นิทานอีส5

เร่อื ง สงิ โตกับลา วนั หนึง่ ขณะท่สี งิ โตเดนิ อยู่ตามทางในปา่ ด้วยความหย่งิ ผยอง สรรพสัตวท์ ้ังหลายตา่ งหลกี ทาง ให้มนั ดว้ ยความยาเกรง ลาตวั หนงึ่ กลบั กล้าร้องหมิ่นศักด์ิศรีเจ้าป่าขณะที่มันเดนิ ผา่ นไป สิงโตเลอื ดขึ้นหนา้ ดว้ ยความโกรธ แต่ทนั ทีทหี่ ันหลังกลับไปเห็นวา่ ใครเป็นผ้พู ดู มนั กเ็ ดินจาก ไปเงยี บๆ เจา้ ลาโง่ไมม่ คี า่ พอที่มนั จะกางกรงเลบ็ ออกมาให้เสื่อมเกยี รตเิ สียดว้ ยซา้ :: นิทานเรอื่ งนสี้ อนให้รู้ว่า :: อย่าใสใ่ จกบั คากล่าวของคนโง่ ลืมมนั ไปเสีย :: พุทธภาษติ :: ปรุ สิ สสฺ หิ ชาตสฺส กธุ ารี ชายเต มุเข ยาย ฉนิ ฺทติ อตฺตาน พาโล ทุพภฺ าสิต ภณ. คนท่เี กดิ มา มีผ่งึ เกิดอยู่ในปาก คนโง่กลา่ วคาไม่ดี ก็ชื่อวา่ เอาผ่งึ ถากตวั เอง.



เรื่อง ววั กบั แมลงหว่ี ววั เป็นสตั วต์ วั ใหญ่และกม็ ีพละกำลงั มำก แต่เมื่อสัตวต์ วั กระจิดริดอยำ่ งแมลงหวมี่ ำก่อกวนทำ้ ทำย แทนที่มนั จะวำงตวั นิ่งเฉยไม่ยงุ่ ดว้ ย ววั กลบั ไม่ยอมใหแ้ มลงหวคี่ ุยข่มตนซ่ึงตวั ใหญ่กวำ่ แมลงหวจี่ ึงทำ้ ใหส้ ู้กนั ถำ้ ใครชนะกแ็ สดงวำ่ ผนู้ ้นั ยงิ่ ใหญ่กวำ่ เมื่อววั ตอบตกลง... แมลงหวก่ี บ็ ินตอมวนเวยี นอยรู่ อบๆ เขำและเหนือศรี ษะของววั ในขณะท่ีววั ไม่สำมำรถจะขวดิ แมลงหวหี่ รือทำอะไรแมลงตวั นอ้ ย ๆ ไดเ้ ลย ววั จึงไดแ้ ต่อบั อำยขำยหนำ้ บรรดำสัตวห์ ลำยที่มำมุงดูกนั เป็นจำนวนมำกในบริเวณน้นั :: นิทำนเรื่องน้ีสอนใหร้ ู้วำ่ :: ถำ้ วำงตนน่ิงเฉยไม่วนุ่ วำยกบั สิ่งท่ีไม่คู่ควร กไ็ ม่ตอ้ งอบั อำยเปลืองตวั :: พทุ ธภำษิต :: อุเปกฺขโก สทำ สโต น โลเก มญฺญตี สม น วเิ สสี น นีเจยฺโย ตสฺส โน สนฺติ อุสฺสทำ ผวู้ ำงเฉยมีสติทุกเมื่อ ไม่สำคญั ตนวำ่ เสมอเขำ ดีกวำ่ เขำ หรือต่ำกวำ่ เขำในโลก ผนู้ ้นั ชื่อวำ่ ไม่มีกิเลสเฟื่ องฟูข้ึน



