Important Announcement
PubHTML5 Scheduled Server Maintenance on (GMT) Sunday, June 26th, 2:00 am - 8:00 am.
PubHTML5 site will be inoperative during the times indicated!

Home Explore นวนิยายชุด รอยแค้นแทนด้วยรัก : ออกแบบรักหักแรงแค้น

นวนิยายชุด รอยแค้นแทนด้วยรัก : ออกแบบรักหักแรงแค้น

Published by Donchedi Library, 2020-04-22 04:37:17

Description: กมลดา สาวติสต์ตัวกบฏประจำตระกูลเจริญกิจพัฒนา
มุ่งมั่นที่จะออกแบบชีวิตของตัวเองไปพร้อมกับออกแบบผลิตภัณฑ์เก๋ๆ
ในฐานะอินดัสเทรียลดีไซเนอร์ซึ่งเธอใฝ่ฝันจะเป็นมาตลอดชีวิต
แต่กมลดาหารู้ไม่ว่าความรักของเธอกำลังจะถูกออกแบบโดย ‘คุณย่านางฟ้า’
ที่หมายจับคู่เธอกับลวัศกร วิศวกรหนุ่มแห่งตระกูลเลอเลิศพงศ์
ซึ่งกวนตีน ปากหมา หลงตัวเอง และเป็นหนึ่งในคู่ปรับตลอดกาลของพี่ชาย
การจับคู่ให้แก่คนซึ่งหมั่นไส้กันมาแต่เด็กที่ว่ายากแล้ว

ยังมีศึกการแย่งชิงหลานสะใภ้ระหว่างสองคู่ปรับตลอดกาลอีกคู่
นั่นคือ ‘คุณย่านางฟ้า’ ปะทะ ‘คุณย่ามหาภัย’ ซึ่งมีอิทธิฤทธิ์ไม่แพ้กัน
กมลดาจะเลือกออกแบบความรักกับใครระหว่างหนุ่มดัตช์ตาน้ำขาว ไอดอลในการทำงาน
กับหนุ่มไทยในตระกูลคู่แค้นที่ปรารถนาจะกินเธอตั้งแต่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง

Search

Read the Text Version

๑ ภายในคฤหาสนห์ ลงั ใหญซ่ งึ่ ตง้ั ตระหงา่ นอยกู่ ลางความมดื มดิ แหง่ รัตติกาล ทุกชีวิตหลับใหล มีเพียงผู้เดียวที่ต่ืนอยู่เสมอทุกค�่าคืน และใช้ ชีวิตปกตเิ สมอื นเป็นเวลากลางวนั ไฟในหอ้ งแตง่ ตวั แบบวอลก์ อนิ คลอเซตสวา่ งขนึ้ สภุ าพสตรวี ยั หกสบิ ตอนปลายปรากฏกายกลางห้อง เธอมใี บหนา้ งามเพรศิ แพรว้ ราวกบั ภาพเขยี นของจติ รกรเอก ผมสดี �า ขลับเกล้ามวยไว้อย่างประณีต ล�าคอระหงประดับสร้อยทับทิมล้อมเพชร ขนาดมหึมารับกับต่างหูที่ออกแบบมาให้เข้าชุดกัน ร่างเพรียวแต่งชุดราตรี สแี ดงเพลงิ ปกั เลอื่ มแวววาวบนกระโปรงบานซง่ึ ตดั เยบ็ ดว้ ยผา้ บางพลวิ้ ซอ้ น เป็นชั้นๆ ชายกระโปรงสูงเหนือข้อเท้าข้ึนมาเล็กน้อย เผยให้เห็นรองเท้า ส้นสงู สา� หรับเต้นรา� สดี า� แซมทอง เคร่ืองแต่งกายสุดแสนอลังการและบุคลิกอันงามสง่าส่งให้เธอดู เหมอื นนางพญาผทู้ รงอ�านาจเหนอื ขา้ ทาสบรวิ าร ผดิ กนั กแ็ ตเ่ ธอยนื อยอู่ ยา่ ง โดดเด่ียวกลางห้องแต่งตัวหรูหรา เรียงรายไปด้วยช้ันวางของกรุกระจกใส

8 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น ภายในจัดวางกระเป๋าแบรนด์เนม รองเท้าส้นสูงราคาแพง เครื่องประดับ สา� หรบั งานแฟนซี วกิ ผมสารพดั ทรง ทง้ั หมดนีเ้ ป็นของเธอคนเดยี ว ร่างเพรียวในชุดราตรีบานพล้ิวฮัมเพลงพลางหมุนตัวด้วยท่วงท่า ของนักเต้นร�าที่เช่ียวชาญ เพ่ือลอยล่องลึกเข้าไปในห้องซึ่งมีกระจกเงาอยู่ รอบด้าน ซ่อนตู้เซฟและตู้เส้ือผ้าหลายสิบใบไว้อย่างแนบเนียน ด้านในสุด ของห้องมโี ต๊ะเครอ่ื งแป้งขนาดใหญ่พร้อมกับเครือ่ งส�าอางแบรนด์ดงั วางรอ ให้ใช้งาน ทุกคร้ังท่ีเข้ามาในห้องน้ีเธอเป็นต้องหงุดหงิด เพราะไม่มีวันจะได้ เหน็ เงาของตนสะท้อนมาจากกระจกเหล่านน้ั อีกต่อไปแล้ว แต่วันน้.ี ..เธออารมณ์ดี ร่างระหงเคลื่อนกายไปยังโต๊ะเคร่ืองแป้งด้วยท่วงท่าราวกับหงส์เหิน ประตลู บั หลงั กระจกเงาบนโตะ๊ เครอื่ งแป้งเปิดออกเองโดยอตั โนมตั ิ มเี พยี ง สงิ่ เดียวทถี่ กู ซ่อนอยู่ในนัน้ กลอ่ งเครอ่ื งประดบั สเี งนิ ซงึ่ ไมม่ ใี ครหาเจอนอกจากเธอเพยี งคนเดยี ว บนฝากล่องแกะสลกั อักษรย่อ ‘P.N.’ ช่ือและนามสกุลของเธอเอง ‘ปราณปรียา นฤบาลบด’ี สามสี ง่ั ใหช้ า่ งชาวอติ าลที �าใหเ้ พอื่ เปน็ ของขวญั เนอ่ื งในโอกาสครบรอบ แตง่ งานปแี รก เขาตงั้ ใจใหป้ ราณปรยี าใชเ้ กบ็ ของมคี า่ แตภ่ าคภมู ไิ มร่ หู้ รอก ว่าของมีค่าท่ีสุดส�าหรับเธอไม่ใช่เครื่องประดับราคาแพง ทว่าเป็นความ ทรงจา� อนั งดงาม กล่องสีเงินลอยมาวางบนโต๊ะเคร่ืองแป้งอย่างรู้หน้าท่ี ปราณปรียา ทรุดกายลงบนม้านัง่ ซ่ึงลากออกมารออยู่แล้ว “เปิด!” สิ้นเสียงสั่ง ฝากล่องก็เด้งออก เผยให้เห็นรูปถ่ายปึกหน่ึงวางอยู่ ภายใน ปราณปรยี าหยบิ ภาพถ่ายมาดทู ีละใบ มที ้ังภาพบิดามารดาผู้ล่วงลับ

แ พ ร ณั ฐ l 9 รปู หมคู่ รอบครวั ภาพลกู หลาน ภาพเธอกบั สามใี นวนั สา� คญั ตา่ งๆ ไปจนถงึ รูปสองสามใบท่อี ยู่ด้านล่างสดุ เจ้าของมือเรียวหยิบภาพถ่ายสีขาวดา� เหล่าน้ันมาเพ่งพินิจ มันเป็น รูปของหนุ่มน้อยวัยต้นย่ีสบิ จา� นวนสามคน แต่งชุดนักศึกษา ผูกเนกไทซึง่ มตี ราของสถาบนั รฐั ชอ่ื ดงั พวกเขากอดคอกนั ยม้ิ ใหก้ ลอ้ งอยา่ งสดใส แสดง ถงึ มิตรภาพทแี่ น่นแฟ้นอย่างไม่น่ามสี ่ิงใดทา� ให้ท้งั สามแตกคอกนั ได้เลย ปราณปรยี าอดอมยม้ิ ตามไปดว้ ยไมไ่ ด้ เธอเลอ่ื นสายตาไปยงั ลายมอื ของหนมุ่ นอ้ ยแตล่ ะคนทเ่ี ซน็ ชอื่ ตนเองไวต้ รงทว่ี า่ งใตภ้ าพของพวกเขา กอ่ น อ่านช่อื เรียงลา� ดบั จากคนท่อี ยู่ซ้ายสดุ “เทียม เจริญกจิ พัฒนา...เลอสรรค์ เลอเลิศพงศ์...ภาคภูมิ นฤบาล- บดี” นา�้ เสยี งยามหญงิ สงู วยั เอย่ ชอื่ บคุ คลสดุ ทา้ ยออ่ นโยนยงิ่ กวา่ ใคร เพราะ เขาคอื สามีของเธอเอง เรียวปากอ่ิมคลายย้ิมลง ดวงตาเปล่ียนเป็นเศร้าสร้อย เธอเก็บ รูปดังกล่าวลงในกล่อง หยิบอีกใบข้ึนมา มันยังคงเป็นภาพผู้ชายทั้งสาม คราวนม้ี ีสาวน้อยอีกสองคนเพิ่มมาด้วย คนแรกอยู่ด้านซ้ายสดุ ของภาพ เธอแต่งชุดนกั ศึกษา หน้าตาจ้ิมลม้ิ พร้ิมเพราราวกับตุ๊กตา รวบผมเป็นหางม้า ดูยุ่งๆ เล็กน้อย แต่น่าเอ็นดู ขัดกับแววตามุ่งมน่ั จรงิ จงั “ลม...เพอื่ นรกั ของฉนั ” ปราณปรยี ายมิ้ ใหส้ าวนอ้ ยในรปู ลลนาเปน็ เพอื่ นรกั ของเธอมาตงั้ แต่ ชน้ั มัธยมศึกษาจนเข้าเรียนคณะอักษรศาสตร์มาด้วยกนั “ตอนนีเ้ ธอกค็ อื ลลนา เลอเลศิ พงศ์ แล้วสินะ” ปราณปรียายิ้มกว้างข้ึนยามพินิจมองเพื่อนรักซ่ึงยืนอยู่ติดกับเลอ- สรรค์ ไม่มีใครเคยคิดว่าทั้งคู่จะมาลงเอยเป็นคู่ชีวิตกัน แต่พวกเขาก็เป็น คู่ทน่ี ่ารกั ท่ีสดุ

