หนูบ้านกับหนูนา

1

2 ในเชา้ อันสดใสวนั หน่ึง หนูบา้ นท่ีอาศัยอยู่ในตัวเมืองอัน แสนวุน่ วายไดอ้ อกเดินทางไปเย่ียมหนูนาที่ชนบท ซึ่งตวั เขาเอง ก็ไม่ไดก้ ลับไปที่นัน่ มานานหลายปี มนั เดินรอนแรมแบบไม่พกั จนตะวนั ตกดิน ในท่ีสุดกม็ าถึงบา้ นของหนูนา ท้งั 2 เจอหน้ากนั กเ็ ขา้ มาโผกอดทกั ทายอยา่ งดีใจ

3

4 \"พ่ีหนูบา้ น เป็ นอยา่ งไรบา้ ง ฉนั คิดถึงพี่เหลือเกินไม่ไดพ้ บ กนั ตง้ั หลายปี \" หนูนากล่าวทกั อยา่ งอารมณด์ ี \"พี่สบายดีนอ้ งหนูนา กินอ่ิมอยูส่ บาย อยู่ในเมืองจะทา อะไรก็สะดวกไปหมด\" หนูบา้ นตอบแบบภมู ิใจ

5 \"ดีจริงที่ไดย้ ินอย่างน้ัน... มา ๆ เขา้ บา้ นกันก่อนพ่ี ฉนั เตรยี มอาหารไวม้ ากมาย พเี่ หน่ือยมาท้งั วนั คงหิวแย\"่ หนู นาเชิญชวนใหเ้ ขา้ มาขา้ งในโพรงไมร้ ิมชายนาน่าพกั ผ่อนของตน พอเขา้ มาในโพรงไม้ อาหารท่ีหนูนาจดั ไวอ้ ย่างดีกลับมี เพียงขา้ วสาร ธัญพืชและผลไมเ้ พียงเล็กน้อย ไม่ไดม้ ีอาหารน่า กนิ เหมือนที่หนูเมอื งคดิ เอาไว้

6

7 \"โธ่ หนูนานอ้ งพี่ นี่เธอกินอาหารพวกน้ ีไปไดอ้ ยา่ งไรกนั วนั ๆ ไม่เคยไดก้ ินของทดี่ ีกว่าน้ ีเลยหรอื ไร\" หนูบา้ นหนั มาถามหนูนาดว้ ยสีหนา้ แสนหว่ งใย \"ฉันว่านี่ก็ดีแลว้ นะพี่ อาหารแต่ละอย่างคุณภาพดี ๆ ท้ังน้ัน ขนาดคนเมืองยงั มารบั ไปขายเลย\" เสียงของหนูนา ตอบกลับแบบแผ่วเบา ดว้ ยความรูส้ ึกอายที่ว่าอาหารน้ันไม่ ถูกใจแขกผูม้ าเยอื น

8 \"เอาอยา่ งน้ ี เดี๋ยวเราเขา้ เมืองไปเที่ยวบา้ นพ่ีกนั รบั รอง ว่าจะมีของกินคณุ ภาพดีมากมายใหเ้ ธอไดก้ ินอยา่ งสุขสบาย\" พอหนูนาพูดจบ ท้ัง 2 ก็กินอาหารแลว้ เขา้ นอน เม่ือพระ อาทิตยฉ์ ายแสงมา พวกเขาจึงออกเดินทางไปยงั ในเมืองทนั ที

9 เม่ือถึงบา้ นในเมืองอนั แสนคบั แคบแต่เต็มไปดว้ ยขา้ วของ ทันสมัย หนูนาท่ีเพิ่งเข้ามาในเมืองคร้ังแรกก็รูส้ ึกแปลกใจ เล็กน้อยวา่ พี่หนูบา้ นไม่อึดอดั หรืออยา่ งไร ที่ตอ้ งอยแู่ ค่ในรูแสน คบั แคบของชุมชนเมอื งแบบน้ ี

