นวนิยายชุด รอยแค้นแทนด้วยรัก : ออกแบบรักหักแรงแค้น

56 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น รถยนต์แล้วกย็ งั มรี ถราง และทข่ี าดไม่ได้คือทุกแห่งหนมีเลนรถจักรยาน ไมน่ านรถตกู้ แ็ ลน่ มาถงึ ทพ่ี กั ของนติ คิ ณุ ซง่ึ อยใู่ กลก้ บั ยา่ นของสถาน- เอกอคั รราชทตู ประเทศตา่ งๆ ขา้ งตกึ ทนี่ ติ คิ ณุ พกั กม็ สี ถานทตู ของประเทศ หนงึ่ ในแถบลาตนิ อเมรกิ าอยู่ด้วย นกั การทตู หนมุ่ เลยี้ วเขา้ ทจ่ี อดรถของอะพารต์ เมนต์ เพพ็ พนิ หลบั ไป แลว้ กมลดาปลกุ เดก็ นอ้ ย และจงู มอื เธอออกมา พรบิ พราวตามลงมาทหี ลงั และรีบไปจบั มือมารดา มองไปรอบๆ อย่างระแวดระวงั ก่อนถอนหายใจ โล่งอก ลวศั กรเขา้ ไปชว่ ยนติ คิ ณุ ยกกระเปา๋ เดนิ ทางของตนกบั กมลดา ไมล่ มื เอาลูกโป่งทัง้ สองใบท่ีหลานๆ ให้ลงมาจากรถ “เดยี ร์ลากกระเป๋าเองค่ะพีต่ ้น” หญิงสาวบอกเขา ชายหนมุ่ สง่ สมั ภาระของเธอและลกู โปง่ ให้ สว่ นเขารบั ผดิ ชอบกระเปา๋ กบั ลกู โปง่ อกี ใบของตนเอง ทง้ั สองเดนิ ตามหลงั นติ คิ ณุ กบั ปณาลที จ่ี งู มอื ลกู ๆ ออกจากโรงรถ เดินเข้าไปในตวั ตึก ตอนนน้ั เองทลี่ วศั กรเหน็ ผหู้ ญงิ ฝรงั่ ตวั สงู โยง่ เปดิ ประตอู าคารออกมา เธอซอยผมสั้นกดุ เจาะหูหลายรู และเจาะค้วิ ดวงตาคมกรีดอายไลเนอร์ คมกรบิ เธอสวมเสอ้ื ยดื สเี ทาเขม้ สกรนี ลายวงดนตรรี อ็ กยคุ ๘๐ กบั กางเกง ขาสัน้ สีเขียวทหาร และรองเท้าแตะ บุคลิกโหดๆ ของหญิงสาวช่างขัดกับรอยยิ้มกว้างและท่าทางดีใจ ราวกบั เดก็ ๆ ยามโผเข้ากอดกมลดา “มายเดยี ร์ ทร่ี กั ของฉนั เธอกลบั มาแล้ว คิดถึงทส่ี ุดเลย!” สาวฝรัง่ พดู ไทยชดั ยิง่ กว่าหลานคนเล็กของลวัศกรเสยี อีก ชายหนุ่ม เดาว่าเธออาจเป็นลกู คร่งึ เพราะดูดๆี กม็ เี ค้าความเป็นเอเชยี อยู่บ้าง “มนี า คดิ ถึงจงั เลย” เอาละสิ กมลดากอดรดั อีกฝ่ายแน่นขึน้ ไปอกี จนตัวแทบจะสิงกนั ได้ อยู่แล้ว!

แ พ ร ณั ฐ l 57 “เธอรู้ไหมว่าตอนเธอไม่อยู่ ฉันนอนไม่หลับเลย ค่อยยังชั่วหน่อย คนื นฉี้ นั ไม่ต้องนอนคนเดยี วแล้ว” “โอ๋ ไม่เป็นไรนะ ฉันกลับมาแล้ว” “ดีใจทสี่ ุดเลย มายเดียร์” สองสาวกอดกนั ไปมาราวกบั อยู่ในโลกส่วนตวั จนกระท่ังมีนาหันมา เห็นครอบครัวของนิติคุณจึงคลายอ้อมแขน ไหว้และยิ้มเขินๆ ทักทาย พวกเขา ไมม่ ใี ครทา� สหี นา้ ผดิ แผกประหนงึ่ วา่ นคี่ อื เรอ่ื งปกตทิ เี่ กดิ ขน้ึ ระหวา่ ง คนท้งั สอง ...จนกระท่ังมนี าสังเกตเหน็ ลวัศกร ใบหน้ายม้ิ แยม้ ของสาวลกู ครง่ึ หบุ ลงทนั ควนั เธอหรตี่ ามองเขาอย่าง ไม่ไว้วางใจ “มนี า นี่พ่ตี ้นครับ เป็นน้องชายพ่เี อง” นติ ิคุณแนะนา� “สวสั ดคี ่ะ” มนี าทกั ด้วยเสยี งแขง็ ๆ ไม่ยอมไหว้ “สวัสดคี รับ” ลวัศกรทักตอบอย่างไม่ถอื สา แม้จะอดสงสัยไม่ได้ว่า เธอเกลยี ดขี้หน้าเขาต้ังแต่พบเจอเลยหรอื ไร “มนี ากบั เดยี รเ์ ปน็ เพอื่ นบา้ นของเรา พวกเธออยชู่ นั้ สอง เราอยชู่ นั้ สาม” นติ ิคณุ อธบิ าย “อ๋อ ครบั ” ลวัศกรยม้ิ ให้ตามมารยาท มนี าดจู ะไมช่ อบใจ เจา้ หลอ่ นโอบบา่ กมลดาเขา้ ไปใกลต้ วั อยา่ งหวงแหน เธอหงึ เขาหรอื ลวัศกรงง หากมีนาจะหึงใครสักคน ก็ควรไปหึงหนุ่มฝร่ังตาสีฟ้าที่ สนามบนิ จะดกี วา่ ทแี รกเขาคดิ วา่ หมอนนั่ เปน็ แฟนของกมลดา แตเ่ ธอบอก พ่ชี ายกบั พส่ี ะใภ้ว่าเขาเป็นแค่เพ่ือนร่วมทางซ่งึ นัง่ ตดิ กนั บนเครอ่ื งบิน ลวศั กรสงสารผู้ชายคนน้ัน ท่าทางเขาอาลยั อาวรณ์กมลดาตอนจาก กนั หมอนั่นควรจะได้รู้ ผู้หญงิ คนนี้คงไม่ได้มีดวงตาไว้มองผู้ชาย น่าเสียดายจริงๆ

58 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น โชคดที เี่ ขาไมไ่ ดช้ อบเธอ และไมม่ วี นั จะชอบดว้ ย เพราะนอ้ งสาวของ ชัยภัคดไ์ิ ม่ใช่คนทเ่ี ขาควรจะสนใจ “ฉนั ไม่ชอบเขา!” มนี าประกาศกร้าวทนั ทที เี่ ธอกบั กมลดาเข้าไปในหอ้ งพกั ของพวกตน กมลดายิ้มขบขันพลางถอดรองเท้าเก็บเข้าไปในตู้ และลากกระเป๋า เดินทางมาวางตรงมุมหนึ่งของอะพาร์ตเมนต์ ซ่ึงท่ีจริงเป็นของบิดามารดา ของมนี า พวกเขาอาศยั อยกู่ นั สามคนพอ่ แมล่ กู ทวา่ บดิ ามารดาของเพอ่ื นรกั ย้ายไปอยู่เมืองไทยเป็นส่วนใหญ่ นานๆ จึงกลับมา มนี าเป็นเพือ่ นร่วมเรียนปริญญาโทของกมลดา เจ้าหล่อนซง่ึ ไม่ชอบ อยู่คนเดียวและก�าลังหารูมเมตท่ีเข้ากันได้จึงชวนกมลดามาอยู่ด้วยกัน ทีแรกกมลดาปฏิเสธ ค่าเช่าห้องของมีนาค่อนข้างแพงและเธอก็อยู่หอพัก เล็กๆ ในเมืองซึ่งใกล้มหาวิทยาลัยอยู่แล้ว แต่ก็เปลี่ยนความคิดในเวลา ต่อมาเน่ืองจากเพื่อนบ้านไม่น่าไว้วางใจ บ้างก็ข้ีเมา บ้างก็ทะเลาะวิวาทกัน เธอรู้สึกไม่ปลอดภัย พี่ชายท้ังสองก็เป็นห่วง โดยเฉพาะเวลาเธอกลับจาก การทา� งานเป็นพนกั งานพาร์ตไทม์เสิร์ฟอาหารในร้านไทยตอนดกึ ๆ จนถึงบัดนี้กมลดาเป็นรูมเมตของมีนามาได้ปีคร่ึงแล้ว หญิงสาว ตดั สนิ ใจไม่ผดิ เพราะได้เพ่ือนแท้มาอกี คน “จริงๆ นะมายเดียร์ ฉันไม่ชอบผู้ชายคนน้ัน!” เพื่อนแท้ของกมลดา ทา� หน้าตูมพลางยื่นลกู โป่งของเดก็ ๆ ทเ่ี จ้าตวั ช่วยถือคืนมาให้ “ถ้าเฮยี แบร์ได้ยนิ คงรกั เธอตายเลย” กมลดาแกล้งเย้า เธอผกู ลกู โป่งไว้กบั ราวโลหะของชนั้ วางของซง่ึ มีแผ่นไม้สนี �้าตาลเข้ม บางๆ เปน็ ฐานในแตล่ ะชนั้ มนี าเปน็ คนออกแบบและไดร้ บั รางวลั สมยั เรยี น ปริญญาตรีปีสุดท้าย เธอดีไซน์ให้โครงเหล็กมีกลไกปรับเปลี่ยนรูปร่างได้ ตามประโยชนก์ ารใชง้ าน โดยเปน็ ไดท้ ง้ั ชน้ั วางของและโตะ๊ ตอนนมี้ นั เตม็ ไป ด้วยกระถางต้นไม้รูปทรงแปลกๆ ฝีมือกมลดาซึ่งเธอทดลองท�า แต่ยัง

แ พ ร ณั ฐ l 59 ไม่ได้เรื่องเท่าไร ทว่ามีนาชอบมาก “ฉนั กอ็ ยากใหเ้ ฮยี แบรร์ กั ฉนั นะ เฮยี ไทเกอรด์ ว้ ย คนไหนกไ็ ด้ ทา� ไม นะทา� ไม ฉันอตุ ส่าห์ทอดถนน...” “ทอดสะพาน” “โอ้! ฉันจ�าผิดอีกแล้วหรือ...ทอดสะพาน...ฉันอุตส่าห์ทอดสะพาน แล้ว ทา� ไมเฮียของเธอถงึ ไม่รกั ฉนั ” มีนาคร่�าครวญ ภายใต้ท่าทางโหดๆ อย่างน้ี ที่จริงแล้วเจ้าตัวเป็น หญงิ สาวซ่ึงโหยหารกั แท้ และช่างฝันยิ่งกว่ากมลดาเสียอีก “เฮียแบร์ก็หนีไปมีแฟนแล้ว ชอบเด็กก็ไม่บอก รู้ง้ีฉันไปหาชุด นักเรยี นมาใส่ตอนเฮียมากด็ ี” มีนายม้ิ กรุ้มกรม่ิ “บ้า” กมลดาหัวเราะ เพ่อื นรกั จึงหัวเราะไปด้วย “ว่าแต่ว่าไอ้พี่ต้นน่ันน่ะ เขาเป็นคนที่เฮียแบร์ชอบโทร. มาด่าให้เธอ ฟังบ่อยๆ ใช่ไหม พวกแอลแอลดเี วลลอปเมนต์” “ความจ�าเธอดีนะเนีย่ ” “อะไรทเ่ี กย่ี วกบั เฮียแบร์ ฉันจา� ได้หมดแหละ เขามาเป็นญาติพี่คุณ ได้ยงั ไง ฉันไม่เห็นรู้เลย” “แมเ่ ขากบั แมพ่ คี่ ณุ เปน็ พนี่ อ้ งกนั แมพ่ ค่ี ณุ เปน็ ลกู คนโต แมพ่ ต่ี น้ เปน็ ลูกคนสุดท้อง รู้สึกว่าเขาจะมีกันห้าคนพ่ีน้องเลยนะ อายุเลยห่างกันเยอะ พคี่ ุณกับพี่ต้นกเ็ ลยอายหุ ่างกนั ไปด้วย” “เธอรู้ดีจัง” “เฮียแบร์กับเฮียไทเกอร์เคยบอกฉันต้ังแต่ก่อนจะย้ายมาอยู่ท่ีน่ี เสียอกี ” “ฉนั ลมื ไปวา่ เฮยี ของเธอสบื ประวตั ทิ กุ คนทมี่ าสนทิ กบั เธอ รวมทงั้ ฉนั ด้วย โชคดีทฉี่ ันประวตั ดิ ”ี “อมื ฉนั มพี ก่ี เ็ หมอื นมพี อ่ ...ไมส่ .ิ ..พวกเฮยี เปน็ หว่ งฉนั ยงิ่ กวา่ ปา๊ ของ ฉันเสียอกี ” วงหน้าของกมลดาสลดลง

60 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น “อย่าน้อยใจไปเลย...” มนี าตบหลงั เธอเบาๆ กมลดาสบตาเพอ่ื น มนี าเปน็ อกี คนทร่ี บั รปู้ มในใจนข้ี องเธอมาตลอด สองปีที่หญิงสาวเรียนอยู่ต่างแดน บิดาไม่เคยมาเย่ียมเลยสักครั้ง...ไม่... แม้แต่จะโทรศัพท์มา ป่กู ็เหมือนกัน เวลาเธอโทร. ไปหาพวกเขา ทง้ั สองก็ ไม่เต็มใจคุยด้วย เอาแต่บ่นว่า หลงั ๆ เธอจึงไม่ค่อยอยากโทร. ไป “เธอยังโชคดีท่ีมีพี่ชายตั้งสองคน ฉันสิ เคยมี แต่พี่ก็ตาย ฉันยัง อิจฉาเธอเลย ถ้าพี่ฉันยังอยู่ คงอายุพอๆ กับเฮียแบร์” ใบหน้าของมีนา หมองหม่นลง “ฉันขอโทษท่ีพูดเรื่องนี้ข้ึนมา” กมลดาเป็นฝ่ายลูบหลังปลอบเพ่ือน บ้าง “ไม่เป็นไร” “ฉันให้เธอยมื เฮยี เป็นพ่กี ็ได้นะ” “ไม่เอา ฉนั อยากได้เขาเป็นบอยเฟรนด์มากกว่า” “เอาอีกแล้ว ยายมนี า” สองเพอ่ื นรกั หัวเราะให้แก่กัน ก่อนทีส่ าวลกู ครึง่ จะวกเข้าเรอ่ื งเดมิ “ไอ้พต่ี ้นจะอยู่ทีน่ ่นี านไหม” “คงไม่หรอก ฉันได้ยินว่าเขามาประชุมหรือมาดูงานแค่สองอาทิตย์ เอง เดย๋ี วกก็ ลบั แล้ว” “ดงู านอะไรหรือ” “ไม่รู้สิ เขาไม่ได้บอก ดูเหมือนว่าเขาจะไม่อยากให้ฉันรู้ อาจเป็น ความลบั ทางธุรกิจก็ได้นะ” “โอ้ ถ้าอย่างน้ันเธอต้องรีบบอกเฮียของเธอแล้วละ” “เอาไว้ก่อนดีกว่า ฉนั ไม่อยากให้พวกเขาบนิ มาถึงนี”่ “อา...จริงด้วย ยงิ่ ถ้าเฮยี แบร์รู้ พรุ่งน้คี งบนิ ตามมาเลย แต่เธอจะทา� ยังไง เธออาจจะต้องเจอไอ้พ่ีต้นบ่อยๆ เลยนะ เธอต้องไปสอนเปียโนให้ เดก็ ๆ นีน่ า”

แ พ ร ณั ฐ l 61 “กแ็ ค่อาทิตย์ละวันเอง ตอนฉนั ไป เขาอาจจะยงั ไม่กลับบ้านก็ได้” “แต่เด็กๆ ติดเธอมากนะ ดีไม่ดีจะมาชวนเธอไปเล่นที่บ้านเหมือน อย่างเคย แล้วเธอก็เลยต้องเจอไอ้พ่ีต้น” “ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็แค่อยู่กับเด็กๆ ไม่ไปยุ่งกับเขา พ่ีต้นเองก็คง ไมอ่ ยากยงุ่ กบั ฉนั หรอก ฉนั เปน็ นอ้ งเฮยี แบรน์ ะ เขาไมถ่ กู กบั เฮยี เขากต็ อ้ ง ไม่ชอบหน้าฉันเหมือนกัน เราจะต่างคนต่างอยู่จนเขากลับเมืองไทยไปเลย เธอไม่ต้องห่วง” “ดี แค่เห็นหน้าเขา ฉันกห็ มั่นไส้จะแย่ คนอะไรหน้ากวนตน๊ี กวนตีน สมแลว้ ทเ่ี ฮยี แบรไ์ มช่ อบ ศตั รขู องเฮยี แบรก์ ค็ อื ศตั รขู องฉนั แลว้ กเ็ ปน็ ศตั รู ของเธอด้วย!” กมลดาพยักหน้า ไม่รู้เลยว่ามีร่างในชุดสีชมพูกอดอกมองอยู่ด้วย ความหนักใจ