10 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น “และนก่ี ็ฉันเอง” ปราณปรยี าจอ้ งมองสาวนอ้ ยในชดุ ดรมั เมเยอรซ์ งึ่ แมจ้ ะเปน็ รปู ขาวดา� อดตี ดาวมหาวทิ ยาลยั กจ็ า� ไดแ้ มน่ วา่ ทจี่ รงิ มนั คอื ชดุ สขี าวขลบิ เงนิ คอปกตง้ั ตดิ อนิ ทรธนบู นบา่ ทง้ั สองขา้ ง กระโปรงบานสนั้ กดุ อวดเรยี วขางามสมสว่ น มรี องเท้าบตู สงู คลมุ ขน้ึ มาถงึ ครง่ึ แขง้ เธอปลอ่ ยผมหยกั ศกยาวสลวยเหนอื บ่า เซตเข้ารูปตามสมัยนิยมในตอนนั้น และสวมหมวกทรงสูงมีขนนก ประดับบนยอด ในมือถอื คทาดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งของมหาวิทยาลัย ตา� แหนง่ ยนื ของปราณปรยี าในรปู นกี้ เ็ หมอื นกบั แทบทกุ ครง้ั คอื ตรง กลาง เสมือนเธอเป็นศูนย์รวมความสนใจของทุกคน ในภาพปราณปรียายืนอยู่ระหว่างเลอสรรค์กับเทียมที่ต่างก็ยิ้มกว้าง เอนศรี ษะมาทางเธอ ราวกบั จะแขง่ กนั อยใู่ นทวี า่ ใครไดอ้ ยใู่ กลน้ างในดวงใจ มากกว่า ขณะที่ภาคภูมิผู้เคร่งขรึมอยู่ริมขวาสุดของรูป เขาไม่แสดงความ ชื่นชอบต่อปราณปรียาอย่างออกนอกหน้าเหมือนเพ่ือนๆ แต่มักใช้การ กระทา� บ่งบอกว่าเธอสา� คญั ที่สดุ สา� หรับเขา “คนพดู น้อยแต่ต่อยหนัก เพราะอย่างนีฉ้ นั ถึงสนใจคุณ” ปราณปรียาย้ิมขบขัน เธอเพิ่งจะมาค้นพบว่าภาคภูมิมักท�าอะไรที่ คาดไม่ถึงบ่อยๆ และใส่ใจเธอมากกว่าที่คิดก็ตอนเธอกับเขาไปเรียนต่อ ปริญญาโทท่ปี ระเทศองั กฤษเพยี งสองคน “แล้วฉันก็เลยรักคุณ” ปลายนว้ิ เรียวไล้ไปบนวงหน้าคมสนั ของสามี อย่างโหยหา เธอถอนใจเมือ่ นึกถงึ ‘การเลือก’ ของตน อันเป็นจดุ เร่มิ ต้นทท่ี �าให้ ความสัมพนั ธ์ของเพือ่ นรักท้ังสามสนั่ คลอน หญงิ สงู วยั หยบิ รปู งานมงคลสมรสของตวั เองกบั ภาคภมู ขิ น้ึ มา เทยี ม เลอสรรค์ และลลนามาร่วมงานด้วย แม้สองหนุ่มจะย้ิม แต่ดวงตาเศร้า หมองยง่ิ นกั ยงั ดที ข่ี ้างกายของเลอสรรค์มลี ลนาคอยปลอบใจ เพราะเหตนุ ี้ ไม่กเ่ี ดอื นต่อมาทัง้ คู่จึงแต่งงานกัน

แ พ ร ณั ฐ l 11 ปราณปรียามองภาพสุดท้ายตรงก้นกล่อง เป็นรูปที่ถ่ายหน้าบริษัท เก่าของเพือ่ นรกั ทั้งสาม พวกเขาเคยเป็นหุ้นส่วนทา� ธรุ กจิ ก่อสร้างด้วยกนั เธอยนื เคยี งขา้ งสามี ถดั ไปเปน็ เลอสรรคก์ บั ลลนา ตามดว้ ยเทยี มซงึ่ แตง่ งานกบั เพญ็ เจา้ สาวทค่ี รอบครวั หาไวใ้ ห้ มเี ดก็ นอ้ ยสามคนยนื เกาะกลมุ่ กนั อยู่ตรงมมุ ขวาของภาพ ซ่งึ กค็ อื บุตรชายของพวกเขา เด็กๆ เกดิ ไล่เล่ยี และน่าจะเป็นเพ่อื นรักกันเฉกเช่นบิดา ทว่ากลับมี เหตุไม่คาดฝันท�าให้ความสัมพันธ์ขาดสะบ้ันลง เม่ือจู่ๆ เงินหมุนเวียนใน บริษัทหายไปอย่างไร้ร่องรอยถึงย่ีสิบล้าน หุ้นส่วนท้ังสามต่างโทษกันเอง ว่าใครบางคนในหมู่พวกเขาโกงเงนิ ไป หลงั เกดิ เรอื่ งไม่มใี ครมองหนา้ กนั ตดิ แมแ้ ตป่ ราณปรยี ากบั ลลนาซงึ่ เคยเป็นเพื่อนรัก ขณะที่ภาคภูมิ เทียม เลอสรรค์ ต่างก็ไปเปิดบริษัท ก่อสร้างของตนเอง และขับเค่ยี วแข่งกนั ในทกุ ๆ เร่ืองนบั จากน้ันมา ตง้ั แต่ รุ่นพ่อ ไปจนรุ่นลกู มาถึงรุ่นหลาน ปราณปรยี าถอนใจอยา่ งเศรา้ สรอ้ ย เธอกม้ มองตนเอง ชดุ ราตรสี แี ดง เพลงิ ไมเ่ หมาะกบั อารมณโ์ ศกศลั ยเ์ อาเสยี เลย รา่ งระหงลกุ ขน้ึ ยนื แลว้ หมนุ ตวั กระโปรงบานพลวิ้ กพ็ ลนั เปลยี่ นเปน็ สมี ว่ งเขม้ เกอื บด�าหมน่ มวั พอๆ กบั จติ ใจหดหู่ในยามนี้ “ฉันท�าความปรารถนาก่อนตายไม่สา� เรจ็ ” ใช่...เธอตายมานานแล้ว...ตาย...ก่อนท่ที กุ คนท่ีเธอรกั จะคนื ดกี ัน... เสยี งนกรอ้ งดงั มาจากนอกหนา้ ตา่ งเปน็ สญั ญาณวา่ ยามเชา้ ใกลม้ าถงึ ปราณปรยี าเกบ็ รปู เก่าๆ ทงั้ หมดกลบั ลงไปในกล่อง ก่อนจะกรดี นวิ้ แบมอื ออก ภาพถ่ายจากกระดาษอดั ใหม่เอ่ียมก็ปรากฏขึน้ ในมือ แสงทองจากดวงอาทิตย์ลอดเข้ามาทางช่องหน้าต่างแทนท่ีแสงไฟ ในหอ้ งซงึ่ ดบั ลงอยา่ งรงู้ าน ดวงตะวนั ยามเชา้ ส่องให้เหน็ รปู ถา่ ยซง่ึ เธอไดม้ า จากนภัสสร หลานสาวคนเลก็ หนงึ่ ในภาพนนั้ ถา่ ยในงานเลย้ี งฉลองเนอื่ งในโอกาสทน่ี ภสั สรสอบเขา้

