งไรพวกเขากเ็ ปน บิดามารดาของเม่งิ เฉ่ียวเออ จะปลอยใหร ับโทษไดร ึ ไมส ู เราปลอยให พวกเขาจากไปเถิด” จากนน้ั กห็ นั ไปกลาวกับซูวัง่ ไฉทค่ี ุกเขา ตัวส่ันอยูต รงหนา “รบี ไปจากเมืองเอย้ี นจงิ ซะ รักษาชวี ิตเอาไวส ําคัญกวา สวน เร่อื งท่เี กดิ ขึน้ ในจวน อยาบอกใหคนทอี่ าํ เภอไปวานจอื่ รเู ดด็ ขาด ไมเชนนั้นหากเรื่องทาํ ของพระราชทานแตกหักเสยี หายถกู เปดเผยขึ้นมา แมกระทง่ั พวกขาก็คงชว ยชีวติ เจาไมไ ด” ซวู งั่ ไฉไดยนิ เชนนย้ี อมไมก ลาปฏเิ สธ ยามนีเ้ ขาไมอยากไดเ งนิ ทอง ไมอยากไดชือ่ เสียง ไมอ ยากไดต ําแหนงขนุ นางอะไร ทง้ั นนั้ เขา หวงั เพียงแตจะเอาชีวติ รอดไปจากทีน่ ี่ ดงั นน้ั จงึ รบี โขกศีรษะติดๆ กนั หลายครั้ง เซยี วซิ่งฮวาหนั ไปขอรอ งเซียวจน้ั ถิง “โหวเหย เราตางเปน คนบา นเดยี วกนั แมจะมีความผิดใหญห ลวง แตก ็จะปลอ ยใหพ วกเขาลาํ บากไมได อยา งนอยก็ใหเงนิ ตดิ ตัวไปนดิ หนอ ย แลว ปลอ ยพวกเขา กลับไปเถดิ ” เซียวจนั้ ถิงขมวดคิ้วแนนโดยไมพ ูดอะไร ซวู ั่งไฉกบั ภรรยาเห็นเชนนี้ก็ต่นื ตระหนกมาก พวกเขารีบ เงยหนาขึ้นมองเซียวจ้ันถิงดว ยสหี นา วงิ วอน เซียวจัน้ ถิงเงยี บไปครใู หญ ในทสี่ ดุ กเ็ อยข้นึ วา “ใหเ งินเล็กนอยแลว ใหพ วกเขาไปซะ แตม ขี อ แม หน่งึ นับแตนเี้ ปน ตนไป อยาไดกลบั มาเมอื งเอยี้ นจงิ อกี สองหามกลบั ไปพูดจาเหลวไหลที่อําเภอไปวานจ่อื ไมเ ชนนั้นขา จะใหคนจับตวั กลบั มามอบใหกรมอาญาแลวโบยใหต าย คาขอ่ื !” ซูวัง่ ไฉกับภรรยาไดย ินเชนนก้ี ห็ วาดกลวั มาก พวกเขาไดแ ตพ ราํ ขอบคุณโหวเหยแ ละฮูหยนิ โดยไมก ลาโตแ ยง อะไรทง้ั สน้ิ ทัง้ สองถกู องครักษค ุมตัวออกไปในสภาพทีเ่ รียกไดว าตกใจจนแทบปส สาวะราด เซียวซง่ิ ฮวารอจนกระทั่งพวกเขาจากไป ไกลแลว ถงึ ไดห ัวเราะออกมา “คดิ ๆ ดูพวกเขาก็นา สงสาร อยากมากอบโกยผลประโยชน แตก ลับตองมาเจอเร่ืองแบบนี้!” “หากเปน เมือ่ กอ นขา คงไมคิดถอื สา อยากทําอะไรก็ปลอ ยใหท ําไป แตตอนน้ีเจา กําลงั ไมส บาย ภรรยาของซวู ั่งไฉนน่ั ดู แลวรายกาจไมเบา หากปลอยใหอ ยใู กลๆ คงตองรบกวนเจา แน” เซยี วซ่งิ ฮวาย้ิมแลว กอ็ ดถอนใจไมไ ด “ทานหวาดระแวงมาก เกนิ ไปแลว” จริงๆ นบั ตง้ั แตน างลมปว ย นางก็สัมผสั ไดวาเขาเครงเครยี ด ขนึ้ มาก ทําอะไรก็คอยระแวดระวงั เหมอื นกลัวนางจะจางหายไป เซียวซ่ิงฮวายกมอื ข้นึ ลบู ทอง “เวลาน ่ี จะวาเรว็ กเ็ รว็ จะวา ชาก็ชา ทนไปอกี ครงึ่ ป เจาหนูนก่ี ็คงออกมาแลว ถงึ ตอนน้นั คงวางใจไดเสยี ที”
บทท ่ี 95 ไมน านนกั ก็ถงึ เดือนสบิ สอง เมืองเอยี้ นจิงในเดือนสบิ สองหนาวกวาอําเภอไปวานจอ่ื เล็กนอย ลมหนาวเสยี ดแทงกระดกู พัดหววิ ๆ อยนู อกเรือน ราวกับจะพัดหลงั คาใหเปดออก เมอื่ กอ นเซยี วซงิ่ ฮวาหวาดกลัววนั ทมี่ ีอากาศหนาวเชน น้มี ากทีส่ ุด ตอนที่นางคลอดเพย เหงิ แมสามปี วยหนักจนลกุ จากเตียงไมไ ด นางตอ งดแู ลโกว ตาน หนวิ ตา น ซํา ยังตองดูแลตวั เอง แม ตอนน้นั จะเปน เดอื นแปด แตพอเหนด็ เหนอ่ื ยเขา ก็ทาํ ใหล มปว ยเปนโรคเร้อื รงั พออากาศหนาวทีไร นางกจ็ ะรูสกึ เหมอื น มลี มหนาวแทรกซมึ เขา มาในกระดกู ไมมีผดิ แตปน ี้นางไมก ลวั อีกแลว เตาในหอ งอนุ ถูกจดุ เอาไว เตาอุน มือถกู เตรียมไวหลายอนั สามารถหยิบมาใชไ ดต ลอดเวลา แมกระทง่ั นอกหองก็ยงั มีเตา ถา น นางจึงไมกลัวความหนาวอีก หลายวันมาน ้ี เพื่อบาํ รงุ รา งกายของเซียวซิ่งฮวา และสะกดพิษท่ที ําทาจะกําเรบิ อยตู ลอดเวลา และทาํ ใหทารกในครรภ ไดร บั สารอาหารเพียงพอ หมอหลวงชราตองลําบากไมน อย เขาตองมาตรวจชพี จรทุกสามถงึ หา วัน จากน้นั ก็ตอ งเขยี นรายการใหว า ตอ งบํารุงรา งกายนางอยา งไร ตองดแู ลอยา งไร แมก ระทงั่ แตล ะม้ือควรกนิ อาหารอะไรก็เขยี นเอาไวใ หอ ยา งละเอยี ด เซียวจ้นั ถิงคอยจบั ตามองนางไมค ลาดสายตา มามาและเหลา สาวใชยอมตองปฏิบตั ติ ามรายการทห่ี มอหลวงเขียนให อยางเครง ครัด ไมก ลา ละเลยแมแ ตนอย บุตรสาว สะใภและบตุ รชายทง้ั สองทอ่ี ยขู างนอกตางกม็ าไตถามเยีย่ มเยียนทุกวนั ราวกับวา หากไมมาเยย่ี มวนั ละสามครั้ง พวกเขาจะ รูสึกผดิ แมแตเ ซียวซิ่งฮวาเองก็อยากหัวเราะ ทผ่ี า นมานางรสู ึกวาตัวเองเปน คนอาภัพมาก ไมม คี นรกั ไมม ีคนใสใจ ตอ มามสี ะใภ นางรวู า ครอบครวั ฐานะไมด ี ตนเอง เปนแมสามยี อ มตอ งคํานึงถงึ สะใภ ฟายงั ไมทนั สาง ซว่ิ เหมยก็ตอ งลุกขน้ึ มาชว ยหนวิ ตานทาํ ขนม เมง่ิ เฉีย่ วเออ ตอ งไป หาบนาํ นางเองกต็ อ งวนุ วายกบั การทําอาหารเชาสาํ หรบั ทุกคนในบา น ลําบากมาหลายป ไมคิดเลยวา พออายุเกินสามสิบ จะไดเสพสขุ เชนนี้ นางรูสกึ เหมอื นตัวเองตกลงไปในบอทองคาํ ไมมีผดิ แคกระดกิ นิว้ ก็มคี นมาคอยปรนนิบัติ ซํายงั ไมม เี รือ่ งอะไรใหตอ ง กงั วลอีก นางมคี รบท้ังสาม ี บุตรชาย บุตรสาว และสะใภ เซยี วซงิ่ ฮวายดื ตวั บิดขเ้ี กียจพลางอาปากหาว ดานนอกลมแรงมาก แตใ นหองกลับอบอุนเหลอื เกิน นางกาํ ลังตง้ั ครรภจ ึงรสู ึกงวงตลอดเวลา ไมน านนักก็ต้งั ทาจะเคล้ิม หลบั วันน้ีเซียวจน้ั ถิงไมอ ยใู นจวน เขาออกไปขา งนอกตงั้ แตเ ชา นางไดยินมาวา ชายแดนทางเหนือของตา เจาไมค อ ยสงบสุขนกั องคช ายอะไรสักอยา งเพ่ิงไดสืบทอดตาํ แหนงอองแหง เปยตี๋ คนหนุม ไฟแรง ซํา ยังมีใจทะเยอทะยานอยากทําอะไรสักอยางใหผอู นื่ ยอมรบั ดงั นนั้ จงึ พยายามกอเรือ่ งตามแดนไมหยดุ หยอน
จรงิ ๆ อีกฝายกไ็ มกลา กอสงคราม เพยี งแคอ ยากหยงั่ เชงิ ดูเทา น้ัน วนั นม้ี ีคนเลี้ยงแพะชาวตาเจาถูกปลนชิงทรัพย พรุงนี้ อาจมีไรนาของใครบางคนถกู รุกราน รทู ั้งรวู าเปนฝมอื ของชาวเปย ต ๋ี แตอ ีกฝา ยกลบั ไมท ําอยา งเปด เผย จริงๆ ก็เพราะ อยากรูวาตา เจาจะยอมอดทนถงึ ขน้ั ไหน การปอ งกนั ท่ีชายแดนเขม งวดกวา กอนมาก ฮอ งเตและเหลา แมท ัพเองก็ตอ งเร่ิมปรกึ ษากนั วา ตอ จากนอี้ อ งแหงเปยต๋ี อะไรน่นั คิดจะทําอะไรตอไป จะกอ สงครามจริงๆ หรือไม จะบกุ โจมตเี มืองชายแดนทางเหนอื หรอื ไม? ไดย นิ วา ฮองเต เจิ้งหยางโหว จิ้นเจียงโหว และขุนนางใหญอ กี หลายทานปรกึ ษากนั หลายรอบแลว วา ควรวางแผนอยางไร ควรปองกันอยางไร แตพอถึงประเด็นสําคญั ก็อยากใหเ ซยี วจ้นั ถิงไปรวมประชุมดวยวา หากตองทาํ สงครามกันข้ึนมา จริงๆ ควรจะวางแผนการรบอยา งไร เพราะเขาเปน คนท่คี ุนเคยกบั ชาวเปยตีม๋ ากทส่ี ุด และรจู ักภมู ปิ ระเทศแถบชายแดนมากทส่ี ุด พอเซยี วจ้ันถิงออกไป เซยี วซิง่ ฮวากโ็ ลง อกขึ้นมาก หลายวนั มานี้เขาเอาแตวนเวยี นอยูร อบกายนางโดยไมสนใจอะไรท้งั สิน้ เขาคอยจับตามองอาหารการกนิ ของนางดว ยตัวเอง แมกระทัง่ ควรพักผอ นเวลาไหน ควรออกไปเดนิ เลน ในสวนเม่ือ ไหรก็ไมยอมใหผ ดิ พลาดแมแ ตน อย หากเปนเชน นต้ี อไป นางคงรูสกึ เหมอื นตวั เองเปน หมทู ถ่ี กู ขุนเอาไวแ น พอเขาออกไป นางถงึ ไดโ ลง อก เซียวซ่งิ ฮวาลบู ทองแลว ยดื ตัวบดิ ขเี้ กยี จ ตอนน้ีลูกในทองของนางอายุหา