บาร์กไม่ยอมรับสภาพการเปน็ ทาส เขาต่างไปจากคนอ่ืนทยี่ อมรับ ความสขุ อยา่ งแกนๆ เพราะเบื่อหนา่ ยตอ่ การรอคอย เขาไม่ยอมรบั ทจ่ี ะมคี วาม ยินดีอย่างท่ที าสจะพึงมตี ่อความใจดีของเจ้านาย สาหรบั โมฮมั เมดผ้สู ญู หายไป เขายงั เกบ็ ภาพของบ้านหลังหน่งึ ไว้ใน ดวงใจของเขา บา้ นซง่ึ โมฮัมเมดเคยอยู่อาศยั มาบัดนี้มนั เศร้าทถ่ี กู ท้ิงใหว้ ่าง เปล่า แตก่ ไ็ ม่มใี ครอืน่ ท่ีจะไปอาศัยมนั อยู่ได้ บารก์ เปรยี บเสมือนเปน็ คนเฝ้าบ้าน ทแ่ี ก่ลงๆ อย่กู บพงหญ้าท่ขี ้ึนรกตามทางเดินและความเบอ่ื หนา่ ยของความเงียบ แลว้ กต็ ายไปในความซอื่ สัตย์นนั้ เขาไมํพดู วาํ \"ฉนั คอื โมฮัมเมด เบน ลาอสู ซิน\" แตกํ ลับพูดวํา \"ฉันเคยมีชอื่ วาํ โมฮมั เมด\" เขาฝนั ถงึ วันทีบ่ คุ คลทีถ่ กู ลืมไปแล๎วน้ีจะฟื้นข้นึ มาใหมํ ซึ่งพรอ๎ มกนั นั้น ลักษณะการเป็นทาสของเขากจ็ ะหมดหายไป ในยามดึกที่เงียบสงัด ในบางคร้งั ความทรงจําตาํ งๆ ของเขาจะกลับคนื มา อยํางพรอ๎ มมูล และรุนแรงเหมอื นอารมณข๑ องวยั รํุน \"ในตอนดกึ \" ลาํ มชาวมวั รเ๑ ลาํ ให๎เราฟัง \"ในตอนดึก เขาพูดถงึ มาราเคชแลว๎ กร็ อ๎ งไห๎\" ใครกต็ ามเม่อื อยํูโดดเด่ียวอ๎างว๎างแล๎ว กอ็ ดคดิ ถงึ เรอ่ื งราวในอดีตไมไํ ด๎ บุคคลท่ีเขาเคยเปน็ หวนกลับมาอยาํ งไมํบอกกลาํ ว กลบั มาอยใูํ นทกุ อณใู นรํางเขา ทําให๎ ผวาหาหญิงทเ่ี คยอยเูํ คยี งขา๎ ง ท้งั ๆ ที่ในทะเลทรายนี้ ไมํเคยมีผห๎ู ญิงทีจ่ ะเยี่ยมกรายมา บาร๑กจะไดย๎ ินเสยี งนา้ํ ในลําธาร ท้ัง ๆ ที่ทีน่ ีไ่ มเํ คยมีลาํ ธารเลย บารก๑ จะหลบั ตา เห็นตัว เขาอาศยั อยใํู นบา๎ นสขี าวทอี่ ยํใู ตแ๎ ผํนฟาู เดมิ ในทกุ ราตรกี าล ท้งั ๆ ทีเ่ ขาอยูใํ นกระโจมทํา ด๎วยผ๎าขนสัตวแ๑ ละต๎องเคลื่อนย๎ายไปตามฤดูลม บารก๑ มาหาฉัน เขาเต็มไปดว๎ ยความรู๎สกึ อํอนโยนเกําๆ ทฟี่ ้ืนกลับคืนมาอยาํ ง ประหลาดราวกับเปน็ การสงั หรณใ๑ จวาํ จะได๎กลบั คนื ไป เขาอยากบอกใหฉ๎ ันรู๎เขาพร๎อม แล๎ว ความรู๎สึกออํ นโยนนั้นก็เชนํ กัน มนั รออยแํู ตํการกลบั สูเํ หยา๎ ของเขาเพื่อที่จะ แจกจํายไปยงั ส่งิ ตาํ งๆ ท้งั นแ้ี ละทง้ั น้นั ฉนั ตอ๎ งทําเพยี งแคํกระดกิ น้ิวน้วิ เดียวก็วาํ ได๎ บารก๑ ยิม้ และอธิบายกลวิธีใหแ๎ กํฉนั ราวกับวาํ ฉันคงไมํคาดคิดถงึ มันมากอํ น \"ในเท่ยี วบนิ พรงํุ นี้.....ขอให๎ฉนั เขา๎ ไปซํอนในเครื่องบนิ ทจ่ี ะไปอากาดรี เถอะ .....\" \"โธํเอย๐ บาร๑ก!.....\" เราอยํูในดนิ แดนนอกความปกครอง ดงั น้นั จะชํวยใหเ๎ ขาหนไี ปไดอ๎ ยาํ งไร เลํา พระเจา๎ เทําน้ันที่จะร๎วู าํ ในวันรํงุ ขึ้น พวกมวั รจ๑ ะลา๎ งแคน๎ การลักพาและการสบประมาท น้ันอยํางไร ด๎วยความชํวยเหลอื ของโลแบร๑ก มารช๑ าล และอับ กราล ซ่ึงเปน็ ชํางเครอ่ื งประจํา สถานี ฉันเคยพยายามขอซือ้ บารก๑ จากพวกมวั ร๑ แตพํ วกมัวร๑ ซ่งึ ไมํคอํ ยได๎เจอชาวยโุ รปทจี่ ะ มาเทีย่ วขอซอ้ื ทาสก็เลยโกงํ ราคา \"สองหม่นื ฟรงั ค๑\" \"แกจะบ๎าแลว๎ หรือ\"
\"ดูซิ แขนเขาลา่ํ สนั แคํ ปูอมสเปนทแี่ หลมชบู ี ไหน......\" เดือนแลว๎ เดือนเลําก็ผาํ นไป ในทีส่ ุดราคาที่พวกมัวรเ๑ รียกรอ๎ งกล็ ดลง ดว๎ ยความชวํ ยเหลือของเพ่อื นท่ี ฝรั่งเศสซ่งึ ฉันได๎เขยี นจดหมายไปถงึ ฉนั เริม่ คิดวําพอจะมีปญั ญาซอ้ื บารก๑ ได๎แล๎ว การประชมุ ตํอรองกนั คร้งั น้ันชํางนาํ ดเู สียจริงๆ ใชเ๎ วลานานถึงแปดวนั เราน่ัง ล๎อมวงกันบนพื้นทราย มีชาวมวั รส๑ ิบหา๎ คน และฉัน นายโจรซนิ อลู ด๑ รัตตารี ซึง่ เปน็ เพอ่ื นกับเจ๎าของบาร๑กและเป็นเพือ่ นของฉนั ดว๎ ย แอบเปน็ ไสศ๎ ึกให๎ฉัน \"ขายมนั ไปเถอะ ไมํแนํวําจะเก็บมันไว๎ไดน๎ านตลอดไปนะ\" เขาพดู ตามทีฉ่ ัน แนะไว๎ \"ร๎ไู หมวาํ มนั ไมสํ บาย โรคน้นั อยขํู า๎ งใน ทีแรกก็มองไมํเหน็ สักวนั หนงึ่ มันก็คง บวมออกมา รีบขายมันให๎คนฝร่ังเศสไปเถอะ\" ฉันสญั ญาวําจะใหเ๎ งินตอบแทนแกนํ ายโจรอีกคนหน่งึ ที่ชื่อรชั ชี ถา๎ เขาชํวย ใหก๎ ารซื้อขายสน้ิ สุดลงด๎วยดี รชั ชีจงึ หลอกลอํ เจา๎ นายของบาร๑กวาํ \"เงินทไ่ี ดม๎ า แกจะได๎เอาไปซอื้ อฐู ปืน และลูกกระสุน แกจะไดส๎ มทบกับ กองทหารไปทําสงครามกับพวกฝรง่ั เศส แลว๎ แกก็จะได๎ทาสมาใหมอํ กี สามส่ีคนจากอา ตาร๑ ปลํอยไอแ๎ กํน่ีไปเถอะ\" แล๎วเขากข็ ายบาร๑กให๎ฉัน ฉันเอาเขาไปเกบ็ ตัวไวใ๎ นกระทอํ ม ปิดกญุ แจอยูํ หกวัน เพราะถา๎ เขามาเพนํ พาํ นอยูขํ า๎ งนอกกอํ นวนั ทเ่ี ครอื่ งบินจะมาถงึ ละก็ พวกมัวร๑กจ็ ะ จบั เขาไปอีกและเอาไปขายทอี่ นื่ ตอํ ฉนั ได๎ทาํ การปลดปลอํ ยเขาจากสภาพการเปน็ ทาส มันเป็นพิธกี ารทน่ี าํ ดอู กี เชนํ กัน มีหวั หน๎าทางศาสนาอสิ ลาม เจ๎านายเดมิ ของบาร๑ก และอบิ ราฮิมผ๎ูใหญํบ๎านของ ชบู มี ารวํ มพิธดี ๎วย เจ๎าสลัดทะเลทรายสามคนน้ี ถา๎ หากวําอยนูํ อกกาํ แพงปอู มสักยสี่ ิบ เมตร คงไมํลงั เลทจี่ ะตัดหัวบาร๑กเพียงเพอ่ื เลนํ ตลกกบั ฉนั แตใํ นท่ีน้ีกลับโอบกอดแสดง ความยินดกี ับเขา และเซ็นสญั ญาซ้ือขายอยํางเป็นทางการ \"เวลาน้ีเจา๎ เปน็ ลกู ของเราแล๎ว\" ตามกฎหมายเขาก็เป็นลกู ของฉันดว๎ ย และบาร๑กก็กอดพอํ ของเขาทกุ คน เขาถูกเกบ็ ตัวอยใํู นบา๎ นของเราอยํางมีความสุขจนถึงเวลาท่จี ะตอ๎ งออก เดนิ ทาง เขาใหเ๎ ราพราํ่ พรรณนาวนั ละย่สี ิบหนถงึ ความงาํ ยดายของการเดนิ ทาง เขาจะ บนิ ไปลงทีอ่ ากาดรี จากสนามบนิ เขาจะได๎รับตวั๋ รถประจําทางไปมาราเคช บารก๑ นกึ ถึงตวั เองเป็นคนอสิ ระเหมือนเดก็ ทน่ี ึกตัวเองเป็นนกั สาํ รวจ เขานกึ ถึงการเข๎าสูํชวี ิตใหมํ รถประจําทางคนั น้นั ฝูงชน บา๎ นเมืองท่เี ขาจะได๎เหน็ อกี ครง้ั หน่งึ ..... โลแบรก๑ มาหาฉันในนามของมาร๑ชาลและอบั กราล และบอกกบั ฉันวาํ ไมํ ควรให๎บารก๑ อดตายเมื่อเขากลับไป พวกเขาให๎เงินฉันพนั ฟรงั คเ๑ พอื่ มอบให๎บาร๑กใช๎ใน ระหวาํ งท่ีหางานทํา ฉนั นึกถึงหญงิ แกํๆ จําพวกปากถอื ศีล ที่ทําบุญสนุ ทานเพยี งยส่ี บิ ฟรังคแ๑ ล๎ว คดิ เปน็ บญุ เป็นคณุ โลแบรก๑ มาร๑ชาล และอับกราลทีเ่ ปน็ ชํางเคร่ืองพวกน้ี ใหเ๎ งินพนั ฟ รังคโ๑ ดยคิดวําไมํเป็นการทําบญุ หรอื เปน็ การสรา๎ งบุญคณุ อยํางไรเลย และก็ไมํได๎ทําด๎วย ความสงสารเชํนพวกหญงิ แกๆํ ทช่ี อบฝนั ถงึ สวรรค๑อีกน่ันแหละ
เขาเพียงแตตํ อ๎ งการมีสํวนรวํ มในการชํวยให๎มนษุ ย๑ผ๎หู นงึ่ กลับคืนมสี ภาพ มนษุ ย๑ท่ีเต็มตัว เขายง่ิ กวาํ ร๎เู สยี ด๎วยซ้าํ เชนํ เดยี วกบั ฉันวาํ หลงั จากทคี่ วามตื่นเตน๎ ยนิ ดที ี่ ไดก๎ ลบั ไปบา๎ นหมดไปแลว๎ บาร๑กกจ็ ะไดร๎ บั การเยีย่ มเยอื นจากเพ่อื นที่ซ่อื สัตยท๑ ่ีจะกา๎ วมา หาเขาเป็นคนแรก นัน่ คือความยากจน และหลังจากกลบั ไปแล๎วไมถํ ึงสามเดอื นเขาคงจะ ไปทนทุกขท๑ รมานอยกูํ ับการขดุ ย๎ายไม๎หมอนจากรางรถไฟทีไ่ หนสกั แหํงหนง่ึ เขาจะมี ความสขุ นอ๎ ยกวําท่ีจะอยูํกับเราในทะเลทราย แตํอยํางไรกด็ ี เขายงั ควรมีสิทธทิ์ ี่จะเปน็ ตวั ของตวั เองและอยกูํ บั ญาติพนี่ ๎องของเขา \"ไปเถอะบาร๑ก และเปน็ ตวั ของตวั เองนะ\" เสยี งเครื่องยนตด๑ งั กระหึ่มขึน้ เครื่องบินพร๎อมแลว๎ ทจี่ ะออกเดนิ ทาง บารก๑ ม องออกมาดูความเว้ิงว๎างอนั กว๎างใหญํของแหลมชบู เี ปน็ ครั้งสุดทา๎ ย ตรงหน๎าเครื่องบิน ชาวมัวร๑สองร๎อยคนมามุงดูกนั วําทาสที่กําลังจะกา๎ วเข๎าสูชํ วี ิตอสิ ระจะมีสีหน๎าอยํางไรถา๎ หากวําเครื่องบนิ เกดิ ขดั ข๎อง บินไปไมํได๎ไกล พวกเขาจะได๎จบั กมุ ตัวกลบั มา เราโบกมืออาํ ลาผ๎ทู ่ีเกดิ ใหมํเมอื่ อายุห๎าสบิ ปี เราวิตกกงั วลเล็กน๎อยทีจ่ ะ ปลอํ ยใหเ๎ ขาออกไปเผชิญโลก \"ลากอํ นบารก๑ \" \"ไมใํ ชํ\" \"ไมํใชํอะไรละํ ?\"ํ \"ฉนั ชือ่ โมฮัมเมด เบน ลาอูสซนิ \" ครง้ั สดุ ทา๎ ยท่เี ราได๎รับขําวจากบารก๑ กด็ ๎วยจดหมายจากชาวอาหรบั ช่ือ อับดลั ลาห๑ ซ่งึ เราได๎ขอร๎องใหค๎ อยชํวยเหลอื บาร๑กท่ีอากาดรี รถประจําทางจะออกกต็ อนเย็น บารก๑ จึงมเี วลาวาํ งอยูํหนึ่งวนั เตม็ ในตอน แรกเขาเตร็ดเตรํไปในเมอื งเลก็ ๆ นั้นโดยไมไํ ดป๎ รปิ ากเลยเป็นเวลานานมาก จนกระทง่ั อบั ดัลลาห๑คิดวําเขาคงกระวนกระวายใจ จงึ ถามขนึ้ ดว๎ ยความวิตกวาํ \"มีอะไรหรอื ?\" \"เปลํา\" เม่อื เปน็ อิสระและวาํ งลงอยาํ งฉบั พลันเชํนน้ี บาร๑กยงั นึกถงึ ตัวเองในสภาพ ใหมไํ ดไ๎ มํดีนัก จรงิ อยเูํ ขารู๎สึกมคี วามสขุ อยาํ งบอกไมถํ กู แตนํ อกจากความสุขน้ีแล๎ว เขา ยังไมํเห็นความแตกตํางระหวํางบารก๑ คนเมอื่ วานกับบาร๑กคนปจั จบุ ัน อยํางไรก็ดี แตนํ ีไ้ ป ภายใต๎ดวงอาทิตยน๑ ้ี เขามเี สรีภาพเทําเทยี มกบั ผูอ๎ น่ื และมสี ิทธิ์ที่จะมานั่งที่น่ี ใต๎ซม๎ุ ไม๎ ของร๎านกาแฟอาหรับ เขานง่ั ลงจริงๆ และสง่ั นาํ้ ชามาดืม่ กบั อบั ดัลลาห๑ น่ันเป็น อากปั กิรยิ าแรกที่แสดงถึงความเป็นไท มันควรทาํ ให๎เขารส๎ู กึ ถึงความเปลี่ยนแปลงของ ตวั เองได๎ แตํบริกรก็ไมํได๎แสดงความแปลกใจอะไรเลย กลบั รินนาํ้ ชาใหอ๎ ยาํ งกับเหน็ เป็น เร่อื งธรรมดา เขาคงไมํรห๎ู รอกวาํ การรินน้ําชาถ๎วยนนั้ เปน็ การใหเ๎ กียรตติ ํอบุคคลผม๎ู ีอิสระ คนหนง่ึ \"ไปทอ่ี ื่นกนั เถอะ\" บาร๑กพดู เขาเดนิ ข้ึนไปที่ คาซบาห๑ ซึง่ อยํสู ูงกวําอากาดีรขนึ้ ไปหนํอย นักเตน๎ รําสาวชาวแบรแบรเดินมาหาเขา หลํอนชาํ งเตม็ ไปด๎วยความนํมุ นวล ออํ นหวาน จนกระทงั่ บารก๑ คิดไปวาํ ถงึ คราวแลว๎ ทีเ่ ขาจะฟืน้ ขน้ึ มา หลํอนจะต๎องรับเขา เข๎าสํูชีวิตใหมโํ ดยไมํรตู๎ วั หลํอนจงู เขาไปนงั่ และรินนํ้าชาใหด๎ ม่ื อยาํ งอํอนโยน เชํนเดียวกบั ทหี่ ลํอนคงปฏิบัติกบั ผอ๎ู ื่นทกุ คน บารก๑ อยากจะเลําการกลบั คนื สํอู ิสรภาพ ของเขา หลอํ นหัวเราะเบาๆ พลอยดีใจไปกับเขาด๎วย ในเมอื่ เขามีความดใี จ เขาพดู ตอํ ไปเพ่ือตื่นเต๎นวาํ \"ฉนั ชอ่ื โมฮัมเมด เบน ลาอูสซิน\" แตหํ ลอํ นกไ็ มคํ อํ ยประหลาดใจอะไร
นัก ใครๆ กม็ ีชอื่ ของตัวเอง และหลายคนก็มาจากทอ่ี ันแสนไกล...... เขาชวนอบั ดัลลาหก๑ ลบั เข๎าเมอื งอกี คร้ังหน่ึง เขาเตร็ดเตรํอยหูํ น๎าร๎านของ พวกยวิ มองออกไปที่ทะเล คิดวาํ เขาจะเดนิ ไปทางใดก็ได๎ตามใจชอบ เขาเป็นอิสระ แตํ อสิ รภาพดูจะทําให๎เขาขมขื่น เพราะกํอนอื่นมันบอกใหเ๎ ขารู๎วาํ เขาขาดความสมั พันธก๑ บั โลกน้ีสกั เพียงใด ขณะน้ันเด็กคนหน่ึงเดนิ ผาํ นมา บารก๑ ลบู แก๎มของเดก็ เบาๆ เด็กก็ยม้ิ ให๎ เขา ไมํใชลํ กู ของเจา๎ นายทีช่ วนลูบไล๎ แตเํ ป็นเด็กออํ นแอคนหน่งึ ซงึ่ บารก๑ เตม็ ใจลูบไล๎เขา เด็กคนนนั้ ยมิ้ และดเู หมอื นจะปลุกบาร๑กให๎ตืน่ ข้ึน บาร๑กร๎ูสึกตวั เองมีความสําคัญเพมิ่ ข้ึน ในโลกน้เี นือ่ งจากวําเด็กข้ีโรคคนหนง่ึ คิดวาํ จะตอ๎ งย้มิ ให๎เขา เขาเริม่ เขา๎ ใจอะไรบางอยาํ ง ลางๆ และรีบกา๎ วเท๎าออกเดินไป \"ไปไหนลํะ\" \"เปลาํ \" บาร๑กตอบ เมือ่ มาถงึ มมุ ถนนแหงํ หนงึ่ เขาเจอเดก็ กลมํุ หนง่ึ ทีก่ าํ ลังเลํนอยํทู นี่ น่ั เขา หยดุ ลง ที่ตรงนเ้ี องคือที่ท่เี ขาตอ๎ งการมา เขามองดูเดก็ อยาํ งเงียบๆ แล๎วเดนิ ไปยังร๎าน ของพวกยิวทอี่ ยขํู า๎ งๆ พร๎อมทงั้ หอบของขวญั เต็มมือเดนิ กลับมา อบั ดลั ลาหพ๑ ูดข้ึนอยําง เคอื งๆ \"ไอ๎โงํ! เกบ็ เงินแกไวซ๎ ิ\" บารก๑ ไมฟํ ังเสยี งใครอีกแล๎ว เขากวักมอื เรยี กเดก็ แตลํ ะคนด๎วยทาํ ทางอัน หนักแนนํ มอื เล็กๆ เหลาํ นน้ั ก็ยนื่ เข๎ามารบั ของเลํน สรอ๎ ยขอ๎ มอื และรองเทา๎ แตะขลิบ ทอง เดก็ แตํละคนเมือ่ ได๎รับของแลว๎ ก็เอาสมบตั นิ ั้นว่งิ ไปหน๎าตาเฉย เดก็ อนื่ ๆ ในอากาดีรก็วิ่งมารุมล๎อมเขาเม่อื ร๎ูขําว บารก๑ กแ็ จกรองเท๎าขลิบ ทองให๎พวกเขาไปอีก ในอาณาบรเิ วณอากาดรี ซึ่งขําวแพรสํ ะพัดไป ถึง เด็กทัง้ หลายก็ ลุกขึ้น และวงิ่ มาหาเทวดาผวิ ดําผู๎นี้ พร๎อมทั้งสงํ เสยี งร๎อง และดงึ ท้ึงเส้อื เกาํ ๆ แบบทาส เพ่ือร๎องขอสํวนแบงํ เงนิ ทองของบารก๑ ก็รํอยหรอไป อับดัลลาหค๑ ิดวํา เขาเป็นบา๎ ไปแลว๎ เพราะดใี จเกนิ ไป แตํฉนั ไมํคดิ วําการ กระทาํ ของบาร๑กนน้ั เปน็ การแสดงออกซึ่งความปติ ยิ ินดีอันจะมอี ยาํ งทํวมท๎น การท่เี ขาไดร้ ับอสิ รภาพ กเ็ ทา่ กบั ว่าไดม้ าซง่ึ สมบัตอิ นั เป็นสารัตถ สาคัญ เขามีสิทธทิ จี่ ะมคี นรกั ที่จะเดินทางไปทางเหนอื หรอื ทางใต้ ท่จี ะทางานหา เลยี้ งตนเอง แตเ่ งินน้ันมคี วามหมายอะไรเลา่ ....ดังนน้ั เขาคงเกิดความรูส้ กึ ท่ี รุนแรงขึน้ มาราวกับว่าเป็นความรูส้ ึกหวิ กระหาย เขาตอ้ งการจะเป็นคนคนหนึง่ ที่ อยู่ท่ามกลางผู้อ่นื และมคี วามสมั พนั ธก์ ับเขาเหล่านน้ั นักเตน๎ ราํ สาวแหงํ อากาดีรได๎แสดงความออํ นโยนกับคนแกํๆ อยาํ งบารก๑ แตํ เขากผ็ ละจากหลอํ นได๎อยํางงาํ ยดายเหมือนตอนเขามา หลอํ นไมไํ ดม๎ คี วามตอ๎ งการเขา บรกิ รในร๎านกาแฟอาหรบั คนน้นั หรอื คนเดนิ ถนนเหลําน้กี เ็ ชนํ กนั ทกุ คนเคารพในความ เป็นไทของเขา ยอมรบั ความเทาํ เทียมภายใตด๎ วงอาทติ ย๑ดวงเดียวกนั แตํไมํมีใครเลยที่ แสดงออกวาํ มีความตอ๎ งการเขา เขาเป็นอสิ ระอย่างไม่มขี อบเขตจนกระทัง่ ไมร่ ้สู กึ วา่ ตัวเองมนี ้าหนกั อะไรในโลกนี้ เขาขาดมนษุ ยสัมพันธ์ซง่ึ จะใหน้ า้ หนักแกต่ ัวเขา เขาขาดสง่ิ ทจ่ี ะ กีดขวาง ขาดการร้องไห้ การพลดั พราก การตัดพอ้ ความปิตยิ ินดี ความ ออ่ นหวาน หรอื ขมข่นื ทแี่ ทรกมาในอากปั กิรยิ าของคนเราทุกคร้ัง รวมท้งั สิง่ ละอัน พนั ละน้อยท่ผี ูกพันเรากบั ผอู้ นื่ เขาขาดสง่ิ เหลา่ น้ีทีจ่ ะให้น้าหนักแก่เขาแตท่ ว่า มิใชห่ รือท่ขี ณะนีค้ วามหวงั จานวนมากกาลังฝากอยกู่ ับบารก์ ........ ราชัยของบารก๑ ก็มาถงึ จนได๎ ในยามสายณั ห๑อันบรรเจิดจ๎าแหงํ อากาดีร ใน
บรรยากาศสดชื่นระหวํางการรอคอยอนั แสนนานนน้ั สิ่งเดยี วท่เี ขาเฝาู รอและฝนั ถึง คือ ความออํ นหวานแหงํ ยามเยน็ นี้ เมื่อเวลาการออกเดินทางใกลเ๎ ข๎ามา บาร๑กก็เดนิ ออกไปทาํ มกลางกลํุมเดก็ ที่ชุลมนุ อยํรู อบข๎าง เสมอื นเปน็ ฝงู แกะเมื่อคร้งั กอํ น ที่น่เี ป็นแหงํ แรกบนผืนโลกท่ีเขาฝาก รํองรอยไว๎ พรํงุ นแ้ี ล๎วเขากจ็ ะกลบั บ๎านไปพบกบั ญาตพิ นี่ ๎องและความยากจน พบกบั ความรับผิดชอบตํอหลายชวี ิต ซึง่ เขาคงไมํสามารถเล้ียงดูไดถ๎ ๎วนท่วั แตทํ วาํ เริ่มตัง้ แตํ ทน่ี แี่ ลว๎ เขาไดม๎ นี ้ําหนักและความหมาย บาร๑กเปน็ เหมือนกับเทวดาทีค่ ดิ วําชวี ติ ของ ตนเองทํามกลางผู๎อ่นื ดูจะขาดน้ําหนกั ไปหนํอย จงึ คิดโกงโดยการเอาตะกั่วมาถวํ งไว๎ที่ เข็มขดั เขากา๎ วออกไปอยํางยากลาํ บาก ถกู ฉดุ และตรึงไว๎ที่พ้ืนดินดว๎ ยเดก็ จํานวนนับพัน ซงึ่ มคี วามต๎องการท่ีจะได๎รับรองเทา๎ แตะขลบิ ทองอยอูํ ยาํ งมาก -๕- นแี่ หละ คือทะเลทราย คัมภีรโ๑ กหราํ นซ่ึงเป็นเพียงกตกิ าชวี ิตไดเ๎ ปล่ยี นพืน้ ทรายนใี้ หม๎ าเปน็ จักรวรรดิ หาไมแํ ลว๎ ซาฮาราคงสงบสงัด แตํมันกก็ ลายมาเป็นฉากแหงํ ละครชวี ิตอันเรน๎ ลับ เตม็ ไปดว๎ ยอารมณร๑ นุ แรงของมนุษย๑ ชวี ติ ทแี่ ท๎จรงิ ในทะเลทราย ไมใํ ชํการอพยพของเผาํ ชนไปตามแหลํงหญา๎ ตํางๆ แตํเปน็ ละครชวี ติ ซง่ึ ไมํรจู๎ ักจบส้นิ คดิ ดูก็แล๎วกันวาํ ผืนทรายท่ีเป็นเพยี งแคํวัตถกุ ับที่ เปน็ ฉากแหํงชวี ติ น้นั มคี วามแตกตํางกันอยาํ งไร นแ่ี หละคือความจริงข๎อหนึง่ สาํ หรบั มนษุ ย๑ทกุ คน เม่อื มองทะเลทรายในแงํอนั วิจติ รพิสดารเชํนนี้ ฉนั ก็หวนระลึกถึงการละเลํน ในสมัยเดก็ ของฉนั เราได๎ประดบั ประดาสวนทมี่ รี ํมเงาและแสงแดดสที องนั้นด๎วยเทพเจา๎ ตํางๆ พ้ืนท่หี น่ึงตารางกโิ ลเมตรนนั้ ได๎กลายมาเปน็ อาณาจักรอนั ไมํมีขอบเขต อนั ไมอํ าจ ร๎ูจักไดท๎ ่วั หรือสํารวจไดห๎ มดส้นิ เราได๎สรา๎ งอารยธรรมของเราเองซงึ่ ไมํสัมพนั ธ๑กับส่งิ ใด ในอารยธรรมนเ้ี สียงฝเี ทา๎ จะสรา๎ งความร๎สู ึก หรือสิง่ หนึง่ จะสรา๎ งความหมาย ซึ่งไมํอาจจะ เป็นทีเ่ ขา๎ ใจได๎ในอารยธรรมอนื่ มาบัดนเ้ี มอ่ื เติบใหญํและมีกฎเกณฑช๑ วี ติ ท่ผี ันเปลี่ยนไป มีอะไรเหลอื อยจํู าก สวนแหงํ วัยเดก็ นนั้ เลาํ สวนน้นั เคยเต็มไปด๎วยรมํ เงา มนตข๑ ลังความเยอื กเย็นและรอ๎ น ผําว มาบดั น้เี มอื่ เรากลับมาเดนิ เลียบกําแพงสีเทาท่ลี อ๎ มรอบมนั อยํู เรารส๎ู ึกเศร๎าและ ประหลาดใจทพ่ี ืน้ ที่อันแคบเชนํ นเี้ คยเปน็ อาณาจักรท่เี ราเคยคดิ วาํ ไมํมีขอบเขต เรา เขา้ ใจว่าจะไม่สามารถเข้าไปในอาณาจกั รน้นั ไดอ้ กี แล้ว เพราะวา่ ไม่ใชส่ วน แตเ่ ปน็ กตกิ าชวี ิตทเี่ ราจะตอ้ งคืนกลับไป มาบัดนไ้ี มํเหลอื แผนํ ดนิ นอกความปกครองอีกแล๎ว แหลมชูบี ซสิ นอเรส ปู แอรโ๑ ต-กันซาโด ชาเกว-เอล-ฮมั รา โดรา สมาร๑รา ไมเํ หลอื ความลกึ ลับอกี แล๎ว แสงสวา่ งท่เี ราเคยปรารถนาจะเข้าไปถงึ มาบดั นี้ไดด้ ับลงทลี ะดวงๆ เหมือนกบั เป็นแมลงบางชนิดท่เี ปลยี่ นสีไปเม่อื ถูกจับมาไวใ้ นอุ้งมืออันอบอนุ่ แต่ อยา่ คิดไปว่าสิง่ ทีเ่ ราปรารถนานนั้ เป็นเพียงภาพมายา เรารดู้ ีว่าเราตอ้ งการอะไร ในการแสวงหานน้ั สลุ ตา่ นในเรอ่ื งพนั หน่ึงราตรกี เ็ ชน่ กนั ส่ิงทีเ่ ขาแสวงหานัน้ เปน็ สงิ่ ทล่ี ะเอียดอ่อนมาก จนกระทงั่ หญิงสาวท่ไี ด้มาแต่ละคนจะดบั ไปในยามรงุ่ อรณุ ในอ้อมแขนของเขา เพราะเพียงแตถ่ ูกสมั ผัสเบาๆ หล่อนกส็ ญู เสยี ไปแลว้ ซง่ึ ประกายทอง ทะเลทรายแหง่ น้ีได้ทง้ิ มนตเ์ สนห่าไว้แก่เรา คนอน่ื ที่ตามมาคงมาขดุ บ่อน้ามัน และสรา้ งความรา่ รวยจากทรัพยากรนัน้ แต่พวกเขามาสายเกินไป หนอ่ ยเพราะวา่ สวนปาล์มท่ตี อ้ งห้าม เปลือกหอยทไ่ี ม่เคยมใี ครแผว้ พานไปถงึ สงิ่ เหลา่ นไี้ ดใ้ ห้สว่ นท่ีประเสรฐิ สุดของมนั แก่เรา ความสดชื่นทเี่ ราได้รบั นน้ั มอี ยู่
เพยี งครเู่ ดยี ว ทะเลทรายนํะหรือ วนั หนง่ึ ฉนั เคยไปอยถํู งึ ใจกลางเลย ในปี ค.ศ. 1925 ขณะทีก่ ําลงั จะบินไปอินโดจนี ฉนั ต๎องมาหยดุ ลงท่ีอียปิ ต๑ ตรงพรมแดนติดตํอกบั ลเิ บยี บินมาติดอยกูํ ลางทรายเหมือนนกมาตดิ รัง ฉันคิดวําจะไมรํ อดเสียแล๎ว เหตุการณ๑เกดิ ข้นึ ดังน้ี บทท่ี ๗ ใจกลางทะเลทราย -๑- พอ บินไปถงึ เมดเิ ตอร๑เรเนียน ฉนั กเ็ จอกลมุํ เมฆท่ีลอยตํ่าอยูํพอดี ทําให๎ ตอ๎ งรํอนลงจนถึงระดับยีส่ บิ เมตร ฝนกรรโชกมาปะทะกระจกหนา๎ ทีผ่ วิ นํา้ เหมือนกับมี ควันลอยอยูํ ฉนั พยายามเพงํ มองออกไปเพอ่ื ท่จี ะไมไํ ปชนกับเสากระโดงเรือหรืออะไร อ่ืน อังเดร เปรโว ชํางเครอ่ื งประจําเครื่องบนิ จุดบุหรีส่ งํ ใหฉ๎ นั \"กาแฟไหม?\" เขาหายไปทางท๎ายเครือ่ งบิน แลว๎ ถือกระติกกลับมา ฉนั ดื่มเปน็ ครัง้ คราว เพ่อื รักษาความเร็วของเคร่อื งยนต๑ใหเ๎ ทาํ กับสองพันรอบ กวาดตาไปมองหน๎าปดั ตาํ งๆ และสงั เกตวําทุกอยํางยงั อยํใู นความควบคมุ เขม็ ตาํ งๆ ชีไ้ ปตรงทท่ี ี่มันควรชี้ ฉนั มองออกไปทที่ ะเล ฝนทําใหเ๎ กิดเปน็ ละอองขน้ึ ท่ผี ิวนํา้ ทะเลราวกับเป็น อาํ งน้ํารอ๎ นอนั กว๎างใหญํ ถ๎าหากวาํ กําลงั ขบั เคร่อื งบินทะเลอยํลู ะก็ ฉนั คงเสียดายทที่ ะเล ปั่นปวุ นเชํนนี้ แตนํ ีเ่ ปน็ เคร่ืองบนิ ธรรมดา จะปนั่ ปวุ นหรือไมกํ ็ไมอํ าจรอํ นลงได๎ แตเํ หตใุ ด กไ็ มรํ ู๎ ฉนั กลบั มคี วามร๎สู ึกปลอดภัยอยํางไมนํ าํ จะเปน็ ไปได๎ ทะเลเป็นเร่ืองของอีกโลก หน่ึงซึ่งไมใํ ชํโลกของฉัน ถ๎าหากวาํ เครื่องยนต๑เกดิ ขดั ข๎องขึ้นที่นี่ ฉนั แทบจะไมตํ ๎องนกึ วําเปน็ เรือ่ งเกย่ี วขอ๎ งกับฉนั หรอื เป็นอนั ตรายตํอฉนั เลย เพราะฉนั ไมํมอี ะไรสักอยํางท่ี พร๎อมจะใชเ๎ ผชิญกับทะเล หลงั จากบนิ อยํูหน่งึ ชว่ั โมงครึ่ง ฝนกบ็ างตาลง เมฆยังคงลอยต่ําอยํู แตํบาง แหงํ แสงก็ทะลุผํานลงมาตามรอยแยกท่ีเป็นเหมอื นรอยยม้ิ อนั กว๎างใหญํ ฉนั ชอบอากาศ ทีก่ ําลังปลอดโปรงํ ข้ึนช๎าๆ อยนูํ ี้ เดาวาํ กลุํมเมฆขาวเหนอื ศรี ษะคงจะบางลงมากแลว๎ ฉัน บนิ อ๎อมเมฆปุยหน่ึงไป เพราะไมํจาํ เป็นจะต๎องฝุากลางเข๎าไปอกี แลว๎ ก็พอดีมาถึงตรงท่ี ทอ๎ งฟาู โปรงํ เมฆ......
ฉันมีความรส๎ู กึ วาํ ท๎องฟูาตรงนน้ั โปรํง กอํ นท่จี ะได๎พบเห็นเสยี อกี เพราะได๎สงั เกตวําทะเล ตรงหน๎านัน้ แลดูสวํางอยํู เหมือนเป็นทงํุ หญ๎า หรอื เปน็ สวนปาล๑มอนั เขียวชอํมุ อยกูํ ลางทะเลทรายหรอื เป็นทํุงขา๎ วบารเ๑ ลย๑ ซ่งึ คอย มาสะกดิ ใจฉนั รอยย้ิมอันกวา๎ งใหญํ หลังจากทไ่ี ด๎บินมาสามพนั กิโลเมตร ขา๎ มทะเลทรายจากเซเนกลั มาถงึ ทางใต๎ของมอ รอคโค ความร๎สู ึกในตอนน้คี ลา๎ ยกบั วาํ บนิ มาถึงแผนํ ดินทีม่ ีผ๎ูอยอํู าศัยเชนํ เดียวกัน ฉนั มี อารมณ๑ดแี ละสบายใจขนึ้ หันมาพดู กบั เปรโววํา \"ฝนหยดุ แลว๎ สบายละ !\" \"ฮ่อื ใชไ๎ ด๎......\" ทต่ี นู ิส ฉนั เซ็นเอกสารตาํ งๆ ในระหวาํ งท่ีรอการเติมนา้ํ มนั ในขณะท่กี า๎ ว ออกมาจากหอ๎ งทํางาน ฉันได๎ยินเสียงดงั \"ตบุ \" เหมือนกับมอี ะไรตกลงไปในนา้ํ เสยี งนน้ั ทบึ ๆ ไมกํ อ๎ งเลย ฉันสะดดุ ใจข้นึ มาทันทวี าํ เคยได๎ยินเสียงเชนํ น้มี ากอํ น คราวน้ันเปน็ เสยี งระเบิดในโรงรถ มีคนตายไปสองคนจากเจ๎าเสยี งแหบๆ นั้น ฉันหนั ไปมองทางถนน ที่เลยี บลานบนิ เห็นฝุนคลุ๎งอยเํู ลก็ นอ๎ ย ท่นี ั่นรถท่วี ่งิ มาดว๎ ยความเร็วสูงสองคนมา ประสานงากนั หยดุ กึกอยูํเหมอื นในภาพถาํ ย มคี นวง่ิ ไปทนี่ ั่น บางคนว่งิ มาทางเรา \"โทรศพั ท๑....หมอ...ทห่ี วั ...\" ฉนั รูส๎ กึ หวาดหว่นั ชะตากรรมได๎แสดงฤทธิเ์ ดชของมนั ใหเ๎ ห็นในยามเย็นที่ สงบเงยี บน้ี รํางทสี่ วยงาม สมองทป่ี ราดเปร่อื งหรือชวี ติ หนึ่ง มีอันต๎องเปน็ ไป.... ฉนั นกึ ถงึ พวกสลัดทะเลทรายทท่ี อํ งเทยี่ วไปโดยไมมํ ผี ๎ูใดไดย๎ ินเสยี งฝเี ทา๎ อันแผํวเบาบนพืน้ ทราย ในบัดดลก็เกิดเสียงอ้อื องึ แสดงถงึ การบุกรกุ ข้ึน เสียงนนั้ มีอยํู เพียงชํวงเวลาอันสัน้ ท่กี ระโจมหมูํนั้น และแล๎วทุกอยาํ งก็สงบเงียบลงในแสงแดดสที อง สงบและเงยี บเหมือนกบั วาํ ไมมํ ีอะไรเกิดขึ้น.....ใครคนหนง่ึ ใกลๆ๎ ฉันพดู เรอ่ื งกะโหลก ศีรษะร๎าว แตฉํ ันไมอํ ยากรเ๎ู รื่องราวเกี่ยวกบั ศรี ษะท่ีแนนํ งิ่ อยใูํ นกองเลือดนัน้ ฉนั หันหลังกลบั และเดนิ ไปยังเครอ่ื งบินของฉัน อยาํ งไรก็ดี ความรส๎ู ึกถงึ เหตรุ ๎ายกย็ ังคงค๎างอยใูํ นจติ ใจ เสยี งนเ้ี องทีฉ่ ันจะไดย๎ ินอีกหนหนึ่งในไมํช๎า ฉนั จะได๎ยนิ เสียงแหบๆ เชนํ นี้อกี เม่ือเครอ่ื งบินของฉันขดู ไปกับพน้ื ท่ีราบสูงด๎วยความเร็วสองรอ๎ ยเจ็ด สบิ กิโลเมตรตํอช่วั โมงในความมดื เสยี งดงั \"ครนื \" ของชะตากรรมที่มาดกั พบเราอยูํ เรามุงํ หน๎าไปยังเบนกาซี -๒- ระ หวํางทาง เหลอื เวลาสองชัว่ โมงกํอนพระอาทิตย๑จะตก เมื่อมาถงึ ทรโิ ป ลีแตน ฉนั ไมตํ อ๎ งใช๎แวํนตากันแดดอกี ตํอไป ผืนทรายขณะนม้ี สี ที องอราํ ม โอโ๎ ลกนชี้ ําง อา๎ งวา๎ งเสียน่กี ระไร! ฉนั เกดิ ความรส๎ู กึ ข้ึนอกี คร้งั หนง่ึ วาํ แมํนํา้ หมไูํ ม๎ และท่ีอยอํู าศยั ลว๎ นมีเหตุมาจากการประจวบเหมาะของความบงั เอญิ บริเวณอันกว๎างใหญํทเ่ี หลือล๎วน
เป็นโขดหนิ และทะเลทราย! ฉันหมกมุนํ กบั การบิน สงิ่ เหลํานค้ี งอยํนู อกความสนใจของฉัน ความมดื คืบ คลานเข๎ามา ทาํ ใหฉ๎ นั รู๎สกึ เหมอื นกับวาํ กําลงั ปิดหน๎าตํางจากโลกภายนอกมาเกบ็ ตวั อยํู ในอารามเพ่ือประกอบพธิ กี รรมอนั สําคัญและลกึ ลับดว๎ ยสมาธทิ แ่ี นํวแนํ โลกภายนอกคํอยๆ จางลงและกําลงั จะดับหายไป ทิวทศั น๑เหลาํ นแ้ี มว๎ าํ จะฉาบ ดว๎ ยแสงทองแตํอะไรบางอยํางกข็ าดหายไปเสียแล๎ว ไมมํ ชี ั่วโมงไหนเลย ไมมํ ีชวั่ โมง ไหนเลยจรงิ ๆ ทจ่ี ะมีคาํ สําหรับฉนั เทาํ ชวั่ โมงนี้ ผทู๎ เี่ คยฝังใจรักอยํางบอกไมํถกู กับการบนิ คงจะเขา๎ ใจฉันดี ฉนั คํอยๆ ละความสนใจจากแสงแดด จากแผํนดนิ สีทองอันกวา๎ งใหญํทค่ี ง จะให๎ฉันพกั พิงได๎ ถา๎ หากวําเครอื่ งยนตเ๑ กิดขดั ขอ๎ ง.....ฉนั ละความสนใจจากสถานท่ี หมายตาตํางๆ ท่ีควรจะบอกทางให๎ฉันได๎ จากแนวยอดของทิวเขาท่คี วรจะชํวยให๎ฉัน เลย่ี งภยันตราย ฉันเขา๎ สํูความมืด ฉันขับเคร่อื งบนิ ไป จะมเี หลืออยํูเป็นเพอ่ื นก็เพยี งดาว ....... การดับหายไปของโลกภายนอกเป็นไปอยาํ งเชือ่ งชา๎ แสงคํอยๆ หมด หายไปทลี ะน๎อยๆ ดนิ และฟาู คอํ ยๆ กลมกลนื เขา๎ ด๎วยกนั ดูเหมือนวาํ แผํนดินจะลอย สงู ข้ึนและแผขํ ยายออกไปไดด๎ งั เมฆหมอก ดาวดวงแรกดรู ิบหรเ่ี หมอื นกับวําเป็นแสง สะทอ๎ นจากนํ้าลกึ ยังคงอีกนานกวาํ ทีม่ ันจะเปลํงปลัง่ ดงั ประกายเพชร ฉันจะต๎องรออีก นานกวําทีจ่ ะได๎เหน็ ดาวตกที่จะว่งิ วอํ นอยใูํ นความเงียบ ในยามดึกของบางคืน ฉันเคย เห็นประกายดาววงิ่ ผํานไปมากมายจนฉันรสู๎ ึกวําเบือ้ งบนนน้ั พายใุ หญํกําลังพัดอยกูํ ลาง หมูดํ าว เปรโวทดสอบดวงไฟประจําและดวงไฟฉุกเฉิน เราเอากระดาษสีแดงหํอ หลอดไฟไว๎ \"อีกชน้ั หน่ึงซิ....\" เขาใสํกระดาษเขา๎ ไปอกี ชนั้ หน่ึงและเปดิ ไฟ แสงยงั คงสวาํ งเกินไปอีก ซ่งึ จะทําใหแ๎ สงจากภายนอกดูพราํ ไปเม่ือเทยี บเคียงจะทําใหไ๎ มํอาจเหน็ แสงเรอื งๆ ทมี่ ีอยูํ ในบางคร้ัง รอบๆ สรรพสงิ่ ในความมดื ตอนน้ีพระอาทติ ยล๑ ับไปแลว๎ แตภํ ายนอกยังไมํ มืดสนทิ ดวงจนั ทร๑คร่ึงเส้ยี วยงั คงทอแสงอยูํ เปรโวหายไปทางข๎างหลังและกลบั มา พร๎อมดว๎ ยแซนดว๑ ิช ฉนั กนิ องุํนเลนํ ๆ เพราะไมํหวิ ไมํอยากกนิ หรอื ด่ืมอะไรมาก ไมรํ สู๎ ึก เหน็ดเหน่อื ยเลย คิดวําจะขบั ตํอไปเชนํ นี้ไดอ๎ ีกสิบปี พระจนั ทรล๑ บั ไปแล๎ว เบนกาซีใกลเ๎ ขา๎ มาในความมืด เบนกาซอี ยํูในความมืดสนทิ จนจะหาแสง สลัวสักเลก็ นอ๎ ยกห็ ามีไมํ ฉันมาเห็นตัวเมืองก็ตํอเมือ่ บนิ มาถงึ มนั แล๎ว ขณะทก่ี ําลังมอง หาสนามบินอยํกู พ็ อดีสญั ญาณไฟสแี ดงสวาํ งขนึ้ เรยี งราย ทําใหเ๎ ห็นเป็นรปู สี่เหลี่ยมสีดาํ ฉันหกั ลําแสงจากโคมไฟเบื้องลํางพํงุ ขึ้นมาเป็นลําในท๎องฟาู ราวกบั เป็นน้ําดบั เพลงิ ทพ่ี ุงํ จากกระบอกฉดี แสงนัน้ หมุนไปรอบๆ วกกลบั ลงมาตาํ่ กวาดไปทลี่ านบนิ ทําใหเ๎ ห็นเปน็ ทางสีทอง ฉนั บินวนอีกคร้ังหนึ่งเพอ่ื ทจ่ี ะสังเกตสิง่ กดี ขวางตาํ งๆ ใหด๎ ี สนามบนิ นีม้ ี อุปกรณ๑สําหรับตอนกลางคืนทด่ี ีมาก ฉนั ลดความเรว็ และรอํ นลงเหมอื นกับจะจมหายไป ในความมดื ฉันรํอนลงเมอื่ เวลา ๒๓ น. ตามเวลาท๎องถ่ิน ฉันไปยังหอบังคับการ แสง จากโคมไฟสวํางจา๎ สํองจับนายทหารและทหารซง่ึ เหมือนกบั ปรากฏข้นึ วูบหนึ่งแลว๎ ก็ กลนื หายไปในความมืด เจ๎าหนา๎ ทท่ี ีน่ ี่ดูเหมอื นจะสภุ าพอํอนโยนทสี่ ดุ ในโลก เขาตรวจ เอกสารของฉนั แลว๎ เติมนา้ํ มนั ให๎จนเต็ม การจอดแวะของฉันคงจะเรยี บร๎อยภายในยีส่ ิบ
นาที \"ขอใหบ๎ ินวนกลับมาเหนอื สนามบนิ อกี ทีนะครับ มิฉะนนั้ เรากไ็ มํอาจจะรู๎ได๎ วาํ คุณบินขนึ้ ได๎เรยี บรอ๎ ยดหี รอื เปลาํ \" ไปกนั เถอะ ฉนั แลํนไปบนทางสีทองนนั้ แลว๎ กโ็ ผบินขึน้ ไปโดยไมํมีอะไรมากดี ขวาง เคร่ืองบิน \"ซีมนู \" ของฉันน้แี ม๎วําจะบรรทุกนา้ํ หนกั เกนิ กย็ ังทะยานข้นึ ได๎กอํ นหมดลาน บิน แสงจากโคมไฟสอํ งตามฉันมาทาํ ให๎หักลําไดไ๎ มสํ ะดวก แตลํ าํ แสงน้นั ก็ผละจากไป ในทสี่ ดุ คงเป็นเพราะร๎แู ล๎ววํามันทําให๎ฉันตาพราํ ฉันบนิ กลับมากพ็ อดีเจอแสงไฟเขา๎ อยาํ งจงั อกี ครง้ั หนึ่ง แตํคราวนลี้ าํ แสงนั้นเพียงแตสํ ัมผัสฉันแล๎วกร็ บี ผละไป สํองแสงสี ทองนั้นไปท่อี ืน่ ฉนั รูส๎ กึ วําการหลบแวบไปนแ้ี สดงถงึ มารยาทอนั นํมุ นวลอยํางท่สี ุด ในตอนนีฉ้ ันหกั ลําอีกคร้ังหนงึ่ แล๎วบํายหน๎าสํูทะเลทราย ขาํ วจากกรมอุตุนยิ มวิทยาทีป่ ารสี ตนู ิส และเบนกาซนี รายงานวาํ ลมพัดไป ในทางเดยี วกบั เสน๎ ทางบินด๎วยความเร็วสามสบิ ถงึ สี่สบิ กิโลเมตรตอํ ช่วั โมง ฉนั คํานวณวาํ เครือ่ งบินคงรักษาระดับความเร็วสามรอ๎ ยกโิ ลเมตรตํอชว่ั โมง ในขณะนเ้ี คร่อื งบินกาํ ลัง บํายหน๎าไ ปยงั จุดที่อยูํก่งึ กลางระหวาํ งอเล็กซานเดรีย และไคโร เมือ่ เป็นเชํนนฉี้ นั จะได๎ ไมบํ ินเหนอื ชายฝงั่ ตามคําสั่งห๎าม แมว๎ าํ เครื่องบินจะบินผิดเส๎นทางไปในทางหนึ่งทาง ใดบ๎าง ฉันก็คงจะจบั ทางได๎ถกู โดยอาศัยแสงไฟจากทางซ๎ายหรอื ทางขวาจากเมืองใด เมืองหน่ึงนัน้ หรอื โดยอาศยั แสงไฟที่มีอยตูํ ามลุมํ น้ําไนล๑ โดยทัว่ ๆ ไป ฉนั จะต๎องใชเ๎ วลา บินสามชั่วโมงย่สี ิบ ถา๎ หากวําทางลมไมเํ ปลีย่ นแปลงหรอื สามช่ัวโมงส่ีสบิ ห๎าถ๎าวําลมเกดิ ตกไป พันหา๎ สิบกิโลเมตรทเี่ ป็นทะเลทรายนัน้ ทอดอยเํู บ้อื งหน๎า พระจนั ทร๑ลับไปแลว๎ เหลอื แตํความมดื กบั แสงดาว ฉนั ไมํเหน็ แสงไฟใดๆ ทจ่ี ะยึดถือได๎เป็นเคร่ืองหมาย นอกจากสญั ญาณวิทยแุ ล๎วฉนั จะไมํได๎รบั สัญญาณอืน่ ใด จากมนุษย๑จนกวาํ จะถงึ แมนํ ้ําไนล๑ ฉนั ไมพํ ยายามสังเกตอะไรอ่ืน นอกจากเข็มทศิ ของฉนั ฉันไมสํ นใจสิ่งใดนอกจากเจ๎าเขม็ บางๆ สลวั ๆ ทีเ่ คล่ือนขึน้ ลงอยํอู ยาํ งช๎าๆ บนหนา๎ ปัด ของเครื่องวดั ท่อี ยใํู นความมดื เมือ่ เปรโวย๎ายทไ่ี ป ฉันก็ปรบั เคร่อื งเพือ่ ชดเชยการ เคลื่อนท่ีไปของศูนย๑ถวํ งนํ้าหนกั ฉนั นาํ เครอ่ื งบินมาทีร่ ะดบั สองพนั เพราะได๎รบั รายงานวาํ เปน็ ระดบั ท่มี ลี มชํวย นานๆ ครั้ง ฉันเปดิ ไฟดูหนา๎ ปัดตาํ งๆ ซ่งึ ไมมํ พี รายนา้ํ แตํสํวนใหญํฉนั ชอบอยูํในความมดื ทํามกลางชุมนมุ แสงอนั ริบหรเี่ หลาํ นี้ แสงนนั้ เรืองๆ ราวกับเปน็ แสงดาว เป็นแสงท่ลี กึ ลับ ไมํรจ๎ู ักหมดสิ้น และสรา๎ งความเขา๎ ใจใหแ๎ กเํ ราไดเ๎ ชํนเดยี วกับหมูดํ าว ฉันกเ็ ป็นเหมือนกับ นักดาราศาสตรท๑ ก่ี ําลังศกึ ษากลศาสตรข๑ องดาวอยูํ และกม็ คี วามรูส๎ ึกขยันขันแขง็ และ ผอํ งใสเชนํ เดียวกัน โลกภายนอกน้นั ดบั ไปหมดแลว๎ แม๎แตเํ ปรโวก็หลบั ไปหลังจากที่ฝืนลืมตาอยํู เปน็ เวลานาน ฉนั สํานึกถงึ ความเดียวดายของตวั เองได๎ดขี ้นึ ไดย๎ ินแตเํ สียงเบาสมา่ํ เสมอ ของเครือ่ งยนต๑ มองเห็นแตดํ วงดาวทห่ี ยุดนง่ิ อยูํบนแผงหน๎าปัดเบอื้ งหนา๎ ฉัน อยํางไรก็ดี ฉนั กใ็ ช๎เวลาน้ันครุนํ คดิ เราไมํไดม๎ ีแสงจนั ทร๑และไมํไดร๎ ับ คล่ืนวทิ ยุ ไมมํ ีสายสัมพันธ๑ใดๆ ไมวํ ําจะน๎อยนิดสกั แคํไหนท่ีจะรัง้ เราไวก๎ บั โลกน้ีจนกวาํ เราะบนิ ไปถงึ แสงสวํางท่เี ปน็ ทางยาวตามแมํน้าํ ไนล๑ เราอยูนํ อกเหนือทุกสงิ่ ทกุ อยาํ ง เครือ่ งยนต๑เทาํ นนั้ ท่ียังพยุงเราใหอ๎ ยรํู อดไปในความมืดสนิทนี้ เรากําลงั ผาํ นหุบเขาทม่ี ดื และกวา๎ งใหญแํ หงํ เทพนยิ าย ผํานดินแดนทจี่ ะเป็นเครือ่ งพิสูจน๑ ทนี่ ไี่ มมํ ใี ครคอยชวํ ยเรา ที่นีไ่ มมํ กี ารแก๎ตัวใหมถํ ๎าเกดิ การผดิ พลาดใดๆ เราอยํูในอุง๎ หัตถแ๑ หํงพระเจา๎ มีแสงร่วั ออกมาจากรอยตอํ ของแผงไฟฟาู ฉันปลุกเปรโวเพอ่ื ใหเ๎ ขาชวํ ยปดิ แสงน้ัน เปรโวขยบั ตวั อยูํในความมดื หายใจฟืดฟาดแลว๎ เดินมาอยาํ งอย๎ุ อา๎ ย เขาวนุํ อยูํ กับผา๎ เชด็ หนา๎ และกระดาษดาํ ชลุ มนุ อยูํพกั หนง่ึ แล๎วแสงนนั้ ก็หายไป มนั มาบํอนทําลาย
บรรยากาศในขณะน้ี เพราะมันไมใํ ชํแสงทเี่ รืองสลัวๆ เหมอื นแสงจากเข็มบนหนา๎ ปัด แตํ ดูเป็นแสงจากไนทค๑ ลบั มากกวาํ จะเปน็ แสงจากดาว โดยเฉพาะอยาํ งยงิ่ มนั ทําให๎ฉนั ตา พรําจนไมเํ ห็นแสงอน่ื ๆ บนิ มาสามชว่ั โมงแล๎ว ทนั ใดน้นั มแี สงซ่งึ ดสู วาํ งจา๎ ขน้ึ ทางขวามือ เม่ือ เหลียวไปมอง ฉนั เห็นแสงสวาํ งเรอื งอยํรู อบๆ หลอดไฟที่ปลายปกี แสงซึง่ กํอนหน๎านี้ มองไมเํ หน็ ไดส๎ วํางวบู วาบขนึ้ บางทกี ็เหน็ ชดั บางทกี เ็ ลอื นรางอยํางไมเํ ปน็ จงั หวะ น่ี แสดงวํา ฉันบินเข๎ามาในกลุมํ เมฆซ่ึงสะทอ๎ นแสงจากหลอดไฟ ความจรงิ เมอ่ื เข๎าใกล๎ เมืองทีจ่ ะต๎องพยายามสงั เกตเห็นเชนํ น้ี ฉันปรารถนาทีจ่ ะเห็นทอ๎ งฟูาปลอดโปรงํ มากกวาํ แสงสวํางเรืองๆ เปน็ รปู กลดท่ีปลายปีกทําทาํ วําจะไมํยอมไปไหนอกี แลว๎ อากาศเร่ิมปัน่ ปวุ น ทําใหเ๎ ครื่องบินสะเทอื นไปท้ังลาํ ฉันกาํ ลงั บนิ อยูํในก๎อนเมฆมหมึ าซึ่ง ไมํแนวํ ําจะกว๎างใหญแํ คํไหน เม่อื ลอยลําข้นึ มาที่ระดับสองพันห๎าร๎อยก็ยังไมํพ๎น เม่อื ลด ระดับลงมาท่ีพันเมตร แสงรปู กลดน้นั กย็ ังไมํยอมไปไหน คงอยํูท่ีนั่นและสอํ งสวํางอยูํอีก เอาละชาํ งมันเถอะ ฉันทาํ อยาํ งอ่ืนดกี วํา แล๎วก็ร๎ูเองวาํ จะพ๎นไปเมือ่ ไรกนั อยาํ งไรกด็ ี ฉัน ไมํชอบแสงทที่ าํ ให๎นกึ ถงึ โรงแรมชัน้ เลวน้ีเลย ฉันลองคํานวณดู \"ตอนนี้สะเทอื นหนํอย เปน็ ของธรรมดา แตํตลอดทางมา แม๎วาํ ได๎บินในระดับสูงและในอากาศทีป่ ลอดโปรํง ฉนั รสู๎ กึ วาํ เครอ่ื งบนิ สะเทอื นมาตลอด ทาง นีแ่ สดงวาํ ลมคงพดั อยตํู ลอดเวลาและความเร็วของฉันคงสงู กวาํ สามรอ๎ ยกิโลเมตร ตอํ ชวั่ โมง แตอํ ยาํ งไรก็เถอะ ฉันก็ไมรํ ๎อู ะไรแนํนอนนัก เอาไวร๎ อให๎พ๎นจากกอ๎ นเมฆนี้กํอน คอํ ยหาทางร๎ูตําแหนงํ จะดีกวํา แล๎วเราก็พน๎ จากก๎อนเมฆนน้ั แสงเรอื งนน้ั หายไปอยาํ งฉับพลนั แตํหายไป อยาํ งเป็นลางมากกวํา ฉันมองไปข๎างหนา๎ และสงั เกตเหน็ เทําทีจ่ ะสงั เกตได๎วาํ ฉันอยหูํ ระ หวํางกอ๎ นเมฆ เมฆก๎อนตํอไปกําลงั รออยํูเบื้องหนา๎ แล๎วแสงเรืองนั้นก็ปรากฏขึน้ อกี ดูวาํ จะไมํมีทางหลุดพน๎ ไปจากปุยขาวเหลํานไ้ี ด๎ ยกเว๎นเพียงแคสํ องสาม วินาที ฉนั เริม่ จะวิตกเพราะน่ีก็บินมาแลว๎ สามชั่วโมงคร่ึง ฉันควรมาอยํใู กลแ๎ มํนํา้ ไนลแ๑ ลว๎ ถ๎าเปน็ ไปตามคาด ถ๎าโชคดหี นอํ ย ฉันควรสังเกตเห็นมนั ไดต๎ ามชํองวาํ งระหวํางเมฆซ่งึ ไมคํ อํ ยจะมีมากนกั เลย ฉันไมกํ ลา๎ ทจี่ ะบินต่ําลงไปอกี ถ๎าหากวําบังเอิญบนิ ช๎ากวําท่ีคดิ ฉนั ยังคงบนิ อยูเํ หนอื บรเิ วณท่รี าบสงู อีก ฉันยงั ไมรํ ส๎ู กึ วิตกอะไรเลย กลวั อยํูอยํางเดียววาํ จะเสยี เวลาไปบา๎ งเทาํ น้นั แตํความใจเยน็ ของฉันก็มีขอบเขต คือไมํเกนิ ส่ีชัว่ โมงสิบหา๎ นาทีของเวลาบนิ หลังจาก ชํวงเวลานแ้ี ล๎ว แม๎วําจะไมํมีลมเลยซ่ึงเป็นไปได๎ยาก ฉนั กค็ งจะบนิ เลยลมํุ แมํน้ําไนล๑แล๎ว เมอ่ื มาถึงชายเมฆ แสงเรืองนั้นก็กระพริบถ่มี ากขนึ้ ทุกทแี ลว๎ ก็ดบั วูบไป ฉัน ไมํชอบรหัสลบั จากปิศาจร๎ายแหงํ ราตรกี าลเชํนนี้เลย ดาวดวงหนึ่งโผลํข้นึ มาเบือ้ งหน๎าฉนั สวาํ งจ๎าดังประภาคาร จะเปน็ ดาวหรือ ประภาคารกันแนํ อยํางไรกต็ าม ฉันกไ็ มชํ อบแสงสวํางซงึ่ ดผู ดิ ธรรมชาตเิ ชนํ น้ีอีก เหมอื นกนั ซง่ึ ดูคล๎ายกบั วํา เปน็ ดาวนําทางหรอื เป็นการเชอ้ื เชญิ ไปสอูํ ันตราย เปรโวต่นื ขึ้นฉายไฟดูหน๎าปดั ฉันผลกั ตะเกียงและตัวเขาออกไป ฉนั เพิง่ มาถึงชอํ งวํางระหวํางเมฆและตอ๎ งการฉวยโอกาสนมี้ องลงไปขา๎ งลาํ ง เปรโวหลบั ตอํ ไป อยํางไรก็ดี ขา๎ งลาํ งนีไ้ มํมีอะไรจะให๎ดู บินมาสช่ี ั่วโมงหา๎ นาทีแล๎ว เปรโวมานง่ั ข๎างๆ ฉัน
\"นําจะถงึ ไคโรแลว๎ นะ....\" \"นน่ั นะํ สิ.....\" \"นั่นมันดาวหรอื ประภาคารกนั แนํ\" ฉนั ไดช๎ ะลอเคร่อื งลง นนั่ คงเป็นเหตทุ ที่ าํ ให๎เปรโวตืน่ ขึน้ ในระหวํางเวลาบิน แลว๎ เขาไวตํอการเปลี่ยนแปลงของเสียงมาก ฉันเร่มิ ลดระดับลงอยํางชา๎ ๆ เพือ่ ท่ีจะลง ไปใต๎กลมํุ เมฆ ฉันเพิ่งศึกษาแผนท่ีดู ตอนน้ฉี ันไมํเสีย่ งอะไรแลว๎ เพราะวาํ อยาํ งไรกด็ ี ฉัน คงมาถึงดินแดนที่อยํูท่รี ะดบั นา้ํ ทะเลแลว๎ ฉันบินตํา่ ลงไปอีกและกลบั ลําไปทางเหนอื โดยหวังวําจะเหน็ แสงไฟจากเมืองไดจ๎ ากทางหนา๎ ตําง ฉนั คงบินเลยมาแลว๎ มนั ควรอยูํ ทางซ๎ายมือ เวลานี้ฉันบินอยูํใตก๎ ลํุมเมฆ แตํยงั มอี กี กลุมํ หนง่ึ ซึ่งอยํูตํ่าลงไปทางซ๎าย ฉนั เลยี้ วหลบไป ทิศทางในขณะนค้ี งอยรํู ะหวาํ งทศิ เหนือกับทศิ ตะวนั ออกเฉียงเหนือ เจา๎ เมฆนัน้ อยํูตาํ่ ลงไปมากและมาบังส่งิ ตาํ ง ๆ หมด ฉนั ไมกํ ลา๎ ทจ่ี ะลด ระดับลงไปอกี เครื่องวดั ความสูงอํานระดบั สี่ร๎อยแตํฉนั ไมํรู๎ความดันของอากาศในขณะนี้ ฉนั ตะโกนบอกเปรโวซึง่ ก๎มลงมาวํา \"จะบนิ ไปท่ที ะเล แล๎วจะรํอนลงต่ํากวาํ น้ีอกี เพ่ือท่ีจะ ไดไ๎ มชํ นกับอะไร.....\" อยาํ งไรกด็ ี ไมํรู๎แนวํ ําฉันลํองลอยมาอยํูเหนอื ทะเลแลว๎ หรือยงั เจา๎ เมฆน้ัน ไมํยอมให๎เรามองทะลผุ ํานลงไปยงั ความมืดเบือ้ งลาํ งเลย ฉนั ชะโงกหนา๎ ไปชิดหน๎าตาํ ง พยายามเพงํ มองลงไป พยายามมองหาแสงสวํางหรอื เคร่อื งหมายอ่ืนใด ฉันเหมอื นกบั ผู้ทคี่ ุ้ยเข่ยี ขเ้ี ถา้ และพยายามมองหาถา่ นไฟแห่งชวี ติ ซึ่งคุกรุ่นอยูใ่ นกองไฟ \"นัน่ กระโจมไฟในทะเล!\" เราเห็นเจา๎ แสงกระพรบิ อันหลอกลวงนนั้ พร๎อมๆ กนั ประสาทชํางหลอก หลอนจรงิ ๆ ! มันอยทํู ีไ่ หนกนั เลาํ เจ๎ากระโจมไฟผหี รือเจา๎ ภตู ราตรี เพราะวําในเสีย้ ววนิ าที ท่ีเปรโวและฉันชะโงกออกไปเพ่ือทจ่ี ะมองหามนั แถวๆ สามร๎อยเมตรหํางออกไปน่ันเอง ในทนั ทนี ัน้ ........ \"อา!\" นน่ั เองเปน็ เสียงเดียวทโี่ พลํงออกมา ฉนั คิดวําความรส๎ู กึ เดียวท่ีมีอยูกํ ค็ ือ โลกทงั้ โลกแตกสลายไปดงั โครมใหญํ เรากระทบกบั พื้นดว๎ ยความเรว็ สองรอ๎ ยเจด็ สบิ กิโลเมตรตํอชั่วโมง ฉันคดิ เชนํ กนั วํา ในเสีย้ ววนิ าทตี อํ มาน้ัน ฉนั ไมไํ ด๎นึกถงึ อะไรนอกจากจะรอ เปลวเพลงิ สีมํวงอนั มหมึ าซ่ึงจะเกดิ จากการระเบดิ และซ่งึ จะทําให๎เราทง้ั สองอนั ตรธาน ไป เปรโวและฉนั ตาํ งไมํรูส๎ ึกหวาดหวัน่ อะไรเลยแมแ๎ ตนํ อ๎ ย ราํ งกายของฉันเป็นเพียงการ รอและรอ รอเปลวเพลิงอนั โชติชวํ งซึ่งในวนิ าทีนัน้ เองจะทําใหเ๎ ราสูญสน้ิ ไป แตเํ ปลวเพลิงนั้นไมํมาถงึ จะมกี ็แตเํ พียงแผนํ ดินไหวซ่ึงสร๎างความพินาศ ให๎แกหํ อ๎ งนักบนิ กระชากหนา๎ ตาํ งหลดุ ออกไป โยนแผํนโลหะให๎ปลิววํอนไปหลายร๎อย เมตรและทาํ เสยี งระเบิดทด่ี ังสน่นั เข๎าไปถึงภายในรําง เคร่อื งบินส่ันสะเทือนเหมอื นกับ เปน็ มดี ที่ถูกขวา๎ งไปติดกบั กระดานแขง็ เรากก็ ลง้ิ ไปดว๎ ยแรงสะเทือนนนั้ หน่งึ วินาที สอง วนิ าที เครือ่ งบนิ ยังสนั่ อยูํ ฉันรอดว๎ ยความกระวนกระวายอยํางทีส่ ดุ พลังงานท่ีสะสมไว๎ นําจะทาํ ใหเ๎ ครอื่ งบนิ ระเบดิ ออกไปอยํางลกู ระเบิด แตเํ จ๎าแผนํ ดนิ ไหวนีย้ งั คงมตี ํอไปโดย ไมมํ กี ารระเบดิ ท่เี ดด็ ขาดตดิ ตามมา ฉนั ไมํเขา๎ ใจเลยถึงกรรมวธิ ีทมี่ องไมํเหน็ น้ี ไมํเข๎าใจเลยถงึ การสะเทือน แรง สะทา๎ น และการรอคอยอันไมรํ ูจ๎ กั จบสิน้ ......ห๎าวินาที หกวนิ าที...ทนั ใดนน้ั เรารูส๎ ึกวํา เครือ่ งบินหมุนตัวไป แรงกระแทกที่ตามมาทําให๎บุหรี่กระเด็นออกไปทางหน๎าตํางและปีก
ขวาปลวิ วํอนไป จากน้ันก็ไมํมอี ะไรอีก ไมํมอี ะไรเลยนอกจากการหยุดนิง่ สนิท ฉนั ตะโกน บอกเปรโววํา \"กระโดดเรว็ !\" เขากร็ อ๎ งข้ึนมาในเวลาเดยี วกันวาํ \"ไฟ !\" เราพรวดออกไปทางหนา๎ ตํางท่ีเปดิ อา๎ อยํแู ลว๎ มายืนหาํ งออกไปย่ีสิบเมตร ฉันถามเปรโววํา \"บาดเจบ็ ไหม\" เขาตอบวาํ \"ไมํ\" แตเํ ขากเ็ อามอื กุมหัวเขํา ฉนั พดู กับเขาวาํ \"ลองคลําและขยบั ตวั ดู แนํนะวําไมํมีอะไรหกั เลย\" เขาตอบฉนั วํา \"ไมํเปน็ ไรหรอก เปน็ กระบอกดับเพลงิ นํะ.....\" ฉนั นะํ คิดไปวํา เขาบ๎าไปแลว๎ และคงจะกระโดดโลดเต๎น.... แตํในท่ีสดุ เขาก็เบือนหน๎าไปจากเครอื่ งบิน ซึ่งคงไมํลุกไหมแ๎ นแํ ล๎ว หันมา มองฉนั และพูดตอํ ไปวํา \"ไมํเปน็ ไรหรอก เป็นกระบอกดบั เพลงิ นะํ ท่ีตดิ มากับขาผม\" -๓- ชา่ ง ยากแกํการอธิบายจริงๆ วาํ ทําไมเราถึงรอดตายมาได๎ ฉนั เดินเอาไฟ ฉายสอํ งย๎อนดูรอยเครอื่ งบนิ บนพืน้ ดิน หํางจากจุดท่ีมันมาหยุดนง่ิ ลงสองรอ๎ ยห๎าสบิ เมตร กม็ ีแผํนเหลก็ หงิกๆ งอๆ ตกอยํูแลว๎ และจากน้นั มาตลอดทางก็มีแผนํ โลหะเกล่อื นกลาด อยํู เราจะรก๎ู ต็ ํอเมอ่ื รุงํ สางวํา เราไดม๎ าชนแบบเฉยี ดๆ กบั ยอดของพนื้ ทรี่ าบสูงใน ทะเลทรายตรงท่ีมีความลาดน๎อยมาก ที่จดุ ตก ทรายเปน็ รอยโหวเํ หมือนถูกขุดดว๎ ยคนั ไถ มหึมา เครอื่ งบนิ ก็ไมไํ ด๎ตีลังกาแตํไสท๎องไปด๎วยแรงเร็วพรอ๎ มกับสาํ ยหางสะบัดไปมา มนั เลื้อยไปดว๎ ยความเรว็ สองร๎อยเจด็ สิบกิโลเมตรตํอชว่ั โมง ทเ่ี รารอดชีวิตมาได๎ กค็ ง เป็นเพราะวําทีต่ รงนัน้ มกี ๎อนกรวดดาํ กลมที่กลง้ิ ไปได๎งาํ ยบนพน้ื ทราย ซ่งึ ทําหน๎าท่เี ป็น ลกู ลื่นรองรับเรา เปรโวปลดขั้วแบตตารีออกเพอ่ื กันอัคคีภัยที่อาจเกดิ ได๎ภายหลังเนื่องจาก การลดั วงจร ฉันมาน่งั พิงเครอื่ งยนต๑และครํนุ คิด การทีเ่ ครือ่ งบนิ สะเทือนขณะท่ีกาํ ลงั บนิ อยํใู นระดบั สงู น้ัน แสดงวาํ ตลอดเวลาสช่ี ั่วโมงสบิ ห๎าของการบิน ฉันอยูํในกระแสลม ความเรว็ ห๎าสบิ กโิ ลเมตรตํอชว่ั โมง แตถํ ๎าหากวาํ ลมเกดิ เปล่ยี นทศิ ทางไปจากทีก่ รม อุตนุ ิยมวิทยารายงานไว๎ ฉนั ก็ไมํอาจรูไ๎ ด๎ ดงั นัน้ ตาํ แหนงํ ของฉันในขณะน้ีควรอยูํในพื้นที่ สี่เหล่ยี มจตั รุ ัส กว๎างและยาวสรี่ ๎อยกโิ ลเมตร เปรโวมานัง่ ขา๎ งฉันและพูดวํา \"ชาํ งมหัศจรรย๑จริงทเ่ี รายงั ไมํตาย......\" ฉนั ไมํไดต๎ อบอะไร และกไ็ มไํ ด๎ร๎สู กึ ยนิ ดเี ลย ฉันคดิ อะไรไดอ๎ ยํางหน่งึ ซ่งึ สะกดิ ใจฉนั และทําใหฉ๎ ันเรม่ิ กระวนกระวายใจเลก็ นอ๎ ยแล๎ว ฉนั ขอให๎เปรโวเปดิ ไฟฉายของเขาไวเ๎ พ่อื ใหฉ๎ นั รตู๎ าํ แหนํงเขา แล๎วฉนั กถ็ อื ไฟฉายก๎าวตรงออกไป ฉันสาํ รวจพ้ืนดนิ อยาํ งตั้งใจ ก๎าวไปอยาํ งช๎าๆ เดนิ เป็นคร่งึ วงกลม ฉนั เปล่ียนทางเดินหลายคร้ังและมองพน้ื ดินอยํางถี่ถว๎ นอยูตํ ลอดเวลา เหมอื นกบั วาํ จะหา แหวนหรอื อะไรท่หี ายไป หรือเหมือนกับตอนทีเ่ พํงมองหาแสงไฟแหงํ ชวี ติ จากเครื่องบิน ตัวฉันอยูํในความมดื กม๎ มองและเดนิ ตามวงกลมสีขาวทีเ่ ลื่อนไปข๎างหนา๎ อยูตํ ลอดเวลา
ใชแ๎ ลว๎ หละ....ใชํแล๎วหละ....ฉนั เดนิ กลบั มายงั เครอ่ื งบินอยํางชา๎ ๆ นัง่ ลงใกล๎ห๎องนกั บิน และครุํนคิด ฉนั ได๎ไปหาส่งิ ซง่ึ จะสร๎างความหวงั ให๎แกํฉนั แตํกไ็ มไํ ดพ๎ บส่ิงน้ัน ฉันได๎ไป หาสัญญาณหนึ่งใดแหํงชวี ติ แตชํ วี ติ กไ็ มไํ ด๎ให๎สญั ญาณตอบรับฉนั \"เปรโว ผมหาต๎นหญ๎าไมเํ จอเลยแมแ๎ ตํกระจุกเดยี ว...\" เปรโวน่ิงเงียบ ฉนั ไมรํ ว๎ู ําเขาเข๎าใจฉนั หรอื เปลาํ เอาไวพ๎ ูดกนั ถงึ เรือ่ งนอ้ี ีก ครัง้ เม่อื ตอนทีแ่ สงอรณุ จะมาขับไลํมํานแหงํ ความมืดมนให๎จางหายไปดกี วํา ตอนนฉี้ ันมี แตคํ วามรส๎ู ึกเหนื่อยออํ นใจอยาํ งมาก ฉนั คิดวํา \"ไมรํ ๎สู วิ าํ อยทํู ีไ่ หน ภายในรัศมสี ีร่ อ๎ ย กโิ ลเมตรในทะเลทราย....\" ทันใดนั้นฉันกล็ กุ พรวดขนึ้ \"น้า !\" ถงั เก็บนํ้ามันและถังเก็บน้ํามันเครอื่ งร่วั หมด ถงั เก็บนาํ้ ก็เชนํ กนั นํ้าซึมไปใน ทรายหมดแลว๎ เราพบแตกํ าแฟคร่งึ ลติ รทก่ี น๎ กระติกทีแ่ ตกแล๎วกบั เหลา๎ องํนุ ขาวอกี เศษ หนง่ึ สวํ นสล่ี ติ รในก๎นกระตกิ อกี ใบหน่ึง เรากรองและผสมมันเขา๎ ด๎วยกนั เราพบองํุนนดิ หนอํ ยและส๎มลกู หนึง่ ฉนั คาํ นวณวํา \"นเี่ ป็นเสบยี งพอที่จะชวํ ยใหเ๎ ดนิ ไปได๎สักหา๎ ชว่ั โมง กลางแดดในทะเลทราย...\" เรากลับเข๎ามาในห๎องนักบินเพือ่ รอรํงุ อรุณ ฉันเอยี งตัวลงนอนและพยายาม หลบั กอํ นทจี่ ะหลบั ไป ฉันทบทวนสถานการณข๑ องเรา เราไมรํ ต๎ู าํ แหนํงของเราเลย มี เครอื่ งดืม่ ไมํถงึ ลิตร ถ๎าหากวาํ เราไมเํ บนไปจากเสน๎ ทางบินกค็ งจะมีใครมาชํวยเราในแปด วนั จะหวงั ให๎เร็วไปกวาํ นั้นไมคํ ํอยได๎หรอก แตํก็คงจะสายเกนิ ไปถา๎ หากวําเราบนิ เฉียง ไปจากเสน๎ ทาง กวาํ จะมใี ครมาพบเราไดก๎ ค็ งอกี หกเดือน จะไปหวงั เครือ่ งบนิ อยํางไรได๎ ในเมอื่ เขาต๎องค๎นหาเราตามเสน๎ ทางยาวสามพนั กิโลเมตร \"เฮอ๎ ! นาํ เสียดาย...\" เปรโวบอก \"ทําไมละํ \" \"ใหม๎ ันเสร็จทีเดยี วก็รแู๎ ล๎วรร๎ู อดไป\" ไมคํ วรจาํ นนอยาํ งรวดเร็วเชนํ น้ี เราต๎องมใี จสูแ๎ ม๎วําจะมโี อกาสเลก็ น๎อย เพียงใดทจี่ ะมเี ครอื่ งบินมาชํวยเราอยํางมหศั จรรย๑ เราก็ไมํควรจะพลาดโอกาสน้ัน เราก็ ไมํควรอยูํกบั ที่อกี เชนํ กัน เผอ่ื จะมีแหลํงน้ําอยํูใกล๎ๆ วนั นีเ้ ราจะเดนิ ทางไปท้งั วัน แล๎วก็จะ กลับมาที่เครื่องบนิ กอํ นจะออกเดนิ ไปก็จะเขียนอกั ษรตัวโตๆ บอกทางเอาไวบ๎ นผืน ทราย ฉันขดตัวพยายามจะใหห๎ ลบั ถงึ เช๎า ฉันรส๎ู กึ สขุ ใจทีจ่ ะหลับลง ความเหนด็ เหน่ือยทําให๎ฉนั เคล้มิ เห็นอะไรตํออะไร ฉนั ไมไํ ด๎อยคํู นเดียวในทะเลทราย ภวังค๑ของ ฉนั เตม็ ไปดว๎ ยเสียง ความทรงจาํ และเสยี งกระซิบกระซาบความในใจ ฉนั สบายดี ยงั ไมํ รู๎สกึ กระหายนา้ํ ฉนั ปลํอยตัวเข๎าสูํภวังค๑เหมอื นกับเขา๎ สูํการผจญภยั ความฝันกค็ ืบคลาน เข๎ามาครอบคลมุ สภาพความเปน็ จรงิ อา! เหตกุ ารณช๑ ํางตํางไปมากเมอ่ื ฟาู สาง -๔- ฉัน ชอบซาฮารามาก เคยไปค๎างในดินแดนนอกความปกครองและเคยตนื่ มามองดผู ืนทรายสีทองอันกว๎างใหญํไพศาล ซ่งึ มรี ะลอกอันเกดิ ขนึ้ จากแรงลมเหมือน เป็นทะเล ฉนั เคยนอนรอการชวํ ยเหลอื อยูใํ ต๎ปกี เครอ่ื งบิน แตคํ ราวนชี้ ํางไมเํ หมือนกับ คราวกอํ นๆ
เราออกเดินขา๎ มเนนิ โคง๎ ๆ ไป พ้ืนดินเป็นทรายปกคลุมไปดว๎ ยกอ๎ นกรวดสี ดําเป็นประกายทีเ่ กล่อื นอยูดํ รู าวกบั เปน็ เกลด็ โลหะ เนนิ ทกุ แหํงที่ลอ๎ มรอบ อยูกํ ็เป็น ประกายวาววับเหมอื นเสอื้ เกราะ เราอยทูํ าํ มกลางโลกทีม่ แี ตํหินแรํ ล๎อมรอบด๎วย ทัศนียภาพทท่ี ําดว๎ ยเหลก็ เม่ือขา๎ มเนินลกู แรกแล๎ว เนินลกู ตํอไปเบอ้ื งหนา๎ ก็มีสีดาํ เป็นมันปลาบ เชํนกัน เราเดินลากเทา๎ ไปเพื่อใหเ๎ หน็ เปน็ เสน๎ ทางเพือ่ ที่จะไดก๎ ลับมาถูก เราหนั หน๎าเข๎า หาพระอาทติ ย๑ ฉนั ได๎ตดั สินใจเดินไปทางทศิ ตะวันออก โดยไมคํ าํ นงึ ถงึ เหตใุ ดๆ ท้ังๆ ท่ี ทุกอยําง เชนํ รายงานจากกรมอุตนุ ิยมวทิ ยา และเวลาบิน ตํางก็บงํ ให๎เชอื่ วําเราได๎ขา๎ ม แมนํ ํา้ ไนลม๑ าแลว๎ แตํทวําเมอื่ ไดล๎ องเดินไปทางทิศตะวันตกหนํอยหนง่ึ ฉนั ร๎สู กึ ไมสํ บาย ใจอยํางบอกไมํถูก เลยเกบ็ ความคดิ ทจ่ี ะเดินไปทางตะวนั ตกไวส๎ าํ หรบั พรงุํ น้ี สํวนทิศ เหนือกป็ ลอํ ยไว๎ชั่วคราวกํอน แมว๎ าํ มันควรจะเป็นทางไปสํทู ะเล สามวันใหห๎ ลัง เม่อื จวนๆ จะหมดสตไิ ปแล๎ว และถึงคราวท่ีเราตัดสินใจละทิง้ เครอื่ งบินอยาํ งเด็ดขาด และจะเดนิ ไป จนกวาํ จะหมดสติไปจรงิ ๆ น้ัน เราก็มํุงหนา๎ ไปทางตะวนั ออกอกี เชํนกัน ความจริงเป็น ระหวาํ งทิศตะวนั ออกกับทศิ ตะวันออกเฉียงเหนอื มากกวํา แตกํ อ็ กี น่ันแหละ ชาํ งขัดกับเหตผุ ลท้งั ปวง ขัดกับความหวงั ท้งั หลาย เมอื่ รอด มาแล๎วเราจงึ พบวาํ น่นั เปน็ ทางเดียวทชี่ วํ ยใหเ๎ ราได๎รอดมา เพราะวาํ ถ๎าไปทางเหนอื โดย ไมมํ ีเร่ยี วแรงเชํนนน้ั เราจะไปไมํถงึ ทะเลแนํ เม่ือมาคิดดูอกี ทีในวันนี้ แมว๎ ําจะดูเหลือเชือ่ ก็จรงิ ฉนั ยงั ร๎สู ึกวําไดเ๎ ลอื ก ทิศทางน้ัน ไมํใชเํ พราะวาํ มีสงิ่ ใดบํงช้ีใหท๎ าํ ไป แตํเปน็ ดว๎ ยเหตุผลเดยี วทวี่ าํ ทิศน้ันได๎ เคยชํวยชีวติ กิโยเมจากเทอื กเขาอันเดสเมอื่ คราวทีฉ่ ันได๎พยายามค๎นหาเขา โดยไมรํ ตู๎ วั ทศิ ทางนไี้ ด๎กลายมาเปน็ ทิศทางแหงํ ชวี ิตรอดสําหรบั ฉัน หลงั จากทเ่ี ดินมาแลว๎ หา๎ ช่ัวโมง ทวิ ทัศนก๑ เ็ ริ่มเปลย่ี นไป ตรงหุบระหวําง เนินทรายมรี อยเหมอื นทางนาํ้ ไหล เราเดนิ ไปตามหบุ นัน้ กา๎ วเทา๎ ยาวๆ เพอื่ ไปใหไ๎ ดไ๎ กล ท่สี ุด และกลบั มาให๎ทันกอํ นคํา่ ถา๎ ไมํพบอะไรเลย ทันใดนั้นฉนั หยดุ ชะงักลง \"เปรโว\" \"อะไร?\" \"รอยเท้า..!\" เราลมื ท้ิงรํองรอยไวต๎ ามทางทีเ่ ดนิ มาเปน็ เวลาเทาํ ไรแลว๎ ถ๎าหาทางกลบั ไมํไดน๎ ั่นหมายถึงความตาย เราหันหลงั กลบั เดินเยื้องไปทางขวา เมอื่ เดินไปไดไ๎ กลพอสมควร ก็เลย้ี ว และพยายามเดนิ ไปให๎ต้งั ฉากกับทางแรกที่เดินมา โดยหวงั ทจี่ ะมาตัดกบั รอยเท๎าในชํวง ที่เรายงั ไมํลมื ทิ้งรอํ งรอยไว๎บนพืน้ ทราย
หลงั จากทไี่ ดพ๎ บ เส๎นทางเดิมแล๎ว เราก็ออกเดนิ ตํอไป แดดรอ๎ นจดั ข้นึ และภาพ ลวงตาตาํ งๆ กต็ ามมา แตยํ ังเปน็ เพยี งแคภํ าพลวงตาเบอื้ งตน๎ เทํา น้ันเอง เราเหน็ เป็นทะเลสาบอนั กว๎างใหญซํ ่ึงจะเลือนหายไปเอง เมอื่ เดนิ เขา๎ ใกล๎ เราตัดสินใจเดนิ ออกจากหบุ เพ่ือปนี ขึน้ ไปบนเนนิ ท่ีสูงสดุ โดยหวังท่ีจะมองสาํ รวจ ไปรอบ ๆ เครือ่ งบนิ ตกที่ลิเบีย เราเดนิ มาหกชั่วโมงแล๎ว กา๎ วเทา๎ ยาวๆ แบบน้คี วรจะได๎เป็นระยะทางสามสบิ หา๎ กิโลเมตร เรามาถงึ บนยอดเนินดาํ ๆ นัน้ แลว๎ ก็น่งั ลง ข๎างลํางลงไป หบุ ทรายของเรา ไหลไปยังทะเลทรายซงึ่ ปราศจากก๎อนหิน มองออกไปเห็นแตแํ สงสวํางระยบิ ระยับบาด สายตา กบั ความเวง้ิ วา๎ งอนั ไมํมีขอบเขต ทขี่ อบฟาู โนน๎ แสงแดดทาํ ใหเ๎ กิดเปน็ ภาพลวง ตาซึ่งพสิ ดารขึน้ บา๎ งแลว๎ ปอู มปราการยอดแหลมแหงํ สุเหรํา ส่ิงกํอสร๎างทีม่ ลี วดลายเรา ขาคณติ เป็นเสน๎ ในแนวตรงแถมยังมพี ื้นทสี่ ีดําๆ ดูราวกบั เป็นสวนปาล๑ม สวนนนั้ อยตูํ ํ่าลง มาจากกอ๎ นเมฆกอ๎ นสุดท๎ายท่ียงั เหลอื อยํู เพราะก๎อนเมฆใหญํเหลําน้ีจะสลายตัวในตอน กลางวันและกอํ ตัวใหมํในตอนกลางคืน สวนนน้ั เปน็ เพยี งเงาของกอ๎ นเมฆ ไม่มีประโยชนอ์ ะไรทจ่ี ะเดนิ ต่อไปอกี ความพยายามเชํนนีจ้ ะไมใํ ห๎ผลอะไรเลย เราควรกลับไปยังเครอ่ื งบนิ ของเรา ไปยังเจ๎าส่งิ ขาวแดงซ่งึ ทง้ิ อยํูเป็นสัญญาณซึ่งบางที เพอ่ื นนกั บินทอี่ อกตามหาอาจพอสังเกตได๎ แม๎วําฉนั จะไมํฝากความหวงั ไว๎กับการตา มหามากนัก แตํก็ดเู หมือนวาํ จะเป็นโอกาสสดุ ท๎ายแหํงสวัสดิภาพ ท่นี ั่นโดยเฉพาะอยําง ยิง่ เราไดล๎ ืมของเหลวหยดสุดทา๎ ยไวแ๎ ละบดั นี้เรามคี วามจาํ เปน็ อยํางย่ิงยวดแล๎วทีจ่ ะดืม่ มนั เราตอ๎ งกลับไปทีน่ ั่นเพ่อื ใหช๎ ีวติ อยูํรอด ถึงอยํางไรเราก็คงไปไมไํ ดไ๎ กล ไปไมพํ น๎ ขอบขํายอันคบั แคบซ่ึงกาํ หนดโดยความกระหายน้ําของเราเอง ชาํ งยากเยน็ อะไรเชํนนี้ทจ่ี ะหันหลังกลับ ในเมือ่ เราอาจจะกาํ ลงั เดนิ ไปสูํ ชวี ิตใหมํ เลยจากภาพลวงตาน้ไี ปหนํอย ที่ขอบฟาู ขา๎ งหนา๎ นน้ั อาจจะมีเมืองจริงๆ มีธาร นาํ้ จดื และทุงํ หญา๎ รอคอยอยูํ ฉนั รูว๎ าํ ทาํ ถูกต๎องแลว๎ ที่จะไมเํ ดินตํอไป แตํอยํางไรกด็ ี ในขณะทีฝ่ นื ใจหันหลงั กลับนน้ั ฉนั มีความรู๎สึกวําทุกอยาํ งดบั วบู ไป เรามานอนอยํขู า๎ งเครือ่ งบนิ เราไดเ๎ ดนิ มากวาํ หกสิบกโิ ลเมตรและไมมํ อี ะไร จะใหด๎ ื่มอีกแลว๎ การเดินไปทางตะวันออกไมํได๎ทําใหพ๎ บสถานทใี่ ดท่ีพอจะร๎จู ักเลย ไมมํ ี เพือ่ นนกั บนิ คนใดได๎บนิ มาเหนอื ดินแดนน้ี เราจะทนตอํ ไปได๎อกี นานเทําไรกัน ตอนนีเ้ รา รส๎ู ึกกระหายน้ําเหลอื เกินแล๎ว........ เรากํอไฟกองใหญขํ นึ้ กองหน่งึ จากชิ้นหกั พังของปีกเครือ่ งบนิ เตรยี มน้ํามนั และแผนํ แมกนีเซียมบางๆ ไว๎ เพื่อท่ีจะใหไ๎ ด๎แสงไฟสขี าวอันสวาํ งจ๎า รอใหม๎ ืดสนทิ กํอน แล๎วจึงจะจดุ กองเพลิงข้นึ ....แตํวาํ ปวงมนุษย๑ไปอยูํท่ไี หนกนั หมดเลํา ตอนน้ีเปลวเพลงิ ปลวิ ขนึ้ ไปในอากาศ เราเฝาู มองไฟแหงํ สญั ญาณแหํง ทะเลทรายของเราทกี่ ําลงั เผาไหม๎ไปอยาํ งสงบเสง่ียม เฝาู มองสาสนท๑ ีเ่ งียบและสุกใส
ของเราแผกํ ระจายออกไปในความมดื ฉนั คิดวาํ สาสนน๑ ีเ้ ปน็ เสยี งวิงวอนอันจับใจท่ีแฝง ดว๎ ยความรกั เราขอนา้ํ ดม่ื แตํเรากข็ อใหผ๎ ๎อู ื่นติดตอํ กับเราดว๎ ย ขอให๎มไี ฟอีกดวงหน่งึ สวาํ งขน้ึ เถิดในความมดื ไฟจะเกดิ ข้นึ กด็ ว๎ ยนาํ้ มือมนุษยเ๑ ทํานัน้ ขอให๎ใครกไ็ ด๎ตอบเรามา ฉนั นึกเหน็ สายตาของเมยี ฉัน ฉันจะไมเํ ห็นอะไรอนื่ นอกจากสายตาคํนู น้ั สายตาท่เี ตม็ ไปด๎วยคําถาม ฉนั นึกเหน็ สายตาของทกุ คนซง่ึ คงยากทจ่ี ะพบฉนั อีก สายตา เหลํานี้ก็เป็นคาํ ถาม สายตาท้ังหมดถามฉนั และตําหนิฉนั ทไี่ มตํ อบ ฉันตอบ ! ฉันตอบ! ฉนั ตอบอยํางสุดแรงในความมืดน้ี ฉนั ไมํอาจสํงเปลวเพลงิ ท่ลี กุ โชติชวํ งไปกวํานีไ้ ดอ๎ ีก แลว๎ ฉนั ทาํ ดที ส่ี ุดแล๎ว เราทาํ ดีท่สี ุดแลว๎ เราได๎เดนิ มาหกสบิ กโิ ลเมตร โดยแทบ จะไมไํ ดด๎ ม่ื อะไรเลย เดี๋ยวน้ไี มํมอี ะไรจะใหด๎ ืม่ อีกแลว๎ จะเปน็ ความผิดของเราหรือา๎ หาก วําจะทนอยํูไดไ๎ มํนาน ถ๎ามนี าํ้ ละก็เราจะนอนกอดกระตกิ อยํูทนี่ ่ีไมไํ ปไหนหรอก แตนํ ี่ นบั ต้ังแตํวนิ าทที นี่ า้ํ อึกสดุ ท๎ายหมดไปจากถว๎ ย นาฬกิ าเครือ่ งหน่ึงเรมิ่ กท็ าํ งาน นับต้งั แตํ วินาทที ่ีฉนั กลืนน้ําหยดสดุ ทา๎ ยลงไป ตัวฉันก็เริ่มจมดิ่งลง จะใหท๎ าํ อะไรไดล๎ ะํ ในเมือ่ เวลานําฉันไปอยํางไมหํ ยุดยัง้ เปรโวร๎องไห๎ ฉันตบไหลเํ ขาเบาๆ พร๎อมทั้งพดู ปลอบวาํ \"ถา๎ ถงึ คราวก็ชวํ ยไมไํ ดน๎ ะ\" เขาตอบฉนั วํา \"อยําคดิ ไปวาํ ผมรอ๎ งไหเ๎ พราะสงสารตัวเอง.....\" โอ๎ แนํละ ฉนั รูเ๎ ร่อื งนี้ดี ไมมํ อี ะไรหรอกทเี่ ราจะทนไมํได๎ พรํุงน้ี มะรนื น้ี ฉัน จะร๎ดู เี องวาํ เมอื่ ถงึ เวลาเข๎าจรงิ ๆ ก็ไมํมีอะไรเลยท่ีเราจะทนไมไํ ด๎ พรงุํ นี้ มะรืนนี้ ฉนั จะร๎ดู ี เองวาํ เมอื่ ถึงเวลาเข๎าจริงๆ ก็ไมํมอี ะไรเลยที่เราจะทนไมไํ ด๎ การทนทกุ ขท๑ รมานไมํใชํ เรื่องทีฉ่ ันพะวงเทาํ ไร ฉนั เองก็คิดไว๎เชนํ นี้ ในครง้ั หนึง่ ท่ีฉนั ตดิ อยํูในหอ๎ งนกั บินและคดิ วาํ จะจมน้ําตาย ฉันกไ็ มไํ ด๎ทกุ ข๑ ทรมานอะไรนัก บางคร้ังฉันคิดวําจะไมรํ อด แตํนัน่ กไ็ มํใชเํ หตุการณใ๑ หญํหลวงเลย คราว นก้ี ็เชนํ กัน ฉนั จะไมํทุรนทุรายเทาํ ไรหรอก พรุํงน้ฉี นั คงเรียนรสู๎ งิ่ แปลกๆ ขึ้นไปอีก เกยี่ วกบั เร่ืองนี้ และแม๎วาํ จะกอํ กองไฟกองใหญํเชนํ นีก้ ต็ าม ในสวํ นลกึ ฉนั อาจจะเลิก หวังที่จะตดิ ตอํ กับผู๎อ่ืนแลว๎ ก็ได๎ใครจะร๎ู.....? \"อยาํ คดิ วาํ เพราะสงสารตัวเอง....\" ใชํ ใชสํ ิ นีค่ อื ส่งิ ท่เี ราจะทนไมํได๎ ทุกๆ คร้ังทฉ่ี ันนกึ เห็นสายตาทรี่ อคอยอยํู ฉนั ร๎ูสกึ เหมอื นถกู เชือดเฉอื น อยากจะลกุ พรวดพราด ขน้ึ แลว๎ ว่ิงตรงไปข๎างหน๎า ทโี่ นนํ มเี สียงรอ๎ งขอความชํวยเหลือ ที่โนนํ มผี ป๎ู ระสบภยั อยํู ร๎สู ึกวําบทบาทจะสับเปลย่ี นไปอยาํ งประหลาด ฉนั เคยคิดอยเูํ สมอวําควรจะ เป็นเชนํ นี้ อยาํ งไรกด็ ีเปรโวมีสํวนชวํ ยใหฉ๎ นั มนั่ ใจขึน้ เตม็ ท่ี ใชํสิ ตอํ หนา๎ ความตาย เปรโว กจ็ ะไมํรู๎สกึ ทรุ นทรุ ายใจอยํางทีม่ ักมใี ครตอํ ใครชอบพรรณนา แตเํ ปน็ ส่ิงอืน่ ตาํ งหากเลาํ ที่ เขาและฉันกเ็ หมือนกนั ไมํอาจจะทนได๎ เอาละ ฉนั ยอมแล๎วทจ่ี ะหลับไป หลับไปคนื หนึง่ หรอื หลายๆ ศตวรรษ ถ๎า ฉนั หลับแล๎วจะมีอะไรแตกตํางกันลํะ แล๎วน่ันกจ็ ะเปน็ ความสนั ตสิ ขุ อะไรเชนํ นน้ั ! แตํเสยี งรอ๎ งท่ีดงั อยทูํ ่ีโนํน ความหวํ งอาลัยอนั รอ๎ นรมุํ ท่ีมีอยทํู โี่ นํนเลาํ ....ฉนั ไมํอาจทนนกึ ภาพได๎ ฉันไมํอาจยืนกอดอกดู ผปู๎ ระสบภยั เหลํานนั้ ได๎ ตราบใดทยี่ ังไมํมี ขําวจากฉนั ทกุ ๆ วนิ าทีจะคอยเชือดเฉือนใจคนทฉี่ ันรักทลี ะน๎อยๆ ฉันรู๎สึกตัวเองคุกรุํน ไปด๎วยอารมณ๑คลัง่ ทาํ ไมจะตอ๎ งมีอุปสรรคเหลํานี้มาขดั ขวางไมใํ ห๎ฉันไปชํวยผทู๎ ีก่ าํ ลงั จะตายอยํูแลว๎ ด๎วยความกระวนกระวายใจได๎ทันเวลา ทําไมไฟกองนี้ไมชํ ํวยพาเสียงร๎อง ของเราไปให๎สุดโลก ใจเย็นไวก๎ ํอนนะ!......เรามาแลว๎ ! เรามาชํวยแลว๎ !
