นิทานเดินไปดวงดาว

\"เปแบกฝน รองเทา้ พืนหนา เคา้ บอกฉันวา่ จงตงั ใจเดนิ \"



เมอื งสีฝนุ ฉันเกดิ ในเมอื งสีฝนุ เมอื งของฉันเปนสีนาตาลอมเทา แมช่ อบให้ฉันใส่เสือผา้ สีสดใส คงเพราะแมก่ ลวั วา่ จะหาฉันไมเ่ จอถา้ ฉันใส่ชดุ สีเทาๆ ฉั นชอบสี ฟา แมบ่ อกวา่ สีฟาเปนสีของทอ้ งฟาสดใส แตฉ่ ันไมเ่ ขา้ ใจ เพราะมองยงั ไงฟาทฉี ันเห็น กเ็ ปนสีเทาตลอดเวลา หรอื วา่ ตาของพวกผใู้ หญม่ พี ลงั วเิ ศษกนั นะ?

พรุง่ นี ฉันจะไดไ้ ปโรงเรยี นวนั แรก แมเ่ ขา้ มาพรอ้ มกบั กลอ่ งใบใหญ่ แมบ่ อกวา่ แมต่ อ้ งเดนิ ไปไกลมาก เพือจะไดก้ ลอ่ งนี มาให้ฉัน ฉันตนื เตน้ ทงั ๆทรี ูว้ า่ ของในกลอ่ งคืออะไร

เปสีส้มสดใบใหญ่ แมบ่ อกวา่ นี คือ “เปแบกฝน” “ทกุ ครงั ทหี นฝู นวา่ อยากไดอ้ ะไร อยากมอี ะไร ให้เขยี นลงกระดาษแลว้ ใส่เปใบนี ไว”้ ฉันเห็นแมแ่ บกเปตลอดเวลา เปของแมด่ หู นั กมาก แมค่ งมฝี นมากมาย บางทฉี ันกไ็ มเ่ ขา้ ใจพวกผใู้ หญ่ แมใ่ ห้ฉันเขยี นความฝนใบแรก ฉันนั งนึ กอยนู่ าน “อะไรกไ็ ดท้ หี นอู ยากได”้ แมบ่ อก ฉันเขยี นแลว้ ยนื ให้แม่ แมอ่ มยิม แลว้ เอา ความฝนของฉั นใส่ เป

รองเทา้ พืนหนา แมย่ กรองเทา้ พืนหนาออกจากกลอ่ ง ขนาดของรองเทา้ เลก็ พอดีกบั เทา้ ฉัน รองเทา้ ทาํ จากเหลก็ แขง็ สะทอ้ นเงาวิบวับ “แมด่ ูสิ หนเู ห็นหน้ าตวั เองบนรองเทา้ ดว้ ย” ฉันบอกแมด่ ้วยความตนื เตน้

ฉันมองไปทรี องเทา้ ของแม่ มนั เกา่ และสกปรก แถมดหู นั กมากทกุ ครงั ทแี มเ่ ดนิ แมเ่ คยบอกวา่ ในเมอื งสีฝนุ ยงิ เราโต รองเทา้ กจ็ ะขยายตามเทา้ ของเรา และขนาดของเปแบกความฝนของเรากจ็ ะใหญข่ นึ ดว้ ย “ถา้ หนโู ตไป หนจู ะไมแ่ บกความฝน รองเทา้ หนกู จ็ ะไมห่ นั ก หนจู ะวงิ ไปทกุ ที แมค่ อยดนู ะ” แมไ่ มพ่ ดู อะไร ค่อยๆใส่รองเทา้ เหลก็ ให้ฉัน แมบ่ อกวา่ ตงั แตว่ นั นี ไปฉันจะถอดรองเทา้ ไมไ่ ดอ้ กี “แลว้ ตอนนอนละ่ แม?่ ” แมส่ ่ายหัว “รองเทา้ จะปกปองหนู ตอ่ ไปนี หนตู อ้ งเดนิ อกี ไกล ใส่รองเทา้ ไวต้ ลอดเวลา จาํ ไวว้ า่ คนทมี รี องเทา้ แตไ่ มเ่ ดนิ กค็ อื พวกขเี กยี จเอาเปรยี บสังคม” สีหนั าของแมเ่ ปลยี นไปเวลาทแี มพ่ ดู อะไรยากๆ แววตาของแมจ่ ะดดู แุ ละน่ ากลวั

อะไรกนั คนกําลงั จะไดไ้ ปโรงเรยี นวนั แรกแทๆ้ ทาํ ไมตอ้ งมาขนู่ ่ นู ขนู่ ี .... ในความเงยี บ แมใ่ ส่รองเทา้ ให้ฉันจนเสรจ็ ในทสี ดุ แมก่ ย็ มิ ให้ฉัน “นอนไดแ้ ลว้ ตงั แตพ่ รุง่ นี ไป ชวี ติ หนจู ะไมเ่ หมอื นเดมิ นะ” ฉันมองออกไปทหี น้ าตา่ ง อยากให้พรุง่ นี มาถงึ เรว็ ๆจงั

ทโี รงเรยี น มเี ดก็ ตวั เทา่ ๆกบั ฉันมากมาย คุณตาไมถ้ พู ืนยมิ ตอ้ นรบั ฉัน แต.่ ..เปนยมิ ทเี ศรา้ อยา่ งบอกไมถ่ กู ยมิ เหมอื นเวลาแมย่ มิ ให้ฉัน ตอนทแี มก่ ลบั มาจากการเดนิ ไกลๆ คุณตาลากไมถ้ กู พืนยาวจนสดุ สายตา คุณตาบน่ วา่ \"เมอื งสกปรกนี ถจู นตายฝนุ กไ็ มม่ วี นั หมด\" ฉันไมเ่ คยเห็นใครแกเ่ ทา่ คุณตาถพู ืน รองเทา้ ของคุณตาเปนสีดําสนิ ท เปใบผอมสงู แตด่ อู ดั แน่ น คุณตาฝนอะไรอยนู่ ะ?

ดวงดาว... คุณครูและทกุ คนบอกวา่ ถา้ เราตงั ใจเดนิ เราจะไปถงึ ดวงดาว ฉันนึ กไมอ่ อกวา่ บนดวงดาวเปนยงั ไง ดวงดาวจะใหญข่ นาดไหนนะถงึ จะตอ้ นรบั พวกเราทกุ คนในเมอื งสีฝนุ ไดท้ งั หมด ดวงดาวทเี ปนแฉกๆแบบนี แลว้ ฉันจะไปอยตู่ รงไหน ฉันจะไปนั งอยตู่ รงไหนดนี ะ หรอื ดวงดาวจะเปนลกู กลมๆ ทกุ คนจะไดก้ ลงิ ไปกลงิ มาได้ แลว้ ถา้ กลงิ มาชนกนั ละ่ หรอื ดวงดาวตอ้ งเปนสีเหลยี มแบบห้องเรยี น ทกุ คนจะไดไ้ มก่ ลงิ ตกดาว

แตส่ ิงทแี น่ นอนทสี ดุ พวกเค้าบอกวา่ บนดวงดาว เราจะไดถ้ อดรองเทา้ ออก เอาเปออกจากหลงั แลว้ กท็ าํ อะไรกไ็ ดท้ เี ราอยากทาํ อะไรกไ็ ด!้ ถา้ ฉันไปถงึ ดวงดาว ฉันจะนอนบนเตยี งทเี ปนขนมปงน่ มุ ๆ แลว้ กว็ งิ เลน่ ทงั วนั เลย แลว้ ฉันคงเห็นทอ้ งฟาสีฟาจากดวงดาวนะ

ในห้องเรยี นคุณครูสังให้เราเขียนสิงต่างๆมากมาย แลว้ กเ็ อากระดาษยดั ใส่ลงเปแบกฝน คุณครูบอกวา่ “ความหนั กของเปและรองเทา้ คอื เครอื งวดั วา่ เราจะเปนผใู้ หญท่ ดี ไี ดไ้ หม” หลายวนั ผา่ นไป เพือนเรมิ เดินชา้ ลง เราวงิ เลน่ กนั น้ อยลง ฉันเรมิ ไมช่ อบโรงเรยี น