เดือนกวาแลว เขาเปน เด็กซกุ ซน ชอบยืดแขนยืดขาเตะทองของนางบอยๆ แตนางกลบั ดใี จและวางใจขึน้ มาก ทนั ใดน้ันนางก็คิดอะไรบางอยางขึ้นมาได ดงั นัน้ จึงเรียกสาวใชมาถาม “บายวนั นท้ี าํ ไมฮหู ยนิ นอยซวิ่ เหมยถึงไมไดมา คณุ หนูกไ็ มมาเหมือนกัน?” สาวใชรบี ตอบวา “ไดยินวา มธี ุระเจาคะ แตไ มท ราบรายละเอยี ด ใหบา วไปเชิญฮหู ยนิ นอยซว่ิ เหมยกบั คณุ หนูมาดหี รอื ไม เจา คะ” เซียวซงิ่ ฮวาสา ยหนา “ไมต อง ขาไมไ ดอ อกไปขา งนอกนานแลว เดีย๋ วขาไปดเู อง” เมอื่ ครนู างคดิ ดกู ร็ ูส กึ ไมถกู ตอ งนกั เพราะเพยเหิงกับซว่ิ เหมย ลวนเปน เด็กกตัญู ทกุ วนั นอกจากจะมาคารวะนางวนั ละสามครง้ั แลว หลังเลกิ เรียนกต็ อ งมาพดู คยุ เปนเพอ่ื น แตท าํ ไม วนั น้ีถึงไมม าเลา ตองมอี ะไรบางอยา งเกิดขนึ้ แน เซยี วซ่ิงฮวาลกุ ขนึ้ สวมเสื้อคลุม หมวกกนั ลม และรองเทาหนังวัวใหเ รยี บรอย เหลาสาวใชแ ละมามาทเ่ี ฝา อยดู า นนอกได ยินวา ฮูหยินจะออกไปขา งนอกกร็ บี เตรยี มเกี้ยวเอาไวใ ห เซยี วซ่งิ ฮวากาวขนึ้ ไปนั่งบนเก้ียวกอนจะเอนกายลงอยา งเกยี จคราน ตามองออกไปยังทองฟาสีหมนเบื้องนอก “อีกสองวนั หิมะคงจะตกแลว สินะ” นางหลบั ตาลงพกั ผอน พอลืมตาขนึ้ อกี ครง้ั ก็ไปถงึ เรอื นของ ซ่วิ เหมยแลว ตรงหนาประตูมีสาวใชสองคนกําลังยกนํา ออกไป พอเหน็ นางก็รบี ยอบกายคาํ นับ เซียวซ่ิงฮวากาวลงจากเกย้ี วชาๆ ทันใดนั้น นางก็สงั เกตเหน็ แววตนื่ ตระหนกบนใบหนาของสาวใชทง้ั สอง นางเลิกค้วิ พลางเอยถามเสียงเรียบ “ฮหู ยนิ นอ ยซว่ิ เหมยอยใู นหอ งหรือเปลา ?” “อยูในหองเจาคะ ” สาวใชท ั้งสองกมหนา ตอบเสยี งเบา เซยี วซ่งิ ฮวาพยักหนา จากนัน้ จงึ กาวเขาไปในเรอื นโดยมมี ามาชวยประคอง เพงิ่ เดินไปถึงระเบียงทางเดนิ ดานนอกก็ได ยนิ เสยี งรองไหส ะอกึ สะอืน้ ดงั ออกมาจากดา นใน
เซยี วซง่ิ ฮวาขมวดคิว้ เสยี งนี้ฟง ดูเหมอื นเสยี งของซิ่วเหมย อยดู ีๆ เปน อะไรไปหรือ ทาํ ไมถงึ รองไหเ ลา? หลายวนั มานี้ ซว่ิ เหมยคอยดแู ลเรือ่ งตางๆ ในจวน เรยี กไดวา สามารถทาํ ไดอยา งยอดเยีย่ ม นางดูแลจวนอยางเปน ระบบ ระเบยี บ สามารถควบคมุ บา วรบั ใชไ ดอยูหมัด นบั วันก็ยงิ่ มสี งาราศขี องฮูหยนิ นอยผูป กครองดแู ลจวน แตวนั นกี้ ลับแอบรอ งไหอยูในหองเชน นี้ ใครขมเหงนางอยางน้ันหรอื แตม องไปท่วั จวนเจ้นิ กวอ โหวก็ไมพ บใครทจ่ี ะทาํ อยา งน้นั ได เพยเหิงเปน เด็กเรยี บรอย ไมเคยกอเรอ่ื ง ซํา ยังสนิทสนมกับพีส่ ะใภคนน้ีมาก จะกลา ขม เหงนางไดอยางไร? ทนั ใดนั้น เซียวซง่ิ ฮวาก็นึกอะไรบางอยางข้นึ มาได นางหนั ไปมองเหลามามาและสาวใชทีย่ นื อยูดา นขา ง เห็นทุกคนลว น กมหนา ซาํ ยงั มีสีหนาไมดีนกั กพ็ อจะคาดเดาได “คุณชายรองก็อยหู รือ?” “เจาคะ” สาวใชท ต่ี อบตวั สัน่ ระริก “รองไหน านแคไหนแลว ?” “สกั พักแลว เจา คะ ” เซียวซิง่ ฮวาน่งิ งนั ไปครหู นงึ่ สุดทายกไ็ ดแตถ อนใจพลาง สา ยหนา จากน้นั จงึ เดนิ กลบั ไปนง่ั เกีย้ วกลบั เรอื นของตวั เอง พอกลบั มาถงึ เรอื น นางรสู ึกเพลยี อยูบา ง ดังน้ันจึงขึน้ ไปนอน พักผอ นบนตง่ั เตี้ย แตนางกลบั นอนไมหลับเพราะสมองเอาแตค รนุ คิดถึงเสียงรองไหข องซ่วิ เหมย ซิ่วเหมยเปน เดก็ เงียบๆ มีเร่ืองอะไรกม็ กั เกบ็ เอาไวใ นใจ ไมคอยเปดเผยความรสู กึ ออกมาใหใครเหน็ วันนนี้ างรอ งไหต อ หนา เชียนหวินแบบนั้น คงตองมีอะไรเกิดข้ึนแน ซาํ ตอ งไมใ ชเ รอื่ งเลก็ ดว ย เกรงวาคงเปน เร่อื งใหญทีส่ ตรที วั่ ไปไมอาจทนรับได นางคดิ ไปคิดมาก็พอจะคาดเดาไดบา ง ยิง่ คดิ กย็ ่ิงตอ งสา ยหนา “เด็กไมเอาไหนสองคนน ่ี จะแงงอนกนั ไปถงึ ไหน!” จากนั้นก็คดิ ตอ วา “หากเชียนหวนิ แอบไปมอี ะไรกับสาวใชค นไหน อยางมากก็ไลอ อกไปซะ แตห ากมีเร่อื งอะไรเกดิ ข้นึ ควรจดั การอยางไรด?ี ” คดิ ไปคิดมาก็หาทางออกไมไ ด ยงิ่ คดิ กย็ ิง่ กลุม ใจ ใจคดิ วา ครอบครัวสมัครสมานกลมเกลยี วทําอะไรกเ็ จริญรงุ เรือง คิดไม ถงึ วาเจาเดก็ เวรนั่นอยดู ไี มว าด ี ดันกอเรอ่ื งใหเมยี ตองรองไห คราวนไี้ มรตู องมีเรอ่ื งใหตองกลมุ ใจอีกมากขนาดไหน! เซียวซิง่ ฮวารสู กึ สบั สนไปหมด ประกอบกบั อากาศในหองอนุ มาก รางกายก็ออ นลา ไมน านนักนางก็ผลอ็ ยหลบั ไปบนตั่ง เตี้ยนน้ั เอง พอลืมตาขึน้ อกี ครั้ง สาวใชก ็เขา มาปรนนิบตั นิ างลางหนา ลางตา เซยี วซิง่ ฮวาดื่มรงั นกไปชามหนึง่ พอเงยหนา ขึน้ เหน็ หวงั มามาทีย่ นื อยูขา งๆ ทําทาอึกๆ อกั ๆ เหมอื นอยากพดู อะไรบางอยางก็เอยขึน้ วา “มีอะไรก็พดู มาเถิด” “ดวยสภาพรางกายของฮูหยินในตอนน้ ี ไมค วรนาํ เร่ืองน้ีมา รบกวนฮูหยินเลย แตค ุณชายรองกับฮูหยินนอยซิว่ เหมยรออยดู า นนอกมาคร่งึ ชวั่ ยามแลว เจาคะ ” หวังมามาถอนใจคร้งั หนึ่งดว ยความจนใจ ทจี่ รงิ แลว เกดิ อะไรข้นึ นางกไ็ มร เู หมือนกัน แตค ณุ ชายรองกับ ฮหู ยินนอ ยซ่ิวเหมยเอาแตย นื ปกหลกั อยทู รี่ ะเบยี งดานนอกดวยสีหนา ไรความรูส กึ ตา งฝา ยตางไมย อมมองหนากัน
ซาํ ตอนนอ้ี ากาศก็หนาวมาก นางทนดไู มไ ดจึงเขามารายงานใหฮ ูหยนิ ทราบ เซยี วซิ่งฮวาเขาใจทนั ท ี นางเอนกายลงบนตัง่ เต้ียพลางถอนใจเบาๆ จากน้นั จงึ หนั ไปส่ังเหลยี่ นชิววา “ทบุ ขาใหข าหนอ ย” เหลย่ี นชวิ รีบคุกเขาลงทุบขาใหเ ซยี วซงิ่ ฮวา นางรวู า เม่ือกอ น ฮหู ยนิ มักปวดขาบอ ยๆ เพราะความเยน็ แทรกซึม ดงั นัน้ จึงตง้ั ใจนวดเขา ใหเปนพิเศษ เซยี วซ่งิ ฮวารสู กึ สบายมาก ผา นไปครหู นึ่งจึงสง่ั วา “ใหค ุณชายรองกบั ฮหู ยินนอ ยซิ่วเหมยเขามา” หวงั มามากม หนา ลง “เจาคะ ฮูหยนิ บา วจะไปเรียกเดีย๋ วน”้ี ผานไปครหู น่งึ มานขนเปด หนาหนักทดี่ านนอกก็ขยับเลก็ นอย จากน้ัน เชยี นหวินก็กาวเขา มาทําความเคารพ ซว่ิ เหมยเองก็เดนิ ตามหลังเขามา นางกมหนา ลงพลางยอบกายทาํ ความเคารพเชน กนั เซียวซิ่งฮวาเหน็ ชัดวาดวงตาทั้งคขู องซิว่ เหมยบวมแดงเหมือนผลทอ ไมมีผดิ หลงั จากทาํ ความเคารพแลว ทง้ั สองก็เอาแตย ืนกมหนา อยู ตรงน้ัน ไมม ีใครพดู อะไรสักคาํ เซยี วซ่งิ ฮวาเงียบไปครูหนึง่ ในทสี่ ุดกถ็ อนใจออกมา “พดู มาเถอะ เกดิ อะไรขึน้ กนั แน” สน้ิ เสียงของนาง ซิ่วเหมยก็คกุ เขา ลง “ทานแม ตอนน้ที า นสุขภาพไมด ี สะใภอ กตญั ู กลับนาํ เรอ่ื งไมเปนเร่อื งมารบกวน ทาน” “เฮอ ลวนเปนคนครอบครัวเดียวกนั ไยตอ งพูดจาหางเหนิ เชน นี้ พวกเจามปี ญหา แมจ ะมคี วามสุขไดห รือ อยางนอยก็ บอกแมหนอยเถิดวาเกดิ อะไรขน้ึ เชียนหวินทาํ อะไรผดิ อยา งนั้นหรอื ?” ซวิ่ เหมยกม หนาลง ไมย อมพูดอะไร สุดทายเชียนหวินเปน ฝา ยกดั ฟน พูดขนึ้ วา “ทา นแม ขาชวย หญิงสาวกําพรา เอาไวค นหน่ึง ใครจะคิดวา บัดนนี้ างกลับตัง้ ครรภข้ึนมา แตข าเองกไ็ มร ูเ หมอื นกันวา เกดิ อะไรขึน้ ขา จาํ ไมไดจ รงิ ๆ...” รา งของซ่ิวเหมยแขง็ เกร็งข้ึนทันที เซียวซิ่งฮวาเหลือบตามองลูกสะใภ เห็นรมิ ฝป ากของอีกฝาย ส่ันระริก ดวงตาบวมแดงฉายแววส้ินหวงั รางทง้ั รา งแขง็ เกร็ง แตก ลบั ไมย อมรองไหออกมา นางเขาใจความเจ็บปวดของลูกสะใภดี พวกนางลว นเปน สตรเี หมอื นกนั จะไมเ ขาใจไดอยา งไร นางเงยหนา ขึน้ สง สัญญาณใหหวงั มามา หวังมามาก็รีบนาํ สาวใชเขาไปชวยกันประคองซ่วิ เหมยใหลกุ ข้ึน ซิ่วเหมยในยามนีไ้ มตา งจากคนไรความรูส ึก นางจงึ ยอมใหผูอ่ืนประคองไปนั่งทเ่ี กา อี้ดานขางแตโ ดยดี สายตาของเซยี วซ่ิงฮวาหนั กลับไปจับจอ งอยทู รี่ า งของบตุ รชาย นางเห็นบุตรชายยืนกัดฟนอยตู รงน้นั ดว ยสหี นาด้ือรน้ั มอื ใต แขนเสือ้ กําเปน หมัดแนน ทันใดน้ัน นางกเ็ ขาใจความรูส ึกของแมสามเี ม่อื หลายปกอ น นางสา ยหนา ถอนใจอกี รอบ พลางพยายามหามตัวเองไมใ หค ิดถึงความหลัง “บอกมา ทแ่ี ทเ กิดอะไรขึ้น?” เซยี วเชยี นหวนิ เงยี บไปครหู นึง่ กอ นจะคกุ เขาลง “ทา นแม เดิมนางมอี าชีพทาํ ขนมสงใหร านนํา ชา วันนน้ั ถูกคนรงั แก ไมม ที างออก ซาํ ยงั มีนอ งชายอกี คนตอ งดูแล ขา
เห็นนางไรญาติขาดมติ ร ตอ งเรร อ นอยูขา งนอก ซาํ ยังถกู ผูอ ่นื ขมเหงก็เลยชว ยเอาไวข อรบั ” เซยี วซิง่ ฮวาไดย นิ เชนนก้ี ็พอจะเดาเร่อื งได แตน างยงั คงฟง บุตรชายพดู ตอ ไปเงียบๆ โดยไมพูดอะไร “ตอ มานางทําขนมหาเงินไดจ ํานวนหน่ึงจึงอยากจัดเล้ียงเพอ่ื ขอบคุณขา ดงั นั้นจงึ ไดเชญิ ขาไปดมื่ สรุ า” เซียวซ่งิ ฮวาฟง ถงึ ตรงน ้ี จะโกรธกไ็ มใ ช โมโหก็ไมใช จงึ ไดแตก ลาวเสียงเยน็ วา “ดมื่ เหลาแลวนางก็มีลูกกับเจา?” ซ่วิ เหมยซ่ึงนงั่ อยูดา นขา งเหมือนไมสนใจฟงสกั นดิ นางเงยหนา ขึน้ มองออกไปนอกหนา ตางดวยสายตาเลอื่ นลอย ใบหูของเซยี วเชยี นหวนิ เปล่ียนเปนสแี ดงกาํ เขาสายหนาพลางอธบิ ายวา “ทา นแม วนั นน้ั ขาแคดื่มเหลา หวานไปนิด หนอ ย ตอมาขา ขาก็ไมรวู าเกดิ อะไรขึน้ ขาหลับไป พอตนื่ ขน้ึ มาฟา กม็ ืดแลวขอรับ” เซยี วซง่ิ ฮวารูสึกเหมือนมไี ฟลกุ โชนอยูใ นอก แผดเผาจนนางอยากจะถบี บุตรชายใหก ระเด็นออกไปนกั “เจา หมายความวา เจาไมม คี วามผิด คนผดิ คอื สตรผี นู ั้น คอื เหลาหวานน่นั ทาํ ผูอื่นทองโตแตเ จากลับมีหนามาพดู วา ไมร ู อะไรสกั อยาง อยางนัน้ หรอื ?” เซยี วเชยี นหวนิ ซง่ึ ยังคกุ เขาอยูร ํา รอ งขึ้นดวยความเจ็บปวด “ทา นแมอ ยา โกรธ รกั ษาสขุ ภาพดวย...” “กอ เรื่องขนาดน้ี จะไมใ หแ มโ กรธไดอ ยางไร เซยี วเชยี นหวิน หากเจา เดนิ มาบอกแมตรงๆ วาเจาไปชอบสตรีคนไหนขา ง นอก ตอใหเ จาบอกวาไมไ ดจ ริงจงั ตอใหแอบเลย้ี งไวเ ปนอนุภรรยา ตอ ใหท ํานางทองโต แมก ย็ งั นบั ถือวาเจา เปน ลูกผชู าย แตน เ่ี จา กลับมาบอกวา เพราะด่ืมเหลา หวานเจาถึงไดกอเร่อื งแบบน้ขี ึ้น พดู แบบนี้เพราะ ตองการจะบอกวา ตัวเองไมม คี วามผดิ ใชไหม ใช ทัง้ หมดเปน ความผดิ ของผูอื่น เปนความผดิ ของซิว่ เหมย เปน ความผดิ ของนางปศ าจนอ ย ทเี่ อาเหลา หวานมาลอลวงเจา เจาไมมีความผดิ สักนิด!” เซยี วซิ่งฮวาโมโหมากจรงิ ๆ ทําไมนางถงึ ไดมบี ุตรชายท่ที งั้ โง ทัง้ ไมเ อาไหนแบบน้ีนะ! นางเคยบอกต้ังนานแลววา เดี๋ยวน้บี ิดาของพวกเขามฐี านะ ไมเ หมอื นกอน หากมคี นมาสอพลอเชิญชวนใหไปดม่ื เหลา กห็ ามไป เดด็ ขาด ทําไมตอนนบ้ี ุตรชายคนน้ถี ึงยังติดกบั ดักโงๆ แบบนี้ แถมยังท้งิ หลกั ฐานไวใ นมอื ผอู นื่ อกี ดวย กอปญหาใหครอบครวั ชดั ๆ! ซว่ิ เหมยซ่งึ เหมอมองออกไปดานนอกดว ยสีหนา เลอื่ นลอยไดยินแมสามพี ดู เชน นก้ี ห็ ันขวับกลับมา พอเหน็ แมส ามโี มโห จนมอื ส่ันกต็ กใจมาก นางรีบตรงเขา มาลบู หลังลบู มือใหแ มส ามีโดยไมส นใจอะไรอกี “ทา นแม อยาโมโหเลยเจาคะ อยา ทําใหต วั เองไมส บายเพราะเขาเลย” หวังมามาทอ่ี ยูดา นขา งรบี ยกนมผสมนาํ ผ้งึ มาใหเ ซียวซิ่งฮวาด่มื
บทท ี่ 96 เซียวซง่ิ ฮวารับมาดม่ื ผานไปครหู น่ึงถึงพอจะควบคมุ อารมณได นางหนั ไปส่ังให หวังมามากับสาวใชถอยออกไปใหห มด จากน้ันจึงหนั มาจองบุตรชายทย่ี งั คงคกุ เขาอยบู นพ้นื “บอกแมม าตามตรง เจา บอกวา ตวั เองกบั สตรผี นู ัน้ ไมเ คยมีอะไรกนั เจาจาํ ไดแ คว าดืม่ เหลาหวานแลวกห็ ลับไปเทา นั้นใช หรอื ไม? ” “ใชขอรับ” เซยี วเชียนหวินคดิ ไมถ งึ เลยวา วนั หนง่ึ ตนเองจะตองถูกมารดาเคน ถามเร่ืองแบบนีต้ อ หนา ภรรยา “ทานแม สตรผี นู ัน้ ใหค นมาบอกขา หลายครัง้ วาอยากจะขอบคณุ ขา ซาํ ยังใหน อ งชายมาเชญิ ขาปฏิเสธไมไ ดก เ็ ลยไป หลังจากเหตกุ ารณค รง้ั นั้น ขา กร็ สู ึกวา มอี ะไร บางอยางไมถูกตอง ขากลวั จะกอใหเกิดปญ หาใหญตามมากเ็ ลยส่ังใหค นเอาเงินไปใหนางแลวบอกใหนางไปจากเมอื ง เอีย้ นจิงเสยี จากนั้นกไ็ มไ ดพ บนางอีก ใครจะรวู านางกลับดงึ ดันไมย อมไป จนกระทัง่ วนั น้ี จๆู นางก็ใหคนสง จดหมายมา ใหขา” ยามน้ีเซียวซ่ิงฮวาพอจะควบคุมอารมณไดแ ลว นางจองบุตรชายเขม็งพลางเลกิ ค้วิ ขน้ึ “นางคงจะรกั เจา มากเลยสินะ” เซียวเชียนหวนิ กําลงั จมอยกู บั ความตนื่ ตระหนกทีเ่ กดิ ขน้ึ เพราะเรอื่ งนี้ เขาจึงไมท ันสงั เกตเห็นแววเสียดสใี นนาํ เสียงของ มารดา เขากลา วเสียงแหบพรา “ทานแม เรื่องน้ขี า ผดิ ไปแลว จริงๆ ขา ผิดตอซวิ่ เหมย ขา ประมาทเกินไป แตต อนน้ันนอ งชายของนางยืนขอรอ งอยตู รงหนาขา เขาบอกวาเตรยี มอาหารไวเ รียบรอยแลว แตท่ี บา นกลบั มแี ตพี่สาวอยูเทา นัน้ เขาอยากใหขา ไป ขา รูสึกวาพวกนางสองพน่ี อ งอยดู วยกนั ตามลําพังดนู า สงสารมาก...” ตอนนั้นเด็กคนนน้ั สวมเสอื้ ผาทีเ่ ต็มไปดว ยรอยปะ ใบหนา มี รอยแผลทเี่ กดิ จากความหนาวเย็น ดวงตาท้ังคูจอ งมาท่ีเขาดวยความ คาดหวัง เด็กคนน้ันบอกวา ไมม บี ิดามารดา อยากใหพ ่ชี ายไปกนิ ขา วเปน เพอื่ น ไมร ูเ หมือนกันวาทาํ ไมจูๆ เขาถึงไดใจออ น ใครจะคดิ วา เพ่ิงกลา วคาํ พดู ประโยคน้จี บ ถวยชาใบหนง่ึ ก็ถูกขวา งมากระทบหนากอ นจะกระดอนลงบนพ้ืน ถวยชาใบน้นั หลนลงบนพ้นื ท่ถี ูกปดู วยพรมชัน้ ดี มันจงึ ไมแ ตก แตนํา กบั ใบชาก็สาดกระเซน็ ไปทวั่ ซําสวนใหญยงั สาดลง บนใบหนาของเซยี วเชยี นหวิน เด็กหนุมซ่ึงมเี ศษใบชาตดิ อยูบ นจมกู ไดแ ตค กุ เขา กม หนาอยู ตรงนน้ั โดยไมกลาพูดอะไรท้งั สน้ิ “ใช สตรีท่ีเจาเลยี้ งไวข า งนอกนัน่ นา สงสาร แตแ มข องเจาไม นาสงสาร ภรรยาของเจาไมน าสงสาร มแี ตสตรที ีเ่ จาเลีย้ งไวข า งนอกนนั่ ทน่ี า สงสาร หากนางนา สงสารเจาก็ไปอยูกบั นาง ซะ ไป พวกเจา ถอดเสอ้ื เขาออกแลวไลอ อกไปซะ ใหเ ขาไปอยกู บั สตรีผูนา สงสารนนั่ เสียใหพอ!” เซยี วซิ่งฮวาทุบต่งั เตี้ย พลางกนดา ดว ยความโมโห แตเ ซียวเชยี นหวินกลับเถยี งข้ึนวา “ทานแม ขาไมไ ดเล้ียงสตรีไวขางนอกนะขอรับ ขา แคใหค นมอบเงนิ ใหพวกนางเลก็ นอยแลวหางานใหเ ทา นน้ั ขาเห็นนางกับนอ งชายนา สงสารก็เลยอยากจะชวย ขา กบั นางเคยเจอกันแคสองครัง้ เทานัน้ คร้งั หนึ่งเจอกลางถนนที่มีคนเดินผา นไปผานมาเยอะแยะ อีกคร้งั หนง่ึ ก็มนี อ งชายของนางอยูด วย! เรอื่ งเหลาหวานนัน่ ขา ก็รสู กึ วา มีอะไรไมถ กู ตอ ง หลงั จากครัง้ นน้ั ขา ระแวงขน้ึ มากเ็ ลยระวังตัวมากขนึ้ แถมยังสง่ั ไมใหใครไปสนใจพวกนางอกี ...” แตเ ซียวซิ่งฮวายอมฟง เสยี ท่ีไหน นางควา ไมขนไกข้ึนมาเขวย้ี งใสเ ขาอีก ซ่ิวเหมยทนดไู มไ ดอ กี ตอ ไป นางรีบตะเกยี กตะกายลกุ ข้นึ กอ นจะคลานไปคกุ เขา อยขู างๆ เซยี วเชยี นหวนิ “ทา นแม ทา น
