8_BTS Theory. - HYYH The NOTES [2020]

ซอกจนิ [ Ver. R ] 11 เมษำยน ปี 22 ผมเหยียบเบรกรถกะทันหันจนเกิดเสียงดังกลำงถนน โชคดี ที่ผมหยุดรถได้ทัน เป็นเพรำะผมตกอยู่ในภวังค์ควำมคิดของตนเอง ทำให้ไม่เห็นสัญญำณไฟท่ีข้ึนสีแดงแล้ว เด็กนักเรียนท่ีเดินข้ำมถนน ต่ำงหันมำมองผมผ่ำนกระจกหน้ำรถ บำงคนถึงกับชี้มำท่ีผม ผมยิ้ม เจ่ือนๆ และโค้งหวั ให้เลก็ น้อยเพอ่ื เปน็ กำรขอโทษ ผมรู้ว่ำผมต้องทำอะไร แต่ผมยังรู้สึกกลัว ผมสำมำรถจบ เรื่องรำวร้ำยๆ และควำมเจ็บปวดเหล่ำนี้ได้จริงเหรอ มันเคยล้มเหลว มำแล้วหลำยครั้ง จนผมไม่คิดว่ำผมจะสำมำรถทำมันได้สำเร็จอีก หรอื บำงทมี ันอำจเปน็ สญั ญำณบอกว่ำผมควรจะยอมแพ้ได้แล้ว บำง ทีควำมสุขอำจเกิดจำกกำรคำดหวังไปเร่ือยๆ มีหลำยอย่ำงที่ทำให้ผม ตอ้ งขบคดิ ณ จุดหนึ่ง ผมขับรถมำถึงสี่แยกที่มีป๊ัมน้ำมันตั้งห่ำงออกไป ไม่ไกล ผมเห็นนัมจุนอยู่ที่นั่นกำลังเติมน้ำมันให้ลูกค้ำอยู่ ผมสูด หำยใจเข้ำ-ออกเพอื่ รวบรวมควำมกลำ้ ผมพยำยำมนึกถึงใบหน้ำของ แตล่ ะคน ท้งั ยนุ กิ นมั จนุ โฮซอก จมี นิ แทฮยอง และจองกุก ทันใดน้ัน ผมตดั สินใจเปล่ียนเลน และขับรถเข้ำไปที่ปั๊มน้ำมันท่ีนัมจุนทำงำนอยู่ ผมต้องไม่ยอมแพ้อีกแล้ว ถ้ำมันจะมีโอกำสสำเร็จเพียงแค่ 1 เปอรเ์ ซ็นต์ ผมกอ็ ยำกลองดู ENG Tran : @papercrowns @BTSxPando TH Tran : @FemmiiTA 51

นัมจุน [ Ver. E L F ] 11 เมษำยน ปี 22 เม่ือตอนที่ผมหันหลังกลับมำ หลังจำกเติมน้ำมันให้ลูกค้ำเสร็จ เรียบรอ้ ยแล้ว มบี ำงอย่ำงเคลือ่ นผ่ำนหน้ำผมไปและร่วงหล่นลงพื้น ผมถอย หลังและก้มมองเงินท่ียับยู่ยี่อยู่บนพื้น คนที่นั่งอยู่ในรถหัวเรำะเสียงดัง ผม หยุดอยูต่ รงน้นั ตำมสัญชำตญำณ ไกลออกไปบำงทีซอกจินฮยองกำลังเฝ้ำ มองดูผมอยู่ ผมไม่สำมำรถเงยหน้ำข้ึนมำมองได้ คุณจะทำอย่ำงไรถ้ำคุณ ต้องเจอกับคนที่ขับรถรำคำแพงๆและเยำะเย้ยคนอื่นเพื่อควำม สนุกสนำน ถ้ำคุณคิดว่ำพวกเขำปฏิบัติอย่ำงไม่ยุติธรรมกับคุณ คุณก็ต้องเผชิญหน้ำ กับพวกน้ัน ไม่ใช่เรื่องของควำมกล้ำหำญ ควำมภำคภูมิใจ หรือควำมเท่ำ เทยี ม แตม่ นั เป็นสิ่งท่ีคุณต้องทำ แต่ที่น่ีเป็นป๊ัมน้ำมัน และผมเป็นเพียงพนักงำนเท่ำนั้น ถ้ำลูกค้ำ ทง้ิ ขยะลงพ้นื ผมก็ต้องเก็บมันข้ึนมำ ถ้ำลูกค้ำต่อว่ำผม ผมก็ต้องรับฟัง ถ้ำ พวกเขำโยนเงินลงพื้น ผมก็ต้องก้มลงเก็บข้ึนมำ กำรถูกดูถูกทำให้ร่ำงกำย ของผมสน่ั ด้วยควำมโกรธ ผมกำมือแน่นจนเล็บขูดผ่ำนผิวหนงั ของผม มใี ครบำงคนหยบิ เงนิ สง่ ให้ผม ผมไม่ได้เงยหน้ำข้ึนมำมอง ผมไม่ มีควำมกลำ้ พอทจ่ี ะมองหนำ้ ซอกจนิ ฮยอง ควำมข้ขี ลำดของผม ควำมยำกจน ของผม และสถำนกำรณ์ทีผ่ มเป็นอยู่ตอนน้ีท่ีฮยองไม่ใช่คนท่ีไม่รู้ว่ำเกิดอะไร ขึ้น เขำยังยืนอยู่ตรงน้ัน และไม่ได้ขยับ เขำไม่ได้เข้ำมำใกล้ผม ไม่แม้แต่จะ พดู คุยกับผม ENG Tran : @BTSxPando @papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 52

53

54

จองกกุ [ Ver. L V E ] 11 เมษำยน ปี 22 ผมเดนิ ผ่ำนพวกอนั ธพำลกลมุ่ หนงึ่ ผมตง้ั ใจเดินชนพวกเขำ ไปเพรำะหวังว่ำพวกเขำจะซ้อมผม และมันก็เป็นไปตำมท่ีผมหวังไว้ พวกอันธพำลซ้อมผมอย่ำงหนัก โดยที่ผมไม่คิดต่อสู้ เม่ือพวกน้ัน จำกไป ผมล้มลงตรงนน้ั และน้ำตำก็ไหลออกมำโดยท่ีผมไม่สำมำรถ ห้ำมควำมรสู้ ึกนนั้ ได้ เม่ือผมหลับตำลง ผมเห็นภำพของตัวเองอยู่ในบ้ำนกับ พ่อเลี้ยงและพ่ีชำยไม่แท้ของผมท่ีกำลังพูดคุยและหัวเรำะกับพวก ญำติๆของเขำ โดยที่ไม่สนใจผมเลย แม่เองก็ไม่ได้พูดอะไร รำวกับ วำ่ ผมไมม่ ตี วั ตน ผมรู้สึกเจ็บปวด และแน่นหน้ำอก ผมปีนขึ้นไปบนหลังคำ มองเห็นเมืองที่เต็มไปด้วยควำมมืดมิด พร้อมอ้ำแขนกว้ำง ชั่วขณะ หนึ่งผมเกือบพลัดตกลงไปข้ำงล่ำง แต่ผมกลับรู้สึกกลัว และสงสัย วำ่ ควำมตำยจะเปน็ จดุ ส้นิ สุดของทกุ อย่ำงจริงหรอื เปล่ำ ENG Tran : @TXYfifteen @Papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 55

56

จองกกุ [ Ver. L ] 11 เมษำยน ปี 22 ผมยืนอยู่ตรงรำวบันไดชั้นดำดฟ้ำของอำคำรท่ีถูกท้ิงร้ำง จำกกำรหยุดกำรกอ่ สรำ้ ง ขณะทผ่ี มปล่อยเท้ำขำ้ งหนง่ึ กลำงอำกำศ ที่ ปลำยเทำ้ ของผมเต็มไปด้วยควำมมดื มดิ ดำ้ นล่ำงเป็นทัศนียภำพยำม ค่ำคืนของเมือง แสงไฟนีออนและเสียงแตรรถ ฝุ่นท่ีคลุ้งในควำมมืด ผมรู้สึกเวียนหัวและโยกไปมำ ผมเอ้ือมมือไปจับอะไรบำงอย่ำงเพื่อ รักษำสมดุล ผมคิดว่ำมันเป็นเพียงก้ำวแรก ถ้ำผมทำต่ออีกแค่เพียง ขัน้ ตอนเดียว ทุกอย่ำงจะจบลง ผมโน้มตัวเข้ำใกล้ควำมมืด ควำมมืด มิดท่ีเร่ิมต้นจำกปลำยเท้ำของผมค่อยๆคืบคลำนเข้ำมำ รำวกับว่ำมัน จะกลืนกินร่ำงกำยของผมทั้งหมด เมื่อผมหลับตำลง เมืองที่วุ่นวำย เสยี งทดี่ ัง และควำมกลัวกห็ ำยไป ผมสูดลมหำยใจ แล้วค่อยๆโน้มตัว ไปข้ำงหน้ำ ผมไม่คิดถึงอะไรท้ังสิ้น ผมไม่คิดถึงใครท้ังน้ัน ผมไม่ ต้องกำรท้ิงอะไรไว้เบื้องหลัง ผมจะไม่จดจำอะไรอีกต่อไป เพรำะมัน กำลังจะจบแลว้ เสียงโทรศัพท์ท่ีดังข้ึน ทำให้ผมรู้สึกตัว เหมือนกับว่ำผม เพ่ิงต่ืนข้ึนมำจำกควำมฝันอันแสนยำวนำน ควำมรู้สึกทั้งหมดหวน คืนกลบั มำอีกคร้ัง ผมหยิบโทรศัพท์ออกมำ....ยนุ กฮิ ยองโทรมำ ENG Tran : @BTSxPando @papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 57

58

ยุนกิ [ Ver. S E F ] 11 เมษำยน ปี 22 ผมเดินนำหน้ำ โดยมีจองกุกเดินตำมมำอยู่ด้ำนหลังผม พวกเรำเดินผ่ำน ตำมรำงรถไฟทมี่ ีตูค้ อนเทนเนอรต์ ้ังเรยี งอยู่ข้ำงๆ เรำกำลังเดินไปยังตู้คอนเทนเนอร์ท่ีสี่ จำกด้ำนหลังสุด โฮซอกบอกว่ำเขำอยำกไปพบนัมจุนและแทฮยอง และบอกให้ผม ตำมมำสมทบ ผมบอกเขำว่ำผมอำจจะไป เพรำไม่แน่ใจว่ำจะไปได้หรือเปล่ำ ผมไม่มีแผน จะไปหำนัมจนุ แต่แรก และผมกเ็ กลียดอะไรทตี่ ้องย่งุ ยำกกบั ผู้คน ซ่ึงโฮซอกก็รู้ควำมจริง นัน้ ดี บำงทีเขำคงคิดวำ่ ผมจะไมม่ ำที่นดี่ ว้ ยซ้ำ เม่ือผมเปิดประตู โฮซอกมองผมอย่ำงแปลกใจ และเม่ือเขำสังเกตเห็น จองกุกอยู่ข้ำงหลังผม เขำจึงเดินเข้ำมำใกล้ พร้อมกับทำท่ำทำงแบบ over acting แสดงอำรมณห์ ลำกหลำยบนใบหน้ำของเขำ ผมเดินผ่ำนท้ังสองคนไปและเดินเข้ำไปในตู้ คอนเทนเนอร์ แต่ผมยังคงได้ยินกำรพูดคุยของโฮซอกท่ีพยำยำมกอดและหยอกล้อ จองกุก นัมจุนเข้ำมำพร้อมกับแทฮยอง แขนเสื้อยืดข้ำงหนึ่งของแทฮยองฉีกขำด นัมจุนแกล้งปล่อยหมัดใส่แทฮยอง เม่ือผมถำมว่ำเกิดอะไรขึ้น นัมจุนหยุดคิดครู่หน่ึง กอ่ นตอบวำ่ ผมเพงิ่ พำเขำออกจำกสถำนตี ำรวจเพรำะเขำไปพ่นกรำฟฟิตี้บนกำแพงมำ แทฮยองพูดขอโทษ และบอกวำ่ เสื้อยดื ทีข่ ำดมำจำกกำรวิ่งหนจี ำกตำรวจตำ่ งหำก ผมนั่งมองทุกคนอยู่ตรงมุมห้อง นัมจุนให้แทฮยองเปล่ียนเสื้อยืด โฮซอก หยบิ แฮมเบอร์เกอร์และเคร่อื งด่มื ออกมำ จองกุกยืนงมุ่ งำมอยู่ตรงกลำงห้องเหมือนไม่รู้ ว่ำจะทำอะไร มันเหมือนตอนเรียนอยู่โรงเรียนมัธยมศึกษำตอนปลำย ท่ีฐำนลับของเรำ นัมจุนมักจะเล่นสนุกกับแทฮยองอยู่ตรงมุมของห้องเรียน โฮซอกจะเดินไปรอบๆ และ จองกุกยนื น่ิงเหมอื นไม่รจู้ ะทำอะไรดี ผ่ำนมำนำนแค่ไหนแล้ว ผมก็จำไม่ได้ ผมสงสัยว่ำเกิดอะไรขึ้นกับซอกจิน- ฮยองและจีมิน ผมคดิ วำ่ มันไม่เหมอื นกับตัวตนปกติของผม แม้ว่ำน่ีจะเป็นครั้งแรกท่ีผม ร้สู กึ อบอนุ่ ใจก็ตำมที ENG Tran : @BTSxPando @papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 59

