ต้นกล้า

ตน้ กลา้ต้นกล้า : ภูมพิ ฒั น์ เด็กหนมุ่ นักผจญภัย เรอื่ ง/ภาพ: ภูมพิ ฒน์ เสาเอก

ตน้ กล้า : ภูมิพัฒน์ คำนำผเู้ ขยี น ต้นกล้า เป็นวรรณกรรมเยาวชนท่ีนาเสนอ เรื่องราวของเด็กชายท่ีกาพร้าพ่อแม่และไม่รู้จักคาว่า “ครอบครัว” ถึงชีวิตของต้นกล้าจะโชคร้ายไร้พ่อแม่ แต่ใน ความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี ต้นไปเป็นลูกบุญธรรมของ เศรษฐีคนหน่ึงท่ีเก็บมาเล้ียงต้ังแต่ยังเป็นเด็ก เร่ืองราวชีวิต ของต้นกล้าที่ต้องออกผจญภัยตามหาคาตอบให้กับชีวิต กาลงั จะเร่มิ ขนึ้ หลังจากทเี่ ขาเขา้ มาอยบู่ า้ นสงิ ห์ทอง “เยาวชนเปรียบเสมือนต้นกล้า ที่ยังต้องคอย อาศัยดินและน้าหล่อเล้ียงให้เจริญงอกงามเป็นต้นไม้ใหญ่ ในวันข้างหน้าท่ีม่ันคง หากขาดดินและน้าก็เปรียบเสมือน เด็กท่ีกาพร้าพ่อแม่ไร้ครอบครัว ไม่ดินและน้าคอยหล่อ เลย้ี งใหเ้ จริญเตบิ โตได้” ภมู พิ ัฒน์ เสาเอก

สำรบญั ต้นกลา้ : ภูมิพฒั น์ ควำมทรงจำที่หำยไป หน้ำ ชีวติ ที่ต้องเติบโต 2 นกั ผจญภัย 10 ควำมรสู้ กึ ท่สี ะสม 18 ควำมทรงจำที่ตำมหำ 28 ครอบครัวคอื อะไร 36 44

ต้นกลา้ : ภูมพิ ฒั น์ 1

ต้นกลา้ : ภูมพิ ฒั น์ ความทรงจาทีห่ ายไป แสงแรกของวันใหม่ค่อย ๆ เลื่อนสาดกระทบบ้าน เงาจากความมืดกาลังเลือนจะหายไป กลายเป็นความสว่าง ท่พี ยายามสาดสอ่ งเข้ามาตามตวั บ้าน ผา่ นหน้าต่าง ผ้ามา่ น เข้ามาภายในห้องทางานท่ีดูกว้างหลายเมตร แสงประกาย สีทองท้องสะท้อนรับแสงแดดท่ีสาดส่องเข้ามาพาแสบตา ชายคนหน่ึงในเส้ือสูทสีดากาลังน่ังพิงโต๊ะทางานด้วยความ ผ่อนคลายมือขวาค่อย ๆ จับหูแก้วกาแฟแล้วยกข้ึนมาจิบ อย่างใจเย็น สายตาจดจ้องไปที่โทรทศั น์อยา่ งต้งั ใจ “อกี หนง่ึ ขา่ วที่น่าสลดใจในวันน้ีนะคะ!” ผู้ประกาศขา่ วหญิงพูดด้วยนา้ เสียงและท่าทีที่สลด ใจกระตุ้นความสนใจคนดู “ยิงดับ สามีใจเหี้ยมฆ่าภรรยาตัวเอง เหตุเกิดเมื่อ คืนน้ีที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง สามีฆ่าภรรยาตัวเองด้วยอาวุธปืน และพยายามฆ่าตัวตายตาม แต่ส่ิงท่ีสลดใจคือ เหลือแต่ เพียงลูกน้อยอายุไม่เกิน 5 เดือนนอนอยู่ในห้อง พร้อม จดหมายจากผู้เป็นพ่อในจดหมายระบุว่า ฝากดูแลนักรบ เ บื้ อ ง ต้ น ผู้ ก่ อ เ ห ตุ ยั ง ไ ม่ เ สี ย ชี วิ ต ท า ง ที ม แ พ ท ย์ ส า ม า ร ถ ช่วยชีวิตไว้ได้ทันเวลาพอดี ทางเจ้าหน้าท่ีจึงสันนิษฐาน 2

ตน้ กล้า : ภูมพิ ัฒน์ เบื้องต้นว่า อาจเป็นเพราะความเครียดเร่ืองการเงินหรือ เรื่องหนี้ส้ิน ถึงอย่างไรก็ตามก็ต้องรอผู้ก่อเหตุฝืนตัวและ ดาเนินคดีต่อไป ส่วนเด็กทางมูลนิธิสงเคราะห์เด็กและ เยาวชนจะรับไปดแู ลก่อนชว่ั คราว” เมื่อนักข่าวหญิงอ่านข่าวจบ ชายสูทดาก็ค่อย ๆ วางแก้วกาแฟลง สายตาและสีหน้าเร่ิมดูจริงจังเหมือนว่า เขากาลังคิดจะทาอะไรสกั อยา่ งอยู่ “คุณคะ... ทานขา้ วเช้าได้แล้วค่ะ” เสียงหญิงคนหนึ่งเคาะประตูและเรียกด้วยความ นุม่ นวล “เดยี๋ วผมตามลงไปนะ ขอผมดขู ่าวอกี สกั ครู่หนึ่ง” ชายสทู ดายงั ไม่ละท่าทีที่ดเู หมือนกาลังจะคิดอะไร บางอย่างอยู่ “ง้ันรีบตามมานะคะ ฉันอยากทานมื้อเช้ากับคุณ กอ่ นไปทางาน” เม่ือจบประโยคเสียงหญิงคนหนึ่งท่ีข้ึนมาเรียกก็ เงยี บไป ชายสูทดาเอ้ือมมือหยิบปากกาที่มุมโต๊ะ พร้อม หยิบกระดาษแผ่นเล็ก ๆ เพื่อจะจดบันทึกอะไรบางอย่าง ลงไปมือขวาของเขาค่อย ๆ จับปากกาอย่างม่ันคง แล้วเขียนลงในกระดาษสี่เหลี่ยมแผ่นเล็ก ๆ ว่า “นักรบ 3

ต้นกล้า : ภูมิพฒั น์ มูลนิธิสงเคราะห์เด็กและเยาวชน” เขียนเสร็จเขาก็ลุกข้ึน จากโต๊ะทางานและเก็บกระดาษสี่เหลี่ยมแผ่นเล็ก ๆ ไว้ใน ลนิ้ ชกั ใตโ้ ต๊ะทางาน บ้านสิงห์ทองเป็นบ้านของเกรียงไกรเศรษฐีวัย 40 ปี เกรียงไกรเป็นเศรษฐีช่ือดังในหมู่บ้านที่มีอัธยาศัยดีมี จิตใจเอ้ืออาทรต่อผู้อ่ืน คอยช่วยเหลือคนในชุมชนอยู่ บ่อย ๆ บ้างก็บริจาคเงินให้กบั มูลนิธิ ให้คนชุมชนกู้เงนิ โดย ไม่คิดดอก สร้างตลาดให้มีที่ค้าขายในชุมชน ทาให้คนใน ชุมชนต่างก็ชื่นชมและเคารพเศรษฐีเกียงไกรกันท่ัวหน้า ด้วยรูปร่างท่ีดูสูง หน้าตาและผิวพรรณดี แต่งตัวเรียบง่าย จะใส่สูทก็ต่อเม่ือไปทางาน รอยย้ิมและแววตาทีด่ ูอบอุ่นไม่ มีพิษภัย ทุกคร้ังท่ีพูดคุยเกรียงไกรก็จะยิ้มด้วยความอบอุ่น เป็นกันเอง คอยถามถึงความเปน็ อยู่ของคนในชุมชน ทาให้ คนในชุมชนท้ังผู้บริหารของชุมชนต่างก็พากันรักและ ใหเ้ กยี รติเกรยี งไกร “คุณ...” เสยี งเกรยี งไกรเรียกหญงิ คนหน่ึงในขณะทานข้าว “มอี ะไรคะคุณ เรยี กสะตกใจเชยี ว” เธอตอบดว้ ยทาทีตกใจและสงสยั “ผมวา่ ... ผมอยากมีลกู ... ผมหมายถึงลูกบุญธรรม คณุ คิดว่าไง” 4

ต้นกลา้ : ภูมิพฒั น์ เกรียงไกรค่อย ๆ จับแก้วน้าและตอบด้วยนา้ เสียง ไม่ม่ันใจ หญิงคนหน่ึงวางช้อนที่ตักข้าวพร้อมจะกิน วางลง บนจานด้วยท่าทที ต่ี กใจ “จริงหรอคะ! ทาไมอยู่ ๆ คณุ ถึงอยากมลี ูกขน้ึ มา” บรรยากาศบนโตะ๊ ทานเตม็ ไปด้วยความเงียบ “แต่ถ้าคุณต้องการเช่นน้ัน ฉันก็แสดงความ คิดเห็นอะไรมากไม่ได้ เพราะคุณเองก็โสดและอีกอย่าง เรือ่ งนี้คณุ ก็ไมจ่ าเป็นต้องมาปรกึ ษาฉนั ก็ได้” หญงิ คนหนงึ่ พูดตอ่ ดว้ ยนา้ เสยี งและสีหน้าท่ีจริงจัง “กอ่ นที่ผมจะลงมาน่ังทานข้าวกันคุณ ผมนั่งดูขา่ ว และมีข่าวหนึ่งที่น่าสลดใจ พ่อฆ่าแม่เหลือแต่ลูกพร้อมกับ จดหมายบอกให้ดูแลลูกด้วย ผมเลยนึกสงสารเด็กคนน้ัน เพราะเขาอายุยังไม่ 5 เดือนต้องมาเจอเร่ืองเลวร้ายแบบนี้ ถ้าเป็นชีวิตผมเองผมคงรู้สึกแย่มาก ๆ ผมเลยคิดว่า เด็กคนน้คี วรไดร้ บั โอกาสดี ๆ” เ ก รี ย ง ไ ก ร พู ด อ ธิ บ า ย ใ ห้ ห ญิ ง ค น ห น่ึ ง ฟั ง ด้ ว ย ความสงสาร “แล้วคุณก็เป็นเลขาที่อยู่กับผมมานาน แล้วคุณก็ รู้จักนิสัยผมดีไม่ต่างอะไรจากคู่รักกัน ผมเลยคิดว่า ผมอยากแต่งงานกนั คณุ และสรา้ งครอบครัวดว้ ยกัน ผมเลย มาปรกึ ษาเร่อื งน้กี บั คณุ ” 5

