ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΕΝΟΣ ΣΠΟΡΟΥ

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΕΝΟΣ ΣΠΟΡΟΥ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΖΩΗΣ Μια φορά κι έναν καιρό σ’ έναν πλανήτη στρογγυλό, πουέμοιαζε με μπάλα… …έπεσε ξαφνικά ένα μικρό σποράκι και κυλούσε ανέμελα. 1

Άνεμοι το έστελναν εδώ κι εκεί. Αναμαλλιασμένο τοκαημένο, προσπαθούσε να σταματήσει κάπου, να ριζώσει,μα…αδύνατον! Τότε το Μεγάλο Πνεύμα, έκανε ένα σεισμό πολύ μεγάλο καιβροντερό! Άνοιξε ο πλανήτης - μπάλα σε δέκα κομμάτια. 2

Μέσα σ’ ένα από τα πολλά ανοίγματα έπεσε το σποράκι. Κιέπεφτε κι έπεφτε και φώναζε, αλλά ποιος να το ακούσει; Στονπλανήτη είχε πέσει πολύ μεγάλη μοναξιά… Μετά έγιναν κατολισθήσεις. Έπεσαν χώματα πάνω του,πέτρες το πλάκωσαν κι έτσι όπως ήταν φοβισμένο, φώναξε: -Τι θέλω εγώ σ’ αυτούς τους τόπους; Εγώ είμαι γι’ άλλουςκόσμους! Να κυλάω, να τσουλάω, να παίζω βαρελάκι! 3

Μα ήρθε και η χαριστική βολή…η Μεγάλη Βροχή! Ταπ ταπταπ, το χτυπούσε κι αυτό έμπαινε όλο και πιο βαθιά. Του ’ρθε και μια κοτρόνα στο κεφάλι και το άνοιξε στα δυο! 4

Τότε φάνηκε η καρδούλα του, που ούτε κι αυτό ήξερε ότιέχει. Χτυπούσε δυνατά σαν πολλά ρολογάκια σε διαφορετικούςχρόνους, τικ-τακ-τικ-τακ-τικ-τικ-τικ-τακ-τακ! «Αυτό ήταν πέθανα» σκέφτηκε. «Όχι, δεν είναι αυτό,ξαναγεννιέμαι!» Πέρασε πολύς καιρός. Τα ανοίγματα έκλεισαν. Ο αέραςκόπασε, η βροχή έπεφτε αλλά πιο απαλή, τακ τακ τακ! Ήταν άνοιξη. Μέσα από την καρδούλα του άρχισε μιαφλογίτσα να φυτρώνει. -Τι είναι πάλι αυτό; 5

Μέσα στο σκοτάδι ένιωθε μια δύναμη να το τραβά προς τακάτω! -Α! Έβγαλα ρίζες, φώναξε, και μάλιστα πολλές! Οι ρίζες του ήταν τόσο δυνατές, που το τραβούσαν, τοτραβούσαν. Φοβήθηκε κι έβαλε τόση δύναμη, που ακούστηκεένα…κρακ! Τότε ανακάλυψε ότι, εκτός από τις ρίζες, είχε βγάλει καιβλαστό κι έτσι τρυφερός που ήταν είχε βρει κάτι τρυπούλεςστο μαλακό από τη βροχή χώμα και μέσα σ’ αυτές γλιστρούσεκαι ανέβαινε. 6

Μέσα απ’ αυτή τη διαδρομή ένιωσε πως κάτι το ζέσταινε.Ήταν το φως από μια χρυσή μπάλα, που κρεμόταν από πάνωτου. Αυτό έκανε το σπόρο μας πιο δυνατό! -Φως, φως, του φώναζε και το καλούσε η χρυσή μπάλα, φως,φως, ζωή! -Ζω, ζω, έλεγε κι αυτό! Και κάνοντας ελιγμούς, σπρωξίματα, χάδια και τυλίγματαστις πετρούλες που συναντούσε, επιτέλους ο βλαστός μαςαντίκρισε τη χρυσή μπάλα. 7

Ξαφνικά ένιωσε να μεγαλώνει, να ψηλώνει, να γίνεται έναςβλαστός πράσινος και δυνατός. Ω! χαρούλες που έκανε! Πέρασαν λίγες ακόμα μέρες και άρχισε να βγάζει πολλάχέρια-κλαδάκια, να γεμίζει με φύλλα σαν βαρκούλες και μελουλούδια. Δροσιάς σταγόνες κυλούσαν πάνω του και τοπότιζαν. 8

Τη δέκατη μέρα άρχισε να έχει πονοκέφαλο. Άρχισαν τακλαδιά του να βαραίνουν, να ακουμπούν το χώμα, νακουράζεται εύκολα, να νυστάζει. Φοβήθηκε. Άκουσε κι έναντουπ! κι άρχισε να τρέμει. «Ότι και να ’ναι θα το ξεπεράσω»,σκέφτηκε. Με την ιδέα ότι για μια ακόμα φορά θα χαθεί, θαστροβιλιστεί, θα βρεθεί αναμαλλιασμένο κάτω από καμιάκοτρόνα, έπαιρνε δύναμη. -Μα όχι, αυτός είναι ο καρπός μου, είναι ο αδερφός μου,είναι η μάνα μου, ο πατέρας μου. Όχι, όχι, είναι το παιδί μου!Όλα είναι. Είμαι άξιος, είμαι άξιος, φώναζε και κουνούσε τακλαδάκια του από τη χαρά του. Και τότε άρχισαν να ακούγονται πολλά ντουπ! ντουπ!ντουπ!... Όλοι οι καρποί του έπεσαν στο χώμα, κύλησαν,άνοιξαν την καρδούλα τους. 9

-Πάνε τα παιδάκια μου, χάθηκαν, φώναζε. Μα δεν ήταν αυτό! Κάτι άλλο είχε συμβεί. Αλλά τι; Την εικοστή πέμπτη μέρα είδε πως παντού γέμισε ίδιαδεντράκια, πιο μικρά, πιο τρυφερά, γεμάτα καρπούς. Κι εγώ,που στεκόμουν λίγο πιο πέρα, είδα πως οι καρποί αυτοί δενέμοιαζαν καθόλου μεταξύ τους. Ήταν λογιών λογιών φρούτα και λαχανικά: φασόλια,σπανάκι, κουκιά, ελιές, μανταρίνια, πορτοκάλια. 10

Και στην κορυφή τους ήταν ένα δυο μικρά ανθρωπάκια πουέμοιαζαν με νάνους. Όταν έπεσαν τα ανθρωπάκια, έπαιζαν μετους καρπούς ποδόσφαιρο, έκαναν σπιτάκια, τους έτρωγαν. Ήταν τόσοι πολλοί. Και μεγαλώσανε κι έκαναν πια τα δικάτους σποράκια Κι έπαψαν να χτίζουν σπίτια και να κάνουνδρόμους και γέφυρες με τους σπόρους, παρά τους έτρωγαν,τους φύτευαν και τους ξανάτρωγαν και γίνηκαν γίγαντες κιέκαναν παιδιά και γέμισε ο τόπος, ο πλανήτης με πολλά παιδιά,πολλούς καρπούς, πολλούς σπόρους. 11

Και πρασίνισε ο τόπος και αέρας καθαρός μύριζε και οαέρας χάρηκε και τα χάιδευε και η βροχή τα έλουζε ναμεγαλώσουν γρήγορα και ο ήλιος τα φώτιζε… Από τότε τα ανθρωπάκια έγιναν άνθρωποι και προσέχουν τασποράκια σαν τα μάτια τους, μέσα στα σεντούκια τους, στιςχούφτες τους, στο μυαλό τους, στην καρδούλα τους γιατί απ’αυτούς γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, έγιναν πολλοί κι έχουν παρέα.Δεν είναι μόνοι τους, δε φοβούνται. Έτσι αντιμετωπίζουν τουςφόβους, τις αδυναμίες και τα κακά συναπαντήματα, όπωςφάρμακα, εργοστάσια, μολύνσεις… 12

Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε πώς ήρθαμε στη γη και τιπρέπει να αφήσουμε στα παιδιά μας: Σπόρους καθαρούς και ζωηρούς!!!ΤΕΛΟΣ 13