เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1-500

เจ้าสาวมอื สองของคุณชายเย่ ถกู บงั คบั เป็นตวั แทนของงานแต่งงานน้ี เธอแตง่ งานกบั ผชู้ ายท่ีพิการแต่กลบั มีอาํ นาจใหญ่ “ฉนั เยโ่ ม่เซินไม่เอาผหู้ ญิงท่ีทอ้ งและไม่รู้วา่ พอ่ ของลกู เป็นใครเดด็ ขาด”เดิมทีคิดวา่ งานแต่งงาน น้ีเป็นการแลกเปล่ียน แตเ่ ธอกลบั เผลอใจ ไปไปมามา สุดทา้ ยเธอกจ็ ากไปดว้ ยความเสียใจผา่ น ไปหลายปี ลกู ชายที่หนา้ ตาคลา้ ยกบั เขามากตบหวั ของเยโ่ ม่เซินดว้ ยฝ่ ามือเลก็ ๆ“พอ่ คนร้าย นาย วา่ ใครเป็นเดก็ ที่ไม่รู้วา่ พอ่ ของตวั เป็นใคร?”

ตอนที่ 1 เสยี ตวั ณ กลางคนื คํา่ คนื ทฝ่ี นตกหนัก ฟ้าแลบ ฟ้ารอ้ งล่ันอยคู่ รนื โครม เสน่ิ เฉยี ว เดนิ ลากกระเป๋ าเดนิ ทาง เดนิ อยา่ งไรจ้ ดุ มงุ่ หมายอยู่ กลางสายฝน “เฉยี วเฉียว หลนิ เจยี งไมใ่ ชเ่ ป็ นเพราะถกู ลอตเตอรหี่ า้ ลา้ นจงึ มา ขอเธอหยา่ หรอกนะ แตเ่ ป็ นเพราะเธอไมไ่ ดท้ ําหนา้ ทท่ี ด่ี พี รอ้ ม ทภ่ี รรยาดดี คี นหนงึ่ ควรจะทํา” “เสนิ่ เฉยี ว เธออยา่ วนุ่ วายอกี เลยนะ เรอื่ งหยา่ เป็ นเรอื่ งทเี่ ราคยุ กนั มาตงั้ นานแลว้ ถา้ เธอไมอ่ ยากหยา่ เธอยังอยากจะแบง่ มรดก กนั อยมู่ ัย้ ?” ไมร่ วู ้ า่ สง่ิ ทไี่ หลอยบู่ นใบหนา้ ของเสน่ิ เฉียว คอื น้ําฝนหรอื น้ําตา กนั แน่ ภาพตรงหนา้ ทเ่ี ธอเห็นนัน้ คอ่ ยๆเบลอมากขนึ้ มรี ถเบนทล์ ยี ส์ เี งนิ คนั หนง่ึ ขบั มงุ่ ตรงมาหาเธอดว้ ยความเร็ว เสนิ่ เฉียวทกี่ ําลังเสยี ใจอยไู่ มท่ นั ไดส้ งั เกตเห็น

จนกระท่งั รถคนั นัน้ ขบั ใกลเ้ ขา้ มาหาเธอ เธอจงึ คอ่ ยๆรสู ้ กึ ตวั ขนึ้ มา แตส่ มองของเธอนัน้ เหมอื นไดต้ ายไปแลว้ เธอหยดุ แลว้ ยนื นงิ่ จอ้ งมองรถคนั นัน้ ทข่ี บั มาหาเธออยา่ งมนึ งง เอ๊ยี ด รถเบนทล์ ยี ส์ เี งนิ หกั เลย้ี วดว้ ยความเร็วสงู สามารถเห็นถงึ ทกั ษะ การขบั ขขี่ องคนขบั ได ้ เป็ นเพราะวา่ ขบั รถมาดว้ ยความเร็วมาก เกนิ ไป ไมร่ ะวงั จงึ ชนเขา้ กบั รัว้ กนั้ เสนิ่ เฉียว ยนื นงิ่ อยกู่ บั ท่ี หวั ใจของเธอเตน้ แรงไมห่ ยดุ หลังจากทรี่ ถเบนทล์ ยี ส์ เี งนิ ชนเขา้ กบั รัว้ กนั้ แลว้ มันกจ็ อดนง่ิ อยู่ กบั ท่ี เสนิ่ เฉยี ว ยนื เหมอ่ อยกู่ บั ทเี่ ป็ นเวลาหลายวนิ าที จากนัน้ เธอจงึ คอ่ ยๆดงึ สตกิ ลบั มา เธอเอามอื มาปาดน้ําตาทอี่ ยบู่ นใบหนา้ ของ เธอออก จากนัน้ ทงิ้ กระเป๋ าสมั ภาระของเธอลงแลว้ วงิ่ เขา้ ไปหา รถเบนทล์ ยี ส์ เี งนิ คนั นัน้ เมอ่ื มองเขา้ ไปในรถ ขา้ งในมดื สนทิ เสนิ่ เฉียวพยายามสอ่ งลอด ผา่ นกระจกรถมองดภู ายใน เธอมองเห็นรา่ งผชู ้ ายคนหนง่ึ ฟบุ อยู่ บนพวงมาลยั รถ

เสน่ิ เฉียว ใชม้ อื ตบกระจกรถแรงๆหลายที “คณุ คณุ ไมเ่ ป็ นไร ใชม่ ยั้ ?” ไมว่ า่ จะพดู ยังไง อกี ฝ่ ายก็เกดิ จากการทเี่ ขาพยายามหลบแลว้ หกั พวงมาลัยรถออกเพอ่ื ไมใ่ หช้ นเขา้ กบั ตวั เธอ เขาจงึ ตอ้ งมา ชนกบั รัว้ กนั้ เชน่ นี้ ถา้ เขาเป็ นอะไรไป เธอจะตอ้ งรับผดิ ชอบ! เมอื่ ไดย้ นิ เสยี งกกึ เสนิ่ เฉียวรบี เปิดประตอู อก จากนัน้ ยนื่ ครง่ึ ตวั ของเธอเขา้ ไปในรถ “คณุ ไมเ่ ป็ นไรใชม่ ัย้ ? คณุ …” น้ําเสยี งของ เธอเหมอื นคนกําลังจะรอ้ งไห ้ ยังพดู ไมจ่ บ ผชู ้ ายทฟ่ี บุ อยบู่ นพวงมาลยั รถก็ยน่ื มอื มาจับแขน ของเสน่ิ เฉียวแลว้ ดงึ เธอเขา้ มาในรถ ปึ ง! ประตรู ถปิดแลว้ ถกู ล็อกเอาไว ้ รา่ งของเสนิ่ เฉยี ว ทบั อยบู่ นขาของผชู ้ ายคนนัน้ มอื ทหี่ นาใหญ่ ของผชู ้ ายคนนัน้ จับแน่นไปทบี่ รเิ วณเอวของเธอเหมอื นดงั่ โซท่ ี่ รัดเธอเอาไว ้ ทําใหเ้ ธอขยบั ตวั ไมไ่ ด ้

“ปลอ่ ย ปลอ่ ยฉัน…..”เสนิ่ เฉยี ว เรม่ิ รับรถู ้ งึ อนั ตรายทเี่ กดิ ขนึ้ กบั เธอ พดู อยา่ งตะกกุ ตะกกั ใสเ่ ขา “เธออยากตายหรอ?” เขากดตวั เธอลงแลว้ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งทนี่ ุ่มทมุ ้ เสยี งของเขาราว กบั เป็ นสาเกทร่ี สชาตหิ วานนุ่มไหลผา่ นเขา้ ไปในลําคอ เสนิ่ เฉียว ตะลงึ ตกใจไปสกั พัก เมอ่ื เธอดงึ สตกิ ลบั มาได ้ เธอจงึ รับรไู ้ ดว้ า่ เขากําลังพดู ถงึ เรอ่ื งทเี่ ธอเดนิ อยบู่ นทางมา้ ลาย เธอ รบี สา่ ยหวั แลว้ พดู “ฉัน ฉันไมไ่ ดต้ งั้ ใจ” “ไมว่ า่ เธอจะตงั้ ใจหรอื ไม่ แตเ่ ธอเป็ นคนมาตรงนเี้ อง อยา่ โทษ ฉันกแ็ ลว้ กนั ….” เมอื่ พดู จบ ผชู ้ ายคนนัน้ กย็ กตวั เธอขน้ึ มาวางไว ้ บนขาของตวั เอง เธอรับรถู ้ งึ ความแข็งแรงของผชู ้ ายคนน้ี เสน่ิ เฉยี วเรม่ิ รสู ้ กึ ชาไป ทห่ี วั ของเธอ พดู อยา่ งตะกกุ ตะกกั วา่ “คณุ คดิ จะทําอะไรน่ะ….” “เธอคดิ วา่ ฉันจะทําอะไรละ่ ?” ผชู ้ ายกม้ ตัวลง จบู เธอดว้ ยรมิ ฝี ปากอนั บางและเย็นของเขา เสน่ิ เฉียว รสู ้ กึ วา่ ในสมองของเธอกําลังมอี ะไรระเบดิ ออกมา

จบู ของเขาคอ่ นขา้ งจะรนุ แรงและหยาบ แตส่ กั พักเขาก็เรมิ่ จบู ไดด้ มี ากขนึ้ หวั ของเสน่ิ เฉยี ว นัน้ วา่ งเปลา่ จนกระทัง่ เธอรับรถู ้ งึ ความรสู ้ กึ เจ็บ เธอจงึ คอ่ ยๆมสี ตกิ ลบั มา พยายามทบุ ตขี ดั ขนื ผชู ้ ายทอี่ ยู่ ตรงหนา้ เธอ ผชู ้ ายเรมิ่ เพลดิ เพลนิ และมอี ารมณม์ ากขน้ึ เขาปรับเบาะใหเ้ อน ระนาบลงแลว้ จับเธอกดไวใ้ ตอ้ อ้ มแขนของเขา…. ฝนตกหนักทงั้ คนื ราวกบั วา่ ฝนกําลงั ชาํ ระลา้ งบาปใหก้ บั เมอื งน้ี หลงั จากคนื อนั บา้ คลง่ั น…ี้ . รา่ งของคนในรถเรม่ิ ขยับตวั ดวงตาของผชู ้ ายทคี่ มลกึ แลดสู ขุ มุ คอ่ ยๆลมื ตาขนึ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ลกุ ขน้ึ มาน่ัง เขายงั คงรับรถู ้ งึ บรรยากาศอนั หอมหวานเยา้ ยวนของผหู ้ ญงิ คน นัน้ ได ้ แตต่ อนนเ้ี หลอื เขาเพยี งคนเดยี ว เธอหนไี ปแลว้ งัน้ หรอ?

แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ นง่ิ ไปสกั พัก สายตาของเขาจับจอ้ งไปยงั เบาะทน่ี ั่งทเ่ี ลอะสแี ดง แววตาของเขาเรมิ่ แฝงไปดว้ ยความ เครง่ เครยี ดบางอยา่ ง ชา่ งน่าหงดุ หงดิ เสยี จรงิ ! เยโ่ มเ่ ซนิ โทรศพั ทไ์ ปหาผชู ้ ว่ ยเซยี วซู่ พดู กําชบั ดว้ ยนํ้าเสยี งท่ี เย็นชาวา่ “รบี คน้ หาตําแหน่งของฉันทนั ที จากนัน้ ตรวจสอบให ้ ชดั เจนวา่ ผหู ้ ญงิ ทเ่ี จอเมอื่ คนื คอื ใคร ” เมอื่ พดู จบ เขาไมร่ อใหผ้ ชู ้ ว่ ยเขา้ ใจในคําสง่ั เขากว็ างสายลง เสนิ่ เฉียว หนอี อกมากลางดกึ เธอฝ่ าฝนทตี่ กหนัก เดนิ ทางกลบั บา้ นพอ่ แมข่ องเธอดว้ ยความอดึ อดั ลําบากใจ แตง่ งานมาหลายปี เธอไมเ่ คยรว่ มหลบั นอนกบั สามตี วั เอง แต่ ในวนั นเ้ี ธอกลับไปหลับนอนกบั ผชู ้ ายแปลกหนา้ ทไี่ มร่ จู ้ ักกนั ดงั นัน้ เสนิ่ เฉยี ว รสู ้ กึ กงั วลใจเป็ นอยา่ งมาก เมอื่ ตนื่ มาแลว้ รสู ้ กึ ตวั เธอจงึ รบี หนอี อกมา “เฉยี วเฉียว” คณุ แมเ่ สน่ิ เปิดประตหู อ้ งแลว้ เดนิ เขา้ มา ยกเอาน้ําขงิ ถว้ ยหนง่ึ มาใหเ้ ธอ

“ขอบคณุ นะ แม”่ “ลกู กบั หลนิ เจยี ง เลกิ กนั อยา่ งเด็ดขาดแลว้ ใชม่ ัย้ ?” เมอ่ื พดู ถงึ หลนิ เจยี ง เสน่ิ เฉียวก็กม้ หนา้ ลง มอื ของเธอประคอง จับถว้ ยชาขงิ เอาไว ้ สกั พักก็ยกขน้ึ มาดม่ื เธอไมอ่ ยากจะพดู ถงึ มัน “หยา่ ไปแลว้ ก็ดี ยังไงซะพอ่ ของลกู ก็จัดการเรอื่ งการแตง่ งาน ใหมใ่ หล้ กู แลว้ ” เมอื่ พดู จบ หวั ใจของเสนิ่ เฉยี วก็เตน้ แรง รบี เงยหนา้ ขนึ้ “แม?่ ” “ถงึ แมว้ า่ ผชู ้ ายจะมปี ัญหาทขี่ าของเขา แตล่ กู เองกเ็ ป็ นผหู ้ ญงิ ท่ี เคยผา่ นการแตง่ งานมาแลว้ เชน่ กนั ลกู ก็อยา่ ไปรังเกยี จเขาก็ แลว้ กนั ” เสนิ่ เฉยี ว: “แม่ แมพ่ ดู เรอ่ื งอะไรอะ่ ?” คณุ แมเ่ สน่ิ ยนื ขน้ึ มา สหี นา้ ของเธอคอ่ นขา้ งไมพ่ อใจ “ฤกษ์งาน แตง่ ถกู กําหนดใหจ้ ัดหลังจากนหี้ นง่ึ เดอื น ถงึ ลกู จะไมอ่ ยากแตง่ ก็ตอ้ งแตง่ ”

“หนูกบั หลนิ เจยี ง พง่ึ จะหยา่ กนั คนื นี้ แมร่ เู ้ รอ่ื งนไ้ี ดย้ งั ไง?” หวั ใจของเสน่ิ เฉยี ว ชาไปหมด “แมพ่ ดู อยา่ งเปิดอกเลยนะ จรงิ ๆแลว้ งานแตง่ นต้ี อ้ งเป็ นของ นอ้ งสาวเธอ แตล่ กู หยา่ กบั สามแี ลว้ ลกู กแ็ ตง่ แทนนอ้ งสาวเถอะ นะ” เมอื่ พดู จบ คณุ แมเ่ สน่ิ กถ็ อนหายใจออกมาหนง่ึ ทแี ลว้ จอ้ งมอง ไปทเ่ี ธอ “ฝ่ ายชายขามปี ัญหา เฉยี วเฉียว ลกู สาวสองคนของ ตระกลู เสน่ิ จะเสยี อนาคตไปทงั้ คไู่ มไ่ ด”้ เสน่ิ เฉียว รสู ้ กึ เจ็บแปลบทห่ี วั ใจของเธอ มอื ของเสนิ่ เฉียวที่ กําลงั ถอื แกว้ นํ้าขงิ นัน้ สน่ั เธอพดู “แม่ แตห่ นูกเ็ ป็ นลกู สาวแทๆ้ ของแมน่ ะ….” “โยว่ โยว่ กเ็ ป็ นนอ้ งสาวแทๆ้ ของลกู นะ ลกู ยอมใหน้ อ้ งไป ลําบากหรอ?” “แลว้ หนูละ่ ?” “ยังไงก็แลว้ แต่ เรอ่ื งนก้ี ต็ อ้ งเป็ นไปตามนแี้ หละ หลังจากนหี้ นงึ่ เดอื น ลกู ตอ้ งแตง่ งานเขา้ ไปอยตู่ ระกลู เย!่ ถา้ หากวา่ ลกู สาว

ของตระกลู เสน่ิ เสยี อนาคตไปทัง้ สองคน แมก่ บั พอ่ คงทนมชี วี ติ อยตู่ อ่ ไปไมไ่ ด”้ วนั แตง่ งานมาถงึ นอ้ งสาวของเสน่ิ เฉียว นามวา่ เสน่ิ โยว่ มาหา เธอ “พี่ หนูขอโทษนะ หนูไมไ่ ดต้ งั้ ใจใหม้ นั เป็ นแบบนี้ แตแ่ มเ่ ป็ น คน….” เสนิ่ เฉยี ว จอ้ งมองไปทเ่ี ธออยา่ งไมก่ ะพรบิ ตา “ขอโทษงัน้ หรอ? งัน้ เธอยนิ ดจี ะมาใสช่ ดุ แตง่ งานแลว้ แตง่ เองมัย้ ?” “พ่ี หนู……”เสนิ่ โยว่ กําหมดั ในมอื แน่นแลว้ กดั ฟัน สดุ ทา้ ยเธอก็ คลายหมัดออกแลว้ พดู “หนูมแี ฟนแลว้ แตพ่ พี่ ง่ึ จะหยา่ ไป น…ี่ ..” เสน่ิ เฉยี ว กม้ หนา้ ลง “ใชส่ ิ ฉันหยา่ แลว้ ….ดแู ลพอ่ แมใ่ หด้ ดี ี เถอะ เพอื่ งานแตง่ นแี้ ลว้ พอ่ แมพ่ ยายามทําทกุ อยา่ งขนาดนี้ ทําทกุ อยา่ งใหฉ้ ันยอมตกลงใหไ้ ด”้ แตง่ งานกบั คนทขี่ ามปี ัญหา ทําใหเ้ ธอรวู ้ า่ เธอจะตอ้ งดแู ลเขา ไปตลอดชวี ติ ถา้ นค่ี อื โชคชะตาฟ้าลขิ ติ ของเธอ เธอก็จะ ยอมรับมนั

จรงิ ๆแลว้ เรอื่ งนคี้ วรจะตอ้ งเกดิ ขนึ้ กบั เสน่ิ โยว่ แตเ่ ธอเสนิ่ เฉยี ว คนนโี้ ดนสามหี กั หลังจนตอ้ งเลกิ กนั จากนัน้ เดนิ ทางกลับบา้ น พอ่ แม่ เดมิ ทเี คยคดิ วา่ จะไดร้ ับคําปลอบโยนใดใดจากพวกเขา แตน่ กึ ไมถ่ งึ วา่ สดุ ทา้ ยสงิ่ ทเ่ี ธอไดร้ ับจะเป็ นเชน่ นี้ เธอกลบั โดน บงั คบั ใหแ้ ตง่ งานเขา้ ตระกลู เยแ่ ทนตวั นอ้ งสาวของเธอ เป็ นเพราะอกี ฝ่ ายขามปี ัญหา พอ่ แมไ่ มอ่ ยากทําลายชวี ติ ของ เสนิ่ โยว่ แลว้ ตวั เธอเองละ่ ? เป็ นเพราะวา่ เธอเคยหยา่ จงึ ตอ้ งมาเจอเรอื่ ง แยๆ่ เชน่ นงี้ ัน้ หรอ? น่าตลกสน้ิ ด!ี แตพ่ วกเขากค็ อื พอ่ แมแ่ ทๆ้ ของเธอทเ่ี กดิ เธอมา เลยี้ งดเู ธอมา เธอจงึ ทําไดเ้ พยี งตอบรับพวกเขา ตระกลู เยไ่ ดเ้ ตรยี มงานแตง่ ไวอ้ ยา่ งอลงั การ เธอเคยมี ประสบการณแ์ ตง่ งานทล่ี ม้ เหลวมาครัง้ หนง่ึ เป็ นเพราะเสน่ิ เฉยี ว ตอ้ งมาแตง่ งานแทนเสนิ่ โยว่ กอ่ นจะมาเขา้ รว่ มงานแตง่ สามี ภรรยาตระกลู เสนิ่ กไ็ ดท้ ําการสอนเรอ่ื งตา่ งๆใหก้ บั เธอ

ถงึ แมว้ า่ จะไมม่ ใี ครรจู ้ ักเธอ แตเ่ สนิ่ เฉียว ก็รสู ้ กึ ผดิ และรสู ้ กึ ไม่ มั่นใจ ดงั นัน้ เธอจงึ กม้ หนา้ อยตู่ ลอดเวลาทอ่ี ยใู่ นงาน เธอ พยายามไมใ่ หต้ วั เองเป็ นทส่ี นใจ โชคดตี รงทเ่ี จา้ บา่ วนั่งอยบู่ นรถเข็น อกี ทงั้ เขาทําใหบ้ รรยากาศ ของงานแตง่ นัน้ แลดจู ดื ชดื ดงั นัน้ คนสว่ นใหญจ่ งึ จอ้ งมองสนใจ ตวั เขามากกวา่ เธอ ถงึ แมว้ า่ งานแตง่ งานจะจัดอยา่ งใหญโ่ ตอลังการ แตก่ ็ยังมคี วาม เรยี บงา่ ย เป็ นเพราะวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมย่ กแกว้ เหลา้ ขน้ึ มาชน ผคู ้ น ในงานจงึ เกรงและไมม่ ใี ครกลา้ ไปยงุ่ กบั เขา เมอ่ื จบพธิ งี านแตง่ เสนิ่ เฉียวก็ถกู สง่ ตวั ไปทหี่ อ้ งพักใหม่ คนรับใชเ้ กา่ แกส่ งู วยั ยนื อยหู่ นา้ เธอแลว้ พดู กําชบั “คณุ นายนอ้ ย สอง ถงึ แมว้ า่ คณุ ชายสองของพวกเราจะมปี ัญหาทขี่ า แตย่ ังไง เขาก็คอื คณุ ชายสอง ของตระกลู เย่ หลงั จากทคี่ ณุ นายนอ้ ยสอง ไดแ้ ตง่ เขา้ มาในบา้ นนกี้ ต็ อ้ งดแู ลคณุ ชายสอง ของพวกเราใหด้ ี ทส่ี ดุ ” ตงั้ แตค่ นื นัน้ ทเ่ี ธอเดนิ ตากฝนกลับมาถงึ บา้ น จากนัน้ แมข่ องเธอ ก็บอกกบั เธอวา่ เธอตอ้ งแตง่ งานเขา้ ตระกลู เยแ่ ทนเสน่ิ โยว่ วนั

ถดั มาเธอก็ไขข้ นึ้ สงู จากนัน้ ใชเ้ วลาหลายวนั กวา่ ไขจ้ ะลด หายไป หลังจากนัน้ เป็ นตน้ มา อาการป่ วยของเธอก็เป็ นเป็ นหายหายอยู่ เสมอ ไมห่ ายดสี กั ที จนมาถงึ วนั นกี้ อ่ นทเ่ี ธอจะสวมใสช่ ดุ แตง่ งานนัน้ เธอกย็ งั คงกนิ ยาแกห้ วดั อยู่ เธอรสู ้ กึ งว่ งมาก เมอื่ ฟังคนรับใชพ้ ดู จบ เธอพยกั หนา้ แลว้ พดู “ฉันรแู ้ ลว้ ฉันขอพักผอ่ นหน่อยไดม้ ยั้ ?” เธอรสู ้ กึ งว่ งจนทนไมไ่ หว แววตาของคนรับใชเ้ กา่ แกม่ องเธอดว้ ยความรังเกยี จทันที พดู นนิ ทาเธอแลว้ เดนิ จากไป เมอื่ คนรับใชอ้ อกไป เสน่ิ เฉียวก็ลม้ ตวั นอนลงโดยทไี่ มส่ นใจชดุ เจา้ สาวทส่ี วมใสอ่ ยบู่ นตวั เลย ตอนทเี่ ธอกําลงั นอนหลบั อยนู่ ัน้ เธอรสู ้ กึ ราวกบั วา่ มแี ววตาอนั แหลมคมกําลังจอ้ งมองมาทใี่ บหนา้ ของเธอ ชา่ งรสู ้ กึ ประหลาด เหลอื เกนิ

ตอนที่ 2 งน้ั มาเอาใจฉนั สิ เสน่ิ เฉียวคอ่ ยๆลมื ตาตนื่ ขน้ึ มา เธอมองเห็นแววตาอนั สขุ มุ และเย็นชาคหู่ นงึ่ ควิ้ ของผชู ้ ายคนนัน้ คมเขม้ ดวงตาสขุ มุ ลมุ่ ลกึ ราวกบั หมาป่ า จมกู ของเขาสงู โดง่ เขาเมม้ รมิ ฝี ปากอนั เรยี วบางเอาไว ้ ถงึ แมว้ า่ เขาจะนั่งอยบู่ นรถเข็น แตม่ นั กท็ ําใหเ้ ธอรับรถู ้ งึ ความกดดนั บางอยา่ ง เขาเป็ นคนมโี ลกสว่ นตวั สงู ไมอ่ าจจะเขา้ ถงึ ไดง้ า่ ย “เสนิ่ โยว่ ？” เสน่ิ เฉยี ว อง้ึ ไปชว่ั ครจู่ ากนัน้ กร็ บี ลกุ ขน้ึ มานั่งอยบู่ นเตยี ง เธอทํา ตวั ไมถ่ กู แลว้ จอ้ งมองผชู ้ ายคนนัน้ เสนิ่ เฉยี ว พยกั หนา้ ดว้ ยความตนื่ ตระหนก เดมิ ทเี ธอแตง่ งานเขา้ ตระกลู เยแ่ ทนเสน่ิ โยว่ เธอจงึ ไมก่ ลา้ ทจี่ ะ เผยตวั ตนทแ่ี ทจ้ รงิ ของเธอออกมา “อมื ” แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ แลดเู ย็นชามากขน้ึ เขาหยบิ เอา จดหมายฉบบั หนง่ึ ออกมาจากกระเป๋ าแลว้ โยนใหเ้ สน่ิ เฉียว เสน่ิ

เฉียวรบี หยบิ จดหมายนัน้ ขนึ้ มาอา่ น เธอพบวา่ ขอ้ มลู ในจดหมาย นัน้ คอื เอกสารขอ้ มลู และรปู ของเสนิ่ โยว่ นอ้ งสาวของเธอ เขาไดต้ รวจสอบขอ้ มลู ของคนทเี่ ขาตอ้ งแตง่ งานดว้ ยไวแ้ ลว้ แตท่ วา่ ทําไมตอนทแ่ี ตง่ งานกนั เขาถงึ ไมเ่ อย่ ปากแยง้ อะไร ออกมา? เสน่ิ เฉียวกําจดหมายในมอื ไวแ้ น่น กดั รมิ ฝี ปากลา่ งของเธอ จอ้ ง มองเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ไมพ่ ดู อะไรออกมา “ตระกลู เสนิ่ คดิ วา่ ฉันเยโ่ มเ่ ซนิ คนนข้ี ามปี ัญหา แลว้ หาใครก็ ไดม้ าแตง่ กบั ฉันก็ไดอ้ ยา่ งนัน้ หรอื ?” เสนิ่ เฉียวยดื ตวั ยนื ขน้ึ มา จอ้ งมองไปทเ่ี ขาแลว้ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งท่ี ทมุ ้ ตํา่ วา่ “ฉันเองก็เป็ นลกู สาวของตระกลู เสนิ่ ” “ผหู ้ ญงิ ทพ่ี ง่ึ จะหยา่ มาน่ะหรอ? ตระกลู เสนิ่ คดิ วา่ ตระกลู เยเ่ ป็ น ถงั ขยะรไี ซเคลิ รไึ ง?” คําพดู ทตี่ รงและแรงของเขาทําใหเ้ สน่ิ เฉยี วเรมิ่ มองหนา้ เขาไม่ ตดิ เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งแน่น ผหู ้ ญงิ หมา้ ยมักจะโดนผคู ้ น รังเกยี จอยแู่ ลว้

เป็ นเพราะเหตนุ ้ี เธอจงึ โดนพอ่ แมข่ องเธอบงั คบั ใหแ้ ตง่ เขา้ ตระกลู เย่ ยังไมท่ นั ทเ่ี สนิ่ เฉียวจะเปิดปากพดู น้ําเสยี งอนั เย็นชาของผชู ้ าย คนนก้ี ็ดงั ขนึ้ มา ราวกบั สาดน้ําเย็นเขา้ มาทเี่ ธอ “ฉันใหเ้ วลาเธอหา้ นาที เธอออกไปอธบิ ายทกุ อยา่ งใหช้ ดั เจน แลว้ ออกไปจากตระกลู เยซ่ ะ” อะไรนะ? เสน่ิ เฉียว เงยหนา้ มองไปทตี่ าของเขา “ไมไ่ ดน้ ะ!” เธอจะไปไมไ่ ด!้ หากวา่ เธอออกไปยอมรับทกุ อยา่ งแลว้ ก็ เทา่ กบั วา่ ตระกลู เสน่ิ ไดท้ ําใหต้ ระกลู เย่ ขนุ่ เคอื งใจ แลว้ ทนี ้ี ตระกลู เสน่ิ จะปักหลักอยใู่ นเมอื งเป่ ยยังไง? เสน่ิ เฉียว ตงั้ สตขิ น้ึ มา ยกชายกระโปรงของชดุ เจา้ สาวขน้ึ แลว้ เดนิ มาตรงหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งทแี่ ผว่ เบาวา่ “นอ้ งสาวฉันมแี ฟนแลว้ เธอไมย่ อมแตง่ เขา้ ตระกลู เย่ แน่นอน”

“ดงั นัน้ เธอก็เลยคดิ เองเออเอง ตดั สนิ ใจแตง่ งานแทนนอ้ งสาว อยา่ งนัน้ หรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ เยาะเยย้ ทม่ี มุ ปากแลว้ พดู ภาพนัน้ ชา่ งบาดตาบาดใจเธอเป็ นอยา่ งมาก เสน่ิ เฉยี วรวบรวมความกลา้ จอ้ งมองไปทแ่ี ววตาอนั เย็นชาคนู่ ัน้ “ฉันรวู ้ า่ การแตง่ งานครัง้ นเี้ ป็ นการแตง่ ทพี่ อ่ แมไ่ ดจ้ ัดเตรยี มไว ้ ให ้ สําหรับคณุ แลว้ แตง่ กบั ใครนัน้ ไมส่ ําคญั ไมเ่ ชน่ นัน้ คณุ กค็ ง ไมต่ อบรับหรอื ยนิ ยอมเรอื่ งแตง่ งานครัง้ นหี้ รอก” เสน่ิ เฉยี ว ไมร่ วู ้ า่ การทเ่ี ธอพดู เชน่ นจ้ี ะสามารถทําอะไรเขาไดม้ ัย้ “ถา้ เทยี บกบั การทค่ี ณุ ตอ้ งแตง่ งานใหม่ คณุ ใหฉ้ ันอยทู่ น่ี ต่ี อ่ ฉัน สญั ญาวา่ พวกเราจะไมต่ อ้ งมายงุ่ วนุ่ วายตอ่ กนั ” เมอื่ พดู จบ เสน่ิ เฉียวก็ยกมอื สองขา้ งขนึ้ มาสญั ญา แววตาของเธอเต็มไปดว้ ย ความมงุ่ มน่ั และความกลา้ หาญ สหี นา้ ทรี่ ะแวดระวงั สอื่ ผา่ น ใบหนา้ เล็กๆทข่ี าวผอ่ งของเธอ เธอกลัววา่ เขาจะไมย่ อมรับ ขอ้ เสนอนี้ สหี นา้ เชน่ น…้ี … เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี าลง จอ้ งมองและครนุ่ คดิ ไปทตี่ วั เธอ

เมอ่ื เธอพดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หวั เราะ หึ ออกมาอยา่ งเย็นชาแลว้ พดู “เธอคดิ วา่ ฉันไมม่ ผี หู ้ ญงิ แบบทอ่ี ยากไดง้ ัน้ หรอ? ฉันตอ้ งมา เอาผหู ้ ญงิ อยา่ งเธอเนย่ี นะ?” สหี นา้ ของเสน่ิ เฉยี ว ขาวซดี ทนั ที ปากของเธอนัน้ สน่ั เธอยงั ไม่ ทันไดเ้ ปิดปากพดู เยโ่ มเ่ ซนิ กห็ มนุ กลับรถเข็นแลว้ หนั หลงั ให ้ เธอ เขาจะหมนุ ลอ้ รถเข็นออกไปจากหอ้ งนี้ เสน่ิ เฉยี ว ตกใจจนอยากจะเดนิ ไปขวางทางขา้ งหนา้ ของเขา เอาไว ้ แตโ่ ดนแขนของเขาขวางเอาไวก้ อ่ น “คณุ หนูเสนิ่ กรณุ ารวู ้ า่ อะไรควรไมค่ วรทําดว้ ย!” เธอจอ้ งมองแผน่ หลงั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทก่ี ําลังขยบั ออกไปจากเธอ อยา่ งไรเ้ ยอื่ ใย เสนิ่ เฉยี วเครยี ดเป็ นอยา่ งมาก ตะโกนเรยี กเยโ่ ม่ เซนิ จากดา้ นหลงั ของเขา “ถา้ คณุ ไมใ่ หฉ้ ันอยทู่ นี่ ต่ี อ่ ฉันจะบอก ทกุ คนวา่ คณุ ไรน้ ํ้ายา!” เธอใชไ้ มแ้ ข็งกบั เขาราวกบั โยนระเบดิ มอื ใสเ่ ขา เสน่ิ เฉียวได ้ พยายามดงึ รัง้ ตวั เขาเอาไวส้ ดุ ๆแลว้

