รวมนิทานอีสป...สำหรับเด็ก

นทิ านอสี ป…….หนูบา้ นกบั หนูนา ในเช้าอันสดใสวันหนึง่ หนูบ้านท่อี าศยั อยู่ในตัวเมอื งอันแสนวนุ่ วายได้ออกเดินทาง ไปเยี่ยมหนูนาท่ีชนบท ซึ่งตวั เขาเองก็ไม่ได้กลบั ไปทน่ี นั่ มานานหลายปี มันเดินรอนแรม แบบไมพ่ ักจนตะวันตกดนิ ในทีส่ ุดก็มาถึงบา้ นของหนนู า ท้ัง 2 เจอหนา้ กันก็เข้ามาโผ กอดทักทายอยา่ งดใี จ \"พี่หนูบ้าน เปน็ อย่างไรบ้าง ฉนั คิดถึงพเี่ หลอื เกนิ ไมไ่ ดพ้ บกนั ตั้งหลายปี\" หนู นากลา่ วทกั อย่างอารมณด์ ี \"พ่ีสบายดีนอ้ งหนูนา กินอมิ่ อยู่สบาย อยใู่ นเมอื งจะทาอะไรก็สะดวกไปหมด\" หนูบา้ นตอบแบบภูมิใจ \"ดีจริงทไ่ี ดย้ ินอยา่ งน้ัน... มา ๆ เขา้ บ้านกันกอ่ นพี่ ฉนั เตรียมอาหารไวม้ ากมาย พเี่ หน่อื ยมาทัง้ วันคงหวิ แย่\" หนูนาเชญิ ชวนให้เขา้ มาข้างในโพรงไม้ริมชายนาน่าพักผ่อน ของตน

พอเข้ามาในโพรงไม้ อาหารท่ีหนนู าจัดไวอ้ ย่างดีกลับมเี พยี งขา้ วสาร ธัญพชื และ ผลไมเ้ พียงเล็กนอ้ ย ไม่ได้มอี าหารน่ากินเหมือนท่ีหนเู มืองคดิ เอาไว้ \"โธ่ หนูนานอ้ งพี่ น่ีเธอกนิ อาหารพวกนไี้ ปไดอ้ ย่างไรกัน วนั ๆ ไม่เคยได้กิน ของทด่ี ีกว่าน้ีเลยหรอื ไร\" หนูบ้านหนั มาถามหนูนาดว้ ยสหี นา้ แสนห่วงใย \"ฉนั วา่ นกี่ ็ดีแลว้ นะพี่ อาหารแตล่ ะอย่างคณุ ภาพดี ๆ ท้ังนั้น ขนาดคนเมอื งยงั มารับไปขายเลย\" เสียงของหนนู าตอบกลบั แบบแผ่วเบา ด้วยความรู้สกึ อายท่ีว่าอาหาร น้นั ไมถ่ ูกใจแขกผ้มู าเยือน \"เอาอยา่ งนี้ เดี๋ยวเราเข้าเมอื งไปเทย่ี วบา้ นพี่กัน รับรองวา่ จะมขี องกนิ คุณภาพ ดีมากมายใหเ้ ธอได้กนิ อย่างสขุ สบาย\" พอหนนู าพูดจบ ทั้ง 2 ก็กนิ อาหารแลว้ เขา้ นอน เมอ่ื พระอาทติ ยฉ์ ายแสงมา พวกเขาจึงออกเดนิ ทางไปยงั ในเมอื งทนั ที

เมอื่ ถึงบ้านในเมืองอนั แสนคบั แคบแตเ่ ตม็ ไปดว้ ยขา้ วของทนั สมัย หนูนาทเ่ี พ่ิงเข้า มาในเมอื งครง้ั แรกกร็ สู้ ึกแปลกใจเลก็ น้อยว่าพห่ี นบู ้านไม่อึดอัดหรอื อย่างไร ท่ีตอ้ งอยู่แค่ ในรแู สนคับแคบของชุมชนเมืองแบบนี้ หลงั จากนัง่ ได้สกั พกั หนบู า้ นก็ถืออาหารละลานตามาพรอ้ มเสิรฟ์ ต้อนรับแขก มี ทงั้ ขนมเคก้ ชีส นม เนย อาหารอยา่ งดีแบบท่ีหนนู าไมเ่ คยเหน็ มาก่อน \"โอ้โห ! พี่หนูบ้าน พี่ไดก้ ินของดอี ย่างนท้ี ุกวันเลยหรอื จะ๊ \" หนูนาร้องออกมาดว้ ยเสียงต่ืนเตน้ \"ใชแ่ ล้วนอ้ งพ่ี กเ็ ธออยู่ชนบทได้กินแตข่ องไม่ดี อยูใ่ นเมอื งแบบพ่ีน่สี ิ ชวี ติ ที่ ใคร ๆ กอ็ ยากมกี ัน\" หนูบ้านพูดจบก็มีเสยี งแปลก ๆ ดงั ขึน้ มาทนั ที \"เหมียว เหมียว !\" \"นนั่ เสียงอะไรหรอื พ่ี\" หนูนาถามอยา่ งกังวล \"คงเปน็ เสียงดนตรีแหละมงั้ คนแถวนเ้ี ขาชอบฟังเพลงกนั ช่างเถอะนะหนนู า น้องพี่ เรามากินอาหารกนั เถอะ\" หนูบา้ นกับหนูนากินอาหารอยา่ งเอร็ดอร่อย แต่เสยี ง ร้องเหมยี ว ๆ กใ็ กล้เขา้ มาทกุ ที

ทันใดนนั้ เอง แมวร่างใหญก่ โ็ ผลเ่ ขา้ มาข้างโต๊ะอาหาร หนู 2 ตวั ต่างว่ิงหนี กระเจิดกระเจงิ ดว้ ยความตกใจ หนนู าว่ิงไปซอ่ นตัวในถังขยะอันเหม็นเนา่ นง่ั ตัวสน่ั เทา ตรงน้ันหลายช่วั โมงแลว้ ค่อยกล้าเดินออกมา \"น้องหนูนา !\" เสยี งหนบู ้านตะโกนดงั ลน่ั มาแตไ่ กลเมอื่ ไดเ้ หน็ หนา้ หนูนา \"ไป หลบทไ่ี หนมา พนี่ ึกว่าโดนเจ้าแมวน่ันคาบไปเสียแลว้ \" \"ฉนั หลบอยู่ทีถ่ ังขยะเหม็นเนา่ มา ฉนั กลัวเหลอื เกนิ พี่ อยากกลับบา้ นเตม็ ที แลว้ \" หนูนาตอบด้วยเสียงส่ันเครือ \"แต่ที่นีม่ ขี องดี ๆ รอใหเ้ ธอมากินอกี มากมายเลยนะ\" หนบู า้ นกลา่ วรง้ั ไว้ \"ของดีแค่ไหนฉันกก็ นิ ไม่ลงหรอกพี่ ขอตวั กลับบ้านไปกินของเท่าท่ีมแี ตร่ สู้ กึ สบายใจในชนบทจะดกี วา่ \" พดู จบหนูนาก็เดนิ กลบั ชนบท ทิ้งให้หนบู า้ นอยู่อยา่ ง หวาดหวน่ั ที่เขตเมอื งตอ่ ไป

นทิ านเรื่องน้สี อนให้รวู้ ่า : สิ่งไหนทเ่ี รามแี ลว้ รู้สึกสบายใจทไี่ ดค้ รอบครองยอ่ มนาความสขุ มาสชู่ วี ติ เสมอ แต่ ส่งิ ใดท่มี ีแลว้ หวาดหวั่นทกุ คร้ังนั่นคอื ความทกุ ข์ ดงั น้นั เราควรพอใจในสิ่งทต่ี วั เองมี แคน่ น้ั ก็เพียงพอแล้ว

นิทานอสี ป…..ไก่ป่ ากบั สนุ ขั จ้งิ จอก กาลครั้งหนึ่งนานมาแลว้ กลางปา่ ใหญ่อนั อดุ มสมบรู ณม์ ีสัตวน์ ้อยใหญช่ นิดต่าง ๆ อาศัยอยดู่ ้วยกนั มากมาย โดยทกุ เช้าพวกสตั วเ์ หล่านจี้ ะได้รับการปลกุ ใหต้ นื่ ขนึ้ มาหา อาหารหรือวง่ิ เล่นอยา่ งสาราญใจโดยเจา้ ไกป่ ่า และในเช้าวันนไ้ี กป่ ่าก็ทาหน้าท่ีแบบไมม่ ี ขาดตกบกพรอ่ งเช่นเดมิ \"เอก อี้ เอก้ เอก้ !\" เสยี งไก่ปา่ ขันบนปลายต้นไมใ้ หญ่ เป็นสญั ญาณเตอื นวา่ พระ อาทติ ย์ไดข้ ึน้ มาส่องแสงแลว้ \"เอก อี้ เอก้ เอก้ !\" เจ้าไก่ป่าขนั ซา้ กอ่ นจะก้มลงมองไปด้านลา่ งต้นไม้ เพือ่ ที่มัน จะไดอ้ อกหาอาหารต่อไป แตใ่ ต้ต้นไมว้ นั นี้ไมเ่ หมอื นวนั ทผ่ี า่ น ๆ มา เพราะไก่ปา่ มองเห็น แววตาอนั น่ากลวั ของสนุ ัขจง้ิ จอก ท่ีจ้องมองมนั ราวกับหวงั จะไดก้ ินเหยอ่ื ให้อ่ิมทอ้ ง \"สวัสดสี ุนขั จง้ิ จอก เธอมธี ุระอะไรหรือเปล่า\" ไกป่ า่ เอย่ ถามด้วยน้าเสียงเรียบ เฉย ท้ัง ๆ ทีใ่ นใจของมนั ร้สู ึกหวาดหว่ัน แต่กต็ ้องสยบอารมณ์น้ันเอาไว้

\"ออ่ สวัสดไี กป่ า่ ทฉี่ ันมาในวนั นี้เพราะมีขา่ วดมี าบอก\" สนุ ัขจิ้งจอกตอบพร้อม รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ \"ข่าวดีอะไรหรือ ?\" ตอนน้ีไกป่ า่ ถามกลบั ดว้ ยความสงสัยปนไมส่ บายใจ ดว้ ยกลวั ว่าจะมีภยั มาถงึ ตวั \"เธอคงยังไม่รสู้ ินะ ท่ีป่าของเราเพงิ่ จะมขี อ้ ตกลงว่าสัตว์ทกุ ตัวจะไม่ทารา้ ยกัน สัตว์ทกุ ตัวจะกลายเปน็ พ่ีน้องกันแล้ว\" สุนัขจง้ิ จอกกลา่ ว \"พอไดย้ นิ แบบนฉ้ี ันก็ดีใจมาก จริง ๆ เอาอย่างน้ี เธอลงมาข้างล่างเถอะ ฉันอยากสวมกอดเธอสกั คร้งั ให้สมกับที่เรา กลายมาเปน็ พ่นี อ้ งกันยังไงล่ะ\"

ได้ยนิ อย่างน้นั แล้วไกป่ า่ กลับย่งิ สงสยั แตด่ ว้ ยความฉลาดของมนั จงึ แกลง้ ออก อบุ าย \"โอ้ ดูนั่นสิ สิงโตกาลังผ่านมาทางนี้ พอดเี ลยเรา 3 ตวั จะได้ทกั ทายสวมกอด แบบพน่ี ้องกนั สักที\" ไกป่ า่ แสรง้ พูดแม้วา่ ตรงบริเวณนัน้ ยังไมม่ ีสงิ โตโผล่มาก็ตาม \"ว่ายงั ไงนะ สงิ โตมางน้ั เหรอ ?!\" สุนัขจง้ิ จอกอุทานดว้ ยความตกใจ \"ใช่แล้ว ถา้ อยา่ งนั้นพวกเรารอสิงโตเดินมาทางนกี้ อ่ นแลว้ กันนะ\" ไก่ป่าที่ หวาดกลัวในใจยังข่มอารมณไ์ ดอ้ ยู่

\"เออ แตเ่ หมือนฉันมีธุระต้องทา เหน็ ทีคงอยู่ต่อไม่ไดแ้ ล้ว ขอตัวก่อนล่ะกันนะ\" พูดจบแล้วสนุ ขั จง้ิ จอกกว็ งิ่ หนีหายไปอย่างรวดเร็ว \"โธ่ จะรบี ไปไหน รอสงิ โตพ่นี ้องของเรากอ่ นสิ\" ไกป่ ่าตะโกนถามด้วยน้าเสียง ของผชู้ นะ เพราะมันรวู้ ่าเรอื่ งท้งั หมดเป็นแคค่ าหลอกลวงท่สี นุ ขั จง้ิ จอกพูด เพื่อใหไ้ กป่ ่า ลงไปเปน็ เหย่ืออย่างงา่ ยดายก็เท่าน้ัน \"เฮอ้ ขอฉันนอนพกั ก่อนสักนิดแลว้ กนั นะ เจอเร่อื งน่าต่ืนเต้นแตเ่ ช้าเลยเรา\" ไก่ปา่ บ่นพมึ พากอ่ นนอนพกั อย่างสบายใจ ด้วยรู้แน่แลว้ ว่าสติของมนั ทาให้รอดเรือ่ ง เลวร้ายครั้งน้ไี ปได้

นิทานเร่อื งน้ีสอนให้รูว้ ่า : ไมว่ า่ จะเกดิ ปัญหาร้ายแรงแคไ่ หนข้ึนก็ตาม เราควรรกั ษาสติไวใ้ หด้ ี พรอ้ มกับคดิ หาทางออกอยา่ งชาญฉลาด เพยี งเท่านี้เรากจ็ ะผา่ นพ้นอปุ สรรคและปัญหาตา่ ง ๆ ไปได้

นิทานอสี ป…..ลาโงก่ บั สงิ โต กาลครั้งหน่งึ นานมาแลว้ มีสงิ โตเจา้ ปา่ อยู่ตัวหนึ่ง มนั มักจะออกลา่ เหย่อื เพยี งลาพัง และทุกครง้ั ก่อนออกล่ากต็ ้องส่งเสียงร้องคารามล่นั ป่าตามสญั ชาตญาณทุกครัง้ ไป ในชว่ ง แรกก็มีสัตวใ์ ห้สงิ โตได้กินอยา่ งอิ่มหนาสาราญ แทบจะไมต่ อ้ งออกแรงวิ่งตามให้เหนื่อยสกั นดิ แต่ชว่ งหลังมาน้ีเหล่าสตั ว์ทตี่ กเปน็ เหย่อื ทัง้ หลายเริ่มร้วู ่า กอ่ นออกลา่ เจ้าปา่ จะชอบ ส่งเสยี งคารามดงั กอ้ ง แมม้ องไม่เห็นตัวของมัน แต่กพ็ อเดาได้ว่าเสยี งนัน้ มาจากทิศทางใด กันแน่ \"เสียงสิงโตร้องคารามอีกแล้ว นา่ จะดังมาจากภูเขาลูกน้ันแน่เลย\" เสยี งกวาง หนมุ่ หันไปบอกเจ้าหมปู า่ ทีก่ าลงั แทะผลไมอ้ ยา่ งเอร็ดอร่อย หมูป่าหันขวบั ข้นึ มาด้วย ทา่ ทางตกใจ \"ถา้ อย่างนัน้ เรารีบวิง่ หลบไปอกี ฝัง่ แม่นา้ กนั ดกี วา่ !\" หมปู ่าเอย่ ชวนเจา้ กวาง แล้วทั้งคกู่ ว็ ่ิงออกไปพรอ้ มตะโกนบอกสัตว์อืน่ ให้หนีไปทางแม่น้ากัน

\"สงิ โตมาแลว้ มันกาลังจะมาลา่ เหยอื่ แลว้ รีบว่ิงไปอกี ฝงั่ ของแม่นา้ กันพวกเรา !\" เสียงหมปู า่ และกวางหนุ่มร้องเตือนด้วยความต่นื กลัว เมื่อรอู้ ย่างนแ้ี ลว้ เหล่าสตั ว์เลก็ สัตว์นอ้ ยเลยไหวตัวทัน พากนั วง่ิ หนีออกไปอกี ทาง ทาใหส้ งิ โตเจ้าปา่ ต้องตามไปสุดฝีเท้า กวา่ จะได้กนิ เหย่ือแต่ละครั้งก็เหน่อื ยจนแทบหมด แรง

