เพชรพระอุมา เล่ม10 จอมผีดิบมันตรัย

2009 [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2010 73 ไชยยันต อนนั ตรัย หมดหวงั เสยี แลว !! นน่ั เปน ความรสู กึ อนั หนาวเหน็บและปวดชาท่ี แลน ข้นึ จับประสาททุกระบบของจอมพราน เปน ครง้ั แรก ท่เี ขาแลเห็นดวงตาของเชษฐา วราฤทธ์ิ ท่ี เปยกข้นึ ไปดวยน้ําตา มันเปน น้ําตาของลกู ผูชายชาตรซี ง่ึ สาํ นกึ ไดว า ณ บดั นเ้ี ขากาํ ลงั สญู เสยี ยอด สหายซงึ่ เห็นกนั มาแตเ ล็กแตน อ ยรวมเปนรว มตายกันมาโดยตลอด สาํ หรบั มาเรีย ฮอฟมนั ไมมใี ครอานความรสู ึกของหลอ นได ภายใตส ีหนา อันซึมสงบ น้ัน หลอ นเปน ผูหญิงใจแข็งราวกบั เหลก็ เพชร ยกมือขนึ้ ทําอาเมนอยา งแชมชา รมิ ฝป ากขมบุ ขมิบ อนั เปนลกั ษณะเชน เดยี วกนั กับทีท่ ุกคนเคยเหน็ ครัง้ ที่หลอนยนื อยูเบ้ืองหนาหลุมฝง ศพของสามี ภาวะอนั เศรา สรอ ยซึมสลดนนั้ ปกคลมุ ไปตลอดทัง้ บรเิ วณแคม ป พวกพรานพื้นเมอื ง ทงั้ หมดน่ังกอดเขาคอหลุบรายลอมรางของไชยยนั ตเปนวงกลม ปากของทกุ คนดูเหมือนจะถูกเยบ็ ไวส นิท คงไดย ินแตเ สียงร่ําไหข องดารนิ เทา นัน้ เวลาแหง ความเงยี บงนั เหมอื นโลกหยดุ หมนุ น้ี จะผา นไปนานสักเทา ใดไมทราบได ใน โสตประสาทอันลั่นอ้ือของทกุ คนดเู หมอื นจะแวว เสยี งประหลาดๆ มาจากปารอบตวั ฟง คลา ยๆ เสยี งกูเรยี ก เสยี งโอดโอยโหยหวน บางทกี เ็ หมือนจะมีคนมาพูดกนั พมึ พาํ ซบุ ซบิ อยูในเงามืดของพง ไพรท่ีแวดลอ มอยู และบางขณะกเ็ ปน เสียงหัวเราะแหลมเย็นเยาะหยนั ไยไพ จะเกิดขึ้นจากอุปาทาน หรอื อะไรกไ็ มม ีใครนาํ ข้ึนมาสอบซกั ถามกัน นอกจากจะไดย นิ และครนุ คดิ กันไปเองตามความรสู ึก เฉพาะตวั ของแตละคน แลว อดตี ทานทตู ทหารบกก็เงยหนาขนึ้ ความเขมแข็งปรากฏข้ึนที่แววตาบกึ บึนทงั้ คู อันแสดงใหเ หน็ วาปลงตกและระงบั ความรสู กึ ลงไดแ ลว “ในท่ีสุด เรากเ็ สียเพือ่ นตายท่ดี ีท่สี ุดของเราไป...” เสียงนน้ั แหบหา ว ดงั ขน้ึ ทา มกลางความเงยี บ “ตอไปจะเปน ใครอีก ไมร ูไ ด แต. ..จะไมม อี ะไรมาเปลี่ยนเจตนาเดิมของเราได” “ถึงอยา งไร พวกทานก็จะตอ งไป...ไปสคู วามพินาศ แหง อาถรรพข องนครแหงความ หลบั หรอื มฉิ ะนั้นกไ็ ปเพ่อื แกบ ว งทัณฑกรรมใหแ กพ วกเรา!” มาเรียพมึ พําประโยคที่เจา ผีกองกอยกลาวไวข น้ึ อยา งเลอื่ นลอยแผวเบา เหมือนจะเตอื น ระลกึ “มนั พดู ของมนั ไวถกู แลว บางทพี วกเราอาจตอ งตายกนั ทง้ั หมด อาจคอ ยๆ ไปทลี ะคน หรอื มฉิ ะนน้ั กต็ ายหมใู นเวลาเดียวกนั ในวินาทีใดวนิ าทหี นึ่งขางหนา” “กใ็ หมนั รไู ป!” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2011 เชษฐาตอบอยา งหนกั แนน กราวเกรียม สติสัมปชัญญะของเขากลบั คนื มาแลว ภายหลงั จากมนึ งงเหมอื นตกอยใู นหว งฝนรา ยไปชว่ั ขณะ รวมทง้ั อาํ นาจความรนั ทดเศรา โศกทเี่ กาะกนิ ใจ นว้ิ ของใครคนหนงึ่ สะกดิ เบาๆ มาทีข่ อศอกของรพนิ ทร เมอ่ื หนั ไปกพ็ บวามันเปน มอื อันผอมดาํ ของสางปา เจาพรานตองสูของมาเรยี มันกาํ ลงั มองมาทเ่ี ขาดวยสหี นาตายดา น ยากจะอา น ความรูสึกอันเปน บคุ ลกิ ประจํา แลว เสยี งเบากระซบิ ก็ดังมาวา “นาย” “ฮือ?” “นายจะลองเชอื่ สา งปาดูสักหนอยไหม?” “เช่อื อะไร?” “พอของสา งปา เคยเลา ใหฟ งไวต ง้ั แตส มยั สา งปาเปน เดก็ เล็กๆ....” “เลาอะไร?” “พอวา ในดงดํา ฝงเหนอื ของลมุ นาํ้ สาละวิน มีตะขาบใหญเล้อื ยมาที เสียงดงั เหมอื น พาย.ุ ..” “ฉนั เห็นแลว และทุกคนรวมทั้งแกดว ยก็เหน็ แลว ...ดันเสอื กมาเลา ใหฟ งอยูอ กี ทําไม” พรานใหญตวาดเบาๆ อยากจะประเคนบาทาใหเ จา ตอ งสูสกั พลั่ก คา ทด่ี นั มาพูดเรือ่ งไม เปน เรอ่ื งในภาวะเชน น้ี “พอ วา พิษมนั มากยงิ่ กวา งจู งอาง กัดใครตอ งตายไมม ีทางรอด นอกจากจะรูวิธีแก” รพินทรห ันขวบั ไปจองหนาอีกคร้งั “วธิ แี ก?” เขาทวนคํา “แกยังไง?” “พอวา ตอ งเอาพรกิ ขห้ี นูที่ขน้ึ อยูใ นดงดาํ เดียวกัน มาตําผสมกบั เนื้อของตะขาบดง พอก ปด ท่ีแผล มนั จะเปนยาดดู พษิ ออก แกใ หฟ น ได” จอมพรานขมวดค้วิ จองหนา ตางปาตาไมกะพริบอยูเ ชน นนั้ พวกพรานพนื้ เมอื งหผู งึ่ ชนั คอข้ึนจากกิรยิ าอนั หงอยเหงา มองน่ิงมายงั เจา ตอ งสเู ปน ตาเดยี ว ซงึ่ ยังน่ังงงไมร ูเรือ่ ง แตแ ลว ก็ เขาใจ เม่อื แหมมสาวหันไปแปลภาษาพมาทสี่ างปาใชพดู กับพรานใหญใ หท้งั สองฟง “ทําไมถึงมาบอกเอาเดยี๋ วน้?ี ” รพนิ ทรซกั ตํา่ ๆ ไมม ีความกระตอื รอื รน หรอื ศรทั ธานัก ดวยสหี นา ตายเหมอื นเดมิ สา งปาก็ตอบวา “สา งปาไมแนใ จ ไมรวู า มันจรงิ หรือไม ปเู ลาใหพอฟง แลว พอ กเ็ ลาใหส า งปาฟง อีกที หนงึ่ ” “ก็ทาํ ไมเราไมท ดลองกนั ดูละ ในคืนทีม่ ดื สนิท มดี าวสอ งแสงแมแตดวงเดยี ว กย็ ัง ดกี วาไมมอี ะไรเสียเลย!” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2012 มาเรียรอ งขึน้ “สายไปเสียแลว เมย. ..” เสียงดารินพึมพําขน้ึ เศราๆ น้าํ ตาไหลรนิ “เธอแนใจหรอื นอ ย?” “ฉันก็ไมอ ยากจะคดิ หรือเชอ่ื เลย แตความเห็นในทางแพทยของฉัน มันเปน เชน นนั้ ” หมอดารินตอบเสยี งสนั่ เครอื ตาแดงชํ้า “ถาเนื้อตะขาบตําผสมกบั พรกิ ดง แกพ ิษไดจ รงิ ๆ ไอสา งปากค็ วรจะถูกฝงแทน นายทหาร คาที่มันเพิ่งจะอา ปากบอกเอาเดย๋ี วน!้ี ” บุญคาํ คํารามออกมา จองมองดพู รานตอ งสดู วยตาขวางดุ จนั เสย เกิด และคะหยน่ิ เพง จบั มองมาเปน ตาเดยี วอยา งเดอื ดดาลใจ “ถึงสา งปาจะบอกขึ้นในทนั ที มันก็สายอยูดีนนั่ แหละ กวาเราจะไปเอาพริกดงมาได เขาก็ตองตายลงเสียกอ นอยา งทเ่ี หน็ อยูน่ี แลวอีกอยางหนงึ่ สา งปาก็เพียงแตไ ดยนิ ไดฟงมาอยาง เล่ือนลอยเทาน้นั ตวั มนั เองกไ็ มกลา ยนื ยนั ” หัวหนา คณะกลาวขน้ึ อยา งมองไมเห็นความหวังอะไรอีกทั้งส้ิน “สา งปาจะไปเกบ็ พรกิ ตน น้นั มาให เอามาตําพอกแผลรอยเข้ยี วของมนั ที่ขานายปน โต ลองดูวา พอ บอกไวจ ริงหรอื ไม” สางปาบอกทกุ คนมาหนา ตาเฉย “ถา เขายงั ไมตาย และถา ยานนั้ ศกั ด์สิ ิทธิ์จรงิ เขากฟ็ น ขน้ึ ได แตน เี่ ขาตายเสียแลว เขาฟน ไมไดหรอก คนทต่ี ายแลว รักษาไมไ ด” เชษฐาพดู ผา นมาเรยี ใหแ ปลให “ถา ไมห าทางชวย นายปน โตตายแลวก็ตายเลย แตถาพยายามชว ย ตายแลวกอ็ าจฟน ได” สา งปาตอบคยุ ๆ ตามประสาคนปา อยางมนั แตฟง แลว ก็ออกจะเปน ปรชั ญานา คิดอยู บา งเหมอื นกนั สาํ หรับหูของผูเจรญิ แลว “กน็ าคดิ นะ แปลตามคาํ พดู ของไอน ีอ่ อกมา ก็ไดค วามคลา ยๆ กับวา การพยายามยอม มีโอกาสมากกวาการงอมืองอเทาทอดอาลยั ” หัวหนา คณะหนั ไปกลา วฝดๆ กับจอมพรานผูน่งั นง่ิ อยู รพนิ ทรเ มมริมฝปากแนน ชําเลอื งไปทางรา งอนั นงิ่ เปนซากเขียวคล้ําของไชยยนั ต แลว เหลือบตาไปทางดารนิ เหมือนจะขอความเหน็ พอสบตาอันคลอลน ไปดว ยหยาดน้ําคนู น้ั ก็เหน็ หลอนสา ยหนา นอยๆ “ไมม ชี พี จร หรือลมหายใจเลยหรือครบั คณุ หญงิ ?” พรานใหญถ ามเบาๆ ทีส่ ุด [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2013 “หยดุ ไปนานแลว ไมเ หน็ หรอื ผิวเปนสมี วงไปหมดทัง้ ตวั ...” หลอนตอบขณะทกี่ มหนา รพนิ ทรตรวจดตู ามรา งกายอกี ครัง้ แลวใชม ีดพบั ดานทอื่ อันเปน เครอ่ื งมือสาํ หรบั เปด ขวดโซดาซงึ่ ตดิ ตวั อยู ทดลองงางปากไชยยนั ตด ู “เอ...ตัวยังอนุ อยู แลว กอ็ อ นเคลือ่ นไหวได ไมม ีสวนไหนแข็งแมแ ตข ากรรไกร ในปาก กป็ กติ ไมม นี า้ํ ลายฟูม...” เขาพมึ พาํ แลวหันขวบั ไปทางหัวหนา คณะอยางตัดสนิ ใจ พดู โดยเรว็ “หน่ึงในลา นของความหวงั สมมตวิ า ถา จะมีอยบู าง ก็ยังดีกวาไมม คี วามหวังอะไร เสยี เลย ทกุ คนรออยทู ่นี นี่ ะครับ ผมกับสางปาจะเอาพรกิ ขี้หนูดงตน นัน้ มา” “กล็ องดู เราไมมีความหวงั อยา งอน่ื ใหดไี ปกวานีอ้ กี แลว” หวั หนา คณะพยกั หนา จอมพรานฉวยไดไรเฟลพรอมกบั ไฟฉายลกุ ขึ้นในทนั ทีนั้น “ไป สา งปา แกไปกับฉนั !” พรานตองสกู ระวกี ระวาดลกุ ขน้ึ ยนื ตาม คนของเขาอกี สีค่ นขยบั ตัวจะขอตดิ ตามไปดวย แตพรานใหญโ บกมือหา มไวเสยี กอน “ฉนั จะไปกับสางปาเพียงสองคนเทานน้ั คนอน่ื ๆ อยูเฝาที่น่แี ละระวังตวั เตรยี มพรอม อยาประมาท ฉนั จะไปเร็วกลบั เรว็ ที่สดุ ” กลา วจบเขาก็โบกมือกบั สา งปา ชวนกันเดนิ บายหนาออกจากบรเิ วณทพ่ี กั โดยเร็ว แต แลว ทันทีนนั้ เองกอ นทีจ่ ะกาวพน แนวกองไฟสุดทายท่สี มุ ไวดา นทางดา น ทั้งเขากบั เจา ตอ งสกู ็ตอ ง หยดุ ชะงักกึกลงพรอ มกนั ราวกับนดั กนั ไว ประสาทหูอนั เฉียบไว สมั ผสั กับเสียงของอะไรชนิดหนึง่ ในความมดื มดิ ของพงไม และ ปาหินเบ้ืองหนา สางปาสะกิดสีขา งเขา รพินทรจบั ปนในทาเตรยี มพรอม ประกบไฟฉายไวก บั กระโจมมือ แตย งั ไมเปด ยนื เงย่ี หตู าเบกิ กวา ง จองเหมอื นจะอานทะลุเขา ไปในความมดื อันลล้ี บั สาง ปาเองก็ประทบั ปน ขน้ึ ไหล เพราะเหตุท่วี าบุคคลทง้ั สอง ยังกาวจากแคม ปอ อกไปไดเพียงไมเ ทาไหร มองเหน็ หลงั กันอยใู นระยะไมเกิน 15 เมตร พรรคพวกทแ่ี คม ปจ งึ สามารถมองเห็นอาการผิดปกตนิ น้ั ไดอยา งถนัด ตางขยับตัวเตรียมพรอม ปน กับไฟฉายขน้ึ มาประจําอยใู นมอื ทนั ที แตก ็ไมม ใี ครกระโตกกระตาก หรอื รอ งถามมาเชน ไร เพราะเคยชินและรูหลกั กนั ดอี ยูแ ลว เสยี งใบไมแ หง ลั่นกรอบแกรบในพุมไมท บึ เบอ้ื งหนา ไมห างจากพรานใหญกับสา งปา ออกไปเทา ใดน้ัน เปน เสยี งตนี ท่ีคอ ยๆ จรดเขา มาในลกั ษณะยอง มนั เบาทีส่ ุดและแทบไมมอี ะไรผดิ สังเกต ถา ไมใ ชห ูของพราน ครัง้ แรก รพินทรค ดิ วาเปนอปุ าทาน แตแลว พอกลัน้ ใจฟง กแ็ นใ จ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2014 อะไรชนดิ หนง่ึ กําลงั ยอ งเขา มา มันดงั อยฟู ากตรงขา มของทางดา นไมใ กลไ มไ กลน่ีเอง! เสียงของการเคลือ่ นไหวชนดิ น้ันยงั ฟง ไมอ อกวา จะเปน อะไรแน มีชวงระยะหยดุ เหมือนจะซุมตวั หา ลูท าง แลวตอมากแ็ สกสากแผว เบาใกลเ ขามาอกี ไมใชสตั วเลื้อยคลาน แลว กไ็ มใ ชพวกสัตวใหญส่เี ทา ซ่ึงน้าํ หนกั ตวั ควรจะมากกวานนั้ รพินทรคอ ยๆ ยกมอื ขน้ึ ทําสญั ญาณใหส างปาถอยหลบั เขาไปรวมกบั พวกในแคม ปกอ น เพื่อความ สะดวกในการคลองตัวของเขา หากวกิ ฤตกิ ารณเกดิ ขึ้นในระยะจูโ จมพันตู เจา ตอ งสูปฏิบัตติ าม สญั ญาณส่งั น้ันโดยดี ยองถอยหลังหา งออกไป คงเหลอื เขาเพียงคนเดยี ว ซึ่งขณะน้ีก็เล่ยี งเขามาโคน ตะเคียน เงย่ี หคู อยจับฟง เสียงอยูท ี่นนั่ อาการเชนน้นั ยง่ิ ทําใหฝา ยในแคม ปท วีความกระสับกระสา ย ใจเตน แรงขน้ึ หลายคนคอ ยๆ ทรงกายขนึ้ ยืนอยางเงยี บกริบ มเี สียงลนั่ เกรียบข้นึ มาอกี คร้ัง ตรงพงไมท ่ีเหน็ เปนเงาตะคมุ เบอ้ื งหนา ฮันเตอรขนาด 8 ทอน ในมอื ของจอมพรานก็พวยพุงสวา งจาออกไปในทนั ทนี ้ัน พรอ ม ทง้ั นิ้วทีแ่ ตะอยูกับไก ไมปรากฏราง หรอื แววตาของอะไรทัง้ สน้ิ ทีจ่ ะสะทอ นแสงไฟตอบมา นอกจากใบไม และเถาวลั ย เขาสาดไฟฉายไปรอบๆ อยา งรวดเร็ว สายศนู ยไ รเฟลตาม “ไมพ บอะไร!” รพนิ ทรดับไฟสงบนง่ิ อยอู กี ครูใ หญ กไ็ ดย นิ เสยี งเคลอ่ื นไหวอยใู นพงอกี ครงั้ คราวน้ี ยายมาดงั อยูฝงขวามอื อันเปน ปา ไผ พอฉายไฟก็อนั ตรธานหายไปอีกอยา งปราศจากรอ งรอย จอมพรานถอยกลับเขา มารวมกลมุ กับพรรคพวกทย่ี ืนจอ งอยกู อ นแลว “อะไรชนิดหนึ่ง กําลงั ยองเขามาปวนเปย นอยรู อบๆ ที่พักของเรา ไดยนิ แตเสียง พอ ฉายไฟกห็ ลบ” เขากระซบิ “ไอตะขาบนรกนน่ั เองหรอื เปลา ?” เชษฐากระซิบถาม จอ งมองไปในความมดื “ไมใชหรอกครบั ไมใ ชสัตวเลอ้ื ยหรือคลาน มันอยใู กลๆ เราแคน ี้เองแลว ก็ไมห นไี ป ดวย นอกจากจะคอยหลบซุมอยู พวกเราทุกคนระวงั ตวั อยูในน้ีนะครบั ผมจะบกุ ออกไปทตี่ นพรกิ นัน่ คนเดียวเอง ไมต อ งเปนหว งผม” หัวหนา คณะเหนย่ี วไหลเขาไว “ไมเ หมาะ! อยาเพ่งิ ดกี วา สงบดูทาทมี ันใหแนเ สียกอน รูปการมนั ไมเ ขาเคา เสียแลว” ขาดเสยี งของเชษฐา กป็ รากฏเสยี งยา่ํ กรากแกรกอยูห ลงั พุมไม คราวนใ้ี กลนดิ เดยี ว ราว กับนดั กันไว ปนทัง้ 10 กระบอกจองไปทางดา นน้นั รวมจดุ เสยี งนน้ั หยุดๆ หายๆ เหมอื นอยา งที่เคย ไดยนิ ครั้งแรก หากแตดงั ใกลเขา มาทกุ ที ทิศทางแหวกพงตรงเขามาทีแ่ คม ป ซ่ึงทกุ คนจอ งกนั อยู แทบไมย อมหายใจ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2015 ครั้นแลว เงาดาํ ของอะไรชนดิ หน่ึงก็โผลลบั แนวรกของพุมไมอ อกมาปรากฏเดน อยูใน บริเวณท่รี าบโลงอยา งสงบใกลเ คยี งกบั กองไฟรอบนอกทก่ี อ ไว ไฟฉายหลายกระบอกสาดจา จบั เขา ไปที่รางน้ันพรอ มกนั “อยาเพง่ิ ยงิ !” เสียงเชษฐารอ งขน้ึ ดงั ล่นั กอ นที่ปน กระบอกใดกระบอกหนงึ่ จะระเบดิ พนกระสุน ออกไป ทกุ คนยนื จอ งตะลงึ จากแสงเพลงิ ที่กนิ ไมอ ยูในกอง และลําไฟฉายอนั สวา งจา ทาํ ใหเงาปริศนานนั้ ปรากฏ ขน้ึ อยางถนดั ชัดเจนท่ีสุด มนั เปนรา งไอผ กี องกอยตวั หนึ่ง ซ่งึ ขณะนก้ี ําลงั ยนื สองขาโบกมือสายแชม ชา อยูไ ปมา มนั จะปอ งแสงไฟท่สี าดจาเขาหนา หรอื จะแสดงกริ ยิ าหามอยางหน่ึงอยางใดกส็ ุดทจี่ ะ เดาได มองดูไมผดิ อะไรกับภตู นรกทผ่ี ดุ ขน้ึ จากใตแผนดนิ ความเปน ดษุ ณแี ละอาการโบกมือเรียวยาวนา เกลยี ดอยไู ปมานัน้ ทาํ ใหป นทเี่ ตรยี มจะ ล่นั ทุกกระบอกยั้งไวไดท นั “พระเจา! ไอต วั น้นั นั่นเอง ตวั ท่แี กะเชอื กหนหี ลุดรอดจากมัดของเราไป!” มาเรียอทุ านออกมา ทุกคนกจ็ าํ ไดใ นบดั น้ัน ถูกแลว มนั คอื เจาผีกองกอยหรอื สัตวป ระหลาดตัวหวั หนา ที่ เคยเปนเชลยของฝา ยมนษุ ย และหนหี ลดุ ไปไดอ ยา งลกึ ลบั ตวั นน้ั เอง! มันโผลออกมาเพียงลําพงั ตวั เดียว ปราศจากวี่แววหรือรองรอยของพวกพอ งตัวอืน่ ๆ ทัง้ ส้ิน อึดใจเตม็ ๆ ทา มกลางความงงงัน และแสงไฟฉายทจี่ องจบั อยู เจาสัตวป ระหลาดลึกลบั คอยๆ เดนิ ใกลเ ขา มาในบริเวณแคมปอ ยางแชมชา อาการของมนั สงบราบคาบ ไมแ สดงวาจะมีพษิ รายเปนอันตรายใดๆ ท้ังสิน้ ทั้งหมดยง่ิ ประหลาดใจเพม่ิ ขนึ้ “มนั ตรงเขา มาทเ่ี รา ยิงนะ นาย!” ใครคนหนึ่งในกลมุ พรานพน้ื เมือง ท่ปี ระทบั ปน จอ งอยูร อ งกระหดื กระหอบ แต รพินทรรอ งหามเรว็ ปร๋ือ “อยา ! ดูทาทมี นั กอน อยา เพง่ิ ยิงเปน อนั ขาด” เจา ผีกองกอยชะงกั เลก็ นอย ดวงตากลมวาวทั้งคูจ อ งมายงั ทกุ คน เอามือทม่ี ีเล็บ ประหนึง่ ตนี เหยยี่ วท้ังสองปด ผานหนา ไปมาอกี คร้งั ทุกคนกระจายกนั ออกอยางเตรียมพรอม พวก พรานพน้ื เมืองความีดไมแ ละเชือกข้ึนมาถือเตรยี มลอ ม แตมนั ไมม ปี ฏกิ ริ ิยาจะตอ สูห รอื ผละหนอี ยาง ใดทัง้ ส้นิ สา ยหนามองคนทต่ี วี งลอ มอยหู างๆ ไปรอบๆ แลว คอ ยๆ เคลื่อนแชมชา เขา มาอีก จนกระท่งั มาหยุดยืนอยใู จกลางบรเิ วณแคม ป “แปลกเหลือเกนิ จากทาทีทเี่ ห็นอยนู ี่ แสดงวา มนั เจตนาจะเดนิ เขา มาหาเราเอง” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2016 ดารินรองออกมาเบาๆ จอ งรางอันแสนจะนาเกลียดนน้ั อยา งอัศจรรยไ ปหมด ซึง่ กเ็ ปน อาการเดียวกับทุกคนในขณะน้ี เชษฐาตะโกนส่งั พรานพนื้ เมืองทกุ คนใหส งบเฉยไวก อน เพยี งแตใ ห ระวังลอ มไวเ ทานั้น รพนิ ทรเดนิ อยา งระมัดระวังเขา ไปใกลม ัน เจาสตั วประหลาดทรุดตวั ลงนั่งจอ มกบั พน้ื ตรงหนาเขา หา งเพียงกาวเดยี ว...ไมม ีอาการหวาดกลวั สะทกสะเทอื นใดๆ ทงั้ ส้นิ ลกั ษณะนัน้ เหมอื นสตั วเล้ยี งเชือ่ งๆ หรือมฉิ ะนั้นกเ็ ปน การเผชิญหนา ระหวางมนุษยต อ มนุษย ปราศจากอาการใดๆ ของสตั วป า ทัง้ สนิ้ เขาจอ งมันเขม็งอยา งพยายามคน หารหัส และมนั ก็ มองตอบเขามาเชนเดยี วกัน รพินทรร สู ึกวา มีอะไรหลายตอ หลายอยา ง อยูใ นดวงตาอนั เตม็ ไปดวย จิตตานภุ าพลึกลบั คูนั้น แตก็ไมอาจแปลความหมายไดอ อก สัมผัสไดอ ยา งเดยี ววา ...มันไมไดมา อยางศตั รู ทา ทซี ่งึ มันเขามาหาฝา ยมนษุ ยอ ยา งแชม ชา สงบราบคาบ มีอทิ ธิพลประหลาดทําใหท กุ คน พากันไดแ ตจ อ งนิง่ กนั ไปหมด โดยยังไมอ าจตดั สนิ ใจอยางไรลงไปได นอกจากคอยคมุ เชิงอา น กริ ยิ าอยเู ทา นน้ั “พบั ผา เถอะ นข่ี า เดาไมถูกเลย เอง็ มาดหี รือมาราย!” ในทสี่ ดุ พรานใหญ ก็ระเบิดโพลง ออกมาทา มกลางความอึดอัดอานอะไรไมถูก เจา ภูตไพรกลอกตาของมันชา ๆ ไปยงั คนอืน่ ๆ ที่มงุ ลอ มอยูอีกครั้ง แลว คอยๆ กระเถิบ เคลื่อนเขาไปจนถงึ รา งอันไมต ิงกายของไชยยันต ทามกลางความประหลาดใจงงงนั เหลอื ทจี่ ะกลา ว ของคณะท้ังหมด “มนั เขาไปทไี่ ชยยนั ตท ําไม?” ดารนิ เตม็ ไปดว ยความพศิ วงระคนตน่ื เตน เหลอื ทจี่ ะกลา ว ทั้งหมดกพ็ ากนั เคลื่อนตามเขาไปอยา งรวดเร็ว และบดั น้ียนื ลอ มจอ งมนั อยหู างเพียง สามสกี่ าว มนั ลงนัง่ จอมอกี คร้ัง ตรงบรเิ วณขาอนั เหยยี ดยาวของอดตี นายทหารปน ใหญ ขา งท่ีมี รอยเขีย้ วของตะขาบปรากฏอยู และบดั นเี้ ชษฐาเปนคนตัดขากางเกงดา นน้ันเปด ออกจนแลเห็นเนอ้ื และบาดแผลไดถ นัด คอยๆ เออื้ มมือขางหนึ่งไปเกาะวางไวบ นเขา ขางน้ัน ลักษณะเหมือนลงิ นง่ั อดึ ใจตอ มา โดยการเงยหนาจองตาทกุ คนอยู มนั กค็ อ ยๆ กดตา่ํ ลงไปใกลบาดแผล รพนิ ทรขยบั ตวั อีกครั้ง แตเชษฐากันออกไวโดยเร็ว กระซิบละลา่ํ ละลัก “ดมู ัน รพินทร ดูวามันจะทาํ อะไร เฉยไว! ” ปฏิกิรยิ าเชน นนั้ ของฝา ยมนษุ ยท หี่ อ มลอมอยู ทําใหม ันชะงกั นิ่งไปอีกอดึ ใจใหญ เหมอื นจะรอดทู า ที พอทุกคนสงบน่งิ นอกจากจองดเู ฉย จึงคอ ยๆ กมลงอกี ครง้ั จรดปากอันนาเกลยี ด นา กลวั ลงกบั บาดแผลตรงรอยเขย้ี ว “มันดูดแผล!” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2017 พวกพรานพืน้ เมืองอุทานลั่นออกมา ในขณะท่ีพรานใหญแ ละคณะนายจา งจองตาคา ง ไอผ ีกองกอยกม หนากม ตาดดู อยอู ดึ ใจ ก็ถอนปากออกแลว พน สาํ รอกของเหลวชนิด หน่ึงลงไปกับพื้น มันเปน เมอื กสีดําคล้าํ สงกลนิ่ ข่ืนเขียว มีปรมิ าณประมาณถวยน้าํ ชา แลว กก็ ม ลงดดู อีก แตล ะคร้ังทป่ี ากของมันจรดบาดแผลเปนเวลาอึดใจใหญๆ จากนน้ั ก็พนของเหลวชนดิ นั้น ออกมาในอาการเดมิ ตดิ ตอ กนั หลายครง้ั ทุกคนใจเตน แรง สหี นา อนั งงงนั พิศวง เปลี่ยนมาเปน ความตืน่ เตน ปตยิ นิ ดีในทนั ทีนนั้ เพราะจากสงิ่ ทเ่ี หน็ อยนู ี้ ทําใหพอจะเขาใจไดแลว วา อะไรเปน อะไร “มันดดู พษิ ตะขาบใหไชยยนั ต มันกาํ ลงั ชว ยเขา โอ! เปน ไปไดหรือน.ี่ ..” ดารินสาํ ลักออกมา สุมเสียงสน่ั ไปหมด หนาอันซีดเผือดเรมิ่ แดงเรอ่ื ขึน้ มาเรยี ยกมอื ขนึ้ กาํ ประสานกนั แนน บนอกอยา งลืมตัว ตาเบิกกวา งแทบถลน เชษฐานน้ั จับแขนพรานใหญบ ีบแรง “รพินทร นเี่ ราไมไ ดฝ นไปนะ” หัวหนาคณะกระซิบ จอมพรานแยกเขยี้ ว หยีตาลง เขาเองกพ็ บกับความมหัศจรรยใจไม นอยไปกวา ทกุ คน เลือดฉีดแรงไปตลอดท้ังกายคอยทรดุ ตัวลงน่ัง จองมองดอู าการของเจา ผกี องกอย ซึง่ บัดนี้มนั กมหนากม ตาดูดปากแผลของไชยยนั ตห างกนั เพียงศอกเดยี วกับเขา อีกหลายคนเลยทรุด ตวั ลงนั่งลอมดดู ว ย ช่ัวครเู ดยี ว บริเวณพนื้ ขา งกายของคนเจบ็ ก็นองไปดว ยเลอื ดพษิ ที่มนั ดูดแลวพนคาย ออก สง่ิ ทพ่ี อจะมองเหน็ ชัดเจนสาํ หรบั ความหวังอันเร่มิ มมี าไรๆ นน้ั กค็ อื รา งกายอนั เขยี วคลา้ํ เปนสี มว งของไชยยนั ต เริ่มจะเปลย่ี นมาเปน เผอื ดซีดขาวขน้ึ ครใู หญต อ มา เจาสัตวประหลาดก็เคล่อื นไหวตวั ถอยหางออกจากรา งของคนเจบ็ ทรง ตวั ขนึ้ ยนื มอี าการเหมือนจะผงะออกไปจากวงลอมของมนุษยท น่ี งั่ มงุ อยู ทั้งหมดพากนั ลกุ ขนึ้ ยนื “รูสึกวามันกาํ ลังจะไป ลองหลกี ทางใหม นั ซคิ รบั ” รพินทรรอ งบอกเรว็ ปรื๋อ คณะพรรคตา งกระจายกันออกจากการลอ มวงเปดเปน ชอง พรอ มกับจองจบั อากปั กริ ยิ า ของมนั อยเู ชนน้ัน เจาภตู ไพรเคล่อื นชา ๆ ดวยอาการรๆี รอๆ บายหนา ออกจากบริเวณตรงไปยังชาย ปาดา นที่มันโผลเขามาแตแรก แตแ ลวเมอ่ื ถงึ กองไฟกองสุดทา ย ชดิ กบั แนวปานัน่ เอง มนั กห็ ยดุ หนั กลับมา และดว ยอาการอนั ไมผ ดิ อะไรกับคน มอื อนั แสนนาเกลียดนา กลวั นน้ั โบกกวกั มาที่ จอมพราน ลักษณะน้นั จะใหเ ขา ใจเปนอนื่ ไมไ ด นอกจากมันจะเรยี กเขา “แปลกจริง นนั่ ดเู หมือนมนั จะกวักมอื เรยี กคณุ นะรพนิ ทร” หวั หนาคณะรอ งบอกเขาหนา ตาต่ืน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2018 รพนิ ทรขยับตวั กาวล้าํ หนา ทุกคนออกไป แลวหยุดจอ งมองมันนง่ิ ดทู า ที ไอผกี องกอย เคลอื่ นถอยหลังไปสองสามกาว พลางกวกั มอื เรยี กใหเ หน็ อีกคร้ัง “ใชแ ลว มนั เรยี กนาย!” พวกพรานพนื้ เมอื งรอ งขน้ึ “ผมเห็นจะตอ งลองตามมนั ไปเสียแลว ทาทางมนั พกิ ลอย”ู เขาหันมาบอกกบั คณะนายจา ง แลว หนบี ไรเฟลไวในซอกแขน อีกมอื หน่ึงถอื ไฟฉาย กาวเทา เนิบๆ ตรงเขาไปทมี่ นั พอเขาเร่มิ เคลอ่ื นไหวเจาผีกองกอยก็ออกเดนิ ทางนํา อยางรีๆ รอๆ สอ อาการใหเ ห็นชดั วามันรอเขา “สา งปา ตามพรานใหญไป!” มาเรียรองตะโกนบอกคนของหลอ นโดยเรว็ เชษฐากส็ ง่ั ใหบญุ คํารว มสมทบไปดวยอกี คนหนง่ึ ทัง้ สองคนสาวเทา ตามหลังจอมพรานไปในทนั ทนี ั้น และกม็ ารวมกลมุ ทนั กนั กอ นท่จี ะ ลับออกไปจากแคม ป รพนิ ทรหันมามองคนทัง้ สอง แตก ็ไมเ อย อะไรอกี ทง้ั สนิ้ ฉายไฟจับไปยังราง ของผีกองกอยตวั นัน้ เปนเปาอยูตลอดเวลา ทงิ้ ระยะหางกันประมาณ 10 กาว มนั เดนิ นําเขาเลาะลดั ซอกซอนไปในพุมพงอนั รกทึบรมิ ทางดา น เหมอื นจะเปน มัคคเุ ทศก หรอื เรือนํารองฉะน้นั “พับผาซิ นาย มนั จะเอาเราไปไหนนี?่ ” บุญคาํ รอ งขึน้ เบาๆ “ไมร ูเรือ่ งเหมอื นกัน แตใ นภาวะเชน นี้ ไปไหนกไ็ ปกนั สดุ แตมันจะนาํ ...ถึงอยางไรมัน ก็นา จะเปนผลประโยชนแ กพ วกเรา” เขาตอบตํา่ ๆ ควกั บหุ รีอ่ อกมาจดุ สบู แลวบอกใหบ ญุ คาํ ทาํ หนาทีส่ อ งไฟจบั รา งของมนั ไว เพอ่ื กันพลัดหาย สวนสางปาก็สองกราดสํารวจภูมิประเทศไปรอบๆ อยา งไมป ระมาท รพนิ ทร กระชับไรเฟลพรอ มอยใู นมอื เตรียมที่จะรับหนา กบั ส่ิงอนั คาดคดิ ไปไมถ งึ ไดทกุ ขณะ ทามกลางราตรอี ันมืดมดิ ของดงใหญ อนั เปรียบไมผ ดิ อะไรกบั มะงุมมะงาหรากนั ไปใน กลางขุมนรก โดยไมรูอนาคต รางวิกลวกิ ารครง่ึ ภตู ครึ่งสตั วเทา นั้น คงทําหนาทีน่ าํ ทางของมนั ไป เปนปกติ เปน การนาํ อยางเจตนาจริงๆ เพราะบางครง้ั เมือ่ ภมู ปิ ระเทศลึกลับซับซอ นและรกชฏั เกินไป มนั กห็ ยุดรอให รพนิ ทรบ อกไดแ คเ พียงทศิ ทางเดินนนั้ งมอยใู นปาใหญฝง ซกี ซายของทาง ดานชาง ลกั ษณะภูมปิ ระเทศเปนขอบตนี เขาลูกหนงึ่ ไมเกนิ 15 นาที นบั ตัง้ แตเรม่ิ สะกดตามหลงั มนั มานนั่ เอง เจา ผีกองกอยก็นาํ ทง้ั สามมา หยุดยืนอยูบรเิ วณท่โี ลงเตยี นแคบๆ ตอนหนึ่งมตี นไมใบหนา ขนาดตนอยา งยอ มๆ ยนื ตระหงา น ครม้ึ อยู ที่มันหยดุ ยนื รออยใู นโคนตนไมนนั้ จนกระท่งั รพินทรก ับอีกสองพรานตามเขามาถึงแลว แหงนหนา ชเี้ ล็บแหลมโงง ขึน้ ไปบนศรี ษะ ไฟฉายทั้งสามกระบอก กส็ อ งจาขึ้นไปทันที [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2019 แลวทกุ คนกอ็ ทุ านออกมาพรอมกนั “ตนพริก!” จากแสงไฟ ทําใหรพนิ ทรก บั พรานพ้ืนเมอื งทงั้ สองมองเหน็ เมด็ พรกิ ทอ่ี อกดกเต็มตน ลกั ษณะไมผิดอะไรกบั ตน พริกยกั ษท ่พี บกนั กอนแลว เมื่อกลางวนั นี้ ผดิ กนั แตว ามนั เปน คนละตน กันเทา นน้ั “นาย!...” เสยี งสางปารองเอด็ ข้ึนอยา งตื่นเตน “มนั พาเรามาทีต่ น พรกิ ท่พี อ เคยบอกสา งปาไว เหน็ จะใชแนแ ลว พรกิ นี่จะตอ งแกพ ิษ ตะขาบได หาไมไ อผกี องกอยมนั คงไมพาเรามาทตี่ น พริกน”่ี รพนิ ทรกัดริมฝป ากแนน ซอยเปลือกตาถี่เร็ว หนั ไปจอ งดูเจาสัตวประหลาด ซงึ่ บดั น้ี ยนื อยหู า งจากเขาเพียงสามกา ว พอสบตาเขามันกส็ ยายริมฝปากเห็นเขยี้ วแหลม ชีม้ อื ขนึ้ ไปบนยอด ตนพริกอกี ครงั้ บญุ คาํ พดู เรว็ ปร๋อื มาอกี คนอยา งดีใจ ตาเปนประกาย “มนั ตรงกันกบั ทไี่ อสางปาพูดไวเ ม่ือหยกๆ ไอผกี องกอยน่ี มนั คงตองการใหเรามาเก็บ พริกไปพอกแผลนายทหารน่นั เองใชไ หมวะ? ไอพ ุงปองฟนแหลม?” ประโยคหลงั ตาพรานเฒา หนั ไปรอ งถามสัตวประหลาด เหมอื นจะฟงคาํ พดู ของแกไดร เู รอ่ื งดที สี่ ุด เจา ภูตไพรพยกั หนาแลวทําบุยใบดว ยมอื ทัง้ สอง เรง เราใหข น้ึ ไปเกบ็ “เอาละ เห็นจะไดการแน สางปากับบญุ คาํ ปนขน้ึ ไป ไมตอ งเกบ็ ทีละเครืออยใู ห เสยี เวลา เลอื กฟน ลงมาทั้งกง่ิ เลย” เขาออกคําสัง่ อยางไมวายตน่ื งง ตาพรานเฒากบั เจาตอ งสวู างปนกบั ไฟฉายลง ชวนกันปน ไตข้ึนไปทนั ที โดยมมี ีดขดั ติดหลงั กนั ขน้ึ ไปคนละเลม รพนิ ทรเปดไฟฉายต้ังไวเ พือ่ ชว ยสองใหเ หน็ ถนดั ตนเองยนื คอยอยู ขางลาง ไมก ่ีอดึ ใจตอมานนั้ เอง สองพรานก็ปนข้นึ ไปถึงคาคบแรกซึง่ ไมส ูงนดั ชว ยกนั ฟน ลดิ ก่ิง ทา มกลางความเงยี บ เสยี งมดี กระทบกงิ่ พรกิ ดังกอง แลว สองสามกิง่ ขนาดเทา แขนกห็ กั ครืนลง มา รพนิ ทรวางไรเฟล ลง ปผู า ขาวมา ราบกับพ้นื กระโดดเขา ไปรูดเอาเมด็ ของมันโกยใสลงไปใน ผา ขาวมาโดยเร็ว ในขณะที่บุญคําและสางปาชว ยกันฟน ขาดลงมาอกี แตแลว ทันทีน้นั ระหวา งท่ี พรานใหญก ําลังสาละวนอยกู บั การเก็บเม็ดพรกิ เจาผกี องกอยกก็ ระโดดพรวดพราดเขา มาแสดง อาการลกุ ล้ลี กุ ลนอยูเ บือ้ งหนาเขา เหมอื นจะพยายามจะบอกอะไรสกั อยางหนง่ึ ท่เี ปน ความ หวาดหว่นั พรนั่ กลัวของมนั ในขณะน้ี โบกไมโบกมอื วนุ สง เสยี งรอ งกอยๆ อยูถีร่ ะรัว รพนิ ทรชะงกั [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2020 จอ งมนั แตเ ขากไ็ มส ามารถจะอานสิง่ ใดไดออกทัง้ สิ้น...จากอาการอนั โลดเตน กระสับกระสายรอน รนนั้น “เฮย นนั่ เอง็ เปน อะไรไป!” เขารอ งทกั ขึ้นดวยความประหลาดใจ พริบตาเดียวเทา นัน้ รา งของสตั วประหลาดกพ็ ุงวูบผละจากเขาหายเขา ไปในเงาปา รวดเร็วไมผดิ อะไรกบั เงาของปศาจ โดยไมม โี อกาสทจี่ ะใหเขาเขาใจอะไรไดทัง้ ส้นิ นอกจากรหัส อันผิดปกตจิ ากทาทขี องมัน “อะไรนะ นายพูดกบั ใคร?” บุญคาํ กับสางปาหยดุ ฟนก่ิงพรกิ รอ งถามลงมาเปน เสียงเดยี ว เพราะไดย ินเสยี งอุทาน ของเขา รพนิ ทรกส็ งั่ ขึน้ ไปอยางรีบรอนเร็วปร๋อื “พอแลว รีบลงมาเถอะ เรว็ ท่สี ุด! ไอผกี องกอยมนั ตกใจอะไรสักอยา งหน่ึง เผนหนหี าย เขาปา ไปแลว ” ตาพรานเฒากบั เจา ตองสู รบี พรวดพราด กระโดดตุบลงถงึ พ้ืนโดยเรว็ พรานใหญร อ ง เรงใหช ว ยกนั เกบ็ รวบรวมเมด็ พริก ขณะทก่ี มลงเกบ็ ชุลมุนกันอยู ทง้ั สามก็สะดุงขึ้นสดุ ตัว เสียงไรเฟล ล่ันตูม กึกกองทําลายความเงยี บขึ้นสะเทือนซา ไปทง้ั โขดเขาทา มกลางราตรี อันสงบ มนั ไมหางออกไปนัก...และไมมปี ญหา มันดงั มาจากทางดานทพ่ี กั ของคณะซ่ึงกาํ ลังรออยู นนั่ เอง “เกิดอะไรข้ึนทพ่ี กั ของเราแลว นาย!” บุญคาํ รอ งลัน่ ไมทนั จะขาดเสียงของแกกแ็ ผดแหลม หนกั หนว งข้นึ ถ่ยี บิ 3 นัดซอ น น่นั เปนเสยี งของ ปน ส้นั แลว ก็ตามติดมาดว ยลกู ซองอีก 2 นัด ดเู หมอื นจะมีเสียงเอะอะโวยวายดงั ตามลมมาแววๆ แสดงอาการของความตน่ื ตระหนกชุลมนุ บุญคาํ กับสา งปา เผนอยางลมื ตัว ขยับจะวงิ่ แนบกลับไปยังที่พกั แตรพนิ ทรกระชากคอ เสอ้ื ไวไ ด ดวยสติสมั ปชัญญะท่ีควบคุมไดเ หนือกวา “เกบ็ พริกใหกอ น” เขาตะโกนกรอกชอ งหทู ้งั สอง เสียงเตือนเชน น้ันเองทาํ ใหสองพรานลนลาน โกยพริก ใสผา ขาวมาอยา งไมย อมหายใจ ในขณะทพี่ รานใหญก ระโดดไปรวบปนประจาํ มอื และไฟฉายทีเ่ ปด ทงิ้ ไวเ ขา มาแจกสง ให อึดใจเดยี วทง้ั สองก็ชว ยกนั มัดชายผาขาวมาผกู เปนปากถุง บรรจุพรกิ ไดห อบใหญ เหวย่ี งขน้ึ สะพายหลงั รพนิ ทรก ็ฉายไฟสอ งหาท่หี มายท่ีเขาทําไว ขณะทเี่ ดนิ ตามหลังเจาผีกองกอย มา คลาํ ทางออกเดินอยา งรบี ดว นเพอื่ บา ยหนากลับท่ีพักดว ยใจอันไมอ ยกู ับตัว [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2021 ระหวางทีล่ นลาน คลาํ หาทางกันมา ตา งกไ็ ดย นิ เสียงปน จากแคม ปร ะดมยิงอยางเอด็ องึ ถลมปาไมเปนส่ําหลายตงึ ทงั้ ไรเฟล ลกู ซองและปน สัน้ สลบั ไปกบั เสยี งโวยวายทีล่ อยมาจางๆ ส่งิ ทสี่ รางความกระวนกระวายรอ นใจใหแ กรพนิ ทร และอกี สองพรานในขณะน้ีคือ ไม สามารถจะทาํ นายเหตกุ ารณไ ดว า เกิดอะไรข้ึนกบั คณะพรรค ขณะเดยี วกันก็ตอ งเสียเวลาคน หาทาง กลับ ซ่ึงไมส ามารถรดุ ไปใหเ รว็ เหมอื นใจนึกได เสยี งบุญคําสบถดาไอผ ีกองกอยลั่น ทีม่ ันผละหนีไปเสียกอ น เหมอื นจะท้งิ ใหค ลาํ ทาง กลบั เอง ยงั โชคดีอยูบางทร่ี ะหวา งการเดินตามมนั มานัน้ รพนิ ทรท าํ เครอื่ งหมายไวใ นบางระยะ ตาม นสิ ยั อนั ไมประมาทของเขา แตกต็ องคลาํ กนั วนุ ทาํ ใหเสยี เวลาไปไมน อ ย เพราะสภาพปารกทึบ และ เดินมาในเวลากลางคนื อนั มดื มดิ ทง้ั สามว่ิงพลางเดนิ พลาง ประเดยี๋ วก็ตองหยดุ สังเกตทางเสียที ปรกึ ษาเถียงกันมาตลอด บางขณะก็หลง...ตอ งหวนกลบั ไปคลาํ จดุ หมายใหม จิตใจก็กระสบั กระสายรอ นเปน ไฟ เพราะ อารามที่จะรบี กลับไปใหถ ึงท่ีโดยเร็ว ตางลม ลกุ คลกุ คลาน กิ่งไมแ ละหนามเกย่ี วเยนิ ไปหมด “ระวังนา นาย ประเด๋ียวหลงผดิ ทางไปใหญ! ” เสียงบญุ คาํ ละลาํ่ ละลักมาอยางเปน หว ง ตัวแกเองตามมาเปนคนสดุ ทา ยลาหลงั “อยา แหกปากเอะอะไปเลย บุญคาํ คอยตามใหด กี แ็ ลว กัน ระวังหอ พรกิ ดวยอยา ให หลน หาย” เขาตอบ กา วพรวดๆ ตะลุยพงไปเบื้องหนา สองไฟกราดแลวมดุ ลอดกิ่งไมท่ที อดขวาง อยู หกั เล้ยี วเขา ทางดานเล็กๆ ฝงซา ยมอื อยางไมยอมเสยี เวลาแมแตน ิดเดยี ว ท้งั ๆ ทอ่ี ากาศหนาวเยน็ จับขั้วหวั ใจ แตบัดน้ี ทัง้ สามเหงือ่ ออกมาทว มกายเพราะความตน่ื เตน ตกใจและการออกกําลังเรงรุด ไปอยา งเตม็ ท่ี ไมนานก็โผลอ อกมาบรรจบกบั ดา นชางสายใหญ อันเปน เสน เดยี วกนั กับทีย่ ึดเปนเสน เดินกอ นท่จี ะวางแคมปข้นึ เพยี งแตย ากจะคะเนไดวา...ดา นไหนเปน ตําแหนงทพี่ ัก จอมพรานฉาย ไฟตรวจไปทง้ั สองดาน อีกสองคนกห็ วั ซุกหัวซนุ เขามายนื หอบฮ่ักอยูเคยี งขา งเขา “ตอนที่เราตามมนั ไป ไมไดผ า นตรงนีเ้ ลยน่ี นาย” สางปาวา หนาตาเลิกล่ัก ฉายไฟหมุนตวั ไปรอบๆ “นัน่ ซินาย นม่ี นั ดา นใหญ เราไมเคยผา นเลย ไมว า จะเดินเมอ่ื ตอนกลางวันนห้ี รือตอนที่ เราตามไอผ นี ่นั ไป” บุญคําสอดมาโดยเรว็ อกี คน จอมพรานกดั ริมฝปาก สองไฟขน้ึ ไปตามยอดไมอ ันสงู ตระหงานชะเงอื้ มสองฝง แลไมผ ิดอะไรกบั ปศ าจยักษทย่ี นื อยใู นความมดื “แตม นั กเ็ ปน เสนทางใหญส ายเดยี วกบั ท่ีเราอาศยั เดนิ เมื่อเยน็ นแี้ หละ จบั เสน ทางสายน้ี ไป เราจะพบกบั แคม ป ฉันตดั ทางออกมาหาจดุ หมายดานใหญน่ีเอง มนั จะชว ยใหเราถงึ ท่เี รว็ เขา ” “แลว จะเอายังไงนาย ซา ยมือหรือขวามอื ? ถา ผิดทศิ ก็ไปคนละทางเลย” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2022 รพนิ ทรย ืนชง่ั ใจ เขาเองก็งงไปเหมอื นกนั มันมีอยูสองทางเทานัน้ จะขึน้ ขวาหรอื ลง ซา ย และก็จรงิ อยางทบี่ ุญคําทวง ถา ตัดสินใจผิดแทนทีจ่ ะเขาถงึ แคมปท พ่ี ักใหเ รว็ ขึ้น กลบั จะย่งิ หาง ออกไป และในขณะนี้เขากไ็ มแ นใ จบริเวณท่ีตง้ั แคมปอ ยทู างดานไหน สาํ คัญท่ีสดุ ก็คอื บัดน้ีเสียงปนทางแคมปเ งยี บลงแลว ไมสามารถจะอาศยั จบั ฟงเสยี ง เพือ่ ชท้ี ิศได บญุ คาํ วา ตอ งขึน้ ทางขวามอื และสา งปาแยงวา แคม ปเ ราควรอยูดา นซาย ในที่สุดก็ ชวยกันสองไฟดูลักษณะของภมู ปิ ระเทศ และตน ไมท ขี่ น้ึ อยูสองฟากทางดาน ความมืดในเวลา กลางคืน มันเปน ศตั รสู ําคัญที่สดุ ของการตดั สนิ ใจเลอื กทางในปาใหญท ่ีไมเ คยชินมากอ น “ชวยกนั นกึ ใหดีซิ ดา นบริเวณนี้ เราเคยเดินผา นมาเม่ือตอนเย็นกอ นตง้ั แคม ปห รอื เปลา ” “ไมเคยเลย นาย” ท้งั สองยนื ยันมาพรอ มกัน เพยี งแคน น้ั เอง จอมพรานกใ็ ชส ามญั วินิจฉยั เขาตดั สนิ “มันเปน เสน ทางดานสายเดียวกบั ทเี่ ราเดนิ มาเม่ือเย็นน้ี ขณะท่ีตัง้ แคม ป เราแยกเขา ต้ัง ทางดา นฝงขวาของดาน ตอนทีเ่ ราเดินตามไอผีกองกอยไป เราก็บกุ อยูในดงของฝง เดยี วกับทตี่ งั้ แคมป ไมไ ดขา มดา นใหญเลย เพราะฉะนนั้ เม่ือเราโผลอ อกมาพบกับเสนทางนี้ และเปนบรเิ วณทเ่ี รา ยงั ไมไ ดเ ดนิ ผา นมากอนเม่อื เยน็ กแ็ ปลวาเราโผลอ อกมาเหนอื บรเิ วณทต่ี ั้งแคมปเ ราตองเดนิ ลง ทางซา ยมือ ถูกของสา งปาแลว!” เขาบอกแลวกจ็ ้ําออกจากที่ โดยมสี องพรานกระโจนล่ิวตดิ หลังมาอยางรีบรอ น หนทางนน้ั เปน ยอดเนนิ ซ่ึงราบลงไปสมู าบ ทั้งหมดครงึ่ วิ่งครง่ึ เดิน เกาะกลมุ กันมาเปน พรวนไดเ พยี งครูเดียว ยงั ลงไปไมถงึ สว นท่เี ปนกน แอง ก็ไดย นิ เสียงปกกระพือวบู วาบตดั ลมดงั ออื้ อยูบนหวั พรอมกบั กล่ินสาบสางทโ่ี ชยลงมาจากเบื้องบน ซึ่งเตม็ ไปดว ยยอดไมสงู ตางวง่ิ พลาง หัน หนาหนั หลงั สาํ รวจไปพลางอยา งคาดคะเนอะไรไมถ ูก รพินทรไ มย อมผอนฝเทา เขารุดลงไปตามเสนทางนัน้ อยา งเร็วท่ีสดุ พรอมกับรอ งเรง คนทัง้ สองมา ตอมาก็ไดย ินเสยี งยอดไมไ หวครืนราวกบั ถกู ลมพดั กรรโชกหรอื ถกู จบั เขยา ท้งั ๆ ทป่ี า สงดั ลม เสียงสัน่ ๆ ของบุญคาํ กระซิบเรยี ก “นาย! นาย!” ไมห ยุดปาก แตร พนิ ทรไมกลาวคําใด ท้งั สน้ิ ออกวง่ิ สดุ ฝเ ทา ทาํ ใหบ ญุ คํากบั สา งปาตองใสตนี หมา โกยแนบตามหลังเขามาอยางไมคดิ ชีวิต บนหนทางสายเทลาดตาํ่ นน้ั อดึ ใจตอมานน้ั เอง ระหวา งท่ีหอลิ่วหวั ปกหัวปา กนั ลงมา กป็ รากฏเสียงลมปก วาด อากาศพ่ึบพบ่ั ราวกบั ใครเอาใบตาลมาโบกลม พุงตามลงมาจากเงามดื เบ้อื งหลังอยางรวดเร็ว กอ นท่ี รพินทรจะรองบอกเชน ไรกบั คนของเขา เงาอนั ดําสนทิ ราวกับผีกระหงั ซึ่งทะบานไลล งมาจากทส่ี ูง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2023 ก็วาบเขา ถงึ ตวั เสยี งบญุ คํากับสางปาซงึ่ กวดตามอยูเบื้องหลงั ของเขา รอ งอะไรออกมาสดุ เสยี งไม เปน ภาษาหลน กลงิ้ อยูเบ้อื งหลังของเขา รอ งอะไรออกมาสดุ เสยี งไมเ ปนภาษาหลนกล้ิงคะมําหนา พุง ลงมาชนหลังเขาเหมอื นถูกผลกั โดยแรง พรอ มกับเสยี งปกตกี ระทบดังสน่นั แรงทคี่ นท้งั สองหัวปกลงมาชนเขา ทาํ ใหรพนิ ทรเสยี หลกั คะมาํ ลงอกี คน จังหวะที่ ศีรษะของเขาปกลงไปตามทางอนั ลาดชันนี้เอง ก็สมั ผสั กับปก โฉบลงเฉ่ยี วกา นคอดานหลังไปอยา ง หวดุ หวดิ กลนิ่ สาบสางฉุนกึกแทบสาํ ลกั โลกเหมอื นจะถลม พังลงมาทบั แลว ท้ังสามคนก็หกคะเมนตลี งั กา กลิง้ ไถลลน่ื ระเนระนาดกนั ลงมาตามทางลาดนั้น สางปากับบญุ คําจะเปนเชนไรบา งไมท ราบได แตก ก็ ลง้ิ นัวเนียลงมาพรอ มกับเขา ไมร ูใ ครเปนใคร สําหรับตัวเขาเองสาํ นกึ ไดใ นขณะทรี่ า งกายหมนุ ตวิ้ ไมร เู หนือรูใ ตนนั้ วา ไรเฟล กระเด็นพลัดจากมอื ขวาไป คงเหลอื แตไ ฟฉายแปดทอนทย่ี ังกาํ แนนตดิ อยใู นมอื ซาย สว นเจาส่ิงลึกลบั ที่พงุ โฉบเขาโจมตีน้นั ถลาตดั อากาศเสยี งดังวาบเลยไปเบ้อื งหนา แลว ทะยานขน้ึ สูงหลบเนนิ ชนั ของมอลูกขา งหนา ดวยอาการรวดเร็วฉับไวราวกับเครอ่ื งบินขบั ไลไอพน รา งของจอมพรานมาติดคาอยูทีแ่ งตอนหนง่ึ ในลกั ษณะคตู ะแคง เขาพลกิ ตวั ขนึ้ มา ในทนั ทนี ัน้ พรอ มกับไฟฉายท่กี ดสวิตชจ า พวยพงุ ข้ึนไป มันก็เปนเวลาเดยี วกบั เจา สงิ่ ลึกลับซง่ึ มา จากอากาศเบือ้ งบน กําลังถลารอนเปนเงาทะมึนดํามดื อยเู หนอื ยอดยางใหญ อาํ นาจกระพือลมจากชวงปก มหึมาปานผนื ผา ใบเตน็ ทสนาม ทําใหย อดไมในบริเวณ นัน้ ไหวลูก ระทบกันครนื ครันไปหมดราวกบั พายกุ รรโชก และยังไมท นั ที่จะจบั ไฟไดถ นดั นกั เจา ส่งิ เหลาน้ันก็โฉบถลาลงมาอีกครัง้ เร็วเหมือน ลมเพชรหงึ ตรงด่ิงเขา มาทเี่ ขาและอกี สองพราน ซึ่งกาํ ลังตะเกยี กตะกายจะผดุ ลกุ ข้นึ ดวยลกั ษณะไม ผดิ อะไรกับเหย่ียวรา ย ทแ่ี ฉลบลงโฉบเหยอื่ บนพืน้ ดนิ “หลบเร็ว!” รพินทรต ะโกนเสยี งหลงบอกคนของเขาซ่งึ กาํ ลังตาเหลือกอยใู นขณะน้ี ตนเองพลิก สะบัดตัวสดุ แรงเกิด กลิ้งเขา ไปหาโคนกอไผ ซึง่ ข้นึ อยูรมิ ทางใกลๆ พลกิ ควา่ํ พลกิ หงายไปอกี ครัง้ สวนบญุ คาํ กับสางปากพ็ ุงหลาวไปคนละทางอยา งไมค ดิ ชวี ิตลงไปนอนราบเลยี ดพนื้ สุดแตวาใคร จะมองเหน็ ท่กี าํ บังในวนิ าทีมรณะน้ี มเี สียงดังพบ่ึ สนน่ั จนแผน ดนิ สะเทือน พรอมกบั มานฝุนและ กรวดหินกอ นเล็กกอ นนอ ย ปลวิ กระจายวอ นเพราะการตกี ระทบอยางแรงจากปลายปก และตําแหนง นั้น ก็คือทซ่ี ึง่ รพินทรนอนอยเู มื่อเส้ียววนิ าทีนเ้ี อง กอนท่จี ะพลกิ ตวั หลบหนี “คางคาว นาย! โอย ! พอ แกว แมแ กว !...คา งคาว!!” นน่ั คอื เสียงโวยวายเอ็ดอึงไมไ ดศ พั ทข องบญุ คํา ซ่งึ เขาไมมีเวลาสาํ รวจไดในขณะน้วี า แกอยทู ไ่ี หน [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2024 จอมพรานมว นตัวข้นึ มาต้งั หลักอกี ครง้ั ตะครบุ มอื ไปทางเข็มขัดดานหลงั เดชะบุญ เหลือเกิน ปน สนั้ ขนาด .44 แม็กนม่ั บงั เอญิ เหนบ็ ขดั หลังของเขามาดว ย กอนทีจ่ ะเดนิ ออกจาก แคมป และในขณะนีม้ นั ยังอยูที่เดมิ ไมไ ดพลดั หลดุ ไปเหมอื นไรเฟล เขาก็หวั ใจพองโตข้ึนดว ย ความหวงั กดั ฟน กระชากมนั ขึน้ มาในพริบตาน้นั เอง ไอท ตู มฤตยู อันสําแดงตนขึน้ อยางกะทนั หนั จูโจมทส่ี ุด และที่บญุ คาํ ผูอาจมองเหน็ ได ถวัดกวาเขารอ งบอกมาวา ‘คางคาว’ บดั นบี้ นิ ทะยานเปน พายบุ แุ คมรอนอยเู หนอื ยอดไมสูง ฟงเสยี ง ไดถ นัดจากลมปก ของมัน และอาการไหวสะเทอื นของยอดไม เขาก็สาดฮนั เตอรขึ้นไปเปน ครง้ั ท่ี สอง แตในคราวนไ้ี มใ ชม ือเปลา ทวามลี าํ กลอ งของ .44 แมก็ นั่มจองตามลําไฟไปดว ย จากลําแสงของไฟ เทากับวา เปนเปา หมายของสญั ญาณใหมันถลาลงใสเหยอ่ื ท่ีมนั กาํ ลังวนเวยี นหาจงั หวะอยูใ นขณะน้ี รางอนั ใหญโ ตดาํ สนทิ ปก เปน แผนหนงั มเี ล็บแหลมโงงโผล ออกมาทางดา นหวั ปก ราวกบั ตะขอสบั กระสอบขาวสาร พุง ตํา่ จากมมุ สูงขนานลงมากับชองทางดา น ทีล่ าดเท สวนลาํ แสงไฟขนาดแปดทอน ดวงตาท้งั คกู ระทบกับไฟวาบวูบราวกบั เพชร มันตรงเขาใส เขาเรว็ จนแทบดไู มทนั ทามกลางเสียงรอ งปา แตกของบุญคํากับเจาตอ งสู รพนิ ทรเ หนย่ี วไกปน สนั้ ในมือกระหนาํ่ สองนัดตดิ ๆ กนั ออกไป เปนการยิงดว ย สญั ชาตญาณและประสาทสัมผัสโดยไมมโี อกาสทีจ่ ะเลง็ ได เสยี งกระสนุ .44 แม็กน่มั ปะทกุ ึกกอ ง กลบลมปก ของมนั ท่โี ฉบถลาเขา ใสอ ยางดุรา ยในขณะน้ลี งหมดสิน้ พอมันตูมออกไป เขากท็ ิ้งตวั ค่าํ หนาลงกบั พนื้ แยกเข้ยี วหลบั ตาแนน เมอ่ื สัมผสั กบั ปกอันรนุ แรงประหนึ่งใบพัดของเฮลิคอปเตอร ผานหวั ไปอยา งกระช้ันชิด แลวกอไผเหนอื ศีรษะท่อี าศัยหลบอยูก ห็ ักวินาศยอยยับ เสียงครืนโครม สะเทอื นโยกไปหมดทง้ั กอ พรอมกบั เสยี งรอ งแหลมสาํ เนียงประหลาดกอ งสะทานดง มนั จะเปน เสียงทอี่ อกมาจากความเจ็บปวด หรือดรุ ายโกรธแคนก็สดุ จะบอกได พงไมใ หญน อ ยดานหลงั กอไผ ซุม น้ัน ถูกชนระเปนทางหกั สะบ้นั ไปอีกหลายพมุ การเสียหลักถลาเขา ชนพงไม นาจะทายไดว า มันคงถูกลกู ปนเขาบางแลว แตแ ทนทีจ่ ะ ไดยนิ มนั หลนลงมากระทบพื้นในลาํ ดบั ตอ ไป กลบั ไดย นิ เสียงลมจากปกกระพือถี่เร็วขึ้นสเู บือ้ งสงู อีก เสยี งฮวบๆ วนเวยี นไปรอบๆ พรานใหญตะกายลุกขนึ้ ว่งิ กระโจนออกมากลางดาน กระชับปนในมือแนน แทบวาจะ บีบดามใหแ หลกยบั ไปกับมอื สอ งไฟตามเสียง ลักษณะการบนิ ของมันฉวดั เฉวียนอยา งธรรมชาติ ของคา งคาวธรรมดา ยงั ประเปรยี วและวอ งไวอยูเหมอื นเดิม ความรวดเรว็ ฉบั พลนั ของการ เคลื่อนไหวชนดิ น้ันทาํ ใหก ราดไฟตามไมท นั นอกจากเหน็ ไดจ ากปลายรัศมขี องลาํ ไฟฉายที่แผก วา ง ออกไปเทานั้น [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2025 เขายนื หมนุ ควา งหันไปรอบๆ โดยเรว็ ตามการบนิ ฉวดั เฉวียนเปนวงกลมของมนั แลว สับไกออกไปอกี นดั สองนัดอยางเดอื ดดาลขดั แคน ทกุ คร้งั ท่ปี น ลัน่ มันจะพลกิ ตัววบู หลบจาก ทิศทางบนิ เดมิ ทุกที พรอมกบั เสยี งรอ ง ‘แจค็ ค!’ ฟง เสยี งเย็นไปถึงขว้ั หวั ใจ บญุ คาํ กบั สางปาบดั นี้ กก็ ระโดดโลดเตน โหร องทําเสียงอื้ออึงขึ้นเพ่อื ตะเพดิ ไล พรอ ม ท้งั ตะโกนบอกอะไรกบั เขาเอ็ดตะโรฟง ไมไ ดศ ัพทชุลมนุ โกลาหลไปหมด วบู หน่งึ มนั ลบั มมุ ยอดไม หายไปทาํ ทาเหมือนจะบา ยหนี แตอกี วูบตอมากโ็ ผลม ารอนอยูเ หนือหัวใหเ ห็น ทาํ ทาเหมือนจะพงุ ลงมาอีกครั้งแลวครงั้ เลา รพนิ ทรข บกรามแนน จองจังหวะที่จะยิงใหถนัด แตก ารจะที่จะยงิ เปา หมายซง่ึ บนิ อยู บนอากาศอยางรวดเร็ว และในเวลากลางคนื ดว ยปน สน้ั เชน น้ี เขาก็ยอมรูวา มันหาประโยชนอนั ใด มไิ ดเลย นอกจากเสยี งขเู ตอื นใหมนั ไดร วู า เหย่ือของมนั มีพษิ สงบา งเทา นน้ั ไมใ ชจะเขาจูโจมราวไี ด งา ยๆ อึดใจตอ มา มันกล็ ับหายไป บุญคาํ กับสา งปาว่ิงตาตงั้ เขามารวมกลมุ กับเขาเหมือนจะ ยดึ เปน ทพ่ี ่ึง ไรเฟล ของท้ังสองก็พลัดหลน ทิ้งอยทู ี่ไหนไมท ราบเหมอื นกนั มีแตมดี คนละเลม ถือ กระชบั แนนอยใู นมือทส่ี ัน่ เปน เจา เขา เครอ่ื งรางทจี่ ะปกปอ งยดึ เปน ทพี่ ง่ึ ไดในขณะนี้ก็คอื เจารเู กอร ซเู ปอรแ บล็คฮอ็ ค .44 แมก็ นัม่ ในมือของรพนิ ทรเทานนั้ และบดั นีม้ นั ก็เหลือตดิ โมอยเู พียงสองนดั ไมม กี ระสนุ อะไหลมาดว ยเลยแมแตน ดั เดยี ว จอมพรานเองกย็ ังนกึ ไมอ อกเหมอื นกนั วา ถา มันบนิ โฉบลอใหย งิ จนกระสุนหมดรัง เพลงิ ตอจากน้ัน ท้งั เขา บญุ คาํ และสา งปาก็คงเปรยี บไมผ ิดอะไรกบั ลูกหนูเลก็ ๆ ทจ่ี ะตอ งหวั ซกุ หวั ซนุ หลบกรงเล็บพญาเหยย่ี ว “ปน! ใครมีติดตวั อยูบาง!!” เขารองเร็วปรอ๋ื ขณะทีท่ ง้ั สองแลนมาถงึ “พลัดหลดุ มือไปตอนที่มันเอาปก ตคี ร้งั แรกนน่ั แหละนาย คงตกอยบู นเนินโนน ” ท้งั สองละลาํ่ ละลกั ออกมาเปน เสียงเดยี ว “ชบิ หายละวา ประเดยี๋ วมนั โผลม าก็ปน กนั เทานัน้ ฉันเหลือลูกปน อยูแ คสองนดั เทา นน้ั ” เขาสบถล่ันออกมา “เดีย๋ ว! บุญคาํ จะลองไปงมมาใหเ อง!” ตาพรานเฒา ซึ่งกลาหาญกวา สา งปารอ งปากสน่ั ขยบั จะไตเ นินขน้ึ ไป แตรพนิ ทร เหนย่ี วไหลไ ว หา มโดยเรว็ “ไมตอ ง! อยูรวมกลมุ กนั ทนี่ แี่ หละ อยา แยกกนั เตรยี มตวั ไวใ หด ี ถา มนั โฉบลงมาถึงตวั ฟนสวนใหเ ตม็ เหนย่ี วเลย” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2026 ท้งั สองรบั คํา ขยับมดี ในมอื เตรยี มพรอม ทนั ใดนน้ั ยอดกรางทางดา นหลังกไ็ หวซูซา โอนเอนอยูไปมา ตา งหนั ขวบั ในพริบตาพรอมกับอาการสะดงุ แลว ลาํ ไฟฉายของพรานใหญก ส็ อ ง ข้ึนไปเหน็ ภาพนนั้ ชัดถนดั ตาเปนคร้งั แรก มนั กางปกครอ มเกาะอยูบนไมส ูงเหนอื ไหลเขา เหมือนจะพกั เพื่อหาจังหวะในลาํ ดบั ตอไป ขณะทไี่ ฟสาดขึน้ ไปพบนนั้ กาํ ลังคลานกระดืบชา ๆ ดวยปกหนังสดี าํ รงุ รงั ไปดวยขนอยุ มอง ผาดๆ เหมอื นใครเอาผา สดี ําเกาๆ ไปคลมุ ไวบ นยอดไมน ั้น จะผิดกันก็แตเพยี งวา ผา ใบมฤตยูผนื นน้ั กระดกิ ไหวตวั ได เพชรสะทอ นแสงสองดวง สอ งวาววูบมาจากกลุมความดาํ มืดนน้ั ดวงขนาดกาํ ปน เส้ยี ววนิ าทีนน้ั เอง รพนิ ทร ไพรวัลย กน็ กึ สาปแชง เหตกุ ารณท ี่ทําใหไ รเฟล หลดุ มือเขาไปเสียกอ น หาไมเชน นน้ั เปาหมายถนดั ชดั เจนทส่ี ดุ นจ้ี ะไมม วี ันพลาดไปไดเ ลย ระหวา งที่สองคนโวยวายชี้บอก พรานใหญเหยยี ดแขนที่กาํ ปนสน้ั แบบซงิ เกลิ้ แอค็ ช่ันอ ออกไปสดุ ชว ง กลั้นใจเลง็ อยา งประณตี ทสี่ ุด โดยหมายไปทลี่ กู แกว สะทอนแสงดวงใหญอ ันพราย พราวอยนู น้ั มนั ถลาวูบข้ึนบนิ เขากแ็ ตะไกเปรี้ยง ชา ไปช่ัววิบตาเดยี วเทา นน้ั ไอคางคาวผี สง เสียงรอ งแหลมยาวขนึ้ อีกครง้ั กองไปทั้งหุบแลวผละบินออมหลงั เขา อันตรธานหายไปในชว่ั อึดใจ เสียงปกของมนั ตัดอากาศหา งออกไปเปน ลาํ ดบั ในท่สี ุดกเ็ งียบหาย “ไปแลว นาย แตไปแลว จะไปลับหรอื เปลา กไ็ มร ู. ..” เสียงบญุ คาํ กระซิบปราๆ อยูในลาํ คอ “รบี หาปน ของเรา แลวไปจากทน่ี ่ีกนั ใหเ รว็ ทีส่ ดุ เถอะ” เขาบอก ทัง้ สามขยบั ตวั จากทอี่ ยางแขง กบั เวลาอีกครงั้ ชว ยกันสอ งไฟยอนขึ้นไปยงั เนนิ เบอ้ื งบน เพยี งอดึ ใจเดยี วก็พบไรเฟล ทงั้ สามกระบอกทหี่ ลนอยู ฉวยข้นึ มาถือไวเริม่ ใจชื้นข้ึน และโชคดที ี่วา... หอพริกทีบ่ ุญคํามดั ติดหลงั ไมไดแ ตกกระจายพลัดหลน เสยี หาย ไมเกิน 15 นาที ตอจากน้ันรพินทรก บั พรานพืน้ เมอื งทงั้ สองก็รุดอาวกลับมาถึงท่พี กั เม่ือใกลเ ขา มา สงั เกตเหน็ แสงไฟและไดยนิ เสยี งพดู กนั เอะอะออื้ องึ ตางเรง ฝเ ทา กันเตม็ ที่ ขณะท่ีโผลเ ขา มาถงึ เหน็ เชษฐา ดารนิ มาเรยี และคณะท้งั หมด กําลังยนื ออกนั เปนกลมุ ทุกคนมสี ีหนาต่ืนเตนตกใจ ปน และไฟฉายพรอมอยูในมือ พอเหน็ ฝา ยของรพนิ ทรปรากฏตัวขนึ้ คนเหลาน้ันกพ็ รูกนั ออกไปรบั โดยเร็ว พรอ มกบั รองถามเหตุการณแซด แทบจะฟง ไมไ ดศัพท แลว ก็เปน ท่ีปรากฏออกมาวา เหตกุ ารณรา ยแรงซง่ึ เกดิ ขนึ้ กบั ฝายของเชษฐาผเู ฝาแคม ป เปน เหตกุ ารณช นิดเดยี วกันกบั รพินทรและสองพรานเผชิญเขา นั่นเอง “เรากาํ ลังนงั่ จบั กลมุ รอคุณอยู ทันทีน้นั ก็ไดยนิ เสยี งปกบนิ มาในอากาศ พึบ่ พั่บวนเวยี น อยเู หนอื หวั ...” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2027 เชษฐาเลาโดยเรว็ อาการของหวั หนา คณะดจู ะระงับความตืน่ เตนตกประหมา ไดด กี วา ทุกคนทีร่ ว มเหตกุ ารณ “ยังไมทนั รูตวั กันเลยวาอะไรเปนอะไร มนั กบ็ นิ โฉบลงมาท่ีซากของไอตะขาบนัน่ ทาํ ทาเหมอื นจะคาบเฉยี่ วไป เกิดถือปน พาดตักอยพู อดี ยงิ สกดั ออกไปเปน คนแรก มนั เลยผละจาก ซากตะขาบ พุงเขา ใสเราเปน การใหญ ทง้ั กลมุ แตกกระจายกนั ไปคนละทางสองทางชุลมนุ ไปหมด ชว ยกนั นวั ไมร ใู ครเปนใคร ไมถึงอึดใจที่มนั บนิ โฉบอยู แลวก็ผละหนไี ป พักใหญต อ มา เรากไ็ ดย นิ เสียงปน ทางดา นคุณ...ยังรอ นใจเปน หว งกนั อยูน”่ี จากคาํ บอกเลาของเชษฐา รพนิ ทรก ็ลําดับภาพทัง้ หมดไดใ นทันทนี ั้น กล่นิ ไออนั โฉบกรายใกลเขา มาของไอคา งคาวผี ทําใหเ จา สตั วป ระหลาดแสดงความตนื่ กลัวลนลาน มอี าการเหมอื นพยายามจะบอกเตือนเชน ไรกบั เขา ขณะทกี่ ําลังเก็บเม็ดพริกอยู แตเ ขาก็ ไมสามารถจะเขา ใจได แลวมนั ก็เผน หนหี ายไป ตอ เม่ือไดยนิ เสยี งปน ทต่ี ัง้ แคมปข องคณะเชษฐา นนั้ ก็คือ...การพุงเขารังควานจโู จมของ สตั วค รึ่งหนูคร่งึ นก แตใ หญโตผิดปกตติ ัวน้ันตามทไี่ ดร บั คําบอกเลา พอมันผละจากพวกทแ่ี คม ป เพราะถูกซลั โว กบ็ ายหนา กลับไปเลน งานคณะสามคนของเขา ขณะที่เดนิ ทางกลบั แคมปอยา งท่ี เกดิ ขน้ึ หยกๆ นน่ั เอง บดั นเี้ ขามองเหน็ เหตกุ ารณไ ดโดยตลอด รพินทรกบ็ อกใหฝายทอี่ ยเู ฝา แคมป ทราบถงึ เหตกุ ารณท ้ังหมดทเ่ี ขา บุญคาํ และสางปา สามคนเผชญิ กันมา ทกุ คนงงงันในปญหาท่ีเกิดขึน้ “ถา งนั้ มันกต็ องตัวเดยี วกบั ทโ่ี ฉบลงเลน งานพวกเราท่ีแคม ปน่แี หละ พอผละจากพวก เราทางน้ไี ป กไ็ ปดกั คอยเลนงานคุณ” หัวหนา คณะพดู อยา งประหลาดใจ “ครบั กแ็ นใจวามนั จะตองเปนตัวเดยี วกนั ตอนท่ไี ดย นิ เสียงปน ทางนี้ ผมกต็ กใจ เดาไม ถกู วา เกดิ อะไรข้ึน รีบจ้ํากันมาโดยเรว็ เจอมนั เขากลางทางพอดี เกอื บยํ่าแยไปทเี ดยี ว” “ตวั ใหญมากนะ เฉพาะลําตวั ของมันไมน บั ปก ขนาดวัวทง้ั ตัวทเี ดยี ว” มาเรียกลา วมาเร็วปรอื๋ อยา งไมแนใจ แววตาสอความตระหนกตน่ื เตน เหลอื ทีจ่ ะกลา ว “ไมผ ดิ แน ผมก็คะเนมนั คงอยใู นขนาดนนั้ แหละ เหน็ ถนดั ตอนทม่ี นั เกาะอยูบนยอด กรา ง ครง้ั สุดทา ยกอนทม่ี นั จะหนีไป พวกคณุ ยงิ กนั ไมถกู เลยหรือ” เชษฐา มาเรีย และดารนิ มองหนา กนั สหี นา ปน ยากทส่ี ดุ “มนั บนิ ฉวดั เฉวียนเร็วเหลอื เกิน” ดารินเปนคนตอบ และนน่ั เปน ประโยคแรกของ หลอ น ขณะทก่ี ลืนน้ําลายลงคออนั แหงฝด “และพวกเราไมท ันระวงั รตู วั กันมากอ น พอพรวดพราด มันก็วบู ลงมาถึงตัวเสยี แลว อาจถูกลกู ปรายจากลูกซองของคะหยนิ่ กบั จันไปบางเหมือนกนั แตคง ไมถนัดนัก แลว ทางคุณละ ไดย ินเสยี งยิงสห่ี านัด” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2028 รพนิ ทรย กมอื ขึ้นขยป้ี ลายจมูก บญุ คาํ กล็ ะลาํ่ ละลกั บอกมาแทนวา “โธ! นายหญงิ ผม พรานใหญ กะไอสา งปาเกือบตายกนั หมดทกุ คน มันโฉบเขาเอาปก ตีเฉี่ยวกลิ้งลงมาตามทางดานชนั เกอื บตกเขา ปน ยาวพลดั หลุดมือหายหมด โชคดแี ทๆ ทีพ่ รานใหญ มปี นส้ันเหลือตดิ ตัวอยู ยิงไลม นั ไปยงั งัน้ เอง อยา งมากกถ็ กู แคปก ของมนั ถามนั ไมห นไี ปเสยี กอ น เปน เสรจ็ ...เราสามคนเสร็จ ไมใชม ัน” มาเรียหันไปสง ภาษาซักถามคนของหลอน ซงึ่ ไอน ่นั บรรยายเหตุการณเร็วปร๋ือลิน้ พนั กันไปหมด “คางคาวผแี น นาย! คางคาวธรรมดามนั ไมใ หญโตถึงขนาดนัน้ ” เสยี งของพวกพรานพื้นเมอื งรมุ รองบอกมาแซด แตละคนหนาตาตนื่ เลกิ ล่กั ไมมสี ีเลอื ด ทกุ คนดเู หมือนจะลมื รางอันนอนสนทิ นงิ่ ของไชยยนั ตไปชว่ั ขณะ เพราะความตนื่ ตระหนกตกใจที่ แทรกซอนขน้ึ อยางกะทนั หนั “ผมเองก็ยงิ ไมท ัน เพราะเหตกุ ารณมันเกดิ ขนึ้ รวดเรว็ เหลอื เกนิ ...” เชษฐาพดู ตํา่ ๆ หนา เครยี ด “มเี กิด จัน คะหยิน่ เทานนั้ ที่ปนตดิ มืออยใู นขณะน้นั พอจะยงิ สงเดชออกไปไดบา ง แลวกด็ เู หมอื นนอยจะเอาปนสน้ั ยิงออกไปสองสามนดั ขณะนั้นพวกเราทง้ั หมดแตกกระจายกัน ออกไปหมด เพราะมันถลาเขาใสกลางวงเลย อาการของมนั คลา ยๆ จะคาบใครสักคนใหไ ด ก็บุญที่ ตา งคนตางหลบเอาตัวรอดกนั ทนั มนั คงโดนไปบางเหมอื นกนั ไมงั้นมนั คงไมบายหนาหนไี ปเลน งานพวกคุณทางดานโนน ถา เปน กลางวนั พวกเราคงยิงรว งลงมาแลว นี่มนั เปนกลางคนื ความมืดทาํ ใหมองเห็นไมถ นดั มิหนาํ ซ้าํ มนั ยังไวเหลอื เกิน” รพนิ ทรก ดั ริมฝป ากแนน เขาเขาใจเหตุการณท เี่ กิดขน้ึ ในแคม ปไดด ีทส่ี ุด เพราะผจญกับ ไอค า งคาวปศาจตัวนนั้ มาดว ยตนเองเชน กนั การจูโจมอยา งฉับพลันอยา งหนงึ่ การเปน สัตวป ก บนิ ไวแคลวคลองในลักษณะคา งคาวอยา งหนงึ่ และความมดื อันเปนอปุ สรรคสาํ คญั ของฝายมนษุ ยอ กี อยา งหนงึ่ ทําใหยากทจ่ี ะกําจัดมนั ลงได โชคดแี ทๆ ทีฝ่ ายเฝา แคม ปอ ยรู วมกลุม กนั หลายคน ปนหลายกระบอก ชวยกนั ระดมซัล โวใสท าํ ใหมนั ผละออกจากการราวี หาไมเชน นัน้ กย็ ังเดาไมถ กู เหมอื นกนั วา เหตุรา ยจะเกิดขน้ึ กับ ใครทาํ นองไหน อยา งนอยทสี่ ุด เทาทเี่ ขาเผชญิ และรเู ห็นกบั ตามาแลว เพยี งแตป ก ของมันที่โฉบลง กระทบจังๆ ก็มหี วังคอหักทนั ที แลวขนาดความใหญโตของมันเพยี งน้ัน ถา มนั จะคาบใครติดปาก เขาสกั คน ก็ยอ มจะนําบนิ หายข้ึนไปเปน เหย่ือไดท นั ที ไมม ีใครบาดเจบ็ หรือไดรบั อนั ตรายใดๆ ทั้งสิน้ นอกจากความแตกหนอี ยา งลมลุก คลกุ คลาน ทกุ คนรอดเพราะเผนเขา หลบท่กี าํ บังตามโขดหนิ และโคนตน ไมใหญท ัน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2029 “ไอผีกองกอยมันทําทาตืน่ กลวั ลกุ ลลี้ กุ ลน มีอาการเหมอื นจะบอกอะไรกับผม แตผ มก็ เดาไมถ ูก พอมนั แลนหนีเขา ปาหายไปเทา นน้ั สัง่ ใหบ ุญคาํ กบั สา งปาลงจากตน พรกิ ก็ไดย นิ เสียงปน ทางนล้ี ัน่ ไปหมด” เขากลา วขึน้ อยา งพยายามใชค วามใครค รวญพเิ คราะหเ หตุ “แลวน่ไี อก องกอยหายไปไหนแลว ?” ดารินถาม “เปด หายเขา ดงไปแลวครับ ไมไดโ ผลอ อกมาใหเ หน็ อกี เลย มันจะตองรถู ึงการมาของ คา งคาวตวั นนั้ และหวาดกลวั มากทเี ดียว...” แลวเขาก็มองไปยังพรานพน้ื เมืองท่ยี นื หนา ซีดแวดลอ มอยู ถามกราดวา “ใครเปน คนเห็นมันกอน ลองบอกใหล ะเอียดซิ มันไปยงั ไงมายงั ไง?” พวกน้ันหนาแหย มองดูตากนั เองไปมาอยา งตอบไมถ กู เชษฐาก็เปน ผตู อบคาํ ถามแทน มาวา “รูสกึ วา พวกเราทงั้ หมดจะไหวตวั ขึ้นพรอมกนั ตามทบ่ี อกน่ันแหละ ไดยนิ เสยี งปก ใหญก ระพือเรว็ พบ่ึ พบ่ั อยูในอากาศ ทแี รกกค็ ลายจะวนเวียนอยูบ นยอดไมส งู ยงั ไมท ันจะจบั กนั ได แนช ัดวามนั มาจากทางไหน ก็รูสกึ วามนั ดงั ใกลๆ ลงมาอยางรวดเรว็ เหลือเกนิ แลว ก็เห็นเงาดํามดื ใหญโต โฉบตรงไปที่ซากของตะขาบ” หัวหนาคณะบยุ ปากไปทางซากตะขาบดง ทน่ี อนกองอยูร มิ กอ นหนิ ไมห างออกไป เทาใดนกั “นา แปลกอยา งหนงึ่ ในขอทว่ี า การโฉบครั้งแรกของมัน ไมไ ดต รงเขาเลนงานพวกเรา แตม งุ ไปทางซากตะขาบนนั่ พอเกดิ ซดั ตมู ออกไปนั่นแหละ มันถงึ แฉลบพงุ เขาใสพวกเราทง้ั หมด เผน กนั ไปคนละทิศละทางชลุ มนุ ไปหมด ทแี รกกม็ องกนั ไมอ อกวา มนั เปน ตวั อะไร นกึ วา นกใหญ แตแลว ก็เหน็ ถนดั ตอนมันฉวัดเฉวยี นไลเ รยี ดตา่ํ กับพน้ื ดนิ มันไวกวา นกมาก เพราะระบบการบนิ ของมนั เปนระบบของคา งคาว สามารถหลีกหลบโขดหินและพุมไมก ้ันขวางไดอ ยางแคลว คลอง อี ตอนที่มนั โฉบอยบู ริเวณแคม ปน่ี ไมผดิ อะไรกับพายุใตฝ ุนพดั เขา มาทเี ดยี ว!” คําพูดของอดตี ทานทูตทหารบก สรา งแววสังหรณสะกดิ ใจบางสิง่ บางอยา งใหก บั จอม พราน เขาจองน่ิงไปยงั ซากของตะขาบตัวทกี่ ดั ไชยยนั ต พมึ พาํ ออกมา “โฉบไปทีซ่ ากตะขาบในครง้ั แรก...หมายถึงวา มันตอ งการจะเอาไปใหไดง้ันหรือ ครับ?” เชษฐาเองกเ็ รม่ิ เฉลยี วคดิ อะไรข้นึ มาไรๆ เหมอื นกนั หนั ไปกลาวถามขอความเหน็ ของ นอ งสาว มาเรยี และพรรคพวกทรี่ ว มเหน็ เหตุการณอ ยู ทงั้ หมดกย็ ืนยันมาเปน เสียงเดยี ว “ใช! คลายๆ มันตองการจะเฉย่ี วเอาซากตะขาบไปงน้ั แหละ แตท เ่ี ปล่ียนทศิ มงุ เขา โจมตีเรา กเ็ พราะถูกยิงนนั่ เอง อาจตกใจหรอื อาจโกรธแคนท่ีเราไปขดั ขวางมันเขา” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2030 มาเรยี กบั ดารนิ ยํา้ ในความเหน็ “ทาํ ไม คุณสงสัยหรอื มีความคดิ อะไรหรอื ?” หัวหนาคณะหนั มาซักเขาโดยเรว็ อยา งจบั รหัสความคิดของเขาได พรานใหญท าํ ทาคลายจะเอย อะไรออกมาบางอยาง แตแ ลว ก็เปล่ยี นความตง้ั ใจ มองไป ยังรา งของไชยยนั ต เปลี่ยนเปน ถามมาโดยเรว็ วา “คณุ ไชยยนั ตเ ปนอยางไรบา งครับ?” ทุกคนเพ่ิงจะนกึ ข้นึ มาได รพนิ ทรส ังเกตเห็นไดชดั วา เชษฐา ดารนิ และมาเรยี มีรอ ย รอยยินดใี นสหี นา เมอ่ื เขาเอย ถามถึงอาการของอดีตนายทหารปนใหญ “รูสึกวาจะมหี วังขน้ึ แลว นะ...” หวั หนา คณะตอบหางเสยี งเปย มไปดว ยความปติ “นอ ยพบวา ชพี จรเริม่ เตนขนึ้ แลวจากการท่ีหยดุ หายไป แตมนั ออ นมาก และยงั ไมม ีที ทา วา จะรูสึก” “กอ นอืน่ เราจดั การกบั เรื่องใหญนเ่ี สยี กอนดกี วาครบั เสีย่ งไปตามมีตามเกดิ ถึงอยางไร เคามนั ก็ไปในทางดแี ลว เรานา จะมหี วงั ” พรานใหญก ลา วอยา งรบี รอน แลวก็สัง่ ใหค นของเขาทมี่ งุ รายลอมอยู เรง ดําเนนิ การ ทันทโี ดยไมรอชา ทง้ั หมดพักเรือ่ งราวอน่ื ๆ ไวชว่ั คราวกอ น พากนั ตรงมายงั รา งอนั นอนนง่ิ ของไชย ยันตอ กี ครงั้ จันเอากระบอกไมไ ผท ี่ใชบ รรจนุ าํ้ กระบอกหนงึ่ มาแทนเปนครก เสยกระโดดเขาไปตดั ไมเ นื้อแขง็ หลาวทําสาก ในขณะทเ่ี กดิ กบั สางปาก็ตรงไปแลเนอ้ื สวนหนึ่งของซากตะขาบออกมา ลอกเปลือกมนั ออก เอาเฉพาะเนื้อกอนเทา กํามือ แลวไมก อ่ี ดึ ใจหลงั จากนน้ั ทัง้ พรกิ ขห้ี นดู งและเนอ้ื ตะขาบก็ถูกตาํ โขลกผสมกัน แหลกละเอยี ดเปน กอน กล่ินไอเตม็ ไปดว ยความรอ นแรงฉุนเฉยี ว จน แทบทําใหผ งะ โดยเฉพาะอยางย่งิ คนตําถงึ กับนา้ํ ตาไหลพรากดวยความแสบตา ตองผลัดเปล่ยี นกนั ตํา สา งปาในฐานะเจาของตํารับ (ท้ังๆ ทมี่ ันเองกเ็ พยี งแตไดรับฟง มา) จัดการลงมือ ในขณะท่ีคนอน่ื ๆ รายลอ มดู เจาตองสสู งั่ ใหพ วกพรานของรพินทร ซึ่งทาํ หนาทช่ี ว ยกันโขลกพริก กบั เน้ือตะขาบ ควักจากครกขน้ึ มาวางเปน กอนกองไวบ นใบไม และใหตาํ ชดุ ใหมต อ ไปเปนการ สาํ รอง ขอถงุ มือหนังจากดารินมาสวมเพอื่ ใชห ยิบตัวยานนั้ เพราะไมสามารถจะหยิบขึน้ มาไดดว ย มอื เปลา อนั เน่อื งจากพษิ สงอันเผ็ดรอนราวกบั นาํ้ กรดของมัน แลว บรรจงทาํ เปน กอ นแบนๆ ขนาด ฝามอื ปะพอกลงไปตรงบริเวณรอยเข้ียวซงึ่ ปรากฏอยบู นขาของคนเคราะหรา ย จากนั้นทกุ คนกไ็ ดแ ตเ ฝา จบั มองในสง่ิ ทจ่ี ะเกดิ ข้นึ ตอ ไป ดว ยจิตใจอนั เรารอ นกระวน กระวาย [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2031 อดตี ทานทูตทหารบกกระดกลน้ิ ออกมาเลียรมิ ฝปาก จองพรานใหญเ ขมง็ แผว เสยี งลง “มันนา จะมีวตั ถุประสงคอะไรสกั อยางหน่งึ โดยไมเกยี่ วกับตองการจะเอาพวกเราคน ใดคนหนึ่งเปน เหยอื่ โดยตรง ไมง น้ั มันไมค วรเจาะจงมาท่ีซากตะขาบ แตควรจะเฉ่ียวพวกเราคนใด ไปในทนั ทีทม่ี นั โผลม าคร้ังแรกเลย” “พีใ่ หญค ดิ อยา งไรหรอื คะ?” ดารนิ ถามอยา งประหลาดใจ ไมส ามารถจะเขาใจอะไรได “ถา สมมติวา ยาขนานน้ี อนั ประกอบขนึ้ ดวยพรกิ ขห้ี นดู งและเน้อื ตะขาบ สามารถ ชวยชวี ิตไชยยนั ตไ ดจริง กม็ ีเหตุผลบางอยา งทคี่ วรเชอ่ื ไดวา ไอค า งคาวมหากาฬนนั่ พยายามจะทาํ อะไรสักอยางหนึง่ เพือ่ ไมใ หม ีการกชู ีวติ ไชยยันตไ ดส ําเรจ็ ” “เพ่อื อะไรกนั ?” ดารินกบั มาเรยี ลมื ตาโพลง รอ งออกมาพรอ มกนั เชษฐาฝน หวั เราะแหบตาํ่ “น่ีคือปริศนา...นี่คอื สง่ิ ทีท่ าํ ใหเ ราปวดหวั งงงันและขนลุกเหมือนกบั เรอื่ งทั้งหลายทัง้ ปวงทปี่ รากฏข้นึ แลว นบั ตั้งแตเ ราออกตามแงซายมา เดี๋ยวนเ้ี ราพอจะพิสจู นก ันไดแลว วา ในดง อาถรรพแหงน้ี และโดยการตดิ ตามแงซายครงั้ นี้ ทกุ สิ่งทกุ อยา งไมเ ปน มติ รกับเรา มันหวังที่จะ ทําลายลางเรา ยกเวน อยางเดียวเทา นั้น คอื ไอผ ีกองกอยตวั น้ันตัวเดียว มันสอ ใหเ หน็ วามนั ตองการ ชวยเหลือเรา ตอ งการใหเ ราติดตามแงซายตอไป อยา งมติ รท่จี ะตองเกอื้ กูลชวยเหลือกนั ไมใ ชอยา ง ศตั รซู ึ่งหมายจะทาํ ลายเรา และมันเองกก็ ลัวอํานาจตรงขา มนน้ั อยดู ว ยเชน กัน” ทกุ คนอึ้ง รพินทร ไพรวัลย ยอมรับวา สิ่งทเี่ ชษฐาพดู เปนสิง่ ที่ตรงกบั ความคดิ เหน็ หรือสังหรณ ของเขา แตเ ขากไ็ มไ ดก ลาวคาํ ใดท้ังสิ้น “ถางนั้ กน็ าเสยี ดายอยางมากท่พี วกเราไมสามารถจะตดิ ตอ เขา ใจภาษาของไอผ กี องกอย นนั่ ได มันคงมอี ะไรอยากจะบอกเรามากทเี ดยี ว เทา ๆ กบั เราก็อยากจะตดิ ตอเพอ่ื ใหเ ขาใจความกับ มนั อยา งนอ ยทสี่ ดุ เรากอ็ ยากจะรวู าแงซายไปอยเู สยี ที่ไหน และทาํ ไมจึงตกอยใู นอาการเชนน้ัน” มา เรยี วา “ถา เปนเชนทพี่ ใี่ หญว าน่นั นอยก็คดิ วา ผกี องกอยตวั นน้ั จะตองตดิ ตอ พบปะกบั เราอกี แนๆ คะ ” ดารนิ พูดยงั ไมท นั ขาดคาํ ก็ลมื ตากวา ง รองออกมาเสียงแหลม “คุณพระชว ย ดอู ะไรนนั่ !” ทุกคนหนั ขวบั ไปยงั ส่งิ ทีห่ ลอ นช้ีอยา งตน่ื เตน ยาปดแผลของสางปา อนั ประกอบข้ึนดว ยพรกิ ขี้หนดู งและเนือ้ ตะขาบ ซึ่งพอกตดิ อยู กับปากแผลของไชยยนั ตใ นขณะน้ี ความชมุ ชื้นเคลอื บนํา้ ของมนั อนั ตรธานไปแลว เหลือไวแตกาก [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2032 แหงเกราะราวกบั ถกู ยา งดวยไฟ...ระยะของปฏกิ ิริยาอันเปล่ียนแปลงอยางมหศั จรรยชนิดนี้ กนิ เวลา เพยี งไมถงึ หา นาทเี ทาน้นั นบั ตัง้ แตส างปาพอกลงไป สเี ขียวสดกลายมาเปนสีดาํ สนทิ ราวกับถา น! “โอโฮ มันแหง ไปไดย งั ไงนนั่ !” เชษฐาอุทานลน่ั ออกมา เงยหนา ขึ้นมองพรานใหญ รพนิ ทรแววตาแจม ใสขึน้ ในทนั ที นน้ั เตม็ ไปดว ยความหวงั อนั แชมช่นื ยมิ้ ออกมาได “เห็นพอจะมที างแลว ครบั คุณชาย ยามนั ดดู พษิ ออกมา และความรอนแรงของพิษ เกิดปฏกิ ิริยาทางเคมีกับตวั ยา ทาํ ใหแ หงผากไปราวกับยางไฟ!” แลวเขากห็ ันไปทางสา งปา บอกเร็วปรือ๋ “เร็ว สา งปา เอาของเกา ออก พอใหมเขา ไป ปไู มไ ดโกหกพอ และพอ กไ็ มไ ดโ กหกแก เสยี แลว มนั เปน ความจริง!” ระหวา งท่คี วามต่นื เตนยนิ ดปี กคลุมไปท่ัวทั้งคณะ ดารนิ รีบตรวจหวั ใจและชีพจรของ คนเจ็บอกี ครงั้ ใบหนาหลอ นแดงระเรอ่ื ขณะเดียวกนั สา งปากก็ ระวกี ระวาดเปล่ียนยาพอกใหม ทุก คนสังเกตเหน็ ไดถนดั วารา งอันเคยซีดเซยี วของไชยยนั ต เร่ิมปรากฏสเี ลือดขึ้นบางแลว ราวกบั ปาฏหิ ารยิ  การชวยเหลือและการเฝาคอยดูผลในลาํ ดับตอ ไป เต็มไปดว ยกล่ินไอของความหวงั แลวดารินกน็ ํ้าตาไหลอกี ครง้ั แตม นั เปน น้าํ ตาแหง ความปต ปิ ลาบปลืม้ โผลงกอดเพื่อน ชายไวแ นน รอ งล่ันออกมา “สวรรคท รงโปรด! เขามีลมหายใจข้ึนแลว พีใ่ หญ! เมย ไชยยนั ตร อดแนแ ลว ขอบคณุ พรานใหญ. ..สา งปา...ทกุ ๆ คน รวมทัง้ เจา กองกอยนนั่ ดว ย!” เสยี งของหลอนระรวั ไมเ ปน ภาษา หวั เราะท้ังนาํ้ ตา แลวโผเขาไปกอดแขนพ่ีชายอยา งดี ใจเหลอื ที่จะกลา ว เชษฐาเองกต็ ะลงึ ไปอกี ครัง้ สหี นา สดชื่นข้นึ พดู อะไรไมอ อกไปชว่ั ขณะ สว นมา เรียกม ลงเอาหฟู งแนบหัวใจของคนเจบ็ ยม้ิ ออกมาตาวาวใสจบั ไปยงั รพินทร “ฉันบอกแลว ใชไ หม ไพรวลั ย วาไมมคี วามอาถรรพรา ยกาจของปา ใด ท่ีจอมพราน อยางคุณจะแกไ มต ก เราชนะเหตุการณค บั ขนั ครั้งนี้แลว” “ผทู คี่ วรจะไดร ับคําขอบใจท่ีสุดกค็ อื เจา ผีกองกอย รองลงมาก็สางปา ผมและคนอน่ื ๆ เปนแตเ พยี งสว นประกอบเทา นัน้ ...” พรานใหญก ลา วอยางสํารวม มรสมุ หนักทสี่ ุดของเขาผา นไปแลว มองจบั ไปทร่ี า งของ คนเจบ็ ตาเปน ประกาย และยม้ิ ออกมาอยา งยินดไี มนอ ยไปกวา คนอน่ื ๆ “แตอ ยาเพ่ิงตน่ื เตนดใี จกันใหม ากไปกอ นเลยครบั รอใหค ุณไชยยันตฟ น แนๆ เสยี กอน ดีกวา ” กลาวกลางเขากห็ นั มาเรงสางปา ใหด าํ เนินการเปลยี่ นและพอกยาตอ ไปอยางระมดั ระวังรบี ดว น [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2033 ประมาณอีกสคี่ รง้ั ของการเปลย่ี นพอกตวั ยาของสางปา และทุกครั้งมนั ถูกยา งใหแ หง ผากไปดว ยพษิ ท่ีดดู ออกมาทางปากแผล ทุกคนก็เหน็ ไชยยันตถอนหายใจเฮอื กขนึ้ โดยแรง แลว เปลอื กตาอันปด สนทิ ของเขากเ็ รมิ่ กระตกุ ส่ันพลว้ิ ตอ มาอกี อดึ ใจใหญ มา นตาคูน้ันจึงคอยๆ ขยาย ขนึ้ “ไชยยนั ต! ” หลายเสยี งอุทานเรียกนามของเขาออกไปพรอมกนั อยางปลาบปลมื้ ปตใิ จขีดสุด อดีตนายทหารปนใหญสะดุงลืมตาโพลงขึ้น ลกั ษณะเหมอื นคนเพ่งิ ตืน่ จากหลับดว ย อาการพรวดพราดตกใจ พอขยับตวั รพนิ ทรก ก็ ดอกไว “นอนนิ่งๆ กอ นครบั คุณไชยยนั ต อยาเพิง่ ลกุ ขึ้นหรอื เคล่อื นไหวอะไรท้ังส้นิ ” ไชยยนั ตกะพริบตาถี่ๆ จองไปยังทกุ ใบหนาทก่ี มมองแวดลอ มอยู “เชษฐา!” เขาพมึ พําเรียกชือ่ หวั หนา คณะ อนั เปน สหายขึ้นแหบๆ พยายามจะผงกหวั ขนึ้ สํารวจ รอบตวั “เอะ ! น่ฉี ันเปน อะไรไปน!ี่ ” “ไชยยนั ต แกรอดตายแลว !...” เชษฐาจบั ไหลส หายรักบบี เขยาแรงๆ กลา วออกมาเสยี งเครืออยา งสุดทีจ่ ะระงบั ความ ยินดไี วไ ด นํ้าตาคลอ “ชะตาแกยงั ไมถ งึ ฆาต ถงึ ไดมปี าฏหิ าริยม าชวยไดแบบน้ี จําไดห รือเปลา มนั เกิดอะไร กบั แก?” ไชยยนั ตซอยเปลอื กตาอยูเชน นนั้ ดวงตาทัง้ คูใสเต็มไปดวยสญั ลกั ษณแ หงชวี ติ เพียงแตอดิ โรยเปลยี้ ไปบางเทาน้ัน นง่ิ งนั ไปครูเ หมอื นจะทบทวนความทรงจาํ แลว กร็ องบอกมา เบาๆ วา “ฉันถูกตะขาบกัดไมใ ชห รอื ครัง้ สดุ ทายที่จําได มนั รอ นวูบไปหมดทัง้ ตัว เหมือนถูก ไฟลวก แลวจากนัน้ ฉันกจ็ ําอะไรไมไ ดอ กี ” “คุณอาจไมเชอื่ กไ็ ดว า คุณตายไปแลว และกเ็ กดิ ใหมแ ลว ไชยยันต! ” มาเรยี พูดยมิ้ ๆ จบั ขอ มอื ของอดตี นายทหารปน ใหญบ ีบหนักหนว ง อกี มือหน่ึงเอื้อมมา ลบู ท่ใี บหนา ของคนเจบ็ “หมายความวา ยงั ไง?” ไชยยนั ตค ราง ขมวดควิ้ อยากจะลุกขน้ึ มาใหได แตท ง้ั เชษฐาและรพนิ ทรชวยกันกดไว ใหน อนนิง่ อยกู ับที่ “อยา สงสยั อะไรเลย เมยพดู ถกู แลว ...” ดารนิ กลาวมาดว ยความต้นื ตนั ใจเหลือท่ีจะกลาว [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2034 “เธอตายไปแลว จริงๆ ตายไปเปนเวลาถงึ หน่งึ ชั่วโมงเตม็ ๆ ไมม ลี มหายใจ ไมม แี มแ ต ชีพจร ไมม คี วามหวังอะไรเหลือไวใหแกพ วกเราอกี แตแ ลวเธอก็กลบั ฟนคืนชพี ขึน้ มาไดอ ีกคร้งั มนั จะเกดิ ข้ึนจากอะไรก็ตาม แตข อใหเขาใจเถิดวามันมาจากสิ่งศักดิ์สิทธต์ิ ลอดสากลโลก ท่ีพวกเราทกุ คนภาวนาขอใหชวยเธอ การรอดตายของเธอในครง้ั นี้ คือปาฏิหาริย! ” ไชยยนั ตมสี หี นามนึ งงไปหมด บุคคลสดุ ทายทส่ี ายตาของเขาผานมาสบ คือพรานใหญ รพินทร “ผูก อง!...” คนเจ็บรอ งทักแผว เบา พรอมกับยมิ้ ให “ไปยังไงมายงั ไงกันน่ี ผมไมเ ขาใจทีน่ อ ยและเมยพดู เลย” “อยาเพงิ่ สนใจอะไรกอนเลยครบั ...” จอมพรานพดู ออนโยน เอ้อื มมือมาจบั ปลายขาของเขาบีบเบาๆ “รสู ึกเปนอยางไรบาง?” “เอ ผมกว็ าผมไมรสู กึ อะไรมากไปกวาเพลยี ...ออนแรงเลก็ นอยเทานนั้ ” “รสู ึกที่แผลบางไหมครับ” ไชยยนั ตพยกั หนา “รูสึก” “เปน อยา งไรบา ง” “คลายๆ ใครเอานํ้าแข็งมาวางไวต รงรอยแผลถกู กดั ของผม มันเยน็ เฉยี บทีเดยี ว เยน็ บอกไมถ ูก” คณะทกุ คนมองสบตากนั เอง เชษฐากถ็ ามมาโดยเร็ว เหมือนจะไมแนใ จในคําบอกของ คนเจบ็ “เย็นเหรอ?” “ฮือม เยน็ มาก ตรงขา มกบั ท่ถี กู กดั ครัง้ แรก ตอนนน้ั มันรอ นเหมอื นถูกเหล็กเผาไฟ แดงๆ จ”้ี รายงานความรสู ึกของคนเจบ็ ทําใหทั้งคณะมอี าการประหลาดใจครามครนั แลตากัน ไปมาอยเู ชนนนั้ “ปวดหรอื เจบ็ บริเวณทไี่ หนบา งไหม?” ดารินสอบถามมาโดยเรว็ ไชยยนั ตส ัน่ หนา “ไมเลย สบายดีมากคลา ยๆ ไมไดเปน อะไรสกั นิดเดยี ว เพียงแตเ ย็นและชาตุบๆ ที่ตรง แผลเทานนั้ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2035 “พริกขี้หนูดงผสมกบั เนอ้ื ตะขาบ มนั เปน ของแกพษิ ตะขาบอยา งถูกตองและตรงทสี่ ุด แลว ครบั นาย ถงึ ไดรูสกึ เยน็ สบายแลว ยังงห้ี ายเปน ปลิดท้งิ เลย” บุญคํากระซิบขางหูของพรานใหญ เม่ือไดย นิ คาํ พูดของไชยยนั ต “ฮอื ม ถา งนั้ กว็ เิ ศษมาก แปลวา เราแกพษิ มนั ไดตกแลว ...” เชษฐาพึมพําดว ยความปราโมทย ตบไหลเพอ่ื นเบาๆ “แกคงไมรหู รอกวา เราเอาอะไรพอกบาดแผลท่ีถกู กัดของแกไว และเจาสิง่ น้เี อง...ที่ ชวยชวี ิตแกไว ถาเปรยี บพษิ ตะขาบเปน เหมือนนํา้ กรด เจา สิ่งท่ีพอกแผลแกไวใ นขณะนก้ี ็คอื ดาง น่ันเอง มันแกก นั ไดอ ยา งศักดิส์ ิทธอิ์ ัศจรรยเหลือเกิน” “ใหฉันลกุ ขึน้ น่งั หนอ ยไดไ หม?” “อยาเพงิ่ เลย แกยงั ไมป กติเรยี บรอ ยดนี กั นอนพกั อยูอยางนอี้ กี สกั ครูเถอะ” หัวหนา คณะหา ม แลวหนั ไปกระซบิ ปรกึ ษากับจอมพราน รพินทรก ็ซบุ ซิบหารอื ตอไป ยงั สา งปา ซึ่งขณะนี้อยูในฐานะหมอ “ถานายปนโตรูสึกรอ นที่แผลเมื่อไหร ก็แปลวายาดดู พิษออกหมดแลว อยาเพง่ิ ใหล กุ นาย สางปาจะพอกดดู ตอ ไป พอกจนกวา นายปน โตจะรอนตรงแผล” ไชยยนั ตน อนลมื ตาโพลง ในระหวางที่การเยียวยาดาํ เนนิ ตอ ไปอยางขะมักเขมน ยาท่ี ใชพอก เริ่มจะแหงชาลงไมรวดเรว็ เหมอื นในครง้ั แรกๆ สางปาคอยถามผา นรพนิ ทรถงึ ความรสู ึก ตรงบาดแผลอยตู ลอดเวลา ไชยยนั ตบอกใหท ราบวา เขาเร่ิมรสู กึ รอ นขึน้ เปนลําดบั ผิดไปจากความ เย็นในตอนแรกและในท่สี ุดก็แยกเขยี้ วออกมา “โอย! มนั รอ นจี๋เลยคราวนี้ ยงั กะถาน!” “ไดการ นาย พิษมันออกหมดแลว ” สางปารองล่นั ออกมาอยา งดใี จ เอายาพอกออกจากบาดแผลของเขาโดยเรว็ ดารนิ เอา แอลกอฮอลช บุ สําลเี ชด็ บริเวณปากแผล แลว รีดเลอื ดออก ปรากฏวา เลอื ดที่ไหลออกมาซมึ ทางรอย เขีย้ วน้นั มีสแี ดงสดเปน ปกติ ทามกลางการมงุ ลอ มดขู องทกุ คน “คราวน้ีรูสกึ เปนยงั ไงบาง ไชยยนั ต” หลายเสียงถามอยา งกระตือรอื รนมาพรอมกนั แทนคาํ ตอบ อดตี นายทหารปน ใหญค อ ยๆ ผงกตัวขึน้ ในทา นง่ั เอื้อมมอื ไปลูบคลําตรง บรเิ วณบาดแผล มองหนา ทกุ คนท่ีแวดลอ มอยูแลว กระโดดลกุ ขึน้ ยนื โดยเรว็ สะบดั ขาออกไปโดย แรง กิริยาของเขาเตม็ ไปดว ยความแขง็ แรงวอ งไวดุจเดมิ เหมอื นไมไ ดเกิดอะไรข้ึนเลย ทามกลาง การจอ งตะลึงยนิ ดแี ทบกระโดดของพรรคพวกทกุ คน “จะใหเดนิ ตอเด๋ยี วน้ีกย็ ังไหว!” คนเจ็บรอ งออกมา ตวั เองก็มสี ีหนา พศิ วงไมผ ดิ ไปจากคนอื่นๆ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2036 รพนิ ทร ไพรวลั ย สดู ลมหายใจเขาปอดลึก แลว หลับตาลง เออื้ มมอื ไปบบี ตน คอสา งปา แนน ภาพอนั ยงั ความต้ืนตนั ใจใหแ กเ ขา แสดงถงึ ความรักในระหวางเพ่อื นกป็ รากฏขึ้น เชษฐา ดา รนิ ตรงเขา ไปกอดไชยยนั ตไ วแนน ตางพูดอะไรกนั ฟง ไมไดศพั ท นอกจากหางเสยี งทเี่ ครือส่ันไป ดว ยความปลาบปล้มื ปต ิ มาเรยี ฮอฟมนั เดนิ ตรงเขา มาหยุดอยูต รงหนาพรานนําทางตอ งสขู องหลอน “ตัง้ แตอ ยดู ว ยกนั มา ฉนั เพิง่ เหน็ แกเปนคนทม่ี ีคาที่สุดในวันนเ้ี อง!” หลอ นพดู เปน ภาษาพมาดว ยเสียงอนั แชม ชา แตห นกั แนนมัน่ คง “คนทกุ คนมคี า เมย. ..” จอมพรานตอบเบาเรยี บ แทนใหก ับเจา ตอ งสผู ูยงิ ฟนเฉย “เวนแตค ณุ คาน้นั จะแสดงออกเมอื่ ไร และอยา งใดเทานนั้ ” หลอ นสบตาเขานิดหนึ่ง แลว ผละไป ทกุ คนตอนรับไชยยนั ตดว ยบรรยากาศของการตายแลว เกิดใหม แลว อดีตนายทหาร หนุม นกั ผจญภยั ชาวกรุงผเู ลอื ดขน กไ็ ดรบั ทราบเร่อื งราวทงั้ หลายแหลท่ีเกิดขนึ้ ท้ังหมด ในขณะท่ี เขาสลบไมไ ดสตไิ ป ไชยยนั ตม ีทั้งความงงงัน ตื่นเตนตกใจ และเต็มไปดวยปญ หา เขาแทบจะไม ยอมเช่ือ “แลว เจาผีกองกอยผูชวยชวี ิตของฉันหายไปไหนเสยี แลว ” เขาถามขนึ้ “รพินทรบอกวา มันผละหนไี ป ตอนที่คา งคาวใหญบนิ มาเลนงานพวกเรา และกย็ งั ไม เห็นวี่แวววา มนั จะโผลอ อกมาอีกจนกระทั่งเดีย๋ วน”ี้ เชษฐาเปนคนตอบ ไชยยนั ตจ องไปยังซากของตะขาบ แลว เดนิ เขา ไปพิจารณาดโู ดยใกล แยกเขยี้ วออกมา “ฉนั จาํ ไดแ ลว ฉนั กาํ ลงั คนหารอ งรอยของแงซายอยใู นบริเวณน้ี ไดย นิ เสยี งดงั สาก ทางดานหลังจากกอ นหนิ ใหญ พอหนั กลบั มากเ็ ห็นมันเลอ้ื ยออกมาจากใตซ อกพงุ เขา ใส ขณะนนั้ หา งเพียงแคส องวาเทา นนั้ เรว็ ราวกับสายฟาแลบ ตอนน้ันรูสึกวา นอยกบั เมยจ ะอยบู นทางดานไม หางออกไปนกั เหตกุ ารณม นั สบั สนไปหมด จาํ ไดว ายงิ ออกไปนดั หนงึ่ แลว กถ็ อยหนี ตอ จากนนั้ ก็ รสู ึกเหมอื นถกู ไฟลวกแลว หมดความรูสกึ ไปในทนั ท”ี “ใชซ ิ ไมท ันสง่ั เสยี เลยดว ยซํา้ ฉันกบั เมยเ ห็นภาพเธอตอนนัน้ ถนัดตาทีส่ ุด แทบช็อก! ดวงเธอแขง็ เหลอื เกินนะ ท่มี ปี าฏิหารยิ มากชู วี ิตไวไ ดใ นครั้งน”้ี ดารนิ พดู อยางออ นเปลย้ี ยกมอื ทั้งสองขน้ึ ลูบใบหนา แลวถอนใจยาว ไชยยันตแ หงน หนา หวั เราะออกมาอยางไมย ั่นตอเหตุการณ เขาจบั มือสางปากลา วขอบใจ แมจ ะพดู กันไมรเู รอ่ื งนกั แตกส็ ามารถอา นแววตาเขา ใจไดดี แลวเดนิ เขา มากอดพรานใหญ กลา วส้ันๆ “ขอบใจมาก เพ่ือนยาก” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2037 กเ็ หน็ แตเ พยี งวา ...สีหนา อันกรานเกรยี มของบรุ ุษผนู ้ันปรากฏรอยยิ้ม มันมีความหมาย อนั มากมายเกนิ กวาจะพูดเชน ไรออกมาท้ังสน้ิ ท้ังหมดเพิ่งจะไดกินอาหารเยน็ มื้อนน้ั ซงึ่ เปนอาหารกระปอ งทีเ่ ตรยี มไวย ามฉกุ เฉิน ขาดแคลน แลว ก็นั่งรวมกลมุ กันชนิดไมยอมใหปน หางจากตัว สารพดั ปญหาทีเ่ กดิ ขึ้น และสรรพ เหตกุ ารณที่แวดลอมทาํ ใหต อ งการคําปรึกษาหารอื ระหวา งกนั และกัน ไชยยันตมอี าการเปนปกติดี ท่สี ดุ แลว ดว ยตวั ยาขนานวเิ ศษทีแ่ กกันไดอ ยา งชะงัด เขาใหค าํ ยนื ยนั รบั รองวาสามารถทจ่ี ะเดินทาง และผจญประจนั กบั ทกุ สง่ิ ทุกอยา งไดเ หมอื นเดมิ โดยไมม ีความรูส ึกของคนท่ีเพิง่ ฟน เจบ็ เลย ไมมีใครทาํ นายไดถ ูกวา กอ นท่ีตะวันจะขนึ้ อันเหลอื เวลาอยอู ีกหลายชว่ั โมงนั้นจะเกดิ เหตรุ า ยอะไรข้ึนอกี “ไอค า งคาวผตี ัวนั้น...” เชษฐาวา “มนั เคยมาโจมตเี ราได มนั กอ็ าจจะหวนกลบั มาไดอกี ตราบใดท่ีเรายงั เอามันไมอ ย”ู “ก็มอี ยทู างเดยี วเทานน้ั นายใหญ มนั มาอีกเม่อื ไหรก ฟ็ าดกับมนั เม่ือนน้ั เสียดายทีม่ นั มา เวลากลางคืน ถา เปนกลางวนั เห็นกนั จะๆ ปา นนร้ี วงไปแลว” บุญคาํ บอก พรอมกับสบถสาบานอยา งเดือดแคน “มนั ใหญมากนกั หรือ?” ไชยยนั ตถ ามทุกคน “เสยี ดาย ที่คณุ สลบไป ไมไ ดเ หน็ หรอื รว มเผชญิ กับเหตกุ ารณต อนนน้ั ดว ย...” มาเรียบอกมาดวยอาการพรนั่ ใจ “กไ็ มไดใ หญอ ะไรนกั หรอก ลาํ ตัวเทา แมว วั เทา นนั้ โชคดีทพี่ วกเราไมม ีใครไดรับ อันตรายเลย” ไชยยนั ตหวั เราะอกี ตามเคย เขารตู ัววาควรจะตายไปแลว แตเมื่อกลับมาไดอ กี ครง้ั ใน ลักษณะที่ตนเองกแ็ ทบไมอ ยากเชือ่ เชน นี้ กไ็ มมอี ะไรที่จะเหลือเปน ความพร่ันพรงึ ของเขาตอ ไปอกี “ใหม นั ใหญเทาไอแ หวง ใหมนั พน ไฟออกมาจากปากไดเ หมือนมงั กรในนยิ ายภาพ ขอใหม นั หวนมาอกี ครงั้ เถอะ ฟาดกับมนั ใหร เู ร่อื งไปในคนื นแี้ หละ หรอื ยงั ไง ผกู อง?” “ก็มหี วงั อยูเหมอื นกนั ครับ อีกนานกวาจะสวาง แลว ผมกร็ ูสึกวา มนั ไมไดบาดเจ็บอะไร นกั ขณะนมี้ นั อาจวนเวยี นอยูใกลๆ เรา เตรียมท่ีจะหวนกลบั เขาเลน งานอยกู ไ็ ด หรือจะตอ งระวงั กนั ใหม าก” ดารนิ แหงนหนา ขึน้ มองออกไปยังความมดื มิด อนั นา สยองกลวั ของดงใหญทีแ่ วดลอ ม อยู แลวเลิกแขนเสื้อแจ็กเกตขึ้นดนู าฬกิ า ขณะน้นั มนั เปน เวลาส่ีทมุ เศษเลก็ นอ ยเทา นัน้ อยางไรก็ ตาม ขวญั และกาํ ลงั ใจของคณะทั้งหมดกลบั คนื มาแลว โดยการกลับฟน คืนชีวติ ของไชยยนั ต ส่งิ ที่ ทกุ คนครุน คิดกนั อยใู นขณะนี้กค็ อื ปญหาเฉพาะหนา ในอันดับตอ ไป คา งคาวผีตัวนน้ั !...มันจะ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2038 วกกลับมากอกวนสรางเหตรุ า ยเชนไรอีก หรือไมภายในราตรีอนั ยาวนานนี้ เจา ผกี องกอยทม่ี ีอาการ แสดงออกในดา นมิตรนน้ั เลา มนั หายไปไหนเสยี แลว จะมาสงขา วหรือใบร หสั ใดๆ อีกหรอื ไม และสุดทา ย แงซาย ซงึ่ บดั นย้ี งั มดื มนเตม็ ไปดว ยเงาของปรศิ นา? สมมติวา เหตกุ ารณคนื นส้ี ามารถจะผานพน ไปไดอ ยา งราบคาบปกติ ก็พรุงน้อี ีกทง้ั วัน เตม็ ๆ เลา จะแสวงหาแหลง นํา้ อนั เปน ปจ จยั สาํ คญั ที่สดุ ในการดาํ รงชีพไดท ไ่ี หน หรอื ไม ทา มกลาง ดงมฤตยซู ึง่ แมแ ตพรานใหญ รพนิ ทรเ อง กไ็ มเคยลว งรูตน้ื ลึกหนาบางของมันมากอ น อนาคตเบื้องหนามันมดื เสยี เหลอื ประมาณ ไมสามารถกาํ หนดหรอื คาดคะเนสิ่งใดได ท้ังสน้ิ ตั้งแตตะวันตกดินมาแลว ไมไ ดวแี่ ววหรอื สํา่ เสยี งของจตรุ บาทชนิดใดเลยท้ังสน้ิ นอก จากพวกแมลงและสัตวเล้อื ยคลานบางจาํ พวกทีก่ ระทําเสยี งประหลาดๆ ไมเ คยไดย ินคนุ หูกันมา กอน ตา งอาศยั ไออนุ จากกองไฟและบรนั่ ดีเปน เครอ่ื งชว ย นง่ั นอนรายลอ มกันเปน วงกลม ปลอ ย ความคดิ ใหล อ งลอยไปอยา งเงยี บขรมึ ผดิ ไปกวา ทุกครัง้ พวกพรานพน้ื เมืองงีบเอาแรงกันไปแลว แตก ลุมของบุคคลช้นั หัวหนา ยงั ลมื ตาโพลง แตเ สียงพดู จาเรม่ิ เวนหางออกไป แลว ในลักษณะที่ไมมีใครเจตนาจะนอนกนั เลย นอกจากนานๆ จะพดู กนั สักครั้งน้ัน ตา งกพ็ ลอยหลบั ดว ยความออ นเพลยี ในทา ที่ครง่ึ นง่ั คร่งึ นอนพิงกองสัมภาระ ดารินกับมาเรยี ศรี ษะ พงิ ชนกนั อยภู ายในบรเิ วณทป่ี ูพ้นื ดว ยผาพลาสติกโดยมไี ชยยนั ตนอนขวางไปตามสว นกวางซง่ึ เปน ทาเดิมกับทีเ่ ขาลม ตวั ลงในครั้งแรก โดยต้ังใจเพยี งแคเอนหลัง เชษฐาน่ังยนั หบี กระสนุ ปน คอหลุบลงกบั อก โดยท่มี ือยงั คบี บุหร่ีติดไฟคา งอยู สว น รพินทรเ อนพงิ รางอันนอนตะแคงของบุญคํา มอื ทง้ั สองประสานกอดอก หลบั นก เวลามนั ผานไป เทา ๆ กับทบ่ี หุ รีซ่ ึ่งถกู คบี คา งอยูใ นมือของราชสกลุ หัวหนา คณะ กนิ ลามเขามาจนกระทัง่ ความรอ นถึงนว้ิ อดตี ทา นทูตทหารบกสะดงุ ลืมตาข้นึ ดีดบหุ รีจ่ ากนว้ิ กวาดตาไปรอบๆ กเ็ หน็ ทกุ คน หลับกันไปหมดในทา ตางๆ โดยไมเปน ระเบยี บดแู ลวกร็ สู ึกสมเพช มันดูเหมอื นจะเปน ครั้งแรก...ท่ี คนเหลาน้นั ตางคนตา งหลับกันไปโดยไมร ูสึกตวั เลยแมก ระทัง่ พรานใหญเอง มนั เกิดขึน้ จากความ เหนด็ เหนอ่ื ยระโหยโรยแรงจนสดุ ท่จี ะควบคุมตนเองไวไ ด เขาขยบั ตวั ตัง้ ใจจะปลกุ พรรคพวกใหลุกขนึ้ จัดทเ่ี สยี ใหม เพอื่ ใหสะดวกสบายกวาเดมิ ทันใดนั้นเอง สายตากแ็ ลผา นกองไฟออกไปเบ้อื งหนาอยางไมไดตงั้ ใจ แลวกต็ อ งเบกิ ตากวาง จองตะลงึ ไปชวั่ ขณะจิต [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2039 ในระหวางกลมุ โขดหินและพมุ ไมห างออกไปเพยี งไมเกนิ 20 กาว จากรศั มวี อมแวม ของเปลวไฟในกองทส่ี าดรางๆ เขาไปถึง เงาตะคุมอะไรชนดิ หน่ึงสงบนง่ิ อยูท ีน่ นั่ มองผาดๆ ราวกบั กอนหิน แตเ ม่อื พยายามเพงสายตาพินจิ จากทรวดทรงสัณฐานใหความรูสกึ วา ...มนั นาจะเปน รางกายของมนษุ ย แตแ สงจากกองไฟนอยเหลือเกินทาํ ใหภาพนนั้ คลมุ เครอื เขาขยบั ตวั โดยไมยอมละสายตา แลว กร็ สู กึ ขนลกุ ซูข นึ้ โดยไมต ง้ั ใจ เมอื่ เห็นวา เงานน้ั เคล่อื นวูบหายเขา ไปในหมูไมอยางเงียบกรบิ ปราศจากเสยี ง! เชษฐาเมม รมิ ฝป ากแนน ชาํ เลืองดูไฟฉาย กบั ไรเฟล ท่ีวางอยใู กลๆ มอื แลวสงบจิตวาง เฉย ไมแ สดงอะไรผดิ ปกตหิ รือกระโตกกระตากขน้ึ ท้งั สิ้น คอยเฝาจบั มองดวยดวงตาที่หรีเ่ หมอื นจะ หลับตอ เวลาผานไปอกี ครใู หญ เงานั้นกค็ อยๆ ปรากฏขึ้นกับคลองจกั ษอุ กี ในระหวางโขดหิน และหมไู มท ีเ่ ดมิ แตพ อไหวตวั มนั กว็ บู หายไปอยางลึกลบั อีกครง้ั คราวน้ีเชษฐากระโดดลุกขึน้ ยนื อยา งรวดเรว็ สองไฟฉายจาออกไปพรอ มกบั ไรเฟล ทปี่ ระทบั พรอมอยบู นไหล ไมป รากฏรองรอยอะไรทงั้ สน้ิ หินทุกกอนคงรูปอยทู เี่ ดมิ ของมัน พุมไมทุกพุมสงบนง่ิ แมแ ตใ บก็ไมก ระดกิ หวั หนา คณะขมวดค้วิ อยา งคลางแคลง คอ ยๆ กาวออกจากท่ีอยา งระมดั ระวงั บายหนา จะตรงเขา ไป แตแลวทนั ทนี น้ั เขากต็ อ งชะงัก เพราะรูสกึ วา กางเกงจะถูกดงึ ไวจ ากเบอ้ื งหลัง รพินทร ไพรวัลย นนั่ เอง เหนีย่ วขากางเกงเขาไวแลว สปรงิ ตัวขนึ้ ยืนในเสยี้ ววนิ าทตี อ มา ตาอนั คมวาวพงุ ฝา ความมดื สลัวออกไปในทิศทางเดยี วกับทีเ่ ปน เปา หมายของเชษฐา... [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2040 74 อดตี ทา นทตู ทหารบกจองหนา เขา กระซิบ “คุณเหน็ อะไรเหมอื นอยา งทผี่ มเหน็ หรือเปลา ?” “คณุ ชายเหน็ อะไร?” อีกฝา ยยอ นถามมาเสียงเดยี วกัน ตายงั คงจบั จอ งไปยังราวปา มดื มดิ เชนนัน้ “ลกั ษณะเปน คน โผลอ อกมายนื อยใู นระหวางกอ นหนิ สองลูกนั่น พอไหวตวั มนั ก็ หลบวบู หายไป จะวาตาฝาด มันกเ็ หน็ ข้ึนถงึ สองครั้ง คณุ ละ เห็นดวยหรือเปลา ?” จอมพรานสัน่ ศีรษะ “ผมหลบั ครบั ตกใจตนื่ ขึ้นเพราะไดย ินเสียงลกุ ขน้ึ ของคณุ ชาย เลยฉดุ ไวก อ น ไมเ หมาะ ที่คณุ ชายจะออกไปจากแคมปต ามลาํ พัง” “ถา งน้ั เราไปดว ยกัน” รพนิ ทรย งั ยนื นิง่ มองดตู าหวั หนาคณะอยูเ ชนนนั้ เชษฐาอา นใจพรานใหญไมถ ูก กระซิบตอ มา “ผมเห็นจริงๆ” “ไอกองกอยตวั นนั้ กระมัง?” เชษฐาสน่ั หนา “ไมใชห รอก กองกอยสงู อยา งมากกเ็ พยี งหลาเดียว แตน มี่ ันสงู ใหญอาจขนาดผมทเี ดยี ว เปน ไปไดไ หมรพนิ ทร สง่ิ ทผ่ี มเหน็ เมื่อตะกน้ี ้คี อื ...แงซาย?” รพนิ ทรสบตาเขาอีกเพยี งแวบหน่ึง ก็ไมก ลา วอกี ท้ังสน้ิ ควา ปนกบั ไฟฉายยอ งกริบ ออกไป โดยมเี ชษฐาสาวเทามาอยางกระชน้ั ชิด ท้ังสองกาวพน แนวกองไฟออกไปสูชายปา รอบนอกดา นท่ีเชษฐาชบ้ี อก ชวยกนั กราด ไฟฉายคนหาไปรอบๆ อยางระมัดระวงั พรอมท้งั เงย่ี หคู อยจับเสยี งทกุ ชนิดทีจ่ ะเกดิ ขน้ึ แมกไ็ มพ บ เหน็ ว่ีแววหรือรองรอยอะไรทั้งส้นิ สหี นาของเชษฐาเต็มไปดวยความฉงนฉงายคลางแคลง “สาบานไดวาผมเหน็ มนั ยนื อยตู รงนี้แหละ!” เขารอ งออกมาเบาๆ กดั รมิ ฝป ากแนน บยุ ปากใหพรานใหญดพู นื้ บรเิ วณโขดหินสงู ระดบั ศีรษะสองลูก ซ่งึ ขณะนีต้ างเขา เดนิ เลาะวนกนั อยู พรอมกันกก็ ราดไฟฉายไปทกุ พมุ พงอยางไม ไวใ จ เหวยี่ งไรเฟลสะพายไหลไว ชักปน ประจาํ ตัวออกมาถือกระชับเตรยี มพรอม ดว ยความรูสกึ อนั สงั หรณร ายบางอยา งจากบทเรียนท่เี หน็ อยกู อ นแลว การปรากฏตนใหเ ห็นของแงซาย และการ ตดิ ตามอยางกระชัน้ ชิด มกั จะปรากฏผลในดา นอันตรายรา ยแรงสวนออกมาในรปู ที่คาดคดิ ไปไมถึง เชน ทไ่ี ชยยนั ตพ บเขาแลวเมอ่ื เย็นที่ผา นมาน้ี บัดน้ีเขากเ็ ดาไมถูกอีกเหมือนกัน สมมตวิ าภาพทเ่ี หน็ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2041 เปน รางของแงซายจริง และมนั หลบวบู วาบหายไปโดยมีเขาตามคน หามาเชน นี้ มหาวบิ ตั ภิ ัย สยดสยองใดๆ มนั จะโผลจ โู จมออกมาอีก และหรอื วา ...สงิ่ ทเี่ ขาเหน็ ถงึ สองคร้งั สองครา กอนท่รี พินทรจะสะดงุ ตืน่ ขน้ึ มานั้น เกิดขนึ้ เพราะสายตาหลอกตนเองกันแน รพนิ ทรยังคงนงิ่ เงยี บชนดิ อา นใจไมออกอยูเชนเดมิ ทรดุ คุกเขาลงกับพืน้ บริเวณนั้น สอ งไฟสาํ รวจอยคู รู กค็ อ ยๆ กราดไฟไปกบั พนื้ และเดนิ กม ลงมองไปชา ๆ สามหรอื สี่วาจากที่เขา เริ่มตน พิจารณาอยา งจริงจัง และคอ ยๆ เดนิ ตามไป หัวหนา คณะสงั เกตเหน็ พรานใหญหยุดชะงกั กกึ จับไฟนงิ่ อยูกบั พ้ืนทใี่ นพุมไมทบึ ตอนหนง่ึ หลังหินกอ นนัน้ พรอมกับโบกมือเรียกมา พรวดเดียว เชษฐาสง ตวั เองตามเขา ไปถึง แลว หวั หนา คณะกย็ ืนใจเตน แรงดว ย ความรสู กึ อนั ไมอาจกลา วถึง รอยเทามนุษยค หู นึ่ง ปรากฏอยบู นพืน้ หนิ เรยี บเกลยี้ งสงั เกตเหน็ ไดจ างๆ เพราะนาํ้ คา ง ท่ีเกาะพราวอยใู นขณะนีเ้ ปน รอยดาง มนั เปนรอยใหมส ดๆ รอ นๆ “ตาของคุณชายไมฝ าด แงซายนั่นเอง!” พรานใหญพดู แผวต่ํา จากรองรอยเจา ของเทา ไดม าหยุดยืน หรอื มฉิ ะนัน้ กท็ รุดตัวลงนัง่ ยองๆ อยูต รงนชี้ ว่ั ขณะหน่ึง แลวมรี อยเดนิ ออ มเลีย้ วลดั ไปในระหวางปา รก ซง่ึ ไมป รากฏใหเ ห็นชัดนัก ผดิ ไปจาก รอ งรอยทเ่ี ห็นครงั้ แรก เพราะพืน้ ทเ่ี ปน กรวดลูกรงั อดุ มไปดว ยใบไมแ หง ท่ีหลนลงมาคลมุ บางๆ ลักษณะการเคล่อื นไหวยองเขามาในแคม ป ตลอดจนเลี่ยงหลบไปไมผ ดิ อะไรกับเสอื สมงิ เพราะเต็ม ไปดว ยความเงียบกรบิ แผว เบา และคลองแคลวชาํ นาญดงในยามวิกาลอันมืดสนทิ ผดิ วสิ ยั มนุษย ธรรมดาจะพึงกระทาํ ได เชษฐาขยบั ตวั สอ งไฟจะออกแกะรอยท่ีเหน็ รางๆ เหลา นนั้ แตจอมพรานเหนยี่ วแขนไว “อยาครบั ไมม ีประโยชนอะไรหรอก เราไมม ที างทจ่ี ะตามมันไดใ นเวลาเชน น้ี อนั ตราย ทีส่ ุด!” หวั หนา คณะชะงัก มองเหน็ จริงดว ยกับเสียงกระซิบทว งของรพินทร คนอยางพราน ใหญ ลงไดห า มเชน นมี้ ันกส็ อ ความหมายใหทราบแนชดั เกินกวาทจ่ี ะตอ งใหอ ธบิ ายกนั มาก เพราะ รพนิ ทรเ อง มคี วามมงุ มน่ั อนั แรงกลาที่จะเขาใหถงึ ตวั แงซายผลู กึ ลักยิ่งกวาเขาเสยี อีก ทวาในยามนี้ กลับเปน ฝา ยทย่ี บั ย้งั เขาไว เพราะตระหนักดวี า มนั เสย่ี งเพียงใด “แปลกเหลอื เกิน จากรปู การทีเ่ หน็ อยนู ี่ แสดงวา แงซายปว นเปยนอยใู กลเ คยี งกบั พวก เราน่ีเอง...” เชษฐาพมึ พาํ อยา งสุดทีจ่ ะงนุ งง “มันมีทาเหมอื นจะยอ งเขา มาในแคม ป แตพอเราไหวตวั มันกห็ ลบ อาการของมนั คลายๆ จะประสงคอะไรสกั อยา งหน”ึ่ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2042 “คงจะไมใ ชใ นทางดนี กั หรอกครบั ...” รพนิ ทรตอบกรา วๆ แววตาเต็มไปดว ยความครนุ คดิ “หรอื อยางนอยทส่ี ุด ผมก็อยากคิดวา มนั ปรากฏตวั ขึ้นเพอ่ื ลอ ใหเ ราตาม ซง่ึ ถา เราตาม ไป...อะไรจะรออยขู างหนา กท็ ายไมถ ูก เราตามมันแนน อนครับ แตไมใชในเวลาเชนน้ี” กลาวจบ เขากพ็ ยกั หนาชวน “กลับเขาทพ่ี กั กอนดีกวาครบั อยา งนอยกร็ อใหส วางเสยี กอน ตอนนไ้ี มว าจะเห็นหรือ ไดยนิ อะไร เราเพียงแตค อยจบั สังเกต และระวงั ตัวอยูในเขตกองไฟของเราอยางเดยี วเทานนั้ น่ัน เปน วธิ ีท่ีปลอดภัยทส่ี ุด” ท้ังสองพากันเดนิ กลบั เขามาในบรเิ วณทพ่ี กั ปลุกพรรคพวกขนึ้ เตอื นใหจ ดั ที่นอนใหม แลวกบ็ อกใหท ราบวา เกิดเหตกุ ารณประหลาดอะไรขนึ้ ในระหวา งทคี่ นอน่ื ๆ หลบั ไมรูส ึกตัว ไชยยนั ต ดารนิ และมาเรยี แทบจะหายงว งเปนปลิดทง้ิ “หยกๆ นีเ่ องนะ หรอื ทแี่ กเห็นแงซายมายนื ใกลท ี่พกั ของเรา?” อดตี นายทหารปนใหญร อ งมาโดยเรว็ “ใช! ไมเกนิ 4 – 5 นาทีน่ีเอง กอ นท่จี ะปลกุ พวกแกขนึ้ ” “ถา ตามก็ทนั ทาํ ไมถึงไมต าม?” มาเรียถาม เต็มไปดวยความกระตอื รอื รน รอนใจเชน เดยี วกนั กบั ดารนิ หวั หนาคณะมอง ไปทางจอมพราน รพนิ ทรกต็ อบแทนมาใหว า “ตามเสอื สมิงก็ยงั ดเี สยี กวา ท่ีจะตามแงซายในเวลาเชนน้ี รูปการของมันมารา ย ไมใ ชม า ดี มาเพือ่ ลอลวงเรา เพอื่ ใหพ บกับพิบตั ภิ ัยเหมือนอยางท่เี ราโดนกันมาแลว พวกเรารกู ันดีอยแู ลว ไมใ ชหรือ โดยรปู กายนัน้ เปน สมบัติของแงซายก็จรงิ แตไ มท ราบวา มอี ะไรท่ีเขา สงิ ชักนาํ บงการมนั อยู เราตอ งระมัดระวงั ใหมากทส่ี ดุ ถามนั เปนศตั รอู นื่ ที่เรารูโดยเปด เผยแนชดั ออกไป เราจะทําใจได มากกวา นี้ และไมม คี วามหมายอะไรเลย ตอใหมันรา ยกาจสกั เพียงไหน แตนีม่ นั อาศยั อยูในรา งของ แงซาย จะจดั การอยา งไรลงไปกไ็ มถนดั นกั ตราบใดก็ตามที่พวกเราไมอยูในฐานะทจ่ี ะฆาแงซาย ได” ดารนิ หนั ไปสอบซกั พช่ี ายอยางละเอียด ในปรากฏการณล กึ ลบั ที่เชษฐาพบ เหมือนจะ ใหแ นใจวา พชี่ ายของหลอนไมไดต าฝาดไป แลว สา ยหนา อยา งอัดอั้นตนั ใจ “เอ ทํายงั ไงดีเลาน่ี แงซายวนเวยี นอยใู กลๆ พวกเราน่เี อง จะเอาตวั กเ็ อาไมได มันจะ เปน ไปไดไหม สมมติวาเขาอยากจะกลบั เขา มาหาพวกเรา แตไ มแนใ จวาจะถกู ยิงหรอื เปลา พอพี่ ใหญข ยับตวั กเ็ ลยหลบไปเสยี ” “นนั่ ซิ อาจเปน อยา งนนั้ กไ็ ด” มาเรียสนบั สนนุ ขอคดิ ของเพอื่ นสาวมาโดยเรว็ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2043 “ถา งั้นทาํ ไมไมล องกูเรยี กด”ู ไชยยนั ตอ อกความเหน็ ซง่ึ ตวั เองรูสกึ วามนั ไมไ ดเ ปน วิธีท่ีจะอาํ นวยอะไรขน้ึ มานัก ระหวา งทพ่ี รานใหญน ่งิ เฉยไมก ลาวอะไร เชษฐาก็สง่ั ใหเ กิด ซง่ึ ขณะนลี้ ุกขนึ้ น่งั กอดเขาอยใู กลๆ กู ใหเ สยี งออกไป พรานพื้นเมืองหนุม ยนื ขนึ้ ปองปากกรู อ งออกไปทา มกลางความเงยี บสงดั ของราตรี เสียงนนั้ ดังกังวานสะทอนไปไกล เงยี บกรบิ ไมม สี าํ เนยี งใดๆ ตอบรับเสียงกนู ัน้ มาเลย เกิดและเสย ชว ยกนั กซู ํ้าๆ ออกไป เชนนัน้ อกี พักใหญ “ถา มนั ไมใชแงซาย มันก็ไมต อบเราหรอกครบั นายใหญ” บุญคํากระซบิ ทันทีนน้ั ดารนิ กล็ ุกขนึ้ เดินออกไปยืนเดน อยกู ลางบริเวณ แลว ตะโกนออกไปสดุ เสียง “แงซาย!” หลอ นรองเรียกนามนนั้ ดว ยกระแสเสยี งอนั รอ นรุมกลมุ ใจ เจือไปดว ยความรักใครห ว ง กังวล เสียงของหลอ นดังแหลมชดั เจนแวว กงั วานไปทง้ั ราวปา ขณะท่หี มนุ ตวั มองไปยังความมดื รอบดาน “...เธออยูทไ่ี หน จงออกมาเถดิ นีน่ ายหญิงเรยี ก พวกเราทง้ั หมดกําลังตดิ ตามหาเธอดวย ความเปนหว ง เราตามเธอมาดวยความปรารถนาดี ไมคดิ จะเอาโทษอะไรทัง้ สิน้ หลบอยทู ไี่ หนจง ออกมา!” ขาดเสียงของดารนิ ทกุ คนกต็ องถลนั พรวดข้นึ ยืนพรอมกนั หมด... มเี สยี งหวั เราะแหบกรา ว ดังแวว เบาๆ ออกมาจากความมดื มดิ นน้ั ที่ใดทหี่ น่งึ กไ็ ม สามารถจะจับไดแนช ดั ไมม ีใครบอกไดว า น่ันเปนเสียงของแงซายหรอื อะไรกันแน ไฟฉายทกุ ดวง ขยบั ที่จะกดสวิตชพ ุงปราดคน หาออกไป แตรพินทรร องหา มเร็วปร๋ือ “อยาเพิง่ ฉายไฟ! เฉยไวก อน...” แลว เขากก็ า วสวบเขาไปยนื อยูเ คยี งขา งหญงิ สาว ผขู ณะน้เี บิกตาโพลง มือทัง้ สองกมุ ประสานกนั อยบู นอกดว ยความรสู กึ อันไมอ าจบอกถูก กระซบิ “ลองเรยี กดใู หมค รับ คุณหญิง เรยี กออกไปอกี !” หลอ นปฏิบตั ติ ามคําสงั่ เขา ตะเบง็ เรยี กองครักษพ เิ ศษประจาํ ตวั ของหลอ น ซงึ่ เปน ตวั ปรศิ นาอยใู นขณะนจี้ นเสยี งแหบเสยี งแหง หลอ นพดู ยดื ยาวตดิ ตอกันดว ยประโยคออนวอน พยายามจะโนม นา วเรยี กมันปรากฏตัวออกมาใหได ทุกคนเง่ยี หูคอยจบั เสียง ทุกครง้ั ที่หลอ นหยดุ จะมเี สยี งหัวเราะอนั นาขนลุกดงั ตอบมา เสียงน้นั ดงั รอบทศิ ไป หมด ประเดยี๋ วแววออกมาจากทางดานซาย แลว กย็ า ยไปดังอยูด านขวา บางทกี ด็ งั ตอบออกมาจาก ทางดา นสายใหญ และในดงทบึ ดานตรงขา ม แตทกุ คนกย็ งั บอกไมไ ดอยูน น่ั เอง มนั เปน เสยี งของแง ซายหรอื เปลา เพราะไมเคยไดย นิ ในลกั ษณะเชนนี้มากอน [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2044 เชษฐาถงึ กับสะบัดหนาแรงๆ ดวยความมนึ งง “ผมวา มันไมควรจะอยูห า งจากเรามากนกั นะ” เขากระซิบกับจอมพราน ผตู กอยูในอาการไมผิดกัน รพนิ ทรโ คลงหัวอยางอดั อนั้ จน ปญ ญา “กย็ งั บอกไมถกู เหมอื นกันครบั วา มันอยหู า งเราออกไปเทา ไหร เสยี งมนั ลอยๆ แวว ๆ มาอยา งไรพกิ ล จบั ตนเสยี งไมชดั แลวกเ็ ปลยี่ นทศิ ทางไปไดรวดเร็วมาก มันดงั มารอบแคม ปของเรา ทเี ดียว” แลว เขากห็ นั ไปมองดูคะหยน่ิ กบั บญุ คาํ ซง่ึ คงนอนเอาหแู นบฟงอยูก บั พื้นดิน ในขณะนี้ ทง้ั สองมีสีหนา ยงุ ยากลําบากใจ ชนั คอขนึ้ มองสบตาเขาแลว เบป ากสัน่ หนา “ไมไดย นิ เสียงอะไรเลยนาย ถา ไอแ งซายอยใู นละแวกใกลเ คียงกบั ปางพักของเราจรงิ ในขณะนี้ มันจะตองมตี นี เปน ผเี หยยี บใบไมไมล ั่นแมแตแ กรบเดยี ว ใหนายหญิงตะโกนเรยี กลอ มนั อีก แลวใหบุญคาํ กับคะหย่นิ ยอ งออกไปดไู หม?” “ไมตอง! ทกุ คนพวกเราจะอยูในเขตปางพกั น่ีเทานน้ั จนกวา จะเชา ” จอมพรานหาม เฉียบขาด “ไอแงซาย ไอโ ครตผีปา หารอย...” ตาพรานเฒากระโดดขนึ้ มาถกเขมกหยักรั้ง ตะโกนดา เอด็ องึ ออกไปอยางโกรธแคน เดอื ดดาลใจ “ถาเอ็งยังไมก ลบั เขามาใหเหน็ หนาเสยี ดๆี พรงุ นพ้ี อ จะตามลอกหนังเอ็งใหไ ด! ” ดารนิ ซัดหลงั มือเผียะ เขาไปที่ไหลอันผอมบางของตาเฒา ตวาดเสยี งเขยี ว “จะบา แลว รึ บญุ คํา!” แลว หลอนกร็ อ งเรยี กออกไปอีก อยางไมย อมละความพยายาม ครนั้ แลว บดั นั้นเอง กม็ เี สยี งแหบแผว วงั เวงลอยเขามากระทบทุกโสต เหมือนจะดงั ออกมาจากเลาดสปค เกอรท่ีติดไวย งั หมไู มแ ละโขดหนิ รอบๆ ตวั แชม ชา และเยือกเย็น ถอยคําของ ประโยคนน้ั ทาํ ใหเย็นจากเสน ผมลงไปจนถงึ ปลายเทาในความรูสกึ ของทกุ คน “ถงึ อยางไรพวกทา นกต็ อ งไป ไปสคู วามพินาศแหง อาถรรพของนครแหง ความหลบั หรอื มิฉะนั้นก็ไปเพือ่ แกบ วงทัณฑกรรมใหแกพ วกเรา...” ดารินผงะ ตวั ส่ันนอ ยๆ เซเขามากระทบอกของพช่ี าย เชษฐากอดนอ งสาวไวต บเบาๆ ที่ ไหลอยา งปลกุ ปลอบใจ แลว แลสบตาไปยังคณะพรรคทีพ่ ากันยนื ตะลึงอยู พดู เบาเรยี บเหมอื นไมไ ด เกดิ อะไรขึน้ “เอาละ ทําตามทร่ี พินทรบอกดีกวา อยา เพิ่งไปสนใจกบั อะไรกอนทงั้ ส้ินจนกวาตะวัน จะขน้ึ เรานอนพกั กนั ดกี วา” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2045 ทัง้ หมดถอยกลบั เขาประจําทน่ี อน รพนิ ทรกําหนดยามขน้ึ ในกลุมพรานพืน้ เมือง 6 คน ซึง่ พวกนน้ั สวนมาก ไดพ กั หลบั นอนกนั มากอนเมื่อตอนหัวค่าํ แลว กองไฟถกู เตมิ เช้อื จนสวา งโชติ ทกุ กอง แลวเขาก็ลงไปนอนเอามือกา ยหนาผากทอดตาอยางปราศจากจุดหมาย ขน้ึ ไปยังหลงั คาผา พลาสติกท่ขี ึงกันน้ําคางเตยี้ ๆ คณะนายจางทกุ คนกต็ กอยูใ นอาการเดยี วกนั ไมมีใครสามารถหลับตาลงไดง า ยๆ แม จะอดิ โรยกันสกั เพยี งใดกต็ าม มีเสียงซิปโปของใครคนหน่ึงลกุ พรบึ่ ขนึ้ จากกลุมท่นี อนไหลช นกนั อยูนั้น พรอ มกบั เปลวแสงเลก็ ๆ จากน้ันก็มาดบั วบู ไปพรอมกบั ควนั บหุ ร่ี เสียงขยบั ตัว และเสยี ง ถอนหายใจเบาๆ อยา งกระสบั กระสา ย แลว ในความเงยี บของทุกความคดิ ทตี่ า งเตลดิ ลอ งลอยไปไกลนนั้ เสยี งพดู เบาๆ ลอยๆ ของใครคนหนึง่ กด็ ังออกมาจากเงามดื สลัว “กอ นหนา ทจี่ ะถกู ปลกุ ข้ึนเมอื่ ครูนี้ ฉันหลับแลวกฝ็ นไป มันแปลกเหลอื เกิน...” นน่ั เปน เสยี งของมาเรยี ฮอฟมนั หลอนนน่ั เองเปน คนจดุ บหุ ร่นี อนสูบ “ฝนยังไง?” เพ่ือนสาวซง่ึ นอนอยูใ กลๆ พึมพําถาม “สเตเกล! ฉันไมไ ดฝ น เหน็ เขานานแลว แตม าคืนนี้แปลก ฉันเหน็ เขาในความฝน ฉนั เดินปา อยเู พยี งคนเดียว ขน้ึ เขา ลงหวย หนทางแสนจะยากแคน ทรุ กนั ดาร จะมงุ หนาไปไหนกไ็ มรู หนทางนนั้ มันวกวนเสียเหลอื ประมาณ แลว กเ็ หน็ เขามาปรากฏตวั อยเู บ้อื งหนา ลกั ษณะซบู คลา้ํ อม ทกุ ข ฉันพยายามจะวง่ิ เขาไปหาเขาสกั เทา ใด กไ็ มถ งึ ตวั เขาสกั ที ทงั้ ๆ ท่กี ็เหน็ วาเขายืนรออยเู ฉยๆ เขาไมพ ูด ไมต อบคาํ ถามใดๆ ของฉันทั้งสิน้ เพยี งแตโบกมอื หา มและมอี าการเหมอื นจะบอกใบใ ห ฉันถอยกลับ ประเดี๋ยวกห็ ายไป ประเด๋ยี วก็ปรากฏใหเ หน็ อกี ทุกครงั้ เขาโบกมือใหฉนั ถอยกลบั อยู เชนนั้น สีหนาหวาดกลวั ทรุ นทุรายอยางไรบอกไมถูก” “เธออาจมคี วามคิดขึน้ มาวา การท่เี ธอรว มทางมากบั พวกเราครง้ั น้ี เปนการติดสินใจท่ี ผิดก็ได ถงึ ไดฝ น เชนนั้น” “สาบานก็ไดว า ฉันไมไดม ีความคดิ เชนนั้นเลย นอ ย” “ฉันกฝ็ นประหลาดดีเหมอื นกนั เธอพดู ขน้ึ กเ็ ลยเพงิ่ นึกขึ้นมาได” เสยี งสองหญิงนอนคยุ กนั เอง ในความมดื แผวเบาซุบซบิ “ฝน ยงั ไงหรอื นอ ย?” “คลา ยๆ กบั วา ฉนั กําลังนอนอยนู ่ีแหละ แลว ก็มีผหู ญิงสาวสวยคนหนึ่ง นงุ ผายกสที อง หมสไบเฉยี งสแี ดง ลักษณะเปน คนเดยี วกบั ท่ฉี นั เคยฝน เหน็ มากอนแลว ในคนื หนง่ึ ตอนท่ีพักกนั อยู เหนือฝง ธารใกลต นตะเคยี นใหญ ผูหญิงคนนั้นเขามาพดู เตือนฉัน บอกใหระวังตวั คณะของเรา ท้งั หมดกําลังตกอยใู นหว งอนั ตรายใหญห ลวง ยังไมท นั ท่ฉี ันจะถามหลอ นออกไป กต็ อ งตกใจต่นื ขึน้ เสียกอ น เพราะพใ่ี หญปลุกตอนท่ีแงซายเขามาปวนเปย นอยใู กลทพ่ี กั เราเมือ่ ก”้ี [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2046 มเี สยี งใครคนหนึง่ หวั เราะหๆึ แทรกข้ึน ใครคนนน้ั กค็ ือ ไชยยนั ต “อา ว! ถา จะพดู ถึงฝน ฉันก็ฝนดว ยอีกคนหนง่ึ เหมือนกนั ...” อดตี นายทหารหนุมเอย ขึ้นเสยี งแปรงปรา “แตจะฝนตอนท่ถี กู ตะขาบกดั นอนสลบครึง่ เปน ครง่ึ ตายอยู หรอื ฝน ตอนทมี่ าหลับเอา ตอนหลังนกี่ จ็ าํ ไมไดแ ลว เหมอื นกนั ฝนของฉันพสิ ดารแหวกแนวกวาเมยห รอื นอ ยเสยี อีก” พรอ มกบั พดู ไชยยนั ตเ อาศอกยนั กายผงกหวั ขนึ้ ครึง่ นัง่ ครงึ่ นอน เปด กระตกิ บรัน่ ดอี อก ดื่ม คงมีแตเชษฐาและรพนิ ทรเ ทาน้นั ทีน่ อนฟงบคุ คลทั้งสามคุยกนั อยเู งียบๆ อาการเหมอื นหลับ “ลองเลา ใหฟงมาซ”ิ ไชยยนั ตนิง่ ไปครเู หมอื นจะทบทวน แลว ดมื่ บรน่ั ดอี กี เตม็ อกึ ใหญ “ในฝน วา ฉนั หลงพลัดจากพวกเราทุกคนไปเพยี งคนเดียว เขาไปในปราสาทรกรา ง ปรักหกั พงั อยกู ลางปา ทบึ หลงั หนง่ึ ภายในหองใจกลางปราสาทหลงั นั้น มีแทน หินต้งั เดนอยสู ูง เทยี มอก บนแทน หนิ เปน โรงแกว ผลึกใสเหมอื นกระจก ผูหญิงสาวสวยคนหน่ึงนอนนงิ่ เหมือนเจา หญิงนทิ ราอยใู นโลงแกว นนั้ หลอนสวยอยา งนางในวรรณคดี เคร่ืองประดับและปวงถนมิ พมิ พา ภรณ เปนแบบนางกษัตรยิ ก ึง่ ขอมก่ึงแขก ทป่ี ระหลาดที่สดุ กค็ ือรมิ ฝปากอนั งามจม้ิ ล้มิ ของหลอน แดงเปรอะไปดว ยเลือดสดๆ!” เชษฐาผูนอนชดิ กบั รพินทร ลอบสะกดิ หลังมือพรานใหญโ ดยแรง และถึงแมจ ะไมม ี สัญญาณจากหวั หนา คณะ จอมพรานเองกส็ ะดงุ ใจอยูก อนแลว เมอื่ ไดยนิ เสยงเลาฝนของไชยยันต ซ่งึ เขาไมค าดคดิ วามนั จะเปน ภาพตรงกันกับทไี่ ดย นิ จากคําบอกเลา ของแงซายมากอ นแลว และ ขณะทแ่ี งซายเลาภาพพจนเ ชน นัน้ ใหฟงนนั้ กม็ เี ขากับเชษฐาเพยี งสองคนเทา นน้ั ทไ่ี ดย ิน ไชยยนั ตไ ม ทราบเร่ืองนม้ี ากอนเลย “แปลกน่ี แลว ฝนยังไงตอไปอกี ?” เชษฐาเอย ขนึ้ เปนประโยคแรกมาจากความมืด เสยี งพยายามใหเ รียบปกตทิ ีส่ ดุ แตมอื ยงั บีบหลงั มอื รพินทรไวเชน นน้ั อาการของไชยยนั ตคงอยูในลกั ษณะตืน่ ๆ งงๆ เมอื่ เลา ถงึ ความฝน ของ ตน นง่ิ ไปอกี ครูใหญก็ยกมือข้ึนตบขมับตนเองเบาๆ พรอมกับสะบดั หนา “มนั เปนความฝน เลอะๆ เลือนๆ อยา งไรบอกไมถ ูกเหมือนกนั แฮะ ท่ีฉันจาํ ไดก ็ เพียงแคน ี้เอง เหตกุ ารณตอ จากนน้ั จะเปน อยางไรอีกกจ็ าํ ไมไ ดแ ลว จําไดตดิ ตาเฉพาะผูหญิงทน่ี อน อยูใ นโลงแกว กลางปราสาทรา งเทา น้นั ถงึ เด๋ยี วนกี้ ย็ งั มองเห็นทานอน เครือ่ งแตงกาย และเคา หนา อนั สวยราวกบั ภาพแกะสลกั ของหลอ นอยู เหมอื นไดไปเหน็ มาจรงิ ๆ นนั่ แหละ” ดารนิ กับมาเรยี ไมท ราบระแคะระคายอะไรมากอ นจึงไมส นใจอะไรนกั นอกจากซกั ถา มาอกี คาํ สองคาํ ในระหวางนอนคุยกนั อยตู ลอดเวลา รพินทร ไพรวัลย เงยี บกริบ ทุกคนเขา ใจวาเขา หลับไปแลว ยกเวน เชษฐาผนู อนอยใู กลเทา นัน้ ไมน านนกั ก็คอยๆ เงยี บกันไป ตา งคนตางหลบั [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2047 พรานใหญย อ งกรบิ ออกจากท่นี อน ไปสัง่ การกับคนของเขาทีเ่ ฝา ยามอยู กําชับไมใ ห เผลอหลับเปนอันขาดและพดู อะไรอยดู วยอีกสองสามคาํ พอหันกลับมากเ็ หน็ เชษฐาตามมาหยดุ ยนื อยใู กลๆ ควาแขนเขา ลากหางออกมาจากบญุ คําและจัน ซง่ึ น่งั ยามอยู กระซิบ “ตอนทแ่ี งซายพูดถงึ เร่ืองประหลาดนกี้ บั เรา ไชยยนั ตไ มไ ดย นื อยใู กล หรอื ไดยนิ ดว ย ไมใ ชหรือ?” “ครบั แงซายพูดอะไรทาํ นองนี้ใหเ ราไดยนิ กันเพยี งสองคนเทานัน้ ” เขาตอบอยางสงบ เชษฐาจองตาเขม็ง “คณุ มีความรสู กึ อยา งเดยี วกนั กับผมหรือเปลา ?” “รูสกึ อะไรหรอื ครบั ?” “เหตกุ ารณท ี่แงซายพดู กบั ความฝนของไชยยันต ทําไมมันถึงมาตรงกนั เขา ได ผูหญงิ สาวสวยนอนอยูในโลงแกวบนแทน หนิ กลางปราสาทรางในปา” หนาเกรยี มเปน มนั ดวงนัน้ ไมส อ ความรูสึกใดๆ ใหห วั หนาคณะอา นได คงมีแตต าสี นํ้าตาลเขมในกรอบลึกเทา นน้ั ท่ีฉายแสงแวววาวคมกลา แลวเชษฐากบ็ อกกับตนเองวา บุรษุ ผนู ี้ ความยิ่งใหญเกรียงไกรหาไดอ ยทู ฝี่ มืออนั ยง่ิ ยงไม หากแตไ ปอยูท วี่ ญิ ญาณอันทรหดบกึ บนึ แกรง กราว และสติสัมปชัญญะประกอบดว ยวิจารณญาณอนั หลักแหลมมนั่ คง ซงึ่ ยากนกั ทจี่ ะหาไดครบ องค ในบรรดานักสูท ้งั หลาย หลายตอหลายครัง้ มาแลว ที่ รพินทร ไพรวลั ย ทําใหเรอื่ งใหญก ลายเปน เรื่องเลก็ ทําให สถานการณอนั เสยี ขวญั อับจนของหมคู ณะคลค่ี ลายไปในทางท่ดี ขี ้ึน นับตง้ั แตร จู กั คบหาเดนิ ทาง รวมชีวิตกนั มายาวนานพอสมควร เขาไมเ คยอา นทา ทขี องพรานใหญผ นู ้ีออกเลย นอกจากจับเคลด็ ไดเพยี งแตว า ยามใดทใ่ี บหนา นี้ยิม้ ในลกั ษณะยิงฟน ยามนั้นหมายถงึ เหตุการณท ีจ่ ะตอ งตามมาดว ย เลอื ดและชวี ิต และบดั น้ี เชษฐากม็ องเหน็ ไรฟน ดา นหนาของบรุ ุษรางสนั ทัดผูเปนพรานนาํ ทางของ เขา “มนั เปนส่ิงทเ่ี ราคาดคะเนอะไรไมไดเ ลยครับ แตผ มกย็ อมรับวา มนั แปลกประหลาด มาก ทกุ สิ่งทุกอยา งแฝงเงาอยใู นปริศนาลกึ ลับ ท่เี ราจะตองประจนั หนากับมนั อยางเล่ียงไมไ ด คณุ ชายมีกงั วลใจอะไรหรือครับ” นายจา งย้มิ ตอบ “ใช! ผมยอมรบั วามีเรื่องท่จี ะหว งกงั วลมากเหลอื เกนิ ไมไ ดก งั วลหรือหวน่ั เกรงในดา น ภยั อันตรายใดๆ ทมี่ ันจะมาถึงเราหรอก แตหวงแงซาย หว งแผนทเี่ ดนิ ทางของเรา หว งจดุ หมายใน การตดิ ตามอนชุ า ดเู หมือนกบั วาอุปสรรคมันคอยขดั ขวางเราไดตลอดเวลา” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2048 “เมื่อแรกทีเดยี ว ผมรับนาํ ทางมาในคร้ังนีก้ ด็ วยคาจางเปน หลักใหญ หวงั ไวดว ยวา เวลา ใดกเ็ วลาหนึ่ง ไมชากเ็ ร็ว คณะนายจา งของผมจะทนตอ ความยากแคนทุรกันดารในการเดนิ ทาง ตอ ไปไมไหว และตัดสนิ ใจกลบั ซึง่ นัน่ เปน โอกาสของผม...” สุภาพบรุ ษุ ไพรพดู แชมชา ราบเรยี บ สายตาจอ งประสานนายจางผสู งู ศกั ดิข์ องเขานง่ิ สนิท “แตส ําหรับเดย๋ี วน้ี ถาแมว าคณะนายจา งของผมจะคดิ หนั หลังกลับ ผมกจ็ ะขอวงิ วอนวา จงกาวตอไปขา งหนา เถิดครบั กาวไป จนกวาเราจะประสพผลสมดงั เจตนาทเ่ี ราต้ังไว หรือมิฉะนั้น ก็ไมเ หลอื พวกเราเลยแมแตชวี ิตเดยี ว ปรชั ญาเมธใี นเมอื งเขาพูดกนั วา ‘อปุ สรรคขวากหนามเปน หนทางที่จะนาํ เราไปสูความสัมฤทธิผล’ นั่นเปน แตเ พียงการเปรยี บเทียบเลน สํานวนเทานนั้ แต บดั น้ีในปา ใหญไ พศาลทีเ่ ราบกุ บนั่ กนั ไปโดยไมร ูอนาคต เราไดเ ผชญิ กับถอ ยคําเปรียบเทยี บชนดิ นน้ั ของเขาอยา งตรงทสี่ ุด มันท้งั ขวาก ทง้ั หนาม ขนุ เขา หว ย หนอง แวดลอมไปดว ยภยนั ตรายซง่ึ หนาและลับหลงั สารพดั สงิ่ ผมสาบานวา ผมจะนาํ ทางไปอยางซื่อสตั ยส ุจริตทีส่ ุด และถา แมวาอะไร เกดิ ขึ้น รพินทร ไพรวลั ย กจ็ ะขอตายกอ นเปน คนแรก เราตอ งคน หาคณุ ชายอนชุ าใหไ ด ไมว า เขาจะ มชี ีวติ อยหู รอื ตายไปแลว และตอ งฝา อุปสรรคไปทลี ะขนั้ แกไขบกุ บนั่ กนั ไปเรอ่ื ย ผมจะไมม ี ความสขุ เลย ถาการเดินทางครั้งนล้ี ม เหลว ตองกลับเสียกอ นโดยเขาไมถ งึ เจตนาเดิมทเ่ี ราวางเข็มไว” เชษฐาสูดลมหายใจลกึ สหี นาอิ่มเอิบสดชน่ื ขึ้นดว ยกาํ ลังใจ สงมอื มาใหจบั แลว บบี แนนกระชับ “ทไ่ี ดยนิ ไดฟ ง มา เขากพ็ ดู กนั ไวถกู ตองแลว นนั่ คือเลอื ดของพรานใหญร พินทร ไพร วัลย ขน กวานาํ้ มากนัก แนใ จเถิดผูกอง เราจะไมม กี ารถอยหลงั กลบั และถา คุณบงั เอิญคิดระแวงวา พวกเราจะทอถอยกแ็ ปลวาคณุ เขา ใจผดิ ” อดตี ผบู งั คบั กองตระเวนชายแดน หรือในปจจุบนั หาเล้ียงชีพเสี่ยงภยั อยูในปา จน ปรากฏกิตตศิ พั ทระบอื ช่ือกอ งสองฝงไทยพมาชดิ เทาตรง กม ศรี ษะลงโคงคํานบั ใหแ กร าชสกุลหนมุ หวั หนาคณะอยา งคารวะยกยอ ง “ผมภมู ใิ จมากครับ ทีม่ โี อกาสไดรบั ใชเ จา นายผมู ีคุณลกั ษณะเชน น”้ี “จะเปนไปไดไ หม รพินทร ในขอทว่ี า เราอาจจะตองไปพบเขา กับภาพอันเปนสง่ิ ทแ่ี ง ซาย และไชยยนั ตพบเหน็ ในมโนคตนิ ี้ ปราสาทรา ง เจา หญิงนิทราในโลงแลว ” “ก็...อาจจะครบั แตเ ราก็ไมส ามารถจะทราบไดในขณะนว้ี ามันคืออะไร อยทู ไี่ หน หมายความวา อยางไร” “มนั นาจะเกยี่ วขอ งกบั คําพดู ของเจาผีกองกอยดว ย” เชษฐาพูดอยางตรกึ ตรองขบคิดหนัก ยกมอื ขน้ึ ลูบปลายคาง ตาไมเปลีย่ นไปจากใบหนา ของจอมพราน [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2049 “ผมอยากจะเชอ่ื เสยี แลววา ผกี องกอยกด็ ี หรือแงซายก็ดี กาํ ลังจะนําเราทั้งหมดบาย หนาไปท่นี น่ั ...นครแหงความหลบั ! มนั จะมีอะไรแฝงอยูในนน้ั นรกหรือสวรรคเทาน้นั ท่จี ะบอก ได” พรานใหญทรดุ กายลงนัง่ บนแงห นิ ยกมอื ขน้ึ เสยเสน ผม “ปญหาเฉพาะหนาทเ่ี ราจะทาํ กนั ก็คือ พยายามจับตวั แงซายใหไ ด พรอ มทงั้ เอาแผนท่ี เดนิ ทางของเราคืนมา และบนความพยายามโดยจุดมงุ หมายนี้ เราจะตองบกุ บน่ั หรือเผชิญกบั สถานการณเ ลวรา ยขนาดไหนกใ็ หมันรูไป ถึงไหนถงึ กนั ครับคณุ ชาย แตสาํ หรบั ผมตัง้ ปณธิ านไว แลว วา พรงุ นผ้ี มจะเอาตวั แงซายใหได กอ นทีเ่ ราจะตอ งเตลิดเปดเปง ผดิ เสน ทางเดมิ ไปมากนกั ลงรู แนว ามนั ปว นเปย นอยใู กลเ ราแคน ้กี พ็ อมีทางแลว ” “อยาลืมดวยวา เราไมตอ งการใชวิธีรุนแรง แงซายไมใ ชส ัตวทเี่ ราติดตามหมายลา แต เปน คนในคณะของเราที่ตองการจะไดตวั กลบั คืนมาในสภาพเดิม” จอมพรานยิ้มแสยะ ใบหนาอันออ นโยนนน้ั แลดูแขง็ กราวข้นึ “ครบั ผมเขา ใจ แตวา...คณุ หญิงกับเมยท ราบเรื่องแปลกประหลาดนแ้ี ลวหรือยงั สงิ่ ที่ แงซายพดู กับความฝน ของคณุ ไชยยนั ตต รงกนั ?” หวั หนาคณะสน่ั ศรี ษะ “ทงั้ สองคนนัน่ ไมร ูเรื่องหรอก หรือแมแตไ ชยยนั ตเองกไ็ มร ู เราเฉยๆ เสียดกี วา หรือ ยังไง?” “ถาไมจ าํ เปนกอ็ ยา เพ่ิงใหก ระโตกกระตากอะไรออกไปเลยครบั เพอื่ ตดั ปญหา” “ไชยยนั ตสามารถรอดชีวติ ไดใ นคืนนผี้ มกพ็ อใจทีส่ ุดแลว และถอื วา เปน ชยั ชนะขน้ั แรกของเรา เอาละ อยางทค่ี ณุ วา น่นั แหละ ถึงไหนถงึ กนั !” นั่นเปนประโยคสดุ ทา ยของเชษฐา กอ นจะชวนกนั เขา นอน เชารุง ข้นึ ทกุ คนตืน่ ดว ยอาการโผเผอิดโรย เพราะพกั ผอ นกันไมคอยเตม็ ที่ ตรงขา มกบั ไชยยนั ต ผดู เู หมือนจะแชมช่นื แขง็ แรงทส่ี ดุ เพราะมีเวลานอนมากกวา คนอน่ื ๆ และหลบั ไดอยาง สนทิ ไมเ หลอื รองรอยหรือวีแ่ ววใดๆ ใหเ ห็นเลยวา เมอ่ื คาํ่ ของวันวานเขาตกอยใู นสถานการณราย คร่ึงเปน คร่ึงตาย รอยแผลจากเขี้ยวตะขาบคงปดสนทิ เหลอื ใหเหน็ เพียงจุดดาํ ๆ อยเู ทานนั้ ไมรสู ึก เจ็บ ขดั หรอื ระบมอะไรทั้งสิน้ ดารนิ เองภายหลังจากตรวจบาดแผลก็งงไปหมด ถงึ กับยกมือข้ึนกมุ ขมบั “เกียรตินยิ มทางอายุรศาสตรข องฉนั เห็นจะไมม ีความหมายอะไรอกี แลว ทกุ สง่ิ ทกุ อยา งมนั คา นทฤษฎที ีเ่ รียนมาหมด ชนิดที่อยากจะเผาตาํ ราทง้ิ คนไมม ีชพี จร ไมมลี มหายใจแลว ก็ยงั ฟน ขน้ึ มาไดแ ข็งแรงดีเหมือนไมไ ดเ กิดอะไรขน้ึ เลย! บาดแผลสดที่ควรจะเหลือรองรอยใหเ หน็ ก็ แหงสนทิ ภายในเวลาเพียงไมก่ีชัว่ โมง! ปาดงพงไพรทาํ ไมมันถงึ แปลกประหลาดพสิ ดารถึงเพยี งน”ี้ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2050 หลอ นครางออกมา สาํ หรับรพนิ ทร ทันทที ี่ลืมตาตน่ื ขึน้ มา ฟาสวา งพอทจ่ี ะสงั เกตเหน็ อะไรไดถ นัด กอ็ อก ตรวจบรเิ วณรอบๆ แคมป พรอมกบั ตาพรานเฒาคนสนทิ คูใจ ครูเดยี วกโ็ ผลก ลับเขามา “มีรอยมาเดินวนเวียนรอบทีพ่ กั รัศมีหา งออกไปประมาณ 40 เมตร แลว ตัดออกดา น ชา งเสนทางเดมิ ” พรานใหญร ายงาน “แงซายแนห รอื เปลา?” ไชยยนั ตถาม “ผมจํารอยเทาได” “มีรอยอ่ืนปะปนบา งไหม หมายถงึ ไอพ วกผกี องกอย?” “คน ไมพ บครับ บางทีจะเปน เพราะพน้ื แขง็ เกนิ ไป แตคดิ วาไมม ี เพราะหลังจากคางคาว ตวั น้ันมาอาละวาดเอากบั พวกเราแลว ก็ไมม วี ีแ่ วววา ไอผ กี องกอยตวั ทม่ี าชว ยดูดแผลใหค ุณไชยยนั ต หรอื ตัวอื่นๆ จะแผวพานเขามาใกลๆ แถวนี้ มันต่นื ตกใจหนีไปหมด มนั กลัวไอคางคาวนัน่ มาก” กนิ อาหารกนั พอประทังชวี ติ จากเสบียงกระปองแลว ทัง้ หมดกล็ ะทพี่ ัก ออกตามรอยแง ซายอยางไมย อมเสยี เวลาแมแ ตนดิ หน่ึง ทุกคนสังเกตเหน็ ไดว า รพนิ ทร ไพรวลั ย สงั่ เคลื่อนยา ย เดนิ ทางอยา งรบี ดวนฉับไวทสี่ ดุ เรงรอนกวาทกุ ครงั้ จนกระทง่ั ดารินกบั มาเรยี ซงึ่ แมจ ะแคลว คลอง เคยชนิ อยแู ลว ก็แทบเตรยี มตวั ไมท นั อากาศอา วระอขุ ้นึ อยา งรวดเรว็ ทนั ทที ีน่ ้าํ คางระเหยไปหมด มันเหมือนจะเปน สญั ลักษณเ ตือนใหทราบลว งหนาถึงความแหงแลงตลอดทง้ั วนั อนั ทุรเขญ็ อยางไรกต็ าม ทัง้ หมดยงั คลองตวั อยูเ หมอื นเดิม รอยเทา ของแงซายไมปรากฏใหคณะนายจา งหรือแมแ ตมาเรยี ผจู ดั วาเปน พรานไดคนหน่งึ คนพบเลย แตทุกคนกเ็ หน็ จอมพรานอานมันไปตามพื้น แลว กอ็ อกเดินรดุ หนา อยางไมห ยดุ ยงั้ ไมมีปญ หาอะไรทีจ่ ะตองกงั ขา หรือซักถามใหเสยี เวลา เพราะตา งกเ็ ชอ่ื มน่ั และฝาก ทกุ สิง่ ทุกอยางไวใหแ กส ายตาอันชํานาญของเขา นานๆ ครงั้ มาเรยี จะสะกิดใหด ารนิ ผูเดนิ อยเู คยี งขา งหลอนสงั เกตพื้นสกั ครั้ง สวนมาก เปนแงด นิ ท่รี อยเทา เหยยี บทลายไวแ ทบจะมองไมเ หน็ แลว กก็ ลนื หายไปกบั พ้ืนแขง็ และกองใบไม อันกรอบเกรียม หนทางนนั้ บายหนา ไปตามดานชางสายเดมิ แตดานท่ีเหนอื ขนึ้ ไป พกั ใหญจ อมพรานกห็ ยุดพกั ขา ยืนรออยบู นทางเทชนั บญุ คําผูหาบของคอู ยกู บั จนั ก็ รองบอกคณะนายจา งมาวา “ตรงนแี้ หละนาย ท่ีไอค า งคาวนรกนัน่ มันเลน งานพรานใหญกบั พวกผมเมอ่ื คืน” พลางแกกช็ ใี้ หด ูรอยวิง่ หกลม กลิ้งกนั ลงมาตามทางชันนนั้ สางปากพ็ ดู เอะอะกบั นาย สาวเปน ภาษาพมา คณะนายจา งไตต ามขน้ึ ไปถึงบริเวณทพี่ รานใหญห ยุดรออยู เขาจงึ ออกเดนิ ตอ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2051 โดยชะลอฝเ ทา ลงมารวมกลมุ ช้ีบอกใหท ราบวา ตน พรกิ ขี้หนดู ง ซ่งึ ผกี องกอยนาํ ไปเกบ็ เม่อื คืนนี้อยู ทางโนน แลว ไมน านนกั ก็เรง ฝเ ทาทําเวลาขึน้ อกี ทิง้ หา งออกไปเปนลาํ ดบั ทั้งๆ ทท่ี กุ คน พยายามจะตดิ หลงั กระช้ันชดิ มาเชน ไร กไ็ มมโี อกาสทจี่ ะตามทันเขาได มองเห็นไดช ดั วา การเดินใน แบบของพรานอาชพี นั้น ฝเทา ของคนธรรมดาไมสามารถจะเทยี บเคียงไดเ ชนไร ไชยยนั ตมมุ านะที่ จะตามเขาใหท ันไดล ้าํ หนา คณะอกี สามคนออกไปประมาณ 30 เมตร แตแ ลวกห็ มดความสามารถยืน อา ปากหายใจ รอคอยพรรคพวกใหตามขนึ้ มารวมกลมุ กัน “อยาพยายามดกี วา ไชยยนั ต ถงึ ยังไงพวกเราก็ตามเสอื นนั่ ไมทนั หรอก...” เชษฐาเตือน เม่อื เดนิ มาทัน หนั ไปดเู บ้ืองหลงั ปรากฏวา ขบวนลกู หาบถูกท้ิงหายอยใู น แนวบงั ของปา ใหญเบื้องหลัง อนั เน่อื งมาจากพยายามกวดตามจอมพราน “เราตามเขาไปสดุ แตกาํ ลังจะอาํ นวยให ถงึ ยงั ไงเขากต็ องรอเรา ใหเ ขาลวงหนา ไปกอ น เถอะ เพราะจะตองแสวงหารอ งรอย ถา ถึงบริเวณทจ่ี ะแยกจากสายใหญน ี้ คงหยดุ รอเอง” ไชยยนั ตเ ปด กระติกนา้ํ ออกกลั้วคอ โคลงหัวบนพํา ดารนิ กบั มาเรยี เหนด็ เหน่อื ย เพราะ การเรง ฝเ ทา จนหนา ซดี “เขาจะไป ใหเ ขาไป เรารวมกลุมไปพรอ มๆ กนั ดกี วา ควรรอพวกลูกหาบของเราดว ย ไมควรทิง้ ใหห า งนกั ฉกุ เฉนิ ยังไง จะไดช ว ยพวกนน้ั ทนั คนของเราอีก 6 คนแบกหามของ ไมอ ยูใ น ฐานะทจ่ี ะชว ยตัวเองไดถ นดั นักหรอก” มาเรียใหค วามเหน็ และทกุ คนกเ็ พ่ิงจะมองเห็นความจรงิ ในขอ นน้ั ไมมคี วามจําเปน อยา งใดทจี่ ะตอ งเรง ฝเทา ใหท นั รพนิ ทร พรานใหญลงเดนิ แบบนน้ั ก็สอ เจตนาอยแู ลว วา ตอ งการทาํ เวลา และไมป ระสงคท่จี ะใหใ ครกระชน้ั หลงั เขา และสาํ หรับคนคนนนั้ ไมม ีอะไรตองหว งกังวล พวกทนี่ า หว ง คือกลุมพรานพ้นื เมืองทาํ หนาท่ีหาบหามของซงึ่ ลา อยเู บ้ืองหลัง เหตกุ ารณร า ยๆ ทีม่ นั เกดิ ขน้ึ เปนอทุ าหรณเ ตือนใจอยา งดีอยแู ลว มหันตภยั มันเกดิ ขึ้น ไดทุกขณะจติ และการอยูร วมกลุมกนั เทาน้นั ทจี่ ะอาํ นวยผลในดา นการตอตา นปองกนั รวมกนั ได ถาจะพูดกนั ตามจรงิ แลว มาเรยี เดนิ แขง็ กวา คณะชาวกรุงทุกคน เพราะชีวิตอนั เคยชิน มากกวา แตห ลอนกไ็ มอ าจหาญพอทจี่ ะกวดรพนิ ทร เพราะรตู วั เองดีอยู “เอาเร่ียวเอาแรงมาจากไหนนะ ตวั ก็ผอมเกรง็ เพียงแคนนั้ เขายังกะติดเคร่อื งยนต! ” ดารนิ นั่งลงพกั หลงั พงิ รากไมต รงตะพักดนิ พดู ปนหอบ เหงื่อของหลอ นออกทวมกาย เหมือนอาบนาํ้ รัดแนบเน้ือไปหมดทกุ สว น ทั้งหมด ตดั สินใจหยดุ รอพวกลูกหาบโดยไมสนใจกบั พรานใหญอ กี ตอ ไป มาเรยี ยนื เอนตวั ยันตน ไม เขยาคอเส้อื แลว เปา ลมลงไปในอกเสือ้ ไลความอบอา ว [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2052 ทนั ใดน้ันเอง ไชยยันตผ ยู นื อยูในระดับสงู ข้นึ ไปกวา เลก็ นอย ก็ถลันเขาถึงตัวแหมม สาวอยางรวดเรว็ กระชากผงะออกมาพน ตน ไมเปลอื กหนาหยาบ ลักษณะเปน แวน ๆ เหมอื นเกล็ดงู นนั้ เซถลาหัวซนุ ลงไปปะทะเชษฐา ซงึ่ ยนั รา งของคนท้ังสองไวก อ นทจี่ ะหวั หกั ลงไปยังทางชัน เบ้อื งลา ง แลวสง่ิ ทท่ี ุกคนเห็น ดวยความตระหนกตกใจอยา งจโู จมกะทนั หนั กค็ อื สตั วชนดิ หน่งึ ลักษณะเหมือนกิ้งกา แตต วั ใหญพ อๆ กับตะกวด ลําตวั เปน สีนํ้าตาลกลนื กบั เปลอื กไม แตสว นหวั ดาํ สนทิ ขอบตาแดงเหมอื นทาชาด มหี นามแหลมโผลยาวรอบตวั ออกมาราวกบั หนามทเุ รยี น แตเ ดมิ มันจะอยูท ใ่ี ดไมทราบได แตบัดน้ี โผลว ูบลงมาเกาะอยตู รงตาํ แหนงท่มี าเรยี ยืนพิงอยูอยา งพรวด พราด ทําตวั งอโกง ผงกหวั ขึ้นอยเู ปนจงั หวะถ่เี รว็ อาปากเหน็ เขย้ี วแหลมนา กลวั ยิง่ ลกั ษณะอาการ เตม็ ไปดว ยความดรุ า ย เต็มไปดว ยพิษสง ดารินกระโจนพรวดขนึ้ ยนื ประทบั .300 เวเธอรบีแมก็ น่มั ขน้ึ หลอนอยูหางจากมนั เพยี ง 3 วาเทา น้นั และตั้งตวั ไดกอนทกุ คน เพราะไมไดอ ยูใ นกลมุ ทีเ่ สยี หลักชลุ มุนของสามคน ชัว่ พรกิ ตา กอ นการเคลอ่ื นไหวใดๆ ตอ ไปของมันท้ังสิ้น ไรเฟล ในมอื ของนัก มานุษยวทิ ยาสาวท่แี ผดกอ ง เสียงมันไมผิดอะไรกับฟา ผา ข้นึ ทามกลางความเงยี บสงบของไพรลกึ เจาสัตวป ระเภทก้งิ กา ตวั นน้ั กระเดน็ หลดุ จากลาํ ตนไมท่ีมนั เกาะพองคอแยกเขย้ี วอยู หมนุ ควา งกลางอากาศแลว หลน พลกั่ ลงมาหงายทองอยกู บั พ้ืน มแี ตห างเทานนั้ ทขี่ มวดแกวง อยูไป มา กา นคอของมันถูกลูกปน กนิ เกอื บขาด เหลอื หนงั ตดิ อยูเพยี งนิดเดยี ว ราวกับใครเอาดาบเฉือน ทั้งสามพรกู นั เขาไปดโู ดยเรว็ ดารนิ ใชลาํ กลองไรเฟล เขี่ยสตั วรปู รางนากลวั ชนดิ น้นั ให พลิก เพ่อื สงั เกตมนั ไดถ นดั มาเรยี แยกเขยี้ วหร่ตี าลง เม่ือมองเหน็ ไดถนดั “โอ กอ ด!...” หลอ นอทุ านลั่นออกมา “ใครจะบอกไดว า ถา ไชยยนั ตไ มผลกั ฉนั ออกไป เสียกอน อะไรมนั จะเกิดขึน้ ลักษณะหนา ตามัน นา จะมพี ษิ รายทเี ดยี ว” “ทีแรกมนั อยทู ี่ไหน?” เชษฐาถามเร็วปร๋ือ สหายของเขาปาลมออกจากปาก สีหนายังไมคลายความตกใจ จอ ง จบั อยทู ีก่ ง้ิ กา ดงตวั นั้นไมกะพริบ “รสู ึกวาจะอยบู นตนไมท ีเ่ มยย ืนพิงตนนแี้ หละ ฉันเงยข้นึ โดยบงั เอิญ เห็นมนั กําลงั คอ ยๆ คลานลงมา ตาจอ งแปวอยูทเ่ี มย หา งประมาณสักสองวาเหน็ จะได พอเหน็ ฉนั กพ็ งุ เขา ชนเมย หลนลงมาดวยกัน พอดีมนั กพ็ รวดลงมาถึงตรงนัน้ นอยไวเหลอื เกนิ ถา ยงิ ไมทันไมร ูเลยวา มันจะ กระโจนลงมาใสเราหรอื ไม ลักษณะมนั ดรุ า ยมาก” “ฉันเห็นมนั แวบเดยี วเทา นนั้ กอ นหนา ทนี่ อ ยจะยิงไมทนั รูเ นื้อรตู วั เลย เหน็ อยไู มอ ยู แก ก็กระชากเมย หัวปก ถลาลงมาดวยกัน...” เชษฐาวา หนา เหยเก เต็มไปดว ยความหวาดเสียว [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2053 “ก้งิ กาอะไรกนั นี่ ทาํ ไมมันถึงใหญโ ตมโหฬารหนาตาพลิ ึกอยางน้ี มนั ตอ งมพี ิษรายแน ไมงนั้ คงไมพงุ เขาใสเ มยห รอก ทงั้ ๆ ที่เรากไ็ มไดก อกวนทาํ อะไรมันกอ น ไมทนั เห็นเสยี ดว ยซ้ําวา มันเกาะอยูบ นตน ไมต นน้ี ตอ งระวงั ตวั กันไวท กุ ฝกา วนะ อยาเผลอเปนอันขาด อันตรายมันแวดลอม เรารอบดานทีเดียว แลว ก็มาแบบไมท นั รูเนอื้ รูต วั เลย” เสยี งพวกลกู หาบทไี่ ตเ นินตามข้ึนมาเบื้องลา ง กูตะโกนถามมาโหวกเหวกอยางตกใจ เพราะไดย นิ เสยี งปน แลว กพ็ ากนั จํ้าอา วเรง ฝเทา ขึ้นมาทัน พอมองเหน็ ซากของกิ้งกา หนามท่ีนอน ตายอยู และทราบเรือ่ งราวกพ็ ากันครางออู อกมา “ไอน พ่ี ิษเทางเู หา นายแหมม!” สางปากระหดื กระหอบบอกมาเรยี “ถา นายแหมมถกู มนั กัด เปน เสร็จแน” สาวผมทองกลนื น้ําลายลงคออนั แหงผาก หันมาแปลใหค ณะของเชษฐาทราบวาเจา ตองสูข องหลอ นบอกอะไร “บุญคําใจหายหมด ตอนไดยนิ เสยี งปน ...” พรานเฒา หนั มาบอกเชษฐาและไชยยันต “นกึ แลว วามนั ตอ งเกดิ เรือ่ งราย แตใจช้นื ท่ีไดยนิ แคนดั เดียว ชวนกันวง่ิ ตาเหลือกมาน่ี แหละ ทแี รกวา จะทงิ้ ของกอนแลว แตม นั ใกลแคน้เี อง พรานใหญไปไหนเสยี แลว ละเจานาย?” คําพดู ของบุญคํา ทําใหทกุ คนเพ่งิ จะนกึ ถึงรพนิ ทรข ้นึ มาได “พรานใหญเ ดนิ ลวงหนา ไปกอนเรานานแลว พวกเรามาน่งั พักกนั อยทู น่ี ีร่ อพวกบญุ คํา น่ันแหละ พอดเี กดิ เร่อื งขนึ้ ” ไชยยนั ตตอบ เร่มิ รอนใจ ซง่ึ กเ็ ปน อาการเดยี วกบั ทุกคน “พวกเรายงิ ปน เอะอะโวยวายกนั อยทู างน้ี ทาํ ไมไพรวลั ยถงึ ยงั เงยี บกริบ ฉนั ไมคดิ วา เขาจะอยหู า งจากเราออกไปจนไมไ ดย ินเสยี งปนหรอก” มาเรียกลา วโดยเรว็ หนั ไปมองยงั ปากทาง “น่ันซิคะ พี่ใหญ. ..” ดารินกระซิบพ่ีชายมาเบาๆ แววตาเต็มไปดวยกงั วล “อยา งนอ ยทีส่ ดุ รพินทรค วรจะใหเ สยี ง หรือแสดงอาการอยางใดอยา งหนึ่งมาถึงเรา บาง น่ีเงยี บฉี่เลย” เชษฐาใจเยน็ และหนกั แนนกวา ทุกคน ดเู หมือนเขาจะเปน คนเดยี วทเี่ ขา ใจรพนิ ทร ไพร วลั ยด ีทสี่ ุด...เหนอื กวา ทกุ คนในคณะ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2054 “รพนิ ทรไดย นิ เสียงปนจากเราแน แตก็ล่ันเพยี งนดั เดยี ว เขาคงไมอานไปวา เกดิ เรือ่ งราย อะไรกบั เราขน้ึ คงคิดวา ยิงสตั วเปนอาหารหรือไมก ย็ งิ เรยี ก ปา นน้เี ขาอาจหยดุ รอเราอยูข างหนาแลว ก็ได เอาละรบี ไปกนั เถอะ!” ทง้ั หมดเคลื่อนหนาตอ ปาอบอาวทวขี นึ้ ทกุ ขณะ ในสํานกึ ของทุกคน เรม่ิ เปนหว งกงั วลถึงเร่ืองนํ้า เพราะบดั น้ี มันรอ ยหรอลงไปทุกที พรานใหญคํานวณไวถ กู ตองแลว ถาไมสามารถจะคนพบแหลงนา้ํ ไดก อน ตะวนั ตกดนิ วนั นี้ สถานการณม นั จะเลวรา ยขดี สุด ทางเดินเรม่ิ ลาดต่าํ ลง และตา่ํ ลงทุกขณะ มนั หมายถึงวา เรมิ่ บา ยหนาลงเขาแลว โดยดา น ชางเกา แกทต่ี างยดึ เปน แนวทางนั้น พรานใหญทิง้ รอ งรอยไวใ หเห็นทกุ ระยะอยางเดนชัด ไมใช รอยเทา ของเขา กร็ อยลิดกิ่งไมร มิ ทาง คร้ันแลว ไมเ กิน 10 นาทนี น้ั เอง ขณะท่ที างเรม่ิ จะทอดเล้ยี วไปในระหวา งเชิงเนนิ สอง ดา น ก็มีรอยหกั ไมทําเปน รูปศรชบี้ อกทางใหแ ยกเขาดงฟากขวามอื เปน ปา ต่ําลึกลงไปกวา ระดับเดมิ คลายหบุ เหว สญั ญาณบอกทาง รพินทรทาํ ไวชัดมากเพราะวางไวบ นหินตอนหน่งึ ซง่ึ ทกุ คนจะตอ ง เดนิ ผา น “เอะ ! แยกลงทางนแี้ ฮะ...” ไชยยนั ตพ มึ พาํ เอาแขนกวาดเหง่ือบนหนา ผาก ราวกบั พรมไวด ว ยนํา้ พลางสอดสายตา คนหาไปรอบๆ “คงจะไดรองรอยอะไรกระมัง” ระหวา งทไ่ี ชยยนั ตก บั เชษฐายืนงง พยายามจะหาทิศทางท่แี นน อน มาเรียผชู ํานาญใน การแกะรอยมากกวา กด็ ดี นว้ิ เปน สญั ญาณแลวออกตดั ทางนําไปเบ้อื งหนาอยา งคลอ งแคลว เชษฐา ตบไหลเ พื่อนกับนองสาวใหต ิดตามไป ตนเองยืนลา หลงั คอยโบกมอื เปน สญั ญาณเปลย่ี นทศิ กับ ขบวนของลูกหาบทเ่ี พงิ่ จะโผลแนวปา ออกมาใหเ ห็น จากนน้ั กเ็ รงฝเทา ตามไปโดยเรว็ แลว เขากเ็ ห็นสามคนทลี่ ว งหนาไปกอน กําลังยนื มงุ อยใู นระหวางพมุ ทึบตอนหน่งึ พืน้ เปย กชมุ แสดงวาเปนบริเวณนํ้าพหุ รือตานา้ํ เม่อื เดินตามใกลเ ขามาก็ถงึ พน้ื อนั เปน แอง กวางประมาณ สองตารางวา ลักษณะกนกระทะ มีนา้ํ สดี าํ คลา้ํ ขงั อยูต้ืนๆ สสี ันของมนั แมส ามญั วินิจฉัยกบ็ อกไดวา เปน สแี หงมฤตย!ู “ทําไม พบแหลง น้ําเหรอ?” หัวหนาคณะรอ งถาม ขณะทส่ี าวเทา เขาไป ไชยยนั ตเ บป าก “น้าํ นะ ไมนา สนใจหรอก เพราะเหน็ ชดั อยแู ลว วา มนั กนิ ไมไ ด ทนี่ า สนใจกวา ก็คอื ไอ น!่ี ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2055 พลางก็หลกี ทางทยี่ ืนบงั อยู แลว บยุ ปากใหส หายของเขาดตู รงตาํ แหนง ที่มาเรียกบั ดาริน จอ งเขม็งอยู พอมองเหน็ ถนัด เชษฐากร็ สู กึ เยน็ วบู รอยเทาของรพินทร ปรากฏชดั เจน เดินยา่ํ ผา นไปตามขอบพ้นื แฉะนน้ั อยางไมส นใจ น่นั ไมสาํ คญั หรอื เปนส่งิ ชวนพศิ วงอะไรนกั เพราะตา งกร็ ูแ นอยแู ลว วา พรานใหญล ว งหนา ไปกอน แตท ีท่ ําใหท ุกคนมคี วามรูส กึ อันไมอ าจกลาวถกู ในขณะนก้ี ็คือ รอยเทาอกี ชนดิ หนง่ึ ทยี่ ่ําทับซอ นลง ไปบนรอยเทาของจอมพราน เฉพาะองุ และน้วิ ช้ปี รากฏอยสู น่ี ิ้ว ขนาดเทา ชามเปลหรือกาละมัง ยอมๆ และนัน่ คอื รอยเสอื !!! บญุ คํากบั พวกลกู หาบทั้งหลายกต็ ามมาทนั “อยา งนอยๆ กข็ นาดมา ทเี ดยี ว นาย!” เสียงตาพรานเฒากระซบิ ตาเบกิ โพลง เสยี งแทบไมผ า นลาํ คอออกมา “ทาํ ไมมนั ถงึ ใหญขนาดน!้ี ” ใครอกี คนหนงึ่ ในคณะนายจา ง ครางออกมาอยา งปราศจากความรูสึก มาเรยี ฮอฟมนั ลดปนลงจากการคอนพาดบา คอยๆ ขยบั ลกู เล่ือนสาํ รวจดกู ระสนุ ในรัง เพลิง เหมอื นจะใหแ นใ จทส่ี ุดแลวปดลง อกี มอื หนึง่ ท่เี ปยกชุมไปดว ยเหงื่อเชด็ กับกน กางเกง พลาง จบั กระโจมมอื ของไรเฟลประจาํ ตวั ไว ตาสเี ขยี วกวาดไปรอบๆ สวนดารนิ ไหลสนั่ นอยๆ ทุกคนเงียบกรบิ หตู าเปด พรอม พยายามจบั สําเนยี งใดๆ ทจ่ี ะเกดิ ขนึ้ ทวามันก็คงเงยี บ อยเู ชนนนั้ “น่ีมันรอยใหมท ี่สดุ หยกๆ นี่เอง รพินทรล วงหนา ไปกอ น มันยองตามหลงั ” หวั หนา คณะขยับรมิ ฝปาก “ปญ หามนั อยทู ว่ี า เขาจะรตู วั หรอื เปลา ?” เชษฐาตดั สนิ ใจในพริบตานน้ั ทาํ ใบเ ปน สญั ญาณใหพ วกพรานพืน้ เมอื งทงั้ 6 สงบน่ิง อยกู บั ที่ โดยไมใหเ คล่อื นไหวใดๆ ทัง้ ส้ิน ตวั เขาเอง ไชยยนั ต มาเรีย และดารินก็ออกยองกรบิ สาว รอยน้ันไปอยา งแผว เบา รอยเสอื ใหญผ ดิ ปกติตวั น้ัน บางขณะกย็ า่ํ ทบั ไปบนรอยเทาของรพินทร บางขณะกแ็ ยก เลี่ยงเขา รก มีรอยหมอบซมุ ตวั อยตู ามหลังพมุ ไม เชษฐาสง สัญญาณกบั มาเรยี ใหเ ลอื กตามเฉพาะรอย พรานใหญไ ป โดยไมใ หมุง อยูกับรอยเสือ ทั้งส่ีคนแบง ออกเปนสองคู ดารนิ ยอ งอยตู ามหลงั พชี่ าย สว นไชยยนั ตไ ปกบั มาเรยี รศั มพี อจะมองเห็นกนั ในระยะหางไมเ กนิ 30 เมตร สว นพวกลูกหาบพา กันนง่ั ยองๆ รออยูยังแอง น้าํ ดําแหงน้ัน ครัน้ แลว เหมือนถูกผีหลอก ทามกลางความเงยี บมีเสียงกเู บาๆ ข้นึ ครัง้ หนึง่ กลางหมไู ม ทึบในปา ถลมเบือ้ งหนา ทาํ ใหท ุกคนตอ งสะดุง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2056 “รพินทร! ” ไชยยนั ตอ ทุ านออกมา มาเรียเอานว้ิ ยดั เขา ไปในปากเปา เปยวเบาๆ เปนสญั ญาณตาม แบบทห่ี ลอนถนัด ครูเดยี วตางก็ไดย นิ เสียงผวิ ปากตอบมา “สวรรคทรงโปรด นน่ั คอื มสิ เตอรฮันเตอรข องเรา เขายงั อยเู รียบรอ ยด!ี ” แหมมสาวถอนหายใจยาว รอ งออกมา ไมก ่ีอึดใจหลังจากนั้น ทั้งส่คี นกพ็ บรพินทร ไพรวลั ย นงั่ สูบบุหรี่กลางหมูของโขดหนิ ในบรเิ วณพุอกี แหง หนึ่งใหญก วาขนาดทพี่ บกันในตอนแรกเล็กนอ ย เบือ้ งหลังปกคลุมทึบไปดวยก่ิง ไม จนแทบมองไมเหน็ แสงตะวนั เทยี่ ง อากาศขนหนกั เตม็ ไปดวยกลน่ิ ไออบั ของใบไมเนาทเ่ี ปน คารบอนไดออกไซด ดูเขาไมมอี าการแปลกใจ หรอื มปี ฏกิ ิริยาอะไรท้ังสิ้น โดยการทเ่ี หน็ คนท้งั ส่ยี อมตามเขา มาในลกั ษณะผดิ สังเกต กลบั ถามเรียบๆ มาวา “เมอ่ื พกั ใหญน ย่ี งิ อะไรกนั หรอื ครับ?” “ไดย ินเหรอ?” ดารินรองเสียงสูง จองหนาเขาดวยความรสู ึกอันไมอ าจกลาวถูก จอมพรานเหลือบตา ขนึ้ มองนดิ หนงึ่ ยกบหุ รใี่ นมอื ขนึ้ อัดควนั “ทาํ ไมจะไมไ ดยนิ ระยะใกลแคน ี้เอง” “แลว คุณมวั นงั่ ทําอะไรอยูทนี่ ี่ ทาํ ไมไมย อ นกลับไปท่ีพวกเรา หรือวาไมอาทรอะไรเลย ที่เสยี งปน ดงั ขน้ึ ทางพวกเรา?” “ผมไมคดิ วา จะเกดิ เรอ่ื งรา ยอะไรข้นึ เสียงปน ล่นั นดั เดยี ว ถา ไมย งิ สตั วเ ปน อาหารก็ยงิ เรียกผม ยอ นกลบั ไปทําไมใหเ สยี เวลา ผมกร็ ออยูนี่แลว ” เขาตอบ ซ่งึ มันกต็ รงกบั ทเ่ี ชษฐาเขา ใจ อยางไรกต็ าม ทง้ั ส่คี นก็ถอนหายใจออกมาโลง อก เมื่อเห็นพรานใหญอยูใ นสภาพท่ี ปลอดภยั เรยี บรอย ไชยยันต หันไปปอ งปากกเู รยี กพวกลูกหาบใหเ คลอื่ นเขามาสมทบ เชษฐา ทอดสายตาไปรอบๆ แลว เปล่ียนมาจอ งจบั อยูท ่หี นาพรานใหญ “พวกเราใจหายหมด ตอนทเี่ ดินตามหลังคุณมา นึกวา จะไมไดเห็นคุณอกี แลว โลง อก ไปทีที่เหน็ คณุ นั่งสบู บหุ ร่เี ปน ปกติเรยี บรอยดีอยูทน่ี ”ี่ “ทําไมหรอื ครับ?” “มีรอยเสือใหญเดนิ ยอ งทับรอยคณุ มา ต้งั แตแอง นา้ํ พโุ นน” แลวทกุ คนก็พากันแปลกใจอยางย่งิ เม่อื รพนิ ทรบ อกเรยี บๆ วา “ไมใชเ รม่ิ ตัง้ แตแอง นา้ํ พนุ น่ั หรอกครับ มันยอ งตามผมมาตั้งแตย งั อยบู นดานใหญแลว” “แปลวาคณุ กร็ ตู วั ?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2057 อดีตนายทหารปน ใหญร องออกมาเบาๆ เบกิ ตาดูเขา “ถาไมร ู พวกคณุ กค็ งจะไมม วี นั ตามผมไดพบอีกแลว ตอนท่ีพวกคณุ ยองใกลเ ขามา ผม กร็ สู กึ ตัวแลว เพราะรออยูถ ึงไดใ หเสยี งออกไป” “แปลกจรงิ กพ็ วกเราเหน็ มนั ยอ งทบั รอยเทาคุณอยูหยกๆ ระยะมนั ไมหางจากท่ีคณุ นงั่ อยูต รงน้ีสกั เทา ไรเลย” มาเรยี พดู หนา ต่นื เต็มไปดว ยความสงสยั พรานใหญย ิม้ เลก็ นอย “มันกย็ อ งตามผมมาโดยตลอด เรม่ิ ต้งั แตชายเนินบนทางดา นใหญน ัน่ แหละ กําลังตดิ พันคุมเชงิ กันอยทู เี ดยี ว พอดีเสียงปน ทางพวกคณุ ดงั มาเสียกอน มนั ก็เลยหลบไป ถาไมใ ชเพราะ เสยี งปน ระหวางมันกบั ผมกค็ งจะเสร็จกนั ไปขา งหนึ่ง พอมนั หลบไปแลว ผมกเ็ ลยนงั่ คอยอยูตรงน้ี ฟง ๆ ดูเหมือนกันวา จะมเี สยี งปนขึน้ อกี หรอื ไม ก็เหน็ นดั เดยี วแลวเงยี บ เลยไมหว งอะไรนัก...” แลว จอมพรานก็สา ยหนาชา ๆ หัวเราะกับเชษฐาแผวเบา “แคเ สยี้ ววนิ าทเี ทา นน้ั เองครับ ผมกําลังจะรอใหเหน็ สีขา งมนั ถนดั เพราะมันหมอบอยู ในพุมไมห ลงั โขดหินโนน พอปนทางโนน ลัน่ ตูมมนั ก็เผนแผลว็ ไมงน้ั อยแู ลว ” ทุกคนครางอะไรออกมาอยางเสียดาย แลว เชษฐากใ็ หเ ขาทราบวาไดเกดิ อะไรกบั คณะ จนเปนเหตใุ หต องระเบดิ กระสนุ ข้ึน รพินทรตกใจเล็กนอ ย “เคราะหดีเหลอื เกนิ ...” เขาพมึ พํา มองไปทางมาเรียผเู กอื บจะไดร ับอนั ตราย “ตลอดระยะทาง ผมกส็ ังเกตมาอยางถถี่ ว นทส่ี ุด แตไ มย กั มองเหน็ มนั ตอ งระวงั ตวั กนั ทกุ ฝก าวเลยครบั อนั ตรายมนั มีอยทู กุ ขณะทีเดยี ว ไมว าจะเปนพวกแมลง สัตวเลือ้ ยคลาน หรอื แมแต ใบไมบ างชนดิ ในปาแถบนลี้ ว นมพี ษิ สงท้ังส้นิ ...” แลว เขาก็เอาลาํ กลองไรเฟล ช้ไี ปยงั พนั ธุไมเตย้ี ๆ ชนิดหน่ึง ซึ่งขึน้ เปน ดงอยูประปราย รอบๆ แอง นํา้ “ดนู น่ั ! จาํ ลักษณะใบและตน ของมนั ไวใ หดีนะครบั อยา ใหถ กู ผิวเปน อันขาด ทงั้ แสบ ทัง้ รอน และทงั้ คนั เห็นมนั ขน้ึ อยทู ี่ไหน กต็ องหลีกทางเลยี่ งไป” คณะนายจา งหนั ไปมองเหน็ ตาเดยี ว “ตนอะไร?” ดารินถามอยางหวาด รบี ถอยหางออกมาทนั ที เพราะหลอนยืนอยใู กลว ชั พืชใบเปน ขน ชนิดน้ันมากกวา คนอน่ื ๆ “ตําแยดง! บางทเี ขาเรยี ก รงั ตงั ชาง ยงิ่ กวาตาํ แยบา นสกั 10 เทา !” นักมานษุ ยวทิ ยาอุทานอะไรคําหนึง่ ในลาํ คอ หอตัวลงดว ยความขนพอง รพนิ ทรมอง ไปทเี่ ชษฐากบั ไชยยนั ต “เหน็ รอยของมนั แลว ไมใ ชห รือครับ?” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2058 “ใหญม าก ผกู อง ใหญก วา ไอกุดสักสามเทา ขนาดเกือบเทาลูกมา ทีเดยี ว! คณุ ละเหน็ ตัว มนั ถนดั ไหม?” ไชยยนั ตเ ปนคนตอบ ริมฝปากแหงเกรยี มคูน้ัน สยายออกไปจนเห็นไรฟน “กเ็ กือบไดย งิ อยูแ ลวนัน่ แหละครบั คุณไชยยนั ต” เขาเวน ระยะนดิ หน่งึ กวาดสายตาไปยังใบหนาของทุกคนทแี่ วดลอมอยู แลว กระดกล้ิน ออกมาเกล่ียรมิ ฝปาก เรยี กบญุ คําเขา มาขอด่มื น้ํานิดหนึ่งจากกระบอก พรอ มกบั ถอนหายใจยาว กลาวตอมา ชนิดทท่ี าํ ใหท ุกคนเยน็ จากเสน ผมไปถึงปลายเทา วา “สันหลงั สูงขนาดอกผมครับ ยงั ไมน ับหาง เฉพาะลาํ ตวั กะวา สองวาเต็มๆ หวั เทา กระบุง และทแ่ี ปลกประหลาดที่สดุ ในชวี ติ พรานของผมไมเคยเหน็ กค็ อื มันดําไปหมดทงั้ ตวั แบบ เสือดํา แตร ูปรา งเปนไอโครง ” “ไอโครงดํา!” เชษฐาและไชยยนั ตร องออกมาพรอ มกัน “ครับ!” จอมพรานพยกั หนา ลงอยางสงบ เอานิ้วจับสันจมกู ขย้ีเบาๆ อยา งตึงสมอง “มันดาํ มากทเี ดียว มาลายใหเหน็ อยบู างเหมอื นกนั เปนริว้ จางๆ เทา น้นั สดี ําเปน พ้นื กลืนลายสว นใหญไ วห มด” เพราะเขาพดู ภาษาไทยกบั คณะนายจา งโดยเฉพาะ มาเรยี จึงไมเขา ใจหนั ไปกระซบิ ถาม ดารนิ พอเพอื่ นตางผวิ แปลใหฟง หลอนกห็ ันขวับกลบั มาทางพรานใหญ และทุกคนก็ยนื อึ้งอยู ตา ท้งั คแู สดงอาการตน่ื แลว ก็สง ภาษาไปยังสา งปา โตต อบอะไรกันเรว็ ปร๋ืออยูครหู นึง่ “เคยมรี ายงานขาว เกี่ยวกบั เสอื ใหญม าก และเปนสดี ําท้ังตวั ใหฉ นั ไดย นิ เหมอื นกัน สมยั ทีส่ าํ รวจอยูในตอนเหนอื ฝง ซา ยของลุมน้าํ สาละวนิ ...” หลอนกลาวเปน ภาษาองั กฤษเรว็ ปรื๋อกับทกุ คนในกลุม หัวหนา “สา งปาเองก็รับวา เคยไดยนิ ไดฟ งมา แตมนั ไมเ คยเห็น คร้ังหน่งึ ขณะท่พี ักแรมอยใู นปา ใกลๆ หมบู า น พวกตอ งสใู นจอโหลง มพี วกปะตอ งมาตามฉันกับสเตเกล บอกวาเสอื โครงดาํ ลาก เอาพวกตดั ไมไ ปกิน เราออกตาม พบแตศ พท่ีมันกนิ หมดไปครง่ึ ตวั ภายในเวลาเพียงไมเ กินครง่ึ ชั่วโมงนบั ตัง้ แตมนั เขา ตะปบ รอยเทาวัดเสน ผา นศูนยกลางประมาณ 6 น้ิว ยังเล็กกวาตวั นี้มาก เรา กราํ กนั อยถู ึงอาทิตยเ ตม็ ๆ ทั้งเฝาซากและแกะรอย แตก ไ็ มมีโอกาสไดเ หน็ ตวั มนั เลย พวกทอ่ี ยรู ว ม เหตกุ ารณข ณะทเี่ สือตวั นน้ั เขา มาตะปบคนมีอยู 3 คน ทุกคนยนื ยันเปน เสียงเดยี วกนั หมดวา เปนเสือ ใหญสดี ํา ไมใ ชพวกแพนเธอรหรือเลบ็ ปารค พวกนนั้ ตกใจกนั มาก บอกวา ในชีวติ ไมเ คยเหน็ มากอน สเตเกลกบั ฉันเองกไ็ มอยากเช่อื นกั ในขณะนน้ั วามนั จะมเี สอื ดาํ จริง นอกจากคดิ วาเปน เสอื โครง ธรรมดาขนาดใหญท พ่ี วกนนั้ พากนั ตาฝาดไป แตม ันมาตรงกบั สิง่ ท่ีไพรวลั ยเหน็ กบั ตาเมื่อครนู ้”ี [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)