หมบู่ า้ นคนขีเกยี จ วนั นี คุณครูพาเราไปทศั นศึกษาทหี มบู่ า้ นคนขเี กยี จ พวกเขานั งอยเู่ ฉยๆ รองเทา้ หนั กจนเดนิ ไมไ่ ด้ เปของพวกเขาดแู น่ นจนแทบจะระเบดิ ออกมา พวกเขาดผู อมและไมม่ แี รง มเี ดก็ ผหู้ ญงิ คนหนึ งเดนิ มาหาฉันชา้ ๆ \"มาเลน่ กนั มยั ?\" ครูรบี กนั เขาออกจากฉัน \"อยา่ ไปยงุ่ เดยี วกต็ ดิ เชอื ขเี กยี จหรอก!\" ครูดฉุ ัน เดก็ คนนั นดไู รเ้ รยี วแรง เธอพยายามเดนิ แมจ้ ะชา้ มากกเ็ ถอะ ครูบอกวา่ เพราะพวกเขาไมเ่ ดนิ พวกเขาถงึ ไมม่ แี รง ถา้ เราตงั ใจเดนิ เราจะมแี รง และเราจะไปถงึ ดวงดาว

ในเมอื งสีฝนุ จรวดบนิ อยบู่ นฟา แมบ่ อกวา่ คนพวกนั นคือคนทอี ย่บู นดวงดาว พวกเขามเี วลามากมายทจี ะบนิ ไปมา \"พวกเคา้ คงเดนิ มาทงั ชวี ติ ใชม่ ยั แม่ ถงึ ไดไ้ ปอยบู่ นนั น\" แววตาแมเ่ ปลยี นไปอีกแลว้ แมบ่ อกวา่ คนพวกนั นไมร่ ูด้ ้วยซาวา่ เปแบกฝนกบั รองเทา้ พืนหนาคืออะไร ฉันไมเ่ ขา้ ใจ \"หนนู อนไดแ้ ลว้ พรุง่ นี จะไดม้ แี รงเดนิ \" แมบ่ อกฉันเหมอื นทกุ คืน

ในขณะทฉี ันกําลงั เดนิ ไปโรงเรยี นเหมอื นทกุ วนั ฉั นคิดวนไปวนมาในหัว ....จะเปนไปไดย้ งั ไงนะ ถา้ ไมเ่ ดนิ แลว้ จะไปถงึ ดวงดาวไดไ้ ง แมแ้ ตท่ หี มบู่ า้ นคนขเี กยี จพวกเขาแบกเปหนั กกวา่ ฉัน พวกเขายงั ตอ้ งพยายามเดนิ จะมคี นทไี มม่ เี ป ไมม่ รี องเทา้ แลว้ เดนิ ไปถงึ ดวงดาวไดย้ งั ไง? ฉันเรมิ ไมช่ อบโรงเรยี นมากขนึ เรอื ยๆ เปของฉันหนั กขนึ เรอื ยๆ ฉันเดนิ ไดช้ า้ ลงเรอื ยๆ

\"ตบุ้ !!\" เดก็ ผชู้ ายคนหนึ งวงิ มาชนฉัน เขาไมม่ เี ป ไมม่ รี องเทา้ พืนหนา แถมยงั ไมข่ อโทษซกั คํา \"นี ! เธอไมต่ อ้ งไปโรงเรยี นเหรอ?\" ฉันถาม \"ไปสิ นี พวกเรามาทศั นศึกษา\" เขาชไี ปบนฟาทเี ตม็ ไปดว้ ยฝนุ ควนั \"บา้ นของฉันอยบู่ นดวงดาวน้ นู นน!\" ฉันตาลกุ วาว เมอื ไดย้ นิ วา่ เขามาจากดวงดาว!

\"บนดวงดาวไมม่ ใี ครตอ้ งใส่รองเทา้ พืนหนาหรอก\" \"แล้วเปแบกฝนล่ะ พวกเธอมีความฝนมัย?\" \"ออ๋ มสี ิ แตพ่ วกเราไมต่ อ้ งแบกฝน เราทาํ ไดเ้ ลย\" \"มีสนามเด็กเล่นมัย มีเตียงขนมปงมัย ทอ้ งฟาเปนสีฟามัย?\" \"ไเวธ้เอธนอี ตมลาเกลด่นีนดะ้วยบกนันดสวิ \"งดาวมีทกุ อ..ย..่า..ง. น่ ะแหละ เขาวงิ ไปรวมกลมุ่ กบั เดก็ ๆคนอนื ทยี านอวกาศของโรงเรยี น

\"เอาละ่ ฉันจะตงั ใจเดนิ !\"

