สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว เล่ม 1

ทดลองอ่าน ทดลองอา่ น ทดลองอา่ น

ทดลองอ่าน ทดลองอา่ น ทดลองอา่ น

คือทุกสิ่งท่ีเชื่อมโยงใจไว้คู่กัน

แจ่มใสขอส่งมอบความรัก และแบ่งปันความสุขให้เต็มพ้ืนที่ในใจคุณ ร่วมแบ่งปันเร่อื งราวความสุข กับ มากกว่ารัก ได้ท่ี www.facebook.com/morethanlovebook

ค�ำน�ำ กลบั มาพบกบั ผลงานเรอื่ งใหมข่ อง 'ฉางโกวลวั่ เยวยี่ ' ทเ่ี คยฝากความประทบั ใจ เอาไวก้ บั 'นยิ ายเรอ่ื งนข้ี า้ ไมไ่ ดเ้ ขยี น!' และ 'เกดิ ใหมอ่ กี ที ไมข่ อสามสี กลุ หล'ี่ ครง้ั น้ี พระเอกของเร่ือง 'สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว' ยังคงมาในรูปแบบ 'คลั่งรัก' เชน่ เดมิ คะ่ เพยี งแตค่ วามสมั พนั ธข์ องพระ-นางจะตา่ งจากสองเรอื่ งกอ่ นหนา้ นี้ 'เจยี งชงิ หวา่ น' เคยเปน็ ภรรยาของ 'ชยุ จหี้ ลงิ ' แตเ่ พราะถกู หกั หลงั เขาถงึ กบั สง่ นางไปเปน็ สตรบี รรณาการ นางกไ็ ดแ้ ตเ่ จบ็ แคน้ จวบจนวาระสดุ ทา้ ยของชวี ติ ครนั้ ตื่นมาอีกคราก็เป็นหกปีให้หลัง วิญญาณนางมาอยู่ในร่างคุณหนูจวนหย่งชางป๋อ อายสุ บิ สป่ี ที มี่ แี ซแ่ ละนามเดยี วกบั นาง ทงั้ ยงั มสี ายสมั พนั ธร์ ะหวา่ งสกลุ เจยี งและสกลุ ชยุ อกี ชยุ จห้ี ลงิ มศี กั ดเิ์ ปน็ 'ทา่ นอา' ของนาง แตส่ ง่ิ ทที่ ำ� ใหน้ างฉงนใจยงิ่ กวา่ กค็ อื เขา ไมไ่ ดแ้ ตง่ งานใหม่ และยงั มที า่ ทางอาลยั อาวรณต์ อ่ 'ชยุ ฮหู ยนิ ' ทป่ี ระกาศตอ่ ผอู้ นื่ วา่ ไปรกั ษาตวั อยนู่ อกเมอื ง ปรศิ นาในอดตี คลา้ ยยงั มเี มฆหมอกบงั ตา เจยี งชงิ หวา่ นใจหนง่ึ กอ็ ยากรู้ อกี ใจ ก็ไม่อยากยุ่งเก่ียว สุดท้ายแล้วความสัมพันธ์ระหว่างนางกับชุยจี้หลิงจะเป็นอย่างไร ความจรงิ ในอดตี แทท้ จี่ รงิ คอื อะไรกนั แน่ ไปตดิ ตามตอ่ ในเรอ่ื งกนั ไดเ้ ลยคะ่ ดว้ ยไมตรีจติ ส�ำนกั พมิ พแ์ จม่ ใส

\"ชงิ หวา่ น? เจยี งชงิ หวา่ น?\" เขาพดู เสยี งเบา แตล่ ะคำ� ลว้ นคลา้ ยวา่ คอ่ ยๆ ลอดออกมาจากไรฟนั สามารถฟงั ออกไดว้ า่ เขากดั ฟนั กรอด ประหนงึ่ วา่ ในใจเคยี ดแคน้ ชงิ ชงั ตอ่ คนทช่ี อ่ื 'เจยี งชงิ หวา่ น' น้ี อยา่ งลกึ ลำ้� กม็ ปิ าน เพยี งแคเ่ อย่ นามนก้ี ม็ เี พลงิ โทสะพงุ่ สงู เสยี ดฟา้ แลว้ เจียงชงิ หวา่ นไมไ่ ดเ้ งยหนา้ มองเขา ในใจทัง้ ร้สู ึกเดือดดาลท้งั รู้สึกขบขนั ในเวลาเดียวกนั น่ีชยุ จ้หี ลงิ ก�ำลังทำ� ส่งิ ใดกันแน่ เขาท�ำเรื่องเหล่านั้นต่อข้า ผู้ท่ีควรโกรธแค้นมิสมควรเป็นข้าหรือไร ไฉนเขากลับเป็น ฝา่ ยแค้นเคอื งขา้ อยา่ งลึกล้�ำเพียงน้ี ชา่ งหนา้ ไม่อายอย่างท่ีสดุ จริงๆ เจยี งชงิ หวา่ นไมอ่ ยากมองเขา จงึ เอาแตก่ ม้ หนา้ มองเสอื้ ผา่ หนา้ สฟี า้ ออ่ นทสี่ วมอยบู่ นรา่ งตน เวลานเี้ องชยุ จหี้ ลงิ กลบั สงั เกตเหน็ ไฝดำ� ขนาดเทา่ ครง่ึ เมลด็ งาตรงแกม้ ขวาใกลก้ บั หขู องนางแลว้ เขาใหต้ กใจอยา่ งมาก ตอ่ จากนนั้ กต็ นื่ เตน้ ขน้ึ มา ไฝด�ำเม็ดเล็กที่เหมือนกนั แมแ้ ต่ตำ� แหน่งกไ็ มค่ ลาดเคลอ่ื นสกั กระผีก ซำ้� นางกม็ ีนามว่า...เจยี งชิงหว่าน ชุยจี้หลิงอดไมไ่ ด้ทจี่ ะกลา่ วว่า \"เจ้าเงยหนา้ ขึน้ มา\"

แนะน�ำตัวละคร ✱ เจยี งชงิ หวา่ น รา่ งเดมิ เปน็ บตุ รสาวตระกลู พอ่ คา้ แตง่ งานใหช้ ยุ จหี้ ลงิ ถกู เรยี กวา่ 'หวา่ นวาน' รา่ งใหมเ่ ปน็ บตุ รสาวทเ่ี กดิ จาก ภรรยาเอกของหย่งชางป๋อ เป็นคนสุขุม วางตัวดี เฉลยี วฉลาด ✱ ชุยจี้หลิง บรรดาศักด์ิจิ้งหนิงโหว ด�ำรงต�ำแหน่งผู้บัญชาการ มณฑลทหาร เคยเปน็ บณั ฑติ ก่อนทงิ้ พกู่ นั มาร่วมรบ แต่งงานกับเจียงชิงหว่าน รักและทะนุถนอมภรรยา อย่างมาก ✱ เจียงเทียนโยว่ บรรดาศักด์ิหย่งชางป๋อ ต�ำแหน่งผู้ช่วยผู้บัญชาการ กองกำ� ลงั รกั ษาเมอื งหลวง บดิ าของเจยี งชงิ หวา่ น เปน็ คนรักถนอมสตรีทอี่ อ่ นแอบอบบาง ✱ ฮหู ยินผูเ้ ฒ่าเจียง มารดาของเจียงเทียนโย่ว มองผลประโยชน์ตระกูล เป็นหลัก ชอบคนทีว่ ่านอนสอนงา่ ย วางตัวดี ✱ เจยี งชงิ อวี้ บตุ รสาวคนรองของเจยี งเทยี นโยว่ เกดิ จากเมง่ิ อเ๋ี หนยี ง เปน็ คนเอาแตใ่ จเจา้ อารมณ์ ชอบกดขีค่ นในจวน ✱ เมงิ่ อีเ๋ หนียง มารดาผใู้ หก้ ำ� เนดิ เจยี งชงิ อว้ี เปน็ อนภุ รรยาทเ่ี จยี งเทยี นโยว่ รกั ทส่ี ดุ ฉลาดเจา้ แผนการ ✱ เหยาซอื่ ภรรยาเอกของเจยี งเทยี นโยว่ มารดาเจยี งชงิ หวา่ น เปน็ คนออ่ นแอไม่สคู้ น



ฉางโกวลั่วเยว่ีย 1 ชาตกิ อ่ นและชาตินี้ เจียงชงิ หว่านคิดไมถ่ งึ ว่าตนจะสามารถมีชวี ิตไดอ้ กี หนหนึ่ง... นางเปน็ บตุ รสาวของพอ่ คา้ ผมู้ ง่ั คงั่ แหง่ อวน๋ิ โจว เตบิ โตมาทา่ มกลาง ความสุขสบายต้ังแต่เล็ก ครั้นถึงวัยปกั ปน่ิ * นางเกิดไปพึงใจชุยจ้ีหลิง บัณฑิตยากจนที่เข้าสอบเคอจวี่** เข้า และแตง่ งานกับเขาโดยไม่สนใจ คำ� คดั คา้ นของบดิ า หลงั แตง่ งานทง้ั สองคนกร็ กั กนั ดี แตน่ า่ เสยี ดายทส่ี ามภี รรยายากจน มรี อ้ ยแปดเรอื่ งใหท้ กุ ขใ์ จ ทงั้ ยงั มมี ารดาและนอ้ งสาวของสามที เี่ ขา้ กนั ไดย้ าก อยดู่ ว้ ย คนทง้ั สองจงึ คอ่ ยๆ เรมิ่ มเี รอื่ งทะเลาะเบาะแวง้ กนั ตอ่ มาชยุ จหี้ ลงิ สอบจนิ้ ซอื่ *** ไมผ่ า่ นเสยี ที จงึ พาครอบครวั ยา้ ยไป * วัยปักปิ่น หมายถึงช่วงอายุเต็มสิบห้าปี หญิงสาวชาวจีนสมัยก่อนจะเกล้าผมปักปิ่นเป็นสัญลักษณ์ว่า ถึงวัยออกเรือนแลว้ ** เคอจว่ี คอื ระบบการสอบขนุ นางในสมัยโบราณ แบง่ เป็นฝา่ ยบุ๋นและฝา่ ยบู๊ โดยสอบเลอ่ื นทลี ะระดบั ข้นั *** จิ้นซื่อ เป็นค�ำเรียกผู้ที่สอบผ่านการสอบเคอจวี่ในระดับฮุ่ยซ่ือ จิ้นซ่ือจะมีสิทธิ์ในการสอบหน้าพระที่น่ัง หรอื เตย้ี นซื่ออนั เป็นการสอบระดบั สูงสดุ 7

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 กานโจวเพอื่ รบั ใชห้ นงิ ออ๋ งตามคำ� แนะนำ� จากสหายสนทิ ดา้ นหนงิ ออ๋ งเอง กใ็ ห้ความสำ� คัญกบั เขา กระท่ังเขาคอ่ ยๆ ไต่เต้าขนึ้ มาจนไดร้ บั ต�ำแหน่ง ทป่ี รกึ ษาประจำ� วงั ออ๋ ง เดมิ ทแี มส่ ามกี ร็ สู้ กึ วา่ เจยี งชงิ หวา่ นเปน็ เพยี งบตุ รสาวจากครอบครวั พ่อค้าที่ตะกายมาเกาะบุตรชายตน บัดนี้ชุยจ้ีหลิงเปน็ ถึงขุนนางขั้นห้า แมส่ ามจี งึ ยง่ิ ดถู กู นาง ไมเ่ คยมสี หี นา้ ทดี่ ใี หเ้ หน็ นอ้ งสาวสามเี องกค็ อยยแุ ยง ทำ� ใหเ้ จยี งชงิ หวา่ นอย่ใู นบา้ นสกลุ ชยุ อยา่ งยากลำ� บากมาตลอด หากมเี พยี งเทา่ นก้ี ช็ า่ งเถดิ นางพงึ ใจในตวั ชยุ จห้ี ลงิ จากใจจรงิ เพอื่ เขาแลว้ นางสามารถทนเรอื่ งเหลา่ นไ้ี ด้ แตค่ ดิ ไมถ่ งึ สกั นดิ วา่ เขาจะมใี จให้ สหายสนทิ ทสี่ ดุ ของนาง และทง้ั สองยงั แอบมบี ตุ รดว้ ยกนั อกี ทงั้ ยงั มอบนาง ใหฮ้ อ่ งเตช้ ราผหู้ มกมนุ่ ในโลกยี ร์ าวกบั นางเปน็ สง่ิ ของเพยี งเพอื่ ใหไ้ ดม้ าซงึ่ อำ� นาจทม่ี ากขน้ึ วันท่ีเข้าวังฮ่องเต้ชราเห็นนางมีรูปโฉมงดงามก็จะให้ถวายตัวทันที นางไม่ยินยอม ระหว่างท่ีขัดขืนเผลอไปข่วนหลังมือของฮ่องเต้ชราเข้า ฮอ่ งเตช้ ราพโิ รธหนกั จงึ ใหค้ นโบยนางยสี่ บิ ไม้ จากนน้ั กไ็ ลไ่ ปอยู่โรงซกั ลา้ ง ชวี ติ ในโรงซกั ลา้ งยอ่ มยากลำ� บาก ฤดหู นาวแมน้ ำ้� จะกลายเปน็ นำ้� แขง็ นางกย็ งั ตอ้ งซกั เสอ้ื ผา้ อาภรณข์ องบรรดาเจา้ นาย มอื ทง้ั สองเยน็ เฉยี บจนเปน็ สแี ดงเถอื ก ซำ้� ยงั เกดิ เปน็ แผลเปอ่ื ย เวลาอาการกำ� เรบิ ครงั้ หนง่ึ กจ็ ะคนั ยบิ ๆ จนยากจะทานทน ทำ� เอานอนหลบั ไมล่ งทงั้ คนื สองปหี ลงั จากนนั้ นางบงั เอญิ ไดย้ นิ คนพดู วา่ หนงิ ออ๋ งกอ่ กบฏ ในมอื เขา มที ป่ี รกึ ษาเกง่ ฉกาจอยผู่ หู้ นงึ่ ไมเ่ พยี งแคน่ ำ� ทพั และวางแผนการรบเทา่ นน้ั ยงั สามารถบกุ ตะลยุ โจมตขี า้ ศกึ ได้โดยไม่เคยพ่ายแพ้ แมแ้ ตห่ นิงออ๋ งยัง 8

ฉางโกวลั่วเยว่ีย ออกปากชมวา่ เขาเกง่ ทงั้ บนุ๋ บู๊ เปน็ บคุ คลอศั จรรยแ์ หง่ ยคุ คนผนู้ ้ันมนี ามวา่ ...ชยุ จ้ีหลิง เจียงชิงหวา่ นแคน่ หวั เราะเสยี งเยน็ ชยุ จห้ี ลงิ เปน็ 'บคุ คลอศั จรรยแ์ หง่ ยคุ ' หรอื ไมน่ น้ั นางไมร่ ู้ แตน่ างรวู้ า่ เขาโหดเหยี้ มมากพอแนน่ อน เพอ่ื อำ� นาจแลว้ แมแ้ ตภ่ รรยาร่วมผกู ผม* ยงั มอบใหผ้ อู้ น่ื ได้ เรอ่ื งเชน่ นจ้ี ะมสี กั กค่ี นในโลกทที่ ำ� ไดก้ นั ผา่ นไปอกี หนง่ึ ปที กุ คนลว้ นกำ� ลงั พดู กนั วา่ หนงิ ออ๋ งเดนิ หนา้ ตชี งิ เมอื งได้ แทบไมเ่ คยพลาด หากเปน็ เชน่ นตี้ อ่ ไป เกรงวา่ ไมน่ านกจ็ ะบกุ มาถงึ เมอื งหลวง แลว้ จติ ใจของคนในวงั เรมิ่ ระส�ำ่ ระสายขนึ้ มา ครน้ั ถงึ วนั ทย่ี สี่ บิ เกา้ เดอื นสบิ สอง ทพั กบฏบกุ เขา้ วงั ทา่ มกลางผคู้ น ทเ่ี บยี ดเสยี ดเจยี งชงิ หวา่ นวงิ่ ออกมานอกโรงซกั ลา้ งโดยไมต่ งั้ ใจ พอออกประตมู ากม็ องเหน็ ทพั กบฏจำ� นวนมากกำ� ลงั เขน่ ฆา่ ผคู้ นในวงั ดวงตาของทหารแตล่ ะนายลว้ นแดงกำ�่ บนดาบทถ่ี อื อย่ใู นมอื มแี ตค่ ราบเลอื ด สแี ดงฉาน ราวกบั ผรี า้ ยทคี่ ลานออกมาจากนรก เหน็ คนกล็ งมอื สงั หารทนั ที ท่ามกลางความสับสนอลหม่าน เจียงชิงหว่านไม่รู้ว่าผู้ใดกันท่ีร้อง ตะโกนขนึ้ มา นางถงึ ไดร้ วู้ า่ ผนู้ ำ� ทพั กบฏบกุ เขา้ วงั คอื ชยุ จห้ี ลงิ นางอ้ึงงันอยู่กบั ท่ี จากนั้นในใจพลนั เกดิ โทสะขึน้ มา ในยามนนั้ นางมองเหน็ ทหารนายหนง่ึ เงอ้ื ดาบกำ� ลงั จะฟนั ในใจนาง ไร้ซง่ึ ความหวาดกลวั นางเรม่ิ ซอยเทา้ ออกวงิ่ อกี ครงั้ ครน้ั มองไปยงั ทะเลสาบ เบอื้ งหนา้ กก็ ระโดดลงไป * ภรรยารว่ มผูกผม หมายถึงภรรยาหลวงคนแรก 9