แมกนเี ซียมเผาไหมไ๎ ปหมดแล๎ว ไฟของเราคอํ ยๆ มอดลง เด๋ยี วน้ีเหลอื เปน็ เพยี งกองถาํ นท่ยี งั พอใหเ๎ รานัง่ ผิงไอรอ๎ นได๎ สาสนอ๑ ันสุกสวํางของเราสิน้ สุดไปแลว๎ มี อะไรในโลกนีท้ ่ีเปลย่ี นแปลงไปบ๎างหรอื ฉนั รูด๎ ีวําไมํมอี ะไรเปลี่ยนแปลงเลย สาสนน๑ ัน้ เป็นเพยี งคาํ สวดวิงวอนทไ่ี มํมใี ครรับฟงั เอาละ ฉันนอนดกี วํา - ๕- ใน ตอนรํุงเชา๎ เราใชผ๎ า๎ ซบั น้าํ คา๎ งตามปกี เครอ่ื งบิน ไดน๎ ํ้าปนสีและนํา้ มนั มานิดเดียวไมถํ ึงครงึ่ ถ๎วย ในเม่ือไมมํ อี ะไรดีไปกวาํ นี้ เรากจ็ ําใจดม่ื ด๎วยความผะอดื ผะอม อยาํ งน๎อยกย็ ังไดค๎ วามชํมุ ช่ืนนิดหนํอยท่ีริมฝีปาก เม่ือด่ืมฉลองกนั เสร็จแลว๎ เปรโวพูดข้นึ วํา \"โชคดนี ะที่ยังมีปนื อยู่\" ฉันร๎ูสึกหงุดหงดิ ขึน้ ทนั ที หันไปมองเขาดว๎ ยสหี น๎าที่ดุและไมเํ ปน็ มติ ร ใน เวลาน้ีฉนั รสู๎ ึกเกลียดการปลอํ ยตวั ไปตามอารมณ๑อํอนไหวทสี่ ดุ ฉันมีความต๎องการอยาํ ง ยิ่งทจ่ี ะมองทุกส่งิ ให๎งาํ ย การเกิดก็ดี การเตบิ โตขน้ึ มากด็ ี และการตายด๎วยการกระหาย นํ้าก็ดลี ๎วนแตํเปน็ ของธรรมดามาก ฉันคอยชาํ เลืองเปรโวอยํู พรอ๎ มท่ีจะพูดอยาํ งเจ็บแสบเพอื่ ให๎เขาเงียบไป ถา๎ หากวําจาํ เปน็ แตใํ นขณะท่ีพูดกับฉนั น้นั เปรโวตั้งอยํใู นความสงบเหมือนกบั วํากําลัง พดู ถึงถึงปญั หาดา๎ นอนามัย เขาเอํยถึงเรอื่ งนี้หนา๎ ตาเฉยราวกบั พูดวาํ \"เราควรจะลา๎ งมอื นะ\" เมอ่ื วานฉนั ก็ได๎ครุนํ คดิ ถงึ เรอ่ื งนไ้ี ว๎แล๎ว ตอนทสี่ งั เกตเหน็ ปลอกใสํปืนท่ที าํ ดว๎ ยหนัง ความครุนํ คิดของฉันในตอนน้นั สมเหตุสมผล ไมํได๎เกดิ จากอารมณ๑ออํ นไหว อารมณ๑ อํอนไหวจะเนอ่ื งมาจากเรอื่ งของสังคมเทํานั้น เชํนเม่อื รู๎สึกวาํ ไมํอาจเล่ียงท่ีจะสรา๎ ง ความผิดหวงั ใหแ๎ กํผทู๎ ีเ่ รารบั ผิดชอบไดแ๎ ตํจะไมเํ น่อื งมาจากปืน ยังไมมํ ใี ครมาคน๎ หาเรา หรือถา๎ จะพูดใหถ๎ กู เขาคงกําลังคน๎ หาเราอยํูที่อ่นื เชํน ในอาราเบยี อยํางไรก็ตาม เราไมไํ ดย๎ นิ เสียงเครื่องบนิ เลยแมแ๎ ตํน๎อย จนกระทงั่ วันรํงุ ขึ้น เม่อื เราออกเดนิ ไปจากเคร่อื งบนิ ของเราแล๎ว เราจึงไดย๎ นิ เสยี งเคร่ืองบินท่บี นิ อยํู แตํไกลเพยี งครงั้ เดยี ว ในตอนนั้นเรามแี ตคํ วามเฉยเมย เราเป็นเพียงจดุ ดําจดุ หนงึ่ ในพนั จดุ ท่ีมอี ยูํในทะเลทราย จะหวังให๎สังเกตเห็นได๎อยํางไร ถ๎าคดิ วําเสียงนัน้ ทาํ ใหท๎ รุ นทุ รายใจละก็ เปน็ การคดิ ผดิ โดยส้ินเชิง ฉนั ไมรํ ๎ูสกึ ทุรนทุรายใจเลย ผูค๎ น๎ หากบั ฉนั เหมือน อยํูกนั คนละโลก จะต๎องใชเ๎ วลาคน๎ หาสักสิบห๎าวนั สําหรับเคร่อื งบินท่มี าตกในทะเลทราย ถ๎า หากไมํรอู๎ ะไรเลยเกีย่ วกบั เครือ่ งบินลํานั้น นอกจากวาํ มนั อยูใํ นรัศมสี ามพันกิโลเมตร ก็น่ี เขาคงกําลังค๎นหาเราอยํรู ะหวํางทริโปลแี ตนกบั เปอร๑เซยี อยาํ งไรก็ตาม ในตอนน้ี แม๎ โอกาสจะมีน๎อยเต็มที ฉนั ก็ยงั หวงั ในเรอ่ื งนอี้ ยบํู า๎ ง ในเม่ือไมมํ ีอะไรอืน่ ทีจ่ ะหวังได๎ ฉนั เปลยี่ นกลวิธไี ป ตัดสนิ ใจทจ่ี ะออกสาํ รวจคนเดียว เปรโวเตรยี มเช้ือเพลิงไว๎คอยทําพรอ๎ ม ที่จะจุดหากวํามเี คร่อื งบนิ ผาํ นมา....แตํกไ็ มมํ มี า ฉันออกเดินไป ไมรํ เู๎ หมอื นกนั วาํ จะมแี รงเดินกลับมาใหมํ สงิ่ ทฉี่ ันเรยี นร๎ู เกี่ยวกับทะเลทรายในลิเบียกห็ วนกลบั มาสูํความทรงจําของฉัน ในทะเลทรายซาฮารา มี ความช้ืนเหลืออยํู 40 % แตํท่นี ี่มีความชื้นอยํเู พียง 18 % ชีวิตตํางๆ ระเหยไปเหมือนกับ เป็นไอน้าํ ชาวเบดวง นักเดินทาง และนายทหารประจาํ เมอื งข้ึนจะบอกให๎ร๎วู ํา เราทนได๎ สบิ เก๎าชวั่ โมงโดยไมํดืม่ อะไร หลังจากยี่สิบชวั่ โมง ตาเร่มิ จะพราํ เหน็ แสงระยิบระยับ น่ัน แหละจะเปน็ วาระสุดทา๎ ย การคกุ คามของความกระหายเป็นไปอยาํ งรวดเรว็
เจ๎าลมตะวนั ออกเฉยี งเหนืออันวปิ รติ ทที่ ําใหเ๎ ราหลงผดิ และคาดคะเนผิด จนมาตดิ อยบํู นที่ราบสูงน้ี มาบัดนี้เจา๎ คงจะชวํ ยตอํ ชีวติ ให๎เราบ๎าง แตจํ ะไดน๎ านสักเทาํ ไร กนั กอํ นท่ีแสงระยิบระยับน้ันจะเกิดขนึ้ ฉันกอ็ อกเดนิ ไป มคี วามร๎ูสึกไมํตาํ งอะไรไปกับวาํ กาํ ลังพายเรือนอ๎ ยออกไป กลางมหาสมุทร อยาํ งไรกด็ ี แสงอรุณลดความนําสลดของทวิ ทศั น๑ลงไปบา๎ ง ฉนั เอามือซกุ กระเปา๋ อยาํ งนกั เลงและเรม่ิ ออกเดนิ เม่ือวานเยน็ เราได๎เอาบํวงไปวางไว๎ตามปากโพรงที่ ดูมพี ริ ธุ ความเปน็ พรานในตวั ฉนั ต่นื ตวั ขึ้น กํอนอนื่ ฉันไปตรวจดกู ับดักท่ีวางไว๎แตมํ นั ก็ วํางเปลํา ฉันไมมํ ีเลือดมาดม่ื อันท่ีจรงิ ฉันกไ็ มไํ ดห๎ วงั อะไรนกั หรอก แม๎วําจะไมคํ อํ ยร๎สู กึ ผดิ หวังนกั กย็ ังอดพศิ วงใจไมํได๎ สัตว๑เหลาํ นี้มชี วี ติ อยํู ไดอ๎ ยํางไรกันในทะเลทราย มนั คงเปน็ พวก \"เฟเนช\" หรือสนุ ัขจิ้งจอกทะเลทราย เป็น พวกสตั วก๑ นิ เนื้อ มหี ยู าวใหญํ ตัวไมํโตไปกวาํ กระตาํ ยนัก ฉนั ไมอํ าจทนความอยากรู๎ อยากเห็นได๎ จึงเดินตามรอยเทา๎ ของมนั ไป รอยเท๎าน้นั พาฉันไปยงั ลาํ ธารทรายเล็กๆ ที่ นนั่ ฉนั เหน็ รอยเทา๎ ของมนั บนพื้นทรายได๎อยํางชดั เจน ฉันชมความงามของรอยฝุาเทา๎ ท่ี มีน้วิ สามนวิ้ เปน็ รปู แฉก นึกถึงเจ๎าสตั ว๑น๎อยที่คงว่ิงเหยาะๆ ไปในตอนเช๎า คอยเลียนาํ้ คา๎ ง ไปตามกอ๎ นหนิ พอถงึ ตอนนร้ี ะยะหํางระหวํางรอยเท๎าเพมิ่ มากข้นึ แสดงวาํ มันเริ่มออกว่ิง ท่นี น่ั มันไปเจอะเพ่ือนของมันตวั หนึง่ แล๎วทัง้ สองกว็ ่ิงคูกํ นั ไป ฉันร๎ูสึกยินดีอยําง ประหลาด ท่ไี ดม๎ าพบเหน็ การเดินเลํนในยามเช๎าเชํนนี้ ฉันชอบสญั ญาณแหงํ ชวี ติ อยาํ ง นอ๎ ยกช็ วํ ยให๎ลืมความกระหายลงไปบา๎ ง.... ในที่สดุ ฉันกม็ าถงึ สถานท่หี ากนิ ของเจ๎าสุนัขจง้ิ จอก พวกนี้มีต๎นไมแ๎ ห๎ง เล็กๆ โผลขํ ้นึ จากทรายเป็นหยอํ มๆ ทุกๆ ร๎อยเมตรขนาดเทําชามใหญๆํ เหน็ จะได๎ ตาม กิ่งเต็มไปดว๎ ยหอยทากตัวเลก็ ๆ สีทองเจ๎าเฟเนชจะมาทีค่ ลังเสบยี งในตอนเชา๎ ฉนั มาเจอ ความลกึ ลบั อนั ยิ่งใหญแํ หงํ ธรรมชาติเขา๎ แลว๎ เจา๎ เฟเนชจะไมแํ วะไปท่ีต๎นไมท๎ กุ ๆ ตน๎ บางตน๎ ท่ีเต็มไปดว๎ ยหอยทากกไ็ มํ สนใจ มันจะเดินไปรอบๆ ตน๎ ไมบ๎ างต๎นด๎วยความระแวงและรอบคอบอยํางเหน็ ไดช๎ ัด บาง ต๎นท่มี นั เข๎าไปก็จะไมขํ บกินอะไรมากนกั มันกินหอยสกั สองสามตัวแลว๎ ก็เปล่ยี น ร๎านอาหารไป จะวํามนั เสแสร๎งไมยํ อมกินใหอ๎ มิ่ เสียเลยทเี ดียวเพอ่ื ทีจ่ ะสนุกสนานกับการ เดินเลนํ ในตอนเชา๎ ใหน๎ านตอํ ไปอีกหนํอยอยาํ งน้ันหรอื คงไมใํ ชเํ ชํนนน้ั การกระทําเชนํ น้ี ตรงกับหลักวิธอี นั สําคัญยงิ่ ตํอชีวิตรอดของมนั จนเกินไป ถ๎าหากวาํ เจ๎าเฟเนชกินหอยบน ตน๎ แรกจนอิ่ม ภายในไมํกีค่ รัง้ ส่ิงมชี ีวิตก็จะหมดไปจากต๎นไมน๎ นั้ เม่ือเป็นเชํนนี้ เจ๎าเฟ เนชกจ็ ะทาํ ลายสัตวเ๑ ลยี้ งของมนั หมดไปทลี ะต๎นๆ แตมํ นั ก็ฉลาดเกนิ กวําทจี่ ะทําเชํนนน้ั กบั สตั วเ๑ ลย้ี งของมนั ไมเํ พยี งแตวํ าํ ในการกนิ อาหารทกุ ๆมือ้ มันจะเทย่ี วไปตามหยอํ ม ไมด๎ าํ ๆ นั้นสักร๎อยกวําตน๎ แตจํ ากกิ่งหนง่ึ มันจะไมยํ อมกนิ หอยเกนิ กวําหน่งึ ตวั อีกด๎วย ทกุ อยาํ งเป็นไปราวกบั วํามนั สํานกึ ถึงการเสย่ี งอันตรายอยาํ งดี ถ๎ามนั กินใหอ๎ ่ิมอยํางไมํ ระมดั ระวัง หอยทากจะหมดไป และถา๎ หอยทากหมดไป เฟเนชกจ็ ะไมเํ หลอื อยํู รอยเทา๎ พาฉนั กลับไปยงั รูของมัน มนั อยูทํ ีน่ เ่ี อง กาํ ลงั ฟงั เสียงฉันอยํู และ คงต่ืนตระหนกกับเสยี งฝเี ทา๎ ของฉนั ฉันพดู กับมนั วาํ \"เจ้าจ้งิ จอกเอ๋ย ฉันไมร่ อดแนแ่ ลว้ แต่ กแ็ ปลกท่ีฉนั ยังเลกิ สนใจในตัวเจา้ ....\"
ฉันยนื ฝันอยทูํ ่นี ่นั ดูเหมอื นวาํ เราจะปรบั ตวั ให๎เข๎ากับสถานการณ๑ทกุ ชนิดได๎ แม๎ความคิดท่วี าํ มันคงจะอยรูํ อดไปได๎อกี สามสิบปี ก็ไมํทาํ ให๎ความปิตยิ ินดขี องมนษุ ยผ๑ ู๎ หน่งึ ตอ๎ งหมํนหมองไปสามสบิ ปี สามวนั ....กเ็ ปน็ การมองกันคนละแงํเทํานน้ั แตทํ วํา ยงั มีภาพบางภาพทจี่ ะต๎องลืม..... ในตอนนี้ ฉนั ออก เดนิ ไปตามทางของฉัน บางส่ิง ในตัวฉันไดเ๎ ปล่ยี นแปลงไปแล๎ว เน่ืองดว๎ ยความเหนด็ เหนอ่ื ย ภาพลวงตานนั้ ถ๎าไมํมีจริงฉันก็ ประดษิ ฐ๑ข้ึน .... \"เฮ้!\" ฉนั ชูมือและรอ๎ ง ออกไป แตํผู๎ท่ีกําลังโบกมอื ให๎ ฉนั อยนูํ ้ันเป็นเพยี งหนิ ดาํ ๆ ก๎อน หน่ึง ทุกอยํางในทะเลทรายเร่ิมมชี ีวติ ชีวาขึน้ ฉันอยากจะปลกุ ชาวเบดวงคนนนั้ แตํเขาก็ กลายเปน็ ทอํ นไมด๎ ําๆ ไป ทอํ นไมห๎ รอื มันมาอยนูํ ี่ไดอ๎ ยาํ งไรกนั ฉันกม๎ ลงไปมอง พยาม ยามยกก่ิงท่หี ักอยํขู น้ึ มา มันเปน็ หนิ อํอน! ฉันเงยหน๎าข้ึนมองไปรอบๆ เห็นหินอํอนสีดํา กอ๎ นอืน่ ๆ ไม๎แหงํ ปาุ ดกึ ดาํ บรรพม๑ าหักพงั เกล่อื นกลาดอยํตู รงนใี้ นระยะแรกแหํง ววิ ัฒนาการของโลกเมอื่ แสนปีมาแล๎ว วาตภัยได๎ทําให๎ปาุ ซ่ึงเสมอื นวิหารหลังใหญํนี้ พังทลายลงมา ศตวรรษแลว๎ ศตวรรษเลําได๎เปลี่ยนแปลงทํอนไมท๎ ่เี ป็นดังเสามหึมา เหลาํ นไี้ ป ทําให๎มนั มีประกายดังเหลก็ กล๎าและกลายมาเปน็ หิน เป็นแกว๎ สีหมึก ฉันยงั สงั เกตเหน็ ตาไม๎ เหน็ ลําต๎นทีเ่ คยบิดไปมาเพราะเคยมีชีวติ สิงอยูํ ฉนั นับจํานวนวงแหวน บนทํอนไม๎ ปุาทีเ่ คยเป็นทีพ่ าํ นักของเหลาํ สกุณาและเคยเต็มไปด๎วยเสียงไพเราะ บัดนี้ ถูกพระเจ๎าสาปแชํงให๎กลายเปน็ เกลือแรํ ฉนั รสู๎ กึ วาํ ทิวทัศนน๑ ช้ี าํ งไมเํ ป็นมติ ร ซากหกั พัง ท่ตี งั้ ตระหงํานอยนํู ้ี ดมู สี ดี ํายงิ่ กวาํ เกราะเหลก็ แหํงภเู ขาท่ไี ดผ๎ ํานมา ทนี่ ่ีไมํให๎การตอ๎ นรบั ฉนั เลย จะใหฉ๎ ันทําอะไรอยูํท่ีนี่เลํา ฉันผูเ๎ ป็นสง่ิ เดียวทม่ี ชี วี ติ ทาํ มกลางหินออํ นอันคง กระพันเหลําน้ี ฉันผู๎ท่ีจะดบั สลาย ผ๎ูทม่ี ีรํางกายอนั จะเนาํ เป่ือยไป จะใหฉ๎ นั ทําอะไรอยูํท่นี ่ี เลาํ ทํามกลางนริ ันดรภาพ ถา๎ รวมเม่อื วานนี้ดว๎ ย ฉนั เดินเป็นระยะทางเกือบแปดสบิ กโิ ลเมตรแล๎ว อาการวงิ เวียนทฉ่ี นั มอี ยใํู นขณะน้ี คงเนอ่ื งมาจากความกระหายน้ํา หรอื ไมกํ จ็ ากพระ อาทิตย๑ ในแสงแดด กิ่งไม๎เหลํานดี้ ําเปน็ มันปลาบเหมอื นแบดว๎ ยนํ้ามัน แดดเผาลงมายงั ซากอันไมํรจ๎ู ักแตกสลายเหลาํ นี้ ทรายหรือสนุ ขั จิ้งจอกอนั ตรธานไปหมดแลว๎ เหลอื เพียงแตํแทงํ เหล็กมหมึ า ฉนั กําลังเดนิ อยํูบนท่งั น้นั รู๎สึกวําแสงแดดฟาดเปร้ยี งๆ ลงมา บนศรี ษะ อา! ทโี่ นนํ ..... \"เฮ๎! เฮ๎!\" \"นิ่งเสียเถอะ ท่ีโนํนไมํมอี ะไรหรอก เอง็ เพ๎อไปเอง\" ฉนั พดู กับตัวเองเชํนน้เี พราะตอ๎ งการต้งั สติให๎ม่นั คง ชํางยากเหลอื เกินทจ่ี ะ ปฏเิ สธสงิ่ ท่ีฉันเหน็ อยูํ ชํางยากลําบากทจ่ี ะขํมใจไมวํ ่ิงออกไปยงั ขบวนอูฐที่เดนิ อยํู ข๎างหน๎า....นัน่ ....ไมเํ ห็นหรือ... \"ไอโ๎ งํ เอ็งร๎ดู วี ํานึกฝนั ไปเอง......\" \"ถ๎าอยํางนัน้ ในโลกนก้ี ็ไมํมอี ะไรแทจ๎ ริงละสิ.......\" ไมํมีอะไรแท๎จรงิ หรอก นอกจากกางเขนท่ีอยูํบนยอดเขา หํางออกไปเบ้ือง
หน๎ายี่สิบกโิ ลเมตร กางเขนหรอื ประภาคารกนั แนํ....... แตนํ ัน่ ไมํใชํทางไปทะเลนี่ อยํางงนั้ กต็ ๎องเป็นกางเขน ฉนั ไดศ๎ กึ ษาแผนที่ ตลอดทงั้ คนื แตกํ ็ไมํมีประโยชนอ๑ ะไร ในเมอ่ื ฉันไมรํ ต๎ู ําแหนงํ ของตวั เอง ฉันได๎แตํ พยายามค๎นหาสัญลักษณ๑ตาํ งๆ ทแ่ี สดงถงึ สถานทีท่ ีม่ ีมนุษยอ๑ ยูํ ณ ทใี่ ดที่หนง่ึ ใดในแผน ท่ี ฉันได๎เหน็ วงกลมเลก็ ๆ กับกางเขนอันหนง่ึ คล๎ายคลึงกับอนั น้ี ฉันอาํ นคําอธบิ าย สญั ลกั ษณ๑วํา \"ศาสนสถาน\" ใกลๆ๎ กางเขนนนั้ ฉนั ได๎เห็นจุดดําๆ ฉันดูคําอธบิ ายอีกและ อาํ นวาํ \"บํอนาํ้ ถาวร\" ฉันสะดง๎ุ และตะลงึ งันไป อาํ นเสียงดงั ๆ ออกมาวาํ \"บอ่ น้าถาวร....บอ่ นา้ ถาวร...บ่อนา้ ถาวร!\" สมบัติอาลีบาบาหรือจะเทียบอะไรไดก๎ ับบํอน้าํ ถาวร หาํ งจากทน่ี น่ั ไป หนอํ ยมีวงกลมขาวสองวง ฉันอาํ นคาํ อธิบายวํา \"บอํ น้าํ ตามฤดูกาล\" ความเลิศลอยลด นอ๎ ยลงไปบ๎าง แตํทวํารอบๆ นน้ั ไมมํ อี ะไรอีกเลย ไมํมอี ะไรอีกเลยจรงิ ๆ นั่นอยํางไงละํ ศาสนสถานของฉัน! นกั บวชไดต๎ ิดตงั้ กางเขนอนั สงู ใหญไํ ว๎ บนภเู ขา เพื่อชี้ชวนผูท๎ ่มี าอับปางในทะเลทราย ฉันกเ็ ดนิ ไปหามันซิ ฉันก็วิ่งไปหานกั บวช โดมนิ ิแกนเหลํานซ้ี ิ..... \"แตํในลเิ บีย มีแตอํ ารามของนกั บวชนกิ ายกอปต๑เทําน้นั \" \"......ไปหานักบวชโดมินแิ กนผข๎ู ยันขันแข็งเหลาํ นัน้ ซิ เขามหี อ๎ งครัวอนั รํม รืน่ ปูดว๎ ยด๎วยกระเบ้อื งสแี ดง ในลาน มีสูบนํา้ ขึ้นสนมิ อนั มหัศจรรยอ๑ ยูอํ นั หนึ่ง ใต๎สบู นาํ้ ขน้ึ สนิม อ๐อ! เอาไดแ๎ ล๎วใชไํ หม.....ใตส๎ ูบนาํ้ ขึ้นสนิมนัน้ ก็คือบํอนํ้าถาวร! อา! เม่ือถงึ ท่ีน่ัน แลว๎ ฉันจะฉลองใหถ๎ ึงใจ ฉนั จะสน่ั กระด่งิ ท่ีประตนู ้นั ฉนั จะไปตีระฆงั ใหญํใบนัน้ \"ไอ๎โงํ ทเี่ อง็ บรรยายนั่นเปน็ ภาพของบ๎านในโปรวังซ๑ ถงึ กระนั้นมนั กไ็ มมํ ี ระฆงั หรอก\" \".....เม่อื ฉนั ไปตรี ะฆังใหญใํ บนนั้ ! คนเฝูาประตจู ะชูแขนข้นึ และร๎องวํา \"ทํานเป็นทตู แหํงสวรรค๑!\" เขาจะเรียกนกั บวชทกุ คนซึ่งจะรบี ว่ิงมา เขาจะ เลี้ยงฉลองฉนั เหมอื นเปน็ เด็กยากจน เขาจะผลักฉนั ไปทางหอ๎ งครัวพรอ๎ มท้งั บอกฉนั วาํ \"ลกู เอย๐ ....รอเดี๋ยวๆ เราจะว่งิ ไปท่บี อํ นํา้ ถาวรแล๎วจะรบี กลบั มา.......\" \"ฉันคงรู๎สึกยินดี อยํางเหลือลน๎ .....\" อยาํ เลย ฉันไมํอยากร๎องไห๎หรอก เพียงเพราะเจ๎ากางเขนนัน่ หายไปจาก ยอดเขาเทํานั้น ทศิ ตะวันตกใหแ๎ ตํความหวงั ทห่ี ลอกลวง ฉนั เล้ียวไปทางเหนือนะ ทางทศิ เหนือ อยํางน๎อยกเ็ ต็มไปด๎วยเสียงเพลงแหงํ ทะเล อา!....ขา๎ มเนินนีม่ าแลว๎ น่ันไงเบอ้ื งหนา๎ น่นั คือนครทีส่ วยท่สี ุดในโลก \"เอ็งรู๎ดวี ํา น่ันเปน็ เพียงภาพลวงตา.....\" ฉันร๎ดู วี าํ นัน่ เปน็ เพยี งภาพลวงตา จะมาลวงอะไรฉนั ได๎ แตถํ า๎ หากวําฉันเองนํะพอใจทีจ่ ะเดนิ ทางไปทางภาพลวงตาเลาํ ถา๎ หากวาํ ฉนั พอใจท่จี ะชมชอบเมอื งทล่ี อ๎ มรอบด๎วยกําแพงและเต็มไปดว๎ ยธงทิวใน แสงแดดนน้ั เลาํ ถ๎าหากวําฉันพอใจท่ีจะเดนิ ไปข๎างหนา๎ อยํางกระฉบั กระเฉง ในเม่ือฉนั มี ความสขุ ......เฮอะ! ชาํ งนาํ หวั เราะ! เปรโวกบั ปืนของเขา ฉนั ชอบความมนึ เมาของฉนั มากกวาํ ฉันเมาแล๎ว ฉันจะกระหายนา้ํ ตายอยแํู ลว๎ ! ฉนั สราํ งเมาเมอ่ื แดดรมํ ลง ฉนั หยุดลงอยาํ งฉับพลัน หวาดกลวั และรู๎สึกวํา อยูํเดยี วดายและหาํ งไกล ภาพลวงตาจะหายไปตอนใกล๎ค่ํา สบู น้าํ ปราสาทราชวงั และ วดั วาอารามลว๎ นหมดส้นิ ไปจากขอบฟาู ซ่ึงกลายมาเปน็ เพียงขอบฟาู ของทะเลทราย \"สมละซิ......จวนจะมืดแล๎ว เอง็ จะตอ๎ งรอให๎สวาํ ง แตํพรํุงนรี้ อยเท๎าก็จะ หายไป คราวน้ไี มรํ ู๎วําอยูํทไ่ี หนเลยจริงๆ....\" \"อยาํ งนั้นกเ็ ดนิ ตํอไปตรงๆ กแ็ ล๎วกนั ....มีประโยชน๑อะไรทีจ่ ะหนั หลงั กลับไปอกี ฉนั ไมํอยากจะเปล่ียนหนทางอีก เม่อื ฉันกําลงั จะเอื้อมถึง เอ้อื มแขนถึงทะเล อยํแู ล๎ว.....\"
\"เหน็ ทะเลที่ไหนกัน ถงึ อยาํ งไรเอ็งกไ็ ปไมํถงึ ทะเลหรอก มนั คงอยูหํ ํางไป สักสามร๎อยกิโลเมตร ขณะนีเ้ ปรโวกาํ ลังเฝาู ชะเงอ๎ คอยอยูํใกล๎ๆ \"ซีมนู \" บางทอี าจจะมี ขบวนอูฐผํานไปเห็นเขาแล๎วก็ได๎......\" เอาละ ฉันจะกลบั ไปละ แตํกอํ นจะกลับขอสํงเสียงเรียกไปยงั ปวงมนุษย๑ กํอน \"เฮ้!\" พิภพเจ๎ากรรมนม้ี คี นอยํนู ีน่ า... \"เฮ้! เพ่อื นมนษุ ยท์ ง้ั หลาย....\" เสยี งฉันแหบ ฉันไมมํ ีเสยี งแลว๎ รส๎ู กึ ละอายใจที่ได๎รอ๎ งออกมาเชํนน้ี....ฉนั ยังตะโกนอกี ครง้ั หนง่ึ \"เฮ้! เพ่ือนมนษุ ยท์ ้งั หลาย....\" เสยี งที่เปลงํ ออกมาดูเคอะเขินและอวดดี แล๎วฉันกห็ นั หลงั กลับ หลงั จากเดินอยํสู องช่ัวโมง ฉันสงั เกตเหน็ แสงไฟซงึ่ เปรโวได๎จุดขึ้นดว๎ ย ความกลวั ท่ยี ังไมเํ ห็นฉนั กลับมา อา! ฉันไมํรู๎สึกไยดกี ับอะไรเลยจรงิ ๆ.... เดินอกี หนึง่ ชว่ั โมง อกี หา๎ รอ๎ ยเมตร อีกรอ๎ ยเมตร อีกห๎าสบิ \"อา!.... \" ฉนั หยุดลงด๎วยความตะลึง ความปติ ยิ นิ ดกี าํ ลังทํวมท๎นเขา๎ มา ฉันพยายาม ระงบั ความร๎สู ึกทรี่ ุนแรงนนั้ จากแสงในกองไฟ ฉันเหน็ เปรโวยนื คุยอยํกู ับชาวอาหรบั สอง คนท่ียนื พงิ เครือ่ งยนต๑อยํู เขายังไมสํ ังเกตเห็นฉนั ทาํ ทางยังดใี จไมํหาย อา!....ถ๎ารออยูํ ท่ีนัน่ เหมือนอยาํ งเขา ปุานนคี้ งหมดทกุ ขไ๑ ปแลว๎ ฉันร๎องดว๎ ยความดีใจ \"เฮ้!...\" ชาวเบดวงท้ังสองสะด๎ุงและหนั มามอง เปรโวผละจากเขาและก๎าวมาหาฉนั แตํผ๎เู ดียว ฉนั อ๎าแขนออกไป เปรโวพยุงขอ๎ ศอกฉันไว๎ น่ีฉนั จะล๎มแลว๎ หรอื ฉันพูดข้ึนวํา \"ในท่สี ุดก็พน๎ เคราะห๑แลว๎ ซิ\" \"อะไรนะ\" \"พวกอาหรับ\" \"อาหรับทไ่ี หนกัน\" \"อาหรบั ทีอ่ ยกู่ ับคณุ นน่ั ไงล่ะ\" เปรโวมองดฉู ันอยํางแปลกใจ ฉันมีความรูส๎ ึกวํา เขากําลงั เผยความลบั อนั คับอกกบั ฉันอยาํ งไมเํ ตม็ ใจ \"ไมมํ พี วกอาหรบั น่ี….\" คราวนี้ ฉันคงจะตอ๎ งรอ๎ งไห๎ละ -๖- ท่นี ่ี เรามีชีวิตอยํูไดส๎ บิ เก๎าช่วั โมงโดยปราศจากนํ้า ต้ังแตเํ มือ่ เย็นวานน้เี รา ดืม่ อะไรละํ เพยี งน้ําค๎างไมํกห่ี ยดตอนรงุํ อรุณ แตํลมตะวันออกเฉยี งเหนือยงั คงพดั อยูํ ตลอดเวลา ทําใหน๎ ํา้ ในตวั เราระเหยช๎าลงและชํวยใหเ๎ มฆกอํ ตัวอยูํไดบ๎ ๎างในสํวนสูงของ ท๎องฟูา อา!........ถ๎าเมฆนั้นลอยลงมาทางน้ี ถา๎ ฝนจะตกไดแ๎ ตฝํ นก็ไมํเคยตกใน ทะเลทราย \"เปรโว มาชํวยกันตดั รํมชูชีพออกเปน็ สามเหล่ยี มเยอะๆ แลว๎ ปลู งกบั พ้ืนเอา หินทับไว๎ ถ๎าลมไมเํ ปลี่ยนทศิ ทาง พรงุํ นี้เช๎าเราเอาผา๎ เหลาํ นม้ี าบดิ คงจะเก็บนาํ้ คา๎ งมาใสํ
ไวใ๎ นถงั นํา้ มันได๎บา๎ ง\" เรากางผา๎ ขาวหกผืนเรยี งกนั ไวใ๎ ต๎แสงดาว เปรโวแหวะถังเก็บนาํ้ มันอนั หน่ึง ใหเ๎ ปิดอ๎า ขณะน้ีเราไมมํ ีอะไรทจ่ี ะทาํ นอกจากรอรํุงอรณุ เปรโว ได๎ค๎นพบสม๎ ลกู หนง่ึ อยาํ งมหัศจรรย๑ในซากเครื่องบิน เราแบงํ กนั ฉัน ตืน่ เต๎นไปหมด แตกํ ระนน้ั ก็ดี นน่ั เปน็ เพยี งส่งิ เล็กน๎อย ในเมอ่ื เราต๎องการนํ้ายีส่ บิ ลติ ร ฉนั นอนอยขํู ๎างกองไฟ มองผลไม๎ที่สะท๎อนแสงไฟนี้และราํ พงึ วาํ \"คนเรา ไมํร๎ูความหมายของส๎มผลหนง่ึ หรอก.....\" ฉนั ราํ พึงอีกวาํ \"เราคงจะไมํรอดแนํ แตํคราวน้ี ก็อกี เชนํ กนั ความแนใํ จเชนํ น้ีกไ็ มํไดล๎ ดความสขุ ใจของฉนั ให๎น๎อยลง เวลาทฉ่ี นั กําส๎ม คร่งึ ลูกอยํใู นมือเป็นขณะหน่งึ ในชีวติ ของฉนั ทีฉ่ นั มคี วามสุขมากทส่ี ุด.....\" ฉันเอนตัวลง นอน คํอยๆ ละเลยี ดผลไม๎ของฉัน ฉนั นอนนบั ดาวตก ในเพียงแคํนาทีนี้ ฉันร๎สู กึ มี ความสขุ อยาํ งบอกไมถํ กู พูดกบั ตัวเองตอํ ไปวํา \"ชวี ิตของเราเปน็ ไปตามกฎเกณฑข๑ อง มันในโลกนี้ แตํเราจะไมเํ ขา๎ ใจโลกนหี้ รอก ถ๎าหากวาํ เราไมํได๎เผชิญมาดว๎ ยตัวเอง\" ฉัน เพ่ิงเข้าใจความหมายของบหุ ร่ี และรัมแก้วสดุ ทา้ ยของนกั โทษประหารในวันนี้ เอง แตกํ ํอนฉนั ไมเํ ขา๎ ใจวาํ เขายอมรับสิ่งเลก็ ๆ นอ๎ ยๆ นน้ั เพ่อื อะไร อยํางไรกด็ ี ฉนั ช่ือ แลว๎ วํา เขาคงไดร๎ ับความสุขมาก เราคิดไปวาํ เขากลา๎ หาญถา๎ เขาย้มิ ออกมาในขณะนน้ั แตํเขายม้ิ เพราะพอใจในรัมแกว๎ น้ันตํางหาก เราไมรํ ูห๎ รอกวาํ เขาไดเ๎ ปลี่ยนทศั นะไปแล๎ว ช่ัวโมงสุดทา๎ ยทเ่ี หลืออยทํู ่คี วามหมายเหมือนเปน็ ชวี ติ หนงึ่ สาํ หรบั เขา เราไดน๎ ํา้ มาจาํ นวนมาก สักสองลิตรเหน็ จะได๎ จบกนั เสียทีความกระหาย เรารอดตายแล๎ว เรามอี ะไรด่ืมแล๎ว ฉนั ตักนาํ้ จากถังเกบ็ นํ้ามันข้ึนมาถ๎วยหน่ึง นํ้าในถ๎วยมี สสี วยเป็นสีเขียวอมเหลอื ง แตํพออกึ แรก ฉนั ร๎ูสกึ วํากําลังด่ืมอะไรท่ีมีรสนําสะอิดสะเอยี น มากจนแม๎วาํ จะมีความกระหายอยํางรนุ แรง ฉนั กย็ ังต๎องสํารวมและกลนั้ ใจกอํ นทีจ่ ะกลืน อึกนน้ั ลงไปได๎ ถึงจะเปน็ นา้ํ โคลน ฉันกค็ งด่มื ได๎ แตรํ สโลหะทบี่ าดคอเชนํ นี้ชาํ งรุนแรง เกินกวําความกระหายของฉนั ฉนั มองเปรโว เขาเดนิ เปน็ วงกลมตามองพ้ืนเหมือนกัน กําลังตง้ั ใจหาอะไร สักสิ่งหนง่ึ ทันใดน้นั เขาก็ก๎มลงและอาเจียนโดยไมไํ ดห๎ ยุดเดนิ สามสิบวนิ าทีตอํ มาฉันก็ เอาบา๎ ง รํางของฉันสั่นสะทา๎ นไปหมด การอาเจยี นน้ันรุนแรงจนกระทัง่ ฉันตอ๎ งทรุดเขาํ ลงขยุ๎มนวิ้ มอื จมเขา๎ ไปในทราย ในระหวาํ งเวลาสิบหา๎ นาที เราไมไํ ด๎พดู อะไรกนั ท๎อง ของเราขยอกขย๎อนอยํูไมํหาย เราอาเจยี นเอานํ้าดีออกมาหมด จบไปแล๎ว ฉันยังรู๎สกึ คล่ืนเหียนอยํเู พียงเล็กนอ๎ ย แตํความหวังครง้ั สดุ ท๎าย ของเรากห็ มดไปดว๎ ย ฉันไมํร๎วู ําความล๎มเหลวของเราเนื่องมาจากสารเคมที ีท่ ารมํ ชูชีพ อยูํ หรือเนอ่ื งมาจากคาร๑บอนเตตราคลอไรด๑ท่ตี กตะกอนอยใํู นถงั เกบ็ นํ้ามนั กนั แนํ เรา ควรใชภ๎ าชนะอน่ื หรอื ไมกํ ็ผ๎าชนิดอ่ืน เอ๎า เรว็ เขา๎ สวํางแลว๎ ออกเดนิ ได๎ เราจะหนีพนื้ ท่รี าบสงู อนั สารเลวน้ี รีบ เดินก๎าวยาวๆ ออกไปข๎างหน๎าจนกวําจะล๎มไปเอง ฉันจะทําตามตวั อยาํ งของกโิ ยเมใน เทอื กเขาอนั เดส ฉนั คดิ ถึงเขามากตัง้ แตเํ มอ่ื วานนแ้ี ล๎ว ฉันจะฝาุ ฝนื คาํ สงั่ อันเดด็ ขาดที่ หา๎ มไมํใหท๎ ้ิงซากเคร่ืองบนิ ไป จะไมํมีใครมาหาเราท่ีนีห่ รอก เราคน๎ พบอีกครัง้ หนงึ่ วาํ ไมใํ ชเํ ราหรอกทเ่ี ปน็ ผปู๎ ระสบภัย ผู๎ประสบภยั คือ เขาเหลํานน้ั ท่รี อคอยเราอยูํตํางหาก ความเงยี บของเราเป็นภัยคกุ คามเขา เขาเหลาํ น้ัน กําลังระทมทกุ ข๑อยูเํ พราะเข๎าใจผดิ อยาํ งรา๎ ยกาจ เราจะไมํวิง่ ไปหาพวกเขาได๎อยาํ งไร กิ
โยเมก็เหมือนกัน เขาเลาํ ใหฉ๎ นั ฟังเมื่อกลบั มาจากอนั เดสวํา เขากว็ ง่ิ ไปหาผป๎ู ระสบภัย เหมือนกัน นี่เปน็ ความจริงข๎อหน่ึงแหงํ สากลโลก \"ถา๎ ผมตัวคนเดียวในโลกน้ี\" เปรโวกลําวขนึ้ \"ผมจะนอนลงไป\" แล๎วเรากเ็ ดินตรงไปขา๎ งหน๎าระหวํางทศิ ตะวันออกกบั ทิศ ตะวันออกเฉยี งเหนอื ถา๎ เราข๎ามแมํนา้ํ ไนลม๑ าแล๎ว ทุกกา๎ วท่กี ๎าวออกไป จะพาเราเดนิ ลึก เขา๎ ไปในความไพศาลแหํงทะเลทรายอาราเบยี เขา๎ ทกุ ที สําหรับเหตุการณใ๑ นวนั นั้น ฉนั จาํ อะไรไมไํ ดเ๎ ลยนอกจากความรบี ร๎อนของ ฉัน จะรีบร๎อนไปไหนกไ็ มํรู๎ หรอื จะไปยงั จดุ จบ ฉันจําได๎วําไดแ๎ ตํเดินก๎มหน๎ามองพื้น ทรายเพราะร๎สู ึกเบื่อหนาํ ยกับภาพลวงตาเต็มที โดยอาศัยเขม็ ทิศ เราแกไ๎ ขทศิ ทางของ เราเป็นคร้งั คราว บางครั้งเราก็นอนลงเพอื่ ใหห๎ ายใจสะดวกขนึ้ นิดหนอํ ย ผา๎ ยางทีเ่ กบ็ ไว๎ สําหรับตอนกลางคนื ฉนั ก็ไดโ๎ ยนทงิ้ ไปไหนแลว๎ กไ็ มํร๎ู ฉนั จําได๎เพียงแคํน้ี ความทรงจํา ของฉันลดความสบั สนลงกต็ ํอเมือ่ อากาศสดชืน่ ขึ้นในตอนเยน็ ฉนั ก็เปน็ เหมอื นทราย เมอ่ื อยภํู ายใต๎แสงแดดกจ็ ะดูวํางเปลําและขาวโพลนไปหมด เราตดั สินใจทจี่ ะพกั แรมกันเม่ืออาทติ ยล๑ ับขอบฟาู ไป ฉันรดู๎ ีวําเราควรเดิน ตอํ ไปอีกเพราะเราคงไมํรอดคืนนีไ้ ปถา๎ เราไมมํ ีอะไรดม่ื แตเํ ราไดเ๎ อาผา๎ รมํ ชูชพี น้นั มา ดว๎ ย ถา๎ ไมํใชวํ ําสารเคมี เคมีทที่ ามนั อยํนู ้ันเป็นพษิ บางทพี รํงุ นเ้ี ช๎าเราอาจจะมอี ะไรดืม่ บา๎ ง เราควรจะเอาผา๎ รบั นาํ้ ค๎างนั้นออกกางอีกครงั้ หน่งึ ในแสงดาว ทางทิศเหนือ ทอ๎ งฟูาปลอดโปรํงปราศจากเมฆหมอก ลมไดแ๎ ปรผนั และได๎ เปล่ยี นทศิ ทางไปแล๎ว เรารสู๎ ึกถงึ ไอร๎อนที่พดั วบู มาจากทะเลทราย เหมือนกบั วําเจา๎ สัตว๑ ร๎ายไดต๎ น่ื ข้ึนและมาเลียมือและหนา๎ ของเรา ถา๎ ฉันออกเดินตอํ ไปอีก ก็คงไปไมไํ ดไ๎ กลกวาํ สบิ กิโลเมตร ฉนั เดนิ มาสาม วนั เต็มๆ โดยไมํมีอะไรดืม่ รวมเป็นระยะทางกวําร๎อยแปดสบิ กิโลเมตรแลว๎ ..... ขณะทจ่ี ะหยุดเดินนน้ั \"สาบานไดว๎ ํานัน่ เปน็ ทะเลสาบ\" เปรโวพดู \"คณุ จะบ๎าแล๎วหรือ\" \"ตอนนี้ ตอนใกลค๎ าํ่ เชํนนี้ จะเป็นภาพลวงตาไปไดอ๎ ยาํ งไร\" ฉันไมตํ อบ ฉันเลกิ เช่อื สายตาตัวเองตัง้ นานแลว๎ ไมใํ ชภํ าพลวงตาอยาํ งน้ัน หรอื อาจเป็นได๎ แตํมนั คงเปน็ ภาพหลอนในประสาทของเราอยํดู ี ทาํ ไมเปรโวยังหลงเชื่อ อยูอํ ีกได๎ เปรโวยงั ด้ือรนั้ อยูํ \"อยแูํ คยํ ่ีสิบนาทีเทาํ น้ันเอง ผมจะไปดู.....\" ความดอ้ื รน้ั ทําใหฉ๎ ันเคืองข้นึ มาบา๎ ง \"ไปดูซิ ไปเดินเลํนหนํอย.....จะเป็นผลดตี ํอสขุ ภาพ รไ๎ู ว๎ดว๎ ยวําถ๎า ทะเลสาบของคุณนน้ั มีจรงิ ก็เป็นทะเลสาบนา้ํ เค็ม ถงึ จะเคม็ หรอื ไมํเคม็ กไ็ มํรูว๎ าํ มันอยใํู น นรกหรือสวรรค๑ไหนและโดยเฉพาะอยํางย่งิ มันไมมํ ีจริง\" เปรโวเดินหาํ งออกไปแล๎ว ตาจอ๎ งไปขา๎ งหนา๎ ฉนั รจ๎ู กั แรงดงึ ดูดทีไ่ มมํ อี ะไร ทานได๎นั้นดี ฉันคดิ วาํ \"ก็มคี นละเมอท่ีเดินตรงไปให๎รถไฟทบั \" ฉนั รว๎ู ําเปรโวจะไมํ กลับมา ความวํางเปลาํ เบื้องหน๎าจะสะกดเขาไว๎ เขาไมอํ าจจะหันหลงั กลับได๎ เขาจะล๎ม ลงไกลออกไปอีกหนอํ ยหนึ่ง เขาจะตายทางโนน๎ ฉันทางน้ี ทงั้ หมดนชี้ ํางไมํคํอยมี ความหมายอะไร...
ฉนั คดิ วํา ความเพิกเฉยท่ีมีอยใูํ น ขณะน้เี ป็นฤกษล๑ างทไี่ มํ ดีนกั เม่ือคราวท่จี ะจมนํา้ ตาย ฉันกเ็ คยรูส๎ ึกสงบใจ เชนํ นเ้ี หมือนกัน คราวน้ี ฉันนอนควาํ่ ลงบนพ้นื หิน แลว๎ ถือโอกาสเขียน จดหมายลา จดหมายของฉนั สละสลวยและภมู ิฐานมาก ฉันพรํ่าใหค๎ ตแิ นะนําตํางๆ ขณะที่ อํานทาน ฉนั มีความรู๎สึกหลงภูมิใจในตวั เองอยลํู างๆ คนอื่นคงจะมาพูดวาํ \"จดหมายลาฉบบั นีเ้ ยย่ี มยอดจรงิ ๆ นาํ เสยี ดายทเ่ี ขาตายไปแลว๎ \" ฉันอยากจะรวู๎ ําฉันอยูใํ นสภาพไหนแล๎ว ฉนั พยายามรวบรวมน้าํ ลาย นก่ี ่ี ชว่ั โมงมาแล๎วนะทฉ่ี นั ไมํไดก๎ ลนื น้ําลายเลย ฉันไมํมีนา้ํ ลายเหลอื อยํอู ีกแล๎ว ถ๎าฉนั ปดิ ปากลงจะมเี หมอื นกาวเหนยี วๆ มาปดิ ริมฝปี ากฉัน ซ่ึงเมื่อแห๎งคงจะจับตวั เป็นปุมแขง็ ๆ อยาํ งไรก็ดี ฉนั ยังสามารถกลนื อากาศลงในคอไดอ๎ ีก ตาของฉันกย็ ังไมพํ ราํ ไปด๎วยแสง ระยบิ ระยับ ตํอเมือ่ ภาพอนั เจดิ จา๎ น้ันมาถึง ฉนั จงึ จะรวู๎ าํ เหลือเวลาอยอํู กี สองชัว่ โมง ค่าํ แล๎ว พระจนั ทร๑คืนน้เี ปน็ ขา๎ งข้ึน เปรโวยังไมกํ ลับมา ฉนั นอนหงาย ครํุนคิดอยํูกบั สิ่งทร่ี ๎ูแจง๎ เหลําน้ี ความร๎ูสึกในอดีตเร่อื งหนึง่ หวนกลบั มา ฉนั พยายามท่ีจะ จบั เรอ่ื งราว ฉันอยํู.....ฉนั อยูํ....ฉนั อยูบํ นเรอื ฉันกาํ ลงั จะไปอเมริกาใต๎ ฉนั ได๎มานอน หงายอยเูํ ชํนน้บี นดาดฟูาช้นั บน ปลายของเสากระโดงเรอื เคลือ่ นไหวไปมาอยํางช๎าๆ ทาํ มกลางกลํมุ ดาว ในตอนน้ีสิง่ ทขี่ าดไป กค็ ือเสากระโดงเรือ อยํางไรกต็ าม ฉนั กาํ ลงั อยํู ในเรือที่กําลังพาฉันไปยังจดุ หมายปลายทางซง่ึ อยูนํ อกความสามารถของฉันทจ่ี ะ เปล่ียนแปลงได๎ เทวทูตไดจ๎ บั ฉันมามัดตรึงไวอ๎ ยกํู บั เรือลําน้ี ฉันนกึ ถงึ เปรโวทย่ี ังไมํกลับมา ฉนั ไมเํ คยได๎ยนิ เขาคร่ําครวญเลยแมแ๎ ตํครัง้ เดียว ชาํ งดเี หลอื เกิน! ฉนั คงทนฟังการโอดครวญได๎ยาก เปรโวเป็นชายชาตรี อา!.....นัน่ ไงเขาอยหํู าํ งออกไปห๎ารอ๎ ยเมตร กาํ ลังสํองไฟฉายอยํูไปมา เขาคงหารอยเท๎าของตวั เองไมเํ จอ ฉันไมํมีไฟฉายทีจ่ ะใหส๎ ัญญาณตอบ ฉนั ลุกขนึ้ และ ตะโกนออกไป แตํเขาไมํไดย๎ ิน ไฟฉายอกี ดวงหนง่ึ สวํางข้ึน หํางจากเขาไปสองรอ๎ ยเมตร น่นั มดี วงท่ีสาม ให๎ตายซิ.....ยังกับเป็นการไลํต๎อนสัตว๑ทีเดยี ว ฉันคือสิ่งทีพ่ วกเขากําลงั ค๎นหา ฉนั ตะโกน \"เฮ้!\" แตํไมมํ ใี ครไดย๎ ิน ไฟฉายทง้ั สามยงั สอดสํายสํงสัญญาณอยูตํ ํอไป ในตอนกลางคืนเชํนนี้ฉันไมบํ า๎ ฉันรูส๎ กึ ตัวดี มคี วามปกติสุข ฉนั มองด๎วย ความตงั้ อกตัง้ ใจ มีไฟฉายสามดวงอยหํู าํ งออกไปขา๎ งหนา๎ หา๎ ร๎อยเมตร \"เฮ้!\" ยังไมํมีใครได๎ยนิ อีก ฉันตกใจกลวั อยาํ งสดุ ขดี อยูํครหํู นงึ่ น่ันเป็นคร้ังเดียวที่ฉนั คมุ สติไมํอยูํ อา!
ฉนั วิ่งได๎อยูอํ ีกน่ี \"รอดว้ ย....รอดว้ ย...\" พวกเขากําลงั หนั หลังกลบั ไป พวกเขาจะเดินหํางออกไปหาในทอี่ ืน่ และ ฉันกาํ ลงั จะลม๎ ลงอยแํู ล๎ว ฉันกําลังจะลม๎ ลงทั้งๆ ทีก่ าํ ลังจะไดเ๎ ริ่มต๎นชีวิตใหมํ ทัง้ ๆ ท่มี ผี ู๎ ที่กาํ ลังอ๎าแขนรบั ฉนั อยํู \"เฮ้!....เฮ้!....\" \"เฮ้!...\" พวกเขาไดย๎ ินแล๎ว ฉันหายใจไมอํ อก ฉันหายใจไมอํ อก แตยํ งั คงวิง่ ตํอไป อีก ฉันวิ่งไปทางเสียงนนั้ \"เฮ๎!....\" ฉนั สงั เกตเห็นเปรโวแลว๎ ก็ล๎มลง \"อา!....เม่อื ฉนั เหน็ แสงไฟเหลํานี้....\" \"แสงไฟทไ่ี หนกนั \" จริงซิ เขาอยคูํ นเดยี ว คราวน้ฉี นั ไมรํ ๎ูสึกเสยี ใจและผดิ หวังอะไรเลย แตกํ ลับโกรธและโพลงํ ออกมาวาํ \"แลว้ ทะเลสาบของคณุ ล่ะ?\" \"ยิ่งเดนิ ไป มันก็ย่งิ หาํ งออกไปทกุ ที ผมเดนิ ไปไดส๎ ักครง่ึ ช่ัวโมง จากนนั้ ก็ พบวาํ มนั อยไูํ กลเกินไปเสยี แลว๎ กเ็ ลยกลับมาแตํตอนนีผ้ มแนํใจแลว๎ วําเป็นทะเลสาบ....\" \"คณุ เปน็ บา๎ ไปแลว๎ บ๎ามาก อา.....ทําไมต๎องทําเชํนนี้ดว๎ ย....ทําไม\" เขาทําอะไร เขาทําทาํ ไม ฉันรอ๎ งไหด๎ ๎วยความโกรธเคืองแตํกไ็ มรํ ูว๎ าํ โกรธ เคืองเรือ่ งอะไร เปรโวอธิบายดว๎ ยเสียงกระเสําวาํ \"ผมอยากจะหาอะไรดืม่ จรงิ ๆ.....ริมฝีปากของคณุ ขาวเหลือเกนิ \" อา.....ความโกรธเคอื งของฉนั อนั ตรธานไป ฉันยกมือข้ึนกมุ ขมับ เหมอื นกับวาํ เพิง่ ตนื่ มคี วามร๎ูสึกเศรา๎ ๆ ฉันอธบิ ายคํอยๆ วาํ \"ฉันเห็นเหมือนอยาํ งท่คี ณุ เห็นอยูํในขณะนี้ ฉนั เห็นอยาํ งแจมํ ชัด และไมํ อาจผดิ พลาดได๎ ฉันเหน็ ไฟสามดวง เปรโว ฉนั เห็นจริงๆ\" เปรโวเงยี บไปครูํหน่งึ \"จรงิ ซิ\" เขายอมรบั ในทสี่ ุด \"แยํแล๎ว\" ความรอ๎ นระเหยไปจากพื้นดนิ อยาํ งรวดเร็วในบรเิ วณที่ขาดไอน้ําเชนํ นี้ อากาศเร่ิมหนาวแลว๎ ฉันลกุ ขนึ้ แล๎วเดินไปมา ในไมํชา๎ รํางทง้ั ราํ งกส็ นั่ เทาไปหมดจน แทบทนไมํได๎ การขาดนา้ํ ทาํ ให๎เลือดลมเดนิ ไมสํ ะดวก ฉันรูส๎ ึกวําความเยน็ ยะเยือกแทรก ซอ๎ นเข๎าไปจนถึงกระดกู ไมํใชํเปน็ ความหนาวเย็นจากภายนอกเพียงอยาํ งเดยี ว ขากรรไกรฉนั สนั่ กระทบกนั ท้งั ราํ งส่ันสะทา๎ นไปหมด มอื สัน่ มากจนไมํอาจใช๎ไฟฉายได๎ ฉันไมเํ คยกลวั ความหนาวมากอํ นเลย แตบํ ดั นจ้ี ะกลับมาตายลงดว๎ ยความหนาว ความ กระหายนํา้ ชาํ งมผี ลประหลาดอะไรเชนํ น้ี ฉนั ไดโ๎ ยนผา๎ ยางทิง้ ไปในทใี่ ดทห่ี น่ึง ดว๎ ยความเม่ือยลา๎ ทีจ่ ะถอื มนั ไวใ๎ น ความร๎อน ลมคอํ ยๆ เย็นลงทุกทีๆ ฉนั พบวําในทะเลทราย ไมํมอี ะไรท่จี ะใชเ๎ ป็นทีพ่ ัก กําบงั ลมได๎เลย ทะเลทรายนนั้ เตียนราบเหมอื นกับเป็นหนิ ออํ น ไมมํ ีรมํ เงาอะไรเลยใน ตอนกลางวัน และปลอํ ยให๎เราอยูํกลางลมในตอนกลางคืน ไมํมีต๎นไม๎สักตน๎ ร้วั สกั รวั้ หรอื หนิ สกั กอ๎ นท่จี ะกําบังฉนั ได๎ ลมกรรโชกเข๎าใสํฉัน เหมือนเปน็ กองทหารม๎าที่ควบ ตะบงึ มาในทโี่ ลงํ ฉันเดินไปรอบๆ เพ่ือทีจ่ ะหนี ฉนั นอนลงและลกุ ขน้ึ ยนื หรอื นอนกไ็ มํ ตาํ งอะไรกัน แสน๎ ้าํ แขง็ น้ันยงั เฆีย่ นตฉี ันอยํตู ลอดเวลา ฉนั จะหนีกไ็ มํได๎ หมดแรงแลว๎ ฉนั ไมํอาจวง่ิ หนเี พชฌฆาตน้ีได๎ ฉนั คกุ เขําลงกมุ ศรี ษะยนื่ คอให๎!
ฉนั เพิ่งร๎ูตัวหลังจากนนั้ หนอํ ยหนึ่ง เมือ่ ตะกนี้ ี้เองฉนั ไดล๎ ุกขึ้นและเดินตรง ไปข๎างหน๎าท้งั ๆ ที่ตวั ยังส่ันอยตํู ลอดเวลา ฉนั อยํูท่ไี หนอา!.....ฉนั ได๎ออกเดนิ ฉันไดย๎ นิ เปรโว เสยี งของเขาน่เี องทปี่ ลุกให๎ฉนั รต๎ู ัวขึน้ ฉันเดินกลับมาหาเขา ตัวยังสนั่ อยูํตลอดเวลา อีกทง้ั มอี าการสะอกึ ทที่ าํ ให๎ สะเทอื นไปทวั่ รําง ฉนั บอกตวั เองวํา \"ไมใํ ชํเป็นเพราะความหนาวหรอก เป็นสง่ิ อื่น นี่ หมายถงึ อวสานของเราเป็นแนํ\" ฉันขาดนํา้ นานเกนิ ไปแล๎ว ฉันไดเ๎ ดนิ มามาก เมอ่ื วานซืน และเมื่อวาน เม่ือตอนท่ีออกไปคนเดยี ว ฉันร๎สู กึ เศร๎าใจทจี่ ะจบลงในความหนาว ฉันชอบภาพลวงตาท่ีฉนั สร๎างขนึ้ เอ งมกากวํา กางเขน ชาวอาหรบั และแสงไฟ ผลท่ีสุดชักจะนาํ สนใจแล๎ว ฉันไมชํ อบให๎ลม มาเฆย่ี นตี ทาํ อยาํ งกบั วําฉนั เป็นทาส...... ฉนั คุกเขําลงอกี แลว๎ เราได๎เอาหยูกยาตดิ ตัวมาดว๎ ยนิหนํอย ยาดมสลบอีเธอร๑และแอลกอฮอล๑ 90 ดีกรี อยํางละร๎อยกรมั และไอโอดนี ขวดเล็กขวดหนงึ่ ฉันพยายามดมื่ อเี ธอรส๑ องสาม อึก มีความรสู๎ ึกเหมอื นกับวํากลนื มดี เข๎าไป ลองด่ืมแอลกอฮอล๑ 90 ดกี รีดูบ๎าง แตมํ นั กลบั ทําให๎ลาํ คอฉนั ตบี ตันไป ฉนั ขดุ หลุมในทราย นอนลงแล๎วเอาทรายกลบตัวฉนั เหลอื โผลํอยูแํ คํ ใบหนา๎ เปรโวคน๎ พบเศษไม๎และจดุ กองไฟขน้ึ แตํไฟก็มอดไปอยํางรวดเรว็ เขาปฏเิ สธไมํ ยอมฝังตัวเองในทรายและเลอื กซอยเท๎าอยํูกบั ท่ี แตํเขาคดิ ผดิ ลาํ คอฉนั ยงั ตบี อยูํ เปน็ ลางไมํคํอยดี อยํางไรก็ตาม ฉันรสู๎ กึ สบายข้ึนบา๎ ง รสู๎ ึกสงบ รสู๎ กึ สงบกวําทีน่ ึกวาํ จะเปน็ ไปไดเ๎ ป็นไหนๆ ฉนั ถกู บงั คับใหเ๎ ดนิ ทาง ถกู มดั อยํู กบั ดาดฟาู เรือของเทวทูตท่ลี อยลอํ งไปในแสงดาว แตฉํ ันก็คงไมเํ ศรา๎ เทําไรนัก....... ฉันไมํรสู๎ ึกหนาวแล๎ว ถา๎ หากวาํ ฉันไมกํ ระดุกกระดิกเลย ฉนั จงึ ลืมรํางกายที่ ฝงั อยํใู นทรายนีไ้ ด๎ ฉันตั้งใจจะไมํกระดุกกระดกิ ตวั แล๎วฉนั จะไมํต๎องทนทุกข๑ทรมานอะไร อกี ประการหนึง่ ความเจ็บปวดจริงๆ มอี ยํนู ๎อยมาก..... แมจ๎ ะมีความทรมานบ๎างแตกํ ม็ ี ความเหนด็ เหน่ือยและความเพอ๎ ผสมโรงอยเูํ ปน็ สํวนใหญํ ทุกส่ิงทกุ อยํางเปลี่ยนมาเป็น หนงั สอื ภาพ เป็นเทพนิยายท่โี หดรา๎ ยนิดหนอํ ย....เม่ือตะกี้นี้ลมได๎ตามลําฉนั และฉนั ได๎ วิง่ หนไี ปรอบๆ เหมอื นกบั เป็นสตั ว๑ที่ถกู ตามลํา จากน้ันฉันหายใจไมํคํอยออกมใี ครเอา เขํามากดหน๎าอกฉนั ไว๎ เขําข๎างหนึง่ ฉันไดต๎ ํอส๎กู ับเทวทตู ทีก่ ดฉนั ไว๎ ฉันไมเํ คยอยูํคน เดยี วในทะเลทราย แตบํ ัดนีพ้ อกนั เสยี ที ฉนั เลิกเชอื่ สิง่ ตาํ งๆ ที่ลอ๎ มรอบอยํไู ดแ๎ ล๎ว และ หวนกลบั มาหาตัวเอง หลบั ตาเสยี ไมกํ ระดิกแมก๎ ระทั่งขนตา ภาพท่หี ลง่ั ไหลมาเหลําน้ี พาฉันไป ฉันกําลังไปสูคํ วามฝันอนั สงบสุข สายธารทงั้ หลายจะสงบลงในหว๎ งลกึ แหงํ ทอ๎ งทะเล ลากอํ น ลากํอนทกุ ๆ คนที่ฉนั รกั ไมใํ ชคํ วามผิดของฉัน ทร่ี ํางกายของ คนเราไมอํ าจทนอยไํู ด๎สามวันโดยไมํดม่ื อะไร ฉนั ไมเํ คยนกึ วําจะเปน็ ทาสแหํงธารน้าํ เชนํ น้ี ฉนั ไมเํ คยเฉลียวใจวําต๎องตกอยูํในกํากับของมันถึงเพยี งนี้ เราคดิ วํามนษุ ย๑อาจ บกุ เบกิ ไปข๎างหนา๎ เราคดิ วาํ มนุษย๑มีเสรภี าพ เราไมเํ หน็ หรอกวาํ มีเชือกผกู กับเราไว๎กบั ธารน้ํา ผูกเราไวเ๎ หมอื นเป็นสายรกกับเจา๎ แมํธรณี ถา๎ ก๎าวไกลเกินไปก๎าวหน่ึงก็ตาย นอกจากทีไ่ ดส๎ รา๎ งความทรมานใจใหแ๎ กํคณุ ฉนั ไมํเสยี ใจอะไรอน่ื ผลทส่ี ดุ แล๎ว ฉนั เปน็ ฝุายท่ไี ดเ๎ ปรยี บถ๎าฉันรอดกลับไป ฉันจะเริ่มใหมํอกี ฉนั ตอ๎ งการใช๎ชวี ิต ชวี ิต
มนุษยไ๑ มํใชชํ วี ิตในเมือง เร่อื งนีไ้ มํเก่ยี วกับเร่อื งการบินหรอก เครอ่ื งบินเป็นเคร่อื งมอื หาใชํวัตถุประสงค๑ไมํ เราไมํได๎ เสย่ี งชีวิตเพือ่ เคร่ืองบนิ เชนํ เดียวกับชาวนาท่ไี มํได๎ไถนาเพ่อื คันไถ โดยอาศยั เครอื่ งบิน เราหนีออกจาก เมอื ง หนพี วกหัวการคา๎ ทั้งหลายไป เพือ่ ที่จะมาพบกบั ความจรงิ ในแบบอยํางของชาวนา เราทาํ งานแบบมนษุ ย๑ และมคี วามกังวลใจแบบมนุษย๑ เราอยูํกับลม แสง ดาว ราตรี ทราย ทะเล เราส๎ูอยกูํ บั ภยั แหํงธรรมชาติ เรารอรํุงอรณุ เหมือนชาวสวนทีร่ อฤดู ใบไมผ๎ ลิ เรารอให๎ถงึ สนามบนิ ราวกับวํามนั เปน็ สวนสวรรค๑ และเราใฝุหาความจริงจาก กลุมํ ดาว ฉนั จะไมคํ รํ่าครวญอะไร ฉันเดินมาสามวนั แล๎ว ฉนั กระหายน้าํ ฉันเดนิ ตาม ทางบนพ้นื ทราย น้ําคา๎ งเคยเป็นความหวังของฉนั ฉันไดพ๎ ยายามกลบั สํเู หยา๎ และ เผําพันธ๑มุ นุษย๑ซง่ึ ฉันลมื ไปวําอาศยั อยํทู ี่ไหนในภพน้ี นเ่ี ป็นความกงั วลใจของผู๎มีชวี ิต ฉัน อดคิดไมํไดว๎ าํ สงิ่ เหลําน้ีมคี วามสาํ คญั มากกวําการทีจ่ ะเลอื กวําเยน็ นจี้ ะไปดมู หรสพโรง ใด ฉันไมํเข๎าใจมหาชนท่ีอาศัยอยํูตามชานเมอื ง คนท่เี รยี กวําตัวเองเป็นมนษุ ย๑ แตอํ ยาํ งไรกช็ าํ งเถอะ ชํางดไู มตํ าํ งอะไรไปจากมดทาํ อะไรไปตามแรงบบี บังคบั โดยไมํ รูต๎ วั เสยี ด๎วยซาํ้ จนกลายเปน็ สภาพท่ีนาํ เศร๎าเชนํ เดียวกนั กับกิจวตั รที่ปฏิบตั อิ ยนูํ นั่ แหละ เขาเหลําน้ันทาํ อะไรเมื่อมีเวลาวาํ ง เขาทําอะไรกันในวนั อาทติ ยอ๑ นั ไร๎สาระของเขาน้นั ครัง้ หน่ึง ฉันไดย๎ นิ ดนตรีของโมซารต๑ ในโรงงานแหงํ หน่งึ ของรสั เซยี ฉัน เอาเรอ่ื งนมี้ าเขยี น และไดร๎ ับจดหมายดําสองร๎อยฉบับ ฉนั ไมํเคอื งพวกทช่ี อบแตํเสยี ง แสบแกว๎ หูหรอก เขาไมํเคยรจ๎ู กั เสียงเพลงชนิดอื่น แตํฉนั เกลยี ดผ๎ทู ่ถี อื ท๎ายและ สนบั สนุนดนตรีแสบแกว๎ หตู าํ งหาก ฉันไมชํ อบท่ีจะเห็นใครบอํ นทําลายเพอ่ื นมนษุ ย๑ ด๎วยกัน ฉนั มคี วามสขุ กับอาชีพของฉนั ฉันเปน็ ชาวนาทเ่ี รรํ ํอนไปตามสนามบิน บน รถไฟสายนอกเมือง ฉนั รส๎ู กึ อดึ อดั มากกวําอยํูทน่ี ่มี ากมายนกั ผลทสี่ ุดความหรูหรานน้ั อยูํ ทนี่ !ี่ ........... ฉันไมํเสียใจอะไร ฉนั เส่ียง และเป็นฝาุ ยแพ๎ นี่เปน็ เรอ่ื งธรรมดาสาํ หรบั อาชพี ของฉนั แตํอยาํ งนอ๎ ยฉนั กไ็ ด๎เคยสูดกลน่ิ ไอแหงํ ลมทะเล ผู้ทเี่ คยประสบสง่ิ นมี้ าครง้ั หนง่ึ แล้ว จะไมอ่ าจลมื ได้อกี เลย ไมจ่ รงิ หรอื เพอ่ื น ร่วมงานทั้งหลาย ไมใ่ ชก่ ารดาเนนิ ชีวิตอย่างเส่ยี งอนั ตรายหรอก ที่สาคญั น่นั เปน็ กฎเกณฑท์ ี่อวด ดี ฉันไมค่ ่อยชอบนกั สวู้ ัวเลย ไมใ่ ชก่ ารเสีย่ งอันตรายหรอก ที่ฉนั ชอบ ทช่ี อบนน้ั ฉนั รดู้ ี ฉันชอบ ชวี ติ ดเู หมอื นวาํ ทอ๎ งฟูาจะสางแลว๎ ฉันเอามอื ข๎างหนง่ึ ออกจากทราย ผ๎ารมํ ชชู ีพ ผนื หนงึ่ กางอยแํู คํเอือ้ ม ฉันคลาํ มนั ดู มันแห๎ง รอสักหนอํ ย นํา้ คา๎ งจะลงก็ตอนรุํงสาง แตํ รงํุ อรุณก็มาถึงโดยท่ผี า๎ ของเราไมไํ ดช๎ ืน้ เลย ความนึกคดิ ของฉันอลหมาํ นนดิ หนอํ ย ฉัน ไดย๎ ินเสยี งตวั เองวํา \"หวั ใจของท่ีน่แี หง๎ ....หัวใจแห๎ง....หัวใจแหง๎ จนไมมํ แี มแ๎ ตนํ า้ํ ตา\" \"ไปกันเถอะ เปรโว ตราบใดทีล่ าคอยังไม่ตบี สนทิ เราต้องเดนิ \" -๗-
ลมตะวนั ตกท่ีทาํ ใหน๎ ํ้าระเหยไปจากตวั คนหมดภายในสบิ เก๎าชว่ั โมงพัด มาแล๎ว หลอดอาหารของฉันยังคงไมํตบี แตํมนั แข็งและปวด ฉันร๎สู ึกเหมอื นวํามอี ะไร คันๆ อยูํ ในไมํช๎า อาการไอจะเกดิ ขึน้ ฉนั เคยไดย๎ ินพูดถึงและรอมนั อยํู ตอนน้รี ูส๎ ึกล้ินคบั ปาก แตํสง่ิ ทร่ี ๎ายแรงทีส่ ุดคือ ฉันเริม่ เหน็ จุดสวํางๆ แลว๎ ถ๎าเปล่ยี นมาเปน็ ประกาย ระยิบระยับเมือ่ ไร ฉันก็จะนอนลง เราเดนิ เร็ว อาศัยเวลาทอี่ ากาศในตอนรุํงเชา๎ ยังสดชืน่ อยูํ เรารู๎ดีวําเม่ือแดด จา๎ เราจะเลกิ เดนิ แล๎ว เมือ่ แดดจา๎ .... เราไมํมีสทิ ธ์ทิ ่ีจะให๎เหง่ือออก ไมํมีสทิ ธ์ิแม๎กระทงั่ จะหยดุ รออากาศอันสด ชน่ื น้เี ปน็ ความสดชื่นท่มี ีความชนื้ อยเํู พยี งสบิ แปดเปอรเ๑ ซน็ ต๑ ลมที่พดั อยนูํ ม้ี าจาก ทะเลทราย มันมาลูบไลเ๎ ราอยํางอํอนโยนและหลอกลวง เลอื ดของเรากําลงั จะระเหยไป ในวันแรก เราได๎กินองนํุ นดิ หนํอย ในสามวนั ทแ่ี ลว๎ มาไดก๎ ินส๎มคร่งึ ลูกกบั ขนมครึ่งชน้ิ จะเอานํ้าลายจากไหนมาชวํ ยเคี้ยวอาหารเลํา แตํฉนั ไมํรูส๎ ึกหวิ เลย ร๎ูสกึ แตํ กระหายนาํ้ ต้ังแตํนีไ้ ปดูเหมอื นวําส่ิงที่ฉันร๎ูสกึ ไมใํ ชคํ วามกระหายน้าํ แตํเปน็ อาการที่เกิด จากความกระหายน้าํ มากกวํา ลาํ คอที่แขง็ ลน้ิ ที่เหมือนกับปูนขาว อาการคนั และรสอัน พะอืดพะอมท่มี อี ยํใู นปาก ความร๎ูสกึ เหลําน้เี พงิ่ เกิดข้ึนใหมกํ บั ฉนั จรงิ อยูนํ ้าํ คงจะชํวย รักษาได๎ แตํในความทรงจาํ ของฉนั ไมํมอี ะไรทจ่ี ะเช่อื มโยงยารกั ษาน้กี บั อาการเหลาํ นนั้ ความกระหายมีอาการเหมอื นกับโรคมากขน้ึ เร่ือยๆ และตาํ งกับความอยากมากข้ึนทุกที ดเู หมอื นวาํ สายนาํ้ และผลไม๎เป็นภาพท่ีบาดใจฉนั น๎อยลงไปแล๎ว ฉันลืม รศั มอี นั เปลํงปลั่งของผลสม๎ เชํนเดียวกับทีล่ ืมความคิดถึงของใครตอํ ใครไปดว๎ ย ฉันลืม ทกุ สิ่งทุกอยาํ งไปหมดแล๎วกไ็ ด๎ เราน่ังลง แตํจะตอ๎ งออกเดินตอํ ไป เราเลิกเดนิ เปน็ ระยะทางยาวๆ แลว๎ หลงั จากเดนิ ไปไดห๎ า๎ รอ๎ ยเมตร เราล๎มลงดว๎ ยความเหนอื่ ย ฉนั รสู๎ ีกปิตยิ นิ ดมี ากทไี่ ดน๎ อน แผลํ ง แตํกต็ ๎องออกเดนิ ตอํ ไป ทิวทศั นเ๑ ปล่ยี นไป ก๎อนหนิ มนี ๎อยลง ในตอนนีเ้ ราเดนิ อยูบํ นทราย สอง กโิ ลเมตรขา๎ งหน๎ามเี นินทรายและบนเนินทรายนนั้ เห็นต๎นไม๎เต้ยี ๆ ขึ้นอยเูํ ป็นหยอํ มๆ ฉนั ชอบทรายมากกวํา หนิ เหลก็ ทะเลทรายสที อง ทะเลทรายซาฮารา ฉนั คดิ วําฉนั จําได๎ ในตอนนเ้ี ราหมดแรงทกุ ๆ สองร๎อยเมตร \"อยํางไรก็ดี เราจะเดิน อยํางนอ๎ ยก็ไปใหถ๎ งึ ตน๎ ไม๎เหลาํ นัน้ \" น่ันมันสุดแรงแล๎วจริงๆ ทีจ่ ะไปได๎ แปดวันตอํ มา เม่ือเรานัง่ รถย๎อนตาม รอยเทา๎ ของเรากลบั ไปยัง \"ซีมนู \" เราวดั ระยะทางทเ่ี ราได๎พยายามเดินมาเป็นครั้ง สุดทา๎ ยนไี้ ด๎แปดสบิ กิโลเมตร รวมแล๎วฉันไดเ๎ ดินเป็นระยะทางรํวมสองรอ๎ ยแล๎ว จะให๎เดนิ ตํอไปสักเทําไรกนั เม่อื วานนี้ ฉนั เดนิ ไปอยํางไมหํ วังอะไร วันน้คี าํ วาํ ความหวงั กไ็ มํมี ความหมายเสยี แลว๎ วันน้ีเราเดินเพราะวําเราเดิน คงเปน็ ทาํ นองเดยี วกับวัวที่ลากคนั ไถ เม่อื วานน้ฉี นั ฝันถึงสวนสม๎ แหํงแดนสวรรคเ๑ หลอื อยสูํ าํ หรับฉัน ฉนั ไมํเชอื่ แล๎ววําส๎มมจี รงิ ไมมํ ีอะไรเหลอื อยใํู นตวั ฉนั อกี แลว๎ นอกจากความเหี่ยวแหง๎ ของหวั ใจ ฉนั จะล๎มลงโดยไมํร๎สู ึกส้นิ หวงั ไมํมแี ม๎กระท่งั ความทกุ ขโ๑ ศกซึ่งฉนั เสยี ดาย ความโศกเศรา๎ นนั้ คงจะออํ นโยนดั่งน้ําทพิ ยส๑ าํ หรบั ฉัน เราสงสารตัวเอง และคร่าํ ครวญใหก๎ บั ตัวเอง
เหมอื นกบั ตัวเองเป็นเพือ่ นคนหนงึ่ แตํฉันไมํมเี พ่ือนเหลอื อยํูอีกเลยในโลกน้ี เมื่อมาพบฉนั ดวงตาแดงกลํา่ คนอื่นคงคิดไปวาํ ฉันไดร๎ ๎องขอความ ชํวยเหลอื และทนทกุ ขท๑ รมานมาก แตํวาํ ความรํุมร๎อนใจ ความเสียใจ และความทรมาน อนั ออํ นโยนเหลาํ น้ี ยังเปน็ ความมัง่ ค่งั อยํูดี ฉันไมํมสี มบตั ิอะไรเหลืออยูํแลว๎ หญิงสาวใน วัยแหํงความสดชน่ื ไดพ๎ บกับความทกุ ขแ๑ ละรอ๎ งไห๎ เม่ือรักแรกไดผ๎ าํ นไป ความทุกข๑ แสดงถงึ ความออํ นไหวตํอชีวติ สํวนฉนั ไมํมีความทกุ ขเ๑ หลืออยํูอกี แลว๎ ........ ฉนั คือทะเลทราย ฉันไมํสามารถรวบรวมนํา้ ลาย ฉันไมสํ ามารถรวบรวมภาพ ตาํ งๆ เชนํ กัน ภาพเหลําน้นั คงออํ นหวานและให๎ฉันคราํ่ ครวญถงึ มนั ได๎ พระอาทิตยไ๑ ดท๎ ํา ให๎แหลํงน้ําตาของฉนั เหือดแห๎งไปหมดแลว๎ อยาํ งไรกด็ ี นั่นอะไร ความหวงั พัดวบู มาเหมอื นลมวบู หนงึ่ ในทะเล อะไร หนอท่ีมาสะกดิ สัญชาตญาณของฉัน กอํ นที่จะมาสํจู ติ สํานึก ไมมํ อี ะไรเปลยี่ นแปลงเลย แตทํ ุกอยํางไดเ๎ ปลีย่ นแปลงไป ทรายผนื นี้ กองหิน และตน๎ ไมห๎ ยํอมเล็กๆ นน่ั ไมเํ ปน็ เพยี งทวิ ทศั นเ๑ ทาํ นั้นแลว๎ แตเํ ป็นเหมอื นฉากแหงํ ชวี ิตฉากทยี่ ังวํางเปลาํ อยํูแตกํ ็พร๎อม แล๎ว ฉันมองเปรโว เขาสังหรณแ๑ ละแปลกใจเชนํ เดียวกับฉัน แตกํ ย็ งั ไมเํ ข๎าใจเหมือนกัน วาํ ร๎ูสกึ อะไร ฉันสาบานไดว้ ่า อะไรบางอยา่ งกาลงั จะเกิดข้นึ ฉันสาบานไดว๎ ํา ทะเลทรายเริ่มมชี ีวิตชีวาขึน้ ฉนั สาบานไดว๎ ํา ความเงียบ และปราศจากส่งิ ใดของสถานทีน่ ี้ได๎เปลี่ยนแปลงไปอยํางกะทนั หัน ซึ่งสรา๎ งความสะทก สะทา๎ นใจได๎มากกวาํ เสยี งอึกทกึ แหํงตลาดสาธารณะเสียอีก...... เรารอดตายแล๎ว มรี อยเทา๎ บนพืน้ ทราย อา....สาํ หรับเรา รอํ งรอยของมนุษยไ๑ ด๎สูญหายไปนานแลว๎ เราไดถ๎ กู ตัด เผําพนั ธ๑ุ เราไดอ๎ ยํแู ตํลาํ พังในโลก ฝงู ชนได๎อพยพไปและลืมทิ้งเราไว๎ มาบัดนี้เราได๎ ค๎นพบรอยเทา๎ อนั มหศั จรรย๑แหํงมนษุ ย๑ประทับอยํบู นทราย \"เปรโว ตรงนี้ คนสองคนไดแ๎ ยกทางกนั ....\" \"ตรงน้ี มีอฐู มาคุกเขําลง\" \"ตรงน้ี....\" อยํางไรก็ดี เรายงั ไมรํ อดตายทีเดียว เราจะคอยอยํูเฉยๆ ไมไํ ด๎ ในอกี ไมํก่ี ชว่ั โมงจะไมํมใี ครชํวยเราได๎แลว๎ การคกุ คามของความกระหายนบั ตง้ั แตํเร่มิ อาการไอน้นั รวดเรว็ มาก คอของเรา..... ฉันเชอ่ื วําอฐู ขบวนน้ีโขยกเขยกอยทํู ไ่ี หนสกั แหํงหนึง่ ในทะเลทราย เราจึงเดินตํอไปอกี ทนั ใดน้ันฉันได๎ยนิ ไกขํ นั กโิ ยเมเคยเลาํ ให๎ฟงั วํา \"ใน ตอนท๎ายๆ ฉนั ได๎ยนิ เสยี งไกขํ นั ในภเู ขาอันเดส ฉันไดย๎ นิ เสยี งรถไฟดว๎ ย.....\" ฉนั นกึ ถงึ เรื่องนไ้ี ด๎ทนั ทีในขณะทไี่ ด๎ยนิ เสยี งไกํขัน ฉันบอกตวั เองวํา \"ตานํะ หลอกหลอนฉันกํอน คงเปน็ เพราะความกระหายน้าํ หฉู นั ทนได๎นานกวํา.....\" แตํเปรโว ควา๎ แขนฉันไว๎ \"คณุ ไดย๎ นิ หรอื เปลํา\" \"อะไร\" \"ไก่\" \"แลว๎ ไง....แลว๎ ไง....\" แล๎วไง ไอโ๎ งํ แลว๎ นั่นก็หมายถึงชีวิตนํะซิ.....