วนั สอบเดนิ ครงั แรก! ฉันตงั ใจเดนิ มาตลอดเพือวนั นี พวกเราตอ้ งดนิ ผา่ นโคลนหลมุ ฝนุ ควนั ฉันเดนิ ไดด้ กี วา่ ใคร คงเพราะฉันตงั ใจเดนิ กวา่ คนอนื สินะ แตพ่ อฉันหันกลบั ไปด.ู .. เพือนของฉันลม้ ลง ฉันเดนิ กลบั ไปชว่ ยดงึ เพือนของฉันให้ลกุ ขนึ เขา่ ของเธอขดู กบั พืนแขง็ เธออดทนไมร่ อ้ งไห้ แตเ่ ธอคงเจบ็ น่ าดู เราเดนิ เขา้ เส้นชยั ...ดว้ ยกนั เปนคนสดุ ทา้ ย

ครู บอกฉั นวา่ \"ถา้ เธอมวั แตห่ ่วงคนอนื เธอจะไมม่ วี นั ไปถงึ ดวงดาว\" \"คุณครู คะ แลว้ ทาํ ไมคุณครูยงั เดนิ ไปไมถ่ งึ ดวงดาวละ่ คะ?\" ครูยมิ อยา่ งภมู ใิ จและบอกวา่ \"ครูเชอื วา่ วนั นั นใกลม้ าถงึ แลว้ เพราะครูตงั ใจเดนิ มาทงั ชวี ติ \" เปของคุณครูดูหนั กอึงพอๆกบั รองเทา้ ครูฝนอะไรอยนู่ ะ?

ดวงดาวอยบู่ นฟา สองขาของฉันอยบู่ นดนิ เราจะเดนิ ยงั ไงให้ไปถงึ ฟานะ? ครูสอนวา่ บนดวงดาวเปนเมอื งสีมติ ิ ระยะทางและเวลาซอ้ นทบั กนั ฉันไมเ่ ขา้ ใจเลยซกั นิ ด ครูบอกวา่ วนั หนึ งทฉี ันโตพอฉันจะเขา้ ใจ วนั หนึ งทเี ราเดนิ มากพอ เรากจ็ ะไปถงึ ดวงดาว

ฉันกลบั มาทบี า้ น วนั นี ฉันสอบไมผ่ า่ น แถมโดนครูดุ ฉันไมร่ ูว้ า่ แมจ่ ะดฉุ ันอกี คนมยั แมน่ ั งหลบั อยใู่ นครวั อยา่ งเหนื อยออ่ นเหมอื นทกุ วนั ผใู้ หญเ่ มอื งนี เปนอะไรกนั ทาํ ไมไมม่ ใี ครอยากเลน่ สนกุ เลย... ฉันหาเรอื งเลน่ สนกุ ดีกวา่ ! ฉั นค่อยๆเดินไปเปดเปของแม่ ความฝนของแมค่ ืออะไรกนั นะ? อยากรูม้ านานแลว้ แมแ่ บกอะไรอย่นู ะ? หรอื วา่ จะม.ี .ตวั ไปดวงดาวอยใู่ นเปของแมน่ ะ? แมเ่ ดนิ ตลอดเวลา แมต่ อ้ งได้ไปดวงดาวแน่ ๆ!

พอฉั นเปดกระเปา...... กระดาษปกใหญส่ ีแดงกท็ ะลกั ออกมา มแี ตต่ วั เลขตดิ ลบเตม็ ไปหมด! ความฝนของผใู้ หญน่ ี เขา้ ใจยากจรงิ ๆ

แมล่ มื ตาตนื ขนึ “สอบเดนิ เปนไงบา้ ง’ คําถามแรกทแี มถ่ ามฉัน \"หนสู อบตก แตห่ นมู เี รอื งสงสัยเตม็ ไปหมด\" \"แมไ่ มส่ งสัยเหรอ เดก็ ๆในหมูบ่ า้ นคนขีเกยี จ จะเดนิ ไดย้ งั ไง พวกเค้าไมม่ ขี ้าวกนิ ดว้ ยซา แถมเปยงั หนักกวา่ เราอกี คุณตาไมถ้ ูพืนทโี รงเรยี นกเ็ ดนิ มาจนแก่ แตเ่ ปกห็ นักขึนทกุ วนั แลว้ รองเทา้ กใ็ กลพ้ ัง ถา้ ให้หนไู ปอยบู่ นดวงดาวตอนแกๆ่ แบบนันหนจู ะทาํ อะไรได้ เดก็ ๆทเี กดิ บนดวงดาวกไ็ มต่ อ้ งแบกเปหนักๆ แถมพืนรองเทา้ กบ็ างเฉียบ ทาํ ไมถงึ มเี ดก็ ทเี กดิ มาแลว้ ไดน้ ังยานอวกาศ แตห่ นูตอ้ งเดนิ ?\" ฉันบน่ ให้แมฟ่ งด้วยความโกรธและสงสัย

