เพชรพระอุมา เล่มที่ 08 ตอน ดงมรณะ

1780 มองฝาความมดื ข้ึนไปยงั หลงั คาเพงิ พักเตย้ี ๆ ทม่ี ุงไวด ว ยใบไมแ หง ทกุ หนทกุ แหงเงยี บสงดั ไดย นิ แตเสยี งน้าํ คางหยดกระทบใบไมแ หง อยูเ ปาะแปะ “ไชยยนั ต” เสียงกระซิบ ดงั มาจากความมดื ขางๆ ตัว “ออื้ หือม?” “คุณหนาวไหว” “คุณละ?” “ฉนั รสู กึ วาจะเอาเปรยี บคณุ มาก เพราะเขามานอนในตาํ แหนง ที่คณุ เคยนอน” “ไมเปนไรหรอก” “นอยนอนเบียดพีช่ ายของเขา และฉนั กเ็ บยี ดเขาอยอู กี ทหี น่งึ ...เราไดไ อตวั ของกันและกัน แทนไฟผงิ ...” “นนั่ เปนวธิ ีแกห นาวที่ถกู ตอ งแลว ” “แตม คี ุณอยูคนเดยี วทที่ ําผดิ วิธี โปรดอยาเอาธรรมเนียมประเพณขี องสภุ าพบรุ ษุ ในเมือง ...มาใชใ นปา เลยคะ ไชยยันต ยกเวน แตวา คณุ จะรังเกยี จฉัน” “ตรงขาม ผมเกรงวาคุณจะรงั เกยี จผมเสยี มากกวา” แทนคาํ พดู ตอไปใดๆ ท้งั ส้นิ ฝา มอื อันอบอุนของมาเรียจบั มาทีต่ นแขนของเขา แลว รงั้ ฉดุ ใหไชยยนั ตน อนแนบชดิ เขามา จนกระทงั่ ไหลและลําขาสัมผัสกัน หลอ นแบง ผา ผวนสว นทเ่ี หลือ สะบดั คลมุ ใหเ ขา แลว นอนขยับตัวไปมาเหมอื นจะหาตาํ แหนง ท่ถี นดั ทส่ี ดุ “รูสึกวาคุณจะรําคาญอะไรบางอยาง นอนทบั ตอไมเ ลก็ หรอื กอ นหนิ เขากระมัง?” เขาถาม “ไมใ ชต อไม หรือกอ นหนิ หรอกคะ ...” หลอ นพึมพํา พลางเอามือควานอยใู นแถบเอวของเขา “แตร ูส กึ วา จะเปนดา มปน พกในซองขา งเอวของคุณมากกวา มันกดกับตะโพกของฉัน” “ออ ! ขออภัย...” เขารบี บอกโดยเร็ว ถอดเขม็ ขัดของปน ทีค่ าดเอวออก ขอศอกขา งหน่งึ ทก่ี างออกไป ขณะท่ีปลดเขม็ ขัดกระทบเขา อยา งจงั กับตําแหนงใดตําแหนงหน่ึง อนั เตม็ ไปดว ยความนมิ่ และหยนุ ระดับกลางลําตวั ของแหมม สาว หลอนอทุ านเบาๆ ดวยความตกใจมากกวาเจบ็ ปวด ไชยยนั ตใจหาย วาบ รบี ละลาํ่ ละลักขอโทษโดยเรว็ รูส กึ เลอื ดแลน รอ นซาไปตลอดท้งั กาย ความมดื สลัวทําใหไ ม สามารถมองเห็นสหี นา ของกนั และกันไดถ นัด เหว่ียงเขม็ ขัดปน ขึ้นไปไวท างหวั นอน แลว พลกิ ตะแคงหนั หลงั ใหห ลอ น “กูดไนท! ” เสียงกระซบิ ดงั มาเปน ประโยคสดุ ทา ย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1781 “กดู ไนท! ” เขาตอบเปน ประโยคสุดทายเชน กัน ราตรีน้ัน ผา นไปอยา งสงบราบคาบ ทุกคนตนื่ ขน้ึ เมอื่ เริ่มตนของวนั ใหม ดวยบรรยากาศที่ดขี ึน้ ในทุกดาน เพราะตา งไดร ับ การพกั ผอนอยางเตม็ ที่ เชษฐาเดนิ คลอ งขน้ึ กวา เมือ่ วาน และมาเรียแขง็ แรงกวา เมื่อคืน หลอนไมใ ช คนเปราะเลย ทรหดบกึ บนึ พอๆ กบั ผูชายคนหนึ่ง อยา งไรก็ตาม ภายหลงั จากปรกึ ษาหารือ ทกุ คนก็ ลงความเหน็ ตรงกันวา สมควรจะพกั ฟน อยูทน่ี ี่สกั วนั หนงึ่ กอนการบกุ บั่นตอ ไป ภายหลงั จากสาํ รวจก็พบวา ขา วสารจาํ นวนจํากดั ทนี่ าํ ติดตวั มาไดพ อจะใชเ ปนเสบยี ง สาํ หรบั คน 12 คน ไปไดอ ีกเพียงไมเ กนิ 3 วนั เปน อยา งสงู และเผือกมนั เทา ท่จี ะแสวงหาเอาไดเ บ้อื ง หนา ตามแผนการซ่งึ กะกนั ไวก อ นแลว อยา งหลกี เล่ียงไมพน นนั่ ไมเปนส่ิงทีท่ กุ คนกงั วลเพราะ พรอ มท่จี ะเผชญิ กบั สถานการณน ัน้ อยแู ลว สงิ่ ท่ีทําใหค ณุ คนตองใจหายกค็ อื ลูกปน เพราะปรากฏวาในจํานวนกระสุนท้ังหมดท่ีนาํ ติดมาดวยนน้ั มนั รอยหรอไปถงึ เกอื บครึ่งคอ น ทาํ เอาหบี กระสนุ ที่เปน สัมภาระหนกั กวา อยา งอื่นใด เบาขึ้นโหวงเหวง “เราใชกระสนุ ท้งั หมด ในการทําศึกกบั สางเขยี วไปมากเหลือเกิน” ภายหลงั จากการตรวจสอบอยางถี่ถว น ไชยยันตค รางออกมา และทกุ คนกเ็ พ่ิงจะนกึ ข้นึ มา ไดในขณะน้ี “ระยะทเี่ รายงิ กันมากทสี่ ดุ กต็ อนที่มันบกุ เขาโจมตีทีม่ นั่ ทน่ี ่นี ัน่ แหละครับ เฉล่ียแลวแต ละกระบอกยิงไปรวมรอยนดั เห็นจะได แตถึงเชนน้นั เราก็เกอื บจะตา นมันไมอ ย”ู พรานใหญว า เชษฐาเองกต็ ะลึงไปเหมือนกนั เปาลมออกจากปาก “นี่เพ่งิ จะมารกู ันเอาเดย๋ี วนเี้ องวา เราหมดกระสนุ จากคลงั ไปต้ังครง่ึ คอน ถาเกดิ ศกึ ใหญ แบบนีอ้ ีกคร้ังเดียว กระสนุ เราหมดแน หรือยงั ไง ผกู อง?” “ผมไมคดิ วาเราจะตอ งยิงตอ สูราวกบั ทาํ ศกึ สงครามอยางนีอ้ ีกแลว นอกจากปอ งกนั ตัว จากสตั วร ายและอาหาร ซ่งึ เรายังเหลือกระสุนท้ังหมดอยอู กี เกอื บพนั นดั พอเพยี งถมเถไป “กด็ ไี ปอยางหนึง่ เหมอื นกนั มนั ทําใหห บี กระสนุ ของเราลดนา้ํ หนกั ไปอกี เยอะ พวก ลูกหาบแบกกนั สบายขน้ึ ” ไชยยนั ตพ ดู ปนหวั เราะกรอ ยๆ ปรากฏวา กระสุนทใ่ี ชไ ปมากที่สดุ กค็ ือกระสุนลกู ซอง ลงมาก็ขนาด .30/06 และ .375 ซงึ่ มอี ยชู นิดละสองกระบอก สวน .300 เวเธอรบ แี มก็ นม่ั ของดาริน และ .600 ไนโตรเอกเปรสของไชยยนั ต ซึ่งไมซ ้าํ กับของใคร และมีกระสุนกันมากระบอกละไมเ กนิ 200 นดั น้ัน ใชยงิ ไปนอยทสี่ ดุ ในขณะตอสู ทวา เด๋ียวนี้ สาํ รวจแลว ก็เหลอื กนั อยเู พียงชนิดละไมถึง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1782 รอย อยางไรกต็ าม ทุกคนมองเห็นชดั ในความรอบคอบของรพนิ ทร ทีก่ าํ หนดใหขนกระสุนมาดว ย อยา งมากมาย ซง่ึ คร้ังแรกคณะนายจา งออกจะรสู กึ วา เกนิ ความจําเปน เพราะมีนา้ํ หนกั มากกวาเสบยี ง เสยี อีก เพ่งิ จะมาเหน็ คณุ คา ตอนรบกับสางเขียวนเ่ี อง “ระยะทางเดินหนาตอ ไปนี้ เราคงจะไปกนั ไดเรว็ ยิง่ ขึน้ เพราะเบาขาวสารเบาลูกปน ข้ึน มาก สาํ หรับลกู ปน ก็จะยง่ิ เบาจากคลังกลางลงไปอีก ถาเราจะแจกจายไปใหประจาํ ตัวไวคนละ 50 นัด” พรานใหญบ อก “นั่นเปน วธิ ที ี่ถกู ตอ งทีส่ ดุ ดีแลว แจกกระสุนประจําตวั แตล ะคนไวเสยี เลย เกดิ ฉุกเฉิน อะไรจะไดไมข ลกุ ขลกั เพราะกวา จะรอ้ื หีบออกมา มนั ไมท ันการ อยา งนอ ย 50 นัดตดิ ตวั ไวก พ็ อได ต้ังรับ คราวกอนนเี้ ราทาํ กนั ไมถกู หลกั เลย ลูกปน สวนใหญไปประเดอยใู นหีบหมด มีติดตวั กนั อยู คนละไมกนี่ ัดเทา นั้น” หัวหนาคณะสั่ง รพินทรก ับไชยยนั ตชว ยกันรอื้ กระสุนปน ออกมา และเรยี กคณะทัง้ หมดเขามาแจกจา ย ตามแตชนดิ ของปนทถี่ ือประจําอยู กอนทจ่ี ะแพก็ ลงผกู มัดสาํ หรบั การเดนิ ทาง ไชยยนั ตเปน คนหยบิ ลกู .375 แมก็ นัม่ สงไปใหมาเรียสองกลอ ง แหมมสาวเปด กลองออกดปู รากฏวามันเปน ลกู ขนาด 300 เกรน หวั ซิลเวอรทปิ ทัง้ สองกลอง “คุณมหี วั แบบฟูลแพ็ทซ 300 เกรน แลวก็ซอฟปอยท 270 เกรนบา งไหม?” หลอนถามเบาๆ อดีตนายทหารหนุมเลกิ ค้วิ “ขอเปล่ียนเปน ฟลู แพท็ ซส ักกลอ งหนง่ึ แลว ก็ซอฟปอยทอกี สักกลอ งเถอะ” ไชยยนั ตมองหนา แลว ยิ้ม นั่นเปน การเลอื กกระสุนในแบบของผชู าํ นาญ ไมใ ชส กั แตว า ให เปนกระสุนทีใ่ ชย ิงได มาเรียจะตอ งมีเหตุผล ในการเลอื กกระสนุ ของหลอน อนั เนอ่ื งมาจากความจดั เจนเปน อยา งดนี ่ันเอง “ทําไม คุณไมช อบลกู หัวเงนิ หรอกรึ?” “มนั กด็ อี ยหู รอก แตถ าจะตดั กระดกู แข็งๆ หนาๆ กนั จรงิ ๆ แลว มนั สหู วั โลหะแข็งไมไ ด เพราะฉกี เปลอื กเรว็ ไปหนอย สว นถาจะยงิ สตั วหนังบางระยะไกล กแ็ พล กู หวั ออ น 270 เกรนอกี เหมือนกนั ถา ไมมีก็ไมเ ปน ไร ลกู ปนเกาทฉ่ี ันมอี ยลู วนเปนซลิ เวอรทปิ ทง้ั น้นั ” เขาบอกใหห ลอ นเขามาเลือกเอาเองจากคลงั กระสุนกลางตามความพอใจ ไมก นี่ าทหี ลงั จากน้นั มาเรียกล็ องลูกปนนดั แรกของหลอ น ดวยการยิงกระรอกดงตวั ขนาดแมวเขอื่ งๆ ไตอยบู น ยอดกระหรา งสงู ลบิ หวั ขาดกระเดน็ ตกลงมาราวกบั เอาไมส อย ทา มกลางการเฝา ดอู ยางตน่ื ใจของ ทุกคน ดารนิ เองกย็ ืนคอแข็งไปเหมอื นกัน วิธยี งิ ของมาเรยี ประทบั ใจหลอ นมาก เพราะเล็งเร็วนา พิศวง และทนั ทีที่กระสุนลนั่ ออกไป หลอนไมไดเวน ระยะใหเ สียจงั หวะวางอยเู ลย ตบลูกเลือ่ น [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1783 กระชากปลอกเกา ทง้ิ และยัดลกู ใหมเ ขารงั เพลงิ ในทนั ที เปน การกระทาํ ตดิ ตอ กนั อยางอตั โนมัติดวย ความเคยชนิ อันเปน วิธียงิ ปน ไรเฟล แบบลูกเลอื่ นท่ถี ูกตอ งท่สี ุด ขณะทด่ี งึ ลกู เลื่อนกเ็ ชนกัน หลอนไมจําเปน ตอ งลดปน ลงจากไหล แตดึงปลอกกระสนุ เกา และนาํ ลกู ใหมเ ขา รงั เพลิง ในขณะท่ปี น ยงั ประทบั อยูกบั ไหลนนั่ เอง ซึง่ การกระทําอนั แคลวคลองเชย่ี วชาญชนดิ น้ี แมแตเชษฐาหรอื ไชยยนั ตเ อง กย็ อมรบั วา ไมส ามารถจะทําไดถ นดั เทา หลอน การหยิบฉวยจับปน กร็ ดั กุมแนบเนียนไมเ กงกางเกะกะ แสดงความเปนเอตทัคคะในทางนี้ อยางเยย่ี มยอด สมกบั ทีเ่ ปนเชื้อไขพราน คณะชาวพระนครท้ังหลายเพงิ่ จะเห็นพิชานในการใชไ รเฟล ของหลอ นชดั ๆ ครั้งนเี้ ปน คร้งั แรก ตา งมองดดู วยสายตาเลอ่ื มใสนิยมเงียบๆ สาํ หรบั ดารนิ นัน้ รสู ึกตวั ไดด ีวา...หลอ นเจอเอา คูแขง สาํ คญั เขาใหแลว รพนิ ทรเคยเลามาใหฟ ง กอ นแตหลอ นกไ็ มอยากจะเช่ือนกั มาเหน็ เขาชดั ๆ ใน ครง้ั น้ีกง็ นั องึ้ ไป “วิเศษมาก เมย ฉนั เหน็ จะตอ งยอมตัวเปน ลูกศิษยเ ธอเสยี แลว” หมอดารนิ พดู ยมิ้ ๆ เขา มาจับแขนมาเรีย เพ่อื นสาวตา งผวิ หวั เราะอยางไมเ ช่ือถือในคาํ พูด ของหลอน “อยาถอ มตวั นอย พรานใหญบอกใหฉ นั รูแลววา เธอยงิ ปน ไดขนาดไหน ไมวาไรเฟล หรือปนสน้ั ขนาดฉนั เทยี บเธอไมต ิดหรอก” “ฉันสนใจวิธกี ระชากลกู เลอื่ น ในขณะทปี่ น ยังประทับอยกู ับไหลของเธอ นาดูมาก มนั รวดเร็วดเี หลอื เกนิ ฉนั เองกอ นจะกระชากลกู เล่ือน มันจะตองลดปน ลงจากไหลกอ นเสมอ ถงึ พราน ใหญรพนิ ทรเอง ฉันกไ็ มเหน็ เขาทาํ ไดอ ยา งเธอ” “ถาเธอลดปนลงจากไหล กแ็ ปลวา เธอจะตอ งยกมันขนึ้ ประทบั ไหลอ กี คร้งั ในการยิงซา้ํ นัดที่สอง น่นั คอื จงั หวะทีเ่ สยี เวลาไป มันอยทู ่ีการฝก คร้ังแรกนัน่ เอง พอฉันสอนไวว า ในทนั ทีที่ กระสนุ ผานลํากลอ งออกไป มันจะถกู เปาหมายหรือไม จะมกี ารยิงซาํ้ อกี หรอื ไมก ต็ าม ใหก ระชาก ปลอกเกาทง้ิ และสงนดั ใหมเ ขา รงั เพลงิ ทนั ที ในขณะทปี่ นยังประทับอยูกับไหล มนั จะเปน การฝก นสิ ยั ใหเ กดิ ความเคยชิน และใหป ระโยชนใ นกรณยี งิ ซํา้ อยางรวดเร็ว” “โดยหลักของการยงิ ปน ลกู เลอ่ื นแลว วธิ ที เ่ี ธอใชอยนู บั วาถูกตองทส่ี ุด แตข อเทจ็ จรงิ มัน ไปอีกอยา งหนงึ่ คอื การกระชากลูกเลอ่ื นในขณะท่ีประทบั อยูก บั ไหลน ้ัน ถาเปนไรเฟลขนาดใหญม ี น้ําหนกั มาก เราจะทําไดล าํ บากทเี ดยี ว มนั ไมถนัด สูลดลงมาเสียกอนไมได ชว ยใหจับลูกเล่อื นได ถนัดยงิ่ ข้ึน นกั ยงิ ไรเฟลสวนมากก็เลยนิยมกนั แบบน้ี แลว ก็เลยเปน นสิ ยั ที่ผิดๆ ตดิ กนั มาเรอื่ ย เพ่ิงมา เห็นเธอยิงไดถ กู หลักทส่ี ุดนเ่ี อง นา ดเู หลอื เกนิ ” ดารินกลา วชมเชยอยา งใจจรงิ ไชยยนั ตก ็รอ งบอกมาเปน ภาษาไทยวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1784 “โธ! ไมเ หน็ จะตอ งมีอะไรสงสยั เลยน่ี ดูขอลาํ แมเ จาประคณุ เสียบางซิ ยังกะนกั กลา ม แข็งแรงออกอยา งนนั้ ทําไมถึงจะดึงลกู เลอ่ื นขณะทพ่ี านทายประทบั ไหลไ มไ ด ชว งแขนกย็ าว ชบั ชวนออกจะตาย ฝรง่ั กบั คนไทยมนั ผิดกนั อยูแลว” มาเรียไดย ิน แตฟงไมร ูเร่ือง ทาํ หนาต่ืนหนั มาถามดารินวา “เพ่ือนของเธอนนิ ทาอะไรฉันหรือ นอ ย?” ดารนิ หวั เราะ “เปลา เขาไมไดน ินทาหรอก เขาเพียงแตบ อกวา ทเี่ ธอดงึ ลูกเลอ่ื นไดส ะดวกและรวดเร็วก็ เพราะเธอแข็งแรง” มาเรยี ส่นั ศรี ษะชาๆ บอกมาดว ยนาํ้ เสยี งปกตวิ า “เขา ใจผิดถนดั มนั ไมเกยี่ วกับความแขง็ แรงหรอก ใครกต็ ามทส่ี ามารถจะยงิ ไรเฟล กระบอกนน้ั ไดรวดเรว็ โดยไมจ ําเปน ตอ งลดลงมาจากไหลใหเ สียเวลาไดเ ชนกัน เพยี งแตว าฝกครง้ั แรกใหถ กู วธิ ี และทาํ ใหช าํ นาญจนคลอ งเทานนั้ ...” แลวหลอ นก็หนั มาทางพรานใหญผ ูยืนเงียบๆ อยูทางหนึง่ เลิกคว้ิ ถามวา “ใชไ หม ไพรวลั ย? ” “กอ็ าจถกู ของคุณ แตก รณที ค่ี นเราจะฝก อะไรใหคลองและชํานาญนัน้ มันขึน้ อยกู ับความ สะดวกในคร้ังแรกไดแ คไ หนตะหาก ผมเองก็ยอมรบั วา ...ไมส ามารถจะทําไดคลองเหมือนคณุ วธิ ยี ิง ปนของทหารเขากส็ อนมาเชน นั้น แตผมเห็นวา มนั ตอ งอาศัยเวลาฝกซอมกนั มากทีเดียว จงึ ทาํ ให นกั ยิงปน สว นมากหนั เขาหาความสะดวกของตน นอยคนนกั ที่จะยิงไดต ามหลกั ” ภรรยาสาวของนกั สํารวจผวู ายชนมย กั ไหล “แตฉันคดิ วา มนั ไมใชเรือ่ งสาํ คัญอะไรนกั หรอก ทส่ี ําคญั กค็ ือขอใหยงิ แมนกแ็ ลว กนั แมวาการยิงจะชา ไปบาง แตก ็ยงั ดกี วา สามารถยงิ ไดถูกหลัก ยงิ เรว็ แตพ ลาดเปา หมาย จรงิ ไหมคะ ทา นทูต?” ประโยคหลงั หลอ นหันไปขอความเหน็ หวั หนา คณะ สภุ าพบรุ ุษในราชสกุลย้ิมเลก็ นอ ย ผงกศีรษะลง “ถูกของคณุ เมย แตจะดยี ง่ิ ขนึ้ อีก ถา สามารถยิงไดถูกหลกั แลวกย็ งิ แมน ดวยอยา งคณุ เรา สนใจวิธีข้นึ ลําบนไหลข องคณุ มาก มนั เรว็ จนดไู มทนั เลย ลองทําชา ๆ ใหดูใหมไ ดไ หม” มาเรยี หวั เราะเบาๆ ยกปน ขน้ึ ประทับกบั ไหล แลว ซอ มดงึ ลกู เลอื่ นใหท ุกคนดู วธิ ีปฏิบตั ิ ของหลอนก็คอื ทนั ทีที่มือขวาอนั เปน มอื ทีจ่ บั คอปน และใชเหนย่ี วไกนน้ั พน หนาทจี่ ากการจบั กแ็ บ ฝามือหงายข้ึน ใชสนั ขององุ มอื ซายจบั กระโจมมอื ไวอ ยางมั่นคง พยุงกดใหพ านทายแนบกับบา ลูก เล่ือนเคลื่อนตวั ออกจากลอ็ กไดอยา งงา ยดายเพราะแรงตบน้ัน “ถา ใชน ้วิ จบั ดา นลูกเล่ือน ปลดออกจากลอ็ ก แนน อนที่สดุ มันจะตอ งหนกั แน เพราะ กาํ ลังนว้ิ มไี มพ อกับแรงฝด ของลูกเลื่อนทีป่ ดอย”ู [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1785 หลอนบอก ในขณะทท่ี าํ ใหด ูเปนจงั หวะอยา งชา ๆ “แตถา ใชสนั มอื ตบขน้ึ มันจะหลดุ จากลอ็ กโดยงา ยอยา งน้ี และงอนวิ้ ท้งั ส่ีเขา มาเปนขอ เกีย่ ว กระชากกา นลกู เลือ่ นใหถอยมาสดุ ชวงสลัดปลอกออก ขณะเดียวกันก็ใชสนั มอื ผลกั กระแทก ลูกเลอื่ นเขาไปใหม เทากบั เปนการสง กระสุนนัดตอ ไปเขา รังเพลิง จากนัน้ ก็คว่าํ ฝา มือลงตบปุมลูก เลอื่ นปด เขา บากล็อกอยใู นลักษณะสี่จังหวะแบบนี้ อาการทงั้ หมด ไมจําเปนจะตอ งใชก ําลังท่ี มากมายอะไรเลย ฝก ทําสักวนั ละ 5 นาที สองสามวันกจ็ ะคลองเอง” พรอมกับประโยคสุดทาย หลอ นตบกานลูกเลอื่ นลงแลวสง ไรเฟล กระบอกนน้ั ไปใหด า รนิ กลา วตอ มาวา “ลองดซู ินอย มนั ไมยากอะไรเลย ครั้งแรกอาจฝนๆ หนอ ย ตอไปกเ็ คยชิน มนั อยทู กี่ าร หงายมอื ควาํ่ มอื นแี่ หละ อยา ใชนวิ้ ในลักษณะหยิบปมุ ลูกเลื่อนเพราะกาํ ลงั นว้ิ ไมพอ จะทําใหรสู กึ หนักมาก” ราชสกลุ สาวเลกิ ควิ้ อยา งท่งึ ๆ รบั ไรเฟล ของมาเรยี มาทดลองกระทําตามทเี่ จาของปน สอน ไชยยนั ตก ็บอกมาเบาๆ วา “วาแลว หมอดารินมาเจอเอามือทเี่ หนอื กวา เขาใหจ นได รไู วเ สยี ดว ยนอ ย เมอื่ คนื นคี้ ยุ กนั มาแลว คปู รับของเธอคนน้ีลา สิงโตมาแลว 34 ตวั ควายปา แอฟรกิ ัน 23 ตวั ชางรวม 50 เสอื หลาย รอย เร่ิมยิงสงิ โตครั้งแรกเมอื่ อายุ 17 ป ฮะฮา ! หมอดารนิ หมดทา แน ฟา ใหด ารินมาเกิดแลว ไฉนจงึ ใหมาเรยี มาเกดิ อีกก็ไมรู ฉนั รําพึงแทนใหเ ธอ” ระหวา งซอมกระชากลูกเลอื่ นเขาออก หลอ นก็ตอบมาวา “ฉันไมใ ชล กู สาวพรานอยา งเขา และไมเคยคิดทจี่ ะไปประกวดประขันอะไรกับเขาทงั้ สิ้น แตจ ะวางเดิมพันพนนั กับเขาอยางเตม็ ใจยง่ิ และตอใหเสียอกี ดว ยถาแขงกันยิงใหร อ ยรจู มูกคนชอื่ ไชยยนั ต” วาแลวหลอ นกเ็ บนลํากลองไปทางใบหนา ของเพ่ือนหนมุ ไชยยนั ตร อ งลั่นเอ็ดตะโร โฉงเฉงในขณะท่เี บยี่ งหลบไปทางหนง่ึ “เลนบาๆ นอ ย! ปนกระบอกนน้ั มลี ูกดวย ฉนั สงสยั เหลอื เกนิ วา สมาคมกฬี ายิงปนแหง ประเทศไทย และสมาคมเปา ปนแหง ประเทศไทย เขายอมรับ หมอมราชวงศหญงิ ดารนิ วราฤทธิ์ เขา ไวเปน สมาชกิ กติ ติมศักดอิ์ ยางไรกนั นะ สาํ หรบั นกั เลงปน ที่ไรม ารยาท ชอบเอาปน มาสอ งหนาคน อยา งน!้ี ” “ไมใ ชสองเฉยๆ ถาปากไมด ี ก็อาจยงิ เอาปากแหวงอีกดว ย” หลอนวา แลว เบนลํากลองข้นึ ไปยงั ตน ยากอกี ตนหนึง่ ใกลเ คียงกับตน กระหรา งทม่ี าเรยี ยงิ กระรอกดงพลัดตกลงมาเมื่อครูน้ี ขณะน้ีเงาดาํ ๆ ท่มี หี างเปน พพู วง และทองสนี ํ้าตาลไหมข องคู มันอกี ตวั หนง่ึ กําลงั ว่ิงพลา น กระโดดปดหางอยไู ปมาบนยอดไมใ กลๆ รัง แทบจะสังเกตไมเหน็ ถา ไมใ ชเพราะอาการเคลอื่ นไหวของมนั อึดใจใหญท่ีทกุ คนเห็นดารนิ เล็ง ครนั้ แลว กระสนุ .375 หัว [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1786 ออนจากซีแซดของมาเรีย กแ็ ผดกึกกอ งขนึ้ อีกนัดหน่งึ ก่ิงไมขนาดเทา ลาํ แขนบนยอดบริเวณนนั้ หัก สะบั้นรวงหลน ลงมาราวกับถกู ขวานจาม พรอ มกับรา งสดี ําปนนํา้ ตาลแกข องเจากระรอกดงตวั นนั้ เสยี งมันระลูลงกับใบไมแ ละพมุ พงท่ีต่ําลงมาเปน ลาํ ดบั และกก็ ระทบพืน้ โคนตน ดงั ไดยนิ ถนดั ทันทีทก่ี ระสนุ ระเบดิ หลอนกต็ บลกู เลื่อนกระชากปลอกทิ้ง และสง นดั ใหมเขา รงั เพลงิ ในอาการเดยี วกบั ทม่ี าเรยี เคยทาํ แลวสง ปนคืนไปใหเ จาของ ผูต กเปน ฝา ยยืนอาปากงนั ไปบาง บอก เรยี บๆ วา “ฉันเล็งชา กวา เธอ เมย บางทจี ะเปนเพราะสายตาฉนั สูเธอไมไ ด” มาเรียอุทานอะไรออกมาคาํ หนึง่ “รา ยกาจจรงิ นอ ย! ปากเธอถอม แตฝม ือไมยอมถอมเลย ฉันอยากรูเหลอื เกินวา เธอยงิ ถูก มนั ตรงไหน” วาแลว มาเรียกห็ นั ไปตะโกนสั่งสางปา ใหบ กุ พงเขาไปเกบ็ กระรอกดงตวั น้ันมา “อาจถกู แตก ่งิ ไมท่ีมนั เกาะ พอก่ิงขาด มันกเ็ ลยพลอยตกลงมาดวยกันได” ดารินตอบอยางสงวนเชิง สางปาเดนิ บุกพงทาํ หนาเซอ กลบั ออกมา ใครตอใครหลายคนรอ งตะโกนถามไปถงึ กระรอกตวั นน้ั เจา พรานตองสูโบกมอื อันวา งเปลาหรา แสดงวา ไมไ ดต วั แลว เดินเขามาจนใกล “หมดทาเลยนอ ย! ฟาวลเ ปลา เธอยงิ ผดิ ทีเ่ หน็ รว งลงมากเ็ พราะเธอยงิ กง่ิ ทม่ี ันเกาะขาด” ไชยยนั ตร อ งลนั่ ออกมาอยา งผิดหวงั ดารินกดั รมิ ฝป าก กะพริบตาถีเ่ ร็ว แลว หันมาย้มิ จดื ๆ กบั มาเรีย “เหน็ ไหม ฉนั บอกแลว ฉนั ยงิ ผิดจรงิ ๆ แหละ เมย” “เปนไปไมได กฉ็ ันเหน็ อยนู นี่ ะวา มนั กระเดน็ หลุดจากก่งิ ที่มนั เกาะขณะทถี่ กู ลกู ปน แลว กงิ่ ไมทห่ี กั รว งลงมาดวยนนั่ กไ็ มใ ชกง่ิ ท่ีมนั เกาะอยู แตเปน กิ่งที่อยูสูงข้ึนไปทางยอด” มาเรียพดู โดยเรว็ อยา งสงสยั แลว หนั ไปสง ภาษาพมา เร็วปร๋ือกับคนของหลอ น “เจา หาดูทว่ั แลว หรอื สางปา” “ทว่ั แลว นายแหมม” สางปาตอบหนา ตาย “ไมพ บเลยหรอื ?” แทนคาํ ตอบ เจา ตอ งสสู ่นั หวั รพนิ ทรห วั เราะหๆึ แลว พยักหนา ออกคาํ สง่ั มาวา “ไหน ลองหนั หลังซิ สา งปา” สางปาหมนุ ตวั กลบั หนั หลงั ใหโดยดี แลวทกุ คนก็อุทานออกมาพรอ มกนั เม่อื มองเห็น กระรอกดง เหย่ือลกู ปนของดารินถกู ผา ขาวมาของสา งปามัดตดิ ไวเบอ้ื งหลัง “ชิ! ไอจ วกน่ี จะทาํ ใหน ายหญิงของกขู ายหนาซะแลว ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1787 บญุ คาํ กเ็ อ็ดตะโรล่นั ออกมา กระโดดเขาไปกระชากกระรอกดงตัวน้นั ออกมาจากเอวของ สา งปา แลวถบี หวั คะมาํ ไปทา มกลางเสียงหัวเราะงอหายของทกุ คน บญุ คําโคลงหวั ดกิ ๆ หวิ้ กระรอก ชขู ึ้น ดารินกบั มาเรยี หวั เราะจนนํา้ ตาไหลดว ยความขบขนั ทุกคนเขา ใจดวี า เจา พรานตอ งสเู ยา เลน อยา งไมม เี จตนาเปน อ่ืน แตประกอบกับสหี นาเซอ ๆ และการตหี นา ตายอยา งสนทิ ของมันทําใหอ ด ขําไมไ ด ตวั มันเองถูกตาพรานเฒา ถบี หัวซนุ ไปน่ังพับเพยี บแปะอยกู บั พื้น กไ็ มไ ดม ปี ากเสยี งใดๆ นอกจากนัง่ ลบู หัวอา ปากหวั เราะแหะๆ “ไอเ จา นข่ี ีเ้ ลน เหมอื นกนั ...” ไชยยนั ตพ ดู พลางหวั เราะพลางอยางสนุกสนาน มองดสู า งปาดว ยความพอใจ “แหม! แตท ีแรกทําเอานอ ยหนาเสียทีเดียว รพนิ ทร! คณุ รูไดย งั ไงวา เจา สางปาเอา กระรอกผกู ซอ นมาขางหลัง ผมนึกวา นอ ยยงิ ผดิ จรงิ เหมอื นกัน” “ตอนท่คี ณุ หญงิ ยิง ผมก็เหน็ อยวู า มนั ถูก แลวก็เหน็ หางโผลอ อกมาทางดา นหลังของสา ง ปา มันแกลง ลอ คณุ หญงิ เลน” “เอาเสยี อีกปา บรึ นายหญิง? ไอน ีล่ กู ไมจดั นัก มันถือหางนายแหมมของมัน บุญคํากถ็ ือ หางนายหญิงของบญุ คาํ เหมือนกัน” บุญคาํ หนั ไปถามดาริน ผูย งั กมุ ทองหัวเราะอยกู ับมาเรีย นักมานษุ ยวทิ ยาสาวโบกมอื รอ ง หามโดยเรว็ “อยา! ไมเอา อยาไปทําอะไรเขา ถึงยงิ ผดิ ฉันกไ็ มเ สยี ใจอะไรเลย มนั ไมใชป น ของฉัน ทดลองยงิ ไปอยางนั้นเอง กไ็ มนกึ เหมอื นกนั วา จะฟลกุ ไปถูกเขา แลว มนั ถกู ตรงไหน ดซู ิบุญคํา” “กา นคอพอดี นายหญิง เหลอื หนงั ตดิ หอยรองแรง อยนู ดิ เดยี ว ตัวของนายแหมมตะก้ีผา แลงหัวหายไปซีกหน่งึ ของนายหญงิ เฉอื นคอมนั ดีแท ไดมาสองตัว คา่ํ นีบ้ ญุ คาํ จะแกงปาใหก นิ รบั รองอรอยสะเดด็ ” แลว ตาพรานเฒาก็หวิ้ กระรอกดงสองตวั นนั้ ไปจัดการโยนเขาเผาในกองไฟใหข นไหม แลว ขดู หนงั ขาวอลอ งฉอ ง กอนที่จะผาทอ งเอาเครอื่ งในออก โดยมีเกดิ เปน ลูกมืออยูใกลๆ เชษฐายิ้มๆ อยใู นสีหนา มองดูนองสาวและภรรยามา ยของนกั สาํ รวจเยอรมัน ทตี่ กอยูใน อุปการะดแู ลของเขาดว ยความพึงพอใจยิง่ ไมม ีอะไรที่เขาจะตองหว งกงั วลเลย ถงึ แมจ ะมีผหู ญิงอยู สองคนในคณะของเขา แตท งั้ คูก ต็ างมีฝมือในการใชอ าวธุ ปนไดดเี ลศิ ทดั เทียมกันชนดิ ทเ่ี ฉือนกนั ไม ลง อาจแตกตา งกนั ออกไปบางก็แตเ พยี งวา ดารนิ มีประสบการณใ นปาและชวี ติ พงไพรดอยไปกวา มาเรยี บางเทา นั้น ทั้งสองสามยอ มจะเปน กาํ ลงั สําคัญพอแกก ารไววางใจได หากเกดิ เหตุฉกุ เฉินเกี่ยวกบั ตอ งอาศยั ความแมนยาํ ของปน ขน้ึ ความแขง็ แกรงทรหดกด็ ูจะไมห า งไกลกนั เทาใดนกั เพราะระยะ หลงั นี้นอ งสาวของเขากไ็ ดร บั การฝกฝนจนเกดิ ความเคยชนิ พอสมควรแลว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1788 สวน รพินทร ไพรวัลย มองดหู ญิงสาวท้ังสองในความรสู ึกอกี อยางหนึ่ง ซ่งึ คดิ อยภู ายใน เงยี บๆ ขึ้นชอื่ วา ผหู ญงิ ไมม วี ันเสยี ละทีจ่ ะยอมลดราวาศอกใหแกกนั ตอ ใหดวู า สนทิ สนมรักใครก นั สักเพียงใดกต็ าม ผูห ญิงยอ มไมต องการใหผูห ญงิ อีกคนหน่ึงมา ‘เหนอื ’ ตน ยอมจะทุมเททุกส่งิ ทุก อยา ง เพ่ือประกวดประขนั และเอาชนะอีกฝา ยหนงึ่ ใหไ ด หรอื อยา งนอยท่สี ุด กต็ อ งเสมอทดั เทียม ไมม วี นั ยอมนอ ยหนา ไปกวา เขาอา นออกวา ดารินยิงกระรอกตวั นนั้ ดวยความประณตี บรรจงและต้ังใจทส่ี ดุ เพอ่ื พิสูจนใหม าเรยี เหน็ วา ตนไมไดดอ ยไปกวา และในครั้งแรกทเ่ี จา สางปาเลน ตลก เดนิ ออกมามือเปลา ทาํ ทวี าหลอนยิงผดิ ไมไดต วั เขาสังเกตเหน็ ดารินหนาซดี ดวยความผิดหวังไมใ ชน อ ยทีเดียว สําหรบั มาเรียนัน้ ไมไ ดต้ังใจจะอวดฝม ืออยา งใดทง้ั สิน้ แหมม สาวเพียงแตต องการลองทางปนของหลอ น โดยปกติธรรมดาเทานัน้ แลว ในท่ีสุดกก็ ลายเปนประชนั ฝมือกันข้นึ กลายๆ อนั เน่ืองมาจากที่ไชย ยันตกระเซาเยา แหยมา กต็ อ งนับวา โชคดีไปอยาง ท่ี ม.ร.ว.หญงิ ดารินรกั ษาเหล่ียมของหลอ นไวไ ด ไมงัน้ หลอ นอาจหงุดหงดิ และพาโล แลวเชษฐาก็สงั่ ใหแ งซายทดลองปน .460 เวเธอรบีแม็กน่มั ของ ดร.