คาลิล ยิบราน KHALIL GIBRAN คาลิล ยิบราน เกดิ ที่ Bechari ประเทศเลบานอน ในปี ค.ศ.๑๘๘๓ ตายที่ นิวยอร์ค สหรฐั อเมรกิ า ในปี ค.ศ. ๑๙๓๑ เป็นกวี นกั เขียน และศลิ ปนิ ที่ไดร้ ับสมญานามว่า \"วิล เลยี มเบลคแหง่ ศตวรรษท่ี ๒๐\" บดิ ามารดาของยิบรานเป็นผ้มู กี ารศกึ ษาและวฒั นธรรมดี ตระกูล ทางมารดาได้ช่อื วา่ เกง่ ดนตรที ่ีสดุ ในหมูบ่ า้ น ยบิ รานไดแ้ สดงฝมี อื ทางวาดเขยี น กอ่ สรา้ ง ปั้น และแตเ่ รียงความมาต้ังแต่เยาวว์ ยั เมือ่ อายุ ๘ ปีกส็ นใจและเขา้ ใจซาบซงึ้ ในงานของไมเคลิ แอนเยลโลและเลโอนารโดดารวินชิ ในปี ๑๘๙๕ ครอบครัวของเขาไดเ้ ดินทางไปต้ังรกรากยัง สหรัฐอเมริกา แตเ่ ม่ืออายไุ ดส้ บิ สป่ี ีคร่งึ ยบิ รานกเ็ ดนิ ทางกลับมายงั เลบานอนและเขา้ เรียนใน สถานศึกษาภาษาอาหรบั ของซีเรยี ต่อมาเขาได้เดนิ ทางไปศกึ ษาศิลปะกับโรแดง ( Rodin) ปฏิมากรชาวฝรั่งเศสท่ี Ecole des Beaux Arts ในกรงุ ปารีส ในปี ค.ศ. ๑๙๑๒ ยิบรานเดินทาง ไปยงั สหรฐั อเมริกาและพานกั อยู่ในกรงุ นวิ ยอร์ค และท่ีนน่ั เอง เขาก็ได้รเิ รมิ่ ก่อต้ังสมาคม นกั เขียนชาวอาหรับ (Arabic P.E.N. Club) และไดเ้ ป็นนายกของสมาคมดว้ ย งานประพันธข์ องยิบรานไดม้ อี ทิ ธิพลจงู ใจคนรุ่นหลังมาก ทง้ั ผู้ใช้ภาษาอาเรบคิ ใน ประเทศอาหรับและในอเมรกิ า ตลอดทงั้ ยโุ รป เอเชีย ต้งั แต่ประเทศจนี ถึงสเปน งานชิ้นแรกๆ ของยบิ ราน เป็นบทเขียนและบทกวีภาษาอาหรับ งานเหล่าน้นั แสดงทศั นะเห็นแจง้ ในธรรมะ ความงดงามในทว่ งทานอง และแนวใหมท่ จ่ี ะเข้าแกป้ ัญหาของชีวติ ยิบรานเรม่ิ ใช้ภาษาอังกฤษ ในการเขยี นของเขาตง้ั แตอ่ ายุยังไม่ถงึ ย่สี ิบปี งานช้นิ ทมี่ ีชอ่ื เสยี งทสี่ ุดของเขาคือ ช้ินท่ีชอื่
\"THE PROPHET\" ซึ่งกล่าวถึงความสัมพันธร์ ะหวา่ งมนุษยก์ บั มนุษยด์ ว้ ยกนั งานชิน้ นไี้ ดถ้ กู แปล ถ่ายทอดเป็นภาษาต่างๆ ไม่นอ้ ยกว่าสบิ สามภาษา อา่ นกนั แพร่หลายอย่างย่ิงทัว่ โลก ยิบรานได้ บรรจุหลกั สจั ธรรมไว้ด้วยสานวนกวอี า่ นง่ายแต่ไพเราะ เขา้ ถงึ ชนทกุ ชั้น นบั เป็นท้ังบทกวี ปรัชญาและธรรมะ พรอ้ มกนั ไปในตวั บคุ คลในหลายเชื้อชาติและตา่ งลัทธศิ าสนาจานวนมากได้ ยึดถือเอาคาสอนในงานชน้ิ นี้เป็นเสมอื นประทปี นาแนวทางแหง่ การดารงชวี ติ ทง้ั นเี้ พราะสัจ ธรรมนัน้ เป็นของกลาง แม้ว่าจะกลา่ วออกมาในเปลือกหุ้มใดๆ ก็มธี รรมชาตอิ ันแท้เปน็ สมบัติของ มนุษย์ทั่วไปไม่วา่ ชาติ ภาษา หรอื ลัทธใิ ด ศาสนาใด ข้าพเจา้ แปลงานช้นิ นี้เป็นภาษาไทย ตัง้ แต่ราว พ.ศ. ๒๔๙๐ ไดค้ ดั บางสว่ นลง พมิ พใ์ นทีห่ ลายแห่ง ต้นฉบบั แปลสมบูรณห์ ายไปในระหวา่ ง พ.ศ. ๒๔๙๗ - ๘ จงึ ได้แปลใหม่ อกี ครั้งหนงึ่ ตัวอลั มุสตาฟาในเรอ่ื งตอบปัญหาหลกั ธรรมถงึ ๒๖ หวั ข้อด้วยกนั ลว้ นบรรจุขอ้ ปรชั ญาอันลกึ ซึ้งและไพเราะด้วยลีลากวีไว้ทัง้ สนิ้ ขา้ พเจา้ ไดพ้ ยายามถ่ายทอดความไพเราะ ของตน้ ฉบับเดิมออกมาอยา่ งเตม็ ที่แลว้ เชื่อวา่ ทา่ นท่ีสนใจคงจะได้รับรสและความซาบซง้ึ จาก ฉบับแปลนตี้ ามสมควร ระวี ภาวไิ ล มนี าคม ๒๕๐๔ คานาผ้แู ปล ขา้ พเจ้ามคี วามยนิ ดีที่สานักพิมพ์ศึกษติ สยามดาเนนิ การจดั พิมพห์ นงั สอื แปลสาธนา ปรัชญานิพนธ์ของทา่ นรพนิ ทรนาถ ฐากูร และ ปรชั ญาชีวิตของ กวี คาลิล ยิบราน พร้อมกัน ๒ เลม่ หนังสอื เล่มแรกน้ันขา้ พเจา้ ได้จดั พมิ พ์ขน้ึ เปน็ ครั้งแรก แจกเปน็ อนุสรณใ์ นงานฌาปนกจิ ศพ มารดาของข้าพเจา้ เมือ่ เดือนเมษายน พ.ศ.๒๕๐๘ สาหรบั งานของคาลลิ ยบิ รานนัน้ สานักพิมพ์ บริการทองได้จดั พิมพ์เปน็ คร้ังแรกเมอื่ พ.ศ. ๒๕๐๔ และในระยะหลังๆ นี้ไดม้ ีผูป้ รารภต้องการ ไดไ้ วเ้ สมอๆ แมว้ ่างานประพนั ธ์ท้งั สองจะแตกตา่ งดว้ ยพ้ืนเพวัฒนธรรมและขนบประเพณีของผู้ รจนา เพราะเหตดุ ้วยชาติกาเนิด ผิวพรรณและภมู ศิ าสตร์ แตเ่ น้อื แทข้ องงานทงั้ สองน้ันก็ กลา่ วถึงเร่ืองเดียวกันคอื ปญั หาความสัมพนั ธร์ ะหว่างมนุษยก์ บั ชีวติ และสงั คม ข้าพเจ้ามคี วามภาคภูมใิ จในงานแปลทั้งสองน้ปี ระการหนึ่งคอื เป็นงานทไ่ี ด้ดาเนินมา เป็นระยะเวลายาวนานกวา่ ยส่ี บิ ปีดว้ ยความรกั อีกประการหนึง่ น้ัน แมก้ าลเวลาไดผ้ า่ นมานาน ฉะน้ีแลว้ เมือ่ ขา้ พเจา้ ย้อนมาอ่านทบทวนดูใหม่ กย็ งั ไมไ่ ด้พบวา่ ตนเองเตบิ โตเกนิ ที่จะตอ้ งการ รับฟังความนึกคิดในบทประพนั ธท์ ้ังสองนี้ ในความนกึ คิดสว่ นตัวของขา้ พเจา้ แล้ว บทประพันธ์ ทง้ั สองบรรจขุ ้อคดิ และคาสอนมากมายที่มคี ุณคา่ แกช่ ีวิต และไม่เปลี่ยนแปรไปตามยคุ และสมัย ขอท่านผูส้ นใจทัง้ หลายได้โปรดพนิ ิจพิเคราะหด์ ้วยวิจารณญาณของตนเองเถดิ . ระวี ภาวิไล ๒๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๑๑ การมาถึงแหง่ นาวา
อลั มสุ ตาฟา ผู้บริสุทธแิ์ ละเป็นทรี่ ัก ผเู้ ปน็ เสมือนรุ่งอรุณในสมยั ของท่าน ไดอ้ ยูใ่ น เมืองออรฟ์ าลสี เป็นเวลาสบิ สองปี เพ่ือรอเรือซึ่งจะนาทา่ นกลบั ไปยังเกาะแหง่ การ เวยี นเกิด ในปที ีส่ บิ สอง วนั ทเี่ จด็ ของเดอื นแหง่ การเก็บเกีย่ ว ทา่ นขน้ึ ไปบนภเู ขานอกกาแพงเมือง และมองออกไปในท้องทะเล และกเ็ หน็ เรอื แล่นฝา่ หมอกเขา้ มา ทนั ใดทวารแห่งดวงใจของทา่ นกเ็ ปิดออก ความปิตชิ น่ื ชมโบยบินออกไปในสมทุ ร ท่านหลบั ตาและสวดภาวนาในความเงียบสงดั ขณะเม่อื ทา่ นเดินลงจากภเู ขา ความเศรา้ สลดไดบ้ ังเกดิ ขน้ึ ในใจและทา่ นคิดว่า เราจะไปโดยความสงบและปราศจากความเศร้าโศกไดอ้ ย่างไร ไมไ่ ด้ เราจะจากเมืองนีไ้ ปโดยปราศจากความเจ็บปวดไมไ่ ด้ วนั อันเต็มไปดว้ ยทุกขท์ รมานซ่งึ เราได้อยใู่ นกาแพงเมอื งน้ี ยดื ยาวและคนื อันเปลา่ เปล่ยี วก็เนิ่นนาน ใครนะท่อี าจจะจากความเจ็บปวด แลความเปล่าเปลีย่ วของตนเองไปโดยไมร่ สู้ ึกเสียใจได้ บนถนนเหล่านี้ เราได้มีสง่ิ ทีร่ กั มาก และลูกหลานแหงความเฝา้ คอยของเรา กเ็ ดินเปลือยร่างอยู่ตามเนินเขานม้ี ากมาย และเรากไ็ มอ่ าจจากสง่ิ เหล่านีไ้ ปได้โดยปราศจากความปวดร้าว
ส่ิงที่เราจะสละวางลงวันน้ี ไมใ่ ช่เปน็ เพียงแตเ่ ครอ่ื งน่งุ หม่ แตเ่ ปน็ เนือ้ หนงั ของเราแท้ ๆ ทเ่ี ราจะฉกี ด้วยมือตนเอง และสงิ่ ที่เราจะละไวเ้ บื้องหลัง กไ็ มใ่ ช่เพยี งความคานึง แตเ่ ป็นดวงใจทง่ี ดงามด้วยความหิว และความกระหาย แตเ่ รากไ็ มอ่ าจอยู่ต่อไปได้ ห้วงสมทุ รอันเรยี กสรรพส่ิงเข้าสตู่ นไดเ้ รียกรอ้ งเราแล้ว และเราก็ต้องลงเรือ เพราะการทจ่ี ะยบั ยง้ั อย่นู ั้น ถงึ แม้วา่ โมงยามจะลุกไหม้ในราตรี เราก็จะเยน็ ตวั แข็งและถูกจากัดในแบบพมิ พ์ ทจ่ี รงิ เราอยากจะนาสง่ิ ท้ังหมดน้ไี ปด้วย แตจ่ ะทาอย่างไรไดเ้ ลา่ เสยี งพูดไมอ่ าจนาเอาล้ินและรมิ ฝีปากซึ่งใหป้ กี แกม่ นั ไปดว้ ยได้ มัน จะต้องเคลอ่ื นไปในเวหาแตเ่ ดียวดาย และนกอนิ ทรบี นิ ผ่านดวงอาทิตยก์ แ็ ต่ลาพัง ตนเองไม่ได้นารังไปด้วย บัดน้ี เม่อื ท่านลงมาถงึ เชงิ เขา ท่านก็หันหนา้ ออกไปทางทะเลอกี และกเ็ หน็ เรือกาลังเขา้ มาในอา่ ว มกี ะลาสยี นื อยูบ่ นกราบ เป็นคนจากบ้านเกิดของท่าน ดวงวญิ ญาณของท่านก็กู่เรยี กเขาเหลา่ น้ี และท่านพดู วา่ บุตรแหง่ มารดาของเรา เธอผู้สญั จรไปกับคล่ืน บ่อยครง้ั เธอได้แล่นใบในความฝันของเรา และบดั นเี้ ธอมาในตน่ื ซง่ึ เป็นความฝันอันลึกกวา่ เราพร้อมทจ่ี ะไป และความเรง่ ร้อนของเราก็คอยกระแสลมอยู่ ขอให้เราได้หายใจในอากาศอนั สงัดนอ้ี ีกสกั คร้ัง ขอเพียงแตม่ องกลับไปข้างหลังอีกสักครั้ง แลว้ เราก็จะมายนื อยู่ทา่ มกลางพวกเธอ ชาวทะเลในหมู่ชาวทะเล และห้วงสมุทรกวา้ ง