แทฮยอง [Ver. 1 2 3 4] 11 เมษำยน ปี 22 ผมวำดเสน้ สดี ำด้วยสเปรย์ รปู หน้ำบำงๆ ริมฝีปำกท่ีไร้เสียงพูด เส้น ผมที่แหง้ และหยำบกร้ำน ผมเริม่ วำดใบหนำ้ ของคนทีผ่ มเคยเห็นในควำมฝันลงบน กำแพงสีเทำ ตอนน้ผี มกำลงั วำดดวงตำของคนๆนนั้ ผมผละออกห่ำงจำกกำแพง เลก็ น้อย และหยดุ มองที่ภำพนน้ั ในควำมคดิ ของผม ใบหนำ้ และดวงตำที่ค่อนข้ำงชัดเจน ผมไม่รู้ว่ำผม จะแสดงควำมรู้สึกน้ันออกมำได้อย่ำงไร มันเป็นดวงตำท่ีผสมผสำนอำรมณ์ หลำยๆอยำ่ งเอำไว้ เช่น ควำมสุขและควำมเศร้ำที่หำยไป หลงเหลือไว้เพียงควำม เพิกเฉยและควำมเย็นชำ เพรำะดวงตำเป็นสิ่งท่ีไม่สำมำรถพูดได้ แต่แสดง ควำมรู้สึกบำงอย่ำงได้ ผมหยิบสเปรย์ข้ึนมำอีกหลำยคร้ัง แต่สุดท้ำยผมก็ไม่ สำมำรถวำดต่อได้ ผ่ำนมำเกือบสองปีแลว้ ท่ผี มไดเ้ จอกับซอกจนิ ฮยอง ผมได้ยนิ ว่ำเขำไป อเมรกิ ำ แตน่ อกเหนือจำกน้นั ผมไมร่ ูอ้ ะไรเลย มนั เปน็ ครง้ั แรกทีผ่ มฝนั ถึงเขำ บำง เวลำผมกส็ งสัยว่ำเขำสบำยดีไหม ผมนกึ ถงึ เหตุกำรณท์ ีเ่ กดิ ขึ้นในห้องเรียนในวัน น้ัน ตอนที่ฮยองโทรหำผู้อำนวยกำรของโรงเรียน ผมจำได้ดีและเป็นสิ่งท่ีผมไม่ เขำ้ ใจ แต่เขำกไ็ ม่เคยทำท่ำทีเย็นชำและมีรูปร่ำงที่ผอมแห้งเหมือนอย่ำงท่ีเขำเคย ปรำกฏในควำมฝนั ของผม ผมเงยหน้ำขน้ึ อีกครั้งเพือ่ ท่จี ะวำดภำพบนกำแพง มันคอ่ นข้ำงชดั เจน ว่ำเป็นซอกจินฮยอง แต่มันไม่เหมือนกับซอกจินฮยองที่ผมรู้จัก ทำไมผมถึงฝัน อย่ำงนั้นได้นะ บำงครั้งควำมฝันก็ปรำกฏฉำกน่ำกลัวอยู่เร่ือยๆ ซอกจินฮยอง กำลงั มองดูควำมโชคร้ำยท้ังหมดที่เกิดข้ึนด้วยใบหน้ำท่ีไร้อำรมณ์ควำมรู้สึก มือ ของผมสน่ั เม่ือตอนท่ีถือขวดสเปรย์ ผมรสู้ ึกเหมอื นว่ำมคี วำมเย็นบำงอยำ่ งสัมผัส ที่ต้นคอของผมอีกคร้ัง แล้วต่อมำผมก็ได้ยินเสียงไซเรนของรถตำรวจที่ใกล้เข้ำ มำ ENG Tran : @Papercrowns @Aeonian_V 60 TH Tran : @FemmiiTA

นมั จุน [ Ver. V ] 11 เมษำยน ปี 22 ผมหยบิ เสือ้ ของผมให้แทฮยอง วำงไวบ้ นแผ่นหลังของเขำและตบ ไหล่เขำเบำๆ มนั เปน็ เส้อื ลำยเดียวกันกับตวั ทีผ่ มใส่อยตู่ อนนี้ แทฮยองย้ิม ใหผ้ มและหยบิ เสือ้ ไปใส่แทนเสอื้ ของเขำทม่ี รี อยขำด แสงท่พี ำดผ่ำนเข้ำมำ ในห้องทำให้ผมสำมำรถเห็นรอยแผลและรอยเป้ือนเลือดบนหลังของเขำ โ ฮ ซ อ ก หั น ม ำ ม อ ง ผ ม ด้ ว ย ส ำ ย ต ำ ท่ี บ่ ง บ อ ก ถึ ง ค ว ำ ม ต ก ใ จ ใ น ข ณ ะ ท่ี แทฮยองยังคงเปล่ียนเส้ือและมองไปยังกระจกเก่ำๆข้ำงหน้ำเขำ และยิ้ม ออกมำ “แทฮยองไปพ่นสเปรย์บนกำแพงมำจึงถูกตำรวจจับ ผมเพ่ิงไป ประกันตัวเขำออกมำ จึงมำช้ำนิดหน่อย” ผมอธิบำยให้คนอ่ืนๆฟังแทน แทฮยอง แทฮยองยิ้มและแกล้งทำเป็นขอโทษ ยุนกิฮยองเดินเข้ำมำหำ แทฮยองและตบไหลเ่ ขำเบำๆ ENG Tran : @TXYfifteen @Papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 61

62

นมั จุน [ Ver. S ] 28 เมษำยน ปี 22 ผมรสู้ กึ ว่ำตอ้ งมีอะไรบำงอยำ่ งเกดิ ขึ้นกับแทฮยองในตอนน้ี แน่ๆ ถงึ แม้วำ่ เขำจะแสดงออกเหมอื นไม่มีอะไรเกดิ ขน้ึ กำรแสดงออกท่ี ดูไม่เป็นธรรมชำติ วิธีท่ีเขำพูดแสดงให้เห็นถึงควำมไม่แน่นอนและ ควำมวิตกกังวลของเขำ บ่อยคร้ังที่เขำไปที่สถำนีตำรวจและผมมักจะ เห็นเขำได้รับบำดเจ็บตำมร่ำงกำย และเขำมักจะนอนฝันร้ำยเกือบทุก คนื เกิดอะไรขึ้น เล่ำให้ฉันฟังสิ ผมไม่ได้ถำมอย่ำงน้ันออกไป เพรำะผมรอให้แทฮยองพูดออกมำด้วยตัวเขำเอง เป็นจุดหน่ึงท่ีผมคิด วำ่ ถำ้ ผมมีสทิ ธท์ิ จี่ ะได้ยนิ เกี่ยวกับควำมกังวลใจของเขำ เหมือนผมเป็น พ่ีชำยของเขำ เป็นผู้ใหญ่ท่ีพร้อมรับฟังเขำเสมอ แต่ผมไม่ใช่ผู้ใหญ่ท่ี แท้จรงิ ผมลังเล ไม่เข้ำใจควำมจรงิ ท่อี ยตู่ รงหนำ้ ผม ยุนกิฮยองตำยแล้ว คร้ังหนึ่งแทฮยองเคยฝันร้ำย เม่ือผม จับไหล่ของเขำและเขย่ำตัวเขำเพื่อปลุกให้ตื่นจำกควำมฝัน เขำมีสี หน้ำที่ตื่นตระหนกและนั่งนิ่งอยู่ตรงน้ันสักพักหนึ่ง ผมไม่ได้ช่วยเช็ด นำ้ ตำใหเ้ ขำ เขำยงั คงพดู เร่อื งท่ไี ร้สำระ เขำบอกว่ำยุนกิฮยองตำยแล้ว จองกุกโดดตึก และผมกำลังตอ่ สู้ เขำบอกว่ำเป็นควำมฝันที่เหมือนกับ เร่ืองจริงมำกๆ มันเหมือนกับว่ำควำมฝันเป็นควำมจริง และควำมจริง เป็นควำมฝัน “ฮยองต้องไม่ไปไหนนะ” เสียงของแทฮยองยังคงส่ัน ด้วยควำมไม่สบำยใจ ENG Tran : @BTSxPando @papercrowns 63 TH Tran : @FemmiiTA

แทฮยอง [Ver. 1 2 4 ] 30 เมษำยน ปี 22 ผมตกใจจนแทบหยุดเคลื่อนไหวไปพักหนึ่ง ผมเห็นซอกจิน- ฮยองนั่งอยู่ข้ำงในรถยนต์ ก่อนหน้ำนี้ผมได้ยินจำกนัมจุนฮยองว่ำ ซอกจินฮยองกลับมำแล้ว แต่น่ีเป็นครั้งแรกท่ีผมได้เห็นใบหน้ำของเขำ ซอกจินฮยองกำลังขมวดคิ้วในขณะท่ีกำลังค้นหำอะไรบำงอย่ำงใน โทรศัพท์ มันอำจดูไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ใบหน้ำของเขำดูเหมือนเดิม ไม่แตกตำ่ งจำกแตก่ อ่ นมำกนัก ผมไม่สำมำรถอธิบำยเหตุผลได้ว่ำทำไม ผมต้องตกใจท่ีเห็นเขำ ควำมเยน็ ชำ ใบหนำ้ แหง้ กรำ้ น และควำมวำ่ งเปล่ำ คำเหล่ำนี้คงไม่เพียงพอท่ีจะบอกถึงใบหน้ำของซอกจินฮยองตอนนี้ได้ ตัวผมส่นั เลก็ นอ้ ย ทีน่ ่ำตกใจคอื ฮยองทผ่ี มเคยเห็นในควำมฝันของผมก็ มใี บหน้ำแบบน้เี ชน่ กัน เมื่อผมเงยหน้ำข้ึนมำก็เห็นจองกุกอยู่ตรงมุมหนึ่งของตึก ดูเหมือนจองกกุ กำลังมองไปรอบๆ ด้วยท่ำทำงที่เร่งรีบ จำกน้ันก็ว่ิงข้ำม ถนน ในขณะน้ัน ซอกจินฮยองแสดงท่ำทำงหงุดหงิดและออกจำกรถ ผมไม่ได้ยินว่ำเขำพูดว่ำอะไรเพรำะตัวผมยืนอยู่ไกลจำกเขำมำก แต่ดู เหมือนวำ่ เขำกำลงั พึมพำบำงอยำ่ ง ในขณะท่ีซอกจินฮยองเดินตรงไปยัง โมเทล ทอี่ ยไู่ มไ่ กลมำก เขำวำงของบำงอย่ำงไว้ที่หน้ำทำงเข้ำโมเทล และ มองตรงไปยังจองกุกท่กี ำลังวิ่งมำที่นี่ ENG Tran : @Papercrowns @Aeonian_V 64 TH Tran : @FemmiiTA

ยนุ กิ [ Ver. L ] 2 พฤษภำคม ปี 22 ภำยใตค้ วำมร้อนทร่ี อ้ นเหลอื ทน แผ่นเตียงลกุ ติดไฟอยำ่ งรวดเร็ว ทุกอย่ำงท่ีเลวร้ำยก็ค่อยๆหำยไป สิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่คือควำมเจ็บปวด ควำมเจบ็ ปวดทำงกำยบรเิ วณปลำยนว้ิ มอื และผวิ หนังที่ถูกไฟไหม้ มันร้อนจน รสู้ ึกเหมือนรำ่ งกำยจะเกดิ เป็นแผลพุพอง และหลอมละลำยลงในทันที ตอนน้ี ใบหนำ้ ของพ่อไม่มีควำมร้สู ึกใดๆ และเสยี งของดนตรกี ็หำยไป ระหวำ่ งพ่อกับผมมีหลำยอย่ำงท่แี ตกต่ำงกันมำก พ่อไม่เข้ำใจผม และผมกไ็ มเ่ ข้ำใจพ่อ ผมจะสำมำรถโนม้ น้ำวเขำไดห้ รอื ไมถ่ ำ้ ผมลองพยำยำมดู บำงทอี ำจจะไม่ สง่ิ เดยี วทผี่ มทำได้ คือกำรปิดบัง ต่อต้ำน และหนีไป ผมคิดว่ำ สิ่งทีผ่ มพยำยำมหนีมำตลอด จริงๆแลว้ อำจไม่ใช่กำรหนจี ำกพอ่ จำกน้นั คลนื่ แห่งควำมกลัวเคล่ือนเข้ำมำหำผม ผมกำลังว่ิงหนี ผมจะหนีจำกตัวผมเองได้ อย่ำงไร ทกุ อย่ำงดูเหมอื นจะเป็นไปไม่ไดเ้ ลย เสยี งเหมือนใครบำงคนกำลังเรียกผม แต่ผมไม่ได้เงยหน้ำขึ้นมำ มอง ผมไม่แน่ใจว่ำมันเป็นเพรำะควำมร้อนหรือควำมเจ็บปวด แต่ผมไม่ สำมำรถหำยใจได้ ผมไม่มีแรงท่ีจะเคล่ือนไหว แต่ผมสำมำรถบอกได้ คนนั้น คอื จองกกุ นั่นเอง บำงทเี ขำอำจจะกำลงั โมโหผมอยู่ หรือบำงทีเขำอำจจะกำลัง เสียใจ ผมแค่อยำกจะน่ังลงท่ีน่ี ควันไฟและควำมร้อน ควำมเจ็บปวดและ ควำมกลวั ทุกส่งิ ทุกอยำ่ งผมตอ้ งกำรให้มันจบลงทนี่ ่ี จองกกุ ตะโกนบำงอยำ่ ง ออกมำอกี คร้ัง แต่ผมไมไ่ ดย้ นิ เสียงของเขำ สำยตำของผมมืดมิด ส่ิงสุดท้ำย ท่ีผมเห็นจำกโลกใบนี้ มีเพียงห้องเล็กๆท่ีสกปรก เปลวไฟสีแดง ควำมร้อน และใบหน้ำของจองกุก ENG Tran : @BTSxPando @papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 65