แมน่ ิ งไป.... ฉันไมเ่ คยเห็นสีหน้ าและแววตาแบบนี ของแม่ แมย่ มิ ให้ฉัน แตเ่ ปนยมิ ทไี มเ่ หนื อยแบบทกุ วนั แมล่ บู หัวฉัน \"ความฝนของหนคู อื หนจู ะให้ทกุ คนถอดรองเทา้ หนาๆ และเอาเปออกจากหลงั ให้หมด\" ฉันเขยี นลงในกระดาษเพือจะเอาใส่เปแบกฝน แมบ่ อกฉันวา่ \"ไมต่ อ้ งเขยี นหรอก อะไรทเี ราเขยี นแลว้ ใส่เปใบนี ไว้ ในทสี ดุ เรากจ็ ะลมื ให้หนจู าํ มนั ไวใ้ นหัวใจนะ\" แมบ่ อกฉันวา่ ... ตอนนี ฝนของเราเปนฝนเดยี วกนั แลว้

แมส่ ่งฉันเขา้ นอน คืนนี ฉันหลบั ตาลงแตย่ งั คิดไมต่ ก ฉันไมร่ ูว้ า่ จะทาํ ฝนนั นไดย้ งั ไง ฉันรูแ้ ตว่ า่ เราเดนิ ไปดวงดาวไมไ่ ด้ ไมม่ วี นั ทาํ ได้ เปนเรอื งโกหก ฉันไมอ่ ยากโตเปนผใู้ หญแ่ บบทฉี ันเห็นในเมอื งสีฝนุ ฉันไมอ่ ยากทงิ เพือนให้หกลม้ หรอื จมบอ่ โคลน ฉันอยากเลน่ กบั เดก็ บนดวงดาว ฉันอยากเปนเพือนกบั เดก็ ในหมบู่ า้ นขเี กยี จ ความลบั ทพี วกเค้าไมไ่ ดบ้ อกเราคือ รองเทา้ กบั เปมนั ไมไ่ ดม้ ไี วแ้ บกฝน แตม่ นั มไี ว้ หยดุ ฝน มนั มไี วส้ ะสมกระดาษสีแดงทไี มม่ วี นั พาเราไปถงึ ดวงดาว

เชา้ วันนี ฉันมองดูฟาสีหม่น เมืองสีฝุนเชา้ นี ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ฉันว่าฉันเห็นสายรุง้ จางๆ ฉันแบกเปว่างเปล่า รบี เดินไปโรงเรยี น เพือบอกความลับนี กับเพือนๆ \"เราทกุ คนทเี มอื งสีฝนุ ไมม่ ที างเดนิ ไปถงึ ดวงดาว เราตอ้ งหาทางอนื ทที าํ ให้เราทกุ คนไดไ้ ปดว้ ยกนั \" ถา้ เธอรูแ้ ลว้ อยา่ ลมื บอกเพือนของเธอตอ่ ละ่ !

