แสนชัง 4 จบ-500-897

แ ส น ชั ง | 8 1 5 หลงั พระ ทกุ การใหต อ งปาวประกาศ ให ประชาชนซาบซ้งึ ทกุ คําอวยพร ทุกคาํ สํานึก บญุ คุณของผคู นลว นมีไอของโชคลาภ แมจะ นอยแตถาคนมากมายลวนมีจติ เมตตาหวงั ดี กับพวกทาน กจ็ ะกลายเปนโชคใหญได” “นี่คลา ยกับการสวดมนตใชห รอื ไม?” “จะวาอยา งนัน้ ก็ได พวกเจา ตอ งมีสวน รวมกบั การรวมแควน ยงิ่ สําคัญแคไหนก็ยง่ิ ดี นอกจากน้พี วกเจา ตองเซนไหวแปดทิศ เพ่อื แกไขดวงชะตา แลว ระหวางนไ้ี ปอกี สิบป พวกเจายังตองทําพธิ ี อีกหลายอยางแตขึ้นอยูกับดวงดาวในปน ั้นๆ เมอื่ ถึงเวลาขาจะบอก และทส่ี าํ คัญที่สุด พวกเจาตองหาสตรที ี่มเี วลาตกฟากตามนีม้ า ใหไ ด” ชายเคราขาววางกระดาษแผน หน่ึงลง บนโตะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 1 6 “สตรีหรือขอรับ?” “พวกสตรีจะชวยอะไรเราได? ” “สตรีอนื่ ชว ยไมได แตสตรีผูนท้ี าํ ได นางมี ดวงชะตาหงส ขาคาํ นวณดแู ลวชาติกอ นนาง นาจะเปน วิหคสวรรคลงมาจุติ ดวงชะตาของ นางจะนําโชคยิง่ ใหญม าสคู นใกลชิด โชคชนิด ทวี่ าจะเกอื้ หนุนคนผูน้ันใหค รองใตหลา ได อยา งราบร่ืน” “นีม่ นั ...” เหลา บุรษุ สกลุ อลู ว นตาโตกบั คํา ทาํ นายนี้ “นับวานางเปน สตรีนําโชคจริงๆ ไมวาบุรุษใด ไดใ กลชิดนางก็จะไดอาบไลโ ชคลาภไมมที ี่ สิ้นสดุ พวกเจาตองพานางมาใหได ทางทีด่ ี ควรเล้ยี งดูนางใหอยูในจวนตระกูลอู ชวี ติ ของนางจะสง เสริมตระกลู เจาใหรุงเรอื งข้นึ ไปอกี ลูกของนางหากผานสบิ หาหนาวแลว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 1 7 จะมดี วงชะตาสูงสง จนไมวาใครก็ไมอ าจ หยุดย้ังได ดงั น้นั อยาใหพวกสกุลเฉินไดตัว นางไป ถา นางอยูเคยี งขางเขาจนถึงวนั ท่ีรวม แควน ดวงชะตาทีแ่ ขง็ แกรงอยแู ลวของ เฉินจง้ิ จะไมอ าจขวางไดอ ีกเลย” “ไมตอ งหวงทานอาจารย พวกขาจะตองหา สตรผี นู ใี้ หพ บใหได” “ดี” “ทานอาจารย ทานชวยพวกเราเชนนี้ ทานมี ขอเรียกรองใดหรอื ไม?” นายทา นสกุลอถู าม ชายชราเคราขาว “สงิ่ ที่ขาเรียกรอง พวกเจา จะจา ยไหวหรอื ?” ชายชราหัวเราะในลําคอ “ไมย าก ขาแค ตอ งการอิม่ ทองและมีที่นอนอุน ๆ แตสําคัญ ทีส่ ุดคอื ทกุ วนั พระจันทรเตม็ ดวง ขาตองการ เลอื ดของหญิงพรหมจารี” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 1 8 “อาจารยเ ร่อื งนัน้ ...” “สิง่ ท่พี วกเจา ตองการน้นั ละเมิดลิขิตชะตา ฟาดิน ส่งิ ท่ตี องจายกต็ องสมนํา้ สมเนือ้ แค ชีวิตของสตรีไรคาไมก ค่ี น หากจา ยมาไมได ก็ อยา ฝน ถึงตําแหนง นัน้ เลย!” “ทา นอาจารยอ ยาไดโมโหไป เร่ืองนั้นสกุลอู เรายนิ ดีจะจัดการให ขอเพียงทุกอยา ง สาํ เร็จลุลวงไดจริงๆ กพ็ อ” “ตราบใดทพ่ี วกเจาทําตามท่ีขาพดู อยาง เครงครดั ทุกอยางจะราบรื่นแนนอน” ชาย ชราหวั เราะพอใจ ในขณะทีเ่ หลา ชายหนมุ ตระกลู อตู างมีสายตามาดหมายแสดงความ ทะเยอทะยานออกมาอยา งชัดเจน “ทานพี่กลับมาแลว งั้นรึ?” อีอีที่งวั เงียตนื่ ขน้ึ มาเพราะอาการแพท องรูส ึกไดวาถูกกอด ไวจงึ ถามขึน้ เฉินจิง้ เองซกุ หนา เขา กับหลังคอ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 1 9 นางดว ยความอาลยั อาวรณ “เพ่ิงกลบั มา ขอโทษที่ทําใหเจา ต่ืน” “ขอโทษอะไรกัน การศึกทเ่ี จ้งิ ตูเปนอยางไร บาง ทานไดร บั บาดเจบ็ หรือไม?” เพราะมี ทพั ยกมาประชิดกะทนั หนั ชาวถงเย่ยี นที่ยงั ไมท ันเตรยี มตัวถึงไดวติ กกังวลกันทั้งเมอื ง พวกสกุลทหารทัง้ หลายจึงตองยกทัพไป ปกปอ งเปน ดานหนาทั้งทีไ่ มมีแผนการอะไร เลย เกอื บหนงึ่ เดอื นท่ีนางไมไดเหน็ หนาเฉนิ จิ้ง แตมีขา วเรอ่ื งการรบท่เี จิง้ ตู สง มาทุกวนั ไมข าด ทาํ ใหนางอดหวงไมไ ด “ขบั ไลออกไปไดชั่วคราว ตัวขา สบายดี เจา กับลูกเลา?” เฉนิ จิ้งลบู ทองนางเบาๆ “มีแพท องอยูบาง แตเปนหว งทา นมากกวา” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 2 0 “ลาํ บากฮหู ยินแลว” “ทา นหิวหรือไม ใหพ วกบาวเตรียมอาหารดี หรือไม” “ไมเ ปนไร ขาแคอยากนอนพักกับเจา” อีอีได ยนิ เขาตอบเชนน้ันก็ย้ิม นางคอยๆ หนั กลับไปหาเขาแลว จูบลงบนเปลือกตาสามี เบาๆ “ขาดใี จท่ีทานปลอดภัยกลบั มา” “แผน ดินไมอาจขาดฮองเตไ ดแ มแ ตวนั เดียว น่แี ควน เรากลายเปนมังกรไรหวั มาเปน เดือนๆ แลว จะปลอยไวเชนนไี้ ดอ ยางไร” เพราะสถานการณทีย่ ํ่าแยล งเรอ่ื ยๆ เจ็ด ตระกลู ใหญในถงเยี่ยนจึงไดจัดใหมีการ ประชุมกนั อยางลับๆ “ในเวลาเชน นี้ ชวี ิตประชาชนและแวน แควน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 2 1 สําคัญกวาการตั้งโอรสสวรรคน กั การ แตง ตั้งคนื นี้ ไมแนพรงุ นอี้ าจจะทําพวกออง ขางนอกรวมตัวกันเพอ่ื ตีถงเย่ียนใหราบเพ่ือ ปราบปรามราชวงศใหม จากที่จะไดห วั มงั กร ชน้ั ดี จะกลายเปนเพิ่มหายนะเสียมากกวา” “นีเ่ จา!” “พวกทานอยา เพิ่งทะเลาะกัน ดานนอกถง เยีย่ นนั้นมีแตว ิกฤติ พวกเราควรสมัครสมาน กนั เอาไว หากมาแตกคอกันคราวน้ีไมแนจ ะมี ชวี ิตรอดกันตอไดอีกสกั กี่วัน” นายทานสกลุ จางถอนหายใจ มีใครดูไมออกบา งวาแตละ ตระกูลลว นอยากแตง ตั้งตัวเองขน้ึ เปนใหญ แตเพราะสถานการณยามนี้ไมส งบ การ แตง ตั้งข้ึนมาหากไมอาจควบคมุ ผูค นไดมีแต จะตายเปลาเทาน้ัน “นายทานผูเฒาสกุลอู ในฐานะทท่ี านอาวโุ ส ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 2 2 ทส่ี ุดในพวกเราทานมีความเห็นหรือไม?” ทุกคนหันไปมองทางโตะสกุลออู ยางพรอ ม เพรียงกัน “โอรสสวรรคค วรถกู เลือกโดย สวรรค มนษุ ยสามัญอยา งเราจะตัดสนิ ได อยางไร เมื่อถึงเวลาคงมีคนทีโ่ ดดเดนและ เหมาะสมใหพ วกเราเห็นเอง แตเรื่องงาน ราชการจะปลอ ยวา งไวไ มได ขาเสนอใหตงั้ สภาขุนนาง ใหตัวแทนตระกูลละหน่ึงคน รวมเปนเจ็ดคน เปนผูต ดั สินงานราชการใน ระหวางนี้เถิด” พดู เชน นีห้ มายถงึ ตระกลู ใหญท ง้ั หลายจะมสี ทิ ธิ์มเี สยี งเทากัน ดงั นั้น จงึ ไมมีใครคา น ตางคนตางหนั ไปปรึกษาคน ของตนกันอยูครูหนง่ึ “มใี ครไมเหน็ ดวยเร่อื งการตั้งสภาขนุ นาง หรือไม?” เมอ่ื มีคําถามทกุ คนลวนเงียบเสยี ง ลง เพราะตราบใดทีต่ ระกูลตนไมเสยี สทิ ธ์ิก็ ไมจาํ เปนตองคดั คา น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 2 3 “เชน นัน้ เรือ่ งงานราชการใหเ ปนไปตามนี้ กอ น จนกวา จะถึงเวลาท่สี ถาปนาฮอ งเตคน ใหม ถงึ ยามนนั้ คอยใหฝาบาทตัดสนิ วาจะ จดั การอยางไรตอไป” พวกเขาตกลงกนั เชน น้ี ในขณะที่สามพ่นี องตระกูลเฉินตา ง กอดอกฟงการถกเถยี งของตระกูลอนื่ อยา ง เงียบๆ “มาพดู เรื่องสงครามกนั เถอะ เดอื นที่แลวฉู อองเหิมเกริมยกทพั ประชิด เจิง้ ตู ดีที่ตระกูลทหารทั้งส่เี กง กลา สามารถ จงึ ขบั ไลพวกกบฏแผนดินออกไปได แตท กุ ทา นในทีน่ ี้ตางรูดีวา ชาวถงเยยี่ นคงไมไดโ ชคดี ทุกครัง้ ” นายทา นสกุลโมเ อยเสยี งเครียด “ขา ขอเสนอใหเราเปน ฝา ยเปดศึก ขับไลก บฏ และรวบรวมแควนใหกลับมาเปน ปก แผน” “รวมแควน งัน้ รึ เฮอะ พูดงา ย นับตั้งแตสาม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 2 4 ปก อน คนทต่ี ้งั ตัวขึ้นมามมี ากกวา ยส่ี บิ กกไม นับรวมพวกกองโจรทัง้ หลายอีก คงมแี ตเ ทพ สงครามที่จะรวมคนพวกน้ันได” นายทาน สกลุ เจียวเอยคอ นขอด “แลว จะรอเปน เปานิง่ ใหพวกนั้นมาเหยยี บ หรอื อยา งไร” ฝายสกุลโมเถยี ง “โบราณวาส่งิ ใดรวมกันนานวนั เขา ก็ตอง แยกออก เม่ือแยกแลวก็อาจจะกลบั มา รวมกนั ใหมไมใ ชเ รอ่ื งแปลก แตอ ยางที่ทาง สกลุ เจียววา ศตั รูมีมากเกินไป เรอ่ื งนี้ อนั ตรายมากจรงิ ๆ” นายทา นสกุลมหู รงเอย อยา งใจเย็น “เรามีทหารกลา ที่เจนการศึก ทัง้ ยงั มีความ พรอมกวาเมืองอื่นมาก อยา งนอ ยขาอยาก ใหเ รายึดเมืองโดยรอบที่เปน ทางผานเขา สูถง เยี่ยนใหไดอยา งมัน่ คงกอน เรอื่ งอื่นคอยพดู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 2 5 กนั ” ฝายสกุลหงเสนอความเหน็ “ขาเห็นดวย ประชาชนในถงเยย่ี นและ โดยรอบตองปลอดภยั กอ น ไมอยางน้ันตอ ใหร บไปจะนอนหลับลงไดอ ยา งไรถาคนใน บานไมอ าจอยอู ยางปลอดภยั ” สกุลจางตอบ รบั “ยามนีเ้ กิดทั้งภยั แลงทัง้ โรคระบาด ประชาชนทกุ หยอมหญาลวนเผชิญกบั ทุกข เข็ญ พวกกบฏกจ็ งใจใชเรื่องนเี้ ปน จดุ ออน กวาดตอนผูค นไปเปนเชลย นอกจากปกปอง บานตวั เอง เราก็ควรชว ยประชาชนเหลานี้ ดว ย เพราะพวกเขากห็ วังพงึ่ เราเชนกัน” “สง่ิ เหลา น้คี วรปรกึ ษากนั ไปทีละเปลาะ จะ รบี รอ นไมได” “แตยง่ิ ชา เทาไหรกจ็ ะย่งิ ใชเวลารบนานขึ้น เทา นั้น ยามน้ที ุกตระกูลสําคัญในถงเยี่ยน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 2 6 ลว นมารวมตัวกันอยูแลว ก็พูดกนั ใหช ดั เสีย ตง้ั แตตอนนี้เถอะ” “เรอ่ื งน้ี...” “พ่ใี หญ ทา นคิดอยางไรกับการทําสงคราม เพื่อรวมแควน” เฉินซูรยุ เอยถามขณะท่สี าม พนี่ องขีม่ ากลบั บา น แตเมอ่ื มองสหี นา ของ เฉนิ จง้ิ ก็เห็นวาเขาหนกั ใจมาก “เปน เร่อื งจรงิ ท่เี ราควรจะทําใหถงเยย่ี นป ลอดภัย อยา งนอยคนในบา นเราก็ควรจะ นอนหลับไดส บาย หากไมอาจทําให ครอบครัวอยอู ยางปลอดภยั ได ขา กไ็ มร ูจะ ออกรบทําไม” เฉินจ้งิ นึกถงึ อีอกี ับลูก เขา อยากใหน างกบั ลูกอยูไดอ ยางเปนสขุ ตอ ให เขาตอ งเส่ียงอันตรายอยูขางนอก กเ็ พือ่ ทีล่ กู จะสามารถเติบโตข้นึ มาไดอยางแข็งแรง “แตก ารจะรวมแควน นั้นไมง ายจริงๆ อีก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 2 7 อยา งสกุลเฉินของเราไมมีกําลังพอจะออก รบยาวนานเชน น้ัน” “แตข า เห็นวานเี่ ปน โอกาสดี พวกเรายังรกั ครอบครวั เรา อยากใหคนของเราอยูร อด ปลอดภัย ราษฎรท่วั หลาก็ลว นมีครอบครวั มี ชวี ติ ทง้ั สน้ิ พวกเขากต็ องการชีวติ ที่สามารถ อยอู ยา งปลอดภัย ทหารจบั ดาบเพอ่ื ปกปอ ง บานเมือง ใชช ีวติ คนสว นนอยเพ่อื ปกปอ งคน สว นใหญ หากคิดแคบๆ แคป กปองถงเย่ยี น เทา นน้ั กลบั ทาํ ใหขารสู กึ ไมส บายใจ หาก ตอ งรบ กค็ วรจะรบเพอื่ คนทั้งแควน ไมใ ชแค พวกตระกลู ใหญใ นเมือง” เฉนิ ซุนจ่ือเอย อยา งขงึ ขัง พ่ีชายท้ังสองตางมองเขาแลว น่ิง คดิ “เจาพูดมเี หตุผล ทหารสกุลเฉินควรจะมไี ว เพ่ือปกปก คนทัง้ แควน แตถา จะทําจรงิ ๆ เรา ตองใหคนสกุลใหญเหลา นน้ั หนนุ หลงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 2 8 ไมเชนนัน้ กองทพั ของเราอาจจะตองขาด อาหารตายหรือหนาวตายในฤดูหนาว” เฉิน ซูรุย วา “เชนนน้ั เรากต็ อ งเจรจา” “การศึกยาวนานใชกาํ ลงั ทรัพยมาก ยามน้ี แมแตท องพระคลงั ยังเปน หนี้ หากจะใหส กุล อืน่ สนบั สนนุ กค็ งตองขุดทรัพยส มบัติทัง้ ตระกลู น้ันออกมาใชจาย ไมง า ยทีค่ นพวก นัน้ จะยอม” เฉนิ จิ้งถอนหายใจหนักๆ “หากไมยอมก็ปลอยใหพวกมันเสีย่ งรับศึก เอาเอง ถาพวกมันไมกลวั ตายกใ็ หรไู ป” เฉนิ ซุนจื่อเอยแลวกระแทกดา นขางมาขี่ นาํ ออกไป “ทา นพอ ขา ตามหาสตรที ่ีอาจารยบอกพบ แลวขอรับ” นายทา นผูเฒา สกุลอูหนั ขวบั ทันทที ่ีไดย นิ “เพราะไดยินเรื่องดวงชะตา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 2 9 ของเฉินจิ้งขา จงึ คิดวาสตรผี ูน้ันอาจจะ เกี่ยวของกับสกลุ เฉินจงึ ใหค นไปตรวจสอบ ถงึ พบนางจรงิ ๆ” “นางเปน ใคร เอาตวั มาไดห รอื ไม?” เขาหลุบตาลงอยางหนกั ใจ “เร่ืองน้อี าจจะไม งา ย สตรีผูนั้นคอื เฉนิ ฮูหยนิ แตเดิมบดิ านางเปน สหายกับบิดาของ เฉนิ จิง้ เม่ือสบิ ปกอนเกิดกบฏที่เมืองเฝง ทํา ใหพ อแมนางส้นิ ใจหมด บิดาของเฉินจิง้ จงึ รบั นางมาเลีย้ ง นางเพ่ิงแตงงานกบั เฉนิ จ้ิง เมื่อตน ป ยามนี้นางกําลังตัง้ ครรภล กู ของ เฉนิ จ้งิ ” เม่ือพูดจบเขากไ็ ดยนิ เสียงจอกชา แตกเปนเส่ียงๆ “จะยอมใหเ ดก็ ปากไมสน้ิ กล่ินนํ้านมมาปน ขา มหวั ขา ไดอ ยางไร ตําแหนงนั้นตองเปน ของสกลุ อเู รา ไมวา ตระกลู ไหนกห็ ามเอาไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 3 0 ทง้ั ส้ิน” นายทา นผูเ ฒา ตระกูลอูต บลงบนโตะ เสียงดัง “หาทางเอาตัวนางมาใหได ทา น อาจารยบ อกแลววาย่งิ นางอยหู างกับเฉนิ จงิ้ ดวงชะตามังกรของเขากจ็ ะยงิ่ ออนแอลง จะ ปลอยใหนางอยูกับเขาไมได” “ทา นพอ ถา อยา งนนั้ เราจะทําอยางไรดี” “เจาหาทางใหตระกูลอืน่ ปฏเิ สธทจ่ี ะหนุน กองทพั บบี ใหพวกสกลุ เฉินมาขอรองพวก เราเทาน้นั อีกอยางใหปลอยขา ววา จะมีทัพ ยกมาประชิดทาง ลวั่ หยาง บังคับใหพวกมันมืดแปดดา นตอ ง รบี รอนตัดสนิ ใจ” “ทา นพอ ...” การปลอยขาวสงครามปลุกปน ประชาชนเชนนี้มีโทษไมตา งจากกบฏ แตค ํา ทกั ทวงไมทันออกจากปาก เมื่อเห็นดวงตา แขง็ กราวของบิดาเขากเ็ งียบลง เพื่อตําแหนง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 3 1 ฮอ งเตเรื่องนี้นบั วาเปน เรื่องเล็ก “ขา ทราบ แลว ” “ดี บบี พวกมนั ใหได แลวเอาตัวนางมาใหเรว็ ทส่ี ุด” “ขอรบั ทานพอ” “พวกตระกลู อตู องการตัวประกัน พวกมัน กลัววา สุดทายพวกเราจะยกทัพตลบหลังถง เย่ยี น ตัง้ ตัวเองเปนใหญ” เฉินซูรุยเอยดวยสี หนาเครียด สถานการณในสองเดือนทผ่ี าน ทกุ อยางบีบค้นั ไปหมด ขา วเรื่องการเปดศกึ ฝง ลั่วหยางก็ใกลเขา มาทุกขณะ “ในเวลาคบั ขันเชนนีต้ ระกูลอนื่ กลบั ไมยอม ยนื่ มือมาชว ย สกุลอูกใ็ ชว ิธบี ีบบังคับ แมก ระท่ังพี่ใหญยอมคุกเขาเพ่ือขอรอ งพวก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 3 2 เขาใหเหน็ แกชีวติ ผูค นก็ยังไมเหน็ หัวกัน มัน นา ปลอ ยใหรบกนั เองจริงๆ” เฉนิ ซุนจ่ือทุบ โตะ อยา งหงุดหงิด “ยามน้มี แี คสกุลอทู ี่ยอมฟงพวกเรา” เฉินจิ้งหลับตาพลางถอนหายใจยาว “แต พวกเขาตอ งการใหเรารวมแควนใหไ ด” “ทานพีจ่ ะยอมหรือ พวกมันตองการตัวอีอี” เฉนิ จง้ิ ท้ึงผมตัวเองแลว นิ่งคดิ อยูนาน “ถา พวกเราสามคนออกรบฮหู ยนิ ก็ตอ งอยใู นจวนตามลาํ พงั บางทีการไปอยทู ี่ สกุลออู าจปลอดภยั กวา อกี อยา งเวลานช้ี ีวติ ผูคนสําคัญทส่ี ดุ นางจะตองเขาใจ” “แตนางคือฮูหยินของสกลุ เฉนิ ” “เพราะวา นางเปน ฮหู ยินของสกลุ เฉินนางถงึ ตอ งใจกวางกวาใคร เพราะคนสกลุ เฉนิ ลวน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 3 3 เสยี สละเลอื ดเน้ือเพ่ือปกปกแผนดินมาทุก ยุคทุกสมัย” เฉินซรู ยุ ไมเหน็ ดวยแตเ ฉินซนุ จ่อื พยักหนา “แตข า คดิ วา เราควรจะเพมิ่ เงอื่ นไข พวกสกุล อูจะเอาฮหู ยนิ ของตระกลู เราไปเปนเชลย เร่ืองนี้จะตอ งมกี ารแลกเปลี่ยนที่ สมน้าํ สมเนอ้ื ไมเ ชนน้ันศกั ด์ิศรขี องสกลุ เฉนิ จะเหลอื อะไร หากจะทาํ จริงๆ ตองมีการลง นามในระยะยาวอยา งนอ ยหาปส ิบปห รือ จนกวาจะจบสงคราม พวกสกุลอไู มไดม ีแค สกุลอู ยังมีตระกูลท่เี ปนพันธมิตรกันดว ย ถา ตระกลู อตู กลงพวกน้ันตอ งรวมสมทบแน นไี่ มใ ชแ คก องทัพสกลุ เฉนิ เทา นน้ั ท่ีจะได ประโยชน แตทุกตระกูลทหารจะมีเสบยี ง ยา อาวธุ มากพอโดยไมตอ งกังวล” เฉินซรู ยุ รสู ึกอึดอัดใจ เรอื่ งที่เฉนิ ซนุ จ่อื พูด เปนเร่ืองดีจริงๆ สาํ หรบั กองทพั แตสาํ หรับ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 3 4 อีอแี ละเด็กในทองน่นั ไมด เี ลย “พ่ใี หญ. ..” “เจาไมตอ งพดู อะไรอกี แลว เรือ่ งน้ีขา จะพดู กับฮหู ยนิ เอง” เฉนิ จิง้ เอยอยางเด็ดขาด บุรุษทไี่ รค วามทะเยอทะยานนั้นไมสมกบั เปน บุรุษ คตขิ อนบี้ รุ ุษสกลุ เฉินเองก็รูแกใจดี และเฉินจิง้ ก็ไมใชคนโง เขารวู า การมีกองทัพ อยูในมือใน กลยี ุคเชน นี้เปนการเปด โอกาสใหต นเองได กาวขึน้ สตู ําแหนง สงู สดุ นั้น แมกอนหนา น้ี เขาไมอ ยากคิดเพอ ฝน แตยามทีอ่ ยูในสนาม รบ พบเหน็ ความตายสะสมความแคน ความ ทะเยอทะยานยอ มปรากฏขนึ้ ในใจ “พส่ี ะใภสงจดหมายมาบนอกี แลวหรอื ?” เฉินซุนจือ่ เหน็ พ่ชี ายคนโตขมวดค้ิวยามอา น จดหมายก็เอย ทกั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 3 5 “ดเู หมือนสกุลอจู ะไมดนี กั ” “เปนเราที่ทําใหนางลําบาก” เฉนิ ซรู ุยเอย อยางสงสาร “อยูใ นฐานะเชลยจะดีกวาคุณหนูในจวนได อยา งไร แตพ วกทานอยาอา นแคต ัวหนังสือ แลว คดิ เปน จริงเปน จงั นัก อยาลืมวานิสยั ของสตรีในใตหลา น้เี ปนอยา งไร เร่อื งไมเปน เร่ืองนางกท็ ําใหเ ปนเร่อื งจนได เรือ่ งเลก็ ๆ ก็ ทาํ เปนเร่อื งใหญไ ด พวกเราทํางานใหญจะ มัวมาหว งหนา พะวงหลงั เพราะสตรีได อยางไร” เฉินซุนจ่อื เอย “จะวา อยา งนั้นก็ไมถ ูก พ่ีสะใภก ําลังตัง้ ครรภ ยอ มวติ กกงั วลมากกวาสตรีอืน่ เปน ธรรมดา พีใ่ หญ ขาวาทา นเขียนจดหมายปลอบใจนาง ใหอดทนสกั หนอย ตอใหส กลุ อูเลวรา ยสกั แคไ หนก็ไมกลาทาํ อะไรนางหนักหนาแน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 3 6 อยา งไรกต็ อ งใชน างเปน ตัวประกันอยู” เฉนิ ซูรยุ แนะ “บอกพีส่ ะใภใหนางอดทนสกั หนอย วนั หนา เมอื่ เรานําชยั กลับถงเยีย่ น นางจะไดร บั การ ชดเชยแน จะมีสตรีใดสงู สง ไปมากกวานางได อกี ” เฉินซุนจ่ือวา เฉินจ้งิ กวาดตามองจดหมายจากภรรยาแลว ถอนหายใจยาว กอ นจะเขียนตอบกลบั ไป เพอื่ ปลอบใจนางและแนะนาํ ใหนางอดทนอด กลนั้ เอาไว การศกึ ในชว งแรกเปนไปอยางราบร่นื แตใ น ปทีส่ องนั้นทุกอยางสาหสั ขึน้ ทงั้ ภมู ิศาสตร อากาศ และยุทธศาสตร ทหารปวยเปน จํานวนมาก บางคนตองตายทั้งทไ่ี มไ ดอ อ กรบดว ยซ้าํ “ทานพี่ทานจะไปไหน?” เฉนิ ซนุ จอื่ รีบขวาง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 3 7 เมอ่ื เหน็ เฉนิ จ้งิ หนาตึงออกจากกระโจม เฉินจิ้งยัดจดหมายของอีอใี สอกนองชาย “สกลุ อทู ําเกนิ ไปแลว ขา จะไปพานาง กลับมา” เฉินซนุ จื่ออานจดหมายแลว อาปากคา ง “นี่ มัน--- พวกเขากลาดยี ังไง?” “ขาจะกลับถงเยย่ี น ขาตอ งไปชวยนาง” “ทานพ่ขี า เขา ใจทานดี แตถาทานไปแลว ทหารพวกนี้เลา ” เฉินซุนจอ่ื กังวล “ยามน้ขี วัญกําลังใจสาํ คัญท่สี ดุ สําหรับกองทัพ คนพวกนย้ี อมเผชิญหนา กับ ความตายเพราะตดิ ตามทา น หากทานไป ยามนี้ กองทัพจะทาํ เชน ไร” เฉนิ จิ้งกําหมัดแนน ดวงตาแดงก่ําไปดวย ความโกรธจัด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 3 8 “ทหารพวกนี้กม็ ีลกู เมยี เหมือนกัน ถา ทาน กลบั ไปหาลกู เมียทา นได พวกเขาก็ควรจะไป ได แลว แบบนี้กองทัพจะยงั เปน ปก แผนได อยางไร นอกจากนี้ยามนีส้ าํ คัญท่ีสุดคือเรา อยไู ดดวยอาหาร ยา แมแตเสอื้ ผารองเทา ของทหารพวกสกลุ อกู ็เปนคนหามาให ถา ทา นผลีผลามหักหนา พวกนัน้ ทหารนับแสน เหลา นีจ้ ะรอดกลบั ไปไดอยา งไร?” “เกิดอะไรข้นึ ?” เฉินซูรุยทเ่ี พ่ิงมาถึงเห็น ทาทางของสองพน่ี องไมปกติ เฉนิ ซุนจอ่ื ยัด จดหมายใสม ือพ่ีรองแลวพยักหนาใหเขาอา น “นอี่ าจจะเปนหลุมพรางเพ่ือใหทานถอยทัพ พวกน้ันอาจตองการยกเลกิ ขอ ตกลงแตให ทา นเปน ฝายทําผิดสัญญาดว ยการชิงตวั ประกัน ทานจะไปไมไดเ ด็ดขาด” “แลว ออี จี ะทําอยางไร?” เฉินจงิ้ ชกเสาไม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 3 9 ดวยความอับจนหนทาง “ขา จะเขียนจดหมายกําชับพวกสกุลอู พ่ี ใหญทานสงบสติอารมณลงกอ น จะทาํ ให เสียการใหญไมได อีกไมนานเราจะมุงหนา สูหลันโจวแลว หากถอยตอนน้จี ะไดไมคมุ เสีย” จดหมายของอีอไี มไดมาบอ ยเทา ปแ รก ยง่ิ เหน็ ถอ ยคาํ พร่าํ บนรองเรียน จากความเจบ็ ใจ หวงหา เรมิ่ เปลย่ี นเปน ชนิ ชา ย่ิงแนวหนา ตรากตรําเทา ไหร คาํ รองของสตรีในเรอื น หลงั ก็กลายเปนแคล มปากทีไ่ มอาจเทียบกบั ชีวิตในสนามรบ และความรูส กึ ผิดในใจลกึ ๆ ที่รตู ัววา ไมอาจเอานางออกมาได ทง้ั ยังตอ ง พ่งึ พาสกุลอูอยู เฉนิ จงิ้ จึงเลือกจะมองขาม และเขยี นจดหมายหานางนานๆ คร้งั ใหรวู า เขายงั ปลอดภัยเทาน้ัน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 4 0 ในปท่ีสามหลงั จากเฉนิ ซรู ุยถูกธนูยิงจนเปน ตายเทา กัน เฉินจิ้งเต็มไปดว ยความแคนและ ความทะเยอทะยานที่กอรูปชัดเจนในใจ เขา อยากเหยียบ ใตหลาไวใ ตฝ าเทา ไมวา ใครก็กม หัวใหเ ขา ยามนน้ั มีจดหมายมาจากถงเยีย่ น เปน เหมอื นเดมิ ท่ีอีอีพยายามขอความชวยเหลอื จากเขา แตเฉนิ จิ้งรูสึกราํ คาญเกินไปใน สถานการณนี้ ความโกรธในสนามรบทําให เขาประกาศสง่ั โดยตรง “หลงั จากนีถ้ า มีจดหมายมาจากฮูหยินใหเกบ็ รวมไวไมต อ งเอามาใหข า ถาขาอยากอานขา จะเรียกหาเอง” ความรกั ยังคงอยู แตความหางเหนิ ตลอด หลายปท าํ ใหค วามเอาใจใสก ลายเปนละเลย ความเสี่ยงในสนามรบกเ็ ปลีย่ นให ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 4 1 ความสัมพนั ธกลายเปนความเย็นชา เฉนิ จ้งิ คดิ อยเู สมอวาจบศกึ แลวจะชดใชใ หนางอยาง ดี จะแตงตั้งใหน างเปน ฮองเฮาใหค นท่ัวหลา สยบแทบเทานาง จึงบรรเทาความรูสึกผดิ ใน ใจลง ดังน้นั แมแตจดหมายแจง การตายของ บุตรชายเฉินจ้ิงกไ็ มเ คยเปด อา น และไมร ูวา นั่นเปนจดหมายฉบบั สุดทา ยท่อี ีอีเขยี นถงึ เขาดวยความหวังทีแ่ หลกสลายไมมีช้ินดี “ทา นพอ ทําไมเราไมขวางจดหมายท่นี างสง หาเฉนิ จิง้ บางทีพวกมนั อาจจะรูว าเกิดอะไร ขนึ้ ในจวน” นายทานสกุลอถู ามบิดาอยาง กงั วล แตนายทาน ผเู ฒานนั้ กลับยมิ้ พราย “ไมจาํ เปน นิสัยของนักรบ พวกเขามี อุดมการณท ีต่ องรักษา และมองภาพใหญ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 4 2 มากกวา รายละเอียดเลก็ ๆ เสียสละสวน นอยเพ่อื สว นมาก ดังน้ันสตรนี างหนึ่งก็ไม ตางจากมดปลวกที่ตอ งพ่ึงพิงตนไม หาก สนใจมากมายเกินควรมีแตคนจะหาวาโง อีก อยางพวกสกลุ เฉินจะไมชวยนาง เพราะพวก มันยงั ตอ งพึง่ พาเรา” “แบบนี้นางจะไมเกลยี ดสกุลเฉินร?ึ ” “ยิ่งเกลียดสิยิ่งดี เร่ืองนเ้ี ราไมจําเปนตอง ขวาง ใหพ วกมันเห็นสนั ดานจรงิ ของกันและ กัน ใหนางเกลยี ดสามีรวมผูกผม ยิ่งชงิ ชัง ลึกซง้ึ แคไ หน กเ็ ปน โชคของสกุลอูเรา” “หากเฉินจิง้ รูว า จริงๆ แลว ฮหู ยนิ ของตวั เอง เปน กุญแจสําคญั ทีจ่ ะทาํ ใหเขาไดครอง บลั ลังก เขาอาจจะกระอกั เลอื ดออกมา ทเี ดียว” “ฮา ๆ เจาดูเอาสิ เรารวบรวมทรัพยสนิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 4 3 มากมายเพือ่ ชวยเหลือกองทัพ แตสามส่ปี ม า นไี้ มจนลงเลย กลบั กนั เรากลบั พบทงั้ เหมือง ท้งั เกลือ ไหนจะสสุ านโบราณ นีเ่ พราะเรา เลีย้ งนางไวใ นตระกลู โชคทง้ั หลายถงึ ดาหนา เขามาในมือตระกูลอูข องเรา” “นี่เปนเร่ืองดีจริงๆ ขอรับ” “จะอยางไรกด็ ูแลใหแนใ จวา นางจะไมต าย จนกวา เฉนิ จิง้ จะรวมแควน สําเร็จ สว นลูกๆ ของเจาทีท่ ําอะไรกับนาง...” “ทา นพอ เร่ืองน้ีเปนความผิดของขาท่ไี มไดส่งั สอนลูกใหด”ี “หึ ไมจ าํ เปน ขาเคยเหน็ นางแลว ความ งดงามเย่ยี งปศาจเชนนั้น บรุ ุษใดจะหามใจ เอาไวไ ด อกี อยางการใกลชิดกับนางก็นาํ พา โชคลาภมาให เพียงแตอยา ใหน างตายกอน เร่อื งของเราจะสําเรจ็ กพ็ อ” นายทานผูเฒา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 4 4 สกุลอูเอยอยางเลอื ดเย็น นายทานสกุลอูก็ ยิ้มรับเม่อื ไดยินคําอนุญาต “ขาจะดแู ลนางอยา งดี” “ในทสี่ ดุ ก็ไดก ลับถงเย่ียน จากไปต้ังสิบป ไม คิดวาจะไดมีชวี ิตรอดกลบั มา” เฉนิ ซนุ จอื่ ท่ี ยามน้ตี ลอดทัง้ กายมกี ล่นิ อายของความ กระหายเลอื ดเอยออกมาอยา งตื่นเตน “ขาอยากจะนอนพกั ยาวๆ มีฟูกสะอาดๆ มี สตรีรายลอ มปรนนิบตั ิ พใ่ี หญทานอยา ลืมทีส่ ัญญาวา จะมอบใหขา” เฉนิ ซูรุยทีผ่ านความเปน ความตายมานับไม ถวนในสนามรบเอยหยอกลอ “อะไรกไ็ ดท ้ังนัน้ แตตอนนีต้ อ งไปรับพ่ีสะใภ กบั หลานชายของเจา กอ น” เฉนิ จง้ิ เอย ย้มิ ๆ ในทส่ี ุดเขากไ็ มต องทนรูส กึ ผิดตอ นาง และ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 4 5 สามารถมอบทกุ สิ่งทีด่ ใี นใตหลาน้ีใหน างเปน การตอบแทนไดแ ลว เฉนิ ซูรุยกบั เฉนิ ซนุ จื่อลอบสบตากันดว ย ความรสู กึ ไมส บายใจ พส่ี ะใภทีไ่ มไ ดพ บหนา กนั นานถงึ สิบป ไมร วู า นางจะเปล่ียนไปมาก แคไ หน หรอื อาจจะรงั เกียจพวกเขาทไ่ี มย อม มาชว ยเหลือนางในปน้นั “พอเจอนางแลวเราตองดกี บั นางใหม ากๆ ถานางโกรธพวกเจากต็ องอดทนรไู หม?” เฉนิ จ้ิงกําชับ “ขา รูๆ ขาขนของแปลกใหมมาจากทว่ั แควน เพอื่ มอบใหน างโดยเฉพาะ นางตองใหอภยั ขา แน” เฉินซุนจ่ือเอย กลัว้ หวั เราะ “ขา ยงั มีของใหหลานชายดวย เสียดายที่ไมได เห็นเขาตอนยังเล็ก” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 4 6 “เอาละ อีกไมถ ึงชั่วยามก็จะไดพบกนั แลว วนั น้ีจดั เล้ียงใหทหารทั้งกองทัพ ใหก นิ อ่มิ กนั เตม็ ที!