66

ยนุ กิ [Ver. 1 2 3 4] 2 พฤษภำคม ปี 22 พวกเขำบอกผมว่ำแผลเป็นจะคงปรำกฏให้เห็นไปสักพักหน่ึง และยัง บอกวำ่ ผมจะค่อยๆฟ้นื ตวั อย่ำงช้ำๆ แตม่ ขี ้อแมว้ ำ่ ผมจะตอ้ งเข้ำรับกำรรกั ษำอย่ำง ต่อเนื่อง ในวันที่สำมหลังรักษำตัวในโรงพยำบำล คุณหมอแกะผ้ำพันแผลออก เผยให้เห็นรอยแผลท่ีถูกไฟไหม้บริเวณผิวหนังแขนด้ำนซ้ำยของผม รอยแผล ยังคงเป็นสีแดงเข้มเกือบจะเป็นสีดำ ทั้งๆที่มันเป็นร่ำงกำยของผม แต่ผมกลับ รู้สึกรำวกับว่ำมันไม่ใช่ร่ำงกำยจริงๆของผม คงเป็นเพรำะผมยังรู้สึกไม่คุ้นชิน ช่วงเวลำที่ผมท้ิงไฟแช็กลงพ้ืน ผมพร้อมสำหรับกำรทำบำงสิ่งท่ีเลวร้ำยกว่ำนั้น แตแ่ ลว้ มนั กลับมีแค่เพยี งรอยแผลเปน็ เลก็ ๆนีเ้ ทำ่ น้ัน “สงิ่ นอี้ ำจทำให้เธอรู้สึกเจ็บหน่อยนะ” คุณหมอพูดเม่ือเขำจะเปล่ียน ผ้ำพันแผลใหมใ่ หผ้ ม มเี ลอื ดซมึ ออกมำจำกรอยแผล เลือดที่ชุ่มผ้ำโปร่งสีขำวท่ีดู เหมือนกับเปลวไฟ ในวันน้ันผมรู้สึกเหมือนเปลวไฟสีแดงคำรำมได้คล้ำยว่ำมัน กำลังจะกลืนกินผม ผมพยำยำมกลั้นควำมเจ็บปวดไว้ หมอบอกว่ำกำรที่ เลือดออกเปน็ สญั ญำณท่ดี ี บ่งบอกวำ่ ผิวใหม่กำลังจะข้ึนมำแทนผิวหนังท่ีตำยไป แลว้ ถงึ แม้วำ่ จะรู้สกึ เจ็บปวด แต่ผมกอ็ ดทจี่ ะหวั เรำะออกมำไม่ได้ ทำไมสิง่ ใหม่ๆถึง ยังเกิดขนึ้ ได้หลังจำกตำยไปแลว้ แลว้ จะเป็นอยำ่ งไรถ้ำผมตำยไป อำจเป็นวิธีเดียว ท่จี ะเร่มิ ต้นสงิ่ ใหมไ่ ดอ้ กี ครัง้ ใชไ่ หม ผมก้มมองไปท่ีแขนของผม มีเลือดไหลผ่ำนผ้ำพันแผลอันใหม่ ผมเรียกมันว่ำ เลือดที่เป้ือนไฟ แต่สำหรับคุณหมอ เขำเรียกมันว่ำกำรเกิดใหม่ แล้วคำพดู ท่ีถูกต้องคืออนั ไหนล่ะ? ENG Tran : @Papercrowns @Aeonian_V 67 TH Tran : @FemmiiTA

จองกุก [ Ver. U ] 2 พฤษภำคม 22 เม่ือผมเงยหน้ำขึ้นมำ ผมยืนอยู่ตรงหน้ำตู้คอนเทนเนอร์ ของนัมจุนฮยอง ผมเปิดประตูและปีนข้ึนไป ระหว่ำงทำงผมก้มลงเก็บ เสือ้ ผ้ำทกี่ ระจดั กระจำยเตม็ พื้น อำกำศคอ่ นข้ำงหนำวเย็น จนร่ำงกำย ผมส่ันเทำและผมรู้สึกอยำกร้องไห้ออกมำ แต่กลับไม่มีแม้แต่หยด นำ้ ตำ เม่ือผมเดินเข้ำไปข้ำงในห้อง ผมเห็นยุนกิฮยองกำลังยืนอยู่ บนเตียง มีไฟไหม้บนผ้ำปูท่ีนอน ในเวลำน้ันผมท้ังรู้สึกโกรธและกลัว ผมไม่ใช่คนที่พูดเก่ง ไม่ใช่คนที่จะเปิดเผยควำมรู้สึก และไม่สำมำรถ พูดโน้มน้ำวใครได้ น้ำตำที่ไหลออกมำและอำกำรสำลักควันทำให้ผม ไม่สำมำรถพูดออกมำได้ ประโยคหนึ่งท่ีผมพูดออกไปในขณะท่ีผม กระโดดเข้ำไปในกองเพลิงคือ “เรำสัญญำว่ำจะไปเที่ยวทะเลด้วยกัน ไม่ใช่เหรอ” “เกิดอะไรข้ึน นำยฝันร้ำยเหรอ” ผมลืมตำขึ้นมำ เม่ือมีใคร บำงคนเขยำ่ ตัวผม นัมจุนฮยองนนั่ เอง ผมรสู้ ึกโล่งอก นัมจุนฮยองจับ หนำ้ ผำกผม และบอกว่ำผมเหมอื นจะมไี ข้ ริมฝปี ำกของผมร้อนเหมือน ถูกไฟแผดเผำแต่ผมกลับรู้สึกหนำวส่ัน ผมปวดหัวและเจ็บคอ นัมจุนฮยองให้ผมทำนยำ และบอกกับผมว่ำ “พักผ่อนเถอะ อย่ำเพ่ิง พูดอะไรเลย” ผมพยักหน้ำและพูดกับนัมจุนฮยองว่ำ “ผมสำมำรถ เป็นผู้ใหญเ่ หมือนฮยองได้ไหม” นัมจุนฮยองหันกลับมำมองผม ENG Tran : @papercrowns @BTSxPando TH Tran : @FemmiiTA 68

69

โฮซอก [Ver. 1 3 4] 10 พฤษภำคม ปี 22 เท่ำที่ผมจำได้ ผมกำลังเดินอยู่บนสะพำน แสงแดดจ้ำมำกจนยำกท่ีจะลืมตำ ผมสงสัยว่ำผมมำที่นี่ได้อย่ำงไร แต่แล้วผมก็รู้สึกเวียนหัวและกำรมองเห็นของผมก็เริ่มไม่ ชดั เจน ผมรู้สึกเหมือนกับว่ำขำของผมหมดแรงจะล้มลง และผมได้ยินเสียงแตรรถท่ีใกล้เข้ำ มำทกุ ทีจนแสบแก้วหู ส่ิงทผ่ี มพอมองเหน็ คงมเี พยี งภำพสดี ำของแม่น้ำ Yang Jicheon ป้ำทส่ี ถำนเลย้ี งเดก็ กำพร้ำเปน็ คนแรกท่ีปลอบโยนผมหลังจำกท่ีผมสูญเสียแม่ ไป เธอจะคอยอยู่ข้ำงๆผมเมื่อผมต่ืนข้ึนมำกลำงดึกด้วยพิษไข้ หรือตอนท่ีมีเตียงที่ว่ำงเปล่ำ ถูกท้ิงไว้หลังจำกที่เพื่อนคนหนึ่งของผมมีคนมำรับเป็นบุตรบุญธรรม หรือตอนท่ีผมรู้สึกตัว ขนึ้ มำในโรงพยำบำล เน่ืองจำกผมเกิดเป็นลมหลับในระหว่ำงท่ีเข้ำร่วมพิธีปฐมนิเทศ รวมถึง ตอนท่ีผมเข้ำเรียนช้ันประถมศึกษำ จนกระท่ังเรียนจบมัธยมศึกษำตอนปลำย คนท่ีอยู่ข้ำงๆ ผมมำโดยตลอดก็คอื ปำ้ “ป้ำเธอป่วย” เป็นเสียงของน้องสำวป้ำที่โทรมำจำกสถำนเลี้ยงเด็กกำพร้ำ ผมจำไม่ได้ว่ำผมมำที่บ้ำนของป้ำได้อย่ำงไร ท้ังหมดท่ีผมจำได้คือบ้ำนของเธอ และมองเห็น ใบหน้ำของเธอผ่ำนหน้ำต่ำงที่เปิดอยู่ ป้ำกำลังคุยกับใครบำงคน แล้วเธอก็หัวเรำะเสียงดัง ท้ังๆท่ีเธอป่วยและเธอต้องเข้ำรับกำรผ่ำตัดที่ไม่รู้ว่ำเธอจะหำยดีเหมือนเดิมไหม ผมไม่กล้ำ สบตำป้ำ ผมจึงต้องซ่อนตัวเองไว้ ผมรู้สึกเหมือนน้ำตำจะไหลออกมำหำกผมเผชิญหน้ำกับ เธอตรงๆ ดูเหมือนวำ่ ผมจะรสู้ ึกไมพ่ อใจท่ีปำ้ กำลงั จะทิ้งผมไป และผมอำจเผลอพูดบำงอย่ำงที่ ทำร้ำยจติ ใจเธอออกไป “แมป้ ำ้ จะท้ิงผมไป ผมกไ็ ม่เปน็ ไรหรอก” ผมเดินจำกไป ดูเหมือนว่ำจะ มคี นโทรมำหำผม แตผ่ มไม่ได้สนใจ รถโดยสำรประจำทำงคันใหญ่แล่นผ่ำนผมไป “แม่” ผมพึมพำในขณะท่ีมองไป ยังรถโดยสำรประจำทำงคันนั้นที่เพ่ิงขับผ่ำนผมไป ในวันท่ีผมสูญเสียแม่ เรำนั่งอยู่บนรถ โดยสำรประจำทำงนั้นด้วยกัน ป้ำก็กำลังจะท้ิงผมไปเหมือนอย่ำงที่แม่เคยทำ ผมกำลังจะ สูญเสียคนที่มีค่ำกับผมไปอย่ำงน้ันเหรอ ผมเงยหน้ำขึ้นมำมองและถูกแสงแดดที่จ้ำ กระทบ ดวงตำ จำกนั้นก็เหมือนโลกได้พังทลำยลง เสียงของยำงรถยนต์ท่ีกระทบกับพ้ืนถนน ลมท่ี พัดมำจำกแม่น้ำ และควำมทรงจำท้ังหมดท่ีผมมีก็พังทลำยลงท่ำมกลำงแสงแดดท่ีแผดเผำ แล้วผมกท็ รดุ ตัวลงบนพืน้ และสลบไป ENG Tran : @Papercrowns @Aeonian_V 70 TH Tran : @FemmiiTA

