เจ้าชายน้อย

1 เจาชายนอ ย Antoione De Saint Exupery ผูแปล : อาํ พรรณ โอตระกลู แด เลออง แวรท ฉนั ตอ งขอโทษคณุ หนทู งั้ หลาย ท่ีได อุทิศหนังสือเรอื่ งน้ใี หแ กผ ใู หญค นหน่ึง ฉันมี เหตุผลแกตวั อยา งจรงิ จงั หลายขอ ทเี ดียว กลาวคอื ผูใ หญค นนี้เปนเพื่อนดีทส่ี ดุ ทฉ่ี ันมอี ยู ในโลก ขอ แกต วั อีกขอหน่งึ คือ ผูใหญคนนี้ สามารถเขา ใจอะไรไดทกุ อยา ง แมแ ตห นังสอื สาํ หรับเดก็ ฉันมขี อ แกตวั ขอทส่ี ามดว ย คือ ผูใหญค นนีอ้ าศยั อยูใ นประเทศฝรัง่ เศส ท่ซี ง่ึ เขาไดพ บกับความหิวโหยและหนาวเยน็ เขา ตอ งการคาํ ปลอบประโลม ถา หากวาขอ แกตวั ดังกลาวน้ียังไมเ พียงพอ ฉันกอ็ ยากจะอทุ ศิ หนงั สือเลมน้ีใหแ กเดก็ ทผี่ ูใหญค นน้ีเคยเปน มา กอ น ผใู หญท ุกคนเคยเปนเด็กมากอนท้ังนั้น (แตน อยคนนกั ทีจ่ ะหวนระลึกได) ฉะน้นั ฉนั จึง ขอแกค ําอทุ ศิ ใหมเปน แด เลออง แวรท เมอ่ื ครัง้ ที่เขายงั เปน เดก็ เลก็ ๆ

2 ๑ เม่ือ ตอนฉนั อายไุ ด ๖ ขวบ ฉันไดเหน็ รูปภาพจับใจรปู หนึ่งในหนงั สือเกี่ยวกับ ปา ดงดิบช่ือวา \"ประวัตชิ ีวติ ธรรมชาต\"ิ รูปนน้ั เปน รูปงเู หลือมกําลังกลนื สัตวปา น่ีคือรปู ลอก ของภาพนั้น ในหนังสอื เขาบรรยายไวว า \"งเู หลือมกลนื เหยอื่ ของมันเขาไปทั้งหมดโดยไม เค้ียวเลย ถัดจากนนั้ มันก็ไมสามารถเคลอ่ื นไหวไดและนอนยอยอาหารอยตู ลอดเวลา ๖ เดือน\" ฉนั ตดิ ใจเร่อื งการผจญภยั ในปาทบึ มาก จึงไดห ดั วาดภาพดวยดนิ สอสจี นสําเร็จ นี่คอื รูปภาพรปู แรกของฉัน ฉนั อวดผลงานชนิ้ เยีย่ มนี้แกผ ใู หญ และถามเขาวารูปของฉนั ทาํ ใหเขากลัวไหม พวกเขาก็ตอบวา \"ทําไมหมวกทําใหค นกลวั เลา \" รูปภาพของฉนั ไมไดเปน รปู หมวก แตเปน รปู งูเหลอื มท่ีกาํ ลงั นอนยอยชา งทีม่ นั กลนื เขาไป ฉนั จึงตอ งวาดรูปภายในงูเหลือมเพื่อให พวกผใู หญเขาใจ เพราะพวกนีต้ อ งการคาํ อธบิ ายเสมอ รูปวาดที่ ๒ ของฉนั จึงเปน ดังน้ี พวกผูใหญไดแนะนําวาฉันควรจะเลกิ ยงุ กบั การวาดภาพงเู หลือมชนิดท่ีเห็นดาน นอกหรือดา นในเสยี และหนั มาสนใจเรยี นวิชาภูมิศาสตร ประวตั ิศาสตร คณติ ศาสตร และ ไวยากรณแ ทน ดงั น้ัน ฉนั จงึ ไดละทงิ้ อาชีพวาดภาพอนั สงู สง น้ีเสยี ตงั้ แตอ ายุ ๖ ขวบ เพราะวาฉันรูสกึ หมดกาํ ลังใจที่ภาพวาดรูปแรกและรูปทส่ี องไมไ ดร ับผลสําเร็จ พวกผูใหญไม เคยเขาใจอะไรเลย เปนเร่ืองท่นี าเหนือ่ ยหนา ยอยางยง่ิ ทีพ่ วกเราเดก็ ๆ จะตองอธิบายใหพวก เขาเขา ใจอยตู ลอดเวลา ดังนั้นฉันจงึ ไดเ ลอื กอาชีพใหม ฉนั หัดขับเครื่องบิน ฉนั บนิ ไปเกือบจะทัว่ โลก และภมู ศิ าสตรก ช็ ว ยฉนั มากทเี ดยี ว ฉนั สามารถบอกไดท นั ทวี านี่คือประเทศจนี ไมใช แอรโิ ซนา วิชานี้จึงเปน ประโยชนม ากถา เราหลงทางในเวลากลางคืน

3 ตลอดชวี ติ ของฉัน ฉันตอ งตดิ ตอกบั คนเปนจาํ นวนมาก เปนคนที่เอาจริงเอาจัง ทง้ั นั้น ฉันอาศยั อยใู นบา นกบั พวกผใู หญ ฉนั ไดศ ึกษาคนพวกนอี้ ยา งใกลชิด แตมนั ้ม็ ิไดช วย ใหฉ นั มคี วามเหน็ ตอคนพวกนี้ในดา นท่ดี ีขึ้นเลย เมือ่ ฉันพบใครสกั คนที่ฉันเห็นวาพอมีแววจะฉลาดหลกั แหลมฉันก็ทดสอบเขา ดว ยการใหดูรปู วาดรปู ทหี่ นึ่งซง่ึ ฉันยังคงเก็บรกั ษาไว ฉนั อยากทราบวา เขาเปน คนทเ่ี ขา ใจใน สิง่ ตาง ๆ ไดดหี รือไม แตทกุ คร้งั คนเหลา น้ันจะพูดวา \"น่ีคอื หมวก\" เมือ่ เปนอยางนน้ั ฉันจึง ไมยอมพดู ถงึ งูเหลือม ปา ดงดิบ หรือดวงดาวกบั เขาใหเสียเวลาเลย ฉันจะปลอ ยเขาไปตาม วิถที างของเขาฉันจะพดู กบั เขาเร่ืองไพบ ริดจ เรอ่ื งกอลฟ เรอ่ื งการเมืองและเรือ่ งเนคไท และพวกผใู หญเหลา นั้นก็จะยินดีทไ่ี ดร ูจักกบั คนที่พดู จาไดเ รื่องราวคนหน่ึง ๒ ดงั นนั้ ฉนั จึงดาํ รงชีวิตอยางเดียวดาย ไรคนทจ่ี ะสนทนากัน เขาอกเขาใจอยางแทจริง จนกระท่งั เม่ือ ๖ ปม านี้ เครือ่ งบนิ ของฉนั เขา ไป เคร่ืองเสยี อยูกลางทะเลทรายสะฮารา มีอะไรบางอยางในเคร่ืองยนตข ดั ขอ ง เน่ืองจากฉันไมม ีชางเครื่องมาดว ย ไมม แี มแตผโู ดยสาร ฉันจงึ จําตอ งซอ ม ดวยตนเองอยคู นเดียวอยา งยากลําบาก นเี่ ปน ปญหาทีต่ องเอาชีวิตของฉนั เขา เดิมพนั ทเี ดยี ว เพราะฉันมีน้ําไวด่ืมอีกเพยี ง ๘ วนั เทา น้นั คนื แรกฉันนอนหลบั บนพื้นทราย หา งไกลจากผูค นนับลาน ๆ ไมล ฉันอยคู นเดียวประหนึ่งเรอื แตกรอดอยูบนแพเควงควางกลางมหาสมุทร ดงั นนั้ คณุ คงจะนกึ ออกวา ฉนั ตกใจเพยี งใดท่ีตอนในรุงสางกม็ เี สียงเล็ก ๆ ปลกุ ฉันขึ้น เสียงนน้ั กลาววา \"กรณุ าวาดรปู แกะใหตวั หนงึ่ เถอะ !\" \"หือ\" \"ชวยวาดรปู แกะใหฉ ันตัวหนึ่งซิ….\" ฉนั ผวาลุกขึ้นยนื ราวกบั ถกู สายฟา ฟาด ยกมือข้นึ ขย้ีตามองดูอีกที ตาฉันไมไ ดฝาดไปแน ฉันเหน็ เด็กเล็ก ๆ คนหนง่ึ ลักษณะแปลกมาก ยืน มองดฉู นั อยางเครงขรมึ นคี่ ือรูปภาพท่ดี ีท่สี ดุ ที่ฉันจําลองขนึ้ ภายหลัง แนละ แมวา ภาพวาดของฉันไมสวยสดเหมอื นตวั จรงิ ของเขา แตม นั ก็ไมใ ชความผดิ ของ ฉนั พวกผใู หญไดทาํ ใหฉันหมดกาํ ลังใจทีจ่ ะเอาดีทางวาดรปู ตงั้ แตอ ายไุ ด ๖ ขวบ และนอกจากรปู งเู หลือมชนิดเห็นดานนอกและดานในแลว ฉันก็ไมได หัดวาดรูปอะไรอกี เลย

4 ฉนั เบ่งิ ตามองดเู ดก็ นอยนั้นอยางประหลาดใจ อยา ลืมวา ฉนั อยู ไกลแสนไกลจากดนิ แดนทม่ี ผี ูค นอาศัย ทวาเด็กนอ ยน้ันไมมีทที า วาหลง ทางเหนือ่ ยออน หวิ โหย กระหายน้ํา หรือเกรงกลัวแตอ ยางใด ไมมที าทางวา เปน เดก็ หลงทางอยกู ลางทะเลทรายหา งไกลผูค นนับเปนรอ ยเปนพันโยชน เลย ในทส่ี ดุ ฉันก็รวบรวมสติได และพดู ขน้ึ วา \"แลว เธอมาทาํ อะไรอยูท ี่น่หี ละ\" เขาก็พูดซํ้าอกี อยา งออ นโยนเหมือนเปนเรอ่ื งสําคญั วา \"กรุณาวาดแกะใหฉันตวั หนึ่งเถอะ\" ในเมื่อเรารูสึกวามีสง่ิ ล้ีลบั เกินกวา ท่ีจะกลา วได เราก็ไมกลา ทีจ่ ะ ขัดขนื ตอมัน แมวา ฉนั จะอยหู า งไกลผูค นนับดวยรอ ยโยชนพันโยชนและอยู ระหวา งอันตรายถึงชวี ิต ฉันกด็ ึงเอากระดาษและดินสอออกมา แตแ ลว ฉนั ก็ นึกขึน้ มาไดวาฉนั เคยเรยี นแตว ชิ าภูมิศาสตร ประวตั ศิ าสตร คณติ ศาสตรและ ไวยากรณเ ทา นั้น ฉันจงึ กลาวกับเด็กนอย (อยา งอารมณไ มคอ ยดี ) วาฉัน วาดไมเปน หรอกนะ เขาตอบฉันวา \"ไมเ ปน ไรหรอก วาดแกะใหฉนั ตวั ก็แลวกัน\" เนือ่ งจากฉันไมเคยวาดแกะเลย ฉันจึงวาดภาพหนงึ่ ในสองภาพ ทฉี่ นั วาดเปนใหเ ขา คือภาพงูเหลอื มชนดิ ท่ีเห็นดานนอกและฉันกต็ กตะลงึ เมือ่ ไดย นิ เขาตอบวา \"ไมเ อา ไมเ อา ฉนั ไมอยากไดช างในงเู หลอื ม งูเหลือมนา กลวั ออก และชางกต็ ัวใหญเกะกะเกินไป บา นฉันเลก็ นดิ เดยี ววาดแกะใหฉันตัว หน่ึงเถอะ\"

5 ดงั นน้ั ฉันจงึ วาดแกะให เขา มองดอู ยา งสนใจและวิจารณวา \"ไมใ ช แกะตัวนีไ้ มส บายมาก วาด ใหมอีกตวั ซิ\" ฉนั วาดใหม เพ่อื นของฉนั หัวเราะเบา ๆ พูดอยา งออ นนอมวา \"เธอคง จะเห็นนะวามนั ไมใชแ กะ แตเปนแพะ เพราะวา มันมีเขา\" ฉันวาดใหมอ กี แตเ ขากป็ ฏิเสธอีกเชนกัน \"ตวั นี้มนั แกเ กนิ ไป ฉนั ตองการแกะทจ่ี ะยัง มชี ีวติ อยูตอไปอีกนาน\" เมื่อเปนเชนนน้ั ฉันกห็ มด ความอดทน ประกอบกับตอ งรบี ซอม เครอ่ื งยนต ฉนั จงึ เขีย่ ๆ ภาพนี้ ฉนั ยืน่ ให เขาและวา \"เอา นค่ี ือกรง แกะที่เธอ ตองการอยใู นกรงน\"้ี จไุ หม\" แตฉ นั ประหลาดใจมากที่เหน็ ใบหนาของเขาสดใสขึน้ ทนั ที \"เหมาะทีเดียว นีแ่ หละท่ีฉันอยากได เธอคิดวา แกะตวั นีก้ นิ หญา \"ทาํ ไมหละ\" \"เพราะวาบา นฉันมนั แคบนะซี\" \"คงพอหรอก ฉนั ใหแ กะเธอตวั เล็กนิดเดยี ว\" เขายนื่ ศรีษะมาใกลรูปวาด \"คงไมเล็กเกินไปนะ…..โอ…มันกาํ ลงั หลับดว ย\" ฉนั กไ็ ดท าํ ความรจู ักกับเจา ชายนอยดว ยประการฉะน้ี

6 ๓ กวา ฉันจะรวู าเขามาจากไหนก็กนิ เวลานานโขทีเดียว เจา ชายนอ ย ตง้ั คาํ ถามกับฉนั มากมาย และไมเคยสนใจฟง คาํ ถามของฉนั เลย ฉนั ตอ งจบั ความเอาเองจากถอยคําบางประโยคทีห่ ลุดมาโดยบงั เอิญทีละเล็กทีละนอย เชนเม่ือเขาเห็นเคร่อื งบนิ ของฉนั (ฉนั จะไมว าดรูปเครื่องบินละ เพราะวา มนั ออกจะวาดยากอยเู อาการ) เขาถามขนึ้ วา \"สงิ่ น้นั คืออะไรนะ\" \"มนั ไมไ ดเ ปนสิ่งของหรอก มันบินได เครือ่ งบินไงละ เคร่อื งบิน ของฉันเอง\" ฉนั รสู กึ ภมู ใิ จทีบ่ อกใหเ ขาทราบวา ฉันบินได เขารองข้นึ วา \"อะไรนะ เธอตกลงมาจากทองฟา ร\"ึ \"จะ\" ฉันตอบอยา งเสง่ียมเจียมตวั \"เอ แปลกนะ\" แลว เจา ชายนอยก็หัวเราะเสยี งใสทําใหฉ นั รูส ึกฉนุ ขน้ึ มา ฉนั อยาก ใหคนเห็นอุบัติเหตุของฉันเปน เร่อื งรายแรงมากกวา เขากลา วเสรมิ วา \"ถาเชน นั้นเธอก็มาจากทองฟาเหมือนกันซนี ะ เธอมาจากดาวดวง ไหนละจะ \" ทันใดนน้ั เองฉันจึงเร่ิมเขา ใจอะไรไดลาง ๆ เกี่ยวกับการปรากฏ ตวั อยางลกึ ลับของเจาชายนอ ย ฉันถามเขาทันทีวา \"ถาเชนน้ันเธอมาจากดาวดวงอืน่ ใชไ หม\" เขาไมตอบ โคลงศีรษะ ชา ๆ พลางพจิ ารณาเครอ่ื งบนิ ของฉัน \"ถา ขเ่ี จา เครอ่ื งนั่นละก็ เธอคงมาจากทใ่ี กล ๆ นเี่ อง\" แลวเขาก็ปลอยความรูส ึกใหจ มอยใู นความนกึ ฝนเปนเวลานาน แลวจึงหยิบแกะท่ฉี ันวาดใหอ อกมาจากกระเปา และนิ่งมองสมบตั ิช้ินใหมนน้ั คุณคงนึกเดาออกวา ฉันมคี วามอยากรอู ยากเห็นเก่ียวกบั เร่อื งของ 'ดาวดวงอ่นื ' เพยี งใด ฉันพยายามทจี่ ะใหทราบเรอ่ื งมากยิ่งกวานนั้ \"เธอมาจากไหนแน เดก็ นอยของฉนั 'บานเธอ' นะ อยูท ไ่ี หน เธอจะ เอาแกะท่ีฉนั ใหไปไหน\"

7 หลงั จากหยุดคิด อยคู รหู น่ึง เธอตอบวา \"การทใ่ี หก รงแก ฉันดวยนด่ี ีนะ ฉนั จะไดไ ปใช เปนบานของแกะมนั ในตอน กลางคืนไงละ\" \"แนละ และถา เธอ ทาํ ตวั นารกั ฉันจะใหเชือก เธอดว ย เธอจะไดใชผกู มัน ในตอนกลางวนั และก็หลัก อีกอันหน่ึง ดว ย\" คาํ เสนอ ของฉันทาํ ใหเขาสะดุง \"ผูกมนั รึ ทําไม เธอคิดแปลกอยางนี้\" \"แตถาเธอไมผูก มันนะ มนั กจ็ ะเดนิ ไปตามใจ ชอบ และก็จะหลงหายไป\" ทันใดนั้นเพ่ือนของฉนั กห็ ัวเราะเสยี งใสขนึ้ อกี \"เธอจะใหมนั ไปท่ีไหนกันละ\" \"ท่ไี หนก็ได ตรงไปขา งหนามนั …\" เจาชายนอ ยจึงเขา ใจความคดิ ของฉนั และกลาวอยา งเครง ขรมึ วา \"ไมเปน ไรหรอก บานฉันก็ใหญเทา น้ีเอง เลก็ นดิ เดียว\" เขากลา วตอ ไปดว ยทาทางเศรา ๆ วา \"ตรงไปางหนา เราไปไดไมไกลนกั หรอก\"