ตน้ กล้า : ภูมพิ ัฒน์ เกรียงไกรพูดด้วยความสุขุม พร้อมสายตาที่จ้อง มองเข้าไปข้างในตาดาของเลขาคนสวยด้วยความอบอุ่น “ฉันดีใจนะคะท่ีคุณขอฉันแต่งงาน ต้ังแต่ฉันอยู่ กับคุณในฐานะเลขา เจ้านายกบั ลกู จ้าง ฉันก็เริ่มหลงรักคุณ ข้ึนทุกวัน แต่เร่ืองของลูกบุญธรรมฉันก็ยังไม่ติดใจอะไร มากนัก เพราะฉันเองก็ยังไม่เคยมีลูกมากก่อน ฉันจะ แตง่ งานกบั คุณค่ะ” เมื่อหญิงคนหนึ่งพูดจบสีหน้าและแววตาของ เกรียงไกรก็เปล่ียนไป ทุกอย่างของเกรียงไกรดูมีความสุข ไปหมด เขาดีใจท่ีจะมีลูกบุญธรรมและดีใจที่กาลังจะมีว่า ภรรยาที่เขา้ ใจกนั วิภาหญิงวัย 28 ปีเลขาส่วนตัวของเกรียงไกร ตงั้ แต่เธอรับตาแหน่งเป็นเลขาส่วนตัวเธอก็คอยดูแลเกรียง ไกรมาตลอด ไม่ต่างอะไรกับสามีภรรยาเพียงแต่ยังไม่ได้จด ทะเบียนสมรสกัน พนักงานในบริษัทต่างก็พูดถึงความสวย ของวิภาท้ังส่วนสูงที่กาลังพอดีและสัดส่วนต่าง ๆ ที่ลงตัว ไปหมด ผิวขาวเนียนตัดกับสีน้าตาลแดงของผมที่ดัดลอน ทาให้สะดุดสายตาทุกครั้งขณะเดินผ่าน แววตาสีน้าตาล อ่อนท่ีเป็นประกายสะกดใจลูกค้าทุกคร้ังที่เธอเจรจาเร่ือง งาน ด้วยความสวยของวภิ าทาใหเ้ ธอประสบความสาเรจ็ ใน 6

ตน้ กล้า : ภูมิพฒั น์ การงานเพียงแค่ 3 ปี ทาให้เธอได้มาเป็นเลขาของเกรียง ไกรเจา้ ของบริษัทในท่ีสดุ “แล้วเราจะไปดเู ดก็ คนนัน้ วนั ไหนคะ” “วนั น้ีเลยครบั ” เกรยี งไกรตอบอยา่ งทันควนั “ผมไมอ่ ยากปลอ่ ยให้เดก็ ต้องโดดเด่ียว” เกรียงไกรพยายามอธิบายเหตุผลดว้ ยความจรงิ จงั วิภาไม่ขัดข้องอะไรกับความคิดของเกรียงไกร ท้ังคู่จึงตัดสินใจไปท่ีมูลนิธิสงเคราะห์เด็กและเยาวชน เพื่อไปขอรับเดก็ น้อยท่ีช่ือ นักรบ มาเป็นลูกบุญธรรม และ ทกุ อย่างเป็นไปตามความต้องการของเกรยี งไกร รับเด็กมา เป็นลูกบุญธรรมดังสมใจหมายและสัญญากับตัวเองว่าจะ รักและเล้ยี งดูเดก็ คนดีให้เสมือนลกู ของตน “คุณดูสิ... เหมือนว่าเด็กคนน้ีจะชอบเรานะ ดูสบายไมร่ ้องไหเ้ หมือนตอนอยู่ทม่ี ูลนิธิเลย” เกรียงไก รเรียกวิภ าในขณะก าลังเดินอุ้ ม ลกู บุญธรรมเข้าบา้ น “แลว้ คุณจะชอื่ เด็กคนน้ีวา่ อะไรคะ” วิ ภ า ถ า ม แ ล ะ ม อ ง ห น้ า ห ย อ ก ล้ อ ลู ก บุ ญ ธ ร ร ม ไปพลาง ๆ “ชื่อว่า ตน้ กล้า ครบั ” 7

ตน้ กล้า : ภูมิพฒั น์ “เป็นช่ือที่ดีนะคะ แต่ทาไมถึงช่ือว่า ต้นกล้า ละ่ คณุ ” วิภาถามดว้ ยความสงสัย “ผมคดิ วา่ เด็กคนน้ีเหมือนตน้ กล้าทก่ี าลงั จะเตบิ โต ขึ้นเป็นต้นไม้ใหญ่ในอนาคต และผมเชื่อวา่ เด็กคนน้ีจะเป็น ตน้ ไมใ้ หญ่คอยให้รม่ เงาของคนอน่ื ได้” เกรียงไกรกอดเด็กคนนี้อย่างอบอุ่นด้วยสีหน้าท่ีมี ความสุข หลังจากรับต้นกล้ามาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมเกรียง ไกรและวิภาได้แต่งงานจดทะเบียนสมรสถูกต้องตาม กฎหมาย ท้ังสองคนอยู่กันและดูแลต้นกล้าเป็นอย่างดี เหมือนกับลูกของตนเอง จนผ่านไป 3 ปีวิภาเร่ิมตั้งครรภ์ กา ลั ง จ ะ มี ส ม า ชิ ก ให ม่ ใ น ค ร อ บ ค รั ว สิ ง ห์ ท อ ง เ กิ ด ข้ึ น อี ก หน่ึงคน “คณุ ... วันน้ฉี ันมีขา่ วดจี ะบอก ฉันมาฉนั ท้องคะ่ ” วภิ าพดู ดว้ ยความดีใจและอาการท่ีตืน่ เตน้ “คณุ ว่าไงนะ คณุ ทอ้ งหรอ...” เกรียงไกรถาม เกรียงไกรว่างหนังสือพิมพ์ลงแล้วเดินตรงเข้ามา หาวิภาด้วยท่าทางท่ีดีใจ มือของเขาค่อย ลูบลงตรงท้อง ของวิภาอย่างช้า ๆ นุ่มนวล แล้วก้มลงเอาหูแนบท้องของ วิภาแลว้ พูดเบา ๆ ว่า “ตน้ กล้าจะมนี อ้ งแล้วนะลูก” 8

ต้นกลา้ : ภูมพิ ฒั น์ 9

ตน้ กลา้ : ภูมิพฒั น์ ชวี ติ ที่ต้องเตบิ โต ผา่ นไป 13 ปี... ตะวันทอแสงสาดสองค่อย ๆ กระทบบ้านสิงห์ ทองจนเกิดเงาอีกด้านหน่ึง ขณะที่ค่อย ๆ เกิดเงาแสงอีก ดา้ นหน่ึงก็ค่อย ๆ เร่ิมเข้ามาตามซอก ตามช่องว่างระหว่าง หน้าต่างกับผ้าม่าน สาดส่องเข้ามาในห้องนอนของเด็ก หนุ่มท่ีกาลังหลับสบายอยู่บนเตียงและหมอนนุ่ม ๆ เป็น ก า ร สั ญ ญ า ณ บ อก ว่ า ได้ เ ว ล า ท่ี จ ะต้ อ ง ลุ ก จ า ก ที่ น อน ไ ป โรงเรียนแล้ว “ต้นกล้า... วันน้ีเปิดเทอมวันแรกไปโรงเรียนสาย ไมไ่ ดน้ ะ” เกรียงไกรพอ่ ของตน้ กลา้ เรียกดว้ ยความเปน็ หว่ ง “ครบั พ่อ... ผมกาลงั จะไปอาบนา้ แปรงฟัน” ต้นกล้าตอบดว้ ยความกระตือรือรน้ และรีบลุกจาก เตียงไปอาบน้า ต้นกล้าเติบโตในครอบครัวสิงห์ทองเศรษฐีประจา หมู่บ้าน ต้นกล้าเป็นเด็กหนุ่มอายุ 13 ปีที่มีความมุ่งมั่นกับ การเรียน สาหรับต้นกล้าการเรียนมักจะมาก่อนเร่ือง อื่นเสมอ จึงเป็นที่รักและเอ็นดูของคุณครูท่ีโรงเรียน 10

ตน้ กลา้ : ภูมพิ ฒั น์ ต้นกล้าไม่ค่อยสนใจเร่ืองการมีเพ่ือนมากนัก เพราะวัน ๆ จะอยู่แต่บ้านอ่านหนังสือในห้องนอน มีพ่อท่ีคอยเป็น เพ่ือนตลอดเวลา ต้นกล้ามักถามพ่อของเขาบ่อย ๆ “ครอบครัวคืออะไร” พ่อของเขาก็มักจะตอบส้ัน ๆ เสมอ ว่า “ครอบครัวคือเราในวันน้ี” เป็นนิยามสั้น ๆ ท่ีต้นกล้า เองก็ยังไม่คอ่ ยเข้าใจ “วันน้ีพ่อไปทางานไหมครบั ” ต้นกล้าถาม “พ่อก็ทางานทุกวัน เหมือนลูกไปโรงเรียนทุกวัน แหละนา่ ...” เกรียงไกรตอบ “ทางานกับเรียนมันเหมือนกันตรงไหนหรอพ่อ” ตน้ กล้าถาม “เหมือนตรงหน้าท่ีไง ไว้ลูกโตข้ึนลูกก็จะมีหน้าที่ เปลย่ี นไป” เกรยี งไกรตอบพร้อมตักต้มจืดใส่จานใหต้ ้นกล้า “รบี ๆ กินกอ่ นรถโรงเรียนจะมาเสยี กอ่ น” “ถา้ ไม่ทันให้พ่อไปสง่ ได้ไหมครับ ต้นกล้าวางช้อนที่กาลังตักข้าวลงตอบดว้ ยนา้ เสียง แววตา และท่าทางท่ีกาลังอ้อนพ่อของเขา “ตอนนี้ลูกโตพร้อมท่ีจะเป็นนักรบออกไปผจญภัย แล้วนะ ลูกต้องต่อสู่ด้วยตัวเองส่วนพ่อจะเป็นเพียงผู้วิเศษ ที่คอยทานายชี้นาอนาคตให้ลกู ในยามทีต่ ้องการ” 11

ต้นกล้า : ภูมิพฒั น์ เกรียงไกรค่อย ๆ พูดความนุ่มนวลและเอามือลูบ หัวต้นกล้าด้วยความเอ็นดเู บา ๆ “ทาอะไรกันสองพ่อลูก คุยกนั ดังเชียว” เสียงวภิ าดงั มาแตไ่ กล “พอดีเลย... กาลังทานขา้ วกัน คุณก็เรียกเพชรมา ทานข้าวดว้ ยกนั สิ” เกรยี งไกรตอบขณะวิภาเดินมาทโี่ ตะ๊ ทานข้าว “แปลงจังทาไมวันน้ีคุณกับลูกทานข้าวกันไวกว่า ปกต”ิ “อ๋อ พอดีต้นกล้าเปิดเทอมวันแรก และข้ึนม.1 ผมเลยให้ขึ้นรถโรงเรียนจะได้ฝึกมีวินัย ลูกเราโตเป็นหนุ่ม แล้วนะคุณ...” เกรียงไกรตอบด้วยทา่ ทีกาลังต่นื เต้น เหมือนจะได้ ไปเรยี นแทนลกู ชาย “จริงดว้ ย ลืมไปเลยนะคะว่าตน้ กลา้ ขนึ้ ม.1แล้ว” “เพชร เสร็จหรอื ยงั ลกู ลงมาทานขา้ วกันไดแ้ ล้ว” วิภาพูดจบก็เรียกเพชรลูกชายอีกคนลงมาทาน ข้าวดว้ ยกัน “เสร็จแล้วครบั ... ผมกาลังลงไป” เพชรตอบ “น่ันไง เสียงรถมาจอดหน้าบ้านแล้ว ผมขอตัวไป ส่งลูกขน้ึ รถกอ่ นนะครบั ตน้ กล้ากระเปา๋ อยู่ไหนลกู ” 12

ตน้ กลา้ : ภูมิพฒั น์ เกรียงไกรรีบลกุ พาตน้ กล้าไปขนึ้ รถ “สวสั ดีครับแม่ ผมไปโรงเรียนกอ่ นนะครับ” ต้นกล้าไหว้วิภาดว้ ยความเรง่ รีบพร้อมควา้ กระเป๋า ใบใหมว่ ่งิ ออกไป “ไมล่ ืมอะไรนะ” เกรียงไกรถาม “ไม่ลืมครบั พ่อ” ต้นกล้าตอบ “ตั้งใจเรยี นนะ ผจญภัยให้สนุกละ่ นักรบของพ่อ” เกรยี งไกรพูดด้วยรอยยิ้ม ต้นกล้าก้าวขาข้ึนรถตู้โรงเรียนด้วยความม่ันใจ และค่อย ๆ นั่งลงที่เบาะ แต่สายตาพยายามมองทะลุ กระจกที่ติดฟลิ ์มสดี าทบึ เห็นพ่อทกี่ าลังยนื มองรถตู้แล่นไป ข้างหน้าจนสุดสายตา เป็นครั้งแรกท่ีทาให้ต้นกล้ารู้สึก เหมือนตนเองต้องไปออกผจญภัยโลกภายนอกด้วยตนเอง ไม่มีพ่อไม่มีแม่ท่ีคอยร่วมทางในเส้นทางน้ี เขาชักจะรู้สึก ตนื่ เตน้ ข้นึ มาจริง ๆ เสียแล้ว “กินเยอะ ๆ นะลูก” เสยี งวิภาพูดกับเพชรลกู ชายคนเลก็ อีกคนหน่งึ “ทานกันอ่ิมหรือยังสองแม่ลูก ขอผมท่านต่อ ด้วยคน” เกรยี งไกรเดินกลบั มาพรอ้ มรอยยม้ิ แล้วเดนิ มาลูบ หวั เพชรเบา ๆ 13

ตน้ กลา้ : ภูมพิ ฒั น์ “แหมคณุ ... ดมู ีความสขุ ใหญ่เลยนะคะ” วภิ าพดู แหยท่ เี ล่นทจี รงิ “เห็นลูกเราโตแล้วผมก็ชื่นใจ หวังว่าเขาจะสนุก กันการใชช้ ีวติ ในโลกภายนอก” “คุณกเ็ วอร์ไป มนั ก็ในโรงเรยี นเหมือนกนั ” “เอานา่ คุณ อย่างน้อยชีวติ ในรว้ั มัธยมมนั กต็ ่างกับ ประถมเยอะอยู่นะ ไว้วันหน่ึงเพชรได้ข้ึนมัธยมเม่ือไหร่ ผมก็ต้องสง่ ผกู้ ล้าออกไปผจญภัยเหมอื นกนั ” เกรียงไกรมองหน้าเพชรด้วยแววตาท่ีมุ่งมันและ รอยยิ้มที่อบอุ่น พูดด้วยความขบขันสร้างบรรยากาศให้ สนกุ บนโต๊ะอาหาร “ตัง้ แตค่ ณุ มีลูก... ฉนั วา่ คณุ เลน่ ตลกได้เลยนะคะ” วิภาตอบหัวเราะไปพลาง ๆ “มาลกู อ่มิ แลว้ ใช่ไหม เดี๋ยวพ่อไปส่ง” “อมิ่ แล้วครับพอ่ ” เพชรพูดจบเกรียงไกรก็ค่อย ๆ ย่อตัวลงก้มหลัง แล้วให้เพชรข้ึนข่ีคอ “มาเร็วท่านนักรบ ม้าตัวนี้จะไปส่งพร้อมผจญภัย แลว้ หรือยงั ฮี... ฮ่า...” 14

ตน้ กล้า : ภูมิพฒั น์ “ไปเลยฮะ” เพชรตอบและข้ึนขี่คอพ่อเหมือนทุกวันท่ีเคยเล่น ด้วยกันอยา่ งสนกุ สนาน ส่วนวภิ าก็น่ังมองด้วยรอยย้มิ สองพ่อลกู เพชรกบั เกรียงไกรมีความสนิทกันไมแ่ พ้ กับต้นกล้า เพราะเพชรเป็นลูกแท้ ๆ ของเกรียงไกรกับวิภา ทั้งสองคนเป็นเสมือนพ่อแม่และเพ่ือนเล่น ทุกคร้ังก่อนไป โรงเรียนเกรียงไกรจะรับหน้าท่ีไปส่งลูกชายท้ังสองคนอยู่ เสมอ ทาให้ลกู ท้งั สองคนรกั พอ่ ของเขามาก “เพชร...” “ครบั พอ่ ” “โตขน้ึ ลูกอยากเป็นอะไร” เกรยี งไกรชวนลกู ชายคยุ ขณะขบั รถ “ผมอยากเปน็ เหมือนพ่อครบั ” เพชรมองหนา้ พ่อของตนเองแล้วตอบทนั ที “ทาไมล่ะ เป็นแบบพ่อมนั เหนอ่ื ยจะตาย” เกรียงไกรตอบโดยไม่รู้ตัวว่าลูกชายกาลังจ้อง ใบหน้าของตนดว้ ยแววตาที่มุ่งมั่นอยู่ “เพราะพ่อรวย ไมเ่ ห็นลาบากตรงไหนเลย พอเรา มีเงนิ เรากจ็ ะสบายครับพ่อ” เพชรตอบด้วยน้าเสียงจริงจัง ส่วนเกรียงไกร หัวเราะกับคาตอบของลูกชาย 15

ต้นกลา้ : ภูมพิ ัฒน์ “ท่พี อ่ รวยเพราะพอ่ ลาบากนะลกู ” เกรียงไกรมองไปข้างหน้าและตอบด้วยน้าเสียง จริงจัง ส่วนเพชรก็เงียบไปก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อย่างใจจด ใจจอมากกว่าคาพดู ของพ่อ “สวัสดีครับพอ่ ผมไปเรยี นก่อนนะครับ” “ได้เวลาผจญภัยแลว้ ท่านนักรบ” เกรียงไกรพูดผ่านประตูรถและทาท่าทางเป็น นกั รบทก่ี าลังจะออกไปผจญภยั “เมื่อลูกเราโตขน้ึ เขาจะเป็นอย่างไรไมส่ ามารถเดา ทิศทางได้เลย ทาเพียงตอนน้ี ณ เวลานี้ตอนที่เขายังเป็น ผา้ ขาวให้เราแต้มสีทเ่ี ราต้องการ คอื การปลกู ฝังความคิดส่ิง ที่ดี ๆ แต่งเติมสีสันที่สวยงามให้เขา เผ่ือวันข้างหน้าสีของ เราที่คอยแต่งเติมมันจะกลายสีพื้น ทาให้เขาม่ันคงและ พร้อมทจี่ ะแตง่ เติมรบั สใี หม่ ๆ ใหก้ บั ตัวเอง” “พ่อรกั ลกู ท้งั สองคนนะ...” เกรยี งไกรคิดในใจขณะขับรถไปทางาน 16