12 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น มหาวทิ ยาลยั ได้ จดั ในภตั ตาคารของโรงแรมหรใู จกลางกรงุ เดมิ ทคี รอบครวั ของเธอตง้ั ใจจะกนิ เลยี้ งกนั เฉพาะญาตสิ นทิ แตน่ ภสั สรซงึ่ รบั รคู้ วามปรารถนา ของปราณปรียาต้องการสานฝันให้ย่าด้วยการขอร้องบิดามารดาให้เชิญ ชัยภัคด์ิและครอบครัวของเขามาด้วย ชัยภัคด์ิก็คือหลานชายคนโตของเทียมกับเพ็ญ ภาพประวัติศาสตร์ จงึ เกดิ ข้นึ ภาคภูมินง่ั ตดิ กบั คณุ ยายของนภัสสรซึ่งนั่งอยู่ตรงกลาง บิดามารดา ของนภัสสรนั่งถัดจากเขา ขณะที่ด้านซ้ายของคุณยายของนภัสสรต่อด้วย เพญ็ และบดิ ามารดาของชยั ภคั ด์ิ ดา้ นหลงั ในแถวยนื คอื หลานๆ ของทงั้ สอง ตระกลู โดยมีนภสั สรยืนอยู่ตรงกลางตดิ กับชยั ภัคดิ์ แม้บรรยากาศในภาพจะตึงเครียดเหมือนทุกคนถูกบังคับให้มาถ่าย รปู รว่ มกนั แทบไมม่ ใี ครกลา้ ยม้ิ ยกเวน้ นภสั สรและผเู้ ปน็ ยายทไ่ี มเ่ กย่ี วขอ้ ง กบั ความขดั แย้งใดๆ ของสองตระกลู แต่เพยี งเท่านปี้ ราณปรยี ากป็ ลมื้ ปรม่ิ จนน�้าตาซมึ เธอใช้ปลายนิว้ ซับนา�้ ตา ปลอบใจตนเองว่าอย่างน้อยสองครอบครัว กก็ ลับมาฟื้นความสมั พันธ์กันอีกครง้ั ด้วยการช่วยเหลืออย่างลับๆ ของตน “ยา่ จบั คใู่ หห้ นจู ว๋ิ กบั ตาแบรส์ า� เรจ็ ผใู้ หญก่ เ็ ลยมาดกี นั ...” แมจ้ ะไมใ่ ช่ การคนื ดอี ยา่ งสนทิ ใจรอ้ ยเปอรเ์ ซน็ ตก์ ต็ าม “มนั คงตอ้ งใชเ้ วลา...ใชไ่ หม จวิ๋ ของย่า” ปราณปรียาพยักพเยิดกับสาวน้อยวัยสิบแปดปีในภาพ วงหน้างาม พริ้มเพราของหลานรักสวย ‘เกือบจะ’ เท่าเธอในวัยสาว นภัสสรเป็นหลาน คนสุดท้องที่ปราณปรียาทั้งรักท้ังห่วง แต่ตอนน้ีเธอไม่กังวลเท่าไรแล้ว เพราะแม่หนตู ัวน้อยมีชัยภคั ด์ิมาดแู ล เธอมองหนุ่มหล่อวัยยี่สิบเก้าปีท่ียืนอยู่เคียงข้างนภัสสร อายุของ พวกเขาอาจจะห่างกัน แต่ความรักช่วยลดช่องว่างระหว่างวัยจนท้ังสอง ปรบั ตวั เข้าหากนั ได้และกลายเป็นคู่ทลี่ งตัวอย่างไม่น่าเช่อื

แ พ ร ณั ฐ l 13 “ฉนั ดใี จทเี่ พญ็ ยอมมา ถึงแม้ว่าเทียมจะยงั ไม่หายโกรธ แล้วกไ็ ม่มี ครอบครัวเลอสรรค์กับลมด้วย...แต่คงอีกไม่นานหรอก” ปราณปรียาวาดหวงั อย่างหมายมน่ั เธอมองรปู ถ่ายอีกใบซงึ่ เป็นการ รวมตัวย่อยๆ ของสองครอบครัว นภัสสรกับมารดาเดินทางไปร่วมงาน รับปริญญาโทของน้องสาวชัยภัคดิ์ท่ีประเทศเนเธอร์แลนด์ เพ็ญ มารดา ของชายหนมุ่ และนอ้ งทงั้ สองอยใู่ นภาพดว้ ย ทกุ คนยม้ิ ใหก้ ลอ้ งอยา่ งชน่ื มน่ื เป็นภาพหมู่ท่ีอบอุ่นและแสดงถึงความก้าวหน้าของความสัมพันธ์ระหว่าง สองตระกูล เธอยอ้ นกลบั ไปดรู ปู หมใู่ นงานเลย้ี งซง่ึ สองครอบครวั พบกนั ครง้ั แรก อีกที ทกุ คนเคร่งเครยี ดกว่าน้มี าก ปราณปรียาเคาะปลายนวิ้ ไปบนใบหน้า ถมงึ ทงึ ของภรู นิ ทร์ หลานชายคนโตของเธอเอง เขาหงดุ หงดิ ทน่ี อ้ งสาวคบหา กับอดตี คู่อรอิ ย่างชัยภคั ด์ิ ทว่าทา� อะไรไม่ได้นอกจากจา� ใจยอมรับ “ถ้าภูรู้ว่าย่าเล็งเจ้าสาวเอาไว้ให้แล้ว เป็นคนท่ีภูจะต้องคาดไม่ถึง ทเี ดียว ภูจะว่าอย่างไรกนั นะ” ปราณปรียาหวั เราะหึๆ น่าเสยี ดายทีเ่ จ้าสาวของภูรินทร์คนนน้ั ยังอยู่ ห่างไกลเหลือเกิน...คงยงั ไม่ถงึ เวลาของพวกเขา “แต่ย่าเบอื่ จะรอแล้วนี่นา” ปราณปรียาทา� เสยี งดงั จึ๊กจก๊ั ในปาก ทันใดน้ันเธอก็ได้ยนิ เสยี งเรียกดังแว่วมาจากท่ไี กลๆ ‘แป้ง...’ ใครเรยี กเธอกนั นะ นา�้ เสยี งชา่ งออ่ นโยนและอบอนุ่ เหลอื เกนิ ปราณ- ปรียาสัมผัสได้ถึงกระแสความสุขที่อาบเอิบจนร่างในชุดสีม่วงหม่นมัว เตม็ ไปด้วยประกายเรอื งรอง “ฉันต้องไปดหู น่อยแล้ว!” ปราณปรยี าโบกมอื สง่ั ใหก้ ลอ่ งเครอ่ื งประดบั กระเดง้ กลบั เขา้ ไปซอ่ น ตวั ในชอ่ งลบั หลงั โตะ๊ เครอ่ื งแปง้ กอ่ นทรี่ า่ งโปรง่ จะลอยออกไปนอกหนา้ ตา่ ง พร้อมกบั ภาพถ่ายใหม่เอีย่ มทั้งสองใบ

14 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น สถานท่ีซึ่งปราณปรียามาปรากฏกายนั้นคือหน้าคฤหาสน์สไตล์ โมเดริ ์น ที่เจ้าของตั้งใจให้เป็นต้นแบบของบ้านประหยัดพลงั งานและพ่ึงพิง ธรรมชาติ ตงั้ อยใู่ นหมบู่ า้ นหรแู พงตดิ อนั ดบั ตน้ ๆ ของโครงการบา้ นจดั สรร ในประเทศ ตัวบ้านมีลักษณะคล้ายกล่องสี่เหล่ียมขนาดใหญ่ที่เปิดโล่งด้านหน้า ของกล่องไว้ เผยให้เห็นกล่องเล็กๆ อีกสามกล่องเรียงซ้อนขึ้นไปแบบ ซกิ แซก็ จนตอ่ กนั เปน็ สามชน้ั แตล่ ะชน้ั เชอ่ื มกนั ดว้ ยบนั ไดและระเบยี งทเ่ี ปดิ โล่งเพื่อให้ลมโกรกได้ทุกทิศ ผนังและก�าแพงบ้านปลูกพืชไม้เลื้อยเพื่อดูด ซับความร้อนจากแสงอาทิตย์ ขณะท่ีหลังคาของกล่องสี่เหล่ียมใหญ่เป็น ดาดฟ้าไว้ส�าหรับปลูกพืชผักสวนครัว ชั้นล่างของบ้านมีบ่อปลาขนาดใหญ่ สา� หรบั คนรกั การเลย้ี งปลาอยา่ งเลอสรรค์ ลอ้ มรอบดว้ ยสนามหญา้ และสวน อันเต็มไปด้วยแมกไม้เขียวขจี นอกจากน้ียังมีการติดแผงโซลาร์เซลล์เพื่อ เปลยี่ นพลงั งานแสงอาทติ ยม์ าเปน็ พลงั งานไฟฟา้ ทง้ั ยงั มรี ะบบนา้� หมนุ เวยี น ในบ้านเพอื่ ให้ใช้นา�้ ได้อย่างคุ้มค่าที่สุด บรเิ วณหน้าบ้านในขณะนี้ ประตรู ้ัวถูกปิดลงหลงั จากทพ่ี ระสงฆ์เดนิ บิณฑบาตคล้อยหลังไปไกลแล้ว คนรับใช้ช่วยกันยกโต๊ะซ่ึงเคยวางสา� รับ อาหารสา� หรับถวายพระกลบั เข้าไปภายใน หญงิ ชราวยั เจด็ สบิ ตอนปลายกม้ ลงกรวดนา�้ ใตต้ น้ ไมใ้ หญโ่ ดยมวี รดา ลกู สะใภช้ ว่ ยประคอง แมล้ ลนาจะอธษิ ฐานอยใู่ นใจ ปราณปรยี ากไ็ ดย้ นิ เสยี ง กังวานใสอย่างชดั เจน ‘ขออุทิศส่วนบุญส่วนกุศลที่ข้าพเจ้าได้กระท�าในวันนี้ให้แก่ปราณ- ปรียา นฤบาลบดี เพ่ือนรักของข้าพเจ้า ไม่ว่าเธอจะอยู่ในภพภูมิใดก็ตาม ขอให้เธอมารบั บุญกศุ ลท่ีข้าพเจ้าอุทิศให้ในคร้ังนด้ี ้วยเทอญ’ ความอ่ิมเอมและเป็นสุขอาบเอิบไปท่ัวทุกอณูของปราณปรียา โต๊ะ อาหารเรียบง่ายผดุ ขึน้ มาจากผนื ดนิ ด้านหน้า มันเตม็ ไปด้วยสา� รับกบั ข้าวท่ี เธอเคยชอบ เพ่ือนรกั ยังจา� ได้ทกุ อย่าง

