05เพชรพระอุมา เล่ม5 ดงมรณะ

996 “กอ นท่จี ะออกจากแคม ป ผมเขา ไปในกระโจมตรวจดวู า มีอะไรพอทจ่ี ะขนตดิ มอื หนไี อ แหวงขึน้ มาไดอ ีกบาง...” คนใชชาวดงบอกเรยี บๆ “แลว ก็นกึ ขนึ้ มาไดว า เราอาจตองอยบู นนท้ี ้ังคนื อากาศหนาวจบั ใจ พวกผมไมเปน ไร แต พวกเจา นายคงลาํ บากมาก กเ็ ลยขนข้นึ มาให” ไมเพียงแตผ าหม ขนสตั วเ ทา นัน้ หอพันอยขู า งในยังมีบหุ รอ่ี กี ทั้งหอ และบรัน่ ดีสองขวด คณะนายจา งพากนั อทุ านออกมาดว ยความยินดี เชษฐาเออ้ื มมือมาตบไหลแงซาย หวั เราะเบาๆ “นายดีมาก แงซาย รอบคอบเหลือเกนิ ” ดารนิ ตวดั ผาผวยออกคลุมตวั ไวด วยความหนาวเยน็ นัยนต าทีม่ องไปยงั คนใชช าวดงเปน ประกายชนื่ ชม บอกมาเสียงหวานวา “ขอบใจเหลือเกิน แงซาย เธอรอบคอบและเปนหว งในสวสั ดิภาพของเราเสยี ยงิ่ กวา คน บางคนเสยี อกี ” คําพดู แบบอดไมไ ดท จี่ ะ ‘กระทบ’ ของหลอนทําใหพ รานใหญฝ ดคออยา งไรพิกล เดิน ผละจากท่ซี มุ บริเวณนั้น ไปตรวจดแู นวของพวกลูกหาบ ซง่ึ เรียงรายกนั อยเู ปนหมๆู หมูละสองคน ตามทไ่ี ชยยนั ตไ ดกําหนดไวต ามแผนยุทธศาสตร แลว ก็นง่ั ลงยดึ บริเวณโขดหินท่หี น่ึงทางปก ซาย ใกลกบั นายเมยหวั หนา ลกู หาบ เพื่อใหพ วกนั้นไดอ นุ ใจในการปรากฏตนอยรู ว มโดยใกลชดิ ของเขา เวลาผา นไปอยา งแชมชา กองไฟทุกกองทีก่ อไวย งั บรเิ วณแคมปเบอื้ งลา งหมดเช้อื หรี่แดงลงแลว แตแสงตะเกยี งเจา พายทุ ่รี พนิ ทรต ง้ั ไวกลางบริเวณยังสองสวางอยตู ามเดมิ มองจากเบือ้ งบนลงไปในระยะหางประ- มาณสบิ หา เมตรเหน็ เรอื งๆ สรรพส่ิงรอบดา นไมว า จะเปน เงาหมไู ม โขดหิน ผาเตน็ ทท ่ีถลมลงมา กองอยูกบั พน้ื รวมท้งั ซากชา งทถ่ี ูกยงิ ลม อยเู ปน ภาพตะคมุ ๆ หนงั ตาของทกุ คนเริ่มถว งหนกั ลงอกี ครัง้ ในความเงยี บสงัดเยยี บเยน็ น้ี จิตกําลงั อยใู นขาย ภวงั ค ทนั ใดกต็ องสะดงุ เบิกตาโพลงขึ้นอยา งขวญั หาย เพราะเสียงแผดรองของชา งทดี่ งั ประสานกัน ขึ้นอ้ึออึงรอบดา นไปหมด มันดังกกึ กอ งสะเทอื นเลื่อนล่ันอยูเชนนนั้ ทุกคนขยับปนแตก ม็ องไมเหน็ ตวั บริเวณแคม ปเบือ้ งลางวา งเปลาอยเู ชน เดิม ไดย ินแตเ สยี งปศ าจในขุมนรกท่รี อ งทวงถามชวี ิต เสยี งรอ งหรืออกี นัยหน่งึ นา จะเรยี กไดวา เสียงโหสาํ ทับขวญั ของมันดังกลาวน้ี ดงั แซร ะงมอยูใน เวลาติดตอ กนั ถงึ 5 นาทเี ตม็ ๆ โดยไมม ีการหยุด ตา งกวาดสายตาไปรอบดา นอยางอึดอัดใจ แตก ็คงมองไมเ หน็ อะไรอยเู ชน นน้ั แตละคน เตม็ ไปดว ยความกระสับกระสา ย บรรยากาศขน หนกั แทบจะหายใจไมอ อกในคลนื่ เสยี งอันหนักอึ้ง นนั้ ดารินกดั ฟนแนน สะบดั หนา อยไู ปมา ใจของหลอ นสั่นรกิ ๆ รูส กึ เหมอื นถกู บบี ลงเหลอื นิดเดยี ว ในท่ีสดุ กย็ กมอื ขนึ้ อดุ หรู อ งกรดี๊ ออกมาสดุ เสยี งอยา งสดุ ที่จะทนทานตอไปได [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

997 เม่อื พรานใหญว ิง่ เขา มาถงึ ตาํ แหนงท่ีซุม ของกลุมนายจาง เขาเหน็ ม.ร.ว.หญงิ คนสวยนั่ง ตวั ส่นั อุดหหู ลบั ตาแนน พี่ชายกําลังเขยาตวั อยู “มนั จะเอายงั ไงกบั เรากันนี่ สงครามจิตวทิ ยาเขา ใหแลวเหรอ?” ไชยยนั ตพ ูดละลาํ่ ละลัก อาการของเขาก็แสดงใหเ ห็นชดั วา ทุรนทรุ ายทรมานอยูด ว ยเสยี ง นั้นเชน กนั “เมือ่ มันรอ งไดก ็ใหม นั รอ งไปเถอะครบั สาํ คัญวา ถาโผลใหเหน็ เมอื่ ไหร ก็ยิงเม่ือนน้ั ” “พวกเราจะเปน บา ตายเสยี กอ น เพราะไอเ สยี งของมนั นซ่ี ิ” เชษฐาเองกม็ อี าการมึนชาไปหมด รพนิ ทรก วาดสายตาลงไปเบ้อื งลา งอีกครั้ง แลว เงยปากกระบอกปน ไรเฟลในมอื ข้ึนฟา กระดกิ ไกปลอ ยกระสุนระเบิดออกไป เสยี ง .458 แมก็ นม่ั ล่นั กกึ กอ งกลบเสียงชา งเหลานนั้ มนั สะทานดังซากงั วายไปตลอดท้ังภูเขา ไชยยนั ตกก็ ด .600 ไนโตรฯของเขาตามตดิ ออกไปอกี สองนดั ซอ น ดังพอๆ กบั สายอสุนีบาต ไดผล....เสยี งชางอนั แซประสานกนั อยูเปน รอยๆ เสียงเหลา นั้นเงยี บเปนปลิดทิง้ ในทันที ปาใหญเบ้อื งหลังสงัดราบคาบลงตามเดมิ เหมอื นไมไดเกดิ อะไรข้นึ ดารินลืมตาขนึ้ ถอนหายใจเฮือก กรอกบรั่นดเี ขา ปากแลว นง่ั พงิ โขดหินอยา งหมดแรง ใบหนา ของหลอ นซดี เผอื ดเหมอื นจะเปน ลม “ใหพ วกมนั ออกมาประจนั หนากับเราเสยี ดีกวา ทจ่ี ะระดมสงเสียงรอ งเขยาปอดอยอู ยางน้ี โอย ! ไมไหว...” หลอ นครางแหบๆ ยกมอื ขนึ้ บีบขมับ หายใจถี่ๆ กอ นทร่ี พินทรจ ะพดู เชนไร เขากต็ องหนั ขวบั ลงไปเบือ้ งลางท่บี รเิ วณแคมป เพราะเสียง ปา แตกครนื ขนึ้ อยา งจโู จมอกี ครงั้ ชางฝงู หนง่ึ ดาหนา แลน ฮอื กันออกมาราวกบั ภาพหลอนของภตู ผี ปศาจ พรอ มกบั เสยี งรอ งอ้ืออึงบอกกนั ของพวกลกู หาบ พรานใหญต วดั ปน ขน้ึ ไหลใ นพริบตา แตค นทีล่ น่ั กระสนุ กอนเขาคือเชษฐา ซ่ึงดูเหมอื น จะคอยจองอยกู อ นแลว จากนน้ั อีก 18 กระบอก ก็ประดงั กันแผดสนนั่ ตามติดออกไปหูดับตับไหม เปน การยิงแบบซลั โว กลน่ิ ดนิ ปน ฉนุ ตลบอบอวลไปในอากาศอนั เยน็ ช้ืนหนัก มนั เปน ฉากสงคราม นองเลอื ดระหวา งมนุษยก บั สตั วป า ซง่ึ ตา งฝายตา งเต็มไปดว ยความอาฆาตแคน ดารินยิงไดร วดเรว็ กกวาทกุ คน ในเม่ือหลอ นมไี รเฟล ขนาดพอเหมาะกับตนเองประจาํ มือ เชนน้ี นัดทหี่ น่งึ สอง ตลอดไปจนกระท่ังหมดแมก็ กาซนี ชุดแรก หลอนปลอ ยมนั ออกไปภายใน เวลาไมถงึ สบิ วินาที ไมม ีใครรูผ ลของการยิงแตละคนไดแ นช ดั ในภาวะเชนน้ีเห็นแตเ พยี งวาชางปา สบิ กวา ตวั ชุดนน้ั ที่พรูผา นบรเิ วณแคมปโ ดยหมายทจ่ี ะบกุ ไตเ นนิ ขน้ึ มาน้ัน กลิ้งโคโลไ ปหมด กองอยูเปนภูเขา เลากา ทุกคนยงิ อยา งดเุ ดือด ชา่ํ มือ [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

998 “มะ! เรียงหนา เขามาอีก ก่รี อยก่พี นั ตวั กย็ กกนั เขา มา!” ดารินคาํ รามอยใู นลําคอ ยดั กระสุนชุดใหมเขา .300 เวเธอรบ ีของหลอนอยา งรวดเรว็ ดุดนั ตาเปน ประกายวาวโรจน ทกุ คนประทับปน เตรยี มพรอม รอยคอยดวยหวั ใจอนั เตนเรา ตอ ไป อกี สิบกวา นาท่ี กต็ อ ง หนั มองดหู นา กันอีกครง้ั อยา งทายอะไรไมถ กู กองทัพของไอแ หวงสงบงันเงียบเชยี บลงอกี จะวา ผละถอยก็ไมเชงิ เพราะไมม เี สียงของการเคล่อื นไหวผละถอยหางใดๆ ทั้งสิ้น “อา นใจมันออกไหม จะมาไมไ หนอกี ” หวั หนาคณะเดนิ ทางระเบดิ โพลง ออกมา ลดปนลงผอ นความตงึ เครยี ดช่ัวขณะ “ดมู นั ไมออกเลย จะวา ถอยก็ไมเชงิ เหมอื นพวกทหารกลา ตายท่ีสง กําลังพลเขา โจมตเี ปน ระลอก เรากค็ อยรบั มือมันอยอู ยา งนแ้ี หละ โผลเ ม่ือไหรกย็ งิ ยันสวาง คนื นเี้ หน็ จะไมต องนอนกนั ละ นอกจากคอยดกั ระวังอยอู ยางนี”้ ไชยยนั ตวา เหตกุ ารณเ ปน จรงิ อยา งท่ีไชยยันตค าดคะเน ไมม ีใครไดหลบั นอนกนั เลย เวนระยะเงยี บ หายไปประมาณสกั ครงึ่ ชั่วโมง พอตางเคลมิ้ ๆ กองทพั ชา งก็เคล่ือนพลบกุ เขามาอกี พยายามจะปน เนินเขาเขามาประชิดตวั ฝายมนุษยใ หได ตองตะลตี ะเหลือกระดมยิงปะทะกันเปน โกลาหล ระลอก แลวระลอกเลา หมุนเวยี นกนั อยเู ชน นั้น มอี ยหู ลายตวั ทส่ี ามารถฝา บรเิ วณแคม ปแ ละซากศพของ พวกมนั เองไตเ นินตรงร่ีขนึ้ มาได แตแ ลวกถ็ กู ยิงฟบุ อยคู าตนี เนนิ นน่ั เอง เกล่ือนกลาดระเกะระกะไป หมด เลอื ดแดงฉานไหลนองตลอดทัง้ บรเิ วณแทนไมมสี ว นไหนวาง มนั เปน การตอ สอู ยางทรหดดเุ ดอื ดเปน ประวัตศิ าสตร. ..ระหวางสัตวก บั มนษุ ย ชนิดท่ี แมแตพ นิ ทรเองกไ็ มเคยคาดคดิ มากอ น “โอโ ฮ! น่แี ปลวามนั จะฆา เราใหไดจริงๆ หรือ?” ไชยยนั ตถ ึงกบั อทุ านออกมา ภายหลงั จากยงิ เจา ตวั สุดทา ยในชดุ หลงั สดุ ลมครนื ลงทับศพ ของพวกมันทก่ี องอยกู อนแลว ทกุ คนในคณะ บัดน้ตี างมคี วามอัศจรรยใ จระคนสยอง ไมผ ิดอะไรกบั ไชยยนั ต จาก เหตกุ ารณท่ีเผชญิ อยู ส่งิ เหลานี้มนั อบุ ตั ิขึน้ โดยผดิ ธรรมชาตสิ ามัญเสยี แลว เดีย๋ วนไี้ มม ใี ครมามัว คํานึงถงึ นับอยวู า ชางเหลา นนั้ ถูกยิงลมไปแลว กีต่ วั เพราะมนั ทมุ กาํ ลงั เขามา และตายไปเปนใบไม หลน ตัวแลวตวั เลา เหน็ แตซ ากกองพะเนินเทินทกึ ไปหมด เชษฐาหนั มาจอ งหนาพรานใหญ ตางคนตา งมองดตู ากัน “ถา จะไมเ ปนการเสยี แลวรพนิ ทร. ..” หวั หนา คณะพดู แหบๆ แมอ ากาศจะหนาวเยน็ เชน ไรกต็ าม เหง่อื ผุดเต็มใบหนาของเขา ซงึ่ ไมผ ิดไปกบั ทกุ คนในขณะนี้ [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

999 “มันทุมกาํ ลังเขา มายงั กะมดปลวกงนั้ แหละ ผมแทบจะไมเช่ือสายตาเลยวา ทเ่ี รากาํ ลงั เผชิญอยนู ้ีเปนเหตกุ ารณจ รงิ นอกจากความฝน ถามันยังโจมตเี ราแบบบา เลอื ดอยา งน้ีไปจนถึงเชา จะ ทํายงั ไงกนั ?” “กม็ ีอยทู างเดยี วเทานน้ั แหละครบั ระเบิดท่เี ราเตรยี มไว” “ก็แลว ทาํ ไมไมระเบดิ มนั เสยี เดยี๋ วนี้?” ดารนิ ถามดว ยเสยี งท่แี ทบจะไมม ผี า นลาํ คอออกมา จะเข็มแข็งกรา วแกรงสักเพยี งใดก็ ตาม บดั นี้ประสาทของหลอนเริ่มจะไมม ่ันคงเสียแลว เพราะพฤตกิ ารณอนั หา วหาญเด็ดเดยี่ วเกนิ คาดของโขลงไอแหวง รพนิ ทรแหงนมองดดู าวบนทอ งฟา ซ่ึงบา ยคลอ ยลงเปนลําดบั แสดงวาเวลาเชา กาํ ลังคืบ ใกลเ ขา มา “ผมคดิ วายงั ไมจ าํ เปน ถามันยงั ใชว ิธีเดิม บกุ เขามาคราวละสิบกวาตวั อยางทแ่ี ลว อยางไร เสยี เรากย็ ิงทนั และภมู ิประเทศกไ็ มอาํ นวยใหม นั พรกู นั เขามาสกู ับลกู ปนของเราไดจ ํานวนมากกวา นนั้ มันจะตอ งทยอยกนั เขา มาเพราะทางท่ีจะผานเขาทงั้ ส่ดี านเปน ชองแคบ เชือ่ วา กอ นฟา สางมนั อาจถอย เกวยี นกบั สมั ภาระขา วของสวนใหญท ง้ั หมดของเราทย่ี งั ท้งิ กลาดเกลือ่ นอยนู นั้ ถา ระเบดิ ปากดานท้ังสด่ี านนน่ั โดยไมจําเปน หินอาจพงั ทลายลงมาทบั เกวียนและขาวของของเราเสียหาย หมดกไ็ ด การระเบิดควรจะตัดสนิ ใจทาํ ในวินาทีสดุ ทา ย ทีห่ ลกี เล่ยี งไมไดจรงิ ๆ” หญงิ สาวงันไป เพราะจาํ นนตอเหตผุ ลของเขา “ทาํ ไมนะ...ทาํ ไมไอแ หวง ถงึ ไมน าํ ฝูงโผลออกมาใหเ ห็น!” ไชยยนั ตสบถสาบานล่ัน “แกอาจเหน็ มนั ขณะทงี่ วง หรืองาของมนั ถึงตัวแกแลว กไ็ ดไชยยนั ต! ” ผูตอบมาพรอ มกับเสียงหวั เราะแปรงๆ คอื เชษฐา แลว กห็ นั มาทางพรานใหญอ ีกคร้งั ปาด แขนขึ้นเชด็ เหงือ่ “ผมสงสัยวาพวกมนั ไมใชเ ปน รอยเสยี แลว นา จะเปน พันๆ ตัวทีเดียว” รพินทรส น่ั ศรี ษะชา ๆ กลืนนา้ํ ลายลงคออนั แหง ผาก แลว ด่มื น้าํ จากกระบอกกล้ัวคอ “ผมสารภาพตามตรงครบั เดี๋ยวน้ีผมเดาอะไรไมถกู เลย รอู ยา งเดยี ววา พวกมันมาก เหลือเกนิ ...มากอยางชนดิ ไมเ คยมีชางโขลงไหนรวมตวั กนั ไดอ ยางนีม้ ากอ น และกม็ ีเจตนามุง ม่ัน พรอ มเพรียงอนั หน่ึงอนั เดยี วกนั ท่ีจะทาํ ลายลางพวกเราทัง้ หมดใหได ชีวิตเอาชีวิตเขาแลกทีเดยี ว มนั เปน ปรากฏการณที่แปลกประหลาดผดิ ธรรมชาติไปมาก” “นกึ ไปไมถ ึงเลยวา ไอแหวงจะมีอิทธิพลยง่ิ ใหญถึงเพียงน้.ี ..” เชษฐากลาวอยา งหนกั ใจ หรตี่ ามองลงไปยงั ซากชางทงั้ หลายท่กี องอยูกลาดเกล่อื นเบอ้ื ง ลาง [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1000 “มันตัวเดียวเทา น้นั ทสี่ ามารถไปชกั นําชางปาใหม าทมุ เทชีวติ ทาํ สงครามกบั เราได ตวั มนั เองแอบควบคมุ บงการอยทู ไ่ี หนกไ็ มรู สง บริวารใหเขา มาตายแทนราวกบั ผกั ปลา นกึ ไมออกเลย จริงๆ วา เหตกุ ารณมนั จะสนิ้ สดุ ลงยงั ไง ผมบอกตามตรงวา ไมอ ยากจะยิงชา งตวั อื่นๆ เลย สงั เวชใจ เหลอื เกนิ ” “ถา ไมยงิ เรากแ็ หลก...” ไชยยนั ตขดั โพลงขน้ึ ตาเปน ประกายดดุ นั เหยี้ มเกรยี ม “เม่ือมันกลาทจ่ี ะบกุ เขามาโดยไมก ลวั ตาย อนั จะเนือ่ งจากอิทธพิ ลควบคมุ บัญชาการของ ไอแ หวง หรืออะไรกต็ ามที เรากต็ องฆา มนั น่ีคงจะเปน ประวัตกิ ารณของโลกชนดิ ที่ไมเ คยปรากฏมา กอ นทเี ดยี ว มนษุ ยต กเปน ฝายถูกลอมโจมตีอยางบาเลอื ดจากกองทพั ชา ง พวกมนั กาํ แหงหาญอยา ง ไมนาเชอื่ ” แงซาย เกดิ และเสย เปดหีบกระสุนปน ทีข่ นหนคี ชภัยข้ึนมานําแจกจา ยสํารองใหแกทกุ คนอยางเต็มอตั ราศึก ตามคาํ สง่ั ของไชยยันต บดั น้ปี ลอกกระสนุ ที่ยิงแลวกลาดเกลือ่ นกองพะเนินอยู รอบตวั ของแตล ะคน โชคดีเหลอื เกนิ ท่คี ณะนายจาง เตรยี มพวกเครอ่ื งกระสนุ มาอยางมากมาย เหลอื เฟอ ซ่งึ ในครงั้ แรก รพนิ ทรเ องกย็ งั รูสกึ วา ออกจะมากมายเกนิ ความจําเปน อาวุธปนจาํ นวน มากท่ีขนมาเหลา นน้ั เพิง่ จะเห็นคุณประโยชนเอาในภาวะเชน นเ้ี อง ณ ราตรนี ี้ ดูเปน ราตรีอนั ยาวนานที่สุด ในความรูสึกของทกุ คน “พวกคณุ ชายนอนพักเอาแรงเสียกอนพลางๆ ก็ไดค รบั คนของผมจะอยูเฝา ยามเอง ถามนั บกุ เขา มาเม่ือไหรอีกกค็ อยตนื่ ขึน้ มายงิ ไมต องคอยระวังมันอยตู ลอดเวลาหรอก เราอยใู นทมี่ ่ัน ปลอดภัยพอ” รพินทรบอกแลวก็เดนิ ผละไปหารืออะไรอยกู บั บญุ คํา และนายเมยอกี ดานหน่ึง คณะ นายจา งทัง้ สามคนสนทนากนั อยูอกี ครกู ค็ อ ยๆ เงียบเสียงกนั ไป เชษฐากับไชยยันตน งั่ เอาปน พาดตกั ศรี ษะพงิ แงหนิ งบี ไปดว ยความออนเพลยี คงเหลือแตด ารนิ เทานัน้ ทยี่ งั น่ังเอาผา ผวยคลมุ ตัวชันเขา วางคางไวบนทอ นแขน ตาของหลอ นสวา งโพลง ไมม แี ววของความงวงใดๆ ทัง้ สนิ้ มองจอ งลงไป ยังบริเวณแคมปทเ่ี หน็ ทกุ สิง่ ทุกอยางสลวั อยดู วยแสงตะเกยี งเจาพายุ เวลาผานไปนานสักเทาใดไมท ราบได หลอนสะดงุ ตน่ื จากภวงั คเมื่อไดย นิ เสียงไลทเ ตอร ดงั ขน้ึ ใกลๆ เงาตะคมุ ของพรานใหญย ืนอยตู รงหนา “ไมง ีบพักเสยี หนอยรคึ รับ?” “ฉันไมเกงพอทจ่ี ะหลับไดล งในสถานการณอ ยางนหี้ รอก กาํ ลงั ภาวนาอยูวา เมื่อไหรม นั จะเชา เสยี ท.ี ..” หลอ นตอบเสยี งแผว ต่าํ หยบิ บหุ รี่ขนึ้ มาจดุ สบู บาง อัดควันลึก เหลือบข้นึ สบตาเขา ถาม เบาๆ ตอ มาวา [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1001 “บอกหนอ ยไดไ หม เม่ือไหรมนั จะยกพลเขา โจมตเี ราอีก” “ผมเดาไมถูกเหมือนกนั แตเ หน็ วาคณุ หญงิ ไมจ ําเปนตอ งนง่ั ทรมานอยา งนั้น นอนพกั เอา แรงไวด ีกวา มนั บุกเขา มาเมอื่ ไหรกร็ เู อง” นักมานษุ ยวทิ ยาคนสวยฝนยมิ้ สัน่ ศรี ษะ ชาํ เลืองไปทางพชี่ ายกบั เพือ่ นฝงู ผูนง่ั หลับนกอยู ขา งๆ “ฉนั บอกแลว วา ฉนั ยังไมส ามารถชนะตัวเอง จนถึงกบั บงั คบั ประสาทใหห ลบั ลงไดใน เวลาแหงความเปน ความตายเชนน้ี พีใ่ หญกบั ไชยยนั ตเ กง กวา ฉันในขอน”้ี “ทําไมไมหัดใหเ กง อยา งนั้นบา ง ในเมือ่ อยา งอื่นเกง ไดสารพดั ” “ก็กาํ ลังพยายามหดั อยเู หมอื นกนั แตมนั ยงั ไมสาํ เร็จ” “นกั ผจญภยั ชน้ั เยย่ี มยอดตองอยางนัน้ ...” รพนิ ทรบ ุยปากไปทางเชษฐากับไชยยันตผ นู ัง่ หลบั อยู “ไมมีกังวลอาทรตอ เหตกุ ารณใ ดๆ ทัง้ สิ้น ไมว าจะรายแรงสักขนาดไหน มีโอกาสทจ่ี ะ พกั ผอนเอาแรงไดเ มอื่ ใด ตอ งหลบั ตาไดท นั ทีอยางงายๆ ภัยมาถึงเมอื่ ใด ก็ต่นื ข้ึนเผชิญรับหนา กบั มันเม่อื น้นั ” ดารินถอนใจเบาๆ ยกมือขนึ้ ลบู ใบหนา “ฉนั ยอมรบั วา ยังไมถ งึ ขั้นนน้ั ตามปกติฉนั เองก็เปนคนหลบั ยากอยูแลว ไมเ หมอื นพใี่ หญ กบั ไชยยนั ต” “แมกระท่งั การใชช วี ิตอยใู นเมอื ง?” “ใช! ” “ทําไมถึงเปน อยา งนั้น?” พรานใหญทรดุ กายลงน่งั บนแงหิน วางไรเฟล พิงไว ตาเขม สเี หล็กทั้งคจู บั นิ่งมาที่นักผจญ ภัยสาวอนั อยใู นฐานะนายจา ง ดารินเผชิญสายตาของเขาครหู น่งึ กเ็ มิน อัดบุหรอ่ี ีกคร้งั เดาะปลอก ลูกปนเลน อยางปราศจากความหมาย “ฉันเปน คนคดิ มาก เลยนอนไมค อยหลบั ” “มอี ะไรทจ่ี ะตอ งคดิ มาก สาํ หรบั ชีวิตของสาวสวยรวยทรพั ยสูงศกั ดิ์ มากดว ยปญ ญาอยา ง หมอมราชวงศห ญิงดาริน วราฤทธิ์ ชีวิตชนดิ นน้ี า จะเตม็ ไปดว ยความสขุ สนั ตห รรษา” “ถามันเปนอยา งทีค่ ณุ วา มนั ก็คงจะดีมาก แตมนั ไมใ ชยงั งั้น” หลอนพึมพํา ใบหนา งามขรมึ เยอื กลง “ทาํ ไม?” ดารนิ ตวดั สายตามาจองอยา งรวดเร็ว ยืดไหลข นึ้ อยางถอื ตวั “เอะ ! น่คี ุณเปน ใครน่ี ถาไดม าซกั ถามฉนั อยา งน?