ตัวอย่าง-เทวดาตัวร้ายกับยัยลูกเป็ดขี้เหร่ เล่ม 1

42 ริรินมองสบตาเขาแล้วยิมอยา่ งออ่ นโยน \" นีแบงค์ไม่รู้เหรอ วา่เรารักแบงค์แคไ่ หน นายเป็นเพือนทีดีทีสดุ ของเรา เรารักแบงค์มากเลยเพือนรัก \" \" ไม่ใช่นะแองจี!!!! เรารักเธอ รักเธอ เธอไม่เข้าใจรึไง \"แบงค์ตะโกนเสียงดงั เหมือนจะคลงั \" เข้าใจสิ ก็แบงค์รักเราเหมือนทีเรารักแบงคไ์ มใ่ ชเ่ หรอ?? \" แบงค์ไม่ตอบคําถาม แต่เขากลบั กดริรินลงกบั พืน แล้วพยามซกุ หน้าลงมาสดู ดมความหอมทีซอกคอของเธออยา่ งคนควบคมุ ตวั เองไมอ่ ยู่ \" แบงค์!!! แบงค์จะทําอะไร นายจะทําอะไร ปล่อยนะปล่อยๆๆ \" ริรินกรีดร้อง พยายามผลกั ร่างหนาๆออกจากตวั ด้วยความตกใจ \" นีคือความรักของเราแองจี เรารักเธอ รักมาตงั นานแล้ว แต่เธอไมเ่ คยมองเหน็ เลยสกั ครัง \" \" ไมใ่ ชน่ ะแบงค์ นายเป็นเพือนเรานะ แบบนีมนั ไมใ่ ช่ \" \" นีละ่ ... นีล่ะ ใช!่ !! เรารักเธอจะบ้าตายอย่แู ล้วแองจี เราต้องอดทนแค่ไหน ต้องแกล้งทําเป็ นเกย์ให้เธอไว้ใจ ต้องคอยดผู ู้ชายมาบอกรักเธอทุกวีวนั ทงั ๆทีอยากไปตะบนั หน้าไอ้พวกนนั ให้เละ ทงั ๆทีอยากตะโกนให้โลกรู้ ว่าเธอคือของ ของเรา \" เขาใช้มือแคข่ ้างเดียวจบัข้อมือเล็กๆทงั สองข้างของริรินไว้พร้อมกบั จ้องตาเธอ

43 \" เรารักเธอ และวิธีเดียวทีจะทําให้เธอไมไ่ ปจากเรา คือวิธีนี!!\"แบงค์ก้มลงหมายจะจมุ พิตทีริมฝี ปากทีเขาใฝ่ ฝันหาทกุ ลมหายใจแตร่ ิรินเบียงหน้าหลบ ทําให้แบงค์ได้สมั ผสั เพียงแก้มใสๆแสนน่มุ นวลของเธอเท่านนั ริรินกรีดร้อง พยายามผลกั ไสเขาสดุ กําลงั แตแ่ บงค์แทบไม่สะด้งุ สะเทือนเลยสกั นิด \" แบงค์อย่าทําอย่างนี อย่าทํากบั เราอย่างนี \" นําตาทีเมือกีเหือดแห้งไปไหลออกมาเตม็ สองแก้ม ชายหนมุ่ ไม่สนใจคําทดั ทานใดๆเขาพยายามจะฉีกกระชากเสือนกั เรียนของริรินให้ขาด แตก่ ่อนจะทําสําเร็จ ร่างของเขาก็ถกู ใครคนหนึงกระชากตวั ให้ออกมาจากร่างกายของริริน พร้อมกบั ตะบนั หมดั หลนุ ๆไปทีใบหน้าไมย่ งั \" ไอ้ชัวแบงค์!!! \" เจ้าของหมดั ตะโกนดา่ อยา่ งโกรธจดั \" ไอ้เทนมึงอย่ามาเสือก\" แบงค์เช็ดเลือดทีมุมปากพร้อมกับถลงึ ตาใสค่ นทีชกเขาอยา่ งโกรธแค้น \" กูคดิ มานานแล้ว วา่ มึงมนั สารเลว แท้จริงมึงก็แกล้งทําเป็ นเกย์เพือหลอกให้แองจีตายใจ แล้วคดิ มาทําระยําอยา่ งนีใชไ่ หมไอ้ชวั \" ริรินคลานไปซุกตัวอยู่ทีมุมห้ อง ร้ องไห้ จนนําตาจะเป็ นสายเลือด ความกลวั ความเสียใจมนั ประดงั เข้ามาจนเธอแทบทนไม่ไหว \" กกู บั แองจีเรารักกัน เค้าเป็ นของๆกมู ึงอยา่ มาย่งุ !! \" แบงค์ตะโกนแล้วตรงเข้าไปชกหน้าเทนกลบั บ้าง

44 \" ไอ้สตั ว์เอ๊ย!! แองจีเค้าไม่เคยรักมงึ มึงมนั ไอ้โกหกตอแหล\"เทน ถีบเข้าทีท้องของแบงค์จนแบงค์ล้มลงไปกองกับพืน และร่างสูงของนกั เทควนั โด้อยา่ งเทนก็ตามไปซําทนั ที \" มงึ ตา่ งหากทีเค้าไมเ่ คยรัก\" แบงคด์ งึ เทนให้ไปอยขู่ ้างลา่ งแล้วชกหน้าเทนนบั ครังไม่ถ้วนอย่างไม่ปราณี แต่เทนพลิกตวั กลบั มาได้บ้าง พร้อมกบั สง่ หมดั ไปทีครึงปากครึงจมกู ของแบงค์หลายหมดั \" ก็เพราะมงึ เพราะมงึ ยยุ งเค้า แองจีหลงเชือมึงเค้าเลยไม่เห็นความรักของกู ถ้ามึงตายไปซะกูกับแองจี ก็คงรักกันไปแล้ว ตายซะเถอะไอ้นรก\" ทงั สองคนต่างตะลุมบอน ส้กู ันเหมือนจะฆ่าอีกฝ่ ายให้ตายไปข้างหนึง ริรินไม่มีแรงแม้แต่จะบอกให้หยุด สิงทีมีอยู่ในหัวตอนนี มีเพียงความเสียใจเจ็บปวดจากการกระทําของเพือนรักเทา่ นนั 'ทําไม ทําไมต้องเป็นอยา่ งนีด้วย' \" อีแพศยาแองจี!! อยทู่ ีนี นีเอง\" เสียงแหลมกรีดร้องขนึ ทีประตูซีซงึ มีสภาพสะบกั สะบอม ยา่ งสามขมุ เข้ามาในห้อง และข้างหลงั เธอก็มีผ้หู ญิงกวา่ 30คนซงึ มีสภาพเลวร้ายไมต่ า่ งกนั นกั เดนิ ตามเข้ามาด้วยสายตาชงิ ชงั อยา่ งทีสดุ \" หึ อีกคแู่ ล้วละ่ ซิ ทําผ้ชู ายตกี นั แยง่ แกอีกแล้วล่ะซิ \" ผ้หู ญิงคนหนงึ ตะโกนขนึ \" อ้าว นีเป็นคไู่ อ้เกย์แบงค์ กบั หนมุ่ ฮอตนกั เทควนั โด้โรงเรียนนีนา\"

45 \" แกมันนงั ปี ศาจจริงๆนงั แองจี แกตงั ใจจะเอาผู้ชายทังโลกเป็นผวั แกหมดเลยใชม่ ยั แม้แตเ่ กย์อยา่ งไอ้แบงค์แกก็ยงั ไมเ่ ว้น\" \" พีเทน! อีเกย์แบงค์ แกปลอ่ ยพีเทนของฉันเดียวนีนะ \" ซีกราดเข้าไปกระชากตวั แบงคอ์ อกจากเทน \" ซี อย่ามายุ่งกับชีวิตฉัน!!\" เทนเช็ดเลือดทีคิว มองซีด้วยสายตาเกลียดชงั ไมต่ า่ งอะไรกบั ทีซีใช้มองริรินสกั นิดเดยี ว \" พีเทน ทําไมพดู กบั ซีแบบนี ซีรักพีนะคะ\" ซีเข้าไปเขย่าแขนเขา \" ฉนั บอกไปตงั กีร้อยครังแล้ว ว่าฉนั ไม่ได้รักเธอ ฉันไมเ่ คยรักเธอ ฉันรักแองจีคนเดียวเท่านนั \" เทนสะบดั แขนอย่างแรงด้วยความรังเกียจ \" แต่เราเคยสนิทสนมกัน ทีพีเคยทําดีกับซี เราเคยไปเทียวด้วยกนั พีมาคอยเทคแคร์ ซือดอกไม้ ซือของขวญั มาให้ ทีทําตอนนนัมนั เหมือนเราเป็นแฟนกนั ชดั ๆพีลืมมนั ไปได้ยงั ไง \" \" ฉันไม่เคยเป็ นแฟนกับเธอ เธอมนั บ้าไปคนเดียว ทีฉันทําดีด้วย ก็เพือจะได้เข้าใกล้แองจีเท่านนั ดอกไม้ ของขวญั นนั ก็จะเอาให้แองจีเธอนะ่ มนั บ้า ฉนั ไมไ่ ด้รักเธอหดั จําเอาไว้ซะมงั \" \" ไม่จริง พเี ทนโกหก ซีไม่เชือ!!!\" \"ฉันจะบอกให้นะ นอกจากทีฉันไม่ได้รักเธอแล้วฉันยงั เกลียดเธอทีสดุ ด้วย เพราะเธอ เพราะเธอกบั ไอ้สารเลวแบงค์นี ทําให้แองจีรัก

46ฉันไม่ได้ ทงั ๆทีในโรงเรียนนีคนทีเหมาะสมกบั แองจีทีสดุ คือฉัน ทงั ๆทีฉนั รักแองจีมากกวา่ ใครทงั นนั \" \" กรีด!!! ไม่จริง ไม่จริงๆ \" ซีลงไปชกั ดนิ ชกั งอทีพืน \" เพราะแก นงั สารเลวแองจี เพราะแก\" ซีคลานมาหา แล้วกระชากร่างบอบบางทีกําลังร้ องไห้เสียใจอย่างหนัก ไม่มีเรียวแรงแม้แตจ่ ะป้ องกนั ตวั ลงไปนอนกบั พืน ใช้ฝ่ ามือฟาดไปทีใบหน้างดงามจนนบั ครังไม่ถ้วน ไม่นานจากนนั ผ้หู ญิงคนอืนก็เข้ามาร่วมรุมทําร้ายร่างกายของริรินอยา่ งรุนแรงด้วย \" หยุดนะ อย่าทาํ ร้ายแองจีนะ!!! \" เทนกบั แบงค์ตะโกนขึนพร้อมกนั พวกเขาพยายาม ฝ่ าฝงู ชนเข้ามาชว่ ยผ้หู ญิงทีเค้ารัก แตก่ ็ไม่สามารถทําได้เพราะถกู ผ้หู ญิงคนอืนชว่ ยกนั จบั ตวั เอาไว้ ริรินมองเห็นแตเ่ ลือดของตวั เองไหลนองเตม็ ไปหมด เรียวแรงทีจะใช้ปกป้ องตวั เองไม่มีเหลือเลย ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ ทีร่างของเธอกลายเป็ นกระสอบทรายให้พวกนันระบายอารมณ์ เธอเจ็บปวดไปทงั ตวั แม้แรงจะร้องครางยงั ไมม่ ีด้วยซํา \" พวกแกถอยไป\" ดวงตากลมโตพยามมองฝ่ าเลือดทีไหลกบตาจนแทบมองไมเ่ ห็น ไปยงั ต้นกําเนิดของเสียง ผ้คู นทีรุมทําร้ายเธออยู่แยกออกเป็นวงกว้าง ซีซงึ ถือขวดอะไรบางอย่างคอ่ ยๆเดนิ ตรงมาทีริรินด้วยสายตามงุ่ ร้าย \" อยากเกิดมาสวยนกั ใช่ไหม อยากจะเป็ นเทพธิดาแองจีให้ผ้ชู ายหลงใหลนกั \" ซีหยดุ ยืนอยตู่ รงหน้า

47 “ฉันอยากจะรู้ ถ้าแกถกู นํากรดนีสาดหน้า ผู้ชายมนั ยงั จะรักแกอยรู่ ึเปลา่ \" แล้วซีก็หวั เราะอยา่ งคนเสียสติ ริรินมองซี ด้วยความรู้สึกเสียใจนัก เสียใจเหลือเกิน มันเจ็บปวดซะจนทําลายความรู้สึกทังหลายของริรินไปหมดแล้ว จากหวั ใจทีปวดร้าวเมือครู่ กลบั รู้สกึ ชาด้านไร้ความรู้สกึ ขนึ มา ‘ถกู แล้วล่ะ ทุกอย่างทีเกิดขนึ ...เรืองเลวร้ายทงั หมดนี มนั เกิดเพราะเราทงั นนั เพราะใบหน้าของเรา ถ้าทําลายมนั ซะทุกอย่างคงจะจบลง‘ ซียกขวดขนึ พร้อมจะสาดสารเคมีพิษร้ายนนั ใส่เธอ... เปลือกตาบอบบางของริรินปิดลงพร้อมรับกบั สิงทีจะเกิด สาดมาเลยซี ทําลายมันซะใบหน้าของเรา...ใบหน้าทีเธอเกลียดชงั …. ...แล้วทกุ อยา่ งก็ดบั มืดลง...