แ พ ร ณั ฐ l 15 ปราณปรียามองร่างที่ท้วมข้ึนเล็กน้อยตามวัยของเพ่ือน ใคร่อยาก บอกให้ลลนารู้ว่าตนซาบซึ้งมากเพียงไร แต่คนที่เธอติดต่อส่ือสารด้วยได้ ในยามนมี้ เี พยี งทา่ นเจ้าทซี่ งึ่ เยย่ี มหนา้ ออกมาทกั ทายจากศาลพระภมู ริ ปู ร่าง ทนั สมยั ไม่แพ้บ้านหลงั ใหญ่ “สวัสดีค่ะท่าน” ปราณปรียายกมือไหว้ “ตามสบายนะคุณ” ท่านเจ้าท่ีโบกมือให้ เธอคุ้นเคยกบั ท่านเพราะมาบ้านหลงั นี้บ่อย ต้องขอบคณุ ลลนาทล่ี ด ทฐิ ลิ งหลังจากปราณปรียาเสยี ชีวติ เพื่อนถึงกับเคยเอ่ยปากอนุญาตให้ดวง วิญญาณของเธอตามเข้าไปได้ทุกบ้านทเี่ จ้าตัวอาศัยอยู่ แม้กระทั่งบ้านใหม่ ซ่ึงครอบครัวเลอเลิศพงศ์เพ่ิงย้ายมาพ�านักเมื่อไม่กี่ปีน้ีหลังจากโครงการ บ้านจัดสรรสุดหรใู นเครอื บริษทั พวกเขาสร้างเสร็จ ลลนารสู้ กึ ผดิ ทป่ี ฏเิ สธการพบปะปราณปรยี าในยามมชี วี ติ และหมน่ั ท�าบุญให้เธอเป็นประจ�า...น่าเศร้าท่ีเพ่ือนเพ่ิงมาเสียดายเวลาและมิตรภาพ ก็ตอนทีฝ่ ่ายหนง่ึ ได้ตายจากไปแล้ว ดวงตาคงู่ ามหมองหมน่ ลง คงจะดถี า้ คนเปน็ ไดเ้ ขา้ ใจสงิ่ ทคี่ นตายเพงิ่ ตระหนกั รหู้ ลงั ทกุ สงิ่ สายเกนิ แก้ คนตายอยา่ งปราณปรยี าไมส่ ามารถสอื่ สาร กบั คนที่ตนรกั ได้อีก เพียงแค่แสดงความขอบคณุ ต่อลลนากย็ งั ทา� ไม่ได้ เพ่ือนรักไม่ได้มองมาทางนี้ แต่หันหลังกลับไปทางตัวบ้าน ปราณ- ปรียาเบนสายตาตามไป และเห็นชายหนุ่มวัยยี่สิบเก้าปีเดินเข็นจักรยาน ออกมา เขาแตง่ กายงา่ ยๆ สบายเกนิ ไปดว้ ยซา้� ตามมาตรฐานของปราณปรยี า เส้ือยืดคอกลมสีขาว กางเกงฟุตบอลขาส้ันสีด�า สวมหมวกและรองเท้า ขจ่ี กั รยานสนี า้� เงนิ สลบั สม้ สะทอ้ นแสง สะพายกระเปา๋ ใบโตไวด้ า้ นหลงั อยา่ ง ทะมดั ทะแมง ความธรรมดาของเครอ่ื งแตง่ กายหาไดล้ ดทอนความหลอ่ เหลา ของวงหน้าคมเข้มทโ่ี ดดเด่นราวกับพระเอกภาพยนตร์ลงได้ มันกลบั ทา� ให้ ชายหนุ่มดูเท่และมเี สน่ห์อย่างน่าประหลาด

16 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น แต่ถงึ เขาหล่อแค่ไหนก็แพ้ภรู ินทร์ หลานชายของเธออยู่ดี! ปราณปรียารู้จักพ่อหนุ่มคนนี้...ลวัศกร เลอเลิศพงศ์...หลานคนโต ของลลนากบั เลอสรรค์ เขาเปน็ ไมเ้ บอ่ื ไมเ้ มากบั ภรู นิ ทรแ์ ละชยั ภคั ดมิ์ าตงั้ แต่ สมยั เรียน ขับเคี่ยวแข่งกันมาทกุ เร่อื งจนถงึ ทุกวันนี้ “ไปออฟฟิศหรอื ต้น” ลลนาถามหลานชายทเี่ ดนิ ตรงมาหา สหี นา้ ของเพอ่ื นรกั ไมแ่ สดงความ แปลกใจกับเส้ือผ้าของผู้เป็นหลานเลยสกั นิด “ครับคุณย่า วันนี้ผมมปี ระชมุ แต่เช้าเลย” “ไปประชุม? ชุดนี้เนย่ี นะ” ปราณปรยี าแบะปากอย่างรบั ไม่ได้ “หนุ่มรักษ์โลกน่ะ ออฟฟิศอยู่ห่างออกไปไม่กี่กิโล เจ้าต้นก็เลยปั่น จักรยานไปท�างานทุกวัน เขาว่าจะได้ไม่ก่อมลภาวะจากท่อไอเสียรถยนต์” ท่านเจ้าทอ่ี อกมาจากศาลตั้งแต่เมอ่ื ใดไม่รู้ เขายกมอื ไพล่หลัง มองลวัศกร ด้วยแววตาเอน็ ดู “แต่ว่าเขาจะใส่ชุดนี้ไปประชุมจริงๆ หรือคะท่าน นั่นรองประธาน กรรมการบรหิ าร แอลแอลดเี วลลอปเมนต์ จ�ากดั วงเลบ็ มหาชน เชยี วนะ!” “เขาเตรียมชุดท�างานใส่กระเป๋าใบนั้นไปไงล่ะคุณ ถึงออฟฟิศเขาก็ อาบน้า� เปลี่ยนเสือ้ ผ้าอกี ทีหน่งึ ” “แหม ท�าไมต้องทา� ให้ชีวติ มันยุ่งยากด้วย” “เดก็ รนุ่ ใหมก่ อ็ ยา่ งนแี้ หละ คดิ อะไรไมเ่ หมอื นเรา หลานบา้ นนสี้ ดุ โตง่ กันทุกคน เจ้าต้นรักส่ิงแวดล้อม ส่วนน้องสาวก็เชื่อหมอดูจนขึ้นสมอง” ท่านเจ้าที่หัวเราะเบาๆ ปราณปรยี าเกบ็ ขอ้ มลู ของเดก็ ทง้ั คไู่ วอ้ ยา่ งเงยี บๆ และหนั ไปตง้ั ใจฟงั การสนทนาของมนุษย์ท้ังสามต่อ “เห็นแม่บอกว่าต้นจะไปทา� งานเมอื งนอกหรือลกู ” “ครับคณุ ย่า ผมจะไปประชุมกบั ดูงานทเี่ นเธอร์แลนด์” ชื่อประเทศสะดุดหูปราณปรียาเหลือเกิน เธอเพิ่งได้ยินใครบางคน

