ฮูหยินบุก เล่ม 3

อะไร...” “หากมอี ะไรจริงๆ ทานจะทาํ อยางไร?” แขนท่โี อบรอบเอว ของเขาเอาไวแ ขง็ เกร็งข้นึ อยางเห็นไดช ดั เซียวเชียนหวินยอ มสมั ผสั ได  เขายกมือขน้ึ ลบู บา นางเบาๆ เปนเชงิ ปลอบโยน “ตอใหมสี วนเกยี่ วของกบั ขา จรงิ ก็เกบ็ ไวไมไ ดเ ชน กนั ” ซวิ่ เหมยกล้ันหายใจรอฟง คําตอบของเขา แตส ดุ ทายกลบั ไดยินเซยี วเชียนหวนิ ตอบเชน น้ี “หมื ?” นางไมก ลา พดู อะไร ไดแตเ งยหนาขึ้นมองเขาอยา งระมัดระวังเทา นน้ั “จริงๆ ขาเองกร็ ูด วี า การปรากฏตวั ของนางเปนแผนการท่ถี ูกวางไวล ว งหนา เพอื่ ลอ ใหข าไปตดิ กบั แตข า กย็ ังใจออน ตอนน้ันนางใหนองชายมาเชญิ ขา กร็ บั ปาก ซาํ ยงั ไมระวงั ตัวมากพอ ท้ิงองครกั ษไว ดา นนอก เพราะเห็นวาพวกนางสองพน่ี อ งเปน แคส ตรกี บั เด็กออ นแอ สดุ ทา ยก็เลยเกิดเรือ่ งเลวรายเชน นขี้ ้นึ ในเมอ่ื นางมี เจตนาไมดี เดก็ คนนี้ยอ มเกบ็ เอาไวไมไ ด  ยิ่งไปกวานน้ั ขายังเคยรับปากเจา เอาไวแ ลว” เขากมลงจองนางนงิ่ “ขาเคยรับปากเจา แลววา ตอ ใหเ จา มีลูกไมไดจ ริงก็จะไมแ ตงอน ุ ในเมื่อไมแ ตงอน ุ ก็ย่งิ ไมมที างเก็บเดก็ ทม่ี ชี าตกิ ําเนดิ ไม ชดั เจนเชน นี้ เอาไว” ซิ่วเหมยฟงจนหัวใจออนปวกเปยกไปหมด นางคดิ ไมถงึ เลยวา เซยี วเชียนหวินจะกลา วคาํ พดู เชน นี้ออกมา หากเรอื่ งน้ีเกดิ ขึ้นกับผชู ายคนอ่ืนๆ ไมวาอยา งไรก็คงตอ งเกบ็ เลือดเนื้อเชอ้ื ไขของตนเองเอาไว “แต... แตห ากนน่ั เปน เลอื ดเนื้อเช้ือไขของทา นจรงิ ๆ ขาคงทาํ ใจไมได อยางนอ ยกเ็ กบ็ เอาไว ขาจะเปน คนเล้ียงเอง” “เจา อยา คดิ วาขาแคพ ูดเอาใจเจา เทา น้นั ไมวาเด็กในทอ งสตรคี นน้นั จะเปนลกู ของขา หรอื ไม  ขาก็ไมต องการ ชีวติ นี้ หาก เจา มไี ดก ม็ ี หากมไี มไ ด  เราก็รับลูกของพีใ่ หญกบั อาซอมาเลยี้ งสกั คน” “แตถาพี่ใหญกบั อาซอ กไ็ มม ีลูกเหมอื นกันเลา?” ซิ่วเหมยถามเสียงเบา “กย็ งั มที า นพอกบั ทานแมไ มใ ชห รือ ไมแนว า ในทองทานแมอาจเปนนอ งชายกไ็ ด ถาเปนอยางนั้นก็คงตอ งอาศัยเขาใหส บื เช้ือสายตระกลู เซยี วตอไปแลว ” คาํ พดู ของเขาทําใหซิว่ เหมยถงึ กบั พูดไมอ อก “เจา เลา ใหขา ฟงหนอ ย ตอนนน้ั เจาตกลงหมน้ั หมายกบั คุณชายตระกูลหงแลว ไมใ ชหรือ ทําไมภายหลังการหม้นั หมายถงึ ไดถกู ยกเลิกไปเลา?” จริงๆ แลวเขาสงสัยมาตลอดวา ทาํ ไมนางถึงมาแตง งานกบั เขาได “มีอะไรนา เลากนั ก็ผอู น่ื มสี นิ เดิมมากกวานะ ส”ิ พดู ถงึ เรื่องนี้ขนึ้ มา ซว่ิ เหมยก็อับอายนัก “กอ นหนาน ้ี เจาเคยพบเขาใชไหม?” “อมื ” “เจาอยากแตง งานกับเขา?” “เมอ่ื กอนอยากแตง ...” “ตอมาตอ งแตงงานกบั ขา เสยี ใจหรอื ไม? ” “ทําไมขา ตอ งเสียใจดว ย?” นางเมมรมิ ฝป ากกอนจะเอย โตแ ยงเขาเสียงเบา “ขาเทยี บเขาไมได เขาเปนคุณชายตระกูลหง แตขา กลับไมม อี ะไรสกั อยาง.” เซียวเชียนหวนิ อยากไดย ินซวิ่ เหมยพูดให ชัดเจนกวา นี้ “จริงๆ เปรยี บกนั แลว ทา นหนา ตาดีสเู ขาไมไ ด แถมเขายงั สามารถแตง ลาํ นาํ ขับโคลงกลอน”

“ใช จริงๆ ขา ก็รอู ยแู ลววา เจาคงเสียใจท่ีตองมาแตง งานกบั ขา...” “แตข า กลบั ไมรสู ึกเสยี ใจสักนดิ ” นางเงยหนาขึ้นมองเขาดว ยสายตาจรงิ จงั “หมื ?” ดวงตาของทงั้ คูประสานเขาดว ยกัน ทนั ใดน้ันใบหนาของ ซว่ิ เหมยก็เปลี่ยนเปนแดงกาํ แตนางก็ยังรวบรวมความกลา กลา วคาํ พดู ในใจออกมา “หลังจากแตง งานกับทาน ขาถึงไดร วู า ขา ขา...” “เจาทาํ ไมหรอื ?” มือซ่งึ วางทาบอยบู นเอวบอบบางของนางออกแรงมากขึน้ โดยไมรูต วั ซ่ิวเหมยถูกกดจนรสู กึ เจบ็ สองขาออนแรง แตก ย็ ังฝนทรงกายเอาไวพ ลางตอบเสยี งเบา “ขา ...ขา ชอบคนแบบทาน” ใช นบั ตั้งแตแตง งานกบั เขา เขาก็กาวเขา มาอยูในหัวใจของนาง คนเชนเขา บางครง้ั จะพูดจาหยอกลอจนนางตองหัวเราะ บางคร้งั กใ็ ชแขนแขง็ แกรง กอดนางไวบนแครอ ยางระมัดระวัง เหมอื นนางเปน สมบัตลิ ําคาทแ่ี ตกหักไดงา ย บางครงั้ เมื่อพดู ถงึ อดีต แววตาของเขาจะหมน ลง ทําใหนางปวดใจนัก ปวดใจจนอยากยอ นกลบั ไปในอดีตเพ่ือกอดเขา เอาไวแ ลว ทาํ ดตี อ เขาดวยเรีย่ วแรงท้งั หมดท่ีนางมี “เจา ไมรังเกียจทข่ี า ไมรหู นงั สือหรอกหรือ?” “ตอนนท้ี า นก็รูห นงั สือแลว ไมใ ชห รือ?” นางอายจนไมกลา เงยหนา ไดแตซุกหนา กบั อกเขาดว ยความเอียงอาย “แตเ ม่อื กอ นขา ไมรหู นังสอื ขาเปน แคพอคาขายขนมเทา นัน้ ” “ขา ก็เปน ภรรยาของพอ คา ขายขนม” “เจา เจา...” เสยี งของเซยี วเชียนหวินสนั่ “ขาไมเ คยคิดมากอ นเลย คนเชน ขาไมม ีอะไรดสี กั อยา ง หยาบคาย ไมรจู ักเอา อกเอาใจ แถมเมื่อกอนครอบครวั ขากถ็ กู ผอู ื่นดถู ูกดูแคลน...” “ผอู ื่นดูแคลนทานก็เพราะพวกเขาไมดี ขาไมร สู กึ วา ทา น หยาบคาย แถมจะวา ไป ตอ ใหทานหยาบคาย ขา ก็ชอบ” นางจะพดู ออกมาไดอ ยา งไรวา จริงๆ แลว นางชอบมาก นางชอบความหยาบคายของเขาทท่ี ําใหน างเกอื บจะขาดใจตาย ในวันนั้นมาก “ซ่ิวเหมย ซิ่วเหมย...” เขากอดนางแนนจนนางเกือบหายใจ ไมออก “ครั้งน้ีขาผดิ ตอเจา ตอไปขา จะไมท าํ ผิดอีก ขา จะไมแ ตง อนุ ไมแ ตงตลอดไป ไมวา อยางไรกจ็ ะมีแคเจาเพียงคนเดยี ว” เพราะรูวาวันน้ีมีเร่ืองใหญเ กดิ ขนึ้ มามาเหน็ ฮหู ยนิ นอยซ่ิวเหมย กบั คุณชายรองทาํ ทาจะทะเลาะก็ไมไ วใจนัก ดังนัน้ จงึ คอยแอบฟง อยู ดานนอก ใครจะคดิ วาคนดา นในพดู คุยกันอยคู รใู หญ  นางกลับจับใจความไมไ ดส ักนิด แถมตอนหลงั ยังมแี ตเ สียงอกึ ๆ อักๆ จากน้ันก็เหมอื นจะไดย ินเสียงฮหู ยนิ นอยซว่ิ เหมยรอ งไห นางตกใจมาก ในใจคดิ วา ควรทําอยา งไรดี ฮหู ยินนอยซวิ่ เหมยมนี สิ ยั ออนโยน ไมเหมือนฮูหยินนอ ยเม่งิ หากคุณชายรอง ตบตีฮูหยินนอ ยซวิ่ เหมยจริงๆ ฮูหยนิ นอ ยซวิ่ เหมยทแ่ี สนบอบบางมิตอ งถกู ตีตายหรอกหรือ! ขณะที่กําลังคดิ อยูน ้ันกไ็ ดย ินเสียงคาํ รามตํา ของคณุ ชายรองดังออกมาจากในหอง แถมเสียงรองไหส ะอึกสะอน้ื ของฮู หยินรองกเ็ หมอื นจะดงั ย่ิงกวา เดมิ นางขมวดค้ิวพลางพยายามเงยี่ หฟู ง ทนั ใดนั้นนางก็เขา ใจวาเกิดอะไรขึน้ จากนนั้ ก็ถอนใจดว ยความโลง อก

ในคืนนน้ั หลังจากเซยี วเชียนหวนิ กบั ซิว่ เหมยปรับความเขา ใจกันได พวกเขากไ็ ดลม้ิ รสความหวานชื่นอยางที่ไมเคยไดส มั ผัสมากอน ทงั้ ท่แี ตงงานกนั มาแลว ถึงหนง่ึ ปก วา หลังจากนนั้ เซยี วเชยี นหวนิ ก็ทาํ ตัวไมตางจากไมก ระทุง กระแทกคร้งั หนึง่ ก็จอ งหนาซิว่ เหมยพลางเอย ถามคําหน่ึง จรงิ ๆ คาํ ถามทเ่ี ขาถามกล็ วนเปนเรื่องทเี่ คยพูดคยุ กนั มากอน เชน “เจา ยังคดิ ถึงคุณชายตระกูลหงนน่ั อีกไหม” “ขาหรอื เขาดกี วากนั ” “รสู ึกวาขาหยาบคายเกินไปหรอื ไม” “รังเกยี จวาขากระแทกแรงจนเจา เจ็บหรอื เปลา ” แตเขากย็ งั จะบงั คบั ให นางกลา ววาจานา อายออกมาใหไ ด ซิ่วเหมยท่นี าสงสารเปนเด็กสาวทเี่ คยแตแตง ลํานาํ ขบั โคลงกลอน คนุ เคยกบั การรกั ษากฎระเบยี บขอหามของอิสตรี ไมว า จะพูดจะจาหรอื จะทาํ อะไรก็ระมดั ระวังไปเสียหมด ยอ มคดิ ไมถ งึ วา เซียวเชียนหวินจะบีบบังคบั ใหนางกลาววาจานา อายเชนน้ี ตอนแรกๆ นางเอาแตกอดบาเขารอ งไหเ พราะไมกลาพูด แต ภายหลังถกู เขา บีบบงั คับจนไมม ที างเลือก จงึ จําตอ งยอมพมึ พาํ ออกมา “ในใจขารกั แตทาน ใครก็เทียบทานไมได” “ตอ ใหถกู ทา นกระแทกจนขาดใจ ขาก็เตม็ ใจ!” “ขา รักความหยาบคายของทา น รักมากๆ” เซียวเชียนหวินไดยนิ เชนนี้ก็ย่งิ รูส ึกรกั สตรีรางออนปวกเปย กในออ มแขนมากย่งิ ขนึ้ ใจนึกอยากจะหลอมรวมรางของ ตนเองเขากับรางของนางเสยี ดว ยซํา ไมรผู านไปนานแคไ หนกวาเขาจะยอมเลกิ รา ถึงตอนนซ้ี วิ่ เหมย ก็ไดแ ตม องเขาดว ยดวงตาเลือ่ นลอยและเออ คลอไปดว ยนําตา ราวกับคนที่กาํ ลังเมามายจนไมไดส ติ เซยี วเชียนหวนิ อมุ นางข้นึ มาทบุ หลังใหเบาๆ นางถงึ ไดสติ สองสามภี รรยากอดกันแนน จนไดยนิ เสียงหวั ใจของอกี ฝา ยเตน พวกเขายอมมีคําพูดอีกมากมายทอ่ี ยากจะพูดคยุ กนั “หากเด็กในทองนางเปนลูกของทา นจริง ทานจะตัดใจไมเอาไดจ รงิ ๆ หรอื ?” “ไมเ อาก็คือไมเ อา มอี ะไรใหตัดใจไมไดกนั เดมิ กไ็ มค วรเปน ลูกของขา แลว ขา จะเอามาเพื่ออะไร?” “หากเปน เชน นี้ ไมร วู า ทานพอ ทา นแมจ ะคิดอยา งไร พวกทานคงตําหนิขา แน” “เจากงั วลเรื่องน้ีเองหรอื ? ขาดแู ลว ทา นแมร กั เจา มากกวา ขา เสียอีก ทา นกลวั เจาจะเสียใจ ยอมไมต าํ หนเิ จา เพราะเร่ืองน้ี แน” ซ่ิวเหมยคดิ ดกู ็ใช  ชั่วขณะนน้ั นางรูสกึ หวานชื่นในหัวใจอยางบอกไมถ ูก นางกอดสามขี องตัวเองไวพลางกลาวเสียงออน “ชวี ิตนี ้ ไดแ ตง งานกบั ทา น เปนภรรยาของทา น เปน สะใภข องทา นแม นับเปน วาสนาของขา” เซียวเชียนหวินมองทาทางเอียงอายโอนออ นของนางแลว ยอ นกลบั ไปคดิ ถงึ คําพูดท่ีนางกลาวกับตนเอง ในใจก็นกึ สงสาร อยางบอก ไมถูก แตงงานมาหน่งึ ปกวา นางตองคอยระมัดระวังตวั อยูตลอดเวลา บดั นีไ้ ดพ ดู คยุ เปดอกกนั กห็ วานเหมอื นไดด ื่มนาํ ผง้ึ ไมมผี ิด เซยี วเชยี นหวนิ ยิ่งกอดนางแนนขึ้น สองสามีภรรยาย่ิงหวานชนื่ กนั ย่ิงกวาตอนท่ีแตง งานกันใหมๆ เสยี อีก

บทท ี่ 99 วันรุงขึ้น เพราะเมอ่ื วานซว่ิ เหมยเหนอื่ ยมาก เซยี วเชยี นหวนิ กเ็ ลยไมไดปลกุ ใหนางต่นื เขาลุกข้นึ ลา งหนาลางตา แตงกายเสรจ็ เรียบรอยแลว กค็ ิดจะออกไปพบเฉนิ เหอเออ ดซู ิวา จะสามารถสบื อะไรจากนางไดบ าง หรอื ไม เขาไมร ูจริงๆ วาหลังจากเมาหลบั ไปแลวมีอะไรเกดิ ขนึ้ บาง เร่อื งระหวา งชายหญงิ หากมีอะไรเกดิ ขึ้นจริงกไ็ มนาจะถงึ ข้ัน จาํ อะไรไมไ ดเ ลย ประเด็นนี้ทาํ ใหเ ขาอดสงสยั ไมได ใครจะรูวาเพง่ิ จะกาวออกไป เซยี วเชยี นเหยาผูเ ปน พชี่ ายกม็ าหาพอดี “ไอห น ู ทแ่ี ทเ จา กอ เร่ืองอะไรข้นึ กันแน?” ลวนเปนพีน่ องแทๆ ไมจําเปน ตองอารัมภบทใหมากความ เซยี วเชยี นเหยาจงึ เปดฉากถามทนั ที “พใ่ี หญจ นถงึ ตอนน้ขี า กย็ ังงงอยูเลย คงตอ งไปสืบดูกอน” พดู ถึงเรอ่ื งน้ี เซียวเชยี นหวินกต็ อ งขมวดควิ้ แนน คนใจเย็น อยางซว่ิ เหมยยงั โมโหเพราะเรอื่ งนี ้ แถมเม่อื วานมารดาท่ีกาํ ลงั ตัง้ ครรภกโ็ มโหเปนฟน เปนไฟ เซยี วเชยี นหวนิ เองก็รูวา ปญ หาท่กี อข้นึ ในครั้งนีไ้ มใ ชเ ร่อื งเล็กๆ เลย “เจา น่ปี กตกิ ็ดูฉลาด ทําไมถึงไดกอ เรือ่ งแบบนี้ข้ึนนะ!” เซยี วเชยี นเหยาตบบา นองชายอยา งจนใจพลางเอย ถามดวยความ เหน็ อกเหน็ ใจ “ซว่ิ เหมยเปน อยา งไรบา ง ทะเลาะกบั เจา หรือเปลา?” “เปลา...” พอคดิ ถงึ เรอื่ งท่เี กิดข้ึนเม่ือคืน เซียวเชยี นหวินก็สบายใจเหลือเกิน โดยเฉพาะความสมั พันธท เี่ กิดขน้ึ เม่อื คนื ยิง่ ทําใหเ ขาสะใจอยางทีไ่ มเคยเปนมากอน แถมซว่ิ เหมยเองก็ยังชอบมากอีกดว ย สว นเรอ่ื งของเฉินเหอเออ นางกลบั ดูเหมือนจะไมค อ ยใสใจ อีกแลว “เฮอ นเี่ ปน เพราะซิว่ เหมยนิสยั ดี ปกตไิ มว าเรอื่ งอะไรกย็ อมตามใจเจา ! ดูอาซอ ของเจา ส ิ หากขากลา พูดกับสาวใชค นไหน สกั ประโยค นางคงควาเกาอ้มี าฟาดหวั ขา แน!” พ่สี ะใภข องตวั เองมนี สิ ัยอยางไร เซียวเชยี นหวนิ ยอ มรดู ี เขายิ้มพลางกลาวกับพชี่ ายวา “จริงๆ มีอะไร อาซอก็มักจะพดู กบั พใี่ หญเ สมอ แบบน้ีก็ดเี หมอื นกัน” “พดู อะไร ลงไมลงมือนะส!ิ ” เซยี วเชียนเหยาสายหนา พลางทอดถอนใจ “เจา ทาํ เรื่องเหลวไหลแบบนี้ ดนี ะทีอ่ าซอ เจาไม อยู ไมอยางนั้นนางตอ งลงมือส่ังสอนเจา แทนซิ่วเหมยแน!” “อาซอ จะกลบั มาวนั ไหนหรือ?” “หลายวนั กอ นนางใหค นสงจดหมายมาบอกวาจะกลับมา วันมะรืน ดังนนั้ ขาขอเตือนเจา รบี จดั การเรื่องนใี้ หเรียบรอยซะ ไมอ ยา งนัน้ ถาอาซอ ของเจา กลบั มาไดย นิ เขา นางตอง โกรธมากแนๆ ถาโกรธเจาแคค นเดยี วยงั พอวา แตเกดิ พาลมาดา ขาวา ทําไมถึงมพี ่ีนองแบบน ้ี ขา มิตอ งซวยไปดว ยหรอื ?” เซียวเชยี นเหยาไมไ ดกังวลอยา งไรเหตผุ ล คนอยางเม่ิงเฉ่ียวเออ ปกปอ งคนในครอบครวั อยางทีส่ ดุ พูดตรงๆ กค็ อื นางเปนคนประเภทท่วี านอ งสามอี ายุยังนอ ย ตอ งปกปอง ทานแมอายุ มากแลว ตอ งปกปอง สวนนอ งสะใภมีนสิ ยั ออนแอ ก็ตองปกปองเชน กัน หากนางรวู าเซยี วเชยี นหวินกอเรอ่ื งยุงยากแบบนีข้ ึ้น นางตองใชอ ํานาจของพีส่ ะใภกน ดาเซียวเชยี นหวินกอน จากนน้ั ก็ ตองกลบั เรอื นมาซอมเขาแน ‘ทําไม ทา นรูสกึ วาตัวเองถูกปรักปรําอยางนัน้ หรอื ? ใครใชใหพ วกทานเปน พี่นอ งกันเลา ? เขากลา ทาํ เรอ่ื งแบบน ้ี ไมแน

วา วันไหน ทา นอาจจะทําบา งก็ได  ดังน้ันตองลงมอื ส่ังสอนกอนแลว คอยวากนั !’ เซียวเชียนเหยาคดิ ถงึ สิง่ ทอ่ี าจจะเกดิ ขนึ้ ในอนาคตกไ็ ดแ ตห วาดผวา เซยี วเชียนหวนิ ขมวดค้วิ ครนุ คดิ “พใ่ี หญพูดถูก ตอนนี้เรอ่ื งน้รี ไู ปถงึ หทู า นพอ ทา นแมแ ลว เมือ่ วานทานแมกโ็ มโหมาก หากอาซอรูต อ งอาละวาดแน” “ไป ขา จะไปเปน เพื่อนเจา เดยี๋ วเจา ไมตอ งออกหนา ขาจะเปนคนไปขมขนู างเอง!” คนอยา งเซยี วเชยี นเหยาไมเ หน็ สตรผี ูนน้ั อยใู นสายตาอยูแ ลว ยิ่งไมร ูสกึ วาตวั เองเปนพี่ เขาจงึ ไมส นใจจะหลบเล่ียงเพื่อปอ งกนั คาํ ครหาสกั นดิ ตอนนส้ี มองของเขาคิดแตเพยี งวา ทาํ ไมสตรผี ูนัน้ ถึงไดก อ ปญ หาแบบน้ีใหน อ งชายของเขา! แตส องพ่ีนองยงั ไมท นั ไดกาวพน ประตูบานกถ็ กู พอบานใหญขวางเอาไวเสียกอน “ฮูหยินเชญิ คุณชายทัง้ สองไปพบขอรบั ” พอ บานใหญย ้ิมอยา งนอบนอ ม แตนาํ เสยี งบอกชดั วา จะไมยอมใหป ฏิเสธอยางเด็ดขาด เซียวซิง่ ฮวากาํ หนดแผนการเอาไวในใจคราวๆ เรียบรอ ยแลว จรงิ ๆ แลวสงิ่ ทตี่ อ งคดิ เปน อันดบั แรกเมือ่ พบกบั เร่อื งเชน น้คี ือ ตนเองตอ งการอะไร และไมต อ งการอะไร นางอายุสามสบิ กวาแลว ในทองยงั มลี กู อีกคน มีกนิ มใี ชสขุ สบาย แลว นางยงั ตองการอะไรอกี ? นางอยากใหลูกในทอ งคลอดออกมาอยางปลอดภัย อยากให ตวั เองกับเซยี วจัน้ ถงิ มชี วี ติ สขุ สบายอยูดวยกนั ไปจนแกเฒา อยากใหล ูกๆ สามคั คีกลมเกลยี วกนั อยาไดม ปี ญหาอะไร เกดิ ข้นึ เรอื่ งท่จี ะใหบุตรชายแตงอนภุ รรยาแลวทาํ ใหห ลานทีเ่ กดิ มาตอ งแบงแยกชนชั้นวา คนนเ้ี ปนลกู ภรรยาเอก คนนนั้ เปนลูก อนภุ รรยา แคค ดิ ขึน้ มานางกร็ บั ไมไ ดแ ลว นกึ ถึงอดตี ทั้งครอบครัวอาศยั อยดู วยกนั ในบานหลังเกาซอมซอ นางกับบุตรสาวอยใู นหอ งใหญ  บุตรชายกับสะใภส องคู อยูในหอ ง ตะวันออกและหอ งตะวนั ตก แมจะมีชีวิตอตั คดั ขดั สน แตก ็ไมเ คยเลยท่จี ะไมม ีความสุข ทําไมตอนน้เี ม่ือเขา มาอยใู นเมืองหลวง ไดเ ปนฮูหยิน เปน คุณชาย เปนฮูหยินนอย แตก ลับมปี ญหาเกิดข้ึนมากมายเชน น?้ี ชวยสตรผี ูน า สงสารอะไรกัน เลยี้ งอนุไวขา งนอกอะไรกัน นางจะไมย อมเด็ดขาด หากยอม จะไมผ ิดตอ จิตสํานกึ ของตวั เอง ผิดตอ ซว่ิ เหมยกบั เมิ่งเฉ่ียวเออ หรอกหรอื แถมจะวาไป มีหนง่ึ กต็ อ งมสี อง บตุ รชายยังมอี นไุ ด ไมแ นว า วนั หนา บดิ าอาจจะเอาเย่ียงอยา งบา งกเ็ ปนได! สรุปแลว จะยอมอนญุ าตไมไดเด็ดขาด ไมว าเดก็ ในทองสตรผี ูน ้นั จะเปนลกู ใครกไ็ ดม าเพราะแผนชั่วชาทง้ั น้นั หากเกบ็ เอาไว มิเทากบั ทําใหคนท้งั ครอบครัวไมม ี ความสขุ หรอกหรือ! คดิ ไดเชน น ี้ นางกร็ แู ลววาควรทําอยา งไร ดังนัน้ นางจึงสัง่ ใหองครักษไป ‘เชญิ ’ เฉินเหอเออผนู ั้นมา แลว กใ็ หคนไปเรยี ก บุตรชาย ท้งั สองกับลูกสะใภม าพบ นางจะจดั การเรื่องนใ้ี หเ ดด็ ขาดตอ หนาคนท้ังครอบครัว และจะทําใหท กุ คนในจวน บรรดาสาวใชท้ังหลาย รวมทัง้ คนทรี่ อ

ดูเร่ืองสนกุ อยูดานนอกไดเห็นวา จวนเจิ้นกวอ โหวจะไมย อมรับสตรีมากเลห เชนนี้ เด็ดขาด เซียวจ้นั ถงิ เหน็ สหี นา ของนางดไู มเ ลวจึงไมไ ดพ ดู อะไร พอเหน็ นางตองการกําลงั พล เขากร็ ีบยกคนทม่ี ีอยใู หนางใช ตามใจชอบ “เจาตอ งจาํ ไวน ะวา ไมว า อยางไรก็หามโมโห ถาเจา โมโหจนเปน อะไรไป ขา คงตอ งปวดใจมาก” “ท่ีควรโมโหเมอ่ื วานขากโ็ มโหไปแลว วันนคี้ วรถึงรอบขา ทําใหคนอ่นื โมโหบา ง!” “ได  ถา อยา งน้นั ขา จะชว ยเจา ” “ไมต อง!” เซยี วซ่งิ ฮวาปฏิเสธทันท ี “คนเปนบิดาเชน ทานจะมาชว ยขาจัดการเรือ่ งเชน นค้ี งไมเหมาะสมนกั ทานกลบั ไป แกะเจินจ่อื * ใหขาดีกวา” ระยะน้นี างชอบกินเจนิ จ่ือมาก แตไ มยอมใหส าวใชแ กะให  จะใหเขาแกะอยูคนเดียว แถมยังบอกวาเปน เพราะเห็นโหวเห ยอยางเขาอยูเ ฉยๆ ไมมีอะไรทํา ก็เลยหางานใหทํา เซียวจ้นั ถงิ ก็ไมพูดอะไรท้งั สิ้น พอนางส่งั เขากก็ มหนา กมตาใชมอื ทเี่ คยแตจับดาบจบั กระบค่ี อยๆ แกะเจินจื่อใหน างทีละ ลูกๆ แกะเสร็จแลวยงั ชวยเปา เปลือกบางๆ ใหสะอาด เพอื่ ใหนางกนิ ไดส ะดวก “ได  หากตอ งการคนกไ็ ปบอกขา” “รูแลว!” เซยี วซ่ิงฮวาโบกมือพลางกลาวดวยนาํ เสียงที่เรมิ่ สอแววราํ คาญ ไมรูเปนเพราะระยะนเ้ี ขาอยเู ปน เพื่อนนางทุกวนั หรือไม  คนพูดนอยอยางเขาถงึ ไดเร่ิมทาํ ตวั เหมือนมามา หากนางสวม เส้ือผา นอยไป สักชิ้นหรือไปยนื อยตู รงขางหนาตา ง เขากจ็ ะเดินเขามาบนๆ แลว ลากนางเขา ไปในหองอุน ทนั ที แถมตอนน้เี ขายังเรม่ิ อานตําราแพทยอ กี ดว ย ที่นา อกส่นั ขวญั แขวนย่งิ กวานั้นก็คอื บนตําราแพทยเ ลมนนั้ ยังจดบันทึกเอาไวดวยวาไอนีก่ ินไมได ไอน ่ันกินไมได  เซยี ว ซงิ่ ฮวานับไปนับมา หากเปน เชน นีต้ อ ไป คงไมมีอะไรทนี่ างกินไดอีกแลว! แคก นิ อาหาร ไมใ ชย าทําแทงเสียหนอย มอี ะไรนา กลัวขนาดนน้ั กัน หากแคก ินอาหารกท็ าํ ใหแ ทง ได อาสะใภมา ยขาง บา นคงไมตอ งว่งิ ไปขอรอ งแมชีเฒาบนเขาแลว ! ขณะทก่ี ําลังพดู คยุ กนั อย ู องครกั ษกเ็ ขา มารายงาน “ใตเทาเสนาบดีพาชายชราแซเ ฉินคนหนึ่งมา บอกวาจะมาเย่ยี มคารวะขอรบั ” เซยี วซิ่งฮวาฟง แลว อดขมวดคิ้วไมไ ด “บดิ าของเฉินเหอเออ มาทีจ่ วนของเราอยางนั้นรึ?” “ทานเสนาบดกี ม็ าดวย?” เซียวซ่ิงฮวาเขา ใจทันที คิดจะมาบีบบงั คบั ใหค รอบครวั ของนางยอมรบั สตรีผนู ้นั สินะ? “คดิ ดกู ใ็ ช  ในเมอื่ พวกเขาวางแผนการรา ยนี้ขึ้น ยอ มตอ งมาท่ีจวนเพอื่ บบี บงั คับบตุ รชายของเราใหแ ตงงานกับบตุ รสาว ของเขา เด๋ียวขา จะใหคนไปเรยี กเพยเหิงมาอยูเปน เพ่อื นเจา แลวขาจะออกไปพบ พวกเขาเอง ไลไปเสยี ก็หมดเร่ือง” เซียวจ้ันถิงไมแปลกใจสักนดิ เพียงแตยามน้ีเซยี วซงิ่ ฮวากําลงั ต้งั ครรภ เขาไมอ ยากใหน างตอ งกังวลใจเพราะเร่ืองนก้ี ็เลย คดิ จะไปเรยี กบุตรสาวมาอยเู ปน เพอื่ น สว นตวั เองจะออกไปไลค นพวกนน้ั ไปเสยี