10 หลงั จากนัง่ ไดส้ กั พกั หนูบา้ นก็ถืออาหารละลานตามาพรอ้ ม เสิรฟ์ ตอ้ นรบั แขก มีท้งั ขนมเคก้ ชีส นม เนย อาหารอยา่ งดีแบบ ท่ีหนูนาไม่เคยเห็นมาก่อน \"โอโ้ ห ! พ่ีหนูบา้ น พ่ีไดก้ ินของดี อยา่ งน้ ีทกุ วนั เลยหรอื จะ๊ \" หนูนารอ้ งออกมาดว้ ยเสียงตื่นเตน้

11

12 \"ใช่แลว้ นอ้ งพี่ ก็เธออยู่ชนบทไดก้ ินแต่ของไม่ดี อยูใ่ น เมืองแบบพน่ี ี่สิ ชีวิตทีใ่ คร ๆ ก็อยากมีกนั \" หนูบา้ นพดู จบกม็ เี สียงแปลก ๆ ดงั ข้ ึนมาทนั ที \"เหมียว เหมียว !\" \"นนั ่ เสียงอะไรหรอื พ่ี\" หนูนาถามอยา่ งกงั วล

13 \"คงเป็ นเสียงดนตรีแหละม้งั คนแถวน้ ีเขาชอบฟังเพลง กัน ช่างเถอะนะหนูนานอ้ งพี่ เรามากินอาหารกันเถอะ\" หนู บา้ นกบั หนูนากินอาหารอยา่ งเอร็ดอร่อย แต่เสียงรอ้ งเหมียว ๆ ก็ใกลเ้ ขา้ มาทุกที

14

15 ทันใดน้ันเอง แมวร่างใหญ่ก็โผล่เขา้ มาขา้ งโต๊ะอาหาร หนู 2 ตวั ต่างวงิ่ หนีกระเจิดกระเจิงดว้ ยความตกใจ หนูนาว่ิงไปซ่อน ตวั ในถงั ขยะอนั เหม็นเน่า นัง่ ตวั สนั่ เทาตรงน้ันหลายชวั่ โมงแลว้ คอ่ ยกลา้ เดินออกมา

16 \"นอ้ งหนูนา !\" เสียงหนูบา้ นตะโกนดงั ลนั่ มาแต่ไกลเมื่อได้ เห็นหน้าหนูนา \"ไปหลบท่ีไหนมา พี่นึกว่าโดนเจา้ แมวนัน่ คาบไปเสยี แลว้ \"

17 \"ฉันหลบอยู่ท่ีถังขยะเหม็นเน่ามา ฉันกลัวเหลือเกินพี่ อยากกลบั บา้ นเตม็ ทแี ลว้ \" หนูนาตอบดว้ ยเสียงสนั่ เครือ

18 \"แต่ที่น่ีมีของดี ๆ รอใหเ้ ธอมากินอีกมากมายเลย นะ\" หนูบา้ นกล่าวรง้ั ไว้ \"ของดีแค่ไหนฉันก็กินไม่ลงหรอกพี่ ขอตวั กลบั บา้ น ไปกินของเท่าที่มีแต่รูส้ ึกสบายใจในชนบทจะดีกว่า\" พูดจบ หนูนาก็เดินกลบั ชนบท ท้ ิงใหห้ นูบา้ นอยู่อย่างหวาดหวนั่ ท่ีเขต เมืองต่อไป

19

20 นิทานเรื่องน้ ีสอนใหร้ วู้ า่ : ส่ิงไหนท่ีเรามีแลว้ รูส้ ึกสบายใจที่ไดค้ รอบครองย่อมนา ความสุขมาสู่ชวี ติ เสมอ แต่สิ่งใดท่ีมีแลว้ หวาดหวนั่ ทุกคร้งั นัน่ คอื ความทุกข์ ดงั น้ันเราควรพอใจในสิ่งท่ีตวั เองมี แค่น้ันก็เพียงพอ แลว้