แ พ ร ณั ฐ l 17 พูดถงึ มนั อยู่หยกๆ “ฝากเย่ยี มคณุ กบั ครอบครัวแทนแม่ด้วยนะ” วรดาเอ่ยกบั บุตรชาย “แน่นอนครบั พค่ี ณุ ชวนผมไปค้างที่บ้านด้วย” “นติ คิ ณุ ลกู ของพส่ี าววรดา เขาเปน็ ทตู พาณชิ ยอ์ ยทู่ ก่ี รงุ เฮกนะ่ ” ทา่ น เจ้าท่ีอธบิ ายทนั ทที ่เี ห็นแววตาเตม็ ไปด้วยคา� ถามของปราณปรยี า “อย่างนี้นีเ่ อง” เธอพยักหน้า แต่...กรงุ เฮก เนเธอร์แลนด์ นีม่ นั ยิ่งคุ้นเข้าไปใหญ่... “ต้นจะไปกว่ี นั ล่ะ” ลลนาถาม “สองอาทิตย์ครับ ผมมโี ปรแกรมทา� งานท่นี ั่นอาทิตย์กว่าๆ แต่ว่าจะ อยู่ต่ออีกสักนิดหน่ึง ไหนๆ ก็ได้ไปแล้ว เลยจะถือโอกาสอู้งานไปเที่ยว ดูตึกแถวๆ นั้นเสียเลย คุณย่าอย่าบอกคุณป่นู ะครับ คุณแม่ก็อย่าบอก คณุ พ่อนะ” ชายหนุ่มกอดย่ากบั มารดาคนละทีสองทอี ย่างออดอ้อน “ไมบ่ อกอยแู่ ลว้ ยา่ อยากใหต้ น้ ไปพกั ผอ่ นบา้ ง เราท�างานหนกั ไปแลว้ นะลกู วันหยุดกแ็ ทบไม่มี แอลแอลใช้งานหลานฉนั หนักเกนิ ไปแล้ว!” “ผมเต็มใจครับคุณย่า ไม่งั้นจะถูกไอ้พวกซีเคพีกับพีพีมาแย่งงาน ไปหมด” ปราณปรียาสะดุ้งเม่ือได้ยินช่ือย่อบริษัทของครอบครัวตนเอง นี่ อยา่ งไรเลา่ ผลพวงจากการแตกหกั ของผใู้ หญพ่ านใหร้ นุ่ เดก็ เขมน่ กนั ไปดว้ ย “เลกิ พดู เร่อื งนี้ได้แล้ว ย่าเบือ่ จะฟัง” ลลนาเอ็ด “โอเคครับคุณย่า คุณย่าอยากได้อะไรทเี่ นเธอร์แลนด์รเึ ปล่า กงั หนั ทวิ ลิป รองเท้าไม้ ชสี ววั ...ผมขนวัวท้งั ตัวมาให้คุณย่าได้นะ ถ้าคุณย่าจะ เอา” ลวศั กรยิม้ ทะเล้น “ไมต่ ลกยะ่ ” ลลนาตแี ขนหลานชายพรอ้ มกบั คอ้ นวงใหญ่ แตก่ ระนนั้ กล็ อบยิ้มเมือ่ ลวศั กรกอดร่างท้วมไว้อย่างออดอ้อน “ฝากหอมแก้มสองสาวแทนย่าด้วยก็แล้วกนั ป่านนจี้ ะโตกันแค่ไหน แล้วกไ็ ม่รู้ ยังจะจา� ทวดลมได้ไหมน้อ”

18 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น “เอาแค่พวกแกจะจ�าผมได้รึเปล่าก็ยังไม่รู้เลยครับ ตอนไปท่ีโน่น ใหม่ๆ แกยงั เพ่ิงหกขวบกบั สองขวบเอง น่กี ผ็ ่านมาเกอื บสามปีแล้ว” “น่าอจิ ฉาพ่ีวิ มีหลานจากคุณมาให้เล้ยี งแล้ว เมอื่ ไหร่ต้นจะมหี ลาน ให้แม่กับคุณย่าบ้างฮึ” วรดาคาดคัน้ เสียงเข้ม “ก็คงต้องมีสกั วนั แหละครับ แต่ยงั ไม่ใช่วันน”้ี “ไม่ใช่วนั นี้แล้วจะวันไหน” “วันไหนก็วันนั้นแหละครับ ผมไม่รบี ” “แต่แม่รีบ” “ย่าก็รีบ อีกไม่กี่ปีย่าก็จะแปดสิบแล้วนะ กลัวจะตายก่อนได้เห็น หลานสะใภ้กบั เหลนน่ะส”ิ “คณุ ยา่ นะ่ หรอื จะแปดสบิ สวยปง๊ิ ขนาดนี้ ผมคดิ วา่ เพงิ่ หา้ สบิ เสยี อกี ” “เว่อร์ไปแล้วย่ะ” ลลนาค้อนปะหลับปะเหลือกพาให้ลวัศกรหัวเราะ ชอบใจ “หลานชายเธอน่ารักเหมือนกันนะเนี่ย” ปราณปรียายม้ิ เอน็ ดู เมอ่ื เหน็ ชายหนมุ่ กระเซา้ ยา่ กบั มารดา ปราณปรยี ากย็ ง่ิ ชอบเดก็ คนนี้ หากผู้หญิงคนไหนได้อยู่กับเขาคงอารมณ์ดที ั้งวนั หนุ่มนักธุรกิจหัวใจรักษ์โลก ชอบดูตึก นั่นก็แปลว่าลวัศกรน่าจะ ช่ืนชมสถาปัตยกรรมและศิลปะ เขาชอบปั่นจักรยาน กา� ลังจะไปกรุงเฮก ประเทศเนเธอร์แลนด์ อา...เธอนกึ ออกแล้ว! ปราณปรียาเอารูปถ่ายซ่ึงนภัสสรเดินทางไปเนเธอร์แลนด์มาดู ตรง ศูนย์กลางของภาพมีหญิงสาววัยยี่สิบเศษหน้าตาสวยเด่นท่ีทุกคนไปร่วม แสดงความยนิ ดใี นงานรบั ปริญญาโทของเธอ ‘เดยี ร์ กมลดา’ น้องสาวคนสุดท้องของชัยภัคดิ์ เธอเรียนอยู่ท่ีกรุงเฮก มาเยี่ยม เมืองไทยในช่วงส้ันๆ จึงได้ถ่ายรูปน้ีร่วมกับทุกคน และกา� ลังจะบินกลับ

แ พ ร ณั ฐ l 19 เนเธอร์แลนด์ในอีกไม่กว่ี ันน้ีแล้ว ปราณปรียาชอบเดก็ คนนี้ เสียดายทีเ่ ธอ มหี ลานชายเพียงคนเดียว แต่ลวศั กรกถ็ ือเป็นหลานได้เหมือนกัน หากกมลดามาดองกับลวัศกร ลูกหลานของเทียมกับเลอสรรค์ก็จะ ไดส้ รา้ งความสมั พนั ธท์ ดี่ ตี อ่ กนั ความหวงั ทสี่ ามครอบครวั จะคนื ดกี นั ไดใ้ น อนาคตอาจอยู่ไม่ไกล กมลดาเรียนท่ีกรุงเฮก ลวัศกรก�าลังจะไปท่ีน่ัน ไม่มีอะไรจะลงตัว มากไปกวา่ นอ้ี กี แล้ว ตอ่ ให้ประเทศเนเธอรแ์ ลนดก์ ว้างใหญเ่ พยี งไร กไ็ มน่ า่ เป็นปัญหาสา� หรับเธอ ปราณปรียายิม้ ย่อง “ฉนั เคยเปน็ กามเทพใหเ้ ดก็ ๆ มาแลว้ คหู่ นง่ึ ทา� ไมฉนั จะเปน็ กามเทพ ให้เด็กๆ อีกคู่ไม่ได้ ต้น เดียร์ รอย่าก่อนเถอะ ย่าจะท�าให้พวกเธอรัก กันเอง!”

๒ ณ ท่าอากาศยานสุวรรณภมู ิ ลวัศกรเพง่ิ เสรจ็ สิน้ การจากเชก็ อนิ ท่ีเคาน์เตอร์ของสายการบินซ่ึงเขาจะโดยสารไปประเทศเนเธอร์แลนด์ ชายหนุ่มสะพายเป้ เดินตรงไปยังทิศทางซง่ึ จะนา� ไปสู่ทางเข้าช่องทางพเิ ศษ ฟาสต์แทร็กเลนอันเป็นทางลัดสา� หรับผู้โดยสารชั้นบิซิเนสคลาสกับเฟิสต์- คลาส ทว่ายังเดินไปไม่ถึงไหนเขาก็รู้สึกถึงรังสีอ�ามหิตที่ท�าให้บรรยากาศ ในสนามบินอึดอดั มวั ซวั ราวกับมีมลภาวะเป็นพษิ กระจายอยู่ในอากาศ ลวศั กรมองอย่างระแวดระวงั ก่อนทดี่ วงตาคมจะวาบปลาบ ใบหนา้ ซึ่งเปื้อนยิ้มอยู่เป็นนิจขึงขังขึ้นทันควัน เมื่อเขาเห็นคนกลุ่มหนึ่งยืนเด่น สะดดุ ตาอยู่ท่ามกลางนักท่องเทีย่ ว เกอื บทง้ั หมดเป็นผู้ชายร่างบึกบนึ สวม สทู สเี ข้ม ใส่แวน่ ตาด�า ชวนให้นกึ ถงึ แกง๊ มาเฟยี ในภาพยนตรต์ ่างประเทศท่ี พร้อมจะหาเรือ่ งใครสักคน ผู้ซึง่ ถูกหมายหวั กน็ ่าจะเป็นเขานแี่ หละ เพราะ ถงึ จะสวมแว่นกันแดด เขาก็สัมผัสได้ว่าไอ้พวกนั้นมองมาทางน้ี ชายหนมุ่ จา� ไดท้ นั ทวี า่ มนั เปน็ ลกู สมนุ ของ ‘หนง่ึ ในศตั รหู มายเลขหนงึ่ ’

แ พ ร ณั ฐ l 21 ของตน...ไม่ใช่สิ...ของพ่อ ของปู่ ของทกุ คนในวงศ์ตระกลู เขาเลยต่างหาก ไอ้พวกเจริญกจิ พฒั นา! ชยั ภคั ด์ิ คแู่ คน้ ตลอดกาลของลวศั กรยนื อยเู่ กอื บจะกลางวง เขาเคย อยู่โรงเรยี นเดียวกันกับไอ้หมอน่ี เป็นคู่แข่งกันมาทกุ เรื่อง ตง้ั แต่เรอื่ งเรียน ไปจนถงึ การท�ากจิ กรรมอน่ื ๆ นอกหอ้ ง ผลดั กนั แพผ้ ลดั กนั ชนะ แมเ้ มอื่ มา สบื ทอดกจิ การของทีบ่ ้าน พวกเขาก็ยงั แข่งกันต่อ ล่าสุดแอลแอลดีเวลลอปเมนต์ของเขาเพ่ิงแพ้ซีเคพีคอนสตรักชัน ของชัยภัคด์ิไปหมาดๆ งานก่อสร้างศูนย์การแพทย์พร้อมระบบสาธาร- ณูปโภคมูลค่าถงึ ห้าพนั ล้านหลดุ ลอยไปอย่างน่าเจ็บใจ คิดแล้วเขากย็ ังแค้นไม่หาย! ทกุ ครง้ั ทเี่ หน็ ชยั ภคั ด์ิ ลวศั กรเปน็ อนั ตอ้ งหมน่ั ไสใ้ นความขเ้ี กก๊ ทา� เปน็ เขม้ แบบเจา้ พอ่ มาเฟยี ในหนงั คนอนื่ อาจหวาดกลวั แตไ่ มใ่ ชล่ วศั กร รา่ งสงู พอๆ กันกับเขาสวมสูทสีดา� สนิท เสื้อเช้ิตข้างในก็ดา� เนกไทก็ดา� กางเกง ก็ดา� รองเท้าก็ดา� แถมยงั สวมแว่นตาดา� อกี หนา� ซ้า� บอดกี าร์ดของชัยภคั ดิ์ ทุกคนก็สวมสทู สีดา� ไม่ต่างจากเจ้านาย ‘ในชวี ติ นม้ี นั คงไม่รู้จักสีอื่นเลยสนิ ะ’ ลวศั กรแค่นยมิ้ อย่างดถู กู ความด�าทะมึนของเคร่ืองแต่งกายที่ชัยภัคดิ์สวมใส่ช่างแตกต่างจาก เสื้อสูทและกางเกงสฟี ้าครามของน้องชายซ่งึ ยนื อยู่ข้างๆ ชัยพลมีรูปร่างสูงโปร่งกว่าผู้เป็นพ่ีและเห็นได้ชัดว่าเขารู้จักสีอ่ืนใน โลกนีม้ ากกว่าพ่ดี ้วย ชายหนุ่มไม่ได้ผกู เนกไท แต่สวมเสอื้ เชติ้ สีขาวคอตั้ง ไว้ด้านใน ทับด้วยเส้ือถักสีกรมท่า น่าจะเป็นแบรนด์เนมลุคเขาจึงเหมือน นายแบบบนรนั เวย์แฟชน่ั บอดกี ารด์ ของชยั พลยนื อารกั ขาอยคู่ นละฟากกบั ผตู้ ดิ ตามของชยั ภคั ด์ิ เขาสวมสทู สกี รมท่า ด้านในมเี สอ้ื เชติ้ สฟี า้ ครามเฉดเดยี วกบั สทู ของเจา้ นาย และผกู เนกไทสนี า้� เงนิ เข้ม เขาเป็นอีกคนหน่ึงทีม่ องลวศั กรอยู่ ตรงกลางระหว่างชัยภัคด์ิกับชัยพลมีผู้หญิงต่างวัยสามคน สองคน

22 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น ในนั้นคือเพ็ญกับภคมน ย่าและมารดาของพวกเขา ทั้งคู่ผลัดกันโอบกอด หญิงสาวร่างเพรียวบาง ลวศั กรคลับคล้ายคลบั คลาว่าเคยเหน็ เธอ ก่อนจะ นกึ ไดว้ า่ ครอบครวั นมี้ นี อ้ งสาวอกี คน คนุ้ ๆ วา่ ชอ่ื ‘เดยี ร’์ ชยั ภคั ดกิ์ บั ชยั พล หวงนกั หวงหนาถงึ กบั เคยไล่เตะเดก็ ผู้ชายทีพ่ ยายามตามจบี เธอ เจ้าหล่อนอายุห่างจากลวัศกร...น่าจะ...สี่ปีได้ ตอนเขาอยู่ชั้นมัธยม ศึกษาปีท่ี ๖ เธอยงั เป็นแค่เด็กมธั ยมต้น เป็นนักกฬี าของโรงเรียน มกั จะ ซ้อมวิ่งบนลู่รอบสนามฟุตบอลที่เขาเล่นอยู่เป็นประจ�า ลวัศกรไม่เจอเธอ ต้ังแต่เขาจบมัธยมศึกษาปีที่ ๖ เธอไม่ออกงานสังคมกับที่บ้าน หรือลง นติ ยสารใดๆ แบบทีพ่ วกไฮโซมักจะทา� เวลาสบิ กวา่ ปที ผ่ี า่ นไป เจา้ หลอ่ นโตเปน็ สาวแลว้ สวยเสยี ดว้ ย โชคดี ที่เธอหน้าตาละม้ายไปทางชัยพล เพราะหากคล้ายชัยภัคด์ิละก็...น่าสงสาร แย่! วงหน้าเก๋ล้อมกรอบด้วยเรือนผมยาวสลวยสีน�้าตาลมะฮอกกานี นัยน์ตากลมโตเปี่ยมชีวิตชีวาและแพขนตางอนยาวตามธรรมชาติรับกับ คิว้ หนาได้รูปราวกับถกู วาดไว้ จมกู โด่งเป็นสัน เรียวปากอวบอม่ิ เผยอออก เลก็ น้อย ช่างเซก็ ซ่ที ีเดียว เรือนร่างท่ีเคยสูงเก้งก้างแบบเด็กๆ มีส่วนเว้าส่วนโค้งงดงามอย่าง พอดิบพอดี ไม่มากไปหรอื น้อยไป เขาเห็นโค้งเว้าน้นั ได้ชดั จากเสอื้ ยดื คอวี เข้ารูปสีขาวแขนสั้น กับกางเกงจ็อกเกอร์สีด�าขลิบขาวซึ่งแนบไปกับสะโพก ผาย เธอดดู ีแม้จะสวมเพียงแค่ชุดลา� ลองง่ายๆ กับรองเท้าผ้าใบสีขาวคู่เก่า สะพายกระเป๋าหนังสนี า�้ ตาลทะมดั ทะแมง เจา้ ของดวงตาดา� ขลบั ตวดั มายงั เขาราวกบั รตู้ วั วา่ ถกู จอ้ งมอง ลวศั กร ตกใจเลก็ น้อยทถ่ี กู จบั ได้ แต่เรอ่ื งอะไรจะยอมเสยี ฟอรม์ เขาสง่ ยมิ้ ให้ และ เหน็ คิว้ เรียวสวยขมวดมุ่นตอบมา ไอม้ าเฟยี จอมปลอมถลนั เขา้ มาบงั หญงิ สาวจนหายไปอยดู่ า้ นหลงั แม้ ชยั ภคั ดจิ์ ะไมถ่ อดแวน่ กนั แดด ลวศั กรกร็ สู้ กึ ถงึ ประกายไฟทล่ี น่ั เปรย๊ี ะๆ อยู่

แ พ ร ณั ฐ l 23 หลังกรอบแว่น ชายหนุ่มยิ้มเยาะยกมือข้ึนปาดผมแบบเท่ๆ เดินอาดเข้าไปหาด้วย ท่าทางที่ม่นั ใจว่าหล่อและกวนตีนท่สี ดุ รู้ตวั ว่าอย่างไรเขาก็กนิ ขาด ชยั ภคั ดถิ์ อดแวน่ กนั แดดเสยี บตรงกระเปา๋ เสอ้ื สทู เผยใหเ้ หน็ ดวงตา วาววับฉายแววฟาดฟัน เขาก้าวเข้ามาประจนั หน้าลวัศกร ทา่ มกลางความตงึ เครยี ด ลวศั กรเหลอื บไปเหน็ หญงิ ชราผสู้ งู วยั ทส่ี ดุ ในน้ันมองมาพอดี หน้าตาใจดีของเพ็ญท�าให้ชายหนุ่มนึกถึงย่าของตัวเอง เขาจึงยกมอื ไหว้ “สวัสดีครับ” เพ็ญไหว้ตอบด้วยรอยย้ิมมีเมตตา ดูเหมือนเธอจะจ�าเขาไม่ได้ ลวศั กรหนั ไปไหว้ภคมนอีกคนอย่างมมี ารยาท มารดาคอู่ รริ บั ไหว้ แตไ่ ม่ได้ ย้มิ และกไ็ ม่ได้ทา� หน้าบ้งึ เหมอื นกนั “อย่ามายุ่งกับครอบครัวฉัน!” ชัยภคั ดพิ์ ูดให้ได้ยินกันแค่สองคน “ไม่ได้หรอก ฉันเป็นคนมมี ารยาท” ลวัศกรย้ิมยียวน ย่ิงเหน็ คู่อริหงดุ หงิด เขากย็ ่งิ สนกุ จากท่คี ิดว่าจะ แค่ทักผู้ใหญ่ตามมารยาททางสังคม ชายหนุ่มจึงเลือกทา� ในสิ่งท่ีมั่นใจว่า จะย่ัวให้ชัยภัคดิ์โกรธมากขึ้น เขาขยับตัวให้เพ็ญมองเห็นตนได้ชัดๆ แล้ว ชวนคุยอย่างนอบน้อม “ไม่ได้พบท่านมานานเลย ท่านสบายดนี ะครับ” “สบายดีค่ะ เอ...หน้าคณุ ดูคุ้นๆ นะ” “ผมช่ือต้นครับ เคยเจอท่านตอนที่ผมยังเป็นเด็ก แต่ท่านยังดู แขง็ แรงและสวยเหมอื นเดมิ เลยนะครบั อย่างกบั หยดุ เวลาไวแ้ นะ่ ” ลวศั กร รู้สึกอย่างน้ันจริงๆ จากท่ีเคยเห็นเพ็ญไปรับหลานๆ ท่ีโรงเรียนในบางวัน สมัยพวกเขายังเดก็ “แหม คุณก็พูดเกินไป ขอบใจนะ คนแก่เลยได้กระชุ่มกระชวย คุณเองก็หล่ออย่างกับดารา ฉันจ�าคุณไม่ได้ ขอโทษด้วย เอ๊ะ หรือว่า

