หนังสือเหล็กกับเพชร

๑ พทุ ธศักราช ๒๕๐๕ เรอื นไมใ้ ตถ้ นุ สงู หลงั คามงุ แฝกขนาดหนง่ึ หอ้ งนอน มชี านแยก ห้องครัวกับเรือนนอนออกจากกัน ระเบียงหน้าห้องนอนเป็นท่ีนอน ของหญงิ ชราวยั เจด็ สิบกว่าซึ่งป่วยเป็นอัมพาต เคลือ่ นไหวตวั เองได้ เพยี งสว่ นบนของร่างกาย นางพอชว่ ยตวั เองไดแ้ คช่ ว่ งแขนซา้ ย–ขวา เท่านั้น ส่วนล่างตง้ั แต่บนั้ เอวลงมากระดิกกระเดยี้ ตวั ไม่ได้เลย หาก มคี นพยุงตวั ให้ลุกนัง่ หญิงชราก็พอน่งั ได้ เรือนหลังเล็กปลูกอยู่ในสวนห่างหมู่บ้านใหญ่ออกมาติดชาย ทุ่ง เขตสวนติดกันมบี ้านอกี หลงั หน่งึ ขนาดพอๆ กนั จงึ ดไู ม่โดดเด่ยี ว นกั แวดล้อมด้วยต้นไม้ผลพืน้ เมือง เช่น น้อยหน่า มะม่วงกะล่อน ฝรง่ั ขน้ี ก และกลว้ ยนำ�้ วา้ เฉพาะกลว้ ยนำ้� วา้ แทบจะหม่ คลมุ เรอื นหลงั น้อยไว้ทั้งหลัง หากไม่มีชานย่ืนออกมาให้มองเห็นบันไดข้ึนลงแล้ว คนท่ีเดินจากถนนดินนอกรั้วบ้านก็แทบจะมองไม่เห็นเรือนน้อยมุง แฝกหลงั นี้ เพราะสภาพดงกลว้ ยนำ้� วา้ แผใ่ บเรยี วคลคี่ ลมุ ยามลมพดั สะบัดใบตองกล้วยดังพ่ึบพั่บตลอดเวลา ย่ิงช่วงปลายฝนต้นหนาว



โชติ ศรีสุวรรณ 11 ลมจะพัดค่อนข้างแรง ก้านใบกล้วยท่ีสานบังจึงเป็นราวปราการ ตา้ นลมแรงทพ่ี รพู ดั สรู่ ะเบยี งเรอื นทหี่ ญงิ ชรานอนไมใ่ หถ้ กู ลมโกรกจน เกนิ ไป... ขณะนั้นเป็นยามบ่ายใกล้สนธยา แดดอบอุ่นสาดส่องถึง ระเบียงเรือนท่ีนอนหญิงชราได้รับไออุ่นจากแสงแดดอ่อน ควันไฟ จากเตาในเรือนครัวก็เบาบางลงแล้ว เมื่อบัวเรียวหญิงสาววัย กลางคนปรงุ อาหารเย็นอันมนี �้ำพริก ผกั ต้ม และแกงอ่อมฟักทองใส่ ปลาช่อนตัวขนาดนว้ิ มือ ซง่ึ เป็นปลาตกคลั่กท่นี างและลกู ชายจบั มา จากนาตัง้ แต่เมือ่ วาน หน้าบ้านตั้งแต่เชิงบันไดไปจนจดประตูเข้าบ้าน สภาพสนาม หญ้าแห้วหมูใบสีเขียวขึ้นคลุมดิน คร้ันขาดฝนหลายวันใบหญ้าเริ่ม เปลี่ยนเป็นสีน้�ำตาล ให้หัวเก็บอาหารสะสมไว้รอฝนปีหน้านั่นละ ใบสีเขียวจะงอกงามเตม็ ลานหน้าบ้านอีกครง้ั เด็กหนุ่มสองคนเรอื นร่างขนาดสงู ต�่ำพอๆ กนั อีกทัง้ หน้าตาก็ ละมา้ ยคลา้ ยคลงึ ราวกบั แกะออกมาจากคนคนเดยี วกนั สว่ นทที่ �ำให้ แยกแยะเดก็ หนมุ่ ทง้ั สองออกจากกนั ไดช้ ดั เจนคอื สผี วิ คนหนง่ึ ผวิ คลำ�้ ดงั ทเ่ี รยี กวา่ ผวิ สที องแดง อกี คนผวิ ขาวเหลอื ง ทง้ั สองตา่ งผลดั กนั รกุ ผลัดกันรบั หมัดทีแ่ ลกกันไปมา แรกๆ ก็ดเู หมือนแต่ละหมัดท่ีแย็บใส่ กันเพยี งบางเบา แต่ครน้ั แลกหมัดกันถีๆ่ อย่างเมามัน แรงพุ่งแต่ละ หมดั สลู่ ำ� ตวั หรอื ใบหนา้ กนั และกนั กค็ อ่ ยๆ แรงขน้ึ จนไดย้ นิ ไปถงึ เรอื น ระเบยี ง ขณะทผี่ เู้ ปน็ มารดายกส�ำรบั อาหารมาวางไวใ้ กลๆ้ หญงิ ชรา นางต้ังใจจะพยุงมารดาลุกนั่งกินข้าว แต่ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียง แลกหมัดจากลกู ชายคู่แฝด จึงเปลี่ยนเป็นยืน่ หน้ามองลงไป “เสียงเจ้าสองคนเล่นชกมวยอีกละสิ” หญิงชราเอ่ยถาม ลกู สาว