48 บทท่ี 3 เรอ่ื งราวยอ นไป (สอง) \"แองจี เรามีความลบั ทีต้องบอกเธอ \" \"ความจริงแล้ว เราเป็นเกย์ เธอรังเกียจเรามยั \" \"เราไมม่ ีเพือนเลย ….เราขอเป็นเพือนกบั เธอได้ไหม \" ภาพเปลียนไป เป็ นทางเดินเชือมตกึ ทีมีนกั เรียนมากมายเดินกนั ขวกั ไขว่ ริรินกําลงั เดนิ และพดู คยุ อย่างสนกุ สนาน กบั เพือนทงั สองเพือไปอีกตกึ หนงึ \"แองจี\" เสียงพีเทน พีชายทีแสนดีของพวกเขาตะโกนเรียกจากด้านหลงั คนทงั สามหนั ไปดู ริรินยิมรับพีชายทีหอบดอกกุหลาบสีแดงชอ่ ใหญ่เดนิ เข้ามาหา \"พีเทนเอาดอกไม้มาให้เราอีกแล้ว อายจงั ทําไมพีเค้าชอบทําอะไรประเจิดประเจ้อนกั นะ\" ซีกระซบิ ทีข้างหขู องริรินอยา่ งเขนิ อาย

49 \"แองจีครับ\" พีเทนเรียกชือของริริน และอย่างไม่พูดพรําทําเพลงใดๆเขาก็ส่งดอกกหุ ลาบเข้ามาให้และพดู ว่า \" พีรักแองจีครับ ได้โปรดรับรักพีได้ไหม\" ทกุ ๆคนตา่ งตกตะลงึ กบั สิงทีเกิดขนึ \"พีเทน พีให้ผิดคนแล้วนะคะ นนั แองจีนะคะ ไม่ใช่ซี คนทีพีรักน่ะซี ไม่ใช่เหรอคะ\" ซี พยายามดึงรังเรืองทงั หมดกลบั มาให้เป็ นไปอยา่ งทีเธอเคยเชือ แตเ่ ทนมองซีด้วยสายตา งงงนั \"พีไม่เคยรักเธอเลยนะซี เธอเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ คนทีพีรักคือแองจี\" เขาบอกซี อย่างกบั ว่าเรืองนีเป็ นเรืองธรรมดา ทีใครๆก็รู้อยู่แล้ว \"ไม่ ... ไม่ จริง\" ซี พดู อยา่ งแผว่ เบา \"ทําไมพีพูดอย่างนี\" ริรินหลุดพ้ นจากอาการตกใจ แล้ วความรู้สกึ โกรธกรุ่นก็เข้ามาแทนที \"พีมาให้ความหวงั ซี แล้วมาบอกว่าไมไ่ ด้คดิ อะไร มนั เป็นสงิ ทีผ้ชู ายเค้าทํากนั เหรอคะ\" \"ไม่ใช่นะแองจี แองจีอย่าโกรธพีซิครับ พีไม่เคยให้ความหวังกบั ซีเลยนะ ทกุ อยา่ งนะ่ ซีคดิ ไปเองทงั นนั พีรักแองจี แองจีก็น่าจะรู้ ทีพีทําไปทกุ อยา่ ง...\" เขาดงึ มือของริรินไปกมุ ไว้ ละลําละลกั อธิบาย แตร่ ิรินก็สะบดั มือหนีด้วยความรังเกียจ \"ฉนั ไมร่ ู้ ไมร่ ู้อะไรทงั นนั แตท่ ีฉนั รู้มีเพียงอยา่ งเดียวคือ นายมนัเป็ นผู้ชายเฮงซวย และฉันก็ไม่เคยรักนายเหมือนกัน\" ริรินโยนดอก

50กุหลาบช่อนนั ใส่หน้าเขา พร้ อมกับดึงมือของแบงค์และซีทีกําลังสันอยา่ งหนกั ให้ออกไปให้ไกลจากผ้ชู ายคนนี \" ไปกนั เถอะ แบงค์ ซี \" แต่ซีไม่ยอมขยบั เธอหนั มามองริรินด้วยสายตาน่ากลัวทีริรินไม่เคยคิดว่าจะได้รับจากเพือนรักคนนี ซีสะบดั มือออก แล้วใช้มือข้างนนั ตบหน้าริรินอย่างแรง จนเธอเกือบล้มลงไปกองกบั พืนถ้าไมไ่ ด้แบงคม์ าประคองไว้ \" ซี!!! นีเธอจะบ้ารึไง มาตบแองจีทําไม เค้าเป็ นเพือนเธอนะ \"แบงค์ตะโกนใส่ ซี ด้วยความโกรธและตกใจ แต่ซีไม่สนใจอะไรทงั นนัเธอวิงไปกอดดอกกหุ ลาบ ทีตกอยบู่ นพืน พร้อมกบั ร้องไห้เสียงดงั \" มันไม่ใช่เพือนฉัน นังสารเลว แก... แก แย่งได้แม้กระทังผ้ชู ายของเพือน \" ริรินมองเหตกุ ารณ์อยา่ งตกตะลงึ \" เพราะมนั ... มนั ไปออ่ ยพีใชไ่ หม ฮือๆๆ ความจริงพีไม่เคยคิดจะสนใจมนั แต่เพราะมนั ยวั ยวนเก่ง พีถึงได้หลง \" ซีคลานเข้าไปกอดขาของเทนไว้ \"ไมเ่ ป็นไรนะคะพีเทน ซีรู้วา่ มนั เป็นแคอ่ ารมณ์ชวั วบู เรืองทีเกิดขึนไม่ใช่ความผิดของพี คนทีผิดคือนังสารเลวนนั ต่างหาก ซีให้อภยั คะ่ ไมเ่ ป็นไรนะคะยงั ไงเราก็ยงั รักกนั เหมือนเดมิ ฮือๆ \" \" นบั แตน่ ี แกไมใ่ ชเ่ พือนฉนั นงั แองจี \"แล้วภาพก็เปลียนไปอีกครัง \" นีละ่ ความรักของเรา เรารักเธอแองจี \"

51 \" อยา่ นะแบงค์ อยา่ ทํากบั เราอยา่ งนี \" ริรินพยายามผลกั แบงค์ให้ออกห่าง แตเ่ ขาไม่สนใจเลย มีเพียงใบหน้าหล่อเหลาทีตอนนีกลบักลายเป็นปี ศาจ ทีหืนกระหายเข้ามาแทนเทา่ นนั ทีอยตู่ รงหน้าเธอ \"ไม่นะ ไม่มมมมม \" ริรินลืมตาขนึ ด้วยความรู้สกึ เจบ็ ปวด 'ทีนีทีไหนกัน สวรรค์เหรอ สวรรค์จะต้องเป็ นสีขาว มีสายระโยงระยาง เยอะๆอย่างนีใชไ่ หม ทําไมมนั เหมือนโลกมนษุ ย์จงั ' เธอหนั ไปมองรอบๆตวั ทีเป็นห้องโลง่ ๆสีขาว ด้วยดวงตาพร่าเลือน \" ริริน ริรินฟื นแล้ว!! \" เสียงนี ทําไมถึงค้นุ หูจงั ทีสรรค์มีคนทีเรารู้จกั ด้วยเหรอเนีย ริรินหนั ไปมองต้นเสียงทีแสนอบอนุ่ แตภ่ าพทีอยตู่ รงหน้าของเธอยงั พร่าเลือนเหลือเกิน มองอะไรไมช่ ดั สกั อยา่ งเดียว \" ริริน ลกู แม่ เป็นยงั ไงบ้างจ๊ะ เป็นยงั ไงบ้างลกู \" ' แม.่ ..นีแมม่ าอยบู่ นสวรรค์ด้วยได้ยงั ไง ไมน่ ะ ' ริรินหลบั ตาลงอีกครัง จากความรู้สึกเจ็บไปทวั ร่างทีพ่งุ เข้ามา 'เรายงั รู้สึกเจ็บอย่เู ลยถ้าอยา่ งนนั เราก็คงจะยงั ไมต่ ายซีนะ' \" หมอ!!! หมอ คณุ คะลกู ฟื นแล้ว ใครก็ได้ ริรินฟื นแล้ว!!! \" เสียงตงึ ตงั ของผ้คู นวงิ เข้ามา พวกเขาทําหลายอยา่ งอย่รู อบตวัของเธอ ภาพตา่ งๆเริมชดั เจน ใบหน้าแสนสวยของแม่ทีเปรอะไปด้วยนําตา กําลงั จ้องมองริรินอยู่ ข้างๆนนั ก็คอื พอ่ ทีดหู ว่ งใยไมแ่ พ้กนั

52\" แ ...ม่ \" ริรินพดู ออกมาอยา่ งยากลําบาก\"ใชจ่ ๊ะ ลกู รัก โธ่ลกู แม\"่ แมพ่ ดู แล้วก็ร้องไห้อีกครัง ริรินพักฟื นอยู่ทีโรงพยายาบาลนีมาหลายสัปดาห์แล้ว แต่อาการก็ยังไม่ดีขึนนัก ทังกระดูกแขนขาทีหักหลายท่อนยังต้องเข้าเฝื อกไว้ทงั หมด กระโหลกร้ าว ปอดฉีกและอวยั วะภายในบอบชําอยา่ งหนกั ทีทําให้เธอเจบ็ ปวดอยา่ งมาก แม้แคก่ ระดกิ ตวั นิดเดียว แม้จะมีรอยแผลมากมายทัวตวั แต่ทีน่าแปลก ทําไมถึงไม่มีร่องรอยของการถูกนํากรดสกั นิดเดียว พ่อกบั แม่ก็ไม่สามารถอธิบายเหตกุ ารณ์ทีเกิดขนึ กบั ริรินได้มากนกั \"พอ่ ไมร่ ู้วา่ เรืองมนั เป็นยงั ไงกนั แนเ่ หมือนกนั อยๆู่ เพือนของพ่อทีเป็นหมออยทู่ ีนี ก็โทรมาบอกวา่ ลกู บาดเจบ็ สาหสั อยทู่ ีโรงบาลนี” \"ครูทีโรงเรียน คนทีพาหนมู าโรงพยาบาล เขาเล่าเรืองทีเขารู้ให้ ฟั งว่า ตอนเช้ ามีการทะเลาะวิวาทระหว่างนักเรียนหญิงชายอาจารย์คมุ ตวั เดก็ เอาไว้เพือสอบสวนเรืองทงั หมด แตม่ ีดก็ ผ้หู ญิงกล่มุหนึงหายตวั ไป พอพวกเขาออกตามหา ก็เห็นเทน เด็กผู้ชายทีลูกเคยเล่าให้ฟังว่าเป็ นสาเหตทุ ําให้ ซี กบั ลกู ต้องทะเลาะกนั อ้มุ ลูกวิงมาหาแล้วพวกเขาก็สง่ ลกู มาทีโรงพยาบาลนีละ่ จ้ะ\" แมพ่ ดู \"แล้วเรืองมันเป็ นยังไง ลูกถึงต้องบาดเจ็บขนาดนี\" พ่อถามอยา่ งหว่ งใย

53 ริรินเล่าเรืองทกุ อยา่ งทีเกิดขนึ ให้พอ่ และแม่ฟัง ขณะทีเธอเล่าไปนนั นําตาทีไหลออกมามากมายของเธอ มนั ยงั ไมเ่ ทา่ กบั ทีพอ่ กบั แม่ร้องไห้ออกมา พวกทา่ นคงจะเจ็บปวดกว่าริรินหลายเทา่ นกั ครอบครัวของเธอกอดและปลอบใจกนั ด้วยความเศร้าใจอยา่ งทีสดุ ในเหตกุ ารณ์ทีเกิดขนึ \"โธ่ ลกู ของแม่ ทําไมถึงต้องเจอเรืองเลวร้ายขนาดนีด้วย \" แม่เช็ดนําตาให้ริรินด้วยความรักความห่วงใยหมดหวั ใจ \"เราจะทํายงั ไงกนั ตอ่ ไปดีคะคณุ \" แมม่ องพอ่ ด้วยสายตากงั วลมาก เรืองทีลูกเจอมันช่างเลวร้ ายนัก และก็มีข้อพิสูจน์ได้อย่างชดั เจน จากอาการบาดเจ็บสาหสั ทีได้รับมา และความว่นุ วายทีเกิดขนึในโรงพยาบาลเมือริรินเข้ามารักษาตวั ทีนีอีก ข้างลา่ งทีห้องโถงของโรงพยาบาล มีเดก็ ผ้ชู ายมาออกนั เตม็ ไปหมดคอยให้กําลังใจริรินทุกวนั ตงั แต่ริรินเข้าโรงพยาบาลนี นีก็สามอาทิตย์แล้ว เดก็ พวกนนั ยงั ไม่ไปไหนเลย และมีทีทา่ จะเพิมขนึ ไม่หยดุหากเป็ นเฉพาะ เด็กๆทีมาให้กําลงั ใจก็คงจะดี พวกเขาคงจะกล้าบอกให้ลกู รู้ แต่ทีน่ากลัว มันมีเด็กผู้หญิงอีกไม่น้อยกว่ากันนัก มาเขียนป้ าย สาปแช่งให้ลกู ของพวกเขาตายตกไปซะ แม้จะพยายามกันเด็กพวกนีไมใ่ ห้เข้ามาในโรงพยาบาลแล้ว พวกเธอก็ยงั ตามไปรังควานถึงบ้าน เมือเช้าทีแมก่ ลบั ไปเอาของ ก็พบวา่ รัวบ้านถกู สีพน่ เป็ นถ้อยคําดา่