\"เห็นทีจะว่ิงไล่เจ้าสัตว์ป่าพวกน้ไี มไ่ หวแล้วเรา คงตอ้ งหาแผนการใหม่ซะ แล้ว\" สิงโตบน่ กับตัวเองขณะกินเหยื่อท่อี ตุ สา่ ห์ออกลา่ อย่างยากลาบาก อยมู่ าวนั หน่ึง สิงโตรู้วา่ มลี าโง่ผูช้ อบโอ้อวดอยอู่ ีกฟากของปา่ ทาใหม้ ันคิดแผน ใหมไ่ ด้ จงึ ออกเดนิ ทางไปชวนให้เจ้าลาตวั น้ันมาเป็นเพอ่ื นลา่ เหยื่อดว้ ยกนั

\"เจา้ ลาหนุ่มผู้ปราดเปร่อื ง ตอนนีข้ า้ กาลังหาเพือ่ นมาลา่ เหยอ่ื ด้วยกนั เจ้าสนใจ อยากมาเปน็ คู่หูร้ใู จกับข้าหรือไม่\" สิงโตกลา่ วกบั ลาด้วยนัยนต์ ามีเลศนัย ได้ยินอย่างนน้ั เจา้ ลาก็ยิ่งดีใจ ไม่คิดว่าจะมีสงิ โตผูน้ ่าเกรงขามมาขอเปน็ เพอ่ื น \"ทา่ นเจา้ ปา่ ผู้ย่งิ ใหญ่มา ชวนขา้ ด้วยตวั เองอย่างนี้ มีหรอื ทจี่ ะปฏเิ สธได้ ถ้าอย่างนัน้ เราไปลา่ เหยื่อด้วยกันเถิด สิงโตเพื่อนรัก\" เจ้าลาโง่กล่าวด้วยความซอ่ื ไมร่ ู้ว่าแทจ้ รงิ แล้วสิงโตไมไ่ ดม้ องว่ามนั เป็น เพ่ือนสกั นดิ แถมยังยนิ ยอมตามเจา้ ป่าไปแบบไม่มีข้อแม้ เมอื่ เวลาออกล่าเหยือ่ มาถึง สิงโตใชก้ ลอุบายใหล้ าซอ่ นตวั ในพมุ่ ไม้แลว้ ก็เปล่ง เสียงออกมาแบบดังท่สี ุด \"เจ้าซอ่ นตัวในพุ่มไม้น่ีนะลาเพื่อนรกั พอขา้ เดนิ ไปถึงฝั่งตรง ขา้ มเจ้ากร็ ้องคารามเสยี งอันนา่ เกรงขามมาได้\" สงิ โตพูดพร้อมว่ิงออกไปอีกทาง

\"เราจะไมท่ าใหเ้ จ้าผิดหวงั เลย สงิ โตเพื่อนรักเอ๋ย\" จากนั้นลาโง่ก็คารามออกมา สุดกาลงั พอสัตว์อื่นไดย้ นิ เสยี งประหลาดของมันเลยตกใจ แลว้ พากันว่งิ หนีไปฝง่ั ทส่ี ิงโต ดักเอาไว้อกี ทาง วนั น้ันสิงโตเจา้ เลห่ ์เลยมีเหย่อื ให้กินแบบไมต่ ้องออกแรงว่งิ อยา่ งทเ่ี คยเปน็ สว่ น เจา้ ลาโงก่ ็เท่ียวเลา่ เรอ่ื งท่ตี นทากับสงิ โตอยา่ งโอ้อวดไปทุกท่ที ี่เดินผา่ น โดยไม่รู้เลยว่าสตั ว์ อืน่ ตา่ งหวั เราะเยาะทมี่ ันโดนเจา้ ป่าหลอกใชเ้ อาเสยี งประหลาด ๆ มาสร้างผลประโยชน์ ใหแ้ ก่ตนเอง \"เสยี งคารามประหลาด ๆ นั่นคอื เสยี งของเจา้ ลานีห่ รอกหรอื \" กวางหนุ่ม บ่นกบั หมูป่า พรอ้ มหนั มาหัวเราะเยอะในความโง่ของเจา้ ลาตัวนนั้ กัน

นทิ านเรือ่ งน้สี อนให้รวู้ ่า : อยา่ ตกเป็นเหยือ่ ใหค้ นอนื่ หลอกใชเ้ พียงเพราะเขาคนนัน้ มี ความน่าเช่อื ถอื หรือมหี น้ามตี าในสังคม เด็ก ๆ ควรตรวจสอบให้ดีเสยี ก่อนวา่ สิ่งที่เขาให้ เราชว่ ยน้ันจะทาเราเดือดเน้อื รอ้ นใจภายหลงั หรอื ไม่ แล้วมันจะส่งผลเสียต่อภาพลักษณ์ ของเราในอนาคตหรือเปล่า ไม่อยา่ งนนั้ อาจเขา้ กับคติเตอื นใจท่วี า่ คนโงย่ อ่ มตกเปน็ เหย่อื ของคนฉลาดไดแ้ บบไมร่ ตู้ วั

นิทานอสี ป…..มดกบั ตก๊ั แตน กาลคร้งั หนึ่งนานมาแล้ว ณ บริเวณทุง่ หญา้ อันกว้างใหญ่ มคี รอบครัวมดฝงู เลก็ อาศยั อยู่รวมกนั ใต้โพรงดนิ ขนาดกาลังพอเหมาะ ซ่งึ ขา้ ง ๆ โพรงดินน้ันคือขอนไม้ เก่าท่ีตก๊ั แตนเจา้ สาราญใช้พกั อาศยั เช่นกัน ในช่วงฤดรู ้อนทผ่ี ลผลติ พชื พรรณงอกงามออกรวงมากมาย สมาชิกบา้ นมด ท้ังหลายต่างขยนั ขันแขง็ เก็บเกี่ยวพชื เหล่านัน้ มาตุนไว้สาหรับหนา้ หนาว สว่ นเจ้าตกั๊ แตน กลับเอาแต่เลน่ ดนตรีอย่างเพลดิ เพลนิ และแปลกใจว่าทาไมฝงู มดต้องขยนั ถงึ เพียงนี้ เมื่อ เหน็ เช่นนัน้ ต๊ักแตนจึงแวะไปสอบถาม \"ฝงู มดตัวนอ้ ยเอย๋ พวกเธอจะเรง่ ทางานเกบ็ พชื พรรณไปทาไมกันมากมาย\" ตั๊กแตนเอ่ย

\"กเ็ ก็บไวก้ ินตลอดฤดูหนาวน่ะสิ\" เสียงของมดซงึ่ เป็นหวั หนา้ ตอบกลับพลางเกบ็ เก่ียวพืชพรรณไปด้วย \"โห ! ฤดูหนาวเลยหรอื อกี นานเลยนะ เพราะนก่ี ็เพิ่งจะเขา้ หน้าร้อนเอง\"เจา้ ตัก๊ แตนพูดดว้ ยนา้ เสยี งแปลกใจ \"กเ็ ราเก็บเก่ียวตอนนี้ ฤดหู นาวจะได้มีอาหารกินอยา่ งอดุ มสมบูรณ์แถมได้ พกั ผอ่ นแบบเต็มท่ีไงละ่ \" หวั หนา้ มดอธบิ าย \"แตเ่ ทีย่ วเลน่ พกั ผอ่ นในฤดรู ้อนก็สนุกไปอกี แบบนะ ทาไมจะต้องรอถงึ หนา้ หนาวด้วย\" เสยี งต๊ักแตนโต้กลับ \"เอาเถอะ ฉนั ขอกลับบา้ นไปเลน่ ดนตรี เต้นรา กอ่ น แลว้ กนั นะ\" ตกั๊ แตนเดินกลับไปอย่างสบายใจไม่เดือดร้อน ส่วนฝงู มดกท็ าหนา้ ท่ขี องตนอย่างแขง็ ขนั