้ี ” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1002 ก็เหน็ ยิ้มกวา งๆ ปรากฏขน้ึ ทีม่ มุ ริมฝปากอันครมึ้ ไปดว ยหนวดเครา ขยับปก หมวกใหนดิ หน่ึงเหมือนจะสงการคารวะมาให “รพินทร ไพรวัลย พรานรับจางนาํ ทางของคุณหญิงยังไงละ ผมไมจําเปน จะตอ งขอโทษ ขอโพย หรอื ออกตวั อะไรในสง่ิ ทคี่ ุณหญิงคดิ วา เปน การซกั ถามน้ันเลย คุณหญงิ คิดวา จะคยุ กับผมได ในระหวา งการรอคอยอนาคตทยี่ ังไมรแู นน ี้ กค็ ยุ ถา ไมตองการ คณุ หญงิ ก็มีสิทธิท์ ่ีจะไลผ มไปให พนหนา ได” หลอนนง่ิ ไปครูก ห็ ัวเราะหึๆ ลดเสยี งลงเปน ปกติ “ตอ งการจะสมั ภาษณฉนั ง้ันรึ?” “คุยกนั ตะหาก ถา พอจะคยุ กนั ได อยางนอ ยมันกย็ ังชว ยใหป ระสาทคลายความตึงเครยี ด ลง” “ไอแหวง มนั ทาํ ใหประสาทของฉันตึงเครียดมากแลว แตค นบางคนอาจทําใหฉ นั ตอง เครียดยิง่ ไปกวา นั้นกไ็ ด” “ถางั้นก็ยง่ิ ดใี หญ เรือ่ งไอแหวง จะไดก ลายเปน เร่ืองเล็กไป คุณหญิงยงั ไมไดต อบคาํ ถาม ของผม!” หญิงสาวยกกระติกบรั่นดีขน้ึ จิบ ย้ิมแคนๆ “ถามวา ยงั ไงนะ ลืมไปเสยี แลว?” “ชวี ติ ของคณุ หญิงนาจะมคี วามสุขพรอ ม แลว ทาํ ไมถงึ บอกวาไมมี?” คิ้วงามเลิกขน้ึ นอ ยๆ “อยากจะไดคาํ ตอบนกั ร?ึ ” “ถาตอบได” “จะไมลองหาคาํ ตอบดวยตวั เองดูร?ึ ” “อกหัก!” “ตัวเองคงโดนมากอนแลว กระมัง ถงึ คิดอยา งน้ี?” “ใช” “มินาละ ถงึ มาเปนพราน หมกตัวอยูในปาอยา งน”้ี “ยังไมเหน็ บอก วาผมทายผดิ หรอื ถกู ” “เปนเหตผุ ลในการทายทด่ี ี แตนา เสียดายที่ผิด!” “อาว! แลว กัน...” “คิดหรือวา ผหู ญงิ ทช่ี อ่ื ดารนิ วราฤทธิ์ จะตกอยูในฐานะอกหัก” “จริงซินะ มแี ตจะหกั อกคนอื่นเขาเสยี มากกวา กระมงั ” “ก็ไมเคยหกั อกใคร เพราะไมเคยไปสรางอกไวใ หแ กใ ครท่ไี หน” “ถางน้ั ควรจะใหค าํ ตอบทถ่ี กู ตองเสยี ที เพราะใหลองเดาแลวยังเดาไมถกู ” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1003 “ดแี ตจะมาลวงถามความลับของคนอืน่ เขา ตอบเรื่องตวั เองกอ นเถอะ” “จะใหต อบเรอื่ งอะไร?” “ทาํ ไมถึงอกหกั ” หลอ นเอนหลงั พงิ โขดหิน ตอ บหุ รต่ี ัวทส่ี องกบั กน ของตวั แรก แววตาระรน่ื ขึ้น ดเู หมอื น จะลมื เร่ืองไอแ หวง เสียอยางสนิทชวั่ ขณะ อกี ฝายยกั ไหล “เราสญั ญาวา จะแตง งานกนั แลว จๆู เขาก็ไปแตงงานเสยี กับผูชายอกี คนหนง่ึ เปน นิยาย รักเร่อื งสั้นๆ แตงขึ้นโดยนกั ประพนั ธห วั ทึบที่ใชพล็อตซ้าํ ๆ โดยไมยอมแหวกแนวเสยี บางเลย มนั ก็ ไอแคนี้เอง” ตาของหลอ นมแี ววย้มิ “ทําไมละ ?” “พระรองดีกวา พระเอกนะซิ พล็อตเรื่องมันไปทํานองนั้น” ดารนิ ส่ันหนา ชา ๆ ช้นี ว้ิ มาทท่ี รวงอกเขา “เราน่นั แหละ เปนพระรอง สวนผูชายคนท่หี ลอนแตง งานดวยคอื พระเอก...ยงั อตุ สา หนกึ วา ตวั เองเปนพระเอกอยไู ด” “ถงึ จะแพ...คนเราทกุ คนกม็ สี ทิ ธ์ทิ ีจ่ ะคดิ วา ตวั เองเปนพระเอกอยูเสมอไปแหละ” “ผหู ญิงเพียงคนเดียว ทาํ ไมถงึ ตอ งเอาชวี ติ มาดกั ดานเสยี ทงั้ ชีวิตอยา งน?้ี ” “ปา ดงพงไพร คือยารกั ษาแผลหัวใจของผม!” “หัวใจแตกไปหลายเส่ียงซนิ ะ?” “ไมเ ปน เสย่ี งหรอก แตมนั ปน ยุยเปนภัสมธุลไี ปทเี ดียว” “เด๋ียวน้ลี ะ?” “ก็ยงั ยบั เยนิ อย”ู “ทําไมไมหายใครมาประสานแผลหวั ใจให” “เข็ดแลว พอกนั ที สาํ หรับผหู ญิง” “ถงึ ง้ันเทียว?” “ตง้ั ปณธิ านไวเ ชน นั้น” “จรงิ จงั ตอ ชวี ติ เหลือเกนิ นะ” “ผมเปนคนซ่ือ กค็ ิดวาคนอ่นื จะซอ่ื เหมอื นอยางผม เจอคนหลอกลวงเขา คร้ังเดยี วก็เลย ขวัญเสีย เขด็ เขากระดกู ดํา” ม.ร.ว.หญิงดารนิ เอียงใบหนา นอ ยๆ ริมฝป ากปรากฏรอยยมิ้ พดู แผว เบาเหมอื นจะราํ พึง กบั ตนเอง “ออ มนิ า ละ เพ่งิ จะไดค าํ ตอบรูแ นเอาเดย๋ี วนี้เอง” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1004 “คําตอบอะไร?” “คุณเกลียดและมองผหู ญิงในแงรา ยอยางนน้ี ่ีเองเลา คณุ ถงึ ไดห ยาบคายกระดา งตอ ฉันนกั นับต้งั แตพ บหนา กนั ครั้งแรกแลว ยังแปลกใจอยจู นทกุ วนั น้วี า ทําไมคณุ ถงึ เปนคนอยางน้ี ไมเ คยมี ผูชายคนไหนในโลกแสดงกริ ยิ ากบั ฉันเหมอื นคณุ เลย มนั มาจากโรคเกลยี ดผูหญิงเขา กระดูกดาํ นี่เอง มองเห็นผูหญงิ เปน ศตั รูไปหมด ในทสี่ ุดก็เพิ่งจะคน พบสาเหต”ุ “ผมตองขออภัยคุณหญิงอกี คร้ัง หากแสดงอะไรทไี่ มช อบไมควรตอคณุ หญงิ ผมไมไ ด เจตนา” “เอาละ ฉนั ไมถ ือสาหรอก อยากจะเห็นใจเสียดวยซ้ํา ไมม ีโรคอะไรจะรา ยไปกวาโรคอก หัก มนั ฆา คนใหตายท้งั เปน ได แตอ ยากจะขอรอ งหนอย ถึงแมฉันจะเปนผหู ญงิ เหมอื นกนั แตฉ นั ก็ เปนคนละคน คนละชีวิตจิตใจกบั ผูหญิงคนนั้น ฉนั ควรจะไดรับเกยี รติความเปน ‘สภุ าพสตรี’ จาก คุณบา ง อยา มองฉันในแงเ หยยี ดหยามดหู มนิ่ เกินไปนัก” “ถาคุณหญิงไมเคยหกั อกใคร ไมเคยหลอกลวงมดเทจ็ ใครมากอนในเร่อื งของความรกั ก็ ไดโ ปรดรับคารวะจากใจจริงของผมไปเดยี๋ วน”ี้ ดารินหวั เราะเสยี งใสกังวาน สลัดเสน ผมปลิวลงมาปรกหนาใหสยายไปเคลียอยบู นไหล “ถา เชนน้ันฉันกข็ อรับเกยี รตใิ นขอน้ีอยางบรสิ ทุ ธภิ์ าคภูมทิ เี ดียว” “ผมเร่ิมตน โดยการตง้ั คาํ ถามคุณหญงิ แตแ ลวในท่สี ุดกลบั เปนฝายถกู คุณหญิงลวงเรือ่ ง ของตวั เองออกมาหมด” “มนั กเ็ ปนส่ิงดไี มใ ชเ หรอ ในขอ ทีว่ า มันชว ยทําใหฉ นั เขาใจคุณดีขึ้น แมวา จะเปน เรอ่ื งท่ี ตา งฝา ยตา งจะไมไ ดต ั้งใจมากอ น” “ขอ สงสยั ของผมก็เปนอันวาคา งเตง่ิ อยูนัน่ เอง” “ไมตองกลัววา จะคางเต่ิงหรอก ฉนั ยนิ ดที จ่ี ะตอบขอ ขอ งใจของคุณเด๋ียวนดี้ ว ยความเตม็ ใจทเี ดยี ว” หลอ นพดู มาดว ยนาํ้ เสยี งออ นโยน นยั นต าเล่ือนลอยปราศจากจดุ หมาย “ถูกละ ฉนั ควรจะเปนสุขอยา งคุณวา ในเมอื่ ฉันเปน ผูหญงิ เพียบพรอ มหมดทุกอยาง และ กเ็ ขาใจความหมายของคณุ ดว ย แมค ณุ จะไมถามออกมาตรงๆ น่ันกค็ ือคุณสงสัยวา ทําไมฉนั ถงึ ไม แตง งานและใชช วี ิตใหม ีความสุขอยูกบั ครอบครัวตามแบบของผูหญิงทัว่ ไป ทาํ ไมถึงมาใชช ีวติ ราว กบั ผูชายอกสามศอกอยูเชน น”้ี ดวงตาคนู นั้ เบนมาประสานตาเขาอกี ครงั้ อยางเปดเผย “คําตอบทต่ี รงท่ีสดุ เฉพาะขอ น้กี ค็ อื ฉนั ยงั ไมเคยรกั หรือแมแตคดิ จะรกั ใคร การรูม าก เรยี นมาก เหน็ มาก บางขณะมนั กเ็ ปน อปุ สรรคในการคิดมคี รอบครัวของผหู ญิงเหมอื นกนั แตมนั ไมไ ดหมายความวา ฉนั เกลียดผชู าย หรือชิงชังตอ ความรกั เหมอื นเชน ท่เี ปน ความรสู กึ ของคณุ หรอก มันเพียงแตว าฉันไมพบผชู ายคนไหนท่ีตรงกับทรรศนะอดุ มคตขิ องฉนั เทา นนั้ อีกประการหนึ่ง การ [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1005 หมกมุน ครํ่าเครง อยกู ับการศกึ ษาของฉนั มนั ทําใหไ มม ีเวลาพอทีจ่ ะคดิ ถงึ เรื่องน้ี วยั ของฉันมันก็ลว ง พน มาแลว ไมใ ชส าวนอ ยผเู ริ่มจะเรยี นรัก หรอื ตืน่ เตน กระตอื รอื รน อะไรกับมันนัก ชีวิตของฉนั นอกจากการเรยี นหนกั แลว มกั จะโลดโผนโจนทะยานไปในแบบของผชู าย ฉนั ชอบกีฬาหนักๆ ของผูชายทุกชนิด ชอบการผจญภยั และศกึ ษาคน ควา ในสงิ่ ใหมๆ แปลกๆ” หลอ นเวน ระยะ ยิ้มออกมานดิ หนง่ึ เปน ยิม้ เศราๆ ครัง้ แรก ทีร่ พนิ ทร ไพรวลั ยม องเหน็ “แตน ่ันแหละ จะอยางไรกต็ าม มนษุ ยเราหนกี ฎของธรรมชาติไปไมพ น ทุกคร้งั ท่ฉี นั วางเวน จากตาํ ราเรยี น ไมมอี ะไรท่ีจะคดิ เมือ่ นั้นฉนั ตกเปนทาสของอารมณ ฉนั คิดถงึ ตวั เอง คิดถึง อนาคตทก่ี าํ หนดไมไดชดั วามนั จะเปนในรปู แบบใด ฉนั จะอยเู ปน สาวแกอ ยางนี้ตลอดไปพรอมดว ย ดกี รพี ว งทายอนั ยาวเหยียดมากมายอยา งนนี้ ะหรือ? ปญหาขอนีผ้ ดุ ข้นึ กับตวั เองครัง้ ใด มนั ทําใหฉ นั หนาวสะทา นเขาไปถงึ ขว้ั หัวใจ มนั เปน สาเหตุใหน อนไมค อ ยหลับ นแ่ี หละคอื คําตอบอยางตรงท่ีสดุ ทฉ่ี นั จะใหแ กค ณุ ได ทดแทนใหแ กก ารเปด เผยเร่อื งชวี ิตของคุณอยา งตรงไปตรงมา พอใจหรอื ยงั คะ คุณรพินทร ไพรวลั ย คนถูกผูหญิงหกั อก?” พรานใหญก ม ศรี ษะลงอยา งสุภาพ “เปน คาํ ตอบทใ่ี หเกียรตแิ กผมอยา งย่งิ ขอรบั คณุ หญงิ ดารนิ ถาหากไมเปน การละลาบ ละลวงเกนิ ไปนัก ผมอยากจะขออนญุ าตทว งอะไรคณุ หญิงสกั นิด” “ฉนั อนญุ าต” “คุณหญงิ มัวแตคอยเลือด ‘เทพบุตรในฝน ’ พถิ ีพิถนั เกนิ ไปกเ็ ลยทาํ ใหต อ งเปน โรคคิด มากนอนไมห ลับอยเู ชน น”ี้ นกั มานษุ ยวทิ ยาคนสวยผงกศีรษะ รับอยา งชดั ถอ ยชดั คําวา “ใช ฉันยอมรบั ในขอ น้ี คุณคงจาํ บทในพระราชนิพนธได ‘แมแผน ดนิ สิ้นชายจะพงึ เชย อยามคี ูเสียเลยจะดกี วา’ ฉันยึดถือขอ นีแ้ หละ ‘เทพบตุ รในฝน ’ ของฉันไมจ าํ เปน จะตอ งเลศิ ลอยฟา อะไรอยางทใ่ี ครเขาคิดหรอก ขออยางเดยี ว ใหอยูในอุดมคติของฉนั เทา นัน้ เขาอาจจะเปน นายเบ๊ือก อะไรสักคนกไ็ ด แตฉ ันก็ยังคน หาเขาไมพบ” แลวเสียงกเ็ งียบงันไป ในเงาสลัว หลอ นเหน็ เขาขยับตัวหาที่พิงหลงั พกั ใหญตอ มา ทามกลางความเงยี บ ก็ไดย นิ เสยี งกรนเบาๆ ดงั มาจากรา งนัน้ หญิงสาวเมม รมิ ฝป ากอยางฉิวนอยๆ ดู เอาเถอะ คนอะไรกไ็ มร ู...มาชวนคุยแลวกแ็ อบหนหี ลับไปเสียงายๆ โดยไมบ อกกลา วเสียงน้ั แหละ หยิบกอนหินขา งตัวขนาดเทากําปนกอ นหนง่ึ ขน้ึ มา หมายจะขวางปลกุ ข้ึนมาตอวา ทจี่ ๆู ก็หนหี ลับไปเสียเฉยๆ แตแ ลวกช็ ะงกั เปลีย่ นความตง้ั ใจเพราะคิดเวทนา ทุกคนลว นเหน็ดเหนอื่ ย ออนเพลียอดิ โรยกนั ทัง้ ส้นิ และสาํ หรับเขาผนู ้ันกน็ าจะหนกั ยิง่ กวาคนอื่นๆ เสยี ดว ยซา้ํ แทบจะเรยี ก ไดวา ไมม ีเวลาใหพ กั ผอนเลย โดยบรรยากาศอนั คลุมเครือ ท่ีมองเหน็ กนั เพียงเงาตะคมุ หลอ นมองทอดไปยังรางน้ัน เงียบๆ ชว่ั ขณะหน่ึงทค่ี วามคิดคาํ นึงเล่อื นลอยไปไกล หวนนึกไปถงึ เหตุการณว ันทพ่ี บเหน็ รจู กั กนั [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1006 เปนครัง้ แรกกอ นเซ็นสัญญานําทาง แลว กย็ ังนกึ ไปถึงคนื วนั ทห่ี ลงปา อยดู ว ยกนั เพยี งสองตอสอง หญงิ สาวไมอาจบอกตนเองไดถกู วา มีความรูส ึกเชนไรในขณะนี้ คร้นั แลว โดยฉบั พลันกะทนั หนั ชนดิ ทีต่ นเองกไ็ มรูสึกตวั หวั ใจของหลอนกต็ ้ังคําถาม ออกมาวา ‘สวยสักขนาดไหนนะ ผหู ญงิ คนที่ทําใหอ กหักนะ?” เจา กรรมเหลือเกิน คนถูกถามมอยหลบั ไปเสียแลว เทาๆ กบั ทคี่ นถามก็ถามอยูแตเ พียง กระแสความคดิ เทา นน้ั เจา กรรมเหลอื เกิน คนถกู ถามมอ ยหลับไปเสยี แลว เทาๆ กับทคี่ นถามก็ถามอยแู ตเ พยี ง กระแสความคดิ เทานนั้ ใครกต็ ามทเ่ี ผลอตัวนง่ั มอยไป ถูกปลกุ ใหผ วาขึน้ อกี ครง้ั ดว ยเสียแผดกมั ปนาทของปน ซ่ึงระเบิดเซ็งแซประสานกนั ขน้ึ ราวกับประทตั ตรษุ จนี “นาย! มันบกุ เขามาอีกแลว ” เปนเสียงตะโกนกองของพวกท่ีเฝา ยามอยู ภาพแรกทม่ี า นตาของรพนิ ทรเ ปด ขึน้ มาพบกค็ อื ดารินกบั แงซายยืนกนั คนละมมุ โขดหนิ กาํ ลังประทบั ปน อยกู บั ไหล ปลอยกระสนุ แขงกันลงไปอยางรวดเรว็ ถีย่ บิ เปลวไฟแลบแดงฉานใน ความมืดพน ออกทางปากกระบอก อากาศรอบตัวถกู แรงอัดวบู วาบจนชาไปหมดในทุกครง้ั ท่ีมนั แผดเปร้ียงขึน้ เขากบั เชษฐาและไชยยันตเผน ขึ้นยืนเกอื บจะเปนเวลาเดยี วกัน ในขณะทีป่ นรอบดานลน่ั อยเู อด็ องึ จนหอู ้อื “ระวงั ! ยิงใหเ ร็วที่สุด มนั บกุ เขา มาใหญแ ลว !” ไชยยนั ตรอ งลัน่ กดเฝา แฝดยักษอ อกไปตดิ ๆ กนั ทั้งสองลาํ กลอ ง แลว ตะลตี ะลานบรรจุ กระสนุ ชุดใหมอ ยางแขงกับเวลา สว นเชษฐาก็จาํ หนา ยลกู ปน จากไรเฟล ของเขาลงไปอยางไมห ายใจ ภาพที่เหน็ เปน ความตื่นตกใจของทุกคน บริเวณแคมปเบือ้ งลาง บัดน้ีมืดทะมนึ เตม็ ไป ดว ยฝูงชางนบั ไมถ วน แลนพรูออกมาจากแนวปา ทกุ ทิศอยา งรวดเรว็ ราวกบั ฝงู มด แมจะเปนเวลา กลางคืนกย็ ังมองเห็นผงคลตี ลบอบอวลไปหมด เสียงรอ งสน่ันอ้อื อึงของมนั เสยี งปา หกั ตน ไมล ม กอนหนิ กลิง้ ถลมประสานกับเสียงปน สดุ ท่จี ะจาํ แนกออกไปได จาํ นวนของพวกมนั ที่ฮือกนั เขา มามากมายกวาทุกครัง้ ทแ่ี ลวมา ประดงั เบยี ดเสยี ดเยยี ดยัด มองดูเหมอื นระลอกของนํ้าปาที่หนุนเนื่องกนั เขามา เปา หมายแหงการไหลบ ามงุ ขนึ้ มากค็ ือ เนินเขา อันเปนท่มี ั่นของฝายมนษุ ยใ นขณะนี้ ที่ลม ก็ลม ไป ทเ่ี หลอื ก็วงิ่ เหยยี บศพของพวกมนั ตะลุยรี่อยา งไม มหี ยดุ ยั้งพรน่ั พรึง หลายตอ หลายตัวฝาแนวยงิ สกัดอนั หนักหนว งเขามาจนถงึ ตีนเนนิ และขณะนี้ กาํ ลงั ปรขี่ นึ้ มาอยางดรุ า ยกระหายชวี ิต บางก็พลกิ ผงะกล้ิงลงไปตามเนินอนั ลาดชนั ปะทะแกนโขด [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1007 หินพลอยถลม ทลายรว งพรูลงไปดวย และบางกค็ งตะลุยขน้ึ มาอยา งทรหด ฝา ยมนุษยทกุ คนแทบจะ ไมมีโอกาสไดห ายใจ นอกจากจะยิงและยงิ เทา นน้ั เปนการยงิ อยา งอิสระสดุ แลวแตใ ครจะเหน็ เปาหมายพงุ เขามาใกลท่ีสดุ แสงตะเกยี งเจา พายุท่ีตั้งอยกู ลางบรเิ วณแคม ป สอ งใหเห็นภาพตา งๆ มาโดยตลอดนั้น บัดนีด้ ับวูบลงอยา งกะทนั หนั ฉากเบอ้ื งลา งมดื มดิ ลงในพรบิ ตานัน้ ราวกบั นรกทัง้ ขุมเขา มาบดบังไว คงไดยินแตเสยี งแผน ดนิ สะเทือนลน่ั ออ้ื องึ ใกลเ ขา มาเทานัน้ “ฉายไฟ!” เสียงไชยยนั ตต ะโกนส่ังการลั่นขึน้ ในทนั ทที ไี่ ฟเบอ้ื งลางดบั ไฟฉายทุกกระบอกท่ีตดิ ตวั ทกุ คนอยใู นขณะนส้ี าดลาํ แสงลงไปในบดั นนั้ การยิงสกัด ยังคงดาํ เนนิ ไปอยางชลุ มุน แตเ รม่ิ จะเวน ระยะหางลงมาก ทงั้ นเี้ พราะฝายมนษุ ยพ บกับอุปสรรคท่ี ตอ งทาํ หนาทที่ ้ังกราดไฟฉาย และยงิ ในเวลาเดยี วกนั ซง่ึ ถวงเวลาใหจ งั หวะการปลอยกระสุน เชอ่ื งชา ลง ทนั ใดนัน้ เอง ระหวา งทมี่ งุ พะวงอยูกับการกระหนํ่ายิงลงไปยงั เปา หมายมากมายเบื้องลาง ที่บกุ ตะลยุ เขามา...ทุกคนก็ตอ งสะดุงสุดตัว เพราะไดย นิ เสยี งชา งรองออื้ องึ อยูยงั ยอดเนนิ เบื้องบน ขนึ้ ไป ซง่ึ แททจ่ี รงิ มนั กค็ อื แนวหลงั ของฝายมนุษยนน้ั เอง พรอมกันกไ็ ดย นิ เสียงคลา ยภเู ขาถลม ทลายลงมาใส กวา จะรสู กึ ตวั แนชดั หรอื เตรียมเคลอื่ นไหวอยางใดทนั หินใหญน อยนบั ไมถ วนก็ ระดมกลิ้งพรลู งมาอยา งนากลัว เสยี งท่ีมนั กระดอนกระแทกระลงมากบั แงห ินและพมุ ไมดังสน่นั ไป หมด ทามกลางมานฝนุ ตลบเปน ควัน รพินทร ไพรวัลย และคณะนายจา งทั้งสามยนื ตวั แข็งอยูกบั ท่ี เม่อื สาดไฟข้ึนไปเหน็ พายุ กอนหนิ ท่ีกล้ิงลงมานบั ไมถ ว นเหลา นนั้ จากลาํ ไฟฉายทีส่ าดข้ึนไปพบ ทุกคนตะลงึ เลือดจับเปน กอ นไปช่ัวขณะ! รูปการท่เี หน็ ชดั อยใู นขณะน้ี บอกใหร ูวา ฝายมนษุ ยถูกตลบหลงั เขา ใหเ สยี แลว จากกล ยทุ ธท่คี าดคิดไปไมถ งึ ของโขลงชา งมฤตยู พวกมนั จาํ นวนหนง่ึ บกุ เงียบโอบไปทางดานหลงั เขาทม่ี นุษยย ึดเปน ทมี่ น่ั อยใู นขณะน้ี พยายามลอบไตเขาขน้ึ มาดว นฝเทาอันเงียบเชยี บ พออยใู นระดบั สนั เนินเบอื้ งหลังของกลมุ มนษุ ย ก็ ชวยกันระดมงดั กอ นหินใหถ ลม ทลายลงมาใสดวยกลยุทธว ธิ ีอันชาญฉลาด โดยหมายจะใหกอ นหิน เหลาน้ัน บดขย้ปี รปก ษข องมนั ยอ งยบั พนิ าศไปในพรบิ ตา กอ นท่ีคนใดคนหนงึ่ ในจํานวน 19 ชวี ิต จะไดส ตจิ ากอาการตะลงในอบุ ตั กิ ารณคับขนั ขีด สุดนั้น พายุหนิ กอ นมหึมาชดุ แรกที่กล้ิงลงมา ก็เกอื บจะถึงตําแหนง ทแ่ี ตละคนหลบซมุ อยใู นขณะน้ี เสยี แลว กอ นหนง่ึ ใหญข นาดรถยนตท ง้ั คนั กระดอนลงมากระทบรางของลกู หาบคนหน่ึงอยา ง ถนดั ถน่ี ทุกคนไดย นิ เสยี งรอ งแหลมฟง ไมเปน ภาษาเพยี งครัง้ เดยี วเทา น้นั รางของลกู หาบเคราะห [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1008 รายกก็ ล้งิ ลงไปพรอ มๆ กบั กอนหนิ กอนนนั้ มันเปน การอวสานของชีวิตทไ่ี มม อี ะไรจะสยดสยอง เทา รางของเขาคงจะแหลกลาญหาชน้ิ ดไี มไ ด เมอ่ื ลงไปถึงตนี เนนิ พรอ มกบั หนิ กอนนนั้ ทา มกลางเสยี งรอ งอยางตระหนกตกใจขดี สุดของพวกลกู หาบ และความสับสนฉกุ ละหุก อนั ชีวติ แขวนอยบู นจมกู มจั จุราชในขณะนี้ รพนิ ทรพุง กายเขา หาชะงอ นหินใหญเบอื้ งหนา กระชาก ไชยยนั ตผยู นื อยใู กลเขาทสี่ ดุ หวั คะมาํ เขา ไปฟบุ หลบอยดู ว ยกนั มนั ก็เปนจังหวะเดียวกบั ทีก่ อนหิน ขนาดครกตาํ ขา วลกู หนง่ึ กลิง้ ลงมาอยา งรวดเรว็ กระทบชะงอนตอนนน้ั ดังเหมอื นฟาผา จนแตก กระจายเปน ฝนุ แลวมนั กก็ ระดอนลงไปสูเ บ้อื งต่าํ เฉยี ดเขากับไชยยนั ตผนู อนพงั พาบหลบอยใู น ขณะนไ้ี ปเพยี งวาเดยี ว เกือบจะแหลกเหลวยบั เยินไปดวยกนั เชษฐานน้ั ยนื หางออกไปอีกดา นหน่ึง มาไดสติทันๆ กบั พรานใหญ หวั หนาคณะเดนิ ทาง ยกเทา ถีบหลังนองสาวผูยนื ตะลึงอยเู บ้อื งหนาเขาเต็มเหนีย่ ว รา งของดารนิ ปลวิ กระเดน็ ตามแรงถบี นน้ั ลม กล้งิ เขา ไปใตบรเิ วณแผนผาชนั “หลบอยูทนี่ ่นั นอย! อยาเงยขน้ึ มา!” พช่ี ายตะโกนบอกเสยี งหลงแลว คุมตัวต่ําลง แตเชษฐาชา ไปเสยี แลว เพราะมัวแตพ ะวง ชว ยนอ งสาว กอ นหนิ ขนาดโอง มังกรทก่ี ลง้ิ ตูมตามลงมาราวกับรถบดถนนกอ นนน้ั กระโจนผา น ชะงอ นผาทีด่ ารินถกู ถบี ลงไปลม กลิง้ อยู พุงเขาใสห วั หนา คณะอยา งรวดเรว็ สวนหน่ึงของมันเฉียด กระทบไหลข องอดีตทตู ทหารบก นา้ํ หนกั อนั มากมายของมนั ทาํ ใหเ ขาหมนุ ควางผงะเสยี หลกั ไถล ลื่นลมกล้งิ ลงไปตามเนินชนั หายวบั ไปจากสายตาของทกุ คนท่อี ยใู กลก บั เหตกุ ารณ ดารินกรีดรอง ออกมาสุดเสียงอยางลืมตวั ตะกายลุกขนึ้ แตแลว หลอ นกถ็ ูกรา งอันใหญโตของใครคนหนึ่งพงุ เขา มา ปะทะ ลมตะแคงลงตามเดมิ และถูกกดใหน อนนง่ิ อยใู ตช ะงอนผาตอนน้นั “นายหญงิ ! อยา ลกุ ข้ึน!!” แงซายนั่นเอง ที่กดรา งของหลอนไว “พี่ใหญ! ...” ดารินรองแหลม สะทา นกอ ง รสู ึกเหมอื นชวี ิตของตนเองจะปลดิ ปลวิ ออกไปจากราง พยายามดนิ รนอยา งสดุ ฤทธิ์ “พี่ใหญต กลงไปแลว!!” “แงซาย! จบั นายหญิงเอาไว อยา ใหเ งยข้นึ มา” ในความมดื อนั สันสน เสยี งรพนิ ทรแ ผดตะโกนละล่าํ ละลกั บอกมา ตวั เองพุงออกจากท่ี กาํ บังเดมิ อยางไมค ดิ ชวี ติ หลบพายหุ นิ ทก่ี ระหนา่ํ กรูลงมานนั้ ไปตามโขดหินใหญที่งอกอยูเปน หยอ มๆ บายหนา ไปทางเนนิ ลาดซง่ึ เหน็ รางของเชษฐาปลวิ กระเดน็ ลงไป เกิด บุญคาํ เสย และจัน ก็ วง่ิ ผละออกจากทีม่ นั่ ของตน ลมลุกคลุกคลานตามเนินลาดลงมาดวย “ยงิ สวติ ซระเบดิ เร็ว!!” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1009 ไชยยนั ตปอ งปาก ตะโกนบงการออกไปสุดเสียง ตวั เขาเองไมสามารถจะเคล่อื นทอี่ อก จากกําบงั ได นอกจากนอนแยกเขยี้ วฟง เสยี งกอนหนิ ถลม ผา นอยูเหนือหัว เปน ระลอกเชน นน้ั เกิดสาดไฟฉายไปยังสวติ ซร ะเบิด ผานโขลงชางเบอ้ื งลา งท่เี ห็นย้ัวเยี้ยราวกับหนอน พอ จับเปาหมายอนั เปน กระดาษสะทอ นแสงทพี่ รานใหญตดิ ไวยังหมอ แบตเตอรไ่ี ดถนัด จันเสย และ บุญคํา กเ็ ลง็ ยิงออกไปพรอ มกันโดยไมน ับ สุดแลว แตใ ครจะมองเห็นจากมมุ ไหน เสยี งปนจากพรานพืน้ เมอื งของรพินทรดงั ล่นั ขึน้ ตดิ ๆ กนั สามสนี่ ัด พรบิ ตาตอมานนั้ เอง แผน หนิ และโขดเขารอบดา นก็สะทา นครืนขึ้นดวยเสยี งระเบดิ กัมปนาทของมนั กลบสรรพสําเนียง อันวนุ วายอยใู นขณะนห้ี มดส้ิน โลกบรเิ วณน้ันท้งั หมดประหน่ึงวาจะพลกิ คว่าํ ลง และแยกออกเปน เส่ยี งๆ ทุกชีวิตไมวาจะอยูใ นตําแหนง ใดขณะน้ี รสู ึกตนเองวาถูกแรงอดั มหาศาล ดนั ใหผงะลอยขึ้น จากพน้ื เควง ควา งเหมอื นถูกปลดิ ปลวิ ไปยงั อีกโลกหนึง่ เสียงสนัน่ ปานระเบิดทท่ี ง้ิ จากเครอ่ื งบนิ นน้ั ครางคํารนสะทอนกองอยูอ ึดใจใหญ ปาก ดานทง้ั ส่ีดานอนั เปนตําแหนงวางระเบดิ บัดน้ถี ลมพงั ลงมาราวกบั แผน ดินไหว หนิ นา้ํ หนกั เปน ตนั ๆ แยกตัวเองออกกระจดั กระจายปลวิ วอนไปทุกสารทิศ ตน รงั ขนาดหา คนโอบทยี่ ืนอยใู กลๆ ขุดราก ถอนโคนโคนครืนลงประหนึ่งมือมหายกั ษฉุดกระชาก ไมไ รใหญน อยขา งเคียงอน่ื ๆ กพ็ ลอยลม ระเนระนาดแหลกเปนแปลง สิง่ ท่ีจะพึงสาํ เหนียกไดใ นเวลาตอมาก็คือ ชางปา โขลงนั้นมอี ยสู กั กรี่ อยตัวก็ตาม บดั นีพ้ า กนั แตกกระจายไมเปน ขบวน วงิ่ รองปาราบไปอยา งตนื่ ตระหนกอกสน่ั ขวญั แขวน พวกมนั ยอมลา ถอยใหแลว แกอ านุภาพฤทธิเ์ ดชของระเบดิ ซ่งึ มอี ํานาจอยเู หนือความดุรา ยบา เลือดของพวกมนั กังวานระเบดิ หายไปแลว เหลือไวแ ตเ สยี งปา ลนั่ อันเกดิ จากการวง่ิ ตะลยุ ของกองทพั ชา ง ซ่งึ หา งไกลออกไปเปน ลาํ ดับ จนกระทั่งในทสี่ ดุ ก็เงยี บหายไป คงมแี ตเสยี งเอะอะโวยวายของกลมุ มนุษย ไฟฉายหลายกระบอกกราดอยไู ปมาวบู วาบ พรอมกับเสยี งตะโกนสอบซกั ถามกนั ฟง ไมไ ดศัพท ไมมีใครคดิ ถงึ สง่ิ อนื่ ใดในขณะนนี้ อกจาก ม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธ์ิ หวั หนา คณะเดนิ ทาง ซ่ึงยงั ไมมีใครรวู าเปน ตายรา ยดอี ยา งไรเทา น้นั ไชยยนั ต ดารนิ และลกู หาบท้ังหมดวิ่งพรกู นั ลงมายังตาํ แหนง ซอกหนิ ใหญเบื้องตา่ํ ตอน หน่ึง ซงึ่ เหน็ รพินทรก บั พรานพ้ืนเมืองท้งั สกี่ าํ ลังชลุ มนุ อยทู น่ี ัน่ ดว ยลักษณะอนั กระสับกระสา ย เม่ือลงมาถึง ดารนิ กแ็ ทบลม ฟาด เซไปเกาะหนิ พยุงกายไว หนาซดี เผือดเหมือนกระดาษ สวนไชยยนั ตค รางออกมาคําหนง่ึ ยนื ตะลงึ ลงไปในบดั นน้ั ภายใตซ อกหนิ รางของเชษฐานอนสนทิ แนน ่ิงอยใู นบรเิ วณอนั จาํ กดั นน้ั หนิ ใหญข นาด ตุมสามโคกกอนหนง่ึ อนั เปน หินทีถ่ กู กล้ิงลงมาจากยอดเนิน บัดนเ้ี บียดพงิ อยกู ับโขดหนิ ทง่ี อกอยู เดมิ ครอ มรา งของหวั หนา คณะเดินทางไวเปน ชอ งแคบนดิ เดยี ว ไมม ีทางทจ่ี ะขยับเขยื้อนรา งของ [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1010 เชษฐาออกมาได นอกจากจะเคลื่อนหนิ ที่ทับอยูขา งบนกอนนีอ้ อกเสยี กอน ไฟฉายทุกดวงท่ีระดม กนั สาดจา สองเขา ไป สอ งเหน็ รา งของเชษฐาผาดๆ ในบางสว นนอนนง่ิ ไมข ยับเขยื้อน เลอื ดไหล นอง ไชยยนั ตไ ดสติ แหวกพวกลกู หาบที่พากนั มงุ อยูต รงเขาไปโดยเรว็ ใครจะพดู กนั อยางไรในขณะนี้ ดารินไมไ ดย นิ หขู องหลอ นลัน่ อ้ือไปหมด ดวงตาทง้ั สอง พราพราย ทรดุ ตวั ลงนั่งกบั กอ นหิน ซบหนาลงกับฝา มอื ...สั่นสะเทือนไปหมดทง้ั กาย มารูส กึ ตัวอีกครัง้ เม่ือมีมือหนึง่ จบั ฝามือท่ีปดหนา ของหลอนออก รพินทรส ีหนาเครยี ด ขรึม ยืนอยตู รงหนา ของหลอ น “พ่ีใหญ” รมิ ฝป ากอันแหง ผากของหลอ นขมบุ ขมิบ แทบไมมเี สียงผา นลาํ คอออกมา “เขาตายเสยี แลว ใชไ หม?” พรานใหญส่นั หนา ชา ๆ ประคองหลอนใหล ุกขน้ึ ยนื ตอบแผวเบา “ยังหรอกครบั คณุ หญงิ แตห นกั หนอ ย เลอื ดออกมากเหลือเกนิ สาหสั แคไหนเรายงั ไม ทราบแนชัดเพราะตดิ อยใู นซอกหิน เอาตวั ออกมายังไมไ ด. ..จนกวาจะเคลื่อนหินที่ทบั กอ นนน้ั ออก” หญิงสาวมึนงงไปหมด เหมอื นตกอยใู นฝน รา ยที่จะเชอ่ื เสียไมไ ด จอ งหนา พรานใหญอยู เชน นั้น ถามดว ยเสยี งกระซบิ เชนเดมิ “กอ นหินนน้ั ทับเขาไวใ ชไ หม?” “ครับ แตต รวจดแู ลว มนั ไมไ ดบ ดทับรางกายสวนใดสว นหนงึ่ ของคณุ ชาย เพยี งแตอดั ครอมรางไวเ ทา น้ัน ตําแหนง ทีค่ ณุ ชายนอนเปนซอกพอด”ี “เขา...รสู กึ ตัวอยูห รือเปลา?” “ผมคิดวาคงสลบครับ” พรานใหญต อบแหบๆ ทนั ใดนั้น ไชยยนั ตก ก็ ระโดดเขามาพดู เร็วปรื๋อ “ชพี จรยงั เตน เราตอ งเอากอ นหินท่ที ับอยขู างบนออก” แลวอดตี นายทหารปน ใหญกห็ ันมาทางเพอื่ นสาว จับตน แขนบบี ไวแ นน กลํ้ากลืนบางสิ่ง บางอยา งลงคอ พดู ปลอบใจตํา่ ๆ วา “นอย ทําใจดๆี เอาไว ฉนั คดิ วาเชษฐาคงไมเ ปนอะไรหรอก เธออยทู ีน่ ก่ี อน อยาเพงิ่ เขาไป ดเู ลย จนกวาเราจะเอาตวั เขาออกมาได” “ฉัน...ฉนั ทําอะไรไมถ ูกแลว ไชยยนั ต...” หลอ นครางเสยี งสั่นเครือ นํา้ ตาปร่ิม สายหนา อยูไปมา แลว มองไปทางพรานใหญ พมึ พํา อยา งเลือ่ นลอย “โปรดเถดิ ชวยเขาดว ย...” [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1011 รพินทรเ รียกแงซายใหเขามาน่ังเปน เพือ่ นหญงิ สาวอยูตรงนน้ั เขากบั ไชยยนั ตผละไปท่ี กอ นหินทีเ่ ชษฐานอนหมดสตติ ดิ อยภู ายใตอ กี ครงั้ ภายหลงั จากตรวจดูบริเวณอยางรอบคอบแลว ก็ บอกวา “หนิ กอ นน้ี นา้ํ หนกั ประมาณสองตันเศษ เราพอจะเขยอื้ นมันออกไดโ ดยใชค วายทง้ั สบิ หา ตวั ทมี่ อี ยูชว ยฉดุ ลาก” ไชยยนั ตเ มม รมิ ฝป ากแนน สองไฟฉายตรวจดูซอกภายใน อันมีรา งของเชษฐานอนควา่ํ หนาตดิ อยอู กี ครง้ั ในภาวะคบั ขันขีดสดุ เชนน้พี สิ ูจนใ หเ ห็นชัดวา คนอยา งไชยยนั ตม สี ติดอี ยางยงิ่ แมจ ะตกใจตอ เหตุการณส ักเพยี งใดก็ตาม เขาก็ไมไ ดป ระหมางันงกจนเสียการเลย “สําคญั ทีส่ ดุ กค็ อื ในขณะทีห่ ินเขยื้อน เราจะแนใจไดอ ยางไรวา มนั จะไมไปบดทบั เอา เชษฐาเขา” พรานใหญส ่ันศีรษะ ช้ใี หดูซอกแคบอนั เปน รองพอดที ร่ี า งกายของเชษฐานอนอยู “ไมท ับหรอกครับ ผมกลา เอาหัวเปน ประกัน คุณไชยยนั ตสังเกตบริเวณที่คณุ ชายนอนอยู น่นั ซคิ รับ มันเปนรอ งลึกชอ งวางพอดี มมุ พงิ ของหินกอ นนีก้ บั โขดหนิ ที่ยนั อยจู ะไมมที างเบยี ดชดิ ไปกวานไ้ี ดอกี แลว ตอใหหินเขยื้อนอยางไร” อดีตนายทหารปน ใหญก ดั กรามนนู เปน สนั ลังเลอยคู รกู ต็ ดั สินใจ “เอาละ ผมเชื่อคณุ ลงมือจดั การได!” รพินทรก็ส่งั การในทันทีนน้ั ควายทั้งสบิ หา ตวั ถูกนาํ มาเขา เชอื กไนลอนขนาดใหญ มดั พันหนิ มฤตยกู อนน้นั ไว แลว โยงกาํ ลงั ฉดุ ลากของควายทง้ั หมด โดยเฉลีย่ กาํ ลังใหใ ชไ ดพ รอ มกันทง้ั หมดทุกตวั ทศิ ทางทจี่ ะฉดุ ใหเ ขย้ือนหนิ กาํ หนดไวทางดานซา ยของเนนิ เขา อนั เปน ระดับทีค่ วายจะออกแรงไดอ ยา งถนดั รพินทรก ับไชยยันตค อยยนื คมุ ดูจังหวะของการขยบั เขยอื้ นกอ นหนิ พรอ มท้ังเปน ฝา ย ออกคําส่ัง พวกหนึง่ แยกไปคมุ ควาย อีกพวกหนง่ึ คอยจังหวะนําตวั เชษฐาออกมาในทนั ทีทพ่ี อจะนํา ลอดชอ งออกมาได ทุกสิง่ ทุกอยางดําเนนิ ไปอยางรวดเร็วแขงกบั เวลา โดยการประสานงานอยา ง คลองแคลว พรอ มเพรียง เม่ือทกุ อยางพรอม และภายหลังท่ีตรวจดจู นเปนที่แนใ จแลว รพนิ ทรกอ็ อกคาํ สงั่ ใหควาย เรมิ่ ฉุด เชอื กไนลอนขนาดลามชา ง เริม่ ตึงขึ้นเปน ลําดับ ทุกคนใจเตน ระทกึ เขมนมองไปทหี่ ิน ใหญก อนนน้ั เปน ตาเดยี ว ไชยยันตล งนอนพังพาบกับพน้ื คอยสงั เกตระดบั เบ้อื งลางทชี่ ิดกบั รางกาย ของเชษฐา แลว คอยรอ งบอกรพนิ ทรอกี ทอดหนึ่ง อึดใจตอมา หินกอ นน้ันกเ็ ริม่ ไหวตวั เบาๆ เสียง ตะโกนบงการ และรองบอกกนั ดงั เอะอะไปหมด [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1012 ในทสี่ ุดระดับทม่ี ันพิงเบยี ดอยูอยางกระชนั้ ชิด กค็ อ ยๆ ผละหางออก และในทันทีทไี่ ด ระดับพอจะฉดุ รา งของเชษฐาออกมาได ไชยยนั ตก พ็ รวดเขาไปถงึ สหายผหู มดสติของเขาทางดา น ศรี ษะ จบั ซอกแขนไวลากออกมา อกี หลายคนกก็ รูเขา ชว ยอยางทันการ เชษฐา วราฤทธ์ิ หลุดพนจากซอกหนิ นั้นออกมาไดในพริบตานนั้ เอง ทั้งหมดนอกจากดา ริน และแงซายผูน่ังอยหู า งๆ พรเู ขามามงุ ลอมอกี ครั้ง ภายหลังจากการตรวจอยา งถถ่ี วน กพ็ บวา ไมมรี า งกายสว นใดของหวั หนาคณะแหลก เหลวไปเหมือนอยา งที่วติ กกนั ในครั้งแรก แผลฉกรรจท ี่เกดิ ขนึ้ นนั้ มีเฉพาะทข่ี าออ นเหนือเขาซา ย ขึน้ ไปเล็กนอ ย เปนรอยถกู คมหนิ บาด ราวกบั ถกู ฟน ดวยขวานลึกและยาวมาก เลอื ดยังคงทะลกั ออกมาเปนลิม่ อยูเชน นนั้ ใบหนา มีรอยครดู กับหนิ ถลอกปอกเปก และศีรษะแตกอีกสองแหง เชษฐา หมดสติ หายใจรวยๆ ชพี จรเตน ออน รพินทรเอาผา ขาวมา บดิ เปน เกลยี ว พนั โคนขาคนเจบ็ ไวห ามเลือดช่ัวคราวกอ น แลว เงย ขน้ึ บอกเรว็ ปรอื๋ กับไชยยันต “ตามคุณหญิงเขามาเถดิ ครบั เราไมมีทางรูไดเลยวา คณุ ชายเปน อยางไรบา ง นอกจาก แพทยเ ทานั้น” ไชยยนั ตเผน หวอื ตรงเขาไปทด่ี ารนิ ผูน ่ังซึมอยู ฉุดแขนยนื ขน้ึ “นอ ย! อยาตะลึงอยูอยางนี้ เราเอาเชษฐาออกมาจากใตห นิ ไดแลว เด๋ยี วน้เี ธอคนเดียว เทาน้นั ทีจ่ ะชว ยเขาได” แลวไชยยนั ตก ล็ ากขอ มอื ดารนิ วง่ิ เขา มา ทกุ คนท่ีมุงอยหู ลกี ทางใหห ลอน แพทยส าว ประจาํ คณะ พยายามรวบรวมสติอยูอ ึดใจ กต็ รวจดูท่ีบาดแผลและบริเวณท่วั กายของคนเจบ็ อนั เปน พชี่ ายรวมสายโลหิตของหลอ นเอง คนอื่นๆ รายลอมจอ งามองดหู ลอ นดวยใจอนั สั่นระทกึ “พ่ใี หญ ตองไดร บั การผาตดั เดี๋ยวน!ี้ ” หลอ นเงยหนา ขึ้น บอกเสยี งแตกพรา มองไปยงั ทุกคนอยางขอความชว ยเหลอื ไชยยนั ต ครางอยูในลาํ คอ หนั ไปมองดูรพินทร “สั่งมาเถิดครบั คุณหญงิ ตองการใหพ วกเรารบั ใชอ ะไรไดบา ง” พรานใหญพดู โดยเรว็ ดารนิ กาํ มือท้ังสองแนน พยายามระงบั ความรสู กึ อยา งยากเย็น “สิ่งทส่ี ําคญั ที่สุดในขณะนกี้ ค็ ือ เราตองการสถานท่ี มันตอ งไมใชทนี่ ีแ่ น และตอ งเร็ว ทีส่ ุดดวย เดย๋ี วนแ้ี หละ!” รพินทรล ุกขึ้น มองลงไปยังบริเวณแคม ปเบื้องลา ง ขณะน้ีทองฟาเริม่ สวางขึ้นรางๆ แลว “เรากลับลงไปทแี่ คมปของเราไดแ ลวครบั พวกมนั เปด ไปหมดแลว ผมรบั รองวา มันจะยงั ไมย อ นกลบั มาเลน งานเราอกี ตลอดระยะเวลายส่ี บิ สชี่ ัว่ โมงขางหนา น”้ี “ถา งนั้ เอาเชษฐาลงไปเดย๋ี วน้ีเลย” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1013 ไชยยนั ตบอกทนั ควันโดยไมม กี ารลังเล พลางหนั มาทางดารินจอ งตาเขมง็ แผวเสยี งลง “นอย! เชษฐาจะตอ งปลอดภัยใชไ หม เธอแนใจอยา งนนั้ ” แพทยสาวกัดรมิ ฝปากแนน ขอบตาแดงเรอ่ื “ฉันยังบอกอะไรไมไดท งั้ สน้ิ บอกไดอ ยา งเดยี ว พใ่ี หญส าหสั มาก ชวยกันแบกเขาลงไป เถอะ ชาไปแตล ะวนิ าที ความหวังมนั ก็หมดไปเทานน้ั ” รพนิ ทรสั่งการในทนั ทนี ั้น ลูกหาบหลายคน ตรงเขา มาเพอ่ื จะชว ยกันหามรา งของคนเจ็บ แตแ ลว ทนั ใด...รา งอัน กํายาํ ตระหงานเง้ือมของใครคนหน่งึ กแ็ ทรกขวางเขา มาเสยี กอน ผูนั้นคอื แงซาย หนมุ ชาวดงพเนจร โดยไมเอย คาํ ใดท้ังสิน้ แงซายกม ลงซอ นรางอันหมดสตขิ องเชษฐา อมุ ข้ึนดว ยลาํ แขนอัน แขง็ แรงทงั้ สองขา งเหมอื นอมุ เด็กหรือผูห ญิง “เบาทีส่ ุดนะ แงซาย พยายามอยา ใหก ระเทอื นไดเ ลย” ดารินสั่งแผวๆ ไมก่นี าทหี ลงั จากนัน้ ทุกคนกก็ ลับลงมายังบรเิ วณแคม ปอีกครั้ง อนั เปนเวลาท่ีสวา ง มองเห็นหนากนั ชดั พอดี กระโจมที่ขาดลงมากองคลมุ พ้นื ถูกขงึ ขน้ึ อกี ครง้ั สรรพสงิ่ ถูกจดั เตรยี มข้นึ อยางรวดเรว็ ฉบั ไว เพอื่ ใหทนั กับงานกูช ีวติ ของหัวหนาคณะ ทกุ คนทาํ งานกนั อยางหนักไมเ ห็นแกเหนด็ เหนือ่ ยออ นเพลีย เหตรุ า ยแรงที่เกดิ ขนึ้ ขจัด ความออนเปลย้ี อดิ โรยที่ตา งไดเ ผชญิ มาเสียจนหมดสิ้น มแี ตความวิตกกระสบั กระสายอยางบอกไม ถกู ในกระโจมพกั รางอันหมดสตขิ องเชษฐานอนแนนง่ิ อยบู นเตยี งสนาม ดาริน...บดั นี้ สติสัมปชัญญะของหลอ นกลบั คืนมาครบถวนแลว สาํ นกึ บอกกบั ตนเองวา ชวี ติ ของพ่ีชายจะอยหู รือ จะไปยอ มข้นึ อยูกบั หลอ นคนเดยี วเทา น้ัน หญงิ สาวปฏิบตั ิงานอยา งคลอ งแคลวรวดเร็ว แตร อบคอบ ทุกระเบยี ดนว้ิ ดว ยอาการเครงขรมึ ไชยยนั ตท าํ หนาทพ่ี ยาบาลลกู มอื ผชู วยเหลืออยใู กลชิด รพินทร ยนื หางออกมาเล็กนอย คอยชว ยเหลือในวงนอก สวนทีห่ นา ประตูกระโจมแงซายยนื ตระหงา น นัยนตาเบิกโพลนอยูท ่นี น่ั ใบหนา สีทองแดงนน้ั ดเู ผือดขาวผิดไป เบ้ืองนอก พรานและลูกหาบทกุ คนนั่งจบั เจา รวมกลุม ตลอดทัง้ บรเิ วณแคม ปเงยี บสงดั ชัว่ ขณะหนงึ่ ระหวางการจดั การอยกู บั คนเจ็บผูเปนพี่ชายงว นอยนู ัน้ ทกุ คนที่รว มอยใู น เตน็ ทเ หน็ ศลั ยแพทยส าวยนื กายสนั่ เทาชะงกั นงิ่ อยกู บั ที่ ใบหนา กม อยางทอแททอดอาลัย ทรดุ กาย ลงไปน่ังฮวบกบั เตียงสนามขา งๆ อีกตวั หน่ึง คอตก ไชยยนั ตก ับรพินทร กพ็ รวดเขา ถงึ ตวั ในบดั นนั้ “นอย!...” เสียงไชยยนั ตห ลดุ ปากออกมาแหบเหอื ด แทบไมผ า นลาํ คอ จองหญงิ สาวดว ยตาอนั เบิก กวา ง [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1014 “บอกซิ เชษฐาเปน ยงั ไง?” ดารินเงยหนา ข้นึ อยา งแชม ชา ริมฝปากสนั่ ริก นํ้าตาทสี่ ะกดกล้ันไวเ ปน เวลานาน บดั นี้ ไหลรนิ เปนทาง หลอนมองดูหนา พรานใหญก ับเพื่อนชายอยเู ชน น้ัน สะอืน้ ขนึ้ มาตดิ อยทู ี่ลาํ คอ ไม สามารถจะกลาวคําใดออกมาได นอกจากสา ยหนาอยไู ปมา ไชยยันตจ บั ไหลท ั้งสองขางของหลอน เขยา โดยแรง กระหดื กระหอบล่นั เตน็ ท “นอ ย! เธอคงไมบ อกฉนั นะวา เชษฐาหมดหวงั เสยี แลว!!” “ฉันกไ็ มอ ยากบอกตนเองเชน นเี้ หมือนกนั ” หลอนพูดอยา งยากเย็น กดั กรามแนน หนา ขาวเผอื ดปราศจากสเี ลือด “พ่ใี หญเ สียเลอื ดมากเหลือเกิน ความหวงั ของเขามีอยทู างเดียวเทา นนั้ คอื การใหเ ลอื ด โดยเร็วทส่ี ดุ แตเดี๋ยวน้ี เราอยกู ันกลางปา ลกึ ...” เสียงของหลอ นขาดหายไปเพียงแคน ้ัน มันเปน ความเงยี บสงดั ...