Important Announcement
PubHTML5 Scheduled Server Maintenance on (GMT) Sunday, June 26th, 2:00 am - 8:00 am.
PubHTML5 site will be inoperative during the times indicated!

Home Explore คอลัมน์ : The journey in Turkey

คอลัมน์ : The journey in Turkey

Published by Ameera Palawan, 2020-11-07 09:57:14

Description: 05 ไม่มีใครรู้ได้ว่าอะไรจะเกิด
นามปากกา : ของขวัญ

Search

Read the Text Version

05 “What is not started today is never finished tomorrow.” - Johann Wolfgang von Goethe - (ไม่เริมตน้ ในวันนีจะไม่มที างสําเรจ็ ในวันพรงุ่ ) HASIF SALIKA ERCIYES, KAYSERI ไมม่ ใี ครรู้ได้วา่ อะไรจะเกดิ วารสารสมาคมนกั เรยี นไทยในตรุ กีปที 7

ถงึ แม้ปนีเปนปแรกของฉันทีเพิงไดย้ า้ ยเข้ามาอยู่หอพักนักศกึ ษา แตท่ ําใหฉ้ นั รู้สกึ เหมอื นมีบรรยากาศทีดขี องการอ่านหนังสอื อยู่มาก บวกกับการทีฉันพา ตัวเองไปอยแู่ ตใ่ นหอ้ งสมดุ ทังวันทังคืน แต่กใ็ ชว่ า่ คะแนนสอบมนั จะออกมาดี นะ อลั ฮัมดลุ ิลลาฮฺ ขอบคุณพระเจ้า ฉนั คดิ วา่ ฉันก็ทาํ สุดความสามารถแลว้ แหละ ถงึ แมจ้ ะบกพร่องไปบ้าง แต่อย่างน้อยทีรู้ ๆ จะไดเ้ รยี นรจู้ ดุ ออ่ นของ ตัวเองมากขนึ สงิ ทีเกดิ ขึนกบั ฉนั ทาํ ใหฉ้ นั คดิ อย่างแนว่ แนว่ ่า ทาํ อย่างไรก็ไดท้ ี ผลลพั ธไ์ ม่ใชแ่ บบทีผ่านมา... อาทิตยถ์ ดั มาฉนั ไดค้ ุยกับเพือนของฉัน เราเรยี นห้องเดียวกัน ฉนั ขอให้ เธอช่วยตวิ และเธอรบั ปาก ในชว่ งสายของวันถัดมาฉนั มาบา้ นของเธอ และคดิ ว่าจะนอนค้างสักสองคืน หลงั จากทีบ้านของเธออนุญาตและตอ้ นรับอยา่ งดี เย็นวนั นนั กอ่ นเกดิ เหตุการณพ์ ่อเธอยงั ไมก่ ลบั จากทีทํางาน แมก่ ับน้องชาย และพีสาวของเธอไปดมื ชาบา้ นญาตหิ ลังจากอาหารเยน็ เกดิ อะไรขึนกันนี! ฉนั กบั เพือนทนี ังอยูใ่ นหอ้ งครัวลกุ ขนึ พร้อมกนั มือทงั สองจบั กนั แนน่ เราหันมา สบตากนั ทนั ใด ซึงเราตา่ งรูด้ วี า่ สงิ ทีกําลงั เกิดขึนอยู่นีคืออะไร

ตกึ ทังตึกสนั ไหวอยา่ งรุนแรงเปนเวลานาน Photo: Pinterest เหมือนจะไมห่ ยุดเลย เราพู ดขึนพรอ้ มกนั “ยงั ไม่ หยุดเลย” พืนบา้ นโอนเอนไปมาอยา่ งรูส้ กึ ได้ เรา ทาํ ตัวไม่ถกู ปากได้กล่าวพระนามของพระเจา้ พรอ้ ม เพือนทดี งึ มอื มา ฉันตอ้ งขอบคณุ เธอจรงิ ๆ ทยี ัง พอมสี ตแิ ละพยายามหาทปี ลอดภยั เพือใหเ้ ราได้หลบ กัน เราสองคนออกจากห้องครัวอย่างรวดเรว็ ตรง ไปทหี อ้ งนังเลน่ ซงึ กวา้ งขวางและอย่ตู ิดกับห้อง ครวั มากทีสุด เพือนปดประตูอยา่ งมันคง มือหนึง กอดประคองฉนั ไว้ เราไดย้ ินเสียงการสนั ไหวชดั เจน เสียงข้าวของเครืองใชต้ ่าง ๆ ในบ้านทตี กกระทบ กนั เราสองคนยนื อยู่หน้าทีวตี วั ชิดกับทวี ีเลย ตัว เราสันอยา่ งสงั เกตได้ เราพยายามมองไปรอบ ๆ หอ้ ง ในขณะทมี ีการไหวสันสะเทือนไมห่ ยุด หนงั สือ ทีเปนระเบยี บบนชนั กอ่ นหน้านีก็กาํ ลงั หล่นลงพืน เราหันมองพรอ้ มกันยิงเพิมความตกใจให้เราไม่น้อย เพือนส่งเสียงเรียกฉนั อย่างต่อเนือง

“เธอไหวมยั กลวั หรอื เปลา่ ไม่ หวั ฉันคือ “แม่” หากฉันไมไ่ ด้ตายใน ตอ้ งกลวั นะ ไมต่ อ้ งกลัวนะ” เธอกล่าว ขณะทเี ธอพู ดกับฉัน ฉนั เหน็ นัยน์ตา ตักเธอ ตอนนันฉนั คิดแคน่ เี ลย “ฉนั ตัวสัน ๆ และหนา้ ซีด ๆ ของเธอ มอื หนงึ ยงั จบั แขนฉนั แนน่ ฉนั ก็บบี แขน คดิ ถงึ เธอจัง” ฉันจาํ ไดฉ้ ันพู ดว่า แม่ เธอแน่น อีกมือหนึงของเธอจบั ทีวไี ว้ อย่างมนั คง เธอพู ดขึนมาว่า จา๋ าา... พรอ้ มกับทรุดลงกับพืน เพือน “ทีวีนีเพิงซอื เอง พ่อฉันผ่อนมาหลาย งวดเลยนะกว่าจะหมด” ของฉันยงั ยืนนิงแตม่ อื ของเรายงั ไม่ ไม่มแี ม้แต่เรียวแรงจะหัวเราะ และตอน นันไม่คิดด้วยซาํ วา่ มนั เปนเรอื งน่าขนั ปลอ่ ยจากกัน ในใจฉนั กลับชนื ชมในถ้อยคําจรงิ ใจ ของเธอ ทุกอยา่ งเกดิ ขึนเรว็ มาก แต่ อัลฮัมดลุ ิลลาฮฺ ขอบคุณอลั ลอฮฺ ฉนั กลับจําทุกอยา่ งไดอ้ ยา่ งชัดเจน หวั เข่าฉนั เรมิ ไมน่ งิ ภาพหนงึ แวบเข้ามาใน แผน่ ดนิ หยุดไหวแลว้ เราทงั คู่ พยายามดงึ สตกิ ลับมาแลว้ สาํ รวจใน บ้านว่ามอี ะไรเสยี หายบ้าง เราทําตวั ไม่ ถูกเทา่ ไรนกั แต่พยายามดึงสตกิ ลับ มา ไมม่ ีใครอยบู่ า้ นเลยมีแคฉ่ ันกบั เพือนสองคนลําพัง บา้ นของเธออยู่ ชนั หา้ ของตึก ไมน่ ับรวมชนั ใต้ดนิ และ ทางเขา้ ทเี ปนตึกไมเ่ กา่ มากตดิ ๆ กัน Photo: Pinterest

Photo: Pinterest หลงั จากเหตุการณ์สงบลงแลว้ เราเดินเขา้ มาใน ครัว และภาพทีเราเห็นคือ เกา้ อนี ังทานอาหารลม้ ระเนระนาด เพือนฉันตกใจนดิ หนอ่ ยกับสงิ ทีเหน็ บน โตะ๊ อาหารในครัวทีเราอ่านหนังสอื กันอย่กู อ่ นหน้านี มี เหยือกนําขนาดสองลติ รทพี ีสาวของเธอรนิ ไวจ้ นเตม็ ได้หกลงมาทังเหยอื กจนหนังสือกองโตและโนต้ ของ เราทงั หมดเปยก ฉันมององึ และตกใจกับภาพนีอยู่ ชัวขณะ ทงั นําตาคลอ ฉนั พยายามเดินเข้าไปจดั แจง นาํ ทหี กบนโตะ๊ รบี เก็บหนังสือและโนต้ ของฉนั หน้าตา่ งครัวเปดกว้างจนเราไดย้ ินเสยี งผู้คนวิง กนั ออกมาจากตกึ มที งั ความวุ่นวาย ความหวาด- กลัวปนความโศกเศรา้ วันนนั อากาศหนาวมาก เรา ได้ยินเสยี งเพือนบ้าน เสียงเดก็ รอ้ ง เสียงคนหนุ่ม คนแกต่ ะโกนดังว่าแผ่นดินไหว ๆ ฉันจาํ ทุกอยา่ งได้ดี ฉันไมม่ เี จตนาใหท้ กุ คนทไี ดอ้ า่ นเศรา้ หรือหวาดกลวั แตเ่ หตกุ ารณ์นมี ันไดเ้ กดิ ขึนแล้ว เปนประสบการณ์ โดยตรงทีฉนั เจอกบั ตัว มรี ายละเอยี ดอีกมากมายที ไมส่ ามารถเขียนบรรจใุ นกระดาษให้พอได้ แต่มนั ได้ บรรจอุ ยู่ในความทรงจาํ ของฉนั เรยี บร้อยแลว้

ขอ้ คิด : เราได้เห็น ได้ยินทังเรอื งดเี รอื งรา้ ยมากมายจากเหตุการณ์นี จากบทเรยี นยงิ ใหญ่ครังนบี างครอบครวั ยังไดอ้ ยกู่ นั พรอ้ มหนา้ พร้อมตาใน รอมฎอนนี บางครอบครัวกไ็ มแ่ ลว้ จงใชโ้ อกาสและเวลา ความสามารถ ความ ตังใจทีมีกับวันนี วนิ าทนี อี ยา่ งเต็มทีและมสี ตทิ ีสุด ยงั มอี กี ตงั หลายคนทเี จอ กบั เรืองราวทีหนักกวา่ มาก แตเ่ ขาก็ยังสู้ อาทติ ยแ์ รกทีเปดเรยี นหลังจาก เหตุการณแ์ ผ่นดนิ ไหว ฉนั ได้ทําความรจู้ ักกบั เพือนร่วมห้องคนใหม่ทีเพิงยา้ ย เข้ามา เมอื ฉันได้พู ดคุยกับเธอ เธอเล่าว่าบา้ นทังสองหลังของเธอได้พังลงมา หลงั จากเกดิ แผน่ ดินไหว คนในครอบครวั ของเธอกแ็ ยกยา้ ยกนั ไปคนละที ตาม หนา้ ทีการงานของตัวเองทยี งั คงตอ้ งดําเนินตอ่ ไป ฉันตงั ใจฟงนงิ เมอื เธอ เหน็ นาํ ตาคลอของฉนั เธอกอดฉันแนน่ และพู ดว่า “ไม่เปนไรนะ อะไรจะพังจะสญู เสยี ไปก็ช่างเถอะ อะไรก็เกิดขนึ ได้ วนั นีขอแค่มี ชวี ิตและหัวใจทแี ขง็ แรงก็พอ” อลั ฮัมดลุ ลิ ลาฮฺ สู้ ๆ นะคะทุกคน :) ของขวญั Photo: Pinterest


Like this book? You can publish your book online for free in a few minutes!
Create your own flipbook