เวลาผา่ นไปไม่นานนกั ลมหนาวเยน็ ยะเยือกก็มาเยือน เป็นสัญญาณเตือนวา่ เข้า สูฤ่ ดหู นาวแล้วนน่ั เอง ในขณะเดียวกนั ผลไม้พืชพรรณที่เคยงอกเงยต่างโรยรา จะหา อาหารมากินแทบไมม่ ี แต่ถงึ อย่างไรฝูงมดกไ็ มเ่ ดือดร้อน เพราะพวกมันเกบ็ ตุนของกนิ ไว้ แลว้ มากมาย \"ดีนะเน่ียท่ีเราเกบ็ อาหารเอาไว้เยอะแยะ คราวนี้จะได้กนิ แบบไม่ต้องกลัวอด\" มดตวั เลก็ เอย่ ขึน้ มา \"ใช่ ๆ ต้องขอบคุณพวกเราจรงิ ๆ ที่ขยันขันแขง็ อดทนทางานทาให้เรามีกิน ในวันนี้\" หวั หน้ามดประกาศขอบคุณท่ามกลางความยินดีของมดทกุ ตวั กอ๊ ก ก๊อก ก๊อก ! !... เสยี งเคาะประตูหนา้ โพรงมดดังขึน้ \"สงสยั มีแขกมาเยีย่ ม หรอื เอาอาหารมาแลกเปน็ แน่\" มดตัวเล็กพูดแลว้ เดินไปเปดิ ประตู

หน้าประตูน้ันคือต๊กั แตนเจ้าสาราญผพู้ ักอาศัยอยู่ข้าง ๆ ทเี่ คยมที า่ ทางสดใสรา่ เรงิ แต่คราวนี้ ต๊กั แตนกลับยนื กม้ หนา้ ด้วยความหวิ โซ พอประตเู ปดิ จงึ รบี เดินตรงมาหา หัวหน้ามดท่ีเคยสนทนาดว้ ยทันที \"สวสั ดีมดเอย๋ ฉนั หวิ เหลือเกินไม่ไดก้ ินอะไรมาหลายวัน พอจะมีอาหารแบ่ง ฉันบา้ งไหม\" ตั๊กแตนขอร้อง \"อะไรกนั บ้านเธอไมม่ อี ะไรกินเลยหรือ ช่วงฤดรู ้อนผลผลิตออกจะอุดม สมบูรณ์\" หวั หนา้ มดถามดว้ ยความสงสยั \"ฉนั มวั แต่ย่งุ กบั การเลน่ ดนตรแี ละเต้นรา เลยไม่มเี วลามานงั่ ทางานกักตุน อาหารไวก้ ินอย่างเธอ\" คาแก้ตัวของต๊ักแตน

\"อะไรกัน ! น่ีเธอไมท่ างานเลยเหรอ มวั แตเ่ ล่นดนตรสี นกุ สนานเนี่ยนะ\" หัวหนา้ มดตวาด ดา้ นต๊กั แตนกท็ าหนา้ เจื่อนโดยไม่มคี าตอบโต้ \"ถ้าเธอไมร่ ้จู กั แบง่ เวลา เลน่ กับเวลาทางาน ฉันก็คงปันอาหารใหเ้ ธอไม่ได้ เจ้ากลับไปเถอะ\" พอสน้ิ คาพูดของหัวหน้ามด เจา้ ต๊ักแตนเลยเดินกลบั บ้านไปแบบหิวโหย สว่ นฝูงมดก็ พักผ่อนแบบสาราญกบั อาหารที่ตนุ มาจากช่วงหนา้ ร้อน

นทิ านเร่อื งนี้สอนใหร้ ู้วา่ : คนเราควรจะรจู้ กั หน้าทข่ี องตัวเอง เวลาไหนควรทางาน เวลาไหนควรเล่น หากมัวแตเ่ ล่นไมย่ อมทางานเลย สักวนั หนงึ่ ชวี ติ อาจเจอเรื่องเดือดเน้อื รอ้ นใจจนหนั ไปพ่ึงใครไมไ่ ด้ เพราะเราไม่ยอมทางานเพ่ือหาเลย้ี งและยนื บนลาแข้งของ ตนนัน่ เอง

นิทานอสี ป…..นกฮกู กบั ตกั๊ แตน กาลคร้ังหนงึ่ นานมาแล้ว มีนกฮูกสาวตัวหนงึ่ เมอ่ื ถึงคราวทที่ ้องฟา้ สวา่ งเจิดจา้ ดว้ ย แสงอาทิตย์ นกฮกู ตัวนจี้ ะนอนหลับอยู่ในโพรงตน้ ไม้ พอแสงอาทติ ย์จางหายไป นกฮูกผู้ หลับใหลก็จะตืน่ ขน้ึ มาพร้อมออกหากิน ซง่ึ อาหารอนั โปรดปรานของเจ้านกตวั นมี้ ีทั้ง แมลง มด สัตว์ตัวเล็กจ๋วิ พวกมนั ลว้ นมีรสชาตดิ ีแถมทาใหน้ กฮูกอ่ิมได้ตลอดคืน หลายเดอื น หลายปผี ่านไป... เจา้ นกฮูกที่อาศยั อยู่ในโพรงไม้นั้นไดแ้ ก่ตวั ลง จะ ออกหากินแต่ละทีก็เร่มิ ลาบาก หากวนั ใดมเี สียงรบกวนช่วงเวลากลางวนั กจ็ ะทาใหน้ อน หลบั ไมเ่ ต็มอิ่มจนหมดเรี่ยวแรง ถงึ แมช้ ่วงหลายวนั ทีผ่ า่ นมาจะยังไร้เสยี งหรือผู้ใดคอย รบกวน แตว่ นั น้กี ลับมเี สียงร้องเพลงดงั ล่ันป่า นกฮูกแก่เลยตอ้ งโผล่หนา้ จากโพรงไม้เพื่อ สงั เกตการณด์ วู า่ ใครกันนะท่ฮี มั เพลงเสียงดังขนาดน้ี

โดยตน้ เสยี งน้ันไมใ่ ชใ่ ครทไ่ี หน แต่มนั เป็นเสยี งขับรอ้ งของตก๊ั แตนผยู้ ้ายมาใหม่ น่ันเอง \"เจ้าตัก๊ แตนตัวนอ้ ย ชว่ ยเบาเสียงลงหน่อยไดไ้ หม เรานอนไม่ค่อยจะหลับเลย\" นกฮกู กล่าวดว้ ยนา้ เสยี งโมโห \"น่ีคือเวลากลางวัน ช่วงพระอาทิตยส์ ่องแบบน้ี เรามีสิทธจ์ิ ะทาอะไรก็ได้\" ต๊กั แตนหันมาตอบแลว้ รอ้ งเพลงตอ่ อย่างสบายใจ นกฮูกเห็นดงั น้ันยง่ิ โกรธเข้าไปใหญ่ ไม่ คดิ ว่าจะมใี ครกลา้ เถียงตนไดข้ นาดน้ี \"แตเ่ ราต้องการพกั ผ่อน เพอื่ ที่จะได้มแี รงชว่ งกลางคืน เจา้ ไปร้องเพลงเลน่ ที่ อืน่ เถดิ เจ้าตก๊ั แตนตัวกระจอ้ ย !\" นกฮูกโมโหหนกั ขึน้ กว่าเดิม \"กบ็ อกเหตุผลมาสกั 1 ขอ้ สิ วา่ เราได้ประโยชนอ์ ะไรจากการหยุดรอ้ งเพลง... ลั้น ลา ละ ล้นั ล้ัน ลา...\" ตั๊กแตนร้องเพลงตอ่ อย่างไม่ไยดี

นกฮกู ทาได้เพียงเคียดแค้นอยูใ่ นใจ ไม่กลา้ โหวกเหวกออกไป ดว้ ยกลัวจะโดน ผู้อน่ื หวั เราะเยาะที่มาเถยี งกนั เพราะเรอ่ื งแคน่ ้ี แตเ่ พอื่ ใหต้ นเองนอนหลบั ไดน้ กฮกู ผู้ ปราดเปรื่องจึงคิดแผนการขึน้ มา \"ตั๊กแตนผมู้ เี สียงอนั ไพเราะ เราต้องขอโทษทีที่เม่ือครนู่ ้ีได้ตวาดเจ้าไป มา ตอนน้ีเราไดฟ้ งั เสยี งเจา้ แล้วก็เปน็ อันพอใจเพราะเสยี งเจ้านนั้ ไพเราะเสนาะหู เหลือเกิน\" นกฮูกออกมาพดู กบั ตก๊ั แตนด้วยน้าเสียงเยนิ ยอ ทาเอาต๊ักแตนเกิดอาการ ประหลาดใจ แตก่ ็อดย้มิ ในคาชื่นชมน้นั ไมไ่ ด้ \"วนั น้ีเรามีไวนช์ ัน้ เลศิ ท่เี หลา่ ทวยเทพท้งั หลายใช้ด่มื ชว่ ยทาใหเ้ สยี งใสกอ้ ง กังวานมากข้ึน เพ่ือเปน็ การมอบรางวลั ใหต้ ๊กั แตนผู้รอ้ งเพลงดกี ว่าใคร ได้โปรดข้ึนมา ดื่มไวน์ด้วยกันบนน้ีเถดิ \" นกฮูกเชือ้ เชิญตั๊กแตนอยา่ งมีแผนการ

