เจ้าดมิ โบ้ ชา้ งน้อยจอมดื้อร้นั
กาลคร้ังหนง่ึ นานมาแล้ว มีลูกช้างตัวนอ้ ย นามวา่ ดิมโบ้ เขาอาศัยอยกู่ บั พอ่ แม่
เขารู้สกึ เบอ่ื หน่ายกบั ชวี ิตในป่าของเขาเป็นอย่างมาก เขาอยากออกไปเผชญิ โลกกว้างและสารวจทใ่ี หม่ๆ
เขามักจะเดนิ ไปท่วั ปา่ และพบผู้คนใหม่ๆ
แตเ่ จา้ หนูตวั นอ้ ยเพ่อื นของเขามักพดู เสมอว่า โลกนี้ช่างกวา้ งใหญน่ กั และมีสถานทอ่ี กี หลายแหง่ ท่ีเรายังไม่เคยเหน็
ดมิ โบ้จงึ ตัดสนิ ใจออกเดินทางครัง้ ใหญ่ เพอื่ ไปสารวจที่ใหม่ๆ
วันหน่งึ เขาไปหาพอ่ แม่เพื่อบอกความตั้งใจของเขา ดมิ โบ้ไดพ้ ดู วา่ “ผมเบื่อปา่ เดิมๆนแี้ ล้ว ผมอยากออกไปสารวจท่ใี หมๆ่ ”
พอ่ ของดมิ โบไ้ ดพ้ ูดวา่ “ลกู รักท่นี ี้บา้ นของเรานะ แถมเราก็ไมร่ ้วู า่ ดา้ นนอกมันมีอะไรบา้ ง”
และแมข่ องดมิ โบ้กไ็ ดพ้ ดู อกี วา่ “ข้างนอกปา่ มมี นษุ ย์ท่อี นั ตรายมากนะ”
ดมิ โบฟ้ งั พอ่ แมพ่ ูดแต่กไ็ มไ่ ด้ใสใ่ จกับคาเตือนเหลา่ น้ี เขาคงยงั ตอ้ งการเห็นโลกขา้ งนอกป่า
ในคืนเดยี วกนั หลงั จากท่ที กุ คนหลับไปแล้ว เขาจึงออกจากบา้ นและเริ่มเดินไปยังทางสิ้นสุดของปา่
ตอนนี้มันมืดเกินไปแล้ว เขาแทบหาทางไม่เจอเลยด้วยซา้ ทนั ใดนัน้ เขาก็ตระหนักได้ว่ามอี ะไรมุ่งหน้ามาทางเขา
และก่อนท่เี ขาจะขยับตวั ได้ทนั เขาก็พบว่าตัวเองเขา้ ไปอยู่ในตาข่ายขนาดใหญ่
เขาพยายามด้ินใหห้ ลดุ แตท่ าเทา่ ไหร่กด็ ูไม่มีหวัง และเขากไ็ ดย้ นิ เสียงบางอยา่ ง เปน็ เสียงผู้คน ตระโกนโห่รอ้ งดีใจ “เย้ๆ เราได้ตัวมนั แลว้ ”
กอ่ นที่เขาจะเข้าใจวา่ เกดิ อะไรข้นึ ดมิ โบก้ ถ็ กู ยกข้นึ มาจากพ้นื
และใสเ่ ข้าไปในกล่องอนั มดื มดิ ฝากล่องถกู ปดิ สนทิ กล่องก็เร่มิ ขยบั ดิมโบผ้ ูห้ วาดกลัวไม่ร้วู ่าจะทายังไงดี
ทนั ใดน่นั เอง เขากไ็ ดย้ ินเสียง เสยี งหนึ่ง “โดนจับมาเหมือนกนั สินะ”
เม่อื เขามองไปยงั ตน้ เสยี ง เขากจ็ าไดว้ า่ น่ีคือลงิ ตวั หนึ่งในปา่ นัน่ เอง ดิมโบไ้ ด้ถามลงิ ว่า “ใครจับฉนั มา” ลิงได้ตอบวา่ “มนษุ ย์ไง”
ดิมโบ้ได้พดู กบั ลงิ ว่า “แต่เขาจับฉนั มาทาไม ฉนั ไม่ เคยทาอะไรให้เขาเลยนะ” ลงิ ไดต้ อบวา่ “ฉันก็ไมเ่ คยทา แตพ่ วกเขาวางแผนจะทาอะไร บางอยา่ งกับพวกเรา”
ลงิ พูดถกู แลว้ ผ้คู นท่จี บั ดิมโบ้และลิงมาทางานใหก้ บั คณะละครสัตวใ์ นเมือง พวกเขาจะนาสตั ว์ที่จบั ได้ไปยงั ละครสัตวแ์ ละนาไปแสดง