71

โฮซอก [ Ver. E ] 12 พฤษภำคม ปี 22 ผมเปิดประตูบันไดหนีไฟและวิ่งลงมำ ผมว่ิงรำวกับว่ำหัวใจของผมจะระเบิด ออกมำให้ได้ ใบหน้ำของคนหนึ่งที่ผมเห็นตอนเดินผ่ำนห้องโถงของโรงพยำบำลคล้ำยกับ ใบหน้ำของแม่ ขณะท่ีผมหันกลับไป ประตูลิฟท์ก็ถูกเปิดออก และผู้คนก็เดินออกมำ ผม พยำยำมผลักผู้คนให้ถอยออกไปเพ่ือดันตัวเองไปข้ำงหน้ำ ผมเห็นว่ำเธอกำลังเดินไปที่ บันไดหนีไฟ ผมว่ิงลงบันได โดยไมห่ ยุดพัก จนผำ่ นมำหลำยชั้นแล้ว “แม”่ เธอหยุด ผมคอ่ ยๆกำ้ วไปข้ำงหน้ำ เธอหันไปรอบๆ หำกผมก้ำวเดินลง ไปอีกหนงึ่ ข้นั ผมจะสำมำรถมองเห็นใบหน้ำของแม่ไดช้ ัดเจนข้ึน และในช่วงเวลำน้ัน เท้ำของ ผมก็เกิดล่นื ทำใหต้ วั ของผมเซไปข้ำงหน้ำ ผมหลับตำลงนึกถึงตอนที่ผมตกลงไป แต่มีใคร บำงคนจบั แขนผมไว้ เม่อื ผมหนั ไปมองกเ็ หน็ จมี ินท่ีมสี ีหนำ้ แปลกใจ ผมไม่ได้พูดขอบคุณเขำ แต่ผมกลบั หนั ไปมองรอบๆแทน ผมเหน็ ผ้หู ญิงคนนน้ั ใบหนำ้ ของเธอดปู ระหลำดใจ ขำ้ งๆเธอมีเด็กชำยท่ีกำลัง กระพรบิ ตำอยำ่ งไรเ้ ดียงสำและมองมำท่ีผม น่ันไม่ใช่แม่ของผม ผมมองเธอยืนอยู่บนบันได นน้ั โดยไมไ่ ด้เอ่ยคำใดๆออกไป หลังจำกเกิดเหตกุ ำรณน์ นั้ ผมจำไมไ่ ดว้ ำ่ ผมพูดอะไรออกไป ผมไมไ่ ด้ถำมจีมิน วำ่ เขำมำอย่ตู รงนัน้ ได้อย่ำงไร มีคำถำมเล็กๆน้อยๆในหัวของผมเต็มไปหมด ผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่แม่ของผม บำงทีผมรู้อยู่แล้วตั้งแต่แรก มันเป็นเวลำ 10 ปีแล้วที่ผมถูกท้ิงไว้ในสวน สนกุ เพยี งลำพัง บำงทแี มค่ งจะอำยุมำกข้ึนและอำจจะแตกต่ำงจำกท่ีผมเคยจำได้ แม้ว่ำผม จะเจอแม่จริงๆ ผมก็ไม่สำมำรถจำได้ว่ำหน้ำตำของแม่เป็นอย่ำงไร ไม่สิ ผมไม่สำมำรถจำ ใบหนำ้ ของแม่ไดอ้ ีกแล้วในตอนน้ี ผมดงึ ตัวเองกลบั มำในตอนนี้ จีมินเดินตำมผมมำโดยไม่ได้พูดอะไร หลังจำก คร้ังนั้นที่จีมินถูกนำตัวเข้ำห้องฉุกเฉินในตอนที่ยังเรียนอยู่มัธยมศึกษำตอนปลำยด้วยกัน จีมินบอกว่ำเขำอยู่ท่ีโรงพยำบำลต้ังแต่ตอนนั้นจนถึงตอนน้ี เม่ือผมถำมไปว่ำ เขำไม่อยำก ออกไปจำกท่นี ี่เหรอ ผมจำไดว้ ำ่ เขำมักบอกว่ำเขำไมส่ ำมำรถทำอะไรได้เลย บำงทีจีมินติดอยู่ ในควำมคดิ ที่ว่ำเขำไม่สำมำรถไปไหนได้เหมือนผม ผมตอ้ งไม่ปล่อยให้เป็นอย่ำงน้ันอีกต่อไป ผมเดนิ ตรงไปหำจมี นิ และหยดุ ตรงหนำ้ เขำ “จมี ิน ออกไปจำกท่นี ี่กนั เถอะ” ENG Tran : @BTSxPando @papercrowns 72 TH Tran : @FemmiiTA

จีมนิ [ Ver. E ] 15 พฤษภำคม ปี 22 เมือ่ ผมลืมตำตนื่ ขน้ึ มำ โฮซอกฮยองยืนอยตู่ รงหน้ำผม ควำมมดื มิด และเพดำนทีค่ ุ้นเคยมองมำที่ผม ผมพยำยำมดันตัวขึ้น แต่เขำยกน้ิวมือวำงบน ริมฝีปำกของเขำ เหมือนส่งสัญญำณให้ผมเงียบเสียงลง ดูเหมือนว่ำทุกคนใน ห้องจะนอนหลับกันหมด ห้องจึงค่อนข้ำงเงียบ โฮซอกฮยองยื่นเสื้อยืดให้ผม และชีไ้ ปยังประตู “พวกเรำทุกคนมำด้วยกัน” เขำบอกว่ำนัมจุนฮยองคอยระวังต้น ทำงให้ และยุนกิฮยองกำลังถ่วงเวลำคุณพยำบำลอยู่ จองกุกและแทฮยองจะ ตำมมำสมทบกับเรำทล่ี ิฟท์ในภำยหลงั ในตอนแรกผมไมเ่ ข้ำใจวำ่ เขำกำลงั พูดถงึ อะไร เขำยนื่ มือมำใหผ้ ม ผมเคยฝนั ถงึ วนั นน้ั วนั ท่ผี มจะได้ออกไปจำกโรงพยำบำลแหง่ น้ี และ พบกับเพ่ือนๆ ผมอยำกจะสนกุ สนำน อยำกหัวเรำะ และอยำกใช้เวลำดว้ ยกนั กบั พวกเขำเหมอื นแตก่ ่อน แต่ตอนนผี้ มไมร่ ู้ กำรออกไปจำกทนี่ ่ีเปน็ ควำมคิดท่ีดจี รงิ เหรอ? พ่อแม่ของผม พวกเขำซ่อนผมไว้ท่ีน่ี และปฏิบัติกับผมรำวกับว่ำผมไม่ เคยมีตัวตน ผู้คนมักพูดถึงผมวำ่ ผมมปี ญั หำทำงจิต ผมคิดวำ่ บำงทโี ฮซอกฮยอง อำจจะคิดแบบน้ันด้วยเช่นกัน ส่วนลึกในใจของผมบอกว่ำผมเป็นคนท่ีแปลก ประหลำด กำรใช้เวลำอยู่รว่ มกบั ผมจงึ เปน็ เร่ืองทไ่ี ม่สะดวกนัก “เร็วๆเขำ้ พวกเรำไมม่ ีเวลำแลว้ ” ผมไม่ร้วู ่ำมันเป็นเพรำะเขำเร่งผม หรือเปล่ำ แต่ผมรู้สึกเหมือนนำฬิกำจะหมุนเร็วข้ึน คลิก...คลิก... ต่อมำมีเสียง ฝีเท้ำใกล้เข้ำมำในห้องขึ้นทุกทีๆ ฮยองและผม เรำทั้งคู่มองไปยังประตู และหัน กลบั มำมองกนั โดยท่มี อื ของเขำยงั คงอยูต่ รงหนำ้ ผม ENG Tran : @BTSxPando @papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 73

74

จีมิน [ Ver. S L F ] 16 พฤษภำคม ปี 22 บ้ำนของโฮซอกฮยองตั้งอยู่บนท่ีสูงมำก บ้ำนที่มีหลังคำเล็กๆท่ีคุณ สำมำรถมองเหน็ ได้ เม่ือเดินผำ่ นถนนใหญผ่ ำ่ นถนนแคบๆทค่ี ดเคย้ี วไปมำ และเดินมำ จนถึงสุดซอย แล้วคุณจะเจอบ้ำนของฮยอง เม่ือผมเดินเข้ำไปข้ำงในบ้ำน มันเป็น เพียงแค่ห้องเล็กๆห้องหน่ึงเท่ำนั้น ฮยองอวดว่ำ ท่ีน่ีอยู่บนสุดของเมือง สำมำรถ มองเหน็ สถำนทใ่ี นเมืองทั้งหมดท่ีเรำเติบโตขน้ึ มำ ทกุ ทลี่ ว้ นอยู่ใต้ฝ่ำเท้ำของเรำ ทุกสิ่ง ทุกอย่ำงสำมำรถมองเห็นได้จำกบ้ำนบนช้ันดำดฟ้ำของเขำ สำมำรถมองเห็นสถำนี รถไฟ และตู้คอนเทนเนอร์ตำมรำงรถไฟ หน่ึงในตู้คอนเทนเนอร์นั้น เป็นบ้ำนของ นมั จุนฮยอง และขยบั ไปอกี หนอ่ ย กจ็ ะเห็นโรงเรียนทพี่ วกเรำเรียนอย่ดู ้วยกัน หลังจำกที่ผมมองหำโรงเรียน ผมหันไปมองทำงด้ำนตรงข้ำมของเมือง ตำมแนวภูเขำมีตึกอพำร์ตเมนตห์ ลำยแห่ง และมีบ้ำนของเรำ ไม่สิ.. บ้ำนของพ่อและ แม่ ใช่แล้ว ตอนน้ีผมวิ่งออกมำจำกโรงพยำบำลโดยไม่ได้บอกใคร บำงทีพ่อแม่ของ ผมนำ่ จะพยำยำมตดิ ตอ่ หำผม พวกเขำอำจจะพยำยำมตำมหำผมอยู่ ในตอนน้ีผมไม่ พร้อมท่ีจะเผชิญหนำ้ กบั พ่อและแม่ ผมออกมำจำกโรงพยำบำล แต่ผมไม่ได้กลับไปที่ บ้ำน นั่นไม่ได้หมำยควำมว่ำผมต้องกำรกลับไปท่ีโรงพยำบำลอีก แต่ผมไม่มีที่ไหนที่ ผมจะไป และผมก็ไม่มีเงินติดตวั มำ ในขณะท่ีผมยนื อย่ตู รงนนั้ โฮซอกฮยองท่ีดูกระวน กระวำยใจบอกกับผมว่ำเขำตำมหำผมอยู่และนำทำงผมไป และผมก็มำยังท่ีแห่งนี้ บ้ำนของโฮซอกฮยอง ผมหันกลบั ไปมองทีต่ ึกอพำรต์ เมนต์อีกครั้ง ผมต้องไปจำกที่น่ีในสักวัน หนึ่ง ผมไม่กล้ำเผชิญหน้ำกับพ่อและแม่ และบอกพวกเขำว่ำผมไม่อยำกกลับไป โรงพยำบำลอกี แลว้ เพียงแค่คิดถึงควำมรู้สึกว่ำผมจะถูกจับได้ ผมสูดลมหำยใจเข้ำ ลกึ ๆ ผมไม่เชื่อมนั่ ในตัวผมเองวำ่ ผมจะสำมำรถอยู่ที่นี่ได้อย่ำงสมบูรณ์แบบหลังออก จำกโรงพยำบำล ผมอำจถูกส่งตวั เขำ้ โรงพยำบำลอีกคร้ัง ควำมกลัวที่มีอยู่ในตัวของ ผมมมี ำกเกินไป ENG Tran : @BTSxPando @papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 75

76

จีมิน [ Ver. Y ] 19 พฤษภำคม ปี 22 ตผอยัวมเู่แตอต้อง่ใไงนดกสโแ้ ลรุดลังบทว้ พไว้ำปยำ่ยทผำผ่ีนบมมั่นำจกลอำไ็ตีกมแ้อค่ไลดงระกว้้ังห่ำลยดเักบุด้วดิไอยปอำคทกะวไี่สำรำรวขมชนน้ึตักพทั้งท่ีนใฤจี่ผน่ั กทมษผ่ีแเปนมช็นำ่วตตแออ้ นิยงผ่หู่ ผนมยม่ันตุดไเ้อหปปงล็ทนเบี่ลปเหิซ้ำกตย่อโุผกจนอลหตดทกัวี่ รพถฤโกดษยชสำำตรพิ ปลู รกะจสำนทน้ั ำงทุกวัน แต่ผมกลับไม่กล้ำข้ึนรถเพ่ือไปยังสวน ยุนกิฮยอง เดินมำน่ังลงข้ำงๆผม หลังจำกท่ีผมปล่อยให้รถ เพโทแบดลำอำยไะๆมยสผผุนผำมรมกมอปยิฮคยรัยงิดำะนอกวจั่ง่ำงำจอทกทะแย่ีผ็พำกงู่ทมูดขล่ียนวับ้งงัี่แ่ำทผนบเำ่ำ่งั ขบเนอปำนยไร็นี้ปทูู่้สผวคนี่ึกม่ำัน่แีผเกบแบม้ม่ือลบโห้วอนไนคมเี้ ค้เำัน่มปลแเีอ็นลลงะเ่ำ้วไพแรผลผจรมะะำมทใะถชคผำ้ำปิดมมแลวไลเม่ำำข้วยผ่มำเรมีควขอ่ำสำวเกงำำกเม็มถทิดกำำ้ำอรมลเะถตผ้ำไรมผะมฝขำ่ำวึุ้่กนนน่ำ เเมหจันอมมออื ำะนไไดทรบ้แกุ ลำคง้วรอ้งั แยต่ำ่คงทว่ีทำมำใจหร้ผิงแมลไม้ว่ผสำมมยำังรมถีคอวดำทมนรู้สไดึก้ กจลนัวผมผอมำกจลเปัวว็น่ำลผมมชจักะ จกตปนลัรงงวไอมหลด่ไนอโดปำ้ีก้ยสผรแุน่งนมลกใพส้วจิฮำอสเยยดขภลอำี ำปมงบพรดพอะแูผกตดั ว่อวูเผดปน่ำ่ำดิลวคนัน้ออลในอนมำบก้ีอยรำอำลคงกบงคนำๆรรขศตั้งำบั ดวัวรตีจกผถ่อังับมมมวนเอำล่ำ่ันงรไยมถมสำโ่มิวดทเีัสนพยผ่ี ่ิงนรสมใ้ีทำดำผะ้รอใผปนมงมรโฟรลมะู้ส้ำจกัวึกสำทแทเดห่ีเตำขใม่งกสำหือัตงแนยว้อลลมุดงะี อะไรบำงอย่ำงกระตุ้นควำมคิดของผม ผมหนั ไปพูดกบั ยนุ กิฮยอง “ฮยอง...ฮยองอยำกไปกับผมไหม” ENG Tran : @papercrowns @BTSxPando TH Tran : @FemmiiTA 77