ฮอฟมัน ซง่ึ เจา คนใช ชาวดงจะตองใชอาวธุ ประจาํ ตัวตอ ไป ทา มกลางการเฝา รายลอมดขู องทุกคน แงซายยกไรเฟล กระบอกนน้ั ขนึ้ ประทบั ไหลอ ยา งระมัดระวัง เลง็ ไปยงั ปมุ ตาไมก ลางลําตน ตะเคยี นใหญตน หนง่ึ ยนื ตระหงา นอยรู มิ เชงิ เขา อดึ ใจเตม็ ๆ ท่ีแงซายเล็งอยู แลว เสยี งกัมปนาทก็สะเทอื นเลอื่ นลนั่ ขึน้ มันดงั หนักแนน กอ งกระหึม่ ไปทง้ั ลกู เขา รางอันสงู ใหญของเจา คนใชช าวดงสะทานยวบไปท้ังกาย แตไ ม ถึงกับเสียหลกั ตนตะเคยี นฉีกเปลอื กขาวเวอ มองเหน็ ไดอ ยา งถนัด แมจ ะอยหู า งไกลออกไปถงึ รอย กวาเมตร ไชยยนั ตส งกลอ งสาํ รวจผลการยงิ ก็รอ งบอกมาวา “สงู จากท่ีหมายไปประมาณ 6 น้วิ แตร ะดบั ในเสน ด่ิงตรงเผ็งแลว” รพินทรขมวดคว้ิ อยางฉงน ขอกลองจากไชยยนั ตไ ปสองตรวจดู แลวหนั ไปจอ งไรเฟล กระบอกนนั้ อยา งคลางแคลง หัวหนา คณะกอ็ อกคาํ ส่งั มาอีก “อีกนดั ซิ แงซาย” แงซายกระชากปลอกเกา กระเดน็ ออกมากล้ิงอยกู ับพ้นื สง ควนั กรุน แลว บรรจุนัดใหมเขา รงั เพลิง เลง็ อีกครง้ั พรอ มกบั แตะไกปลอยกระสุนอานภุ าพสูงออกไป ทกุ คนที่ยนื ดอู ยเู บือ้ งหลงั รสู กึ วูบดว ยแรงอดั ของอากาศในขณะทบ่ี รรจรุ ะเบดิ ผานลํากลอ งออกไป ฝนุ และใบไมเ บ้อื งหนา ใน ระยะ 5-6 เมตร ปลิวกระจายวอนราวกบั ถูกพัดลมขนาดใหญเปา “ซํา้ ท่ีเดมิ !” ดารินขานเปา มาดว ยความแปลกใจ หลอ นก็ใชก ลอ งสอ งสาํ รวจอยูเชน น้นั กระสุนนดั ท่ี สองของแงซาย รวมกลุมเบยี ดชิดอยูกับนดั แรกหางกันแคสองนิว้ เทา นนั้ เจา กะเหรย่ี งพเนจรทาํ หนา งง กะพริบตาปรบิ ๆ มองปนในมือของตนเองแลว สนั่ หวั “แกเลง็ ยงั ไง แงซาย ผิดทงั้ สองนัด แตก ระสนุ ดันไปรวมกลุมกนั อยางดที เี ดียว!” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1789 เชษฐารองถามเบา แงซายยมิ้ ฟนขาว “แงซายไมเคยยงิ ปน ศูนยกลอ งมากอน แตก เ็ ลง็ เอาท่ีหมายตรงกบั กากบาทในศูนย ทาํ ไม มนั กินสูงไปกไ็ มรเู หมอื นกนั นายทหาร” “สงสัยวาศูนยจ ะคลาดเคลอื่ นเสียแลว ...” หวั หนาคณะหนั มาบอกตาํ่ ๆ กบั พรานใหญผ ยู นื อยใู กลๆ “จะวา แงซายยงิ ผิดเองก็ใชท ี่ เพราะกระสุนเขา รวมกลมุ กนั ดีอยู คณุ ลองดูซิ รพนิ ทร จะได หมดสงสัย” จอมพรานเมม รมิ ฝป ากเล็กนอ ย เดนิ เขา ไปรบั ปนจากแงซาย ยกขนึ้ ทดลองเลง็ ผานกลอ ง ไปยงั เปา หมายนน้ั แลวเอยี งคอเหมอื นจะคิดอยคู รู แทนทจี่ ะทดลองยิงดว ยตวั เอง เขาลว งกระเปา กางเกงหยบิ ไขควงเล็กๆ อนั ทําเปน ลกั ษณะพวงกญุ แจข้ึนมา เปด ฝาครอบหมดุ สกรสู ําหรบั ตัง้ ระยะ สงู ตํ่าของศนู ยก ลอ งทต่ี ดิ อยบู นไรเฟล กระบอกนน้ั กะระยะดว ยสายตาระหวางตาํ แหนง ทยี่ ิง และ เปาหมายอกี ครงั้ แลว บรรจงไขสกรตู งั้ ศนู ยร ะมัดระวัง อดึ ใจใหญก็สงคืนไปใหแ งซายอีกครงั้ “ยงิ อกี นัดซิ แงซาย ไมตองเผ่ือ แตเลง็ ตรงตามกากบาท” แงซายรับมายงิ เปนนัดท่ีสาม ทนั ทที กี่ ระสุนลนั่ ออกไป ทกุ คนกค็ รางออกมาดวยความพอใจ เพราะปรากฏวามนั ลง ตําแหนงปุมตาไมก ลางตน ตะเคียนนัน้ ราวกับจบั วาง ฉกี กระจยุ กระจายออกไปในพรบิ ตา เชษฐายม้ิ ออกมาได จับแขนรพนิ ทรบบี โดยแรง แลว ตรงเขามาตบไหลคนใชช าวดง “เอาละ ใชการไดแ ลวแงซาย!” มาเรียจองมองดูแงซายอยางทึ่งๆ พลางหันไปพูดกับดารนิ “องครักษประจาํ ตวั ของเธอ ยิงไรเฟลกระบอกนน้ั ไดว เิ ศษสดุ นอย! ฉันไมคิดเลยวา เจา เฮอรควิ ลิสนั่น จะยงิ ปน ไดแ มนยาํ ถงึ เพยี งน้ี โดยเฉพาะอยางย่ิง .460 ของสามฉี นั กระบอกนั้น” นักมานษุ ยวทิ ยาสาวยิ้มอยา งภาคภูมใิ จ มองจบั ไปทางคนใชช าวดงของหลอนดวยตาอนั เปน ประกายชน่ื ชม “คนของฉนั ทมี่ าดวยกนั นี่ ลว นมีสมรรถภาพเยยี่ มท้ังนน้ั เมย โดยเฉพาะอยา งย่งิ แงซาย คนนน้ั ถาเธอรวมทางกับเราตอไป เธอจะเห็นวาเขามอี ะไรดๆี อยูในตวั อยา งนาพิศวงทีเดียว เปนคน สงบเสงี่ยมถอ มตน แตก็ซอ นคมไวอยา งคดิ ไมถ ึง ฉนั ภมู ใิ จในองครกั ษป ระจําตวั ของฉนั คนนีม้ าก” ไชยยนั ตเดนิ ตรงเขา มาทมี่ าเรีย โคลงหวั ชา ๆ บอกวา “เมย คณุ เองก็เปน นกั ยงิ ปน ตวั ฉกาจ ทําไมถึงปลอยใหส ามีของคณุ ถอื ปนกระบอกท่ี ศูนยเ ลเ กถึงเพยี งนี้ ระยะเพียง 100 เมตร กินสงู ขึน้ ไปตัง้ 6 นว้ิ ฟตุ !” แหมม สาวเบกิ ตา พรอมกบั หอ ไหลท ง้ั สองลง “ฉันบอกแลว วา ฉนั ไมไดย งุ เกยี่ วกบั ปน กระบอกนเ้ี ลย ไมเคยรดู ว ยวา ศนู ยม นั เทยี่ งตรง หรือไมเพียงใด สเตลเกลเขาจดั การตั้งศูนยข องเขาเอง และก็ใชมนั มาโดยตลอด ฉนั กเ็ คยบอกไวแลว [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1790 เหมอื นกนั วา สามีของฉันไมใ ชนกั ยิงปนทดี่ ิบดอี ะไรนกั ...เปนการโชคดอี ยางยิ่งแลว ท่ีไพรวลั ย ตรวจพบขอบกพรอ ง และจดั การตั้งศนู ยเ สียใหม ฉันก็เพิ่งเหน็ ชดั เดยี๋ วนเ้ี องวา...พรานนาํ ทางของ คุณนอกจากจะชาํ นาญในเรอ่ื งปา ดงสารพดั แลว เขายังเปน ไรเฟล แมนอยางแทจ ริง สมตามที่ทานทตู ไดบอกไว ไมต องลองยงิ ดวยตวั เองเลย เพยี งแตคํานวณระยะทางเทา นนั้ เขากส็ ามารถปรบั ศนู ยใ ห เขาเปาหมายไดอ ยางนาอศั จรรย มนั ตองมาจากความชาํ นาญช้ันเยยี่ มยอดทเี ดยี ว” “กไ็ มไ ดชํานาญเยี่ยมยอดอะไรอยางทค่ี ุณวา นั่นหรอก...” พรานใหญบ อกเนือยๆ ย้มิ ใหห ลอนนดิ หนงึ่ “ลองเดาสุมไปงนั้ เอง บงั เอิญมนั ตรงจุดเขา พอดี เร่ืองสําคญั มันอยูท่ีวา คนยิงมือเทีย่ ง พอทีจ่ ะอาศยั เปนบรรทัดฐานได การปรบั ศนู ยกส็ ะดวกข้นึ ถา ยงิ เปะปะกระสนุ ไมร วมกลมุ ใหใ ช เปนแนวคาํ นวณได กวาจะตงั้ ได ดไี มด ลี กู ปนหมด” แลว เขากห็ นั ไปทางแงซาย ถามวา “เปน ยงั ไงบาง หนกั หนว งมากไหม?” แงซายลูบคลาํ ไรเฟลกระบอกนน้ั อยางพงึ พอใจ “หนกั กวา ปน ทผี่ ูกองกบั นายใหญใ ช แตเ บากวา ปน โตของนายทหาร ผูก องเองจะไมล อง ยิงดูบา งหรอื ?” จอมพรานสัน่ ศีรษะ “ไมต องหรอก เปลอื งลกู เปลาๆ เอาไวใ ชใ นเวลาจาํ เปน ดกี วา สําคัญวา ใหศ นู ยม นั เท่ยี งตรงเทานน้ั เวลาสะพายระวงั หนอยก็แลวกัน พยายามอยาใหก ลอ งไปกระทบกบั อะไรเขาแรงๆ ถา มนั เคลื่อนจะลําบาก” กอนเที่ยงเล็กนอ ย มาเรยี กค็ วา ไรเฟล ชวนดารนิ ลงไปทีล่ ําธาร โดยมีสางปาและแงซาย ตามตดิ เปนองครักษลงไปดวย โดยคาํ สง่ั ของเชษฐา “ถาเธอเชอ่ื ฉัน-เช่อื หมอ เธอไมควรจะลงไปแชน้าํ เยน็ ๆ ในระหวางน้กี อ น” หมอดารนิ บอก เมอ่ื เหน็ เพอ่ื นสาวตา งชาตวิ างไรเฟล ลงบนโขดหินที่งอกเปนแทนอยู รมิ นํ้า...