05เพชรพระอุมา เล่ม5 ดงมรณะ

896 [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

897 37 พน ดงตน หนามสมอ อนั มใี บแหลมคมและหมูไมที่ขึ้นอยูก ับชายน้าํ ตดั มายงั อีกตล่งิ ดาน หนึ่ง ภาพอันเปนทม่ี าของเสียงกป็ รากฏขน้ึ ชดั เจนกับทกุ สายตา ทีจ่ อ งอยา งตน่ื เตนตกตะลึง หา งฝง ตลงิ่ ออกไปไมเ กนิ 15 เมตร อนั เปนบรเิ วณปลักตนื้ ๆ ทม่ี นี ํา้ แฉะใตตน ไทรใหญ นํ้า และโคลนบรเิ วณน้ันแตกกระจัดกระจาย ปลิววอ นดวยการฟด ฟาดของเจาสัตวสะเทนิ้ น้ําสะเทิ้นบก ตัวขนาดเรอื จาง เสยี งขูคาํ รามอยา งดุรา ยกระหายเลือดของมัน ดงั ประสานไปกับเสยี งรอ งแหลมของหมู ปา ผูซ ึ่งบดั น้ีถกู งับคาบกลางลาํ ตัวด้นิ กระแดว อยู หมตู วั น้ันเขอื่ งโขทีเดียว แตเมื่อเปรียบเทยี บกบั เจา ของฟนเลอ่ื ยทขี่ ยาํ้ มันไวใ นปากขณะน้ี ก็มองไมผ ิดอะไรกับเหน็ จง้ิ จกคาบตกั๊ แตนตัวเลก็ ๆ มันสะบัดฟด ฟาดอยไู ปมาอยางรวดเรว็ ดดุ นั กระทบกับรากไทรและหมไู มเล็กๆ ท่ขี ้ึนอยู ในนา้ํ เหมือนเจตนาจะใหห มตู ัวนน้ั ยตุ กิ ารดน้ิ รนอยา งเด็ดขาด แลว กระชากตะกยุ ลงไปในปลกั โคลนหา งโคนตน ไทรออกไป นา้ํ บรเิ วณนน้ั ตืน้ เพยี งเขา รา งของมันจึงปรากฏเหน็ ชดั เตม็ ตวั อยา งถนดั หางลักษณะ เหมือนใบเลือ่ ยตวดั ฟาดอยูโ ครมครามอยา งนา สะพรึงกลวั เลือดของหมูปา กระเด็นแดงฉานเปรอะ ไปทวั่ ใบไม และละลายอยใู นน้ําอนั ขนุ คลัก ตัวมนั สีดาํ สนทิ เปนเกลด็ หนาขรขุ ระนา เกลียดนา กลัว ยิ่ง มองดเู หมอื นขอนไมจมนํ้าผๆุ หากไมเ ห็นอากัปกิรยิ าท่มี นั กําลงั เคลื่อนไหวอยางรวดเร็วในการ สังหารเหยอ่ื เชน ขณะน้ี มันเปน ภาพทสี่ ยดสยองพองขนอยา งยิง่ ! “ยงิ นะ!” ไชยยนั ตรองข้ึนกระหืดกระหอบพรอมกับประทบั .600 ไนโตรฯ แตเชษฐาเรว็ กวา ควา ลํากลอ งปน ของไชยยนั ตก ดตาํ่ ไว พรอมกบั หามเรว็ ปรอ๋ื “อยา! ปลอ ยมนั ” ไชยยนั ตช ะงกั ทุกคนยนื นง่ิ จบั มองภาพนนั้ ดว ยอาการกลน้ั ลมหายใจตอ ไป ดารินผู กระชากปน ส้ันออกจากเอว ก็พลอยชะงกั ลงดวย เพราะเสยี งหามของพ่ชี าย และก็สังเกตเหน็ พราน ใหญไมมปี ฏิกริ ิยาเชน ไร นอกจากจะยนื ดอู ยูเฉยๆ เสี้ยวของวินาทตี อ มาน่นั เอง เจา สัตวรา ยแหง บงึ มหากาฬกว็ ง่ิ นาํ้ แตกโครมครนื กระชากเหยอ่ื ตะลยุ ลงไปในสวนลกึ ดาํ เลนและพงไมนํา้ มองดู ผาดๆ เหมือนจะแทรกแผนดินหายไปตอหนา ตอ ตาอยา งนา หวาดเสยี ว เสยี งโคลนเดอื ดปดุ ๆ แตก พล่ักข้นึ มาเปน พรายฟอด ระคนไปกับเลอื ด เสียงของหมปู า ขาดหายไปในทนั ทีที่ถกู กดจม หายลง ไปใตเลนเหลวเละ มแี ตเสยี งสําลกั แทน และชัว่ อดึ ใจตอมา กเ็ งียบสงบลงตามเดิม คงทิง้ ไวแตร อย [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

898 เลือด และพรายนาํ้ ท่ีเดอื ดฟอดอยูเ ชนน้ัน ทกุ สง่ิ ทุกอยา งรวดเร็วฉับพลนั ราวกับเปนภาพฝน รา ยท่ี มองเหน็ กนั ชวั่ พริบตาเดยี ว ดารนิ ครางอะไรออกมาคาํ หนง่ึ หลบั ตาลงอยา งสยดสยองเหลอื ทจี่ ะกลา ว ภาพทเี่ หน็ กับ ตามนั ส่ันประสาทของหลอ นเปนอยา งย่งิ แทบจะไมเชือ่ สายตาวา จระเขใ หญตวั นนั้ คาบหมปู า แทรกเลนหายไปตอ หนาตอ ตาไดอ ยางไร ทง้ั ๆ ที่มองเห็นวานา้ํ บรเิ วณน้นั ไมล กึ หรือกวางใหญอ ะไร นกั ไชยยันตเองกร็ สู ึกคอแหง ผาก กะพรบิ ตาอยูป ริบๆ ขนลกุ ชนั สว นเชษฐาเยอื กเยน็ อยใู นอาการ เดมิ ไมผิดอะไรกบั พรานใหญ ผูซึ่งมองเห็นอะไรเปน เรือ่ งสามัญธรรมดาไปหมด “โชคดีเหลอื เกนิ ทเี่ ปน หมเู คราะหร า ยตวั นนั้ แทนทจี่ ะเปน พวกเราคนใดคนหนึง่ !” ไชยยนั ตพ มึ พาํ ออกมาดว ยเสียงกระซบิ “ฉันเคยเหน็ หมาในทง้ั ฝูง เปน พนั ๆ ตวั รมุ กดั กนิ หมทู ง้ั เปน ตอ หนาตอ ตา ตอนท่ีหลงอยู กบั พรานใหญ” ดารนิ พูดขน้ึ ดว ยเสยี งแหบเครือ ยกมอื ข้นึ ลบู ใบหนา “แตส าบานไดว า เหตกุ ารณคราวนน้ั ก็ยงั ไมห วาดเสียวนา ขนลกุ เทาคราวนี้ ถาภูมิ ประเทศเปนนาํ้ ลึก และไอเ ขตวั น้กี ดั หมลู ากลงน้ําไป กค็ งไมน า กลวั เทาไรนักหรอก แตน ีม่ ันเปน ปลักเลน มนั คาบหมูมดุ หายลงไปใตเ ลนไดย ังไง เหน็ แลว ขนลกุ หมตู วั น้นั ถกู กดจมหายลงไปใต เลนทงั้ เปนๆ กวามนั จะตายคงทรมานอยางบอกไมถกู ทเี ดยี ว นา กลัวเหลอื เกิน มันดาํ มุดเลนไปได ยงั ไงนะ” “ใตเ ลนลงไปเปนนาํ้ ลึก มีอยหู ลายชนั้ ผมบอกแลววา มันเปนที่พุ ตดิ ตอกนั ถึงไดท ่วั ไป มองดว ยสายตาพื้นๆ ไมเหน็ หรอก ถา เอาไมหยั่งดกู ร็ ”ู รพนิ ทรบ อก “แกหามฉนั ไวท ําไม มา ยงนั้ ก็อยูแลว ” ไชยยนั ตห นั ไปตอวา เชษฐา “แกจะยงิ มนั ทาํ ไม เพอื่ ชวยหมปู าตวั นัน้ นะเหรอ?” เชษฐาหนั ไปยอ นถามเรียบๆ ไชยยนั ตองึ้ เขาก็กลา วตอ มาวา “ไมม ปี ระโยชนอ ะไรหรอก แกกไ็ มไดค ดิ ทจี่ ะชว ยหมเู พอื่ อะไร เพราะฉะนนั้ ปลอยให กติกาของปา ดาํ เนนิ ไปตามกฎเกณฑข องมันดกี วา เอาไวใ หจําเปน ตอ ชวี ติ และความปลอดภัยของเรา เสียกอน และเมอื่ นน้ั แกยิงใหเที่ยงๆ กแ็ ลว กัน ดแี ลวละที่มนั คอยดกั เลน งานหมู แทนที่จะเปน พวก เราคนใดคนหนึ่ง” แลวหวั หนา คณะเดนิ ทางกห็ นั ไปทางพรานใหญ ถามวา “มนั ไปยงั ไงมายงั ไงกนั น่ี หมปู า ตาไว จมกู ดอี อก ไหงถงึ พลาดทา เอาได” “ทีเผลอครับ” รพินทรบ อก [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

899 “จระเขเ ปนสตั วท มี่ ีความเพยี รพยายาม และอดทนมากในการรอเหยอ่ื เหมอื นๆ งูนนั่ แหละ มนั จะตอ งมานอนคอยอยูน านแลว โดยจมตวั กลนื อยกู บั ส่ิงแวดลอม มนั คอยเฝา อยเู ปน วนั ๆ ปลอยใหก่งิ ใบไมหลนลงมาสมุ ทบั อําพรางตวั มนั เสยี มองดผู าดๆ เหมือนขอนไม พวกหมเู ดินหากนิ เพลินใกลๆ เขา มาโดยไมทันเฉลียวใจคดิ พอไดจังหวะมนั ก็พงุ เขา ใส เสยี งตมู สน่ันท่ีดังขึน้ ครง้ั แรก เปน เสยี งฟาดหางของมัน นานๆ มนั ถงึ จะจับสตั วบ กกนิ ไดเ สยี ทหี นงึ่ แตบางทีไปเจอะเอา ‘ของแข็ง’ เขา แทนท่มี ันจะไดเหยอื่ ก็กลายเปนเหยอ่ื ไปเหมือนกนั ” “หมายความวา ยังไง?” “ก็เวลามนั ไปเจอเอาเสือเขานะซคิ รับ” พรานใหญบอกมาปนหวั เราะ ไชยยันตลมื ตาโพลง “ฮา! เสือกะจระเข มนั จะสกู นั อที า ไหน ตวั หนง่ึ สัตวบก อกี ตวั หน่ึงสตั วน ํา้ ” “นั่นแหละครบั ปะเหมาะมนั กม็ าเจอกันเขาไดเ หมือนกนั ในกรณีทไ่ี อเ ขมาดักคอยเหย่ือ อยรู ิมๆ น้ําต้ืน และไอเสอื บังเอิญลงมากินนํา้ แลว พบเขา ผมเห็นกับตามาแลว ที่บงึ บรเิ วณนแ้ี หละ จระเขมาดกั ซมุ เหย่ืออยูบ รเิ วณนํา้ ต้นื พอดี แลวพุงเขางบั เสอื ดาํ ขณะที่ลงมากนิ นาํ้ ทนี ี้บงั เอิญเสือดํา ไมไ ดมาตวั เดยี ว นงั ตัวเมยี ทเี่ ปน เสอื ดาวเดนิ ติดมาดว ย สองตวั ผวั เมยี มนั เลยชวยกนั กดั ลากจระเขขน้ึ ไปฉกี เสือบนบก เสอื บังเอญิ ไดเ ปรยี บทนี่ า้ํ ตรงทเี่ กิดเหตุน้นั ตนื้ และชว ยกนั สองตวั ตามปกตเิ สอื มัน ก็ไวกวาจระเขอ ยแู ลว หลอกลอเสียพักเดยี วไอเ ขห มดทา จะลงนํ้าลึกกไ็ มไดม นั ชวยกันสกดั ดกั ไว จระเขตวั นัน้ ไมใ หญโตอะไรนัก จงึ กลายเปนเหย่อื เสือไป ถาจะพดู ถงึ ฤทธิเ์ ดช ความฉลาด ความราย กันแลว ไมมีอะไรเกนิ เสือไปไดหรอกครบั จระเขม ันเปน สัตวเ ลอื ดเยน็ จงึ โงกวาในดานกลยุทธการ ตอ สู แตถาเสอื กําลังวายอยกู ลางนาํ้ ลกึ ๆ กเ็ สรจ็ ไอเ ขเหมอื นกนั ” คณะนายจา งครางออกมาดวยความประหลาดใจ ในส่ิงทไี่ ดรับฟง “แตไอต วั เมอื่ กน้ี ใี้ หญเหลือเกนิ นี่ ยงั กะเรอื สําปน อยา วา แตเ สือเลย สงสยั วาตอ ใหล กู ชา ง รนุ ๆ เจอมนั เขา ก็เหน็ จะเสรจ็ มันแน” ไชยยนั ตว า ทกุ คนเริ่มตระหนักไดด วี า การเดนิ ในระยะตอ ไปจะตองใชความรอบคอบระมัดระวงั เพียงใด มนั เปน ส่ิงทปี่ ระมาทเสยี มไิ ดเ ลย หากใครเลินเลอ กาวพรวดถลาํ ลงไปในแองท่ีมผี วิ หนา เหมือนพนื้ ธรรมดาลวงตาอยูท ่ัวไป เหมอื นเม่ือคราวทีไ่ ชยยนั ตเคยพลดั หลน เปนตัวอยางกอนแลว ก็ ไมม ีส่ิงใดมารบั ประกนั สวสั ดิภาพใหได เมอื่ ตอ งอยูทา มกลางบงึ มฤตยูทช่ี กุ ชุมไปดว ยจระเขเ ชน น้ี อกี พักใหญต อ มา บริเวณสันเกาะ หรอื อกี นยั หนึง่ แหลมทยี่ ่นื ยาวเหยยี ดเขาไปกลางบึง น้นั กเ็ รม่ิ กวา งใหญอ อกไปทกุ ขณะ แสดงวาใกลก ับสวนโคนอนั ติดตอ อยกู บั แผน ดนิ และปา เรมิ่ จะ โปรงข้ึน สวนมากเปนพงออ กอแขม ทั้งหมดพบกับสญั ลักษณอนั ตรายเตือนยํ้าใหร สู กึ ตัวอกี คร้งั นนั่ ก็คอื ลูกเลก็ ๆ ของไอช า ละวันฝูงหนึง่ ประมาณ 4-5 ตวั ขนาดยาวเพยี งศอกเศษ คลานยัว้ เยยี้ อยูใ นแองท่ปี กคลมุ ไปดว ยพง [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

900 หญาริมชายนํา้ พอเห็นมนษุ ยเ ฉยี ดผานไปใกลก ็อาปากรา สง เสยี งขูฟฟู อ สอ สนั ดานราย ไชยยนั ต ทดลองแหยพ านทายปน เขาไปใกลต ัวมันก็แวง งบั ในทนั ที เกิดกับแงซายก็ชกั มดี เดินปา ออกมาฟน กระหน่าํ อยางไมป ราณี แลว เตะกระเด็นหายเขารกไป “ไอพ วกนนี้ ่ี สอ สนั ดานอันธพาลตั้งแตต ัวนอ ยๆ ทีเดยี ว” ไชยยนั ตบ นพลางหวั เราะหๆึ โคลงศรี ษะ เมื่อเหน็ เชษฐาใชรองเทา คอมแบ็ตกระทบื เขา กมุ ภีลนอยตวั หนึง่ ที่งบั ตดิ สนเทาของเขาลงไปชกั ดน้ิ อยใู นกอหญา ดารินกระโดดหนอี ยาง ขยะแขยง “รพนิ ทร คุณนาจะตัง้ แคม ปล า จระเขเปนการใหญอยูทนี่ นี่ ะ มันชมุ ดีเหลอื เกิน เอาหนัง มันขายอยา งเดยี วก็มหี วงั รวย ดีกวา จะไปดกั สตั วปาอ่นื ๆ เสียอีก” “ผมกเ็ คยคดิ อยเู หมอื นกนั ครบั ตดิ ขดั อยา งเดยี วเร่ืองหนทางกนั ดารยากแกก ารขนสง ถา พอมีทางเอาเกวยี นเขา มาถึง ผมคา หนงั จระเขไปนานแลว ตัวเล็กๆ ขนาดที่เราเจอนนี่ ะราคาดนี ัก ทาํ กระเปาถือผหู ญงิ ไดตัวละใบพอดี หรือมายกส็ ตฟั ฟเ อาไวขายเปน เคร่ืองประดับหองรบั แขกทั้งตวั ” ระหวางท่ที กุ คนกาํ ลงั วนุ วายอยูกับการทาํ ลายลกู จระเขเหลานนั้ ดารินเริ่มกระสบั กระ สายไมเปน สุขนัก กวาดสายตาระแวงไปรอบๆ แลวดงึ ไรเฟลประจาํ มอื ของหลอ นท่ฝี ากแงซายให สะพายไว มาถอื อีกครงั้ “รบี หลีกไปเสยี ใหพ น เรว็ ๆ เถอะ ไปฆา ลกู ออ นๆ ของมนั ตายหมดแบบนี้ ประเด๋ยี วแม มนั ก็ตามมาเทา นนั้ !” หญงิ สาวพดู หวาดๆ เพราะความไมป ระสา ทกุ คนหนั มามองดูหลอ นแลว หวั เราะไป ตามๆ กนั พช่ี ายสงสารกเ็ ลยกระซิบบอกใหว า “ธรรมชาติของจระเขไ มเ หมอื นสัตวรา ยลูกออ นอยา งอื่นหรอก มนั ไมมีความสมั พนั ธ หรอื วา เลยี้ งรักษาดูแลลูกของมนั เลย มันขนึ้ มาออกไขกลบไวช ายฝง แบบเดียวกับเตา แลวทง้ิ ใหล กู ของมนั แตกออกจากไขเ จรญิ เตบิ โตเองตามยถากรรม โดยไมมาเฝากกเลย้ี งดหู รอื เหลียวแลอะไรอกี ทั้งสิน้ ปะเหมาะบางทเี จอลกู เลก็ ๆ ท่ีเพิง่ แตกออกจากไข ยังจบั กนิ เปนอาหารเสียอีก เพราะฉะนนั้ ไม ตอ งกลัววาแมข องมนั จะตามอาฆาตจอ งเลนงานเรา เหมอื นตอนทนี่ อยเจอเสอื ลูกออนหรอก” ดารินอายจนหนา แดง เม่ือรูวา ตนเองปลอยหา แตมออกไปถนดั ใจ เพราะความรเู ทา ไมถึง การณ คอยๆ ชาํ เลอื งไปทางพรานใหญ เบาใจเล็กนอ ยเมอื่ เหน็ เขาวางหนา เฉยๆ ทาํ เปน ไมร ไู มช้เี สีย แตแ ลวกโ็ มโหจ๋ีขึ้นมาเม่อื ไดย นิ เสยี งไชยยันตห นั ขวับไปแกลงพดู เบาๆ กบั รพินทร โดยเจตนาให หลอนไดย นิ ถนัด “แปลกแตจริงนะผูกอง คนขนาดมาสเตอรดกี รเี ปนนกั วิทยาศาสตร เปนแพทยม ือช้นั เกียรตินยิ ม เปน นักมานษุ ยวทิ ยา ท่ีกําลงั จะไดด ็อกเตอรด กี รีอยรู อมรอ กลวั ตะเขล กู ออนจะตามลา! สงสยั เมอ่ื สมยั เด็กๆ วชิ าธรรมชาตเิ กย่ี วกบั สัตวสะเทนิ น้าํ สะเทินบกคงจะไมเ ปนทา ยงั ง้หี วานเลย... ยังหลอกไดอกี นานนกั ” [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

901 “คนเรามันไมฉ ลาดรอบรูไปหมดเสียทกุ ส่งิ ทุกอยา งหรอก ไชยยนั ต! ” นกั มานษุ ยวทิ ยาผเู สียเชิงกลา วมาหว นๆ พยายามจะระงับความเดือดดาลไว ฝน หวั เราะ หึๆ “คณุ ดวย นายพรานใหญรพนิ ทร! และขอใหร ูไวเสยี ดว ยวา ทง้ั สองคนนัน่ แหละ ตอนท่ี บาดเจ็บไมสบายหรอื ตอนทท่ี ําทา จะตายอยูนั่นนะ ฉันแกลงเอานํา้ กลน่ั ฉดี ใหแ ทนยาเสียหลายครัง้ แลว โดยหลอกวา เปน ยากันบาดทะยกั บาง ยาแกปวดแกไ ขบ าง แลวมปี ญญารูบ า งหรือเปลา เพราะฉะนัน้ อยา ทาํ เปนหัวเราะเยาะดีไป” ถกู ศอกกลบั เอาแบบนน้ั เลน เอาไชยยนั ตค รางออย หนาแหยไป หันมาจอ งหนาเพือ่ นสาว พดู คอยๆ “พูดเปน เลน ไปนา นอ ย! น่เี ลนเอานาํ้ กล่ันฉีดใหห รอกหรอื ” “นํา้ กลนั่ นะ ยงั ดีนะ ตอไปคราวหนา อาจเจอน้ําโคลนเขา บางกไ็ ด ระวังเหอะ!” ไชยยนั ตยกมอื ไหวป ลกๆ ยอมยกธงขาวโดยดี สว นรพินทรอ อกตวั เบาๆ “ผมไมไ ดหวั เราะคณุ หญงิ สกั หนอย” “ไมรูล ะ คูหกู นั ดีนัก” หลอนคอ น คร่ึงยม้ิ ครึง่ บึ้ง “คนไมรูแทนทจ่ี ะบอกใหด ๆี กลับหัวเราะเยาะ ฉนั ไมใ ชน ักสัตวศาสตรน ่ี จะไดร อบรู ธรรมชาตขิ องสัตวห มดทกุ ชนดิ กพ็ อจะรคู ราวๆ อยูบ างหรอก วา มนั ออกลกู โดยวธิ วี างไขบ นฝง แต ไมร ลู ะเอียดวา มนั ไมมีความเก่ยี วขอ งสัมพันธกับไขหรอื ลูกออ นๆ ของมัน ภายหลงั จากออกไขทง้ิ ไวต ามยถากรรมแลว กน็ ึกวา คงจะแบบเดยี วกับงูจงอางนะซิ เพราะจงอางยังหวงไขแ ละลกู ออ นของ มนั มีพี่ใหญคนเดียวเทา น้นั ทีด่ กี บั ฉนั ชว ยบอกใหห ายโง นอกนน้ั มแี ตจ ะหวั เราะ เกดิ กบั แงซายก็ เหมือนกนั ระวงั ใหด !ี ” เกิดกับแงซาย ผยู ิงฟนยิม้ อยหู ยุดยม้ิ ทนั ที ทาํ หนา เร่ียเพราะพลอยฟาพลอยฝนไปดว ย เดินรุดหนา กนั ไปอกี เพยี งไมก ่กี า ว ทามกลางพงอออันหนาทบึ ของชายฝงดานขวา ตา งก็ ไดยนิ เสียงอะไรชนิดหน่ึงวง่ิ ตะกายกอรวกสวบสาบอยา งรวดเร็ว และยอดออ ไหวยวบยาบ เพราะ ถูกปะทะจากแรงดันเบ้ืองลา ง จนตอ งสะดุงและหยดุ ชะงกั เตรยี มพรอ มดวยความตกใจ แต พรบิ ตาเดียวกม็ เี สียงกระโจนลงน้าํ ดังตูมแลว ก็เงยี บหายไป ทกุ คนมองดหู นากันอีกคร้ัง ไมม ีใครปริ ปากพดู เชน ไรอกี เพราะเขา ใจดวี านัน่ คือ ‘เจาถน่ิ ’ ท่ขี ึ้นมาอาศัยนอนผงึ่ ลมอยูบนชายฝง ซ่ึงคงไดยิน เสยี งฝเทา มนษุ ยเคล่ือนใกลเ ขามา จึงพรวดพราดโจนลงน้ําไปอยางกะทันหัน “จาํ ไวนะ ลกู ปน เราจาํ กดั จะไมย ิงจนกวา ถงึ เวลาจาํ เปน ” เชษฐาประกาศย้ํากับทกุ คน เสียงเจา ชาละวนั ทข่ี ึ้นมานอนผงึ่ แดด ตะกายลงน้าํ เมอื่ มนุษยเ ฉียบใกลเขา มาดังอยแู ทบจะ ตลอดเวลาทค่ี ณะทัง้ หมดคืบหนาไป แตไมม ีโอกาสจะไดเ หน็ ตวั มันบนบกไดถ นดั เลย เพราะปา รก [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

902 คงไดยนิ แตเ สยี งวงิ่ ลงนํา้ ซึ่งดังอยเู บ้อื งหนา ไมห า งออกไปนกั เทานน้ั สองสามครัง้ ท่ีพรานใหญห ยุด ชีใ้ หคณะนายจา งของเขา สงั เกตดถู น่ิ ทม่ี นั ข้ึนมาวางไขและกลบไว พบลูกขนาดเล็กๆ ของมนั คลาน อยตู ามพืน้ น้าํ แฉะๆ อีกหลายตัว ไมม ใี ครสนใจกบั มัน...นอกจากไชยยันตจ ะบนไปตลอดทางเทานนั้ วาเสียดายแหลงอัน แทบจะเรยี กไดว าขุมทรัพยย อ ยๆ นี้ย่ิงนกั เม่ือเหน็ ความชมุ อยา งเหลอื ขนาด ของเจาสัตวที่หนงั มี ราคางาม ครึง่ ชว่ั โมงตอ มา กข็ น้ึ เนนิ ปา รวกสลบั ไปกบั ไมใ หญ มองเหน็ พวกนกนํ้าสขี าวสลับดํา เกาะแนน อยูเปนพืด สง เสียงรอ งเกรียวกราวแซสนนั่ ไปทัง้ ดง พ้ืนทเ่ี คยเปน ทล่ี ุม ชนื้ แฉะเรม่ิ เปลย่ี น มาเปน ดนิ ลกู รงั สลบั ไปกบั โขดหินระเกะระกะ พวกมะไฟปาออกลูกแดงฉานเปนดงอยูท างอกี ฟาก หน่ึง แดดยามบายจดั ทอดแสงออ นเรืองลงทกุ ขณะ รพนิ ทรเ รงฝเ ทาขึน้ อีก พอตดั เนินเต้ยี ๆ ลกู นั้นลงมายังอกี ดาน กพ็ บลาํ คลองทอดขวางคด เคี้ยวอยูเบ้ืองหนา มโี ขดหนิ เปนเกาะแกงผุดงอกอยกู ลางนํา้ เกลื่อนไปหมด ฝงตรงขามเปนแนวปา รวกเชน เดยี วกนั แตมองเหน็ ดงใหญเปน เงาทะมึนอยเู บือ้ งหลงั น้าํ เยน็ เฉยี บเปน สรี าวกับนิล และนงิ่ สนทิ เหมือนจะไมม กี ารไหลเลย ทุกคนมาชุมนมุ นง่ั พักหารือกนั อยูท ช่ี ายฝง อันมองเห็นฝง ตรงขามท่หี างออกไปประมาณ 40 เมตร และโดยระยะใกล เพียงแคน ้ี ไมจ าํ เปนตอ งอาศัยกลอ งสองทางไกลเลย กม็ องเห็นชัดอยูวา บนแกง หนิ ท่ีเรยี งรายอยู กลางนาํ้ แทบทกุ หยอ ม มจี ระเขข้นึ ไปนอนผ่งึ แดดอาปากอยเู ต็มไปหมด ราวกบั ใครมาแกลงปน ประดับเอาไว แตล ะตัวมีขนาดกําลังวอ งไวประเปรยี วท้งั นนั้ หนาส้นั หักยเู ขามาราวกับหนายกั ษ เขยี้ วขาวโผลย าวมองดเู หมือนใบเลือ่ ย เห็นแลวชวนสยองขวัญ นายจา งทัง้ สามพอมองเห็นเขา กแ็ ทบจะหมดศรัทธา “จะไหวเหรอผกู อง” ไชยยนั ตค รางออกมา ปาดแขนเส้อื เช็ดเหงื่อหนา ผาก เหมอ มองไปยงั ฝงู ชาละวนั ท่ีนอน ผงึ่ แดด ดเู ปน พืดอยูบนหนิ งอกกลางน้ํา แทบจะไมมที ไ่ี หนวา ง “นอนผงึ่ แดดเหน็ ๆ อยูน น่ั กร็ วม 20-30 ตัวแลว ซกุ อยตู ามชายฝงสองขางอกี ละ แลว ใน นํา้ อกี ละ ยงิ่ กวาบอ ท่ีเขาเล้ียงไวเ สยี อกี ” รพินทรม ว นบหุ ร่ีใบตองแหง อยางใจเยน็ ตอบเรยี บๆ แตน ํ้าเสยี งหนักแนน วา “ไหวซคิ รบั เดย๋ี ว! นง่ั พกั ใหห ายเหนื่อยกันเสยี กอ น คอยคิดวา เราจะหาวิธขี ามยังไง” “ตรงนแี้ คบทส่ี ุดหรอื ?” หัวหนา คณะเดินทางถามเสยี งเครง ขรึม เขากําลังใชค วามคิดขนาดหนกั เชนกนั [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

903 “ไมมีตอนไหนจะแคบกวา ตอนนอ้ี กี แลว ครับ นาํ้ ก็ไมล กึ นกั พดู ถงึ วา ถา ไมม วั พะวงอยู กบั ไอเขพวกนนั้ เราจะเดนิ ลุยขา มกันไปไดอยางสบายทเี ดียว นา้ํ ตอนท่ลี กึ ที่สดุ เพยี งแคระดับอก เทาน้นั ” “อยา ลมื ปญหาสาํ คญั ของเราในขณะนีเ้ สยี นะ รพนิ ทร ลูกปนของพวกเราทุกคนมกี นั อยู จาํ กัดเพยี งไมก ี่นัดเทา นั้น สมมติวาเราเดนิ ลยุ ขาม และพวกมันแหก นั เขาโจมตพี รอมๆ กนั รอบดาน ถงึ อยา งไรกย็ งิ ไมทนั แน ใครกต็ ามทีจ่ ะเดินลยุ ขา มฝง ไปได ตองแปลวา มปี นนับสบิ ๆ กระบอก พรอ มทัง้ กระสุนไมอ นั้ คอยยิงคมุ กนั อยทู เี ดยี ว มายงนั้ เปน เสร็จ!” เชษฐาพูดอยางหนกั ใจ พรานใหญย งั ไมทนั ตอบอยางไร ไชยยนั ตกเ็ อย เสรมิ มาวา “เราพยายามเดนิ ลุยนาํ้ ไปอยา งเงียบๆ โดยไมใหพวกมนั สว นมากไหวทนั รูสึกตัวอยาง น้นั หรอื ?” ประโยคหลัง เขาหันไปทางพรานใหญเหมอื นจะขอความเห็น จอมพรานจดุ บุหรสี่ บู แลว กดั ปลายเนน ไวด ว ยฟน หนา ทง้ั คู กวาดสายตาไปรอบๆ “เรื่องจะหลอกมนั โดยยอ งผา นนา้ํ ในหวยกวา งถึง 40 เมตร โดยไมใ หพ วกมนั รสู ึกตัว หรอื มองเห็นนะ เห็นจะไมม หี วงั หรอกครับ ถงึ อยา งไรมันกจ็ ะตอ งไหวทันแน วา มอี ะไรลงมาในน้ํา และถาตวั เดยี วรูพุง ตรงเขา มา ตัวอน่ื ๆ กจ็ ะตามท้งั หมด เราตองมีวิธีทด่ี ีกวา น”ี้ “สาํ คัญวามนั ดุอยางบาเลอื ดหรอื เปลา เทา น้ัน ถาไมถึงกบั ดรุ ายนกั เราอาจใชว ธิ ยี ิงไลให มันตกใจสกั สองสามนัดก็นา จะได” ดารนิ พูดอยางอึดอัด “จระเขในถนิ่ นเ้ี ลนกับมนั ไมไดหรอกครบั เรายงิ มนั อาจตกใจเสยี งปน หนีลงน้าํ กจ็ รงิ แต ถาเราลงไปอยใู นนํา้ อันเปน ถน่ิ ของมัน และมนั ไดกล่ิน มนั ไมถอยแน” วาแลว พรานใหญก็บอกใหท ุกคนคอยระวังคุมเชิงอยบู นฝง กาํ ชบั ไมใ หใ ครยงิ ไมว าจะ เกิดอะไรขึ้น ตนเองปลดเคร่อื งหลงั ออก คอยๆ หยอ นตวั ลงไปในน้ํารมิ ฝง อยา งแผว เบาทส่ี ดุ แลว คอ ยๆ เดินชา ๆ พยายามไมใ หเ กดิ เสยี ง หรอื น้ํากระฉอกเลยแมแ ตน อ ย หางฝง ออกไปเปน ลาํ ดับ โดย มงุ ตัดออกไปยังกลางน้าํ ไชยยันต กบั เชษฐากระชบั ปน เตรยี มพรอ ม รองเตือนเขามาเบาๆ ใกลกลับ ขึน้ ฝง เพราะอา นความคดิ ของพรานใหญย งั ไมอ อกวา เขาจะเอาอยา งไรแน แตร พนิ ทรแตะริมฝปาก โบกมือเปนสัญญาณใหเงยี บ ตนเองเคลอื่ นหางออกไปอีกทลี ะกา ว กวาดสายตาไปรอบดา นอยาง ระมดั ระวงั ทา มกลางความใจเตนระทกึ นกึ เดาอะไรไมอ อกของทกุ คน ประมาณ 7-8 เมตร ท่รี า งของพรานใหญเคลื่อนหางฝง ออกไประดบั นาํ้ เทียมเอวของเขา อกี กา วเดยี วท่คี บื ไปเบ้อื งหนา เทา เหยยี บพ้นื เบ้ืองลางพลาดเซไปเล็กนอ ย นํ้ากระฉอกเปนระลอก คลื่น และปรากฏเสียงดงั ขน้ึ เบาๆ ฝงู ไอเขท นี่ อนผงึ่ แดดสงบนง่ิ ราวกบั รูปปน อยบู นเกาะตาํ แหนงใกลท ่ีสดุ ก็เคลื่อนไหว ตวั อยางฉบั พลัน คร้นั แลวพริบตานนั้ มนั ก็พงุ กายสวบลงนํ้า โบกหางรีน่ าํ้ แตกเปน ทาง เห็นจมูกโผล [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

904 ขนึ้ เหนือน้าํ ปรี่ด่ิงเขา มาอยางรวดเรว็ คร้งั แรกกต็ วั หนึ่งกอ น แลว เจาตวั ทสี่ อง-สาม และสี่ ในเกาะ เดยี วกนั ก็โผลงนา้ํ ตาม พากนั วายตรงเขา มาเปน ทาง รพินทรจับตาสังเกตอยูกอนแลว เขาเดินลุยกลับข้ึนมาบนฝง กอ นท่ีพวกมนั จะมาถงึ ตัว และพากนั ฟาดหางนา้ํ แตกกระจายอยคู รืนโครมอยา งดุราย ตรงตําแหนง ที่เขายืนอยเู มอ่ื อึดใจน้ี บาง ตวั พุงร่ตี ามติดเขามา อาปากฟาดหางอยูรมิ ฝง ตรงตาํ แหนง ทีม่ นษุ ยยนื อยู พรอ มกับเสียงคาํ รามอยาง กระหายเลือด แตไมบ งั อาจถงึ กบั จะตามขน้ึ มาบนฝง นอกจากจมตวั อยใู นน้าํ ริมตล่งิ เชน นน้ั เหมอื น จะรจู กั ขอบเขตไดด วี า มนั เปน ใหญอยูไ ด กเ็ พยี งในอาณาจกั รท่มี ีน้าํ เทานนั้ ไชยยนั ตกับดารนิ ขยบั ปนอยา งเดอื ดดาล รํ่าๆ จะปลอยกระสุนออกไป ติดอยูเ พยี งท่ี เชษฐาและพรานใหญรอ งหา มไวเ ทา นั้น “โอย ! อยา งนก้ี ็เหน็ จะไมม หี วงั ไดข า มฝงแลว ละ มนั ดรุ า ยยงิ่ กวาหมาบาอีก” ไชยยนั ตร อ งออกมา “มซี คิ รบั เดีย๋ ว ใจเยน็ ๆ ไวก อ น” พรานใหญบอกมาย้มิ ๆ ดวยนํา้ เสยี งปกติ การลงไปเลนกบั ความตายของเขาเมือ่ สกั ครูน ้ี เปน ความใจหายใจควา่ํ ของคณะนายจา งทกุ คน แตเ จาตัวเองเฉยๆ เหมอื นจะเปน เร่ืองสนกุ ธรรมดา ไมต นื่ เตนตระหนกตกใจอะไรเลย เมื่อเหน็ จระเขพวกนน้ั ปรี่ด่งิ เขา มา กเ็ ดนิ กลับข้นึ ฝงมาอยางใจ เยน็ “แลว เมอ่ื ตะกน้ี คี้ ุณบาเดนิ ลงไปทําไม ฉนั ไมเขาใจเลย” ดารนิ รองถามมาเสยี งสัน่ “ก็ไมไดบา หรอกครบั เพียงแตจ ะทดลองดเู ทานน้ั ขนาดผมเดนิ ลงไปคนเดียว พยายามให เบาท่ีสดุ แลว มันยงั รสู กึ ตวั ...นับประสาอะไรกับพวกเราท้งั กลุม วาอนั ทจี่ ริงเรานา จะเดนิ ขา มกนั ไป ได รบกบั มนั ไปพลางถา เรามลี กู ปนพอเพยี ง น่ีก็มกี นั อยูจาํ กดั เสียดวย” เชษฐามองไปรอบๆ อกี ครง้ั “ไมไ ผแ ถวน้มี อี อกเหลือเฟอ ถาจะตอ งตอ แพกนั เสยี แลว” “เสียเวลาครับ ขนื มวั แตต อ แพอยู กวาจะขามไปไดก พ็ รุง น”ี้ “แลวคุณมวี ธิ ีทจี่ ะขามยงั ไง” ดารนิ กระสบั กระสา ย รพนิ ทรย งั ไมต อบความกงั วลใจของคณะนายจา งของเขาในขณะนน้ั กอ น นัง่ สบู บหุ รี่ เหมือนจะใชความคดิ เงยี บๆ อยู จนกระทัง่ บหุ รี่หมดตวั ก็ลุกขึ้นยนื กระดกิ น้ิวเรียกเกดิ เขามาสงไร เฟล .458 ของเขาไปใหถือ แลกเอา .375 มาขยบั ลกู เลื่อนตรวจดกู ระสนุ แลว ตบลกู เลอื่ นเขาที่ “เห็นจะตองใชอุบาย ดงึ ความสนใจของไอเ ขพวกนใี้ หไ ปพะวงทางอน่ื เสยี แลวละครบั ” เขาเอย ขึน้ เรยี บๆ สีหนา เฉยๆ อยตู ามเดมิ “ทุกคนกรุณาพกั รอผมอยทู นี่ ่ีกอน และอยา ทาํ เสียงใหด ังนัก เงยี บเทาไหรไ ดเ ปนด”ี [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

905 กอนที่ใครจะเอยปากถามเชน ไรตอ ไป รพนิ ทร ไพรวลั ย ก็ถือปนเดนิ ดมุ ๆ หายเขาดงรวก ไปอยางรวดเรว็ ราวกับเงาผี “เอะ ! เสือนัน่ จะเอายังไงน่ี ไมเ ห็นบอกกลา วอะไรเลย จูๆ ก็เดนิ เขา ปา หายไปอยางง้ัน แหละ” ไชยยนั ตหนา ตื่นเปรยออกมาเบาๆ มองหนา ทุกคนทร่ี ว มคณะอยู เชษฐาและดารนิ ก็งง เดาไมถ กู เชน กนั ดารินหนั ไปทางเกดิ “พรานใหญไ ปไหนนะ ?” พรานพ้ืนเมอื งของรพินทรยมิ้ แหง ๆ สา ยหวั “ผมก็ไมท ราบเหมือนกนั ครับ นายหญิง” เชษฐามองไปยงั แงซาย ผนู ั่งกอดเขาสงบอยู ถามอยางไมต ง้ั ใจวา “แงซาย แกละรูไหม พรานใหญของเราไปไหน?” “กอนท่เี ราจะเดินลงจากเนนิ น่ี มรี อยของสมเสรจ็ ตวั หน่งึ เดนิ ลัดไปทางปา พลวงดาน ซายมือ เปน รอยใหม. ..” เสียงหา วต่ําดงั ออกมาจากลาํ คออวบใหญ ของคนใชชาวดง “ถาโชคของเรา ดี ผกู องจะตองไดส มเสรจ็ ตวั นนั้ มาเปน เหยือ่ ลอจระเขในขณะทพี่ วกเราเดินผา นลําหวย” คณะนายจา งทง้ั สามลมื ตาโพลงในคําพูดของหนุมชาวดงพเนจร “ฮา ! แงซาย แกอานความคดิ พรานใหญไดย งั ไง?” ไชยยนั ตรองออกมาเร็วปร๋ือ ยงั ไมทันจะขาดคาํ เสยี งกระสุน .375 นัดหน่งึ กร็ ะเบดิ ขนึ้ สะทานปา ดงั อยหู ลังเนนิ ไม หางออกไปนกั ทั้งหมดพรวดขนึ้ ยืน และตามเสยี งปน ไปโดยเร็ว อดึ ใจใหญกม็ องเหน็ รพนิ ทรย ืนอยู ในพุมไมรมิ ปลักตอนหน่งึ บนพน้ื ตรงหนา เขา สมเสร็จรุนหนมุ ตวั หนง่ึ นอนตายสนทิ อยูทีน่ ั่น เลือด จากบาดแผลที่สมองยงั คงไหลรินออกมาเปนสาย “เราจะใชส มเสรจ็ ตวั นเ้ี ปน เหย่อื ลอความสนใจของไอเขพวกนน้ั ครับ ผา ทอ งออกเอาไป โยนท้ิงไวใ หมนั กะใหห างจากทเ่ี ราจะขาม พอไดก ล่นิ คาวเลอื ด พวกมนั จะแหไปทซ่ี ากสมเสรจ็ นี่ หมด เราจะถอื โอกาสตอนน้ันขามลาํ หว ย ถงึ แมจะมีไอท่ีเหลอื อยูบา งตรงเขา มาหมายจะเลน งานเรา กค็ งสว นนอ ยพอจะยงิ ทัน” จอมพรานบอก เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ มองตากันเองแลวเปล่ียนไปจองท่ีแงซายเปน ตาเดียว ดว ย ความรูสกึ อนั ไมอาจกลา วถูก ระหวา งบุคคลทัง้ สอง คนหนึง่ อดตี รอ ยตาํ รวจตระเวนชายแดน ผูอยู ในฐานะพรานนําทางของคณะ สวนอีกคนหน่งึ อดีตรอยโทกองทหารกะเหรยี่ ง ผอู ยใู นฐานะคนรบั ใชอ าสาสมัคร แตไหนแตไ รมาแลว ดูจะเปน คูป รับทต่ี ามทันในเหลย่ี มคชู น้ั เชงิ ของกันและกันอยู ตลอดเวลา ชนิดไมมใี ครดอ ยกวา ใครเลย เด๋ียวนนี้ ายจา งทงั้ สามคน ตระหนกั แนใ นความจริงขอ น้ี แลว [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

906 เชษฐาสะกดิ เตอื นไชยยันตแ ละนอ งสาว ไมใหเ อย ทกั สง่ิ ใดข้ึน เกย่ี วกบั ทีแ่ งซายรทู นั อา น แผนของรพนิ ทรถ ูก ดังนน้ั พรานใหญจ งึ ไมม โี อกาสสงสัยอะไรในทา ทขี องคณะนายจางของเขา หัวหนา คณะเดินทางเขา มาตบไหลจ อมพราน “ความคดิ ของคุณวเิ ศษมาก เรานกึ กนั ไมถ ึง แตท าํ ไมคณุ ถงึ ยิงไดสมเสรจ็ ตวั นี้รวดเรว็ ทัน การเหลือเกิน เหน็ ควา ปน เดนิ หายมาอดึ ใจเดยี วเทา นนั้ ” “กอนทีจ่ ะเดนิ ลงเนิน ผมเหน็ รอยของมันตดั หนาไปกอนแลว ครบั ” เขาบอกตามจรงิ ซง่ึ กต็ รงกันกบั ท่ีแงซายบอกไวใ หท ราบกอนแลว “ก็เลยยอนตามมา พบมนั กาํ ลังนอนเกลือกปลกั อยพู อด”ี ดารนิ ซอนยม้ิ ชายตาไปจบั อยูที่แงซาย โดยท่ีรพนิ ทรไ มรูความหมาย “คณุ เกงมากนะนายพราน ไมม ีพวกเราคนใดตามทนั ความคิดของคณุ เลยสกั คน คราว หลงั จะทาํ อะไรละก็ กรณุ าบอกกลา วใหเรารไู วลว งหนา ดวย มีอยา งหรือ เดินผละมาเสยี เฉยๆ ง้ัน แหละ ปลอยใหเ รางงกันอยไู ด เห็นรอยสมเสรจ็ ตดั หนาไปก็ไมเ หน็ บอก” พรานใหญย ักไหล แลวบอกมาหนาตาเฉย ชนดิ ทีค่ ณะนายจา งทุกคนงุนงงไปอกี คร้ังวา “ผมไมไดเ หน็ คนเดยี วหรอกครบั คนใชของคณุ หญงิ กเ็ หน็ ดูเหมอื นจะเห็นกอ นผมเสีย อีกกระมงั ตอนทีผ่ มถอื ปนเดินออกมา หมอนน่ั ไมไดบอกคุณหญิงหรอกหรือวา ผมตามสมเสร็จตวั นี้” ระหวางทเ่ี ชษฐากับไชยยนั ตอ ง้ึ เพราะความอศั จรรยใจในขอ ทว่ี า คูน้ีชา งทันกนั เสยี ทกุ ฝ กาวยาง ดารินทําหนา ต่ืน ไกถ ามมาวา “เอะ ! ไมเหน็ แงซายบอกอะไรเราสักนดิ ทาํ ไม? คณุ รไู ดย ังไงวาแงซายเหน็ รอยสมเสร็จ ตวั นี้กอนคณุ ” พรานใหญห วั เราะหๆึ “ทาํ ไมจะไมร ู ผมสงั เกตเหน็ รอยสมเสร็จตัวน้ี กเ็ พราะแงซายนั่นเอง หมอเดินรง้ั ทา ย กม ๆ เงยๆ สาํ รวจอะไรอยู ผมสงสยั กเ็ ลยไถลวกไปดูจึงพบรอยเขา ทไ่ี มไ ดบอกกเ็ พราะเหน็ วา มนั ไม สลกั สาํ คญั อะไร แคสมเสร็จเดนิ ตดั หนาเราไปกอนเทา นั้น และในตอนน้นั กย็ งั ไมมคี วามคิดทจ่ี ะเอา ตัวมันเปน เหยอื่ ลอ ไอเข ตอนทผี่ มบอกใหพ วกคณุ รอ แลว เดินตามสมเสรจ็ ตวั นี้ แงซายกน็ า จะตอ งรู แลว” “เหรอ? ก็ไมเหน็ แงซายบอกอะไรนี?่ ” ดารินพดู หนา ตาย ลอบสะกดิ แงซายไว เชษฐากับไชยยนั ตอ มยม้ิ มองดพู รานนําทางและ คนใชชาวดงอยา งพงึ พอใจในไหวพริบชนั้ เชงิ ท่กี ินกนั ไมอ อก รพินทรไมไ ดส นใจอะไรอกี สงั่ ใหเกดิ กบั แงซายตดั ไมมาหามสมเสรจ็ ตัวนนั้ แบก กลับไปยงั ชายฝง เลอื กเอาชัยภมู ติ าํ แหนงตน น้ําตอนหนง่ึ หา งจากบริเวณทจี่ ะขามประมาณ 5-6 สิบ [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

907 เมตร แลวชวยกนั แหวะทอ งสมเสร็จออก พอเสร็จสรรพพรอมทจี่ ะโยนซากลงไปเปน เหยือ่ ลอ ไอเข กห็ ันมาทางคณะนายจาง อธิบายใหทราบวา จะใหแ งซายโยนซากลงไปตรงตําแหนง นั้น พรอมทง้ั ทํา เสียงนาํ้ ใหแตกโครมคราม เพอ่ื เรยี กฝูงจระเขส ว นใหญใหตรงเขามา ตวั เขาเองจะขามฟากไปคน เดียวกอ นเพอ่ื ไปคอยทําหนา ที่ยงิ คุม กันใหอกี ฟากหน่งึ เมื่อเขาไปถงึ แลว จึงใหค ณะนายจา งทง้ั สาม ขา มไป โดยมเี กิดยืนอยบู นฝง ดานเดมิ คอยคุม กันใหอกี แรงหนงึ่ รวมเปน ปนคุมกนั สองฟากพรอม กนั แลว จากนนั้ จงึ ใหเกดิ และแงซายขามตามมาเปนพวกสุดทาย โดยทกุ คนทไ่ี ปถงึ กอ นแลว ชว ยยงิ ในกรณจี าํ เปน นัดแนะกนั เปน ทีเ่ ขา ใจเรยี บรอ ย รพินทรกน็ าํ กลับมายังรมิ ชายฝงตรงบริเวณทหี่ มายตาไว แตแ รก วา จะใชเปนแนวขาม คงท้งิ ใหแงซายคอยทาํ หนาท่ี ‘ออยเหยอ่ื ’ เพียงคนเดียว โดยนัดใหค อย สงั เกตสัญญาณจากเขา ทว่ี าจะใหท งิ้ ซากสมเสร็จลงไปเมือ่ ใด พรานใหญเตรยี มตัวเสรจ็ กห็ นั ไปทาง แงซาย ขยับจะโบกมอื เปนสัญญาณใหปลอ ยเหยื่อ แตแ ลวก็ชะงัก เพราะเชษฐาเหนีย่ วแขนไวก อ น ทวงมาวา “เด๋ียวกอ นรพนิ ทร ผมวาพอใหแ งซายโยนเหยอื่ ลงไปลอ แลว พวกเราลุยขามธารไป พรอ มๆ กนั เสียเท่ยี วเดยี วเลยจะไมด ีกวา หรอื ” “ฉนั ก็วา ยงั ง้นั มนั เรื่องอะไรทคี่ ุณจะลงไปเส่ยี งคนเดยี วกอน อยางนอ ยท่ีสุด เราเดิน รวมกลุมกันไปยังพอชวยกนั ยิงปะทะไวไ ดท นั ” ดารินสอดมาโดยเรว็ “ตรงขามครับ ถาเราทัง้ หมดเดนิ รวมกลมุ กันขา ม การปะทะกับมันจะอยใู นฐานะเสยี่ ง ท่ีสุด ดีไมดีอาจยิงสกดั ไมทนั และพวกเราคนใดถกู มนั กัดเขา บา งกไ็ ด เพราะขณะทเี่ ราเดินลยุ น้าํ ทมี่ ี ระดับสงู ขนาดเอวหรืออกของเรา สายตาทเี่ ราจะมองเห็นมัน ซงึ่ ปรเี่ ขามานน้ั อยใู นแนวจาํ กดั มาก อันเนือ่ งมาจากระยะจากระดับนํ้าเพยี งนิดเดยี ว เราก็มองไมเหน็ ตวั แลว มันอาจจะเขา ถึงตวั เราได กอนจะยงิ ทนั แตถ า มคี นคอยสงั เกตอยบู นฝงทีส่ งู และทําหนาทค่ี มุ กันชวยอกี แรงหน่งึ ...เราจะ ปลอดภัยมากกวา เพราะฉะนนั้ ใหผมลวงหนา ไปคอยอยูกอ นดีกวาครบั เมื่อผมไปถงึ เรียบรอ ยแลว พวกคณุ ชายสามคนจงึ คอยขา มไป ซง่ึ จะปลอดภยั ยิ่งขึน้ เพราะฝง โนนผมคอยคุมให สว นฝง น้ีเกดิ ก็ จะคมุ ให ผมตอ งการใหค ณะของคณุ เสยี่ งนอ ยท่สี ุดเทาทจ่ี ะทาํ ได” ทกุ คนจาํ นนตอ เหตผุ ล อนั รอบคอบรดั กุมของเขา แตก อ็ ดท่จี ะเปนหว งเสยี ไมไ ด “หวงั วาขณะทพี่ วกเรายืนมองดูคุณเดนิ ขามหวยอยูบ นฝง น่ี คงไมเหน็ ไอเขมันคาบคุณ หายไปตอ หนา ตอ ตาเหมือนหมปู าตวั นั้นนะ” ดารนิ พูดพรอมกบั หวั เราะกรอยๆ จอมพรานยิม้ เหน็ ฟน ทั้งสองแถว ขาวสวา งอยใู นปา เคราอันมืดคร้ึม [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

908 “มนั จะคาบผมไปไดห รอื ไม ขน้ึ อยกู บั สกี่ ระบอกบนฝง ท่จี ะยงิ คมุ กันใหครบั กรณุ าคมุ สถานการณใหผ มดว ยขณะท่ีเดินทองไป สาํ คญั ที่สดุ อีกอยา งหนึง่ กค็ ือ อยารบี รอนจนยิงถกู ผมเขาก็ แลว กนั ” “คนอื่นนะ ไมก ระไรหรอก สาํ คญั แตนอยคนเดียวเทานน้ั นอ ยยงิ ปน ดกี ็จริง แตไ มค อ ยจะ ระวังเลย แลว ก็ผลผี ลามในรอ น” ไชยยนั ตว า “น่ันซิ ยิงเด๋ียวนี้มอื มันสั่นๆ อยา งไรพกิ ล จติ ใจกไ็ มคอ ยปกติ ถาพลาดพลงั้ ยงั ไงละก็ อโหสนิ ะ” ดารนิ บอกหนา ตาเฉย พรานใหญก ระเดอื กนาํ้ ลายฝด ๆ แลวหันไปโบกมอื ใหส ญั ญาณแกแงซายผูร อคอยอยู อึด ใจน้ันเองนักพเนจรชาวดง กท็ มุ กอนหนิ กอ นใหญหลน ตมู เสียงดงั สนัน่ ลงไปในวังน้าํ ตอนหนึง่ ทามกลางความเงยี บสงัดของแผนน้าํ นงิ่ เชน น้ี ความสะเทือนของทองนํ้ากระจายไปท่ัว ไมท ันจะ ขาดเสยี ง ภาพทเี่ หน็ ก็คอื ฝูงจระเขท ่นี อนผง่ึ แดดอยูบนแกงโขดหนิ รอบดาน ไหวตวั อยา งผลนุ ผลนั กระโจนลงน้าํ กันจาละหวนั่ มดุ น้าํ แตกเปนพรายฟองมุงตรงไปยงั ตาํ แหนงทมี่ าของเสียงในทนั ที บนพงรกรมิ ฝง กม็ ีเสียงว่งิ กนั สวบสาบลั่นไปหมด แลว โจนลงไปในน้าํ ดงั อยูโ ครมครามองึ คะนงึ ไป หมดตลอดท้งั ทองนํา้ อันเคยน่งิ สนิทปน ปว นกระฉอกเปน คลืน่ ราวกบั เกิดกลยี ุค แงซายแกลงโยน หนิ ตูมตามลงไปอีกหลายกอ น เปน การยั่วใหพ วกมนั พากันแตกตน่ื มงุ ตรงกนั เขา มาใหม ากทส่ี ดุ แลว ก็ถีบซากของสมเสร็จท่ีแหวะทอ งออกหลน ลงไปในวังน้ําเบอ้ื งลาง พอคาบเลือดละลายไปกับ น้ํา ตําแหนงนนั้ กค็ ลาคลาํ่ ไปดว ยฝงู ชาละวนั นบั สิบ ท่ีเขา มาถงึ กอนก็เขา ขยํ้ากัดทงึ้ อยา งหวิ กระหาย ดุราย แยง กันเปน พัลวนั ที่อยูหางออกไปกพ็ ยายามฟดฟาดหางวายรแ่ี ขง กนั เขา มาอยางรวดเรว็ บริเวณนน้ั ทัง้ หมดอลหมานชลุ มนุ ไปท่วั มนั เปน ภาพทน่ี า สะพรึงกลวั ยิง่ ! เชษฐา ไชยยนั ต ดารนิ และเกิด ขน้ึ ไปอยบู นฝง ตล่งิ สูง ถอื ปนเตรยี มพรอ ม ในขณะท่ี พรานใหญห ยอ นกายลงไปในน้าํ อยา งเงยี บกริบ ฉวยโอกาสขณะทจี่ ระเขส วนใหญข องบริเวณลํา คลองตอนน้ัน กําลงั สนใจอยูกับซากเหยอื่ ทแี่ งซายโยนลงไปลอ เดนิ ลยุ นํา้ ตดั ออกไปอยา งรวดเรว็ ในมือกระชบั ไรเฟล กวาดสายตาระวังระไวไปรอบดา น ยงิ่ หา งออกไประดับน้าํ กล็ กึ ลงทลี ะนอย ครงั้ แรกก็แคเ อว และบัดนเี้ ม่อื เดินออกไประยะหนงึ่ ในสามของความกวาง มนั ก็ตํา่ ลึกขึน้ มาจนถงึ ระดับอกจนตอ งชูไรเฟลไว ดา นซา ยของเขานา้ํ แตกเปน ทางมาสองแนว เหน็ สนั จมกู โผลอยูปร่ิมๆ พงุ เขา มาราวกับ ตอรปโด ทางดานขวากแ็ ตกเปนพรายลกู ขนาดกระดงใหญๆ รพินทรใ จหายวาบ โดยระดับนา้ํ ท่ีลึก เทียมอกขนาดนี้ เขาสังเกตเห็นแตทศิ ทางมาของมนั เทานั้น แตไ มสามารถจะมองเห็นเปาหมายที่จะ วางกระสนุ ไดเ ลย เพราะผวิ นา้ํ บังอยู [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

909 คณะนายจา งของเขา และเกดิ ผยู ืนอยูบ นฝงมองเหน็ เจา มฤตยแู หงน้ําดาํ ไดอ ยา งถนดั คร้นั แลวกอนที่รพนิ ทรจ ะตดั สนิ ใจอยา งไรถูก ไรเฟลทั้งสี่กระบอกกร็ ะเบิดขนึ้ กึกกอ งประสานกนั สะเทือนไปทงั้ ลาํ คลอง เสียงน้าํ แตกกระจายครืนโครมใกลเคียงตวั เขาหา งเพียงไมก ีว่ า แลว แผน ทอ ง สขี าวกแ็ ฉลบพลิกข้ึนมาใหเ หน็ พรอ มกบั ทอนหางอนั ใหญโ ต เลือดแดงฉานละลายปนไปกบั น้าํ สี คลํ้า มันด้ินโผงผางอยูร อบตวั เขาอยา งชนดิ หวดุ หวดิ จวนเจียน “เดนิ ไปเรว็ ! ไมต อ งหยดุ จะยงิ ใหเ อง!” เสยี งเชษฐาตะโกนกองมา แลว กม็ ีเสยี งตมู กกึ กอ งขนึ้ จากไชยยันตอกี นดั หน่ึง ตาํ แหนงดานหนาเยือ้ งซา ยออกไปหา หกวา เจา ตวั เขื่องเทียมๆ เรอื ชะลา พลิกดนิ้ ราวกบั พายุ ความแรงของนาํ้ ทีเ่ กิดขนึ้ จากการฟาดหาง ของมนั ทําใหร พนิ ทรเ ซเกอื บลมนา้ํ กระจายขึน้ มา เปย กเตม็ ตวั ราวกบั ถูกสาด เขาเดนิ รุดหนา ตอ ไป โดยเรว็ ชนิดแขง กบั เวลา ฝากชวี ติ ใหกบั ไรเฟลบนฝงท้ังสกี่ ระบอก ซง่ึ แตละมอื เหลา นนั้ ลวนเช่อื ถือ ไววางใจไดท งั้ สนิ้ แตก ารถูกสกัดกั้นดวยลูกปน สามารถจะหยดุ พวกมนั ไดกเ็ พยี งการดบั ดนิ้ ไปของ แตละตวั เทานน้ั ไอตัวอนื่ ๆ ที่มองเห็นเหยอื่ เดนิ ลยุ นํ้าอยจู ะหวาดหวนั่ พรั่นพรึงก็หาไม คงพากันวา ย รดี่ าหนาเขามาอยา งไมย อมเขา ใจอะไรทัง้ สิน้ แตมันกไ็ มหนาแนน มากมายจนถงึ กบั คนบนฝง จะ สกัดก้นั ไวไมท ัน เพราะสวนมากของพวกมนั มวั แตไ ปสนใจอยกู บั ซากสมเสร็จของแงซายหา ง ออกไป เชษฐา ไชยยนั ต ดารนิ และเกดิ ชว ยกนั ยงิ อยา งมจี ังหวะและประณตี โดยจะเลือกยิง เฉพาะตวั ที่มนั ปรเี่ ขา ไปจนใกลตวั พรานใหญเ ทานั้น และเปนการยงิ ทศ่ี ักด์ิสทิ ธ์ยิ งิ่ ถา ลนั่ ขึน้ นดั หนง่ึ กห็ มายถงึ การพลกิ ทองไปหนง่ึ ตวั โดยไมจ ําเปน ตองซา้ํ เปา หมายทยี่ ิงกค็ อื ศีรษะหรือไมกก็ านคอ เลือดแดงฉานอยูเ ปนหยอมๆ ราวกบั ใครเอาสมี าเทไว บางตัวกระโดงสันหางโผล บางตัวกจ็ มน้ํา หายไป เหน็ ทอ งขาวรางๆ อยใู ตผ วิ นาํ้ มดื ประมาณ 7-8 ตวั ชดุ แรกทบ่ี า ยหนาเขา หารพนิ ทรถ กู ยงิ มว นไปหมด คงมแี ตอีก 4-5 ตวั ท่กี วดตามมาในระยะหาง เชษฐา ไชยยนั ต และเกดิ ใจเยน็ พอทจี่ ะรอ คอยใหม นั คบื ใกลเ ขามาในระยะอันตราย เพราะตองการถนอมกระสุน กะระยะวา รพินทรอาจขา ม ไปถึงฝง ตรงขามไดท ัน แตด ารินไมฟ งเสยี ง หลอนวาด .470 ตามเปา หมายไปยงั ตัวแรกทว่ี ายร่ี นําหนา โบกหางวาดไปมาอยางรวดเรว็ พรอมกับจมูกอนั นา เกลยี ดนากลัวท่ีโผลป รมิ่ ๆ นาํ้ “ขอยิงเปน ตวั อยา ง ฝากใหม นั ไปสั่งสอนไอเหลา กมุ ภลี พวกมนั ไวส กั หนอ ยเถดิ วา อยา ไดร อิ า นประสงครา ยกบั มนุษย! ” หญิงสาวคํารามออกมาอยางเดอื ดแคน ขาดคาํ และกอ นที่ใครในคณะนายจา งจะเขาใจวา หลอนหมายถึงเชนไร แฝดลาํ กลองขวา ของหลอ น กก็ ัมปนาทออกไป ลกู ปน ในการยงิ คร้งั นีข้ องหลอน แทนทจี่ ะหมายจบั เขา กลางศรี ษะ หรอื กานคอของเจา ชาละวนั ตวั นนั้ กลบั เปลยี่ นท่หี มายไปตดั โคนหางอันใหญโตแขง็ แรง ที่กาํ ลงั โบ กวาดนํา้ อยูราวกบั ใบพดั เรือ นํา้ กระจายขน้ึ ไปบนอากาศเกอื บจะถงึ ระดบั ยอดไมรมิ ฝง โคนหางของ [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

910 มนั หกั สะบั้นในพรบิ ตานั้นดว ยการเล็งอนั แมน ยํา ภาพทเี่ ห็นก็คอื ไอย กั ษใ หญห างตกจมนาํ้ แข็งทือ่ กระดกิ ไมได คงมแี ตล าํ ตัวเทานัน้ ด้ินวนหมุนควางอยกู ลางน้ํา อาปากกวางดน้ิ สายอยไู ปมา เหมอื น เรือปราศจากหางเสือ จะจมกจ็ มไมลง จะวา ยไปขางหนา กว็ า ยไมได ไดแ ตลอยฟองตะกายพยุ นํ้า หมนุ เปนกงั หนั ตวั ท่ีสองและท่ีสามลําดับตอ ไป หลอ นแกลง ยิงทง้ิ ใหม นั ทรมานอยใู นลกั ษณะอาการ เดยี วกัน นน่ั กค็ อื ยิงตัดโคนหางอนั เปน แหลงพลงั ทสี่ ดุ ของเจา สัตวรา ยประเภทนี้ “เด็ดจรงิ ครบั นายหญิง โอโฮ! เลนยิงแบบนเี้ ลยหรอื ครบั !” เกิดรองลน่ั ออกมาอยางประหลาดใจ ระคนชอบอกชอบใจ เชษฐากบั ไชยยันตกง็ งไปเหมอื นกัน ในวิธยี งิ แบบพสิ ดารของหลอน “นอย ซาํ้ มันใหตายเสยี เถอะ ทรมานเปลา ๆ” ไชยยนั ตร องบอกมา แลวประทบั ปนขึ้น แตดารนิ ปดปากกระบอกปนของเขาข้ึนสูง “ชา ง! ปลอ ยมันไวอยางน้นั แหละ ใหมนั ทรมานเสยี ใหเขด็ มนั ไมม ีปญ ญาจะเคลอื่ นไหว ในนา้ํ ไดอ กี แลว ยงิ ตวั อนื่ ...อยา ไปยิงไอต วั ที่หางหักแลว ใหเสียลูกปน” ตวั สุดทา ยของชดุ หลัง เงยี บกรบิ เขามาทางดานหลงั เยือ้ งซา ยของรพินทร ผูเดินรดุ ไป เบ้ืองหนาโดยไมหยดุ ยั้ง เชษฐาเพ่งิ จะเหลอื บไปเห็น เมอ่ื มนั หางจากจอมพรานใหญป ระมาณ 10 วา เพราะเมื่อรพนิ ทรย ่ิงหา งออกไป การเฝาสังเกตก็เริ่มจะไมถนัดข้ึน ยงิ่ กวา นน้ั คล่นื กระฉอกของนาํ้ อนั เกิดจากการดิน้ รนของพวกมันที่ถูกยิงไปกอนยงั ชวยอาํ พรางไว พอประทับข้นึ ไอว ายรายเจา กรรมกอ็ ยใู นแนวระดับเสนตรงอันเดียวกับแผนหลงั ของพรานใหญเสยี ดวย และโดยมุมยงิ ส่สี บิ หา องศาเชน น้ี...ไมมสี ิ่งใดมาประกนั ไดว ากระสุนจะแฉลบขนึ้ หรือไม ไชยยนั ต ดารนิ และเกดิ กม็ องเหน็ ในเวลาไลเ ลยี่ กนั อยา งตกตะลึงขยบั ปนข้ึนพรอ มกนั “อยายิง! เดยี๋ วถูกรพนิ ทร! ” เชษฐารองหา มเร็วปร๋ือ แลว ปองปากตะโกนออกไปสุดเสยี ง “ระวงั ขางหลัง เรว็ !” อกี หลายคนที่เห็นภาพเหตกุ ารณอ ยดู ว ย ชว ยตะโกนบอกเสียงหลงแทบจะไมเปน ภาษา! ขณะนนั้ พรานใหญข ามไปไดสามในสข่ี องความกวา งแลว และระดบั น้ําเรมิ่ ต้นื เพยี งโคน ขา จากเสยี งตะโกนเตอื นเขาหนั ขวบั มาโดยเรว็ ก็พบกบั ปากทอ่ี า กวา ง เตม็ ไปดว ยเขี้ยวยาวหางตวั แคว าเดยี วเทา นั้น แลวมนั กง็ บั โผงลงพอดกี บั ปากกระบอกปน ท่ียนั ทะลวงเขา ไปถึงคอหอย เขากระแทกเขา ไปสดุ แรงเกดิ แลว กระชากออกตวดั หวดดว ยพานทา ย ตมู เขา ไปทบี่ รเิ วณ ศรี ษะ ตรงระดับตาของมนั พลางกระโดดถอยหนี ไอชาละวันคํารามลนั่ สะบดั หวั ผงะไปแลว พงุ ปราดอาปากตรงเขามาอีกอยา งดุรา ย พรานใหญใ ชปากกระบอกปนอนั เปน เหล็กหนาท้งั ดุน กระทงุ [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

911 บริเวณจมกู อนั เปน จดุ ออ นของมนั อีกครั้งอยา งจัง ใชความยาวของชว งไรเฟลยนั ไว ไมใหมนั บกุ เขา มาถึงตวั เสยี งพรรคพวกบนฝงตะโกนบอกมาอยา งอกส่นั ขวญั แขวนใหเ ขายงิ ตางอดพศิ วงใน ความใจเยน็ ของรพินทรเ สยี มิได เขาเลน กับมันเหมือนเลน กับจระเขย าง หรอื มิฉะนนั้ กส็ ตั วเ ลย้ี ง เชื่องๆ แทนทีจ่ ะยิงใหมนั ควา่ํ ไปในทนั ที และเทาแลว เทา รอด รพนิ ทรกไ็ มย อมยงิ จระเขต วั นนั้ ให เปลอื งกระสนุ ใชป ากกระบอกปนกระทุงเขา บริเวณจดุ ออ นในปากของมนั พลางกเ็ ดนิ ถอยเขาหาฝง ซ่ึงตืน้ เขา ไปทกุ ขณะ จนกระท่งั ในท่สี ุด มันก็หมดปญญาเบนหวั ผละหนไี ปเอง เพราะถกู เจ็บเขา หลายครัง้ พรานใหญขึน้ ฝงตรงขา มไดโดยเรียบรอ ย หนั มาโบกมือใหกับคณะนายจา งอีกฝง หนง่ึ “เออแนะ เลนกะแกซิ อีตานี.่ ..” ไชยยนั ตค รางออู อกมา “เพื่อนเอาปากกระบอกปน กระทุงเลน เสยี งนั้ แหละ ไอวายรายนนั่ เปด อาวไปแลว ทาํ ไม ไมย ิงมันใหค วาํ่ ไปเสยี รแู ลวรรู อด ทั้งๆ ทม่ี ปี นอยใู นมอื แทๆ ” “เขารูสญั ชาตญาณของมันดกี วาเรา อะไรท่ีเราเหน็ วาเปน เร่อื งอันตรายนากลวั ท่ีสุด เขา อาจเหน็ วา เปน เรอื่ งธรรมดาทีส่ ดุ กไ็ ด คงรูวามันไมม ที างจะทาํ อะไรเขาไดก ระมังถงึ ไมไ ดย งิ ให เปลืองกระสุน” เชษฐาพดู เบาๆ เขาเองกอ็ ดทจ่ี ะประหลาดใจไมไ ดที่เหน็ รพินทร หลอกลอกบั จระเขดตุ วั นั้นเปน วา เลน แลวเอาตัวขน้ึ ฝงไปได โดยไมจ าํ เปนตอ งสงั หารมันดว ยลูกปน ขณะนั้นแงซายวงิ่ ยอ นกลบั เขา มาสมทบ เปน เวลาเดยี วกับทร่ี พินทรป นขนึ้ ไปอยบู นตลง่ิ สูงของฝง โนน สงสญั ญาณ ใหคณะนายจา งขา มฟากตามที่นดั แนะไวแ ลว “เจา นายขา มเร็วเถดิ ครบั พรานใหญบอกมาแลว ผมกบั แงซายจะชว ยคุมใหเอง” เกิดเตอื นมาโดยเร็วพรอ มกบั บรรจกุ ระสุนเขา ซองปน ทั้งสามกระโดดลงจากตลิง่ สูงโดยเร็ว เดนิ ตัดลงชายตล่ิง และแบกไรเฟลพาดบา ไว ดงึ ปน สน้ั จากซองขา งเอวประจาํ ตวั ออกมาถอื กระชบั ไวในมอื ขวา แลว พากนั เดินรวมกลุม ลุยลงน้ํา เดินตดั ไปอยางเรงรบี เรียงกนั เปนหนากระดาน ดารนิ เดนิ อยูตรงกลางระหวา งขนาบของเพ่อื นและพี่ชาย “ไชยยนั ตร ะวงั ทางดานซา ยไว ฉันจะเฝา ทางดา นขวาเอง สว นนอ ยสงั เกตดูทางดานหลงั ไวด ว ย” เชษฐาออกคําสง่ั สายนาํ้ เยน็ เฉยี บจบั ลึกเขาไปถงึ ข้วั หวั ใจ พน้ื เบ้อื งลา งบางแหง เปน ทราบ บางแหงเปน โขดหนิ ทล่ี ่นื ไปดว ยตะไคร ดารินเสยี หลักเซถลาํ จะลม ลงนํา้ อยูส องสามคร้ัง แตไ ชยยนั ตกับเชษฐา [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

912 ชว ยกนั หวิ้ แขนไวได ทกุ คนหายใจไมทวั่ ทอง พยายามจะเคลือ่ นหนา ไปอยางเรงรบี ที่สุด แตละกาว ทลี่ ุยไปในกระแสนํ้าสีคลํ้าอนั เย็นประหลาด รสู ึกวามันชา งผา นไปอยา งเชื่องชา เหลอื ประมาณ พอผานมาถึงใจกลางคลอง ทง้ั สามกต็ กอยใู นกลางวงลอ มของเหลากมุ ภลี ร ายอกี ครงั้ เงา ตะคมุ ที่พุงแหวกน้ําเขามารอบดา น มองเห็นกลาดเกล่อื นอยูทว่ั ไป และในคร้ังนดี้ ูเหมอื นจะ หนาแนนกวาเม่อื ครัง้ ท่ีรพนิ ทรขา มมาเสียอกี “ระวัง! มนั แหก นั เขา มาแลว !” ไชยยนั ตร อ งเตือน ปน ส้นั สามกระบอก กผ็ ลัดกันระเบดิ ออกไปตามจงั หวะทใ่ี ครจะสงั เกตเหน็ เปาหมายได กอน ในขณะทีล่ งมาแชล ุยนาํ้ อยเู ชน น้ี มนั ดเู หมือนจะอาํ นวยผลไดด ีกวา ไรเฟลเสียอีก เพราะ คลองแคลวรวดเรว็ กวา กระสุนดนิ ขบั แรงสงู ขนาด .44 แมก็ นัม่ สองกระบอก และ .357 อกี กระบอก หน่งึ ศกั ด์ิสทิ ธิพ์ อใชส ําหรบั สัตวขนาดจระเข และระยะยงิ ทกี่ ระช้นั ชดิ เชน น้ี หลายนดั แฉลบกบั ผวิ นา้ํ ผานเลยไป แตห ลายนดั กจ็ ับเขา เปา หมายอนั เปนสันจมูก หรอื ศรี ษะไอวายรา ยแหง นาํ้ ดาํ พลกิ ดน้ิ อยคู รืนโครม หงายทองขาวไปทุกตวั ท่ีถกู กระสนุ บางตวั โดนไมถ นัดนกั ก็เบนหวั วิ่งนาํ้ แตกผละ หนไี ปดว ยความเจบ็ ปวด แงซายกบั เกิดที่อยบู นฝงเดิม ยิงชว ยมาอยา งมจี งั หวะคนละสองสามนดั สวนพรานใหญ รพนิ ทรทย่ี นื อยอู ีกฝง หนงึ่ ไมไ ดยงิ ลงมาเลย กลับยืนโบกมอื ใหพรอมกบั เรง ใหท ้ังสามรีบรุดหนามา เพราะพจิ ารณาเหน็ วา คณะนายจา งทงั้ สาม พอที่จะใชป น สัน้ ควบคมุ สถานการณใ หต นเองได ปลอดภัยเพียงพอ ดารินยิงกรอกปากเจา ตวั หนงึ่ ทวี่ า ยดิง่ เขา มาขา งหลงั หา งเพยี งวาเดยี ว มันด้นิ ราวกบั พายุ สลาตนั แลว สะบดั หางฟาดนํา้ ตูมใหญ ทําใหเ สยี หลักลม คะมาํ ลงไปในน้ําท้ังสามคน แตไมม ใี คร ไดร ับอันตรายอะไรมากนกั นอกจากเปย กปอนทง้ั ตวั เชษฐากก็ ดลงไปกลางหวั ของตวั ทบ่ี กุ เขา โจมตที างดา นขวามอื พลกิ แฉลบไปสามสี่ทอด แลว จมดงิ่ ลงไปหงายทองอยกู บั พื้นเบอ้ื งลา ง เลอื ด แตกเปน พราย สว นไชยยันตก ระสนุ หมดรงั เพลิง กําลงั สาละวนบรรจอุ ยู แตไ อห นา ยักษตัวทนี่ าํ หนา ทส่ี ุด พุงท่ือเขามาใกลเ ขาอกี เพียงชว งตวั เดยี วกจ็ ะถงึ ตัว อดตี นายทหารปนใหญผงะถอยหนพี รอ ม กบั รอ งเสยี งหลง “เร็วนอ ย ทางดานน!ี้ ” ดารนิ หนั ขวับมาพรอ มกบั เชษฐา พรอ มกบั เหนย่ี วไก .357 ในมอื ของหลอ น อันมีสภาพ อันใดไมผ ิดกบั ไชยยนั ตค อื เข็มแทงชนวนสบั ลงไปบนปลอกกระสุนเกาที่ยงิ แลว ดังแชะ แตโ ชคดี เหลือเกนิ ปน ของเชษฐาระเบดิ ตูม ไอตวั นน้ั ปก หวั ลงไปในน้ําบน้ั ทา ยโผลข ้ึนมาพรอมกับนา้ํ แตก กระจาย ลาํ ตวั ท่ีพงุ มาโดยแรงกระทบสีขางไชยยนั ตล ม ควาํ่ จมลงไปในน้าํ ดารนิ กระชากคอเสอ้ื หวิ้ [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

913 พยงุ ขนึ้ มา แลวพากนั วิ่งอยา งไมคิดชีวิต เพราะระดบั นาํ้ ตนื้ เพียงโคนขาเทา น้ัน กวา จะผานพน ขึน้ มาถงึ ฝง ไดก็ใจหายใจควา่ํ และเหนด็ เหน่ือยทุลักทเุ ลกันแทบขาดใจ “บาจรงิ ทาํ ไมไมชวยยงิ คุม กนั ใหเ ราบาง!” หญงิ สาวถามอยา งเดอื ดๆ เมอ่ื ปนขน้ึ มาถึงฝง สงู ทีพ่ รานใหญยนื ยม้ิ รอคอยอยูก อ นแลว เหมอื นจะมองเห็นภาพผจญภัยกลางลําหวยของคณะนายจา งท้งั สาม เปน เร่ืองสนุกสนานชวนขบขัน ทีส่ ุด “ปน ของผมเหลอื ลกู อยู 6 นดั เทานนั้ ” เปนคาํ ตอบเรยี บๆ พรอ มกบั อาการยิม้ ๆ เชนเดมิ เหมือนไมไดเกดิ อะไรข้นึ “ตะเขน ะ เรอ่ื งเลก็ เราจะตองอยใู นหบุ นี้อกี วันเต็มๆ ยงั ไมรวู าจะตองเผชิญกบั อะไรอกี บาง กอ นทีจ่ ะถึงแคมปใ หญข องเรา ท่ีสําคญั ท่ีสดุ ก็คอื พวกคณุ หญงิ ผานมาไดเ รยี บรอ ยดไี มใ ชห รือ ครับ” เชษฐากับไชยยันตหวั เราะเพราะเขาใจพรานใหญดี แตด ารนิ บนพําสาปแชงเขาดว ยความ โมโห หลอ นใจหายใจควา่ํ ในเหตกุ ารณเมอ่ื สักครนู ี้ยง่ิ กวา ทกุ คน รพินทรไมตอ ลอตอ เถียง หรอื สนใจเชน ไรกับถอ ยคําของหลอ นอกี หนั ไปโบกมือใหแ ง ซายกบั เกดิ เรม่ิ ขามตามมาอีกเปนชุดสดุ ทา ย คณะนายจา งทง้ั สามบรรจุกระสนุ ปน สน้ั ประจําตัวจนครบ เตรียมพรอ มทจ่ี ะยิงเปนมา น คมุ กนั ใหแ กค นทง้ั สอง โดยไมใชไ รเฟลอีกเพราะกระสนุ ยิงจํากดั ลงเต็มที แตสําหรับลูกปน สั้นนนั้ ตางมีติดเขม็ ขดั กันอยูอ ยา งเหลอื เฟอ ซ่ึงแตไ หนแตไ รมาก็แทบจะไมไ ดน าํ ออกมาใชป ระโยชนใ ดๆ ท้ังสิ้น ไชยยันตนน้ั นงิ่ คดิ อยอู ดึ ใจเดยี ว กส็ ง .44 แม็กนัม่ แบบซเู ปอรแบล็คฮ็อคประจาํ ตวั ของเขาไป ใหแกร พินทร พรอ มกบั บอกโดยเร็ววา “เอา ! นถ่ี อื ไว กระสนุ มีอยเู หลือเฟอทเี ดยี ว รว มสามสิบนดั ชวยยิงคุม กนั สองคนนั่นดว ย ถงึ อยา งไรคณุ ก็ตอ งยงิ ปน สนั้ ไดด กี วา ผมแนๆ ผมเอาไมแ นใจวาจะยงิ ส่ังไดท ุกนัดหรือเปลา พลาด พลงั้ ยงั ไงคนของเราจะลําบาก เลือกเอาวิธที ่เี สย่ี งนอ ยท่สี ดุ ดีกวา ” “ผมกไ็ มแนใ จเหมอื นกนั ครบั วา ผมจะยิงปนสน้ั ไดดกี วา คุณไชยยนั ตห รอื เปลา” รพินทรล งั เล แตแ ลว ก็จําเปน ตองรบั ปนกระบอกน้นั ไว เพราะไชยยนั ตย ดั เยยี ดบังคบั มา ตนเองหนั ไปเตรยี ม .600 ไนโตรฯ คมู ือ ซ่ึงกระสุนเหลอื อยเู พยี งไมกนี่ ัด โดยตั้งใจไวระเบดิ กระสนุ ออกไปในกรณจี าํ เปน สุดขดี เมอ่ื ภยั เขา มาถงึ ตัวแงซายหรอื เกิดเทา นนั้ สว นเชษฐาและดารนิ ถอื ปน สนั้ เตรยี มพรอม โดยเฉพาะอยา งยิ่งนกั มานษุ ยวิทยาคนสวย...เปน ท่อี บอนุ วางใจไดข องทกุ คนวา ถา หลอนปลอยกระสนุ ปน คูมอื ออกไปแตละนดั น่ันแปลวา ยากนักจะพลาดเปาหมาย ย่ิงชยั ภูมอิ ันเปน ตล่ิงสงู มองเหน็ เปาหมายอยา งถนดั และมีที่ยืนอยางสบายราวกับที่ยนื ยงิ ในสนามยงิ เปา เชนน้ี ถา ไอ [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

914 ชาละวันตวั ไหน ทถ่ี ูกเล็ดลอดจากการตกเปน เหย่อื กระสนุ ของหลอ นได กต็ อ งเรยี กวา มนั มี ปาฏหิ ารยิ  ยกเวน แตม ันจะประดงั กนั เขา มามากมายเสยี จนหลอนยิงไมท ันเทานัน้ แงซายตดั ไมไผลํากะทดั รดั มาลาํ หนงึ่ ยาวประมาณสองวา เสยี้ มปลายแหลมเปน ปากฉลามแทนแหลน สว นเกิดกระชากมีดเดนิ ปา ทขี่ ัดหลงั อนั ยาวออกมากระชับไวใ นมือ ทง้ั สองสะพายไรเฟลไวก ับไหลอ ยา งไมคิดทีจ่ ะเอาขึ้นมาใชอกี แลวพากันเดนิ ลยุ นํ้าขา ม มาอยา งรวดเรว็ เคียงขา งกัน ทามกลางการรอคอยดวยใจอันเตน ระทกึ ของสค่ี น ที่รอคอยอยูกอนแลว บนฝงตรงขาม ฝูงจ้ิงจกนาํ้ ท่อี ยใู นละแวกนนั้ ไมย อมละโอกาสของมันอีก ดวยความดุรา ยประจําสนั ดาน อันผิดวิสยั จากจระเขทัว่ ๆ ไป เพราะไมเ คยชนิ ตอ การถกู สงั หารมากอ น และดูเหมอื นจะไมย อม เขา ใจเอาเลยวา พวกมนั ทล่ี อยฟองหงายทอ งขาวนับสิบๆ ตัวในขณะนม้ี ีสาเหตุมาจากอันใด ดังนน้ั ระลอกที่สามก็ดาหนาเขา หมายโจมตีเกดิ กบั แงซายอกี โดยไมย อมหยดุ ยงั้ เข็ดหลาบ มนั แขงกนั วายร่ี เขามาจากทกุ ทางเทา ท่มี ันจะมองเหน็ จระเขในลาํ หวยแหงนี.้ ..ไมใหญโ ตมหึมาเหมือนกับเทา ท่ีเห็น มาแลว ในใจกลางบงึ แตก เ็ ปนตวั ขนาดกาํ ลังวอ งไวปราดเปรยี วทัง้ ส้ิน ลําตัวอวนสั้น หนา หกั ยแู ละ โคนหางอวบใหญ อุงตนี ตดิ กันเปน พืดแบบตีนเปด ซ่ึงชว ยในการพยุ นาํ้ ไดอ ยา งรวดเร็ว ในนาทวี ิกฤตและจําเปน ยิ่งเชน น้ี เชษฐา วราฤทธิ์ หัวหนา คณะเดนิ ทาง มฝี ม ือในการยงิ ปนสนั้ ไมไดด อ ยไปกวา นอ งสาว ผูจ ดั วายอดเยย่ี มเลยจนนิดเดยี ว อดตี นายพนั โททตู ทหารบกเชื้อ พระวงศน อ ยนักทจ่ี ะพลาดเปาหมาย และยิงไดร วดเรว็ กวา นอ งสาวเสยี อกี ทกุ ปงที่ลนั่ ออกไป เงาดาํ ท่พี ุงแหวกนํา้ เปน ตองดน้ิ โผงผางมวนตลบเลอื ดสาดหมดฤทธิ์เดชไปทุกคร้ัง สองพ่นี องแขง กนั ยิง เปาเคลอื่ นท่ีในน้าํ อยางนาตน่ื ใจดว ยสถติ ิในการสังหารทนี่ า ชมยิง่ ดารนิ ล่นั กระสุนชากวาแตไ ดผล รอยเปอรเซน็ ตเ ต็มไมตกหลน ผดิ กบั เชษฐาซ่งึ ยงิ เร็วกวา ถงึ แมจ ะไมถ ึงกับประกาศติ สัง่ ทกุ นัดไป แตกใ็ หผลยอดเยยี่ มในการสกดั กั้นยับยงั้ ในกรณีฉุกละหกุ แขงกบั เวลาเชนน้ี รพินทรเหน็ สองพ่ีนอ ง แขง ฝม อื ปนส้นั กนั อยางเยย่ี มยอดแลว เชนนี้ เขากแ็ ทบไมมีความจาํ เปนทจ่ี ะทํากระสุนปน สั้นของ ไชยยนั ตใหเ ปลอื งเปลา นอกจากจะมองดเู พลินไปเทา นน้ั ไมม จี ระเขตวั ไหนสามารถวา ยเขามาใกลชิดตวั เกดิ หรอื แงซายไดเ ลยจนตัวเดยี ว นอก จากมันจะพลกิ คว่าํ จมนา้ํ หรอื ไมกห็ งายทอ งไปเสยี กอ น ไชยยนั ตเองกป็ ระทบั ไรเฟล คุมเชิงอยเู ฉยๆ เพราะเห็นวา ไมจาํ เปนแลว อกี ประมาณ 10 กวา เมตร ทท่ี ง้ั สองจะถงึ ชายฝง ปน ของเชษฐากบั ดารนิ ก็หมดโอกาสทจ่ี ะ ล่ันกระสนุ ได เพราะเจาตัวหนงึ่ พุงเขามาทางดา นหนา ของเกดิ กบั แงซายเปน แนวตรง มันปรเ่ี ขาใสเ กดิ เปนเปาหมาย! พรานพืน้ เมอื งกระหนาํ่ ฟนดว ยมดี ปาสุดแรงเกดิ ลงไปบนศีรษะ แตแ ลวกถ็ ูกปลายหาง ของมนั ทต่ี วดั ฟาดมากระทบไหลล ม ลง กอนทีม่ นั จะแวง ตัวเขา คาบ แงซายก็เผนเขา เอาหลาวไมไ ผ [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

915 สวนทะลวงเขา ไปในปากทอี่ า ออก แลว เสอื กเขาไปในลาํ คอของมนั เต็มเหนย่ี ว มันงับปากลงทนั ที อยา งดุราย หนมุ กะเหรีย่ งพเนจรกําปลายอกี ดานหน่งึ ไวมน่ั กระทงุ ทะลวงเขา ไปอีกดว ยลําขอ อัน กํายําแข็งแรง เกดิ ก็ทะล่ึงตวั ขน้ึ มาได ตรงเขากระหนา่ํ ฟนอยา งไมย ั้ง ทามกลางการฟาดหางสนัน่ หวน่ั ไหวของมนั ทกุ คนบนฝง เห็นแงซายเสอื กหลาวไมไผกดลึกหายเขา ไปในปากของมันตามลําดบั อาการดนิ้ ของมันรุนแรงขึน้ ทุกทีอยา งเจบ็ ปวด บา คลง่ั และอาํ มหิต! ไมกี่อึดใจหลังจากนั้น ทง้ั สองคนก็ชว ยกนั ลากไอว ายรา ยตวั สุดทา ยขน้ึ มาบนฝง ท้งั ๆ ที่ ยงั มลี าํ ไมไผของแงซายเสยี บหายเขาไปในลําตวั ทางปากของมนั เกอื บมดิ ลําอนั ยาวเหยยี ด เหลอื โผล ออกมานอกปากเพยี งชว งแขนเดยี วเทาน้ัน ทง้ั หมดว่ิงลงจากฝง ตลิ่งสูงลงไปจะซาํ้ แตแงซายรอ ง หา มปนหวั เราะหา วๆ วา “อยา! นายหญงิ เปลอื งลกู ปน มนั ไมมที างอกี แลว ” ดารนิ ชะงกั เงยปากกระบอกปนขนึ้ ไอว ายรายแหงนา้ํ ดาํ ด้ินรนอยไู ปมาบนพ้ืนทรายรมิ ฝง พรอ มกับฟด ฟาดหางอยา งรุนแรงนา กลัว เกดิ กป็ ราดตรงเขา ไปที่บน้ั ทา ยของมนั เง้ือมดี ขน้ึ กระหนํ่าฟน สดุ แรงลงไปบนโคนหาง เพียงสองสามคร้งั พอประสาทสวนหางอนั ทรงพลังของมนั ขาดออก ไอเ ขต วั นั้นก็ส้นิ ฤทธ์ลิ งอยา งราบคาบ เกดิ พลิกใหห งายทองอยูก ับพนื้ และจวงปลายมดี อนั แหลมคม เสียบลงไปท่ีลาํ คอของมัน อีกคร้งั เดียว มนั ก็แนนิง่ ทุกคนถอนใจออกมาอยางโลงอก ตางสอบถามและเขา มาดอู าการของเกดิ ทถ่ี ูกสวนหาง ของมนั ฟาดตวดั เอา แลว กเ็ บาใจเมอื่ เห็นวาไมเปน อนั ตรายอะไรมากนกั นอกจากเสอื้ ตรงบริเวณ ไหลขาด และมรี อยชํ้าเล็กนอ ยเพราะถกู ไมถนัดนัก “ฉันนกึ วานายจะหลงั หักแลว เสยี อกี ตอนท่ีถูกมันฟาดลม ลง” ไชยยนั ตเ ปาลมออกจากปาก เขามาตบไหลพรานพ้นื เมืองผูท รหด เกดิ ยม้ิ แหง ๆ คลาํ ปอยอยทู ไ่ี หล แลว หนั ไปสบถสาบานสาปแชงไอช าละวนั ตวั นนั้ “ถาถูกจังๆ เกดิ กไ็ มเปน เกดิ แลว ครับ เจานาย ดแี ตม ันเฉียดๆ ไป” “เรายงิ ปอ งกันใหเธอไมท ัน เพราะมันพงุ เขามาทางดา นหนา ของเกดิ เปน เสน ตรง กลัว กระสุนจะแฉลบไปถูกเขา แลวมันเรอ่ื งอะไรท่ีท้งั สองคนมีปนประจาํ ตวั อยู แตกลับเอาปนไป สะพายหมด คนหน่งึ ถอื ไมไ ผ อีกคนถือมดี ถาใชป นกค็ งไมตองเจบ็ ...เสย่ี งไมเขา เรือ่ ง” ดารนิ ตําหนิมา ทั้งสองไมต อบ เชษฐาเอย ข้นึ วา “ทัง้ สามคนนเ่ี ปน นกั ประหยดั ลกู ปน ทั้งนนั้ มีแตพวกเราเทาน้ันทยี่ ิงกนั อยางไมอ ้นั กด็ ี เหมือนกนั ถงึ อยา งไรพวกเราก็ขา มมาไดแ ลว” “เจานายจะลองเน้อื ไอนีด่ ูบางไหมครับ มนั จะกนิ เรา เราก็ตองกินมนั ดูมั่ง ผมแลเนอื้ เอง ตรงโคนหางนเ่ี ด็ดนกั ” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

916 หญงิ สาวอทุ านอะไรออกมาคําหนึง่ ทําทา เหมือนจะอาเจยี น ขนาดไชยยันตผูก ินไมเลอื ก และชอบทจ่ี ะทดลองกินทกุ อยา งยงั เบป ากส่ันหวั “ขอที รายการนี้เห็นจะไมไ หวแน เหน็ รูปรางหนาตามันแลว กระเดือกไมลง สาํ คัญที่สดุ ก็ คือเรายงั ไมอดนัก” “หรือผกู องอยากจะกนิ กเ็ อานะ คราวน้ไี มขัดแลว เชญิ ตามสบาย เมอ่ื เชา น้ีหมดศรทั ธา เปน กางขวางคอปลอ ยเตาไปเสียตัวหน่งึ จะมาขดั เร่อื งตะเขต วั นีอ้ ีก เดย๋ี วจะผิดใจกันเสยี เปลาๆ” ดารนิ หันไปพดู หนา เฉยกบั รพินทร “เนอ้ื ตะเข กเ็ หมอื นๆ กบั เนือ้ ตะกวด หรอื งูเหลอื มนนั่ แหละ...” พรานใหญบ อกโดยไมสนใจกับคาํ ประชดของหลอ น “มันรอ นและกค็ าวจดั แตถา เขา พรกิ ใหม ากๆ กด็ บั กล่ินได อรอยไปเสียอีก มีเรือ่ งแปลก แตจรงิ เกย่ี วกบั เนอื้ ตะเขอ ยอู ยา งหนึ่ง ไมท ราบวาคณุ ชายกบั คณุ ไชยยนั ตจะเคยไดย นิ มาแลวหรือยงั ” “อะไร? ทาํ ไมหรือ?” “เนอ้ื ตะเขก บั พวกมดแดงนะ ครบั เคยไดย นิ ใครเขาพดู กนั มาบางหรอื เปลา?” สองชายผูเ ปนนายจางมสี หี นา งง สัน่ ศรี ษะ “เอะ ! เน้ือตะเขกับมดแดงมนั เปน ยงั ไง ไมเ คยไดย นิ หรอื รูเรอื่ งมากอนเลย” “มดแดง ถา มากนิ เน้ือตะเขเขา ภายในสามวันเจ็ดวนั พวกมนั จะพากันงอกปก บนิ ได หมด” “ฮา!” “จริงๆ ครับ น่เี ปน เรือ่ งแปลกชนดิ หนง่ึ ท่ีวิเคราะหไมถ กู เหมอื นกนั วา มันเนอ่ื งมาจาก อะไร พวกชาวปาหรอื ชาวสวนที่รูหลัก เขามกั จะใชห ลกั ความจรงิ พิสดารขอ นี.้ ..แกเคลด็ ในเรื่องมด แดงชมุ สมมติวา ทีต่ นไมห รือตน ผลไมตนไหน มีมดแดงชุมเฝา อยมู ากๆ เขาก็จะเอาเน้อื ตะเขส ดๆ ไปแขวนไวท ต่ี น นั้นลอ ใหฝูงมดแดงมากิน พอพวกมนั กนิ เนื้อตะเขท ี่แขวนลอเอาไวเ ขา ไป ภายใน อาทิตยเดยี วกจ็ ะงอกปก แลว พากนั บินไปหมด ตน ไมต น น้นั กเ็ ปน อนั วา ไมมมี ดแดงเหลืออยู เปน วธิ ี กําจดั มดแดงไดอ ยางแนบเนยี นและโดยละมอ มท่สี ุด ไมเ ช่ือลองดกู ไ็ ดค รับ ถา มีโอกาสเหน็ ตน มะมวง หรือชมพตู น ไหนมดแดงทํารังอยูมากๆ หาเนื้อสดของตะเขไดเอาไปผกู เชอื กแขวนทิง้ ไว อาทิตยเดยี วเทา นัน้ ...จะไมม มี ดแดงเหลอื อยูท ่ตี นมะมวงนน้ั อีกเลยแมแตตวั เดยี ว” “ใหต ายซิ รพนิ ทร!” ไชยยนั ตรองข้นึ จอ งมองดพู รานใหญอ ยา งสุดทึ่ง “วางๆ หาเวลาเขยี นตาํ ราเกยี่ วกบั เรื่องพิสดารของปา และสัตวป าซักเลม เถอะ มันคงทํา ประโยชนใหแ กคนทว่ั ไปไมน อ ยทเี ดยี ว เทาทเี่ ดินทางเขา ปามาดวยกันนีน่ ะ เราเรยี นจากคณุ ไมร จู บ สิน้ เลย” [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

917 “และรบั รองวา มนั จะเปน ‘นิทาน’ ที่อานไดส นกุ เพลดิ เพลินทสี่ ดุ ถา รูจ ักวธิ ีเขยี นใหด ๆี เหมือนอยางทเี่ ลา มาใหเ ราฟง เชน บรรดาสารพดั เร่ืองท่เี ลา มาเปน ลําดับ” นกั มานษุ ยวิทยาสาวสอด “แปลวาคณุ หญงิ ไมเ ชือ่ เลย ในทุกอยางทผี่ มเคยบอกๆ ไปแลว” พรานใหญถ ามพลางหวั เราะขนั ๆ หญงิ สาวยกั ไหล “ทาํ ไมจะไมเ ชื่อ ถึงจะฟง ยากยังไง ก็เห็นจะตอง ‘จาํ เปน’ และ ‘จําใจ’ เชื่อไวกอนละ ใน อาณาจักรปา ดงพงไพรน้ี คณุ สามารถจะพสิ ูจนใหเราเหน็ ชัดไดวาคณุ ‘ศกั ดส์ิ ทิ ธ์ิ’ จนเราไมก ลา คานๆ ทง้ั ๆ ที่อยากจะคา น เม่อื เราอยใู นปา และสงิ่ ท่ีเกยี่ วขอ งกับปา ถาไมเชอ่ื คุณแลว จะไปเช่อื ใครท่ี ไหนละ จริงไหม?” “คณุ หญงิ พูดยงั กะรูทนั ผม” “ออ! เห็นจะยอมรับละซวิ า โกหกเลน งน้ั เอง?” “ก็โกหกบาง จรงิ บา งตามแตโ อกาส อยทู ี่คนรบั ฟงจะวนิ ิจฉยั เอง วา ควรเชือ่ ไดแ คไ หน อยา งเชนยาทผี่ มใหคุณหญิงทากนั ทากเกาะนน่ั ก็เหมือนกัน” ดารินลมื ตาโต รองลนั่ ออกมา “หา! วายงั ไงนะ ยาทากันทาก...มนั เปนยงั ไง?” “มันเกา ะเปนยาทาแกเมอื่ ยแกเ คลด็ ธรรมดาเทา นน้ั เองนะซิครับ ไมไ ดเปนยากนั ทากเกาะ สักหนอย ผมโกหกไปงัน้ เองแหละ!” แพทยส าวคนสวยยนื จอ งหนา เขานง่ิ เมม ริมฝป ากแนน คอแข็งอยเู ปน นาน เชษฐาและ ไชยยนั ตพากนั หัวเราะลั่น “แปลวา คณุ ตม ฉนั โดยเจตนา!” หลอ นคํารามออกมาจากลําคอดวยเสียงนา กลวั “กไ็ มไ ดต ม หรอกครบั เพียงแตหลอกบา งนดิ หนอ ยเทา นนั้ แตเปนการหลอกเพื่อใหเ กิด ผลดีขึ้นแกต วั คณุ หญิงเอง ถา ผมไมบ อกวา ยานนั่ เปน ยาปอ งกนั ทาก คุณหญงิ กค็ งไมย อมมาดว ย เทา นัน้ มนั เปนการชวยกนั ในดา นจติ วทิ ยา แลว คณุ หญิงกผ็ า นมาไดจรงิ ๆ กค็ งจะเหมือนกบั ที่ คุณหญิงวาเคยเอานํา้ กล่นั ฉีดใหผมโดยบอกวา เปน ยาแกป วดหรือกนั บาดทะยักนน่ั แหละ” “เดด็ แท! มนั ตองใหไ ดย งั งี้ซิ รพินทร!” ไชยยนั ตเ ปรยขน้ึ หร่ีตาใหจ อมพรานพรอ มกับยกหัวแมม ือให ดารนิ มีอาการเหมอื นจะนับหนึ่งไปถึงสบิ อยหู ลายเท่ียว หนา แดงกํ่าดวยความโกรธแคน ท่ี ถูกตม แตแ ลว ก็พยายามระงบั ทุกส่ิงทกุ อยางลงเปนปกติ รพนิ ทรกป็ ระหลาดใจเหมือนกนั เขาคดิ วา คงจะไดรบั การโวยวายเกรยี้ วกราดจากหลอนเปน ยกใหญ แตกลบั เหน็ หลอ นเยอื กเย็นลงผดิ ไปกวา เคย เพยี งแตพดู ปนหวั เราะตา่ํ ๆ มาวา [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

918 “ขอบใจมาก ทอี่ ตุ สา หบอกความจริงใหรู หวังวา วนั พระคงไมม ีหนเดยี วหรอก อยา ใหถ งึ คราวของฉันบา งกแ็ ลว กัน” “ไมมนี าํ้ ใจเปน นักกฬี าเลยนอ ยน.่ี ..” ไชยยนั ตว า “ทีเรายังหลอกเอานํา้ กล่ันฉดี แทนยาแกป วดใหแกเ ขาได เขากห็ ลอกเอาน้าํ มันทาแกเ ม่อื ย โดยบอกวา ยากนั ทากเกาะใหเ ราทาบาง มนั กย็ ุตธิ รรมสมนา้ํ สมเน้ือกนั ดแี ลว น”ี่ “กใ็ ครบอกละ วาฉันเอานา้ํ กล่นั ฉีด...” แพทยส าวหนั ไปตวาดแวด “ถาเอาน้าํ กล่นั ฉดี ปา นน้ีก็ตายไปแลว ไมอยกู วนโทโสมาไดจ นทกุ วันนหี้ รอก” “อา ว! ก็ไหนเราบอกวา เราทาํ ยังงั้นไงละ ” ดารนิ หนางอ พูดโพลง ออกมาอยางหลงกล “ฉนั ก็พดู ไปยงั งน้ั นะซิ พวกเธออยากมาบลั๊ฟฉันกอ นทําไมละ” พรานใหญอ มยม้ิ “เปนอันวายังงก้ี แ็ ลว กันครับคุณหญงิ ถา ยาฉดี ท่ีคณุ หญิงเคยใหก บั ผมและคณุ ไชยยนั ต เปน ยาท่ถี ูกตองตรงกบั วัตถปุ ระสงคในการรักษา โดยไมใ ชน ํา้ กลัน่ นํา้ มนั ท่ผี มใหค ุณหญงิ ทา ก็เปน น้าํ มนั ประเภทปอ งกนั พวกแมลงและปลิงทากจรงิ ๆ แตถ าคณุ หญงิ เอานํา้ กลัน่ ฉีดให น้ํามนั ของผมก็ เปนเพยี งแคนาํ้ มนั ทาแกเ คลด็ เทานน้ั ” ม.ร.ว.หญงิ คนสวยเพ่งิ จะมารูตวั เอาบดั นเ้ี องวา เสยี เชงิ ถกู หลอกเอาหลายตลบ นกึ เจบ็ ใจ ที่ตนเองกลับเปน ฝายพาซือ่ เสียรูตามไมท นั พดู อะไรตอ ไปไมอ อก ไดแตน ่งั หวั เราะหๆึ อยางเดอื ด ดาล พักผอนเพือ่ คลายประสาทอันเครง เครียด จากเหตกุ ารณท ี่เผชญิ กบั ฝงู จระเขใ นลาํ หว ย ทางขาม พอจติ ใจเปน ปกตดิ แี ลว การเดินทางก็ตัง้ ตนตอ ไปแขง ขนั กบั เวลาทีเ่ ย็นยํา่ ลงทกุ ขณะ อดึ ใจ ใหญตอ มา ขณะท่ีไตข ึ้นไปบนปา โคก ซง่ึ หนทางเร่ิมจะรกทึบดว ยไมใ หญแ ละสูงขนึ้ ทกุ ขณะ ก็พบ กบั ดา นกระทงิ มรี อยเหยยี บยํ่าเกลื่อนไปหมดฝงู หน่งึ ประมาณ 7-8 ตัว ไดเ ดินขึ้นเขาลวงหนากอ น แลวสกั เม่ือตอนเทยี่ งนี.้ ..รอยยังใหมๆ อยู รพนิ ทรนาํ เดินตามหลงั รอยกระทงิ ฝูงเหลา นั้นไปใน ขณะทค่ี วามมดื โรยตวั ลงอยา งรวดเร็ว บอกใหคณะนายจา งทราบวา ขณะนก้ี ําลงั เหยยี บยา งเขา สู บริเวณเชิงเขานาง อันเปน เปา หมายแลว กอนทจี่ ะลงสหู ุบเล็กๆ อนั อุดมไปดว ยกลว ยปา และดงมันมือเสือ หมูฝงู ใหญก ็ยกขบวน วิง่ ตดั หนา ไปในระยะกระชน้ั ชดิ ไชยยนั ตใ ชปน สั้นยิงผา สง เดชเขา ไปกลางฝงู ของมันนัดหนึง่ โดย ไมไ ดห วังผล แตแ ลวทกุ คนกเ็ ต็มไปดว ยความตน่ื เตน ยนิ ดี เพราะปรากฏวา ภายหลงั จากหมฝู ูงนนั้ พากนั วง่ิ หายลับเขารมิ ทางไปหมดแลว มลี ูกหมูตวั หน่ึงน้ําหนกั ประมาณ 15 กิโลกรัม ฟบุ น่งิ อยกู ับ ที่ กระสนุ .44 แม็กน่ัมของไชยยนั ตท ะลุซอกขาหนาของมนั อยางบังเอญิ ทีส่ ดุ “มอื หาอาหารของคุณไชยยนั ตวนั น.ี้ ..ฉมังเหลือเกนิ แชม ชน่ื อีกแลว สําหรบั มือ้ คํ่าของเรา วันน”้ี [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

919 รพินทรพ ูด ตรงเขาไปหิ้วขาลูกหมตู ัวนัน้ ขน้ึ มา “วเิ ศษแท เนื้อละม่งั ไมไ ดค วามเลย ค่าํ นีไ้ ดห มจู ดั วาเปน อาหารชนั้ เลศิ ” เชษฐาวา “เจาปาทรงโปรดแทๆ วา แตม ันจะไมเลก็ ไปหนอยหรอื ?” คนยิงถามพรานใหญ “ตัวขนาดน้ซี คิ รบั ...กาํ ลงั กนิ เดย๋ี วผมจะทาํ ใหโอชะทเี ดยี ว แตตองอาศัยเวลาแลว กม็ ีการ ประดดิ ประดอยกันหนอ ย” ปางพกั นอนแรมคืน ถูกเลือกเอาบริเวณหบุ เขาตอนหนึ่งในดงกลวยนน่ั เอง ภายหลงั จาก ปลงสมั ภาระ ปดกวาดถากถางพออาศัยเปน ทพ่ี ักชวั่ คราว และหาฟนกอ ไฟข้นึ แลว เกดิ กห็ งุ ขาวตาม หนา ท่ี ซงึ่ มีเหลอื อยูอีกเพยี งสามกาํ มอื เทา น้นั แงซายไปขดุ มนั มอื เสอื มาเผาเพิ่มเตมิ แทนขาว ทม่ี ี ปรมิ าณนอยกวาคนหกคนจะกินกนั ไดอ ิ่ม สว นรพนิ ทรกอ ไฟรางข้นึ อยา งประณตี เผาถา นจนระอไุ ด ที่ จดั การผา ทอ งลูกหมู ควกั เอาเครื่องในออกลา งนาํ้ สะอาดดแี ลว กต็ ดั ใบกลวยออนๆ มาเคลา กบั เกลอื ยดั เขา ไปในทองมนั จนอดั แนน แลว ใชห วายเสนเลก็ ๆ เยบ็ รอยผา ไวต ลอดจนเปน ตวั ดงั เดมิ ตดั ไมเส้ยี มแหลมเสยี บจากปากทะลอุ อกกน แลวนําข้ึนพาดยางบนหลกั ไมง า มสองอันทป่ี กไวปากหลมุ ไฟรางท้ังสองดาน คอยนัง่ พลกิ หมุนและตรวจไฟอยอู ยา งพถิ ีพิถนั คณะนายจา งเขา มานง่ั ลอมวงดู เขาจัดการกบั หมตู วั น้นั อยางท่งึ ๆ เห็นจากกรรมวิธใี นการทาํ เหน็ การนาํ ขน้ึ ยา งไฟรางทัง้ ตวั ตลอดจนคอยเฝาหมนุ กลบั ไป มาอยางประณตี อยูเ ชนขณะน้ี ไชยยันตน ้ําลายสอ “ทาจะเดด็ แฮะ รพนิ ทร ชกั นาํ้ ลายไหลเสียแลว ประเภทพวกเน้ือยางทงั้ หลายนบั ตั้งแตเขา ปา มา เพิ่งจะเห็นคณุ ยา งหมวู ันนเี้ ขาทา ทีส่ ุด” “ถงึ วาซิ มกี ารเอาใบตองยดั ไส แลวเยบ็ เสยี ดวย ทา จะอรอ ย” เชษฐาเสรมิ มาอีกคนยม้ิ ๆ สว นดารินลอบมองดพู รานใหญเงียบๆ นกึ ทึ่งอยูในใจโดยไม ปริปากพูดคําใด ชายผูน้ชี างแคลว คลองชํานาญไปเสยี ทุกอยา งในปา แมแ ตเรอื่ งการทาํ อาหาร “หมูหนั แบบบา นปาครบั ...” จอมพรานผูบัดนีท้ าํ หนาท่เี ปนพอ ครวั ดว ยทาทอี นั ชาํ นชิ ํานาญ บอกมาหนาตาเฉย รูสึกวา เขาจะบรรจงประคบั ประคองมากในการคอยหมุนยา ง เพ่ือใหไ ฟกนิ เสมอกนั “เขา ปา มานาน ก็เพงิ่ จะไดล กู หมตู ัวเหมาะๆ สาํ หรบั พอดีทําหันไดต ัวนีเ้ อง ถา ใหญ เกินไปนกั กเ็ อามาทาํ แบบน้ไี มไ ด รบั รองครบั วา หมหู นั ในภตั ตาคารจนี ทาํ อะไรไมไ ดเลย แตต อง คอยนานหนอ ย” “ทําไมตองเอาใบตองมายดั ไสดวยละ ?” ไชยยนั ตถามอยางสนใจ [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

920 “มันเปน วิธยี า ง หรอื หันแบบปายงั ไงละครับ ใบตองไมใชย ัดเอาไวใ หห มูดเู ปนตวั เหมือน ตอนท่มี ันเปน ๆ เทา นั้น แตก ล่นิ ของใบตองจะทําใหเนอื้ หอมย่งิ ขึ้น และระอุสกุ ทวั่ กนั เกลอื ท่ีคลกุ ใบตองไวก ็จะกระจายไปตามเน้ือชวยใหม รี สเค็ม ความจริงเขาใชใ บตองเฉยๆ ไมต อ งใสเ กลือก็ได แตทาํ นํ้าจ้ิมไวจ ิม้ ทีนเี้ ราไมม นี าํ้ จิ้มกนั กเ็ ลยตอ งอาศัยเกลอื ใหห มูมรี สเคม็ ในตัว พอสุกดกี ผ็ ารอยท่ี เยบ็ ไวเอาใบตองออก รับรองวา ตวั แคน ้ีไมม เี หลือ” คําพดู ของเขาย่งิ ทาํ ใหท กุ คนน้ําลายไหล ขา วของเกดิ สุกแลว มนั มอื เสอื ของแงซายทีเ่ ผา รวมทัง้ เนอื้ ละมงั่ ยา งก็สุกท่ีจะเปน อาหารได แตยงั ไมมใี ครสนใจ ทุกคนมาลอ มวงดพู รานใหญยา ง หมูอยางสนุก แงซายกับเกิดชวยทําหนาท่ใี นการควบคุมถานในกองไฟ ปา บดั นี้มดื สนทิ ทัง้ หมดสนทนากนั ไปพลางอยางมคี วามสขุ อากาศหนาวแตก องไฟรอบ ดา นอบอุน โดยเฉพาะอยางยง่ิ หมหู นั ของรพินทรกําลงั เริม่ สงกลน่ิ และน้ํามนั ตก ทาํ ใหทกุ คนหวิ โหยเปน อยา งยงิ่ เชษฐาเอาบร่ันดีออกมารนิ แจกจาย พระจันทรเร่ิมสาดแสงรางๆ ลงมาในบรเิ วณ หบุ เขา เสยี งหมาจิ้งจอกหอนเยน็ มาแตไ กลแทบไมขาดระยะ พงไพรรอบดา นเรมิ่ ตน่ื ตวั รับกบั รตั ติกาล พวกสตั วเลื้อยคลานทําเสียงแสกสากอยรู อบดา นสลบั ไปกบั เสยี งจกั จ่ันเรไร แตไ มม ใี คร สนใจกบั มนั โดยเฉพาะคณะนายจาง ซ่ึงบดั นี้ทุกคนดูเหมือนจะเคยชนิ กบั สภาพของปา กนั พอ สมควรแลว อกี ประมาณคร่ึงช่ัวโมงหลังจากมันเร่ิมสง กลิน่ อนั หอมหวน หมหู นั ตวั น้นั กเ็ หลืองอรา ม ไปทั้งตัวราบกบั เอาออกมาจากเตาอบชนั้ ดี รพินทรจัดการยกลงจากกองไฟ วางลงไปในใบตองท่ปี ู ไว กรดี ผา รอยทีเ่ ยบ็ งดั เอาใบตองซงึ่ ยัดไวออก และเพยี งไมก นี่ าทหี ลังจากน้นั ลูกหมตู ัวน้นั กไ็ มม ี สว นใดเหลอื อยู นอกจากกระดูก ทุกคนอิม่ หมีพกี นั และเตม็ ไปดวยรสชาตอิ ันโอชะชนดิ ทไี่ มเคย พบมากอ น นบั ตั้งแตไดลม้ิ รสกบั อาหารปามา “สงสัยวา ลูกหมปู าจะหมดปา เอาคราวน้เี อง เหน็ ทีไ่ หนไชยยันตคงเอามาหันกนิ หมด!” เชษฐาวา “มันนา นัก รพนิ ทร! เขาปามาตง้ั นาน เพ่ิงจะทาํ ของดีใหก นิ เอาวันนีเ้ อง” ไชยยนั ตหนั ไปตอ วา พรานใหญ ขณะทยี่ งั แทะกระดกู ขาอยอู ยา งเสยี ดาย ทง้ั ๆ ท่ีเน้ือ หมดแลว “เรือ่ งตะกละละก็ตองยกให! ” ดารนิ พูดเสยี งหนกั ๆ แลว มองไปทางพรานใหญ “เกง ทกุ อยา งเลยนะ นายพราน แมก ระท่ังวธิ ีประดิดประดอยทําอาหาร ยอมรบั วา หมขู อง คณุ ตวั น้ี...เลศิ ทสี่ ดุ หมหู ันในภตั ตาคารกย็ งั สไู มไดจ ริงๆ” นน่ั เปน คาํ นยิ มจากใจจริงเปน ครั้งแรกท่เี ขาไดยนิ จากปากของนายจา งสาว [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

921 สองทุมเศษเล็กนอ ย ระหวา งท่ีเตรียมตัวจะนอน รพินทรผ กู ําลังสนทนาอยูกับเชษฐาและ ไชยยนั ต หยดุ ชะงกั การพูดลงเฉยๆ ทอดสายตาขา มกองไฟออกไปยังราวปามืดทบึ พรอมกับเง่ยี หู อาการของเขาทําใหคณะนายจา งสงบเสียงลงทันที ลมที่พัดใบไมเสียดสีกันอยแู สกสากบดั นี้ ดเู หมอื นจะสงบนิง่ ลงช่ัวขณะ กวางรอ งเบบ้ิ อยางต่นื ตกใจอะไรชนดิ หนง่ึ ดงั มาจากเชงิ เนนิ ดานตะวนั ออกเพยี งครั้งเดียวกเ็ งยี บหายไป ตอ มากม็ ี เสียงหอนไกลๆ ของหมาปา แลว กห็ ยดุ หายไปอกี ชว่ั อดึ ใจใหญๆ ทีป่ า ทง้ั ปาตกอยูในความสงดั ปราศจากสาํ่ สําเนียงใดๆ แมแ ตแ มลงสกั ตวั กไ็ มท าํ เสยี งขน้ึ นอกจากเสียงไมปะทุอยูใ นกองไฟเบาๆ แงซายเงยหนาขน้ึ สา ยจมูกรอนไปมาในอากาศ สวนรพินทรจอ งสงั เกตไปยงั ควนั ไฟท่ี ลอยกรุน เพื่อจะกําหนดทิศทางลมใหแนช ดั ระหวา งนเ้ี ปน ความเงยี บดวยใจอนั ตน่ื ระทึกของคณะ นายจางทกุ คน แมท ัง้ สามจะอา นรหสั ของปา ยงั ไมออกไดแมนยาํ แนช ัดนกั แตอ าการทาทขี องจอม พรานก็ดี หรอื คนใชก ะเหรย่ี งพเนจรกด็ ี เปน สญั ลกั ษณเ ตือนใหทราบถึงสง่ิ ผิดปกติ แตไ มม ใี ครปริ ปากถามนอกจากประสาทอนั ต่ืนพรอม แลว คําตอบกป็ รากฏออกมา เมื่อฆานประสาทของทกุ คนสมั ผสั กบั กล่นิ สาบทีล่ อยมาจาก ทใ่ี ดทีห่ นง่ึ อยา งเจือจาง มีเสยี งใบไมล ่ันเกรียบขึ้นสองสามครง้ั แลวก็หยดุ ไปอกี รพินทรย กมือขน้ึ เปนสญั ญาณใหทุกคนสงบน่งิ อยูใ นอาการเดิม ควา ปนกับไฟฉายยอง กรบิ เขาไปหมอบซมุ อยูท่กี อนหนิ ใหญลูกหนง่ึ ในดงเถาวลั ยโคนตน กระบาก เชษฐา ดาริน และไชย ยนั ตหยบิ ไรเฟล ขน้ึ มากระชบั อยใู นมือพรอ ม เสยี งกง่ิ ไมแ หง หลน ลงมากระทบปา เบื้องลาง ในความเงียบเชนน้ี มันดังครนื โครม สะทอ นไปทง้ั ปา พรอ มกนั กม็ เี สยี งสวบสาบดงั ขึ้นในดงกลวยเบ้อื งหนา ของพรานใหญ เหมอื นสัตว อะไรชนดิ หนงึ่ จะเผน ไปดวยความตกใจ อนั เนือ่ งมาจากเสยี งก่งิ ไมห ลน นน้ั รพินทรเ ดินดมุ ๆ กลับเขา มา “กงิ่ ไมเจากรรมทาํ มนั ตกใจเผนหนเี สียกอน หมอบอยหู ลงั กอบอนขา งหนาผม หา งสัก สิบวาเทา นนั้ กาํ ลังจะฉายไฟอยพู อด”ี เขาตอบเรียบๆ ทั้งๆ ท่ผี า นการประจันหนากับเสือที่หว ยแมเ ลงิ มาแลว อยางโชกโชน แตใ นภาวะและ สิ่งแวดลอ มเชน น้ี ท้ังไชยยนั ตและดารินก็อดทจี่ ะใจสนั่ ระทกึ เสยี ไมไ ด รสู กึ สะบดั รอ นสะบัดหนาว หายใจไมท ว่ั ทอ งอยา งไรพกิ ล นอกจากเชษฐาเทานนั้ ทเ่ี ยอื กเยน็ มนั่ คงอยใู นอาการเดิมโดยไมม ี อะไรเปลยี่ นแปลง “ถา จะนอนกนั ไมเปนสขุ เสยี แลว มงั้ คนื น”ี้ ไชยยนั ตค รางออกมาเบาๆ เปา ลมออกจากปาก “ยงั หวั ค่าํ แทๆ พวกเรากค็ ยุ กนั ออกใหลนั่ ไปหมด ยงั ยอ งเขามาอีก ไอนคี่ วามประพฤติไม ดี” [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

922 คําพูดของไชยยนั ตทาํ ใหอกี หลายคนอดหวั เราะออกมาไมได ประสาทอันตงึ เครยี ดคลาย ลงเล็กนอ ย “ใหญม ากไหม?” ดารนิ ถาม ฝนนาํ้ เสียงเปน ปกติ “ผมสงสยั วาจะเปน ไอด าํ หรอื มา ยกไ็ อดาว คงไมใชโ ครงหรอก” “รูไดยงั ไง คณุ ยงั ไมทนั เหน็ ตัวมันไมใ ชห รือ นอกจากไดก ลิ่น แลว กไ็ ดยนิ เสยี งทม่ี นั ยอง เขา มา” “คร้งั แรกที่ผมไดย นิ เสียงมนั เอาเลบ็ ตะกยุ กง่ิ ไมส งู ตอ มาก็มเี สยี งกระโดดลงมาทพ่ี ้นื เสอื ใหญป กตแิ ลว ไมข้ึนตน ไม” “มนั จะเอายงั ไงกับเรากันแนน ่ี เลน มาดอ มๆ มองๆ สอดแนมอยูใกลทนี่ อนของเราแบบ น้ี” ไมทนั จะขาดเสียงของเชษฐา กม็ เี สยี งเลบ็ ตะกยุ โคนตน ไมดงั มาไดย นิ ถนดั แลว กเ็ สียง คํารามอยใู นลาํ คอเบาๆ คราวน้ีดังหางออกไปทางดงดานขวา พรานใหญบ ุย ปากไปทางบอ น้าํ ซับ เบื้องหนาของปางพกั ซึ่งอยใู นระหวา งดงบอนอนั ข้ึนอยแู นนทึบ หางออกไปประมาณ 30 เมตร “มนั จะลงมากนิ นํา้ ทบี่ อ นํ้าซบั นัน่ แตตดิ ขดั ท่ีพวกเรามาพกั นอนกันอยทู ่ีนี่ ก็เลยวนเวยี น งนุ งา น แตความจรงิ แหลง นา้ํ บรเิ วณนกี้ ็หาไดไ มย ากนกั มอี ยูแ ทบทวั่ ไป มันอาจเปล่ยี นความตั้งใจ ไปทอี่ นื่ กไ็ ด” “หรือไมก ็เปลยี่ นความต้งั ใจทจ่ี ะกนิ นํา้ มากนิ คนแทน” ดารินโพลง ออกมาลอยๆ “สตั วแ ถวน้ีชมุ มากครับ เสือทุกตัวอ่มิ กนั อยางเหลือเฟอทเี ดยี ว มันมสี ญั ชาตญาณรูไ ดด วี า ในบรรดาสัตวท ง้ั หลาย สัตวม นษุ ยเ ปน สตั วท ่จี ะเปนเหยอ่ื ของมนั ยากทีส่ ดุ ถา ไมจําเปน จริงๆ แลว มันจะไมเสีย่ งเปนอนั ขาด นอกจากไอต วั ทม่ี ีสันดานเสียมากอ น แตถึงอยา งไรกต็ ามเราระวังกนั อยู แลว ” เสยี งเสือดาวตวั นั้นเงยี บหายไปแลว ทกุ คนลมตัวลงนอน ศรี ษะหันเขา หากอนหนิ ใหญท่ี ใชก ั้นแทนผนงั เพยี งดานเดยี ว อกี สามดา นลอมรอบดวยกองไฟ ไชยยนั ตข อแลกเปลยี่ นกับเกดิ เปน ยามแรก เพราะยงั ไมง ว ง และใจมวั พะวงอยกู ับเสือตวั นน้ั เชษฐาก็รน หนาทีอ่ ยยู ามแทนแงซาย คอื รบั เปนยามติดตอกับไชยยนั ต เพราะตองการจะนอนรวดเดยี ว มอบอกี สามยามติดตอไปจนตลอดรงุ ใหเ ปน ของพรานใหญ เกดิ แงซาย ซง่ึ รพนิ ทรก เ็ หน็ ชอบดว ย เพราะพวกเขาตน่ื งายและหลับงาย จะ ตน่ื หรอื หลับเวลาไหนกไ็ ดท ้งั สิ้น “อยา ลมื ปลุกผมดวยนะครบั ถา มอี ะไร และก็อยา ออกนอกกองไฟ” รพนิ ทรกาํ ชับซา้ํ มาอีกคร้งั กอ นทจี่ ะเอาหมวกหลุบลงมาปด หนา ไว [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

923 ไมนานนกั ทกุ คนก็หลบั ลงหมด เหลือแตไ ชยยนั ตคนเดยี ว ทา มกลางความวเิ วกเปลยี่ ว เปลานา สะพรงึ กลวั ของปา เวลาผานไปอยา งแชม ชา เชษฐากําลงั นอนหลับเพลิน ทนั ทนี น้ั กส็ ะดุงตกใจตื่นขน้ึ เพราะมือรอ นผาวมือหนงึ่ เขยา ปลุก เขาลกุ ขึ้นโดยเรว็ เหน็ ไชยยนั ตห นา ขาวซดี ลมหายใจหนกั ๆ น่งั คกุ เขา อยูใ กลๆ “ปลกุ ทาํ ไม ยงั ไมถ ึงเวรฉนั ไมใ ชห รอื ?” ไชยยนั ตฝน ยมิ้ รมิ ฝปากและดวงตาทั้งสองทีม่ องมาแหง ผากพดู แหบๆ “ฮือม ยงั ไมถ งึ เวลายามของแกหรอกเชษฐา แต. ..มันยงั ไงพิกลเสยี แลว ” “ทาํ ไม มอี ะไรหรอื ?” เชษฐาถามเร็วปรอื๋ ขยบั ตัวลุกขนึ้ น่ังตรงทันที จอ งหนา สหายอดีตนายทหารปน ใหญ หัวเราะเสียงแปรงอยใู นลําคอหนาวสะทา นส่ันเทาเหน็ ไดถนดั ดารนิ นอนไวตามนสิ ยั ของหลอน ตน่ื ขึน้ เพราะไดยินเสยี งพดู เปดมานตานอนดูอยเู งยี บๆ “ประสาทมันเลน งานฉนั เขาใหเสียแลว ” เขาพดู ยากเยน็ พยายามจะหวั เราะใหเ ห็นเปนเรอ่ื งขบขนั “ตากับหูดูมนั ลวงๆ ตัวเองพลิ ึก ชักไมไวใ จตวั เองเสยี แลว ขอใหฉ ันนอนดกี วา แกชว ยรบั ยามแทนทเี ถิด คนื นเี้ ลอื ดลมมันไมปกติ ใหต ายซิไมเ คยเปน ยงั งีม้ ากอ นเลย” “แกเหน็ อะไร บอกซิ!” เชษฐาจอ งตาไมก ะพริบ จบั ไหลไชยยันตไ ว สหายของเขายักไหลยกกระติกบรน่ั ดีข้ึน กรอกใสป ากเตม็ อกึ น่ิงทาํ หนา พกิ ลอยอู ึดใจ กช็ ไี้ ปทโ่ี คนตน กระบาก “ท่ีกิง่ เถาวัลยใ หญโ คนตน ไมน ่นั หยกๆ นเ่ี อง กอ นท่ฉี นั จะตดั สนิ ใจปลกุ แกขึ้นมา มี ผหู ญงิ คนหนึ่งนัง่ โยกก่งิ เถาวลั ยน ัน่ แทนชิงชา อยู” ไชยยนั ตพ ดู ขนึ้ ชาๆ อยา งลาํ บากยากเยน็ พลางยกมือข้ึนลูบใบหนา เชษฐาลืมตาโพลง จองตาไชยยันตเ ขมง็ สวนดารนิ ดงึ กายลกุ ขน้ึ นง่ั โดยเร็ว “สาวนอ ยในวรรณคดียังไงกย็ งั งัน้ ผมยาวถงึ เอว นงุ นอยหมนอ ย ทัดดอกกลว ยไมเหลือง สลับดาํ อกเปลอื ยพันโสรง ลายดอกเหลอื งดาํ ไวคร่ึงลาํ ตวั ขาดเปน รว้ิ สงู เกินขาออ นขน้ึ มา หลอ นนงั่ ไกวเถาวัลยช า ๆ ปลายเทา เรียดดนิ พอฉนั ฉายไฟก็เบนหลบเขา หลงั โคนไม พอดบั ไฟประเดยี๋ วก็ กลับมาแกวงชงิ ชา เถาวัลยอ กี เปนยังงีต้ ้ังสองสามหนทเี ดยี ว ตอนฉายไฟเห็นหนา ไมถ นัด เหน็ แต สวนขา งกบั ดา นหลังไวๆ เทา นัน้ ตามนั ฝาดยงั ไงก็ไมรูเห็นซํ้าๆ ซากๆ อยไู ด และลงประสาทไมดี อยา งนี้นอนดกี วา แกอยยู ามแทนฉันเถอะ” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

924 ระหวา งทเ่ี ชษฐามองไปทีต่ น ไมใหญ และหันกลับมาจอ งหนา ไชยยันตสลบั กนั น้นั ดาริน กล็ กุ ขนึ้ เดนิ มาทรุดตวั นั่งตรงหนา ถอดถงุ มอื ออกเอาหลงั มอื องั ท่ีซอกคอ และหนา ผากของไชยยันต แลว ก็บอกต่าํ ๆ วา “ก็ทําไมจะไมเห็นละ ในเมอื่ เธอกาํ ลงั จับไขอยูน ี่ นกึ แลว ไมผดิ วา คนื นี้ไมใ ครก็ใครจะ เปน ไขกันบางหรอก อากาศในหบุ แถวน้เี ลวเต็มท”ี หลอ นหันไปคน ยาม งดั เข็มฉดี ยาขน้ึ มา ระหวา งราชสกลุ สองพี่นองกําลังสาละวนอยกู ับ ไชยยนั ต รพนิ ทรก ็ลุกขึน้ จากที่นอนของเขาเดนิ เขามา มนั เปนเวลาเดยี วกับทเ่ี ชษฐากาํ ลังประคองให สหายของเขานอนลงขา งกองไฟ “เอาละ แกนอนใหห ลบั เสยี เถอะ ฉันจะอยยู ามแทนใหเ อง” เชษฐาบอก “มีอะไรผดิ ปกตหิ รือครับ?” พรานใหญถ าม “ไชยยนั ตไ มสบาย ประสาททําพษิ ชกั จะเห็นอะไรตอ อะไรเลอะเทอะไปหมด แตไ มเ ปน อะไรมากนกั หรอก มีไขข้ึนบางนิดหนอ ยเทานั้น ใหน อนพกั เสีย พรงุ น้ีก็เรยี บรอย” เชษฐาเอย ขึน้ ตาํ่ ๆ กบั พรานใหญ ขอบุหร่ีใบตองแหงจากเขาไปจดุ สูบมวนหนงึ่ “หุบหมาหอนนีม่ ันมีอะไรพกิ ลๆ อยูนะ ผมกร็ ูสกึ ในขอ น้ีต้งั แตกา วแรกที่เราเหยยี บยาง เขา มาแลว โชคดีเหลอื เกินทไ่ี ชยยนั ตยงั มสี ตพิ อจะเขาใจตนเองไดว า น่นั เปนภาพลวงตา ถา เปนคน ประสาทออ น ดีไมดจี ะไปกนั ใหญ” แลว เขากเ็ ลา ใหรพินทรฟง ตามท่ีไดร บั การบอกเลาจากไชยยันต พรานใหญนัง่ ฟง อยา ง สงบโดยไมออกความเห็นเชน ไร นอกจากยมิ้ ขรมึ ๆ “นอ ยโดนเขาเปน คนแรกเรอ่ื งตาฝาดชนิดนี้ แลวมาเจอะเอาไชยยนั ตเ ขา อีกคน มนั เปน เร่ืองนา แปลกเหลอื เกิน ความจริงไชยยันตค งไมอยากใหใ ครรูวา เขาเหน็ อะไร แตผ มพยายามใหเ ขา บอกเอง” “ความเงยี บ ความเปล่ียว เปน บอ เกิดแหง ‘มโนภาพหลอน’ ครบั ยิง่ ถาในขณะท่เี ลือดลม ไมปกติ มีอาการไข รา งกายออ นแอลงดว ยละกย็ งิ่ ไปกันใหญ คณุ ชายรสู กึ ปกตเิ รียบรอ ยดีหรือเปลา ครบั ถายังไงละกน็ อนพักเสยี ดีกวา ผมจะเฝา ใหเอง” หัวหนา คณะเดนิ ทางหวั เราะ ตบไหลจ อมพราน “ผมแข็งแรงดที ุกอยาง รพินทรไปนอนเสยี เถอะ ไมต อ งหว งหรอก ออ ! เอาบหุ ร่อี ยา งวา น่นั ทงิ้ ไวใ หผ มอกี สัก 3-4 มวนดว ย แกง ว ง” รพนิ ทรวางกลอ งยาเสน และใบตองแหงทัง้ ชดุ ไวใ หน ายจา งของเขา แลวกลบั ไปลมตวั ลง นอน เอาหมวกปดหนาไวต าเดิม เวลาผานไปอกี ... [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

925 เชษฐานัง่ ริมกองไฟ ฆา เวลาโดยการหมนั่ ใสฟน เพอ่ื ใหไฟลกุ อยูตลอดเวลา ประสาทหอู นั วองไวคอยสดบั ตรับฟงเสียงไพรยามวกิ าลอยางถี่ถวนระมัดระวงั ความรูส ึกเตือนยํา้ ตนเองอยูทกุ ขณะวา หบุ หมาหอนผดิ ไปกวา ทกุ ปา ทผ่ี านมาแลว มนั เตม็ ไปดวยความนาหวาดระแวง ซง่ึ จะชะลา ใจเสยี มิไดเ ลย เสียงสัตวท ่อี อกหากนิ อยเู มอ่ื ตอนหวั คาํ่ บดั น้เี งยี บหายไปหมดแลว ช่วั ขณะหน่งึ จกั จ่ัน เรไรและแมลงราตรีกห็ ยดุ ทาํ เสยี งลงพรอมกนั แมลมก็สงบ ใบไมน่ิง คงไดยนิ แตเ สยี งลมหายใจ ของพรรคพวกในจังหวะสมํ่าเสมอกันแสดงวาหลับสนทิ โดยไมไดตงั้ ใจเลย ขณะนนั้ เองเขากเ็ งยหนาออกจากกองไฟท่ีเหมอดู แลออกไปยงั แนว ปา เบื้องหนาอนั เห็นอยูเ ปนเงาตะคมุ ๆ สายตากส็ าดไปยงั กลมุ เถาวลั ยโคนตน กระบากใหญ. ..เชษฐา ก็ตะลึงพรึงเพรดิ เยน็ สยองเขาไปถงึ ไขสนั หลงั เพราะความกะทนั หนั ไมร ูเนือ้ รตู ัวมากอ น! กิง่ เถาวัลยใ หญท ี่ปราศจากใบอนั ทอดยอ ยลงมาราวกบั เปลอยเู รยี ดพนื้ ดนิ กง่ิ น้ัน ขณะน้ี โยกไหวอยูไปมาอยางแชมชา เงารางๆ ที่นง่ั เกาะไหวอยูนั้น ทรวดทรงนา จะเปนมนษุ ย! ! เขากดั ริมฝป ากตนเองอยางแรง เบิกตาจองเขม็งพรอ มกบั นึกสาปแชงสายตาของตนเอง ที่ มันฟนเฟอ นไปไดถงึ ขนาดนน้ั กองไฟใหญไ ดเชื้อฟน อนั ไวไฟเขา อนั หนง่ึ ประกอบกบั ทล่ี มหวนมาช่วั วูบ มันลุกสวาง โชตสิ องแสงสวางข้นึ อีก ภาพทีโ่ คนไมใ หญต นน้นั เหน็ ชดั ย่ิงขึ้น เห็นแมก ระท่งั แววตามันปลาบ ของใบหนา จม้ิ ลิ้มราวกับหนุ ปน ดวงนัน้ เสน ผมท่ียาวสยาย...มาลยั กลวยไมเ หลืองสลับดําท่ีสวม ประดบั อยรู าวกับมงกุฎ ลําคอเรยี วระหง ไหลลาด และใหฟ า ถลมโลกทลายไปในบดั น้ีเถิด...เชษฐา สบถกอ งอยใู นสมอง...ทรวงอกของหลอ นงามสะพรงั่ ปราศจากสิ่งปกปด ประกอบดว ยปทุมถันเตง ต้ังชชู ันเบียดชดิ กนั อยูทงั้ คู ประหนึ่งจะทดั เสียบพลูจบี เอาไวไ ดในระหวางรอ งงอนกระชับชิดนั้น ตาํ่ ลงไปอกี เปน แนวลาดกวิ่ ของทองรบั กบั เอวบางกลมกลงึ ลําขาเปลาเปลือยท้งั ครู าวกบั ปลีหยวก จากโคนอวบเรยี วลงไปสปู ลายเทา แขนทัง้ สองทอดขึ้นจับกิง่ เถาวัลยเ ปน รูปกระเชาโคง ข้นึ ท้ังสอง ขา ง ปลายเทายันโยกอยกู ับพ้นื ดินแกวง ตวั เบาๆ น่ันคอื ภาพของ ‘สาวนอ ยในวรรณคด’ี ทีไ่ ชยยนั ตบ อกกับเขาถกู ตอ งตรงลักษณะทกุ ประการ แมก ระทง่ั โสรงเหลืองดําผืนเทา กระแบะมอื ขาดเปนริ้วทพี่ ันอยกู ลางลาํ ตวั อยา งลอ แหลม เชษฐาสาํ รวมสตไิ ดในพรบิ ตาน้ัน สะบัดหนา ขย้ตี าแลว คอ ยๆ ลืมตาข้ึนอกี คร้งั จอ งไปยงั ทหี่ มายแหง เดมิ แลว ก็ตะลงึ ไปอกี ครั้ง ในการลมื ตาครั้งน้ี เขามองไมเหน็ ภาพสาวนอ ยผนู ั้นเสียแลว เหน็ แตเพยี งกงิ่ เถาวลั ยท ่ยี ังไหวอยูเ บาๆ เขากมหนา มองดูกองไฟใหมใ นลกั ษณะเดมิ เวน ระยะช่วั อดึ ใจ กเ็ งยขน้ึ มองไปทางนน้ั อีก คุณพระชว ย! [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

926 หลอ นปรากฏรา งอยทู ี่น่นั อกี แลว คราวนีไ้ มไดนงั่ หอยชิงชาเถาวัลย หากแตย นื ยกมอื ขึน้ สยายผม ถันเปลือยงามสลางทง้ั คู กระเพื่อมไหวอยนู อยๆ เชษฐาจอ งโดยไมก ะพรบิ ตา เกรงวา ถา หลับตาลงภาพนั้นจะหายไปอกี มอื เอือ้ มไปแตะไฟฉาย แตแ ลวกช็ ะงกั ...แสงไฟมักจะละลายภาพลวงตา เขาบอกกบั ตวั เอง...และมาตร วาภาพนจี้ ะเปนภาพมายาทีเ่ กิดข้ึน จากความวปิ รติ ของสมอง และสายตา เขากต็ อ งการจะเห็นมนั ให ถึงทส่ี ดุ เหน็ ใหไ ดวา มนั มาอยา งไร และไปอยา งไร เขาไมต องการกระโตกกระตากหรือปลุกใครอื่นขน้ึ ทั้งสนิ้ บอกตนเองวาสตสิ ัมปชัญญะ เปนของเขาอยา งครบถวนสมบรู ณพอทจี่ ะพิสูจนมันออกไปใหแ จม ชัด ครนั้ แลวขณะนน้ั เอง โดยการเบกิ ตาจองไมกะพริบของเขา รา งอนั ออนแอน งามสะพรงั่ น้นั กเ็ คลื่อนไหวอยา งแชม ชา ยรุ ยาตรตรงเขามายงั แคมปท พ่ี ัก ตาจับนิง่ ประสานมาทต่ี าเขา ริมฝป าก เผลอยิ้มแยม เยอ้ื นใกลแนวกองไฟเขา มาทกุ ขณะ หูของเขาในขณะนไ้ี ดย นิ แมกระท่ังเสียงใบไมล น่ั อันเกดิ จากฝเทา ของหลอนท่เี หยยี บยางเขา มาทีละกา วนนั้ แสงสวา งจากกองไฟทล่ี กุ พลอมแพลมอยู ย่ิงทําใหภ าพนน้ั เดนชดั ย่งิ ขึน้ รว้ิ เหลืองสลบั ดําของมาลัยกลว ยไมแ ละผา เต่ียว กระสบแสงไฟเปน มนั ละเลื่อม แลวเชษฐาก็ผงะ กายแขง็ ทอ่ื เหมือนถูกสาปใหกลายเปน หิน เม่อื เห็นดวงหนา หวานแฉลม นัน้ อยางถนัดตา...มันคอื ดวงหนาของดารนิ วราฤทธิ์ นอ งสาวของเขานน่ั เอง ทั้งๆ ที่เจาของดวง หนา นัน่ นอนหลับอยูข างๆ กายเขาในขณะน้ี!... [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

927 38 กอนที่เชษฐาจะรสู กึ ตัว กอนเส้ียวของเสยี้ วแหง วินาทอี ันไมส ามารถจะทํานายอนาคตใดๆ ไดนน้ั เหตกุ ารณอนั เปรียบประดุจฟา ถลม แผน ดนิ ทลายกอ็ ุบัตขิ ึ้น เสียงไรเฟลแฝดสะเทือนเลอื่ นลั่น ขน้ึ จนหูลั่นกรงิ่ เสยี งคาํ รามโฮกระคนไปกบั เสยี งรอ งแหลมยาวสะทา นราตรี มานฝุน และใบไมแหง กระจายฟุงขน้ึ ไปตลบอยใู นอากาศ พรอ มกับรางสีเหลืองสลบั ดํา! หัวหนาคณะเดนิ ทางทะลงึ่ พรวดขนึ้ ยนื แลว จงั งงั อยกู ับที่ เบกิ ตาโพลงอยา งไมส รา งจาก ความมึนงง ทกุ คนต่นื ขน้ึ พรอ มกนั หมดดว ยอาการกระโดดจากทนี่ อน รพนิ ทรเปน คนแรกท่ีถอื ปน ในทาเตรียมพรอม กาวผานกองไฟออกไป จากนน้ั คนอนื่ ๆ ก็กระโจนตามหลงั เขา เชษฐาเปนคนสุดทายท่ียกมอื ขึน้ ขย้ตี าอยา งแรงๆ อกี ครั้ง สะบัดหนา ไลความมึนงงแลวก็ ว่งิ เขา ไปสมทบ ภาพท่ที กุ คนกาํ ลังยนื ลอ มดอู ยใู นขณะนี้ คือเสือดาวตวั มหึมาเกือบจะเทียมๆ ลายพาด กลอนตัวหนง่ึ นอนตะแคงเหยยี ดยาวอยกู บั พืน้ ดินขา งกองไฟ ท่ีกระเด็นกระจัดกระจาย เลอื ดไหล พร่งั เปน ล่มิ ออกมาจากบาดแผลกลางทรวงอก และรอยเจาะผา นออกทางสะบักหลงั ขณะทห่ี ัวหนา คณะเดนิ ทางวง่ิ ตามเขามาถงึ นัน้ ขาทง้ั สี่ขางของมนั หยดุ อาการสน่ั กระตุกลงแลว ตายสนิท! พรานใหญจ อ งหนา เชษฐาเขมง็ สีหนา และแววตาของเขาเต็มไปดว ยความพิศวงขดี สดุ รอ งออกมาดวยเสยี งละล่าํ ละลัก “คุณชาย! อะไรกนั นี่ นง่ั จอ งมันอยทู ําไม ทาํ ไมถึงไมย งิ ปลอยใหม นั ยองเขา มาจนถงึ ระยะทม่ี นั กระโจนเขาใสแบบน้ี” ทกุ คนหันไปทางเชษฐาอยางสนเทห  เพราะคาํ พูดของรพนิ ทร ราชสกุลหนุมเมมริมฝป ากแนน กะพริบตาถี่เรว็ มองสบตาพรานใหญ กมลงมองดูซาก เสือดาวตวั น้นั แลวยกมอื ขนึ้ ลูบใบหนา ...ยงั ไมก ลาวอะไรทัง้ ส้ิน เดินกลับไปยงั ท่นี อน...ควา บรน่ั ดี ออกมาเทกรอกเขา ไปรวดเดยี วเกือบครึ่งกระติก ทกุ คนเดินตามเขา มารายลอ มเขาดวยความประ- หลาดใจ ไชยยันตกบั ดารนิ รุมถามฟงแทบจะไมไ ดศพั ท แตเ ขายงั ไมตอบคาํ ใด หนั ไปทางพราน ใหญผ จู องตานง่ิ มาดวยคาํ ถาม แลวฝนยิ้ม “รพนิ ทร! ...” ในที่สดุ กเ็ อย ขน้ึ แหบตํ่า “กอนอ่นื บอกผมซิ คุณเหน็ มนั ยังไง และยงิ มนั ตอนไหน?” “ผมนอนหลับๆ ตืน่ ๆ” จอมพรานบอกพลางมองดเู ชษฐาอยางงงๆ ไมสามารถจะเดาอะไรไดถกู อยูเชน เดิม ลกั ษณะของเขาเตม็ ไปดว ยความตกใจและประหลาดใจระคนกนั [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

928 “เสยี งมันเดนิ เหยยี บใบไมย อ งกรบิ เขามา กเ็ ลยทําเปน หลบั แตดกั สงั เกตอยู เหน็ คณุ ชาย นง่ั ตนื่ ระวังตวั อยูพ รอมท่กี องไฟกองน้ี ผมก็คดิ วา คณุ ชายคงจะไดย นิ เสยี งของมนั แลว และคง เตรยี มพรอม ครใู หญตอมามันกโ็ ผลอ อกมาจากซมุ เถาวลั ยโ คนตน กระบากตน โนน เอาขาหนาทงั้ สองเกาะก่งิ เถาวลั ยใ หญ จองมองเขามาในปางพักของเรา ผมกเ็ ห็นคณุ ชายจอ งดูมนั เฉยๆ อย”ู พรานใหญห ยดุ เวน ระยะผอ นลมหายใจ อนั เตม็ ไปดว ยความตนื่ เตน กงั ขา สายตาไมคลาด ไปจากใบหนาของเชษฐา “มันเดนิ วนเวยี น หลบๆ ซอนๆ เมยี งมองอยทู ีโ่ คนกระบาก อีกอดึ ใจใหญกย็ องกรบิ ตรง เขามา ผมนึกวา คณุ ชายคงจะรอจังหวะใหม นั เขามาใกลร ะยะท่สี ุด แตกเ็ หน็ มนั ใกลเขา มาทกุ ที จนกระทง่ั เกอื บถงึ กองไฟดา นนอกนนั่ อยแู ลว คุณชายกจ็ องมองมันเฉยอยอู ยา งนั้น ผมตัดสินใจยิง ตอนมันกระโจน” เชษฐาอ้งึ ทกุ คนจอ งเขาเปน ตาเดียว “ทําไมแกไมย งิ หา? เชษฐา รอจนกระทั่งมนั เผนเขา ใสแก โชคดีเหลอื เกินทีร่ พนิ ทรต ่ืน ขึน้ มาเหน็ เหตกุ ารณพ อด”ี ไชยยนั ตถ ามเสยี งหนกั ๆ ขมวดค้วิ “พ่ีใหญเ ปน อะไรไปหรอื เปลาคะ เหน็ มนั หรอื เปลา ขณะทีม่ นั ยอ งเขามา?” นอ งสามรองถามมาอกี คน พรอมกับเขยา แขน อดตี ทูตทหารบกเชือ้ พระวงศ มองผานใบหนา ของทุกคน ทพ่ี ากันจับมองมาทเี่ ขาอยา ง สดุ พศิ วง แลว เปลี่ยนมาจบั ประสานตากบั รพินทรเปนคนสุดทาย “บอกผมอกี สักครง้ั ซริ พินทร คณุ เหน็ ‘เสอื ’ ตัวน้ันนะหรอื เดินยอ งเขา มาใกลๆ ผม โดย ออกมาจากซุมเถาวลั ยโ คนตน กระบาก?” รพนิ ทรประหลาดใจยิ่งขน้ึ ไมเขา ใจคําถามของเชษฐา “กเ็ สอื ตัวนนั้ นะซิครบั เอะ ! มอี ะไรหรอื ครบั ?” เชษฐาหนั ไปทางนอ งสาว บอกเรยี บๆ วา “นอ ย! ตรวจพซ่ี ิ พไ่ี มส บายหรือเปลา” หญงิ สาวย่ิงตกใจเพ่มิ ข้ึน เขา มาจบั ตัวพช่ี ายตรวจดูโดยเรว็ หลอ นคลําแมก ระท่งั ชพี จร “ก-็ ปกติเรยี บรอ ยดีน่ีคะ พใี่ หญ แตม ีอาการต่ืนเตนบา งเทานนั้ นอกน้นั ทกุ สง่ิ ทกุ อยา ง เรียบรอย” “พกี่ เ็ ช่ือวา พ่สี บายดีทุกอยาง แตอยากจะใหแนใ จเทานนั้ ถงึ บอกใหเ ธอลองตรวจดอู กี ครั้ง” เขาพูดขรึมๆ แลว ยงั ไมเอย อะไรกับใครทงั้ ส้นิ เดนิ ไปทรุดตวั ลงนัง่ รมิ กองไฟทเี่ ดมิ ในทา เดมิ จองมองโดยมมุ นั้นออกไปยงั กิ่งเถาวลั ยโคนตน กระบากอีกครงั้ โบกมือไลไ ชยยนั ตผเู ขามายนื ขวางทศิ ขวางทางใหห ลีกหางออกไป ทกุ คนมองดอู าการของเขาอยา งไมเ ขาใจ เชษฐาทดลองนง่ั [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

929 มองจองอยเู ชน นัน้ อดึ ใจใหญ ฉายไฟตรงเขา ไปยงั ตําแหนง นนั้ แลวกด็ บั ไฟ มองโดยอาศยั เปลวของ กองเพลิงสลับกนั อยเู ชน นน้ั สามส่คี ร้ัง ทา ยสุดเดนิ เขา ไปพจิ ารณาตําแหนง ทเี่ สือดาวใหญต วั นนั้ นอนตายอยู นงั่ ซมึ ไปเปน เวลานาน ทกุ คนเดนิ ตามมาหยุดยนื ลอมเขาอยางฉงนสนเทห “เสอื ตัวนี้ ตวั เมยี ใชไ หม?” ในท่ีสุด เขากห็ นั ไปถามรพนิ ทรขนึ้ ดว ยเสยี งปกติ “ครบั ใช! มันเปน ตัวเมยี คุณชายดูลักษณะรปู รางของมนั ออกหรอื ครบั ?” “เปลา หรอก คดิ เองดวยประสาทสมั ผสั บางชนิด” เขาตอบปนหวั เราะเสยี งแปรงๆ อยูในลาํ คอ พลางพยกั หนาชวนทกุ คนใหก ลับเขาไปใน บริเวณทน่ี อนอกี ครงั้ แลว หนั ไปทางไชยยนั ต “แกเปน อยางไรบาง ไมส บายอยเู มอ่ื ตอนหวั คาํ่ นะ เดยี๋ วนค้ี อยยงั ช่วั แลว ยงั ?” “หายเรียบรอ ยดีแลวละ ย่งิ มาเจอเอาเร่อื งตนื่ เตนกะทนั หนั แบบน้ี หายเปนปลิดทิ้งทีเดยี ว วาแตแ กเถอะอยาเพงิ่ ถามหรอื พูดอะไรนอกเรื่องไปเลย พวกเราทกุ คนแปลกใจอยจู นกระทง่ั เด๋ยี วน้ี วา ทําไมแกถึงนั่งมองดูเสอื ตัวนย้ี องเขา มาหมายจะตะปบหนังหวั โดยไมค ดิ จะทาํ อะไรมนั เลย จนกระทัง่ รพนิ ทรท นดูอยไู มไดตองยิง แกยังไมไ ดตอบคาํ ถามเลย” “เอาละ อยาเพิง่ สงสยั อะไรฉนั ไปนักเลย ทกุ คนขอใหทาํ ใจใหสบายกอ นเถอะ ขอใหฉัน ถามอะไรแกกอ นดกี วา ไชยยนั ต” “แกจะถามอะไรฉัน?” “เม่อื ตอนแกอยยู าม-จบั ไข-แลว กป็ ลุกฉันมารับยามตอ โดยบอกวา ตาฝาดเห็นอะไรตอ อะไรยงุ ไปหมดนนั่ นะ ไหนลองบอกใหชดั ๆ อีกสักครงั้ ซิ แกเหน็ อะไร?” สหายของเขามสี หี นาพกิ ล หันไปทางโคนตนกระบากดวยอาการตะคร่นั ตะครอ “กฉ็ นั บอกแกไปแลว ประสาทตามนั กลบั ยงั ไงกไ็ มรู เหน็ แมสาวนอยคนหน่ึง นง่ั โยก ชิงชาเถาวลั ยอยทู ่ีโคนตน ไมน ัน่ ประเดยี๋ วกห็ ายไป ประเดย๋ี วก็เห็นอีก รําคาญลกู ตาตัวเองเต็มทกี เ็ ลย ขอนอนดกี วา ประเด๋ยี วจะกลายเปนนอยทเ่ี คยเหน็ อะไรพิสดารๆ มาแลว ไปอีกคนหนง่ึ ” “มมี าลัยดอกไมสีดาํ ๆ เหลอื งๆ สวมอยบู นผมใชไ หม?” “ใช” “อกเปลอื ย ผมยาวถงึ เอว พันกลางลาํ ตัวดว ยผาเตีย่ วผืนเลก็ ๆ” ไชยยนั ตจ อ งหนา เชษฐาอาปากคาง ขนลกุ ชนั ข้ึนมาในทนั ทนี ั้น รอ งออกมาตะกกุ ตะกัก “เชษฐา! นแี่ ปลวา ...” อกี ฝายหวั เราะหๆึ กรอกบรนั่ ดีลงคออกี ครั้ง เหมอื นจะดบั ความรูส ึกอนั ไมอ าจบรรยาย ถูก [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

930 “ฉันเห็นถนดั กวาแกเสียอกี ท้งั ๆ ทีฉ่ ันก็มอี าการปกตเิ รียบรอ ยดี ไมไ ดไมสบายจบั ไข เหมอื นแก มันเปนภาพเดยี วกนั กับทแี่ กเหน็ นนั่ แหละ ทวี่ า เห็นถนัดกวาแกก็คอื แกเพยี งแตเ หน็ หลอ นไกวชงิ ชา วบั ๆ แวมๆ อยหู า งๆ เทานน้ั สว นฉนั เห็นหลอ นย้ิมดว ย แลว คอยๆ เดนิ เขา มาหา... ตามองดตู าฉันน่งิ หลอ นเคลอ่ื นใกลเขามาจนกระทง่ั ถงึ กองไฟน่ัน กอนท่ีฉันจะตดั สนิ ใจอยา งไรถูก กไ็ ดย ินเสียงปน เสยี งคาํ ราม และฝุนตลบ แลวหลอนกน็ อนตายอยตู รงนนั้ กลายเปน นงั เสอื ดาวตวั เบอ เริ่ม!” เชษฐาพดู มาดว ยนา้ํ เสยี งหวั เราะเร่ือยๆ ของเขา แตท ุกคนทไ่ี ดย ินกแ็ ทบจะผงะ ตะลงึ ตวั แข็งกันไปหมด หวั หนาคณะเดนิ ทางกลาวตอ มาวา “ฉันตอ งการพสิ จู นใหถ ึงท่ีสดุ วาภาพท่เี หน็ นน้ั คอื อะไรแน จึงนัง่ พจิ ารณาอยูเงยี บๆ เฉยๆ ไมยอมใชแมก ระทัง่ ไฟฉาย ไมอ ยากเห็นตวั เองขข้ี ลาดจนถงึ กบั ยงิ ออกไป ทงั้ ๆ ที่มองเห็นอยู วา รา งนั้นเปน มนุษย. ..เปน สาวนอ ยแสนสวย! จรงิ ละ แมม นั จะเปน สิง่ ที่เกิดขน้ึ อยางวกิ ลวกิ ารผิด ธรรมชาติ สาวนอยทไี่ หนจะมาโหนชิงชา อยูใ จกลางปาลึกยามวกิ าลเชนนี้ แตท กุ สง่ิ ทกุ อยางมนั ควร ข้ึนอยกู ับเหตผุ ลจากสายตาของเรา ฉนั กเ็ ขา ใจเหมือนแกเหมือนกัน คอื คิดวา ตาฝาด และเม่อื ตาฝาดก็ เพง จองดใู หแนลงไป วนิ าทีสุดทา ยนั้นฉนั รูตวั เองดวี า ไดตกตะลงึ หมดสติไปช่ัวขณะ ไมใ ชเ พราะ หลอ นเดนิ ตรงเขามาจนใกล ไมใชเพราะความหวาดกลัวหรอื อะไรทง้ั ส้ิน แตเปนเพราะ...” หวั หนาคณะเดินทางหยุดกลืนนาํ้ ลายลงคอฝดๆ หนั ไปมองดนู องสาว แลวโอบมือไปดงึ เขา มากอดไว “แมสาวนอยคนนั้น มีดวงหนาเหมือนนอยราวกบั คนเดยี วกัน นอ ยชดั ๆ ท่ยี ืนอยูหนา กอง ไฟ อันนแ้ี หละที่ยอมรับวา หวั ใจแทบช็อกทาํ อะไรไมถกู ขณะนัน้ ” หญงิ สาวรอ งอุทานออกมาเสยี งหลง ทกุ เสนขนในกายของหลอนลุกชันขึน้ ดว ยความ สยดสยองขดี สุด “เสอื สมิง!...” ทา มกลางความเงยี บงันของทุกคน ท่ียงั ไมสามารถจะเอย คาํ ใดออกมาไดน้ัน เกดิ คราง ออกมาแผวเบา ตาตน่ื เบิกโพลงลอกแลก “มนั แปลงรางเปน นายหญงิ มันมาหลอกนายใหญเ พือ่ จะตะครบุ !” พรานใหญห นั ไปถลงึ ตา พรานพ้นื เมอื งของเขากเ็ งียบไปในบัดนน้ั “มันเปน ไปไดย ังไงน”่ี ไชยยนั ตพ ูดเสยี งแหบๆ มองหนา ทกุ คนไปมา “ท่แี กมองเหน็ ผูห ญิงลกั ษณะทาทีอยา งเดยี วกบั ท่ีฉนั เหน็ มิหนําซ้ําหนายังเปน หนา ของ นอ ย” แงซายคนเดยี วเทานน้ั ท่ีน่ังเงียบกรบิ ไมไ ดเ อย คาํ ใดท้ังสนิ้ เทาๆ กบั รพินทรผ ูตกอยใู น อาการเครียดขรมึ ก็บงั เกิดความไมส บายใจข้ึนมาอยางบอกไมถกู อํานาจของปา ใหญไ พรลกึ ได [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

931 สาํ แดงอทิ ธฤิ ทธิข์ องมนั ใหค ณะนายจางของเขาไดป ระจกั ษชดั กบั ตาแลวครบถว นทกุ คน แมก ระท่ัง เชษฐาผจู ัดวา สตสิ มั ปชญั ญะและกาํ ลังใจ ตลอดจนความเชอ่ื มน่ั ในตัวเองเหนือกวาทุกคนในคณะ อยางไรกต็ าม เขาอดที่จะนกึ สรรเสริญยกยองจติ ใจอันเดด็ เดยี่ วเขม แขง็ ของหัวหนา คณะ เดินทางเสยี มไิ ด เชษฐาประจนั หนากบั ความล้ลี บั ของปาอันนาสยองกลวั ทส่ี ุด แตก ็ยังมีสตมิ ่นั คง หนกั แนน ดีอยเู ชนเดมิ ไมรสู กึ ต่ืนเตน วาวุน อะไรนกั สามารถจะเลาสิ่งทพี่ บเหน็ ใหทกุ คนฟงได ดว ย อาการอันเปนสามญั ธรรมดาทส่ี ุดเหมือนไมไ ดเกดิ อะไรข้นึ “ผมผา นมาหลายปา แลว ” ตอนหนึง่ ของการพูดเรอ่ื ยๆ โดยสีหนาเรยี บราบ เขากเ็ อย ขน้ึ กับพรานใหญผูนง่ั อึง้ อยู “ไมเ คยเหน็ อะไรพสิ ดารเหมอื นทเี่ ห็นเมื่อครูน ้เี ลย นอกจากจะไดย ินไดฟงเปนเร่ือง ทาํ นองนยิ าย แลวก็ฟง เปน ของสนกุ แตห บุ หมาหอนของคุณในคนื น้ี ทาํ เอาหวั เราะไมอ อกทเี ดยี ว แหละ และกต็ อ งนับวาเปน โชคดอี ยา งมากท่ีไดม ารเู หน็ ดว ยตวั เองเสยี ชดั ๆ ในครงั้ นี้ เพิ่งจะนกึ ออก เดีย๋ วน้เี องวา ทําไมพรานเกา ๆ เขาจงึ เตือนไวห นกั หนาวา ถา เห็นอะไรผดิ วกิ ลในปา ก็ใหเ รง ระมดั ระวงั ตัวใหจงหนกั ผมเชอ่ื สายตาและเช่ือมัน่ ในตนเองมากเกินไป ประกอบกบั การฝกนสิ ยั แบบคนกลาทผ่ี านโลกเจริญขดี สุดมาแลว และนค่ี อื ความประมาท รบั รองวา คราวหนา คงจะไมเ ผลอ ตวั เชนนอ้ี กี ” “ผมก็เพิ่งจะเขา ใจเดย๋ี วน้ีเองครับวา ทําไมคณุ ชายถงึ น่งั มองดูมนั อยเู ฉยๆ โดยไมยงิ หรอื มี ปฏิกิริยาอยางใดท้ังสนิ้ จนกระทง่ั มันยอ งเขามาเกือบจะถึงตัวอยแู ลว สาํ หรบั ผมนั้นมองเห็นอยูช ดั ๆ วา มนั ก็คอื เสอื ดาวนนั่ แหละ ไมไ ดม องเหน็ ไปในรูปอื่นเลย” พรานใหญพดู ตาํ่ ๆ “แลวทาํ ไมผมกับเชษฐาถึงมองเหน็ ในลักษณะเดยี วกนั สองสายตาทีเดยี วนะรพินทร แลวก็ตา งเวลากันดว ย มันเปน เร่อื งนาขนหวั ลุกอะไรอยา งนี้ อะไรกไ็ มร า ยเทากบั วามนั ดนั มามหี นา เหมือนนอ ยเขา อกี ดวย ตามที่เชษฐาเห็น” รพินทรอ ธบิ ายอยา งลําบากใจ หวั เราะกรอ ยๆ “ภาพลวงตามนั เกดิ ขน้ึ ไดเ สมอในปา ใหญ ประกอบกับภาวะทางจิต คุณไชยยันตเ กดิ ตา ฝาดขนึ้ กอ น อาจเหน็ เสอื ตวั นน้ั กอนแลวมองฟน เฟอนเหน็ เปน ผหู ญิงไป ประจวบกบั ท่มี นั เลยี บ เคยี งอยหู างๆ ยังไมก ลา เขามา แลว คณุ ไชยยนั ตก็นํามาบอกเลาใหค ณุ ชายฟง คณุ ชายก็รบั เอามโน ภาพการบอกเลา นั้นไวใ นจิตใตส าํ นึกโดยไมร ตู ัว จึงเกดิ มองเห็นภาพตามทไี่ ดรบั การบอกเลามาน้ัน อกี คนหน่งึ ทนี ้คี ุณชายเปน คนกลาเกินไป พอมองเห็นภาพลวงตาเชน น้ัน กอ็ ยากจะพสิ จู นเ หน็ ชดั ออกไป จึงเฝา พิจารณาอยเู ฉยๆ เปน โอกาสใหม ันยองใกลเขามา ถา คุณชายพสิ จู นโ ดยการใชไฟฉาย สองเสยี นดิ เดยี ว กจ็ ะมองเห็นชัดทนั ทวี า มันคือเสือ ไมห ลงเฝามองดมู นั จนกระทงั่ เกอื บจะไดรบั อนั ตรายเชน นี้ ภาพหลอนนนั้ มันสะกดคณุ ชายไวโ ดยไมร ูตวั ” [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

932 “ถาจะอา งวาเปน ภาพลวงตาหรือตาฝาดไปทง้ั สองคน กย็ ังมีเหตผุ ลท่ตี อ งคดิ อกี สองขอ ดวย” ไชยยนั ตพ ดู โดยเรว็ แยงเขามา “คือหน่ึง ทาํ ไมเราถึงมองเห็นเปนผูหญิง ทาํ ไมไมเ หน็ เปนผูชายหรอื ภาพอยางอน่ื ซง่ึ มัน ไปตรงเขาพอดกี บั ท่ีเสอื ตวั น้ีเปนเสอื ตัวเมีย และสอง...ทาํ ไมมนั ถงึ สวมใบหนา ของนอยมา เพ่อื ทาํ ใหเ ชษฐาช็อค ตะลึงในวนิ าทีสดุ ทายท่ีมองเห็นหนาไดอ ยา งถนดั ลําพงั ผมคนเดยี วทเี่ หน็ ทแี รก ผม ปรกั ปราํ ตัวเองวาตาฝาดไปแลว น่ีเชษฐามาเจอะเขา อยา งจังที่สดุ อกี คนหนงึ่ ดวย มนั ทาํ ใหผมเช่อื เสยี แลว ในเร่ืองภตู ผีปศาจ เร่อื งเสอื สมิงจําแลงรา งมาเปน คนดวยเลหก ลมารยาตางๆ เพอื่ หมายเลน งาน มนษุ ย” เกดิ อาปากจะพูดอะไรออกมาอกี ตามประสาซ่อื แตก ต็ องชะงกั เพราะฝา มอื หนักๆ ของ พรานใหญตบศรี ษะหามไว “ก็แลว ถาอยา งนนั้ ทาํ ไมผมถงึ เหน็ อยูช ดั ๆ วา มันเปน เสอื สตี่ นี ตัวลายพรอยเลาครับ” “กไ็ มแนเ หมือนกนั นะ บางทีคุณอาจจะมองเหน็ อยา งเดยี วกันกับเรานัน่ แหละ แตโ ดย สายตาของพรานผชู ํานาญโดยสัญชาตญาณอันจัดเจน ทําใหค ุณอานออก และยิงท้ังๆ ท่กี ็เหน็ วา เปน ผหู ญงิ แลวมนั กก็ ลายเปน เสอื ไปในทนั ทที ถี่ กู ปน” จอมพรานโคลงศรี ษะชาๆ “ผมสาบานไดวาผมไมไดเ หน็ เปน อยา งอน่ื เลย เมื่อความจรงิ มนั เปนเสอื ผมก็เห็นวามนั คอื เสอื นั่นแหละ แบบเดียวกับเม่อื คราวท่คี ณุ หญงิ เหน็ ผีกะเหรย่ี งนงั่ มาบนหลงั เสือ แลวชีม้ ือบอก เสือใหก ระโจนเลนงานเราสองคนบนตนไม ซงึ่ ความจรงิ สายตาผมก็เห็นเสอื ตัวนน้ั ลากศพกะเหรยี่ ง ไมใ ชใ หก ะเหรยี่ งน่ังมาบนหลัง เถยี งกนั หนาดําหนา แดงมาจนกระทง่ั ทุกวนั น”้ี เชษฐาโบกมือแลวเอย มาพรอ มกับหวั เราะขนั ๆ วา “ก็นาประหลาดนะ มแี ตว า พรานปาจะพยายามใหใ ครตอใครเชื่อวา ความอาถรรพณ พสิ ดารของปามอี ยูนานาชนดิ และพวกชาวกรงุ ท่ีเจรญิ แลว กห็ วั เราะเยาะไมย อมเช่อื ถือ แตนมี่ นั กลายเปนตรงขามหมด พวกเราชาวกรุงไดร บั การศึกษามาอยางดีแลว และไมเคยศรัทธาเชอื่ ถอื ใน เร่ืองชนดิ น้มี ากอ น นอกจากจะเหน็ เปน เรอ่ื งเหลวไหลขนาดหนกั พอมาเผชิญกบั ตนเองกก็ ลับจะ เปนฝา ยพยายามยืนยนั ใหพรานปา เองยอ มคลอ ยตาม สวนพรานกลบั อยากจะใหเราคดิ วาเปน เรอ่ื ง เหลวไหลไรสาระ และอยา สนใจอะไรอยูอกี โดยโยนไปใหความตาฝาด เอาละ เปน อันวาเดย๋ี วน้เี รา ซึมซาบแกใจกนั ดีทกุ ฝายกแ็ ลวกนั วา อะไรมนั เปน อะไร อยามาวเิ คราะหห วั ขอ เทจ็ จรงิ ถกเถียงกนั ใหเสียเวลาเลย” แลว เขากห็ นั ไปตบแขนรพนิ ทรเบาๆ “ผมเขาใจคณุ ดี รพินทร คณุ ไมตองการใหพ วกเราขวญั เสยี และมีความรสู กึ ขัดแยงกบั ‘โลกสวา ง’ ท่ีพวกเราผานมาแลว เปนอนั วาเราจะไมม าโตกนั ในเรอ่ื งนีอ้ กี ละ พวกผมไดรับบทเรียน [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

933 ในการบุกปากบั คณุ ครั้งน้ไี ดด ีแลว และเชอ่ื วาคงจะไมเ ปน ภาระหนกั ใจใหค ุณสําหรบั คราวตอไป ไมวา จะเกดิ อะไรขึ้น ถงึ จะอยา งไรก็ตาม ลูกปน เทาน้นั ทม่ี นั มีความศกั ดส์ิ ทิ ธ์ิเหนอื กวาความ อาถรรพณล้ลี ับใดๆ และเหนือกวา สิง่ ใดทัง้ ปวง ในอาณาจักรพงไพรนี้ทจ่ี ะเปนหลกั ประกนั อนั อบอุนทีส่ ุดของพวกเราก็คือ คุณนั่นเอง” เกดิ หนั ไปซุบซบิ พูดอะไรอยกู ับแงซาย พมึ พาํ เปน ภาษากะเหร่ยี ง ไชยยันตไดยนิ ก็หนั ไป ถาม ทัง้ สองน่งั นิง่ ไมต อบ มองมาทางพรานใหญอยา งเกรงๆ ดารินจงึ มองไปทางรพินทรเหมือนจะ บังคบั ใหเ ขาแปลขอความ “ไมม อี ะไรหรอกครบั ” จอมพรานตอบเรียบๆ ใบหนาเครงขรึม “พวกกะเหรยี่ งหรอื พวกพรานพ้นื เมอื งเขาเชอ่ื ถือกันตามความเหน็ ของเขา แงซายเปนคน บอกกับเกดิ วา ตนกระบากตน นน้ั รากโผลพนพ้นื ดนิ ข้ึนมา พวกชาวปา ถอื กันวาตน ไมใ หญท่ีราก โผลพ นพ้นื ดนิ ปศาจแรง เขาไมนิยมปลูกหางหรอื สรา งปางพกั ใกลๆ เขาบอกวาจะทวงผมแตแ รก แลว ตอนท่ีตัง้ ปางพกั แตไ มก ลา แงซายเชอื่ วา ปศ าจทีป่ ระจําอยทู ต่ี นกระบากมาสิงลงเสือ คณุ ชายถึง ไดมองเหน็ เปน ผูหญิงไป สว นเกดิ กบ็ อกวา เสือตวั นนั้ เปนเสือสมิงดวยตวั ของมันเอง คงจะกนิ คน มามากแลว” คณะนายจางมองดหู นา กนั เองอีกครงั้ ดวยความรูสกึ อันไมอ าจกลา วถกู บรรยากาศมัน เตม็ ไปดว ยความหนาวสะทา นจบั ใจ ดารนิ ถึงกบั สนั่ เทา เหตกุ ารณท เ่ี กดิ ขน้ึ รวมท้ังสงิ่ แวดลอมเขยา ขวญั หลอนอยา งที่สดุ แมจ ะเตม็ ไปดว ยความกลาหาญชาญชยั เชนไรก็ตาม “แลวจะทํายังไงกนั นี่ มติ องยายทพ่ี กั กนั เดย๋ี วนหี้ รอื ใหหา งๆ ไอต น กระบากนนั่ ” “เหลวไหล นอ ย!” ไชยยนั ตหนั ไปดุ แลว หวั เราะออกมากราวๆ “มันจะเปน ปศ าจจากตน กระบาก หรอื ปศาจที่ประจําตวั ไอเสือนั่นอะไรกต็ ามทเี ถอะ ไม เหน็ หรือวา มันทานลกู ปน ไปไมไ ดห รอก รพนิ ทรยงิ ควํา่ อยโู นน ไหนๆ เรากม็ าตัง้ แคม ปก ันอยูท น่ี ่ี แลว ก็ตอ งนอนไปตลอดทั้งคนื ไมมกี ารเคล่ือนยายอีกแลว เกดิ อะไรขึ้นอีกกใ็ หม นั รไู ป ฉันสบายดี แลว จะใหเฝา ยามอกี ก็ยงั ไหว” ดารนิ กอดอกแนน เหมอื นจะใหค ลายความหนาว พดู ออกมาดวยเสยี งกระซบิ ส่นั เครือ “ทาํ ไม? ทาํ ไมมันถึงตองมีใบหนา เหมอื นฉนั ดว ย ถา ฉนั เห็นเองฉนั ก็อยากจะโทษตวั เอง วาประสาทวิปรติ ตาฝาดไป แตน ีข่ นาดพีใ่ หญเห็นทีเดยี ว พใี่ หญป ระสาทดีท่สี ดุ คนหนึง่ กลา ก็ เทา น้นั แขง็ แรงกเ็ ทา น้ัน ใจแข็ง มเี หตผุ ลท่ดี ี สตมิ ่ันคง ยังอุตสา หม องเหน็ อยา งน้ไี ด” “พี่กม็ โี อกาสจะตาฝาดอยา งรพนิ ทรว า ไดเหมอื นกนั แหละนอย อยาคดิ อะไรใหม ากไป เลย” พีช่ ายหนั ไปพดู ปลอบใจนอ งสาว ซง่ึ เห็นชดั วาในขณะนขี้ วญั เริม่ จะเสยี [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

934 “ไมต องกลัวนา อยกู ันออกพรอ มหนา อยา งน้ี ฉันไมเคยเหน็ เธอกลวั อะไรมากอ นเลย” ไชยยนั ตช วยปลอบใจมาอกี คน ดารนิ ไมพ ูดคาํ ใดอกี สีหนาไมสบายใจอยางไรพกิ ล ทันที น้นั แงซายกผ็ ดุ ลุกขึน้ ยนื เตม็ สว นสัดอนั สงู ใหญ พูดขนึ้ หา วๆ “นายหญงิ ไมต องกลัววาจะมอี ะไรเกดิ ข้ึนอีกในคืนน้ี แงซายจะทาํ ใหเ อง” พูดพลาง หนมุ กะเหรย่ี งพเนจรผูล ึกลับ ก็ควา ไมไผเ สย้ี มปลายเปน หลาว ซ่ึงถอื ตดิ มืออยู เปน ประจํา กา วออกพน กองไฟไปยนื สงบนิง่ อยคู รูหนง่ึ กเ็ อาไมไผน ั้นเดนิ ลากขีดกับพืน้ เปน อาณา เขตวงกลมลอ มรอบปางพัก แลวเดนิ ตรงไปที่ตน กระบากใหญตน นนั้ ชักมดี พรานทีเ่ หนบ็ หลัง ออกมา ยืนนิ่งเหมือนจะบรกิ รรมอะไรอยูค รหู น่ึง กก็ ระหน่ําฟนลงไปทรี่ าก ซ่ึงโผลพ นดินข้ึนมา ทนั ทนี น้ั เอง ทุกคนกส็ ะดุงขนึ้ สดุ ตวั ตะลึงพรึงเพริดกันไปหมด มีเสยี งรอ งกรด๊ี แหลมยาวสะทานไปทงั้ ปา ทา มกลางความเงยี บสงดั ดังออกจากโคนตน กระบากนนั้ มนั เปน เสียงเหมอื นผหู ญิงทไี่ ดร ับความเจบ็ ปวดทกุ ขท รมานขดี สดุ ! แลว ทุกสง่ิ ทกุ อยางกเ็ งยี บเชยี บลงตามเดมิ แงซายเดนิ กลบั เขามาดว ยสหี นาอาการปกติ ทุกสายตาจับไปทร่ี า งของคนใชช าวดงเปน ตาเดยี ว แมก ระท่ังรพนิ ทร “ชดั เลย ของจรงิ เสียแลว” ไชยยนั ตสกดั เชษฐากระซบิ ออกมาเบาที่สดุ เสน ผมบนศรี ษะแทบจะชีเ้ ปน เสน ตรง สวน ดารนิ ผวาเขา กอดพชี่ ายไวแนน แทบจะควบคมุ สติไวไมไ ด ตัวสนั่ เปน ลกู นก เชษฐาเองกน็ ่งั ตวั แขง็ เย็นปลาบไปถงึ ไขสนั หลงั อยา งไมเคยปรากฏมากอน “หมายความวา ยงั ไงกนั นี่รพนิ ทร เสยี งประหลาดเมือ่ ตะกน้ี ้มี าจากไหนกนั แน? ” หวั หนาคณะเดินทางหนั ไปจองหนาพรานใหญ “อยา ใหผมพดู อะไรอกี เลยครับ คณุ ชาย” ภายหลงั จากนงิ่ ไปนาน จอมพรานกก็ ระซิบแผวตํา่ “ทกุ ส่ิงทุกอยาง คณุ ชายไดเห็นชัดกบั ตาตนเองแลว น่แี หละคือ ‘ปา’ มันวเิ คราะหห รอื วิจัยอะไรออกมาไดยาก ผดิ กบั หองทดลองวทิ ยาศาสตรใ นเมอื ง ถา จะใหผมบอกวาเสียงเมื่อตะกน้ี ี้ เปน เสียงอะไร ผมกต็ องบอกวาเสยี งบางนน่ั แหละ มนั บงั เอญิ รองขนึ้ ประจวบเหมาะกับขณะทแี่ ง ซายฟนมีดลงไปพอด”ี แลว เขากห็ นั ไปทางแงซาย พูดเครียดๆ วา “ทําไมแกไมทาํ พิธขี องแก ขณะทพี่ วกเราตงั้ แคม ปเมอ่ื ตอนหวั คํ่า” “ผมไมแ นใจวา จะเกิดเรอื่ งรายแรงอะไรขนึ้ ผกู องเปนพรานใหญก วา ผม ผมเปน เพยี งคน ใชเ ทานัน้ ผกู องยอ มรูดกี วาผมทุกอยา งในปา ใหญน ”ี่ “กไ็ มแนน กั แกอาจย่งิ ใหญกวาฉนั กไ็ ด แกรูจกั ฉนั ดี แตฉ นั รบั วา ‘ไมร จู ัก’ แกเลย ตอนท่ี เสอื ยองเขามาหานายใหญแ กไมร ูสึกตวั หรอกรึ?” [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

935 แงซายหวั เราะหาวในลําคอ “ผมหลับสนิทท่สี ดุ หลบั อยา งสบายเปน คนื แรก และจะต่ืนขึน้ เมอื่ ถงึ ยามของผมเทานน้ั ผมปฏบิ ัติตามคาํ สั่งของผกู อง นน่ั กค็ อื เมอ่ื ถงึ เวลานอน ตอ งหลับ ไมใชต ่นื อย!ู ” “แกสาํ คญั มากนะ แงซาย!” รพินทรคาํ รามเบาๆ ลอดไรฟน ออกมา ไดย ินเฉพาะสองตอสอง แตแงซายทาํ เหมอื น ไมไ ดย นิ หนั มายิม้ ฟนขาวกบั คณะนายจา ง แลว เอย ขน้ึ วา “เม่ือมีพรานใหญร พนิ ทร ไพรวลั ย อยรู ว มดวย นนั่ คอื ความปลอดภยั ท่เี ช่ือไดแ น เจานาย จงนอนใหหลบั สบายเถิด แงซายกจ็ ะหลบั เหมือนกนั จนกวา จะถงึ เวลายาม” วาแลว คนใชช าวดงผลู กึ ลบั กเ็ ดินกลบั ไปลม ตวั ลงนอนตะแคงอยยู งั ท่ขี องตนเองอยาง งา ยๆ โดยไมสนใจกบั อะไรอกี “แงซายพดู ถกู เรานอนกนั เถอะ” เชษฐาวา แลวขยับตัวจะนอน แตไ ชยยนั ตก ับดารินยงั คงนง่ั กอดเขา มองหนา กนั อยู “เห็นจะหลบั ลาํ บากแลวคะ พใ่ี หญ สําหรับคืนน”ี้ “นอนเถอะ แลวกห็ ลับเองแหละ ชวี ิตเดินปา อยา พยายามทําอะไรใหยาก งา ยๆ ไวเปน ด!ี ” “ยามตอ ไปเปน ของใคร?” ไชยยนั ตถ ามหา วๆ “ผมครับ! เกดิ เปน ยามตอ ไป สวนแงซายเปน ยามใกลสวาง” ผูต อบคอื จอมพราน ในทส่ี ดุ คณะนายจา งลมตวั ลงนอน ไชยยนั ตย ังไมอ าจปด เปลือกตาลงไดโ ดยงาย ครใู หญ ตอ มาภายหลังจากท่เี ชษฐาและดารนิ เงยี บไปแลว กล็ ุกข้นึ มาน่ังมวนบุหรส่ี บู แลวหยิบไฟฉายเปด สวิตซสองไปยังลําตนกระบากใหญนน้ั กราดอยางถีถ่ ว นไปมา ตง้ั แตโ คนขน้ึ ไปหายอดที่สูงทะยาน ลิ่วขึน้ ไปทามกลางหมไู มหนาทึบอ่นื ๆ แลว หันไปพบตาพรานใหญผนู งั่ มองอาการเขาอยูเ งยี บๆ ไชยยนั ตเ ดนิ มาทรดุ ตวั ลงนง่ั ขดั สมาธริ มิ กองไฟตรงหนารพินทร “ถามจริงๆ เถอะรพินทร ในชวี ิตเดินปาของคุณ เคยเห็นในลักษณะนี้มาบางหรือเปลา เสอื มนั สะกดเราใหมองเหน็ ฟน เฟอนเปนคนไป” พรานใหญสน่ั ศีรษะ “ไมเคยเหน็ ชดั ๆ อยางท่ีคณุ ไชยยันตห รือคณุ ชายเหน็ และยนื ยนั อยูเม่อื ตะกน้ี ีเ้ ลยครับ สวนที่วา ตาฝาด เห็นอะไรตอ อะไรวุนวายไปในลักษณะอื่นๆ นนั้ กเ็ คยอยบู อยๆ เหมอื นกนั สมัยทย่ี ัง เปนพรานฝก หดั อย”ู แลวเขากห็ ัวเราะออกมาเบาๆ [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

936 “เย็นวันหน่ึง เวลาโพลเพล ผมหลงปา อยูแถวแมน้ําเพชร ขณะนนั้ ฝนตกพรํา เหน็ อสุรกายตัวดํามดื โผลอ อกมาจากปา ทบึ รมิ ทางดา น ถือใบบอนขนาดใหญบังอยเู หนอื หัวแทนรมกนั ฝน เหลือบเหน็ ครัง้ แรกกต็ ะลึงตวั เย็นเฉยี บไปเหมอื นกัน แตพอพจิ ารณาใหแนอ ีกที มันก็คือหมี ควายขนาดใหญท ่กี าํ ลงั เดนิ สองขา ความเหนอ่ื ย ความหวิ แสงอนั ขมุกขมวั ของปาทําใหต าฝาดไป ชัว่ ขณะ แตไ มเคยเหน็ เสอื ทีป่ รากฏกายออกมาใหเห็นในลกั ษณะมนษุ ยเ ลย นอกจากไดย ินเขาเลา เทา นนั้ ” “สมมติวาคุณเห็นเหมอื นอยา งผมกับเชษฐาเห็นเมื่อครูน คี้ ือ เปนคนมายนื อยู หรือเดนิ เขา มาหา คณุ จะยงิ ไหม?” รพนิ ทรห ัวเราะอกี ครัง้ ซุนฟน เขา กองไฟเพ่ิมเตมิ “ผมก็เหมือนกบั คุณไชยยนั ตห รอื คุณชายนน่ั แหละครับ ถาสายตามองเหน็ ออกชัดเจนวา เปนคน...จะยิงออกไดอ ยางไรแตอ ยางนอยท่สี ุด ก็ตองลองพิสูจนดูกอนละ เปน ตนวา ไฟฉายหรือ การพดู ซักถามกันใหแนชดั ผมไมคิดวาเสอื มนั จะพดู ภาษาคนได เทาๆ กบั ท่ีไมเชอื่ วาภูตผีปศ าจที่ มันสิงอยู (ซึง่ ถาหากวา มจี ริง) มันจะหลอกหลอนเราไดพ รอมกันทัง้ ภาพและเสยี ง ปญ หาเม่ือตะกี้น้ี มันมอี ยอู ยา งเดยี วเทาน้นั แหละครับ ถา คุณชายฉายไฟสองเขาไปท่หี นาของผหู ญิงคนที่เห็นนน้ั รบั รองวา คุณชายจะไมเ หน็ วา มนั เปนคนอยา งเด็ดขาด บรเิ วณแคม ปข องเราน่มี ันมืด อาศยั เพยี งแสง สลัวๆ จากเปลวไฟในกองเทา นั้น สายตาของมนษุ ยเราแทจ รงิ จะมองเห็นอะไรเปน กิจจะลกั ษณะ ชดั เจนไดถ งึ เพยี งนั้นอยางไรกนั นอกจากภาพอปุ าทาน ซ่ึงจะเกดิ จากอํานาจใดกต็ าม ตอนที่ผมเหน็ ยิงนน่ั นะ มองเหน็ ชัดวามนั กําลงั ยอ งกริบเขา มายังกะแมว แตทเี่ ห็นผดิ ปกตอิ ยอู ยา งหนงึ่ ก็คอื อากัปกิรยิ าของคณุ ชายในขณะนน้ั อยูในภาวะเหมือนคนถกู สะกด นง่ั มองมนั เฉย ตะลงึ ตาคา งไม กระดกุ กระดิกเลย และผมขอรับรองอีกเหมอื นกันวา ถาในขณะนน้ั ผมนง่ั เปน เพือ่ นคณุ ชายอยดู วย คุณชายจะไมม องเห็นมันฟน เฟอ นไปในลักษณะนั้นเลย ไชยยนั ตย กมอื ลบู คาง สีหนากงั ขาครุนคิด “แตต อนทผ่ี มน่งั ยามครง้ั แรก ผมก็ลองใชไ ฟฉายดแู ลว นะ เพยี งแตภ าพผูหญิงทเ่ี ห็น ไมสู แสงไฟใหสองชดั ๆ เทา นน้ั เบ่ียงหลบเขา หลังตนไมเหน็ แตหลังไวๆ ทุกครง้ั ทีผ่ มสองกราดออกไป จนกระทัง่ ผมกป็ ลอบใจตนเองวา ตาฝาด และไมอ ยากสนใจอะไรอกี ” “ทว่ี าเหน็ หลงั ไวๆ นัน้ เหน็ ในลักษณะไหน เหน็ เปนรูปรางของคนหรือ?” ไชยยนั ตเ มม ปาก กม ศีรษะรับอยา งมั่นใจ “มนั จะเปน อะไรก็ตาม รพินทร แตท ผี่ มเหน็ โดยลําแสงไฟซ่ึงไลห ลังไปน้ัน รปู รา งของ มันเปนคนแน เพยี งแตไ มเ หน็ หนาเทานนั้ ” พรานใหญห วั เราะหๆึ อยูใ นลําคอ “นี่แหละครบั เรอื่ งมหัศจรรยใ นปา ตองไดม าพบกับตนเองเชน นจ้ี ึงจะรู ลําพังไดย ินคน อนื่ เลาใหฟง มนั เปนแคเ รื่องชวนหวั ทุกสิ่งทกุ อยา งยกเวนเอาไวใ หพิจารณาเอาเองกแ็ ลวกนั ครบั [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

937 สําหรับผมลงความเหน็ ยนื ยนั อยา งใดไมไ ดทง้ั สนิ้ สงิ่ ที่จะเตอื นไดก ม็ อี ยา งเดยี วเทานั้น คือเหน็ อะไร ผดิ ปกตกิ ็พจิ ารณาใหด ี ไฟฉายกบั ลกู ปน จะเปน เครื่องพสิ ูจนไดอ ยางดีทสี่ ดุ ไมแนใ จลองยงิ ถาม ดกู อนกไ็ ด” “เสอื ตวั น้ี เปนตวั เดยี วกบั ที่ยอ งเขา มาเมอื่ ตอนหัวค่ําหรอื เปลา ?” “ผมคิดวาคงคนละตัวกัน เพราะเม่อื ตอนหวั คา่ํ ไมใหญอะไรนกั แตต วั นี้เปนดาวกจ็ ริง แต ใหญปานๆ กบั ลายพาดกลอน ผมไมเ คยเหน็ เสอื ดาวตวั ไหนใหญโตเทา ตัวนี้มากอ น ไวพ รุงน้ีเถอะ ครบั ตรงกิ่งเถาวัลยโคนตน กระบากน่นั ทคี่ ณุ ไชยยันตก ับคณุ ชายเหน็ เปนผูหญิงนง่ั โหนชิงชาอยู จะตอ งมรี อยตนี ของมันทิ้งไวใหเ กลอ่ื นไปหมด” “คุณเคยมานอนในหุบหมาหอนน่ีบอยไหม?” “ก็ครงั้ เดียวเทา น้ันครับ ตอนท่ตี ามกระทงิ เจ็บเขา มากับบุญคําสองคนอยางทเี่ ลาใหฟง แลว ” “มอี ะไรเกิดขน้ึ บา งหรือเปลา ในขณะทนี่ อนพกั ” รพนิ ทรอ ้งึ ไปครู กบ็ อกเรยี บๆ วา “ก็ไมมอี ะไรมากหรอกครับ นอกจากวา ในตอนเทยี่ งของวนั นน้ั บญุ คํากินเนื้อเมน เปน พษิ ผดิ สาํ แดงเขา ไป ทาํ ทาไมสบายมาตงั้ แตบาย พอตกดึกพษิ ไขก็ทวีข้นึ สงู แกเพอ อาละวาดเอา หนอยเทา นน้ั ” “อาละวาดยงั ไง?” “เรานอนพกั กนั ท่โี ปง ตรงท่กี ระทงิ ถูกยิงลม ประมาณเทยี่ งคนื ผมสะดุงตน่ื ข้นึ มา เพราะ ไดย นิ เสยี งเหมือนกระทงิ หรอื ววั จามอยูใกลๆ ตืน่ ขึน้ มาเหน็ บุญคําคลานสี่ขา ตะกยุ ดนิ และสะบดั หวั ขวดิ อยไู ปมา กริ ยิ าเหมือนกระทิงไมมผี ดิ พอผมลุกข้ึนแกก็ควบส่ตี นี เขาใสขวดิ เปน พลั วนั ตาทง้ั สองแดงก่ํา หนายน ยูผิดรปู ลกั ษณะไปจากเดิมชนดิ ทผี่ มแทบจะจาํ ไมไ ด ผมเรยี กแกอยหู ลายคํา พยายามจะจับตัวเขยาใหรูสกึ แตแกกไ็ มฟ ง เสียงหรือแสดงทา วา เปนบุญคาํ คนเดิมเลย คงไลเอาหัว ขวดิ และคาํ รามอยูอ ยา งนนั้ ในทสี่ ดุ ก็เลยตอ งนอ็ กใหแ กลงไปนอน แลว งา งขากรรไกรของแกออก เอายาแกพษิ สาํ แดงตามแบบบานปา ที่ประกอบดว ยวา นและเขย้ี วงาบางชนิด ซึ่งบังเอิญมีตดิ ยามอยู ดว ย ละลายเหลากรอกเขา ไป ภายหลงั กรอกยาสักครู แกกอ็ าเจยี นออกมาเปน การใหญ จากนน้ั ก็ หลบั ตอไปจนถึงรุงเชา พอตนื่ ข้นึ มา แกกบ็ อกวา แกไมร เู ร่ืองเลยวา เมอื่ คืนนี้แกกลายเปนกระทิงไล ขวดิ ผมอตุ ลุตไปหมด” ไชยยนั ตนงั่ ฟง ดว ยนัยนต าทเ่ี บกิ ต่ืน สยองใจ “มันหมายความวายังไง ทําไมบญุ คําถึงทาํ กิรยิ าท่ีผิดวกิ ลนา กลวั อยา งนน้ั ?” “ก็อยา งนแ้ี หละครับ คณุ ไชยยันต ถา จะวเิ คราะหก นั อยางคนเจริญแลว กต็ อ งวาพษิ ไขท าํ ใหบ ญุ คําเพอคลั่งไป สว นถา จะพดู กนั ตามประสาเชื่อถือของพรานปา เขากว็ า ผขี องกระทงิ หรือภูต [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

938 ปา เขา สิงบญุ คาํ เพือ่ จะเลน งานผม ถาสตไิ มด ไี มเคยชนิ มากอ นโดนเขา แบบน้ัน ดีไมด ถี าไมวงิ่ ปา ราบ ไป กค็ งเอาปน ยิงบุญคาํ ตาย เปนการฆา กนั เองไปเลย” “หบุ หมาหอนนี่ดรุ ายกาจ” อดตี นายทหารปน ใหญค ราง พรอ มกบั ยักไหลกวาดตาไปรอบๆ “ผมเชอื่ เสียแลว ดเู อาเถอะ ขนาดท่คี ณุ มากับบุญคํามอื ขวาของคณุ เองแทๆ คุณกย็ งั เจอะ กบั ความอาถรรพณพ ิสดารของมนั เขาอยา งที่บอกมาน่ี ถาบังเอญิ พวกเรามากันตามลําพงั โดยไมมี คณุ มาดว ยละก็ เหน็ จะยงุ กนั ใหญ มนั ปาผีสิงชดั ๆ” ไชยยนั ตตาสวา ง นั่งคยุ กับรพินทรเ ปน เพอื่ นเขาจนกระทง่ั ถงึ เวลาที่เกดิ ตนื่ ข้ึนมารบั ยาม ตอ จงึ นอนพรอ มกับพรานใหญ เหตกุ ารณป กตไิ ปจนกระทงั่ สวา ง ในตอนเชา ทกุ คนเขาไปตรวจดทู ีก่ ิ่งเถาวลั ยโ คนตน กระบาก ก็พบรอยตนี เสือดาวตัวนั้นยาํ่ วนเวียนไวเ ปรอะไปหมด เชษฐาจุปากเบาๆ บน พาํ “มนั รา ยกาจจริง ตาทรยศเหน็ เปนผหู ญงิ ไปไดย งั ไงก็ไมร ู” “มิหนําซํ้ายงั มาหนา เหมือนนอยเขาไปอกี เมอ่ื คนื นี้นอ ยนอนสวดมนตภาวนาไปจน กระท่งั หลับ” นองสาวพูดออ นๆ ถอนใจอยา งรูสกึ โลงอก เม่อื รสู กึ วา ผา นราตรีสยองนัน้ มาได พอสวาง มองเห็นภูมปิ ระเทศรอบดา นไดถ นดั ชดั เจนอีกครัง้ จิตใจของหลอ นก็กลบั เปนปกตมิ น่ั คงขน้ึ ตามเดิม ความสยองกลวั อันตราธารไป เสอื ดาวขนาดใหญต วั นัน้ ยงั นอนอยทู ่เี ดมิ ของมนั วัดจากปลายจมูกจดปลายหาง ยาวถงึ สองวาเศษ เปน เสือดาวใหญท่ีสดุ ทีท่ กุ คนเคยเห็นกนั มา แมก ระทั่งรพนิ ทรเ อง ทบี่ รเิ วณปากและ จมกู ของมนั เปน รอยแหวงเหมอื นถูกมดี คนเฉาะ อนั แสดงวา เคยประจนั หนา กับมนษุ ยม าแลว และ เจา ของรอยมดี ท่ีฝากเปน แผลเปนไว ก็คงจะกลายเปนเหย่ือของมันไปแลว อยา งไมต อ งสงสัย เกดิ กรดี หนงั ตรงหนา ผากของมนั ชน้ิ เทา ฝามือ ชโลมข้ีเถา เก็บไวต ามเคล็ด “หวังวา คนื น้ี เราคงไมตองนอนกันในบรเิ วณหบุ อบุ าทวน ี่อกี แลวนะ” ไชยยนั ตเอยขนึ้ “ไมห รอกครบั ประมาณบา ยวันน้ี เราจะเขาเขตปาหวายแลว แตต องเรง ฝเ ทา กนั หนอ ย” ทงั้ หมดกนิ อาหารเชา กันอยา งเรง รีบ แลว ออกเดนิ ทางรุดหนา ตอไป กอ นทแี่ สงอาทิตยจะ ทันสอ ง ไตห บุ ขึ้นเชงิ ดอยซง่ึ เรมิ่ จะสูงชนั ขน้ึ ทุกขณะชนิดแขง กบั เวลา ผานธารนาํ้ ตกเล็กๆ อีกสอง สามแหง หยดุ พกั กนั เพยี งแคว กั นา้ํ ชโลมหนา และบรรจลุ งกระบอกเทา นน้ั กระทิงฝงู เดียวกันกบั ที่ เดนิ ตามหลังมาจากวนั วาน กระโจนผา นหนาในขณะทผี่ า นดงผากรมิ ไหลเขา ว่ิงปา ลนั่ ไป แตไมม ี ใครสนใจ เพราะอยูในระหวา งการเรงฝเ ทา เพอ่ื จดุ หมายเบื้องหนา ซึ่งใกลเ ขามาทุกขณะ [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

939 กอนเทย่ี งเลก็ นอย ตางขนึ้ มาถึงหบุ ตอนหนึ่งในระหวา งยอดเขาสูงสองลกู ซ่งึ พรานใหญ บอกใหทราบวา หบุ ตาํ แหนงนคี้ อื บริเวณ ‘รองอก’ ของเตา ถันสองขางที่มองเห็นจากยอดเขาอกี ลูก หน่ึงเมอื่ เชาวานนีเ้ ปนรูปนางนอน ตา งอดิ โรยออ นลา ไปตามๆ กัน เพราะการเดนิ กนั อยางเรงรบี รวด เดยี วตลอด ไมม กี ารหยดุ พกั และหนทางตอ งไตข้ึนสูงทุกขณะ ณ ทีน่ เ้ี อง ภาพของทุงโลง และดงทึบซ่ึงสลบั กันอยเู บื้องลา งกป็ รากฏชดั กบั สายตา นน่ั คือ ‘ปาหวาย’ อันเปน เปาหมาย ปญหาท่ีเผชิญอยูในขณะนี้ก็คือเร่ืองอาหาร เพราะเสบียงที่พอมีตดิ ตวั กนั มาบางนนั้ ไดหมดสิ้นไปแลวเมื่อมอ้ื เชาอันเปนม้ือสดุ ทาย และตลอดเวลาทเี่ รงรุดเดนิ ทางมา ก็ ไมมใี ครสนใจท่จี ะแสวงหาเสบยี งเพิม่ เติมอกี เลย เพราะมัวพะวงในการทาํ เวลาอยู “เสยี ดายกระทงิ ฝูงทีว่ งิ่ ตัดหนาเม่ือตอนสายน่เี หลือเกิน รยู งั งยี้ ิงไวสกั ตัวกย็ งั ดี ลืมนึกถงึ เรอ่ื งทองไปสนิท” ไชยยนั ตวา ขอนํ้าผึ้งในกระบอกจากไหลข องแงซายไปดืม่ กลว้ั คอ แลว ตามดว ยน้ํา “ผานอาหารกลางวันไปสกั มื้อไมด ีกวา หรอื พักพอหายเหน่ือยแลวกอ็ อกเดนิ ตอ ถงึ ยังไง เราก็จะลงปา หวายภายในไมเ กนิ สอชวั่ โมงนอี่ ยแู ลว ” เชษฐาออกความเห็น ใชกลองสองสํารวจลงไปยังปา และทุงเบอ้ื งลาง ซงึ่ ปรากฏเปน สี เหลอื งสลบั เขยี ว ราวกบั ใครมาแกลง วาดไวล ิบๆ ออกไปทางดา นเหนือเปน ขนุ เขาใหญน อยปรากฏ อยเู ปนทวิ ประหนึ่งรว้ั กําแพงมหายกั ษ ทัศนวสิ ัยในขณะนี้ปลอดโปรงยิง่ ฟา เบื้องบนสวางดว ยแสง ตะวนั อันแผดจา และลมพัดโชยอยตู ลอดเวลา “ผมวา จดั การเร่ืองอาหาร และเสบียงเสยี กอ นดีกวา ครบั ” พรานใหญท ว งมา กวาดสายตาไปยงั ปา รอบดาน “อีกไมเ กินสองชวั่ โมง เราจะลงถงึ ปา หวายจรงิ อยา งที่คณุ ชายวา แตนน่ั ไมไ ดห มายความ วาเราจะพบกบั กองเกวยี นใหญข องเรา อาจไมพบจนกระท่ังค่าํ กไ็ ด ในกรณที ่ีถา บุญคาํ ไมไดห ยดุ รอ อยา งทเ่ี ราหวงั ไว และถา เปน อยา งนน้ั เรากย็ งั หวังพึ่งอะไรไมไ ด เพราะฉะนน้ั ชว ยตวั เองกอนดกี วา มนั ไมเสียเวลาอะไรมากนกั ” วาแลว เขาก็เรยี กแงซายกบั เกดิ เขา มา บอกใหทราบวา คณะนายจางและเขาจะนง่ั พกั รออยู ทรี่ มเสลย่ี งใหญต น น้ี ใหท ้ังสองทาํ หนาทอ่ี อกไปหาอาหาร “ถา ภายในหนง่ึ ช่ัวโมงไมไดอ ะไรเลย ก็รีบกลบั มา อยา ไปใหนานกวา นั้น!” เขาส่งั กําชบั คนใชก ะเหรยี่ งรา งยักษ กบั พรานพื้นเมืองปลดสัมภาระทต่ี ดิ หลังอยอู อก ถือแตเ พยี งไร เฟลคนละกระบอก กอนท่ีจะผละไป ดารินก็รอ งสั่งมาวา “คดิ ถึงฉนั บา งนะ ท้งั แงซายและเกดิ พยายามหาไอท่ี ‘นายหญิง’ พอจะกลืนไดห นอ ย ชนิดไหนทร่ี สู ึกวา ‘นายหญิง’ จะกินลําบากก็อยาเอามาเลย กลับมามือเปลาดกี วา ” [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

940 ท้งั สองหันมายม้ิ ใหก บั หลอน และเพยี งไมกอี่ ึดใจก็ลับพงหายไปอยา งเงียบกริบ ราวกับ การจากไปของพวกสัตวปา ที่เหลอื สคี่ นน่ังพักสนทนากนั อยใู ตโคนตนเสล่ยี งใหญ รพนิ ทรก อ ไฟ ขึ้นตามนสิ ยั อนั เคยชนิ พอลุกติดเปนกองดแี ลวกค็ วา ปนลกุ ข้ึนยืน “ผมจะไปหาอะไรมาใหร องทองพลางๆ หลงั เนนิ ใกลๆ นีเ่ อง ระยะตะโกนกนั ไดย นิ พวก คุณชายพกั อยทู ีน่ ีก่ อ นนะครบั ” เชษฐาพยักหนา พรานใหญก ผ็ ละลงเนนิ ไปทิ้งใหคณะนายจา งของเขาอยูกนั ตามลําพงั ทั้งสามเอนกายลงนอนพกั เอาแรง ขณะนน้ั เสยี งปก กระพือตัดอากาศกด็ ังวาบๆ เขามา ใกล อดึ ใจเดยี วทกุ คนก็เหน็ นกเงอื กฝูงใหญ รอนมาเกาะอยทู ย่ี อดไมส ตั ตบรรณ ไมหางออกไปนัก พวกมนั พากนั จิกกนิ ผลไมเปลอื กแข็ง และสงเสียงรอ งลนั่ ไปหมด โดยไมทนั จะสงั เกตเหน็ มนษุ ย เบ้อื งลาง ดารนิ คอ ยๆ ดึงตวั ลกุ ขึน้ น่ังอยา งแผว เบา ชักปน สั้นออกจากซอง แตแ ลว กช็ ะงัก เพราะไชย ยนั ตควา ขอ มอื ไวเ สียกอ นพลางกระซิบวา “อยา นอย! ถา เธอเอานกเงือกพวกนนั้ กแ็ ปลวาทัง้ แงซายและเกดิ เดินเหน่ือยเปลา” หญงิ สาวเพง่ิ นกึ ขึ้นมาไดว า เสียงปน ท่หี ลอ นยงิ นกจะตองไลส ตั วอ ่นื ๆ ในละแวก ใกลเคยี งใหเตลิดไปหมด ก็ยกั ไหล ย้ิมจดื ๆ “โทษที ลมื ไป เหน็ เปามนั ยวั่ ตาเหลือเกนิ ” แลว กน็ ง่ั พจิ ารณาดูฝงู นกพวกนัน้ อยเู งยี บๆ ไมถ งึ ยีส่ ิบนาที รพนิ ทรก็เดนิ โผลเขา มาชนดิ แทบจะไมม ีเสียง อนั เปน ปกตนิ สิ ยั ของเขา เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ เพ่งิ จะรูสกึ และหนั มาพบกเ็ ห็นเขาเขามาถึงเสยี แลว ในมอื หิ้วอะไรมา ดวยสองชนดิ ชนิดหนงึ่ มีลกั ษณะเหมอื นหนหู รอื กระรอก แตต วั ใหญอว นพกี วา มาก ถลกหนังตัด คอเรยี บรอยแลว จนแทบจะพจิ ารณาไมไ ดวาเปน สัตวอ ะไร สว นอีกชนิดหนง่ึ ตวั ลักษณะเหมอื น แมงมุมสดี ํา รอ งเปนพวงมาส่หี าตัว พอหญงิ สาวมองเหน็ เขา กเ็ บือนหนาหนี พรานใหญโ ยนพวกตวั เหมือนแมงมมุ เหลา นน้ั เขา ไปในกองไฟ แลว ทาํ ไมต ับขึงตัวเหมอื นหนทู ี่ถลกหนงั เรยี บรอ ยแลว เคลา กับเกลือ นําข้นึ ยา ง “ไปไดบ้งึ กะอะไรมานะ ?” เชษฐาถามยมิ้ ๆ “ตุนครบั ” รพินทรต อบสนั้ ๆ เอาไมเข่ียบ้ึงในกองไฟอยูไ ปมา พรอ มท้งั คอยพลกิ ไมท ่กี างเปนตับยาง อยู ดารนิ ชําเลืองมองนิดหนง่ึ แลว ก็เมนิ ไปอกี หลอนเพ่ิงจะมาทราบเอาจากการพดู โตตอบ ระหวา งพรานใหญกบั พี่ชายเด๋ยี วน้เี องวา ตัวท่เี หมอื นแมงมมุ แตใ หญก วา หลายเทา ลกั ษณะนา [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

941 เกลียดนา กลวั นนั้ คือ ‘บงึ้ ’ ทหี่ ลอนเคยไดย นิ แตช ื่อ และที่เขาเสียบไมย า งอยูค อื ‘ตัวตนุ ’ ท่ีเคยไดยนิ แตช่อื อีกเหมือนกัน ไมเ คยเหน็ ตวั จริงมนั สักที “ยงั กะมีมนตเ รยี กสตั วง ้ันแหละ ผูก องหายไปแปบเดยี วห้วิ ตดิ มอื มาไดแ ลว นน่ั ถลกหนัง มาเสรจ็ เรยี บรอ ยเลยรึ?” ไชยยนั ตพ ูดมาพลางหวั เราะชอบใจ ชว ยเขาเข่ยี ตวั บึง้ ทก่ี ําลังถกู ไฟเผา สง กลน่ิ หอมหวน เหมอื นกงุ เผา “ทําใหเ รียบรอ ยมาเสียเลยดกี วาครบั ขนื หิว้ มันมาท้งั ตวั ประเดย๋ี วคณุ หญิงกพ็ พิ ากษาให ปลอ ยมันไปอกี เทา นั้น” เขาพูดหนา ตาเฉย ดารินตวดั หางตาผา นใบหนา เขา เนนเสียงหนักๆ “ดี! อยา ใหฉนั เห็นตาดาํ กรบิ ๆ ของมันเปนอันขาด รบั รองวาตอ งขอบณิ ฑบาตไวแน วา แตคุณไปไดมนั มายงั ไง ไมไ ดย ินเสยี งปนเลยสักเปรีย้ ง” ไชยยนั ตหวั เราะในความไมเดยี งสาของหลอ น “คงจะมีหมอ มราชวงศห ญงิ ดาริน วราฤทธ์ิ คนเดยี วในโลกนี้กระมงั ท่ที ําลายสถิตขิ อง นกั ลาสตั วทัง้ โลก ดวยการเอาปน ลาตุน กบั บ้ึง” “ทําไม?” หลอ นตาลกุ โพลง ไชยยันตห ัวเราะงอหาย หันไปพยกั หนากบั รพนิ ทร พช่ี ายอดสงสาร นอ งสาวไมไ ดอ ีกกเ็ ลยชว ยบอกมาวา “ตนุ มันเปนสตั วต ระกูลหนชู นิดหนึ่ง อาศัยอยูในรูตามโพรงรากไม เขาลาตวั มนั โดยวธิ ี ขุดจับมนั ข้ึนมา หรอื ไมก ็ดกั ไมตองใชป นผาหนา ไมหรอก” “นอ ยจะไปรูหรือคะ” นองสาวบน คอ นกราดทงั้ สองคนยกเวนพช่ี ายของหลอ น “ต้งั แตเขา ปา มานี่ กลายเปน ตวั ตลกใหถ กู รมุ หวั เราะเยาะเรื่อย เจ็บใจนกั ” แลวกไ็ มพ ดู ไมห นั ไปสนใจกับอะไรอีก นอนเอาทอนแขนหนนุ ศีรษะหลับตาเสีย ไดยนิ เสยี งสามชายคยุ กนั พึมพาํ เบาๆ ทง้ั ตนุ และบงึ้ เร่ิมจะสง กลิ่นหอมหวนชวนใหหวิ โดยเฉพาะอยา ง ยิง่ ตุน ขณะนนี้ าํ้ มนั กําลงั ตก โชยกลน่ิ มาเยา ยวนจมูกของหลอ นไมแพห มหู ันหวั ค่ําวาน แตห ญิงสาว พยายามไมส ดู กล่นิ ไอของมันเสยี หลอ นตอ งลืมตาข้ึนอกี ครงั้ เพราะไชยยนั ตเปน คนสะกดิ สงตุนยา งอนั หอมหวนชน้ิ หนึ่ง มาให “เอา! ลองดหู นอ ยซิ รบั รองวา หมหู ันเมอื่ วานทาํ อะไรไมไ ด” ดารินปด มอื โดยแรง ตวาดเสียงขุน [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

942 “ไม! ใครอยากกินกเ็ ชญิ กินเขาไปเถอะ ฮ!ึ ช่ือของมันก็บอกอยแู ลว วา ตนุ ฉนั ไมอ ยากจะ โงเ งา เตา ตุนหรอก” “แลว กัน ไมหวิ หรอกหรือ?” “ไม! ” หลอนสน่ั หนาจนผมกระจาย ยืนกรานคาํ เดิม ทง้ั ๆ ที่ทอ งรอง สามชายในขณะนกี้ ําลัง เคยี้ วทั้งบึ้งและตนุ กนั ปากเปน มันอยางนาเอรด็ อรอ ย และมองมายังหลอ นอยา งสงสาร ระคนขบขัน ไชยยนั ตจปุ ากลัน่ “พิโธ หาวาโงเงาเตา ตนุ ของวเิ ศษเด็ดสะระตแี่ ทๆ คนไมกนิ นน่ั แหละโง ยอมหวิ อยูได ลองหนอยนา...แลวจะติดใจ” เพอื่ นชายคะยน้ั คะยอมาอกี ดารินผลักทีเดยี ว ไชยยนั ตห กคะเมนไป “น่ีแน! โมโหแลวนะ บอกวา ไมกนิ ไมกนิ จะมาบงั คบั อยูได ไมตองมาเปนหว งฉนั หรอก ถึงจะหวิ ยงั ไงฉันก็ทนได” “ตามใจ ไมก นิ อยา กนิ ดเี หมอื นกัน พวกเรากินกนั สามคนใหสบาย ปลอ ยใหห วิ ไปคน เดยี ว” ไชยยนั ตวา แลว เคีย้ วกรว มๆ ยวั่ หลอ น หญิงสาวน่งั หนางอ บนอะไรอบุ อบิ อยใู นลําคอ ความจรงิ หลอ นหิวแสนหวิ แตไ มกลา ทดลองเพราะไมเคยมากอ น เพราะชื่ออันไมน า ฟง ตลอดจน รูปรางอันไมน า พสิ มัยของเจา สตั วท ้ังสองชนิด มันทาํ ใหห ลอ นกระเดอื กไมล ง ประกอบกบั ความ โมโหทีถ่ กู ไชยยันตย วั่ พี่ชายกพ็ ดู มาอยางหนกั ใจวา “อยา งอนื่ ก็เหน็ งา ยดสี ารพดั แตการกนิ นยี่ ากเหลอื เกนิ รกั จะบกุ ปา ถา กนิ ยากตอ ไป ขางหนา จะลาํ บากนะนอย” “ถึงวา อยา งนไ้ี ปไดไ มก น่ี ํ้าหรอก” ไชยยนั ตแ หยม าอกี แลว ชูบง้ึ ใหห ลอนดู “ไมอยากกนิ ตนุ เพราะช่อื มนั โง จะลองบึง้ ดกู ไ็ ดน ะ อยา นง่ั น้ําลายไหลใจแขง็ อยูเ ลย รส มนั วเิ ศษกวา กงุ เผาเสยี อกี เอาไหม?” ดารนิ เดือดดาลจนหัวเราะ “มันก็โงพอๆ กนั นั่นแหละ ทงั้ ตุน ท้งั เตา ท้ังบ้ึง กงิ้ กา เขียด ปาด อะไรพวกนี้ ถาจะถึงข้ัน อดตายละก็ ไปอีกเรอ่ื งหนึ่ง แมจ ะโงก ็ตองยอมกนิ แตนฉี่ นั ยงั ไมถ งึ ขน้ั น้นั หรอก” “พรานใหญก นิ ทุกอยา ง กไ็ มเหน็ เขาโงอ ะไรนี่ ตรงขามฉลาดออกจะตายไป โดยเฉพาะ ในเร่อื งของปา ” ไชยยนั ตแ ยง “ทาํ ไมจะไมโง! ...” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

943 ม.ร.ว.หญงิ คนสวยหนั มากระแทกเสยี งหนกั ๆ มองผานหนา รพนิ ทรแลว เมนิ ไปซอ นยมิ้ “ทง้ั โง ทั้งเงา พอๆ กับเตา บวกกับตุนนน่ั แหละ ดไู ดเ สยี เมื่อไหร” รพินทร ไพรวลั ย กาํ ลงั เอาหทู วนลม ไมสนใจกับการเลน หัวเยาแหยข องพวกนายจางของ เขา นอกจากจะเคีย้ วอยูต ยุ ๆ สาํ ลักจนตาเหล แลวกเ็ ลิกควิ้ ยักไหล เคีย้ วตอ ไปเปน ปกติ โดยไมห นั ไปใสใจกบั หลอน จริงซ.ิ ..เขาบอกกบั ตนเองอยใู นใจ...รพินทร ไพรวลั ย นะโงแ สนโง...ทงั้ โงท ง้ั เงา ตามท่คี นสวยวา เอาจริงๆ ในสิง่ ตา งๆ ทีแ่ ลวมา และก็จะขอโงเ ขลาเจยี มใจเชนนีต้ ลอดไป ตามฐานะ ของพรานนาํ ทางผูซือ่ สตั ย สุภาพบรุ ษุ กับความโง มักจะแยกกนั ไมอ อกหรอก บัดนเ้ี ขาบังเกดิ ความ กังขาคลางแคลงใจขนึ้ มาเหลือประมาณเสยี แลว นายจางสาวผนู ี้พอใจในความ ‘โง’ ของเขาหรอื เปลาหนอ หรอื วา หลอนตอ งการใหเ ขา ‘ฉลาด’ ขึ้นมา จงึ ใชค ําพูดเหนบ็ แนมกระตนุ เตอื นเชน น้ี เพยี งแคธลุ ลี ะอองอันแสนจะบางเบาของความนกึ คดิ เชน น้นั รพินทรก ม็ ีความสุขใจ เงียบๆ ภายใตส หี นา อาการอนั สงบเฉย สว นเชษฐากบั ไชยยันตอ า นดารนิ ไปอกี ลกั ษณะหน่ึงน่ันกค็ ือ หลอนพูดอะไรไมเคยเกรงใจคน และไมม ีการสงวนถอยคาํ บางเลย ซงึ่ กน็ าจะเขาใจเชน นนั้ เพราะ แตไ หนแตไ ร ราชสกลุ สาวเปน มาเชนนี้ พรานนําทางเปรียบไมผ ิดอะไรกับลูกไลห ลอน แลวแสนงอนประจาํ คณะ กห็ ันไปทางพี่ชาย ยิม้ ใหพรอมกบั เอย เสยี งออนเอาใจวา “พ่ีใหญโปรดอยา กงั วลกับนอ ยเลยคะ ในขอน้ี ถาจําเปน จรงิ ๆ นอ ยบอกแลว วา จะทาํ ทุก อยางไดเหมอื นพวกเราทกุ คน เพียงแตขอผลดั ใหถึงเวลานน้ั เสียกอ นเถอะ” “แปลวา ขณะทค่ี นอื่นเขามอี ะไรกนิ กนั อยา งสบายน่นี ะ เรามวั แตรอคอยฝากกระเพาะไว กบั เกดิ และแงซายซิ” “สองคนนน่ั คงจะไมไปขดุ เขยี ด หรือตปี าดมาใหน อ ยหรอกคะ” “อยาเพิ่งหวังอะไรมากนกั ” พรานใหญเอย ขึ้นลอยๆ ฉกี บ้งึ ใสปากเคีย้ วอยา งสบายใจ “ปาไมใชสวนสัตวแ ละสตั วป า ก็ไมใชเ นื้อที่ใสต ูเยน็ เตรียมพรอมไวแ ลว บางขณะมนั ปลอดเอาจริงๆ เดนิ เปน วันยงั ไมพ บอะไรสกั อยา ง โดยเฉพาะอยางยิ่งในยามที่เราตอ งการ” “ฉันเช่อื มือแงซาย วา ไมเสยี เวลาเปลาหรอก แตถึงไมไดอ ะไรมาเลยกไ็ มเ หน็ แปลก ฉนั ยัง ไมห วิ นัก” ดารนิ เปรยตอบ “ถาไมไ ดสตั วป ระเภททเ่ี ธอพถิ ีพิถันเลือกกนิ แลวกไ็ มยอมกนิ อยางทีพ่ วกเราทกุ คนกนิ กนั เธอจะไมม แี รงเดิน” “ชาง!” หลอ นยืนกรานอยางเดด็ เดย่ี ว “ไมตอ งกินสกั มือ้ ก็ยังได ไมต องหว งวาจะไมมแี รงเดิน ฉันเดนิ ได” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

944 ส่ิงทีร่ พนิ ทรแกลงพดู ดทู า จะมเี คา ความจรงิ ข้ึนเสียแลว เวลาผานไปเกอื บรว มชวั่ โมง แต ไมม ีวีแ่ ววเสยี งปนจากท้ังสองจะลั่นขึน้ เลย แมแ ตสักนดั เดียว มนั เงยี บเชียบไปหมด และหลังจาก นั้นอีกครเู ดยี ว รา งของแงซายกับเกดิ กป็ รากฏขนึ้ บนทางดานเลก็ ๆ เดินตรงเขา มา สีหนา ละเหยี่ แสดงอาการผดิ หวัง เกดิ โบกมือเปนสญั ญาณใหทราบวาไมไดผ ลมาแตไ กล แตอยางไรกต็ าม ทงั้ หมดก็สังเกตเห็นคนใชกะเหรย่ี งและพรานพนื้ เมืองหว้ิ อะไรมาในมือดวย เม่อื ใกลเ ขามาจงึ เห็น วา เกดิ มมี นั มอื เสือมาสหี่ า หัว สวนแงซายแบกกลว ยปามาเครอื หนึง่ มรี อยนกและอีเห็นกนิ เสยี กวา ครึง่ รพนิ ทรแทบจะหวั เราะออกมาดังๆ หนั ไปทาง ม.ร.ว.หญงิ คนสวย ซงึ่ นัง่ สีหนา ผิดหวงั อยู “ไดแลว ครบั ‘ขา วลงิ ’ มีทัง้ มันมอื เสือ กลว ยปา ...ออๆ ดูเหมือนจะมลี กู ไขเนา มาดวยอีก หอใหญ” คาํ พูดของเขาทาํ ใหเ ชษฐากบั ไชยยนั ตห วั เราะ สว นดารนิ วางสีหนา ปกติ ซอนแววฉิวไว พดู สะบัดๆ “กย็ งั ดกี วาไมไ ดอะไรเลย ‘ขาวลงิ ’ ยังดเี สยี กวา ตวั ตุน ตัวบงึ้ ไมตอ งมาหัวเราะเยาะหรอก เมื่อไมไดสัตวอ ะไร ฉนั กจ็ ะยอมเปน พวกมังสวริ ัติ กนิ พวกพชื แทน ดเี หมือนกนั ” แงซายกับเกดิ เดินเขามาถงึ วางผลหมากรากไมท ี่พอจะหาติดมือมาไดล งกบั พื้น แลว ลง นงั่ หนาแหง เกิดยกมอื ลูบหวั สบถพาํ “เงยี บเหลือเกนิ มแี ตอ ีเหน็ กบั คา ง จะยิงก็เสยี ดายลูกปน แลวเอามานายหญงิ ก็คงดา ” ดารินยม้ิ ใหแ กค นทัง้ สอง พดู ปลอบเสยี งหวานวา “ไมเ ปนไรหรอก ดแี ลว ทไ่ี มยงิ สัตวทฉี่ นั ไมกนิ ฉนั กินมันมือเสือแทนขาวไดอยางด”ี วาแลว หลอ นกเ็ อามันมือเสือโยนเขา ไปในกองไฟ พรานใหญหวั เราะหึๆ สอบถามเกิด อยสู องสามคาํ แลว กห็ ันมาทางแงซายผนู ่ังหนา จดื อยู “นายหญิงฝากความหวังไวก บั แกมาก แงซาย แกไมค วรทาํ ใหนายหญงิ ผิดหวัง” “คณุ จะไปวาอะไรเขา” หญงิ สาวหนั มาออกรบั แทนแงซายโดยเรว็ “คุณก็บอกเองแลวไมใชห รือวา ปา นะ บทมนั จะปลอดมนั ก็ปลอดเสยี ทีเดยี ว หาอะไร ไมไ ดเ ลย” แลว หลอนกม็ องไปทางแงซาย ย้ิมให “อยาคดิ อะไรใหม ากเลย แงซาย ฉนั ไมไ ดว าอะไรเธอหรอก ถงึ อยา งไรเธอกย็ งั อตุ สา หมี ของท่ฉี ันพอกนิ ได...มาฝากจนได ขอบใจมาก ทงั้ สองคน” “นายหญิงรกั แกมาก ไมย อมกินตุนกับบงึ้ เฝา รอคอยความหวงั จากแกเทา นั้น” รพนิ ทรพ ดู กบั หนมุ กะเหรย่ี งรางยักษต อไป ดวยสหี นา เรยี บๆ แงซายลุกข้นึ มองไปทางดารนิ ดวยสายตาเคารพรัก บอกหา วๆ วา “แงซายเสียใจทีห่ าอะไรใหน ายหญงิ ไมไ ด โปรดรอสักครู ประเด๋ยี วแงซายจะกลบั มา” [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

945 วา แลว คนใชชาวดงกห็ ายเขาปา ไปอกี คร้ังอยา งรวดเร็ว โดยไมฟงเสยี วา ดารนิ จะรอง เรยี กทักทว งมาเชน ไร พอรา งของแงซายลบั ตา หลอ นก็หันมาทําตาขนุ กับพรานใหญ จองเขาดว ย ความไมพ อใจ “ฉนั ไมเขา ใจเลย ทาํ ไมคุณถึงพูดอะไรเปน การขับไสแงซาย ใหต อ งพยายามไปหาอาหาร มาใหแ กฉ ัน ทง้ั ๆ ทฉ่ี นั ก็บอกแลววาไมจาํ เปน คณุ แกลง เขา!” จอมพรานโบกมอื หัวเราะเอื่อยๆ อยูในลาํ คอ “ใจเยน็ ๆ ไวค รบั คณุ หญงิ แลว ก็ไมต อ งวิตกเปน หว งอะไรกับเจา คนใชคนโปรดของ คณุ หญิงคนนนั้ ผมรบั รองไดวา คณุ หญิงไมตอ งแขง็ ใจทานมนั มือเสอื ใหฝ ดคออยางเดยี วหรอก ถา หมอน่ันกลับมามือเปลา โดยไมม อี ะไรพอท่ีจะใหค ณุ หญงิ ทานไดอ ีก หมอก็คงไมใชแ งซาย” จริงอยางรพนิ ทรว า ไมก ่นี าที มันมือเสือในกองไฟยังไมท ันจะระอดุ ี อดีตนายทหาร กองโจรกะเหรี่ยงกโ็ ผลก ลับเขา มา คราวนหี้ ว้ิ นกกระทาดงมาดวยพวงใหญ ประมาณ 6-7 ตัว แตล ะ ตวั อว นปเชอื ดคอมาเรยี บรอย คณะนายจางเหน็ เขากต็ ะลงึ งนั ไปดว ยความงนุ งนแปลกใจ “แงซาย!” ดารินรองลน่ั อยางต่นื เตน ยนิ ดีเหลอื ที่จะกลา ว “นี่เธอไปเอามนั มาไดย ังไงกนั น่ี ไมไ ดย ินเสยี งปนเลย แลวเธอก็คงไมไ ดเอาปนยงิ ชา งไป ยิงนกไมใ ชหรอื ?” “แงซายรอ งเลยี นเสยี งมนั หลอกใหมนั เขา มาใกลท ซ่ี มุ แลวดักตะครบุ ทีละตวั !” นักพเนจรชาวดงตอบหนาตาเฉย ลงมอื ลอกหนงั นกกะทาเหลาน้นั ออก โดยไมเสียเวลา มาถอนขน เชษฐาและไชยยนั ตหันมองดูหนา กัน แลว กะพริบตาปรบิ ๆ อยา งฉงนฉงาย จอ งรพินทร และแงซายสลบั กนั คนละทีอยูเชนนนั้ คดิ อยูใ นใจวา ทัง้ สองชา งมสี ญั ชาตญาณปา ทดั เทียมกนั ไป หมดแทบทกุ อยาง ราวกับจะมมี นตวิเศษเรยี กสัตวได เห็นหายไปทีละคน ในสภาพอนั เงยี บและดู ลึกลับพอๆ กัน พอโผลก ลบั มา คนหนงึ่ มตี ุนกับบงึ้ ตดิ มอื มาดวย สวนอีกคนหน่งึ ควา เอานกกระทา ดงมาให โดยไมมีเครื่องมือชนิดใดชวย นอกจากมอื เปลา! สวนดารนิ เองจงึ เพ่งิ จะตระหนกั ณ บดั นว้ี า รพินทรไมไ ด ‘ขับไส’ หรอื ‘แกลง ’ ใหแ งซาย ไปลาํ บากหาอาหารใหแ กห ลอ น หากแตเ ปน เพราะรูเชนเหน็ เชิง เขาใจฝมอื กนั ดอี ยูแ ลวนนั่ เอง จากน้ันรพินทรข อยืมปนสน้ั .357 ของหลอน ชวนเกดิ ออกไปดอมๆ มองๆ หาคางมาเปน อาหารเพิม่ เติมสําหรับทุกคนนอกจากเจาของปน สวนแงซายก็งวนอยูกบั การทํานกสาํ หรบั นายหญิง ไชยยนั ตเขามากระซบิ กบั เชษฐาวา “สองเสือน่ฝี ม ือกินกนั ไมออกเลย มหิ นําซาํ้ ยงั ทนั เหลีย่ มกันทุกฝก าวยาง ดไู มออกวาใคร จะเหนอื กวาใคร แตม นั ปน เกลยี วกันอยใู นทไี งพกิ ล หรอื แกวายงั ไง?” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])