\"กไ็ ด้ เหน็ แกท่ ่ที ่านชอบใจในน้าเสียงของเรา ถ้าอย่างน้นั เราจะขึน้ ไปรว่ มด่มื ไวน์ดว้ ยแลว้ กนั \" ตก๊ั แตนกล่าวเสร็จกก็ ระโดดขึ้นไปอยา่ งรวดเร็ว เมอ่ื ต๊กั แตนเดนิ เข้าไปในโพรงไมอ้ ันมดื สนิท กท็ าให้มันมองไมเ่ หน็ สง่ิ ใดเลย ตา่ ง จากนกฮูกทม่ี องเห็นได้ดี วา่ แลว้ นกฮูกเลยได้ทจี ดั การกนิ เจา้ ตก๊ั แตนจนอ่มิ หนา แลว้ ก็ นอนหลบั พักผ่อนอย่างสบายใจไร้เสียงใด ๆ มารบกวนตลอดวัน นทิ านเร่อื งนี้สอนให้รู้วา่ : อยา่ หลงเช่ือคาเยินยอของใครงา่ ย ๆ เพราะสิ่งที่ร้ายกับเรา ไดม้ ากที่สุดกค็ ือการหลงเชอ่ื คาพูดสรรเสริญอนั ไพเราะนนั่ เอง อีกท้ังเม่ือเกดิ ความขัดแยง้ อะไรกนั ควรใช้สตปิ ัญญาในการแก้ไขดกี ว่าน่งั ทะเลาะกนั ท้ังวนั ให้เสียเวลา

นทิ านอสี ป…..สนุ ขั จ้งิ จอกกบั พวงองุ่น กาลครัง้ หนึ่งนานมาแลว้ ป่าผนื ใหญ่ทเ่ี หลา่ สตั ว์ได้อาศยั พักพงิ เกิดความแห้งแลง้ กันดาร มแี หลง่ นา้ และอาหารไมเ่ พียงพอต่อการประทงั ชีวิต เจา้ สนุ ขั จ้งิ จอกที่อาศยั อยทู่ ี่ แห่งนม้ี าเนนิ่ นาน จงึ ตดั สินใจออกเดนิ ทางด้วยหวังใจว่าจะเจอกบั แหลง่ หากินอันอุดม สมบูรณ์ มันเร่ิมเดนิ รอนแรมอยูห่ ลายวัน ไมไ่ ด้กินแมก้ ระทั่งน้าสักหยดจนเริ่มหมดแรง \"เอายังไงละ่ เรา เดินมาไกลขนาดน้แี ล้วยงั ไมเ่ จออะไร ควรตัดใจแลว้ กลบั ไปที่เดิมดี ไหมนะ\" สนุ ัขจ้ิงจอกผู้หวิ โหยบน่ กับตวั เอง \"ไหน ๆ ก็มาแลว้ เดนิ ตอ่ ไปอีกหนอ่ ยก็แล้ว กันนะ\" มนั จึงรดุ หน้าเดินตอ่ ไปอยา่ งอ่อนแรง

เดินมาไดส้ ักพักไม่ทนั เหนอ่ื ยนกั เจ้าสุนัขจิ้งจอกก็เหลือบไปเห็นองุ่นพวงโตแดง ฉา่ นา่ กิน \"น่ีไง ! โชคดแี ลว้ เรา เจอองนุ่ พวงใหญ่ขนาดนี้ ถา้ ไดล้ ิ้มลองคงหวานฉ่าและ อิม่ ทอ้ งหลายวนั แน่ ๆ\" สุนขั จง้ิ จอกไม่รอชา้ รบี กระโดดคว้าองุ่นในทนั ใด \"ฮึบ ! อกี นิด เดียว... ฮึบ !\" เจ้าสุนัขสง่ เสียงให้กาลงั ใจตัวเองอยา่ งฮึกเหิม แต่ทาอย่างไรกย็ ังกระโดดไม่ ถึงพวงอง่นุ สักที

\"ลองกระโดดจากหินก้อนน้ันดู นา่ จะทุน่ แรงและเออ้ื มถงึ องุ่นพวงน้ีงา่ ยขึ้นอยู่ นะ\" ว่าแลว้ สุนัขจิง้ จอกจึงเดนิ ไปยังก้อนหนิ นน้ั พร้อมกระโดดข้นึ จนสุดแรง \"ฮึบ ! โธ่ อกี เพียงเออื้ มกจ็ ะได้ล้ิมรสองุ่นแล้ว\" สุนขั จิ้งจอกบ่นอยา่ งท้อใจ แล้วพยายามขนึ้ ไปบนก้อน หนิ เพอ่ื กระโดดอกี ครง้ั \"ฮึบ !\" สุดทา้ ยมันกพ็ ลาด ไม่อาจควา้ องนุ่ มากินได้ \"อันทจี่ รงิ อง่นุ พวงนกี้ ไ็ ม่เห็นจะน่ากินสักเท่าไรนกั ถ้าเรากัดเขา้ ไปอาจเปรี้ยวจ๊ีดจนกนิ ไม่ไหวเลยก็ ได้\" สนุ ัขจิง้ จอกแสร้งบน่ แลว้ เดินทางตอ่ ด้วยความหิวโซ พร้อมหลอกตัวเองในใจเรอื่ ยไป วา่ \"ฉนั มคี วามอดทนและความพยายามนะ แต่อง่นุ พวงนั้นคงเปรี้ยวเกินที่ฉันจะกนิ ได้\"

นิทานเรอ่ื งนี้สอนใหร้ ู้วา่ : เม่ือคดิ จะทาสิ่งใดก็ควรทาใหส้ ดุ กาลงั ทม่ี ี อย่ายอมแพ้แม้ว่า สิ่งน้นั ตอ้ งใชเ้ วลานานเพียงใดก็ตาม เพราะสดุ ท้ายแล้วความพยายามจะนามาซึ่งผลลัพธ์ ท่ดี กี ว่าเสมอ ดงั นั้นเด็ก ๆ จงึ ไม่ควรทาตามสนุ ัขจ้งิ จอกผมู้ ัวโทษสิ่งอืน่ รอบตัว แตก่ ลับลืม นึกไปวา่ ตนเองน่นั แหละที่ไม่พยายามมากพอ

นิทานอสี ป…..ลมกบั พระอาทติ ย์ กาลครั้งหน่ึงนานมาแลว้ วันที่อากาศแจ่มใสท้องฟ้าปลอดโปร่ง พระอาทิตย์ ออกมาส่องแสงเจิดจ้าอยา่ งท่ีเคยเป็น เจา้ ลมเพ่ือนเก่าไดผ้ ่านมาเห็นเลยหยดุ แวะทักทาย \"เป็นอย่างไรบา้ งพระอาทิตยม์ ิตรแห่งเรา ไมเ่ จอกนั เสียนานสบายดีหรอื ไม่\" เจา้ ลม ตะโกนทักทายสหายเกา่ สุดเสียง พระอาทิตยก์ ็ตอบรับอย่างดใี จดว้ ยไม่เจอลมตนนี้มาเน่นิ นานเหลือเกิน

ขณะนนั้ เองกม็ ีชายหนุ่มนกั เดินทางสวมเสอื้ คลมุ กาลังเดินเล่นเตร็ดเตรอ่ ยู่ เจ้าลม เหน็ อยา่ งนั้นกน็ ึกสนกุ พดู ทา้ ทายบางสิง่ ออกมา \"พระอาทิตย์สหายรกั เรามาแขง่ ขนั วดั ความแขง็ แกร่งกนั สักหนอ่ ยไหม\" ลมกล่าวชกั ชวน \"ได้สิ ๆ แขง่ อะไรดเี ลา่ \" พระอาทติ ย์ ตอบกลับแบบไมค่ ิดอะไร ด้านเจ้าลมกช็ ี้ลงไปยงั หนมุ่ นักเดนิ ทางคนนัน้ พร้อมกล่าว \"งา่ ย มากเลย ทายงั ไงก็ไดใ้ ห้เสือ้ คลมุ ของพ่อหนมุ่ คนนั้นหลุดออกมาจากตัว ใครทาสาเร็จ ถือเป็นผู้ชนะและแขง็ แกร่งที่สุด\" พระอาทติ ย์พยักหนา้ ตอบรบั ลมเห็นว่าสหายรกั รับคาทา้ จงึ โผไปหาหนุ่มนกั เดนิ ทาง พลางตะโกนไลห่ ลงั \"ฉนั ขอเริ่มก่อนเลยนะ\"