เร่ือง แม่เหยย่ี วกบั ลูก แม่เหยย่ี วเป็นทุกขใ์ จนกั ท่ีเห็นลูกของตนนอนป่ วยมำหลำยวนั เม่ือลูกนกมีอำกำรทรุดหนกั ลงทุก วนั แม่เหยยี่ วกร็ ่ำไหส้ ะอึกสะอ้ืนปำนจะขำดใจ ลูกนกจึงเอ่ยข้ึนวำ่ “อยำ่ มวั ร้องไหเ้ ลย.... แม่จ๋ำ..... แม่ลองไปไหวบ้ นบำนเทพยดำที่ศำลสิจ๊ะ ท่ำนจะไดช้ ่วยชีวติ ลูก...ท่ำนจะได.้ ..... ช่วยใหล้ ูกหำยเจบ็ ไข”้ แม่เหยยี่ วฟังแลว้ กย็ ง่ิ ร้องหนกั ข้ึนแลว้ วำ่ “แม่กอ็ ยำกทำเช่นน้นั เหมือนกนั แต่แม่ไปขโมยอำหำร ที่คนนำมำถวำยท่ำนทุก ๆ วนั แลว้ เทพยดำท่ำนไหนจะช่วยเรำล่ะ” “โธ่เอย๊ ! แม่ไม่น่ำทำเช่นน้นั เลย ไม่ควรไปขโมยของท่ำนเลย” :: นิทำนเร่ืองน้ีสอนใหร้ ู้วำ่ :: เมื่อสำนึกควำมผดิ ได้ บำงคร้ังกส็ ำยเกินไป :: พทุ ธภำษติ :: น เวทำ สมฺปรำยำย น ชำติ นปิ พนฺธวำ สกญฺจ สีลสสุทฺธ สมฺปรำยสุขำวห เวทมนต์ ชำติกำเนิด พวกพอ้ ง นำสุขมำใหใ้ นสมั ปรำยภพไม่ได้ ส่วนศีลของตนท่ีบริสุทธ์ิดีแลว้ จึงนำสุขมำใหใ้ นสัมปรำยภพได้



เรื่อง เสือกบั สิงโต ในฤดูแลง้ ของป่ ำแห่งหน่ึงสัตวท์ ้งั หลำยต่ำงเดินทำงแสวงหำแหล่งน้ำดื่มซ่ึงหำยำกเขำ้ ไปทุกที ท่ีชำยป่ ำแห่งน้นั มีน้ำพเุ ลก็ ๆ อยบู่ ่อหน่ึงซ่ึงมีสิงโตและเสือยนื ประจนั หนำ้ กำลงั แยง่ ชิงกนั อยู่ สิงโตคำรำมใส่เสือวำ่ “ขำ้ พบน้ำพนุ อ้ ยน้ีก่อน ขำ้ ตอ้ งไดก้ ินน้ำน้ีก่อน”แต่เสือกร็ ้องวำ่ “ขำ้ ต่ำงหำกที่มำพบก่อนเจำ้ ” เม่ือตกลงกนั ไม่ได้ สิงโตกบั เสือกก็ ระโจนเขำ้ ต่อสูก้ นั พลั วนั ท่ำมกลำงแสงแดดยำมเท่ียงที่ ร้อนอำ้ ว ท้งั สองต่อสู้กนั จนหมดแรงนอนกลิ้งเกลือกอยดู่ ว้ ยกนั ในขณะเดียวกนั มีฝงู อีแร้งบิน วนเวยี นไปมำอยบู่ นฟ้ำเหนือน้ำพนุ อ้ ยสตั วท์ ้งั สองเห็นดงั น้นั จึงคิดไดว้ ำ่ ควรจะแบ่งกนั กินดีกวำ่ สู้กนั จนตำยกลำยเป็นอำหำรใหอ้ ีแร้งเหล่ำน้นั :: นิทำนเรื่องน้ีสอนใหร้ ู้วำ่ :: สองฝ่ ำยตีกนั ฝ่ ำยที่สำมยอ่ มไดผ้ ลประโยชน์ :: พุทธภำษิต :: ย กทุ ฺโธ อุปโรเธติ สุกร วิย ทุกฺกร ผโู้ กรธจะผลำญส่ิงใด สิ่งน้นั ทำยำกกเ็ หมือนทำง่ำย