คําพดู ของเธอทําใหม้ อื ทห่ี มนุ ขยบั รถเข็นของเยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ ชะงัก รา่ งกายของเขาไมข่ ยับ แตเ่ ขาหนั หนา้ มามองเธอ แววตาของเขาชา่ งเย็นชาแลว้ พดู “เธอบอกวา่ ใครไรน้ ้ํายานะ?” แววตาทนี่ ่ากลวั และแฝงไปดว้ ยความดรุ า้ ยของเยโ่ มเ่ ซนิ ราวกบั สตั วร์ า้ ยจอ้ งมองเธออยา่ งไมก่ ะพรบิ ตา จอ้ งเธอราวกบั วา่ หาก เธอกลา้ ทจ่ี ะพดู แมแ้ ตอ่ กี คําเดยี ว เขากพ็ รอ้ มจะพงุ่ เขา้ ไป ตะครบุ กดั เธอใหต้ ายซะเลย นม่ี ันเรอื่ งอะไรกนั ? ทัง้ ทัง้ ทเ่ี ขาเป็ นคนขามปี ัญหา แตท่ ําไมเขา จงึ สง่ รังสอี ํามหติ อนั แรงกลา้ ออกมาไดเ้ ชน่ น?ี้ เมอ่ื เหตกุ ารณม์ นั เป็ นเชน่ นี้ เสนิ่ เฉียว หนไี ปไหนไมไ่ ดแ้ ลว้ เธอกดั ฟันแลว้ กําหมดั ในมอื แน่น จอ้ งมองเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งดดุ นั “นอกจากซะวา่ คณุ จะใหฉ้ ันอยตู่ อ่ ” เซยี วซทู่ ยี่ นื อยอู่ กี ฝั่งอา้ ปากคา้ งอง้ึ กบั สงิ่ ทเี่ ห็น นกึ ไมถ่ งึ วา่ คณุ นายนอ้ ยตวั เล็กๆคนน้ี จะใจกลา้ ไดเ้ พยี งนี้ เธอกลา้ หอื กบั คณุ ชายเยส่ องของพวกเขา

เยโ่ มเ่ ซนิ หมนุ รถเข็นกลับมาแลว้ คอ่ ยๆหมนุ ลอ้ รถเข็นขยบั เขา้ มาหาเธอ แววตาของเขาแลดมู ดื หมน่ เสน่ิ เฉยี วตกใจถอยหลังไปสองกา้ ว เยโ่ มเ่ ซนิ หมนุ ลอ้ รถเข็นมาอยา่ งไวแลว้ จอดอยตู่ รงหนา้ เธอ ยก มอื ขน้ึ จับขอ้ แขนอนั ขาวบางของเธอเอาไว ้ “เมอื่ ตะกเ้ี ธอพดู วา่ ใครไรน้ ้ํายา?”เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งทเ่ี ย็น ชา จอ้ งมองเธอดว้ ยสายตาทแี่ หลมคมดดุ นั “คณุ คณุ ปลอ่ ยฉันนะ…..” การทเ่ี ขาเขา้ มาใกลเ้ ธอเชน่ น้ี ทําใหเ้ สน่ิ เฉียวทําตวั ไมถ่ กู ในทนั ที ไอรอ้ นจากตวั ผชู ้ ายคอ่ ยๆโอบลอ้ มเธอเอาไว ้ เธอรับรถู ้ งึ อนั ตรายบางอยา่ ง ความรสู ้ กึ น…ี้ ทําใหเ้ สน่ิ เฉียวนกึ ถงึ เหตกุ ารณ์ทเี่ กดิ ขนึ้ เมอ่ื หนง่ึ เดอื นทแ่ี ลว้ นกึ ถงึ ผชู ้ ายทอี่ ยใู่ นรถวนั นัน้ ไอรอ้ นจากรา่ งกายของผชู ้ ายคน นัน้ ชา่ งคลา้ ยกบั ผชู ้ ายตรงหนา้ เธอคนนี้

ใบหนา้ ของเสน่ิ เฉยี วนัน้ ขาวซดี ทําไมอยๆู่ ถงึ นกึ ถงึ ผชู ้ ายในคนื นัน้ ดว้ ย สําหรับเสน่ิ เฉยี วแลว้ เรอื่ งในคํา่ คนื นัน้ คอื เรอื่ งทนี่ ่าอบั อายใน ชวี ติ ของเธอ “อยากจะเป็ นคณุ นายเยม่ ากจนไมเ่ ลอื กวธิ แี ลว้ สนิ ะ?” เสยี งของผชู ้ ายดงึ เอาสตขิ องเธอกลับมา เสนิ่ เฉยี วลมื ตาโต หนา้ ผากของเสน่ิ เฉียวเต็มไปดว้ ยเหงอื่ “คณุ เองก็ยอมใหง้ าน แตง่ นจ้ี ัดขนึ้ มาถกู มยั้ ? คณุ รมู ้ าตงั้ นานวา่ ฉันไมใ่ ชเ่ สน่ิ โยว่ แต่ คณุ เองก็ไมไ่ ดเ้ ปิดเผยความจรงิ ใหค้ นอน่ื รใู ้ นงานแตง่ งาน” “แลว้ ยงั ไงละ่ ?” “คณุ ปลอ่ ยฉันกอ่ น”เสน่ิ เฉียว ผลักเขาออก “ห”ึ เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะอยา่ งเย็นชา “เป็ นผหู ้ ญงิ หมา้ ยแทๆ้ ยังตอ้ ง ตน่ื ตวั ขนาดนอี้ กี หรอ? เธอไมเ่ คยทําเรอื่ งพวกนรี้ ไึ ง?” เสน่ิ เฉียว จอ้ งหนา้ เขาดว้ ยความไมพ่ อใจ “คณุ อยา่ มากดขขี่ ม่ เหงคนอนื่ แบบนน้ี ะ! ”

“อยากอยตู่ อ่ งัน้ หรอ ได ้ เธอเอาใจฉันสิ ทําใหฉ้ ันชอบเธอใหไ้ ด ้ ส”ิ ผหู ้ ญงิ ทแ่ี ตง่ งานแทนนอ้ งตวั เองแลว้ พยายามจะแตง่ เขา้ ครอบครัวทรี่ ํา่ รวยเพอื่ จับสามรี วยเชน่ นี้ เยโ่ มเ่ ซนิ เจอมานักตอ่ นักแลว้ สหี นา้ ของเสนิ่ เฉยี วขาวซดี ปากของเธอสนั่ “ทําไมไ่ ด?้ ”แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ แลดสู ขุ มุ ลมุ่ ลกึ มอื ขา้ งหนงึ่ ของเขายน่ื มาจับคางของเธอ รมิ ฝี ปากอนั เรยี วบางของเขา คอ่ ยๆพดู “จากทฉ่ี ันดู ไมใ่ ชเ่ ป็ นเพราะวา่ ฉันไรน้ ํ้ายาหรอก แต่ เธอนั่นแหละทไ่ี รเ้ สน่ห์ ไมท่ ําใหฉ้ ันรสู ้ กึ หลงใหลอะไร” เมอื่ พดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ผลกั เธอออก รา่ งของเสนิ่ เฉียว เซไปขา้ งหลังชนเขา้ กบั ประตู เธอจอ้ งมองเย่ โมเ่ ซนิ ดว้ ยความโกรธ เยโ่ มเ่ ซนิ บอกกําชบั ใหผ้ ชู ้ ว่ ยของเขาเข็นเขาออกไป เสน่ิ เฉียว จอ้ งมองหลงั ของทัง้ สองทเ่ี ดนิ ออกหา่ งเธอไป เธอกดั รมิ ฝี ปาก ลา่ งเล็กนอ้ ย

เธอทําสําเร็จมยั้ ? เธอจะไดอ้ ยทู่ น่ี ต่ี อ่ มยั้ ? เสนิ่ เฉียวเอามอื ลบู จับคางทรี่ สู ้ กึ เจ็บเบาๆ เดนิ กลับเขา้ ไปใน หอ้ งใหมข่ องเธอ สบิ นาทผี า่ นไป ไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ้ เสน่ิ เฉยี วถอนหายใจออกมา เธอน่าจะทําสําเร็จแลว้ ละ่ ตอนท่ี 4 ตอ้ งตามหาเธอใหเ้ จอ เมอื่ พดู ถงึ ตรงนเี้ ขาก็ไมพ่ ดู ตอ่ ใหจ้ บ แตเ่ สน่ิ เฉยี วกลับรดู ้ วี า่ คําพดู เหลา่ นัน้ สอ่ื ถงึ การขม่ ขเู่ ธอบางอยา่ ง เธอรสู ้ กึ โกรธ เล็กนอ้ ย เป็ นเพราะเขาคนเดยี วเธอจงึ ตอ้ งลาออกจากงานของ ตวั เอง แถมยงั ตอ้ งคอยเดนิ ตามเขาไปทกุ ท่ี เดมิ ทเี คยบอกวา่ เราตา่ งคนตา่ งอยู่ ไมย่ งุ่ เกย่ี วกนั แตต่ อนนี้ กลับโดนผกู ใหอ้ ยตู่ วั ตดิ กนั เสน่ิ เฉียวเองก็ไมพ่ อใจเชน่ กนั

เพยี งแตเ่ ธอไมพ่ ดู อะไรออกมา สถานการณต์ อนนขี้ องเธอชา่ ง น่าอดึ อดั เหลอื เกนิ พวกเขาเดนิ จนถงึ ปากทางเขา้ โดยทไี่ มพ่ ดู อะไรกนั สกั คํา เยโ่ ม่ เซนิ ทน่ี ั่งอยบู่ นรถเข็นมคี นชว่ ยพยงุ เขาขน้ึ รถสว่ นตัว เสนิ่ เฉยี ว กําลังจะโนม้ ตวั ลงมาเพอ่ื ขน้ึ รถดว้ ย เธอกลับโดนเซยี วซู่ ยนื่ แขนมาขวางตวั เธอเอาไว ้ “คณุ หนูเสน่ิ นค่ี อื รถสว่ นตวั ของคณุ ชาย” เสน่ิ เฉียว ชะงักเล็กนอ้ ย “หมายความวา่ ยงั ไง?” เยโ่ มเ่ ซนิ หนั หนา้ มามองดเู ธอ แววตาทส่ี ขุ มุ ลมุ่ ลกึ และเย็นชาคู่ นัน้ มองดเู ธออยา่ งเยย้ หยนั “เธอน่ะหรอจะมาเป็ นผชู ้ ว่ ยของฉัน คณุ สมบตั ไิ มถ่ งึ หรอก” เมอื่ ฟังจบ สหี นา้ ของเสนิ่ เฉยี วก็เปลยี่ นไป “หมายความวา่ ยงั ไง? งัน้ เมอื่ ตะกคี้ ณุ ตอบตกลงคณุ ป่ ทู ําไม?” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมส่ นใจคําพดู ของเธอ หนั แววตาทเี่ ย็นชาของเขาไป มองทอี่ นื่ เซยี วซทู่ ําหนา้ นง่ิ เขากําลงั จะปิดประตรู ถ เสนิ่ เฉียว ยนื่ มอื มาขวางประตเู อาไวแ้ ลว้ ถามเยโ่ มเ่ ซนิ “ถา้ คณุ ไปแลว้ แลว้ ฉันจะทํายังไง? คณุ ป่ นู ัน้ ….”

เมอ่ื พดู ถงึ นายทา่ น แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เป็ นประกาย เขาหรี่ ตาลง จอ้ งมองเธอดว้ ยสายตาทข่ี ม่ ขเู่ ธอ “เซยี วซู่ บอกเสน้ ทางใหเ้ ธอที ใหเ้ ธอเดนิ ตามไป” เสน่ิ เฉียว “……” ทําไมถงึ เป็ นคนสารเลวไดข้ นาดน?้ี เซยี วซยู่ งั คงมสี หี นา้ ทด่ี นู งิ่ ไรค้ วามรสู ้ กึ เขาบอกเธอเสน้ ทาง การเดนิ ทางใหก้ บั เธอ จากนัน้ กป็ ิดประตรู ถอยา่ งเย็นชา “คณุ หนูเสน่ิ ขอใหค้ ณุ โชคด”ี เมอ่ื พดู จบ เขากเ็ ดนิ ขนึ้ รถแลว้ ขบั รถออกไป เสนิ่ เฉียว ยนื องึ้ อยหู่ นา้ ปากทางเขา้ ทแี่ สนจะวนุ่ วาย ยามทหี่ นา้ ประตจู อ้ งมองเธอดว้ ยความตกตะลงึ กบั สง่ิ ทเ่ี กดิ ขน้ึ เขารสู ้ กึ วา่ เธอชา่ งน่าเวทนาเธอเหลอื เกนิ เมอ่ื เธอรับรถู ้ งึ สายตาทย่ี ามกําลงั มองดเู ธออยา่ งเวทนานัน้ ตวั เสน่ิ เฉียวกร็ สู ้ กึ แยเ่ หลอื เกนิ เธอกําหมดั ในมอื แน่น

ไปเองก็ได ้ บนรถ “คณุ ชายครับ ทําแบบนก้ี บั เธอมันไมเ่ กนิ ไปหน่อยหรอครับ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยักคว้ิ ขน้ึ แลว้ พดู “งัน้ นายจะลงไปอยกู่ บั เธอมยั้ ละ่ ?” สหี นา้ ของเซยี วซเู่ ปลย่ี นไป “คดิ ซะวา่ ผมไมไ่ ดพ้ ดู อะไรออกมา ละกนั ” เยโ่ มเ่ ซนิ สง่ เสยี ง หึ ออกมาเบาๆ แววตาทเี่ ย็นชานัน้ ไดจ้ อ้ ง มองไปทกี่ ระจกมองหลังเห็นรา่ งผหู ้ ญงิ ตวั เล็กๆคนนัน้ ยนื อยู่ ตรงหนา้ ทางเขา้ เขาเหลอื บตาไปมองเพยี งแคแ่ ว็บเดยี ว หลังจากนัน้ เขาก็นกึ อะไรบางอยา่ งออก รมิ ฝี ปากเรยี วบางของ เขาขยับเล็กนอ้ ย “ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ทฉ่ี ันใหน้ ายไปตามหา เจอเบาะแสอะไรบา้ งรึ ยัง?” เมอ่ื พดู ถงึ เรอื่ งนี้ มอื ของเซยี วซกู่ ําแน่นเล็กนอ้ ย เมม้ รมิ ฝี ปาก แลว้ พดู “คณุ ชายครับ ถนนเสน้ นัน้ ไมม่ กี ลอ้ งวงจรปิด อกี อยา่ ง วนั นัน้ ฝนตกหนักมาก ถนนคอ่ นขา้ งมดื มองไมเ่ ห็นคนทเี่ ดนิ อยู่

แตค่ ณุ ใหเ้ วลาผมอกี หน่อยเถอะครับ ผมเชอื่ วา่ ผมจะสามารถ ตรวจสอบใหเ้ จอจนได”้ ชา่ งน่าอดึ อดั ใจเหลอื เกนิ ปกตไิ มว่ า่ จะเป็ นเรอ่ื งอะไรก็ตามที่ คณุ ชายสง่ั มา เซยี วซกู่ ส็ ามารถทําทกุ อยา่ งไดส้ ําเร็จ มเี พยี งเรอื่ งนเ้ี รอื่ งเดยี วทเ่ี ขายงั ทําไมส่ ําเร็จ เยโ่ มเ่ ซนิ ถอนหายใจออกมา ทา่ ทขี องเขาดเู ย็นชามากขนึ้ คว้ิ ของเขาขมวด “หนง่ึ เดอื น ถา้ หวั ใจถกู สรา้ งขน้ึ มาแลว้ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ น่าจะทอ้ งแลว้ ละ่ ” เซยี วซู่ ตกใจเป็ นอยา่ งมาก ผหู ้ ญงิ ทไี่ หนไมร่ ู ้ ไมร่ จู ้ ักชอ่ื ไมร่ ู ้ หนา้ ตาอยๆู่ จะมาทอ้ งลกู ของคณุ ชายอยา่ งนัน้ หรอ? ถา้ อยา่ งนัน้ เรอื่ งนกี้ ็ไมใ่ ชเ่ รอื่ งเลน่ ๆนะนี่ สหี นา้ ของเซยี วซเู่ รม่ิ จรงิ จังขน้ึ มา “ผมเขา้ ใจแลว้ ครับ ผมจะใหค้ นไปสงั เกตตามโรงพยาบาลตา่ งๆ ดว้ ยครับ” เยโ่ มเ่ ซนิ หลับตาลง เขาไมเ่ คยสมั ผัสกบั ผหู ้ ญงิ คนไหนมากอ่ น ผหู ้ ญงิ ในคนื นัน้ คอื คนแรกของเขา!

ดงั นัน้ ยงั ไงก็ตามหาเธอใหเ้ จอ! เสนิ่ เฉยี ว ใชเ้ วลาครง่ึ ชว่ั โมงกวา่ จะมาถงึ บรษิ ัทตระกลู เย่ แตเ่ มอื่ มาถงึ บรษิ ัทตระกลู เย่ เสนิ่ เฉียวกลับโดนขวางอยขู่ า้ ง นอก เป็ นเพราะเธอไมไ่ ดน้ ัดหมายลว่ งหนา้ เอาไว ้ ทําใหเ้ ธอไม่ สามารถเขา้ ไปได ้ ทเี่ มอื งเป่ ย บรษิ ัทตระกลู เย่ นัน้ ยงิ่ ใหญร่ าวกบั วา่ เป็ นทกุ อยา่ ง ในเมอื งเป่ ยกว็ า่ ได ้ บรษิ ัทตระกลู เย่ นัน้ ใหญโ่ ตและโดดเดน่ แทบจะเป็ นแกนนําให ้ เศรษฐกจิ ของเมอื งเป่ ย พัฒนาขนึ้ เมอื่ สบิ หา้ ปีทแ่ี ลว้ เมอื งเป่ ย ยงั คงเป็ นเมอื งเล็กๆทไี่ มม่ ใี ครรจู ้ ัก แตใ่ นวันนกี้ ลับเป็ นเมอื งท่ี พัฒนากา้ วไกล บรษิ ัททใ่ี หญโ่ ตเพยี งน้ี คงไมใ่ หใ้ ครเดนิ เขา้ ออกงา่ ยๆแน่นอน “ขอโทษดว้ ยนะคะ รบกวนคณุ ชว่ ยคยุ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ใหห้ น่อย ไดม้ ัย้ คะ ฉันเป็ นผชู ้ ว่ ยคนใหมข่ องเขาจรงิ ๆคะ่ ” พนักงานประชาสมั พันธจ์ อ้ งมองเธอดว้ ยสายตาทด่ี ถู กู ดแู คลน เธอ

“เธอพดู เรอ่ื งอะไรน่ะ? แตไ่ หนแตไ่ ร ประธานเยไ่ มเ่ คยจะ ตอ้ งการผชู ้ ว่ ย เรอ่ื งนเ้ี ป็ นเรอื่ งทคี่ นทงั้ บรษิ ัทก็รดู ้ ี ถา้ เธอ อยากจะจับผชู ้ ายคนหนง่ึ ก็ชว่ ยไปสบื ขา่ วของเขามาใหด้ ดี กี อ่ น” เมอ่ื ฟังจบ เสน่ิ เฉียว ก็รสู ้ กึ ตกตะลงึ เยโ่ มเ่ ซนิ คงวางแผนมาเป็ น อยา่ งดแี ลว้ สนิ ะ ถงึ แมว้ า่ เธอจะตามมาถกู ที่ แตส่ ดุ ทา้ ยเธอก็ เขา้ ไปขา้ งในไมไ่ ดอ้ ยดู่ ี “เธอรบี ออกไปจากทนี่ เี่ ลยนะ คนอยา่ งเธอจะทํางานเป็ น พนักงานธรรมดา คณุ สมบตั กิ ย็ ังไมถ่ งึ เลย ยังคดิ อยากจะมาเป็ น ผชู ้ ว่ ยทา่ นประธานอกี ” พนักงานประชาสมั พันธด์ ถู กู เธอมากขนึ้ เรอ่ื ยๆ พนักงานคนอน่ื ๆ ทนี่ ั่งอยลู่ ะแวกนัน้ ตา่ งก็คลอ้ ยตามแลว้ หวั เราะเยาะเธอ “อยุ๊ ตายแลว้ เธอดสู ใิ สก่ ระโปรงอะไรมาก็ไมร่ ู ้ ยังกลา้ มาบอกวา่ ตวั เองเป็ นผชู ้ ว่ ยอกี แมแ้ ตช่ ดุ ทํางานยงั ไมม่ เี ลย ใสช่ ดุ เสอ้ื ผา้ ราคาถกู ๆทซ่ี อื้ มาจากขา้ งทางสนิ ะ” “ชา่ งน่าประหลาดจรงิ ๆ คนเรามหี ลากหลายรปู แบบจรงิ ๆ ” “ถา้ เธอไมอ่ อกไปอกี ฉันจะเรยี กยามใหม้ าลากตวั เธอออกไป แลว้ นะ”

เสนิ่ เฉยี ว โดนพวกเธอเหลา่ นพ้ี ดู จาดถู กู เหยยี ดหยามจนหนา้ ของเธอนัน้ แดงกํา่ เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งแลว้ กม้ ลงไปมองดู กระโปรงของเธอ พวกเธอพดู ไมผ่ ดิ กระโปรงตวั น้ีเธอซอ้ื มาจากรา้ นขา้ งถนนใน ตลาดนัดตอนกลางคนื แตก่ อ่ นเงนิ เดอื นเธอนัน้ ไมเ่ คยพอใช ้ เสน่ิ เฉียวตอ้ งกนิ อยอู่ ยา่ งประหยัดมาตลอด แตห่ ลายปี ทผ่ี า่ นมา เธอคดิ มาตลอดวา่ ตวั เธอใชช้ วี ติ อยา่ งมี ความสขุ อยเู่ สมอ แตม่ าวันน้ี เธอโดนคนพวกนพี้ ดู ตเิ ตยี น ดถู กู ดแู คลนตอ่ หนา้ ตอ่ ตา เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ แยข่ นึ้ มาทนั ที “ออกไปสิ กลับไปเปลยี่ นเสอ้ื ซะ แตง่ ตวั ดดี สี กั หน่อยแลว้ คอ่ ย มาใหม”่ ทกุ คนตา่ งมองเธอดว้ ยสายตาทเี่ หยยี ดหยามและดถู กู เธอ เสนิ่ เฉียวยงิ่ รสู ้ กึ เสยี ความม่นั ใจมากขนึ้ เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง วนิ าทที เ่ี ธอกําลังสบั สนไมร่ จู ้ ะตอ้ งทํายังไงนัน้ มเี สยี งที่ ออ่ นโยนเสยี งหนง่ึ ดงั มาจากดา้ นหลงั ไมไ่ กลจากเธอ “มเี รอื่ งอะไรรเึ ปลา่ ครับ?” เสน่ิ เฉียว หนั หลังไปมอง เธอเห็นแววตาทอี่ อ่ นโยนคหู่ นงึ่

“ทา่ นรองประธานมา” “รองประธานเย！่ ” คอื เยห่ ลนิ่ หาน พชี่ ายของเยโ่ มเ่ ซนิ การทเ่ี สนิ่ เฉียวไดพ้ บเจอกบั เขา เป็ นเรอ่ื งทน่ี อกเหนอื ความ คาดหมายมาก เยห่ ลน่ิ หาน เดนิ มาอยตู่ รงหนา้ เธอแลว้ ถามดว้ ยนํ้าเสยี งท่ี ออ่ นโยน “มาหาโมเ่ ซนิ หรอครับ?” เสนิ่ เฉยี ว พยักหนา้ เล็กนอ้ ย สภาพทน่ี ่าอเนจอนาถของเธอ ในตอนนโ้ี ดนคนอนื่ มาเห็นเขา้ เขาคงจะเรมิ่ ดถู กู ดแู คลนเธอ แลว้ สนิ ะ? เมอื่ เธอนกึ ถงึ จดุ นี้ เสน่ิ เฉยี วกง็ มุ ้ ปลายเทา้ แลว้ เกรง ไปทัง้ ตวั “ฉันขอโทษ ฉัน….” เธอกม้ หนา้ ลง “ฉันคงสรา้ งความเดอื ดรอ้ น ใหก้ บั บรษิ ัทของพวกคณุ …..” “ไมเ่ ป็ นไรครับ” เยห่ ลน่ิ หานจับมอื ของเธอเอาไว ้ “ผมพาคณุ เขา้ ไปนะ” “หะ่ !!!”