ถึงอยางไรเด็กในทอ งนัน่ ครอบครวั ของเขาก็ไมม ที างยอมรบั เดด็ ขาด เขาเปนถงึ เจนิ้ กวอ โหว ฮหู ยนิ ของเขากก็ ําลังตง้ั ครรภ  ไมมเี หตผุ ลเลยท่ีคนกลมุ นี้จะกลา มารบกวนเพราะเร่ืองเล็กๆ นอยๆ เชน น้ี หากเปน เมอื่ กอ นเซยี วจัน้ ถงิ ยอ มไมคิดจะทําเรือ่ งเชน น ้ี แต ตอนนี้เขาไมเ หมอื นเดิมอกี แลว โดยเฉพาะวนั นี้เขาเหน็ เซยี วซ่ิงฮวา กลดั กลมุ ใจเพราะเร่อื งน้ี เขาก็ยงิ่ หมดความอดทน ภตู ผีปศาจอะไร กลา มาหาเร่ืองเขาถงึ จวน? “ฮา ๆ น่ีคดิ จะมาบีบบังคับใหแ ตงงานสนิ ะ ไมแนนะวาเด็กในทอ งนนั่ อาจเปนมารหัวขนทีไ่ หนก็ไมร ู แตค ิดจะเอามา ยดั เยียดใหเรา!” เซยี วซิ่งฮวาเปน คนทีท่ นอยเู ฉยๆ ไมได  “ทา นลองไปหย่งั เชิงพวกเขาดูกอน” เซียวจั้นถงิ ประคองภรรยาใหน ัง่ ลง “เด๋ยี วขาจะใหส าวใชย กอาหารเชาเขา มา แลวใหเพย เหิงมากนิ เปน เพอ่ื นเจา ” เซยี วซ่งิ ฮวาพยกั หนา “ได  ทา นไปเถิด ไมต องเปน หวงขา” เซียวจัน้ ถิงไดย นิ นางพูดเหมอื นอยากใหเ ขารีบๆ ไป กอ็ ด ถอนใจไมไ ด  “อยา ลืมกนิ อาหารสมนุ ไพรท่ีทานหมอส่งั เลา” เซียวซง่ิ ฮวาจําตอ งพยกั หนา “รูแ ลวๆ” เซียวจน้ั ถงิ กาวออกจากหองอุนแลว เดินไปทห่ี องดา นนอก เห็นมามากาํ ลังนาํ สาวใชเดนิ มาตามระเบยี งทางเดินก็สั่ง เสยี งเรียบวา “ฮหู ยินนอยซิ่วเหมยคงอารมณไมดีนกั ฮูหยินกําลังตง้ั ครรภ  อาจสงผลกระทบตอครรภไ ด  บอกฮูหยนิ นอ ย ซิว่ เหมยวาไมต อ งมากินอาหารเชา เปน เพื่อน ใหค ุณหนูมาคนเดยี วก็พอ” แมล กู สะใภจ ะเปน คนดี แตในใจของเขา ลกู สะใภห มืน่ คนกเ็ ทยี บกบั เซียวซ่งิ ฮวาไมได เขาจะจดั การปญ หาทีเ่ ชยี นหวินกอขึ้น แตไมอ ยากให เซียวซิ่งฮวาโมโหเพราะเรื่องนมี้ ากจนเกินไป นางสุขภาพไมแข็งแรง ซาํ ยังกําลงั ตั้งครรภ  ยอมสมควรระวังไวกอน แตชายหนุมเพ่งิ จะเดินออกไป เซียวซิง่ ฮวากร็ บี ลกุ ขึ้นเดนิ ไปทีร่ ิมหนาตา งเพอ่ื แอบฟงความเคล่อื นไหวท่ดี านนอกทันที เสียงสงั่ งานมามาของเซียวจน้ั ถิง นางยอ มไดยินอยางชดั เจน รอจนกระทัง่ เสียงฝเทา ของเขาคอยๆ เคล่อื นหางออกไป นางกแ็ อบยมิ้ อยคู นเดยี ว “คิดวา ขาไมร ูใจทา นหรอื แตเ ร่ืองนี้ หากขา ไมย ืน่ มือเขา ไป ขากไ็ มส บายใจจริงๆ ผูชายก็คอื ผชู าย อยา งมากก็คงเรียกเชยี นหวนิ มา ลงโทษหนกั ๆ รอบหนึ่ง แตไ มม ปี ญ ญาจัดการเรื่องของลูกสะใภ ยงั ไงกต็ อ งใหขา ออกหนา!” วา แลวกเ็ รยี กมามาเขา มาส่งั “ไปเรยี กฮหู ยนิ นอยซิ่วเหมยมา บอกวาฮหู ยนิ มเี รือ่ งจะพดู ดวย” มามานกึ ถงึ คําสัง่ ของโหวเหย  ประกอบกับเปน หว งสุขภาพของเซยี วซ่งิ ฮวา จงึ พยายามเกล้ยี กลอมเซยี วซิ่งฮวาดวย ความลาํ บากใจ แตเ ซียวซง่ิ ฮวากลับไมย อมรับฟง คําโตแยงใดๆ ทง้ั ส้นิ “รีบไป อยา คดิ วาขาไมรนู ะ โหวเหยแอบสั่งอะไรไวใชห รือไม เจา คดิ วาโหวเหยเชือ่ ฟง ใคร เขาก็ตองฟง ฮหู ยนิ อยางขา อยดู !ี ” เหน็ นางทําหนาตาเครงเครียดเหมอื นไมย อมใหโ ตแยง เดด็ ขาด มามากจ็ นปญ ญานกั สดุ ทา ยก็จาํ ตอ งออกไปเรยี กสาวใช มาสองคนแลว บอกใหค นหน่ึงไปเรยี กคณุ หนู และอีกคนหนึ่งไปเรียกฮหู ยินนอย ซ่ิวเหมย

ในใจคดิ วา หากมเี รื่องอะไรทาํ ใหฮ ูหยนิ โมโห ถามีคณุ หนูอยคู งวางใจไดมากขึ้น นับวนั คณุ หนูก็มีนิสัยหนกั แนนมัน่ คง คง ตอ งเกล้ยี กลอ ม ฮูหยินไดแ น ฝายซิ่วเหมย หลังจากผานเหตกุ ารณเม่อื คืนก็มีสภาพเหมอื นใบกลว ยทีเ่ ผชิญกบั พายุฝนมาไมม ีผดิ รา งทัง้ รางปวกเปยก ไรเ รี่ยวแรง แคข ยับตัวก็รสู กึ ปวดราวไปหมด พอฝนลุกขึน้ ผาหมทเี่ ลื่อนลงมาก็เผยใหเห็นรอยแดงเปน จําๆ ทวั่ รางราวกับกลบี เหมยทา มกลางผืนหมิ ะสขี าว นีเ่ ปนรองรอยที่เกดิ ข้ึนจากความบา คลั่งของเซยี วเชียนหวิน นางมองรองรอยเหลา นั้นแลว ก็อดคดิ ถงึ เหตุการณท เี่ กิดขนึ้ เมื่อคนื ไมไ ด แววตาทีเ่ ขาจอ งนางเมือ่ คนื ดูราวกบั แววตาของหมาปา ทีห่ ิวโหยมานาน เหมอื นกบั เขาอยากจะกลนื กินนางลงไปในคํา เดยี ว เขาไมมอี ะไรตองระวงั อกี แลว เมอื่ กอนเขาเห็นนางเปนตกุ ตากระเบ้ืองแตกหักงาย แตตอนนก้ี ลับ... กลับเหน็ นางเปน ผูหญิงของเขา นางเปน ผหู ญิงของเขา นางชอบใหเขาปฏิบัติตอนางเชน น้ี ตอใหตองขาดใจตาย นางกเ็ ตม็ ใจ ซว่ิ เหมยกอดผา หม เอาไวพ ลางน่ังเหมออยูต รงน้นั จริงๆ แลว นางเปนคนเฉยๆ ไมคอยปก ใจกบั ใครนัก เม่ือกอนคิดวาตวั เองตอ งแตง งานกับคุณชายตระกูลหง ก็คิดเพียงแค วาหลังจากแตงงานแลว สามภี รรยาตองใหเกยี รตซิ ึง่ กนั และกนั วางๆ กม็ าแตง โคลงกลอนขับลาํ นาํ รว มกันเทานน้ั ไมเคยคิดเลยวา หลังจากการหมัน้ หมายระหวา งนางกบั คุณชายตระกลู หงไดถ ูกลม เลกิ ไป แลวมาแตง งานกบั พอ คา ขาย ขนมหาบเรอยา งเซยี วเชียนหวนิ นางจะหา งจากเขาไมไ ดอ ีก ในใจของนางมีแตเขา ใจนกึ อยากจะตายอยูในออ มกอดของ เขาเสยี ดวยซาํ คิดไดเชน นี้ นางก็แทบจะนําตารว ง ซ่ิวเหมยกมหนาลง เสน ผมยุงเหยงิ ปกคลุมลงบนไหลขาวบอบบาง นางเหน็ นาํ ตา หยดลงบนผาหมสีแดงกอนจะซึมลงไปชาๆ ปากพึมพาํ เบาๆ วา “เมอ่ื กอนขา ไมไดมงุ หวังเงินทองของทาน ตอนน้ีก็ไมไ ดม งุ หวงั ฐานะคุณชายจวนเจิน้ กวอโหวของทา น ทั้งหมดเปน เพราะ ตัวทา นเทา น้ัน ตอใหตองตายเพราะทาน ขา กเ็ ต็มใจ!” หากบอกวานีค่ อื ความรัก มันกต็ ราตรงึ อยใู นหวั ใจของนาง นางไมขอใหเขารักนางมากเหมือนกบั ท่นี างรักเขา ขอเพยี งแค เขากอดนางเอาไวแ ลว พูดความในใจใหนางฟง เหมือนเมื่อคนื นางกพ็ อใจแลว ขณะกาํ ลงั คดิ อยู สาวใชก็เขา มารายงาน “เส่ยี วหงเถยี ว สาวใชท ่ีเรือนของฮูหยนิ มาบอกวา ฮหู ยนิ เรยี ก ฮหู ยินนอ ยซ่วิ เหมยไปพบเจาคะ บอกวา มีเรือ่ งจะปรกึ ษา” ซว่ิ เหมยชะงกั ไปครูหน่งึ กอ นจะรีบพยกั หนา “ได เด๋ยี วขา จะ รบี ไป” ดเู วลาแลว ตอนนีย้ ังไมถึงเวลาท่ีตองไปคารวะตามปกต ิ แตแมสามีเรยี กไปพบเชนนี้ตองมเี ร่ืองเกิดขนึ้ แน จะชักชาไมไ ด เด็ดขาด ซ่วิ เหมยรีบลนลานลกุ ขึน้ แตห ลงั จากผานเหตกุ ารณท่เี กิดข้นึ เมอ่ื คืน รา งของนางก็ปวดรา วมาก แคข ยบั กเ็ จบ็ แปลบ แถมสองขายงั ออ นแรง ทําใหเกอื บจะลม ลงไปกองกบั พื้น จๆู นางก็นึกถึงครัง้ น้ันทไ่ี ปหาแมสามี ตอนนั้นแมส ามีก็นอนตัวออ นอยูบนเตยี งแบบนเ้ี ชนกัน ทันใดนั้น ซวิ่ เหมยกอ็ าย

จนหนาแดงกาํ แตเ ปน สะใภผูอ ่ืน ตอ ใหล าํ บากแคไหนก็ตองฝนลุกขึน้ มาลางหนา ลา งตาแลวรบี ไปหาแมส ามที ีเ่ รอื นฝอู วน้ิ นางหยุดถามสาวใชท ่ยี นื เฝา อยหู นา ประตู พอรวู า พอสามี ออกไปนานแลว นางจึงกาวเขาไปคารวะแมสามใี นหองดวยความสบายใจข้นึ “วันน้ีดสู ดใสไมน อยเลยน?่ี ” เซยี วซิ่งฮวาเรียกซิว่ เหมยเขา มาหาพลางกวาดตามองอยา งละเอียด เดิมคดิ วา วันนล้ี กู สะใภคงตองมสี หี นาหมองคลําเซือ่ งซึม ใครจะรูวาอกี ฝา ยกลบั มใี บหนา แดงเรอื่ ราวกับกลบี ดอกทอแรกแยม ดนู าหลงใหลมาก “เจาคะ ” ซ่วิ เหมยกําลงั ยอบกายคารวะแมส าม ี พอไดย ินเชน น้ีก็ไมร ูจะตอบอยางไรดี เม่อื ครตู อนสอ งกระจก นางกร็ ูสกึ เหมือนกนั วาสีหนา ของตัวเองสดใสเปลงปลั่งมาก เพยี งแตค ดิ ไมถงึ วา แมสามีมองแวบเดียวกจ็ ะสงั เกตเหน็ เชน กัน * เฮเซลนัท

