note จดหมายถึงมนุษย์

เรม่ิ ตน้ นิยาย จากผเู้ ขยี น นยิ ายเรอ่ื งนีเ้ กิดขนึ้ จากการไดร้ บั มอบหมายใหท้ าโปรเจกตจ์ บของปีส่ี ซ่งึ กไ็ ดเ้ ลอื กเขยี นนิยายคะ่ เพราะคิดวา่ เป็นสง่ิ ท่ตี นเองช่นื ชอบ และอยากลองเขียนมา ตง้ั แตเ่ ลอื กเขา้ มาเรยี นเอกวารสาร แลว้ คิดว่าน่าจะทาไดด้ ีท่ีสดุ พอมีโอกาสก็เลย ตดั สนิ ใจเขยี นทนั ทีเลยค่ะ สาหรับนิยายเร่ือง noteจดหมายถึงมนุษย์ เป็ นนิยายวาย ท่ีบอกเล่า เร่อื งราวของนกั สบื ท่ที าภารกจิ จนรูเ้ รอ่ื งราวของผมู้ ีอานาจท่ีแอบลกั ลอบสารเสพติด เหตุการณน์ ้ันทาใหเ้ ขาไดพ้ บกับตารวจท่ีกาลงั หมดศรทั ธาในหนา้ ท่ี และเร่อื งราว ต่างๆ ก็ทาใหเ้ ขาไดเ้ จอกบั จดหมาย ท่ีนาพาไปส่คู ดีคา้ มนษุ ย์ การตามหาตน้ ตอ ของคดีคา้ มนุษย์ ซ่งึ ในเร่อื งก็จะแฝงดว้ ย ความเป็นมนุษย์ ความเป็นคน ท่ียังถูก ปฏิบตั อิ ย่างไม่เทา่ เทียม โดนกดข่จี ากคนมอี านาจ เหตกุ ารณใ์ นเร่อื งจะเป็นอย่างไร ตอ้ งตดิ ตามในเนือ้ เรอ่ื งใหไ้ ดเ้ ลยนะคะ นิยายเล่มนีห้ ากมีขอ้ ผิดพลาดประการใด ตอ้ งขออภัยไว้ ณ ท่ีนีด้ ว้ ย และ หวังเป็นอย่างย่ิงว่า นิยายเร่ืองนี้จะสรา้ งประโยชน์ใหก้ ับสงั คม และทาใหค้ น ตระหนกั ถงึ ปัญหาการคา้ มนษุ ยใ์ นสงั คมมากย่ิงขนึ้ ขอบคณุ ท่ีสนใจนิยายเร่อื ง Note จดหมายถงึ มนษุ ย์ นะคะ -pawirisu-



ถงึ คณุ ผเู้ ป็นมนษุ ย์ ‘ไมม่ ใี ครรู้ ไมม่ ใี ครเห็น ไมม่ ใี ครไดย้ ินแมก้ ระท่งั เสยี ง ตวั ฉนั ท่ีไมร่ ูว้ า่ อย่ทู ี่ไหน แตไ่ ดโ้ ปรด ไดโ้ ปรดช่วยเราดว้ ย’

บทนา โลกนีม้ นั ทเุ รศจรงิ เหรอ เขาต้ังคาถามและก็ไดค้ าตอบในเวลาเดียวกนั มนั ไมใ่ ช่โลกหรอก แต่เป็นจิตใจของมนษุ ยต์ า่ งหาก มนษุ ยต์ ่างทาใหโ้ ลกเป็นแบบ นนั้ เขาเคยคิดว่าเขาเจอโลกมาเยอะ แตม่ นั ไม่ใช่เลย ส่งิ ท่ีเขาเจอ มันมีแต่ความคิด จิตใจ ท่ีลว้ นแต่เป็นของมนุษยท์ ั้งน้ัน และส่งิ เหล่านี้มนั ต่างค่อยๆ ทาลายทุกส่ิง รวมถงึ มนษุ ยด์ ว้ ยกนั เอง เขาอยากใหค้ รัง้ นีเ้ ป็นคร้งั สุดทา้ ย ท่ีจะต้องพบเจอความคิดท่ีมันไป ทาลายคนอ่นื เขาในวยั สามสบิ หา้ ไม่อยากอยดู่ คู วามทเุ รศนีอ้ กี แลว้ แมส้ ่งิ ท่ีทา มัน อาจจะถกู มองวา่ ขขี้ ลาดตาขาว แต่แลว้ ทาไมเขาจะตอ้ งทนดคู วามทเุ รศท่ีมนั ซ่อน อย่ใู นทกุ ท่ีการทางาน โดยท่ีเขาทาอะไรไม่ได้ เขารูส้ กึ เหมือนกับว่าส่งิ ท่ีทาอย่มู นั ไร้ ความหมายและว่างเปล่า ถ้าเขาจะเป็นตารวจท่ีมีความรูส้ ึกแบบน้ัน เขาก็คงไม่ ค่คู วรกบั มนั “ธนนิ ” เสยี งเรยี กจากเพ่ือนคนสนทิ ทาใหเ้ ขาหลดุ จากความคิด นา้ เสยี งท่ีเต็ม ไปดว้ ยการขอรอ้ งทาใหธ้ นินเงยหนา้ ขนึ้ ไปมอง แววตาขอเพ่ือนเต็มไปดว้ ยความ ผิดหวงั ในขณะเดียวกนั ก็เต็มไปดว้ ยความคาดหวงั ธนินรูว้ ่าการท่ีตนตดั สินใจคยุ กบั เพ่ือน วา่ จะจบอาชีพการเป็นตารวจ เป็นเร่อื งท่ีเพ่ือนไม่เห็นดว้ ยขน้ั สดุ ถงึ แวว ตานน้ั จะดรู ง้ั ไวเ้ ขาแค่ไหน แตม่ นั กไ็ มส่ ามารถทาใหเ้ ขาเปล่ยี นใจไดอ้ ยดู่ ี 4

5

“ธนนิ มงึ ฟังนะ ส่งิ ท่ีมึงคิดอย่ตู อนนีม้ งึ รูด้ ีใช่ไหมว่ามนั คือการหนีปัญหา ต่อ ใหม้ งึ ไป ส่งิ ท่ีมึงเกลยี ดก็ไม่ไดห้ ายไปจากระบบนีห้ รอกนะ ใหม้ งึ อย่แู ลว้ สดู้ ิวะ สู้ แบบท่ีมงึ เคยทา” ดินเป็นเพ่ือนสนิท สอบเขา้ ตารวจมาพรอ้ มๆ กัน แถมมีเป้ามีเดียวกนั คือ การปกป้องและเป็นท่ีพ่งึ ให้กับผคู้ น เราสองคนคิดมาเสมอว่าตารวจคืออาชีพท่ีมี เกยี รติ และใฝ่ฝันอยากจะเป็นตง้ั แต่เดก็ แต่พอไดม้ ายืนตรงจดุ นี้ ฝันของเขากลบั ก็ ดบั ลงทลี ะนดิ จนแทบจะไม่เหลอื แลว้ “มงึ ก็เหน็ วา่ ทาแบบท่เี คยทามนั เป็นยังไง ธนินเอ่ยบอกเพ่ือนท่ีกาลงั พดู ต่อ เพ่ือใหเ้ ขาเปล่ยี นใจ “ตอ่ ใหพ้ ยายามแคไ่ หน จดุ จบมนั กเ็ หมือนเดิมทกุ ที” ดินไมไ่ ดพ้ ดู อะไรหลงั จากนนั้ ดนิ รูจ้ กั ธนนิ ดี ถา้ ไดต้ ดั สนิ ใจแลว้ ต่อใหอ้ ยพู่ ดู โนม้ นา้ วใจทง้ั วนั ก็คงไมอ่ าจเปล่ยี นใจได้ “กยู อมแลว้ ก็ได้ แต่ตอนนีม้ ึงไปเตรยี มตัวก่อน ส.ส.วิชัยมีปราศรยั หาเสียง ถงึ มงึ จะอยากออกเต็มท่ี แต่ตอนนีม้ งึ คงตอ้ งไปกบั ก”ู ส.ส.วิชยั เป็นหนง่ึ ในคนท่ีทาใหโ้ ลกดตู ่าลง เป็นคนมีอานาจ มีหนา้ มีตาใน สงั คม ไดร้ บั ตาแหน่ง ส.ส. มาหลายสมัย จนชาวบา้ นต่างใหค้ วามนับถือ แต่เม่ือ หลายเดือนก่อน มีการจบั ยาเสพติดล็อตใหญ่ พอไล่สืบหาตน้ ตอกลบั พบว่าส.ส. วิชยั มสี ว่ นเก่ยี วขอ้ ง 6

แต่อย่างท่ีบอก ส.ส.วิชัยเป็ นผู้มีอานาจ ถึงอยากจะจับมันเข้าคุก สกั แค่ไหน กต็ อ้ งทนรอจงั หวะท่ีส.ส.วิชยั ไมส่ ามารถดนิ้ หนไี ด้ เพราะส่งิ ท่ียากท่ีสดุ ในการจบั กมุ ไม่ใช่ตวั บุคคล แต่เป็นอานาจท่ีคนน้นั มีอยู่ และเขาก็ไม่อาจม่นั ใจได้ เลยว่าครงั้ นมี้ นั จะไม่มีจดุ จบเหมือนครงั้ กอ่ นๆ วนั นภี้ ารกิจสาคญั คอื การเขา้ จบั กมุ ส.ส.วิชัยและลกู นอ้ งท่ีกาลงั ขนยาล็อต ใหม่ แตก่ ่อนท่ีจะเขา้ จบั กมุ โกดงั เขากับดินตอ้ งเขา้ มาเช็คความเคล่อื นไหวภายใน งาน ใหส้ .ส.วชิ ยั ไดเ้ ห็น ถา้ พวกมนั เห็นวา่ เราสองคนอยภู่ ายในงาน ส.ส.วิชยั ก็จะได้ เกดิ ความชะลา่ ใจ มากย่งิ ขนึ้ ภายในงานหาเสยี งของส.ส.วิชยั เต็มไปดว้ ยประชาชนมากมายท่ีมารว่ มงาน การท่ีอยู่ในตาแหน่งมาหลายสมัย ทาให้ส.ส.วิชยั กลายเป็นคนท่ีชาวบ้านต่างให้ ความนบั ถือ “ตามคาดพวกมันขนลกู นอ้ งมาน่ีไม่เยอะ สายรายงานว่าตอนนีท้ ่ีโกดังของ มนั เตม็ ไปดว้ ยลกู นอ้ งท่ีกาลงั ขนสนิ คา้ อย่”ู ส.ส.วชิ ยั ทางานผิดกฎหมายมานานและไม่ใช่ครงั้ แรก ตลอดระยะเวลาทกุ คนก็คอยปิดหปู ิดตา ไมม่ ีใครคิดจะแตะหรอื เอาตัวเขา้ ไปเส่ยี ง ไดแ้ ต่คอยเล่ยี งคอย จบั พวกลกู กระจ๊อกมันแค่น้ัน ไม่มีครง้ั ไหนท่ีจะสาวความถึงส.ส.วิชยั ได้เลย ไม่ แปลกท่ีมนั จะไมก่ งั วลเร่อื งนี้ “น่นั อะไรวะ” 7

ธนินมองไปท่ีเด็กผชู้ าย ร่างบาง อายุน่าจะประมาณ20หรอื เด็กกว่าน้ัน แอบอยตู่ รงดา้ นหลงั ของเวที ท่าทางมีพิรุธ ทาท่าลกุ ลลี้ กุ ลนเหมือนคนทาความผิด ดว้ ยทา่ ทางแบบนนั้ ทาใหผ้ มอดไม่ไดท้ ่ีจะสงสยั และตอ้ งกา้ วเทา้ เดินเขา้ ไปดู “ ทกุ คนฟังทางนี”้ ยงั ไมท่ นั ท่ีธนินจะเร่มิ กา้ วเทา้ เสียงดังขดั จังหวะจากทางดา้ นหนา้ เวทีก็ดงั ขนึ้ ธนนิ หนั กลบั ไปมองท่ีดา้ นหลงั เวทีอกี ครงั้ กพ็ บวา่ เด็กน่นั ไม่อย่ตู รงนนั้ แลว้ “ฟังทางนี”้ “ ส.ส.ท่ีป้ั นหนา้ ยิ้ม แท้ท่ีจริงแลว้ มันก็เป็ นแค่สามีเฮงซวย! ลาพังแค่ ซ่อื สตั ยก์ บั ภรรยายงั ทาไมไ่ ด้ แลว้ กบั พ่นี อ้ งประชาชน มันจะไปซ่ือสตั ยไ์ ดย้ งั ไง มอง หนา้ มนั ไว้ ถา้ ฉนั พงั มนั กต็ อ้ งพงั เหมอื นกนั ” บรรยากาศดา้ นหนา้ เวทีตอนนีไ้ ดร้ บั ความสนใจจากภรรยาของส.ส.วิชัย ท่ี ขนึ้ ไปแยง่ ไมคบ์ นเวที อกี ทงั้ ยงั โชวห์ ลกั ฐานรูปถา่ ยส.ส.วชิ ยั กบั เมียนอ้ ย เวทีงานหา เสยี งตอนนีก้ ลายเป็นเวทแี ฉความช่วั ของส.ส.วชิ ยั ไปเป็นท่เี รยี บรอ้ ย ประชาชนท่มี างานต่างใหค้ วามสนใจ เพราะดทู ่าคงจะเป็นเร่อื งใหญ่ของคน ท่ีน่ี หลายคนรุมว่งิ เขา้ ไปเก็บรูปถา่ ยท่ีถกู โปรยทางหนา้ ดเู หมือนเร่อื งราวจะเกิดขนึ้ อย่างรวดเร็ว ตอนนีส้ .ส.วิชยั ไดห้ ายไปจากเวทีเป็นท่ีเรยี บรอ้ ย เหลือเพียงความ วนุ่ วายของชาวบา้ น ท่ีพากนั แยง่ ดรู ูปถ่ายชสู้ าวของส.ส. 8

ชาวบา้ นหลายคนมที ่าทีตกใจตกใจท่ีส.ส.วิชยั ผมู้ เี บอื้ งหนา้ เป็นคนใจบุญรกั ครอบครวั จะโดนภรรยาออกมาแฉแบบนีไ้ ด้ “ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่า ถา้ ชาวบา้ นรูว้ ่านอกจากเร่อื งชสู้ าวแลว้ โรงงาน ของส.ส.วิชยั ยงั เป็นท่ีขนยาเสพติดนานาชนิด ชาวบา้ นจะตกใจแค่ไหน ชาวบา้ น หลายคนก็เช่อื ฝังใจจรงิ ๆ ว่าส.ส.วิชยั เป็นคนดี ” “ออ้ จรงิ ดว้ ยว่ะธนิน หลายวันก่อนฉันไดย้ ินว่าภรรยาส.ส.วิชยั จา้ งนักสบื เอกชนมาตามสบื เร่อื งนี้ ฉนั ไมร่ ูว้ า่ บรษิ ัทไหน แต่ถา้ ส.ส.วิชัยรู้ คนทาคงจบไม่สวย” ดนิ พดู พรอ้ มกบั สา่ ยหนา้ ไปมา ธนินรูว้ ่าดินคิดอะไร ซ่งึ เขากค็ ิดแบบเดียวกนั ไม่รูว้ ่า ใครเป็นคนสบื เรอ่ื งนี้ ทาไมเขาถงึ กลา้ แตะอานาจท่ีคนส่วนมากตา่ งพากนั หลกี เลย่ี ง “ แต่กย็ งั ถือวา่ เป็นเร่อื งดี คงทาใหเ้ ร่อื งท่ีตามสบื ง่ายขนึ้ ไปอีก เพราะมนั คง ทาใหส้ .ส.วชิ ยั คงไรอ้ านาจขนึ้ มาบา้ ง” “อืม คงเป็นเร่ืองท่ีควรขอบคุณจริงๆ” ธนินตอบเพ่ือนไปตามความคิด เพราะไมว่ า่ คนๆ นนั้ จะเป็นใคร ก็ถอื วา่ เขากลา้ มากท่ีเขาจะออกมาแฉความช่วั ของ ส.ส.วิชัยในตอนท่ีมีอานาจลน้ มืออย่แู บบนี้ การลดอานาจคนคงพอท่ีจะตามจับ ส.ส.วิชยั ไดง้ ่ายขนึ้ เพราะถา้ ยงั มีอานาจ มีคนยกย่องนบั ถือ ทาตวั บุคคลใหส้ ูงสง่ ทาความเป็นคนใหไ้ ม่เท่ากันอยู่แบบนี้ ตอนนน้ั เขาก็คงไม่กลา้ พูดไดเ้ ต็มปาก ว่า กฎหมายจะถกู ใชไ้ ดอ้ ยา่ งเทา่ เทยี มได้ 9

บทท่ี1 ผมเช่อื วา่ สกั ครงั้ ในชีวิต ทุกคนจะตอ้ งไดย้ ินคาพดู ท่ีว่า ทาดีไดด้ ีทาช่วั ได้ ช่วั ผมกห็ ยดึ หลกั คาสอนนีม้ าโดยตลอด ก็จนกระท่งั เม่ือไม่ก่ีช่วั โมงมานี้ท่ีทาใหผ้ ม ตอ้ งเปล่ยี นความคิดทันที ผมอุตส่าหท์ าความดีตามสบื และช่วยจบั ชใู้ หถ้ ึงภรรยา ส.ส. แลว้ ทาไมตอนนีต้ วั ผม ตวั ผมถึงไดเ้ ขา้ มาอย่ใู นหอ้ งเชือด ฟังคานีไ้ ว้นะครบั ต่อไปนี้ ผม! ไอเ้ มลคนนี!้ จะปฏิญาณตน และไมเ่ ช่อื ในคาสอนนน้ั อกี ต่อไป “ครับบอสพวกเราจะรีบจัดการใหเ้ ร็วท่ีสุดครับ เราจะไม่ใหเ้ ร่ืองแบบนี้ เกดิ ขนึ้ ขณะทางานอกี เป็นอนั ขาดครบั ” “ถา้ มีเรอ่ื งแบบนีเ้ กดิ ขนึ้ อกี กเ็ ตรยี มตวั หาท่ที างานใหม่ไดเ้ ลย โดยเฉพาะ” น่ันไง เขาชี้นิ้วมาทางผมอีกแล้ว น่ีมันคร้ังท่ีเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ผมเลิก นบั ต้งั แต่ไดร้ บั เคสนี้มา ถา้ ไม่ติดว่าไดเ้ งินเยอะแถมเป็นงานทาความดีอย่างท่ีผม บอก ผมไม่มีทางทาเป็นอันขาด งานไรก็ไม่รู้ เส่ียงตายทุกวนั ชีวิตผมท่ีอยากเก็บ เงนิ กนิ โอมากาเสะ ไมร่ ูจ้ ะอย่ถู งึ วนั นนั้ ไหม “ ถา้ ฉนั ยงั เห็นมันเสนอหนา้ เขา้ ไปสรา้ งปัญหาอีก มนั น่นั แหละจะกระเด็น ออกไปกอ่ นเพ่ือน” “ครบั บอส ผมสญั ญาเลยครบั จะไมม่ ีเรอ่ื งแบบนีเ้ กดิ ขนึ้ อกี แน่นอน” และยงั คงเป็นลงุ สมปอง ท่ีคอยรบั หนา้ แทนผม ลงุ สมปองเป็นหน่งึ ใน หัวหนา้ ทีมท่ีคอยดแู ล ควบคมุ และคอยรบั เคสต่างๆ จากบอสมาใหท้ ีมอีกที ผม เคยคิดว่าถา้ แกไม่มลี กู ทีมแบบผม แกอาจจะไดเ้ ลอ่ื นขนั้ ไปแลว้ ก็ได้ “ผมขอโทษครบั ลงุ เพราะผม ลงุ ถงึ โดนด่าอกี แลว้ ” 10

“อย่าไปคิดมาก เคสแบบนีม้ ันเคสเส่ยี งมงึ ก็รู้ มีท่ีไหนใหไ้ ปสืบเมียนอ้ ย ส.ส.จากเมียหลวงท่ีมีปัญหาการควบคมุ อารมณแ์ บบนน้ั ทาไดก้ ็ไดเ้ งินจากเมีย หลวง ถกู จบั ไดก้ ็โดนอานาจกดจากส.ส. พวกเราไม่โดนยิงกระหม่อมก็ถือว่าดีไปละ่ โยนขมี้ าใหก้ นั ชดั ๆ” ลงุ สมปองพดู ไปสา่ ยหนา้ ไป คงเพราะ ลงุ สมปองก็ไม่ชอบงาน อะไรแบบนีเ้ หมอื นกนั “แต่ผมว่าทีมเรานา่ จะโดนหมายหวั อกี นานแน่ครบั ก็เลน่ ไปสรา้ งเร่อื งจน ส.ส. ตามมาเอาเรอ่ื ง คงไดโ้ ดนลดงานอีกแน่ๆ พ่ีเปรมย่ิงเพ่ิงจะมีลกู ผมว่าถา้ งาน ลดมหี วงั แกไดล้ าออกไปหางานใหมแ่ น่” “งน้ั รอดไู ปกอ่ น เด๋ียวลงุ จะพยายามคยุ กบั บอสอกี ทเี อง” “ครบั ลงุ เองกอ็ ย่าคิดมาก ความผดิ มนั เกดิ จากผม ผมไม่อยากใหล้ งุ ตอ้ ง แบกรบั ปัญหาไวค้ นเดียว” “ฟังนะเมล เราทางานดว้ ยกัน คิดแผนดว้ ยกัน แลว้ มนั จะเป็นความผิดคนๆ เดยี วไดย้ งั ไง ตราบใดท่ีเราเป็นทมี เราจะทาไดด้ หี รอื ไม่ดี เราจะทาสาเรจ็ หรือเราจะ ทาพลาด มนั ก็คือทีมและมนั ไม่ใช่ความผดิ ของใคร เขา้ ใจใช่มยั้ ” “ครบั ขอบคณุ นะลงุ ” ถงึ แมจ้ ะเกิดเร่อื งแต่ก็ใช่ว่าพวกผมเปิดจ๊อบกันไม่ได้ งานเลยี้ งท่ีเรานดั กนั ไวก้ ็เลยยงั คงอยู่ เพราะ ถงึ บอสจะไมจ่ า่ ยเงินพวกผม แต่พวกผมก็ยงั พอไดเ้ งินจาก เมียส.ส.วชิ ยั มาบา้ ง พอท่ีจะแบง่ กนั ได้ อย่างนอ้ ยงานนีผ้ มกค็ ดิ ว่ามนั ไม่ไดเ้ สยี เปล่า ไปซะทเี ดียว “อยา่ ทาหนา้ หงอยไป อย่าไปคิดมาก เหน่อื ยมาทง้ั วนั เพราะฉะนนั้ งานเลยี้ ง ของเราวันนี้จัดเต็ม!” ลงุ สมปองหันไปบอกกับพ่ีๆ ในทีม ถือว่าเรียกกาลงั ใจ กลบั มาไดด้ ีทีเดียว 11

ผมยมิ้ ใหล้ งุ สมปองอีกครง้ั เพ่ือใหแ้ กม่นั ใจว่าผมโอเคขนึ้ และไม่มีทางพลาด งานเลยี้ งแน่ๆ แกจะยิม้ กลบั มาและตบบ่าผมเบาๆ ลงุ สมปองเดินกลบั ไปหอ้ งบอ สอกี ครง้ั ผมรูว้ ่าคงหนีไมพ่ น้ ท่แี กจะไปออ้ นวอนขอรอ้ งบอสไม่ใหล้ ดเคสอีกตามเคย ลงุ สมปอง เดมิ ทีเป็นแค่ลงุ ขา้ งบา้ นท่ีมกั จะมารดนา้ ตน้ ไมห้ นา้ บา้ นตอนท่ีผม ถกู แม่ตีกแ็ ค่นั้น ไม่ว่าก่ีครง้ั ท่ีผมโดนตี ก็มกั จะไดย้ ินเสยี งแกพดู แทรกขนึ้ มาตลอด แซวผมท่ลี อ่ นจอ้ นไมใ่ สเ่ สอื้ ผา้ บา้ ง รอ้ งเพลงเสียงดงั ใหแ้ ม่ผมไดย้ ินบา้ ง แต่ทุกครงั้ ท่ีแกอยตู่ รงนนั้ แมผ่ มก็จะหยดุ ตี เด็ก ป.2 ตอนนน้ั ไม่ไดร้ ูห้ รอกว่าแกตอ้ งการอะไร แต่พอโตขึน้ มันถึงไดร้ ูว้ ่า แกไม่ไดอ้ ยากรดนา้ ต้นไมห้ รอก แกแค่อยากช่วยผมไว้ เฉยๆ ผมเผลอยมิ้ ใหก้ บั ความทรงจาวยั เด็ก กอ่ นจะมีอีกความทรงจาแทรกเขา้ มา ผมพยายามหยุดความคิดไวแ้ ค่นั้น ก่อนภาพความทรงจาจะถูกเล่นและฉาย เหตกุ ารณใ์ นหวั ของผม เพราะมนั เป็นความเจ็บปวดท่ีผมไมอ่ ยากจดจามากท่ีสดุ 12

13

ผมกลบั มาน่งั หาขอ้ มูลลกู คา้ อีกสกั หน่อย รอเวลาเลิกงาน ผมทางานใหก้ ับ บรษิ ัทนกั สบื เอกชน เป็นบรษิ ัทท่รี บั สบื แทบจะทกุ อย่าง ตั้งแต่ติดตามสืบพฤติกรรม สืบหามือท่ีสาม หรอื ไปจนถึงสืบการกระทาทุจรติ ในองคก์ ร บางครง้ั ก็ตอ้ งเจอกับ งานท่เี สยี งถงึ ชวี ติ แถมมคี นมากมายมาคอยหมายหัว ก็อย่างเคสท่ีใหต้ ามหาชขู้ อง ส.ส. น่นั แหละ ผมดนั ไปเสนอภรรยาท่านส.ส.ว่าจะทาการลอ่ เมียน้อยออกมาแลก กบั ค่าตอบแทนท่ีสงู ขนึ้ เร่อื งนีไ้ ม่เก่ียวกับงานท่ีรบั เพียงแต่ผมแค่อยากหาเงินเข้า ทีมเพ่ิมก็แคน่ น้ั แตเ่ ร่อื งกลบั บานปลายอยา่ งท่ีเห็น เพราะภรรยาของส.ส.ดันไปอาละวาดท่ีงานหาเสยี งจนทาใหช้ ่ือเสยี งของ ส.ส.ท่านนน้ั ตกทนั ที แลว้ ใครจะไปคิดวา่ ส.ส.ทา่ นนน้ั จะโกรธถงึ ข้นั ใหค้ นมาทาลาย ขา้ วของถงึ บรษิ ัท แถมยงั ข่มข่อู ีกว่าถา้ เราเขา้ ไปย่งุ บริษัทจบไม่สวยแน่ น่นั จึงเป็น เหตผุ ลท่ีบอสของพวกเราเรยี กไปพบ ยงั ดีท่ีภรรยาส.ส.ท่านนั้นจ่ายเงินตามท่ีตกลง กนั ไว้ ไม่งนั้ บอสคงไดไ้ ลอ่ อกจรงิ ๆ แต่ทงั้ ๆ ท่ีมนั เป็นความผิดของผม นอกจากบอส ต้ังแต่จบเร่อื งคนในทีมยัง ไม่ดา่ ผมสกั คน มนั ย่ิงทาใหผ้ มรูส้ กึ ผิดขนึ้ ไปใหญ่ พอจะเขา้ ไปคยุ กบั บอสก็โดนลงุ สมปองหา้ มไว้ ผมก็เลยไดแ้ ต่น่งั กม้ หนา้ กม้ ตาหาขอ้ มลู ลกู คา้ ตอ่ ไป 14

บทท่ี2 “ผมไมอ่ ยากใหล้ งุ ไปบา้ นนนั้ คนเดยี วเลยครบั ” และน่ีเป็นอีกเร่อื งท่ีผมกงั วล มีคนมาจา้ งใหเ้ ราตามสบื หาคนท่ีทุจรติ ในองคก์ ร พอสืบไปสืบมา มนั เร่มิ ไม่ใช่แค่ เร่อื งทจุ รติ แลว้ บรษิ ัทนีม้ นั ทะแม่งๆ ชอบกลอย่หู ลายอย่าง ผมจึงไม่อยากให้ลงุ ไป คนเดยี วในเวลาแบบนี้ “ลงุ ไวค้ ่อยใหพ้ รุง่ นีก้ ็ได้ จะไดไ้ ปพรอ้ มกนั เลย ผมไม่อยากใหล้ งุ ไปท่ีน่ันคน เดยี ว” ผมบอกลงุ สมปองไปแบบนนั้ เพราะเป็นห่วงลงุ จรงิ ๆ “โอ๊ยลงุ ลงุ ดดี กะโหลกผมทาไมเน่ยี ” อย่ๆู ลงุ สมปองแกก็ใชม้ ือดีดเขา้ มาท่ี หนา้ ผากผม “เกดิ โง่ขนึ้ มา สบื งานใหล้ งุ ไม่ไดไ้ มร่ ูด้ ว้ ยนะ” “ใหม้ นั โงบ่ า้ งกด็ ี กแู คเ่ อาขอ้ มลู ไปใหเ้ ขาตามท่ีเขาจา้ ง อีกอย่างคนจา้ งก็ไม่ เก่ยี วอะไรกบั พวกนน้ั แป๊ ปเดียวเด๋ียวลงุ ก็กลบั ” แม้ลุงสมปองจะพูดแบบนนั้ แต่ผมก็อดไม่ได้ท่ีจะเป็นห่วง บริษัทน้ันมัน ไมไ่ ดส้ ง่ ออกสินคา้ ธรรมดา เบือ้ งหนา้ เป็นบรษิ ัทรบั ส่งสนิ คา้ ปกติ แต่เบือ้ งหลงั ดนั แอบสง่ สารเสพตดิ มากมายเขา้ ไปในบรรจภุ ัณฑ์ ผมกับลงุ สมปองตกลงกันแลว้ ว่า จะไม่เขา้ ไปย่งุ กบั เร่ืองนี้ เพ่ือเซฟความ ปลอดภยั ของทกุ คน แตเ่ หมือนจรงิ ๆเป็นการตกลงของผมคนเดียวซะมากกว่า 15

เพราะเหมือนลงุ สมปองยงั คงกงั วลเก่ยี วกบั เร่อื งอย่ตู ลอด ผมไดแ้ ต่หวังว่า ลงุ จะไมท่ าอะไรอย่างท่ีผมคิดก็พอ ผ่านไปเกอื บจะช่วั โมง จนป่ านนีล้ งุ ก็ยงั ไม่กลบั ผมเร่มิ กงั วลขนึ้ มาเล็กนอ้ ย แคไ่ ปสง่ ขอ้ มลู มนั ไมค่ วรจะนานขนาดนี้ “ทาไมลงุ ยงั ไมม่ าอกี อะพ่ีเปรม” “สงสยั แวะแอ๊วสาวรา้ นยาดองอีกแหงๆ” พ่ีเปรมตอบผมแบบติดตลก เพราะเห็นวา่ ผมกาลงั กงั วล “น่นั มนั พ่ีรปึ ่ าวพ่ีเปรม อีกอย่างผมออกไปซือ้ กบั แกลม้ ต้ังนาน ลงุ ก็ยังไม่ กลับ ผมว่ามันชักจะแปลกๆ ผมออกไปตามลงุ ดีกว่าพวกพ่ีรออยู่น่ีนะถา้ มีอะไร เด๋ียวผมโทรหา “เด๋ียวดิ เมล ไอเ้ มล” พ่ีเปรมเรียกไลห่ ลงั ผม ผมไม่ไดห้ ันกลบั ไปตามเสียง เรยี กของพ่ีเปรม และมงุ่ หนา้ ไปยงั บรษิ ัทนน้ั ทนั ที ผมเดินมาถงึ บรษิ ัทท่ีลงุ สมปองมา ผมเลอื กเดินมาทางดา้ นหลงั ตัวบรษิ ัท เพราะคิดว่าลุงแกคงอยู่แถวนี้แน่ๆ เพราะคุณคชาหัวหน้าท่ีจ้างพวกเราสืบมี ออฟฟิ ศอยทู่ างดา้ นหลงั เอย๊ี ด.. เสยี งเบรกรถท่ีขบั มาดว้ ยความเรว็ ทาใหผ้ มสะดงุ้ 16

“เหย้ “ ผมถกู ปิดปากและลากเขา้ ไปในซอกตกึ จากทางดา้ นหลงั ดว้ ยความ ตกใจผมจงึ ดนิ้ สดุ กาลงั “ลงุ เองเมล ลงุ เอง อยา่ ดนิ้ เด๋ียวมีคนเห็น” “เกิดอะไรขนึ้ ลงุ ทาไมลากผมมาแบบนี”้ น่นั ไงๆ ๆ ลางสงั หรณผ์ มมนั มาอีกแลว้ ผมไม่อยากจะคิดเลยจรงิ ๆ ถา้ ตาม สญั ชาตญาณนักสืบดีเด่นของผมแลว้ ผมคิดว่าลงุ แม่งต้องไปเจออะไรเขา้ แน่ๆ ขอเถอะอยา่ ใหเ้ ป็นแบบนนั้ เลย ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากเปิดโปงพวกช่วั น่ีเหรอกนะ แต่ ช่วยแลว้ ยังไง สุดทา้ ยพวกท่ีมีอานาจก็ไม่เห็นจะไดร้ บั กรรมสักที เอาเงินยัดให้ ตารวจกอ็ อกมาไดล้ ะ ไม่เห็นจะไดร้ ับกรรมท่ีพวกมันทา ผมละ่ ไม่เขา้ ใจลงุ สมปอง แกเลยจรงิ ๆ ว่าจะอยากเขา้ ไปย่งุ ทาไม “เมลฟังลุงนะ เราตอ้ งช่วยพนักงานท่ีน่ี เราตอ้ งเก็บหลกั ฐานทง้ั หมดแลว้ นาไปใหต้ ารวจ มีคนหลายคนท่เี ขาไมร่ ูเ้ ร่อื งอยู่ ถา้ เกิดพวกเขาโดนจบั ล่ะ ถา้ เอ็งไม่ ทา เด๋ยี วลงุ ทาเอง” ลงุ สมปองพดู ออกมาแบบนน้ั ซ่งึ แน่นอนว่าผมปล่อยลงุ ไปคน เดยี วไม่ได้ ผมจงึ ไดแ้ ตต่ ดั สนิ ใจทาตามท่ีลงุ ตอ้ งการ ผมตอ้ งรบี ทาใหเ้ สรจ็ จะไดร้ ีบ พาลงุ ออกไปจากท่ีน่ีสกั ที “โอเคครบั ลงุ ผมรูแ้ ลว้ ผมจะปล่อยใหล้ งุ ไปคนเดียวได้ยงั ไง ถึงผมจะไม่ อยากทาก็เถอะ ลงุ ไปคุยกับคุณคชานะว่าเราเจอข้อมูลอะไร ส่วนผมจะไปถ่าย สถานท่ีท่ีพวกมนั มนั เกบ็ สนิ คา้ ” “เด๋ียวลงุ ไปดว้ ย” “ไม่ตอ้ งครบั ลงุ ไปคยุ กบั คณุ คชาดีกวา่ เวลานีเ้ ราตอ้ งหาพวกมารว่ มมือดว้ ย ลงุ เช่อื ไอเ้ มลฉายาเทา้ แมวเถอะน่า ไม่มใี ครจบั ไดแ้ นน่ นอน” 17

ผมโทรเรยี กพ่ีเปรมให้มาคอยดูตน้ ทางให้ รบั รองผมเก็บหลกั ฐานได้แน่ เพราะดจู ากขอ้ มลู ท่ีพวกเราสบื มาแลว้ ผมว่าพวกมนั น่าจะยงั ไม่มีใครไหวตวั ทนั มนั น่าจะคิดวา่ ยงั ไมม่ ใี ครรูถ้ งึ ไดถ้ งึ ไดน้ ่ิงนอนใจกนั ขนาดนี้ เพราะฉะนนั้ ผมตอ้ งรบี เก็บ หลกั ฐานจะไดอ้ อกไปจากท่ีน่ีเรว็ ๆ ผมกดโทรศพั ทโ์ ทรหาพ่ีเปรมแลว้ เล่าเร่อื งท่ีเกิดขึ้นใหฟ้ ัง และใหพ้ ่ีเปรมมา ทาตามแผนท่วี างไว้ มีเร่ืองอีกจนได้ ผมบ่นกับตัวเองในใจ ก็ผมดันเป็นคนบอกกับตัวเองว่า จะเลกิ เอาตวั เองเขา้ ไปเส่ยี งโดยใช่เหตุ แลว้ ดูตอนนีส้ ิ มันเป็นคงความดีท่ีผมไม่ได้ เลอื กจรงิ ๆ ผมยนื รอพ่เี ปรมอยสู่ กั พกั พ่ีเปรมกม็ าถงึ “งนั้ พ่ีรอดตู น้ ทางอย่ทู ่ีน่ีนะ ถา้ มีอะไรไม่ชอบมาพากลใหส้ ่งสญั ญาณหาผม ทนั ที ผมจะแอบเขา้ ไปจังหวะท่ีพวกมันขนลอ็ ตแรกน่าจะกาลงั ว่นุ วายจนไม่มีใคร สงั เกต” “งน้ั กต็ ามนี้ ระวงั ตวั ดีๆ ถา้ มอี ะไรรบี โทรบอกพ่ีทนั ที” “ครบั ผมฝากดลู งุ ดว้ ย ผมจะรบี ถ่ายรบี กลบั ” หลงั จากนนั้ ผมเขา้ มาแอบอย่ตู รงท่ีๆ ไม่ใช่เสน้ ทางหลกั ท่ีพวกมันใช้ แต่ เป็นป่ ากลว้ ยท่ีผมคาดว่าพวกมนั น่นั แหละท่ีปลกู ไวก้ นั คนสงสยั ชาวบา้ นจะไดไ้ ม่ เขา้ เพราะคิดว่าเป็นท่ดี นิ มีเจา้ ของ พวกมนั ไม่น่าจะใชเ้ สน้ ทางนีเ้ ป็นหลกั แต่ก็ยังดี ท่ีจดุ นีเ้ ป็นจุดท่ีผมพอจะสามารถถ่ายรูปพวกมันได้ ผมหวังว่าจะไม่มีใครรู้ ก่อนท่ี ผมจะเกบ็ รูปเป็นหลกั ฐานใหห้ มด 18

19

ผมหยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาจากนน้ั กเ็ ปิดกลอ้ งและยกขนึ้ มาถ่ายภาพเหตกุ ารณ์ ทงั้ หมดไว้ พวกมนั กาลังขนสินคา้ คงม่นั ใจว่ามีไม่ใครสงสัยเลยพากันไม่ระวงั ตัว แบบนี้ ผมเก็บภาพทงั้ หมดเสรจ็ เรยี บรอ้ ยและกดสง่ ใหพ้ ่ีเปรมทนั ที น่าแปลกท่ีต้ังแต่ผมเขา้ มาพ่ีเปรมไม่ส่งข้อความหรือความเคล่ือนไหว ทางดา้ นหนา้ โรงงานมาเลย ลางสงั หรณข์ องผมเรม่ิ ไมด่ ีละ ผมรบี ทาการเก็บรูปภาพทง้ั หมดท่ีพอจะใชไ้ ด้ และสง่ เขา้ ไปกรุป๊ ไลนท์ นั ที ถอื เป็นอนั วา่ เสรจ็ สนิ้ ผมเกบ็ โทรศพั ทใ์ สก่ ระเป๋ า มนั ชักจะผิดแปลกไปนิดท่ี ผมทาสาเร็จโดยไม่มีอุปสรรค เพราะโดยปกติแล้วผมไม่เคยพลาดเร่ืองนี้ ก็ อยา่ งเชน่ ผมเหยียบก่งิ ไมเ้ สยี งดงั แกรบ๊ หรือผมท่ีว่ิงหนีลกู ปืนอะไรทานองนี้ ก่อนท่ี มนั จะเกิดขนึ้ จรงิ ๆผมวา่ ผมรบี เผ่นก่อนดีกว่า “อย่นู ่ิงๆ อยา่ ขยบั ” ชิบหาย อาถรรพค์ วามคิดไหมเลา่ ไอเ้ มล คดิ ยงั ไมถ่ งึ หา้ นาที บญุ ปากมงึ นกั “วางกระเป๋ าแลว้ ค่อยๆ หนั หนา้ มา” ใจผมตอนนีเ้ ตน้ ไมเ่ ป็นจงั หวะ เหมอื นชีวติ วยั 25ของผมจะจบลงวันนี้ น่ีสนิ ะ ถงึ จะเป็นไอเ้ มล ชวี ติ ผมไม่เคยปกตเิ ลยสกั วนั ตง้ั แต่เป็นนักสืบ งานหลกั ไม่เท่าไหร่ แต่งานรองน่ีสิ ผมละ่ ไม่อยากจะพดู จรงิ ๆ “ผมบอกใหห้ นั หนา้ มา” “ครบั ครบั ”ผมคอ่ ยๆ หนั หนา้ ไปตามคาส่งั ของพวกมัน เม่ือผมหนั ไปเผชิญ กับพวกมันเรยี บรอ้ ย ผมก็ไดแ้ ต่ตัง้ ขอ้ สงสยั กับส่งิ ตรงหนา้ ว่า ทาไมมนั ถงึ สว่างได้ ขนาดนี้ ขนของเต็มรถสบิ ลอ้ ขนาดนน้ั ทาไมไม่เหน็ ผิวคลา้ ขนึ้ เลย จมูกก็เป็นสนั โด่ง 20

รบั กบั หนา้ ตวั ก็สงู แถมไหลย่ ังกวา้ งอีก น่ีถา้ ผมไม่ไดม้ าอย่กู ลางป่ ากลว้ ยและกล่มุ โจร ผมคงคดิ วา่ เขาเป็นดาราหรอื ไอดอลไปแลว้ นะ แต่เด๋ียวก่อน ไอ้เมลมึงต้องตั้งสติ มึงจะมาหลงโจรหล่อตอนนี้ไม่ได้ หวั จะหลดุ ออกจากบา่ อย่แู ลว้ ยงั ไม่ หล่อยงั ไงก็เป็นสวะสงั คม ตอนนี้เอาตัวรอดให้ ไดก้ อ่ น “ใจเย็นนะครับผมไม่ใช่แบบท่ีพวกพ่ีคิด ผมแค่หลงทางเฉยๆครับพ่ี” ผมบอกพวกมนั ไปแบบนนั้ และใช่ พวกมนั ไมม่ ีทางเช่อื ผมแน่ๆ “จา่ คน้ กระเป๋ าดู วา่ มอี าวธุ รเึ ปลา่ ” น่นั ไงอีพวกนีม้ ันตอ้ งมีปัญหาเก่ียวกบั การเช่ือใจคนจรงิ ๆ ดว้ ย ไอเ้ มลซวย แลว้ ซวยแลว้ ไอเ้ มล ตอนนีผ้ มทาไดแ้ ค่กม้ หนา้ รบั ชะตากรรมชีวิต ลาก่อนนะลงุ ผมขอโทษท่ียงั อย่ตู อบแทนบญุ คณุ ลงุ ไม่ได้ ลาก่อนนะพ่ีเปรม ขอใหล้ กู พ่ีโตมานา่ รกั ๆ เป็นเด็กดีนะพ่ี ตอนนีผ้ มคงทาอะไรไม่ไดน้ อกจากหลบั ตา อธิฐาน พวกมนั คงไมป่ ลอ่ ยผมไป แน่ ลากอ่ นนะทกุ คน “น่ีคณุ ลมื ตา” “ แลว้ ก็เลกิ ทาหนา้ เหมือนจะตายไดแ้ ลว้ ผมยังไม่ได้ทาอะไรคณุ สกั หน่อย เลกิ ทาหนา้ พิลกึ พิล่นั แบบนนั้ สกั ที” ผมคอ่ ยๆ ลมื ตาขนึ้ ระหว่างท่อี ธิษฐานของรอ้ งส่งิ ศกั สิทธิ์ ก่อนจะพบว่าเขา ยืนจอ้ งหนา้ ผมอยู่ น่ีเขาไม่ไดก้ าลงั จะยิงผมอยหู่ รอกเหรอ “ไม่มีอาวุธครบั หมวด มีแค่เอกสารกบั โทรศัพทค์ รบั ดเู หมือนจะเป็นบรษิ ัท นกั สบื ดว้ ยครบั ” “ก็ใช่ไงครบั ก็ผมไม่ไดม้ าแอบดูหรือทาอะไรเลยจริงๆ แต่เด๋ียวนะ เม่ือกี้พ่ี เรยี กเขาว่าไงนะ หมวดเหรอ หมวดจา่ ”ผมชไี้ ปท่ีทงั้ สองสลบั กนั ไปมาผม 21