54หยาบคายมากมาย สาปแช่งให้ริรินตายเร็วๆกระจกหน้าต่างก็ถกู เขวียงแตกไปหลายบาน \" พ่อว่า เราย้ายไปอยู่เชียงใหม่ กนั ก่อนกําหนดดีกว่าไหม \"พ่อถามความเห็นของทุกคน \" แล้วพาลูกเข้าโรงเรียนใหม่ทีโน่นเลยสว่ นโรงเรียนนีก็ไมต่ ้องกลบั ไปอีกแล้ว\" \" พอ่ คะ แตแ่ บงคเ์ ค้ารู้แล้ววา่ ริริน จะย้ายไปอยเู่ ชียงใหม่ ถ้าเค้าตามไปละ่ คะ พ่อก็รู้ว่าพอ่ ของแบงค์นะ่ มีอิทธิพลขนาดไหน\"ริรินบอกพอ่ แล้วทกุ คนก็นงิ เงียบอยา่ งจนปัญญาผา่ นไปอีกสองสปั ดาห์ กบั ความกงั วลใจของพอ่ แม่ และอาการของริรินทีทเุ ลาขนึ มาบ้างแล้ว อยๆู่ แมก่ ็พดู ขนึ \"เอางีซี ปลอมตวั ไง\" \"ปลอมตวั เหรอ\" ริรินกบั พอ่ พดู ตาม แล้วภารกิจปลอมตวั เพือชีวติ ทีสงบสขุ ของลกู สาวสดุ ทีรักก็เริมขนึ พอ่ กบั แมต่ กลงกนั ว่าจะให้ริรินปลอมตวั เป็ นผ้หู ญิงหน้าตาน่าเกลียด ให้ต่างจากหน้าตาเดิมให้มากทีสุด พวกท่านลองกนั หลายวิธี \" แม่ว่า เอาไฝ ใหญ่ๆ มาแปะทีปากเหมือนดาราในทีวีตอนปลอมตวั ก็นา่ เกลียดดีนะพอ่ \"

55 \" ถ้าอย่ๆู ไฝมนั หลดุ ออกมาล่ะคณุ ตอนถกู นํา หรือเหงือออกมากๆตอนออกกําลงั กายอะไรอยา่ งงี ความลบั ไมร่ ัวไหลหมดรึไง ผมว่านีดีกว่า แตง่ หน้า เอาเครืองสําอางมาจิมๆ ให้เหมือนทีหน้ามีจุดดําๆเตม็ ไปหมด แล้วก็ใสว่ กิ หวั ฟๆู ก็นา่ เกลียดใช้ได้เลยนะ\" \"คณุ ก็พงึ พดู เองนีนา วา่ พอถกู นําจะทํายงั ไง แล้วการต้องคอยแต่งหน้า จดั วิกตลอดเวลาน่ะ ชีวิตประจําวนั ของริรินไม่วุ่นวายหมดเหรอคะ อยา่ ลืมซีคะแกต้องอยกู่ บั หน้านีไปอีกหลายปี \" เถียงกันไปเถียงกันมา พ่อกับแม่ก็ออกแบบใบหน้าอันน่าเกลียดแบบใช้งานง่ายไม่ยุ่งยากและคงทนถาวรพอควร ให้ริรินได้สําเร็จ แม่ไปซือแว่นตาทีน่าเกลียดทีสดุ ทีคนคดิ จะออกแบบได้มาจากร้านมือสอง สว่ นพอ่ ก็ไปขอร้องไห้เพือนทีเป็ นทนั ตแพทย์ ทําฟันเหยินทีแสนอปั ลกั ษณ์ให้ พอเอามารวมกัน แล้วก็ยังไม่อุบาทว์เท่าไหร่นักพวกทา่ นจงึ ดงึ ผมยาวสีดําของริรินมาปรกหน้าจนเกือบมิด เหลือไว้แค่ชอ่ งตรงกลางให้หายใจกบั ให้ตาโผลอ่ อกมาได้นิดเดียว ทีนีละ่ นา่ กลวั จนผีจอู อนยงั เรียกพีเลย \" ใช้ได้ ใช้ได้ \" พวกท่านชืนชมผลงานของตวั เองแล้วก็เงียบเสียงไป พอ่ ทําทา่ เหมือนตดั ใจพดู บางอย่างทีทา่ นไม่อยากพดู เลยกบั ริริน \" นีคือใบสมคั รสอบเข้า ม.ปลายของลกู \" พ่อยืนซองๆหนึงมาให้ ริรินรับไปดู มนั เป็นโรงเรียนเอกชน ชือดงั ทีสดุ ในประเทศตอนนี ทีนี

56นกั เรียน สว่ นใหญ่มีแตพ่ วกเก่งๆทงั นนั เป็ นโรงเรียนทีดีมากทีพ่อแมค่ งอยากให้ริรินเข้าเรียน แตใ่ นสถานการณ์ตอนนี โรงเรียนนีมนั ... \" นีมนั โรงเรียนในกรุงเทพฯนีคะพ่อ พ่อจะให้ริรินเรียนทีนีได้ยงั ไงคะ พวกเราต้องไปเชียงใหมก่ นั ไมใ่ ชเ่ หรอคะ\" \" พ่อกับแม่คิดกันแล้วจ้ะ ถ้าอยากให้ลูกปลอดภยั พวกเราต้องใช้วิธีนีเทา่ นนั \" แมพ่ ดู อยา่ งออ่ นโยน \" พวกเราจะประกาศไปว่าลูกตายไปแล้ว ความเกลียดชังทงั หลายของเด็กเหล่านนั มันจะได้ตายไปพร้ อมกับเทพธิดาแองจีซะพ่อกบั แม่ก็จะทําทีเป็ นเสียใจมากย้ายไปอย่เู ชียงใหม่กนั เพือทําใจ แต่ความจริงก็เพือจะไปเตรียมทีทางเอาไว้ให้ลกู ไปอยดู่ ้วย สกั หนึงปี พอเรืองตา่ งๆมนั ซาลง พ่อกับแมก่ ็จะทําเป็ นรับเด็กมาเลียง นนั ก็คือรับหนกู ลบั ไปอย่ดู ้วยกัน หรือไม่บางทีเราอาจไม่ต้องทําอย่างนนั เลยก็ได้ ถ้าทีเชียงใหม่ ไม่ได้มีผ้คู นทีจ้องจะเกลียดชงั ลูกนกั บางทีพ่อกับแม่อาจรับลูกไปอย่ดู ้วย ด้วยตวั ตนทีแท้จริงของหนูก็ได้... แตก่ ่อนจะถึงวนั นนั พวกเราต้องอย่หู า่ งกนั สกั พกั นะลกู \" พ่อพูดเสียงสนั ๆ ท่านก็คงไม่อยากให้ครอบครัวของเราต้องห่างกนั เหมือนทีริรินรู้สกึ \"โรงเรียนนีเป็ นโรงเรียนทีดีทีสดุ ตอนนี และยงั เป็ นโรงเรียนทีมีหอพกั ประจําสําหรับนกั เรียนทีอย่ไู กลบ้านด้วย พ่อกบั แม่ก็เลยมนั ใจได้แม้ว่าเราจะอย่หู ่างกนั แตล่ กู ก็จะปลอดภยั \" แม่ยิมให้ พร้อมกบั เอามือลบู ผมของริรินด้วยความรัก

57 บทท่ี 4 ชายผชู ว ยชวี ติกลบั มาสปู่ ัจจบุ นั ริรินตดั สินใจจะแปลงร่างกลบั ไปเป็ นแองจีอีกครัง เพือจะได้รอดพ้นจากการถูกสาวกของแก๊งแบล็คแองเจิลขม่ ขืน เธอวางแผนว่าพอเป็ นแองจีแล้ว จะกลบั หอพกั เพือไปเอาเงินทีซ่อนไว้ในห้อง หาทางออกไปนอกโรงเรียนให้ได้ก่อน หลงั จากนนั ค่อยวา่ กนั อีกที อย่างน้อยให้รอดผา่ นวนั นีไปได้กอ่ นก็แล้วกนั มือเล็กถอดแว่นตาหนาเตอะออกจากหน้า และกําลงั จะถอดฟันปลอม แตเ่ ธอก็เหลือบเห็นสภาพน่าอนาถใจของตวั เองซะก่อน เสือยืดนกั กีฬาอะไรสักอย่างของโรงเรียนขาดกะรุ่งกะริง เปรอะไปด้วยคราบฝ่ นุ คราบเลือดทีผ่านการผจญภยั อย่างทรหดเกือบสองวนั ถึงจะเปลียนหน้าไปเป็ นแองจี แตม่ นั ก็ไมง่ ่ายเลยทีจะหลอกวา่ เธอไม่ใชร่ ิริน

58ในเมือสภาพน่าสมเพชขนาดนี ก็คงจะมีแคร่ ิรินคนเดียวเท่านนั ทีเจออยู่ ‘ถ้าออกไปในสภาพนี นอกจากหลอกพวกมันไม่สําเร็จแล้วบางทีแม้แตค่ วามลบั เรืองทีแองจีกับริรินเป็ นคนๆเดียวกนั ก็อาจจะถูกเปิดเผยก็ได้...จะทํายงั ไงดีนะ' เวลาผา่ นไปช้าๆ พระอาทิตย์ตกอยรู่ ิมทะเลสาบเป็ นสีแดงฉานกวา่ ทีร่างบอบบางซงึ ซุกตวั อย่ใู นพ่มุ ไม้มานาน จะคลานออกมาอยา่ งระแวดระวัง ริรินยังคงเป็ น ริริน ไม่ได้แปลงโฉมแต่อย่างใด แต่เป้ าหมายของเธอคือ ห้องพกั นกั กีฬา ริรินคดิ ว่าเธอควรเปลียนเสือผ้าให้ดดู ีกว่านีก่อน เพือให้แตกตา่ งจากยยั อปั ลกั ษณ์ริรินให้ชดั เจน พวกสาวกแบล็คแองเจิลจะได้ไมส่ งสยั และความลบั ของแองจีกบั ริรินจะได้ยงั คงเป็นความลบั ตอ่ ไป ริรินวิงลดั เลาะไปตามซอกตกึ ด้วยหวั ใจระทึก มองไปทางไหนก็เห็นแตป่ ้ ายประกาศตามจบั เธอเตม็ ไปหมด สาวกของแบล็คแองเจิลเดินกันขวักไขว่อย่างน่าหวาดผวา อีกนิดเดียวก็จะถึงโรงยิมซึงมีห้องพกั นกั กีฬาเป้ าหมายของเธอแล้ว แตก่ ่อนทีจะก้าวเข้าไปในนนั \" อะ ฮ้า ในทีสดุ ก็เจอตวั จนได้\" พวกสาวกแบล็คแองเจิล ไม่รู้มาจากไหน จๆู่ ก็ล้อมริรินไว้ทกุ ด้าน \" หนีเก่งนกั นะแก แตค่ ราวนีหนีไมร่ อดแน่ นงั อปั ลกั ษณ์ \" ริรินตกใจกบั สิงทีเกิด พวกสาวกมองเธอด้วยสายตาเกลียดชงัอยา่ งทีสดุ ทางรอดของเธอเริมริบหรี จะทํายงั ไงด!ี !!!

59 \" ฉนั ไมเ่ คยทําอะไรพวกนายเลยนะ ทําไมต้องมาตามจองล้างจองผลาญกันด้วย\" ริรินพยายามควบคมุ เสียงไม่ให้สันทงั ๆ ทีตอนนีเธอกลวั จนแทบจะยืนไมไ่ หวแล้ว \" ใช่ แกไมเ่ คยทําอะไรพวกฉนั แตแ่ กบงั อาจลบหลแู่ บล็คแองเจลิ ดงั นนั แกต้องถกู ลงโทษ...เฮ้ยพวกเราจดั การ!! \" พอคนทีเหมือนเป็นหวั หน้าออกคําสงั พวกหมาหมนู่ นั ก็เข้ามารุมทําร้ ายริรินอย่างโหดเหียม ไอ้คนหนึงมนั ตบเข้าไปทีหน้าของริรินอย่างแรงจนปากของเธอแตกมีเลือดไหลเป็ นทาง ยงั ไม่หนําใจมนั ชกเข้าทีท้องอีกจนจุกไปหมด ริรินพยายามเตะต่อยสู้กับพวกมันอย่างสุดกําลงั แต่ผ้หู ญิงตวั เล็กๆคนหนึงจะสู้กบั ผ้ชู ายแข็งแรงถึงห้าคนได้อย่างไร สดุ ท้ายร่างบอบบางไร้ทางส้กู ็อ่อนแรงล้มลงกองกับพืน พวกมนั สองสามคนมาลากตวั ริริน เข้าไปในห้องวา่ งๆทีอยไู่ มไ่ กลนกั ริรินหวาดผวากบั เรืองน่ากลวั ทีจะเกิดขึน จนทําให้มีแรงฮึดสู้เฮือกสดุ ท้าย เธอดินรนขนึ มาอีกครัง ปากก็พยายามร้องตะโกนให้คนชว่ ย ขาเรียวเตะเข้าไปทีกลอ่ งดวงใจของไอ้สารเลวทีจบั แขนเธอเอาไว้มนั จกุ จนยอมปลอ่ ยมือ ร่างบางพยายามจะวิงหนีจากพวกมนั แคว๊กกก!!!! เสียงเสือทีถกู กระชากจนขาด ทําเอาริรินถึงกับตกตะลึง เสือยืดทีเธอใส่อยู่ถูกพวกมันดึง จนคอเสือฉีกขาดยาวไปจนถึงแขน เผยให้เหน็ ไหลก่ ลมมนเปลือยเปลา่