8 ๔ ดวย เหตุนี้ฉันจงึ ทราบความสาํ คญั ของขอ ท่ีสองคือ ดวงดาวท่ี เขาอยนู น้ั ไมใหญก วา บา นเทาไร ส่ิงน้มี ิไดท าํ ใหฉนั ประหลาดใจเทา ใดนัก ฉนั ทราบดวี านอกจาก ดาวเคราะหใหญ ๆ อยา งเชนโลก ดาวพฤหสั บดี ดาวองั คาร ดาวพระศกุ รซ ่ึง เราตั้งช่ือใหแกมันแลว ยงั มดี าวดวงอ่ืน ๆ อีกนบั พนั ดวง ซ่ึงเล็กมากจนบาง ดวงแทบจะมองไมเห็นแมว า จะใชก ลองโทรทศั นสองดู เมือ่ นักดาราศาสตร คนพบดาวดวงใหม เขาก็ใหชื่อมันเปนลาํ ดับเลข เปนตน วา \"ดาวเคราะหนอย ท่ี ๓๒๕๑\" ฉันมีเหตุผลทนี่ า เชื่อวา ดาวดวงท่ีเจาชายนอยจากมาคือ ดาวดวงท่ี บ.ี ๖๑๒ ดาวดวงนีน้ ัก ดาราศาสตรชาวตรกุ ีสองกลอง พบเปน ครั้งแรกเมอ่ื ป พ.ศ. ๒๔๕๒ เขาไดเ สนอการคน พบนี้ แกส ภาดาราศาสตรระหวา งชาติ แตกไ็ มม ใี ครเช่ือเขา เน่อื งจาก การแตงกายของเขาแปลก เกนิ ไป พวกผูใหญกเ็ ปนแบบน้ี แหละ

9 โชคดสี ําหรับชือ่ เสยี ง ของดาวดวงน้ี เพราะตอ มานกั เผดจ็ การตรกุ ีไดบังคับให ประชาชนไดแ ตง กายตามแบบ ยุโรป ถา ไมปฏบิ ัติตามจะมีโทษ ถึงประหารชวี ิต นกั ดาราศาสตรผู นี้ไดเ สนอการคน พบของเขาอีก ครง้ั ในป พ.ศ. ๒๔๖๓ โดย แตง ตวั อยางสงาผาเผย และ คราวนี้ทกุ คนกเ็ ชื่อเขา ท่ีฉันเลา ใหคุณฟงถึงรายละเอียดของดาวดวงที่ บี.๖๑๒ และทฉ่ี ัน บอกหมายเลขของดาวดวงนก้ี เ็ พราะพวกผใู หญ คนพวกน้ีเขาชอบตวั เลข เม่อื คุณเลา ถึงเพอื่ นใหมของคุณ พวกผูใ หญจะไมถามเรอ่ื งสาํ คัญ ๆ คุณเลย เขาจะไมม วี นั ถามวา \" เสยี งของเขาเปนอยางไร\" \"เขาชอบการเลน ชนิดใด\" \"เขาสะสมผีเสื้อรึเปลา \" แตเขาจะถามคณุ วา \"เขาอายุเทาไรนะ\" \"เขามพี ี่นอ งกค่ี น\" \"เขาหนกั เทาไร\" \"พอ ของเขามรี ายไดเ ทา ไร\" และเพยี งเทานเ้ี องทีพ่ วกเขาเขา ใจวา เขาไดร ูจ ักกับคน ๆ หน่งึ แลว ถาคุณบอกกับพวกผใู หญว า \"ฉันเหน็ บานกอ ดวยอฐิ แดงหลัง หนง่ึ มดี อกกลว ยไมสีขาวมวงอยทู ห่ี นาตา ง และมีนกพิราบเกาะอยูบน หลงั คา…\" คนพวกนนั้ จะไมม วี ันนึกภาพบานหลงั น้ันออกเลย คณุ จะตองบอกเขาวา \" ฉันเหน็ บา นหลงั หนงึ่ ราคาประมาณ ๕ แสนบาท\" พวกเขาจะรอ งขน้ึ วา \"แหม สวยอะไรอยางนน้ั \" ในทํานองเดยี วกันถา คุณบอกกับเขาวา \"ขอพิสจู นว าเจา ชาย นอ ยมตี วั ตนจรงิ กค็ อื วา เขาเปน คนนารัก มีชวี ิตชวี า หวั เราะเกง และ เขาอยากไดแ กะตัวหนง่ึ และเมอื่ คนอยากไดแ กะตัวหนง่ึ ก็เปน ขอ พสิ ูจนวา คน ๆ น้นั ตอ งมีจรงิ \" พวกเขาก็จะยักไหล และหาวาคุณพดู เปน เด็ก ๆ แตถ า คุณพดู กับเขาวา \" เจาชายนอ ยมาจากดาวเคราะหน อ ยเลขที่ บี. ๖๑๒ \" เมอ่ื นัน้ แหละเขาจงึ จะเชอ่ื และเลกิ ไตถ ามคุณตอ ไป พวกเขามนี สิ ัย เชนนั้นอยาไดไ ปถอื สาเลย พวกเด็ก ๆ จาํ เปนตองยอมลงใหผใู หญอยางน้ี แหละ แตวาแนละ พวกเราซ่งึ เขา ใจชีวิตดี เราจะหวั เราะเยาะตวั เลขเสีย ดว ยซ้ํา ฉันรักท่จี ะเร่มิ ตน เลา เรื่องน้ีเหมือนอยางเลานทิ านมากกวา ฉัน อยากจะเลาวา

10 \"ครงั้ หนึ่งยังจะมเี จา ชายนอยองคห น่ึง อาศัยอยูทด่ี าวดวงโตกวา เขานดิ เดยี ว เขาอยากมเี พื่อน…\" สาํ หรบั ผูท ่เี ขาใจชีวิตเรอื่ งที่ฉันเลาอยางน้ดี ู จะเปนจริงเปน จงั มากกวา แตเน่อื งจากฉันไมอ ยากใหใครเขาอา นหนังสอื ที่ฉนั เขยี นขึน้ มา เลน ๆ เพราะฉันรูสึกปวดรา วใจมากเม่ือเลา ความหลงั ท้ังหลายแหลเ หลา นี้ เพอ่ื นของฉันไดจากฉนั ไปพรอมกับแกะของเขา ๖ ปเ ขาน่ีแลว ทฉ่ี ันพยายามเขียนถึงเขาขณะนี้ ก็เพ่อื วา ฉันจะไดไมลืมเขาเสยี เปนเรื่องที่นาสลดใจมากถาเราลืมเพื่อน ทุกคนไมไดมเี พ่ือนเสมอไป ถาฉนั ลืมเขา ฉนั ก็อาจจะกลายเปนพวกผูใ หญท่ไี มสนใจอะไรนอกจากตวั เลขกไ็ ด เพ่ือมิใหเปน เชน น้ี ฉันจึงไดไ ปซอ้ื สแี ละดินสอมา มนั ออกจะยาก สกั หนอยทีจ่ ะมาหดั วาดใหมต อนน้ี ในเมอื่ ฉันกเ็ คยวาดเพียงรูปงชู นิดเห็น ดา นนอก และชนดิ เหน็ ดา นในเม่อื ตอนอายุ ๖ ขวบเทาน้ัน แตฉันกจ็ ะ พยายามวาดใหเ หมือนท่ีสุดเทา ท่ีจะทาํ ไดแมว า จะไมแนใ จนกั ก็ตาม ฉัน อาจจะวาดรูปหน่งึ ไดเหมอื น แตอ ีกรูปหน่งึ ไมเหมือนเลย ฉันคงจะกะขนาด ผิดดว ย ในรูปนเี้ จา ชายนอยตัวโตเกินไป และในอีกรูปหนึง่ กลับเลก็ เกินไป ฉนั ไมร วู า จะลงสเี สอ้ื ของเขาเปนสีอะไรดี ฉันจงึ มะงมุ มะงาหราทําไปทาํ ดี บา ง ไมดบี าง บางคราวก็อาจจะลืมรายละเอยี ดสําคัญไป แตก็ยกโทษใหฉนั เถิด เพือ่ นของฉันไมเคยอธิบายอะไรแกฉัน เลยเขาคงคิดวา ฉันเหมือนกบั เขากระมัง แตวาตวั ฉนั เองก็ออกจะเสยี ใจที่ ไมส ามารถมองทะลุกลอ งเห็นลูกแกะได ฉนั คงจะเหมือนกับผูใหญ ทั้งหลาย ฉันคงแกตวั ลงน่ันเอง ๕ ฉนั เรียนรูเรอ่ื งราวของดาวดวงนี้มากขึน้ ทกุ วัน รถู งึ การท่ี เจาชายนอยตองจากมันมา รูถึงการเดินทาง ความรเู หลา นคี้ อ ยมา ปะตดิ ปะตอกนั อยา งชา ๆ แลวแตค วามคิดจะนาํ ไป สาํ หรบั ในวันท่ีสาม ฉันไดทราบเรอื่ งเศรา เก่ยี วกันตนไทร ครง้ั น้กี ส็ ืบเนือ่ งมาจากลกู แกะอีกเชน กัน เจาชายนอยไดถ ามฉันดวยทา ทาง สงสยั เตม็ ที่ \"จรงิ หรือทว่ี าลกู แกะมันกนิ ตน ผกั หนาม\" \"จรงิ ทีเดยี ว\" \"โอ ฉันดใี จจงั เลย\" ฉนั ไมเ ขาใจวาท่ีแกะกินตนผักหนามนั้นสําคญั อยา งไร แต เจาชายนอ ยเสรมิ ขึ้นวา \"ถา อยางนนั้ มันกก็ ินตนไทรดวยนะซ\"ี ฉนั รีบตง้ั ขอสังเกตขน้ึ วา ตน ไทรน้ันไมไ ดเ หมอื นตน ผกั หนาม แตเ ปน ตนไมใหญเหมือนวดั ถึงแมจะมีเกณฑเอาชา งมาโขลงหน่งึ ก็ไม

11 สามารถกินเจา ตน ไมช นิดน้หี มดตนได การพูดถึงชางทั้งโขลงทําใหเ จา ชาย นอ ยหัวเราะชอบใจ \"เหน็ ทา จะตองใหชางมันยืนตอตัวกนั \" แตเขาหวนกลบั มาพดู เรือ่ งเดิมอยางฉลาดวา \"เจาตนไทรนก่ี อนมนั จะโต มนั จะตองเรม่ิ จากตน เล็ก ๆ กอน ใชไหม\" \"ถูกทเี ดยี ว แตทําไมเธอถึงอยากใหแกะของเธอกนิ ตน ไม ชนิดนดี้ ว ยเลา\" เขาตอบฉันวา \"ไมเ หน็ นาถามเลย\" เขาพดู เหมอื นกับวาเปนสงิ่ ที่เห็นชัดเจนแลว ฉนั จงึ ตองใช สตปิ ญญาความคดิ ความเขา ใจปญหานี้เอง คงจะเปนอยา งน้แี นว า บนดาวท่เี จาชายนอยอาศัยอยูน้นั กม็ ี ลกั ษณะคลา ยกบั ดาวอน่ื คอื มที ั้งหญา ทดี่ ี และหญาเลวๆ เมลด็ พันธุท ดี่ ี ก็จะใหหญาดี เมลด็ พนั ธุทไี่ มดกี จ็ ะใหห ญาไมดี แตวาเมลด็ พันธุน้เี รา มองไมเหน็ มันนอนหลบั อยางเงียบเชยี บอยใู ตดินจนกระทัง่ มัน อยากจะตนื่ ขน้ึ ก่ิงกา นของมนั ก็จะคอ ย ๆ เหยยี ดตวั ทะลดุ นิ ออกมา อยา งเหนียมอายออกแสวงหาแสงแดด ถามนั เปนก่ิงกานของตนหัวไช เทาหรอื ตนกุหลาบ เราก็ปลอยใหม ันงอกขนึ้ ตามใจชอบ แตถ ามนั เปนตนไม เลว ๆ เราก็จะถอนทง้ิ ทนั ทเี ม่อื ไดเหน็ ฉะนัน้ บนดาวของเจาชายนอยคงมี เมล็ดพันธุเลว ๆ เปน แน และคงเปน เมล็ดพันธตุ นไทรนเ่ี อง ดนิ แดนบนดวงดาวน้ันคงจะถูกรุกรานดวยเจา ตนไทรและถา ขนื ปลอยไวกจ็ ะกาํ จัดไมได มันจะข้นึ รุงรงั เตม็ ดวงดาว รากของมันจะชอนไช ลงไปในดิน ถา ดาวดวงเลก็ มากและถาตน ไทรมมี ากมันก็จะระเบิดดาวได \"เร่ืองนเี้ ปนปญหาทางระเบยี บแบบแผน\" เจาชายนอ ยกลาว กบั ฉันภายหลัง \" เมอ่ื เราแตง ตัวเสร็จในตองเชา เราตอ งดแู ลความสะอาด

12 ของดวงดาวเราดวย เราจําเปน ตอ งกําจดั ตน ไทรอยา งสมา่ํ เสมอ โดยทนั ทีท่ี เราเห็นมันขึ้นแทรกอยใู นกอกหุ ลาบ ซงึ่ มันกด็ ูคลายกนั มากเมอื่ ตอนเปนตน ออนอยู ออกเปน งานที่นา เบอ่ื หนา ยอยูหรอก แตก ง็ ายมาก\" และแลว วันหนึง่ เขาก็แนะนาํ ฉนั ใหวาดรูปหนง่ึ ข้นึ เพอื่ ใหเด็ก เหน็ และจําไดแ มนยาํ เปน คตสิ อนใจ \"เพราะวา ถา หากเขาเดินทาง\" เจา ชายนอ ยกลาว \" รปู นีจ้ ะ เปนประโยชนแ กเ ขา บางครั้งการผลัดวนั ประกนั พรงุ งานของตนนนั้ ไมม ี การเสยี หายแตอ ยา งใด แตถ า เปน เรอ่ื งเจาตน ไทรละกเ็ ปน เรื่อง มหนั ตภัยทเี ดียว ฉนั เคยเห็นดวงดาวหนึ่งซ่งึ มแี ตคนขี้เกียจอาศยั อยู เขาก็ ปลอ ยปละละเลยตน ไม ๓ ตน…\" จากคําบอกเลา ของเจา ชายนอ ย ฉันกไ็ ด วาดรูปดาวดวงน้ัน

13 อนั ทจี่ รงิ ฉันก็ไมชอบต้ังตนเปนนักสอนศีลธรรม แตอนั ตราย จากตน ไทรซง่ึ นอ ยคนจะรนู นั้ และการเสย่ี งตออนั ตรายน้ีของบคุ คลที่หลงไป ในโลกอื่นเปนสง่ิ สําคัญยง่ิ จึงทาํ ใหฉันยอมลงทนุ ตั้งตนเปนผูสอน ฉนั กลา วยํ้า \"เดก็ ๆ เอย จงพงึ ระวงั ตน ไทร\" ทัง้ นีเ้ พอื่ เตอื น เพ่ือน ๆ ของฉนั ถึงอันตรายทเ่ี ขาเฉยี ดเขา ไปใกล นานมาแลว เชนเดยี วกบั ตัว ฉนั เอง โดยไมทราบถึงอนั ตรายนัน้ เลย ฉนั ไดพยายามวาด รูปขนึ้ อยางประณีตบรรจง บทเรยี นที่ฉันใหน ีค้ งมผี ลบา ง เปน แน คุณคงจะสงสัยละ กระมงั วา ทําไมไมม รี ปู อ่นื ใน หนงั สอื เลมนที้ ่ใี หญโ ตเอาการ เชนรูปตนไทร คาํ ตอบนน้ั แสนจะ ธรรมดา..คอื วา ฉนั พยายาม แลวแตไ รผลนะซิ สว นรูปนน้ั ฉัน ไดรับแรงบันดาลจากความรสู ึก วาเปน เร่ืองดว น ๖ เจา ชายนอยเอย ในท่สี ุดฉนั ก็คอย ๆ เขาใจชีวิตท่เี ศรา ของเธอ เธอมีเพียงอาทิตยย ามอสั ดงเทาน้ันไวชมและเปน ส่งิ เพลิดเพลินใจซึง่ คง ระยะยาวนาน ฉันเพิง่ ทราบรายละเอียดใหมน้ีในเชา วนั ท่ีสี่ เมอื่ เธอเอยบอก ฉันวา ….

14 \"ฉันชอบตอนพระอาทิตยต กดินจังเลย ไปดพู ระอาทติ ยตกกนั เถอะ\" \"แตตอ งคอยหนอ ยนะ\" \"คอยอะไร\" เธอมีทีทาประหลาดใจในชั้นแรก และแลว เธอก็ หัวเราะขนั ตัวเธอเอง และกลาวขน้ึ วา \"ฉันนกึ วาอยูทบ่ี านฉันเองอยเู รอื่ ย !\" จรงิ ทเี ดียว ถา ท่ีสหรฐั เปน เวลาเทยี่ งวัน เราทราบดวี า ดวง อาทิตยกาํ ลงั จะตกท่ีฝรง่ั เศส ถา เพยี งเราจะสามารถไปฝร่ังเศสไดภ ายใน ๑ นาที เพ่อื ไปดอู าทิตยอ สั ดง นา เสยี ดายท่ฝี ร่งั เศสอยหู า งเกินไป แตบนดาว ดวงเล็กของเธอ เธอเพยี งแตเ ล่ือนเกาอไ้ี ปสองสามกา วเทาน้ัน เธอกจ็ ะ สามารถชมอาทิตยอัสดงไดต ามทเี่ ธอประสงคท กุ คร้ังไป…… \"ในวนั หน่ึง ๆ ฉันเห็นดวงอาทติ ยตก ๔๔ คร้งั \" และอีกครูห น่งึ ตอ มาเธอกก็ ลา วเสริมวา \"เธอรูไหม…ในยามท่ีแสนเศรา คนเราชอบดอู าทติ ยอ สั ดง\" \"เธอดอู าทิตยอัสดงถงึ วนั ละ ๔๔ ครัง้ เธอคงเศรา มากซินะ ?\" แตเ จาชายนอยมไิ ดตอบแตอ ยางใด ๗ วัน ท่หี า ความลบั แหงชวี ิตเจา ชายนอยก็เผยออก ทั้งน้ีเนือ่ งจาก เร่อื งแกะอีกตามเคยทีท่ ําใหฉนั ทราบชวี ิตของเขา เขาถามฉันขนึ้ ทนั ทีโดยไมไ ดเกรน่ิ ลวงหนา เหมือนเปน ผลจาก ปญหาที่ขบคิดอยเู งยี บ ๆ มานาน \"แกะนี่ ถา มันกนิ ตนผกั หนาม มนั จะกินดอกไมด ว ยไหมนะ ? \" \"แกะมันกนิ ดะทุกสงิ่ ทีม่ ันพบ\" \"แมแ ตดอกไมท ่มี ีหนามร\"ึ \"ใช แมแ ตดอกไมท ม่ี หี นาม\" \"ถา เชน นั้น หนามมไี วท ําไมกัน\" ฉนั ก็ไมท ราบเหมอื นกัน ขณะทฉี่ นั กาํ ลงั วุนกบั การไขเกลยี วนอตซ่งึ ขนั ติดแนนเกนิ ไปใน เคร่อื งยนตข องฉนั ฉนั กําลังกลมุ ใจมากเพราะวา การท่เี ครอ่ื งเสียเรม่ิ จะเปน เร่ืองใหญ เพราะปญ หาเร่อื งนํา้ ดื่มท่ีนบั วันจะรอยหรอลงทาํ ใหฉนั วิตกมาก ท่สี ดุ \"หนามมีไวทาํ ไมนะ\" เจาชายนอยไมเคยลมเลิกปญหาหากเขา ตัง้ ข้ึนมาแลว ฉนั กาํ ลังโมโหกับเจา ตัวนอ ตจงึ ตอบไปชยุ ๆ วา \"หนามนะรึ ไมไ ดม ปี ระโยชนอ ะไรเลย เปน เพราะเจาดอกไมม ันใจ รา ยเทา น้ันเอง\" \"โอ…\" แตหลงั จากเงียบไปครู เขากพ็ ดู ใสห นา ฉันอยา งขมข่นื วา \"ฉันไมเชื่อเธอหรอก ดอกไมม นั แสนจะออ นแอ มันไรเดียงสามนั

