ต้นกล้า

ต้นกล้า : ภูมิพฒั น์ “ครอบครัวคอื อะไร” สายลมพัดผ่านตามซอก ช่องว่างระหว่างหน้าต่าง กับผ่านม่านแทนแสงตะวันในยามเช้า มีแต่แสงดวงตะวัน อ่อน ๆ ท่ีเล็ดลอดทะลุผ่านตามก่อนเมฆท่ีปกคลุมอย่าง แน่นหน้า มากระทบหน้าต่างห้องนอนของเด็กหนุ่ม และดู เหมือนว่าเช้าวันน้ีเด็กหนุ่มจะต่ืนแต่เช้าก่อนที่แสงดวง ตะวนั จะพยายามสาดสองทะลกุ ้อนเมฆ “วันนวี้ นั หยดุ นะ ทาไมตืน่ ไวจงั ลูก” วิภาถามต้นกล้าด้วยความสงสัยขณะที่สองมือ กาลงั หนั ผักใสต่ ้มจืดอยู่ “ผมนอนไม่คอ่ ยหลับครับ” ตน้ กล้าตอบแล้วเดินไปหยิบนา้ ในตู้เย็น “แมว่ า่ พอ่ เป็นคนนสิ ยั แบบไหนหรอครับ” “พ่อของลูกเป็นคนที่มุ่งม่ันใจการทางานไม่เคย ยอมแพ้ต่ออุปสรรค์ ก่อนที่พ่อจะรวยพ่อเขาจนมากเลยนะ ลูกไม่มีแม้แต่ข้าวทีจ่ ะกิน พ่อเล่าให้แม่ฟังว่า พ่อไม่มีพ่อแม่ ตั้งแต่เด็ก โตมากับยายเข็นขนมขายส่งพ่อเรียนจนจบ พอ่ เลยต้ังใจเรียนและชอบช่วยเหลือคน ดูคนในตลาดสิทุก 48

ตน้ กลา้ : ภูมิพัฒน์ คนได้รับการช่วยเหลือจากพ่อ ส่วนตลาดตรงข้ามบ้านเรา พอ่ ก็เป็นคนสร้างเพ่อื คนในชุมชนนะ” วิภาตอบไปย้ิมไปขณะที่สองมือกาลังปรุงต้มจืด ต้นกลา้ ยิม้ แลว้ ค่อย ๆ วางแก้วนา้ ลง กอ่ นจะเดินไปนงั่ ดทู ีวี ในห้องรับแขก “อ้าว... ใครมาแยง่ พ่อดขู า่ วตอนเช้าเนยี่ ” เกรียงไกรทักทายต้นกล้าด้วยความสดใส แล้วน่ัง ลงขา้ ง ๆ “วนั นีจ้ ะพาผมไปหาพอ่ ใช่ไหมครบั ” กลา้ ต้นขนึ้ อย่างไมม่ ปี ี่ไม่มีขลยุ่ “ถา้ ลูกอยากไปพอ่ กจ็ ะพาไป” เมฆท่ีกาลังปกคลุมท่ัวท้องฟ้าเร่ิมค่อย ๆ จางลง ดวงอาทิตย์เร่ิมทอแสงได้อย่างเติมที่อีกคร้ัง ท้องฟ้าสีฟ้า สดใสเริ่มกลับมาเป็นปกติ แต่บรรยากาศบนรถของ ชายเศรษฐีและเด็กหนุ่มคนหน่ึงท่ีมุ่งหน้าออกต่างจังหวัด กลับเป็นบรรยากาศอึมครึมเหมือนฝนกาลังจะตก ระหว่าง เดินทางไม่มีบทสนทนาใด ๆ เกิดขึ้นในรถ มีแต่เสียงแอร์ และเครือ่ งยนต์ที่กาลงั ทางานอย่างหนัก “น่ันไงใกลถ้ งึ แลว้ ” เกรียงไกรส่งสญั ญาณเตอื นต้นกล้าทน่ี ่ังอยู่หลงั รถ 49

