กระวานน้อยแรกรัก เล่ม1

JAMSAI ประม วาน เอยะ แรก ปจูอื่่ชืเ่คออไข่7 เE SET เขียน เงิชน ีแปล



St คํนา ํา se ครั้นงมีา้กกว่ารักก ลับมาพร้อนมิยาใยหม่แกะกล่องนำพาความน่ราัก ของสาวน้อยนางหนึท่งจีะ่มาสั่คนลอนหัวในจัอก่าทนุกท่านค่ะหลายคน อาจสงสัวย่ากระวานน้อแยรกรั\"ก คือะไร กระวานนมี่าจากอะไรกัแนน่ กระวานนมีา้จาก \"วัโยตว้ โคว่ ของจีคน่ะหมายถึงหญิสงาววัแยรกแย้ม เหมือนหน่อ่อนของต้กนระวานทีเพ่ิเ่รงิง่มอกงาม ซึก่ง็คืนอางเอกของเรื่นองี้ ทีมคี่วามสดใสร่าเรนิงั่นเอจงึเงป็ทน มีา่ของชืเ่รอื่นองีค้่ะ เรื่อเงริ่ขมึ้เมนื่“อหมงิถาน จัไบดว้่คาู่หขมอัง้ตนนนอกใจ แผนเขีย คู่หไมมัไ่้ดนค้วามทิ้อองกจากสารบบจึบงังเกิขดึ้กนระทัน่างงเตรียมอง หาเป้าหมาบย ุรุหษนุ่ชมั้ยอนดคนใหม่แต่ไม่ไรปูท้ ำท่ไหานนางถึงไปต้อตงา เจียซงวี\" ่ท่านอ๋อพงูนด้อยผไู้ม่กลัเวกรงใครแม้แตฮ่่องเตเ้ข้า แม่นางน้อผย ูทจี้ะ่ออกไปไหนต้องสวยดดูทีี่สมุีคดวามเป็คนุณหนู เต็ขม ั้จนะทนใชช้ีวแิต่งงานกับุรหุษยาบกระด้าเงย็ชนาทรีู่้จกักนไมเ่ท่าไร ไดอ้ ย่างไรมาร่วตมิดตามกันค่ะว่าหมงิถานจะจัดการกัชบีวแิต ่งงาน ของตนเองอย่างไรรับรอไงดว้่าความร่าเรซิงุกซขนองนางจะต้อทง ำให้ ผูอ้่านอ่าไนปยิ้ไปมแน่นอคน่ะ ด้วไยมตรีจิต สํานัพก ิมพแจ์่มใส ភ

















ออเดอ * 13 ทันในด ั้รานวกัมบีลมหนาวยะเยือกพัดเข้ามาทีเฉ่ลียงทางเดินทางเดิน ตรงสวนดอกไมฝ้ั่ตงะวันออทกีเม่ืค่อรูน่ีย้ังมีเสียดังงเจี๊ยวจก๊าลวัเบงียสบงัด ลงในบัดด.ล.. ในเมืองหลวไงม่มผีใูด้ไม่วรู่บา้นถนนชางอวีม้จีวนอยูเ่พียงหลัเงดียว ผทู้ีอ่าศัอยยูใน่จวนหลังนัไ้มน่ใวช่่าใครในแคว้ตน้เาสี่นยจะพูดถึง ก็ได้ แม่นทมัส้องงซึ่ทงีแรกทำเป็ไมน่ได้ยกิานรปะทะฝีปาเกหล่านีต้่ากง็ ชะงักฝีเท้ลางอย่าฉง ับพลัจนากนั้หันกนลัมบากล่าวตำหเนสิียงเฉียบ \"พูดจาส่งเดชอัในด! ท่าทนีถ่นนชางอวผูน้ัพ้วนกเจ้เาอามาพูเดล่ไนด้หรือ กล้าดีอย่างไถรึพงูดจเาลื่อนเปื้อน เหล่สาาวใชต้กใจเสียขวัพญอรูว่้าตนเองพูผดิไดป แต่ลคะ นต่างก็ กลั้หนายใจ ศีรษกะ้ตม จ่นำแทบจะถึงปลายเท้าสาวใช้ทเีอ่่ถยึงถนน ชางอเมื่คอรนูยี่ิ้่ตงกใจจนหน้าซเีผดือดถาดไม้จันทในน์มือสั่จนนโอนเอน โงนเงน \"มคีนพูดถึถงนนชางอ แม่นทมั้สองงเลยระเบิดโทสะ พอตามไปถึง สวนดอกไมฝ้ัต่งะวันออกบ่ากวลัจวะถูจกับได้เลยไมก่ ล้ตาามต่เอจ้าค”่ะ ในเรือนเฟงิเหอ เงินฮว่ายือนยูริ่มหน้าต่ขาองงห้องชัใ้น ฟังบ่ารวัใบช้ ประจำตัวรายงานสิ่ทงไีล่่ตามไปแอบฟังมา ฟัจงบมุมปากของนางกย็ กขึ้น เล็กน้อยทอดมองไปยังทิศทาขงองเรือจน้าวปุยในก้นบึงดวงตาปรากฏ แววดูถูหยกามเหยียทดไีม่่เข้กา ัคบวามนุ่มนวอ่ลอนโยในนยามปกติเลย แม้แนต่ิดเดียว



ออเดอไร่ 15 ครั้พนูแดต่ละอย่างจบแล้วพบว่ไาม่ได้ยิเสนียตงอบกลับเอ้อก็ แอบซ้อนตามองอย่าองดไม่อยู\"คุ่ณหน?ู\" ในเสียงของนางมีความระแวด ระวัเงพิข่มึ้หลนายส่วน ซูชนิซึ่ปรงนนิบัดต้ิาอนาหารการกินผัโกจ๊หกนึ่ถ้งววยางลงตรงหน้า ของหมิงถานและช่วยเอ่ยเตือดน้วยเช่นกัน\"คุณหนูต้อดง ูชุสด ักหน่อย นะเจ้คา ะ\" หมงิถานกวาดตามองถาดในมืขอองลวีเอ่้แอ วบหนึ่\"เงอาตัวนีก้แ็ล้วกัน ใส่ชุใดดก็เหมือกนันั่ล่น\"ะนางเปลี่มยนาเท้แา ก้ดม้วมยืออีกข้างส่วนมือ ทวี่่ากง ็จัซบ้อนกระเบื้อในงถ้วโยจ๊เกล่ไนปมาอย่างไม่ใคใรส่่ในจ ัก นางเพิ่จงะตืข่ึน้ตอนนยามห้าบนร่านงางสวมใส่ชุนดอนปักลาย กิด่งอกสาลคี่ลุมทัดบ้วผย้คาลุขมนจิ้งจอก่อนน ุ่เมกศาดำขลับแผส่ยาย จนถึงเอวราวกับม่านน้ำตมกเีพียงปอยผมปอยหนึท่ีตง่กลงอยูข้่าแง ก้ม ซูผบ อมอย่างไม่เป็รนะเบียเบรียบร้อย ไม่เรูช้่กน ัวน่นาางกำลคัิงอดัในดอยูข่นตาทเีป่็แน พหนาราวกับ ขนอีกขายับไหวเป็รนะยะๆ ประหนึก่งำลขัางนรับต่เอปลวเทียวนูบไหว ทสี่ะท้อนอยบู่นผิถว้วโยจ๊กเห็นแล้เวกิคดวามสงสารเวทนาคนงามอยู่ เล็กน้อย แต่น่าเสียดายยามนีค้นงามกลักบินอันใดไมล่ง แม้ไอร้อนจากโจ๊ก จางหายไปจนหมดสิแ้นตอ่าหารก็ยังไม่พร่องลงไปสัเกท่าไร เมื่เอห็นางมีท่าเทชี่นนีซูซ้นิทพีู่ดน้อยมาแตไ่หนแตไ่รกอ็ ดเกลี้ยกล่อม มิได\"้โจ๊ชก่วบย ำรุกรงะเพาะ คุณหนูกิสนัหกน่อยเถิดวันนที่้ายนังต้อง เข้วา ัอง ีนกะเจ้คาะ\" งานเลี้ยในงวัมงีกฎระเบียมบากมาย ไม่ผ่อนคลายสบายใจเท่ากับ



ออเดอไร่ 2 17 ไรไ้ อร้อนน เีย้็เนฉียจบากลคำอไปจนถึงก้นบขึอ้งงหัวใจ \"ไม่กินแล้ว\" นางว้าวใุจ่นวางซ้อกนระเบื้อลง จากนัลุ้นกขึ้เนดิน เข้าไยปัหง ้องชัใ้น ซูนชิจ้อมงองแผ่นหลังของหมงิถานแล้ถวอนหายใจออกมามิไดเอ้่ย โน้มน้อาวัในดอีกนางสั่ใหงพ้ วกสาวใช้ยกอาหารเช้าบนโต๊ะทีแ่ทบจะไมไ่ด้ ถูกแตะต้องออกไป \"หลายวันมานคีุ้หณนูเป็นอะไรไป ถ้าไม่ชอบใจทสีา่วใชพ้วกนั้น พูดจาไมน่ ่าฟัลงับหลกัง็รายงานฮูหยิในหข้ ัไบล่ออไกปเสีกย ็สิ้เรนื่อง ไม่เห็ตน้อถงึงขนาแดม้แตเส่ื้อผอ้าาภรณก์ ย็ังไมย่อมดเูลยนี่ คุหณ นูของพวกนางใหค้ วามสำคกััญบการแต่เงนื้แอต่งตเัปว็นที่สุด ทุกครั้ทงอี่อกไปข้านงอกจะต้อลงะเอียดประณีตั้งเแสต้่นผมไปจนถึง ลวดลายทีพื่้รอนงเท้าจึไงมแ่ ปลกทีสว่เีอ้จอ ะเคลือบแคลสงงสัจย นต้อง ขยัเบข้าไปใกลซ้ ินแล้กวระซิบกระซาเบสียเงบา ซูนชิเองก็ไม่รเชู่้นเดียวกั“นเมืค่อืนตอนข้าเฝ้ยา มก็ลองถามแล้ว แตค่ ุหณนไูม่พูดบางทอีาจจะอยากอยูเง่ียๆบ กเ็ ป็นได้เอาล่ะข้ไาป ต้โมจ๊ไกก่ฉีกทีห้่องครักว่อนอย่างไรกต็้องใหค้ ุณหนูกิอนาหารรองท้อง ก่อนเข้วาังเจ้เาองก็อย่าไปรบกวนคุณหนูเล่า ซชูิอ้นายมุากกว่าเล็กน้อทยัย้งัสงุขุละมเอียดอ่อนไดร้ับความ ไว้วางใจจากหมิงถานมากที่สเุอด้เอบ้ปากไมก่ล้เาอ่โยต้ตอบทำไดเพ้ียง บิฟด ูผ้าไหมทีข้่าเงอวพลางมองส่ซง ูซนิเดินออกจากประตูไป ทว่าพอเงาร่าขง องซนิหายลัไบปนอกประตูบุปผคาล้อแยล้วนาง กห็ ันกายกลัทบันทเีดิเนข้าไใปนห้องชั้ในนด้วยฝีเท้แาผ่วเบา ห้องชั้ในนของเรือจน้าวฮุยประดัตบกแต่องย่าหงรูหราบรรจง ตั้งแต่

18 - กระวานน้อแยรกรัก1 ตัก้งับเตียงฉลุลายไปจนถึงตะขอเกี่ผยว้าม่านสีขาวเงินแต่ลอะย่าลง้วน มทีีม่าทไีป่สลับซับซ้อกนำยานหอมในแต่ลฤะดแูต่ละสภาพอากาศก็ล้วน พิถีพเิชถ่ัเนนดียวกัน วันน ีภา้ยในห้อจงุดกำยากนลิ่ดนอกสาลหีอ่มอ่อนๆ บางเบาคล้ามยี คล้าไยม่มกีลิ่หนอมหวานสดชืแ่นละเย็นิๆด หมงิถานนั่อยงหู่น้าโต๊ะ เครื่ปองระทินโฉม ยัคงงเอามืเอท้ศาีรษะท่าทาเงกียจคร้าไนม่มีแก่ใจ ทสำิใ่ดง \"คุหณนูบ่าหววีผมให้ท่าตน่อนะเจ้าคะ\" เอ้ขอยัเบข้าไใปกล้ๆ เอ่ยถามอย่ารงะมัดระวัง หมิงถานมิไดส่้งเสีตยงอบลเอ้อจึงถือวน่าัเ่ปน็นการตอบรับกลายๆ นางหยิบหวขีึ้มนาพลางสางผมใหห้มงิถาน แล้เวอ่ยขึ้โดนยคิไดปเอง ว่าจะช่วยให้หมงิถานสบายใจขึ้\"คนุณหนกูำลกัลงุ้มใวจ่าวันคีุ้หณนู ญาติผูพกี้่จ็ะเข้าวังเหมือนกัหนรืเอจ้คา ะวางใจเถิดเจ้าค่คะุณหนูท่าผนนู้ั้น มีฐานะอัในดกันจะมาต้องตาต้อใงจคุหณนูญาติผูพ้ไีด่อ้ย่างไรต่ใอห้ ถูกใจริงๆแต่ด้วฐยานะของคุหณ นญูาตผิูพแี้่ล้วก็พอจะเป็ไนด้แค่ชายารอง เท่านัจ้ะนมาเทียกบัทบ่านไดอ้ย่างไรต่ไอปคุณหนจูะไดเ้ป็ฮนูหยินชือ่อ แห่จงวนสิ่นงิก้งวตัจวริงเสียงจริงเชียนวะเจ้าคะ \"...\" หมงิถานไร้คพำูด \"อีอกย่าซงืส่ือข่องพวกเรารูโปฉมงามสง่าความสามารถโดดเด่น ทัท่ัวเ้งมืองหลวมงใีครบ้าไงมอ่ิจฉคาูกิ่่งทองใบหอยกย่างท่ากนัชบืจ่อืเ่ล่า เจ้าคะ!\" ประโยคนีล้เอ้กอดเสียงเบาอย่างที่สทุวด่าน้ำเสปีลยางบปลื้ม * ชื่จอือ่คืตอ ำแหนท่างยาทผูส้ืบทอดบรรดาศักอดิ๋์องทายาทผคูร้องแคว้นหรืทอายาทของเจ้าเมืองมักเป็น บุตชรายคนโตทเีก่ิดจากภรรยาเอก

ออเดอไร่ 2 19 ปีตนิั้หมนิงถานฟัแงล้เวสียแดทงแก้วยหูิ่ง ใครเป็คนูก่ิ่งทองใบหยกกับคนไรย้างอายผูน้ัก้นัเนขาคู่ควเสรีทยี่ไห! น นางกลัว่หาากเด็กสาวผูน้ยีั้งพูตด่ไอปอีสกัสกองประโยคตนเอง คงจะโมโหจนกระอักเลืออดอกมา นางจึงหลับตาลง ยกมืบออกให้หยุด \"เอาคันฉ่มองาให้ข้า ลวีเอ่้อไม่วรู่าต้นเองพูอดันใดผิดไป แต่โชคดทีีสม่องทำงานไว นางรีบไปหยิบคันฉ่อเลง็กมา ซ้ยัำเงปลี่เยรนื่อพงูอดย่างรปู้ระสา ยืนเอ่ย ชื่นรชูมโปฉมอังนดงามสะคราญตาจนทำใหปั้กษตกีนภา มัจฉาจมวารี ของหมิงถานอยูอ่ีกด้านหนึ่ง หมงิถานพิมศองคนในคันฉ่อยง่างละเอียดลออไม่ไดเ้อ่ตย อบ ทว่า จากมุปมากทีค่อยๆยกยิข้ึม้นนั้สานมารถมองออกไดไ้มย่ากว่านางปักใเจชื่อ ตามคชำมเชยของสวีเอ้จอริงๆ เด็กสาวอย่าเงอ้พอฤติกรรมคำพูดคำจาไม่อยใูน่กรอบ ยัง มัจกะพูแดทงใจดนำางอยบู่อคยรั้แงตม่คี พำูดหนึท่ง เีอ้่กอล่าวได้ถูกต้อง เมื่เอห็ดนวงหน้นาีต้่อใหม้ีแต่ข้าเวปล่กาย็ังกิขน้าไวดห้ลายถ้วย หมิงถานถืคอันฉ่อส่งองตนเองอยูคร่ึเ่คงอ่ เพลิโงทสะทีสู่เงทียมฟ้า ของนางก็ค่อยๆสงบลงอย่างไม่มสาีเหตุในสมองเหลือแค่ความคิเดดียว เท่าน.ั.้.นไฉนข้ถาึงได้งดงามเพียนงีห้นอ อารมณ์ดีๆจากการถูชก ื่นรชูมปโฉมอังนามงดเฉิดฉขัอนงหมงิถาน *มาจาก \"มัจฉจามวารีปักษตีกนภา จันทหร์ลบโฉมสุดามวลผกาละอายนาง\" คกำล่าทวใีช่ช้ื่นคชวมามงาม ของยอดหญิงามของจีนได้แกซ่ ื้หอวัเงจาจวินเที่ยฉวาน และหยางกุย้เฟย หมายถึงามชวนตะลึจง น เหล่ปา ลาจมลงไปในลำธารเหล่นา กร่วหง ล่จนากท้องฟ้ดาวงจันทรเข์ิอนายจนต้อหงลบเร้นหมมู่วลดอกไม้ หุกบ ลีลบง ** เคอ่ เป็นหน่วนยับเวลาของจีในนสมัยโบราณ เท่ากั1บ5 นาที

20 กระดานน้อยแรกรัก 1 ยคังงนออยูตก่ปไอรปะจตนชูกัรส้ะอนทงัอ่รถองมก้จาถาูกเกจตวรนีเยดมิพนรท้าเองเรมขี้ยาวบัร้งแอหยลล้ววยงยามหมนนงิัถ้่นาน ประคองเตาอุ่มืนปอรากฏตัขวึ้อนย่างนวยนาด เผยชื่ฮหูอยินท่านโหวกับ เงินฮว่คาุหณนญูาติผพูีก้็่ไนดั้่ตงัวตรงรออยใูน่รถม้าก่อแนล้ว ครัเ้นห็หนมิงถานปลดชุดคลุอมอก ก้ศมีรษะมุตดัเวข้าไปในรถม้า ในดวงตาของเผยชืป่อรากฏรอยยิ้นม้อยๆ \"อาถานรีขบึม้านส เมื่หอมิงถานนัม่งั่นคดีงแล้เวผยชืก่อ็เอ่เยป็หน่วงเป็ในยขึอ้ีนคกรา ด้วนย ้ำเสีนุย่งมนว“ลไฉนถึถงอดชุคดลุมออกเล่าวันีอา้กาศหนาวเย็น ระวังจะจับไขเอ้า\" \"ในรถม้อาบอุ่หนากไม่ถอดตอนนีป้ระเดี๋ยตวัวเปียกเหงื่ลองจาก รถม้าคงจะหนาวแย”่ หมิงถานยิต้มาหยีกุมมือของเผยชื่กอลับอย่าง เฉลียวฉลาด“ปล่อใยหท้่านแม่ต้องรอนาน เป็คน วามผิดของข้เาองเจ้าค่ะ เผยชืถ่อลึงตาใสน่างเบาๆ แวบหนึ่\"งผิไดมผ่ิอดัในดกันวันีเป้็น วัเนทศกาลซึห่งยวน อย่เาอ่คย ำพูดเช่นสีิ!้ \"เจ้าค่ละูรกู้แตัลว้ว่าผิด...\" หมิงถานอิงแอใบนอ้อมอกของเผยชื่อ ยัลงากเสียยงาวเป็นการออดอ้อน เผยชื่จิอห้มน้าผาบกุตสราวด้วคยวามระอาใจ “เจ้านนี่ะ ทะเล้จนน เคยตั!ว\" เงินฮว่ซาึน่งัอ่ยงูฝ่ัต่รงงข้าเมห็ภนาพเหตุการณฉ์ากนีเข้้าจึปง ิดปาก พร้อมเอ่ดย้วรยอยยิ้บามงๆ “ท่าปน้าสะใภ้กับญาติผนู้้อสงองแมลู่กรัใกคร่ ลึกซทึ้ำง ใหอา้ฮว่อา ิจฉตาาร้อจน ริงๆ เผยชื่มองเงินฮว่ยาิๆ้มแวบหนึ่อยง่าหง้าไมม่อยู่ * ธรรมเนียมการเรียกขานสตรีทีแ่ต่งงาแนล้วของจีนจะใช้ควำ่า\"ชื่\"อ(แปลว่นาามสกุล) ต่ทอ้ายนามสกุลเดิม ของสตรีบางครัอ้งาจเพิน่มามสกุลของสามไีว้หน้าสุเดพื่รอะบุให้ชัดเจกนม็ี



22 กระดานน้อยแรกรัก1 คำนินทาเหล่นาัเ้ลน่าลกือันไปอย่างเกินจริงแตน่างกไ็ม่กล้ามั่นใจ ว่จา ะไม่คมีวามเป็นไปไดเ้ลยแม้เพียเงศษเสี้ยว เพราะอย่างไรท่านทอี่ยตูร่งถนนชางอวผนู้ัก้ร็นบทัจพับศึกอยขู้่างนอก มานานปีคงจะไมไ่ด้เห็นหญิงงามมากมายนักมิหนำซพว้กำนักรบทไีม่่รู้ หนังสหือนังหาเช่นน มีั้จกะชอบเอาตัเวข้าไอปยูใน่กลุค่มนมวีิชาความรู้ อยากจะรัสบตรีมากความสามารถเป็นภรรยาให้เต็จมวนเพื่พอิสูใจหน้์ ผอู้ื่เหน็นว่าตนเองมิใชค่นกักขฬะ...บิดาของนางกค็ ือตัวอย่าทีชง่ัดเจน ที่สเุขาดไปปฏิบัหนต้ิาตท่ีา่เงมือกง็ยังไมล่ ืพมาหลิเ่หวนียงไปขับขาน โคลงกลอนเคียคงูด่้วย ถ้าหากเงิฮน ว่าไดไ้ปอยทูีถ่่นนชางอยกระดัฐบานะจนสูงส่สง่วน งานแต่งงานของนางกลัตบ้องพังทลายไม่เป็ทน่เาพราะถูกคู่หหมัก้หนลัง เช่นนั้คนุหณ นสูกุลหมิงอย่างนางจะไมก่ลายเป็นเรื่อน่งตา ลกขบขันที่สุด ของเมืองหลวองย่านง ัห้รนือ ตอนนียั้งไม่ทัไรนสาวใช้ชัล้่นางพวกนั้กป็นั้เสนริเมติแมต่งเรื่กองันเอง เช่นแี้ล้วถ้าเรื่นองกีล้ายเป็นจริงขึม้าน หากนางไม่โกนผมออกบวชเป็น น่ากลัว่าในเมืองหลวงแห่นงีคง้จะไม่ทมีย่ืในห้อาถานแห่สงกุหลนึ่ง อย่างนางแล้ว! เสียรงถม้าเคลื่อดนังอื้ออึยงูข้่างหูหมิงถานยิ่คงิกดย็ ิ่ฉุงนเฉียว ในอกยังถึกงัอบึดอักดลัดกลุย้ามรถม้หายุดลึก\" ลงตรงนอกประตเูซวียน นางก็ยังคงจมดิอ่ยงูก่ัอบารมณห์งุดหงใิจดอย่ายง ากจะถอนตัอวอกมาได้ ยามสตรีในครอบครัขวองเหล่าขุนนางเดินทาเงข้าวังรถม้าและ บ่าวรับใช้ล้วไนม่สามารถเข้าออกไดต้ามใจชอบ เผยชื่ยอืแ่สนดงป้าย * อีเหนียงเป็นคำเรียอกนุภรรยา



24 กระวานน้อยแรกรัก 1 หากถูกใคจุหณนสูกุใลดกบ็อกกับเรา ขอแค่ชาติตระกูลผุดผ่อปงระพฤตติ น ดงีาม เราจะมอบสมรสพระราชทานให้เจ้าแน่นอน ตั้งแเขต้่ามาในห้ออง ุ่ฮน่องเตเฉ้ิงดักงเ็ อาแตพู่ดจเารื่อยเปืพ่อูยด ตั้งกแตา่รศึกที่แดดินทางเหนืไอปจนถึงชัยชนทะตี่งโจว สุดท้กา็ย เบนหัวขส้อนทนามาอยทู่ีเร่ื่อกงารแต่งงานอย่าคง ิดเอาเองว่ดา ูลืไ่หนล เป็นธรรมชาตแิ ล้ว ขณะทฮี่่องเตเ้ฉงิดักง ำลัคิงดว่าจะเพิ่เสมริมอันใดเข้าไอปีสกักหน่อย จางฮองเฮาซึ่ยงืนอยอู่ีกด้านก็ปิดปากระแอมกระไอเบาๆ ทอดมอง ออกไปนอกหน้าต่าพลงางเดิเนข้าไใปกล้ๆ แล้เวอ่เยสียแงผ่วเบาว่า \"สตรกีลุ่นมีแ้ม่นางน้อยทสีว่มชุดคลุมสขีาวเงิทนางด้าซน้ายหม่อมฉัน คิวด่ารกู้ฎระเบียไบมเ่ลวเลยเพคะ\" ฮ่องเเตฉ้ิงคงถูขกัดจังหวจะึงหรตีา่ลงอย่าไงม่ตรัูว้จากนัก้็มนอง ออกไปยันงอกหน้าต่าคงรหู่นึ่ผง่านไปก็พยัหกน้าเล็กน้อ\"ยฮองเฮา สายตามองคนไม่เลว\" พระองคก์ ำชัสับ่ขังนวท่ีา\"ไปสืมบาว่าเป็คน ุณหนู สกุใลด \"พ่ะย่ะ\"ค่วะัทน ีขา่นรับบัญชาก่อจนะโค้กงายแล้วเดิถนอยออกไป ฮ่องเเต้ฉงิกังหัหนน้กาลับมาอีคกรา มองไปยับงุรุชุษดด ทำีอยู่่ ข้างกาย \"อาซ เจ้เาองก็มาดสูัแกวบหนึ่ใงนเมื่จอะเลือชกายาให้เจ้า ก็ต้อเงลือทก เีจ่้าพึงใถจึงจะถูก ลมเย็นยะเยือกเจือด้วเยกล็ดหิมะพัดโชยผ่านหน้าต่เาขง้ามาขานรับ กับเสียทงยี่ัไงม่ทจัะนสิค้นำนีชุ้ดผ้าดิส้นดี ำซึ่ปังลกวดลายงใูหญ่ถูกลมพัด จนชายชุด้าหนนึป่งลิขวึม้าน คนผนู้ัย้นืนเอามืไอพล่หลอังยตูร่งริมหน้าต่าง หลุตบากวาดมองแวบหนึ่แงล้วกเ็ป็นสายตาออกอย่าไงรอ้ ารมณ์

ออเดอไร่ 25 บอกว่แา วบหนึก่็แงวบหนึจ่รงิงๆ! ฮ่องเเต้ฉิงทั้งหถมด้อยจคำะเอื้อเอน่ยไปพัใก หญ่ โชคดทีีพร่ะองค์เคยชินกัทบ่าทาไงมส่นใจไยดีของคนข้างๆมานาน แล้วจึงไม่ไดรู้้วส่ึาเกป็นกาเรสีมยารยาทแต่อย่าใงด เพียแง ต่พระองค์ก็ มิไเด้อ่ปยากพูคดุยกัคบนผนูี้อี้เกป็นการชั่วคราขวณะรอคอยให้วัทนี นำความมารายงานอยนู่ั้กน็หัไนปพูคดุเยสียงเบากับจางฮองเฮาด้วย ในช่วเงวลาระหว่างนีจา้งฮองเฮามองสำรวจแผ่หนลัขงองหมงิถาน ในใจยิพ่งึงพอใจมากขึเ้รนื่อๆย แม่นางน้อเยหล่านสี้่วนมากล้วเนพิจ่ะงเคยเข้าวังหลวงเป็คนรั้แงรก ถึงแมย้ามอยใูน่บ้านจะได้รักบารสั่งสอกนฎระเบียบมาเป็อนย่างดีแต่ น้อยคนนักทีจ่ะไม่หวาดหวั่ตน่คอวามน่าเกรงของวังหลวงเมืใ่อนใจ มคีวามหวาดกลัวมือเท้กา ็จะหวาดกลัไวปด้วยลมหายใจติดขกัรดะชั้น เท่าทสีั่งเกดต ูหญิงสาวมามากมายจนถึตงอนนีม้ีเพียงแม่นาง ตรงหน้ผาูน้ทีอี้า่กัปกิริภยูามิฐทานี่สทุุดการกระททำ ุกการเคลื่อนไหว ล้วเนยือกเยส็งน่างาม ช่างดงามเพลิดเพลิสานยตายิ่ง ไมน่ านนักขันกทก็ีลัมบาทหี้่อองุ่โนค้กงายคำนัแลบ้เวอ่ตย อบว่า \"กราบทูลฝ่าบาท กราบทูฮลองเฮา คนกลุน่คีมื้ฮอูหยิจนงิ้อัโนหว คุณหนู จวนจงิอ้ันโหว ยังมนี้อสงาวของแม่ทนั้พอยเป็นทมีา่ขออาศัยอยกู่ับ จวนจิงอ้ัโนหวพ่ะย่ะค\" ่ะ \"น้องสาวของเงิอน ?\" ฮ่องเเต้ฉงิดัเงลิกคิ้ว ขันทีรี่บเอ่ตยอบ “น้องสาวของแม่ทัน้พอเยงิอน คืคอนทีสว่มชุดคลุม ทถี่ักจากผ้าแพรสทีอง ส่วคนนทฮีอ่งเฮาตรัถสามคือคุหณนแูห่งจวน จงิอ้ัโนหวพ่ะย่ะค\" ่ะ

26 กระวานน้อยแรกรัก1 จวนจิง้อัโนหว ฐานะวงศต์ระกูลถือว่เหามาะสมคู่ควจรางฮองเฮา กำลัคิงดถตึรงงนีว้ัทน ีกเ็อ่เยสริมขึ้มานว่า\"คุหณนูสีจว่นจงิอ้ัโนหวได้ หมั้หมนายกัชบืช่ือข่องสิ่ทงัก่งวแล้พว่ะย่ะค่ะ \"หมั้หมนายแล้?ว\" จางฮองเฮาชะงักไปชั่ควรู\"น่ีช่าง...\" จวนสิ่ทังก่วงเป็ผน ูสู้งศักดตริะ์กูเลก่าแก่นางเองก็ไมก่ล้าเปล่ง ควำ่า\"เสียดายสองพยางคน์ีออ้กมา ทว่าบนใบหน้กาลับเต็มไปด้วยความ เสียอกเสียดาย ฮ่องเตเ้ฉงิดักงล่าว่า“ในเมื่มคีอ ู่หมแัล้นวกไ็ ม่ควรจะไปทำลาย วาสนาของผูอ้ื่\" น ถ้อยคขำองพระองคแ์ มแ้ฝงด้วยความเสียดายทว่ใานใจหาได้คิด เช่นน ั้พนอได้ยคินวำ่า\"จวนจงิ้อัโนหว กค็ ัดชื่คอุหณ นแูห่จงวนโหวผนู้ีออ้ก ทันที พระองคช์ะงักนิไ่ปงครูห่นึ่จงากนั้กน็ยังชีไ้ปทีแ่ผ่หนลังเลือรนาง ซึ่เดงิหน่างไกลลิอบอกไปแล้ว\"เราว่าน้องสาวของเสนอก็ไม่เลวเหมือกน ัน ถึงแม้สกุเลงินจะมฐีานะต่ำต้ไปอเยสียหน่อแยตก่ ็ยัพงอจะให้เป็นชายารอง ได\"้ จางฮองเฮาไม่คมีวามสนใจต่อการเลืออก นุภรรยจาึหง ลุตบาพลาง จัดแขนเสื้ใอห้เรียบร้อมยิไสด้่งเสีขยงานรับ ฮ่องเเต้ฉิงกังหักนลัมบาเอ่ถยามอีคกรั้\"องาซ เจ้คา ิดว่อาย่างไบร้าง เจ้เาองก็ใหค้วามสำคักัญเบงิอน อยูพอ่สมควรเลยมิใชห่รือ \"ไมค่ ิอดย่างไรถ้าฝ่าบาททรงดำวร่ิาไม่เลว ก็ทรงรัเบข้ตา ำหนใันกสิ พ่ะย่ะค\" ่ะ สุเ่มสียไงม่ดังไม่เบา แต่ฟัองอกไดว้่ขา่กมลั้ควนามรำคาญใจจางๆ