่ ไมเ มาไมเลกิ รา!” “ขอบคุณทานแมทัพ” “กองทัพสกุลเฉนิ กลบั มาแลว คนพดู กนั ไป ทัว่ วา เฉินจิง้ จะเปน ฮองเตคนใหม ทาน อาจารย ทานแนใจนะวา ที่เราทาํ มานัน้ ไดผ ล” “ขา ไมเ คยทาํ นายผดิ พวกเจา ควรมีความ อดทนใหมาก จังหวะโอกาสอีกไมนานจะ เปน ของพวกเจา อยา ใจรอ นใหเสยี การ” “อีกไมนานพวกมันคงมารบั เฉินฮหู ยินกลับ ไป หลายปมาน้ีนางสติ ฟน เฟอนไปแลว... เมื่อคืนวานอาจารยส ง่ั ให นายทานผเู ฒา ทํากับนาง... นางตอสไู มห ยดุ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 4 7 เอาแตกรีดรอ งตลอดเวลา ทําใหตองลงมือ กันหนัก ไมร ูว า เฉินจิง้ ไดพบนางแลวจะรู หรือไม บางทพี วกมันอาจจะหาทางแกแคน กบั เรา” คุณชายรองตระกูลอกู ลา ว “แกแคน รึ อยาพูดเหมือนเฉินจ้ิงไมรูวา หลาย ปม าน้ีเฉนิ ฮหู ยินเจออะไรบางในจวนเรา เทพสงครามอะไรกนั ก็แคคนทีห่ ลบหลงั สตรีเทานัน้ ” นายทานสกลุ อเู ยยหยนั เขา “เตรียมคนใหพรอม อีกไมน านคนสกลุ เฉิน คงมาถึงจวนเรา” “ขอรบั นายทา น” บรรยากาศการพบกนั ของคนสกุลเฉนิ กับ สกลุ อูนั้นเปนไปอยา งชืน่ มน่ื ไมใ ชแคพวกเขา ชาวบานโดยรอบทีไ่ ดยินขาววาเฉนิ จ้ิงมาถงึ ก็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 4 8 มารมุ ลอมเพราะอยากเหน็ เขาสกั ครง้ั การ ศกึ ตลอดสิบปทผ่ี านมาทําใหเ ฉนิ จิง้ กลายเปน เทพสงครามทีช่ ว ยเหลือผูคน เปน คนที่รวมแผน ดนิ นับเปนโอรสสวรรคท ฟี่ า ดินเลอื กแลว ประชาชนรักและสนใจเขา อยา งมาก “ไหนเลา เฉินฮูหยิน คนสกุลเฉินมาแลว รบี เรียกนางออกมา” ใครบางคนเอย ขน้ึ เพราะ อยากเหน็ หนาฮูหยนิ ของเทพสงคราม “สามี ภรรยาจากกันนานในที่สุดกไ็ ดพ บหนา คง คดิ ถึงกันมาก” “ไหนละเฉนิ ฮหู ยิน” นายทานสกุลอหู นั ไป ขมวดควิ้ ถามสาวใช “สง คนไปเรียกแลว แตย ังไมมใี ครกลบั มา ฮู หยินอาจจะกําลงั แตงตัวอยู เดีย๋ วบา วจะไป ตามใหอีกครัง้ เจาคะ ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 4 9 “รีบไป อยาใหแ มทพั เฉินตองรอนาน” นาย ทานสกลุ อหู วั เราะ แลวหนั มาชวนสามพ่ี นอ งสกลุ เฉินด่มื ชาแลว พูดแสดงความยนิ ดี เรือ่ งการศกึ อีกยกใหญ แตผานไปนานกย็ ัง ไมเหน็ วีแ่ ววของอีอี “ทาํ ไมปา นนพ้ี ่ีสะใภย ังไมม าอีก หรือวานางมี ปญ หาอะไร?” เฉินซุนจื่อ เอย ขึ้นอยางไมเ กรงใจ “จะมีปญ หาไดอยางไร เมอ่ื วานนางยงั เจรญิ อาหาร ทั้งยงั เลอื กเส้อื ผาเตรียมตัวรอพวก ทา นอยูเ ลย” ฮหู ยนิ ของคุณชายใหญสกุลอู รบี เอย ปากแกห นา “แลว เหตุใดถงึ ชา เพียงนี้ ขา ไปตามพ่ีสะใภ เองดีหรือไม?” เฉนิ ซูรุยเอย อยา งโผงผาง “อยา เลยเดีย๋ วพวกบาวก็คงกลับ---” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 5 0 “กรีด๊ !!!!!!” “นั่นเสียงอะไร!?” คนในหอ งรับแขกทัง้ หมด ผุดลุกขึน้ ทันที “เสยี งมาจากทีไ่ หน?” “หรอื วาเปน พ่ีสะใภ?” เฉินจ้ิงไมอยฟู งตอ เขาเดินออกไปตามเสียง ทันที ไมค ิดเกรงกลัววาตนลวงลํา้ เรอื นช้ันใน ของตระกลู อนื่ เขามงุ หนาจนถงึ เรอื นพัก แหง หนงึ่ เหน็ พวกบาวไพรหนกี ันลนลาน เขา มลี างสงั หรณไ มดีนกั จึงเปดประตเู ขาไป ทนั ที ทนั ใดนั้นก็ไดเห็นรา งที่หอยลงมาจากข่อื ดวงตานางยังเบกิ โพลงจองมายังทิศทางของ ประตู เม่อื เขากาวเขาไปดวงตาคนู ้ันก็คลา ย วา จบั จอ งและเฝารอเขามานานแลว ใตเทา ของนางมีผา ถกู กางเอาไว บนผืนผาถูก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 5 1 เขียนดวยเลอื ด “ไม...” เฉนิ จง้ิ ตะลึงจนทาํ อะไรไมถูก แมแต ตอนท่ีนอ งชายทงั้ สองว่งิ ตามมาทนั เขาก็ยัง ไมกลาขยบั “นมี่ ัน... ออี ี” สตรที ีแ่ ขวนคอตัวเองนน้ั เปลย่ี นไปมาก นางไมคลายหญิงงามเม่อื สิบ ปกอ นทพ่ี วกเขารูจกั แมแตน อย “น่ีมันเกดิ อะไรขน้ึ ” เฉนิ ซูรยุ เดินไปควา คาํ สาปแชงท่ีอีอีเขยี น ข้นึ มาอานแลวตกตะลงึ เฉนิ จิ้งคลา ยเพ่ิงได สติ เขามองไปทั่วหอ ง “ลกู ละ ลกู ชายของขาอยทู ีไ่ หน?” ไมท นั ทีเ่ ขาจะกา วไปคน หาก็ไดย ินเสยี งเยย หยันของสตรีดงั มาจากทางประตู “แม ทพั เฉิน อยา บอกวาทานยงั ไมรู ลกู ชายทาน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 5 2 ตายไปต้ังแตหาปก อ นแลว ขาจาํ ไดวา เฉนิ ฮู หยนิ เขยี นจดหมายแจง ใหทา นมางานศพ แต สดุ ทา ยนางกฝ็ งเดก็ ตามลาํ พงั นึกวาทาน ทราบเร่อื งแลว เสียอีก...” เฉินจิ้งรูสกึ เหมือนไดยินเสียงกมั ปนาทในหู กอ นท่ีเขาจะกระอกั เลอื ดแลว ลม ลงแทบเทา รางทเี่ ยน็ ชืดไปแลว... ----------------------- \"ขา พบแลว ไมใ ชแคห น่ึงหรอื สองชนดิ แตมี ถงึ หา ชนิดทีร่ วมกันแลวเปน พิษ ตอใหคนท่ี ชาํ นาญการแพทยก็ไมแนว าจะพบสงิ่ เหลาน้ี โชคดีทีท่ า นใหสมุดบนั ทกึ ขา มา ขาถึงไดแ ยก สว นผสมทีละอยางมาทดลองดไู ด\" หมอชรา เอย กับซุนกงกงและหวั หนา ราชองครักษ \"เชน น้นั ทานหมอมีวธิ ีแกห รือไม?\" ซนุ กงกง รูสึกมคี วามหวงั ขึ้นเม่อื ทราบสาเหตุของโรค ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 5 3 แลว \"บอกตรงๆ วา ขา จนปญ ญาหากจะแกไ ขให หายขาด คนลงมือมีวิชาความรูเ หนืกวาขา มาก พวกทานคงตองมองหาพวกสาํ นกั พษิ ในยุทธภพหากตองการลา งพิษออกใหห มด ตัวขา คงชวยบรรเทาอาการไดเ ทา น้ัน\" หมอ ชราสา ยหนาอยางเหนื่อยๆ \"ทา นสามารถทําใหฝา บาทพ้ืนข้ึนมาได หรอื ไม?\" หมอชราคิดอยคู รหู น่งึ กอนพยักหนา \"นาจะ พอทาํ ได\" \"เชน นั้นก็ทําเลย เรอ่ื งอ่ืนรอใหฝ าบาทฟน แลว คอ ยจัดการก็ยังไมสาย\" ซุนกงกงเอย อยางเรงรดั \"ขาตองใชเ วลารวบรวมยาสกั สองสามวัน ถึง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 5 4 ตอนน้ันแลวทานกส็ ง คนมารับยาแลวกนั \" \"ได ขอบคณุ ทานหมอมาก หากฝาบาทฟน ข้ึนมาไดสําเรจ็ จะตอ งมีรางวัลใหทานอยาง งาม\" \"เร่อื งรางวัลนัน้ เลก็ นอยมาก พระวรกาย ของโอรสสวรรคสําคัญที่สดุ \" หมอชราเอย แลวพนลมหายใจหนักๆ ออกมา คลา ยปลด ภาระออกไปไดเ ปลาะหนึง่ ซนุ กงกงกบั ราชองครกั ษแยกกันออกจาก หอ งลับ ซนุ กงกงมุง หนา กลับไปท่ีหอ ง บรรทมของฮอ งเตก็เห็นพวกขนั ท่ีกําลัง วนุ วาย \"เกิดอะไรข้ึน!?\" \"ฝาบาททรงกระอักเลอื ดออกมาขอรับ กงกง ทา นรบี มาดูเถอะ\" ขันทีนอยรีบรายงานเขา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 5 5 พอเห็นเขาก็รสู กึ ราวกบั เพิง่ ไดร ับอภัยโทษ \"ตามหมอหรอื ยงั ?\" \"สง คนไปตามมาแลวขอรับ\" \"ขา จะเขาไปดู\" ซนุ กงกงวา เมือ่ เขามาดานใน กเ็ หน็ พวกขนั ทกี ําลังเช็ดพระพักตรและเอา ผาหม ทีเ่ ปอนเลือดออก ซนุ กงกงรูสกึ หว งฝา บาทย่ิงนัก เขายืนกาํ กับท้ังขันทแี ละนาง กาํ นลั ใหทาํ งานอยางรอบคอบกอนจะ สังเกตเหน็ วามีของบางส่ิงหลน อยขู างแทน บรรทม ซุนกงกงกา วเขาไปหยิบมันข้ึนมากอนจะตัว แขง็ ทือ่ ไปช่ัวขณะเมือ่ เห็นวานเี่ ปนภาพวาดที่ เขาควรจะเก็บไวท่หี อง \"ภาพนี้มาจากไหน ขาถามไดยนิ หรอื ไม?\" นางกํานลั คนหนึ่งรีบลนลานรายงานกบั เขา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 5 6 \"เรยี นกงกง เปนฮองเฮานาํ มามอบใหฝา บาท เจาคะ\" \"น่มี นั ....\" ซนุ กงกงเดินออกจากหองบรรทม เพื่อไปท่ีหองพกั ของเขาทันทเี พือ่ พบวา ภาพวาดในหอ งเขาหายไปจริงๆ ฮองเฮาเอามนั ออกไปเชน น้ีนบั เปนการเตอื น เขาอยา งโจงแจง และไมเกรงกลัวเลยวาเขาจะ สกู ับนาง ตรงกันขา มนเ่ี ปน การบอกใหรวู า นางจับตาดูเขาอยู ซนุ กงกงมีเหงื่อออกเตม็ สองขมบั เขา ยอนกลบั ไปเพอ่ื รอเขา เฝาฝาบาทและถาม อาการจากหมอ โดยในใจคอยภาวนาใหห มอ ชราเรงหายามาแกไขอาการของฮองเตใหฟน ขน้ึ มาใหไ ด ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 5 7 หลวิ จา วเวยพิงตัวเองกบั อกเนย่ี เถียนชิง อยา งเกยี จคราน รูสกึ ยินดีอยูบางที่สกลุ เนยี่ ไมมีผูอาวโุ สในจวน ทาํ ใหน างไมต องรีบตน่ื เชา ไปยกนา้ํ ชาใหใ คร อกี ทั้งการลมื ตาตืน่ ขึ้นมาในออ มกอดของชายหนมุ รูปงามกเ็ ปน เรอ่ื งทีน่ าร่นื รมยเชนกัน เนื้อหนงั หมุ กายเหลา นหี้ ลิวจา วเวยไมเหน็ คา มันมานานแลว และรูสึกสกปรกทุกครง้ั ที่ สอ งกระจก แตในขณะที่ถกู เน่ียเถยี นชงิ โอบ กอดไวนางกลับรูสึกวา มนั สําคญั อยบู างยาม ทไี่ ดส ัมผัสไออุนจากคนทโ่ี อบอุม นาง ดวย ความทะนุถนอมเชนนี้ สองสามีภรรยาต่ืนสายในเชาวันแรก แถม หลังจากกินขาวเสรจ็ แลวก็พากันทําตัวข้ี เกยี จ นอนเกยกันอยูบนเตียงไมยอมแยก ไปใหน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 5 8 \"ชาติกาํ เนิดของทานเปนอยงไร?\" หลิวจา ว เวยเอย ถามขณะทด่ี ึงมือเขามาคลงึ เลน \"เจาหมายถงึ อะไร?\" เน่ยี เถียนชงิ แสรงเฉไฉ หญิงสาวย้ิมมมุ ปากอยางรูทัน \"ในฝน อัน ยาวนาน ทุกชีวิตขา มักจะพบกบั ชายผูหนงึ่ ที่ คอยชวยเหลอื เกื้อกูลและอยเู คียงขางในยาม คบั ขนั ทกุ ชาติทกุ ภพดูเหมือนวาเขาจะไล ตามขา แมจะไรอารมณเสนหาตอ กนั แตเขา จะอยูที่นน่ั เสมอ เขาใชท านหรอื ไม?\" เนยี่ เถียนชิงจุมพติ ลงบนหวั นางเบาๆ \"แลว เจา คิดวา ใชขาหรือไม?\" \"สิบชาติน้ันแลวไปเถอะ แตข า มักจะฝนถึง นกยูงทองตัวหน่งึ เสมอ กอ นหนานี้ฝนแควา เห็นนกยูงทองตัวใหญเดินรอบตวั ขา จน กระทั่งฮูเจยื่ เลอสง หัวคนมาใหขา หลังจาก กระอักเลือดขาถึงไดเห็น ในฝนนั้นรา งกาย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 5 9 ขาเจบ็ ปวดมาก ราวกบั ถกู เผาไหม นกยูง ทองตัวน้ันเดนิ วนรอบตัวขา หลายคร้ัง แต กอ นทภี่ าพจะเปลย่ี นไป ขา ก็เห็นวาเงาของ นกยูงนั้นเปล่ียนไปเปน คน เปนชายหนมุ รปู งามผูหนง่ึ \" \"เจาจะคิดวาชายหนุมรูปงามทุกคนคือสามี เจา ไมได\" เน่ียเถียนชงิ หยอกเลยถกู หญิงสาว หยิกเอวไปที \"หลงตัวเองเหลอื เกนิ \" \"ไมใชข า หลงตัวเอง แตมีนกโงตวั หน่ึงที่ หลงใหลขา ยอมเดนิ ทางเปน หมื่นหลีเ่ พ่ือให ไดม าอยูกับขา\" เนีย่ เถียนชิงจมุ พิตศีรษะนาง อกี คร้ัง \"ขาเลา นทิ านใหเจาฟงดหี รือไม นาน มากแลวมชี ายผูห น่งึ ...เกดิ มาจากภูเขาและ ดนิ เขาเกิดมาในเวลาที่ไมค วรเกิด ทําใหพี่ นอ งทง้ั หลายลว นหวาดระแวงวาเขาจะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 6 0 ทําลายส่ิงทีพ่ วกพี่นองทุม เทเพอ่ื รักษา\" ในขณะท่ีสามภพเพ่งิ ถกู รังสรรคข ้ึน เขาลมื ตาขน้ึ มาใตห ุบเขาลึก เขาไมรูวา ตัวเองเปน ตัว อะไร แตดวยพลังในตัวนบั วาเปนผทู ่ี แขง็ แกรง ทีส่ ุดในหมูพ นี่ อง สรางความยินดี ใหคนรอบๆ ตวั แตเวลาผา นไปไมนาน พี่ นองทัง้ หลายก็คนพบวา เขาแตกตาง เขาไรอารมณ ไมม ีความรกั ใครเ มตตาตอ สรรพส่ิง และไมไ ดม เี ปาหมายเพอ่ื รักษาสาม ภพ ปกปองสรรพส่งิ เหมือนพี่นอ งคนอื่น กลับกนั แกน วิญญาณของเขาเกาะกนิ อารมณดานลบท้ังหมดของสิง่ มีชวี ติ เขา แขง็ แกรง ขนึ้ ดวยการทําลายและโหดรายขึ้น เรอ่ื ยๆ ในชว งเวลาท่ีผืนพิภพเพิง่ ถกู สรางไมควรมี มารปรากฎไวถงึ เพยี งนั้นและมารตนน้ีแข็ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 6 1 แกรงพอท่ีจะลา งผลาญทุกสรรพส่ิงทเ่ี พงิ่ งอกเงยและออนแอ น่ไี มถกู ตองอยางย่ิง พวกพน่ี อ งพยายามสัง่ สอนเขาใหเออื้ เฟอ และรักใครสิ่งมีชวี ิต ใหเขารวมปกปก ผนื พภิ พเอาไวเปนปณธิ าน แตใ นใจเขามเี พียง ความวางเปลา และเยน็ ชา พวกพีน่ องบบี บังคบั ใหเขาเลือกขา ง แตชายหนมุ มีแตความ วา งเปลาในจติ ใจ จนสุดทายพน่ี อ งทง้ั หลายหวาดกลัวในสงิ่ ที่ เขาเปน กลัววาสกั วันเขาจะเกิดเบ่อื หนายจน ลงมือทําลายทุกสรรพสิง่ ในเวลาท่ีทุกสง่ิ เพิ่ง งอกเงย จึงรวมตัวกันกางขายพลังขังเขา เอาไวใตหุบเขาทีถ่ ือกําเนิด สะกดเขาให หลับใหลยาวนาน โดยหวงั วาในวันทีเ่ ขาฟน ข้นึ มา สิง่ มีชีวติ ทัง้ หลายในผืนพิภพจะพรอ ม ท่ีจะตอสเู พ่อื ตวั เอง สําหรับตวั เขา ขายนิ ดที ีจ่ ะหลับใหลเองโดย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 6 2 ไมคดิ จะตอสู เพราะเขาคดิ วาชวี ิตนัน้ นาเบื่อ หนา ยเกินไป กระทัง่ ไมรูเวลาผา นไปนาน แคใหน อาจจะหลายแสนหรือหลายลา นป เขาตื่นขนึ้ มาอกี คร้งั ดานนอกหุบเขาไมมีพี่นอ งของเขาอกี ตอไป มี เพียงกลิ่นอายเจือจางทีห่ ลงเหลืออยูใ น อากาศ ส่งิ มีชวี ติ มากมายหลายเผาพันธุ ปรากฏขึ้น สวรรค นรก เทพ เซยี น ปศาจ สิง่ ทีเ่ ขาไมร ูจกั มากมายถือกําเนิดข้ึน ส่ิงที่ คลา ยเขาก็ปรากฏขน้ึ เชน กัน หลังจากตื่นขึ้นมา เขาพยายามเขา ใจสงิ่ ตางๆ กอนจะคนพบวาพ่ีนอ งของเขาหายไปแลว จรงิ ๆ พวกเขาหลอมรวมแกนวิญญาณเพ่ือ รกั ษาสามภพเอาไวจากเคราะหครง้ั ใหญใน ขณะที่เขายังหลับใหลอยู น่ันจึงเปน เหตผุ ลที่ ไดก ลิ่นอายเจือจางของพวกเขาในทุกที่ เทพ เซยี นรุน หลงั เคารพบูชาพนี่ อ งของเขาโดย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 6 3 เรยี กวา 'เทพบรรพกาล' การมีอยูของเนี่ยเถียนชิงน้ันมคี นนอยมากที่ จะรู ความแข็งแกรง ของเขาสูงกวเ ทพเซยี นที่ ฝกปรือถงึ ขัน้ สูงสุดเสยี อีก นเี่ ปนความ แตกตา งของผูทีถ่ อื กําเนิดมาจากธรรมชาติ โดยแท ย่ิงในสามภพปรากฏอารมณดา นลบ มากเทา ไหร เขาก็ยง่ิ แข็งแกรง มากข้ึนเทานนั้ เพียงแตเมื่อนกึ ถึงพ่นี อ งที่สละตัวเองเพื่อ รักษาสรรพส่งิ เขาจงึ ขมความรูสกึ อยาก ทําลายเอาไว อยางนอยการตื่นขน้ึ มาก็ไมไดนาเบื่อ จนเกินไป สรรพชวี ติ มีมากขึน้ กวา ตอนทเ่ี ขา เกดิ มาก มีหลายสง่ิ หลายอยา งทีน่ าสนใจ และนา สนุก เขาทอ งไปทั่วทุกทะเลและ ดินแดน ใชห มืน่ ปแรกกับการเฝามองผูค น กอนทจี่ ะเริ่มปกหลกั ในแดนบาํ เพ็ญเพยี ร ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 6 4 เขากลบกลิ่นอายและแกนวิญญาณของ ตวั เองสมัครเขา ไปเปน อาจารยใ นสาํ นักเซียน เลก็ ๆ แหง หน่ึง แตแคร อยปห ลังจากเขา มาถงึ สํานกั เซียนแหงนี้กพ็ งุ ทะยานข้นึ เปน อันดับหนง่ึ อยา งรวดเรว็ เขาชอบมองผูคน แขงขนั ความทะเยอทะยานและความโลภ เหมอื นเปนอาหารอันโอชะและเปนละครท่ี เขาชอบชมดู ในขณะท่ีเขาเสแสรงั ทําตัว สงู สงสั่งสอนผูบ ําเพญ็ เพียรทั้งหลาย เขา กลบั ดื่มด่ํากับความคดิ ดาํ มืดของคนเหลา น้ัน สามหม่นื ปต อมานับเปน จุดเปล่ยี นในชีวติ ที่ ความเบอื่ หนายมาเยือนอกี ครา วันน้นั เขาถกู เชิญไปปราบปศ าจ เปน ตัวอะไร เขาก็ไมไ ดใ สใ จจาํ แตในขณะทกี่ ลับสํานัก เขาไดพบกับวหิ คเพลงิ ตัวหนง่ึ ถกู อสนีบาตผา ใสอยา งรนุ แรง มันรว งลงตรงกลางปาทนั ที ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น