ตน้ กลา้ : ภูมิพฒั น์ 17

ต้นกลา้ : ภูมิพัฒน์ นกั ผจญภยั เช้าวันจันทร์อากาศท่ีแจ่มใสบรรยากาศของ เทศกาลเปิดเรียนเป็นวันแรกกาลังเริ่มขึ้น เสียงรถรับส่ง นักเรียนและผู้ปกครองนับสิบคันกาลังเรียงแถวขับเคล่ือน อย่างช้า ๆ ทยอยกันมาจอดหน้าร่ัวโรงเรียน เสียงนกหวีด ลุงยามที่กาลังเปาและโบกมือให้นักเรียนข้ามถนนอย่าง แข็งขัน คุณครูกาลังยืนรับไหว้นักเรียนที่กาลังเดินเข้าไป อย่างไม่ขาดสาย เสียงเพลงตามสายประจาโรงเรียนเร่ิมดัง ขน้ึ เปน็ สัญญาณเตอื นวา่ ได้เวลาเขา้ แถวแล้ว เดก็ หนมุ่ อายุ 13 ปีค่อย ๆ ก้าวเท้าลงจากรถรับส่ง นักเรียนอยา่ งม่นั ใจ แสงแดดค่อยสะทอ้ นสผี มของเด็กหนุ่ม จากสีดากลายเป็นน้าตาลแดง ใบหน้าที่สดใสเกลี้ยงเกลา ดวงตาสีดาที่เป็นประกายสะท้อนภาพของร้ัวโรงเรียน ในแววตาคู่นั้นแพ่งเร่งไปทภี่ ายในร้วั ของโรงเรียน ริมฝปี าก บาง ๆ ค่อย ๆ หอเป็นทรงกลมพร้อมลมหายใจท่ีถอน ออกมาหนึ่งครั้งผา่ นริมฝีปาก ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวข้ามถนน ไปอย่างมั่นใจ “สวสั ดคี รับคณุ ครู” 18

ตน้ กล้า : ภูมิพัฒน์ ต้นกล้าหยุดไหว้ครูด้วยความนอบน้อม แล้วเดิน เข้าโรงเรียนด้วยความตื่นเต้น บุคลิกภาพการแต่งกายท่ี เรียบร้อยทาให้ครูเวรประจาหน้าโรงเรียนช่ืนชมการแต่ง กายของต้นกล้า พอเท้าก้าวพ้นเขตรั้วของโรงเรียน ดวงตา สีดาท่ีเป็นประกายเร่ิมกวาดไปรอบ ๆ จากความตื่นเต้น เร่ิมกลายเป็นความกังวล เพราะไม่รู้จะไปทางไหนดี ไม่มี เพื่อน ไม่มีที่ประจา รู้สึกเคว้งคว้างโรงเรียนดูกว้างใหญ่ ข้นึ มาทนั ที เสียบรรดาเครื่องเป่านานาชนิดของงวงโยธวาทิต ประจาโรงเรียน กาลังบรรเลงเพลงให้จังหวะในการเดิน อย่างมีระเบียบ เป็นการบ่งบอกว่านักเรียนทุกคนต้องมา พรอ้ มกันท่ีหนา้ เสาธงได้แลว้ “ขอให้นักเรียนเข้าแถวกนั อย่างเป็นระเบียบ” เสียงครูเวรประจาวันพูดกระตุ้นนักเรียนหน้า เสาธงดว้ ยนา้ เสียงจริงจงั นั ก เ รี ย น แ ต่ ล ะ ร ะ ดั บ ชั้ น เ ข้ า แ ถ ว กั น อ ย่ า ง เ ป็ น ระเบียบ บรรยากาศหน้าเสาธงมีเสียงคุยเพียงเล็กน้อย เพราะครูเวรประจาวันน้ีดุยิ่งกว่าเสือเสียอีก กิจกรรมหน้า เสาธงเร่ิมต้นขึ้นด้วยการร้องเพลงชาติและสวดมนต์ จากน้นั ต่อดว้ ยการปราศรัยของคุณครู “สวสั ดีครบั นกั เรียนทกุ คน...” 19

ต้นกล้า : ภูมิพฒั น์ “วันนี้เปิดเทอมเป็นวันแรก เป็นทาอะไรกันบ้าง ในช่วงปิดเทอม บางคนอาจช่วยพ่อแม่ทางาน บางคนอาจ เรียนพิเศษ บางคนอาจนอนสบายอยูบ่ ้าน” ครูเวรประจาวันพดู ด้วยน้าเสียงเขม้ ดูจรงิ จงั “และที่แน่นอนกับการเปิดเรียนใหม่ เราก็จะมี เพ่ือนที่ย้ายมากจากโรงเรียนอื่น ๆ โดยเฉพาะน้องม.1 ท่ี ต้องเขามาทาความคุ้นเคยกับสถานที่ใหม่ ครูอย่างให้ ทุกคนในฐานะรนุ่ พี่ ตอนรบั นอ้ ง ๆ อย่างอบอ่นุ ” ขณะที่ครูเวรประจาวันกาลังพูดสายตาของรุ่นพ่ี ม. 2ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็พากันมองมาท่ีมองหนึ่งบางคนก็ ยิ้มแยม้ บางคนกห็ นา้ บ้งึ ตึง “เอาล่ะ... วันน้ีครูก็มีเรื่องที่จะแจ้งเพียงเท่าน้ี ขอให้นักเรียนทุกละดับชั้นแยกย้ายเช้าห้องเรียนอย่างเป็น ระเบยี บ” พอสิ้นสุดเสียงของครูเวรประจาวนั นักเรียนก็ต่าง พากันลกุ คอ่ ย ๆ เดนิ ทยอยเขา้ ชั้นเรยี นอย่างเปน็ ระเบยี บ “นาย ๆ เราเรียนวิชาอะไรหอ้ งไหน” เสียงเพื่อนคนหนึ่งสะกดิ ถามต้นกลา้ “เอ่มิ ... เราขอหาตารางในกระเป๋าก่อน” ต้นกล้าพยายามถอดสายสะพายกระเป๋าลงเพื่อ เปิดดูตารางเรียนอยา่ งเรง่ รบี 20

ตน้ กลา้ : ภูมพิ ฒั น์ “หอ้ ง 2/203 วิชาภาษาไทย”ตน้ กล้าตอบ “OK เพอื่ น ไปเรียนกนั วา่ แต่ นายชือ่ อะไร” เพ่อื นคนหน่ึงถามตน้ กล้าขณะเดินไปเรียน “เราชื่อ ตน้ กลา้ นายล่ะช่อื อะไร” ต้นกล้าตอบดว้ ยความดีใจ “เราชื่อ วิทย์ แต่เราขอเรียกนายว่ากล้าแล้วกัน งา่ ยกวา่ เยอะ” วิทย์กอดคอตน้ กล้าเดินขึ้นช้นั เรยี นด้วยกัน “ทาไมเราไม่เจอห้อง 2/203” ต้นกล้าถามด้วยความสงสยั “ไม่รู้เหมือนกันเราว่านี้มันก็ชั้นสองนะ หรือว่าผิด ตกึ วะ” วิทยท์ าทา่ ทีสงสยั “เออ... จรงิ ดว้ ยวทิ ยเ์ รามาผดิ ตกึ น้ีมนั ตึกสาม” ต้นกล้าตอบด้วยความตกใจและท่าทีที่เร่งรีบ ทงั้ สองคนรีบว่ิงไปขนึ้ ชัน้ เรยี นดว้ ยกนั “สวสั ดคี รับ/ค่ะคณุ ครู” เสียงนักเรียนห้อง 1/3 ทาความเคารพครูประจา รายวิชา กล้าและวิทย์ได้ยินเสียงเพ่ือนทาความเคารพ คุณครูจึงเร่งฝีเท้าให้ทันเวลา ท้ังคู่ถึงหน้าห้องเรียนด้วย สภาพกาลังหอบเหมือนกบั ว่าไปวง่ิ รอบสนามฟุตบอลมา “ทาไมเธอสองคนถงึ มาสาย” 21

ต้นกล้า : ภูมพิ ฒั น์ คณุ ครูถามด้วยนา้ เสยี งและสีหนา้ ท่จี ริงจงั “ผมหาหอ้ งเรยี นไมเ่ จอครับ” ต้นกล้าและวทิ ยแ์ ยง้ กันตอบในขณะกาลงั หอบ “ไม่เป็นไรเป็นเรื่องปกติของนักเรียนใหม่ แต่ครู จะทาโทษพวกเธอ โดยการให้เธอสองคนออกไปแนะนา ตัวเองให้เพอื่ นรจู้ ักหน้าช้ันเรียน” คุณครูให้ทั้งสองคนเข้าห้องเรียน รอให้หาย เหนื่อยและออกไปแนะนาตวั เองหน้าช้นั เรยี น “สวัสดีครับ ผมชื่อเด็กชายสรวิทย์ เงินมีครับ บ้านอยู่ทา้ ยตลาดหมูบ่ า้ นครับ” วิทยพ์ ดู ด้วยนา้ เสียงจริงจงั และดตู นื่ เตน้ “สวัสดีครับ ผมชื่อเด็กชายกล้าหาญ สิงห์ทอง บา้ นอยู่ตรงขา้ มกับหนา้ ตลาดครบั ” ต้นกล้าพูดจบเพื่อนแต่ละคนต่างก็หันหน้าพากัน คุยเหมือนปรึกษาเร่ืองงานที่สาคัญ ขณะที่คุยแววตาของ เพื่อนแต่ละคนก็มองมาท่ีต้นกล้าเปน็ ระยะ ๆ ทาใหต้ ้นกล้า รู้สึกแปลก ๆ และเกิดความสงสัยว่า ต้นเองทาอะไรผิดไป หรือเปลา่ ช่วงพักกลางวัน ท่ามกลางนักเรียนท่ีกาลังเดิน ผ่านไปมาหน้าลานไทรอย่างวุ่นวาย บางคนวิ่งไล่กันอย่าง สนุกสนาน บางคนก็หอบลูกฟุตบอลเดินผ่านไปสนาม 22

ตน้ กลา้ : ภูมพิ ฒั น์ บางคนก็เดินคุยกันเร่ืองเกมอย่างจริงจัง ใต้ร่มต้นไทรมี เพียงต้นกล้ากับวิทย์ที่กาลังน่ังคุยกัน กับเสียงเพลง ตามสายที่เปิดในช่วงพักกลางวัน ให้นักเรียนได้ฟังและ ผ่อนคลายจากการเรียน “วิทย์ ทาไมเพื่อนต้องมองเราแบบนนั้ ” ต้นกลา้ ถามด้วยความกงั วลใจ แต่วิทย์ทาได้เพียง นั่งเงียบเพราะตนเองกไ็ ม่เข้าใจว่าทาไมถึงเปน็ เชน่ น้ัน “พักกลางวันเสรจ็ ต่อไปเราเรียนอะไรวะ” วิทยถ์ ามเพื่อเปลี่ยนเรอ่ื งคยุ “ทาไมเพ่ือนตอ้ งมองเราแบบนัน้ ” ต้นกล้ายังคงพูดประโยคเดิม ทุกอย่างเร่ิมดูเงียบ ลงกวา่ ปกติ “กล้า เรามีอะไรสนุก ๆ ให้ทาแก้เซ็ง ตามเรามาน่ี เรว็ ๆ” วทิ ย์พูดและลุกข้ึนอย่างกะทันหันเหมือนมเี ร่ืองให้ เร่งรบี “ไปไหนทาอะไรล่ะ โรงเรียนไม่เห็นจะมีอะไร สนุก ๆ เลย” ต้นกล้าตอบด้วยอาการซึม ๆ วิทย์เดินเข้ามา กอดคอต้นกล้าแล้วค่อย ๆ เดินออกจากร่มไทร ไปหลัง โรงเรียน 23

ต้นกลา้ : ภูมิพัฒน์ “ท่ีน่แี หละ รอนน่ี ะเดยี๋ วมา” “จะไปไหน ไมเ่ ห็นมอี ะไรน่าสนใจเลย” ต้นกล้าพูดยังไม่ทันจบวิทย์ก็รบี ว่ิงหายไป “มาแลว้ ...” “ดูนี่นะ จะทาอะไรใหด้ ู” วิทย์ค่อย ๆ เอามือล้วงไปในกระเป๋าเหมือนกาลัง ซ่อนอะไรบางอย่างไว้ และทาท่าโยนของบางอย่างลง ไปในบอ่ “ซู่... เสียงปลานานาชนิดที่กาลังเกยกัน เพื่อแย่ง กันฮบุ อาหารอย่างหวิ โหย” สีหน้าและแววตาที่กาลังกังวลเริ่มค่อย ๆ หายไป กลายเปน็ ความต่ืนเต้นกบั ส่งิ ใหม่ ๆ เข้ามาแทน “ขอม่ัง... ขออาหารปลามง่ั ...” ตน้ กล้ากบั วทิ ยแ์ ยง่ กนั ให้อาหารปลาอย่างสนกุ “นายรูไ้ ด้ไงวา่ มบี ่อปลาอยหู่ ลังโรงเรียน” ต้นกล้าถามด้วยความสงสัยแต่สายตาไม่ยอมละ จากฝงู ปลาทีก่ าลงั ขึ้นมากนิ อาหาร “มีอะไรบ้างทขี่ ้าไมร่ ู้ เร่อื งแบบนีไ้ ว้ใจวิทย์” วิทยต์ อบดว้ ยทา่ ทีที่ตลกและหัวเราะดงั ลน่ั “เสยี งกร่งิ ดัง...” “เตือนว่าเตรียมข้ึนเรียนในวิชาตอ่ ไป” 24

ตน้ กล้า : ภูมิพฒั น์ ในวิชาสุดท้ายของวันน้ีคือวิชาโฮมรูม เป็นวิชาที่ นักเรียนทุกระดับช้ันจะได้พบครูประจาช้ันของตนเองและ ทากจิ กรรมร่วมกนั “กล้านายว่าครูประจาชั้นเราจะเป็นผู้หญิงหรือ ผู้ชาย” วทิ ย์ถาม “เราว่า...ต้องเป็นผู้หญิงแน่ ๆ เพราะครูผู้หญิงมี มากกวา่ ” กล้าตอบด้วยเหตุผล ทั้งสองคนเดินคุยกันจนถึงห้องเรียน สายตาของ ทั้งสองคนชาเรืองเข้าไปในห้องโฮมรูมท่ีอยู่ใต้ตึกห้องสมุด ช้ันหน่ึง ก็เห็นครูผู้ชายใส่ชุดสีกากีแข่นยาวเป็นระเบียบ เรียบร้อย ดูไม่แก่มากนัก ท่าทางดูจริงจัง สีหน้าและ แววตาที่ดูมุ่งม่ันจดจ้องไปที่หนังสือเล่มหนึ่งเหมือนกาลัง อา่ นเรือ่ งทส่ี นใจอย่างไม่ละสายตา “กล้านายว่า...ใช้ครโู ฮมรูมเราไหม” วทิ ย์ถาม “เราว่าใชแ่ น่ ๆ” ตน้ กลา้ ตอบด้วยความจรงิ จงั “แลว้ นายวา่ ครคู นน้หี นา้ ตาคนุ้ ๆ ไหม” วิทย์ถามใหช้ วนคิด “เดี๋ยวนะ เราว่าคุ้น ๆ อ๋อ... ครูเม่อื ตอนเช้าไงวทิ ย์ ท่ีพดู หนา้ เสาธง” ตน้ กลา้ ดว้ ยความดีใจทคี่ ิดออก “โห.้ .. โคตรดเุ ลยคนน้ี ครูเขาช่ือ ครูยอด ใคร ๆ ก็ บอกเป็นเสียงเดียวกันวา่ โคตรดุแถมฟาดเรยี บ” 25

ตน้ กลา้ : ภูมิพฒั น์ วิทย์ตอบด้วยสีหนา้ ที่ผิดหวังและท่าทีไม่อยากเข้า ห้องเรยี น “จริงดิ นายทาให้เราอยากที่จะรู้จักครูเขาขึ้นมา เลยนะเน่ีย” ต้นกล้าตอบด้วยความสนใจและรีบถอดรองเท้า วางไวอ้ ย่างบนชั้นเปน็ ระเบียบกอ่ นเข้าห้องเรียน “สวัสดคี รบั /คะ่ คุณครู” เสียงนักเรียนทุกคนทาความเคารพครูยอดด้วย อาการท่สี งบน่ิง สว่ นตน้ กล้ามองครูยอดอย่างม่งุ ม่ันไม่ยอม ละสายตาเหมอื นกับว่ามาจบั ผดิ การสอนของคุณครู “สวัสดีดีครับเด็ก ๆ เราเคยเจอกันแล้วเมื่อตอน เช้าจากนั ไดไ้ หม” ครูยอดชวนคุย “ผมจาไดค้ รบั ” ตน้ กลา้ ตอบดว้ ยความมัน่ ใจ นักเรียนส่วนใหญ่เงียบไม่กล้าตอบ มีเพียงแต่กล้า ทีต่ อบดว้ ยน้าเสยี งท่มี ัน่ ใจ “ยังดีที่มีคนจาครูได้ ครูชื่อครูยอดพวกเธอคงได้ ยนิ ช่ือนีใ้ ช่ไหม” ครยู อดถามด้วยสีหนา้ ทจี่ ริงจังและแววตาจองมอง เขา้ ข้างในตาดาของนักเรยี นทีละคน “เคยไดย้ ินครบั เพือ่ นบอกว่าครดู ุจริงไหมครบั ” 26

ต้นกลา้ : ภูมพิ ฒั น์ ตน้ กล้ามองตาคุณครูและถามกลับแบบซื่อ ๆ สว่ น วิทย์แทบจะทาตัวไม่ถูกขณะครูยอดกาลังเดินเข้ามาใกล้ ๆ เพราะตนเป็นคนบอกกลา้ ว่าครูดุ “ครูดเุ พราะอยากใหพ้ วกเธอมวี ินยั ” ครูยอดเดินเข้ามาใกล้ ๆ จองมองเข้าในตาดาของ ตน้ กล้า ในขณะทีต่ น้ กล้าก็ไม่ละสายตาจากใบหนา้ ของครู “เดก็ คนน้ีดมู ีความมุ่งมัน่ ดี” ครูยอดคิดในใจแล้วเดินไปรอบ ๆ ห้องเรียนทา ความคุ้นเคย เสียงกร่ิงดังเป็นสัญญานบอกว่าหมดเวลาสาหรับ การเรียนในวันน้ีแล้ว ทันใดน้ันวิทย์ก็รีบเก็บข้าวของสวัสดี ครูยอด แล้วเดินออกจากห้องเรียนไปโดยไปบอกลา ต้นกล้าแมแ้ ต่คาเดยี ว แสงตะวันค่อย ๆ เปลี่ยนจากสีฟ้าเป็นสีส้มออ่ น ๆ เสียงเหล่าบรรดาพ่อค้าแมค่ ้าหน้าตลาดเรม่ิ ขนของกันกลับ บ้านกันอย่างแข็งขัน เสียงรถรับส่งนักเรียนคันเดิมจาก เม่ือเช้ามาจอดท่ีหน้าบา้ นสิงห์ทอง ชายคนหน่ึงกาลงั ยนื รอ ผู้กล้านักผจญภัยของเขาที่กาลังเดินทางกลับจากการ ผจญภยั ในโลกภายนอก 27

ต้นกลา้ : ภูมิพัฒน์ “ไปโรงเรียนวนั แรกเปน็ อย่างไรบ้างลกู ” เกรียงไกรถามด้วยความอยากรู้ ว่าวันแรกในร้ัว มัธยมของลูกชายของเขาเป็นอยา่ งไรบา้ ง “สนกุ ดคี รับพอ่ ผมมีเพือ่ นดว้ ยนะครบั ” ตน้ กล้าตอบด้วยรอยย้ิม เกรียงไกรกอดคอลกู ชาย เดินเขา้ บา้ นไปพรอ้ มกนั “สักวันลูกจะต้องเติบโตเป็นนักรบท่ีแข็งแกร่ง มากกว่าพ่อ พร้อมท่ีจะออกไปเจอกับการผจญภัยอีก มากมาย พอถึงวันน้ันพ่อเป็นม้าคอยนาพาลูกชายคนน้ี ผา่ นอุปสรรคเ์ รือ่ งราวตา่ ง ๆ ทเ่ี ขามา พอ่ รักลกู นะต้นกลา้ ” 28

ตน้ กลา้ : ภูมิพฒั น์ 29

ต้นกล้า : ภูมิพัฒน์ ความรสู้ ึกท่ีสะสม เช้าวันเสาร์แสงดวงอาทิตย์ท่ีกาลังสาดสะท้อน หลังคาโดมของตลาดชวนแสบตา บรรดาพ่อค้าแม่ค้ารีบ เข็นของเข้าร้าน เสียงคนส่งน้าแข็งตะโกนเลี้ยงแม่ค้าขาย ปลาสดว่าต้องการกกี่ ระสอบ เสยี งแม่คา้ ท่ีกาลังขายผักถาม ลูกค้าว่าเอาก่ีกิโล เสียงพ่อค้าขายผลไม้ตะโกนแทรกเสียง แม่ค้าร้านขนมโฆษณาร้านตัวเองวา่ ส้มสามกโิ ลร้อย ทุกคน ในตลาดต่างทาหนา้ ท่ีกนั อย่างขะมกั เขม้น “สวัสดีจา้ ... แมว่ ภิ า วนั น้มี าซ้อื อะไรจะ๊ ” แมค่ า้ ผกั ถามดว้ ยน้าเสียงสดใส “สวัสดีจ้ะป้า วันน้ีมาหาซ้ือของไปทากับข้าว สกั หนอ่ ยน่ะ” วภิ าตอบด้วยรอยย้ิม “เอาผกั กาดสองหัว เหด็ หหู นสู องขีดจ้า” “จะทาต้มจดื หรือ เอาแคร์รอตด้วยไหมล่ะ” แม่ค้าผักถามเหมือนกับรู้มาก่อนว่าวิภาต้องการ จะซื้ออะไร “เอาจะ้ ปา้ ลืมเลย...” “วิทยเ์ อย้ ... หยบิ แครร์ อตให้สองหัว” 30

ต้นกล้า : ภูมพิ ัฒน์ แม่ค้าขายผักเรียกหลานชายใหห้ ยิบแครร์ อต “สองหัวก็พอป้าคิดไม่แพง เอาไปใส่ต้มจืดจะได้ อรอ่ ย ๆ ” “แลว้ เจา้ ต้นกล้าละ่ เดยี๋ วน้ปี ้าไม่เหน็ มาดว้ ยเลย” แม่ค้าขายผกั ถามด้วยความเคยชิน วิทยแ์ อบไดย้ ิน ยายของเขาคยุ กบั แม่ของตน้ กล้า “อ๋อ... ต้นกล้าออกไปข้างนอกกับพี่เกรียงไกรเลย ไมไ่ ดม้ าจ้ะ” “แลว้ เองล่ะชอื่ อะไร ป้าไม่ได้ค่อยไดเ้ ห็นหน้า” แมค่ ้าขายมองมาที่เพชรแลว้ ยม้ิ “ผมชือ่ เพชรครบั เป็นนอ้ งของพีต่ น้ กล้า” เพชรตอบดว้ ยความซือ่ “เออ... เองน่ีนา่ รักเหมือนพเี่ องจริง ๆ แมว่ ภิ าของ เองโชคดมี ีลกู ชายน่ารักทง้ั สองคน” แม่ค้าขายผักย้ิมและมองด้วยแววตาที่จริงใจมอง มาที่หน้าวภิ า เม่ือก่อนวิภามักจะพาต้นกล้ามาเดินซ้ือของที่ ตลาดทุกวันเสาร์ จึงเป็นท่ีรู้จักของพ่อค้าแม่ค้าในฐานะ ลูกชายของเจ้าของตลาด ด้วยความซ่ือและความน่ารกั ของ ต้นกล้าทาให้ทุกคนในตลาดเกิดความรักและเอ็นดู มักจะ 31

ต้นกลา้ : ภูมิพัฒน์ ถามถึงต้นกล้าทุกครั้งที่วิภามาซ้ือของในตลาด แต่เด๋ียวน้ี เป็นเพชรท่มี าเดนิ ตลาดแทนต้นกล้า วภิ ารู้สึกเบ่ือท่ีจะตอบคาถามซ้า ๆ พ่อคา้ แม่ค้าใน ตลาดถามหาแต่ต้นกล้าทั้ง ๆ ท่ีตนเองก็มีสองชายสองคน วิภารีบซ้ือของไม่พูดจากับใคร ใครถามก็ได้แต่ย้ิมและรีบ หยิบเงินให้ “กลับมาแล้วหรอคุณ ทาไมวันนี้กลับมาไวจัง มาเดี๋ยวผมชว่ ยถือ” เกรียงไกรถามด้วยความสงสัยเพราะปกติวิภาจะ ไปซอ้ื ของในตลาดนาน “วันนอ้ี ากาศมนั ร้อน ๆ เลยรีบเดินรบี ซอื้ ” วิภาตอบมือสองข้างกาของแน่นและเดินเข้าไปใน ครวั อยา่ งเงียบ ๆ “มาหาพ่อมาเพชร พ่อมีอะไรมาให้ด้วย พ่ีต้นกล้า เขาเลอื กเลยนะ ลูกตอ้ งชอบแน่ ๆ” เกรียงไกรกาลังหยอกล้อกบั ลกู ชาย “เพชรมาช่วยแม่ล้างผักดีกว่าลูก วันน้ีแม่จะสอน ล้างผักให้เอาไหม” วิภารีบเรียกขณะที่เกรียงไกรกาลังหยอกล้อกับ ลูกชาย ต้ังแต่วิภากลับมาจากตลาดก็มีท่าทีที่เปล่ียนไป เหมอื นกาลังคิดอะไรอยูใ่ นใจตลอดเวลา 32

ตน้ กล้า : ภูมิพัฒน์ “วิภาคุณเปน็ อะไรหรือเปลา่ ” เกรียงไกรเดินเขา้ มาถามใกล้ ๆ “ไม่มีอะไรคะ่ คณุ ไปเล่นกบั ลกู เถอะ” วิภาตอบด้วยน้าเสียงน่ิง ๆ ขณะที่สองมือกาลัง ลา้ งผักกบั เพชร “เพชรไปเล่นกับพ่ีต้นกล้าไป พี่เข้าซ้ือของเล่นให้ ใหด้ ้วยนะ” เกรยี งไกรคอ่ ย ๆ พูดกับเพชรด้วยความออ่ นโยน “ผมทาอะไรผิดไปหรือเปล่า หรือคุณเครียด เรื่องงาน คณุ พดู กับผมได้นะผมยนิ ดีรบั ฟัง” เกรียงไกรถามดว้ ยความเปน็ ห่วง “เรื่องงานฉันไม่มีเรื่องให้เครียดหรอกค่ะ เพราะ ทางานกับคณุ จะเครียดอะไร” วิภาตอบเหมือนประชด “แล้วเรื่องอะไรละ่ ทที่ าใหค้ ุณดเู ครียด ๆ” เกรียงไกรถามด้วยความสงสัย วิภาเงียบและก้ม หนา้ ลา้ งผักมาว่างไวบ้ นตะแกรงจนเสรจ็ “คุณเคยสังเกตตัวเองบ้างไหมคะ ว่าคุณรักลูกไม่ เท่ากัน ต้นกล้าเป็นลูกท่ีคุณเล้ียงมากับมือต้ังแต่ยังเล็ก ส่วนฉันเล้ียงเพชรด้วยตัวเองตั้งแต่คลอด คุณเคยคิดถึง เรอ่ื งนีบ้ า้ งไหมคะ” 33

ตน้ กล้า : ภูมิพัฒน์ วิภาถามด้วยน้าเสียงประชดและท่าทีท่ีนิ่งไป สองมือเร่ิมกาแน่น เร่ิมมีน้าใส ๆ ไหลหยดลงมาบนพื้นเป็น จังหวะ ๆ เหมือนกับน้าฝนที่หยดลงจากหลังคา เกรียงไกร นิง่ ไปและไม่พดู อะไร “คุณไม่สงสารเพชรลูกแท้ ๆ ของเราบ้างหรอ วัน ๆ คุณใส่ใจแต่กับต้นกล้ามากกว่าเพชร ทั้งที่ต้นกล้า เป็นเดก็ ทคี่ ณุ เก็บมาเลย้ี งเปน็ ลูกของใครกไ็ ม่รู้” วิภารอ้ งไห้หนักและพูดด้วยความนอ้ ยใจ “หยุดพูดเด๋ียวนี้นะ ยังไงต้นกล้าก็คือลูกของเรา ผมรกั ลกู ทั้งสองคนเท่ากัน ถ้าคุณยังพูดถงึ เรื่องนี้อยู่อีกผมก็ ไมม่ ีอะไรจะคยุ กับคุณต่อไป” เกรียงไกรตะคอกวิภาด้วยความโมโห ขณะท่ี ต้นกล้ากาลังเดินผ่านครัวไปเข้าห้องน้า เลยได้ยินประโยค ทไี่ ม่ควรจะได้ยนิ จากปากแม่ของเขา เป็นประโยคที่ดังก้อง อยู่ในหัวของเขา ทุกอย่างท่ีผ่านมากลายเป็นความกว้าง ทุกอย่างที่ผา่ นมาเป็นเรื่องโกหกสาหรับต้นกล้า พ่อและแม่ ที่ปกปิดความจริงมาโดยตลอด แต่ทาได้เพียงเดินนิ่ง ๆ ผา่ นไปเหมอื นไม่มอี ะไรเกดิ ขึ้น “ผมอิ่มแล้ว ผมขอข้ึนไปอ่านหนังสือบนห้องก่อน นะครับ” 34