บททงิ ทา้ ยกอ่ นนอน เมอื เรามองไปในแววตาของคนรุน่ ใหมท่ อี ายรุ าว 20 ป เราเห็นอะไรในแววตาของพวกเขา? พวกเขาทกุ คนคงเคยหัวเราะ เคยมคี วามฝน เคยมคี วามรกั เคยมคี วามมงุ่ หวงั ในชวี ติ แตเ่ มอื มองยอ้ นไปในสิบปทผี า่ น มาบนเส้นทางจากเดก็ ส่ผู ใู้ หญ่ มนั น่ าตงั คําถามวา่ คนรุน่ เดยี วกบั พวกเขาและพวกเธอเตบิ โตมากบั สังคมแบบใด? สังคมนี ใจรา้ ยกบั พวกเขาเพียงใด พวกเขาเหนื อยลา้ และวงิ ตามความฝนทวี า่ งเปลา่ เพียงใด ประเทศนี ทมี คี วาม เหลอื มลามหาศาล คนรวยจองทที างในประเทศนี ยาวนานขา้ มถงึ รุน่ หลาน เมอื ตอ่ ส้ตู งั คําถามทางการเมอื งกถ็ กู เขน่ ฆา่ ขบั ไล่ เมอื ตอ้ งการจะเลอื กวถิ ชี วี ติ รสนิ ยม ทางเดนิ ของตวั เองกโ็ ดนกดทบั ดว้ ยค่านิ ยมอนรุ กั ษ์นิ ยมลา้ หลงั พวกเขาเพิงอายุ 20 ป แตพ่ วกเขาดเู หนื อย ดว้ ยเหมอื นโลกทพี วกเขาแบกไวท้ งั บา่ ฝนของตวั เอง ฝนของพ่อแม่ ฝนของสังคม แตพ่ วกเขามเี พียงรองเทา้ หนั กๆเปนเครอื งมอื และคําบอกกลา่ วของคนรุน่ กอ่ นวา่ “ให้ตงั ใจเดนิ ” เดนิ เดนิ ดว้ ยเทา้ เปลา่ ถา้ ตงั ใจเดนิ เรอื ยๆโดยไมต่ งั คําถาม จะไปถงึ ดวงดาวได้ แตใ่ นโลกนี มคี นทเี กดิ บนดวงดาวพรอ้ มกบั อภสิ ิทธลิ น้ เหลอื และไมค่ ิดทจี ะสละเพียงเศษเสียว อาศัยการกดขเี ปน บญุ คุณ และคนทเี กดิ ในเมอื งสีฝนุ ทไี มม่ โี อกาสแมแ้ ตจ่ ะเลอื กทจี ะฝน ทจี ะหยดุ ทจี ะเดนิ เปนไปไดเ้ หรอทคี นทเี กดิ บนเมอื งสีฝนุ จะเดนิ ไปดวงดาวได้ แตค่ นทเี กดิ บนดวงดาวไมต่ อ้ งแบกเป ไมต่ อ้ งใส่รองเทา้ เหลก็ ทหี นั กองึ พวกเขาไดอ้ ยบู่ นดาวเพียงเพราะพวกเขาเกดิ บนนั น ไมใ่ ชว่ า่ พวกเขาเกง่ หรอื ฉลาดกวา่ คนอนื ทงั ดวงดาวและเมอื งสีฝนุ คือความจรงิ ทถี กู สมมตขิ นึ จากผมู้ อี ํานาจและผกู ขาดทรพั ยากร ถงึ เวลาทเี ราตอ้ งทาํ ให้สิง เหลา่ นี จบทรี ุน่ เรา และสถาปนาความเสมอภาค ทที กุ คนสามารถมชี วี ติ ทดี รี ว่ มกนั ได้ จําเปนตอ้ งตงั คําถามตอ่ ความ เหลอื มลาอปั ลกั ษณ์ของระบบทนุ นิ ยม และตอ่ ส้เู พือสถาปนาความเปนไปไดข้ องประชาธปิ ไตยทแี ทจ้ รงิ ประชาธปิ ไตยของคนส่วนใหญ่ รฐั สวสั ดกิ ารถว้ นหน้ าและสังคมนิ ยม ษัษฐรมั ย์ ธรรมบษุ ดี ผเู้ ขยี นงานวจิ ยั \"เดนิ ไปดวงดาว: ทนุ นิ ยมไทยในกระแส เสรนี ิ ยมใหมก่ บั ความฝนทไี มม่ วี นั ไปถงึ \"

ขอมอบหนั งสือเลม่ นี แดเ่ ดก็ และผใู้ หญท่ กุ คนทมี คี วามฝน ความฝนถงึ สังคมทเี สมอภาคสําหรบั ทกุ คนทกุ ชนชนั ชว่ ยกนั ส่งตอ่ ความลบั ทวี า่ เราไมม่ ที างเดนิ ไปถงึ ดาวไดห้ ากยงั มกี ตกิ าทไี มย่ ตุ ธิ รรม ควบคุมชวี ติ เราตงั แตเ่ ดก็ จนแก่ ทกุ คนสามารถถา่ ยเอกสารหนั งสือนิ ทานเลม่ นี แจกจา่ ย ให้ฟรี หรอื ส่งตอ่ ไฟลด์ จิ ทิ ลั ได้ โดยไมต่ อ้ งขออนญุ าตเจา้ ของผลงาน หากไมเ่ ปนเพือการแสวงหากําไรส่วนบคุ คล รับขวัญ ธรรมบษุ ดี ผสู้ รา้ งสรรค์ผลงาน