“น่ีพวกคณุ เป็นตารวจเหรอครบั ” “คิดว่าเป็นอะไรละ่ ไอห้ นู แลว้ เราอะ ไปรูอ้ ะไรมา ถึงมาสอดส่องทาลบั ๆล่อๆ แถวนี”้ “เฮอ้ ” ผมถอนหายใจอย่างโลง่ อก “พวกพ่ีรูไ้ หมเม่อื กผี้ มกลวั และตกใจแทบแย่ คดิ ว่าจะไม่รอดออกไปแลว้ แลว้ พวกพ่ีเป็นตารวจกนั จรงิ ๆ ใชไ่ หมครบั งน้ั ผมขอดบู ตั รไดไ้ หม สถานการณแ์ บบนีผ้ ม เช่อื ใจใครงา่ ยๆ ไม่ไดห้ รอก” อยดู่ ๆี คนท่มี ียศเป็นหมวดอะไรสกั อย่างก็จอ้ งหนา้ ผมแถมเดินเขา้ มาหาผม ใกลๆ้ ชิบหายละผมวา่ ไม่ใช่แนๆ่ คนพวกนีไ้ ม่ใช่ตารวจแน่ๆ น่าจะเป็นแผนอะไรสกั อยา่ งทาใหผ้ มตายใจ มงึ ไมร่ อดแลว้ ไอเ้ มลเอย้ ไมร่ อดแลว้ ของแท้ “ลมื ตา” “หะ๊ ” “ก็ถา้ คณุ ไมล่ มื แลว้ คณุ จะเห็นบตั รไดย้ งั ไง” ผมค่อยลมื ตาขนึ้ มา กพ็ บว่าเขามีบตั รอยตู่ รงหนา้ ผมรีบอ่านขอ้ มูลในบัตร กพ็ บว่าเขาเป็นตารวจจรงิ ๆ อย่างท่พี ดู “งน้ั คราวนีก้ ถ็ งึ ตาคณุ บา้ ง บอกผมมา คณุ มาทาอะไรท่ีน่ี” ชวี ติ ไอเ้ มลน่ีมนั ไม่มีจงั หวะชีวิตเลยจริงๆ ทาไมผมตอ้ งมีแต่เร่อื งมาใหข้ าย ขีห้ น้าแบบนีน้ ี้ด้วย สถานการณ์ตอนนีด้ ูเหมือนจะจะยากสาหรบั ผม ผมไม่รูจ้ ะ เร่ิมต้นบอกตารวจสองคนนีย้ ังไง อธิบายไปยังไงก็คงไม่มีทางเขา้ ใจแน่ๆ แถม ตอนนีด้ ูเหมือนว่าพวกเขาสองคนจะยังสงสัยว่าผมเป็นคนรา้ ยดว้ ย ก็แหงแหละ 22

ขนาดผมยงั ไม่เข้าใจตัวเองเลย ว่าจะมาทาอะไรแบบนี้ทาไม เห็นไหมผมคิดผิด ตรงไหนทาดไี ดด้ มี นั ไม่มอี ยจู่ รงิ หรอก “คุณฟังนะผมไม่รูว้ ่าคุณคิดจะทาอะไร แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลามาเล่น เพราะฉะนนั้ บอกมาวา่ คณุ มาทาอะไรท่ีน่ี” ผมรูว้ ่าในสถานการณอ์ ย่างนี้ผมไม่น่าไวใ้ จ แต่ผมก็บอกไปแลว้ นิว่าผม ไมใ่ ช่คนพวกนนั้ ผมไมช่ อบสหี นา้ แบบนน้ั เลย เขามองผมเหมอื นกบั ว่าผมทาผิด ซ่งึ มนั อาจจะผิดจรงิ ๆ เพราะผมกค็ ดิ วา่ ไม่ควรเขา้ ไปย่งุ แต่ผมแค่รูส้ กึ ผิดหวงั นิดหน่อย ผมลงทนุ ทาส่งิ ท่ีทุกคนคิดว่าดี คิดว่าควร ทา แต่ส่งิ ท่ีผมไดร้ ับมันมักจะมีจุดจบแบบนี้ตลอด ผมไดแ้ ต่ต้ังคาถามในใจ ว่า เม่อื ไหร่ มนั จะไมม่ ีจดุ จบแบบนีส้ กั ที “เลน่ เหรอ ผมไมไ่ ดเ้ ลน่ ครบั ผมตงั้ ใจมาหาขอ้ มลู หลกั ฐานเอาผิดพวกนั้น ผม เป็นนกั สบื ก็เลยรูเ้ ร่อื งของพวกมนั มาบา้ ง เลยคิดว่าจะเก็บหลกั ฐานพวกนีน้ าไปให้ ตารวจแค่นน้ั ครบั ” “หมวดครบั ในนีม้ ีเอกสารขอ้ มลู เก่ยี วกบั บรษิ ัทนนั้ จรงิ ๆ” จ่าคนนั้นหยิบสมุดเอกสารของผมขนึ้ มาก่อนจะย่ืนใหผ้ หู้ มวด เอกสารพวก นนั้ มีตาสญั ลกั ษณข์ องบรษิ ัท ผมไดแ้ ตห่ วงั วา่ คราวนีเ้ ขาจะเช่อื ผมจรงิ ๆ สกั ที หมวดอะไรน่นั ดชู ่งั ใจอย่สู กั ครูเ่ ขาสง่ เอกสารคืนใหผ้ ม ผมไม่เขา้ ใจสหี น้า ของเขาจรงิ ๆ เขาไม่ตอ้ งขอบคุณผมก็ได้ แต่ช่วยทาสหี นา้ ใหผ้ มรูส้ กึ ว่า ส่งิ ท่ีผมทา 23

คราวนีผ้ มไมไ่ ดค้ ดิ ผดิ หน่อย แต่สหี นา้ เขาตอนนีย้ ่ิงมองผมย่ิงรูว้ ่าคงไม่ใช่แบบท่ีผม หวงั “คุณนักสืบ ผมไม่รูว้ ่าอะไรดลใจให้คุณทาแบบนี้ แต่ตอนนีม้ ีเจา้ หน้าท่ี ท่ีกาลงั ทาหนา้ ท่อี ย่แู ลว้ เพราะฉะนนั้ คณุ ชว่ ยออกไปห่างๆ จากท่ีน่ีดว้ ยครบั ” โอเคใจรม่ ๆ ไวไ้ อเ้ มล มนั ก็ดแี ลว้ มงึ จะไดก้ ลบั ไปนอนสกั ที ผมไม่ไดพ้ ดู อะไร ต่อเพียงแค่เดินเขา้ ไปเก็บขา้ วของของตวั เอง และเดนิ ออกมาจากตรงนนั้ ปัง!! เสยี งปืนดงั ขนึ้ สน่นั ไปท่วั บรเิ วณท่ีผมอยู่ สองขาท่ีกาลงั จะกา้ วเดินหยุดชะงกั กอ่ นท่ีตวั ผมจะถกู ดงึ เขา้ ไปหลงั พ่มุ ไมท่ นั ที เสยี ปืนดงั ขนึ้ เรอ่ื ยๆ ภายในโกดงั เกดิ จากการปะทะระหว่างตารวจกับผรู้ า้ ย ถา้ ผมเดาไม่ผิดมนั จะตอ้ งมีคนหนีมาทางนีแ้ น่ๆ และอีกหน่งึ เสน้ ทางใกลๆ้ ท่ีพวก มนั ใชก้ ันประจาก็จะต้องมีคนหลบหนี ผมไม่แน่ใจว่าคณุ ตารวจรูเ้ ร่อื งนีไ้ หม เขา อาจจะไม่รูว้ ่ามีอีกเสน้ ทางรเึ ปล่าถึงมาคอยดักอย่ทู ่ีน่ี ผมว่าผมควรบอกเขา อย่าง นอ้ ยผมก็ควรชว่ ยอะไรบา้ ง “คณุ ครบั ผมไม่รูว้ ่าคุณทราบไหม แต่มีอีกเสน้ ทางท่ีพวกมนั ใช้ ผมเกรงว่า จะตอ้ งมีคนหนไี ปทางนน้ั แน่ๆ” “ผมทราบครบั และมีเจ้าหนา้ ท่ีคอยดักอยู่ในจุดนนั้ แลว้ ในสถานการณ์ แบบนี้พวกมันจะต่ืนตระหนกและรีบหนีเพราะฉะน้ันพวกมันอาจจะไปไดท้ ุก เสน้ ทาง” 24

ดเู หมอื นทางตารวจเขาคงรูเ้ ร่อื งนีม้ านานและตามสืบตลอด ตอนนีผ้ มเป็น ตัวถ่วงอย่างเต็มรูปแบบเหมือนท่ีทามาทั้งหมดไรค้ วามหมาย โอย้ ผมมาทาอะไร วะเน่ีย ตอนนีผ้ มกเ็ ลยทาอะไรมากไม่ได้ ไดแ้ ต่น่งั คอยเวลาใหท้ างตารวจรีบจับกุม ให้ไดเ้ ร็วๆ ไม่รูป้ ่ านนีล้ งุ สมปองกับพ่ีเปรมจะเป็นยังไง แกคงเป็นห่วงผมมากๆ ตอนนี้ ผมกะวา่ จะสง่ ขอ้ ความไปบอกลงุ แต่ว่าตอนไดย้ ินเสยี งปืนผมดันตกใจ ไม่รู้ ไปทาโทรศัพทห์ ลน่ ไวต้ รงไหน ความมืดบวกกับความตกใจ ทาใหผ้ มไม่ทนั สงั เกต โทรศพั ทต์ วั เองเลย “ผมจะเขา้ ไปขา้ งใน คณุ รออย่นู ่ีจนกว่าจะสงบหา้ มออกมาเด็ดขาด จ่าผม ฝากดว้ ย” เขาส่งั ผมเสรจ็ ก็หนั หนา้ ไปบอกตารวจอีกนาย ผมพยกั ใหเ้ ขาตามท่ีส่งั เพราะผมเองกไ็ ม่อยากทาตวั มปี ัญหาในเวลาแบบนี้ ผา่ นไปหลายนาที เหมอื นตารวจจะจบั คนรา้ ยไดเ้ กือบหมดแลว้ เพราะเร่มิ ไมไ่ ดย้ นิ เสยี งปืนแลว้ “ไอห้ นู รีบว่ิงออกไปก่อน ออกไปรอตรงทางเขา้ ขา้ งหนา้ ตรงนั้นมีตารวจ อยู่ เอ็งจะไดป้ ลอดภัย จะไดไ้ ม่โดนลกู หลงแถวนี”้ ผมทาตามท่ีจ่าบอก รบี ว่งิ ออกไปทางดา้ นหนา้ ทันที ไม่รูป้ ่ านนีล้ งุ กับพ่ีเปรม จะเป็นยงั ไง อย่าใหม้ เี ร่อื งไม่ดีอะไรเกดิ ขนึ้ เลย ผมมาถงึ ทางเขา้ ขา้ งหนา้ โกดัง มีนายตารวจเดินมาหาและส่งั ใหผ้ มเขา้ ไป รอข้าในรถ ผมอยากจะเขา้ ไปเพ่ือความปลอดภัยของตนเองอย่หู รอก เพียงแต่ ตอนนี้ แต่ผมยงั หาลงุ กบั พ่เี ปรมไม่เจอ จากท่ีคิดวา่ ตอนแรกลงุ คงอย่กู ับตารวจกลบั กลายเป็นว่าพอผมมาถงึ ดนั ไมเ่ จอลงุ กบั พ่เี ปรมเลย 25

ลางสงั หรณข์ องผมเรม่ิ ไม่ดี ผมเดนิ เขา้ ไปขอความช่วยเหลอื จากเจา้ หนา้ ท่ี ตารวจ ทาการขอยืมโทรศพั ทเ์ พ่ือโทรหา แต่ท้ังลงุ และพ่ีเปรมกลบั ไม่มีใครรบั สาย สกั คน ผมคืนโทรศพั ทก์ บั ตารวจพรอ้ มกาชับว่าอาจจะมีคนติดอย่ขู า้ งใน ตอนนีผ้ ม เร่มิ อย่ไู มเ่ ป็นสขุ ในใจเร่มิ รอ้ นรน ผมตดั สนิ ใจเดินเลาะเขา้ ไปขา้ งในบริเวณออฟฟิ ศ เพราะจาไดว้ า่ ใหล้ งุ ไปคยุ กบั คณุ คชา ผมแอบเดินเขา้ มาเร่อื ยๆเลาะเขา้ ไปตรงขา้ ง กาแพง กอ่ นจะหยดุ ชะงกั เพราะมเี สยี งดงั ออกมาจากทางเดนิ ขา้ งหนา้ “มงึ เห็นอะไรบา้ ง แลว้ ใครบา้ งท่ีรูเ้ ร่อื งนี้ บอกมา!!” เสียงคนตะโกนดังออกมาเสียงดังผมย่องเท้าเข้าไปอย่างเงียบๆ เพ่ือดู เหตกุ ารณ์ ผมหลบตรงมุมอบั ท่ีม่นั ใจว่าจะไม่มีใครมองเห็น ก่อนจะแอบส่องดูว่า เกิดอะไรขนึ้ โกดงั และออฟฟิ ศนีร้ วมๆ แลว้ มขี นาดคอ่ นขา้ งใหญ่ ผมไม่แปลกใจเลย ท่ีไม่มีตารวจอยู่ตรงนี้สักคน ชายชุดดาตรงหนา้ ผมมองเขาไม่ถนัดเพราะมัน ค่อนขา้ งมดื ผมเหน็ แคว่ า่ เป็นผชู้ ายชุดดาตวั ผอมสงู และส่งิ หน่งึ ท่ีเด่นออกมาคือ นาฬิการาคาแพงบนขอ้ มือของเขาเท่านนั้ “กถู ามวา่ มึงเหน็ อะไรบา้ ง” 26