60 \" เห็นอปั ลกั ษณ์อย่างนี ก็มีดีซอ่ นอย่เู หมือนกนั หนิ \" ไอ้ชวั นนัพูดอย่างหืนกระหาย มันกดริรินลงกับพืนโดยทีเพือนสารเลวอีกสีตวัของมนั มาจบั แขนขาของริรินเอาไว้ \" ไม่นะ!!! ไม่ ใครก็ได้ช่วยด้วย \" นําตาทีพยายามกลนั เอาไว้ไหลออกมาอยา่ งสดุ ทน ไอ้ชวั นนั เอามือมาปิ ดปากริรินไว้ และกําลงั จะถอดกางเกงของเธอออก ริรินกดั มนั เข้าเตม็ แรงจนได้รสเลือด \" โอ๊ย!!! ฤทธิมากนกั นะแก\" ผ้ชู ายคนนนั โมโหมาก มนั ตบหน้าริรินไมย่ งั จนริรินคิดว่ากรามเธอคงหกั ไปแล้วแนๆ่ มนั กําลงั จะตบริรินซําอีกครัง แต่อยู่ๆเหมือนมีใครบางคนมาถีบมันจากข้างหลัง ไอ้สารเลวนนั พงุ่ ล้มลกุ คลกุ คลานหา่ งจากตวั ริรินไปซะไกล \" ไอ้พวกชัว รังแกได้แม้กระทงั ผู้หญิง \" \" เฮ้ย!!! มงึ เป็ นใครวะไม่รู้รึไงนีเป็ นคําสงั ของแบล็คแองเจิล\"ไอ้เลวทีถกู ถีบร้องตะโกนขนึ \" แองเจลิ หา่ เหวอะไรของพวกมงึ กไู มส่ น รู้แตว่ ่าพวกมึงมนั เลวสตั ว์ ทํากบั ผ้หู ญิงได้ขนาดนี \" \" มึงกล้าพดู ถึงแบล็คแองเจิลอยา่ งนีเหรอวะ ตายซะเถอะ!!! \"แล้วไอ้พวกเลวก็เข้ามารุมเตะต่อยกับผู้ชายคนนนั เขาก็สู้เก่งไม่เบาพวกมันล้มลงไปทีละคนสองคน แต่ผู้ชายคนเดียวกับหมาหมู่ทงั ฝูงและทีกําลงั จะตามมาอีกมากมาย จะส้ไู ปได้นานสกั เทา่ ไหร่ ริรินพยามพยุงร่างกายทีบอบชําขึนยืนอย่างทุกลักทุเล เธอคว้า เก้าอีทีอยใู่ กล้มือขนึ ฟาดไอ้ชวั ทีกําลงั จะเข้าไปทําร้ายผ้ชู ายคนนนั

61ด้วยกําลงั ทงั หมดทีเหลือ แล้วคว้าเอามือของเขาพากนั วิงหนีมาอยา่ งไมค่ ดิ ชีวิต เมือเห็นสองคนนนั วิงหนีไป พวกชวั ทงั ห้าตวั พากนั วิงกรูออกตาม แต่พวกมันก็ต้องมาหยดุ กึก เมือเจอเข้ากับร่างสูงโปร่งผมสีเงินยวง ทีนา่ เกรงขาม \" ตบหน้าตวั เองเดียวนี \" เสียงทรงอํานาจทีเย็นยะเยียบ จนพวกเลวทีเมือครู่ยงั ทําเก่งถึงกบั ขนลกุ เกรียว \" อะไรนะครับ…ตะ ตบหน้า\" คนทีเหมือนเป็ นหวั หน้า ถามขนึอย่าง งงงัน แล้วก็ต้องเงียบกริบไปทันที ทีสบกับดวงตาคมทีหรีลงอยา่ งนา่ กลวั คนู่ นั พวกมนั ตบหน้าตวั เอง คนละหนงึ ที \" ตบอีก ตบจนกว่าเลือดจะออกจากปากของพวกแก \" เขายงั คงพดู ตอ่ สายตาเย็นชาทีมอง ทําให้พวกนนั รู้สกึ กลวั จนอยากจะวิงหนีไปให้ไกล \"พวกผมทําอะไรผิดเหรอครับ เรากําลงั จบั นงั อปั ลกั ษณ์นนั ได้แล้ว\" อีกคนหนงึ รวบรวมความกล้าถามขนึ เสียงสนั ๆ \" แกไม่มีสิทธิถาม \" เขามองหน้ามนั ด้วยสายตาเหียมเกรียมไอ้คนทีถูกมอง กลัวจนขาสัน หากมันเลือกได้ระหว่างถูกมองด้วยสายตาอยา่ งนี กบั ถกู เตะจนตาย มนั คงขอเลือกอยา่ งหลงั แล้วชายหน่มุ ผมสีเงินก็เดนิ จากมาอย่างสง่างามโดยไม่สนใจเสียงทีเกิดขนึ เบอื งหลงั แม้แตน่ ้อย

62 เพยี ะ!! เพยี ะ!! พวกนนั กําลงั ตบหน้าตวั เอง และไมม่ ีทีทา่ จะหยดุ เลย \" และนีคือคําสงั ของฉัน\" ร่างสงู ของ เอเบิล เจมส์ เบเกอร์หนงึ ในแบลค็ แองเจิล พดู คาํ นนั โดยไมห่ นั กลบั มามองสกั นิดเดยี ว “หยดุ ตามลา่ ยยั นนั ” ริรินพาชายผ้ชู ว่ ยชีวิตของเธอ วิงหนีมาไม่รู้เหนือรู้ใต้ สดุ ท้ายจึงเข้ าไปซ่อนในห้ อง ห้ องหนึงในตึกกิจกรรมทีห่างจากโรงยิมพอสมควร พวกเขาทรุดลงนงั อย่างเหนือยอ่อน ริรินหอบหายใจอย่างแรงจากความเหน็ดเหนือย พร้อมๆกบั นําตาแห่งความหวาดกลวั ไหลทะลักออกมา เธอพยายามกัดฟันกลันเสียงสะอืนเอาไว้ไม่อยากให้ผ้ชู ายแปลกหน้าเหน็ ความออ่ นแอ แต่เรืองทีพึงพบเจอเมือครู่มนั โหดร้ายเกินกว่าผ้หู ญิงตวั เล็กๆคนหนึงจะทานทนได้ มือทียงั สนั พยายามเช็ดนําตาออกให้หมด แตก่ ็ทําได้ไม่ง่ายนกั เนืองจากแว่นอนั หนาทีตอนนีมีรอยร้าวด้านหนึงขวางเอาไว้อยู่ ริรินงอเขา่ เข้ามากอดพร้อมกบั ซุกหน้าลงตรงนนั นําตาทีไมม่ ีทีทา่ จะหยดุ เลย ไหลลงมาไมข่ าดสาย

63 จู่ๆ ความรู้สึกอุ่นๆก็โอบเข้ารอบตัว ผู้ชายคนนัน ถอดเสือวอร์มนกั กีฬาของเขา มาคลุมไหล่ให้เธอ และตอนนีเขาก็เหลือแคเ่ สือกล้ามตวั เดยี ว \" เธอเป็ นไงบ้าง\" นําเสียงอ่อนโยนและดเู ป็ นกงั วลดงั ขนึ ข้างๆริรินอยากจะบอกว่าไม่เป็ นไรแต่มันก็ไม่จริงเลยสักนิด และถึงแม้อยากจะตอบ แตแ่ รงทีจะใช้พดู สกั คําก็ยงั ไม่มี ริรินจึงได้แคส่ ่ายหน้าพร้อมนําตาทีไหลออกมาเลอะเปรอะแก้มไปหมดเทา่ นนั ชายหนุ่มไม่ค่อยคุ้นกับการปลอบใจใครนัก แต่เขาก็คิดว่านา่ จะทําอะไรสกั อยา่ ง เขาเห็นยยั ขีเหร่แสนโชคร้ายพยายามเช็ดนําตาครังแล้วครังเล่า แต่ก็แทบจะทําไม่ได้เพราะแว่นตาหนาเตอะทีขวางเอาไว้ ด้วยความหวงั ดีเขาจึงดงึ แวน่ แตกๆนนั ออกจากใบหน้าของเธอและตงั ใจจะเช็ดนําตาให้ แต่สิงทีพบเมือแว่นตาอนั นนั พ้นใบหน้าของเธอไปแล้ว กลับแตกตา่ งจากเมือครู่ลบิ ลบั … ดวงตากลมโตแสนสวยทีรับกบั ขนตางอนยาว ควิ โก่ง จมกู โดง่ทีดรู ันนิดๆ ประกอบกนั ขึนเป็ นใบหน้าทีงดงามแปลกตาไปจากเมือครู่ราวฟ้ ากบั ดนิ กําลงั จ้องมองเขาอยู่ ริรินมองผู้ชายคนนนั อย่างตกตะลึง \"นายทําอะไร!!\" เสียงแหวว อย่างตกใจของริรินดงั ขึนทนั ที \"เอาแว่นฉันคืนมานะ\" มือเล็กๆพยายามดงึ แว่นตาคืนมาจากมือของเขา แตช่ ายคนนนั ไม่ยอมคืนให้กลับพยายามมาดึงฟันปลอมของริรินออกอีก และก็ทําได้สําเร็จ

64ใบหน้าแสนสวยราวเทพธิดาปรากฏแก่สายตาของเขา ริรินตกใจมากรีบเอามือมาปิดปากของตวั เองเอาไว้ \" นายจะบ้ารึไง \" \" ใชจ่ ริงๆด้วย \" เขายมิ ให้เธอ ร่างเลก็ กระถดตวั หนีไปทีมมุ ห้อง ความลบั ของเธอถกู เปิ ดเผยแล้ว!! แล้วผ้ชู ายคนนี ผ้ชู ายคนนีเค้าจะทําร้ ายเธออย่างทีคนอืนทํารึเปลา่ \" เธอคอื แองจีใชไ่ หม\" ริรินเงียบ ไม่ยอมเอ่ยคําพดู อะไรออกมาสกั คําเดียว สายตาก็พยายามสอดสา่ ยหาทางหนี \" เธอไม่ต้องกลวั ฉันหรอกน่า ฉันไม่ทําอะไรเธอหรอก...เมือกีฉันพึงช่วยเธอมาแท้ๆนะ...\" เขายงั พูดไม่ทนั จบ แต่ริรินก็ลุกขึนวิงหนีจากตรงนนั พยายามไปให้ถงึ ประตใู ห้ได้เสียก่อน \" เฮ้ย!! จะไปไหน\" ร่างสงู ทะลึงพรวดตามมา แคส่ องก้าวเขาก็ถงึ ตวั ริรินแล้ว มือหนาจบั ไหลท่ งั สองข้างของเธอให้หนั มาเผชญิ หน้า \" เธอตอบแทนคนทีชว่ ยชีวติ เธอด้วยการวงิ หนีเค้ารึไง...แองจี \" \" ฉันไม่ใช่แองจี ฉันไม่เคยรู้จกั คนชือนนั ปล่อยฉันนะ\" เธอพยายามดนิ รน \" หลกั ฐานมนั ชดั เจนขนาดนีแล้ว ยงั จะมาโกหกอะไรกนั อีก \" \" ฉนั ไมใ่ ชจ่ ริงๆ นายพดู เรืองอะไร ไมเ่ หน็ จะรู้เรือง \"

65 \" ถ้าเธอไม่ใช่แองจี เธอสวยขนาดนีแล้วทําไมต้องปลอมตวัเป็นยยั ขีเหร่ด้วยละ่ \" \" นนั มนั เรืองของฉัน ไมเ่ กียวกบั นายสกั หน่อย นี ปลอ่ ยนะ!! \"มือบางๆพยายามปัดมือหนาทีกมุ ไหลต่ วั เองออก \" ฉันคือริวมะ เป็ นพีชายของเทนตะ หรือพีเทนของเธอนันแหละ \" ริรินองึ ไป \" เธอคดิ ว่า ฉันจะลืมหน้าผ้หู ญิงทีทําให้น้องชายฉันคลงั ไคล้จนจะบ้าตายได้อยา่ งนนั เหรอ บอกมา ทําไมต้องหลอกใครๆว่าเธอตายแล้วด้วย รู้รึเปล่ามนัทําให้เทนตะแทบจะฆา่ ตวั ตายตาม\" \" ไมจ่ ริง พีเทนเค้าจะทําอยา่ งนนั ทําไม \" \" ยอมรับแล้วละ่ ซิ วา่ เธอคือแองจี\" \" ปะ... เปลา่ ฉนั ไมใ่ ชส่ กั หนอ่ ย \" \" ปากแข็งนกั นะ\" เขาจ้องเธอด้วยสายตาจริงจงั \"ถ้าเธอยงั ไม่ยอมพดู ความจริงอีก ฉนั จะลากเธอออกไปประจานให้รู้กนั ทงั โรงเรียนเลยว่าแท้จริงแล้วยยั ขีเหร่นนั คือแองจี เธออยากให้เป็ นอย่างนนั รึไง!\"ไมพ่ ดู เปลา่ ริวมะลากแขนริรินให้ออกจากห้อง แตค่ ราวนีคนทีไม่อยากไปกลบั เป็นร่างบางๆนนั เสียเอง \" ไม!่ ! ปล่อยนะ คนบ้า นายมนั บ้า ฉันไม่ใช่แองจ้งแองจีอะไรนนั นะ \"

66 \" จะพดู ไม่พดู \" เขาดงึ เธอไปด้วยแรงมหาศาล ริรินพยายามเกาะขอบประตเู อาไว้ แตก่ ็ส้แู รงไมไ่ หว \" โอ๊ย!! เจ็บ กระดกู ฉนั หกั แล้วแน่ๆ \" ริรินร้องเสียงดงั จนริวมะหนั กลับมามอง เธอฉวยโอกาสขณะทีเขาเผลอ เตะเข้าทีริวมะน้อยอย่างแรง จนคนตวั สูงล้มลงไปกองกับพืน ริรินวิงกลบั เข้าไปในห้องคว้าแวน่ และฟันปลอมทีตกอยแู่ ถวนนั ขนึ มาสวมอยา่ งเร่งรีบ \" ขอบใจมากนะทีนายชว่ ยฉนั ไว้ แตฉ่ นั ไม่ใช่แองจี...\" ริรินหยดุพดู กบั ริวมะทีหน้าตาตอนนีเขียวคลําขึนเรือยๆ ก่อนทีจะวิงจากไป ริวมะทําได้แค่มองตามร่างบางๆทีค่อยๆหายไปในทางเดินทีมืดมิดด้วยความรู้สกึ โกรธก็ไมใ่ ช่ มนั ปนขําปนทงึ และดีใจซะมากกวา่ เขาตงั ใจมาโรงเรียนนีเพือท้าแบล็คแองเจิลแข่งบาสอีกครังเพือเรียกศกั ดิศรีของตวั เองคืนมาเท่านนั แต่ไม่อยากเชือเลย ว่าสิงทีเขาได้พบ... ...กลบั มีคา่ กวา่ นนั นกั ...

67 บทท่ี 5 พวกนายตอ งชดใช ริรินกระเซอะกระเซิงวิงมาตามทางเดินทีมืดมิดเป็ นเวลานานพอควรกวา่ ทีเธอจะหยดุ พกั 'เราจะทํายงั ไงดี จะทํายงั ไงดี คนคนนนั รู้ความลบั ของเราแล้ว' ขณะทีเธอกําลงั ว่นุ วายใจกบั ปัญหาทีพงึ เกิดขนึ ริรินก็ต้องรีบหลบวบูเข้าไปในต้เู ก็บของทีอยใู่ กล้ๆ เมือมีเสียงฝี เท้าหลายควู่ งิ ตรงมา \" เฮ้ย เจอมนั มยั วะ \" \" ไมเ่ จอเลยวะ่ แตฉ่ ันไมไ่ ด้มาตามนงั อปั ลกั ษณ์ ฉันมาตามแก\" \" ตามฉนั ? ทําไมมีเรืองอะไร \"

68 \" ประธานบอกว่า มีคําสงั ใหม่จากแองเจิล ให้พวกเราไปรวมกนั ทีสนามด้านลา่ ง \" \" คําสงั เรืองยยั นนั นะ่ เหรอ\" \" คงจะใชน่ ะ \" \" แล้วแองเจิล มาเองรึเปล่า พูดจริงๆนะ ฉันอยากให้แองเจิลสงั เองมากกว่าว่ะ ไม่อยากรับคําสงั ไอ้ประธานนนั ฉนั ไมใ่ ช่ลกู น้องมนันะเว้ย ทําเป็นชีนวิ อยไู่ ด้ \" \" เปลา่ ว่ะ รู้สกึ วา่ แองเจิลยงั อย่ทู ีแบล็ครูมนะ...ฉนั ก็เหมือนแกนนั แหละไมไ่ ด้อยากให้ไอ้ประธานนนั สงั สกั เทา่ ไหร่ แตแ่ กก็รู้ เรืองแคน่ ีคนระดบั แบล็คแองเจลิ ไมม่ ีทางลดตวั ลงมายงุ่ อยแู่ ล้ว ไปกนั เถอะวะ่ \" ริรินยงั คงซอ่ นอยใู่ นต้นู นั แม้เสียงฝี เท้าของสาวกแบล็คแองเจิลจะหายไปนานแล้ว 'มนั จะสงั อะไรอีก ทีมนั ทํากับเรายงั เลวร้ายไม่พอรึไง พวกชวั ช้าแบค็ แองเจิล!!' แคน่ กึ ถึงเรืองน่ากลวั ทีเกิดขึนเมือชวั โมงก่อน ตวั ของริรินก็สนัขนึ มาอยา่ งห้ามไมอ่ ยู่ 'พวกนนั มนั กําลงั มารวมกนั อย่ขู ้างล่าง หรือว่าบางทีมนั รู้แล้ววา่ เราอยใู่ นตกึ นี O_O!! ไอ้มะเหมียว (ชือมะอะไรก็ไม่รู้จําไมไ่ ด้ เรียกมะเหมียวไปก่อนละกนั ) ไอ้มะเหมียวนนั มนั อาจเอาไปบอกใครๆแล้วก็ได้ ต้องใชแ่ นๆ่ เรืองทีเราเป็นแองจี และเรืองทีซอ่ นของเรา

69 ถ้าอยา่ งนนั ไม่นานตกึ หลงั นีก็ต้องถกู พวกสาวก เข้ามาค้นทุกซอกทกุ มมุ แนน่ อน และถ้าเราถกู จบั ได้...' ริรินนงั กอดเขา่ อยา่ งกลดั กล้มุ 'เราต้องตายแน.่ ..เราต้องถกู ฆา่ ตายแนๆ่ ' เสียงอืออึงของผู้คนทีมารวมตวั กันมากมายข้างล่างดงั ขึนมาถึงชนั สองทีริรินซอ่ นตวั อยชู่ ่วยยืนยนั ถึงลมหายใจทีกําลงั สนั ลงทกุขณะของเธอเป็นอยา่ งดี \" แตก่ ่อนทีฉนั จะตาย ฉันจะต้องแก้แค้นพวกนายซะก่อน!!! \"แววตาม่งุ มนั พงุ่ ออกมาจากดวงตาแสนสวย รอบตวั ของริรินเหมือนมีไฟลกุ โชนออกมาปุๆๆ พลังแห่งการต่อส้พู ุ่งพรวดเต็มหลอด เธอเปิ ดประตตู ้อู อกมาด้วยความมงุ่ มนั \" ฉนั จะต้องแก้แค้นพวกนายให้ได้!!! \" ร่างบอบบางทีตอนนีทงับาดเจ็บและมอซอเหลือเกิน วิงไปตามทางเดินทีมืดมิดนันอีกครังเป้ าหมายอยทู่ ีแบล็ครูม ห้องทีแบล็คแองเจลิ กําลงั สิงสถิตย์อย!ู่ ! แตแ่ ล้วจๆู่ ริรินก็หยดุ กึก \" เอ แล้วแบล็ครูม นนั มนั อยทู่ ีไหนละ่ เนีย -_-? \" แป่ ววววววว(ซะงนั นะริริน -_-“) \" ใช่แล้ว แบล็ครูม!! แบล็ครูม ต้องเป็ นห้องนนั แน่ๆ\" ริริน นึกไปถึงเรืองราวทีครังหนงึ เพือนเคยเลา่ ให้ฟัง

70 \"หอ้ งนนั น่ะนะ อย่ทู ีชนั เจ็ดของตึกกิจกรรม ไม่มีทางขึนสําหรับนกั เรียนคนอืน มีเฉพาะลิฟต์ส่วนตวั ของแบล็คแองเจิลเท่านนั ทีขึนไปได้ คนทีไดร้ บั อนญุ าตเท่านนั และถึงไดเ้ ห็น \" \"ฉนั เคยได้ยิน ยยั น่นุ อดีตแฟนของท่านเน็กซ์ เล่าให้ฟังตอนทีมันกําลังขึนแท่นว่า ห้องนันน่ะไฮโซมากเลยนะ โอ่อ่ากว้างขวางตกแต่งหรูหราอย่างกบั ราชวงั Black roomเป็นเสมือนห้องสงั สรรค์ของแบล็คแองเจิลล่ะ พอท่านทงั สีมาโรงเรียนก็ชอบไปขลุกอยู่ทีนันและในชนั เจ็ดนะ นอกจากแบล็ครูมแลว้ ยงั มี White room เป็นหอ้ งนอนของท่านเอเบิล Gold room หอ้ งนอนของท่านจีน Blue roomของท่านเน็กซ์ และ Dark roomของท่านไลท์ ยยั น่นุ มนั บอกว่าในห้องนอนของท่านเน็กซ์น่ะ ใหญ่ยิงกว่าบ้านทงั หลงั อีก มีห้องนอน ห้องนงั เล่นห้องครัว ห้องนํา ห้องแต่งตวั อยู่ในห้องเดียว ขนาดห้องนอนนนั แค่ท่านมาพกั บา้ งบางครังบางคราวเท่านนั นะ ความไฮโซยงั ไม่หยุดอยู่แค่นนั นอกจากห้องนอนหรูหราแล้วทีชนั เจ็ดยงั มีหอ้ งสมดุ ส่วนตวั หอ้ งดนตรี หอ้ งออกกําลงั กาย หอ้ งดูทีวีสปา สนามบาส สวนหย่อม สระว่ายนํา ครบครนั เลยล่ะ ตอนนนั ฉนั ล่ะอิจฉาน่นุ มนั มากจริงๆนะ ตอนขึนแท่นอยากได้อะไรแค่ชีนิวท่านเน็กซ์ก็เนรมิตให้ทกุ อย่าง ไปไหนมาไหนก็มีรถหรูหราคอยบริการตลอด ทีสําคญั ได้อยู่เคียงข้างท่านเน็กซ์ และได้อยู่ใกลช้ ิด

71กบั แบล็คแองเจิล...น่าอิจฉาสุดๆ แต่ตอนนีดูสภาพซิ พอถูกทิง จากสาวสวย กลายมาเป็น... \" \" มนั ไมม่ ีทางขนึ งนั เหรอ\" ริรินบน่ กบั ตวั เอง แต่ด้วยความแค้นทีถูกกระทําอย่างโหดร้ ายจากเหล่าสาวกทําให้ริรินยงั คงไมถ่ อย ร่างอ้อนแอ้นมอซอเดนิ ไปทีโถงลิฟต์อยา่ งม่งุ มนัมีลิฟต์สามตวั ทีริรินเคยเห็นมนั เคลือนไหว แตช่ นั ทีมนั ขึนไปได้สงู สดุ ก็แคช่ นั หกเทา่ นนั เธอมองไปทางซ้ายมือสดุ ลิฟต์สีดําทีโดดเดน่ แปลกตาจากตวัอืนนิงสนิทอย่ตู รงนนั ริรินไม่เคยเห็นมนั เปิ ดหรือเคลือนไหวเลย แตช่ นัทีมนั ไปถึงได้สงู สดุ คอื ชนั เจด็ นีนา!!! ริรินดีใจ รีบกดป่ มุ ขึนทีลิฟต์ตวั นนั แตก่ ดนานเท่าไหร่ ลิฟต์ก็ไมม่ ีทีทา่ จะกระดกิ สกั นิด \" เป็นลฟิ ตเ์ ฉพาะของแบค็ แองเจลิ ละ่ ซี\" เธอเริมใช้ความคดิ \"แคอ่ ุปสรรคเล็กๆน้อยๆ นึกว่าฉันจะกลวั รึไง...ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ\" ริรินกดป่ มุ ลิฟต์ตวั ใกล้มือสุด และมนั ก็เปิ ดขึนอย่างรวดเร็วนวิ เรียวกดหมายเลข 6 และยืนดไู ฟทีเปลียนไปเรือยๆตามหมายเลขชนัทีลิฟตเ์ คลือนผา่ นด้วยหวั ใจทีนิงสนิท ประตูลิฟต์เปิ ดออก ให้เห็นโถงลิฟต์มืดๆ ทีมีเพียงแสงสลัวเรือนรางจากไฟข้างนอกส่องเข้ามา ปกติแล้วตึกกิจกรรมจะไม่เงียบอย่างนี แตเ่ นืองจากวนั นีมีการสงั ตามลา่ ริรินอยา่ งเข้มข้น นกั เรียนทุกคนจึงออกตามล่าเธอ ส่วนพวกทีไม่ได้ตามก็ไม่กล้าไปทําอย่างอืนทีดู

72เป็ นการไม่ให้ความร่วมมือในคําสงั ของแบล็คแองเจิล พวกนนั (ซึงคงเป็ นส่วนน้อยมาก)จึงกลบั หอพกั หรือไม่ก็กลบั บ้านไป ตกึ กิจกรรมซึงปกตคิ ลาคลําไปด้วยนกั เรียนชมรมตา่ งๆจงึ เงียบสนิท ริรินเดนิ ไปตามทางเดนิ ทีมืดสลวั นนั จนถึงประตตู วั หนึงทีเขียนป้ ายบอกไว้ว่าเป็ น บนั ไดหนีไฟ เธอหมุนลกู บิดหวงั จะเปิ ดประตบู านนนั แต่มันล็อค \" ฮึ \" ริรินยิม ด้วยความรู้สึกเคร่งเครียด เธอไปหยิบค้อนทีมีเก็บไว้ในต้ดู บั เพลิงออกมาทุบลงไปทีลกู บิดนนั อย่างแรง แค่ครังเดียวมันก็หลุด เธอถีบประตบู านนันให้เปิ ดออก และเดินเข้าไปอยา่ งมงุ่ มนั จนถึงชนั เจด็ ริรินสดู ลมหายใจเข้าปอด เตรียมพร้อมกบั สิงทีจะเผชิญ…เธอเปิดประตเู ข้าไป และสิงทีพบก็คือ สวนหย่อมร่มรืนขนาดใหญ่ มีต้นไม้ดอกไม้มากมายอย่ทู ีนันกลินหอมรวยรินของดอกไม้ ลอยมากระทบจมกู จนทําให้ริรินอดเผลอสดู ดมไมไ่ ด้ 'ไม่น่าเชือ ว่าโรงเรียนของเราจะมีสวนทีสวยขนาดนี มีแต่ดอกไม้สวยๆทงั นนั เลย ' ริรินเพลิดเพลินดดู อกไม้ตรงนนั ตรงนี อยา่ งลืมตวั ถ้ารองจากช็อกโกแลตแล้ว สิงทีริรินชอบทีสดุ ก็คงเป็ นดอกไม้นีแหละ \" เฮ้ย เราไม่ได้มาเทียวนะริริน ตงั สติๆ \" เธอตบหน้าเตือนตวั เองเบาๆ แล้วก็ต้องอทุ านออกมาด้วยความเจ็บจากรอยแผลทีถูกทําร้ายก่อนหน้านี เมือตงั สติได้ริรินจงึ สอดสายตาสํารวจหาแบล็คแอง

73เจิล เธอมองเห็นแสงสว่างส่องออกมาจากกระจกบานใหญ่ทีทําเป็ นผนงั กนั ระหวา่ งห้องกบั สวนนี และศตั รูของเธอก็นงั อยตู่ รงนนั ไอ้จอมมารหวั ดํา หวั ทอง และไอ้หัวนําเงิน กําลังนังทําอะไรสักอย่างอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ หน้าตาพวกมันดูมีความสุข รื นเริ งหัวเราะร่ วน ขณะทีริ ริ นมีสภาพสะบกั สะบอมแทบตาย การแก้แค้นกําลังจะเริมต้นขึนแล้ว เตรียมตัวตายได้เลยไอ้พวกแบล็คแองเจิล!! เพล้ง!!!! กระจกทีทําเป็ นผนงั แตกละเอียด พร้อมกบั ค้อนเหล็กอนั ใหญ่พงุ่ เข้าใส่ศีรษะของพวกเขา ไลท์ จีน และเน็กซ์ กระโดดหลบได้อย่างหวุดหวิด เลยทําให้ค้อนเหล็กอันยกั ษ์นันกระแทกเข้าทีคอมพิวเตอร์โน๊ตบคุ ทีพวกเขากําลงั ทํางานบางอย่างอยแู่ ทน จนเครืองคอมพิวเตอร์ราคาแพงนนั พงั เป็นเศษโลหะในทนั ที ยงั ไม่ทนั ได้ตงั สติอะไร กระถางต้นไม้ ก้อนหิน โต๊ะ เก้าอีทีตงัอยู่ในสวนนันก็พุ่งใส่พวกเขาราวห่าฝน ทงั สามคนต่างวิงหาทีกําบงัพร้อมกบั มองวา่ ใครบงั อาจทําเรืองอยา่ งนี ไลท์ มองผ่านผนังกระจกทีแตกละเอียดออกไป ก็พบกับใบหน้านา่ เกลียดน่ากลวั ทีเขาจําได้ดี ยยั อปั ลกั ษณ์จอมสามหาว นียงัเสนอหน้าอยใู่ นโรงเรียนนีอีกเหรอ และยงั กล้ามาทําเรืองอยา่ งนี!!! ความโกรธพงุ่ ขนึ มาเป็นริวๆ

74 \" ยยั ขีเหร่ หยดุ เดยี วนีนะ!!!\" เขาตะเบง็ เสียงอยา่ งโกรธจดั \" ฉันไมห่ ยดุ ฉันจะฆ่าพวกนายให้หมดไอ้พวกสารเลว \" ริรินตะโกนดา่ มือก็ขว้างก้อนหินทีใช้ประดบั สวนเข้าไปใสไ่ ลท์ไมย่ งั ทงั ๆทีก้อนหินลอยมาใส่เขายังกะห่าฝน แต่ไลท์ก็เดินตรงมาหาริรินอย่างห้าวหาญยงั กับวา่ ความกลวั ไม่เคยอย่ใู นพจนานกุ รมของเขา เขาหลบลกู หินพวกนนั ได้อยา่ งงา่ ยดาย จนไปถงึ ตวั ของเธอ \" ปล่อยนะ ไอ้คนเลว\" ริรินพยายามสะบดั เมือมือหนาๆมาจบั มือทงั สองข้างของเธอไว้อยา่ งรุนแรงจนเจ็บไปหมด \" เธอทําบ้าอะไร!!\" เขาบีบข้อมือของริรินอย่างแรงจนมนั น่าจะหกั ไปแล้ว \" ฉนั ก็มาฆา่ นายนะ่ สิ ไอ้คนชวั \" ริรินตะโกนใส่ และใช้มกุ เดมิ ทีทําให้เธอเอาตวั รอดมาหลายครัง เตะเข้าไปทีเป้ ากางเกงของไอ้จอมมารอยา่ งแรงจนมนั จกุ \"โอ๊ย!! \" ไลท์ไมท่ นั ระวงั ตวั โดนเตะเข้าเตม็ รัก \" นีแน่ะ นีแน่ะ ตายซะเถอะแก ไอ้คนชวั ไอ้คนสารเลว\" ริรินพยายามชกต่อยร่างหนานันด้วยแรงทังหมดทีมี นําตาจากความหวาดกลวั ความเจ็บปวดบอบชําจากเหตกุ ารณ์โหดร้ายทงั หลายไหลออกมาอยา่ งห้ามไมอ่ ยู่ แม้จะบอกว่าเธอทุบตีเข้าด้วยแรงทงั หมดก็เถอะนะ แต่มนั ก็ไมไ่ ด้ทําให้ไลท์รู้สกึ สะด้งุ สะเทือนสกั นิด หลงั จากความจกุ ทีถกู เตะเมือ

75กีหายไป แทนทีจะทําร้ายเธอกลบั หรือหยดุ การกระทําของยยั ขีเหร่ซะเขาก็มวั แตย่ ืนงง กบั อาการของยยั อปั ลกั ษณ์ตรงหน้า ‘ยยั นีมนั เป็นบ้ารึไง ชกเราไปร้องไห้ไป’ \"นายมนั ไมใ่ ชล่ กู ผ้ชู าย นีแนะ่ ตายซะเถอะ ฉนั จะฆา่ นาย\" เน็กซ์ กบั จีน ที งงกบั เหตกุ ารณ์เหมือนกนั เข้ามาจบั ตวั ของริรินเอาไว้ ริรินดนิ รนสดุ แรง แตก่ ็ส้กู ําลงั ของผ้ชู ายไมไ่ ด้ \"ไอ้พวกคนชวั ปลอ่ ยฉันนะ ปล่อยเดียวนี\" ริรินดนิ รน เมือพวกนนั จบั เธอมดั ไว้กบั เก้าอีได้สําเร็จ \" เงียบนะ!!\" เสียงตวาดดงั ลนั ของไอ้จอมมารเทวดา \" ฉันไม่เงียบ ปล่อยฉันนะ ปล่อยยยยยยยยย\" ริรินแผดเสียงดงั ขนึ อีก ไลท์ทนไมไ่ หว คว้าผ้าขนหนแู ถวๆนนั มายดั ปิ ดปากริรินเอาไว้ \" ไออนอาอเอว อ่อยอ่อยอันอะ \" เสียงอู้อี (ไอ้คนสารเลวปลอ่ ยฉนั นะ) เมือสามารถจัดการกับริ ริ นได้ แล้ วพวกแองเจิลทังสามก็ยืนมองหน้ากนั อยา่ งพยายามหาคําอธิบายของเรืองนี \" เอาละ่ ยยั ฟันเหยนิ บอกเหตผุ ลมาซทิ ําไมเธอต้องทําอยา่ งนี \"ไอ้แองเจลิ ผมทอง ถามริรินด้วยสายตาเอาเรือง \" ฉันทึงเธอจริงๆ นีคิดจะเอาหวั พวกฉันให้แบะเลยใช่มะ\" ไอ้หวั สีนําเงินพดู ไปยมิ ไปเหมือนมนั สนกุ ซะงนั

76 \" ใอ่ อนั อะอะอ่าอวกแอใอ้อายไอ้อดเอย \"(ใช่ฉันกะจะฆา่ พวกแกให้ตายให้หมดเลย) \" พดู อะไรวะ ฟังไม่รู้เรือง\" ไลท์บน่ \"ยยั ขีเหร่ พวกฉนั อยากจะคยุ กับเธอให้มนั รู้เรือง ถ้าเอาผ้าออกเธอห้ามตะโกนเข้าใจมยั \" เขาสงัเสียงเข้ม แต่ริรินกลบั ส่งสายตาจงเกลียดจงชงั แบบบง่ บอกชดั เจนว่าไม่มีทางปฎิบตั ิตามทีเค้าสังแน่ไปให้ ไลท์ซึงไม่เคยถูกคนขัดใจรู้สึกหงดุ หงิดขนึ มาอยา่ งแรง \" ยยั นีอยากตายนกั ใชม่ ะ...ถ้าเธออยากตายนกั ฉนั จดั การให้ได้!! เฮ้ยจีนโทรตามไอ้เชนกับลูกน้องมนั ขึนมาลากยยั นีไปทีซิ \" ไลท์ตะเบง็ เสียงขณะมองหน้าริรินอยา่ งแค้นๆ ริรินตาโต 'ไม่นะ! ไม่ ฉันจะตายทงั ทียงั แก้แค้นพวกมนั ได้แค่นิดเดียวอยา่ งนีได้ยงั ไง' \"ไอ้ ไอ้ อนั อกองแอ้ว อนั อะอดู อีๆ\"(ได้ ได้ ฉันตกลงแล้ว ฉนั จะพดู ดีๆ) ริรินสง่ เสียงอ้ๆู อีๆ \" ตกลงแล้วล่ะซี \" ไอ้หวั สีนําเงินมองหน้าริรินยิมๆ โลกนีชีวิตมนั มีความเครียดมงั ไหมเนีย ไลท์มองหน้าริรินอยา่ งไม่ไว้ใจ \"อย่ามาเล่นตลกนะ ไม่งนั เธอตายแน่ \" เขาเดนิ มาดงึ ผ้าออกจากปากของริรินอย่างไมเ่ บามือเลย ทําเอาฟันปลอมของริรินเกือบหลดุ ตามไปด้วย \" เอ๊า!! บอกมาทําไมเธอยังมาเสนอหน้าอย่ตู รงนีอีก\" ไลท์ตะคอกถาม

77 \" ฉันก็จะมาฆ่าพวกนายน่ะสิ \" ริรินส่งสายตาเกลียดชงั ทีไม่เคยมอบให้ใครเลย สง่ ไปให้ \" ฮะ ฮะ คดิ จะฆา่ พวกฉนั \" ไอ้หวั สีนําเงินหวั เราะเยาะ \" ใช่ฉันจะฆ่าพวกนายให้หมดทกุ คน ไอ้พวกคนเลว \" ไม่พดูพรําทําเพลง ริรินลกุ ขนึ กระโดดเหยงๆทงั ทีตดิ อย่กู บั เก้าอี เอาหวั พงุ่ ชนไอ้จอมมารไลท์อย่างแรง แล้วหมุนตวั เอาเก้าอีไปฟาดใส่ไอ้สองตวั ทีเหลืออยา่ งบ้าคลงั พวกนนั กระโดดหลบกนั เป็ นพลั วนั ไลท์พยายามมาคว้าตวั เธอเอาไว้ แตร่ ิรินหนั ไปงบั เข้าให้เต็มแรง จนเขาต้องรีบสะบดัมือหนี ผวิ เปลียนเป็นสีแดงชําๆตามรอยฟันทีกดั ความวุ่นวายโกลาหลเกิดขึนอีกครัง แองเจิลทังสามต่างได้รอยฟกชําดําเขียวไปคนละไมน่ ้อย กว่าจะจบั ริรินมดั ไว้อยา่ งแนน่ หนาได้ \"นีเธอถูกหมาบ้ากัดมารึไง ถึงได้มาอาการกําเริบอย่างนี \"เน็กซ์พดู พลางลบู คลําร่างกายทีมีฟกชําของตวั เอง \"อยากตายมากนกั ใช่มยั ยยั บ้า!! \" สงสยั ไอ้จอมมารไลท์มนั ขู่ฆ่าเป็ นอย่างเดียว \"ถ้าไม่ติดว่าเป็ นผ้หู ญิงนะ ฉันจะชกให้หน้าหงายเลย\" \"อยา่ มาทําเป็นพดู เลย นายมนั ไมใ่ ชล่ กู ผ้ชู าย ไอ้คนสารเลวแน่จริงก็ชกเลยซิ แนจ่ ริงก็เข้ามาเลย \" ริรินท้า

78 พวกแองเจิลยิมทีมุมปากในความไม่เจียมของริริน \" ยัยอปั ลกั ษณ์เอ๊ย หน้าตาน่าเกลียดแล้วยงั สมองพิการอีกตา่ งหาก \" ไลท์มองเธอด้วยสายตาเหยียดหยาม \" ฉนั ไม่กลวั นายหรอก ถ้านายมีความเป็ นลกู ผ้ชู ายจริง ก็ส้กู บัฉนั ตวั ตอ่ ตวั ซิ มาส้กู นั เลย ไม่ใช่ใช้วิธีเลวๆอยา่ งนนั \"แคพ่ ดู นําตาก็ไหลออกมาอีกครัง ทงั ๆทีพยายามกลนั เอาไว้แล้วแท้ๆ \"นีเธอจะร้ องไห้อะไรนกั หนา...เรืองทีเธอทํากับฉันไว้น่ะ โดนแค่นีมนั ยังน้อยไปด้วยซํา ถ้าทนไม่ไหวก็ลาออกไปซะเซ่ ฉันบอกเธอแล้ว วา่ เธอต้องได้รับบทเรียน สมนําหน้าแล้วล่ะ \" ไลท์พดู อยา่ งไมแ่ คร์แต่ก็หันหน้าไปทางอืนไม่มองสภาพของริรินทีเขาพึงสังเกตเห็น ว่ายบั เยินขนาดไหน แว่นตาแตกร้าว รอยชําทีเริมบวมบนสองแก้ม เลือดทียงั ไหลอยู่ทีมุมปาก เสือผ้าสกปรกมอมแมม ขาดวิน เปิ ดเผยรอยฟกชําดําเขียวทวั ตวั ทีบง่ บอกวา่ ยยั นีคงผจญภยั มาไมน่ ้อย \" แตท่ ีแกทํามนั เกินไปจริงๆว่ะไลท์ \" เสียงท้มุ ทีแสนเย็นเยือกของชายหนมุ่ ร่างสงู โปรงผมสีเงินทีพงึ เดนิ เข้ามาเอย่ ขนึ หลงั จากมองดูความเสียหายรอบห้องอยา่ งองึ ๆแล้ว \" ฉนั ทําอะไร \" \" แกสง่ เดก็ ไปรุ่มโทรมยยั นี \" \" เฮ้ย!!! \" แองเจลิ ทงั สามอทุ านขนึ พร้อมกนั \" จริงเหรอวะไลท์ \" เน็กซ์ถามเพือนอยา่ งไมอ่ ยากจะเชือ

79 \" เปลา่ นะเว้ยฉนั ไมไ่ ด้สงั \" ไลท์ปฏิเสธทนั ที เขามองไปทีสภาพของยยั อปั ลกั ษณ์ เสือผ้าขาดวินทีมองเห็นได้ชดั เจน แม้จะมีเสือวอร์มคลมุ ทบั อยู่ คงมาจากสาเหตนุ ีซีนะ \" แล้วทีเธอมาทีนี ก็เพือมาแก้แค้นฉันงนั เหรอ\" ไลท์ถามเสียงออ่ นลง แตม่ นั ก็ยงั ฟังดแู ขง็ กระด้างอยดู่ ีนนั แหละ \" ใช่ ฉันจะฆ่าพวกนายให้หมดทุกคน\" ริรินกัดฟันพูดด้วยความเกลียดชงั \" ฉนั ไม่ได้สงั ใครให้ไปทําเรืองอย่างนนั \" ไลท์จ้องตาริริน \" เธอจะเชือฉันหรือไม่ก็แล้วแต่เธอ...\" แล้วเขาก็เดินมาแก้มัดให้ ริรินอึงทีเรืองมนั เป็นอยา่ งนี แม้พนั ธนาการจะหลดุ ออกหมดแล้ว แตเ่ ธอก็ยงั คงนงั อยตู่ รงนนั ไลท์ไมส่ นใจริรินอีกตอ่ ไป \"เรืองมนั เป็ นยงั ไงมายงั ไงวะ\"เขาหนักลบั ไปถามเอเบลิ \" ยยั นีถกู เดก็ ของแกลากไปรุมโทรมนะ่ สิ \" มนั พดู ยงั กะว่าริรินโดนไปแล้วหยงั งนั ล่ะ \" เฮ้ย ไอ้หวั เงินพดูอย่างนีฉันก็เสียหายหมดสิ ฉันเปล่าโดนนะ แค่เกือบเท่านัน\" ริรินพยายามปกป้ องศกั ดศิ รี \" อือ ก็ประมาณนนั แหละ\" เอเบลิ เออ ออ \"ไอ้พวกสารเลวนนั กล้าทําอย่างนีเลยเหรอ\" ไลท์กําหมดั ด้วยความโมโห

80 \" ฉันลงโทษพวกมันไปแล้ว...\" เอเบิลยิมบางๆให้เพือน \"ฉันรู้อยแู่ ล้ววา่ แก ไมม่ ีวนั สงั ให้พวกมนั ทําอะไรอยา่ งนนั แน\"่ \" แล้วเราจะทํายังไงกับยยั นีดี \" จีนทียืนดูสถานการณ์มาตลอดพดู ขนึ แล้วจดุ สนใจของแองเจิลทงั สีก็พงุ่ มาทีริรินอีกครัง \" เอาละ่ ในเมือลกู น้องฉนั มนั ทํากบั เธอรุนแรงเกินเหตุ ก็คงพอสมนําสมเนือกับบทลงโทษทีเธอควรได้รับแล้ว ในฐานะทีฉันเป็ นคนมีนําใจคนหนงึ ทีเธอก้าวร้าวกบั ฉนั ฉนั จะยกโทษให้แล้วกนั …..จะให้โอกาสเธอ พรุ่งนีมาทําเรืองลาออกจากโรงเรียนซะให้เรียบร้อย\" ไลท์พดู ยงั กะว่านีเป็ นความกรุณาหาทีสุดไม่ได้ของเขาแล้ว \" จะบ้ารึไง!!! “ริรินตะเบ็งเสียงขึนมาทนั ที ”ทําไมฉันต้องลาออกด้วย เรืองทีนายทํากบั ฉันมนั เลวร้ ายกว่าทีฉันหกั หน้านายตงัเยอะ คนทีควรไปนะ่ นายตา่ งหาก ไปไป๊ ชวิ ชิว \" ริรินทําทา่ เหมือนไลไ่ ก่ \" ยยั ... ยยั \" ไลท์ทําทา่ จะพงุ่ เข้ามาทําร้ายริริน \" ยยั นีก็ได้บทเรียนมามากพอแล้วนะไลท์ ฉันว่าปล่อยให้เรืองมนั จบแคน่ ีเถอะว่ะ\" เอเบิลพดู เสียงเย็นขณะดึงตวั ไลท์เอาไว้ไมใ่ ห้เข้าไปทําร้ ายริริน แต่ไลท์ก็ยังทําท่ากระฟัดกระเฟี ยดอย่างขัดใจ \"ไม่ได้!!! ฉันกบั ยยั นีไมม่ ีทางอยรู่ ่วมโลกกนั ได้ ฉนั เกลียดมนั ลาออกไปซะยยั ขีเหร่ \"ไลท์ยืนยนั คําเดมิ

81 \"ฉนั ก็อย่รู ่วมโลกกบั นายไม่ได้เหมือนกนั ไอ้จอมมารเทวดาป่ าเถือน\" \"ฉนั ไมไ่ ด้ป่ าเถือนนะยยั อปั ลกั ษณ์\" \"ฉนั ไมไ่ ด้ชืออปั ลกั ษณ์นะไอ้หวั ดําโรคจิต\" \"ยยั ขีเหร่ หน้าผี\" \"ไอ้เทวดา หน้าปลาดกุ \" ทงั สองคนตะเบง็ เสียงส้กู นั อยา่ งไมม่ ีใครยอมใคร \"หึๆๆ ขําดีว่ะ เพิงเคยเห็นไอ้ไลท์เถียงกับคนอืนคอเป็ นเอ็นอย่างนี ทําตัวยังกะเป็ นเด็กสิบขวบ\" เน็กซ์ผู้ซึงทุกเรืองคือความสนกุ สนานหวั เราะพร้อมกบั ยกโทรศพั ท์มือถือขนึ มาพดู \" เชน แกสงั ลกู น้องขนึ มาทีนีสกั สีห้าคน เอาอปุ กรณ์ทําความสะอาดมาด้วย\" ไลท์ได้ยนิ เข้าพอดี เลยแยง่ โทรศพั ท์จากมือของเน็กซ์มาพดู ซะเอง \" ไม่ต้องขึนมา พวกแกอย่ขู ้างล่างนนั แหละ ถ้าไม่มีคําสงั ฉันอย่าบงั อาจโผลห่ วั ขนึ มาแม้แตค่ นเดียว!\" วา่ แล้วก็กดปิดเครืองทนั ที \" เฮ้ยทําอะไรวะไลท์ แกจะทําความสะอาดห้องนีเองหรือไง \" \" เปล่า ฉันไม่ใช่คนก่อเรือง ทําไมฉันต้องทําด้วย\" เขาตอบเน็กซ์แต่สายตามุ่งร้ ายกลับพุ่งมาใส่ริรินแทน \"ยัยหน้าผี ทําความสะอาดห้องนีซะ \" ไลท์สงั \" ทะ...ทําไม ฉนั ต้องทําด้วย\" ริรินมองรอบห้องทีเละไมม่ ีชินดีนีอยา่ งหวาดๆ

82 \" ก็เพราะเธอเป็ นคนทํามันเละ เธอต้องรับผิดชอบในสิงทีตวั เองก่อไว้นะ่ สิ\" ไลท์ยกเหตผุ ลทีทําเอาริรินอึงไปเลยขนึ มา \"ในฐานะทีฉันเป็ นลกู ผ้ชู ายคนหนึง ฉันก็จะรับผิดชอบในสิงทีลกู น้องฉันทํากับเธอเหมือนกนั \" \"……...\" \"เรืองระหว่างฉนั กับเธอ ถือวา่ เจ๊ากนั ทีเธอก้าวร้าวกบั ฉันเมืออาทิตย์กอ่ นและทีลกู น้องฉนั ทํากบั เธอถือวา่ หายกนั เธอไมต่ ้องลาออกจากโรงเรียนแล้ว โอเคมะ \" ริรินพยายามคิดเปรียบเทียบข้อดีข้อเสีย ถ้างนั หมายความว่าเธอไม่ต้องวิงหนีอีกแล้วใช่มยั พวกสาวกนนั จะไม่ตามเธอแล้ว ไมต่ ้องลาออกจากโรงเรียน กลบั ไปมีชีวิตสงบสขุ เหมือนเดมิ ไมต่ ้องเกียวข้องใดๆกบั พวกนีอีก \" ถึงฉันจะเสียเปรียบอย่นู ิดหน่อย แตโ่ อเคก็ได้\" ริรินเชิดหน้าพูด แต่ข้างในนีอยากจะตะโกนร้ องเพลงด้วยความดีใจ เรารอดแล้วเรารอดตายแล้ว >O< \" ดี \" เอ๊ะทําไมหน้าตาไอ้ไลท์มนั ดูเจ้าเล่ห์ชอบกลยังกะว่ามีแผนอะไรสกั อยา่ ง - -? \"เมือเรืองอดีตจบไปแล้ว เธอก็ต้องรับผิดชอบกบั เรืองปัจจบุ นัทีเธอกอ่ ขนึ ด้วย \"

83 ริรินมองไปรอบห้อง ถึงห้องนีจะกว้างใหญ่และเละตุ้มเป๊ ะขนาดไหน แตถ่ ้าเพือให้เรืองมนั จบๆ เอาน่าแคน่ ี \" ก็ได้ฉันจะทําความสะอาดให้พวกนายเอง เดียวฉนั จะจ่ายตงั ค์ซ่อมคา่ กระจกนนั ให้ด้วยก็ได้ \" คงไมก่ ีพนั มงั เดียวอดข้าวเก็บตงั ค์สกั หน่อยก็พอได้ละ่ นา่ \" ฉันไม่ได้หมายถึงแค่กระจกนนั หรือห้องนี แต่ฉันหมายถึงคอมพิวเตอร์เครืองนนั ตา่ งหาก\" เขาชีนิวไปทีซากคอมพิวเตอร์โน๊ตบุคทีกองอยบู่ นพืน \" หา!!! นายจะให้ฉนั จา่ ยคา่ คอมพิวเตอร์ให้ด้วยเหรอ O_O \" ริรินเริมหน้าซีด โหคอมเครืองนนั คงหลายหมืนแนๆ่ เธอจะเอาปัญญาทีไหนไปซือใช้ให้ \" ฉันไม่มีตงั ค์ขนาดนนั หรอกนะ เครืองนีต้องหลายหมืนแน่ๆเลย \" พยายามอิดออด แต่ในใจก็รู้สึกผิด(ด้วยความเป็ นคนจิตใจดีอะนะเวลาทําให้ใครเดือดร้ อนเพราะตวั เอง นางเอกของเรานีเธอจะรู้สกึ ผดิ ไปอีกหลายวนั ทีเดยี วเชียว ต้องหาทางชดใช้เขาให้ได้) \"เธอวา่ ราคามนั เทา่ ไหร่นะ\" \"หลายหมืน \" ริรินพูดเบาๆ อย่าบอกนะแกว่าเป็ นแสน ไม่งันฉนั ได้ขายอวยั วะซือใช้ให้แกแน่ -_-; \"หนงึ ร้อยล้านบาท\" คําพดู นีก้องสะท้อนไปมาในหขู องริรินครังแล้วครังเลา่ หนงึ ร้อยล้านบาท

84 หนงึ ร้อยล้านบาท หนงึ ร้อยล้านบาท หนงึ ร้อยล้านบาท หนงึ ร้อยล้านบาท หนงึ ร้อยล้านบาท ริรินองึ กบั สิงทีได้ยิน อ้าปากค้างอย่นู าน จนตอนนีเหมือนเธอชอ็ กไปแล้ว นานทีเดียวกวา่ ริรินจะรู้สกึ ตวั \" นายจะบ้ารึไง!! นี….นีมันแค่โน๊ตบุคธรรมดาเองนะ ไม่ใช่ดาวเทียมไทยคม จรวดมิซายหัวรบนิวเคลียร์ จะได้แพงหฉู ีขนาดนนัฉนั ไมเ่ ชือหรอกนะ อยา่ หวงั จะมาหลอกซะให้ยาก\" \" ใชค่ อมเครืองนีไมไ่ ด้ราคาแพงอยา่ งนนั หรอก แตส่ ิงทีมีมลู คา่หนงึ ร้อยล้านบาทคือข้อมลู ทีอยขู่ ้างในนนั ตา่ งหาก\" \" บ้าเหรอ!!ข้อมลู อะไรจะแพงขนาดนนั พวกนายเป็ นแคเ่ ด็กมธั ยมเองนะไมใ่ ชส่ ายลบั 007\" \" มนั เป็ นโปรแกรมคอมพิวเตอร์ทีฉันเขียนขึนมาไงเล่ายัยอปั ลกั ษณ์ มีบริษทั มาขอซือแล้วในราคาทีฉนั บอกเธอ \" \"......O_O....\" ริรินองึ \" เอาละ่ ถ้าไมเ่ ชือกนั ดีนกั ก็อ่านนีซะ\" เขาคว้าแฟ้ มๆหนงึ ทีตกอยแู่ ถวๆนนั ขนึ มาให้เธออา่ น ริรินเปิดอา่ นแฟ้ มพวกนนั แล้วหวั ใจก็หลน่ วบู