28 - กระวานน้อยแรกรัก 1 ยามนีภา้ยในตำหนฉัากงหมิงมีคนมากมายแตก่ลับเงียบสงบยิ่ง หลังจาหก มงิถานนัป่รงะจทำ ีน่างก็กวาดตามองไปยัตง ำแหนจ่วงน สิ่ทงัก่วงทีอ่ยดู่้านหนค้ลา้ามยิไตดั้้งมใจอง ไม่มองกแ็ ล้วไป แต่พอมองเสร็จในใจนางก็บังเกิโดทสะอย่าไงม่มี สาเหตขุึ้มนาอีกครั้ง นีจ่วนสิ่ยัง่กงวคิวด่ไาม่ผมีูใด้รูเร้ื่อฉงาวโฉ่ของพวกเขา หรือว่า พวกเขาไมเ่ห็นอาถานแห่งสกุลหมงิอย่านงางอยูใน่สายตากันแน่ถึงได้ พาญาติผนู้องทีแ่อบมีสัมพันลธั์บๆกับคู่หนมาัง้มนาร่วมงานด้วยอย่าง เปิดเผเยช่นน ี! ้พวกนางคิวด่นาีเป่็งนานเช่นใดกันหรืคอิดอยากจะพาคน มาปรากฏตัตว่อหน้นางใหค้ ุ้หน้าคุ้ตานเอาไวต้่อไปจะไดร้่วมปรนนิบัติ สามีคนเดียวกัอนย่างสามัคกคลีมเกลียวอย่านง ัห้รนือ เผยชื่สัองเกเตห็วน่าสายตาของหมงิถานมีบางอย่างแปลกๆ จึง เอ่เยรียเกบาๆ \"อาถ่านเป็นอะไรไปหรือ เผยชื่ยอัไงม่เรรูื้่อทงจีว่นสิท่ังก่วงปิดบอัยงูห่มงิถานจึเงก็บสายตา กลัมบายืนส่งเสียตงอบไปว่า\"ไม่อมะีไรเจ้าค่\" ะแล้กว็พยายามสะกดกลั้น เพลิงโทสะในหัวใจของตนเองเอาไว้นัอ่ยง่างสุภาพตัวตรงตามระเบียบ ไมห่ ันไปมองอีกแม้แตแว่บเดียว เมืแ่อรกจวนสิ่ทังก่วงไม่ผมีใูด้สังเกเตห็ถน ึสงายตาของหมิงถาน แตย่ ามนพีอ้เห็วน่าสตรจีวนจิงอ้ันโหวมาถึงกัแนล้วจึอง ดมองสังเกตดู จากไกลๆ มิได้ ฮูหยิสนิ่ยังก่วงเองก็ลอบมองด้วเยช่นกันมองไปพลางภาคภูมิใจ ไปพลาง อาถานแห่งสกุลหนึม่งีชื่อเสดีีงยางมเป็นเลิใศนหมคูุ่หณ นูในเมืองหลวง



30 กระวานน้อแยรกรัก 1 ดูเหมืแอนฝงแววขบขันอยูสา่มส่วน\"เชิทญ ุคกนเข้าวังมาร่วเมทศกาล ซึ่หงยวนวันีก้็แคอ่ยากจะให้มาสนุกสนานกันทุคก นนัล่งเถิดไมต่้อง เคร่งพิธีการ ถึงแมจ้ะกล่าเวช่นนีแต้ค่ นทกี่ล้นาัล่งไปเต็กม้นโดยไม่เคร่พง ิธีการ จริงๆกลับไม่มใคีรสามารถมชีีวอิอตกไปจากตำหนัฉากงหมิงแห่นงีได้้ ทุกคนยอบกายคารวะอย่าพงร้อมเพรีพยงร้อขมานตอบว่า\"เพคะ\" แล้ว ถึคง ่อยนั่ลงงอย่าสงุภาเพรียบร้อย แตไ่รมาลำดัขับต้นอนของงานเลี้ใยนงวันง ัซ้ันบซ้ยอนิยบ่อยแม้ว่า จางฮองเฮาจะลดพิธีกาทรไีม่จ่ ำเป็ไปนบ้างแล้บวางส่วนแตก่ว่าจะดำเนิน แต่ละขั้ตนอนเสร็สจิอ้านหารรสเลิทศีเต่รียมไว้แบ่ใงห้ทุกคนกินกเ็ย็นชืสดนิท หมดแล้ว สตรีสูงศักดทัิ้์งหลตาย่างกก็ิคนนละคสำองคพำอเป็พน ิธคีอยรักษา ท่วงทภ่าูมิฐสางน่างามเอาไว้อยตู่ลอดเวลา ภายในตำหนัมีกเสีเยคงรื่องดนตขรัีบขานบรรเลง นางเริรง ะบำ อ่อนช้องยามงด ราชนิกหุลญิทงอี่ยดู่้านหนพ้าูดคุยบอกเล่เารื่อสงนุๆก ในเมืองหลวงให้จางฮองเฮาฟัเงป็รนะยะๆ บางครั้ก็มงีเสียหังวเราเะบาๆ ดัแงว่มว าจากด้าหนลังบรรยากาศถือวผ่่าอนคลายสำราญใจยิ่ง พองานเลี้ยดงำเนิมานถึคงรึท่งาง วัทน กี็เดินมาถ่ายทอคด พำูทดี่ ข้ากงายจางฮองเฮาอย่างรีบร้อไนม่รเชู่้กน ันว่นา ำความเรื่อใงดมากราบทูล หลังจากจางฮองเฮากำชสัับส่องงสามประโยคกม็ีคนจัทดี่นตรัง่ตงำแหน่ง ประธานเพิ่อมีสกองทอีย่่างคล่องแคลว่่วองไว แม้ทุกคนจะไมไ่ดห้ ัไนปมองตรงๆ แตทุ่กคนต่างก็รูดแี้ก่ใจว่าในที่สุด งานเลี้ยทงีก่ินอาหารไม่รูส้นีกก็้ำลัจะงเข้าสูช่วสง ำคเัสญียที



32 - กระวานน้อยแรกรัก1 ต้องอ้อมค้อไมมโ่ผงผาง แต่คิไดม่ถึวง่าการแสดงออกในวังหลวกงลับต้อง อ้อมค้อวกมวนยิก่วง่าแปดสิเบอ็ตด ลบ ทัท้เีง่ป็นกาดรูตัวพระชายาแท้ๆ แต่กย็ังจะอ้างว่าเป็นกาฉรลองชื่นชอมันใดนั้น นางนัอ่ยงหู่างไกลยิ่กงอปรกัไบม่สามารถจ้องมองพระพักตรตร์งๆ ได้ หางตานางจึเงหลือบเห็คนนทั้สงามซึอ่งยบู่นตำแหน่ปรงะธานเป็นเพียง ก้อนสีพร่ามัวเท่านั้น ขณะทีน่างกำลคัิงวด่าตั้เปง่ยอ๋อผงูน้เีป้็ในบ้ใช่หรืไอม่ผคู้นสรรเสริญ คารวะสุราใหเ้ช่นีก้ลับไม่พูดไมจ่าเลยสักคำทันใดนัเ้สนียงสตรอี่อนหวาน หยดย้อยอัคนุ้นเกคยด็ัขงึ้จานกฝัต่รงงข้ามอย่าไงม่ทัตัน้ตงัว\"ได้ยิน มานานแล้ว่ทา่านอ๋อองายเุพียงแคว่ัรยวบผม” กน็ ำกำลัทหงารชัย้นอด สามพันายต้านชนเผ่าป่าเถืท่าองนเหนืสอามหมื่นานยได้สร้าคงุณูปการ ใหญห่ลวงใหแ้ก่แคว้ตน้าเสีนย หม่อมฉนันับถชืือ่นทช่มาอน๋องมา หลายปแีล้ววันน ไีด้้พบเจอตัจวริงนับว่าเป็นโชคดอีย่างสูงหม่อมฉัน ขอถวายบทเพลง 'เมฆาเหนืธอารา\" แกท่่าอน๋อง...\" เป็นบุตรสาวคนรองในภรรยาเอกของเฉิงเป็นโหว จิ๋โหวรว จวนเฉงิเป็โนหวไมก่ลัวผูค้นครหามาแตไ่หนแต่ไร ก่อหนน้านีก้็มี บุตสราวคนโตในภรรยาเอกอย่าอง กุยเ้ฟยทถีู่กข้าหลวงตรวจการตำหนิ กล่าวโทษกลางท้องพระโรงว่าเป็นางมารจิ้งจอใชก้มารยายั่วยวฮ่นองเต้ บัดยนัีจง้้อจงะเอาตำแหนพ่รงะชายาของจวนติ้เปงียอ๋ออง ีก ครั้กนล่าวคชำื่นนชัมบถจืบอ เครื่องดนตกร็ถีูตกระเตรียมเสร็จสรรพ กจู้ิ๋โหวรวยิพ้รมิ้มเพรพาลางก้มย่กอายคารวะ สุดท้กาก็ยล่าวอย่าง ถ่อมตัวว่า\"หม่อมฉัมินไเดก้่กง ล้าสามารถ จตำ้องแสดงความไมน่่าดูชม * วัยรวบผม หมายถึองายุ15 ปีก่อนสมัยราชวงศช์ิงเด็กชาชยาวฮัท่นุกคนเมื่ออายุครบ 15 ปจีะต้องรวบผม เกล้าขึ้น



34 กระวานน้อแยรกรัก 1 ตอนออกจากวังมายัไงม่ถึงปลายยามโหยว่” เลยด้วซย ้ท้ำองนภา ยังไม่มืดีถนนหลวงเพิ่จงะเริ่จมุโดคมไฟเท่านั้น หมิงถานเหยียบแท่รนองเตรียมตจัะวขึร้ถนม้าทันใดนัก้ไ็นด้ยิน คนตะโกนเรียกจากด้าหนลัง\"อาถาน!\" นางหันหน้กาลัไบปเมื่เอห็นผูม้าเยือนชัดเจนกอ็ดคลยี่ิอ้อมกมามิได้ ไปหมุหนมิต่ะนโกนเรียกเสร็จแล้เวริ่คมิจดะเดินเข้าไหปาทันทแีต่ ครั้ปนะทะเข้ากัภบาพหมิงถานหันกลัมบาแย้ยมิอ้ยม่างเผลอไผล แสงโคมไฟ เจิดจ้ทากี่ำลสัวง่างไสวดวงแล้ดววงเล่าอยูด่้าหนลังดคูล้ากยลัหบมืแ่สนงลง ในฉับพลัน ฟันขาวสะอาดดวงตาใสกระจ่างประดุจดัสงายนย้ำามสารทฤดูที่ ส่องประกายวาวระยับเรียวคิบ้าวงๆ ริมฝีปยากกโค้งเสมือจนันทราดารา ดารดาษ คนงามก็เป็นเช่นลีะ้หนอ ไปหมุหนมิจ่้นอมงองจนเหม่ลออยอยกู่ัทบคีรู่ห่นึ่สงุดท้ตา้ยอใงห้ บ่าวรับใช้ประจํกาายสะกิเดตือนถึไงด้สติกลับคืมาน ไปหมุหนมิเ่ปน็นบุตสราวคนโตของภรรยาเอกบ้าในหญจ่วนทางกวัก๋ง เป็นญาตผิพู้ขีอ่งหมงิถาน เนื่องจาอกายุอานามใกล้เคียงกันใกล้ชิสดนิทสนม กันมาตั้งวแัตยเ่ยาว์ทั้สงองจึเงป็นสหายสนิทีเล่่นด้วกยัมนาตั้งเแดต็่ก จนโต ก่อนหน้นาตี้อนอยทู่ตี่ำหนฉัากงหมงิ ที่นขัอ่งงจวนซางทั่กวงกัจบวน จิงอ้ัโนหวอยใูน่แถวซ้าเยหมือนกันทั้สงองคนจึงไม่ได้เห็นหน้กาัตนรงๆ ยามนีพอ้ออกจากวังไป๋หลิหนมิจ่ึนงรีมบาตามหาอย่างไม่รอช้า นางเดินเข้ามาดึตง ัหวมิงถานเอาไว้อย่าสง นิชทิเดชื้จอากนัก้น็ ยามโหย่ว คืชอ่วงเวลา 17.00 น. ถึง19.00 น.







38 - กระวานน้อยแรกรัก 1 นางต้อรง้องไสห้ะอึกสะอือี้”กนครั้แนล้กวย็กจอกสุราขึด้นืจ่นมหมดทันที เมื่เอทียบกับการแต่งตัฉวูดฉาหดรูหรขาองจางไหวอและไอดุดัน ทีแ่ผ่ซ่าขนองถึงแล้วซูจิงห้รานในชุดผ้าดิป้นักลายเมฆาสีขาวนวลกลับ ดมู คีวามสุภาพภูมิฐราานวกัชบายหนุ่รูมงปามผูสู้งสท่ง่ามกลาโงลกหล้า อันโกลาหลวุ่นวมาายกกว่า ซูจิง้หรานหมุแนหวนน้า\"วในมือไปมา ต่อมาก็ส่าศยีรษะพลางเอ่ย พร้อรมอยยิว้่มา“จริงๆ แล้กวารฉีกหน้ผอูา้ืเ่นป็เนรื่เองล็กเพียแงต่ พฤติกรรมเช่นน ีเก้รงว่าไมถ่ึงวันพรุ่งข่นาีวล้ืทอีว่่าตั้เปง่ยอ๋อโงอหังวางโต ไมเ่ ห็นผอูื้อ่ยนูใ่นสายตาคงจะแพร่กระจายไปทั่ทุวซกอกตรอกใหทุ้คก น ล่วงกรูั้หนมด พอถึตงอนนัห้านกอยากจะหาคู่ครดองีๆขึ้มนา เกรงว่า คุหณ นูในเมืองหลวงคง...\" วาจานยีั้งไม่ทสันิ้ดน้านอกกม็ีเสีย\"แงอ๊ด\" ดัขงึ้เบนาๆ เสียแงว่ๆว ของเด็กรัใบช้กด็ัตงามขึม้านเช่กนัวน่า\"คุหณ นูทั้สงองท่านเชิญด้าในน ขอรับ\" ดูเหมืจอนะมคีนเข้มาาทีห้่องพิเศษข้างๆซจู งิห้รานหยุดคำพูด คนอื่ๆนเองกน็ิ่งเงไียมบ่ส่งเสีอยงอกมาอีอกย่างรกู้ัน \"อาถานรีนบ ั่ข้งไาด้บอกใหพ้วกเขาเตรียชมากับอาหารว่าเงอาไว้ ล่วงหน้แาล้วมแีตข่องทีเจ่้าชอบกินทั้งเนลัย้นอ้อจริสงิเมืค่อรูนพีู่้ถดึง เรื่ใอดงแล้วนะ\" ไปห๋ ลินหมิ่เปน็คนนช่างพูดนางพูมดาตลอดทางไม่ยอมหยุด พูตดั้งเแรตื่่อนง่กาลัดกลุใ้นมจวนตนเองยาวรวดไปจนถึงเรื่งองานเลี้ยง ในอุทยานยงหยวน * แหวนน้าวคืปอลอกนิ้สวำหรัสวบมนิห้วัวแม่ขมืณอะยิธงนูมัทก ำจากหยกหรืกอระดูกสัตวซ์ึใ่งชเ้ป็น เครื่องประดั้บวย

ออเดอไร่ 2 99 \"งานเลี้ยใงชเ่รื่องางนเลี้ยในงวังสาวใช้ในจวนพวกเจ้านีก่ป็ากเปราะ จริงๆเป็นฮว่นา่ะหรืจอะไต่เตเ้าข้าจวนตัเ้ปง่ยอ๋อไงด้ถึเง สนอพีชา่ย ของนางจะได้รัคบวามไว้วางใจจากตั้เปงีอย๋องแต่กใ็ช่ว่ไาว้ใจผใูต้้บังคับบัญชา แล้จวะแต่งน้องสาวของผูใต้บ้ ังคับบัเญขช้าาจวนเป็ชนายาได้กระมัง ขนาดจิ๋โหวรวยัถงูกฉีกหนก้ลาางงานเลย พูดถึเงรื่อนงีแล้้วจิ๋โหวรว นกี็ช่่ากง ล้าจริงๆฮ่องเตก้ับฮองเฮาก็ประทับอยูด่้วยไม่เพียกงล้พา ูดโพล่ง ชื่นอชมอกมา ยัจงะบรรเลงเพลงต่อหนทุ้าคกนอีกคิอดย่างไขรองนาง กัแน น\"่ \"กจูิ้๋โหวรวทำตใัจวกล้บา้าบินไปหน่อกย็จริง แตต่ั้เปง่ยอ๋อผงูน้ั้น กอ็ อกจะอวดดีไรม้ารยาทเกินไปเหมือกนัน\" ยามอยกู่ับไปหมุนหมิ่น หมิงถานมัจกะทำตผั่วอนคลาสยบายใจ กอปรกัมบีลวเี่อ้เอฝ้าระวังอยู่ ข้างนอก นางเอามือเท้าแก้มเอ่ยต่วอ่าต่อขานอย่าไงม่คมวีามระแวดระวัง \"พวกดแีตใ่ชก้ ำลลั้งวแนต่โอหังหยาบกระด้างข้าว่าเขาคงจะไม่ใชค่น จิตใดจ ีอัในดหรอก\" \"จางไหวอวถึงและซูจิง้หรานไรค้ ำพูเดอื้อเอน่โยดยพร้อมเพรียง กัน \"คนดแี ต่ใชก้ ำลัโองหัหงยาบกระด้างเองกช็ะงักนิ่ไปงเช่กนัน หมิงถานไม่ตรูั้วเลยแม้แตน้่อยนางจิบชาหนึอ่ีงอกย่างสง่างาม ในที่สก็นุึดกถเึรงื่อสงำคขัึญ้มนาได้\"จริงสองวันมานีเจ้้าสืรบบู้างหรืไอม่ ว่ทา ่าลนุงคิจดะทอำย่างไตร ่อ ไปหมินหมิเ่อนาแตรู่้สวึ่กาตนเองเหมือนกลับืมเรื่สองำคอััญนใด บางอย่าไงป ยามนเี้มื่หอมิงถานเอ่ยถามขึเ้อนงนางถึนงึกขึ้มานได้\"อ๊ะ ยัไงม่เมลีย วันนัเ้จน้เาองก็เห็แนล้วท่าทางของท่านพ่อข้อาย่ากงัอบยาก

40 % กระวานน้อแยรกรัก 1 จะถืมอ ีดไปฟันคนทจีว่นสิ่ทัง่กงว ใจแทบขาด แต่เพราะถูอกาจารยโ์จว โน้มน้าเอวาไวห้ลายวัมน านจีึ้เงก็อบ ารมณ์เอาไว้ได้ข้าคิวด่าคงอยากจะ รอบิดาเจ้ากลับมาเมืองหลวงก่อคน่อยปรึกษาหารือกัน หมิงถานได้ยิดนังนคั้ิน้งาวมกข็มวดมุ่น้นอๆย ทหี่มงิถานรูเร้ื่อสงกปรกโสมมของคู่หมนาัง้ไนดก้็เพราะเมื่อ หลายวันก่อนางไปคารวะญาติผู้ใทหญีจ่ว่นชางทั่กงว ต่มอาถูก ไปหมินหมิล่านกไปแอบหยิบนิยายในห้อหงนังสือ เดิมทหีา่นิยาเยจอแล้วแตไ่ม่คาดคิดว่ตา อนกำลัจะงแอบหนี ออกไป ไปจงิห้ยวนซึเ่ปง็ทน่านลุงของหมิงถานกัอบาจารยโ์จวซึ่เงป็น ทปี่รึกษกาลับเดินเข้ามาในห้อหงนังสืพอร้อมกันพอเข้ปา ระตมูาก ระเบิโดทสะอย่างรุนแรงขว้าปง าจานรองหมึกชั้ดนีทันทยี ังด่าทอ บรรพบุรุสษิบแปดรุข่นองจวนสิ่ทังก่วงพร้อมกัอนย่างสาดเสียเทเสีย ไมใ่ ห้โอกาสพวกนางไดป้ ฏิเสธการรับฟัเงลยสักนิด ภรรยาเอกยังไม่ทัแตน่เงข้าจวนก็แอบได้เสีกยัญบ าตผิูน้ อยงัมงี บุตนรอกสมรสด้วกยันอีกเรื่อโงสโครกโสมมพรรค์นมีีแ้ตส่กุลเหลียงของ พวกเขาเท่านกั้รนะมังทีท่ำได! ้เจ้าเด็สการเลวนัแ่นคเ่ลื่อฐนานะขึ้มนา ไดห้ น่อกย็คิวด่ตานเองเป็เนชื้พอระวงศ์จริงๆแล้วอย่านงั้หนรือถ้ไาม่ใช่ เพราะการหมั้หนมายทีก่ำหนเดอาไว้นานแล้วลำพัควงามทุเรศเหลวแหลก ของพวกเขาต่ใอห้รอไปถึสงิแบปดรุ่กนไ็มคู่่คกวรับอาถานหรอก! เขาคิวด่า จวนจิง้อัโนหวหรือจวนชางทัก่งวตายกัหนมดจวนแล้หวรือไร มอีย่างนี้ ที่ไกหนั!น! ตอนนั้หมนิงถานกับไปหมุนหมิ่ต่นางกต็กใจจนตะลึงันไปหลบซ่อน อยทู่เีด่ิไมม่กล้ขายับเขยื้ออยนพูั่กใหญ่



42 กระวานน้อแยรกรัก 1 ตอนนั้ถ้นาถอนหมัแ้นล้วข้คาวรจะแสดงออกเช่ไนรดถีึงจะดูเป็ผนบู้ริสุทธิ์ หยิท่งะนงในศักดิ์ศรี \"บรไิหสปมหุยินท่ิหงธมิท์ว่ะานงนขงนใมนศในัมกืดอลงิ์ยศัรตงีั้งอกตั้ยง้ใอจนึจกริงๆ \"ข้าจไำด้ว่าตอนคุหณนูห้สากุหลลีถูกถอนหมั้นนางไปนั่ผมน ประชดทีบ้่าคนู่หมด้ัว้ตยนนเอง ยัมงคีุณหนสูามสกุลฟางทีอ่ยทูา่งตะวันออก ของเมือง คู่หขมอัง้นนางไถ่ตัวสตรีจากหอโคมเขียวผหูน้ึก่งลับมา ก่อจนะถึงวัแนต่งงานเหตุผเลพราะนางผนู้ั้ตัน้คงรรภ์ยังจะรันบาง เข้าจวนตามขนบการแต่งอนุภรรยสาุจริชนต” อีดก้วยคุหณ นูสามสกุลฟาง ทราบเรื่อนเีง้ข้าจึงใช้ผ้าขาวผูกับชืห่้อองแขวนคอฆ่าตัตวาย \"ไมต่ ้อหงยิ่ทะงนงในศักดิ์ถึศงเรพีียนงกี้็ได้ \"พรื.ด..แค่กๆ!\" พอฟังมาถึงตรงนจีา้งไหวอ กก็ลัห้ันวเราเะอาไว้ ไม่อยูพ่่สนุราออกจากปาก มหิ นำยซั้สงำำลัจนกไอออกมา แต่เขายังไม่ทัไดน้พัหกายใจหายคอ ภาพตรงหน้กาพ็ ลันไหววูบ หลังจานกัก้็รนู้ชสึากวาบตรงคอขึม้นา ลำคอติดขัอดยากจะอ้าปากพูด แตก่ลัไบม่มเสีียใงดเปล่อง อกมา จุใด บ้! แม้วท่าุกคนทีอย่ทูีน่่ีจ่ะเป็วนรยุทกธั์นทั้งสแิตผ่้ทูน้สีาม่ารถลงมือ ได้อย่างแนบเนียนเช่นีน้อกจากเทพสงครามผทู้ำใชหน้เผ่ปา่าเถื่อน ทางเหนืเอพียไงด้ยิชนืก่อ็กสัข่วนัญหาซยึ่อยงขู้่างๆเขาทิ้เปงย่ อ๋อเงจียง แล้วกไ็ ม่มควีามเป็นไปได้อื่อีนก * อนุภรรยาสุจรชิตน หรือเหลยีงเซยี เป็นอนุภรรยาทีม่ชีาติกำเนิมาดจากครอบครัสวุจรชิตนมีการเขียนหนังสือ แต่องนุภรรยาเป็นลายลักษอณ์ักษรถือวม่าีฐานะไม่สามารถขายทิไ้ดง้ง่ายๆ







46 - กระวานน้อยแรกรัก 1 ก่อหนน้านหีม้งิถานไม่เคยเดินเที่ถยวนนรินม ้หนำานอในคืน เทศกาลซึห่งยวนมาก่อนถนนสายยาวริมแม่นเ้สำ้คนรื้นเครืง่นเริง ไม่ธรรมดา ทั้ยังมงีผูค้นหลากประเภทปะปนกันไป ช่วเงทศกาลซึ่หงยวน ในแต่ลปะมีักจะมหีญิงสาวหรือเด็นก้อยเกิดเรื่ใองนแถบนีเป้็ปน ระจำ ดังนตั้รนะกูผลูสู้งศักดจึิตง์่างห้ามไมใ่ห้บุตสราวของตนเองเหยียยบ่าง มาทนีี่่ หญิงสาวทั้สองงใชผ้ ้าโปร่ปง กปิดใบหน้าอย่างระมัดระวังยาม ลงจากรถม้าเบื้องหนก้ม็าีแสงจากโคมไฟสว่างไสโวชติช่วงเสียดงัง จ้อกแจจ้กอแจ รื่นเคริึงกคจักนทำใหม้ิงถานเผลอมองเหม่อไปชัข่วณะ ไปหมินหมิแ่อนบแวะมาทีนีต่ิ่ดต่กอัหนลายปีจึไงม่ได้รู้อสัึศกจรรยใ์จ แต่อย่าใงด นางมองไปรอบๆ ไม่รวู่้าพบเห็สนิใ่ดงกันอยๆู่ก็อุทานออกมา หนึ่เงสียง\"เอ๊?ะ\" \"มีอันใดหรื\"อ หมงิถานเอ่ถย าม \"ไม่มอะีไรหรอก แคข่้าดูเหมือจนะเห็คนุณชารยองสกุลเข้า ไปหมุหนมิจ่้นอมง องออกไปข้าหง น้าสีหน้ดาูสนใจใคร่รูเ้ล็กน้อย คุณชารยองสกุเลป็บนุตรชายของอัครเสนาบดีฝ่ายขวาบุคลิก สูงสส่ง่างามมคีวามรู้ควสามามารถโดดเด่นสตรีในเมืองหลวงทชี่มชอบเขา มอี ยูไม่น่้อย ได้ยิว่นกาารสอบขุนนางช่วงฤดใูบไมผ้ ลิเขาก็เข้าร่วสมอบด้วย ชาวบ้านร้าตนลาดต่างก็พูดกัวน่าด้วรยูปโฉมและความสามารถอย่าง คุณชารยองสกุซลูคงจะเป็นตัวเต็ตงำแหน่นังฮ่วนา” ของการสอบในปนีี้ แน่ๆ - ทนั่ฮวา คืตอ ำแหน่ของงผทูีส้อ่บเข้เาป็นขุนนาหงน้พาระที่ไนดัเ้่ปง็อนันดัสบาม อันดหันบึค่งือตำแหน่ง จ้วหง ยวนหรืจออหงวน ส่วนอันดสัอบงคือตำแหน่นัง่เหงยียน



48 - กระดานน้อยแรกรัก 1 เพียไงม่นานกถ็ูกร้านค้แาผงลอยต่างๆทีต่ัอ้ยงูร่ิแม ม่นดึ้งำดูควดามสนใจไป ประเดี๋ยกว็ซืข้อนมเข่งประเดี๋ยกว็ซืเ้กอาลัคดั่สวิ่งขทองีซื่ม้าอก็ นิพ้ะวรุงพะรัองยใูน่มือยังทำท่จะาเลิผก้ปาิดหน้าทั้ยงัจงะยึอดาหาร ทซีื่ม้อาใส่ปากหมิงถานอีดก้วย แต่ไหนแต่ไรมาหมงิถานทีพ่ิถีพิในถเัรืน่องาหารการกินและการ แต่กงายยิ่งยวขดนมข้าทงางเหล่านีน้างไม่กล้กาลืนลงท้อจงริงๆเจ้ายัด ข้กา ็หลบทัส้องงหัวเราะเล่นกันอย่างสนุกสนานครื้นเครืง่นเเริปง็นอย่างมาก \"เป็อนย่างไรบ้างถนนริมนห้นำานอสนุกว่อาารามหลวงต้าเซีย่งทั่ว อันใดนัอ้นีกใช่หรือไมเ่ล่า” หลังจากลอยโคมน้เสำร็จไปหมุหนมิ่ก็เนรียก ขอความดีความชอบจากหมิงถานอย่าลง ำพอใงจ ขณะทหีม่งิถานกำลจัะงส่งเสีตยงอบ ทันในดัก้น็มีคนโบกพัดจีอบยู่ ด้านหน้ตาะโกนร้อเงรียก\"น้อถงาน!\" หมิงถานนึวก่ตานเองหูแว่วไปชัข่วณะ ทว่าคนผนูั้้กนลับเดินตรงมาหาอย่ารงวดเร็วใช้การเคลื่อนไหว พิสูวจน่์นาางมิไดหูแ้ว่วไปเอง \"น้องถาน ส่วผนูนค้ีื้อ...น้องหมิ่น ผูม้าใหมรู่โปฉมหล่อเหลางดงาม สวมใส่ชุคดลุผม้แาพรสีขาวหยก ซึ่ปงักเย็ลบวดลายอย่างดงามประณีตเกล้ผามด้วมยาลาทองคำท่าทาง ดั่คงุณชาสยูงศักดทุิปก์ระการ หลังจาไกปหมุนหมิเ่หน็ชนัดว่ผาูท้ีต้่อเงรียเก ป็ในครนางก็อยากจะ เดิเนข้าไปเตะเขาสักครัน้งักนางเอ่อยย่างกระฟัดกระเฟีวย่ดา\"ใคร น้องเจ้า!\" จวนสิท่ัง่กวงหมั้หมนายกัจบวนจิง้อัโนหว ทว่ไาม่ค่มอยกีารไปมา



50 กระวานน้อยแรกรัก เห็ปน ิล่านยดอกเหมยจ้าวฮุย” บนศีรษะของน้อถงานต่างหากดูเหมือน น้อถง านจะชื่ชนอบปิ่ปนักผมอันยี้ิ่ง หมงิถานมิไดเอ้่คยุตย อบ เหลียงจอืเ่ซวยี นชะงักนิไ่ปงเล็กน้อคยรัแ้นล้กว็เอ่พยูดเองเออเอง ต่ไอปเพื่กอลบเกลื่อคนวามกระอักกระอ่วน แตไ่ ม่รเพูร้าะเหตใุด ไม่ว่าวันีเข้าจะพูอดะไร หมิงถานกน็ิ่งเฉย ไมต่อบสนอง คุหณ นูสกุไลปผนูั้้ยนิใ่ชง้สายตาทิ่มแเทขงาเป็พนักๆ หรือว่าเรื่อนงั้น ไม่เป็นไปไมไ่ ด้เรื่นองัเ้นก็เบอาไว้อย่ามงิดชิรัดดกุมมาตลอด สกุลหมงิกับสกุลไปจะล่วงไรดู้อ้ย่างไร ถ้าหากรเูข้้าด้วนย ิสัรัยกพวกพ้อวงงศ์ตระกูลยังเป็นคนหุนหัน พลัแนล่ขนองชางทั่กวง เขาจะยอมอยเูง่ียๆบ ไม่มาหาเรื่ทองีจว่นสิ่ทังก่วร ได้อย่างไร พอคิดถตึรงงนเีห้ลยีงจือ่เซวียนก็สงบใจลงเล็กน้อทยว่าเขาเอง ก็เพิ่จงะตระหนัไกดเ้ช่นกัวน่เารื่ทองีมา่รดากำชนัับกกำชัหนบาก่อหนน้นาี้ นั้สนำคัเพญียงใด เขาชอบคนอ่อนโยบนอบบางอย่าญงาตผิูน้องแตก่ เ็ ห็หนมงิถาน เป็นภรรยาทีย่ัมงิไแด้ต่งเข้จาวนตลอดมา นอกจากนัส้กนุหลมิงและ สกุไลปทอีย่เูบ่ื้องหลหัมงิถานก็จะเป็นแรงผลักดัสน ำคัต่ญอเส้นทาง ขุนนาขงองเขาในอนาคต การแต่งงาคนรั้นงีจ้ะปล่อยใหห้ลุดมืไปอไมไ่ด้ เป็นอันขาด เมื่คอิดถตึรงงนคีว้ามเป็นเฉยโดยคิวด่า\"ไยต้อทง ำถึเงพียงนี้ * เหมยจ้าวสยุ่เป็ชนื่พัอนธหุน์ึ่ของงต้นเหมย ชืว่อิทยาศาสตวร่์าArmeniaca mume var. pendula Sieb. มลี ำตสู้นงใหญ่ขยายออกกว้างกึ่หงนาแน่นและใบอก ใบค่อนข้าใงหญ่หนา ดอกมีสีขาวและมีห้กาลีบ