บทท ่ี 100 ดีที่เซียวซิง่ ฮวาไมไ ดพ ดู อะไรอีก นางเพียงแตดึงลูกสะใภม านัง่ ลงบนตง่ั เต้ยี ขางๆ ใกลก ับเตา ทองแดงเล็กๆ ทีใ่ หความอบอุน แลวเร่มิ เอย ถึงเรอ่ื งทีจ่ ะปรกึ ษาดวย “เด็กด ี เรือ่ งทเ่ี กิดข้นึ เม่ือวานลวนเปนความผิดของเชยี นหวนิ แมบอกทา นพอของเจาแลว เขาตอ งลงโทษเชยี นหวนิ แน แมเองกจ็ ะดาเขา ใหเขาขอโทษเจา แตต อนน้เี ราตองคิดดวยวา แมเ ขาจะรอ ยผิดพันผิด แตเ รอ่ื งท่ีเกดิ ข้นึ เปนความผดิ ของเขาจริงอยางนน้ั หรือ หากปรักปราํ เขาเลา เขามิตองคบั แคน ใจจนตายหรอกหรอื ?” คาํ พดู นเี้ ซยี วซ่งิ ฮวาขบคดิ มาเปนอยา งด ี นางกลวั วา หากพดู ตรงๆ สะใภจ ะคิดวานางลําเอียงเขาขา งบตุ รชาย ไมให ความเปน ธรรมกบั สะใภ แตหากพดู ออ มๆ ก็กลัววา สะใภจ ะไมเ ขาใจ กลา วจบ กาํ ลังคิดจะรอดูปฏิกิริยาตอบโตของสะใภ  ใครจะคดิ วานางกลับเหน็ ซิว่ เหมยยิ้มแยมอยา งอารมณด ี ไมม ีว่ีแวว ไมพ อใจสกั นดิ “ทานแม  อยา ไดกังวลเลยเจาคะ เร่ืองนเ้ี ม่ือคืนขา คดิ ไดแลว” “คิดไดแลว ?” “อมื ขาคดิ ดแู ลว ขารจู ักนสิ ยั ของเชยี นหวินด ี แมเมื่อกอนเขาจะหางเหินจากขา แตกไ็ มม ที างเลยี้ งอนภุ รรยาไวขางนอก แน  ในเรือนของขามีสาวใชห ลายคน แตละคนลวนหนา ตาสะสวย คุณชายอยา งเขาคดิ จะทาํ อะไรกไ็ ดท ัง้ นนั้ แตเขากลบั ไมเ คยแมแ ตจ ะชายตามอง เขาไมใ ชค นที่จะหลงใหลสตรีคนไหนงายๆ แถมเมือ่ วานเขากอ็ ธิบายใหขา ฟง แลว ท่จี รงิ เขาแคสงสารนางทเี่ ปน สตรอี อนแอ ซํายงั ตองเลีย้ งดูนองชายตามลําพัง เมือ่ กอ นตัวเขาเองเคยเผชิญกับเหตุการณ เชนน้มี ากอ น พอเห็น ผอู ื่นประสบชะตากรรมแบบเดียวกันก็เลยใจออน นี่เปนความผิดของเขา แตกเ็ ปน ความดีของเขา ตง้ั แตตนจนจบ ขาไมรู สึกวาสามีของขาทําผิดอะไร บดั นเี้ กิดเรอ่ื งขน้ึ ไมว าจะเปนเรื่องอะไร ขา กจ็ ะอยเู คยี งขางเขาเจา คะ ” “...” คาํ พูดของสะใภทาํ ใหเซยี วซง่ิ ฮวาตกใจไมนอย นางกวาดตามองสะใภอ กี รอบแลว กพ็ บวา ยามนีส้ ะใภท ่เี คยออ นแอ ซํายงั ไมคอยพดู ไมค อ ยจากลบั มีแววตาสกุ ใสเปดเผย สองแกมเปนสแี ดงเร่ือ สีหนา สงบเยอื กเยน็ ดแู ตกตา งจากเมื่อกอน มาก นอกจากความตกใจแลว เซียวซ่ิงฮวายงั รสู ึกปลาบปล้ืมใจมาก แตงภรรยาสมควรเลือกกุลสตรีทด่ี ี บดั นบี้ ตุ รชายของนางเปน คุณชายจวนเจ้นิ กวอโหว นางยอ มคาดหวงั วา สะใภจ ะ สามารถรับมือกบั ปญ หาไดอยางเยอื กเย็น เชน นีจ้ งึ จะสามารถปกครองบาวไพรในจวนได หากพบปญ หาแลว เอาแตรอ ง หมรองไห ยอ มไมเ หมาะสมกบั ฐานะสะใภจ วนเจ้นิ กวอ โหว “เจาอายุยงั นอยกค็ ิดไดเชนน้ี แสดงวาเจารักและใสใจสามีของตัวเอง แตต อนนเ้ี จาคิดวา เราควรจัดการกับเรอื่ งน้ี อยางไร?” “เราตอ งสบื ใหร ชู ดั กอ นวา เด็กในทองของนางเปน ลูกของ เชยี นหวนิ หรอื ไม  หากเชียนหวนิ เมาเหลาแลว ทําเรอ่ื งเหลวไหลลงไปจริง เรากร็ ับสตรผี ูน้ันมา รอใหนางคลอดลูก ไมว า จะเปน หญงิ หรือชายก็ยกมาใหเ ปน ลูกของขา สว นสตรีผูนั้น เรากจ็ ัดหาเรอื นใหนางอยสู กั เรอื นแลว มอบตําแหนง อี๋เหนียง ใหเทา นัน้ ก็พอเจา คะ” นางรกั สามีของนางมาก หากเปน เลอื ดเน้ือเชื้อไขของเขาจริง นางก็ยอมรับ เรื่องเอาแตล กู ไวแลว ไลแมไ ปเปนเร่ืองผดิ ตอ จติ สาํ นึก นางทําไมลง ดังน้นั กม็ ีแตต องรบั เลยี้ งสตรผี นู นั้ เอาไว  แตน ับแตน เี้ ปนตนไป นางจะสรางกําแพงปอ งกันให แนน หนา ไมย อมปลอ ยใหใ ครมาหมายปองสามีของนางอกี

เซียวซ่งิ ฮวาเงียบไปครูห นึ่ง สดุ ทา ยกห็ วั เราะออกมา “เจา นี่นิสัยดจี ริงๆ ถงึ กบั ยอมรบั เด็กได เชียนหวนิ ไดแ ตง งานกับเจา นบั เปนวาสนาของเขา” นางชะงกั ไปเลก็ นอ ยกอ นจะกลาวตอ “แตแ มคดิ วา เด็กในทองของสตรผี ูนนั้ ตอ งไมใ ชล กู ของเชยี นหวินแน” จากนัน้ นางก็เลาเรือ่ งท่ที า นเสนาบดกี ับบดิ าของเฉนิ เหอเออมาท่จี วนใหซ่วิ เหมยฟง ซวิ่ เหมยขมวดค้วิ “นเี่ ปนแผนการท่วี างขึ้นเพือ่ ดักทานพ่ี” เซยี วซ่งิ ฮวาพยกั หนา “ใช  พวกเขาตอ งมาบบี บงั คับใหพ วกเรายอมรับสตรผี นู ้ันเอาไวแน แมตัดสินใจแลว วาจะใชแ ผน หนามยอกเอาหนามบง” วาแลวนางก็กวักมอื เรียกสะใภใหก ม ลงมากอ นจะกระซบิ แผนการใหฟง สุดทา ยจึงกลาววา “วธิ ีน ี้ ตอ งใหเจารว มแสดงละครดวย เมอื่ ครูแมถ ามเจา แบบน้นั ก็เพราะกลวั เจาจะทนไมไ หวแลว ทาํ ให แผนแตก” แตตอนนด้ี ูแลว นางคงคดิ มากไปเอง แมส ามีกับลกู สะใภปรึกษาหารือกนั เสร็จ เซียวซง่ิ ฮวากส็ ่งั ใหคนไปสืบขาวทด่ี านนอก ไมน านนกั สาวใชก ็กลบั มารายงาน “โหวเหยกาํ ลงั พูดคยุ กบั แขกทั้งสองทา นอยเู จาคะ แตแขกสองทา นนนั้ ดอู ารมณไมด ี เอามากๆ โหวเหยเ องกม็ สี ีหนา บึ้งตึง ทดี่ า นขางยังมสี ตรที เ่ี อาแตร อ งไหส ะอกึ สะอนื้ อยอู กี คนหนงึ่ ดว ยเจา คะ ” เซยี วซ่งิ ฮวาหันไปสบตากบั ลูกสะใภก อนจะแคน ย้ิมเย็น “ใชจรงิ ๆ ดว ย ดวยนสิ ยั ของทา นพอ ของเจา ในตอนนี้คงอยากจะ ตดั หัวคนพวกน้นั เสยี ดว ยซํา แตต อนนเี้ ราจะไมทําแบบนนั้ แลว ” ซว่ิ เหมยเขา ใจทนั ที “ใหข า ไปเปนเพอ่ื นทานแมด ีหรอื ไมเจาคะ?” “ดี!” เพิง่ กาวออกจากเรือนกเ็ หน็ เพย เหงิ เดนิ ตรงมาหา จรงิ ๆ หลังจากไดรบั ขา วจากสาวใช เพย เหงิ ยอ มเปนหวงมารดามาก นางรบี เรง รดุ มาทนั ที แตพ อมาถงึ กลับพบวาพี่สะใภ เขาไปกอนแลว นางอดคิดไมไดว า หากมารดากับพีส่ ะใภก ําลังพูดถงึ เร่อื งของ พช่ี ายคนรอง เดก็ สาวที่ยังไมไดอ อกเรือนเชน นางยอ มไมส มควรฟง ดังนน้ั นางจงึ สง่ั ใหมามาเขาไปสบื ขา วดูกอน พอรวู าดานในไมมีเสียงรองไห  แมสามกี บั ลูกสะใภก ็ดเู หมอื นจะพดู คุยกนั อย ู นางถงึ ไดว างใจ ยามน้ีเห็นมารดากบั พ่สี ะใภกาวออกมาก็อดถามไมไ ด  “ทา นแม  พวกทา นจะไปไหนหรือเจาคะ?” เซียวซง่ิ ฮวายอมไมป ลอยใหบุตรสาวเขา มายงุ เกี่ยวกบั เรือ่ งน ้ี “เจาเขา ไปพักในหอ งอุนแลวบอกใหส าวใชยกอาหารเชามา ใหแลวกนิ ไปกอ นเลยไมตอ งรอแม  แมกบั พี่สะใภของเจา มธี รุ ะตอ งไปจัดการ” จากนนั้ นางกน็ าํ ลกู สะใภเดินตรงไปทีเ่ รือนหนา ทันที ไปถึงเรือนหนา กไ็ ดยนิ เซียวจน้ั ถิงกาํ ลงั กลา วเสียงหนกั วา “สตรคี นหนึ่งกลบั รจู ักวางแผนลอลวงบตุ รชายของขา ใหไปติด กับ หากเรอ่ื งนแ้ี พรก ระจายออกไป ผูค นทวั่ แผน ดินจะไมร ไู ดอยา งไรวาทานเสนาบดีกาํ ลงั วางแผนอะไรอยู หากทานไม กลวั ผูคนหวั เราะเยาะกน็ าํ เรอ่ื งน้ีไปเปดโปงไดเลย ไมวาอยา งไรตระกูลเซยี วของขาก็ไมม ีทางยอมรับมาร หัวขนซึ่งมชี าตกิ าํ เนิดไมชดั เจนแน ทานไปหาพอ ใหล กู ในทอ งหลานสาวคนดีของทานใหมเ ถอะ!” บดิ าของเฉินเหอเออ มอี าชีพทาํ นาอยูในชนบท บดั นไี้ ดเปน ญาตกิ ับทานเสนาบดยี อ มคาดหวงั วาบุตรสาวจะไดแ ตง เขา มา ในตระกูลเซียว แมไ มไดเปนภรรยาเอก เปนแคอนภุ รรยาก็ไมเ ลวเหมอื นกนั ! แตใครจะคดิ วา บดั นี้บตุ รสาวของเขาอมุ ทอ งมาถงึ จวนตระกลู เซียว กลับไดย ินอกี ฝา ยพดู เชน นี้

เขาทัง้ โกรธทงั้ อาย หากเร่อื งนแ้ี พรก ระจายออกไปจริง แมผ คู นจะตาํ หนิตระกูลเซียววาไรนาํ ใจ แตสดุ ทา ยคนทีข่ าย หนา ทสี่ ดุ ยอมเปนบตุ รสาวของเขา! หากตระกลู เซียวไมย อมรบั เดก็ ในทอง ถามารหวั ขนนี่เกดิ มา เขาจะไปหาพอท่ีไหนมาให? เฉนิ เหอเออคุกเขารองไหสะอกึ สะอนื้ “ขา ไมม ีหนามชี วี ิตอยูตอ ไปแลว ลกู ในทองขา เปนเลอื ดเนือ้ เชอ้ื ไขของคณุ ชายเซยี ว จริงๆ หากเขาไมย อมรบั ก็เทา กับบีบคน้ั ใหขา ไปตาย!” “เซยี วจั้นถิง ไมค ิดเลยวาเจา จะไรเหตผุ ล ไมแยกแยะผิดถกู เชน น!้ี เด็กในทองของเหอเออ เปนลกู หลานตระกลู เซียวของเจา เจา จะปลอยใหสตรีออ นแอผูหน่งึ ตอ งถูกผคู นติฉินนนิ ทา อยา งนัน้ หรอื เจาเปนถงึ เจ้นิ กวอ โหว แตก ลบั ไมย อมรบั หลานแทๆ ของตัวเองอยางนน้ั ร?ึ ” คิดไมถ ึงวา เขาเพิ่งกลาวจบ เซียวจ้ันถงิ กย็ กมอื ขนึ้ เปนสัญญาณเรยี กองครักษม าไลพ วกเขาออกไป “ทานเสนาบดี ตระกลู เซียวของขาไมชอบเก็บมารหวั ขนทไ่ี หนกไ็ มรมู าเปนหลานหรอกนะ หากทา นชอบก็รบั ไปสิ จะรบั เปน ลกู หรอื หลานกต็ ามใจทาน” “เจา เจา เจา...” ทา นเสนาบดโี มโหจนแทบกระอกั เลอื ด ทําไมเซียวจ้ันถงิ ถงึ เหมอื นเปลย่ี นเปนคนละคนเชนน ้ี เขาคอื เจ้ินกวอ โหวซงึ่ เอาแตเ กบ็ ตัวเงยี บไมช อบแยง ชงิ กับใครคนนน้ั จรงิ ๆ หรือ? ทาํ ไมถึงกลายเปน แบบน้ไี ปได? แตเขายงั ไมท ันไดพดู อะไร องครักษของเซยี วจั้นถงิ ก็เดินอาดๆ ตรงมาหา ทาทางบอกชัดวา จะไลพ วกเขาออกไปจรงิ ๆ! เซียวซง่ิ ฮวาไดยนิ เชนนกี้ ็ไมน ึกอยากใหเฉนิ เหอเออจากไป หากจากไปตอนนี้ ถงึ ไมม ผี ลกระทบอะไรตอตระกลู เซียว แต บุตรชายของนางก็จะไมมวี ันไดร ูว าลกู ในทอ งของอีกฝายเปน ลกู ของเขาหรอื ไม  ลูกสะใภเองก็คงเหมอื นมปี มตดิ คา งอยูใ น ใจ ถึงซวิ่ เหมยจะพดู วา ยอมรบั ได แตในใจจะไมร ูสึกอะไรเลยหรอื ? นางตอ งแกปมนใี้ หไ ด ดังนน้ั นางจงึ กา วเขาไปอยางรวดเร็ว “จ้ันถิง ชา กอ น อยาเพง่ิ ไลพ วกเขาไป” สิน้ เสยี งของนาง ทกุ คนในหองน้ันรวมทง้ั ทานเสนาบดีกบั พอ ลูกตระกูลเฉินตา งก็หันมามองเซียวซ่ิงฮวาเปน ตาเดยี ว เฉนิ เหอเออ เห็นฮูหยนิ นางหนง่ึ เดนิ เขา มา นางสวมเส้อื คลมุ สีขาวกับหมวกกนั ลมสเี ดียวกัน ดานหลงั มีสาวใชก บั มามาเดินตามมาหลายคน ท่ดี า นขา งยังมีสตรีเยาวว ยั นางหนง่ึ คอย ประคอง กเ็ ดาไดท นั ทวี า น่ีคงจะเปนฮหู ยนิ ของจวนแหงน้ี นางจึงรีบโผไปหาทันที “ฮูหยิน โปรดใหความเปนธรรมกบั ขา ดว ย เดก็ ในทองของขา เปนหลานแทๆ ของทานนะเจา คะ!” นางคิดวา ไมวา อยา งไรฮูหยนิ ของจวนเจิน้ กวอ โหวผูนี้ก็ตอ งรักหลานของตวั เอง ตอใหมีโอกาสเพยี งหนึ่งในหมื่นท่ีเด็กใน ทอ งของนางจะเปน เลือดเน้ือเชอื้ ไขของเซยี วเชยี นหวนิ อกี ฝายก็คงไมอ าจตดั ใจไลน างไปแน แตใ ครจะคิดวา นางยังโผไปไมถ งึ ตัวเซยี วซิง่ ฮวา เซียวจน้ั ถิงท่ีอยดู า นขา งกข็ มวดค้ิวแลว กา วมาขวางหนา เซยี วซิ่งฮวา เอาไวเ สียกอ น จากนนั้ เหลาองครักษซ่ึงอยูร อบๆ ก็พากนั ชกั ดาบแลวตรง เขามาขวางหนา เฉินเหอเออเอาไวอ ยางรวดเรว็ เฉินเหอเออตกใจมาก นางเปน แคห ญงิ บานนอกคนหน่งึ พอเห็นเชนนน้ี าํ ตาก็รวงลงมาจรงิ ๆ