15 ชว ยตวั มันเองเทา ทจี่ ะทาํ ได มนั คดิ วา หนามจะเปน เคร่อื งปองกันตัวได มัน คิดวามนั รา ยกาจพอ ดว ยการมีหนามปอ งกัน…\" ฉนั ไมไ ดต อบวา กระไร ขณะนนั้ เองฉันนกึ ในใจวา 'ถาเจานอ ตตวั น้ี ยงั ดอ้ื ตอ ไป ฉนั จะทบุ มันใหละเอยี ดเลย' เจาชายนอ ยกร็ บกวนความคิดฉัน อกี ครั้งหนึ่ง \"และเธอเช่ือวา ดอกไมน ะ…\" \"พอที! พอท!ี ฉันไมไดเชื่ออะไรเลย\" ฉันตอบสง ๆ ไปยงั ง้ันเอง \"ฉนั กําลังทาํ ธุระสําคญั อยูนะ\" เขามองดฉู นั อยา งตกตะลงึ \"เร่อื งสลกั สําคญั ?\" เขาเห็นฉนั ถือคอ นในมอื นิว้ มือดาํ ไปดวยน้ํามันหลอล่นื กมหนา กม ตางวนอยกู บั ของท่ีเขาเหน็ วาแสนจะนาเกลยี ด \"เธอพดู กบั ฉันเหมือนพวกผใู หญเขาพดู กนั \" คาํ พูดนนั้ ทาํ ใหฉนั รูสกึ อาย และเขาไดเสริมอกี \"เธอปนกันหมด เธอทําทุกส่งิ ใหสับสนหมด\" ดูทาทางเขากระวนกระวายใจ เขาสลดั ผมสีทองของเขาตามสาย ลม \"ฉันรูจ ักดาวดวงหนึง่ ทม่ี นี ายแดงอาศยั อยู เขาไมเ คยไดด ม ดอกไมเลย เขาไมเ คยแมแ ตม องดวงดาว เขาไมเ คยรักใครเลย เขาไม เคยไดท ําสงิ่ ใดนอกจากคิดเลข และตลอดวันเขาพูดซาํ้ ๆ ซาก ๆ เหมือนเธอวา 'ฉนั เปนคนเอาการเอางาน ฉันเปนคนเอาจรงิ เอาจัง' และน่ที าํ ใหเ ขาตวั พองดว ยความเยอ หยงิ่ แตเ ขาไมใชมนษุ ยห รอกเขา เปนเห็ด\" \"อะไรนะ?\" \"เหด็ \" ตอนนเี้ จา ชายนอยหนา ซีดเผือดดวยอารมณโกรธ \"ดอกไมผลติ หนามมาลา น ๆ ปแ ลว และแกะก็ไดกนิ ดอกไม มาตลอดระยะเวลาอนั ยาวนานนัน้ ดว ย ถาเชน นน้ั มันเปน การไรสาระละ หรอื ท่ีเราจะพยายามหาสาเหตวุ า ดอกไมสรา งหนามขึน้ มาเพื่อ ประโยชนอ นั ใด สงครามระหวา งแกะและดอกไมไมม ีความสาํ คญั เชียวหรือ ปญหานจ้ี ะไมนาขบคดิ และสาํ คญั กวาเรือ่ งบวกเลขของนาย แดงอวนหรอกรึ และถาฉนั รูจักดอกไมด อกหนึง่ ดอกเดยี วที่ไมม ใี นท่ี อืน่ ใดอีกนอกจากโลกของฉัน และถาเจาแกะนอยสามารถทาํ ให ดอกไมนัน้ อันตรธานไปไดในเชา วันหน่งึ โดยท่เี จาแกะนน้ั กไ็ มร วู ามนั ไดกระทําอะไรลงไป เรอ่ื งน้ยี ังเปนเรื่องไมส ําคญั อกี รึนี…่ \"

16 เขาหนา แดงกา่ํ และกลาว ตอ ไปอกี วา \"ถาใครคนหนึ่งรกั ดอกไมดอกหนงึ่ ซ่ึงมีเพียงดอก เดยี วเทาน้ันในดวงดาวนบั พันลานดวง เพียงแตเ ขาได มองดูมันเทา น้ันกท็ ําใหเขามี ความสขุ พออยูแลว เขาจงึ รําพึง กับตนเองวา 'ดอกไมข องฉนั อยู ท่ีน่ัน บนดวงดาวดวงหนงึ่ น้ัน….' แตถ า แกะกนิ ดอกไมนั้นไปเสีย ก็เปรียบเสมอื นดวงดาวทกุ ดวง ดับพรึบพรอ มกันในสายตาของ เขาผูน้ัน และเรือ่ งนเ้ี ปน เรื่องไม สลกั สําคัญรึ?\" เขาไมส ามารถกลาวอะไร ตอ ไปไดอ ีก เขาสะอื้นฮักปลอยโฮ ออกมา กลางคืนเขาครอบคลุม ฉัน วางมือจากเครอ่ื งไมเ ครือ่ งมือ ฉัน ไมยห่ี ระแลวเจาคอนของฉนั เจา ตัวนอตหรือความกระหายนํ้าและ แมแตค วามตาย เพราะวา บนดาว ดวงหนง่ึ บนโลก โลกของฉัน มนษุ ยเ ราน้ีเองแหละ ฉันมีเจาชาย นอ ยท่ีจะตองปลอบโยน ฉนั โอบ เขาในวงแขน กลอมเขา ฉันบอก กบั เขาวา \"ดอกไมท่เี ธอรกั ไมไดอ ยูใ นระหวางอันตรายเลย…ฉนั จะวาดปลอกปากใหม นั ใหเ จาแกะนอยของเธอ…และฉนั จะวาดเคร่อื งปองกันตัวใหดอกไมข องเธอ ดวย…ฉนั …\" ฉันไมรจู ะพดู อะไรอกี ฉันรสู ึกออกจะเก ๆ กงั ๆ และขัดเขิน ไมร ู วาจะเขา ถงึ เขาไดอ ยางไร ไมร วู าจะปลอบเขาอยางไรดี เพราะวา ดินแดน แหง นํา้ ตานั้นแสนจะเปน แดนล้ลี บั

17 ๘ ทวา ฉนั รูจ ักดอกไมน ้นั ดขี ึน้ ในเวลาอนั รวดเร็ว บนโลกของ เจาชายนอยน้นั มีดอกไมธรรมดา ๆ ชนิดมกี ลีบช้ันเดียวไมใ หญโตกินทมี่ าก และไมรบกวนใครทั้งส้ิน มนั งอกข้นึ เชาวันหน่ึงทามกลางตน หญา และแลว มันกเ็ หยี่ วเฉาไปในตอนเยน็ แตสําหรบั เจา ดอกไมดอกนนั้ มันเกิดขน้ึ จาก เมล็ดซึง่ ไมร วู า มาจากไหน เจาชายนอ ยไดดูแลตน ไมท ่ีงอกข้นึ ใหมน้อี ยา งเอาใจใส เพราะวา ใบของมนั แตกตางจากใบของตนอน่ื ๆ มันอาจจะเปนตนไทรชนิดใหมก ็ได แตต น ไมน ้ันหาไดเตบิ โตตอไปไม มันเร่มิ เตรยี มออกดอก เจาชายนอ ยเฝาดตู ุมน้ันโตข้ึนๆ รดู ีวาเม่อื มันบานออกจะตองเปน ปรากฏการณที่มหัศจรรย แตเ จาดอกไมก็ไมห ยุดยง้ั แคนนั้ มันเตรยี มท่ีจะเปน ดอกไมส วยภายใตใ บเขียว มันเลือกสีของมันเองอยางพถิ พี ิถนั มันแตงตวั ของมันเองอยางชา ๆ วางกลีบลงทลี ะกลบี อยา งพอเหมาะพอเจาะ มันไมย ับ ยูยี่ออกมาอยา งเจา ดอกโกเกอลิโก มนั ตอ งการปรากฏตัวกต็ อเมอ่ื มนั งาม พรอมแลว แนละ เจา ดอกไมนี้กช็ า งรักสวยรกั งามจรงิ การแตง ตวั ของมนั กิน เวลาวันแลว วนั เลา และแลวเชาวันหน่ึงตอนรุงอรุณพอดีมนั กแ็ ยม กลีบปรากฏโฉม ทั้ง ทแี่ ตง ตวั มาอยา งพิถีพิถนั ดอกไมน นั้ กพ็ ดู ข้นึ พลางหาวไปดว ยวา \"ฉนั ยงั ต่ืนไมส นิทดีเลย ฉนั ตอ งขอโทษดว ยนะ ฉันยงั ไมไดห วีผม ใหเ รยี บรอยดวย ผมเผา กย็ งุ เหยิงอยู…\" เจาชายนอย จึงไมส ามารถอดกลนั้ ความนยิ มชมชื่นไวได \"เธอสวยอะไรเชน นี้ \" \"จริงไหมละจะ \" ดอกไมต อบอยางนุมนวล'และฉันกเ็ กิดพรอ มกับ ดวงอาทิตยข ้นึ …' เจาชายนอยตระหนักดวี า ดอกไมน ัน้ หาไดมคี วามเสง่ียมเจยี มตน ไม แตเ ธอก็สวยจบั ใจเขาทเี ดยี ว \"ฉนั คดิ วาถึงเวลาอาหารเชาแลว ซินะ\" เธอกลา วขน้ึ ตอมาในไมชา\" คณุ จะกรุณาคดิ ถึงฉนั บา งสักหนอ ย…….\"

18 และเจา ชายนอย ทงั้ ๆ ท่ยี งั งง ๆ ไดไปหากระปองรดนํา้ เพ่ือมา สนองความตองการของเจาหลอน เชนนี้เองที่ดอกไมไดทรมาน จติ ใจเจา ชายนอยแลวดวยความฟงุ เฟอ หลงตนซ่ึงแสนจะเขาใจยาก เปนตนวา ในวนั หน่ึงเม่ือพดู ถงึ หนามของมนั ดอกไมก ็กลา วขึน้ วา \"เสอื นะรึ ใหม นั มาไดเ ลย พรอ มทง้ั กรงเล็บของมนั \" \"บนโลกไมมีเสือหรอก\" เจาชายนอยแยง \"และเสือกไ็ มก นิ ดอกไมใบหญา ดวย\" \"ฉันไมไ ดเปน หญานี่\" ดอกไม กลาวตอบอยางนมุ นวล \"ยกโทษใหฉ ันเถดิ ….\" \"ฉนั ไมกลัวเสอื แมแ ตน ดิ เดียว แตว า ฉันกลวั ลมพายุ เธอไมม ีที่กนั้ ลม หรอกร?ึ \" \"เธอเกลียดกลัวลม….เธอโชค ไมดีเลยนะ….\" เจาชายนอ ยตง้ั ขอ สงั เกต ดอกไมด อกนีร้ ูสกึ วุนวายเอาการ \"ในตอนเยน็ เธอตองหาอะไรมา คลมุ ฉนั นะ บนโลกของเธออากาศหนาว จังเลย มนั ตั้งไมเหมาะทําเล สทู ่ีฉนั มา ไมได…..\" แตเ ธอก็ชะงกั แคน้ัน เพราะวา เธอจากมาในสภาพของเมล็ด เธอจงึ ไม มโี อกาสไดร ูจักกบั โลกอืน่ เธอไอแกข วย สองสามที เมอื่ เหน็ วาตนเองเผลอพดู ปด ใหค นอื่นจบั ได และหันไปไลเ บี้ยเอากับ เจาชายนอย \"เรอ่ื งมานก้ันลมวา อยางไรจะ ?\" \"ฉนั กาํ ลงั จะไปหาอยูท เี ดียว แตเ ห็นเธอกาํ ลงั พูด\" ดังน้นั เธอยิง่ ไอหนักข้ึนเพื่อใหเ จา ชายนอ ยเกิดความรูสกึ สํานกึ ผิด

19 ดวยเหตุดังกลาวน้ีเอง เจาชายนอยจึงเริ่มระแวงดอกไม ท้ัง ๆ ทเ่ี ขามคี วามรกั และหวงั ดีตอ มัน เขาเอาจรงิ เอาจงั ตอคาํ พูดไร สาระจนเกินไป และรูสกึ เปนทุกข มาก \"ฉันไมค วรไปฟงเธอเลย\" เจาชายนอยสารภาพตอ ฉันในวัน หนึง่ เราตองไมฟ ง เร่อื งดอกไม บน เราควรสนใจแตเพยี ง ชมเชยมันและดมมนั เทา นั้น ดอกไมข องฉนั ทําใหโ ลกของ ฉันหอมหวล แตฉนั ไมรูจัก ปลาบปลม้ื และรูส ึกแตเ พยี งแค น้นั เรือ่ งเก่ียวกับกรงเลบ็ กวนใจฉนั อยูเ รือ่ ยนน้ั ทําใหฉ ันใจออ น เขาเลา ความใน ใจตอ ไปวา \"ฉนั ไมเขาใจอะไรเสยี เลยในตอนน้ัน ฉันควรจะรจู ักตัดสนิ เธอ จากการกระทาํ ของเธอและมิใชคาํ พูดของเธอ เธอทาํ ใหโ ลกของฉนั หอมหวลแจม ใส ฉนั จึงไมควรหนจี ากเธอมาเลย ฉันควรจะเหน็ ความ ออ นหวานที่ซอนอยภู ายใตค วามเจาเลห แสนกลของเธอ ดอกไมก ็มี อารมณหว่ันไหวงา ยเชนนี้เสมอแหละ ฉนั ยงั เด็กเกินกวาท่จี ะรูจ ักรกั เขา\" ๙ ฉนั เขาใจวา เจาชายนอยไดฉวยโอกาสการยา ยถนิ่ ท่ีอยขู องนก ปา เพ่อื การหนมี าคราวนี้

20 ในตอนเชา กอนท่ีจะจากไป เขาจัดโลกของเขาใหเปน ระเบยี บ และจดั แจงขดู เขมา ไฟทปี่ ลองภเู ขาไฟซง่ึ กําลงั พนควัน นับวาเหมาะสาํ หรบั ใชเปน ทีอ่ ุนอาหารเชามาก เขายงั มีภเู ขาไฟท่ดี บั แลวลกู หนึ่งดวย และอยา ง ท่ีเขากลา ววา \" ไมมีวันละที่คนเราจะรูวาอะไรเกดิ ขึ้น\" ดงั น้นั เขาจงึ ขดุ ปลองภเู ขาท่ดี ับนัน้ ดว ย ทั้งนเ้ี น่ืองจากวา ถาขูด เขมา ดี…ภเู ขาไฟจะคลุกรุน อยูโดยสม่ําเสมอ ไมรุนแรง ภูเขาไฟก็ เปรียบเสมือนปลอ งไฟในบาน แตท วาบนพ้ืนโลกของเรา มนษุ ยเราเลก็ เกิน กวาท่ีจะไปขดู เขมา ภเู ขาไฟได ดวยเหตฉุ ะนีท้ ี่ทาํ ใหภ ูเขาไฟกอความ เสียหายใหเรามากมาย เจาชายนอยถอนตนหญา ซึ่งเพง่ิ งอกข้นึ มาอยางเศราสรอ ย เขา คดิ วา เขาไปคราวนีจ้ ะไมกลับมาอีก แตงานประจาํ วนั เหลา น้ีชา งมคี วามหมาย ตอเจาชายนอย สาํ หรับเชาวนั น้ี และเม่อื เขาไปรดน้ําดอกไมเปน ครั้งสุดทาย ตระเตรยี มหาทบี่ ังแดดลมใหหลอน เขากอ็ ยากจะร่ําไหเปน ทีส่ ุด \"ลากอน\" เขากลา วขนึ้ กับดอกไม แตห ลอ นมิไดต อบ \"ลากอ น\" เขากลา วซํ้า ดอกไม กระแอมไอ แตมิใชเ พราะเจา หลอ นเปน หวดั หรอก \"ฉันนี่โงเขลาจริงๆ \" หลอ นพูด ข้นึ ในทีส่ ุด \"ฉนั ขอโทษเธอดวยนะ จง พยายามทําตวั ใหม ีความสขุ นะ\"

21 เจาชายนอยรูสกึ แปลกใจทไ่ี มมี การคอนขอดตเิ ตียนเหมือนเชนเคย เขาจึง น่งิ งนั ไป ถือฝาครอบแกวคา งอยู เขาไมเขา ใจความออ นหวานอยา งสงบเงยี บนี้ \"ฉนั รกั เธอจริง ๆ นะ \" ดอกไมก ลาวกบั เขา \"เธอไมรูหรอกรนึ ่ี เปน ความผิดของฉนั เอง แตไมเปนไร อนั ท่จี ริงเธอเองกโ็ งพ อ ๆ กับฉันแหละ พยายามทําตนใหเปน สุขเถิด ทงิ้ เจา ฝาครอบแกว เสียเถอะ ฉันไมตอ งการมัน สกั หนอ ย\" \"แตลม…..\" \"ฉนั ไมไดเ ปนหวดั รุนแรงถึงขัน้ นน้ั หรอกจะ อากาศเย็น ๆ ตอนคา่ํ คนื ทาํ ใหฉ ันสดช่นื ฉันเปนดอกไมนะ\" \"แตพวกสัตวร า ย……\" \"ฉนั ตอ งทนพวกตวั หนอนบาง ถา ฉนั ตองการรจู ักกบั ผเี ส้ือดู เหมือนวาเปนสงิ่ ทสี่ วยงามทเี ดยี ว มเิ ชน น้นั ใครท่ีไหนเลา จะมาเยยี่ มเยียนฉนั ในเม่ือเธอจากไปไกล สวนพวกสตั วร ายน่ัน ฉนั ไมกลวั มันหรอก ฉันมีหนาม แหลม\" และเจา หลอนก็ชี้ใหเ ห็นหนามแหลม ๔ หนามของหลอนและกลา ว เสริมวา \"อยา มัวชกั ชาอยเู ลย นา รําคาญออก ในเม่ือเธอตดั สินใจจะไป แลว กไ็ ปเสยี \" ท้งั นเี้ พราะหลอ นไมอ ยากใหเขาเห็นวาหลอ นรอ งไห ชางเปนดอกไมท่ีเยอหยงิ่ อะไรเชน นี้… ๑๐ เจา ชายนอยอยใู นบรเิ วณดาวเบอร ๓๒๕,๓๒๖,๓๒๗,๓๒๘,๓๒๙ และ ๓๓๐ เขาเรมิ่ ทองเทยี่ วไปบนดวงดาว เหลา นเี้ พื่อหาส่งิ ท่ีนา สนใจทาํ และเพอ่ื ศกึ ษาหาความรู ดาวดวงแรกเปนท่ี ประทับของพระราชา พระราชาประทบั บนบลั ลงั กธรรมดา ๆ แตท วา สงาผา เผย ฉลองพระองคสีแดงทาํ ดวยขนสตั ว

22 \"แนะ ขาราชบริพารมาคนหนึง่ แลว\" พระราชารองขึน้ เมอื่ พระองคท อดพระเนตรเหน็ เจาชายนอย เจา ชายสงสัยอยูในใจวา \"ทาํ ไมเขารูจ กั ฉันนะ ในเมื่อเขาไมเคยเหน็ หนา ฉันมากอ นเลย\" เจา ชายนอยไมท ราบหรอกวา สําหรบั พระราชาน้ัน โลกท้ัง โลกแสนจะธรรมดาสาํ หรบั พระองค และมนษุ ยท ุกคนคอื ขา ราชบรพิ าร \"เขา มาใกล ๆ ใหฉนั มองดูเจาใหชัดหนอ ยซ\"ิ พระราชาตรสั ขน้ึ อยางภาคภูมิใจที่ไดเ ปนพระราชาเบือ้ งหนาคน เจาชายนอยมองหาท่นี งั่ แตดาวทง้ั ดวงนป้ี กคลมุ ไปดวยฉลองพระองคงามตวั น้นั เขาจึงยนื และหาว ดว ยความเหนือ่ ยออน \" เจา ตองไมห าวตอ หนา กษตั รยิ  เปน การผิดมารยาท ฉนั ขอสั่ง หาม\" พระราชาตรัส \"ฉันกล้นั ไมไดน ี\"่ เจาชายนอ ยตอนอยา งงง ๆ \"ฉันเดนิ ทางมา นานและไมไ ดนอนเลย\" \"ถา อยา งนั้นละก็ ฉนั อนุญาตใหเจาหาวได ฉันไมเ หน็ คนหาว มานานแลว การหาวนบั วาเปน ของแปลกสาํ หรับฉัน เอา หาวเขา ซิ นเี่ ปน คําสัง่ นะ\" \"ทานทําใหฉ ันเกิดอาย ฉนั หาวไมอ อกแลว ละ\" เจาชายนอ ย ตอบหนาแดง \"อมื ….ถาเชนน้นั ฉันอนุญาตใหเจา หาวหรอื ไมก …็ .\" พระราชาตรสั ตะกุกตะกกั และออกจะเคอื ง ๆ อยู เพราะเหตวุ า พระราชาถอื ยิ่งนักเรื่องใหคนเคารพเชื่อฟง ปฏิบบัตติ ามคาํ สอนของพระองค พระองคไ มย นิ ยอมใหมีการไมนบนอบเกิดขึน้ ดวยเหตุวา พระองคเ ปน พระราชาแบบสมบรู ณาญาสทิ ธิราช แตเ น่อื งจากวา พระองคดมี าก พระองค จึงออกคาํ สั่งทสี่ มเหตุสมผลเทาน้ัน \"ถา หากฉนั ส่ัง\" พระองคก ลาวเร่อื ยเจื้อย \"เปน ตน วา ถาฉนั จะ

23 สัง่ ใหน ายพลเปลีย่ นเปนนกทะเล แตถา นายพลไมเชอ่ื ฟง มันกไ็ มใ ช ความผิดของนายพล แตทวา เปนความผิดของฉันเอง\" \"ขอนั่งหนอยเถดิ นะ\" เจา ชายนอยถามอยางขลาด ๆ \"ฉันอนญุ าตใหเ จานั่งลงได\" พระราชาตอบ พลางขยับ ชายเสือ้ คลมุ ขนสตั วอยา งสงาผาเผย แตเ จาชายนอยแปลกใจ ดาวดวงนเี้ ล็ก มาก พระราชาจะปกครองอะไรไดบางนะ? \"ใตฝ าพระบาท หมอมฉันขออภัยทจ่ี ะตอ งถามหนอ ยเถิด…\" \"ฉันอนุญาตใหเจาถามได\" พระราชารบี ตรัส \"พระองคปกครองอะไรพระเจาขา ?\" \"ทกุ ส่งิ แหละ\" พระราชารบั สง่ั ตอบอยางสะดวกดาย \"ปกครองทุกสิ่ง?\" พระราชาโบกพระหัตถไ ปรอบ ๆ ดวงดาว ของพระองค ดวงดาวดวงอ่ืน ๆ โดยรอบ \"ท้ังหมดน่เี ลยร\"ึ เจาชายนอยถาม \"ทัง้ หมดนี่แหละ…\" พระราชาตอบ พระองคม ไิ ดเ ปน แตเพยี ง พระราชาที่ทรงอาํ นาจสงู สุด แตเ ปน พระราชาแหงพิภพดวย \"และดวงดาวทั้งหลายเชอื่ ฟงพระองคดอี ยรู ?ึ \" \"แนนอน\" พระราชาตอบ \"ดวงดาวทง้ั หมดเชือ่ ฟง ฉันทนั ที ฉนั ไมยอมใหมีการด้อื ดึงหรอก\" อํานาจเชนนนั้ กอความมหัศจรรยใ หเ จา ชายนอ ยมาก ถา เขาได ครอบครองจักรวาลเชน เดยี วกนั นั้น เขาคงไดเหน็ อาทติ ยอสั ดงไมเพยี ง เฉพาะ ๔๔ คร้งั แตทวา ๗๒ ครงั้ หรอื แมกระทัง่ รอ ยคร้ังสองรอยครง้ั ภายใน หน่งึ วนั โดยมิตอ งเลื่อนเกาอ้ีเลย เนื่องจากเขารูส ึกเศราสรอยเมอื่ ระลกึ ถึง ดวงดาวทเี่ ขาละท้ิงมา เขาจึงกลา พอท่จี ะขอความกรุณาจากพระราชา \"ฉันอยากเห็นดวงอาทิตยอัสดง กรณุ าส่ังใหดวงอาทติ ยตก หนอยเถิด…\" \"ถา หากฉนั ส่งั ใหนายพลคนหนงึ่ บินจากดอกไมด อกหนึ่งไปยงั ดอกไมอ ีกดอกหนึ่งอยางผีเส้ือละก็ หรอื ใหเ ขยี นโศกนาฏกรรม หรอื ให เปล่ียนรา งเปนนกทะเล และถานายพลผนู ้ันไมท ําตามคําสง่ั ท่ไี ดร ับ ใครเลา เปนคนผิดในกรณนี ี\"้ \"ทานยอ มเปนฝายผิด\" เจา ชายนอยตอบอยา งหนกั แนน \"ใชแ ลว ฉะนัน้ เราตอ งไมขอรองใหใ ครทําอะไรทเ่ี กนิ กาํ ลงั เขา อาํ นาจยอ มตกอยูบนรากฐานแหง เหตผุ ลเปนประการแรก ถา เจา ส่งั ใหประชาชนของเจาไปกระโดดทะเลตาย พวกเขากจ็ ะทํา การปฏิวตั ิ สวนฉันมีสทิ ธเิ์ รียกรอ งความนบนอบเชอ่ื ฟง เพราะวา คาํ สงั่ ฉันนั้น สมเหตุสมผล\" \"เรอ่ื งอาทิตยอสั ดงละ\" เจาชายนอยเตอื น เขาไมเคยลมื ส่งิ ที่ เขาถามเลย \"ออ อาทิตยอ ัสดงนะรึ เจา จะไดมนั ฉันจะใหเ ปน เชน นน้ั แต ฉนั รอกอน มนั เปนเทคนคิ ของการปกครอง ทฉี่ ันจะตอ งรอใหส ภาพการณ อาํ นวยเสยี กอ น\" \"เมอ่ื ไรเลา?\" เจาชายนอยถาม \"ฮะแอม\" พระราชามองดูปฏิทนิ \"อาทติ ยจ ะตกตอนประมาณ

24 ทมุ สี่สิบ แลว เจาจะเหน็ วา มนั จะตกตอนที่ฉันส่ังทีเดียว\" เจา ชายนอยหาว เขารูสกึ เสียดายท่ีไมไดด ูอาทิตยอัสดง และ เขาออกรูสกึ เบ่ือ ๆ แลว ดวย \"ฉันไมมอี ะไรจะทาํ ทีน่ ่แี ลวละ\" เขากลา วกับพระราชา \"ฉนั จะ ไปละนะ\" \"อยา เพิง่ ไป\" พระราชาผูซง่ึ แสนจะภาคภมู ิใจที่มีขา ราชบรพิ าร กะเขาอยูค นหน่งึ \"อยาเพงิ่ ไปเลย ฉันจะตง้ั ใหเจาเปน รัฐมนตร\"ี \"รฐั มนตรีอะไร?\" \"…วา การยตุ ิธรรม\" \"แตไมม ีคนผิดใหเราตดั สินน\"่ี \"เราก็ยงั ไมรแู นนะ ฉันเองยงั ไมไดสํารวจทว่ั อาณาจกั รของฉนั เลย ฉันไมมีท่ไี วร ถดว ย การเดนิ สาํ รวจก็ทําใหฉนั เหน่ือยมาก\" \"แตฉนั เห็นแลวละ\" เจา ชายนอ ยกลาวพลางเอ้ยี งตัวไปดูอีก ซีกหนึ่งของดวงดาว \"ไมมใี ครอยหู รอก\" \"เจา ตัดสนิ ตัวเจา เองซิ\"พระราชากลาวตอบ \"เปน หนาทีท่ ยี่ ากที่สดุ ละ การทค่ี นเราจะตดั สินตัวเอง มากกวา ตัดสินผอู ่ืน ถา เจา ตัดสนิ ตัวเจาเองไดเปนผลสําเรจ็ ดีละก็ นับวา เจา เปน ปราชญโดยแทคนหน่ึงทเี ดยี ว\" \"ตัวฉนั นะรึ ฉนั สามารถตัดสินตัวฉันเองไดไ มวาที่ใด ฉนั ไม จาํ เปน ตองอาศยั อยทู ีน่ ่หี รอก\" \"อมื ฉันคิดวา บนดาวดวงนขี้ องฉนั นะ มหี นแู กอยูตัวหน่งึ ฉัน ไดยินเสยี งของมันในตอนกลางคนื เจา อาจตัดสนิ หนตู วั น้ี เจา ตดั สินลงโทษ ประหารชีวติ มนั ในบางครั้งคราว ชวี ิตของมันกข็ ้ึนอยูก ับความยุตธิ รรมของเจา แตเจา กค็ วรอภัยโทษใหมัน แตล ะครั้งเสียเพื่อออมมันไวเพราะวา มันมีเพียง ตัวเดียวเทา นนั้ \" \"ฉันไมช อบตดั สนิ ประหารชวี ติ ใครหรอก ฉนั คิดวา ฉนั ไปละ\" \"อยาไปนะ\" พระราชากลาว แตเจา ชายนอ ยไมอ ยากกอ ความเจ็บชาํ้ นาํ้ ใจใหพระราชา ดังน้นั เมือ่ เขาเตรยี มตัวพรอ มสรรพ เขาจึงกลา วข้ึนวา \"ถาหากพระองคตองการใหเ รานบนอบตอพระองคอ ยาง เครง ครดั พระองคตองสั่งอยางสมเหตผุ ล พระองคอาจจะส่งั ใหห มอ มฉนั ไป เสียเด๋ียวนีเ้ ลย ดเู หมือนวาสภาพการณก ็อาํ นวยอยูดว ย…….\" พระราชาไมต รัสวา กระไร เจา ชายนอยลังเลใจในขั้นแรกและ แลวกเ็ รมิ่ ออกเดนิ ทางพลางถอนใจ \"ฉนั ใหเ จาเปน เอกอคั รราชทูตฉนั นะ\" พระราชายงั ตะโกนบอก พระองคมที า ทางวางอํานาจ \"พวกคนใหญค นโตมกั จะแปลก ๆ อยางน้แี หละ\" เจาชายนอยปรารภกบั ตนเองระหวางการเดินทาง

25 ๑๑ ดาว ดวงท่ีสองมชี ายหลงตนอาศัยอยู \"อา มีคนนิยมฉันมาหาคนหน่ึงละ\" ชายหลงตนรอ งขึน้ เมือ่ เห็นเจา ชายนอยแตไ กล ทั้งนีเ้ น่อื งจาก คนพวกนีเ้ ห็นคนอ่นื เปน ผนู ิยมชมชอบเขาทง้ั สนิ้ \"สวสั ด\"ี เจา ชายนอยกลาว \"คุณสวมหมวกทรงประหลาดดี\" \"ฉันใสไ วเ พือ่ ถอดโคงคาํ นับเวลามคี นตบมือโหร อ งใหฉ นั ไงละ โชครา ยหนอ ยที่ไมมีใครผา นมาทางนี้เลย\" \"ออ อยา งนน้ั ร\"ึ เจาชายนอ ยไมเขา ใจอะไรเลย \"ตบมือเขาส\"ิ ชายหลงตนกลา วแนะนํา เจาชายนอยกต็ บมอื ใหญ ชายหลงตนโคง คาํ นบั อยา งเสง่ียมเจยี มตน พลางถอดหมวกออก \"สนุกกวาไปเยีย่ มพระราชาเสยี อีก\" เจา ชายนอ ยนึก และเขาก็ เร่ิมตบมอื ใหญ ชายหลงตนก็โคงคํานับพลางถอดหมวกอีกคร้งั หลังจากตบมือไดส กั ๕ นาทเี จา ชายนอ ยกช็ ักเบ่ือกับการเลน ซํา้ ๆ ซาก \"ทําอยางไรจึงจะทําใหหมวกตกไดนะ ?\" เขาถามแตช ายหลง ตนไมไดยิน เขาไดย ินก็ตอ เมอื่ คนชมเทาน้ัน \"เจานิยมชมชอบฉนั มากจรงิ ๆ รึนี่? \"เขาถามเจาชายนอย \"นยิ มชมชอบหมายความวาอยางไร? \" \"หมายความวา ยอมรับฉนั เปน คนหลอ ทส่ี ุด แตงตวั ดีทสี่ ุด รวย ทสี่ ุด และฉลาดทส่ี ดุ บนดาวดวงน้นี ะซ\"ิ \"แตว า คุณอยคู นเดียวบนดาวดวงนีน้ ี่\" \"ชว ยใหฉ ันมคี วามสุขเถดิ นยิ มชมชอบฉนั เถอะถึงแมวา จะมี เพียงฉนั คนเดียว\"

26 \"ฉนั นิยมชมชอบคุณ\" เจาชายกลาว พลางยกั ไหล \"แตทวา มนั จะกอใหเกดิ ประโยชนอ ะไรแกคณุ นะ?\" แลว เจา ชายก็จากไป พวกผูใหญนี่พลิ ึกจรงิ ๆ ทเี ดยี ว เจาชาย นอ ยกลา วกับตนเองขณะทเี่ ดนิ ทางไป ๑๒ ดาวดวงตอมาเปนที่อยูของนกั ดม่ื คนหนง่ึ เจาชายนอ ยอยบู น ดาวดวงน้เี พียงระยะเวลาอันส้นั แตก็ทําใหเขาเศรา สลดใจมากทเี ดยี ว \"คณุ ทาํ อะไรอยูนะ? เขาถามนักด่ืมซ่ึงน่ัง เอียงอยหู นา ขวดเปลากองหน่งึ และขวดเหลาเตม็ อีกกองหนึ่ง \"ฉันด่มื อยู\" ชายนกั ดื่มกลา วอยา งเศรา ซึม \"ทําไมคุณจงึ ดม่ื \" เจา ชายนอยถาม \"เพอ่ื ลืมนะซิ\" เขา ตอบ \"เพือ่ ลมื อะไร?\" เจาชายนอ ยถาม ดว ยความ สงสารจบั ใจ \"เพอื่ ลมื วาฉนั ตอ งอบั อายขายหนา \" นกั ดืม่ สารภาพพลางกม หนา \"อบั อายเรอ่ื งอะไร\" เจา ชายนอยอยากจะชวยเขาจึงไตถ าม \"เรือ่ งทตี่ องด่มื \" ชายนกั ดม่ื ตอบแลว กน็ ่ิงเงยี บ เจา ชายนอ ยกจ็ ากไป งงงนั พวกคนมอี ายนุ ี่แปลกมากเอาทเี ดยี ว เขาปรารภขณะ เดินทางไป

27 ๑๓ ดวง ดาวท่ีสี่เปน ดวงดาวของนกั การคา ชายผนู ้ีวุนเสียจนไมมี เวลาเงยหนาดูเมือ่ เจา ชายนอยมาถึง \"สวสั ด\"ี เจา ชายนอยทกั \"บุหรข่ี องคุณดบั แลวแนะ\" \"สามบวกสองเปน หา หากับเจ็ดเปน สิบสอง สบิ สองและสามเปน สบิ หา สวสั ดี สิบหา กับเจ็ดเปน ยสี่ บิ สอง ยี่สิบสองกับอีกหกเปน ยี่สิบแปด ไม มเี วลาจุดมันใหมหรอก ยส่ี ิบหกหับอีกหา เปนสามสบิ เอด็ เฮอ กร็ วมเปน หา รอยเอ็ดลานหกแสนสองหมนื่ สองพนั เจ็ดรอ ยสามสบิ เอด็ \" \"หารอยลา นอะไร?\" \"อะไรนะ เจายังอยทู น่ี ี่ อีกรึ หารอ ยลา น…ฉันก็ไมร แู ลว ละ ฉันมีงานมากทีเดียว ฉัน ทํางานจรงิ จังนะ ฉันไมเหลวไหล เลน หรอก สองกับหา เจ็ด….\" \"หา รอยลา นอะไรเลา?\" เจาชายนอยถามซํ้า เขาไมเ คย ลมเลิกคดิ ตามถามส่ิงที่เขา ตองการรเู ลย นักการคา เงยหนา ขนึ้ \"ฉนั อยูบนดาวดวงนี้ ๕๔ ปมาแลว ฉนั ถูกกวนสามหนเทา นั้น ครัง้ แรกเมื่อ ๒๒ ปกอ น มีเปดตวั หนงึ่ ตกมาจากไหนก็ไมรู มันมาสง เสียงหนวกหู จนฉนั บวกเลขผดิ ไปสีแ่ หง ครงั้ ทีส่ องเมื่อ ๑๑ ปท ี่แลวน้ี ฉันเกิดเปน โรคปวด กระดกู ฉันมันไมคอ ยไดออกกาํ ลังกาย ฉันไมมีเวลาไปเดนิ เลนนี่ ฉันเปนคน เอาจริงเอาจังนะ ครง้ั ทีส่ ามก็ครัง้ นล้ี ะ ฉนั วา ไวหารอยเอ็ดลาน…\" \"ลานอะไร\" นักธุรกจิ เขา ใจดีวาเขาจะไมมีวันไดรับความสงบเปน อันขาด \"ของเล็ก ๆ ทเ่ี รามองเห็นบนทองฟาบางครั้งนะซ\"ิ \"ตัวแมลงรึ?\" \"ไมใชข องเล็ก ๆ ทีม่ ีแสงเรอื ง\" \"ผ้งึ รึ?\" \"ไมใ ช ของเล็ก ๆ สที องที่เจา พวกคนขี้เกียจฝน ถึง แตฉันเปน คนเอาจรงิ นะ ฉันไมมีเวลามาน่ังฝนหรอก\" \"ออ ดวงดาวใชไหม?\" \"นนั่ แหละ ใชเลย\" \"แลว คุณทาํ อะไรกบั ดวงดาวหา รอ ยลานดวงละ ?\" หารอยเอด็ ลานหกแสนสองหม่ืนสองพันเจด็ รอ ยสามสบิ เอ็ด ฉัน

28 เปน คนเอาจรงิ เหน็ ไหม ฉันทําถีถ่ วน\" \" คณุ ทาํ อะไรกับดวงดาวเหลา นนั้ \" \"สงิ่ ที่ฉนั ทาํ กับมันนะ รึ\" \"จะ\" \"เปลา ฉันเปนเจาของมันไงละ\" \"คุณรึเปนเจาของดวงดาว\" \"ใชล ะ\" \"แตฉันเห็นพระราชาองคหน่งึ แลว น่ี…\" \"พระราชามิไดเ ปนเจา ของ พระองคปกครอง มนั ตา งกนั มากนะ\" \"การเปน เจา ของดวงดาวนั้นมปี ระโยชนอยา งไร\" \"มนั กท็ าํ ใหฉันร่าํ รวยนะ ซ\"ิ \"และการท่ีคณุ รํ่ารวยน้ันทาํ อะไรใหคณุ ไดบาง\" \"ทําใหฉ ันซ้อื ดาวอืน่ ๆ ไดอ ีกนะซิ ถา มคี นพบดาวดวงใหม ๆ\" เจาชายนอ ยราํ พงึ ชายผูนี้คิดแบบเดยี วกับคนเมา อยา งไรก็ตาม เขากต็ ้ังคาํ ถามขึ้นอีกวา \"ทาํ อยา งไรจึงจะเปนเจาของดวงดาวได? \" \"มนั เปน ของของใครละ ?\" นักการคา ถามอยางพถิ พี ถิ ัน \"ฉนั เองก็ไมร ู ไมม ใี ครเปนเจา ของหรอกกระมัง\" \"ถาเชน นั้นมนั ก็ตอ งเปนของฉัน เพราะวาฉันคิดขึ้นกอ น\" \"เทา นั้นกพ็ อรึ\" \"แนล ะ เมือ่ เจาพบเพชรซึ่งไมมเี จาของ มันกต็ กเปน ของเจา เม่ือ เจา พบเกาะที่ไมม ีเจาของ เจากจ็ ะไดมนั เม่อื เจา คิดขึ้นมาไดก อ นเจาจด ลขิ สทิ ธ์ิ มนั กต็ อ งตกอยูใ นกรรมสิทธขิ์ องเจา เชน เดียวกับทีข่ าไดเปน เจา ของดวงดาว เพราะวา ไมมใี ครคิดกอนฉนั ทจ่ี ะยดึ มันเปน สมบัติ\" \"จรงิ ซินะ แลว คณุ ทําอะไรกบั ดวงดาวเหลา นั้นละ\" \"ฉันก็จัดระเบียบมนั ฉนั นับมันแลว นับมันอกี \" นักการคา ตอบ \"การนับยากมากทีเดียว แตฉนั เปนคนทาํ งานจริง\" เจาชายนอยก็ยงั ไมพอใจ \"ถาฉนั เปน เจา ของผาพันคอผนื หนงึ่ ฉันเอามาพนั คอได และเอาไปกบั ฉัน ถาฉันเปน เจา ของดอกไมฉนั กส็ ามารถเดด็ มนั ไดและ เกบ็ มันไปดว ย แตค ณุ ไมส ามารถเอาดวงดาวไปไดนี\"่ \"ฉนั เอาไมไดกจ็ รงิ แตฉ ันใสไวในธนาคารได\" \"หมายความวา อยางไร\" \"หมายความวา ฉนั เขียนจาํ นวนดวงดาวของฉันทัง้ หมดไวบ นกระดาษแผนเลก็ ๆ และแลวฉนั กเ็ กบ็ กระดาษแผน น้ันใสล้นิ ชักล่ันกญุ แจ\" \"เทา นั้นเองรึ\" \"แคน้นั ก็พอ\" \"ตลกดี\" เจา ชายนอยนกึ ในใจ ออกจะแปลกอยู แตก ไ็ มเ ปน เรื่อง เทา ใดนัก

29 เจาชายนอ ยมคี วามคิดเห็นเกยี่ วกบั เรื่องท่เี ปนจรงิ เปนจัง แตกตางจากความคดิ เห็นของผใู หญ \"ฉันมีดอกไมอยูด อกหนึ่ง ฉนั รดน้ําใหม ันทกุ วัน ฉันมภี เู ขาไฟอยู สามลูกซง่ึ ฉนั กวาดเถาถานทุกสัปดาห ฉนั กวาดภูเขาลูกที่ดบั แลว ดวย เพราะ เราไมรแู นจริงไหม การท่ีฉันเปน เจา ของภเู ขาไฟและดอกไมน ั้น ฉนั ทํา ประโยชนใหก บั มัน แตคณุ ไมเหน็ ทาํ ประโยชนใหดวงดาวตา ง ๆนนั้ เลยน…ี่ \" นกั ธุรกจิ อา ปากจะตอบโต แตน ึกคาํ พดู ไมออก เจาชายนอยจึง เดนิ ทางจากไป พลางนกึ ในใจวา ผูใหญน ี่แปลกเอาเสียจรงิ ๆ ๑๔ ดวง ดาวที่หา แปลกนาสนใจมาก เปนดวงดาวเลก็ ที่สดุ มันมีที่ สาํ หรับพอตง้ั เสาไฟฟาตนหนึง่ และคนจดุ โคมยนื เทา น้นั เจา ชายนอยไม สามารถเขาใจไดว า เสาไฟฟาและคนจดุ โคมจะมคี วามสาํ คญั หรอื เปน ประโยชนป ระการใดบนดวงดาวทไ่ี มมีบานเรือนและผคู น อยางไรกต็ าม เขากก็ ลา วกับตนเองวา \"ถึงแมชายคนนี้จะไรค วามหมายกต็ าม แตเขากย็ งั ไรความหมาย นอ ยกวาพระราชา คนหลงตน นกั ธุรกิจหรือนักดืม่ อยางนอ ยงานของเขาก็ มีความหมายเมือ่ เขาจดุ ไฟในโคม กเ็ ชน เดยี วกับวาเขาไดก อ ใหเ กดิ ดวงดาวทสี่ กุ ใสขน้ึ อีกดวงหนง่ึ หรอื เพิ่มดอกไมข ้นึ อีกดอกหน่ึง และ เมื่อเขาดบั โคมกเ็ ปน ระยะที่ดวงดาวหรือดอกไมพักผอ นนอนหลบั นบั วา เปนงานที่งดงาม เปน งานที่เปนประโยชนโดยแทจ ริง ดว ยเหตุวา มัน เปน งานที่หมดจดงดงาม

30 เมื่อเจาชายนอยมาถึงดาวดวงน้ี เขากโ็ คงคํานับคนจุดโคมอยาง นอบนอ ม \"สวสั ดี ทาํ ไมคณุ ถึงดบั ตะเกียงของคุณเสยี ละ?\" \"เปนคําส่ังตามหนา ทน่ี ี้ สวัสดี\" คนจดุ โคมตอบ \"คําส่ังตามหนา ท่ีคืออะไร?\" \"คือตอ งดับไฟในตะเกียงนะซิ ลากอ น\" แลวเขาก็จุดโคมใหม \"ทําไมถึงจุดตะเกียงอกี ละ?\" \"เปน คาํ สั่งตามหนาที\"่ คนจดุ โคมตอบ \"ฉนั ไมเหน็ เขาใจเลย\" เจา ชายนอ ยกลาว \"กไ็ มม ีอะไรท่ตี อ งเขาใจน่ี คาํ สัง่ ตามหนาที่ ก็คือคาํ สัง่ ตาม หนา ท่ี สวสั ด\"ี แลวเขากด็ บั โคมของเขา ตอจากน้นั เขากซ็ ับหนา ผากดว ย ผาเช็ดหนา ตาหมากรุกสีแดง \"อาชพี ทีฉ่ ันทําอยูน่ีแยมาก เม่ือกอนน้ีเปน อาชพี ท่ีดสี มควรอยู หรอก ฉันดับไฟตอนเชา และ จดุ ไฟในตอนเย็น ตลอดวนั ฉันก็วางได พักผอน และตลอดกลางคนื ก็ไดนอน\" \"และต้งั แตน ้ันมาละ คาํ สง่ั ตามหนาท่ีเปล่ียนแปลงไปร?ึ \" \"คาํ สัง่ ตามหนาทมี่ ิไดเ ปลี่ยนไปหรอก นนั่ แหละคอื จดุ โศกนาฏกรรมละ ดาวมันยงิ่ หมุนเรว็ เขา ทุกป และคําสง่ั ตามหนาที่มนั ก็ไมได เปลย่ี นไปดวย\" \"ถา เชน นั้น\" \"เพราะวาเดี๋ยวนดี้ าวมนั หมนุ รอบตัวมนั เองใน ๑ นาที ฉันกเ็ ลย ไมมีเวลาพักผอ นสักนาทีเดียว ฉันจะตองจดุ ตะเกียงและดับตะเกียงทุก ๆ ๑ นาที\" \"แปลกนะทบ่ี นโลกของเธอวันหนึ่งนานเพียงนาทเี ดยี ว\" \"ไมเ หน็ แปลกสักนิดเดยี ว นี่ตง้ั หนง่ึ เดือนแลวนะท่ีเราคุยกันอย\"ู \"เดือนหนึ่งเชียวรึ\" \" ๓๐ นาทีกเ็ ทากับ ๓๐ วัน ลากอน\" แลวเขากจ็ ดุ ไฟใหม เจาชายนอยมองดคู นจุดโคม เขารกั ชายผนู ซ้ี ึง่ ซอ่ื ตรงตอหนา ที่ ของตนเอง เขาระลกึ ถึงตอนทีเ่ ขาใฝฝนหาอาทิตยอัสดง โดยการเลอ่ื นเกา อ้ี ตามดู เขาถึงอยากจะชว ยเหลือชายผูน้ี \"เธอรไู หม…ฉันมีวธิ ีหน่งึ ท่ีจะชว ยใหเธอไดพ ักผอ นเม่ือเธอ อยากจะพัก\" \"ฉนั อยากจะพกั เสมอแหละ\" คนจดุ โคมตอบ คนเราก็อาจจะ ซื่อตรงตอหนา ทแ่ี ละเกียจครานไดในเวลาเดยี วกัน เจา ชายนอยกลา วสบื ไป วา \"ดวงดาวของเธอเลก็ ขนาดท่เี ธอเดนิ เพียง ๓ กา วก็รอบเธอก็ เพยี งแตเดินชา ๆ ไปเรอ่ื ย ๆ เพอ่ื อยูในดานกลางวันตลอดเวลา เม่อื เธอ อยากจะพกั เธอก็เดนิ ไปเรื่อย ๆ วันกจ็ ะยาวนานเทาตราบท่ีเธอประสงค\" \"ไมเหน็ จะทําใหสถานการณดขี ึ้นเลย ส่ิงทีฉ่ ันชอบในชีวติ น้ีก็คือ การนอน\" \"โชคไมดเี ลยนะ\" เจา ชายนอ ยกลา ว

31 \"โชคไมด เี ลยนะซิ สวสั ด\"ี แลว เขาก็ดบั ตะเกียง เจาชายนอยราํ พงึ ขณะที่เขาเดนิ ทางตอไปเร่อื ย ๆ ชายผูนี้อาจ ถูกคนอน่ื เชนพระราชา คนหลงตน นกั ดม่ื และนักธุรกจิ เหยียดหยาม อยา งไรกต็ ามสาํ หรบั ฉนั แลว เขาเปนบคุ คลเพียงคนเดยี วทไ่ี มนาขันเลย ทง้ั เหน็ จะเปนเพราะเหตุทีว่ า เขาไมไดส นใจตนเองแตทวา สนใจในสิ่งอ่นื เจาชายนอยถอนใจอยางเสียดาย และนกึ ตอไปวา \"ชายผูนีเ้ ปนคน ๆ เดียวท่ฉี ันพอจะคบเปน เพ่ือนได แตดวงดาว ของเขาแสนทจ่ี ะคบั แคบ มนั มีท่ีไมพอสําหรับคนสองคน….\" สิ่งทีเ่ จาชายนอยไมก ลา สารภาพ กค็ อื เขาเสยี ดายท่ดี าว ดวงนี้มีอาทติ ยอสั ดงถงึ ส่พี นั ส่ีสบิ ครงั้ ใน ๒๔ ชว่ั โมง ! ๑๕ ดาว ดวงท่ีหกใหญก วาดาวดวงทห่ี าอยูประมาณ ๑๐ เทา มชี าย แกอ าศยั อยู เขากําลงั เขียนหนงั สอื เลมโต \"ออ นี่คอื นักสํารวจคนหนึ่ง\" เขารอ งทักเมือ่ เหน็ เจาชายนอ ย เจาชายนอ ยนง่ั ลงบนโตะ หอบนอย ๆ เนือ่ งดวยเขาเดนิ ทางมามาก \"เธอมาจากไหน\" ชายชราถาม \"หนังสอื เลมโตนหี่ นงั สืออะไร\" เจาชายนอยถาม \"คณุ ทาํ อะไรอยู ที่น่ี\" \"ฉนั เปน นักภูมศิ าสตร\" ชายชราตอบ \"นักภมู ิศาสตรค อื ใคร\" \"นกั ภมู ิศาสตรเปนนกั ปราชญที่รอบรวู าทะเล แมน้าํ เมือง ภเู ขา และทะเลทรายตัง้ อยทู ี่ใด\" \"นับวา สนใจทเี ดยี ว และเปนอาชีพทแ่ี ทจ ริงอาชพี หน่งึ \"

32 แลว เจา ชายนอยก็กวาดตาไปรอบ ๆ ตวั เขาท่วั ดาวภมู ิศาสตรเขา ยงั ไมเคยเห็นดาวดวงใดงามสงาเทา \"ดวงดาวของทานสวยงามมากทีเดยี ว ทนี่ ี่มมี หาสมทุ รบา งไหม ? \" \"ฉนั ไมส ามารถจะทราบได \"นกั ภมู ิศาสตรกลาวตอบ \"อา…(เจาชายนอ ยผิดหวงั ) และภูเขาเลา?\" \"ฉันกไ็ มสามารถจะทราบไดเ ชน เดยี วกัน\" นักภูมศิ าสตรต อบ \"แตค ณุ เปนนักภูมศิ าสตรน ี\"่ \"จรงิ อยู แตท วา ฉันไมใ ชน ักสํารวจ นักภมู ิศาสตรไมม าคอยนงั่ นับ เมือง แมน ้าํ ภเู ขา ทะเล มหาสมุทรหรอื ทะเลทรายหรอก เขาสาํ คญั เกินกวา ทีจ่ ะมาเดนิ เลนได เขาจะไมออกไปนอกทที าํ งานของเขา แตเ ขาจะรบั นัก สาํ รวจ เขาไตถามนกั สํารวจ เขาจดบนั ทึกความทรงจาํ ของนักสํารวจ และถา หากความทรงจาํ ของนกั สํารวจคนใดนาสนใจ เขาก็จะลงมอื สอบสวนความ ประพฤตขิ องนักสาํ รวจผูนั้น\" \"ทาํ ไมจงึ ตอ งทาํ เชน น้ัน\" \"เพราะเหตวุ า นักสาํ รวจท่จี ะพูดปด จะนาํ เอาภัยพบิ ัติมาสตู าํ รา ภูมิศาสตร นกั สาํ รวจท่ีดื่มมากก็เชนเดียวกัน\" \"ทําไมหรือ\"เจา ชายนอยถาม \"เพราะวา คนขเี้ มาจะมองเห็นหนงึ่ เปน สอง ดงั นนั้ นักภมู ศิ าสตร อาจจะบันทึกลงไปวา มีภูเขาสองลูกในขณะทีค่ วามจรงิ มภี ูเขาลกู เดียว\" \"ฉนั รูจักบางคน\" เจาชายนอยกลาว \"ทีจ่ ะเปน นกั สาํ รวจแย ๆ อยา งทวี่ า \" \"เปนไปไดท เี ดยี ว จากนนั้ เม่ือแสดงใหเห็นไดวาเขามบี ุคคลกิ ทาง ศลี ธรรมทีด่ ี เราจงึ จะไตถามถึงผลการคน พบของเขา\" \"ตอ งมใี ครไปดูมนั ถึงท่ไี หม?\" \"ไมห รอก นนั่ มันยงุ ยากเกินไป แตนกั สํารวจกจ็ ะตอ งมสี ่งิ มาชวย พิสูจนยนื ยนั การคน พบของเขา ตวั อยา งเชน ในคาํ ถามเกยี่ วกับการคน พบ ภูเขาขนาดใหญ กจ็ ะตองมีการนาํ กอนหินโต ๆ จากที่นน่ั กลับมาดว ย\" ทันใดนนั้ นกั ภูมิศาสตรถ ูกปลกุ เราใหต ่ืนเตน \"แตเ ธอมาจากสถานท่หี า งไกล ! เธอก็เปนนักสาํ รวจคนหน่งึ เธอ ตอ งอธิบายเร่อื งดวงดาวของเธอใหฉ ันฟง \" ขณะเปด สมดุ บันทึกเลม โต นักภูมิศาสตรจัดการเหลาดินสอ การ ทอ งบรรยายความทรงจาํ ของนกั สํารวจจะไดรบั การบันทึกดว ยดนิ สอกอน จากนน้ั ก็รอจนกวาเขาจะมีการพิสจู นย นื ยนั จงึ จะเขยี นลงดว ยหมกึ \"เอาละ?\" นกั ภมู ิศาสตรก ลาวดว ยความคาดหวงั \"โอ ท่ที ฉ่ี นั อาศยั อยู\" เจา ชายนอยพดู \"ไมค อ ยนาสนใจหรอก มนั เลก็ นดิ เดียว ฉนั มีภเู ขาไฟสามลกู สองลกู ยังคุอยุ อีกลูกดับไปแลว แตไ มม ี ใครรหู รอก\" \"ไมม ีใครรู\" \"ฉันมีดอกไมด ว ย\" \"เราไมบ นั ทึกเรอ่ื งดอกไม\" นักภมู ศิ าสตรพ ดู \"ทําไมละ? ดอกไมน้ันเปนสง่ิ ทสี่ วยทีส่ ดุ บนดาวของฉนั !\"

33 ถาวร\" \"เราไมบ ันทกึ มนั \" นกั ภมู ศิ าสตรพ ูด \"เพราะมันเปนสง่ิ ช่ัวคราวไม \"หมายความวา อะไร'ไมถ าวร'?\" * \"หนังสอื ภูมศิ าสตรเปนตําราท่ีมีคา ท่สี ดุ ไมมีวนั ลาสมยั การที่ ภูเขาเปลี่ยนท่ีไปเปน ของทเ่ี กดิ ขึน้ นานครงั้ เชน เดียวกบั การที่นาํ้ ใน มหาสมุทรเหือดแหง ไป เราเขยี นบันทึกไวแตส่งิ ซึ่งคงอยูช่ัวนริ นั ดร\" \"แตทวา ภเู ขาไฟท่ีดบั แลว อาจจะคขุ น้ึ มาใหมอ กี ได\" เจาชาย นอ ยขดั \"ไมถ าวรแปลวากระไรนะ\" \"การทีภ่ ูเขาไฟจะดบั หรอื จะคกุ รุนน้ัน มีความหมายเหมอื นกัน สําหรับเรา สงิ่ ทสี่ ําคัญอยูที่ตัวภูเขาซงึ่ ไมเปลี่ยนแปลง\" \"แต, ไมถาวร,หมายความวา กระไร\" เจา ชายนอยถามซํ้าเขาไม เคยเลิกลม ท่ีจะซักใหไ ดคาํ ตอบแมแตครง้ั เดียว \"หมายความวา ถกู คุกคามใหห ายไปในเวลาอนั ใกล\" \"ดอกไมของฉนั ถูกคกุ คามใหหายไปในเวลาอนั ใกลห รือน่\"ี \"แนนอน\" ดอกไมของฉนั ไมจรี ังยงั่ ยืน เจา ชายนอยรําพงึ กบั ตนเอง มนั มี เพียงหนาม ๔ คมเทานน้ั เพื่อปองกันตนเองในโลกท้ังโลก และฉนั ไดป ลอย มันไวเดยี วดายในโลกของฉัน นั้นเปนความรูส กึ เสยี ใจครั้งแรกของเขา แต เขาก็กลับทําใจแข็งขันใหม \"คุณจะแนะนําใหฉนั ไปเที่ยวชมที่ใดบาง\" เขาถาม \"ไปชมโลกมนษุ ยซิ มนั มชี ่อื เสียงมาก\" นกั ภูมิศาสตรก ลา วตอบ และแลวเจาชายนอยก็จากไป พลางคนึงถึงดอกไมของเขา ๑๖ ดาว ดวงทเี่ จด็ ก็คือโลกมนษุ ย

34 โลกมนุษยไ มไดเปน แคดาวธรรมดา ๆ ดวงหนึ่ง เราอาจนับไดว า มี พระราชารวมทง้ั สิน้ ๑๑๑ พระองค (แนล ะ เราตอ งไมล มื นับพระราชานิโก รดวย) มนี กั ภูมศิ าสตร ๗,๐๐๐ คน นักธุรกจิ ๙๐๐,๐๐๐ คน มีข้ีเมา ๗,๕๐๐,๐๐๐ คน มีคนหลงตนอยู ๓๑๑,๐๐๐,๐๐๐ คน รวมความแลวคอื มี พวกผใู หญอยูดว ยกันประมาณสองโกฏ*ิ เพอื่ ใหค ุณพอจะอนมุ านไดว าขนาดของโลกเปน เทาใด ฉันขอบ อกใหค ุณทราบวา กอ นที่จะมีการคดิ ประดษิ ฐไ ฟฟา ขึน้ มาไดน ัน้ คนเราใช กองพันคนจุดโคมตามทวีปท้งั หกถงึ ๔๖๒,๕๑๑ คน เม่ือมองจากทไี่ กลจะไดภาพที่วเิ ศษ การเคล่อื นไหวของกองพนั นถ้ี ูกจดั ระเบียบเชนเดยี วกบั จงั หวะการเตนบลั เลตของละครรอ ง เรม่ิ ตนดวย รอบของคนจุดโคมที่นวิ ซีแลนดแ ละออสเตรเลีย เมือ่ คนพวกนีจ้ ดุ โคมของ เขาเสร็จแลว เขากเ็ ขานอน ตอ มากเ็ ปน รอบของคนจดุ โคมในเมืองจนี และใน ไซบีเรยี ทีจ่ ะตองเขา ในวงเตน ราํ และพวกเขาเหลานัน้ กจ็ ะหลบไปยงั หลงั ฉาก และก็เวยี นมาถึงรอบของชาวรสุ เซียแลอนิ เดีย และก็รอบของพวกแอฟ รกิ าและยโุ รป ถัดมาเปนรอบของพวกอเมรกิ าใต และพวกอเมรกิ าเหนือ และ ไมม ีวันเลยที่พวกน้จี ะหลงลมื ลําดบั ที่ของใครกอ นหรือหลัง ชา งเปนภาพท่ี นา ดูอะไรเชนนี้ มแี ตเ พยี งคนจดุ ตะเกยี งที่ข้วั โลกเหนือ และเพื่อนของเขาอกี คน ท่ขี วั้ โลกใตเ ทา นน้ั ที่ดาํ รงชีวิตอยอู ยางเกียจครานและเฉอ่ื ยชาเนอื่ งดว ยเขา ทํางานเพยี งสองคร้งั ตอ ป ๑๗ เม่ือ คนเราอยากอวดฉลาด บางครง้ั เราอาจกลาวเฉไฉไปบาง เลก็ นอ ย ฉันเองกอ็ อกจะไมซ อ่ื ตรงนกั เมอ่ื กลา วกับคณุ ถึงเร่อื งจดุ โคม ฉัน เกอื บทําใหผูทไี่ มร จู ักโลกของเรามคี วามเขาใจผิดไป ความจริงแลวมนุษย เราตอ งการที่อยบู นพนื้ โลกเพียงนดิ เดยี ว ถาหากมนุษยสองพนั ลานคนมายนื เบียดรวมกนั เขา เหมือนอยา งในเวลามีงานเล้ียง เขาสามารถอยูร วมกนั อยา ง สบายในทีจ่ ตั รุ สั สาธารณะ ขนาดกวางยาว ๒๐ x ๒๐ ไมล เราก็อาจจะนํา มนุษยชาตไิ ปรวมไวบนเกาะเล็ก ๆ กลางมหาสมุทรแปซฟิ กได * แนละพวกผูใหญจะไมมีวนั เชื่อคุณ เขาคดิ วาจะตอ งการเน้ือที่ ใหญโ ตทีเดียว เขาสําคญั ตนวา ยงิ่ ใหญป ระดจุ ดังตนไทร คุณอาจจะแนะนาํ ใหเขาคดิ คํานวณ เขาชอบคิดพวกตวั เลข มันทาํ ใหเ ขาเปนสุข แตวาอยา ไป เสยี เวลาคณุ ใหกบั เร่ืองเชนนน้ั เลย ไรประโยชนเปลา ๆ คุณเชอื่ ในฉันเถดิ เจาชายนอ ยเมอื่ มาถงึ โลกมนุษย รสู ึกประหลาดในมากทไี่ มเ หน็ ใครเลย เขาออกกลัววา จะมาผดิ ท่ี กพ็ อดมี ีวงแหวนสพี ระจนั ทรกระดกุ กระดิก อยกู ลางทราย

35 \"สวัสด\"ี เจา ชายนอยทักสงเดช \"สวัสดี \" งูกลาวตอบ \"ฉนั อยบู นดาวดวงใดนะ?\" เจา ชายนอ ยถาม \"บนมนษุ ยโลก ในทวีปแอฟรกิ า\" งูตอบ \"อา…ไมม ีใครอยูบนโลกน้ีรึ?\" \"ท่ีนี่คอื ทะเลทราย ไมม ใี ครในทะเลทรายหรอก โลกน้กี วา งมาก ดว ย\" งกู ลาว เจา ชายนอ ยนงั่ ลงบนกอ นหินและมองขน้ึ ไปบนทองฟา \"ฉนั สงสัยวาดาวดวงตา ง ๆ มีแสงสวางก็เพือ่ ทแี่ ตละคนได คน พบดวงดาวของตนในวันหน่งึ จงดูดวงดาว (โลก) ของฉันซี มนั อยู ตรงกับศรี ษะของเราพอดี แตว า มันชางอยูไ กลเสยี นก่ี ระไร….\" \"มันสวยทีเดยี วนะ\" งูกลาวขน้ึ \"แลว เธอมาทน่ี ท่ี าํ ไม\" \"ฉนั มเี รื่องกบั ดอกไมข องฉัน\" เจา ชายนอยตอบ \"ออ \" งูรอ งรบั แลวเขาทงั้ สองกเ็ งยี บงันไป \"คนอยูท ี่ไหน\" เจาชายนอ ยซักตอ \"เราออกจะอยูโดดเดย่ี วใน ทะเลทราย\" \"แมในหมูคน เรากอ็ ยอู ยา งโดดเดยี่ ว\" งกู ลาว เจา ชายนอ ยมองอยู นาน ในทสี่ ดุ เขากก็ ลา วข้นึ \"เธอเปนสตั วประหลาด ผอมอยา งกับน้วิ มอื \" \"แตวาฉันมีอํานาจกวา นิว้ มอื ของพระราชาเสยี อีก\" งู กลาว เจา ชายนอ ยยิม้ \"เธอมีอาํ นาจไมม ากนกั หรอก เธอไมมแี มแ ตขา….. เธอ ไมส ามารถเดินทางได\" \"ฉันสามารถพาเธอไปไกล กวาเรอื อีกนะ\"งูกลาว แลว เขาก็ พันขอเทา เจา ชายนอ ย ประหน่งึ กาํ ไลทอง \"บคุ คลผทู ี่ฉนั ไดส ัมผสั ฉนั จะคืนเขาแดแมธรณซี ่งึ เขาไดเ กิด ขึน้ มา\" เขากลา วอกี \"แตท วา เธอเปน คนบริสทุ ธิ์และเธอมาจากดาวดวง อนื่ ….\" เจา ชายนอ ยมไิ ดต อบวา กระไร \"เธอทําใหฉันเกิดความสงสารเธอ เธอแสนจะออนแอ และมาอยู บนดนิ แดนแหง โขดหิน ฉนั คงเปนประโยชนแกเธอในวันหน่ึง เม่ือเธอเกดิ ความเสียดายและคดิ ถึงดวงดาวของเธอ ฉันสามารถ….\"

36 \"โอ…ฉนั เขา ใจทเี ดียว แตทาํ ไมเธอถึงชอบพดู เปน ปริศนาเสมอ เลา\" \"แตฉ นั ก็ไขทุกปญหาแหละ\" งกู ลาวตอบ และเขาทั้งสองกน็ ง่ิ ไป ๑๘ เจา ชายนอยเดินตัดทะเลทราย และพบเพียงแตด อกไมหน่ึงดอก ดอกไมมีสามกลบี ดอกไมท ่แี สนจะธรรมดาทสี่ ุดดอกหน่งึ \"สวัสด\"ี เจา ชายนอ ยทกั \"สวสั ดจี ะ\" ดอกไมกลา วตอบ \"คนเขาอยทู ไี่ หนกนั จะ?\" เจาชายนอ ยถามอยางสุภาพ ดอกไมเคยเห็นกองคาราวานผานมาคร้ังหนึง่ \"คนนะ รจึ ะ ? ฉันคดิ วามีสักหกหรอื เจด็ คนได ฉนั เคยเหน็ พวกเขา เม่ือสกั หลายปม าแลว แตเ ราไมมวี ันรวู าจะหาพวกเขาไดท ่ใี ด ลมพัดพาพวก เขาไป พวกเขาไมมรี ากซงึ่ คงทําความยุงยากใหพ วกเขามากทเี ดียว\" \"ลากอ นนะ\" เจาชายนอยกลา ว \"จะ ลากอ น\" ดอกไมตอบ

37 ๑๙ เจา ชายนอยปนไปบน ภูเขาลกู หน่งึ เขาเคยรจู กั ภเู ขามา กอ น คอื ภูเขาไฟสามลูกบนโลก ของเขาเทานั้นเอง และเขากเ็ คย ใชม ันตางมาน่งั อยูบอ ย ๆ \"มองจากภเู ขาสูงใหญ ลูกน้ลี ะก็ ฉันคงจะเห็นโลกทัง้ โลก และคนทัง้ หมดดว ย\" เขารําพงึ \"สวัสด\"ี เขากลาวทกั สง เดช \"สวสั ด…ี สวัสด…ี สวสั ด\"ี เสียงสะทอ นตอบ \"คุณคอื ใคร\" เจา ชาย นอ ยถาม \"คณุ คือใคร…คุณคอื ใคร…คุณคือใคร\" เสยี งกอ ง สะทอนตอบ \"จงเปน เพื่อนฉันเถิด ฉนั อยคู นเดียว\" \"ฉนั อยคู นเดยี ว…ฉนั อยู คนเดยี ว…ฉันอยคู นเดียว\" เสียง สะทอ นตอบ ดวงดาวอะไรประหลาดเชน นี้ เขาคิด มนั ชา งแสนจะแหงแลง แหลมคมและเคม็ และพวกมนุษยม กั จะขาดจินตนาการ เขาไดแตพดู ตามสง่ิ ท่ีคนอ่นื พูดใหเ ขาฟง…ท่ีโลกของฉนั มดี อกไมอยดู อกหน่งึ เขาเปน ฝายพูด ขน้ึ กอนเสมอ… ๒๐

38 แต ในท่ีสดุ หลังจากท่ีเจาชายนอยไดเดนิ ฝา ทะเลทราย หนิ ผา และหมิ ะมาแลว เขาก็พบทางสายหนึง่ และทางทุกทางกจ็ ะนําไปยังมนษุ ย \"สวัสด\"ี เขากลา วทกั บรรดาดอกกหุ ลาบในสวนหน่ึง \"สวสั ด\"ี ดอกกุหลาบกลาวตอบ เจา ชายนอยมองดกู ุหลาบ เหลา นน้ั มันชา งเหมือนกับดอกไมของเขา \"คุณคือใคร\" เขาถามดอกไมเ หลา น้ันอยางประหลาดใจ \"พวกเราคอื ดอกกุหลาบ\" อา…เจา ชายนอยพมึ พาํ และเขาก็ รสู ึกไมส บายใจ ดอกไมของเขาเคยเลา ใหฟ ง วาเธอเปน ดอกไมดอกเดียวทพี่ ันธุ ของเธอมีอยูในจกั รวาล และเดย๋ี วน้เี ขามาพบดอกไมช นดิ เดยี วกนั ตงั้ หาพนั ตน ในสวนเพียงสวนเดยี วเทานั้น เจา หลอนคงหัวเสียทีเดียว เจา ชายนอย รําพงึ ถาเธอมาเห็นเขา …เธอคงกระแอมไอเสียยกใหญ และคงทําทา จะตาย เอาทีเดียวเพ่อื หนหี นา ใหพ น ความอาย และฉนั ก็คงจะตองทําเปน ประคบประ หงมเธอ เพราะวา ถา มเิ ชน น้นั เธอกค็ งจะปลอ ยตัวใหตายไปจรงิ ๆ เพื่อที่จะ ทาํ ใหฉ ันรูส ึกสาํ นึกตัว และแลวเขาก็รําพงึ ตอ \"ฉนั เขาใจเอาวา ฉันนร้ี า่ํ รวยเพียงเพราะเปน เจา ของดอกไมดอก เดียวในโลก และอันทีจ่ รงิ ฉันมีเพยี งดอกกุหลาบธรรมดาเพียงดอกหน่งึ เทานั้น กบั ภเู ขาไฟอีกสามลูกซ่ึงสูงเพยี งหัวเขา ของฉนั และภูเขาไฟลูกหนง่ึ ดูเหมอื นจะดับตลอดกาล กเ็ ทา นนั้ เองซงึ่ มันไมไ ดทาํ ใหฉ ันกลายเปน เจาชาย

39 ท่สี าํ คัญใหญโ ตอะไรเลย…\" เขาเหยยี ดกายนอนบนพนื้ หญา แลว รํ่าไห ๒๑ ใน ตอนน้ีเองที่เจา สนุ ัขปาในทะเลทรายปรากฏตวั \"สวสั ด\"ี สุนัขปาทัก \"สวสั ด\"ี เจา ชายนอ ยทกั ตอบอยา งสภุ าพ พลางหนั ไปมองแต ไมเ ห็นอะไรเลย \"ฉันอยูท ี่น่ี\" เสยี งหน่ึงกลาวใตต น แอปเปล …. \"เธอคือใคร?\" เจา ชายนอยถาม \"เธอสวยจัง…\" \"ฉนั คือสุนขั ปา \" \"มาเลน กับฉันซิ\" เจา ชายนอยชกั ชวน \"ฉันกําลงั เศราใจมาก…\" \"ฉนั เลนกับเธอไมไดหรอก ฉันยงั ไมถกู ทาํ ใหเ ชื่อง\" สุนขั ปา ตอบ \"อา…ขอโทษ\" เจา ชายนอ ยพดู แตห ลังจากคดิ ตริตรองอยคู รู ใหญ เขากก็ ลา วตอไปวา \"ทําใหเช่อื งหมายความวา กระไรนะ?\" \"เธอไมใชคนท่นี ่ี เธอหาอะไรหรือ?\" เขาถาม \"ฉนั หาพวกคน\" เจาชายนอ ยตอบ \"ทําใหเ ชื่องแปลวา อะไร นะ?\" \"พวกคนนะรึ\" สุนัขปากลา ว \"เขามีปนและเขาลา สตั ว นารําคาญ จะตาย พวกเขาเลีย้ งไกด วย กม็ ดี ีเพยี งอยา งเดยี วน่ีแหละ เธอกําลงั หาไกร ึ เปลา ?\" \"เปลา ฉนั กําลังหาเพอ่ื น ทาํ ใหเ ชือ่ งแปลวาอะไร?\"