เชา้ วันร่งุ ขึ้นเม่อื แมช่ า้ งมองไมเ่ หน็ ลูกนางก็เริ่มกงั วล
นางถามลูกๆทุกตัววา่ เห็นดิมโบ้ไหม แต่ไม่มีใครเห็นเขาเลยตั้งแต่เม่ือคนื
แม่ชา้ งจึงรบี ไปหาพ่อชา้ งทันที แม่ชา้ งไดพ้ ดู ว่า “ดมิ โบ้ไมอ่ ยู่แลว้ เขาหายไปแล้ว” พอ่ ชา้ งก็ไดพ้ ดู วา่ “เขาทาตามท่ีได้พูดไวส้ นิ ะ เราตอ้ งรีบไปตามหาเขาก่อนที่จะเกิดอะไรข้ึน”
ครอบครัวช้างพบเจ้าหนเู พอื่ นของดมิ โบแ้ ละเลา่ เรื่องที่เกิดขนึ้ ใหฟ้ งั เจ้าหนูรสู้ ึกเศร้ามาก เจ้าหนูได้พูดกับครอบครัวช้างว่า “มนั เปน็ เพราะฉันแน่ๆ ฉันบอกเขาวา่ มโี ลกกวา้ งนอกป่านี้ ไม่ตอ้ งหว่ งนะฉนั จะหาเขาให้เจอ”
หลายวนั ผา่ นไปดิมโบโ้ ดนกักบรเิ วณด้วยลูกกรงขา้ งๆเต็นทล์ ะครสตั ว์
เจา้ ลงิ เพ่อื นของเขาถูกขงั ไวใ้ นกรง
ผ้คู นท่ีคณะละครสัตว์กาลังเตรยี มตัวสาหรับ การแสดงทจี่ ะเล่นในอกี 1 สปั ดาห์
ดมิ โบเ้ ฝา้ มองผคู้ นเหล่านเี้ ต็นท์ละครสตั ว์ และรถบรรทุก ดว้ ยความตนื่ ตาต่ืนใจ เพราะนเ่ี ปน็ คร้งั แรกทีเ่ ขาเหน็ อะไรแบบน้ี
ละครสัตวม์ นั คอื อะไรกนั นะ แลว้ ทาไมเขาเก็บเราไว้ท่นี ่ี
ในขณะที่ดมิ โบก้ าลงั คดิ ก็มผี ้ชู ายสองคนเอาตัวเขาออกมาจากท่ีขงั
เม่อื มาถงึ ละครสัตวด์ มิ โบ้รู้สกึ หวาดกลัวกับส่งิ ที่เหน็ เปน็ อยา่ งมาก
สกั พกั หนง่ึ เจา้ ของคณะละครสัตว์ก็ไดเ้ ดินมาใกลๆ้ ดมิ โบ้พร้อมกับแส้ในมอื เขาได้พูดกบั ดิมโบว้ า่ “แกจะต้องแสดงตามท่ีฉันสอน ไม่งั้นแกจ่ ะตอ้ งโดนด”ี
ดมิ โบร้ ู้สกึ กลวั เปน็ อยา่ งมากเขาพยายามแสดงตามท่เี จา้ ของคณะละครสอน
ในขณะเดยี วกนั เจ้าหนูเพื่อนของเขาก็ไดต้ ามหาดิมโบ้ท่วั ปา่ เขาถามสตั ว์ทุกตวั ที่เหน็ เกี่ยวกบั ดมิ โบแ้ ต่ไมม่ ใี ครรู้อะไรเลย จนไดเ้ จอกบั นกสีชมพู
เจา้ หนไู ดพ้ ดู กบั เจา้ นกสีชมพวู า่ “ฉนั กาลงั ตามหาเพื่อนของฉนั ดมิ โบ้”
เจ้านกได้ตอบกบั เจา้ หนวู า่ “ดมิ โบ้เจ้าช้างจอมดอื้ ร้นั น่ะเหรอ” เจ้าหนไู ดต้ อบวา่ “ใช่ ฉันคดิ วา่ เขาออกจากป่าและเข้าเมืองไปแลว้ ”
หลังจากนนั้ เจ้านกจงึ เลา่ ใหเ้ จ้าหนู ฟงั ว่า “แมเ่ ล่าใหฉ้ ันฟังว่าตอนฉัน เดก็ ๆ ดิมโบ้ชว่ ยชีวติ ฉนั ไว้ ถา้ เขามี ปญั หาฉนั ก็อยากจะช่วย”
เจ้าหนไู ดพ้ ดู วา่ “เธอสามารถไปท่ี เมืองและมองหาดิมโบ้ได้ ถ้าเขาอยู่ ท่ีนนั่ เธอต้องเจอเขาแนๆ่ เลย” เจ้านกตอบกับเจ้าหนวู า่ “ได้ไม่ตอ้ งหว่ งฉันจะตามหาเขาเอง”
หลงั จากท่ีบินไปสองถึงสามช่วั โมงนกน้อยกไ็ ดเ้ จอกับดิมโบ้ และได้เห็นวา่ มีผู้คนกาลังจงู ดมิ โบไ้ ปขงั ไวใ้ นกรง
เจ้านกรีบบินไปหาดมิ โบท้ ันที นกนอ้ ยได้พดู กบั ดมิ โบ้วา่ “สวสั ดดี มิ โบฉ้ นั ดใี จจงั เลยท่พี บเธอ ครอบครัวและเพอ่ื นๆเธอกงั วลมากเลยนะ” ดมิ โบไ้ ด้ตอบกลบั ไปว่า “มคี นกักขังฉนั ไว้ทนี่ ี่ พวกเขาจะให้ฉนั ไปแสดงสปั ดาห์หนา้ ” นกนอ้ บไดต้ อบกลับไปวา่ “ไมต่ อ้ งหว่ งฉันจะพาเธอออกมาเอง ตอนนี้ฉนั ขอไปบอกครอบครวั เธอกอ่ นนะ”
หลงั จากนั้นนกนอ้ ยก็ไดบ้ นิ กลับไปยงั ปา่
ดมิ โบ้ดใี จเปน็ อย่างมากท่รี ู้วา่ จะมคี นมาชว่ ย
นกนอ้ ยไปหาครอบครัวดิมโบ้และเลา่ เรื่องทัง้ หมดให้ฟัง พอ่ ช้างและแมช่ ้างดีใจเปน็ อย่างมาก พ่อช้างได้พดู วา่ “เราจะออกเดินทางแต่เชา้ ตรู่ เราจะเอาลูกน้อยของเรากลบั มาจากมนุษย์ใหไ้ ด้”
เช้าวนั ต่อมาครอบครัวดิมโบ้ เจา้ หนูและนกน้อย ออกเดนิ ทางไปยังเมือง แต่การเดนิ ทางของชา้ งไมไ่ ด้รวดเร็วมากนัก พวกเขายังต้องเดินทางอีกยาวไกล
ขณะเดยี วกนั ท่เี ต็นท์ละครสตั ว์ ดมิ โบ้และสัตวต์ วั อื่นๆ กาลงั เตรยี มตวั สาหรบั การแสดงคร้ังใหญ่
หน่งึ วนั เต็มผา่ นไปและตอนนีก้ ็ถึงวันแสดง แสงไฟในคณะละครสอ่ งแพรวพราว และผู้คนจานวนมากกเ็ ขา้ มาในเต็นท์
ครอบครวั ของดิมโบ้ เจา้ หนแู ละนกนอ้ ยมาถงึ เตน็ ท์ละครสตั ว์ พวกเขาเหน็ ดมิ โบ้ แมช่ ้างกไ็ ดพ้ ูดวา่ “อยูน่ น่ั ไง” พอ่ ช้างไดพ้ ูดว่า “ใช่แตเ่ ราจะช่วยเขายังไงดี” เจ้าหนูจงึ พดู ขึ้นว่า “ฉนั กบั นกนอ้ ยจะไปคุยกับดิมโบเ้ อง”
เจา้ หนไู ด้พดู กับดมิ โบ้วา่ “ดิมโบ้ฉันอยู่น่ี” ดิมโบ้ก็ได้พดู ว่า “ไงเพ่ือน”
ในระหว่างน้นั เจา้ นกนอ้ ยกไ็ ปดูประตเู หลก็ เจา้ นกไดพ้ ดู วา่ “ประตูล็อค ถ้าจะหากุญแจก็คงยาก” ดมิ โบ้จงึ ได้พดู ว่า “พอ่ ถงึ ตาฉนั พวกเขาจะเปดิ ประตแู ล้วเรากว็ ิ่งหนไี ปได้” เจ้าหนจู ึงไดพ้ ูดวา่ “โอเคเราต้องวางแผนก่อน รอเรานะ”
ในระหว่างนนั้ การแสดงของละครสตั ว์ก็ดาเนินต่อไป เจา้ ลิงและตวั ตลกกาลงั พยายามเลน่ ตลก เพื่อเรยี กเสียงหัวเราะจากแขกผ้ชู ม
Search