85 ‘ จริงๆด้วย…อะไรกนั เป็นไปไมไ่ ด้….ร้อยล้าน โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ TT__TT อยากจะร้องไห้เป็ นภาษาปลาปิ รันยา่ จะทํายงั ไงดเี นีย’ \" เอาล่ะ เริมเก็บกวาดห้องนีให้เรียบร้อยซะ แล้วพรุ่งนี หกโมงเย็น เอาเงินมาจ่ายให้ฉันทีนี\" มนั พูดสบายๆยงั กะว่าร้อยบาท (ขนาดสบิ บาทฉนั ยงั ต้องคดิ เลยนะเฟ้ ย -*- ) \" นายจะบ้าเหรอ ฉนั จะไปหาทีไหนมาให้ \" \" อ้าวเหรอ แล้วจะทํายังไงดีล่ะ\" ไลท์ทําท่าคิด พร้ อมกับรอยยิมชวั ร้ายผุดออกมาประดบั ใบหน้าหลอ่ เหลาทีทําให้ริรินอยากจะเข้าไปตบสกั สองสามฉาด \" ฉนั มีทางออกทางเดียวให้เธอยยั ขีเหร่ \" ริรินตาโตด้วยความหวงั \" ลาออกจากโรงเรียนนีซะ แล้วเงินร้อยล้านนนั ฉันจะไมส่ นใจ\"เขายมิ อยา่ งผ้ชู นะ แล้วเดนิ ชนไหลร่ ิรินอยา่ งแรงออกจากห้องไป \" อย่าลืมล่ะพรุ่งนีหกโมง ฉันต้องการคําตอบ\" มนั ตะโกนส่งท้าย เนก็ ซ์ จีน และเอเบลิ เดนิ ตามออกไป \"ไอ้ไลท์ ยงั ไงมนั ก็ต้องเอาให้ได้ซีน้า\" เน็กซ์ หวั เราะร่าเริง แล้วหันมามองริริน \"เออนี ยัยแว่นหน้าผี ถ้าพรุ่งนีมา ก็หาหน้ากากหรืออะไรมาคลมุ หน้าเธอเอาไว้หนอ่ ยนะ ฉนั เห็นทีไรขนลกุ ทกุ ทีเลยว่ะ น่าเกลียดนา่ กลวั ยงิ กวา่ ผีจอู อน \"

86 เสียงประตปู ิ ดดงั ปัง แล้วทกุ อย่างก็เงียบสนิท ริรินทรุดนงั ลงบนพืนอย่างอ่อนแรง แล้วเธอจะไปเอาเงินทีไหนมาใช้หนีให้พวกมนับ้านริรินก็ไม่ได้รํารวยอะไรสักหน่อย พ่อเป็ นหมอ แต่เงินเดือนมีก็เหมือนไม่มีเพราะเอาไปเปิ ดคลินิกรักษาคนไข้ฟรีหมด ส่วนแม่ทีเป็ นเชฟก็ชอบทํางานในร้ านอาหารเล็กๆเงินเดือนแค่พอใช้เท่านนั ทีริรินเรียนหนงั สือโรงเรียนแพงๆคา่ เทอมเป็ นแสนนีได้ก็เพราะเป็ นนกั เรียนทนุ เรียนดีหรอกนะ \" อยา่ ว่าร้อยล้านเลย ร้อยบาทฉันยงั ไม่มีด้วยซํา \" (ถกู สาวกแบล็คแองเจิลเผาไปเมือเจ็ดวันก่อนน่ะToT) ริรินค่อยๆเก็บกวดห้องกว้างนนั ด้วยหวั ใจหอ่ เหียว ความรู้สกึ ของเธอคอื ฉนั อยากจะตาย!!!!!!! มาฆา่ ฉนั ดีกวา่ พวกแก มาเล๊ย... เธอรวบรวมเศษกระดาษทีปลิวกระจายทวั ห้องมากองๆเอาไว้ \"เอ๊ะ นีมนั อะไร \" ริรินอ่านกระดาษพวกนนั แววตาครุ่นคิดก็ปรากฏขนึ ในดวงตากลมโต

87 บทท่ี 6 เปน แฟน และทาสรบั ใช ริรินเดนิ สโลสเลออกจากหอพกั อยา่ งคนทรงตวั ไมด่ ีนกั กว่าจะทําเรืองตา่ งๆให้เสร็จเรียบร้อยก็แทบไม่ได้นอนทงั คืน แถมพอจะนอนสภาพห้องของเธอก็เละซะจนทําได้แค่หาทีขดตวั เท่านนั (ถูกไอ้พวกสาวกเข้ามาทําลายเมือ4-5 วนั ก่อน) แผลเผลอทีถกู ทําร้ายยงั ไม่ได้ทําการชําระบาดแผลด้วยซํา หน้ายังบวมเป่ งจากการถูกตบ ตามตวั มีร่องรอยเขียวชําเต็มไปหมด แม้เสือผ้าของริรินจะเป็ นชุดนักเรียนสะอาดสะอ้านแล้ว แตม่ นั ก็ยบั ซะจนไม่ได้ช่วยให้สภาพทรุดโทรมทีเลวร้ ายสุดๆของเธอดูดีขึนเลย จนทําให้ จากผีจูออนทีน่ากลัวกลายเป็นผีดบิ ซอมบที ีนา่ สยดสยองแทนไปแล้ว ริรินเดินแบกห่อกระดาษทีเธอคิดว่ามันจะช่วยชีวิตเธอได้อยา่ งคนหมดเรียวแรง ท้องร้องจ๊อกๆทีดงั ซะยิงกว่าเสียงออดสญั ญาณเข้าเรียน สง่ เสียงมาเตือนตลอดเวลา

88 \" โอ๊ยหิวข้าววววววว!!!! \" ริรินตะโกนอย่างหงุดหงิด พวกนกั เรียนทีเดินผ่านไปผ่านมาพากนั รีบวิงหนี ด้วยกลวั ว่านงั ผีซอมบีนีเกิดคลงั จบั พวกมนั มาแหวกอกกินตบั \" งนั ไปกินข้าวกบั ฉนั ไหมล่ะ ^_^ \" เสียงหลอ่ ๆของใครบางคนดงั ขนึ ข้างๆ \" ไอ้มะเหมียว O_O\" ริรินตกใจ ริวมะขับรถสปอร์ตเปิ ดประทนุ มาเทียบร่างของเธอช้าๆ จริงด้วย เธอลืมไปเลย ไอ้มะเหมียวมนั รู้ความลบั ของเธอแล้วนีนา มวั แตก่ งั วลเรืองเงินร้อยล้านจนลืมสนิท แย่แล้ว!!! จะทาํ ยงั ไงดี \" ฉนั รู้วา่ เธอคงมีเรืองอยากพดู กบั ฉนั ...มาขนึ รถซิ ^_^ \" \" ฉนั ไมม่ ีเรืองจะพดู กบั นาย เราไม่เคยรู้จกั กนั สกั หน่อย \" ริรินแกล้งเดนิ หนี \" อ๋อเหรอ แล้วอย่างนีจะอยากรู้จักไหมล่ะ \" ริวมะหยิบโปสเตอร์แผ่นหนึงขึนมาให้ริรินดู และทําท่าโบกโชว์ให้คนละแวกนนัเหน็ กนั ให้ทวั นันมันโปสเตอร์ประกาศว่าเธอกับแองจีเป็ นคนเดยี วกนั นี!!!! แถมมีรูปประกอบอีกตา่ งหาก \" ไอ้มะเหมียวบ้า เอาลงเดียวนีนะ \" ริรินรีบวิงไปกระชากโปสเตอร์แผน่ นนั มาจากมือของเขา แล้วฉีกมนั ขาดออกเป็นชนิ ๆ \" อยากฉีกเท่าไหร่ ก็ได้เลยนะเตม็ ทีฉันมีอีกเยอะ แถมเวบไซต์ด้วยอีกสกั สองสามเวบก็ยงั ได้เลยนะ^_^ \" เขาหวั เราะร่า

89 บ้า บ้า ไอ้คนบ้า มนั เอาเวลาทีไหนไปทํา นีมนั ตงั ใจจะแบล็คเมล์กนั ชดั ๆ มนั ตงั ใจจะเปิดเผยความลบั ของเราให้คนอืนรู้ใชม่ ยั \"นายต้องการอะไรกนั แน่ \" ริรินสง่ เสียงแว๊ดๆ อยา่ งโมโหสดุ ขีด \" ขนึ รถมาแล้วเธอก็จะรู้เอง \" ณ ร้านอาหารบรรยากาศสดุ นา่ รักทีตงั อยหู่ น้าโรงเรียน ซึงริรินเคยได้แตแ่ อบมองหา่ งๆ ด้วยความรู้สกึ ประมาณวา่ อยากเข้าไปกินจงัเลย แตไ่ มม่ ีตงั ค์อะT^T ตอนนีกําลงั ต้อนรับเธอเป็ นอยา่ งดี (ความจริงไมด่ ีเทา่ ไหร่หรอก แค่บริกรมนั เห็นหน้าซอมบีของริรินเดินเข้ามา มนั ก็แทบจะถีบเธอออกจากร้าน พร้อมกบั เอาเกลือมาโรยไลค่ วามอปั มงคลแล้ว -_-‘’ แตด่ ้วยความเกรงใจ คนตวั สงู ทีเดนิ ตามมาทีหลงั ทําให้ต้องกลํากลืนฝื นต้อนรับไป และทําได้แคพ่ ยายามหาอะไรมาบงั ๆหน้าของริรินเอาไว้จากลกู ค้าคนอืน เพือบรรยากาศน่ารักคิกขขุ องร้าน จะได้ไม่ต้องเปลียนเป็นสสุ านคนเป็นทีนา่ สยดสยองเทา่ นนั ) \" มีอะไรก็รีบพดู มา\" ริรินพดู ขนึ ทนั ทีทีบริกรเดนิ จากไป \" ทานข้าวกอ่ นซแิ ล้วคอ่ ยคยุ \" ริวมะม่งุ มนั กบั คําพูดของเขามาก ต่อให้ริรินซักไซร้ ยงั ไงก็ไม่ยอมเข้าเรืองสกั ที ‘ ดีล่ะ อยากรอหลงั ทานข้าวใช่มะ ได้ ฉันจะกินให้แกเจ๊งไปเลย’ หลงั จากนนั ริรินก็ยดั อาหารเข้าไปในท้องทีวา่ งเปล่าอย่างตะกละ

90ตะกรามด้วยความหิวโซมาหลายวัน จนบริกรและคนในร้ านอึงไปตามๆกัน เมือข้าวจานทีห้าหมดลง เธอจึงได้เงยหน้าขึนมองโลกภายนอก ริวมะนงั หวั เราะอยตู่ รงหน้าเธอยงั กะนงั ดหู นงั ตกลกคาเฟ่ ริรินรู้สกึ หมนั ไส้มาก \"เค้าใสย่ าจีเส้นเข้าไปในข้าวของนายรึไง ถึงได้หวั เราะอยไู่ ด้ -*- \" \" เธอนีตลกจงั เลยนะแองจี^_^ \" \" ฉนั ไมไ่ ด้ชือแองจีนะ\" \" ถ้าเทนตะมาเห็นสภาพเธอตอนนี คงผิดหวงั น่าดู เธอรู้รึเปล่ามนั พดู ถงึ เธอวา่ ไงบ้าง\" \" ฉนั ไม่รู้จกั คนชือเทนตะอะไรทงั นนั นะ นายจะบ้ารึไง \" แต่ดูเหมือนคาํ พดู ของเธอไมเ่ คยเข้าหเู ขาเลย \" แองจีของผมนะพี น่ารักยงั กะนางฟ้ า อ่อนโยน เรียบร้ อยเหมือนผ้าพับไว้ จิตใจก็แสนจะงดงาม ทําอะไรก็ดูดีไปหมด ดีกว่าผ้หู ญิงของพีเป็นร้อยๆเทา่ \" เขาพดู เลียนเสียงน้องชาย \" บ้ารึเปลา่ ฉนั บอกแล้วไงวา่ ฉนั ไมใ่ ชแ่ องจี ไม่ใชแ่ องจี หดั เชือกนั ซะมงั ซิ ถ้านายยงั พดู ไม่รู้เรืองนะ ฉันจะไปเดียวนีล่ะ\" ริรินทําท่าจะลกุ หนีอยา่ งทีพดู \" ทําไมเธอถึงต้องปลอมตวั ด้วย \" ริวมะคว้าข้อมือเล็กๆเอาไว้แตร่ ิรินรีบสะบดั

91 \" ฉนั ไม่ได้ปลอมตวั ฉนั แค.่ ..\" ร่างบางหาคําพดู ไมไ่ ด้ จะโกหกวา่ นีนะ่ หน้าเธอมาตงั แตเ่ กิด มนั ก็รู้แล้ววา่ ไมจ่ ริง \" เรามาพูดกนั ดีๆ ดีกวา่ นะแองจี ฉันพอจะรู้เรืองทีเธอถกู ทําร้ ายเมือครึงปี ก่อนมาพอสมควร เธอปลอมตวั เพราะกลวั ถูกพวกนันรังแกอีกใชม่ ยั \" “.....” \" ถ้าฉนั เป็ นเธอ ฉันก็คงต้องกลวั เหมือนกนั นนั ล่ะ และถ้าเรืองนีเปิดเผยออกไปวา่ แท้จริงยยั ขีเหร่นีคือใคร เรืองมนั จะเป็นยงั ไงน้า\" ริรินยงั คงเงียบตอ่ ไป แตเ่ ปลวไฟแหง่ การทําลายล้างเริมคกุ รุ่น \"นายต้องการอะไรกนั แน!่ !!! \" ริรินตะคอก ไหนๆมนั รู้แล้วก็พดูกนั ตรงๆนีละ่ \" ฉนั เหรอ... ความต้องการของฉนั ^_^ \" \" ใช่!! เพือแลกกบั คําสญั ญา ว่านายจะไม่เปิ ดเผยความลบัเรืองนี \" \" ง่ายจะตาย สิงนีเธอให้ได้อยแู่ ล้ว สิงทีฉนั ต้องการก็คอื ...\" \"…...\" \" เธอต้องมาเป็นแฟนของฉนั ...\" “โธ่เอ๊ย!!!!!! ทําไมชีวิตฉันถึงเจอแต่เรืองร้ายๆอยา่ งนีอยเู่ รือยนะ ไอ้พวกผ้ชู ายสารเลว ฉนั เกลียดผ้ชู าย ฉนั เกลียดผ้ชู ายทีสดุ เล๊ย” ริรินเขวียงก้อนหนิ ลงนําด้วยความโมโห