อยาทาํ แบบน ้ี ขาขอรอง อยาโมโหเลยเจาคะ ” ตอใหนางเจ็บปวดมากแคไ หนก็ไมอาจทนดูแมส ามลี ม ปว ยไปเพราะโมโหสามขี องนาง ย่ิงไมอ าจทนดแู มสามีไลสามีของ นางออกจากบาน! หวงั มามาท่ยี นื อยูดานขางรบี เกลีย้ กลอ มใหฮหู ยินใจเยน็ ๆ อยาไดโมโหจนเสียสขุ ภาพ ตอ งระวังลูกในทอ งดว ย แตเ ซียวซ่ิงฮวาโมโหจนแทบจะควบคมุ ตวั เองไมไ ดแ ลว นางชน้ี ้วิ สน่ั ระรกิ ไปที่บตุ รชาย “หากมอี ีกคนแลวโงเงา แบบน ี้ ขา จะมีไปทําไม หาเร่ืองใหตวั เองชดั ๆ ขาสงสารตวั เองนัก ชีวติ น้ตี องลําบากเล้ียงดู พวกเจาจนเตบิ ใหญ แตเ จา กลบั คดิ จะทําใหข าอกแตกตาย!” ขณะท่เี ซยี วซิง่ ฮวากําลงั โมโหอยนู นั้ เพย เหิงซงึ่ อยดู า นนอกก็ทนดตู อ ไปไมไ หว นางรีบเดนิ เขา มาลูบหลงั ใหมารดา ยก นํา มาให แลวสงสายตาใหพีช่ ายกบั พีส่ ะใภร บี ออกไป นางเปน เด็กสาวท่ียังไมอ อกเรือน ไมส มควรฟงเรอื่ งพวกนี้ ดังนน้ั จงึ ไมก ลา เขา มายงุ เกีย่ วดว ย แตพ อไดย นิ สาวใชพูดวาฮหู ยินกาํ ลังโมโหมาก นางก็ทนไมไหวจนตองเขามาดู รอจนสองสามภี รรยาออกไปหมดแลว เพยเหิงกป็ ระคองมารดาใหเอนกายลงบนต่ังกอนจะหยิบผาหมมาหม ใหอ ยาง ระมดั ระวงั “ทานแม เร่อื งในวนั น้ีลว นเปน ความผดิ ของพรี่ อง ทานอยา ไดโมโหและเสยี ใจ อีกเลย จะสงผลกระทบตอ สขุ ภาพไดน ะเจาคะ” นางกับพสี่ ะใภส นทิ สนมกนั มาก ตอนทีไ่ ดร ูวาพ่ีชายกบั พี่สะใภท ะเลาะกันเพราะเรอื่ งน้ี นางยงั พยายามปลอบใจอยขู างๆ พอเหน็ พ่ีสะใภรอ งไหดว ยความสะเทือนใจ นางก็พลอยรองไหจ นตาแดงไปดวย เพย เหงิ กลวั วา มารดาจะสังเกตเห็นจงึ ไมก ลา โผลหนาเขา มา เซยี วซ่ิงฮวานอนอยูบ นตงั่ เมื่อครูนางยงั โมโหจนหอบหายใจแรง แตพ อไดยินบุตรสาวพูดเชน น ้ี นางก็ถอนใจยาว “ทําไม ขาถึงไดมบี ตุ รชายหวั ทึม่ เหมอื นทอนไมแบบนี้นะ เหมอื นบดิ าของเจาในตอนนน้ั ไมมีผดิ !” แตอ ยา งนอ ยเซยี วจ้นั ถงิ ก็ยังกลาพูดออกมาเต็มปากเตม็ คาํ วา เขาไมเคยมีอะไรกบั สตรีอน่ื กลา พดู วาตอ ใหเ มาเขาก็แนใจ ไมมีกค็ ือไมม !ี แตเ จาลูกบดั ซบของนางกลับไมร ูเสียดวยซาํ วาตัวเองทาํ อะไรลงไปหรือไม! ชา งโงเงานัก! “เพยเหิง เจา ก็เห็นแลว ” เซยี วซ่ิงฮวาขบเขี้ยวเค้ียวฟน “ผชู าย ไมวาจะหนมุ จะเด็กหรือจะแกกม็ สี นั ดานเหมอื นกันหมด ตอใหอยู ขางนอกดฉู ลาดหลกั แหลมเกงกลา สามารถขนาดไหน พอเห็นสาวๆ สวยๆ ดวงตากเ็ หมือนถูกปกคลมุ ดว ยขี้ตา มอง อะไรไมช ัดท้งั นั้น เจา ฟง สิ เห็นชัดๆ วานางแพศยานั่นจงใจลอ เขาไปติดกบั แตเ ขากลบั พูดวา นางนาสงสาร ซาํ ยงั โงดืม่ เหลาหวานจนไมมสี ติ ถึงตอนนี้นางตั้งครรภข ้ึนมา เขากบ็ อกไมไดเ สียดวยซาํ วาลกู ในทอ งนางเปน ลูกของเขาหรือไม! อยา วาแตพ ี่สะใภของเจา แมแ ตแ มอ ยางขาเหน็ แลว ยังโมโหจนแทบอกแตกตาย” “ทา นแม คร้ังน้ีพีร่ องทําผิดลงไปก็เพราะเขาอายุยังนอ ย มอง ไมท ะลจุ ติ ใจผคู น หลงั จากผานเรือ่ งนไี้ ป เขาตองเขาใจมากขึ้นแน” เพย เหิงลังเลเลก็ นอ ยกอ นจะพดู ตอ “จรงิ ๆ จากท่ีสงั เกตดู ขารูสึกวา พ่ีรองคงยงั กา วขา มปมที่ติดคา งอยใู นใจไปไมไ ด สตรี ผนู น้ั กับนองชายถกู ไลอ อกมาจากรา นนาํ ชา พี่รองเห็นแลวยอมตองคิดถงึ เร่อื งสมัยเด็ก เขากเ็ ลยสงสารสตรีผนู ั้นมาก” เซยี วซง่ิ ฮวาฟง บุตรสาวพดู แลว กร็ ูส กึ วามเี หตผุ ล นางจึงคอ ยใจเย็นลงบาง “พี่ชายของเจาใจดีเกนิ ไป!”
“ตอนน้ีเรอื่ งก็เกดิ ขึ้นแลว โมโหไปก็ไมมีประโยชน ไมส ูค ดิ หาวิธีดูวาควรจดั การอยา งไรจะดเี สียกวา จรงิ ๆ ขา ฟงดแู ลว...” ถงึ อยา งไรก็เปนสตรี เพย เหิงลังเลอยคู รูหน่ึงแลว กมหนา ลงกลาววา “ขาฟง ดแู ลว เด็กในทอ งผสู ตรผี ูน้ันอาจไมใ ชล กู ของ พ่รี อง แมพ ร่ี องอาจจะไมไ ดค อแข็งมาก แตแคเหลา หวานไมก ีจ่ อกจะทําใหเขาเมามายไมไดส ตไิ ดเ ลยหรอื คดิ ดูแลวคง ตองมสี าเหตุบางอยาง สตรีผูน ัน้ ก็ตองมีท่ีมาไมธ รรมดาแน หากนางมีคนบงการอยเู บ้อื งหลัง เกรงวาคงตอ งมีเปา หมาย อ่ืนอยดู วยเปนแนเจาคะ ” เหน็ ไดชดั วาหลายวนั มาน้เี พย เหิงมคี วามคดิ ท่ีรอบคอบกวากอนมาก เซียวซ่ิงฮวาขมวดคว้ิ ครนุ คดิ “จริงๆ แมก ็กาํ ลงั คดิ อยูวา เรอื่ งนคี้ งตองมีเงอ่ื นงําบางอยา ง ตอนนก้ี ไ็ ดแ ตหวงั วาเร่ือง ทงั้ หมดจะเปนแผนการของสตรผี นู ั้นเพยี งคนเดียว” รานนํา ชา สตรีตัวคนเดียวกับเด็กผูชายตวั เลก็ ๆ นา สงสารถกู ไลออกมา ขนมกระจัดกระจายไปท่ัวพื้น เหตกุ ารณท ้ังหมดน้เี ปน เหตุการณทนี่ างเคยประสบมาสมยั ยังสาวชดั ๆ ผูอ น่ื คงตองสบื ทราบมากอ นแลว วาเชยี นหวินเปนคนใจด ี ท้ังยงั เคยพบเจอกับเรือ่ งแบบน้ีมากอ น ถงึ ไดต ั้งใจวางแผนนี้ขึน้ มาทําใหเ ขารสู ึกสงสาร นอกจากนี้ ยังมีคาํ พดู อกี ประโยคหน่งึ ท่นี างไมส ะดวกจะพดู กับบุตรสาว ผชู ายดมื่ เหลา ไมว า จะสลบเพราะยาหรือสลบเพราะเมา จะมปี ญ ญาทาํ เร่อื งแบบนน้ั หรือ แถมฟง จากทเ่ี ชียนหวนิ พูด เขาไมรสู ึกตัว สักนดิ กวาจะตื่นอกี ทีฟา กม็ ืดแลว ดอู ยา งไรกเ็ หมือนตดิ กับดักของผูอ ืน่ เด็กในทองของสตรผี ูนน้ั มีความเปน ไปไดมากท่ีจะไมใ ชลูกของเชียนหวิน แตเ ปนการจงใจใสรายปา ยสกี นั มากกวา คิดไดเ ชนนี้ เซียวซงิ่ ฮวาคอ ยถอนใจดว ยความโลง อก หากเปน ผูอ น่ื จงใจใหร า ยเชยี นหวิน วนั หลังก็แคส ั่งสอนใหม ากข้ึน แตสง่ั สอน บตุ รชายแลว ก็ตอ งหาทางสบื เร่ืองท้งั หมดใหกระจา งชดั คนื ความบริสทุ ธใ์ิ หเ ขา จะปลอ ยใหเ ขาถกู กลาวหาโดยไรความ ผิดไมไ ดเ ด็ดขาด มแี ตท าํ เชนนเ้ี ทาน้นั บตุ รชายกับลกู สะใภของนางถงึ จะไดใชช วี ติ รว มกันตอ ไปอยา งมคี วามสขุ ไมเชน นน้ั เกรงวาบุตร ชายและลูกสะใภคูนค้ี งตองแยกจากกนั แน! เมือ่ คดิ ถงึ ซ่ิวเหมยซง่ึ มดี วงตาบวมแดง นางกป็ วดใจนัก “จะวา ไป พสี่ ะใภข องเจาถือกาํ เนิดในตระกลู บณั ฑิต ตอนน้ัน แตง เขา มาท่ีบา นของเรากน็ ับไดวาแตง กบั คนทีม่ ีฐานะตาํ กวา แมตอนนีค้ รอบครวั ของเราจะมฐี านะไมเ หมือนกอน แตก ็ จะขม เหงพส่ี ะใภข องเจา ไมได หากพีช่ ายเจาทําผดิ จริง แมก็คงรูสึกผดิ มาก หวงั วา พ่ชี ายของเจาจะไมไ ดไปยุงเก่ยี วกบั นางแพศยานนั่ เขา จรงิ ๆ อยาทาํ ใหพ ่สี ะใภของเจาตองเสยี ใจเลย” เพย เหิงพยักหนา “ใช อาซอ เปน คนดมี าก คนดแี บบนยี้ อมตองมวี าสนา ครัง้ นีพ้ ี่รองตอ งถกู ปรกั ปราํ แนเ จา คะ ” เซียวซ่ิงฮวาไดยินบุตรสาวกลา วเชนนี้ก็สบายใจขึ้นมาก นางยกมอื ข้นึ ลบู ทอ งซึง่ มที ารกนอ ยกาํ ลงั ดนิ้ อยดู านใน “ชางเถดิ พักผอ นกอ น เรอ่ื งนร้ี อใหบ ิดาของเจากลับมากอนแลวแมคอ ยปรกึ ษากับเขาอีกท ี ใหเ ขาไปสืบดูใหล ะเอียดกอ น แลวคอยวางแผนรับมือกัน” พอตกเยน็ เซียวจัน้ ถิงกก็ ลับมา ตอนท่กี ลบั มา เขารเู ร่อื งที่เกดิ ข้นึ แลว แตเขาไมคิดวา พอกา วผานประตเู ขามา จะถูกเซียวซ่งิ ฮวา ชักสีหนาใส เขาเดินไปหยดุ อยขู า งตั่งเตยี้ พรอมกบั ยื่นมอื เขาไปตง้ั ทา จะลูบทองของนางเพอ่ื สมั ผสั กบั แรงเตะของทารกนอ ยเหมือน
เคย แตใครจะ คิดวากลบั ถกู เซยี วซ่ิงฮวาปดมอื ทงิ้ “ขาวา นะ ที่บุตรชายของเรามเี รอ่ื งยุงยากครง้ั น้ี ตองโทษทา น!” “เขาทําผิดแลวเกยี่ วอะไรกบั ขา ดว ย?” เซยี วจ้ันถงิ จนใจนกั เมอ่ื เชา ตอนออกไปยงั ดีๆ อยูแทๆ อยูในวงั แคไ มก ี่ช่ัวยาม ทาํ ไมกลบั มา อกี ทีสถานการณทีบ่ า นกเ็ ปลย่ี นไปแลวเลา ? “ทานยังไมเขาใจอกี อยา งน้ันหรอื ?” เซียวซ่งิ ฮวาไมอยากจะเชื่อ ทาํ ไมถงึ ไดมบี รุ ุษท่โี งแ บบนีน้ ะ? สมองของเขาทาํ จากไมห รอื อยา งไร? “น.ี่ ..” เซียวจน้ั ถงิ เงียบไปครหู น่งึ ในท่สี ดุ กเ็ อย ปากถาม “ขาควรเขาใจอะไรอยา งน้นั หรอื ฮหู ยินโปรดช้ีแนะดว ย” ทานหมอบอกวา สตรเี วลาตัง้ ครรภจะมนี สิ ยั เปล่ยี นไป โดยเฉพาะตอนนเ้ี ซยี วซิ่งฮวาก็อายไุ มน อย แถมยงั มีพษิ อยูในราง ยอ มคดิ เหลวไหลไดงา ยกวาผูอ น่ื ในเวลาเชน น้เี ขาสมควรตองเอาอกเอาใจนางใหมาก ฮูหยินวาเขาเปน ฝายผิดเขาก็ตองเปนฝายผดิ ฮหู ยินวา เขามีปญ หา เขากต็ องมปี ญหา นางเปนฝายถกู เสมอ แตเขาทาํ ผิดอะไรละ เขาไมค วรใหบุตรชายหัดขี่มา ฝกวรยุทธ ไมควรใหบ ุตรชายเขา ไปรบั ราชการในกรมกลาโหม ไมค วรใหบตุ รชายเกิดมาหนาตาดี หรอื เขาควรควบคมุ บุตรชายอยา ง เขมงวด ไมใหท าํ ความผิดใหญห ลวงเชน น้ี? เซยี วจั้นถงิ คดิ อยคู รหู นึ่ง สุดทายก็กลาววา “หลายวันมานข้ี าปลอ ยปละละเลยพวกเขามากเกินไป เรื่องนข้ี า ทาํ ไมถูก จริงๆ” “ปลอ ยปละละเลยอยา งน้นั ร?ึ เรือ่ งนเี้ ก่ียวอะไรกบั ทท่ี า น ปลอ ยปละละเลยพวกเขาดวย!” “หา?” เซียวจน้ั ถิงงงยิง่ กวา เดิม “ถา อยางนนั้ เร่อื งนขี้ า ทําผดิ ตรงไหนเลา?” เซียวซ่ิงฮวาเห็นเขาถามเหมือนอยากจะรจู รงิ ๆ ก็เลยใจดีบอกใหเขาฟง “ยงั จําเร่ืองเมียเฉนิ ซานไดไหม?” “จําได” นชี่ ักจะไปกนั ใหญแ ลว เซยี วจ้นั ถิงไมเขา ใจสักนิดวาเร่อื งในตอนนั้นเกย่ี วขอ งกับเรอ่ื งทเี่ กิดขึ้นในตอนนอ้ี ยา งไร “จรงิ ๆ ตอนน้ันเมยี เฉินซานชอบทาน อยากยั่วยวนทาน แตท า นกลบั คดิ วานางนาสงสาร รสู กึ วา นางลาํ บาก รูสกึ วา นาง บริสุทธิ์ไรเดยี งสา ไมไ ดมีความรูสึกเชนเดยี วกับนาง ฮาๆ ตอมาเปน อยา งไร ทา นเมาเหลา แลว นางก็นอนอยดู วยกนั ขางๆ ทาน ตอ ใหสายรัดเอวกางเกงของทา นผูกไวแนน แคไหน ตอใหไ มม ีอะไรเกดิ ขน้ึ แตพอเรอื่ งนแ้ี พรก ระจายออกไป คนอืน่ ๆ จะคิดอยา งไร? ทานไมรสู กึ หรือวาเร่ืองเมียเฉินซานที่เกิดขน้ึ ในตอนนน้ั คลายกับเรอ่ื งนีม้ าก บุรษุ อยา งพวกทา น ตางกร็ สู ึกสงสารสตรีทา ทางออ นแอบอบบาง แตกลับไมร สู ักนิดวา ในใจพวกนางมแี ผนการราย!” “นี่...” เซยี วจัน้ ถงิ คิดถงึ เรื่องในอดีตแลว กต็ องพยักหนา “ใช เจา พูดถกู แต…” “หืม?” “แตเรอ่ื งในตอนนนั้ ขาถกู ปรกั ปรํา หลงั จากต่ืนขึ้นมา ขา กลบั ไปบา น เจากเ็ ห็นแลววาสายรดั เอวของขา ยงั อยใู นสภาพ เดมิ กับทเ่ี จา ผกู ใหใ นตอนเชา นอกจากเจาแลว ยงั จะมใี ครผกู สายรดั เอวแบบน้นั อกี ถงึ ตอนนนั้ ขาจะมองคนผดิ แตก็ไมไ ดทําผิดตอ เจา” เซยี วซิง่ ฮวายม้ิ เยน็ “ทา นโชคดที ขี่ า เปน คนผกู สายรดั เอวให
ไมเชน น้ันตอใหก ระโดดลงไปในแมนาํ หวงเหอก็ลา งมลทินไมหมด สตรแี บบนี้ ทานกลาไปยุงเกี่ยวดวยอีกไหม?” เซยี วจน้ั ถงิ เงยี บไปครูห น่ึงก็พยกั หนา “ใช เจาพดู ถูก” เซยี วซิ่งฮวาเห็นเชนน้ียอมดใี จมาก นางกลาวตออีกวา “ยังมี ทา นหญงิ หนิงเสยี งคนนั้น...” “นางแพศยาน่ัน!” คนอื่นยงั พอวา แตพอพดู ถึงทานหญิง หนิงเสยี ง เซยี วจัน้ ถงิ ก็ขมวดคว้ิ แนน เซียวซิ่งฮวายม้ิ ออกมาดวยความพึงพอใจ “เหน็ ไหม จะใหขาทวนความจําใหไ หมวา ตอนท่ีขา บอกวาทา นหญงิ หนิงเสยี ง ไมใชค นด ี ทานพูดกับขาอยา งไร?” “ไม” เซียวจนั้ ถงิ รีบหา มเพราะไมอยากจะฟงอีก “ชางเถดิ เรอ่ื งนข้ี ากเ็ ปนฝา ยดคู นผดิ เชน กนั ” เซยี วซิ่งฮวาซ่ึงเปน ฝา ยชนะลกุ ขึ้นน่ังอยา งอารมณด ี “ทานดูส ิ ชวี ิตนีท้ า นทาํ ผิดสองคร้งั ท้งั สองครง้ั ลวนเปน เพราะทา น อานใจสตรี ไมอ อก เขาใจวา พวกนางเปนคนบรสิ ุทธิ์ไรเดียงสานา สงสาร แตจริงๆ แลว ในใจพวกนางคิดอะไร ทานกลบั ไมร สู กั นดิ บางครงั้ พูดไปกน็ า ขนั ทา นอยขู า งนอกดูเกง กลา สามารถมาก แตพ อเจอสตรที เ่ี สแสรงเกง ทา นกก็ ลายเปนคนโงข้นึ มา ทันท”ี เซียวจน้ั ถงิ น่งิ เงียบไปครหู นง่ึ สดุ ทายก็พดู ขึ้นวา “สตรีคนท่ี เชียนหวินไปตอแยเขา คงมีเบ้อื งหลังไมธ รรมดา นางตองมคี นบงการอยแู น” เซยี วซิ่งฮวาเห็นดว ย “ก็ใชนะส ิ แตบ ตุ รชายโงเงา ของทานกลับพูดวา นางลําบากมาก นองชายของนางนา สงสารมาก ขา ฟงแลว รสู กึ โมโหนกั !” เซยี วจนั้ ถิงพยกั หนา “ไมสมควรจรงิ ๆ” ไดย นิ วา เซียวจ้นั ถงิ เห็นดว ย ไฟโทสะท่อี ดั แนนอยใู นใจ เซียวซงิ่ ฮวาก็จางลงมาก “ตอนน้เี ราควรทําอยา งไรด?ี ” เซยี วจ้นั ถงิ ยืน่ มือไปลบู แกม นางเบาๆ พลางกลา วปลอบ “เจาอยากังวลไปเลย ก็แคสตรีคนหนงึ่ ขาสง คนไปสืบดแู ลว กอนอื่นเราตองรใู หไ ดว า เบือ้ งหลังของนางมีคนบงการอยูหรอื ไม สว นเดก็ ในทองของนาง ขา คดิ วาคงไมใ ชล ูกของเชยี นห วินแน แตเรากต็ อ งมีหลักฐาน” “อืม หากทานคดิ เชนนี้ ขา กว็ างใจแลว เด็กท่ีหญิงแพศยา เชนนนั้ ใหกําเนดิ ตอ ใหเปนสายเลือดตระกลู เซียวจรงิ ขาก็ยอมรับไมได! ”
บทท ี่ 97 เซยี วจ้ันถิงเหน็ นางโมโหก็จงใจเบีย่ งประเด็นไปเร่อื งอนื่ “วนั นข้ี า ไมอยูเจา รสู กึ ปวดขาบา งหรอื ไม?” ตอนนี้นางเพง่ิ ตัง้ ครรภไ ดห า เดือน แตท องกลับโตมาก ซาํ ยังเร่มิ มอี าการปวดเอวปวดขา “ก็ปวดนิดหนอย” เซยี วซงิ่ ฮวาสง คอนให “เพราะบุตรชายทานทําใหโ มโหนัน่ ละ ” เซยี วจน้ั ถิงเห็นนางทําทา โมโห แตแ กม ทงั้ สองกลบั เปนสแี ดงเรือ่ ก็ยม้ิ ออกมา “อยาโมโหเลย ขา ตามใจเจาทุกเรือ่ งแลวไมใชห รอื ในบานเราเจาใหญที่สดุ เจา วา ใครโงคนน้นั กโ็ ง เจา วา ใครท่มึ คนนนั้ ก็ ทม่ึ เจาอยากสั่งสอนใครกไ็ ดท้ังน้ัน ท้ังพอ ทงั้ ลูก มีใครบางทไ่ี มเชื่อฟง เจา ตอนนี้ใหขา ผเู ปน พอนวดขา นวดเทา ปรนนิบตั ิฮูหยินกอนดีหรือไม” เซียวซิง่ ฮวาไดยินเขาพูดเอาใจกห็ วั เราะพรืด “หลายวันมาน้ี ทานอยูเ ปน เพ่อื นขา ทกุ วัน เรอ่ื งอ่ืนไมมอี ะไรกาวหนา แตเรอื่ งพดู จา เอาอกเอาใจกลบั คลองแคลว ขึ้นมาก” วาแลวก็ยืน่ ขาไปใหเขานวดโดยไมเกรงใจสกั นิด เซยี วจ้ันถิงใชสองมือประคองเทา ของนางเอาไวก อนจะกม หนา กมตาใชนว้ิ หวั แมมอื นวดฝาเทาใหน างเบาๆ ฝมือนวดของเขาราํ เรียนมาจากหมอหลวง เซียวซงิ่ ฮวาหร่ตี าลงพลางเอนกายลงบนตั่งดว ยทา ทางสุขสบายอยา งทีส่ ดุ มอื ของเขาทั้งหนาทั้งอนุ แถมยงั มแี รง เวลานวดจงึ ทําใหนางรูส กึ เหมือนเสนเอ็นท่วั รา งไดผ อนคลาย รูสกึ สบายไปทั้งตัว พอสบายมากๆ เขา นางก็อดสงเสียงครางออกมาไมไ ด เซียวจ้นั ถิงซึง่ กาํ ลังตัง้ ใจนวดใหน างไดยนิ เสยี ง ‘อือ อา’ ดงั ออกมาจากลาํ คอของนาง เหมือนเสยี งครางตอนทน่ี างไดสัมผสั กับ ความสขุ สุดยอดในยามคาํ คนื ราวกับนางกําลงั เจบ็ ปวดจนไมอาจทนทานได แตกเ็ หมอื นกาํ ลังมีความสขุ อยา งท่ีสดุ ลมหายใจของเขาคอยๆ หนกั หนว งขึ้น นับตง้ั แตรวู านางตง้ั ครรภ เขากไ็ มกลาแตะตอ งนาง เพราะกลวั นางจะเปน อะไรไป สเี่ ดอื นแลวท่เี ขาไดแ ตก อดหญิงสาว รางนุม นิม่ ไวในออมแขนโดยไมอาจทาํ อะไร “จะใหขาปรนนบิ ัตเิ จาอกี หนอยดหี รือไม?” เขากลา วพลางจอ งนางดวยแววตาลึกลาํ สองแกม ของนางเปล่ยี นเปนสแี ดงกาํ ตาทั้งคูหร่ปี รือ สีแดงเรือ่ บนใบหนาของนางชางมีเสนหนา หลงใหล ราวกับกําลัง เมาสุรา “ออื ” เสียงครางเบาๆ เหมือนตอบรบั แตก เ็ หมอื นไมไ ดตอบรับ แตเขาถอื วา นางตอบรับแลว มอื ใหญคอยๆ เลื่อนขึ้นไปนวดนองของนางเบาๆ กอ นจะเลือ่ นสงู ขึ้นไปอีก ~~~~ ครงั้ น้ี เขาปรนนิบัตินางนานมาก “เจาตั้งครรภห าเดอื นแลว ไมเปน ไรหรอก” เขากระซิบเสียง แหบพรา อยูตรงขา งหู ยามนี้นางอยูในทากง่ึ คุกเขา ใบหนา แหงนเงยขึ้นเลก็ นอย รา งเอนซบอยกู ับบา ของเขาอยางไรเ ร่ียวแรง “ขา จะทาํ เบาๆ หากแรงไป เจา ก็บอกขา” เขากลา วเสยี งเรงรอน
นางพูดไมออก ไดแตพ ยายามทรงกายเอาไวอ ยา งออ นแรงเทา นน้ั เขายน่ื มอื ไปดานหนาเพือ่ ใชแ ขนปกปองทอ งใหญโตของนางเอาไว สมั ผัสกับเลอื ดเนอื้ ทตี่ นเองสรา งขึ้นพลางเคล่อื นไหว อยา งระมัดระวงั ระหวางทเ่ี ขาเคล่อื นไหว ทองของนางกข็ ยบั เล็กนอ ยตามจงั หวะการเคล่อื นไหวของเขา “จําสมัยทพ่ี วกเราอายยุ งั นอ ยไดไหม?” ชายหนุมซ่ึงไมไ ดท ํา แบบน้มี าหลายวนั กลา วเสยี งแหบพรา อยูตรงขา งหนู างดว ยทา ทางสบายอกสบายใจอยา งทีส่ ดุ “อมื ...” หญงิ สาวรูส กึ เหมอื นตวั เองเปน เรือทล่ี อยโคลงเคลงอยทู ามกลางมหาสมุทรอันเวิ้งวา ง หาทศิ ทางไมเจอ ย่งิ ไมร ูวา จะแลน เขาหาฝง อยา งไร สดุ ทายกไ็ ดแตสงเสยี ง ‘อมื ’ ออกมาเพียงคําเดยี ว “ขา ในตอนนนั้ หางจากเจาไมไ ดแ มแ ตว นั เดยี ว” บดั น้ี หลงั จากอดทนมาหลายป ในท่ีสุดเขาก็ยอมพา ยแพตอนางเชน กนั ตอนทเ่ี ซยี วซงิ่ ฮวาตนื่ ข้นึ มาในวนั รุงข้นึ นางท้ังปวดเอวปวดหลัง สองแขนก็ไรเรยี่ วแรง นางจําเร่อื งท่ีเกิดขนึ้ เม่ือคืนวานไมไดส ักนดิ นางเหมือนจะถูกเซยี วจัน้ ถงิ อุมไปทเี่ ตยี ง แลว หลังจากนั้นละ? นง่ิ เงยี บไปครหู น่งึ นางกก็ ะพรบิ ตาปรบิ ๆ จากนั้นแกม ทัง้ สองก็กลายเปน สแี ดงเร่ือ เซยี วซิ่งฮวากัดมมุ ผาหมพลางกนดา อยใู นใจ บุรษุ ลวนไรค วามอดทนเหมือนกันหมด! ใครจะรูวา เพ่ิงดา จบ บุรุษผูนั้นกก็ าวเขา มา เขาแตง กายเรยี บรอย เห็นไดช ดั วาออกไปขางนอกมาแลว เขาในตอนนี้ใสใจนางมากกวา เมือ่ กอนมาก เขารวู านางกลัวความเย็น พอกลบั มาจากขา งนอกเขาจะยืนอยดู า นนอกครู หนงึ่ รอให ไอเย็นบนรา งจางลงกอนแลวจงึ คอยเดนิ มาหานางทีเ่ ตยี ง “ขา สบื ดแู ลว ทแ่ี ทส ตรีผูน ้ันเปน บุตรสาวของญาตหิ างๆ ทอี่ ยูบานนอกของเสนาบดฝี า ยซาย” “หรือกบั ดกั น ้ี ทานเสนาบดจี ะเปนคนขดุ ข้ึน เขาคดิ จะทาํ อะไรกัน เขามีความแคนกับทา นอยางนน้ั หรือ?” เซียวซงิ่ ฮวาตา สวางทนั ที “กไ็ มไ ดมีความแคน อะไร เพียงแตอยใู นราชสาํ นกั เขาเปน ฝายบุน ขาเปน ฝา ยบู เกรงวาคงมีอะไรบางอยางทําใหเ ขาไม ถูกชะตากบั ขาก็เลยคดิ จะหาเรื่อง” จะวา ไปกไ็ มใ ชแ ผนการสงู สงอะไร เพราะเร่อื งนีห้ ากต้ังใจสบื จรงิ ๆ กไ็ มย ากเลยสกั นิด ใหบ ุตรสาวของญาติหางๆ ทแี่ ทบ จะนับความสัมพันธไมไดม าใสค วามบุตรชายของเขา หวังจะใหส ตรที ่ีตง้ั ครรภ คนนนั้ แตง เขามาในจวนของเขา เพราะมีแผนการบางอยา งในอนาคตหรือไมก็แคอยากหาเรื่องยงุ ยากใหเขาเทา นนั้ “ทานเสนาบดใี หญาตหิ า งๆ สงบตุ รสาวมาแลว ก็แอบสรา งโอกาสใหนางไดเ ขาใกลเชยี นหวนิ สตรผี นู ัน้ คิดวาหากอา งวา ต้ังครรภก ับ เชยี นหวนิ จะไดแ ตง เขา มาในตระกลู ของเรา จากนั้นกจ็ ะไดเ สวยสุขอยูบนกองเงนิ กองทอง ถงึ ไดยอมรว มมอื ดวย เพยี ง แตวาเดก็ ในทองนั่นเปน ลกู ของเชยี นหวินหรือไม ตอนน้ยี ังไมม หี ลกั ฐาน” “แบบน้.ี ..” เซียวซ่ิงฮวาขมวดคิ้วแนน “ตอนน้เี จาคิดอยา งไร ไมเ ชนนั้นกร็ อไปอีกหนอย ดซู ิวา จะใหค นไปสบื ความลบั เรือ่ งการตั้งครรภข องสตรผี นู ้นั ไดหรือไม? ” “เราไมม ีเวลามากแลว หากถว งเวลามากไปกวาน้ี ครอบครวั ตองแตกแยกแน” “ออ ถาอยางนั้นฮหู ยนิ คดิ จะทาํ อยา งไร?” “ขา คดิ อยางไรก็จะทําอยา งน้นั หรอื ?” “ใช ขา ยอมตองฟงฮูหยนิ อยแู ลว เร่อื งแบบนี้ ฮูหยนิ วาอยางไรก็ทาํ อยา งน้ัน” “หากลูกในทองของนางเปนเลอื ดเนื้อเช้อื ไขของตระกูลเซยี ว
ของทา น ทานกจ็ ะยอมใหขาจดั การตามใจชอบอยางนนั้ หรือ?” เซียวจนั้ ถงิ ยิ้มอยา งจนปญ ญากอนจะย่นื มือมาลูบทอ งกลมโตของนาง “ลกู ในทองของเจา ตางหากทเี่ ปน เลือดเน้ือเชอ้ื ไข ของขา” เซยี วซ่งิ ฮวาเห็นเขาทาํ เหมอื นลอเลน แบบนกี้ ย็ กมือขึน้ หยกิ อกเขาทหี น่ึง “เร่ืองน ี้ ขาคดิ เอาไวแลว แตไมวาขาจะจดั การอยางไร ทานอยาเขา มากาวกา ยเทา นั้นก็พอ!” “ตกลง” “ไมม หี ลักฐานใชไ หม ขาตองหาวธิ ีทําใหน างแพศยาน่ันเผยพริ ธุ ออกมาใหไ ด! ” เซยี วซง่ิ ฮวาใชความคิดอยา งรวดเรว็ ไม นานนักแผนการกป็ รากฏขึน้ ในใจ ระหวางท่ีเซียวจัน้ ถิงกบั เซียวซิ่งฮวากําลงั กังวลใจเรื่องของบุตรชาย ผูเปน บุตรชายเองก็ไมไดห ลับไมไ ดน อน ตลอดคืนเชนกนั เมอื่ คนื ตอนทเี่ ซียวเชียนหวินกบั ซ่ิวเหมยเดินกลบั ไปท่หี อง ทง้ั สองฝายตา งกม็ สี ีหนา แขง็ กระดาง ไมมใี ครมองหนา ใคร ซํายงั ไมม ใี ครพูดอะไรท้ังส้นิ หลังจากกา วเขาไปในหอ ง ท้ังสองตางก็ยงั ไมพูดอะไร คนหนง่ึ เดนิ ไปนัง่ ทีเ่ กา อี้ สว นอีกคนหนึ่งเดินไปนงั่ ทเ่ี ตียง ตางฝาย ตา งนิง่ เงียบ เหลามามาและสาวใชใ นเรือนตา งกร็ ูวา มีปญ หาเกดิ ขน้ึ ดังนัน้ จึงกาวเขาไปปรนนบิ ัตอิ ยา งระมัดระวงั แตซ ิว่ เหมยกลับ ยกมือข้ึนเปนเชงิ บอกใหถอยออกไป ไมรูผา นไปนานแคไหน ในทีส่ ดุ เซยี วเชียนหวนิ กเ็ งยหนาข้ึนมองภรรยาของตัวเองอยางยากลาํ บาก “คร้ังนี.้ .. ขา ผิดเอง ขา คดิ ไมถงึ วา จะเกิดเรื่องแบบน้ีข้ึน ขา...” ในหอ งไมไดจ ดุ ตะเกยี งเอาไว แสงจันทรในฤดูหนาวลอดผานหนาตางเขา มาในหองแลวสาดสอ งลงบนใบหนา งดงามขาว สะอาดของซ่ิวเหมย แตเขากลับพบวา บนใบหนา น้นั มีเพยี งความหา งเหนิ เยน็ ชาอยางทไ่ี มเ คยเห็นมากอน ยามน ้ี ซิ่วเหมยซงึ่ มกั จะปฏบิ ัติตอ เขาอยา งออนโยนน้ันดูราวกบั เปลยี่ นเปนคนละคน “ขายงั คงยืนยนั คําพูดประโยคเดมิ ขาไมไดเลย้ี งอนุภรรยาไว ขา งนอก ต้งั แตตน จนจบ ขา ไมเคยพดู กบั นางตามลําพังแมแ ตป ระโยคเดยี ว สองคร้ังทพ่ี บหนา กันกม็ คี นอนื่ อยูด ว ย เพยี ง แตหลังจากดม่ื สุราน่ันลงไป ขากห็ ลบั ไป...” พูดถึงตรงน้ี นาํ เสยี งของเขากเ็ ริ่มสั่น จริงๆ แลวตอนนเ้ี ขากําลงั หวาดกลวั กลวั วา หลังจากเมาแลว ตัวเองจะทําเรอื่ งเลวรา ยอะไรลงไป ย่ิงกลัววาเด็กในทองของสตรผี ูน้นั จะเปน ลูกของเขา หากเปน เชนนน้ั เขาจะทําอยางไร แลว ซิ่วเหมยจะทาํ อยา งไร? “ทานไมจาํ เปน ตองอธิบายใหขา ฟง” สายตาของซิว่ เหมยเหมอ มองไปไกล “ไมจาํ เปนสักนดิ หากนางตั้งครรภล ูกของ ทาน ทานกร็ ับเขา มาเปน อนภุ รรยา แบบน้ีมเิ ปนการดตี อ ทกุ ฝายหรอกหรือ ถึงอยางไรขา กม็ ีลกู ยาก ทา นรบั นางเขามาก็ จะไดมลี กู นบั เปน เรอ่ื งท่ีนา ยินดยี ง่ิ นกั ” “เจา !” เซยี วเชยี นหวนิ คดิ ไมถึงวานางจะพดู เชนนี้ เขากัดฟนแลวลกุ พรวดขึน้ มา แตซ ว่ิ เหมยกลับยิม้ “ทาํ ไม ขา พูดแทงใจดําอยางน้นั หรอื ?” “เรือ่ งนขี้ าเปน คนผดิ แตขา กเ็ คยรับปากเจา แลววา ถาเจา ไมมีลกู ขาจะขอลกู ของพใ่ี หญค นหนง่ึ มาใหเจา ขา ดเู ปน คนไม รกั ษาคาํ พดู อยา งน้ันหรอื ตอนนีเ้ จากลับมาพดู เรือ่ งแตงอนุ มีลูกอะไรกัน เจาจงใจ ใชไหม!” “ขาจงใจ?” ในที่สุดดวงตาของซิ่วเหมยกม็ ชี ีวิตชวี ามากขึ้น
แตแ ววตาน้นั กลับแฝงไปดว ยความเคียดแคน “เซียวเชียนหวนิ เซยี วหนิวตาน! ทา นพดู วา ขาจงใจอยางนัน้ รึ ไมใ ชทา นหรอกหรือท่ไี ปตอแยสตรีขา งนอกจนนางตงั้ ครรภลูกของทา น ทา นกลา พูดหรือไมวา นั่นไมใ ชเลอื ดเนื้อเชือ้ ไขของทา น หากทา นกลาพดู ขา ก็จะเชอ่ื แถมยงั จะชวยทานไลสตรคี นนนั้ ไป ดวย!” นางกัดฟนพลางแคนหัวเราะเสียงเย็น “แตทา นไมก ลาใชห รอื ไม ทานจะกลาไดอยางไร แมแตตัวทานเองก็ยังไมรวู า เกดิ อะไรขึน้ ในใจทานยังสงสารนาง ทา นรสู กึ วานางนา สงสาร หากนางตงั้ ครรภล กู ของทานจรงิ ทานก็คงตอ งรบั เขา มาใน จวนแลว ดูแลเปน อยา งดี กด็ ี ขาเองก็ไมมหี นาเปน ฮหู ยนิ นอยอยตู อ ไปแลว แมแ ตลูกกม็ ีใหทานไมได จะเปนฮูหยินนอยได อยางไร พรงุ น้ขี า จะเก็บขา วของกลบั อาํ เภอไปว านจอื่ กลบั ไปเปน บุตรสาวซิว่ ไฉยากจนของขา เหมือนเดิม!” กลา วจบนางก็ลกุ ขึ้นเดินไปหยบิ ผาหอ สมั ภาระ เตรียมเกบ็ ขา วของ “ซ่ิวเหมย เจา ...” เซียวเชยี นหวนิ กาวเขาไปแยงผาหอ สัมภาระมาโยนท้ิงลงบนพนื้ “เจา คิดจะทาํ ใหขาเสียใจใชห รอื ไม เจา จะไปทีไ่ หน? พี่ชายเจา แตงงานแลว บา นแคบๆ น่ันยงั จะมที ่ใี หเ จาอาศัยอีกหรือ!” เขาไมพ ดู ยงั พอวา แตพอพูด ซว่ิ เหมยกน็ ิ่งงันไปทนั ที ผา นไปครูห นง่ึ นางถงึ ไดเขา ใจ ทแ่ี ทเ ขาก็พูดถกู ใช เดมิ ครอบครัวของนางก็ไมไ ดรํารวย จะยอมรบั บุตรสาวทแี่ ตงออกไปแลว อยา งนางกลับไปไดอยางไร หากกลับไปมิ ตอ งคอยดูสีหนา พ่ีสะใภหรอกหรือ? ถงึ ตอนน้ันบดิ ามารดาและพ่ีชายก็คงตอ งรีบหาใครสกั คนใหนางแตงงานออกไปใหมอ ยดู !ี คิดไดเชน นี้ ซวิ่ เหมยกร็ สู กึ เศรา อยา งบอกไมถกู นํา ตาเร่ิมไหลรนิ ลงมา “ขา อาภพั ถึงเพยี งนี้ ขา อาภัพถึงเพยี งนี้...” นางยกมือข้นึ ปดหนาดวยความโศกเศรา ราวกบั จะขาดใจ “จริงๆ แลวขารูด วี า ในใจทา นมใี ครบางคนอย ู ไมเ คยลมื เลย แต ขาเหน็ วาทานดีตอขาก็เลยยอมทน ไมวาเร่อื งอะไรขากเ็ ช่อื ฟง ทา น ขา เช่ือวา สกั วนั ทานตอ งเหน็ ความดีของขา และจะลมื คนคนนัน้ แตขา คิดไมถ ึงเลยวา คนที่อยใู นใจของทานยังไมท นั หายไปแตกลบั มีคนใหมมาเพิม่ ! ทานจะใหข า ทนตอไปได อยางไร จะใหข า มีชีวติ อยูตอไปอยา งไร?” นางใชส องมอื ขยุมอกเสอ้ื แนน “ตรงนีม้ นั เจบ็ ปวดเหลอื เกนิ เจ็บปวดจนขาอยากจะใชมีดควานหัวใจออกมาใหทานดนู กั !” “เจา พดู เหลวไหลอะไรกัน!” เซียวเชียนหวินความือของนางมากุมไวเ พราะทนไมไ หวอีกตอ ไป “ซ่ิวเหมยบอกขามาตรงๆ อะไรคือในใจขามีใครบางคน? ในใจขามใี ครอยา งน้นั ร?ึ ทาํ ไมเจา ถงึ ไดพดู เหลวไหลแบบนี้!” ซ่ิวเหมยไดยนิ เขาพูดเชน น้ีกลบั ไมโ กรธสักนดิ นางหวั เราะออกมาท้ังนาํ ตา “ทา นคิดวา ขา โง คิดวาขาไมรอู ยางนน้ั หรอื ขาขอถามทาน อว้จี ยุ เออ เปนใคร บุตรสาวเถาแกโรงเตย๊ี มเฉิงตง ตอนนัน้ ทา นอยากแตง งานกับนางไมใ ชห รอื ทําไม ตอนนท้ี านลมื ไป แลวอยา งนนั้ รึ?” “อวี้จยุ เออ ?” สหี นาของเซยี วเชยี นหวินเปล่ยี นเปน เขียวคลาํ เขากัดฟนแนนพลางมองนางอยางไมอยากเช่ือ “ถาเจาพดู วาขา ไปตอแยกับสตรีคนนนั้ จนทาํ ใหเ กดิ เรอ่ื งในวนั นีข้ ึ้น ขา ก็ ยอมรบั ใช ขาโง ขา ท่ึม ขา ใจออ น ถงึ ไดติดกบั ดกั ท่ีผูอ่นื วางไว แมแตตัวขา เองกย็ ังไมรวู าเกิดอะไรข้ึนกนั แน แตเ จา กลบั พดู ถงึ อว้จี ุยเออ ขาก็ไมเขา ใจจริงๆ วา ในใจเจา กาํ ลงั คดิ อะไรอยู เร่ืองอว้ีจุย เออ นัน่ ผา นไปนานแคไ หนแลว นางแตง งาน
ไป ตัง้ นานแลว ขาเองก็แตง งานกบั เจา เร่อื งนี้เก่ียวของกับอวี้จยุ เออ ตรงไหนกัน!” “เซียวหนวิ ตา น ทา นคิดวาขา ไมร อู ยา งนั้นหรือ ตอนน้นั ทาน มงุ ม่นั อยากแตง งานกับนาง แถมยงั สนทิ สนมกบั นางมาต้งั แตเ ดก็ แตใครจะคดิ วา นางกลับไปแตง งานกับคนอื่น ทานจะ เปน จะตาย หมดอาลยั ตายอยากอยูพกั ใหญ คดิ วาขาไมร อู ยางนนั้ หรอื หลายปมานี้ทา นเพกิ เฉย ตอ ขา ไมเคยใกลชดิ กับขา เพราะในใจทานยังคงมแี ตน าง!” เซยี วเชยี นหวนิ ไดย นิ เชนนี้ก็ยง่ิ ไมอยากเชือ่ เขาขมวดคว้ิ มองนางอยคู รูหนึง่ สดุ ทา ยกไ็ มร ูอยูดีวาควรจะพูดอะไร “ขาไมร จู รงิ ๆ วาเจา ไปไดย นิ เรอื่ งเหลวไหลพวกนีม้ าจากไหน ใช ตอนนนั้ ขาอยากแตงงานกับนาง แตนางรงั เกียจวาบา นขา ยากจนก็เลยไปแตง งานกับคนอืน่ แตข า ยงั มีแมต องกตัญู มนี องสาวตอ งปกปอง ยงั มีพ่ีชายพสี่ ะใภ ขาจะยอมตายเพื่อนางหรอื นางแตง งานไปนานแลว ขาเองก็แตง งานกับเจา เจา เปนภรรยาของขา นางเปน ภรรยาของคนอื่น ขาจะคิดถงึ นางไปเพอื่ อะไร หรอื เพราะเมื่อกอนเคยสนทิ สนมกัน ขากต็ อง คิดถึงนางไปตลอดชีวิตอยางนั้นหรือ แถมจะวาไป...” เซียวเชยี นหวนิ คดิ ถึงตรงนีก้ ก็ ัดฟนแนน “นบั แตนางรงั เกยี จขา ขาก็รแู ลววาเราไมใชค นประเภทเดยี วกัน จะยังคิดถึงนาง อกี ไดอ ยางไร!” “ทาน... ทานพดู จรงิ หรือ?” ซว่ิ เหมยมองสามีของตวั เองดว ยสายตาไมอยากเช่อื จรงิ ๆ นางก็พอจะรเู ร่อื งในอดตี ของเขาอยูบาง นางคดิ มาตลอดวาในใจเขาคงตองมีแผลเปนซอนอย ู เพราะไมว า ผูช ายคน ไหนถูกคนที่รักทรยศ ในใจก็ตองมีบาดแผลกนั ท้ังนนั้ แถมท่ผี า นมา แมเขาจะใหเ กียรตินางมาก แตร ะหวางนางกบั เขา กลบั ไมมคี วามใกลชดิ สนิทสนมกนั เหมอื นพช่ี ายกับพสี่ ะใภ นางจงึ เชอื่ มาตลอดวา ตนเองยังไมสามารถกา วเขา ไปในหัวใจ ของเขาได ดวงตาแดงชาํ ทช่ี ุมฉาํ ไปดว ยนํา ตาของซวิ่ เหมยไดแตจอ งเขาดว ยสายตาคาดหวงั แกมไมอยากเชอ่ื นางเปน คนชอบเกบ็ ความรสู ึก ปกตมิ ักจะเอาแตก ม หนากมตา ทาํ ใหเ ขาไดเ หน็ เพียงแคผ มมาปรกหนากับดวงตาหลบุ ตาํ เขาจึงไมเคยเขา ใจเลยวานางกําลังคิดอะไรอยู แตวนั น ้ี นางกลับไมปกปด แววคาดหวังในดวงตาสกั นิด
บทท ี่ 98 เซียวเชียนหวินรูสกึ เหมอื นมกี องไฟเล็กๆ ถกู จุดขึน้ กลางอก จากนนั้ มนั กล็ ุกโชนขน้ึ เร่ือยๆ จนกระทัง่ แผงอกของเขาเร่มิ รอนผาว ลมหายใจของเขาหนกั หนวง ดวงตาจองนางเขม็ง “ขายอมพูดจรงิ หรอื ขา เซยี วหนิวตา นเปนผชู ายไรย างอาย ถงึ ไดเฝา คดิ ถงึ แตส ตรที ่ดี ูถูกดูแคลนตนเอง หรอื ขาแตง งานแลวกย็ งั จะคดิ ถึงแตสตรคี นอนื่ อีกหรือ?” คําพูดน้ไี มตา งอะไรจากนาํ ผึง้ ท่คี อ ยๆ หยดลงในหวั ใจของ ซว่ิ เหมย ทาํ ใหค วามสบั สนและรสขมปราท่เี กาะกุมหัวใจของนางเอาไวคอยๆ สญู สลายไป ยามน้ีหัวใจของนางเตม็ ไป ดว ยรสหวานแกมขม ใจทงั้ ดวงส่ันไหว ดวงตาจอ งเขานิง่ เหมือนไมอยากเช่อื สงิ่ ท่ีตวั เองไดยิน จรงิ ๆ แลวเขาไมไดเ ปน อยางทนี่ างคดิ เขาไมไ ดเ ฝาคิดถงึ สตรี ผูน้ัน ยิง่ ไมไ ดรูสึกวา นางเทียบสตรีผูนน้ั ไมได? นางยังไมทนั เขาใจความหมายทั้งหมดในคําพดู ของเขา เสยี งแหบพรา จนแทบสน่ั ระริกก็ดงั ข้นึ ตรงขา งหอู กี “แลว เจาเลา ตอนนนั้ เจากเ็ กือบจะไดแตงงานกบั คณุ ชายตระกูลหง แตเ พราะภายหลังเขาไปแตงงานกับคนอ่นื เจา ถงึ ได มาแตงงานกบั ขา เหมอื นกนั ไมใชหรอื ?” เซยี วเชียนหวนิ ยอมรสู ถานการณใ นตอนนั้นดี เพราะการ หมั้นหมายระหวา งซิว่ เหมยกบั คุณชายตระกูลหงถูกผูอ ื่นแยง ชิงไป นางถกู ทิง้ ขวา ง ทานแมถ ึงไดร บี ฉวยโอกาสใหแ มส่อื ไปสูขอนางมาใหเ ขา หากไมใ ชบ ังเอิญเชน น ี้ บตุ รสาวของซิ่วไฉเชน นางจะแตง เขา มาในบา นของเขา มาเปนภรรยาของเดก็ หนมุ ยากไรซงึ่ ไมม อี ะไรสักอยา งเชน เขาไดอ ยางไร! “ทา น...” ซวิ่ เหมยกาํ ลังจมอยูกบั รสชาตหิ วานแกมขมในหัวใจ จๆู ก็ไดย ินเซยี วเชยี นหวนิ ถามเชนน้ี ซํา นํา เสยี งของเขา ยังเหมือนใสใ จกบั เร่อื งนม้ี าก แววตาของเขารอ นผา วจนทาํ ใหห วั ใจนางสน่ั ระรกิ จๆู นางกน็ ึกถงึ คืนวนั นัน้ ขึน้ มา วันที่เขากาวเขามาในหองดวยสีหนา เครงเครยี ดแลว กระชากนางเขา ไปกอดโดยไมพูดพลามทาํ เพลง ลมหายใจของนางเริม่ ตดิ ขัด ใบหนาเปล่ียนเปนสีแดงเรื่อ ซว่ิ เหมยเบือนหนาหนพี ลางกัดรมิ ฝปากเบาๆ ไมร วู าควรเรม่ิ ตอบอยางไรดี “ขา การหม้ันหมายคร้งั น้ันของขา...” แตเซยี วเชียนหวนิ เหน็ สแี ดงเรื่อบนใบหนาของนางกบั ทา ทางท่ีพยายามเบอื นหนาหลบแลว กลบั เขาใจความหมายของ นางผดิ ไป เขากดั ฟนเอยวา “ขา รดู วี าตวั เองเทียบกับเขาไมได เขาเคยเรียนหนังสือ สามารถขับบทเพลงทองโคลงกลอนรว มกบั เจา แตข า กลับ ไมเขา ใจสักนิด... เจาแตงกับขา กม็ แี ตตองชวยขา ทาํ ขนม...” ซิ่วเหมยไดยินเขาพูดเชน น้ี ในใจกอ็ ดเจบ็ ปวดไมได “ไยทา นตองพูดแดกดนั ขา เชนนด้ี ว ย หากทา นรงั เกยี จขา แลว กแ็ คห ยา ขาดจากขา แลวไปหาภรรยาใหม ขายอมตองกม หนายอมรบั อยา งมากกก็ ลับไปบานเดมิ ใหทา นพอทานแมจ ดั การใหแตงงานใหมอีกครั้ง น่นั เปน โชคชะตาของขาเอง ไม อาจโทษใครท้งั สิน้ แตทา นกลบั เอาเรื่องน้ีมาอุดปากขา ไยตองทําเชน น้ดี วย ขา กบั เขาเคยหม้นั หมายกันมากอน แตหลัง
จากนนั้ การหมน้ั หมายกลบั ถกู ลมเลกิ ขาถึงไดม าแตง งานกับทา น นับแตแ ตงงานกบั ทา น ในใจของขา กม็ ีแตท า นเทาน้ัน!” นึกถงึ ภาพตอนท่เี พิง่ แตง งานใหมๆ เขาตองลุกขนึ้ มานวดแปงทําขนมแตเ ชา นางเองกล็ กุ ข้นึ มาชวย นํา ตาของซิ่วเหม ยก็รว งลงมา “นับตง้ั แตแ ตงงานกับทาน มอี ะไรท่ีขา ทาํ ไดไมด พี อบา ง ทานราํ คาญวา ขามือไมเ กงกา ง ไมย อมใหขา ต่ืนไปชว ยทําขนม ขา ก็แอบเรียนกบั อาซอจนกระทง่ั ทาํ เปนแลว ไปชวยทาน ขา เคยวางตัวเปน บตุ รสาวตระกูลบณั ฑติ อยางนั้นหรือ?” เซยี วเชยี นหวินเหน็ นางรอ งไหออกมาอกี ก็ท้งั ปวดใจทง้ั จนปญ ญา ในสมองของเขาเต็มไปดวยความสับสน ระหวางพวก เขามี เร่ืองราวมากมาย แตก ลบั ไมร ูวา ควรเรมิ่ ตน อธิบายจากตรงไหนดี “ท่ขี าไมใ หเจา ชว ยทาํ ขนมไมใ ชเพราะรงั เกยี จเจา แต เพราะกลวั เจาจะลาํ บาก เจาไมเ หมือนกับอาซอ เจา เรยี นหนงั สอื มาต้งั แตเด็ก แถมไมเคยทาํ งาน พวกนี้...” “ตอใหข าไมเ คยทําแลว จะเรียนไมไดหรือ? ขา ...” ซิ่วเหมย เบอื นหนาหนพี ลางกดั ริมฝปาก “นับต้งั แตว ันที่แตงงานกบั ทา น ขากร็ ูว า ตอ งอยูก ับทา นไปช่วั ชีวติ ไมเคยมีความคดิ เปน อ่นื อกี ทานมอี าชีพขายขนมหาบเร ขากต็ องเรยี นรูวธิ ชี ว ยทานนวดแปงทาํ ขนม ทานตอ งออกไปขางนอกแตเชากลับมา ตอนคํา ขายอมตอ งตื่นเชา เปน เพื่อนแลว รอทา นกลบั มาในตอนเยน็ ขาจะปลอ ยใหทานเหนด็ เหนื่อยอยูคนเดียว สวน ตวั เองเอาแตนอนสบายไดห รอื ? สรุปแลวทานไมเ คยเห็นขาเปนคนกนั เอง ในใจของทานไมมีขา” “ขา ขา ขา ...” เซยี วเชียนหวินไดแ ตเบิกตามองภรรยาทกี่ ําลังรอ งไห เขาทั้งปวดใจ ท้ังไมรูวา จะปลอบอยา งไร ปกตนิ าง ไมคอ ยรอ งไห ทาํ ไมตอนนี้ถงึ ไดรองไหเ สียใจมากมายเชนน้ี ซวิ่ เหมยนกึ ถึงเรื่องในอดีตกอ นจะยอ นกลับมาคดิ ถึงเรื่องทเ่ี กิดขึ้นในปจจบุ ันแลว กร็ องไหออกมาอีก “ขาแตง กบั ไกอยกู บั ไก แตงกับหมาอยกู บั หมา แตง งานกับทา น ไมว าทานจะยากจนหรือราํ รวย ขากจ็ ะอยกู บั ทา น ชวี ิตนี้จะอยูกบั ทาน เทานนั้ ตอนนท้ี า นกลายเปน คณุ ชายของจวนเจิน้ กวอ โหว ขา ก็ตั้งใจเรยี นรวู ธิ กี ารปกครองบา น เรยี นรูวธิ จี ัดการเรื่องใหญ นอ ยตา งๆ เพยี งแตไ มวาขาจะทําอะไร ทา นกม็ องไมเ หน็ อยูด”ี ทนั ใดนั้น ซ่วิ เหมยกส็ มั ผสั ไดว า มเี รี่ยวแรงมหาศาลรัดรางของนางเอาไวแ นน นางยังไมท นั ไดร วู า เกดิ อะไรขึน้ ริมฝปากก็ถกู ปดเอาไว เซียวเชยี นหวนิ กอดนางไวแนบอก แขนแขง็ แกรง กดบ้ันเอวของนางใหแ นบกบั รางของเขา มือขวาจบั หลงั ศรี ษะของนาง เอาไวแนน ทาํ ใหน างเบอื นหนา หลบไมได เขาเถยี งสนู างไมได จงึ ไดแ ตใ ชริมฝป ากเชด็ นาํ ตาบนใบหนา ขาวสะอาดของนาง แลวอดุ รมิ ฝปากชา งถกเถยี งของนาง เอาไว ช่ัวขณะนั้น รอบดานกลบั กลายเปนเงยี บสงัด ในหอ งมีเพียงเสียงลมหายใจกบั เสียงอกึ ๆ อกั ๆ เทาน้นั ไมร ูผ านไปนานแคไหน ในท่สี ดุ เขาก็กมลงมองนาง เหน็ หญิงสาวเอนรา งซบกบั แผงอกของเขาอยา งไรเ ร่ียวแรง ปลาย จมกู โดงรน้ั ช้ืนไปดวยเหง่ือ “ซ่ิวเหมย หากขา บอกวา นับต้งั แตแ ตง งานกบั เจา ขา กไ็ มเ คยคิดถงึ อว้ีจยุ เออ อีก ซํา ยังไมเ คยคิดอะไรกบั สตรผี ูน ้นั แมแต นอ ย เจา จะเช่ือขา หรือไม? ” “หากทานพูด ขากจ็ ะเชอ่ื ” นางกม หนาลง เอยี งอายจนแทบ ไมก ลามองหนาเขา ไดแ ตใชแ ขนบอบบางกอดเอวของเขาเอาไวแ ลว ซอ นใบหนากบั แผงอกของเขา กลนิ่ เฉพาะตวั ของบุรุษเพศอบอวลอยตู รงปลายจมกู กลน่ิ เหงื่อจางๆ น้นั ไมน า รังเกยี จ ซํา ยงั แฝงดว ยกลน่ิ อายท่ีทาํ ให ผูคนเมามายไดในยามคําคืน “ตอนน้นี างตง้ั ครรภ ขาเองก็ไมร วู า เพราะอะไร หากสืบไดแ นช ัดวาไมมสี ว นเกย่ี วขอ งกับขา ยอมเปน เรือ่ งด ี แตหากมี
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