40 \"เปน ส่ิงซงึ่ มักถูกลืม\" สนุ ขั ปากลา ว \"มนั คือการสราง ความสมั พันธ\" \"ความสัมพันธ ?\" \"แนนอน\"สนุ ขั ปากลา ว \"สําหรบั ฉันเธอเปน เพยี งเด็กผูช ายเล็ก ๆ คนหนึ่งซ่งึ เหมอื น ๆ กบั เดก็ ชายคนอ่ืน ๆ อกี หมื่นคน ฉันไมตอ งการเธอ และเธอ ก็ไมตอ งการฉันเชน เดยี วกัน ฉันกเ็ ปน เพยี งสนุ ขั ปาธรรมดา ๆ ตัวหนง่ึ เหมอื นสนุ ขั ปาอื่น ๆ หมนื่ ตวั แตทวา ถา เม่ือใดเธอคุนเคยใกลช ดิ กบั ฉัน เมอื่ นนั้ เราก็ตา งตอ งการซ่ึงกันและกัน เธอก็จะเปนเด็กคนเดียวในโลก สําหรบั ฉัน และฉันกจ็ ะเปนสุนขั ปา ตัวเดยี วในโลกสาํ หรับเธอดว ย…\" \"ฉนั เร่มิ จะเขาใจละ\" เจาชายนอยกลาว \"มีดอกไมอ ยูด อกหนึ่ง… ฉนั คิดวาเธอไดส รางความสัมพนั ธ กบั ฉัน…\" \"ก็อาจเปนไปได เราอาจ มองดโู ลกไดต าง ๆ กันไป\" \"โอ…ไมใ ชบนโลกน้ี หรอก\" เจา ชายนอยตอบ สุนขั ปา มี ทา ทแี ยบยล \"บนดาวดวงอน่ื รึ?\" \"ใช\" \"มนี ักลา สตั วไ หมบนดาว ดวงนัน้ ?\" \"ไมมี\" \"ไมม อี ะไรที่ดพี รอมเลย\" สนุ ขั ปาถอนใจแตเ ขากย็ ังยอ นมา ความคดิ เดมิ \"ชวี ติ ของฉันแสนจะนา เบอื่ หนาย ฉันลาไก มนษุ ยก ต็ ามลาฉนั อีกที ไกทุก ๆ ตวั กเ็ หมอื น ๆ กนั หมด และมนุษยทกุ คนก็เหมือน ๆ กันอกี ฉนั ออกจะเบือ่ ๆ อยู แตว า ถา เธอทาํ ใหฉนั เชือ่ ง ชวี ติ ของฉันก็จะสดใสขนึ้ ฉันจะเรียนรู จกั ฝเ ทา ซ่งึ ผิดจากเสยี งอน่ื ท้ังสิน้ เสียงฝเ ทา อนื่ จะทําใหฉันหลบหนีไป ใตดนิ แตฝ เ ทา ของเธอจะเรยี กฉันใหออกมาจากโพรงดิน เชนเดยี วกบั เสียงดนตรี และดูนน่ั ซิ เธอเหน็ ไหม ท่นี ั่นทุงนาขา วสาลี ฉันไมกนิ ขนมปง หรอก ขา วสาลหี ามีประโยชนต อ ฉนั ไม นาขา วสาลีจงึ มไิ ดท าํ ใหฉนั หวนระลกึ ถงึ สิ่งใดเลย และน่นั กเ็ ปน ส่ิงท่ีนา เศรา แตเธอกม็ ีผมสที อง ฉะน้ันถาเธอจะกอ ความสัมพนั ธข องเราทงั้ สอง กจ็ ะเปนส่งิ มหัศจรรย ย่งิ ขา วสาลสี ีเหลอื งอรา มทําใหน ึกถงึ เธอ และฉันชอบฟงเสียงลมพัด

41 ตนขา ว…\" สุนขั ปา น่ิงไปและมองดูเจาชายนอยเปน เวลานาน \"ไดโ ปรดเถิด…จงทาํ ใหฉนั เชือ่ ง\" เขากลา ว \"ฉนั อยากจะทาํ เชน นัน้ \" เจาชายนอยตอบ \"แตฉันไมม ีเวลามาก ฉนั มเี พ่อื นมากมายทจ่ี ะตองไปคน หา และส่งิ ตาง ๆ มากมายทจี่ ะตอ งเรียนรู อกี \" \"เราจะรูจักแตละสิ่งซ่ึงเรามคี วามสัมพันธด ว ยเทาน้ัน\" สนุ ขั ปากลา ว \"มนษุ ยเ ขาไมม ีเวลาทีจ่ ะรจู ักสิ่งไดทงั้ สิ้น เขาซือ้ ของสาํ เรจ็ รูปจาก พอคา แตเ นื่องจากพอ คาขายเพ่ือนยังไมม ปี รากฏ มนุษยจงึ ยังไมม ีเพอ่ื น ถา เธอตองการเพ่อื น เธอจึงหดั ใหฉ นั เชื่องซ…ิ \" \"ตองทําอยา งไรเลา\" เจาชายนอยถาม \"เธอจะตองมีความอดทน\" สุนขั ปาตอบ \"เธอจะตองนัง่ หา งจาก ฉันหนอ ยในตอนแรก อยางน้นั แหละ นัง่ บนหญา ฉันจะชายตามองดูเธอ และ เธอกอ็ ยาพดู อะไรเลยนะ เพราะ ภาษาคือท่มี าของความเขาใจผิด แลวเธอก็ เขยิบเขามาใกล ๆ ฉนั มากข้ึนทุกวัน\" วันรุง ขน้ึ เจา ชายนอ ยกก็ ลับมาอีก \"เธอควรจะมาในเวลาเดียวกนั เสมอ\" สนุ ัขปา กลา ว \"เปนตน วา ถาเธอเคยมาตอนบา ยสีโ่ มง ประมาณสกั บา ยสามโมงฉนั กเ็ ร่มิ เปนสุขแลว ยง่ิ เวลาลวงไปฉนั ก็เปนสขุ มากขึน้ พอส่ีโมงฉันกจ็ ะรูส ึกตืน่ เตน และกระวน กระวาย ฉนั จะรจู ักคณุ คา ของความสขุ ….แตถ า เธอมาไมเปน เวลา ฉนั จะไมม ี วันรวู าเมือ่ ไรฉนั ควรจะเตรยี มใจของฉนั ไว…พธิ รี ตี องก็เปน สิ่งจําเปนเชนกัน\" \"พิธีรตี องอะไร?\" เจา ชายนอ ยถาม \"คอื สงิ่ ท่ีเรามกั จะลืมเสยี เชนเดียวกนั \" สุนัขปากลา ว\"มันเปน สิ่ง ซงึ่ ทาํ ใหว นั หนง่ึ มีความหมายตางจากวันอนื่ ๆ เวลาหน่งึ มีความหมายเปน พเิ ศษจากเวลาอืน่ ๆ เปน ตนวา พวกนายพรานกม็ พี ิธรี ีตอง เขาจะเตนรําใน วนั พฤหสั กับพวกสาว ๆ ในหมบู าน ดังน้นั วันพฤหัสจงึ เปนวันที่พิเศษที่สดุ ฉนั จะพาไปเทยี่ วเลน จนถึงไรองุน แตถ า หากพวกนายพรานเตน ราํ ไมเ ปน เวลา ทุกวนั กเ็ หมอื นกนั หมด ฉันกจ็ ะไมมีวนั หยดุ พักผอนเลย\"

42 ดว ย ประการฉะน้ี เจา ชาย นอยก็ไดห ัดสนุ ัขปาจน เชอ่ื ง และเม่ือเวลาจาก กนั ใกลเขามา \"อา…ฉันจะ รอ งไห\" สุนขั ปากลาว \"เปน ความผิดของฉนั นะ เอง ฉันไมอยากทําใหเ ธอ ไมสบายใจ แตเ ธอเอง อยากใหฉันหดั ให เชือ่ ง\" \"ใชแ ลว \" สนุ ัขปากลา ว \"แตแ ลว เธอ กลับจะรอ งไห\" เจา ชายนอ ยตงิ \"แนละ\" \"ถาเปน เชนนั้นเธอก็ไมไ ดอะไร เลย\" \"ฉนั ไดซ ิ\" สนุ ัขปากลา ว \"ก็สีของขา วสาลไี งละ\" แลวเขากลา ว ตอไปวา \"จงกลบั ไปดูกหุ ลาบเหลานั้น เธอจะเขา ใจในท่สี ดุ วา ดอกกุหลาบ ของเธอมอี ยดู อกเดยี วในโลก แลวเธอกลับมาราํ่ ลาฉนั ฉนั จะบอกความลบั อยา งหนงึ่ เพ่ือเปนของขวัญแกเธอ\" เจาชายนอ ยกลบั ไปดหู มกู ุหลาบ \"เธอชางไมเ หมอื นดอกกหุ ลาบของฉนั เลย เธอยังไมม ี ความหมาย เพราะไมมใี ครมาสรางความสัมพันธก บั เธอ และเธอยังไม เปน ของใคร เธอเปนเหมือนสุนัขปา ของฉันในตอนแรก ซึ่งเหมือน ๆ กบั สุนขั ปาอนื่ ๆ หมนื่ ตัว แตฉ ันเปนเพ่ือนกบั เขา เขาจงึ กลายเปนสนุ ขั ปา ตวั เดียวในโลกสาํ หรับฉนั \" ฝายหมูกุหลาบดรู ูสกึ อึดอดั ใจ \"เธอสวยอยหู รอก แตเธอไมม ีความหมายเลย\" เจา ชายนอยกลา วสืบไปกับหมูดอกกุหลาบน้นั \"ไมม ีใครยอม ตายเพือ่ เธอหรอก แตสําหรบั ดอกกุหลาบของฉัน แนละ คนผา นไปมาตาม ธรรมดาก็คิดวา ดอกกุหลาบนั้น เหมอื น ๆ กับพวกเธอ แตว า ดอกกหุ ลาบ

43 ดอกเดียวนน้ั มคี วามสําคัญกวาเธอทง้ั หมด เพราะเปน ดอกกุหลาบซึ่ง ฉันไดรดน้าํ เพราะวาฉันไดถ นอมไวใ นฝาครอบ และเพราะวาเปน ดอก กหุ ลาบของฉัน ฉันจงึ ไดห าฉากมาบังลม ฉนั ไดฆ าตวั หนอน (ยกเวน บางตัวซ่ึงฉนั ปลอยใหเ ปน ผเี สื้อ) ฉันจงึ ทนฟงเขาบน ฟงเขาโออวด แมก ระทัง่ ฟง เขาน่งิ เงียบ ท้งั นี้ทง้ั นนั้ เปนเพราะวา เปนดอกกหุ ลาบของ ฉัน\" แลว เขากลับมาหาสุนขั ปา \"ลากอนนะ\" เขากลาว \"ลากอ น\" สนุ ขั ปา ตอบ \"นคี่ ือความลบั ของฉันมันแสนจะธรรมดา เราจะมองเหน็ แจมชัดดว ยหวั ใจเทา นัน้ ส่ิงสาํ คญั นน้ั ไมอ าจเหน็ ได ดวยดวงตา \" \"สิ่งสาํ คญั ไมอ าจเห็นไดดวยดวงตา\" เจา ชายนอยพดู ตามเพื่อ เปนการเตอื นความทรงจํา \"เวลาทเ่ี ธอเสียไปใหก บั ดอกกหุ ลาบของเธอ ทาํ ใหดอกกหุ ลาบ นนั้ มีคามากขน้ึ \" \"เวลาทฉ่ี นั เสยี ไปกบั ดอกกุหลาบของฉนั ….\" เจาชายนอ ยวา ตามเพ่ือจดจําไว \"มนุษยลืมความจริงขอ น้ี \"สนุ ัขปา กลา ว \"แตเธอตองไมลืมมนั เธอจะตอ งรับผดิ ชอบตอ ทุกสง่ิ ท่เี ธอมคี วามสมั พนั ธดว ย เธอตอ งรบั ผิดชอบ ดอกกุหลาบของเธอ….\" \"ฉันตองรับผิดชอบตอ ดอกกุหลาบของฉัน…..\" เจาชายนอย กลาวซํา้ เพ่อื ใหหวนระลกึ ได ๒๒ \" สวัสดี \" เจาชายนอ ยกลา วทัก \"สวัสด\"ี พนกั งานเปลย่ี นเข็มรถไฟทกั ตอบ \"เธอทําอะไรอยูทีน่ ?ี่ \" เจาชายนอยถาม \"ฉนั แบงนักเดินทาง แบงออกเปนกองละพันคน\" พนักงาน เปลย่ี นเขม็ รถไฟตอบ \"ฉันสง รถไฟซง่ึ บรรทกุ คนเดินทางไปทางขวาบา ง ทางซา ย บา ง\" และรถเรว็ ขบวนหนง่ึ เปดไฟสวางจา สง เสยี งกกึ กอ งเหมอื นฟา รองมา ทาํ ใหห อ งเคร่อื งเปลยี่ นเข็มรถไฟส่ันสะเทือนไป \"ทา ทางรีบรอนกนั จริง เขากําลงั ตามหาอะไรรึ?\" เจาชายนอย ถาม \"คนขับหัวจกั รรถเองกไ็ มทราบเหมือนกนั \" พนกั งานเปลีย่ นเขม็ รถไฟตอบ รถเร็วเปด ไฟจาขบวนที่สองก็คาํ รามกึกกอ งมาจากทางทศิ ตรง

44 ขาม \"เขากลบั มาแลว รึน่ี ?\" เจาชายนอยถาม \"ไมใชค ันเดียวกันหรอก เปน ขบวนแลกเปลยี่ น \" \"เขาไมพ อใจทที่ ่เี ขาอยูรึ\" \"คนเราไมเ คยพอใจในที่ท่ตี นอยูเลย\" พนักงานตอบ แลว รถเรว็ ขบวนทส่ี ามไฟเปด จาก็สง เสียงแบบฟา รอ งมา \"เขาคงกําลังตามนกั เดนิ ทางกลุมแรกกระมัง?\" เจา ชายนอยถาม \"เขาไมไดต ามอะไรทัง้ สน้ิ พวกเขานอนหลับอยใู นน้ัน หรือไมก็ นั่งหาว พวกเดก็ ๆ เทา น้ันท่ีแนบหนา กบั กระจก\" \"พวกเดก็ ๆ เทาน้นั ท่รี วู า ตนเองตอ งการอะไร\" เจาชายนอ ย กลา ว \"เขาเสียเวลาใหก บั การคนหาตุกตาผา และตุก ตานั้นมี ความสาํ คญั มาก และถา ใครมาเอามนั ไปจากเขา เขาก็จะรองไห… .\" \"พวกเขาชา งโชคดีจรงิ นะ\" พนักงานเปล่ยี นเขม็ รถไฟกลาว ๒๓ \" สวัสดี \" เจาชายนอ ยทัก \"สวัสด\"ี พอ คาทักตอบ พอ คาคนนี้ขายยาเมด็ สําเร็จทีแ่ กกระหายน้าํ เราจะตอ งกนิ มนั อาทติ ยละเมด็ และเราก็จะไมอยากด่ืมเลย \"ทําไมเธอจึงขายของน?้ี \" เจา ชายนอยถาม \"เพราะมนั ประหยัดเวลาไดมากทีเดยี ว\" พอคา ตอบ \"ผูชํานาญ ไดคาํ นวณดแู ลว เราสามารถออมเวลาไดต ัง้ หา สิบสามนาทีตอ สัปดาห\" \"แลวเขาใชเ วลาหา สิบสามนาทที าํ อะไรกนั \" \"เขาก็ทาํ ส่ิงซง่ึ เขาอยาก…\" \"ถา หากตัวฉนั มีเวลาหาสบิ สามนาทีน้นั ฉันจะคอ ย ๆ เดนิ ไปสู ธารนํา้ …..\" เจาชายนอ ยรําพงึ กบั ตวั เอง

45 ๒๔ เรา อยูกนั ในทะเลทรายตั้งแตเครื่องยนตฉันเสียมาเขาวันที่แปด แลว และฉนั กไ็ ดฟง เรือ่ งราวของพอคา ขายยาเม็ดแกก ระหายนาํ้ พลางดม่ื นํ้า หยดสดุ ทายทีฉ่ นํ มอี ยู \"อา…ความหลงั ของเธอชา งงดงามอะไรเชน น้ัน\" ฉันกลาวกบั เจาชายนอ ย แตวา ฉันยังไมไ ดซ อ มเคร่อื งบินของฉันเลย ฉนั ไมมีอะไรจะดมื่ อีกแลว และฉันคงจะเปน สุขมากทีเดยี ว ถาหากวา ฉันสามารถคอ ย ๆ เดิน ไปสธู ารน้ําได……….. \"เพื่อนสนุ ขั ปาของฉนั \" เขากลาวขึน้ \"เด็กนอยเอยมนั ไมเกย่ี วกับสนุ ขั ปา แลว\" \"ทาํ ไมละ\" \"เพราะวาเรากาํ ลงั จะตายดว ยความกระหายนา้ํ \" เขาไมเขาใจเหตุผลของฉนั เลย เขาจงึ ตอบวา \"การมเี พอ่ื นเปนสิ่งทด่ี ีนะ ถงึ แมวาเราจะตายก็ตาม ฉนั ดีใจมาก ทีม่ ีเพื่อนอยางสนุ ขั ปา…\" 'เขามิไดเ หน็ อันตรายนนั้ เขาไมเคยหวิ หรือกระหาย แสงแดด เพยี งเล็กนอยก็พอเพียงแลว สําหรบั เขา' ฉนั ราํ พึง แตเขามองดูฉนั และตอบ ความคิดของฉันวา \"ฉนั กระหายน้ําเหมอื นกัน….ไปหาบอ นาํ้ กนั เถดิ \" ฉนั มีทีทาเหนด็ เหนือ่ ย ดูออกจะเหลวไหลอยทู เี่ ท่ียวเลาะหา หนองน้าํ ตามบญุ ตามกรรมในทะเลทรายกวา งใหญไพศาล แตกระนน้ั เราก็ ออกเดินกัน เราเดนิ ไปเงียบ ๆ โดยมิไดพูดจากัน นานนบั ชวั่ โมงกระท่งั มดื ดวงดาวเร่ิมสองแสงระยิบระยบั ฉนั มองเหน็ ดาวดวงเหลา น้ันเหมอื นอยใู น ความฝน เนื่องดวยฉันออกจะมไี ขข น้ึ เลก็ นอ ย เพราะความกระหายนํ้า คาํ พดู ของเจา ชายนอยกย็ งั คงกองอยใู นความคิดของฉนั \"เธอหวิ น้าํ เหมือนกนั ร\"ึ ฉนั ถามเขา แตเขามไิ ดตอบคาํ ถามของ ฉัน เขากลา วแตเพยี งวา \"นาํ้ อาจจะดเี หมือนกันสาํ หรับหัวใจ….\" ฉันไมเ ขาใจคาํ ตอบของเขา แตฉ นั ก็นิ่ง…ฉันทราบดวี าไมควร ซกั ถามเขาตอ เขากําลังเหนอื่ ย เขานั่งลง ฉันเองนัง่ ลงขาง ๆ เขา และ หลังจากเงยี บอยูค รใู หญ เขากก็ ลา วขน้ึ วา \"ดวงดาวชา งสวยจรงิ นะ ทัง้ นเี้ พราะดอกไมเพียงดอกเดยี วซึ่ง เรามองไมเห็น \" ฉนั ตอบวา \"แนนอน\" และฉนั มองดรู ิ้วทรายภายใตแสงจันทร โดยมิได กลา วสิง่ ใด \"ทะเลทรายก็งามเชน กัน\" เขากลา วเสรมิ …. และก็เปนความจรงิ ฉนั เคยรักทะเลทรายเสมอมา เราพากันนัง่ บนเนินทราย เรามองไมเห็นอะไรเลย

46 อยา งไรกต็ าม บางสิง่ บางอยา งสอ งแสงอยทู า มกลางความ เงยี บ…….. \"สง่ิ ทท่ี ําใหท ะเลทรายสวยงามกอ็ ยตู รงท่ีวามนั ซอ นบอ นาํ้ ไวท่ใี ดที่หนง่ึ …\" ฉนั รสู ึกประหลาดใจทเี่ ขาเขาใจไดใ นทนั ทถี งึ สง่ิ ลึกลับซงึ่ แอบ แฝงเปนประกายอยูใ นเม็ดทราย สมัยเมอื่ ฉนั ยังเปนเดก็ ชายเล็ก ๆ ฉนั อาศยั อยูในบานโบราณ และมเี ร่ืองเลากนั วา มีสมบัติซอ นฝง ดินในบริเวณนน้ั แนละ ยังไมเคยมใี ครหามนั พบหรือแมแตจ ะไปคนหามนั แตว ามนั ทําใหบา นหลงั น้ันมแี ตมนตเสนห  บา นของฉันหลังนี้ไดซอ นความลับไวในสว นลกึ ของหวั ใจ มนั ………. \"ใชแ ลว\" ฉนั กลาวกับเจาชายนอ ย \"ไมวามนั จะเปนเรื่องบา น เรื่องดวงดาว หรอื เรอื่ งทะเลทราย สง่ิ ซ่งึ ทําใหง ดงามนั้นมองไมเห็นหรอก ! \" \"ฉนั ดีใจที่เธอมคี วามเห็นลงรอยกบั สุนัขปา ของฉัน\" เจาชาย นอยกลาว เน่อื งจากเจา ชายนอ ยนอนหลับ ฉนั จึงอมุ เขาแลวเดนิ ตอไป ฉัน รสู ึกตื่นเตน ฉนั มคี วามรสู กึ เสมอื นกาํ ลังประคองสมบตั ลิ าํ้ คา ทบี่ อบบาง ฉันมี ความรสู กึ กระทั่งวาไมม ีสง่ิ ใดอกี แลว ในโลกที่จะบอบบางไปกวาน้ี จากแสง จนั ทรฉ นั มองดหู นาผากซดี ตาปด สนทิ ปอยผมซงึ่ ปลิวไสวตามลม ฉนั ราํ พงึ กับตนเองวา สงิ่ ซ่งึ ฉันมองเหน็ นั้นเปนเพยี งเปลอื กนอกเทาน้ัน ส่ิงสําคญั กวา น้ันหาไดม องเห็นไม…… ริมฝปากของเจาชายนอยเผยอเปด ประหนึ่งจะย้มิ ฉนั ราํ พงึ ตอ ไปวา \"สาํ หรบั เจาชายนอ ยสิ่งซ่ึงจับใจฉันยิ่งคือความ ซ่อื ตรงทีเ่ ขามีตอ ดอกไม คือภาพดอกกหุ ลาบดอกหนง่ึ ซง่ึ สอ งแสงเจิดจา ใน ตัวเขา ดจุ เปลวไฟในตะเกียง แมใ นยามท่เี ขาหลบั อย…ู .\" และฉันคิดวาเขาคงจะยิ่งบอบบางยง่ิ กวา น้ี เชน เดียวกับทต่ี อง ปองระวงั ตะเกยี งเพยี งเพราะลมวูบเดยี วก็ทาํ ใหมันดับได…………. และขณะทเี่ ดนิ ไปเชนนั้น ฉนั กพ็ บบอ นํา้ ตอนรงุ สาง ๒๕ \" พวก คนท่ีเขา ไปอัดแนนในรถดว นโดยท่ีเขาไมทราบวาเขา ตอ งการอะไร ดังนั้นเขาจึงวนุ วายและหมุนไปมาเปนวงกลม…\" และเขาก็ กลา วเสรมิ วา \"ไมจําเปน ตองยุงยากเลย\" บอน้าํ ซึ่งเราเดินไปถงึ ไมเหมือนกบั บออน่ื ๆ ในทะเลทรายสะฮา รา ซึ่งตามธรรมดาจะเปนรลู กึ ลงไปในทราย บอ นเ้ี หมอื นกับบอน้าํ ตาม

47 หมูบาน แตท วาไมมหี มูบา นในแถบนน้ั และฉันคิดวา ฉนั คงฝนไป \"แปลกดี\" ฉนั กลา วกับเจาชายนอ ย \"ทกุ ส่งิ มนั มพี รอม มีทง้ั ลูกรอก ถงั น้ําและเชอื ก\" เขาหัวเราะ จับเชอื ก และเลน ลกู รอก ลูกรอกสงเสยี งครวญคราง เหมือนกงั หันเกา ๆ เม่ือเวลาลมนอนหลบั ไปนาน ๆ \"เธอไดย นิ ไหม\" เจาชาย นอ ยกลาว \"เราปลุกบอน้ํานแี้ ละ มนั รอ งเพลง…..\" ฉนั ไมอ ยากใหเขา ออกแรงมากเกินไป \"ปลอ ยใหฉนั ทาํ เถอะ\" ฉันบอกเขา \"มนั หนักเกนิ กําลัง เธอ\" ฉันคอ ย ๆ สาวถงั นาํ้ มาจนถึงขอบบอ ฉนั จัดมันวางไว อยา งเดน เสียงลูกรอกกลิง้ เปน เพลงยังคงกอ งในหูของฉนั และ ในนาํ้ ซ่ึงยงั เปน ระลอกอยูนั้น ฉัน มองเหน็ ดวงอาทิตยสั่นพล้ิวอยู \"ฉนั อยากดมื่ น้ํานนั่ \" เจาชายนอ ยกลาว \"ขอฉนั ด่ืม…..\" และฉนั จงึ เขาใจในสิง่ ที่เขาตามหา…… ฉนั ยกถงั น้ําขึ้นจรดริม ฝปากของเขา เขาด่มื นัยนต าหลบั พรม้ิ มนั ชา งหวานช่นื เหมือนงานฉลอง นํ้า นชี้ า งแตกตางจากอาหารชนดิ อืน่ มันเกิดขน้ึ จากการไปใตด วงดาว จาก เสยี งเพลงของลกู รอกและจากกาํ ลังแขนของฉนั มันดเี หมาะสาํ หรับหวั ใจ เชนเดียวกับของขวัญ สมยั เมือ่ ฉันเปนเด็กเล็ก ๆ แสงสวา งทตี่ นครสิ ตมาสนั้น ดมู คี วามหมายและคุณคา ย่ิงข้ึน \"คนในโลกของเธอปลูกกุหลาบตง้ั หา พนั ตนในสวนเดยี ว และ เขายงั ไมพ บส่ิงทีเ่ ขาตอ งการ……\" \"เขาไมพบมันหรอก\" ฉนั ตอบ \"และอยา งไรกต็ าม ส่ิงทเ่ี ขาคนหานนั้ อาจจะหาพบไดใน ดอกกุหลาบดอกเดียว หรือในนํ้าเพยี งเล็กนอ ย…….\" \"แนน อน\" ฉนั ตอบ และเจา ชายนอ ยกลาวเสรมิ วา \"แตตาของคนเราบอด สง่ิ นัน้ ตอ งหาดวยหัวใจ ฉนั ไดดม่ื ฉัน หายใจเต็มท่ีในยามรุง อรุณ ทรายมสี นี ้ําผึ้ง ฉนั มีความสุขท่ีมันเปน สีน้าํ ผง้ึ ทาํ ไมฉันจะตองเปน ทกุ ข…….\"

48 \"เธอตองรักษาสญั ญา\" เจา ชายนอ ยกลา วกบั ฉนั หลังจากที่เขากลับลงน่ังขางฉนั อกี ครงั้ \"สญั ญาเรอื่ งอะไร\" \"เธอรดู ี…ปลอกปากสาํ หรบั แกะของฉันอยางไรเลา…ฉนั ตอ ง รบั ผิดชอบดอกไมนั่น\" ฉันจงึ ลว งภาพรา งออกจากกระเปา เจาชายนอ ยเห็นเขา กลา ว พลางหวั เราะ \"ตน ไทรของเธอดเู หมอื นหัวกะหลํา่ ปล…ี .\" \"โอ\" ฉนั ออกแสนจะภาคภมู ิใจในตนไทรน้นั \"สนุ ขั ปาของเธอ….หขู องเขา…มันดเู หมือนเขาสัตว… และมนั ยาวเกินไปดวย\" และเขาก็หวั เราะอีก \"เธอไมย ตุ ิธรรม เดก็ นอย ฉันรูจกั วาดรูปงูมองจากขางนอก และ รูปงูชนดิ มองเหน็ ดา นในไดเทานน้ั \" \"โอ……ใชไ ดแ หละ\" เขากลาว\"เดก็ ๆ เขา ใจดี\" \"เธอมโี ครงการซึ่งฉันยังไมร รู …ึ .\" แตเ ขาไมต อบ เขากลา ววา \"เธอรูด ี เร่อื งที่ฉนั ตกลงมาบนโลก…พรงุ นีก้ ็จะเปน วนั ครบรอบ…..\" หลงั จากเงยี บไปครใู หญเ ขาก็กลา ววา \"ฉันตกลงมาใกล ๆ นี่แหละ…..\" และเขาหนา แดง ฉันรสู กึ ใจคอหดหูอยางประหลาดอีกคร้งั หนึง่ โดยไมเ ขาใจ ตนเองวาทาํ ไมรูส กึ เชนนั้น อยา งไรกต็ ามคําถามหนึง่ ไดผ ดุ ขึ้นในความคดิ ฉัน \"ถา เชนน้ัน เชา วนั ทฉ่ี ันรูจกั กับเธอกม็ ิใชโดยบงั เอิญนะซิ เม่ือ แปดวันกอ น ตอนท่เี ธอเดินเท่ยี วคนเดียวอยใู นดินแดนซ่งึ แสนไกลจากผูคน เธอกลับมาหาจุดทเี่ ธอตกลงมาใชไหม?\" เจา ชายนอยหนา แดงอีก และกลาวเสริมอยางลงั เลวา \"อาจจะเปนเพราะวา ถึงวนั ครบรอบกระมงั ….\" เจาชายนอ ยหนา แดงอีก เขาไมเคยตอบคาํ ถามใดเลย แตเ ม่อื คนเราหนา แดง กห็ มายความวาใช มิใชหรอื \"อา ฉนั เกรงวา …..\" ฉนั กลาวเสริมกับเขา แตเขาตอบฉนั วา \"เธอตอ งทาํ งานละ เธอตองกลับไปหาเคร่อื งจกั รของเธอ ฉันรอ เธออยูท่ีนี่ พรงุ นเี้ ยน็ คอยกลับมาใหม….\" ข้ึน….. แตฉนั ไมแ นใจ ฉันยงั จําเรื่องสุนัขปาได เราเสย่ี งตอ การรอ งไหเมื่อเราปลอ ยตวั ใหสรางความสมั พนั ธ

49 ๒๖ ใกล ๆ กับบอนํา้ มีกาํ แพงหนิ เกา ๆ เมือ่ ฉนั เดนิ กลบั จากงาน ของฉันในตอนเยน็ วันรุงขึน้ ฉันสงั เกตเหน็ เจา ชายนอ ยของฉนั แตไกล เขานัง่ หอยเทาอยบู นกําแพงนั้น และฉนั ไดยนิ เขากลาววา \"เธอจําไมไ ด ร\"ึ เขากลาว \"ไมใ ชต รง นี้ทีเดยี วนักหรอก\" มอี กี เสียงหน่ึง ตอบเขาอยา งแนน อน เพราะเขายนื ยนั วา \"ใชแ น วันนี้ แหละ เพียงแตว า ไมใ ช ตรงนเี้ ทา น้ัน….\" ฉนั เดนิ ตรง ไปยงั กําแพง ฉนั มอง ไมเ ห็นหรือแมแตได ยินเสยี งใครเลย อยา งไรกต็ ามเจาชาย ตอบอีกวา \"แนนอน เธอคงจะเหน็ วา รอยเทาฉนั เร่มิ ที่ ตรงไหนบนพนื้ ทราย เธอกเ็ พยี งแตร อฉนั หนอย ฉนั จะไปหายงั ท่ี นน่ั ในคืนน\"้ี ฉันอยหู า งจากกําแพงประมาณ ๒๐ เมตรได และฉันก็ยงั มองไม เห็นอะไรเลยอยเู ชนเดิม เจาชายนอ ยกย็ ังคงกลาวสบื ไป หลังจากเงียบไป สักครวู า \"เธอมีพษิ ดีใชไ หม ? เธอแนใ จวา จะไมทําใหฉนั เจ็บปวดนาน ๆ นะ\" ฉันหยุดยืนน่ิงงันใจเสียวสะทาน ฉนั ยงั ไมเขา ใจ \"ตอนนี้ไปเสียกอ น\" เขากลา ว \"ฉนั อยากจะลงละ\" ดงั น้ันฉันจงึ ลดสายตามองท่เี ชิงกาํ แพง แลวฉันก็กระโดด เจา งสู ี

50 เหลอื งซึ่งสามารถฆา คณุ ใหตายไดภายในสามสบิ วนิ าที ขดชูคออยูต รงนั้นใต เจา ชายนอย ฉันรีบวงิ่ เขาไปพลางควา หาปนพกในกระเปา ในเมอื่ ฉนั ทําเสียง ดังเชนน้ันเจางกู ็คอ ยลดตวั ลงหายไปในทราย เหมอื นสายนาํ้ พทุ ่ีแตกหายไป อยา งชา ๆ หลบหนีไปตามซอกหนิ โดยกอ ใหเกิดเสียงกระทบเพยี งเบา ๆ ฉันมาถงึ กาํ แพงพอดีรบั รา งเจา ชายนอ ย ซง่ึ ซดี เหมอื นหิมะ \"เรอ่ื งอะไรกันน่ี เธอพดู คุยกับงหู รือ ตอนน้ี\" ฉันแกผ าพนั คอสีทองของเขา แลวชะโลมนาํ้ ตามใบหนา เขาและ ใหเขาดื่ม ตอนน้ีฉันไมกลาถามอะไรเขาอกี เขามองดฉู ันอยา งเครงขรมึ และ กอดคอฉันแนน ฉันไดย ินเสยี งหวั ใจของเขาเตน เหมือนหวั ใจของนกทกี่ ําลัง จะตายเมื่อเรายิงมันดว ยปนส้นั เขาบอกฉนั วา \"ฉันดใี จท่พี บวา เคร่อื งยนตข องเธอขาดอะไร เธอจะไดกลบั บาน ของเธอได…\" \"เธอรูไดอยา งไร\" ฉนั กาํ ลังจะบอกเขาอยทู ีเดยี ววา ฉันไดท าํ งาน ของฉันสําเรจ็ ทัง้ ๆ ทีห่ มดหวังแลว \"ฉันเองก็เชน เดยี วกัน วันน้ี ฉันจะกลับบานฉนั …\" และแลวอยา ง เศรา สรอย เขากลาววา \"มันออกจะไกลมากทีเดียว….ออกจะยากมาก….\" ฉันรูส ึกวา มอี ะไรบางอยางที่พเิ ศษเกิดข้ึน ฉันกอดแขนเขาแนน ไวใ นวงแขนเหมือนเดก็ เลก็ ๆ และถงึ กระนั้นฉนั ก็รูสกึ เหมอื นวาเขาไหลลืน่ ลงไปในเหว ซ่งึ ฉันไมสามารถหยดุ ยอื้ เขาไวไดเลย…. สายตาของเขาเครง ขรึม และมองไกลออกไป \"ฉันมแี กะของเธอ และฉันมกี รงใสแกะ และฉนั มปี ลอกปาก ดวย….\" และเขากห็ ัวเราะอยา งเศรา ๆ ฉันรออยูเปน เวลานาน ฉนั รสู ึกวา ตวั เขาคอย ๆ อบอุนขน้ึ ทีละนอ ย \"เดก็ นอยเอย เธอกลวั รึ….\" เขากลัวแนล ะ แตเขากย็ ิ้มอยางออนหวาน \"ฉันคงจะกลวั มากกวา ในคืนนี้…..\" ฉนั รูสึกเย็นยะเยอื กขึ้นมาอีกคร้ังหนึง่ ดวยความรูสึกที่บอกไมถ กู และฉันรูด วี า ไมอาจทนความคดิ ที่วาจะไมไ ดยนิ เสยี งหัวเราะของเขาอีก เพราะมนั เปนเสมือนธารนํ้าในทะเลทรายสําหรบั ฉนั \"เด็กนอ ยเอย ฉันอยากไดยินเธอหัวเราะ…\" แตเขากลาวกบั ฉนั วา \"คืนน้ี กจ็ ะครบปหนึ่ง ดวงดาวของฉันจะโคจรมาอยูตรงตาํ แหนง ท่ฉี ันตกลงมาเม่ือปท ่แี ลว…\" \"เด็กนอยเอย เรื่องงูกบั เร่ืองนดั พบและเร่ืองดวงดาวทง้ั หมดน้ี เปน เพยี งฝนรายมใิ ชหรอื \" แตเขามไิ ดตอบคําถามของฉนั เขากลา วกับฉนั วา \"สง่ิ ทีส่ าํ คญั น้ัน ตามองไมเ หน็ หรอก\" \"แนน อน…\" \"เชนเดยี วกบั ดอกไม ถา เธอรกั ดอกไมซ่งึ อยบู นดาวดวงหน่ึง เธอ จะรูส กึ เปน สขุ ที่จะมองดทู อ งฟา ยามคํา่ คืน ดวงดาวทุกดวงดูประหนึ่งวามี