ฉันเหน็ ภาพหลอนภาพสุดทา๎ ย เป็นภาพของหมาสามตัวที่วงิ่ ไลกํ นั เปรโวก็ มองดว๎ ยแตไํ มเํ ห็นอะไร แตทํ วําเราทง้ั สองได๎ชูมือเรยี กชาวเบดวงนนั้ พรอ๎ มกัน เราทั้ง สองเปลงํ เสียงออกไปเตม็ ปอดพร๎อมกัน เราทั้งสองหัวเราะออกมาด๎วยความปลื้มปติ ิ!.... เสยี งของเราได๎ยนิ ไปไมไํ กลกวาํ สามสบิ เมตร หลอดเสียงของเรานั้นแห๎ง ผาก เวลาพูดกัน เราสํงเสยี งคํอยๆ โดยไมทํ ันได๎สังเกตเสยี ดว๎ ยซ้ํา.... ชาวเบดวงและอูฐของเขา ซึ่งเพง่ิ โผลํออกมาจากขา๎ งหลังกองดนิ น้ัน บัดน้ี กาํ ลังเดนิ หํางออกไปอยาํ งช๎าๆ เขาอาจจะอยํคู นเดยี วในทนี่ ี้ ปิศาจร๎ายได๎ดลบันดาลให๎ เรามาเห็นเขา แลว๎ กพ็ าเขาไป......... เราไมํอาจจะออกวงิ่ ได๎ ชาวอาหรับอีกคนหน่ึงโผลํขนึ้ มาบนเนนิ ทราย เขาหนั ขา๎ งใหเ๎ รา เราตะโกน เรียกเขาด๎วยเสยี งอนั แหบแห๎ง พรอ๎ มทั้งโบกมอื ไปมา มคี วามรู๎สกึ คล๎ายกบั วาํ เราได๎สงํ สญั ญาณอันมหมึ าออกไปเตม็ ทอ๎ งฟาู แตํชาวเบดวงคนนั้นก็ยงั คงมองไปทางขวาอยํดู ี ขณะน้ีเขาคํอยๆ หันมาอยาํ งชา๎ ๆ ในวนิ าทีทเ่ี ขาหันหน๎ามาทางน้ีนนั่ เอง ทุก อยํางก็จะสิน้ สดุ ลง ในวนิ าทที เ่ี ขาหันมามองเรา เขาจะลบรํองรอยแหํงความกระหาย แหํงความตายและภาพลวงตาตาํ งๆ ใหห๎ มดไป เขาเรมิ่ หนั มา โลกนีเ้ ริม่ เปล่ยี นแปลงไป แลว๎ เพียงแคเํ อ้ยี วไหลเํ ทํานนั้ เพยี งแตชํ ายตามามองเทํานัน้ เขากส็ ร๎างชวี ิตขึน้ มา สําหรับฉัน เขาดูไมํผิดอะไรจากพระเจ๎าเลย.... น่ันเป็นเรอ่ื งมหศั จรรย๑.... เขาเดนิ บนทรายมาหาเรา เหมือนเปน็ พระเจ๎าที่เดนิ มาบนพน้ื ทะเล.... ชาวอาหรับคนนัน้ เพียงแตมํ องดูเรา แล๎วกเ็ อามือกดไหลํของเราใหน๎ อนลง เรากเ็ ชอ่ื ฟงั เขา ในทนี่ ีเ้ ช้อื ชาติ ภาษา และการแบง่ แยกไม่มีอยู่...มแี ต่ชนเร่ร่อนใน ทะเลทรายที่ยากจนคนหนึง่ ไดว้ างมือแห่งเทวะลงบนไหล่ของเรา เรานอนคอยอยูํ ศรี ษะคลุกอยกูํ บั ทราย ในตอนตอํ มา เรานอนและกม๎ ศรี ษะ ลงในอําง ด่ืมเหมอื นกับเปน็ วัวเปน็ ควาย ชาวอาหรบั คนน้ันตกใจ และบงั คับให๎เราหยุด ดม่ื อยํูตลอดเวลา แตพํ อเขาปลํอยเรา เราก็จมุํ หน๎าลงไปในอํางนาํ้ อกี \"น้า\" นาํ้ เจา๎ ไมํมีรส เจ๎าไมมํ สี ี ไมํมกี ลิ่น ไมํร๎วู ําจะใหค๎ ําจาํ กดั ความได๎อยาํ งไรดี เราดืม่ และลมิ้ รสโดยไมํรูจ๎ ักตวั เจา๎ ไมใํ ชํวาํ เจา๎ เปน็ สง่ิ จาํ เปน็ สาํ หรับชวี ิต เจา๎ คือชวี ติ เจ๎า ใหค๎ วามสขุ ซึง่ ซึมซาบเข๎ามาในราํ งกายของเราอยาํ งท่ีประสาทสัมผสั ไมอํ าจอธบิ ายได๎ เจ๎าไดใ๎ ห๎อาํ นาจตํางๆ ซ่ึงเรายอมเสียสละแล๎วกลบั คืนมาให๎เราพร๎อมกับตัวเจา๎ สายธาร แหงํ ชวี ิตทไี่ ดเ๎ หือดแหง๎ ไปจากหัวใจของเรา กไ็ ด๎หล่งั ไหลมาอกี ด๎วยอานสิ งสแ๑ หงํ เจา๎ เจา๎ เปน็ สมบตั ิที่มคี าํ มากทสี่ ดุ ในโลก แตํกบ็ อบบางมากเชํนกนั เจา๎ ไหล ออกมาอยํางบรสิ ุทธ์ิผดุ ผํองจากสวํ นลกึ ของโลก เราอาจตายในแหลงํ นาํ้ ทม่ี ีแมกนเี ซียม เจอื ปน อาจตายหาํ งจากทะเลสาบน้าํ เคม็ เพียงสองกา๎ ว อาจตายแมว๎ าํ จะมีนํ้าคา๎ งสอง ลิตร ทม่ี ีเกลอื แรํบางอยาํ งละลายอยํู เจา๎ ไมํยอมให๎มอี ะไรมาเจอื ปน ไมํยอมใหม๎ อี ะไรมา แปรคณุ ภาพ เจา๎ เป็นเทพเจ๎าท่ชี ํางมีอารมณ๑อํอนไหวงําย ความสขุ ทเี่ จ๎าใหแ๎ กํเรานี้ ชาํ งดงู าํ ยและเปน็ ธรรมดีเหลือเกิน เบดวงแหํงลเิ บยี เธอผู๎ท่ีไดช๎ วํ ยเราไว๎ อยํางไรก็ดี เธอไดส๎ ญู หายไปจาก
ความทรงจําของเราโดยจะไมํหวนกลบั มาอกี แล๎ว ฉนั จะจําใบหน๎าของเธอไมไํ ดอ๎ กี เลย เธอคอื \"มนษุ ย์\" ใบหนา๎ ของเธอในความทรงจาํ ของฉันคือใบหน๎าของมนุษย๑ทุกคน เธอ ไมไํ ดม๎ องหน๎าเราเลย แตํเธอกไ็ ด๎รู๎จกั เราแลว๎ เธอคือภราดาอนั เป็นทร่ี ัก ฉันก็ เชนํ เดียวกนั ฉันจะรู๎จกั เธอในมนุษยท๑ กุ คน ในมโนภาพของฉัน เธอคอื ผู๎ทป่ี ระเสริฐ มีเมตตาจิต คือผย๎ู ง่ิ ใหญทํ ม่ี ีอาํ นาจ ทจี่ ะใหน๎ า้ํ ดืม่ พรอ๎ มกับตัวเธอ เพอ่ื นของฉันและศตั รขู องฉันทุกคนได๎กา๎ วเขา๎ มา แลว๎ ฉัน กไ็ มมํ ศี ัตรเู หลืออยเํู ลยแม๎แตคํ นเดียวในโลกนี้ บทที่ ๘ เพื่อนมนษุ ย์ -๑- ใน ครั้งน้อี ีกเชํนกัน ฉันอยํูเคยี งข๎างกบั ความจรงิ ที่ฉนั ไมํเข๎าใจมากอํ น ฉนั คิดวาํ คงจะไมํรอดแลว๎ ฉนั ได๎สน้ิ หวังในทกุ ส่งิ ทกุ อยาํ งแลว๎ แตํเมอ่ื ยอมรับ สถานการณน๑ ้นั นนั่ แหละ ฉนั จึงพบกบั สันตสิ ุข ในเวลานนั้ เราไดพ๎ บกบั ตัวเราเอง คงไมํ มีอะไรทีจ่ ะมีคําเกนิ ความรูส๎ กึ อนั เต็มเปีย่ มนีอ้ กี แล๎ว ความร๎ูสกึ นี้สร๎างความพอใจอะไร บางอยํางใหแ๎ กเํ รา ตรงตามความตอ๎ งการอันเปน็ สารัตถะสําคญั ซง่ึ เราไมํเคยร๎มู ากํอน วาํ มอี ยํู ฉนั เดาเอาวาํ โบนาฟสู ผตู๎ รากตราํ อยกูํ ับลมและแสงแดดคงเคยรจ๎ู กั กับ สันตสิ ุขเชนํ น้ี กิโยเมในหมิ ะก็เชนํ กนั ฉันเองจะลมื ได๎อยาํ งไรวํา ในตอนทฝ่ี ังตวั อยใูํ น ทรายเหลอื แตํศรี ษะ เมอ่ื ความกระหายน้ําคํอยๆ แผดเผาอยใํู นลาํ คอ ภายใตแ๎ สงดาว ตํางเสือ้ คลุมนั้น ฉนั รสู๎ ึกอบอุนํ ใจอยํางมาก ทาอยา่ งไรจึงจะช่วยให้การหลดุ พ้นเชน่ นี้เกิดข้นึ กบั เรา? สาหรับ มนษุ ยแ์ ลว้ เรารูด้ ีว่าทกุ อยา่ งดขู ดั แย้งกนั ไปหมดในตวั ของมนั เอง เราชว่ ยให้ คนนอ้ี ยกู่ นิ อยา่ งสบายเพื่อจะๆ ได้สรา้ งสรรค์แตเ่ ขากลับซบเซาไป ผพู้ ชิ ิตศัตรู จนราบเรยี บกลบั อ่อนแอลง ผ้มู ใี จกว้างถา้ ปล่อยใหร้ ่ารวยขนึ้ กลับเปน็ คนตระหน่ี ลทั ธิการเมืองตา่ งๆ ทอี่ ้างว่าจะเกื้อกลู มนุษยชาติจะสาคญั อะไรกบั เราเลา่ ถา้ เรา ยังไม่รู้อย่อู กี ว่า มนษุ ย์ประเภทไหนทีจ่ ะไดร้ บั ความเกื้อกลู จากลัทธิเหลา่ นน้ั เรา ไมใ่ ชว่ ัวควายท่ตี อ้ งบารงุ คนอย่างปาสกาลทเ่ี กดิ มาอยา่ งยากจน มคี วามหมาย มากกว่าผ้งู มงายท้ังหลายที่เกิดมาอยา่ งร่ารวย สารตั ถะสาํ คญั นนั้ ใครเลาํ จะคาดคะเนได๎ เราแตลํ ะคนเคยรจู๎ ักกับความ ปล้มื ปติ อิ นั สงู สดุ ในสถานการณซ๑ งึ่ ไมํมีอะไรพอท่จี ะใหเ๎ ป็นท่คี าดหมายได๎กํอนวําจะ เป็นเชํนนน้ั ความปล้มื ปิติเหลํานัน้ จะอยํใู นความทรงจําของเรานานแสนนาน เราจะ เสียดายแม๎กระทง่ั ความยากแคน๎ ที่ผาํ นมา ถา๎ หากวํามนั ไดช๎ ํวยสรา๎ งความปล้ืมใจใหแ๎ กํ เรา เม่ือมาพบเพือ่ นเกาํ เราทุกคนคงเคยรสู๎ กึ ชื่นชมแมก๎ ระท่งั ในความทรงจาํ ที่ไมํคํอย จะดีบางอยาํ ง เรารอู๎ ะไรบ๎างลํะ นอกจากวําสภาพการณท๑ ่ไี มํคาดฝนั อาจเป็นคณุ ประโยชน๑ แกํตัวเรา ความจริงสาํ หรับมนษุ ยน๑ น้ั อยทํู ีไ่ หนกัน
ความจรงิ ไมใ่ ช่เปน็ เรือ่ งท่ีเราจะพสิ จู นก์ นั ได้ ถ้าหากว่าเป็นในดนิ แห่งน้ี ไม่ใชแ่ ห่งอนื่ ที่ต้นสม้ จะเจริญงอกงามให้ออกดอกออกผล พ้นื ดนิ ผนื นั้น นั่นแหละคือความจริงสาหรบั ตน้ ส้ม ถ้าหากว่าศาสนาหน่งึ อารยธรรมหนึ่ง ค่านยิ มหน่งึ กิจกรรมแบบหนงึ่ ไมใ่ ชแ่ บบอ่ืนๆ ช่วยใหม้ นุษยพ์ บกับความปลื้มปิ ตขิ องตวั เอง ช่วยให้เขาพบความยิง่ ใหญ่อนั ไม่เคยรมู้ าก่อนวา่ มอี ยู่ ค่านิยมนนั้ อารยธรรมนัน้ กิจกรรมแบบนนั้ คือความจรงิ สาหรับเขา เหตุผลน่ะหรอื ปลอ่ ย ใหเ้ ปน็ หน้าท่ขี องตรรกวทิ ยาที่จะสรรหา เพื่อมาอธบิ ายเรอื่ งของชีวติ เอาเองจะ ดกี ว่า ตลอดเนอื้ หาของหนังสอื เลมํ น้ี ฉนั ยกตัวอยํางเรือ่ งราวของบคุ คลบางคน ทดี่ ูราวกบั วาํ ได๎กระทําตามเสียงเรยี กร๎องอันสูงสงํ ทไ่ี ด๎เลือกทะเลทรายหรือการบนิ ใน ทํานองเดยี วกนั ผอ๎ู นื่ ที่ไดเ๎ ลือกวัดวาอาราม แตฉํ นั คงพลาดวัตถุประสงคไ๑ ป ถ๎าหาก ผู๎อาํ นจะเขา๎ ใจวาํ ฉนั เชือ้ เชญิ ผ๎อู าํ นใหช๎ ื่นชมมนุษยเ๑ หนือส่งิ อนื่ ใด ส่งิ ทน่ี าํ ชมกํอนสง่ิ อ่ืน คือสถานการณ๑ท่ีเปิดโอกาสให๎มนษุ ยเ๑ ราตนื่ ตวั ตาํ งหาก จริงอยูํ เสยี งเรียกร๎องนนั้ มสี วํ นอยบํู ๎าง บางคนจะขังตัวอยูใํ นร๎าน สวํ นบาง คนจะตง้ั หน๎ากา๎ วไปในทิศทางท่ีต๎องการ ในเรือ่ งราวของเขาผนู๎ เ้ี มือ่ ตอนเปน็ เด็ก เราคง พบความกระตอื รือร๎นบางอยาํ งทสี่ ํอให๎เหน็ และอธิบายให๎รูถ๎ งึ ชะตาชีวิตของเขา แตํ ประวัติทอ่ี าํ นในภายหลงั น้นั มกั ทําให๎หลงผิด ความกระตอื รอื ร๎นเหลาํ นั้นเราคงพบวํามี อยสูํ ําหรับเกอื บทุกคน ในคืนแหงํ ภัยพบิ ัตหิ รอื อคั คีภัย เราทกุ คนคงเคยพบเห็นพวกพอํ ค๎าขายของเล็กๆ น๎อยๆ ทีก่ ลบั รูจ๎ กั แสดงตวั เองให๎ย่งิ ใหญํกวาํ ท่ีเคย เขาเหลาํ นนั้ จะไมํ เข๎าใจผดิ ถงึ ความหมายของเหตกุ ารณ๑ ท่ีสร๎างความรูส๎ ึกอนั เตม็ เป่ียมใหม๎ ขี ้ึนเลย คืน แหงํ อัคคีภัยนัน้ จะฝงั แนํนอยูใํ นชีวิตของเขา แตทํ วาํ ด๎วยขาดโอกาสใหมํ ขาด สถานการณท๑ เ่ี หมาะสม ขาดความเช่อื ทบ่ี ีบบังคับ เขาเหลําน้ันก็จะหลบั ไปอกี โดยไมํได๎ เช่อื ในความย่ิงใหญํของตัวเอง จริงอยํู เสียงเรยี กรอ๎ งมสี วํ นชํวยใหม๎ นษุ ย๑เราต่นื ตัว ข้ึนมา แตกํ ต็ อ๎ งรจู๎ กั สร๎างสถานการณ๑อกี เชํนกัน เพ่อื ท่ีจะใหเ๎ สยี งเรียกร๎องนน้ั ตืน่ ตวั ข้ึนมาได๎ กลางคืนในท๎องฟาู กลางคืนในทะเลทราย ...นน่ั เปน็ โอกาสทห่ี าได๎ยากและไมํเปิดให๎กับมนษุ ยท๑ กุ คน อยาํ งไรก็ดี ถา๎ สถานการณ๑เป็นไป มนษุ ยท๑ ุกคน แสดงความตอ๎ งการอยาํ งเดยี วกนั ฉนั จะไมอํ อกนอกเรอื่ งเลย ถ๎าจะเลาํ เรื่องของคืนหนง่ึ ในสเปน ท่ีชํวยใหฉ๎ ันเข๎าใจใน เรื่องนี้ ฉันได๎กลําวถงึ เพอ่ื นหลายคนแลว๎ และอยากจะกลําวให๎ทัว่ ถงึ คราวนนั้ เปน็ ทแ่ี นวรบในแมดรดิ ซึง่ ฉันไปทีน่ น่ั ในฐานะผส๎ู อื่ ขาํ วคืนวันนั้น ฉนั กนิ อาหารอยใํู นหลมุ หลบภยั รํวมกบั นายร๎อยหนุมํ คนหนึง่ -๒- เรา กาํ ลงั คยุ กันอยํูเมอื่ โทรศัพท๑ดังขน้ึ มีการโต๎เถยี งกนั อยูนํ าน เกย่ี วกับ การเขา๎ โจมตีในท๎องถิ่นแถบนนั้ คาํ สั่งทมี่ าจากกองเสนาธิการทหาร สงั่ ให๎เขา๎ ยดึ บ๎าน ซง่ึ กลายเป็นปูอมสองสามหลังในชานเมอื งอันเปน็ ทีอ่ ยอูํ าศยั ของพวกคนงาน คาํ สัง่ น้ัน โฉดเขลาและไร๎ความหมาย ผก๎ู องไดแ๎ ตํยกั ไหลํและเดินกลบั มาหาเรา \"พวกเราคนแรก ที่โผลํไปก็.....\" เขาพดู แล๎วผลักแกว๎ คอนยคั มาใหฉ๎ ันกับนายสิบที่นัง่ อยํูด๎วย \"เดย๋ี วคณุ ออกไปเปน็ คนแรกกับผม\" เขาพูดกับนายสบิ
\"ดืม่ แล๎วไปนอนเสีย\" นายสิบผนู๎ นั้ ไปนอนแล๎ว สวํ นพวกเราประมาณสิบคนน่ังกันอยรํู อบโต๏ะ ไมํ ยอมหลับนอน ชํองโหวขํ องหอ๎ งนีท้ กุ ชํองถกู อดุ ไวห๎ มดจนแสงไมอํ าจลอดออกไปได๎ แสงไฟภายในห๎องสวํางจา๎ มากจนฉนั รสู๎ กึ ระคายตา เม่อื หา๎ นาทีท่ีแลว๎ ฉนั ได๎แอบมอง ออกไปทางชอํ งปนื โดยไดเ๎ อาผา๎ ทีอ่ ดุ ชํองนนั้ ไวอ๎ อกไปเสยี ภายใตแ๎ สงจนั ทร๑ทีส่ ร๎าง ความรู๎สึกอันอา๎ งวา๎ ง ฉนั สังเกตเหน็ บ๎านภายนอกที่ปรักหักพงั เหมอื นเปน็ บา๎ นผสี ิง ในขณะที่เอาผา๎ อุดเข๎าไว๎ทเ่ี ดมิ ฉนั ร๎สู กึ เหมอื นกบั วาํ กาํ ลังลบแสงจันทรท๑ เี่ ปน็ เหมอื น หยาดน้าํ มันออกไป ในตอนน้ีภาพของปูอมสเี ขียวอมนา้ํ เงนิ ยงั ตดิ ตาฉนั อยํู ทหารพวกนีค้ งจะไมํไดก๎ ลับมาหรอก แตํเขากน็ งิ่ ไวเ๎ พราะไมอํ ยากจะ โวยวาย การเข๎าโจมตีเปน็ กฎเกณฑ๑อยาํ งหน่ึง เราตกั ตวงความเป็นมนุษยอ๑ อกมากลมํุ หนง่ึ เหมือนตักข๎าวออกจากย๎งุ ฉาง เราโยนเมล็ดขา๎ วออกไปกํามือหน่ึงเพอ่ื เปน็ การ หวาํ น เราดม่ื คอนยัคกัน ทางข๎างขวามีคนเลํนหมากรกุ ทางข๎างซา๎ ยมีการเลํา เร่อื งตลกสํกู นั ฟงั ฉันอยูทํ ไ่ี หน ชายผห๎ู นึ่งเดินเขา๎ มา ทําทางเขาตึงๆ แล๎ว เขายกมือขนึ้ ลูบเคราอันหยาบกระด๎าง ชาํ เลืองมาทางเราด๎วยทําทางกะลม้ิ กะเหลี่ย เหลียวมอง คอนยคั หนั หน๎ากลับไปแลว๎ กห็ ันกลับมามองคอนยัคอีกแลว๎ เบีย่ งสายตาไปทผ่ี ู๎กอง อยํางวิงวอน ผกู๎ องหัวเราะเบาๆ ชายผ๎ูน้นั ชกั จะเริม่ หวังบ๎าง จงึ หัวเราะด๎วย เสยี งหัวเราะ เบาๆดงั ข้นึ ในหมคูํ นท่กี าํ ลังมองดูอยํู ผู๎กองคอํ ยๆ เล่อื นขวดมาหาตัวเอง ชายผนู๎ ัน้ แสรง๎ ทาํ ตาเศร๎าสลด การหยอกลอ๎ แบบเดก็ เร่ิมต๎นข้นึ เชนํ นี้ ซง่ึ ดูคลา๎ ยกับเปน็ ระบําใบ๎ ใน ทํามกลางควันบหุ ร่ที ่หี นาทบึ ความอดิ โรยจากการอดหลับอดนอน และมโนภาพของ การเขา๎ โจมตที ่ีจะมขี ึ้น ระบํานัน้ ดเู หมอื นฝนั เหมือนกบั วาํ เราขังตัวเองอยูอํ ยํางอบอํนุ ในใตท๎ อ๎ งเรือ และหยอกล๎อกนั ทง้ั ๆ ทภ่ี ายนอกลกู ระเบิดกําลงั ระเบดิ อยทํู ว่ั สงํ เสียงดังราวกับเสียงคล่นื ในทะเล ในอีกไมชํ า๎ คนเหลํานก้ี ็จะชําระลา๎ งเหง่ือไคล ไอเหลา๎ และความเปรอะ เป้อื นทีเ่ กดิ จากการรอคอยออกไปด๎วยนํา้ กรดแหงํ สงครามยามราตรี ฉันรส๎ู ึกวาํ พวกเขา อยใํู กล๎ความบรสิ ทุ ธิ์สะอาดนั้นแลว๎ แตเํ ขาก็ยังเต๎นราํ อยอูํ กี ยงั เตน๎ ระบําคนขี้เมากับ ขวดเหล๎าให๎นานท่ีสุด เลํนหมากรกุ อยอํู กี ให๎นานที่สุดเทาํ ทจ่ี ะนานได๎ เขาจะพยายาม จะใช๎ชีวิตใหถ๎ งึ ทส่ี ุด แตทํ วําบนหง้ิ มนี าฬิกาปลุกอยํูเรือนหนึง่ เมอื่ กระด่ิงของมันดังข้นึ ชายหนุํมพวกนก้ี ็จะลกุ ข้นึ บดิ ขี้เกยี จและกระชบั เขม็ ขดั ผูก๎ องจะปลดปืนออกมา คนข้ี เมาจะสรํางเมา แลว๎ เขาท้ังหมดจะเดนิ ไปอยํางไมํรีบร๎อนตามทางแคบๆ ท่ีคอํ ยๆ ลาด ข้ึนไป จนกระท่งั ถงึ ชอํ งส่ีเหลยี่ มสนี ํ้าเงินในแสงจนั ทร๑ เขาจะใช๎คําพูดงํายๆ เชํน\" สงครามเวร\" หรือ \"หนาวแฮะ!\" แลว๎ กก็ ๎าวออกไป เม่อื ถึงเวลา ฉันไปดูนายสบิ ที่กาํ ลังจะตืน่ ขึน้ เขานอนอยํูบนเตยี งเหล็กใน หอ๎ งใตถ๎ ุนทร่ี งุ รงั ฉนั มองดเู ขานอนหลบั ตาพรม้ิ ดูเต็มไปดว๎ ยความสขุ ไมมํ ีความกระวน กระวายใจใดๆ เขาทาํ ให๎ฉันนึกไปถึงคนื แรกในลิเบียทฉี่ ันกบั เปรโวไปตดิ อยูํดว๎ ยกันสอง คนทีน่ ่ันโดยปราศจากน้าํ กํอนทคี่ วามกระหายนา้ํ จะรุนแรงเกนิ ไป เราสามารถนอนหลบั ไปไดเ๎ พียงคร้งั เดยี วและครั้งเดียวเทาํ นน้ั เป็นเวลาสองช่วั โมง ขณะท่กี ําลังจะหลับ ฉัน มคี วามรสู๎ กึ วํากําลังจะใชอ๎ ํานาจหนงึ่ ทอ่ี ยํู กลาํ วคืออาํ นาจทจ่ี ะปฏิเสธโลกปัจจบุ ัน ราํ งกายของฉันยังสงบ ยงั อยูใํ นความควบคมุ ของฉนั อยํู ครัน้ เม่ือเอาหัวซุกไว๎ในแขน แลว๎ คนื น้ันจะแตกตํางอยํางไรเลาํ จากคืนแหงํ ความสุขคนื อืน่ ๆ
ในทาํ นองเดยี วกัน นายสบิ ผน๎ู ้ีกาํ ลงั นอนขดตัวหลับอยูํ มองไมํเหน็ เปน็ เรอื นรําง ผ๎ูท่มี าปลุกเขาได๎จุดเทียนปกั เอาไวก๎ บั ขวดเหล๎า ในทแี รก ฉันไมเํ ห็นอะไร โผลอํ อกมาจากกองที่ไมเํ ป็นรูปเป็นราํ งเลยนอกเสียจากรองเทา๎ คหํู นง่ึ ซง่ึ เปน็ รองเท๎าคํู ใหญเํ สรมิ เหล็ก เสรมิ ตะปู รองเทา๎ ของพวกกุลหี รอื พวกหาเชา๎ กินค่าํ ชายผ๎นู ีย้ งั สวมใสชํ ดุ ทาํ งานและตดิ เคร่ืองมอื ครบครัน ทกุ อยาํ งท่อี ยํูบนรําง ของเขาล๎วนแตํเป็นเครือ่ งมอื ทํางานท้ังน้นั เชํนท่ีใสกํ ระสุนปนื สายสะพายหนัง เข็มขัด ทหาร ฯลฯ เขาเปน็ เสมือนกับมา๎ ทใี่ ช๎ไถนาทตี่ กแตํงดว๎ ยเคร่อื งอานตาํ งๆ และบังเหยี น ในห๎องใตถ๎ ุนบางแหงํ ในมอรอคโค มโี มํที่ใชม๎ ๎าตาบอดลาก ในท่ีน้ี ภายใตแ๎ สงสลวั ของ เทยี นไข มา๎ ตาบอดตวั หนึ่งกาํ ลงั ถูกปลกุ ขน้ึ มาใหล๎ ากหนิ โมตํ อํ ไป \"เฮ๎! หมํู\" เขาคอํ ยๆ กระดกิ ตัว โผลํหน๎าทก่ี ระเซิงออกมาพึมพาํ อะไรงวั เงยี อยไํู มรํ ู๎ แล๎วกพ็ ลิกตัวกลับไปทางฝาผนงั อีกครั้ง ยังไมํยอมตนื่ อยากจะหลับตํอไปอีก อยากจะ กลับไปสํูสนั ติสุขเย่ยี งในครรภม๑ ารดา และอยากจะกลับไปยังเมอื งบาดาลแหงํ ความฝัน มอื ที่เปดิ และปดิ อยํนู ัน้ เหมอื นกบั วาํ จะไขวคํ วา๎ สาหราํ ยอนั ลึกลับอะไรอยํูกไ็ มํรู๎ เขาควร จะต๎องปลํอยมอื จากมนั นะซิ เรานั่งลงที่บนเตียง ใครคนหน่ึงคํอยๆ สอดแขนเขา๎ ใต๎คอ ช๎อนศีรษะเขาข้นึ มาแลว๎ ย้มิ ให๎ ชํางดอู ํอนโยนเสยี จรงิ ๆ เหมือนกบั มา๎ ทลี่ ูบไล๎ลาํ คอให๎ กันในบรรยากาศอันอบอุํนของคอกม๎า \"เฮ๎ เพือ่ นเอ๐ย\" ในชวี ิตฉนั ไมเํ คยเห็นอะไรทด่ี ู อํอนโยนกวําน้ี นายสิบพยายามเป็นคร้ังสุดทา๎ ยทจี่ ะกลับคนื ไปสูํความฝนั อนั แสนสุข ท่ี จะปฏเิ สธโลกแหงํ ดนิ ปืน ความเหน่อื ยลา๎ และหนาวเย็น แตกํ ็สายไปเสยี แล๎ว อะไร บางอยํางจากภายนอกมาครอบงาํ ตวั เขาไว๎ ในทํานองเดยี วกบั เดก็ ถกู ลงโทษท่ีคํอยๆ ต่นื ขน้ึ มาเพราะเสยี งระฆงั ของโรงเรยี น ในวนั อาทิตย๑ เขาได๎ลืมโต๏ะนักเรยี น กระดานดาํ และโทษทณั ฑ๑ของเขาไปหมดแล๎ว เขาฝนั ถึงการไปเลํนสนุกทท่ี ๎องนา แตกํ ไ็ มเํ ปน็ ผล ระฆังทยี่ ังตอี ยํูตลอดเวลาอยาํ งไร๎ความปรานพี าเขากลับมาสํคู วามอยตุ ิธรรมของมนษุ ย๑ นายสิบก็เหมือนกับนกั เรยี นผ๎นู น้ั ท่ตี อ๎ งกลบั คนื มาสรํู ํางอนั อดิ โรยและ เหนอ่ื ยอํอนอยาํ งช๎าๆ รํางนี้เขาไมตํ ๎องการจากมนั ในอีกไมํช๎าราํ งท่ตี ืน่ ขึน้ มาในความ หนาวสะทา๎ นน้ี จะร๎ูสกึ ถึงความปวดเหน็บตามข๎อกระดูก แลว๎ จะรส๎ู ึกถงึ น้าํ หนักของ สรรพาวธุ การวิง่ ซมซาน และความตาย ซึ่งกไ็ มเํ ชงิ เปน็ ความตายหรอก แตเํ ป็นกอง เลือดเปน็ เมือกที่เปือ้ นมอื ท่ยี ันกายใหล๎ ุกขึ้น เป็นการหายใจขดั ๆ เป็นความเยน็ ยะเยอื ก รอบข๎าง ไมํเชิงความตายหรอกแตเํ ปน็ ความอึดอัดที่มากับความตาย ตลอดเวลาที่มอง เขา ฉันนึกถงึ ความระทดระทวยของฉนั ในคราวทต่ี อ๎ งต่นื ขึน้ มาเผชิญกบั ความกระหาย แสงแดดและทรายกนั ใหมํอกี ตอ๎ งกลับมาเผชญิ กบั ชวี ิตอีกคร้ังหนงึ่ ชีวติ อนั เปน็ ความ ฝนั ทไ่ี มํอาจเลือกได๎ ตอนน้เี ขายืนขึ้นแล๎ว มองเขมง็ มาทางเรา \"ได๎เวลาแลว๎ หรือ\" ตอนนแ้ี หละทค่ี วามเปน็ มนุษยก๑ ป็ รากฏ ตอนนแ้ี หละท่ีมนุษย๑ไมอํ ยูใํ ต๎ ตรรกวทิ ยาใดๆ เขายิ้ม อะไรหนอเปน็ ส่ิงเช้ือชวน ฉันยังจาํ คนื หนึ่งในปารสี ได๎ ในคืนน้นั ฉนั กบั แมรมอซไดไ๎ ปเลี้ยงฉลองกันกบั เพื่อนสี่หา๎ คน จะเปน็ เนือ่ งในโอกาสใดกจ็ าํ ไมไํ ด๎ แล๎ว ในตอนเช๎าตรํู เรามายนื อยูทํ ่ธี รณีประตขู องบาร๑แหํงหน่ึง รส๎ู ึกเบื่อตัวเองทไี่ ด๎พดู มาก ที่ได๎ดืม่ มาก ที่ได๎เหนด็ เหน่ือยมากโดยไมํจาํ เปน็ ขณะนท้ี อ๎ งฟาู เรม่ิ สางแล๎ว ใน ฉบั พลนั นั้น แมรมอซบีบแขนฉนั อยํางแรง จนฉันร๎ูสึกถงึ เล็บของเขา น่ี เวลานีท้ ดี่ าการ๑ นะํ ....\" นเี่ ป็นเวลาท่ีชาํ งเครอ่ื งจะขย้ตี าและเอาถงุ คลมุ ใบพดั ออก น่เี ป็นเวลาทนี่ กั บินจะ ไปอํานรายงานของกรมอตุ นุ ยิ มวิทยาดู แผนํ ดินทัง้ หมดจะเต็มไปด๎วยเพื่อนนักบนิ แสง ทองปรากฏทีข่ อบฟาู การตระเตรยี มงานฉลองน้ันกาํ ลังดาํ เนินอยูํ แตเํ ปน็ สําหรับผ๎อู ื่น ผ๎าปูโต๏ะแหงํ งานฉลองได๎ปูออกไปแลว๎ แตํเราไมไํ ดอ๎ ยํใู นจํานวนผูร๎ บั เชิญ ผูอ๎ ่นื