ตน้ กล้า : ภูมิพัฒน์ ต้นกล้าพูดด้วยน้าเสียงน่ิง ๆ แล้วลุกออกจากโต๊ะ ทานข้าวไปเหลอื แต่ข้าวทไี่ ม่ได้กนิ เลยสกั คาเดยี ว “คณุ ว่าลกู เราแปลก ๆ ไหมวภิ า” เกรียงไกรถามขณะชว่ ยวภิ าล้างจาน “ใชค่ ะ่ ฉนั รู้สึกเหมอื นเขามีเรือ่ งให้กงั วลใจ” “ฉันว่าคุณควรไปดูลูกนะคะ เผื่อเขาอยากจะ ปรึกษาคณุ ” วิภาพูดจบเกรียงไกรก็วางจานลงแล้วข้ึนไปหาลูก ทนั ที “ต้นกล้าเปิดประตูให้พ่อหน่อยลูก” เกรียงไกร เรยี กและเคาะประตู “ตอนน้ีผมอยากอยคู่ นเดยี ว” ตน้ กล้าตอบ เกรียงไกรเริ่มกังวลใจ ทาได้เพียงปล่อยให้ลูกชาย ของเขาอยกู่ ับตวั เองไปกอ่ นในตอนนี้ ดวงตะวันค่อย ๆ ย้ายไปฝั่งทิศตะวันตกทิศทาง ของเงาท่ีกระทบบ้านค่อย ๆ สลับฝ่ังตรงกันข้ามจากใน ตอนเช้า เสียงคนกดกริ่งที่รั่วหน้าบ้านดังขึ้นเป็นระยะ ๆ เกรียงไกรออกมาเปิดร้ัวขณะเดนิ สายตากพ็ ยายามมองผ่าน ตามช่องลวดลายเหล็กดัดของรัวท่ีเคลือบด้วยสีเงินและ สีทองสูงท่วมหัว สายตากวาดไปเห็นเพียงเด็กน้อยอายุ รนุ่ ราวคราวเดียวกันกับต้นกล้ากาลังยนื กดกรง่ิ หน้าบา้ นอยู่ 35

ต้นกลา้ : ภูมพิ ฒั น์ “เอ้าไอห้ นู เองเปน็ ใครมาทาอะไรที่น่ี” เกรียงไกรถามด้วยความสงสัยเพราะมองออกไปก็ ไมเ่ หน็ ใครนอกจากเด็กคนนี้ “ผมชอื่ วทิ ย์เป็นเพื่อนของตน้ กลา้ ครบั ” วทิ ยต์ อบดว้ ยท่าทที ่ไี มม่ ั่นใจ “เราเพ่อื นตน้ กล้าหรอ นาน ๆ ทีกล้าจะมีเพื่อนมา หาถงึ บา้ น เขา้ มากอ่ นเดยี๋ วลงุ พาไปหาตน้ กลา้ ” เกรียงไกรปดิ ร้ัวแล้วพาวิทย์เขา้ ไปในบ้าน “ตน้ กล้ามเี พือ่ นมาหา” เกรียงไกรเรยี กผา่ นประตู “ผมไม่เคยมเี พื่อนมาหาทบี่ ้าน” กล้าตอบ “ตน้ กลา้ เราวทิ ยเ์ อง เปดิ ประตใู ห้หนอ่ ย” วิทย์เอาหูแนบกระซิบผ่านประตู พอวิทย์พูดจบ เสียงลูกบิดประตูก็ค่อย ๆ หมุนคลายล็อกของประตู มีแต่ วิทย์เท่าน้ันท่ีได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องได้เหมือนกับว่า ได้ซ้อื ตวั๋ จองเอาไว้ “นายรู้ได้ไงวา่ บ้านเราอยนู่ ่ี” ต้นกล้าถามด้วยความตกใจเพราะไม่เคยมีเพ่ือน คนไหนมาหาท่ีบ้าน “บ้านนายหาง่ายนิดเดียวหลังต้ังบะเร่อ แถมอยู่ หนา้ ตลาดอกี ” วิทยต์ อบด้วยท่าทางท่ที าตลกและคยุ โม้ 36

ตน้ กล้า : ภูมพิ ัฒน์ “เม่อื เช้ายายเราคุยกับแม่นาย ยายเราถามถงึ นาย เราเลยรูว้ ่า นายเปน็ ลกู ของคนรวยประจาหมู่บ้านน่เี อง” วิทย์พูดเย้าแหย่ต้นกล้าเหมือนท่ีเคยทาตามปกติ แตต่ น้ กลา้ ดูนิง่ ไมไ่ ด้ตน่ื เตน้ อะไรมากนกั “เห้ย ๆ ตกใจบ้างก็ได้เราอุตส่าห์เสี่ยงมาหาถึงที่ รู้ไหมว่าพ่อนายใคร ๆ ก็เกรงกันทั้งนั้น โดยเฉพาะคนใน ตลาดทีเ่ ปน็ หนี้พ่อของนายทัง้ คา่ แผง เงินกู้” วิทย์พยายามพูดเร่ืองไร้สาระเพ่ือให้ต้นกล้าสนใจ แตด่ เู หมอื นเร่ืองท่ีวิทย์พดู จะไมไ่ รส้ าระสาหรับต้นกลา้ “เรารู้แล้วแล้วว่า วันน้ันทาไมเพ่ือนถึงมองเรา แบบน้ัน” ตน้ กล้าพดู สวนขึน้ มาทันทีท่ีวิทย์พดู จบ “เพราะอะไรละ่ ” วทิ ย์ถาม “เพราะทุกคนรู้จักนามสกุลพ่อของเรา สิงห์ทอง เลยพากันมองเราแบบน้ันเพราะทุกคนเกรงพ่อของเรา แตพ่ อ่ ของเรากไ็ มเ่ คยทาให้ใครเดือนร้อนนะ” “ก็แน่ล่ะ เพราะพ่อนายเป็นเจ้าหนี้คนเกือบทั้ง หมู่บ้าน ใครก็เกรงท้ังน้ัน เลยทาให้เพ่ือนเรามองว่านาย เป็นลกู เจ้าหนี้พ่อแมพ่ วกเขาละมง้ั ” วิทยต์ อบดว้ ยเหตผุ ล 37

ตน้ กลา้ : ภูมิพฒั น์ “เย็นแล้วถ้านายไม่มีอะไร เดี๋ยวเราต้องรีบไปช่วย ยายเก็บผักทต่ี ลาดก่อน” วทิ ยพ์ ูดจบก็รีบเดนิ ออกจากหอ้ งแล้วมองกล้าด้วย รอยย้ิม กอ่ นจากไป “ถึงเวลาท่ีเราจะต้องออกผจญภัยจริง ๆ แล้ว สินะ” ต้นกลา้ พูดในใจ 38

ตน้ กลา้ : ภูมิพฒั น์ 39

ต้นกลา้ : ภูมพิ ฒั น์ ความทรงจาที่ตามหา เช้าวันอาทิตย์ท้องฟ้าโปร่งใสกับเสียงลมที่กาลัง พัดผ่านบรเิ วณหน้าตลาด ต่างจากทกุ วนั ที่จะได้ยินแต่เสยี ง รถเข็นของและเสียงเจ้ือยแจ้วของบรรดาพ่อค้าแม่ค้า ทั้งหลาย เป็นปกติของวันพักผ่อนของพ่อค้าแม่ค้าในตลาด ส่วนใหญ่มักจะหยุดขายของกันในวันอาทิตย์ แต่ร้านของ แม้ค้าขายผักยายของวิทย์ยังคงขายอยู่เหมือนทุกวันอย่าง แข็งขัน “วทิ ยเ์ อย้ ไปเขน็ ผกั กาดใหย้ ายสกั เข่งสลิ กู ” “ได้ครบั ยาย” วิทย์ตอบด้วยความแข็งขันเดินลากรถเข็นไป หลงั ร้าน “ซ้อื ผักกาดหนอ่ ยครบั ยาย” เสียงเด็กชายคนหนึง่ เรยี กซ้อื ผกั คะน้า “แล้วเองจะเอาเท่าไหรล่ ่ะยายจะไดห้ ยบิ ให้” “สองหัวพอครบั ยาย” ยายขายผักมวั หยิบผกั ไม่ทนั ไดม้ องหน้าคนถาม “ข้าว่าเองน่ีหนา้ ตามันคุน้ ๆ เหมือนเคยเจอทีไ่ หน มากอ่ น แต่ยายนึกเท่าไหรก่ ็นกึ ไมอ่ อก” 40

ต้นกล้า : ภูมิพัฒน์ ยายขายผักถามด้วยท่าทีท่ีสงสัยพร้อมย่ืนผักให้ เด็กหนุ่มคนนนั้ “เคยท่ีนี่แหละยาย ผมชื่อต้นกล้าครับยายจาผม ได้ไหม เม่ือก่อนแม่จะมาซ้ือผักร้านยายไปทาต้มจืดให้ผม กนิ บ่อย ๆ” “อ้าว! เจ้าต้นกล้ารึ เองโตข้ึนเยอะยายแทบจะจา ไม่ได้แล้ว แต่จะว่าไปหน้าเองมันก็ไม่เปลี่ยนไปมากนัก สงสยั ยายคงแกขน้ึ อีกแล้วละ่ ” ยายขายผักมองหน้าต้นกล้าพูดด้วยอาการท่ีหาย ความสงสยั และหวั เราะไปพลาง ๆ “วทิ ย์อยู่ไหมครบั ” ตน้ กลา้ ถาม “เองรู้จักกนั ดว้ ยรึ” ยายตอบดว้ ยถาม “เรียนอยู่ห้องเดียวกันเลยครับยาย” ต้นกล้าพูด ด้วยรอยย้ิม “กล้า... มาทาอะไรท่ีนี่” เสียงวิทย์ที่กาลังเข็นผัก เรยี กต้นกลา้ มาแตไ่ กล “ก็มาหานายน่ะสิ เรามีเร่ืองอยากจะปรึกษาด้วย หน่อย แต่ดเู หมือนนายจะไมว่ ่างนะ” ต้นกล้าพดู ด้วยความ กระวนกระวายใจ “งั้นตามมาน่ี” 41

ต้นกล้า : ภูมิพฒั น์ วิทย์พาต้นกล้าเดินไปน่ังคุยกันท่ีหลังร้านขายผัก เลก็ ๆ ของยาย “วา่ มามีเรอื่ งอะไรจะปรกึ ษา” วทิ ยช์ วนเขา้ เรอ่ื งทันที “ถ้านายทะเลาะกับพ่อแม่นายจะทาไงวะวิทย์” แววตาของต้นกลา้ จองไปที่วทิ ย์แล้วถามด้วยความ จรงิ จงั “ไม่รู้วะเราไม่เคยมีพ่อแม่เกิดมาก็มีแต่ยายท่ีคอย อยู่ด้วยกัน แต่ถ้าทะเลาะกับยาย ก็คงกลับไปหายายอยู่ดี เพราะครอบครัวเราก็มีแค่น้ีแหละไม่มีใครแล้วท่ีรักเรา มากกวา่ ยาย” วิทย์ตอบด้วยน้าเสียงที่จริงจังขึ้นมาทันที ดวงตา สีดาเป็นประกายเริม่ เปิดกว้างขนึ้ เหมือนกับว่าวทิ ย์ได้ตอบ คาถามที่อยภู่ ายในใจของต้นกล้าแลว้ “ขอบคุณมากวทิ ย์” “อา่ ...ไม่เปน็ ไรไวเ้ จอกนั วนั จนั ทร์นะ” วทิ ย์ยังไมเ่ ข้าใจกับทุกอย่างที่เกดิ ขึ้น ทาได้แต่มอง ตน้ กล้าเดินจากไปแบบงง ๆ “กลบั มาแลว้ ครับ” เสียงกล้าทักทายแม่กับน้องชายท่ีกาลังน่ังดูทีวี ดว้ ยกันบนโซฟาในหอ้ งรบั แขก 42

ตน้ กล้า : ภูมิพัฒน์ “ไปไหนมาลกู ” วิภาถามดว้ ยความเปน็ ห่วง “ไปหาเพอ่ื นทต่ี ลาดมาครับ แลว้ พอ่ ล่ะครับแม”่ ตน้ กลา้ ถามพร้อมกวาดสายตาไปรอบบา้ น “อ๋อ...พ่ออย่ใู นห้องทางาน ขน้ึ ไปหาเขาสิจะ๊ ” วิภาย้มิ และทาท่าชไ้ี ปทบ่ี นเพดานขอบา้ น “ขอบคณุ ครบั ” ต้ น ก ล้ า มุ่ ง ต ร ง ไ ป ท่ี ห้ อ ง ท า ง า น ข อ ง พ่ อ ด้ ว ย ความเร่งรีบ เหมือนกับว่าอย่างจะบอกอะไรกบั พอ่ แลว้ กลัว ลมื เสียกอ่ น เดินมาถงึ หน้าห้องทางานแต่กลับไมไ่ ดย้ ินเสียง อะไรจากข้างใน ประตูก็เหมือนจะเปิดทิ้งไว้ ส่วนพ่อของ เขาไปไหนไม่รู้ มีเพียงเคร่ืองตกแต่งบ้านและเครื่อง บรรจุภัณฑ์ที่ตั้งโชว์ในตู้กระจกอย่างเป็นระเบียบ เป็นคร้ัง แรกของต้นกล้าที่ได้เข้ามาในห้องทางานของพ่อ สายตา มองไปบนโต๊ะทางานของพ่อ มีกระส่ีเหล่ียมเล็ก ๆ วางอยู่ ชวนสะดุดตาในน้ันระบุข้อความว่า “นักรบ มูลนิธิ สงเคราะห์เดก็ และเยาวชน” “อ้าวต้นกล้า มาทาอะไรในห้องทางานของพ่อ” เกรยี งไกรถามด้วยความแปลกใจ “ผมมีเร่ืองอยากจะถามพ่อครับ เลยมาหาพ่อท่ี หอ้ งทางาน” “แลว้ มีเรื่องอะไรจะถามพ่อล่ะ” 43

ต้นกลา้ : ภูมพิ ัฒน์ เกรยี งไกรถามตอ่ พร้อมรอยย้ิม “คาถามแรก ผมเป็นลูกของพ่อจริง ๆ หรือเปล่า ครับ” เกรยี งไกรเงียบไปครู่หน่ึง แลว้ ตอบกลบั ว่า “ลูกก็เป็นลูกของพ่อ จะเป็นลูกใครล่ะ พ่อเลี้ยงมา กับมอื เลยนะ” เกรียงไกรพยายามพูดให้ดูตลก แก้สถานการณ์ ตรึงเครียดใหด้ ูผอ่ นคลายลง “จรงิ ไหมครับ! ผมเปน็ ลกู ที่พอ่ เก็บมาเลย้ี ง” ตน้ กลา้ ย้าคาถามด้วยน้าเสียงท่ีสั่นเครือกับแววตา ท่ีรู้สึกเหมือนผิดหวังกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นจ้องมองและรอ ฟังคาตอบจากพ่อของเขา เริ่มมีน้าซึมออกจากตาค่อย ๆ ไหลผ่านล่องแก้มจนถึงปลายคางแล้วหยดลงพ้ืนในท่ีสุด ตั้งแต่ต้นกล้าโตมาน่ีเป็นครั้งแรกที่เกรียงไกรเห็นต้นกล้า รอ้ งไห้ “ใช่... พ่อเป็นพ่อบุญธรรม” เกรียงไกรตอบด้วย นา้ เสยี งนง่ิ ๆ “แลว้ ข้อความในกระดาษน้ี เป็นช่ือใคร” ต้นกล้าถามต่อทั้งน้าตา ถึงเขาจะรู้อยู่แล้วว่าพ่อ ของเขาจะตอบอะไร แต่ต้นกล้าก็อยากได้ยินคาตอบจาก ปากคนทเี่ ขาเรียกวา่ พ่อมาตลอด 44

ตน้ กลา้ : ภูมพิ ฒั น์ “นักรบ คือชื่อของลกู ตอนทอี่ ยใู่ นมลู นิธิ” เกรียงไกรจ้องมองมาท่ีนัยตาของต้นกล้า แล้วนึก ถงึ ใครสกั คนหน่งึ ที่เขาเคยรกั มาก่อน “แววตาของลกู เหมอื น แมข่ องลกู มากเลยนะ” เกรียงไกรพูดแล้วค่อย ๆ เช็ดน้าตาแล้วลูบหน้า ต้นกลา้ เบา ๆ ก่อนจะกอดตน้ กล้า “พอ่ ขอโทษ พ่อไมอ่ ยากให้มันเป็นแบบนี้” เกรียงไกรพดู ทัง้ น้าตาแลว้ โอบกอดต้นกลา้ ไว้แน่น “พ่อกับแม่ของผมจริง ๆ คือใครครับ แล้วตอนนี้ เขาอยไู่ หน” ตน้ กล้ายังคงร้องไห้ เกรียงไกรเดินไปที่โต๊ะทางานก้มเปิดลิ้นชักแล้ว ห ยิ บ ก ร ะ ท ร ง ส่ี เ ห ล่ี ย ม ผื น ผ้ า ไ ม่ ใ ห ญ่ ม า ก ใ ห้ ต้ น ก ล้ า ดู ในรูปถา่ ยมีสามคน คอื วนิ ัย นฤมล และเกรียงไกร “สองคนน้ีคือพ่อและแม่จริง ๆ ของลูก เป็นเพ่ือน ของพอ่ ต้งั แตต่ อนเรียนมัธยม” “แลว้ พอ่ กับแมผ่ มอยู่ไหนครบั ” ต้นกล้าถามซ้าอีกครง้ั “ตอนนพี้ ่อของลกู เปน็ อมั พาตรักษาตวั อย่ทู ี่บ้าน” “ส่วนแม่ของลูกอยู่บนฟ้า คงเฝ้ามองลูกอยู่ ในตอนนี้” เกรยี งไกรดรู ูปแล้วตอบตน้ กล้า “แลว้ เกิดอะไรขึ้นกบั พ่อแมผ่ ม” 45

ตน้ กล้า : ภูมิพฒั น์ ต้นกล้าถามด้วยความสงสัย เกรียงไกรหยิบ หนังสือพิมพ์ฉบับเม่ือ 13 ปีท่ีแล้วให้ต้นกล้าอ่าน ต้นกล้า เข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่างมากขึ้นและรู้สึกเขาใจวทิ ย์ขึ้นมา ทันทีกับการท่ีเติบโตมาโดยไม่มีพ่อแม่ แต่ต่างกันเพียงแค่ เขาเข้าใจผิดว่าคนอ่ืนคือพ่อแม่มาตลอด และในตอนนี้ ความรู้สึกของต้นกล้าที่มีต่อเกรียงไกรและวิภาค่อย ๆ เปลี่ยนไปจากเดมิ เหมอื นตัวเองเป็นคนละครอบครัว “พาผมไปหาพอ่ ได้ไหมครับ” ต้นกล้าพูดกับพ่อบุญธรรมก่อนจะเดินออกจาก หอ้ งไป 46

ตน้ กลา้ : ภูมิพฒั น์ 47