จนแทบวา จะไดย นิ เสยี งหวั ใจของแตละคนเตน ไชยยนั ตก ัดรมิ ฝป ากแนน หนั ไปมองหนา รพินทรอ ยา งมดื มน พรานใหญป าดแขนขึ้นเชด็ ปลายจมกู “ผมคิดวา ควรจะมีหวงั นะครบั คณุ หญิง อยา งนอยพวกเราก็มกี นั อยหู ลายคน และทกุ คน พรอมทจี่ ะชว ยคุณชาย ไมว า จะหนักหนาสักขนาดไหน ถา หากวา เราชว ยกนั ได” “ฉันเขาใจดใี นขอน้ัน และขอขอบคณุ ” ดารินพดู ดวยเสยี งไมเกินกระซบิ ลกั ษณะของหลอ นยามน้เี หมอ ลอยสนิ้ หวงั หมดอาลัย ตายอยากตอ ทกุ สิง่ เพราะความทุกขก ลัดกลุมเขา ครอบงาํ โดยตลอด “แตคณุ คงพอเขา ใจนะ การถายเลอื ด ไมเหมือนกับการถายน้ํา สาํ หรบั ฉนั หรอื ไชยยันต สองคนน่ี เปน อันวา หมดหวงั แลว เพราะเลอื ดของเราทงั้ สองคนละกลุมกบั ของพใี่ หญ สวนคนอ่นื ๆ เราจะรไู ดอ ยา งไรในเม่อื ไมไ ดม เี ครือ่ งมอื สอบตรวจหากลุมเลอื ดไดแ นช ดั การใหเ ลือดผดิ กลุม กค็ อื การฆาตกรรมชดั ๆ” “คุณชายเลือดกลมุ อะไร?” เขาถามโดยเรว็ “บอกกลมุ เลอื ดของคณุ มาดกี วา หากคณุ เคยเทสตไวก อ นแลว ฉนั จะบอกคณุ เองวา คุณ จะกูชวี ติ ของไวไ ดไ หม?” “กรุปบี ตรงกันกับของคณุ ชายหรือเปลา ?” ดารินท้งิ มอื ลงอยา งสนิ้ หวงั หลอ นไมไ ดต อบคําใดแกเ ขา แตสายตาทีม่ องมานน้ั ยอม บอกชดั ขณะนนั้ เอง เงาตระหงานเง้ือมของแงซาย กเ็ คล่ือนเขามาหยดุ ยืนอยูข า งเตยี งคนเจบ็ “ทําไมนายหญงิ ไมถามแงซายดบู า ง?” เสยี งหา วๆ นน้ั กังวานไปทง้ั บรเิ วณอนั เงยี บสงัด [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1015 “แกเคยรกู ลุม เลอื ดของตวั แกเองหรอื แงซาย?” ไชยยนั ตข มวดควิ้ ถามมาโดยเรว็ “ผมเคยไดร ับการผา ตัดในโรงพยาบาลเมอื งแรงกนู มาคร้ังหนึง่ ผมจาํ กลมุ เลือดของผม ได” แววตาของศลั ยแพทยสาวตนื่ ขึน้ เลก็ นอ ย จองน่ิงมายังคนใชชาวดง “เธอเคยผาตดั มาแลว เนอ่ื งในอะไร?” “แอปเพนดกิ ซ! ” หญงิ สาวซอยเปลอื กตาถีเ่ ร็ว “แลว ที่เธอวา เธอจาํ กลมุ เลือดของเธอไดนน้ั นะ กรุปอะไร?” “เอบี เนก็ ฯ” “วายังไงนะ? บอกใหมซิ แงซาย!” ม.ร.ว.หญิงดาริน รองลน่ั ออกมา ทะลง่ึ พรวดขน้ึ ยืนลมื ตากวาง “เอบี เนก็ กะทปี ” ดารนิ ตัวสน่ั เทาอกี ครั้ง แตใ นครงั้ น้ี อยใู นความหมายตน่ื เตน โสมนสั แทบจะระงบั ไว ไมได ใบหนา อันซีดเซยี วปรากฏสีเลือดขึ้นในบดั นั้น ตาเปน ประกาย ตรงเขา มาเขยาแขนแงซาย โดยเรว็ รอ งถามละลา่ํ ละลกั “เธอแนใ จหรอื แงซาย วาเลอื ดของเธอกรปุ น้ีจริงๆ โดยจําไมผ ิด” ทุกคนเหน็ ใบหนาสีทองแดงดวงนนั้ ยงิ ฟน ย้มิ “แนใ จครบั นายหญิง และถา เลือดของแงซายเปน กลมุ เดียวกันกับของนายใหญ ก็ขอให เลอื ดทกุ หยดของแงซาย จงไปชวยชวี ติ ของนายใหญเถดิ แมวา แงซายจะหาชวี ติ ไมอ กี แลว ภายหลงั จากนนั้ ” ทุกคนองึ้ ไปชวั่ อึดใจในวาจานนั้ แมก ระทงั่ รพนิ ทรเ อง ดารินหลับตาลง ประสานมือไวในอก ใบหนาแหงนเงยขน้ึ พมึ พาํ ออกมาอยางแผว เบา ทีส่ ุด “ขอบคณุ ตอพระผูเปน เจา !...ขอบคุณตอ ส่ิงศักดิ์สทิ ธทิ์ ้งั หลาย!” ไมกีน่ าทหี ลงั จากนน้ั รางอนั กํายําสูงใหญข องอดตี นายทหารกองโจรกะเหร่ียง ผเู ขามา สมัครเปน คนรับใชคณะเดนิ ทาง กน็ อนน่งิ เหยยี ดยาวอยบู นเตียงสนาม เคยี งคกู บั เชษฐาระหวา งการ ถา ยเลอื ด เจา หนมุ ชาวดงผลู กึ ลับนอนแหงนมองหลังคากระโจม รองเพลงกะเหรีย่ งอยูในลําคอเบาๆ ซึ่งไมม ใี ครเขา ใจความหมาย นอกจากรพนิ ทร ผูซง่ึ ในขณะนีก้ ไ็ มม เี วลาพอทจี่ ะสนใจส่ิงใด นอกจากคอยภาวนาเอาใจชว ยดารนิ ในการกชู ีวติ ของราชสกลุ หนุม หวั หนา คณะเดนิ ทาง [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1016 ครง่ึ ชัว่ โมงตอมา บรรยากาศก็เตม็ ไปดว ยความหวังอันแชมชนื่ ข้นึ สงั เกตไดจ ากสหี นา และแววตาของดารนิ วราฤทธ์ิ ภายหลังจากการถา ยเลือดเสรจ็ เรยี บรอ ย ดารินก็สง นมสดกระปอ งใหญท ีไ่ ชยยนั ตเ ตรยี ม เปดไวแ ลวใหแ กแงซาย ออกคําสง่ั แผวเบา “ดืม่ เสียใหห มด แงซาย แลว นอนพกั อยูท่นี แ่ี หละ อยา เพ่งิ เคลื่อนไหวไปไหน ฉนั ตอ งการ ใหเธอนอนหลับดวย” “แตผ ม...” แงซายขยบั จะโงหวั ขึน้ ฝามอื ของหญิงสาวก็แตะไหลไ ว “นีเ่ ปน คําสงั่ !” หนุม ชาวดงชะงกั มองประสานสายตาที่จอ งมาอยางบังคับก่งึ ขอรองนั้นอยูอดึ ใจ กป็ ฏบิ ัติ ตามคาํ สั่งโดยดี รบั กระปอ งนมมาดืม่ ชา ๆ จนหมด แลว เอนกายลงนอนตามเดิมหลบั ตาลง หญิงสาวหนั ไปมองดูรางอันหมดสติของพช่ี ายอีกคร้ัง ทรุดกายลงบนมา น่ัง ยกมือข้ึนลบู ใบหนา ของตนเอง ไชยยนั ตก ส็ ง บร่ันดีมาให หลอ นรบั มาดม่ื รวดเดยี วพรอมกบั ระบายลมหายใจยาว เยือกออ นเปลย้ี เพลยี ใจสุดประมาณ แตกเ็ ปย มไปดว ยความหวงั อันสดใส “คณุ ชายปลอดภัยแลว ใชไ หมครับ หมอ?” รพินทรถามขึ้นเบาๆ “เพยี งแตผานพน วนิ าทสี ําคญั ทส่ี ุดไปไดเ ทา นนั้ ” หลอ นตอบอยา งระโหย ดวงตาอนั อิดโรยมองเหมอ ไชยยนั ตก ็กาวเขา ไปโอบกอดไหลไ ว กระซิบออ นโยน “เอาละ นอนพักเสยี เถอะ นอ ย เธอกะปลกกะเปล้ยี เต็มท่ีแลว เมื่อคนื ก็ไมไ ดพ ักเลยทั้งคืน ไมตอ งกังวลอะไรหรอก ฉนั จะเฝาเชษฐาเอง” “ถูกของคุณไชยยันต คณุ หญิงควรพกั ไดแ ลว ” พรานใหญพดู แผว ตา่ํ มาอกี คนหนง่ึ ดารินไมเ อย คาํ ใดอีกคร้ังน้ี ใชป ลายนวิ้ ขยเ้ี บาๆ ที่ดวงตาทัง้ สองขาง แลว เดนิ โผเผไปทิง้ ตัวอยา งหมดแรงลงบนเตยี งของหลอ น มอื ทง้ั สองประสานวางไวบ นอกผลอ็ ยหลบั ไปดว ยความ ออนเปลย้ี เพลยี แรง ภายในไมกี่อดึ ใจตอ มา แงซายคอยๆ ลมื ตาขึ้น พรอมกบั ยันกายผงกหวั จะลกุ ขนึ้ แตรพนิ ทรก อดอกไวก ระซบิ เฉียบขาด “แกกเ็ หมือนกนั แงซาย ลมื คาํ สง่ั ของนายหญงิ เสยี แลวหรือวา ใหแ กนอนพัก ถึงแกจะ เปน คนดง แกกม็ กี ารศกึ ษาพอทจ่ี ะเขา ใจอะไรไดแลว เราตอ งการใหน ายใหญแ ละแกปลอดภัย ดวยกันทงั้ สองคน” [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1017 อดตี นายทหารกองโจรกะเหร่ียงยักไหลน ดิ หนงึ่ เอนกายลงตามเดิม พรอ มท้ังปดเปลอื ก ตาลงอกี คร้งั แมจ ะถายเลือดในกายใหแ กเ ชษฐาเปนจาํ นวนมาก แตล กั ษณะทา ทีของแงซายแทบจะ ไมมอี ะไรผดิ ปกติเลย ยังแขง็ แรงทรหดอยเู หมือนเดิมราวกับไมไ ดเ กิดอะไรข้ึน บัดนภี้ ายในกระโจม คงเหลอื แตเ พยี งไชยยนั ตก บั รพินทรสองคนเทาน้นั ท่ยี นื มองตากนั เงยี บๆ ดวยความรูสกึ ที่ไมอ าจเอยออกมาเปน คําพูดไดใ นเหตุการณร ายทีเ่ กิดขึน้ “เปน ความผดิ ของผมเอง...” ในทสี่ ุด พรานใหญพ มึ พําขึน้ แหบๆ “ถาผมตดั สินใจระเบิดปากดา นท้ังสด่ี า นเสยี กอ นตามท่คี ณุ หญิงบอก คุณชายคงไมไ ดร ับ อันตรายถงึ เพยี งน”ี้ ไชยยนั ตส ายหนาอยางไมเหน็ ดวย เดนิ เขามากอดคอรพนิ ทรไ วดว ยความรักสนทิ ย้มิ ให “ไมใชค วามผดิ ของคณุ หรือใครทัง้ น้ัน มนั ถึงคราวท่เี ชษฐาจะเคราะหรา ย ท้งั ๆ ทเี่ ขาเองก็ เปนคนรอบคอบรัดกมุ ท่สี ุดในคณะของเรา ชวยไมไดจรงิ ๆ คณุ และพวกเราทกุ คนทําดีทีส่ ุดแลว ใน เหตุการณทผ่ี า นมาทงั้ คืน ใหตายเถอะ! ไอแหวงเลน งานเราในคร้งั นที้ าํ เอายบั เยนิ ทเี ดยี ว เกือบตาย กนั หมดทุกคน โชคดที ีค่ ณุ ไหวทนั ฝงระเบิดไวก อน ไมง ้นั กย็ ังเดาไมถ ูกวา ปา นนเี้ ราทัง้ หมดจะอยใู น สภาพไหน” “เราจะเอายงั ไงกันตอ ไปครบั คณุ ชายมาเจบ็ สาหสั เสยี อยา งนแ้ี ลว” อดตี นายทหารปนใหญอ ง้ึ ไป เมม ริมฝปากแนน น่กี ก็ าํ ลงั เปนปญหาใหมสําหรบั เขาอยู เชน กัน ในเมอ่ื หวั หนา คณะหรอื อีกนัยหนงึ่ ‘ผนู าํ ’ ไดเกดิ มีอันเปน ไปเสยี เชนนแี้ ลว ทุกสิ่งทุกอยาง มันนาจะตองชะงักลมเหลวไปหมด อยา งนอยก็ชวั่ ระยะเวลาหน่ึงทัง้ เขาหรอื ดารินกด็ ี ขณะนีย้ อ มไม มีแกจ ติ แกใ จทจ่ี ะคดิ ถึงเร่ืองอนื่ ใดทัง้ สิน้ นอกจากความปลอดภยั ของเชษฐาเปน อนั ดบั แรก “ผมก็ยังตดั สนิ ใจอะไรไมถ กู เหมอื นกันรพนิ ทร” ในทส่ี ดุ ไชยยนั ตก เ็ อย แผว ตา่ํ ตบไหลจ อมพราน ฝน ยม้ิ ให “ถา เปรยี บการโรมรนั ระหวางเรากับไอแ หวง เปน เหมือนสงคราม ขณะนี้ฝา ยเรากอ็ ยูใ น ฐานะเพลี่ยงพลาํ้ เสียแลว เพราะแมท ัพกาํ ลังแย อยา งไรกต็ าม รอใหเขาฟน และดอู าการกอ นดกึ วา แผนการตอไปคอ ยวางกนั ภายหลงั จากน้นั ขณะนหี้ นาทข่ี องคณุ มีอยา งเดียวคอื หาทางปองกนั พวก เราทุกคนไวใหพ น จากการโจมตซี ํ้าเตมิ ของมนั อีก ตง้ั รบั รกั ษาท่มี ัน่ ไวพ ลาง ยงั ไมม กี ารรกุ อยางใด ทง้ั ส้ิน เอาละ คุณมธี รุ ะอะไรจะดําเนนิ การกเ็ รง ทาํ เถดิ ทางนไี้ มตอ งหว ง ผมจะดแู ลเขาเอง” บรรยากาศของแคม ปตลอดท้งั วนั เต็มไปดว ยความตงึ เครยี ดขีดสุด ลกู หาบเสยี ชวี ิตไปอกี คนหน่ึงจากจาํ นวนทั้งหมด 10 คนท่เี หลือ เทาๆ กับทีห่ วั หนา คณะกต็ กอยใู นอาการหนักอยา งทไี่ ม [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1018 เคยมใี ครคาดฝน มากอ น อนั เนอ่ื งมาจากผลของการบกุ เขา โจมตีของกองทพั ชา งมฤตยู ภายใตก ารนํา ของไอแ หวง จอมมหากาฬ พวกลูกหาบเรม่ิ จะขวญั เสยี อกี คร้งั รพินทรต องมงี านหนกั ในการปลุกปลอบใจคน เหลา น้นั รวมทง้ั จัดวางแผนปองกันการยอนรอยเขาจูโจมซ้าํ ของกองทัพชางอยา งมน่ั คงแข็งแรง ทีส่ ุด ทุกคนหนาดาํ คร่าํ เครยี ดแทบจะไมม เี วลาไดพกั ผอ น ทา มกลางความวติ กกงั วล และกลิ่นไอ ของมหาภยั ทแี่ วดลอ มอยทู กุ ขณะ ประมาณยํา่ คะ เชษฐาก็รสู ึกตัวไดสตขิ น้ึ มาจากยาสลบทีด่ ารนิ ใหไ วระหวา งการผา ตัด และใหเ ลือด รพนิ ทรไ ดเ หน็ ธาตุแทแ หง เลอื ดนกั ตอ สูเผชญิ ภัยของราชสกลุ หนุม อนั เปนนายจา งของ เขาอยางแจม ชดั อกี ครงั้ ดว ยความยกยองคารวะในนาํ้ ใจ ทนั ทีทล่ี มื ตาข้ึน เชษฐากย็ มิ้ ใหก บั ทกุ คน ราวกบั วา เขาไดต นื่ ขนึ้ จากการหลับธรรมดา และมองเหน็ ภาวะอนั หนกั ของตนเอง (ในสายตาของ ทกุ คน) เปน เรอื่ งชวนขบขนั ภายหลงั จากรบั ทราบเรอ่ื งราวโดยตลอดเกย่ี วกับตนเอง เชษฐากพ็ ยักหนา เรยี กแงซายเขา ไปนั่งใกลเตยี ง สงมือออกมาใหจบั บีบกระชับแนน “ฉนั ไมมีคาํ ขอบใจใดๆ จะใหแ กน ายได แงซาย” เขากลาวข้ึนดว ยเสยี งลึก ตาจบั นิ่งอยูท่ใี บหนาของหนุมพเนจรชาวดงผเู ปนคนใช อาสาสมัคร “นอกจากจะพดู วา ชวี ติ ของฉนั ตกเปนหนี้ของนายสองครัง้ แลว และในครง้ั น้มี นั มี ความหมายทสี่ ุด ถา ไมม นี ายอยใู นคณะของเราน่ี กจ็ ะไมม ีฉันอยใู นโลกน้ีอกี แลว ฉันจะไมลมื นาย เปนอนั ขาด” “นคี่ ือการรับใชโดยหนา ท่ีตามทผ่ี มไดปฏญิ าณไวกอนจะออกเดนิ ทางมา เจานายอยา ได ถือวา เปนหนี้ใดๆ ทัง้ สิน้ ” แงซายตอบอยา งสงบสาํ รวม แลวกมศีรษะคํานบั พลางถอยหา งออกไป เชษฐามองผา นไปยังใบหนา ของทกุ คนทลี่ อมเขาอยูด ว ยความเปน หว ง “ขอบใจ-ขอบใจพวกเราหมดทกุ คน สําหรบั เหตกุ ารณทผี่ านมาเมอ่ื คนื ถึงอยา งไร เราก็ยัง สามารถไลพ วกมนั ใหแตกกระจายถอยไปได” “คุณชายรสู กึ เปนอยางไรบา งครับ?” พรานใหญเ อย ถามข้นึ ดวยเสียงกระซบิ หวั หนา คณะยมิ้ อยา งบึกบนึ มองดูขาตนเองทถ่ี ูกพนั หนาแนน ไวดว ยผาพันแผลหลายชนิ้ “ผมไมอยากจะคิดวา ผมเปน อะไรมากนกั หรอกรพนิ ทร” แลวกเ็ ปลยี่ นสายตาไปท่ีนอ งสาว ถามเสียงแหบพราดว ยความอดิ โรยวา “แผลของพี่สักอาทิตยพอจะเดินไหวไหม?” ดารินจับมอื พชี่ ายไปกุมไว ยิ้มใหเ ศราๆ [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1019 “พี่ใหญไมท ราบตวั เองหรอกคะ วา สาหัสแคไ หน...อยางนอยพีใ่ หญก จ็ ะตอ งนอนแซวอยู เปน เดอื น กวาจะปกตเิ รียบรอ ยเหมอื นเดมิ ” สีหนา ของเชษฐาขรมึ ลง มองไปทางไชยยันตก ับรพินทรสลับกนั อยูเชนนน้ั “แผนการเดิมของเราทั้งหมด เหน็ จะตอ งชะงักลงชว่ั คราวเสียแลว เชษฐา” ไชยยนั ตพ ูดพรอ มกับถอนใจ “ชะงกั ยงั ไง?” หัวหนา คณะขมวดค้ิว “คดิ ดู แกเจ็บปว ยอยูอยางน้ี เราไมอ ยูใ นฐานะจะดาํ เนนิ การอยา งใดตอ ไปไดท งั้ ส้นิ อยาง นอ ยกจ็ นกวาแกจะคอยยงั ชวั่ ขึ้น” คนเจบ็ สน่ั ศรี ษะแชมชา ยมิ้ ของเขาปลุกปลอบขวัญของทกุ คน “ไมม คี วามจําเปน อยา งใดท่ีจะตองใหก ารเจบ็ ปวยของฉัน มาชะงกั แผนการเดิมของเรา เสยี โดยเฉพาะอยา งย่งิ เรอ่ื งไอแ หวง ” เขากลาวหนกั แนนมนั่ คง แลว หันไปทางนอ งสาว “นอย! บอกพหี่ นอ ยซิ โดยอัจฉริยภาพในทางแพทยของนอย เคร่อื งเวชภัณฑท ี่เราเตรยี ม มาอยา งครบถวน แมจ ะเปนใจกลางปา ลึกอยา งนี้ นอยพอจะรกั ษาพ่ีไดไ หม?” “ไดคะ แตอ ยางที่บอกแลว ตอ งอาศยั เวลาหนอย จะใหห ายทนั ใดคงไมไ ดแ น” “ไชยยนั ตล ะ ตอบหนอ ยซิ โดยอุปกรณแ ละเสบยี งกรังที่เรายงั มีกันอยพู รกั พรอ มอยเู ชนน้ี พวกเราทกุ คนพอจะอยูกันไปไดจ นถึงเวลาทีฉ่ นั คอยทุเลาขึน้ ไดไ หม” “ออ ขอ นัน้ ไมม ปี ญ หา” “ดแี ลว ท้ังๆ ท่ฉี นั นอนเจ็บลุกไมขึน้ น่ี ใจฉันยังไมคิดถอยเลยแมแ ตก า วเดยี ว แกกับนอย หมดกาํ ลงั ใจทอ ถอยเสียแลวหรอื ?” สหายของเขาสั่นศรี ษะ “ไมม วี นั เสยี ละ ทุกส่ิงทกุ อยา งมนั ไปรวมอยูในขอทว่ี า พวกเราเปนหว งแกเทาน้นั และ ความเปนหว งกงั วลนแ่ี หละ ทําใหทาํ อะไรไมไ ดถนัดนัก” เชษฐาโบกมือ สรปุ อยางเดด็ เดี่ยววา “เพราะฉะนน้ั เปน อนั หมดปญ หาไป” พลางหันมาทางรพนิ ทร “ถึงผมจะเจ็บนอนแซว อยกู บั ท่ี ไชยยนั ตย ังอยู นอ ยกย็ งั อยู คุณเองหรอื แงซาย ตลอดจน ใครตอ ใครในพวกเราทกุ คนกย็ งั อยพู อทจ่ี ะดําเนินงานได ผมนอนคอยฟง ขาวอยทู แี่ คม ป ไชยยนั ต กับนอ ยจะดาํ เนนิ การตดิ ตามไอแ หวงตอ ไปตามแผนการเดมิ คุณมีอะไรขัดขอ งไหมรพนิ ทร? ” พรานใหญงันไปกับการตัดสนิ ใจอันเดด็ เด่ยี วมัน่ คงของหัวหนาคณะ หนั ไปมองดดู าริน กับไชยยนั ตเหมือนจะขอความเหน็ [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1020 “สําหรับฝายผม ไมมีอะไรขดั ของเลยครับในเรอ่ื งน”ี้ “ฝา ยเรา อันมีฉนั กับไชยยนั ตส องคนกพ็ รอมเสมอ ถา นีเ่ ปนความตอ งการของพ่ีใหญ” นอยสาวใจเดด็ พอๆ กบั พี่ชาย พยกั หนารบั คํามา “เอางน้ั เหรอ?” ไชยยนั ตทวนคาํ ยํ้ามาเหมือนจะยังไมแ นใจ เชษฐาผงกศรี ษะลง “เอายังง้ัน!” “เปนอันวาตกลง ฉันกบั นอ ย รพนิ ทรแ ละพวกทง้ั หมดจะตามไอแหวงตอ ไป ในระหวา ง ทแี่ กนอนพักรกั ษาตวั อยทู แ่ี คมป” “ดีมาก! ขอใหท ุกคนรูไวด ว ยวา การเจบ็ ปว ยของฉันไมใ ชอุปสรรคสาํ คัญทจ่ี ะทาํ ให แผนการตามสงั หารไอแหวง ของเราตอ งชะงกั หรอื เลกิ ลม คนเจบ็ กน็ อนรกั ษาตวั ไป คนดกี ฟ็ าดกบั มันตอไป งายนดิ เดยี วไมเหน็ จะตองมีอะไรยงุ ยากกงั วลใจ ถงึ อยางไรเราก็ตองมีสถานีพักหรอื อกี นยั หนง่ึ แคม ปศนู ยกลางอยแู ลว ฉนั นอนเฝาแคม ปเ อง ใครเหนื่อยกก็ ลับมานอนพักทส่ี ถานกี ลาง คนท่ีมี กาํ ลงั อยูผ ลดั กนั ออกไปฟาดกบั มนั จะใชเ วลานานสกั เทา ไรกใ็ หม นั รไู ป ถามันเน่ินนานจนกระทง่ั ฉันทเุ ลาพอจะตดิ ตามมันไดอ กี กจ็ ะเขา รว มดว ยเหมอื นเคย สวนถาโชคดีเรากําจดั มนั ลงไดในเรว็ วนั กอนท่ีแผลของฉนั จะหาย เราก็มุง ตอ หลม ชางเลย และทนี่ ั่นฉันไปนอนรักษาแผลใหหายสนิทดี เสียกอน แลว เดินทางตอ เรอ่ื งความเจ็บปว ยของฉนั ไมจ าํ เปน ตองวิตกกงั วล ฉันมนี อ ยคอยดแู ลอยู แลว สําหรับเรอ่ื งไอแ หวง ก็มรี พินทรเปนหลกั อยทู ั้งคน จาํ ไว นเ่ี ปนคําสงั่ แผนลาไอแหวง จะตองไม ชะงกั ใดๆ ทง้ั สิ้น ลม มันใหไ ด! ” ไชยยนั ตเอือ้ มมอื มาบบี ไหลค นเจ็บเบาๆ “เอาละ สบายใจไดแ ลว เชษฐา เราจะปฏิบตั ติ ามที่แกตองการ พักผอ นเสยี เถอะ ฉนั กค็ ดิ เหมือนกนั วาแกจะตองหายในเร็ววัน” พรานพนื้ เมืองและพวกลกู หาบทง้ั หมด เขา มาเย่ียมดอู าการของหวั หนาคณะ แลวกพ็ ากัน กลับออกไป ภายหลงั เมือ่ ดารินใหย านอนหลบั แกค นเจบ็ คงเหลอื แตร พินทรเทานน้ั ท่ียังคงหารอื กบั ทั้งสองอีกเลก็ นอย “พรงุ นผี้ มต้งั ใจไวว า จะยายทตี่ ้ังแคมป