24 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น คุณเป็นดาราคะ” รอยยิ้มของเพ็ญท่ีผ่องใสข้ึนเร่ือยๆ แสดงให้เห็นว่าเธอ ช่ืนชอบค�าชมของเขา “ไม่ใช่ดาราหรอกครับอาม่า ไอ้ต้น ลวศั กร เลอเลิศพงศ์ หลานคุณ เลอสรรค์ไง” ชัยภคั ดิบ์ อกเสยี งแขง็ “อ้าว!” เพญ็ ยกมอื ทาบอกและเงียบไปเลยทนั ที “ครบั ผมเปน็ หลานคณุ ปสู่ รรคก์ บั คณุ ยา่ ลม แตผ่ มดใี จจรงิ ๆ นะครบั ทไี่ ดพ้ บทา่ นในวนั น”้ี ลวศั กรยนื ยนั ดว้ ยรอยยมิ้ สภุ าพ สง่ ผลให้เพญ็ อดยม้ิ ตอบไม่ได้ “หยุดทะลึง่ กบั อาม่าของฉันได้แล้ว” ชยั ภัคดก์ิ ระซบิ เสยี งเย็นเยียบ “แตอ่ ามา่ ของนายทา่ นเอน็ ดฉู นั นะ” ลวศั กรโตก้ ลบั พลางยกั คว้ิ ขา้ งเดยี ว ให้ “ไอ้...” “ผมไปก่อนนะครบั ท่าน สวสั ดคี รบั ” ลวศั กรไหวล้ าเพญ็ และภคมนโดยไมส่ นใจไอค้ แู่ คน้ ทงั้ สองไหวต้ อบ มา ชายหนมุ่ ก�าลงั จะหนั หลงั กลบั สายตากป็ ะทะกบั เจา้ ของวงหนา้ สวยทยี่ งั คงขมวดค้วิ มองมา เขาไม่รู้ว่าน้องสาวคู่อริเหม็นขี้หน้าตนเหมือนท่ีพี่ชายเธอคอยเสี้ยม- สอนหรือไม่ แต่ถ้าไม่คิดอะไร เธอจะนิว่ หน้าทา� ไม เห็นแล้วมันน่าแกล้ง! “พไ่ี ปกอ่ นนะครบั น้องเดยี ร์ สวสั ดคี รบั ” ชายหน่มุ ยม้ิ เกไ๋ ก๋ แสร้งรอ ให้หญงิ สาวตอบ เจ้าหล่อนยกมือไหว้ด้วยสีหน้าท่ีเขาอ่านไม่ออก แต่ก็ช่างเถอะ แค่ เหน็ ชยั ภัคดแ์ิ ทบจะเต้นเร่า เขาก็สนกุ จะแย่ ลวัศกรรบั ไหว้อย่างอารมณ์ดี “อยา่ ย่งุ กบั นอ้ งฉนั !” ชยั ภคั ดติ์ ะคอก อกี นดิ หนง่ึ อาจเหวยี่ งหมดั ชก หน้าคน ลวศั กรย้ิมทะเล้น เขายักค้ิวให้ชยั พลอีกคน แล้วหมนุ ตัวอย่างเท่ๆ

แ พ ร ณั ฐ l 25 เดินทอดน่องออกไปให้ดูกวนตนี แม้อีกฝ่ายจะเหน็ เขาแค่ด้านหลัง มนั่ ใจว่า ตอนน้ีชยั ภคั ดิ์คงเดอื ดดาลจนหน้าเปล่ียนเป็นสีแดงตัดกบั เส้ือผ้าสีดา� แล้ว ถงึ ลวศั กรจะสะใจ แตก่ อ็ ดคดิ ไมไ่ ดว้ า่ การเจอชยั ภคั ดทิ์ �าใหเ้ สยี ฤกษ์ การเดินทาง ‘ทา� ไมต้องมาเจอตวั ซวยตง้ั แต่ต้นอย่างน้ดี ้วยวะ!’ ชายหนมุ่ หวงั วา่ การท�างานของเขาในตา่ งแดนจะไมม่ อี ปุ สรรค เขาเอา มอื ปดั ไปตามตวั เพอื่ ไลค่ วามซวยออก กอ่ นจะเขา้ ไปในชอ่ งทางพเิ ศษพรอ้ ม กับพาสปอร์ตและต๋วั เครอื่ งบนิ ไปประเทศเนเธอร์แลนด์ ท่ีซ่งึ ไม่มพี วกเจรญิ กิจพัฒนาไปเสนอหน้าอยู่อย่างแน่นอน พชี่ ายคนโตของเธอโกรธจนแทบคลง่ั ไปแลว้ กมลดามองผเู้ ปน็ พ่ี สลบั กับผู้ชายตวั สูงทเ่ี พิง่ เดินจากไป สองคนน้ีเป็นเพ่ือนร่วมช้ันเรียน แต่เกลียดขี้หน้ากันมาต้ังแต่เด็ก แล้วกย็ งั มีภรู ินทร์อกี คน ต้ังแต่เลก็ จนโตเธอเหน็ ทั้งสามหาเรือ่ งทะเลาะกนั อยา่ งเอาเปน็ เอาตาย เวลาไมท่ �าใหอ้ ะไรดขี นึ้ เลย ขนาดพวกเขาโตจนอายจุ ะ สามสิบในอีกไม่นานก็ยังเถยี งกันเหมือนเดก็ ๆ กมลดาไมไ่ ดเ้ จอลวศั กรมานานแลว้ แตเ่ หน็ เขาบอ่ ยในสอ่ื ตา่ งๆ คแู่ คน้ ของพช่ี ายยงั กวนประสาทเหมอื นเดมิ เธอไมเ่ คยคยุ กบั เขาหรอก แตช่ ยั ภคั ด์ิ ด่ากรอกหมู าตงั้ แต่เล็ก เธอจึงพานหมั่นไส้เขาไปด้วย “ท�าไมเดียร์ต้องไปไหว้มนั ” “เขาอายุมากกว่าเดียร์น่ีคะ ถ้าเดียร์ไม่ไหว้ เขาอาจจะว่าเอาได้ว่า บ้านเราไม่อบรมสงั่ สอน” เธอชแ้ี จงอย่างใจเยน็ “ไม่เหน็ ต้องแคร์มนั เลย คราวหน้าเดียร์อย่าไปไหว้มันอกี นะ” “ไม่มคี ราวหน้าหรอกเฮีย ร้อยวันพันปีเดียร์กไ็ ม่เคยเจอเขา ต่อไปก็ คงไม่ได้เจอหรอก” กมลดาลบู แขนพค่ี นโตปลอบให้สงบลง “นนั่ สิ คนไมไ่ ดเ้ จอกนั มาตง้ั หลายปี ยา่ เลยจ�าเขาไมไ่ ด้ เหน็ หนา้ คนุ้ ๆ

