นิทานกมั พชู าเรือ่ ง กลิ่นอาหาร
กาลคร้ังหนึง่ นานมาแล้ว… มีชายยาจกคนหนึง่ ชายผู้นี้ปลูกเปน็ กระท่อมเล็กๆใกล้บ้านเศรษฐี แต่ที่แปลกประหลาดก็คือเขาจะย้ายกระท่อมที่พักน้ีตามทิศทางลม เพราะชายผู้น้ีจะคอยสูดกลิ่นอาหารที่มาจากบ้านเศรษฐีแล้วกินข้าวเปล่าตามไป
เศรษฐีเกิดความสงสัย ว่าทาไมชายยาจกผู้นี้ย้ายกระท่อมบ่อย จึงให้คนรับใช้ไปสืบดู จึงได้รู้ความจริงว่าย้ายตามฤดูกาลของทิศทางลม เพื่อจะสูดกลิ่นอาหารจากบา้ นของตน
เมื่อเศรษฐีทราบดังน้ัน ก็รีบไปบอกกับชายยาจกว่า“เจ้ามีชีวิตอยู่ได้เพราะกลิ่นอาหารจากบ้านของเรา ด้วยเหตุนี้เจ้าจะต้องมาเปน็ คนรับใช้บ้านเรา ” ชายยาจกไม่ยอม เศรษฐีโมโห
จึงนาชายยาจกไปฟ้องผู้พิพากษา ผู้พิพากษาตัดสินให้ชายยาจกเป็นคนรับใช้ของบ้านเศรษฐี แต่ชายยาจกก็ยังไม่ยอม จงึ ย่นื อุทรณ์ร้องทกุ ข์ต่อเจา้ เมือง
เมื่อเจ้าเมืองทราบเรื่องราว ก็สงั่ ให้ขุนนางนาผ้าขาวมาวางไว้กลางท้องพระโรง แล้วให้นาเงินไปวางไว้ในผ้าขาว จากนนั้ เจ้าเมืองก็พูดกับเศรษฐีว่า “จงรับเงินค่าตัวของชายยาจกไปเถิด ”เมื่อเศรษฐีรับเงินไปแล้ว
เจ้าเมืองถามเศรษฐีว่า “เมื่อเศรษฐีหยิบเงินค่าตัวของชายยาจกน้ัน ชายยาจกก็เห็นท่านหยิบเงิน แต่เขามีส่วนได้รับเงินจากการมองเห็นหรือไม่?” เศรษฐีตอบว่า “ไม่ได้รบั เงินจากการมองเหน็ พระเจ้าข้า” เจ้าเมืองพูดต่อว่า “ก็เปรียบได้กับอาหารของเศรษฐี ถึงใครจะสูดกลิ่นอาหารแต่อาหารก็ยังคงเดิมไม่สูญหายไป เพราะฉะน้ันเศรษฐีจะเอาชายยาจกเปน็ คนรับใช้ไมไ่ ด้”
จากนั้นท้งั เศรษฐแี ละชายยาจกกก็ ลับไปบ้านของตนเองด้วยความยนิ ดี และเปน็ เพอ่ื นบา้ นที่ดีต่อกนั อยู่ดว้ ยกนั อย่างสงบสขุ
Search
Read the Text Version
- 1 - 8
Pages: