07เพชรพระอุมา เล่ม7 ดงมรณะ

1362 [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1363 52 รพินทรก วาดสายตาสาํ รวจภมู ิประเทศลกั ษณะชอบกลนน้ั อีกคร้งั แลว ก็ตดั สนิ ใจในทันที นน้ั “ผมกับคะหยน่ิ จะขามปลักใบไมทีต่ น ยูงตน นน้ั กอ น บางทอี าจไดร องรอยอะไรเพ่มิ ขนึ้ ” “ตกลง” ไชยยนั ตพ ยักหนา อยา งงายๆ ดว ยความเชอื่ มอื พรานใหญห ันไปสง ภาษากับคะหยิน่ พรอ มท้ังลวงเชอื กไนลอนท่ตี ดิ อยปู ระจําในยาม หลงั โยนไปใหแ งซาย จนั และบุญคํา กป็ ลดเชือกประจาํ ตวั สมทบไปใหด ว ยทันที หัวหนา บานหลม ชา ง จัดการตอ เชอื กเหลา นั้นเขาเปน เสน เดยี วกนั ซง่ึ ไดค วามยาว ประมาณ 40 เมตร ไตเ นนิ ชนั ข้ึนไปยนั โคนตนรัง อันจะใชเ ปนตน เชอื กสาํ หรับยึด จดั การผกู ติดกบั รากท่ีงอกโผลข ้ึนมาตอนหนงึ่ แตแ ลวทนั ทีนนั้ เอง คะหยน่ิ ผกู าํ ลงั งว นอยูก ับการผูกเชือก กร็ อง อุทานออกมาคาํ หน่ึง มอี าการชะงกั น่ิงไป ตาจอ งนง่ิ ลงไปตรงพืน้ บริเวณโคนตนรงั รพินทรก ับทุกคนในคณะ ไตตามขน้ึ ไปในทนั ทดี ว ยความสงสยั ในอาการของคะหยนิ่ พอขึ้นมาถงึ บรเิ วณน้ันไชยยนั ตก ็ครางเบาๆ บนพ้ืนซ่ึงกลาดเกลื่อนไปดวยใบไมโคนตน รัง มีเลอื ดสดสีคล้าํ กองอยู ราวกับใครมา เชือดววั ทงั้ ตวั ท้ิงไวท นี่ น่ั ฝูงแมลงวนั ตอมหึ่ง หยดไขข ังแลเห็นเปน แนวขาวไปหมด กลิ่นมันคาว หืนๆ ผิดกับเลอื ดสัตวท ุกชนดิ กองเลอื ดเหลาน้ีไมไดป รากฏอยูกบั พนื้ เทานั้น ยงั ตดิ เปรอะเปน คราบ อยูก ับลาํ ตนในระดับสงู เกนิ ชวงศรี ษะคนสูงขนาดแงซายขึ้นไปเกอื บชว งแขน เหมอื นควักสีจากถัง มาปายไว ตาํ แหนง ทีค่ น พบใหมนมี้ ีจํานวนมากมายท่สี ดุ นับตงั้ แตอ อกมาตามรอย ยกเวน ท่ที ง้ิ ไวใ ห เห็นในเขตหมบู า น อันเปน แดนประจัญบานระหวา งมันกบั คณะของเชษฐา “ทําไมเลือดมนั ถึงมากองเอาเปนปลกั อยตู รงน”้ี ไชยยนั ตพ ึมพาํ ขน้ึ อยางแปลกใจ จอมพรานพิจารณาดรู อ งรอยเหลา น้ันอยา งถถ่ี ว นระมดั ระวงั ตาเปนประกาย “มันมาหยดุ เอาหวั เชด็ กับโคนตนรังนพ่ี กั ใหญท ีเดยี ว กอนทจ่ี ะเลื้อยหายลงไปในทะเล ใบไมน ัน่ นเ่ี ปน รอยเลือดจากสวนหวั ของมัน แสดงวา บาดแผลฉกรรจม าก เลือดจงึ ยงั ออกอยูเรอ่ื ยๆ โดยไมม กี ารหยดุ เบาใจไดแ ลวครับ ไอตวั นเ้ี หน็ จะไมร อดแน ฝม อื ของคุณชายเชษฐากับพวกนนั้ ทีเดยี วแหละ” แลว เขากเ็ อาลาํ กลองไรเฟล ชใ้ี หไ ชยยนั ตก ับดารินสงั เกตไปยงั ตําแหนง รอยเลือดตอน หนึ่ง ซ่งึ ตดิ อยกู ับตนรงั มนั ไมเ พยี งแตส ขี องเลอื ดเทา นนั้ ทีป่ รากฏ แตม ขี องเหลวใสสีขาวเปน เมอื ก เหนยี ว ตดิ ปะปนอยดู ว ยมองเหน็ ชดั ของเหลวใสชนดิ นหี้ ยดเปนกอ นกองอยกู บั พนื้ ดว ย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1364 “ดูใหด ีซิครับ ไอเ จา ส่ิงเหนียวใสลกั ษณะเปน เมือกท่ีตดิ ปนอยกู บั เลอื ดน่นั ดว ยคืออะไร?” ท้ังสองจอ งพิจารณาดสู งิ่ นั้นอยางประหลาดใจ ดารนิ ทรุดตวั ลงกบั พนื้ หยบิ กง่ิ ไมเ ล็กๆ เข่ยี ดดู ว ยอาการงงๆ แลว เมม ริมฝป ากเงยหนาขึ้น “มนั เปน อะไร นอย พอจะเดาถูกไหม?” ไชยยนั ตถ ามโดยเรว็ แพทยส าวลุกขึน้ ยืนชา ๆ ถอดถุงมอื หนงั ขา งหน่งึ ออก ลงทุนใชนวิ้ เปลาแตะวตั ถเุ หลวใส นนั้ ขยสี้ มั ผสั ดู หัวควิ้ ขมวดยน “เอ แปลก! บอกไมถกู เหมอื นกนั วา มนั เปน อะไรกนั แน แตลกั ษณะมนั คลา ยๆ น้าํ เมือกอยู ในเย่อื ลูกนยั นต าประเภทมวิ คสั ” “ถา งั้นไมมีปญ หาอะไรเลย...” รพินทรพ ูดโดยเรว็ แยกเข้ียวยิ้ม “คุณชายเอาลกู ปน .458 ยดั เขา ไปในลูกตาขา งซา ยของมนั นํ้าเมือกขาวๆ นี่ จะตอ งเปน นา้ํ จากเยอื่ ลกู ตาแน แปลวาตามันบอดไปขางหนึ่งแลว ” “จรงิ ดวย! น่นั จะตองเปน น้ําจากเย่อื ลูกตาของมันทีท่ ะลักออกมา!!” อดีตนายทหารปน ใหญ รอ งออกมาอยางยนิ ดี “ใชแ ลว ครบั บญุ คาํ เหน็ กับตา ลูกตาซายของมันเลอื ดฟมู ไปทีเดียว แตต ามนั แตละขา ง ใหญเ ทา กระบงุ เหน็ จะได” บุญคาํ ยืนยนั มาอกี คนหน่ึง ท้ังหมด สํารวจดูรอยเลือดตรงตําแหนง ทคี่ น พบเปนครงั้ ลา สุดน้ันอีกครูเดยี ว รพนิ ทรก็ ตบไหลคะหยน่ิ เปนสญั ญาณเตอื น เจา นกั เลงชาวดอยกผ็ ูกเอวตนเองไวดว ยเชอื กอกี ขา งหนึง่ โดยมี บุญคําทําหนา ทเี่ ปน คนคอยโรยสายเชอื กผอ นให จากนั้นก็ทิ้งตวั ลงนอนพังพาบกับพนื้ ของใบไม คอยๆ กระดบิ ตัวสา ยไปมาในลักษณะไมผ ดิ อะไรกบั อาการเลื้อยของงูหา งออกไปตามลําดับ มงุ หนา ไปยังตนยูงใหญ ทย่ี นื ตระหงา นในระดับเทลาด 45 องศาต่าํ ลงไป ทกุ คนสงบนง่ิ จอ งมองดกู ารเคลื่อนไหวไปของคะหยนิ่ ดว ยใจอนั เตนระทึก และแทบจะ ไมเชอื่ สายตา รางของคะหยนิ่ เคลื่อนหา งออกไปเปน ลาํ ดบั กลางทะเลของใบไมอ ันมลี กั ษณะ ประหลาด ซึ่งจะดดู ส่งิ มชี ีวติ ท่มี นี ํ้าหนกั ตวั ทกุ ชนดิ ใหจ มหายลงไปภายใตอ ยางลกึ ลับทัง้ ๆ ทมี่ อง ดวยสายตาผาดๆ วา นา จะเหยยี บยางผานไปได ไอของอะไรชนดิ หนึ่งระเหยกรนุ เปนกลุมหมอก ควนั บางๆ ขึ้นมาจากผิวพน้ื เหลา น้นั ปกคลุมไปทว่ั มองดลู ้ลี บั ชวนขนพองสยองเกลาอยางไรบอก ไมถกู [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1365 ย่ิงหา งออกไป สวนลา งของลาํ ตัวคะหย่ินท่กี ระดิบไปนนั้ ก็ถกู กลุมใบไมม ฤตยูกลนื ไว หมดส้นิ คงเหน็ แนสวนศีรษะเทานนั้ ที่โผลก ระดบิ ๆ อยู แลดไู มผ ดิ อะไรกับลอยคอไปในน้ํา ทุกคน เฝาจับมองดูดว ยอาการหายใจไมท ่ัวทอ ง ประสาทเขม็งเกลยี วตึงเครียด บญุ คํายดึ ปลายเชือกไวมัน่ อยา งเตรียมพรอมที่จะฉุดลาก นายบานหลมชา งข้ึนมาอยางทนั การ หากพลาดพลั้งจมหายลงไปเชนไร แงซายและจนั กค็ อยเตรยี มใหค วามรวมมืออยคู นละดา น ในทีส่ ดุ คะหยิ่นกไ็ ปถงึ ตนยูงตน ทีห่ มายตาไวโ ดยสวัสดภิ าพ ตะกายขลุกขลักอยทู ่นี น่ั ครู หนง่ึ ก็ลกุ ข้นึ ยนื ทามกลางการถอนใจโลงอกของคณะทกุ คน นักเลงชาวดอยแกปลายเชือกท่ีรดั เอว อยอู อกมดั ตดิ กับตนยูง ขงึ จนตงึ เปนสะพานแลว โบกมอื ยมิ้ รามา พรานใหญเหวยี่ งไรเฟล ข้นึ สะพายไหล รัดผาขาวมาเคียนเอวใหแ นน กระชบั แลวหนั มา ทางไชยยนั ต “ทกุ คนรอผมอยฝู งนกี้ อน ถา ผมโบกมือเปน สญั ญาณ แปลวาใหทยอยขา มตามกันไป ผม กบั คะหยิ่นอาจขามกลับมาทีน่ ี่ก็ได ถา ไมไ ดรอ งรอยอะไรจากทางดา นนนั้ ” ไชยยนั ตต บไหลเขาแทนคาํ ตอบ พรานใหญหนั ไปสงั่ ความกบั แงซายและคนของเขาสอง สามคํา ก็ใชมอื ท้ังสองยึดสายเชอื กทโ่ี ยงตงึ เปนสะพานนัน้ ไวเ ปน หลกั คอยๆ ยา งเทา ตามปกติลงไป ยังพ้ืนที่เห็นปกคลมุ อยดู วยใบไมน น้ั กาวแรก มนั ลกึ เพียงหนาแขง และรูสกึ วาจะลึกลงไปอีกหากยงั ยืนอยกู บั ท่ี พอกาวทส่ี อง มนั กจ็ มลงไปถึงหวั เขา สมั ผสั เตอื นใหทราบทนั ทีวา พนื้ เบอ้ื งลา งมันถา จะไมใชใ บไมแหงเสยี แลว หากแตเ ปนโคลนเหลวเยน็ เฉยี บ เขาทดลองยนื นงิ่ อยูก บั ท่ีอดึ ใจหนึ่ง ก็รสู ึกวามนั ถกู ดูดลึกลงไปจน เกอื บถงึ ขาออ น ขณะนน้ั เอง คะหยนิ่ กต็ ะโกนโบกไมโบกมือล่ันมา เตอื นใหเขาทง้ิ กายลงนอนราบ กับพ้นื ใบไม และใหใชส ายเชอื กนน้ั เหนีย่ วรง้ั กายคบื หนา ไป จอมพรานเหนย่ี วสายเชอื กดงึ ตัว กลบั คืนขึ้นฝงเดิม เพ่ือถอนตวั ขนึ้ จากปลกั ดดู กอน แลว แหงนมองไปยังนายจา งทัง้ สอง ซึง่ ยนื มองดู เขาดว ยความสงสัย บอกเรยี บๆ วา “ใบไมม ันปกคลุมใหเหน็ อยู 2-3 ฟุตเทา นน้ั เองครบั ขา งลา งเปนโคลนทัง้ นนั้ โคลนดูด ดวย ผมสงสัยมาแตแรกแลววา ลําพงั กองใบไมม ันจะดดู ใหจ มลงไปไดยงั ไง ถาจําเปนตองตามผม ไปละก็ ระวงั นะครบั อยา พยายามท้งิ น้ําหนกั ตวั ในทายนื เปน อันขาด นอนไปเหมือนคะหยิน่ แลวก็ ยึดสายเชอื กนไ้ี วใ หม ัน่ แถวนคี้ งเปนหบุ โคลนดูดทัง้ น้ัน” ระหวางทไี่ ชยยันต และดารนิ ยังงงงนั ประหลาดใจในคาํ พดู ของเขา รพนิ ทรก็ท้ิงกายควํ่า หนา ครอมสายเชือกไวค อยๆ ใชข อไตสายเชอื กตดั ผานทะเลใบไม อนั แททจี่ รงิ มีปลกั โคลนดูดซอ น อยูภายใตออกไปอยา งระมดั ระวงั พกั ใหญจงึ ไปถงึ ตาํ แหนงทคี่ ะหยนิ่ ยนื คอยอยกู อ นแลว พรรคพวกทง้ั หมดทางฝงน้ี เหน็ เขาจับมือคะหย่ินทสี่ งลงมาใหเหนยี่ วกายข้นึ ไป ทง้ั สองดเู หมอื นจะสาํ รวจไปรอบๆ และ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1366 ปรึกษาหารอื กนั อยคู รใู หญ ทา มกลางความกระสบั กระสายของไชยยนั ตแ ละดารนิ ตอ มาจึงเหน็ ท้ัง รพนิ ทรแ ละคะหย่ิน ชว ยกนั โบกมือเปนสญั ญาณใหขา มตามไป บุญคําไดร บั คําส่ังจากพรานใหญไวกอนแลว เกี่ยวกับการควบคุมจดั ขบวนเคลื่อนยา ย ก็ ตบหลงั แงซายบยุ ปากใหขามเปนคนแรกสาํ หรบั ชดุ หลงั ดารนิ ถกู เตือนใหเปนคนถัดไป และไชย ยนั ตก ็ขนาบหลงั ปดทา ยมา รวมเปน ชดุ สามคน โดยมหี ญิงสาวอยูต รงกลาง เพื่อดแู ลใหความ ปลอดภัยในกรณที ่อี าจมีการพลาดพลงั้ เกดิ อุปท วเหตุ จันกับบญุ คาํ คงยนื รอคอยอยบู นฝง ท่เี ดิม จนกระท่งั ทงั้ สามคนท่ีไตเ ปนแถวเรยี งเด่ยี วตาม กันไป เวนระยะหา งกนั เพียงชวงแขนเดยี วบรรลุถงึ ฝงตรงขา ม อนั มีรพนิ ทรก ับคะหยิน่ คอยฉดุ รับอยู จากน้นั จนั จงึ ขามไปเปนคนรองสดุ ทา ย เหลือบุญคาํ ลาหลงั อยูคนเดียว เมอ่ื จนั ไตเ ชือกลากตัวไปถึงข้ึนฝง เรยี บรอย ตาพรานเฒากระดกู เหลก็ กแ็ กป ลายเชือกทผ่ี ูก กบั ตน รังออกมัดติดเอว ลงนอนพงั พาบกบั พน้ื ใบไมอนั เปนอาการเดยี วกบั ทกุ คน แลว โบกมือเปน สัญญาณกับคะหย่นิ ใหสาวปลายเชือกอีกขางหนึง่ ฉดุ ลากตัวไป แงซายกบั จันกช็ ว ยกนั ออกแรงชัก เพ่ิมขึน้ อกี สองแรง ครน้ั แลว ท้ัง 7 คนในคณะ ก็ขา มมารวมกนั อยูอกี ดา นหน่ึงไดครบจํานวนเรยี บรอ ย ทันที ที่ขน้ึ มาถึงโคนตน ยงู ใหญ 5 คนทตี่ ามมาทหี ลัง กม็ องเหน็ รอยของงูยกั ษต วั นั้นอยางถนัดชดั เจน มี รอยโคลนสดๆ เปรอะเลอะเปน ทางกวางใหญ ผา นตรงบริเวณดินแข็งโคนตน ยงู ดานหนึ่ง เปน ชว ง ระยะสบิ กวาเมตร แลว ก็หายลบั ไปใตพน้ื ใบไมอีกดาน บอกใหทราบวามนั โผลข ึ้นทโ่ี คนตนยงู น้ี แลวเลื้อยผานบรเิ วณดนิ แข็งชว งสน้ั ๆ จากนัน้ กม็ ุดหายลงไปใตผ วิ ใบไมตามเดิม อนั หมายถงึ วา บรเิ วณทหี่ ายไปน้ันจะตองเปน หลม โคลนเหมอื นทไ่ี ตผานกันมาแลว ตา งพุง สายตาไปยงั พนื้ ตรงรอยทม่ี นั อันตรธานไปอีกคร้ังอยางคนหา “มันมุดจากตรงโนน มาโผลข นึ้ หนอ ยหนึง่ ตรงน้ี แลว กด็ าํ ดนิ หายไปอีก ใหตายเถอะ! บรเิ วณนเ้ี หน็ จะเปน ปลกั โคลนทัง้ นัน้ แวดลอ มรอบดา นทเี ดยี ว” ไชยยนั ตก ลาวออกมาแผว ตํา่ ในลาํ คอ ขณะทกี่ วาดตาไปรอบๆ ดว ยความเสยี วสยอง ระคนพร่นั ใจอยา งไรบอกไมถูก ภมู ิประเทศท่เี ห็นมนั ชวนใหขนหัวลกุ พรานใหญคงอยใู นอาการขรมึ สงบปกติของเขา จนอานไมอ อก ควกั บุหรีอ่ อกมาจดุ สบู เปนตัวแรก ภายในของเขาเริ่มอึดอัดกงั วลใจ ชําเลอื งแวบหน่ึงไปทางหญิงสาวอยางเปน หว ง ราช สกุลสาวนักผจญภัยผูผิดเพศ บัดน้รี ิมฝปากแหงผาก เหงื่อออกโชกเตม็ ตวั จนเสอื้ ลา สตั วเ ปย กชมุ ราวกบั อาบน้าํ รดั แนบเนอ้ื เขา มาเห็นทรวดทรงเดน ใบหนา ขาวซดี ดว ยความเหน่ือยจดั การลงนอน ราบกบั พนื้ นาํ ตัวเคล่อื นที่ไปดว ยกาํ ลงั ขอ โดยอาศยั เหน่ยี วสายเชือกลากตัวเอง มันเปนการออกแรงหนกั ท่สี ดุ สาํ หรบั ผหู ญงิ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1367 เขาอดที่จะพิศวงเสยี ไมไดว า ...หลอนสามารถขา มมาไดอยางไร และก็ไมไดป รปิ ากคาํ ใด แมแตคาํ เดยี ว นอกจากอากปั กริ ยิ าและสหี นา เทานนั้ ซ่ึงหลอ นหลบซอ นไมไดถงึ ความรูส ึกภายใน ขณะนี้ “ถูกอยางคุณไชยยันตวา แลว ครบั ” เขาหันไปตอบไชยยนั ตเ บาๆ “แถวนเี้ ปน ปลักโคลนท้งั น้นั มบี ริเวณตดิ ตอกนั ไปอยางกวางขวางชนดิ ยังเดาไมถกู วา มนั มีขอบเขตกนิ แดนไปถงึ ไหนบาง คะหยน่ิ เองก็ยังบอกไมไ ดเหมอื นกนั ท่เี ราเหน็ ตนไมใ หญย นื ตน อยูเ ปนบริเวณดนิ แขง็ สงู ขึน้ มา ลกั ษณะเหมอื นเกาะกลางบงึ โคลนนัน่ เอง เราเหน็ จะตองเสยี เวลา ตรวจคน หารอยของมนั และสํารวจพน้ื ทไ่ี ปพรอ มกันดว ย” “ก็ไหนวาคะหย่นิ ชํานาญภมู ปิ ระเทศแถวนด้ี ีไมใชห รือ?” รพนิ ทรห ัวเราะเบาๆ “เชอ่ื มันมากนกั ไมไดห รอกครบั ไอน่มี นั ข้ีคยุ แตถ ึงอยา งไรมันก็รดู ีกวาพวกเราทกุ คน สําหรบั ถิ่นน้ี และมคี วามสามารถเปน พเิ ศษในการเลื้อยขา มปลกั ไปไดอ ยางงู ถงึ อยา งไรมนั ก็นาํ ทาง เราได แตห มายถงึ วา เราจะตอ งระมัดระวังตัวเอง และใชก ารวินจิ ฉยั ใครครวญของเราเองดวย” “ลงปลักโคลนมนั ลอ มรอบไปหมดอยา งน้ี มแิ ปลวาเราตองไปกันโดยไตเชือกเปน ระยะๆ ไปหรอื ก็คะหยนิ่ บอกไวย ังไงวา พอมาถงึ ทน่ี แ่ี ลว พอจะมีทางเดนิ ” ดารินเอยขน้ึ อยา งกงั วล สหี นาชักไมด นี กั จะเขมแข็งทรหดอดทนสกั ปานใดก็ตาม หลอ น เร่มิ รสู กึ ทอ แทท อดอาลยั ขนึ้ เปน ครั้งแรกเมอ่ื คดิ วา การเคลื่อนที่ในระยะตอไป ตองใชว ิธอี ยา งเมอ่ื ครู นี้ โดนเขาชว งระยะแรกหลอ นก็เต็มกลืนแทบจะหมดกาํ ลังลงกลางระยะทางอยหู ลายคร้งั แตส ูกดั ฟน ทนจนสดุ ฤทธิ์ความมานะ “น่ันซิ ไอลงิ ทโมนนีต่ มเราเสยี แลว กระมัง หลอกใหพ วกเราเล้ือยไปอยา งมัน” ไชยยนั ตเ สรมิ ขน้ึ เบาๆ ชาํ เลอื งไปทางคะหยิน่ ผกู ําลงั ปอ งหนา กวาดตาสังเกตไปรอบๆ ทิศ พรานใหญชีม้ ือไปทางดา นใต อนั เปน สนั ดนิ แขง็ ระดบั เดียวกันกบั โคนตน ยงู บอกวา “คะหยน่ิ บอกวา ทางทพี่ อจะเดินไปได ตอ งตัดไปทางนค้ี รบั มันจะออ มลงไปสูหบุ ตนี เขา ลูกน้ี ผมคดิ วา เราเดินไปตามสันเนนิ นกี่ อ นดีกวา บางทไี ปถงึ หบุ ขางลา ง อาจคะเนไดว า ขอบของ บรเิ วณปลักโคลนมนั มีแนวอยตู รงไหนบา ง พอชว ยใหคาํ นวณไดถูกวา มนั จมตวั ซอ นอยูในปลกั แหงน้ตี ามทค่ี ณุ หญงิ วา แตแ รก หรอื วา ขึ้นจากปลกั หายหนาไปไหนอกี ” ระหวางนายจา งทงั้ สอง...ไมมใี ครแสดงความเห็นอยา งใดอกี ทง้ั สิน้ หมายถึงปลอ ยหนา ท่ี ตดั สินชขี้ าดแกพ รานใหญผ เู ดยี ว รูปการมนั สอใหท ุกคนเห็นชดั วา การตามรอยเจา งยู กั ษแ ทบไมผ ดิ อะไรกันเลยกบั การตามรอยไอแ หวง คร้งั สดุ ทา ยในถํา้ ใตน้ําตก เพราะภูมปิ ระเทศวบิ ากกนั ดารเตม็ ไปดวยภยันตรายจากธรรมชาติรอบดา นไมย่งิ หยอ นไปกวากนั เลย ครั้งน้นั ทุกคนฝากความหวงั ไว กับแงซายผทู าํ หนาทเ่ี ปน มัคคเุ ทศก แตครั้งนีค้ ะหย่นิ อปุ มาประหนงึ่ เรอื นาํ รอง... [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1368 และในระหวา งแงซายกบั คะหยิน่ แลว คนแรกยอมใหค วามเชอื่ มน่ั อบอนุ แกผถู ูกนาํ ได มากกวา คนหลงั ทวาก็ไมม ีทางเลอื กอยา งอน่ื ตลอดทัง้ ดงทบึ อนั แวดลอ มไปดว ยปลักโคลนมรณะ ยงั คงปกคลุมไปดว ยความเงยี บสงดั ...มันเงียบเสยี จนกระทั่งแทบไดย นิ เสียงหวั ใจของแตล ะคนเตน ไปในลกั ษณะตางๆ จันกับบุญคํา ซุบซิบหารือกันเบาๆ แลวสอบถามพดู จากบั คะหยิน่ มแี งซายคนเดยี วเทา นน้ั ท่ไี มเ อย คาํ ใดกบั ใคร ทัง้ สิน้ เคา หนา สงบเย็นเยยี บดุจภาพปนอยเู ชนน้นั ทกุ คนเริม่ เคล่ือนไหวอกี ครงั้ ภายใตก ารนาํ ของคะหยนิ่ ผจู รดฝเทาลกั ษณะยอ งไปเบ้ือง หนา การเดนิ เปนลักษณะเรยี งเด่ียวและซ้าํ รอยของมัคคเุ ทศก ตามวิธีเดินในบริเวณอันเตม็ ไปดว ย อันตรายสองฟาก ซึ่งทกุ คนเขาใจดอี ยแู ลว โดยไมต องเตอื น หนทางนนั้ บายลงสเู บื้องตาํ่ ทางทศิ ใตเ ปน ลําดับ สงู ๆ ตา่ํ ๆ เปน ลอนคลื่น ผานไปใน ระหวา งตน ไมใ หญท ี่ขน้ึ เรียงรายอยูเ ปน ระยะ ไมมใี ครเดาถกู วาระดับของหนทางท่ีพอจะอาศยั เหยยี บเดนิ ไปไดน ้ี มันมขี นาดกวา งสกั เพยี งใด แตสังเกตเห็นคะหยิ่นใชความระมัดระวงั อยางถถี่ วน ท่สี ุด บางขณะก็หยดุ ลงั เล คดิ และทดลองแหยเ ทา ถวงนํา้ หนกั ลงไปกอน เหมอื นจะหยง่ั ดูวามนั พอจะรบั นํา้ หนกั ไวไ ดห รอื ไม ทาํ ใหไชยยันตแ ละดารนิ อดไมไดท จ่ี ะหวนคดิ ไปถึงสภาพของบงึ มรณะในหบุ หมาหอนท่ผี านมาแลว ซง่ึ ตอ งอาศยั เดนิ ไปตามขอบสนั ดินท่โี ผลเ ปน เกาะลักษณะ เดียวกัน จะผดิ กนั แตเพยี ง...ครง้ั น้ันสามารถจะมองเหน็ นา้ํ ท่ีลอ มรอบอยูไ ดช ดั แตใ นครงั้ น้ี...ใบไม มันเปนเครื่องอาํ พรางตาปกคลมุ ไปหมด ไมมีใครพูดคาํ ใด นอกจากเสยี งสบถ...พมึ พาํ ดาคะหยน่ิ ไปตลอดทางของบญุ คํา เพราะ เห็นลักษณะการนาํ อยา งเกงกา ง เหมือนตวั คนนําเองไมส ูจะแมน ยาํ แนใจนกั ซึ่งคะหยน่ิ ก็ไมไ ด โตตอบอะไร นอกจากยิงฟน ขาวแหง เกือบคร่ึงชั่วโมงของทางเดนิ อันเต็มไปดว ยความลําบากยากเย็นนน้ั ก็บรรลถุ ึงปา รกทึบ ทตี่ น ไมข ึ้นกนั เบียดเสยี ดหนาแนนเชน เดมิ อนั แสดงวา คงจะสดุ ขอบของบรเิ วณทเี่ ปน ปลักโคลน ดา นหนง่ึ แลว ทัง้ หมดแยกตวั ออกจากการเดินเรียงแถวตามกัน สาํ รวจไปรอบๆ คะหยิน่ บน อะไรพํา อยใู นลําคอ สน่ั หวั ทําหนา ยงุ นําเดนิ บกุ ปา ฝา รก ประเดี๋ยวโผลออกทางดานสตั วท ่ีเรมิ่ จะเหน็ ประปราย ประเด๋ยี วกแ็ หวกพงเถาวลั ยน าํ มุดลอดไป สลบั กันอยเู ชน นั้น แตทศิ ทางสังเกตไดว า พยายามจะตดั สเู บ้อื งตาํ่ ลงไปอกี รพนิ ทรหันมากระซิบบอกนายจา งทงั้ สองใหทราบวา ...ในขณะน้ี กําลังมุง ลงสูห ุบลึก เบือ้ งลาง โดยพยายามเลาะขอบของบรเิ วณปลักโคลนดดู เพ่อื จะหารอ งรอยโผลขนตําแหนงใด ตาํ แหนง หน่งึ ของมันใหได [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1369 ในที่สุดกล็ งมาถงึ บรเิ วณกน หุบ อันเปน ทบี่ รรจบของตนี เขาสองลกู รอบดา นเต็มไปดว ย โตรกเหวและซุม เถาวัลย สลับไปกับกลว ยปาและเฟร นเหน็ เขยี วชอมุ ไปหมด อดุ มไปดว ยโขดหนิ ใหญน อ ย เรียงรายอยูระเกะระกะ ดานหนง่ึ เปน เชิงเขาของอกี ลกู หน่ึง และเหน็ ทางนา้ํ ไหลเล็กๆ ซ่ึง เซาะดินเวา แหวงลงมาจนดเู หมอื นข้นั บนั ไดท่ใี ครมาทําไว ไตข ้นึ ไปยงั กอนหนิ ใหญส ามลกู ท่เี รียง ซอ นกนั อยภู ายใตเ ชงิ ผา ลักษณะเหมือนถํา้ อันไมสูงขนึ้ ไปนกั ดอกวานบางชนิดสง กล่ินมากรนุ ๆ คะหยน่ิ นําเดินเลาะลดั ไปในระหวางซอกโขดหิน ท่ีปกคลุมไปดว ยตะไครแ ละเถาวลั ย เหลา นั้น มนั เปน ทางเดนิ ท่ีแทบจะไมผดิ อะไรกับอุโมงค เพราะพนั ธุไมเ ล้ือยทปี่ กคลมุ ทบึ แทน หลังคา พอโผลพนซอกกอนหินใหญสองลกู อันมีลกั ษณะเหมอื นปากประตใู หญ กห็ ยดุ ซบุ ซิบ อะไรกับพรานใหญอีกคร้ัง จงั หวะนเี้ อง ดารนิ ผูแ ทบจะหมดแรงเดินอกี ตอไป เพราะความเหนื่อยออ นก็ทรดุ ตวั ลงน่ัง กบั พน้ื เอาหลงั พิงกอ นหนิ หลับตาพักนิง่ ไปเอากาํ ลงั ในระหวา งการหารอื พอเปลอื กตาปด ศีรษะ เอนอยกู บั กอ นหนิ หลอ นกม็ ีความรสู ึกเหมอื นอยากจะนอนหลับไปในทนั ทนี นั้ ดวยความอดิ โรย ไม มใี ครทนั หันมาสงั เกตเห็นหลอน แมแ ตไ ชยยนั ต...ผบู ดั นี้ไปยืนรวมกลุมปรกึ ษาอยูกบั พรานใหญ นอกจากแงซายเทา นั้นทจี่ ับตาดูแพทยหญิง นักมานษุ ยวทิ ยาสาวผูเปน นายอยเู งยี บๆ พอทกุ คนขยบั กายจะเคลื่อนทีต่ อไป อุง มอื อนั กํายาํ ของเจา หนมุ ชาวดงผูลึกลบั กล็ อยมา จับแขนพรานใหญไ ว รพินทรหนั ขวับมาดวยความสงสัย เหน็ แงซายมองตาอยเู งยี บๆ ก็ขมวดคว้ิ จอ งเหมอื นจะถาม แตแลว เขาก็ชะงกั เมอื่ เหลอื บไปเห็นลกั ษณะของนายจา งสาว ซงึ่ หลับตาหนา ซดี อยู คนอนื่ ๆ กเ็ หลียวมาพบพรอมกนั ในบดั น้ัน ท้งั หมดพากนั เคล่อื นเขา มาใกลหลอ น แตถ ึงเชนน้นั ดารนิ กย็ งั ไมรูสกึ ตัว คงน่งั หลบั ตานง่ิ เหมอื นจะตกอยใู นภวงั คเ ชน น้นั รพินทรย ม้ิ ออกมาเล็กนอ ย ดวงตาอนั เครง เครียดท้งั คูเ ปลี่ยนมาเปน ออ นโยน มองดูหลอนดว ยความสงสาร แลวเหลอื บไปท่ไี ชยยนั ต กระซบิ เบาๆ “เราพักกันทนี่ ส่ี ักครูเถดิ ครบั คณุ หญิงคงจะเหนอ่ื ยมากทเี ดยี ว” ไชยยนั ตถ อนใจยาว มองดเู พอื่ นสาวอยางเอ็นดแู ละเหน็ ใจ ไมกลา วคําใด ทรดุ ตวั ลง ใกลๆ ท้งั คณะกเ็ ลยลงน่งั พกั กนั อยูทีน่ ัน่ ชว่ั ขณะ อดตี นายทหารปน ใหญเ อ้อื มมือมาจับทท่ี อ นขาอัน เหยยี ดยาวของหลอนเขยา พรอ มกบั กระซบิ เรยี กเบาๆ ราชสกุลสาวสะดงุ ลมื ตาโพลงขนึ้ อยางตกใจ พอมองเหน็ ไชยยนั ต หลอ นกข็ ยับตวั พรวด พราดทาํ ทา จะลุกขึน้ โดยเรว็ แตเ พ่อื นหนุมจับไหลกดไว ยม้ิ ให กระซิบ “เธอเหนอื่ ยมาก นอย นง่ั พกั เอาแรงสักประเด๋ยี วกไ็ ด” ดารนิ กวาดตาก็มองเหน็ พรรคพวกทกุ คน พากันน่ังเรยี งรายกันอยเู ปนระยะ กําลงั มองมา ท่หี ลอ นอยางเออ้ื น้ําใจ หญงิ สาวฝนย้ิมเจอื่ นๆ ปาดแขนขน้ึ เช็ดเหงอ่ื ทเี่ กาะพราวอยบู นขนตา พดู แหบๆ ออกมาจากลําคออันแหง ผาก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1370 “ขอโทษที ฉันเหน็ กําลังปรึกษาหารอื กนั อยู กเ็ ลยถือโอกาสนง่ั พกั ขา มันเลยเคล้ิมๆ หมด ความรสู ึกไปไดยังไงก็ไมร ู พอจะหายเหนอื่ ยแลวละ อยา เสียเวลาเลย ไปตอ กันเถอะ” รพินทรปลดกระตกิ นํา้ สง มาใหห ลอน กลาวมาน้าํ เสียงออ นโยน “ไมเ ปนไรหรอกครับ คณุ หญิง พวกเรากเ็ หนือ่ ยกันแทบแยท กุ คน ไมใ ชคณุ หญงิ เหนอ่ื ย คนเดียว เราพกั กนั สักครูด กี วา ไมจําเปนจะตองรบี รอน” หลอ นหลบตาเขา พมึ พําขอบใจ แลว รับกระติกน้ํามาเปด จกุ ออกดมื่ กล้ัวคอ ถอนใจยาว สี หนาคอ ยดีขนึ้ เลก็ นอย พดู ไมเ ตม็ ปากนกั “มัวชักชา เราอาจตามมันไมท ันกไ็ ด อยาลมื คตขิ องเราเสีย นนั่ ก็คือ...อยา ใหฉนั ตองเปน อปุ สรรคถว งแผนการใดๆ ของเราทั้งสิ้น” พรานใหญส่นั ศีรษะชาๆ ริมฝป ากนนั้ ปรากฏรอยย้มิ นอยๆ ทาํ ใหบ ังเกิดความแชมชนื่ ใน ความรสู ึกของอกี ฝายหน่ึงทเ่ี มินๆ หลบๆ “ไมต องกงั วลวา เราจะตามไมทันมนั หรอกครับ ผมรบั รองวา กอ นตะวนั ตกดนิ วนั นี้ เรา จะตอ งพบตวั มันแน ถาไมห ลบอยูใ นกน หบุ แถวน้ี ก็เหน็ จะนอนกบดานอยูใตป ลกั โคลนอยา งท่ี คณุ หญงิ สงสัยนนั่ แหละ คุณหญิงจะงบี สักขณะหน่ึงกไ็ ดน ีค่ รบั ผมใหเ วลาถึงชั่วโมงเต็มๆ เราตกลง ใจกนั แลว วา จะพักหงุ หาอาหารกลางวนั กนั ท่นี แ่ี หละ คุณหญงิ ต่นื มาก็ไดทานอาหารเลย จากนนั้ คอ ยคน หารอยของมนั ตอไป” หญิงสาวมองตอบเขาดว ยสายตาแสดงความขอบคุณ ริ้วเลอื ดชนดิ หนง่ึ แลนข้ึนมาซา น ผวิ แกมอนั ซดี เซียว ทําใหแ ลดสู ดชน่ื ขึน้ แลว หลอ นกเ็ อนศรี ษะพงิ ผนงั หนิ หลับตาลงตามเดมิ ไชย ยนั ตเองกเ็ หยยี ดยาว คร่งึ นง่ั ครึ่งนอนพงิ อยกู ับกอนหนิ ควกั บุหร่ีออกมาจุดสูบ คยุ กับพรานใหญ เบาๆ “สมมตวิ า มนั กบดานอยูใ ตป ลักโคลนจรงิ ๆ โดยไมย อมโผล เราจะทํายังไง?” “สบายเลยครบั ขอใหร แู นเ ทานั้น วามนั หมกตวั อยตู รงตาํ แหนง ไหน ระเบิดไนโตรยดั ตมู ลงไปสักลูก แบบเดยี วกับระเบิดปลา ขค้ี รานจะทะลง่ึ พรวดขนึ้ มาไมท นั ” “เออ จรงิ ซินะ โคลนมนั มคี วามแนน เสียยง่ิ กวานํา้ อกี เปนพาหนะนําความสัน่ สะเทอื น ของแรงระเบดิ ไปไดด ีนัก ผมชกั แนใจเสยี แลววา มันจมตวั หลบน่งิ อยใู ตโคลนนั่นเอง มองไมเหน็ รอ งรอยสักนิดวา มันจะโผลข น้ึ มาทางไหน” “กย็ ังไมแ นเ หมือนกันครบั เพราะเรายงั ไมไ ดเ ดินสาํ รวจใหรอบบรเิ วณปลกั โคลนหมด ทุกดาน ถาสาํ รวจทว่ั กร็ ูไดทนั ที เพราะถาไมปรากฏวา มันขนึ้ ท่ีใด กแ็ ปลวามนั อยใู ตปลกั นน่ั เอง” คะหยนิ่ สังเกตเห็นอาการของดารินท่ีนั่งพกั หลับตาอยา งหมดแรงอยู กจ็ องดดู ว ยความ สงสัย ถามรพนิ ทรข นึ้ วา “นายหญิงของคะหยน่ิ เปนอะไรไป นายหญิงเหนอื่ ยหมดกาํ ลังหรือ?” จอมพรานทําหนา ตาย บอกเรยี บๆ วา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1371 “แมม ดผูม ีอาคมแกก ลาอยางนายหญิง ไมม วี นั เหน่ือยหรอกคะหยิ่น ตอ ใหพวกเราทกุ คน หมดแรงแทบจะสนิ้ ใจ นายหญงิ ก็ยังมกี ําลงั อยเู สมอ” เจา นักเลงชาวดอย นายบา นหลม ชา งทาํ หนา งง กะพรบิ ตาถี่ๆ มองดูหนาเขา และหนั ไป จบั ดู ‘แมมดคนสวย’ สลับกันอยเู ชนนนั้ ถามตอมา “แลวทาํ ไมนายหญงิ นั่งหลับตาอยอู ยางนนั้ ?” “นายหญงิ กาํ ลงั ใชตาทพิ ยค น หาท่ซี อนของงยู กั ษ เพ่อื ไมใหพวกเราเดนิ หากนั ใหเ หน่ือย แรง ประเดย๋ี วพอลมื ตาขน้ึ มา ก็บอกไดว างยู กั ษตวั นน้ั อยทู ่ไี หน เจาจงเฉยๆ ไวเถอะ” คะหยน่ิ ลืมตาโพลง ครางอะไรอยูในลาํ คออยางต่นื เตน อศั จรรยใ จ บญุ คาํ จนั และแงซายหนั หนา ไปกล้นั หวั เราะ ไชยยันตสะกิดถามแงซายถงึ การโตต อบ ของท้ังสอง พอทราบความกแ็ ทบจะปลอ ยกา ก ตัวแมม ดเองไมรเู ร่อื ง เพราะดเู หมือนจะเขา ภวงั คไปเสยี แลว ดว ยความออ นเพลยี ดารนิ จะผล็อยงีบไปนานสักเทา ใดไมท ราบได มารตู วั สะดงุ ตน่ื ขึ้น เมอ่ื รูสึกวา มีอะไรสัก อยา งหน่งึ หยดแหมะลงมาทีห่ ลงั มอื ซึ่งประสานกันวางไวบ นตกั สิง่ น้ันเปนลกั ษณะของเหลว สมั ผสั เย็นๆ อยางไรพกิ ล ทันทีที่ประสาทคนื มาสูต ัว หูหลอนยังไดย นิ เสยี งสนทนากนั พมึ พําจากรอบๆ ตวั อันเปน เสียงของพรรคพวกทร่ี ว มคณะนั่นเอง หลอนลืมตาขน้ึ มองไปทหี่ ลงั มือตนเอง อนั ไดร บั การสมั ผสั นน้ั แลวกย็ งั เกดิ ความพิศวง ครามครนั ถูกแลว มันเปน ของเหลวชนดิ หนง่ึ สีคลา้ํ เหมอื นโคลนเหลว หยดสักขนาดหวั แมมอื ปรากฏตดิ อยทู หี่ ลังฝามือขวา อันไมไดส วมถงุ หนงั ของหลอ น เพราะถอดออกชวั่ คราวขณะที่ลงนงั่ พกั นกั มานษุ ยวิทยาสาวกะพริบตาถีๆ่ กวาดตาไปยงั ผูรวมคณะทัง้ หลาย เห็นนง่ั แวดลอ ม เรียงรายอยเู ปน ระยะรอบตัวหลอ นเหมอื นเดมิ กาํ ลังสบู บุหรี่คยุ กันอยเู บาๆ โดยไมม ีใครทนั มา สงั เกตเห็นการลมื ตาของหลอ น จงึ ยกหลงั มอื ขา งนั้นข้ึนพิจารณาโดยใกล ถอดถงุ มืออกี ขางหน่งึ ออก เอานิ้วแตะขย้ีดู มันเปนโคลนเหลวจรงิ ๆ นนั่ แหละ มีสแี ดงชนหิ นงึ่ ปะปนอยใู นหยดโคลนน้ันอยดู วย จางๆ หญงิ สาวขมวดคิว้ ยน แตแ ลว กอนที่สมองจะทันคิดเชนไรในปรากฏการณประหลาดนน่ั เอง อีกหยดหนง่ึ กห็ ยดแปะลงมากระทบหลังมอื อีกครง้ั คราวนมี้ ันไมใชโ คลนเสียแลว แตเ ปนหยดเลือด สดๆ!! ไมม ีปญ หา มนั หยดลงมาจากเบื้องบนศรี ษะของหลอ นขณะนีน้ ัน่ เอง!... ดารินกลน้ั ใจคอ ยๆ แหงนหนา ขนึ้ ไปมองเบ้ืองบน อันเปนซมุ กะทกรกและเถาเครอื เล็กๆ ท่ขี น้ึ พันแนนทึบอยูใ นระหวา งยอดกอนหนิ ใหญส องลูก ซง่ึ สูงจากระดบั ทนี่ ่ังพักกนั อยูข ึน้ ไป [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1372 ประมาณ 7 เมตร ราวกับจะเปนหลังคาทม่ี ุงไว คร้ังแรกทส่ี ดุ หลอนเห็นแตก ิง่ ใบเถาวลั ย อันพันกนั ยุงเหยงิ เปน กระเซงิ คร้นั พนิ จิ อยูอึดใจเดยี ว ก็มองเหน็ แถบโคลนสคี ลํา้ เหมอื นจะมลี าํ ตน ของไม ใหญผ ุๆ พาดทอดขวางอยใู นระหวางกอ นหินสองลูกนัน้ ตอ มาก็เหน็ ปลองสขี าวเทาๆ ลักษณะเปน เกล็ดอยใู นตาํ แหนงชอ งวา งของเถาวัลยอกี ตอนหน่ึง เลือดอีกหยดหนึง่ ปนไปกบั โคลน ทค่ี างอยตู ามกิ่งใบของเถาวัลยกห็ ยดลงมาเปนคาํ รบ สาม คราวนกี้ ระทบแกมของหลอ นพอด!ี ดาริน วราฤทธิ์ จองตะลงึ คา ง ช็อกนงิ่ ไปช่วั ขณะ ตอมาความรสู ึกบอกกับตนเองวา ได พยายามขยับเขยอ้ื นกาย เพ่ือใหเสยี งบอกทกุ คนทรี่ วมกลุม กันอยใู กลๆ ในขณะนี้ทราบถงึ สิง่ ที่ หลอ นคน พบอยางบังเอิญน้ี แตม ันไมมเี สียงใดๆ หลดุ ลอดผา นลําคออนั ตีบตันออกมาได หขู อง หลอนยงั คงสําเหนยี กเสยี งคยุ กันพมึ พําระหวา งรพนิ ทรกบั ไชยยนั ตเ ชน นั้น แขนขาท่พี ยายามจะ กระดกิ มนั ชาไปหมด เหมอื นถูกผีอาํ หรอื มฉิ ะนนั้ ก็มอี าํ นาจอันทรงมหทิ ธิฤทธช์ิ นิดหน่ึงเขามายดึ ไว นานเทานาน ทห่ี ญงิ สาวตกอยใู นภาวะเชน นี.้ .. ครัน้ แลว บนความพยายามตอสูอ ยางสดุ ขีด กับประสาททกุ สวนทกี่ ลายเปน อัมพาตไปน้ี แขนของหลอนคอยๆ ขยบั ควานเปะปะออกไปอยางหนกั แสนหนัก ราวกบั มีอะไรมาถวง ในที่สดุ ก็ เอ้ือมไปถงึ แผน หลงั ของใครคนหนึ่ง ซึ่งหลอนกไ็ มทราบเหมอื นกนั วา ใคร รูแตเ พียงเปนคนทใ่ี กล ทส่ี ดุ แลว กส็ ะกดิ เสยี งคงไมม ีผา นลาํ คอเชน เดมิ ใครคนหนึ่งกค็ อื ไชยยันต ซ่ึงขณะน้ีน่ังหนั สขี างใหห ลอ น เขาหันกลบั ไปชาๆ อยางไม สนใจอะไรนกั ขยบั จะอาปากถามแตแลวกช็ ะงกั เพราะเห็นอาการของหญิงสาว...หนา ของหลอ นไม มีสีเลอื ด ตาเหลือกโพลน กาํ ลังแหงนเงยจอ งคา งขนึ้ ไปเบอ้ื งบน ไชยยนั ตเ อะใจ แหงนขน้ึ มองตาม บัดดลก็น่ังตวั แขง็ หัวใจดเู หมือนจะหยดุ เตนไป ช่วั ขณะอกี คนหน่งึ แลว สะกดิ ตอเบาๆ ที่รพนิ ทรผูนง่ั ใชห มวกปด หนา เหมอื นจะอาศัยงีบเอาแรงอยู เหมือนกนั พรานใหญขยบั ตัว เสยปกหมวกขนึ้ มองมาทางนายทหารปนใหญเ หมือนจะถาม ไชย ยนั ตกําลังตาเหลอื กจองมาทีเ่ ขา ริมฝป ากขยับหมุบหมบิ เหมอื นจะเอย เปน คาํ พดู อะไรออกมา แต รพินทรฟ งไมไ ดยนิ เขาฉงนเล็กนอย เอยี งหนา เขา มาใกล จงึ ไดย นิ เสียงทีแ่ ทบฟง ไมร เู ร่อื งนัน้ วา “ขางบน” จอมพรานแหงนขน้ึ ไปโดยเรว็ พริบตาที่จกั ษรุ บั ภาพไดถ นดั หวั ใจของเขาก็วูบตกลงไป อยูท ่ีปลายเทา เยน็ เฉยี บตลอดไขสนั หลัง ใหธ รณีแยกไป ณ บดั นเ้ี ถดิ ไอราหมู หายกั ษที่กาํ ลงั ตดิ ตาม ลา ทอดลาํ ตวั สว นหนึ่งของมนั พาดอยูในระหวางโขดหนิ เหนือศีรษะทที่ ุกคนกาํ ลงั หยุดนงั่ พกั อยใู ต ลาํ ตัวของมนั ที่นอนสงบนง่ิ อยโู ดยไมรตู ัว!! [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1373 คงไมมีเรื่องของการจดุ ไตตาํ ตอเรอื่ งใดในโลก ทีท่ าํ ใหขนหัวลกุ เทากับเหตกุ ารณที่ท้ังเจ็ด ชีวติ เผชญิ อยูในขณะน.้ี ..เจา อสรู ดกึ ดาํ บรรพคงจะนอนสงบนง่ิ ขวางลําอยบู นโขดหินตาํ แหนง น้ีมา กอ นเปน เวลานานแลว ฝายมนุษยท ตี่ ามลา ...มะงุมมะงาหรายอ งคน หารอยของมันเขา มา และแลว ก็ มาหยุดพักปรึกษาหารอื กนั อยใู ตทอ งของมนั นน่ั เอง! คนทไ่ี หวตัวสาํ เหนยี กทันตอเหตกุ ารณต อ มา ไลเล่ยี กับรพนิ ทรก็คือแงซาย หนุม ชาวดง พเนจร ลอบสะกิดโดยอาการบอกจัน ในขณะท่รี พนิ ทรส ะกดิ เตอื นบญุ คํา คงมีคะหยนิ่ คนเดยี ว เทานั้น ทีป่ ระสาทสมั ผสั ชากวา ทกุ คน ยงั เซอซา อยู เหลือบมาเหน็ ทกุ คนพากนั เงยี บกริบไป แลว เห็น ‘แมมดคนสวย’ ต่นื ลืมตาโพลงขึน้ แลว กถ็ ามมาวา “นายหญิงลมื ตาแลว นายหญิงบอกไดห รอื ยังวา งยู ักษอ ยูทีไ่ หน?” “นายหญงิ บอกไดแ ลว คะหยนิ่ ” รพนิ ทรก ระซบิ เบาๆ ย้มิ หรอื แยกเข้ียวกบ็ อกไมถ ูก “มันอยทู ่ไี หน?” “เงยข้ึนไปบนกบาลของเจา คะหยน่ิ ...” คะหยน่ิ เงยขึ้นไปชา ๆ อยางไมเ ชื่อถอื นอกจากจะเห็นเปนเรอื่ งขบขัน นกึ วาพรานใหญ เยา แตแ ลวพรบิ ตาน้ัน กห็ งายแผละจากทาทีน่ ง่ั ยองๆ อยู กน กระแทกลงกับพน้ื ดว ยความตกใจขวญั หนดี ีฝอ แทบชกั ดิ้น บุญคําผรู วดเรว็ ตอเหตกุ ารณ ก็กระโดดเขา ตะครุบปากนายบานหลมชางไว กอนท่สี ง่ิ ใดๆ จะหลุดลอดออกมาได กระซบิ ลอดไรฟน ออกมา “เงียบ! ไอคะหยิ่น!...เอง็ ขนื แหกปาก พวกเราตายหมดทกุ คน!!” อดึ ใจนนั้ เอง คะหยนิ่ กไ็ ดส ตกิ ลับคืนมา และสามารถเขา ใจอะไรๆ ไดด เี ทาๆ กับทกุ คน ตาเหลือกกลอกกล้ิงอยไู ปมา เห็นแตตาขาว เหง่ือกาฬผุดเต็มหนา บญุ คําสงั เกตเหน็ นายบา นหลม ชาง พอจะรอู ะไรเปนอะไรแลว กค็ อ ยๆ คลายมือท่อี ุดปากออก บัดนี้ ทกุ คนหนั มาจอ งตากนั เอง ดว ยความรสู กึ อนั สุดท่ีจะบรรยายไดถ กู ดารินสรางจาก ตะลงึ แลว กายของหลอนสัน่ เทาและโดยอาการบยุ ใบ หลอนชี้ไปท่หี ลงั มอื ของตนเองทม่ี ีหยดเลือด ปนโคลนลงมากระทบ แลว ช้ไี ปเบ้ืองบน เปนความหมายแทนคําบอกวา หลอ นรสู ึกตวั ลืมตาข้นึ มา เหน็ กเ็ พราะหยดโคลนและเลือดนนั้ รพินทรก ัดรมิ ฝปากแนน คอ ยๆ ยันกายขนึ้ ยนื ชา ๆ แหงนหนาจอง ทกุ คนกพ็ ลอยลกุ ขนึ้ ตามอยา งระมดั ระวัง มนั เปน ปญ หาคบั ขันฉุกเฉินขดี สดุ ซง่ึ จะตองอาศัยการตดั สนิ ใจอนั เฉยี บพลนั แขงกับเวลา และตอ งไมผดิ พลาดดวย ทั้งเจ็ดชวี ิตยืนอยใู ตจ มูกของมฤตยโู ดยไมทนั รตู วั ลว งหนา มา กอน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1374 สวนทว่ี างพาดอยนู ้นั เปนบรเิ วณใตทองกลางลาํ ตวั ตอนหนึง่ และโดยตําแหนงอันเปน เปา หมายใหเ หน็ ถนัดชดั เจน ระยะใกลเ ผาขนที่สุดน้ี ธนูตดิ ระเบดิ ของแงซายสามารถจะทาํ หนา ท่ี ของมนั ไดเต็มสภาพทเี ดียว ปญ หามันมีอยแู ตวา ...ถาไนโตรระเบิดขนึ้ ใตทอ สว นนขี้ องมัน อีกเจ็ด ชีวิตทีอ่ ยภู ายใต กย็ อ มแหลกเปนจณุ มหาจุณไปดว ยอยางไมต อ งสงสยั ทกุ สายตาพงุ มารวมจดุ อยทู ี่เขาคนเดียว อยา งยดึ เปน ที่พึ่ง... รพินทรก ต็ ัดสนิ ใจในวนิ าทนี น้ั ทําใบเปน สญั ญาณใหท กุ คนคอ ยๆ ยอ งออกมายังปากทาง อนั มีลกั ษณะเหมอื นซุม ประตู แลว ชไี้ ปยงั เชิงเขาท่ีมีลักษณะเปน ขั้นบนั ได นําข้ึนไปยงั หมูโขดหนิ หนา ปากถาํ้ เลก็ ๆ ท่ีผา นกนั มาแลว เม่อื กอ นหยดุ พกั ซงึ่ ขณะนี้ระยะหา งออกไปประมาณ 100 เมตร กระซบิ เร็วปรอื๋ “ทุกคน นอกจากผมกบั แงซาย รีบวิ่งไปทก่ี ลุมโขดหินหนาปากถ้ําบนเชงิ เขาท่เี หน็ อยูน่นั เรว็ ที่สุด แลว หลบซอ นอยทู นี่ ัน่ มนั เปน ซอกหินแคบ ทางอับพอจะใชเ ปน กําบังไมใ หหวั มนั ลอดเขา ไปได เอาละ รบี ไปเดยี๋ วน้ี พยายามใหเบาและเงียบท่ีสดุ ถา มนั ไหวตวั เสยี กอนจะลาํ บาก” “แลวคุณละ?” ไชยยนั ตละลํา่ ละลัก “ไมตอ งเปนหว ง ผมกับแงซายจะยองเขา ไปทางดา นหวั ของมัน...” “ไปดว ยกันดีกวา เขาท่กี าํ บังปลอดภยั ไวกอ น แลวใหแ งซายยงิ ออกมาจากทก่ี ําบงั นน่ั ” ดารินทว งเรว็ ปร๋ือมาอกี คน พรานใหญส่ันหนา “ระยะนัน้ มนั ไกลเกนิ ไป แงซายยิงธนไู มถ งึ เปา หมายทต่ี อ งการแน...” ไมท นั จะขาดเสยี งของเขา กป็ รากฏเสียงปา ลนั่ อูมาราวกบั เกดิ พายุ ทงั้ ๆ ทลี่ มสงบน่ิงไป แลว ไมมเี คาของพายุเลยจนนดิ เดียว เปน เสียงดังมาจากดงทบึ ในตอนลกึ เขาไปของหุบ พรอ มกบั เสยี งขูฟูมาราวกบั เสียงหวั รถจกั รปลอยไอน้ํา ทกุ คนแทบผงะหลัง “คขู องมนั ตัวหน่ึง กาํ ลงั ตรงเขา มาที่น!ี่ ...” เสยี งจนั รองออกมาแทบไมเ ปนภาษาคน กอนทฝี่ ายมนษุ ยจะเคล่อื นไหวอยา งไรตอ ไปนัน้ เอง กม็ เี สียงฟูต อบออกมาจากเจา ตัวท่ี ถูกยงิ เจ็บ และนอนพาดกอนหนิ เหนือศีรษะอยใู นขณะน้ี ประหนง่ึ จะเปน การสงเสียงเรียกรบั คขู อง มนั ทก่ี ําลงั ตรงด่งิ เขา มาปานพายุสลาตัน แลว ลาํ ตวั สว นทีพ่ าดอยูบนชะงอนหนิ ทงั้ สองดาน กเ็ รมิ่ เคลื่อนไหวแชม ชา ปรากฏเสียงหินลน่ั ครกึ ๆ และกิ่งใบเถาวลั ยร วงพรลู งมา กอนหินยอ มๆ ที่กองอยู บนยอดโขดถลมรว งกรูเกลยี ว อนั เกดิ จากการไหวตวั นน้ั กลง้ิ ลงมายงั กลุมของมนุษยท้ังเจด็ ทยี่ นื กระสบั กระสา ยกันอยูภายใต จนถึงกบั ตอ งกระโดดหลบกันเปน พัลวนั [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1375 ดารินเกือบถูกหนิ ลกู ขนาดมะพรา ว หลน ทับลงมากลางหลงั ดแี ตแ งซายผลกั เซหลบ ออกไปไดอ ยางหวดุ หวดิ ขณะเดยี วกับท่รี พินทรแ ละไชยยนั ต กก็ ม หวั หลงกอ นเทาครก ทีก่ ระดอน ขลุกๆ ลงมาในระดับศีรษะ เสยี งการเลอ้ื ยมาของอกี ตวั หนง่ึ ...ใกลเ ขา มาทกุ ขณะอยา งรวดเร็ว ปะทะไมไ รห กั วนิ าศ ครืนโครมอือ้ อึงไปท้งั ปา สวนเจาตวั เหนอื ศีรษะก็สงเสยี งตอบเปนระยะอยเู ชน นนั้ พลางขยับเคล่ือน ลําตัวไปๆ หยดุ ๆ ทลี ะนอ ย ยังไมพนจากโขดหินใหญค นู ั้น “ทาํ ตามท่ผี มส่ัง เรว็ เขา ! มันใกลเ ขามาเตม็ ทแ่ี ลว!” เสยี งเตอื นดังมาจากรพินทรเปน ครง้ั สดุ ทาย และนนั่ คอื การปลุกสติของทุกคนใหก ลับคนื มา...เพื่อการตดั สินใจอยางหนึ่งในวินาทคี บั ขนั ขีดสุดนี้ ไชยยนั ตก ระชากแขนดารินออกวิ่งในทนั ทนี ัน้ บา ยหนาตรงไปยงั ที่หมายอันอยหู า ง ออกไป คะหยนิ่ กโ็ ผนตามตดิ โดยมีบญุ คาํ กบั จนั ว่งิ ตามไปเบ้ืองหลงั ทง้ั หา คนตัดทางดานเลก็ ๆ สอง ฝง ทางเปน พมุ เถาวัลย และหมหู นิ เพอ่ื มุงขน้ึ สูป ากถํา้ เชงิ เขาอยางแขง กบั ความเปน ความตาย พอฝายของไชยยนั ตเ คล่อื นออกจากที่ รพนิ ทรก บั แงซายกห็ ันมามองหนา กนั “คอยตามฉันไวท ุกกาว อยาใหหา งหรือแยกจากกันได” เขาสงั่ เปน รถไฟดวน แลว เผนเขา ซุมเถาวลั ยร กดา นซา ยมอื มุงเขายดึ ตน สกั ใหญ 6 คน โอบตน หน่ึง แงซายเปน เงาตามตวั อยา งไมมีอะไรจะตอ งหว ง คลอ งแคลวฉบั ไว ทนั เขาทกุ ฝกา วยา ง จอมพรานควกั บหุ รี่ขึน้ มาจดุ มอื ไมว ายสน่ั เขาไมไ ดม เี จตนาท่ีจะสบู มนั แตเ ตรียมไวเ พ่อื ศกึ ใหญใ น อีกไมกอ่ี ดึ ใจเบ้อื งหนา ศกึ ทเี่ ขาไมส ามารถบอกไดวามนั จะลงเอยเอาในลกั ษณะใดแน ระหวา งอสูร ดึกดาํ บรรพผ ปู ราศจากตนี สองตัว กบั มนษุ ยซ ่งึ เปรียบแลว เทากบั ลูกเขียดตวั กระจดิ รดิ เจ็ดชวี ิต ตาํ แหนง ทเี่ คลอ่ื นมายดึ ใหมน ้ี ทัง้ สองยังไมส ามารถกาํ หนดลาํ ตวั ของงูยักษต ัวที่นอนนงิ่ อยูเมอ่ื ครูน ีไ้ ดถ นัดนกั คงเหน็ แตเ พยี งสว นหน่งึ ตามเดิมเทา นน้ั ท่ีพาดอยูบนโขดหนิ บดบงั อยใู นเงา ทบึ ของเถาวัลย ปลายสองดา นของมันไมท ราบอยทู ีไ่ หนแน เพราะความรกทึบของหมไู มท ี่บงั อยู อยา งไรกต็ ามโดยระยะที่ถอยหา งออกมาทต่ี นสัก และเปาหมายแมจะสงั เกตไดใ นวงจาํ กัดเพียงแค นนั้ มนั กเ็ ปน เปา หมายสาํ คญั พอเพยี งทจี่ ะเลอื กเปนตาํ แหนง ยงิ ได แงซายเอาลูกธนูข้ึนพาดสายใน พริบตาน้นั พรอ มกบั รอ งเรงมา “จุดชนวนเถอะ ผกู อง” รพนิ ทรก ดไหลอดตี รอ ยโทกองโจรกะเหร่ยี งไว เหลยี วไปมาอยา งรวดเรว็ เตม็ ไปดว ย อาการกระสบั กระสาย “อยาเพง่ิ แงซาย ไอตวั นไี้ มส าํ คญั หรอก มนั ไปไหนไมร อดแลว เตรยี มรับมือกับอกี ตวั ท่ี กาํ ลงั พุงเขา มากอนดกี วา มันยังแข็งแรงมกี าํ ลงั เต็มท่ี เพราะไมไ ดถ ูกเจบ็ อะไรเลย อนั ตรายทสี่ ดุ !” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1376 สิน้ เสยี งของรพนิ ทร ปาในละแวกรอบตวั กม็ องเหน็ ชดั วา ปน ปวนขน้ึ บรรดาซุมเถาวลั ย และยอดไมเ ตยี้ ลรู ะเนน ไหวครืนครนั อยไู ปมา ไอย กั ษเล้อื ยมาเรว็ ยงิ่ กวา นา้ํ ปาในอัตราเคลอ่ื นไหว อยางเต็มทีข่ องมัน และพรบิ ตานน้ั เอง...เงาของศีรษะอันมหึมาเหมอื นภาพฝน รา ย กโ็ ผลวบู ขึน้ มาจากหลงั พมุ ไมห า งออกไปทางพงรกดานขวาประมาณ 30 เมตร จากตาํ แหนงทที่ ง้ั สองหลบซมุ อยโู ดยมลี าํ หวยขวางหนา ก้ันไว ระดบั ทมี่ ันชหู ัวพนยอดไมข ้ึนมาราวๆ 3 วา มองเหน็ อยา งถนดั ถนีเ่ กินความ คาดฝนทีจ่ ะคํานวณไดว า ...มนั สงู จากระดบั พื้นดินขนึ้ มาสักเทา ใด ราวกบั สว นสูงของเสาโทรเลข ฉะนั้น เฉพาะทีม่ ันตง้ั คอชะเงอ ข้นึ มาโดยไมรวมถงึ ลําตัวสว นใหญ อยางนอ ยกไ็ มต ํ่ากวาอีก 4 ใน 5 สว น ทีร่ าบอยกู ับพ้ืน ณ บดั นี้ สวนหวั อนั นาเกลียดนา กลวั น้นั หนั สายไปรอบๆ โอนเอนไปมาเลก็ นอ ย มันคง มาพบคูข องมนั แลว และชะเงอ ตงั้ หัวคน หาศัตรูซ่งึ คงจะกระสากลิ่นอยใู กลๆ เห็นชดั ถนดั ตาเชนน้ี ท้ังรพินทรและแงซายก็เหมือนจะถูกสะกดใหเปน หนิ ไปช่ัวขณะ มนั จะเปน สัตวประเภทงหู รอื อะไรกส็ ุดทีจ่ ะลงความเห็นไดเสยี แลว สําหรบั สว นศรี ษะท่ีเหน็ อยนู ี้ เพราะสัณฐานลักษณะไมเ หมือนกับงูชนดิ ใดในโลกท่ีเคยพบเหน็ มา มนั เปน รูปละมายสี่เหลีย่ มขา ว หลามตัด ยอดบนของศรี ษะ มอี ะไรชนดิ หน่ึงต้งั แนวอยเู ปน สัน คลายๆ หงอนไกชน ดวงตาทั้งคู ใหญโปนทะลกั เดน ออกมานอกเบา ที่มขี อบสอี อกแดงจัด ลอ มเปนวงกลมเหมือนตาปลาทอง กระดกิ กลิ้งเหลอื บไปมาไดอ ยา งนาสยอง เข้ียวแหลมโคง ท้งั คโู ผลพ นออกมาจากปากเหมอื นงาของ ตัววอลรัส ใตค างเปน แผน หนงั หอยยานประดุจเหนยี งอยูส องแถบ สิ่งทพ่ี อจะบอกชัดไดถงึ สัญชาติดัง้ เดิม กค็ ือลิ้นอนั มปี ลายสองแฉกทพี่ ุงพน ปากออกมา แปลบปลาบเปนจงั หวะ ลกั ษณะทาทางของการเลื้อยไปไดอยางรวดเรว็ และคลอ งแคลว ประเปรยี ว กด็ ี รวมทง้ั การตั้งหวั ชคู อขึ้นไปไดส งู มากจากระดับพนื้ ราบกด็ ี มนั เปนคณุ ลกั ษณะของจงอาง มากกวา ประเภทงเู หลือมซงึ่ อืดอาดเช่ืองชา กวา ความตกตะลงึ ทม่ี องเห็นหนา ตาของเจา อสรู รา ยตนน้นั กระจะตา ทําใหร พนิ ทรล ืมไป ช่ัวขณะวาเขามีหนาท่จี ดุ ชนวนระเบิดใหแ งซาย สัญชาตญาณพราน ทาํ ใหต วดั ไรเฟล ประจํามอื ข้ึนสู ไหล แตกอนทีน่ ิว้ จะกระดกิ น่ันเอง สตกิ ค็ นื มาอกี ครง้ั เพราะเสยี งสําลกั ของแงซาย “ผกู อง! จดุ ชนวนใหผ มเรว็ !!” จงึ ยื่นปลายบหุ รต่ี ิดไฟเขา ทสี่ ายชนวนระเบิด อนั ตดิ อยกู บั ลูกธนูของแงซายทนั ที แตช า ไปเสียแลว กอ นท่ีปลายบุหรี่จะทนั สัมผัสกบั สายชนวน เจา สตั วป ระหลาดตนนนั้ กพ็ ุงพรวดจากที่ เดมิ อยางรวดเร็ว เสยี งพุมไมหักวนิ าศอนั เกิดจากลําตัวของมันฟาดทบั และเลื้อยผานเปน พายุ ไมไ ด มงุ เขาหารพินทรก ับแงซายผคู วามจรงิ กห็ า งจากปลายจมกู ของมนั เทยี บแลวเพยี งแคคบื หากแตเล้อื ย บา ยหนาไปทางเชงิ เขาดา นทค่ี ณะของไชยยนั ตกําลังวงิ่ หลบเขา หาที่กําบงั “มันเหน็ พวกเราทางดานโนน แลว มันกําลงั ไล!” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1377 แงซายรองฟง แทบไมเ ปน ภาษา “เรว็ ! กวดตามมนั ไป!” รพินทรต ะโกนล่ันอยา งลมื ตัว แลวท้งั สองก็เผน ออกจากที่ ว่งิ ตดั ทางการกวดไลก ารเลอ้ื ยไปดงั ลมสลาตนั ของมันอยาง ไมค ิดชีวิต โดยมลี ําหว ยเปน แนวขนานอยคู นละฝง เจา งูยกั ษไ มไดส าํ เหนยี กคิดถงึ วา มีมนษุ ยสอง คนไลหลงั มนั มา เปาหมายของมนั คือมนุษยหาคน...ที่มนั มองเห็นวง่ิ รวมกลมุ กนั อยทู ต่ี ีนเขาใกลๆ แลว มันก็เลยี้ วตัดขา มหว ย เหมือนงเู ขยี วทขี่ ามรองกระดานเล็กๆ มายงั ฝง เนนิ เขา กอ น หนาทพ่ี รานใหญกบั แงซายจะทนั มองเหน็ ไดถนดั นอกจากสว นปลายหางทีว่ ดั วาดสายอยูไปมา เบือ้ งหนา ในมมุ ตรง ทัง้ หา คนบดั นไ้ี ตข นึ้ ไปถึงตนี เนินแลว กลมุ โขดหนิ ปากถ้ําทีย่ ึดเปน แหลงหลบซอ นกาํ บัง อยูสูงขนึ้ ไปเพยี งไมเ กนิ 30 เมตรขางหนา นัน่ เอง ทามกลางดงกลวยปา และกอนหนิ ท่แี ซมสลบั อยู ทัว่ ไป ทันใดนัน้ กไ็ ดยนิ เสยี งอูไ ลห ลงั มาอยา งกระชนั้ ชดิ เสียงเหมือนน้าํ ปา พอเหลยี วกลับมามอง ทุกคนกแ็ ทบจะกาวขาไมออก “หลบกอน เรว็ !!” ไชยยนั ตร องออกมาสุดเสยี ง ผลกั ดารนิ คะมาํ หนาลงไปหมอบอยทู ีก่ อ นหินลูกใกลทสี่ ดุ ตนเองกเ็ ผนตามเขา มาดวย บุญคํากบั จัน ผปู ด ทา ยลา อยเู บื้องหลัง ก็ไวทายาดสําหรบั วนิ าทมี จั จรุ าช เชน ท่เี ผชิญอยนู ้ี ทง้ั สองพรานโจนวูบเขาไปในดงกลวยอนั หนาทึบ เปน ที่อําพรางตาไดอยา งดี คงมี แตคะหยิ่นผอู ยูตรงกลางคนเดยี วเทาน้ัน ทย่ี ืนตวั แข็งตะลงึ อยู พริบตานน้ั เอง โดยไมจ าํ เปน ตองเลอื้ ยไลต ามหลังขน้ึ มาใหเ สียเวลา ไอม หายักษผงกสวน หัวชว งหนง่ึ ของมันขน้ึ เพยี งช่วั วูบ กช็ ูรอ นมีระดับเดียวกับชายเนนิ ทม่ี นุษยทงั้ หา ชวี ติ กําลังตะเกยี ก ตะกายจาละหวนั่ อยใู นขณะน้ี อีกเพยี งชวั่ อึดใจตอมา...เปนจงั หวะทีม่ นั ลากลาํ ตัวสว นที่เหลือติดดนิ เบ้ืองลา งใหเ ขา มารวมกลมุ เพ่อื จะคืบระยะทางดา นศีรษะ ตาโปนถลนทั้งคจู องนงิ่ มายังเจาลูกหนู คะหยน่ิ ผยู นื ตวั สนั่ เหมือนชวี ติ ปลดิ ปลวิ ออกไปจากรางแลว ขณะนี้ เสยี งไชยยนั ตแ ผดตะโกนกอ งฟง ไมไดศพั ทมาอกี คร้งั เสยี งนนั้ เองปลกุ คะหยน่ิ ใหไดส ติ ข้นึ หวั หนาบา นหลมชา งผงะหลังลม แลว ตะกายดว ยตนี ทงั้ สี่ พยายามจะหนีขึน้ ไปบนสวนสูงของ เนนิ เขาไมรทู ศิ ทางอยา งนา สงสาร เสียงฟูป านไอน้าํ รถจักรดงั ขน้ึ อีกครง้ั แลว ตน รงั มหมึ านน้ั กฟ็ าดวูบลงมาพรอ มกับปากท่ี แสยะอากวาง เปาหมายคอื รา งอนั คลานกระแดว ๆ อยกู ลางทางเดนิ ของคะหยน่ิ มนั กเ็ ปนเวลาเดยี วกับท่ี .600 ไนโตรเอกซเปรส ในซอกแขนหนบี ของไชยยันตค าํ รามขนึ้ ประดุจสายอสนุ บี าต หวั กระสุนขนาด 900 เกรส พุงผา นลาํ กลองซา ยออกไป เสยี งกระทบเปา หมาย ดังไดย ินถนัด แตคนยิงก็บอกไมไ ดเ ชนกนั วา มนั ถกู ตรงไหน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1378 กรงเขีย้ วท่ีงบั ลงมา เฉียดสนั หลงั นายบานหลม ชา งไปอยางหวุดหวดิ แตงับติดตรงบริเวณ ผาเคียนเอว มนั ผงกชูขน้ึ รา งของคะหยนิ่ ก็ลอยควา งตดิ ปากอยกู ลางอากาศ ด้ินตะกายรอ งเสยี งหลง ดารนิ สตกิ ลับมา ก็ตอเม่อื เสียงปน จากไชยยนั ตระเบดิ ขน้ึ เปนปฐมฤกษ หลอนเอนหลงั พิง พนื้ ดินทเ่ี ทลาดในจงั หวะสะบัดตวั หนั กลบั .470 ในมือกึกกองออกไปโดยไมไดเ ลง็ เชน กนั หลอ น เหนย่ี วไกสองลาํ กลองในเวลาหางกนั ชว่ั เสยี้ ววนิ าที โดยไมคาํ นึงถึงวา ไหลอาจหกั ตาเบิกโพลงเห็น ภาพอันนา หวาดเสยี วของคะหยิน่ ซง่ึ แนใจวา นัน่ คือวาระสุดทายของนายบา นหลมชาง เวลา เดยี วกัน ไรเฟล จากบุญคําและจนั ก็สนั่นมาสองตึงจากดงกลว ยระดบั ท่ตี ํา่ ลงไปเลก็ นอย ตดิ ตามมา ดวย .600 จากลํากลอ งขวาของไชยยนั ต ภาพท่เี ห็นจากสายตาอนั เหลอื กลานของทุกคน...คะหยนิ่ หลน วูบจากปากของมนั ลงมาใน พริบตาน้นั เสียงตบุ ลงไปในกอกลว ยปา ศรี ษะและลาํ ตวั อันใหญโตทช่ี รู ารอ นอยนู นั้ หดกลับอยา ง ฉับพลัน ลงไปรวมอยกู บั ลาํ ตวั สว นใหญท กี่ องคดเคยี้ วอยตู รงตนี เนนิ เสียงบญุ คํากับจันซ่งึ ยังมอง ไมเห็นตวั อยใู นขณะนซี้ ัดกระหนาํ่ กันลงไปอกี ถ่ียบิ ดารินกห็ กั ลาํ กลอ งไรเฟล แฝดของหลอ น จะบรรจชุ ดุ ใหม แตไ ชยยันตไ มฟง เสียง...พรวด ลกุ ขึ้น กระชากแขนเพอื่ นสาว ฉดุ วงิ่ กระเจิดกระเจงิ ขน้ึ ไปจนถงึ กลมุ หนิ ปากถํา้ โดยฉวยโอกาส ขณะทไ่ี อย กั ษห ดหวั ลงไป ทั้งสองเซถลาเขา ไปพงั พาบกาํ บงั อยใู ตซ อกโขดหิน อันเปน ตําแหนงที่ เรยี กไดว า ปลอดภยั ที่สุด เพราะเปนหลืบหินกาํ บงั แคบๆ จนเกินกวาทศี่ ีรษะอนั ใหญโตของมนั จะ ผา นเขามาได ยามนไี้ มสามารถจะเดาเหตกุ ารณอ ยา งไรทจ่ี ะเกดิ กับใครไดท้ังสน้ิ มันเปนความต่นื ตระหนกอกสนั่ ทเ่ี หนอื กวาครัง้ ใดในชวี ติ อนั แทบจะเชอ่ื สายตาเสียมไิ ดว า ...สิง่ ทต่ี างเผชิญอยูน้ีเปน เหตกุ ารณจ รงิ ไมใ ชฝ นไป ขณะท่พี ากนั ตะกายหนขี น้ึ มา ไรเฟล ประจาํ มือของทง้ั สองพลัดหลุดไป เสียแลว โดยไมม เี วลาทจ่ี ะเก็บขึน้ มาได เพราะตองเอาชวี ิตรอดไวกอ น คงมแี ตปนส้ันติดเอวกนั อยู คนละกระบอกเทานั้น ไมทันจะอาปากหายใจไดถนดั ท้ังไชยยนั ตแ ละดารนิ กแ็ ทบช็อคขาดใจไปอกี ครง้ั จาก ชอ งโหวของกอ นหนิ สองลูกทบ่ี ังซอนกนั เปนหลบื สว นหวั อนั นาสะพรึงกลวั ของเจา อสูรดกึ ดาํ บรรพ ลอยวูบขึน้ มาอีกครงั้ และในครั้งน้ี มันตรงระดับกบั โขดหนิ ท่ีหลบซอนอยพู อดี ราวกับจะ โผลห นา ตา งมอง หา งออกไปเพียงไมก ่ีวาเทา น้ัน ที่เหนยี งใตคาง โทรมไปดว ยเลือดสดแดงฉาน ตา โปนถลนทั้งคลู ุกโรจนราวกบั ดวงไฟจอ งมองมา ตวดั ลิน้ อยปู ลาบๆ “พญานาค!...” เสียงไชยยนั ตส ําลกั ออกมาอยา งลืมตัว สําหรับดารนิ ขวญั ไมอ ยกู ับตวั เสยี แลว สาํ หรบั ภาพอนั นา สยองกลัวที่สุดในชีวิตที่ มองเห็นซงึ่ ๆ หนา หางเพยี งไมก ี่วา เลือดในกายจับเปน กอ นแข็งไปหมด ถา ซอกหนิ ทซ่ี ุกกายเบยี ด [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1379 ตัวลบี หลบอยนู นั้ กวา งกวา นั้นอีกนดิ เดยี ว หวั ของมนั ก็คงจะฉกเขามาได หลอนยกมอื ทัง้ สองขนึ้ ปด หนา ซอนดวงตาเสียไมใหเ หน็ สิ่งอันแสนจะนากลวั นนั้ กายส่ันระรัว สวนหวั อนั นา กลัวนน้ั โยกไหวสายไปมาเล็กนอ ย เหมือนจะหาทางลวงเขามาเอาสอง มนษุ ยท ีซ่ อนอยใู นซอกหินออกไปใหได มนุษยผ ูสามารถเรียกเลือดในกายของมนั ใหห ล่งั ออกมาได เทาๆ กับท่คี ูของมันอีกตวั หนง่ึ ตองนอนแซว รอวาระสดุ ทา ยอยูในขณะนี้ เสียงปน จากเบอื้ งลา ง ยงั คงดงั สนน่ั หวนั่ ไหว คงจะเปน บญุ คาํ กับจันนน่ั เองท่ีชว ยกนั ซลั โว แตในครงั้ น้ี ดมู นั ไมส ะทกสะเทอื นอะไรเลย คงชคู อตรงระดบั ชอ งหนิ จองเหยือ่ อยูเชน นนั้ เหมือนจะจงใจเอาใหไดเ ฉพาะไชยยนั ตแ ละดาริน โดยไมส นใจกบั ใครอ่ืนทั้งส้นิ ! รพินทรกบั แงซาย กห็ อ แนบตามมาถึงชายเนินในบดั นนั้ และประจันกบั เหตกุ ารณ ภายหลังจากทนี่ ายจา งท้งั สอง ตะเกยี กตะกายข้นึ ไปหลบกําบงั อยใู นซอกหนิ หนา ปากถา้ํ ไดแ ลว ขณะนน้ั บุญคาํ กับจนั ผูหลบอยใู นดงกลวยชว ยกันระดมยิงอยา งไมย งั้ แตม ันกไ็ มสนใจดว ย ยืดคอชู หัวรอนขนึ้ ไปยังกลุม โขดหนิ หนา ปากถาํ้ ทีไ่ ชยยนั ตกับดารนิ เขาไปเบยี ดหลบอยู ทงั้ สองกแ็ ลน เขา หาหนิ กอ นใหญยดึ เปนทก่ี ําบงั และทําระยะใกลเ ขา ไปอกี กับลําตวั สวน ใหญข องมัน ที่กวาดคดเคย้ี วอยูบ นชายเนนิ สว นเบอ้ื งบนในทก่ี ําบงั ไชยยันตโ อบกอดรางอันสั่นเทา ของเพ่ือนสาวไวแนน คอยๆ ดงึ ปนสัน้ ออกจากซองขา งเอว ขบกรามนนู เปน สนั แลวยกข้นึ เลง็ ลอดชอ งกําบงั หินออกไปท่ีระดับจมกู และริมฝป ากดานตรงของมัน ลัน่ ไกเปรี้ยง กระสุน .44 แมก็ น่มั วง่ิ เขา หาเปา หมายตรงตามท่เี ล็งไวอยา งแมน ยาํ มันกผ็ งะหนา วูบ หลบหายไปจากชอ งโหว นนั้ ในพรบิ ตา แตแ ลวชวั่ อดึ ใจกค็ อ ยๆ โผลข ึน้ มาอกี อยางอยูย งคงกระพนั ลกู ปนส้ันขนาดหนกั เจาะ จมูกของมันเขา ไปไดแน แตด มู ันไมสะเทือนอะไรเลย พนลมขฟู อู อกมาจนผงคลีรอบดา นทห่ี ลบ ซอนอยปู ลิวฟงุ ขน้ึ กอ นท่เี ขาจะปลอ ยนดั ทส่ี องออกไป โดยท่ีหมายไปทีด่ วงตาขางหนึ่งของมนั นนั่ เอง ดา นลา งกไ็ ดม าถงึ ซง่ึ วนิ าทสี าํ คัญขดี สดุ ปลายบุหรีข่ องรพนิ ทร ย่นื เขา มาใกลส ายชนวนระเบดิ ที่ลกู ธนขู องแงซายอยา งสนั่ รัว แทบจะควบคมุ ไวไ มได ทง้ั สองจองไปทเ่ี จา งูยักษต าไมก ะพรบิ “กะกลางลําตวั กอน อยา เพิง่ หมายไปทห่ี ัว เพราะมนั ชูหวั ใกลท ีซ่ อ นตวั ของเจานาย ระวงั ...ยิง!!” แงซายนา วสายธนูสดุ ลา วนิ าทีเดียวกป็ ลอ ยออกไป เสยี งดงั พรึบ มเี สียงขนนกครางตัด อากาศเควยี้ วกอ งหางออกไป แลว ธนดู อกน้ันก็ปก สวบเขา ไปติดเด อยทู บี่ ริเวณดานขา งตอนหน่งึ ระดบั กลางของลําตัวอยา งพอดิบพอดี ยิง่ แลว กวา ลกู ปน เสยี อกี ดูมนั จะไมรสู กึ เอาสักนิด แมว า หวั อันแหลมคมจะเสยี บทะลุเกลด็ ปก เนือ้ เขาไปจมเง่ียง อยา งนอยก็ลึกไมต ํ่ากวา 6 น้ิว [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1380 แลว ทั้งคนยิง และคนจดุ ชนวนกท็ รดุ ตัวลงน่งั กล้ันหายใจ อดึ ใจตอ มา อนั เปน อึดใจอนั ยาวนานที่สดุ อากาศตรงบริเวณทร่ี พนิ ทรก บั แงซายทรดุ กาย อยูเคยี งกัน กบ็ งั เกิดพลังกดดนั วูบขนึ้ จนผงะจาํ้ เบา มีเสียงเหมือนลกู ปน ใหญต กอยูใ กลๆ ดว ยอํานาจ ศรพรหมมาศของพระรามแงซาย แรงระเบิดปานวาจะถลมขนุ เขาลกู นนั้ เสยี ท้งั ลูก! พรอ มกับเปลวไฟอนั แดงวาบ และผงคลีทล่ี อยตลบเปน มา นควนั พงุ สงู ขึ้นไปในอากาศ สว นของลาํ ตัวประมาณ 1 ใน 4 ที่กาํ ลังชรู อ นรา อยูใกลก ับโขดหนิ หนา ถา้ํ อนั เปนทหี่ ลบกาํ บงั ของ ไชยยนั ตก ับดารนิ ขณะน้ี กฟ็ าดลมลงมากองรวมอยูกับลาํ ตัวสว นใหญเหมือนตน ไมท ถี่ กู ฟา ผา หัก กลางลําฉะนัน้ แลวพลกิ กลง้ิ หงายทองขาว...เกือบตลอดท้ังลําตวั อันยาวเหยยี ดสงบนิ่งแขง็ ทือ่ คงมี แตสว นปลายหาง และตอนคอเทานั้นท่ีสา ยกระดิกอยูแชม ชา สน่ั รกิ ๆ ครั้นแลว ปากอันกวา งใหญก ็ อา ออกแลเหน็ แดงฉาน มันเคลื่อนไหวไมไดเ สียแลว นอกจากนอนอาปากอยา งดุรา ยอยกู ับทเ่ี ชนนั้น “ซํ้าไปทีป่ าก เรว็ !” พรานใหญต ะโกนสุดเสยี ง แตะปลายบหุ รเ่ี ขาไปกบั สายชนวนของลกู ใหม ทแ่ี งซายเอา พาดสายอยางไมย อมเสยี เวลา พอเขาใหสญั ญาณยิง ชาวดงรางยกั ษก ป็ ลอ ยธนสู ายฟา ออกไปอีกครง้ั เสียบเขา เพดานของปากทก่ี าํ ลังอา อยูนนั้ อยา งแมน ยาํ พอธนปู ก มนั ก็งบั ฮวบลงมาเตม็ แรง เสยี งระเบิดเหมอื นลูกบอมบที่ท้งิ จากเคร่อื งบิน สะเทือนครืนขึน้ อกี ครงั้ บรเิ วณหวั อัน ใหญโ ตของมนั ลงมาจนถงึ คอแยกออกเปน ชน้ิ สวน ช้ินเลก็ ชิน้ นอยกระจายปลวิ วอ นออกไปทุกทิศ ในพรบิ ตานน้ั แหลกละเอยี ดขาดหายไปในทันที คงเหลือแตค อทีด่ ว นอยูใ นลกั ษณะเหวอะหวะนา สยอง เลือดกระเซน็ วอนไปทวั่ ประหนงึ่ จะยอ มกอ นหนิ และใบกลวยปารอบบรเิ วณใหเปน สแี ดง คล้าํ ไปหมด สงกล่นิ คาวตลบอบอวล ทันทที ไี่ นโตรลูกทส่ี องสาํ แดงเดชขนึ้ เด็ดหวั เจายักษใ หญต ัวนั้น ปาก็แตกอมู าทาง เบอื้ งหลงั ของท้งั สอง เสียงจนั กับบญุ คาํ รอ งเอ็ดอึงเตอื นลงมาจากเนนิ ปา กลวยเบื้องบนพรอ มกนั ไร เฟลจากดานนนั้ ก็แผดระเบดิ ขึ้นอีกสองนดั ซอน โดยไมจ าํ เปน ตองเหลยี วกลบั ไป ท้ังรพินทรและแง ซายก็บอกไดในทันทวี า นางตัวเมียทพี่ กิ ารดว ยการระดมยงิ ไวก อนของคณะเชษฐา กาํ ลงั วกตลบเขา มาอยา งเกร้ียวกราดโกรธแคน โดยไมค าํ นงึ ถงึ ชีวติ ดวยสญั ชาตญาณคขู องมัน ซ่งึ บัดนด้ี ับดนิ้ ไปแลว มันลากตัวมาอยางแชมชาดว ยกําลังอาฆาตแคน ชว งสดุ ทา ยของมนั ปราศจากการพรัน่ พรึงขามเกรงตอ สิง่ ใดทัง้ สน้ิ แตถงึ แมจ ะชา สกั ขนาดไหนก็ตาม เม่อื เทยี บกบั มนษุ ยตวั เลก็ อัตราสวนการเคล่อื นทม่ี นั เปรยี บกนั ไมไ ด การชาแมแตว นิ าทเี ดียว ยอ มหมายถงึ ชีวิต! รพินทรแ ละแงซาย เผน ออกจากทโ่ี ดยไมจ าํ เปนตองเตอื นบอกกัน วงิ่ เตม็ ฝเทา ไตเ นนิ บุก เขาไปในดงกลวยปา ที่จนั กบั บญุ คาํ แอบซอ นอยูก อนแลว ระหวางท่ีตา งตะเกยี กตะกายข้นึ ไปตาม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1381 ข้นั บนั ไดธรรมชาติ พรานพ้ืนเมืองทงั้ สองกช็ ว ยกันระดมยิงขามศรี ษะ ลงไปยงั ตนี เนนิ สน่นั หวนั่ ไหว รพินทรเอย้ี วคอหันกลบั ไปมองก็ใจหายวูบ ลาํ ตวั อันมหึมาของนางงยู ักษตวั นนั้ เลือ้ ย ครอมผา นกอนหินลกู ที่เขากับแงซายหลบมมุ อยเู มื่อตะกนี้ ้มี าแลว สวนหวั ชะเงอ แตะลงชายเนิน แลว ก็เคล่อื นดง่ิ เขาหาซากของคูม ัน ที่กองพะเนนิ เทินทกึ อยู โดยไมไ ดส นใจ หรือสะทกสะทา นตอ กระสนุ ไรเฟลทีบ่ ุญคาํ และจนั ชวยกนั ระดมกระหนํ่าลงไปในขณะนี้ ดวงตาโปนใหญข องมันขา ง หน่งึ แดงฉานไปดว ยคราบเลอื ดมองเหน็ ไดถ นัด มนั ไมไดม ุง ตดิ ตามขึ้นมาทางฝา ยมนษุ ย ที่กาํ ลังเผน หนอี ยู แตเลือ้ ยเขา ไปพนั อยูก ับซากคู ของมนั ท่กี องสงบนง่ิ ไปแลว! อนั เนื่องมาจากโอกาสทเ่ี ห็นศรี ษะ เปน เปาหมายอยา งถนดั ในขณะน้ี และเพราะแงซายวิ่ง แยกหา งจากเขาไปทางดา นหนึ่ง รพินทรต ดั สินใจยกไรเฟล ประจําตวั ท่ตี ดิ มืออยู ปลดเซฟแลว เล็งลง ไปยังกลางศรี ษะของมนั อยา งลองเสี่ยง ระดับที่สงู กวาน้ี วิถีกระสุนจะตอ งแลนทะลลุ งกลางศรี ษะ ทางดานบน ซงึ่ นา จะไดผลกวาการยิงเสยขนึ้ จากระดับต่าํ พอมนั ลั่นตมู ออกไป เขาก็เหน็ เจาอสรู ดกึ ดาํ บรรพ ด้ินพรวดพราดสดุ แรงเกิด ตแี ปลงจน กอ นหนิ ในละแวกใกลเ คยี ง ถลมรวงกรูเกลยี วพลิกหงายทอ ง ฟาดฟด ตวั เองเปน เกลียวอยหู ลายตลบ รพินทรใจชนื้ ขนึ้ ในบดั นน้ั กระชากปลอกออกทิ้งอยา งรวดเรว็ ยัดนดั ใหมข้ึนรังเพลิง แลว เล็งซา้ํ ลง ไปอีกเปนนดั ทีส่ อง โดยไมย อมปลอยเวลาใหผ านไปแมแ ตว นิ าทเี ดยี ว นางงูยักษผสู ะบกั สะบอมอยกู อนแลว ไถลกลิ้งจากเนนิ ลาดตรงตําแหนงท่ีเจา ตวั ผนู อน เปน ซากอยู ลงไปทุรนทุรายอยยู งั ชายเนนิ เบือ้ งลาง บริเวณที่มนั ฟาดตัวดนิ้ ราวกบั แผนดนิ จะถลม ทลาย พงไมใ หญน อ ยในละแวกใกลเคยี ง ถูกลําตวั ทก่ี วดั ไกวอยไู ปมา บดหกั ราพณาสูร ราวกบั มี อะไรมากวาด เสียงดงั ครนื โครมสนนั่ หว่นั ไหวไปหมด เขาสง กระสนุ ไปท่ศี ีรษะของมันจนหมดชดุ ทีบ่ รรจุอยูในแม็กกาซนี กพ็ อดกี บั ที่แงซายกระโจนกลับลงมาสมทบ “มนั อยแู ลว ผกู อง!” กะเหรย่ี งรางยกั ษร องล่นั ออกมาอยา งตนื่ เตน “ยงั ไวใ จอะไรไมไดท้งั ส้นิ ขอธนูจากแกอีกลูกเถอะ” เขาบอกอยา งไมยอมหายใจ ควกั ไลทเ ตอรอ อกมาจากกระเปาขดี จดุ ข้ึน แงซายก็พาดธนู ขน้ึ สายในระหวา งทง่ี ยู ักษยงั ดิน้ ปด พนั ตวั ยุง เหยิงเปน เกลียวอยเู ชนนี้ รพนิ ทรจุดเปลวเขา กับชนวน แลว ทรดุ ตวั ลงนง่ั หลีกทางให พรอ มกบั ออกคําส่ังใหย งิ แงซายนาวคันธนลู กู ทส่ี าม แลว ปลอยลงไปอยา งประณีต...มันแลน เขาปก กลางลําตัว บรเิ วณใกลกับสว นคอของสตั วโลกลา นป แลวกกึ กองกัมปนาทข้ึนอกี คร้ังในเวลาชั่วพรบิ ตาเดยี ว แรงสะทานของระเบิด ทาํ ใหท ัง้ คนยงิ และคนจดุ ชนวนผอู ยบู นทส่ี งู ชนั ผงะเสียหลกั กลงิ้ ลงมาตาม เนนิ ลาด ติดโคนตนกลว ยกอหน่ึง ทบั ซอ นกันอยูขลุกขลัก รา งของเขาทบั อยูบ นรา งของแงซาย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1382 พรานใหญย นั กายลกุ ข้นึ กอ น สง มือไปใหอดตี นายทหารกองโจรกะเหร่ยี งจับ แลวฉุดให ยนื ขึ้น ก็พอดกี บั ที่ไดย นิ เสียงโหร องอยา งยินดขี องบญุ คาํ กับจนั ผูว ่ิงตรงลงมาสมทบ ช้มี อื ใหดลู งไป ขางลา ง พรอมกบั เสียงเอด็ อึงฟงแทบจะไมไ ดศพั ท เมอ่ื เหลียวลงไปดู รพินทรก ม็ ีความรสู ึกเหมือนตายแลว เกิดใหม ยกั ษใ หญต วั ทสี่ อง พบกับกาลอวสานของมันลงแลว ประมาณ 1 ใน 4 ของทางดาน หวั มนั บดั นพี้ ลิกหงาย พาดกองอยบู นสว นลาํ ตัวของมนั เอง สงบน่งิ เปนดุษณีแมแ ตปลายหางกไ็ ม กระดกิ ใหเ ห็น อาํ นาจระเบดิ ของไนโตรทําลายกระดกู กา นคอ และระบบประสาททกุ สว นของมัน ใหพ ินาศลงอยา งเฉยี บขาดคาที่ พรานใหญย กหลงั มือขนึ้ ปายเหง่ือบนหนาผากสลัด หันไปมองดูหนาแงซาย ผูยนื เงียบอยู ขา งๆ ตาตอ ตาประสานกนั นง่ิ ตางฝา ยตางไมไ ดพดู อะไรออกมาอีกจนคําเดยี ว ไชยยนั ตกับดารนิ ไตออกมาจากทกี่ ําบังหนาปากถ้าํ ลงมารวมกลมุ สมทบในอดึ ใจตอ มา เต็มไปดว ยความตื่นเตนตอเหตุการณเ หมอื นอยูในคร่งึ จริงครง่ึ ฝน ท้งั หมดยงั ไมส ามารถพดู อะไร ออกมาไดในขณะนั้น นอกจากจะพากันยนื เบิกตาโพลง จอ งลงไปยงั ซากงยู กั ษทัง้ สองตวั เบ้ืองลา ง... ไมหา งลงไปนกั ลาํ ตวั อันยาวเหยยี ดของมนั ทอดขวางทางลงชายเนนิ ไวห มดส้ิน ราวกับมกี าํ แพง ยอมๆ มาก้ันไว ทนั ใดนั้น รพนิ ทรก ็เปน คนแรกทเี่ ฉลยี วคิดในสง่ิ ผิดปกติ รอ งออกมาโดยเร็ว พรอ มกบั กวาดสายตาคน หาไปรอบๆ “คะหยน่ิ อยไู หน?” ทุกคนจงึ เพิง่ นกึ ขน้ึ มาได และกอ นทใ่ี ครจะเอย เชน ไรตอ ไปนั่นเอง ตา งก็ไดย ินเสียงคราง แวว ออกมาจากดงกลว ยอันหนาทบึ อกี ดานหนึ่งไมห างออกไปนัก ทง้ั หมดพากันพรูเขา ไปคน หา อยา งรวดเรว็ ดว ยความรอนใจ แลว ก็พบนกั เลงชาวดอย นายบา นหลม ชา งนอนแองแมง หนา นวิ่ ควิ้ ขมวด ครางออ ยอยโู คนกอกลวยตอนหนงึ่ ท้ังหมดตรงเขา ไปรายลอมซกั ถาม และตรวจดอู าการของคะหยน่ิ แลวกโ็ ลง ใจไปถนัด เมือ่ พบวาเจานกั เลงข้โี มไมไ ดเปนอะไรมากนัก นอกจากหลนลงมาตะโพกครากไปขางหน่งึ ภายหลงั จากชว ยกนั แกไขอยคู รใู หญ คะหยนิ่ กพ็ อจะลุกขนึ้ เดินเขยกได ไชยยนั ตเ ลา ถงึ นาทวี ิกฤติท่ีเผชญิ มาใหพรานใหญท ราบ “ไอล งิ ทโมนนีร่ อดตายมาไดครั้งนี้ เปน ปาฏิหารยิ แ ทๆ ตอนท่มี นั คาบติดปากชูข้ึน ผมนกึ วา คะหยิน่ ตองตายแนแ ลว ” ไชยยนั ตก ลา วในตอนทา ย เสยี งยังไมว ายสน่ั “ถา คุณไชยยนั ตไมย งิ นดั แรกออกไป คะหยน่ิ กต็ อ งตายแนค รับ มันถูกเขา นดั น้ันทําให มันเสียจังหวะไป ผมกับแงซายก็กวดไลหลงั มนั มาติดๆ ตอนท่มี ันไลม าทางน้”ี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1383 ตวั นายบานเองหนาเหลอื สองนิ้ว ปากซดี ตัวส่นั เหน็ แตต าขาวท่กี ลอกกลิง้ อยไู ปมา จนกระทั่งบัดนกี้ ย็ ังไมสามารถจะเอยอะไรออกมาได คะหยิ่นพบกับความขวญั หนดี ีฝอย่ิงกวา ทกุ คน ไชยยนั ตต องงดั บรัน่ ดที ตี่ ดิ ตวั อยใู นยามหลงั ออกมากรอกปากให พกั ใหญจึงหนาตาเปน ผูเปนคน ขน้ึ มาบา ง ทัง้ หมดพากันนง่ั พกั สงบสตอิ ารมณอ ยูบนเชิงเนนิ บริเวณปา กลว ยแหง นน้ั อยเู ปนเวลา นาน ยงั ไมมใี ครคดิ ที่จะไตก ลับลงไปยงั ตนี เนินเบ้อื งลาง อนั มซี ากมโหฬารของงูยกั ษท ั้งสองกองอยู จนั ไปเก็บไรเฟล ของไชยยนั ตกบั ดารนิ ทตี่ กอยู ขณะท่ตี ะลตี ะลานหนีมฤตยเู ขาหาทกี่ าํ บังมาคนื ให เจา ของ ทกุ คนตกอยใู นภาวะของความรสู กึ อันยากทีจ่ ะอธิบายถูก ในเหตุการณหวดุ หวิดจวน เจียนตอ ชีวติ ซึง่ เผชิญโดยมมุ ตางๆ กัน แตละคนลว นคิดวา วาระสุดทา ยแหงชีวติ ตนไดม าถึงแลว ทั้งนน้ั แมแ ตร พนิ ทรห รือแงซายเอง การรอดตายและปราบเจา อสูรรายทง้ั สองตวั ราบคาบลงได จงึ เปน เร่อื งคลับคลา ยคลับ คลา เหมอื นอยใู นความฝน ดารินกต็ กอยใู นภาวะเดยี วกนั กบั คะหยนิ่ หลอ นพดู อะไรไมออกอีกเลย นับต้ังแตง ยู กั ษ ท้ังสองถูกปราบหมดฤทธล์ิ ง น่ังกายสั่นเทม้ิ กอดเขาซุกหนาอยูใ นทอนแขน จอ งตาไมก ะพรบิ จบั นง่ิ ลงไปยงั ซากภเู ขาเลากาของมนั เหมือนจะไมเ ชือ่ วา เหตกุ ารณตางๆ ท่ีหลอ นพบเหน็ อยนู ้ีมันเปน ความจริง ไมสามารถจะลาํ ดบั ภาพใดๆ ไดท ง้ั สิน้ มันสบั สนไปหมดเหมอื นฝน รา ย สิ่งทีห่ ลอนจาํ ติดตาอยูจ นกระทัง่ บดั นี้ และไมมีวนั ทจี่ ะเลอื นหายไปจากมโมภาพไดก ็คือ ภาพของศีรษะอันแสนจะนา เกลยี ดนากลัวชรู อ นโผลข ึน้ มาจองมองดหู ลอ น ขณะท่ซี กุ ตวั แอบอยใู น ซอกกาํ บังของกอ นหิน พรอมกับลน้ิ ที่แลบแปลบปลาบเขา มาใกล ราวกบั จะตวัดพนั รา งของหลอ น แลว ดึงหายเขาไปในปากอนั แลดูราวกบั ถํา้ มรณะนน้ั ไมเคยมีการผจญภยั ครั้งไหน ท่ีทําใหน กั มานษุ ยวทิ ยาสาวสยดสยองพองขนเทา คร้ังนี้ หลอ นกบั ไชยยนั ตเผชญิ หนา กับมันอยางใกลช ดิ ทีส่ ุด โดยมซี อกหนิ กนั้ เปน เครอ่ื งชวยชีวติ ไวไ ด เพียงนดิ เดยี วเทา นนั้ และถาไมไดไ ชยยันตผ ูมีสติดคี อยฉดุ หลอ นพาหนี ปา นนห้ี ลอ นกไ็ มท ราบเหมอื นกนั วา จะเกดิ อะไรขน้ึ เพราะในขณะนนั้ ประสาททกุ สว นเปน อัมพาตไปหมด ไมส ามารถชว ยเหลือตวั เอง ไดเลย “คะหยน่ิ ตายไปแลว แตค ะหยิน่ เกดิ ใหม...” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1384 นายบานหลมชางบน พึมพาํ ออกมาไดป ระโยคแรก ความตระหนกอกส่นั คอ ยจางไป กลายมาเปนความปตโิ สมนสั เหลือทจ่ี ะกลา ว จอ งตาเบกิ โพลงลงไปยงั ซากงูทง้ั สอง และขย้ีตาอยู หลายครั้ง หวั เราะรา ออกมาได บุญคําขากถุยดังสนน่ั “ผาวะ! คะหยน่ิ เอ็งไมนารอดมาไดเ ลย นาํ ทางดีนกั นาํ ไปนํามาเสอื กนาํ เขา ไปอยูใตท อ ง ของมันเขาให มันนากระทบื นดี่ ีวานายหญงิ รูตวั เหน็ เขาเสยี กอน ไมง ้นั เอ็งก็คงนาํ เขาปากมันไป เลย” คําพูดของตาพรานเฒา ทําใหบรรยากาศอนั เครยี ดหนักของทุกคนผอ นคลายลง ไชยยนั ต หัวเราะออกมาไดเ ปนคนแรก ตามนสิ ยั อนั ปรบั อารมณไดอยางรวดเรว็ ของเขา “อยาไปดามนั เลย บญุ คาํ คะหยนิ่ พยายามทําหนา ทข่ี องมันอยา งดีทสี่ ดุ แลว อยาวา แต คะหยนิ่ เลย ขนาดบุญคําหรอื พรานใหญเ องก็ไมร ตู ัว วาเขาไปอยใู ตทองของมนั คะหยิน่ มนั จะรไู ด ยงั ไง มนั เปน เรอื่ งของการบงั เอญิ ที่อาจเกดิ ขึ้นได เพราะปา รกทบึ มาก และตัวมนั กใ็ หญเ สียจนเรา สงั เกตอะไรไมได ดแี ลว ละ...ท่ีเพยี งแตเขา ไปน่ังพักอยูใตทอ งมัน โดยมนั ไมรูตวั ถาเกิดไปหงุ ขา ว อยบู นหวั ของมันจะยงิ่ แลว ใหญ ถงึ อยา งไรคะหยนิ่ กอ็ ตุ สาหนาํ เราตามจนพบนนั่ แหละ มิหนําซาํ้ ตัว มนั เองยงั เกอื บตายมากกวาทกุ คน” “สมละครบั นายทหาร...” บญุ คําวา หนั ไปมองดคู ะหยน่ิ แลว หัวเราะหๆึ “มันยกหัวรา ไลขน้ึ มาอยา งนั้นแลว ไอคะหยนิ่ ยังเลอื กยืนเซอซา อยกู ลางทางดอกเดยี ว คนอน่ื เขาหลบหมด นายทหารสตดิ ีแท อตุ สา หยิงชวยไว มันเลยฉกลงมางับพลาด ติดแตผ าเคียนเอว ถางบั ถูกตัวไอค ะหยนิ่ ตายไปแลว” แลวตาพรานเฒา แหง เขาอึมครมึ ก็สบถพึม คะหยน่ิ ไมไดต อบอะไรทงั้ สน้ิ นอกจากยม้ิ แหยๆ รพินทรป ลดกระตกิ นํ้าออกดม่ื กล้ัวคออนั แหง ผากเปนครง้ั แรก พรอ มกบั ระบายลมหายใจ เฮือกออกมา ชําเลอื งไปทางหญงิ สาว เหน็ ยงั น่งั งงเฉยอยเู ชนนนั้ เหมอื นจะตกอยใู นภวังค แตแลว หลอ นกส็ ะดงุ รสู ึกตัวขนึ้ เม่อื ไชยยนั ตเออ้ื มมอื ไปลูบหลงั ทกั ยมิ้ ๆ วา “เปนยงั ไงนอ ย นงั่ ปลงอะไรอยูหรอื เงยี บไปเลย” ดารนิ ยดื ตวั ตรงขึน้ หลบั ตาสะบดั หนาแรงๆ สองสามครัง้ แลว ลืมตาขึ้นใหม หนั มามอง หนาผูรว มคณะทกุ คน เสยี งแหบพรา “ฉันกาํ ลงั คดิ อยวู า ฉนั ฝน ไปหรอื เปลา วาแต...มนั ตายแนห รือ?” “ตวั หนงึ่ หวั ขาดไปเลย เหน็ ทนโทอยนู ั่น อกี ตัวหน่ึงคอหกั หงายทอ งหรา ถา ไมตายก็ไมรู จะทาํ ยงั ไงแลว ” ไชยยนั ตตอบ ตบไหลเ พอ่ื นสาวมาอยา งปลอบใจ ดารนิ จอ งภาพนัน้ อยางยังไมแ นใ จเชอื่ สายตาตนเองนัก แลว พนมมือไวเหนือทรวงอก แหงนหนา ขึน้ ไปบนทอ งฟา เหมือนจะขอบคณุ ตอ สวรรค [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1385 “โชคดีเหลอื เกนิ ทค่ี ณุ หญงิ หยุดพักอยทู ใี่ ตซุมหินตรงนั้น แลวเหลือบไปเห็นมนั โดย บงั เอิญ ไมง นั้ พวกเราอาจเดนิ เซอซา เขาไปใกลส ว นหวั มนั โดยไมร ตู วั และมนั เห็นเรากอ นก็ได” พรานใหญพ ดู ขึน้ เบาๆ อยา งอดที่จะหวาดเสยี วตอ เหตกุ ารณไ มได หญงิ สาวกล้าํ กลืน อะไรชนิดหนง่ึ ลงคอ บงั เกดิ อาการหนาวสะทานขน้ึ มาอกี คร้ัง “ถาไมใชเ พราะโคลนจากตวั ของมนั หยดลงมากระทบมอื ฉันเขา ก็คงไมร เู หมือนกนั ” หลอ นพูดเสียงแหง ยงั อยใู นอาการสยอง พร่นั ใจ “ทแี รกสงสยั วา อะไรเหลวๆ เย็นๆ มันหลนลงมาถกู มอื พอเงยขึน้ ไปมองเหน็ ยังไมท นั ชัด มนั กห็ ยดซ้ําลงมาอีก คราวนี้เปน เลอื ดเลย แลว กเ็ ห็นปลอ งใตทองมนั ตอนน้ันแทบชอ็ ค ตัวแข็งไป หมด จะบอกใหพ วกเรารูก็ไมม ีเสียง เหมือนมอี ะไรมาสะกดไวงัน้ แหละ ยังคดิ เลยวาเผลอหลบั แลว ฝน ไป คุณพระชวยไวแทๆ ทเี ดยี ว สาํ หรบั เหตกุ ารณครง้ั น”้ี “จนกระทั่งเดย๋ี วน้ีผมกย็ งั ลําดบั ภาพไมถูกเลยวา อะไรมนั เปน อะไร พวกผมวิง่ ไตเ นิน ข้ึนมา ยังไมท นั จะถงึ ปากถ้ําทหี่ ลบซอนนน่ั มันก็ไลหลงั กระชัน้ ชดิ เขา มาเสยี แลว ไอตัวไหนกนั แน ทก่ี วดตามพวกผมมา ตวั ทเ่ี ราเขา ไปน่ังพักอยใู ตท องมนั หรอื วาตวั ท่ีเราไดย นิ เสยี งเลอ้ื ยมา?” ไชยยนั ตหนั มาถามรพินทร “ตวั ใหมท ไ่ี ดย นิ เสยี งเลื้อยมานัน่ แหละครับ มนั มาเร็วยง่ิ กวาพายุเสยี อกี พอคุณไชยยนั ต กับพวกเราทางนี้วิ่งมาทน่ี ี่ ผมกับแงซายกอ็ อกสกัดดกั ไมก อี่ ดึ ใจเทา นัน้ เหน็ มันชหู วั โผลข ้นึ มาพน ปา จะยงิ ตอนนั้นกย็ ิงไมทนั เพราะมนั หดหัวลงเล้อื ยไลพ วกคณุ ไชยยนั ตเสียกอน ผมกบั แงซายกเ็ ลย วง่ิ ตามหลงั มันมา พอจัดการกบั เจา ตวั น้นั เสร็จไป ตัวทน่ี อนน่งิ อยกู ็เลอื้ ยตรงเขามาตามคูของมัน ผม กับแงซายตอ งเผนขึน้ มาบนเนนิ น่ี และยงิ ลงไปจากบนนี้ ทแี รกนกึ วา เสยี งระเบิดทเี่ รายงิ ตวั แรกจะ ทําใหม นั หนีเสียอกี ท่ีไหนได มนั กลบั พยายามตรงเขามา ก็เลยไดจงั หวะซดั อยูทัง้ สองตวั พรอมกนั เลย” ไชยยนั ตก ับดารนิ ไมมโี อกาสจะไดเ หน็ เหตกุ ารณต อนทรี่ พินทรก ับแงซายยิงธนูตดิ ระเบิด เพราะมวั หลบซอนอยใู นซอกหินหนาปากถ้ํา ท้ังสองโผลอ อกมาภายหลงั จากไดย ินเสยี งระเบิดกมั ปนาทข้นึ แลว สามครง้ั และไดย นิ เสยี งโหร อ งแสดงความดีใจจากบญุ คาํ และจนั นัน่ แหละ แลว กอ็ อกมาเหน็ ซากงยู กั ษท้งั สองกองอยู ตนี เนิน ในลักษณะหมดฤทธิเ์ ดชวายปราณลงดวยอาํ นาจของไนโตรกลีเซอรนี สมดังทคี่ าดหวังไว มนั พิสูจนใ หเห็นชดั ไดวา พรานนําทางและเจา คนใชชาวดง สามารถทาํ งานประสานกัน ไดอยางกลมกลนื ไมม ีอะไรขดั เม่ือความจาํ เปนขดี สุดไดม าถึง สว นบุญคาํ กับจนั ก็เปนมอื ทไี่ วว างใจ ไดทีเดยี ว เพราะตลอดเวลา ไดย ินเสยี งปน จากท้งั สองแผดสนนั่ อยไู มข าดระยะ แสดงวาไมไ ดเสยี สตเิ ลย คงสาดกระสุนเขาใสไ อยกั ษอ ยางพรานเลอื ดขน จนวนิ าทสี ดุ ทาย คงมีแตค ะหยนิ่ กบั ดารนิ เทานัน้ ท่ตี กอยใู นภาวะเสยี ขวัญทําอะไรไมถ กู [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1386 อดตี นายทหารปน ใหญ เอื้อมมอื ไปจบั แขนรพินทรกับแงซายไวคนละขางบีบแนน แลว ถอนใจออกมาอกี ครั้ง เขาไมจําเปนอะไรจะตองกลาวสรรเสริญในฝม ือและนํา้ ใจของบุคคลท้ังสอง เพราะซึมซาบดมี านานแลว เพียงแตพ มึ พาํ ออกมาวา “นถ่ี า ไมไดธ นตู ิดระเบดิ พวกเราเห็นจะไมมีทางปราบมันลงไดเ ลย นอกจากกลายเปน เหยอื่ ไปหมด ตอนทม่ี ันชหู ัวขึน้ ไป หมายจะเลน งานผมกับนอยตรงปากถํา้ นน่ั ผมบอกไมถกู วา ความรูส ึกตอนนัน้ เปน อยางไร เหน็ หนา เห็นตามันถนดั ทีเดยี ว หางไมกวี่ าเทานัน้ ความใหญโต มโหฬารของมนั นซี่ ิ ทาํ ใหหวั ใจแทบหยดุ เตน มนั มหี งอนบนหวั ดว ย นากลัวเหลอื เกิน ผมเอาปนสน้ั ยงิ เผาขนเขา ใสห นา มันนดั หน่ึง เหน็ มนั หดแวบหายไป แตอ ดึ ใจเดยี วกโ็ ผลรา ขนึ้ มาอีก นอ ยนะ หมด สติไปแลวตอนน้นั ” พรานใหญฝน หวั เราะเบาๆ หนั ลงไปมองขา งลา ง “อยาวาแตค ณุ ไชยยนั ตเลยครบั ผมเองเหน็ มันโผลหวั ขึ้นมาครั้งแรก กแ็ ทบช็อคไป เหมือนกนั เพราะคดิ วาดภาพหนา ตามนั ไปอีกอยางหน่งึ เขา ใจวา คงเปน หนางูธรรมดา คาดไมถ งึ วา มนั จะแปลกประหลาด เหมอื นสัตวใ นเทพนยิ ายอยางน้ี ไอต วั ที่หวั ขาดไปน่ันแหละครับ คอื ตวั ท่ีมี หงอน ผมอยากจะเขาใจวามนั เปน ตวั ผู สว นอีกตัวหนึ่งหวั มนั คลายๆ งเู หลือมธรรมดา คงจะเปนตัว เมยี และเจาตวั เมยี น่นั แหละที่ปะทะกบั คุณเชษฐาที่หมบู าน เปน ตวั ทเ่ี ราตามรอยมันมา” “ไอต ัวมีหงอนน่ี ก็เปน ตัวเดยี วกบั ท่ีเราสอ งกลอ งเห็นเมือ่ เทย่ี งนน้ี ะซ”ิ “ครบั ตองเปนตวั นแ้ี หละ ท่เี ราไปดกั มัน พอดีกับที่ทางฝา ยคณุ ชายปะทะกบั อกี ตวั หนงึ่ ทางหมบู า นเสยี กอ น มันเลยเบนหัวหลบ แลว ก็วกออ มมาคอยพบคขู องมันทีน่ ี่ ประจวบกบั ทีเ่ ราตาม มาถึง เลยเจอะเขาทั้งสองตวั พรอ มกัน” “นา จะเรยี กมนั วา พญานาค หรือมงั กร มากกวางู พอเดาถูกไหม ไอต วั ไหนกนั แนท เี่ อา ควายของเราไปกินคนื นน้ั ?” จอมพรานสน่ั ศรี ษะ “ผมกไ็ มแนใ จเหมือนกนั ครบั คนื นั้นเราเหน็ มันไมถนดั รแู ตเ พยี งวา มนั เปน งใู หญเทา นน้ั แตไมตวั ใดก็ตวั หน่ึงในสองนแ่ี หละ” แลวกห็ ันไปสง ภาษาซกั ถามอะไรคะหยนิ่ อยคู รหู นึ่ง จงึ หันมาบอกตอวา “คะหยน่ิ บอกวา เทาทีเ่ หน็ มนั อาละวาดอยทู ห่ี มูบานหลม ชา งเปนตวั ทไี่ มม หี งอน คงเปน ตวั เมียน่นั แหละ คะหยนิ่ กไ็ มเ คยรมู ากอ นเหมอื นกนั วา มนั มอี ยสู องตวั เพ่ิงจะมาเหน็ เอาเดี๋ยวน้แี หละ ถาจะใหส นั นษิ ฐานก็อยากจะเดาวา ไอตวั ผูน ่นั แหละ ที่ดอดเขา ไปโจมตขี บวนเกวยี นของเรากลางดึก เอาควายไปกนิ ในขณะทนี่ ังตัวเมยี มาคอยอาละวาดอยูทางหมบู า น แลววันน้ีมนั กม็ าพรอ มกนั สอง ตวั ผัวเมยี เลย ถา ไมมีพวกเราเตรียมรบั มอื อยู ดไี มดี วนั นี้ทงั้ สตั วท ้งั คน เกล้ียงหมดท้งั หมบู า น” “จริงอยา งที่คะหยน่ิ วาไวไ มม ีผดิ ไมม ปี น กระบอกไหนท่จี ะปราบมันลงได” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1387 ไชยยนั ตค รางเบาๆ กม ลงมองดู .600 ในมอื พรอ มกบั สนั่ หนา ชา ๆ อยา งหมดความไวเ นอื้ เช่ือใจ รพนิ ทรแ ยงมาวา “ก็ไมเ ชงิ ครบั ผมเรยี นแลว วา ปญหามันอยทู ่ีเราจะสงกระสุนเขาจุดสําคญั ของมันไดเพยี ง ไหนเทานั้น กอนทแี่ งซายจะยงิ ระเบดิ ไปทีต่ ัวหลงั ผมกดดว ย .458 ลงไปกลางหวั ของนงั ตวั เมีย เพราะเห็นเปาหมายถนัด...เปนการยงิ จากดานบนนดั แรกเทาน้ัน เห็นมนั มว นกล้งิ ไปทนั ทเี หมอื นกัน เพราะลูกปน ตดั เปน เสน ตรงผานกลางสมอง เพียงแตมนั ไมต ายคาท่ีอยา งฉับพลันทนั ใดเหมอื นสัตว อ่ืนเทาน้ัน แตไ มม ที างจะแผลงฤทธ์อิ ะไรได นอกจากดน้ิ ฟาดตวั เปน เกลยี ว ความจริงอยากจะลองดู เหมือนกนั วา ลาํ พังกระสุนปน เขาสมอง จะใชเวลาสักเทา ไรมันถงึ จะตายสนทิ แตต องการใหม นั ตาย เสียโดยเรว็ ท่สี ุด เลยใหแงซายซ้ําดวยไนโตรหมดเร่อื งหมดราวไป สว นมากที่พวกเรายิงเปนเวลาท่ี มันชหู ัวขน้ึ ไล ไหนจะพะวงถึงการหนี ไหนจะเปา หมายท่ไี มถ นดั ก็เลยพลาดจดุ สําคัญไปเสีย ทาํ ให ดูเหมือนกบั วา ลูกปน ทาํ อะไรมนั ไมได สว นมากกระสุนไปถูกที่ไมส ําคญั เสยี หมดน่นั เอง การใช ปนจึงเปน การเสี่ยงมากสําหรับงใู หญขนาดน”้ี “แลว ไอต วั น้นั โดนเขาอีทา ไหน หวั ถงึ กดุ ไปเลย?” “ลูกแรก ตอนทีม่ ันชหู วั ราจะเลน งานคณุ ไชยยนั ตกับคณุ หญิงอยู แงซายยิงไปทกี่ ลาง ลาํ ตัว มันเลยถลม ลงมากองอา ปากกวา ง ลูกที่สองเขา ไปในปากพอดี พอธนเู สยี บปากมนั กง็ ับฮวบลง มา...” ไชยยนั ตแยกเขี้ยว พรอมกบั หลบั ตาอยา งพลอยสยดสยอง ในวาระสดุ ทายของเจา งยู ักษ ตัวนนั้ เพราะวาดภาพถกู ตามคาํ บอกเลา วา มนั จะเปน ไปในลักษณะไหน อยา วาแตส ว นหวั ของเจา อสรู ดึกดาํ บรรพน ่ันเลย ทจ่ี ะไมกลายเปนจณุ มหาจณุ ไปดวยอาํ นาจระเบดิ ซ่ึงอัดตวั อยใู นทีบ่ ังคบั อันเปน ปากที่งบั ลงมาของมันเอง ตอ ใหห นิ เปน สบิ ๆ ตันยังหลุดออกมาทัง้ กระบิ “พระรามแงซายของเรา ยิงศรพรหมมาศไดเดด็ แท ใหม นั ไดย ังง้ีซนิ า พอคุณเอย ! แลว... ไอตัวหลงั ละ?” “ถกู คอครบั ตูมเดยี วเทา นน้ั คอหัก พลกิ ทอ งน่ิงไปเลย ไมกระดกิ แมแ ตนดิ เดยี ว” “ไมใชชอ็ คไปชว่ั คราว แลว กฟ็ น ข้ึนมาอีกนะ ฉันไมม แี รงว่ิงอกี แลว ” ดารนิ พูดมาดวยเสยี งกระซบิ ดหู ลอนจะยงั ไมไ วใ จนกั ไชยยนั ตห วั เราะลน่ั ออกมาอยาง ขบขัน ในคําพดู และอาการของหญงิ สาว แตร พินทรม องดหู ลอนอยา งเห็นใจ “ลองดเู พอ่ื ความแนใ จอกี ครงั้ กไ็ ดน คี่ รบั ยิงเขา ไปท่หี วั ของมันสกั นัดสองนดั ถา มนั ยัง ตายไมส นทิ มนั กก็ ระติกตวั ใหเ ราเหน็ เอง” หญงิ สาวคงนง่ั นงิ่ เฉยอยเู ชนนน้ั อยา งหมดเรย่ี วแรง ไชยยันตจึงขยับตวั ลกุ ขน้ึ ยนื ควา ไร เฟล ประจําตวั ข้นึ ประทบั บอกกับแงซายวา “เตรยี มธนกู ายสทิ ธขิ์ องนายไวพรอ มดว ยนะแงซาย เผ่ือมันเกิดจกั จเ้ี พราะลูกปนของฉนั ยกั เอวยกั ไหลห วั เราะกา กออกมาเมอ่ื ไหรล ะก็ ชว ยซา้ํ ใหทนั การดว ย” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1388 แงซายอมยิ้ม ควา ธนขู น้ึ มาเตรียมอยางปฏบิ ตั ิตามคําสงั่ ของเขา มากกวา ที่จะระแวงสงสยั ใดๆ ไชยยันตก ก็ ระดิกนวิ้ ลนั่ ไกออกไปอยางบรรจง โดยเล็งไปยังบรเิ วณใตค างทีพ่ ลิกหงายอยู เสยี ง .600 ดังสนัน่ ล่นั ขุนเขา ไดย นิ เสียงหวั กระสนุ แลน เขา เจาะเปา หมายตามเสยี งระเบดิ มาอยางถนัด เขา ยิงออกไปทั้งสองลํากลอ ง แลเห็นเศษเกลด็ ปลิววอ นขึน้ มาดว ยแรงตีควานของหวั กระสนุ และฝุน จากพ้นื ดินดา นลา ง ทล่ี ูกปน เจาะผานลงไปกระทบฟงุ ขน้ึ แตเ จางยู กั ษทน่ี อนหงายคอขาวอยจู ะสะดงุ สะเทือน หรอื เคล่อื นไหวแมแ ตน อยก็หาไม “สบายใจหรอื ยงั ละ นอย” เพือ่ นชายหันมาถาม ดารินยม้ิ ออกมาจืดๆ ครูใหญหลังจากน้นั ทั้งหมดก็คอ ยๆ ไตเนนิ ลงมายังซากงูยักษท ้งั สอง เพือ่ สาํ รวจโดย ใกลช ิด มีดารนิ คนเดยี วเทา น้ันที่ยนื รออยหู า งๆ ไมกลาท่ีจะเขา ไปใกลช ดิ ซากของมนั นกั หลอนท้ัง เกลียดทัง้ กลัว และยังอดทจ่ี ะระแวงอยไู มห าย รอบดา นบรเิ วณใกลเ คยี ง นองไปดว ยเลอื ดเหนยี วเหนอะ แทบวา จะอาบไปทุกโขดหนิ และหมไู ม ช้ินสว นของบริเวณศีรษะเจาตวั ผกู ระเดน็ กระจัดกระจายไปหลนอยทู ว่ั ไป กาํ หนด สณั ฐานไมไดว ามันเปน สว นไหนบา งเพราะความรงุ รงิ่ ของมัน บางช้ินกระเดน็ หางจากลาํ ตัวถงึ สหี่ า สิบเมตร คาวเลอื ด และกล่นิ ระเบดิ ผสมคละคลงุ ไปหมด พอเขา มาเห็นโดยใกลชิดเชน น้ี ความใหญโตมโหราฬของมัน แทบทาํ ใหไ มส ามารถบอก ไดว า มนั เปนสัตวอ ะไร ซากที่กองอยู ดูราวกบั กาํ แพงโขดหินขวางกน้ั อยู เฉพาะเทา ทีเ่ หน็ เพียงรอย เคลอื่ นไปในทงุ หญา คาํ นวณกันไวก อนวา จะตอ งมหมึ าย่งิ แลวมาเหน็ ตัวมนั ใกลๆ เชนขณะนี้ ปรากฏวา มนั ใหญก วา ทกี่ ะกนั ไวเสยี อกี ตรงบริเวณสนั หลงั กลางลําตวั อันเปนบรเิ วณท่ีอวบใหญ ทส่ี ุด คนรา งสูงใหญขนาดแงซายเขา ไปยนื เทยี บแลว ศีรษะอยเู พยี งระดบั คร่งึ เดยี วเทาน้นั ไชยยนั ต หรี่ตาลงอยางสยองใจ พึมพาํ ออกมาแหบๆ “นม่ี ันคงมองเหน็ เรา ตวั เทาตก๊ั แตนเทา นน้ั ” ตวั เมยี มขี นาดยอมกวา ตวั ผูเ ล็กนอย รอยบาดแผลจากลกู ปน มอี ยูทว่ั ตัว แตล ะแผล เหลา นัน้ เมอ่ื เทียบกบั ขนาดลําตวั ของมนั แลว แทบจะสงั เกตไมเ ห็น นอกจากจะใชค วามพจิ ารณา อยางถี่ถว น ยกเวน ทีป่ รากฏอยูบ นศีรษะ อนั เปน บริเวณทีเ่ ปนกระดกู แข็งเทานน้ั กระสุนทย่ี งิ เขา ลาํ ตัวจงึ เรียกไดวา แทบจะไมเ กดิ ผลอะไรขึน้ มาเลย เมอ่ื มาพจิ ารณาใกลๆ เชน นี้ บญุ คาํ ทดลองใชมดี ดาบเดนิ ปา กระหนาํ่ ฟนเขา ไปในท่ีผนงั ลาํ ตวั นน้ั ปรากฏวา มดี กระดอนกลับออกมา ไมสามารถจะผา นเกลด็ หนาเขา ไปได ราวกบั ฟน ยางรถแทรกเตอร เมอื่ ใชมอื สัมผัสลบู คลํารสู ึกไมผ ดิ อะไรกับคลาํ ลาํ ตนของไมใ หญ ไมม ีทางจะรูเลยวามนั เปนลําตวั ของสัตว ไชยยนั ตกลาวตอมาวา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1389 “ก็สมควรแลว ท่เี ราจะคลานเซอ ซาเขา ไปน่งั พกั อยใู ตท อ งของมนั โดยไมร ตู ัว อยา วา แต เขา ไปนง่ั พักอยใู ตท อ งมันเลย สมมติวากําลังเดินเขาในพงทึบ เจอลําตวั มันทอดขวางหนาอยแู บบน้ี กค็ งนกึ วามูลดนิ หรอื ซากตนไมใ หญล ม ขวางอยูดี ดไี มด ีไตข ึน้ ไปหงุ ขาวอยูบนหลังของมนั สงไป นา เสียดายกลอ งถายรูปของนอ ยเหลอื เกิน ถาไมพ ังไปเสียคราวไอแหวงบกุ และมตี ิดตวั กนั มาดว ย เราคงไดห ลกั ฐานสง่ิ มหัศจรรยนีก้ ลับออกไปใหโลกภายนอกเห็น หรอื ยังไง ผกู อง?” พรานใหญห ัวเราะเบาๆ “ส่งิ แปลกประหลาดมหศั จรรย เกนิ ความคาดฝน เชนนี้ มนั มกั จะกลวั กลองถายรปู เสมอ แหละครับ คณุ ไชยยันต...” นา้ํ เสยี งของเขาแฝงอารมณขนั ทีเลน ทจี ริง “ถา เรามกี ลอ งถายรูปมาดว ย เราอาจไมพ บมนั กไ็ ด เพราะฉะนน้ั ความพสิ ดารทั้งหลายใน ปา นี้ จงึ หาหลกั ฐานออกไปยืนยนั ใหโ ลกภายนอกเขายอมเชื่อไมได เปนไดก แ็ ตเพยี งเรื่องนยิ ายทเ่ี ลา สกู นั ฟง เทา นนั้ จนกวาจะไดมีโอกาสมาเผชิญพบเหน็ ดว ยตาตนเองแบบนแ้ี หละ น่ีคือเรือ่ งของปา ดง พงพีท่ียงั เต็มไปดวยความลี้ลับ ชนิดทค่ี นเมอื งคาดคิดไปไมถ งึ และไมย อมเชือ่ พวกชาวปา ไมใชน ัก สาํ รวจคนควา ไมใ ชน กั ศกึ ษาท่ตี องการสถิติ และหลกั ฐานไปแสดงตอโลกเพือ่ หวงั ช่ือเสียงอะไร สง่ิ ใดกต็ ามท่เี ขาเผชิญพบเหน็ ก็เปน การพบเหน็ ดวยตาของเขาเองเทา นัน้ อยา งมากกแ็ คเ ก็บเอามา เลา ใหญาติมติ รพวกพองฟง” ดารินคนเดยี วเทาน้นั ทีน่ ั่งซึมไป ไมเ ขาใกลหรอื แสดงความคดิ เหน็ ใดๆ ท้งั ส้นิ หลอ น อยากจะรีบไปใหพ นจากทน่ี โ่ี ดยเร็วทีส่ ุด ขณะทนี่ ง่ั เอามือเทาคางอยูบ นกอนหนิ กอนหน่งึ ระหวางที่ ไชยยนั ตก ําลงั เดนิ สํารวจอยางสนใจยิ่ง เพอื่ คํานวณขนาดอนั แนน อนของมนั รวมทงั้ รายละเอยี ด อ่นื ๆ รพินทรก ห็ นั มาพบหลอ นเขา เดินตรงเขา มาใกล “คุณหญงิ จะไมเขา ไปดมู ันใหเ ต็มตาใกลๆ หนอยหรือครบั ตวั มันโตกวา งดู นิ เปนกอง” หลอ นเหลือบตาข้ึนมอง พดู เบาเหมือนกระซบิ “เกอื บตายกันหมดทกุ คนเมอ่ื หยกๆ นเ่ี อง ยังอุตสาหมีอารมณข นั อยอู กี ร?ึ ” “อารมณขนั มนั ชวยคลายอารมณเครียดไดไ มใ ชห รือครบั คณุ หญงิ หมอ” ดารนิ หนา ง้าํ ความซดี เซยี วหายไปในทนั ที “น่ี! เลกิ เรียกฉนั ดวยภาษาบาๆ อยา งนเ้ี สียที จะเรยี กช่ือก็เรียก จะเรยี กหมอก็เรยี ก เอาให มนั แนสกั อยา งหนงึ่ เรียกคณุ หญงิ หมอ ไดยนิ แลวอยากจะสะบดั หลงั มือใหส กั ฉาด” “เอ...ผมเรยี กผิดทตี่ รงไหนหรอื คณุ หญิงเปน คณุ หญงิ อยแู ลว มหิ นําซํา้ เปนหมออกี ดว ย ผมกเ็ รียกคณุ หญิงหมอแลว ยังไมถ กู อีกหรอื ทคี ณุ หญงิ หมอยงั เรียกผมวา ‘นายพรานไพร’ เปลีย่ น นามสกุลใหเสยี ใหมว า ‘ใจฉกาจ’ ผมยังไมว า อะไรคณุ หญงิ หมอสกั นิด” “เด๋ยี วเหอะ!...เดีย๋ วเหอะ!...” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1390 “เอาละครับ ไดออกเทนแรงสงู คอื ‘นาํ้ โห’ เขา มาเปน พลังแลว ทนี พ้ี อจะมแี รงเดนิ กลับ หรอื ยงั ?” นกั มานษุ ยวิทยาคนสวย ครึ่งยม้ิ ครง่ึ บงึ้ แลว หวั เราะออกมาอยา งกระฟด กระเฟยด “ออ! นม่ี าแกลง ยัว่ ใหฉันมแี รงขนึ้ มางัน้ หรอื ” “กเ็ หน็ น้ํามันหมด ลงนั่งทอดอาลยั แลวก็เลยเอาออกเทนมาชว ยเติมให” “ดี! หมัน่ เติมเขา ไวเ ถอะ ออกเทนมันคงจะลุกคลอกคนเตมิ เขา ใหสักวันหนง่ึ หรอก” รพินทรยกั ไหล “ไมเ ปนไรมิได บังเอิญผมเปนตํารวจดบั เพลงิ เกา มีเสอื้ กันไฟรอยเปอรเซน็ ตป รฟู !” วาแลว เขาก็เดนิ ผละไป “โชคดเี หลือเกนิ ทีไ่ อสองตวั นี่มาตายอยกู ลางดง หางไกลจากหมบู า นออกมามาก ถาไป ตายอยใู กลห มบู านละกย็ งุ ใหญท เี ดียว พวกหลมชาง รวมท้ังเราดว ย เห็นจะตองอพยพหนีกนั หมด เวลามันเนา” ไชยยนั ตบ อกกบั เขา เม่อื หนั มาเหน็ พรานใหญเขามาหยดุ ยนื อยูขา งๆ ตะโกนใหสญั ญาณ คนของเขา เตรียมตวั ผละจากซากงยู กั ษเพอ่ื เดินทางกลับ ขณะนนั้ มนั เปน เวลาบา ยสโ่ี มงเศษ แสงใน ดงเร่ิมโรยลงอยา งรวดเรว็ ทกุ คนทแี่ ยกยา ยกันออกสํารวจซากงู กลบั เขา มารวมกลมุ กันอกี ครง้ั บุญคาํ กบั คะหยน่ิ ชวยกนั ถางเกล็ดของเจา สัตวดกึ ดําบรรพแ ผนขนาดกระดง ฝด ขา วใหญๆ ทง้ั สองตัว ออกมาตัวละ เกล็ด เจาะรอ ยเชอื กสะพายหลัง เพ่อื นาํ ติดตัวกลับไปดว ยเมือ่ พรอม พรานใหญกม็ ีคาํ สง่ั ใหอ อก เดนิ ทาง คะหยนิ่ ทาํ หนา ทเ่ี ปนมัคคุเทศกอ ีกตามเคย เดินขาเขยก แตก ต็ วั ปลวิ หนาตาเบกิ บาน แจม ใสนาํ ลว่ิ ไป ในการบา ยหนากลบั หมบู า นคร้ังนี้ คะหยิ่นไมไดน าํ ผานบรเิ วณเหวใบไม ท่ีตาม รอยงผู านกันมาแลว หากแตอ อ มไหลเ ขายอ มๆ ลกู น้ันตัดเขา ดงไปอีกดานหนึง่ หนทางออ มวกวน เล็กนอ ย แตกด็ กี วา ทจ่ี ะยอ นกลับทางเกา อนั เตม็ ไปดว ยอนั ตราย ทง้ั หมดมาถงึ หมูบ าน เวลาเขาไตเ ขา ไฟพอดี ยงั ไมทันจะถึงเขตหมบู านดี คะหย่นิ กอ็ อก ว่ิงสงเสยี งรองบอกพวกพองเอ็ดตะโรเขา กอ นอยา งลงิ โลดปรดี า พวกชาวบานรอคอยรบั อยูกอนแลว คะหยนิ่ เลน แหกปากตะโกนบอกถึงโชคชัยความสาํ เรจ็ โวยวายเขา ไป เสียงโหรอ งก็ดงั กกึ กอ งขนึ้ ทง้ั หมูบ านอ้ือองึ ไปหมด ทกุ คนในหมูบานไมว า เปนลูกเดก็ เลก็ แดง มาชุมนุมกันแนน ขนัด อยทู ก่ี ลาง ลานบาน ทามกลางแสงคบเพลิงที่สวา งไสวไปทวั่ เชษฐา วราฤทธิ์ ยนื รอรบั อยูแ ลว ทนี่ อกชานกวางบนเรอื น ดว ยสหี นา อันแดงก่าํ ไปดวย ความตน่ื เตน ปต ิใจเหลือทจี่ ะกลาว เสยี งโหร อ งอึงคะนึงของพวกชาวบานก็ดี เกดิ กับเสยผูไดยนิ เสียง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1391 แตแรก กระโดดแลนลงจากเรือนออกไปฟง ขาวแลว หอกลับมารายงานเขาละลํ่าละลกั ถึงการ กลบั มาพรอ มกับโชคชัยของคนเหลา นั้นกด็ ี แทบจะทาํ ใหเขาลมื เร่อื งขาเจ็บเสยี สนทิ ครัน้ แลว ทั้งเจด็ คนก็โผลขนึ้ มาบนเรอื น ไชยยันตเ ดนิ หนา บานหวั เราะรา นาํ หนาขึน้ มา เปนคนแรก ตามติดมาดว ยคะหย่นิ กับบญุ คําผูแ บกเกลด็ งมู าดวยคนละเกลด็ รพินทรเ ปนคนสดุ ทา ย ท่ีกา วตามหลังข้ึนมา ไชยยนั ตยงั ไมเ อยคาํ ใดทงั้ ส้ิน บงการใหค ะหยน่ิ กับบุญคําวางเกลด็ งูอันใหญ ขนาดกระดงทง้ั สองลงตรงหนา แทบเทา ของเชษฐา แลว จึงทาํ หนา ขงึ ขังพูดข้นึ ดงั ๆ เหมอื นจะ รายงานวา “รพินทร แงซาย และอกี หา คนทไี่ ปดว ยกนั ขอมอบสงิ่ นี้ใหเปน อภนิ นั ทนาการแกห มอ ม ราชวงศ เชษฐา วราฤทธิ์ ผูเปนหวั หนา คณะของพวกเราทกุ คน!” อดีตทา นทูตทหารบกผพู ิการชวั่ ขณะ จองมองดูสิ่งท่ีวางอยูต รงหนา อยา งตะลงึ แลวเงย หนา ขึน้ โดยเรว็ มองดหู นาทกุ คนทย่ี นื เรยี งรายอยตู รงหนา เอย ข้นึ เสียงสัน่ เครือไปดว ยความปต ิ “แปลวา...สาํ เรจ็ หรอื ไชยยนั ต นอย?” ความเงียบปกคลุมไปชั่วอดึ ใจ ไมม ใี ครตอบคําถามเขา และทนั ทีนนั้ นอ งสาวกโ็ ผเขา กอดพ่ีชายไวแ นน ไชยยันตต รงเขา ไปกอดไวอกี คน หวั เราะดังสน่นั ออกมา “ไชโยซิ เชษฐา! ไชโยใหดังท่สี ดุ ใหแ กโ ชคชัยของเรา และใหแกว รี บรุ ุษสองคน พราน ใหญก บั คนใชพ เิ ศษของเรา ทางขวาน่นั เปน เกล็ดของเจาตวั ผู สว นทางซา ยนี่เปนเกลด็ ของนังตัวเมยี อยหู มดทง้ั สองตวั แลว เราเอาหลกั ฐานกลบั มาใหด ไู ดเพยี งเกลด็ สองเกลด็ นเ่ี ทาน้แี หละ” เชษฐาไมไ ดไ ชโย เขาคงยนื ตะลงึ งันไปดวยความปลาบปล้ืมตื่นเตน เชนนนั้ แตพ วก ลกู หาบและพรานพืน้ เมอื ง พากนั โหข น้ึ กกึ กอ ง พวกชาวบา นที่แหตามกนั มาลอ มเรือนใหญไวแนน ขนดั ก็โหรองรับขึ้นดวยสนนั่ หวนั่ ไหว บรรยากาศเตม็ ไปดว ยความยินดีโสมนัส เมือ่ สรา งจากตะลงึ หวั หนาคณะกเ็ คลอื่ นเขา ไปหยดุ อยตู รงหนา รพินทรกับแงซาย กาง แขนโอบกอดไวคนละดาน “รพินทร. ..” เสียงของเขาคงเครอื อยูเชนน้ัน ดว ยความต้นื ตนั ใจ “คุณคงรวู าผมพดู อะไรไมอ อกในขณะนี้ นอกจากขอบอกส้ันๆ วา ผมภูมใิ จและสุขใจ เหลอื เกนิ ทไ่ี ดม อื อยา งคณุ และแงซายไวเ ปน แขนซายแขนขวา แบบน้ถี งึ ไหนกถ็ ึงกันไมหวนั่ เลย” แลวเขากห็ วั เราะออกมาดว ยนาํ้ เสยี งกงั วาน สหี นาแชม ชนื่ หนั ไปทางคะหยน่ิ “คะหยน่ิ ! เราไดทาํ ตามสญั ญาทีใ่ หแ กเ จาไวแลว ตอ ไปน้ีหมบู า นของเจาจะไมมีภยั ใดๆ มารบกวนอกี ” นายบา นหลมชา งทรุดตวั ลงราบกับพืน้ ตรงหนา น่ันเปน อาการคารวะขีดสุด เทา ทเ่ี จาคน ดงจะสําแดงได แลวกม ศีรษะลงไปจนจรดพนื้ แทบเทาของเชษฐาและคณะทุกคน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1392 “คะหยนิ่ เหน็ แลว...เหน็ มากบั ตนตนเอง พวกเจานายท้งั หลาย เปรยี บเหมอื นเทวดามาชว ย คะหยนิ่ และพวกของคะหยน่ิ ไวท้งั หมบู าน คะหยนิ่ จะไมล มื เลยจนลมสดุ ทายของชวี ติ ” ใครจะชุมนุมซักถามเลา ความกนั อยา งไรกต็ ามที ดารินถอดเสอื้ ลา สตั วของหลอนออก เหลอื แตเ ชิ้ตเบาบาง แลว ตรงเขา ไปดเู จามคุ นไขข องหลอน ซ่งึ บดั นี้กาํ ลังนอนลมื ตาโพลง สดบั ฟง เสยี งพดู กนั แซดเอกิ เกริก อนั บง ความหมายโชคชัย แลว ซุบซิบถามความกับนางอว้ั ครู ักท่นี ั่งเฝาอยู ขางๆ พอเหน็ นายหญิงเคลอ่ื นตรงเขา มาดวยสหี นาแฉลม เบกิ บาน นางกถ็ ลาเขา มากอดขาไว สง ภาษาถามละลาํ่ ละลกั ออกมา ดารนิ เรยี กเกิดผูยืนอยใู กลทส่ี ุดใหเ ขามาเปน ลาม “ถูกแลว ท่เี จา กับมุไดย ินอยใู นขณะนไ้ี มผดิ ไปหรอก งูยกั ษตายแลวท้ังสองตัว จะไมม ีงู ยกั ษทไ่ี หนมาอาละวาดทน่ี อ่ี ีก เจาทัง้ สองพน เคราะหแ ลว ” นางอั้วรอ งไหโ ฮออกมาดวยความดีใจเหลอื ทจ่ี ะกลาว เกลอื กใบหนาลงบนหลังเทา ของ หลอน และหนั ไปกอดชายคนรกั ไว เจามมุ สี ีหนา สดใสแชมช่นื ขน้ึ ในบัดน้ี นาํ้ ตาคลอเบา “นายหญิงยิ่งกวาแมของมเุ อง ลูกของมุ ลกู ของลกู ของลกู ตอไปทกุ ช้ัน มุจะสอนใหร ะลกึ ถงึ นายหญิง” เกิดแปลเสยี งพึมพาํ ของเจามใุ หหลอนทราบ “ไมจ ําเปน ...” หลอ นใชใ หเ กดิ เปนลนิ้ “ถาเจา ยงั ระลกึ ถึงเราอยู จงจาํ แตเฉพาะเมตตาธรรม และความปรารถนาดตี อเพอื่ นมนุษย ท่เี ราไดม ไี วแ กเจานน้ั เถดิ ตอ ไปเจาจะไดเ ปนหวั หนา บานแหง นี้ ปกครองบริวารสบื แทนตอ จากพอ ของเจา จงใหค วามปราณแี ละความยุติธรรมของเจาเหมอื นเชน ทไ่ี ดร บั จากเรา อยาลืมเรอื่ งราวทเ่ี คย เกิดขนึ้ กบั ตัวเจาเองเสยี อยาใหมเี ร่ืองทาํ นองเดยี วกนั นเี้ กิดขึ้นกับคนในปกครองของเจา มีลูกมี หลานกจ็ งสอนกันสืบไป และนนั่ ก็คอื การทเ่ี จา ยังระลกึ ถึงเราอยู” “มสุ าบานวาจะปฏิบัตติ ามคาํ สัง่ ของนายหญิง” ลกู ชายนายบานรับคําหนักแนน ดารินใชใ หเกดิ ไปตามคะหยิน่ เขา มาในทนั ทนี ้ัน ย้ิมใหอ ยา งออ นโยนเปน ครง้ั แรก แลว วา “คะหยน่ิ ถึงเวลาแลว หรอื ยงั ทเ่ี จาจะใหอภยั แกเจามุและนงั อ้วั ยอมรบั ทั้งสองมาเปนลกู ชายและลูกสะใภของเจาใหก ลับคนื มาอยใู นหมูบ าน” “คะหยนิ่ เปนคนผดิ เอง นายหญิง!...” คะหยนิ่ พมึ พาํ แหบเครอื กม หนา ไมอาจทจี่ ะสบตาหลอ น แลว เออ้ื มมือไปจบั แขนลกู ชาย ผนู อนเจ็บอยู อกี มือหนงึ่ จับแขนนังอว้ั “ตั้งแตนเ้ี ปน ตน ไป เจาท้งั สองจะไดแ ตง งานอยูกนิ ดว ยกนั และเปน หวั หนาปกครองที่นี่ แทนพอ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1393 “แลวพอละ?” มุถาม บิดายิม้ เงยหนา ขึ้นมองดารินดว ยประกายตาแจม ใส “วนั ใดกต็ ามทีค่ ณะของนายหญงิ ออกจากหลมชาง วนั น้ันพอตามไปรบั ใชน ายหญิงดว ย ไมวาหนทางภาคหนา จะยากแคน เพยี งใด ไมวา เปนหรอื ตาย!” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1394 53 คํา่ คืนนน้ั ตลอดท้ังบริเวณหมบู า นสวา งไสวไปดวยแสงคบไฟ และเสยี งรอ งราํ ทาํ เพลง ท้ังหมดไมวาจะเปนหญิงชาย ลกู เด็กเล็กแดง หรอื ผเู ฒา ตา งออกจากเรอื นตน มาชุมนมุ กันอยูทลี่ าน กวา งอันมไี ฟกองสมุ อยูโ ชตชิ ว ง ทกุ คนเตม็ ไปดวยความสขุ มหาพิบตั ภิ ยั จากงูใหญทีค่ กุ คามทุกชวี ติ ในหมูบ าน ไดถ ูกคณะผูแ ปลกถนิ่ ทม่ี าเยือน ชว ยขจดั ปด เปา ใหส ุดสนิ้ ราบคาบลงแลว สมดงั ท่ีไดใ ห คาํ ม่นั สัญญาไว ความสงบสขุ กลับคืนมาเหมือนเดิม สภาพอันเงยี บเหงาซมึ เซาผวาหวาด กลายมา เปน ความคกึ คกั รื่นเรงิ ท่วั หนา คนเหลา น้จี ะมชี ีวิตอยูอ ยางปกติสุขเหมือนเคย จนกวาแนล ะ จนกวาจะมีภยั ธรรมชาตใิ ดๆ กลาํ้ กรายเขา มาบีฑาอกี อันเปนเรอ่ื งทีม่ ักจะเกดิ ขน้ึ อยูเสมอ ในชมรมชาวปาชาวเขาหา งไกลกนั ดาร ซงึ่ ฝากทุกส่ิงทกุ อยา งไวกับธรรมชาตแิ วดลอมทที่ รงอทิ ธิพลอยูเ หนือ บนเรือนใหญของคณะผจญภยั ชาวกรุง ก็มกี ารเลย้ี งฉลองใหญเ ชนเดยี วกนั ทกุ คนใน คณะด่ืมกินเฮฮากันอยูท่ชี านกวาง เชษฐาสัง่ ใหข นเหลา ออกมาเลีย้ งอยางไมอ ั้น “นอกจากจะเปนการฉลองโชคชัยของเรา คนื น้ีจะเปนการเลีย้ งอาํ ลาคร้งั สดุ ทายกอ นท่เี รา จะแยกจากกนั ทุกคนขอใหส นุกกนั ใหเตม็ ท่ี” หวั หนา คณะประกาศกองดว ยใบหนาอันยม้ิ แยม ทา มกลางวงลอ มของพรานพ้ืนเมอื ง และลกู หาบทงั้ หลาย คนเหลา นั้นโหร องรับคําเขาสนัน่ หวนั่ ไหว มันเปน ครงั้ แรกและคร้ังสดุ ทาย ทค่ี ณะนายจางท้ังสาม ลงมารวมวงกบั คนทง้ั หมดของ เขา อยูก ลางชานบานโดยไมถ ือตัว โดยมคี ะหยน่ิ และคนช้ันรองหัวหนาบา นอกี สองสามคนขึ้นมา สมทบดวย บรรยากาศเต็มไปดวยความอบอนุ แจมใส ประมาณสามทมุ เศษ พวกนน้ั ก็เมาหลบั กนั ไปเกอื บหมด เพราะตา งกนิ เหลากันเขา ไปเตม็ คราบ ดว ยความสบายใจเปน คร้ังแรก นบั ต้ังแตอ อกเดนิ ทางมา คณะนายจา งยา ยกลับเขาไปสนทนา กนั ในหอ ง ทง้ั สามอาบนา้ํ ชําระรา งกาย และเปลยี่ นเสือ้ ผาชุดใหมเ รยี บรอยเต็มไปดว ยความสดใส ปลอดโปรง และมคี วามรูสึกเหมือนกบั อยูในบานของตนเองเปนครั้งแรก เชษฐาไดรับการถา ยทอดเหตกุ ารณ ขณะทที่ ้ังคณะเผชิญหนากบั งยู ักษส องตัวอยาง ละเอียดทีส่ ุด จากเพอ่ื นและนอ งสาว จนเหมือนกับเขาไดไปรว มเหตุการณน น้ั อยดู ว ยตนเอง ราช สกุลหนุม ใหญฟง และซักถามดว ยความตน่ื เตนระทกึ ใจ แลว เขากใ็ ชใหแ งซาย ผเู ปน คนเดยี วในคณะซึ่งไมไ ดแ ตะตองเหลายา หรอื มอี าการ ลงิ โลดคกึ คักเหมอื นเชนคนอืน่ ๆ นอกจากความขรมึ สงบสํารวมอยเู ปนปกตวิ ิสยั และในขณะน้ี กําลังนั่งลา งปนอยูเงยี บๆ กบั พ้นื ไมหางออกไปนกั ใหอ อกไปตามพรานใหญเ ขามารว มดว ย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1395 คนใชช าวดงหายออกไปพกั ใหญ รพินทร ไพรวลั ย กโ็ ผลเขา มาในหอง ลกั ษณะของจอม พรานเพ่ิงจะอาบนาํ้ โกนหนวดเคราเกลยี้ ง แตก ย็ ังอยใู นชดุ เดินปา เปน ลักษณะเดมิ ของเขา แตดู สะอาดเรียบรอ ยขึ้นเพราะเปน ชดุ ใหม ในมอื ห้ิวถุงผา ดิบสีมอๆ มาดวยใบหนง่ึ ทันทที ่ีกา วเขา มาในหอ ง เขาก็หยดุ ชะงักเลก็ นอ ย เพราะจมกู สมั ผัสกับกลิ่นเครอื่ ง ประเทืองผิวชนั้ สูง จรงุ ร่นื ไปหมดท้งั หอง ราวกับจะโผลเขาไปในหอ งโออ าของสุภาพสตรีสาํ อาง โฉม มนั กลบสาบพงไพรทีแ่ วดลอ มอยใู นขณะนี้เสียหมดส้นิ จนทาํ ใหต อ งหวนคิดไปถึงบรรยากาศ ทแ่ี วดลอ มไปดว ยกล่นิ ไออารยธรรมเมอื งหลวง ซึง่ หา งไกลลิบออกไป แลว กเ็ ห็นท่มี าของกล่ินอนั ทรงศักดิน์ ้ันดว ยอาการงงๆ เจาของกลน่ิ อยใู นไนทก าวนส ีขาวเปน มนั ระยบั ทา มกลางแสงตะเกยี งเจา พายุ ปลอย เรอื นผมดําสนิทเปนคลน่ื งามสยายเคลยี ไหล ตดั กบั สขี องอาภรณแ ละใบหนา ทพ่ี ริ้มเพราผุดผาด งดงามบาดใจ สะเทือนลึกไปในอารมณผ ิดไปกวาทกุ ครั้งทเ่ี คยเห็น จนแทบจะทาํ ใหเปน คนแปลก หนา ไป รพนิ ทรยอมรับกบั ตนเองวา เขาเกอื บจาํ คอู รสิ าวไมไดใ นคืนนี้ ถาไมใ ชเ พราะหลอนเปน ผหู ญิงคนเดยี วท่ีอยใู นหอ งนนั้ กาํ ลังใชค รมี รกั ษาผิวชโลมลบู ไลฝามืออยไู ปมา รพนิ ทรต น่ื จากตะลงึ มองคาง ถอนสายตาจากหลอ นในทนั ที เมอื่ เชษฐารองทกั มายิ้มๆ วา “น่ังซิ รพินทร นกึ วานอนแลว เสยี อกี สั่งแงซายไปแลว วาถาคณุ นอนกไ็ มตอ งปลกุ หรอก” “ผมยังไมไดน อนหรอกครบั เพิง่ อาบน้ําเสรจ็ ” เขาตอบเบาๆ ยงั คงยืนหว้ิ ถุงเรอ ราอยูเชนนนั้ ไชยยนั ตก ็รอ งถามปนหวั เราะวา “นั่นหวิ้ ถงุ อะไรเขามาดว ยนะ ?” “ของขวัญจากคะหยน่ิ ฝากมาใหคุณหญิงครับ” รพินทรตอบออ มแอม เชษฐากับไชยยนั ตเ ลิกคว้ิ ดว ยความสงสัย นกั มานษุ ยวิทยาคนสวย ซ่งึ น่ังทอดอารมณนวดฝา มือตนเองเฉย ตง้ั แตเ ขากา วเขา มา เงยหนาขึน้ โดยเรว็ “ของขวญั จากคะหยนิ่ ? ฝากมาใหฉ ัน?” หลอนทวนคํา ขมวดคว้ิ จอ งมองถงุ ผาดบิ ในมือของเขา “ครบั ” “อะไร?” แทนคําตอบพรานใหญว างถงุ ลงกบั พนื้ หอง สง่ิ ท่ถี วงหนกั อยูก น ถงุ เคล่ือนไหวดบุ ดิบ เล็กนอ ย อดึ ใจเดียวมันกค็ อ ยๆ คลานเตาะแตะโผลหัวออกมาทางปากถุง ปรากฏกับสายตาของทุก คน ท่ีจองจับดว ยความประหลาดใจ พอมองเหน็ ไดถ นดั ทัง้ เชษฐากบั ไชยยันตก อ็ ุทานออกมาเบาๆ “ลกู เสอื !” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1396 ตวั มนั ขนาดแมวเขอ่ื งๆ แตอ วบกลมกวา โดยเฉพาะทห่ี นาส้ัน หูมน และอุงตนี ใหญกวา แมวหลายเทา ยงั ปอแปเ ชอื่ งชาและเดนิ ไมถ นดั มาก คลานไปไดสองสามกาวขาหลงั กพ็ ันกนั ลม แผละ แสดงวา ยังออ นมาก ขนฟปู กุ ปยุ นา รกั ดารินรอ งอะไรออกมาคาํ หน่ึง อยางตน่ื เตนยินดีทีเ่ กดิ ขึ้นอยางกะทนั หัน ตาเปน ประกาย ผดุ ลกุ ข้นึ โดยเรว็ ปราดตรงเขามาขยบั จะกม ลงอุม แตแ ลว กช็ ะงกั เพราะรพนิ ทรข วางไว “เดย๋ี วครบั อยา เพิง่ ...” เขาทวงต่าํ ๆ “ทาํ ไม? มันดเุ หรอ?” “มันยังไมด ุ หรือเดียงสาอะไรหรอกครับ แตม นั คงไมถ กู กบั กล่ินแฮนดโ ลชนั่ ของ คณุ หญิงแน กลิน่ ไออารยธรรมกบั สาบไพรมนั ไปกันไมไ ด พรวดพราดไปอมุ มันเขา มนั จะขว นเอา” หลอนยนื ซอยเปลอื กตา มองดเู จาพยคั ฆน อ ยที่คลานตวมเตีย้ มอยกู บั พน้ื ตรงหนาอยางรัก ใครเ อน็ ดู ดใี จจนออกหนา เห็นไดช ดั เต็มไปดวยความรสู ึกอยากทจ่ี ะจบั ตอ ง “ฉนั อยากอุม มนั เหลอื เกนิ มนั คงไมก ดั คนทีร่ ักเอ็นดมู ันอยางฉันหรอก ถงึ จะกดั บา งก็คง ไมเจ็บนกั ตวั เล็กแคนเ้ี อง ตาย! นารักจงั ” “เพอ่ื ความปลอดภัย สวมถงุ มอื หนังของคุณหญงิ เสียกอ นดกี วาครบั เผื่อมนั ขวนหรือกดั จะไดไ มเปนบาดแผล” พรานใหญบอกขณะทห่ี ลอนวง่ิ ไปหยบิ ถงุ มือหนังมาสวม ไชยยนั ตก ็กม ลงหวิ้ คอลูก ลายพาดกลอนข้ึนมาวางไวบนโตะ แลว เอาน้วิ แหยเ ลน มนั อาปากขเู สยี งดังแฟๆ เหมอื นแมวขู แลว ใชอ งุ เทา ตบนว้ิ เขาดว ยสัญชาตญาณดรุ ายตามเผาพนั ธุ แตไมเ จบ็ ปวดอะไรนัก เพราะยังเปน ลกู ออ น อยมู าก อดีตนายทหารปนใหญห ัวเราะหๆึ “เดนิ ยังไมแข็งเลยเอาเรอื่ งเสยี แลว นแี่ หละท่เี ขาเรียกลูกเสือลกู ตะเขเลยี้ งไมไ ด สอ สันดานอนั ธพาลต้งั แตแรกเดิมทเี ดยี ว ประเดย๋ี วทบุ เปร้ียงคอหกั เคาเปน ี่!” ดารินกรากเขามาถงึ ตีแขนไชยยนั ตดังเผ๊ยี ะเตม็ แรง กระชากไหลใ หหางออกมา รองเสยี ง แหว “ลองซิ! ลองมาทบุ มันคอหกั ฉันกเ็ อาเธอคอหกั ดว ยเหมือนกนั แหละ ไป! อยามายงุ นี่มัน ลูกเสอื ของฉัน มีอยางรึ เอานว้ิ ไปทม่ิ หนา รงั แกมัน มนั ก็โกรธข้ึนมาบา งซ”ิ แลวหลอ นก็หนั ไปพูดเสยี งออ นเสยี งหวานกับไอลายตวั นอ ย คอยๆ เอ้อื มมือไปลบู มัน อยา งปราณถี นอม เจาโครง เพง่ิ เกดิ อา ปากแยกเขีย้ วตง้ั ทาตบสูมือหลอ นอยู กย็ อมใหหลอนจบั ตอง ตวั มาโดยดี หญิงสาวอุม มันวางไวบนตกั หวั เราะออกมาอยา งดใี จ “เห็นไหม มนั เชื่องแลวนารกั กวา ลกู แมวอกี ” ไชยยนั ตเ บปากอยา งไมศรทั ธา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1397 “ถกู ใจละซิ ของกํานัลจากคะหยนิ่ ช้ินนี้ มนั กช็ างใหมายงั กะรูใ จงัน้ แหละ แปลวา เธอจะ เลย้ี งงั้นหรือ?” “ใช ฉันจะเลยี้ งมันเอง อยากไดม าตั้งนานแลว คราวท่ีหลงปาไปเจอลูกเสอื เขา พรานใหญ เอามีดฟน มนั ตายหมด ฉันกบั เขาเกอื บจะฆากนั ตายแลว เพราะเร่อื งนนั้ ” หลอ นกลา วปนหวั เราะเสยี งใส มือลบู คลําอยูท่ีลกู เสือ มองไปทางรพินทร จอมพราน บอกมาเบาๆ วา “คราวนน้ั มันจาํ เปนอยา งไรคณุ หญงิ กเ็ ห็นแลว คราวนี้ผมก็เลยแกต ัวใหม พอคะหยนิ่ มัน ถามวาจะหาอะไรเปนของกาํ นัลใหค ณุ หญงิ ดี ผมก็เลยบอกวาลูกเสือท่ีมันเพง่ิ ไดม านัน่ แหละ คุณหญิงชอบมาก มันเลยรบี ใหม า คะหยน่ิ ยิงแมมนั ตายเมอื่ อาทิตยก อ นท่ีหบุ หลงั เขา เอาลกู มนั มา เลีย้ งไว มันใชใ หผมเอามาใหค ุณหญงิ ต้ังแตว านนแ้ี ลว มนั ยงุ ๆ เรอ่ื งปลกู บาน ผมกเ็ ลยลมื เสยี คนื น้ี นึกขึ้นมาได เลยห้ิวมาให” “เหรอ ขอบใจมา กมาก ทง้ั คณุ และคะหย่นิ บอกเขาดวยวา ฉันดใี จท่ีสดุ ” “ไมเขา เร่อื งเลย นอย!” เพื่อนชายพูดตาํ่ ๆ ขัดคอมาอกี “เลีย้ งอะไรไมเ ล้ยี ง ผาไปเลยี้ งเสือ ไอโครง เสยี ดว ย ลมื เสยี แลวหรือวา ไอต ัวพรรคง แี้ หละ ทที่ าํ ใหพวกเราตอ งนอนตาไมห ลับกนั มาตลอดระยะเวลาเดนิ ทาง หวดิ ตายกนั มาก็ตั้งหลายหน แลว เราก็ฆา มันมาเสยี จนเปนเบือ ชนดิ ที่พบกนั เม่ือไหรก็ซดั เมอ่ื น้ัน ยงั เอามนั มากอดจูบอยไู ด” “นน่ั มันเปน เรอ่ื งพอแมของมัน ลูกมันไมเ กยี่ ว ลูกมันยังเปน ทารกไรเดยี งสาผูบริสุทธ์ิ เขา ใจ? เสือใหญท ม่ี ันทําตวั เปน ศัตรกู ับเรา เราก็ฆา นีล่ กู เลก็ ๆ ของมนั ยังไมไ ดกอกรรมทําเขญ็ อะไร ใหกบั ใครทงั้ สิน้ ตวั ก็ออกนา รกั นาสงสารดวย เพราะมันเปนลกู กาํ พรา ไมมีพอมแี ม มนษุ ยฆ าตาย หมด ไมเ ลยี้ งมันมันกต็ าย ชว ยตวั เองไดเ มอ่ื ไหร จรงิ ไหม ไอห น?ู ” ประโยคหลัง หลอ นหันไปถามเลน กบั เจาโครง นอย จบั มนั ชูขึน้ เหมอื นอุมเด็ก แลว กอด แนบไวกบั อกอยางแสนรกั มันกซ็ บนิง่ อยกู บั หลอน ทาํ ตาปริบๆ ไมไดสําแดงฤทธ์ิเดชอะไรข้ึนอกี “แลว เธอจะเล้ยี งมันไปไดนานสักเทาไหร เรากําลงั จะเดนิ ทางตอ” “กเ็ ลย้ี งมนั ไปจนกวาจะไปจากทนี่ นี่ นั่ แหละ ฉันเชื่อวา ระยะเวลาระหวา งน้มี ันจะตอ ง เชื่องกับฉนั ทส่ี ดุ บอกกลา วกอ นนะ ใครไมชอบไมป ราณมี ันกแ็ ลวไป แตอ ยามารงั แกมนั เปน อนั ขาด ฉันรกั ของฉัน ฉันจะเลยี้ งมันเอง” “เอาเขาเถอะ เชิญเธอฟูมฟกเจาลูกชายผนู า รักไปตามสบาย ความจริงควรจะเอามันไปจด ทะเบยี นเปนลกู บุญธรรมเสียดว ย” “ถาอยใู นเมอื งกจ็ ะเอามนั ไปจดทะเบียนเปน ลูกเหมือนกนั แหละ จะเอาไวใ หคอยขบหวั คนบางคน เวลามันโตขนึ้ ซ่ึงเชือ่ วามันคงจะทาํ ตามคําสง่ั อยา งเต็มใจ...นะลกู นะ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1398 แมผ เู ปนมนษุ ยส าวสวย กม ลงพยกั เพยดิ พูดกับลูกผูถือเชือ้ ชาตลิ ายพาดกลอน ทาํ เอา มนุษยผชู ายอกี คนหนึง่ ทชี่ อบขดั คอตองกลืนน้ําลาย แลวหบุ ปากเงยี บไป พ่ชี ายหวั เราะเบาๆ อยา งอารมณดี แลว บนวา “อยไู มอยู กห็ าภาระมาใหเ ปน เรอ่ื งยุงยากเปลาๆ จะเลยี้ งมนั ไวเลนแกเ บ่อื กไ็ ดห รอก แต เวลาเราออกเดนิ ทางจากทนี่ ีไ่ ป นอ ยจะจดั การยงั ไงกับมัน” “นอ ยจะฝากใหม ุกับนงั อวั้ ชว ยเลยี้ งมันไวต อ ไปคะ ” “พูดนะงาย แตทาํ คงยาก เสอื ไมใชแ มว หรือสตั วบ านทจ่ี ะเช่อื งกบั มนษุ ยไดตลอดไป ถา จะเลยี้ งกันไวจ รงิ ๆ ตามท่นี อยวา พอเขือ่ งสักหนอ ยกต็ อ งหากรงใสแลว ปลอยใหมนั เพน พา น เหมือนหมาแมวไดเ ม่อื ไหร ขืนทําแบบน้นั ก็เดอื ดรอ นชาวบา น อยางดเี จา มุกม็ ีหวังยิงทิง้ ” คาํ พดู ของพีช่ ายทําใหห ลอ นอึ้งไป สีหนาสลดลง หนั ไปมองดพู รานใหญ ถามแผวเบาวา “ทําไม เราไมม ที างเลยี้ งมนั ไดเชื่องเลยหรือนายพราน” “มนั เปน สัตวป าครบั ไมใ ชส ัตวบ า น...” เขาตอบเรียบๆ พรอ มกบั ย้ิมให “...มหิ นําซ้ํายงั เปน สัตวด รุ า ยกระหายเลอื ด สตั วก ินเน้อื ตอนมนั ยังเล็กๆ อยูมนั ก็เช่อื งดีอยู หรอก คุณหญิงเล้ียงมันทะนถุ นอมเลนหวั กับมนั ต้งั แตต ัวเลก็ ๆ ขนาดนี้ มนั ก็เชอ่ื งนา รักสาํ หรับ คณุ หญงิ แตพ อโตขนึ้ สญั ชาตญาณด้ังเดิมของมนั ก็จะกลับคืนมา ถงึ แมจ ะเห็นวา เชื่องกไ็ วว างใจ อะไรไมไดท ั้งสนิ้ เฉพาะอยา งย่งิ เวลาหนุมเตม็ ทแี่ ละตอนฤดูผสมพันธุ ระยะนเ้ี ปนระยะที่สัตว เปล่ยี ว มีอารมณด ุรายเต็มที่ อยาวา แตเ สอื เลยครบั ขนาดหมาแทๆ หนาผสมพนั ธุขนึ้ มา มันยงั ไม คอ ยจะฟง เสยี งเจาของ เราจะเอาลูกสัตวป า ดรุ า ยมาเล้ยี งเลน ตั้งแตต อนมันยงั เลก็ ๆ อยูก ไ็ ดเ หมอื นกนั เปนการเลีย้ งขณะท่ีมนั ยังเลก็ อยูเทา นนั้ พอโตขึ้นกต็ อ งออกหา ง จะไปหวังความผูกพนั รักสนทิ อะไรกบั มนั นกั ไมได ผมเองกเ็ คยเลี้ยงเจาพวกนม้ี ากอ น พอโตขนึ้ กต็ อ งใสก รงขายใหสวนสตั วไป หมด” “แตรายนีเ้ ขารบั เปนลูกบญุ ธรรมแลว น”ี่ ไชยยนั ตอดไมไ ดทจี่ ะสอดมาเบาๆ ดารนิ หันไปทาํ ตาเขยี ว “เฉยเหอะ เรานะ ...” หลอ นหนั ไปตวาด น่ิงไปอกี ครกู ย็ กั ไหลถ อนใจเบาๆ ย้มิ ออกมาจดื ๆ “...แตฉ นั มีความ ม่ันใจอะไรอยอู ยา งหนง่ึ นะ เปน ทฤษฎีเดยี วกบั ปรัชญาของพระพุทธองค มนั อาจขดั กับทฤษฎขี อง สตั ววทิ ยากไ็ ด น่นั ก็คอื ไมว า จะเปน สัตวดรุ า ยสกั ขนาดไหนก็ตาม ถา เรารักใหความปราณีเมตตาแก มันอยา งแทจ รงิ บรสิ ทุ ธใ์ิ จ มันก็ควรจะมคี วามรูส กึ ท่ดี ีตอบตอ เรา นับประสาอะไรกบั ทเ่ี ราเล้ียงดฟู ูม ฟกมันมากับมอื พระธุดงคเ วลาธดุ งคไ ปในปา ทานเพยี งแตเปน ผบู รสิ ุทธ์ิ ไมไดเปน พษิ เปน ภยั ใดๆ แกสตั วท้ังหลาย มีแตแ ผเมตตาใหม นั เจาสตั วพวกนพี้ บเขามันยังหลีกเล่ียงไปเสยี จากทาน ไมเขา มา รังควานทํารา ย เพราะมนั รูว า ทา นไมเปนภยั ตอ มัน นีเ่ ราเลี้ยงมันมาแทๆ แต. ..เรอื่ งน้ไี มม ปี ญหาอะไร [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1399 หรอก เพราะถงึ อยางไรฉนั กไ็ มมโี อกาสทจ่ี ะเลีย้ งมนั จนโตได เวลาจากทนี่ ่ีไป ฉนั กจ็ ะสั่งมกุ บั นงั อ้วั ไว ถาพอจะเลีย้ งมันไดก เ็ ลยี้ งไป เห็นวา จะเล้ียงไมไ ดก ใ็ หเขาปลอ ยมนั เขาปาไป หา มไมใหใ ครทํา อะไรมัน ยกเวน แตมนั จะทาํ อันตรายคนกเ็ ปนอกี เรื่องหน่งึ วาแตไ อตวั นอ้ี ายุสกั เทา ไหรน่ี รูส กึ วา ยัง เปนเบบีอ้ ยเู หลือเกนิ น่ี เลก็ กวา ลูกเสอื ทฉ่ี นั ไปพบกับคุณคราวนนั้ เสียอกี ” “ประมาณอยางมากไมเกนิ 3 อาทติ ยค รบั ” “แลว ฉนั จะเลยี้ งมนั ยงั ไง ชว ยแนะนาํ ฉนั หนอยซิ” “กล็ าํ บากอยหู นอ ยละครับ เพราะมันยงั เปน ลกู ออน กนิ อะไรยังไมไ ดน อกจากนม เห็น คะหยนิ่ บอกวา ตั้งแตไ ดมาน่ี เอานมววั ใหม นั กิน มนั กไ็ มคอ ยจะกนิ นัก คุณหญิงตองประคมประ หงมมนั หนกั ทีเดยี ว พยายามใหม ันกนิ นมใหได ไมงัน้ กไ็ มรอด คะหยน่ิ เองมนั ก็สงสยั วาจะไมร อด แลวเหมือนกนั มนั กําลงั จะปลอยใหต ายอยทู ีเดยี ว พอดผี มขอมาใหค ณุ หญงิ เสียกอน” “โถ!...” หลอนคราง มองดลู ูกเสอื ตัวนอ ยอยา งเวทนา “โชคดีเหลอื เกนิ นะ ที่เอามาใหฉ ันเสยี เอาละ จะลองดู ลูกมนุษยท เ่ี กดิ กอ นกําหนดทาํ ทา จะไมร อด ฉนั ก็เลี้ยงจนรอดมาหลายคนแลว คราวนจ้ี ะลองเล้ยี งลกู ออ นของเสือดบู า ง” แลวหญิงสาวกง็ ว นอยกู บั สตั วร า ยทไี่ ดม าแทนของเลนแกเ หงา โดยไมส นใจอะไรกบั ใคร อีก มนั เร่ิมสงเสียงรอ งเบาๆ และเลียอยูท่ีหลงั มือของหลอน เบือ้ งนอกเสียงรองราํ ทาํ เพลงของพวกชาวบานทัง้ หลาย คอยสรางซาลงแลว จนกระทัง่ กลายเปนความเงียบสงัด ทกุ คนผละจากการรว มกลมุ ชมุ นุมเมอื่ หวั คํา่ เขา หลับนอนในเหยาของตน เชษฐาชวนพรานใหญใ หรว มด่มื กาแฟ และกนิ ของหวาน ซงึ่ เปน เครอื่ งกระปอ งท่ีเปด ออกตั้งเรียงรายเตม็ โตะเตรยี มคอยเขาอยแู ลว มพี วกลกู พรนุ ลน้ิ จดี่ อง เม็ดแตงโมและของหวานขบ เคย้ี วประเภทเครอื่ งจันอับ แงซายชงชาจีนแกๆ เขา มาต้งั ใหอกี กาหนงึ่ “เสียดายเหลือเกนิ ท่ผี มไมไดไ ปรว มเหตกุ ารณต น่ื เตน กับพวกคณุ ดว ย...” เชษฐากลา วข้นึ ในตอนหน่งึ มองดูจอมพรานดว ยตาคมสกุ ใส “ฟงเฉพาะท่นี อ ยกับไชยยนั ตมาเลา ใหฟง ยงั ใจหายใจควา่ํ ไปดว ย นาแปลกมากท่อี ีกตวั หน่งึ มันมหี งอนเหมือนไกอยา งทไ่ี ชยยันตบ อก” “เปนความจรงิ ครบั คุณชาย เราเสียทา จรงิ ๆ ทีไ่ มม ีกลอ งถายรูป ทุกสิ่งทุกอยางกเ็ ลยรเู หน็ กันเฉพาะพวกเราเองเทานนั้ พูดใหใ ครฟง ไมได แตทง้ั ๆ ทค่ี ณุ ชายไมไดไปกบั เราดว ย มันกย็ งั อุตสาหบ กุ มาเผชญิ กับคณุ ชายทหี่ มบู า นนี่เอาจนได กอ็ ลหมานกนั ไปไมใชเ ลนเหมือนกันไมใ ชห รอื ครับ” “โชคเขาขางเราเหลอื เกนิ ทมี่ ีโอกาสฆามนั ไดพรอมกนั เลยทเี ดยี วสองตวั ถา ไมง น้ั ปา นนี้ กค็ งยงั หายใจไมท ั่วทอ งกนั อยู บอกตามตรง...ตอนทีพ่ วกคณุ ออกตามมันไป ผมใจไมด เี ลย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1400 กระสบั กระสายอยตู ลอดเวลา เสียงระเบดิ มนั แววมาใหไ ดย นิ เหมือนกนั แตฟ งดูเหมือนฟา รอ ง ไกลๆ ทาํ ใหไมแนใจ สว นเสียงปน ไมไดย ินเลย เปน ยงั ไงบางละ เหน็ นอยกบั ไชยยนั ตบ อกวา ไอต ัว ที่มหี งอนใหญกวา ตวั ทเี่ ขา มาเลน งานผมท่หี มบู า นนอ่ี ีกหรือ” พรานใหญห ัวเราะเบาๆ “ครับ ใหญก วาสักครงึ่ เทาเหน็ จะได ผมสนั นิษฐานวา มนั ควรจะเปนตัวผู หนาตามนั ไม นา จะเปนงเู ลย ตอนท่ปี ระจนั หนากนั ก็คดิ วา พวกเราท้ังเจ็ดคนคงตายกนั หมด ธนตู ดิ ระเบิดแทๆ ท่ี ชว ยเราไวไ ด แตถึงยงั ง้นั กเ็ รยี กไดวา หวดุ หวดิ จวนเจียนทีเดียว คณุ ไชยยนั ตก ับคณุ หญิง ถาไมไ ด กอนหนิ ปากถา้ํ เล็กๆ ชว ยไวก เ็ สรจ็ คงไปน่ังพักปรึกษากันอยใู ตท อ งของมันโดยไมร ตู ัว คุณไชย ยันตค งเลาใหฟ ง แลวไมใ ชห รอื ครับ” หวั หนา คณะหนั ไปมองดนู อ งสาวและเพอ่ื นรกั แลวหวั เราะอยา งพลอยนกึ สนกุ ไปดว ย “เลา ใหฟ งแลว เปน เร่ืองแปลกมากทเี ดยี ว ผมอยากจะใหม ีกลองถายภาพพวกเราทุกคน ตอนน้ันเอาไวเ หลือเกิน คงนา ดูพิลกึ ” “ออ นา ดูซิ เพราะแกนอนสบายอยูนี่ ไมไดไ ปโดนกับตวั เองเขาดว ยน”่ี ไชยยนั ตส อดมาหาวๆ เปาลมออกจากปาก กลาวตอ มา “แมม ดดารนิ ของเรามีตาทพิ ยไ ดว ิเศษมาก หลบั ตาทอ งคาถาพักเดยี ว พอลืมตาข้ึนมาก็ สามารถบอกไดทันทีวา ไอย ักษน ั่นอยทู ไี่ หน...ทแ่ี ทก โ็ นน...อยบู นกระบาลของทกุ คนนั่นเอง จะ หลับตาดูเสียกอ นหนานนั้ หนอ ยก็ไมไ ด มิหนาํ ซ้าํ แทนที่จะบอกก็เปลา ...เอามือมาแตะเอวสะกดิ แหงกๆ อยยู ังง้ี...” วาแลว ไชยยันตก ็ทาํ ทาของดารินท่สี ะกิดบอกเขาใหเ ชษฐาดู ทกุ คนหวั เราะขนึ้ ในทา ทาง ชวนขันของไชยยันต แตคนถกู ลอเลยี นอาการครึง่ ยิ้มคร่ึงบง้ึ “ใครบอก! ฉนั ไมไดท ําทา เปน สันนิบาตอยา งนน้ั สกั หนอ ย เอ้ือมมอื ไปสะกิดบอกไดนะดี เทา ไหรแ ลว ดที ไี่ มห วั ใจหยุดไปเสยี เฉยๆ กแ็ ตล ะคนดีกันนกั นี่ เซอ ซากนั ท้งั นน้ั ฉันเปนผูตามยะ ไมใชผ ูนํา แลว กเ็ ปน คนออ นหดั ทส่ี ดุ ในคณะ ยงั เหน็ มนั กอนทกุ คน” “จริงของคณุ หญงิ ครับ พวกเราเซอซากันทกุ คน รวมทั้งผมเองดวย...” พรานใหญย อมรับ หัวเราะอยูในลาํ คอเชน น้นั โคลงศีรษะแชม ชา เม่อื หวนคิดไปถึง เหตุการณตอนนน้ั “นีเ่ ปนครงั้ แรกในชวี ติ พรานของผมทเี ดยี ว...ท่ตี ามรอยสตั ว แลว ไปจุดไตต ําตอเขาจัง ใหญ โชคดีอยหู นอยตรงทม่ี นั ก็ไมร ูสกึ ตวั เหมือนกนั ” แลว เขาก็อธบิ ายภูมิประเทศตอนนัน้ ใหเ ชษฐาฟง อยางละเอยี ด ประกอบเหตผุ ลในขอ ทีว่ า เหตไุ รคณะทง้ั เจ็ดคนจงึ เขาไปนัง่ พักอยภู ายใตลาํ ตวั ของมนั โดยไมม ีโอกาสเฉลยี วคดิ จนกระทัง่ ดา รนิ เงยขน้ึ ไปพบเขา เพราะโคลนกับหยดเลอื ดท่ีหยดลงมากระทบมอื หลอน หัวหนา คณะฟง อยาง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1401 สนุกและตน่ื ใจยง่ิ ตง้ั แตค ณะทกุ คนกลบั มา...เขายังไมไ ดรับทราบอะไรเรอ่ื งนีจ้ ากปากคําของพราน ใหญเองเลย นอกจากจะฟง เฉพาะท่ีไชยยนั ตแ ละดารนิ เลา ใหฟงเทา นนั้ “เปน ยังไง แงซายรว มทมี เวริ กกับคณุ ไดดไี มใชห รือ?” “ครบั ดเี กนิ คาดคิดเสยี อีก ในดานกาํ ลังใจ สตแิ ละฝม อื เจา คนคนนใี้ ชไ ดด ีทีเดยี ว ผมเสยี อกี วนิ าทีฉกุ เฉนิ มาถงึ เขา จรงิ ๆ ผมกลบั ลืมเรอื่ งที่จะตองมหี นาที่จดุ ชนวนใหห มอ จนหมอตอ งรอ ง เตอื น ไมงน้ั เรามีโอกาสควํา่ ไอต วั ผไู ดก อ นทม่ี นั จะพงุ หวั เขา ไลฝายของคณุ ไชยยันตแ ลว ผมมวั งมุ งา มชา อยูเอง” “น่เี หน็ จะเปน ภาระหนักชนิ้ สุดทา ยของเราเสียที กอ นทจี่ ะเร่มิ ตนออกเดนิ ทาง ตอไปน้เี รา คงพกั ผอนกนั ทนี่ ่ไี ดอยางหมดกังวล จนกวา จะถึงเวลานน้ั ” เชษฐาเปรยขนึ้ พรอ มกับถอนใจเบาๆ ในวงสนทนาพากนั เงียบลงอยางประหลาด ท้งั ทพี่ า กันน่งิ ขึงไปชวั่ ขณะเหมือนตา งกาํ ลังคิดอะไรกันอยู ตอมารพนิ ทรก ็ทาํ ลายความเงียบข้ึนเบาๆ วา “พอจะกะถูกไหมครับวา อกี เมื่อไหรขาคุณชายจะหายเปน ปกต”ิ “ถาจะใหแ นใ จท่สี ดุ ก็ควรเปน อีกสกั เดอื นหนง่ึ เสยี เวลาคณุ มากไหม?” “เมือ่ ผมตกลงใจเซน็ สัญญารบั จางเดนิ ทางมาในครั้งนี้ อยาวา แตเ สียเวลาสกั ขนาดไหน เลย ตอ ใหเ สียแมแตช วี ิตผมก็พรอมแลว ทางผมไมมปี ญ หาอะไรทัง้ สน้ิ ” “ถา งนั้ เราก็เปน ชาวหลม ชางกนั ไปอีกสักเดือน ความจรงิ ก็ไมย งุ ยากอะไร ไมต องขอวีซา ตอ พักฟน เอากาํ ลังกันไปดวย” ไชยยนั ตว า “แลว...” รพินทรช าํ เลอื งไปทางลกู ชายหวั หนาบาน ท่นี อนอยูตรงมมุ หน่งึ ของนอกชาน “เจา มลุ ะครบั มันจะพอรอดไหม” ดารินเงยหนา สะบัดผมเบาๆ ยม้ิ ใหน ดิ หน่ึง แววตาสุกใส “สบายเลย ตอ รอ ยเอาหนึง่ ” “ตายเหรอ?” ไชยยนั ตหนั มากระซิบ ทําหนา ต่ืน ดารินมองคปู รบั คนที่สองของหลอ นอยา งขวางๆ “รอดยะ เสนตายมนั อยทู ี่สองวนั แรกเทา นนั้ ลองพน มาแบบนแ้ี ลว กร็ อดเกา สิบเกา เปอรเซ็นต ไมเ ห็นหรือ...อาการเจา มดุ ีขึน้ เปน ลําดับ ฉนั วา มันจะหายกอ นพใี่ หญปกตดิ เี สียอกี ” “โลง อกไปที ไมเ สียแรงเปน แมมดผูวเิ ศษของคะหยน่ิ ปราบงูไดสําเร็จ...ชวยเจา มุใหรอด อีกคน เรากอ็ ยหู ลม ชางไดอยา งเบาตวั แลว ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1402 “คะหยนิ่ บอกฉันเองวา เราออกจากหลมชา งเมอื่ ไหร มนั จะขอตดิ ตามไปรับใชดว ย โดย ยกตาํ แหนงหวั หนาบา นใหเ จา มคุ รองแทนตอไป รวมทง้ั ยนิ ดใี หน งั อ้ัวอยกู นิ กับเจามดุ วย” ทัง้ หมดหนั ขวบั ไปทางหลอนเปน ตาเดยี ว “จริงเหรอนอย?” พี่ชายถามอยา งประหลาดใจ ขมวดคิว้ “จรงิ คะ พใ่ี หญ ถาเกดิ ผูเปน ลา มแปลขอความไมผิด” “ไอลิงทโมนคะหย่นิ นะรึ จะขออาสาตามเราไปดว ย แปลกแทๆ ” ไชยยนั ตรองอยางไมแ นใ จ หวั เราะออกมาดงั ลั่น “มนั อาจพูดจรงิ ครบั คุณไชยยันต” พรานใหญก ลาวอยา งไตรตรอง มองจบั อยทู ่ีนกั มานษุ ยวทิ ยาสาวดว ยสายตาฉงนระคนท่ึง “น่ีตองแปลวาคุณหญิงชนะใจคะหยน่ิ อยางเด็ดขาดแลว คะหยนิ่ นัน้ ลงมันไดศรัทธานบั ถือใครแลว มนั กย็ อมไดท กุ อยางเหมอื นกัน ผมเองกน็ กึ ไมถ ึงวา มันจะบอกกบั คุณหญิงขอสมคั ร อาสารวมไปดว ย ถาไดอยางนน้ั กด็ ีทเี ดยี ว เราจะไดมกี าํ ลงั เพมิ่ ขน้ึ อกี คน รวมเปน สบิ พอดี คะหยนิ่ เดมิ ปา ไดเทาสัตวป า แบกหามของปา ไดทกุ ชนดิ ฝม อื กไ็ มเลวจนเกนิ ไปนกั อยใู นขน้ั พรานคนหนึง่ ไดม นั ไปดวยคนเดียว กด็ กี วา ท่ีจะไดพ วกหลม ชางอ่ืนๆ ไปดว ยสกั หาคน” เชษฐากับไชยยันตต าเปน ประกายดวยความยินดี “เหมาะเลยถา งนั้ ชวั่ ๆ ดีๆ ไอทโมนน่ีมนั ก็ใชย อ ยอยเู มือ่ ไหร เหน็ มนั เลอ้ื ยไปบนปลกั ใบไมวนั นยี้ งั ทึง่ ไมห าย วา แตม ันจะพดู เลน หรือเปลา เทา นั้น” “ถา ยังไมแ นใ จ ลองถามใหแ นด ูอกี ทกี ็ได” ดารินบอก “ถา คะหยน่ิ พดู กบั คุณหญิงออกไปแลว กแ็ ปลวา มนั ตอ งไปกบั เราดวยจริง คนพวกนี้ รักษาสัจจะไดด ที ี่สดุ ดกี วาคนทเ่ี จรญิ แลวเสยี อีก มจี ดุ บนั ดาลใจอะไรอยหู ลายอยางในการทีม่ ันขอ ตามพวกเราไปดวยในครง้ั นี้ เราชว ยเหลอื มนั มากในทกุ ดาน ชว ยปราบงู ชวยชวี ิตตวั มนั และลกู ชาย ของมันใหร อด คะหยนิ่ เปน คนรูคณุ เหมอื นกนั และทีเ่ หนือกวาอะไรกค็ อื แรงเล่อื มใสศรทั ธา นนั่ เอง” “แตฉันมองเหน็ เหตผุ ลมากกวานน้ั คะหยนิ่ อาสาไปดวย คร้งั นถี้ ูกตอ งท่ีสดุ แลว ตวั มัน เองจะตองรสู ํานกึ ในความผดิ พลาดของมนั ท่กี ระทําตอ ลกู ชาย ขณะเดยี วกันกม็ ามีชีวติ ผกู พันเปน บุญคณุ ตดิ ตออยูกบั พวกเรา ถึงเวลาแลวที่มันจะทดแทนความผิดพลาดคร้งั น้ี โดยการสละตําแหนง ของตวั เองใหล กู ชาย สว นตวั มันไปกบั เราดวย” “ในทีส่ ุด เรากไ็ ดเ จา ตวั เกะกะนากลวั ทส่ี ุด และนาจะเปน ศตั รแู ตแ รกมาเปนคนของเราอีก คนหน่ึง” เชษฐาพมึ พําออกมาอยา งปต ิ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1403 และทุกคนกต็ ระหนกั ดวี า น่ันเปนความสามารถในทางจติ วทิ ยาของดาริน วราฤทธิ์ นั่นเอง ทีท่ ําใหเ สอื โครงอยางคะหย่ิน กลายมาเปนลูกแมวเช่อื งๆ ทยี่ อมสวามภิ กั ด์ิไดอ ยา งราบคาบ ท้ังสส่ี นทนากนั อยดู กึ เปน พเิ ศษ เพราะไมต องหว งกังวลถงึ ภารกจิ ใดๆ ในวนั รงุ ขน้ึ พอ เท่ยี งคืนกเ็ ขา นอนอยางปลอดโปรงใจ ตอ จากนนั้ อีกสองวัน นายเมยก็พาคณะลกู หาบทง้ั หมด เขา มาบอกอาํ ลาแกค ณะนายจา ง เพื่อเดินทางกลบั หนองน้าํ แหง เชษฐาเตรียมจดหมายฝากไปถึงนายอาํ พล เสร็จเรยี บรอ ยแลว ต้ังแต ตอนกลางคืน พอลกู หาบเหลาน้ันพรอ มจะออกเดินทาง และเขามาลาในตอนเชาตรูว นั รงุ ขนึ้ เขาก็ มอบใหพ รอ มทัง้ ของฝากบางชนิด “เอาจดหมายนีไ่ ปใหค ุณอําพล เขาจะจายเงินคาทาํ ขวัญใหแ กล กู เมยี ของพวกที่ตายไป ตามทฉี่ นั ไดเคยบอกไว” นายเมยทรดุ ตวั ลงนง่ั ยองๆ ตรงหนา ยกมือพนมทวมหวั มองดรู าชสกุลหนมุ ใหญอยาง ซาบซ้ึง พดู เสียงเครือ “พวกผมทุกคนอยากจะตดิ ตามไปรบั ใชเจา นายจนถึงท่สี ุด แตก ต็ ิดมหี ว งขางหลัง จนใจ จรงิ ๆ” เชษฐายม้ิ ละไม “ไมตอ งกงั วลหรอกในขอ นนั้ หมดภาระหนา ทตี่ ามสัญญาทเี่ ราตกลงกนั แลว จงกลบั ไป หาลูกเมียขา งหลังเถิด ขอขอบใจอกี ครั้งทพ่ี วกนายเมยทุกคนทาํ งานใหแกเ ราอยางดี ถา ไมต ายเสยี เราคงไดพบกนั ใหมท ห่ี นองนาํ้ แหง” “เจานายจะมอี ะไรส่ังไปถงึ คุณอาํ พลอกี ไหมครบั ?” “บอกเขาวาฉนั สั่งบอกไปวา ไมตองเปน หว ง พวกเราทกุ คนทางน้ีปลอดภัยเรียบรอยดี จะ ออกเดินทางจากหลม ชา งราวตนเดือนหนา และจะตองกลับไปพบเขาอกี ใหไ ด แตเ มอ่ื ไหรน ้นั ยงั บอกไมได” แลว เขากอ็ วยพรใหคนเหลาน้นั เดนิ ทางกลับไปถงึ บา นโดยปลอดภยั มอบควายใหคหู น่ึง พรอมท้งั เกวยี นหนึง่ เลมเปน รางวลั ใหแกนายเมย เพ่ือใชเ ปนพาหนะบรรทกุ ของเดนิ ทางกลบั นอก จากนนั้ ก็มเี สบยี งกรัง ไชยยันตแ จกกระสนุ ลูกซองแกพ วกทม่ี ปี น ลกู ซองใชแ ถมใหอ กี คนละกลอง ซ่ึงไมตองสงสัยวาพวกน้ันจะซาบซึ้งปต ิใจเพียงไร จากน้นั พวกลูกหาบทั้งหมดจํานวน 9 คน ก็ผละจากหมบู า นหลมชา งไปดวยความอาลัย คณะนายจา งทกุ คนยนื สงอยทู ี่ลานกวา งของหมบู า น มองดูพวกน้ันเดนิ จากไปพรอมทั้งโบกมือให จนลับตา “ใจหายอยางไรพกิ ล...” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1404 ไชยยนั ตพ ึมพาํ เศรา ๆ ตายงั คงมองจบั อยทู ป่ี ากดา นบนไหลเ ขา ท่ีรางของลูกหาบเหลา น้ัน เลีย้ วโคง ลบั หายไป “ความจริงพวกนั้นไมไ ดเ ปน อะไร นอกจากลูกจา งแรงงานธรรมดาท่ีเราจา งมา แตก ารที่ ไดม าคลกุ คลใี กลชิดรว มกนิ รวมนอน ผจญภยั เสี่ยงตายมาดว ยกนั อยา งโชกโชน ทําใหเ รามี ความรสู กึ เหมอื นกับวา พวกเขาเปนเพื่อนอนั สนิทท่ีสุด แลว กต็ องมาจากกนั ไปเชน น้ีมนั ทําใหใ จ หาย” ความเงียบปกคลมุ ไปช่วั ขณะ ทุกคนยนื อึ้ง ตางมคี วามรูส ึกเชน เดยี วกนั กบั ไชยยนั ต “ปามีอาถรรพณประหลาดอยใู นตวั ของมนั เอง...” เชษฐาเอย ข้นึ ลอยๆ อยา งแผว เบา หร่ีตาลง “กลา วกันวาชวี ติ ทรี่ วมกันในปา ทาํ ใหค นเราสามารถมองเหน็ แกน แทของกันและกนั ได อยา งกระจา งชดั ที่สุด ผิดกับชีวติ ในเมือง คนทีเ่ ปนมติ รกันอาจตองมาแตกแยกเกลียดชงั กนั ในขณะ ท่ีมาเดนิ ปา ในขณะเดยี วกนั คอู ริหรอื คนที่ไมเ คยสนใจเหลียวแลกนั เลย ก็อาจจะมารักกนั อยา งซึง้ ใจ ปามันกระชากหนา กากทุกสง่ิ ทกุ อยา งทีม่ นษุ ยเ ราอาํ พรางสวมใสไ วออกหมดส้นิ เหลือไวแ ตหวั ใจ ใหมองเหน็ ชดั จริงไหมผูกอง?” ประโยคหลังหันไปถามพรานใหญผูยนื อยขู า งๆ รพินทรหวั เราะแผวต่ําในลําคอ เบนสายตาหลบไปทางหนง่ึ ตอบอยา งสภุ าพสํารวมเตม็ ไปดว ยอาการระมัดระวงั วา “กอ็ าจจะจริงครับ” แลวตา งกน็ ่งิ กนั ไปอีกคร้ัง “นบั ประสาอะไรกบั พวกลูกหาบเหลา นน้ั ที่เรามีจิตผกู พนั อาลยั ถึงเขา...” ไชยยนั ตพดู ขนึ้ ตอ มา “สมมติวา อนาคตขา งหนา เราเสรจ็ ภารกจิ กลับไปถงึ หนองนํ้าแหง อกี คร้งั โดยสวัสดิภาพ แลว ตา งกแ็ ยกกันไปตามวถิ ีทาง พวกเรากลบั เขาโลกแหง อารยธรรม สวนคณุ กค็ งหมกอยกู บั อาชพี พรานของคณุ ตามเดิม เรานกึ ไมออกวาจะคิดถึงคุณเพยี งไหน” ไชยยนั ตก ลา วออกมาจากความรสู กึ ตรงไปตรงมา แตค นท่ไี มยอมพดู หรอื แสดงอะไร ตรงๆ ท่ยี นื อยูไ มหา งออกไปนัก บดั นวี้ ูบลึกเขา ไปถงึ กลางหัวใจ...จริงซิ ถา ไมต ายจากกันไป เสียกอน วนั หนึง่ วนั ใดก็ตามในอนาคตขา งหนา การอาํ ลาจากกนั ไปตามวิถที าง ก็จะตองมาถงึ และ เมือ่ ถึงวนั นน้ั หลอ นทายความรูสึกของตนเองไมถ กู วา จะตกอยูในภาวะไหน คงใจหายใชเ ลนทเี ดยี ว ทจี่ ะไมมีโอกาสไดพ บเหน็ ‘พรานไพรใจฉกาจ’ คนนีอ้ ีก ชาํ เลอื งแวบหนึง่ อยางไมต ้งั ใจไปทางดา นนั้น กเ็ หน็ เคาหนา ตามแบบฉบับของชายนน้ั ขรมึ สงบเยยี บเย็นอยเู หมือนเดมิ จนไมสามารถอา นถงึ หวั ใจได นา รักและนาชัง แยกกันไมออก “ผมก็คงจะมคี วามรูส กึ เชนเดยี วกับคุณไชยยนั ตนนั่ แหละครบั ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1405 คําตอบเปนไปอยางสาํ รวมอยูเ ชน เดิม “อดคดิ ถงึ พวกนนั้ ไมได. ..” หวั หนาคณะวา หนั ไปมองหนาพรานใหญ “ไมร ูพวกเขาจะเดนิ ทางกลบั ถงึ บานกนั ไดต ลอดรอดฝง ปลอดภัยกนั ทกุ คนหรอื เปลา” “ถึงวา ซิ คิดถึงอนั ตรายสารพัดชนดิ ท่เี ราผานกนั มาแลว ทาํ ใหเสียวๆ อยา งไรพกิ ล” ไชยยนั ตเสริมมาโดยเร็วอยา งพลอยกังวล แตแ ลว ทกุ คนก็เหน็ รพนิ ทรย ม้ิ เลก็ นอ ย พลาง สา ยศรี ษะชา ๆ “ไมต องเปน หว งหรอกครับในเร่ืองนี้ พวกน้นั จะตองกลบั ถึงบา นไดโ ดยปลอดภยั ไมม ี เสืออยา งไอก ดุ ไมม ผี โี ขมด ไมม ีชา งอยา งไอแ หวง ควายบาอยางไอเ ขาเกก และไมมงี ยู ักษสองตัว นั้น พวกนน้ั กเ็ ดนิ ปาไปไดเหมอื นพวกคณุ เดนิ ไปตามถนนราชดําเนนิ และเจาสตั วร า ยกาจผดิ วสิ ัยที่ เราเผชิญมาแลว เหลา นน้ั กใ็ ชว า จะมเี กดิ ขน้ึ อยเู สมอ นานทเี ทานน้ั ท่มี นั จะเกดิ ขึน้ อยา งชา ไมเ กิน 7-8 วนั เขากถ็ ึงหนองนํ้าแหงโดยสวสั ดิภาพ” “ภาวนาเอาใจชว ย ขอใหเปน อยา งนนั้ เถอะ” แลว ไชยยนั ตกห็ นั ไปทางสหายรักของเขา ถามวา “เร่อื งควายกบั เกวยี นของเรานี่จะทาํ ยังไง ใหพ วกนนั้ กลบั ไปคันเดยี วเทา นั้น เหลืออีกตัง้ 5-6 คัน ควายกอ็ ีกหลายตวั มันไมม ปี ระโยชนอ ะไรสาํ หรบั การเดนิ ทางขางหนา ของเราแลวไมใ ช หรอื ” “ไมม ีปญหาอะไรเลยเร่ืองน้ี กอ นออกเดนิ ทาง เคร่อื งใชท พ่ี น ความจาํ เปนตางๆ ก็กําหนด กันไวแ ลว วาจะฝากไวท หี่ ลม ชา งนท่ี ง้ั หมด และกไ็ มน า เปน หว งอะไร ในเม่ือหวั หนา ใหญข องมัน กลายเปนคนของเราไปแลวเชน น”ี้ “อะไรกไ็ มส ําคัญเทากบั เรือ่ งปน...” ดารินเอย ขนึ้ เบาๆ เปน ประโยคแรก “อยางเกงพวกเรากเ็ อาติดตวั กันไปไดคนละกระบอกเทา นัน้ เหลืออกี สบิ กวา กระบอกท่ี จะตองใหอ ยใู นความดแู ลของพวกนี้ ตอ งคดิ ใหร อบคอบนะคะพ่ใี หญ มนั เปนอาวธุ อาจเกิดอนั ตราย อะไรท่เี ราคาดคดิ ไปไมถึงก็ได” ทกุ คนดเู หมือนจะเพิ่งคิดขึน้ มาได ตามคาํ ตงิ ของหญงิ สาว ภายหลังจากใครครวญอยูค รู และยงั ไมเหน็ ใครออกความเหน็ เชน ไร รพินทรก ็บอกวา “กพ็ อมที างแกไ ขในเร่ืองน”้ี “ทํายงั ไง?