เยห่ ลน่ิ หาน จงู มอื เธอเอาไว ้ ทําใหพ้ นักงานคนอน่ื ทกี่ ําลงั มองดู อยรู่ อ้ งออกมาดว้ ยความตกใจ จอ้ งมองสง่ิ ทเี่ กดิ ขน้ึ อยา่ งไมน่ ่า เชอ่ื พนักงานประชาสมั พันธท์ ําหนา้ ไมถ่ กู ในทนั ที เดมิ ทนี กึ วา่ เธอ เป็ นแคผ่ หู ้ ญงิ ธรรมดาคนหนงึ่ ดงั นัน้ จงึ หวั เราะเยาะเยย้ เธอไม่ หยดุ ใครจะไปรวู ้ า่ เธอนัน้ รจู ้ ักกบั เยห่ ลน่ิ หานดว้ ย หรอื วา่ ….เธอจะเป็ นผชู ้ ว่ ยคนใหมข่ องทา่ นประธานจรงิ ๆ? เมอื่ อยใู่ นลฟิ ต์ เสนิ่ เฉียวยงั คงรสู ้ กึ กงั วล เธอกม้ หนา้ มองดมู อื ของเธอโดนเยห่ ลน่ิ หานจับเอาไว ้ หวั ใจของเธอเตน้ รัวและแรง มาก เธอรบี ดงึ มอื ของเธอกลับมา ขยบั ตวั ไปดา้ นขา้ งสองกา้ ว เพอ่ื รักษาระยะหา่ งกบั เยห่ ลน่ิ หาน เยห่ ลน่ิ หาน ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ สะดดุ ใจอะไร ยงั คงยนื นงิ่ อยา่ งสงา่ แลว้ ยม้ิ ออ่ นๆออกมา เสนิ่ เฉียว แอบเหลอื บมองดเู ขา ผวิ ของเขาชา่ งขาวผอ่ ง หนา้ ตาหลอ่ เหลาดดู ี รมิ ฝี ปากหนาบาง กําลังดี ใบหนา้ ของเขามักจะมรี อยยม้ิ ทอี่ อ่ นโยนอยเู่ สมอ สวม ใสเ่ สอ้ื เชต้ิ สขี าว แลดเู น๊ ยี บเรยี บรอ้ ยอยเู่ สมอ

ชา่ งดดู เี หลอื เกนิ ….. ขณะทเ่ี ธอกําลงั มองอยนู่ ัน้ ประตลู ฟิ ตก์ ็เปิดออก พวกเขาขน้ึ มาถงึ แลว้ “ออกจากตรงนเ้ี ลยี้ วขวาแลว้ เดนิ ไปสดุ ทางเดนิ หอ้ งทํางาน ของโมเ่ ซนิ อยตู่ รงนัน้ ครับ พอดผี มมธี รุ ะตอ้ งไปตอ่ ผมมาสง่ ถงึ ตรงนไี้ มเ่ ดนิ เขา้ ไปดว้ ยนะครับ ถา้ เดนิ ไปเองจะไปถกู มัย้ ครับ?” เมอื่ ฟังจบ เสน่ิ เฉยี วก็รบี พยักหนา้ ตอบทนั ที “อมื ขอบคณุ นะคะ พชี่ าย” “ยนิ ดคี รับ” ประตลู ฟิ ตป์ ิดตอ่ หนา้ ของเธอ บรรยากาศรอบๆเรมิ่ กลบั มาเงยี บ อกี ครัง้ เสน่ิ เฉียว หายใจเขา้ ลกึ ๆหนง่ึ ที เธอเดนิ ตรงไปสดุ ทางเดนิ ในทส่ี ดุ เธอมองเห็นประตขู องหอ้ งทํางานแลว้ เสนิ่ เฉียวกําลัง ยน่ื แขนออกมาจะเคาะประตหู อ้ ง อยๆู่ ประตหู อ้ งกถ็ กู เปิดออก รา่ งรา่ งหนง่ึ ถกู ผลักออกมา

เสน่ิ เฉียว หลบไมท่ นั เธอโดนชนเขา้ อยา่ งจังจนตวั เธอลม้ น่ังลง กบั พนื้ ยังมอี กี รา่ งหนง่ึ ทช่ี นเขา้ กบั เธอจนลม้ ลงเชน่ กนั “น่ี !!! เยโ่ มเ่ ซนิ นายทํากบั ฉันแบบนไี้ ดย้ ังไง!” เสนิ่ เฉยี ว เพง่ิ จะเห็นวา่ คนทช่ี นเขา้ กบั เธอเมอ่ื ตะกค้ี อื ผหู ้ ญงิ คน หนงึ่ ทแี่ ตง่ หนา้ จัดและแตง่ ตวั ไมค่ อ่ ยเรยี บรอ้ ย หลังจากทเ่ี ธอ ลม้ ลง เธอก็รบี ลกุ ขนึ้ มาชหี้ นา้ ดา่ คนทอ่ี ยใู่ นหอ้ ง เยโ่ มเ่ ซนิ ทน่ี ั่งอยบู่ นรถเข็น แววตาของเขาแลดมู ดื มนและน่า กลวั รา่ งกายของเขามรี ังสอี นั แรงกลา้ บางอยา่ ง รมิ ฝี ปากอนั เรยี วบางของเขาพดู “ไสหวั ออกไป” ตอนที่ 5 ความอบั อาย “นาย!” ผหู ้ ญงิ คนนัน้ โกรธจัดจนนว้ิ ทช่ี เ้ี รมิ่ สนั่ “เยโ่ มเ่ ซนิ นาย คดิ วา่ ตวั เองเป็ นใครกนั ? ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะนายเป็ นคณุ ชายสอง ของตระกลู เย่ คดิ หรอวา่ คนอยา่ งฉันจะมาสนใจนาย? นายมันก็

แคค่ นพกิ ารคนหนง่ึ ยงั มหี นา้ มาคดิ วา่ ตวั เองสงู สง่ อกี หรอ? กลา้ ดยี งั ไงมาปฏเิ สธฉันซา้ํ แลว้ ซํา้ เลา่ !” เมอื่ โดนดา่ วา่ เป็ นคนพกิ าร แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ย็นชามากขน้ึ เขาโกรธมากยง่ิ ขน้ึ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ยังอยากจะดา่ เขาดว้ ยคําพดู ทเ่ี จ็บแสบอกี หลายคํา แตเ่ มอ่ื รับรถู ้ งึ รังสอี ํามหติ บางอยา่ งจากตวั เขา มันก็ทําใหเ้ ธอ สะดงุ ้ ตกใจเล็กนอ้ ย เธอจอ้ งมองเขา้ ไปในดวงตาทมี่ ดื มนคนู่ ัน้ เธอรบี จัดระเบยี บชดุ เสอื้ ผา้ บนตวั เธอ กอ่ นจะเดนิ ออกไปหนั มา พดู ทงิ้ ทา้ ยดว้ ยความไมพ่ อใจ “นายคอยดู สกั วนั หนง่ึ ฉันจะทํา ใหน้ ายตอ้ งคกุ เขา่ ออ้ นวอนฉันใหไ้ ด”้ เสนิ่ เฉยี ว ไดย้ นิ บทสนทนาทัง้ หมด เธอรสู ้ กึ เหมอื นวา่ เธอได ้ เขา้ ไปลว่ งรคู ้ วามลับอะไรบางอยา่ งซะแลว้ ….. ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ทกี่ ําลงั จัดระเบยี บชดุ ของเธอ ไมไ่ ดส้ งั เกตเห็น เสนิ่ เฉียว ทอ่ี ยขู่ า้ งเธอ กอ่ นจะออกไปเธอกห็ นั มาพดู กบั เยโ่ ม่ เซนิ อกี รอบ “เยโ่ มเ่ ซนิ นายคอยดู สกั วนั หนง่ึ ฉันจะทําใหน้ าย ตอ้ งคกุ เขา่ ออ้ นวอนฉันใหไ้ ด”้ เมอ่ื พดู จบ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ก็รบี เดนิ ออกไป

เหลอื เพยี งเสน่ิ เฉยี ว และเยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยตู่ รงนัน้ เสนิ่ เฉียว ยังคงน่ังอยบู่ นพนื้ เธอไมร่ จู ้ ะมองไปทางไหนดี “ฉันคงประเมนิ เธอตํา่ ไป” แววตาทแ่ี หลมคมและเย็นชาหนั มามองทห่ี วั ของเธอ เสนิ่ เฉยี ว เงยหนา้ ขนึ้ แลว้ รบี พดู “เมอื่ ตะกฉ้ี ัน….ไมไ่ ดย้ นิ อะไร ทัง้ นัน้ ……..” “ไสหวั ออกไปดว้ ยกนั เดย๋ี วน!้ี ” เยโ่ มเ่ ซนิ ออกคําสงั่ เสนิ่ เฉยี ว ควิ้ ขมวดขนึ้ มา พดู ดว้ ยสหี นา้ ทจ่ี รงิ จัง “ตงั้ แตว่ นั น้ี เป็ นตน้ ไป ฉันกค็ อื ผชู ้ ว่ ยของคณุ อกี อยา่ งคณุ เองไมใ่ ชห่ รอท่ี ใหฉ้ ันตามมาบรษิ ัทนเ้ี อง?” เมอื่ พดู จบ เสน่ิ เฉยี วก็ลกุ ขนึ้ มา เดนิ มาดา้ นหลงั ของเยโ่ มเ่ ซนิ เอามอื ของเธอจับไปทร่ี ถเข็นของเขา “ฉันเดนิ ทางมาทนี่ เี่ องแลว้ คณุ เองกค็ วรจะรักษาคําพดู ทเ่ี คย พดู ไวร้ เึ ปลา่ ?”

เขายงั ไมท่ ันตอบ เสน่ิ เฉียวก็เข็นรถพาเขาเขา้ ไปในหอ้ ง เธอ ถาม “คณุ ตอ้ งการใหฉ้ ันทําอะไร?” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมต่ อบ แตร่ า่ งของเขามรี ังสอี นั แรงกลา้ บางอยา่ ง ออกมา เขาหวั เราะอยา่ งเย็นชา “จากทด่ี ู เธอคงสะกดคําวา่ ตายไมเ่ ป็ นสนิ ะ” เสนิ่ เฉยี ว เมม้ ปากเล็กนอ้ ย “ฉันเองก็ไมไ่ ดอ้ ยากจะมาเป็ น ผชู ้ ว่ ยของคณุ หรอก แตม่ ันคอื ความตอ้ งการของคณุ ป่ ”ู “นเี่ ธอเอาป่ มู าขม่ ขฉู่ ันงัน้ หรอ?” “ฉันจะทําเพอื่ อะไร? ฉันเองก็คอื ผเู ้ สยี หายเหมอื นกนั ” เสนิ่ เฉียว สงั เกตเห็นวา่ ภายในหอ้ งทํางานขา้ วของตา่ งๆดไู ม่ เป็ นระเบยี บเรยี บรอ้ ย บนพน้ื มเี อกสารตกอยู่ ดแู ลว้ น่าจะเป็ น ฝี มอื ของผหู ้ ญงิ ทเี่ พงิ่ ออกไปเมอ่ื ตะกไ้ี ดท้ ําเอาไว ้ เธอกม้ ลงเก็บของบนพนื้ ทกี่ ระจัดกระจายใหเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ วาง ของไวบ้ นโตะ๊ เมอื่ เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นการกระทําของเธอเหลา่ นแ้ี ลว้ แววตาของ เขาก็ดชู วั่ รา้ ยมากขน้ึ

เซยี วซู่ เดนิ เขา้ มาในหอ้ งพอดี “คณุ ชายครับ อกี หา้ นาทจี ะเรมิ่ ประชมุ แลว้ ครับ” เมอื่ เขามองเห็นเสนิ่ เฉยี วอยใู่ นหอ้ ง เซยี วซกู่ ร็ สู ้ กึ ตกตะลงึ ทันที นกึ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะเดมิ ตามมาจรงิ ๆ เดมิ ทเี ยโ่ มเ่ ซนิ จะใหเ้ ซยี วซู่ เป็ นคนเข็นตวั เขาออกไป แตอ่ ยๆู่ เขากน็ กึ อะไรดดี อี อก แววตาของเขาแฝงไปดว้ ยความชว่ั รา้ ย บางอยา่ ง “อยากจะเป็ นผชู ้ ว่ ยอยา่ งนัน้ หรอ? ฉันจะใหโ้ อกาส เธอลองดสู กั ครัง้ ” ณ หอ้ งประชมุ เสนิ่ เฉยี ว เดนิ ตามหลังเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ไปในหอ้ งประชมุ การ ปรากฏตวั ของเธอในทป่ี ระชมุ ทําใหผ้ คู ้ นตา่ งกต็ กใจและเต็มไป ดว้ ยความสงสยั มากมาย แตไ่ หนแตไ่ รคนตดิ ตามขา้ งกายของเยโ่ มเ่ ซนิ มแี คเ่ ซยี วซู่ คน เดยี ว แตใ่ นวันนก้ี ลบั มผี หู ้ ญงิ คนนเ้ี พมิ่ มาอกี คน ทกุ คนตา่ งก็ คาดเดากนั วา่ ผหู ้ ญงิ คนนม้ี คี วามสมั พันธอ์ ะไรกบั เขา เสน่ิ เฉยี ว ใชว่ า่ จะไมเ่ คยทํางานเป็ นผชู ้ ว่ ยมากอ่ น แตเ่ ธอไมเ่ คย ตอ้ งเจอกบั การประชมุ ทมี่ ผี คู ้ นเยอะแยะเพยี งนี้ หอ้ งประชมุ ของ

บรษิ ัทตระกลู เยน่ ัน้ ใหญโ่ ตมาก เพราะทนี่ ีเ่ ป็ นถงึ บรษิ ัทชนั้ นํา ของเมอื งเป่ ย เมอื่ เดนิ เขา้ มา เสนิ่ เฉียวก็รสู ้ กึ กดดนั ขน้ึ มาทันที ไหลข่ องเสนิ่ เฉียว ตกลงโดยทไ่ี มร่ ตู ้ วั มสี ายตามากมายจอ้ งมองเธอขณะที่ เธอเดนิ ตามหลงั ของเซยี วซกู่ บั เยโ่ มเ่ ซนิ เธอเดนิ ตามมาเรอ่ื ยๆจนหยดุ นง่ิ ยนื อยกู่ บั ท่ี ทกุ สายตาตา่ งจับ จอ้ งไปทเ่ี สน่ิ เฉยี ว “ประธานเย่ ทา่ นนค้ี อื ?” เยห่ ลน่ิ หาน ทําหนา้ ทเี่ ป็ นรองประธานของบรษิ ัทตระกลู เย่ เขา เองกน็ ่ังอยใู่ นทปี่ ระชมุ ดว้ ย เมอ่ื เห็นเสน่ิ เฉียว เดนิ เขา้ มาดว้ ย เขาเองก็รสู ้ กึ สงสยั เล็กนอ้ ย เสนิ่ เฉียว รสู ้ กึ ตนื่ เตน้ มากจนจับชายเสอื้ ของตวั เองแน่น เธอ พยายามบอกกบั ตวั เองวา่ ไมต่ อ้ งตน่ื เตน้ เธอคอ่ ยๆเงยหนา้ ขน้ึ มองเห็นสายตามากมายทก่ี ําลังจอ้ งมองและกําลงั เก็บ รายละเอยี ดในตวั เธอ เธอมองเห็นแววตาทอ่ี บอนุ่ คหู่ นงึ่ น่ันคอื แววตาของเยห่ ลน่ิ หาน

เมอ่ื พวกเขาไดส้ บตากนั บนใบหนา้ ของเยห่ ลน่ิ หาน ก็มรี อยยมิ้ ทอี่ บอนุ่ ใหก้ บั เธอ เขาพยกั หนา้ เบาๆใหก้ บั เสน่ิ เฉียว ทนั ใดนัน้ เสนิ่ เฉียวกร็ สู ้ กึ วา่ ตวั เองเรมิ่ ตนื่ เตน้ นอ้ ยลง เธอเมม้ ปากเล็กนอ้ ยแลว้ ยม้ิ ใหก้ บั เยห่ ลนิ่ หาน เสนิ่ เฉียว รสู ้ กึ วา่ เยห่ ลนิ่ หานชา่ งเป็ นคนทอ่ี อ่ นโยนจรงิ ๆ การกระทําเล็กๆเหลา่ น้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ไดส้ งั เกตเห็นหมด แววตาของเขาเรมิ่ เย็นชา เขาหรตี่ าลงแลว้ พดู “พยาบาลรับจา้ ง ทมี่ าดแู ลฉัน ” “หะ่ ?” ผคู ้ นในหอ้ งประชมุ ตา่ งก็งงกบั สงิ่ ทไี่ ดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ บอกวา่ เธอ เป็ นพยาบาลรับจา้ งทม่ี าดแู ลเขา คําพดู นม้ี ันหมายความวา่ อะไร? แมแ้ ตเ่ สนิ่ เฉยี วเองกร็ สู ้ กึ งงและไมเ่ ขา้ ใจ “ประธานเย่ เมอื่ ตะกค้ี ณุ บอกวา่ เธอเป็ นใครนะครับ?”

แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ แลดมู ดื มน เขายกั คว้ิ ขน้ึ เล็กนอ้ ยแลว้ ตอบ “เป็ นพยาบาลทคี่ ณุ ป่ หู ามาดแู ลฉัน รับผดิ ชอบดแู ลเรอื่ งการกนิ อยแู่ ละการใชช้ วี ติ ทัว่ ไปของฉัน” คําพดู ทเี่ ลวทรามนท้ี ําใหส้ หี นา้ ของเสน่ิ เฉียวขาวซดี กม้ หนา้ หนั มามองเขา เธอมาทํางานเป็ นผชู ้ ว่ ยของเขา ทําไมถงึ กลายมาเป็ นพยาบาล ผดู ้ แู ลของเขาไปได?้ “กาแฟ” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู อยา่ งเย็นชา เสนิ่ เฉยี ว ยนื นงิ่ ไมข่ ยบั ตวั เซยี วซเู่ ขา้ ใจความหมายของ เยโ่ ม่ เซนิ เขาหนั มาสง่ สายตาใหเ้ สนิ่ เฉียว เสน่ิ เฉยี วจงึ รสู ้ กึ ตวั ขนึ้ มา โอเค กแ็ คช่ งกาแฟ นกี่ ค็ อื งานของผชู ้ ว่ ยเชน่ กนั เสนิ่ เฉยี ว เดนิ ออกจากหอ้ งประชมุ ไปชงกาแฟใหก้ บั เขา เมอื่ เธอชงเสร็จแลว้ เดนิ กลับเขา้ มา การประชมุ ก็ไดเ้ รมิ่ ขน้ึ แลว้ เสน่ิ เฉียว เอากาแฟทช่ี งวางไวต้ รงหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ ดมื่ เขา้ ไปหนงึ่ อกึ ยักคว้ิ ขนึ้ “เธออยากใหฉ้ ันเป็ น เบาหวานตายหรอ?”

สหี นา้ ของเซยี วซเู่ ปลย่ี นไป “กาแฟของคณุ ชายไมใ่ สน่ ้ําตาล ครับ” “ชงใหม!่ ” ชว่ ยไมไ่ ด ้ เสนิ่ เฉยี ว เดนิ ออกไปชงกาแฟใหมใ่ หเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ “จดื เกนิ ไป!” ไปชงมาใหม!่ “หึ ใสน่ ้ํานอ้ ยเกนิ ไป” หอ้ งประชมุ ทด่ี เี ยย่ี มแหง่ นี้ กลายเป็ นสถานทท่ี เี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ดา่ ทอ เธอใหท้ กุ คนดู สายตามากมายจอ้ งมองเธอหลากหลายอารมณ์ ทําใหเ้ สนิ่ เฉียวรสู ้ กึ อบั อายมากขนึ้ เรอื่ ยๆ เธออยากจะเอาคนื เขา เธออยากจะเอากาแฟเทใสห่ ัวของเยโ่ ม่ เซนิ แลว้ บอกเขาวา่ เธอไมท่ ําแลว้ แตเ่ มอ่ื นกึ ถงึ พอ่ แมข่ องเธอ เสนิ่ เฉียวทําไดเ้ พยี งอดกลนั้ เอาไว ้ แลว้ เดนิ ออกไปชงแกว้ ใหมใ่ หเ้ ขา ปึ ง!

เขาวางแกว้ กาแฟกระแทกกบั โตะ๊ ทํางาน ทกุ คนทปี่ ระชมุ อยู่ ตา่ งกต็ กใจ “ปัญญาแคน่ ี้ ยังคดิ อยากจะมาเป็ นพยาบาลทม่ี าดแู ลฉันอกี หรอ?” เสนิ่ เฉยี ว ยนื นงิ่ อยกู่ บั ท่ี สหี นา้ ของเธอขาวซดี เยห่ ลน่ิ หาน ทนี่ ั่งหา่ งออกไปเล็กนอ้ ยเรม่ิ ขมวดคว้ิ ทนดตู อ่ ไป ไมไ่ หวแลว้ พดู “โมเ่ ซนิ พอไดแ้ ลว้ ” หมื ? พดู จาออกหนา้ แทนเธองัน้ หรอ? ดแู ลว้ ผหู ้ ญงิ คนนนี้ ่าจะไมธ่ รรมดาซะแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ มมุ ปากอยา่ งเย็นชา “ทําไมพชี่ ายถงึ ดเู ป็ นเดอื ด เป็ นรอ้ นแทนพยาบาลทด่ี แู ลฉันขนาดน?้ี งัน้ ฉันยกเธอใหก้ บั พ่ี ดมี ัย้ ?” เยห่ ลน่ิ หาน “……” เสนิ่ เฉียว กดั รมิ ฝี ปากลา่ งของเธอ นว้ิ ของเธอเรมิ่ สนั่ ชกั จะมากเกนิ ไปแลว้ !

ในทสี่ ดุ เธอก็เขา้ ใจแลว้ วา่ ทําไมเขาถงึ ยอมใหเ้ ธออยกู่ บั เขาตอ่ ทแ่ี ทเ้ ขาตอ้ งการจะทําใหเ้ ธอรับรถู ้ งึ ความอบั อายสนิ ะ! ในสายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ คงคดิ วา่ เธอเป็ นเพยี งแคผ่ หู ้ ญงิ ท่ี ตอ้ งการเงนิ ทองแลว้ วง่ิ เตน้ จับผชู ้ ายรวยเพอื่ แตง่ งานดว้ ยสนิ ะ ดงั นัน้ เขาถงึ เกลยี ดเธอไดเ้ พยี งนี้ “โมเ่ ซนิ นายทําแบบนไ้ี ปเพอ่ื อะไร เธอเป็ น….” ภรรยาของนาย คําเหลา่ นยี้ งั ไมท่ ันไดพ้ ดู ออกมาก็โดนเซยี วซู่ พดู ขดั จังหวะเอาไว ้ “แคใ่ หเ้ ธอไปชงกาแฟเทา่ นัน้ เอง รอง ประธานเย่ คมุ เขม้ เกนิ ไปหรอื เปลา่ ครับ?” เยห่ ลนิ่ หาน นัน้ ยงั อยากออกหนา้ พดู บางอยา่ งแทนเสนิ่ เฉียว แตเ่ สนิ่ เฉยี ว รบี ชงิ พดู ตดั หนา้ วา่ “เดย๋ี วฉันออกไปชงกาแฟแกว้ ใหมใ่ หก้ บั คณุ ชายเยค่ ะ่ ” พดู จบ เธอก็ยกแกว้ กาแฟออกไป หนงึ่ แกว้ สองแกว้ สามแกว้ ….

พวกเขาประชมุ เป็ นเวลานาน เสน่ิ เฉียวก็วงิ่ เขา้ วง่ิ ออกหอ้ ง ประชมุ ตลอดเวลา เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ไมพ่ อใจอยตู่ ลอดเวลา เธอเอง กไ็ มพ่ ดู บน่ อะไรออกมาสกั คํา จนกระท่ังการประชมุ นัน้ ไดส้ นิ้ สดุ ลง เธอก็ยังคงชงกาแฟอยู่ เซยี วซู่ เรมิ่ รสู ้ กึ ทนดตู อ่ ไปไมไ่ หว เขาเห็นวา่ ผคู ้ นตา่ งก็เดนิ ออกจากหอ้ งประชมุ ไปหมดแลว้ เขากระซบิ บอกเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งระมัดระวังวา่ “คณุ ชายเย่ เราพอกอ่ นมยั้ ครับ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ อยา่ งเย็นชา “ผหู ้ ญงิ ทหี่ ยง่ิ ยโสแบบน้ี ถา้ ไมท่ ํา แบบนก้ี บั เธอ เธอจะรจู ้ ักความเหนอื่ ยยากแลว้ ถอนตวั ออกไป มัย้ ?” เขาจะลองดวู า่ เธอจะทนไปไดส้ กั กน่ี ้ํา ตอนท่ี 6 ฉนั เป็ นภรรยาของคณุ นะ ไมร่ วู ้ า่ นคี่ อื แกว้ ทเี่ ทา่ ไหรแ่ ลว้ เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ เหนอ่ื ยลา้ จนเรม่ิ รสู ้ กึ เวยี นหัวขน้ึ มา เธอรสู ้ กึ เรมิ่ จะทนตอ่ ไปไมไ่ หวแลว้ ตอนท่ี

เธอยกกาแฟมาถงึ หอ้ งประชมุ เธอกไ็ มเ่ ห็นรา่ งของเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ เขายังไมไ่ ดบ้ อกเธอเลยวา่ สรปุ แลว้ เธอสอบผา่ นหรอื ไมผ่ า่ น อยดู่ ๆี กห็ ายตวั ไปเชน่ นอี้ ยา่ งนัน้ หรอ? เสน่ิ เฉยี ว วางแกว้ กาแฟไวบ้ นโตะ๊ หมนุ ตวั เดนิ ออกจากหอ้ ง ประชมุ ไป เมอ่ื ลงมาถงึ หนา้ ตกึ เธอกม็ องเห็นรถสว่ นตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ขบั ออกไปจากบรษิ ัทตระกลู เยแ่ ลว้ เธอโดนทงิ้ อกี แลว้ เสน่ิ เฉียว หวั เราะใหก้ บั ตวั เอง เธอน่าจะคาดเดาไดต้ ัง้ แตแ่ รก เธอเดนิ มาถงึ รมิ ถนนกําลงั จะโบกรถแท็กซี่ อยๆู่ ก็มรี ถสบี รอนซ์ เงนิ คนั หนง่ึ ขบั มาจอดอยหู่ นา้ เธอ “นอ้ งสะใภ ้ ใหผ้ มไปสง่ คณุ นะครับ” กระจกรถคอ่ ยๆเลอ่ื นเปิดออกทําใหม้ องเห็นใบหนา้ ทอ่ี อ่ นโยน เป็ นสภุ าพบรุ ษุ ของเยห่ ลน่ิ หาน

เสน่ิ เฉยี วองึ้ เล็กนอ้ ยแลว้ สา่ ยหวั “ไมเ่ ป็ นไรคะ่ ” ถา้ โดนเยโ่ มเ่ ซนิ เห็นเขา้ กจ็ ะโดนดา่ วา่ เธอไปจับผชู ้ ายอกี “ขน้ึ มาเถอะครับ คณุ วงิ่ ไปมาหลายชว่ั โมง คงเหนอื่ ยแยแ่ ลว้ ” เมอ่ื พดู จบ เยห่ ลน่ิ หานกป็ ลดเข็มขดั นริ ภัยออก จากนัน้ เดนิ ลง มาจากรถเพอื่ เปิดประตใู หเ้ ธอ มันทําใหเ้ ธอไมอ่ าจจะปฏเิ สธ เขาตอ่ ได ้ ทา้ ยทส่ี ดุ แลว้ เสน่ิ เฉียวก็ขน้ึ มานั่งอยใู่ นรถของเขา “ขอบคณุ นะคะ” “ไมต่ อ้ งเกรงใจครับ” เยห่ ลนิ่ หานยม้ิ อยา่ งออ่ นโยนใหก้ บั เธอ จากนัน้ เตอื นเธอเบาๆ “เข็มขดั นริ ภัยครับ” เธอนั่งรถของเยห่ ลน่ิ หานกลบั ไปทตี่ ระกลู เย่ ตลอดทางทข่ี บั กลับบา้ นเขาไมพ่ ดู อะไรสกั คํา ไมถ่ ามอะไรเธอแมแ้ ตน่ อ้ ย อกี ทัง้ พาเธอมาสง่ ตรงหนา้ ประตทู างเขา้ เสน่ิ เฉยี วคอ่ ยๆเดนิ ขน้ึ ไปหอ้ งของตวั เอง เธอยังคงองึ้ กบั ความ ออ่ นโยนของเยห่ ลน่ิ หาน ทงั้ ทงั้ ทเี่ ป็ นพนี่ อ้ งกนั แทๆ้ ทําไมนสิ ยั ถงึ ตา่ งกนั ไดข้ นาดน?ี้

เมอ่ื เขา้ มาในหอ้ ง ฝี เทา้ ของเสนิ่ เฉียวก็หยดุ ชะงักทนั ที เพราะบนพน้ื มกี ระเป๋ าสมั ภาระของเธอวางอยู่ เสนิ่ เฉียว อง้ึ ไปสกั พักจากนัน้ จงึ เงยหนา้ ขนึ้ มามองคนทอี่ ยใู่ น หอ้ งนัน้ “ใครอนุญาตใหเ้ ธอเอาขา้ วของของเธอมาวางเกลอื่ นไวเ้ ต็ม หอ้ งของฉัน?” เสนิ่ เฉียว เงยี บไปสกั พัก เธอคอ่ ยๆเดนิ มาหยบิ กระเป๋ าสมั ภาระ ขนึ้ มา “คณุ จะไมก่ ลับมาทห่ี อ้ งนแี้ ลว้ ไมใ่ ชห่ รอ? ” คนื แรกทแี่ ตง่ งาน เขาใหผ้ ชู ้ ว่ ยของเขาเข็นตวั เขาออกไป เสนิ่ เฉียวนกึ วา่ เขาจะไมก่ ลบั เขา้ มาอยหู่ อ้ งนแี้ ลว้ “หึ ทนี่ มี่ ันหอ้ งของฉัน” เสน่ิ เฉียว เงยี บแลว้ กดั รมิ ฝี ปากลา่ งเอาไว ้ “แตฉ่ ันเป็ นภรรยา ของคณุ นะ” “ภรรยาทใี่ ชช้ อ่ื นอ้ งสาวตวั เองอยา่ งนัน้ หรอ?” เสนิ่ เฉียวพดู อะไรไมอ่ อก

จากทดี่ แู ลว้ เขาน่าจะไมย่ อมใหเ้ ธออยหู่ อ้ งนต้ี อ่ แลว้ จากคําพดู ของเขาสามารถรับรไู ้ ดว้ า่ เขารสู ้ กึ เกลยี ดเธอแคไ่ หน แตท่ วา่ เธอออกไปจากหอ้ งนไ้ี มไ่ ดจ้ รงิ ๆ เมอื่ นกึ ถงึ จดุ น้ี เสน่ิ เฉียวก็จอ้ งมองไปทเี่ ขาดว้ ยแววตาทอ่ี อ้ น วอนขอรอ้ ง “ฉันขอรอ้ งละ่ ขอเพยี งพน้ื ทตี่ รงมมุ เล็กๆใหฉ้ ัน หน่อยไดม้ ัย้ ? ฉันไมต่ อ้ งการพนื้ ทมี่ ากมายหรอก” “ไมไ่ ด!้ ” สหี นา้ ของเสนิ่ เฉยี วขาวซดี “แตว่ า่ ถา้ ฉันออกไป คณุ ป่ กู จ็ ะเห็น” เยโ่ มเ่ ซนิ ออกคําสง่ั ชดั เจน เซยี วซกู่ ็รบี พดู ตาม “คณุ หนูเสน่ิ เชญิ ครับ อยา่ ใหผ้ มลงมอื เลย” เสนิ่ เฉียว กดั รมิ ฝี ปากเล็กนอ้ ย “ไมเ่ หลอื พนื้ ทใ่ี หฉ้ ันตอ่ รองแลว้ จรงิ ๆใชม่ ัย้ ?” แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ ลมุ่ ลกึ ราวกบั หมาป่ า มดื มน แตแ่ ฝงไป ดว้ ยความชว่ั รา้ ย เมอ่ื เธอจอ้ งมองเขาไดส้ กั พัก เสน่ิ เฉียวกห็ มนุ ตวั เดนิ ออกไป พรอ้ มกบั กระเป๋ าสมั ภาระของเธอ

เธอปิดประตหู อ้ ง “คณุ ชายเย่ ดแู ลว้ เธอน่าจะจนตรอกจรงิ ๆแลว้ นะครับ” เยโ่ มเ่ ซนิ จบิ มมุ ปากขนึ้ เล็กนอ้ ย นกึ วา่ เธอจะแน่สกั เทา่ ไหรเ่ ชยี ว เพยี งแคน่ กี้ ็สามารถเอาชนะเธอไดแ้ ลว้ หึ ชา่ งไมค่ มุ ้ คา่ ทจี่ ะเสยี เวลาตอ่ กรดว้ ยจรงิ ๆ “ทางดา้ นโรงพยาบาลไดส้ ง่ คนไปตรวจสอบรยึ งั ?” อยๆู่ เยโ่ ม่ เซนิ กห็ นั มาถาม สหี นา้ ของเซยี วซเู่ ปลย่ี นไปทนั ที “ยงั ยังไมไ่ ดส้ ง่ คนไปครับ” “งัน้ นายยงั จะมายนื เซอ่ อะไรตรงน?ี้ ” เซยี วซรู่ บี ตอบ “ผมจะรบี ไปจัดการใหค้ รับ!” เซยี วซรู่ บี ออกไปจากตรงนัน้ อยา่ งไว ตอนทเี่ ขาเดนิ ออกมาก็ ยงั คงเห็นเสนิ่ เฉียวลากกระเป๋ าสมั ภาระยนื อยตู่ รงหนา้ ประตู เขา จอ้ งมองเธอดว้ ยสายตาทแ่ี สดงใหร้ วู ้ า่ เธอตอ้ งชว่ ยตวั เองแลว้ ละ่ จากนัน้ เขาก็เดนิ จากไป วันทส่ี อง