12 เหล็กกับเพชร “หยอกกนั เลน่ ตอ่ ยมวยกนั ละแม่ เจ้าสองตวั นวี่ า่ งเป็นไม่ได้” คนเป็นลูกสาวตอบ ตอนท้ายพดู เชงิ บ่น ครน้ั ปะทะหมดั ถเี่ ขา้ นำ้� หนกั หมดั คอ่ นขา้ งแรงดว้ ยเกบ็ อารมณ์ ไม่อยู่ แต่ละหมัดที่ต่างปล่อยออกไปกค็ ่อยๆ แรงขึน้ เมื่อเพชรแฝดน้องพุ่งหมัดขวาหมายลำ� ตัวของเหล็กจึงปล่อย การ์ดหน้าว่าง ท�ำให้หมัดขวาของเหล็กแฝดพี่พุ่งเข้าใส่ใบหน้าของ เพชร หมดั สุดท้ายกระแทกปากคร่งึ จมูกครงึ่ อย่างจัง ผลัวะ! เพชรหน้าหงายปลิวตามแรงหมัด พร้อมส่งเสียงร้อง ด้วยความเจบ็ “โอ๊ย!” เพชรทิ้งตัวลงน่ังยองๆ กุมใบหน้าตัวเองอย่างรู้สึก ตกใจ เพราะทั้งเลือดก�ำเดาท่ีจมูกและเลือดท่ีปากไหลออกมาแดง เตม็ มอื ขณะแฝดผู้พีย่ ืนหัวเราะพลางส่งเสียงขนึ้ ว่า “เฮ้ย! นักมวยท่ีไหนโดนต่อยแล้วร้องล่ันวะ” แฝดผู้พี่แหงน หน้าหัวเราะ “เอ็ง...ต่อยแรงนีห่ ว่า” แฝดผู้น้องท�ำเสยี งเหมอื นจะร้องไห้ เหล็กหันหน้ามามองแฝดผู้น้อง เห็นเลือดแดงๆ เต็มสองมือ น้องชายก็ตกใจ รบี ก้มลงประคองร่างน้องชายขึ้นยืนพลางส่งเสยี ง “เพชร...เพชร...พ่ขี อโทษ! เลอื ดมันออกมาได้ยงั ไง” พชี่ ายถามละลำ�่ ละลกั คนเป็นน้องสะบัดหลุดถอยออกไปยืน ห่างๆ มองแฝดผู้พีด่ ้วยใบหน้าแดงก่�ำอย่างมอี ารมณ์โกรธ “เพชร...เพชร...พี่ขอโทษ” เหลก็ เดนิ เข้าหาน้องชาย ผเู้ ปน็ นอ้ งถอยหลงั ไมย่ อมใหแ้ ตะตอ้ งตวั ใบหนา้ เหยเกพรอ้ ม จะร้องไห้ออกมา “เพชร...เพชร...นกั มวยเจบ็ เขาไม่ร้องไห้นะ” “ไม่! อย่ามาแตะตวั ข้า เอง็ แกล้งต่อยแรงๆ”

โชติ ศรีสุวรรณ 13 เพชรถอยหลงั ไมย่ อมใหเ้ หลก็ เขา้ ใกล้ ยกมอื ปา้ ยปากทม่ี เี ลอื ด ไหลออกมาไม่หยดุ “ข้าขอโทษ...ข้าไม่ได้แกล้งเอง็ นะ” เหลก็ ร้อง เสียงตอบโต้กันของแฝดพี่น้อง บัวเรียวผู้เป็นมารดาได้ยิน ตลอด เพราะนางยนื ดอู ากปั กริ ยิ าของลกู ชายทงั้ สองอยบู่ นชานบ้าน “พ.่ี ..ต่อยเบาๆ นะ” นำ�้ เสยี งเหลก็ อ่อนลงอย่างขอโทษท่ีเห็น น้องชายร้องไห้ “เบาอะไรกัน! เอง็ ปล่อยหมดั เต็มแรง” เพชรเสียงห้วน “ไหน...พข่ี อดหู น่อย หยดุ ร้องนกั มวยเขาไม่ร้องไห้หรอก” เหล็กท�ำเสียงเอาใจ เม่ือเหลือบมองไปเห็นคนเป็นมารดายืน มองหน้าบง้ึ อยู่บนชานบ้าน “พี่...ขอดวู ่ามนั แตกตรงไหน เลอื ดจึงไหลไม่หยดุ ” “อยา่ มาใกลข้ า้ !” เพชรตะโกนพลางสะบดั ตวั หลดุ จากมอื แฝด ผู้พี่ “ข้า...ไม่ได้ตงั้ ใจชกแรงนะเพชร” เหลก็ น้�ำเสียงอ่อน “อย่าพูดเลย เอ็งแกล้งชกแรงๆ” เพชรพูดพร้อมสะบัดหน้า น�้ำตายงั ไหลพรู บวั เรยี วเหน็ วา่ เรอื่ งเลน่ จนกลายเปน็ ทะเลาะกนั ของสองพน่ี อ้ ง เหน็ ท่าจะลงเอยกันไม่ง่ายนกั จงึ ทำ� ลายความเงียบลงไปว่า... “มา...มา ข้ึนมาบนบ้านทั้งสองคนนั่นแหละ” ตอนท้ายผู้เป็น มารดาขึงตาเรียกแฝดทัง้ สอง แฝดสองพ่ีน้องหน้าตาคมเข้มมีเค้าหล่อเหลาไม่เบาเดินขึ้น บันได โดยมีเพชรก้าวข้ึนก่อน เหล็กก้าวตามมาติดๆ เม่ือน่ังลงต่อ หน้ามารดา บัวเรยี วเอ่ยถามแฝดผู้พว่ี ่า... “เหล็ก เอ็งท�ำอะไรน้อง” นางเสยี งเข้ม

14 เหล็กกับเพชร “เรา...เล่นชกมวยกนั ครับแม่” “เอ็งชกน้องแรงน่ะสิ” บวั เรียวหน้าตงึ “ไม่นะแม่ พอเพชรปล่อยหมัดหมายล�ำตัว ผมหลบแล้วพุ่ง หมัดขวาใส่ใบหน้าเพชรซึง่ ปล่อยว่าง เข้าปากครึ่งจมูกครงึ่ ” “เอง็ ตอ่ ยนอ้ งแรง แมย่ กสำ� รบั อาหารใหย้ ายยงั ไดย้ นิ เสยี งหมดั กระทบใบหน้าน้องดงั ผลวั ะ แรงจนแม่และยายได้ยิน” เพชรได้จังหวะเอ่ยเชงิ ฟ้องว่า “ไอ้เหล็ก...ต่อยผมแรงทุกหมัดเลยแม่” บัวเรยี วสหี น้าไม่ดี มองแฝดผู้พี่จนฝ่ายนนั้ ต้องหลบ “แม่เคยบอกไม่ให้เล่นต่อยกนั มใิ ช่หรือ” “ครับ!” เหลก็ ตอบส้ันๆ เดก็ หนุ่มไม่กล้าสบตามารดา “ไหน...อ้าปากให้แม่ดซู ิ ปากแตกตรงไหน” บัวเรยี วหนั มาทางแฝดผู้น้อง จับเรียวหน้าลกู ชายให้แหงนขน้ึ พร้อมสำ� ทบั ขน้ึ ว่า “อ้า...อ้ากว้างๆ” เพชรสะบัดหน้าหลุดจากมือมารดา เอ่ยปนเสียงร้องไห้ “เค้าเจบ็ นะ ฮอื ...ฮือ!” หญิงชราพลอยสีหน้าไม่ดี ท่ีเห็นหลานชายทะเลาะกัน ขณะ บวั เรียวพดู ดแุ ฝดผู้น้องว่า... “หยดุ ร้อง! นักมวยอย่าใจเสาะ” เสียงเข้มพลางจบั เรยี วหน้า แฝดผู้น้องให้เงยข้นึ “อ้าปาก...อ้ากว้างๆ!” นางสำ� ทบั อีก เพชรยอมอา้ ปากกวา้ งๆ เสยี งสะอน้ื แผว่ เบายงั ตามมาใหไ้ ดย้ นิ บวั เรียวยน่ื หน้ามองในโพรงปากของเพชร “กระพุ้งแก้มด้านซ้ายแตก จมกู เลอื ดก�ำเดาไหล”

โชติ ศรีสุวรรณ 15 คนเป็นแม่พูดเสียงเข้มสหี น้ายุ่งยากใจ “แม่เคยบอกไม่ให้เล่นชกมวยกนั มใิ ช่หรือ” “ไอ้เหลก็ มนั ชวนผมกอ่ น” เพชรสะอน้ื นำ�้ ตายงั เปยี กชมุ่ ขนตา “เอ็งพูดดีๆ นะเพชร ข้าตักน้�ำจนเต็มโอ่ง ก�ำลังจะหาบครุ หาบถงั ขน้ึ ไปเกบ็ พอเดินขึ้นบันไดเอ็งก็เตะก้นข้าก่อนนะ” เหล็กขึงตาใส่น้องชายคู่แฝด เขาก็ไม่ยอมเช่นกันที่เพชรฟ้อง พร้อมโยนความผดิ มาให้ตนแต่ฝ่ายเดยี ว “พอ...พอ...อย่าเถียงกัน” คนเป็นมารดาร้องตัดบท “เอาถงั ตกั นำ้� ขน้ึ ไปเกบ็ แลว้ ไปหยบิ ยาแดงมาใหแ้ ม”่ บวั เรยี ว เงยหน้าเอ่ยบอกแฝดผู้พ่ี ใบหนา้ บตุ รชายท�ำให้ภาพความทรงจ�ำในอดตี ของนางผดุ ขนึ้ อย่างแจ่มชดั ... หญงิ สาววยั สามสบิ ตน้ ๆ ทห่ี ลงตวั ลมื ตน เลน่ กบั ความรกั ด้วยความลุ่มหลงในผู้ชายคนน้ัน เขาเป็นหนุ่มหล่อข้าราชการ กรมชลประทาน หล่อนได้พบสบตาคร้ังแรกท่ีลานวัดในคืนท่ีผู้ใหญ่ บ้านเกณฑ์สาวๆ ชาวบ้านออกมาฟ้อนร�ำต้อนรับ หลงั จากฝึกฟ้อน ร�ำจนสาวชาวบ้านแต่ละคนฟ้อนรำ� สวยงามพอจะรำ� โชว์ได้แล้ว เมอ่ื ทราบจากทางการแจ้งว่า หน่วยพัฒนาแหล่งนำ�้ กรมชลประทานจะ มาขดุ ลอกคคู ลองหนองนำ้� ธรรมชาตขิ องหมบู่ า้ นทตี่ นื้ เขนิ เพอ่ื ใชเ้ กบ็ กกั นำ้� ในฤดฝู นใหไ้ ดป้ รมิ าณนำ�้ พอเพยี งตอ่ การอปุ โภคบรโิ ภคส�ำหรบั ฤดูแล้ง ไม่แห้งขอดดนิ แตกระแหง จนปปู ลาและสัตว์น้�ำถูกชาวบ้าน จับไปต้มแกง บ้างก็จับไปขายเช่นทกุ ปีผ่านมา เมศ หนุ่มใหญ่ต�ำแหน่งหัวหน้าชุดปฏิบัติงานช่างพัฒนา แหลง่ นำ้� โบราณของหมบู่ า้ น เพยี งไดพ้ บสบตาครง้ั แรก สาวบวั เรยี วก็

16 เหล็กกับเพชร จติ ใจไหวหวน่ั ไมเ่ พยี งแตห่ ลอ่ น เมศเองกท็ นความเรยี กรอ้ งของหวั ใจ ตัวเองไม่ไหว เขาเก็บวงหน้าเรยี วงามและท่าร�ำฟ้อนอนั อ่อนช้อยใน คืนน้นั ไปนอนฝันในแคมป์พักของหน่วยงานข้างหนองน้�ำโบราณ ซ่งึ ด้านเหนอื ของหนองนำ�้ แห่งน้นั มีดงต้นมะเด่อื ขึ้นร่มรื่น มีศาลเจ้าพ่อ หลงั เลก็ ๆ ทคี่ งปลกู สรา้ งนานแลว้ เพราะสภาพเรอื นไทยเกา่ ทรดุ โทรม ทว่าร่องรอยการเซ่นไหว้ปรากฏเห็นผนื ผ้าเขยี ว เหลือง แดงผกู ตาม โคนเสา โคนต้นมะเดอ่ื ก้านธูปล�ำเทียนท่หี ลงเหลือครึ่งๆ กลางๆ ท้งั บายศรีเครื่องเซ่นยังหลงเหลือให้เห็น บอกให้รู้ถึงความศักดิ์สิทธิ์ท่ี ชาวบ้านแห่งน้ีเคารพนับถือกันมานมนาน ผู้ใหญ่บ้านแต่งบายศรี เครื่องเซ่นน�ำคณะกรมชลประทานบอกกล่าวขอขมาเจ้าท่ีเจ้าทาง หากจะมกี ารลว่ งเกนิ และขอพฒั นาหนองนำ�้ โบราณใหส้ ำ� เรจ็ ลลุ ว่ งไป โดยปราศจากปญั หาและอปุ สรรคใดๆ กอ่ นจะลงมอื ขดุ ลอกหนองน�้ำ เก็บกกั นำ้� ฝนในปีนัน้ ยามวา่ งเมศเขา้ ไปในหมบู่ า้ นสบื เสาะหาสาวงามนาม ‘บวั เรยี ว’ ตามท่ีหัวใจเรียกร้อง เขาได้พบบัวเรียวสาวบ้านทุ่งผู้สวยบริสุทธ์ิ ราวดอกบัวริมหนองอาศัยอยู่ในเรือนไม้หลังเล็กกับมารดาชรา เขา แวะเวยี นไปหาจนสบโอกาสเผยความในใจทมี่ ตี อ่ บวั เรยี ว เขาพรำ�่ รกั คำ� หวานตอ่ หนา้ หลอ่ น และยงั กลา้ หาญชาญชยั เอย่ บอกกบั ยายแพง มารดาของหล่อนว่า “รักบัวเรยี วสดุ หัวใจ” สาวบา้ นทงุ่ ซง่ึ มหี วั ใจพรอ้ มเปดิ รบั อยแู่ ลว้ ตง้ั แตแ่ รกพบสบตา คืนนัน้ ครัน้ ได้รับสารภาพรกั ซ่ือๆ จากเขา หัวใจของบวั เรียวก็พร้อม อ้ารับด้วยความเต็มใจ นน่ั คอื แหลง่ กอ่ เกดิ แฝดหนมุ่ นอ้ ย ‘เหลก็ ’ กบั ‘เพชร’ สองพน่ี อ้ ง ทร่ี ว่ มทอ้ งเกดิ ยนั หวั ยนั เทา้ กนั ออกมาดคู วามสวยงามสงิ่ รอบตวั บา้ ง ก็มีสุขและทุกข์โศกคละเคล้ากันอันเป็นธรรมดาโลก ดังสมเด็จพระ

โชติ ศรีสุวรรณ 17 สมั มาสัมพทุ ธเจ้ากล่าวไว้ว่า “กมฺมนุ า วตตฺ ตีโลโก (กมั –ม–ุ นา วัด–ตะ–ตี โล–โก) สัตว์โลก ย่อมเป็นไปตามกรรม” เหล็กกบั เพชรวัยยา่ งเขา้ สบิ สองปี ทั้งสองเรียนจบช้ันประถมศึกษาปีท่ี ๔ อันเป็นช้ันสูงสุดของ โรงเรียนประชาบาลในสมัยน้ัน ต้ังแต่เกิดกระท่ังเรียนจบชั้นประถม บริบูรณ์ สองหนุ่มน้อยฝาแฝดไม่เคยพบหน้าค่าตาบิดาผู้ให้ก�ำเนิด ตน ครั้นเอ่ยปากถามแม่คราใดแม่ก็ทำ� อ�้ำอึ้งพานน�้ำตาไหลทุกคร้ัง หากเซ้าซ้ถี าม บวั เรยี วจะเอด็ ลกู แฝดของนางด้วยหวั ใจบอบช้�ำแทบ แตกสลาย “แม่กเ็ คยบอกว่า...เขาตายไปแล้ว! ท�ำไมต้องถามบ่อยๆ” แมต่ อบดว้ ยความโกรธและรอ้ งไหอ้ ยา่ งนที้ กุ ครง้ั ทง้ั เหลก็ และ เพชรเคยหันหน้าคุยกนั “เหล็ก...เอ็งเชอื่ ตามทแี่ ม่บอกไหมว่าพ่อของเราตายแล้ว” เรยี วหนา้ หลอ่ เหลาของเหลก็ สงบนง่ิ ไมต่ า่ งจากนำ้� ในตมุ่ ดนิ เผา “เอ็งถามอย่างน้ีหลายครั้งแล้วนะเพชร” พอถามยาย ยายก็ทำ� อำ้� องึ้ และบอกว่า “พ่อเอ็งตายแล้วต้ังแต่แม่อุ้มท้องพวกเอ็ง อย่าถามยายบ่อย นัก...พวกเอง็ มแี ม่ มยี ายก็น่าจะพอใจ” ยายแพงก็มักจะตอบหลาน เป็นเชิงตัดบทอย่างนี้และทกุ ครัง้ แฝดสองพ่นี ้องกห็ นั หน้าคยุ กนั “ข้าไม่เช่ือว่าพ่อตาย พ่อของเราต้องยงั มีชีวติ อยู่ ข้าโตกว่าน้ี จะออกตามหาพ่อ” เพชรเสยี งเขม้ เรยี วหนา้ หลอ่ ขาวนวลราวกบั ผวิ หนา้ หญงิ สาว สงบนงิ่ ดวงตาสฟี า้ ซง่ึ ผดิ แผกจากนยั นต์ าของพช่ี าย จนเพอ่ื นวยั เดก็

18 เหล็กกับเพชร บางคนเอ่ยชมว่า “นัยน์ตาสีฟ้าเหมอื นตาฝรงั่ ถ้ามีผมสแี ดงเอ็งเป็นฝรง่ั ได้เลย” “คนมนั รปู หล่อกอ็ ย่างนแ้ี หละวะ” เพชรตอบเพ่ือนส่งเดช ก่อนจะมีเสยี งฮาป่าออกมา ซึ่งกเ็ ป็น เร่อื งการหยอกล้อเล่นของเดก็ ๆ วัยเดยี วกนั “เอ็งจะไปตามหายังไง” เหลก็ ถาม “แม่เคยบอกกะข้าว่า พ่อชื่อเมศ เป็นคนกรุงเทพฯ ข้าจะไป ตามหาพ่อท่กี รุงเทพฯ” “เขาวา่ กรงุ เทพฯกวา้ งใหญเ่ พราะเปน็ เมอื งหลวง เอง็ จะไปตาม ยังไงจงึ จะพบ” “เมอื่ แม่ไม่มเี งินส่งเรยี นต่อ ข้าจะบวชเรียนธรรมะ เรยี นควบ ทางโลกด้วย ยามเช้าออกเดนิ บณิ ฑบาตตามตรอกซอกซอย ข้าอาจ จะมีโอกาสได้พบบ้านของพ่อ” ตอนท้ายเพชรตอบเสียงแผ่วเหมอื นไม่ค่อยจะมนั่ ใจนัก “เอง็ ยงั คิดว่าจะได้เรียนอยู่หรือ” เหลก็ ถามพลางถอนใจยาว เขาเองก็อยากเรียนต่อระดับมัธยมศึกษา ทว่าความยากจน ข้นแค้นทำ� ให้เดก็ หนุ่มไม่อาจจะฝันถงึ “ถ้าข้าบวชเณร หากมีโอกาสเข้าไปอยู่วัดในกรุงเทพฯ ต้องมี โอกาสได้เรยี นแน่ๆ ค่าใช้จ่ายคงไม่มากมายนัก เป็นพระเป็นเณรอยู่ วัด บ้านไม่ต้องเช่า ข้าวไม่ต้องซอ้ื เผอ่ื ได้โยมอุปัฏฐากรวยๆ รักเรา เหมือนลูกหลาน เหมือนพระมหาศริ ลิ ูกชายลงุ สำ� รวย ข้ากม็ ีโอกาส จะได้เรยี นต่อ” เสียงแม่ร้องสำ� ทับขนึ้ ดังๆ ท�ำให้เหล็กตนื่ จากภวงั ค์ “เหลก็ ...ไปหยิบยาหม่องในตะกร้าหมากยายมาให้แม่ซิ แผล ในปากคงใส่ยาแดงไม่ได้หรอก”

๒ “ไม่...ไม่ทายาหมอ่ ง มันแสบนะแม่” เพชรร้องสีหน้าปั้นยาก เสียงท่ีพ่นออกมาฟังงอแงเหมือน เด็กอ่อนพยศ แล้วยังพยายามดิ้นจะให้หลุดจากมือ จนคนเป็นแม่ ชักจะรำ� คาญ ร้องขน้ึ เอ็ดองึ ... “อยา่ ดน้ิ นะเพชร! ท�ำเปน็ ลกู ผชู้ ายหวั ใจเสาะไปได้ มนั อยไู่ กล หวั ใจไม่ตายง่ายๆ ดอก” “ก็...ยาหม่องมนั แสบนี่” เพชรน้�ำตาอาบแก้ม “มันแสบท้งั ๆ ที่ไม่ทนั ได้ทายาอย่างนั้นหรือ” แม่ร้อง เหล็กค้นหาตลับยาหม่องในตะกร้าหมากของยาย มีตลับยา หม่องอยู่สองสามตลับ บางตลบั ใช้หมดแล้วยายกท็ ้งิ ไว้ บ้างก็บรรจุ ขผี้ ้ึงไว้สปี าก ยามกนิ หมากยายจะสขี ีผ้ ้งึ ด้วย เหลก็ เลอื กเอาตลับที่ดู ใหมล่ องเปดิ ดกู เ็ หน็ มยี าหมอ่ งอยคู่ รงึ่ ตลบั เสยี งงอแงของเพชรทำ� ให้ ผู้เป็นยายชะเง้อหน้าไปมอง เหล็กลุกเอาตลับยาหม่องไปยืน่ ให้แม่ “อย่า...ไอ้เหล็ก อย่าเอายาหม่องให้แม่นะ” เพชรหันมาทำ� ตาเขยี วใส่แฝดผู้พี่



โชติ ศรีสุวรรณ 21 “ช้าไปแล้วต๋อย!” เหล็กท�ำหน้าล้อเลียน คนเป็นมารดารับตลับยาหม่องจากแฝดคนโต “หลอดยาดมก็มีเอาไหมแม่ เผื่อไอ้เพชรมันเป็นลม” เหล็ก แกล้งกวนอารมณ์น้องชาย พลางยื่นหลอดยาดมท่ีหยิบมาด้วยให้ มารดา “คงไม่ถึงกบั เป็นลมมง้ั ” บวั เรยี วบอกลูกชายแฝดคนโต ขณะ เสียงฟ้องของเพชรดังมา “แม่...ไอ้เหล็กมนั ทำ� หน้าล้อเค้า” “อย่าเร่อื งมากเพชร อ้าปากขึ้น” บัวเรียวใช้นิ้วป้ายเน้ือยาหม่อง หมายจะป้ายใส่แผลในโพรง ปากลกู ชาย “ไม่...เค้าไม่ใส่ยาหม่อง มันแสบนะ ฮือ...ฮือ” เพชรร้องไห้เสียงดังพลางยกมือปิดปากตัวเองแน่น ด้วย บัวเรียวล็อกคอแฝดผู้น้องไว้แน่น เพชรสะบัดหน้าหนีส่ายไปมา พลางออกแรงดน้ิ ฮดึ ฮดั รา่ งบอบบางของมารดาแทบจะรงั้ ตวั ลกู ชาย ไวไ้ มอ่ ยู่ เหลก็ พยายามจะเขา้ ไปชว่ ยจบั โดนเพชรถยุ นำ�้ ลายปนเลอื ด ใส่หน้าอย่างจงั “ถยุ !” เหลก็ หลบไม่ทนั โดนน�้ำลายน้องชายเตม็ หน้า “ดูส.ิ ..ท�ำไมท�ำพอ่ี ย่างน้นั !” บวั เรยี วร้อง เง้อื มือหมายจะฟาด กลางหลงั แฝดผนู้ อ้ ง อาการนงั่ ยองๆ กบั การหลบอยา่ งรวดเรว็ ทำ� ให้ เพชรถึงกับล้มหงายท้อง คนเป็นมารดาชะงักมือค้างอยู่เช่นน้นั เมือ่ เสียงเหลก็ ร้องห้ามอย่างขอร้อง “แม่...แม่อย่าตนี ้อง ผมก็มีส่วนผิด” บัวเรียวยกมอื ค้าง

22 เหล็กกับเพชร เหลก็ เปน็ คนมนี ำ�้ ใจกบั นอ้ งชายและผอู้ นื่ เสมอ หากสงิ่ ใดทต่ี น มีส่วนผิด เขาจะยอมรับการกระท�ำของตนอย่างหน้าช่ืนตาบาน “ผมเคยเล่นชกมวยกบั เพือ่ นตอนอยู่ ป.๔ พวกเขาว่าผมหมดั หนกั จนพวกน้ันไม่อยากเล่นด้วย” บัวเรยี วลดมือลง ยอมตามค�ำขอร้องของแฝดผู้พี่ หล่อนเพยี ง แต่ชืน่ ชมลกู ชายอยู่ในใจ ‘เหลก็ มนี ำ�้ ใจเป็นนักกีฬากบั น้องและเพอื่ นๆ เสมอ’ “เอ้า...อย่างนัน้ กต็ ามใจ ไม่ใส่กไ็ ม่ใส่ ระยะนี้กนิ ข้าวก็จะแสบ ปากอยู่นะ” คนเป็นมารดาปล่อยร่างบตุ รชายแฝดผู้น้อง ยายแพง หญิงชราวัยเจ็ดสิบเศษ นอนฟังสามแม่ลูกตอบโต้ กันแต่ต้น ครั้นเห็นเรื่องจบลงโดยที่หลานชายทั้งสองต่างไม่เจ็บเน้ือ เจ็บตวั จงึ เอ่ยส่งเสยี งมาว่า “ทีหน้าทีหลงั จะเล่นกันกร็ ะมดั ระวงั นะลูก” “ครบั ...ยาย” เหล็กรับค�ำ ขณะเพชรเดนิ หน้าตงึ เข้าไปเปลีย่ นเสอ้ื ผ้าเป็นนุ่ง ผ้าขาวม้าออกมา บวั เรียวร้องส�ำทับไปว่า “ลงไปอาบนำ้� ท่ีโอ่งข้างล่างซะ แล้วจะได้กนิ ข้าวเยน็ ” “แม่ไม่บอกผมกจ็ ะไปอาบอยู่แล้ว” เพชรลากเสียงยาวยิ้มหน้าระรื่นกับคนเป็นมารดา ปล่อยท้ิง อารมณ์ขุ่นมวั เม่อื ครู่ ทำ� ให้ผู้เป็นยายพลอยยิ้มออก ช่นื ใจกบั ความ น่ารักของหลานชาย “เหลก็ พยงุ ยายลกุ นั่งกนิ ข้าวซิ แกงอ่อมฟักทองตักใส่ถ้วยไว้ คงเยน็ ชดื แล้วละ เอาไปอุ่นสักหน่อยไหมแม่” บัวเรยี วบอกแฝดผู้พี่ ตอนท้ายนางหันไปถามผู้เป็นแม่

โชติ ศรีสุวรรณ 23 “ไม่ต้องหรอก คงอุ่นๆ พอดี ร้อนนักกก็ ินยาก” ยายแพงบอกกับลูกสาว เมือ่ เหล็กพยุงให้แกลกุ นงั่ ซงึ่ มีส�ำรับ อาหารเย็นวางอยู่ตรงหน้า “ยาย...กนิ ข้าวนะ ผมจะไปอาบน้�ำก่อน” เหล็กบอกกับยาย “เออ...ไปเถอะ ต่างคนต่างอาบนะ อย่าไปหยอกกนั ” “ครบั ” เหลก็ รบั คำ� สนั้ ๆ แลว้ เดนิ เขา้ หอ้ งเปลย่ี นเสอ้ื ผา้ อาบนำ�้ ขณะบวั เรยี วคนเป็นมารดาเดินเข้าครวั แม้ยายแพงจะรักหลานทั้งคู่ แต่ระหว่างหลานแฝดสองคน มนั ก็มนี ำ้� หนักมากน้อยกว่ากันอยู่บ้าง แม้รูปร่างหน้าตาของหลานชายท้ังคู่จะน่ารักน่าเอ็นดู แต่ อปุ นสิ ยั ใจคอกต็ า่ งกนั อยไู่ มน่ อ้ ย คนเปน็ ยายสงั เกตรไู้ ดอ้ ยา่ งเดน่ ชดั เหล็กผิวคล้�ำ มีความเข้มแข็ง อดทน ท�ำไร่ไถนาช่วยแม่ได้ ต้ังแต่เรียนช้นั ประถมศกึ ษาปีที่ ๔ ความมีน้�ำอดนำ�้ ทน ขยันขนั แขง็ ของเหล็กนั้นมีมากกว่าแฝดผู้น้อง ความรักที่ผู้เป็นยายมีต่อเด็กทั้ง สอง ดเู หมอื นแฝดผพู้ จ่ี ะเหลอ่ื มลำ�้ กวา่ แฝดผนู้ อ้ งอยบู่ า้ ง เพราะเหลก็ จะใกล้ชดิ ยายมากกว่ามาแต่เลก็ แตน่ ้อย เหลก็ จะนอนกบั ยายแม้วยั จะย่างเข้าสิบสอง ขณะเพชรแยกนอนกับแม่มาแต่ไหนแต่ไร จน กระทงั่ บดั น้ี เพชรเคยต่อว่ายายด้วยความน้อยใจบางครัง้ ว่า “ยายรักไอ้เหล็กมากกว่า...ผมรู้หรอกน่า” ครั้นถูกหลานชายเอ่ยเชิงต่อว่าดังนั้น ยายแพงย้ิมหัวพลาง ตอบโต้หลานว่า “เพชรเอาอะไรมาพูด ทั้งเหล็กและเพชรต่างเป็นหลานยาย ยายรกั ทง้ั สองคนน่นั แหละ” “แต่ผมรู้ว่ายายรักไอ้เหล็กมากกว่าผมก็แล้วกัน” เพชรจ้อง หน้ายายแล้วหวั เราะ

24 เหล็กกับเพชร เมื่อเห็นยายเงียบไป เพชรยิ่งม่ันใจว่า ยายรักเหล็กมากกว่า ตนแน่นอน “ไม่หรอก...ทง้ั เหล็กและเพชรเป็นหลานยายก็รักทั้งสองคน” “รกั อยู่...แต่ไม่เท่ากันใช่ไหมยาย” เพชรหัวเราะอกี “แล้วเพชรเอาอะไรชั่งล่ะ ถึงว่ายายรักเหลก็ มากกว่า” เด็กชายอ้ึงไปครู่หน่ึง เหมือนจะรวบรวมข้อมูลมาต่อว่ายาย ปล่อยโอกาสให้ผู้เป็นยายเอ่ยต่อมาว่า “ยามค�่ำคืนเหล็กก็นอนใกล้ๆ ยาย กว่าจะหลับก็คุยกันไป เรื่อยๆ ส่วนเพชรก็เข้าไปนอนกับแม่ เพชรคงเอาข้อน้ีมาว่ายายรัก เหล็กมากกว่าเพชรละสิ” คราวน้ีเพชรเป็นฝ่ายนั่งจ้องยาย แล้วคนขี้น้อยใจก็หาข้อมูล มาต่อว่ายายจนได้ “ตอนเลก็ ๆ ก่อนเข้า ป.๑ ยายเล่านิทานให้เหลก็ ฟังมากกว่า เพชร” คราวนยี้ ายแพงถงึ กบั หวั เราะ ยกมอื ลบู เสน้ ผมนมุ่ ๆ ของหลาน ชาย ตอนกลางวันบัวเรียวกับเหล็กไปนา ท่ีบ้านจึงมียายแพงกับ เพชรอยเู่ ฝา้ บา้ น เพชรทำ� งานบา้ นตงั้ แตป่ ดั กวาดถบู า้ น ขนุ หมสู องตวั ท่ีเลย้ี งไว้ในคอกใต้ถนุ ยุ้งข้าว แล้วยงั มหี มาอกี สองตวั ท้งั เป็ด ไก่ ที่ คนอยเู่ ฝา้ บา้ นตอ้ งดแู ล แลว้ แมย่ งั เลย้ี งมอ้ นไวป้ น่ั สาวเอาเสน้ ไหมไว้ ขายเป็นรายได้พอจนุ เจอื ครอบครัว “นทิ านยายกเ็ ลา่ ใหฟ้ งั พอๆ กนั ตอนกลางคนื ยายเลา่ ใหเ้ หลก็ ฟัง ยายเอานทิ านกล่อมเหลก็ ให้หลับ กลางวันเม่ือเพชรทำ� งานบ้าน เสรจ็ มานงั่ คุยด้วย ยายก็เล่านิทานเร่อื ง ลกู นกแขกเต้า ให้ฟังเพ่ิงจบ ไปน่ันไง”

โชติ ศรีสุวรรณ 25 เพชรนอนหนุนหมอนลายขิตแทนหนุนตัก เพราะยายเป็น อมั พาต ขาไมแ่ ขง็ แรงพอทเี่ ขาจะนอนหนนุ เหมอื นตอนเป็นเดก็ เลก็ ๆ เพชรตวั โตเป็นหนุ่มน้อยนอนทับขายายเลอื ดลมเดินไม่สะดวก “ตะครวิ จะลงขาหรือยาย” เพชรต่อ “ใช่” ยายตอบส้ันๆ ตง้ั แต่วนั ที่ยายบอก เพชรอยากให้ยายหายจากอัมพาตลกุ นั่ง เดินเหินได้ตามปกติ เวลาอยบู่ า้ นตอนกลางวนั ยายกช็ ว่ ยงานบา้ นไดม้ ากมาย โดย เฉพาะเล้ียงตัวม้อนหรือตัวไหมนี่ยายถนดั นกั เลี้ยงแต่ละรุ่นกห็ ลาย กระดง้ ยายรวู้ า่ ชว่ งใดตวั ไหมนอนหนงึ่ นอนสอง นอนสาม จนกระทง่ั ตัวไหมสุกเก็บใส่จ่อให้ตัวไหมชักใยสีเหลืองหุ้มตัวของมัน แล้วลอก คราบเป็นตัวดักแด้ แต่ก่อนน่ังสาวไหมเอาเส้นไหมสีทองจากรังไหมยายถนัดนัก บวั เรยี วแมข่ องแฝดหนมุ่ นอ้ ยกเ็ ลยี้ งตวั มอ้ นสบื ตอ่ จากผเู้ ปน็ ยายนเี่ อง “ยายบอกแม่เลิกเล้ียงม้อนได้ไหม” เพชรเอ่ยถามยายในวัน หน่งึ “อา้ ว! ทำ� ไมละ่ เพชรขเ้ี กยี จหรอื ” ยายแพงจอ้ งหนา้ แฝดผนู้ อ้ ง ฤดทู ำ� นายายแพงกบั เพชรจะอยเู่ ฝา้ บา้ น ขณะบวั เรยี วกบั เหลก็ จะออกจากบา้ นไปทำ� นา งานบา้ นทกุ อยา่ งจงึ ตกอยกู่ บั เพชรและยาย สองปีมาน้ียายแพงป่วยเป็นอัมพาต พอดีเพชรเรียนจบชั้นประถม ศกึ ษา แมจ่ งึ มอบงานบา้ นและดแู ลยายเปน็ หนา้ ทขี่ องเพชรทกุ อยา่ ง นบั แต่ตักนำ�้ ใส่โอ่ง หุงข้าว ให้อาหารหมูหมาและเป็ดไก่ที่เลยี้ งไว้ “เปลา่ ครบั ! ผมไมข่ เ้ี กยี จหรอก ไอว้ มึ มนั วา่ ผมท�ำงานบา้ นเปน็ ผู้หญงิ ” หญิงชราผู้เป็นยายหัวเราะเบาๆ “ไอ้วึมว่าท�ำงานเหมือน

26 เหล็กกับเพชร ผู้หญิงหรือ” “ครับ! งานอื่นผมก็พอท�ำได้ แต่พายตะกร้าเข้าไปเก็บใบ หม่อนในสวน ไอ้วึมเหน็ มนั หวั เราะเยาะผมทุกทเี ลย” วึม หรือ ไอ้วึม เป็นเด็กหนุ่มวัยเดียวกับเพชร เรียนจบชั้น ประถมศกึ ษาปีท่ี ๔ รุ่นเดียวกบั สองแฝด อยู่บ้านหลงั เดียวท่ีมรี ั้วติด กบั สวนของเพชร “เราท�ำงานช่วยแม่ท�ำไมจะต้องอายล่ะ ไอ้วึมมันจะหัวเราะ หรือต่อว่าเรื่องทำ� งานช่วยครอบครวั กช็ ่างมัน เพชรควรจะภูมใิ จที่ได้ ช่วยแม่ซึง่ ทำ� งานหนกั เลี้ยงลูกๆ เตบิ โต ครอบครัวเราไม่มีพ่อ คนใน ครอบครัวช่วยกันอย่างน้ีดแี ล้วละ ไม่ต้องอายลกู ” ตอนท้ายผู้เป็นยายพูดเหมือนปลอบใจ ตัวม้อนรุ่นน้ียังเล็กมาก เพ่ิงแตกจากไข่ ผีเสื้อตัวไหม ท่ีออกจากรังไหม เม่ือดักแด้แก่เต็มที่จะลอกคราบออกมาเป็นผีเสื้อ ทเ่ี รียกว่า ‘ตัวบ้’ี มันมีรูปร่างคล้ายผเี ส้ือ มปี ีก มีหนวดคล้ายผีเส้ือ กลางคืน ตัวสีขาวทั้งตัวผู้และตัวเมีย แต่บินไม่ได้ ตัวผู้ซ่ึงเล็กกว่า ตัวเมียจะกระพือปีกวับแวบ หมุนตัวท�ำก้นงอนไปแตะก้นบี้ตัวเมีย นั่นคอื การสืบต่อเผ่าพันธุ์ของตัวม้อนหรอื หนอนตวั ไหม บัวเรียวจะแยกตัวบี้ออกจากรังไหมมาวางไว้ในกระด้งขณะที่ มนั ยังจับคู่กันอยู่ แล้วครอบไว้ด้วยตะแกรงช้อนปลาที่สานด้วยตอก ไมไ้ ผร่ ปู รา่ งคลา้ ยฝาชี บวั เรยี วอาศยั ยามคำ่� คนื กอ่ นนอนดแู ลตวั ไหม แตล่ ะรนุ่ เพชรเตรยี มตะแกรงมาใหแ้ มค่ รอบตวั บกี้ นั หนู จงิ้ จก ตกุ๊ แก ลงมาจับตัวบี้หรือผเี สอื้ ตัวไหมกินยามค่�ำคนื ตัวบ้ีจับคู่กันประมาณ หนง่ึ วนั กบั อกี หน่งึ คนื บวั เรยี วกแ็ ยกตวั บต้ี ัวผู้ออกจากตวั เมยี แรกๆ ท้ังเพชรและเหล็กก็ตกใจพากันสงสารบ้ีตัวผู้ บัวเรียว

โชติ ศรีสุวรรณ 27 เห็นลูกชายคะยนั้ คะยอจงึ เอ่ยเป็นเชิงตดั บทว่า “หมดหน้าท่ขี องมันแล้ว โยนให้ไก่กินเถอะ” “กุ๊กๆ ไก่ มากินตวั บี้เร็ว มนั หมดหน้าที่แล้ว” เพชรโปรยบตี้ วั ผใู้ หไ้ ก่ ขณะเหลก็ ยนื มองดไู กแ่ ยง่ กนั ตวั ใดจกิ ผีเสอ้ื ตวั ไหมได้ก่อนกข็ ยอกลงท้องวง่ิ ลวิ่ ๆ หลบตวั อนื่ จงึ เกดิ ชลุ มุน ขน้ึ ในฝงู ไกท่ เี่ ลย้ี งไว้ ไกแ่ มล่ กู ออ่ นจะวนุ่ วายกวา่ ไกร่ นุ่ กระทง ไหนจะ ห่วงย้อื แย่ง ไหนจะห่วงลูกเจย๊ี บตัวเลก็ ๆ ที่ต่างพากนั ร้องเจย๊ี บๆ ดงั ลั่นลานบ้าน “ในวาระสดุ ทา้ ยบต้ี วั ผกู้ บ็ ำ� เพญ็ ประโยชนต์ อ่ ผอู้ นื่ แลว้ บต้ี วั เมยี ล่ะแม่” เพชรชะโงกหน้าถาม ขณะแม่เอาเศษผ้าสีขาวรูปส่ีเหลี่ยม จตั ุรัสขนาด ๑๒ × ๑๒ นว้ิ วางในกระด้ง แล้วจบั บ้ีตัวเมียท้องเป่งๆ ลงบนผืนผ้าเป็นรปู วงกลมอย่างมรี ะเบียบ “ตัวเมยี ยงั ต้องใช้ วางไว้ให้มันไข่ในผืนผ้าน”้ี บัวเรียวตอบลูกชาย แล้วใช้ผืนผ้าสี่เหล่ียมซ่ึงได้จากการเย็บ ผ้าถงุ ผ้าขาวม้าเก่าๆ จนกลายเป็นผนื พอคลมุ ปิดกระด้งได้ เหลก็ ซงึ่ นงั่ ดูอยู่ข้างๆ เอ่ยขนึ้ ว่า “พอบี้ตัวเมียไข่หมดท้องแล้ว คงจะพบจุดจบเหมือนบี้ตัวผู้ แน่นอน” “แหงเลย...เอ็งอยากเป็นบี้ตัวผู้หรือบ้ีตัวเมีย” เพชรถามแฝด ผู้พ่ี “ไม่เอาทง้ั สองอย่าง” เหล็กตอบพลางหวั เราะเบาๆ “ถ้าเลอื กไม่ได้ล่ะ” เพชรยงั ต่อรอง “เป็นตัวผู้ดีกว่า” เหลก็ ตอบ “ตายเร็วกว่า” เพชรพดู

28 เหล็กกับเพชร “ช่างมัน ยังไงก็ได้บ�ำเพ็ญประโยชน์ต่อผู้อืน่ แล้ว” เหล็กตอบ เมื่อผีเส้ือไหมตัวเมียไข่ออกติดผ้าที่รองจนเต็มผืน พวกมันก็ ถูกแยกออกจากไข่โยนลงบ้านเป็นอาหารไก่ ตามท่ีเหล็กท�ำนายไว้ ไข่เม็ดเลก็ สขี าวนวลบนผนื ผ้าสเ่ี หลี่ยมถูกเก็บไว้ในกระด้ง มผี ้าคลุม กนั หนู จง้ิ จก ตุ๊กแกลงมากนิ ถกู ยกขึ้นเก็บบนหงิ้ วางกระด้งท่ที �ำไว้ หลายชน้ั เปน็ หง้ิ วางกระดง้ ส�ำหรบั เลยี้ งตวั ไหมโดยเฉพาะ ขาหง้ิ วาง ถ้วยปล่อยนำ�้ ขงั ป้องกนั มดข้นึ ไปรบกวนหรอื กินตวั ไหม ตวั ไหมรนุ่ นเ้ี พงิ่ แตกออกจากไข่ เป็นตวั หนอนเลก็ ๆ เทา่ ปลาย เข็มหมุด “ยาย...เดี๋ยวผมลงไปเก็บใบหม่อนมาให้ตัวม้อนก่อนนะ จะ เกบ็ ไว้คอยแม่ เผอ่ื ให้แม่ขุนพวกมนั ตอนกลางคนื ด้วย” “เอ้อ! ไปเกบ็ ซะ นกี่ ็คงบ่ายแล้ว” คนเป็นยายบอก เพชรผละจากยายเดนิ ไปเอาตะกรา้ ส�ำหรบั ใสใ่ บหมอ่ นในครวั ลงจากบ้านเดนิ เข้าสวนท่ปี ลูกต้นหม่อน ชว่ งฝนตกเหลก็ กบั เพชรชว่ ยกนั พรวนดนิ รอบๆ ตน้ หมอ่ น แลว้ เอาปุ๋ยคอกใส่รอบๆ โคนต้น ต้นหม่อนได้รับความชุ่มชื้นและปุ๋ยจึง งอกงามแตกยอดแผใ่ บเขยี วขจี บางตน้ ทปี่ ลกู ไวน้ านนบั สบิ ปี ตาปลกู ไว้ต้ังแต่ตอนตายังมีชีวิต ก่อนที่เหล็กกับเพชรจะเกิด ต้นหม่อนใน แปลงเกา่ จงึ มลี ำ� ตน้ สงู แตกกง่ิ กา้ น เพชรตอ้ งปนี ขนึ้ เกบ็ ใบหมอ่ นและ พลางเก็บผลหม่อนสุกงอมจนเป็นสีด�ำสดใสเข้าปากเค้ียวกิน รส หวานอมเปรย้ี วหน่อยๆ ผลหม่อนสุกเป็นอาหารของพวกนกปรอดที่ ส่งเสยี งร้อง “ปร๊อด...ปร๊อดๆๆ” บางคร้ังฟังเหมอื น “กร๊อดๆๆ” ทั้ง กินผลหม่อนสุกและหนอนแมลงท่ีจะหาได้บนต้นหม่อน บางคู่ช่วย กนั ท�ำรังออกไข่ ๒–๓ ฟอง พ่อแม่นกปรอดขนสีฟางแห้งช่วยกนั กก ไข่ประมาณ ๒ สัปดาห์ ลูกนกก็เจาะเปลือกไข่ออกมาอ้าปากขอ

โชติ ศรีสุวรรณ 29 อาหารจากพ่อแม่นกซ่ึงต้องขยันหาผลไม้สุกผลเล็กๆ หนอน และ แมลงเลยี้ งลกู หนอนและแมลงเป็นอาหารโปรตีนส�ำหรับลูกเล็กๆ กินให้ เติบโตมีขนข้ึนเต็มตัว พร้อมจะออกจากรังฝึกบิน โดยมีพ่อแม่นก ฝึกสอนและให้กำ� ลังใจอยู่เคียงข้าง เพชรเก็บใบหม่อนเงียบๆ ช�ำเลืองดูนกปรอดเล้ียงลูกและ ฝึกบิน พ่อนกฝึกบินให้ลกู ๆ แม่นกปรอดคาบลูกหม่อนลูกเลก็ ๆ และ บา้ งกต็ วั หนอนตวั แมลงบนิ ไปเกาะขา้ งๆ ลกู นกซงึ่ กระพอื ปกี กางวบั ๆ พลางอ้าปากส่งเสยี งขออาหารจากแม่นก “ลกู นกปรอดยงั มพี ่อแม่อยู่เคียงข้าง แต่ทำ� ไมเรามแี ต่แม่” ภาพพ่อแม่นกปรอดเล้ียงลูกเลก็ ๆ ท�ำให้เพชรคิดถึงพ่อ “เฮย้ ไอเ้ พชร! เอง็ นา่ จะเปน็ ผหู้ ญงิ นะ เขา้ สวนเกบ็ หมอ่ นเลย้ี ง ไหม” เสยี งตะโกนดังข้ามรวั้ มา