ทรุดตัวลงนัง่ ถอดทอป ขณะนน้ั แงซายกบั สางปาแยกกนั นั่งเฝาอยคู นละดา น ลับตาออกไป ในหมูโขดหนิ “สงสารฉนั เถอะ นอย! มนั รอนเหลอื เกนิ เหนอะหนะตวั มาหลายวันแลว ฉนั ตอ งการจะ เปลยี่ นแพด ดว ย รับรองวา จะไมลงไปแชน านนัก” มาเรยี บอกออ ยๆ สีหนาอึดอัดใจ ปลดดุมเส้อื ออก ราชสกุลสาวพยกั หนา แลว หันหลังให กระโดดขนึ้ ไปน่ังสูบบหุ รบี่ นยอดโขดหนิ ใตร ม ไทรใกลๆ นึกอยใู นใจวา มาเรียกเ็ หมือนกบั หลอน นั่นเอง คือทนตอการหมักหมมไมคอ ยจะได ถามโี อกาสเปนตอ งลงนํ้าทุกครั้งไป กด็ ไี ปอยางหนึ่ง หลอนไดเ พอ่ื นแลว [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1791 “เธอไมอาบนา้ํ หรือ นอ ย?” เสียงมาเรยี รอ งชวนมาเบาๆ จากเบื้องหลัง ดารินตอบโดยไมหนั กลับมาวา “เธออาบกอนเถอะ ฉนั จะนง่ั เปน เพอื่ นตรงนี้ ผลัดกนั เธออาบเสร็จ ฉันคอยอาบ” “ทําไมไมลงมาอาบดวยกนั ” “องครักษผ คู มุ กนั ของเราสองคนเปน ผชู าย ตอใหเขาเปน คนสตั ยซ อ่ื สักขนาดไหน ฉันก็ ไมอยากจะใหเ ขาชาํ เลืองมาที่เรา ขณะทเี่ ราอาบนํา้ กันอยทู ้งั สองคน ระหวา งเธอกับฉนั ถา ผลัดกัน มี คนใดคนหนง่ึ นั่งเฝา ไวอกี ชน้ั หนึง่ เขาจะรสู ึกเกรงใจขน้ึ ” “ไรสาระ นอ ย! เธอแครม ากนกั หรอื ?” “แนนอน ฉนั แครมาก แลว ก็อยากจะแครใหกับเธอดวย ถึงอยางไรเรากเ็ ปนผูหญิง และ เขาอกี หลายๆ คนเปน ผูช าย ภูมปิ ระเทศมนั กเ็ ปน ปาดงพงไพร เราลกั เพศอตุ รเิ องที่รวมทางมากบั เขา เหลา น้ี หนา ทข่ี องเราก็คอื ตองชวยตวั เอง เทา ๆ กับทตี่ อ งชว ยเขาดว ย” “แลว ครั้งกอนๆ นี้ กอนท่เี ธอจะพบฉนั เวลาเธออาบน้ําเธอทํายงั ไง?” ดารินอึ้งไปครู แลว ก็อําพรางมาวา “ทกุ ครัง้ พ่ชี ายของฉันเปน คนเฝา ” แลวกร็ สู กึ หนา รอนผา ว เม่ือตระหนกั แนว าเจตนาโกหก พี่ชายของหลอ นมีเวลามาเปน เพ่อื นเฝาตอนหลอ นอาบนาํ้ ทกุ ครง้ั ไปเม่ือไร หลายครัง้ ทรี่ พนิ ทรต อ งรบั ภาระอนั น้ี และมันก็หลาย ครั้งท่ีเกิดเหตอุ นั นาขวยใจขน้ึ โดยท่ีทง้ั เขาและหลอ นก็ไมไดเจตนา “พช่ี ายของเธอเปนคนดีเหลอื เกนิ นะ เหน็ เขาแลวทาํ ใหฉ นั นกึ ถึงพอ” “เขากเ็ ปนทงั้ พ่ี และพอของฉันเหมอื นกนั ” “ฉันอยากจะมพี ่ชี ายอยา งเขาสกั คน” “เดย๋ี วน้เี ธอก็ไมใชใ ครอืน่ เมย เขาคิดวา เธอเปน นอ งสาวของเขาคนหนงึ่ อยูแลว ” “เปน ความจรงิ หรือนอย?” เสียงหลอ นรองถามมาอยางต่ืนเตนยินดี “จรงิ เขาบอกกับฉันเอง” “โอ! ดีอะไรอยางนี้ ขอบคุณพระผูเปนเจา ถา เขาจะถอื วาฉันเปนนองของเขาดว ยคนหน่ึง อยา งเธอบอก...” นง่ิ ไปครู มาเรยี ก็ถามมาเบาๆ จากเบื้องหลงั อีกวา “ผมเธอสั้นดีเหลอื เกิน เตรยี มตดั มาตงั้ แตก อ นออกเดนิ ทางหรอื ?” “เปลา ฉันเพ่งิ จะมาตดั ส้ันตอนท่ีออกจากหลมชางนเ่ี อง กอนนผ้ี มฉนั กย็ าวเหมอื นเธอ เหมือนกนั ” “แลว ใครตดั ใหเธอ” “พใี่ หญ! ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1792 “พใี่ หญ?” มาเรยี ทวนคาํ ต่ําๆ อยา งฉงน ไมเ ขาใจความหมายของคาํ “พ่ชี ายของฉนั นะ ซิ ฉันเรียกเขาวา ‘พ่ใี หญ’ มนั เปน ชื่อเลน ๆ ของเขา” เสียงของแหมม สาวพมึ พํา เหมือนจะซอมเรยี กซํา้ ๆ อยูเชน นน้ั มาเรียอาบนา้ํ เสรจ็ เรยี บรอ ย ดารนิ จึงลงอาบบาง แตแทนท่ีจะน่ังเปน ยามเฝาให กลบั น่งั หันหนา มองราชสกุลสาวขณะท่ีลงแชข ดั สีฉววี รรณอยใู นลําหว ยอนั ใสปานกระจก ตาสเี ขียวเปน ประกายใส “เธอซอนรูปเหลอื เกนิ นอย” “หนั หนา ไปทางอน่ื เมย” ดารินรอ งออกมาเบาๆ อยางกระดาก เบย่ี งดา นขางใหห นาเปน สชี มพเู รือ่ ๆ “ทาํ ไมฉนั ถงึ จะตองหนั หนา หนีภาพทีง่ ามประทับใจอยา งน้ี นอยรูปรา งเธอสวยจรงิ ๆ ถา ฉนั เปนผูชายฉนั คงจะโจนเขา หาเธอเสยี เดย๋ี วนี้ แมค วามตายจะกน้ั อยเู บอ้ื งหนา” หนา ของดารินยง่ิ แดงจดั “ขอบคณุ สวรรค ท่เี ธอไมไ ดเปน ผูช าย!” แลว หลอนก็เบ่ียงหลบเขาไปบงั อยูห ลังกอ นหิน ใหล บั ตามาจากมาเรยี เสีย แตแ ลว ก็ กระอักกระอวนลาํ บากใจอกี ครงั้ ตอนจะขนึ้ มาเช็ดตวั และสวมเสือ้ ผา ทวากต็ ดั สนิ ใจทาํ ทกุ อยางให เปน ปกติธรรมดาทส่ี ุด บอกกับตนเองวาหลอ นขนื ทํากระดากกระเดื่องปดบงั เทาใด ก็ยิง่ เหมอื นกับยุ ย่ัวใหเ พ่อื นสาวตา งชาติสนใจเพมิ่ ขน้ึ เทานนั้ จึงแข็งใจเดนิ ขนึ้ จากน้ํา ตรงเขา มาที่กองเสอ้ื ผา หยิบ สวมใสโ ดยหนั หลงั ให ไมต องสงสยั วา สายตาของมาเรยี จะไมสํารวจไปตลอดทัง้ รางของหลอนจาก ทางเบอ้ื งหลงั น้ัน “ไซสของเธอเทา ไหร นอย” “เห็นอยแู ลว ทําไมไมทาย” “36 – 22 - 36?” “ผิด! 35 - 23 ครึง่ - 36 เธอละ ?” “ก็ทําไมไมทายบา ง?” ดารนิ สะบดั นา้ํ ออกจากผม หนั หนากลบั มาเผชิญขณะทกี่ ลดั ดมุ เสอื้ มาเรียนง่ั กอดเขา อยู บนโขดหินดานบน “38 - 25 - 37” มาเรยี กระโดดลงมายนื เคยี งขาง โอบไหลไ ว ยิ้มให “ไมผิดสักกระเบียดนว้ิ ยงั กะชางเสอ้ื ทเี่ คยวดั ตวั ฉันมากอนงนั้ แหละ นอ ย ทําไมเธอถึงกะ ไดแ มน ยาํ อยางน้ี” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1793 “ฉนั เปน หมอ แลว ก็เปน นักมานษุ ยวิทยาอีกดว ย แตนน่ั มันคงไมส ําคญั เทากบั สามัญ วนิ ิจฉยั หรอก ไป! กลบั ขึ้นไปบนแคมปก นั เถอะ มานานแลว เดย๋ี วพวกเราเปน หว ง” “เดยี๋ ว ตอนทเ่ี ธออาบนา้ํ อยู ฉนั เหน็ ปลาตวั โตผุดฮุบอยใู ตตนไมร ิมฝง นนั่ มาชวยกนั จับ ปลาดกี วา จะไดเอาเปนอาหารเย็นนี้ เจออาหารประเภทเน้ือมาตลอดเวลาแลวเบ่อื เตม็ ที” พรอ มกบั พดู แหมม สาวกวาดสายตาเปน ประกายลงไปยงั ธารน้ําท่ไี หลผานแงหินอยรู กิ ๆ บางแหง ต้ืน และบางแหงลึก ดารินหันขวบั ไปจอ งหนาอยา งสงสัย อุทานออกมา “จับปลา! จับยงั ไงกนั เราไมม เี ครือ่ งมอื ...” “โธ! เรื่องเลก็ ตามฉันมาทางนี้ นอ ย” มาเรยี พูดโดยเรว็ ฉวยไรเฟล ประจําตัวฉดุ ขอ มอื ดารินกระโดดไปตามกอนหนิ ทงี่ อกอยู รมิ ๆ นํ้า ตรงเขาไปดอ มสํารวจใตร ากไทรอนั รมคร้ึม อนั เปนตําแหนง นํ้านิ่ง และลึกกวา ท่อี นื่ ๆ แลว ชม้ี ือบอกใหด ารินไปคอยดกั อยทู างปลายนา้ํ ไมหา งออกไปนัก ตรงน้ันเปนบรเิ วณกรวดทรายตืน้ เขนิ กอ นทน่ี าํ้ จะมาถึงสันบรเิ วณอนั เปนขอบ แลว ไหลลงไปเบื้องลางทีต่ ํา่ ลงไป ราวกบั นา้ํ ตกเลก็ ๆ ราชสกลุ สาวทําหนา งงไมเ ขา ใจวา ถาหลอนมาคอยอยยู ังตาํ แหนงน้ีตามบงการของมาเรีย แลวจะจบั ปลาไดอยา งไร “พอมนั ลอยตามน้ําไปท่ีเธอ คอยวดิ มนั ขนึ้ มาบนฝงเรว็ ๆ นะ” มาเรียรอ งเตือนมาอกี คร้งั แลวเช้ือสายพรานของมาเรยี ก็สําแดงออกมาใหด ารนิ เหน็ ชดั ในบดั นน้ั แหมม สาวแหย ปากกระบอกไรเฟล .375 แหยล งไปใกลผ วิ นํ้าเหนยี่ วไกตมู กาํ ลังอดั ของกระสุนที่ระเบดิ ผานลาํ กลอ ง แหวกนาํ้ ออกไปทาํ ใหน้ําตรงบริเวณน้ันแตกเปน พราย สะเทือนกระฉอกโดยแรง ลกั ษณะ ของมันก็คอื ระเบิดใตนา้ํ กลายๆ นั่นเอง อึดใจใหญๆ ตอ มาปลาลําธารตัวเขอ่ื งขนาดเกือบเทาหนา แขง 2-3 ตวั ก็ปรากฏพลิกทอ งขาว ลอยฟอง ด้ินกระแดวลอยตามกระแสนา้ํ พดั ตรงมายงั บริเวณท่ี ดารินยนื ดกั อยู นกั มานษุ ยวิทยาสาวรองลน่ั ออกมาอยา งดใี จ เสียงมาเรยี ตะโกนบอกมาโดยเร็ว พรอ มกบั วงิ่ ออ มตลง่ิ ตรงเขามา หลอ นจึงเอามอื ท้ังสองกอบวดิ ปลาทกี่ ําลงั ลอยหงายทองพะงาบอยนู ้นั ขนึ้ ไป นอนอยบู นฝง มาเรียโจนทอ งน้าํ ลงมาชวยอีกคนอยา งคลองแคลว วองไว มปี ลาเคราะหรา ยที่ชอ็ ก เพราะอํานาจระเบดิ ของกระสนุ ท่ยี ิงอัดใตผ วิ นํา้ ลอยมาถงึ 4 ตวั ใหญๆ แงซายกับสา งปาไดยนิ เสียงจงึ วิ่งลงมาสมทบ ไมก่ีนาทหี ลังจากนน้ั ทั้งสก่ี ก็ ลับขึน้ มายงั บริเวณแคม ป สา งปาเอาเถาวัลยร อ งพวงหวิ้ ปลามาดว ย เชษฐากบั ไชยยันต พอมองเหน็ เขา ก็ลมื ตาโตดว ยความแปลกใจ “นน่ั ไปไดป ลากนั มายังไงนะ ?” หัวหนา คณะรอ งถามมา ดารินหวั เราะเสียงใส บุย ปากไปทางมาเรยี [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1794 “เมยน ะ ซคิ ะ เขา ใจเหลอื เกนิ ไมเ สียแรงเปนลกู สาวพรานใหญ เขามีมนตเ รยี กปลาได เหมือนพระสังข” “มนตเ รยี กปลา? เปนยังไงกนั ?” ไชยยนั ตขมวดคิว้ ทาํ หนา งง พอดารนิ อธบิ ายใหทราบ ทั้งสองก็หันไปมองดูมาเรยี อยา ง ทึง่ ๆ อดท่ีจะนกึ ชมเสียไมได ไมม ีอะไรจะตอ งหว งกังวลอกี แลว สาํ หรบั แหมม สาวผนู ้ี หลอ น แคลว คลอ งและชํานาญในการดาํ รงชพี อยูใ นปาพอตัวทีเดียว แทบจะเรียกไดวา เปน พรานดวยตัวเอง คนหนง่ึ ตกบา ย เชษฐาน่งั สูบกลอ งพักผอนสนทนาอยกู บั ไชยยนั ตบนกอนหนิ ใตเ งาไม มาเรีย ฮอฟมันกเ็ กิดถอื กรรไกรตรงเขาไปท่รี าชสกุลใหญ “พ่ใี หญค ะ...” หลอ นเอย เรยี กเขาเปนภาษาไทยดว ยลน้ิ ทช่ี ดั พอสมควร ทาํ เอาเชษฐาลมื ตาโตดวยความ ประหลาดใจ หนั ไปจอ งหนาก็เหน็ แหมม สาวจองมาทเี่ ขาดว ยนยั นต าใส สงกรรไกรทถี่ อื อยูในมือ ให “กรณุ าตัดผมใหฉ นั ดว ย ใหเหมอื นกบั ของนอยนะ ” ประโยคหลงั หลอนกลา วเปน ภาษาองั กฤษ เชษฐาย้ิมงงๆ ในขณะที่ไชยยนั ตห วั เราะชอบใจ ถามมาวา “น่ีเหน็ จะตอ งนอยกระมงั ทส่ี อนใหค ุณเรยี กคําวา ‘พี่ใหญ’ ” มาเรียพยกั หนา “ใช. ..” แลวหลอ นกม็ องไปทางเชษฐา “รงั เกียจไหมคะ ถา ฉันจะเรยี กทานอยา งทน่ี อยเรียก?” เชษฐาเลิกควิ้ หัวเราะกังวาน “ดีเหมือนกัน ผมจะไดมีนอ งสาวเพมิ่ ข้ึนอกี คน แตบ อกกอ นนะเมย พีช่ ายคนนด้ี หุ นอย หวังวานอยคงจะบอกใหค ณุ รแู ลว ” “ท่ไี หนไดคะ ฉันเหน็ วาพใ่ี หญใ จดี นา รักที่สดุ ” หลอนวา แลวทรุดตวั ลงนงั่ บนกอ นหนิ ทต่ี ่าํ ลงไปตรงหนา พลางสะบดั ผมอยางยาวสยาย ไปพาดอยกู บั ตักของเขา รองเตือนมาเบาๆ หัวหนาคณะหัวเราะอยา งอารมณด ี “เอ เมย ผมไมใ ชช า งตัดผมเสียดวยนะ พลาดพล้งั ยังไงไปละกแ็ ยท ีเดยี ว” “ผมของนอย พี่ใหญย ังตัดเสยี สวยน่ีคะ โปรดเถอะ ตัดใหฉ นั มง่ั ฉันรําคาญเตม็ ทแี ลว มัน จะสวยหรอื ไมส วยก็ชางมนั ขอใหส ้นั ๆ เทา น้ัน ในปา เชน นี้ ผมยาวไมส ะดวกเลย” “เอา ตกลง ถา ยังไงละก็ อยา รองไหก แ็ ลว กนั ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1795 ไมกน่ี าทหี ลงั จากน้นั ผมสที รายอันยาวสยายของมาเรยี กถ็ ูกหาํ้ ลงจนกลายเปน ทรง เดยี วกับดาริน รบั กบั ใบหนาอันคมเขมนนั้ จนไชยยนั ตจ องตาคา ง เขาเพงิ่ จะสงั เกตเห็นไดช ดั ๆ เดย๋ี วน้ีเองวา มาเรยี ฮอฟมนั นอกจากจะมเี รือนรา งอนั บาดอารมณแลว รูปทรงใบหนาของหลอน ยัง งามในแบบผาดโผนเรารอนย่ิง ผมสน้ั รบั กับใบหนา ของหลอ นมากกวา ผมอนั ยาวสยายเปะปะ ดหู ลอ นจะพออกพอใจเปน อยางย่งิ ภายหลังจากพจิ ารณาดูทรงผมตนเองในกระจกเงา บานเล็กของดารนิ ท่มี ตี ิดมาดวย หันมาพราํ่ กลา วขอบคณุ เชษฐา แลว วิ่งไปหาดารินอยา งดีใจ ระหวา