มารดาผมู้ ิรู้หลบั ผซู้ ่ึงเปน็ ศานติและอิสรภาพของแม่น้าและลาธาร ขอลาธารนวี้ กวนอกี สักครงั้ ขอเพยี งแต่ได้ราพึงในหมไู่ ม้นี้อกี สกั คร้ัง แลว้ เราก็จะมาสทู่ ่าน... หยดนา้ ... สูห่ ้วงสมทุ รอันไร้เขต ขณะที่ทา่ นเดนิ ลงมา ทา่ นกเ็ ห็นชายและหญิงละมือจากทอ้ งทุง่ และไรอ่ งุน่ ของเขา และรบี มาท่กี าแพงเมือง ทา่ นไดย้ นิ เสยี งเขาเหลา่ นนั้ เรยี กชือ่ ของท่าน พรอ้ มกบั ตะโกนบอกกันถึงขา่ วเรือของทา่ นมาถงึ แลว้ ทา่ นราพึงว่า วันแห่งการจากไป ควรจะเปน็ วันเก็บเก่ียวดว้ ยหรอื ไม่ และในอนาคตกาลน้นั ควรจะเปน็ ทีก่ ล่าวกันหรือไมว่ ่า สนั ธยากาลแหง่ เราน้นั แท้จริงกเ็ ปน็ รุ่งอรณุ ดว้ ย เรามีอะไรสาหรับใหแ้ ก่ผู้ทว่ี างคนั ไถมา หรอื แกผ่ ทู้ ี่รบี หยุดลอ้ เครื่องบดองนุ่ เพอื่ มาหาเรา ควรแลว้ หรอื มใิ ช่ท่ดี วงใจเราจะเปน็ ประหน่งึ ต้นไมผ้ ลดก ซง่ึ เราจะเก็บแจกจา่ ยแก่เขาเหลา่ นนั้ และความปรารถนาของเราก็ควรทจี่ ะไหลรินดังธารนา้ พุ เพือ่ วา่ จะไดเ้ ตมิ ถว้ ยของเขาใหเ้ ต็ม ควรแลว้ หรือมใิ ช่ท่ีเราจะเปน็ ดังพณิ เพอ่ื ว่าพระหตั ถ์ของพระผเู้ ปน็ เจ้าจะไดส้ ัมผสั หรอื เปน็ ขล่ยุ ซ่งึ ลมหายใจของพระองค์จะเปา่ ผ่าน เรานีเ้ ปน็ ผเู้ สาะแสวงหาความสงัด และสมบตั ใิ ดเล่าที่เราพบในความสงดั นน้ั อนั เราจะใหแ้ ก่เขาไดด้ ้วยความม่นั ใจ ถ้าหากวันนี้เป็นวนั เก็บเกี่ยวของเรา
ก็เราไดห้ ว่านเมล็ดพนั ธุไ์ ว้ในท้องทุ่งใด และในฤดูกาลอันเลอื นรางใดเล่า ถา้ หากบัดนี้ เป็นชว่ั โมงทเ่ี ราจะชูประทีปขนึ้ เปลวประทีปนนั้ จะไม่ใชข่ องเรา เราจะชูประทปี ขึ้น วา่ งเปลา่ และมืด แล้วผู้พิทักษร์ าตรีจะเติมเช้อื เพลงิ และจุดมนั ข้นึ ด้วย ทา่ นราพึงสิง่ เหล่านเี้ ปน็ คาพูด แตก่ ม็ ีอีกมากมายในใจซึ่งไมไ่ ดพ้ ูด เพราะวา่ ทา่ นเองไมอ่ าจกล่าวความนกึ คิดอนั ลา้ ลึกของตนได้ เมอ่ื ทา่ นถึงในเมือง ฝูงชนกม็ าหา และรอ้ งเรียกท่านเป็นเสียงเดยี ว บรรดาผู้เฒา่ ออกมาข้างหน้า และพดู ว่า โปรดอยา่ เพ่งิ ด่วนจากเราไปเลย ทา่ นได้เป็นเสมอื นกาลเทยี่ งในยามค่าของเรา และความหนุ่มของท่านได้ให้ความฝนั แกเ่ ราเพื่อจะฝัน ท่านนี้ไม่ไดเ้ ป็นผู้แปลกหน้าของเรา และก็ไม่ได้เปน็ เพยี งผเู้ ย่ยี มเยยี น แต่เปน็ ดังบุตรและเป็นท่ีรกั ยงิ่ ของเราแท้ ๆ อยา่ เพ่อใหด้ วงตาของเราต้องเจบ็ ปวด เพราะไมไ่ ดเ้ หน็ หน้าของทา่ นเลย นักบวชท้งั ชายและหญิงก็กล่าวแก่ท่านว่า ขออย่าให้ระลอกคลืน่ แยกเราจากกนั เสยี แตบ่ ัดนีเ้ ลย ขออยา่ เพ่อใหข้ วบปีที่ทา่ นอยูใ่ นหมเู่ รากลายเป็นแต่ความทรงจา ท่านไดเ้ ดนิ อยู่ในทา่ มกลางเรา ดงั ดวงวญิ ญาณ และเงาของทา่ นไดเ้ ปน็ ดังแสงสวา่ ง บนใบหนา้ ของเรา เรารักท่านมาก แตค่ วามรกั ของเราไรค้ าพดู ถูกหอ่ หุ้มด้วยผา้ คลุม แตบ่ ัดนี้ มันรอ้ งเรยี กทา่ นแลว้ ด้วยเสยี งอันดงั และกจ็ ะยนื เปดิ เผยตนเองเฉพาะหน้าทา่ น และเป็นทีก่ ล่าวกนั มาแตไ่ หนแต่ไรแลว้ ว่า ความรักไมร่ คู้ วามล้าลกึ ของตนเอง
จนกวา่ จะถงึ ชั่วโมงของการจากพราก คนอื่นก็เขา้ มาร่วมอ้อนวอนท่านด้วย และท่านไมต่ อบ ทา่ นเพียงแตก่ ม้ ศีรษะ และผทู้ ี่ยืนอยใู่ กล้ๆ ก็เห็นน้าตาของทา่ นรว่ งลงสู่หนา้ อก แลว้ ท่านพร้อมฝูงชนก็พากันเดินไปยังจตุรัสใหญห่ น้าวหิ าร และก็มีผู้หญิงคนหน่งึ ชอ่ื อัลมิตรา เดินออกมาจากวิหารน้นั เธอเป็นผ้เู ห็นธรรม และท่านกม็ องเธอดว้ ยความอ่อนโยนยง่ิ เพราะว่าเธอเป็นคนแรกท่ไี ด้พบและฟงั คากลา่ วของท่าน เมือ่ ครง้ั ที่ท่านมาถงึ เมอื งได้เพียงวันเดยี ว และเธอก็แสดงคารวะต่อทา่ น พร้อมกบั พูดวา่ ทา่ นผู้แทนของพระผเู้ ป็นเจ้า ท่านผ้แู สวงหาสิ่งสงู สุด ทา่ นไดเ้ ฝ้ามองขอบฟ้ารอเรอื ของทา่ นเป็นเวลานาน บัดนี้เรือของทา่ นมาถึงแลว้ และท่านจาตอ้ งไป ความใฝฝ่ ันถงึ ดินแดนแห่งความทรงจาของทา่ นน้ันลึกซงึ้ แนบแนน่ และความรักของเราก็ไมอ่ าจผกู พันท่านไวไ้ ด้ หรอื ความปรารถนาของเราก็ไมอ่ าจเหนย่ี วร้งั ทา่ นไว้ได้ แต่สง่ิ นเี้ ราขอร้องกอ่ นท่ีท่านจะจากไป ขอท่านไดพ้ ดู แกเ่ รา และให้สจั ธรรมแก่เรา และเราก็จะได้ใหแ้ กล่ ูกหลานของเรา และลกู หลานของเรากจ็ ะไดใ้ ห้ถ่ายทอดตอ่ ไป และธรรมะน้ันกจ็ ะไมส่ ญู ในความโดดเด่ยี วของท่านนน้ั ท่านไดเ้ ฝ้ามองวนั คนื ของเรา และในความตน่ื ของท่าน ทา่ นกไ็ ดเ้ ฝา้ ฟังเสยี งสะอืน้ และหัวเราะในความหลับของเรา ดงั นนั้ ณ บดั น้ี ขอได้เปดิ เผยแกเ่ ราเอง
และไดบ้ อกให้เราทราบถงึ สง่ิ ท่ที ่านไดป้ ระจกั ษ์ อนั มอี ยใู่ นระหวา่ งการเกดิ และความตาย และทา่ นตอบว่า ประชาชนชาวออรฟ์ าลสี เราจะบอกอะไรแกท่ า่ นได้ นอกจากสงิ่ ทเี่ คลื่อนอยู่ในวญิ ญาณของท่านเอง แมข้ ณะนี้ อลั มติ ราพดู ข้นึ วา่ ไดโ้ ปรดบอกเราถงึ เรอื่ ง ความรัก ความรกั และท่านก็เงยศรี ษะข้ึนมองดูฝงู ชน เขาเหล่านัน้ เงียบกรบิ ท่านพูดด้วยเสียงอนั ดงั วา่ เม่ือความรกั ร้องเรยี กเธอจงตามมันไป แม้ว่าทางของมันนน้ั จะขรขุ ระและชันเพียงไร และเมอ่ื ปกี ของมนั โอบรอบกายเธอ จงยอมทน แมว้ า่ หนามแหลมอันซ่อนอยู่ในปกี น้นั จะเสยี ดแทงเธอ และเม่ือมันพดู กับเธอ จงเชอื่ ตาม แมว้ า่ เสียงของมนั จะทาลายความฝนั ของเธอ ดังลมเหนือพดั กระหนา่ สวนดอกไมใ้ หแ้ หลกราญไปฉะน้นั
เพราะแมข้ ณะท่ีความรกั สวมมงกฎุ ให้เธอ มันกจ็ ะตรึงกางเขนเธอ และขณะท่มี ันใหค้ วามเตบิ โตแกเ่ ธอนนั้ มนั กจ็ ะตัดรอนเธอด้วย แมข้ ณะเมอ่ื มนั ไต่ขนึ้ ไปสยู่ อดสูง และลูบไลก้ ิ่งกา้ นอันแกว่งไกวในแสงอรุณ แต่มันกจ็ ะหยัง่ ลงสรู่ ากลึก และเขยา่ ถอนตรงทีย่ ึดม่ันอย่กู บั ดินด้วย ความรกั จะรวบรวมเธอเข้าดงั ฝกั ขา้ วโพด มนั จะแกะเธอออกจนเปลือยเปล่า แล้วมนั จะรอ่ นเพื่อใหเ้ ธอหลุดจากเปลอื ก มันจะบดเธอจนเป็นผงขาวแล้วก็จะขยาจนเธอออ่ นเปียก แล้วมันก็จะนาเธอเข้าสไู่ ฟอันศกั ดิส์ ทิ ธข์ิ องมัน เพอ่ื วา่ เธอจะได้กลายเปน็ อาหารทิพย์ของพระเปน็ เจ้า ความรักจะกระทาส่งิ ท้งั หมดนแี้ กเ่ ธอ เพ่อื ว่าเธอจะไดห้ ย่งั ร้คู วามลับของดวงใจเธอเอง และดว้ ยความรนู้ ั้นเธอกจ็ ะได้เปน็ ส่วนหนึ่งของดวงใจแห่งชวี ติ อมตะ แตถ่ า้ หากด้วยความกลัว เธอมุง่ แตแ่ สวงหาความสงบสขุ และความสาราญจากความรกั ก็จะเป็นการดีกว่าท่ีเธอควรจะปกคลุมความเปลอื ยเปลา่ ของตน และหลกี หนีออกไปเสียจากลานบด ไปส่โู ลกอนั ไร้ฤดูกาล ที่ซึ่งเธอจะหัวเราะกไ็ ม่เต็มท่แี ละจะรอ้ งไหก้ ไ็ มเ่ ตม็ ที่ ความรักไม่ใหส้ ่ิงอน่ื ใดนอกจากตนเอง และก็ไม่รับเอาสง่ิ ใดนอกจากตนเอง ความรกั ไมค่ รอบครอง และกไ็ มย่ อมใหถ้ ูกครอบครอง เพราะความรกั น้ันเพียงพอแล้วสาหรับตอบความรัก เมอื่ เธอรัก อย่าได้พูดว่า พระผเู้ ปน็ เจ้าอยใู่ นดวงใจเรา
แต่ควรพูดว่าเราอยใู่ นดวงใจพระผ้เู ปน็ เจ้า และอย่าได้คดิ วา่ เธอสามารถนาแนวทางของความรกั ได้ เพราะถา้ ความรกั พบวา่ เธอมีคุณค่าพอแล้ว กจ็ ะเป็นผู้นาแนวทางของเธอเอง ความรกั ไมม่ ปี รารถนาส่ิงอ่นื ใด นอกจากที่จะทาตนเองใหส้ มบูรณ์ แต่ถา้ หากเธอรกั และจาตอ้ งมีความปรารถนา กข็ อให้ความปรารถนาของเธอจงเป็นดังน้ี เพ่อื จะละลายและไหลดังธารนา้ ซ่งึ ส่งเสียงเพลงกล่อมราตรี เพือ่ จะเรียนร้คู วามปวดรา้ ว อนั เกดิ แตค่ วามออ่ นโยนละมนุ ละไมเกนิ ไป เพ่ือจะตอ้ งบาดเจบ็ ด้วยความเขา้ ใจในความรักของตนเอง และเพื่อจะยอมใหเ้ ลอื ดหลัง่ ไหล ด้วยความเต็มใจและปราโมทย์ เพอื่ จะต่นื ขึ้น ณ รุ่งอรณุ ด้วยดวงใจอนั ปิติ และขอบคณุ ความรกั อกี วันหนง่ึ เพ่ือจะหยุดพกั ณ ยามเท่ียง และเพง่ พนิ ิจความสขุ ซาบซึง้ ของความรกั เพอื่ จะกลบั บา้ น ณ ยามพลบค่าด้วยความรู้สกึ สานกึ คณุ และเพื่อจะหลบั ไปพรอ้ มกบั คาสวดมนตภ์ าวนา สาหรับคนรกั ในดวงใจ และเพลงสรรเสรญิ บนรมิ ฝปี ากของเธอ การแต่งงาน
แล้ว อลั มิตรา ก็ถามตอ่ ไปว่า การแตง่ งาน เล่าพระคณุ ทา่ น และท่านตอบว่า เธอเกดิ มาด้วยกนั และเธอก็จะอยู่ดว้ ยกนั ตลอดไป เธอจะอยู่ดว้ ยกนั แม้เมื่อปีกขาวของความตาย ปัดกวาดวันคืนของเธอใหก้ ระจัดกระจายไป ถกู แล้วเธอจะอยดู่ ว้ ยกนั แม้ในความทรงจาอันสงัดของพระเป็นเจ้า แตข่ อให้มีชอ่ งวา่ งในการอยู่ด้วยกนั ของเธอ และขอให้กระแสลมแห่งสวรรคโ์ บกโบยไปมาระหวา่ งเธอ จงรกั กันและกัน แต่อยา่ สรา้ งพนั ธะแห่งรัก และขอใหค้ วามรักนัน้ เปน็ เสมือนห้วงสมุทร อนั เคลื่อนไหวอยรู่ ะหว่างฝง่ั แห่งวญิ ญาณของเธอทง้ั สอง จงเติมถ้วยของกันและกัน แต่อย่าดมื่ จากถว้ ยเดียวกนั จงให้ขนมปงั แก่กัน แต่อย่ากดั กินจากก้อนเดยี วกัน จงร้องและเรงิ ราด้วยกนั และจงมีความบนั เทิง แต่ขอใหแ้ ตล่ ะคนได้มโี อกาสอยโู่ ดดเดีย่ ว ดงั เช่นสายพิณนั้น ตา่ งอยูโ่ ดดเดยี่ ว แต่ว่าสั่นสะเทือนดว้ ยทานองดนตรีเดยี วกัน จงมอบดวงใจ แต่มิใชต่ ่ออีกฝ่ายหน่ึง
เพราะหตั ถ์แห่งชีวติ อมตะเทา่ นน้ั ทจ่ี ะรับดวงใจของเธอไว้ได้ และจงยืนอยูด่ ว้ ยกนั แต่อย่าใกล้กนั นกั เพราะว่าเสาของวหิ ารน้นั ก็ยนื อยหู่ ่างกนั และต้นโพธ์ิ ต้นไทรก็ไม่อาจเตบิ โตใต้ร่มเงาของกนั ได้ บุตร และหญิงคนหนึ่งซึง่ กอดบุตรนอ้ ยไวก้ ับอก พดู ว่า ไดโ้ ปรดพดู กบั เราถึงเรื่อง บุตร และทา่ นตอบวา่ บตุ รของเธอ ไม่ใชบ่ ุตรของเธอ เขาเหลา่ นัน้ เป็นบตุ รและธดิ าแหง่ ชวี ติ เขามาทางเธอ แต่ไม่ไดม้ าจากเธอ และแมว้ ่าเขาอยกู่ บั เธอ แตก่ ็ไมใ่ ชส่ มบตั ิของเธอ เธออาจให้ความรกั แก่เขา แตไ่ มอ่ าจให้ความนึกคดิ ได้ เพราะวา่ เขากม็ คี วามคดิ ของตนเอง เธออาจจะให้ทีอ่ ยู่อาศยั แกร่ ่างกายของเขาได้ แตม่ ใิ ชแ่ ก่วิญญาณของเขา เพราะว่าวญิ ญาณของเขานนั้ อยใู่ นบ้านของพรงุ่ น้ี ซ่งึ เธอไม่อาจไปเยยี่ มเยยี นได้แม้ในความฝัน
เธออาจพยายามเปน็ เหมอื นเขาได้ แต่อยา่ ได้พยายามใหเ้ ขาเหมอื นเธอ เพราะชีวิตนัน้ ไมเ่ ดินถอยหลงั หรือห่วงใยอยกู่ บั เมอ่ื วนั วาน เธอนน้ั เป็นเสมอื นคนั ธนู และบุตรหลานเหมือนลกู ธนูอนั มีชีวิต ผู้ยงิ เล็งเหน็ ท่หี มายบนทางอนั มิร้สู ิ้นสดุ พระองค์จะนา้ วเธอเตม็ แรง เพอ่ื วา่ ลกู ธนจู ะไดว้ ่งิ เร็วและไปไกล ขอใหก้ ารโน้มงา้ วของเธอในองุ้ หตั ถ์ของพระองค์ เปน็ ไปด้วยความยนิ ดี เพราะว่าเมอื่ พระองคร์ กั ลูกธนทู ่ีบนิ ไปนนั้ พระองคก์ ็รกั คนั ธนูซง่ึ อยูน่ ่ิงดว้ ย การบริจาค แล้วเศรษฐีคนหนึ่งพูดว่า ได้โปรดกล่าวถึง การบริจาค และทา่ นตอบวา่
เมอ่ื เธอบรจิ าคทรัพย์สมบตั ิของเธอ เธอใหแ้ ต่เพยี งเลก็ น้อย ต่อเม่ือเธออุทิศตนเองสิ นนั่ เป็นการให้อยา่ งแทจ้ ริง ทรพั ย์สมบตั ขิ องเธอเองน้ันจะเปน็ สิ่งอืน่ ใด นอกจากสง่ิ ทเี่ ธอเกบ็ และเฝา้ ระแวดระวงั ไว้ดว้ ยกลัวว่า พรงุ่ นเ้ี ธออาจตอ้ งการมนั อกี เจา้ สุนัขจอมฉลาดที่ฝงั ชน้ิ กระดกู ไว้ในทราย ขณะเม่ือมันเดนิ ตามผแู้ สวงบญุ ไปยงั ทพิ ยนคร เพ่ือมันจะไดก้ นิ อกี ในวนั พรุ่ง - พร่งุ นีม้ ันจะไดก้ นิ ละหรอื ความกลัวว่าจะตอ้ งการอีก มิใชค่ วามตอ้ งการเองหรือ ความพรั่นพรึงต่อความกระหาย ทง้ั ๆ ท่ีบ่อน้าของเธอกย็ ังเต็มเปี่ยม คอื ความกระหายอันมิรดู้ บั มใิ ช่หรอื บางคนมมี าก แต่เขาบรจิ าคเพยี งนดิ เดยี ว และก็ให้เพอ่ื เอาชือ่ และความปรารถนาอนั เรน้ อยนู่ ้ี ย่อมทาใหก้ ารบริจาคของเขามีราคี บางคนมีอยนู่ อ้ ยแต่อุทศิ ใหท้ ง้ั หมด เขาเหล่าน้มี ศี รัทธาตอ่ ชีวติ และตอ่ ความสมบรู ณ์ของชีวิต และถุงเงนิ ของเขาไมเ่ คยวา่ งเปล่า บางคนบรจิ าคไปด้วยความปราโมทย์ และความปราโมทยน์ นั้ เองเปน็ ผลตอบแทน บางคนใหไ้ ปด้วยความปวดรา้ ว ความปวดร้าวน้ันยอ่ มชาระดวงใจของเรา ยงั มีบางคนให้ไป
โดยไม่รู้จักความเจบ็ ปวดในการให้ มไิ ด้ให้โดยมุง่ หวงั คณุ ความดีใดๆ เขาบรจิ าคใหด้ จุ เดยี วกับบปุ ผชาติ อนั ส่งกลน่ิ หอมตรลบอยูใ่ นหบุ เขาโน้น พระผเู้ ป็นเจ้ามดี ารัสผา่ นมอื ของบุคคลเชน่ นี้ พระองค์ทรงสรวลยม้ิ กับพืน้ พภิ พผา่ นดวงตาของคนเชน่ นี้ เม่อื ถกู รอ้ งขอกเ็ ปน็ การดีทจ่ี ะบริจาค แตท่ ี่ดีกวา่ นน้ั กค็ อื ให้ไปทง้ั ๆ ที่ไมถ่ กู ขอ โดยความเข้าอกเข้าใจกนั และสาหรบั ผทู้ พี่ รอ้ มจะบรจิ าคน้ัน การแสวงหาผ้รู ับ เปน็ ความปราโมทยส์ งู กวา่ การใหเ้ สียอีก และเธอยังมอี ะไรทีห่ วงกันไวอ้ ีกหรือ พงึ ระลกึ ไวว้ า่ วันหนึ่งทุกสง่ิ ที่เธอมอี ย่นู ้จี ะตอ้ งถูกบรจิ าคไป ดงั นน้ั จงบริจาคเสยี แตบ่ ัดน้ี เพ่ือวา่ สมัยแห่งการบรจิ าคนน้ั จักได้เป็นของเธอ มใิ ชท่ ายาทของเธอ เธอมักจะกลา่ ววา่ เรายนิ ดีให้แต่เฉพาะผูส้ มควรไดร้ ับ ตน้ ไม้ในสวนของเธอ หรอื ปศสุ ตั ว์ในทอ้ งทุ่งกไ็ ม่กลา่ วเชน่ น้ัน มันสละอุทิศเพื่อจะดารงอยู่ เพราะการหวงกันหมายความถงึ การแตกทาลาย ผมู้ ีคณุ ค่าพอท่ีจะได้พบวันคนื ทุกคนควรแก่การรบั ทุกส่งิ ทกุ อย่างจากเธอ และผู้มีคุณคา่ พอทีจ่ ะไดด้ มื่ ดา่ จากมหาสมทุ รแหง่ ชวี ติ ก็สมควรทจี่ ะได้ตกั ตวงจากธารนา้ ของเธอด้วย
คุณธรรมอันใดเลา่ จักประเสริฐไปกว่า คุณธรรมอนั ดารงอยู่ในความอาจหาญ ความมั่นใจ และยิง่ กวา่ นนั้ ในบรจิ าคธรรมแหง่ การรับบริจาค และเธอผูต้ ้องการให้มนุษยเ์ ปดิ เผยดวงใจของเขา และทาลายความภาคภมู ใิ จในตนลง เพยี งเพอ่ื รบั การบรจิ าคของเธอนัน้ เธอเองมคี ุณธรรมวิเศษอะไร? จงดูตนเองเสียก่อนวา่ เธอนั้นควรแกก่ ารเป็นผู้ให้ และเป็นเคร่อื งมอื แหง่ การให้ เพราะโดยแท้จรงิ แลว้ ชีวติ เป็นผู้ใหแ้ กช่ วี ติ สว่ นเธอผคู้ ดิ เอาวา่ ตนเปน็ ผใู้ หน้ น้ั เปน็ เพยี งพยานรเู้ ห็น และสาหรับเธอท่เี ปน็ ผรู้ ับ และเธอท้ังหลายก็คือผูร้ ับ อยา่ ไดค้ ดิ กงั วลเร่ืองบญุ คณุ นกั เพราะจะเป็นการสวมขอื่ คาเขา้ กบั ตนเองและผู้ใหด้ ้วย แต่ขอให้ลอยข้ึนพร้อมกบั ผูใ้ ห้ โดยของขวญั นนั้ เป็นปีก เพราะความรูส้ กึ เร่อื งหนบ้ี ญุ คุณมากไปนั้น คอื การขอ้ งใจในความอารขี องเขา ผู้มีพน้ื พภิ พเป็นมารดาและพระผูเ้ ปน็ เจ้าเปน็ บิดา การกนิ และด่ืม
แลว้ ชายชราคนหนง่ึ เปน็ เจา้ ของโรงแรม กลา่ ววา่ ได้โปรดพดู เรื่อง การ กินและด่ืม ท่านกล่าววา่ เราน้อี ยากจะให้เธอดารงชพี อยูไ่ ด้ ด้วยความหอมหวานของพน้ื ดิน และหล่อเลี้ยงอยูไ่ ด้ด้วยแสงสว่าง เช่นเดยี วกับกล้วยไม้ แต่เนอ่ื งด้วยเธอจาต้องฆ่าเพือ่ กิน และตอ้ งฉกลกั นา้ นมแมโ่ คจากลูกอ่อน เพอื่ บรรเทาความกระหาย ก็ขอจงกระทาด้วยความคารวะบชู า และขอให้โตะ๊ อาหารของเธอเป็นเชน่ แท่นสังเวย ซึ่งสงิ่ ที่สดและบริสุทธิ์จากทุ่งนาปา่ เขา ถกู นามาวางเปน็ พลีแก่ส่งิ สะอาดและบริสทุ ธิ์ กวา่ อนั ดารงอย่ใู นมนษุ ย์ เมือ่ เธอฆ่าสัตว์ จงกลา่ วแก่มันในดวงใจวา่ อานภุ าพเดยี วกบั ท่ีประหารเธอ จะประหารเราด้วย และเราเองดว้ ยจะถูกกลนื ไป เพราะกฎเกณฑ์อันนาเธอมาสอู่ งุ้ มือเราน้ัน จะนาเราไปส่อู งุ้ หตั ถ์อนั ทรงอานุภาพกว่าดว้ ย เลือดของเธอและเลือดของเราน้นั มใิ ชอ่ ่นื ใด ตา่ งกเ็ ปน็ นา้ หล่อเลย้ี งพฤกษาแหง่ สวรรค์ เม่อื เธอกดั กินผลไม้ จงกล่าวแกม่ ันในใจวา่ เมล็ดพนั ธุ์ของเจา้ จักดารงอยูใ่ นกายเรา
และดอกตูมในวนั พรุ่งนี้ของเจา้ ก็จักผลบิ านในดวงใจเรา และกลิ่นอนั หอมระร่นื ของเจ้า จะเป็นลมหายใจของเรา และเราก็จะรว่ มเริงบนั เทงิ ทุกฤดูกาล และในฤดใู บไม้รว่ ง เมื่อเธอเดด็ พวงองุ่นนาจากไรไ่ ปส่เู ครอ่ื งบด และเราก็จะถูกเกบ็ ในภาชนะนิรันดรดว้ ย เช่นเดยี วกบั เหล้าอง่นุ ใหม่ ในฤดูหนาว เม่ือเธอรนิ เหลา้ อง่นุ ขอใหเ้ ธอไดร้ ้องเพลงในดวงใจให้แก่แต่ละถ้วย และในเพลงน้ันๆ ก็ขอใหม้ คี วามทรงจา ถึงวันในฤดใู บไม้ร่วง .....ถงึ ไร่องุ่น และถงึ เครอื่ งบดองุ่นดว้ ย การงาน แลว้ ชาวนาคนหนึ่งกล่าววา่ ได้โปรดพูดถึงเรื่อง การงาน
และทา่ นตอบวา่ เธอทางานกเ็ พือ่ จะกา้ วไปพร้อมกับพื้นพภิ พ และวญิ ญาณแห่งพ้ืนพภิ พ เพราะการที่จะเกยี จคร้านอยนู่ น้ั กค็ อื การทาตนเปน็ ผู้แปลกหน้าต่อฤดูกาลทงั้ หลาย แลคือการก้าวออกไปจากขบวนแถวของชีวติ ซึ่งกาลงั ดาเนนิ อย่างสง่าผา่ เผยและภาคภมู ไิ ปสอู่ นนั ตภาวะ เม่ือเธอทางานนั้น เธอคอื ขลุย่ ซึง่ เสียงกระซบิ แหง่ โมงยาม ผา่ นดวงใจของเธอแปรเปน็ ดนตรี เธอคนใดบ้างอยากเปน็ ไมอ้ ้อ ใบ้และเงยี บ ในขณะเม่ือสรรพสงิ่ ร่วมรอ้ งเรงิ กันเปน็ เสยี งเดียว เธอมกั จะได้รบั บอกเลา่ บอ่ ยๆ ว่า การทางานคอื คาสาปแช่ง และการงานคือโชคร้าย แต่เราขอบอกแก่เธอวา่ เมอื่ เธอทางานนัน้ เธอไดย้ ังความฝันอันไกลยิง่ ของโลก ใหส้ มบูรณใ์ นสว่ นทไ่ี ด้จัดไวเ้ ฉพาะเธอ ในเมือ่ ความฝันน้ันอุบตั ิขนึ้ และในการประกอบการงานนัน้ ก็คอื การทีเ่ ธอรักชีวิตอย่างแท้จรงิ และการรกั ชีวิตโดยทางการงานนนั้ กค็ อื การเข้าถึงความลบั อนั ลา้ ลกึ ทส่ี ุดของชีวิต แตถ่ ้าในความเจ็บปวดทรมาน เธอกล่าวว่า การเกิดคอื ความทุกข์
และการดารงเล้ียงกายคือคาสาปอนั จารกึ บนค้ิว เราก็ขอตอบวา่ ไม่มสี ่ิงอืน่ ใด นอกจากหยาดเหงือ่ บนคิว้ น้ีเท่าน้ัน ท่ีจะลบรอยจารึกให้สน้ิ ไปได้ เธอได้รบั คาบอกมาด้วยวา่ ชีวติ คือความมืด และในความเหนอื่ ยอ่อนของเธอน้นั เธอได้กลา่ วสะทอ้ นคากลา่ วของผู้เหน่อื ยอ่อนทัง้ หลาย และเราก็ขอบอกว่า ชวี ิตคอื ความมดื แน่แท้ เว้นเสียแต่เมื่อมีความมุง่ มาด และความมุ่งมาดนัน้ กจ็ ะยงั มดื บอด ถา้ หากไรป้ ญั ญา และปัญญาทัง้ หลายก็คงจะเปล่าประโยชน์ ถ้าหากไมม่ กี ารงาน และการงานก็จะวา่ งเปลา่ เมื่อไม่มีความรกั และเมอ่ื เธอทางานดว้ ยความรกั นน้ั เธอได้โอบตนเองเข้ากบั ตนเองเข้ากับผู้อ่นื และเข้าสูพ่ ระผู้เป็นเจ้าแลว้ ก็การทีจ่ ะทางานดว้ ยความรักนี้คอื อย่างไรเล่า คือการทอผา้ ดว้ ยเสน้ ดา้ ยท่ีดงึ จากดวงใจของเธอ ราวกบั วา่ ผนื ผา้ นั้นจะเปน็ เครอ่ื งนุง่ หม่ ของคนรกั ของเธอ คือการสร้างบา้ นขนึ้ ดว้ ยดวงใจเอิบอิม่ ในความรกั ประหน่งึ ว่าเธอสร้างบ้านนัน้ เพอื่ คนรักของเธออยู่ เมื่อหว่านเมลด็ พันธ์กุ ด็ ้วยความละมุนละไม และเกบ็ เก่ียวผลอนั ผดุ ขึ้นดว้ ยความปราโมทย์
ดุจดังวา่ ทร่ี กั ของเธอจะเป็นผู้บรโิ ภคผลนนั้ ๆ คอื การอาบรด ทุกสิ่งทุกอย่างท่ีเธอจบั ทา ดว้ ยลมหายใจจากวิญญาณของเธอ และด้วยรู้อยู่ว่าทา่ นผทู้ รงคณุ ธรรมทง้ั หลายผ้จู ากไปแลว้ ยงั ยนื เคียงข้างและเฝ้าดกู ารงานของเธออยู่ บ่อยคร้งั ท่ีเราไดย้ นิ เธอพูดดงั เพ้อฝนั วา่ นายช่างผู้แกะสลักหินออ่ น และประจักษ์รูปรา่ งวญิ ญาณของตนเองในหินผานัน้ สูงศักดิ์กวา่ ชาวนาผคู้ ราดไถแผ่นดนิ และผู้ที่ควา้ จับเอาสสี นั แห่งสายรงุ้ วางวางระบายบนผนื ผ้าใบเปน็ รปู ร่างแบบมนุษย์นน้ั วิเศษกวา่ ช่างรองเท้า แตเ่ ราขอกลา่ ววา่ มิใช่ในความหลบั หลง แตใ่ นความต่ืนเตม็ ทแ่ี หง่ กลางเทย่ี งนีว้ ่า สายลมน้ันมิได้กระซิบแกต่ น้ กรา่ งใหญ่ ไพเราะไปกว่าแก่ใบหญ้าเล็กท่ีสดุ เลย และผู้ใดก็ตามทแี่ ปรเสยี งแหง่ กระแสลม เปน็ ทานองเพลงอันหวานล้าด้วยความรักของตนเอง ผู้น้ันนบั วา่ ยิ่งใหญโ่ ดยแท้ การงานคือความรักปรากฏตนเป็นรปู ร่าง และถา้ เธอไมอ่ าจประกอบการงานได้โดยมีความรกั แตด่ ้วยความจาใจเบอื่ หนา่ ย เธอก็ควรวางมอื และไปนง่ั ตามประตโู บสถ์ ขอทานทา่ นผทู้ างานดว้ ยความช่นื ชมจะดกี ว่า เพราะถ้าเธอปง้ิ ขนมอย่างไม่แยแส
เธอก็จะไดข้ นมอันมีรสขม และบรรเทาความหวิ โหยของมนุษยไ์ ดเ้ พียงครึง่ เดียว และถา้ เธอบ่นขณะบีบองุ่น การบน่ ของเธอคือยาพษิ ซึง่ ซาบซึมลงในนา้ องุ่นนัน้ และถงึ แมเ้ ธอจะร้องเพลงไดด้ ้วยเสยี งดุจเทพธดิ า แตถ่ ้าเธอมิไดร้ ักการร้องเพลงนน้ั แล้ว เธอจะทาใหห้ ขู องมนษุ ย์หนวกต่อสาเนียงของวันและคนื ความปราโมทย์ และความเศร้าโศก หญิงคนหน่งึ พูดข้นึ วา่ ไดโ้ ปรดกลา่ วแกเ่ ราถึง ความปราโมทยแ์ ละความเศรา้ โศก และทา่ นตอบว่า ความปราโมทยข์ องเธอนน้ั คือความเศร้าโศกถอดหนา้ กากออก และจากบ่อเดยี วกัน ทีเ่ สียงหวั เราะของเธอผดุ ขนึ้ มานน้ั บอ่ ยครงั้ มันเปยี่ มไปดว้ ยน้าตาของเธอ
มันจะเป็นอย่างอนื่ ใดได้อกี เล่า ความเศรา้ โศกยงิ่ บาดลกึ ลงไปในผิวเน้ือของเธอได้เทา่ ใด เธอก็จะสามารถเกบ็ เอาความปราโมทยไ์ ดม้ ากขึ้นเพยี งน้นั ก็ถว้ ยทีเ่ ธอรินใส่ถ้วยองนุ่ น้นั มันจะตอ้ งถูกเผาในเตาอบของชา่ งปน้ั ก่อนมใิ ช่หรอื และขลุ่ยที่เป่ากล่อมดวงใจเธอนน้ั มิใช่ไมท้ ี่ถูกบากเจาะด้วยมดี กอ่ นหรอกหรือ ขณะเมอ่ื เธอปรดี าปราโมทย์ จงมองลึกลงไปในดวงใจ และเธอกจ็ ะพบวา่ ส่งิ ซ่ึงได้เคยยังความเศรา้ โศกแกเ่ ธอนนั้ กาลังใหค้ วามปราโมทย์แก่เธอ ขณะเมื่อเธอเศรา้ โศก จงมองลงไปอีกและกจ็ ะพบวา่ แท้จริงน้ัน เธอกาลังสะอ้ืนไห้ ถงึ สง่ิ ท่เี คยกอ่ ความยินดมี าแล้ว เธอบางคนกลา่ วว่า ความปราโมทย์นน้ั ยงิ่ ใหญ่กวา่ ความเศร้าโศก และอกี พวกแยง้ ว่า ไมใ่ ช่ ความเศร้าโศกตา่ งหากท่ีย่ิงใหญก่ ว่า แต่เราขอบอกแกเ่ ธอวา่ มันมอิ าจแยกจากกนั ได้ มันมาด้วยกัน และขณะเมอ่ื ส่ิงหน่งึ น่ังอยกู่ ับเธอที่โต๊ะ พึงระลึกไว้ว่า อีกสิง่ หนงึ่ หลับรออยบู่ นเตยี ง แท้จรงิ นั้น เธอแขวนไกวอยดู่ จุ ตาชั่ง ระหว่างความเศร้าโศกและความปราโมทย์ของเธอ เธอจะยืนนิง่ อย่แู ละไมเ่ อนเอยี ง ก็แต่ในขณะเม่ือเธอวา่ งเปล่าเทา่ น้นั
ขณะเมื่อผู้รกั ษาสมบัตยิ กเธอขึ้น เพือ่ ช่งั เงินและทองของเขา ก็ไม่จาเปน็ ทคี่ วามเศร้าโศก หรอื ความช่ืนชมของเธอ จะตอ้ งเอยี งขน้ึ ลงดว้ ย บ้านเรือน แลว้ ชา่ งปูนคนหนงึ่ กา้ วออกมาข้างหน้า และพูดวา่ ไดโ้ ปรดกลา่ วถงึ บ้านเรอื น และท่านตอบกล่าวว่า จงสรา้ งบา้ นพักในแดนเปล่ยี ว ด้วยจินตนาการของเธอ ก่อนท่ีเธอจะสร้างบ้านเรอื นขนึ้ ในกาแพงนคร เพราะไมแ่ ตเ่ ธอเท่าน้นั ท่ีกลับมาพกั ผ่อนทบ่ี ้านในยามพลบ แตผ่ ้ทู อ่ งเท่ยี วในเธอดว้ ยจะต้องกลบั ไป ยังบ้านอันหา่ งไกลและโดดเดย่ี วน้นั บ้านของเธอคือกายอันใหญข่ องเธอ
มันเติบโตภายใต้แสงแดด และหลบั ในความสงัดนงิ่ แห่งราตรกี าล แต่มนั ก็มิไดไ้ ร้ความฝนั บา้ นของเธอไม่ฝนั หรอกหรอื และในความฝนั นน้ั มันก็ละจากนครไปสูห่ ม่ไู ม้และขุนเขา เรานอ้ี ยากจะรวบบ้านเรอื นของเธอท้ังหลายไว้ในองุ้ มือ และหว่านโปรยมันลงยงั ป่า และทุ่ง เหมอื นดังชาวนาหว่านเมล็ดพันธุ์พืช เราอยากจะใหห้ บุ เขานัน้ เป็นถนนใหญ่ และทางผ่านท้องทงุ่ เขียวชอุ่มเปน็ ทางเดนิ ของเธอ เพ่ือวา่ เธอจะไดเ้ ทย่ี วหากนั และกันในไรอ่ งนุ่ และมีกลิ่นไอของดนิ ติดเสอ้ื ผ้ามา แตส่ ่ิงเหล่านีจ้ ะยังเปน็ ไปไมไ่ ด้ ด้วยความหวาดกลวั บรรพบรุ ษุ ของเธอได้รวบรวมพวกเธอไวใ้ กล้กันเกนิ ไป และความหวาดกลัวนน้ั จะยังดารงตอ่ ไปอีก และกาแพงนครก็จะกัน้ ขวางดวงใจของเธอไว้จากท้องทุ่งต่อไปอกี และประชาชนชาวออรฟ์ าลสี ได้โปรดบอกเราวา่ เธอมีอะไรในบา้ นเหลา่ น้ี เธอได้เฝา้ ระแวดระวังอะไรไวด้ ้วยประตอู นั ปิดแนน่ นัน้ เธอมสี ันติสุขอันแสดงพลังภายในเธอหรือเปล่า เธอมคี วามทรงจาอนั เป็นประดจุ ซุ้มโค้ง ครอบยอดแหง่ ดวงจิตเธอหรอื เปล่า เธอมีความงามอันนาดวงใจกา้ วข้ามจากส่งิ ทีส่ รา้ งดว้ ยไมแ้ ละหนิ ไปยังขนุ เขาแหง่ ความบรสิ ทุ ธห์ิ รอื เปลา่
บอกเราสวิ า่ เธอมีสง่ิ เหลา่ นอี้ ยู่ในบ้านของเธอหรอื ไม่ หรอื ว่าเธอมีแต่เพยี งความสะดวกสบาย และความใครต่ ่อความสะดวกสบาย เจา้ สิ่งต่าชา้ นั้นที่มาสบู่ า้ น ในฐานะของผเู้ ยี่ยมเยียน แลว้ กลายเปน็ เจา้ ของบ้าน และก็กลายเป็นเจ้าของบา้ นเสียเอง ถกู แลว้ และมันกลายเป็นผ้ขู นาบเธอ มนั ใชข้ อสบั และแซ่ กระทาความปรารถนาสงู สง่ ของเธอให้เป็นดงั หนุ่ เชิด แมว้ า่ มือของมนั ออ่ นนมุ่ ดุจผา้ ไหม แต่ดวงใจของมันดังศลิ า มนั เห่กล่อมใหเ้ ธอหลบั เพียงเพอ่ื จะได้ยืนอย่รู ิมเตยี ง และร้องสรรเสริญคุณคา่ ของราคะ มันเยาะหยันความร้ผู ดิ ชอบของเธอ แล้วปลอ่ ยทิง้ ลงบนกอหนามดุจภาชนะแตกเปราะ แทจ้ ริงนั้น ราคะตอ่ ความสะดวกสบาย ประหารความมงุ่ มาดแหง่ วิญญาณ แล้วก็ไปเดินแสยะยิม้ ในขบวนศพ แต่เธอผูเ้ ปน็ บุตรธิดาแห่งเวหา เธอผไู้ มย่ อมอยนู่ งิ่ ในความพกั สงบ เธอตอ้ งไมย่ อมถกู ดกั จับไว้ หรอื ฝึกให้เชอื่ ง อยา่ ใหบ้ ้านของเธอเปน็ สมอ จงใหม้ ันเปน็ เสาใบ อย่าให้มนั เป็นสะเก็ดบนแผล แต่จงใหม้ นั เปน็ ประดจุ เปลอื กตาอันระวังรกั ษาจกั ษไุ ว้ อยา่ ไดห้ บุ ห่อปีกของเธอเพียงเพือ่ จะลอดผ่านประตู อย่าไดก้ ม้ ศีรษะดว้ ยกลวั วา่ จะชนเพดาน อย่ากล้ันอัดลมหายใจ ดว้ ยเกรงวา่ กาแพงจะร้าวและพงั ลง
อยา่ อาศัยอยู่ในสสุ าน ซึง่ ผ้ตู ายไปแลว้ สร้างไวส้ าหรับผ้ยู ังอยู่ และแมว้ า่ บา้ นของเธอนน้ั จะใหญโ่ ตโออ่ ่าเพยี งใด ก็อย่าใหม้ ันเก็บรกั ษาความลับ หรือคุ้มปอ้ งความเฝา้ รอของเธอไว้ เพราะสิง่ ซ่งึ ไรข้ อบเขตในเธอนนั้ ดารงอยู่ในเคหาสน์แหง่ เวหา มหี มอก ณ รุ่งอรุณเปน็ ประตู และมีหนา้ ตา่ งคอื เสียงเพลง และความสงดั แหง่ ราตรีกาล เครอื่ งนงุ่ ห่ม และชา่ งทอผา้ กลา่ วว่า ได้โปรดพดู กับเราถึงเร่อื ง เครื่องนุง่ หม่ ทา่ นตอบว่า เสอ้ื ผา้ ของเธอนนั้ ไดป้ ิดบังความงามของเธอเสียมาก แตม่ ันก็มิได้ปกปดิ สว่ นนา่ เกลียด และถงึ แม้เธอจะแสวงหาอิสรภาพ ของการปกปิดเฉพาะตนจากเครื่องนุ่งหม่ เธอกจ็ ะได้รบั บังเหียนและโซต่ รวนจากมันด้วย
เราอยากจะให้เธอเผชญิ กบั แสงแดด และสายลม ด้วยผิวหนังมากกว่าน้ี และดว้ ยเสอ้ื ผา้ น้อยกวา่ น้ี เพราะลมหายใจของชวี ิตนนั้ อยู่ในแสงแดด และหัตถ์แหง่ ชวี ิตกอ็ ยใู่ นสายลม เธอบางคนกลา่ วว่า ลมเหนือเปน็ ผู้ทอเส้ือผา้ ทเี่ ราสวมใส่ และเรากต็ อบว่า ถูกแลว้ ใช่ลมเหนอื แตห่ กู ของมนั คือความอับอาย และเส้นด้ายก็คอื ความอ่อนแอของเสน้ เอ็น และเม่อื มนั ทอเสร็จแล้วก็ไปหวั เราะอยู่ในป่า อยา่ ลืมวา่ ความอายนัน้ เป็นเพียงเครอื่ งกาบัง ต่อสายตาของคนใจสกปรก แตเ่ มือ่ ผมู้ ใี จสกปรกสญู ไปแล้ว ความอายจะเปน็ อะไรอนื่ นอกจากเครอ่ื งเก่ยี วพนั และราคขี องดวงจติ เอง และอย่าลืมว่า พื้นพภิ พน้นั ยนิ ดีทีจ่ ะได้สมั ผัสเทา้ เปล่าของเธอ และสายลมกเ็ ฝ้าคอยเปา่ เลน่ เส้นผมของเธอด้วย การซอื้ และการขาย
และพอ่ คา้ คน้ หนึง่ พดู วา่ ได้โปรดกลา่ วถึง การซ้อื และการขาย ทา่ นบอกวา่ พ้นื พิภพไดอ้ ุทศิ ผลพฤกษาให้แกเ่ ธอ และถ้าเพียงแต่เธอรวู้ า่ จะหาเอาอยา่ งไร เธอก็จกั ไรค้ วามต้องการ เธอจะบรรลุความสมบรู ณเ์ พียงพอ ก็โดยการแลกเปลี่ยนของขวญั ของพืน้ พิภพนนั้ ระหว่างกนั แต่ถา้ หากการแลกเปล่ียนน้ีมิไดเ้ ปน็ ไป ด้วยความรกั และเมตตา ยุตธิ รรมแล้ว บางคนกจ็ ะเกิดความโลภ และบางคนก็จะเกดิ ความหวิ โหยขึ้น เม่อื เธอผู้กรางานอยูใ่ นทะเล และท้องทุง่ และไรอ่ งุ่น มาพบกบั ช่างทอง ชา่ งป้ันภาชนะ และคนเกบ็ เคร่อื งเทศ ณ ลานตลาดนั้น ขอจงบวงสรวงให้พระวญิ ญาณแห่งพภิ พ มาสถติ ทา่ มกลางพวกเธอ เพอ่ื ทรงเจิมตาชั่งและตาเตง็ ทใ่ี ช้เปรยี บเทียบคณุ ค่าของสงิ่ ต่าง ๆ น้นั และอยา่ ไดยอมใหผ้ ้มู ีมือเปลา่ เขา้ มาเกี่ยวขอ้ งกบั การแลกเปลยี่ นของเธอ
เพราะเขาจะเอาลมปากมาแลกกับหยาดเหง่อื ของเธอ เธอควรกลา่ วแกบ่ ุคคลเช่นนวี้ ่า จงมายงั ท้องทงุ่ กบั เรา หรือไปยังทะเลและเหวยี่ งแหกบั พน่ี อ้ งของเรา เพราะพืน้ ดนิ และท้องนา้ กจ็ ะประสาทผลแกเ่ ธอดว้ ยเช่นกบั เรา และถ้ามีนกั รอ้ งเพลง และนกั เตน้ รา และผูเ้ ป่าขลุย่ เขา้ มากจ็ งซอ้ื ของขวญั ของเขาด้วย เพราะคนเหลา่ นีด้ ้วยท่ีเป็นผู้เกบ็ เกี่ยวผลพฤกษ์ ไม้จนั ท์และกายาน และสง่ิ ทีเ่ ขานามานัน้ แม้จะปรุงแต่งขึน้ จากความฝนั แตก่ ็เปน็ อาภรณ์ และอาหารของวญิ ญาณเธอ และกอ่ นท่ีเธอจะกลบั จากตลาด จงดูให้ดดี ้วยวา่ ไม่มใี ครกลบั ไปมือเปลา่ เพราะวญิ ญาณอนั ยง่ิ ใหญข่ องพิภพ ยอ่ มไม่อาจหลับตาในความสงบไดบ้ นสายลม จนกวา่ ความตอ้ งการของทุกคน แม้ตา่ ตอ้ ยเพียงใดไดบ้ รรลุผลสมหมายแล้ว อาชญากรรม และทัณฑกรรม
ผพู้ พิ ากษาคนหนง่ึ ในนครนนั้ ลกุ ขึน้ กา้ วออกมาพูดว่า ไดโ้ ปรดบอกเราถึง อาชญากรรมและทณั ฑกรรม และท่านตอบว่า เมอ่ื ใดวญิ ญาณของเธอออกท่องเท่ียวไปกับสายลม ขณะน้นั เอง เธอผู้อยู่โดดเดย่ี วและมไิ ดม้ ีผ้รู ะวงั ก็ประทุษร้ายต่อผอู้ นื่ คอื ประทุษรา้ ยต่อตนเอง และเพราะความผดิ อันไดก้ ระทาข้ึนนั้น เม่อื เธอไปเคาะและรอทีป่ ระตขู องผ้บู รสิ ทุ ธ์ทิ ั้งหลาย เธอจะจาตอ้ งรออยู่อย่างไมม่ ีใคร เอาใจใส่เสยี ขณะหนึ่งก่อน อาตมันในเธอนั้นเป็นประดุจมหาสมทุ ร มันดารงอยู่ไรร้ าคีนริ ันดร และเชน่ กับห้วงเวหา มนั ยกเฉพาะผู้มปี กี ข้นึ อาตมนั ในเธอนนั้ เป็นประดจุ ดวงอาทิตย์ มันไมร่ จู้ ักทางมดุ ของสัตวเ์ ล็ก หรือเทยี่ วใฝ่หารังรูของงูเห่า แตอ่ าตมันก็มไิ ด้ดารงอย่โู ดดเด่ยี วในเธอ ส่วนใหญ่ในเธอยังเปน็ ปุถุชน และสว่ นมากก็ไม่เปน็ มนุษย์ แต่เปน็ เจา้ แคระไร้สารรูป ซง่ึ เดินหลับอยูใ่ นหมอกมัว แสวงหาความตื่นของตนเอง
และบดั น้ีเราจะพูดถงึ ส่วนปุถุชนในตัวเธอ เพราะมิใช่อาตมัน หรอื เจา้ แคระในหมอกมวั แต่ปุถชุ นน้นั เองทีร่ ู้จกั อาชญากรรม และทัณฑกรรม บ่อยครั้งท่ีเราได้ยนิ เธอกลา่ วขวัญถงึ ผูก้ ระทาความผิดพลาด ด้วยคาพูดประหน่ึงว่า เขาผนู้ ั้นมใิ ช่พวกเธอคนหนึ่ง แต่เปน็ ผูแ้ ปลกหน้าและเป็นผเู้ ขา้ มารงั ควานโลกของเธอ แต่เรากลา่ ววา่ ผบู้ รสิ ุทธิ์และทรงคุณธรรม ไม่อาจก้าวขึน้ เหนือสิง่ สงู สุดอนั ดา้ รงอยู่ในเธอแตล่ ะคนได้ เช่นเดียวกนั ผ้เู ลวทราม และผอู้ ่อนแอ ก็ไมอ่ าจตกตา่้ กวา่ ระดับตา้่ ทีส่ ุดของเธอได้ ดังเช่นใบไมแ้ ตล่ ะใบไม่อาจแปรเปน็ สีเหลอื งไดโ้ ดยทง้ั ลา้ ต้น โดยไม่ได้มคี วามร้อู ย่างเงยี บ ๆ ฉันใด ผูก้ ระทา้ ผดิ ก็ไมอ่ าจกระทา้ ช่วั ได้โดยปราศจากความมุง่ มาด อันแอบแฝงอยู่ในเธอทงั้ หมดฉันนน้ั เธอทัง้ หลายพากันเดนิ เขา้ สู่อาตมนั เป็นขบวนแถว เธอเป็นทางเดนิ และเป็นทง้ั ผู้เดนิ ทาง และเมื่อเธอคนหน่ึงสะดดุ ลม้ ลงน้ัน เขาล้มลงเพื่อผอู้ ย่ขู ้างหลัง โดยเตือนใหผ้ ้อู ่นื ระวงั กอ้ นหินที่ขวางทาง และเขาล้มลงเพ่ือผทู้ ี่ไปขา้ งหน้า ซง่ึ ถงึ แมเ้ ดินไปได้โดยเรว็ กว่าและกา้ วเทีย่ งกวา่ แตก่ ็มไิ ดเ้ อากอ้ นหนิ ท่ีขวางทางออกไปเสียดว้ ย และจงจาสงิ่ ต่อไปนดี้ ้วย แมว้ ่าโลกนจ้ี ะกดทบั บนดวงใจของเธอเพียงใด ผ้ถู กู ฆ่านน้ั จะต้องมสี ว่ นรบั ผิดในการฆาตกรรมของตนเอง
ผูถ้ ูกลกั ขโมยเปน็ ผดิ ดว้ ยในการท่ถี ูกขโมย ผู้ประพฤติถกู ตอ้ งกม็ พิ ้นมลทินจากการกระทาของผู้ต่าช้า และผ้มู ีมือสะอาดก็แปดเป้อื นดว้ ยเพราะการกระทาของอาชญากร ถกู แลว้ บอ่ ยคร้งั ทผี่ ตู้ อ้ งหากลายเปน็ เหย่ือของผู้บาดเจ็บ และทย่ี ิง่ บ่อยกวา่ นัน้ ก็คอื ผู้ถูกลงทัณฑ์ กลายเปน็ ผู้ต้องแบกภาระของผไู้ มม่ ีผดิ และผไู้ มถ่ กู ตเิ ตียน เธอไม่อาจแยกผู้เท่ียงธรรมออกจากผมู้ อี คติ และแยกผูม้ ธี รรมออกจากคนเลวทราม เพราะเขาทัง้ หลายน้นั ยืนเผชญิ แสงแดดอยู่ดว้ ยกนั เช่นเดยี วกบั เสน้ ดา้ ยดาขาวถักทออยู่ด้วยกัน และเมื่อเส้นดา้ ยดาขาดลง ผูท้ อกจ็ ะตรวจดผู ้าท้งั ผนื และกจ็ ะตรวจดูหูกทใ่ี ช้ทอดว้ ย ถ้าเธอคนใดจะพิจารณาตดั สินภรรยาผนู้ อกใจ ก็ขอจงช่งั ดวงใจ และหย่ังวดั วญิ ญาณของสามีนางด้วย และผ้ใู ดจะโบยผกู้ ระทาผดิ ก็ขอจงมองเขา้ ไปในวญิ ญาณของเจา้ ทกุ ข์ และถ้าเธอคนใดจะลงทัณฑกรรมในนามของคณุ ธรรม และจะเหว่ยี งขวานตดั พฤกษร์ า้ ย ก็ขอเขาจงได้มองลกึ ลงไปยงั รากของมนั และเขาก็จะพบโดยแน่แท้เทยี ววา่ รากของต้นไม้ทง้ั ดีและเลว ทงั้ ที่มีผลและไร้ผลทง้ั หมดน้ัน เกีย่ วรัดกันอย่างสนิทแนบใน ท่ามกลางดวงใจอนั เงียบสงัดของพภิ พ และเธอผเู้ ปน็ ตลุ าการมุง่ ความเทีย่ งธรรม เธอจะพพิ ากษาอยา่ งไรสาหรับผู้ไมผ่ ิดตามทางโลก แต่เปน็ โจรทางวิญญาณ
และเธอจะลงทัณฑ์อยา่ งไรต่อบุคคล ซึ่งมกี ารกระทาหลอกลวงและขม่ เหง แตข่ ณะเดยี วกันก็เปน็ ผตู้ อ้ งทุกข์และถกู ข่มเหงดว้ ย เธอจะลงโทษสถานใดแก่ผทู้ ม่ี คี วามเสียใจ สานกึ ผิดย่ิงกวา่ ความผดิ พลาดของตนเองนกั ก็ความสลดสานึกในความผดิ น้ัน เป็นไปตามบัญญตั ิเที่ยงธรรม อันเธอย่อมจะพอใจย่งิ แล้วมใิ ชห่ รือ เธอยอ่ มไมอ่ าจทาใหผ้ ้บู รสิ ทุ ธ์ิสานึกผดิ หรอื ปลดเปลื้องความสานกึ ผดิ นน้ั ออกจากผูม้ ผี ดิ ได้ มนั จะมาเยือนในยามราตรโี ดยไม่ต้องการคาเชื้อเชิญ เพื่อมนษุ ยน์ ั้นจะไดผ้ วาตน่ื ขึ้นและพินจิ ดตู นเอง และเธอผูต้ ้องการเขา้ ถึงความยตุ ิธรรม เธอจะเข้าใจไดอ้ ย่างไร ถ้าไม่คอยเฝา้ ดูกรรมทั้งหลายในแสงสว่างเตม็ ท่ี จากนั้นเท่านั้นทเ่ี ธอจะไดท้ ราบว่า ทัง้ ผยู้ ืนตรงอยูแ่ ละผลู้ ม้ ไปแลว้ เป็นมนุษย์คนเดยี ว และทิวากาลแห่งอาตมันในตน และเธอก็จะไดเ้ หน็ ว่า ก้อนหินซ่งึ วางอยู่ทเ่ี สามมุ ของโบสถน์ นั้ มิได้มีระดับสูงไปกว่า ก้อนท่ีวางเป็นรากฐานลกึ ทสี่ ุดของโบสถ์เลย กฏหมาย
แล้วทนายความคนหนงึ่ พดู วา่ แต่เร่ือง กฎหมาย ของเราเลา่ พระคณุ ทา่ น และทา่ นตอบวา่ เธอพอใจในการวางบญั ญตั ิลง แต่เธอกย็ ังพอใจย่ิงกว่าน้ันในการทาลายมนั เสยี เปรียบไดก้ บั เด็กเลก็ เลน่ อยู่ริมฝั่งมหาสมุทร อุตส่าห์สรา้ งปอ้ มปราการขึน้ ดว้ ยทราย แล้วก็พงั ทลายมันลงพร้อมกับเสียงหัวเราะ แตข่ ณะทเ่ี ธอสร้างป้อมปราการอย่นู ้ัน มหาสมทุ รกน็ าทรายมาเพ่มิ แกฝ่ งั่ อกี และเมอื่ เธอทาลายมนั ลง มหาสมุทรก็หัวเราะเล่นดว้ ยกับเธอ แท้จริงนนั้ มหาสมุทรหัวเราะเล่นกบั ผู้บริสทุ ธ์เิ สมอ แตส่ าหรบั ผซู้ ่ึงชวี ิตมใิ ชม่ หาสมุทร และกฎหมายอันมนษุ ยบ์ ัญญตั ิขึ้นมิใช่ปอ้ มปราการทราย สาหรบั บุคคลผู้ซึ่งชวี ติ เป็นดังหินผา และบทบัญญัติเป็นดังลิม่ ซงึ่ ใชส้ กดั หนิ ผานนั้ ให้เปน็ รปู ร่างดงั ตน สาหรบั คนพกิ ารซ่งึ เกลยี ดการเรงิ รา สาหรบั เจา้ วัวซ่งึ รักข่ือคาของตน และคดิ เอาว่า กวางในป่านั้นเรร่ อ่ นและจรจัด สาหรับเจา้ งเู ห่าแก่ท่ลี อกคราบไมไ่ ด้ และเรยี กงูอน่ื ๆ ท้ังหมดว่าเปล่าเปลือยและไรย้ างอาย และสาหรับผู้ที่มายงั วงเลี้ยงอาหารก่อนผ้ใู ด
เม่อื เหน่อื ยอ่อนและอม่ิ แปล้แลว้ ก็เดนิ กลบั ไปพรอ้ มกับบ่นวา่ การเลีย้ งทัง้ หลายเปน็ การละเมดิ บญั ญัติ และผูก้ นิ เลี้ยงท้ังหลายเปน็ ผูท้ าลายบทบญั ญัติ เราจะกล่าวถึงบุคคลเหลา่ นี้ไดอ้ ย่างไร นอกจากวา่ เขาดว้ ยยืนอย่ใู นแสงแดดแต่หนั หลังให้ดวงอาทติ ย์ เขาเห็นแต่เงาของตน และน่นั คอื บทบัญญตั ขิ องเขา และสาหรับเขาน้นั ดวงอาทิตย์เป็นเพยี งเคร่อื งก่อให้เกิดเงา และการยอมรบั รู้บทบัญญตั ิ ก็คือการก้มลงลากรอยเสน้ ตามขอบเงาตนบนพนื้ ดิน แตส่ าหรับเธอผเู้ ดินบ่ายหน้าเขา้ สู่ดวงอาทติ ย์ ลวดลายใดอนั ลากลงบนพ้ืนพสธุ าจะเหนยี่ วร้ังเธอไวไ้ ด้ เธอผเู้ หนิ ไปกบั สายลม เขม็ ทศิ ใดจะชีท้ างใหเ้ ธอ ถ้าเธอทาลายข่อื คาของตนเอง แต่มไิ ด้กระทาทป่ี ระตคู ุกของผู้ใด ก็บทบญั ญัติใดอนั มนษุ ย์สร้างขึน้ จกั ผูกพันธนาเธอไว้ได้ ถา้ เธอเริงรา แตม่ ิได้สะดุดลม้ ลง เธอจะตอ้ งกลัวบทกฎหมายอันใดด้วย และใครเลา่ จะหาญนาเธอไปพิพากษา ถ้าเธอฉกี เคร่ืองอาภรณข์ องตนเอง แต่มิไดท้ ้ิงมนั ไว้บนทางเดนิ ของมนุษย์ใด ประชาชนชาวออรฟ์ าลีส เธออาจจะหยุดเสียงกลอง เธออาจจะคลายสายพิณเสีย แต่ใครเล่าจักสามารถ บงั คบั ให้นกแหง่ เวหาหยุดรอ้ งเพลงได้
อิสรภาพ และนกั พดู คนหนึง่ กล่าววา่ ได้โปรดพูดกับเราถงึ อสิ รภาพ และทา่ นตอบวา่ ทป่ี ระตเู มืองและทีข่ า้ งเตาไฟ เราไดเ้ ห็นเธอกราบกรานแลบูชาอิสรภาพของตนเอง ดูประหน่งึ ขา้ ทาสนอ้ มตนเฉพาะหน้าทุรราช และกล่าวเยินยอแมว้ า่ ตนจะถกู พฆิ าตฆ่า ถกู แล้วทีต่ ้นไมร้ อบโบสถ์ และในรม่ เงาของปอ้ มปราการ เราได้เหน็ เธอทเี่ ปน็ อสิ ระทีส่ ดุ สวมใส่อิสรภาพของตน ดุจดังขอื่ คาและโซต่ รวน และดวงใจเรากห็ ลง่ั เลือดอย่ภู ายใน เพราะเธอเป็นอิสระไดท้ ั้งที่ ความกระหายในอสิ รภาพเปน็ บงั เหียนร้ังเธออยู่ และเม่อื เธอเลกิ กล่าวถงึ อิสรภาพว่า เป็นจุดหมายปลายทางและความบรรลผุ ลแลว้ เธอยอ่ มเป็นอสิ ระแนแ่ ท้ ทงั้ ทีว่ ันของเธอยงั มคี วามรบั ผิดชอบ และคนื ของเธอยงั มคี วามต้องการและความระทม ดว้ ยแมเ้ ม่ือสงิ่ เหล่านี้เกยี่ วรัดชีวิตของเธอไว้ เธอก็ยงั สามารถหลุดลอยขน้ึ เหนอื มัน
เปลา่ เปลือย และไมถ่ ูกผกู มดั และเธอจะหลุดลอยข้นึ เหนอื ทวิ าและราตรีของเธอไดอ้ ย่างไร นอกจากจะทาลายโซ่ตรวน ซ่งึ ณ อรุโณทัยแหง่ ความเขา้ ใจน้ัน เธอได้ผูกมัดมนั ไว้รอบยามเท่ียงของเธอเอง ตามสตั ยจ์ ริงสิ่งท่ีเธอเรียกว่าอสิ รภาพนี้ คือโซต่ รวนแบบนท้ี แ่ี ขง็ แรงท่ีสุด แม้วา่ ขอ้ ต่อของมันจะตอ้ งแสงแดดเปน็ ประกายจับตาของเธอ สง่ิ ทีเ่ ธอจะต้องสละทิ้งไปเพื่อจะบรรลอุ ิสรภาพนน้ั มิใช่ส่งิ อืน่ ใด แท้จรงิ กค็ อื ช้นิ สว่ นของอาตมนั ของเธอน่ันเอง ถ้าเธอต้องการลบลา้ งกฎหมายอันไมเ่ ปน็ ธรรม ก็กฎหมายนั้น แท้จริงเธอได้จารึกไวด้ ว้ ยมือตนบนหนา้ ผากตนเอง เธอไม่อาจลบถมู นั หมดไดโ้ ดยเผาตารับกฎหมาย หรือล้างหนา้ ผากตุลาการของเธอ แม้ว่าเธอจะราดรดดว้ ยน้าทั้งมหาสมุทร และแม้เธอจะโคน่ บัลลงั ก์ทรุ ราช กจ็ งดใู ห้แน่ใจเสียก่อนว่า บลั ลงั กข์ องเขาภายในเธอถกู ทาลายกอ่ นแล้ว เพราะทรุ ราชจะปกครองอสิ รชน และผหู้ ยิง่ ผยองไดอ้ ย่างไร ถา้ ไม่เพอ่ื ขม่ ข่อี ิสรภาพ และกอ่ ความอัปยศในความทะนงของเขาเหล่านัน้ เอง และถา้ เธอสามารถจะเหวีย่ งความหว่ันระวังไปใหพ้ ้น ก็ความหวัน่ ระวงั นัน้ เอง เธอได้เปน็ ผู้เลือกเอา มิไดม้ ีใครนามาบังคับแก่เธอ และถา้ เธออยากขจัดความหว่ันกลัว รากฐานของความกลวั น้นั กอ็ ยใู่ นดวงใจของเธอเอง มิใช่ในเงอื้ มมือของส่งิ ท่เี ธอกลัว แทจ้ รงิ สรรพสง่ิ อนั เคล่ือนไหวอยู่ในเธอนน้ั
ดารงอยู่ในความกอดรดั เพยี งกึ่งเดียวเสมอ ท้งั สง่ิ ตอ้ งปรารถนาและสิง่ ทพ่ี รัน่ พรึง สิง่ นา่ ขยะแขยง และสง่ิ ตอ้ งอารมณ์ ทงั้ สง่ิ ทเี่ ธอไลไ่ ขวค่ ว้า และส่งิ ท่ีเธอตอ้ งการหลบลี้ สง่ิ เหลา่ น้ีเคลื่อนไหวอยูภ่ ายในเธอ ดจุ ความสวา่ งและเงามดื อันกอดรดั กนั อยเู่ ปน็ คู่ และในเมอื่ เงามืดจากและสญู ไป ความสวา่ งอนั คงอยกู่ ็กลายเปน็ เงาของความสว่างใหมต่ อ่ ไป เช่นเดยี วกันนเี้ ม่ือพันธนาการแหง่ อสิ รภาพของเธอสนิ้ สญู ไป มันเองก็กลายเปน็ พันธนาการ ของอสิ รภาพอนั ย่ิงใหญก่ ว่าต่อไป เหตุผลและอารมณ์ และนกั บวชสตรีพูดข้นึ อกี วา่ ได้โปรดบอกเราถึงเรื่องของ เหตผุ ลและอารมณ์ และทา่ นตอบวา่ บ่อยครง้ั ทีว่ ิญญาณของเธอเปน็ สมรภูมิ อนั เหตุผลและการตดั สินใจของเธอ
ตอ่ สูก้ บั อารมณแ์ ละตัณหา เรานี้อยากจะได้เป็นผ้ไู กลเ่ กลี่ยในดวงวิญญาณของเธอ เพอื่ วา่ จะได้เปลยี่ นแปรความขัดแยง้ และรบพุ่ง ของปฐมธาตุในเธอใหก้ ลมกลนื เปน็ หนงึ่ เดยี ว และเป็นทานองไพเราะ แตเ่ ราจะทาไดอ้ ยา่ งไร ถ้าเธอไม่ชว่ ยไกล่เกลีย่ ดว้ ย และไม่รักปฐมธาตุทัง้ หมดของตนเองดว้ ย เหตผุ ลและอารมณ์ของเธอนนั้ เป็นดุจหางเสือและใบเรอื ของวิญญาณของเธอซงึ่ จรไปในทะเล ถา้ หากใบเรือหรอื หางเสอื เสียไป เรือก็จะโคลงเคลงและล่องลอยไป หรอื ไมก่ ็ลอยเฉยอยู่กลางทะเล เพราะการใช้เหตผุ ลแตอ่ ย่างเดียว เป็นดจุ แรงอันถกู ลอ้ มกรอบอยู่ สว่ นอารมณไ์ ร้ส่ิงเหนี่ยวรง้ั คือเปลวเพลงิ ย่อมเผาผลาญแมต้ นเองให้พนิ าศไป ดังนน้ั จงให้วิญญาณของเธอ ยกเหตุผลขน้ึ สู่ระดบั สงู ของอารมณ์ เพ่อื มันจะไดร้ ้องเริง และขอใหม้ นั นาแนวทางของอารมณด์ ้วยเหตุผล เพอ่ื วา่ อารมณ์ของเธอนั้นจักได้ดารงอย่นู ิรันดร์ โดยการฟื้นคืนชีพของตนเองทุกวัน และผุดลอยข้นึ เหนอื เถ้าถา่ นของตนเองดจุ ปักษีอมตะ เราอยากใหเ้ ธอคดิ เสียว่า การวินจิ ฉัยและความอยากใครข่ องเธอนัน้ เป็นดุจผเู้ ย่ยี มเยยี นท่รี ักสองคนอนั มาสู่บา้ น แนล่ ะวา่ เธอยอ่ มไมย่ กคนใดเหนืออีกคนหน่งึ
ดว้ ยเจา้ ของบ้านทีเ่ อาใจใสเ่ ฉพาะแขกคนหนงึ่ มากไปน้ัน ย่อมจะสูญความรกั และความเชอ่ื ถอื จากทัง้ สอง ในทา่ มกลางเนนิ เขา ขณะเมอื่ เธอนั่งอยภู่ ายใตร้ ม่ เงาเยน็ ของทวิ สน รว่ มรับสันตสิ ขุ และความสงบดื่มดา่ กบั ทอ้ งทุง่ โนน้ กข็ อใหด้ วงใจของเธอราพึงในความสงดั ว่า พระเปน็ เจา้ ประทับนง่ิ อยใู่ นเหตผุ ล และเมอื่ พายุอุบัตขิ ้ึน กระแสลมแรงกลา้ เขยา่ ปา่ สน่ั สะท้าน และหว้ งเวหาคารณ และประกาศิตอานภุ าพดว้ ยอสุนบี าต กข็ อใหด้ วงใจเธออุทานในความพรน่ั พรึงว่า พระเป็นเจ้าเสดจ็ ดาเนนิ ผ่านไปในอารมณ์ และเนอ่ื งจากเธอเป็นลมหายใจในแดนด้าวของพระองค์ และเปน็ ใบไม้ใบหน่ึงในสวนพฤกษาของพระองค์ เธอจงึ ควรพกั สงบในเหตผุ ล และเคลื่อนไปในอารมณ์ด้วยเช่นกนั ความปวดรา้ ว
แลว้ หญิงคนหนง่ึ พูดขึน้ ว่า ได้โปรดกล่าวถงึ ความปวดรา้ ว และท่านกล่าววา่ ความปวดร้าวของเธอ คอื การแตกออกของเปลือกหุ้มความเขา้ ใจแจ้งของเธอเอง เธอจกั ต้องรู้จกั ความปวดรา้ ว เช่นกับที่เปลอื กของเมล็ดพฤกษาจะต้องแตกออก เพื่อใหใ้ จกลางของมนั ไดร้ บั แสงอรณุ และถา้ หากเธอสามารถกระทาดวงใจ ให้ต่นื ตอ่ ความประหลาดมหัศจรรย์ในทกุ วนั ของชวี ิตไดแ้ ลว้ เธอก็จะพบว่า ความปวดร้าวนั้น นา่ พศิ วงไมน่ ้อยกวา่ ความปราโมทย์เลย และเธอก็ยอมรบั ฤดกู าลของดวงใจ ดังเช่นทีเ่ ธอไดย้ อมรับฤดูกาล อนั เวียนผา่ นไปบนทอ้ งทงุ่ ของเธอฉะนน้ั และเธอกเ็ ฝ้าพนิ ิจอยา่ งสงบด่มื ด่า ตลอดเหมนั ตกาลของความทกุ ขร์ ะทมของเธอเอง ความปวดรา้ วของเธอนนั้ เปน็ ส่วนใหญ่ทเี่ ธอได้เลือกเอาเอง มนั เป็นยาขมซง่ึ แพทยภ์ ายในเธอ ใช้รกั ษาอาตมนั ของเธออันเจ็บป่วยอยู่
ดังน้นั ขอจงวางใจในแพทยน์ ัน้ และจงดื่มโอสถของเขาด้วยความสงบอนั ดื่มดา่ เถดิ เพราะว่ามือของเขานัน้ แม้หนักและกระดา้ ง แต่กเ็ คลื่อนไหวนาไปดว้ ยหตั ถอ์ นั ออ่ นโยนของอจนิ ตภาวะ และถ้วยยาทีเ่ ขานามานนั้ แมว้ ่ามันเผาไหม้ริมฝีปาก แตก่ ป็ ้นั ขนึ้ จากดินซ่ึงพระองคไ์ ดท้ าใหเ้ ปียกชมุ่ ด้วยน้าพระเนตรของพระองคเ์ อง การบรรลุธรรม ชายคนหนึง่ พดู วา่ ได้โปรดกลา่ วแกเ่ ราถงึ การบรรลุธรรม และท่านตอบว่า ในความเงยี บสงดั นัน้ ดวงใจของเธอหยั่งรคู้ วามลับของทิวาและราตรี แต่โสตของเธอกระหายต่อสาเนียงของปญั ญาแห่งดวงใจเธอ เธอต้องการได้ยนิ เป็นคาพูด ถงึ สงิ่ ที่เธอได้ทราบอยดู่ ตี ลอดมาเป็นความคิด
เธอตอ้ งการสัมผสั รา่ งเปลอื ยเปลา่ ของความฝันของเธอ ดว้ ยนิว้ ของเธอเอง และเธอก็ควรไดเ้ ชน่ น้นั นา้ พุแห่งดวงวิญญาณของเธอ จาตอ้ งผุดข้ึนและไหลราพงึ ลงส่มู หาสมทุ ร และสมบัติแหง่ ความลกึ ลา้ สุดหย่ังในเธอ กจ็ ะเผยตนออกปรากฏแกจ่ กั ษขุ องเธอเอง แต่ขออยา่ ได้นาเอาเครอื่ งชงั่ ใดๆ มาวัดปรมิ าณของสมบัติอันเป็นอจนิ ไตยนี้ และอยา่ ได้ใชไ้ มว้ ดั หรอื สายด่ิงใดๆ มาวัดหยัง่ ความลกึ แห่งปัญญาของเธอเลย เพราะอาตมันเปน็ ห้วงสมุทรอนั ไร้ขอบเขตและวดั ไม่ได้ อย่าไดก้ ลา่ วว่า \"เราพบสจั ธรรมแล้ว\" พึงกลา่ ววา่ \"เราพบสจั จะขอ้ หน่งึ \" อย่าไดก้ ล่าววา่ \"เราพบมรรคาของวญิ ญาณแลว้ \" แตพ่ งึ กล่าวเพยี งวา่ \"เราได้พบวญิ ญาณดาเนินไปตามมรรคาของเรา\" เพราะวญิ ญาณนนั้ ดาเนินไปตามมรรคาทงั้ หลาย วิญญาณไมไ่ ดเ้ ดินไปตามเสน้ ทางเฉพาะใดๆ และมไิ ด้เตบิ โตเชน่ ไม้ออ้ วญิ ญาณเผยตนเองออก ประดจุ ดอกบวั ขยายกลีบบาน มีกลีบเกสรนับไมถ่ ว้ น การสอน
แลว้ ครคู นหนึง่ พดู ขึ้นวา่ ได้โปรดกล่าวแก่เราถึง การสอน และทา่ นพดู วา่ ไม่มีมนุษย์ใดอาจเปิดเผยส่งิ ใดแกเ่ ธอได้ นอกจากส่ิงทไ่ี ดน้ อนซบเซาอยกู่ อ่ นแล้ว ในขณะรงุ่ อรุณแหง่ ปัญญาของเธอเอง ครูผู้ยนื อย่ภู ายใตร้ ม่ เงาโบสถ์ ในท่ามกลางสานุศิษย์ มิได้ให้ปญั ญาของทา่ น แตใ่ หค้ วามเชือ่ ม่นั และความรกั แกศ่ ษิ ย์ ถ้าทา่ นเปน็ ปราชญอ์ ย่างแทจ้ รงิ แล้ว ท่านจะไมน่ าเธอก้าวล่วงเข้าส่เู คหาสนแ์ ห่งปญั ญาของทา่ น แตจ่ ะนาเธอไปสูแ่ ทบธรณีแห่งดวงจติ ของเธอเอง นักดาราศาสตร์อาจกล่าวให้เธอฟัง ถึงความเขา้ ใจของเขาตอ่ ท้องฟ้า แต่เขากไ็ มอ่ าจหยิบยกความเขา้ ใจอนั นน้ั ใหแ้ ก่เธอได้ นกั ดนตรีอาจรอ้ งทานองเพลงทัง้ หลาย อนั มอี ยู่ในห้วงเวหาให้เธอฟงั แต่เขาก็ไมอ่ าจให้โสตอันสดบั จบั ทานอง หรือสาเนียงอนั ร้องสะทอ้ นรับทานองน้ันแกเ่ ธอได้ ผชู้ านาญทางคณติ ศาสตรอ์ าจบอกเธอถึงมาตรการวัด และระบบการชั่งวัดท้ังหมดแก่เธอ แตเ่ ขากไ็ มอ่ าจนาเธอกา้ วเลยไปจากนั้น
เพราะวา่ การเหน็ ของบุคคลหน่งึ ไม่อาจให้ปกี แกบ่ ุคคลอน่ื ขอยืมได้ และดังเชน่ ทเ่ี ธอแต่ละคนยืนโดดเด่ยี ว อยู่ในปัญญาของพระเปน็ เจ้า กจ็ าเปน็ ทเ่ี ธอแต่ละคนจะตอ้ งยืนอย่เู ฉพาะตน ในขณะเมื่อมีปัญญาหยั่งรู้ถงึ พระองค์ และในปญั ญาหย่ังร้พู น้ื พภิ พ มิตรภาพ และชายหนุม่ คนหนึ่งพูดวา่ ได้โปรดกลา่ วถงึ มิตรภาพ และทา่ นตอบวา่ มติ รคือคาตอบตอ่ ความต้องการของเธอ เขาเปน็ เหมอื นท้องทงุ่ ท่เี ธอหว่านดว้ ยความรกั และเก็บเกย่ี วด้วยความขอบคณุ และเขาเป็นดุจโตะ๊ อาหารและร่มไม้ของเธอ ดว้ ยเหตวุ ่า
เธอมาส่เู ขาด้วยความหิวโหย และเธอใฝ่หาเขาเพื่อความสงบใจ เมื่อเพ่ือนพดู เปิดอก เธอย่อมไม่กลวั ทจ่ี ะขดั แยง้ หรือสนับสนุน และเม่ือเขานง่ิ เงียบ ดวงใจของเธอก็มไิ ด้หยุดฟังสาเนยี งจากดวงใจของเขา เพราะในมติ รภาพนัน้ ความนกึ คิด ความปรารถนา และความมุ่งหวงั ทง้ั หลายย่อมอุบัติขนึ้ และร่วมรับรู้ดว้ ยกันในความสงดั และด้วยความปราโมทยอ์ นั ไรค้ ากล่าวใดๆ เมอ่ื ยามตอ้ งจากเพ่อื นเธอกไ็ มเ่ ศร้าโศก เพราะคณุ ธรรมในเขาอันเธอรักยง่ิ นกั จะปรากฏชัดแจ้งข้นึ ในยามหา่ งไกล เชน่ เดียวกบั ทีช่ าวเขาจะเห็นยอดผาชดั แจง้ ก็ต่อเม่ือมองดจู ากทงุ่ ราบเท่านัน้ และขออย่าได้มคี วามมงุ่ หมายใดๆ ในมติ รภาพเลย นอกจากเพ่อื ขยายดวงวญิ ญาณให้กว้างขวางลึกซง้ึ ขน้ึ เพราะความรกั ท่มี ุ่งหวังส่งิ ใดอืน่ นอกจากเพยี งเพ่ือเปดิ เผยความลา้ ลึกของตนเองน้นั มิใช่ความรกั แตเ่ ปน็ รา่ งแหทถ่ี ูกเหวีย่ งทอดออก และจะจบั เอาไวไ้ ดก้ ็แต่สิ่งทีไ่ รค้ ุณคา่ เท่านั้น และจงให้ส่ิงทดี่ ที สี่ ดุ แกม่ ิตรของเธอ ถา้ หากเขาจาต้องรูร้ ะดับน้าของเธอขณะน้าลด กข็ อให้เขาได้รูข้ ณะมันเอ่อท้วมท้นด้วย
เพอื่ นท่เี ธอแสวงหาเฉพาะขณะเมอื่ ยามตอ้ งการฆา่ เวลาเท่าน้นั จะมคี ณุ ค่าอะไร? จงใฝ่หาเขาขณะทเ่ี ธอปรารถนาจะดารงอยูอ่ ย่างแทจ้ รงิ ด้วย เพราะเขามีหนา้ ที่อนั จะทาความปรารถนา -มใิ ช่ความวา่ งเปล่าของเธอ ใหเ้ ต็มเปยี่ ม และในความหวานชน่ื ของมติ รภาพ ขอจงมีเสยี งหวั เราะและการรว่ มเรงิ บนั เทิง เพราะในหยาดน้าค้างของสง่ิ เล็กนอ้ ยน้ันเอง ดวงใจจะได้พบร่งุ อรณุ ของมนั และกลบั สดใสอกี การพูดคยุ และนักศึกษาผู้หนง่ึ กล่าววา่ โปรดพูดถงึ การพดู คุย และท่านตอบวา่
เธอพูดในเม่ือเธอไมย่ อมอยสู่ งบกบั ความคิดของเธอเอง และเมือ่ เธอไม่อาจดารงอยู่ กับความโดดเดยี่ วแห่งดวงใจนัน้ เธอกย็ งั ชพี อย่บู นริมฝปี าก และสาเนียงกเ็ ป็นเครื่องกล่อมให้เพลดิ เพลนิ และให้เวลาผ่านไป และในการพดู ของเธอนัน้ ส่วนใหญค่ วามนกึ คิดถกู ประหารเสียคร่งึ หน่งึ เพราะความค้านงึ เปน็ ปกั ษีแห่งหว้ งเวหา แม้อาจกางปีกออกได้ในกรงแหง่ ค้าพดู แตก่ ไ็ ม่อาจบินไปได้ ยังมบี างคนในหมเู่ ธอที่แสวงหาคนช่างพูด ดว้ ยกลวั ว่าจะต้องอยู่เปล่าเปลยี่ ว ความสงดั แห่งความโดดเดีย่ ว ไดเ้ ผยใหเ้ ขาเห็นอาตมนั อนั เปล่าเปลือยของตนเอง และเขาต้องการหนไี ป ยงั มบี างคนทีพ่ ูด และได้เปดิ เผยสัจจะซึง่ ตนเองไมเ่ ข้าใจออกมา ทัง้ ทตี่ นเองกม็ ิไดค้ ิดหรอื มปี ญั ญารู้อยู่กอ่ นเลย และยงั มีอีกทีป่ ระจกั ษ์สจั ธรรมในตนแล้ว แต่มิไดก้ ลา่ วออกมาเป็นคาพูด ในทรวงอกของคนเหลา่ นี้เอง วญิ ญาณดารงอยูด่ ว้ ยจังหวะของความสงบสงัด เม่อื ใดเธอพบเพอ่ื นที่ริมถนนหรือในตลาด ขอใหว้ ญิ ญาณภายในเธอ เคลอื่ นรมิ ฝีปากและชักนาล้นิ ของเธอ
ขอใหส้ าเนยี งภายในเสียงของเธอ กล่าวต่อโสตภายในโสตของเขา เพราะวญิ ญาณของเขาจักได้รบั รักษาสัจจะแหง่ ดวงใจของเธอ ดงั เชน่ ทรี่ สของเหล้าองุน่ ถูกจาเอาไวไ้ ด้ แม้ในเม่อื สสี นั ถกู ลมื เลือนไป และภาชนะบรรจแุ ตกสลายไปแลว้ เวลา และนกั ดาราศาสตรค์ นหน่งึ ถามวา่ เวลา เปน็ อยา่ งไร และทา่ นตอบวา่ เธอปรารถนาจะวดั กาลเวลาอนั ไร้การวดั และวดั ไมไ่ ด้ เธอปรารถนาจะจัดความประพฤติและแม้กระทงั่ นาแนวทางเดินของเธอไปตามโมงยามและฤดูกาล เธอปรารถนาจะสรา้ งกระแสธารข้ึนจากเวลา เพอื่ วา่ เธอจะได้น่ังบนฝั่งและเฝ้าดูมนั ไหลเลอื่ นผ่านไป แตว่ า่ สภาวะไรก้ าลเวลาในเธอนั้นย่อมร้พู รอ้ มอยูเ่ สมอ ถงึ ความไรก้ าลเวลาของชวี ติ
Search
