Florist Story

springbooks FLORIST story ผู้แต่ง เด็กวัดร้องว้าววววว





ชื่อหนังสือ Florist story จัดทำโดย เด็กวัดร้องว้าวววว พิมพ์ครั้งที่ 1 สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ห้ามลอกเลียน ไม่ว่าส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้ ไม่ว่าในรูปแบบใดๆ จำนวนหน้า เว้นแต่จะได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากผู้จัดพิมพ์ จำนวนที่พิมพ์ เท่านั้น ราคา 00 หน้า 1 เล่ม 999 บาท

คำนำ ตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ทุก ๆ วันคือการเจริญเติบโต การผลิบานทางความคิด ดอกผลแห่งความทรงจำและความรู้สึก หากเปรียบเทียบชีวิตคนเดินดินแบบเราทั่วไป เป็นดอกไม้หลายชนิดก็ไม่นับว่าแปลกอะไร ดอกนั้นสวยสดงดงามเห็นแล้วสะดุดตา ดอก นั้นดาษดื่นเห็นได้ทั่วไป ทว่าหากเจ้าดอกคัตเตอร์มัวแต่คาดหวังว่าตนจะแบ่งบานเติบใหญ่ คล้ายดอกลิลลี่ก็คงไม่มีวันได้สุขสมหวัง หรือหากทิวลิปดอกตูมวนเวียนแต่กับการเฝ้ารอ ว่าจะมีกลิ่นหอมเหมือนมะลิก็คงไม่มีวันได้อวดโฉมสีสดใส คณะผู้เขียนมีจุดประสงค์ในการ เขียนเพียงเพื่อหวังว่าเรื่องราวทั้ง 5 นี้จะช่วยตกตะกอนความคิดบางสิ่งที่ท่านอาจไม่ได้ นึกถึงเพราะความเคยชิน หรือบางสิ่งที่ท่านอาจไม่ได้สนใจเพราะความวุ่นวายในแต่ละวันที่ ดึงรั้งเอาพลังงานในการใช้ชีวิตไปอยู่ที่มันเสียหมด เราหวังว่า florist story เล่มนี้จะช่วย ให้ท่านได้ผ่อนคลายจากวันที่เหนื่อยล้า แล้วเดินหน้าไปกับเรื่องราวที่คละเคล้าไปด้วย รอยยิ้ม น้ำตา ปัญหา ความหวัง การพบกันและการแยกจาก หวังว่าเมื่อท่านได้ปิดหน้า กระดาษลงท่านจะได้ค้นพบความรู้สึกบางอย่างอาจจะเป็น ทำไมถึงเป็นแบบนี้กันนะ ทำไม ถึงไม่ทำแบบนั้นล่ะ ทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะ เมื่อใดที่คุณเริ่มตั้งคำถามเมื่อนั้นขอให้คุณรู้ไว้ว่า พวกเรากำลังแย้มรอยยิ้มด้วยความภูมิใจที่คุณมีอา่รมณ์ร่วมไปกับพวกเรา ท้ายนี้หวังว่า \"ดอกไม้ทุกดอกที่ได้อ่านเล่มนี้จะมีความสุขกับการเป็นตัวของตัวเองในทุกการเติบโต\" ผู้แต่ง เด็กวัดร้องว้าววววว

สารบัญ บทที่ 1 เยอบีร่า ในวันฟ้าครึ้ม บทที่ 2 คำอธิษฐานของแดนดิไลออน บทที่ 3 ดอกไซคลาเมนบนเส้นทางที่สิ้นสุด บทที่ 4 เมื่อดอกทานตะวัน ได้แบ่งบาน ใต้แสงจันทร์ฉันจะ มีความสุข บทที่ 5 จงมีความสุขกับใบใหม่ ทุกใบที่งอกออกมา



บทที่ 1 เยอบีร่า ในวันฟ้าครึ้ม

กรงุ เทพมหานคร “เฌอ แต่งตัวเสร็จหรือยังลูก เพื่อน ๆ มารอแล้วนะ” เสียงที่เด็กสาวคุ้นเคย มาตลอด 17 ปี ดังข้ึน “เสร็จแล้วค่า กำลังออกไปค่ะแม่” เสียงใสตอบกลับไป พร้อมกับการ ตรวจสอบความเรียบร้อยของเครือ่ งแตง่ กายกอ่ นจะวงิ่ ออกมาจากหอ้ งสว่ นตัว “นั่นจะไปไหนอีก จะเปิดเทอมอยู่แล้ว ยังเที่ยวเหลวไหลไปนั่นไปนี่อยู่เรื่อย ถ้าแกกลับมาไม่ทันมื้อเย็นละก็ คอยดูสิว่าฉันจะสั่งสอนแกยังไง” เสียงดุกร้าวของชาย วยั กลางคนลอยมายามทเี่ ดก็ สาวกม้ ตวั ใส่รองเทา้ เตรยี มพรอ้ มจะออกไป “คุณก็พูดดี ๆ กับลูกหนอ่ ยสคิ ะ อกี อยา่ งวันนี้แกกข็ อไปเทย่ี วห้างเพื่อซ้ือของ เตรยี มตวั เปดิ เรยี น ไมไ่ ดเ้ ถลไถลสักหนอ่ ย” เสยี งหญงิ วยั กลางคนเอด็ กลับ 2

“ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ พูดแบบนี้ ที่ฉันสอนฉันด่าก็เพราะหวังดีกับลูก หรอก” ชายวัยกลางคนโต้กลับ ดวงตาคู่ใสจ้องมองสลับไปมาระหว่างชายหญิง แม้จะ โดนบ่นแต่ริมฝีปากยงั คงแตง่ แตม้ ไว้ซง่ึ รอยย้มิ สดใส “เดี๋ยวหนูจะรบี กลบั มาทานมื้อเย็นพร้อมพ่อกับแม่นะคะ” เด็กสาวตอบกลับ พร้อมรอยยิ้มเช่นเคยก่อนจะก้าวเดินออกมาจากตัวบ้านผ่านสวนดอกไม้มุมโปรด ไม้ ดอกหลากหลายชนิดชูก้านอวดกลบี ราวกับแข่งขนั แต่แน่นอนล่ะ อันดับหนึ่งในใจของ “เฌอ” อย่างไรก็ต้องดอกเยอบีร่าสีสวยอยู่แล้ว เพราะมันเป็นดอกไม้ประจำเดือนเกิด ของเธออย่างเดือนเมษายน เป็นดอกไม้โปรดของคุณพ่อคุณแม่ ทั้งคู่ชอบซะจนเอามา ตั้งชื่อลูกสาวจาก “เยอบีร่า” เลยกลายเป็นเด็กหญิง “เฌอ (บีร่า)” มาจนถึงทุกวันนี้ และเหตุผลสุดท้ายก็เพราะวา่ มันเป็นดอกไม้ที่ใคร ๆ ก็คิดว่ามันช่างเหมือนเฌอซะจริง ๆ ดอกไม้ที่สื่อความหมายถึง ความบริสุทธิ์ไร้เดียงสา เข้มแข็ง และเป็นดังแสงอาทิตย์ แหง่ ชีวิตของหลาย ๆ คน สองเทา้ กา้ วตรงไปหาวยั รุ่นสาวสองคนทอ่ี ยหู่ นา้ บา้ น “อิน ชา เรามาแล้ว ขอโทษทีใ่ หร้ อนานนะ” เฌอเอย่ ทกั พร้อมใบหนา้ ร้สู ึกผดิ “ไม่เป็นไร ๆ” เด็กสาวผมสัน้ รปู รา่ งทะมัดทะแมงนามวา่ อินกลา่ วตอบ “ใช่ ๆ พวกเราก็พึ่งมาแปปเดียวเอง เดี๋ยวเราเดินไปขึ้นรถเมล์ดีไหมหรือจะ เรียกรถ” ชาเดก็ สาวผมเปยี กล่าวขน้ึ ก่อนเฌอจะตอบกลบั “เราวา่ ไปรถเมล์ดีกว่า วันนี้อากาศไม่ร้อนมาก” ทั้งสามเดินทางไปขึน้ รถเพ่ือ ไปห้างสรรพสินค้าท่ามกลางอากาศไม่ร้อนจัดและท้องฟ้าโปร่ง เหมาะสำหรับการ ออกไปทำกจิ กรรมท่ามกลางความวุน่ วายและการใชช้ ีวติ อย่างเรง่ รบี ในเมืองหลวงแห่งนี้ เฮ้อ...จะเปิดเทอมแล้วเฌอทง้ั ดใี จและเหน่อื ยหน่ายไปในคราวเดียวกันเชียวล่ะ 3

โรงเรยี น..., กรุงเทพมหานคร วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ในห้องเรียนชั้น ม.6 ครึกครื้นและเต็มไปด้วย เสยี งพูดคุย เฌอมาถงึ เปน็ คนแรก ๆ พร้อมกบั รอยยม้ิ เพราะดใี จท่ีจะไดเ้ จอเพ่ือน ๆ เดก็ สาวกา้ วเท้าไปยังโตะ๊ เรยี นตำแหน่งทต่ี นกบั เพอ่ื นมักจะนงั่ เสมอ “ไงเฌอ ปิดเทอมทำอะไรบ้าง ไปเที่ยวไหนหรือเปล่า” เพื่อนในห้องคนหนึ่ง เอย่ ถาม “ไม่ได้ไปเที่ยวไกลเลยเดีย ส่วนมากอยู่บ้าน เราปลูกต้นไม้ดอกไม้น่ะ เลยใช้ ชว่ งปิดเทอมทำสวน” เฌอตอบ “เหมือนกันเลย แต่เรานอน ฮ่าๆๆ” เพื่อนตอบกลับพร้อมกับเสียงหัวเราะ ของเพื่อนคนอืน่ ๆ ทเ่ี ฌอดีใจก็เพราะคดิ ถงึ บรรยากาศสนุกสนานแบบน้ีนีแ่ หละ ส่วนท่ี บอกวา่ เหน่ือยหนา่ ยใจกเ็ พราะวา่ ... “โอย้ มาวนั แรกกเ็ สียงดังเลยนะ” เสียงหนึง่ กลา่ วขน้ึ นี่ไงล่ะ...พูดถงึ กม็ าเลย “ไงเฌอ นั่งหน้าเหมือนเดิมเลย เทอมนี้เอาเกรดสี่เลยไหมลูกรักอาจารย์” เสียงเดมิ กลา่ วอีกคร้ัง “ไงเพชร เรามองกระดานไม่ค่อยชัดน่ะเลยนั่งตรงนี้” เฌอตอบกลับมุมปาก ยงั คงไวซ้ ง่ึ รอยยิ้ม “ใครถามเอย่ ” มุกยอดฮิตทีเ่ รียกเสียงหัวเราะจากหลายคนถูกกล่าวขึ้น เฌอ นัยน์ตาไหววูบไปพักหนึ่งแต่ยงั คงรอยยมิ้ ไว้ดงั ทผ่ี า่ นมา “อ้าวเฌอเงียบเลย” เพชรเอ่ยอีกคร้ัง 4

“ก็ไม่รูจ้ ะตอบอะไรนนี่ าเดีย๋ วเพชรกพ็ ูดแบบน้นั อีก แฮะๆ” “เพชรมันกพ็ ดู เล่นแบบนแี้ หละ เฌอซเี รยี สหรอ” เพ่อื นในกลุ่มเพชรเอย่ ถาม “ไม่ ๆ เราโอเค” เฌอเอย่ ตอบก่อนที่บทสนทนาจะจบลงพร้อมกับอินและชา รวมถึงเพื่อนในห้องคนอื่น ๆ ที่เริ่มถยอยเข้ามา ถ้าถามว่าเป็นแบบนี้มานานแค่ไหน เฌอเองกไ็ ม่แน่ใจตอบได้แค่มนั เป็นเช่นนี้เสมอมาตง้ั แต่ประถมเพราะเราอยูห่ อ้ งเดียวกนั ตลอด มีครั้งหนึ่งเฌอรู้สึกอึดอัดกับคำพูดของเพชรมากจนขอพ่อแม่ย้ายโรงเรียน สุดท้ายด้วยปัจจัยหลายอย่างก็จบลงตรงที่ต้องฟังคำพูดแบบนี้มาตลอด บทสนทนา ระหว่างเฌอกับเพชรมักจะมีประโยคกระทบกระทั่งจากอีกฝั่งเสมอ หลังจากที่ขอย้าย โรงเรยี นแล้วไม่เป็นผลก็มีอีกหลายครัง้ ท่ีเฌอไม่พอใจแต่กไ็ ม่กล้าเอ่ยออกไป สุดท้ายจงึ ทำไดเ้ พยี งจบบทสนทนาดว้ ยรอยยิ้มเหมอื นท่ีผ่านมา และแลว้ วนั แรกของการเปิดเรียน กจ็ บลงไปพรอ้ มกับความอึดอดั ใจของเฌอที่เรม่ิ กอ่ ตวั หรอื ความจรงิ แล้วมันกอ่ ร่างสรา้ ง ตวั ในจิตใจของเธอมาสกั พกั เพยี งแคไ่ มม่ ีใครสนใจเพราะรอยย้มิ สดใสประจำตัวของเฌอ กนั นะ เวลายังคงทำหน้าที่ของตนเองอย่างแข็งขัน ประหนึ่งเพียงสายลมพัดผ่าน ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาครึ่งเทอม ช่วงนี้ใกล้จะสอบมิดเทอมแล้ว นักเรียนระดับช้ัน มธั ยมศึกษาปีท่ี 6 ต่างเคร่งเครยี ดกับการอา่ นหนังสอื แนน่ อนว่ารวมถงึ เฌอ อิน และชา “วันจนั ทรก์ ส็ อบแล้ว อ่านหนงั สือไม่ทนั เลยอ่ะ ทำไงด”ี ชาโอดครวญ “นั่นสิ เราก็เหมือนกัน ยิ่งวิชาภาษาอังกฤษนี่ไม่ต้องพูดถึง ช่วยด้วยสิคุณ ลา่ ม” อินเสริมข้ึนพร้อมกับหนั ไปออ้ นเฌอ 5