นางมองผา นคมดาบกับโหวเหยทยี่ ืนหนา บึง้ ไปยงั โหวฮหู ยิน ผูงามสงา ดวยสีหนา นาสงสารพลางรองไหสะอกึ สะอนื้ “ฮูหยนิ ขาเปน แคหญิงบานนอกออนแอ มารดาจากไปต้งั แตย ังเดก็ ตอ งเตบิ โตมากบั บิดาตามลาํ พัง โชคดีไดพ บกบั คณุ ชาย เขาชวยขาไว  ขาเองกส็ าํ นกึ ในบญุ คุณของเขา จงึ มอบรา งกายใหเปนการตอบแทน แตใ ครจะคดิ วา ขากลับต้งั ครรภขน้ึ มา ตอนน้ีขาไมขออะไรทงั้ น้ัน ขอเพยี งฮูหยนิ ยอมใหล ูกในทอ งของขา เกิดมาเทานัน้ กพ็ อ!” หลงั จากกา วเขามา เซยี วซ่งิ ฮวาก็ตกเปน เปา หมายของ เฉินเหอเออ โชคดที เ่ี ซียวจัน้ ถงิ มปี ฏกิ ริ ยิ าตอบโตเ ฉยี บไว ซาํ ยงั มีองครกั ษเขา มาขัดขวาง เฉนิ เหอเออ จงึ ไมส ามารถแตะ ตองไดแ มแตชายเส้ือของเซียวซงิ่ ฮวา เซียวจน้ั ถงิ ประคองภรรยาเอาไวพ ลางกลาวตําหนเิ สียงตํา “เจา ออกมาทําไม ทนี่ ่วี ุนวาย จะทาํ ใหเจาตกใจได” ซว่ิ เหมยเห็นพอ สามปี ระคองแมส ามเี อาไวแลว กร็ บี ถอยหลังไปสองกา ว เปดโอกาสใหทั้งสองไดพ ูดคุยกัน “ขา แคไ มวางใจ ในเมือ่ พวกเขาบอกวาเด็กในทองเปน เลือดเนอื้ เชอ้ื ไขของเชียนหวิน ขายอ มไมอาจปลอ ยใหท า นไลพวก เขาไปจริงๆ ทา นเองกร็ วู า ตอนน้ีลกู ๆ ของเรายงั ไมมที ายาทสกั คน ขา อยากอมุ หลานก็ไมไ ดอุมเสยี ที” วา แลวเซียวซงิ่ ฮวากถ็ อนใจยาวๆ ครั้งหนึ่ง เซยี วจน้ั ถงิ ไดยนิ นางพดู จาผดิ ปกติเชนน้ีก็อดมองหนานางไมได  ทนั ใดน้ันเขาก็เหน็ นางกําลังขยิบตาให ชายหนมุ เขาใจทันที นางจงใจอยางน้ันรึ? เขากลา วเสียงเรียบโดยไมเ ผยพิรุธสักนดิ “แตเด็กในทองสตรี ผนู ีอ้ าจไมใ ชล กู ของเชียนหวินก็ได  หากเก็บเอาไว  ยอมไมดีนัก” ไดยนิ สองสามีภรรยากลา วเชน น ้ี ทานเสนาบดกี บั สองพอลูก ตระกลู เฉินซึ่งสน้ิ หวังไปแลวก็มคี วามหวังขนึ้ มาทันที ทา นเสนาบดีแอบสาํ รวจมองฮูหยินบา นนอกผูมีชือ่ เสยี งโดง ดงั อยเู งียบๆ กอนหนา นใี้ นงานเฉลมิ พระชนมพรรษาของไทเฮา เขาเคยเห็นนางจากระยะไกลครั้งหนงึ่ แตไ มไ ดสนใจมากนัก ยามนไ้ี ด พบกร็ สู กึ วา สตรบี า นนอกนางนีม้ สี งาราศสี มเปน โหวฮูหยิน แถมเซียวจั้นถิงซ่ึงเมอ่ื ครูย งั มสี ีหนาบดู บ้ึงยังรีบเดินเขาไป ประคองนางเอาไวอ ยา งระมดั ระวงั ทาทางออนโยนอยางที่ไมเคยเห็นน้ันทําใหนัยนตาของผูคนแทบจะหลดุ ออกจากเบา ไดเลยทเี ดียว เฉนิ เหอเออ ซ่ึงคุกเขา อยูดานขางกําลังตกใจสุดขีดเพราะถกู คมดาบขูจนทาํ อะไรไมถ ูก พอไดย ินเซยี วซ่ิงฮวากับเซยี ว จน้ั ถิงพดู เชนนี้ ความหวังก็ลกุ โชนขึ้นในใจ นางเชื่อวาอีกฝายตอ งชวยตนเองเพราะเห็นแกเ ด็กในทองเปน แน คิดไดเ ชน นี้นางกแ็ อบปรายตามองหญงิ สาวทคี่ อยประคอง โหวฮหู ยินอยูเ มื่อครแู วบหน่ึง เห็นอีกฝายมหี นาตางดงาม ทาทางออ นโยน ดูแลวนา จะพดู ดว ยงา ย นี่คงจะเปนฮูหยินนอยลาํ ดบั สองของตระกูลเซียว ภรรยาของเซียวเชยี นหวินสินะ ทา นลุงเคยบอกวาฮหู ยินนอ ยซ่ิวเหมย ผนู ีม้ นี สิ ัยออ นแอ หากนางแตงเขามายอมสามารถกมุ อํานาจเหนืออีกฝายไดอยา งงา ยดาย ดทู าคงไมไดหลอกนางสนิ ะ คาดไมถ งึ วาซวิ่ เหมยจะหนั มามองเฉนิ เหอเออซึง่ กําลงั คกุ เขา อยูบ นพ้นื เขา พอดี สายตาของท้งั คูป ระสานเขา ดว ยกนั คนหน่งึ ยืนอยูตรงน้ัน บนรา งสวมอาภรณง ดงาม สีหนาเรยี บเฉย สว นอีกคนหนึง่ คุกเขาอยบู นพนื้ เสือ้ ผา ทีส่ วมหลดุ ลยุ สีหนาเตม็ ไปดวยความตนื่ ตระหนก ดวงตาคลอนาํ ตา ซิ่วเหมยแอบยิ้มเยน็ อยูในใจกอนจะเชดิ หนาขน้ึ เล็กนอ ย เฉนิ เหอเออซงึ่ คกุ เขาอยูบนพื้นมองเห็นแววดูแคลนบนใบหนาของฮูหยินนอ ยผสู งู สง ไดอยางชดั เจน นางจกิ ปลายเลบ็ ลงบนชายเสอื้ ของตัวเองอยางแรง

ความคบั แคนผุดขึ้นในหวั ใจ รปู โฉมของนางไมไ ดดอยกวาฮูหยินนอ ยผูน ี้ไมใชหรอื แลวทาํ ไมอีกฝายถึงไดเ ปนฮหู ยินนอ ยจวนเจนิ้ กวอโหวผูสงู สง แต นางกลบั เปนไดแคหญงิ สาวนา สงสารที่ใครๆ กข็ บั ไลไดตามใจชอบ ไดยนิ วา เมื่อกอ นฮูหยินนอ ยผนู ้ีก็เปนแคบ ุตรสาวของซว่ิ ไฉยากจนเทา นนั้ ทาํ ไมถึงไดม ีวาสนาดถี งึ เพยี งน?้ี นางกดั รมิ ฝป ากพลางกม หนา ลงเงียบๆ ช่ัวอึดใจทีส่ บตากันเมื่อคร ู ซวิ่ เหมยกม็ องเหน็ ความรสู ึกทป่ี รากฏขึน้ ในแววตาของอกี ฝายไดอ ยา งชดั เจนเชน กนั ทันใดนน้ั นางก็รูสกึ วา ความเสยี ใจในตอนทไี่ ดย ินขา วนี้เปน ครง้ั แรกชา งเปน เร่ืองนาขันนัก ทั้งหมดนี้เปนเพราะนางมปี ระสบการณน อ ยเกินไป ดว ยนิสัยของเชยี นหวนิ เขาไมม ีทางชอบสตรผี นู ี้แน ในตอนนั้นเอง ทานเสนาบดีก็เอย ขน้ึ วา “ฮหู ยิน น่ีเปนหลานสาวท่มี าจากบานนอกของขา ไมค ดิ เลยวานางจะมาหาญาติ แตห าไมพบ กลับถกู คุณชายรองของทา นชว ยไป ย่ิงคดิ ไมถงึ วาเดก็ ทัง้ สองจะมใี จใหกันจนเกิดเรอื่ งเชน นี้ข้นึ ตอนนเี้ หอเอ อหลานสาวของขา ต้ังครรภไ ดหนึง่ เดือนกวา แลว เปนเลอื ดเนือ้ เชื้อไขของบตุ รชายของทา น แตไ มวาอยา งไร โหวเหยก็ไมยอมรบั ซาํ ยงั จะขับไลไ ป โหวเหยเ ปน คนใจแขง็ ไมยอมรบั สายเลอื ดของตวั เอง แตฮูหยนิ เปน ผูมีใจเมตตา เรอื่ งน้ตี องขอใหฮ ูหยินใหค วามยตุ ธิ รรมดวย!” เซียวซง่ิ ฮวาไดยินเชน นีก้ ห็ นั ไปคารวะทา นเสนาบดี จากนน้ั จึงน่งั ลงบนเกา อไ้ี มจันทนห อมโดยมีเซยี วจั้นถิงชวยประคอง องครักษทย่ี นื อยูดา นขา งเองกร็ บี เชิญเฉินเหอเออ ท่กี าํ ลังรอ งไหส ะอึกสะอ้นื ไปทางดา นหน่ึง สถานการณใ นหอ งถึงไดสงบ ลงช่วั คราว เซียวซิ่งฮวายมิ้ พลางยนื่ มอื ไปรบั ชากุย ฮวาทส่ี ะใภส งมาให “ทานเสนาบดี กอ นอนื่ ขา ตองขออภัยทา นกอน จน้ั ถงิ กลวั วา ขา รเู รอื่ งนีแ้ ลว จะโมโห ซํา ยังโกรธบุตรชายไมร ักดที ีไ่ ปตอแย สตรขี า งนอกจน กอเรอ่ื งยงุ ยากข้ึน เขาถึงไดกลา วคําพูดเชน น้นั ออกไป เม่ือคืนเขายงั พูดวา จะไลลูกไมรคู วามออกจากจวนไปซะ พวก ทา นบงั เอิญมาในตอนท่ีเขายังไมหายโมโหพอดี จะโทษเขาก็ไมไ ด” เพยี งกลาวไมก ่คี ํา นางกส็ รปุ วาเรือ่ งยุงยากของเซียวเชยี นหวินเปนแคเ ร่ืองไปตอแยสตรีขางนอก นาํ เสียงทีพ่ ูดสอ่ื ความ หมายวา เฉินเหอเออ ไมใ ชก ุลสตรที ด่ี ี ซาํ ยังบอกวา การทเ่ี ซียวจัน้ ถงิ ลว งเกิน ทานเสนาบดีเปนเพราะเขากาํ ลงั อารมณไ มด เี ทานั้น ทานเสนาบดีฟง แลวอดขมวดคว้ิ ไมได  ใจคิดวา สตรีผนู ้ีรับมอื ไดไมงา ยเลย

บทท ่ี 101 เฉนิ เหอเออยิ่งรสู กึ เครยี ดมากข้ึน ตอนแรกกม็ ีฮหู ยินนอ ยโผลม าดบั รศั มขี องนาง ยากนักกวา โหวฮหู ยนิ ผนู จี้ ะดูเหมอื นวาเห็นแกลูกในทองของนางบาง แตใครจะคิดวาอีกฝายกลับพูดวาบตุ รชายแคไปตอแยสตรีขาง นอก แถมนําเสยี งทพ่ี ูดยังเหมือนจะดูแคลนนางอกี ดวย เฉินเหอเออเร่ิมทําอะไรไมถูก แตพอนกึ ถึงอนาคตของตวั เอง นางก็พยายามรวบรวมความกลากลา วเสียงสะอ้ืน “ฮหู ยนิ จะวาไปเรือ่ งทัง้ หมดก็เปนความผิดของขา... แตขา กบั คณุ ชายรองมีใจใหก ัน...” มีใจใหก ัน? เซยี วซิง่ ฮวายม้ิ เยน็ อยูในใจ ในขณะท่ซี ิ่วเหมยยิ่งรูส กึ ดูแคลนหญงิ สาวผูนมี้ ากขึ้น เรื่องมาถงึ ข้ันน ้ี อยาวาแตสตรีผูน ี้ไมไ ดต ้งั ครรภลกู สามีของนาง ตอใหต ้ังครรภจรงิ แลวจะทาํ ไม ตอ ใหรับเขา มาในจวน จรงิ สามขี องนางกไ็ มมีทางเห็นอกี ฝา ยอยูในสายตาแน เปน สามีภรรยากนั มาหนึ่งปก วา แมนางกับเซยี วเชียนหวินจะ ไมไดห วานชืน่ กันมาก แตน างใสใจสามีของนาง ดังนน้ั จึงพอจะอา น ความคิดของเขาออก ซิว่ เหมยย่งิ คดิ กย็ ่งิ ม่นั ใจ ดังนน้ั นางจงึ เพยี งแคย ืนปรนนบิ ัตอิ ยูขา งกายแมสามีเงยี บๆ โดยไมพูดอะไรท้งั ส้นิ ทานเสนาบดเี องกร็ สู ึกวา หลานสาวหางๆ ผนู ี้พูดจาไมไ ดความ เขาจึงแอบสง สัญญาณใหบิดาของเฉินเหอเออ บดิ าของ เฉนิ เหอเออ เห็นเขากร็ ีบหนั ไปสงสญั ญาณใหบุตรสาวตอ อีกทอดหนึง่ “ฮหู ยนิ พดู ถกู เด็กๆ ไมร คู วาม กระทําเรอื่ งผิดทาํ นองคลองธรรมเชน นข้ี ้นึ โหวเหยไ มพอใจกไ็ มแ ปลก ขา กับโหวเหยร ับ ราชการรว มกนั มานานป  แมจะไมสนิทสนมกันแตก ็รดู วี า โหวเหยเ ปนคนอยางไร ขา ยอ ม ไมปลอยใหเ รื่องนี้มากระทบกับความสมั พันธข องเราแน แตต อนน้เี ราควรมาปรึกษากนั กอนวา จะจดั การกับเร่ืองนอ้ี ยา งไร หลานสาวของขาเปนสตร ี ยอ มไมอ าจหลีกเล่ียงจากเสยี งตฉิ ินนินทา แตเด็กในทองของนางเปนลกู หลานของจวนเจนิ้ กวอ โหว ไมว าอยางไรกจ็ ะปลอ ยใหน างไมไ ดร บั ความเปนธรรมเชนนไี้ มได ฮูหยนิ เหน็ ดวยหรือไม? ” เซียวซิ่งฮวายม้ิ “ใช ดังนน้ั ขา ก็เลยคิดวา อยา งนอ ยกต็ อ งรบั แมน างเฉินผูน ี้เขา มาดแู ลในจวน” ทา นเสนาบดรี บี พยักหนา ติดๆ กัน “ฮูหยนิ พดู ถกู ฮูหยนิ พดู ถกู !” เฉินเหอเออ ดใี จมากจนพูดอะไรไมถ ูก ไดแ ตป ดปากรอ งไหดว ยความดอี กดใี จอยูอ ยา งนนั้ นางคิดไมถึงเลยวา ตนเองจะไดกา วเขามาเปนสะใภข อง จวนเจ้นิ กวอ โหวแหง น้ี ขอเพียงคลอดลกู ออกมาอยา งปลอดภัย ถงึ ตอนนัน้ นางยังตอ งกลวั ใครอกี ? แมสะใภสองคนในจวนจะแตง เขา มาอยางถูก ตอง แต พวกนางตางกย็ งั ไมมีลูก! แตใ ครจะคิดวา จๆู เซียวซ่ิงฮวากลับหนั ไปถามซิว่ เหมย “ซิ่วเหมย เจาเห็นเปน อยา งไร?” ซิ่วเหมยเอย ตอบดวยนําเสยี งนอบนอม “หากเดก็ ในทองของ แมนางผนู เ้ี ปน เลือดเนอื้ เชอื้ ไขของเชยี นหวิน ยอ มไมอาจปลอยใหเรรอ นอยขู า งนอก แตเ ม่อื คืนขาถามเรอ่ื งนก้ี บั เชียนห วิน เขากลับไมย อมรับวาเด็กคนน้เี ปน ลกู ของเขา เม่ือเปน เชนน้ี ขาก็ไมอ าจพูดอะไรได  ไมว า อยา งไรเราก็ไมควรรบั มาร หวั ขนเขามาไมใชหรอื เจา คะ”