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 วนั นน้ั เปน็ วนั ทอี่ ากาศหนาวจดั ซำ้� ยงั มเี กลด็ หมิ ะโปรยปราย นำ�้ ใน ทะเลสาบเยน็ เสยี ดแทงกระดกู ทำ� เอาทง้ั รา่ งนางใกลจ้ ะแขง็ เตม็ ที แต่นางก็มิได้ดิ้นรน เพียงปล่อยให้ร่างจมลงสู่ก้นทะเลสาบอย่าง สงบนิง่ เจียงชิงหว่านคิดว่าการท่ีตนเองยอมฆ่าตัวตายย่อมดีกว่ายอมให้ ชยุ จหี้ ลงิ นำ� ทพั กบฏเหลา่ นนั้ มาสงั หารนาง คล้ายวา่ ทำ� เชน่ นนี้ างจะสามารถตัดสัมพันธ์กับคนผูน้ ัน้ ได้อีกครง้ั เดอื นสาม ฤดใู บไมผ้ ลอิ ากาศเยน็ แมก้ ลางวนั จะมแี สงแดดอบอนุ่ แตเ่ วลาเชา้ และเยน็ กลบั หนาวยะเยอื ก ในโรงเตยี๊ มแหง่ หนง่ึ ในเมอื งไทห่ ยวน สาวใชน้ ามจนิ่ ผงิ กำ� ลงั ปลอบ เหยาซอื่ * ผเู้ ปน็ นายหญงิ พวกนางเป็นคนจากสกุลเจียงของหย่งชางปอ๋ ** ซึ่งก�ำลังติดตาม ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ไปเมอื งหลวง เมอ่ื สองวนั กอ่ นขณะทท่ี กุ คนหยดุ พกั อยู่ คณุ หนู เกดิ หว่ งเลน่ ไปจบั ปลาขา้ งลำ� ธารแลว้ เผลอพลัดตกนำ�้ แมจ้ ะไดส้ าวใชท้ ่ี ตามไปดว้ ยชว่ ยดงึ ตวั ขน้ึ มาทนั แตก่ ย็ งั ไดร้ บั ความตน่ื ตกใจ เสอ้ื ผา้ เปยี กโชก ทำ� ใหค้ นื นนั้ มไี ขข้ นึ้ สงู ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งสงั่ ใหท้ กุ คนพกั อย่ใู นโรงเตยี๊ ม สองวนั นคี้ อยเชญิ หมอ มาตรวจอาการและตม้ ยาตามใบสัง่ ยาตลอด ทว่าคุณหนูยังคงสลบไสล มไิ ดฟ้ น้ื ขน้ึ มา * ธรรมเนยี มการเรยี กขานสตรที แ่ี ตง่ งานแลว้ ของจนี จะใชค้ ำ� วา่ 'ซอ่ื ' (แปลวา่ นามสกลุ ) ตอ่ ทา้ ยนามสกลุ เดมิ ของสตรี บางครง้ั อาจเพม่ิ นามสกลุ ของสามไี วห้ นา้ สดุ เพอื่ ระบใุ หช้ ดั ขน้ึ ** ปอ๋ หมายถึงบรรดาศักด์ิล�ำดับท่สี ามในบรรดาศกั ด์ิขนุ นางห้าขั้นของจนี อนั ได้แก่ กง โหว ปอ๋ จื่อ หนาน ตามลำ� ดบั 10

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย เหยาซ่ือเหลือบุตรสาวอยเู่ พียงคนเดียว ย่อมจะเห็นอีกฝา่ ยส�ำคัญ ย่ิงกว่าชีวิตของตนเอง ยามนี้มองเห็นบุตรสาวนอนไข้ขึ้น ใบหน้าเล็กๆ แดงกำ�่ อยบู่ นเตยี ง นางกเ็ รม่ิ รำ�่ ไหอ้ อกมาอยา่ งหา้ มไมอ่ ยู่ \"หลายปกี อ่ นพชี่ ายนางกต็ กนำ้� เชน่ นี้ ไขข้ นึ้ สงู ไดไ้ มก่ ว่ี นั กจ็ ากไป บดั น้ี หวา่ นวานจะเดนิ ตามรอยพชี่ ายอยา่ งนนั้ หรอื สวรรค!์ นจี่ ะใหข้ า้ มชี วี ติ อยู่ ตอ่ ไปอยา่ งไร เชน่ นน้ั ขา้ เองกจ็ ะตามนางไปดว้ ย พวกเราสองแมล่ กู ลงไป ยมโลกดว้ ยกนั จะไดไ้ มโ่ ดดเดยี่ ว\" ยังพูดไม่ทันจบดีก็ได้ยินเสียงอันน่าเกรงขามเสียงหนึ่งดังมาจาก นอกประตู \"เจา้ กำ� ลงั พดู จาเหลวไหลอนั ใด ปากอปั มงคล จะแชง่ หวา่ นเจย่ี * กระนนั้ ร!ึ \" เหยาซอ่ื ไดย้ นิ แลว้ กร็ บี ลกุ ขน้ึ จากขอบเตยี งมายนื ขา้ งๆ กม้ หนา้ เอย่ วา่ \"ทา่ นแม\"่ ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงอายุหกสิบกว่าปีแล้วย่อมรู้สึกหนาวง่าย ยามนี้ บนตัวนางจึงสวมเส้ือคลุมผ้าไหมสีม่วงแก่ปักลายดอกไม้ทรงกลม ให้ เถาเย่ียผู้เป็นสาวใช้ประคองเดินเข้าห้องมานั่งลงบนขอบเตียง จากนั้น นางกเ็ อือ้ มมือไปองั หนา้ ผากของเดก็ สาวบนเตียง รอ้ นยิง่ ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงมุ่นหัวค้ิว หันไปถามเหยาซ่ือ \"หว่านเจี่ยดื่มยา ตามทห่ี มอสง่ั แลว้ หรอื ไม่\" เหยาซ่ือรีบตอบ \"ให้ดื่มแล้วเจ้าค่ะ แต่ไม่ได้ผลแม้แต่น้อย ตอนน้ี กลบั ตวั รอ้ นหนกั กวา่ เดมิ เสยี อกี \" * เจยี่ เป็นค�ำทีผ่ ้ใู หญ่ใชเ้ รียกเด็กผู้หญิง 11

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 นางพดู ไปนำ�้ ตากเ็ รม่ิ ไหลออกมาอกี ครงั้ อยา่ งสดุ จะกลนั้ ดว้ ยกลวั วา่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งจะตำ� หนจิ งึ รบี ยกผา้ เชด็ หนา้ ขน้ึ ซบั \"ตอนกลางคืนย่อมจะตัวร้อนกว่ากลางวันเล็กน้อย\" พอมองเห็น เหยาซอ่ื ใชผ้ า้ เชด็ หนา้ ซบั นำ�้ ตา ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งกด็ นุ างอยา่ งไมใ่ ครพ่ อใจ \"มใิ ชว่ า่ ขา้ จะตำ� หนเิ จา้ หรอกนะ แตเ่ จา้ ชา่ งจติ ใจบอบบางเสยี จรงิ มเี ดก็ คนใดไมป่ ว่ ยบา้ ง เรยี กหมอมาดู ใหก้ นิ ยาสกั สองสามเทยี บกใ็ ชไ้ ดแ้ ลว้ ใช่ เรอื่ งใหญอ่ นั ใดกนั เจา้ รอ้ งไหแ้ ลว้ ชว่ ยทำ� ใหห้ วา่ นเจย่ี หายปว่ ยไดห้ รอื หาก เปน็ โรคทหี่ มอบอกวา่ รกั ษาไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ นน่ั กเ็ ปน็ ชะตาของนาง รอ้ งไหไ้ ป กไ็ มม่ ปี ระโยชน\"์ วาจาน้ีกล่าวได้มีเหตุผล ทว่าออกจะไร้ความรู้สึกไปสักหน่อย เห็นได้วา่ ผเู้ ปน็ ยา่ มิไดร้ ักใครผ่ ูกพันกบั หลานสาวผนู้ ีน้ กั เมอื่ ครเู่ หยาซอ่ื นำ้� ตาไหลดว้ ยความปวดใจ แตย่ ามนน้ี ำ้� ตาไหลเพราะ ความเสยี ใจแทน ดว้ ยนสิ ยั ไมเ่ ถยี งคนของนาง รวมกบั ทอี่ กี ฝา่ ยเปน็ แมส่ ามี ของนาง นางจงึ ทำ� ไดเ้ พยี งสะกดกลนั้ ความเสยี ใจไว้ กอ่ นกลา่ วดว้ ยทา่ ทาง นอบนอ้ มคลอ้ ยตาม \"ทา่ นแมส่ งั่ สอนไดถ้ กู ตอ้ งแลว้ เจา้ คะ่ \" ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงพยักหน้า จากนั้นก็หันหน้าไปมองจิ่นผิง สีหน้า เยยี บเยน็ ลง \"เจา้ ปรนนบิ ตั คิ ณุ หนอู ยา่ งไร บอกใหพ้ าคณุ หนไู ปผอ่ นคลาย อารมณ์ ไฉนจงึ ปลอ่ ยใหน้ างตกนำ้� ได\"้ จน่ิ ผงิ โอดครวญในใจ รบี คกุ เขา่ ลงอธบิ าย \"ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ทา่ นกท็ ราบ น่ีเจ้าคะว่าคุณหนูของพวกเราชอบเล่นสนุก วันนั้นบ่าวพาคุณหนูไป ผอ่ นคลายอารมณต์ ามคำ� สง่ั นางกว็ งิ่ ฉวิ นำ� อยขู่ า้ งหนา้ บา่ วไลต่ ามไมท่ นั คร้ันบ่าวตามไปทัน คุณหนูก็ยืนอยู่บนก้อนหินก้อนหนึ่งข้างลำ� ธารแล้ว 12

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย บอกวา่ จะจบั ปลา บา่ วจะไปดงึ ตวั นางกลบั มา แตก่ อ้ นหนิ ลนื่ อกี ทง้ั คณุ หนู กส็ วมรองเทา้ ปกั ลาย บา่ วยงั ไมท่ นั วง่ิ ไปถงึ ตวั คณุ หนกู พ็ ลดั ตกนำ้� แลว้ ...\" ยังพูดไม่ทันจบประโยค ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงก็ตะคอกปรามนางด้วย ความโมโห \"เจ้ายงั กลา้ เถียง?!\" เสียงของจิ่นผิงเบาลงทันควัน ฟุบตัวลงแนบหน้าผากกับพ้ืน \"บ่าวมกิ ลา้ เจา้ คะ่ \" ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งเปน็ คนแขง็ กรา้ ว ไมช่ อบใหใ้ ครโตเ้ ถยี ง ไฉนเมอ่ื ครนู่ ี้ นางถงึ รอ้ นใจจนลมื เรอ่ื งนไี้ ปเสยี ได้ ทวา่ ในใจจน่ิ ผงิ ยังคงรสู้ กึ ไม่เป็นธรรมอย่บู ้าง นายทา่ นกบั เมง่ิ อเ๋ี หนยี ง* มชี วี ติ สขุ สบายในเมอื งหลวง มบี า่ วไพรร่ บั ใช้ ลอ้ มหนา้ ลอ้ มหลงั ทผี่ า่ นมาเรยี กใหฮ้ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งไปอยดู่ ว้ ยหลายตอ่ หลายครั้ง แต่ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงกลับบอกว่าอาศัยอยู่กานโจวจนชินแล้ว ไมย่ อมไปเมอื งหลวง ซำ�้ ยงั อยากใหน้ ายหญงิ กบั คณุ หนอู ยเู่ ปน็ เพอื่ นนาง ทกี่ านโจวดว้ ย บอกวา่ เปน็ การแสดงความกตญั ญแู ทนนายทา่ น หากมใิ ช่ เม่ือสองเดือนก่อนองค์ชายพระองค์หนึ่งในราชวงศ์ก่อนไปพัวพันกับ กลมุ่ ขนุ นางทรยศเขา้ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งเปน็ หว่ งวา่ กานโจวจะไมป่ ลอดภยั อาจเกดิ จลาจลขนึ้ กค็ งจะไมพ่ านายหญงิ กบั คณุ หนเู ดนิ ทางเขา้ เมอื งหลวง ดว้ ยกนั เชน่ นี้ กานโจวยอ่ มจะสเู้ มอื งหลวงไมไ่ ด้ สาวใชใ้ นเรอื นมที งั้ หมดเพยี งสองคน คอื เถาเยยี่ กบั นาง เถาเยยี่ ปรนนบิ ตั แิ คฮ่ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี ง แตน่ างตอ้ งปรนนบิ ตั ิ ทง้ั นายหญงิ และคณุ หนู มหิ นำ� ซำ�้ คณุ หนยู งั มนี สิ ยั ซกุ ซน ไมเ่ ชอ่ื ฟงั คำ� ผใู้ ด * อเ๋ี หนียง เปน็ ค�ำทใี่ ชเ้ รียกอนภุ รรยา 13

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 นางเองกล็ ำ� บากไมน่ อ้ ย ครั้นจิ่นผิงคิดว่าพอถึงเมืองหลวงแล้ว คุณหนูซึ่งมีฐานะเป็นถึง บตุ รสาวสายตรงคนเดยี วของนายทา่ นจะตอ้ งมสี าวใชข้ า้ งกายเพมิ่ มาแนน่ อน ถงึ เวลานนั้ กจ็ ะมคี นชว่ ยปลดเปลอ้ื งภาระงานอนั ลำ� บากตรากตรำ� ของนาง ลงได้ ในใจจน่ิ ผงิ กร็ สู้ กึ ดขี นึ้ บา้ ง ในใจฮูหยินผู้เฒ่าเจียงย่อมกระจ่างแจ้งดีว่าหลานสาวของตน มคี วามประพฤตเิ ชน่ ไร นางชอบเดก็ ทวี่ า่ นอนสอนงา่ ย ไมช่ อบเดก็ ทซี่ กุ ซน คดิ วา่ ในใจเจยี งชงิ หวา่ นคงรดู้ ี ดงั นนั้ จงึ มไิ ดใ้ กลช้ ดิ สนทิ สนมกบั ผเู้ ปน็ ยา่ สักเทา่ ไร กับผู้เป็นมารดาเองก็มิได้ใกล้ชิดสนิทสนมเช่นกัน ด้วยรังเกียจว่า มารดาเอะอะก็เอาแต่ร้องไห้ ซ�้ำยังเอาแต่ตัดพ้อต่อว่าบิดาประหนึ่งเป็น หญงิ รา้ งสามี เจยี งชงิ หวา่ นหนงั สอื ไมอ่ า่ น งานฝมี อื กไ็ มเ่ รยี น วนั ๆ เอาแต่ ออกไปเทยี่ วเลน่ ขา้ งนอกราวกบั เดก็ เรร่ อ่ น ไหนเลยจะเหมอื นคณุ หนจู าก ตระกลู ใหญ่ เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนค้ี วามกงั วลเลก็ ๆ เมอ่ื ครขู่ องฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งกห็ ายไป หมดสนิ้ ในทนั ที ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งมองเดก็ สาวบนเตยี งปราดหนง่ึ เหน็ สองตาหลานสาว ยงั หลบั สนทิ กใ็ ชม้ อื ยนั ขอบเตยี งลกุ ขนึ้ ยนื เถาเยย่ี ทย่ี นื อยดู่ า้ นขา้ งเหน็ ดงั นน้ั กร็ บี มาประคองนาง \"เจ้าเฝ้าหว่านเจี่ยให้ดี หากนางฟ้ืนแล้วก็ให้คนมาบอกข้า\" ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจียงสัง่ เหยาซื่อ เหยาซื่อตอบรับ \"ทราบแลว้ เจ้าคะ่ \" 14

ฉางโกวลั่วเยวี่ย เหยาซื่อเดินมาส่งฮูหยินผู้เฒ่าเจียงออกนอกประตูพร้อมกับจิ่นผิง เหน็ อกี ฝา่ ยเขา้ หอ้ งใหญท่ อ่ี ยดู่ า้ นขา้ งไปแลว้ นางถงึ ไดห้ มนุ ตวั เดนิ กลบั เขา้ ขา้ งใน ช่ัวขณะนั้นก็มองเห็นเด็กสาวบนเตียงฟ้นื ข้ึนมาไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร นยั น์ตาสีดำ� ขลับท้ังสองขา้ งกำ� ลงั มองนางอย่างสงบน่งิ 15

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 2 หัวอกเดียวกัน อนั ทจี่ รงิ ขณะทฮี่ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งใชม้ อื องั หนา้ ผาก เจยี งชงิ หวา่ นกฟ็ น้ื แลว้ คนสงู อายเุ ดมิ ทกี ม็ อื เทา้ เยน็ เฉยี บ อกี ทงั้ ตอนนเี้ ปน็ ชว่ งฤดใู บไมผ้ ลิ ท่ีอากาศยังพอหนาวเย็น เจียงชิงหว่านรู้สึกว่าจู่ๆ ก็มีของที่เย็นยะเยือก แนบลงมา นางจงึ สะดงุ้ แลว้ ฟน้ื ตนื่ ขน้ึ ทว่านางก็มิได้ลืมตา เพียงแตฟ่ ังคนเหล่าน้ีคุยกัน ในสมองสับสน ยุ่งเหยงิ ไปหมด นางไมร่ วู้ า่ นมี่ นั คอื เรอื่ งใด นางจำ� ไดช้ ดั เจนวา่ เวลานนั้ ตนเองกระโดดลง ทะเลสาบ นำ�้ เยน็ เสยี ดกระดกู อดั เขา้ มาในหู จมกู ปากไมห่ ยดุ นางตอ้ งตาย แลว้ แนน่ อน แตต่ อนนน้ี างกลบั ไดย้ นิ คนกำ� ลงั พดู คยุ กนั มหิ นำ� ซำ�้ พอนาง ลมื ตากม็ องเหน็ สตรนี างหนง่ึ โผมาเรยี กนางวา่ 'หวา่ นวาน' อยา่ งตน่ื เตน้ ดใี จ สาวใชข้ า้ งกายอกี ฝา่ ยกเ็ รยี กนางวา่ 'คณุ หน'ู ตลอดเชน่ กนั 16

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย สตรีผ้นู ี้เปน็ ใคร และฮูหยนิ ผู้เฒา่ คนเมื่อครู่เปน็ ใครกัน... เจยี งชงิ หว่านต้องใช้เวลาทง้ั วันถงึ จะพอท�ำความเขา้ ใจได้ เวลานนั้ นางตายไปแลว้ มผิ ดิ แน่ แตย่ ามนนี้ างกลบั มามชี วี ติ อกี ครง้ั ช่ือเสียงเรียงนามยังคงเปน็ เจียงชิงหว่าน ทว่าฐานะในยามน้ีของนางคือ บตุ รสาวสายตรงของหยง่ ชางปอ๋ เจยี งเทยี นโยว่ ทอี่ ายสุ ส่ี บิ ปี นางกำ� ลงั ตดิ ตาม ทา่ นยา่ และมารดาเดนิ ทางจากกานโจวไปเมอื งหลวง ซ้�ำเจียงชิงหว่านยังรู้อีกว่ายามน้ีผ่านตอนท่ีนางกระโดดทะเลสาบ มาไดห้ กปแี ลว้ ในอดตี เจยี งเทยี นโยว่ เปน็ ทหารทต่ี ดิ ตามหนงิ ออ๋ งกอ่ กบฏ เพราะความกล้าหาญในการศึก ท้ังยังเคยช่วยชีวิตหนิงอ๋องในสนามรบ เมอ่ื หนงิ ออ๋ งไดค้ รองบลั ลงั กจ์ งึ มอบบรรดาศกั ดห์ิ ยง่ ชางปอ๋ ใหแ้ กเ่ ขา บดั น้ี เขาเปน็ ขนุ นางขนั้ สหี่ ลกั มตี ำ� แหนง่ เปน็ ผชู้ ว่ ยผบู้ ญั ชาการกองกำ� ลงั รกั ษา เมอื งหลวง นบั ไดว้ า่ เปน็ บคุ คลตำ� แหนง่ สงู ในราชสำ� นกั เพยี งชวั่ พรบิ ตากผ็ า่ นมาหกปแี ลว้ มหิ นำ� ซำ้� นางยงั มฐี านะใหมอ่ กี ดว้ ย เจยี งชงิ หวา่ นไมร่ เู้ ชน่ กนั วา่ ตอนนน้ี างควรรสู้ กึ เชน่ ไร หรอื นจ่ี ะเปน็ เพราะ สวรรคเ์ หน็ ชาตกิ อ่ นนางมชี วี ติ นา่ สงสาร ถงึ ไดใ้ หน้ างกลบั มามชี วี ติ อกี ครงั้ มองดรู ปู โฉมของเดก็ สาวในคนั ฉอ่ งสำ� รดิ ตาเรยี วคว้ิ โกง่ แมผ้ วิ พรรณ คล�้ำไปสักหน่อย แต่องคาพยพล้วนวิจิตรบรรจง คิดว่าพอโตข้ึนรูปโฉม คงไมแ่ ยแ่ นน่ อน เจยี งชงิ หว่านยม้ิ นอ้ ยๆ นี่นบั วา่ ไดม้ าเกดิ ใหมแ่ ลว้ จิ่นผิงก�ำลังใช้ถาดกลมสีแดงใบเล็กยกชามยาเข้ามาในห้อง เห็น เจยี งชงิ หวา่ นถอื บานคนั ฉอ่ งสำ� รดิ นง่ั สอ่ งอยบู่ นเกา้ อก้ี ร็ บี เดนิ มากลา่ ววา่ 17

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 \"คณุ หนู อาการปว่ ยยงั ไมห่ ายดี เหตุใดถึงลกุ ขนึ้ มาเล่าเจ้าคะ\" นางวางถาดกลมในมือลง ก่อนประคองเจียงชิงหว่านไปที่เตียง โดยไม่ยอมให้คัดค้าน ให้อีกฝา่ ยเอนร่างพิงหัวเตียงแล้วค่อยหันไปหยิบ ชามยาท่วี างอยู่บนโตะ๊ ยาน้ำ� สดี �ำป๋ี ยังไมท่ ันด่มื ก็ไดก้ ลนิ่ ขมก่อนแล้ว เจยี งชงิ หวา่ นขมวดควิ้ นางเปน็ คนกลวั ขม ทผี่ า่ นมาเวลาไมส่ บายแลว้ ตอ้ งกนิ ยา ชยุ จห้ี ลงิ จะคดิ หาวธิ มี าหลอกลอ่ นางเสมอ ทง้ั ยงั ซอื้ ผลไมแ้ ชอ่ ม่ิ ของรา้ นตา้ ซงิ กลบั มาใหน้ างกนิ ดว้ ย แมส่ ามเี หน็ เขา้ กจ็ ะไมพ่ อใจยงิ่ บอกวา่ นางออ่ นแอเปราะบางเกนิ ไป ยามนเ้ี ขาคงไมม่ าหลอกลอ่ ขา้ เชน่ นนั้ อกี นา่ จะเปลยี่ นไปหลอกลอ่ ซนุ อง้ิ เซวยี นแทนแลว้ กระมงั ในใจเจยี งชงิ หวา่ นพลนั ปวดหนบึ นางยน่ื มอื ไปหยบิ ชามยามาจาก มอื จนิ่ ผงิ กอ่ นดมื่ จนเกลยี้ งในไมก่ อี่ กึ โดยไมใ่ ชช้ อ้ น คนเราก็เป็นเช่นนี้ ผ่านความตายมาหนหนึ่งก็อยากจะมีชีวิตท่ีดี เชน่ นัน้ ยานจ้ี �ำตอ้ งกนิ จนิ่ ผิงยนื มองอยา่ งตกตะลึงพรึงเพรดิ อยูด่ า้ นข้าง เดมิ ทกี ารทำ� ใหค้ ณุ หนกู นิ ยาเปน็ เรอ่ื งยากลำ� บากยง่ิ นางเตรยี มใจ มาแลว้ วา่ ยาชามนอ้ี าจจะตอ้ งใชเ้ วลาปอ้ นถงึ ครงึ่ ชว่ั ยาม* แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ คณุ หนจู ะหยบิ ชามยาขน้ึ ดม่ื รวดเดยี วจนเกลย้ี ง จนกระท่ังเจียงชิงหว่านย่ืนมือส่งชามเปล่ามาให้ จิ่นผิงถึงเหมือน เพ่ิงตื่นจากความฝัน รีบรับชามมาวางบนถาด ก่อนจะหยิบผลไม้แช่อิ่ม * ชว่ั ยาม คอื หน่วยนบั เวลาของจีนโบราณ เทยี บได้กบั สองชั่วโมง ครึ่งช่ัวยามจงึ เท่ากบั หนงึ่ ชัว่ โมง 18

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย กระปกุ เลก็ มาพลางกลา่ ววา่ \"คณุ หนู นเี่ ปน็ ผลไมแ้ ชอ่ ม่ิ ทน่ี ายหญงิ เพง่ิ สง่ั ให้ คนไปซอ้ื มา รสชาตหิ วานๆ เปรยี้ วๆ อรอ่ ยยง่ิ นกั ทา่ นเพง่ิ กนิ ยาเสรจ็ อมไว้ ในปากสกั ลกู กจ็ ะหายขมแลว้ เจา้ คะ่ \" เจียงชิงหว่านมองปราดหนึ่ง เห็นว่าในกระปุกเล็กเป็นบ๊วยเชื่อม ดา้ นบนยงั มเี กลด็ น�้ำตาลสขี าวติดอยู่ ทว่า...นางไมอ่ ยากกนิ ผลไม้แชอ่ ิม่ อกี แลว้ จงึ โบกมอื \"ข้าไมก่ นิ \" เจียงชิงหว่านพูดพลางนอนลงแล้วห่มผ้า หลับตาเตรียมพักผ่อน สกั ครหู่ นงึ่ แม้ว่าตอนนี้ไข้นางจะลดแล้ว แต่ยังคงเวียนหัวอยู่ มือเท้านาง ก็ออ่ นเปลย้ี ทงั้ ตัวคนไรซ้ ึง่ กำ� ลังวงั ชา ยงั ต้องพักผ่อนให้มากหน่อย จ่ินผิงเห็นเจียงชิงหว่านนอนแล้วก็ยกถาดท่ีมีชามเปล่าวางอยู่ ถอยออกไปอย่างเบามือเบาเทา้ พอออกประตูมาก็เจอเถาเยี่ยเอ่ยถามนางว่า \"ฮูหยินผู้เฒ่าให้ข้า มาถามวา่ ยามน้ีคุณหนเู ปน็ อยา่ งไรแลว้ \" โรงเตี๊ยมดีเพียงไรก็ไมส่ บายเท่าท่ีจวน ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงอยากจะ รบี เดนิ ทางตอ่ แลว้ จน่ิ ผงิ จงึ ตอบวา่ \"คณุ หนไู ขล้ ดแลว้ แตย่ งั ดไู มม่ กี ำ� ลงั วงั ชา ขา้ เหน็ คุณหนูไม่อยากแม้แต่จะพูดด้วยซ�้ำ เจ้าก็กลับไปเรียนฮูหยินผู้เฒ่าทีว่า หากเปน็ ไปไดก้ พ็ กั อยทู่ นี่ อี่ กี สกั สองวนั รอคณุ หนหู ายดคี อ่ ยออกเดนิ ทางตอ่ เถิด\" เสยี งเบาๆ ลอดผา่ นประตฉู ลลุ ายเขา้ มา เจยี งชงิ หวา่ นไดย้ นิ ไมช่ ดั เจน นกั แตก่ พ็ อจะรวู้ า่ เปน็ เรอื่ งใด 19

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 เจยี งชงิ หวา่ นนกึ ถงึ คำ� พดู ทฮี่ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งพดู กบั เหยาซอ่ื ตอนทน่ี าง เพง่ิ ตนื่ ขนึ้ มาได้ ในใจกค็ รนุ่ คดิ วา่ ...เกรงวา่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ จะไมช่ อบหลานสาว ผู้น้ีสักเท่าไร ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงได้ไม่ชอบ ทว่าฮูหยินผู้เฒ่าเป็นผู้ใหญ่ใน ครอบครัว หากวันหน้าอยากจะมีชีวิตท่ีดีในสกุลเจียง ก็ไม่อาจปล่อยให้ อกี ฝา่ ยระอาใจได้ ทางหน่ึงเจียงชิงหวา่ นครุ่นคิด อีกทางก็เคลมิ้ หลบั ไป... ยามเจียงชิงหว่านต่ืนขึ้นมาอีกครั้งก็ได้ยินเสียงเหยาซื่อพูดเบาๆ \"เสื้อผ้าที่คุณหนูจะใสว่ ันพรุ่งน้ีเจ้าเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วหรือไม่ นาง ยงั ไมห่ ายปว่ ยดี หยบิ เสอื้ คลมุ มาใหน้ างคลมุ ดว้ ยเถอะ อกี อยา่ งยาทห่ี มอ จา่ ยใหเ้ หลา่ นน้ั ตอ้ งนำ� ไปดว้ ยทง้ั หมด หมอ้ ตม้ ยากด็ ว้ ย ระหวา่ งทางยงั ตอ้ ง ตม้ ใหน้ างกนิ อกี \" จิ่นผิงรับค�ำ มองเห็นเจียงชิงหว่านตื่นแล้วก็กล่าวกับเหยาซ่ือด้วย ความดีใจ \"นายหญิง คณุ หนตู ืน่ แล้วเจ้าคะ่ \" เดิมทีเหยาซ่ือก�ำลังหันหลังให้เจียงชิงหว่าน พอได้ยินเช่นน้ันก็รีบ หนั รา่ งกลบั มา กา้ วไมก่ กี่ า้ วไปนง่ั ลงริมเตยี ง เอย่ ถามดว้ ยความตน่ื เตน้ ดใี จวา่ \"หวา่ นวาน เจา้ ตนื่ แลว้ ?\" เจียงชงิ หว่านมองเหยาซอื่ อย่างอ้ึงงัน เหยาซอื่ สวมเสอ้ื ผา่ หนา้ สมี ว่ งอมนำ้� เงนิ ปกั ลายดอกสยุ่ เซยี น* ตรง คอเสอ้ื บนศรี ษะปกั ปน่ิ เงนิ ทด่ี เู รยี บงา่ ยยงิ่ ไวเ้ พยี งอนั เดยี ว ลกั ษณะทา่ ทาง ดเู รยี บรอ้ ยออ่ นโยนอยา่ งมาก * ดอกสยุ่ เซยี น หมายถงึ ดอกแดฟโฟดลิ 20