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1406 “ถอดเข็มแทงชนวนออกใหห มดทกุ กระบอก แลว แพก็ ลงหบี มนั กห็ มดสภาพของความ เปนอาวธุ รา ย นอกจากกลายเปน ทอ นเหล็กชนดิ หน่งึ เทา น้ัน” ไชยยนั ตตบไหลเขาโดยแรง “ใสมาก ผูก อง เสน ผมบังภเู ขาอยแู คน เี้ อง มวั คิดกนั อยไู ดตง้ั นาน หมอดารินฉลาด รอบคอบพอทจ่ี ะเตือนเราไดใ นเรือ่ งน้ี แตก ไ็ มยกั ฉลาดในเรอื่ งวิธแี กไ ข สว นผมกบั เชษฐาก็มวั แตงง ดว ยปญหาหญา ปากคอก เปน อนั ทาํ อยางทคี่ ุณวานนั่ แหละ หมดเร่ืองไป” “เอาละ อะไรตออะไรกล็ ลุ ว งเรยี บรอยตามแผนไปไดหมดแลว เพียงแตจ ะรอใหถึง กาํ หนดเวลาออกเดินทางเทา นนั้ ผมคดิ วาระยะเวลาระหวา งน้ี คุณเตรยี มกาํ หนดไดแ ลววา เราจะเอา อะไรไปบาง แลว คอยมารว มพิจารณากนั อกี ที เตรียมไวเสียกอนเนนิ่ ๆ แหละดี เมอ่ื ถงึ เวลาเดินทาง จะไดไมขลกุ ขลกั และลมื ” หวั หนา คณะออกคาํ สง่ั กับพรานนําทาง “คืนนผ้ี มจะสง รายการบัญชีสงิ่ ของ ทเี่ ราจะเตรียมไป มาใหคณุ ชายพจิ ารณาครบั ” หลงั อาหารค่าํ น้ัน ขณะทนี่ ายจา งกําลงั ปรกึ ษาหารืออยูกับพรานใหญ เกีย่ วกบั สิ่งของ จาํ เปน ทจี่ ะตดิ ตัวไป คะหยน่ิ ก็ขอขนึ้ มาเยยี่ มดูอาการเจามลุ ูกชาย ซงึ่ ดีขึน้ เปน ลําดบั จนสามารถลกุ ขนึ้ นั่งได ยงั ความปลาบปลม้ื ยนิ ดใี หแ กเ จา นักเลงชาวดอยผเู ปนบิดาอยา งเหลอื ทีจ่ ะกลาว รพินทรจงึ เรยี กใหค ะหยน่ิ มาน่งั ตรงพ้ืนเบอ้ื งหนา เชษฐา หัวหนาคณะกถ็ ามวา “คะหยนิ่ เราไดขาววา เจาจะไปกบั เราดว ยไมใชห รือ?” “ใชแลว นายใหญ! ” คะหยนิ่ ตอบอยางหนกั แนนหา วหาญ ตาขนุ กระดา งอยูเปนนจิ จับนง่ิ ไปยังเชษฐา แฝงไว ดว ยประกายออ นโยน เคารพรัก “เจา แนใ จหรือ คะหยน่ิ ?” ไชยยนั ตซักมาอีกคนหนึง่ จอ งหนาเขม็งมา เหมอื นจะคาดคั้นเอาความจริง ก็เหน็ นาย บานหลมชางสยายย้ิม อวดฟน ซี่เทา จอบ “คะหยนิ่ แนใ จ คะหยนิ่ พูดจรงิ ไปกับนายจริง” “เจาคดั คานพวกเราไวกอนแลว เจาเช่ือวาหนทางขางหนาเปน ความตาย อยา งนแ้ี ลวเจา ยัง จะคิดไปดวยอกี หรือ?” “เปนหรอื ตายคะหยน่ิ ไมก ลวั เจา นายไปเทอื กเขาพระศวิ ะ คะหยนิ่ จะขอติดตามไปรบั ใช ดวย” เจานักเลงชาวดอยตอบซอ่ื ๆ ตรงไปตรงมา ปราศจากลับลม ดว ยเสียงดังฟงชัดตามนิสัย ของมัน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1407 “เชนนั้น เราก็ขอตอนรับเจา ไวด ว ยความยนิ ดี และขอชมเชยในนํ้าใจภกั ดีกลา หาญของ เจา เอาละ เปน อันวา เราไปรว มเปน รว มตายกนั ในหนทางขา งหนา ” ดารินยม้ิ พราย กลาวมาดว ยเสยี งกงั วานแจม ใส เชษฐาเดนิ ตรงเขาไปที่ราวปน อันตั้งประดับไวเ ปน ตับ แลว หยิบปนลกู ซองแบบปมแอ็ค ช่ันกระบอกหน่งึ ขน้ึ มาเดาะอยูในมือ ตาจบั นิ่งย้ิมๆ อยทู คี่ ะหยน่ิ อดึ ใจตอมาเขากเ็ ดินเขา มาหยดุ ยืน อยูต รงหนานายบา นหลมชา ง “เจา เปน คนของเราแลว คะหยน่ิ และเพอ่ื ตอบแทนน้าํ ใจอันดขี องเจาน้ี เจา จงรับปน กระบอกนไ้ี ป มันมอี าํ นาจเหนือกวา ปน เพลงิ ของเจา เราขอมอบใหเ ปนสมบตั แิ กเจาตลอดไป” คะหยน่ิ ตาลุกโพลงดว ยความตน่ื เตนยินดี จอ งมองดทู ีป่ น แลว เงยหนามองดูเชษฐา สลับกนั เหมือนจะไมแ นใ จเชน นัน้ พอสบตาพรานใหญร พินทรเ ห็นพยักหนา กร็ บี เออ้ื มมือไปรับ อยา งกระวีกระวาด แทบจะระงับความดใี จไวไมไ ด มือสนั่ เทาลูบคลาํ ปน กระบอกนน้ั อยไู ปมา เสยี ง ส่นั “นายใหญกรณุ าตอคะหยน่ิ มาก คะหยน่ิ จะจําไวจ นชวั่ ชวี ติ แตคะหยิน่ ไมรูจ ักทีจ่ ะใชม นั ” ราชสกลุ หนมุ หัวเราะเบาๆ กมลงตบไหลน ายบาน “พรงุ นี้ แงซายจะเปนผสู อนวธิ ีใชแกเจา จงฝก มันใหชาํ นาญเหมือนปน เพลงิ กระบอกเกา ของเจา แลว เจาจะรกั มนั เทา กับชีวิตของเจาเองทีเดยี ว เจา จะลา สตั วไ ดทกุ ชนดิ นบั ต้ังแตน กเลก็ ๆ เปนฝูงขน้ึ ไปจนกระทั่งถงึ ชา งโดยวิธยี ิง และการเลอื กกระสุนที่ฉลาด ซึ่งเจาจะไดเรยี นรูทหี ลงั ” คะหยน่ิ พมึ พําออกมาอยางลิงโลด เมอ่ื พรานใหญแ ปลถอ ยคําของเชษฐาใหฟง ชนิดคําตอ คํา แลว เจานกั เลงใหญชาวดอย กแ็ บกปนลวิ่ กลับไปเคหาของมัน ซงึ่ ไมต อ งสงสัยวา มนั จะ ไมนอนกอดเรมงิ ตันโมเดล 870 ปม แอค็ ชั่นกระบอกนัน้ แทนเมยี ตลอดทงั้ คนื และเรง เวลาใหรงุ เชา เสียโดยเรว็ เพอื่ จะไดท ดลอง โดยมีแงซายเปนผูแ นะสอนใหต ามคาํ สั่งของนายใหญ รพนิ ทร ไพรวลั ย นกึ ชมเชษฐาอยใู นใจ เหมาะแลวทบ่ี คุ คลผูนี้จะเปน หวั หนาคน เขามี จติ วิทยาลึกซงึ้ ท่ีจะผกู ใจคนไดอยางฉลาดเยย่ี ม และเลอื กโอกาสไดเหมาะสมยิ่ง แมแ ตการเลือกให ชนดิ และแบบของปน กเ็ ปน การเลอื กใหอ ยางเขาใจทส่ี ดุ ปน ลกู ซองเปนปน ทเี่ หมาะอยางยิง่ สาํ หรบั มอื ปน แกปอยา งคะหยน่ิ เพราะสะดวกงายดายตอการใชใ นทุกเหตกุ ารณ วนั เวลาลว งผา นไป ดว ยความสงบสุขปลอดโปรงของทกุ คน มนั เปน ระยะเวลาแหงการ พกั ผอ นเตรยี มกายเตรยี มใจอยางเตม็ ทีข่ องคณะเดินทาง ซ่ึงยึดเอาหมูบา นหลมชา งเปน สถานพี กั ฟน แหลง สุดทา ย กอนหนา ออกเดินทางมหาวบิ ากท่ไี มสามารถทาํ นายอนาคตไดถูก อาการบาดเจ็บที่ขาของ ม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธิ์ ดีขนึ้ ทกุ ขณะเชน เดยี วกับเจามุ ซึ่งพอยาง เขาอาทิตยทส่ี องกพ็ อจะลุกข้ึนเดินไดบ างแลว [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1408 ชาวหลมชา งทกุ ชวี ิต มคี วามรสู กึ ตอ คณะเดนิ ทางที่มาพาํ นกั อยดู ว ยเหมอื นนายเหนอื หวั เต็มไปดว ยความรักภักดีอยางบริสุทธ์ิใจ ซึ่งหัวแรงสําคญั มาจากแพทยสาวนกั มานษุ ยวทิ ยาสาว นั่นเอง ทที่ าํ ตวั ประหน่ึงทตู สนั ถวไมตรอี ยา งดีเลศิ หลอนไมไดเ สแสรงหรอื หวงั เพอ่ื นโยบายใดๆ ทัง้ สิ้น หากแตเ กิดจากอุปนิสยั ในดานดีสว นตวั ดารินเปน ‘แม’ ของชาวหลมชา งทกุ คน หลอนใชเวลาวา งคลุกคลีเปน กันเองกบั คนเหลา นัน้ ทวั่ ทุกครัวเรอื น พฒั นาอุปนิสัยใจคอ และความเปน อยูใหพ วกชาวดอยผเู กดิ มาไมเคยพบกบั แสงสวา งแหงอารยธรรม ดวยนํ้าใจทมี่ คี วาม รัก ปราณีตอมนษุ ยชาตริ ว มโลกของหลอ น รกั ษาดแู ลคนเจบ็ ปว ย ตลอดจนสอนการอนามยั ซึง่ ตั้งแตค รงั้ ปยู าตายายพวกนน้ั ไมเคยรูจ ัก จนกระท่งั พวกน้ันเร่มิ ฉลาดและเขา ใจดีขนึ้ ขณะเดยี วกนั ตนเองกห็ ดั พดู ภาษาชาวเขา ช่ัวระยะเวลาเพยี งสองอาทิตย หลอ นกพ็ อจะสงภาษากบั พวกนั้นไดบ า ง งๆู ปลาๆ ทาํ ความพศิ วงใหก ับพรานใหญร พินทรไ มใชน อ ย เขาลอบสงั เกตหลอ น ขณะทค่ี ลุกคลี ใกลช ิดอยกู บั ชาวบานดว ยสายตาทง่ึ ๆ แลว ก็นิยมลึกอยูในใจเงยี บๆ ราชสกลุ สาวสวยผนู ี้ เหมาะแลวท่จี ะเปน แพทย และนกั มานษุ ยวิทยา รวมทั้งนกั ผจญภัย เลอื ดขน ทีบ่ ังอาจบกุ บัน่ ฟน ฝามาทามกลางดนิ แดนแหง อารยธรรม อันเต็มไปดว ยความทรุ กนั ดาร หลอ นไมใชค นหยบิ หยงกรดี กราย หรือวา ผิวบางแบบสนมิ สรอย อนั เปนลักษณะทวั่ ๆ ไปของสาว สวยผูสูงศักดทิ์ ้งั หลาย เชนทีเ่ ขาคาดไวแ ตแ รกจนนดิ เดยี ว มนั คา นกับรปู โฉมลักษณะและชาติสกลุ ชนดิ หนา มอื เปน หลังมือ เด๋ยี วนหี้ ลอนไปไหนมาไหนไดท กุ แหง ภายในอาณาเขตหมูบ า น ราวกบั จะเปน อาณาจักร ของหลอ นเอง ขึน้ เรือนไดท กุ หลัง และไมว าจะเดนิ ไปไหน จะมเี ด็กๆ และพวกสาวรุนๆ ชาวหลม ชาง เดนิ แหตดิ ตามไปดว ยเปนขบวน พวกเด็กๆ เหลาน้นั มาคอยรบั ใชปรนนิบตั หิ ลอนเปน ประจํา อยใู นเรอื นพักดว ย ไมว า จะเปนกลางวันหรอื กลางคนื ราวกับหมูนางกาํ นัลและพวกมหาดเลก็ ทค่ี อย แวดลอ มนางพญา พระคณุ และเมตตาธรรมของหลอ น ครองใจชาวดอยเหลา น้นั ไวหมดสนิ้ คะหยนิ่ บดั นี้ก็เปลย่ี นสนั ดานและทาทีอันเคยโอหงั ลาํ พองของมันไปราวกบั คนละคน โดยเฉพาะอยา งยิง่ สาํ หรับคณะนายจา งทงั้ สามคน เจา นักเลงชาวดอยรักปน กระบอกใหมทไี่ ดเ ปน ของกํานลั ยิ่งกวาเจามลุ กู ชายเสียอกี และกาํ ลังเหอขดี สดุ เดยี๋ วนี้มนั พอจะทําความรจู ักคนุ เคยกับเร มิงตนิ แบบปมแอ็คชนั่ กระบอกนัน้ แลว แตล ะวัน แหกตาตืน่ มาแตห วั รงุ ไมตอ งทําอะไร ชวนบญุ คํา หรือไมกจ็ นั แบกปนเขา ปา พอสายก็แบกเกง กวาง หรอื อยางนอยก็นกหกไกป า เขามาประเคนเปน บรรณาการแกค ณะเจานายทกุ วนั “คะหยน่ิ ยิงมนั ไดด ว ยปนกระบอกน้ี มันดีกวาปน เพลงิ ของคะหยน่ิ หลายเทา อยา งนาย ใหญว า” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1409 เจา คนดอยมักจะโอด ว ยความภาคภมู ใิ จ เชน น้ีอยูเปน ประจาํ ครัน้ แลว เรื่องทท่ี กุ คนตอ งหัวเราะกันอยา งทอ งคัดทอ งแข็งกไ็ ดมาถงึ เอาวนั หน่งึ เจา คะหยน่ิ แบกลกู ซองคชู พี ไปดอ มไก ปะหนาเขากับชางพลายโทนเขา ใหอยา งจังทที่ า ยหบุ นายบา น หลม ชา งเช่ืออาํ นาจของปน ในมอื มันอยางเตม็ ที่ เพราะไมเ คยเขา ใจวา ลูกชนิดไหนใชก ับสัตวข นาด ใด ลกู ทีบ่ รรจอุ ยูทง้ั หา นดั เปนลกู ปรายเบอรหนึง่ ท่มี ันใชยิงนกหรือยงิ ไกอ ยเู ปน ประจาํ พอเหน็ ชาง แปรน เขา มา คะหยนิ่ กย็ ืดอกเตม็ ภาคภูมิ ซัดลูกปรายตงึ เขา ใหเตม็ หนา แง โดยคดิ วาพญาคชสารจะ ลมควํา่ มวนมดุ ไปคาตา ผลปรากฏวาเจาพลายโทนแผดเสยี งกกึ กอ งดว ยความโกรธแคน พงุ สวน ควันเขามา หมายจะปน กระดกู เสยี คะหยน่ิ หนั หลงั ไดกว็ ิง่ ตาปลิ้น มนั กวดตามมาตดิ ๆ เอางวงควาเฉยี ดหลังไปเทา เสนยา แดง โชคดเี หลอื เกนิ ที่บุญคาํ ตามมาทนั และเหน็ เหตกุ ารณเ ขาพอดี สกดั เจา พลายรา ยตวั นนั้ ไวไ ด ดว ย .375 มว นควาํ่ ลง คะหยน่ิ จงึ รอดจากคชบาทาไปไดอ ยา งหวุดหวดิ สบถดา ขรมถมเถสาปแชง ตัวเอง เพราะเขา ใจวา ยงิ ผิด “เจา ยงิ ไมผิดหรอก คะหยนิ่ ...” เชษฐาบอกพลางหวั เราะ เมื่อไดฟงเรือ่ งที่เลา อยางโวยวายของคะหยน่ิ จบลง “แตทชี่ า งไมตาย กเ็ พราะเจา เอาลูกปน ทใ่ี ชย ิงสัตวเ ลก็ ไปยงิ สัตวใหญ เราบอกเจา แลว วา เจา จะตองเรียนรูใ หชํานาญเสยี กอ น การยงิ ใหถกู สัตวม นั งาย แตก ารใชก ระสนุ ใหเ หมาะสมกบั สัตว มนั ยาก ถา เจาไมร ูมากอ น” ไชยยนั ตกดั ริมฝป ากกลั้นหวั เราะกกึ ๆ สายหนา ชา ๆ มองดคู ะหยน่ิ อยางเวทนา แลว พดู กบั เชษฐา “กแ็ กไปบอกมนั นนี่ า วาปน ลูกซองกระบอกนั้น ยงิ ไดตง้ั แตน กไปถึงชา ง มนั กห็ ันไป ลองเอากบั ชา งนะซิ โธเอย ! ดกี วา ไมแ บนแตดแต...” พลางเขาก็หยบิ ลูกโดด สงใหค ะหยน่ิ ท้งั กลอง กลา วยม้ิ ๆ วา “เอา ! เอาไปลองใหม เดนิ เขา ไปใกลๆ มนั สัก 4-5 วาแลว กดตึงเขาไปท่หี วั พอยงิ เสร็จไม ตองฟง เสียง โกยแนบใหเรว็ ท่สี ุด เหมือนเชน ที่เจา โกยมาวนั นแี้ หละ” “ทําไมละ นาย?” คะหยน่ิ ถามหนา ตืน่ “ประเดยี๋ วมนั ลมทับเจา เขา นะซิ” ไชยยนั ตบอกหนาตาเฉย แตแ ลวก็สะดุง โหยง เพราะดารินหยกิ หมบั มากลางหลัง แลว พูด กบั นายบา นหลมชางคนซอื่ น้ําเสียงเครง ขรมึ เปน งานเปน การวา “ไมต องไปลอง คะหยน่ิ ยงิ ชา งไมดี บาปมาก ยกเวน จวนตัวเมอ่ื มนั จะทาํ รายเราก็เปน อีก เรอื่ งหนึ่ง เพราะฉะนนั้ เจาจงอยาคิดเอาปนกระบอกนยี้ ิงชา งอีก” พลางหลอนหนั มาทาํ ตาเขียวเอากบั ไชยยนั ต ดุเบาๆ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1410 “บา ! เหน็ เปน ของสนุกไปได จะยมุ ันใหไ ปถกู ชางเหยยี บตายงั้นหรอื ?” เพื่อนชายทาํ หนาจืดๆ “อยากจะใหม นั ภูมใิ จ มั่นใจในปนของมนั ตะหาก ลูกโดดยิงเขาหัวชา ง กอ็ ยเู หมอื นกัน ถงึ แมจ ะเปน ปน ลูกซอง” “ทาํ ไมเธอไมล องดเู สยี เอง” “ก็ฉันวงิ่ หนีชา งไมไ ดเ รว็ เหมือนคะหย่ินน”ี่ ไชยยนั ตตอบออ ยๆ เวลาวา งท่ผี านไปสาํ หรบั เชษฐา ใชใ นการสาํ รวจพิจารณาดแู ผนท่ฉี บับเดิม ของมัง มหานรธา ซ่งึ เนวนิ นักเส่ยี งโชคชาวพมา มอบไวใหแ กร พินทรก อนทจี่ ะตาย และสนทนาหารืออยู กับพรานใหญถ ึงแผนเดินทางตลอดเวลา อยางรอบคอบระมัดระวงั สวนไชยยันตไ มสนใจอะไรดว ยนักในเรอื่ งนี้ มอบทุกสง่ิ ทุกอยา งใหเ ปนหนา ทข่ี องเพ่ือน ผูอ ยใู นฐานะหวั หนาคณะและพรานนําทาง ตนเองฆา เวลาใหห มดไปกับการตระเวนเที่ยวปา ใน ละแวกใกลเ คยี ง โดยมกั จะไปคกู บั แงซายอยเู สมอ เขาเร่มิ ศกึ ษาชาํ นาญขน้ึ ในเรอื่ งของการตามรอย สัตว และรหสั ปาตางๆ ผดิ กับสมัยที่เริม่ เดนิ ทางครั้งแรกเปนคนละคน อันเนือ่ งมาจากความเคยชนิ ท่ี ทวีขึ้นเปน ลาํ ดบั จนกระทัง่ เขาข้ันพรานสมคั รเลน ไดคนหน่ึง เดยี๋ วนไี้ ชยยนั ตส ามารถเดินปา ในละแวกหมบู านหลม ชา งได โดยไมตอ งพงึ่ คนนาํ ทาง และสามารถเผชญิ หนา กบั สตั วใ หญด ุรา ยไดต ามลาํ พัง โดยไมตองใหเ ดอื ดรอนถึงพรานคมุ กันดว ย ชน้ั เชิงและฝม อื อนั จดั เจนขน้ึ เขาทําช่ือใหลือล่นั ไปตลอดทงั้ หลมชา ง ดวยการลมแรกใหญหนงั เหนยี วตัวหนง่ึ ได ในทงุ โลงหลงั เขา...เปน แรดตวั เดยี วกันกับทค่ี ะหยน่ิ และพวกหลมชา งทงั้ หลาย เพียรพยายามจะเอาตัวใหไดมาหลายปแ ลว แตอ าํ นาจปน ลาสมยั ของพวกนัน้ ไมส ามารถจะคว่าํ มัน ลงได ไชยยนั ตยิงปน ประจันหนา ขณะท่ีมนั หอตะบึงชารจ เขา ใสดวย .600 คูมือของเขา กระสุน ตดั เขา กลางสมองอยางพอเหมาะพอเจาะ มันแลนถลาเขามาเอาจมกู ทม่ิ ดิน แลว พลิกตีลงั กาดบั ดิน้ อยตู รงหนา เขา หา งเพยี งไมก ว่ี า ทามกลางสายตาอันตื่นตะลึงของพวกพรานชาวบานทงั้ หลาย ที่ ติดตามไปดว ย ซ่ึงขณะนัน้ พากนั ว่งิ กระเจิดกระเจิงอยา งไมค ิดชีวติ รพนิ ทรและเชษฐา ตามออกไปดซู ากแรดทถี่ ูกยิงลม นนั้ กอ นหนา ที่พวกลูกบานจะเกณฑ กนั มาแยกออกเปน ชิ้นสว น “เปนยังไง...พอเอาถานบา งหรอื ยงั ลูกศิษยของคุณคนน”ี้ อดตี นายทหารหนุม หนั มาถามพรานใหญ หรืออีกนัยหนง่ึ ครฝู กของเขายม้ิ ๆ จอมพรานเปาลมออกจากปากเบาๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1411 “เอาถา นเลยเถิดไปเสยี แลว ละครบั เรยี นชนั้ ประถมอยไู มกวี่ นั นเ่ี อง กระโดดขามชน้ั เขา มหาวิทยาลัยเสียแลว นา หวาดเสียวเหลือเกนิ ” “อยา งน้ีเขาเรียกวา คนบา ระหาํ่ ...” เชษฐาจุป าก มองดสู หายรกั อยา งตาํ หนิ “ไมควรยิงสวนหนา กระชั้นชดิ แบบนี้เลย ถา นดั นน้ั พลาดแมแ ตน ดิ เดยี วแกกแ็ หลกไป แลว ทาํ ไมถงึ ไมห าทห่ี ลบเสยี กอ น” “ก็ดูซิวา มนั มอี ะไรจะใหห ลบสกั นดิ หนึง่ ไหม ตนไมส กั ตน กไ็ มม ี มแี ตห ญาคา ความจรงิ ก็ไมไ ดตงั้ ใจเลย พบมนั อยา งกะทันหนั จวนตัวทสี่ ุด ไมท ันรูวา มันนอนเกลอื กปลักอยู พอใกลเ ขา มา มนั ก็พรวดพราดขึน้ ยนื แลว ก็หอ ลว่ิ ตรงเขา มาเลย ขืนวงิ่ มแี ตทางตายอยางเดยี ว ก็ตอ งเส่ียงยนื ซัด กนั ซึง่ ๆ หนาอยา งนีแ้ หละ ฟลุก เปนบา ประกอบกบั ชะตายังไมถงึ ฆาต ตูมเดยี วเขาหนาแงตลี งั กา สองทอดเลย” ไมก่วี นั หลังจากนั้น เขาก็ลม นางแมแ ปรกจา โขลง ชางปาเสยี อีกตัว ขณะทม่ี นั คมุ โขลง เขา ถลมไรก ลวยของชาวบา น แลว ไลล กู โขลงมนั แตกกระจัดกระจายไป ดารนิ เอด็ ตะโรลัน่ เรอื่ งยิง ชา ง แตไ ชยยนั ตแ กตวั วา มนั ไลเ ขากับพวกชาวบา น ขณะท่ีไปชว ยกนั โหตะเพดิ คะหยนิ่ กย็ นื ยนั รบั รองวา ไชยยันตย ิงนางพงั ผคู มุ โขลงตัวนั้นเพราะปอ งกนั ตวั จรงิ ๆ “ชกั มันมือขึ้นมาหรือยงั ไง ยงิ ดะไมเ ลอื ก กไ็ หนสญั ญากนั ไวแ ลววาจะไมย ิงสตั วอะไรอีก โดยไมจําเปน ไดก ินเน้ือกนิ หนงั มนั กไ็ ปอกี เรอ่ื งหนง่ึ นย่ี งิ ท้ิง บอกตรงๆ ฉนั ไมอยากเห็นใครยงิ ชา ง เลย” หญงิ สาวบน “มนั ก็จําเปน จรงิ ๆ นน่ี า จะปลอยใหมนั มาถอนกลว ยชาวบานเสียท้งั ไรง นั้ หรือ ตเี กราะ เคาะไมไลกแ็ ลว มนั ยงั แปรนเขา ใส นา้ํ ใจเธอคงอยากเหน็ ฉันแบนตดิ ดนิ ไปเสยี กอนกระมัง” “ยิงขูขึน้ ฟา ก็พอ ข้คี รา นมันจะหนีปาราบไป ทาํ ไมตอ งฆามนั ดว ย มนั คงไมร า ยกาจอยา ง โขลงไอแหวง หรอก อยากจะเปนพรานใหญอ ยางยอดชายนายรพนิ ทร ก็เอาตวั อยา งท่ีดีของเขามา ปฏิบัตบิ า งซิ” “อาว! ก็ยงิ ตมู เดยี วควํา่ ยงั ไมเ รียกวา เปนการปฏิบตั ิตามทีด่ ีอกี หรอื เดยี๋ วนพี้ ดู แลว จะวา คุย ไมเ คยยิงอะไรใหลาํ บากอีกเลย นดั ไหนนดั นน้ั จอดทุกราย” “ไมใ ชอยา งนน้ั !...” ดารินตวาดแวด ตาขุน มองดเู พอื่ นชายอยางเคืองๆ “ฉนั หมายถึงวธิ ปี ฏบิ ตั ิในการลา ของเขา ไมเหน็ หรอื วา เขาไมเ คยยิงสัตวอะไรโดยไม จําเปนเลยสักครง้ั ถายงิ ก็ตองหมายถึงหลกี เล่ยี งไมไดจ รงิ ๆ หรือไมงนั้ ก็ตอ งการอาหาร วสิ ยั พรานท่ี [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee