ผมเคยติดคุก จากอดีตเด็กติดยาและค้ายาคนหนึ่ง

ผมเคยตดิ คุกจากอดตี เดก็ ตดิ ยา และค้ายาคนหนึง เรียบเรียงโดย แอดมินโฮ โอน้อยออก EBook เล่มนีสงวนลิขสิทธิตามกฎหมาย ห้ามมิให้ผ้ใู ด นาํ ไปเผยแพร่ต่อสาธารณะเพือประโยชน์ในการค้า หรืออืนๆโดยไม่ได้รับความยินยอมเป็นลายลกั ษณ์อักษรจาก ผ้เู ขียน ผ้ใู ดละเมิด จะถกู ดาํ เนินคดีตามกฎหมายสูงสุดผมเคยติดคุก 1

บทนํา เรืองสนั นีเป็ นอทุ าหรณ์สอนใจของอดีตเด็กเสเพลคนหนึง ซึงแต่เดิมผมได้รับซือบทความมา และโพสต์ไว้ในเว็บบอร์ดของผมแห่งหนึง(ตอนนีได้ปิ ดตวั ลงไป) โดยประวตั ิของเขาเคยติดยาเสพติด พร้อมทงั ค้ายา จนถูกจับติดคุกติดตาราง ซึงในปัจจุบันชายหนุ่มได้ออกมาจากเรือนจํา และมีชีวิตครอบครัว รวมทงั ประกอบอาชีพการงานเฉกเช่นคนทวั ไปปกติ ไม่ได้หลงเดินไปในเส้นทางมืดอีกแล้ว ซึงผมต้องขอขอบคุณเขามากนะครับ ทีได้เขียนเล่าเรืองเป็ นประสบการณ์ชีวิตทีดี สามารถใช้สอนเดก็ ๆ ทกุ คนไมใ่ ห้หลงเดินทางผิด โดยผมได้นํามาปรับปรุงแก้ไขและเรียบเรียงเสียใหม่ เพือให้เป็ นตอนยาวทีเดียวจบ จะได้สะดวกเปิ ดอ่านกนัฟรีในอีบุ๊ค รับรองได้ว่าคุณจะต้องซึงและนําตาคลอกันเลยทีเดียว ลองอา่ นกนั ดไู ด้ครับ เรียบเรียงใหม่โดย แอดมินโฮ โอน้อยออก 16 พฤษภาคม 2558 ติดตามแฟนเพจได้ที https://www.facebook.com/littleadminhoผมเคยติดคุก 2

เดก็ ตดิ ยา เรืองราวของผม เป็ นเรืองทีไม่น่าฟังสกั เท่าไหร่ แต่ผมคิดว่ามันเป็นเรืองทีผมจดจําไว้เป็นบทเรียนจนวนั ตายได้เลย เริมจากวนั ทีผมต้องย้ายโรงเรียนจากกรุงเทพกลบั ไปทีนครสวรรค์ซงึ เป็ นบ้านเกิดของผม เนืองจากแม่ผมเป็ นครูอย่ทู ีนนั และต้องการให้ผมเข้าไปอย่ใู นความดแู ลของท่าน เดิมทีผมอย่กู บั พ่อทีกรุงเทพตงั แตเ่ ด็กเลยไม่ค่อยได้มาหาแม่บ่อยครังนกั ถึงครอบครัวผมจะแยกกนั อยู่ แต่ผมก็ไม่เคยขาดความอบอ่นุ เลยสกั นิด จากการทีผมต้องย้ายโรงเรียนกลางเทอมเป็ นผลให้ผมเรียนตามเพือนไม่ทนั เกรดทีล่มุ ๆ ดอน ๆ กลบั ตกฮวบ แม่ทีเป็ นครูนนั ไมพ่ อใจในผลการเรียนของผม จงึ สงั ให้ผมไปเรียนพิเศษเพิมทกุเย็น ส่วนเสาร์-อาทิตย์ ผมก็ไม่ได้นอนเล่นเกมนงั อย่บู ้านเหมือนเพือนคนอืน ๆ หรอกครับ เพราะผมต้องช่วยแม่ตรวจการบ้านและนับคะแนนให้เด็กคนอืน ๆ จากนนั ก็กลบั ไปทําการบ้านของตนเอง และดทู ีวีสกั เดียวก็เข้านอนแล้ว รู้สกึ ชีวิตตวั เองค่อนข้างจะน่าเบือนิดหน่อย มนั ช่างต่างจากอย่กู รุงเทพทีมีแสงสีตลอดเวลา ทีนีเงียบสงบมาก เพราะอย่นู อกตวั เมืองร่วม 80 กิโลเมตร เมือผมขนึ มาอยชู่ นั ม.3 ทกุ สงิ อยา่ งเริมเปลียนไป เพือน ๆ ในห้องต่างขยนั เรียนมากขนึ เวลาว่าง ๆ ก็จะมารวมกล่มุ กนั อ่านหนงั สือ ผมเจอผมเคยติดคุก 3

คําถามยอดฮิตตลอดทงั ปี การศกึ ษาว่า “จบแล้วจะเรียนต่อทีไหน ?” เป็ นแบบนีทงั ปี ไมใ่ ช่วา่ ผมไมเ่ ครียดกบั การหาทีเรียนตอ่ แตผ่ มก็แคอ่ ยากผอ่ นคลายบ้างเท่านนั ผมยิงเป็ นคนทีมีความอดทนตําอย่ดู ้วย ถ้าให้ไปนงั อ่านหนงั สือนาน ๆ ตามนั จะพลางปิ ดตวั ลงให้ได้ ผมคิดว่าการเรียนมนั น่าเบือและผมอาจจะไมเ่ รียนตอ่ ก็ได้ หรืออาจจะหางานทําเลย ทุกวันผมจะไปใช้ บริ การอินเทอร์ เน็ตทีห้ องคอมพิวเตอร์ ได้ จัดเอาไว้ให้ เพือเปิ ดเว็บไซต์หางานทีตวั เองสนใจ แต่มันติดตรงทีว่าผมยงัเด็กอยู่ เวลาโทรไปสมคั รงานทีไหนเขาก็ไม่รับ เอะอะ ๆ ก็ไล่ผมไปกินนมแม่อย่างเดียว มนั ก็แค้นนะทีไม่มีงานให้เด็กอย่างผมได้ทําเลย ยงั ไงผมก็ไมเ่ ลกิ ล้มความตงั ใจหรอก ตวั ผมนนั คิดจะออกมาทํางานแบบนีตงั หลายครัง จนมนั ไม่ใช่แค่ความคิดอีกต่อไป เพราะผมทําให้มันเป็ นเป้ าหมายชีวิตไปเลย พอปิ ดเทอมผมจะไปอย่กู บั กล่มุ เพือนอีกกลมุ่ หนึง ซงึ ไม่ใช่เพือนในห้องเดียวกนัพวกเราพากนั ไปทีตกึ ร้างข้างปัมนํามนั แห่งหนงึ ทีนีพวกเราเอาสายฉีดนําแปรง และนํายาล้างรถ นําติดตัวมาคนละนิดคนละหน่อย แล้วตังเป็ นสถานทีรับล้างรถ คิดราคา 100 บาททกุ คนั ซงึ มนั ทํารายได้ให้พวกเรา วนัละไม่ตํากว่าสองถึงสามพนั แถมราคายงั ตํากว่าปัมนํามนั ข้าง ๆ หรืออาจเป็ นเพราะพวกผมยงั เป็ นเด็ก ผ้ใู หญ่ทีขบั รถผ่านเข้าปัมคงอดสงสาร เลยแวะใช้บริการละ่ มงัผมเคยติดคุก 4

เกือบอาทิตย์แล้วทีพวกผมตงั ก๊วนล้างรถ ทําให้เด็กล้างรถในปัมเกิดอาการไมพ่ อใจขนึ มา เยน็ วนั นนั หลงั จากทีพวกผมเก็บของเสร็จ กําลงัจะแยกย้ายกนั กลบั บ้าน จู่ ๆ เด็กปัมพวกนนั ก็เข้ามากระชากเสือเพือนผมพร้อมกบั ลงหมดั หนกั ๆ เข้าไป ในตอนนนั พวกผมก็ไม่ได้ยืนนิงเฉย เข้าไปตะลมุ บอนทนั ที แต่พวกผมยงั เด็กส้แู รงพวกทีโตกว่าไม่ไหว เลยต้องยอมแพ้ และคงไมก่ ลบั ไปทีนนั อีก เพราะถ้ากลบั ไปพวกผมอาจไมไ่ ด้โดนยําแค่นีแน่ ยงั ไงชีวิตก็ต้องรักษาเอาไว้ก่อน ผมยงั ไม่อยากได้รอยเท้ากลบั บ้านทกุ วนั หรอก พอกลบั ถึงบ้าน แม่ทีนงั กรอกเกรดนกั เรียนหนั มามองเตรียมดดุ ่าว่าทําไมกลับบ้านดึก แต่พอเห็นสภาพผมทีมีแต่รอยชําบนหน้า คราบเลือดเป็ นจุด ๆ แม่ก็แทบกรีดทนั ที ท่านเข้ามาเขย่าตวั ผมอย่างแรงตามด้วยคําบน่ แสนยืดยาวทีผมคิดว่า มนั จะเป็ นคําเทศนาซะอีก ผมเลา่ เรืองทีเกิดขึนให้แม่ฟังระหว่างการทําแผล แม่นงั เงียบไม่พดู ไม่จา แต่แล้วท่านก็บอกว่า จะส่งผมไปเรียนพิเศษตอนปิ ดเทอม และผมไม่ต้องไปทํางานต๊อกตอ๋ ยแบบนนั อีก แคเ่ งินข้าราชการของแมก่ ็พอกินพอใช้แล้ว “ไม่นะครับ ผมอยากทํางานมากกว่า ผมไม่อยากเรียนแล้ว” ผมแย้งแมข่ นึ มาทนั ที แมท่ ําหน้าไมพ่ อใจก่อนจะลกุ ขนึ ชีหน้าผมผมเคยติดคุก 5

“ฉนั ส่งแกให้เรียนหนงั สือ ไม่ใช่ให้แกไปทํางาน แกยงั เด็กมีหน้าทีเรียนก็เรียนไป จบแล้วจะไปทํางานอะไรก็เรืองของแก ยงั เด็กยงั เล็ก คิดเรืองจะทํางาน แค่ลําพงั ตวั แกเองยงั แบมือขอเงินฉันใช้เลย อย่าคิดว่าจะออกไปทํางานรอดเลย” แมพ่ ดู จบแล้วเดินเข้าไปในครัวทนั ที ไม่ฟังสิงทีผมจะพดู ไมฟ่ ังแม้แตค่ วามรู้สกึ ผม ผมชกั อยากจะกลบั ไปอยกู่ บั พอ่ ซะแล้ว “อย่างแม่จะไปเข้าใจอะไรผมล่ะ แม่ไม่เคยฟังอะไรผมด้วยซําว่าผมคิดยงั ไง เอะอะ ๆ ก็พูดว่าทําไม่ได้ ทงั ๆ ทีผมยงั ไม่ได้ลองทําให้แม่ดูเลย” ผมตะคอกแมก่ ลบั ไปอยา่ งเหลอื อด “อยา่ มาตอ่ ปากตอ่ คํากบั แมน่ ะ ! เป็ นเดก็ เป็ นเลก็ เรียนหนงั สือไปนะถกู แล้ว ถ้าแกคิดวา่ ทํางานตอนนีแล้วมนั ดี แกก็ทําไป แตฉ่ นั ขอบอกนะว่ามนั เป็ นไปไม่ได้เลย แกยงั รู้จกั โลกนีไม่เพียงพอ ถ้าแกคิดว่าแน่ก็ไปทําเลยงานน่ะ ไปเลย ฉันจะไม่ห้ามอะไรแกแล้ว” แม่พดู เสียงเบา ๆ แต่แอบคมกริบ เหมือนดาบซามไู ร สว่ นผมในตอนนนั ยงั มีความดือด้านอยู่ ก็เลยไมย่ อมฟังคําตกั เตือนแม่ คดิ วา่ สงิ ทีตวั เองทําน่ะถกู แล้ว สว่ นแมน่ ่ะผิด ความรู้สึกผมตอนนีเหมือนอยู่ในคุกในตาราง แม่เหมือนเป็ นตํารวจทียดั ข้อหาให้ผมต้องติดคกุ ผมขยบั ตวั ตามใจชอบไม่ได้ ผมอยากใช้ชีวิตตามอิสระของผมเหมือนกนั นะ ทําไมแม่ไม่เข้าใจผมบ้างเลย สิงทีผมต้องการ ทําไมแม่คิดว่าผมจะทําไม่ได้ ถ้าไม่ลองใครมนั จะไปรู้ละ่ ใช่ทีผมเคยติดคุก 6

ผมเป็ นแคเ่ ด็ก แตเ่ ดก็ ก็สามารถทําหลาย ๆ สิง หลาย ๆ อย่าง ทีผ้ใู หญ่ทําไม่ได้ไม่ใช่เหรอ ? ผมชกั ไม่เข้าใจแม่ซะแล้ว ทีคอยบงการผมให้ทําน่นู ทํานี มนั คือสงิ ทีแมต่ ้องการหรือสงิ ทีผมต้องการกนั แน่ ตงั แต่ตอนนนั ผมก็เริมขดั แย้งกบั แม่มากขนึ ผมทําทกุ วิถีทางทีจะทําให้ตวั เองออกจากโรงเรียนและได้ไปทํางาน ผมไม่ไปเรียนพิเศษ ผมหนีเรียนทุกครังทีมีโอกาส เวลามีกิจกรรมต่าง ๆ ผมเริมไม่เข้าร่วมกิจกรรมเวลาครูฝ่ ายปกครองเรียก ผมก็ไมไ่ ด้เข้าไปพบ สว่ นผมกบั แมก่ ็มีปัญหากนับอ่ ยครังเข้า ทงั เรืองทีโรงเรียน เรืองทีบ้าน เราสองคนทะเลาะกนั เกือบทกุวนั ผมเลียงทีจะไมเ่ จอหน้าแม่ ด้วยการกลบั ก่อนทีแมจ่ ะกลบั จากโรงเรียนเสมอ อาหารเยน็ ผมก็ไมท่ าน เป็นแบบนีจนเกือบปิ ดเทอมของมอต้น อย่าทีคิดไว้ ผมติดศนู ย์เกือบสิบตวั ติด มผ ทุกกิจกรรม และผมเรียนไม่จบ …แม่บอกวา่ ผมต้องไปเรียนซอ่ มเสริม และแก้ มผ กิจกรรมทกุกิจกรรม แต่ผมก็ยืนยนั จะไม่ไปไหนทงั นนั ผมเบือการเรียน เบือโรงเรียนเบือทีบ้าน เบือแม่ทีคอยจําจีจําไชผมตลอดเวลา ถ้ารู้อย่างนีผมคงไม่กลับมาอยู่กับแม่ทีนครสวรรค์หรอกน่ะ พอแล้วจบทุกอย่างทีนีกลับกรุงเทพดีกวา่ ผมตดั สินใจกลบั กรุงเทพมาอย่กู บั พอ่ และทํางานเป็ นเดก็ เสิร์ฟทีร้านอาหารแห่งหนงึ ตอนนนั ผมเริมคบเพือนทีไมค่ อ่ ยดี ผมเริมกินเหล้าสบูผมเคยติดคุก 7

บุหรี เมือเลิกงานก็จะไปเทียวเตร่ตามสถานบนั เทิงต่าง ๆ เวลาเงินเดือนออก ก็จะหาซือผ้หู ญิงมานอนกกอย่ทู ีห้อง จนพ่อเอือมผม และไล่ผมออกจากบ้าน “จะไปไหนก็ไปเลย ไอ้ลกู เวร !” พ่อเปิ ดประตหู ้องผมเข้ามา พอเห็นผมนงั สบู บหุ รีอยขู่ ้างเตียงพร้อมกบั ผ้หู ญิง ทีผมหิวมาจากผบั เมือคืน ก็พงุ่ ตรงรีมาตบหน้าผม แล้วหยิบเอาเสือผ้าในต้เู สือผ้าของผมโยนออกนอกหน้าต่างทนั ที พร้อมกบั ไลผ่ มให้ออกจากบ้าน “ฉนั ไม่มีลกู ชวั ๆ อย่างแกวนั ๆ เคยทําตวั มีประโยชน์กบั เขาบ้างมยั กินเหล้า กินยา มวั เซ็กซ์ ไปเลยนะ แกไม่ใช่ลกู ฉนั อีกต่อไป ไอ้ขียา ! อย่ากลบั มาให้ฉนั เห็นหน้าอีก บ้านนีไมต่ ้อนรับ” “โด่ ไม่อยู่ก็ได้โว้ย บ้านเฮงซวยแบบนีใครมนั จะไปอยากอยู่วะ”ผมตะโกนจากประตูหน้าบ้าน เก็บเสือผ้าแล้วเรียกวินมอเตอร์ไซด์ทันทีตอนนันผมคิดว่าดีเหมือนกันทีออกมาจากบ้าน จะได้ทําอะไรตามใจตวั เองซกั ที ผมก็เบือพ่อทีจําจีจําไช ช่างไม่ต่างอะไรกบั ตอนทีอย่กู บั แม่ทีนครสวรรค์เลย ผมจะไปให้ไกลเลย ไปให้ไกลจากบ้านบ้า ๆ นีเลย ผมมาอาศยั อยู่กับเพือนร่วมงานทีตรอกหลงั ร้ านอาหารทีผมไปทํางาน ทกุ ๆ วนั ผมกบั มนั จะมานงั ก๊กเหล้ากนั หน้าหอพกั บางครังก็เผลอส่งเสียงโวยวาย จนเพือนร่วมหอต้องปาตะกร้ าเอย รองเท้าเอย ลงมาทีผมเคยติดคุก 8

พวกผมก๊กเหล้ากันอยู่ ส่วนเจ้าของหอพักบางครังก็ลงมาดุด่าพวกผมเหมือนกนั แตก่ ็อยา่ งวา่ ก็คนมนั เมาเนอะ จะพดู อะไรมนั ก็ไมเ่ ข้าหหู รอก วนั หนึงพวกผมทํางานเสร็จ เหนือยมาก แต่ความเหนือยมันทําอะไรผมกบั เพือน ๆ ไม่ได้หรอก นกั ทอ่ งราตรียงั ไงก็เป็ นนกั ท่องราตรีอยวู่ นัยงั คํา หลงั เลิกงานพวกผมก็ไปสงั สรรค์กนั ทีร้านคาราโอเกะแห่งหนึง พอร้ องเพลงไปได้สกั พักก็เริมมีการดวลเหล้ากัน สําหรับผมทีผ่านเหล้ามาเกือบทุกยีห้อทุกประเภท ถูกท้าดวลมากกว่าใครเพือน แต่คนคอมนั แข็งเหล้าไมก่ ีสบิ แก้ว ไมส่ ามารถทําอะไรผมได้หรอก “เฮ้ย เรามีอะไรจะให้นายดวู ะ” เพือนผมคนหนงึ ชยู าเม็ดเลก็ ๆ มีสแี ปลก ๆ แล้วยดั ใสม่ ือผม “อะไรน่ะ” ผมแบมือออกมองเม็ดยาในมือนนั มนั ไม่เหมือนยาทีผมเคยเหน็ ทวั ไป สีมนั ดฉู ดู ฉาดมาก แถมมีตวั อกั ษรเขียนไว้กลางยาตวั นนั “มนั เป็ นยาชกู ําลงั กินแล้วจะมีแรงทํางานตลอดเวลา ฟิ ตปัง กินแล้วรู้สึกดีมาก ๆ ลองกินดู ๆ” เพือนคนนันพูดพร้ อมกับชูยาอีกเม็ด ซึงเหมือนยาในมือผม ก่อนจะกินเข้าไปและตามด้วยนําอึกใหญ่ ๆ แล้วหวั เราะอยา่ งสะใจ มนั บอกให้ผมลองกินดู ผมเลยกรอกยาเมด็ นนั ใสป่ ากผมเคยติดคุก 9

ใช้เวลาไม่ถึงห้านาที ร่างกายผมก็รู้สึกร้ อนผ่าว หัวใจเต้นแรงกระสบั กระส่าย มนึ หวั ไปหมด ในหวั มนั รู้สกึ โล่ง ๆ ตือ ๆ เหมือนมีอากาศเข้าไปในนนั แทนทีสมอง ผมยิมออกมาอยา่ งมีความสขุ จู่ ๆ ก็เกิดมีแรงฮดึอะไรไมร่ ู้ มนั รู้สกึ ว่าต้องหาอะไรมาทําตลอดเวลา ผมจบั ไมค์ร้องเพลง กินเหล้าอย่างสนกุ สนานเฮฮา จนร้านคาราโอเกะปิ ด พวกผมก็ยงั ไปต่อกนั ทีผบั แห่งหนงึ ซงึ อย่ใู กล้ ๆ กนั อาจเป็ นผลมาจากฤทธิยาละ่ มงั ทีทําให้ผมยงั ครืนเครงตลอดทงั คืน ตกมาตอนเช้า หวั ผมหนกั อือตลอดเวลา แทบลกุ ไปทํางานไมไ่ หวเนืองจากผมยังแฮงค์เหล้าเมือคืนอยู่เลย คิดว่าคงกินไปเยอะมากเลยทีเดียว ปวดหวั ไปหมด แถมยาแก้ปวดก็เอาผมไมอ่ ยเู่ ลย ผมมองไปบนหวัเตียง มนั มียาเหมือนทีเพือนผมให้มาเมือคืน วางกองไว้สีห้าเม็ด ผมเลยหยิบขนึ มากินหนงึ เมด็ มนั รู้สกึ ดีจริง ๆ อยู่ ๆ ทําให้ผมก็มีแรงไปทํางาน ทงัๆ ทีผมควรนอนอยใู่ นห้องแล้วโทรไปลางานกบั ผ้จู ดั การร้านอาหาร เพราะผมมีอาการปวดหวั เมือตอนเช้า แตย่ าตวั นีมนั ทําให้ผมกระปี กระเป่ า ดสู ดชืนตลอดเวลา ทําให้ผมสามารถทํางานเสิร์ฟอาหารทงั วนั จนร้านปิ ด ก็ยงัช่วยเก็บร้าน แถมไปช่วยแมค่ รัวล้างจาน เอาขยะไปทิงอีก ยานีมนั ดีจริง ๆผมคดิ แบบนี ผมเริ มใช้ ยาตัวนีบ่อยครังขึน จากวันละครัง ครังละเม็ดกลายเป็ นสองเม็ด สามเม็ด จนถึงสีห้าครังต่อวนั ส่งผลให้หน้าผมเริมซูบผมเคยติดคุก 10

ผอม ร่างกายเห็นแต่กระดูกซีโครง ตาเริมถลนกลอกตาไปมา ริมผีปากคลํา เหม่อลอยตลอดเวลา บางครังผมก็เห็นเงาคนผ่านไปผ่านมา ผมเริมติดยามากขึน พอเจ้าของร้ านรู้เรืองว่าผมติดยา จึงไล่ผมออก ผมไม่ง้อสว่ นผมในตอนนนั เพราะอะไรไม่รู้ มนั รู้สกึ ว่าผมไม่ต้องการอะไรในโลกนีขอให้มียานีเพียงสงิ เดียวผมก็พอใจแล้ว “เฮ้ย ๆ นีเอ็งมียาเปล่าวะ ยาข้าเริมจะหมดแล้ว” ผมถามเพือนทีอาศยั อยใู่ นห้องเดียวกนั ตอนทีมนั กลบั มาจากทีทํางาน “มีสิ แต่เอ็งต้องจ่ายเงินมาก่อนข้าถึงจะให้ ของแบบนีใครจะให้ฟรี ๆ กนั ละ่ เงินมาของไปโว้ย” เพือนพดู กวน ๆ ก่อนจะเอาเหล้ามาดืมอกึใหญ่ ๆ “แตเ่ อง็ ก็รู้วา่ ตอนนีข้าตกงานอยู่ จะไปเอาเงินให้เอง็ จากทีไหนวะ”ผมขอความเห็นใจจากเพือน และยงั ตอบกลบั ไปอีกว่า “เอางี เอ็งเอายามาให้ข้าก่อน ถ้าข้าหาเงินมาได้ ข้าจะเอาให้เอง็ ตกลงมยั ” “เออได้ ๆ แต่อย่าลืมค่ายานะเว้ย พอแกได้งานแล้วรีบมาจ่ายข้าเร็ว ๆ นะ ข้าก็ต้องการเงิน ต้องใช้เหมือนกนั เงินสมยั นียิงหายากซะด้วย” เพือนมนั นงั คดิ อยแู่ ป็ ปหนงึ ก็หยิบยาในกระเป๋ าเสือให้ผม มนั บอกว่าถ้ าเบียวจะกระทืบผมเละแน่ ส่วนผมก็รับยาไป และแล้วอารมณ์ผมเคยติดคุก 11

ความสขุ ก็กลบั มาอีกครัง และผมก็เสพยาทกุ ๆ วนั จนมนั เลยขนั ติดยาไปแล้ว ถ้าผมขาดยาสกั ชวั โมงเดียว ก็จะเริมออกอาการคล้มุ คลงั แล้ว จึงทําให้ผมต้องเสพยาติดตอ่ กนั ทนั ที เมือรู้สกึ วา่ ยาใกล้จะหมดฤทธิแล้ว จากตอนแรกทีกินยา ผมก็เริมเปลียนมาเป็ นฉีดยาเข้าเส้น แรก ๆก็ไม่ง่ายเท่าไหร่ เพราะผมยงั กลวั เข็ม กลวั ว่ามนั จะหกั และก็ยงั กลวั ว่าจะเจ็บอยู่ แต่หลงั ๆ เริมชินกบั การฉีดแล้ว จนรู้สกึ ดีกว่าการกินเพราะยามนัออกฤทธิเร็วกวา่ พอผมเริมชินกบั การใช้ยา ร่างกายก็เริมกลบั ส่ภู าวะปกติ แต่ก็ยงัผอมโกร๋นเห็นแต่ซีโครง แถมยงั มีอาการใจสนั เหมือนเดิม ในตอนนีผมได้งานเป็ นเด็กล้างรถทวั ร์ ซงึ ผมตงั ใจทํางานเก็บเงินเพือซือยาโดยเฉพาะ ก็ผมบอกแล้วนี วา่ ผมไมต่ ้องการอะไรนอกจากยาเทา่ นนั การเป็ นเด็กล้างรถทวั ร์แทบจะไม่มีอะไรให้ทําเลย บางครังวนั นนัทงั วนั นงั เลน่ นอนเลน่ อยตู่ รงห้องพกั ก็ได้เงิน ผมคิดว่ามนั ก็แอบน่าเบืออยู่นิด ๆ ตรงทีไม่มีอะไรให้ทํา แต่งานสมยั นีหายาก ยงั ไงก็ต้องทน ๆ ทําไปบางครังเมือผมเลิกงานก็ไปกินเหล้ากับคนขบั รถทัวร์ หรือไม่ก็พนักงานแถว ๆ นนั กินเหล้าเสร็จก็นอนอย่ทู ีห้องพกั นนั เลยง่ายดี หลาย ๆ ครังผมกินนอนอยู่ทีนันเกือบอาทิตย์ จนผู้จัดการไล่ผมให้กลบั มานอนทีหอพักบ้างก็มีผมเคยติดคุก 12

เมือความต้องการในการซือยาผมมีมากขึน ส่งผลให้เงินจากการทํางานเริมไม่พอ ผมก็เริมขโมยเล็กขโมยน้อยจากสมั ภาระของผ้โู ดยสารบางครังก็ขโมยเงิน สร้อยกระเป๋ าแบรนด์เนม ซงึ ของต่าง ๆ ผมก็นําเอาไปขาย เพือจะได้นําเงินเอาไปซือยาต่อ พอนาน ๆ เข้าก็เริมมีคนจบั ได้ แล้วเอาเรืองผมไปบอกกับผู้จัดการ …มาในแนวเดียวกันเลยครับ ผมโดนไล่ออก แถมยงั บอกวา่ ไม่ให้กลบั มาทํางานทีนีอีก แถมยงั จะมาแจ้งความจบัผมเรืองขโมยของ ซงึ ผมก็ไม่คิดจะกลบั ไปทํางานอยแู่ ล้วละ่ ครับ มนั ไม่พอคา่ ยาผม แตต่ ํารวจก็เอาเรืองผมไมไ่ ด้เพราะหลกั ฐานไมเ่ พียงพอ อีกทงั ผมอายแุ ค่ 17 ปี จงึ ทําให้ผมโดนขงั คกุ แคไ่ มก่ ีวนั ก็โดนปลอ่ ยตวั แล้ว และให้ไปรายงานตัวทีศาล เพือทําประโยชน์กับสงั คม พอพ้นโทษอะไรต่าง ๆนานาแล้ว ผมก็กลบั มาเล่นยาเหมือนเดิม แต่มาครังนีผมกลายเป็ นผ้ขู ายแล้วด้วย การขายยาแรก ๆ มนั เป็ นเรืองยากมาก เพราะเราต้องเชือฟังพวกรุ่นพี ๆ และยงั ต้องหดั ต่อรองราคายา หดั หลบหนีเวลาตํารวจตามมายงั ทีซงึ เราพกั อาศยั อยู่ คือต้องระวงั ตวั เสมอเลยครับ ต่อมาผมเริมพกปื น โดยไปหาซือจากร้านขายของเถือนต่าง ๆ พอผมมีปื นก็ชกั กระหยิมใจไม่เกรงกลวั ใครทงั นนั ทําให้ขายยาอย่างมีความสขุ พอกลบั มาถึงทีพกั ก็เสพยาต่อ พร้อมกบั นบั เงินอย่างมีความสขุ ในตอนนนั ผมคิดว่ามีความสขุ มากและนีคงเป็นวิถีชีวิตทีผมใฝ่ ฝันมานานก็เป็นได้ผมเคยติดคุก 13

แรก ๆ ผมขายยาให้กลุ่มคนทีทํางานก่อน เพราะคิดว่ารายได้อาจจะดี แตพ่ อมาขายให้กบั เด็ก กลบั พบว่ารายได้เพิมมากขนึ เพราะเด็กหลอกขายได้ง่ายกวา่ แถมพวกเดก็ มนั เป็ นลกู คนรวย มีเงินมากกวา่ ผ้ใู หญ่บางคนทีผมไปขายให้ซะอีก นบั ตงั แต่นนั มาผมเลยเจาะตลาดขายให้เด็กอย่างเดียว ส่งผลให้เงินเก็บผมเริมมีมากขึน ผมเลยย้ายจากหอพกั เพือนมาเช่าบ้านอยรู่ ิมชมุ ชนแห่งหนงึ เพือความสะดวกเวลามีคนมารับยาจะได้ไม่มีคนเห็น อีกทังบ้านทีผมเพิงเช่าอยู่ มันค่อนข้างจะปกปิ ดมิดชิดและเป็ นการสว่ นตวั แถมยงั มีทีลบั ไว้ซ่อนยาอีกตงั มากมาย นอกจากนีแล้วผมยงั ซือกล้องวงจรปิ ดมาติดไว้ทวั บ้าน เผือมีตํารวจมาหาจะได้หนีได้ทนั “พี ๆ พีขายยาใช่มยั ?” มีเสียงตะโกนเลด็ ลอดเข้ามาในบ้านเช่าทีผมอยู่ “เออใช”่ ผมตะโกนตอบกลบั ไป “พี ๆ ผมต้องการยาดว่ นเลยขอร้อยเม็ด จ่ายสด ตอนนีเลย” เสียงนนั พดู กระเสา่ เหมือนรน ๆ กลวั ใครจะมาได้ยิน ผมพาคนนนั เข้ามาในบ้านก่อนจะทําการซือขายยากนั “เข้ามาในบ้านก่อนสิ แล้วเราค่อยคุยกัน อยู่ด้านนอกมันไม่ดีเดียวชาวบ้านชาวชอ่ งเห็นวา่ ทําอะไรลบั ๆ ลอ่ ๆ ตํารวจจะแหก่ นั มา”ผมเคยติดคุก 14

ผมไม่ใช่พ่อค้ายาทีหน้าเลือด เพราะราคาทีขายไปได้นัน ดูแล้วสมนําสมเนือกบั ราคายาทีผมรับมาขาย เลยทําให้ฐานลกู ค้าผมแน่นมากขึน มีคนมาอดุ หนนุ ผมแทบไม่เว้นชวั โมงเห็นจะได้ จากเดิมทีเงินเก็บของผมทีมีอย่ไู ม่กีพนั ก็เริมเพิมขนึ เป็ นหมืนเป็ นแสนเป็ นล้าน ผมเริมพอใจกบัสิงทีได้มามาก โดยไม่คิดถึงผลทีจะตามมาเลยสกั นิด ผมไม่สนว่าจะตกนรกหมกไหม้ หรือจะมีบาปอะไรติดตวั ตามมา เพราะผมขอแคต่ อนนีมีกินมีใช้ก็พอแล้ว จนถึงหนึง เป็ นวันทีผมโดนพิพากษาจากโลกใบนี บาปกรรมทงั หมดทีผมทํามา มนั ย้อนกลบั มาหาผม ผมเริมโดนชาวบ้านละแวกนนัจ้องมอง เพราะบ้านผมปิ ดมิดชิด และมีคนเข้าออกบางคน เห็นผมซือขายยากันหลงั สวนทีบ้าน พวกเขาแจ้งตํารวจมาค้นบ้านผม แรก ๆ ก็ไม่เจออะไร หลงั ๆ เริมมีการแจ้งบอ่ ยมากขนึ วนั นนั ผมตงั ใจจะขนยาหนี เพราะเริมไมไ่ หวทีโดนรังควาน ผมเอายาสว่ นหนงึ ใสใ่ นกระเป่ าเดินทาง แล้วเอายาสว่ นหนึงใสไ่ ว้หลงั ลงั แช่ปลาทีอยู่หลงั รถกระบะ พอผมขับรถไปเรือย ๆ โดยทําตัวเหมือนพ่อค้าขายปลาเร่ร่อน ซึงผมตงั ใจจะหนีกลบั ไปอย่ทู ีบ้านเกิด เพือเอายาไปซ่อนไว้ทีบ้านแม่ก่อน แล้วค่อยหนีไปชายแดนประเทศเพือนบ้าน ตอนนนั ผมอย่ไู ม่สขุ เลย มนั เหมือนมีอะไรมาตามหลอกหลอนผม ทําให้ผมเสียสติทกุ ครังทีขบั รถผ่านด่านตรวจ ผมต้องแอ็กติงไม่ให้จบั ได้ว่ามียาเสพติดซ่อนไว้ จนผมเคยติดคุก 15

ขบั มาใกล้ถงึ บ้าน จู่ ๆ ก็มีรถตํารวจขบั มาขวางไว้ บอกวา่ มีสายรายงานว่าผมขนยาเสพติด ผมรู้วา่ ผมหมดทางแล้วจงึ ยอมให้ค้นตวั และรถ และสดุ ท้ายผมก็โดนจบั ในข้อหาเสพยาและค้ายา ตอนทีผมโดนจบั อย่บู นโรงพกั ไม่รู้ว่าโชคชะตาจะแกล้งอะไรผม อย่ดู ี ๆ แม่ทีผมไม่เคยทําตวั เป็ นลกู ทีดี เดินขนึ มาบนโรงพกั เพือพาลกู ศิษย์ทีโดนทําร้ายร่างกายมาแจ้งความ แมย่ งั ไมร่ ู้วา่ ผมถกู จบั เพราะเราไมไ่ ด้ตดิ ตอ่ กนั นาน พอแมม่ าจ๊ะเอเ๋ หน็ ผมในสภาพโดนจบั อยู่ เขา่ แมแ่ ทบทรุด แมท่ ําตวั โตเมือเห็นผมในสภาพทีไม่น่าดสู กั เท่าไหร่ ก่อนจะปรีเข้ามาเอามือลบู แก้มผม แล้วถามว่าใช่ผมมยั ? ผมพยกั หน้าเบา ๆ แม่ดงึ ผมเข้ามากอดก่อนจะถามตํารวจว่าทําไมถึงจับผม พอแม่รู้ว่าผมค้ายา แม่ก็ร่วงไปกองอยู่ตรงพืนเลย แม่นงัร้องไห้อย่ตู รงนนั พร้อมต่อว่าผมทีทําตวั เหลวแหลกแบบนนั ก่อนจะกอดผมแล้วพูดว่าจะเอาเงินมาประกันตวั แล้วขอร้ องให้ตํารวจปล่อยตวั ผมตอนนนั ผมไม่อยากรับรู้อะไรทงั นนั ผมสํานึกผิดแล้ว แม่ทีผมเคยเบือเคยรําคาญ เคยอยากไล่ไปไกล ๆ ตอนนีแม่คนนันกลับมาอ้อนวอนตํารวจแทบเป็นแทบตาย เพือให้ปลอ่ ยตวั ผมออกมา ผมรู้แล้วว่าใครรักผมมากทีสดุ ผมรู้แล้วว่าใครห่วงผมมากทีสุดผมรู้แล้วว่าทีผ่านมา ผมทําผิดมาตลอด ถ้าตอนนนั ผมยอมฟังแม่ ทําตามแม่สงั สอน ตอนนีผมคงเรียนในรัวมหาวิทยาลยั มีชีวิตทีดีกว่านี คงไมต่ ้องผมเคยติดคุก 16

โดนตํารวจจับ ไม่ต้องมานอนในคุก ผมบอกแม่ว่าผมขอโทษ พร้ อมกับร้ องไห้ ผมก้มกราบแม่ ทงั ๆ ทีมีกุญแจมือใส่อยู่อย่างนนั ผมบอกแม่ว่าถ้าออกจากคกุ จะกลบั ไปเริมเรียนใหม่ และจะตงั ใจทํางาน ดแู ลแม่ ตอบแทนพระคณุ แม่ ส่วนแม่ก็อย่เู ป็ นเพือนผมตลอดทีโดนสอบปากคํา แม้ว่าจะดกึ มากแล้ว ท่านก็ยงั ไม่ยอมกลบั บ้าน แถมซือข้าวซือนํามาให้ผมทานถามว่าหนาวมยั ? หิวมยั ? ผมนอนร้องไห้อย่ใู นคกุ ตลอดทงั คืนเลย นีคงเป็นสงิ ทีผมต้องชดใช้หนีบาป ทีผมได้ทําลงไปทงั หมดละ่ มงั จนในทีสดุ ผมถกู ศาลตดั สินจําคกุ ซงึ ตลอดเวลาทีอย่ใู นเรือนจําการใช้ชีวิตลําบากมาก ทงั การกินการนอน ไม่เคยได้อย่เู ป็ นสขุ สบายสกั ทีทุก ๆ 3 วนั แม่จะหิวข้าวหิวนํา ขนมทีผมชอบทานมาเยียม ดูแล้วแม่ซูบผอมกว่าแต่ก่อนมาก แม่บอกว่าจะมาเยียมผมบ่อย ๆ และเตรียมห้องนอนทีบ้านไว้รอเวลาทีผมออกจากเรือนจํา เอาล่ะครับ ผมจะมาเล่าเรืองระหว่างทีอยู่เรือนจํา ในคดีค้ายาเสพติด เพือเป็ นอุทาหรณ์สําหรับผู้ทีกําลังทําผิดหรือคิดทีจะทําผิดกฎหมายอยู่ ณ ตอนนี หรือผู้ทีสนใจเรืองราวชาวคุกอย่างผม ซึงประสบการณ์ตอนอย่ใู นคกุ ของแต่ละคนจะแตกต่างกนั ไป บางคนเข้าไปได้ไม่นาน ก็ทําตวั กร่างจนโดนพวกทีอย่กู ่อนหน้านนั หมนั ไส้ หรือบางคนผมเคยติดคุก 17

เข้าไปอยู่อย่างเจียมเนือเจียมตัว ก็ได้เป็ นแค่ข้ารองบาทของพวกทีมีอํานาจมากกวา่ ตวั เองก็มี ผมโดนศาลตดั สินให้จําคกุ 6ปี โดยตลอดระยะเวลาทีอยู่ในศาลตํารวจคดั ค้านการประกันตวั ทําให้แม่ผมทีมาประกันตวั ท่านเศร้ามากจนถงึ กลบั ร้องไห้ตลอดเวลาทีอยใู่ นศาล ผมเดินลงจากรถเรือนจําทีขนนักโทษใหม่ ระหว่างนันก็มีพวกนกั โทษทีเฟรนด์ลีเข้ามาทกั ทายกนั ถามชือกัน และเล่าว่าตนเองโดนคดีอะไรบ้าง นกั โทษบางคนพดู ตดิ ตลกและไมส่ นใจคดีทีตวั เองทํา เหมือนมนัเป็ นเรืองธรรมดามากทีต้องติดคกุ เนีย ก้าวแรกของผมทีเดินเหยียบเข้ามาในเรือนจํา กลินความรู้สกึ ผิดหวงั ท้อแท้ ความทกุ ข์ตา่ ง ๆ ลอยมาติดตรงจมูกผม มันทําให้ผมรู้สึกกลัวมากจนยืนตัวสันอยู่หน้าเรือนจํา ส่วนนักโทษคนอืน ๆ พากันเงียบและสํารวจรอบ ๆ บ้านหลงั ใหม่ของตนเองผมว่าพวกเขาคงจะมีความรู้สึก ไม่ต่างอะไรกับผมหรอก ไม่มากก็น้อยแหละครับ หลังจากเดินผ่านประตูต่าง ๆ ทีอยู่หน้าเรือนจําเข้ามา ก็จะถูกตรวจค้นร่างกายว่ามีอาวุธอะไรซ่อนอยู่ไหม ทุกประตูทีเดินผ่านมาจะมีการขานชือป้ องกนั การหลบหนี พอผ่านพ้นมาได้ ก็จะถกู ถ่ายรูปทําประวตั ิและใส่เสือนักโทษ พวกผมทีเป็ นนักโทษใหม่จะได้รับเสือทีต้องใช้ในผมเคยติดคุก 18

เรือนจํา โดยนกั โทษแตล่ ะคนจะมีเลขติดอยทู่ ีเสือ ซงึ สภาพมนั ก็ดดู ีอยบู่ ้างมีกลินอับเล็กน้อย ซึงไม่เป็ นปัญหาสําหรับการหยิบมาใส่สักเท่าไหร่สําหรับในแดนสามจะเป็ นแดนทีนกั โทษใหมจ่ ะเข้ามาอยู่ ก่อนแยกย้ายไปตามแดนตา่ ง ๆ สว่ นผมนนั ก็ถกู ย้ายไปทีแดนสีในเวลาตอ่ มา ผมขออธิบายสภาพเรือนจําก่อนนะครับ แน่นอนว่ามนั ไม่เหมือนเรือนจําในตา่ งประเทศทีจะมีอา่ งจากซุ ซี สระนํา มีทีนงั กินนอนกิน อาหารดี ๆ แพง ๆ ให้ทานหรอกนะครับ มนั เหมือนนรกทีไม่มีคําว่าอิสรภาพและความเป็ นสว่ นตวั ให้คณุ ไม่ว่าจะยากดีมีจนเท่าไหร่ พอเข้ามาอย่ทู ีนี ในนีทกุ คนเท่าเทียมกนั หมด หมายถงึ ลําบากเท่ากนั หมด ทกุ ข์เท่ากนั หมด นะครับ ภายในเรือนจําแห่งนีตอนเช้านกั โทษทกุ คนจะตืน 6 โมงเช้า เพือมาล้างหน้า แปรงฟัน ทําธรุ ะสว่ นตวั ตามปกติ ใช้เวลาประมาณชวั โมงก็จะไปรับอาหารมาทานกัน ใครเร็วก็เร็วไปครับ ข้าวเช้าจะเป็ นประมาณว่าอาหารทีมีรสชาติจืด ๆ ซงึ สปั ดาห์แรกกระเดือกแทบไม่ลงครับ มนั ไม่มีคําวา่ อร่อยในอาหารเรือนจําหรอกครับ ยกเว้นพวกทีไมท่ านอาหารหลวงก็ไปซือข้าวมาจากร้านค้าสงเคราะห์ อนั นนั พอทานได้หน่อย แต่ก็ต้องมีทนุ อยู่บ้าง เพราะอาหารนันค่อนข้างจะแพงอยู่บ้าง (ในเรือนจําก็มีร้ านค้านะครับ) เมือรับถาดอาหารมาแล้วจะไปนงั เรียงกนั บนโต๊ะ ใครมาช้าโต๊ะเต็มก็หาทีนังเอง เมือทานข้าวเสร็จ ทุกคนก็จะแยกย้ายไปยงั กองงานต่าง ๆผมเคยติดคุก 19

นักโทษใหม่ทีเข้ามาสปั ดาห์แรก ๆ จะยงั ไม่ได้เข้ากองงาน แต่สปั ดาห์ทีสองจะมีชือในกองงานแตล่ ะงาน ผมอยกู่ องงานเย็บรองเท้า อยากบอกวา่มนั เป็ นงานทีไม่อยากกลบั ไปทําอีกเลยในชีวิตนี เพราะแตล่ ะวนั จะได้แผลจากการใช้เข็มเย็บรองเท้าเยอะมาก ยิงเป็ นเด็กใหม่อย่างผมแล้ว วนั นนัทําได้แค่ไม่กีคู่ แถมทํารองเท้าเละเทะอีก ส่วนด้ายทีใช้เย็บก็ทําให้ได้บาดแผลเตม็ นิวมือ แตพ่ อนาน ๆ ไปก็จะชินเอง อาจเป็ นเพราะมือเริมด้านและมีประสบการณ์ในการเยบ็ รองเท้าแล้วมงั ครับ มือกลางวนั จะเป็ นช่วงสิบเอ็ดโมง อาหารเวลาบา่ ยสามจะเป็ นมือเย็น ซงึ มือนีนกั โทษทกุ คนจะดเู หมือนพวกตะกละ เพราะต้องยดั อาหารให้มากทีสดุ เนืองจากไม่มีข้าวรอบดึกให้ทานแล้ว ยกเว้นจะมีนมเก็บไว้ในล็อกเกอร์ของแต่ละคน และช่วงเวลาจากนีไปก็จะเป็ นเวลาพักผ่อนนกั โทษจะอย่ภู ายในเรือนจํา เมือใครทําธุระส่วนตวั เสร็จแล้วก็จะไปดทู ีวีหรืออา่ นหนงั สือ หรือเมาท์มอยกนั พอถงึ เวลาสามท่มุ ครึงทีวีก็จะปิ ด และนกั โทษทกุ คนก็จะนอนกนั ทีเด็ดสุดเมือตอนอยู่ในนันก็คงจะเป็ นสุขา ตามภาษาปากชาวบ้านก็เรียกว่าส้วมนนั แหละครับ ส้วมในเรือนจําจะเป็ นสิงทีสยิวสยองมาก เพราะมันเป็ นส้วมทีเปิ ดโล่ง มีผนังกันไว้ด้านซ้าย ด้านขวา และด้านหลงั ส่วนด้านหน้าจะมีทีกนั ขนึ มานิดหน่อย แต่เชือเถอะครับ มนั ปิ ดไม่หมดหรอก ส้วมทีนีจะถกู เรียกว่าบล็อก (กล่องสีเหลียม) เพราะมนั ทําผมเคยติดคุก 20

เป็ นบล็อก ๆ ไม่เหมือนส้วมเลยสกั นิด ตอนใช้ส้วมช่วงแรก ๆ ก็อาจจะมีอายกนั อยบู่ ้าง แตห่ ลงั ๆ ก็จะชินเอง เพราะยงั ไงก็เห็นหมดอยแู่ ล้วครับ ไม่รู้จะอายไปทําไม เวลาอาบนําก็จะเป็นทีอาบนํารวม มีแคอ่ า่ งสีเหลียมยาว ๆ ทีมีนําตรงกลาง ใช้สําหรับอาบนําท่ามกลางแสงจันทร์แสงตะวัน พอได้เวลาอาบนํา นกั โทษทกุ คนจะเอาขนั จ้วงนําราดตวั ถสู บแู่ ละรีบไปใสเ่ สือ จะไปทํางานทีกองงาน เพราะยิงเริมงานเร็วเท่าไหร่ เมือเสร็จงานก็จะได้พกั เร็วเทา่ นนั ขนึ ชือวา่ อาบนํารวม แนน่ อนครับวา่ นกั โทษทกุ คน ไมว่ า่ จะสขุ ภาพดีหรือเป็ นโรคอะไรก็ตาม จะมาอาบนํารวมกนั ดงั นนั สบยู่ าสระผมจะเป็ นพวกทีฆา่ เชือได้ …แหม ๆ แตผ่ มก็ดนั ตดิ โรคเหมือนกนั นะ อยทู่ ีนีไมม่ ีมิตรหรือศตั รูทีแท้จริง ดงั นนั ผมเลยไมค่ บใครให้สนิทใจเพราะขนึ ชือว่าเรือนจํา คนทีเข้ามาอย่ทู ีนีได้ก็มีคดีติดตวั กนั ทงั นนั คงไม่มีคนดี ๆ หลดุ เข้ามาหรอกครับ โดยผมนนั ก็นงั คนเดียว นอนคนเดียว ไม่คยุกบั ใครเขา บางครังก็มีนกั โทษคนอืนมาถามบ้าง แตก่ ็ได้ตอบแบบสง่ ๆ ไปผมรอคยุ กับแม่แค่คนเดียวเท่านนั จนนกั โทษในเรือนจําคิดว่าผมหยิงไปแล้ว ชีวิตในนีคอ่ นข้างไมน่ ่าเบือ เพราะแตล่ ะวนั ต้องระวงั ภยั เสมอ ทงัจากพวกทีมีอิทธิพลในเรือนจํา หรือพวกทีอยกู่ ่อนหน้าเรา ก่อนทีเราจะเข้าผมเคยติดคุก 21

ไปอยู่ หรือพวกทีติดโรคต่าง ๆ เอดส์เอย หดั เอย วณั โรคเอย สารพดั โรคเอย มีอยคู่ รังหนงึ ทีผมเผลอไปมีเรืองกบั พวกอิทธิพลในนนั …มีอย่วู นั หนึง เมือกลางวนั แดดร้อน ๆ ผมนงั เย็บรองเท้าอย่างมีความสขุ เชือเถอะวา่ ผมมีความสขุ จริง ๆ เพราะมือผมเริมชินกบั งานนีแล้วจงึ ไม่คอ่ ยมีแผลเหมือนตอนเริมหดั ทําครังแรก หรืออาจเพราะมือด้านแล้วจึงไม่ค่อยรู้สึกรู้สากับด้ายทีเสียดสีไปมา ทีสามารถบาดนิวมือผมได้ทุกเมือ คาดว่าอากาศวนั นีคงจะมีอณุ หภมู ิมากกว่าสามสิบเจ็ดองศา พดั ลมทีเปิ ดไว้ไม่ได้ช่วยคลายร้อนเลยสกั นิด ผมนงั เย็บรองเท้าไปฮมั เพลงไป …ในบางทีผมก็อยากเปลียนกองงานดบู ้างนะ เช่น ไปกองงานแปลงขนม้าหรือไปปันถ้วยกระดาษบ้างอะไรเทือก ๆ นนั ผมเดินไปหยิบกล่องนมทีอย่ใู นล็อกเกอร์ประจําตวั ผม ล็อกเกอร์เล็ก ๆ ทีมีเสือผ้า และของกินของใช้วางเต็มไปหมด ถ้าให้ยดั อะไรเข้าไปอีก ผมว่ามนั ต้องระเบิดออกมาแน่ ๆ เลย …แต่จู่ ๆ ผมก็เดินเซไปชนกบั พีเบิมทีวิงมาทางผมพอดี นมในกล่องหกเลอะใส่พีเบิมเต็มเลย ว่ากนั ว่าพีเบิมเป็ นคนมีอิทธิพลในเรือนจํานี เพราะอยู่มาหลายปี แล้ว พวกทีกล้าแหยมกบั พีแกเป็ นอนั เดียงหมด ผมหยิบผ้าขนหนเู ช็ดตามเนือตวั พีแก จู่ ๆพีเบิมก็ลกุ ขึนมาคว้าคอเสือผมจนเกือบลอย หน้าตาพีแกบ่งบอกอาการหาเรืองเต็มที ผมซึงเป็ นเด็กใหม่ก็งานเข้าสิครับ ถ้าเกิดมีเรืองกับพวกนีผมเคยติดคุก 22

ชีวิตในเรือนจําคงอยไู่ มเ่ ป็นสขุ แน่ ผมมองหน้าพีเบมิ แบบตืน ๆ ในใจคิดวา่ซวยแล้ว ดนั มามีปัญหากบั พีแก ผมคงตายแน่ ๆ “ผมขอโทษครับพี” ผมยกมือไหว้ พีเบิมยกั คิวขึนข้างหนึงแล้วทําปากเบียวเหมือนผ้รู ้ายในหนงั ส่งสายตาถลงึ มึนทึงมาให้ผม ก่อนจะค่อยๆ คลายมือออกจากคอเสือผม ผมโลง่ อกทีพีแกยอมให้อภยั งา่ ย ๆ “คราวหน้าหดั มองหน้ามองหลงั บ้างเซ่ รู้ไหมวา่ ฉนั เป็ นใคร ฉนั คมุทีนีนะไอ้เด็กน้อย” พีเบิมแกพูดไม่ทันขาดคําก็ซดั ปรียงเข้าแสกหน้าผมทนั ที ความเจ็บไล่มาตงั แต่ปลายจมกู ขึนมาบนหน้าผากทนั ที มนั เหมือนเราเอาจมกู ไปชนกบั ค้อนไม้ใหญ่ ๆ …แหมเจ็บสนิ ดีเลย สว่ นลกู น้องทีเดินตามพีเบิมก็ช่างใจร้ายกระทืบผมซําอีก ก่อนเดินหวั เราะเยาะออกไป ผมล้มลงไปกับพืนทนั ที รู้สึกมึน ๆ ในหวั เหมือนโลกทงั โลกหมนุติว ๆ ผมคิดว่าผมเห็นดาวตอนกลางวนั แสก ๆ ด้วยนะ เลือดกําเดาไหลออกมาเป็ นทางและคาดว่าจะไม่มีทางหยดุ ด้วย ผมแหงนหน้ามองขึนไปข้างบนเพือห้ามเลือด นกั โทษคนอืน ๆ ทีอย่แู ถวนนั ไม่กล้าเข้ามาช่วยผมสักคน และใช้เวลาเกือบห้านาทีกว่าเลือดผมจะหยุดไหล ผมจับจมูกตวั เองเบา ๆความเจ็บแล่นไปทวั จมกู คาดว่าตอนนีจมกู ผมคงแดงเถือกเหมือนตวั ตลกแล้วละ่ โชคร้ายอะไรของผมเนียผมเคยติดคุก 23

ผมเดินไปทีกองงานต่อ ถึงแม้ จะเจ็บเท่าไหร่ แต่งานก็ต้ องเดินหน้าตอ่ ไป ถ้าผมเย็บรองเท้าไม่เสร็จละ่ ก็ ผ้คู มุ ก็จะทําโทษผมด้วยการเฆียน ผมโดนพีเบิมทําโทษมาแล้ว จะไม่ยอมโดนผู้คุมทําโทษต่ออีกแน่สําหรับผมคงเป็นนกั โทษน้องใหมท่ ีโชคร้ายปนโชคเลือดทีสดุ ในรอบนีก็ได้ ตกกลางคืนมาผมคนั หลงั ยิบ ๆ มันเป็ นแบบนีมาหลายคืนแล้วเหมือนจะมีผืนขนึ ทีหลงั ผมด้วย ผมเอาไฟฉายสอ่ งก่อนรือทีนอนออกทีละนิด อารามตกใจ ผมนีแทบช็อกเลย เรือดตวั ใหญ่หลายตวั อาศยั อยู่ใต้ทีนอนผม ผมคว้าหนงั สือจากเพือนนกั โทษคนหนึง เพือมาไล่ฟาดตวั เรือดแต่เหมือนพวกมันไม่ยอมตายสกั ที พวกมันวิงเข้าไปในทีนอนนักโทษทีนอนข้างผม นกั โทษคนนนั โวยวายทนั ที คืนนนั เรือนนอนไม่เป็ นอนั ได้ทําอะไร มีแตเ่ สยี งโวยวายและเสียงไลท่ บุ ตีตวั เรือด แรก ๆ ก็คิดวา่ มีแคท่ ีนอนของผมคนเดียวซะอีก แต่เมือค้นดดู ี ๆ แล้ว มีทีนอนนกั โทษหลายคนเลยทีตวั เรือดเข้าไปอาศยั อยู่ พวกผมสง่ เสียงดงั อย่นู าน จนผ้คู มุ เข้ามาดถู ึงได้หลบั ได้นอนกนั สว่ นตวั เรือดก็วิงหนีหายไป ไมร่ ู้วา่ คืนนีคนไหนจะดวงซวยเหมือนผมนะ ผมมีอาการแพ้ตัวเรือด จนวันต่อมาผืนทีขึนกลับแดง และมีอาการแสบร้อน ผมไข้ขนึ สงู มาก วนั นนั เลยไม่ได้ไปทํางานทีกองงาน และทีเรือนจําไม่มีหยูกยาให้ ผู้คุมจึงได้แต่เอายาพารามาให้ผมกิน แต่ไข้ก็ไม่ได้ลดลง จําได้ว่าวนั นนั แม่ผมมาเยียมพอดี แต่ผมไม่ได้ออกไปหาแม่ผมเคยติดคุก 24

เพราะมนั ลกุ ขนึ ไม่ไหวจริง ๆ ผ้คู มุ บอกผมว่า พอแม่รู้ว่าผมนอนป่ วยอย่กู ็ร้องห่มร้องไห้อย่ตู รงนนั ผมรู้สึกเป็ นห่วงแม่ขึนมาในทนั ที อยากจะวิงไปหาแม่ แตร่ ่างกายมนั ไมต่ อบสนองเลย ผ้คู มุ เลยเอาซองยามาให้ผม มนั คือยาทีแม่เอามาเยียมหลงั รู้ว่าผมป่ วย ตอนนนั นําตาผมไหลออกมาเป็ นทางคิดว่าจะตายเพราะตวั เรือดทีอย่ใู นนีซะแล้ว หลงั จากนนั อาการผมก็ดีขึนเสียอย่างเดียวใจผมอยากจะให้แม่ซือยากําจดั ตวั เรือดมาให้มาก ๆ แต่ผู้คมุ คงไมอ่ นญุ าตให้นําเข้ามา ผมจงึ ต้องพลกิ สํารวจทีนอน ก่อนจะนอนทกุคืนแก้ขดั ไปก่อน สามปี ผ่านไปแล้ว ชีวิตผมก็วนเวียนซําไปซํามาอย่อู ย่างนนั ตอนเช้าตืนมาล้างหน้า แปรงฟัน ทานอาหาร เสร็จแล้วก็ไปทํางานทีกองงานพอถึงกลางวนั ก็พกั ทานข้าว แล้วมาทํางานตอ่ ตกเย็นก็มานงั อ่านหนงั สือดูทีวี แล้วนอน บางวันพีเบิมก็มาหาเรืองผมบ้าง พอเป็ นสีสันในชีวิตขณะเดียวกันก็มีนักโทษใหม่ ๆ เข้ามาเรือย ๆ ส่วนจํานวนประชากรในเรือนจําก็มากขึนทุกวนั จากเดิมอยู่กันไม่ถึงร้อย ตอนนีกลบั มีประชากรกวา่ สองร้อยคน เรือนจําแทบแตกนะ่ ครับ ผมเริมมีวิธีในการเอาตวั รอดมากขนึ ทงั จากพวกมีอิทธิพล ยกเว้นพีเบิมทีผมหนียังไงก็หนีไม่พ้น หรือพวกพวกอันธพาลทีชอบหาเรืองนกั โทษคนอืน ๆ ไปทวั และพวกทําผิดวินยั เรือนจํา เช่น ลกั ลอบเอามือถือเข้ามา ลกั ลอบเสพยาเสพติด รวมไปถึงพวกทีคิดหลบหนีออกไป ซงึ อย่างผมเคยติดคุก 25

สดุ ท้ายผมไม่อยากเข้าไปย่งุ เกียวด้วยนกั ดีไม่ดีอาจโดนหางเลขไปด้วยก็เป็ นได้ มีเรืองน่ายินดีอย่บู ้าง ผมได้รับการลดโทษ โดยรับโทษลดลงจากหกปี เหลือห้าปี เนืองจากการทําความดีเล็ก ๆ น้อย ๆ ตลอดสามปี ทีผ่านมา ดงั นันผมก็เหลือเวลาใช้ชีวิตในนรกนีอีกสองปี ก็จะพ้นโทษ ในช่วงปีแรก ๆ คณุ แม่ท่านได้เห็นผมซูบผอมลงไปมาก เนืองมาจากอาหารหลวงในเรือนจํา มนั มีแตอ่ าหารจําเจ ผมจงึ เป็ นโรคขาดสารอาหาร แม่จงึ เข้าไปเปิ ดบญั ชีสโมสร เผือบางครังผมอยากทานอาหารหรู ๆ กบั เขาบ้าง แม่จะได้สงั เข้าไปทานให้ แต่ว่าอาหารสโมสรแพงมากและได้นิดเดียวเอง ผมเลยยอมทานอาหารหลวงดีกว่า ถึงแม้จะจําเจแต่ว่าได้เยอะกว่าและอิมกวา่ มาก ผมใช้เวลาสว่ นมากในการเย็บรองเท้าทีกองงาน บางครังก็ขีเกียจบ้าง ก็เลยเอาบหุ รีไปจ้างนกั โทษคนอืนให้ทํางานให้ ส่วนผมเองก็แอบไปนัง ๆ นอน ๆ บ้าง …ลืมบอกไปครับ ในเรือนจําบุหรีกับนม สามารถใช้แทนเงินได้ครับ บหุ รีหนึงห่อแทนเงินห้าสิบบาท นมหนึงกลอ่ งแทนเงินสิบบาท เวลาแม่มาเยียมผม ผมมกั จะบอกแมเ่ สมอวา่ อยากได้นมเยอะ ๆ แม่ผมก็ซือมาทีละหลาย ๆ แพค็ ให้ผม ผมไมเ่ คยขอให้แมซ่ ือบหุ รีให้ เพราะแม่ไม่ชอบของพวกนีอย่แู ล้ว วนั ไหนทีผมอยากสบู บุหรีขึนมา ก็จะไปรับจ้างผมเคยติดคุก 26

ทํางานแทนนกั โทษคนอืนเพือแลกกบั บหุ รีแทน ซงึ นมกบั บหุ รีสองอยา่ งนีดูเหมือนขาดไมไ่ ด้ในเรือนจําเลยก็วา่ ได้ ในเรือนจําก็มีบริการซกั อบ รีด ด้วยนะครับ จะมีนกั โทษกลมุ่ หนงึทีหารายได้พิเศษโดยการรับจ้างซกั ผ้าให้ ซงึ มีข้อดีคือเสือผ้ามีโอกาสหายน้อยกว่าทีเราซกั เอง แต่ข้อเสียคือต้องเสียค่าจ้างให้คนมาซกั ผ้าให้ โดยคา่ จ้างทีเห็นอย่เู ป็ นประจํา จะถกู จ้างด้วยบหุ รีหรือไมก่ ็นม โดยมีสว่ นน้อยทีจะใช้เงินจ้าง เพราะพวกเราเหล่านกั โทษจะมีคีย์การ์ด ซงึ ใช้แทนเงินในการซือสินค้าจากร้านค้าสงเคราะห์ แต่จะถกู จํากดั การใช้งานในแต่ละวนัด้วย และในนีก็ไม่ค่อยมีคนพกเงินสดติดตวั หรอก เนืองจากมนั หายง่ายนะครับ ส่วนผมเองก็ใช้บริการซกั เหมือนกนั แต่บางครังก็ซกั เองบ้างตามความขีเกียจจะเอืออํานวย มีครังหนงึ ทีโชคร้ายในรอบปี ทีอย่ใู นเรือนจํา วนั นนั เป็ นวนั ทีมีการตรวจค้นเรือนจําครังใหญ่ ผมซงึ ปฏิบตั ิดีปฏิบตั ิชอบก็นกึ วา่ จะสบายตวั ไปเพราะไม่ได้ทําอะไรผิด ทําตามวินัยทุกอย่าง แต่แล้วไม่รู้ว่ามีนกั โทษคนไหน เอายาเสพติดมาซ่อนไว้ใต้ทีนอนผม เป็ นอนั ว่าวนั นนั ผมโดนผ้คู มุ ทําโทษอย่างแรง โดนเฆียนหลงั แทบหกั ผิวหนงั ของผมแตกออกมาตามรอยเฆียนบนหลงั ทําให้นอนหงายไม่ได้ไปเป็ นอาทิตย์ ๆ และผ้คู มุ ก็ให้ผมทําความสะอาดบล็อกเป็ นเวลาหนึงเดือน ทําให้ผมต้องเจียดเวลาจากการเย็บรองเท้า มานงั ทําความสะอาดอย่างโดยเร็ว แล้วรีบกลบั ไปทํางานต่อผมเคยติดคุก 27

แถมผมเองก็เกือบจะโดนเพิมโทษเสียด้วย แต่ผมก็ปฏิเสธทกุ ข้อกล่าวหาโดยพยายามหาหลกั ฐานมายืนยนั ความบริสทุ ธิให้กบั ตนเอง แตก่ ็อยา่ งว่าแหละครับ คนทีมีคดีติดตวั เคยทําผิดมา เวลาทีกลบั ตวั ทําดีแล้วโดนใส่ร้ายป้ ายสี ใครเขาจะเชือกนั มนั จงึ เป็ นบทเรียนสําหรับผมวา่ ควรจะสํารวจทีนอนทกุ ครัง ก่อนการตรวจค้นในเรือนจําจะเริมขนึ ช่วงทีผมชอบทีสดุ คงเป็ นวนั ทีมีคณะการแสดงร้ องเพลงเข้ามาแสดงในเรือนจํา เพราะมนั เป็ นวนั ทีจะได้หยดุ งานไปครึงวนั และผมคิดว่ามนั รู้สึกผ่อนคลายมาก การได้ดูแด๊นเซอร์โยกย้ายส่ายเอวไปมา มีเสียงร้องเพลงเพราะ ๆ ดงั กระหึม คิดว่านีคงเป็ นสิงทีดีทีสดุ ตลอดระยะเวลาทีผมอยใู่ นนรกขมุ นีก็เป็นได้ พวกผมนงั บนพืนกนั อย่างเป็ นระเบียบ ในเรือนจําไม่มีเก้าอีให้นงัหรอกครับ วนั นีมีคณะนกั ร้องมา พวกผมพอรู้ข่าวก็คกึ คกั กนั น่าดเู ลย วนันนั ทงั วนั ไมเ่ ป็ นอนั ทํางาน เพราะใจจดใจจ่อเฝ้ ารอให้ถึงเวลาพกั สกั ที เมือเสียงออดดงั ขึนก็รีบไปทานอาหารกลางวนั กัน แล้วรีบมาจองคิวนังแถวหน้า ใครช้าก็อย่ดู ้านหลงั ตามระเบียบ แต่พวกมีอิทธิพลมกั เห็นแก่ตวั มาแย่งทีนงั แถวหน้าเสมอ และพวกทีเป็ นรองก็ต้องถอยให้โดยหาข้อโต้แย้งไมไ่ ด้ …อนิจจงัผมเคยติดคุก 28

เมือเสียงดนตรีเริมต้นขึนแล้ว พวกผมก็ปรบมือดงั ลนั บางคนก็ผิวปากเพราะความชอบอกชอบใจ เมือนักร้ องเดินเข้ามาตรงกลางด้านหน้าพวกผม …ลืมบอกไปครับ ทีนีนอกจากไม่มีเก้าอีแล้ว ก็ไม่มีเวทีเหมือนกนั ครับ ทําให้การแสดงอย่ตู รงด้านหน้าหมดเลย รู้สกึ เท่าเทียมกนัดี เมือนักร้ องเริมส่ายเอวไปมาตามจังหวะทํานองเพลง และเริมกล่าวทกั ทายสวสั ดีนกั โทษด้วยเสียงทีใส พร้อมกบั เดินเข้าไปจบั มือนกั โทษคนนนั คนนีบ้างอย่างไม่รังเกียจ ลืมบอกไปอีกแล้วคณะทีเข้ามาทําการแสดงในเรือนจํานี พวกเขาไม่ได้รับค่าจ้างแตอ่ ย่างใด มาด้วยจิตสาธารณะล้วนๆ สําหรับพวกทีมีฐานะบ้างก็จะให้ทิปนกั ร้องนกั เต้นบ้างบางคน สว่ นพวกทีไมค่ อ่ ยมีอะไรติดตวั มากนกั ก็คอยปรบมือสง่ เสยี งเฮฮาเป็นกําลงั ใจให้ “มีแฟนแลว้ บ่ ถา้ บ่ มองหาไผ๋อยู่ คนมาเคียงคู่ อยากฮูเ้ ป็นผแู้ บบใด๋ คนในความฝันแถวนีพอมีบา้ งไหม… อยากถามเธอในฐานะคนบ่มีแฟน” เพลงลูกทุ่งโยนใจถามทางของไผ่ พงศธร ดงั ขึน …มันเป็ นเสียงของนักร้ องชายทีร้ องเพลงเพราะมาก จนผมต้องปรบมือดัง ๆ คงเป็ นเพราะส่วนหนึงผมมีไผ่เป็ นไอดอลอย่แู ล้วล่ะม้างครับ ขณะทีนกั โทษบางคนก็ร้องตามนกั ร้อง ตงั แต่เนือเพลงท่อนแรก ซงึ อาจเป็ นได้ว่าเขาคงมีไผ่เป็นไอดอลแบบผมมงั แตก่ ็แอบดีใจอยนู่ ิด ๆ ครับ “เจอคนทีใจ เติมในช่องว่างหรือยงัผมเคยติดคุก 29

ยามไปเดินหา้ ง มีแลว้ บ่คนควงแขน รสนิยม แบบใด๋ใกลค้ ําว่าแฟน ลูกท่งุ พิณแคน หรือเป็นแฟนเพลงสตริง…” หลงั จากนันก็มีนกั ร้องหญิงสลบั ขึนมาร้องบ้าง ทงั เพลงช้าเพลงเร็วก็ถกู ขบั กล่อมออกมาอย่างมีรสชาติมีสีสนั ท่วงทํานองช่างติดตราตรึงใจแก่พวกนกั โทษจวบจวนการแสดงจบ หลงั จากนนั เรือนจําก็กลบั เข้าสู่สภาวะปกติ ทกุ คนต่างแยกย้ายไปทําหน้าทีของใครของมนั ก่อนจะกลบัเข้าเรือนนอน แล้วหลบั สนิทเฉกเชน่ ทกุ วนั ทีผา่ นมา ทีน่าสนุกทีสดุ คงจะเป็ นวนั ส่งท้ายปี เก่าต้อนรับปี ใหม่ ญาติทีมาเยียมนกั โทษต่างหอบข้าวของรุงรังมาเยียม บางคนนําขนมนมเนยต่าง ๆหรือไม่ก็ของใช้ทีดดู ีมียีห้อมาเยียม สําหรับบ้านญาติใครทีฐานะไม่ค่อยดีสกั เท่าไหร่ก็จะอพั เกรดอะไรไม่ได้มากนกั แต่ของโดยส่วนใหญ่แล้ว มนั ก็หนีไมพ่ ้นพวกนม ซงึ ได้เพิมมากขนึ กวา่ เดมิ เทา่ สองเทา่ ใช่ว่าเหล่านกั โทษจะไม่มีการจบั รางวลั แลกของขวญั กันนะครับแต่ของขวญั เหล่านันมันออกจะดูแปลกตาสกั หน่อย เพราะผู้คุมสงั ห้ามไม่ให้ญาติ ๆ ห่อของขวญั สําเร็จรูปมาเยียม จึงต้องหาวสั ดใุ นเรือนจําทําเป็ นของขวญั แทน บ้างคนใช้ใบไม้ห่อ บ้างใช้กระดาษห่อ บ้างเอาก้อนหินทําเป็ นโบว์ดนู ่ารักแหวกแนวดี สว่ นผมแอบเอาด้ายทีใช้เย็บรองเท้ามาผกูลงั กลอ่ งนมทีแม่ผมซือมาให้จนแน่น จากนนั ก็เอาใบไม้ปิ ดทบั ๆ กนั จะได้ผมเคยติดคุก 30

มองไม่ออกว่ามีอะไรในนนั แล้วเอาเชือกมดั เป็ นปมคล้ายกบั ริบบิน ช่างดูเป็ นของขวัญแหวกแนวอีกอย่างหนึงดีนะ และทุก ๆ ปี ใหม่ของขวัญสําหรับผมก็ยงั คงเป็ นกลอ่ งนมเช่นเคย อนงึ ก็คิดไมอ่ อกว่าจะเอาอะไรให้ดีนะครับ งานเลียงจะเริมขนึ ตอนกลางวนั เนืองจากอาหารมือนีดจู ะเป็ นมือทียาวนานกวา่ มืออืน ๆ เพราะมีเวลาจนถงึ บา่ ยโมงถึงจะกลบั ไปทํางานได้พวกแมง่ านคือพวกทีมีฐานะหน่อย จะมีนําผลไม้ นําอดั ลม ขนมตา่ ง ๆ มาเลียงคนอืนในเรือนจํา แต่ไม่ได้เลียงฟรีหรอกครับ เสียค่ากินค่าดืมคนละสองร้อยบาท หรือเทียบเท่าบุหรีสีซอง นมยีสิบกล่อง แต่ก็ค้มุ ค่านะครับเพราะปี เดียวมีหนเดียวเอง ก็ใจมนั อยากมีงานลียงกบั เขาบ้างก็ต้องยอมนีครับ และเมืองานเลียงปี ใหมด่ ําเนินไปเรือย ๆ ทกุ คนตา่ งสนกุ สนานกบังาน มีการเฮฮาฟ้ อนรําทําเพลง พร้อมกบั โม้เอากะละมงั กบั ก้นถาดข้าวมาทําเป็ นเครืองดนตรี โดยพยายามเคาะให้เป็ นจังหวะ ส่วนนักร้ องมือสมคั รเล่นก็ร้องเพลงตามทีแต่ละคนจะนึกเนือเพลงได้ มนั ช่างดเู ป็ นงานเลียงแปลก ๆ ทีไม่เคยมีใครพบเจอ นอกจากเข้ามาอย่ใู นเรือนจํามงั ครับอีกสิงหนึงทีดจู ะทําให้ครืนเครง ก็คงเป็ นผ้คู มุ ทีเดินมาตรวจดนู กั โทษช่วงพกั ปี แรกทีเดก็ ใหมอ่ ยา่ งผมเข้ามา จําได้วา่ ต้องหยดุ งานเลียงลงกะทนั หนัเมือผู้คุมจ้องมองมาแล้วทําสายตาเหียมใส่ แต่แล้วกลับยิมให้พร้ อมหวั เราะแล้วเดนิ จากไป พวกผมนีองึ เป็นแถบ ๆ นกึ วา่ จะโดนลงโทษซะอีกผมเคยติดคุก 31

พอถึงเวลาบ่ายโมงทุกคนก็เก็บข้าวของไปล้าง และทํางานต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึน พอตกเย็นก็รีบอาบนําเข้าเรือนนอน ซึงนีจะเป็ นช่วงเวลาทีทกุ คนต่างรอคอย เพราะนกั โทษแต่ละคนจะเอาของขวญั ของใครของมนั มากองรวมกนั ตรงกลางเรือนนอน แล้วแม่งานจะเขียนเลขใส่กระดาษไว้ให้ทุกคนมาจับตามหมายเลข โดยนักโทษจะต่อแถวกันยาวและแน่นอนว่ามนั ใช้เวลาเยอะพอสมควร กว่าทีจะจบั ฉลากจนหมด จากจํานวนนกั โทษสองร้อยกวา่ คนทีอาศยั อยใู่ นนนั ปี นีผมจับฉลากได้ของขวัญจากพีเบิม พีทีแกเกลียดขีหน้าผมตงั แต่เข้ามาอย่ใู นเรือนจําใหม่ ๆ ไม่รู้ว่าเป็ นโชคดีหรือโชคร้ายกนั แน่ พอจบงานแล้วผมก็ไมก่ ล้าแกะของขวญั พีแกซะที รอให้งานเลกิ ก่อนคอ่ ยแอบไปแกะดวู า่ พีเบมิ เอาอะไรใสล่ งไปบ้าง พองานเลกิ ประมาณสองทมุ่ ทกุ คนต่างทยอยกันเข้านอน ผมใช้เวลานีแกะดูของขวัญ ซึงในนันมีนมหนึงกลอ่ ง มีแปรงสีฟันทียงั ไม่ได้ใช้สามอนั และมีซองบหุ รีหนึงซอง ..แต่ก็ยงั ดีทีใส่บุหรีมา ถึงจะขาดทุนเพราะผมเอานมยกลังมาแลกของขวัญ แต่ก็ถกู ใจตรงทีมีซองบหุ รีอยา่ งเดียวเทา่ นนั แหละ ขึนมาปี ทีสี ซึงนนั ก็เหลือเวลาอีกปี เดียวเท่านนั ทีผมจะอาศยั อยู่ทีนี ดูแล้วมีความผูกพนั ดีนะครับ มนั เหมือนเป็ นบ้านหลงั ทีสองเลย แต่ช่างเป็ นบ้านทีอย่ยู ากลําบากซะเหลือเกิน พอขึนปี สดุ ท้ายนีผมตงั ใจเป็ นคนดีอยา่ งมาก เพราะอยากถกู ปลอ่ ยตวั เร็ว ๆ ผมอยากมีอิสรภาพ สว่ นแม่ผมเคยติดคุก 32

ก็มาเยียมผมไม่เคยขาดหาย และเป็ นห่วงผมตลอดเวลา แกมีสีหน้าดีขึนทนั ทีทีรู้ว่าผมใกล้พ้นโทษแล้ว ทกุ ครังทีมาเยียมแกจะหิวหนงั สือเรียนสองสามเล่มมาฝากผมเสมอ เพราะผมบอกแม่ว่าถ้าพ้นโทษจะกลบั ไปเรียนใหม่ ดังนันผมจึงเริมเตรียมตัวอ่านหนังสือตังแต่ตอนนี มันจะได้ไม่เสียเวลาในการเริมเรียนมากนกั ขณะเดียวกนั แม่ก็จะนํายาบํารุงร่างกายบํารุงสมองมาให้ ถึงแม้มันจะทานยากหน่อย แต่ผมก็พยายามทานเนืองจากขาดเรียนมานานหลายปี หวั สมองก็เริมฝ่ อแล้วนะ่ ครับ ผมทําตัวดีตลอดทีอยู่ในเรือนจํา ผมเปิ ดเผยรายชือผู้ค้ ายาบางส่วน ทีผมพอจะนึกออกให้เป็ นประโยชน์ต่อเจ้าหน้าทีตํารวจ และไม่ก่อเรืองอะไรในเรือนจํา จนทําให้มีโอกาสถกู ปลอ่ ยตวั ก่อนกําหนดพ้นโทษ ผมก็ใช้ชีวิตนกั โทษเหมือนเช่นเดิมทกุ วนั เฝ้ ารอคอยวนั เวลาทีจะออกจากทีนี แต่ดเู หมือนยิงผมใกล้พ้นโทษ พีเบิมแกจะแกล้งผมมากขึนเรือย ๆ จากเดิมทีผมนึกว่าพีแกจะไม่มารังควานผมอีกซะแล้ว ส่วนผมก็ตงั ใจทํางานมากขนึ ขยนั เกินกวา่ เพือนจนผ้คู มุ ชมวา่ ดีมาก ผลทีได้รับจากการตงั ใจทํางาน ทําให้ผมได้รับการปล่อยตวั เร็วขนึ สามวนั ...เอานะมนั ก็ยงั ดีทีเร็วขนึ นะ่ เมือถึงวันกําหนดปล่อยตัว จําได้ว่าวันนันเป็ นช่วงปลายเดือนพฤศจิกายน อากาศค่อนข้างหนาว ผมรีบอาบนําแต่งตวั ทนั ที ใจผมต้มุ ๆผมเคยติดคุก 33

ต่อม ๆ ไม่อย่กู บั เนือกบั ตวั พอรู้ว่าวนั นีเป็ นวนั ทีผมรอคอยมาตลอดทงั ปีเมือมนั ได้มาเยือนผม นนั หมายถึงชีวิตในเรือนจําของผมได้สินสดุ ลงวนั นีและผมก็สญั ญากบั ตวั เองเลยว่าจะไม่มาเหยียบทีนีอีก เช้าวนั นนั ผ้คู มุ นําตวั ผมเดินออกจากประตแู ดนมา ผมคืนชดุ นกั โทษให้แล้วก้มไหว้ผ้คู มุ ก่อนจะเดินออกมา วนั นนั มีนกั โทษทีได้รับการปล่อยตวั อีกสามคน พอผมเดินพ้นเขตเรือนจําแล้วก็มองหาแม่ทนั ที แม่ยืนอย่รู ิมต้นไม้ใหญ่ข้าง ๆ ประตูโบกมือให้ผมอยา่ งดีใจ ผมเรียกแมแ่ ล้ววิงไปกอดท่านทนั ที ผมก้มลงกราบเท้าพร้อมกบั ร้องไห้ แม่พยงุ ตวั ผมขนึ มาแล้วยิมให้ผม เมือผมออกมาจากเรือนจําแล้วดทู กุ อย่างจะสดใสขึน ผมมองหน้าแม่ชดั ขึน ดทู ่านแก่ตวั ไปมาก วนั นีท่านใส่ชดุ สีครีมกางเกงสีดํา สะพายกระเป๋ าสีดํา มดั ผมรวบสงูท่านจบั มือผมเดินไปทีรถก่อนขบั ออกไป ตลอดทางเราเริมคยุ กนั มากขึนผมเล่าชีวิตทีผ่านมาของผมพร้อมกบั ประสบการณ์ทีได้รับ แม่ตงั ใจฟัง มีบางครังทีท่านแอบทําหน้าตกใจกบั สิงทีเกิดขึนในนนั ผมสญั ญากบั ท่านวา่ จะไมก่ ลบั ไปอยใู่ นนนั อีกเดด็ ขาด ผมจะพิสจู น์ตวั เองวา่ เป็ นคนดีได้แล้วและจะนําบทเรียนนีมาสอนตวั เองตลอดชีวิต แมย่ ิมให้ผมอีกครังแล้วบอกว่าดีใจทีผมคิดได้ และแม่จะช่วยผมเอง แม่บอกว่ารักผมมาก และจะรักลกู คนนีตลอดไปผมเคยติดคุก 34

แม่พาผมออกมาทานส้มตําริมถนน ผมถูกสายตาชาวบ้านจ้องมองและซุบซิบเรืองทีผมติดคกุ ผมแทบจะร้องไห้เมือเห็นสายตาคนดถู กูเหยียดหยามมองมาทางผม “อยา่ ไปสนใจเลยลกู เมือไหร่ทีลกู คิดกลบั ใจใหมแ่ ล้ว สงิ ทีผ่านมาเก็บไว้เป็ นบทเรียน อย่าเก็บมนั มาตอกยําปัจจบุ นั ของตวั เอง ต่อจากนีแม่อยากให้ลกู เริมต้นสิงใหม่ ๆ คิดแต่สิงใหม่ ๆ และทําแต่สิงใหม่ ๆ” แม่หนัมาจ้องหน้าผม แล้วบีบแก้มเบา ๆ เหมือนเดก็ “ไม่ว่าใครจะคิดยังไง ไม่ว่าใครเขาจะรังเกียจลูก แต่แม่ก็รักลูกเสมอนะและไม่เคยรังเกียจ แม้ลกู จะเคยติดยา ติดคกุ มาก่อน ยงั ไงแม่ก็เป็ นแม่ของลกู ขอให้ลกู คิดซะว่ามนั เป็ นความผิดพลาดทีตอนนี มนั จะทําให้ชีวิตลกู ดีขนึ กว่าเดิม…” แม่ยิมให้ผมบาง ๆ ก่อนจะไปทานส้มตําในจานต่อ ผมยิมตอบกลบั ท่าน ก่อนจะลงมือทานส้มตําด้วยนําตา นีเป็ นอาหารมือแรกทีผมได้ทานตอนออกจากเรือนจํา และเป็ นอาหารมือแรกในรอบสบิ ปี ทีได้ทานร่วมกบั แม่ ผมตงั ใจไว้ว่าจะกลบั ไปเรียนตอ่ และเรียนให้จบปริญญา จากนนัก็จะหางานทํา เส้นทางมันอาจจะลําบากกว่าคนอืนสักนิดหน่อย แต่เพราะมีแม่ทีอย่เู คียงข้างผมมาโดยตลอด ผมจะผ่านมนั ไปให้ได้ ผมจะทําให้แม่ภมู ิใจในตวั ผมอีกครัง และผมจะไม่หนั กลบั ไปพงึ ยาพวกนนั อีกแล้วผมเคยติดคุก 35

เพราะมันได้ทําลายชีวิตผมมามากแล้ว ผมจะไม่ยอมให้มันเข้ามายุ่งเกียวกบั ผมอีกตอ่ ไป ผ่านมาเกือบ 7 ปี ผมใช้ชีวิตอยา่ งคนปกติ ผมเข้าเรียนตอ่ เริมตงั แต่ ม.3 ใหม่ แรก ๆ หวั สมองผมยงั ตือ ๆ ไมร่ ู้เรือง เพราะไมไ่ ด้ใช้สมองในเรืองเรียนมานาน การเรียนทีการศึกษานอกระบบ มันยากมากเลยเพราะต้องหาความรู้ด้วยตัวเอง ต้องทําความเข้าใจการเรียนเอง พอมีเวลาว่างผมก็จะไปช่วยงานแม่ทีโรงเรียน จนผมเรียนจบคณะเกษตร และผนั ตวั มาเป็ นเกษตรกร เพราะผมชอบใช้แรงค่สู มองมากกว่าเป็ นพนกั งานบริษัท ทีต้องนงั อย่แู ต่หน้าจอคอมทงั วนั ตวั ผมนนั ตงั ใจจะทํางานเก็บเงินไปเรือย ๆ เพราะแม่ก็อายุเยอะแล้ว อีกไม่กีปี ก็จะเกษียณ ผมจะกันเงินสว่ นหนงึ จากการทําเกษตร มาเก็บไว้เป็ นเงินฉกุ เฉินยามแม่เจ็บไข้ได้ป่ วยก็เพราะวา่ แมเ่ ริมแก่แล้ว โรคภยั คงจะถามหาพอสมควร อีกทงั ยงั จะเก็บไว้เป็นเงินสร้างครอบครัวของผม นีแหละทีผมวา่ มนั มีความสขุ ทีสดุ แม้เมือก่อนหน้านีจะมีคนดถู กู ผม แต่ถึงตอนนีผมดีใจทีเมือออกมาแล้วสงั คมให้การยอมรับผม แม้ว่าผมเคยติดคกุ มาก่อน แตก่ ว่าจะผ่านอปุ สรรคมาได้ ผมแทบล้มทงั ยืนเลย เข้าใจแล้วว่าเส้นทางทีผมเลือกเดินในอดีต มนั ทําให้ปัจจบุ นั และอนาคตผมต้องสนั คลอนมากแคไ่ หน แตผ่ มก็ไม่ยอมแพ้ จากคนทีเคยติดคุกมาก่อน มาบดั นีได้กลายเป็ นเกษตรกรทีช่วยเหลือชาวบ้าน ให้มีทีทํากินโดยการแบ่งทีดินให้เช่า และผลิตป๋ ุยมาผมเคยติดคุก 36

แจก ผมภูมิใจในตัวเองทีคิดได้และกลับตัวเป็ นคนดี เวลาว่างก็จะนําเรืองราวนีมาเป็ นบทเรียนสอนเด็กต่อไป เพราะเด็กก็เหมือนผ้าขาวทีแต้มสีตา่ ง ๆ ลงไปได้ง่าย ผมอยากให้ผ้าเหลา่ นนั ขาวสะอาดอย่างทีมนั ควรจะเป็น ไมอ่ ยากให้เปื อนคราบดําอยา่ งผมทีเคยหลงผิดไป… อดีตทีผมเคยติดยา เคยค้ายา ผมยังจํามันไม่เคยลืมว่าผมทําอะไรผิดพลาดไปบ้าง แต่ผมก็ขอบคณุ อดีตทีผ่านมา เพราะมนั ทําให้ผมรู้คณุ คา่ ของชีวิตได้มากขนึ …ผมเคยติดคุก 37

อบี คุ๊ ฟรเี ลม่ นจี ะอยทู่ ีhttp://www.ookbee.com/Shop/Book/widget/4034.item_of_categories_fake.publisherbook.sub/Pu blisherBook/แอดมินโฮ%20โอน้อยออก หรอื ดาวนโ์ หลด PDF http://www.ebooks.in.th/adminho/ สนใจสมคั ร Email เพอื ตดิ ตามขา่ วสาร เวลาหนังสอื มี การแกไ้ ข หรอื มหี นังสอื อะไรออกใหม่ ไดท้ ีhttps://docs.google.com/forms/d/1LKyogx-CIwAokEFIY7xk9D08WhEihOq-i2Fu0SrxEp8/viewform

กขคงจฉชซฌญฎฏฐฑฒณดตถทธนบปผฝพฟภมยรลวศษสหฬอฮกขคงจฉชซฌญฎฏฐฑฒณดตถทธนบปผฝพฟภมยรลวศษสหฬอฮกขวิทยาทานค ง จ ฉ ช ซ ฌ ญ ฎ ฏ ฐ ฑ ฒ ณ ด ต ถ ท ธนบปผฝพฟภมยรลวศษสหฬอฮกขค ง จ ฉ ช ซ ฌ ญ ฎ ฏ ฐ ฑ ฒ ณทานใดยิง่ ใหญก วาการใหความรูไมม ี ด ต ถ ท ธนบปผฝพฟภมยรลวศษสหฬอฮกขคงจฉชซฌญฎฏฐฑฒณดตถทธนบปผฝพฟภมยรลวศษสหฬอฮกขคงจฉชซฌญฎฏฐฑฒณดตถทธกข