ตํางหากที่จะเป็นผูเ๎ สี่ยง...... \"ท่นี ่ี มีแตํความเลอะเทอะ........\" แมรมอซพดู ลงท๎าย แล๎วหมลํู ํะ งานฉลองไหนหนอทห่ี มูไํ ดร๎ ับเชญิ ซึ่งค๎มุ คําท่จี ะยอมตาย หมเูํ คยเลําเรอื่ งราวสํวนตัวใหฉ๎ นั ฟัง เรอ่ื งของหมูนํ ํะ หมเูํ คยทํางานบญั ชี เลก็ ๆ น๎อยๆ อยูทํ บ่ี าร๑เซโลนา ในครั้งน้ัน หมวูํ ุํนอยกํู บั การเอาตวั เลขมาเรยี งกนั โดยไมํ กังวลอะไรนัก เกีย่ วกบั การแบงํ แยกของประเทศ แตํเพือ่ นคนหนึ่งก็อาสาสมัครไป แลว๎ คนท่ีสอง แลว๎ คนทีส่ าม หมูเํ องก็เปลีย่ นไปอยํางประหลาดและไมคํ าดฝัน หมํูคํอยๆ พบ ทีละเล็กละนอ๎ ยวาํ งานการที่ทําอยชํู ํางดูไร๎สาระ ความพอใจ ความกงั วล ความ สะดวกสบายเลก็ ๆ น๎อยๆ ท้งั หมดเหลาํ นีล้ ว๎ นไมํเป็นสาระ สิ่งสาํ คญั นัน้ ไมํไดอ๎ ยํูท่ีนนั่ ใน ท่ีสุดหมกํู ็ได๎รบั ขาํ วการตายของเพ่ือนคนหนง่ึ ที่ถูกฆาํ ตายในเขตมลั ลกา เขาไมํใชํ เพอื่ นสนิทถงึ ขนาดทห่ี มํูจะเกิดอยากแก๎แค๎นแทนหรอก สํวนเรือ่ งการเมอื งนัน้ ก็ไมํใชํ เรือ่ งท่ีหมํูจะพะวงเลย อยาํ งไรก็ดี หมํไู ดร๎ ับขาํ วนนั้ เขา๎ ไปในชะตาชีวิตท่ีแคบๆ ของหมํู เหมือนกบั เป็นลมทะเลทกี่ รรโชกมา เพื่อนคนหนึ่งมองหมํูในเช๎าวันน้ัน \"ไปกนั แล๎วยงั \" \"ไปซิ\" แลว๎ หมกํู ็ \"ไป\" ฉนั นกึ อะไรไดบ๎ างอยาํ ง พอท่ีจะมาอธิบายให๎เขา๎ ใจได๎บ๎างวาํ อะไรคือ ความจรงิ ข๎อน้ันทห่ี มํไู มํสามารถกลาํ วออกมาเป็นคาํ พูดได๎ แตทํ ีย่ ังผลให๎หมกูํ ระทําไป เชนํ น้ัน เมอ่ื นกเปด็ นา้ บินผา่ นไปเป็นฝงู ในระยะเวลาท่ีมนั อพยพถน่ิ ที่อยู่ ที่ เบอ้ื งล่าง ในดนิ แดนทม่ี นั บินผา่ นไปนั้น จะเกดิ ความอลหมา่ นท่ีนา่ สนเทห่ ์ เหมือนกับว่าฝูงเป็ดทีบ่ ินไปเป็นรปู สามเหลย่ี มใหญน่ ั้น สรา้ งแรงดงึ ดูดให้แกฝ่ งู เปด็ บ้าน ซงึ่ จะเริ่มโผบินบ้างอย่างกระทอ่ นกระแทน่ เสยี งเรยี กจากป่าดงคงรื้อ ฟืน้ สญั ชาตญาณอะไรบางอย่าง ที่ยังเหลอื อยู่ในเปด็ เหล่าน้ี ดว้ ยเหตนุ ี้แหละ เป็ดในทอ้ งนาจงึ เปลยี่ นสภาพเป็นนกยา้ ยถิ่นไป สาหรับในเวลาหนงึ่ นาทนี ั้น ดว้ ยเหตนุ ีแ้ หละ ในหวั ทบึ ๆ ทเี่ คยมีแต่ภาพอนั ต่าตอ้ ยของบ่อ ของ หนองน้า หรอื ของเล้า จึงเกิดมภี าพของทวปี อันไพศาล เกิดความร้สู กึ ชอบใน ลมท่พี ดู อยู่ไกลฝง่ั และในภมู ิประเทศของทะเล เจ้าสตั วน์ อ้ ยนึกไมถ่ ึงวา่ สมอง ของมนั จะกว้างใหญ่พอทจ่ี ะบรรจุภาพอนั เลอเลศิ ไว้ไดม้ ากมายถึงเพียงน้ี ดูซิ มันกระพอื ปีก เบือ่ ขา้ ว เบ่อื หนอน และอยากจะเป็นนกเปด็ นา้ กับเขาบา้ ง ฉันนึกถงึ เลียงผาของฉันโดยเฉพาะ ฉนั เคยเลี้ยงพวกเลยี งผาทช่ี ูบี พวก เราทุกคนท่นี ั่นเลีย้ งเลียงผา เราขงั มนั ไว๎ในกรงตาขาํ ยท่ีอยูํกลางแจ๎ง เพราะวําไมมํ ีสัตว๑ อืน่ ที่จะบอบบางไปกวํามันซ่งึ ตอ๎ งการลมใหพ๎ ัดอยูเํ ป็นอาจิณ แมจ๎ ะจับมาต้ังแตอํ ๎อนแตํ ออก มนั กอ็ ยูํได๎และเชื่องพอทจี่ ะมากนิ หญ๎าในมือ มนั ยอมใหล๎ ูบไลแ๎ ละชอบเอาปาก เปยี กๆ มาดมอง๎ุ มอื เราคิดวํามนั เชื่องแลว๎ คดิ วาํ ได๎ปกปอู งไมใํ หม๎ นั พบกบั ความ ตรอมใจอนั ไมํมีสาเหตุทีท่ าํ ใหพ๎ วกเลียงผาดบั ไปอยาํ งเงยี บๆ และตายไปอยําง ละมุนละไมทสี่ ดุ .....และแล๎ววันหนึง่ ทาํ นจะเห็นมนั หันหน๎าไปทางทะเลทราย เอาเขาเล็กๆ ของมนั ยนั ไวก๎ บั รว้ั ราวกับวาํ มแี รงดึงดดู มัน มนั ไมรํ ูห๎ รอกวาํ มันต๎องการจะหนจี ากไป นม ท่ที าํ นเอาไปให๎ มันมาด่มื มนั ยังยอมใหล๎ ูบไล๎อยูํอีก ยังเอาปากมาซกุ ในอง๎ุ มือของทําน อยาํ งนํารกั ยงิ่ ขึ้นอกี ......แตพํ อปลํอยมอื ไปไมํทนั ไร หลงั จากท่แี สร๎งวงิ่ ไปอยํางรําเริง หนอํ ยหน่งึ มนั กจ็ ะกลับมาท่รี ้ัวตาขํายอกี ถ๎าทํานไมไํ ปยุํงกับมนั มนั จะอยํูของมนั อยาํ ง นน้ั จะพยายามผลักดนั สิง่ กีดขวางออกไปสักน๎อยกห็ าไมํ มันเพยี งแตํเอาเขานอ๎ ยๆ
ของมนั ก๎มลงยันไว๎กับรั้ว จนกระท่งั ตายอยทํู นี่ ่นั จะเปน็ ฤดสู บื พนั ธห๑ุ รอื วาํ เปน็ เพยี งแคํ ความต๎องการท่จี ะวิ่งควบตะบึงไปอยาํ งไมํต๎องเหลียวหลงั มันเองก็ไมํรู๎ ในวนั ทีท่ ํานจับ มันมา มันยงั ไมทํ นั จะไดล๎ ืมตามองโลกเลย มนั ไมํเคยรอ๎ู ะไรเลยถงึ ความอสิ ระใน ทะเลทราย ถึงกลน่ิ ตัวผ๎ูกเ็ ชนํ กัน แตทํ ํานยอํ มฉลาดกวํามันมาก ทํานร๎ูดวี ํา ส่งิ ทม่ี ันตอ๎ งการคอื ความกวา๎ ง ใหญํไพศาลที่จะชํวยใหม๎ นั บรรลุผล มนั ต๎องการทจ่ี ะเป็นเลียงผาและโลดแลํนไปตาม ลลี าของมนั มนั ต๎องการทจ่ี ะร๎ูจกั การวิง่ เผํนตรงแนํวไปด๎วยความเรว็ รอ๎ ยสามสิบ กิโลเมตรตอํ ชวั่ โมง เมื่อมันโผนทะยานออกไปนอกทางตรงบ๎าง ที่โนํนและทน่ี ่ัน กจ็ ะ เหน็ เปน็ เหมอื นเปลวเพลงิ วูบขึ้นท่ตี รงนน้ั จะสาํ คญั อะไรหรือพวกหมาใน ก็ในเมอื่ ความจริงสําหรบั เลยี งผาก็คือการร๎ู รสความกลัวอันเป็นสงิ่ เดยี วทีจ่ ะบังคบั ใหม๎ ันเอาชนะตัวเองได๎ ทีจ่ ะใหม๎ ันแสดงความ โลดโผนอันสุดยอด จะสําคัญอะไรหรอื พวกสิงโต กใ็ นเม่ือความจรงิ สําหรบั เลยี งผา ก็ คอื การถกู ตะปบจนราํ งฉีกขาดไปกลางแดด ทาํ นมองดูมันและนกึ วาํ เอ๏ะ มนั กาํ ลัง ตรอมใจ ความตรอมใจคอื การปรารถนาอะไรบางอยําง...ส่ิงทีป่ รารถนานน้ั มีอยูํ แตํ ขาดคาํ พดู ทีจ่ ะอธบิ ายออกมา สาํ หรบั เรานั้น ยงั ขาดอะไรอยบํู า๎ งเลํา? หมูํไดพ๎ บอะไรที่นหี่ นอ ท่ีทําให๎เกดิ ความรส๎ู ึกวาํ ไมไํ ด๎หลบเล่ียงชะตาของ ตัวเองอกี ตํอไป บางทอี าจจะเป็นออ๎ มแขนแหงํ ภราดรภาพที่ชอ๎ นใบหน๎าที่งัวเงยี ของหมูํ ขึ้นมา หรืออาจจะเป็นรอยยิม้ ออํ นโยน ที่ไมํได๎แสดงความสงสาร แตเํ ปน็ การแบงํ รบั สถานการณเ๑ ดียวกัน \"เฮ๎! เพ่ือนเอ๐ย....\" ความสงสารยังหมายถงึ สองฝุาย ยงั หมายถงึ การแบํงแยกอยอูํ กี แตเํ มือ่ ความสมั พนั ธ๑มาถงึ ขดี หน่ึงแล๎ว การเป็นบุญคุณกันและการสงสารกันตํางก็หมด ความหมายไป เหลือแตบํ รรยากาศทท่ี าํ ให๎รู๎สึกเหมอื นเป็นนกั โทษทถี่ ูกปลดปลํอยนนั่ แหละ เราเองก็เคยรจ๎ู ักกับความสัมพันธอ๑ นั แนํนแฟนู เชํนนี้เหมือนกนั เมอ่ื ตอนที่ บนิ ข๎ามแดนรโิ อเดโอโรทยี่ งั อยํนู อกความปกครองโดยบนิ ไปพร๎อมๆ กนั สองลํา ฉันไมํ เคยไดย๎ นิ ผ๎ูประสบภัยกลาํ วขอบคณุ ผ๎ูที่ลงไปชวํ ยเลย มหิ นําซํ้า ขณะที่กําลงั ขนย๎ายถงุ ไปรษณีย๑จากลาํ หนึง่ ไปยังอีกลาํ หน่งึ อยาํ งเหนือ่ ยยาก เรามกั จะดําวาํ กนั บํอยๆ \"ชยุํ จรงิ ๆ! เปน็ ความผดิ ของคุณแทๆ๎ ทเี ดยี วทที่ ําให๎เคร่ืองบนิ เสยี ไมํใชํเพราะคุณมวั แตํ ชอบบินทวนกระแสลมท่อี ยูรํ ะดบั สองพนั หรือ น่ีถา๎ คณุ ยอมบินตามผมลงมาตาํ่ กวาํ นนั้ สกั หนํอย ปาุ นน้เี ราถงึ ปอรต๑ เอเตียนกันแลว๎ \" ผท๎ู ่ียอมเสย่ี งชีวติ ของตนเองก็ต๎องกลับ ต๎องได๎ละอายใจที่เป็นคนชยุํ จะใหเ๎ ราขอบคณุ เขาเร่ืองอะไรกันเลํา เรามีสิทธิใ์ นชีวติ เราเชํนกัน เราเป็นก่ิงไม๎ของต๎นเดยี วกนั ฉนั ชาํ งภูมิใจในตัวเธอท่ีมาชํวยฉนั ทาํ ไมเขาเหลาํ นน้ั ทีก่ ําลงั ประคองหมูํไปสูคํ วามตายจะตอ๎ งสงสารหมํูด๎วย เลาํ ทหารแตํละคนเส่ยี งอนั ตรายเพ่ือผอู๎ นื่ ในนาทนี ้นั แหละ เราพบความเปน็ นาํ้ หนึ่งใจ เดียวกนั ที่ไมตํ ๎องการคาํ พูดใดๆ ฉันเขา๎ ใจทีห่ มอูํ อกจากบารเ๑ ซโลนามา ทน่ี ั่น หมํคู งจะ ยากจน เสร็จจากงานแล๎วบางทีต๎องอยํูตัวคนเดยี ว ความเพลดิ เพลนิ ทางดา๎ นวตั ถุก็ไมํ อาจทาํ ใหล๎ มื ตัวเองไปไดเ๎ ทาํ ไรนัก ทนี่ หี่ มํูคงมีความร๎สู ึกวําไดเ๎ ป็นตัวของตวั เองขึ้นมา ไดเ๎ ข๎ามารวํ มในสากลโลก หมูํเอย๐ หมผูํ ต๎ู ่ําศักดิ์ ตํ่าสกุล ความรักไดอ๎ ๎าแขนรบั หมํูแลว๎ ฉันไมสํ นใจไยดีที่จะร๎หู รอกวาํ คําพดู อันมโี วหารของนักการเมืองผ๎ูทที่ ําให๎ หมคูํ ล๎อยตามนัน้ จะจรงิ หรือไมํ จะมีเหตผุ ลหรือไมํ ถ๎าคําพดู เหลํานน้ั งอกงามข้ึน
สําหรับหมํู ในทํานองเดยี วกบั พืชที่หวาํ นไปไดง๎ อกงามข้นึ ละก็ มนั กไ็ ด๎ตอบสนองตํอ ความต๎องการของหมํู หมํูผเ๎ู ป็นเหมือนพื้นดนิ ทีเ่ ลอื กเฟูนเมล็ดข๎าว เปน็ ผเู๎ ดียวเทํานน้ั ที่ จะตดั สินได๎ -๓- สาย สมั พันธ๑ระหวาํ งเรากบั พีน่ อ๎ งของเรามาจากจุดหมายรํวมกนั ซึง่ อยูํ นอกเหนอื ไปจากเรา สายสัมพันธเ๑ ทาํ นั้นทจี่ ะสร๎างความรส๎ู กึ เหมือนถูกปลดปลํอยใหแ๎ กํ เรา เราเรยี นรจู๎ ากประสบการณ๑วาํ ความรักนัน้ ไมใ่ ชก่ ารมองตากัน แต่เปน็ การมอง ไปด้วยกนั ในทศิ ทางเดียวกนั ต่างหาก มิฉะน้นั แลว๎ ทาํ ไมเลําในศตวรรษแหงํ ความ สะดวกสบายน้เี อง เราจงึ ร๎ูสึกปล้ืมปติ อิ ยาํ งเหลือลน๎ ยามเมอื่ เราแบํงเสบยี งชน้ิ สดุ ทา๎ ย กนั ในทะเลทราย นกั สงั คมศาสตรจ๑ ะวําอยาํ งไรกไ็ มํร๎ู สําหรบั พวกเราทกุ คนทีไ่ ดร๎ ู๎รส ความปล้มื ปติ ขิ องการปฏบิ ตั งิ านกูภ๎ ยั ในทะเลทรายแลว๎ ความยินดีอ่ืนใดดจู ะลดน๎อยไป หมด นี่เองอาจจะเปน็ เหตุผลท่ีทาํ ใหโ๎ ลกของเราทกุ วันนี้ มีแตํความรา๎ วฉานอยํู รอบๆ ตัวเรา ทุกคนตํางสรรเสรญิ เยนิ ยอความเช่ือมั่นที่ไดช๎ วํ ยใหเ๎ ขาพบความร๎สู ึกอัน เตม็ เป่ยี มดังกลําว เราทุกคนตํางใช๎คําพูดทข่ี ดั แยง๎ กนั สาํ หรับกลําวถงึ ความลิงโลด เดียวกันน้ี เราแบงํ แยกกนั ในเรือ่ งวิธกี ารซ่ึงเป็นผลลัพธ๑จากการให๎เหตผุ ลของเรา แตํ ไมํใชใํ นเรอื่ งจดุ หมาย เรามีจุดหมายเดียวกัน เชํนนแ้ี ล๎วก็จงอยําแปลกใจเลย สาํ หรับเขาผูท๎ ี่ไมเํ คยคาดฝันมากอํ นถึง ความรสู๎ กึ ท่หี ลับอยํูในตัวเขา ครัง้ เดียวเทํานัน้ ท่ีความรูส๎ กึ นน้ั จะตน่ื ขึ้นมา กใ็ นห๎องใตถ๎ นุ ของพวกอนาชนในบารเ๑ ซโลนาและจะเปน็ ดว๎ ยความเสียสละ ความชํวยเหลอื เจอื จนุ ซง่ึ กันและกัน หรอื ด๎วยใจรกั ความเป็นธรรมจนเกนิ ไปก็แลว๎ แตํ สําหรับเขาผนู๎ นั้ สจั ธรรมจะ มอี ยํเู พยี งข๎อเดียวคอื สัจธรรมของอนาชน สวํ นผู๎ใดกต็ ามที่คร้งั หนึง่ เคยอยยํู ามเพ่ือให๎ ความค๎มุ ครองพวกนางชผี เ๎ู ยาว๑วยั ที่มาคกุ เขาํ สวดวงิ วอนอยาํ งตัวสนั่ อยูใํ นอารามของ สเปน เขาผู๎นั่นยอํ มจะยอมตายเพ่ือคริสตจักร ถา๎ ทํานจะกลาํ วแย๎งแมรมอซ ในขณะที่เขากําลังขา๎ มเทือกเขาอนั เดสไป ทางดา๎ นชลิ ี พร๎อมด๎วยความรส๎ู กึ อม่ิ อกอิ่มใจในชยั ชนะ ถา๎ ทํานจะไปขัดแยง๎ เขาใน ขณะนน้ั วาํ เขาเขา๎ ใจผดิ จดหมายการคา๎ เหลาํ น้ี ยํอมไมํคุม๎ คําตอํ การเสย่ี งชวี ติ แมร มอซคงหวั เราะเยาะทาํ น เพราะสัจธรรมสาํ หรบั เขาก็คอื ความร๎สู ึกถึงความเป็นมนษุ ย๑ที่มี ข้ึนในขณะที่เขาขา๎ มเทอื กเขาอนั เดส ถ๎าทํานตอ๎ งการอธิบายใหค๎ นทไ่ี มํปฏเิ สธสงครามเข๎าใจถึงความโหดร๎าย ทารุณของมัน ก็อยํารบี ไปประณามเขาวําปุาเถื่อน แตํควรพยายามท่จี ะเข๎าใจเขาเสีย กอํ นท่จี ะตดั สนิ วาํ เขาเปน็ คนอยํางไร ลองพิจารณากรณขี องนายทหารผห๎ู นงึ่ ท่อี ยูํทางใต๎ดูบา๎ ง ในระหวาํ ง สงครามทรี่ ฟิ น้นั เขาอยํูท่ีกองหนา๎ ทต่ี ้งั มั่นอยทูํ ี่มมุ เขาระหวาํ งภูเขาสองลูกในบริเวณ นอกความปกครอง เย็นวันหนึง่ พวกอาหรบั ทางเทอื กเขาฝั่งตะวันตกสงํ ทูตลงมาเจรจา กับเขา ขณะทกี่ าํ ลังด่มื นา้ํ ชาตามพิธีกันอยํนู ั้น เสยี งปืนกด็ งั กระหนาํ่ ขน้ึ เผาํ ชนจาก เทอื กเขาฝ่งั ตะวนั ออกยกกําลงั มาโจมตีทีม่ ั่น นายร๎อยที่กาํ ลงั ทําการขบั ไลํพวกทตู ฝุาย ศัตรูออกไป กํอนท่จี ะเริ่มสร๎ู บก็ไดร๎ ับคาํ ตอบจากพวกเขาวาํ \"วนั นเ้ี ราเปน็ แขกของทาํ น พระ เจ๎าไมอํ นญุ าตให๎เราละทงิ้ พวกทาํ นไป\" พวกเขาให๎ความรวํ มมอื กับนายทหารผ๎ูนนั้ ชวํ ยรักษา
ทมี่ ั่นไว๎แลว๎ กป็ ีนกลับขึน้ ไปยงั ทพี่ าํ นกั บนเขาสงู คนื วนั กํอนที่จะถงึ คราวทพ่ี วกเขาจะเขา๎ โจมตีท่ีมน่ั บ๎าง เขาสงํ ทตู ลงมาหา นายร๎อยอีก \"เม่ือคืนกํอน เราชวํ ยทํานไว๎....\" \"ถูกตอ๎ ง\" \"เราเสียลกู กระสนุ ไปเพ่อื ทํานสามร๎อยนดั \" \"ถูกต๎อง\" \"เพ่ือความยตุ ิธรรม ทํานควรจะคนื ลูกกระสนุ ให๎เรา\" นายรอ๎ ยผ๎มู นี ํ้าใจเปน็ นักกฬี า ไมอํ าจแสวงประโยชนจ๑ ากการไดเ๎ ปรียบที่ เกิดขนึ้ เพราะความมนี ้ําใจสูงของฝุายศัตรไู ด๎ เขาไดค๎ นื กระสุนที่จะถูกนํามาใช๎สู๎รบกบั เขาเองใหศ๎ ัตรไู ป สจั ธรรมสําหรับมนุษย๑ คือสงิ่ ท่ีทําใหค๎ วามเปน็ มนุษยเ๑ กิดขนึ้ ในตวั เขา นาย รอ๎ ยผู๎นเี้ คยรถ๎ู ึงการเก่ยี วพนั อนั สงู ศักดิ์ ความซ่อื ตรงตอํ กตกิ า ความเคารพนับถือซง่ึ กัน และกันเย่ยี งเอาชีวติ เปน็ เดิมพัน เขาคงจะลองเปรยี บเทียบกันดูแล๎วระหวาํ งความรสู๎ กึ อันสงู สงํ ท่ไี ดเ๎ คยพบเหน็ นน้ั กับคาํ พูดลมๆ แลง๎ ๆ ของนักการเมอื งทช่ี อบทาํ หนา๎ ซอ่ื ๆ แตคํ ดในข๎องอในกระดูก ทช่ี อบตบไหลหํ รอื ลบู หลงั พวกอาหรบั พวกเดียวกันน้ีเมอื่ ตอ๎ งการแสดงถงึ ภราดรภาพ ท่ีปูอยอและเหยยี ดหยามพวกเขาในขณะเดียวกนั ดงั นน้ั ถา๎ ทาํ นใหเ๎ หตผุ ลคัดคา๎ นเขา เขาก็คงได๎แตสํ งสารและเหยียดหยามทํานบ๎างเทาํ นัน้ และเขานน่ั เองท่ีเปน็ ฝุายถกู แตทํ าํ นกเ็ ปน็ ฝุายถกู เชนํ เดียวกนั ทจี่ ะเกลยี ดชงั สงคราม เพอื่ ทจี่ ะเขา๎ ใจมนษุ ย๑ และความต๎องการของมนษุ ย๑ เพอื่ ทจี่ ะรูจ๎ ักมนุษย๑ใน สวํ นที่เป็นแกํนสารอนั สําคญั ทํานไมํควรเอาความเชอื่ ม่ันในสัจธรรมของแตํละฝุายมา โตแ๎ ยง๎ กัน ใชํแล๎ว ทํานเป็นฝุายถกู เป็นฝาุ ยถูกทกุ ๆ ทําน ตรรกวทิ ยาพิสจู นไ๑ ด๎หมด แมแ๎ ตํผ๎ูทกี่ ลําวหาวําความทกุ ข๑ร๎อนในโลกนเ้ี กิดจากพวกคนหลงั คํอม ก็เปน็ ฝุายถกู ถ๎า เราประกาศสงครามกับพวกคนหลังคอํ ม เราจะฝกึ ความรส๎ู กึ อันรนุ แรงใหเ๎ กิดขึน้ ไดใ๎ นไมํ ชา๎ เราจะแกแ๎ คน๎ อาชญากรรมของพวกคนหลงั คอํ ม แนนํ อนทเี ดียว พวกคนหลงั คํอมก็ ประกอบอาชญากรรมเชํนเดียวกัน เพ่ือท่ีจะเข๎าใจถึงสารตั ถะสําคญั น้นั เราต๎องลมื ความแบํงแยกไวช๎ ัว่ ขณะหนึ่ง ถ๎ายอมรบั ความแบํงแยกแลว๎ คมั ภีรแ๑ หงํ สัจธรรมอันเทยี่ งแท๎ก็จะตามมาและก็ จะไมํพน๎ การหลงใหลคล่งั ไคล๎ในความคิดของตนแตํฝาุ ยเดียว เราอาจแบํงแยกมนษุ ย๑ ออกเป็นฝาุ ยซ๎ายกับฝุายขวา พวกหลงั คอํ มกับพวกหลังไมํคํอม พวกเผด็จการหลงชาติ กบั พวกนยิ มประชาธปิ ไตย ใครเลําจะไปโตแ๎ ย๎งการแบงํ แยกเชนํ นไ้ี ด๎ แตทํ าํ นรูด๎ ีวาํ สจั ธรรมนัน้ คือสง่ิ ที่คลายความยํงุ ยากของโลก หาใชํสิ่งท่ีสร๎างความโกลาหลไมํ สจั ธรรม คือคําพูดท่ชี ้ใี หเ๎ หน็ สง่ิ อนั เปน็ สากล นิวตนั ไมํได๎คน๎ พบ \"กฎวทิ ยาศาสตร๑\" ที่ซํอนเรน๎ มา นานในทาํ นองข๎อเฉลยของปริศนา สิ่งทีเ่ ขาทาํ นัน้ เปน็ กิจกรรมสร๎างสรรค๑ เขา วางรากฐานของภาษามนษุ ยท๑ อี่ าจใชอ๎ ธบิ ายการหลํนของลกู แอปเปลิ ลงในทุํงหญ๎าได๎ ดีเทํากับการโผลํขนึ้ จากขอบฟูาของดวงอาทติ ย๑ สัจธรรมไมํใชํสิ่งที่ตอ๎ งพิสจู น๑แตเํ ปน็ สิง่ ทีค่ ลี่คลายความยุํงยาก จะมวั ถกเถียงเรื่องลทั ธอิ ยํูทําไม ในเม่ือทุกๆ ลัทธิตาํ งมขี ๎อพิสูจน๑ ตาํ ง ขดั แย๎งกัน การถกเถียงเชนํ น้นั จะทําให๎ความหวังในหลกั ชยั ของมนษุ ย๑หมดส้ินไป ท้ังๆ ทม่ี นษุ ย๑ทุกแหํงหนรอบๆ ตวั เราตาํ งแสดงถงึ ซ่งึ ความต๎องการในส่งิ เดยี วกัน
เขาต๎องการได๎รบั การปลดปลอํ ย ผู๎ที่ใชจ๎ อบเสียมยอํ มต๎องการรู๎ ความหมายของการใชจ๎ อบเสยี มของเขา การขุดดินที่นําอปั ยศสําหรับนกั โทษ อกุ ฉกรรจ๑ ยอํ มไมํเหมอื นกับการขุดค๎นท่ีเพิ่มความภาคภูมิใหแ๎ กํนกั สํารวจ คุกน้ันไมํได๎ อยตํู รงที่ท่มี ีการขุดดินหรอกและไมํใชคํ วามทารุณทางด๎านวตั ถุ คุกนั้นอยํตู รงทที่ ี่การ ขดุ ดินนนั้ ไมไํ ดม๎ ีความหมาย ไมํไดส๎ ร๎างสายสมั พันธร๑ ะหวํางผ๎ูทข่ี ุดกบั มวลมนุษย๑ เราตอ๎ งการทจี่ ะหนีออกไปจากคกุ มปี ระชาชนสองรอ๎ ยล๎านคนใน ยุโรป ทยี่ ังหาความหมายใดไมไํ ดแ๎ ละตอ๎ งการ ทจี่ ะชบุ ตวั เองขน้ึ มา อตุ สาหกรรมไดฉ๎ ดุ กระชากพวกเขาออกมาโดยไมํทนั ไดล๎ ืมภาษา ของตระกลู ชาวนาแลว๎ เอามากักขังไวใ๎ นดง คนงานอนั กวา๎ งใหญํ ซึ่งมีลกั ษณะคลา๎ ยชุม ทางรถไฟอนั ระเกะระกะไปด๎วยขบวนรถไฟสี ดํา จากสวํ นลึกของเมืองกรรมกรนนั้ พวกเขาตอ๎ งการทจ่ี ะตืน่ ขึน้ มา ยงั มผี อ๎ู ืน่ อีกทีย่ งั ตดิ อยูใํ นเฟืองจักรแหงํ อาชพี และไมสํ ามารถท่จี ะพบกับ ความปติ ยิ นิ ดขี องผูบ๎ กุ เบกิ ความปิตยิ ินดีของนักปราชญ๑ เขาหลงเชอ่ื ไปวํา เพ่ือท่ีจะให๎ เขาเตบิ ใหญขํ นึ้ มาน้ัน ก็เพยี งแตํใหเ๎ ครือ่ งนุงํ หํมอาหาร และตอบสนองความต๎องการ ทุกอยาํ งของพวกเขาก็เพยี งพอ เขาคงจะคํอยๆ ยึดม่ันในฐานะแกนๆ ของเขาทีละน๎อย และกลายมาเปน็ ชนชน้ั กลางอยาํ งที่นกั เขยี นกรู เตอะลีนได๎บรรยายไว๎ หรือเป็น นกั การเมอื งประจําหมบํู า๎ น หรอื เปน็ ชาํ งเทคนคิ ผไ๎ู มเํ จรญิ ทางด๎านจิตใจ แตทํ วําถึงเขา จะเปน็ ผูม๎ ีความร๎ู ก็ไมอํ าจเรียกไดว๎ ําเปน็ ผม๎ู ีอารยธรรมและความเจรญิ ดา๎ นสติปัญญา ผ๎ู ท่ีเช่อื วําอารยธรรมน้ันขึ้นอยูกํ บั ความทรงจาํ ในสตู รตาํ งๆ ยํอมเขา๎ ใจในอารยธรรมอยาํ ง ไมํถูกทาง นกั เรียนวิศวฯ ปี ๒ ทเ่ี รยี นไมคํ อํ ยเกํงคนหนงึ่ จะร๎ูเรอ่ื งเก่ยี วกับธรรมชาตแิ ละ กฎแหํงธรรมชาตดิ กี วาํ เดการต๑ หรอื ปาสกาล แตเํ ขาจะสามารถใช๎ความคิดใหด๎ าํ เนินไป อยํางลํา้ ลกึ ได๎เทําเทยี มกันหรอื ความตอ๎ งการท่จี ะชุบตัวเองขึ้นมามอี ยูํอยํางลางๆ ไมมํ ากก็นอ๎ ยในทกุ ตัว คน แตํทางออกบางทางมกั ทําให๎หลงผดิ แนลํ ะเราอาจจะกระตน๎ุ มนุษยข๑ นึ้ มาโดยการ ให๎สวมเครือ่ งแบบ พวกเขาจะร๎องเพลงสดุดสี งคราม และด่มื น้ําสาบานระหวาํ งเพอื่ นฝูง พวกเขาจะได๎ลมิ้ รสสัจธรรมทีเ่ ขาแสวงหา แตํน้ําสาบานทีเ่ ขาด่ืมนนั้ จะทําใหเ๎ ขาตอ๎ ง เสยี ชวี ิตไป เราอาจขุดเทวรูปไม๎ขนึ้ มาและร้ือฟน้ื ความเช่ืองมงายเกําๆ ทเี่ คยใชไ๎ ด๎ผล มาแลว๎ มากบา๎ งนอ๎ ยบ๎าง เราอาจร้อื ฟืน้ ลทั ธเิ ยอรมันใหม๎ ัวเมาอยํกู บั การทะนงตนวําเปน็ คนเยอรมนั และเป็นเพ่ือนรํวมชาตขิ องบีโธเฟน แตํทวาํ เทวรูปเชํนนนั้ เป็นเทวรูปกินคน สําหรบั ผ๎ทู ีต่ ายไปเพอ่ื ความเจริญ ของวิชาการ หรือเพอ่ื การรกั ษาพยาบาลผเู๎ จ็บปวด การตายไปของเขาเปน็ การรับใช๎ตํอ ชีวติ บางทีก็ดไู มํเลวท่ีจะตายไปเพ่ือการขยายดินแดน แตํเด๋ยี วนี้สงครามกลับทําลาย ส่งิ ทอี่ ๎างวําตอ๎ งการสงํ เสริม ในสมัยนม้ี ใิ ชํเปน็ การสละเลือดเน้อื เพียงเล็กน๎อยเพือ่ ทีจ่ ะ ฟ้ืนชีวติ ชีวาให๎แกํชาติท้ังชาติ ตงั้ แตทํ ส่ี งครามเปน็ การรบพํุงกันด๎วยเคร่ืองบนิ และแกส๏
พษิ มนั กเ็ ป็นเพียงศลั ยกรรมอันนองเลือด ตาํ งฝาุ ยตาํ งหลบกาํ บังอยหูํ ลังกาํ แพง คอนกรีต และแตํละฝาุ ยไมมํ ีอะไรทําท่ดี ีไปกวําการสงํ ฝูงบนิ ออกไปคนื แลว๎ คนื เลํา ไป ทิ้งระเบดิ จํโู จมจนถงึ ใจกลางฝุายศัตรู ทําลายศนู ย๑สาํ คญั แหํงการดํารงชีวิต ทาํ ให๎การ ผลิตและการลาํ เลียงหยุดชะงักไป ชยั ชนะจะเป็นของผยู๎ อํ ยยับไปทีหลงั แลว๎ ท้ังสอง ฝุายกย็ ํอยยับไปดว๎ ยกัน ในโลกท่กี ลายมาเป็นทะเลทราย เรากระหายทจ่ี ะพบเพ่อื น ความกระหาย น้ําสาบานทีม่ ิใหด๎ ่ืมระหวาํ งเพื่อนนั้น ทําใหเ๎ รายอมรบั คณุ ธรรมของสงคราม แตเํ ราไมํ จาํ เป็นตอ๎ งทาํ สงครามเพ่ือทจ่ี ะพบกบั ความอบอํุนของไหลทํ ีเ่ คยี งกันอยํูและมํุงไปยงั จดุ หมายเดียวกัน เราเข๎าใจผดิ ในเร่ืองสงคราม ความเกลยี ดชังกัน ไมํเพิ่มอะไรใหก๎ บั ความลงิ โลดใจท่จี ะไดม๎ งํุ หน๎าไปดว๎ ยกันเลย เราจะเกลียดชังกันทําไม เราอยํรู ํวมสถานการณเ๑ ดียวกนั ลอยลอํ งไปใน ดวงดาวเดยี วกนั เป็นลูกเรอื ในนาวาเดยี วกัน จริงอยํูการขดั แย๎งกนั ระหวาํ งอารยธรรม ตาํ งๆ ยํอมสงํ เสริมการสรา๎ งสรรค๑ใหมๆํ ให๎เกิดขน้ึ แตกํ ารที่อารยธรรมตาํ งๆ จะเขํนฆํา กนั เองนน้ั เป็นความอุบาทว๑อยํางมหันต๑ ในเมื่อการปลดปลํอยของเรา ต๎องการเพียงแตคํ วามรู๎สํานกึ ถงึ จุดหมายที่ ผูกพันเราอยรูํ วํ มกนั ทําไมเราจงึ ไมใํ ฝุหาจุดหมายทรี่ วมเราทกุ คนเข๎าดว๎ ยกันเลาํ ศัลยแพทย๑ท่ีกาํ ลังวินิจฉยั โรคจะไมํพะวงตอํ เสียงโอดครวญของผูป๎ ุวยทเ่ี ขากําลงั ตรวจ อยํู เพราะวําเขาอาศยั ผ๎ปู วุ ยคนนเี้ พอ่ื ทจ่ี ะรกั ษามนษุ ย๑ตาํ งหาก ศัลยแพทย๑มบี ทบาทอัน เป็นสากล นกั วทิ ยาศาสตรท๑ ก่ี ําลงั ไตรํตรองสมการอนั เลิศลอยทที่ ําใหเ๎ ข๎าถงึ ท้ังอะตอม และกลมํุ ดาวกม็ ีบทบาทอันเป็นสากลเชนํ กนั และก็เป็นเชํนนี้แม๎กระทั่งสาํ หรบั คนเล้ยี ง แกะธรรมดา เพราะถ๎าหากวาํ ผทู๎ เ่ี ฝาู ฝงู แกะไมกํ ีต่ ัวอยํางสงบเสงย่ี มใตแ๎ สงดาว ร๎ูสํานกึ บทบาทของตวั เองแล๎วละก็ เขาจะพบวาํ ตวั เองไมเํ ป็นขา๎ รบั ใช๎ แตํเขาเป็นนายยาม และ นายยามทกุ คนยอํ มมีสวํ นรวํ มรบั ผิดชอบตํอจกั รวรรดิท้ังหมด คิดหรือวาํ คนเล้ยี งแกะคนนัน้ จะไมปํ รารถนาท่ีจะร๎สู าํ นกึ ถงึ บทบาทและ หนา๎ ท่ขี องตน ฉันเคยไปเย่ียมโรงเรียนแหงํ หนง่ึ ทต่ี ้ังอยํูบนเนินเขาที่แนวรบของแมดรดิ หํางจากสนามเพลาะห๎าร๎อยเมตร ภายในกาํ แพงอิฐเตี้ยๆ ทใ่ี ช๎เปน็ ทก่ี าํ บัง นายสิบตรผี ๎ู หน่ึงทาํ การสอนพฤกษศาสตรอ๑ ยูํ เขาจะแยกสํวนตาํ งๆ ของดอกโกเกอลีโกออกให๎ดู การกระทาํ ของเขาเพียงพอทีจ่ ะดึงดดู พวกทหารท่ีมีหนวดเครารุงรงั ใหผ๎ ละจากโคลน ตมท่ีอยํรู อบๆ และไตํขึ้นมาแบบนกั จารกิ บญุ เพ่ือมาหาเขาโดยไมํกลวั เกรงตํอกระสนุ ปืน ใหญํ เมอื่ ขนึ้ มาอยูํรอบๆ นายสิบผ๎นู ้นั แลว๎ พวกเขาจะมานั่งขดั สมาธิ เอามอื เท๎าคาง พวกเขาจะขมวดค้วิ กดั ฟันเพราะไมคํ ํอยเขา๎ ใจบทเรยี นน้มี ากนัก แตํมีคนบอกเขาวํา \"พวกคณุ เป็นคนไรก๎ ารศึกษา เพง่ิ ออกจากปากจากถ้ํา ต๎องรบี ตามมนุษยชาตใิ ห๎ทนั ซิ\" พวกเขาจงึ รบี กา๎ วหนักๆ ตามมนุษยชาตไิ ป เราจะมีความสขุ ก็เมอื่ เราร๎สู าํ นึกถงึ บทบาทแม๎เพียงเล็กนอ๎ ยทสี่ ุดของเรา เมื่อเป็นเชนํ น้ัน เราจงึ จะมีชีวติ อยอํู ยาํ งสนั ตสิ ุข จะตายไปอยํางสนั ติสุข เพราะวาํ ส่ิงที่ ให๎ความหมายตํอชวี ติ ก็ให๎ความหมายตํอความตาย ความตายจะดอู อํ นโยนนกั เมอ่ื เป็นไปตามกฎเกณฑธ๑ รรมดา ชาวนาแกํๆ ของโปรวังซ๑ เมือ่ มาถึงวาระสดุ ท๎ายแหงํ การครองสมบัติ ก็จะมอบหมายสวํ นแบงํ ของ แพะและตน๎ มะกอกให๎แกํลูกๆ เพื่อให๎พวกเขาสงํ ตอํ ไปยงั ลูกยงั หลานตํอๆ กันไปอีก ใน ตระกูลชาวนาไมํเชิงมกี ารแตกดับไปหรอก ชีวิตเมอ่ื ถึงเวลากจ็ ะกะเทาะออกเหมอื น ฝักถ่วั ให๎เปน็ เมลด็ พันธ๑ุ
ครั้งหนงึ่ ฉันเคยไปอยํูเคยี งข๎างชาวนาสามคนที่เฝูาศพมารดาของเขาอยํู แนลํ ะ ภาพน้นั เปน็ ภาพทเ่ี ศรา๎ สลด สายรกทเ่ี ชอื่ มโยงไว๎ถูกตัดออกไปเป็นครั้งทีส่ อง เป็นคร้งั ทสี่ องท่ีสายสมั พันธท๑ ่ีเช่อื มคนตํางช่ัวอายไุ ดข๎ าดสะบั้นลง ลูกชายทงั้ สาม จะตอ๎ งอยูํแตลํ าํ พงั ตอ๎ งเรียนรทู๎ กุ อยาํ ง แตนํ ไ้ี ปจะไมํมกี ารมาอยูํรวํ มกันในวันฉลอง รอบๆ โต๏ะของครอบครวั อกี แลว๎ สนิ้ แลว๎ ซ่งึ รํมโพธิ์ทีท่ กุ คนเคยมาพกั พงิ แตํฉันก็รสู๎ กึ เชํนกันวําในการหลดุ ขาดจากกนั น้นั ชวี ติ อาจเกดิ ขนึ้ ได๎อีกเป็นคร้ังท่ีสอง ถึงคราวแลว๎ ท่ี ลูกๆ จะนําหน๎าออกไปเพ่อื เป็นจุดรวมพลและเป็นผูเ๎ ฒาํ ของบ๎าน จนกระทง่ั ถึงคราวทจี่ ะ สงํ อาํ นาจบงั คบั บัญชาตํอไปให๎เดก็ ครอกนน้ั ที่กําลงั เลํนกันอยใํู นลาน ฉันมองดูผูเ๎ ป็นแมํ ผูห๎ ญิงชาวนาแกํๆ เธอมีใบหน๎าสงบแตํเข๎มแข็ง ริม ฝปี ากเมม๎ เรียว จากใบหนา๎ ทีเ่ ปลี่ยนมาเปน็ หนา๎ กากหนิ น้ี ฉันอาจเดาเคา๎ หน๎าของลกู ๆ ได๎ หน๎ากากน้เี คยใชเํ ปน็ แมํพิมพ๑สาํ หรับพวกเขา ราํ งนี้เคยเปน็ แมํพิมพ๑สําหรบั รํางของ พวกเขาซึ่งเปน็ ตวั อยํางอันสวยงามของมนุษยชาติ มาบดั นีเ้ ธอบุบสลายและนอนลง เหมือนฝักถั่วทีถ่ ูกกะเทาะเอาเมลด็ ออกไปแลว๎ ถึงคราวทพ่ี วกลกู ๆ จะใช๎เลือดเนอ้ื เป็น พอํ พมิ พแ๑ มํพิมพส๑ ําหรับจะผลิตมนุษยน๑ ๎อยๆ ออกมาอีกตอํ ไป ในครอบครวั ชาวนานไ้ี มํมี ใครตาย แมตํ ายไปแลว๎ ขอให๎แมํ(คนตอํ ไป) จงเจริญ! ใชํแลว๎ ภาพน้นั เปน็ ภาพท่เี ศรา๎ สลด แตํภาพการสืบตระกูลนกี้ ด็ ธู รรมดา เหลือเกนิ ในขณะที่ทิง้ ราํ งทีม่ ีผมขาวไว๎รํางแลว๎ รํางเลําตลอดทาง ตระกลู นี้ไดส๎ ืบตอํ กัน มาตลอดการแปรรปู เหลําน้ี เพื่อท่จี ะไปยงั สจั ธรรมใดเลํา น่ีเองทเี่ ป็นเหตใุ หเ๎ สียงระฆงั ทบี่ อกขําวการตายในเย็นวันนน้ั ไมไํ ดแ๎ สดงถงึ ความสิน้ หวังเลยแตแํ สดงถึงความรําเริงอันเรยี บๆ และนมํุ นวลมากกวํา เสียงระฆงั เดียวกันท่ฉี ลองการตายและการเกดิ นี้ ประกาศอีกครัง้ หนึง่ วาํ วยั หนึ่งไดผ๎ ํานไปและอกี วัยหนึง่ กาํ ลังจะมา เราจะร๎ูสกึ แตํความสงบสุขอยาํ งมากในเวลาท่ีฟงั เสียงเพลงฉลอง การหมัน้ ระหวาํ งหญิงชรากับผืนแผนํ ดิน ส่ิงทถี่ ํายทอดกนั มาจากวยั หน่งึ สูํวัยหนึง่ อยาํ งช๎า ๆ ราวกบั เป็นการเจรญิ งอกงามของตน๎ ไม๎เชนํ นคี้ ือชวี ิต คือจิตสาํ นกึ ด๎วยเชนํ กนั เปน็ การคบื หนา๎ ทลี่ ึกลบั อะไร เชนํ นี้ เราเกิดขน้ึ มาจากมวลสารทีห่ ลอมตวั จากสะเก็ดดาว จากเซลลม๑ ีชีวิตทมี่ ีข้นึ ได๎ อยาํ งมหศั จรรย๑ และแลว๎ เราคํอยๆ คืบหนา๎ ไปจนกระทั่งเขยี นโคลงกลอนและคะเน น้ําหนักของทางช๎างเผอื ก ผเ๎ู ป็นแมํไมํได๎ถาํ ยทอดแตํเฉพาะชวี ิต เธอไดส๎ อนลูกๆ ให๎รภ๎ู าษา ไดฝ๎ าก ตอํ ไปซึง่ ความรอบรท๎ู ่ีคอํ ยๆ สะสมกันมาตลอดหลายศตวรรษ นน่ั คอื มรดกแหงํ ปัญญา ซ่ึงเธอเองกไ็ ด๎รับถาํ ยทอดมา นัน่ คอื วฒั นธรรม หลกั ความคิด และความเชื่อจาํ นวนหนึ่ง ซึ่งทําให๎เหน็ ถึงข๎อแตกตํางระหวํางนวิ ตันหรือเชกสเปยี รก๑ บั มนษุ ย๑ปุาเถ่อื นท่อี าศัยอยํู ในถา้ํ จากความหวิ กระหาย ซึง่ เป็นความหวิ กระหายทผี่ ลักดันทหารในสเปนให๎ ยอมเสีย่ งตํอการตกเปน็ เปาู เพอื่ ไปเรยี นพฤกษศาสตร๑ ที่ผลกั ดันแมรมอซใหข๎ ๎าม มหาสมุทรแอตแลนตกิ ได๎ และทผี่ ลักดนั ใครคนหนึง่ ให๎เขียนบทกลอนนน้ั ส่งิ ที่เราได๎ เรยี นรู๎กค็ ือวํา การสรา๎ งสรรค๑น้ันยงั ไมไํ ดส๎ ิน้ สุดลง เรายังตอ๎ งเรยี นรูส๎ ํานึกอกี ตํอไปถงึ ตวั เราเองและจักรวาล ในยามดกึ เรายงั ตอ๎ งทอดสะพานไปข๎างหนา๎ อกี ผท๎ู ี่ไมํรบั รู๎เรอ่ื งนี้ เหน็ จะมีแตํพวกทีน่ กึ วาํ ฉลาดและสุขุมแล๎วจงึ เพกิ เฉยด๎วยคดิ วําจะขอพึ่งเพยี งแตํตน แตํทุกอยาํ งคัดคา๎ นความสขุ มุ เชํนนี้ เพ่ือนทร่ี ัก เพื่อนรวํ มงานของฉนั ทาํ นเป็นพยานให๎
ฉันได๎ ตอนใดเลําที่เรามีความสขุ -๔- ใน ตอนนี้ เมื่อจวนจะถึงหนา๎ สดุ ท๎ายของหนังสอื เลมํ นีอ้ ยํแู ลว๎ ฉันหวน คดิ ถึงพวกเสมียนพนักงานท่ีดูแกํ ท่ีเคยเปน็ เหมอื นกองเกยี รติยศให๎แกเํ ราในตอนรงุํ อรณุ ของเทย่ี วบนิ แรก ในคราวท่เี ราโชคดีไดร๎ ับเลอื กให๎เป็นนกั บินและกําลงั เตรยี มตัว สําหรับส่ิงท่ีจะกํอใหเ๎ กดิ ความเป็นมนษุ ย๑แกตํ วั เรา เขาเหลาํ นน้ั ชาํ งเหมอื นกบั เรา จะ ตํางกนั ตรงที่วาํ พวกเขายังไมรํ ูต๎ วั วาํ มคี วามกระหาย มีคนจํานวนมากเหลอื เกินท่ีถกู ปลอํ ยใหห๎ ลับอยูํ เม่ือสองสามปีกอํ นนี้ ในระหวาํ งการเดินทางในรถไฟอนั ยาวนาน ฉนั เกดิ นึกอยากเยีย่ มเยยี นสรรพสง่ิ ทกี่ าํ ลงั เคลอื่ นท่ไี ปอยูนํ ้ี สามวันเต็มๆ ทีฉ่ ันตดิ อยํูในขบวน รถ สามวนั เต็มๆ ที่ต๎องทนฟงั เสยี งอนั สมํ่าเสมอเสมือนเสยี งกรวดบนหาดทราย ในตอน ตหี น่ึง ฉนั ลุกขนึ้ และเดนิ ผาํ นรถต๎ตู าํ งๆ จนตลอดขบวน ตน๎ู อนน้นั วาํ งเปลาํ รถนงั่ ชนั้ หน่ึงกเ็ ชนํ กัน ในขบวนรถน่ังชั้นสาม มีกรรมกรชาวโปแลนด๑หลายร๎อยคนทีถ่ ูกเนรเทศ ออกจากฝรัง่ เศสใหก๎ ลบั ประเทศของตน ฉันต๎องกา๎ วขา๎ มรํางของใครตอํ ใครไปบา๎ ง มา หยดุ อยูภํ ายใต๎แสงไฟท่สี ลัว ตู๎รถท่ีไมมํ กี ารจัดแบงํ นี้ ชํางเหมือนกับหอ๎ งโถงทัว่ ไปและ มกี ลิ่นอับเหมือนเป็นโรงทหารหรอื สถานีตํารวจ ฉันสงั เกตเห็นฝงู ชนนอนระเกะระกะอยํู สะบกั สะบอมไปกบั แรงสะเทอื นของขบวนรถดํวน พวกเขาตกอยูํในฝันร๎ายและกําลงั จะ กลับไปสํูความยากแคน๎ ของเขาอกี ศีรษะทใี่ หญํและเกล้ยี งเกลากลงิ้ ไปมาบนม๎าน่ังไม๎ ผู๎ชาย ผห๎ู ญิง เดก็ พลกิ ตวั ไปมาเหมือนถกู จโูํ จมดว๎ ยเสียงและแรงสะเทือนทีค่ ุกคามเขา๎ ไปถงึ ในความฝนั ท่ีเขาไปหลบซอํ นอยํู เขาไมํได๎พบแมก๎ ระท่งั อ๎อมแขนอันอบอุนํ ของ การนอนหลบั สนทิ ในตอนนนั้ ฉันรส๎ู ึกคล๎ายกบั วําพวกเขาเกอื บจะสญู ส้นิ ศกั ด์ิศรีแหงํ มนษุ ย๑ไป แล๎ว ถกู โยนไปมาจากมุมหนงึ่ ไปยังอีกมุมหนึง่ ของยโุ รปด๎วยแรงปน่ั ปุวนทางเศรษฐกิจ ถูกขับไลจํ ากบ๎านเลก็ ๆ ในจังหวัดนอร ต๎องพรากจากสวนเล็กๆ และจากกระถางเยรา เนยี มสามใบ ซ่ึงฉันเคยสงั เกตเหน็ ตามหนา๎ ตาํ งบ๎านของพวกขดุ แรํชาวโปแลนด๑ เขาได๎ นําตดิ ตัวมากแ็ ตํเคร่อื งครวั ผ๎าหมํ และผ๎ามาํ น ซง่ึ หํอรวมกนั ไว๎อยํางลวกๆ และ ทุลกั ทเุ ล ทกุ อยาํ งท่เี ขาไดล๎ ูบไลแ๎ ละทาํ ให๎หลงใหล ทกุ ส่ิงทีเ่ ขาได๎หดั ใหเ๎ ช่อื งใน ระยะเวลาส่ีห๎าปีที่อยูํในฝรั่งเศส เชนํ แมว หมา หรอื เยราเนยี ม ทกุ ส่ิงเหลํานน้ั เขาต๎อง สละมนั ไป จะเอาตดิ ตัวมาได๎ก็แตํเคร่อื งครวั เทําน้ัน เด็กคนหน่ึงกําลังดูดนมแมํ ซึ่งเหนอ่ื ยอํอนและดรู าวกับวํากาํ ลังหลบั อยํู ชีวิตยงั หมนุ เวียนไปในความสับสนยุํงเหยงิ และไรค๎ วามหมายของการเดินทางน้ี ฉัน มองดผู ู๎เป็นพํอซึ่งมีศรี ษะหนกั และเกรยี นเหมอื นกบั เป็นกอ๎ นหิน เขาขดตวั หลับอยํอู ยําง อดึ อดั ในชดุ ทํางานท่ยี ับยยูํ ่ี มนษุ ย๑ผู๎น้ดี ไู มํตาํ งอะไรกบั ดนิ เหนียวกองหนึ่ง เหมือนกบั ซากทีไ่ มเํ ปน็ รปู ราํ งท่มี กั เหน็ อยตูํ ามมา๎ น่งั ของตลาดกลางในยามคํา่ คนื ฉันคิดวาํ ปญั หานน้ั ไมไํ ดอ๎ ยทํู ่ี ความทกุ ข๑ยาก หรืออยูํทค่ี วามสกปรก หรือความอัปลกั ษณ๑ ในวนั หนึ่งชายกบั หญิงคน เดียวกันนไี้ ด๎มาพบกัน และฝุายชายคงยมิ้ ให๎ เขาคงเอาดอกไม๎มาใหห๎ ลังจากเลิกงาน แล๎ว เขาอาจจะเป็นคนงมํุ งํามและขีอ้ าย คงกลัวจนตวั สัน่ วาํ จะไดร๎ ับการเมนิ เฉย ฝาุ ย หญิงซง่ึ มีจรติ ตามธรรมชาติของหญงิ สาวทีเ่ ช่ือม่ันในเสนํหข๑ องตัวเองอาจจะชอบกล่นั แกลง๎ ให๎เขาประหมาํ ยงิ่ ขนึ้ อกี ก็ได๎ ผทู๎ ่ใี นวนั น้ไี ดก๎ ลายมาเปน็ เครื่องจกั รกลสําหรับขดุ
ดนิ และทุบตี ในวนั น้นั คงรสู๎ กึ ป่นั ปวุ นระริกในหวั ใจอยํางมีความสุข สง่ิ ทเ่ี ขา๎ ใจไมํได๎กค็ อื ทาํ ไมเขาจงึ กลายมาเป็นกองดนิ เชํนนี้ เขาผํานไปในแมํพิมพ๑อนั รา๎ ยกาจใดท่ไี ดจ๎ ารกึ รอยไวเ๎ หมอื นเป็นเครอ่ื งปั๊มสัตว๑เมือ่ แกยํ ังรกั ษาความสงํางามไว๎ ทาํ ไมดินเหนียวท่ีเป็น มนุษยน๑ ้ีจงึ บุบสลายไป ฉันเดนิ ตอํ ไปทาํ มกลางฝงู ชนท่นี อนหลบั ทรุ นทรุ ายอยเูํ หมอื นกบั ฝนั รา๎ ย ไดย๎ ินเสียงท่ฟี งั ไมไํ ดช๎ ดั ซ่งึ มีทั้งเสยี งกรนแหบๆ เสยี งบํนพึมพําและเสยี งรองเท๎าที่ ลากไปกับพ้นื ยามเม่อื กระสับกระสํายหรอื พลิกข๎างที่เมอ่ื ยระบม รวมทงั้ เสยี งที่อ้อื อยไํู มํ ขาดสายของบกรวดบนหาดทราย ฉันนัง่ ลงตรงหน๎าหญิงชายคหูํ นึ่ง ระหวาํ งเขาทั้งสองน้ัน เดก็ คนหนง่ึ ได๎ พยายามแทรกตัวเขา๎ ไปและใช๎ทตี่ รงน้นั นอนซกุ อยํู ท้งั ๆ ที่หลบั อยนูํ น้ั เขาพลกิ ตวั และ หนั ใบหนา๎ เข๎าสํูแสงไฟทเ่ี ปดิ ไวอ๎ ยาํ งสลวั ๆ โอ๎! ใบหน๎านั้นชํางนาํ รักอะไรเชนํ น้ี เช้อื สายของหญิงชายคํูน้เี ป็นประหนึ่ง ผลไมท๎ อง ผู๎ท่ีเกิดจากส่งิ มชี ีวติ อนั เทอะทะนกี้ ลบั เต็มไปด๎วยความนิ่มนวล งดงาม ประทับใจ ฉนั กม๎ ลงไปมองหนา๎ ผากท่เี รยี บและรมิ ฝีปากทบ่ี ง้ึ แตดํ อู อํ นโยนนัน้ ฉันพดู กับตัวเองวาํ นเี่ ปน็ ใบหนา๎ ของนักดนตรี นีค่ ือโมซาร๑ตเมือ่ ตอนเด็ก น่ีคือความหวังอัน สวยสดแหํงชวี ิต เจา๎ ฟาู น๎อยๆ ในเทพนิยายคงไมตํ าํ งอะไรไปจากเขา ถ๎าได๎รบั การ ปกปูองดแู ลและอบรมอยํางดีละก็ โตข้นึ เขาจะเปน็ อะไรไมไํ ด๎เลํา? ถา๎ หากในสวนหน่ึง พันธกุ๑ ุหลาบ ไดแ๎ ปลงไปจนเกดิ มกี ุหลาบพนั ธใ๑ หมขํ น้ึ ชาวสวนก็จะตืน่ เตน๎ กันไปหมดทกุ คน เขาจะ แยกกหุ ลาบน้นั ออกมาเพ่อื ดแู ละทะนุถนอม แตํ ทวาํ คนสวนสําหรับมนุษย๑นน้ั หามไี มํ โมซาร๑ต นอ๎ ยน้กี จ็ ะผาํ นเขา๎ ไปในเคร่ืองปม๊ั เชํนเดยี วกับ คนอน่ื โมซาร๑ตจะชน่ื ชมอยํางสุดแสนอยํูกบั ดนตรีที่เสือ่ มทรามในบรรยากาศทเ่ี หม็นอับตาม Mozart บาร๑ สน้ิ หวงั เสยี แล๎วสาํ หรับโมซารต๑ ฉันเดนิ กลับมายงั ทน่ี ่ังของฉัน ฉันพดู กบั ตัวเองวํา คนพวกนไ้ี มํทกุ ขท๑ รมาน กับสถานการณข๑ องตวั เองเทําไรหรอก ไมํใชเํ ป็นเร่อื งของความสงสารทีท่ ําให๎ฉนั ไมํ สบายใจอยใํู นขณะน้ี ไมใํ ชํเร่ืองที่จะต๎องทาํ ใจออํ นไหวกบั ความทกุ ข๑ทจ่ี ะเวยี นมาตลอด กาล ผู๎ทอ่ี ยใูํ นความทกุ ข๑น้นั หาไดร๎ ู๎ตวั ไมํ ในที่น้เี ป็นบางอยาํ งในฐานะสวํ นหนงึ่ ของ มนษุ ยชาติ ไมใํ ชใํ นสํวนตัวท่ีรส๎ู ึกเจบ็ ช้ําท่ีรูส๎ กึ กระทบกระเทือน ฉันไมํคอํ ยเช่อื เรอื่ ง ความสงสารเทําไรนกั ส่ิงทีท่ าํ ใหฉ๎ นั ไมํสบายใจ ไมํใชคํ วามยากแค๎น ซง่ึ ถ๎าเอาเข๎าจรงิ ๆ แล๎ว เรา ก็ทาํ ความเคยชินได๎เชนํ เดยี วกบั ความเกยี จครา๎ น ชาวตะวันออกบางแหงํ ยังใชช๎ วี ิต อยํางเสอ่ื มโทรมมาได๎หลายชวั่ อายคุ นและยังช่นื ชอบเสยี ดว๎ ย สงิ่ ทท่ี ําให๎ไมํสบายใจ นนั้ ไมํอาจรักษาไดด๎ ว๎ ยการแจกอาหารแกผํ ู๎ยากจน สิง่ ทีท่ ําให๎ฉนั ไมสํ บายใจนน้ั ไมใํ ชํ รอยบุบรอยบวม หรือความนาํ เกลยี ดนาํ ชงั แตํเปน็ วาํ ในแตลํ ะบคุ คลเหลาํ นัน้ สํวนหนึ่งที่ เป็นโมซารต๑ ได๎ถกู ทําลายไป พระจิตเจา้ แตผ่ ู้เดียว ซง่ึ ถ้าเสด็จมาสถิตในดนิ เหนยี วน้ันจงึ จะ
สามารถเสกสร้างมนุษย์ ชีวประวตั ิ แซงเตก ซเู ปรี ANTOINE DE SAINT - EXUPERY ๑๙๐๐ : เกดิ ที่เมอื งลอี อง วนั อาทิตยท๑ ี่ ๒๙ มถิ ุนายน ๑๙๐๙ : เข๎าโรงเรยี นเยซอู ิต ท่ีเมอื งมังส๑ ๑๙๑๕ : เขา๎ โรงเรียนมองเกร ท่ี วลิ ล๑ฟรงั ซ๑-ซูร-โซน ๑๙๑๗ : จบมัธยมศึกษา เตรียมเข๎าโรงเรยี นนายเรอื ๑๙๑๙ : สอบข๎อเขยี นเขา๎ โรงเรียนนายเรือได๎ แตํตกสมั ภาษณ๑ ๑๙๒๑ : รับราชการทหาร ประจํากองการบินที่เมืองสตราสบูรค๑ ภายหลังยา๎ ยไปประจาํ ทีเ่ มอื งราบัต ไดว๎ ุฒบิ ัตรนักบนิ พลเรอื น ๑๙๒๓ : ประสบอบุ ัตเิ หตุทางเครอ่ื งบิน ปลดประจาํ การ ๑๙๒๖ : เป็นนกั บนิ ฝกึ หดั ของบรษิ ทั ลาเตโกแอร๑ ที่เมอื งตูลสู ๑๙๒๗ : เปน็ นักบนิ ขนสํงไปรษณีย๑ ระหวาํ งตูลสู และกาซาบลังกา เป็นนายสนามบินท่ี แหลมชูบี เขยี นหนงั สือเรื่อง \"ไปรษณียใ๑ ต๎\" ( COURRIE SOUD/ SOUTHERN MAIL) ๑๙๒๙ : เป็นผูจ๎ ดั การของบริษัทการบนิ อาเอโรปอสตา ท่ีอาร๑เจนตนิ า บกุ เบิกเส๎นทาง บนิ ระหวาํ งบเู อโนสแอเรส กับ ปุนตา-อาเรนัส เขียนหนังสือเรอื่ ง \"เที่ยวบนิ กลางคืน\" ( VOL DE NUIT / NIGHT FIGHT) ๑๙๓๐ : บนิ คน๎ หากิโยเมซงึ่ เครื่องบินอบั ปางในเทือกเขาอันเดส ๑๙๓๑ : แตงํ งานกบั คอนซูเอโล ซนุ ชนิ ลาออกจากงานอเมริกาใต๎ เพราะบริษัทอาเอ โรปอสตาลล๎มละลาย ประจาํ เทีย่ วบินกลางคืนระหวํางกาซาบลังกา กับปอร๑ตเอเตียน ๑๙๓๔ : เขา๎ ทาํ งานในแผนกประชาสมั พันธจ๑ ของบริษทั แอรฟ๑ รานซ๑ ๑๙๓๕ : เปน็ ผ๎สู ่ือขําวของหนังสอื พิมพ๑ปารสี -ซัวร๑ ท่ีกรุงมอสโคว๑ เป็นเวลาหนง่ึ เดอื น พยายามทาํ ลายสถติ ิเวลาบิน ระหวาํ งปารสี กับไซงอํ น แตํเคร่อื งบินเกิดอบั ปางใน ทะเลทรายลเิ บีย ๑๙๓๖ : เป็นผ๎ูสอ่ื ขาํ วสงครามสเปน ๑๙๓๘ : ประสบอุบัติเหตุทางเครื่องบนิ ขณะท่พี ยายามบินจากนวิ ยอร๑คไป แตรา-เด-ฟู เอโก (อเมรกิ าใต๎) เขียนหนงั สอื เรอ่ื ง \"แผํนดนิ ของเรา\" ( TERRE DES HOMMES) ๑๙๓๙ : เปน็ นกั บนิ ลาดตระเวน ๑๙๔๐ : เขียนหนงั สอื เรอื่ ง \"ปอู มปราการ\" ( CITADELLE) ๑๙๔๐ : เขียนหนงั สือเรอื่ ง \"นักบนิ ประจญั บาน\" (PILOTTE DE GUERRE) ๑๙๔๓ : พมิ พ๑เร่อื ง \"เจ๎าชายน๎อย\" (LE PETIT PRINCE) เปน็ นักบนิ ลาดตระเวน ประจาํ การในแอฟรกิ าเหนือ ๑๙๔๔ : หายสาบสูญไปในขณะทอี่ อกบนิ ลาดตระเวน วันที่ ๓๑ กรกฎาคม
Search