ตน้ กลา้ : ภูมิพัฒน์ ข้างหน้ามีบ้านหลังหนึ่งสร้างด้วยไม้ยกใต้ถุนสูง เหมือนบ้านทรงไทยเก่า ๆ แต่ไม่ใหญ่มากนัก บ่งบอกว่า เป็นครอบครัวท่ีมีฐานปานกลาง ใต้ถุนเต็มไปด้วยอุปกรณ์ ประกอบอาชีพของเกษตรกรที่ปล่อยท้ิงรกร้างจนสนิม เกาะเขรอะ แต่มองข้ึนไปตัวบ้านยังคงเป็นบ้านที่มีคนคอย ทาความสะอาดไม่ถูกทิ้งให้รกร้าง สักประเดี๋ยวก็มีสาว คนหน่ึงชะโงกหนา้ มาดูตรงหน้าตา่ ง “มาหาใครคะ” “ออ๋ ... สวัสดคี ะ่ คณุ เกรยี งไกร” เสียงหญิงท่ีชะโงกหน้ามาดู ทันทีที่เห็นเกรียงไกร ก็รีบทักทายและลงมาตอนรับ “เป็นไง อย่นู ีส่ บายดีเนาะ” เกรียงไกรถามเหมือนกับว่าไม่เคยเจอกันมาเป็น สิบปี “ก็ดีค่ะ พักหลังอาการของคุณวินัยค่อย ๆ ดีข้ึน เลยไมเ่ หนอ่ื ยเหมือนตอนใหม่ ๆ คะ่ ” หญิงทชี่ ะโงกพดู ขณะพาขึ้นบ้าน “เธอเปน็ พยาบาลทเ่ี ก่งอีกคนเลยนะเน่ีย” เกรียงไกรกล่าวชมแล้วหวั เราะ “น่ไี งวินัยพ่อของเธอ ตน้ กลา้ ” เกรยี งไกรพาตน้ กล้ามาดพู อ่ ตนเองใกล้ ๆ 50

ตน้ กลา้ : ภูมพิ ฒั น์ “เด็กคนนหี้ รอคะลกู ของคนไข้ ทีค่ ุณรบั เล้ียงไว้” “ใชค่ รบั ” เกรียงไกรตอบ ลบู หัวตน้ กล้าเบา ๆ “หนูโคตรโชคดีเลยนะท่ีเจอคุณเกรียงไกรที่ใจดี เขาช่วยพ่อหนูเอาไว้และจ้างน้าให้คอยดูแลพ่อของหนู ทกุ วันเลยนะ” สาวพยาบาลตอบแล้วยมิ้ ให้ต้นกลา้ ต้นกล้าทาได้เพียงยืนมองพ่อแท้ ๆ ของเขานอน นิ่งอยู่บนเตียง ในขณะท่ีใจในของเขาเกิดคาถามข้ึน มากมายกับทุกอย่างที่ผ่านมา เขาอยากให้พ่อลุกข้ึนพูด อะไรกับเขาบ้างเหมือนกับพ่อของทุกคนที่ไม่ได้เจอลูกมา นาน แต่ส่ิงเดยี วที่ต้นกล้าไดค้ าตอบคอื ความเงยี บจากชาย คนท่ีเป็นพ่อจริง ๆ ท่ีย้าคาถามท่ีเคยสงสัยมาตลอดว่า ครอบครัวคืออะไร เพราะตัวเองก็ไม่ได้รู้สึกผูกพันอะไรกับ พ่อแท้ ๆ รแู้ ต่วา่ น้ีคอื บคุ คลท่ใี ห้กาเนดิ เขามา “ผมต้องขอตัวลาเลยนะครับ ไว้โอกาสหน้าผมจะ มาเยีย่ มใหม”่ “ยินดีเลยค่ะ ถ้าทางนี้มีอะไรจะแจ้งไปให้ทราบ นะคะ” เสียงเกรียงไกรคุยกับสาวพยาบาลขณะเดินลง บันไดมาที่รถ 51

ต้นกลา้ : ภูมิพัฒน์ ดวงตะวันค่อย ๆ เคลื่อนลงตามเวลาของมัน สอง พ่อลูกกาลังมุ่งหน้ากลับมายังบ้านสิงห์ทอง ระหว่างทางไม่ ตา่ งอะไรกับตอนมา ความเงียบยงั คงทาหน้าทตี่ อ่ ไป “สองพ่อลกู แอบไปเทยี่ วไหนกนั มา” วิภาแหยเ่ กรยี งไกรและต้นกล้า “ผมขอไปเดนิ เล่นทตี่ ลาดได้ไหมครบั ” ต้นกล้ายังคงนิ่งและค่อย ๆ เดินออกจากร้ัว บา้ นไป วิภามองหนา้ เกรียงไกรแล้วพดู วา่ “ฉันขอโทษ วันน้ันไม่น่าพูดอะไรแบบน้ีออกไป เลยเป็นความผิดของฉนั จรงิ ๆ”วภิ าพูดทัง้ นา้ ตา “ไม่เป็นไรนะเด๋ียวทุกอย่างจะดีขึ้น คงต้องให้เวลา ลกู เราหน่อย”เกรียงไกรปลอบวิภาและพาเดนิ เข้าบ้าน ทามกลางตลาดสิงห์ทอง ต้นกล้ากาลังเดินมุ่งไปท่ี ร้านแม่ค้าขายผักท้ายตลาดอย่างเร่งรีบ ด้วยใบหน้าที่และ จิตใจมุ่งม่ันจนไม่ทันได้สังเกตซ้ายขวา ต้นกล้าเดินชนกับ ชายคนหนึ่งท่ีดเู หมือนจะร่นุ ราวคราวเดยี วกบั พอ่ ของเขา “เปน็ อะไรไหม เดนิ ไมด่ ทู าง จะรีบไปไหนล่ะ” “ไมเ่ ปน็ ไรครบั ลงุ เปน็ อะไรไหมครับ” ทั้งคู่ถามด้วยความเป็นห่วง จนไม่ได้สักเกตให้ชัด ว่าเปน็ ใคร “สวสั ดคี รับครูยอด” 52

ตน้ กลา้ : ภูมพิ ฒั น์ ตน้ กล้ายกมอื ไหวด้ ว้ ยความตกใจ “อา้ ว... ต้นกล้า เธอมาทาอะไรท่ีตลาด” ครยู อดถามด้วยความแปลกใจ “ผมมาหาวิทย์ครับ” “อ๋อ... เจ้าวทิ ย์ร้านผัก” “ดูเธอท่าทางรบี ร้อนมเี รอ่ื งอะไรหรือเปล่า” ครยู อดเหน็ ตน้ กลา้ รีบผดิ ปกติ จงึ ถาม “พอดีผมมีเร่ืองไม่สบายใจอยากจะปรึกษาวิทย์ หน่อยครบั ” ตน้ กล้าตอบแบบเร่งรีบ “เรื่องอะไรล่ะ ไม่ต้องถึงเจ้าวิทย์หรอกปล่อยให้ มันช่วยยายมันขายผักไปเถอะ มาปรึกษาครนู ่ี” ครยู อดแนะนาและหัวเราะ “มาน่ีมาครูจะพาไปนั่งกินอะไรอร่อย ๆ รู้ไหมว่า ในตลาดนี้เขามีร้านนมป่ันอร่อย ๆ ด้วยนะเด๋ียวครูจะ เลีย้ งเอง” ครยู อดพดู จบกพ็ าตน้ กล้าไปรา้ นนมปั่นทนั ที “เอานมสดปัน่ สองที่” ครยู อดสัง่ พนักงาน “มาเข้าเร่อื ง... ไหนมีเรื่องอะไรบอกครูสิ” ต้นกลา้ ยังคงน่งิ เหมือนกาลงั ยังคงคดิ อะไรในใจ “สาหรับครูครอบครวั คอื อะไรครบั ” 53

ตน้ กลา้ : ภูมิพัฒน์ ตน้ กลา้ ถามด้วยความจรงิ จงั “สาหรับครูครอบครัวคือทุกคนที่ครูรัก เช่น ลูก ศษิ ย์ ไงละ่ ” ครูยอดตอบความน้าเสยี งจรงิ จัง “ครอบครวั ตอ้ งมพี ่อแม่ลกู ไมใ่ ชห่ รอครับ” ต้นกลา้ ถามกลับ แตค่ รยู อดกลบั ขาเบา ๆ “มันก็จริงที่เธอตอบ แต่คาว่าครอบครัวมันมี ความหมายที่มากกว่า พ่อแม่ลูก ครอบครัวคือ ทุกคนอยู่ ดว้ ยรักและผูกพัน มันก็เหมือนครูกับเธอในตอนนี้ ครูไม่ได้ เป็นพ่อที่ให้กาเนิดเธอ แต่ครูเป็นครูประจาชั้นท่ีต้องดูแล เธอกไ็ ม่ต่างอะไรกับพ่อของเธอ” ครยู อดค่อย ๆ พดู แลว้ จบั บา่ ตน้ กล้าเบา ๆ “และถ้าผมไม่ได้รักและผูกพันกับใครเลยล่ะครับ ผมจะมคี รอบครัวไหม” ต้นกล้าถามต่อ “มีสิ... ถ้าเธอไม่รักหรือไม่นับใครเป็นครอบครัว น่ันก็สิทธิของเธอ เธอก็เหมือนต้นกล้าท่ีมีต้นไม้สูงใหญ่ให้ กาเนิด แต่สิ่งที่คอยดูแลเธอมาตลอดกลับไม่ใช่ต้นไม้ท่ี สูงใหญ่ต้นนั้น กลับเป็นดินที่คอยอุ้มให้ต้นกล้ายืนลาต้นได้ อย่างมั่นคง และมนี า้ คอยหลอ่ เลยี้ งให้เติบโตไดท้ ุกวนั ” “นั่นก็หมายความเธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวมา ต้งั แต่เกิด เธอกลายเปน็ หนึ่งในครอบครวั ของคนท่ีเลีย้ งเธอ 54

ตน้ กลา้ : ภูมพิ ัฒน์ ต่อให้จะรักหรือไม่ ในสายตาของคนท่ีเลี้ยงเธอมาด้วย ความรักและความผูกพันเธอกย็ ังคงเป็นคนครอบครัวเสมอ เป็นต้นกลา้ ที่เขาคอยเลีย้ งดใู หเ้ ธอเติบโตในทุกวันนี้” ครูยอดมองต้นกลา้ ด้วยความเข้าใจกบั สง่ิ ที่เกิดข้ึน “ขอบคุณครบั ครู” ต้นกล้าก็รีบกล่าวขอบคุณและลุกออกไปจากร้าน ด้วยสีหน้าและแววตาสีดาท่ีกาลังกลับมาเป็นประกาย อีกคร้ัง เหมือนว่าในตอนน้ีมีคนเข้ามาเติมสีสันให้เขา กลับมาสดใสมากกว่าทุกครง้ั ทีเ่ คยผา่ นมา “พ่อครบั แมค่ รบั ผมไปผจญภยั กลบั มากแลว้ ” 55

ต้นกลา้ : ภูมิพฒั น์ ประวตั ผิ แู้ ตง่ ชอ่ื -สกุล นายภมู พิ ฒั น์ เสาเอก วนั /เดอื น/ปเี กิด 2 สิงหาคม พ.ศ. 2539 การศึกษา มธั ยมตน้ -ปลาย โรงเรยี นอินทรบ์ รุ ี อุดมศึกษา มหาวทิ ยาลัยราชภัฏเทพสตรี คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สาขาวิชาภาษาไทย (ค.บ. 5 ปี)

ตน้ กล้า : ภูมพิ ฒั น์ “เธอก็เหมือนต้นกล้ำท่ีมีต้นไม้สูงใหญ่ให้กำเนิด แต่ส่ิงท่ี คอยดูแลเธอมำตลอดกลับไม่ใช่ต้นไม้ท่ีสูงใหญ่ต้นนั้น กลับเป็นดิน ทีค่ อยอุ้มให้ต้นกล้ำยนื ลำตน้ ได้อย่ำงม่ันคง และมีนำ้ คอยหล่อเลี้ยง ใหเ้ ติบโตไดท้ ุกวัน”