ฉางโกวลั่วเยว่ีย มารดาในชาตกิ อ่ นของเจยี งชงิ หวา่ นกเ็ ปน็ คนทเี่ รยี บรอ้ ยออ่ นโยนเชน่ น้ี นางยงั คงจำ� ความอนุ่ ของฝา่ มอื มารดาและทา่ ทางออ่ นโยนยามเรยี กนางวา่ 'หว่านวาน' ได้ แต่เม่ือมารดาส้ินใจไปเพียงไม่นาน บิดาก็แต่งงานใหม่ นอกจากนางแลว้ กด็ เู หมอื นจะไมม่ ใี ครจดจำ� มารดาไดอ้ กี เหยาซอ่ื เหน็ เจยี งชงิ หวา่ นไมพ่ ดู อะไร เอาแตม่ องมาอยา่ งเหมอ่ ลอย ในดวงตาก็มีประกายน้�ำอยู่รางๆ ในใจนางพลันนึกเป็นห่วง จึงลูบแก้ม ของเจยี งชงิ หวา่ นอยา่ งอดไมไ่ ด้ \"ไฉนเดก็ คนนจี้ งึ ไมพ่ ดู อนั ใดเลา่ ใชไ่ ขข้ น้ึ จนเลอะเลอื นไปแลว้ หรอื ไม\"่ ฝา่ มอื ของเหยาซอื่ กอ็ นุ่ มากเชน่ กนั เจยี งชงิ หวา่ นอา้ ปากคดิ จะเรยี ก อกี ฝา่ ย ทวา่ สดุ ทา้ ยยงั คงมไิ ดเ้ รยี กออกมา ร่างกายนางในตอนนี้คือบุตรสาวของเหยาซื่อ ตามหลักเหตุผล นางควรเรียกเหยาซ่ือว่า 'ท่านแม่' แต่ด้านจิตใจนางยังคงเรียกค�ำนั้น ไมอ่ อก จนิ่ ผงิ เหน็ เหยาซอ่ื มสี หี นา้ เปน็ กงั วลกร็ บี ปลอบใจ \"นายหญงิ คณุ หนู สบายดยี ง่ิ จะไขข้ นึ้ จนเลอะเลอื นไดอ้ ยา่ งไรเจา้ คะ ตอนบา่ ยทบ่ี า่ วยกยา เขา้ มา คณุ หนดู มื่ โดยไมต่ อ้ งใหบ้ า่ วปอ้ นสกั นดิ ถงึ กบั หยบิ ชามยาไปดม่ื เอง จนเกลยี้ ง ดทู า่ จะหายดแี ลว้ คณุ หนเู พยี งไมค่ อ่ ยพดู เทา่ นน้ั \" \"เฮอ้ \" เหยาซอ่ื ถอนหายใจกอ่ นกลา่ วเสยี งเบา \"เมอ่ื กอ่ นหวา่ นวานเปน็ เดก็ ทแี่ ขง็ แรงรา่ เรงิ ยงิ่ นลี่ ม้ ปว่ ยไดไ้ มก่ วี่ นั คางกด็ แู หลมขน้ึ แลว้ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ กเ็ หลอื เกนิ ขา้ เพง่ิ จะไปทหี่ อ้ งเพอ่ื ขอรอ้ งนางใหพ้ กั อยทู่ น่ี อี่ กี สกั สองวนั รอ หวา่ นวานหายดีแล้วค่อยเดินทางต่อ นางกลบั จะออกเดินทางในวนั พรุ่งนี้ ให้ได้ นี่นางจะรีบไปเมืองหลวงเพื่อดูหลานชายหรือ ถึงอย่างไรนางก็เห็น 21

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 หว่านวานมาต้ังแต่เล็กจนโต เมื่อก่อนไม่เห็นฮูหยินผู้เฒ่าจะเคยมอง หลานชายผนู้ น้ั ของนางสกั แวบเดยี ว ตอนนก้ี ลบั มคี า่ เพยี งนเี้ ชยี ว?\" นาง เศร้าใจขึน้ มาอกี \"ถ้าหากผิงเกอ* ยงั มชี วี ติ อยู่ ฮหู ยินผู้เฒ่ามีหรือจะเปน็ เยยี่ งน\"ี้ บุตรชายคนโตของเหยาซื่อมีนามว่า 'เจียงฉางผิง' เป็นท่ีรักใคร่ โปรดปรานของฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งอยา่ งมาก แตน่ า่ เสยี ดายทตี่ อ่ มาภายหลงั เขาตกนำ้� แม้ชว่ ยขนึ้ มาไดก้ ย็ งั ไขข้ น้ึ จนลม้ ปว่ ยสนิ้ ใจไป นเี่ ปน็ ความเจบ็ ปวด ในใจเหยาซอ่ื ตลอดมา ดว้ ยเหตนุ เ้ี องนางจงึ ไมช่ อบเมงิ่ อเ๋ี หนยี ง และในใจ กโ็ กรธแคน้ เจยี งเทยี นโยว่ ดว้ ยเชน่ กนั จน่ิ ผงิ เอย่ เตอื นเหยาซอื่ เสยี งเบา \"นายหญงิ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ อยหู่ อ้ งตดิ กนั ระวงั กำ� แพงมหี นู ะเจา้ คะ\" เหยาซ่ือรีบหยุดพูด เพียงยกผ้าเช็ดหน้าซับน�้ำตาบนหน้า แต่คร้ัน เงยหนา้ มาเหน็ เจยี งชงิ หวา่ นยงั มองมา นางกร็ บี พดู ยม้ิ ๆ \"ดแู มส่ ิ พดู เรอ่ื ง เหล่านี้ต่อหน้าเจ้าอีกแล้ว แม่รู้ว่าเจ้าไม่ชอบฟังแม่บ่นเรื่องพวกน้ี ต่อไป แมจ่ ะไมบ่ น่ ตอ่ หนา้ เจา้ อกี \" ดทู า่ ทางเมอ่ื กอ่ นเหยาซอื่ คงจะพดู เรอื่ งเหลา่ นต้ี อ่ หนา้ บตุ รสาวไมน่ อ้ ย วนั หนา้ เกรงวา่ จะยงั ตอ้ งพดู อกี เปน็ แนแ่ ท้ ถงึ อยา่ งนนั้ เจยี งชงิ หวา่ นกร็ สู้ กึ เหน็ อกเหน็ ใจเหยาซอ่ื ขน้ึ มา เพราะ นางก็เคยเป็นสะใภ้มาก่อน รู้ว่าถ้าแม่สามีไม่ชอบข้ึนมา ไม่ว่าท�ำสิ่งใด กจ็ ะผดิ ในสายตาอกี ฝา่ ยเสมอ โดยเฉพาะเรอ่ื งทายาทสบื สกลุ เมอ่ื กอ่ นนายหญงิ ชยุ กต็ ำ� หนนิ างเปน็ ประจำ� วา่ แตง่ งานกบั ชยุ จหี้ ลงิ * เกอ เปน็ ค�ำทผ่ี ้ใู หญ่ใชเ้ รยี กเดก็ ผชู้ าย 22

ฉางโกวลั่วเยว่ีย ไดส้ ามปแี ลว้ กย็ งั ไมม่ บี ตุ ร คอยจดั แจงจะหาอนใุ หช้ ยุ จห้ี ลงิ อยตู่ ลอด แตก่ ็ ล้วนถูกเขาปฏิเสธ ยามน้ันนางยังคิดอย่างไร้เดียงสาว่าชุยจี้หลิงจริงใจ ต่อนาง รู้สึกยินดีเป็นอย่างมากที่เขาไม่รับอนุ ย่อมคิดไม่ถึงว่าเขาจะไป มสี มั พนั ธช์ สู้ าวกบั สหายสนทิ ของนาง ซำ้� ยงั มบี ตุ รอยา่ งลบั ๆ อกี ดว้ ย ตามเวลาทคี่ ำ� นวณ ตอนนบ้ี ตุ รของพวกเขาสองคนนา่ จะอายไุ ดเ้ กอื บ เกา้ ขวบแลว้ กระมงั อนั ทจี่ รงิ เวลานน้ั นางกต็ งั้ ครรภเ์ ชน่ กนั เพยี งแตร่ ตู้ วั ชา้ เกนิ ไป อกี ทง้ั ภายหลงั ยงั เกดิ เรอ่ื งเชน่ นน้ั อกี จงึ รกั ษาลกู ไวไ้ มไ่ ด.้ .. คิดถึงเรื่องเหล่านี้เจียงชิงหว่านก็รู้สึกทรมานใจยิ่ง และย่ิงเข้าใจ ความเจบ็ ปวดจากการสญู เสยี บตุ รชายของเหยาซอ่ื มากขนึ้ กวา่ เดมิ นางจงึ ยน่ื มอื ไปจบั มอื เหยาซอื่ เพยี งแตก่ มุ ไวเ้ บาๆ โดยไมพ่ ดู อะไร เหยาซอ่ื กลบั รู้สกึ ตกใจยง่ิ บตุ รสาวผนู้ มี้ กั จะรงั เกยี จนาง นอ้ ยนกั ทจี่ ะใกลช้ ดิ สนทิ สนมกบั นาง ทวา่ ยามนถ้ี งึ กบั เปน็ ฝา่ ยมาจบั มอื นางไวเ้ อง เหยาซ่ืออดไม่ได้ท่ีจะสะอ้ืนไห้ขึ้นมาด้วยอารามดีใจเป็นล้นพ้น ในดวงตาปรากฏประกายนำ�้ \"หวา่ นวาน นเี่ จา้ ...นเี่ จา้ กำ� ลงั ปลอบแมห่ รอื \" เจยี งชิงหว่านถอนหายใจเบาๆ ครง้ั หนง่ึ เหยาซ่ือผู้น้ีมีนิสัยปวกเปียก ท้ังยังเจ้าน�้ำตาย่ิง ถึงอย่างนั้นนางก็ ยังคงกล่าวด้วยเสียงอ่อนโยน \"วันพรุ่งนี้ยังต้องเร่งเดินทาง ท่านกลับไป พกั ผอ่ นเร็วหน่อยเถดิ \" เมื่อครู่เจียงชิงหว่านได้ยินเสียงตีกลองบอกเวลายามสาม* ดังมา จากบนหอกำ� แพงเมอื งทด่ี า้ นนอก อกี ทงั้ หลายวนั มานเ้ี หยาซอ่ื กท็ มุ่ เทใจ * ยามสาม คือช่วงเวลา 23.00 น. ถึง 01.00 น. ซึ่งตรงกับยามจื่อ สมัยโบราณจีนจะแบง่ เวลากลางคืน ออกเป็นหา้ ยาม เริ่มตั้งแต่หนึง่ ทมุ่ ไปถงึ ตหี า้ 23

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 ดแู ลนางโดยตลอด แมต้ อนบา่ ยจะพกั ผอ่ นไปครหู่ นง่ึ แตต่ อนนด้ี วงตากย็ งั ดู เรอื่ แดง เหยาซื่อพยักหน้า น้�ำตากลับย่ิงไหลหนักกว่าเดิม จึงรีบหยิบ ผา้ เชด็ หนา้ ซบั นำ�้ ตา \"แมร่ แู้ ลว้ จะกลบั ไปพกั เดยี๋ วนเ้ี ลย เจา้ เองกร็ บี นอน เร็วหน่อย หลงั จากนยี้ ังตอ้ งเดินทางอกี ไกล เจา้ ต้องรบี หายดี\" จากนน้ั กก็ ำ� ชบั ใหจ้ น่ิ ผงิ ดแู ลคณุ หนใู หด้ ี แลว้ หนั หลงั เดนิ ออกประตไู ป เจยี งชงิ หวา่ นมองเหยาซอื่ เดนิ ออกนอกประตแู ลว้ กพ็ ลกิ ตวั นอนตะแคง หนั หนา้ เขา้ ดา้ นใน คดิ เรอื่ งในใจไปเงยี บๆ ทวา่ คนทเี่ พง่ิ ปว่ ยหนกั มกั รสู้ กึ เหนอื่ ยลา้ ออ่ นเพลยี งา่ ยอยแู่ ลว้ เพยี งครนุ่ คดิ ไดไ้ มน่ านนางกเ็ คลมิ้ หลบั ไป อกี ครง้ั 24

ฉางโกวลั่วเยว่ีย 3 พบโจรระหวา่ งเดนิ ทาง เชา้ ตรวู่ นั รงุ่ ขน้ึ จน่ิ ผงิ กแ็ หวกมงุ้ สคี รามเรยี กใหเ้ จยี งชงิ หวา่ นตนื่ นอน ตอนน้เี ปน็ เวลาราวยามเหมา่ * ท้องฟา้ ด้านนอกยงั ไมส่ วา่ งนกั เมอ่ื วานจนิ่ ผงิ ปทู นี่ อนนอนกบั พนื้ ในหอ้ ง ยามนผ้ี า้ หม่ ฟกู ทน่ี อน และ หมอนของนางลว้ นถกู พบั วางไวด้ า้ นขา้ งอยา่ งเรยี บรอ้ ยแลว้ อกี ประเดย๋ี ว จะนำ� ไปไวใ้ นรถมา้ ยามท่ีเจียงชิงหว่านตื่นขึ้นมายังงงงันอยู่บ้าง นางไมแ่ น่ใจไป ช่ัวขณะหนึง่ วา่ ตนเองเปน็ ใครกันแน่ จวบจนจน่ิ ผงิ หยบิ เสอ้ื ผา้ มาสวมใหน้ าง แลว้ เรยี กนางไปนง่ั บนเกา้ อี้ เพ่ือจะหวีผมให้ คร้ันมองเห็นใบหน้าของเด็กสาวในคันฉ่อง นางถึงค่อย ไดส้ ตกิ ลบั มา จนิ่ ผงิ เกลา้ ผมเปน็ ทรงแกละหว่ งคใู่ หเ้ จยี งชงิ หวา่ น ขณะเปดิ กลอ่ ง * ยามเหมา่ คอื ช่วงเวลา 05.00 น. ถึง 07.00 น. 25

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 จะเลอื กเครอื่ งประดบั ใหน้ างประดบั ในวนั นี้ เหยาซอื่ กผ็ ลกั ประตเู ดนิ เขา้ มา จ่ินผิงยอบตัวคารวะเหยาซ่ือก่อนกล่าวทักทาย เหยาซ่ือพยักหน้า ใหน้ างแลว้ สง่ั วา่ \"เจา้ ไปเกบ็ เครอื่ งนอนของคณุ หนใู หเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ นำ� ไปไวใ้ น รถมา้ \" แม้เหยาซ่ือจะมีชาติก�ำเนิดไม่สูงส่ง ไม่จุกจิกกับเร่ืองเล็กน้อย แต่ ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงไม่เหมือนกัน เนื่องจากอีกฝา่ ยเคยอยู่ในตระกูลใหญ่ จงึ พถิ พี ถิ นั กบั หลายเรอ่ื ง การออกเดนิ ทางไกลกต็ อ้ งพกเครอ่ื งนอนของตนเอง มาดว้ ย ไมใ่ ชข้ องจากโรงเตย๊ี มดว้ ยรงั เกยี จวา่ ไมส่ ะอาด จน่ิ ผงิ รบั คำ� เดนิ ไปทเี่ ตยี งเพอื่ พบั เครอื่ งนอนของเจยี งชงิ หวา่ น จากนนั้ กอ็ มุ้ ลงไปชนั้ ลา่ ง รถมา้ เตรยี มไวเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ กำ� ลงั จอดรออยดู่ า้ นนอก เจยี งชงิ หวา่ นกำ� ลงั มองกลอ่ งเครอ่ื งประดบั สเี่ หลย่ี มผนื ผา้ ทาสแี ดง รูปแบบเรยี บงา่ ยทเ่ี ปดิ อยเู่ บอื้ งหนา้ ขา้ งในมเี ครอื่ งประดบั เงนิ สองสามชนิ้ และดอกไมไ้ หมสองสามดอก ส�ำหรับบุตรสาวสายตรงคนหนึ่งของจวนป๋อ เครื่องประดับเหล่านี้ นบั วา่ ซอมซอ่ มากจรงิ ๆ ชาตกิ อ่ นตอนทนี่ างเปน็ คณุ หนมู กี ลอ่ งเครอ่ื งประดบั ขนาดใหญถ่ งึ เจด็ แปดกลอ่ ง ทอง เงนิ หยก โมรา มเี ครอ่ื งประดบั แบบใดบา้ ง ทไี่ มม่ ี หลงั จากแตง่ งานกบั ชยุ จหี้ ลงิ แมส้ กลุ ชยุ จะอตั คดั ขดั สน แตช่ ยุ จห้ี ลงิ กซ็ อ้ื เครอ่ื งประดบั ใหน้ างหลายชน้ิ ลว้ นดกี วา่ ของตรงหนา้ เหลา่ น้ี เวลานเี้ องเหยาซอื่ กเ็ ดนิ มายนื่ มอื หยบิ ปน่ิ ผเี สอื้ อนั หนง่ึ จากในกลอ่ ง มาทาบดูกับมวยผมเจียงชิงหว่าน รู้สึกว่าไม่เหมาะนักจึงวางกลับลงไป แลว้ หยบิ ปน่ิ มกุ อกี อนั ขนึ้ มาแทน ปน่ิ มกุ อนั นคี้ าดวา่ มอี ายพุ อสมควรแลว้ เนอ่ื งจากผวิ ออกเปน็ สเี หลอื ง 26

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย อยบู่ า้ ง เหยาซอื่ จงึ ถอนหายใจพดู เสยี งเบา \"บอกไปผอู้ น่ื คงไมเ่ ชอื่ จะดชี ว่ั บดิ าเจา้ กเ็ ปน็ ถงึ ปอ๋ บตุ รสาวสายตรงเพยี งคนเดยี วถงึ กบั ไมม่ เี ครอื่ งประดบั ดๆี สกั ชน้ิ ทผ่ี า่ นมาเขากใ็ หค้ นนำ� เงนิ กลบั มาใหท้ บี่ า้ นใช้ แตล่ ว้ นถกู ทา่ นยา่ ของเจา้ เกบ็ ไปหมด แมเ่ องกไ็ มร่ วู้ า่ มเี ทา่ ไรกนั แน่ เพราะไมเ่ คยมตี กมาถงึ มอื แมแ่ มส้ กั นดิ ทา่ นยา่ เจา้ กเ็ หลอื เกนิ ไมย่ อมใหเ้ จา้ ...\" ประตหู อ้ งเปดิ อยู่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งพกั อยหู่ อ้ งตดิ กนั ถา้ หากถกู นาง หรอื เถาเยย่ี ไดย้ นิ เขา้ จะตอ้ งเปน็ เรอ่ื งใหญแ่ นน่ อน เจียงชิงหว่านจึงตัดบทอีกฝา่ ย \"ท่านแม่ ข้าไม่คิดเล็กคิดน้อยกับ เรอ่ื งเหลา่ นี้หรอกเจา้ ค่ะ\" ครนั้ ค�ำพดู หลดุ ออกจากปาก ตนเองก็ตะลงึ ไปอยู่บ้าง เมื่อครนู่ างเผลอเรยี กเหยาซื่อว่า 'ทา่ นแม'่ ... เหยาซ่ือไม่ได้มีท่าทางประหลาดใจนัก เพราะต่อให้เม่ือก่อน เจยี งชงิ หวา่ นจะไมอ่ ยากใกลช้ ดิ สนทิ สนมกบั มารดามากเพยี งไร อยา่ งไร กย็ ังต้องเรยี กวา่ 'ท่านแม่' \"ท่ีแล้วมาเป็นเจ้าซุกซนเกินไป หนังสือไม่ยอมอ่าน งานฝีมือ ก็ไม่ยอมเรียน ปีนต้นไม้แหย่รังนกกับพวกเด็กในหมู่บ้านทั้งวัน ถึงขั้น ลงแม่น�้ำจับปลา มีตรงท่ีใดเหมือนเด็กหญิงบ้าง ท่านย่าเจ้าไม่ชอบเจ้า กเ็ พราะเหตเุ หลา่ น้ี ตอนนพี้ วกเราตอ้ งไปเมอื งหลวง จะไมเ่ หมอื นเมอื่ กอ่ น แล้ว ต่อไปเจ้าต้องลดละนิสัยของตนเองลง เช่ือฟังท่านย่าของเจ้าให้ดี เชน่ นที้ า่ นยา่ ถงึ จะชอบเจา้ \" แมเ้ หยาซอ่ื จะมนี สิ ยั ออ่ นแอปวกเปยี ก แตก่ ร็ ดู้ แี กใ่ จวา่ หลายปมี าน้ี เจยี งเทยี นโยว่ ไดพ้ บเจยี งชงิ หวา่ นเพยี งไมก่ คี่ รงั้ ในใจจะมคี วามผกู พนั ตอ่ 27

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 บตุ รสาวคนนไี้ ดล้ กึ ซงึ้ สกั เทา่ ไรเชยี ว บตุ รสองคนของเมง่ิ อเ๋ี หนยี งตา่ งหาก ทเ่ี ปน็ บตุ รทเ่ี ตบิ โตมาขา้ งกายเขา อกี ทงั้ ตวั นางเองกเ็ ปน็ คนไมเ่ อาไหน หาก เจยี งชงิ หวา่ นไมเ่ ปน็ ทช่ี นื่ ชอบของฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งอกี ครนั้ ไปถงึ เมอื งหลวง แลว้ จะตอ้ งมชี วี ติ ทไี่ มด่ แี นน่ อน เจียงชิงหว่านเองก็เข้าใจความหมายของเหยาซื่อ จึงพยักหน้า \"ท่านแม่ ขา้ เขา้ ใจเจ้าคะ่ \" พอเรยี ก 'ทา่ นแม'่ ออกมาไดห้ นหนงึ่ ภายหลงั กด็ เู หมอื นจะไมไ่ ดย้ าก เพยี งนน้ั แลว้ มหิ นำ� ซำ�้ นางกค็ ดิ วา่ เจยี งชงิ หวา่ นในอดตี ผนู้ น้ั ไดต้ ายไปแลว้ ตอนนน้ี างกค็ อื บตุ รสาวของเหยาซอื่ เชน่ นี้ก็สามารถไมไ่ ปสนใจเรื่องของ 'คนผนู้ ั้น' ได้แลว้ \"เช่นนีแ้ มก่ ว็ างใจ\" เหยาซ่ือพยักหน้าด้วยความปลาบปลื้ม เลือกดอกไม้ไหมสีชมพู สองดอกจากในกล่องออกมาประดบั บนมวยผมบุตรสาว คนทง้ั สองเดนิ ออกจากหอ้ งกอ่ นเขา้ ไปในหอ้ งของฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี ง เถาเยย่ี เพง่ิ จะเกลา้ ผมใหฮ้ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งเสรจ็ ตอนนกี้ ำ� ลงั หยบิ ปน่ิ คา้ งคาว ฝงั อญั มณอี นั หนงึ่ ปกั ผมใหน้ าง เหยาซ่ือกับเจียงชิงหว่านยอบตัวคารวะก่อนกล่าวทักทาย ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงหันมามองเจียงชิงหว่าน เห็นว่าแม้บนหน้านางจะ ไมม่ สี เี ลอื ด แตด่ กู ระปรก้ี ระเปรา่ มกี ำ� ลงั วงั ชากวา่ เมอ่ื วาน จงึ ถามนางวา่ \"วนั นีเ้ จ้ารูส้ ึกเปน็ อย่างไร ยงั ไมส่ บายอยูห่ รอื ไม\"่ เจยี งชงิ หวา่ นเขา้ ใจดวี า่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งตดั สนิ ใจแลว้ วา่ จะออกเดนิ ทาง วนั น้ี มเิ ชน่ นนั้ คงไมใ่ หพ้ วกตนตน่ื เชา้ ถงึ เพยี งนี้ หากยามนต้ี อบไปวา่ ตนเอง 28

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย ไมส่ บาย ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งกไ็ มม่ ที างพกั ทน่ี ตี่ อ่ เพอื่ ตนแน่ กลบั จะยงั รงั เกยี จวา่ ตนดสู ถานการณไ์ มอ่ อก ทำ� ใหน้ างตอ้ งลำ� บาก ไดช้ อ่ื วา่ ปฏบิ ตั กิ บั หลานสาว ไมด่ ี ดว้ ยเหตนุ เี้ จยี งชงิ หวา่ นจงึ ตอบวา่ \"ขอบคณุ ทา่ นยา่ ทเี่ ปน็ หว่ ง ขา้ ดขี น้ึ มากแลว้ เจา้ คะ่ \" เมอื่ กอ่ นไมเ่ คยเหน็ นางพดู จานา่ รกั วา่ งา่ ยโอนออ่ นคลอ้ ยตามเชน่ นี้ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งรสู้ กึ แปลกใจ จงึ มวิ ายตอ้ งมองเจยี งชงิ หวา่ นนานขน้ึ อกี อดึ ใจ ปว่ ยอยู่หลายวันจนร่างกายผ่ายผอมลงไม่น้อย คางก็แหลมแล้ว ทว่าค้ิวและตายังคงเหมือนเดิม ตรงแก้มขวาใกล้กับหูมีไฝด�ำเล็กๆ เท่า ครงึ่ เมลด็ งา ไมส่ งั เกตกม็ องไมอ่ อก รูปโฉมยงั คงเดมิ นสิ ยั กลบั ดจู ะนงิ่ เงยี บขนึ้ ไมน่ อ้ ย ซง่ึ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี ง ชอบเดก็ ทนี่ งิ่ เงยี บเรยี บรอ้ ยอยแู่ ลว้ นางจงึ พดู ยม้ิ ๆ \"เมอ่ื กอ่ นเจา้ ไมเ่ คยมเี วลา ทพ่ี ดู กบั ขา้ เชน่ น้ี พอลม้ ปว่ ยกด็ จู ะนงิ่ เงยี บขนึ้ มาก\" แมว้ า่ ไมก่ ว่ี นั ทผี่ า่ นมาเจยี งชงิ หวา่ นเพงิ่ จะพบหนา้ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี ง ไดไ้ มก่ คี่ รงั้ ทง้ั ยงั มไิ ดค้ ยุ อะไรกนั มาก แตน่ างกม็ องออกวา่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี ง เปน็ คนแขง็ กรา้ ว และคนแขง็ กรา้ วสว่ นมากลว้ นชอบเดก็ ทว่ี า่ นอนสอนงา่ ย คิดว่าเจียงชิงหว่านในอดีตคงจะซุกซนเกินไป ถึงได้ไม่เป็นที่ชื่นชอบของ ผอู้ าวโุ ส \"ขา้ ปว่ ยหนกั คราวนไี้ ดเ้ ดนิ เฉยี ดประตยู มโลก ในใจคดิ ตกไดห้ ลายเรอ่ื ง ทผ่ี า่ นมาเปน็ ขา้ ไมร่ คู้ วาม ทำ� ใหท้ า่ นยา่ กบั ทา่ นแมต่ อ้ งกลดั กลมุ้ ใจ ตอ่ ไป ขา้ จะปรบั ปรงุ ตวั เสยี ใหม่ ไมว่ า่ เรอ่ื งใดกจ็ ะลว้ นเชอ่ื ฟงั ทา่ นยา่ เจา้ คะ่ \" ชาตกิ อ่ นหลงั นางไดป้ ระสบเรอื่ งเหลา่ นนั้ มา ไมว่ า่ อยา่ งไรกท็ ำ� ตวั ให้ 29

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 สดใสร่าเริงเหมือนเส่ียวชิงหว่านเมื่อก่อนไม่ได้อีก ดังนั้นจึงถือโอกาส อ้างเร่ืองล้มปว่ ยบอกฮูหยินผู้เฒ่าเจียงเช่นนี้ เพื่อท�ำให้ฮูหยินผู้เฒ่าเจียง คดิ วา่ นางเปลย่ี นนสิ ยั ไปแลว้ จะดกี วา่ ซำ�้ ยงั สามารถทำ� ใหอ้ กี ฝา่ ยชน่ื ชอบ ไดด้ ว้ ย ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงได้ยินก็ยินดีตามคาด พยักหน้ากล่าวยิ้มๆ \"หาก เจ้าคิดได้เช่นน้ีจริงๆ โทษที่เจ้าได้รับในหลายวันนี้ก็นับว่ามิได้เสียเปล่า\" นางชะงกั เลก็ นอ้ ยกอ่ นกลา่ วอกี วา่ \"รอไปถงึ เมอื งหลวงแลว้ ยา่ จะใหบ้ ดิ าเจา้ เชญิ คนมาสอนหนงั สอื และงานฝมี อื ให้ เจา้ จงตงั้ ใจเรยี น วนั หนา้ ยา่ จะหา สามที ดี่ ใี หเ้ จา้ แนน่ อน\" เมอื่ กอ่ นฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งเคยพดู กบั เจยี งชงิ หวา่ นดว้ ยสหี นา้ ออ่ นโยน เป็นมิตรเย่ียงนี้เสียที่ใด ส่วนใหญ่มีแต่ดุว่านางไม่รู้จักหาความก้าวหน้า ไมม่ รี ะเบยี บ แตต่ อนนถ้ี งึ กบั บอกวา่ วนั หนา้ จะหาสามที ด่ี ใี หน้ าง... ในใจเหยาซ่ือยินดีเป็นอย่างมาก รีบบอกให้เจียงชิงหว่านขอบคุณ ทา่ นยา่ สว่ นตนเองกเ็ อย่ ปากขอบคณุ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งตามหลงั ดว้ ยเชน่ กนั ซ้�ำยังเดินไปรับปิ่นในมือเถาเยี่ยมาปักลงบนมวยผมให้ฮูหยินผู้เฒ่าเจียง พลางสนทนากบั อกี ฝา่ ยดว้ ยนำ�้ เสยี งนมุ่ นวลแผว่ เบา เวลานเ้ี องจน่ิ ผงิ กถ็ อื กลอ่ งอาหารเขา้ มา เปน็ อาหารเชา้ ทหี่ ญงิ รบั ใช้ เตรยี มไวใ้ ห้ เถาเยย่ี จงึ รบี เดนิ ไปชว่ ย ครนั้ อาหารจดั วางเรยี บรอ้ ย เหยาซอื่ กป็ ระคองฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งไป นง่ั ลงบนเกา้ อ้ี จบั ตะเกยี บคบี กบั ขา้ วใหฮ้ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งดว้ ยตนเอง ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งเรยี กเจยี งชงิ หวา่ นมานงั่ ดว้ ยกนั เมอื่ พวกนางกนิ เสรจ็ ทอ้ งฟา้ ทดี่ า้ นนอกกส็ วา่ งมากแลว้ 30

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย แมจ้ ะเปน็ อาหารทบี่ รรดาหญงิ รบั ใชย้ มื ครวั โรงเตยี๊ มทำ� ออกมา แต่ อปุ กรณท์ งั้ หมดลว้ นเปน็ ของทนี่ ำ� มาเอง จน่ิ ผงิ กบั เถาเยยี่ รบี เกบ็ ถว้ ยชาม แลว้ นำ� ไปทโี่ รงครวั ดา้ นลา่ งเพอ่ื ใหห้ ญงิ รบั ใชล้ า้ ง กอ่ นจะขนขา้ วของของ พวกฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งไปไวใ้ นรถมา้ แลว้ ถงึ ขนึ้ มาเชญิ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งกบั พวกเหยาซอ่ื ลงไป เหยาซอ่ื ไมว่ างใจรา่ งกายของเจยี งชงิ หวา่ น จงึ บอกใหจ้ นิ่ ผงิ ประคอง อกี ฝา่ ย สว่ นตนกป็ ระคองฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี ง เมอ่ื ออกมานอกโรงเตย๊ี มเจยี งชงิ หวา่ นกม็ องเหน็ รถมา้ คนั ใหญส่ คี่ นั จอดอยหู่ นา้ ประตู ดา้ นหลงั ยงั มชี ายแตง่ กายรดั กมุ สะพายงา้ วเหนบ็ ดาบไว้ ทเี่ อวตดิ ตามอยอู่ กี ราวสบิ คน คงเพราะหยง่ ชางปอ๋ รวู้ า่ มารดาชราของตน จะเข้าเมืองหลวง อีกทั้งระหว่างทางไม่สงบ จึงได้ส่งองครักษ์มาคุ้มกัน โดยเฉพาะ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งนง่ั รถมา้ คนั แรก เหยาซอ่ื กบั เจยี งชงิ หวา่ นนง่ั รถมา้ คนั ทส่ี อง ผโู้ ดยสารรถมา้ คนั ทส่ี ามคอื บา่ วไพร่ สว่ นคนั ทสี่ ใ่ี ชล้ ากสมั ภาระ แลดยู ง่ิ ใหญอ่ ลงั การ แมเ้ หยาซอ่ื จะมจี ติ ใจของผเู้ ปน็ มารดา อยากจะคยุ กบั เจยี งชงิ หวา่ น สกั หลายคำ� แตส่ ำ� หรบั เจยี งชงิ หวา่ นแลว้ การอยดู่ ว้ ยกนั ตามลำ� พงั สองคน เปน็ เวลานานยงั คงทำ� ใหร้ สู้ กึ กระอกั กระอว่ น นางหาเรอื่ งมาคยุ กบั เหยาซอ่ื ไมไ่ ด้ ทวา่ ยงั ดที น่ี างเพง่ิ หายปว่ ย สภาพรา่ งกายยงั ไมด่ ี ไมน่ านกพ็ งิ หมอนองิ ออ่ นนมุ่ ใบใหญพ่ ลางรสู้ กึ งว่ งขนึ้ มา ระหวา่ งทส่ี ะลมึ สะลอื กร็ สู้ กึ วา่ มคี นคลมุ เสอ้ื ตวั หนาตวั หนงึ่ ลงบนตวั นางจงึ หลบั ตอ่ ไป 31

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 ระหว่างทางขบวนรถม้าได้หยุดลงครั้งหนึ่ง คนทั้งหลายลงจากรถ มาพกั ผอ่ น เจยี งชงิ หวา่ นไดย้ นิ องครกั ษค์ นหนง่ึ บอกกบั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งวา่ มาถงึ ชานเมอื งไทห่ ยวนแลว้ ยงั บอกดว้ ยวา่ หนทางดา้ นหนา้ มปี า่ เขาลอ้ มรอบ ในปา่ มีโจรชุกชุมต้องเร่งเดินทางผ่านไปในขณะท่ียังเป็นช่วงกลางวันอยู่ อยา่ รอจนมดื แลว้ พกั คา้ งคนื ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงได้ยินก็บอกให้ทุกคนขึ้นรถม้าเร่งเดินทางกันต่อ อาหารกลางวนั กม็ ไิ ดล้ งจากรถมา้ มากนิ แตต่ า่ งคนตา่ งกนิ อาหารแหง้ ทม่ี ี ตดิ รถมา้ แทน เดมิ เจยี งชงิ หวา่ นรสู้ กึ วา่ ปากไมร่ รู้ สชาติ ทงั้ ยงั นง่ั รถมา้ มาเปน็ ครงึ่ วนั จึงไม่รู้สึกอยากอาหาร กินขนมฝูหลิง* ไปเพียงคร่ึงช้ินและดื่มชาไปอีก สองสามอกึ จากนนั้ กน็ ง่ั พงิ หมอนองิ สปั หงก ไม่รู้เช่นกันว่าเดินทางมาเป็นระยะทางเท่าไร จู่ๆ ก็ได้ยินเสียง ลากยาวดงั ขนึ้ ตามดว้ ยเสยี งฝเี ทา้ มา้ ทำ� เอาพน้ื ถนนสน่ั สะเทอื นประหนง่ึ มแี ผน่ ดินไหว เจียงชิงหว่านสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็มองเห็นเหยาซื่อหน้าซีดเผือด ตัว กำ� ลงั สนั่ เทมิ้ เหยาซอื่ หนั มามองนางพลางพดู เสยี งสนั่ \"แยแ่ ลว้ ! พวกเรา เจอโจร!\" * ขนมฝูหลิง หรือขนมโป่งรากสน เป็นขนมที่มีลักษณะเหมือนขนมโก๋สอดไส้ถั่วแดงกวน แป้งมีส่วนผสม ของโปง่ รากสน 32

ฉางโกวล่ัวเยวี่ย 4 พบคนในอดตี ภายนอกรถม้าคันใหญ่ทั้งหมดสี่คันนับว่าหรูหรางดงาม ไมแ่ ปลก ที่จะถูกโจรหมายตาเข้า เพียงแต่ท่ีด้านหลังขบวนมีองครักษ์ในชุดรัดกุม ตามมาราวสบิ คน ซำ�้ ยงั ใชถ้ นนหลวงในการเดนิ ทาง โจรเหลา่ นน้ั ไมก่ ลวั เลยหรอื ชา่ งขวญั กลา้ เทยี มฟา้ โดยแท้ ในอดตี เจยี งชงิ หวา่ นไมเ่ คยประสบกบั เรอ่ื งเชน่ น้ี ในใจนางกห็ วาดกลวั เชน่ กนั ทวา่ เหน็ เหยาซอ่ื ตกใจจนหนา้ ถอดสไี ปแลว้ จงึ อยากจะแสรง้ ทำ� เปน็ สขุ มุ เยอื กเยน็ เพอ่ื ปลอบขวญั อกี ฝา่ ย ทวา่ เจยี งชงิ หวา่ นยงั ไมท่ นั ไดเ้ อย่ ปากกถ็ กู เหยาซอื่ ดงึ ตวั ไปหลบขา้ งหลงั อยา่ งแรงจนนางรสู้ กึ เจบ็ ขอ้ มอื อยบู่ า้ ง ถึงแม้เหยาซ่ือจะมีสีหน้าที่ต่ืนกลัว แต่ยังคงพูดกับเจียงชิงหว่าน อยา่ งเดด็ เดยี่ วหนกั แนน่ \"ประเดย๋ี วเจา้ กห็ ลบอยหู่ ลงั แม่ อยา่ ออกมา วางใจ ได้ แมจ่ ะปกปอ้ งเจา้ เอง จะไมป่ ลอ่ ยใหค้ นพวกนนั้ ทำ� ร้ายเจา้ ไดแ้ มแ้ ตน่ อ้ ย\" 33

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 ถึงกบั ใชร้ ่างของท่านมาปกปอ้ งขา้ ? เจยี งชงิ หวา่ นซาบซง้ึ ใจจนไมร่ สู้ กึ ถงึ ความเจบ็ บนขอ้ มอื แลว้ กลา่ ว เสียงเบาว่า \"ท่านแม่วางใจได้เจ้าค่ะ พวกเรามีองครักษ์อยู่ โจรพวกน้ัน ลว้ นไมไ่ ดร้ บั การฝกึ มา ไหนเลยจะสอู้ งครกั ษข์ องพวกเราได\"้ ไดย้ นิ บตุ รสาวพดู ปลอบขวญั เชน่ น้ี เหยาซอ่ื กใ็ จสงบลงเลก็ นอ้ ย นาง ยนื่ มอื ไปแงม้ มา่ นหนา้ ตา่ งดา้ นขา้ งออกมองดขู า้ งนอก เจยี งชงิ หวา่ นเองก็ มองดว้ ยเชน่ กนั เหน็ องครกั ษส์ บิ กวา่ คนนน้ั ชกั ดาบตรงเอวออกมาแลว้ ดาบเหลา่ นนั้ สะทอ้ นแสงอาทติ ย์ สาดประกายเจดิ จา้ พวกเขายนื ลอ้ มโดยมรี ถมา้ ทง้ั สคี่ นั อยตู่ รงกลาง บนใบหนา้ ของแตล่ ะคนดขู งึ ขงั เครง่ เครยี ดยงิ่ สายตาจอ้ งมอง กลมุ่ โจรทต่ี ะบงึ ออกมาจากในปา่ ทางดา้ นหนา้ ดำ� ทะมนึ ...ไม่รู้ว่ามจี �ำนวนก่ีคนกนั แน่ เวลานเี้ องคนทน่ี า่ จะเปน็ หวั หนา้ องครกั ษก์ ก็ า้ วออกมา ตะโกนเสยี งดงั ไปยังโจรที่อยู่ด้านหน้า \"นี่เป็นรถม้าของจวนหย่งชางป๋อแห่งเมืองหลวง เจา้ พวกชวั่ ชา้ ทด่ี า้ นหนา้ นนั่ อยา่ ไดอ้ วดดี รบี ถอยไปเสยี มเิ ชน่ นนั้ จะทำ� ให้ พวกเจา้ มาแลว้ ไมไ่ ดก้ ลบั !\" พอได้ยินว่าเปน็ รถม้าของจวนหย่งชางป๋อแห่งเมืองหลวง โจร จ�ำนวนมากกเ็ ริ่มหวาดกลัว ยืนอยู่กบั ที่ ไม่ได้กา้ วมาข้างหน้าต่อ ทวา่ มคี นทา่ ทางโผงผางหยาบคายและพาดดาบใหญไ่ วบ้ นบา่ ผหู้ นง่ึ ไดย้ นิ แลว้ กลบั พดู ยมิ้ ๆ \"หยง่ ชางปอ๋ แหง่ เมอื งหลวง? เมอื งหลวงอยหู่ า่ งจาก พวกเราสบิ หมน่ื แปดพนั หล*่ี ตอ่ ให้บดิ าปลน้ รถมา้ เขา ก็ใหเ้ ขาพาคนมา * หล่ี หมายถงึ หน่วยมาตราวดั ของจีน เทา่ กับความยาว 15 อิ่น เทียบได้กับระยะทางประมาณ 500 เมตร 34

ฉางโกวลั่วเยว่ีย จัดการบิดาสิ\" พูดพลางแกว่งดาบใหญ่ในมือ ก่อนร้องเรียกคนทั้งหลาย \"ท�ำใจกล้าๆ หน่อย เข้าไปปล้นได้เลย! ฆ่าได้หน่ึงคน บิดาตกรางวัลให้ สบิ ตำ� ลงึ \" มีเงินวางอยู่ต่อหน้า คนเหล่าน้ีก็ราวกับได้กินหัวใจหมีดีเสือดาว* สง่ เสยี งตะโกนลนั่ พลางพงุ่ ตวั มาขา้ งหนา้ ตอ่ เหยาซ่ือเห็นแล้วให้อกสั่นขวัญแขวน มือที่จับม่านส่ันเทา นาง หันหน้ามาพูดกับเจียงชิงหว่านด้วยใบหน้าหวาดหว่ันระคนสร้อยเศร้า \"มี...มโี จรมากถงึ เพยี งนเ้ี ชียว?\" คราวนี้หลบไมพ่ น้ แน่แลว้ เจียงชิงหว่านเองก็ใจหายเช่นกัน ทว่านางมิได้พูดอะไร ยังคงมอง สถานการณด์ า้ นนอกดังเดมิ อตุ สา่ หไ์ ด้ฟืน้ คนื ชีพมาทง้ั ที นางไมอ่ ยากตายอกี คร้งั ในตอนนี้ แมอ้ งครกั ษข์ องจวนปอ๋ จะกลา้ หาญชาญชยั แตโ่ จรกม็ มี ากเกนิ ไป อีกท้ังแต่ละคนล้วนเป็นพวกเดนตาย มีองครักษ์หลายคนได้รับบาดเจ็บ จนลม้ ลงไปแลว้ โจรเหลา่ นน้ั เขา้ มาใกลข้ นึ้ ทลี ะนดิ จนจะบกุ มาถงึ ตวั คน ในท่ีสุดเหยาซื่อก็ทนไม่ไหวร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัว เจยี งชงิ หวา่ นยงั ไมท่ นั ไดป้ ลอบนางกม็ องเหน็ บนศรี ษะอกี ฝา่ ยมปี น่ิ เงนิ อยู่ อนั หนง่ึ จงึ ยกมอื ดงึ ปน่ิ ออกมากมุ แนน่ ไวใ้ นมอื หากพวกองครักษ์ด้านนอกต้านไว้ไม่อยู่ ปล่อยให้โจรพวกนั้น มาจบั ตวั พวกนางแมล่ กู จรงิ ๆ ถงึ เวลานน้ั การจะตายอยา่ งสบายกย็ งั เปน็ เรอื่ งยาก * กนิ หัวใจหมดี ีเสอื ดาว อุปมาถึงใจกลา้ บา้ บ่นิ 35

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 ไมร่ เู้ หมอื นกนั วา่ ถา้ ตายหนนี้ สวรรคจ์ ะใหข้ า้ ไดม้ ชี วี ติ อกี ครง้ั หรอื ไม่ เกรงว่าคงจะไมแ่ ล้ว... เจียงชงิ หว่านยม้ิ เยาะตนเอง สายตายงั คงมองนอกหน้าตา่ งรถ เมื่อองครักษ์สองสามคนล้มลง โจรเหล่าน้ันก็ย่ิงบ้าคล่ัง พวกมัน บางคนพงุ่ ตวั ไปถงึ หนา้ รถมา้ คนั ทส่ี ามแลว้ เปดิ มา่ นรถออก จากนนั้ กห็ นั หนา้ กลบั ไปตะโกนบอกหวั หนา้ โจรดว้ ยทา่ ทางตน่ื เตน้ วา่ \"ลกู พ!่ี มหี ญงิ งาม!\" ลกู พข่ี องพวกเขาทางหนงึ่ กวดั แกวง่ ดาบใหญใ่ นมอื ปะทะกบั องครกั ษ์ ทางหนง่ึ กต็ ะโกนตอบ \"ไปดวู า่ ในรถมา้ คนั อน่ื มอี ะไร!\" ลูกน้องรับค�ำ กอ่ นมองรถมา้ คนั ทสี่ องแล้ววงิ่ ไป เหน็ มอื ของโจรกำ� ลงั จะแตะถงึ มา่ นรถอยรู่ อมรอ่ เหยาซอ่ื กห็ วดี รอ้ ง ขนึ้ มาดว้ ยอารามตกใจ เจยี งชงิ หวา่ นเองกห็ นา้ ซดี เผอื ด ยกปน่ิ เงนิ ทกี่ มุ อยู่ ในมอื ขน้ึ จอ่ คอตนเอง เวลานี้เองก็ได้ยินเสียงแหวกอากาศดังแหลมมา ไม่รู้ว่าเปน็ ลูกธนู จากทใี่ ดยงิ ทะลศุ รี ษะคนผนู้ ้ี มันทะลุเข้าไปในขมับซ้าย หัวธนูทรงสามเหล่ียมโผล่ออกมาทาง ขมบั ดา้ นขวา บนนน้ั เปอ้ื นของสขี าวและสแี ดงอยจู่ ำ� นวนมาก เหยาซอื่ ตาเหลอื กหมดสตไิ ปแลว้ เจยี งชิงหว่านเองก็ตกใจไม่น้อย หวั ใจในอกคลา้ ยจะหยดุ เตน้ กม็ ปิ าน ตะลงึ มองคนผนู้ น้ั ตวั แขง็ ลม้ ลงดา้ นขา้ ง โดยทส่ี องตายงั เบกิ ถลน ต่อจากนั้นก็มีเสียงแหวกอากาศดังอย่างต่อเน่ือง มีโจรล้มลง ไมข่ าดสาย และยงั มคี นจำ� นวนหนง่ึ ควบมา้ หอ้ ตะบงึ มากอ่ นจะพลกิ ตวั ลง เขา้ ร่วมการตอ่ สู้ แคเ่ หน็ กร็ วู้ า่ พวกเขามวี ทิ ยายทุ ธเ์ ปน็ เลศิ แตล่ ะคนสามารถ 36

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย รบั มอื โจรไดเ้ ปน็ สบิ คน สถานการณพ์ ลกิ ผันในทนั ใด จติ ใจของหวั หนา้ องครกั ษพ์ ลนั ฮกึ เหมิ ขนึ้ มา รบี บอกใหพ้ น่ี อ้ งองครกั ษ์ ของตนสงั หารโจรตอ่ โจรเหลา่ นน้ั เหน็ ทา่ ไมด่ กี ผ็ วิ ปาก สพู้ ลางถอยพลาง กระเจดิ กระเจงิ ราวนกแตกรงั หลบเขา้ ไปในปา่ ทบึ อยา่ งรวดเรว็ กระนน้ั หวั หนา้ องครกั ษก์ ม็ ไิ ดม้ ที า่ ทจี ะถอื โอกาสรกุ ไลต่ อ่ เพยี งเหน็ สถานการณด์ ขี นึ้ พอสมควรกร็ ามอื เรยี กองครกั ษค์ นอน่ื กลบั มาทง้ั หมด จากนนั้ เขากส็ ง่ คนไปคมุ้ ครองความปลอดภยั ของพวกฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี ง พร้อมกบั กมุ มอื คารวะไมก่ ค่ี นนน้ั ดว้ ยความจรงิ ใจ \"ขอบคณุ ทกุ ทา่ นทชี่ ว่ ยเหลอื มทิ ราบวา่ ทกุ ทา่ นมชี อ่ื เสยี งเรยี งนามวา่ กระไร ขา้ จะกลบั ไปแจง้ ตอ่ ทา่ นปอ๋ ของพวกขา้ ทา่ นปอ๋ จะตอ้ งซาบซง้ึ นำ�้ ใจของทกุ ทา่ นอยา่ งแนน่ อน\" และบอกอีกวา่ ผทู้ ี่อยู่ในรถม้าคอื ครอบครวั ของหย่งชางป๋อ คนในชุดเจยี้ นอ*ี ผ้าไหมสเี ขยี วครามทบี่ นแก้มขวามรี อยแผลเปน็ อยู่รอยหนึ่งมองหัวหน้าองครักษ์พลางพูดอย่างคล้ายยิ้มคล้ายไม่ย้ิมว่า \"ทราบดีว่าพวกท่านเป็นคนของจวนหย่งชางป๋อ หากมิใช่คนของจวน หยง่ ชางปอ๋ ทา่ นโหวของขา้ กค็ งไมใ่ หพ้ วกขา้ ยน่ื มอื มาชว่ ยหรอก\" เวลาน้ีฮูหยินผู้เฒ่าเจียงก�ำลังลงจากรถม้าโดยมีเถาเยี่ยประคอง ไดย้ นิ คนผนู้ พี้ ดู ภาษากลางอยา่ งคลอ่ งแคลว่ ซำ้� ยงั ตดิ สำ� เนยี งเมอื งหลวง จงึ ถามวา่ \"ขอถามผมู้ พี ระคณุ พวกทา่ นมาจากเมอื งหลวงหรอื \" ซ�้ำเขายงั เอย่ ถงึ 'ทา่ นโหว' ดูท่าภมู ิหลังจะไม่ธรรมดา นางใชส้ ายตาพนิ จิ มองคนผนู้ ้ี เหน็ เขามอี ายรุ าวยส่ี บิ เจด็ ยสี่ บิ แปดปี * ชุดเจย้ี นอี เป็นชุดของพลธนใู นสมยั โบราณ โดยตวั ชดุ ดา้ นบนและแขนรัดรปู พอดีตัว สวมกางเกง 37

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 รปู โฉมดคู มคาย นา่ เสยี ดายทบี่ นแกม้ ขวามรี อยแผลเปน็ ดนู า่ กลวั อยรู่ อยหนงึ่ ทำ� ใหค้ นเหน็ แลว้ รสู้ กึ วา่ เขาดรุ า้ ย ทวา่ ดจู ากทา่ ทางของเขากน็ า่ จะเปน็ คนที่ ชอบยมิ้ ผหู้ นง่ึ คนผู้นี้เห็นฮูหยินผู้เฒ่าเจียงก็กุมหมัดคารวะและเอ่ยเรียกนางว่า 'ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ' ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งไมแ่ นใ่ จในพนื้ เพของอกี ฝา่ ย อกี ทง้ั เมอื่ ครู่ เขาเพงิ่ จะชว่ ยพวกนางไวจ้ งึ ไมก่ ลา้ รบั การคารวะจากเขา รบี เบย่ี งตวั หลบ ซ�ำ้ ยังจะคารวะเขากลบั ด้วย คนผู้น้ียิม้ พลางเบยี่ งตัวหลบ \"ฮหู ยินผเู้ ฒา่ เกรงใจแลว้ \" ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งใหเ้ ถาเยย่ี เรยี กเหยาซอื่ กบั เจยี งชงิ หวา่ นลงมาขอบคณุ ผมู้ พี ระคณุ พลางถามชอื่ แซข่ องคนผนู้ ี้ เหตดุ ว้ ยตอ้ งการจะตอบแทนเขา คนผู้น้ีจึงย้ิมเล็กน้อย \"ผู้น้อยแซ่โจว นามฮุย ท่านป๋อรู้จักผู้น้อย เมอ่ื ครทู่ า่ นโหวของผนู้ อ้ ยเหน็ วา่ มโี จรกำ� ลงั รบกวนฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ จงึ ใหผ้ นู้ อ้ ย มาชว่ ยเหลอื \" ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งยอ่ มตอ้ งถามวา่ เจา้ นายของเขาคอื ผใู้ ด ทนั ใดนนั้ กไ็ ดย้ นิ โจวฮยุ ตอบยมิ้ ๆ วา่ \"ทา่ นโหวของผนู้ อ้ ยคอื จงิ้ หนงิ โหว ทา่ นกลบั ไป บอกกบั ทา่ นปอ๋ เขากท็ ราบแลว้ ขอรบั \" ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงจะถามต่อก็เห็นคนผู้หน่ึงควบม้าว่ิงมา ก่อน พลิกตัวลงจากม้า คารวะโจวฮุยอย่างเคารพนบนอบ จากน้ันก็กล่าวว่า \"ทา่ นโหวเรียกท่านกลับไปเด๋ียวนี้เลยขอรับ\" เวลานเี้ จยี งชงิ หวา่ นกป็ ระคองเหยาซอื่ ลงรถมา้ มาแลว้ เชน่ กนั ไดย้ นิ บทสนทนาของฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งกบั โจวฮยุ ในใจกก็ ำ� ลงั นกึ สงสยั เชน่ กนั วา่ จงิ้ หนงิ โหวคอื ผใู้ ด 38

ฉางโกวล่ัวเยวี่ย โจวฮยุ กลา่ วลาฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี ง พอมองเหน็ เหยาซอื่ กบั เจยี งชงิ หวา่ น กก็ มุ หมดั ทำ� ทา่ คารวะไปทางพวกนาง นบั วา่ เปน็ การทกั ทาย จากนนั้ เขาก็ พลิกตัวขึ้นหลังม้า หันม้ากลับ มองทางท่ีมาก่อนห้อตะบึงจากไป คนท่ี ตดิ ตามมากบั เขากพ็ ากนั ขนึ้ มา้ หอ้ ตะบงึ ออกไปเชน่ กนั พวกฮูหยินผู้เฒ่าเจียงมองดูคนเหล่านั้นจากไปไกล จากน้ันก็ต้อง ประหลาดใจ เนอื่ งจากทางดา้ นหนา้ ทคี่ นเหลา่ นน้ั ไปยงั มคี นอยอู่ กี จำ� นวนมาก มา้ ทคี่ นอน่ื ขล่ี ว้ นมขี นสผี สม มเี พยี งมา้ ของคนทอ่ี ยตู่ รงกลางเทา่ นนั้ ทสี่ ดี ำ� ปลอดทง้ั ตวั ยามแสงอาทติ ยส์ าดสอ่ งลงมาตอ้ งขนกด็ เู ปน็ ประกาย ราวกบั ผา้ ตว่ น คนบนม้าดูเหมือนก�ำลังฟังคนข้างกายพูดอยู่ เอนร่างน้อยๆ ทว่า หลังยังคงยืดตรงราวกับต้นไผ่ ในมือของคนทางซ้ายมือเขาถือคันธนูอยู่ คาดวา่ เหลา่ ลกู ธนเู มอ่ื ครนู่ คี้ งจะเปน็ เขายงิ ออกมา พวกฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งตา่ งกำ� ลงั เดาวา่ คนผนู้ น้ั คอื จงิ้ หนงิ โหวทโี่ จวฮยุ กลา่ วถงึ ทง้ั ยงั ลงั เลวา่ จะไปกลา่ วขอบคณุ ดหี รอื ไม่ แต่ในเม่ือจิ้งหนิงโหวไม่ได้มาด้วยตนเอง เพียงให้โจวฮุยมาแทน กแ็ สดงวา่ ไมอ่ ยากพบพวกนางนกั บางทอี าจจะดแู คลนพวกนางเสยี ดว้ ยซำ�้ หากยามนพ้ี วกนางไปหากจ็ ะเปน็ การไมด่ ี สุดท้ายฮูหยินผู้เฒ่าเจียงก็ยังไม่ได้ไปหา เพียงแต่เรียกองครักษ์ มาถามวา่ จงิ้ หนงิ โหวคือผู้ใด หลายปมี านนี้ างอยทู่ ก่ี านโจวโดยตลอด และไมค่ อ่ ยไดส้ นใจเรอ่ื งราว ในเมอื งหลวงนกั จงึ ไมร่ วู้ า่ จง้ิ หนงิ โหวเปน็ ใคร ทวา่ ในเมอื่ มบี รรดาศกั ดก์ิ จ็ ะตอ้ ง เปน็ คนทเ่ี กง่ มากแนน่ อน 39

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 เวลานเ้ี หยาซอ่ื เพงิ่ จะหายตกใจ รสู้ กึ วา่ ตนเองเกบ็ ชวี ติ กลบั มาไดแ้ ลว้ ในใจพลนั รูส้ ึกซาบซงึ้ ตอ่ จิง้ หนิงโหวผนู้ น้ั จงึ คิดว่ารอไปถึงเมืองหลวงแล้ว จะตอ้ งผกู มติ รกบั สตรใี นจวนจงิ้ หนงิ โหวเสยี หนอ่ ย แตเ่ มอ่ื หนั กลบั มากลบั เหน็ เจยี งชงิ หวา่ นมใี บหนา้ ซดี เผอื ด สายตา จอ้ งมองดา้ นหนา้ เขมง็ ฟนั บนกดั รมิ ฝปี ากลา่ งแนน่ กระทงั่ รมิ ฝปี ากมเี ลอื ด สแี ดงฉานซมึ ออกมา เหยาซอ่ื ตกใจจนสะดุง้ โหยง รบี จบั มือเจียงชงิ หว่านแนน่ มอื เยน็ เฉียบ ซำ�้ ยังสั่นเทา ในใจเหยาซ่ือย่ิงตระหนกข้ึนกว่าเดิม รีบเอ่ยถามว่า \"หว่านวาน เจา้ เป็นอะไรไป อยา่ ท�ำใหแ้ ม่ตกใจส\"ิ เรยี กหวา่ นวานอยหู่ ลายรอบถงึ จะเหน็ เจยี งชงิ หวา่ นหนั หนา้ มามอง นาง ดวงตามปี ระกายโศกเศรา้ เสยี ใจ โกรธแคน้ สบั สน และยงั มอี กี หลาย ความรสู้ กึ ทน่ี างมองไมอ่ อก \"ข้าไม่ได้เป็นอะไร\" เสียงของนางแผ่วเบา ประหนึ่งว่าท้ังร่าง ไมม่ เี รย่ี วแรง คนเมอ่ื คร่นู ้ี คนทน่ี ง่ั อยบู่ นหลงั มา้ ตรงกลางผนู้ น้ั แมจ้ ะอยไู่ กลจนนาง มองเหน็ หนา้ ตาเขาไดไ้ มช่ ดั แตใ่ ชช้ วี ติ ดว้ ยกนั มาหลายปี แคเ่ หน็ เพยี งเงารา่ ง นางกจ็ ำ� ไดใ้ นแวบเดยี ววา่ นนั่ คอื ใคร เขากค็ อื ชยุ จหี้ ลงิ คนทเี่ คยมาคกุ เขา่ อยหู่ นา้ ประตบู า้ นนางทา่ มกลาง ฝนตกหนกั สามวนั สามคนื เพอื่ ขอนางแตง่ งาน เอย่ สญั ญาวา่ จะดตี อ่ นาง ชวั่ ชวี ติ จะไมท่ ำ� ใหน้ างไดร้ บั ความลำ� บากไมเ่ ปน็ ธรรมแมก้ ระผกี เดยี ว แต่ ภายหลงั เขากลบั มบี ตุ รกบั สหายทสี่ นทิ ทส่ี ดุ ของนาง ซำ�้ ยงั สง่ นางไปถวายตวั 40

ฉางโกวลั่วเยว่ีย ใหฮ้ อ่ งเตช้ ราอกี ด้วย นางไมม่ ีทางจำ� ผดิ แน่! 41

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 5 จง้ิ หนิงโหว หวั หนา้ องครกั ษก์ ำ� ลงั ยนื มอื แนบลำ� ตวั รายงานตอ่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี ง \"จงิ้ หนงิ โหวแซช่ ยุ นามวา่ จหี้ ลงิ ในอดตี ฝา่ บาทองคป์ จั จบุ นั ทรงเปน็ โอรส องค์ท่ีสาม ซ้�ำยังมิได้เป็นสายตรง ต�ำแหน่งหนิงอ๋องจึงไม่อาจตกมาถึง ฝา่ บาท ตอ่ มาเมอื่ หนงิ ออ๋ งผเู้ ฒา่ สน้ิ ใตเ้ ทา้ ชยุ ชว่ ยสนบั สนนุ ใหเ้ ขาสบื ทอด ตำ� แหนง่ หนงิ ออ๋ ง ใตเ้ ทา้ ชยุ ทง้ั มฝี มี อื ในการวางแผนอนั สงู สง่ ทงั้ มคี วาม เหย้ี มหาญเวลาออกรบ หนงิ ออ๋ งจงึ ใหค้ วามสำ� คญั กบั เขาอยา่ งมาก ดงั นน้ั หลังครองราชย์จึงแต่งตั้งใต้เท้าชุยเป็นจิ้งหนิงโหว พร้อมด�ำรงต�ำแหน่ง ผบู้ ญั ชาการมณฑลทหารอกี ดว้ ยขอรบั \" แม้จะเป็นเพียงค�ำบอกเล่าสั้นๆ ไม่ก่ีประโยค แต่ขอแค่คิดสักนิด ก็จะรูแ้ ล้ววา่ แฝงไปด้วยกลิน่ คาวเลือดคละคลงุ้ เพยี งใด ฝีเท้าเจยี งชงิ หวา่ นชะงักลง ชยุ จห้ี ลงิ เปน็ ปญั ญาชนทมี่ นี สิ ยั ออ่ นโยน นางคดิ มาตลอดวา่ เขาจะเปน็ 42

ฉางโกวลั่วเยวี่ย ขุนนางบุ๋น แต่คิดไม่ถึงว่าท้ายท่ีสุดเขาจะเป็นขุนนางบู๊ ซ้�ำยังกลายเป็น ผบู้ ญั ชาการมณฑลทหารแลว้ ... เจยี งชงิ หวา่ นยนื นง่ิ นางไดย้ นิ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งพดู วา่ \"ผบู้ ญั ชาการ มณฑลทหารควบคมุ ดแู ลกำ� ลงั ทหารทงั้ หมด จงิ้ หนงิ โหวทา่ นนจี้ ะตอ้ งเปน็ คนทรี่ า้ ยกาจมากแนน่ อน\" แลว้ กถ็ ามหวั หนา้ องครกั ษอ์ กี วา่ \"มตี ำ� แหนง่ เปน็ ผบู้ ญั ชาการมณฑลทหาร มใิ ชส่ มควรจะอยทู่ เี่ มอื งหลวงหรอื ไร ไฉนจงึ มาทนี่ ไ่ี ด\"้ หวั หนา้ องครกั ษต์ อบอยา่ งเคารพนบนอบ \"ขณะผนู้ อ้ ยออกมาจาก เมอื งหลวง ไดย้ นิ วา่ เผา่ ตา๋ ตา๋ * กกั ตวั ทตู ทพ่ี วกเราสง่ ไป ซำ้� ยงั ยกทพั มาคอย กอ่ กวนปลน้ ชงิ ถงึ ขนั้ สงั หารผบู้ ญั ชาการทหารแหง่ ตา้ ถง ฝา่ บาทพโิ รธหนกั ประสงคใ์ หย้ กทพั ปราบปราม จงึ สง่ ผบู้ ญั ชาการมณฑลทหารนำ� ทพั สามสบิ หมน่ื นายไป คดิ วา่ เมอ่ื ครผู่ บู้ ญั ชาการมณฑลทหารคงผา่ นมาเหน็ พวกเรา เจอกบั โจรเขา้ จงึ ไดย้ น่ื มอื ชว่ ยเหลอื ขอรบั \" ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งรวู้ า่ กองกำ� ลงั รกั ษาเมอื งหลวงขน้ึ ตรงกบั จวนบญั ชาการ เชน่ นนั้ คดิ วา่ ชยุ จหี้ ลงิ กบั บตุ รชายของตนคงจะรจู้ กั กนั ทวา่ ไปถงึ เมอื งหลวงแลว้ กย็ งั ตอ้ งซอ้ื ของขวญั ลำ�้ คา่ สกั ชดุ หนง่ึ ไปขอบคณุ ทจ่ี วนดว้ ยตนเองจงึ จะใชไ้ ด้ ครน้ั เหน็ หวั หนา้ องครกั ษไ์ ดร้ บั บาดเจบ็ ทแี่ ขน ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งกพ็ ดู อยา่ งออ่ นโยน \"วนั นต้ี อ้ งขอบใจพวกเจา้ มากทสี่ ละชพี ชว่ ยเหลอื รอไปถงึ เมอื งหลวงแลว้ ขา้ จะบอกเรอ่ื งนตี้ อ่ ทา่ นปอ๋ ใหเ้ ขามอบรางวลั แกพ่ วกเจา้ แนน่ อน\" หวั หนา้ องครกั ษ์รบี คกุ เขา่ กล่าวว่า \"ฮหู ยินผู้เฒา่ กล่าวหนกั ไปแลว้ * ต๋าต๋า หรือตาตาร์ (Tatar) เป็นชนเผ่าเร่ร่อนทางตอนเหนือ อาศัยอยู่บริเวณเขตปกครองตนเองอุยกูร์ของ มณฑลซินเจยี งในปัจจุบัน 43

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 นเ่ี ปน็ หนา้ ทข่ี องพวกผนู้ อ้ ย ทำ� ใหฮ้ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ นายหญงิ และคณุ หนไู ดร้ บั ความตกใจ ถอื เปน็ ความผดิ ของพวกผนู้ อ้ ยขอรบั \" ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงบอกให้หัวหน้าองครักษ์ลุกขึ้น ก่อนจะให้เขาไป ตรวจดอู าการบาดเจบ็ ขององครักษค์ นอืน่ ดีที่ไม่มีใครเปน็ อันตรายถึงชีวิต ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงจึงให้พวกเขา ทำ� แผลกนั งา่ ยๆ กอ่ น รอไปถงึ เมอื งขา้ งหนา้ คอ่ ยหาซอ้ื ยาจากโรงหมอ บนพนื้ มศี พโจรจำ� นวนมากนอนระเกะระกะ แตต่ อนนพ้ี วกเขาไมม่ ี เวลาใหเ้ กบ็ กวาด สถานทนี่ ไ้ี มค่ วรรงั้ อยนู่ าน จงึ เชญิ พวกฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี ง ขนึ้ รถมา้ แลว้ บอกใหส้ ารถอี อกรถ คนทงั้ หลายรบี เรง่ ออกเดนิ ทางไปใหพ้ น้ จากทน่ี ี่ โจวฮยุ ควบมา้ นำ� อยดู่ า้ นหนา้ ชยุ จหี้ ลงิ ชยุ จห้ี ลงิ มองเขาปราดหนง่ึ กอ่ นเอย่ ถามอยา่ งเยน็ ชาวา่ \"ไยตอ้ งไปยงุ่ เรอื่ งไมเ่ ขา้ เรอื่ งดว้ ย\" ชยุ จหี้ ลงิ เองกส็ วมชดุ เจย้ี นอเี ชน่ กนั เพยี งแตเ่ ปน็ สดี ำ� ตรงคอมคี อเสอ้ื ซับในแพรสีขาวโผล่ออกมา แสงอาทิตย์ส่องลอดใบไม้ลงมาบนร่างเขา เหน็ วา่ เขามรี ปู โฉมหลอ่ เหลา รปู รา่ งผอม ไหนเลยจะเหมอื นทหาร ดแู ลว้ เปน็ บณั ฑติ ผหู้ นง่ึ เสยี มากกวา่ โจวฮุยติดตามข้างกายชุยจ้ีหลิงมาเกือบสิบปี รู้จักนิสัยใจคอ ของเขาดี จึงพูดพร้อมย้ิมกว้าง \"เจียงเทียนโย่วมักอ้างถึงเร่ืองที่เคย บังธนูให้ฝา่ บาท ทึกทักว่าตนมีความสามารถน�ำทัพดีกว่าท่าน ตอนแรก ท่ีได้รับแต่งต้ังบรรดาศักดิ์ควรต้องได้บรรดาศักด์ิสูงกว่าท่าน ต�ำแหน่ง ผู้บัญชาการมณฑลทหารนี้ก็ควรเป็นของเขาเช่นกันมิใช่หรือ ปกติเวลา 44

ฉางโกวลั่วเยวี่ย พบทา่ นลว้ นเชดิ หนา้ ชคู อ ทำ� ทา่ ทางดถู กู ดแู คลน คราวนผ้ี นู้ อ้ ยจะทำ� ใหเ้ ขา ตดิ คา้ งนำ�้ ใจทา่ นใหไ้ ด้ ดซู วิ า่ วนั หนา้ เขายงั จะทำ� ทา่ เหมิ เกรมิ ตอ่ หนา้ ทา่ น อกี หรอื ไม\"่ เจยี งเทยี นโยว่ เปน็ ทหาร เขา้ ออกสนามรบมานานหลายปแี ลว้ ในขณะที่ ชยุ จห้ี ลงิ แรกเรมิ่ เปน็ ทป่ี รกึ ษา ภายหลงั ถงึ ไดเ้ รม่ิ นำ� ทพั ออกรบ ทวา่ ยทุ ธวธิ ี ของเขามกั เหนอื ความคาดหมายของผอู้ น่ื อกี ทงั้ เปน็ คนละเอยี ดรอบคอบ ระมัดระวัง ไม่เคยรบแพ้ ดังนั้นต่อมาจึงมีต�ำแหน่งในกองทัพสูงกว่า เจยี งเทยี นโยว่ ทำ� ใหอ้ กี ฝา่ ยคอ่ ยๆ เกดิ ความไมพ่ อใจ \"เจยี งเทยี นโยว่ เปน็ คนขาดความกลา้ ไมม่ คี วามคดิ เหน็ เปน็ ของตนเอง คิดเล็กคิดน้อยกับผลได้ผลเสียตรงหน้ามากเกินไป คนเย่ียงนี้ไม่มีทาง จะประสบความส�ำเร็จอันย่ิงใหญ่ได้ ไม่มีค่าพอให้ข้าเห็นอยู่ในสายตา ยง่ิ ไมต่ อ้ งทำ� ใหเ้ ขาตดิ คา้ งนำ�้ ใจใดๆ ตอ่ ขา้ ดว้ ย\" ชยุ จหี้ ลงิ มสี หี นา้ เฉยเมย นำ�้ เสยี งเยน็ ชา ชุยจี้หลิงไม่เห็นคนอย่างเจียงเทียนโย่วอยู่ในสายตาจริงๆ รู้สึกว่า อกี ฝา่ ยไมม่ คี า่ แมแ้ ตน่ อ้ ยนดิ ทจี่ ะใหเ้ ขาระแวดระวงั หรอื ดงึ เขา้ เปน็ พวก ทว่าการที่ในปา่ นี้มีพวกโจรหลบซ่อนอยอู่ ย่างไรก็ไม่ใช่เร่ืองดีนัก ชุยจี้หลิงขมวดค้ิว จากนั้นก็ส่ังโจวฮุยว่า \"พรุ่งนี้เจ้าน�ำก�ำลังห้าร้อยนาย มากวาดลา้ งพวกโจรในปา่ บรเิ วณนใี้ หส้ นิ้ ซาก อยา่ ใหเ้ หลอื แมแ้ ตค่ นเดยี ว\" ขา้ งนอกปะทะกบั เผา่ ตา๋ ตา๋ คลนื่ ลมขา้ งในอยา่ งไรกต็ อ้ งสงบ ไมใ่ ช่ ปลอ่ ยใหเ้ กดิ เหตผุ ดิ พลาดใดมาขดั ในเวลาชเ้ี ปน็ ชตี้ าย แม้ปกติโจวฮุยจะชอบทำ� สีหน้าทะเล้น แต่ครั้นพูดถึงเรื่องเป็นงาน เป็นการก็ขึงขังย่ิง สองมือประกบเป็นหมัดพลางกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง 45

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 \"ผนู้ อ้ ยรบั คำ� สง่ั \" ชยุ จห้ี ลงิ พยกั หนา้ จากนนั้ กร็ ง้ั หวั มา้ กอ่ นควบตะบงึ นำ� หนา้ ไปตาม ทางแยกดา้ นขา้ ง สำ� รวจสภาพพน้ื ทโ่ี ดยรอบตอ่ โจวฮยุ กบั องครกั ษค์ นอนื่ กร็ บี ตามไปเชน่ กนั จวนหย่งชางปอ๋ ในเมืองหลวง เจียงชิงอวี้เร่งฝีเท้าเดินเข้าเรือนอี๋ชุน เลิกม่านอ่อนสีเขียวต้นหอม ลายดอกขนึ้ แลว้ เดนิ เขา้ หอ้ งโดยไมค่ อยใหส้ าวใชเ้ ปน็ คนทำ� กอ่ นเอย่ ถาม เป็นชุด \"อ๋ีเหนียง เมื่อครู่ข้าได้ยินสาวใช้บอกว่าพวกยายแก่นั่นจะมาถึง ในไมก่ ว่ี นั แลว้ เปน็ เรอ่ื งจรงิ หรอื เจา้ คะ\" เม่งิ อีเ๋ หนียงก�ำลงั ปอ้ นนมววั ให้บุตรชายดม่ื อยู่ นมววั ตม้ กบั ไขนมและนำ�้ ตาลบรรจอุ ยใู่ นชามหยกเขยี ว ตกั เปา่ ใหเ้ ยน็ ทลี ะชอ้ นแลว้ ปอ้ นใหเ้ จยี งฉางหนงิ ทอ่ี ายไุ ดส้ องขวบดมื่ เจยี งชงิ อวพ้ี งุ่ ตวั เขา้ มากะทนั หนั ทง้ั ยงั เอย่ ปากพดู เสยี งดงั เมงิ่ อเ๋ี หนยี ง ไมท่ นั ตง้ั ตวั มอื สน่ั จนทำ� นมหยดหนง่ึ กระเซน็ ตกบนหลงั มอื ตนเอง นมยงั รอ้ นจี๋ เม่ิงอ๋ีเหนียงจึงเงยหน้าขึ้นดุเจียงชิงอว้ี \"มีเร่ืองอะไรก็ค่อยๆ พูด เจา้ โหวกเหวกเสยี งดังปานน้ี ระวงั จะทำ� ให้น้องชายเจา้ ตกใจ\" นางยื่นชามหยกในมือให้แม่นมที่ยืนอยู่ข้างๆ บอกให้อีกฝา่ ย มาป้อนนมให้คุณชายต่อ จากนั้นเมิ่งอี๋เหนียงก็ลุกขึ้นยืน เดินไปน่ังลง บนตั่งหลัวฮั่น* จากน้ันก็เรียกให้เจียงชิงอวี้มาน่ังด้วย ก่อนดุนางอีกว่า * ต่ังหลวั ฮนั่ (ตงั่ อรหันต)์ มขี นาดค่อนข้างใหญ่ มพี นักลอ้ มสามด้าน มีลายฟันใต้ท้องตั่งเป็นแถบกวา้ ง 46

ฉางโกวล่ัวเยวี่ย \"ยายแกอ่ ะไรกนั พดู จาใหม้ สี มั มาคารวะหนอ่ ย นนั่ ทา่ นยา่ ของเจา้ หาก ถกู บ่าวไพร่ได้ยินเข้าจะใช้ไดท้ ใ่ี ดกนั \" เจียงชงิ อวีแ้ ค่นเสยี งเบาๆ อยา่ งดูแคลน ยายแกจ่ ากชนบทผหู้ นง่ึ เกรงวา่ ในซอกเลบ็ คงจะมแี ตข่ ดี้ นิ ยงั ตอ้ ง ใหน้ างมสี มั มาคารวะไปเพอื่ อนั ใด ล้วนกล่าวกันว่าไม่มีใครเข้าใจบุตรสาวเท่ากับผู้เป็นแม่ เพียงเห็น สีหน้าของเจียงชิงอว้ี เม่ิงอี๋เหนียงก็รู้แล้วว่าอีกฝา่ ยไม่ได้ฟังค�ำของตน แมแ้ ตน่ อ้ ย นางจึงถอนหายใจ \"ข้ารู้ว่าในใจเจ้าไม่ชอบท่านย่าของเจ้า และ เกรงว่าคงไม่ชอบนายหญิงกับบุตรสาวของนางย่ิงกว่า แต่ต่อให้ไม่ชอบ เพยี งไรกต็ อ้ งใหค้ วามสำ� คญั แสดงชดั แจง้ ออกมาทางสหี นา้ เชน่ นกี้ เ็ หมอื น บอกวา่ เจา้ เปน็ คนไมม่ สี มอง\" เจยี งชงิ อวเ้ี บอื นหนา้ ไปมองกระถางดอกชาภเู ขาทว่ี างอยบู่ นโตะ๊ สงู ทดี่ า้ นขา้ ง สหี นา้ ไมใ่ สใ่ จยง่ิ หากคนที่มามีเพียงฮูหยินผู้เฒ่าเจียงผู้เดียวก็ช่างเถอะ ถึงอย่างไร ทุกคนก็มิได้อยู่ในเรือนเดียวกัน แค่ต้องไปคารวะทุกเช้าเย็นเท่านั้น แต่ เหยาซอ่ื กบั เจยี งชงิ หวา่ นนนั้ ตา่ งออกไป ในบรรดาบตุ รสาวบตุ รชายทง้ั หมดนนั้ บดิ าชอบเจยี งชงิ อวมี้ ากทส่ี ดุ บอกวา่ นางมนี สิ ยั รา่ เรงิ ตรงไปตรงมาเหมอื นกบั เขา ทะนถุ นอมนางราวกบั ไขใ่ นหนิ มารดากมุ อำ� นาจดแู ลงานในจวนปอ๋ ปกตยิ ามไปพบปะกบั สตรี จากสกลุ อน่ื กเ็ ปน็ มารดาพานางไป พสี่ าวนอ้ งสาวในจวนตา่ งไมก่ ลา้ มเี รอ่ื ง กบั นาง ผอู้ น่ื ลว้ นตอ้ งเยนิ ยอนาง จนนางลมื ไปแลว้ วา่ อนั ทจี่ รงิ ตนเปน็ เพยี ง 47

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 บตุ รสาวสายรอง กระทง่ั เวลานท้ี เ่ี หยาซอื่ กบั เจยี งชงิ หวา่ นจะกลบั มาแลว้ ตอ่ ใหเ้ หยาซอื่ ไมม่ อี ะไรมาอวดชาวบา้ น แตอ่ กี ฝา่ ยกค็ รองตำ� แหนง่ ภรรยาเอก ไหนจะเจยี งชงิ หวา่ นอกี คนผนู้ นั้ เปน็ บตุ รสาวสายตรง ตอ่ ไป เมอื่ ผอู้ นื่ เหน็ นางอกี ครง้ั ในใจจะคดิ วา่ นางเปน็ บตุ รสาวสายรองแลว้ ดถู กู นาง หรอื ไม่ คิดถึงตรงนี้เจียงชิงอว้ีก็รู้สึกวุ่นวายใจ เท้าขวาท่ีห้อยอยู่ริมตั่ง เตะมา้ นงั่ กลมทวี่ างอยเู่ บอื้ งหนา้ อยา่ งแรงพลางพดู ดว้ ยความไมพ่ อใจวา่ \"พวกนางอยทู่ ช่ี นบทไมด่ หี รอื ไร อยา่ งไรทา่ นพอ่ กใ็ หค้ นสง่ เงนิ กลบั ไปทกุ ปี ไฉนตอ้ งมาเมอื งหลวงดว้ ย ทนี่ ไี่ มใ่ ชท่ ท่ี พี่ วกนางควรมา!\" ในใจเจียงชิงอว้ีรู้สึกอยู่ตลอดว่าหากเหยาซ่ือกับเจียงชิงหว่านมา จะยึดต�ำแหน่งของนางกับเม่ิงอ๋ีเหนียงไป ผู้อื่นก็จะพลอยดูถูกพวกนาง ไปด้วย มา้ นง่ั กลมถกู เจยี งชงิ อวเ้ี ตะเลอื่ นไปขา้ งหนา้ เสยี ดสกี บั พนื้ จนเกดิ เสยี ง บาดแกว้ หู เจยี งฉางหนงิ เพง่ิ จะอายสุ องขวบ ไดย้ นิ เสยี งนกี้ ต็ กใจรอ้ งไหข้ นึ้ มา เม่ิงอี๋เหนียงรีบตวาดดุเจียงชิงอวี้ จากนั้นก็ส่ังแม่นมว่า \"เจ้าอุ้ม คุณชายออกไปเล่นข้างนอกสกั ครเู่ ถิด\" แมน่ มรบั คำ� นางวางชามหยกในมอื ลงบนโตะ๊ จากนนั้ กใ็ ชส้ องมอื อมุ้ เจยี งฉางหนงิ ไวใ้ นออ้ มแขน กลอ่ มเขาดว้ ยเสยี งนมุ่ \"คณุ ชายไมต่ อ้ งรอ้ ง คณุ หนรู องแคค่ ยุ กบั อเ๋ี หนยี ง ไมต่ อ้ งกลวั นะเจา้ คะ\" นางพูดพลางอุ้มเจียงฉางหนิงเดินไปลานเรือน หลอกล่อให้เขาดู ปลาทองและเตา่ ในอา่ งดนิ เผา 48