บทท่ี3 ผมมองไปท่ีแผ่นหลงั ของคนท่ีถกู กระทืบจนนอนลงไปอย่ขู า้ งลา่ ง และ หลงั จากท่ีเหน็ แผน่ หลงั น่นั ภายในหวั ใจของผมเจ็บแสบไปหมด ถึงมนั จะมืดขนาด ไหนแต่ผมก็รูด้ ี รู้ว่าน้ันคือแผ่นหลังลุงสมปอง ผมกามือตัวเองแน่น ไม่รูว้ ่าคน ตรงหนา้ มนั เป็นใคร ตอนนีผ้ มไม่กลวั อะไรทั้งนั้น ขาทง้ั สองขา้ งของผมยืนขนึ้ และ ว่งิ ไปตรงนนั้ ทนั ที “มงึ ไมต่ อบใชไ่ หม งน้ั กตู อบใหล้ ะกนั วา่ จดุ จบของคนขเี้ สอื กมนั เป็นยงั ” ปัง! ลงุ ! เสียงของผมไม่ดงั พอท่ีสเู้ สียงปืนได้ ขาของผมก็เร็วไม่พอท่ีจะไป ขดั ขวางลกู ปืนนน้ั เช่นกนั ตอนนีผ้ มไมส่ นแลว้ ว่าผมจะอยหู่ รอื ตาย ผมว่ิงเขา้ ไปกอด รา่ งของลงุ ไว้ ปัง! มีเสยี งปืนดงั มาจากอีกฝ่ัง ก่อนท่ีชายชดุ ดาจะว่งิ หนีหายไป “ลงุ ลงุ ไดย้ ินเมลไหม ลงุ ลกุ ขนึ้ มาก่อน หา้ มหลบั เด็ดขาด ลงุ อดทนไว้ กอ่ นนะลงุ เด๋ียวเมลเรยี กคนมาชว่ ย” ตอนนีผ้ มทาอะไรไมถ่ กู มอื ผมส่นั ไปหมด ผมพยายามรวบรวมพลงั ท้งั หมด ท่ีมเี พ่อื จะแบกลงุ ขนึ้ มา แต่เหมือนรา่ งกายของผมจะไม่เป็นใจ เร่ยี วแรงท่ีผมมีไม่รู้ หายไปไหนหมด “ลงุ อดทนไวก้ ่อนนะ เด๋ียวเมลจะพาลงุ ไปโรงพยาบาลเอง ลงุ หา้ มหลับ เด็ดขาด” 27

ไม่รูว้ ่าลงุ ไดย้ ินท่ีผมพูดไหม ตอนนีแ้ ทบจะไม่มีตอบสนองจากลงุ แลว้ ผมทา อะไรไมถ่ กู ไมว่ า่ จะเรยี กลงุ แคไ่ หน ลงุ กไ็ มต่ อบอะไรผมเลย “มใี ครอยแู่ ถวนไี้ หมครบั ช่วยดว้ ย” ผมตะโกนสดุ เสยี งเท่าท่ีมี “ช่วยดว้ ยครบั ตรงนมี้ คี นถกู ยิง” จๆู่ มอื ของลงุ ก็จบั มือเอาผมไว้ เหมอื นจะพยายามบอกอะไรผมสกั อยา่ ง “มีเด็ก อย่ทู ่ี” ลงุ สมปองพดู คานอี้ อกมา “ลงุ ลงุ ไดย้ ินเมลใชไ่ หม อดทนก่อนนะ เด๋ียวเมลใหค้ นมาช่วย ลงุ รออย่นู ่ีก่อน นะ” ผมไม่รูว้ ่าลงุ สมปองพยามยามจะบอกอะไรผม แต่ตอนนี้มนั ไม่สาคัญผม ตอ้ งช่วยลงุ ก่อน “คณุ “ ผมหนั ไปตามเสยี งท่โี ดนเรยี ก เป็นผหู้ มวดคนนนั้ ท่วี ่งิ เขา้ มา “คณุ คณุ ช่วยลงุ ผมดว้ ยครบั แกโดนยิง” ผมบอกเขาเสยี งส่นั ท่ีฟังเกือบจะ ไม่รูค้ วาม เขารบี ว่งิ เขา้ มาก่อนท่ีจะตรวจเช็คบาดแผล สงั เกตการณห์ ายใจ และจบั ชพั จรของลงุ ดู หลงั จากนน้ั เขาก็ โทรเรยี กรถพยาบาลทนั ที “ลงุ คณุ ถกู ยงิ บรเิ วณหนา้ ทอ้ ง อาจโดนอวยั วะสาคญั ชีพจรยงั เตน้ อย่ตู อ้ งรีบ สง่ ตวั ไปโรงพยาบาล โชคดีท่ีโรงพยาบาลอย่ใู กลๆ้ ” เขาบอกก่อนท่ีจะใชผ้ า้ สะอาด มาหา้ มเลอื ดไว้ ไม่นานรถพยาบาลก็มาถงึ พ่ีเปรมรบี ว่งิ เขา้ ไปหาลงุ ก่อนท่ีจะทรุดตวั ลงไปกับพืน้ “ลงุ ผมขอโทษ ผมไม่ นา่ ใหล้ งุ เขา้ ไปคนเดยี วเลย ผมขอโทษ” 28

“พ่ีขอโทษ มนั เป็นความผดิ ของพ่ีเอง” ผมมองหนา้ พ่ีเปรมท่ีตอนนีก้ ็คงเสยี ใจไม่ต่างจากผม ดวงตาของพ่ีเปรมแดง ก่าเพราะต้งั แต่ขนึ้ รถมาจนถึงโรงพยาบาลนา้ ตาก็ยังไม่หยดุ ไหลแน่นอนว่าตอนนี้ ผมก็ไมต่ า่ งจากพ่ีเปรม ไม่มีใครอยากใหเ้ ร่อื งนีเ้ กิดขนึ้ และผมก็เช่ือว่าลงุ สมปองไม่ มที างโทษพ่ีเปรมแน่ “ผมเช่อื วา่ ลงุ จะตอ้ งไมเ่ ป็นไร” ผมจบั มอื พ่เี ปรมไวแ้ นน่ แมม้ นั จะไมช่ ่วยลดความกลวั ในใจลงได้ แต่ผมเช่ือ ว่าตอนนี้ สง่ิ นคี้ งเป็นสง่ิ เดียวท่ีผมทาได้ ผมและพ่ีเปรมยงั คงยนื รอท่หี นา้ หอ้ งผา่ ตดั ผา่ นไปหลายช่วั โมงยังคงไรว้ ่ีแวว ท่ีคณุ หมอจะออกมา ตอนนีบ้ ริเวณหนา้ หอ้ งเหลือเพียงผมกบั พ่ีเปรมและเจา้ หนา้ ตารวจอีกสองคน ลงุ สมปองไมม่ ีญาติพ่ีนอ้ ง แกอย่ตู วั คนเดียวตั้งแต่ภรรยาตายจากไป ผมจะ บอกว่าแกอย่ตู วั คนเดียวก็ไม่ถกู ลงุ สมปองมีผม มีพ่ีเปรม พวกเราไม่เคยมองกัน เป็นคนอ่ืน ลงุ เป็นเหมือนลงุ แทๆ้ ของผม และพวกเราก็ต่างเป็นครอบครวั ของกัน และกนั มาโดยตลอด “ใครคือญาติของคณุ สมปองครบั ” ผมและพ่ีเปรมรีบว่ิงไปทางคุณหมอท่ี ออกมาจากหอ้ งผา่ ตดั “ผมครบั ผมเป็นหลานลงุ สมปองครบั ” “คนไขไ้ ม่มญี าตคิ นอ่นื ๆ แลว้ ใช่ไหมครบั พ่อแม่ ภรรยาหรอื ลกู ” “ครบั ถา้ ตามท่ีพดู มาก็ไม่มแี ลว้ ครบั ” 29

“คือตอนนีเ้ ราไดท้ าการผ่าตดั เอากระสนุ ออกแลว้ ซ่งึ กระสนุ เขา้ ไปบริเวณ ช่องท้อง ทาใหป้ อดและม้าม ฉีกขาดและเสียเลือดเป็ นจานวนมาก ซ่ึงกาลัง ประเมนิ การผา่ ตดั อกี ครง้ั เน่อื งจากมีเลอื ดออกในช่องทอ้ งครบั ” “ลงุ จะไม่เป็นไรใชไ่ หมครบั หมอ” “แน่นอนว่าตอนนีอ้ าการยังน่าเป็นห่วงครบั ผปู้ ่ วยอาจจะโคม่าและต้อง รกั ษาตัวท่ีหอ้ งไอซียูไปอีกสักพักและคงไม่พื้นตัวไปอีกสักระยะ หมอยังคงให้ คาตอบท่ีชดั เจนไม่ไดต้ อนนี้ คงตอ้ งเฝา้ ดอู าการตอ่ ไป” ผมทรุดตวั ลงไปกบั พนื้ นา้ ตาไหลร่วงลงมาเป็นรอบท่ีเท่าไหรแ่ ลว้ ก็ไม่รู้ ไม่มี คาพดู ท่ีผมอยากไดย้ ินเลยสกั คา ผมอยากไดย้ นิ ว่าลงุ ไม่เป็นไร ผมอยากไดย้ ินว่าลงุ จะตอ้ งหาย ถงึ แมผ้ มจะบอกพ่ีเปรมว่าอย่าโทษตวั เอง แต่ทาไมตอนนีก้ ลบั เป็นผม ซะงนั้ ท่กี าลงั โทษตวั เองอยู่ ถา้ ผมรบี ไปเรว็ กว่านลี้ งุ กค็ งไม่เป็นแบบนี้ พ่ีเปรมเดินมาน่งั ลงขา้ งๆ และกอดผมเอาไว้ “ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร ลงุ จะตอ้ งไม่เป็นไร ลงุ จะตอ้ งหาย ลงุ สมปองเป็นคน ดีและพ่ีก็เช่อื ว่าลงุ จะกลบั มาเป็นเหมอื นเดมิ บอกพ่ีใหเ้ ขม้ แขง็ ได้ เราก็ตอ้ งเขม้ แข็ง ใหไ้ ดส้ ”ิ “ ยังไง ผมขอเชิญพวกคุณสองคนไปใหก้ ารท่ีโรงพักดว้ ยนะครับ มีหลาย เร่อื ง ท่ีทางตารวจตอ้ งการเบาะแสจากพวกคุณ และก็พวกคณุ จะตอ้ งเขา้ ไปแจง้ ความเร่อื งของนายสมปองดว้ ย ตารวจจะไดต้ ิดตามและจบั กมุ คนรา้ ยได้” 30

ผมใหข้ อ้ มลู หลกั ฐานทง้ั หมดไปกบั ทางตารวจ ผมเพ่ิงรูว้ ่ามีขอ้ มลู บางอย่าง ลงุ สมปองแอบสืบ พ่ีและนามาให้ตารวจ ซ่งึ มันก็ช่วยตารวจไว้ได้มาก ผมบอก ขอ้ มลู เท่าท่ีจาไดเ้ ก่ยี วกบั คนท่ียิงลงุ แต่ทางตารวจกลบั บอกว่าไม่มีคนรา้ ยคนไหน ตรงกบั ท่ผี มบอก คงตอ้ งสบื ตามกนั ตอ่ ไป ไมว่ ่าคนคนนน้ั จะเป็นใคร เขาจะตอ้ งไดม้ ารบั โทษในส่งิ ท่เี ขาทา 31

บทท่ี4 หลงั จากเหตกุ ารณน์ น้ั ผา่ นมา3สปั ดาห์ ขา่ วของส.ส.วิชัยดังไปท่วั ประเทศ หลายคนเร่มิ ออกมาแฉและขุดคุย้ เร่อื งราวความช่วั ต่างๆ ของส.ส.วิชยั ก็เลยเร่ิม เปิดเผยไปทีละเร่ือง หลายคนก็ออกมาพูดว่าจริงๆ แลว้ จับส.ส.วิชัยได้ก็แค่น้ัน เพราะจรงิ ๆ ยงั มแี บค็ ใหญ่หนนุ หลงั ท่ียงั ไมส่ ามารถเอาผดิ ไดอ้ ยู่ ในโลกอนิ เตอรเ์ นต็ แอพสฟี า้ ท่ีผมใชต้ ิดตามขอ้ มูลข่าวสารบา้ นเมือง ต่างมี คนจานวนมากท่ีออกมาพดู ถงึ เรอ่ื งนี้ จนเกิดแฮชแท็กท่ตี ดิ อนั อนั ดับ บางเร่อื งก็ทา ใหผ้ มตกใจอยเู่ หมือนกนั ว่าพวกเขาเหลา่ นไี้ ปหาขอ้ มลู กันจากไหน บางคนเหมือน เป็นนกั สบื มากกวา่ ผมท่นี กั สบื จรงิ ๆ ซะอีก หลงั จากอ่านข่าวจนพอใจ ผมก็เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ าและเก็บขา้ วของ เตรยี มตวั ไปเย่ยี มลงุ สมปอง ถงึ แมจ้ ะผ่านมา3สปั ดาหแ์ ต่อาการของลงุ ก็ยงั เหมือน เดนิ ยงั นอนไม่รูส้ กึ ตวั หมอบอกว่าคงอย่ใู นอาการโคม่าไปอีกสกั พกั ผมกับพ่ีเปรม จงึ ทาไดแ้ คร่ อวนั ท่ลี งุ จะฟื้นและกลบั มาเหมอื นเดมิ ผมนดั กบั พ่เี ปรมไว้ เราจะออกไปเย่ยี มลงุ พรอ้ มกนั เพราะพ่เี ปรมลางานมาไดช้ ่วง บ่าย จรงิ ๆ แลว้ มีอีกเรอ่ื งท่ีเปลย่ี นไปนบั ตงั้ แตเ่ หตกุ ารณน์ น้ั คือผม กลายเป็นคนตกงาน เพราะหลงั จากท่ีบอสรูเ้ ร่อื ง ก็ใหพ้ วกผมออก จากงานทันที เพียงเพราะแค่กลัวว่าถ้าพวกผมทางานอยู่ต่อ จะทาให้บริษัท เดือดรอ้ น 32

ซง่ึ ผมก็ยังไม่เขา้ ใจว่ามนั ไปกระทบบรษิ ัทตรงไหน แต่พวกเขาคงมีส่งิ ท่ีกลวั อย่จู ริงๆ ถงึ ไดไ้ ลพ่ วกเราออกมา ลาพังแค่ผมโดนไล่ออกก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก แตพ่ ่ีเปรมน่สี ิ แกยงั ตอ้ งหาเงินเลยี้ งลกู ผมขอรอ้ งออ้ นวอนบอสใหพ้ ่ีเปรมไดท้ างาน ตอ่ แต่พ่ีเปรมดนั ไม่เห็นดว้ ย แถมยงั โกรธท่ีผมทาแบบนนั้ พ่ีเปรมบอกว่า ถา้ ใหท้ นทางานอยบู่ รษิ ัทท่ไี ม่เหน็ คา่ ของความเป็นคนขนาด นน้ั แกก็ทาใจทางานตอ่ ดว้ ยไม่ได้ ซ่งึ พอผมมาคดิ ๆ ดแู ลว้ ผมก็เหน็ ดว้ ยกบั พ่ีเปรม หลงั จากน้นั พ่ีเปรมก็รบี หา งานใหมท่ นั ที เพราะถา้ ว่างงานนานเกินไปกจ็ ะไมม่ ีคา่ ใชจ้ า่ ยใหค้ รอบครวั จนมาได้ งานนักสืบท่ีบริษัทแห่งหน่ึง ส่วนผม ผมอยากห่างจากงานแบบนีส้ กั พัก ก็เลย ตดั สนิ ใจจะหางานอย่างอ่ืนทาดู เพราะถ้ากลบั ไปทางานแบบเดิมในตอนนี้ผมยอมรบั เลยว่า ผมยังทาไม่ได้ และพ่ีเปรมกเ็ ห็นดว้ ยหลงั จากเจอเร่อื งราวตา่ งๆ กอ็ ยากใหผ้ มพกั จติ ใจไปกอ่ น “รอนานไหมเมล” “ไม่นานครบั ” ผมรีบลกุ จากมา้ น่ังเดินอ้อมไปเปิดประตรู ถอีกฝ่ัง วันนีพ้ ่ีเปรมอารมณ์ดี แปลกๆสงสยั มีเร่อื งดีๆเกดิ ขนึ้ “มีอะไรดีๆ หรอครบั ทาไมยมิ้ แบบนน้ั ” “มีสิ หมอโทรมาบอกว่า ลงุ สมปองเร่ิมมีอาการตอบสนองแลว้ ขยับนิ้ว เหมอื นในหนงั เลย” 33

“จรงิ ๆ พ่ีกะจะใหเ้ ราไปเห็นดว้ ยตาตวั เองท่ีโรงพยาบาล แต่พ่ีก็ทนเก็บความ ดีใจไมไ่ หวเหมอื นกนั อยากจะใหเ้ รารูเ้ รว็ ๆ” ผมไมไ่ ดต้ อบอะไรพ่ีเปรม ผมเหมอื นคนจติ หลดุ อย่ๆู นา้ ตามนั ก็ไหลออกมา ผมดีใจจนพูดอะไรไม่ออก หลงั จากน้ันผมก็ปล่อยโฮออกมาจนสะอื้น เหมือน ปลดปลอ่ ยความรูส้ กึ ตา่ งๆ ในใจก่อนหนา้ นอี้ อกมา ผมยอมรบั วา่ ก่อนหนา้ นผี้ มทง้ั กลวั ท้ังเศรา้ ความรูส้ กึ พวกนีต้ ามติดผมอยู่ ตลอด พอไดย้ ินขา่ วดีแบบนีม้ นั ก็ทารอ้ งไหอ้ อกมาทนั ที มนั เป็นส่งิ ท่ผี มรอและอยาก ไดย้ ินมาตลอดหลายอาทิตย์จริงๆ แมล้ งุ จะยงั ไม่หาย แต่มันก็ถือว่าเป็นเร่อื งท่ีดี มากๆ เพราะหลงั จากท่ีฟังอาการจากหมอมาหลายสปั ดาห์ ท่ีผ่านมา น่ีเป็นครง้ั แรก ท่ีหมอพดู ถงึ ลงุ ในทางท่ีดีขนึ้ “น่ีไงรอ้ งไห้เป็นเด็กอีกแลว้ เช็ดขีม้ กู เลย หนา้ ยับแบบนีถ้ า้ ลงุ สมปองฟื้ น ขนึ้ มาคงจาไม่ไดพ้ อดี” “พ่ีเปรมรบี ออกรถเลยครบั ผมอยากเจอลงุ เรว็ ๆ แลว้ ” “ครบั อย่างท่ีเห็นว่าผปู้ ่ วยอย่ใู นอาการโคม่ามาหลายสปั ดาห์ ซ่งึ ปกติแลว้ ผปู้ ่ วยจะพน้ อาการโคม่าใน2-3 สปั ดาห์ หรอื บางรายก็นานกวา่ นน้ั แต่ตอนนีก้ ารประเมินระดับความรูส้ กึ ตัวของผูป้ ่ วยเร่อื งการเคล่ือนไหว ผปู้ ่ วยเร่มิ มกี ารเหยียดเกรง็ เม่ือรูส้ กึ เจ็บบา้ งแลว้ ถือว่าเป็นการตอบเสนองท่ีดีของ รา่ งกาย แต่เราคงตอ้ งประเมินระดับความรูส้ กึ ของผปู้ ่ วยในหลายๆ ดา้ นรว่ มดว้ ย ยังไงก็คงตอ้ งรอดูต่อไป แต่ก็ยงั ถือว่าเป็นการตอบเสนองท่ีดีของผู้ป่ วยในตอนนี้ ครบั ” 34

“ขอบคณุ ครบั มากหมอ” ผมเดินเขา้ ไปจับมือและลบู ผิวของลงุ เบาๆ “ เก่ง มากครบั ลงุ ลงุ ตอ้ งเขม้ แข็งมากกว่านีร้ ูไ้ หม ผมกับพ่ีเปรมรอลงุ อยู่ ถา้ ลงุ ฟื้นขนึ้ มา เม่อื ไหร่ ผมสญั ญาวา่ จะไม่เถียงลงุ อีกเลย เพราะงนั้ ลงุ ตอ้ งรบี ฟื้นขนึ้ มานะ” “ฮ่าๆ ไดย้ นิ แบบนีพ้ ่ีวา่ ลงุ คงฟื้นเรว็ ๆ น่ีแหละ” ผมหันไปยิ้มใหพ้ ่ีเปรม ก่อนจะหันมามองหน้าลงุ ทุกครั้งท่ีมองลงุ อยู่ใน สภาพนีผ้ มกอ็ ดคดิ ถงึ ไอค้ นท่มี นั ยิงลงุ ขนึ้ ไม่ได้ จนป่ านนีต้ ารวจก็ยงั จับตัวมนั ไม่ได้ ผมอยากเห็นมนั รบั ผลกรรมท่มี นั ทา แมจ้ ะดเู ป็นไปไดย้ าก แต่ผมจะรอวันท่ีมนั ไดร้ บั โทษตามกฎหมาย วนั ท่ีมนั ชดใชค้ วามผดิ ทง้ั หมดในคกุ หลายวนั ผ่านไป ผมเร่มิ เก็บขา้ วของในหอ้ ง เตรียมพรอ้ มเอาไว้ เพราะ กาลงั ใหพ้ ่ีเปรมหาหอพกั ท่ีใหม่ให้ ว่างงานอย่แู บบนีก้ ็เลยคิดว่า คงจะจ่ายค่าหอ้ ง ไม่ไหว “ฮลั โหลเมล หอท่ีเมลให้พ่ีหาใหไ้ ดแ้ ลว้ นะ เดือนละ3,000 บาท ทางเขา้ อาจจะลกึ ไปหนอ่ ยแต่พ่ีเขา้ ไปดขู า้ งในใหแ้ ลว้ รวมๆ ก็โอเคดี นา่ จะเป็นหอท่ีราคาถูก สดุ ในแถวนแี้ ลว้ ยงั ไงเมลเขา้ มาดเู องอีกทีกไ็ ด”้ “ไม่เป็นไรครบั พ่ีเปรม ผมเอาหอนีแ้ หละ ยังไงตอนนีผ้ มก็เลือกอะไรมาก ไมไ่ ด้ พ่ีคยุ กบั เจา้ ของหอใหผ้ มเลยก็ไดค้ รบั ว่าผมจอง 1 หอ้ ง” “งนั้ ก็ได้ เด๋ยี วพ่คี ยุ กบั เจา้ ของหอใหล้ ะกนั ” ผมกดวางสายจากพ่ีเปรม พรุง่ นผี้ มคงเขา้ ไปดูหอใหม่ ทาสญั ญาและยา้ ย เขา้ ไปเลย ผมคงตอ้ งทาใจทิ้งเงินประกันของหอนี้ เพราะถา้ อยู่ต่อผมคงไม่มีเงิน จ่ายคา่ หอ เพราะคา่ หอต่างกนั เป็นเท่าตวั เลย 35

ผมใชเ้ วลาเกือบทัง้ วันไปกบั กับการเคลยี รข์ า้ วของทง้ั หมด หลงั จากเก็บ เสร็จหมดทุกอย่างผมก็ลงไปหาอะไรกินข้างล่าง ผมเดินไปท่ีรา้ นก๋วยเต๋ียวเจา้ ประจา ท่ีถา้ คิดไรไม่ออกกต็ อ้ งจบดว้ ยเมนนู ีท้ กุ ที “เหมอื นเดิมไหมจ๊ะพ่ีเมล” ยอด เดก็ ชายตวั กะเป๊ียกเดินเขา้ มาถามผมเหมือนทกุ ที ผมส่งั เมนูเดิมๆจน นอ้ งมนั จาได้ “เหมอื นเดิมเลยยอด” “จดั ไปครบั ” ยอดเป็นน่ารกั ขยนั เก่งแถมยงั ฉลาด แต่น่าเสียดายท่ีไม่มีโอกาสไดเ้ รยี น หนงั สือ เพราะหลงั จากท่ีแม่ของยอดเสียไปพ่อก็ติดเหลา้ ติดพนัน ทาใหย้ อดตอ้ ง ออกจากโรงเรียน ตระเวนหางานไปท่วั จนคนแถวนี้รูจ้ ักและสงสารก็คอยใหง้ าน เลก็ นอ้ ยๆ ทาแลกกบั เงินใหพ้ อซอื้ ขา้ วกิน ผมเหน็ ยอดตง้ั แต่ยา้ ยเขา้ มาแถวนี้ พอได้ คยุ กไ็ ดร้ ูว้ ่ายอดเป็นเด็กท่ีน่ารกั จรงิ ๆ “ยอดไดข้ ่าวว่าพ่ีเมลจะยา้ ยออกจรงิ ไหมจ๊ะ” ยอดเอาก๋วยเต๋ียวมาเสริ ฟ์ และ น่งั ลงขา้ งหนา้ ผม พรอ้ มทาหนา้ เศรา้ ๆ “พอดตี งั คพ์ ่ีใกลห้ มดเลยตอ้ งหาท่ีพกั ถกู ๆ น่ะยอด” ผมบอกนอ้ งไปแบบขาๆ ตามความจรงิ แต่ยอดก็ยงั ทาหนา้ เศรา้ อยู่ “พ่ีแค่ยา้ ยหอเองไมไ้ ดห้ ายไปหนสกั หน่อย ถา้ พ่วี ่างเด๋ยี วพ่แี วะมาหา” “ถา้ พ่ีไปผมคงเหงาน่าดู ปกติผมไม่ค่อยมีเพ่ือน มีแค่พ่ีน่นั แหละท่ีเลน่ และก็ คยุ กบั ผมบา้ ง อีกอยา่ งถา้ พ่กี ลบั มาอาจไม่เจอผมแลว้ ดว้ ย” ผมขมวดควิ้ กบั คาตอบของนอ้ ง “ทาไมถงึ จะไม่เจอละ ยอดจะไปไหน ” 36

“เม่ือวันก่อนมีผูใ้ หญ่ใจดีชวนผมไปทางานดว้ ย บอกเอ็นดูท่ีผมขยันเลย อยากพาไปทางานดว้ ยครบั ปา้ พรก็เห็นดว้ ยบอกมีคนเมตตาถือเป็นโอกาสท่ีดีของ ผม แกเลยอยากใหผ้ มลองไปดคู รบั ” “ฟังดแู ปลกๆ จงั แลว้ ยอดไดถ้ ามเขาไหมว่างานแบบไหน” “เขาบอกว่างานก็บกวาดเช็ดถูในบา้ นคนรวยปกติครบั เขาบอกอีกว่าถา้ ผมขยนั ทางาน คุณท่านเจา้ ของบา้ นอาจจะเอ็นดูสง่ ผมเล่าเรียนก็ได้ เพราะงน้ั ผม ถงึ อยากลองไปดคู รบั ” “พ่ีอยากใหย้ อดดดู ๆี นะ คนสมัยนีร้ ูห้ นา้ ไม่รูใ้ จ ยอดมีโทรศัพทใ์ ช่ไหม เอา เบอรพ์ ่ีไป ถา้ มีเร่อื งอะไรตอ้ งโทรบอกพ่ีทันที พ่ีจะคอยโทรเช็คเร่อื ยๆ ดว้ ยตกลง ไหม” “ฮา่ ฮา่ ไดค้ รบั พ่เี มล ไม่ตอ้ งห่วงหรอกน่า ถา้ มีอะไรผมจะรบี โทรหาพ่ีทันที เลย อีกอย่างคณุ เขากด็ ใู จดีดว้ ยครบั ” “น่นั แหละท่ีนา่ เป็นห่วง” ผมดดี เหม่งนอ้ งยอดไปหน่งึ ที หลงั จากพูดคยุ กันเสรจ็ ผมก็กลบั มาท่ีหอ ผมไม่สบายใจยังไงไม่รูท้ ่ีนอ้ งจะ ไป อดเป็นหว่ งไมไ่ ด้ แต่ถา้ มีคนจะใหโ้ อกาสแบบท่ีนอ้ งบอกจรงิ ๆ มนั ก็ถือเป็นเร่อื ง ท่ีดี ผมจงึ ไดแ้ ค่ภาวนาใหค้ นท่ีนอ้ งเจอ เป็นคนดๆี กพ็ อ วนั นผี้ มตอ้ งยา้ ยออกจากหอจรงิ ๆ แลว้ แอบรูส้ กึ โหวงๆ นิดหน่อยเพราะอยู่ หอนี้มาต้ังนานต้ังแต่ออกจากบา้ นมาก็อยู่หอนีม้ าโดยตลอด ไม่แปลกท่ีจะรูส้ กึ ผกู พนั ผมหยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาโทรหาพ่ีเปรมว่าเตรียมตัวพรอ้ มแลว้ ใหพ้ ่ีเปรมมารบั ได้ น่งั รอสกั พกั พ่ีเปรมก็มาถงึ น่งั รถมาไมถ่ งึ 20 นาที ก็ถงึ ท่พี กั ตลอดทางท่ีขับเข้ามาในซอยผมสังเกตว่าแถวนี้ไม่ค่อยมีบ้านคนเลย ผมสงสยั นิดหนอ่ ยวา่ ทาไมถงึ มาสรา้ งหอพกั ไกลขนาดนี้ 37