78

โฮซอก [ Ver. O ] 20 พฤษภำคม ปี 22 เไโขคกำล้งกใจห็คำ้คกงุณไสมถผต่ตำมำ้อนพรงตี วมำำจแรำททวแจฮ่ีนตมย่ีบ่ในำอ่อกใงยจนอจๆกั อรหกิงผรๆมมอแำคกจลิดำ้วทใกนำผสใไจมมถวไพำมำ่ น่บอ่มีตแำีคงำมวรท่ขำวีถอมจ้ำงรบ“เู้สข้ำขึกนำอใถขบดึงอคๆไงดุณเเลข้ตยทำัดอี่ทบสยำ้ิำนงู่ไนกใำจขนลมอหจำงำนอแกักยทสนู่ใฮถกะยคำลอนร้ๆงีับตสอำ”ถยรผำวู่ไมนจม่ี ตำรวจดว้ ยนะ ทำไมเด็กหนมุ่ คนหนงึ่ ท่ีแสนใสซื่อจนบำงคร้ังอำจดูเหมือนโง่เขลำไม่ทันคน กยถเขงัอ่ึงำไตนวม้อ่ำ่มแงคี“ทเนตำฮติำบยยอโอตหบงมิจวสำำไำ่ หใกยนมแหโทลัวอฮกยผยทำมอี่โกจหงกึงกดถินลรำอ้บัำมยะมไไอรำปยหอ่ำรีกงือวนเ่ำป้ี ผ“ลมค่ำโุณ”อผบตมไำหรทลวำ่เจเขหซำม้ือไวืขอ้ด้ำนว้วไใมยห่มม้นืีออำขะยไ้ำรกงผินหิดแนปล่ึงก้วแเตหลิเระกเออิด”่ยขแถึ้นตำมม่กำ็ ผตไดอ้ม้แงยตถัง่กูครู้สทิดึำกทจลแำ่นำยมยผ่มกมเำลขไกำำมงยๆ่สแังแสำมมลงหี แ้ำววั รดเใขจถดำหมทจลอี่สะงรงำเู้สหหดึกลนสแือ้่อำยอแงย่มทแอู่ำฮตกีกย่กกไอห็ยวงมัง่ำตคผเรงขมงมำขๆตีสนไอ้ำดำยงด้เลผจไมบ็หมหปนเลนวกืดอำ่ีควกทเรุกมยั้งขอ็นแ์ทงพลรข้วัดมึ้นทผำบี่หน่ำนันวเททใอจ่ำ้อยไขงหู่ อขฟรงน่้ำเผำขดมมำี เคร่อื งบินบินผำ่ นไป ครัง้ แรกทผ่ี มเหน็ รอยแผลเป็นบนหลังของแทฮยอง คือตอนท่ีผมไป หำนมั จุน พวกเรำไมไ่ ด้พดู อะไรออกไป ไม่กล้ำแม้แต่จะถำม แต่แทฮยองกลับมีสีหน้ำย้ิม แสยลม้ำยเหไปมแือลน้วเด็กทต่ี ่ืนเต้นที่จะได้ใสเ่ สื้อผำ้ ของฮยอง แต่ในใจของผมตอนนั้นกลับรู้สึกแตก ทไอปภรมงยั ำจมกำนัทกใผี่วหำ่มผไ้ นดมม้แี ้ีตไนลม่อำว้ ่มแยีผพมจ้คู่งึ่อกจนแ็จะมมอบักย่ลผบรู่งมออเมไดกม่ือผแ่มตมลีคอวะวนำ่ใชำทตม้ช่ีผ้อีวทมงิตรออองดำจยยทำู่ตุเน7ก่อแไี่ยขลปววะไกยบดอับเ้ ทผมพ่ำมร่นอับไมั้ตนม่ไั้งันดคแ้ทงตนไำ่ทมำอยี่่ผมะตไีอมร้อะเเไกงลรอิดยทยมี่ผเู่กำพมับจสรมะำ่วเันะนจผแ็บคมลปวไะมำวใมหด่รู้้ วำ่ ผมต้องทำอะไร ไมใ่ ชว่ ่ำผมปฏเิ สธเพรำะผมเกลยี ดมัน แต่ไมม่ ใี ครในโลกน้ีบอกผมได้ว่ำ ททเหุำกรไคมอนผเรตมำ่ถำทงงึ ุกกตค็มอ้ นีบงตไำดดอ้ ้รงแับทผบนลำรดับแแสตผภ่บลำำนพด้ันแแกลผ่อะลในชนเ้ชพ้ีจีวำ่ือติ เปใไหป็น้ผแตมบ้อกบงลนสำ้จี รยร้ำงิเงปๆค็นเวหคำรนมอทเจ่ีเ็บข้มปแวดข็งใหด้ผ้วยมลข่ะนผำดมนรู้ี้ดเลีวย่ำ ทแลำง้วแจยริงกๆ”““ฉฮผยันมอรไู้.งม..่ไส”ด่งผ้พผมูดมยแอังคะคไ่นรง้ีแเผดหมินลรน่ะู้ดำผีวหม่ำนเไขป้ำำเคขไมนำ่ไไเดดป้ีรยแู้สวทึกไดฮส้”ยบอำแงยทฉจฮีกรยิงยๆอิ้มองแพยล่ำูดะงพขท้ึนูด่ีเขเวมำ่ำ่ือพ“เูดรผำมเเขดไมำินแ่เมปคำ็น่ทถไนรึง กบั มนั ทำเปน็ ไม่สนใจมัน นั่นกลำยเป็นนสิ ัยของแทฮยองไปแล้ว “นำยไม่หิวจริงๆใช่ไหม” ผมถำมเขำอีกคร้ัง เขำพยักหน้ำด้วยรอยยิ้ม ผมได้แต่ยืนมองเขำเดินจำกไปผ่ำนแผ่น หตลำ่ งังกข็ถอูกงเทขอำดถทน้งิ นใหขออ้ งยเเู่รพำยีทงง้ั ลสำอพงคงั นในตอนน้ีชำ่ งแคบและเปล่ำเปล่ียวเหลอื เกิน ผมกับเขำ ทนั ใดนน้ั เสียงโทรศพั ทก์ ด็ งั ข้นึ ENG Tran : @papercrowns @BTSxPando 79 TH Tran : @FemmiiTA

แทฮยอง [ Ver. O ] 20 พฤษภำคม ปี 22 หอแทยมบ่ตูอจรกะงเทนขร้ำั้นผดุมโมดลำมทยงอำไแมงงตไหพ่ ปม่ นูดทีใ้ำคอ่ีมตระือไ่ำคขรงนอเพหคงผนรี่สอื่ม่ึงำกงทวใขอีเ่ชตอด้ใ็มนงผไผบมปมำ้ ไดนวก้ว้จแำยำลลกเะังลผดรือำ้ำ้้อดหนง่มหไขหกลำ้อ็กังขยรอแู่ะงสแจผงดัลมแะกโรดรฮู้สดะซจึกสอำอำยกด่อไฮสนปยอ่ทแองรวั่ ผงงหยจ่ำอ้ นนืนง ทต่ีๆอนพไ่อหขนอผงผมมเอเงคกย็จยำืนไมอ่ไยดู่้ ตอนน้ีไม่มีใครยืนอยู่ท่ีน่ันแล้ว เขำออกจำกห้องไป หขณำพะ่อที่ผผมคมพกวำุ่งลมเับขโ้หำกไยรปธุดแทมที่ผันงมพไดไ่อม้ ผ่สผมำมมไมไำม่รร่รู้ถวู้ว่ำอิธอดีทะกไี่จรละทสั้นำงไใดบห้ส้ผแตมติตส่ในัวำขมเอณำงรมะถทำค่ีผกวม่อบพนคุ่งุมไตมตร่ใัวชงเ่วเอข่ำง้ำผไไดมป้ อออเหยยยลำำำ่ำกกกนจตฆน้ั ะ่ะำไตโดพกำ้เย่อลนซจยเสะรตีิยงอๆงนดหนังรี้เออลกยยำแผกตมท่ผไำมมล่มอำีแยยมำท้แกุกตฆส่ห่ำิ่งยตทดัวุกเนออ้ำงยตต่ำำ่งำผงแหมตำอ่ผกยมำถไกม้ำจผ่สะรมำ้อมทงำำไรไหดถ้น้ทผะำมผสกมิ่ง็ วเไสห่ำียลไมงผ่จเ่ำปรน็นงิ ผๆ“ไำ้ฮรขพยอทันอง้ังผแงทผมผี่หลเมลัวสใขยีขจอำเขโมวอท่ือแงษฮผทยผนมอมทยงไผี่ังจมคมำ่เกปงจส็ไนะปแับไทรผสแงมนพลก้วอ่เม้ สฮผมียยมองอกงพงไลปูดไับปทขทเีม่อถบุ อืงอขขผะวอ”มดงมผเผหันมมลเแห้เำสลลมรืองือ้งดพทนส้ืนำไีแมเปดท่ใ็นชงำ่ ใหม้ อื ของผมไดร้ ับบำดเจบ็ จำกกำรถูกแกว้ บำด ผมหลับตำลง รู้สึกรำวกับว่ำโลกทั้งใบหมุนเปลี่ยนทิศทำง สิ่งที่ผม คขยเปออว็นงรงปนทฮรัมำะยตจจอนุ่อำงฮไป.ผย.คผมอือมงออยเใกนะำไือกสรบถจผะจำฆมนะฆ่ำคกเ่ำขำวพรำรนณ่จอับะขต์มคออีชงรีนวผั้งิตนไมมอี้ ผ่ถยพม้วู่อ่อตนยทอ้ ่ำไ่ีใงมงหกไ่ส้กรำิ ำรคผเเนวจมำอิดมมฮผอจยมงรอไิงปพงแท่ลอผ่ีเ้ทวมบี่เออผคยรมย์โำไททกดรุบ้ฆบศต่ำอัพเีผกขทมฮำ์ นอะับไรครผั้งมไมไม่ถ่ร้วเู้ ลนยในหฮัวยใอจงข.อ..งผผมมแคแอ่ ลยะผำกมเกจอ็อฮยยำกองตตำอยนสนิ่งี้ ที่ผมต้องทำตอนน้ีคือ ENG Tran : @papercrowns @BTSxPando TH Tran : @FemmiiTA 80

81

82

83

แทฮยอง [ Ver. S ] 22 พฤษภำคม ปี 22 “ฮยอง หมดแล้วเหรอ? ไม่มีอะไรที่ฮยองปิดบังพวกเรำอยู่ใช่ไหม? บริเวณ รอบๆเงียบลงอีกคร้ัง สำยตำของทุกๆคนหันมองมำที่ผม ผมยังคงจ้องมองแววตำของ ซอกจินฮยอง ฮยองมองมำที่ผม สำยตำของเขำเต็มไปด้วยควำมเหน็ดเหน่ือย ควำมน่ำ รำคำญ และควำมละอำยใจปะปนกนั ผมพยำยำมถำมเขำอกี คร้งั แต่มใี ครบำงคนจับแขน ผมและหยุดผมไว้ แมผ้ มไม่ได้หนั ไปมอง แต่ผมก็พอรวู้ ่ำเปน็ ใคร นมั จนุ ฮยองน่นั เอง “มันต้องทำอะไรบำงอย่ำงกับฮยองแน่ๆใช่ไหม? ฮยองไม่ใช่พ่ีชำยแท้ๆของ ผม” ผมสะบัดแขนของนัมจุนฮยองออก ผมรู้ว่ำผมกำลังโกรธที่นัมจุนฮยองไม่มีเหตุผล ผมพูดคำนนั้ ซ้ำๆ คำท่ผี มเคยได้ยนิ ฮยองพูดทำงโทรศพั ท์ ผมบอกวำ่ ผมโกรธ ผมผิดหวัง ทีเ่ ขำพูดวำ่ ไม่มอี ะไรผิดปกตเิ กดิ ขึ้น ผมแค่อำยนุ ้อยกวำ่ ฮยอง ผมไม่เคยเป็นน้องชำยแท้ๆ ของเขำ เขำพูดถูกท่ีผมต้องทำบำงอย่ำงด้วยตัวของผมเองได้แล้ว ผมรู้สึกผิดหวัง ผม โกรธมำกกวำ่ ที่ผมไม่สำมำรถพูดอะไรได้ ผมอยำกให้เขำรวู้ ่ำผมรู้สกึ อย่ำงไร “แทฮยอง ฉันขอโทษ หยุดพูดเก่ียวกับเรื่องนั้นเถอะ” คนที่เรียกช่ือผมและ คนท่ีพูดว่ำขอโทษ ทั้งหมดมำจำกปำกของซอกจินฮยอง ส่วนนัมจุนฮยองไม่ได้พูดอะไร ออกมำ “ฮยองหมำยควำมว่ำให้ผมหยุดได้แล้วใช่ไหม ถ้ำง้ันก็บอกควำมจริงทุกอย่ำงแก่ เรำสิ ฮยองตอ้ งมบี ำงอย่ำงปิดบังพวกเรำอยู่” “ไปคยุ กันข้ำงนอกเถอะ” นัมจนุ พูดและจับแขนผมไว้อีกครั้ง ผมพยำยำมจะ สะบัดแขนออก แตใ่ นเวลำนั้น ผมถูกจบั ไว้แนน่ และเขำพยำยำมดงึ ผมออกมำข้ำงนอก ผม พยำยำมจะตอ่ ต้ำน “ปล่อยผม ฮยองทำถกู ตอ้ งแลว้ เหรอทมี่ ำหยุดผม ฮยองรู้อะไร ฮยอง คิดว่ำฮยองกำลังทำอะไรบำงอยำ่ งที่ยิ่งใหญอ่ ยเู่ หรอ?” ในเวลำนนั้ เขำปล่อยมือออก ตอน ที่ฮยองปล่อยมือจำกผม มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนว่ำทุกสิ่งทุกอย่ำงท่ีผมเคยพ่ึงพำ ไว้วำงใจเริ่มเกดิ รอยรำ้ วและกำลังแตกสลำยลง บำงทีผมไม่ได้ต้องกำรให้ฮยองปล่อยมือ จำกผม แค่เพียงหยดุ ผมไว้ในขณะท่ีผมกำลังบ้ำคลง่ั เหมอื นอยำ่ งทค่ี ณุ จะทำในฐำนะท่ีเป็น พช่ี ำยแทๆ้ ทำเหมือนว่ำผมเป็นคนสำคญั สำหรบั คณุ ทคี่ ณุ จะไมป่ ล่อยให้เขำจำกไป แต่นัมจุนฮยองเลือกปลอ่ ยมอื ออกจำกผม มนั ทำให้ผมหัวเรำะออกมำ “อะไร คือส่ิงที่สำคัญกำรอยู่ด้วยกัน พวกเรำเป็นอะไรกัน สุดท้ำย พวกเรำท้ังหมดก็ต้องอยู่ อยำ่ งโดดเดี่ยวเพียงลำพัง” ทั้งหมดคอื ตอนท่ีซอกจนิ ฮยองชกต่อยกบั ผม ENG Tran : @BTSxPando @papercrowns 84 TH Tran : @FemmiiTA

แทฮยอง [ Ver. V ] 22 พฤษภำคม ปี 22 ผมเดินผ่ำนป่ำแห่งนั้นอีกครั้งในตอนที่ผมรับสำยของฮยองท่ี โทรเข้ำมำ พักหลังๆมำน้ีผมมักจะไปในที่ๆไม่มีใครหำผมเจอ หรือไม่มี ใครได้ยินเสียงของผม ผมมักอยู่น่ิงอยู่อย่ำงน้ัน และหลบมำซ่อนตัว อยู่ใกล้ๆทะเลแห่งน้ี ฮยองไม่เห็นผม เขำแค่เดินผ่ำนไป “ฮยองอำยุ มำกกว่ำผมแค่ปเี ดียวไมใ่ ช่เหรอ ไม่ว่ำอย่ำงไรมนั ไม่ใช่เรื่องท่ีฮยองต้อง มำรับผดิ ชอบ ผมจะจดั กำรมันดว้ ยตัวผมเอง” มอี ะไรบำงอยำ่ งทที่ ำให้ผมรู้สึกหนำวเย็นผ่ำนแผ่นหลังของผม ไป และมันกห็ ำยไป ผมไมร่ วู้ ำ่ มนั คืออะไรกันแน่ ทุกส่ิงทุกอย่ำงบนโลก ดูเหมือนจะพังทลำยลง ผมรู้สึกรำวกับว่ำตัวผมกำลังตะเกียกตะกำย อยใู่ ตท้ ะเลลึกเพื่อให้ข้ึนพ้นน้ำ ใต้ทะเลลึกนั้นสำมำรถทำให้ผู้คนหนำว เหน็บและหวำดกลัว เศร้ำและโดดเดี่ยวได้ ผมโกรธและผมรู้สึกว่ำผม ไม่สำมำรถทนได้อีกต่อไปแล้ว ผมต้องกำรจะหยุดทุกส่ิงทุกอย่ำง บ่อยครัง้ ท่ีผมอยำกทำร้ำยเขำ แต่ผมกลับเต็มไปด้วยควำมหวำดกลัว เลือดของผมส่วนหน่ึงก็มำจำกพ่อ ในตัวผมก็คงมีเลือดควำมรุนแรง มำจำกพ่อ มีบำงอย่ำงท่ีผมซ่อนไว้เพ่ือควบคุมกำรแสดงออกของผม แตก่ ็มีอะไรบำงอย่ำงทมี่ นั พรอ้ มจะระเบิดออกมำไดท้ ุกเมอ่ื ENG Tran : @TXYfifteen @Papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 85

นัมจนุ [ Ver. U ] 22 พฤษภำคม ปี 22 ของเขำ “ผหม่ำรงู้ดกีันแไตม่เ่ถขึงำปกีเ็ไอมง่ไ”ด้จไะมเ่.ป.็ไนมเด่มี็ใกคเรลพ็กูดๆตอยล่ำองดนไ้ันปนผะมผเปม็นคฮวยรอจงะ บอกเขำดีไหม วำ่ เขำควรจะโตและรู้เรื่องรำวอะไรได้แล้ว ผมรู้ ผมไม่ได้ โกรธเขำ เอำเป็นวำ่ ผมขอโทษล่ะกนั ผมรู้สึกแผนม่นวหำงนโ้ำทอรกศรัพำทวก์ลังบวแ่ำลมะันกจ้มะมรอะเงบลิดงอพอ้ืนกลมมำ ทบะนเลพพื้นัดทผ่ีผ่ำมนยผืนมอไปยู่ ผมสังเกตเห็นฝูงมดกำลังเดินเรียงแถวไปท่ีไหนสักแห่ง สำหรับใคร บทำำไงมคผนมทถ่ีเขงึ ตำย้อิ่งงใไหปญแล่กะวผ่ำลผลมพั เธขจ์ ำะจอะอบกอมกำไเดป้ไน็ หอมยวำ่ ่ำงผไรมกำลังจะไปที่ไหน มันไม่ใช่ว่ำผมไม่รักพ่อแม่ของผม มันไม่ใช่ว่ำผมไม่รู้สึกกังวล เเอกอยย่ีงำวกผกจมับะไหพมนน่ี่สไี ้อปำงมทขำำอไรมงถผทมำไผดม้ อผยมำจกึงหไมล่รบู้วห่ำนผีถม้ำจผะมหทงำุดไดห้งแิดต่เไปม็น่พเพอใรจำหะผรืมอ กผทน้ันี่ดัใู้บหอนีทญอกัี่ จกหเ่ หอไรไปมงกอกอืลกกุกนอ็ดบฮนอูจำยั่กนะงอโไเทหปองีผด”งผมรผคม้ำเมอสยรไงั้งังกมกหเับกส่ ็ไนเมตำขึ่งม่ไเำเดหำขไ็นร้ปเำปถแหเ็นคบผนผยอน่่อู้ใกบหยหเอลญขผังกำมข่ดไกดอค้วับ้วงยวผ่ำใรซคมจผ้ำรวะมบบแ่ำเำตออง“ก่ถงคผกเ้ำนขมผ็ไทำมอมอ่ีย่ใยพชยืนำ่ผู่ดำนกงู้ใแิ่งหเไบปอรญดบย็นีู่่ วจดเข่ำะีกำตกวแ้อำ่ำลงทระเทโีเ่ ปอป่ีค็นบน็ นผไอหเู้ใยรลหู่ตำเ่ญขออำนำ่แไยนลวุ้ม้ี้วจผเำอสมกงมไขกมอ้ึนกุ่อไยคปตำ่อผัวกยสมใๆหูไงเด้สงขย้แัญ้ึนหตญใน่หชำ้วำ้ชมังกีวำวับิตม่ำเอมขชงำำีวผกิตผมขผมึ้นู้ไใดหไ้แญมต่ไ่ข่ดเดอ้แงินปผไปลมหวจ่ำำะ ENG Tran : @papercrowns @BTSxPando TH Tran : @FemmiiTA 86

จองกุก [Love Yourself:TEAR notes] 22 พฤษภำคม ปี 22 ผมรู้สึกเหมือนร่ำงกำยลอยอยู่กลำงอำกำศ ทั้งๆท่ีผมอยู่บน พ้ืนท่แี ขง็ กร้ำน ชั่วขณะหนงึ่ ผมไม่มคี วำมร้สู กึ อะไรเลย ร่ำงกำยของผม หนักอึ้งเกินทน ยำกแม้กระท่ังกำรลืมตำ กลืนน้ำลำย และหำยใจก็ ลำบำก ผมรู้สึกเหมอื นทุกส่งิ รอบๆตวั ผมคอ่ ยๆจำงหำยไป ทันใดน้ัน ร่ำงกำยของผมเริ่มกระตุกคล้ำยกับอำกำรช็อค ผม ลืมตำขึ้นมำ รู้สึกหิวน้ำและเจ็บปวด ผมมองเห็นอะไรไม่ค่อยชัด คล้ำย ทุกอย่ำงถูกปกคลุมไปด้วยทรำย ผมเห็นอะไรบำงอย่ำงคล้ำยแสงไฟ ลอยอยู่ในอำกำศ หลังจำกจ้องมองอยู่นำนและพยำยำมปรับโฟกัส ผม จงึ รู้วำ่ มนั คอื พระจันทร์ ผมไม่แน่ใจว่ำเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมรู้สึกว่ำโลกและพระจันทร์ กลบั หวั ลง ผมรู้สึกกลวั และพยำยำมขยบั ตัว แต่ก็ไม่สำมำรถขยับตัวได้ แมว้ ำ่ ผมยงั ไมห่ ลับตำลง กร็ ูส้ กึ ถึงควำมมืดมดิ แลว้ มีใครบำงคนเคยบอกผมว่ำ “กำรมีชีวิตอยู่อำจเจ็บปวด มำกกวำ่ กำรตำย แล้วคณุ ยงั อยำกมีชีวิตอยูอ่ กี เหรอ” ENG Tran : @papercrowns @BTSxPando TH Tran : @FemmiiTA 87

88

โฮซอก [Ver. 1 2 3 4] 28 พฤษภำคม ปี 22 พวกเรำไมไ่ ด้ติดต่อหำกนั เลยหลังกลับจำกทะเล สำหรับเรื่องน้ีไม่มีเหตุผลอะไร พเิ ศษ คงเพรำะซอกจนิ ฮยองและแทฮยองทะเลำะกัน และจองกุกก็หำยไป แต่นั่นไม่ใช่เหตุผล หลักที่ทำให้เรำเหินห่ำงกัน แล้วปัญหำมันคืออะไร ถึงอย่ำงนั้นผมก็ไม่กล้ำที่จะเป็นคนเร่ิม ตดิ ต่อหำคนอืน่ ๆก่อน คงเพรำะไม่มีเหตุผลจำเป็นอะไรที่ผมจะตอ้ งตดิ ตอ่ หำพวกเขำ เมื่อผมมองย้อนกลับไปในช่วงเวลำน้ัน ผมยังจำได้ถึงช่วงเวลำท่ีสำยลมพัดมำ จำกทะเลได้เสมอ ซอกจินฮยองเดินไปท่ีหอสังเกตกำรณ์ริมชำยฝั่ง แทฮยองเดินตำมซอก จนิ ฮยองไป ส่วนพวกเรำท่ีเหลือก็น่ังมองขึ้นไปบนหอสังเกตกำรณ์และยกมือข้ึนบังแสงจำก ดวงอำทิตย์ ควำมรู้สึกเหมือนมันเคยเกิดข้ึนมำก่อนคล้ำยกับแดจำวู ให้ควำมรู้สึกแปลกๆ ผสมกับควำมไม่สบำยใจ “ฮยอง ทะเลที่เรำเคยมำด้วยกัน มันมีท่ีท่ีเต็มไปด้วยหินแห่งคำ อธษิ ฐำน แตด่ ูเหมือนจะไม่ใช่ท่ีน่ีนะ” นั่นเป็นคำพูดของจีมิน ผมมองไปรอบๆ และผมก็คิดว่ำ จมี นิ พดู ถกู ในตอนน้ัน ตอนท่ีมีลมทรำยพดั มำ ดูเหมือนซอกจินฮยองและแทฮยองโยกไปมำ รำวกับวำ่ พวกเขำกำลงั จะตกลงมำ ผมปิดตำดว้ ยมือท้งั สองข้ำง ผมกลัวและกังวลว่ำจะมีอะไร เกิดข้ึนอยู่บนหอสังเกตกำรณ์น้ันไหม แต่เพรำะลมทรำยยังคงพัดอยู่ ผมจึงไม่กล้ำลืมตำ ข้ึนมำ เมือ่ ลมทรำยสงบลง ผมจงึ เงยหนำ้ ข้นึ มำมอง ผมเห็นซอกจินฮยองลงมำจำกหอ สังเกตกำรณ์ ท่ีด้ำนบนหอสังเกตกำรณ์จึงมีเพียงแทฮยองที่ยืนอยู่และก้มมองลงมำ เม่ือ ซอกจินฮยองเดินลงมำแล้ว เขำก็เดินไปท่ีรถแล้วก็ขับออกไป ผมเดินไปหำซอกจินฮยอง แต่ ไม่ทันแลว้ ไมม่ อี ะไรท่ีผมสำมำรถทำได้ ในคืนน้ัน พวกเรำกลับ SongJu หลังจำกที่ซอกจินกลับไปเป็นคนแรก เรำไม่มี สถำนท่ีที่จะค้ำงคืนและไม่มีรถกลับ นัมจุนเป็นคนแรกที่เสนอให้พวกเรำกลับกัน ทุกคนดู เหมือนจะผิดหวังมำก บำงทีเรำทุกคนก็แค่อยำกให้นัมจุนบอกว่ำเรำควรไปพักผ่อนริม ชำยหำดตำมแผนเดิมทวี่ ำงไว้ แต่นัมจนุ บอกวำ่ เรำควรกลับบ้ำน แล้ววันหยุดพักผ่อนของเรำ กจ็ บลง วนั หยดุ พักผ่อนท่ีเรำวำดหวังไวก้ ลำยเปน็ หำยนะไปแลว้ ENG Tran : @Papercrowns @Aeonian_V 89 TH Tran : @FemmiiTA

จมี ิน [Ver. 1 2 4] 29 พฤษภำคม ปี 22 แสงแดดบำงๆส่องกระทบลงบนโต๊ะ แสงสว่ำงนั้นเข้ำมำทำงหน้ำต่ำงที่มี ช่ือโรงเรียนเขียนอยู่ ที่ด้ำนหน้ำห้องเรียน คุณครูกำลังพูดผ่ำนไมค์ แต่เหมือนไม่ อะไรผำ่ นเขำ้ หผู มเลย ผมนงั่ อย่มู มุ หน่ึงของแถวท่ีอยู่หลังสุดของห้อง ผมขยับนิ้วมือ รำวกบั พยำยำมจบั แสงทล่ี อดผ่ำนระหว่ำงนว้ิ มือของผม กำรที่ผมสำมำรถออกมำจำกโรงพยำบำลได้ ก็ไม่ได้หมำยควำมว่ำ บำงอย่ำงจะได้รับกำรแก้ไข อันท่ีจริงผมรู้สึกเหมือนว่ำผมเดินได้ไม่ก่ีก้ำวจำก จดุ เริ่มตน้ น่นั เป็นเหตุผลที่ผมถูกบังคับให้เข้ำเรียนในสถำบันกำรศึกษำแห่งนี้ เม่ือ แมก่ ังวลว่ำผมจะไม่มปี ระกำศนบี ัตรจบกำรศึกษำ และพูดถึงสิ่งท่ีผมต้องเจอหำกผม เรียนไม่จบ อย่ำงน้อยผมก็ไม่จำเป็นต้องเข้ำเรียน GED* ผมไม่รู้จะพูดอะไร ตอนน้ี ผมไม่แมแ้ ต่สง่ิ ที่ผมอยำกทำหรือสง่ิ ที่ผมสำมำรถทำได้ ผมไมอ่ ยำกไปโรงเรียน กำรต้องกลับไปเรียนอีกครั้งเป็นภำระท่ีหนักอึ้ง สำหรับผม ยิ่งไปกว่ำนั้นผมรู้สึกกลัวท่ีต้องอยู่ท่ำมกลำงคนแปลกหน้ำ ผมจะทำ อย่ำงไรถ้ำเกิดมีคนจำผมได้ ผมจะบอกเขำยังไงถ้ำเขำถำมผมว่ำทำไมผมถึงยังเรียน ไม่จบมัธยมปลำย ผมรู้สึกกลัวท่ีจะนึกถึงควำมทรงจำในช่วงเวลำท่ีอยู่โรงเรียน มัธยมศึกษำตอนปลำยท่ีผมพยำยำมเก็บซ่อนมันไว้ในส่วนที่ลึกของควำมทรงจำท่ี อำจย้อนกลบั มำอกี คร้งั * GED (General Educational Development) เปน็ กำรสอบทเี่ ทยี บเทำ่ กับวฒุ กิ ำรศกึ ษำระดบั มัธยมปลำย ENG Tran : @Papercrowns @Aeonian_V 90 TH Tran : @FemmiiTA

ซอกจิน [Ver. 1 2 3] 30 พฤษภำคม ปี 22 มีเพียงคำบอกใบเ้ ดยี ว “แผนที่แห่งจิตวิญญำณ (Map of The Soul)” คำทไ่ี มค่ ุ้นเคย คำที่ผมไม่เคยนึกถึงมำกอ่ นว่ำมนั คืออะไรและผมควรจะทำอะไรกับมัน ถึงอย่ำงนั้นผมก็ยังต้องกำรจุดเร่ิมต้นสำหรับบำงสิ่ง และผมหวังว่ำแผนที่แห่ง จติ วิญญำณนี้จะเปน็ จดุ เร่มิ ต้นสำหรับบำงส่ิงน้ันสำหรับผม แต่มันกลับไม่เป็นอย่ำง น้ัน ชีวิตของผมวนลูปนับครั้งไม่ถ้วน เพื่อทำกำรค้นหำเก่ียวกับแผนที่ แห่ง จติ วญิ ญำณ แต่ทกุ อยำ่ งกลับหลุดมือผมไป มองย้อนกลบั ไป ทง้ั หมดเรมิ่ ต้นข้ึนจำก คำพดู ท่ีว่ำ “คุณคิดว่ำคุณสำมำรถกลับไปแกไ้ ขสง่ิ ที่ผดิ หลำดและลบลำ้ งควำมผดิ ใน อดตี และช่วยทกุ คนไดจ้ ริงๆเหรอ?” ผมพยกั หน้ำกบั คำถำมน้ี ผมไม่รู้ว่ำสิ่งที่ผมต้อง ทนทกุ ขท์ รมำนอยูต่ อนนีค้ ืออะไร ผมหนั หลังใหก้ บั หนังสือท่เี ตม็ ไปด้วยฝุ่นที่วำงอยู่บนชั้นหนังสือ และเดิน ออกจำกร้ำนหนังสือมือสองไป ตอนท่ีผมเดินขึ้นบันไดในซอยนั้น ดอกซำกุระก็ร่วง หลน่ ลงมำ ผมรูส้ กึ คลำ้ ยกับว่ำผมเคยมำที่นีม่ ำกอ่ น ทำงเข้ำของร้ำนหนังสือที่ตั้งอยู่ ในห้องใต้ดนิ ค่อนขำ้ งมืด และเครื่องหมำยก็ปรำกฎไม่ชัดเจน บำงทีผมอำจสับสนกับ รำ้ นหนังสอื อื่นๆ ผมไปทีร่ ้ำนหนงั สอื และห้องสมุดนับไมถ่ ้วนเพื่อค้นหำคำใบ้ของแผน ท่ีแห่งจิตวิญญำณ มีแหล่งข้อมูลไม่มำกนักที่พอจะค้นเจอ ส่วนใหญ่มำจำกกำร ค้นหำตำมบรรณำนกุ รมและค้นหำผำ่ นคำสำคญั ในอินเตอรเ์ น็ต นั่นเป็นเหตุผลท่ีผม ต้องมำทรี่ ำ้ นหนังสอื มือสองเก่ำๆแหง่ น้ี ผมเดนิ มงุ่ หน้ำไปยังรถที่จอดไวต้ รงทำงเขำ้ ของซอยนี้ ผมสตำร์ทรถแล้ว จับพวงมำลยั ของรถไว้ แต่ผมไม่รูว้ ำ่ ผมตอ้ งไปทีไ่ หนหลงั จำกนี้ ENG Tran : @Papercrowns @Aeonian_V 91 TH Tran : @FemmiiTA

โฮซอก [ Ver. L O V E ] 31 พฤษภำคม ปี 22 ผมหยดุ เต้นและละสำยตำออกจำกกระจก เมื่อผมรู้สึกว่ำผม หำยใจไม่ทนั ถงึ แมว้ ำ่ ผมจะรดู้ วี ่ำคงเป็นเพรำะผมออกแรงกับกำรเต้น มำกและนำนเกนิ ไป จนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่มันกลับไม่ใช่สำเหตุ ท่ีแท้จริง ผมคิดว่ำจีมินเหมือนกับแม่ของเขำจริงๆ มันไม่ใช่สิ่งที่ผม สำมำรถอธิบำยได้ ผมพยำยำมสลัดควำมคิดนั้นออกไป ผมไม่ สำมำรถลืมหนำ้ เพ่อื นที่ผมรู้จักมำนำนกว่ำ 10 ปีได้ เรำเคยเรียนเต้น ด้วยกัน หัวเรำะด้วยกัน ล้มเหลวด้วยกัน สิ้นหวังและให้กำลังใจกัน เรำเคยลม้ ตวั ลงพืน้ โดยทเี่ หงอ่ื ไหลอำบท่วมตัว และโยนผ้ำเช็ดหน้ำใส่ กนั ผมหยุดคิดถึงช่วงเวลำเหล่ำน้ัน ผมค่อยๆลุกขึ้น แต่เมื่อถึง มุมห้อง ผมกลับยืนพิงกำแพงห้องและยืนน่ิงอยู่ตรงน้ัน ผมหำยใจ อย่ำงช้ำๆ และขจัดควำมคิดออกไป แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงหน่ึงดัง ขึ้นมำ “โฮซอกอ่ำ กำลังจะไปท่ีไหนเหรอ” ถัดมำก็เป็นเสียงเรียก “โฮซอกอ่ำ” เป็นเสียงที่ทำให้ผมคิดถึงช่วงเวลำท่ีเลือนลำงในตอนท่ี ผมอำยุได้ 7 ขวบ ENG Tran : @TXYfifteen @Papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 92

ซอกจนิ [Ver. 1 2 3 4] 4 มิถนุ ำยน ปี 22 ถำ้ คุณเขำ้ ไปในหอ้ งทำงำนของพอ่ ผม มีภำพเขียนหน่ึงที่ค่อนข้ำงสะดุดตำ ภำพ ทีม่ ผี ู้คนถูกทิ้งกลำงทะเลบนแพไมท้ ี่ถูกเกลยี วคลืน่ ทะเลซัดโถมเข้ำใส่ ไม่มีท้ังอำหำรและน้ำด่ืม ไม่มีท้ังเข็มทิศหรือแม้แต่ควำมหวัง ผู้คนเหล่ำน้ันด่ืมเลือดของกันและกันจำกควำมกระหำย และควำมหิวโหย ควำมเกลียดชงั ควำมหวำดกลัว และควำมโลภ พวกเขำต่ำงฆ่ำกันเอง รวม ไปถงึ จบชีวติ ดว้ ยตวั พวกเขำเอง ตอนทผี่ มยงั เป็นเดก็ ผมรู้สกึ กลวั ภำพเขียนน้นั มำก ผมจึงไม่อยำกเข้ำไปในห้อง ทำงำนของพ่อบ่อยๆ ผมสงสัยว่ำทำไมพ่อถึงต้องแขวนภำพเขียนอันน่ำเกลียดน่ำกลัวนั้นไว้ บนผนังห้อง แต่เม่ือเวลำผ่ำนไป ผมจึงเข้ำใจว่ำภำพเขียนนั้นเป็นเพียงส่วนหน่ึงของกำร ตกแต่งภำยในห้องทำงำนแห่งนี้เท่ำนั้น ไม่ได้มีวัตถุประสงค์เพ่ือสร้ำงควำมหวำดกลัวหรือ ควำมวิตกกงั วลใดๆ ผมมีควำมกลัวท่ีแตกต่ำงออกไปแทนที่ นั่นคือ ผมกลัวห้องท่ีอยู่อีกด้ำนหนึ่ง ของประตูในห้องทำงำนของพ่อ ทั้งประตูและห้องนั้นไม่มีอะไรพิเศษ มันไม่ได้ถูก ล็อคด้วย กุญแจหรือต้องมีรหัสผ่ำน ส่ิงที่ซ่อนอยู่ในห้องน้ันเป็นเพียงแหล่งข้อมูลสำหรับกำรศึกษำ ค้นคว้ำเพ่ิมเติมของคุณพ่อ ถ้ำมีอะไรบำงอย่ำงที่พิเศษในห้องนั้น ก็คงมีเพียงกองหนังสือ จำนวนมำก ชนั้ หนงั สือทเ่ี ต็มไปดว้ ยกระดำษและหนงั สือต้ังแต่สมัยที่พ่อผมเรียนอยู่ชั้นมัธยม ผมเรียกหอ้ งนว้ี ำ่ “หอ้ งทีอ่ ย่ดู ำ้ นใน” หอ้ งท่ีอยู่ด้ำนในห้องทำงำนของพ่ออีกที เป็นสถำนที่ที่พ่อของผมมักใช้เวลำอยู่ ตำมลำพงั เพื่อรวบรวมควำมคิดของเขำ หรือหำไอเดียใหม่ๆ นอกจำกพ่อแล้ว ก็ไม่มีใครเข้ำ ไปในห้องน้ันได้ ผมเคยเขำ้ ไปในหอ้ งน้นั เพียงครงั้ เดยี ว เมื่อตอนท่ีผมยังเปน็ เด็ก ผมรดู้ ี มันไม่ใช่หอ้ งท่ีเต็มไปด้วยหนังสือธรรมดำๆ ท่ัวไป หำกมองผ่ำนๆ จะเห็น ว่ำหนังสือถูกจัดเรียงเป็นลำดับ แฟ้มและกองเอกสำรที่วำงเรียงซ้อนกัน ดูเหมือนจะมีเพียง เรือ่ งรำวเกย่ี วกบั มนุษยเ์ ทำ่ นัน้ คณุ ไมม่ ีทำงรู้สึกถึงควำมอบอุ่นในห้องน้ัน แค่มองดูตู้หนังสือ ในหอ้ งน้ันกท็ ำใหผ้ มร้สู กึ หวำดกลวั เหมือนรำ่ งกำยของผมจะแหลกสลำยไป ผมไม่มีควำมทรงจำใดๆมำกไปกว่ำตอนนั้นท่ีผมถูกพ่อต่อว่ำที่เข้ำไปในห้องน้ัน (แม้จะมเี พยี งแค่ครั้งเดียว) แตห่ ลงั จำกนัน้ แม้ผมจะยนื อย่หู นำ้ ประตหู ้องนั้นครั้งหรือสองครั้ง ผมกไ็ มม่ คี วำมกล้ำทจี่ ะหมนุ ลูกปิดประตูนน้ั เลย ENG Tran : @Papercrowns @Aeonian_V TH Tran : @FemmiiTA

ยุนกิ [ Ver. L O V E ] 8 มถิ ุนำยน ปี 22 ผมถอดเสื้อออก เสื้อท่ีมีคำว่ำ DREAM ปรำกฏอยู่ เหมือนกับว่ำมันไม่ใช่เส้ือของผม ผมรู้สึกรำคำญและหงุดหงิด จึง หยิบบุหร่ีข้ึนมำสูบ แต่บุหรี่กลับไม่อยู่ในกระเป๋ำกำงเกงของผมแล้ว ผมนึกขึน้ มำได้วำ่ มใี ครบำงคนเอำมันไปจำกมือผมและโยนท้ิงไป สิ่ง ทีเ่ ธอท้ิงไวใ้ ห้ผม มเี พียงแคล่ อลล่ปี ๊อบ กับเส้อื ยืดท่ีมีคำว่ำ DREAM เท่ำนนั้ ทนั ใดนน้ั ผมก็ไดย้ ินเสยี งขอ้ ควำม ทนั ทีที่ผมเห็นตัวอักษร 3 ตัวท่ีปรำกฏอยู่บนหน้ำจอ ผมได้แต่หัวเรำะออกมำ เหมือนกับว่ำมี อะไรบำงอย่ำงจะเกดิ ข้นึ กบั ผม ENG Tran : @TXYfifteen @Papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 94

นัมจนุ [Ver. 2 3 4] 12 มถิ ุนำยน ปี 22 เมืองในชนบทยังคงเหมือนเดิม นอกจำกฤดูกำลท่ีหมุนเวียนเปลี่ยนไป ทุกอย่ำงก็ ยังคงเหมอื นเดมิ ผมเลย่ี งจะไปอกี ทำงทไ่ี ม่ตอ้ งผำ่ นรำ้ นอำหำรแหง่ หน่งึ ทีอ่ ยตู่ ดิ รมิ แม่น้ำ เพ่ือไปยัง สถำนท่ีพักผ่อน ถนนส่วนใหญ่เป็นเนินเขำ แสงแดดแรงจนผมเหงื่อออก มีสกูตเตอร์ขับผ่ำนไป ทำให้เกิดฝุ่นคลุ้งเต็มถนน แทฮยองไอและบ่นพึมพำ ไกลออกไปผมมองเห็นทำงโค้งที่เคยเกิด อบุ ัตเิ หตุขน้ึ ในตอนน้ี ถนนไม่มีเคร่อื งหมำยสญั ญำณใดๆหลงเหลืออยู่ท่ีข้ำงทำงเลย แทฮยองที่ น่ังอยู่บนรถบสั ก็จอ้ งมองไปท่ีถนนพื้นยำงมะตอย ท่ีเคยมีใครบำงคนเคยขับรถล้มลงที่นี่ ระหว่ำง ทำงทผี่ มกับแทฮยองนั่งรถบัสมำด้วยกัน ผมเล่ำเร่ืองที่เคยเกิดขึ้นท่ีนี่เมื่อ2-3 ปีก่อนให้แทฮยอง ฟงั ในช่วงฤดหู นำว มกี ำรแข่งขันกันเพอ่ื ส่งอำหำรใหล้ กู ค้ำท่ีรำ้ นอำหำรรมิ แมน่ ำ้ ทำ่ มกลำงอำกำศ ท่ีหนำวเยน็ มีเกล็ดหิมะตกลงมำจำกท้องฟ้ำตลอดเวลำ ใบหน้ำของ *แทฮยอง* ท่ีได้รับบำดเจ็บ ควำมรู้สึกของผมท้ังหมดตอนที่เห็นสกูตเตอร์ล่ืน อุบัติเหตุและควำมตำยของ *แทฮยอง* เหตุกำรณ์น้ันเกิดข้ึนง่ำยเพียงใด ก็มักจะถูกลืมไปได้ง่ำยเช่นเดียวกัน แต่ก็มีบำงอย่ำงท่ีผมไม่ สำมำรถพดู ออกไปได้ ใบหน้ำของแทฮยองดูเหมือนจะมีอะไรบำงอย่ำงท่ีอยำกจะถำมผม เก่ียวกับ ทุกชว่ งเวลำทผี่ มอำศัยอยู่ในเมืองชนบทน้ี และควำมจริงที่ผมเรยี กเพื่อนคนนั้นวำ่ *แทฮยอง* “ฮยอง อย่ำตำยนะ” ผมมองเขำในขณะท่เี ขำกม็ องมำที่ผม ผมมองเห็น *แทฮยอง* นอนอยูบ่ นถนนพนื้ ถนน ผมพยำยำมนึกถึงส่ิงทจี่ ะพูด แต่ก็ไม่มีอะไรอยู่ในหัวผมเลย *แทฮยอง* นอนอยู่บนเลนส์สีขำวกลำงถนน ไม่มีใครบนโลกน้ีท่ีอยำกจะตำยแบบน้ันหรอก คนที่เสียชีวิตไป แล้ว และไม่มใี ครรบั ผดิ ชอบหรอื เสียใจกบั กำรตำยของเขำจำกใจจรงิ “ลงไปกนั เถอะ” ผมพูดข้ึน แทฮยองดันตัวขึน้ และถำมผมว่ำ “เรำกำลงั จะไปทไี่ หน” แทนท่ีจะตอบคำถำมน้นั ผมกลับพูดไปวำ่ “เมือ่ เรำไปถงึ ทะเลทเ่ี รำเคยมำดว้ ยกนั คร้ัง กอ่ น ฉันจะตอบคำถำมของนำยทุกอย่ำง รวมถงึ อะไรก็ตำมท่เี รำพยำยำมแกไ้ ขมันด้วยกัน” *แทฮยอง* คือ ชอ่ื ที่นมั จนุ ใชเ้ รียกเด็กชำยคนหนงึ่ ทีอ่ ำยนุ อ้ ยกวำ่ เขำ 2 ปีและเคยทำงำนท่ีร้ำนอำหำรด้วยกัน ช่ือ จรงิ ๆของเด็กคนนนั้ คือ JongSik หรือไม่ก็ JongHun แต่ด้วยควำมที่นมั จุนจำช่ือของเดก็ คนนั้นไม่ค่อยได้ เขำจึง เรียกเด็กคนนนั้ วำ่ *แทฮยอง* เพรำะเด็กคนน้นั หน้ำตำและนิสยั คลำ้ ยกบั แทฮยองที่เขำรจู้ ัก ENG Tran : @Papercrowns @Aeonian_V TH Tran : @FemmiiTA

ซอกจนิ [Love Yourself : HER notes] 13 มถิ นุ ำยน ปี 22 หลังจำกท่ีกลับจำกทะเลในครั้งนั้น พวกเรำก็ไม่เจอกันอีกเลย พวกเรำไม่ได้ติดต่อหำกัน ต่ำงคนต่ำงอยู่คนละท่ี ทุกอย่ำงหยุด เคลื่อนไหว รำวกับกรำฟฟิต้ีที่ถูกวำดท้ิงไว้ ปั๊มน้ำมันท่ีเปิดท้ิงไว้มีเพียง แคแ่ สงไฟ พวกเรำไดแ้ ตค่ ดิ และปลอบใจตัวเองว่ำพวกเรำยังอยู่ด้วยกัน ท้ังที่เปน็ ไปได้แค่ควำมฝัน ผมยังจำเหตุกำรณใ์ นวันนั้นได้ดี ผมจำแววตำที่แทฮยองมองมำ ท่ีผม รำวกับว่ำมีเปลวไฟอยู่ในดวงตำของเขำ ในตอนน้ันผมไม่สำมำรถ อดกล้ันได้ จนเผลอชกแทฮยองไป โดยมีนัมจุนที่พยำยำมจะห้ำมพวก เรำไว้ แทฮยองหนีออกจำกบ้ำนไป ผมพยำยำมตำมหำเขำ แต่ก็หำไม่ เจอ เม่ือผมกลับมำที่บ้ำน ก็ไม่เจอใครแล้ว มีเพียงแต่เศษแก้วท่ีแตก ละเอียดและรอยเลอื ดท่เี ปือ้ นอยูบ่ นพื้น วันน้ีผมขบั รถผำ่ นปั๊มนำ้ มัน ผมหวนคิดถึงช่วงเวลำเหล่ำน้ัน ผม หวังว่ำสักวันหนึ่งพวกเรำจะต้องกลับมำเจอกันอีกคร้ัง สักวันเรำจะ สำมำรถย้ิมให้กันเหมือนเดิม สักวันตัวผมเองจะมีควำมกล้ำท่ีจะ เผชิญหน้ำกับปัญหำ และเผชิญหน้ำกับตัวเอง แต่มันไม่ใช่ในเวลำน้ีและ ตอนนี้ ทันใดนนั้ โทรศพั ท์ของผมกด็ งั ข้นึ โฮซอกโทรมำ “ฮยอง จองกุกถกู รถชน” ENG Tran : @TXYfifteen @Papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 96

97

จองกกุ [ Ver. 1 2 3 4] 13 มถิ นุ ำยน ปี 22 ผมฝนั ในควำมฝนั ตัวผมลอยสูงเหนือเตียงของโรงพยำบำล มองลงไปก็ เหน็ ตัว“ผม” อกี คนกำลังนอนอยบู่ นเตยี งนอน เปลือกตำของ”ผม” ที่นอนอยู่บน เตียงน้ันขยับไปมำรำวกบั ว่ำเขำกำลังฝนั อยู่ ทนั ใดนน้ั ดวงตำของ “ผม” ก็เปดิ ออก ทำให้เรำท้ังคสู่ บตำกนั เม่ือผมรวู้ ำ่ ผมกำลังนอนอยบู่ นเตยี ง ผมฝนั ถงึ คนื ทีเ่ กดิ อุบัติเหตุ ไฟหน้ำ กลำยเป็นดวงจันทร์ และเปลย่ี นเป็นแสงสเี ขยี วและสีแดงคล้ำยลูกปัด เมื่อผมลืม ตำข้นึ มำ ตวั ผมอีกคนก็ลอยอยเู่ หนือผม ผมจ้องมองเขำ สำยตำของเรำสบกนั และ มโนธรรมของเรำกลับดำ้ น ผมกลำยเป็น “ผม” อีกคนหนึง่ ท่ีนอนอย่บู นเตยี ง แล้ว “ผม” ก็เป็นคนที่ลอยอยู่ มันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่ำ มันเกิดขึ้นอย่ำงรวดเร็วและ พลิกกลับไปมำ เม่อื มนั เกิดข้ึนเร็วขนึ้ ผมก็รสู้ ึกเวยี นหัวและอยำกจะสลดั มนั ทง้ิ ไป ผมสะด้งุ ตื่นพร้อมกรดี ร้อง เตียงของผมเปียกโชกไปด้วยเหง่ือ ผมหำยใจ ลำบำกและรู้สึกเหมือนจะป่วย ทันใดนั้นมีบำงสิ่งที่ผมลืมจนกระท่ังสิ่งเหล่ำนั้น กลับมำสู่ควำมคดิ ของผม เสียงของใครบำงคน “กำรมีชวี ติ อยนู่ ัน้ เจบ็ ปวดกวำ่ กำร ตำย ไมเ่ ปน็ ไรนะ” แม่ของผมตะโกนเรียกหมอเพื่อเช็คว่ำผมโอเค หมอบอกว่ำผมอำกำรดี ขน้ึ และหำยเรว็ และไมม่ อี ะไรตอ้ งกงั วลใจ ผมมรี อยฟกชำ้ และกระดูกหัก แต่แทบไม่ มเี ลอื ดออก หมอบอกว่ำผมโชคดมี ำกทไี่ มเ่ ป็นอะไรมำกจำกอุบัติเหตุคร้งั นนั้ ผมมองหนำ้ หมอและถำมเขำว่ำ “คนท่ีทำร้ำยผมคือใครครบั ” “ผม” คือตวั แทนของจองกกุ อีกคน เหมือนเปน็ ภำพสะทอ้ นในควำมคิดของเขำ ENG Tran : @papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 98

99

ยนุ กิ [ Ver. 1 2 3 4] 13 มิถนุ ำยน ปี 22 ผมคดิ ถึงคำพูดของจองกุก “มันเป็นเพรำะผมชอบเสียงเพลงของฮยอง เป็นเพรำะกำรฟัง ฮยองเลน่ เปยี โนทำให้ผมรอ้ งไห้ ผม.. ผมอยำกจะตำยนบั ครั้งไม่ถ้วนในวันๆ หนึง่ แตเ่ มื่อผมไดย้ นิ เสียงเปยี โนของฮยอง ผมอยำกมีชวี ติ อยู่ต่อไป น่ันคือ เหตุผลทผี่ มอยำกบอกฮยองว่ำเพลงของฮยองเหมอื นหวั ใจของผม ผมเมำเหล้ำและนอนเหยียดอยู่บนพื้น ผมยังจำท่ำทำงของจองกุก ไดใ้ นตอนทีเ่ ขำพดู ENG Tran : @papercrowns TH Tran : @FemmiiTA 100