เพอื่ หลกี กลน่ิ ซากชา งเนาไปอยใู นชยั ภมู ิทเ่ี หมาะ กวา นี้ และจะต้ังถาวรอยทู ่นี น่ั ตลอดไปเลย จนกวาเราจะจัดการกบั ไอแหวง เรยี บรอยราบคาบ จะมี อะไรเปนอุปสรรคในการเคลื่อนยา ยคนเจ็บไหมครับ?” พรานใหญห นั ไปถามแพทยป ระจาํ คณะ “ไกลจากท่ีน่มี ากไหม?” “ก็ประมาณไมเ กิน 5 กโิ ลเมตร เราจะขนึ้ ไปต้ังคา ยอยบู นเนินลกู หนงึ่ หา งจากนี่ไปทาง ตะวนั ออกเฉียงเหนือ” “ก็คงจะได แตร ะวังอยา ใหมกี ารกระเทือนมากนกั ” [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1021 ดารินตอบ สีหนาเต็มไปดว ยกังวล [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1022 41 คนื น้ัน ผา นไปโดยไมม ีสิง่ ใดแผวพานเขา มารบกวนใกลเคยี งบริเวณแคมป ทา มกลางเวร ยามทจ่ี ดั ไวอ ยา งแขง็ แรง รวมทง้ั การวางแผนปอ งกันในรอบนอกอยา งรอบคอบรดั กมุ หากวาจะมี การยอนรอยบกุ ซํ้าของโขลงชา งไอแ หวง อกี รพินทรน อนหลับๆ ตื่นๆ สะดงุ ผวาตลอดท้ังคืน นับเปน คืนแรกแหง ชีวติ ในปาของเขา ที่ ไมอาจหลับสนิทลงไดเพราะความวติ กกังวลนานาชนิด คิดไมถึงมากอ นเลยวา ในเสน ทางเดินชวง ระยะแรกกอ นจะไปถึงหลม ชางนี้ คณะเดนิ ทางภายใตก ารรบั ผิดชอบโดยตรงของเขาจะเกิดภัยพบิ ตั ิ ใดๆ จนถงึ แกช วี ติ ของชาวคณะข้นึ มันดจู ะเปนลางรา ยอยา งไรพกิ ล ทัง้ ๆ ทกี่ ารเดนิ ทางมหาวบิ ากเส่ยี งภยั แทจ รงิ ยงั ไมเริ่มตน ลกู หาบเสียชวี ติ ไปแลวตามลาํ ดบั ถึง 7 คน และท่รี า ยกาจทส่ี ดุ คอื เชษฐา อนั เปนหัวหนา คะยงั มา ไดรับอันตรายขนั้ สาหัสเขากลางคนั อกี เหตุรา ยทง้ั หลายทเี่ กดิ ขนึ้ มนั เกินกวา ทเ่ี ขาจะสามารถแกไ ขปอ งกนั ได ทั้งๆ ท่ีใชความ พยายามขดี สดุ แลว ไมเ คยมีครั้งไหนทพี่ รานใหญปรากฏกติ ติศพั ทส มญากอ งไปท่ัวเชนเขา จะไดรบั ความหนกั ใจเชน ครั้งนี้ ยังโชคดอี ยบู า งทคี่ ณะนายจา งท้ังสาม และพวกลกู หาบท้งั หมดไมม ใี ครคิดวาเปน ความ บกพรอ งของเขาเลย เพราะตางกร็ ูเหน็ เหตุการณก บั ตาตนเองดอี ยแู ลว วา ส่ิงทเี่ กิดขึ้นเปน เหตุ เหลอื วิสัยอันจะโทษสิ่งใดมไิ ด นอกจากชะตากรรมของแตล ะคน แตถ ึงเชนนน้ั รพินทรกเ็ ต็มไป ดวยความอึดอดั กลดั กลุมเหลือท่ีจะกลา ว ในวิกฤตกิ ารณท แ่ี วดลอมอยขู ณะนี้ อํานาจของปา ไมเ คยมี อทิ ธิพลยิง่ ใหญอยเู หนอื จอมพรานอยางเขา แตบางขณะ มนั ก็สาํ แดงฤทธเิ ดชคุกคามผทู ี่อยใู นความ ดูแลคุมครองของเขาจนยากทจี่ ะสกดั กน้ั ปอ งกันไวไ ดทนั ส่งิ ทีน่ า วติ กสาํ หรับทุกคนตอมากค็ ือ เชา วนั รงุ ขึน้ อาการของเชษฐาทรดุ หนักลงอีก ดว ย ความระบมของบาดแผล และพิษไขแทรก ดารนิ ปลุกปลาํ้ อยกู บั คนเจ็บอนั เปนพี่ชายของหลอน ดว ย ความรูค วามสามารถทางวิชาการแพทยท ัง้ หมด รวมท้ังเวชปกรณท ้งั สนิ้ ทีน่ าํ ติดมาดว ยอยา งพรกั พรอ ม พิสูจนใหเ ห็นชดั วา...หลอ นชาํ นาญแคลว คลอ งกวา การแกะรอยสัตวหรือจบั ปน มากนกั การเคลอ่ื นยายขบวนไดก ระทําขึน้ ในขณะทีเ่ ชษฐาไมรูสกึ ตวั รา งของคนเจบ็ ถูกนาํ ขน้ึ นอนบนเกวยี นเลม หนึง่ ซ่ึงเคล่อื นไปอยา งระมดั ระวังประคับประคอง ดารนิ นงั่ คมุ อยบู นเกวยี นเลม น้นั คอยดแู ลพีช่ ายอยูทกุ ระยะ ขบวนทั้งหมดออกเดินทางจากที่เดมิ บา ยหนาตดั ปาราบโปรง สลับ ไปดวยภเู ขาเลก็ ๆ ขึ้นตะวันออกเฉยี งเหนอื [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1023 ตลอดทางทีผ่ า นไป เตม็ ไปดว ยรอยเทาชางนบั ไมถว นยาํ่ อยูเ กล่ือนกลาดท่ัวไปหมด แทบ จะทุกตารางนวิ้ ของพ้นื ทแ่ี ถบนน้ั รอยตน ไมหกั โคน ตามตีนเนินและโคนตนไมใหญ กม็ รี อยลงงา ของพวกมันไวกระจยุ กระจาย ไมมรี องรอยของการหากินของพวกมนั อยางใดท้ังสิน้ นอกจากรอย ของการแผลงฤทธ์ิสําแดงเดชของพวกมนั รวมทง้ั ตอนทีแ่ ตกต่ืนตกใจเสยี งระเบดิ วงิ่ กระเจงิ เปดหนี ไปอยางไมเ ปน ขบวน ปา ทง้ั ปาเงียบเชยี บปราศจากวแ่ี ววสตั วใดทัง้ สน้ิ แมแตน กเลก็ ๆ สกั ตัว เพราะ ผลของสงครามใหญร ะหวา งมนุษยก ับกองทัพคชสารเม่ือคนื วานทผี่ านมา ไชยยนั ตเดนิ เคียงคกู บั รพินทรนําขบวนไปเบ้อื งหนา สาํ รวจรอยเหลานั้นไปทุกระยะ สี หนาเต็มไปดวยความกังวล พึมพําออกมาเบาๆ “เทา ทเี่ ห็นรอยเต็มทุงอยูน ี่ คะเนวาคงไมตาํ่ กวา 200-300 ตวั ข้ึนไปทเี ดียว ยังไมน ับพวกที่ แตกกระเจงิ ไปทางดานอ่นื ๆ อกี นา มหัศจรรยเ หลอื เกนิ ไอห วั โจกแหวงน่ันไปชักชวนชา งปาเหลานี้ มารวมกบั มนั ไดอ ยางไร เทาแลวเทารอดผมก็ยังไมอยากจะเชอื่ อยนู น่ั เอง ทงั้ ที่มองเห็นประจกั ษ พยานชดั อยูตาํ ตา” “ผมก็นกึ ไมออกเหมือนกันครับ แตเทาทเ่ี ห็นอยนู ่กี ็เปน การบอกชัดอยแู ลว วา ไอแ หวง จะตอ งมีอาํ นาจอิทธพิ ลอยูเหนอื ชา งทง้ั หลายในปาน้ีทัง้ หมด เปน จอมบงการ เปน จักรพรรดิของ พวกมนั ทเี ดยี วแหละ มนั เปนอาํ นาจทผี่ ดิ วสิ ยั ธรรมชาตขิ องชา งปาซ่งึ ผมก็ไมเ คยพบมากอน” “นไ่ี มใชก ารลา ชางเสยี แลว แตเ ปน การทําสงครามกบั ชา งทส่ี มนาํ้ สมเน้ือทเี ดยี ว ผมชักไม แนใ จเสยี แลว วา ระหวา งพวกเรากับพวกมนั ใครจะอยใู ครจะไป การปะทะครั้งสดุ ทา ยท่ผี า นมา ทาํ ใหผมรูสึกวา เราประมาณการณไ อแ หวง ผดิ ไปเสียแลว มนั ไมใชสัตวร ายท่ีตกอยูในฐานะถูกตามลา หากเปน แมทพั ฝา ยตรงขามท่มี กี าํ ลังและแผนการพรอม มหิ นําซา้ํ ยงั มเี จตนามุง มน่ั ที่จะเอาชนะเรา ใหไ ด” พรานใหญย ิม้ เครยี ดๆ “แตถงึ อยางไรผมก็ยังเช่ือมนั่ อยเู สมอวา มนั เปน เพยี งสตั วด ริ จั ฉานเทานั้น” “นีแ่ ปลวาตงั้ แตนีเ้ ปนตน ไป เราจะตองเผชิญกับกองทพั ชางเปนรอ ยๆ เชน น้ลี ะหรอื ใน การตามลาไอแหวง” ไชยยนั ตเ อย ถามอยางหนกั ใจ ภายหลังเดนิ เงยี บๆ ไปอีกครใู หญ รพนิ ทรก ็ตอบวา “ผมคดิ วา พวกมนั ท่ียกเขาโจมตีเราทั้งหมดเมอ่ื คืนวาน จะมีสกั ก่รี อยตัวก็ตาม ปา นนี้คง กระจดั กระจายแยกโขลงกนั ออกหมดแลว โขลงใครโขลงมนั ไอแ หวงก็จะตอ งแยกไปกับบรวิ ารชดุ เดิมของมนั คงยากท่จี ะมาชมุ นมุ พลรวมกนั เปนกองทพั ไดอ ีกในระยะน้ี” “อะไรทที่ าํ ใหค ุณม่นั ใจอยา งนั้น?” “วนิ าทสี ดุ ทายของการประจญั บานระหวา งเรากบั มนั เมอื่ คืนวานน้คี รบั ทาํ ใหผ มม่นั ใจ เชนนนั้ เสยี งระเบิดและอาํ นาจระเบดิ ทําใหพ วกมันแตกกระจายหวั ซุกหวั ซนุ ปา ราบไป นั่นก็ [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1024 เทา กบั เปนการแยกกําลังสวนใหญของมันใหแตกออกไปแลว ประเด๋ียวเราถึงที่ตงั้ แคมปจ ดั การวาง แคมปถาวรเรยี บรอ ย ผมจะออกสาํ รวจอกี ครงั้ แลว จะรไู ดว าพวกมนั รวมกลมุ กันอยูเ ปน รอยๆ ตามเดิม หรือตา งโขลงตา งแยกไป” “ถามนั แยกโขลงไดอ ยา งคุณวา ก็เปน การสะดวกสําหรบั เรามาก แตถา มนั ยงั รวมกลุมกนั อยเู ปนจํานวนมาก เราจะลาํ บาก ดไี มดีตอ งยิงชา งอ่นื ๆ ไปทลี ะตัวจนหมดปา กวา จะเขาถึงตัวไอ แหวง ได เราจะหมดกาํ ลงั หมดอุปกรณส นบั สนนุ กนั เสยี กอ น” ไชยยนั ตว า กอนเทยี่ งเล็กนอยก็มาถงึ ยอดเนนิ เต้ียๆ ลกู หนงึ่ ภมู ปิ ระเทศสลับซบั ซอ นไปดว ยแกง โขด หนิ และหนทางเขาออกอันแคบจํากดั เหมาะอยางยง่ิ สาํ หรบั จะใชเ ปนปราการถาวร เพือ่ ตงั้ รบั การ โจมตีของชา งโขลงไดอ ยางปลอดภยั รพนิ ทรส่งั ใหป ลอดเกวียนปลงสมั ภาระลงในทนั ทีนนั้ ภายหลังจากวางแคม ปเรียบรอ ย ในลักษณะทีม่ น่ั ถาวร พรานใหญกเ็ ขา มาในกระโจมพกั ของนายจาง เชษฐายังคงหลับสนิทดวยยาระงบั ประสาท ดารินกับไชยยันตน่งั หารอื อะไรกนั เบาๆ อยูท่โี ตะ สนาม “คณุ ชายเปน ยงั ไงบางครบั ?” แพทยส าวฝนยิ้ม ชาํ เลอื งไปทางเตยี งคนเจบ็ ถอนหายใจเบาๆ “อยูในระหวางกําลังอกั เสบทีเดียว แตเชอื่ วาพรงุ น้ีและวันตอๆ ไปคงจะดขี นึ้ เปน ลาํ ดบั หากไมมอี าการอยา งอ่นื ๆ แทรก” พรานใหญมองไปยังเชษฐาดวยความเปน หว ง สายศีรษะเศราๆ “โชคดีเหลือเกนิ ที่มคี ณุ หญิงมาดว ย และมหี ยกู ยาเวชภณั ฑมาครบ ถึงอยางไรผมก็อนุ ใจ แลว ทีม่ ีแพทยม อื ดีเปน ผูค อยดแู ลอยใู กลช ดิ เชน น”้ี “ขอบคุณมาก สําหรบั ความรูสึกท่ีดขี องคณุ ท่มี ีตอพวกเราทุกคน โดยเฉพาะอยางยงิ่ ใน ภาวะเชน น”้ี แววตาคูนนั้ บอกใหท ราบชดั วา กลาวออกมาจากใจจริง ตง้ั แตเชษฐาไดรับบาดเจบ็ สาหสั ดารนิ เครียดขรมึ และซึมผิดไป หลอนเฝาอยใู กลช ดิ พ่ชี ายแทบจะเรยี กไดวา ตลอดเวลา ไชยยนั ตเ องก็ เชน กัน อดตี นายทหารปน ใหญไ มมอี ารมณข ันเหลืออยูอ ีก นอกจากความจรงิ จงั เอาการเอางาน เชษฐาลมลงเสียแลวเชน น้ี เขากต็ กอยใู นฐานะที่ตองตัดสนิ ใจทกุ สิง่ ทุกอยา งแทน “ผมจะออกไปตรวจรอ งรอยพรอมกบั เกดิ และบุญคําสามคน จะกลับในราวๆ คํ่าๆ” เขา บอกเรยี บๆ “ผมจะไปกบั คณุ ดวย” ไชยยนั ตวา หนั เขา ควา ปน “แตผมคิดวา คณุ ไชยยันตพ กั ผอ นทีแ่ คม ปน ีก่ อ นดกี วา ครับ” พรานใหญทว ง กงึ่ แนะนาํ [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1025 “อยา งนอยท่ีสดุ กจ็ ะไดเ ปน เพือ่ นคณุ หญงิ ในภาวะเชน นี้เธออาจตองการเพอ่ื น ออกไป กบั ผมก็ไมม ีอะไร นอกจากเดินหนกั กนั ทงั้ วัน ออมแรงไวด กี วา ถึงอยางไรเสียวันนีก้ เ็ ปนเพยี งแค สาํ รวจดลู าดเลากอนเทา นน้ั ผมจะกลับมาสงขา ว” ไชยยนั ตถ ือปน ยืนลังเลอยู พอดสี บตากับดารินทม่ี องมาอยางขอรอ ง ก็วางปน ลงตามเดนิ พยักหนากบั รพินทร “เอาละ ผมอยทู นี่ ีก่ ไ็ ด ดเี หมอื นกัน อยากจะดอู าการของเชษฐาโดยใกลช ิดดวย หนกั หนา ฉุกเฉนิ อยา งไรจะไดเ ปน ลกู มอื คอยชว ยนอ ยถูก ถาเชษฐาไมเจ็บหนกั เสียคนเดียวเราจะสบายใจกนั มากกวานม้ี าก ตอ ใหไอแ หวงมีกําลังพลทจี่ ะเตรยี มรบกบั เราสกั หม่ืน วา แตทมี่ นั่ ของเราในคราวน้ี ปลอดภัยแนหรือ ถา มันบุกเขาโจมตเี ราแบบคืนน้ันอกี ละก็แยท เี ดยี ว เชษฐานอนแซวอยูอยางน”้ี “ผมรบั รองครับ ชางตัวไหนกต็ ามทีจ่ ะบกุ ขนึ้ มายงั ท่ตี ้ังแคมปของเราน่ไี ดก แ็ ปลวา มนั จะตอ งไตเ นนิ ชันขึน้ มา และจะเขา มาเปนเปากระสุนแบบเรยี งเดย่ี วทีละตัว จากประตูดานดา นเดยี ว เทา นน้ั ไมม กี ารยกพลบกุ เขา มาพรอ มๆ กันไดม ากๆ ในซอกเขานเี้ ปนท่ีปลอดภัยทสี่ ดุ สาํ หรบั ชาง ผมคํานงึ ถึงขอ นม้ี ากทสี่ ดุ ถงึ ไดเ คลื่อนยายมาต้ังม่นั ที่นี่ มนั จะเปนแหลง ท่ีเรายึดพกั ระยะยาวจนกวา จะกําจัดไอแ หวง ไดสําเรจ็ หรือจนกวา คณุ ชายจะหายเปนปกตเิ รยี บรอ ย สดุ แลว แตอ ยา งใดอยา ง หน่งึ จะมาถึงกอ น” “ปญ หาสาํ คัญท่ีสุดมนั อยทู เี่ ร่อื งนํา้ โดยเฉพาะอยา งยิง่ เรามีคนเจบ็ ดว ยเชน น”ี้ ดารนิ เปรยมองมาทีเ่ ขาดว ยดวงตาโรยๆ ใบหนา งามดวงนนั้ หมองเศรา แตยังแฝงแวว เขมแขง็ องอาจอยูเชน เดิม วันน้หี ลอนอยใู นชุดเสื้อตรวจการบางเบาสีขาวสะอาด และกางเกงบานก่ึง กระโปรงสีเดียวกนั แลดงู ามสงา เยอื กเย็น เหมาะสําหรบั การทําหนา ทเ่ี ปนแพทยห รือพยาบาล ผดิ แผกไปกวา ทุกวัน ไมม ีเขม็ ขดั ปนสนั้ คาดตดิ เอวเหมือนเคย หากแตม ีหูฟง ของหมอคลอ งติดอยูทคี่ อ ผมยาวสยายเคยเคลยี ไหลยามนเี้ กลาเปน มวยลวกๆ ไว เม่อื พบเห็นกนั ครงั้ แรกทสี่ ถานีกกั สตั วข อง นายอําพล ราชสกลุ สาวผนู ี้มผี ิวสผี อ งยองใย แตบ ดั น้ี กลิ่นไอของความตรากตราํ สมบุกสมบัน ยอ ม ผวิ ใหเขมคล้ําลงประหนึง่ สนี า้ํ ผ้ึง งามคมซึง้ ไปอกี ลกั ษณะหนึ่ง สตรีผนู ีจ้ ะไมม คี วามงามอะไรเลยสําหรับเขา ยามเมื่อหลอ นนงั่ ปรงุ โฉมอยหู นา กระจก.. รพินทรค ิดในชว่ั แวบ...แตง ามประทับตาตรงึ ใจทส่ี ุด ยามเมอ่ื ประทบั ไรเฟล เล็งเขา ใสเ ปา หมาย!! ไชยยนั ตเอยถามเตอื นเร่ืองนาํ้ มาอกี คน เขาจึงตน่ื จากภวงั คต อบวา “เรือ่ งนํา้ ไมตอ งหว งหรอกครับ ใตเนนิ นี่ลงไปทางดา นหลงั มแี อง น้าํ พเุ ล็กๆ อยูแอง หนง่ึ ...มีน้าํ ซมึ อยูตลอดท้งั ป ผมใชใหพ วกนน้ั ไปตกั ขนึ้ มาสาํ รองไวแลว คอ ยๆ ขอดข้นึ มาทีละถงั หลายๆ เทย่ี วเขากไ็ ดห ลายปบ พอใหค ุณหญิงใชไดอยา งสบายแมจ ะไมเ หลือเฟอ นัก ใสยาฆาเชอื้ ตม ใหเ ดอื ดเสยี หนอ ยก็สะอาดพอสําหรบั คนเจ็บ” วา แลวก็ถอยผละจากกระโจมไป แตแลวกช็ ะงัก เพราะเสียงเรยี กมาเบาๆ เมือ่ หันกลับมา อกี คร้ังเห็น ม.ร.ว.หญงิ คนสวยจอ งมาดวยอาการกงั วล [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1026 “อยากลบั มาใหค ่าํ นกั นะ ฉนั กับไชยยันตจ ะรออาหารคาํ่ ” พรานใหญย กมือขึน้ แตะปก หมวก ไมก่ีอดึ ใจหลังจากนน้ั เขา เกิด และบญุ คาํ กเ็ ดนิ ดุมๆ ออกจากบรเิ วณแคม ป หายลบั ลง ไปในเงาบดบงั ของหมโู ขดหนิ รพินทรกลับมาเม่อื เวลาทุมเศษ ขณะเชษฐากาํ ลงั ต่ืนรสู กึ ตัวดว ยอาการซมึ ออนเพลยี ดา รินและไชยยนั ตร อยคอยเขาอยูแลวทโี่ ตะ อาหารซึง่ เตรยี มไวพ รอม “นอ ยกบั ไชยยนั ตบอกผมวา คุณออกไปสาํ รวจรอย” คนเจ็บพูดแผวๆ ยิ้มอิดโรยจบั แขนเขาไว ขณะที่พรานใหญตรงเขา ไปน่งั ขา งๆ “ไดค วามวายงั ไงบา ง?” “มันแยกโขลงกันออกหมดแลว ครับ ไมไ ดร วมกันอยเู ปน รอยๆ เหมอื นเดมิ ” เขาตอบพรอมกับยมิ้ ออ นโยน “ไอแ หวง กับลกู โขลงเดมิ ของมันประมาณ 20 กวาตัว บา ยหนา ยอ นกลบั ไปทางเขานางที่ พวกเราผา นมาแลว พวกมนั พกิ ารไปหลายตัว โดยเฉพาะไอแ หวง ขาหลงั ดานซายรสู กึ วาจะหกั สงั เกตไดจากรอย” ดวงตาอันหรีโ่ รยดว ยพิษบาดแผลของเชษฐา เปนประกายขนึ้ ดวยความหวัง “คุณแนใ จหรอื รพินทร” “แนใ จครับ” “ถา งน้ั ความหวังของเราก็ใกลเ ขามาแลวซิ” ไชยยนั ตร องออกมาอยา งยนิ ดี สงถว ยบร่ันดีมาใหเ ขา “คุณคดิ ยงั ไง ทไ่ี อแหวง บา ยหนายอนไปทางเขานาง?” จอมพรานยกมือข้ึนลบู คางอันคร้ึมไปดว ยเครา เหมอื นจะตรึกตรอง แลว ยกถว ยบรน่ั ดขี นึ้ จิบ “ผมอยากจะเชอื่ วามันพยายามจะขา มเขาไปหลบอยใู นหบุ หมาหอน โดยอาศยั ผา นเสน ทางใดเสนทางหนง่ึ ที่ผมเองก็ยงั ไมส ามารถจะคน ไดพ บ ตามทเ่ี คยเรยี นมาแลว เวลามนั ไมอ ํานวยให ผมตามรอยมนั ไปไดห นอยเดยี วเทา น้นั ยังไมทราบแนว ามันจะแยกไปทางอ่นื หรือเปลา แตเ ทาท่ี สงั เกตครา วๆ ตามเสน ทางเดนิ ของมัน ทําใหค ดิ วามงุ ไปทางเขานาง ถาไมเปน หว งทางนีต้ ามตอไปก็ คงไดร ูช ัด แตห มายความวา คืนนผ้ี มไมไ ดก ลับแน” “ดแี ลว ทค่ี ณุ ปฏบิ ตั ติ ามสัญญา กลบั มาตามเวลาท่ีบอกไว” เสยี งพดู เบาๆ มาจากดาริน วราฤทธ์ิ ผเู ดินออมเขา มายนื อยูอกี ฟากหนง่ึ ของเตยี งคนเจ็บ ใชฝา มอื อังซอกคอของพ่ชี าย ตรวจอณุ หภมู ิแลวจับชีพจร ปากคงพดู ตอ [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1027 “เพยี งแตร แู นว า พวกมันสว นใหญแ ยกยา ยกนั ออกไปหมดแลว ตางโขลงตางไปกเ็ ปน ขา วดีสําหรบั เราแลว แผนการตอไปคอยหารือกนั ใหม ถา คุณไมก ลบั คืนนี้ เราเดาอะไรไมถกู เลย รอนใจแย เรื่องการนดั แนะในปา ถา ไมจาํ เปนจรงิ ๆ แลว ควรจะรกั ษากาํ หนดเวลานดั ใหเ ทยี่ งตรง ทีส่ ดุ ไมง ้นั ฝายรอเปนหว งมาก” “ผมก็คิดในขอ นี้ ถงึ ไดรบี กลบั มา ทัง้ ๆ ที่บญุ คาํ ชวนใหต ามตอ ” แลวกห็ ันไปจบั เบาๆ ที่ปลายเทา ของเชษฐา ถามดวยนา้ํ เสียงนมุ วา “คณุ ชายรสู ึกเปน อยางไรบา งครบั ?” ราชสกุลหนุมฝน ยิม้ ตอบ พมึ พาํ ขอน้าํ จากไชยยันต รบั ไปด่ืมแลวผอนลมหายใจยาว นองสาวประคองหลงั ขน้ึ เอาหมอนรองเพื่อใหทรงตวั นงั่ ถนดั “อยากังวลไปเลยรพินทร ผมคงไมเปน อะไรมากนักหรอก วนั นแี้ ผลมันไดระยะอกั เสบ ระบมมากหนอ ย แตน อยกฉ็ ดี มอรฟน ใหผ ม พอซมึ ๆ ไปได เช่อื วา พรงุ นีค้ งจะดีข้นึ ” น่ันคือธาตแุ ทข องเชษฐา ผแู กรงและทรหดบึกบึนเกนิ กวาผวิ พรรณชาติสกลุ ซ่งึ ไม สามารถจะมองเหน็ ไดใ นสายตาผาดๆ เบือ้ งนอก สมแลว ทเี่ ขาอาจหาญท่ีจะบุกปา ฝาดงไปยงั หนทาง มหาวิบากทุรกนั ดารเบอื้ งหนา เพ่ือตดิ ตามคน หานองชายผูสาบสูญ “เมื่อก้นี ้ีคณุ พดู ถึงวา ไอแหวง บายหนาไปทางเขานาง อาจหลบเขา ไปหบุ หมาหอน” คนเจบ็ พยายามจะเขา รวมวงหารอื ดว ย จากกาํ ลงั ใจอนั กลา แข็งเดด็ เดย่ี วของเขา “ถึงแมค ุณจะคน ไมพบทางดา นสตั วท่ีเชื่อมระหวางปา นอก กบั บริเวณหุบหมาหอนมา กอนกต็ าม ถา เราพยายามติดตามมันไป ถาฝนไมตกลงมาลบรอยเสียกอ น รอยของมนั จะนําทางเรา เอง แลวเราก็รวู า ดานลับนน้ั อยูทีไ่ หน” “ผมก็คิดเชน นน้ั ครบั ” “ปา บริเวณนี้เปน ปาบนเขาทัง้ นนั้ พน้ื สว นมากแหงสนทิ และแข็ง ย่งิ ใกลเขานางเขา ไปยง่ิ เต็มไปดว ยกอนหิน เราจะคน หารอยมันไดพ บหรอื ?” ไชยยนั ตออกความเหน็ มาตา่ํ ๆ รพินทรย งั ไมต อบเพราะกาํ ลงั ครุนคิดอะไรอยู เชษฐาก็ ตอบแทนมาวา “ชาง ไมใชมด มนั ผา นไปทางไหนกจ็ ะตอ งปรากฏรองรอยไวใ หส ายตาพรานสังเกตได เสมอ อยางนอ ยกร็ อ งรอยของการหาอาหาร ย่ิงในโขลงมีชา งเจบ็ พกิ ารอยูดว ย กย็ งิ่ ทาํ ใหทงิ้ รองรอย มากข้นึ สําคญั ใหคนพบรอยเริม่ ตน ครง้ั แรกกอนเทานน้ั รอยของมนั อาจหายไปในระยะกโิ ลสอง กโิ ล แตส กั ประเดย๋ี วก็ตอ งปรากฏใหพอสังเกตไดอ กี โดยสายตาของผชู าํ นาญ สําหรบั รพินทรนะ ไม ตอ งหวงหรอกเรือ่ งน้ี การหลงรอยคงไมเ กดิ ขึน้ แน” “สาํ คัญรอยของมนั จะไปหายเอาตอนบริเวณใกลทางลบั ท่จี ะนําเขาสูห บุ หมาหอนนะ ซิ เราจะอาศัยรอยมนั นาํ ทางก็ไมได จะคน หาดา นลบั ทวี่ านีก่ ็หาไมเจอะ แลว กเ็ ลยตดั สนิ ใจไมถ กู วา มนั เขา ไปในบริเวณหบุ นัน้ โดยทางไหน หรอื วาแยกไปทางอ่นื เสียแลว ” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1028 ระหวางทพี่ ชี่ ายกบั เพื่อนหารอื โตแ ยงกนั อยู ดารนิ นัง่ ฟง อยางสงบ หลอ นไมอ ยใู นฐานะท่ี จะออกความเห็นเชนไรไดเ กี่ยวกับเร่อื งนี้ ภายหลงั จากดม่ื บรนั่ ดีจนหมดถวย รพนิ ทรก บ็ อกวา “ก็ยงุ เหมือนกนั ครบั ถา เปนกรณีอยา งทคี่ ณุ ไชยยนั ตว า แตถึงอยา งไรเรากต็ องพยายามกนั ดู ผมเองกร็ อ นใจเหลอื เกิน อยากจะตามมนั ไปใหร ูช ัดเสยี เลยวา มนั เขา หุบหมาหอนแนหรือแยกไป ทางไหน ถามันเขาหุบหมาหอนกแ็ ปลวา ไมมันกเ็ รามวี าระสุดทา ยรอคอยอยใู นระยะใกลๆ นีแ่ หละ แตถา มันไมเปด เขาหุบเปด ไปทางอื่นเสีย ก็ทายไมถ ูกวาอีกก่ีอาทติ ยห รืออีกกเ่ี ดอื นเราจะตามมนั พบ” ทนั ใดเสยี งหาวๆ กงั วานของใครคนหนึ่ง ก็ดังแทรกมาจากเบอ้ื งหลงั ของทุกคนวา “ไอแ หวงจะตอ งหลบเขาไปในหุบหมาหอนแนน อนครับ ผกู อง” ทกุ คนหนั ไปมองเปน ตาเดยี ว ท่มี าของเสยี งคอื แงซาย ผูยนื อยรู ิมประตกู ระโจม ขณะน้ี มองประสานตาคมกรบิ ของรพินทรมา อยา งยากที่จะอานความรสู กึ เชษฐาพยักหนา เรียกใหแ งซายเขา ไปใกล “ขอบใจมากแงซาย ทนี่ ายเรม่ิ แสดงความเหน็ ชวยเหลอื พวกเราบาง แทนทจ่ี ะอมพะนาํ ดู เชงิ พรานใหญข องเราแตถา ยเดยี ว” หวั หนา คณะเอย อยา งนม่ิ นวล แฝงไปดวยความรกั ปราณี แตก็สอความหมายใหเ ห็นวา รูทนั “เอาละ ไหนบอกมาซิวาอะไรทาํ ใหนายมั่นใจเชน น้ัน” “ผกู องเองกค็ ิดอยา งเดยี วกนั กบั ผมในขณะนี้ เวน แตไมอ ยากจะแนใจเทานน้ั ” คนใชช าวดงผูพ สิ ูจนช ัดวา มคี วามสาํ คัญยิ่งแกค ณะเดินทาง พดู ขน้ึ ชา ๆ “ไอแหวงถกู เจ็บไป ขณะนก้ี ลายเปนชางลําบาก ลูกโขลงของมนั อกี หลายตัวกเ็ จบ็ ทรมาน อยูดว ย มนั ตองรูด วี าถา มนั ไมห ลบเขา ไปในหุบ ผูกองจะตองตามทัน หบุ หมาหอนเปรียบเหมอื นรัง หลบพกั ซอ นตัวของมนั มีความปลอดภัยกวา ทจี่ ะเตลิดไปทางอ่นื อกี อยางหนงึ่ มนั ไมต อ งการจะ ผละหนีจากเราไปไกล คงหลบซุมวนเวยี นอยูใกลๆ นเ่ี อง ไดโ อกาสเหมาะเมอ่ื ไหร มนั กบ็ กุ เขา เลน งานเราอกี ทกุ สง่ิ ทุกอยางขนึ้ อยกู ับดา นลบั เช่ือมระหวางหบุ ปา นอกเทา นั้น ถา คนไมพบดา นลับนน้ั เราก็ไมม ีวนั ตามมนั ทัน แมจ ะรูว ามนั เขาไปหลบอยใู นหบุ เพราะจะตอ งไตหนาผาลงหุบ กวา จะไป ถงึ มันก็ยอ นกลบั ออกมาปานอก คอยหลบลอใหเราไลอยูอยา งน้ี เราจะหมดแรงไปเอง” พรานใหญเ มม ริมฝปาก เหลือบมองหนา คณะนายจา ง บอกตํ่าๆ วา “นา จะเปน อยา งแงซายพูดเสียแลว ละครบั ” “ถางั้นก็ไมมีปญ หาอะไรอีกแลว พรงุ นค้ี ุณจดั ทมี ตามมนั ไดเลย เชอ่ื วาคงจะหาทางดา น ทีว่ านี่ไดเอง อยา งนอ ยรอยตนี ของมนั จะตอ งชว ยใหเ ราคลาํ ไดบ าง มือดๆี เอาไปใหห มด ทางนไี้ ม [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1029 ตอ งเปนหว ง ทิ้งบญุ คาํ ไวก บั ผมสกั คนพรอ มกับลกู หาบกพ็ อแลว พรานของคณุ สามคน แงซาย ไชย ยันต และนอยไปกันใหห มด” คนเจ็บอนั เปน หัวหนาคณะวางแผนใหใ นทนั ที ทุกคนอึ้ง มองหนา กนั เองโดยคาํ สั่งของ เขา “ใครจะไปก็ไปเถิดคะ แตส าํ หรบั นอ ยในระยะสองวนั น่ี ยังท้ิงพ่ใี หญไ ปไมไดเดด็ ขาด อาการของพ่ีใหญยงั หางหมอไมได” พ่ชี ายเออ้ื มมอื มาลูบคลําศีรษะนองสาวอยา งรกั ใคร พยกั หนา “พบี่ อกแลววาพี่นะ ไมเ ปน ไรหรอก แตเ อาเถอะ เมื่อนอ ยจะดแู ลพก่ี เ็ อา ใหไ ชยยนั ตไ ปกับ พวกของรพินทร เราตองจัดการกบั มนั โดยเรว็ ทส่ี ุดเทา ทโี่ อกาสจะอาํ นวยให รายการนี้ไมใ ชการลา สัตวเพือ่ การกฬี าแลว แตเ ปน การตามลาอาชญากรทีเ่ ปน สัตวรา ยอนั ตรายรา ยกาจทสี่ ุด สาํ หรบั มนษุ ยท กุ คน เพราะฉะนน้ั จะโดยวิธีใดหรอื โดยใครก็ได ขออยา งเดียวเทานัน้ ...ใหม นั ตายเปนใชไ ด เขาหันไปทางพรานใหญ “ผมไมเสียดายหรอกรพินทร แมวา ผมจะไมม ีโอกาสลม มนั ดวยมอื เองอยางทต่ี ้ังใจไว และคุณกไ็ มจาํ เปน จะตอ งเลี้ยงมนั ไวเพ่ือใหพ วกเราคนใดคนหน่ึงลมมนั โดยเฉพาะ โดยหวงั จะเอา เปน เกยี รติประวัตใิ ดๆ ทง้ั สิน้ ทันใคร ใครยิงก็แลว กัน จะเปนคณุ แงซาย ไชยยนั ต หรอื พรานคนใด คนหนง่ึ ของคณุ ผมก็ยนิ ดที ั้งส้นิ ถา เอามันอยมู อื ได ผมจะนอนรอฟงขา วอยแู ละภาวนาเอาใจชว ยทกุ คน ไอแหวงเปนหน้ชี วี ติ มนุษยอ ยูมากเหลอื เกนิ ถึงคราวแลว ท่ีมนั จะตอ งชดใชกรรมบา ง” “ครบั ผมจะพยายามจนสุดความสามารถ ถา ไอแ หวงยังอยูก็ไมค วรมพี รานทช่ี ่ือ รพนิ ทร ไพรวลั ย อีกตอ ไป” จอมพรานรบั คําหนกั แนน เอื้อมไปบบี มือนายจางผูสงู ศกั ดิเ์ บาๆ “คณุ ชายโปรดทาํ ใจใหสบาย และพกั ผอนรักษาตวั ใหด เี ถดิ ครบั อยา เปนกงั วลไปเลย เร่ืองไอแ หวง เปน ภาระของผมเอง พรงุ น้ีผมจะเริ่มออกตามมันอกี ครง้ั ” “ดีแลว นอยอยดู แู ลเชษฐาเถอะ เขาไมค วรจะหา งหมอในระยะน”ี้ ไชยยนั ตก ลา ว หญิงสาวพยกั หนา แลว หนั ไปดูตารพนิ ทร นัง่ ตรึกตรองอยอู ึดใจก็ถามวา “จะรอดูอาการของพ่ีใหญอกี สกั สองวันไมไ ดห รือ ถาคอยยงั ชว่ั พอจะปลอยใหอยกู บั บุญ คําได ฉนั จะไดไปดว ย” รพินทรก มศรี ษะใหนดิ หนง่ึ อยา งสุภาพ ตอบเปน งานเปน การวา “พวกเราตระหนักดคี รบั วา การขาดคุณหญิงไปเสยี คนหนง่ึ ก็เทากบั เราขาดปนเทย่ี งไป กระบอกหนึง่ แตหนาทส่ี ําคัญทีส่ ดุ ของคุณหญิงในขณะนีค้ ือ การเปน แพทยร กั ษาพยาบาลคุณชาย ซึง่ ไมมใี ครสามารถรับหนา ที่น้แี ทนได สว นการพิฆาตไอแหวง พวกเราหลายคนทาํ กันไดอยแู ลว โปรดพิจารณาดูตามเหตผุ ลนเ้ี ถิดครับ” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1030 หลอ นอ้ึงไปอยางจาํ นน และรูส ึกวา ‘พรานไพรใจฉกาจ’ คูอ ริของหลอนพดู คดั คา น หลอนอยางรนื่ หูและมเี หตผุ ลท่ีนา รับฟง เปน ครง้ั แรก ผดิ ไปกวา การโยยวนอนั เปนปกตินสิ ัยเคยของ เขา “เราไมมีเหตุผลอะไร ทจี่ ะตอ งประวงิ เวลาใหช าออกไปหรอกนอ ย ยง่ิ ทิง้ เวลาหางออกไป เทาไหร การตามมนั ก็ย่ิงลาํ บากหมดหวังขึน้ เพียงน้นั อยาถวงเวลาเขาไวเ พยี งแคค วามหมายทนี่ อ ย ตองการจะไปดว ยเลย ถา นอ ยอยากไปจรงิ ๆ ก็ไปพรอมพวกเขาพรุง น้ไี ดเ ลย แตถ า เปน หว งพีก่ ไ็ ม ตอ งไปเสยี ” เชษฐาบอกนอ งสาวดวยเสียงนมุ นวล หลอ นย้มิ ใหเอามือพชี่ ายมาแนบไวก ับแกม หนั ไป พดู กับรพินทร “เปน อนั วา พวกคุณไปกันเถอะ ฉันตอ งอยกู บั พใ่ี หญ วา แตจ ะไปกนั หมดเลยหรือ?” “หกคนเทา น้ันครบั ผม แงซาย คุณไชยยนั ต และพรานของผมอีกสามคน บญุ คาํ กบั ลูกหาบทง้ั หมดจะทง้ิ ไวใ หคอยรับใชค ุณหญงิ ท่ีแคม ปน่ี บญุ คาํ จะดูแลทกุ สิง่ ทุกอยางไดเ หมอื นๆ กับที่ผมอยูเ หมือนกนั ” “ถาคณุ ตอ งการกาํ ลังคนเพิ่ม จะแบงพวกลูกหาบไปบา งกไ็ ด” พรานใหญสัน่ ศีรษะ “ผมตอ งการมือยงิ ชา งครับ ไมต อ งการเอาคนไปใหชางเหยยี บ ลูกหาบเหลานีม้ อื ยงั ไมถึง ขัน้ ทจ่ี ะเอาไปเสยี่ งแมแ ตคนเดยี ว แทนทจี่ ะชว ยอะไรได กลบั จะยง่ิ เพมิ่ ภาระกงั วลเสยี เปลา ๆ” แลว เขาก็รว มรับประทานอาหารคาํ่ กับนายจางท้งั สอง หลังเวลาอาหารปรกึ ษาสนทนาอยู กบั ไชยยันตอกี ครู อันเปนเวลาเดียวกบั ทเ่ี ชษฐาหลบั รพินทรกอ็ อกไปจดั การส่งั พรานพ้นื เมอื งของ เขา ใหเตรยี มตวั ออกเดินทางพรงุ น้ี นอกจากบุญคาํ ซึ่งกาํ หนดหนาทใี่ หเ ปน ผคู วบคมุ ดูแลแคม ปตาม เคย ดารนิ อาบนํ้าเปลีย่ นเคร่อื งแตงกายเสรจ็ เหน็ ไชยยันตเตรียมสัมภาระสว นตวั พลางหาว หวอดๆ กบ็ อกวา “นอนเสียเถอะไชยยนั ต เมอ่ื คนื น้กี เ็ ฝาเวรพี่ใหญแ ทนฉนั แลว พรงุ นก้ี จ็ ะบกุ อีก คนื นีฉ้ นั จะดพู ่ีใหญเอง เธอนอนใหสบาย” “ดีเหมือนกัน” อดตี นายทหารปน ใหญอ าปากหาวอกี คร้ัง แลว หงายตวั ลงนอนบนเตยี งสนามของเขาโดย แรง ปา ยหวั แมมือไปทางเชษฐาผนู อนหายใจแผวๆ อยู พดู ออู ตี้ อมาวา “ยอดชายของเราเปน ยังไงบาง เจบ็ จะแยอยูแลวยังอตุ สา หวางแผนไดอกี คนื นด้ี ทู าเขา เปน ยังไงบาง?” หญงิ สาวยืนกอดอก ถอนใจเบาๆ [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1031 “พีใ่ หญเ ปน คนใจแขง็ เขาพยายามทาํ ใหพ วกเราทกุ คนเห็นวา อาการของเขาแทบจะไมม ี อะไรเลย แตความจรงิ มนั ตรงกนั ขา ม กอนจะหลบั ไปเมอ่ื ตะกข้ี อมอรฟน อกี ฉนั ใหแตยานอนหลบั ไป สงสัยตอนดกึ จะตน่ื ขน้ึ อีก...เฮอ ! เขารับเคราะหแ ทนฉันแทๆ ถาไมใ ชเพราะปอ งกนั ฉนั ไว ตวั เองคงไมเ จบ็ เกอื บตายอยา งน”้ี “กม็ ีอยูสองนัยเทา น้ัน ระหวางเธอกับเชษฐา ถา เขาไมรับเคราะหแทนเธอ ปา นนีเ้ ธอกอ็ าจ ถกู กอนหนิ ที่กล้งิ ลงมาทับแหลกไปแลว ดแู ลเขาใหด กี ็แลวกันระหวางที่ฉันไมอ ย”ู จบประโยค ไชยยันตก ็ดเู หมอื นจะหลับไปในทนั ทนี ัน้ สง เสยี งกรนอยเู บาๆ หญงิ สาวยมิ้ นอ ยๆ มองดูเพื่อนชายผูทีร่ กั ใครส นทิ ประหน่งึ พชี่ ายรว มสายโลหิตอยา งเอน็ ดู หลอนเดินไปคล่ีผา แบล็งเกต็ คลุมตวั ใหพ ่ีชายกอ น แลว จงึ เดนิ ไปหมผา ใหไ ชยยันต พศิ ดหู นาอันหลับเหมอื นทารกของ เพอ่ื นหนุมอยอู ดึ ใจ จับคางสน่ั เบาๆ อยางรักสนทิ หลอ นอดประหลาดใจตนเองไมไ ดว า เหตใุ ด หลอ นจงึ ไมร กั เขาอยางคเู สนห า เทา ๆ กบั ที่เขากไ็ มเ หน็ หลอ นเปน อะไรเกนิ เลยไปกวานอ งสาวคน หนึ่ง หาไมเชน นั้นกค็ วรจะแตงงานกนั แลว ‘ชาติกอ นนีเ้ ราคงเปน พ่นี องกนั นะไชยยันต และชาตินีก้ เ็ พยี งแตเ กดิ ผดิ พอ แมกนั เทา นั้น ฉันอยากจะรกั เธอเสยี จริง...จะไดไมเ หงาใจมาจนกระท่งั ทกุ วนั น!ี้ ’ ดารินกระซบิ อยูใ นใจ ถอยหา งออกมาหรตี่ ะเกยี งทีเ่ สากลาง เดนิ มารินบร่นั ดีที่โตะสนาม เพม่ิ แลว ควาบุหร่ีกบั ไลทเ ตอรใ สกระเปา เสื้อ เดนิ แหวกประตกู ระโจมออกมาสูดอากาศอันเยน็ ฉา่ํ เบ้อื งนอก แงซายนง่ั ซนุ ไฟตม น้ําหมอใหญ ซึ่งวางอยบู นหนิ สามเสา อนั เปน คําสง่ั ของหลอน ซ่ึงให คอยปฏิบตั เิ ปนประจาํ นับตง้ั แตเชษฐาไดร ับบาดเจ็บ เพอ่ื วา อยางนอยที่สดุ จะไดมนี ํ้ารอนใชทกุ ขณะ เม่ือเกิดความจาํ เปน หญงิ สาวเดนิ ทอดนองตรงเขาไปหาทางเบื้องหลงั พอถึงกว็ างมือบนไหลอ นั กวางใหญแ ขง็ แรงนั้น หนุมชาวดงพเนจรสะดุงเพราะไมทนั รูตวั หนั ขวับมาเหน็ กร็ บี ขยบั ตวั จะลกุ ขึ้น แตหลอนกดไหลไ วย ม้ิ ละไม “ไดร ับคําสั่งจากพรานใหญแ ลว หรอื ยงั พรุงน้เี ธอจะตอ งไปกบั เขาดว ย?” “ผูกองบอกผมแลว ครับ” “นอนพักเสยี ไมตองเฝายามหรอื ทาํ อะไรอกี ท้ังส้ิน ไมตองตนื่ ข้ึนมา ยกเวนกรณีฉกุ เฉนิ ท่ี เกดิ ข้ึนกบั พวกเราท้งั หมด” หลอนสัง่ เสียงนมุ นวลออนโยน แลว กวกั มอื เรียกบุญคาํ ผนู ง่ั มวนบหุ รี่ใบตองแหงคยุ อยู กบั พรรคพวกหา งออกไปทางหนึ่ง บญุ คําลุกขึ้นเดนิ ตรงเขา มาหาโดยเรว็ “นายหญิงมีอะไรจะใชบญุ คาํ หรอื ครับ?” “บญุ คาํ รูแลวใชไ หมวา พรุง นีพ้ รานใหญกบั พวกเราสว นหนงึ่ จะออกตามไอแ หวง และ มอบใหบ ญุ คาํ เฝาแคม ปกับฉนั ” [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1032 พรานพนื้ เมอื งอาวโุ สยิ้มเหงอื กสีคลํ้า ตอบนอบนอ มวา “คะรบั นายหญิง พรานใหญบอกผมแลว ” “คืนนช้ี ว ยทําหนา ที่แทนแงซายทนี ะ นอนเฝาหนา กระโจมและคอยใสไ ฟใหนาํ้ ในหมอนี่ รอนไวเ สมอ ดึกๆ มีอะไรทจ่ี ะใหช ว ยฉนั จะปลุกเอง” “ไดคะรบั ” หลอนยมิ้ อยางพอใจเดนิ เขามาตบแขนพรานเฒา แลว หนั ไปพยกั หนา กับอดตี นายทหาร กองโจรกะเหรยี่ ง “เอาละ แงซายไปนอนได” แงซายปฏิบัตติ ามคาํ ส่งั ของหลอนอยางวา งา ย ลกุ ขนึ้ เดนิ ไปลม ตวั ลงนอนยงั ทขี่ องตน บุญคาํ ก็ทรุดตวั ลงนั่งขัดสมาธิตรงทขี่ องแงซาย เงยขึ้นมองดูหญิงสาวดว ยสายตาเคารพยําเกรงและ เลอื่ มใส ถามเบาๆ วา “นายใหญอ าการเปนยังไงบางครับ นายหญงิ ?” “พน เขตอนั ตรายแลว แตต อ งนอนรักษากนั นานหนอย” หลอ นตอบเรอ่ื ยๆ ควักบหุ ร่ีขึ้นมาจดุ สูบ กวาดสายตาไปรอบๆ บรเิ วณ อนั มองเหน็ พวก ลกู หาบนัง่ นอนกนั อยูเปน กลุมๆ ตามรมิ กองไฟคุยกนั พมึ พํา หญงิ สาวเดินผละจากบญุ คําทอดเทา ไป เรื่อยๆ ทักทายกบั กลุมพรานและพวกลกู หาบเหลานั้นไปเปน ลําดบั ในท่ีสดุ กม็ าหยุดยนื อยูทเ่ี กวยี นเลม หนง่ึ รพนิ ทรกาํ ลงั สาละวนอยกู บั การจัดเตรยี มของ จาํ เปน ทบ่ี รรจุอยูในถุงทะเลขนาดใหญ แบงออกยดั ใสล งไปในยา มหลัง พรานใหญไมท นั รูตัววา หลอนเขา มาใกลตง้ั แตเมื่อไหร พอเงยหนา ข้ึน กพ็ บนอ งสาวของนายจา งยืนคา้ํ อยเู บื้องหนา ใน ระยะใกล กําลงั มองดเู ขารดั เขม็ ขดั ยามหลงั อยู “เตรียมของเสยี ราวกบั วา จะทง้ิ แคมปนีไ่ ปเปนอาทติ ยๆ” ดารนิ พดู ข้ึนดว ยเสยี งเบา ลอยๆ เขาเหวยี่ งเปท บ่ี รรจขุ องเรียบรอ ย โยนโครมไปแทนหมอนหนุนศรี ษะทางดานหวั นอน แลว หนั ควา ปน ขึน้ มาถอดลูกเลอื่ น ดึงออกมาเช็ดทําความสะอาด “คณุ หญงิ ก็ทราบดีอยูแ ลว วา การตามรอยมันไมมีกาํ หนดเวลาท่ตี ายตัวแนน อน อาจเพียง ชว่ั โมงเดยี ว อาจเปน อาทิตยเ ปน เดือน หรือบางทีกแ็ รมปท เี ดียว เราตองพรอ มอยทู ุกขณะ...ประมาท ไมได” ดารนิ ทรุดตัวลงน่ังบนถงุ ขา วสารตรงหนา มองดูเขาอยางกงั วล “ถงึ อยางไรคุณกไ็ มควรจะทงิ้ แคม ปไปนานนกั พใี่ หญก ําลงั เจบ็ ” “ผมไดรบั คาํ สัง่ จากคุณชายใหต ามไอแหวงไดโ ดยอสิ ระไมจาํ กัดเวลา และนเี่ ปน ส่งิ ทผี่ ม ตองการมานานแลว ” เขาตอบโดยไมไ ดเ งยหนาขนึ้ จากการทาํ ความสะอาดลกู เลือ่ นปน [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1033 “พ่ใี หญกําลังไมส บายมาก ในขณะเดยี วกนั กม็ ีจติ มงุ ม่นั ในการท่จี ะกําจดั ไอแ หวงลงให ได โดยไมย อมคาํ นงึ ถึงสิ่งใดท้งั สน้ิ คณุ ไมค วรจะยดึ เอาคําสง่ั ของเขาเปน หลักปฏิบตั ิแบบเถรตรง เกนิ ไป” หลอ นเอย แผว เบา มองดูเขาอยางขอรอ งในที “ฉนั คิดวาถาภายในสามวนั เปนอยา งชา ยงั ไมไดเ รือ่ งอะไร คณุ ควรจะกลับมาแคม ปก อ น ถึงแมท ี่นจ่ี ะเปน ชัยภมู ทิ ป่ี ลอดภัยเพยี งพอ แตเ มื่อไมมีคณุ ไมม แี งซาย ไมมไี ชยยันต เหลอื แตฉนั กบั พ่ใี หญผูนอนแซวอยูบนเตียง ตอใหบ ุญคาํ กับพวกลกู หาบอยดู วย มนั กเ็ หมือนกับวาฉันถูกท้งิ อยคู น เดียว” รพนิ ทรเหลอื บมองดูหลอนอยา งเหน็ ใจ ยมิ้ นิดหนึ่ง “เอาละครบั ผมจะพยายามกลับมาใหเ รว็ ทส่ี ุด ภายในไมเ กิน 3 วนั ทคี่ ณุ หญงิ กาํ หนดไว ให” ย้ิมบางๆ ปรากฏขนึ้ ท่ีรมิ ฝป ากงามคูนัน้ “ขอบใจมาก แลว ก.็ ..ขอฝากแงซายดว ยนะ” กําลงั เอาแซกระทงุ เขา ไปในลาํ กลองไรเฟล พรานใหญเ งยหนาขนึ้ อีกครัง้ ในทนั ทีนั้น จอ งหลอ นดว ยแววตาฉงน แลว หวั เราะออกมาเบาๆ “ขอฝากแงซาย” เขาทวนคํา “ใช! ” “แปลก! ไมค ดิ วา จะไดย นิ คณุ หญิงกาํ ชับผมอยา งนี้ ความจริงคณุ หญิงควรจะกาํ ชับฝาก ผมเก่ยี วกบั คณุ ไชยยันต” “ฉนั ไมจ ําเปน จะตอ งขอฝากไชยยนั ตกบั คณุ หรอก เพราะมันเปน ‘หนาที่’ โดยตรงของ คุณอยูแ ลว และฉนั ก็ไวว างใจคณุ เกยี่ วกบั ความปลอดภยั ของไชยยนั ตท กุ อยาง แตสาํ หรับแงซาย มนั ไมใชห นา ท่ขี องคุณ คณุ อาจปลอ ยเขาตามบญุ ตามกรรมกไ็ ดในนาทีวิกฤตทิ ส่ี ุด เพราะฉะนน้ั จึง ขอใหท ราบไวด วยวา นเ่ี ปนคาํ ขอรองจากฉนั ดแู ลคุมครองเขาไวด ว ยถาจําเปน !” “คณุ หญิงเคยบอกแงซายบา งหรือเปลา วา ฝากรพนิ ทรด ว ย?” “ไมจ ําเปนเลยทฉ่ี นั จะตองพดู กบั เขาเชนนนั้ มันเปรยี บเทียบกนั ไมไดเลยระหวางคุณกบั แงซาย ถา ฉนั พูดกับเขาอยางนั้น ก็แปลวาฉนั เหน็ วา เขาเหนอื กวา คณุ ย่งิ กวา น้ันโดยขอเทจ็ จรงิ แลว แงซายก็ไมม วี นั ทอดทง้ิ คณุ เปน อนั ขาด ไมวา จะเกดิ อะไรข้ึน เพราะเขาก็หวังพงึ่ คณุ อยใู นการรว ม เดินทางไปยงั เทือกเขาพระศวิ ะขางหนา ซง่ึ คณุ กร็ ดู อี ยแู ลวในขอ น”้ี พรานใหญห วั เราะเออื่ ยๆ ในลาํ คออยูเชนนน้ั กม ลงชําระปน ตามเดมิ “โปรดอยาวิตกไปเลยครับ เจา แงซายของคณุ หญิงคนนน้ั ไมมีอะไรที่จะตอ งนาหว งเลย สักนิดเดยี ว คนท่นี า เปนหว งในกรณนี มี้ อี ยหู ลายคนนัก คนแรกกค็ ือคณุ ไชยยันต รองมาก็เสย เกิด [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1034 และจนั เปน ลําดบั ถา จะพูดกันตามจริงแลว ผมยอมรบั วา ยงั รสู ึกเปน หว งตัวเองเสียมากกวา หว ง หมอน่ันเสยี อกี ” หญิงสาวถอนใจ “ฉนั ไมร ูหรอกนะ วา คณุ จะกนิ เหลยี่ มกนิ เชงิ กับแงซายอยา งไรบาง แตก อ็ ยา งท่ีบอกแลว ฉันขอฝากไวก บั คณุ กเ็ พราะเหน็ วา คุณอาวโุ สเหนอื กวาเขาในทกุ ดาน” “ผมไมไดมอี ะไรกินเหลย่ี มกนิ เชงิ กับแงซายตามทีค่ ุณหญงิ วา” เขาพูดโดยเรว็ แววตาขรึมลง จองหลอ นนิ่งมา “และเทา ท่แี ลว มา ผมกย็ อมรบั รองใหวา แงซายสําแดงความซอื่ สตั ยจงรกั ภัคดกี บั คณะ ของคณุ หญิงไดอยางดเี ยยี่ ม ซึง่ ผมพอใจ แตยังไมสามารถจะสนทิ ใจลงไปได ก็เพราะผมไมรูแนว า หมอเปนใคร มาจากไหน และเพื่ออะไรถงึ ไดมารว มกับเรา คุณหญิงจะถือวา ความแคลงใจของผม ขอนเ้ี ปน การกนิ เหล่ียมระวงั เชงิ ผมกย็ อมรับ แงซายชนะใจฝา ยของคุณหญงิ โดยราบคาบแลว จาก วีรกรรมและการเสียสละอันเนื่องมาจากสบโอกาสไดชองเหมาะของหมอเขา พอดี แตแ งซายยังไม อาจชนะใจคนข้รี ะแวงอยา งผมไปได ตราบเทาทหี่ มอยังไมพ ูดความจรงิ ทซี่ อ นเรน อย!ู ” “อยา พดู ถงึ เรื่องอ่นื เลย วากนั ถึงเรื่องนเ้ี ถอะ อยา งนอ ยทสี่ ดุ กเ็ ปน การขอรองจากฉนั คุณ จะไมใ หสญั ญารับปากพอใหฉ ันสบายใจหนอ ยเชยี วหรอื ?” หลอนกลา วเสยี งออน มกี ระแสวงิ วอนอยใู นที รพินทรยกั ไหล “ตามปกติแลว กมลสันดานของผม ทนมองเหน็ ใครไดร บั อนั ตรายตําตาอยูเบือ้ งหนา ไมไดหรอกครบั ถาหากวา ผมมโี อกาสจะชวยเหลือได อดตี ท่ีแลว มาในสมัยหน่ึง ทงั้ ๆ ที่ก็รูชัดอยวู า เจา หมอนเ่ี ปนสายของโจรกะเหรยี่ ง ตํารวจของผมจะยิงทง้ิ ผมยังปอ งกนั หมอไว นบั ประสาอะไร กับการมารว มชวี ติ กันในครัง้ นี้ ทผ่ี มจะปลอ ยใหห มอไดร บั ภยั ในระหวา งทผี่ มอยใู นฐานะจะชว ย ได” “ทาํ ไมคุณถงึ ตอบไมตรงประเดน็ คาํ ถามของฉนั ?” จอมพรานถอนใจเฮอื ก ผายมือออกไป “ผมรบั ปากครบั พอใจหรอื ยงั ?” หญิงสาวกมศรี ษะลง “ก็แคนเ้ี อง ฉนั จะไดสบายใจเสียท”ี “ดูคณุ หญิงเปน หวงกังวลอยกู ับหมอนีเ่ หลอื เกิน” “ฉนั ยอมรับ แงซายเปน ‘เดก็ ด’ี ในสายตาของฉัน ฉนั เปน หวงเขารองมาจากไชยยนั ต ใน การจะตดิ ตามไปกบั คณุ พรุง นี้ จําไวดว ยวาแงซายคือนอ งชายของฉนั !” “ขอรับครบั กระผม ผมจะจาํ คําสั่งน้ใี สใจไวเสมอ” “อยาประชดประชนั แดกดนั อยา งน้ันซิคะ รพนิ ทร...” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1035 นํา้ เสยี งของหลอนออ นโยน เอาใจ “ท่ฉี นั พดู เชน นี้ ไมไดห มายความวาจะเอาแงซายข้ึนมาใหท า ยเพื่อใหก ระดางกระเดอื่ งกํา แหงอะไรกับคุณเลย แตต อ งการใหคณุ ระลึกไวแ ตเพยี งวา ยามใดกต็ ามที่คณุ นึกหมัน่ ไส ไมชอบ หนา เขาขน้ึ มาโดยไมมีเหตผุ ลอนั ควร คุณกอ็ าจจะเวนไวเ สยี โดยเห็นแกฉ ันบา ง เทานน้ั เอง” พรานใหญห ัวเราะหึๆ หยบิ บหุ ร่ขี ้ึนมาคาบ เอ้อื มมอื ไปควา ดุน ฟนในกองไฟขน้ึ มาตอ “แลวรพินทรล ะ ไมไ ดม ีวาสนาไดร บั การ ‘หวง’ จากคุณหญิงดาริน วราฤทธิ์ บา งเลยเชยี ว หรือ” หลอ นย้มิ ให สน่ั ศรี ษะชา ๆ “บอกตามตรงวา ‘ไม’ จนนดิ เดยี ว” “ถา งั้นคนท่ชี ่อื รพินทร กไ็ มควรจะกลบั มาใหเห็นหนาอกี แลว ควรจะใหไ อแ หวงเหยยี บ เสียใหแ บน” ม.ร.ว.สาวคนสวยคงสา ยหนาอยเู ชน น้ัน “เปน ไปไมไดห รอก ไมม สี ัตวป า ตวั ไหนพิชิตจอมพรานทีม่ นี ามวา รพินทร ไพรวลั ย ได มแี ตจ ะตกเปน เหยอ่ื ” “กไ็ มแ นน ัก อนจิ จังคอื ความไมเ ทย่ี ง โดยเฉพาะอยางยิ่ง คนท่ีไมม ีกาํ ลงั ใจเพราะไมไ ดร ับ ความเปน หวงจากใครเลย ถา ผมไมกลับมาใหคุณหญิงเหน็ อีก กช็ วยกรวดนาํ้ แผส ว นกุศลไปใหบา ง ก็แลวกนั ” ดารินเอากิ่งไมเ ลก็ ๆ ท่ถี ือเลน อยใู นมอื ขวางมากระทบอกเขา..คอน! “บา ! พดู อะไรไมเปน มงคล แชงตวั เอง!...ถาคณุ ถึงชวี ิต ก็แปลวา สญู เงนิ คา จา งนําทางสอง แสนบาทไปเปลาๆ มิหนาํ ซ้ํายงั มีพันธะทจ่ี ะตองออกเงนิ คา เลี้ยงดแู มค ุณไปอกี จนตลอดชวี ติ มันไม เขาทีนักหรอก พอพรานไพร” “กก็ ลวั วาจะเสียเงนิ คา จางฟรี กแ็ ผค วามเปน หว งใหบ า งสิ สักเทา ปลายกอยกย็ งั ด”ี อีกฝายบอกมาหนาตาเฉย คูอรสิ าวอันเปน นายจางตวดั หางตาคอนอกี ครง้ั คร่ึงยิม้ ครึง่ ปนปง กระชากหางเสยี งเบาๆ “หว งเหมอื นกนั แหละ แตห ว งเงนิ คาจา ง เพราะฉะนนั้ อยา หนตี ายไปเสยี กอน” “ชนื่ ใจเหลือเกนิ หัวใจพองโตคบั เต็มอกทเี ดียวทีไ่ ดส ดบั มธรุ สวาจาอันเปนกําลังใจให ชนดิ อยากจะชกั ตายไปเสยี เดยี๋ วน”้ี “เล้ยี วลด เจาเลหอยางนีเ้ องผูหญิงเขาถึงไดหักอกให” “มาพูดใหช าํ้ ใจทําไม?” “สมนา้ํ หนา! ดใี จใหแก ‘เธอ’ ผนู ัน้ ดว ย ที่ไมเ ลอื กแตงงานกับคนขีก้ วนโทโส เธอ ตัดสนิ ใจไดถกู ตอ งแลว ” “ไมน ึกวา เปน นอ งสาวของคณุ ชายเชษฐาทผี่ มนบั ถือละก.็ ..” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1036 “จะทําไม?” “จบู สง่ั สอนเสยี เดยี๋ วนแี้ หละ!” “นายพราน! คุณเกงแตเฉพาะในเรอ่ื งสัตวเ ทา นน้ั ไมเกงในเรอ่ื งมนษุ ยห รอก โดยเฉพาะ มนษุ ยผหู ญิง!!” “ทาหรอื ?” รพินทรข ยับตวั ดารนิ ลุกขน้ึ ยนื เต็มสดั สวน สลัดผมท่เี กลา ไวลวกๆ หลดุ กระจายสยายเคลียไหล ตาเปน ประกายมนั ละเล่ือม รมิ ฝปากปรากฏรอยยม้ิ เพรดิ พกั ตร หลอ นไมเอยคาํ ใดโดยวาจาทงั้ สิ้น แตด วงตา คูนัน้ ประกาศชดั แนละ มนั เต็มไปดว ยอาการทาทาย ก่งึ เยาะหยนั ตาจอ งกันนิง่ อึดใจใหญ ค้วิ งามขางหนง่ึ ของหลอ นเลิกขน้ึ นอยๆ จอมพรานถอนใจเฮอื ก เอนกายลงนอนหลังพงิ เป พดู ตา่ํ ๆ พยายามทํานํา้ เสยี งใหเ ปน ปกติ “เกิดเปน ผหู ญิง อยา รอิ า นหม่นิ เชิงชาย แมจะถือวาตนเองเปนหญงิ สงู ศักด์ิ เปนดอกฟา ... ราตรสี วสั ดิค์ รบั คุณหญิง กลบั ไปนอนเสยี เถอะ ผมจะหลบั ละ พรงุ นีต้ อ งออกเดินทางแตเชา ขออภยั ดวยทีผ่ มพูดอะไรสามหาวไปเมื่อครูน้ี โปรดลืมเสยี เถิด” “รตู ัวเหมือนกนั รึ วาสามหาว?” เสยี งเยน็ นมุ ดงั ถามมา “คนเราเวลาลืมตัว มนั อาจทาํ อะไรออกไปไดท ้ังนัน้ แมแตในสง่ิ ไมส มควร” “สะเทือนใจมากนกั หรอื ท่ฉี นั พูดถึง ‘ผหู ญงิ ’ คนนั้น” รพินทรไ มต อบ ดดี กนบหุ รใ่ี นมอื ทิ้งไปทางหนึง่ แลวหลับตาลงเสีย แตแลว ก็ตองลืมตา ขึน้ อีกครัง้ เมอ่ื รูส ึกวา มอื ขางหนึง่ ถกู มือนมุ เย็นจบั ไว หลอ นกําลงั ทรุดตัวอยใู กลๆ เขา จอ งอยทู ี่ ขอ มือขา งนั้นดวยอาการขมวดควิ้ มแี ววฉงน รพนิ ทรกม ลงมองดขู อมอื ตนเองตาม มนั เปน ขอมอื ขางทีถ่ กู งเู หลือมกดั เอาเปนแผลลึก ขณะท่ีตอ สูเ พือ่ ปอ งกันหลอนไว ใน วันทีห่ ลงปาอยูดวยกนั นนั่ เอง ขณะนี้ยังถูกพันไวด ว ยแถบบราเชียรข องหลอ น อยใู นลักษณะเดิม ดาํ ขะมกุ ขะมอม หลอนเปน คนพนั บาดแผลใหเ ขาในวนั นนั้ โดยสละบราเชียรของตนเองเพราะหาผา สะอาดไมได ตางสบตากันอกี ครั้ง “นี่...นีค่ ณุ ยังไมไ ดเปลี่ยนผา พนั แผลอกี หรอื น่ี ต้งั หลายวนั มาแลว ?” เจาของบราเชยี รพ ดู ตะกุกตะกกั หนา เปน สชี มพู รพินทรย้ิมแคนๆ กมุ ตรงรอยทีพ่ ันไว “มนุษยผ หู ญิงคนหนึ่ง ที่ผมไมมคี วามเกง อะไรจะแสดงตอเธอไดเ ลย เปนคนอุทิศบรา เชียรร าคาแพง ท่ตี ิดอยกู บั ตวั เธอมาเปน ผาพนั แผลใหด ว ยมือของเธอเอง ราคามนั สงู กวา ผา พนั แผล ชนิดอน่ื ๆ มากนกั ผมก็เลยไมอ ยากจะเปลยี่ น และตงั้ ใจไววา จะใหม นั ผกู ตดิ ขอ มือเชน นี้ตลอดไป” “เพ่อื อะไรกนั ?” [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1037 “ก็ไมท ราบเหมือนกนั วา เพ่ืออะไรกนั คนเราบางขณะไมมเี หตุผลจะใหต วั เองได” “เปลีย่ นผาใหมไดเสยี ทแี ลว มันสกปรกเตม็ ที” “อยากจะรูเหมอื นกนั วา ใครจะมาบงั อาจเปลีย่ นผาพันแผลชนิ้ นีไ้ ด” “กเ็ จาของเดิมของมนั คนนีซ้ ”ิ เสียงตอบแผวเบา พรอมกนั หลอนกแ็ กป มอนั เปนสายอลี าสตกิ ทผี่ ูกไวด วยมอื ตนเอง ออกอยา งแชมชา รพินทรน ง่ั นิง่ มองดูอยเู งียบๆ เขาอยากจะขดั ขนื ดงึ มือกลับ แตเ หมอื นมอี าํ นาจ ชนดิ หนงึ่ มายดึ ไวชวั่ ขณะงนั ไป ดารินแกะแถบบราเชยี รท พี่ นั ไวอ อก แลว จบั ขอ มือขา งนนั้ ตรวจดู แผล ปากแผลอนั เดนิ จากเขยี้ วงเู หลือม บัดน้ีชิดกนั และแหง สนทิ ดแี ลว กําลังจะตกสะเก็ด หลอนถอนใจออกมาเบาๆ อยางโลง อก “ขอบคณุ สวรรค มันจวนจะหายสนิทแลว ” “เจบ็ ใจสวรรค ท่ีมันหายเร็วเกนิ ไป!” “แปลกน่ี ทําไม? อยากจะใหเ จบ็ ตัวไปนานๆ งน้ั ร?ึ ” “ใช โดยเฉพาะแผลนี้ และผา พันแผลพเิ ศษชิ้นน้ัน เพราะมนั หายเร็วเกนิ ไป ผา พนั แผลก็ เลยถูกถอดเอาคนื ไปดวย อยากจะฆาทกุ คนทบ่ี งั อาจมาแกะผาพนั แผลชิ้นน้อี อก แตก ็จนใจ เพราะผู แกะเปนเจา ของเดมิ นนั่ เอง” “เสียดายนกั หรือ?” “เหมือนถกู ปอกหัวใจออก” ดารนิ กมหนาซอ นเรนแววตา อึดใจเดยี วกส็ ลดั ผมเงยขน้ึ ตามเดมิ ทกุ ส่งิ ทกุ อยา งกเ็ ปน ปกตใิ นสีหนา ของหลอ น ดึงผา พนั คออันเปน แพรสีรงุ ...ทพี่ นั รอบคออยูในขณะน้ีออกมาบรรจงพนั ใหท่ขี อ มือตรงบาดแผลเดมิ ของเขา ผูกเงื่อนไวใ หเปน โบ “พันใหใ หมแ ลว สะอาดกวา ใหมก วา พอใจหรือยงั ?” “ราคาเทาไหร แพรสีรุงผนื น้?ี ” “ราคาของไมม ีหรอก มีแตราคาของนํ้าใจ” พรอ มกนั รา งระหงนนั้ กย็ นื ขึน้ “ขอใหโ ชคดสี ําหรบั การเดนิ ทางพรงุ น้ี ราตรีสวัสด!ิ์ ” จบคาํ พูด ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ วราฤทธ์ิ ก็ผละออกเดนิ ชาๆ บา ยหนากลบั ไปยังกระโจม รพินทรมองตามรา งของหลอ นไปจนลับตา แลว ทง้ิ กายลงนอนหลบั ตาประสานมือทง้ั สองไวบนอก กลิน่ หอมจางๆ จากผา ทพ่ี ันขอ มอื ลอยกรุนมากาํ ซาบไปตลอดท้ังฆานประสาท จรุง ลกึ เขา ไปอบอวลอยูในหวั ใจ มีกล่ินไอตวั ของเจา ของปนอยดู ว ย “ประหนงึ่ นํา้ คางท่ีเกาะอยบู นกิง่ ใบพฤกษา คร้ันยามดกึ กเ็ นอื งนองมากมาย [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1038 ปานจะรองดมื่ ใหฉํา่ ทรวงได แตพ อรงุ แจง แสงปจจบุ นั สมัยสอ ง น้ําคา งก็ยอ มจะสลายเหือดหายไป น้ําใจนาง ก็เปรยี บได ฉะน้ัน!” กระแสเสียงแหงลาํ นาํ เพลงทแ่ี งซายเคยขบั ดูเหมือนจะแวว วเิ วกอยใู นโสตประสาทของ รพนิ ทร สะทอ นสะทา นไปตลอดทั้งหัวใจ เชาตรูรงุ ขึ้น อาการของเชษฐาดขี ึ้นกวา เมือ่ วานเล็กนอ ย หลังอาหารคณะตดิ ตามไอแ หวง ทัง้ หมดกพ็ รอ มทจี่ ะออกเดินทางได ทุกคนไดรบั คาํ สั่งจากหวั หนา คณะใหเขา ไปพบในกระโจม “ผมกบั นอ ย และทกุ คนที่นี่ จะรอฟง ขา วดจี ากพวกคณุ ...” เชษฐาเอย ขึน้ ดวยเสียงกงั วานแจมใส ใบหนาย้ิมละไม “เสียดายอยา งสดุ ซง้ึ ท่ไี มอาจไปรว มศึกในคราวนีไ้ ด แตก ็ขอฝากวญิ ญาณของนักลา ไป พรอ มดว ย ไมตองหว งทางนี้ ผมรูสกึ ตัวเองวา จะหายเปน ปกตโิ ดยเร็วที่สดุ เสบยี งหมดเมื่อไหร กลับมาเอา” ดารินยืนอยเู บอ้ื งหลังของพ่ีชาย มองขามศีรษะของเชษฐาไปสบตารพินทร พลางสน่ั หนา แลวลอบยกนวิ้ สามนิ้วเปนความนยั ยํา้ ส่งั ใหเ ขาทราบวา อนญุ าตใหไปไดเ พยี งแคส ามวันเทา นนั้ ... ไมม ีใครเห็นอาการบยุ ใบของหลอน นอกจากคนท่หี ลอ นเจตนาจะใหเ หน็ คนเจบ็ มองกราดไปยงั ทกุ คนในคณะ ทจี่ ะออกเดนิ ทางดว ยอาการยม้ิ แชม ชืน่ เชนนนั้ “ไชยยนั ตแ กไปแทนตวั ฉนั และเปนหวั หนา แตจ งเชื่อฟง คาํ แนะนําของรพนิ ทร สว นแง ซาย...” เขาหันไปทางคนใชชาวดงทยี่ ืนสะพายปน ตระหงา นอยรู าวกบั นกั รบโบราณ “ฉันรูดวี า แกจะเปน ทป่ี รกึ ษาและชว ยเหลอื รพินทรไดด ที ่ีสุด ถาแกเจตนาทจ่ี ะทํา อยาเอา แตร อคอยคาํ ส่ังประการเดยี วเหมอื นอยา งทแ่ี ลวมา” แงซายไมตอบคาํ ใด นอกจากย้มิ เหมือนแยกเข้ียวตามนิสยั “ทําใจใหส บายเถอะเชษฐา เราหกคนจะเอาไอแหวง ใหอยมู ือใหไ ด หวงั วา นอยคงจะดูแล แกไดเ ปนอยา งดีระหวา งท่ฉี นั ไมอ ย”ู ส่ังเสยี สนทนากันอยูเพียงอกี ครเู ดยี ว พอตะวนั ขึน้ ทงั้ หกคนภายใตก ารนําของรพนิ ทร ก็ ผละออกจากบรเิ วณแคม ป ดารนิ กบั บุญคาํ เดนิ ตามออกมาสง จนถึงปากดา น แลวชวนกนั กลับปาง พัก เม่อื คนทง้ั หกตัดลงเนินหายลับไปในหมูโขดหนิ และแมกไม “ท่ีนเี่ ห็นจะตองกลายเปนบานของเราในระยะเวลายาวนานเสยี แลว ละ” นายจา งสาวเอย ขึน้ ขณะทก่ี วาดสายตาไปรอบๆ บริเวณคายพัก เมื่อเดนิ กลับมาถงึ “เพราะฉะนน้ั เราควรจะอยกู นั ใหสบายกวา น้ี หรอื บุญคําวา ยงั ไง?” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1039 บุญคาํ หัวเราะแหะๆ ไมเ ขา ใจความหมายในคําพดู ของหลอ น ไดแ ตท ําหนาต่ืนและเดนิ ตามหญิงสาวไปทกุ ระยะ ขณะที่หลอ นออกสํารวจดภู มู ิประเทศโดยรอบอยา งถ่ถี ว น “พวกเราทกุ คนวา งกนั ไมใ ชห รือ ตอนน?ี้ ” หลอ นหันมาถามอกี ย้มิ ๆ “วา งครบั ” “ดีแลว บญุ คาํ กบั นายเมยสองคนเกณฑพวกลกู หาบไปตดั ไมมาปลกู รานยกพน้ื ขนึ้ เอาไว เปนที่พกั อยา นอนกบั พน้ื เหมือนเชน ท่ีแลว ๆ มาเลย เราตองอยูทีน่ ก่ี นั อีกหลายวนั ไมงั้นฝนตกจะ ลาํ บาก แลวก็หากงิ่ ไมแ หงหรือพวกหนามมาสุมไวต ามชองทางท่ีสตั วร ายมันจะยอ งเขามาถงึ เราได ทําเปนประตไู ว อะไรท่ีมันชวยใหพ วกเราทุกคนมีความสะดวกสบายขน้ึ ไดก ็ชวยหาเขา ที่น่ีเปน แคม ปถ าวรของเราแลว ” ดารนิ ออกคําส่ัง บญุ คาํ กเ็ พิง่ เขา ใจในบัดนนั้ ย้มิ รา ออกมา “โอ! จรงิ ซคิ รบั นายหญิงรอบคอบเหลอื เกนิ ผมจะไปเกณฑพวกนน้ั ทาํ ตามทน่ี ายหญงิ สง่ั เดี๋ยวนีแ้ หละ” พรานพืน้ เมอื งสงู อายุ ผละจากหลอ นไปตะโกนสง่ั การอะไรโหวกเหวกอยคู รู พวก ลกู หาบทง้ั 9 คนมายืนมุงลอ มรบั คาํ สั่ง ตอ จากนั้นกแ็ ยกยา ยกนั ไปเปน หมูๆ ไมนานนกั กช็ วยกนั ขน ไมเ ขามา ครัน้ แลว การปลกู สรางกไ็ ดเร่ิมตน ข้ึนโดยทนั ที ดารินคอยบงการควบคมุ อยอู ยา งใกลชิด ทกุ คนชวยกนั ทาํ งานอยางแข็งขนั ตามคําสง่ั ของ หลอ น ซ่ึงตางก็ใหค วามนบั ถือและยําเกรง ไมผดิ อะไรกับเชษฐาหรอื ไชยยนั ต เพราะเคยเห็นฝมอื และน้าํ ใจอนั กวางขวางไมผดิ อะไรกับบุรษุ อกสามศอกของหลอ นมาเปน อันดแี ลว โดยเฉพาะอยาง ย่ิงทุกคนยอมตระหนกั ซึมซาบแกใ จเปน อนั ดีวา ‘นายหญงิ ’ ไมเ คยถือตวั โอบออ มอารีและสนทิ สนมใกลชดิ พวกเขาเสยี ยิง่ กวา นายผชู ายเสยี อีก หลอ นเปน ทีร่ กั และเลอื่ มใสของพวกลกู หาบทวั่ หนา พอตกบา ย บรเิ วณแคมปกม็ ีสภาพเปน คายพกั ถาวรทน่ี า อยูและดูอบอุนขึ้นอีกมาก รา น ขนาดกวา งใหญส องรา น ถูกปลูกขน้ึ อยา งแข็งแรงมีระดบั สูงจากพืน้ เทยี มเอว หา งกนั ประมาณ 20 เมตร ขนาบอยใู นระหวางเตน็ ททป่ี ลกู อยตู รงกลาง ผาใบขนาดใหญส องผืนถูกนาํ มาขงึ แทนหลังคา กันแดดกนั ฝนไดเ ปนอยางดี ยง่ิ กวานน้ั สรรพสิ่งทจี่ ะใหความเปนอยสู ะดวกสบายตา งๆ ก็ไดร บั การปลกู สรางขึน้ เทา ที่ ความคดิ และฝม ือของพวกลกู หาบจะกระทําได มนั รวมไปถึงการจดั เตรยี มปอ งกันภยั จากสตั วรายที่ จะเยย่ี มกรายเขามาดว ยจากทศิ ทางตา งๆ รอบดาน ซมุ ไมห ลายซมุ ถกู ถากถางใหโ ลงเตยี นออกไป ปากดานบางแหงถกู สะไวด ว ยก่ิงไมแ หงและหนาม ตลอดท้ังบริเวณไดรับการตกแตง ปดกวาดโลง เตยี น จนแลดเู ปนทอ่ี ยอู าศยั อนั นา อบอนุ บรรยากาศไมน ากลัวเหมอื นแตเดมิ [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1040 ทกุ สิ่งทกุ อยา งเสรจ็ สรรพเรยี บรอ ยตามเจตนาของหลอนลงในเวลาอนั รวดเรว็ หญงิ สาว ยืนกอดอกเอยี งคอมองดู ‘บานไพร’ ของหลอนแลว กย็ มิ้ ออกมาอยางพอใจ “นายทหารกบั พรานใหญก ลับมาเห็นเขา คงแทบจาํ ไมไดท เี ดียวแหละครับ” บุญคาํ ยิ้มนอ ยยม้ิ ใหญ เมอื่ มองดูฝม อื การสรางสรรคข องพวกตนเอง พวกลูกหาบทกุ คนก็ เต็มไปดว ยความพออกพอใจในการรเิ ร่มิ ของนายหญงิ เกย่ี วกบั การพฒั นาคา ยพักอาศยั ดารินยม้ิ สดชน่ื นยั นต าเปน ประกาย “อยา งนอ ยที่สดุ นายของบญุ คําก็คงจะพบกบั ความประหลาดใจ และเหน็ วาพวกเราทอี่ ยู ขา งหลงั ใชเวลาวา งใหเปน ประโยชนท่สี ุด เราไมไดอ ยเู ฉยๆ แตเราสรา งอาณาจกั รนอ ยๆ ของเราขน้ึ แลว เมื่อเขากลับมา เขาจะรสู ึกวาไดก ลบั มาถึงบา น ไมใ ชเ พยี งแคก ลบั มาถึงปา อันเปน ท่อี าศยั พกั ฉนั ชักรกั ท่นี ่ีเสยี แลว อยากจะอยใู หน านทส่ี ดุ ถาไมม หี ว งเรือ่ งอะไรตอ อะไรสารพดั ” บุญคํามองดหู ญงิ สาวดวยแววชนื่ ชม “เราจะอยูทนี่ ก่ี ันไปนานสกั เทา ไหรครับ?” “จนกวา เราจะลม ไอแ หวงไดส าํ เร็จ หรือจนกวา นายใหญจะหาย อยา งใดอยา งหนงึ่ สดุ แลวแตอ ยางไหนมาถงึ กอ น” “สกั กีว่ ันครบั นายใหญจะหายเปน ปกติ?” “อาจจะในราวเดือนหนง่ึ ” พรานอาวุโสนง่ิ คดิ อะไรอยคู รู กถ็ อนใจเบาๆ เหลอื บตามองดูหลอ น อาการมีกงั วลแฝง อยู “บญุ คาํ ทายไมถูกวา ระหวา งเวลาทนี่ ายใหญร กั ษาตัวอยปู ระมาณเดือนหนึง่ กบั การลมไอ แหวง...อะไรจะมาถงึ กอ น ดไี มดีนายใหญอ าจหายกอ นทเ่ี ราจะไดต ัวไอแ หวงกไ็ ด” “ทาํ ไมหรือบุญคํา นแี่ ปลวา บญุ คําก็ยังไมแ นใ จในฝมือของพรานใหญหรอกหรอื ฉนั คิด วา เขาควรจะไดต วั มนั ภายในไมเ กนิ อาทิตยนีเ้ สยี ดว ยซาํ้ ” บญุ คําถอนใจอีกคร้งั มวนบหุ รี่สูบ “บญุ คาํ แนใ จในฝม อื ของพรานใหญครบั นายหญงิ แนใ จเทาๆ กับการแนใจวา เวลาเชา พระอาทิตยจ ะตอ งข้นึ แตไมแ นใจในไอแ หวง ...มนั เปนชา งแสนรู เจา เลหแสนกลย่ิงกวาเสือสมิง ถา มนั คดิ สูม ันตองตายแน แตบ ญุ คาํ กลัววา พอมนั รวู าพรานใหญตามมัน มันจะบายหนาหนีโดยไม ยอมประจนั หนาดว ย คราวน้ีกต็ ามกนั เปน แรมป สตั วร า ยผสี งิ ทกุ ตวั รักษาตวั มนั อยา งดที ่สี ดุ ...ทจ่ี ะ ไมยอมเผชิญหนา กับพรานรพนิ ทร มนั ดเู หมอื นจะจํากล่นิ เขาไดท เี ดยี วแหละ ถึงไมร โู ดยกลิน่ ก็รู โดยวิญญาณของผตี ายโหงทค่ี อยสงิ บอกเตอื นมันอย”ู ใบหนา ของหญิงสาวเครงขรมึ ลง เมมริมฝปากนอยๆ “ถา เปน อยางบญุ คําวา ละก็ เราเหน็ จะเสยี เวลากนั แยทเี ดยี ว ความจรงิ เราควรจะถงึ หลม ชาง และเร่มิ ตนการเดนิ ทางจรงิ จังกนั ไปนานแลว มาติดขดั เรอื่ งไอแ หวง นีแ่ หละ ถามันยืดเยอ้ื [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1041 ออกไปโดยไมม ีกาํ หนดแบบนี้ อะไรตออะไรคงจะตองเปล่ยี นแปลงไปหมด แตฉ นั มีความเชอ่ื มน่ั อะไรอยอู ยางหน่ึง” “นายหญงิ เช่อื อะไรหรอื ครบั ?” “ไอแ หวงประกอบกรรมทาํ เขญ็ มามากเต็มทแี ลว ควรจะถึงวาระสดุ ทา ยของมันเสียที ไม วา มนุษยห รือสตั ว ลงไดประกอบกรรมชวั่ มากๆ ฟา ดนิ ก็ควรจะลงโทษ” บุญคําพยกั หนา เห็นดว ยกบั คาํ พูดของหลอ น “นายหญงิ พดู ถูกครบั ไอแ หวงเปน ชางกจ็ ริง แตจติ ใจของมันเปน ผูรายสําคัญเปนผีนรก มาเกิดในรางของชา ง มันควรจะถึงเวลาตายไดแ ลว ถาเทวดาศักดส์ิ ิทธ์ิ และไมเขาขางความช่ัว ถา พวกเจา นายทกุ คนไมหว งวาจะไปถงึ หลมชา งเม่ือไหรล ะก็ พรานใหญค งจะตามมนั จนถงึ ทสี่ ดุ ไมวา มันจะหนไี ปถงึ ไหน?” “พวกเราไมห ว งในเรอ่ื งที่จะไปถึงหลม ชางเมอื่ ใดอีกแลว ” หลอ นตอบ นา้ํ เสียงหนกั แนน มน่ั คง “เพราะถึงอยา งไรมันกเ็ สยี เวลามาแลว ต้งั แตต น เราตกลงกนั ไวแ ลว วา ถาลม ไอแหวงยงั ไมได เรากจ็ ะไมเริม่ การเดินทางท่เี ราต้งั ใจไว แลวถาจาํ เปน จรงิ ๆ เราอาจยอ นกลับไปหนองนํ้าแหง เพอื่ เตรียมสัมภาระเร่มิ ตน การเดินทางกนั ใหมก ไ็ ด ในกรณีทต่ี องเสียเวลาเน่ินนานออกไปจนสง่ิ ของ ที่เราเตรยี มมารอยหรอหมดไป ไมว า กระสนุ ปนหรอื เครอ่ื งใชไมสอยอืน่ ๆ” แลว หญิงสาวกบ็ อกบุญคาํ ใหเ รยี กลกู หาบทกุ คนเขา มาประชมุ สัง่ วา หา มไมใ หท ุกคน ออกหางจากบริเวณแคม ปเ กนิ กวา รัศมีสามรอ ยเมตร ยกเวน ในกรณจี าํ เปน ซึง่ จะตอ งรายงานให หลอ นทราบและไดร ับอนุญาตเสียกอนทกุ ครั้ง กาํ หนดหนา ทบี่ ุญคาํ ใหค อยดูแลและรับใชอยูใกล เต็นท โดยทําหนาท่ีแทนแงซาย สวนบรเิ วณรอบนอกใหเ ปน หนา ทีข่ องนายเมยหวั หนา ลกู หาบ ประมาณบายสามโมง พยบั ฝนมืดมดิ มาทางดานตะวนั ตกเฉยี งใต ฟา แลบอยูแปลบปลาบ พรอมกับคํารนใกลเขามาทกุ ขณะ พายกุ รรโชกเยน็ เฉยี บมาเปน ระยะ ตอ จากนนั้ อกี เพยี งคร่ึงชว่ั โมง ฝนกก็ ระหนํา่ ลงมาอยางหนกั ดารนิ สวมเสือ้ กนั ฝนออกจากกระโจมมาบงการใหพ วกลูกหาบขน สัมภาระขา วของหลบฝนขึน้ ไปไวบ นรา นมงุ หลงั คาทป่ี ลกู สรา งไว บางสวนกใ็ หลําเลียงเขา มาไวใ น กระโจมพกั หาไมเชนนน้ั คงเปยกปอนกันหมด บญุ คําตามหลอนเขา มาในกระโจม ภายหลงั จากหญิงสาวส่ังการเรยี บรอ ย เชษฐาครง่ึ น่งั ครงึ่ นอนอยูบนเตยี งสนาม ทอดสายตาจับมองมายงั นอ งสาวคนสวยอยา งชืน่ ชม แมเขาจะเจบ็ ปว ย อยกู ับทเี่ ชนนี้ กไ็ มมอี ะไรนาวติ กกังวลเลย ดาริน วราฤทธ์ิ ปฏิบัติหนาที่เปน นายใหญของแคมป ควบคุมไดอ ยางเขมแข็งและมีสมรรถภาพย่งิ แทนตวั เขาไดโดยไมมอี ะไรตอ งหวงแมแ ตนอย “ฝนเทลงมาใหญ รพนิ ทรกบั ไชยยนั ต แลว ก็พวกน้ันไมร วู า จะเปนยงั ไงบา ง” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1042 หวั หนา คณะปรารภข้ึนอยา งไมสบายใจ นองสาวถอดเสื้อกนั ฝนออกสลัดน้ําจากเสน ผม แลวเดนิ มาน่งั ขา งๆ จุดไฟใหแ กกลอ งยาเสนของพช่ี ายทถี่ อื คางอยู บญุ คําก็หยอ นตัวลงบนกอง สัมภาระใกลๆ “เจอฝนแนค รบั มันมาทางใตท ่พี รานใหญบ า ยหนา ไปเสยี ดวย” พรานพน้ื เมอื งบอก “เสร็จแลว ฝนจะเปนอปุ สรรคในการตามรอย ปานนชี้ ะรอยหายหมดแลว” เชษฐาบน อดั กลอ งยาเสนหนักหนว ง ดารนิ คลผี่ า แบลง็ เกต็ คลมุ ไวร อบตัวพช่ี าย ปองกัน ไอช้นื จากละอองฝนทป่ี ลวิ เขา มา “พี่ใหญอ ยา มวั คดิ กังวลอะไรอยูก บั พวกนน้ั เลยคะ ถงึ อยางไรพวกนั้นกม็ อื ชัน้ เซยี นกนั ท้ังนน้ั ” “ฝนตกระหวา งการแกะรอยก็ดีอยางเสยี อยา ง” บญุ คาํ วา “รอยเกาถูกฝนชะหายไป แตร อยใหมจ ะยงิ่ ปรากฏชัดเจนขนึ้ ถามันไมลวงหนาไปไกล นัก” “อะไรก็ชา งเถอะ อยาไปเจอเอาน้ําปาเขาอีกก็แลวกัน” ดารนิ เปรยข้ึนเพราะยงั จําเหตกุ ารณค ร้งั หนงึ่ ได บุญคาํ หวั เราะสน่ั ศรี ษะ “นา้ํ ปาจะนากลัวก็ตอเม่ืออยใู กลเ สน ทางของมันเทานนั้ บริเวณท่พี รานใหญม ุงไป ไมมี เสน ทางนาํ้ เลย ฝนคราวน้ีกไ็ มแรงอะไรนกั ตกธรรมดาเทานัน้ เอง ประเดยี๋ วกห็ าย ฝนไลช า งมาเร็ว ไปเรว็ ” “วาแตค ืนนเี้ ราจะมฟี น แหง พอทจ่ี ะสมุ ไฟไดห รอื เปลา ?” หญิงสาวถาม “พอมีครบั นายหญงิ กอนมนั จะเทลงมา บญุ คําใหพ วกนนั้ ขนเขา มาไวใ ตรา น เอาผา พลาสติกคลุมไวไ มใ หเปย กฝน พอจะใชไ ดต ลอดคนื น้ี เปน ฟนไมห นกั ทง้ั นนั้ บนนเ้ี ปน พนื้ หินแขง็ แลว กเ็ ปน ยอดเนิน นํา้ ไมข ัง กอไฟไดง า ย สําคัญอยา ใหม นั ตกตลอดคนื ก็แลว กัน” ดารนิ ส่ังใหบ ญุ คํารือ้ ลงั ใบหนง่ึ นําเอาน้ํามนั เตา นาํ้ มนั กาดและเตาฟอู อกมา สาํ หรับ เตรียมหุงหาในเวลาเย็น หากเหตกุ ารณจ ําเปนเกดิ ขน้ึ โดยไมสามารถจะอาศยั ไฟปา ตามธรรมชาติได หีบเสบยี งอนั เปนอาหารแหง และอาหารกระปอ ง ท่ีเตรียมมาอยา งเหลอื เฟออกี ใบหน่งึ ก็ไดรับคาํ สงั่ ใหเปด ขน้ึ “โชคดเี หลือเกนิ นอ ย ขา วของมากมายท่นี อ ยเตรียมมาอยา งเหลอื เฟอเหลา น้ี เรามโี อกาส ใชม ันไดอยา งเต็มท่ีเพราะเหตกุ ารณท ี่ตอ งรบกับไอแหวง นี่เอง ไมงน้ั กค็ งจะเหลือท้งิ เปลา ใชไมหมด หรอก” เชษฐาบอกมาพรอ มกับหวั เราะเบาๆ [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1043 “นอยถอื หลักปลอดภยั ไวกอ น ดกี วา จะเสยี ใจภายหลงั คะ ” นอ งสาวบอกยมิ้ ๆ “มนั ไมหนกั หนาอะไร ลกู หาบ พาหนะของเรากม็ พี รอม ของเหลือดีกวา ขาด ทาํ อะไรไม ประมาทไวไ ดเ ปนดี คราวนพ้ี ่ใี หญเ หน็ หรอื ยงั คะวา ไมว า คณะไหนหรือกจิ การอนั ใด ถามีผหู ญิงเขา รว มอยดู ว ยมนั จะดกี วาจะมผี ชู ายลว นๆ เพราะผหู ญิงรอบคอบเห็นการณไ กลกวา พวกผชู าย” “จรงิ ของนอย พข่ี อยอมแพ! ” เชษฐายอมจํานนโดยดี ดารนิ หวั เราะเสยี งใส บายวนั น้ีอารมณข องหลอนผอ งใสขน้ึ เพราะอาการของพ่ีชายดีขน้ึ มาก “คดิ ถงึ เร่อื งน้ีแลว นอ ยยังอดฉิวตาพรานของเราไมห าย” หลอ นกลา วตอ ไปปนหวั เราะ “วันทีเ่ ขาเห็นนอ ยเตรยี มของ ทาํ หนา ยักษห นา มารเขาใส ราวกับจะเหน็ วา นอยเปนตัว ถวง ตัวเกะกะรุงรังอะไรกไ็ มป าน ทะเลาะกนั แทบลม แทบตาย ทีนี้ละ คงจะไดเหน็ คณุ เสยี ที” “เทาแลว เทา รอด ก็ไมร จู กั ญาติดกี บั รพนิ ทรเสียทหี รอื นอย พีเ่ หน็ เธอเขมนเขาตง้ั แตว นิ าที แรกทพี่ บกนั ทเี ดียว” พีช่ ายถามมาดว ยนา้ํ เสียงเรอ่ื ยๆ ไมส นใจอะไรนกั นอ งสาววางหนาเฉย แตต าเปน ประกายสุกสกาว “เหน็ จะลาํ บากคะ สําหรบั พรานนําของพใ่ี หญค นนี้ ศรศลิ ปไ มกนิ กนั เลย มอี ะไรขวางๆ ลกู นัยนตาอยตู ลอดเวลา เบง ๆ เตะ ทา ยังไงพกิ ล โดยเฉพาะอยา งย่งิ กบั นอ ย ถาไมจาํ เปนเกยี่ วกับเรื่อง นาํ ทางขา งหนา ละก็ นอ ยบอกใหพ ่ีใหญไ ลออกไปนานแลว” “ทําไม เขาแสดงอะไรไมสภุ าพตอนอยง้ันหรือ?” ดารนิ เดนิ ออกไปแหวกมานประตขู องกระโจม มองดสู ายฝนเบ้ืองนอก “กไ็ มเชงิ คะ ถาจะพิจารณากันในดานความเปน สุภาพบรุ ษุ หรือการปฏบิ ัตติ นรับใชต าม พันธะสัญญาจา งกไ็ มม ีอะไรบกพรอ งหรอก ดีเกนิ คาดเสยี ดว ยซาํ้ ” “แลว อะไร ทนี่ อยบอกวา ขวางลูกนยั นตา?” พี่ชายจองมองมาดวยสายตาคน หา นอ งสาวนิง่ เงยี บไปนาน แลว ทําเสยี งขุน ๆ มาใหพ ่ีชายไดย นิ วา “กไ็ อท า เตะ ๆ เบง ๆ อยางทบี่ อกแลว ยังไงคะ อธิบายไมถกู หรอก ยโสถึงแมวา ไมถ ึงกบั โอหัง กระดา งแมว าจะไมถ งึ กับหยาบคาบ สภุ าพแตข าดการออ นนอม ถา เปน ไดอยา งแงซายก็จะดี ไมน อยทเี ดียว” เชษฐาอดั ควนั กลองลกึ แลว ระบายชา ๆ ออกทางชองจมูก จอ งนองสาวทางเบื้องหลงั น่งิ อยนู านดว ยประกายกังวลลกึ ซงึ้ อกี ฝา ยคงไมม ีโอกาสทราบไดวา คาํ พดู ใดๆ ของตนก็ตาม...เปน [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1044 กระจกเงาสะทอนสอ งใหพช่ี ายมองเห็นเขาไปในหนา ตา งหัวใจของตวั หมดสน้ิ แทนท่ีจะเปน สิ่งอาํ พรางกลบเกล่ือน “นอย” “ขา” “พ่ีอยากจะเตอื นอะไรนอ ยสกั อยางหนง่ึ เกยี่ วกับเรื่องพรานของเรา” อดตี ทูตทหารบกเช้ือพระวงศเ อย มาแผว ตํา่ อยางระมัดระวงั “ทาํ ไมหรือคะ?” “จงดูแตเพยี งวา เขาปฏิบัติหนาท่ีตามพนั ธะสัญญาจางถูกตอ งครบถวนหรอื ไมเ ทา น้ัน นอกเหนือไปจากน้ันเขาจะเปน อยางไรกช็ า ง ไมต องไปมัวกังวลอยู มนั ไมใชเร่อื งสาํ คญั ถงึ กบั ตอง มาคิดใหเ ปลืองใจหรอก” ดารินตะลึงงนั ไปกับคาํ พูดเรยี บๆ ของพชี่ ย เลือดแลน ข้ึนจบั ผดิ แกม ผะผา วดว ยความ กระดากอายหวั ใจของตนเอง นหี่ ลอนพลง้ั เผลออะไรออกไปเสียแลว กระมงั จนทาํ ใหพ ่ชี ายผูฉลาด รอบคอบกลาวเตอื นมา ดว ยความหมายเปนนยั เชงิ รูท นั เชนนี้ ถูกแลว...มนั ไมใ ชเ รื่องสําคญั ถงึ กบั ตอ งเก็บมาคดิ ใหเ ปลอื งใจ อยางพช่ี ายของหลอ นวา แลวทาํ ไม? ทําไมหลอ นจงึ ตองเก็บมาคิดอยู? มี อะไรจะตองนา คิด หรือวา แยแสดว ยนักหรอื สําหรับพรานไพรผยู โสคนนั้น และหลอ นกไ็ มร สู ึกตัวมากอ นเลยวา ได ‘เปลอื งใจ’ คดิ อยใู นเรอ่ื งของคนนั้น จนกระท่ัง พช่ี ายเตือนใหร ูเ ร่อื งเอาเด๋ยี วน้!ี ‘นา อายเหลือเกิน ดาริน’ หญงิ สาวตดั พอ หัวใจตนเอง แลวก็สะบดั หนา พยายามจะขจดั ความวนุ วายอลหมา นใจ ทง้ั หลายใหหลุดพนไป ฝนซาเม็ดในเวลาเยน็ ภายหลงั อาหารค่าํ ครเู ดียว ซึ่งหลอนรบั ประทานคนเดยี วอยางเงยี บ เหงาอยใู นเตน็ ท อากาศก็มอื สนิทลง ความเงยี บและความหนาวเยน็ เรมิ่ ยางกรายเขามา ภายหลงั ทีจ่ ดั การใหคนเจบ็ นอนหลบั ไปแลว หญิงสาวกน็ ั่งสบู บุหรดี่ ื่มกาแฟอยูคนเดยี ว บังเกิดความเปลาเปล่ยี ววาเหวอยา งไรบอกไมถกู ท้ังๆ ที่ในคายพกั ท้งั หมดมจี าํ นวนคนอยูถงึ 12 คน ดูราวประหนง่ึ วา มีหลอ นกับเชษฐา (ผูปว ยและนอนหลบั อยูบนเตยี ง) อยูก นั เพยี งสองคนเทานัน้ ทามกลางปา ใหญไ พรลกึ หลอนเดินมาแหวกประตกู ระโจม ทอดสายตาออกไปยังบริเวณแคมปเ บอื้ งนอก เห็น พวกลูกหาบนงั่ นอนสูบบุหรแี่ ดงวาบๆ อยบู นรานทป่ี ลกู ไวทั้งสองดาน มไี ฟกองใหญทกี่ อแบบไฟ สายฝน ลกุ โชติอยตู รงกลาง เบ้อื งบนขงึ กัน้ ไวดว ยผา พลาสตกิ ปอ งกันสายฝนซ่ึงอาจตกลงมาอกี ใน ตอนดกึ เสียงกบเทียนรองอยเู ซ็งแซ สลบั ไปกับหยาดฝนทค่ี างอยบู นใบไมหยดลงกระทบพน้ื รอบ ดา นดังเปาะแปะเปนจงั หวะ อากาศเยน็ ชน้ื ไปดว ยละอองนา้ํ นานๆ จะไดยนิ เสียงกระดงึ ท่ีผกู คอ [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1045 ควายดงั ขน้ึ สักครง้ั อันเกิดจากท่ีมันไหวตวั อาณาเขตคายพักทัง้ หมดเมือ่ ตอนกลางวนั ก็จัดการถาก ถางและปลูกสรา งเสียจนมองดูรื่นรมยน า อยขู น้ึ มากแลว แตพ อตกกลางคืน ความมืดปกคลุมอยูเชน ขณะนี้ มนั กก็ ลับดเู ปลยี่ วนากลัวขึ้นอกี ทกุ ส่งิ ทุกอยางรอบดานนา หวาดระแวงไปหมด โดยเฉพาะอยา งยง่ิ ในเมื่อ ‘เขา’ คนนนั้ ไมอ ยูเสียคนเดียว...คิดแลวสะทานเยอื กเขา ไปถึง ขว้ั หวั ใจ ความคิดของหลอนฟงุ ซา นไปไกล...อะไรจะเกดิ ขึ้นบา ง มาตรวา ตกดกึ ของคืนน้ีขณะท่ี หลอนนอนหลบั สนทิ และตน่ื ขึน้ มาพบวา บุญคําและพวกลกู หาบท้งั หลายกลายรา งเปนเสือสมิง หรือภตู ผีปศ าจกนั หมด? กลางปาลึกในเวลากลางคืน ทกุ สงิ่ ทุกอยา งมันลว นเตม็ ไปดว ยความลี้ลับ อาเพศ ซ่งึ หลอนก็เคยพบเหน็ มากับตาแลว เชษฐาผูเ ปนพีช่ ายขณะนก้ี น็ อนปวยทุพลภาพอย.ู ..อะไร จะเปนเครื่องรางหลกั ประกนั คอยปกปองคุมครองให หญิงสาวขนลกุ ซูข น้ึ ทั้งกาย จากมโนภาพทีห่ ลอนตนเอง บัดนี้หลอ นยอมสารภาพกบั ใจ ตนเองแลว รพนิ ทร ไพรวลั ย ผนู นั้ ...ปราศจากเขาเสยี คนเดียว อาณาจักรไพรมนั ดนู า สยองกลวั ไป หมด ไมม คี วามอบอุนเช่ือม่นั ใดๆ เหลืออยเู ลย นับแตเ ริ่มตนออกเดนิ ทางมา ไมเคยมคี นื ใดท่ีหลอ นมี ความรูส ึกพรัน่ พรงึ หวน่ั ไหวเหมือนคนื นี้ แมแ ตข ณะทหี่ ลงปาดวยกนั สองตอ สองในคราวนัน้ กย็ ัง อบอุนสบายใจกวา คืนน้ี เพราะมคี นคนนนั้ เปน เสมือนเครอื่ งรางอยใู กลชดิ พยายามระงบั ความคดิ อนั ฟงุ ซา นพร่นั พรึงนน้ั ลง หวั เราะออกมาเบาๆ เยาะความรสู ึกของ ตนเอง หยบิ เสอ้ื คลุมขนึ้ มาสวม เอือ้ มมือไปยงั เข็มขัดปนสน้ั แตแลวก็เปลยี่ นใจควา ไรเฟลขนึ้ มา แทน ฉวยไฟฉายติดมือ เดินออกมายังบรเิ วณเบอ้ื งนอก บุญคาํ นอนเอกเขนกมวนยาอยูห นา ตานํ้ามนั กาด ซึง่ ตม นาํ้ หมอ ใหญ กล็ กุ ขึน้ หยบิ ปน เดิน ตามหลงั นายหญิงเปนองครักษม า หญิงสาวเดนิ ตรวจบริเวณไปรอบๆ ใชไ ฟฉายกราดสองออกไปยงั ราวปาดานนอกอยาง ระมัดระวัง “นายหญิงสงสัยอะไรหรือครบั ?” บญุ คําถามเบาๆ “เปลา หรอก ออกมาตรวจดูอยา งนน้ั เองแหละ ทุกอยางปกติเรียบรอยดหี รือ?” “ปกติดีครบั ” “พวกเราเปน อยางไรบา ง มีใครเจ็บปวยไมส บายบางหรอื เปลา ?” “เหน็ นายเมยบนปวดหวั เมอื่ ตอนเย็นนี้ ตอนนด้ี ูเหมือนจะนอนหลับไปแลว นอกนนั้ กไ็ ม มีใครเปนอะไรครบั ” “อา ว! แลว ทาํ ไมถงึ ไมบ อกฉัน ส่งั ไวแลว วาใครเปน อะไรใหบ อกฉนั ” [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])