“ ไม่ต้องห่วงนะ อิน ชา เดี๋ยวล่ามคนนี้จะติวให้พวกแกเอง” เฌอรับมุก พร้อมกับทำท่ารับทราบแล้วยิ้มขำ “ล่าม” ใช่แล้ว ล่ามที่อินเรียกก็คือล่ามแปลภาษา อยา่ งท่ีทุกคนร้จู ักน่นั แหละ ตงั้ แตเ่ ดก็ เฌอมักจะโดนถามวา่ อยากเปน็ อะไร เธอตอบคละ เคลา้ กันไปตามความสนใจแต่ละชว่ งวยั หากแตต่ อนนเ้ี ธอมัน่ ใจแลว้ ว่าเสน้ ทางอาชีพใน อนาคตทเ่ี ธออยากกา้ วเดนิ คอื อะไร และตอนนีก้ ม็ เี พียงเพอื่ นสนทิ ที่ทราบ เฌอกำลังคิด หาจังหวะคุยกับคุณพ่อคุณแม่เรื่องนี้ พวกท่านจะต้องดีใจแน่ที่ลกู สาวรู้ว่าตัวเองอยาก เป็นอะไรสักทีหลังจากที่เธอสับสนอยูน่ าน เด็กสาวคิดในใจ และในท่ีสุดก็ถึงวันสอบวนั แรก เดก็ ๆ มธั ยมล้วนครกึ ครื้น หอ้ งของเฌอกเ็ ชน่ กนั “วิชาแรกกเ็ ปิดด้วยคณิตฯ เลย เราตุยแน่” เพ่อื นชายในห้องเอย่ ขนึ้ “คณิตฯ ไม่เท่าไร ฟิสิกส์ตัวร้ายนี่สิ ใครจัดตารางสอบ อยากถามว่าคิดอะไร อยู่ ฉันร้องกรี้ดเลย” เพื่อนอีกคนคร่ำครวญพร้อมท่าทางโอเวอร์แอคติ้งเรียกเสียง หวั เราะจากทั้งท้อง “พวกนายจะบน่ ทำไม ดเู ฌอสิ ไม่เหน็ จะเครียดเลย สงสัยจะท็อปห้องอกี แล้ว มั้ง ก็ลูกรักอาจารย์นีน่ า” เพชรเพื่อนสาวคนเดิมกล่าวขึ้น เฌอชะงักรอยยิ้มพรอ้ มกับสี หนา้ เจอื่ นลง อนิ เหน็ ดังน้ันจงึ กล่าวขึ้นมาพร้อมอารมณโ์ มโห “เพื่อนเรามันก็พยายามอ่านหนังสือจนเครียดเหมือนกันนั่นแหละ แล้วก็นะ พดู ใหม้ นั ดี ๆ สิเพชร ที่แกพูดถ้าคนอน่ื มาได้ยนิ เขาจะมองอาจารย์ยังไง” “เราก็แค่พูดเลน่ ปะ่ อะไรมันจะขนาดนนั้ ” เพชรพูด “ใช่ ๆ เพชรมันก็แค่หยอกป่ะ จะจริงจังอะไรขนาดนั้น เฌอยังไม่เห็นจะพูด อะไรเลย” เพื่อนในกลมุ่ เพชรรบี กล่าวเสริม 6

“เอ่อ เราว่าแยกย้ายกันไปเตรียมตัวไหม ใกล้ได้เวลาสอบแล้วนะ” เฌอท่ี เงียบมานานเอ่ยขนึ้ พร้อมกบั คณุ ครคู ุมสอบทเ่ี ดนิ มาพอดีทุกคนจึงแยกย้ายเข้าห้องสอบ ไป แม้จะพยายามไม่คดิ มากแตเ่ สยี งในใจเฌอเรมิ่ ดังข้ึนทุกวัน เราไมช่ อบ...ไม่ชอบเวลา พวกแกพูดแบบนั้นเลย เสียงนั้นดังก้องในใจแน่นอนว่าไม่มีใครได้ยินทุกคนเห็นเพียง รอยยิ้มที่คุ้นเคยกันดี สุดท้ายแล้วเฌอก็ผ่านมันมาได้ สัปดาห์แห่งการสอบกลางภาค ผ่านไป คะแนนสอบกลางภาคของเฌออยู่ในระดับที่ดีอย่างเคย คุณแม่ถึงขนาดพาไป กินชาบูของโปรดเพื่อเลี้ยงฉลองที่คะแนนดี เฌอดีใจมากแต่ก็เผลอนึกขึ้นมาในใจหาก เธอไม่ได้คะแนนดีอย่างนี้คุณแม่จะยังภูมิใจและพามาเลี้ยงฉลองไหมนะ เฌอรีบปัด ความคดิ ทิง้ ไปก่อนจะเอย่ ขนึ้ “แม่คะ พ่อคะ คือว่าเรื่องเข้ามหาลัยหนูรู้คณะที่อยากเข้าแล้วนะคะ” จบ ประโยคดังกลา่ วก็เรยี กความสนใจของพ่อกบั แม่ได้ทันที ทา่ นตอ้ งดใี จแน่ ๆ “เฌออยากเข้าอะไรลูก” แม่ถามพร้อมกับคีบกุ้งมาให้ส่วนพ่อไม่ได้เอ่ยอะไร นอกจากจอ้ งมอง “เฌออยากเข้าอักษรศาสตร์ค่ะ มนุษยศาสตร์ก็ได้ เฌออยากเป็นล่าม” เด็ก สาวบอกพรอ้ มกบั รอ้ ยยม้ิ เธอร้สู ึกโล่งใจที่ในทสี่ ุดก็ไดพ้ ดู เร่ืองนอ้ี อกไป เฌอจอ้ งมองพ่อ และแม่ด้วยแววตาสดใส ก่อนนัยน์ตากลมจะไหววูบ “ทำไมไม่เรียนสายสุขภาพล่ะลูก เฌอเรียนพวกวิทย์ฯ-คณิตฯ เก่งออก” แม่ ถามข้ึน 7

“ล่ามเลิ่มอะไร ถ้าแกจะเรียนสายนั้นฉันจะส่งแกเรียนวิทย์ฯ-คณิตฯ มาต้ัง สองสามปีทำไม เรียนไปเงินเดือนจะพอกินไหมก็ไม่รู้ สู้เรียนแพทย์ ทันตะ ดีกว่า การ งานกม็ ัน่ คง สวัสดกิ ารก็ด”ี พ่อกลา่ วขนึ้ มาบ้าง “แต่ตอนนั้นพ่อบอกว่าให้เรียนวิทย์-คณิตฯ ไปก่อนเพราะมันเลือกได้หลาย สาขา ถ้าไม่ชอบก็ค่อยว่ากันอีกทีนี่คะ” เฌอเอ่ยท้าวความถึงตอนที่ตัดสินใจเลือกสาย การเรยี นในระดับชน้ั มธั ยมศึกษาตอนปลายตามความต้องการของพอ่ “แกก็เรียนมันมาได้จนจะจบอยู่แล้วนี่ คะแนนก็ดี ฉันไม่เห็นจะมีปัญหา ตรงไหนถา้ จะเรยี นตอ่ ไปอกี สายงานนีม้ ันมน่ั คง ดกี ว่าตั้งเยอะ” พอ่ ยงั กลา่ วอา้ งเหตุผล เดมิ “แตว่ า่ …” เด็กสาวกำลังจะกล่าวแยง้ “เฌอ กินดีกว่า เรื่องนี้ค่อยไปคุยที่บ้านไหมลูก” แม่รีบเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นทั้งคู่ เริ่มอารมณไ์ ม่ดี สุดท้ายทั้งสามก็ทานชาบูกันไปเงียบ ๆ เฌอนั่งทานพร้อมกับความคิด มากมายที่ล่องลอยในหัว เรากำลังทำให้พ่อแม่ผิดหวังหรือเปล่านะ แต่ก็อยากเรียน อักษรฯ จริง ๆ นี่นา หลากหลายความคดิ ตกี ันพร้อมกับรสชาดของชาบทู ี่พลันไม่อร่อย ข้ึนมาซะด้ือ ๆ “เฌอ วนั นี้ไปหาอะไรกินกนั ไหม” อินเอ่ยชวน “ขอโทษนะอิน วันนี้เรามีเรียนพิเศษชีวะฯ เอาไว้วันหลังนะ” เฌอเอ่ยตอบ กลับไปพร้อมรอยยิ้มขอโทษขอโพย เพื่อนทั้งคู่มีสีหน้าสงสัย ก่อนที่ชาจะเป็นคนเอ่ย ถาม 8

“เฌอเรียนเพิ่มหรอ ทำไมเป็นชีวะฯล่ะ ไหนว่าจะเตรียมสอบภาษา” เฌอ ชะงกั รอยย้มิ ชว่ั ครูก่ อ่ นจะกลบั มาเอย่ ตอบพร้อมรอยย้มิ “คือ…พ่อเราอยากให้เรียนน่ะ อยากรักษาเกรดเทอมนี้เพราะมันเอาไปคิด คะแนนด้วย เดี๋ยวภาษาเราค่อยเรียนปิดเทอม” อินได้ฟังคำตอบก็อดจะขมวดคิ้วไมไ่ ด้ เพราะคะแนนกลางภาคของเฌอก็ไมไ่ ด้แยอ่ ะไร “แต่วา่ …” “พอกอ่ นอนิ ” ก่อนทีอ่ ินจะพดู อะไรชาก็เอ่ยขดั ขึน้ มาก่อน เธอเหน็ ความกงั วล ในตาของเฌอ และคิดว่ามันมีอะไรมากกว่านั้นแนเ่ พยี งแต่ยังไม่อยากคาดคั้น เฌอมอง ชาพรอ้ มกับรอยยิ้มขอบคณุ ชาเป็นเชน่ นี้เสมอตงั้ แตท่ ่เี รารจู้ ักกนั หากเฌอเปน็ ต้นเยอบี ร่าจริง ๆ ล่ะก็ทุกการกระทำของเพื่อนคนน้ีคงเหมือนกับการคอยพรวนดินให้ต้นเยอบี ร่าน้อยหายอึดอัดกับสถานการณ์ที่พบเจอ บทสนทนาของทั้งสามในวันนี้จึงสิ้นสุดลง พร้อมกับการแยกย้ายไปทำธุระของตน เฌอเรียนพิเศษชีววิทยากับสถาบันกวดวิชาท่ี ใหม่ เธอรู้สึกว่าช่วงนีไ้ ม่คอ่ ยมีสมาธเิ ท่าใดนักอีกทั้งในยามก่อนนอนก็กังวลกับเรื่องการ เรยี นต่อและงานกลมุ่ ชิน้ ใหญ่ทคี่ ณุ ครูใหท้ ำ ในคร้ังนี้คณุ ครูจบั กลุ่มให้ และมันทำให้เธอ จบั พลัดจับพลูมาอยู่กบั เพชร ในขณะที่อินกับชาแยกไปอีกกลุ่ม เฌอไมไ่ ดอ้ ยากจะคิดใน แง่ลบแต่เธอรู้สึกว่าตอนนี้ภาระหน้าที่ในกลุ่มทุกอย่างเธอต้องจัดการเองแทบท้ั งหมด ในแตล่ ะเชา้ เธอจึงรสู้ ึกไมส่ ดชนื่ เท่าท่ีควร คงต้องผอ่ นคลายบา้ งแล้ว เด็กสาวคิดในใจ “ไงเฌอ มาเร็วเหมือนกันนะ” เดก็ หนมุ่ ที่น่งั อยูก่ อ่ นแลว้ เอ่ยถาม 9

“ไม่เท่าไนล์หรอก ขยันไม่ไหว” เฌอหันไปตอบพร้อมรอยยิ้ม ไนล์เป็นเด็ก หนุ่มม.6 โรงเรียนเดียวกันกบั เฌอแต่คนละห้อง ทั้งคู่ได้รู้จักกันที่สถาบนั กวดวชิ าแห่งนี้ ไนล์เป็นคนใจดีและร่าเริงแถมคยุ ด้วยแล้วไม่เครียดหลาย ๆ ครัง้ เฌอจึงสบายใจทีจ่ ะเลา่ เรอื่ งสว่ นตวั ให้ฟงั เฌอคิดวา่ เฌอคงชอบไนลเ์ ข้าแลว้ จากการรับฟงั กันและกัน ความใจ ดีของไนล์ นานวันเข้าก็เกิดเป็นความผูกพันธ์ ในทุก ๆ วันที่เฌออึดอัดไม่ว่าจะจากที่ โรงเรียนเพราะเพชรพูดกระทบกระทั่ง หรือจากที่บ้านเพราะความคาดหวังของพ่อแม่ มันทำให้เฌอเร่ิมจะไขว่คว้าหาท่ีพกั พงิ ทางใจ ที่ ๆ ไม่ต้องทนกับความคาดหวงั ของใคร ไม่ต้องช้ำใจกับประโยคใจร้ายของคนอื่น เฌอคิดว่าตอนนี้เธอพบแล้ว เด็กหนุ่มนามว่า ไนล์กลายมาเป็นดังสถานที่ปลอดภัยแหง่ ใหม่ เฌอสบายใจทกุ ครั้งเมื่อได้อยู่กับเขา ถ้า ความอดึ อดั จากเพชรและความเครยี ดจากการเรยี นทแ่ี สนกดดันเป็นฟา้ ครึม้ และลมแรง เฌอวา่ ...เฌอได้พบร่มไมท้ ่ีจะช่วยกนั ลมฝนใหเ้ ยอบีร่ายนื ต้นพน้ ฝนสายนี้ไปได้แลว้ ล่ะ “เฌอ...เฌอ ไอเฌอ” เสียงอินดังขึ้นทำให้ความคิดฟุ้งซ่านของเฌอแตก กระเจงิ “ว่าไงอิน ตกใจหมดเลย” เฌอเอ่ยตอบ อินทำหน้าสงสัย ช่วงนี้เฌอเหม่อ คอ่ นขา้ งบอ่ ยทำใหเ้ ธออดกังวลไมไ่ ด้ “เราจะถามว่าส่งงานกลุ่มเรยี บรอ้ ยดใี ช่ไหม” “อ๋อ...ส่งแล้ว คุณครูไม่ได้วา่ อะไรนะ มีขอ้ มลู บางสว่ นไมเ่ รยี บร้อยแต่ทเี่ หลอื ก็ โอเคด”ี เฌอตอบกลบั ไป ในที่สุดงานกลุ่มชิ้นใหญก่ เ็ สร็จสักทเี ป็นไปตามคาดเพชรยังคง ทำงานส่ง ๆ ให้เสร็จไปที สุดท้ายแล้วเด็กสาวก็ต้องมานั่งรวบรวมข้อมูลใหม่อีกคร้ัง กลายเป็นว่างานที่ต่างคนต่างทำหน้าทีข่ องตน เฌอต้องเป็นคนทำซ้ำอีกครั้งหนึ่งอย่าง เลีย่ งไมไ่ ด้ 10

“เฌอยอมยัยเพชรขนาดนั้นได้ไง เป็นเรานะวีนแตกตั้งแต่คุณครูจับกลุ่มได้ พวกนั้นแล้ว” ชาเอย่ ขนึ้ อย่างมอี ารมณ์โมโห เธอไมเ่ ข้าใจวา่ ทำไมเฌอตอ้ งมนี ้ำอดนำ้ ทน กับคนแบบเพชร ถ้าหากเป็นเธอคงดับเครื่องชนสักตั้งไม่ปล่อยให้พูดจากระแนะกระ แหนมาตง้ั นานขนาดนี้หรอก “เอาน่า เราโอเค เดี๋ยวก็จบแล้ว จะได้แยกย้ายกันแล้ว เราไม่อยากมีเรื่อง” เฌอเอ่ยขนึ้ แม้ในใจจะปฏเิ ศธไมไ่ ด้ว่าตัวเธอเองกไ็ ม่ไดพ้ อใจขนาดน้นั เพียงแต่ไมก่ ล้า ไม่ กล้าที่จะพูดออกไป กลัวว่าหากตนพูดไปแล้วเพื่อนจะมองไม่เหมือนเดิม กลัวว่าถ้าพูด ออกไปแล้วจะมีแตถ่ ้อยคำใจร้ายซ้ำเติมว่าเท่าน้ีก็ทนไม่ได้ รังแต่จะแย่กว่าเดิม เฌอคดิ ในใจก่อนจะทำหน้าเศรา้ แลว้ เอ่ยต่อ “แต่เราไม่อยากแยกกับพวกแกเลย ถ้าไมม่ พี วกแกอยู่ดว้ ยเราคงแยก่ ว่าน้ีแน่” เธอรู้สึกเศรา้ ใจทุกคร้ังทีน่ ึกถึงการตอ้ งแยกกับเพ่ือนทั้งสองเมื่อจบการศึกษา อินกับชา เป็นเพื่อนที่สนิทและคอยรับฟังกันทุกอย่าง พวกเราคบกันตั้งแต่ประถมพอนึกถึง ชว่ งเวลาทจ่ี ะไม่ไดม้ าวงิ่ เล่นหรือนัง่ คยุ ดว้ ยกนั แบบน้ี มันกอ็ ดเศร้าใจไม่ได้ “ไม่เป็นไรนะเฌอ อย่าพึ่งคิดถึงตอนน้ันเลย ตอนนี้เราก็ยังอยู่ดว้ ยกัน นี่...ไป หาอะไรกินดีกว่า” อินเอ่ยปลอบ ทั้งสามคนยังคงใช้ชีวิตวัยมัธยมอย่างสนุกสนาน เหมือนกับดอกไม้ที่ยืนต้นรับแดดใสและสายลมอ่อน ชีวิตมัธยมที่มีอินกับชานี่ดีจังเลย นะ เฌออดคดิ ในใจไม่ได้ แต่ทว่า... มีประโยคหนึ่งที่เฌอเคยอ่านเจอในหนังสือประโยคที่ว่า เวลาและวารีไม่เคย รอใคร ในท่ีสดุ วันน้ีก็มาถงึ วนั ปจั ฉิมของนักเรยี นระดับช้นั มธั ยมศกึ ษาปที ี่ 6 เฌอทง้ั ดีใจ และเสียใจ เธอดีใจที่วันนี้เธอได้ประสบความสำเร็จทางการศึกษาไปอีกขั้น แต่เธอก็ เศรา้ ใจเพราะมันเปน็ สัญญาณท่ที ำให้ความจริงยงิ่ ชัดเจน ความจรงิ ที่วา่ ต่อไปนเ้ี ธอไม่ใช่ 11

เดก็ สาววยั มธั ยมที่จะได้มาพบเพ่ือน ๆ ในวนั จนั ทรถ์ งึ ศุกร์ เพอ่ื เรยี นร้หู รือวง่ิ เลน่ ด้วยกนั อีกต่อไปแลว้ หลายเดอื นทผ่ี ่านมามเี รอ่ื งราวมากมายเกิดข้นึ ไมว่ ่าจะเรอื่ งเรียนตอ่ ทีค่ ุณ พ่อค้านหัวชนฝาว่าอย่างไรเฌอก็ต้องเลือกคณะแพทยศาสตร์ด้วยเหตุผลอันยิ่งใหญ่ท่ี เรียกว่าความหวังดี มนั ติดอยู่ในใจของเฌอจนอดจะคดิ ถงึ เหตการณว์ ันน้ันไมไ่ ด้ ก็อกๆๆ “เฌอแม่เข้าไปได้ไหมลูก” เสียงแม่เอ่ยถามหลังจากที่เฌอพึ่งปลีกตัวขึ้นมา บนห้องเพราะทะเลาะกับพอ่ อกี แลว้ แมจ้ ะพยายามเล่ยี งการพบหน้ากนั “ค่ะ” เดก็ สาวเอ่ยตอบเพยี งเท่าน้ัน “อยู่ในห้องหลายวนั แล้วนะลกู ทานก็นอ้ ย หนูไม่สบายหรือเปล่า” แม่เข้ามา นั่งก่อนจะเอ่ยถาม ลูกสาวตัวน้อยที่มักรอยยิ้มสดใสให้กันเสมอเปลี่ยนไปจนเห็นได้ชัด ใจของคนเป็นแม่เจ็บปวดเมื่อเห็น เธอเองก็อยากให้ลูกมีการงานมั่นคง แต่พอเห็นลูก เป็นแบบน้ีแล้ว เธอกค็ ิดไมต่ กวา่ สงิ่ ทีเ่ ธอและสามตี อ้ งการมนั ดีกับลูกจริงหรอื เปลา่ นะ “แม่คุยกับพ่อได้ไหม เฌอไม่อยากเรียนหมอ คะแนนเฌอไม่ถึงหรอก” เด็ก สาวเอ่ยตอบดว้ ยเสียงสัน่ เครือ “เฌอแนใ่ จใช่ไหมลกู ไม่อยากเรยี นสายสขุ ภาพจริง ๆ หรอ” แมเ่ อย่ ขน้ึ มาอีก ครั้ง เฌออดจะผิดหวังในใจไม่ได้ ทำไมแม่ถึงถามแบบนี้ เฌอไม่เคยอยากเรียนสาย สุขภาพต้งั แตร่ ตู้ วั วา่ อยากเปน็ ล่าม เธอเคยเอย่ เรื่องน้ีหลายครั้งกับมารดา เดก็ สาวสงสัย และโทษตัวเองเสมอว่าอาจเปน็ เพราะตนยังแสดงให้เหน็ ไม่ชดั เจนพอมารดาจึงยังแคลง ใจ แตแ่ ล้วเสียงในใจกเ็ อย่ แย้งขึ้นมาอีกคร้ัง แล้วเฌอต้องแสดงออกอยา่ งไร ต้องชัดเจน แค่ไหนพ่อกับแม่ถึงจะฟังกันสักที บทสนทนาจบลงด้วยหยาดน้ำตาของเด็กสาวพร้อม 12

กบั การเอ่ยปฏิเสธ และคำสัญญาของผู้เปน็ แมท่ บี่ อกวา่ จะช่วยคุยกับพ่อ แมข่ องเฌอทำ ตามสัญญาจริง ๆ เฌอเห็นหลายครั้งว่ามารดามีปากเสียงกับบิดาเรื่องเรียนต่อของเธอ เฌอโทษตวั เองว่าเป็นเพราะเธอพ่อแม่ถงึ ต้องทะเลาะกนั สดุ ท้ายก็จบลงตรงที่เฌอยอม ตกปากรบั คำเลือกคณะตามที่บิดาตอ้ งการ หลายอย่างถาโถมเข้ามา หากว่าเรื่องเครียด ๆ ที่ต้องเจอเป็นลมฝน ท้องฟ้า ในแต่ละวันของเฌอชว่ งนีก่ ค็ รมึ้ เสยี จนแทบมองไม่เหน็ ทางเชียวล่ะ เฌอเหนอื่ ยที่จะต้อง ปะทะคารมกับคุณพ่อเรื่องเดิม ๆ แม้จะยอมเลือกคณะตามที่ท่านต้องการแล้ว ไม่รู้ว่า เพราะพ่อเครยี ดจากที่ทำงานหรือเปล่าคำพูดทีเ่ ฌอได้รับถงึ เป็นคำแดกดันซะสว่ นใหญ่ เฌอจึงเลี่ยงที่จะพบปะด้วยการหมกตัวอยู่แต่ในห้องแม้อาศัยในชายคาเดียวกัน หรือ จะเป็นเรื่องที่ช่วงนี้เฌอรู้สึกว่าไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือ อารมณ์ก็แปรปรวนง่าย น้ำหนักลดและผอมลงจนหลายคนเอ่ยทัก เฌอเหม่อลอยกับความคิดวุ่นวายในหัวก่อน จะสะดงุ้ ตวั เพราะเสียงเอ่ยทัก “เฌอ..ยินดีด้วยนะ เราว่าแล้วว่าแกต้องได้รางวัลเรียนดี เก่งที่สุดเลยเพื่อน เรา” อินเอ่ยคนแรกหลังจากที่เฌอลงมาจากเวที “เดี๋ยวไปถ่ายรูปรวมท่ีหน้าเวทีกนั ก่อนนะ” เสียงหัวหน้าห้องเอ่ยขึ้น จากนนั้ ทุกคนจึงไปรวมตัวถ่ายรูปหมู่ บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะของนักเรียนชั้น ม. 6 คลอเสียงดนตรียอดฮิตที่ต้องเปิดในวันจบการศึกษาเรียกน้ำตาจากหลาย ๆ คน เฌอเองกเ็ ช่นกนั ต้งั แต่เมอื่ ไรไม่รทู้ ี่เธอหวาดกลัวการจากลากับเพื่อน ๆ ขนาดน้ี 13

“เฌอ เรามีของมาให้” “เราดว้ ย ๆ” อนิ กบั ชาเอย่ ขึน้ กอ่ นจะสง่ บางอยา่ งมาให้ เปน็ ตกุ๊ ตาหมีตัวใหญ่ กบั ดอกไมท้ ่ีคนุ้ ตา ดอกเยอบีรา่ ชอ่ เล็ก “เฌอ เราดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับเฌอนะ ขอบคุณที่เป็นพลังบวกให้เราทั้งค่มู า ตลอด เราขอให้เฌอสดใสแบบนี้ตลอดไป เป็นดวงอาทิตย์ทีม่ อบความสดใสให้คนที่อยู่ รอบตวั เหมอื นที่เป็นตลอดมานะ” “ขอบคุณนะอิน แกด้วยนะชา” เฌอกล่าวตอบเพื่อน หากเป็นเมื่อก่อนเฌอ คงเอ่ยปากให้สัญญาว่าจะสดใสเหมือนที่เคยเป็น แต่ในตอนนี้เธอเริ่มไม่มั่นใจ ตั้งแต่ เมอื่ ไรกันนะทีเ่ ฌอร้สู กึ ว่าแสงแดดในยามเชา้ ไม่น่าต่ืนตาอีกต่อไป ตงั้ แต่เมื่อไรที่รอยย้ิม บนใบหน้าเริ่มจะจางหาย ตั้งแต่เมื่อไรที่เธอเริ่มอยากหนีไปจากความกดดันมากมายที่ ตอ้ งแบกรับ ตัวเธอในอนาคตจะยังสดใสเหมอื นเยอบรี า่ ช่อน้ไี ดจ้ ริงหรือ เท้าน้อยเดินผ่านเส้นทางประจำทีจ่ ะไปเรียนพเิ ศษ ดวงตาเล็กเหลอื บเห็นร้าน ขายดอกไม้ดูสดใส มือเรยี วตัดสนิ ใจผลกั ประตรู า้ นเขา้ ไป กรงุ๋ กร๊ิง~ เสยี งกระดงิ่ บนบานประตสู ง่ เสยี ง “ยนิ ดตี ้อนรับครบั สนใจเดินดูหรอื สอบถามได้นะครับ” ชายหนุ่มทน่ี ่าจะเป็น เจา้ ของร้านเอย่ ขึ้น เฌอไม่ไดต้ อบอะไรเพียงแคค่ อ้ มศีรษะ ความหมน่ หมองของเด็กสาว ในชดุ นกั เรยี นแผ่ออกมาจนดนู ่าอดึ อดั ทง้ั ๆ ที่ในวันปจั ฉิมแบบน้เี ดก็ หนมุ่ สาวหลายคน ต่างกม็ ีรอยย้มิ ประดบั แท้ ๆ 14

“เอาชอ่ นี้ค่ะ” เฌอหยิบดอกไมข้ น้ึ มาชอ่ หน่ึง “เยอบีร่านะครับ ความหมายดีเลย ขอให้คุณสดใส มีความสุข และประสบ ความสำเร็จดังความหมายของเจา้ ดอกไมช้ อ่ นน้ี ะครบั ” ชายหนุ่มเอ่ยพดู อกี ครั้ง “ขอบคณุ ค่ะ” เฌอเอ่ยตอบเพยี งเทา่ นั้นก่อนจะเดนิ จากมา สองเทา้ ม่งุ ตรงไป สถาบันกวดวิชาที่เก่าเพื่อทำบางอย่างหลังจากลังเลมานาน หากไม่ทำตอนนี้ก็ไม่มี โอกาสเจอกนั บ่อย ๆ แล้วนะ เฌอคดิ ในใจ “อ้าวเฌอ มาด้วยหรอวันนี้ เรานึกว่าจะไปกินเลี้ยงกับที่ห้องซะอีก” เพื่อน หน่มุ คนเดมิ ที่ทำใหเ้ ฌอใจเต้นแรงเอย่ ข้นึ “คุณพ่อเราไม่อนุญาตน่ะ ท่านบอกว่ามันจะดึกเกินไป นี่เราแวะมาหาไมล์ก็ จะกลบั แลว้ ” เฌอกลา่ วตอบกอ่ นจะรวบรวมความกล้า “ไมล์ เรามขี องจะให้” เดก็ สาวเอ่ยข้ึน “อะไรหรอ” เด็กหน่มุ ยังคงเอ่ยถามด้วยรอยยม้ิ เฌอย่ืนดอกไม้ชอ่ เดมิ ที่พึง่ ซอื้ ใหไ้ มล์กอ่ นจะกลา่ ว “เราขอบคุณไมล์มากเลยนะที่คอยรับฟังกันมาตลอด เราดีใจมากที่มีไมล์ หลาย ๆ คนบอกว่าเราเหมือนเยอบรี ่า คอยดดู ซบั พลงั งานลบ คอยเปน็ ความสดใสและ แสงอาทิตย์ให้คนอื่น แต่สำหรับเราไมล์คือเยอบีร่าของเรา เราหมายถึง เรา…เราชอบ ไมล์นะ เป็นแฟนกันไหม” ในที่สุดเฌอก็ได้พูดออกไป เด็กสาวเหลือบมองไมล์ที่ไม่มี รอยย้มิ ประดับอยบู่ นใบหน้าเหมือนก่อนหน้านี้ “เราขอบคุณนะเฌอ” เด็กสาวเงยหนา้ มองผพู้ ูด 15

“แต่เราคงขอรับไวแ้ คด่ อกไม้ เราไม่เคยคิดกับเฌอในแงน่ ้ันเลย เฌอเปน็ เพอ่ื น ทดี่ มี ากสำหรับเรามาตลอด ขอโทษนะถา้ การกระทำของเราทำใหเ้ ฌอคดิ ในแงอ่ ่ืน” ไมล์ เอ่ยตอบด้วยสีหนา้ หนักใจ “ไม่หรอกไมล์ นายไม่ผิดหรอก เราผิดเอง ขอโทษนะ” เฌอเอ่ยตอบก่อนจะ หันหลังกลับหัวใจที่เคยเต้นแรงเพราะตื่นเต้นกลายเป็นบีบรัดจนปวดหน่วง น้ำตาเร่ิม เอ่อคลอ เฌอเอ่ยโทษตัวเองว่าไม่น่าทำอย่างนี้เลย ทั้งที่น่าจะคาดเดาได้แท้ ๆ ว่า เหตุการณ์จะออกมาเป็นแบบนี้ ผิดหวังกับตัวเองซะจริง เด็กสาวรำพึงรำพันกับตัวเอง ไปตลอดทาง ตอนนผี้ ่านพ้นช่วงสอบสนามใหญ่ลว่ งเลยเข้าสูช่ ่วงปดิ ภาคเรียนแล้ว หลาย ๆ คนเริ่มสมัครเข้าเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัย เฌอเองก็เช่นกัน เด็กสาวยื่นแฟ้มสะสม ผลงานไปแล้วแต่ก็ต้องผิดหวังเช่นเดียวกับรอบโควต้าของมหาวิทยาลัยในภูมิภาค มัน เจ็บปวดทุกครั้งที่ผิดหวังแม้จะไม่ใช่คณะที่ตัวเองอยากเข้า ใช่...เฌอเลือกยื่นคณะ แพทยศาสตร์ตามทีค่ ุณพ่อตอ้ งการ แมเ้ ฌอจะคะแนนดกี จ็ ริงแต่หากเทียบกบั อัตราส่วน คะแนนคนอื่นเธอก็ยังไม่ถึงเกณฑ์ที่จะติดคณะทีบ่ ิดาคาดหวังอยู่ดี และมันเจ็บปวดกบั สายตาผิดหวังของพ่อ ตั้งแต่เมื่อไรเฌอก็ไม่แน่ใจที่เธอเริ่มอึดอัดและอยากหลีกหนี ความหวงั ดีเรือ่ งเรียนของบุพการี อยากหนีไปสักที่ สถานทท่ี ไี่ ม่ตอ้ งเสียใจ รอบที่สามของการยืน่ เข้ามหาวิทยาลัยผ่านพ้นไปพร้อมกบั ความผิดหวัง เดก็ สาวคนท่ีเคยมีรอยยม้ิ สดใสกลับกลายเปน็ บคุ คลท่ีมนี ำ้ ตากอ่ นเข้านอนแทบจะทกุ คำ่ คืน ยื่นเข้ารอบที่สี่ในครั้งนี้เฌอถูกพ่อเรียกให้มานั่งคุยกันที่โถงกลางบ้าน ผล ออกมาตามที่เฌอเคยคาดเดา เธอไม่ติดคณะแพทยศาสตร์เลยสักอนั ดบั แต่กับบิดาคง ไมไ่ ดค้ าดหวงั ไว้แบบน้ี 16

“อะไรของแกเฌอ คะแนนก็ดีทำไมไม่ติด ฉันส่งเสียแกเรียนพิเศษเพื่อให้แก ได้มคี ะแนนสอบดี ๆ ใช้ยืน่ คณะท่มี นั ช่วยให้แกมกี นิ มใี ช้ ไมใ่ ชแ่ บบน้ี” พ่อตวาดล่ัน “เฌอก็เลือกตามที่พ่อบอกแล้วไง ก็เคยบอกไปแล้วว่าคะแนนมันไม่ถึง เคย เช่อื กันบา้ งไหม” ไมม่ แี ล้วเยอบีรา่ นอ้ ยท่สี ดใส มเี พียงเจ้าดอกไม้ช้ำน้ำตากับความโกรธ ทีพ่ ่งุ พลา่ น “พ่อรู้ไหมว่าเฌอเจบ็ แค่ไหน เศร้าแค่ไหนท่ีต้องมานั่งลุ้นว่าตัวเองจะติดคณะ ที่ไม่ได้อยากเข้าไหม สุดท้ายก็ผิดหวัง ถ้าพ่อบอกว่านี่เป็นความหวังดีพ่อก็เก็บไว้เถอะ เฌอไม่เอาแลว้ ” เด็กสาวตะโกนออกไปอยา่ งเหลืออด เพ๊ยี ะ เสยี งฝ่ามอื กระทบใบหนา้ ดังข้นึ คล้ายโลกทั้งใบจะหยดุ หมุนนเี่ ปน็ ครัง้ แรกที่ผู้ เป็นบดิ าลงมือกับเธอ “อย่ามาอวดดีเฌอ แกพูดกับพ่อแบบนี้หรอ ถ้าฉันรู้ว่าโตมาแล้วเป็นแบบนี้ ฉันเอาขี้เถ้ายัดปากแกต้ังแต่เล็ก ๆ ไม่ดีกว่าหรอห๊ะ” เฌอจับใจความไม่ได้เตม็ ประโยค ด้วยซ้ำ เด็กสาวว่ิงขึ้นห้องพร้อมปิดประตูกั้นโลกแห่งความโหดร้าย วันนี้เป็นวันที่หนัก หนามากสำหรับเธอ พายุลูกนี้รุนแรงมากซะจน...รู้ตัวอีกทีเยอบีร่าดอกน้อยก็ช้ำไปทั้ง ตน้ และดอกใบ Trigger Warnings : suicide / self-harm ทำร้ายร่างกายตัวเอง ฆา่ ตัวตาย depression โรคซมึ เศรา้ /มอี าการซึมเศรา้ 17

หากเปรียบกับเฌอเป็นดอกเยอบีร่า เฌอว่าตอนนี้เยอบีร่าต้นนั้นมีสภาพน่า สงสารเต็มทน จากดอกไม้สีสดที่มีกลีบดอกทับซ้อนกันละลานตาอวดความสดใส ใน ระหว่างทางที่เติบโตมันช่างมีอุปสรรคมากมายเหลือเกิน อาจจะเป็นคำพูดกระแทก แดกดันจากเพือ่ นร่วมห้องทีท่ ำให้กลีบดอกกลีบแรกเริ่มร่วงหลน่ อาจจะเป็นความรักท่ี ไม่สมหวังที่ทำให้กลีบดอกที่สองหลุดลอย อาจจะเป็นความกดดันทางการเรียนที่เพิ่ม มากข้ึนทกุ วันที่รวมตวั กนั เป็นสายฝนก่อตัวจนกระท่งั เปน็ พายลุ ูกใหญซ่ ดั ดอกใบให้กลีบ ที่สาม สี่ และห้าเริ่มปลิดปลิว เจ้าดอกไม้น้อยคาดหวังความอบอุ่นของแสงแดดแห่ง ครอบครัว แสงแดดนั้นก็ทวีความรุนแรงด้วยความคาดหวังและหวังดี แผดเผาไม้ดอก ต้นนี้จนเหี่ยวเฉา เมื่อไร้ซึ่งการพบปะเพื่อน ๆ คนอื่น ที่เป็นดังยาฆ่าแมลงช่วยป้องกัน ศัตรูพืช ก็คล้ายกับเยอบีร่าต้นน้อยกำลังโดนแมลงร้ายท่ีไมค่ าดฝันจู่โจม แต่ก่อนท่กี ลีบ ดอกสดุ ทา้ ยจะรว่ งโรยดว้ ยฝีมือคนอ่นื เฌอคดิ วา่ เฌอหาทางออกสำหรบั เรอื่ งน้ไี ด้แล้ว... มือเรียวย่ืนไปค้นหากระปกุ ยาที่อยู่บนหัวนอน เนื่องจากเธอรู้สึกว่านอนไม่หลับจึงต้อง ใช้ตัวช่วย ตอนนี้เธออยากหลับ หลับไปตลอดกาล อยากหนีเรื่องวุ่นวายทั้งหมด ไม่ อยากผิดหวัง ไมอ่ ยากเศร้า ไม่อยากทำให้หลาย ๆ คนเสียใจ ที่วา่ คำพูดฆ่าคนได้เฌอคดิ ว่าไม่ผิดนกั ยิ่งมันออกมาจากปากคนที่เรารักยิ่งโหดร้าย ประโยคสุดทา้ ยจากบิดาที่ว่า จะเอาขี้เถ้ายัดปากยังก้องในหัว เฌอไม่รบกวนพ่อหรอก เฌอทำเองได้ กระปุกยา อันตรายถูกเปิดออกพร้อมกบั เม็ดยาหนึ่งกำมือ ยานอนหลับเม็ดแล้วเม็ดเล่าถูกเฌอใช้ อย่างไม่นึกเสียดาย กลีบดอกเยอบีร่ากลีบสุดท้ายปลิดปลิวออกจากต้นด้วยน้ำมือของ มันเอง อนิจจาเยอบีร่าต้นน้อยไม่มีโอกาสได้ชูช่อในช่วงฤดูที่เป็นช่วงเวลาแห่งการเบ่ง บาน แม้จะสดใสแค่ไหนสุดท้ายก็ไม่อาจทานทนกับลมฝน แดดแรง หรือแมลงร้าย กลายเป็นดอกไม้ที่ยืนต้นตายท่ามกลางพายุ แล้วจะโทษใครล่ะ พายุแห่งความกดดัน แสงแดดแหง่ ความคาดหวงั แมลงแหง่ คำพดู ทค่ี อยทำร้ายเจ้าดอกไมอ้ ยู่เสมอมา หรอื ว่า 18

เจ้าดอกไม้ท่เี ก็บความทุกข์ทุกอย่างไวไ้ มเ่ คยระบายและฉายทับดว้ ยกลีบดอกสีสันสดใส แห่งรอยยิ้ม แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ทุกอย่างหลอมรวมให้ดอกไม้แห่ง ความสุขสดใสของวัยเยาวก์ ลายเปน็ ดอกไม้เฉานา่ เวทนา เม่ือเกิดคำถามในใจหากเพชร ไม่พูดบนั่ ทอนนำ้ ใจแตเ่ ปน็ การพูดให้กำลังใจเฌอจะเป็นอยา่ งนไี้ หม หากพ่อยอมเปิดใจ ไม่อา้ งเพียงเร่ืองความหวงั ดีทางหน้าท่กี ารงานเฌอจะจบลงตรงน้หี รือเปลา่ แล้วถ้าเฌอ ลองสงั เกตความเปลย่ี นแปลงตัวเองไปพบแพทย์หรอื ระบายออกมาบา้ งคงไม่เป็นแบบน้ี ใช่หรือเปล่า สารพัดร้อยพันคำถามที่ขึ้นต้นด้วยถ้าและทำไม แต่ลงท้ายด้วยความจริง ที่ว่าเราไม่อาจเปลยี่ นแปลงความจรงิ ได้ เฌอบรี า่ ดอกน้อยจากทกุ คนไปแล้ว แลว้ ในโลก ที่กว้างใหญ่เปรียบเสมือนสวนดอกไม้สุดลูกหูลูกตานี้ล่ะ เยอบีร่าต้นน้อยแห่งความสุข อาจกำลงั ทนทกุ ข์กับบางอย่าง เยอบรี า่ ต้นน้นั จะได้มีโอกาสผลบิ านในฤดทู ่ีสวยทส่ี ุดไหม หรือต้องเฉาและช้ำกลีบใบเหมือนกับเฌอ คงมีเพียงสายลมและแสงแดด รวมถึงทุกสิ่ง รอบตัวเจ้าดอกไม้ที่รับรู้ เราอาจทำได้แค่ภาวนาให้ดอกไม้ทุกต้นผ่านพ้นล้มฝนไปได้ หรือความจริงแลว้ ...เราอาจทำไดม้ ากกว่าแค่ภาวนา คณุ คดิ อยา่ งนั้นไหมล่ะคณุ เยอบีร่า 19



บทที่ 2 คำอธิษฐานของแดนดิไลออน

เช้าวันใหม่วนมาอีกครั้ง ฉันตื่นขึ้นมาบนเตียงเก่า ๆ เหม่อมองเพดาน หอ้ งนอนที่เห็นอยทู่ กุ วัน ไม่นานเสียงทุบประตกู ด็ ังขึ้น ปลุกฉนั ให้ตน่ื จากภวังค์ “นูกะ แกยังไม่ตื่นอีกหรือไง!” ฉันตอบกลับด้วยความเงียบ เหมือนทุก ๆ วันทีผ่ า่ นมา “แกทำให้ฉันผิดหวังมาตลอด ฉันไม่น่าให้แกเกิดมาเลย” สิ้นเสียงของยัยแก่ น่ารำคาญนน่ั ฉันก็ลกุ ขน้ึ ไปแต่งตัว เสยี งนี้ดา่ ทอเสยี ดสฉี ันมาจนนับครั้งไมถ่ ้วน เจ้าของ เสียงคอื ผู้หญงิ ที่ให้กำเนดิ ที่ฉนั ไม่อยากเรยี กว่าแม่ดว้ ยซำ้ “โอ๊ะ เกือบลืมนี่แล้ว” ฉันหยิบต่างหูลายพระจันทร์มาสวมไว้ ก่อนออกจาก หอ้ งนอน 22

“ถ้าลซู ไี่ ม่ตายฉันคงไม่ต้องหวังพึ่งไอเ้ ดก็ นนั่ ” เสียงพมึ พำจากครวั ถีบส่งให้ฉัน รีบออกจากบ้าน ถึงจะ ได้ยินทุกวัน แต่ทุกครั้งที่ได้ยินก็รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย ทำได้แต่ คิดพลางลบู ตา่ งหูลายพระจนั ทร์ของดูตา่ งหนา้ ชิ้นสดุ ท้ายจากคนท่รี ักฉัน “ฉันยังคิดถึงเธอเสมอนะลูซี่ ถ้าวันนั้นฉันไม่ออกไปข้างนอก เธอคงไม่จากไป เร็วขนาดน้ี” เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็มิอาจทราบได้ ในที่สุดฉันก็มาถึงโรงเรียนท่ี เปรยี บเสมือนนรกหลังทสี่ อง ฉันเดินขึ้นไปบนห้องแล้วฟุบลงบนโต๊ะทันที ภาวนาขอให้เวลาผ่านไปไว ๆ และขอใหไ้ อ้พวกน้ันมันไมม่ าหาฉันในวนั น้ี “น่ีนกู ะนอนไวจงั เลยนะวนั น้ี” มาอกี แล้วสินะ ไอ้พวกนา่ รำคาญน่ี “เห้ย นกู ะ ยมื ตงั คห์ น่อยด”ิ “วันนี้ไม่มี” ฉันพยายามขม่ สีหน้าเอาไว้ให้นิ่งท่ีสุด และพวกมันก็ดูไมค่ ่อยจะ พอใจเท่าไหร่ “ฮะ? แกวา่ ยงั ไงนะ” “ฉัน…” “ฉนั อะไร เอามาเร็ว ๆ” พวกมนั เร่ิมมาล้อม ทำเอาฉันกงั วลไม่น้อย “ช่างหัวยัยจนนี่เถอะ วันนี้มันคงไม่มีตังค์จริง ๆ แหละ” หนึ่งในพวกมันพูด ขนึ้ มา กอ่ นจะพูดอะไรตอ่ มันกช็ ะงกั ไปสักพกั แล้วมองมาทีใ่ บหูของฉนั 23

“ต่างหูสวยดีนี่นูกะ มีของดีก็ไม่บอก” หนึ่งในพวกมันค่อย ๆ เอื้อมมือมาจบั ต่างหูของฉนั จนรู้สึกขยะแขยงกับการกระทำนี้ ฉันปัดมืออันโสโครกนัน่ อย่างแรง และ ยืนประจันหน้ากับพวกมันอย่างกล้าหาญเป็นครั้งแรก หลังจากที่โดนแกล้งและโดน ทารุณหลายต่อหลายครั้ง ฉันจ้องหน้าพวกมันแต่ละคนและพยายามกลั้นความโกรธที่ กำลงั สมุ ในอกของฉัน “อย่ามายุง่ กับฉัน” ฉันพูดด้วยนำ้ เสียงเรียบนิ่ง ปกปิดความสั่นกลัวกับความ บ้าบนิ่ ของตัวเองครัง้ นี้ “เห้ย นูกะ พูดแรงไปรึเปล่าวะ” พอมันพูดจบ ฉันก็โดนถีบอย่างจัง จนต้อง นอนกุมท้องอยู่ที่พื้นด้วยความทรมาน เสียงหอบหายใจแรงขึ้น ในอกเต็มไปด้วยความ เจ็บใจท่ีทำอะไรพวกมนั ไมไ่ ด้ แมแ้ ตจ่ ะลุกขึ้นกต็ าม “กว็ า่ จะปลอ่ ยแกไปในวนั นี้ แตฉ่ ันเปลยี่ นใจแล้วล่ะ” เขาใชน้ ว้ิ ชก้ี ดลงบริเวณ ทอ้ งของฉนั อย่างชา้ ๆ และเพิ่มแรงมากขน้ึ จนฉันเบ้หน้าเพราะความเจบ็ ปวด ตง่ึ ๆ เสียงไม้กระทบกับประตูหอ้ งเรียนเสียงดัง พร้อมกับผูม้ าใหม่เจ้าเก่าเจา้ เดมิ ที่ ถอื ไม้หนา้ สามคกู่ าย “รีบไปเขา้ ทีก่ ันไดแ้ ลว้ ! ต้องให้เตือนทกุ วัน เจ้าเดก็ พวกนี้” พวกมันกลับที่นงั่ ตามคำของครู วา่ นอนสอนงา่ ยสมกบั เป็นเด็กเส้นของครูจริง ๆ “เธอก็ด้วยรีบลุกขึ้นมาได้แล้ว” ครูชี้มาทางฉัน และพูดด้วยเสียงที่แข็งกรา้ ว ฉนั พยุงตวั ขน้ึ แล้วฟบุ หลับไปเหมอื นเดมิ หวังให้นทิ ราชว่ ยเยียวยาความเจบ็ ปวดทไ่ี ด้รับ 24

“เอาล่ะบทเรียนของวันนีค้ อื ...” นี่คือเสยี งสดุ ท้ายของครูทีฉ่ ันไดย้ นิ จนเข้าสู่ ห้วงฝันที่มีแต่พื้นที่ขาวโพลน ก่อนจะเลือนหายไปแทนที่ด้วยทุ่งหญ้าสีเขียวกว้างใหญ่ แซมด้วยดอกไมต้ ้นเล็กแปลกตา ฉันเดินเข้าไปท่ามกลางทุ่งกว้างสัมผัสกับยอดใบหญ้า อย่างเพลินมือ จนกระทั่งมีเสียงลึกลับทักทายฉันอย่างสนิทสนม นั่นเสียงของใคร นางฟา้ หรือปศี าจ คำถามมากมายผดุ ขึ้นมาในหัว “เจ้า” “ห้มื ?” “นูกะ เจ้านั่นแหละ” ฉันพยายามหาต้นเสียงไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็ไม่เจอ ใคร จนกระทั่งแหงนหน้ามองขึ้นไปบนฟ้ากลับเห็นหญิงสาวแสนสวยในชุดเดรสสีขาว นวล ตกแตง่ ผมด้วยมงกฎุ ดอกไมค้ ่อย ๆ ลอยตัวลงมาขา้ งหน้าของฉัน “คุณคือใคร รู้จักชือ่ ฉนั ได้ยังไง” “นูกะตามหาดอกแดนดไิ ลออนนะ แลว้ เราจะไดเ้ จอกนั ” “เดี๋ยวส!ิ ” ฉนั สะดุ้งตืน่ ข้นึ มาอกี ครัง้ ในช่วงท้ายคาบเรียนพอดี “เธอนี่รู้เวลาดีนะ หลับตอนต้นคาบ ตื่นมาท้ายคาบเป๊ะ ๆ เลย” ฉันปล่อย ผ่านคำพูดพวกนั้นไป ยังคาใจและสงสัยในความฝันที่ติดอยู่ในหัว ฉันเหม่อมองออกไป นอกหน้าต่างหางตาสะดุดกับละอองบางอย่าง ละอองเกสรสีขาวที่ดูธรรมดา เหมือน กำลังเชิญชวนคนที่พบเห็นเดนิ เข้าไปเพลิดเพลนิ กับมนั ฉันนึกถงึ ในความฝันท่ีมีละออง สีขาวนี้เต็มทุ่งหญ้ากว้าง สัญชาตญาณเตือนให้ฉันวิ่งตามไปให้ไวที่สุด ถึงแม้ว่าจะเข้า คาบใหมไ่ ปไดส้ ักพกั ฉันวง่ิ ออกจากหอ้ งโดยไมส่ นสายตาใครทั้งนนั้ ฉนั รู้สึกว่าถ้าคลาด 25