งทีค่ ณะนายจา งพกั ผอนกนั อยา งทอดอารมณ รพินทรล งไปท่ีลาํ หวยเบื้องลาง จัดการถอดระเบิดท่ีฝงเปน รวั้ ไวต ามกลมุ โขดหินและตนไมใหญ ตามคาํ สัง่ ของหวั หนาคณะ เพ่อื เตรยี มเดนิ ทางในวนั รุง ขนึ้ โดยมเี กดิ เสย และจนั เปนลกู มอื ทนั ใดน้นั เอง บุญคําซึง่ เดินหายออกจาก บรเิ วณแคม ปต ง้ั แตกนิ อาหารเท่ียง กโ็ ผลมาจากแนวปา เดนิ ตรงรี่เขามาท่พี รานใหญด วยสหี นา อนั ซดี เผอื ด แววตาลุกลนผดิ ปกตไิ ป พอเขามาใกลก ันทาํ บยุ ใบพ ยกั หนาใหเขาเดินตามแกออ มไปยงั โคนไมใ หญ ลบั ตาพวกพรานอน่ื ๆ “มอี ะไรหรอื บญุ คาํ ?” เขาถามแผวต่าํ จองหนาตาพรานเฒา คูใ จอยางแปลกใจ “ถามนั จะไมไ ดการเสยี แลว ละครับ นาย...” แกกระซบิ เบาท่สี ุด เหลียวหนา เหลยี วหลงั ลอกแลก ทแ่ี ขนอันกรานเกรยี มของแก มีขน ลกุ ซูๆ เปนระยะ “ไอแงซายทาํ เหตเุ สียแลว เมอื่ ตอนสายมนั ลองปน ตนไมใหญในปา นบั พนั นบั หมนื่ มนั ไมลอง เสอื กยงิ เขา ไปที่ตน ตะเคียนโดด บญุ คาํ วาจะหามไวแลว ตอนนน้ั ...แตห ามมนั ไมท นั ” พรานใหญข มวดคว้ิ แหงนขึ้นไปมองยงั ตะเคยี นทองตน ใหญ ทย่ี ืนตระหงา นสงู เดน เหนอื กวาไมอนื่ ๆ ในละแวกใกลเคยี ง อยยู งั ฝงหว ยตรงขา ม อนั เปนตน ท่แี งซายลองทางปนเมือ่ ตอน สายของวนั นี้ ขณะน.้ี ..แดดในยามเยน็ สาดจับลําตน แลดูแดงก่ําราวกบั อาบไวดว ยไฟสี เสียงไกปา ขนั เยน็ เยือกสงั่ ทวิ ากาลดงั แววมาจากดงทบึ เบอื้ งหลงั แลว เขากห็ นั กลับมาจอ งหนาบญุ คาํ ยิ้มใหเ ล็กนอ ย “ตนตะเคยี น เกาะตนตะเคยี นนะซิ แลว มนั จะเปน ยังไงไป” “บญุ คํานกึ แลว บอกไปนายกค็ งไมเ ชื่อบญุ คาํ คนื นไี้ มอ ะไรก็อะไรเขา สกั อยาง...ทท่ี ําให พวกเราตองเดอื ดรอ นกันแน” บุญคําพูดเสียงสะทาน ทา ทางแกตะหนกตกใจเอาจรงิ ๆ ซงึ่ เขาก็ไมเ คยเหน็ ตาพรานเฒา เปนเชน นม้ี ากอ น “ทําไมนะ ขน้ึ ชือ่ วาตน ตะเคยี น จะแตะตองอะไรไมไ ดเ ลยทเี ดยี วหรอื บุญคํากเ็ คยเหน็ แลววา ฉนั โคน มันมาเสียนกั ตอนกั ...” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1796 เขาพดู ปนหวั เราะอยางปลอบใจ ตบบาแกเบาๆ “อยา ตื่น...ถอื โชคถอื ลางเหลวไหลไปหนอ ยเลยนา บญุ คํา” “น่นั มนั อยา งหนง่ึ ครับ นาย ตะเคยี นเล็กไมเ ปนไร น่มี นั พญาไมทเี ดยี ว อายนุ บั เปน รอ ยๆ ป แลวกข็ ึน้ อยโู ดดเดย่ี วกลางปาลึก” รพนิ ทรคงหัวเราะเบาๆ อยูเ ชนนัน้ มองดูอาการอันงันงกของบญุ คาํ อยางสมเพช พยัก หนา “เอาละ แตจ ะทํายังไงไดล ะ เราไมไดเ จตนาน่ี อยา ไปสนใจคดิ อะไรอยเู ลย ตน ไมก อ็ ยู สวนตน ไม เราก็อยูสวนเรา มวั แตคดิ อยอู ยา งนี้ เรากไ็ มต อ งยา งเทา เดนิ ไปไหน กลวั จะเหยยี บหวั ผี หรอื เทวดาองคใดเขา” “นายรหู รอื เปลา วา เมอื่ กีน้ ้ีบญุ คาํ ไปไหนมา?” “กก็ ําลงั จะถามอยเู หมอื นกนั เพราะเรยี กหากไ็ มเ หน็ ตวั เพง่ิ จะเห็นโผลมานแ่ี หละ” “บุญคาํ ไปน่ังถา ยทุกขอยูท ห่ี ลังพมุ ไมฟากโนน...” แกชม้ี อื บอก ปากคอสน่ั เสียงทีพ่ ูด ผานลาํ คอออกมาอยา งยากเยน็ “กาํ ลงั นง่ั สปั หงกเพลนิ ๆ ไดย นิ เสยี งผหู ญิงมารอ งไหซกิ ๆ อยูหลังพมุ ไมทน่ี ่ังอยู ทแี รก นกึ วา เผลอหลับฝน ไป นง่ั กลนั้ ใจฟงอยูเปน นานมนั กด็ ังอยอู ยา งนน้ั แหละ บุญคาํ รบี ลกุ ข้ึนออกเดนิ ยอ งตาม พอไปถงึ พมุ น้ี มันไปดังอยพู ุมโนน พอตามไปถงึ พมุ ไมโ นน มันกไ็ ปดงั อยพู มุ นูนตอๆ ไป เรือ่ ย นกึ ในใจวา ผีไพรมนั ลองดี กจ็ ะหวดกะมนั สักตงั้ เดินตามไปตามไป กเ็ ลยไปถงึ ตนตะเคียนตน นั้น คราวนี้ โนนมนั กรด๊ี ลงมาจากยอด...” เสียงบญุ คาํ ขาดหายไป ผมเกรยี นบนศรี ษะของแกดทู าวาจะตง้ั ชันขนึ้ จองหนา เขา มองเหน็ แตต าขาว รพินทรโคลงศีรษะชาๆ จปุ าก “เมอ่ื กอ นเที่ยงนเี้ หน็ แอบสูบกญั ชากับสางปา เมากญั ชาเสยี แลว บุญคํา!” “โธ! นาย ใหบ ญุ คํารากเลอื ดลงแดงซเิ อา ! บญุ คาํ ไดย ินจริงๆ” “ใช ไดย นิ คนเดียว ฝน ไปคนเดียว และคนื นถ้ี านังตะเคยี นตนนนั้ จะเลนงาน กค็ งเลน งาน คนเมากัญชาคนเดียวเหมือนกนั สั่งไวห ลายคร้งั แลว ไมใ หสบู เลนทงั้ กระทอ ม ทั้งกัญชา” บุญคํายนื องึ้ รพนิ ทรไมสนใจอะไรดว ยอกี ขยบั จะเดนิ ไป แตแ ลวเขากช็ ะงกั อกี ครง้ั ตา พรานเฒา จบั แขนไวแ นนพูดเสียงหนกั ๆ “มะ! นายไปกบั บุญคาํ เดยี๋ วน้ี บุญคําจะใหดอู ะไร” “กอ็ ะไรละ ?” “เหอะนา เอาไวน ายไปเหน็ กะตาตัวเองกแ็ ลวกนั อยา เพิง่ ใหบ ุญคาํ บอกเลย” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1797 วาแลว แกก็ฉุดมอื เขา พาลุยขา มลาํ ธาร เดินตดั เนินเขาฟากตรงขา ม เลาะลัดพุมไมท ข่ี นึ้ อยู โปรงๆ บริเวณนน้ั ตรงไปยงั ตน ตะเคยี น พอมาถึงโคนไมใ หญ ก็ช้มี ือขน้ึ ยังลําตน ตรงตําแหนงทแ่ี ง ซายยิงไวด ว ยกระสุน .460 เวเธอรบ ีแม็กนม่ั “ดนู ่ัน นาย บอกเฉยๆ เดย๋ี วจะหาวา บุญคาํ ตาฝาดไปอีก...” จอมพรานเงยข้นึ จอ งสํารวจ ตามท่ีบุญคาํ ชบี้ อก แลวเขากต็ ะลงึ ตวั เยน็ เฉยี บไปชั่วขณะ สงู จากระดับโคนตน ไมใ หญข นาด 5 คนโอบนน้ั ข้นึ ไปประมาณ 3 เมตร คอื รอยกระสนุ ทั้งสามนดั ทีแ่ งซายยงิ ลองทางปนไว สองนดั เรยี งอยคู กู นั ระดบั สูงกวาบรเิ วณตะปมุ ทงี่ อกใหญ ออกมาจากผิวขนาดเทาลกู มะพรา วหา วราว 6 น้วิ สว นอกี นดั หนึ่งเจาะลงตรงกลางตะปุมนนั้ อยาง แมนยํา อนั เปน นดั ทีส่ ามภายหลังทเ่ี ขาไดป รับศูนยใ หแลว ท้ังสามรอยบาดแผนมาจากกระสนุ ปน ปรากฏมขี องเหลวชนดิ หนง่ึ ไหลเย้ิมเปน ทางลง มายงั โคนตน เบ้อื งลาง คุณพระชว ย...จากสายตาที่เห็นในขณะนี้ มนั คอื โลหิตสดๆ เราดๆี นีเ่ อง!! [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee