แสนชัง 4 จบ-500-897

แ ส น ชั ง | 6 4 7 เพงิ่ ผา นเหตุการณอ กสนั่ ขวัญแขวนมากร็ ูสกึ สด ช่นื ขนึ้ เพราะเรอ่ื งมงคล มฝี่ กู ระตอื รอื รนท่ีจะ ชว ยหลิวจาวเวยเตรียมตัวอยา งยิง่ นางคน หา สูตรบาํ รงุ ผิวพรรณมากมายมาบาํ รงุ ผูเปน นาย วนั นีพ้ วกบา วก็ชวยกนั ใหหลิวจาวเวย ไดแ ชน้ํา สมนุ ไพรและขัดผิว “คณุ หนขู องบา วงามมากอยูแลว ยิ่งขดั ผิวเชน นี้ วันแตงคุณชายเนยี่ คงตอ งตะลงึ ในความงาม แนๆ ” อาหนิงเอย ยออยา งอารมณดี นางยินดี จริงๆ ที่จะมีเรื่องมงคลเกดิ ขน้ึ กบั ผูเ ปน นายบาง “พรงุ นจี้ ะเรมิ่ งานเลีย้ งฝง สกลุ หลวิ ทานรอง เจา กรมคงมาเพมิ่ สนิ เจาสาวใหค ณุ หนูไมน อย” อาหนิงนึกถึงสกุลเถาแลว ถอนหายใจ “ทานตา ของคณุ หนนู าจะไดม าเหน็ ” “ไมเปน ไรหรอก ขาเขียนจดหมายแจงทานตา เรือ่ งนแ้ี ลว อกี อยา งทานนาก็เหน็ ดดี วยที่ขา แตง เขา สกุลเนี่ย” เถาเฝง ชิงมองวาสกลุ เนีย่ ไมม ีหลงั บานที่ซบั ซอ นยอมเหมาะสมสําหรบั หลานสาว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 8 ของเขาที่จะอยไู ดโ ดยไมเปน ทกุ ข “ชายหนมุ รปู งามคกู ับหญงิ งาม ราวกับความฝน ทีเดียว คนทง้ั ถงเยี่ยนตองอิจฉาคุณหนแู นเจา คะ ” อาหนิงประสานมืออยา งเพอ ฝน “คุณหนูเจาคะ” อาเจนิ ที่เพง่ิ มาสมทบเรยี กนาง “นับของครบหรอื ไม?” หลิวจา วเวย ต้ังใจจะฝก อา เจินใหรบั ผิดชอบมากขึน้ นางจึงมอบเรื่องจัดการ ตรวจนับสนิ เจา สาวใหอ าเจนิ จดั การ “ตรงตามบัญชีเจาคะ” “ลําบากเจาแลว” หญิงสาวยิ้มรบั “ไมล าํ บากอะไรเลยเจาคะ แตตอนกลบั มาบาว เห็นวา ฮหู ยินผูเ ฒา เพิง่ กลับมาจากขางนอก” หลิวจาวเวยเลกิ คิว้ อยา งแปลกใจ “ทานยารึ?” ฮู หยนิ ผเู ฒาออกจากจวนตอ งเปน เรือ่ งสําคญั จริงๆ “บา วลองถามดแู ลว เหมือนวา จะไปจวนอองมา เจาคะ” อาเจนิ ลดเสยี งเบาลง หลวิ จา วเวยหันไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 4 9 มองนางอยา งแปลกใจ นายสาวโบกมอื ใหอ าหนิง ชวยเอาผามาคลมุ รา งท่ีเปยกโชกของตนแลว กาว ออกจากถงั น้าํ “ยามนส้ี กลุ หยเู กดิ เรอื่ ง ตามปกตนิ ิสยั ทา นยา คง ตอ งวางตัวใหหา งจากตําหนักออ งเอาไว แต กลบั ไปเยือนถงึ ที่เชน น้คี งมีเรอื่ งไมธรรมดา” “หรอื เกิดเร่ืองกับคุณหนูรองเจาคะ” มฝ่ี คู ิดขน้ึ หลิวจา วเวย กค็ ดิ เชน กัน แตปานเกอหัวยามน้ี กําลงั จบั ตาดูฝง อันออ งคงไมทราบความ เคลอ่ื นไหวของหลวิ จาวอว้ี แตถงึ อยา งนัน้ กต็ องมี คนอ่นื ทร่ี ูเร่ืองน้ี “ใหคนของเราในเรอื นนองหาคอยจับตาดหู วา นอ้ี เอาไว คิดวานางตอ งรูอ ะไรดๆี ในตําหนกั ออง แน” “หรือคุณหนหู าคดิ จะลงมืออะไรกบั คุณหนรู อง หรอื เจา คะ?” อาหนิงถามอยา งกงั ขา “กอนหนานไ้ี ม แตห ลังจากนีไ้ มแ น” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 0 หลวิ หวานอ้ีมองสรอ ยไขมุกจากทะเลใตที่มารดา เพิง่ สงมาใหน างใชเ ปน ของขวญั แตง งานของหลวิ จา วเวยอยางละเอียด ในขณะที่ถานอิงบาวขา ง กายกําลังรายงานขา วความเปน ไปของหลวิ จา วอว้ี “ถงึ กับตอ งนอนติดเตียงแลวกินยาแรงที่ทําลาย พลงั ชท่ี กุ วัน ขา ดถู กู ทา นยาของขาจรงิ ๆ นาง อํามหติ ไดถ ึงเพยี งนี”้ นางคอยๆ วางสรอ ยไขม ุก ลงในกลองแลว ปดลง “เจานักพรตนัน่ บอก หรือไมวา มอี ะไรชวยนังจาวอวไ้ี ด” “นักพรตน่นั บอกเส่ียวชิงใหกลับไปกอ น เขาจะให คําตอบทหี ลัง เลยใหบา วมาแจงขา วคุณหนูวาจะ ทําอยางไรตอ นอกจากนีน้ ักพรตปลอมนัน่ บอก วา มีสมนุ ไพรชนดิ หนึง่ ทีช่ วยบรรเทาอาการ เจบ็ ปวดได แตห ากใชมากจะทําใหเ กดิ อาการมนึ เมา เสพติด ถึงขั้นเหน็ ภาพหลอน หากใชน านๆ ก็จะหยุดไมได ถา จะตดั ขาดตองลงแดงทุกข ทรมานมาก” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 1 “มยี าเชน นี”้ นัยนตาหลิวหวา นอี้วาวลึก “บอก เจา นักพรตปลอมนั่นใหรออีกสกั พกั ใหนงั จาวอวี้ ทนทรมานเพราะยาทีห่ มอใชไ ปกอน แลวคอย มอบสมนุ ไพรนีใ้ หน าง ยามนัน้ นางคงสาํ นึก บุญคณุ สุดๆ ทท่ี าํ ใหนางหลดุ พน จากนรก แลว หลงั จากนั้นกท็ าํ ใหน างเสพติดจนขาดไมได เทา น้ี ไมวาเราจะพูดอะไรนางกจ็ ะฟง เพอื่ ใหไดสมนุ ไพร มาใชต อ” “คุณหนฉู ลาดเหลอื เกินเจา คะ ” “คงไมเทาพใ่ี หญของขา ” หลวิ หวา นอีม้ องกลอ ง ของขวัญแลวเหยียดยม้ิ “นางถกู ฉุดกลางเมือง แทๆ แตก ลบั ยงั หาทางแตงงานดีๆ เชน นไ้ี ด หาก เปนสตรคี นอน่ื คงตอ งผูกคอตายพิสจู นค วาม บริสทุ ธิไ์ ปแลว ดูถกู ไมไดจ ริงๆ” “บา ววาคณุ หนูใหญดูนากลัว ในหวั น้นั ไมร ูวา คิด อะไรอยบู า ง เหมอื นมีเรื่องเจาเลห อ ยเู ต็มไป หมด” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 2 “ไมวานางคิดอะไรกอ็ ยา ทาํ รา ยพวกเรากพ็ อ หลงั จากนี้พวกเราตอ งเอาใจนางหนอย ขา คิดวา พี่ใหญคนนีจ้ ะรุงโรจนเ หนือพ่ีนองคนอน่ื ใน ตระกลู เสียอีก เราควรจะรักษาความสมั พันธกบั นางใหด ”ี “เจา คะคณุ หน”ู งานเลย้ี งญาติของสกลุ หลวิ เปนไปอยา งคึกคกั แมหลวิ จาวเวย จะไมไดมสี หายสนิท แตมีคน จาํ นวนมากทีส่ นใจใครร ูเรอ่ื งของนาง อกี ท้งั ยงั มี หลายตระกลู ท่อี ยากมีความสัมพนั ธอนั ดีกับเนย่ี เถยี นชิงและทางฝงตระกลู เถา ดงั นนั้ จงึ พากันสง ของขวัญ และสงบตุ รีมาคยุ เลน เปน เพือ่ นนาง หลวิ จา วเวย ไมอยากใหบรรยากาศเสีย ดังนนั้ นางจงึ ตอนรับผูคนดว ยรอยยม้ิ สว นงานเล้ยี งใน สวนหนาของจวนฮหู ยนิ ผเู ฒาเปน คนจัดการดแู ล เอง เพราะฐานะทานหญงิ ของหลวิ จา วเวยน้นั ไมเ หมาะที่จะใหแ มง านเปน เพียงอนุในจวน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 3 หลวิ เฉียนรูส ึกแปลกใจไมน อยทเ่ี หน็ คนสําคญั ใน ราชสํานักดาหนา มามอบของขวัญและรว มงาน เลยี้ ง แรกๆ เขายังนกึ ภูมใิ จวา เปน เพราะสกลุ หลวิ แมจะมขี า วลอื เสียหายอยบู า งแตค นยัง เกรงใจ จนในภายหลังถึงรูว าคนเหลา นีม้ าเพราะ ตอ งการใหห นา เนย่ี เถยี นชิง หลวิ เฉยี นพิจารณาทาทขี องคนเหลา นี้ดแู ลว ก็ พบวา วาท่ลี กู เขยของเขาคนนี้ดูเหมือนจะมี อิทธพิ ลในราชสาํ นกั มากกวาทเี่ ขาคาดไว อีกคนทีส่ าํ คญั คือเถาเฝง ชงิ และฉินฟา นฟา น ทัง้ คูกระตอื รอื รน ในการเพม่ิ สินเจา สาวใหหลิวจา ว เวย เปนอยา งมาก เปนการประกาศวา สกุลเถา หนนุ หลังหลานนอกคนน้ี แมจ ะเปน หลานที่เกดิ จากบุตรี แตพ วกเขาไมไดรังเกียจหรือแบง แยก ทง้ั ยงั มีน้าํ ใจตอนางมาก หลิวจา วเวยอยูกับคณุ หนูหลายคนในเรอื นชั้นใน พวกนางดูของขวญั พลางดื่มกนิ โชคดีที่มีคณุ หนู สกุลเหยาชางเจรจา พูดจารื่นหู ทําใหบ รรยากาศ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 4 ไมเงยี บสนิท พวกนางคุยเลน กนั พกั หนงึ่ หลวิ จา ว เวย ก็ไดเห็นอูถ ิง “ขา คิดวา เจา ไมม าเสยี แลว” โฉมสะคราญย้ิมรับ สหาย นางลุกข้ึนไปรับเพื่อนสาวโดยท้ิงหาง คุณหนคู นอนื่ “ไมมาไดอยา งไร เจา รูหรือไมว าตอนท่ีไดยนิ วา เจาถกู จบั ตัวไปขา นอนไมหลับทุกคืน โชคดที เ่ี จา เจอคนดๆี ชวยเหลอื ไว” อูถงิ ดงึ มือนางไปจับและ เอย อยา งหวงใย “ขา นําของขวญั มาเพ่มิ สิน เจาสาวใหเ จา เจาอยารงั เกียจที่ขา ยากจนเกนิ ไป ของท่ีนาํ มาสว นใหญเปนของเลนแปลกๆ จาก เจียงหนานเทา นัน้ ” “ของเลนจากเจยี งหนานมีชอื่ เสียงมากเร่อื งหา ยาก บางช้ินตองแยงชิงกัน แมแตคนในวงั ยงั หา ไมได ขาจะดูถกู ไดอยางไร เจา อยาถอ มตัวหนอย เลย” “เอาละๆ ของเลน พวกนัน้ เอาไววันหลังเจาเบอื่ ๆ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 5 คอยไปเปดดูแลวกนั ตอนน้พี าขาไปดชู ดุ เจา สาว ของเจา ดีกวา คนสกลุ เน่ียคงไมใหเ จา ตองปกชุด เจา สาวเองกระมัง?” อูถ ิงเอยอยา งคาดหวัง “ถึงขา อยากปกเองกค็ งไมท ัน เมื่อวนั กอ นทาง สกลุ เนี่ยไดสงชดุ มาพรอมสนิ สอด เจาจะเขาไปดู กไ็ ด” หลวิ จาวเวย เอย กล้วั หัวเราะ “ดี สาวๆ ทงั้ หลาย มใี ครสนใจไปดูชดุ เจาสาวกบั ขา หรือไม?” อถู ิงหนั ไปเรียกคุณหนทู ัง้ หลายที่นัง่ จับกลุมคุยเลนกันอยู “ชุดเจาสาวรึ? เรายังไมไดเ หน็ ชดุ เจา สาวของทา น หญงิ เลยนี่นา ขา ขอดดู วย” สตรีโดยรอบลว น เอยอยางกระตอื รอื รน อาเจนิ กบั ม่ฝี เู หน็ เชน น้นั ก็ยม้ิ จนแกม ปริดวยความยนิ ดี เหลาสาวใชเดนิ นาํ พาคุณหนูทงั้ หลายไปยงั หอ งที่ใชเ กบ็ ชุด หลวิ จาวเวย สายหนา แลวเดินตามพวกนางไป เมอื่ เขา ไปในหองและชดุ เจาสาวปรากฏแกส ายตา ทกุ คนก็ทําเอาคณุ หนูท้งั หลายเงียบลงไปทันตา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 6 ชุดแตง งานของหลวิ จาวเวยไมอ าจนับวา แปลก ใหมทสี่ ดุ งดงามทสี่ ุด หรอื อลงั การทส่ี ดุ ทวา ลวดลายของนกยูงทองบนผืนผาสีแดงเขม กลบั ทําใหร สู ึกมมี นตขลงั อยา งประหลาด ทําใหสะกด สายตาผูชมไดท ันที แมห ลิวจาวเวยไมแนใจเรอื่ งชาติกาํ เนดิ ของเนี่ย เถยี นชงิ แตคอ นขา งม่นั ใจวาเขาเก่ียวของกับ นกยงู สีทองทน่ี างฝน ถงึ หลายครั้ง ยามที่เห็นวา เขาสง ชุดเจา สาวเชน นม้ี าให นางจึงไมร สู กึ แปลก ใจเลย กลับกนั กลบั รูสกึ วา เหมาะสมแลว “นมี่ ันประณีตมาก ชางฝมือท่ีเย็บปก ชุดนี้ตอ ง ทาํ งานหนกั มากแนๆ ขา พอมีความรูเ รอื่ งเยบ็ ปก อยูบ า ง ดแู ลวนเี่ ปน วธิ เี ย็บแบบโบราณทง้ั หมด สมยั น้ีหายากท่จี ะมีคนปก ผา เชนนี้เปน ใตเทาเนยี่ ทุมเทใหท า นหญงิ จริงๆ” คณุ หนคู นหน่งึ เอยชน่ื ชมปนอิจฉา “ชุดนี้ไมแ คส วยแตดูสงา งามมาก หากเจา สวมคง เหมือนวิหคท่ีพรอมจะโผบนิ ขนึ้ ฟา ทีเดยี ว” อูถิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 7 งลบู ไปบนลายหางนกยูงแลว เอย ออกมา “ดู เหมือนคนสกลุ เนี่ยจะใสใ จจริงๆ วาเสอื้ ผาแบบ ไหนที่เหมาะกบั เจา เขาไมสงชดุ ลายทแ่ี ปลกใหม ทีส่ ดุ หรหู ราที่สุดมา แตก ลบั สง ชดุ ทจ่ี ะทาํ ใหเจา ดสู งา งามที่สุด ชางเปนคนเอาใจใสจ ริงๆ” หลังอูถงิ พูดประโยคนี้คณุ หนูคนอืน่ ก็เห็นดวย พวกนางเอย ปากชนื่ ชมกันอีกคนละสองสาม ประโยคจนหลวิ จาวเวยเริม่ อิ่มกับคําหวาน หาก ใครมาไดย นิ คงคดิ วาเน่ยี เถียนชงิ รกั นางอยาง ลึกซ้ึงเหลอื เกินเพยี งเพราะชุดแตงงานท่ีเขาสงมา ใหน ีเ้ อง หลวิ จา วเวย เบื่อจะฟง พวกนางเอย ถงึ เรอื่ งนี้จงึ สั่งบาวไพรใหยกขนมกับชามาใหคุณหนูท้งั หลาย ไดชิม สวนนางกับอูถ งิ ก็คุยเลนกันไปจนถงึ เวลา เลิกงานเล้ียง เพราะทกุ อยา งเกิดขน้ึ อยา งกะทันหนั งานเลย้ี ง ฝา ยเจาสาวจึงจดั เพียงคนื เดียว แตผ า นไปอยา ง ราบรื่นและมีกลน่ิ อายบรรยากาศมงคลอบอวล ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 8 ไปทัว่ จวน ไมเหมอื นครั้งที่หลวิ จาวอวแี้ ตง ออก แมจะแตง ดว ยตําแหนง สงู และไดจ ัดงานเล้ยี ง ฝายเจา สาวยาวนานถึงสามวนั แตบรรยากาศ กลบั มีแตค วามกระอักกระอวนและจบลงอยาง ทุลักทุเลดว ยเร่ืองของเจินฮุยเหมย เนี่ยเถียนชิงเปน คนรอบคอบ แมทกุ อยางจะ เปนไปอยา งเรง รีบและเรียบงาย แตก ลับไมมจี ดุ ผดิ พลาดเลยแมแตน อ ย งานเลย้ี งของพวกเขา ไมไ ดจัดใหร นื่ เริงดใู หญโ ตเกินไป ดวยเหตุท่ฝี า บาทยงั ประชวร หากรนื่ เรงิ เกนิ งามอาจจะถูก ครหาได ในขณะเดยี วกนั ก็รกั ษาศักดศ์ิ รีของบาว สาวเอาไวอ ยา งครบถวน ไมใหใครดูแคลน ในวันแตง งานของหลวิ จา วเวย พวกสาวใชใ น เรือนดูต่นื เตน ยิ่งกวานางเสียอกี เนอื่ งจากคนใน เรือนจิ่วฮวาทั้งหมดตดิ ตามนางมาจากสกุลเถา ดงั นัน้ เมอ่ื นางแตงออก นางกจ็ ะพาคนออกไป ดวย ขบวนเจา สาวของนางจึงคลา ยขุดเอา ทรพั ยสินครงึ่ จวนของสกลุ หลวิ ออกไปพรอ มกนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 5 9 “ขาจะแบกทา นไปสง ขน้ึ เกย้ี วเจาสาวเอง” หลวิ หานเอยท้งั ท่ีไมยอมมองสบตาพส่ี าวท่ีอยใู นชุด แตงงาน “เจา ตัวแคน ้ี จะแบกขา ไหวไดอยางไร?” หลวิ จาว เวย หัวเราะกบั ทาทางทําอะไรเกินตัวของเขา “ขา โตแลว แลวก็แขง็ แรงมาก เพยี งแบกทา นไปขน้ึ เกี้ยวไมก่กี าวไมใชปญ หา อกี อยางนี่เปน หนาท่ที ี่ พน่ี องชายตอ งรับผิดชอบ” หลวิ หานเอาแตม อง ออกไปนอกหนา ตางขณะพูด หลวิ จาวเวย ยิม้ เมื่อ เห็นใบหูแดงเถือกของเขา “หากเปน ความต้ังใจของเจาขา กจ็ ะยอมก็ได แต หากเจาพาขาไปลม บางทีเจาบา วอาจจะยกเลกิ งานแตง แลวท้งิ ขา พ่สี าวเจา อาจจะตองเปน มา ย” “ขา จะไมท ําใหทา นกลายเปน มาย!” หลิวหานเอย อยา งขงึ ขงั หลิวจา วเวย ชอบสหี นาเชน น้ีของเขา จงึ หวั เราะอยางแจม ใส แตกอ นจะไดเอย อะไรตอ กม็ บี า วเขามาขัดจงั หวะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 0 “ทานหญงิ เจา คะ มขี ันทมี าจากในวงั ” “ขนั ทีร?ึ ใหเขาเขามา” “คารวะทา นหญงิ ซนิ่ หลงิ ” ขันทีผูน ั้นเขา มาพรอม ถาดทค่ี ลมุ ดวยผาแพรแดง “ขา นอยไดร ับบัญชา จากองคชายเกาใหนําของขวญั มามอบใหทา น หญงิ ขอรบั ” “เปน องคชายเกานีเ่ อง” หลวิ จา วเวย คลายใจเมอื่ นึกถงึ เดก็ ชายทเี่ คยพบกันหลายครั้ง นางปราย ตามองหนาหลวิ หานเลก็ นอยพลางคิดวา ถา นอ งชายนางสดใสไดอยา งองคช ายเกาสักนิด เขา นา จะเจา อารมณนอ ยกวา นี้ “ทานมองขา ทาํ ไม?” หลิวหานเหน็ นางแอบมอง เขากถ็ ามขน้ึ มา หลวิ จา วเวยรีบปฏิเสธแลวหนั ไป เอย กับขันทผี ูมาเยอื น “เปลา ลาํ บากกงกงแลว ” “องคชายเกาอยากมารวมงานแตง ของทานหญิง มากแตตองทรงเขาเรยี นตามรบั ส่ังฝาบาท ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 1 เครื่องประดับเหลา นี้มอบใหท า นหญิงถือเปนการ เพิ่มสินเจาสาว องคชายเกาหวงั วา ทา นหญงิ จะ ชอบ นอกจากน้กี ข็ ออวยพรให ทานหญิงกบั ใตเทา เนย่ี มคี วามสุขสบื ไป” หลิวจาว เวยดูทาทางเกรงใจของขันทีกพ็ อคาดเดาไดว า ฐานะขององคช ายเกา ในวังคงสงู ขนึ้ ไมน อ ย “นํ้าใจขององคชายเกาขา เห็นแลว สวนของ เหลา นีข้ า ชอบมาก ฝากกงกงทลู ขอบพระทยั องค ชายท่ีเมตตาขา ดว ย” “เชนนนั้ ขา นอ ยขอตวั กอน” “อาเจนิ ไปสง กงกงแทนขา ที” นางเอยปาก เพ่ือให อาเจินเปน คนชวยยดั ถงุ เงนิ ใสมอื ขนั ทีเพอ่ื ขอบคุณแทนตน พอขนั ทอี อกไปแลว นางก็โบก มือใหคนนาํ ของขวญั จากอเู หวนิ ปอ ไปเก็บ “ทา นสนิทสนมกบั องคช ายเกา ตงั้ แตเมอื่ ไหร? ” หลวิ หานหันมาถามนางอยา งสงสยั “มโี อกาสพบกันหลายครง้ั เปน เดก็ ท่ีรา เริง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 2 นารัก ท้ังยงั พดู งายอีกดวย” นางเอย ย้ิมๆ แต หลิวหานรูสึกคลา ยถกู พส่ี าวประชดประชันตนจึง สงเสยี งฮดึ ฮัดไมพ อใจ พอดกี บั ฮหู ยินผูเ ฒา และ พวกแมส่อื เขามาในหอง เพราะตองเร่ิมการหวี ผมอวยพรใหน าง เม่ือหวผี มสวมมงกฎุ หงสจ นเสร็จเรียบรอย พวก พ่นี อ งในตระกูลกน็ ําของขวัญมาให เอย อวยพร กันจนไดยนิ เสียงขบวนเจาบาว ฮหู ยนิ ผเู ฒาก็ คลมุ หนา ใหน าง แมส ือ่ พยงุ นางออกไปนอกหอ ง นางไดย นิ เสยี งแมส อื่ ฝง เจา บา วกาํ ลงั เจรจาเพ่ือ จะรับเจา สาว ขัน้ ตอนพิธีตา งมแี ตเ สียงหัวเราะ ใหบรรยากาศเปน สขุ อยา งมาก แมห ลวิ เฉียนท่ี รสู ึกเยน็ ชาในใจยังมรี อยย้มิ ประดบั บนใบหนา ยามตอ นรับแขกเหร่อื พวกผูใหญด กู งั วลเลก็ นอยทจ่ี ะใหหลิวหานแบก นางไปข้นึ เกีย้ ว แตเ ม่ือหลวิ หานยืนยันและนางไม คดั คานพวกเขาจึงยอมตามใจ แตใหคนคอย ประกบสองขางเผ่อื เกิดปญหาข้ึน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 3 หลวิ จาวเวยคิดวาตนเปนภาระท่ีหนกั บนหลงั นอ งชายไมน อ ย แตท วา ทุกกาวของหลวิ หานกลับ เดินตอไปอยา งมั่นคง สองขา งทางมีเสยี งพูด เซ็งแซแตหญงิ สาวภายใตผ า คลุมหนากลบั รูสึก สงบมาก “หากทานไปแลวไมม ีความสขุ หรอื เกดิ อะไรขึ้นใน สกุลเนี่ยทา นตองบอกขา อยาลมื วา ทานมีขา อยา ปลอ ยใหตวั เองถกู อยุตธิ รรม” เขาเอยเบาๆ ใหน างไดย นิ เพียงคนเดยี ว หลิวจา วเวย ชะงักอึง้ และรสู กึ ขมฝาดในคอ เลก็ นอย นางนึกไดวา ตอนแรกทก่ี ลับมาเกดิ ใหม นางแทบลืมไปดวยซํ้าวา ตนมนี อ งชายอยู ทง้ั หา ง เหินทั้งหมางเมนิ กนั ราวกับไมมตี ัวตน ทวา ใน วันน้เี ขากลบั ยํา้ เตือนใหน างไมลมื ตวั เอง ทาํ ให กระบอกตาของนางรอ นผาวขึน้ มากวา จะไดเอย อะไรนางก็มาถึงหนาเก้ยี วเจาสาว มอื ใหญที่ อบอุนชว ยประคองนางลงจากหลงั ของนองชาย “หลงั จากนีพ้ ส่ี าวขากลายเปนภรรยาทานแลว ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 4 พีส่ าวขาคนนี้เปน สตรที ีง่ ดงามท่สี ุดทขี่ าเคยเหน็ มาในชีวิต ทานโชคดีมากที่ควานางเอาไวไ ด ทั้งที่ มีคนอกี มากมายทต่ี องการดูแลนางเสยี ยิ่งกวา เทพธดิ า โปรดจงปฏิบัตกิ ับนางอยา งด”ี หลวิ หาน เอยกบั เนี่ยเถียนชงิ อยางอาจหาญ เดก็ ชายลด เสยี งลงเพือ่ ไมใหคนอื่นไดยินตนพูดเรอื่ งไมเปน มงคล “หากสกั วนั ความงามของนางโรยรา หรือ นางมีเรือ่ งทที่ านทนไมไดอ กี ตอ ไป ไดโปรดคืน นางใหขา อยาทําใหนางตอ งเจบ็ ปวด” “จะไมม ีวันนนั้ ” เนีย่ เถียนชิงเอยอยา งหนักแนน เขาประคองนางใหเขา ไปนง่ั ในเกีย้ ว หลิวจา วเวย ไมรแู ลว วาขา งนอกเกดิ อะไรข้นึ แต นางนัง่ อยูใ นเกย้ี วดว ยรอยยม้ิ จางๆ กับหยด นาํ้ ตาทไี่ มร ทู ่ีมา นกึ ถงึ ใบหนา ไรอ ารมณข องหลวิ หานแลวนึกถงึ คําพดู เมื่อครู นีเ่ ปน การแสดง ความรักตอพ่ีสาวอยา งนางกระมัง ...ลาํ บากเดก็ โงค นนีแ้ ลว จรงิ ๆ พิธตี างๆ ทส่ี กุลหลวิ เปนไปอยางเรียบรอ ย ไม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 5 นานนางกไ็ ดย ินแมส อ่ื ตะโกนคํามงคลสง ขบวน เจาสาวใหออกเดนิ ทาง เสียงแตรดนตรดี งั ขน้ึ ขบวนแหกก็ า วไปบนถนนในถงเยี่ยน หลวิ จาวเว ยบอกไมถ กู วาตนรูสึกอยา งไร นางไมเ คย จินตนาการภาพตัวเองเวลาแตง งาน แมแตตอนท่ี หมนั้ กบั อนั ออ ง แมร ูวา ตองแตงงานสักวัน แต นางไมไ ดมคี วามกระตือรอื รน หรอื ใหความสําคญั กบั วนั แตง งานเลยแมแตนอ ย ทวายามนีค้ นที่ขม่ี า นาํ ขบวนกลบั เปน คนทนี่ างไมก ลา แมแ ตจ ะฝนถึง มาตลอด สักนิดทคี่ ดิ ถึงเขาก็มคี ําวาหกั หา มใจเขา มาขวางเสมอ แตว นั น้ีคนสองคนทเ่ี คยตางคนตาง คดิ วาไมคคู วร ไมเ หมาะสม มีกาํ แพงแกวทก่ี ้นั ขวางกันและกนั เอาไวก ลบั กลายมาเปน คสู ามี ภรรยากันจรงิ ๆ หลิวจาวเวย ปฏิเสธไมไดวาตนมีความสขุ ไมใชแค ความสขุ ในฐานะหลิวจาวเวย แตเหมอื นจติ วิญญาณสวนลกึ ทส่ี ุดในใจของนางกเ็ ตม็ เปย มไป ดว ยความปรีดาในวันน้ี คลายเปน เวลาท่ีเฝา รอ มานาน นานจนนางลืมวนั เวลาไปแลว ทวา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 6 ความสขุ นั้นเปน ของจรงิ ขบวนแหวนรอบเมอื งหนง่ึ รอบกอนหยุดทห่ี นา จวนสกลุ เนีย่ เจา บา วประคองเจา สาวลงจาก เกย้ี วสง ชายผา ไหมใหนางจับเคยี งคูกบั เขา กา ว ขามธรณีประตแู ละกระถางไฟเขา ไปดานใน เนย่ี เถียนชงิ ไมมีญาติผใู หญแ ตม ี ราชเลขาธิการมาเปน ประธานในพิธี แขกเหรื่อใน จวนจงึ คบั คัง่ เมอื่ เขา ไปดานใน แมส่ือเรมิ่ ทาํ พิธี สองบา วสาวคารวะปายวิญญาณบดิ ามารดาของ เนย่ี เถียนชงิ คารวะฟา ดิน และคารวะซงึ่ กนั และ กนั เสรจ็ สรรพกร็ นิ น้าํ ชาคารวะผูอ าวโุ สในงาน กอนจะสง ตัวเจาสาวเขาหองหอ เน่ียเถยี นชงิ มีรอยย้มิ เปย มสขุ อยตู ลอดเวลา ย่งิ ไดย นิ พวกเพื่อนขุนนางเอยอยางอจิ ฉาวาเขาได แตง ฮหู ยินเปนถึงเทพธิดาของถงเยย่ี นเขากย็ ง่ิ ย้ิม ไมห บุ ชายหนุมและพวกสาวใชข องหลวิ จา วเวย ประคองนางไปทีห่ อ งหอ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 7 “ทา นหวิ หรือไม? ขา จะใหพวกบาวเตรียมอาหาร มาใหทานกอน” เน่ียเถยี นชงิ ถามเมื่อนางนงั่ ลงที่ ขอบเตียง “ขา ยงั ไมหวิ ทานออกไปดูแลแขกเหรอ่ื ดานนอก เถอะ” “เชนน้นั ถามีอะไรทา นเรียกใชพ วกบา วไดเลย ขา จะออกไปสกั ครแู ลว รบี กลับมา” เนีย่ เถยี นชงิ ดู รอ นรน เขาอยากเปดผา คลุมหนา และอยูเ ปน เพ่อื นนาง แตเ พราะมีขนุ นางอาวโุ สจาํ นวนมาก ในงานแตง เขา หากไมกลับเขา ไปจะเปน การเสีย มารยาท “ทานไปเถอะ ไมต อ งหวงขา ” “ได” * “นเ่ี ปน บนั ทึกเครื่องเสวยในชวงท่ผี า นมา เพราะ ฝาบาทยงั ไวทกุ ขให ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 8 หยางไทเฮา เครอื่ งเสวยจงึ ไมมพี วกเนื้อสัตว สวนใหญเ ปน ผกั กับแปง เทานั้น” ซุนกงกงสง บนั ทกึ เคร่ืองเสวยใหห มออยางลบั ๆ “เห็นแคช ื่อคงบอกอะไรไมไ ด ขาคงตองเอารายช่ือ พวกนี้กลับไปเพอื่ คน ดสู วนผสมทง้ั หลายให ชัดเจนกอน” หมอชราเอย อยางหนักใจ “ได ขอเพียงชว ยฝา บาทไดกพ็ อ” “ยามน้ีพระอาการของฝา บาทเปน อยา งไรบาง?” หมอชราถามอยา งเปน กังวล “ยงั ทรงไมรสู ึกตวั หมอหลวงบอกวาพระวรกาย รอ นข้นึ เร่ือยๆ แตไมเ หมือนกบั อาการตองพษิ ลม เยน็ ทรงรอนเหมือนถูกเผาจากภายในมากกวา ทรงขยบั พระวรกายอยางทกุ ขทรมานแตก ลบั ปลกุ ไมตื่น” หมอชราไดย ินกส็ ีหนาครึ้มลง “ขาจะรีบหาสาเหตุ ใหได” “คงตอ งฝากทานหมอแลว ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 6 9 ในขณะทีซ่ ุนกงกงไปพบหมอจากดา นนอกอยาง ลบั ๆ กลบั ปรากฏรา งหญิงสาวคนหนง่ึ ภายใน หอ งพักท่ปี ก ตาํ หนกั เฉยี นชิงของเขา เหลยี ว ฮองเฮากวาดสายตามองไปท่วั หอง ในขณะทนี่ าง กาํ นัลของนางกาํ ลงั ดูตน ทางอยางกระวน กระวาย หากไมนบั นางแลว ซนุ กงกงถอื วา เปน คนที่รูใ จ ฮอ งเตท ่สี ดุ และจงรักภักดที สี่ ุด เขาดูแลฮองเต มาตงั้ แตยงั ทรงพระเยาว ผา นไปหลายสิบปก ็ ยังคงเปนสนุ ัขรบั ใชท ่ีมน่ั คงของฮอ งเตอ ูเหอตี้ เหลยี วฮองเฮาพลิกดตู าํ ราและสงิ่ ของภายใน หอ งพักท่ถี ูกจัดเอาไวอยางเปน ระเบียบ ซนุ กงกงมีจวนทไ่ี ดร ับพระราชทานจากฝาบาท อยูใ นเมือง แตโ ดยสว นใหญเ ขาจะพกั ท่ีนเ่ี พื่อให ไดรับใชฝ า บาทไดอ ยางทันทวงที ดงั นนั้ หากมขี อง สําคญั อะไรคงถกู เก็บไวที่นี่เปน หลัก เหลียวฮองเฮาดูทา ทางสงบของซนุ กงกงแลวนาง ไมเ คยไวใจ ทาสที่ภักดีอยา งเขาตอ งหาทางดิ้นรน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 0 เพอ่ื ชว ยฮอ งเตแ นๆ เพียงแตนางยังจบั ไมไดวา เขา ทําอะไรลบั หลังตน “สิง่ น?