นิทานอีสป

นทิ านอสี ป

เรื่อง หมาป่ ากบั หมาหิวโซ เยน็ วนั หน่ึงขณะที่หมาป่ ากาลงั ดอ้ มๆ มองๆ อยแู่ ถวหมู่บา้ น มนั กบ็ งั เอิญเผชิญเขา้ กบั หมาผอมแหง้ แรงนอ้ ยจนหนงั แมทนั บจึงตเิดดกินรตะรดงูกไตปวัหหาเนจ่ึงา้ หรมาชานั ขหณมะาทปี่ห่ ามทาาเจอมงูกกฟถ็ อดุ ยฟกิ ดรใูดส่อาหารอนั ผอมแหง้ ของมนั ราวกบั วา่ ไม่เคยหิวโหยเช่นน้ีมาก่อน ของห\"มขาอปใ่หา ้ข\"ท้าไ่าดน้เจตะือตน้อนงากยลทา้ ่ากนลหืนนฝื่อนยทเถนดิส\"ักเเพจา้ยี หงมใดากหลาา่กวทค่าานพจดู ะขกอนิ งขม้านัในถตูกอขนดั นเปี้็ดนูซระี่โคยระงขขณอะงพขย้าาสยิ ขาม้าไเลม่ีย่มงอีหะลไบรเคลมยเข้ียว นอกจากหนังและกระดูก แต่ขอให้ข้าได้บอกท่านเป็ นการส่วนตวั สักหน่อย อกี ไม่กว่ี นั เจ้านายของข้ากจ็ ะจดั งานเลยี้ ง แต่งงานให้ลูกสาวคนเดยี วของเขา ท่านคงพอเดาได้ว่าข้าจะอ้วนท้วนสมบูรณ์ขนึ้ สักแค่ไหนจากเศษอาหารทเ่ี หลือจาก โต๊ะ เมื่อถงึ ตอนน้ันท่านค่อยกนิ ข้ากย็ งั ไม่สาย\" ท่ีอยรู่ ชต่วรยงไหมน่ไา้ ดมท้ นั ี่เจจา้ ึงหหมยาดุ ปโ่ าจจมะตนีแึกลไะปจวาา่กมไนัปคพงรด้อีเพมกียงบั ใคดาหสนญั อญหาวากา่ จไะดกก้ ลินบั เนม้ือาหมาอว้ นพีแทนที่จะเป็นเจา้ ตวั ผอมกะหร่อง ของมอนั ีกแไลมะ่กเ่ีวรีนยั กถใดั หมม้ านั เจอา้ อหกมมาาปเ่ปา็กนก็ อลาบัหมาราขหอาเงสตบนียเสงอียาดหีๆารท่ีไดร้ ับคามน่ั เอาไว้ มนั พบเจา้ หมาในสนามหลงั บา้ นเจา้ นาย \"นายท่าน\" เจา้ หมาตอบพลางยมิ้ กร่ิม \"ข้ายนิ ดอี ย่างยง่ิ ทที่ ่านจะได้กนิ ข้า ข้าจะออกไปทนั ทีทห่ี มาเฝ้าประตูเปิ ด ประตูให้\" ป่ า ดงั ทนว้นั า่ มหนั มจาึงเฝต้าดั ปสรินะใตจู เไปม็น่ร้หังรมอาแตลวั ะใเหผญน่ ่ยแกนั ษ่บท์ไี่เปจอา้ หยา่มงาเรป็ว่ าทรู้ด่ีสีุดจเาทก่าปทร่ีขะาสขบอกงามรนั ณจ์อะนัพเาจไบ็ ปปไวดด้ วา่ ไมเ่ คยปรานีต่อเหลา่ หมา : นิทานเร่ืองนีส้ อนให้รู้ว่า : จงอยา่ ยดึ มน่ั ในคาสญั ญาท่ีมุ่งจะลอ่ ลวงเราดว้ ยผลประโยชน์ พอใจในสิ่งที่เราไดร้ ับดีกวา่

เรื่อง หมาป่ ากบั ลูกแกะ เโมเดชซนัียา้กจงตย็สะรา่ตาู่วงจอ้นกั นงาหเเยขจนลมา้ ่ึงงหือมลมบาูกาอจปแาา่กากหระตาู้สหรน้ ึกโลนอวง้าา่ชฝเมพะงู นัยเ่อื ชนืสล่นดม่านเ่ืมคห้ีไนวยมร้าอ่ื ่ใตอหไอย้ มเ้บู่งห่ชมรลา้ิีขเวือไอ้ ณมแอ่มนรา้ ิแม้างนตเฝพ่กมั่งื่อลรนั ปะากธลดเ็ าหิดูกรช็นทใีวนเวจติ ปา่า้ มเ่แาจนักา้ใละนูกนเชแอ้ า้กยวะตนั ชวั เ่านดง้ียนัดวูไตกรานั้ทมนากง้นั ฎสเแอูอ้ หงกั ่งทหห้งัมมดาาูไปปร่ า่้าหิว \"เจ้ากล้าดอี ย่างไรถงึ ยา่ ไปท้ัวลาธารของข้าและกวนเอาโคลนขนึ้ มา\" มนั ตะโกนเกร้ียวกราด \"เจ้า สมควรต้องถูกลงโทษอย่างหนักจากความคกึ คะนองของเจ้า\" \"แต่...นายท่าน\" เจา้ แกะผสู้ นั่ กลวั ตอบ \"อย่าได้โกรธข้าเลย ถงึ อย่างไรข้ากก็ วนนา้ ทท่ี ่านกาลงั ดื่ม ให้ขุ่นไม่ได้หรอก อย่าลืมสิว่า ท่านอยู่ต้นนา้ ส่วนข้าอยู่ปลายนา้ \" \"เจ้าทาให้มนั ขุ่น!\" หมาป่ าตะคอกใส่ \"นอกจากนี้ ข้ายงั ได้ยนิ มาว่าเจ้ากเุ รื่องโกหกเกยี่ วกบั ตวั ข้า เมื่อปี กลาย\" \"ข้าจะทาอย่างน้ันได้อย่างไร\" เจา้ แกะออ้ นวอน \"ข้าเพงิ่ เกดิ ปี นีเ้ อง\" \"ถ้าหากไม่ใช่เจ้า กต็ ้องเป็ นพช่ี ายของเจ้า\" \"ข้าไม่มีพชี่ าย\" \"เอ่อ ถ้าอย่างน้ัน\" เจา้ หมาป่ าคาราม \"กต็ ้องเป็ นใครสักคนในครอบครัวของเจ้านั่นแหละ แต่ไม่ว่า มันจะเป็ นใคร ข้ากไ็ ม่ปรารถนาทจี่ ะคุยกบั อาหารเช้าของข้าอยู่แล้ว\" เจา้ หมาป่ าเลิกพดู พร่าทาเพลง มนั จดั การขย่้าแกะนอ้ ยผนู้ ่าสงสารแลว้ ลากมนั เขา้ ป่ าไป อนั ธพาลมกั หาขอ้ อา้ งใหก้ บั การทาชวั่ :ข: อนงิทตาวั นเอเรงื่อไงดนเ้ สีส้ มออนพใหว้รกู้วอ่าธ:ร:รมยอ่ มไม่ฟังเหตุผลของผไู้ ร้ความผดิ

เร่ือง นก สัตว์ป่ า และค้างคาว เหลา่ คณานกและสตั วป์ ่ าประกาศสงครามระหวา่ งกนั โดยไมม่ ที างท่จี ะประนีประนอม ใดๆ ทงั้ สนิ้ พวกมนั ตอ่ สกู้ นั แบบตาต่อตาฟันต่อฟัน เลา่ ขานกนั วา่ การตอ่ สู้ ประหตั ประหารนีบ้ านปลายมาจากการท่ฝี งู หา่ นถกู คมเขยี้ วของพวกหมาจงิ้ จอก สว่ น พวกสตั วป์ ่าก็มีเหตผุ ลสมควรใหต้ ่อสู้ เม่อื นกอินทรโี ฉบประตา่ ยป่ าไปกินอยเู่ ป็นนิจ และนกเคา้ แมวก็เขมอื บพวกหนอู ย่ทู กุ ว่วี นั มนั เป็นการตอ่ สทู้ ่แี สนโหดเหยี้ ม หนแู ละกระตา่ ยป่าลม้ ตายเป็นเบือ ไก่และหา่ นก็ รว่ งกราวเป็นจานวนมหาศาล อีกทงั้ ผชู้ นะยงั มกั หยดุ เพ่อื ฉลองชยั อยู่เสมอ มเี พยี งพวกคา้ งคาวเท่านนั้ ท่ไี มเ่ ลือกคา้ งอย่างเปิดเผย พวกมนั เป็นเผ่าพนั ธทุ์ ่มี าก เลห่ ์ เม่อื เหน็ ว่านกเป็นฝ่ายไดเ้ ปรยี บพวกมนั ก็ทาตวั เป็นนกทกุ กระเบียดนิว้ แตเ่ ม่อื สงครามพลกิ ขา้ ง พวกมนั ก็แปรพกั ตรไ์ ปเป็นสตั วป์ ่าไดท้ นั ที เม่อื สงครามสนิ้ สดุ ลง ความประพฤติของคา้ งคาวก็ถกู นามาถกเถียงกนั ในท่ี ประชมุ สนั ติภาพ การหลวงลวงเช่นนีเ้ ป็นเรอ่ื งท่อี ภยั ไมไ่ ด้ พวกนกและสตั วป์ ่ าตดั สนิ ให้ เนรเทศคา้ งคาวไป ตงั้ แตน่ นั้ เป็นตน้ มา พวกคา้ งคาวก็ตอ้ งหลบซอ่ นตวั อยู่ในหอคอย มือหรอื ซากปรกั หกั พงั บินออกมาหากินไดเ้ ฉพาะในยามราตรเี ทา่ นนั้ :: นิทานเรอ่ื งนีส้ อนใหร้ ูว้ า่ :: คนโปป้ ดหลอกลวงไมม่ วี นั มีเพ่อื นไดเ้ ลย

เร่ือง หมาป่ ากบั สิงโต หมาป่าตวั หนง่ึ ขโมยลกู แกะมาไดต้ วั หนง่ึ และแบกไปยงั ถา้ เพ่ือจดั การเป็นอาหาร แต่ แผนการของมนั ตอ้ งเปล่ยี นไปอยา่ ง สนิ้ เชิง เม่ือมนั เผชิญกบั หนา้ สงิ โต ซ่ึงชิงลกู แกะไป โดยไมเ่ อ่ยขอโทษสกั คา หมาป่าถอยห่างไปอยใู่ นระยะปลอดภยั และกลา่ วดว้ ยนา้ เสียงเจ็บปวดวา่ \"ทา่ นไมม่ ีสิทธิมาแยง่ ชิงของๆ ขา้ ไปอย่างนนั้ นะ\" สิงโตหนั หลบั มา แตเ่ จา้ หมาป่าอยไู่ กลเกินกวา่ สงิ โตจะสอนบทเรยี นใหโ้ ดยไมต่ อ้ ง เปลอื งแรง มนั จงึ กลา่ วว่า \"ของๆ เจา้ งนั้ หรอื เจา้ ซอื้ มา หรอื คนเลยี้ งแกะใหเ้ จา้ มาเป็นของขวญั ละ่ เจา้ ไดม้ นั มา อยา่ งไรหรอื ไหนช่วยบอกขา้ ทีสิ\" :: นิทานเรอ่ื งนีส้ อนใหร้ ูว้ ่า :: โกงเขามาอยา่ งไร ก็โดนโกงกลบั ไปอย่างนนั้

เรื่อง คนมือเติบกบั นกนางแอ่น มชี ายหนมุ่ คนหนง่ึ เป็นท่ชี ่นื ชมในหมเู่ พ่อื นกินว่าเป็นคนมอื เตบิ เขาใช้ จา่ ยเงินทองทไ่ี ดม้ าอย่างสนิ้ เปลอื งเพ่อื รกั ษาหนา้ ตาช่ือเสียง จนวนั หนง่ึ ตน้ ฤดใู บไมร้ ว่ ง เขาก็พบวา่ ตนเองไม่เหลอื เงินเลยแมแ้ ตแ่ ดงเดียว รวมถงึ ไมม่ ีทรพั ยส์ นิ อ่ืนใดเวน้ แตเ่ สอื้ ผา้ ท่เี ขาสวมใสอ่ ยู่ เขาตอ้ งออกไปหาเพ่อื นเจา้ สาราญบางคนในเชา้ นนั้ และเขาก็คิดจน หมดปัญญาว่าควรจะทาอยา่ งไรจึงจะมเี งินทองพอที่จะแตง่ ตวั ใหด้ ดู ไี ด้ ทนั ใดนนั้ ก็มีนกนางแอ่นบินผา่ นมา มนั รอ้ งเพลงอย่างรน่ื เริงเสยี จนชาย หนมุ่ เขา้ ใจวา่ ฤดรู อ้ นมาถงึ แลว้ เขาจงึ รบี รุดไปหาพ่อคา้ ขายเสอื้ ผา้ จดั แจง ถอดเสอื้ ผา้ ทงั้ หมดท่ใี สอ่ ย่เู พ่อื เปล่ียนเป็นชดุ ในหนา้ รอ้ น อกี ไมก่ ่ีวนั ถดั มา สภาพอากาศก็กลบั กลายเป็นเหน็บหนาวแสนสาหสั ทงั้ เจา้ นกนางแอน่ ผนู้ ่าสงสารและชายหนมุ่ ผโู้ งเ่ ขลาในชดุ อนั บางเบา เปลือยทอ่ นแขน จงึ ไมอ่ าจเอาชีวิตรอดไดด้ ว้ ยรา่ งกายท่หี นาวส่นั งนั งก :: นิทานเร่ืองนีส้ อนใหร้ ู้ว่า :: นกนางแอน่ เพียงตวั เดยี วไมอ่ าจบนั ดาลฤดรู อ้ นได้