จากมันไป ฉันจะตอ้ งจมอย่กู ับ นรกน่ไี ปอีกตลอดกาล ละอองน่ันยังคงล่องลอยไปเร่ือย ๆ อย่างไม่สะทกสะทา้ นกบั สายลมท่ีสวนทาง ฉันวิ่งจนเหนื่อยหอบรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่หน้าห้องสมุดแล้ว ละอองนั่นตกลงพ้นื อย่างช้า ๆ ฉันหยิบเกสรนั่นขึ้นมาแล้วค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไป ภายในมืดสนิทมีเพียง แสงสว่างจากภายนอกสอ่ งเข้ามา แอ๊ด ทนั ทที ี่กา้ วขาเขา้ มาประตูก็ปิดลง แสงสว่างจากตะเกียงที่ตกแตง่ ก็สว่างขึ้นมา ทำให้เห็นภายในที่เต็ม ไปด้วยหนังสือเก่าๆ ฉันสอดส่องสายตาไปทั่วห้อง ก่อนจะ ตัดสินใจเดินไปสำรวจสิ่งที่น่าสนใจตรงหน้า ละอองดอกไม้บินหลุดออกจากมือของฉัน ไป มนั ลอยไปตกอยบู่ นหนงั สอื สีนำ้ ตาลเล่มหนง่ึ ท่ีต้ังเดน่ บนโตะ๊ มันชา่ งดเู กา่ และลึกลับ เสียจริง บนปกหนังสือเต็มไปด้วยฝุ่นเขรอะ ฉันก้าวขาเข้าไปหาหนังสือ ในใจสั่นระรัว ทันใดนั้นหนังสือก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว จนหยุดที่หน้าหนึ่งของหนังสือ ‘คำอธิษฐาน จากแดนดิไลออน’ “ช่อื ดอกไมน้ ีม่ นั ” ชื่อดอกไม้ที่คุ้นเคยปรากฏตรงหน้าอีกครั้ง ฉันมองเกสรบนโต๊ะ เทียบกับรูป ดอกไมใ้ นหนงั สอื จนร้ไู ดท้ ันทีว่าคือเกสรของดอกแดนดิไลออน ฉันหยบิ เกสรข้ึนมาก่อน จะยิ้มขันกับความมหัศจรรย์ของมัน เจ้านี่นำทางฉันมาหาหนังสือเล่มนี้ มันน่าจะมี จุดประสงค์บางอย่าง ฉันละเลกิ ความสนใจจากเจ้าเกสรมาพจิ ารณาเนื้อความในหนังสือ ‘เมอ่ื ลูกเราบนิ ท่วั นภา คำปรารถนาเจา้ จะเป็นจริง’ “น่มี นั หมายถึงอะไรนะ่ ” 26

“ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะปิดมัน” ฉันมองหาต้นเสียงที่ดังขึ้นจากหน้าห้องสมุด รวู ร์ ุน่ พ่มี .5 เอ่ยเตอื นขนึ้ มา “ทำไมล่ะ?” ฉันถามออกไปด้วยความสงสยั “คำอธิษฐานและคำสาปมันไม่ต่างกัน” เขาพูดพลางเดินเข้ามาหาและเสริม ข้นึ มาอีกคร้งั “คำอธิษฐานของเธออาจจะเป็นคำสาปของใครสักคน และคำอธิษฐานของ ใครสักคนคือคำสาปส่งมาถึงเธอ ปิดมันซะ แล้วลืมไปให้หมดก่อนที่หายนะจะเกิดขึ้น” มือหนาปิดหนังสือลงเก็บเข้าชั้นวางอย่างคุ้นชิน และเดินออกจากห้องสมุดไป ท้ิงความ สงสัยในเรื่องให้ฉันอีกครั้ง ในหัวตอนนี้คิดเพียงจะทำยังไงให้หยิบหนังสือนั่นออกจาก ห้องสมดุ ให้ได้ ขอยืมสักวัน สองวัน คงไมเ่ ปน็ ไรหรอก ไวกวา่ ความคดิ มอื กเ็ อ้อื มไปหยิบ หนังสอื ออกมา ‘สารานกุ รมพันธุ์ไม้ของไกอา’ ชอ่ื หนังสอื ทไี่ มเ่ คยได้ยนิ มาก่อน แต่ชวน ดงึ ดูดทำให้อยากเปิดอา่ นมัน ช่วงเย็นมาถึงตามที่ใจต้องการ ฉันเดินออกจากโรงเรียนด้วยจุดหมายที่ไม่ เหมือนเคย “สวสั ดคี รบั รับดอกไมอ้ ะไรดีครบั ?” เจา้ ของร้านทักทายอยา่ งเป็น “ดอกแดนดิไลออนคะ่ ” ฉนั เอ่ยในสงิ่ ท่ตี ้องการออกไป พรอ้ มหยิบสารานุกรม แล้วเปดิ หน้าดอกแดนดิไลออนให้ดู เขาชะงกั ไปชัว่ ครู่หน่ึง 27

“เมื่อลูกเราบินทั่วนภา คำปรารถนาเจ้าจะเป็นจริง หากอธิษฐานแล้วเป่าให้ เกสรดอกแดนดิไลออน ลอยหลุดไปได้ทั้งหมดในครั้งเดียวคำอธิษฐานจะสมหวัง” เจ้าของรา้ นดอกไมอ้ า่ นขอ้ ความในสารานกุ รม พรอ้ มเอื้อมมอื ไปเด็ดดอกแดนดไิ ลออน “ผมใหค้ ุณแบบไมค่ ิดเงนิ ครับ” “ทำไมถึงไมค่ ิดเงนิ ละ่ ” ฉันถามดว้ ยความแปลกใจและสงสยั “ขอให้คำอธิษฐานเป็นจรงิ นะครับ โชคดี” เขาเลี่ยงที่จะตอบคำถาม แถมยัง กล่าวคำอวยพร ฉันกล่าวขอบคุณก่อนที่จะเดินออกไปจากร้าน แล้วมุ่งหน้าไปยัง สถานทแ่ี หง่ หนึ่ง เม่ือมาถงึ น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตวั “มาหาแล้วนะพี่” ฉันพูดกับปา้ ยหลมุ ศพทอ่ี ยดู่ า้ นหน้าของตวั เองราวกับมันมี ชีวิตและกำลังฟังอยู่ พร้อมนำดอกแดนดิไลออนมาจ่อไว้ตรงปากแล้วเอ่ยคำอธิษฐาน จากสว่ นลกึ ทสี่ ุดในหวั ใจ “ฉันขอให้ลูซี่กลับมามีชีวิตอีกครั้ง” ฉันกล่าวคำอธิษฐานออกไปพร้อม ความหวงั “เธอจะทำอะไรน่ะ!” ก่อนที่ฉันจะเป่าให้เกสรดอกแดนดิไลออนหลุดจาก พนั ธนาการ เสียงใครบางคนกด็ ังขนึ้ มาจากด้านหลงั “นี่นาย แอบตามฉันมาหรอ?” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ และคิดว่ารูว์คงเดนิ ตามฉันมาสกั พกั แลว้ 28

“นี่เธอคิดจะใชพ้ รนั่นจริง ๆ ใช่ไหม” รูว์ไม่ตอบคำถาม และยังถามฉนั ขึน้ มา อีกครั้งฉันตอบกลับด้วยความเงียบ ปล่อยให้เขาฟังเสียงหอบของตัวเอง ฉันทำเป็นไม่ สนใจและหันกลับมามองดอกไม้ในมือ “ตอบมาสินกู ะ!” เขายังคงถาม “กพ็ ่ีนายไม่ได้ถกู ฆ่า! นายจะไปร้อู ะไรละ่ !” ฉันตะคอกเขากลบั ไป ภาพวันน้ัน ยอ้ นกลบั เข้ามาในหวั ฉันยังจำมันไดแ้ มน่ ราวกบั พ่งึ เกดิ เมอื่ วาน ไมส่ ิเหมอื นมันพงึ่ จะเกิด เม่ือชั่วโมงกอ่ น ถึงแมเ้ วลาจะผ่านมาเปน็ ปีแล้ว ย้อนไปเมื่อ 1 ปีที่แล้วในวันที่ฝนตกหนัก ฉันในวัย 14 ปี ที่อัดแน่นไปด้วย ความรู้สึกแย่ มากมาย บางครั้งฉันเองก็รู้สึกเหมือนไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว ในขณะที่ลูซี่ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ถูกทุกอย่างในสายตาของแม่ และฉันมักจะโดน เปรียบเทยี บกบั ลซู อี่ ยู่บ่อยครงั้ ทุกครง้ั ท่ีคดิ มนั ก็นา่ นอ้ ยใจทำไมคนที่ผดิ ถงึ เปน็ ฉนั ตลอด คำถามในหัวผุดขึ้นมามากมาย แม่เคยรักฉันบ้างไหม? เคยมองฉันเป็นลูกหรือเปล่า? แล้วถ้าวันหน่ึงฉนั หายไป ทุกอย่างมันจะดีขึ้นไหม? แม่ไม่เคยสนใจด้วยซ้ำว่าฉันจะเป็น อย่างไร อยากก้าวออกจากความรู้สึกแย่ ๆ นี้ รู้สึกตัวอีกทีร่างกายก็เปียกฝนซะแล้ว ตอนนี้ฉันเดินออกมาเพียงลำพัง หวังให้น้ำฝนที่สาดเข้ามาช่วยปิดบังน้ำตาที่ไหลริน เวลาผ่านไปนานเทา่ ไหรไ่ ม่มีใครรู้ “นูกะ นูกะ” เสียงเรียกจากคนที่ฉันเกลียดที่สุด เสียงของลูซี่ลูกสุดที่รักของ แม่ ฉนั ทำเปน็ หทู วนลม ไมส่ นใจคำเรียกหา จนสมั ผสั ได้ถึงมอื ที่จบั ไหล่ 29

“อย่ามายุ่ง ออกไป!” ฉนั ตวาดกลับไปดว้ ยความน่ารำคาญ เธอไมส่ นใจคำพดู ของฉัน และโอบกอดฉันอย่างช้า ๆ จากด้านหลัง ฉันรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ไม่ได้ ปฏิเสธกอดท่อี บอุน่ จากลูซี่ “กลับบ้านกันเถอะ วันนี้วันเกิดน้องสาวสุดที่รักของพ่ี อย่าร้องไห้เลย” ส้ิน เสียงของลูซี่ ฉนั ปลอ่ ยโฮอกี คร้งั และกอดตอบเธออยา่ งไม่เขินอาย “สุขสนั ต์วันเกิดนะ หวังว่าเธอจะชอบของขวัญท่ีพี่เลอื กให”้ ลูซี่พูดข้นึ พร้อม ยนื่ ตา่ งหลู ายพระจันทร์ “มา เดี๋ยวพีใ่ ส่ให้” เธอเชด็ นำ้ ตาบนใบหน้าของฉนั และสวมตา่ งหูท่ีเธอซือ้ เป็น ของขวัญ ถึงแม้ฉันจะเกลียดลูซี่เพราะถูกแม่เปรียบเทียบบ่อย ๆ แต่ปฏิเสธความจริง ไมไ่ ดว้ า่ ลูซีเ่ ป็นพ่ที ีด่ ี เป็นหว่ งและปลอบใจฉันอยู่ “ใกล้มืดค่ำแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะนะ นูกะ” พวกเราเดินกลับบ้าน ทา่ มกลางสายฝนทโ่ี ปรยลงมาเล็กน้อย ในขณะท่กี ำลังจะขา้ มถนนทางมา้ ลาย รถยนต์สี ขาวที่ขับด้วยความเร็วกว่าปกติและไม่มีท่าทีว่าจะชะลอให้แม้แต่เล็กน้อย ทิศทางของ ความเรว็ พุง่ ตรงมาทพี่ วกเรา หัวใจของฉันส่นั รัวไปหมด “นูกะระวัง!” เสียงลูซี่ที่ตะโกนมาข้าง ๆ พร้อมแรงผลักที่ทำให้ฉันกระเด็น ออกไปอกี ฝงั่ โครม โชคดีที่ฉันรอดจากเหตกุ ารณ์คร้ังนี้ แต่ภาพตรงหน้าเหมอื นหนังแอ็คชั่น ร่าง ของลูซี่ที่ถูกแรงกระแทกจากความเร็วทำให้ลอยขึ้นไปเหนืออากาศ ก่อนที่จะกระแทก 30

เสาไฟฟา้ แล้วร่วงลงบนพื้นถนนอีกครั้ง ทุกอย่างมันเกิดข้ึนเร็วมาก ฉันช็อกจนทำตัวไม่ ถูก เพยี งเสีย้ ววิ ฉนั ก็สญู เสียพ่ีสาวไปแล้ว หวั ใจฉนั ยังคงด่ิงวบู ทุกครง้ั เม่อื นึกถงึ เหตกุ ารณใ์ นวนั นัน้ ร่างกายของลูซีท่ ่ีเต็ม ไปด้วยเลือด มันยังหลอกหลอนฉันถึงทุกวันนื้ ก่อนที่ฉันจะพูดอะไรต่อ สัมผัสเบา ๆ ของสายลมที่ปะทะกาย เกสรของดอกไม้ในมือค่อย ๆ สละตัวเองล่องลอยออกไปตาม กระแสลม “ไม่นะ” ฉันคงไมอ่ าจขอพรได้อกี แลว้ เกสรหลดุ ออกไปจากกา้ นอยา่ งรวดเรว็ ฉันนงั่ คกุ เข่าลง ดูเกสรทปี่ ลิววอ่ นไปพรอ้ มกับความหวังของฉัน เมอื่ ฉนั นเงยหน้าข้ึนกลบั เกิดเหตกุ ารณท์ ีแ่ ปลกประหลาดเกสรของดอกแดนดิ ไออนลอยรอบ ๆ ตัวของฉัน มนั ค่อย ๆ ผสานกันเป็นร่างกายมนุษย์ “มันเป็นเรื่องจริง” ฉันพูดออกมาแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง รูว์ที่เห็น เหตุการณ์ตกใจเลก็ น้อย ไม่คิดว่าคำอธษิ ฐานของนกู ะจะสมหวัง “นกู ะ?” เสยี งจากร่างปรศิ นาทำให้ฉนั นำ้ ตาไหลอกี คร้งั “ลูซี่ นั่นพี่จริง ๆ ใช่ไหม” ขายาวก้าวมาหาฉันที่ทรุดลงกับพื้น ก่อนจะยอ่ ตัว ลงพร้อมยืน่ มือมาลูบหวั อยา่ งออ่ นโยน ฉนั ผงะถอยหลัง นยั น์ตาเบกิ กวา้ ง “พี่จริง ๆ ด้วย” เราทั้งสองมองหน้ากัน ฉันพุ่งเข้าไปกอดลูซี่อย่างสุดแรง ความรสู้ ึกท่ีเกบ็ ไวน้ บั ปีเริ่มถกู ปล่อยออกมา 31

เรื่องราวทเี่ กดิ ขึน้ เป็นเหมอื นความฝัน ฉันไมก่ ล้าทต่ี ่นื ข้ึนมา กลัวส่ิงที่เกิดข้ึน ทัง้ หมดน้นั เป็นเพียงแค่ความฝนั “นูกะ ตื่นไปโรงเรียนได้แล้ว” เสียงปลุกจากลูซ่ี บ่งบอกว่าเรื่องราวที่เกิดข้นึ เม่ือวานเป็นเรอื่ งจรงิ คำอธิษฐานจากดอกแดนดิไลออนไมใ่ ช่ความฝนั \"...อื้อ\" เสียงปลุกจากพี่สาวด้านนอกห้องทำให้ฉันรีบเด้งตัวจากการนอน ความง่วงงุนหายเป็นปลิดทิ้ง ก่อนที่จะตอบรับสั้น ๆ ไป ฉันควรดีใจที่ลูซี่กลับมา แต่ ทำไมในใจลกึ ๆ ตอนน้ีรสู้ กึ วา่ บรรยากาศรอบตวั กลบั อึดอัดสะง้นั \"รีบลุกไปแต่งตัวได้แล้วนะ\" สิ้นเสียงของลูซ่ี ฉันก็ลุกจากเตียงโดยไม่อิดออด ถึงแม้ความสัมพันธ์ระหว่างเราอาจจะยังไม่ดี ไม่สนิทเหมือนพ่ีนอ้ งทั่วไป แต่หลังจากน้ี ฉนั จะพยายามปรบั ตัว ปรับความคดิ ความเขา้ ใจคนอ่ืนมากขึ้น กรงิ๊ เสียงออดดงั ไปทั่วโรงเรียน ตามดว้ ยเสียงเจ๊ยี วจา๊ วของนักเรยี น เป็นสัญญาณ เตือนบง่ บอกว่าเลิกเรยี นแล้ว \"เหย้ นูกะ ทำไมไมใ่ หล้ อกข้อสอบวะ\" เสียงพวกเวรน่ารำคาญดงั ข้นึ ขณะทีฉ่ นั กำลงั เก็บของเตรียมกลับบา้ น \"...\" มีสมองกห็ ัดคดิ เองบ้างสิ เสียงคำพูดในใจ ฉันทำเป็นไม่สนใจในสิง่ ท่พี วก มันพดู แลว้ เดินออก จากไป \"นี่นูกะ! อย่าหยิ่งดิวะ\" เสียงจากพวกมันสักคนที่ตะโกนตามหลังมา ฉันรีบ สาวเท้าเดินลงไปจากการอาคารเรียนอยา่ งเร็วทส่ี ดุ 32

\"พวกนายคิดจะทำอะไรนูกะ\" เสียงของใครบางคนดังแทรกเข้ามา ทำให้ฉัน หยุดเดินทันที ใครคนนั้นมาช่วยฉันหรอ ฉันหันกลับไปพบว่าเจ้าของเสียงคือรูว์ ทำให้ พวกมันสะดงุ้ ไมน่ ้อย ทา่ ทเี ปล่ยี นไปราวกบั เป็นคนละคน \"เปลา่ ครับรุ่นพี่ พวกผมแคบ่ อกลาเพอ่ื นกลบั บา้ นเองครับ\" พวกมนั รีบถลาไป หารุน่ พี่พรอ้ มกลา่ วอย่างนอบน้อม \"พวกผมไปก่อนนะครับ เดินทางกลับบ้านดี ๆ นะครับรุน่ พี่ สวัสดคี รับ\" หน่ึง ในพวกมนั ออกรับหน้าแทนอกี คน ดูกลา้ ๆ กลวั ๆ ยังไง ชอบกล \"กลับดี ๆ อย่าไปก่อเรอื่ งท่ไี หนอกี ละ่ \" \"พวกฉันกลบั กอ่ นนะนกู ะ พรงุ่ น้ีเจอกันนะ\" พวกมนั บอกลารุน่ พก่ี อ่ นจะรีบไป เอากระเป๋า ไม่ลืมที่จะมาบอกลาฉันด้วยอีกคน ประโยคแรกกล่าวอย่างปกติ แล้วมัน ค่อย ๆ เขา้ ใกลฉ้ ันพรอ้ มกับมอื ขวาท่ีแตะลงมาบนไหล่และคอ่ ย ๆ บบี จนฉันเบห้ น้า มัน กระซิบเบา ๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน แต่น้ำเสียงกลับอำมหิตเกินมนุษย์ แล้วพวกมันก็ เดนิ จากไป ฉนั เองกค็ วรจะรบี กลับก่อนจะมืดค่ำ \"เอ่อ... ขอบคณุ ทีช่ ่วย\" ฉนั รบี ขอบคณุ และหันหลังเดินลงบนั ไดทนั ที \"เดี๋ยวสิ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ\" รูว์พูดด้วยความเหนื่อยหอบจากการวิ่งตาม ลงมา และพาฉันข้ึนไปบนดาดฟ้าของอาคารเรยี น “มีเรือ่ งอะไรจะคุยกับฉันหรอ” ฉันเอ่ยถามขนึ้ มา “ฉันมาเตือนเธอเรื่องคำอธษิ ฐาน” ถึงจะไม่เข้าใจในส่งิ ท่ีรูว์ตอ้ งการสอ่ื แต่พอ นกึ ย้อนถงึ เหตุการณใ์ นหอ้ งสมุด เขาก็เคยเอย่ เตอื นฉนั ในเรอื่ งนี้ 33

“คำอธษิ ฐานและคำสาปมันไมต่ า่ งกนั ” “หมายความวา่ ยงั ไง” “ก่อนหน้านี้ ฉันเคยใช้มันขอพรให้พี่ชาย เพื่อหวังให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี แต่ตลกสิ้นดี คำอธิษฐานไม่ตา่ งจากคำสาป เพราะหลังจากที่ขอพรไป ทุกสิ่งทุกอย่างก็ กลับมาดีขึ้นตามที่หวัง แต่พี่ของฉันเหมือนโดนคำสาป อยู่ ๆ ก็กลายเป็นคนสติฟ่ัน เฟือนอย่างไมม่ ีสาเหตุ ฉนั เลยอยากมาเตอื นเธอ เพราะคดิ ว่าคงไมม่ ีอะไรทีส่ มหวงั ตามท่ี ใจเรานกึ คิดเสมอไปหรอก” “ขอบคุณที่เตือนนะ” ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่ารูว์กำลังจะสื่อถึงอะไร ก็ต้อง ขอบคณุ สำหรบั คำเตือนทดี่ นี ี้ “เธอไมอ่ ยากรู้หรอ วา่ ฉนั ใช้มันขอพรเพ่อื อะไร” รวู ถ์ ามขน้ึ มา “มันเป็นเรื่องส่วนตัวของนาย แต่ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจก็เล่าให้ฟังได้นะ ตอบ แทนท่นี ายมาเตือนฉัน” ฉันเองกไ็ มก่ ลา้ ทจ่ี ะยงุ่ เรือ่ งสว่ นตัว แตใ่ บหน้าของรวู ์เต็มไปดว้ ย ความร้สู กึ ไม่สบายใจ และต้องการท่จี ะระบายความรสู้ ึก “ฉันขอโทษแทนพี่ชายตัวเองด้วยนะ ที่เป็นสาเหตุทำให้ลูซี่เสียชีวิต ขอโทษ สำหรบั ทกุ สิง่ ทุกอย่าง ที่เกิดขนึ้ ” “…” รวู ์เป็นนอ้ งชายของขเ้ี มาทขี่ บั รถชนลูซ่ี “นูกะ ฉนั ขอโทษท่ีใชม้ นั ขอพร ใหค้ ดพี ช่ี ายตวั เองรอด” 34

“นายรู้ไหมว่าฉันต้องจมกับความรู้สึกผิดที่คิดว่าพี่สาวต้องมาตายเพราะฉัน! นายกน็ า่ จะเข้าใจวา่ การสูญเสียมนั แยแ่ คไ่ หน! ทำไมถงึ ทำกับพวกฉนั แบบนี้\" หลังจากท่ี ได้ฟังเรื่องราว ฉนั ตกใจและเสียใจไมน่ อ้ ย \"ฉันอยากขอโทษ ฉันเองก็รู้สึกผิดกับการกระทำที่ไร้ความรับผิดชอบของ ตัวเอง ที่เลือกแก้ปัญหาในทางที่ผิด แต่ตอนนั้นฉันเองก็ไม่มีทางเลือกมากพอที่จะ จัดการปัญหานี้ ฉันหวังให้ครอบครัวตัวเองกลับมา ดีขึ้น อยากขอโทษครอบครัวเธอ ถึงมนั อาจจะสายไปแล้วกต็ าม แตค่ วามรู้สึกผิดกก็ ัดกินใจฉันมากเหมอื นกัน ขอโทษจริง ๆ\" \"ฉันสูญเสียพี่ไปทั้งคนเลยนะ พี่สาวฉันน่ะ แต่นายกลับใช้พรนั่นให้ครอบครวั ตัวเองหลุดพ้นจากความผดิ น้ี มันใช้ได้หรอ!\" ฉันโกรธที่รูว์ใช้พรให้พี่ชายตัวเองรอดพ้น จากคดี หลังจากท่ีฉันพรัง่ พรูออกมาก็ไม่รอให้รูว์พดู อะไรตอ่ รบี วิ่งกลบั บ้านทันที ฉันใช้ชีวิตไปโรงเรียนเหมือนทุกครั้ง ๆ ที่ผ่านมา รูว์ยังคงพยายามมาหาฉัน ก่อนเข้าเรียนและหลังเลิกเรียน ดักรอเพื่อที่จะขอให้ฉันอภัยในเรื่องราวทั้งหมดและ ยงั คงพูดถึงการแลกเปลีย่ นของคำอธิษฐาน ผลัวะ ฉันผลักประตเู ข้าบา้ น มองท่วั หอ้ งนงั่ เล่นกลบั ไมพ่ บคนทีอ่ ยากเจอ ลูซ่หี ายไป ไหน ฉันเดินหาจนทั่ว กระทั่งกลิ่นความหอมของอาหารลอยมาแตะจมูก เมื่อมาถึง ห้องครัวกพ็ บว่าลูซ่ีกำลังหันผักอะไรบางอยา่ ง 35

“พก่ี ำลังทำเมนอู ะไรหรอ” ฉนั เดนิ เข้าไปถามเธอใกล้ ๆ “โอ๊ย” เสียงลูซี่อุทานขึ้นมาเมือ่ คมของมีดแฉลบไปโดนมือเธอ ฉันรีบเดินเขา้ ไปหาดว้ ยความเป็นห่วง “ขอดูมือหน่อย เจ็บมากไหม...” ฉันยังไม่ทันพูดจบประโยค ต้องชะงักและ ตกใจกับเหตุการณต์ รงหน้า แผลของลูซี่ไม่มีเลือดไหลออกมา แต่กลับกลายเป็นเกสรสี ขาวปุยของดอกไม้ทร่ี ว่ งหลน่ ลงพื้นแทน “พี่ไม่มีความรู้สึกเจ็บเลย” ลูซี่เอ่ยขึ้นมา พร้อมมองหน้าฉันด้วยสีหน้าตกใจ กับเหตุการณค์ รั้งน้ีเหมอื นกัน “ทำไมถงึ เป็นแบบน้”ี ลูซพี่ ดู พลางเอามอื กดทับแผลและบีบมนั ฉันเดินเขา้ ไป กอดเธอ “แม้กระทั่งโอบกอดที่อบอุ่นของเธอ พี่ยังสัมผัสมันไม่ได้” เหตุการณ์นีพ้ บวา่ ร่างกายของลซู ่ไี มม่ คี วามร้สู ึกใด ๆ ราวกับประสาทสมั ผัสทกุ สว่ นของรา่ งกายด้านชาไป หมด และส่ิงท่ีเกิดข้นึ ทำใหน้ กึ ถงึ คำเตือนของรูว์ ฉันตัดสินใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับสารานุกรมรวมถึงเรื่องของรูว์ให้ลซู ่ี ฟัง คำอธษิ ฐานอาจจะตอ้ งแลกดว้ ยอะไรบางอย่างตามทีร่ ูว์สันนิษฐานไว้ “พ่ีขอดูสารานุกรมหน่อยสิ” ฉนั เดินไปหยบิ สารานกุ รมเลม่ น้ัน แลว้ ยื่นให้เธอ ดู ลูซีเ่ ปดิ อา่ นมนั ทีละหนา้ ทลี ะหนา้ จนถึงหนา้ ทฉี่ ันไม่เคยเหน็ “คำปรารถนา 2 ประการ แตะวญิ ญาณสาบสูญ” ลูซี่อ่านมนั ขึ้นมา “อย่าบอกนะ ว่าพคี่ ดิ จะใชม้ นั ” ฉนั เอย่ ถามขึ้นมา 36

“…” ลซู เี่ งยี บไปสักพกั กอ่ นทจ่ี ะถามฉัน “ทำไมเธอ ถึงใชม้ นั ขอให้พฟ่ี ้นื ขึน้ มาล่ะ” “พี่รู้ไหม ช่วงเวลาที่ไม่มีพี่มันแย่มาก ๆ ฉันต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ก่อนหน้า นั้นฉันรูส้ ึกเกลยี ดพมี่ าก ไมว่ า่ พีท่ ำอะไรก็ถูกทกุ อยา่ ง ในขณะทฉ่ี ันทำอะไรก็ไม่เคยถูก แม้แต่คำอธิบายให้แม่ฟัง ฉันยังไม่ได้รับสิทธิ์นั้นเลย วันที่พี่เสียเป็นเดียวกับวันที่ฉันไม่ อยากอยู่บนโลกนแี้ ลว้ วนั นน้ั ฉันรู้เสียใจมาก ๆ ท่เี ปน็ ต้นเหตใุ ห้พี่เสยี ชีวิต แมท่ ไ่ี ม่เคยรกั ฉัน ยิ่งเกลียดฉันเข้าไปใหญ่ ฉันคิดถึงพี่ อยากขอโทษสำหรับที่ผ่านมา และอยากให้พี่ กลบั มาอยู่ ข้าง ๆ ฉนั ” ฉันระบายความในใจออกไป ลูซ่ีโอบกอดฉนั อยา่ งชา้ ๆ “สญั ญาไดไ้ หมวา่ พี่จะอยขู่ า้ ง ๆ ฉันไม่ไปไหน” “พี่คงทำตามสัญญาไม่ได้หรอก ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว เราทุกคนต่างต้องจาก กนั ” “…” “ถา้ วนั น้ันมาถงึ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขนึ้ เธอเองกต็ ้องยอมรบั และอยู่กับมันให้ได้ นะ ไปนอนกันเถอะ พ่ีเดนิ ไปสง่ เด๋ียวพรุ่งนที้ กุ อยา่ งกจ็ ะกลับมาดีข้นึ เอง” “คืนนี้ฉันขอนอนกับพ่ีได้ไหม” ลูซีย่ ้ิมรับคำชวนของฉนั และเธอโน้มตัวลงมา บนเตยี งข้าง ๆ ฉนั พรอ้ มหม่ ผา้ ให้ “ฝนั ดีนะ นูกะ” เสยี งสุดท้ายทไ่ี ด้ยินก่อนทฉ่ี นั จะหลบั ไป 37

เม่อื ลซู เี่ หน็ วา่ นูกะหลบั สนิท เธอตนื่ มาพจิ ารณาขอ้ ความในสารานุกรมเลม่ น้นั อกี ครง้ั ‘คำปรารถนา 2 ประการ แตะวิญญาณสาบสูญ’ “ขอโทษนะนูกะ ที่พี่ไม่สามารถทำตามคำสัญญาที่เธอขอไว้ หวังว่าเรื่องราว ทั้งหมดมันจะดีขึ้น” ลูซี่เดินไปหยิบมีดขึ้นมาแล้วกรีดข้อมือตัวเอง เธอมองเกสรของ ดอกแดนดิไลออนทีร่ ว่ งลงมา แล้วนำมันขึ้นมาพร้อมกลา่ วคำปรารถนา 2 ประการ “ฉนั ขอให้นกู ะใช้ชีวติ อยา่ งมคี วามสุขและขอใหส้ ารานุกรมเลม่ นีห้ ายไปพร้อม กับตัวฉันไปตลอดกาล” เมื่อเธอกล่าวคำอธิษฐานจบลง ไม่ทันได้เป่าเกสรดอกไม้ ร่างกายของลูซ่ี ค่อย ๆ แตกสลายกลายเป็นละอองเกสรดอกแดนดไิ ลออน แม้ลูซ่ีรู้ดีว่า การขอพรในคร้ังน้ีไมเ่ หมอื นทกุ ครง้ั ๆ เพราะคำอธษิ ฐาน 2 ขอ้ ต้องแลกกบั ชีวติ ของเธอ ทจ่ี ะถูกลบหายไปตลอดกาล ไมว่ า่ จะเป็นอดีต ปจั จบุ นั หรืออนาคต 38



บทที่ 3 ดอกไซคลาเมนบน เส้นทางที่สิ้นสุด

กรง๊ิ .. เสียงกระดิ่งดังขึ้นเบา ๆ เรียกความสนใจชายหนุ่มเจ้าของร้านดอกไม้ได้ไม่ ยากนัก ธีร์ละมือจากงานที่กำลังทำอยู่เพื่อต้อนรับลูกค้าของเขา ริมฝีปากคลี่ยิ้ม ออ่ นโยนและเอ่ยทกั ทายชายหนมุ่ ตรงหน้า “สวัสดีครับเซียน ผมกำลังรออยู่เชียว” พูดจบก็หันไปหยิบดอกไม้ช่อเล็กยื่น ให้ค่สู นทนาของเขา ชายหนุ่มยื่นมือออกไปรับช่อดอกไม้ ก้มหน้ามองของในมือก่อนจะเอ่ย ขอบคุณเบา ๆ และหนั หลังเตรยี มเดินออกจากร้านไป “ตั้งแต่คร้ังนั้น ผมก็ไม่เห็นเซียนสั่งช่อดอกไม้เป็นดอกนี้อีก ผมถามได้ไหม ครับ ว่าชอ่ ดอกไซคลาเมนหลายสัปดาหท์ ผ่ี า่ นมาเป็นของใคร” “…เพ่ือน ไม่ก็น้องชาย.. ละมัง้ ครบั ผมบอกลาเขาไมท่ ัน กเ็ ลย…” 41

“อ่า เข้าใจแล้วล่ะครบั ผมเสยี ใจด้วยนะครับ แต่ชวี ติ ก็แบบนี้แหละครับเซียน มีพบก็ต้องมีจากทั้งจากเป็นและจากตาย มันห้ามไม่ได้หรอกครับ” เซียนรับฟังเงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไรกลับไป แต่จากที่กำลังจะออกจากร้าน เขากลับยืนอยู่ที่เดิมราวกับกำลงั คิดถึงบางสิ่ง ธีร์ที่เห็นลูกค้าของเขานิ่งไปก็ไม่ได้ว่าอะไร วันนี้ลูกค้าน้อย เขานั่งคุยได้ สบาย “ถ้าไม่รังเกียจ เรามีบริการคุณดอกไม้ คลายความเศร้านะครบั มีอะไรอยาก ระบายกเ็ ชิญได้เลย” แนน่ อนว่าเขาเพง่ิ คิดชอ่ื บริการเพ่ือคร่นู ี้เอง “… ผม…” . . . “...ลกู หมา?” งีด๊ ...งี๊ด... ถ้าไมน่ ับเหตุการณท์ ่ีเขากำลงั เผชญิ อยู่ตอนน้ี วันน้ีกเ็ ปน็ วนั ทสี่ งบสุขดีวันหนึ่ง เซียนก้มมองสิ่งมีชีวิตตัวจ้อยที่กำลังคลานเตาะแตะมาทางเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ที่ ปากมันมีดอกไม้ริมทางเล็ก ๆ ติดอยู่หมากินดอกไม้? คงคิดว่ามันกินได้มากกว่า แม้ว่า เขาจะไม่ใช่คนรักสัตว์นัก แต่ก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำที่จะปล่อยเจ้าลูกหมาหน้าตา ซือ่ บอ้ื แบบนี้ไวข้ า้ งถนนหรอกนะ 42

“แม่ไปไหนล่ะ” เซียนก้มลงไปอุ้มลูกหมาขึ้นมาแนบอก ดวงตากลมโตกวาด มองบริเวณใกล้เคียงเพื่อหาแม่ของเจ้าตัวน้อยในมือ ก่อนจะรู้ว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นแล้ว นอกจากพวกเขา ในซอยเลก็ ๆ ท่ีแทบจะไม่มคี นผา่ นแบบน้ี แมม่ ันคงออกไปหาของกิน ไกลหน่อย เดี๋ยวก็กลับมา นั้นเป็นสิ่งที่เซียนคิด เด็กน้อยวางลูกหมาไว้ที่ข้างทาง เหมือนเดมิ โบกมือลาและเดินกลับบ้านไปตามปกติ “แม่ สวสั ดีครบั ” “อา้ ว กลับมาแลว้ เหรอลกู ไป ๆ ล้างไมล้ า้ งมอื เตรยี มกนิ ข้าวได้แล้ว กับข้าว เสรจ็ พอดี” กิจวัตรประจำวันของเซียนดำเนินไปตามปกติ กลับจากโรงเรียน กินข้าว ทำ การบ้าน นอน ตอนเช้าก็ตื่นไปเรียน ขณะที่กำลังก้าวลงบันได ก็ได้ยินเสียงพูดคุยกัน ของพอ่ และแมด่ งั แวว่ มา จงึ รู้ได้วา่ ขา้ วเชา้ นา่ จะเตรียมเสร็จแล้ว “น่าสงสารเจ้าแดงมนั เนอะพี่ ลูกยงั เลก็ อยเู่ ลย โดนรถชนตายซะแล้ว ดีนะว่า คนเขาเอาลกู มนั ไปหมดแล้ว” “นัน้ น่ะสิ แตซ่ อยเล็กแค่นน้ั ยงั จะขับรถเร็ว ไอ้เด็กพวกนี้มันรกสังคมจริง ๆ” เซียนคับคล้ายคับคลาว่าจะเป็นเรื่องเดียวกบั ท่ีเจอเมื่อวานเย็น แต่ก็ไม่ได้พูด อะไร เพราะคิดว่าคงมีคนเอาไปเลี้ยงอย่างที่แม่พูดแล้ว หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จก็ ออกไปเรยี นเหมือนกับทกุ ๆ วัน โดยที่ในหัวยงั หยดุ คดิ เร่ืองที่เพ่งิ ไดฟ้ งั มาไม่ได้ “ลูกไปเก็บลกู หมามา?” 43