ี้ ” เหลียวฮองเฮารูส ึกแปลกใจเมื่อคลีม่ ว น ภาพทว่ี างไวบนโตะออก “เจามาดสู ิวาเหมือน ใคร” เหลยี วฮองเฮากวักมือเรียกนางกาํ นัล “นี่มนั ทานหญงิ ซ่นิ หลิง” นางเคยเห็นหลวิ จาว เวย เมื่อครัง้ ข้นึ ราํ บวงสรวงฟา ดิน ความงามตรา ตรงึ เชนนัน้ ไมอ าจลมื ไดง ายๆ เหลยี วฮองเฮาพลิกดดู า นหลงั ภาพแลวสา ยหนา “ดเู หมือนภาพนี้จะไมใชนาง ตรงนีม้ ตี ราประจาํ ตระกูลเฉนิ กระดาษน่ีกด็ เู กา มาก ...นาสนใจ จรงิ ๆ เหตใุ ดถงึ มีสตรีในสกลุ เฉนิ ทหี่ นา ตาเหมือน หลิวจาวเวย ถงึ เพยี งนี”้ เหลียว ฮองเฮาเอย แตน างกํานลั ไมกลา บมุ บามคาดเดา จงึ ไดแตยนื เงียบๆ “จริงสิ วันน้ีเปน วนั แตงงานของหลิวจาวเวย กับเน่ียเถียนชงิ บงั เอิญพบภาพน้อี าจจะเปน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 1 โชคชะตา ขานาํ มันไปเปน ของขวัญใหฮอ งเตด ี หรอื ไม บางทฝี า บาทเห็นภาพแลวอาจจะรีบฟน ขนึ้ มาทีเดียว” เอย คอนขอดแลวก็หวั เราะสะใจ เหลียวฮองเฮาหมดความสนใจในหอ งของซุนกง กง นางเดินกลับออกไปพรอมถือภาพสตรผี ูน ั้น เอาไวใ นมือ เม่ือถึงหอ งบรรทมก็โบกมอื ใหพ วก บา วออกไป นางกาวเขา ไปนงั่ ทขี่ างเตียงกอ นจะคอ ยๆ คลี่ ภาพออก “วนั นหี้ มอ มฉนั พบเรอ่ื งนาสนใจ ซนุ กง กงเก็บภาพหญงิ งามท่ีหนา เหมอื นกับหลวิ จาวเวย เอาไวเสยี มิดชดิ แตภาพสตรผี ูนี้กลบั เปนของ สกลุ เฉิน ทั้งยังลงนามเฉินจง้ิ เอาไว หากขา จําไม ผิด เอยี้ นกัว๋ กงมชี ือ่ จริงวา เฉินจ้งิ ใชหรือไม... ดู เหมือนสตรีท่ที านซอนเอาไวในความลบั นน้ั จะมี ความเปนมาไมธรรมดา” นางเอย เสยี งหวาน ขณะท่ีวางฝามือของฮองเตล งบนภาพ เหลียว ฮองเฮามีแววตาเยย หยนั ขณะลดเสียงเปน กระซบิ “วันนข้ี านําภาพนีม้ าเพราะคดิ วาฝาบาท อาจจะคิดถงึ นางอยไู มนอย เพราะถงึ ข้นั ทาํ ราย ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 2 อันออ งเพ่อื นาง ฝาบาทคงมีความรกั ลึกซ้ึงตอ นางจรงิ ๆ เสียดายทว่ี นั นี้หลวิ จา วเวย กาํ ลงั เขาพธิ ี แตง งานกบั เนี่ยเถียนชิงขุนนางคนโปรดของ พระองค ขาหวงั วา ภาพนี้จะพอทดแทนความ คํานึงของฝา บาทได เพราะตอ จากนี้แมแตเ งาตัว จรงิ พระองคก็คงไมม สี ิทธแิ์ ตะตอง ดงั น้นั กช็ ่ืน ชมภาพเหมอื นไปแทนเถอะนะเพคะ” ตรัสแลว ก็ ปอ งปากหวั เราะเดนิ ออกจากหอ งบรรทม ทาํ ให ไมท นั ไดเหน็ พระหตั ถท ่ีวางอยูบนภาพอีอีน้ัน กระตกุ อยางชัดเจน * เฉนิ หรงปวยืนอยบู นหลงั คา ในขณะท่สี ายตา ทอดมองไปยังจวนที่สวางไสวไปดว ยโคมไฟสีแดง แสดงถึงงานมงคล นับต้ังแตท ห่ี ลิวจาวเวยทราบ เรื่องท่ีเขาทาํ ที่ซอ่ื ฟง เขากไ็ มม หี นาไปพบนาง ทวา ท่ที าํ ใหอ ดึ อัดใจยง่ิ กวานนั้ คือหลงั จากหลวิ จาวเว ยกลับมาถงเยี่ยนนางก็ใหค นสงหัวของเซีย่ โหลว ไปทต่ี ระกลู เฉิน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 3 น่ันเปน คําประกาศตัดสมั พันธอยางเดด็ ขาด ดังนั้นอยา วา แตอวยพรงานแตง เขารสู ึกไม เหมาะสมดว ยซา้ํ ทีจ่ ะเขาไปใหน างเห็นหนา ย่ิง เหน็ หวั เซยี่ โหลว ทีฮ่ ูเจ๋ยี เลอสงไปใหน าง ความรูสึกผดิ ก็ยิ่งทวคี ูณ แมเ ขาจะรูสึกวาเขามีเหตผุ ลหนกั แนน มากพอ สําหรับทกุ การกระทาํ แตเมื่อคดิ ถึงสหี นา เหยยี ด หยันและคําถามของนางเขากร็ สู กึ วา ไมมหี นา ไป พบสตรผี ูนี้ เพราะเวลาเผชญิ หนา กบั สายตาที่ มองมาอยางทะลปุ รุโปรง คลายวา เขาถูกจบั ให เปลอื ยเปลาตอหนา นาง เขาไมอาจรกั ษาศักด์ิศรีใดๆ ตอหนาหลิวจา วเวย มนั เปน ความรูส กึ ไมสงา งามเอาเสียเลยในฐานะ ของคนทอี่ ยใู นตําแหนงแมท ัพมาตลอดชวี ติ ดงั นัน้ สว นหนึ่งท่เี ขาไมกลาออกไปพบนาง เพราะ เขาไมอ ยากรูสกึ วา ศักด์ิศรีของตนคลอนแคลนแค ไหน เฉนิ หรงปว ไดย นิ เสยี งดนตรีและเสียงผูค นแวว มา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 4 ตามสายลม แววตาของเขาหมนลงกอ นสดุ ทาย จะหันหลังคดิ จะกลบั หากทวา พบกับรา งสงู กํายําของฮูเจีย๋ เลอท่ยี นื อยูไมไกล “ดเู หมอื นวา นางจะแทงทา นไมแ รงพอ” เฉนิ หรงปว รูสึกหงุดหงดิ ใจที่รชั ทายาทตางแควนผูน ้ี ยังคงด้อื ดานไมย อมไปใหพนตา ถง “คนท่นี างไมอ ยากแมแตจะมองหนา มีสิทธ์ิมาพดู แบบนก้ี ับขาร?ึ ” ฮูเจย๋ี เลอ คอ นแคะ กอ นที่ท้ัง สองจะเงียบลงสนิท เพยี งแตยนื มองแสงไฟและ บรรยากาศชนื่ มนื่ ในจวนสกุลเนย่ี นานหลายอดึ ใจ กวา ท่เี ฉินหรงปว จะทาํ ลายความเงียบ “ในอาราม รางท่ีทา นพดู กับนาง ดเู หมือนวาจะไมใ ชเรอ่ื งราว แคใ นชาติภพน”้ี ถงึ เขาไมอยากเช่อื แตค วามแคน ระหวางฮเู จย๋ี เลอ และหลิวจาวเวย ไรท่มี าท่ไี ป เกินไป อกี ท้ัง ท้งั สองกท็ ําทา เหมอื นเขาใจตรงกนั เขาจึงคาดเดา เรอื่ งราวเอาไวใ นใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 5 “เจา อยากรหู รือไมว า เจา ชาตกิ อนเปน อยางไร? อู เหอตี้กล่นั แกลงใหกองทัพเอย้ี นเหอเดินทัพกลาง ฤดหู นาว ทงั้ ขาดเสบียง ท้งั โรคระบาด ทําให ทหารของเจา ออกปลน ชาวบา น อเู หอตเี้ ลยใช เรอื่ งนี้เปนขอ อา งจับเจา และเลน งานสกลุ เฉนิ ใน เมอื งหลวงถงเย่ยี นเกิดเร่ืองมากมายกับสตรชี ื่อ หลวิ จาวเวย นางมชี ่อื เสยี งเนาเฟะ กลายเปน สตรีวปิ ริต ถกู อนั อองถอนหมน้ั ยามน้นั เหตุการณกค็ ลา ยกับในชาตนิ ี้ ตา ถงหาทางเอาตัว รอดจากซื่อฟง จึงมีแผนหนากากหนังมนุษยข น้ึ ฮองเตใ หเ จาออกจากคกุ มาชดใชค วามผดิ ดว ย การบัญชาการภารกิจนี้ ท่ไี มเหมือนชาตนิ ีก้ ็ คอื เซี่ยโหลวทําสาํ เรจ็ ขารกั นางหวั ปกหวั ปา จน เปดชอ งใหนางสงั หารเสดจ็ พอของขา จนได ทาํ ให ขา ธาตไุ ฟเขา แทรกขณะปด ดา นฝก วชิ า กลายเปน คนบากระหายเลอื ด ตอนนนั้ เองหลิว จา วเวยในถงเยยี่ น ถกู ตราหนา ถูกจับขังคกุ กอนจะถูกขับออกจากถงเย่ียน สวนหน่ึงเพราะ ฮอ งเตกลวั ขา จะหาทางสืบจนมาพบนางจึงคดิ จะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 6 กําจดั นางทิง้ ดังน้นั วันทข่ี ับนางออกจาก ถงเยย่ี นจงึ ใหค นตามมาลอบสังหารนาง นางหนี เขา ปามาพบขา ยามนัน้ ขา นกึ วา นางคอื เซ่ียโหลว ... ผลสุดทายคอื นางถูกเผาประจาน ตอ งตาย ทามกลางไฟแคน แตเจากบั นางในชาติกอ นไมเคย พบหนากนั ดวยซํา้ น่ันเปน เหตุผลวา ทาํ ไมนางไม จัดการเจา แตแรก เพราะถา นางรเู ร่ืองหนา กาก หนงั มนษุ ยม ากอ นละก็ เจาคงไมมวี นั ไดเ ขา ใกล นางเลย” ฮเู จีย๋ เลอ หัวเราะอยา งขมขนื่ เลก็ นอย นัยนตาของเฉนิ หรงปว มืดทะมนึ เม่อื ไดย นิ เร่ืองน้ี “ทา นกลับมาเกดิ ใหม?” เฉนิ หรงปว มองอีกฝา ย อยา งกังขา ฮูเจ๋ียเลอ ยิม้ เยน็ ชา “จะเรียกอยา งนนั้ กค็ งได หรอื ไมเจา คงตอ งถามเขาดู” ชายหนุมชี้ไปทาง จวนสกุลเนย่ี “เน่ียเถยี นชงิ ?” เฉนิ หรงปว แปลกใจ “กอนขา จะตายในชาติกอน ขา เหน็ เขาในความฝน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 7 ตอนนนั้ ขาคดิ วา เปน ความฝน เทานัน้ แตต อนนี้ ขา กลบั คดิ วาเปน เรอื่ งจรงิ เขาเปน คนพาขา กลับมาอกี ครัง้ ... จรงิ ๆ ดูแลว คงต้ังใจทรมานขา ใหส าสมเพ่อื ชดใชใหนาง… พวกเจาเลห คดิ จะใชขา เปด โปงส่งิ ที่ตา ถงใชน างเปนเครื่องมือ” เฉนิ หรงปว ครุนคิด หากเปน จรงิ ตามท่ีฮูเจ๋ยี เลอ พูด เนีย่ เถยี นชิงคนนีก้ ็ไมใชค นประเภททีเ่ ขาจะ ตอกรดว ยได ใจหนึง่ เขารสู กึ โลง อก แตอกี ใจกลับ รสู กึ อจิ ฉาอยางประหลาด “ทา นควรจะกลบั ไปซะ เทียบกันแลว นางแคไ ม อยากเห็นหนาขา แตอยากใหทา นตาย” เฉิน หรงปว เอยอยางเหนอื กวา เล็กนอย “อกี อยา ง ตาถงไมใชสถานทท่ี ไ่ี ทจ ื่อซอ่ื ฟงจะไปไหนมาไหน ไดตามใจชอบ พระองคควรจะไปใหพ น เสยี ที” “เหอๆ คดิ วาขา อยากจะอยบู นแผน ดินตาถงของ เจา นักรึ ทีม่ าวนั นี้ เพราะตอ งการมอบของขวัญ ใหนางเปน คร้งั สดุ ทา ยกเ็ ทา นัน้ ...” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 8 * หลวิ จาวเวยมองมงกฎุ หงสแ ละชดุ แตง งานเต็มยศ ฮองเฮาท่ีถูกสง มาใหด ว ยสหี นา ไรอ ารมณ นางรู วาส่ิงเหลา น้ีถูกสง มาโดยฮูเจี๋ยเลอ “ทา นหญงิ ของพวกนีจ้ ะทาํ อยางไรดี?” พวก สาวใชก ลัววาเนีย่ เถียนชงิ กลบั มาเห็นแลวอาจจะ เขาใจผิด “เอาวางไวกอ น สว นพวกเจา ออกไปพกั เถอะ” หลวิ จา วเวย โบกมอื อยา งไมย่ีหระ พวกสาวใช ลังเลใจแตส ดุ ทายก็ยอมออกไปจากหอ ง หลิวจา ว เวยปด ผาคลุมหนา แลวน่งั อยูบนเตียงเหมอื นเดมิ กระทัง่ ไดยนิ เสยี งฝเ ทากา วเขามาดา นใน “ลาํ บากเจา ตอ งรอแลว” เน่ยี เถยี นชิงเอยพรอม จบั มือนางอยางปลอบประโลม งานวนั นแี้ มแต ราชเลขาธิการที่สุขภาพไมด ียังมารวม ทาํ ใหมขี นุ นางสาํ คัญมารว มงานอยา งคบั ค่ัง บางสว นอยาก สานสัมพนั ธก บั เนี่ยเถยี นชิงไว เพราะมนั่ ใจวาเขา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 7 9 จะกาวขน้ึ เปน ราชเลขาธกิ ารคนตอไปแนนอน ชายหนุมคอยๆ ประคองเปดผาคลมุ หนา ของ เจา สาวขึน้ เนยี่ เถยี นชิงมีแตรอยยม้ิ ตน่ื เตน ยนิ ดี เม่อื เห็นใบหนา งดงามที่ดวงตากลมนัน้ ชอ นมอง เขาก็เกอื บจะเผลอตัวกล้ันหายใจ “วันนีเ้ จางามมากจริงๆ” เขาอดไมไดท่ีจะเอยตรง กับใจ นางงามเสยี จนเขานกึ วาไมม ีอยูจริง “ทา นเองสวมชุดเจา บาวแลว หลอเหลาจรงิ ๆ สตรี ทั่วหลาตอ งอจิ ฉาขาแนๆ ” หลิวจา วเวย เอยหยอก เยา เขา นางเหน็ ใบหขู องชายหนุมเริ่มแดง ไมรวู า ดว ยฤทธ์ิเหลา หรอื เขินอายแตน างพอใจมาก “ปลอยใหส ตรีอ่ืนอิจฉาไปเถดิ ในเมือ่ ขาเปน ของ เจา แตเพียงผูเดียว” เขาเอยอยา งมัน่ ใจกอนจะ จุมพิตบนหลงั มือนาง “เราคลอ งแขนดมื่ เหลา มงคลกนั เถอะ” เขาพูดแลวหันไปทโ่ี ตะเพอ่ื รนิ เหลา แตก ลับพบกับชุดแตง งานและมงกุฎหงสท ่ี วางอยู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 8 0 “น่ีอะไร?” “ของขวัญจากซ่ือฟง ทา นคดิ วา ขา ควรจะจัดการ อยา งไรดี?” หญงิ สาวเอยี งคอมองเขาอยา งไร เดยี งสา นางตัง้ ใจรอดปู ฏิกริ ิยาของเนยี่ เถยี นชิง อยแู ลว “เผาทงิ้ เสยี อยา ใหม าเกะกะจวนขา” เขาเอย เสียงเขมพลางยกจอกเหลา มาตรงหนา เจา สาว หลวิ จา วเวย รบั จอกเหลา ขณะพดู “ชดุ เหลานี้คง ราคาแพงไมนอย หากเผาทิ้งไปเสยี เฉยๆ คงนา เสยี ดาย” เขารวบเอวนางเขา มาชิดขณะทีจ่ องนางอยา งเอา เรือ่ ง “ตระกลู เนยี่ ของขา ไมข าดเงนิ ฮหู ยนิ ไม จาํ เปน ตองเสียดายของเลก็ นอยเทา นี้” “ทานพดู ราวกบั จะยกทรัพยส มบตั ิตระกูลเนี่ยให ขา ” โฉมสะคราญยกย้ิมย่ัว “ไมใชแ คสมบัติ แมแ ตต ัวขา ฮหู ยนิ กต็ องรับเอาไว ดว ย” เขาเอยแลว จมุ พติ ลงทห่ี นา ผากนาง “ขอฮู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 8 1 หยนิ ไดโ ปรดเมตตาขาดว ยนับจากน”ี้ “สามกี ต็ องเมตตาขาเชนกนั ” สองหนุมสาวคลอ ง แขนด่มื เหลา มงคลจนหมดจอก เนีย่ เถียนชิงรสู ึก พอใจมากเมื่อไดย ินหลิวจา วเวย เปล่ยี นคาํ เรยี ก เขา ตอใหวนั นีน้ างยงั ไมร ักเขาจนหมดใจ แตเม่ือ กลายเปน สามีภรรยารว มผูกผมแลว เขามั่นใจวา จะทาํ ใหนางรกั เขาอยา งลกึ ซึง้ ไดส กั วนั เทียนมงคลทาํ ใหแ สงไฟในหอ งสลัวทงั้ ยังวบู ไหว ตามลม เงารางสะทอ นบนผนังเปน ภาพทหี่ ญิง สาวเปลือ้ งอาภรณอ อกจากราง ขณะทชี่ ายหนมุ บรรจงจมุ พิตอยางหวงแหน รา งระหงสะทานเฮอื กในขณะท่ีลมหายใจกระชนั้ ขน้ึ เพราะแรงสมั ผสั ชายหนมุ ปรนเปรอใหน าง ดวยความลมุ หลงลา้ํ ลกึ เขายอมเปน ทาสใหกบั ความงามเยายวนใจตรงหนา แมถกู ลงโทษเปน รอยฟนเลก็ ๆ หรือรอยเล็บฝากไวบ นผิวเนื้อกไ็ ม คดิ โกรธเคอื ง กลับกันย่ิงเพมิ่ ความรมุ รอ นวาบ หวามยามทีส่ องรางหลอมรวมจนแทบจะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 8 2 กลายเปนหนึง่ เน่ยี เถยี นชงิ ชื่นชอบยามทีเ่ หน็ หญงิ สาวแหงน หนา ดวงตาฉาํ่ ตวยแรงปรารถนายามทน่ี างขยบั บังคบั เขาราวกับมา พยศท่ตี อ งยอมสยบใหกับนาง สองหนมุ สาวเกลอื กกลง้ิ ไปจนเตยี งยบั ยยู ่ไี ม เหลอื ดี ยามทีส่ องกายยืนซอ นกันอยา งแนบชิด แลวโฉมงามยดึ โครงเตียงเอาไวเปน หลกั ยนื ทาํ ให เกดิ เสียงลน่ั เอ๊ียดอาดตามจังหวะรกั ทาํ เอาพวก บาวไพรดา นนอกหนาแดงเม่ือไดยนิ จนตองขยับ ออกหา งไปอีกหลายกา ว หลิวจา วเวยดึงใบหนาหลอ เหลาของสามมี าจบู อยางลึกซงึ้ เพือ่ ขม ความออนไหวทแ่ี ผซ า นตลอด ทงั้ รา งจนเรยี วขางามแทบจะยื่นไมอ ยู สองสามี ภรรยาไมมใี ครยอมใครในเร่ืองนี้ พวกเขาตา งตกั ตวงความพอใจจากกันและกนั จนหยาดหยด สุดทา ยของความปรารถนา กอ นจะตอกย้ําความ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 6 8 3 หวานล้ําซา้ํ ๆ จนกวา จะส้นิ เรี่ยวแรง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 0 2 แสนชงั # 65. ข้นึ สูอาํ นาจ ในหวงความฝนลึกของฮองเตอ ูเหอตี้ เขาเหน็ ตวั เองยนื อยูในพิธีแตงงาน ตลอดรางเขา สวมชดุ สีแดงสด เหน็ ไดชัดวาน่ีเปนงานแตง มงคลของเขาเอง “พี่ใหญอ ยาชะเงอนกั เลย ฮหู ยินของทา นไม หนไี มไ หนหรอก อีกไมนานขบวนกน็ าจะ มาถงึ แลว ” เฉนิ จิ้งหันไปมองคนพดู เขาคือ นองชายคนรองของเขานามวา เฉินซูรุย “วาไมได เจา บา วคนใหมก ต็ อ งตื่นเตน เปน ธรรมดา แตโชคดีทีพ่ ี่ใหญไ ดแ ตง กับอีอี มฮี ู หยนิ ท่คี ุนหนา คนุ ตา พวกเราพ่ีนองคงไมถกู พีส่ ะใภข ม เหงมากนัก” ชายหนุมอีกคนยก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 0 3 เหลาด่มื พลางหัวเราะ เขาคอื คุณชายสาม สกลุ เฉินนามวา เฉนิ ซุนจ่อื “อยาพดู เรอื่ ยเปอ ย ใครจะปลอยใหพี่สะใภ รังแกพวกเจากัน” เฉนิ จ้ิงเอ็ดพวกนองๆ “กไ็ มแ น หากเปนภรรยาที่ทา นพอใจมาก อาจจะตามใจนางไปเสยี ทุกอยา ง แตด ีท่ีเปน ออี ี นางกับพวกเราโตมาดว ยกนั จะไดไมอึด อัดเมื่อพบหนา กันดว ย” “วนั นขี้ า เตรียมของขวัญมาใหท า นกบั พ่สี ะใภ ดว ย” เฉนิ ซรู ุยวา “พ่ีรองทานจะใหอะไรพ่ีใหญ” “เจาจําชางเขยี นชาวตะวันตกทเ่ี ราพบตอน ขึน้ เหนอื ไดห รอื ไม คนท่ี พี่ใหญข อใหว าดรูปอีอี หายไปนานจนคิดวา คงไมไดภ าพแลว แตข าใหคนไปตามหาเขาจน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 0 4 พบ แลว ก็ไดภาพพี่สะใภท ี่เหมือนคนจรงิ มาแลว” “ขา จาํ ได ฝมือวาดภาพของเขาแตกตางจาก พวกเราจรงิ ๆ” เฉินซุนจ่อื พยักหนา “ขอบใจเจา มากที่ชว ยเปนธุระจัดการเรอ่ื งนี้ ให” เฉนิ จง้ิ เอยอยางยนิ ดี ภาพวาดเหมือน คนจรงิ นนั้ เขาตง้ั ใจจะมอบใหภรรยา “พี่นองกันไมจ าํ เปน ตองเกรงใจ ขาละอจิ ฉา พใ่ี หญจรงิ ๆ ไมร ูตอนขา แตงจะไดแตง กับ หญิงงามเชนอีอีหรือไม อะ ดูเหมือนเกยี้ ว เจาสาวจะมาถงึ แลว พีใ่ หญท านรีบออกไป รับเถอะ” ไมตอ งใหเฉนิ ซลู ุยย้ําเฉนิ จิ้งก็รีบ กา วออก ไปอยา งใจรอ นแลว สองพีน่ อ งมองแผน หลงั ของเฉนิ จ้ิงทีร่ ีบ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 0 5 ออกไปรับเจาสาวพลางคุยกัน “พใี่ หญ แตงงานตอนนี้ก็ดีเหมือนกัน ฮองเตน อยทรง พระประชวรอีกแลว ยามนีอ้ อ งทัง้ หลายตาง ตัง้ ตนเปน ฮองเตทกุ มุมเมอื ง อกี ไมนาน ราชวงศคงสิน้ ช่ือ ถงึ ตอนน้นั คงไมเหมาะจะ จดั งานมงคล” “กลียคุ เชน น้ี ไมร ูตอ ไปใครจะเปน ใหญ สกลุ เฉินของเราตองลาํ บากกนั แลวจรงิ ๆ” เฉนิ ซู รุยถอนหายใจเฮือก “ไมร วู า ทา นจะเชื่อหรือไม แตขาเคยเอาดวง ชะตาพวกเราสามพ่ีนอ งไปใหนักพรตปา ทาํ นาย ผลคือพีใ่ หญข องเราผูน ี้ ไมใชค น ธรรมดาเลย” เฉนิ ซนุ จอ่ื เอยเสียงเบาใหไ ด ยนิ กันแคส องคน “เจาหมายความวายงั ไง?” “ดวงชะตาของเขามีชีพจรมงั กร กลียุคเชนนี้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 0 6 นบั เปนโอกาสของตระกูลทหารแบบเรา หาก พ่ีใหญเปนผูท ี่ถูกสวรรคเ ลือกขา ก็ไมแปลก ใจ” “เรื่องนีเ้ จา หา มเอาไปพดู ทีไ่ หนเด็ดขาด” เฉิน ซรู ยุ หร่ีตาลงเตือนนองชายอยา งกังวล “ขารู แตถ าคาํ ทํานายน้ันเปน จรงิ จะดีขนาด ไหน ทานกบั ขาจะกลาย เปนอองไดครองดินแดน มีชือ่ ถูกจารกึ ไปชวั่ ลูกชัว่ หลาน นบั พันปจากนี้อาจจะมีคนยัง กราบไหวปายวิญญาณของเรา” เฉินซนุ จ่ือ เอยอยา งทะเยอทะยาน เฉินซูรยุ รูสกึ ฮกึ เหิมอยูบา งแตรูสกึ อนั ตราย เกนิ ไปในเรือ่ งน้ีจึงตัดบท “เรอ่ื งน้เี อาไวค ุย กนั ทีหลัง” หลังพิธแี ตง งานผานไปหาเดอื นในทสี่ ดุ จวน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 0 7 สกลุ เฉนิ ก็มขี า วดีอีกครั้ง “พใ่ี หญ ทานหมอวา อยา งไร พ่ีสะใภเปน อยา งไรบาง?” เฉนิ ซูรยุ ไดยินวา อีอีไมส บาย เขาจงึ มาเยย่ี มอยางเปน หวง เมอ่ื เหน็ เฉินจิง้ เดินออกมาจากหองก็รบี ถามทนั ที แตไมทัน คลายความเปน หวงก็เหน็ เฉินจิง้ ย้ิมกวาง ออกมา “เจา รอง เจา จะมีหลานแลว” “หลานหรือขอรับ? หลาน... พ่ีสะใภทองแลว หรอื ขอรบั ?” เฉนิ ซูรยุ ตะโกนอยางตื่นเตน “ใช หมอบอกวาทอ งไดเดือนกวาแลว เจา อยาลืมเตรยี มของขวัญใหหลานละ” “อะไรกัน หลานยงั ไมทันเกดิ ทานก็จะใหขา เสยี เงินเสียแลว” “ฮาๆ เดก็ นอยคนน้ีจะไดรวู าทัง้ พอทั้งอารัก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 0 8 เขามากแคไหน” เฉินจ้ิงหวั เราะอยางอารมณ ดี พอไดรวู าอีอีต้ังครรภเ ขากร็ สู ึกเหมอื น สามารถเหาะขึ้นสวรรคไดจริงๆ “เสย่ี วซนุ เจามาก็ดีแลว มาดูพใ่ี หญเ จาหนา บานขนาดไหนพอจะมีลกู ” เฉินซรู ุยเอย ทักเฉนิ ซุนจอ่ื ท่ีเพ่ิงผา นประตูกลมเขา มา “พีส่ ะใภทองแลว หรือ นับเปน ขา วนา ยินดีย่ิง นกั ขายินดีกบั พ่ีใหญดว ย” เฉินซุนจ่ือประ คองมอื เอยกบั เฉินจง้ิ “ขา เพ่งิ บอกใหอ ารยุ เตรียมของขวัญใหห ลาน เจาเองก็อยาลืม” “หลานคนสาํ คญั ขาจะลมื ไดอยางไร แตพ ่ี ใหญ พ่รี อง ขามีเรอ่ื งตองบอกพวกทา น” เฉนิ ซนุ จื่อเอยเสียงเครงขรมึ ทําใหสองพน่ี อ ง ทีก่ าํ ลงั ตืน่ เตนราเรงิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 0 9 คอ ยๆ ลดเสียงหัวเราะลงและมองเขาอยาง กงั วล “ฮองเตน อยส้ินพระชนมแลว” “เร็วถงึ เพียงน้ี!” เฉินจิง้ แทบจะหลดุ เสียง ตะโกนออกมา “หายนะจรงิ ๆ ราชวงศไ รผสู ืบทอด พวกออ ง ท้งั หลายก็ตัง้ ตัวเปน ฮองเต กอ นหนา นีท้ าง ใตมีภัยแลงท้งั ยงั โรคระบาด พวกอองกเ็ ร่มิ เปด ศกึ เพ่อื ยึดเมืองสําคัญแลว หากพวกมัน รูว าฮองเตน อ ยตายแลว พวกมันก็จะมี ขออางในการรบ ถงเยย่ี นก็จะไมปลอดภัย อกี ตอไป” “ฮอ งเตนอยสิ้นพระชนมแลว ตอ ไปจะต้ังใคร เปนฮอ งเต?” เฉินจงิ้ ถามอยางหนักใจ เฉนิ ซนุ จ่อื เอย แทรก “พี่ใหญ เรอ่ื งตั้งฮองเต ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 1 0 ใหมควรระงบั ไวกอน ยามนี้ทั้งแควน แตกแยก มีแตการรบพุง ตอใหต ั้งใครขน้ึ มา ตอนน้ไี มแนพรงุ นี้อาจจะถกู โคนลงมาอยูดี พวกอองขา งนอกไมมีทางยอมรบั ราชวงศ ใหมง ายๆ พวกตระกูลใหญทั้งหลายเองก็คง ตกลงกันยาก มใี ครบา งไมอยากเปน โอรส สวรรค” “เชน น้ตี ระกูลเฉินควรจะทําอยางไร?” เฉินจ้ิงหนา ขรมึ ลง “ตระกูลทหารอยางเรา รบั ใชแ ผนดินกับ ประชาชน คงมีแตต องจัดการพวกออง รวม แควนใหเปนปกแผนอกี คร้ัง” เฉนิ ซูรยุ ถอน หายใจ “เรอื่ งนไี้ มง าย แมสกุลเฉินจะมกี าํ ลงั คน แต ยามนห้ี ลายเมืองประกาศตงั้ ตัวเองแลว การ รบไปท่ัวทกุ ทิศเชนนี้ เปลอื งทัง้ แรงเปลืองทัง้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 1 1 ทรพั ยส นิ ยามนีต้ ระกูลเฉนิ เรามีแตเปลือก นอก หากจะยกทัพไมม ีทางทาํ ไดแน” เฉินจ้ิง เอย ออกมาตรงๆ “แตถ งเย่ยี นไมไดมีแคพ วกเรา ตระกูลใหญ ในถงเย่ียนรา่ํ รวยท้ังทรพั ยท งั้ กาํ ลงั คน หาก พวกเขายังตอ งการอยูอ ยางสขุ สบายแนนอน วา ตอ งชว ยเหลอื พวกเรา ไมอ ยา งนน้ั หาก กองทพั อืน่ เขายึดถงเย่ยี นได ก็อยาหวังวา พวกเขาจะมีชีวิตรอดตอไป” เฉินซนุ จอื่ วา “กลยี คุ เชน น้ี สงครามไมอ าจส้ินสุดลง โดยงาย พวกตระกลู ใหญอ าจจะสนบั สนุน กองทพั อยูสกั พักหนึ่ง แตต องไมใชตลอดไป แน เราตอ งหาลูทางรบั มอื เรือ่ งนี้หากคิดจะ เดนิ ทัพจริงๆ” เฉินซรู ยุ เอยอยา งหนักใจ เฉินจง้ิ พน ลมหายใจหนกั เขามองกลับไปทาง ประตหู อ งของอีอที ี่กาํ ลงั นอนพักอยู ในใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 1 2 รูสึกหนักองึ้ และลางสงั หรณกไ็ มไ ดเปนไป ในทางทีด่ ี นายทานสกุลอนู ั่งอยูบ นเกา อ้ใี นตําแหนง ประธานดว ยสหี นาถมงึ ทึงขณะฟงรายงาน วาฮอ งเตนอ ยไดส้ินพระชนมไ ปแลว ครูหนึ่ง กอนเขาจะไดยนิ เสยี งยนิ ดเี อย ขึ้นทาํ ลาย ความเงียบ “ลขิ ติ สวรรคไมอ าจฝาฝน เวลาของการลม สลายเพื่อกาํ เนิดใหมม าถึงแลว ทา นผูเฒา ขา บอกแลว เห็นหรอื ไม?” ชายชราที่มีเครา ขาวแตง ตัวมอซอเอย พรอมหัวเราะฮาๆ ขณะที่หยิบอาหารบนโตะขึน้ มากนิ โดยไม สนใจมารยาท ชายสกลุ อูทีน่ ั่งอยูโดยรอบตา งสบตากัน อยางลบั ๆ แมจะดูแคลนทาทางของชายผนู ้ี แตการทาํ นายของเขาแมนยาํ มากทาํ ใหไมมี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 1 3 ใครกลาลบหลู “ทา นอาจารย แลวสงิ่ ที่ทานบอกวาพวกสกลุ เฉินจะเปน คนทส่ี วรรคเลือกนน่ั จริง หรือไม?” “ขาไมเ คยพูดโกหก ทัง้ ดวงชะตาของคนสกุล เฉิน ทั้งทิศฮวงจุย ดวงดาว ลว นบง บอก ลักษณะมังกรที่กําลังจะทะยานขน้ึ ฟา โดยเฉพาะแมทัพท่ีชอื่ เฉินจิ้ง ดวงชะตาของ เขาจะตองตรากตราํ ลาํ บากอยสู ักสิบป แต สุดทา ยเขาจะสยบใตห ลาไวใ ตฝาเทา” นี่เปน คําทาํ นายทเี่ ห็นไดชัดวาเฉนิ จิ้งคือคนที่ สวรรคก าํ หนดมาใหเปน ฮอ งเต นายทานใหญต ระกลู อูมีแววโลภพาดผาน สายตาวบู หนง่ึ “ทานอาจารย ทานเลือกมา หาพวกเราไมไ ปหาพวกสกุลเฉนิ น่ีก็ หมายความวา เรื่องนีต้ องมีทางเปล่ยี นแปลง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 8 1 4 ใชห รือไม?” “ฮาๆ เจา น่ีฉลาดจริงๆ แตการแกไ ขลขิ ติ สวรรคน ัน้ ไมงา ย พวกเจา จะยอมเส่ยี ง หรอื ไมเลา หากเริม่ แลวจะหยุดไมไดเด็ดขาด ไมเชน น้นั หายนะจะเกิดขึน้ แทนโชค” “ทา นอาจารย ขอเพยี งตําแหนงน้ัน กลายเปนของคนสกุลอู จะใหพวกเราทาํ อะไรกย็ อม” นายทานผูเฒา สกุลอเู อยอยาง หนักแนน สวนคนอืน่ กร็ ูสกึ ตื่นเตนในใจเมือ่ คิดวาตนอาจจะมีสทิ ธ์กิ าวขึ้นสตู าํ แหนง ฮองเต “กอนอ่นื พวกเจา ตองพสิ ูจนตัวเองกับสวรรค เพอื่ รวบรวมกล่ินอายมงั กร ดงั นั้นหากสกลุ เฉินคิดจะสูรบเพื่อรวมแควน พวกเจา จะตองเปน กําลังสําคญั ใหพวกเขาไปรบ สว นพวกเจา ใหส่ิงทีใ่ หไ ด แตอยา ไดปดทอง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น