คาํ วา ‘มารหวั ขน’ ทาํ ใหบรรยากาศหนกั องึ้ ขน้ึ ทันที เซียวซง่ิ ฮวาเหน็ เชน น้ีกร็ ีบเอยวา “ซ่ิวเหมย เร่ืองนีเ้ จา พูดไมถูก ในเมอื่ แมน างผูนีบ้ อกวา เปน เลือดเน้ือเช้อื ไขของเชียนห วิน ยอ มสมควรเปน ความจรงิ เราตอ งรบั เขามาดูแลกอ น เจาพูดแบบนจ้ี ะทาํ ใหน างอับอายไดน ะ” ซ่ิวเหมยกลา วดวยนาํ เสยี งนอบนอ มแตห นักแนน “ทานแม  หากแมน างผูนี้ไมอาจทําใหเชียนหวนิ ยอมรับวา เดก็ ในทอง นางเปนลูกของเขา ขาจะไมย อมใหนางแตง เขามาเดด็ ขาดเจา คะ ” เซยี วซง่ิ ฮวาไดย ินเชน นก้ี ห็ ันไปมองทา นเสนาบดดี ว ยความลาํ บากใจ “ทา นเสนาบด ี ทานวา ควรทาํ อยา งไรดี?” ในตอนน้นั เอง เซียวจ้นั ถิงซึ่งนัง่ อยูขางกายเซยี วซงิ่ ฮวาเงยี บๆ มาโดยตลอดก็เลิกคิว้ ข้นึ พลางเอย วา “ฮหู ยิน ทซี่ ว่ิ เหมย พูดมากถ็ ูก หากยอมรบั สตรผี ูนี้เขา มางายๆ แตก ลบั ไมอ าจพสิ ูจนไ ดว า ลูกในทอ งนางเปน เลอื ดเนอื้ เชอื้ ไขของเชียนหวนิ จริงหรือไม จะไมทาํ ใหผ คู นท่ัวแผนดนิ หัวเราะเยาะจวนเจน้ิ กวอ โหวหรอกหรือ” คําพูดของเขามนี ํา หนกั มาก ในหอ งจงึ ตกอยูทามกลางความเงียบอีกครัง้ สุดทาย บดิ าของเฉนิ เหอเออ กเ็ อย ข้นึ วา “เมอื่ ครเู ชิญหมอหลวงมาตรวจแลวไมใ ชหรือ เหอเออของเราตัง้ ครรภไดห น่งึ เดอื นกวา ตรงกับชว งทนี่ างนอนกับคุณชายรองพอดีไมใ ชหรอื ?” คาํ พูดของเขาท้งั ตรงทัง้ หยาบคาย อยาวาแตซ่ิวเหมย แมกระท่ังเซียวซ่ิงฮวาฟงแลว กย็ ังสะอกึ นอน นอนบา นะสิ! นังเด็กแพศยา สวยก็ไมส วยแถมยงั หนา ดาน บุตรชายขาไมมีทางไปนอนดวยหรอก! แตเ ปลอื กนอก นางยงั คงอดกล้นั เอาไวได “เมอื่ ครูต อนทีข่ า มา เห็นเชียนหวินอยขู างนอกไมใชร ึ ไปเรยี กเขาเขามาเถดิ ” ไดยนิ นางพดู เชน น ี้ เซียวจัน้ ถิงกห็ นั ไปออกคําส่ัง “ไปเชิญคุณชายรองมา” ที่แทเ ม่ือครูเ ซยี วเชียนเหยาคดิ จะออกไปสบื เรื่องนีเ้ ปนเพอื่ นเซยี วเชยี นหวิน แตกลบั ถูกเรยี กตัวมาพบเสียกอน พอมาถึง พวกเขาจงึ ไดร วู าทา นเสนาบดมี าที่จวน แตบิดากลบั สั่งไมใหพ วกเขาเขา ไป ซาํ ยังใหอ งครกั ษพ าไปอยูท ี่อน่ื กอ น เรอื่ งดาํ เนินมาถงึ ข้นั นี้ เซียวเชียนเหยาก็ไดแตตบบา ของ นองชายดว ยความจนใจ เซียวเชียนหวนิ เองกไ็ ดแ ตเ มมปากพลาง ขมวดค้วิ แนน ไมพดู อะไรสกั คํา พอเซยี วจั้นถงิ ใหค นมาเรยี ก พวกเขากเ็ ดินไปท่ีเรือนหนา ทนั ที เฉนิ เหอเออ ซ่ึงยืนอยดู านหลงั บดิ าของนางเห็นเซียวเชยี นหวนิ เขามา ประกายแหง ความหวงั กผ็ ุดขนึ้ ในดวงตา เดก็ สาว กัดรมิ ฝปาก นําตารวงลงมาเปน สาย “คณุ ชายรอง ขาขอโทษดวยเจา คะ ขา เปนคนทาํ รา ยทาน... หากทานไมชวยขา เรอ่ื งกค็ งไมด ําเนนิ มาถึงขัน้ น้.ี ..” วา แลวนางก็เดนิ ไปหาเซยี วเชียนหวินดว ยยางกา วที่ไมมน่ั คงนัก ใครจะคิดวาพอเดินไปถงึ ตําแหนง ท่ีหา งจากเซยี วเชยี นหวินประมาณ สามส่ีกาว รา งของนางกลับเซไปทางดา นหน่ึงเหมือนกําลังจะหมดสติ “ลูกพอ ลูกพอ เจาไมเปนไรใชหรือไม? ” บิดาของเฉนิ เหอเออ ตะโกนดวยความหวงใย “หลานสาว” ทา นเสนาบดีขมวดคิ้ว แตน อกจากเปน หว งแลว ทง้ั สองก็เพยี งแคทําทาเหมอื นจะ ลกุ ข้นึ โดยไมไดคดิ จะเดนิ เขาไปประคองเฉนิ เหอเออ แตอยางใด เฉนิ เหอเออ เซไปวบู หนง่ึ กเ็ หมือนจะตง้ั ตัวได นางลืมตาขึน้ มองเซียวเชียนหวินดวยดวงตาท่ีเออ คลอดว ยนํา ตา “คุณชายรอง ขาทําใหท านลาํ บาก แมข าตองตาย…”

นางกดั รมิ ฝปาก สีหนาแววตาดูนาสงสารเปน ทีส่ ดุ “ตายเพอ่ื ทา น ขาก็เตม็ ใจ” กลาวจบ รางของนางกเ็ ซลม ไปทางดา นหนง่ึ โดยไมลงั เลอีก สายตาของทกุ คนหนั ไปจับจอ งอยทู ีร่ า งของสาวนอ ยออนแอซ่ึงทรุดลงไปกองกับพืน้ เซียวซิง่ ฮวายังคงยมิ้ สหี นาไมเ ปลย่ี นสักนดิ ดวงตาของซวิ่ เหมยปรากฏแววดูแคลนข้นึ วูบหนึง่ เซยี วจ้นั ถงิ กวาดตามองดวยสีหนาไรความรสู กึ จากนั้นจงึ หันไปหยบิ เกาลัดในตะกรา ทีว่ างอยูดา นขา งมาปอ นใหเซยี วซง่ิ ฮวาเหมือนไมมีอะไรเกิดขน้ึ ทานเสนาบดีซ่งึ กําลังตงั้ ทาจะลกุ ขนึ้ รวมทัง้ บิดาของเฉนิ เหอเออ ซึง่ ทําทา เหมือนจะกา วเขา มาประคองบตุ รสาวดว ยความเปนหวงเหน็ เชน น้กี ห็ ันไปฝากความหวังทงั้ หมดไวกับเซียวเชียนหวนิ เซียวเชียนหวิน เจา เหน็ สตรอี อนแอซึง่ อาจจะกาํ ลงั ตัง้ ครรภลูกของเจาลม ลงเชน น ้ี ไมวา อยางไรกส็ มควรชว ยประคอง นางใหลุกข้ึนไมใชห รอื ? แตภ าพทีเ่ กิดขึ้นหลงั จากน้นั กลบั ทาํ ใหพ วกเขาตองขมวดคว้ิ แนน ดว ยความผดิ หวัง จรงิ ๆ เซียวเชียนหวินลว งรเู หตุการณทั้งหมดทเ่ี กดิ ขึ้นในเรือนหนา ตัง้ แตต อนท่ีอยูดานนอกแลว เขาเสยี ใจเหลือเกนิ นกึ ถงึ ความเวทนาสงสารท่ตี นเองเคยมตี อสตรผี นู ้ี รวมทง้ั ภาพท่นี างรอ งไหสะอึกสะอน้ื อยกู ลางถนน เขาก็คลน่ื ไสน กั ยามนเ้ี ห็นนางทําทาเหมอื นจะลม ทาทางน้นั ดูอยางไรกเ็ หน็ ชดั วา เสแสรง เขาอยากจะตบหนาตัวเองเหลอื เกิน ตอนนน้ั เขาถกู อะไรบดบังสายอยูนะ ทาํ ไมถึงไดห ลงกลชนั้ ตํา เชน น?้ี เซียวเชยี นหวนิ กวาดตามองหญิงสาวทน่ี อนอยูบ นพน้ื ดวยสายตารังเกยี จ จากนนั้ จงึ เดนิ ไปทําความเคารพบดิ ามารดา โดยไมสนใจจะมองนางอกี “ทานพอ ทานแม พวกทา นเรียกขา หรือขอรับ?” “เชียนหวนิ นค่ี ือทานเสนาบดฝี า ยซา ย เจา คงรูจกั อยแู ลว สว นนคี่ ือบิดาของแมนางเฉนิ เหอเออ ตอนน้ีพอ จะถามเรื่องราวจาก เจา เจาตอ งตอบมาตามความจรงิ เดก็ ในทองของแมนางผูนใี้ ชล ูกของเจา หรอื ไม? ” ใครจะคิดวาเซียวจนั้ ถิงเพ่งิ ถามเชนน ี้ บิดาของเฉินเหอเออกร็ บี กลา ววา “โหวเหย  คณุ ชายรองไมรูอะไร เกรงวาถามไปก็ คงไรป ระโยชน! ” เซียวจัน้ ถงิ ยอมไมเห็นบดิ าของเฉนิ เหอเอออยใู นสายตา ตามความเหน็ ของเขา ไลไปเสียก็หมดเรอ่ื ง จากน้ันคอยปลอ ยขาวท่ี ทานเสนาบดีใชญาตหิ างๆ จากบา นนอกมาวางกับดกั จบั บุตรชายของเขาออกไป ใครจะคิดวา มารหัวขนนัน่ เปน ลกู ของ บตุ รชายเขาอกี ตอ ใหม ีคนคิดวา ใช หากตระกลู เซยี วของเขาไมยอมรับเสยี อยา ง ใครจะกลา พูดอะไร? แตเ ซยี วซิง่ ฮวารกั ลูกสะใภ  อยากขจดั หนามตาํ ใจลูกสะใภ ออกไปใหหมด เขาจึงยอมตามใจนาง บัดนไี้ ดย ินบิดาของเฉินเหอเออ พูดเชน น้ีเขาก็แคนย้มิ เยน็ “ทาํ ไม คิดวา คุณชายของจวนเจิ้นกวอโหวเปนคนปญ ญาออน ใชล ูกของตัวเองหรือไมก ็ยงั ไมรอู ยางนน้ั หรือ เรอ่ื งนี้ตองใหเ จามาสอดปากพูดอยา งนั้นหรือ?” เซยี วจน้ั ถิงไมเอยปากยังพอวา พอเอยปากบรรยากาศในหอ งก็เยียบเยน็ ลงทันที บิดาของเฉนิ เหอเออ ตกใจจนไมกลา พดู อะไรอีก สุดทา ยกไ็ ดแ ตเอย วา “เรอื่ ง เรื่องนต้ี อ งฟง ความเหน็ ของทานเสนาบดี...”

เรอ่ื งยงุ ยากถกู โยนไปใหทานเสนาบดี แตปญ หาคือเมอ่ื ครู เซียวจ้ันถิงพดู จาไมไวห นา ถงึ เพียงนนั้ หากทานเสนาบดพี ูดออกมาวา เด็กเปนลกู ของเซยี วเชยี นหวิน อกี ฝายมิสาดนาํ ชาเย็นชดื ใสหนา แลว ยอ นถามมาวา ‘เฉนิ ฉเี ยวท า นรูไดอยา งไรวาเดก็ เปน หลานของขา หรือไม’ หรอกหรอื ! ขณะทเ่ี ขากําลังรสู กึ ลาํ บากใจอยกู ไ็ ดย นิ เซยี วเชยี นหวินเอย ข้นึ เด็กหนุมซึ่งยืนอยตู รงนนั้ กลา วดว ยสีหนาจริงจงั “ทานพอ ทานแม เด็กในทองของแมนางผนู ไ้ี มม สี วนเก่ยี วของกับขา ไมว า เดก็ คนนจ้ี ะเปนเลือดเนอื้ เชอ้ื ไขของใครกไ็ มใ ชล ูกของขา และขาจะไมยอมใหนางเหยยี บเขามาในตระกลู เซยี วของเราอยา งแนนอน! ” เซยี วเชียนหวินจองซิว่ เหมยนิ่ง “ซว่ิ เหมยแตง งานกับขา ในยามทต่ี ระกลู เซยี วของเรายงั ยากจน ชาตนิ ขี้ าจะมีนางเปน ภรรยาเพียง คนเดียว ไมม ีวันแตง งานใหม  ยิง่ ไมมีวนั รับอนเุ ด็ดขาด” หวั ใจของซวิ่ เหมยกระตกุ วูบ นางคิดไมถ งึ เลยวา เซยี วเชยี นหวนิ จะกลาวคาํ พูดประโยคนอ้ี อกมาตอหนาผคู นมากมาย เชน นี้ คําพูดทฟ่ี งราวกับคําสาบานนัน้ ทําใหความรูส กึ มากมายผดุ ขน้ึ ในใจของซวิ่ เหมย ทั้งหวานชนื่ เหมือนไดดม่ื นําผงึ้ แตก็ แฝงดวยความเอียงอายอยูห ลายสว น บิดาของเฉินเหอเออไดย นิ เชนนี้กร็ อ นใจมาก เซียวเชยี นหวินพูดเชน นห้ี มายความวา อยางไร ไมยอมรับบตุ รสาวของเขา อยา งนัน้ หรอื ? ความรอนใจทําใหเขาไมก ลัวเซยี วจน้ั ถงิ อกี “เดก็ ในทองของ บุตรสาวขา เปนลกู หลานตระกูลเซยี ว ตอนน้ีนางนอนหมดสติอยตู รงนน้ั แตพวกทา นกลับไมค ิดจะสนใจเลยหรอื ?” ไดยนิ เขาพดู เชน น ้ี ทกุ คนคอ ยนกึ ไดวายงั มีคนนอนหมดสตอิ ยูอกี คน สายตาของทุกคนหันไปมองเฉนิ เหอเออ เปน ตาเดยี ว วันนอ้ี ากาศหนาว เรือนหนาเปนสถานที่สาํ หรับตอนรบั แขก แมจ ะ มีเตาผิง แตก ม็ ีพื้นทีก่ วา งมาก พ้ืนกป็ ดู ว ยหนิ ฮวากัง* ยอมตองหนาวเปน ธรรมดา รางบอบบางของเดก็ สาวทีน่ อนอยูบนพนื้ กาํ ลังสน่ั ระริกอยา งเห็นไดชดั เซยี วซงิ่ ฮวารสู กึ จนใจนกั ในใจคิดวาอีกฝา ยทุมสุดตัวจรงิ ๆ ไมกลัวเด็กในทอ งจะแทงแลวทําใหแผนการทั้งหมดสญู เปลาเลยอยางน้นั รึ? เดก็ สาวซ่งึ นอนอยบู นพนื้ ก็กาํ ลังกลุม ใจเชน กัน! นางลมครงั้ หน่งึ เห็นเซยี วเชยี นหวนิ ไมม ปี ฏิกริ ยิ าตอบโตกจ็ ําตองลม อีกรอบ รอบท่ีสองยอมไมอาจหยุดกลางคันไดอกี นางจึงตองลมลงจรงิ ๆ แตคดิ ไมถึงวา อีกฝายกลับไมค ิดจะชว ยประคองนางสักนดิ ซาํ ยังวงิ่ ไปหาภรรยาของตวั เองอีกดว ย ตอนน้ีนางควรทําอยางไรดี ลกุ ขึน้ เหมือนไมม ีอะไรเกดิ ข้นึ หรือควรนอนอยอู ยา งนีต้ อ ไป? แตจะนอนตอไป พนื้ ก็เย็นมากๆ เซียวเชยี นหวินไดยินบิดาของเฉินเหอเออ กลา วเชนนก้ี ็กวาดตามองเขาดว ยสายตาเย็นชาแวบหนึง่ จๆู บิดาของเฉินเหอเออ กร็ สู ึกหนาวเยอื กขนึ้ มาอยางไมทราบสาเหตุ เซยี วเชยี นหวนิ แคน หัวเราะเสียงเย็น “คนเปน บิดาอยางเจา ยงั ไมส นใจ แลว ทาํ ไมตระกลู เซยี วเราถึงตอ งสนใจดวย หาก ขาไปชว ยประคองแลว ในทองนางมมี ารหัวขนเพมิ่ ขึ้นมาอกี คน จะทาํ อยางไรกัน?” คําพดู นีแ้ ฝงความหมายเสียดสีอยางเห็นไดช ดั ไมเพยี งแตบดิ าของ

เฉินเหอเออเทาน้นั ที่โกรธ แมแ ตทานเสนาบดีกย็ งั ตองกัดฟนกรอด “ฮหู ยิน ทานดู เห็นชดั ๆ วาบุตรชายของทา นไมยอมรบั เด็กในทองหลานสาวของขา กไ็ ด ในเม่อื พวกทา นไมยอมรบั เราก็ จะรับนางกลับไปดูแลเอง รอใหเดก็ คลอดออกมาเม่ือไหร  ขา จะไปถวายฎกี าตอ องคฮ องเต ถึงตอนนน้ั เรากม็ าหยดเลือดพสิ จู นตอหนา พระพักตรก ัน!” คําพดู ของเขาหนกั แนนราวกับเปน เร่ืองจริง เซียวจน้ั ถงิ ลกุ ขน้ึ กลา วเสียงเยน็ ดว ยความไมพอใจ “ทา นเสนาบดี ฮหู ยินของขากําลงั ตง้ั ครรภ  ขาจะไมย อมใหใ ครพดู เชน นีก้ บั นางเด็ดขาด! หากทา นจะไปรอ งเรียนตอฝาบาทก็เชญิ ตามสบาย แตตอนน ี้ รบกวนทานชว ยพาหลานสาวหา งๆ ออกไปจากจวนเจนิ้ กวอ โหวของขา ดว ย หาก รบกวนฮูหยนิ ของขา จนสง ผลกระทบตอครรภข องนาง ไมว าใครกค็ ง แบกรับผลทตี่ ามมาไมไ ด! ” สิ้นเสยี งของเซยี วจั้นถิง องครักษท อี่ ยูดานขางก็กาวเขามาเตรียมไลแ ขก สีหนา ของทา นเสนาบดีเปลยี่ นไปทนั ท ี เขาตบโตะแลวลุกพรวดข้ึนดวยความโมโหสุดขีด “เซยี วจัน้ ถิง ใครๆ ตางก็พูดกนั วาตอนน้ีทา นเปล่ียนไปเปนคนละคน แตขา ไมเคยคดิ เลยวา ทา นจะไรเ หตุผลเชน น!้ี ” เซียวจนั้ ถิงไมพูดอะไร องครักษกาวออกไปขางหนา พลางยกดาบในมือขึ้นเตรียมไลแขกโดยไมเกรงใจสักนดิ ทา นเสนาบดีเร่ิมลนลานทาํ อะไรไมถกู สุดทายก็หันไปสง สายตาขอความชวยเหลือจากเซียวซิ่งฮวา “ฮูหยนิ หากเด็กใน ทองของเหอเออเปนหลานของทานจริง ทา นจะไมส นใจจรงิ ๆ หรอื ?” เซยี วซิ่งฮวาย้ิมพลางสง สญั ญาณใหอ งครักษถอยไป จากน้นั จงึ เอย วา “จ้ันถิง ทีท่ านเสนาบดพี ูดมาก็ถูก เราควรจะสืบให แนช ัดกอน!” ทา นเสนาบดรี ีบพยกั หนา “ใช ควรจะสบื ใหแนชัดกอ น!” แตจ ะสบื อยา งไรเลา ? เซียวซง่ิ ฮวาถอนใจคําหน่ึง “จรงิ ๆ กม็ อี ยวู ิธีหน่ึง” “วธิ ีอะไร?” ถึงตอนนเี้ ซยี วซิง่ ฮวากลับไมคอยรอนใจแลว นางรบั เกาลัดที่เซียวจัน้ ถิงสง ใหม ากินอยา งชาๆ เกาลดั นนั้ ทง้ั นุมท้ังหวาน แถมยงั รอนอกี ดว ย หลังจากกลืนลงไป นางถึงไดเอยขึน้ ชา ๆ ทามกลางสายตา คาดหวงั ของทานเสนาบดกี ับบดิ าของเฉินเหอเออ “จูๆ ขา ก็คิดขน้ึ มาไดว า เชียนหวินของเรามไี ฝเมด็ หนง่ึ บนแกม กน มี มาต้งั แตเดก็ แถมยงั มีขนาดใหญมากอีกดวย หากแมนางเฉนิ เหอเออ ผูน้ีเคยมีความสัมพนั ธก บั เชียนหวนิ ของเราจรงิ นางกน็ าจะรูวาไฝเม็ดนั้นของเขาอยบู นแกม กน ขางซา ยหรอื วาขางขวากันแน? ” ทา นเสนาบดีพยกั หนา “มีเหตุผล” บิดาของเฉนิ เหอเออ รีบเอย “บุตรสาวของขายอ มตองรูอยูแ ลว !” เซยี วซิ่งฮวาถอนใจ “แตแ มนางผนู ีห้ มดสติไปแลว หวังมามา ไปดซู ิ ระวงั จะไมส บายไปเลา ” แตห วงั มามายังไมทนั ไดเ ขาไปดู เฉินเหอเออซึง่ นอนอยบู นพ้ืนกฟ็ นข้นึ มาเสยี กอน “ขา เปน อะไรไปหรือ?” นางมองทุกคนดวยสีหนา งุนงง ราวกับเม่ือครหู มดสติไปจริงๆ กเ็ ลยไมรูอะไรทัง้ น้นั * หินแกรนิต

บทท ี่ 102 บดิ าของนางรีบอธิบายเรือ่ งทงั้ หมดใหบตุ รสาวฟง “จรงิ ๆ แลว เรื่องน้ี แมน างเหอเอออาจจะจําไมได. ..” เซยี วซิง่ ฮวา แกลงพดู “ขาร ู ขา รู! ” เฉนิ เหอเออ รบี กลา ว “ขา รูว า ไฝเม็ดน้ันของคุณชายรองอยตู รงไหน!” เมือ่ ครตู อนท่แี สรง หมดสต ิ นางรสู กึ ทรมานเหลอื เกิน ย่ิงไดยินคาํ พูดของเซียวเชียนหวนิ ประกอบกับเหน็ ทาทีเลอื ดเย็นไร นํา ใจของคนตระกลู เซยี ว นางก็แทบจะส้ินหวงั เลยทเี ดียว จๆู ไดย นิ วา มีโอกาสเชนน้ี นางลังเลอยูเพียงครูเ ดียวกร็ บี ตัดสินใจต่ืน นางรูดีวา หากพดู วา ตัวเองไมร ู นางตองถูกไลออกไปจากจวนเจนิ้ กวอ โหวเดย๋ี วนี้แน แตห ากนางบอกวา ตวั เองรูแลว ลองทายดูก็มีโอกาสคร่งึ ตอครงึ่ ท่นี างจะทายถกู เพราะไฝเมด็ นัน้ ไมอ ยูบนแกมกนดานซาย กต็ องอยบู นแกม กน ดา นขวาอยา งแนนอน หากทายถูก ก็จะไมม ีใครมขี ออางมาสงสัยลูกในทองของนางไดอ กี เฉนิ เหอเออ ตัดสนิ ใจเสย่ี งดูสกั ตง้ั นางพยายามวางสีหนาให เรียบเฉยท่สี ุดแลว กลั้นใจเอยขึน้ วา “ขา เคยเหน็ ไฝเม็ดนัน้ ของคุณชายรอง จําไดแ มนวา มันใหญม าก เปน สีแดง” นางกลาวพลางเหลอื บมองไปทางเซยี วเชยี นหวนิ อยางระมดั ระวงั แตเ ซียวเชยี นหวนิ กลับเอาแตขมวดควิ้ สหี นา ไมบ ง บอกความรสู กึ ไมร ูเหมอื นกนั วากําลังคิดอะไรอยู หนั ไปเหลอื บมองฮูหยนิ นอ ยซ่ิวเหมยกพ็ บวาอกี ฝายกําลัง หลบุ ตาตาํ มองเห็นสีหนา ไมชัด นางไมม ที างเลือก จึงไดแตห นั ไปมองฮูหยินของเจนิ้ กวอโหว คาดไมถึงวา เซียวซิ่งฮวาจะกาํ ลังมองนางดว ยสายตาประหลาดใจ “เจา รูเร่ืองนด้ี ว ยหรือ ยงั มอี ะไรอกี ?” ไดย นิ เชนนี้ เฉินเหอเออก็ดใี จมาก ในใจคดิ วา ตวั เองคงเดาไมผิดแน เด็กทเ่ี กิดมามีไฝ สวนใหญม ักเปน สีแดงทงั้ น้ันไมใชหรือ? นางทายถูกแลวสนิ ะ ดงั น้นั นางจงึ กลา วตอดว ยนาํ เสียงมั่นใจ “ไฝเม็ดนน้ั ของเขา คอ นขางใส” “เจา แนใจนะ?” “แนน อน ขาเหน็ กบั ตา จะผดิ ไดอ ยางไรเจา คะ?” “ดี เจาพดู ตอ ซวิ ามนั อยดู า นซา ยหรอื ดานขวา?” เซียวซง่ิ ฮวาดเู หมือนจะประหลาดใจมาก นางถงึ กับลุกขนึ้ มองเฉนิ เหอเออ ดวยสายตาไมอ ยากเชอ่ื สหี นา ของเซียวเชยี นหวินซึง่ ยืนอยดู า นขา งก็ดไู มด ีเอามากๆ เฉินเหอเออ คดิ วาหากไดแตงงานกับเขา ตอ ไปจะไดเสพสุขอยบู นกองเงินกองทอง ไมต องมีเรือ่ งทุกขใจอีก ดังนั้นนางจงึ หลับตาลงแลว กลนั้ ใจพูดออกไปโดยไมสนใจอะไรท้ังสน้ิ “เรื่องน้ขี า จาํ ไดไมชัดเจนนัก ตอนน้ันกไ็ มไ ดส นใจสักเทา ไร แต เพราะไฝเม็ดนั้นเปน สแี ดงสดมาก มนั กเ็ ลยสะดุดตา แตคิดๆ ดู ไฝเม็ดนนั้ ของคณุ ชายรองนาจะอยูท าง ดานซายเจาคะ ”

หากทายผิดก็ยังอา งไดว าจําไมไดแ ลว วาเปนดา นซายหรอื ดานขวา “เจาแนใจนะ?” ฮูหยินเจ้ินกวอโหวกลา ว เฉนิ เหอเออมองอีกฝา ยดวยสหี นา นา สงสาร แตสีหนา ของฮหู ยินเจิ้นกวอ โหวกลบั ดแู ปลกประหลาดมากกวา เดมิ ราวกบั กาํ ลังพยายาม อดกล้ันอะไรบางอยางเอาไว นางเริม่ ไมมนั่ ใจ ในตอนนน้ั เอง บดิ าของนางกย็ กมอื ขึ้นปาดเหงือ่ พลางเอย ถามวา “เจา แนใ จหรือไม ไฝเม็ดนน้ั อยดู านซา ยหรอื ดา นขวา กนั แน จะผิด ไมไ ดนะ!” เฉินเหอเออ กลุม ใจนกั “มันมสี ีแดงสด ขา จําไมผ ิดแน  แตจะอยดู า นซายหรือดา นขวา ขาแคจาํ ไดร างๆ วานา จะอยดู าน ซา ย แตไมค อยแนใจนกั เจา คะ” ทานเสนาบดไี ดยนิ เชนนี้กข็ มวดคิว้ กอ นจะเอย วา “ชา งเถิด ไมวาจะดานซายหรือดานขวา แตก ็เหน็ ไดชดั วา เหอเออเคยเหน็ คุณชายรองกบั เหอเออก็เคยมคี วามสมั พันธใ กลชิดกนั เร่ืองนี้ไมอาจปฏเิ สธได” เซียวซ่ิงฮวาหันไปมองเซยี วจั้นถงิ พลางเอยดว ยนาํ เสียงจนใจ “โหวเหย  ทานเห็นเปนอยา งไร?” เซยี วจ้นั ถงิ ยกมอื ข้นึ สงสัญญาณใหบาวรบั ใช  “ไปเชญิ หมอมาตรวจดรู างกายคณุ ชายรอง” สหี นาของเซยี วเชยี นหวนิ ยงิ่ บดู บ้งึ ยิ่งกวาเดิม เขาเปน ลกู ผูชายชาตรี แตย ามนี้กลับตองแกผาใหหมอตรวจดรู า งกาย เซยี วซิ่งฮวาปรายตามองเขาแวบหนึง่ “ยงั ไมร ีบไปอกี !” คําพดู ของมารดายอ มไมอ าจขัดขืน เซยี วเชียนหวินจึงไดแ ตส ะกดความไมพอใจเอาไวแลวตามหมอไปแตโ ดยดี ทานหมอผนู นั้ เปน หมอหลวงซง่ึ ถูกเชิญมาตรวจชพี จรให เฉินเหอเออ ทุกคนจึงเช่ือใจเขา หองรบั แขกตกอยูทา มกลางความเงยี บอกี ครั้ง ไมมใี ครเอย ปากพดู อะไรสกั คาํ แววตาของทา นเสนาบดีและบิดาของเฉินเหอเออ เปย มไปดวยความหวงั แตส ีหนาของคนตระกลู เซียวกลบั ดแู ปลก ประหลาดมาก เฉินเหอเออกาํ หมดั พลางกัดริมฝปากแนน ในตอนนนั้ เอง ใครบางคนกว็ ง่ิ เขามาในหอง “ทา นพอ ทานแม ขา กลบั มาแลว เจาคะ ” ผมู าใหมคอื เมงิ่ เฉ่ียวเออ ท่ีแทเ ซยี วเชียนเหยาสงขา วเรอื่ งของเชียนหวินกบั ซวิ่ เหมยใหนางรตู ้งั แตเ มอ่ื วาน นางไมวางใจก็เลยขอลาหยุดสองวัน เพือ่ กลับมาดู เมิง่ เฉ่ียวเออ เรงข่ีมามาตลอดทาง พอมาถึงกไ็ ดยินวา ทานเสนาบดีพาสตรีทอ งโตคนนน้ั มาท่ีจวน นางโมโหปร๊ีดข้ึนมาทนั ท ี ดงั น้นั จึงรีบถอื หมวกเกราะพงุ ตรงเขาไปในจวนอยา งรวดเรว็ ทุกคนท่ีอยูในหองไดยนิ เสียงฝเ ทาก็เงยหนา ขึน้ มองพรอ มกนั จากน้นั พวกเขาก็ไดเห็นหญิงสาวทาทางองอาจผาเผย ผม ดาํ ราวกับหมกึ บนรา งสวมชุดนกั รบ มอื ถือหมวกเกราะนางหน่ึงพงุ ตรงเขามาในหอ งดวยความเร็วปานพายุ ดวงตาของเซียวซ่งิ ฮวาเปลง ประกายเจดิ จาขน้ึ ทันที