เร่ือง การแบ่งของสิงโต กาลครงั้ หน่งึ นานมาแลว้ สงิ โต หมาจิง้ จอก อีกา และหมาป่า ตกลงกนั วา่ จะลา่ เหย่ือรว่ มกนั และแบง่ ปัน ของท่ีลา่ มาไดใ้ หแ้ ก่ตวั อ่ืนๆ ไม่วา่ พวกมนั จะพบอะไรก็ตาม วนั หน่งึ หมาป่าจดั ลม้ กวางตวั หน่งึ ได้ มนั จงึ เรยี กสหายของมนั มาเพ่ิงแบง่ ปันเหยอ่ื ในทนั ที เจา้ สิงโตเขา้ ไปยืนอยดู่ า้ นหวั ของเหย่ือทงั้ ๆ ท่ีไมม่ ีใครขอใหม้ นั เป็นผจู้ ดั การฉีกแบง่ มนั เรม่ิ นบั จานวน หวั เพ่ือแสดงใหเ้ ห็นถงึ ความยตุ ธิ รรมอนั ย่ิงใหญ่ พลางน\"ตบั วั กแรรงเกลบ็กขค็ ออื งขม้านั สงิ โต สองคอื เจ้าหมาป่ า สามคอื เจา้ กา ส่วนเจ้าจงิ้ จอกเป็ นตัวท\"่ี มนั เอย่ จากนนั้ มนั ก็แบง่ กวางออกเป็นส่สี ว่ นเท่าๆ กนั อยา่ งรอบคอบ \"ข้าคอื ราชาสิงโต ดังนั้นแน่นอนว่าข้าจะต้องไดส้ ่วนแรก ส่วนต่อไปกต็ ้องเป็ นของข้าเพราะ แขบ้าคง่ สอื รผรู้ทปันแ่ี สขว่็งนแเรรงยี ทบสี่รอุ้ดยและส่วนนีก้ ต็ อ้ งเป็ นของข้าเพราะข้ากล้าหาญทส่ี ุด\" มนั เอ่ยหลงั จากท่ี แลว้ มนั ก็เรม่ิ กวาดมองตวั อ่ืนๆ ดว้ ยสายตาดรุ า้ ย \"ทนี ีถ้ า้ พวกเจ้าตวั ไหนอยากจะอา้ งสทิ ธิในส่วน ทเ่ี หลือละก็ พดู ออกมาตอนนีไ้ ด้เลย\" สงิ โตคารามพร้อมกบั กางกรงเล็บอย่างมคี วามหมาย ::พนลิทงั าอนานเรา่ือจงคนือีคส้ วอานมใถหกู ร้ ตู้วอ้ ่าง::

เร่ือง ลากบั เงา นกั เดินทางจา้ งลาตวั หนง่ึ ใหแ้ บกตวั เขาไปยงั ชนบทอนั หา่ งไกล เจา้ ของลาตดิ ตามนกั เดินทางไปดว้ ยโดยเดนิ อย่ขู า้ งๆ นกั เดนิ ทางเพ่อื จงู ลาแบะนาทาง สาดถสนอ่ นงสลางยมนานั้อทยา่องดรขอ้ า้ นมแทร่รีงาคบวซาง่ึ มไมรอ้่มนตี ทน้ วไขีมนึ้เ้ ลจยนสใกนั ตทน้่สี ดุ แนสกังเแดดินดทจาดั งจา้ ตดั สินใจท่ีจะหยดุ พกั และเน่ืองจากแถวนนั้ ไมม่ ีรม่ เงาอ่นื เลย นกั เดนิ ทางจงึ น่งั หลบอย่ใู ตเ้ งาของเจา้ ลา ความรอ้ นก็มผี ลกบั คนจงู ลาไมแ่ พน้ กั เดนิ ทางเชน่ กนั อีกทงั้ ยงั ย่าแย่กวา่ เน่ืองจากเขาเดนิ ดว้ ยเทา้ มาตลอดทาง เขาเองก็อยากจะ พกั ใตเ้ งาของลา เขาจงึ เรม่ิ เถียงกบั นกั เดนิ ทาง โดยบอกวา่ นกั เดนิ ทางจา่ ยคา่ จา้ งเฉพาะลาเทา่ นนั้ ไมไ่ ดร้ วมถงึ เงาของมนั ไม่ชา้ ทงั้ สองก็แลกหมดั กนั และในระหวา่ งท่พี วกเขากาลงั ตอ่ สกู้ นั อยนู่ นั้ เจา้ ลาก็เดนิ หนีไป การถกเถียงกนั :เ:รอน่ื งิทเงาานกเร็มื่อกั งสนญู ีส้ เอสนยี สให่งิ ทร้ ่จีู้วบั่าต::อ้ งไดไ้ ปในท่ีสดุ