แต่พอมาถงึ ผมวา่ หอพกั ก็ดูโอเคดี มีผเู้ ช่าอย่หู ลายราย คงน่าจะปลอดภัย ถงึ มคี นมาเช่าเยอะแบบนี้ ถึงตวั หอจะดูเก่าไปหน่อยทางเขา้ จะดเู ปล่ยี วๆ แต่มนั ก็ ไม่ถึงข้ันน่ากลวั จนอย่ไู ม่ได้ แถมผมยังมีมอเตอรไ์ ซค์ ไอแ้ ดงค่ใู จ ก็ตดั ปัญหา เร่อื งเดนิ ทางไปได้ ผมวา่ หอนนี้ า่ จะเป็นมิตรกบั เงินในกระเป๋ าผมสดุ แลว้ “ เป็นไงเมล พอจะอยไู่ ดไ้ หม ถา้ ไมไ่ ดเ้ ด๋ยี วพ่หี าหอใหม่ใหร้ ะหว่างนีเ้ ราก็ไป อยบู่ า้ นกบั พ่กี อ่ นก็ได้ หอนีม้ ีคนแนะนาพ่ีมาอีกที พ่ีเลยไม่ค่อยแน่ใจว่าปลอดภัยรึ เปลา่ ” “ ไม่เป็นไรพ่ีเปรม เมลอย่ไู ด้ มันไม่ไดน้ ่ากลวั ขนาดนนั้ ผมไม่ใช่คนขีก้ ลวั ดว้ ยสบายมากพ่ี” “ อมื งน้ั ก็ตามใจถา้ มีอะไรไม่ปกติกโ็ ทรบอกพ่ีทนั ทีเขา้ ใจไหม” “ฮา่ ฮา่ ครบั ๆ ผมไม่ใช่เด็กแลว้ น่า ไมต่ อ้ งหว่ ง” “พ่ีกงั วลก็ตรงนแี้ หละ” พ่ีเปรมสา่ ยหวั ไปมาก่อนจะเขม้ าช่วยผมขนของ ผมกบั พ่เี ปรมชว่ ยกนั ขนของขนึ้ มาจนเสร็จ หอ้ งท่ีผมไดอ้ ย่ชู ้ัน4 กว่าจะขน เสร็จก็เลน่ เอาหอบอย่เู หมือนกัน พ่ีเปรมอย่ชู ่วยผมจัดหอ้ งนิดหน่อยก่อนจะกลับ เพราะมที างานต่อ ตอนนีผ้ มเลยทาการนอนเอาแรงสกั หน่อย เพราะร่างกายเร่มิ ลา้ แลว้ ไวค้ ่อยต่นื มาค่อยจดั ท่ีเหลอื ตอ่ ไม่รูว้ ่าผมหลบั ไปนานขนาดไหน ต่ืนขึน้ มาแสงสว่างภายในห้องก็เร่ิมมืด แลว้ ผมหยิบโทรศพั ทข์ นึ้ มาดเู วลา ตอนนีเ้ วลา6โมงเย็น ผมรีบลกุ จากท่ีนอนไปลา้ ง หนา้ ลา้ งตาใหช้ ดช่นื จากนน้ั กเ็ ก็บขา้ วของใหเ้ ขา้ ท่ี พรุง่ นีผ้ มมีสมั ภาษณง์ านแต่เชา้ ตอ้ งรบี จดั ทกุ อย่างใหเ้ สรจ็ 38

หลงั จากจดั การทกุ อย่างในหอ้ งเสร็จผมก็ขบั ไอแ้ ดงค่ใู จออกมาขา้ งนอก อีก ปัจจยั สาคัญท่ีผมอยากรูค้ ือแถวนีม้ ีรา้ นอาหารอะไรขายบา้ ง เพราะสาหรบั ไอเ้ มล แลว้ เร่อื งกนิ ก็ถือวา่ เรอ่ื งใหญ่อย่พู อสมควร ถา้ ตอ้ งใชช้ วี ิตในบริเวณท่ีไม่มีของอร่อย ชีวติ ไอเ้ มลไดเ้ ห่ียวเฉาเป็นแน่ ขับออกมาจากซอยนิดหน่อย พอเร่มิ มืดก็มีรา้ นต่างๆ ออกมาต้ังเต็มสอง ฟากทาง รอดแลว้ ชีวิตไอเ้ มลรอดแลว้ หายห่วงไปอีกเร่อื ง จรงิ ๆ ตอนนีท้ กุ อย่างก็ดู โอเค ผมว่าผมอย่ทู ่ีท่ีไดแ้ บบสบาย “ป้าครบั ผมเอาขา้ วหมแู ดงบวกหมกู รอบหนง่ึ ท่คี รบั ” “เขา้ ไปน่งั รอขา้ งในเลยลกู ” ผมเดินเข้ามาน่ังรอใน ผมเลือกรา้ นท่ีคนไม่เยอะเท่าไร่เพราะขีเ้ กียจรอ ภายในรา้ นดูเหมือนจะมีแค่ผมกับผชู้ ายท่ีน่งั ตรงมุมตรงนัน้ แค่นั้น ในรา้ นก็เลย คอ่ นขา้ งเงียบ “น่ีจะ๊ พอ่ หน่มุ เพ่ิงยา้ ยมาแถวนหี้ รอป้าไม่เคยเหน็ หนา้ ” คณุ ป้าเอาอาหารมาเสิรฟ์ แลว้ มองหนา้ ผมซา้ ยขวา “ครบั ผมเพ่งิ ยา้ ยมาวนั นเี้ อง” “มาอย่แู ถวนีก้ ็ระวงั ตวั ดว้ ยล่ะ แถวนีว้ ัยรุน่ มนั เยอะกลางค่ากลางคืนก็จับ กลมุ่ เมากนั เละเทะ ไปไหนมาไหนกร็ ะวงั ตวั ใหม้ าก” “ ครบั ปา้ วา่ แต่แถวนมี้ นั นา่ กลวั ขนาดนนั้ เลยหรอ” “มนั ก็ไมข่ นาดน้ันหรอก แต่แถวนีเ้ ด็กมันเยอะ ส่วนมากไม่ไดเ้ รียนหนงั สือ ไอท้ ่ีดีกด็ ีไป แตม่ นั กจ็ ะมเี ดก็ มนั ชอบม่วั สมุ บา้ ง สง่ ยาบา้ ง ยงั ไงกต็ อ้ งระวงั ตวั ” 39

“อ่ะ อกี อยา่ ง” คณุ ปา้ หนั หนา้ กลบั มาหาผมอกี ครงั้ “ถา้ เกดิ อะไรขนึ้ มา ก็อย่าไปหวงั วา่ จะพ่ึงตารวจเลย ช่วยอะไรเราไดไ้ ม่มาก หรอก ตวั เราอ่ะระวงั ตวั เองดีๆ น่ะดีท่ีสดุ แลว้ ” “ครบั ปา้ แต่แถวนยี้ งั แจง้ ความไดอ้ ย่ใู ช่ไหมครบั ” “ฮา่ ๆ ไดล้ กู ได้ เพียงแต่แคค่ าดหวงั มากไม่ได้” คณุ ป้าหวั เราะกบั คาพูดผม ก่อนจะกลบั ไปทาอาหารต่อเพราะมีลกู คา้ เขา้ มา ผมน่งั ทานอาหารไปเงียบๆ ผมว่าผมอาจจะไดร้ า้ นประจาแลว้ ก็ได้ รสชาติอาหาร ของปา้ อรอ่ ยมากๆ สงสยั คงตอ้ งไดม้ าเมา้ ทก์ บั ปา้ บอ่ ยๆ แลว้ เสยี งดงั จากเกา้ อที้ าใหผ้ มเงยหนา้ ขนึ้ ไปดู เป็นเสยี งดงั ลกุ จากท่ีน่งั ของ คนท่นี ่งั อยตู่ รงมมุ นนั้ น่นั เอง ผมกาลงั จะกม้ หนา้ ลงไปทานขา้ วตอ่ แต่จังหวะท่ี เขาคนนนั้ หนั หนา้ มาแลว้ เราสบตากัน ชอ้ นท่ีผมถืออย่กู ็หล่นลงไปในจานขา้ วทนั ที เขาเดนิ ออกไปไมแ่ มแ้ ตจ่ ะหยดุ หรอื หนั มามองผม ผมรีบลกุ ไปจ่ายตังคป์ ้า ก่อนจะ รบี ว่งิ ตามเขาไปทนั ที “คณุ ครบั ” ผมตะโกนเรยี กเขาสดุ เสียง ผมจ่ายตังคป์ ้าแป๊ ปเดียว ทาไมเขา ถงึ เดนิ ไปไกลไดข้ นาดนนั้ เขาชะงกั เลก็ นอ้ ย หลงั จากไดย้ ินเสียงผม เขาหนั หนา้ มา มองผมแบบน่ิงๆ คงเพราะไมม่ ่นั ใจวา่ ผมเรยี กเขารเึ ปลา่ ผมรบี ว่งิ ไปหาเขาทนั ที “คณุ จาผมไดไ้ หมครบั ” ผมถามเรยี กความจาจากคนตรงหนา้ เขามองหนา้ ผมน่ิงๆไม่ไดเ้ ป็นการมองแบบสารวจ แต่เหมือนกับมองแลว้ สงสยั ผมยังไงไม่รู้ กอ่ นท่ีเขาจะตอบผมกลบั มาน่ิงๆ วา่ “ครบั ผมจาได้ 40

ธนนิ PART เด็กท่ีอย่หู ลังเวทีตอนงานปราศรยั เด็กท่ีบอกว่าตัวเองเป็นนักสบื เด็กท่ี รอ้ งไห้ขอความช่วยเหลือตอนลงุ โดนยิง หรือเด็กหนา้ ดือ้ ท่ีกาลงั พูดถึงตารวจอยู่ ตอนนี้ ลว้ นคอื คนๆ เดียวกนั วันน้ันท่ีพวกเราบุกจับยาเสพติด ทุกอย่างเป็นไปตามแผนท่ีวางไว้ จับ คนรา้ ยไดเ้ กือบหมด ตอนนัน้ ในขณะท่ีผมกาลงั ตรวจดูความเรียบรอ้ ย เสยี งปืนก็ ดงั ขึน้ มาจากทางด้านหน้าออฟฟิ ศ คนรา้ ยท่ีใส่เสือ้ ผา้ สดี าว่ิงหลบหนีหายไปนั้น แมผ้ มจะเห็นมนั เพียงดา้ นหลงั ผมม่นั ใจว่ามันคือคนๆ เดียวกบั ท่ีผมตามหาเม่ือ สามปีก่อน และเหตกุ ารณค์ รงั้ นน้ั ก็ทาใหผ้ มม่นั ใจว่า พวกมันทาไม่ไดม้ ีแค่สารเสพติด เพยี งเท่านน้ั แต่มนั รวมถงึ คดคี า้ มนษุ ย์ ท่ีพวกมนั ซกุ ซ่อนไวอ้ ยดู่ ว้ ย ผมเช่ือว่าพยานเพียงหน่งึ เดียวท่ีรูเ้ ร่อื งก็คือคุณลงุ ท่ีโดนยิงวนั น้ัน และถ้า พวกมนั รูว้ ่าลงุ ยงั ไม่ตาย พวกมนั ตอ้ งกลบั มาแน่ 41

หลงั จากท่ีผมจัดการเร่อื งานของตวั เองเสร็จ ผมก็เร่มิ สืบเร่อื งนีด้ ว้ ยตัวเอง และผมก็ไม่คิดจรงิ ๆ ว่าจะเจอเขาอยทู่ ่ีน่ี ไม่รูว้ ่าจงใจหรอื อะไรกนั แน่ ถึงไดม้ าอย่ใู น ท่ี ท่ีเป็นแหลง่ กบดานของพวกมนั แบบนี้ “คณุ จาผมไดไ้ หมครบั ” เขาถามผมว่าผมจาเขาไดร้ เึ ปลา่ แลว้ ผมจะลมื คนท่ี ใหข้ อ้ มลู หลกั ฐาน จนส.ส.วชิ ยั ดนิ้ ไม่หลดุ ไปไดย้ งั ผมกะว่าจะอย่ขู อบคุณเขาในวนั นนั้ แตก่ ด็ นั เกิดเรอ่ื งท่ีบา้ นซะก่อน ผมไปเย่ียมลงุ เขาอย่สู องครงั้ แต่กลบั ไม่เจอเขา เลย ไมค่ ดิ เหมอื นกนั ว่าจะมาเจอกนั ท่นี ่ี “ ครบั ผมจาได”้ ผมตอบเขาไปตามความจรงิ “เฮอ้ ” เขาถอนหายใจ จากนน้ั กพ็ ดู ตอ่ “ผมคดิ ว่าหมวดจะจาผมไม่ไดซ้ ะอกี หมวดรูไ้ หมวนั นนั้ ผมตามหาหมวดอยู่ นานเลยครบั แตก่ ไ็ ม่เจอ” เขาอธิบายใหผ้ มฟังสลบั กบั หอบไปดว้ ย คงเพราะดว้ ยว่ิง ตามผมมาสภาพเลยเป็นแบบนน้ั “ลงุ คณุ เป็นยงั ไงบา้ งครบั ” “ยงั อย่ใู นอาการโคม่าอยเู่ ลยครบั ” “ผมถามไดไ้ หม คณุ มาทาอะไรแถวนี”้ “เออ่ ... หมวดว่างรเึ ปลา่ ครบั ผมว่า ไปหาท่ีน่งั คยุ กนั ดีกว่าไหมครบั ผมว่ายนื ขา้ งถนนแบบนีม้ นั ค่อยขา้ งอนั ตรายครบั ” “ครบั แลว้ แตค่ ณุ เลย” ไอเ้ ดก็ หนา้ ดอื้ ท่ีผมยงั ไม่รูแ้ มก้ ระท่งั ช่อื หนั หนา้ มองซา้ ยมองขวา แถมยังทา หนา้ งงๆ ใสผ่ ม น่ีเขาจะสอ่ื ถงึ อะไร 42

“คือจรงิ ๆ ผมเพ่ิงยา้ ยมาวนั นี้ เลยยงั ไม่รูว้ ่ามีท่ีไหนใหไ้ ปบา้ ง ถา้ ไม่เป็นการ รบกวนมาก ผหู้ มวดช่วยเลือกรา้ นเลยไดไ้ หมครบั แบบรา้ นค่าเฟ่ อะไรแบบนีก้ ็ได้ ครบั ” “อ่อ ถา้ งน้ั คณุ ขบั รถตามผมมาแลว้ กนั ” ผมพาเขามาท่ีรา้ นกาแฟโบราณรมิ คลองของอาแปะ เป็นรา้ นท่ีเงียบสงบ ไมค่ ่อยมีวยั รุน่ มาน่งั กเ็ ลยจะเงียบเป็นพเิ ศษ คงเหมาะท่ีจะมาน่งั พดู คยุ กนั “แถวนีม้ ีคลองดว้ ยหรอครบั ” เขาถามผมพรอ้ มหันไปสารวจรา้ นเลก็ ๆ แหง่ นี้ “ มีถนนขา้ งๆคลองดว้ ย ผมพ่ึงย้ายมาได้วันเดียวเลยไม่รูว้ ่ามีถนนแบบนี้ ดว้ ย” “อมื เป็นถนนเลก็ ๆ ท่ีทะลไุ ปถนนใหญ่ไดน้ ่ะ แต่อย่าใชเ้ ลยดีกว่ากลางคืน ค่อนขา้ งอนั ตราย” “จรงิ ดว้ ย ถนนเลก็ แบบนน้ั ถา้ ผมขับตอนกลางคืนมีหวงั ไดต้ กคลองแน่ๆ” ผมพดู พรอ้ มหวั เราะออกมา “ครบั ตกคลองก็ถือว่าโชคดีเพราะคณุ อาจจะขนึ้ มาได้ แต่ถา้ โชครา้ ยท่ีคุณ ไปเห็นอะไรท่ีไม่ควรเหน็ เขา้ กอ็ าจจะไมร่ อดกลบั มา” ใบหนา้ เลก็ ๆ น่นั เรม่ิ ถอดสี เขาคงจะกังวลไม่นอ้ ย เพ่ิงยา้ ยมา แต่กลบั มีคน เตือนเร่อื งความปลอดภยั ถงึ สองคน 43

“ปา้ ท่ีรา้ นเขาก็พูดถกู นะครบั ชาวบา้ นแถวนีร้ ูก้ ันดีว่า วัยรุ่นแถวนีเ้ ป็นยังไง มนั อาจจะไมใ่ ช่ทกุ คน แตส่ ว่ นมากมนั กเ็ ป็นแบบนน้ั จรงิ ๆ” “คณุ ไม่ตอ้ งกงั วลขนาดนน้ั กไ็ ดค้ รบั ” ผมบอกเขาไปเพราะเรม่ิ เห็นสีหนา้ ท่ีไม่ คอ่ ยดี “ถา้ คณุ ไมไ่ ปท่ีท่ีมนั เสย่ี ง กไ็ มเ่ ป็นไร แถวนกี้ เ็ หมอื นทุกท่ีน่นั แหละครบั ทงั้ ดี ทงั้ รา้ ย สว่ นใหญ่คนแถวนีน้ ่ารกั ใจดกี นั ทง้ั นนั้ มนั จะมีก็แค่สว่ นนอ้ ยท่ีทาตัวเป็นเจา้ ถ่นิ คณุ ก็อยา่ ไปยงุ่ กบั พวกมนั ก็พอ” “ก็ถ้าคุณพูดแบบน้ันผมก็สบายใจขึน้ มานิดหน่อยแลว้ ครบั เพาะผมก็คง ไม่ไดอ้ อกไหนอย่แู ลว้ วนั ๆ คงอยแู่ ตห่ อ้ ง” เขาบอกผมแถมยังหัวเราะ ออกมา เขาดเู หมือนจะคลายเครียดออกไป เล็กน้อยแลว้ ด้วย เม่ือเห็นว่าบรรยากาศเร่มิ ดีขนึ้ ผมจงึ ตดั สินใจถามคาถามท่ีผม สงสยั ออกไป “คณุ ช่อื อะไรครบั ” เขาหนั หนา้ กลบั มามองผม กอ่ นท่ีรอ้ ยยมิ้ นอ้ ยๆ ตรงมมุ ปากจะขยาย “จรงิ ดว้ ยครบั ผมลมื แนะนาตวั ไปซะสนทิ เลย เมลครบั ผมช่อื เมล” เขาบอกผมอย่างเป็นมิตรท่ีแถมมาพรอ้ มกบั รอยยมิ้ ท่กี วา้ งกว่าเดิม มือเล็กๆ น้ันย่ืนมาตรงหนา้ ท่ีเป็นเคร่อื งหมายว่าใหท้ าความรูจ้ กั ผมจบั มือท่ีเลก็ กว่าขนาด ของมือผมอย่มู ากไว้ ก่อนท่ีจะบอกช่อื ตวั เองออกไป “ธนินครบั ผมช่อื ธนิน” 44

บทท่ี5 เขาบอกผมว่าช่อื ธนนิ เหรอ ผมยา้ ช่อื ของเขาอีกครง้ั ภายในใจ ไม่รูท้ าไมผม ถงึ ไดค้ นุ้ ช่ือนี้ ไม่รูว้ ่าเคยไดย้ ินจากไหน ผมรูส้ กึ ว่าผมเคยไดย้ ินช่ือนีจ้ ากท่ีไหนสกั แห่ง ผมสะบัดความคิดออกจากหัว เพราะนึกไปถึงเหตุการณ์ในอดีต ซ่ึงคน ตรงหนา้ กค็ งไมใ่ ช่คนในความคิดผม มนั คงไม่บงั เอิญขนาดนนั้ “คณุ จะด่มื อะไรครบั เด๋ยี วผมส่งั ให”้ เขาคงเห็นว่าผมน่งิ ไป ก็เลยถามเพ่ือ ทาลายความเงยี บ “ผมเอาชาเย็นแลว้ กนั ครบั ” เม่อื หลดุ จากความคิดได้ ผมจงึ ตอบเขาไป “คุณมีอะไรจะพูดกบั ผมเหรอครับ” เขาถามผมขึน้ มาอีกครง้ั ระหว่างรอ กาแฟจากอาแปะ “ผมมีเร่ืองอยากถาม และก็อยากบอกดว้ ยครบั งั้นผมขอบอกเร่ืองท่ีผม อยากบอกก่อนก็แลว้ กนั ” “คอื ..ขอบคณุ นะครบั ท่ีชว่ ยลงุ ไว้ ขอบคณุ มากจรงิ ๆ “ เขามองมาท่ผี ม ไมร่ ูท้ าไมเหมือนกนั จๆู่ ผมก็รูส้ กึ ว่าดวงตาค่นู ั้น ผมเคยเห็น ท่ีไหนมากอ่ น ย่งิ ไดม้ ามองใกลๆ้ แบบนีก้ ค็ นุ้ เคยแบบบอกไมถ่ กู “มนั เป็นหนา้ ท่คี รบั เป็นใครอย่ตู รงน้นั ก็ตอ้ งช่วย ผมไม่อยากใหค้ ณุ มองว่า เป็นบญุ คณุ อะไร” “ไมจ่ รงิ หรอกครบั บางคนอาจจะไม่ช่วยก็ได้ ใครจะรู้ ถึงยงั ไงผมก็ยังอยาก ขอบคณุ คณุ อย่ดู ี ถา้ ลงุ หาย ผมก็เช่อื วา่ ลงุ กต็ อ้ งอยากพดู คานีค้ รบั ” ผมบอกเขาไปตามความรูส้ กึ ท่ีอยากจะพดู ถงึ เขาจะบอกว่าทาตามหนา้ ท่ี แตถ่ า้ วนั นนั้ ไมม่ เี ขา ผมคนเดยี วกค็ งไรส้ ติ และอาจจะช่วยลงุ ไวไ้ มไ่ ดก้ ็ได้ “ครบั ผมเขา้ ใจแลว้ ” เขาพยกั หนา้ เพ่อื สอ่ื ว่าเขา้ ใจในสง่ิ ท่ผี มพดู 45

“ผมหวงั ว่าลงุ ของคุณจะหายเร็วๆ นะครับ ผมก็มีเร่ืองท่ีอยากจะถามเขา เหมือนกนั ” “ แลว้ เรอ่ื งท่ีคณุ อยากถามผมละครบั คอื อะไร” “วนั นนั้ คณุ เห็นหนา้ ผชู้ ายชดุ ดาท่ยี งิ ลงุ ผมไหมครบั ” ผมถามในส่งิ ท่ีคา้ งคา ในใจ เขาเป็นเหมือนความหวงั และผมก็หวงั วา่ เขาจะอาจจะจาคนๆ นน้ั ได้ สกั นิด กย็ งั ดี “และถา้ คณุ จาได้ คุณพอจะช่วยผมไดไ้ หมครบั ” เขาน่ิงไปสกั พักเหมือน กาลงั ตดั สนิ ใจอะไรสกั อยา่ ง ใจผมเตน้ ไม่เป็นจังหวะเพียงเพราะรอฟังคาตอบจาก เขา ขอรอ้ งเถอะชว่ ยบอกผมว่าจาเขาไดท้ ี “ไม่ใช่แคเ่ ห็นหนา้ ครบั แต่ผมรูว้ ่ามนั คือใคร” เขาเหมือนใหค้ วามหวงั และก็ดบั มนั ลงในคราวเดียวกัน เขาบอกผมว่าเขา รูจ้ กั คนนน้ั แต่กไ็ ม่ยอมบอกว่ามนั คือ ใคร และยังบอกว่าไม่อยากใหผ้ มตามสืบอีก ตอนนผี้ มเรม่ิ จะโกรธจรงิ แลว้ ๆ เขามีสทิ ธ์ิอะไรมาหา้ มใหผ้ มตามหา ถา้ ไม่อยากให้ ผมเขา้ ไปยงุ่ จะบอกผมวา่ จามนั ไดแ้ ละรูจ้ กั ทาทาไม “ถา้ คณุ ไม่ชว่ ย หรอื กลวั อานาจมนั กระทบหนา้ ท่กี ารงานของคณุ คณุ แค่บอก ผมมาก็ไดค้ รบั ว่ามนั เป็นใคร” “ไมใ่ ชว่ า่ ผมกลวั ครบั แต่มันอนั ตรายเกินไป อีกอย่างมนั ไม่กระทบกับงาน ผมหรอกครบั เพราะผมไมใ่ ชต่ ารวจแลว้ ” ผมน่งิ ไปกบั คาตอบ ไม่รูว้ ่าจะตอ้ งตอบเขายงั ไง และก็ไมเ่ ขา้ ใจเหมือนกนั ว่า เขาตอ้ งการอะไรกนั แน่ มาบอกว่ารูจ้ กั คนรา้ ย แต่ไม่ยอมบอกขอ้ มลู อะไรเลยกบั ผม จรงิ ๆ แลว้ เขาตอ้ งการจะสอ่ื อะไร จะบอกอะไรกับผมกันแน่ ผมโกรธเพราะเขาไม่ อธิบายอะไรใหผ้ มฟังเลย 46

“ง้นั ผมขอทาถามคณุ ไดไ้ หม ว่าถา้ ผมบอกคุณไป คุณจะทาอะไรต่อ” เขา จอ้ งหนา้ ผมแลว้ ถามมา ซง่ึ ผมกม็ คี าตอบกบั คาถามนีอ้ ย่แู ลว้ “ผมกจ็ ะตามหามนั ใหเ้ จอ หาขอ้ มูลแลว้ ก็แจง้ ตารวจ แลว้ เอามันเขา้ คกุ ให้ ไดไ้ งครบั คดีนีม้ นั ยงั ไมจ่ บสกั หน่อย” “แลว้ ถา้ คนท่ที ามนั เป็นตารวจละ่ ครบั คณุ จะไปแจง้ ใคร” ผมองึ้ กบั คาตอบของเขา มนั หมายความว่าไง “ดึกแลว้ ผมว่าเรากลับกันเถอะ ไว้วันหลงั ผมจะอธิบายทุกอย่างใหฟ้ ั ง เอาไวค้ ณุ ใจเย็นแลว้ พรอ้ มจะรบั ฟังจริงๆ ผมจะบอกทุกอย่าง ตอนนีก้ ลบั กันก่อน ผมไมอ่ ยากใหค้ ณุ ขบั รถแถวนตี้ อนค่ามืด” ในเม่อื เขาพดู แบบนนั้ ผมก็จะทาตามท่ีเขาบอก เอาไวเ้ ขาพรอ้ ม ผมพรอ้ ม แลว้ ค่อยเล่าก็ได้ ตอนนีผ้ มคงใจรอ้ นเกินไปแบบท่ีเขาพูด และเขาก็คงมีเหตุผล ละ่ มง้ั ผมไม่รูอ้ ะไรเลยดว้ ยซา้ จะดอื้ ใหเ้ ขาเลา่ ก็คงไม่ถูก มันคงเป็นเร่อื งใหญ่เขาถึง ไดก้ ังวลท่ีจะเล่าขนาดนี้ เอาใหผ้ มพรอ้ มท่ีจะรบั ฟังและรบั มือจรงิ ๆ ผมหวังแค่ว่า ตอนนน้ั เขาจะบอกผมทกุ อย่างกพ็ อ “ ก็ไดค้ รบั ผมรบกวนเวลาคณุ มามาก ตอ้ งขอโทษดว้ ยครบั ” “ไม่ไดร้ บกวนอะไรหรอก ต่อใหเ้ ราไม่เจอกนั วนั นี้ ผมก็กะว่าจะตามหาคุณ อย่ดู ี” “ทาไมครบั ” “ เอาไวพ้ ่ีเลา่ ใหฟ้ ัง ตอนนีเ้ รากลบั ไปพกั เถอะ” ผมกบั เขาต่างกลบั ท่รี ถของตวั เอง เตรยี มตวั แยกยา้ ยกนั กลบั ผมขนึ้ ไปขบั รถ มอเตอรไ์ ซตข์ องตวั เองเพ่อื ท่จี ะกลบั หอ รถของเขาขบั นาหนา้ ผมออกไป น่าแปลกท่ี 47

เสน้ ทางท่ีผมกลบั เป็นเสน้ ทางเดียวกันกับเขา สงสยั ท่ีพกั เขาคงไปทางเดียวกบั หอ ผมละมงั้ ผมขบั รถใกลจ้ ะถงึ หอแลว้ แต่ทาไมรถของเขายังไปตามเสน้ ทางนีอ้ ยู่ ตรง เขา้ ไปอกี นดิ กถ็ งึ หอของผมแลว้ อยา่ บอกนะว่าเขา.. จๆู่ รถของเขาก็จอด ผมเลยขับ เขา้ ไปใกลๆ้ เพราะไม่รูว้ ่าเกิดอะไรขนึ้ รเึ ปลา่ “คุณหลงทางหรือครบั ” แต่กลบั เป็นเขาท่ีจู่ๆ ก็ถามผมออกมาแบบนั้น ทาไมเขาถงึ ไดค้ ดิ ว่าผมหลงทางกนั “เปล่าครบั ผมไม่ไดห้ ลงทาง น่ีทางกลบั หอผม ครบั ” “คณุ พักท่ีน่ีเหรอครบั ” เขาชีไ้ ปท่ีหอขา้ งหน้า ซ่งึ ผมก็ไดแ้ ต่พยักหนา้ เป็น คาตอบ จากนนั้ เขาก็ขบั รถมาท่ีหอพักท่ีผมอย่จู รงิ ๆ ก็คงจะเป็นคาตอบได้แลว้ ว่า เราสองคนพกั อย่ทู ่ีเดียวกนั เรอ่ื งบงั เอญิ น่ีมนั อะไรกนั แน่ “ผมไม่คิดเลยวา่ คณุ จะพกั ท่ีเดียวกบั ผม” เขาพดู ระหว่างท่ีเราสองคนกาลงั เดินขนึ้ หอหลงั จากท่ีจอดรถเสรจ็ “น่นั สคิ รบั ผมก็ไมค่ ดิ เหมอื นกนั ว่าแตค่ ณุ อย่หู อ้ งไหนครบั ผมอย่4ู 13” “ครบั ผม412” 48