หลังจากผา นการฝกฝนมาระยะหนึ่ง เมง่ิ เฉ่ยี วเออก็ดแู ตกตา งจากเมือ่ กอนมาก ตอนนช้ี กั จะมีสงาราศขี องแมทัพหญิงขึ้น มาบางแลว! เฉินเหอเออตกใจมาก นางไมร วู าอกี ฝายเปน ใคร แตเพราะมีพริ ธุ ในใจจึงอดหวาดระแวงไมไ ด สตรีผนู ้นั กาวเขา มา ทําความเคารพโหวเหยกับฮหู ยนิ พลางเอยเรยี กทานพอทานแม  จากน้ันกป็ รายตามองมาท่นี าง “น่คี อื สตรีท่ีบอกวาต้งั ครรภล กู ของเชียนหวินอยา งนนั้ รึ? ดไู ปก็ธรรมดาๆ หนา ตาแบบนเ้ี ทียบกับน้วิ เพยี งนิว้ เดยี วของ นองสะใภขา ยังไมไ ดเสยี ดวยซํา เชยี นหวนิ ตาบอดไปแลวหรอื อยา งไรถงึ ไดไ ปถกู ใจนาง!” นาํ เสยี งน้ันเปนธรรมชาตจิ นดไู มออกสักนดิ วากาํ ลังเสแสรง เหน็ ไดชัดวา นางดแู คลนเฉินเหอเออจากใจจริง สเี ลอื ดท่มี อี ยูเ พยี งนอ ยนิดบนใบหนาของเฉินเหอเออ เลือนหายไปทนั ท ี นางกมหนา ลงดวยความอับอาย ใจนึกอยาก แสรง ทาํ เปนไมสนใจแลว เดนิ ไปคารวะอีกฝา ยอยา งสงาผา เผย แตนางไมอ าจสะกดกลนั้ ความคบั แคน ใจเอาไวได  สุดทา ย จึงไดแ ตกดั ริมฝป ากกมหนา นิง่ อยตู รงน้ัน ทา นเสนาบดยี อมทนดไู มได เขากําลังจะเอยปาก หมอหลวงกบ็ ังเอิญกลบั เขามาเสียกอ น คราวน้ี ไมมใี ครสนใจคําพูดเม่ือครูของเมิง่ เฉ่ยี วเออ อกี ทกุ คนตา งพากนั หันไปมองหมอหลวงทเ่ี ขาไปตรวจรา งกายให เซียวเชยี นหวินเปน ตาเดียว “ทานหมอ เปนอยา งไรบา ง อยดู านซายหรอื ดานขวากันแน?” “เหอเออ ของขาพดู ถูกใชไหม?” “ทานหมอ...” เฉนิ เหอเออซ่งึ กาํ ลังสะเทือนใจอยา งรนุ แรงเงยหนาขนึ้ มองหมอหลวงดว ยความอับอาย น่ีคือความหวัง สุดทายของนาง แตห มอหลวงคนนนั้ กลบั กระแอมเบาๆ ครง้ั หนงึ่ กอ นจะกวาดตามองทุกคน “ทานเสนาบดี โหวเหย เมอ่ื ครูขา นอ ยตรวจดูรา งกายของ คณุ ชายรองเพอ่ื คน หาไฝทีฮ่ หู ยนิ พดู ถึงเมด็ น้ันดแู ลวขอรบั ” “เปน อยา งไรบา ง?” หวั ใจของทกุ คนบบี ตวั แนน มเี พยี งเซยี วซง่ิ ฮวาและเซยี วจ้นั ถงิ ทยี่ ังคงมสี หี นา เรยี บเฉย ซ่ิวเหมยยิง่ กม หนาตาํ กวาเดิม “พวกเรามาถามใหแ นใ จกนั อีกท ี แมนางเฉนิ เจาบอกวา ไฝเมด็ นั้นเปน สแี ดงสด อยทู างดานซาย ถูกตอ งไหม?” จๆู เซียว ซงิ่ ฮวาก็ถามโพลงขึ้นมา “ใชเ จา คะ ขา แนใจ” เฉนิ เหอเออ ลงั เลอยคู รหู นึ่งกอนจะพยายามกลาวดวยนําเสยี งเช่อื มน่ั “ด ี ทานหมอฮั่ว รบกวนบอกผลการตรวจดว ย” เซียวซ่ิงฮวา หันไปกลา วกับหมอหลวงผนู น้ั เฉนิ เหอเออ มองหมอหลวงดว ยความรูสึกอกสนั่ ขวัญแขวน ไมอ าจปกปด ความกังวลในแววตาไดอกี จะไดเสพสุขกับลาภยศสรรเสริญหรอื ตอ งถกู ผูอ น่ื ดูถกู ดูแคลน ขึ้นอยูกับตอนน้ีแลว “จากการตรวจด ู บนรา งของคณุ ชายรอง ไมม ีไฝเชน นอ้ี ยเู ลย” จๆู เฉินเหอเออซึง่ กาํ ลงั กงั วลอยางทีส่ ุดกลบั ไดยินคําตอบเชน น้ี “อะไรนะ ไมม ี?” “ไมม ไี ดอ ยา งไร?” “เหอเออ นี่มนั เรอ่ื งอะไรกันแน? ”

สีหนาของทา นเสนาบดกี บั บดิ าเฉนิ เหอเออเปล่ียนไปทนั ที พวกเขาพากันหนั ขวบั มามองเฉินเหอเออดว ยสายตาไมอยากเชือ่ เฉนิ เหอเออ เองก็กําลังมึนงง “ไมม ี? ไมม ไี ฝเม็ดน้ัน?” “ถกู ตอง บนตัวบตุ รชายขา ไมเคยมไี ฝเชน นี้มากอน” เซียวซง่ิ ฮวา กลา วอยางยิ้มแยม “ไมร เู หมอื นกนั วาทําไมแมน างถงึ ไดคิดวา บนตวั เชียนหวนิ ของขา มีไฝเชนน้อี ยู แถมยังพดู เสียเปน จรงิ เปนจงั เด๋ียวกว็ าเมด็ ใหญมากบางละ เปน สแี ดงสดบางละ คอนขา ง ใสบางละ ตอนน้มี าคดิ ด ู คงเปนเพราะแมนางเขา ใจผดิ คิดวา ไฝบนรา งของผชู ายคนอื่นเปนของบตุ รชายขา เรอ่ื งนจี้ ะโทษ แมน างกไ็ มได เพียงแต...” นางยมิ้ พลางกลาวเสยี งเรยี บ “เรอื่ งไฝจําผดิ กนั ได แตเ ดก็ ในทองตวั เองเปนลกู ของใคร ไมนาจะจาํ ผิดไดนะ ไมเชนนั้น หากผูอื่นฝน รบั เอาไว เกิดเด็กโตขึน้ มาหนา ตาไมเ หมอื นบิดา ใครๆ อาจจะคดิ วา แมนางคบชูไ ด” วาแลว ก็หันไปถามเม่ิงเฉย่ี วเออ “เม่งิ เฉยี่ วเออ เจาเปนพีส่ ะใภ  ลองบอกมาซิวา หากมีสตรไี มร กั ษาขนบธรรมเนยี ม แอบ คบชสู ชู าย ซํา ยังคลอดมารหัวขนออกมา ตามหลักแลว สมควรตองลงโทษอยา งไร?” เมิง่ เฉีย่ วเออซ่ึงยนื อยดู า นขางกม หนาลงเล็กนอ ยพลางกลา วดวยนาํ เสยี งนอบนอม “ทา นแม หากมีคนกลา หลอกลวง ทา น กลาทาํ ราวกบั คนตระกูลเซียวเราเปน คนโงเชน น ้ี สะใภจ ะฟน มนั ใหขาดเปน สองทอ นเสียเลย!” กลา วจบ นางก็ชกั ดาบท่ขี างเอวออกมาฟน เกาอ้ไี มจันทนห อมทด่ี า นขางอยางแรง เกา อีต้ วั น้ันแยกเปน สองทอนทนั ที เดิมเฉินเหอเออ กก็ ลัวสตรที ีเ่ พ่งิ มาใหมผูน อี้ ยูแ ลว พอรูว านางเปนสะใภค นโตของตระกลู เซียวก็ยิ่งหวาดหวั่น ยิ่งเห็นนาง ใชด าบฟน เกา อ้ดี ว ยทาทางโหดเหีย้ มดดุ ันเชน นี้กย็ ่ิงขาออ นจนเกอื บจะทรดุ ลงกบั พนื้ ลาภยศสรรเสริญสาํ คญั กจ็ รงิ แตช ีวติ สาํ คัญกวา หากตนเองพามารหัวขนแตง เขามาในตระกลู เซียวแลว ถกู จับไดภายหลัง นางมติ องเอาชวี ติ มาท้ิงไวท นี่ ่ีหรอกหรือ? คิดไดเชน นี้นางก็ตนื่ ตระหนกมาก ในใจอดนกึ เคียดแคน เสนาบดีฝายซา ยผูเปนลงุ หางๆ ไมไ ด น่ีมันความคดิ บา บออะไรกนั ไมเ หน็ ความสขุ ช่ัวชีวติ ของลกู ผูหญงิ อยางนางเปนเร่อื งสาํ คญั เลยใชไหม? เฉินเหอเออทรุดลงคกุ เขา นาํ ตาไหลพราก ในใจทงั้ เสียใจท้งั โกรธแคน “ฮหู ยินๆ ขา ผิดไปแลว เจาคะ เด็กในทอ งของขา ไมใ ชลูกของคุณชายรอง คณุ ชายรองไมเ คยแตะตองขา เสียดวยซํา! แต ทา นพอ กบั ทานลงุ บอกวา หากขา จับคุณชายรองได ขา จะไดแ ตงเขา มาในตระกลู เซียว ตอไปจะมลี าภยศสรรเสรญิ ใหเ สพ สขุ ไมส ้นิ สดุ ขา กเ็ ลยหลงเชอื่ !” “เฉินเหอเออ เจา ! พดู เหลวไหลอะไรกนั !” ทา นเสนาบดโี ผมาหา แตเ สียดายทเี่ ขาเปนขนุ นางฝา ยบนุ ซาํ ตอนน้ยี ังอยูในจวนของแมท ัพคนหนง่ึ ไมวาองครักษคนไหนในจวนตางก็เคยผาน ศึกมานบั รอย เพียงชว่ั พริบตากส็ ามารถสกดั เขาเอาไวไ ดอ ยางงา ยดาย “ทา นใหทา ยหลานสาวมาวางกับดกั หลอกลอ บตุ รชายของขา หวงั จะเอามารหัวขนทีไ่ หนก็ไมรูมายัดเยยี ดใหเขา ซาํ ยัง คิดรายตอ ตระกูลเซียวของเรา เรื่องในวนั นมี้ ีพยานหลกั ฐานพรอม พรุงน้ขี าตอ งนาํ เรือ่ งนี้ไปกราบทูลตอฝาบาทแน” เซยี วจน้ั ถิงจองทา นเสนาบดีนิ่งพลางกลา วเสยี งเย็นชา จรงิ ๆ เขาก็พอจะคาดเดาไดว าคนท่อี ยูเ บอ้ื งหลังทา นเสนาบดีเปนใคร แตต อนนี้เขาคดิ เพยี งแคอยากจะใชช ีวติ ที่เหลอื อยู กับลูกเมยี อยางสงบสขุ เทาน้ัน ไมคิดเลยวา อกี ฝายจะยังคดิ แคนอยู ชา งเถดิ อยใู นราชสํานกั จะถอนตัวกะทันหันกเ็ ปนไปไมได

เชน กัน ทา นเสนาบดีไดย ินเชนน้ีสีหนาก็เปล่ียนไปทันที เขายนื กดั ฟน กรอดอยูพกั ใหญกอ นจะหันขวับไปกลาวกบั บดิ าของเฉินเหอเออวา “ท่ีแทเดก็ ในทองบตุ รสาวเจา เปนมารหวั ขนอยางนน้ั ร ึ พวกเจาสองพอลกู รวมมือกันเลนตลกอะไรกันแน? ” บิดาของเฉนิ เหอเออ น่งิ องึ้ ไปทันที เขาคิดไมถ ึงเลยวา พ่ีชายลูกพลี่ กู นองหางๆ ซึ่งเปน ถงึ เสนาบดีฝา ยซา ยผูน จ้ี ะกลาว วาจาเชน นอี้ อกมา “ทาน ทา นหมายความวาอยา งไร?” “ขา หลงกลพวกเจาจริงๆ!” สีหนา ของทานเสนาบดบี อกชัดวากาํ ลงั เสยี ใจมาก เฉินเหอเออไดยินเชน นก้ี ร็ สู กึ คบั แคน ใจนกั นางรองไหโฮออกมาโดยไมส นใจอะไรอกี “เรื่องทัง้ หมดน้ที า นเปนคนวางแผน ชัดๆ แตตอนนี้กลบั มาโทษเรา รทู งั้ รวู าคนตระกลู เซยี วไมธ รรมดาแตกย็ ังหลอกขามา ทานไมเห็นชีวติ ของขา อยใู น สายตาเลยใชไหม!” นึกถึงทา ทางโหดเหีย้ มดดุ นั ของเม่งิ เฉย่ี วเออ เมอ่ื ครู ขาทงั้ สองขา งของนางก็สั่นระริก ทนั ใดนั้น เซียวจัน้ ถงิ ก็ยกมือขนึ้ สงสัญญาณใหเหลา องครกั ษโ ดยไมพ ูดอะไรท้งั สนิ้ องครักษต รงเขา มาเชิญแขกออกไปทนั ที “โหวเหย เรอ่ื งในวันนี้...” ทา นเสนาบดีรูสกึ วา ไมวา อยางไรก็ควรอธบิ ายเสียหนอย แตเซยี วจน้ั ถงิ ไมมีความจาํ เปนตองฟงเขาพูดอะไรอกี เขาส่งั ใหอ งครกั ษไ ลอ ีกฝา ยออกไปทันที “เราไปเจอกนั ทท่ี องพระโรงเถอะ” ทา มกลางความวนุ วายท่ีเกดิ ขึน้ น้นั เอง จๆู ซวิ่ เหมยทยี่ นื เงียบอยูด า นหลงั เซยี วซ่ิงฮวามาโดยตลอดกท็ รดุ ลงกบั พ้ืนไป เสียเฉยๆ “ซ่ิวเหมย เปนอะไรไป?” “ซ่วิ เหมย ซ่ิวเหมย...” เซียวเชียนหวินรอ นใจมาก เขาโผเขามากอดซิ่วเหมยเอาไวโ ดยไมสนใจใครทง้ั ส้นิ “ซว่ิ เหมย เจาไม เปนไรใชไ หม? ทานหมอ ทา นหมอ!” จบเลม สาม (โปรดตดิ ตามตอ เลมส่)ี