เจา้ ลมใช้กาลังท้ังหมดรวบรวมมาเป็นพายขุ นาดย่อม หวงั ทาใหเ้ สื้อคลุมตัวน้ันปลดิ ปลิว แต่หนุม่ นักเดินทางก็ไมห่ ว่ันไหวแถมยังจบั เสือ้ เอามาคลุมไว้แน่น ลมเหน็ อยา่ งนั้นก็ ย่ิงใช้แรงบีบบังคบั มากขน้ึ ไปอีก จนหนุ่มคนนัน้ แทบไมม่ ีแรงกา้ วเดนิ \"ทาไมลมในวนั นี้ถงึ ได้มีความโหดร้ายกบั ฉันนักนะ\" หนุ่มนักเดินทางบน่ อย่างท้อใจแลว้ ดงึ เสอื้ คลุมตวั แนน่ กว่าเดมิ เจ้าลมจึงรวบรวมพลังอกี ครั้งพร้อมกบั เปา่ ไปยงั หนมุ่ คนน้ัน ถงึ ข้ันเดนิ เซเกอื บลม้



\"พอเถดิ หนาลมเอย๋ เราขอลองแข่งบา้ งเถดิ \" พระอาทิตย์กลา่ วกับลม ด้วยแรง ทใ่ี กล้จะหมดไป ลมจึงยอมใหพ้ ระอาทิตย์มาแขง่ ตอ่ คราวนีอ้ ากาศแจ่มใสไร้พายใุ ด ๆ มากอ่ กวน หนุม่ นักเดินทางเลยเดินต่อจนใกลถ้ ึงแนวป่า ดา้ นพระอาทิตย์เองกเ็ ร่ิม แผนการอย่างแยบยล เขาค่อย ๆ เปล่งแสงให้ร้อนทลี ะนิด ทีละนิด จนหนุ่มคนนั้นเร่มิ รู้สึกอุ่นข้ึน อนุ่ ข้ึน จากความอบอุ่นกลายเป็นความร้อน พอเจอแนวต้นไม้เงียบสงบ หนุ่มนกั เดินทางเลยเลือกทจ่ี ะเข้าไปนั่งพกั พรอ้ มถอดเสื้อคลมุ ตวั ท่ลี มท้าพระอาทิตย์ วางไวข้ ้างกายอยา่ งสบายใจ \"ความอ่อนโยนของเธอเหนอื กว่าพละกาลงั ที่ฉันมีจรงิ ๆ\" ลมชื่นชมในส่งิ ท่พี ระ อาทิตย์ทาลงไป \"ไวม้ โี อกาสคราใด เราจะแวะมาหาใหม่นะพระอาทติ ย์เพ่ือนรัก\" ทัง้ คู่ จงึ ย้มิ รา่ ลากันอย่างมีความสขุ นทิ านเร่ืองน้สี อนให้ร้วู ่า : การใชก้ าลังและความรนุ แรงแขง่ ขันกันไมท่ าให้เราไดใ้ นสง่ิ ท่ี ต้องการเสมอไป บางครั้งอาจจะต้องสูญเสียส่ิงเหล่านัน้ เพราะการกระทาอันกา้ วร้าว ของเราก็เป็นได้ แตถ่ ้าเปลย่ี นความรุนแรงมาเป็นความอ่อนโยนและมเี มตตา ไม่ว่าจะ ทาอะไรยอ่ มไดผ้ ลสาเร็จตอบแทนอย่างที่หวังแน่นอน

นทิ านอสี ป…..กบเลอื กนาย กาลครง้ั หน่งึ นานมาแลว้ ณ บงึ เล็ก ๆ อนั แสนอุดมสมบรู ณ์ มีฝูงกบหลาย ครอบครวั อาศยั อยู่ดว้ ยกันอยา่ งสงบสุขมาเนนิ่ นาน โดยไมม่ ีใครมารบกวนและไม่มใี ครมา คอยควบคมุ อยากทาสิ่งใดก็ทาไดต้ ามความต้องการ แต่แล้ววันหน่งึ กบวยั รุ่นเกิด ความรู้สกึ วา่ ส่ิงท่ีพวกตนเปน็ อย่ไู มใ่ ช่วิถีชีวิตทด่ี ีนกั มันจงึ ขอให้กบทกุ ตัวมาประชมุ รว่ มกนั \"ขอบคุณฝูงกบทุก ๆ ตัวทม่ี าประชุมในวนั น้ี\" กบวัยรุน่ กลา่ ว \"พวกเราเคย อาศยั กนั แบบอิสระมาเน่ินนาน แม้จะไมม่ ีปัญหาน่ากังวลใจมากนกั แตฉ่ ันคิดว่าเรา ควรจะมหี วั หน้าและกฎหมายมาปกครองพวกเรานะ\" เมอื่ กบวัยร่นุ เอย่ เรือ่ งทอ่ี ยากแถลง คุณลงุ กบตวั หนง่ึ ก็ตะโกนถามขนึ้ มา \"แลว้ ใครกนั เลา่ ท่ีจะมาเป็นเจา้ นายของเราและออกกฎหมายเหล่าน้ัน ?\" กบวัยรนุ่ ครนุ่ คดิ อยู่พกั หน่ึง แล้วจึงตอบออกมาวา่ \"เอาอย่างนี้ ฉนั จะไปขอจากเทพจูปิ เตอร์ให้ ท่านต้องช่วยจัดการได้แน่\" กบทุกตัวล้วนเห็นดว้ ยกับความคดิ น้ี

เชา้ วันต่อมา กบวยั รนุ่ ไดอ้ อกเดนิ ทางไปพบเทพจูปเิ ตอร์ เม่อื ไปถงึ ท่านก็ต้อนรับ กบนอ้ ยตัวนเี้ ปน็ อยา่ งดี \"อุตสา่ ห์เดินทางมาไกลขนาดนี้ เจา้ มเี รอ่ื งอะไรใหเ้ ราช่วยหรือกบน้อย ?\" เทพ จปู ิเตอร์ถามด้วยความเปน็ หว่ ง \"ฝงู กบของพวกกระผมไม่มผี ู้ปกครองหรือกฎหมายอะไรเลยขอรับ ผมเลย อยากให้ท่านช่วยมอบหัวหน้าใหส้ กั คน\" กบวัยรุ่นขอรอ้ ง \"โธ่ นึกว่าเร่อื งอันใด ทแ่ี ท้กบอย่างเจา้ ก็อยากมีเจ้านายบ้างนี่เอง\" ท่านเทพพูด แบบย้มิ ๆ \"เอาอย่างน้ี เจา้ เดนิ ทางกลับไปเถิด เราได้ส่งเจา้ นายทจ่ี ะคอยปกครองฝงู กบไว้ทีบ่ งึ นา้ แล้ว\" กบวยั รนุ่ ไดย้ นิ ดังนั้นจงึ ต่ืนเต้นดีใจพรอ้ มกลา่ วขอบคณุ \"ขอบพระคุณ ท่านเทพมาก กระผมจะไมม่ ีวันลืมพระคณุ นเี้ ลย\"

เมอ่ื กบวยั รุน่ เดนิ ทางกลับมากเ็ หน็ ฝงู กบทั้งหลายต่างไปยืนรุมล้อมกนั ท่ีกลางบงึ ส่งิ ท่ีพวกมนั ลอ้ มอยู่คอื ขอนไมท้ ล่ี อยลงมาจากฟากฟา้ โดยไม่มใี ครรวู้ า่ สง่ิ นค้ี อื อะไร แต่เจ้า กบวยั รนุ่ รไู้ ดท้ ันทีว่าส่ิงน้คี ือเจา้ นายใหม่ของพวกมันน่ันเอง \"พี่นอ้ งกบทงั้ หลาย ส่งิ ท่ีเห็นอยู่น้ีไม่ใช่ขอนไมธ้ รรมดา ๆ แต่น่คี อื เจ้านายใหม่ ท่ีเทพจูปเิ ตอรม์ อบให้กับพวกเรา\" กบวยั รุ่นบอกอยา่ งต้นื ตันใจ \"อ๋อ อย่างนี้นเี่ อง เจา้ นเ่ี ก่งไม่เบา ส่วนทา่ นเทพก็ช่างมเี มตตาต่อพวกเรา เหลอื เกิน\" คุณลุงกบชนื่ ชมความพยายามของกบวยั รุน่ แล้วกบทกุ ตวั ตา่ งโหร่ อ้ งดใี จ พรอ้ มคานับขอนไมผ้ ้เู ป็นเจ้านายใหม่อยา่ งปลมื้ ใจ เวลาผา่ นไปหลายวัน เจ้านายคนใหมไ่ ด้แตน่ อนเฉย แม้ว่าจะมีกบตวั นอ้ ยข้นึ ไปกระโดดโลดเต้นบนนั้นเจา้ นายขอนไมก้ ไ็ มว่ ่าอะไรทาให้ฝงู กบกลบั มาประชมุ กนั อกี ครง้ั

\"ทาไมเจา้ นายของเราถงึ ไมเ่ คยพูดจาหรือทาสิง่ ใดบา้ งเลยละ่ \"คุณลุงกบถามกบ วยั รุน่ \"ฉนั ก็วา่ อยา่ งน้นั แหละคณุ ลุง เอาแบบน้ีไหม ฉันไปขอเจ้านายใหม่กับเทพจูปิ เตอรอ์ ีกคร้ังดกี วา่ เผือ่ ทา่ นจะหาเจ้านายท่ีดีกว่านม้ี าให้\" ว่าแลว้ เจ้ากบก็ออกเดินทาง ไปพบทา่ นเทพทันที \"มเี รื่องอะไรอกี เลา่ เจ้ากบน้อย ?\" ทา่ นเทพจปู เิ ตอรถ์ ามด้วยความสงสยั \"คอื กระผมอยากจะขอเจา้ นายใหมค่ รับ เจา้ นายที่ทา่ นสง่ มาใหต้ อนนนั้ วัน ๆ ไมเ่ ห็นทาอะไรเลย\" กบวัยรุน่ ร้องขอ \"ได้สิ ! อยากมีเจ้านายใหม่เพราะไม่พอใจคนเกา่ ใช่ไหม\" เทพจปู ิเตอร์พูดด้วย น้าเสียงไมพ่ อใจ \"ใช่ครับ\" กบตอบรับ

\"เอา้ กลับไปที่บงึ เถิด เราส่งเจา้ นายใหมไ่ ปใหแ้ ล้ว\" ได้ยนิ อยา่ งนัน้ เจ้ากบจึง กลา่ วขอบคุณและจากไปทันที พอเดนิ ทางมาถงึ เจา้ กบวยั รุน่ ก็ต้องตกใจ เพราะเจ้านายใหมข่ องพวกมันคอื นก กระสา ซงึ่ ตอนน้ไี ด้วง่ิ ไลก่ นิ กบไปแลว้ หลายตวั กบในฝงู ต่างอยอู่ ย่างหวาดกลวั พลางคดิ วา่ ควรพอใจในสง่ิ ท่ีไดม้ าแต่แรก ไมค่ วรร้องขอสิ่งใดให้มากความจนเกิดเรือ่ งราวนา่ สลด แบบนเ้ี ลย

นิทานเรือ่ งนสี้ อนให้รูว้ ่า : การไม่มเี จา้ นายมาคอยปกครองเลย ยังดีกวา่ ใหค้ น นสิ ยั โหดรา้ ยมาคอยควบคุม และอกี แง่คดิ คอื ความต้องการทีไ่ ม่รจู้ กั จบสน้ิ อาจนาภัย มาสู่ตัวเองได้

นิทานอสี ป…..แม่ปูกบั ลกู ปู กาลครง้ั หนงึ่ นานมาแลว้ ณ ริมชายหาดสีขาวพาดยาวไปตามทอ้ งทะเลสคี ราม มี ครอบครัวปูอาศัยอยู่ดว้ ยกนั หลายครอบครัว รวมทั้งยังมแี มป่ กู บั ลกู ปูครอบครวั หนึ่งที่ แสนจะอบอนุ่ และชอบทากิจกรรมด้วยกนั อยูต่ ลอดเวลาพักอาศยั อยู่ที่แห่งน้ันดว้ ย \"วันนอ้ี ากาศดีมากเลยจะ้ แม่ เราออกไปเดนิ เลน่ กันดไี หม\" เสียงลูกปบู อกกลา่ ว กับแมป่ ดู ว้ ยความสดใส \"น่นั สินะ อากาศดแี บบนเี้ ห็นทีเราต้องออกไปอาบแดดให้รา่ งกายไดส้ ดช่ืน หน่อยแล้ว\" แม่ปตู อบรับอย่างเห็นดว้ ย \"ถา้ อยา่ งนั้นเราไปเดินเล่นจนถงึ ชายหาดฝ่ังนู้นเลยนะจะ๊ แม่ เราไม่ได้เดินไป ทางนั้นนานมากแล้ว\" ลกู ปเู ชญิ ชวนแมป่ ใู หพ้ าไปอีกฝงั่ \"ได้สิจ๊ะ อากาศดขี นาดน้ี ใหเ้ ดินไกลแคไ่ หนแม่กพ็ ร้อมสูอ้ ยู่แล้ว ปะ ไปกันเลย ดีกว่า\" ว่าแลว้ แม่ปูกับลกู ปกู อ็ อกเดนิ ทางด้วยกนั อย่างรา่ เรงิ แจ่มใส ระหว่างทางทีก่ าลงั เดนิ ไปชายหาดอกี ฟาก สองปูแม่ลกู ต้องเดินผา่ นบ้านของ ครอบครวั ปูอกี หลายหลัง ซง่ึ วันนี้แตล่ ะบา้ นก็ออกมาทากจิ กรรมกนั อย่างสนกุ สนานเชน่ เคยเหมือนทกุ วัน และเมอ่ื เดนิ ใกลบ้ า้ นหลงั ใด ปูบ้านนัน้ ก็จะตะโกนทักทายกันตลอดทาง

\"อา้ ว แมล่ ูกคู่นจ้ี ะไปเทย่ี วไหนกนั จ๊ะ\" เสียงป้าปจู ากบา้ นใตต้ ้นมะพร้าวตะโกน ถาม \"สวสั ดีจ้ะ วันนฉ้ี ันจะพาลกู ไปเดนิ เลน่ ทางนู้นสักหน่อย เหน็ ว่าวันนีอ้ ากาศดี\" แม่ปูขานตอบ \"จริงสิ อากาศดมี ากทเี ดยี ว ถ้าอยา่ งน้ันกข็ อใหเ้ ทย่ี วสนกุ ๆ นะ\" ป้าปูอวยพร ท่ามกลางเหล่าลกู หลานทก่ี าลังวง่ิ เลน่ กันเตม็ หน้าบา้ น \"ขอบคุณมากจา้ ฉนั ไปแล้วนะ\" สิน้ คากล่าวลา สองแมล่ กู ก็มุ่งหน้าไปยัง จุดหมายทันที ในขณะท่ีเดินอยนู่ ัน้ แมป่ กู ็หันมาพูดคุยกับลกู ของเธอด้วยความกงั วลใจ เน่อื งจาก เธอเหน็ เหล่าลูกหลานของป้าปพู ากนั เดินเฉไปเฉมาไม่น่ามองนัก

\"น่ีลกู แม่ ลูกเหน็ ไหมว่าเดก็ ๆ บ้านน้ันเขาเดนิ ไม่คอ่ ยตรงกนั สักเท่าไร เด๋ียวก็ เฉไปทางซ้ายที มาทางขวาที\" แมป่ ูพดู อยา่ งกังวล \"เห็นจ้ะ แต่หนูวา่ ไมแ่ ปลกอะไรเลยนีจ่ ะ๊ \" ลกู ปตู อบด้วยนา้ เสยี งไร้เดียงสา \"ไม่นะ แมว่ ่ามันดแู ปลกมากทเี ดียว ไหนลกู ลองเดินให้แมด่ หู น่อยสิ\" พอกล่าว จบแม่ปกู ็หยดุ เดนิ เพือ่ รอดูวา่ ลกู ของเธอจะก้าวเท้าอยา่ งไร แต่ภาพท่ีเหน็ แทบไมต่ า่ งจากเดก็ ๆ ท่ีวง่ิ เล่นในบา้ นของป้าปเู ลยสกั นดิ

\"อะไรกนั !? ทาไมลกู ถงึ เดินอย่างนน้ั เดินเฉไปเฉมาอย่างกับเดก็ บ้านนู้นเลย\" เสียงแม่ปพู ูดอย่างแขง็ กร้าว \"เอาอย่างนี้ ดูแมเ่ ป็นตวั อย่างแลว้ ทาตามนะ\" จากนนั้ แม่ปูจงึ ออกเดนิ นาหน้า สว่ นลกู ปกู ็หยุดยืนดู แต่แมป่ ูทโ่ี ตเตม็ วยั กลับเดิน เฉไปเฉมาไมต่ ่างอะไรจากปูตวั น้อยเลยสกั นิด แถมเมื่อหันกลับมาแม่ปูยังเดนิ สะดุดขาตัวเองลม้ ครืนไปจนขายหนา้ เพราะทา ตามที่สัง่ สอนลูกปูเอาไวไ้ ม่ไดน้ น่ั เอง และหลังจากวันนน้ั แมป่ ูจงึ ไม่กลา้ สอนลูกในสง่ิ ทต่ี น ทาไมไ่ ด้อีกเลย

นทิ านเรอื่ งนีส้ อนให้รวู้ า่ : หากต้องการสอนสง่ิ ใดใหแ้ ก่ผู้อนื่ เราควรทาเป็น แบบอยา่ งท่ดี ีใหไ้ ดเ้ สียก่อน เพื่อที่คนอ่ืนจะได้เรียนรู้และปฏิบตั ติ ามอย่างถูกวิธีนน่ั เอง

นทิ านอสี ป…..ลกู เป็ ดข้เี หร่ ณ ป่าแหง่ หนึ่งมีแม่เป็ดตวั หน่ึง ฟักไข่อยู่เป็นเวลานาน จนกระทั่งวันหนง่ึ ลูกเปด็ ตวั นอ้ ย ๆ กเ็ รม่ิ เจาะเปลอื กไข่ออกมาทีละตวั ๆ จนเกือบหมด เหลือไข่ใบใหญ่หนึ่งฟอง ที่ยงั ไมย่ อมออก แม่เป็ดจึงนง่ั กกไขต่ อ่ ไป ในท่ีสุด ไขใ่ บสุดทา้ ยกแ็ ตกออก ลูกเปด็ โผล่ ออกมาจากไข่ ตวั โต คอยาว ขนสเี ทา รปู รา่ งน่าเกลยี ด แม่เปด็ รู้สึกสงสัยในตัวลูกเป็ดตัว น้ีมาก คดิ ในใจว่า คงไม่ใช่ลกู ของเรา วันร่งุ ขน้ึ แมเ่ ปด็ พาลูกเป็ดนอ้ ย ๆ ไปวา่ ยน้าทส่ี ระ เพ่อื จะไดท้ ดสอบว่า ลูกเปด็ ขเ้ี หร่ตวั ใหญ่ จะวา่ ยนา้ ได้หรอื ไม่ ลูกเป็ดว่งิ แขง่ ขนั ลงไป ลอยคออยู่ในน้า และว่ายไดอ้ ย่างสวยงาม ลูกเป็ดข้เี หรไ่ มม่ ีความสขุ เลย เพราะลูกเป็ดตวั อ่ืน ๆ รุมจิกตี ดังนัน้ วันหนึ่งลูก เปด็ ข้เี หร่จงึ หนไี ปอยหู่ นองนา้ ใหญ่แห่งหนึ่ง ลูกเป็ดอาศัยอยู่ทน่ี ัน่ เปน็ เวลาหลายวนั วัน หนง่ึ มหี มาลา่ เน้ือตัวหนึง่ วิ่งผ่านมาพบลูกเป็ดเข้า หมานัน้ หยุดจอ้ งดลู ูกเป็ดอยู่ครหู่ น่ึง แลว้ กว็ ่งิ เลยไป \"โธเ่ อ๋ย\" ลูกเป็ดพูด \"ฉนั คงนา่ เกลียดมาก จนหมาก็ไม่อยากมอง\"

ลกู เป็ดข้เี หร่ไดอ้ อกเดนิ ทางไป จนถงึ กระท่อมหลงั หนึง่ เจ้าของบ้านเปน็ หญงิ แก่ นางเลีย้ งแมวไวต้ ัวหน่งึ แม่ไกต่ วั หนง่ึ และแมไ่ ก่จะออกไข่ให้หญงิ แกว่ ันละ 1 ฟอง หญงิ แกเ่ หน็ ลกู เปด็ ข้เี หร่ ก็คิดว่า ถา้ เลย้ี งไวไ้ ม่นานกค็ งจะออกไข่ ให้เรากินอีกไดว้ นั ละ 1 ฟอง จึงยอมให้ลกู เป็ดอาศัยอยู่ในหอ้ งดว้ ย เลยี้ งไปจนนาน แต่ลกู เป็ดขเ้ี หรก่ ย็ งั ไม่ออกไข่สกั ที ประกอบกับลูกเป็ดข้ีเหร่ทะเลาะกบั แมว และไก่ จงึ ได้หนอี อกจากบ้านหญงิ แก่ไป

ขณะทีก่ าลงั เดินออกจากบ้านหญงิ แก่ ลูกเป็ดเดนิ ไปเร่ือย ๆ จนถึงสระน้าแห่ง หนึง่ ก็เลยแวะหยดุ พักนอน ด้วยความเหนื่อยอ่อนจนหลบั ไป บังเอิญมชี าวนาใจดีคนหนึ่ง มาพบเขา้ จงึ ได้พาเอาลูกเปด็ ขเี้ หรไ่ ปอยู่บ้าน ลกู ๆ ชาวนาดใี จมาก อยากจะเล่นด้วย จึงวิง่ ไล่ จับลกู เปด็ ลูกเปด็ กลวั บินขน้ึ ไปเกาะบนถังนม พังนมหกกระจาย เมยี ชาวนาโกรธมาก ใช้เหล็ก เขี่ยไหขว้าง ลูกเป็ดวิ่งหนอี อกทางประตูหลงั แอบซอ่ นอยูใ่ ตพ้ ุ่มไม้ ลกู เปด็ ขเี้ หร่ไดห้ นีออกมาอยทู่ ่ีป่าละเมาะ ริมสระนา้ เปน็ เวลานาน เดย๋ี วนี้ลูกเป็ด โตข้นึ กวา่ เดิมมาก มปี ีกใหญ่ และแข็งแรง วันหนึ่งลกู เปด็ บินเที่ยวเล่นรอบ ๆ สระ เผอิญ เหลอื บไปเหน็ นกสีขาว 3 ตวั บินลงไปเลน่ อยู่ในสระนา้ ลูกเปด็ นกึ ในใจวา่ ถา้ เราบนิ ลงไป เลน่ ในสระนา้ ให้นกแสนสวย 3 ตวั น้นั จิกเราเสยี จะดีกว่าอยตู่ อ่ ไป โดยมีรูปร่างน่า เกลียดอยา่ งน้ี ลูกเป็ดขี้เหร่นกึ ในใจ แลว้ ก็กม้ ลงดเู งาของตวั เองในน้า แตแ่ ลว้ ก็ต้องแปลกใจ ที่เหน็ เงาเปน็ หงส์แสนสวย ตอ่ ไปนเ้ี ราไม่ไดเ้ ป็นลูกเปด็ ขีเ้ หร่อกี แลว้ ฝงู หงสใ์ นสระลอยเขา้ มา ใกล้ และพากันทักทาย พวกเด็ก ๆ รอ้ งวา่ มีหงสม์ าใหมอ่ ีกหนึ่งตวั แลว้ หงส์ตัวใหมส่ วย ทสี่ ุด แต่หงสต์ ัวใหม่ ไมไ่ ด้ลาพองใจเลย เขานงึ ถงึ คืนก่อน ๆ เม่ือครั้งยงั เป็นลกู เป็ดขีเ้ หร่ แล้วฝูงหงส์ก็พากันบนิ ขนึ้ จากนา้ โดยมีหงสต์ ัวใหมบ่ ินเข้าฝูงไปด้วยอย่างมีความสุข