note จดหมายถึงมนุษย์

เรม่ิ ตน้ นิยาย จากผเู้ ขยี น นิยายเรอ่ื งนีเ้ กดิ ขนึ้ จากการไดร้ บั มอบหมายใหท้ าโปรเจกตจ์ บของปีส่ี ซ่งึ กไ็ ดเ้ ลอื กเขยี นนิยายคะ่ เพราะคดิ วา่ เป็นสง่ิ ท่ตี นเองช่นื ชอบ และอยากลองเขียนมา ตงั้ แตเ่ ลอื กเขา้ มาเรยี นเอกวารสาร แลว้ คิดว่าน่าจะทาไดด้ ีท่ีสดุ พอมีโอกาสก็เลย ตดั สนิ ใจเขยี นทนั ทีเลยค่ะ สาหรับนิยายเร่ือง noteจดหมายถึงมนุษย์ เป็ นนิยายวาย ท่ีบอกเล่า เรอ่ื งราวของนกั สบื ท่ที าภารกจิ จนรูเ้ ร่อื งราวของผมู้ อี านาจท่ีแอบลกั ลอบสารเสพติด เหตกุ ารณน์ ัน้ ทาใหเ้ ขาไดพ้ บกบั ตารวจท่ีกาลงั หมดศรทั ธาในหนา้ ท่ี และเร่อื งราว ต่างๆ ก็ทาใหเ้ ขาไดเ้ จอกบั จดหมาย ท่ีนาพาไปสคู่ ดีคา้ มนุษย์ การตามหาตน้ ตอ ของคดีคา้ มนษุ ย์ ซ่งึ ในเร่อื งก็จะแฝงดว้ ย ความเป็นมนุษย์ ความเป็นคน ท่ียงั ถูก ปฏิบตั ิอยา่ งไมเ่ ทา่ เทียม โดนกดข่จี ากคนมีอานาจ เหตกุ ารณใ์ นเร่อื งจะเป็นอย่างไร ตอ้ งตดิ ตามในเนือ้ เร่อื งใหไ้ ดเ้ ลยนะคะ นิยายเล่มนีห้ ากมีขอ้ ผิดพลาดประการใด ตอ้ งขออภัยไว้ ณ ท่ีนีด้ ว้ ย และ หวังเป็นอย่างย่ิงว่า นิยายเร่ืองนีจ้ ะสรา้ งประโยชน์ใหก้ ับสังคม และทาให้คน ตระหนกั ถงึ ปัญหาการคา้ มนษุ ยใ์ นสงั คมมากย่ิงขนึ้ ขอบคณุ ท่ีสนใจนยิ ายเรอ่ื ง Note จดหมายถงึ มนษุ ย์ นะคะ -pawirisu-



ถงึ คณุ ผเู้ ป็นมนษุ ย์ ‘ไมม่ ใี ครรู้ ไมม่ ใี ครเห็น ไมม่ ใี ครไดย้ ินแมก้ ระท่งั เสยี ง ตวั ฉนั ท่ีไมร่ ูว้ า่ อย่ทู ี่ไหน แตไ่ ดโ้ ปรด ไดโ้ ปรดช่วยเราดว้ ย’

บทนา โลกนีม้ นั ทุเรศจรงิ เหรอ เขาตง้ั คาถามและก็ไดค้ าตอบในเวลาเดียวกนั มนั ไมใ่ ช่โลกหรอก แต่เป็นจิตใจของมนษุ ยต์ า่ งหาก มนุษยต์ ่างทาใหโ้ ลกเป็นแบบ นนั้ เขาเคยคิดว่าเขาเจอโลกมาเยอะ แตม่ นั ไม่ใช่เลย ส่งิ ท่ีเขาเจอ มันมีแต่ความคิด จิตใจ ท่ีลว้ นแต่เป็นของมนุษยท์ ั้งน้ัน และส่งิ เหล่านีม้ ันต่างค่อยๆ ทาลายทุกส่ิง รวมถงึ มนษุ ยด์ ว้ ยกนั เอง เขาอยากใหค้ รัง้ นีเ้ ป็นคร้งั สุดทา้ ย ท่ีจะตอ้ งพบเจอความคิดท่ีมันไป ทาลายคนอ่นื เขาในวยั สามสบิ หา้ ไม่อยากอยดู่ คู วามทเุ รศนีอ้ ีกแลว้ แมส้ ่งิ ท่ีทา มนั อาจจะถกู มองวา่ ขขี้ ลาดตาขาว แต่แลว้ ทาไมเขาจะตอ้ งทนดคู วามทเุ รศท่ีมนั ซ่อน อย่ใู นทกุ ท่ีการทางาน โดยท่ีเขาทาอะไรไม่ได้ เขารูส้ กึ เหมือนกับว่าส่งิ ท่ีทาอย่มู ันไร้ ความหมายและว่างเปล่า ถ้าเขาจะเป็นตารวจท่ีมีความรูส้ กึ แบบน้ัน เขาก็คงไม่ ค่คู วรกบั มนั “ธนิน” เสยี งเรยี กจากเพ่ือนคนสนทิ ทาใหเ้ ขาหลดุ จากความคิด นา้ เสียงท่ีเต็ม ไปดว้ ยการขอรอ้ งทาใหธ้ นินเงยหนา้ ขนึ้ ไปมอง แววตาขอเพ่ือนเต็มไปดว้ ยความ ผิดหวงั ในขณะเดียวกันก็เต็มไปดว้ ยความคาดหวงั ธนินรูว้ ่าการท่ีตนตดั สนิ ใจคยุ กบั เพ่ือน วา่ จะจบอาชีพการเป็นตารวจ เป็นเร่อื งท่ีเพ่ือนไม่เห็นดว้ ยขน้ั สดุ ถงึ แวว ตานน้ั จะดรู ง้ั ไวเ้ ขาแค่ไหน แตม่ นั กไ็ มส่ ามารถทาใหเ้ ขาเปลย่ี นใจไดอ้ ยดู่ ี 4

5

“ธนนิ มงึ ฟังนะ ส่งิ ท่ีมึงคิดอย่ตู อนนีม้ งึ รูด้ ีใช่ไหมว่ามันคือการหนีปัญหา ต่อ ใหม้ งึ ไป ส่งิ ท่ีมึงเกลยี ดก็ไม่ไดห้ ายไปจากระบบนีห้ รอกนะ ใหม้ งึ อย่แู ลว้ สดู้ ิวะ สู้ แบบท่ีมงึ เคยทา” ดินเป็นเพ่ือนสนิท สอบเขา้ ตารวจมาพรอ้ มๆ กนั แถมมีเป้ามีเดียวกนั คือ การปกป้องและเป็นท่ีพ่งึ ใหก้ ับผคู้ น เราสองคนคิดมาเสมอว่าตารวจคืออาชีพท่ีมี เกยี รติ และใฝ่ฝันอยากจะเป็นตง้ั แตเ่ ดก็ แต่พอไดม้ ายืนตรงจุดนี้ ฝันของเขากลบั ก็ ดบั ลงทลี ะนดิ จนแทบจะไม่เหลอื แลว้ “มงึ ก็เหน็ วา่ ทาแบบท่เี คยทามนั เป็นยังไง ธนินเอ่ยบอกเพ่ือนท่ีกาลงั พดู ต่อ เพ่ือใหเ้ ขาเปล่ยี นใจ “ตอ่ ใหพ้ ยายามแคไ่ หน จดุ จบมนั ก็เหมอื นเดิมทกุ ที” ดินไมไ่ ดพ้ ดู อะไรหลงั จากนนั้ ดนิ รูจ้ กั ธนินดี ถา้ ไดต้ ดั สนิ ใจแลว้ ต่อใหอ้ ยพู่ ดู โนม้ นา้ วใจทง้ั วนั ก็คงไมอ่ าจเปลย่ี นใจได้ “กยู อมแลว้ ก็ได้ แต่ตอนนีม้ ึงไปเตรยี มตวั ก่อน ส.ส.วิชัยมีปราศรยั หาเสียง ถงึ มงึ จะอยากออกเต็มท่ี แต่ตอนนีม้ งึ คงตอ้ งไปกบั ก”ู ส.ส.วิชยั เป็นหน่งึ ในคนท่ีทาใหโ้ ลกดตู ่าลง เป็นคนมีอานาจ มีหนา้ มีตาใน สงั คม ไดร้ บั ตาแหน่ง ส.ส. มาหลายสมัย จนชาวบา้ นต่างใหค้ วามนบั ถือ แต่เม่ือ หลายเดือนก่อน มีการจบั ยาเสพติดล็อตใหญ่ พอไลส่ บื หาตน้ ตอกลบั พบว่าส.ส. วิชยั มสี ว่ นเก่ยี วขอ้ ง 6

แต่อย่างท่ีบอก ส.ส.วิชัยเป็ นผู้มีอานาจ ถึงอยากจะจับมันเข้าคุก สกั แค่ไหน กต็ อ้ งทนรอจงั หวะท่ีส.ส.วิชยั ไมส่ ามารถดนิ้ หนไี ด้ เพราะส่งิ ท่ียากท่ีสดุ ในการจบั กมุ ไม่ใช่ตวั บุคคล แต่เป็นอานาจท่ีคนนั้นมีอยู่ และเขาก็ไม่อาจม่นั ใจได้ เลยว่าครงั้ นมี้ นั จะไม่มีจดุ จบเหมือนครงั้ กอ่ นๆ วนั นภี้ ารกิจสาคญั คอื การเขา้ จบั กมุ ส.ส.วิชัยและลกู นอ้ งท่ีกาลงั ขนยาลอ็ ต ใหม่ แตก่ ่อนท่ีจะเขา้ จบั กมุ โกดงั เขากับดินตอ้ งเขา้ มาเช็คความเคล่อื นไหวภายใน งาน ใหส้ .ส.วชิ ยั ไดเ้ ห็น ถา้ พวกมนั เห็นวา่ เราสองคนอยภู่ ายในงาน ส.ส.วิชัย ก็จะได้ เกดิ ความชะลา่ ใจ มากย่งิ ขนึ้ ภายในงานหาเสยี งของส.ส.วิชยั เต็มไปดว้ ยประชาชนมากมายท่ีมารว่ มงาน การท่ีอยู่ในตาแหน่งมาหลายสมัย ทาให้ส.ส.วิชยั กลายเป็นคนท่ีชาวบา้ นต่างให้ ความนบั ถือ “ตามคาดพวกมันขนลกู นอ้ งมาน่ีไม่เยอะ สายรายงานว่าตอนนีท้ ่ีโกดังของ มนั เตม็ ไปดว้ ยลกู นอ้ งท่ีกาลงั ขนสนิ คา้ อย่”ู ส.ส.วชิ ยั ทางานผิดกฎหมายมานานและไมใ่ ช่ครงั้ แรก ตลอดระยะเวลาทุก คนก็คอยปิดหปู ิดตา ไมม่ ีใครคดิ จะแตะหรอื เอาตัวเขา้ ไปเส่ยี ง ไดแ้ ต่คอยเล่ยี งคอย จบั พวกลกู กระจ๊อกมันแค่นั้น ไม่มีครง้ั ไหนท่ีจะสาวความถึงส.ส.วิชยั ได้เลย ไม่ แปลกท่ีมนั จะไมก่ งั วลเร่อื งนี้ “น่นั อะไรวะ” 7

ธนินมองไปท่ีเด็กผชู้ าย ร่างบาง อายุน่าจะประมาณ20หรอื เด็กกว่าน้ัน แอบอยตู่ รงดา้ นหลงั ของเวที ท่าทางมีพิรุธ ทาท่าลกุ ลลี้ กุ ลนเหมือนคนทาความผิด ดว้ ยทา่ ทางแบบนนั้ ทาใหผ้ มอดไม่ไดท้ ่ีจะสงสยั และตอ้ งกา้ วเทา้ เดินเขา้ ไปดู “ ทกุ คนฟังทางนี”้ ยงั ไมท่ นั ท่ีธนินจะเร่มิ กา้ วเทา้ เสียงดังขัดจังหวะจากทางดา้ นหนา้ เวทีก็ดงั ขนึ้ ธนนิ หนั กลบั ไปมองท่ีดา้ นหลงั เวทีอกี ครงั้ กพ็ บวา่ เด็กน่นั ไมอ่ ยตู่ รงนนั้ แลว้ “ฟังทางนี”้ “ ส.ส.ท่ีป้ั นหนา้ ยิ้ม แท้ท่ีจริงแลว้ มันก็เป็ นแค่สามีเฮงซวย! ลาพังแค่ ซ่อื สตั ยก์ บั ภรรยายงั ทาไมไ่ ด้ แลว้ กบั พ่นี อ้ งประชาชน มันจะไปซ่ือสตั ยไ์ ดย้ งั ไง มอง หนา้ มนั ไว้ ถา้ ฉนั พงั มนั กต็ อ้ งพงั เหมอื นกนั ” บรรยากาศดา้ นหนา้ เวทีตอนนีไ้ ดร้ บั ความสนใจจากภรรยาของส.ส.วิชัย ท่ี ขนึ้ ไปแยง่ ไมคบ์ นเวที อกี ทงั้ ยงั โชวห์ ลกั ฐานรูปถา่ ยส.ส.วชิ ยั กบั เมียนอ้ ย เวทีงานหา เสยี งตอนนีก้ ลายเป็นเวทแี ฉความช่วั ของส.ส.วชิ ยั ไปเป็นท่เี รยี บรอ้ ย ประชาชนท่มี างานต่างใหค้ วามสนใจ เพราะดทู ่าคงจะเป็นเร่อื งใหญ่ของคน ท่ีน่ี หลายคนรุมว่งิ เขา้ ไปเก็บรูปถา่ ยท่ีถกู โปรยทางหนา้ ดเู หมือนเร่อื งราวจะเกิดขนึ้ อย่างรวดเร็ว ตอนนีส้ .ส.วิชยั ไดห้ ายไปจากเวทีเป็นท่ีเรียบรอ้ ย เหลือเพียงความ วนุ่ วายของชาวบา้ น ท่ีพากนั แย่งดรู ูปถา่ ยชสู้ าวของส.ส. 8

ชาวบา้ นหลายคนมที ่าทีตกใจตกใจท่ีส.ส.วิชยั ผมู้ ีเบอื้ งหนา้ เป็นคนใจบุญรกั ครอบครวั จะโดนภรรยาออกมาแฉแบบนีไ้ ด้ “ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่า ถา้ ชาวบา้ นรูว้ ่านอกจากเร่อื งชสู้ าวแลว้ โรงงาน ของส.ส.วิชยั ยงั เป็นท่ีขนยาเสพติดนานาชนิด ชาวบา้ นจะตกใจแค่ไหน ชาวบา้ น หลายคนก็เช่อื ฝังใจจรงิ ๆ ว่าส.ส.วิชยั เป็นคนดี ” “ออ้ จรงิ ดว้ ยว่ะธนิน หลายวันก่อนฉันไดย้ ินว่าภรรยาส.ส.วิชยั จา้ งนกั สืบ เอกชนมาตามสบื เร่อื งนี้ ฉนั ไมร่ ูว้ า่ บรษิ ัทไหน แต่ถา้ ส.ส.วิชัยรู้ คนทาคงจบไม่สวย” ดนิ พดู พรอ้ มกบั สา่ ยหนา้ ไปมา ธนินรูว้ ่าดินคิดอะไร ซ่งึ เขากค็ ิดแบบเดียวกัน ไม่รูว้ ่า ใครเป็นคนสบื เรอ่ื งนี้ ทาไมเขาถงึ กลา้ แตะอานาจท่ีคนสว่ นมากต่างพากนั หลกี เล่ยี ง “ แต่กย็ งั ถือวา่ เป็นเร่อื งดี คงทาใหเ้ ร่อื งท่ีตามสืบง่ายขนึ้ ไปอีก เพราะมนั คง ทาใหส้ .ส.วชิ ยั คงไรอ้ านาจขนึ้ มาบา้ ง” “อืม คงเป็นเร่ืองท่ีควรขอบคุณจริงๆ” ธนินตอบเพ่ือนไปตามความคิด เพราะไมว่ า่ คนๆ นนั้ จะเป็นใคร ก็ถือวา่ เขากลา้ มากท่ีเขาจะออกมาแฉความช่วั ของ ส.ส.วิชัยในตอนท่ีมีอานาจลน้ มืออย่แู บบนี้ การลดอานาจคนคงพอท่ีจะตามจับ ส.ส.วิชยั ไดง้ ่ายขนึ้ เพราะถา้ ยงั มีอานาจ มีคนยกย่องนบั ถือ ทาตัวบุคคลใหส้ ูงสง่ ทาความเป็นคนใหไ้ ม่เท่ากันอยู่แบบนี้ ตอนนนั้ เขาก็คงไม่กลา้ พูดไดเ้ ต็มปาก ว่า กฎหมายจะถกู ใชไ้ ดอ้ ยา่ งเทา่ เทยี มได้ 9

บทท่ี1 ผมเช่อื วา่ สกั ครงั้ ในชีวิต ทุกคนจะตอ้ งไดย้ ินคาพดู ท่ีว่า ทาดีไดด้ ีทาช่วั ได้ ช่วั ผมกห็ ยดึ หลกั คาสอนนีม้ าโดยตลอด ก็จนกระท่งั เม่ือไม่ก่ีช่วั โมงมานี้ท่ีทาใหผ้ ม ตอ้ งเปล่ยี นความคิดทันที ผมอุตสา่ หท์ าความดีตามสืบและช่วยจบั ชใู้ หถ้ งึ ภรรยา ส.ส. แลว้ ทาไมตอนนีต้ ัวผม ตัวผมถงึ ได้เขา้ มาอย่ใู นหอ้ งเชือด ฟังคานีไ้ วน้ ะครับ ต่อไปนี้ ผม! ไอเ้ มลคนนี!้ จะปฏิญาณตน และไม่เช่อื ในคาสอนนนั้ อีกตอ่ ไป “ครับบอสพวกเราจะรีบจัดการให้เร็วท่ีสุดครบั เราจะไม่ให้เร่ืองแบบนี้ เกดิ ขนึ้ ขณะทางานอกี เป็นอนั ขาดครบั ” “ถา้ มีเรอ่ื งแบบนีเ้ กดิ ขนึ้ อกี ก็เตรยี มตวั หาท่ที างานใหม่ไดเ้ ลย โดยเฉพาะ” น่ันไง เขาชี้นิ้วมาทางผมอีกแล้ว น่ีมันครั้งท่ีเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ผมเลิก นบั ต้งั แต่ไดร้ บั เคสนี้มา ถา้ ไม่ติดว่าไดเ้ งินเยอะแถมเป็นงานทาความดีอย่างท่ีผม บอก ผมไม่มีทางทาเป็นอนั ขาด งานไรก็ไม่รู้ เส่ียงตายทุกวนั ชีวิตผมท่ีอยากเก็บ เงนิ กนิ โอมากาเสะ ไมร่ ูจ้ ะอย่ถู งึ วนั นนั้ ไหม “ ถา้ ฉนั ยงั เห็นมนั เสนอหนา้ เขา้ ไปสรา้ งปัญหาอีก มันน่นั แหละจะกระเด็น ออกไปกอ่ นเพ่ือน” “ครบั บอส ผมสญั ญาเลยครบั จะไมม่ ีเร่อื งแบบนีเ้ กดิ ขนึ้ อีกแนน่ อน” และยงั คงเป็นลงุ สมปอง ท่ีคอยรบั หนา้ แทนผม ลงุ สมปองเป็นหน่งึ ใน หัวหนา้ ทีมท่ีคอยดแู ล ควบคุม และคอยรบั เคสต่างๆ จากบอสมาใหท้ ีมอีกที ผม เคยคิดว่าถา้ แกไม่มลี กู ทีมแบบผม แกอาจจะไดเ้ ล่อื นขน้ั ไปแลว้ กไ็ ด้ “ผมขอโทษครบั ลงุ เพราะผม ลงุ ถงึ โดนดา่ อีกแลว้ ” 10

“อย่าไปคิดมาก เคสแบบนีม้ นั เคสเส่ยี งมึงก็รู้ มีท่ีไหนใหไ้ ปสบื เมียนอ้ ย ส.ส.จากเมียหลวงท่ีมีปัญหาการควบคุมอารมณแ์ บบนนั้ ทาไดก้ ็ไดเ้ งินจากเมีย หลวง ถกู จบั ไดก้ ็โดนอานาจกดจากส.ส. พวกเราไม่โดนยิงกระหม่อมก็ถือว่าดีไปล่ะ โยนขมี้ าใหก้ นั ชดั ๆ” ลงุ สมปองพดู ไปสา่ ยหนา้ ไป คงเพราะ ลงุ สมปองก็ไม่ชอบงาน อะไรแบบนีเ้ หมอื นกนั “แต่ผมว่าทีมเรานา่ จะโดนหมายหวั อกี นานแน่ครบั ก็เลน่ ไปสรา้ งเร่อื งจน ส.ส. ตามมาเอาเรอ่ื ง คงไดโ้ ดนลดงานอีกแน่ๆ พ่ีเปรมย่ิงเพ่ิงจะมีลกู ผมว่าถา้ งาน ลดมหี วงั แกไดล้ าออกไปหางานใหม่แน่” “งน้ั รอดไู ปกอ่ น เด๋ียวลงุ จะพยายามคยุ กบั บอสอกี ทเี อง” “ครบั ลงุ เองกอ็ ย่าคิดมาก ความผดิ มนั เกิดจากผม ผมไม่อยากใหล้ งุ ตอ้ ง แบกรบั ปัญหาไวค้ นเดียว” “ฟังนะเมล เราทางานดว้ ยกนั คิดแผนดว้ ยกนั แล้วมันจะเป็นความผิดคนๆ เดยี วไดย้ งั ไง ตราบใดท่ีเราเป็นทมี เราจะทาไดด้ หี รอื ไมด่ ี เราจะทาสาเร็จหรอื เราจะ ทาพลาด มนั ก็คือทีมและมนั ไมใ่ ชค่ วามผดิ ของใคร เขา้ ใจใช่มยั้ ” “ครบั ขอบคณุ นะลงุ ” ถงึ แมจ้ ะเกิดเร่อื งแต่ก็ใช่ว่าพวกผมเปิดจ๊อบกนั ไม่ได้ งานเลยี้ งท่ีเรานัดกัน ไวก้ ็เลยยงั คงอยู่ เพราะ ถงึ บอสจะไม่จ่ายเงินพวกผม แต่พวกผมก็ยังพอไดเ้ งินจาก เมียส.ส.วชิ ยั มาบา้ ง พอท่ีจะแบง่ กนั ได้ อยา่ งนอ้ ยงานนีผ้ มกค็ ิดว่ามนั ไม่ไดเ้ สียเปลา่ ไปซะทเี ดียว “อยา่ ทาหนา้ หงอยไป อย่าไปคดิ มาก เหน่อื ยมาทงั้ วนั เพราะฉะนั้นงานเลยี้ ง ของเราวันนี้จัดเต็ม!” ลงุ สมปองหันไปบอกกับพ่ีๆ ในทีม ถือว่าเรียกกาลังใจ กลบั มาไดด้ ีทีเดียว 11

ผมยมิ้ ใหล้ งุ สมปองอีกครง้ั เพ่ือใหแ้ กม่นั ใจวา่ ผมโอเคขึน้ และไม่มีทางพลาด งานเลยี้ งแน่ๆ แกจะยิม้ กลบั มาและตบบ่าผมเบาๆ ลงุ สมปองเดินกลบั ไปหอ้ งบอ สอกี ครง้ั ผมรูว้ ่าคงหนีไมพ่ น้ ท่แี กจะไปออ้ นวอนขอรอ้ งบอสไม่ใหล้ ดเคสอีกตามเคย ลงุ สมปอง เดมิ ทีเป็นแค่ลงุ ขา้ งบา้ นท่ีมกั จะมารดนา้ ตน้ ไมห้ นา้ บา้ นตอนท่ีผม ถกู แม่ตีกแ็ ค่นั้น ไม่ว่าก่ีครง้ั ท่ีผมโดนตี ก็มักจะไดย้ ินเสียงแกพดู แทรกขนึ้ มาตลอด แซวผมท่ลี อ่ นจอ้ นไมใ่ สเ่ สอื้ ผา้ บา้ ง รอ้ งเพลงเสยี งดังใหแ้ ม่ผมไดย้ ินบา้ ง แต่ทกุ ครง้ั ท่ีแกอยตู่ รงนนั้ แม่ผมก็จะหยดุ ตี เด็ก ป.2 ตอนนั้นไม่ไดร้ ูห้ รอกว่าแกตอ้ งการอะไร แต่พอโตขึน้ มันถึงไดร้ ูว้ ่า แกไม่ไดอ้ ยากรดนา้ ตน้ ไมห้ รอก แกแค่อยากช่วยผมไว้ เฉยๆ ผมเผลอยมิ้ ใหก้ บั ความทรงจาวยั เดก็ กอ่ นจะมีอีกความทรงจาแทรกเขา้ มา ผมพยายามหยุดความคิดไวแ้ ค่นั้น ก่อนภาพความทรงจาจะถูกเล่นและฉาย เหตกุ ารณใ์ นหวั ของผม เพราะมนั เป็นความเจ็บปวดท่ีผมไมอ่ ยากจดจามากท่ีสดุ 12

13

ผมกลบั มาน่งั หาขอ้ มูลลกู คา้ อีกสกั หน่อย รอเวลาเลิกงาน ผมทางานใหก้ ับ บรษิ ัทนกั สบื เอกชน เป็นบรษิ ัทท่รี บั สบื แทบจะทกุ อย่าง ตั้งแต่ติดตามสืบพฤติกรรม สืบหามือท่ีสาม หรอื ไปจนถึงสืบการกระทาทุจรติ ในองคก์ ร บางครงั้ ก็ตอ้ งเจอกับ งานท่เี สยี งถงึ ชวี ติ แถมมคี นมากมายมาคอยหมายหัว ก็อย่างเคสท่ีใหต้ ามหาชขู้ อง ส.ส. น่นั แหละ ผมดนั ไปเสนอภรรยาท่านส.ส.ว่าจะทาการลอ่ เมียนอ้ ยออกมาแลก กบั ค่าตอบแทนท่ีสงู ขนึ้ เร่อื งนีไ้ ม่เก่ียวกับงานท่ีรบั เพียงแต่ผมแค่อยากหาเงินเข้า ทีมเพ่ิมก็แคน่ น้ั แตเ่ ร่อื งกลบั บานปลายอยา่ งท่ีเห็น เพราะภรรยาของส.ส.ดันไปอาละวาดท่ีงานหาเสยี งจนทาใหช้ ่ือเสยี งของ ส.ส.ท่านนน้ั ตกทนั ที แลว้ ใครจะไปคิดวา่ ส.ส.ทา่ นนน้ั จะโกรธถงึ ขนั้ ใหค้ นมาทาลาย ขา้ วของถงึ บรษิ ัท แถมยงั ข่มข่อู ีกว่าถา้ เราเขา้ ไปย่งุ บริษัทจบไม่สวยแน่ น่นั จึงเป็น เหตผุ ลท่ีบอสของพวกเราเรยี กไปพบ ยงั ดีท่ีภรรยาส.ส.ท่านนั้นจ่ายเงินตามท่ีตกลง กนั ไว้ ไม่งนั้ บอสคงไดไ้ ลอ่ อกจรงิ ๆ แต่ทงั้ ๆ ท่ีมนั เป็นความผิดของผม นอกจากบอส ต้ังแต่จบเร่อื งคนในทีมยัง ไม่ดา่ ผมสกั คน มนั ย่ิงทาใหผ้ มรูส้ กึ ผิดขนึ้ ไปใหญ่ พอจะเขา้ ไปคยุ กับบอสก็โดนลงุ สมปองหา้ มไว้ ผมก็เลยไดแ้ ต่น่งั กม้ หนา้ กม้ ตาหาขอ้ มลู ลกู คา้ ตอ่ ไป 14

บทท่ี2 “ผมไมอ่ ยากใหล้ งุ ไปบา้ นนนั้ คนเดียวเลยครบั ” และน่ีเป็นอีกเร่อื งท่ีผมกงั วล มีคนมาจา้ งใหเ้ ราตามสบื หาคนท่ีทุจรติ ในองคก์ ร พอสบื ไปสืบมา มนั เร่มิ ไม่ใช่แค่ เร่อื งทจุ รติ แลว้ บรษิ ัทนีม้ นั ทะแม่งๆ ชอบกลอย่หู ลายอย่าง ผมจงึ ไม่อยากใหล้ งุ ไป คนเดยี วในเวลาแบบนี้ “ลงุ ไวค้ ่อยใหพ้ รุง่ นีก้ ็ได้ จะไดไ้ ปพรอ้ มกนั เลย ผมไม่อยากใหล้ งุ ไปท่ีน่ันคน เดยี ว” ผมบอกลงุ สมปองไปแบบนนั้ เพราะเป็นห่วงลงุ จรงิ ๆ “โอ๊ยลงุ ลงุ ดดี กะโหลกผมทาไมเน่ยี ” อย่ๆู ลงุ สมปองแกก็ใชม้ ือดีดเขา้ มาท่ี หนา้ ผากผม “เกดิ โง่ขนึ้ มา สบื งานใหล้ งุ ไม่ไดไ้ ม่รูด้ ว้ ยนะ” “ใหม้ นั โงบ่ า้ งกด็ ี กแู คเ่ อาขอ้ มลู ไปใหเ้ ขาตามท่ีเขาจา้ ง อีกอย่างคนจา้ งก็ไม่ เก่ยี วอะไรกบั พวกนน้ั แป๊ ปเดียวเด๋ียวลงุ ก็กลบั ” แม้ลุงสมปองจะพูดแบบนนั้ แต่ผมก็อดไม่ไดท้ ่ีจะเป็นห่วง บริษัทน้ันมัน ไมไ่ ดส้ ง่ ออกสินคา้ ธรรมดา เบือ้ งหนา้ เป็นบริษัทรบั ส่งสนิ คา้ ปกติ แต่เบือ้ งหลงั ดนั แอบสง่ สารเสพตดิ มากมายเขา้ ไปในบรรจภุ ณั ฑ์ ผมกับลงุ สมปองตกลงกันแลว้ ว่า จะไม่เขา้ ไปย่งุ กบั เร่ืองนี้ เพ่ือเซฟความ ปลอดภยั ของทกุ คน แตเ่ หมือนจรงิ ๆเป็นการตกลงของผมคนเดียวซะมากกว่า 15

เพราะเหมือนลงุ สมปองยงั คงกงั วลเก่ยี วกบั เร่อื งอย่ตู ลอด ผมไดแ้ ต่หวังว่า ลงุ จะไมท่ าอะไรอย่างท่ีผมคิดก็พอ ผ่านไปเกอื บจะช่วั โมง จนป่ านนีล้ งุ ก็ยังไม่กลบั ผมเร่มิ กงั วลขนึ้ มาเลก็ นอ้ ย แคไ่ ปสง่ ขอ้ มลู มนั ไมค่ วรจะนานขนาดนี้ “ทาไมลงุ ยงั ไมม่ าอีกอะพ่ีเปรม” “สงสยั แวะแอ๊วสาวรา้ นยาดองอีกแหงๆ” พ่ีเปรมตอบผมแบบติดตลก เพราะเห็นวา่ ผมกาลงั กงั วล “น่นั มนั พ่ีรปึ ่ าวพ่ีเปรม อีกอย่างผมออกไปซือ้ กบั แกลม้ ตั้งนาน ลงุ ก็ยังไม่ กลับ ผมว่ามันชักจะแปลกๆ ผมออกไปตามลงุ ดีกว่าพวกพ่ีรออยู่น่ีนะถา้ มีอะไร เด๋ียวผมโทรหา “เด๋ียวดิ เมล ไอเ้ มล” พ่ีเปรมเรียกไลห่ ลงั ผม ผมไม่ไดห้ ันกลบั ไปตามเสยี ง เรยี กของพ่ีเปรม และมงุ่ หนา้ ไปยงั บรษิ ัทนนั้ ทนั ที ผมเดินมาถงึ บรษิ ัทท่ีลงุ สมปองมา ผมเลอื กเดินมาทางดา้ นหลงั ตวั บรษิ ัท เพราะคิดว่าลุงแกคงอยู่แถวนี้แน่ๆ เพราะคุณคชาหัวหน้าท่ีจา้ งพวกเราสืบมี ออฟฟิ ศอยทู่ างดา้ นหลงั เอย๊ี ด.. เสยี งเบรกรถท่ีขบั มาดว้ ยความเรว็ ทาใหผ้ มสะดงุ้ 16

“เหย้ “ ผมถกู ปิดปากและลากเขา้ ไปในซอกตกึ จากทางดา้ นหลงั ดว้ ยความ ตกใจผมจงึ ดนิ้ สดุ กาลงั “ลงุ เองเมล ลงุ เอง อยา่ ดนิ้ เด๋ียวมีคนเห็น” “เกิดอะไรขนึ้ ลงุ ทาไมลากผมมาแบบนี”้ น่นั ไงๆ ๆ ลางสงั หรณผ์ มมนั มาอีกแลว้ ผมไม่อยากจะคิดเลยจรงิ ๆ ถา้ ตาม สญั ชาตญาณนักสืบดีเด่นของผมแลว้ ผมคิดว่าลงุ แม่งตอ้ งไปเจออะไรเขา้ แน่ๆ ขอเถอะอยา่ ใหเ้ ป็นแบบนนั้ เลย ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากเปิดโปงพวกช่วั น่ีเหรอกนะ แต่ ช่วยแลว้ ยังไง สุดทา้ ยพวกท่ีมีอานาจก็ไม่เห็นจะไดร้ บั กรรมสกั ที เอาเงินยัดให้ ตารวจกอ็ อกมาไดล้ ะ ไม่เห็นจะไดร้ บั กรรมท่ีพวกมนั ทา ผมละ่ ไม่เขา้ ใจลงุ สมปอง แกเลยจรงิ ๆ วา่ จะอยากเขา้ ไปย่งุ ทาไม “เมลฟังลงุ นะ เราตอ้ งช่วยพนักงานท่ีน่ี เราตอ้ งเก็บหลกั ฐานทงั้ หมดแลว้ นาไปใหต้ ารวจ มคี นหลายคนท่เี ขาไมร่ ูเ้ ร่อื งอยู่ ถา้ เกิดพวกเขาโดนจับล่ะ ถา้ เอ็งไม่ ทา เด๋ยี วลงุ ทาเอง” ลงุ สมปองพดู ออกมาแบบนน้ั ซ่งึ แน่นอนว่าผมปลอ่ ยลงุ ไปคน เดยี วไมไ่ ด้ ผมจงึ ไดแ้ ตต่ ดั สนิ ใจทาตามท่ีลงุ ตอ้ งการ ผมตอ้ งรบี ทาใหเ้ สร็จ จะไดร้ บี พาลงุ ออกไปจากท่ีน่ีสกั ที “โอเคครบั ลงุ ผมรูแ้ ลว้ ผมจะปล่อยใหล้ งุ ไปคนเดียวได้ยงั ไง ถึงผมจะไม่ อยากทาก็เถอะ ลงุ ไปคุยกับคุณคชานะว่าเราเจอขอ้ มลู อะไร ส่วนผมจะไปถ่าย สถานท่ีท่ีพวกมนั มนั เกบ็ สนิ คา้ ” “เด๋ียวลงุ ไปดว้ ย” “ไมต่ อ้ งครบั ลงุ ไปคยุ กบั คณุ คชาดีกวา่ เวลานีเ้ ราตอ้ งหาพวกมาร่วมมือดว้ ย ลงุ เช่อื ไอเ้ มลฉายาเทา้ แมวเถอะน่า ไมม่ ใี ครจบั ไดแ้ นน่ นอน” 17

ผมโทรเรยี กพ่ีเปรมให้มาคอยดูตน้ ทางให้ รบั รองผมเก็บหลกั ฐานไดแ้ น่ เพราะดจู ากขอ้ มลู ท่ีพวกเราสบื มาแลว้ ผมว่าพวกมนั น่าจะยังไม่มีใครไหวตวั ทนั มนั น่าจะคิดวา่ ยงั ไมม่ ใี ครรูถ้ งึ ไดถ้ งึ ไดน้ ่ิงนอนใจกนั ขนาดนี้ เพราะฉะน้ันผมตอ้ งรบี เก็บ หลกั ฐานจะไดอ้ อกไปจากท่ีน่ีเรว็ ๆ ผมกดโทรศพั ทโ์ ทรหาพ่ีเปรมแลว้ เล่าเร่อื งท่ีเกิดขนึ้ ใหฟ้ ัง และใหพ้ ่ีเปรมมา ทาตามแผนท่วี างไว้ มีเร่ืองอีกจนได้ ผมบ่นกับตัวเองในใจ ก็ผมดันเป็นคนบอกกับตัวเองว่า จะเลกิ เอาตวั เองเขา้ ไปเส่ยี งโดยใช่เหตุ แลว้ ดูตอนนีส้ ิ มันเป็นคงความดีท่ีผมไม่ได้ เลอื กจรงิ ๆ ผมยนื รอพ่เี ปรมอยสู่ กั พกั พ่ีเปรมกม็ าถงึ “งนั้ พ่ีรอดตู น้ ทางอย่ทู ่ีน่ีนะ ถา้ มีอะไรไม่ชอบมาพากลใหส้ ่งสญั ญาณหาผม ทนั ที ผมจะแอบเขา้ ไปจังหวะท่ีพวกมันขนลอ็ ตแรกน่าจะกาลงั ว่นุ วายจนไม่มีใคร สงั เกต” “งน้ั กต็ ามนี้ ระวงั ตวั ดีๆ ถา้ มอี ะไรรบี โทรบอกพ่ีทนั ที” “ครบั ผมฝากดลู งุ ดว้ ย ผมจะรบี ถ่ายรบี กลบั ” หลงั จากนนั้ ผมเขา้ มาแอบอย่ตู รงท่ีๆ ไม่ใช่เสน้ ทางหลกั ท่ีพวกมันใช้ แต่ เป็นป่ ากลว้ ยท่ีผมคาดว่าพวกมนั น่นั แหละท่ีปลกู ไวก้ นั คนสงสยั ชาวบา้ นจะไดไ้ ม่ เขา้ เพราะคิดว่าเป็นท่ดี นิ มีเจา้ ของ พวกมนั ไม่น่าจะใชเ้ สน้ ทางนีเ้ ป็นหลกั แต่ก็ยงั ดี ท่ีจดุ นีเ้ ป็นจุดท่ีผมพอจะสามารถถ่ายรูปพวกมันได้ ผมหวังว่าจะไม่มีใครรู้ ก่อนท่ี ผมจะเกบ็ รูปเป็นหลกั ฐานใหห้ มด 18

19

ผมหยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาจากนน้ั กเ็ ปิดกลอ้ งและยกขนึ้ มาถ่ายภาพเหตกุ ารณ์ ทงั้ หมดไว้ พวกมนั กาลังขนสินคา้ คงม่นั ใจว่ามีไม่ใครสงสยั เลยพากนั ไม่ระวงั ตัว แบบนี้ ผมเก็บภาพทงั้ หมดเสรจ็ เรยี บรอ้ ยและกดสง่ ใหพ้ ่ีเปรมทนั ที น่าแปลกท่ีต้ังแต่ผมเขา้ มาพ่ีเปรมไม่ส่งข้อความหรือความเคล่ือนไหว ทางดา้ นหนา้ โรงงานมาเลย ลางสงั หรณข์ องผมเรม่ิ ไมด่ ีละ ผมรบี ทาการเก็บรูปภาพทง้ั หมดท่ีพอจะใชไ้ ด้ และสง่ เขา้ ไปกรุป๊ ไลนท์ นั ที ถอื เป็นอนั วา่ เสรจ็ สนิ้ ผมเกบ็ โทรศพั ทใ์ สก่ ระเป๋ า มนั ชกั จะผิดแปลกไปนิดท่ี ผมทาสาเร็จโดยไม่มีอุปสรรค เพราะโดยปกติแล้วผมไม่เคยพลาดเร่ืองนี้ ก็ อยา่ งเชน่ ผมเหยียบก่งิ ไมเ้ สยี งดงั แกรบ๊ หรือผมท่ีว่ิงหนีลกู ปืนอะไรทานองนี้ ก่อนท่ี มนั จะเกิดขนึ้ จรงิ ๆผมวา่ ผมรบี เผ่นก่อนดีกว่า “อย่นู ่ิงๆ อยา่ ขยบั ” ชิบหาย อาถรรพค์ วามคิดไหมเลา่ ไอเ้ มล คดิ ยงั ไมถ่ งึ หา้ นาที บญุ ปากมงึ นกั “วางกระเป๋ าแลว้ ค่อยๆ หนั หนา้ มา” ใจผมตอนนีเ้ ตน้ ไมเ่ ป็นจงั หวะ เหมอื นชีวติ วยั 25ของผมจะจบลงวันนี้ น่ีสนิ ะ ถงึ จะเป็นไอเ้ มล ชวี ติ ผมไม่เคยปกตเิ ลยสกั วนั ตง้ั แต่เป็นนักสบื งานหลกั ไม่เท่าไหร่ แต่งานรองน่ีสิ ผมละ่ ไม่อยากจะพดู จรงิ ๆ “ผมบอกใหห้ นั หนา้ มา” “ครบั ครบั ”ผมคอ่ ยๆ หนั หนา้ ไปตามคาส่งั ของพวกมัน เม่ือผมหนั ไปเผชิญ กับพวกมันเรยี บรอ้ ย ผมก็ไดแ้ ต่ตัง้ ขอ้ สงสยั กับส่งิ ตรงหนา้ ว่า ทาไมมนั ถงึ สว่างได้ ขนาดนี้ ขนของเต็มรถสบิ ลอ้ ขนาดนน้ั ทาไมไม่เหน็ ผิวคลา้ ขนึ้ เลย จมกู ก็เป็นสนั โด่ง 20

รบั กบั หนา้ ตวั ก็สงู แถมไหลย่ ังกวา้ งอีก น่ีถา้ ผมไม่ไดม้ าอย่กู ลางป่ ากลว้ ยและกล่มุ โจร ผมคงคดิ วา่ เขาเป็นดาราหรอื ไอดอลไปแลว้ นะ แต่เด๋ียวก่อน ไอ้เมลมึงต้องตั้งสติ มึงจะมาหลงโจรหล่อตอนนี้ไม่ได้ หวั จะหลดุ ออกจากบา่ อย่แู ลว้ ยงั ไม่ หล่อยงั ไงก็เป็นสวะสงั คม ตอนนีเ้ อาตัวรอดให้ ไดก้ อ่ น “ใจเย็นนะครับผมไม่ใช่แบบท่ีพวกพ่ีคิด ผมแค่หลงทางเฉยๆครับพ่ี” ผมบอกพวกมนั ไปแบบนนั้ และใช่ พวกมนั ไมม่ ีทางเช่อื ผมแน่ๆ “จา่ คน้ กระเป๋ าดู วา่ มอี าวธุ รเึ ปลา่ ” น่นั ไงอีพวกนีม้ ันตอ้ งมีปัญหาเก่ียวกบั การเช่ือใจคนจรงิ ๆ ดว้ ย ไอเ้ มลซวย แลว้ ซวยแลว้ ไอเ้ มล ตอนนีผ้ มทาไดแ้ ค่กม้ หนา้ รบั ชะตากรรมชีวิต ลาก่อนนะลงุ ผมขอโทษท่ียงั อย่ตู อบแทนบญุ คณุ ลงุ ไม่ได้ ลาก่อนนะพ่ีเปรม ขอใหล้ กู พ่ีโตมานา่ รกั ๆ เป็นเด็กดีนะพ่ี ตอนนีผ้ มคงทาอะไรไม่ไดน้ อกจากหลบั ตา อธิฐาน พวกมนั คงไมป่ ลอ่ ยผมไป แน่ ลาก่อนนะทกุ คน “น่ีคณุ ลมื ตา” “ แลว้ ก็เลกิ ทาหนา้ เหมือนจะตายไดแ้ ลว้ ผมยังไม่ได้ทาอะไรคณุ สกั หน่อย เลกิ ทาหนา้ พิลกึ พิล่นั แบบนนั้ สกั ที” ผมคอ่ ยๆ ลมื ตาขนึ้ ระหว่างท่อี ธิษฐานของรอ้ งส่งิ ศกั สิทธิ์ ก่อนจะพบว่าเขา ยืนจอ้ งหนา้ ผมอยู่ น่ีเขาไม่ไดก้ าลงั จะยิงผมอยหู่ รอกเหรอ “ไม่มีอาวุธครบั หมวด มีแค่เอกสารกบั โทรศัพทค์ รบั ดเู หมือนจะเป็นบรษิ ัท นกั สบื ดว้ ยครบั ” “ก็ใช่ไงครบั ก็ผมไม่ไดม้ าแอบดูหรือทาอะไรเลยจริงๆ แต่เด๋ียวนะ เม่ือกี้พ่ี เรยี กเขาว่าไงนะ หมวดเหรอ หมวดจา่ ”ผมชไี้ ปท่ีทงั้ สองสลบั กนั ไปมาผม 21

“น่ีพวกคณุ เป็นตารวจเหรอครบั ” “คิดว่าเป็นอะไรละ่ ไอห้ นู แลว้ เราอะ ไปรูอ้ ะไรมา ถึงมาสอดส่องทาลบั ๆลอ่ ๆ แถวนี”้ “เฮอ้ ” ผมถอนหายใจอย่างโลง่ อก “พวกพ่ีรูไ้ หมเม่อื กผี้ มกลวั และตกใจแทบแย่ คดิ ว่าจะไม่รอดออกไปแลว้ แลว้ พวกพ่ีเป็นตารวจกนั จรงิ ๆ ใช่ไหมครบั งน้ั ผมขอดบู ตั รไดไ้ หม สถานการณแ์ บบนีผ้ ม เช่อื ใจใครงา่ ยๆ ไม่ไดห้ รอก” อยดู่ ๆี คนท่มี ียศเป็นหมวดอะไรสกั อย่างก็จอ้ งหนา้ ผมแถมเดินเขา้ มาหาผม ใกลๆ้ ชิบหายละผมวา่ ไมใ่ ชแ่ นๆ่ คนพวกนีไ้ ม่ใช่ตารวจแน่ๆ น่าจะเป็นแผนอะไรสกั อยา่ งทาใหผ้ มตายใจ มงึ ไม่รอดแลว้ ไอเ้ มลเอย้ ไมร่ อดแลว้ ของแท้ “ลมื ตา” “หะ๊ ” “ก็ถา้ คณุ ไมล่ มื แลว้ คณุ จะเห็นบตั รไดย้ งั ไง” ผมค่อยลมื ตาขนึ้ มา กพ็ บว่าเขามีบตั รอยตู่ รงหนา้ ผมรบี อ่านขอ้ มูลในบัตร กพ็ บว่าเขาเป็นตารวจจรงิ ๆ อย่างท่พี ดู “งน้ั คราวนีก้ ถ็ งึ ตาคณุ บา้ ง บอกผมมา คณุ มาทาอะไรท่ีน่ี” ชวี ติ ไอเ้ มลน่ีมนั ไม่มีจงั หวะชีวิตเลยจริงๆ ทาไมผมตอ้ งมีแต่เร่อื งมาใหข้ าย ขีห้ น้าแบบนีน้ ี้ด้วย สถานการณ์ตอนนี้ดูเหมือนจะจะยากสาหรับผม ผมไม่รูจ้ ะ เร่ิมต้นบอกตารวจสองคนนีย้ ังไง อธิบายไปยังไงก็คงไม่มีทางเขา้ ใจแน่ๆ แถม ตอนนีด้ ูเหมือนว่าพวกเขาสองคนจะยังสงสัยว่าผมเป็นคนรา้ ยดว้ ย ก็แหงแหละ 22

ขนาดผมยงั ไม่เข้าใจตัวเองเลย ว่าจะมาทาอะไรแบบนีท้ าไม เห็นไหมผมคิดผิด ตรงไหนทาดไี ดด้ มี นั ไม่มอี ยจู่ รงิ หรอก “คุณฟังนะผมไม่รูว้ ่าคุณคิดจะทาอะไร แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลามาเล่น เพราะฉะนนั้ บอกมาวา่ คณุ มาทาอะไรท่ีน่ี” ผมรูว้ ่าในสถานการณอ์ ย่างนี้ผมไม่น่าไวใ้ จ แต่ผมก็บอกไปแลว้ นิว่าผม ไมใ่ ช่คนพวกนนั้ ผมไมช่ อบสหี นา้ แบบนน้ั เลย เขามองผมเหมือนกบั ว่าผมทาผิด ซ่งึ มนั อาจจะผิดจรงิ ๆ เพราะผมกค็ ดิ วา่ ไม่ควรเขา้ ไปย่งุ แต่ผมแค่รูส้ กึ ผิดหวงั นิดหน่อย ผมลงทุนทาส่งิ ท่ีทุกคนคิดว่าดี คิดว่าควร ทา แต่ส่งิ ท่ีผมไดร้ ับมันมักจะมีจุดจบแบบนี้ตลอด ผมได้แต่ต้ังคาถามในใจ ว่า เม่อื ไหร่ มนั จะไมม่ ีจดุ จบแบบนสี้ กั ที “เลน่ เหรอ ผมไมไ่ ดเ้ ลน่ ครบั ผมตงั้ ใจมาหาขอ้ มลู หลกั ฐานเอาผิดพวกนน้ั ผม เป็นนกั สบื ก็เลยรูเ้ ร่อื งของพวกมนั มาบา้ ง เลยคิดว่าจะเก็บหลกั ฐานพวกนีน้ าไปให้ ตารวจแค่นน้ั ครบั ” “หมวดครบั ในนีม้ ีเอกสารขอ้ มลู เก่ยี วกบั บรษิ ัทนน้ั จรงิ ๆ” จ่าคนนั้นหยิบสมุดเอกสารของผมขนึ้ มาก่อนจะย่ืนใหผ้ หู้ มวด เอกสารพวก นนั้ มีตาสญั ลกั ษณข์ องบรษิ ัท ผมไดแ้ ตห่ วงั วา่ คราวนีเ้ ขาจะเช่อื ผมจรงิ ๆ สกั ที หมวดอะไรน่นั ดชู ่งั ใจอย่สู กั ครูเ่ ขาส่งเอกสารคืนใหผ้ ม ผมไม่เขา้ ใจสีหน้า ของเขาจรงิ ๆ เขาไม่ตอ้ งขอบคุณผมก็ได้ แต่ช่วยทาสหี นา้ ใหผ้ มรูส้ กึ ว่า ส่งิ ท่ีผมทา 23

คราวนีผ้ มไมไ่ ดค้ ดิ ผดิ หน่อย แต่สหี นา้ เขาตอนนีย้ ่ิงมองผมย่ิงรูว้ ่าคงไม่ใช่แบบท่ีผม หวงั “คุณนักสืบ ผมไม่รูว้ ่าอะไรดลใจให้คุณทาแบบนี้ แต่ตอนนี้มีเจ้าหนา้ ท่ี ท่ีกาลงั ทาหนา้ ท่อี ย่แู ลว้ เพราะฉะนนั้ คณุ ชว่ ยออกไปห่างๆ จากท่ีน่ีดว้ ยครบั ” โอเคใจรม่ ๆ ไวไ้ อเ้ มล มนั กด็ ีแลว้ มงึ จะไดก้ ลบั ไปนอนสกั ที ผมไม่ไดพ้ ดู อะไร ต่อเพียงแค่เดนิ เขา้ ไปเก็บขา้ วของของตวั เอง และเดินออกมาจากตรงนนั้ ปัง!! เสยี งปืนดงั ขนึ้ สน่นั ไปท่วั บรเิ วณท่ีผมอยู่ สองขาท่ีกาลงั จะกา้ วเดินหยุดชะงัก กอ่ นท่ีตวั ผมจะถกู ดงึ เขา้ ไปหลงั พมุ่ ไมท่ นั ที เสยี ปืนดงั ขนึ้ เรอ่ื ยๆ ภายในโกดงั เกดิ จากการปะทะระหว่างตารวจกับผรู้ า้ ย ถา้ ผมเดาไม่ผิดมนั จะตอ้ งมีคนหนีมาทางนีแ้ น่ๆ และอีกหน่งึ เสน้ ทางใกลๆ้ ท่ีพวก มนั ใชก้ ันประจาก็จะต้องมีคนหลบหนี ผมไม่แน่ใจว่าคุณตารวจรูเ้ ร่อื งนีไ้ หม เขา อาจจะไม่รูว้ ่ามีอีกเสน้ ทางรเึ ปล่าถงึ มาคอยดักอย่ทู ่ีน่ี ผมว่าผมควรบอกเขา อย่าง นอ้ ยผมก็ควรช่วยอะไรบา้ ง “คณุ ครบั ผมไม่รูว้ ่าคุณทราบไหม แต่มีอีกเสน้ ทางท่ีพวกมนั ใช้ ผมเกรงว่า จะตอ้ งมีคนหนไี ปทางนน้ั แน่ๆ” “ผมทราบครบั และมีเจ้าหนา้ ท่ีคอยดักอยู่ในจุดนน้ั แลว้ ในสถานการณ์ แบบนี้พวกมันจะต่ืนตระหนกและรีบหนีเพราะฉะนั้นพวกมันอาจจะไปไดท้ ุก เสน้ ทาง” 24

ดเู หมอื นทางตารวจเขาคงรูเ้ ร่อื งนีม้ านานและตามสบื ตลอด ตอนนีผ้ มเป็น ตวั ถ่วงอย่างเต็มรูปแบบเหมือนท่ีทามาท้งั หมดไรค้ วามหมาย โอย้ ผมมาทาอะไร วะเน่ีย ตอนนีผ้ มกเ็ ลยทาอะไรมากไมไ่ ด้ ไดแ้ ต่น่งั คอยเวลาใหท้ างตารวจรีบจับกุม ให้ไดเ้ ร็วๆ ไม่รูป้ ่ านนีล้ งุ สมปองกับพ่ีเปรมจะเป็นยังไง แกคงเป็นห่วงผมมากๆ ตอนนี้ ผมกะวา่ จะสง่ ขอ้ ความไปบอกลงุ แต่ว่าตอนไดย้ ินเสยี งปืนผมดันตกใจ ไม่รู้ ไปทาโทรศัพทห์ ลน่ ไวต้ รงไหน ความมืดบวกกับความตกใจ ทาใหผ้ มไม่ทันสงั เกต โทรศพั ทต์ วั เองเลย “ผมจะเขา้ ไปขา้ งใน คณุ รออย่นู ่ีจนกว่าจะสงบหา้ มออกมาเด็ดขาด จ่าผม ฝากดว้ ย” เขาส่งั ผมเสร็จก็หันหนา้ ไปบอกตารวจอีกนาย ผมพยกั ใหเ้ ขาตามท่ีส่งั เพราะผมเองก็ไม่อยากทาตวั มปี ัญหาในเวลาแบบนี้ ผ่านไปหลายนาที เหมอื นตารวจจะจับคนรา้ ยไดเ้ กือบหมดแลว้ เพราะเร่มิ ไม่ไดย้ ินเสยี งปืนแลว้ “ไอห้ นู รีบว่ิงออกไปก่อน ออกไปรอตรงทางเขา้ ขา้ งหนา้ ตรงนั้นมีตารวจ อยู่ เอ็งจะไดป้ ลอดภัย จะไดไ้ ม่โดนลกู หลงแถวนี”้ ผมทาตามท่ีจา่ บอก รบี ว่งิ ออกไปทางดา้ นหนา้ ทนั ที ไม่รูป้ ่ านนีล้ งุ กบั พ่ีเปรม จะเป็นยงั ไง อย่าใหม้ เี ร่อื งไมด่ ีอะไรเกิดขนึ้ เลย ผมมาถงึ ทางเขา้ ขา้ งหนา้ โกดงั มีนายตารวจเดินมาหาและส่งั ใหผ้ มเขา้ ไป รอขา้ ในรถ ผมอยากจะเขา้ ไปเพ่ือความปลอดภัยของตนเองอย่หู รอก เพียงแต่ ตอนนี้ แตผ่ มยงั หาลงุ กบั พ่เี ปรมไมเ่ จอ จากท่ีคดิ ว่าตอนแรกลงุ คงอย่กู ับตารวจกลบั กลายเป็นว่าพอผมมาถงึ ดนั ไม่เจอลงุ กบั พ่เี ปรมเลย 25

ลางสงั หรณข์ องผมเรม่ิ ไม่ดี ผมเดนิ เขา้ ไปขอความช่วยเหลือจากเจา้ หนา้ ท่ี ตารวจ ทาการขอยืมโทรศพั ทเ์ พ่ือโทรหา แต่ท้ังลงุ และพ่ีเปรมกลบั ไม่มีใครรบั สาย สกั คน ผมคืนโทรศพั ทก์ บั ตารวจพรอ้ มกาชับว่าอาจจะมีคนติดอย่ขู า้ งใน ตอนนีผ้ ม เร่มิ อย่ไู มเ่ ป็นสขุ ในใจเร่มิ รอ้ นรน ผมตดั สนิ ใจเดินเลาะเขา้ ไปขา้ งในบรเิ วณออฟฟิ ศ เพราะจาไดว้ า่ ใหล้ งุ ไปคยุ กบั คณุ คชา ผมแอบเดินเขา้ มาเร่อื ยๆเลาะเขา้ ไปตรงขา้ ง กาแพง ก่อนจะหยดุ ชะงกั เพราะมเี สยี งดงั ออกมาจากทางเดนิ ขา้ งหนา้ “มงึ เห็นอะไรบา้ ง แลว้ ใครบา้ งท่ีรูเ้ รอ่ื งนี้ บอกมา!!” เสียงคนตะโกนดังออกมาเสียงดังผมย่องเท้าเข้าไปอย่างเงียบๆ เพ่ือดู เหตกุ ารณ์ ผมหลบตรงมุมอบั ท่ีม่นั ใจว่าจะไม่มีใครมองเห็น ก่อนจะแอบสอ่ งดวู ่า เกิดอะไรขนึ้ โกดงั และออฟฟิ ศนีร้ วมๆ แลว้ มีขนาดคอ่ นขา้ งใหญ่ ผมไม่แปลกใจเลย ท่ีไม่มีตารวจอยู่ตรงนี้สักคน ชายชุดดาตรงหนา้ ผมมองเขาไม่ถนัดเพราะมัน ค่อนขา้ งมดื ผมเหน็ แคว่ า่ เป็นผชู้ ายชุดดาตวั ผอมสงู และส่งิ หน่งึ ท่ีเด่นออกมาคือ นาฬิการาคาแพงบนขอ้ มือของเขาเท่านนั้ “กถู ามวา่ มึงเหน็ อะไรบา้ ง” 26

บทท่ี3 ผมมองไปท่ีแผ่นหลงั ของคนท่ีถกู กระทืบจนนอนลงไปอย่ขู า้ งล่าง และ หลงั จากท่ีเหน็ แผ่นหลงั น่นั ภายในหวั ใจของผมเจ็บแสบไปหมด ถึงมันจะมืดขนาด ไหนแต่ผมก็รูด้ ี รูว้ ่านั้นคือแผ่นหลังลงุ สมปอง ผมกามือตัวเองแน่น ไม่รู้ว่าคน ตรงหนา้ มนั เป็นใคร ตอนนีผ้ มไม่กลวั อะไรท้งั นัน้ ขาทง้ั สองขา้ งของผมยืนขนึ้ และ ว่งิ ไปตรงนน้ั ทนั ที “มงึ ไมต่ อบใชไ่ หม งน้ั กตู อบใหล้ ะกนั วา่ จดุ จบของคนขเี้ สอื กมนั เป็นยงั ” ปัง! ลงุ ! เสียงของผมไม่ดงั พอท่ีสเู้ สยี งปืนได้ ขาของผมก็เรว็ ไม่พอท่ีจะไป ขดั ขวางลกู ปืนนนั้ เช่นกนั ตอนนีผ้ มไม่สนแลว้ วา่ ผมจะอยหู่ รอื ตาย ผมว่ิงเขา้ ไปกอด รา่ งของลงุ ไว้ ปัง! มเี สยี งปืนดงั มาจากอกี ฝ่ัง กอ่ นท่ีชายชดุ ดาจะหนหี ายไป “ลงุ ลงุ ไดย้ ินเมลไหม ลงุ ลกุ ขนึ้ มาก่อน หา้ มหลบั เด็ดขาด ลงุ อดทนไว้ ก่อนนะลงุ เด๋ียวเมลเรยี กคนมาชว่ ย” ตอนนีผ้ มทาอะไรไมถ่ กู มือผมส่นั ไปหมด ผมพยายามรวบรวมพลงั ท้ังหมด ท่ีมเี พ่อื จะแบกลงุ ขนึ้ มา แต่เหมือนร่างกายของผมจะไม่เป็นใจ เร่ยี วแรงท่ีผมมีไม่รู้ หายไปไหนหมด “ลงุ อดทนไวก้ ่อนนะ เด๋ียวเมลจะพาลงุ ไปโรงพยาบาลเอง ลงุ หา้ มหลับ เด็ดขาด” 27

28

ไม่รูว้ ่าลงุ ไดย้ ินท่ีผมพูดไหม ตอนนีแ้ ทบจะไม่มีตอบสนองจากลงุ แลว้ ผมทา อะไรไมถ่ กู ไมว่ า่ จะเรยี กลงุ แคไ่ หน ลงุ กไ็ ม่ตอบอะไรผมเลย “มใี ครอยแู่ ถวนไี้ หมครบั ช่วยดว้ ย” ผมตะโกนสดุ เสยี งเท่าท่มี ี “ช่วยดว้ ยครบั ตรงนมี้ ีคนถกู ยิง” จๆู่ มอื ของลงุ ก็จบั มือเอาผมไว้ เหมอื นจะพยายามบอกอะไรผมสกั อย่าง “มีเด็ก อย่ทู ่ี” ลงุ สมปองพดู คานอี้ อกมา “ลงุ ลงุ ไดย้ ินเมลใชไ่ หม อดทนก่อนนะ เด๋ียวเมลใหค้ นมาช่วย ลงุ รออย่นู ่ีก่อน นะ” ผมไม่รูว้ ่าลงุ สมปองพยามยามจะบอกอะไรผม แต่ตอนนี้มันไม่สาคัญผม ตอ้ งช่วยลงุ ก่อน “คณุ “ ผมหนั ไปตามเสยี งท่โี ดนเรยี ก เป็นผหู้ มวดคนนน้ั ท่วี ่งิ เขา้ มา “คณุ คณุ ช่วยลงุ ผมดว้ ยครบั แกโดนยิง” ผมบอกเขาเสยี งส่นั ท่ีฟังเกือบจะ ไม่รูค้ วาม เขารบี ว่งิ เขา้ มาก่อนท่ีจะตรวจเช็คบาดแผล สงั เกตการณห์ ายใจ และจบั ชพั จรของลงุ ดู หลงั จากนน้ั เขาก็ โทรเรยี กรถพยาบาลทนั ที “ลงุ คณุ ถกู ยงิ บรเิ วณหนา้ ทอ้ ง อาจโดนอวยั วะสาคัญ ชีพจรยงั เตน้ อย่ตู อ้ งรีบ สง่ ตวั ไปโรงพยาบาล โชคดีท่ีโรงพยาบาลอย่ใู กลๆ้ ” เขาบอกก่อนท่ีจะใชผ้ า้ สะอาด มาหา้ มเลอื ดไว้ ไม่นานรถพยาบาลก็มาถงึ พ่ีเปรมรบี ว่งิ เขา้ ไปหาลงุ ก่อนท่ีจะทรุดตวั ลงไปกับพืน้ “ลงุ ผมขอโทษ ผมไม่ นา่ ใหล้ งุ เขา้ ไปคนเดยี วเลย ผมขอโทษ” 29

“พ่ีขอโทษ มนั เป็นความผดิ ของพ่ีเอง” ผมมองหนา้ พ่ีเปรมท่ีตอนนีก้ ็คงเสยี ใจไม่ต่างจากผม ดวงตาของพ่ีเปรมแดง ก่าเพราะต้งั แต่ขนึ้ รถมาจนถึงโรงพยาบาลนา้ ตาก็ยังไม่หยดุ ไหลแน่นอนว่าตอนนี้ ผมก็ไมต่ า่ งจากพ่ีเปรม ไม่มีใครอยากใหเ้ ร่อื งนีเ้ กิดขนึ้ และผมก็เช่ือว่าลงุ สมปองไม่ มที างโทษพ่ีเปรมแน่ “ผมเช่อื วา่ ลงุ จะตอ้ งไมเ่ ป็นไร” ผมจบั มอื พ่เี ปรมไวแ้ นน่ แมม้ นั จะไมช่ ่วยลดความกลวั ในใจลงได้ แต่ผมเช่ือ ว่าตอนนี้ สง่ิ นคี้ งเป็นสง่ิ เดียวท่ีผมทาได้ ผมและพ่ีเปรมยงั คงยนื รอท่หี นา้ หอ้ งผา่ ตดั ผา่ นไปหลายช่วั โมงยงั คงไรว้ ่ีแวว ท่ีคณุ หมอจะออกมา ตอนนีบ้ ริเวณหนา้ หอ้ งเหลือเพียงผมกบั พ่ีเปรมและเจา้ หนา้ ตารวจอีกสองคน ลงุ สมปองไมม่ ีญาติพ่ีนอ้ ง แกอยู่ตวั คนเดียวตั้งแต่ภรรยาตายจากไป ผมจะ บอกว่าแกอย่ตู วั คนเดียวก็ไม่ถกู ลงุ สมปองมีผม มีพ่ีเปรม พวกเราไม่เคยมองกัน เป็นคนอ่ืน ลงุ เป็นเหมือนลงุ แทๆ้ ของผม และพวกเราก็ต่างเป็นครอบครวั ของกนั และกนั มาโดยตลอด “ใครคือญาติของคณุ สมปองครบั ” ผมและพ่ีเปรมรีบว่ิงไปทางคุณหมอท่ี ออกมาจากหอ้ งผา่ ตดั “ผมครบั ผมเป็นหลานลงุ สมปองครบั ” “คนไขไ้ ม่มญี าตคิ นอ่นื ๆ แลว้ ใชไ่ หมครบั พ่อแม่ ภรรยาหรอื ลกู ” “ครบั ถา้ ตามท่ีพดู มาก็ไม่มแี ลว้ ครบั ” 30

“คือตอนนีเ้ ราไดท้ าการผ่าตัดเอากระสนุ ออกแลว้ ซ่งึ กระสนุ เขา้ ไปบริเวณ ช่องท้อง ทาใหป้ อดและม้าม ฉีกขาดและเสียเลือดเป็ นจานวนมาก ซ่ึงกาลัง ประเมนิ การผา่ ตดั อีกครง้ั เน่อื งจากมีเลอื ดออกในชอ่ งทอ้ งครบั ” “ลงุ จะไมเ่ ป็นไรใชไ่ หมครบั หมอ” “แน่นอนว่าตอนนีอ้ าการยังน่าเป็นห่วงครับ ผปู้ ่ วยอาจจะโคม่าและตอ้ ง รกั ษาตัวท่ีหอ้ งไอซียูไปอีกสกั พักและคงไม่พื้นตัวไปอีกสักระยะ หมอยังคงให้ คาตอบท่ีชดั เจนไม่ไดต้ อนนี้ คงตอ้ งเฝา้ ดอู าการต่อไป” ผมทรุดตวั ลงไปกบั พนื้ นา้ ตาไหลร่วงลงมาเป็นรอบท่ีเท่าไหร่แลว้ ก็ไม่รู้ ไม่มี คาพดู ท่ีผมอยากไดย้ ินเลยสกั คา ผมอยากไดย้ ินว่าลงุ ไมเ่ ป็นไร ผมอยากไดย้ ินว่าลงุ จะตอ้ งหาย ถงึ แมผ้ มจะบอกพ่ีเปรมว่าอย่าโทษตวั เอง แต่ทาไมตอนนีก้ ลบั เป็นผม ซะงน้ั ท่กี าลงั โทษตวั เองอยู่ ถา้ ผมรบี ไปเรว็ กว่านีล้ งุ กค็ งไมเ่ ป็นแบบนี้ พ่ีเปรมเดินมาน่งั ลงขา้ งๆ และกอดผมเอาไว้ “ไม่เป็นไรนะ ไมเ่ ป็นไร ลงุ จะตอ้ งไม่เป็นไร ลงุ จะตอ้ งหาย ลงุ สมปองเป็นคน ดแี ละพ่ีก็เช่อื วา่ ลงุ จะกลบั มาเป็นเหมอื นเดิม บอกพ่ีใหเ้ ขม้ แขง็ ได้ เราก็ตอ้ งเขม้ แข็ง ใหไ้ ดส้ ”ิ “ ยงั ไง ผมขอเชิญพวกคุณสองคนไปใหก้ ารท่ีโรงพักดว้ ยนะครับ มีหลาย เร่อื ง ท่ีทางตารวจตอ้ งการเบาะแสจากพวกคณุ และก็พวกคณุ จะตอ้ งเข้าไปแจ้ง ความเรอ่ื งของนายสมปองดว้ ย ตารวจจะไดต้ ิดตามและจบั กมุ คนรา้ ยได”้ 31

ผมใหข้ อ้ มลู หลกั ฐานทง้ั หมดไปกบั ทางตารวจ ผมเพ่ิงรูว้ ่ามีขอ้ มลู บางอย่าง ลงุ สมปองแอบสืบ พ่ีและนามาให้ตารวจ ซ่งึ มันก็ช่วยตารวจไว้ได้มาก ผมบอก ขอ้ มลู เท่าท่ีจาไดเ้ ก่ยี วกบั คนท่ียิงลงุ แต่ทางตารวจกลบั บอกว่าไม่มีคนรา้ ยคนไหน ตรงกบั ท่ผี มบอก คงตอ้ งสบื ตามกนั ตอ่ ไป ไมว่ ่าคนคนนน้ั จะเป็นใคร เขาจะตอ้ งไดม้ ารบั โทษในส่งิ ท่เี ขาทา 32

บทท่ี4 หลงั จากเหตกุ ารณน์ น้ั ผา่ นมา3สปั ดาห์ ข่าวของส.ส.วิชัยดังไปท่วั ประเทศ หลายคนเร่มิ ออกมาแฉและขุดคุย้ เร่อื งราวความช่วั ต่างๆ ของส.ส.วิชยั ก็เลยเร่ิม เปิดเผยไปทีละเร่ือง หลายคนก็ออกมาพูดว่าจริงๆ แลว้ จับส.ส.วิชัยได้ก็แค่น้ัน เพราะจรงิ ๆ ยงั มแี บค็ ใหญ่หนนุ หลงั ท่ียงั ไม่สามารถเอาผิดไดอ้ ยู่ ในโลกอนิ เตอรเ์ นต็ แอพสฟี ้าท่ีผมใชต้ ดิ ตามขอ้ มลู ข่าวสารบา้ นเมือง ต่างมี คนจานวนมากท่ีออกมาพดู ถงึ เรอ่ื งนี้ จนเกิดแฮชแทก็ ท่ตี ิดอนั อนั ดบั บางเร่อื งก็ทา ใหผ้ มตกใจอยเู่ หมือนกนั ว่าพวกเขาเหลา่ นไี้ ปหาขอ้ มลู กนั จากไหน บางคนเหมือน เป็นนกั สบื มากกวา่ ผมท่นี กั สบื จรงิ ๆ ซะอีก หลงั จากอ่านข่าวจนพอใจ ผมก็เก็บโทรศัพทล์ งกระเป๋ าและเก็บขา้ วของ เตรยี มตวั ไปเย่ยี มลงุ สมปอง ถงึ แมจ้ ะผ่านมา3สปั ดาหแ์ ต่อาการของลงุ ก็ยงั เหมือน เดนิ ยงั นอนไม่รูส้ กึ ตวั หมอบอกว่าคงอย่ใู นอาการโคม่าไปอีกสกั พกั ผมกับพ่ีเปรม จงึ ทาไดแ้ คร่ อวนั ท่ลี งุ จะฟื้นและกลบั มาเหมือนเดิม ผมนดั กบั พ่เี ปรมไว้ เราจะออกไปเย่ยี มลงุ พรอ้ มกนั เพราะพ่เี ปรมลางานมาไดช้ ่วง บ่าย จรงิ ๆ แลว้ มีอีกเร่อื งท่ีเปล่ยี นไปนบั ตงั้ แต่เหตกุ ารณน์ น้ั คือผม กลายเป็นคนตกงาน เพราะหลงั จากท่ีบอสรูเ้ ร่อื ง ก็ใหพ้ วกผมออก จากงานทันที เพียงเพราะแค่กลวั ว่าถ้าพวกผมทางานอยู่ต่อ จะทาให้บริษัท เดือดรอ้ น 33

ซง่ึ ผมก็ยังไม่เขา้ ใจว่ามนั ไปกระทบบรษิ ัทตรงไหน แต่พวกเขาคงมีส่งิ ท่ีกลวั อย่จู ริงๆ ถงึ ไดไ้ ลพ่ วกเราออกมา ลาพังแค่ผมโดนไล่ออกก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก แตพ่ ่ีเปรมน่สี ิ แกยงั ตอ้ งหาเงนิ เลยี้ งลกู ผมขอรอ้ งออ้ นวอนบอสใหพ้ ่ีเปรมไดท้ างาน ตอ่ แต่พ่ีเปรมดนั ไม่เห็นดว้ ย แถมยงั โกรธท่ีผมทาแบบนนั้ พ่ีเปรมบอกว่า ถา้ ใหท้ นทางานอยบู่ รษิ ัทท่ไี ม่เหน็ ค่าของความเป็นคนขนาด นน้ั แกก็ทาใจทางานตอ่ ดว้ ยไม่ได้ ซ่งึ พอผมมาคดิ ๆ ดแู ลว้ ผมก็เห็นดว้ ยกบั พ่ีเปรม หลงั จากนน้ั พ่ีเปรมก็รบี หา งานใหมท่ นั ที เพราะถา้ วา่ งงานนานเกนิ ไปกจ็ ะไมม่ ีคา่ ใชจ้ า่ ยใหค้ รอบครวั จนมาได้ งานนักสืบท่ีบริษัทแห่งหน่ึง ส่วนผม ผมอยากห่างจากงานแบบนีส้ กั พัก ก็เลย ตดั สนิ ใจจะหางานอย่างอ่ืนทาดู เพราะถ้ากลบั ไปทางานแบบเดิมในตอนนี้ผมยอมรบั เลยว่า ผมยังทาไม่ได้ และพ่ีเปรมกเ็ ห็นดว้ ยหลงั จากเจอเร่อื งราวตา่ งๆ กอ็ ยากใหผ้ มพกั จิตใจไปกอ่ น “รอนานไหมเมล” “ไม่นานครบั ” ผมรีบลกุ จากม้าน่ังเดินออ้ มไปเปิดประตรู ถอีกฝ่ัง วันนีพ้ ่ีเปรมอารมณ์ดี แปลกๆสงสยั มีเร่อื งดีๆเกิดขนึ้ “มีอะไรดีๆ หรอครบั ทาไมยมิ้ แบบนน้ั ” “มีสิ หมอโทรมาบอกว่า ลุงสมปองเร่ิมมีอาการตอบสนองแลว้ ขยับนิ้ว เหมอื นในหนงั เลย” 34

“จรงิ ๆ พ่ีกะจะใหเ้ ราไปเห็นดว้ ยตาตวั เองท่ีโรงพยาบาล แต่พ่ีก็ทนเก็บความ ดีใจไม่ไหวเหมอื นกนั อยากจะใหเ้ รารูเ้ รว็ ๆ” ผมไมไ่ ดต้ อบอะไรพ่ีเปรม ผมเหมอื นคนจติ หลดุ อย่ๆู นา้ ตามนั ก็ไหลออกมา ผมดีใจจนพูดอะไรไม่ออก หลงั จากนั้นผมก็ปล่อยโฮออกมาจนสะอื้น เหมือน ปลดปลอ่ ยความรูส้ กึ ต่างๆ ในใจก่อนหนา้ นอี้ อกมา ผมยอมรบั วา่ ก่อนหนา้ นผี้ มทงั้ กลวั ทั้งเศรา้ ความรูส้ กึ พวกนีต้ ามติดผมอยู่ ตลอด พอไดย้ ินข่าวดีแบบนีม้ นั ก็ทารอ้ งไหอ้ อกมาทนั ที มนั เป็นส่งิ ท่ผี มรอและอยาก ไดย้ ินมาตลอดหลายอาทิตย์จริงๆ แมล้ งุ จะยงั ไม่หาย แต่มันก็ถือว่าเป็นเร่อื งท่ีดี มากๆ เพราะหลงั จากท่ีฟังอาการจากหมอมาหลายสปั ดาห์ ท่ีผ่านมา น่ีเป็นครง้ั แรก ท่ีหมอพดู ถงึ ลงุ ในทางท่ีดีขนึ้ “น่ีไงรอ้ งไห้เป็นเด็กอีกแลว้ เช็ดขีม้ กู เลย หนา้ ยับแบบนีถ้ า้ ลงุ สมปองฟื้ น ขนึ้ มาคงจาไม่ไดพ้ อดี” “พ่ีเปรมรบี ออกรถเลยครบั ผมอยากเจอลงุ เรว็ ๆ แลว้ ” “ครบั อย่างท่ีเห็นว่าผปู้ ่ วยอย่ใู นอาการโคม่ามาหลายสปั ดาห์ ซ่งึ ปกติแลว้ ผปู้ ่ วยจะพน้ อาการโคมา่ ใน2-3 สปั ดาห์ หรอื บางรายก็นานกวา่ นน้ั แต่ตอนนี้การประเมินระดับความรูส้ กึ ตัวของผูป้ ่ วยเร่อื งการเคล่ือนไหว ผปู้ ่ วยเร่มิ มกี ารเหยียดเกร็งเม่ือรูส้ กึ เจ็บบา้ งแลว้ ถือว่าเป็นการตอบเสนองท่ีดีของ รา่ งกาย แต่เราคงตอ้ งประเมินระดับความรูส้ กึ ของผปู้ ่ วยในหลายๆ ดา้ นรว่ มดว้ ย ยังไงก็คงตอ้ งรอดตู ่อไป แต่ก็ยงั ถือว่าเป็นการตอบเสนองท่ีดีของผู้ป่ วยในตอนนี้ ครบั ” 35

“ขอบคณุ ครบั มากหมอ” ผมเดินเขา้ ไปจบั มือและลบู ผิวของลงุ เบาๆ “ เก่ง มากครบั ลงุ ลงุ ตอ้ งเขม้ แข็งมากกว่านีร้ ูไ้ หม ผมกบั พ่ีเปรมรอลงุ อยู่ ถา้ ลงุ ฟื้นขนึ้ มา เม่อื ไหร่ ผมสญั ญาว่าจะไม่เถียงลงุ อีกเลย เพราะงนั้ ลงุ ตอ้ งรบี ฟื้นขนึ้ มานะ” “ฮ่าๆ ไดย้ นิ แบบนีพ้ ่ีวา่ ลงุ คงฟื้นเรว็ ๆ น่ีแหละ” ผมหันไปยิ้มใหพ้ ่ีเปรม ก่อนจะหันมามองหนา้ ลงุ ทกุ คร้ังท่ีมองลงุ อยู่ใน สภาพนีผ้ มก็อดคดิ ถงึ ไอค้ นท่มี นั ยิงลงุ ขนึ้ ไม่ได้ จนป่ านนีต้ ารวจก็ยังจับตัวมันไม่ได้ ผมอยากเห็นมนั รบั ผลกรรมท่มี นั ทา แมจ้ ะดเู ป็นไปไดย้ าก แตผ่ มจะรอวันท่ีมนั ไดร้ บั โทษตามกฎหมาย วนั ท่มี นั ชดใชค้ วามผดิ ทงั้ หมดในคกุ หลายวนั ผ่านไป ผมเร่มิ เก็บขา้ วของในหอ้ ง เตรยี มพรอ้ มเอาไว้ เพราะ กาลงั ใหพ้ ่ีเปรมหาหอพกั ท่ีใหม่ให้ ว่างงานอย่แู บบนีก้ ็เลยคิดว่า คงจะจ่ายค่าหอ้ ง ไม่ไหว “ฮลั โหลเมล หอท่ีเมลให้พ่ีหาใหไ้ ดแ้ ลว้ นะ เดือนละ3,000 บาท ทางเขา้ อาจจะลกึ ไปหนอ่ ยแต่พ่ีเขา้ ไปดขู า้ งในใหแ้ ลว้ รวมๆ ก็โอเคดี น่าจะเป็นหอท่ีราคาถกู สดุ ในแถวนแี้ ลว้ ยงั ไงเมลเขา้ มาดเู องอีกทีก็ได”้ “ไม่เป็นไรครบั พ่ีเปรม ผมเอาหอนีแ้ หละ ยังไงตอนนีผ้ มก็เลือกอะไรมาก ไมไ่ ด้ พ่ีคยุ กบั เจา้ ของหอใหผ้ มเลยกไ็ ดค้ รบั ว่าผมจอง 1 หอ้ ง” “งนั้ กไ็ ด้ เด๋ยี วพ่คี ยุ กบั เจา้ ของหอใหล้ ะกนั ” ผมกดวางสายจากพ่ีเปรม พรุง่ นผี้ มคงเขา้ ไปดูหอใหม่ ทาสญั ญาและยา้ ย เขา้ ไปเลย ผมคงตอ้ งทาใจทิ้งเงินประกันของหอนี้ เพราะถา้ อยู่ต่อผมคงไม่มีเงิน จ่ายคา่ หอ เพราะค่าหอต่างกนั เป็นเทา่ ตวั เลย 36

ผมใชเ้ วลาเกือบทัง้ วันไปกบั กับการเคลียรข์ า้ วของทั้งหมด หลงั จากเก็บ เสร็จหมดทุกอย่างผมก็ลงไปหาอะไรกินขา้ งล่าง ผมเดินไปท่ีรา้ นก๋วยเต๋ียวเจ้า ประจา ท่ีถา้ คิดไรไม่ออกกต็ อ้ งจบดว้ ยเมนนู ีท้ กุ ที “เหมอื นเดิมไหมจ๊ะพ่ีเมล” ยอด เดก็ ชายตวั กะเป๊ียกเดินเขา้ มาถามผมเหมือนทกุ ที ผมส่งั เมนูเดิมๆจน นอ้ งมนั จาได้ “เหมอื นเดิมเลยยอด” “จดั ไปครบั ” ยอดเป็นน่ารกั ขยนั เก่งแถมยงั ฉลาด แต่น่าเสยี ดายท่ีไม่มีโอกาสไดเ้ รยี น หนงั สือ เพราะหลงั จากท่ีแม่ของยอดเสียไปพ่อก็ติดเหลา้ ติดพนนั ทาใหย้ อดตอ้ ง ออกจากโรงเรียน ตระเวนหางานไปท่วั จนคนแถวนี้รูจ้ ักและสงสารก็คอยใหง้ าน เลก็ นอ้ ยๆ ทาแลกกบั เงินใหพ้ อซอื้ ขา้ วกิน ผมเห็นยอดตง้ั แตย่ า้ ยเขา้ มาแถวนี้ พอได้ คยุ กไ็ ดร้ ูว้ ่ายอดเป็นเด็กท่ีน่ารกั จรงิ ๆ “ยอดไดข้ ่าวว่าพ่ีเมลจะยา้ ยออกจรงิ ไหมจะ๊ ” ยอดเอาก๋วยเต๋ียวมาเสริ ฟ์ และ น่งั ลงขา้ งหนา้ ผม พรอ้ มทาหนา้ เศรา้ ๆ “พอดตี งั คพ์ ่ีใกลห้ มดเลยตอ้ งหาท่ีพกั ถกู ๆ น่ะยอด” ผมบอกนอ้ งไปแบบขาๆ ตามความจรงิ แต่ยอดก็ยงั ทาหนา้ เศรา้ อยู่ “พ่ีแค่ยา้ ยหอเองไมไ้ ดห้ ายไปหนสกั หน่อย ถา้ พ่วี ่างเด๋ยี วพ่แี วะมาหา” “ถา้ พ่ีไปผมคงเหงาน่าดู ปกติผมไม่ค่อยมีเพ่ือน มีแค่พ่ีน่นั แหละท่ีเลน่ และก็ คยุ กบั ผมบา้ ง อีกอยา่ งถา้ พ่กี ลบั มาอาจไมเ่ จอผมแลว้ ดว้ ย” ผมขมวดควิ้ กบั คาตอบของนอ้ ง “ทาไมถงึ จะไมเ่ จอละ ยอดจะไปไหน ” 37

38

“เม่อื วนั กอ่ นมีผใู้ หญ่ใจดีชวนผมไปทางานดว้ ย บอกเอ็นดทู ่ีผมขยนั เลยอยาก พาไปทางานดว้ ยครบั ป้าพรก็เหน็ ดว้ ยบอกมีคนเมตตาถอื เป็นโอกาสท่ีดีของผม แก เลยอยากใหผ้ มลองไปดคู รบั ” “ฟังดแู ปลกๆ จงั แลว้ ยอดไดถ้ ามเขาไหมวา่ งานแบบไหน” “เขาบอกว่างานก็บกวาดเช็ดถูในบา้ นคนรวยปกติครบั เขาบอกอีกว่าถา้ ผมขยนั ทางาน คุณท่านเจา้ ของบา้ นอาจจะเอ็นดสู ง่ ผมเลา่ เรยี นก็ได้ เพราะง้นั ผม ถงึ อยากลองไปดคู รบั ” “พ่ีอยากใหย้ อดดดู ีๆ นะ คนสมัยนีร้ ูห้ นา้ ไม่รูใ้ จ ยอดมีโทรศพั ทใ์ ช่ไหม เอา เบอรพ์ ่ีไป ถา้ มีเร่อื งอะไรตอ้ งโทรบอกพ่ีทันที พ่ีจะคอยโทรเช็คเร่อื ยๆ ดว้ ยตกลง ไหม” “ฮ่า ฮา่ ไดค้ รบั พ่เี มล ไม่ตอ้ งห่วงหรอกน่า ถา้ มีอะไรผมจะรบี โทรหาพ่ีทันที เลย อีกอยา่ งคณุ เขากด็ ใู จดดี ว้ ยครบั ” “น่นั แหละท่ีนา่ เป็นหว่ ง” ผมดีดเหมง่ นอ้ งยอดไปหนง่ึ ที หลงั จากพูดคุยกนั เสร็จผมก็กลบั มาท่ีหอ ผมไม่สบายใจยงั ไงไม่รูท้ ่ีนอ้ งจะ ไป อดเป็นหว่ งไมไ่ ด้ แตถ่ า้ มีคนจะใหโ้ อกาสแบบท่ีนอ้ งบอกจรงิ ๆ มันก็ถือเป็นเร่อื ง ท่ีดี ผมจงึ ไดแ้ ค่ภาวนาใหค้ นท่ีนอ้ งเจอ เป็นคนดๆี ก็พอ วนั นผี้ มตอ้ งยา้ ยออกจากหอจรงิ ๆ แลว้ แอบรูส้ กึ โหวงๆ นิดหน่อยเพราะอยู่ หอนีม้ าต้ังนานตั้งแต่ออกจากบา้ นมาก็อยู่หอนีม้ าโดยตลอด ไม่แปลกท่ีจะรูส้ ึก ผกู พนั ผมหยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาโทรหาพ่ีเปรมว่าเตรียมตวั พรอ้ มแลว้ ใหพ้ ่ีเปรมมารบั ได้ น่งั รอสกั พกั พ่ีเปรมกม็ าถงึ น่งั รถมาไม่ถงึ 20 นาที กถ็ งึ ท่พี กั ตลอดทางท่ีขับเข้ามาในซอยผมสังเกตว่าแถวนี้ไม่ค่อยมีบ้านคนเลย ผมสงสยั นิดหน่อยว่าทาไมถงึ มาสรา้ งหอพกั ไกลขนาดนี้ 39

แต่พอมาถงึ ผมวา่ หอพกั ก็ดูโอเคดี มีผเู้ ช่าอย่หู ลายราย คงน่าจะปลอดภัย ถงึ มคี นมาเช่าเยอะแบบนี้ ถึงตวั หอจะดูเก่าไปหน่อยทางเขา้ จะดูเปล่ยี วๆ แต่มันก็ ไม่ถึงข้ันน่ากลวั จนอย่ไู ม่ได้ แถมผมยังมีมอเตอรไ์ ซค์ ไอแ้ ดงค่ใู จ ก็ตดั ปัญหา เร่อื งเดนิ ทางไปได้ ผมวา่ หอนนี้ า่ จะเป็นมติ รกบั เงนิ ในกระเป๋ าผมสดุ แลว้ “ เป็นไงเมล พอจะอย่ไู ดไ้ หม ถา้ ไมไ่ ดเ้ ด๋ยี วพ่หี าหอใหมใ่ หร้ ะหว่างนีเ้ ราก็ไป อยบู่ า้ นกบั พ่กี อ่ นก็ได้ หอนีม้ ีคนแนะนาพ่ีมาอีกที พ่ีเลยไม่ค่อยแน่ใจว่าปลอดภัยรึ เปลา่ ” “ ไม่เป็นไรพ่ีเปรม เมลอย่ไู ด้ มนั ไม่ไดน้ ่ากลวั ขนาดนั้น ผมไม่ใช่คนขีก้ ลวั ดว้ ยสบายมากพ่ี” “ อมื งน้ั ก็ตามใจถา้ มีอะไรไม่ปกติก็โทรบอกพ่ีทนั ทเี ขา้ ใจไหม” “ฮา่ ฮา่ ครบั ๆ ผมไม่ใช่เด็กแลว้ นา่ ไมต่ อ้ งห่วง” “พ่ีกงั วลก็ตรงนแี้ หละ” พ่ีเปรมสา่ ยหวั ไปมาก่อนจะเขม้ าช่วยผมขนของ ผมกบั พ่เี ปรมชว่ ยกนั ขนของขนึ้ มาจนเสรจ็ หอ้ งท่ีผมไดอ้ ย่ชู น้ั 4 กว่าจะขน เสร็จก็เลน่ เอาหอบอย่เู หมือนกัน พ่ีเปรมอย่ชู ่วยผมจัดหอ้ งนิดหน่อยก่อนจะกลบั เพราะมที างานต่อ ตอนนีผ้ มเลยทาการนอนเอาแรงสกั หน่อย เพราะร่างกายเร่มิ ลา้ แลว้ ไวค้ ่อยต่นื มาค่อยจดั ท่ีเหลอื ตอ่ ไม่รูว้ ่าผมหลบั ไปนานขนาดไหน ต่ืนขึน้ มาแสงสว่างภายในหอ้ งก็เร่ิมมืด แลว้ ผมหยิบโทรศพั ทข์ นึ้ มาดเู วลา ตอนนีเ้ วลา6โมงเย็น ผมรบี ลกุ จากท่ีนอนไปลา้ ง หนา้ ลา้ งตาใหช้ ดช่นื จากนน้ั กเ็ กบ็ ขา้ วของใหเ้ ขา้ ท่ี พรุง่ นีผ้ มมีสมั ภาษณง์ านแต่เชา้ ตอ้ งรบี จดั ทกุ อย่างใหเ้ สรจ็ 40

หลงั จากจดั การทกุ อย่างในหอ้ งเสรจ็ ผมก็ขับไอแ้ ดงค่ใู จออกมาขา้ งนอก อีก ปัจจยั สาคญั ท่ีผมอยากรูค้ ือแถวนีม้ ีรา้ นอาหารอะไรขายบา้ ง เพราะสาหรบั ไอเ้ มล แลว้ เร่อื งกินก็ถือวา่ เร่อื งใหญ่อยพู่ อสมควร ถา้ ตอ้ งใชช้ วี ิตในบริเวณท่ีไม่มีของอรอ่ ย ชวี ิตไอเ้ มลไดเ้ ห่ียวเฉาเป็นแน่ ขับออกมาจากซอยนิดหน่อย พอเร่มิ มืดก็มีรา้ นต่างๆ ออกมาตั้งเต็มสอง ฟากทาง รอดแลว้ ชีวิตไอเ้ มลรอดแลว้ หายห่วงไปอีกเร่อื ง จรงิ ๆ ตอนนีท้ ุกอย่างก็ดู โอเค ผมว่าผมอย่ทู ่ีท่ีไดแ้ บบสบาย “ปา้ ครบั ผมเอาขา้ วหมแู ดงบวกหมกู รอบหนง่ึ ท่คี รบั ” “เขา้ ไปน่งั รอขา้ งในเลยลกู ” ผมเดินเขา้ มาน่ังรอใน ผมเลือกรา้ นท่ีคนไม่เยอะเท่าไร่เพราะขีเ้ กียจรอ ภายในรา้ นดูเหมือนจะมีแค่ผมกบั ผชู้ ายท่ีน่งั ตรงมุมตรงน้ันแค่นั้น ในรา้ นก็เลย ค่อนขา้ งเงียบ “น่ีจ๊ะพ่อหนมุ่ เพ่ิงยา้ ยมาแถวนหี้ รอปา้ ไม่เคยเหน็ หนา้ ” คณุ ปา้ เอาอาหารมาเสิรฟ์ แลว้ มองหนา้ ผมซา้ ยขวา “ครบั ผมเพ่งิ ยา้ ยมาวนั นเี้ อง” “มาอย่แู ถวนีก้ ็ระวงั ตวั ดว้ ยล่ะ แถวนีว้ ยั รุน่ มนั เยอะกลางค่ากลางคืนก็จับ กลมุ่ เมากนั เละเทะ ไปไหนมาไหนก็ระวงั ตวั ใหม้ าก” “ ครบั ป้า ว่าแต่แถวนมี้ นั น่ากลวั ขนาดนน้ั เลยหรอ” “มนั ก็ไมข่ นาดนัน้ หรอก แต่แถวนีเ้ ด็กมนั เยอะ สว่ นมากไม่ไดเ้ รยี นหนงั สอื ไอท้ ่ีดกี ็ดีไป แต่มนั ก็จะมีเดก็ มนั ชอบม่วั สมุ บา้ ง สง่ ยาบา้ ง ยงั ไงก็ตอ้ งระวงั ตวั ” 41

“อ่ะ อกี อยา่ ง” คณุ ปา้ หนั หนา้ กลบั มาหาผมอกี ครง้ั “ถา้ เกดิ อะไรขนึ้ มา ก็อย่าไปหวงั วา่ จะพ่ึงตารวจเลย ช่วยอะไรเราไดไ้ ม่มาก หรอก ตวั เราอ่ะระวงั ตวั เองดีๆ น่ะดีท่ีสดุ แลว้ ” “ครบั ปา้ แต่แถวนยี้ งั แจง้ ความไดอ้ ย่ใู ช่ไหมครบั ” “ฮา่ ๆ ไดล้ กู ได้ เพยี งแตแ่ คค่ าดหวงั มากไม่ได้” คุณป้าหวั เราะกบั คาพูดผม ก่อนจะกลบั ไปทาอาหารต่อเพราะมีลกู คา้ เขา้ มา ผมน่งั ทานอาหารไปเงียบๆ ผมว่าผมอาจจะไดร้ า้ นประจาแลว้ ก็ได้ รสชาติอาหาร ของปา้ อรอ่ ยมากๆ สงสยั คงตอ้ งไดม้ าเมา้ ทก์ บั ปา้ บอ่ ยๆ แลว้ เสยี งดงั จากเกา้ อที้ าใหผ้ มเงยหนา้ ขนึ้ ไปดู เป็นเสยี งดงั ลกุ จากท่ีน่งั ของ คนท่นี ่งั อยตู่ รงมมุ นน้ั น่นั เอง ผมกาลงั จะกม้ หนา้ ลงไปทานขา้ วตอ่ แต่จงั หวะท่ี เขาคนนนั้ หนั หนา้ มาแลว้ เราสบตากัน ชอ้ นท่ีผมถืออย่กู ็หลน่ ลงไปในจานขา้ วทนั ที เขาเดนิ ออกไปไมแ่ มแ้ ตจ่ ะหยดุ หรอื หนั มามองผม ผมรีบลกุ ไปจ่ายตงั คป์ ้า ก่อนจะ รบี ว่งิ ตามเขาไปทนั ที “คณุ ครบั ” ผมตะโกนเรยี กเขาสดุ เสียง ผมจ่ายตงั คป์ ้าแป๊ ปเดียว ทาไมเขา ถงึ เดนิ ไปไกลไดข้ นาดนน้ั เขาชะงกั เลก็ นอ้ ย หลงั จากไดย้ ินเสียงผม เขาหนั หนา้ มา มองผมแบบน่ิงๆ คงเพราะไมม่ ่นั ใจวา่ ผมเรยี กเขารเึ ปลา่ ผมรบี ว่ิงไปหาเขาทนั ที “คณุ จาผมไดไ้ หมครบั ” ผมถามเรยี กความจาจากคนตรงหนา้ เขามองหนา้ ผมน่ิงๆไม่ไดเ้ ป็นการมองแบบสารวจ แต่เหมือนกับมองแลว้ สงสัยผมยังไงไม่รู้ กอ่ นท่ีเขาจะตอบผมกลบั มาน่ิงๆ วา่ “ครบั ผมจาได้ 42

ธนนิ PART เด็กท่ีอย่หู ลังเวทีตอนงานปราศรยั เด็กท่ีบอกว่าตัวเองเป็นนักสืบ เด็กท่ี รอ้ งไห้ขอความช่วยเหลือตอนลงุ โดนยิง หรือเด็กหนา้ ดือ้ ท่ีกาลงั พูดถึงตารวจอยู่ ตอนนี้ ลว้ นคอื คนๆ เดียวกนั วันน้ันท่ีพวกเราบุกจับยาเสพติด ทุกอย่างเป็นไปตามแผนท่ีวางไว้ จับ คนรา้ ยไดเ้ กือบหมด ตอนนัน้ ในขณะท่ีผมกาลงั ตรวจดคู วามเรียบรอ้ ย เสยี งปืนก็ ดงั ขึน้ มาจากทางด้านหน้าออฟฟิ ศ คนรา้ ยท่ีใส่เสือ้ ผา้ สีดาว่ิงหลบหนีหายไปนั้น แมผ้ มจะเห็นมนั เพียงดา้ นหลงั ผมม่นั ใจว่ามันคือคนๆ เดียวกบั ท่ีผมตามหาเม่ือ สามปีก่อน และเหตกุ ารณค์ รงั้ นน้ั ก็ทาใหผ้ มม่นั ใจว่า พวกมนั ทาไม่ไดม้ ีแค่สารเสพติด เพยี งเท่านน้ั แต่มนั รวมถงึ คดคี า้ มนษุ ย์ ท่ีพวกมนั ซกุ ซ่อนไวอ้ ย่ดู ว้ ย ผมเช่ือว่าพยานเพียงหน่งึ เดียวท่ีรูเ้ ร่อื งก็คือคุณลงุ ท่ีโดนยิงวนั นั้น และถ้า พวกมนั รูว้ ่าลงุ ยงั ไม่ตาย พวกมนั ตอ้ งกลบั มาแน่ 43

หลงั จากท่ีผมจัดการเร่อื งานของตวั เองเสร็จ ผมก็เร่มิ สบื เร่อื งนีด้ ว้ ยตวั เอง และผมก็ไม่คิดจรงิ ๆ ว่าจะเจอเขาอย่ทู ่ีน่ี ไมร่ ูว้ า่ จงใจหรืออะไรกนั แน่ ถงึ ไดม้ าอย่ใู น ท่ี ท่ีเป็นแหลง่ กบดานของพวกมนั แบบนี้ “คณุ จาผมไดไ้ หมครบั ” เขาถามผมว่าผมจาเขาไดร้ เึ ปลา่ แลว้ ผมจะลมื คนท่ี ใหข้ อ้ มลู หลกั ฐาน จนส.ส.วิชยั ดนิ้ ไมห่ ลดุ ไปไดย้ ัง ผมกะว่าจะอย่ขู อบคุณเขาในวนั นนั้ แตก่ ด็ นั เกิดเรอ่ื งท่ีบา้ นซะก่อน ผมไปเย่ียมลงุ เขาอย่สู องครง้ั แต่กลบั ไม่เจอเขา เลย ไมค่ ดิ เหมอื นกนั ว่าจะมาเจอกนั ท่นี ่ี “ ครบั ผมจาได”้ ผมตอบเขาไปตามความจรงิ “เฮอ้ ” เขาถอนหายใจ จากนนั้ กพ็ ดู ตอ่ “ผมคดิ ว่าหมวดจะจาผมไม่ไดซ้ ะอกี หมวดรูไ้ หมวนั นน้ั ผมตามหาหมวดอยู่ นานเลยครบั แตก่ ไ็ ม่เจอ” เขาอธิบายใหผ้ มฟังสลบั กบั หอบไปดว้ ย คงเพราะดว้ ยว่ิง ตามผมมาสภาพเลยเป็นแบบนนั้ “ลงุ คณุ เป็นยงั ไงบา้ งครบั ” “ยงั อย่ใู นอาการโคมา่ อย่เู ลยครบั ” “ผมถามไดไ้ หม คณุ มาทาอะไรแถวนี”้ “เออ่ ... หมวดว่างรเึ ปล่าครบั ผมว่า ไปหาท่ีน่งั คยุ กนั ดีกว่าไหมครบั ผมวา่ ยืนขา้ งถนนแบบนีม้ นั คอ่ ยขา้ งอนั ตรายครบั ” “ครบั แลว้ แตค่ ณุ เลย” ไอเ้ ดก็ หนา้ ดอื้ ท่ีผมยงั ไมร่ ูแ้ มก้ ระท่งั ช่อื หนั หนา้ มองซา้ ยมองขวา แถมยงั ทา หนา้ งงๆ ใสผ่ ม น่ีเขาจะส่อื ถงึ อะไร 44

“คือจรงิ ๆ ผมเพ่ิงยา้ ยมาวนั นี้ เลยยงั ไม่รูว้ ่ามีท่ีไหนใหไ้ ปบา้ ง ถา้ ไม่เป็นการ รบกวนมาก ผหู้ มวดช่วยเลือกรา้ นเลยไดไ้ หมครบั แบบรา้ นค่าเฟ่ อะไรแบบนีก้ ็ได้ ครบั ” “อ่อ ถา้ งน้ั คณุ ขบั รถตามผมมาแลว้ กนั ” ผมพาเขามาท่ีรา้ นกาแฟโบราณรมิ คลองของอาแปะ เป็นรา้ นท่ีเงียบสงบ ไม่ค่อยมีวยั รุน่ มาน่งั กเ็ ลยจะเงียบเป็นพเิ ศษ คงเหมาะท่ีจะมาน่งั พดู คยุ กนั “แถวนีม้ ีคลองดว้ ยหรอครบั ” เขาถามผมพรอ้ มหันไปสารวจรา้ นเลก็ ๆ แหง่ นี้ “ มีถนนขา้ งๆคลองดว้ ย ผมพ่ึงย้ายมาได้วันเดียวเลยไม่รูว้ ่ามีถนนแบบนี้ ดว้ ย” “อมื เป็นถนนเลก็ ๆ ท่ีทะลไุ ปถนนใหญ่ไดน้ ่ะ แต่อย่าใชเ้ ลยดีกว่ากลางคืน คอ่ นขา้ งอนั ตราย” “จรงิ ดว้ ย ถนนเลก็ แบบนน้ั ถา้ ผมขับตอนกลางคืนมีหวังไดต้ กคลองแน่ๆ” ผมพดู พรอ้ มหวั เราะออกมา “ครบั ตกคลองก็ถือว่าโชคดีเพราะคุณอาจจะขนึ้ มาได้ แต่ถา้ โชครา้ ยท่ีคุณ ไปเห็นอะไรท่ีไม่ควรเหน็ เขา้ กอ็ าจจะไมร่ อดกลบั มา” ใบหนา้ เลก็ ๆ น่นั เรม่ิ ถอดสี เขาคงจะกังวลไม่นอ้ ย เพ่ิงยา้ ยมา แต่กลบั มีคน เตอื นเร่อื งความปลอดภยั ถงึ สองคน 45

“ปา้ ท่ีรา้ นเขาก็พูดถูกนะครบั ชาวบา้ นแถวนีร้ ูก้ นั ดีว่า วัยรุน่ แถวนีเ้ ป็นยงั ไง มนั อาจจะไมใ่ ช่ทกุ คน แต่สว่ นมากมนั กเ็ ป็นแบบนนั้ จรงิ ๆ” “คณุ ไม่ตอ้ งกงั วลขนาดนน้ั ก็ไดค้ รบั ” ผมบอกเขาไปเพราะเร่มิ เห็นสีหนา้ ท่ีไม่ คอ่ ยดี “ถา้ คณุ ไมไ่ ปท่ีท่ีมนั เสย่ี ง กไ็ มเ่ ป็นไร แถวนกี้ เ็ หมือนทกุ ท่ีน่นั แหละครบั ทง้ั ดี ทงั้ รา้ ย สว่ นใหญ่คนแถวนนี้ ่ารกั ใจดีกนั ทง้ั นน้ั มนั จะมีก็แค่ส่วนนอ้ ยท่ีทาตวั เป็นเจา้ ถ่นิ คณุ ก็อยา่ ไปยงุ่ กบั พวกมนั ก็พอ” “ก็ถ้าคุณพูดแบบน้ันผมก็สบายใจขึน้ มานิดหน่อยแลว้ ครับ เพาะผมก็คง ไม่ไดอ้ อกไหนอย่แู ลว้ วนั ๆ คงอยแู่ ตห่ อ้ ง” เขาบอกผมแถมยังหัวเราะ ออกมา เขาดเู หมือนจะคลายเครียดออกไป เล็กน้อยแลว้ ด้วย เม่ือเห็นว่าบรรยากาศเร่มิ ดีขนึ้ ผมจงึ ตัดสินใจถามคาถามท่ีผม สงสยั ออกไป “คณุ ช่อื อะไรครบั ” เขาหนั หนา้ กลบั มามองผม กอ่ นท่ีรอ้ ยยมิ้ นอ้ ยๆ ตรงมมุ ปากจะขยาย “จรงิ ดว้ ยครบั ผมลมื แนะนาตวั ไปซะสนิทเลย เมลครบั ผมช่อื เมล” เขาบอกผมอยา่ งเป็นมิตรท่ีแถมมาพรอ้ มกบั รอยยมิ้ ท่กี วา้ งกว่าเดิม มือเล็กๆ น้ันย่ืนมาตรงหนา้ ท่ีเป็นเคร่อื งหมายว่าใหท้ าความรูจ้ กั ผมจับมือท่ีเล็กกว่าขนาด ของมือผมอย่มู ากไว้ ก่อนท่ีจะบอกช่อื ตวั เองออกไป “ธนินครบั ผมช่อื ธนิน” 46

บทท่ี5 เขาบอกผมว่าช่อื ธนนิ เหรอ ผมยา้ ช่อื ของเขาอีกครงั้ ภายในใจ ไม่รูท้ าไมผม ถงึ ไดค้ นุ้ ช่ือนี้ ไม่รูว้ ่าเคยไดย้ ินจากไหน ผมรูส้ กึ ว่าผมเคยไดย้ ินช่ือนีจ้ ากท่ีไหนสกั แห่ง ผมสะบัดความคิดออกจากหัว เพราะนึกไปถึงเหตุการณ์ในอดีต ซ่ึงคน ตรงหนา้ กค็ งไมใ่ ช่คนในความคิดผม มนั คงไมบ่ งั เอญิ ขนาดนนั้ “คณุ จะด่มื อะไรครบั เด๋ยี วผมส่งั ให”้ เขาคงเหน็ วา่ ผมน่งิ ไป ก็เลยถามเพ่ือ ทาลายความเงยี บ “ผมเอาชาเย็นแลว้ กนั ครบั ” เม่อื หลดุ จากความคดิ ได้ ผมจงึ ตอบเขาไป “คุณมีอะไรจะพูดกบั ผมเหรอครับ” เขาถามผมขึน้ มาอีกครั้งระหว่างรอ กาแฟจากอาแปะ “ผมมีเร่ืองอยากถาม และก็อยากบอกดว้ ยครบั ง้ันผมขอบอกเร่ืองท่ีผม อยากบอกก่อนก็แลว้ กนั ” “คอื ..ขอบคณุ นะครบั ท่ีชว่ ยลงุ ไว้ ขอบคณุ มากจรงิ ๆ “ เขามองมาท่ผี ม ไมร่ ูท้ าไมเหมือนกนั จ่ๆู ผมก็รูส้ กึ วา่ ดวงตาค่นู ้ัน ผมเคยเห็น ท่ีไหนมากอ่ น ย่งิ ไดม้ ามองใกลๆ้ แบบนีก้ ็คนุ้ เคยแบบบอกไมถ่ กู “มนั เป็นหนา้ ท่คี รบั เป็นใครอย่ตู รงน้ันก็ตอ้ งช่วย ผมไม่อยากใหค้ ุณมองว่า เป็นบญุ คณุ อะไร” “ไมจ่ รงิ หรอกครบั บางคนอาจจะไม่ช่วยก็ได้ ใครจะรู้ ถงึ ยังไงผมก็ยงั อยาก ขอบคณุ คณุ อย่ดู ี ถา้ ลงุ หาย ผมก็เช่อื วา่ ลงุ กต็ อ้ งอยากพดู คานีค้ รบั ” ผมบอกเขาไปตามความรูส้ กึ ท่ีอยากจะพูด ถึงเขาจะบอกว่าทาตามหนา้ ท่ี แตถ่ า้ วนั นนั้ ไมม่ เี ขา ผมคนเดยี วก็คงไรส้ ติ และอาจจะชว่ ยลงุ ไวไ้ มไ่ ดก้ ็ได้ “ครบั ผมเขา้ ใจแลว้ ” เขาพยกั หนา้ เพ่อื สอ่ื ว่าเขา้ ใจในส่งิ ท่ผี มพดู 47

“ผมหวงั ว่าลงุ ของคุณจะหายเร็วๆ นะครับ ผมก็มีเร่ืองท่ีอยากจะถามเขา เหมือนกนั ” “ แลว้ เรอ่ื งท่ีคณุ อยากถามผมละครบั คืออะไร” “วนั นนั้ คณุ เห็นหนา้ ผชู้ ายชดุ ดาท่ยี งิ ลงุ ผมไหมครบั ” ผมถามในส่งิ ท่ีคา้ งคา ในใจ เขาเป็นเหมือนความหวงั และผมก็หวงั วา่ เขาจะอาจจะจาคนๆ น้ันได้ สกั นิด กย็ งั ดี “และถา้ คณุ จาได้ คณุ พอจะช่วยผมไดไ้ หมครบั ” เขาน่ิงไปสกั พักเหมือน กาลงั ตดั สนิ ใจอะไรสกั อย่าง ใจผมเตน้ ไม่เป็นจังหวะเพียงเพราะรอฟังคาตอบจาก เขา ขอรอ้ งเถอะชว่ ยบอกผมว่าจาเขาไดท้ ี “ไม่ใช่แคเ่ ห็นหนา้ ครบั แตผ่ มรูว้ ่ามนั คือใคร” เขาเหมือนใหค้ วามหวงั และก็ดบั มนั ลงในคราวเดียวกนั เขาบอกผมว่าเขา รูจ้ กั คนนน้ั แต่กไ็ ม่ยอมบอกว่ามนั คือ ใคร และยังบอกว่าไม่อยากใหผ้ มตามสืบอีก ตอนนผี้ มเรม่ิ จะโกรธจรงิ แลว้ ๆ เขามีสทิ ธิ์อะไรมาหา้ มใหผ้ มตามหา ถา้ ไม่อยากให้ ผมเขา้ ไปยงุ่ จะบอกผมว่าจามนั ไดแ้ ละรูจ้ กั ทาทาไม “ถา้ คณุ ไม่ชว่ ย หรอื กลวั อานาจมนั กระทบหนา้ ท่กี ารงานของคณุ คุณแค่บอก ผมมาก็ไดค้ รบั ว่ามนั เป็นใคร” “ไมใ่ ชว่ า่ ผมกลวั ครบั แต่มันอันตรายเกินไป อีกอย่างมันไม่กระทบกับงาน ผมหรอกครบั เพราะผมไม่ใชต่ ารวจแลว้ ” ผมน่งิ ไปกบั คาตอบ ไม่รูว้ ่าจะตอ้ งตอบเขายงั ไง และกไ็ ม่เขา้ ใจเหมือนกนั ว่า เขาตอ้ งการอะไรกนั แน่ มาบอกว่ารูจ้ กั คนรา้ ย แต่ไม่ยอมบอกขอ้ มูลอะไรเลยกับผม จรงิ ๆ แลว้ เขาตอ้ งการจะส่อื อะไร จะบอกอะไรกบั ผมกันแน่ ผมโกรธเพราะเขาไม่ อธิบายอะไรใหผ้ มฟังเลย 48