26 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น กเ็ ลยคดิ วา่ เปน็ ดารา ทแี่ ทก้ ห็ ลานสรรคก์ บั ลมนเี่ อง ตอนเดก็ ๆ เขากห็ นา้ ตา ดีนะ แต่พอโตขน้ึ หล่อกว่าเดมิ อกี ” “หล่อตรงไหนกันครับอาม่า หน้าอย่างกับลิง ต้องอย่างผม อย่าง ไทเกอร์สคิ รบั ถงึ จะเรียกว่าหล่อ” ชัยภัคด์ิโวยวายพลางพยักพเยิดไปทางชัยพลซ่ึงมีใบหน้าสวยเกิน ผู้ชายทัว่ ไป บางครั้งกมลดาก็อดคิดไม่ได้ว่าหากจบั พ่ีคนรองมาแต่งตวั เป็น ผู้หญงิ และยืนเทยี บกบั เธอ เขาอาจสวยกว่าด้วยซา�้ “โอ๊ย ใครจะหล่อไปกว่าหลานย่าได้ล่ะ แบร์กับไทเกอร์หล่อที่สุด ในโลกแล้ว เพราะมีย่าสวย” เพ็ญหัวเราะคิกคัก ทุกคนจึงขบขันตาม บรรยากาศอนั ตึงเครียดมลายหายไปทันที “วันนี้คนเยอะเหมือนกันนะ ลื้อน่าจะเข้าไปข้างในได้แล้วนะ เผ่ือ ควิ ตรวจอะไรๆ มนั จะยาว” มารดามองนาฬิกาข้อมือ “ค่ะม้า” เธอใจหายเมือ่ นกึ ถึงการจากลา “พาสปอร์ต ต๋ัวเคร่ืองบิน ทุกอย่างอยู่ครบนะ” ชัยภัคด์ิส�ารวจไป รอบๆ ตวั น้องสาว “ครบสคิ ะ นไ่ี ง” กมลดาชพู าสปอรต์ ซง่ึ มบี ตั รโดยสารเครอ่ื งบนิ เสยี บ อยู่ข้างใน “กระเป๋าตงั ค์ล่ะ เอามารเึ ปล่า” “แหม ก็ต้องเอามาสิ อยู่ในน้ี” เธอตบกระเป๋าสะพายหนังสีน้�าตาล ใบเก่งดงั ปุๆ “การด์ เอาใสก่ ระเปา๋ รยึ งั เดยี๋ วไมม่ ตี งั คใ์ ช”้ เขาถามถงึ บตั รเดบติ ของ ธนาคารในเนเธอร์แลนด์เนื่องจากประเทศดังกล่าวแทบจะเป็นสังคมไร้ เงินสดเกอื บร้อยเปอร์เซน็ ต์ “ไม่เคยเอาออกจากกระเป๋าเลย” “จรงิ อะ ไหนขอดูหน่อย” ชายหนุ่มเออื้ มมือมาที่กระเป๋าสะพายของ เธอ

แ พ ร ณั ฐ l 27 “เฮียแบร์ เดยี ร์อายยุ ่สี บิ ห้าแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว” หญงิ สาวโวย “เออว่ะเฮียลืมไป โทษที” ชยั ภัคดหิ์ ัวเราะเก้อๆ “แหม ตั้งแต่มแี ฟนเดก็ นล่ี ืมตลอดเลยนะเฮีย” ชยั พลแซวพีช่ าย ชัยภัคดิ์ลบู ท้ายทอยอย่างเขินๆ เขาอายุยส่ี ิบเก้าปีแล้ว แต่ริอ่านจบี เด็กมัธยม อ้อ ไม่ใช่สิ นภัสสรเป็นเฟรชชีในคณะวิศวกรรมศาสตร์ของ มหาวิทยาลัยช่อื ดงั แล้วต่างหาก “เดยี รจ์ ะไมใ่ หเ้ ฮยี อปั เกรดเราไปนง่ั ชนั้ บซิ เิ นสคลาสจรงิ ๆ หรอื ทง้ิ ตว๋ั เครอ่ื งบนิ ใบนไี้ ปเหอะ เฮยี ซอื้ ตวั๋ ใหมใ่ หเ้ อง” ชยั พลเสนอเหมอื นทเี่ ขาพดู ซา�้ ๆ มาหลายหนแล้วตลอดหลายวันท่ีผ่านมา “อยา่ เลยคะ่ เฮยี ไทเกอร์ เสยี ดายเงนิ ทน่ี งั่ อโี คโนมกี ส็ บายออก เดยี ร์ น่งั ได้ ไม่ต้องห่วง” “ห่วงสิ ตงั้ สิบสองช่วั โมง หลงั ขดหลังแข็งกันพอดี” “เดยี รบ์ นิ อโี คโนมไี ดจ้ รงิ ๆ นะ แลว้ เรากเ็ ชก็ อนิ ไปแลว้ ดว้ ย ขามาเดยี ร์ กน็ ่งั มาแล้ว สบายออกจะตาย” “ปล่อยน้องไปเหอะไทเกอร์ เฮียพูดจนปากแฉะแล้ว เดียร์ไม่ยอม ฟัง” ชัยภัคดิ์สบตากับชัยพลอย่างมีความหมาย คล้ายกับว่าทั้งสองส่ง สัญญาณลบั กันอยู่ และชัยพลกพ็ ยกั หน้า “พวกเฮียแอบวางแผนอะไรกันอยู่ใช่ไหม ไม่ต้องเลยนะคะ แล้วก็ อย่าแอบโอนเงนิ ให้เดยี ร์ด้วย เดียร์หาเงินเองได้แล้ว มีเงนิ พอใช้น่า” “ใครโอนเงนิ ให้เดยี ร์ ไม่ม”ี้ ชัยภัคด์ิปฏเิ สธเสียงสงู “นน่ั สิ ไมม่ เี ลย ไมใ่ ชเ่ ราสองคนแนน่ อน” ชยั พลแกลง้ มองไปทางอนื่ กมลดามองพีช่ าย แล้วส่ายหน้า ทัง้ ทคี่ วามจริงแล้วเธอแอบซงึ้ ใจใน ความห่วงใยของพวกเขา ทายาทคนสดุ ทอ้ งของเจรญิ กจิ พฒั นาเพง่ิ เรยี นจบปรญิ ญาโทในสาขา ท่ีเธอเลือกเอง แม้จะได้รับการคัดค้านจากป่แู ละบิดาซึ่งไม่เคยเห็นค่าของ

28 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น ลกู สาว กมลดาไมอ่ ยากเดนิ ตามเสน้ ทางทถ่ี กู ขดี ไวใ้ ห้ เพราะมคี วามฝนั ของ ตัวเอง ก่อนหนา้ นก้ี มลดาเคยพยายามเอาความฝันมารวมกบั ความตอ้ งการ ของผู้น�าครอบครัวด้วยการเรียนปริญญาตรีสาขามัณฑนศิลป์เพ่ือจะได้ ทา� งานออกแบบตกแตง่ ภายในใหก้ จิ การอสงั หารมิ ทรพั ยใ์ นเครอื บรษิ ทั แต่ เม่ือลองไปท�างานจริงๆ ก็พบว่าไม่ใช่ตนเอง เธอจงึ ดน้ิ รนมาเรยี นปรญิ ญา- โททางการออกแบบเชงิ อตุ สาหกรรมซ่งึ น่าสนกุ กว่า แม้จะไม่มใี ครเหน็ ด้วย โชคดที ช่ี ยั ภคั ดิก์ ับชยั พลเข้าใจน้องสาวเสมอ พวกเขาช่วยกนั เกลย้ี - กล่อมจนทุกคนยอมให้กมลดาได้มาเรยี นในสง่ิ ทร่ี ัก แต่พ่อของเธอมีข้อแม้ ว่าเขาจะส่งเสียแค่ค่าเล่าเรียนกับค่ากินอยู่ในจ�านวนเงินที่จ�ากัด นอกน้ัน กมลดาต้องหาเงนิ เอง หญิงสาวจึงทา� งานพาร์ตไทม์ไปด้วย บดั นกี้ มลดาเรยี นจบแลว้ เพญ็ ภคมน พช่ี ายทงั้ สอง แฟนของชยั ภคั ดิ์ และมารดาของเธอบินไปร่วมงานรับปริญญาเม่ือเดือนท่ีแล้วน่ีเอง แม้ หญิงสาวจะทัดทานด้วยความเกรงใจว่าไม่ใช่เร่ืองใหญ่ท่ีทุกคนต้องลา� บาก เดินทางไป แต่พวกเขาเหน็ ว่าอะไรท่เี กีย่ วกับเธอนนั้ ย่อมสา� คัญเสมอ กมลดาเดนิ ทางกลบั มาเยย่ี มเมอื งไทยพรอ้ มทกุ คนตามค�าขอรอ้ งของ ผเู้ ปน็ ยา่ วา่ ควรเอาใบปรญิ ญามาใหป้ ่กู บั บดิ าชนื่ ชมแมห้ ญงิ สาวรวู้ า่ ทงั้ คไู่ มม่ ี ทางไยดีหรอก แล้วก็เป็นเช่นน้ันจริงๆ ใบปริญญาเป็นแค่เศษกระดาษ ส�าหรบั พวกเขา ระหว่างการเดินทางกลบั กมลดาทา� ให้ย่า มารดา และพช่ี ายบ่นกนั ไปหลายยกโทษฐานที่เธอแอบซื้อตั๋วเครื่องบินไป-กลับอัมสเตอร์ดัม- กรงุ เทพฯ และกรงุ เทพฯ-อมั สเตอรด์ มั ในชนั้ ประหยดั ไมใ่ ชช่ นั้ ธรุ กจิ เหมอื น คนอื่นแม้จะเดนิ ทางกลับมาในเคร่ืองบนิ ล�าเดียวกันกต็ าม หญิงสาวอยากใช้เงินที่มาจากนา�้ พักน้�าแรงตนเองมากกว่าและต้ังใจ อีกด้วยว่าจะไม่ท�างานกับบริษัทของครอบครัว ป่กู ับบิดาจะต้องเห็นว่าเธอ สามารถประสบความส�าเรจ็ ในหนทางทเี่ ลอื กเองนไี้ ด้ กมลดาพยายามหางาน

แ พ ร ณั ฐ l 29 ในสาขาวิชาท่ีรา่� เรียนมาในประเทศเนเธอร์แลนด์ แต่ก็ยงั ไม่ได้งานเสียที การได้กลบั มาอยู่ในอ้อมอกของครอบครวั ทา� ให้เธอเคยตวั เมอื่ ต้อง จากลา หญิงสาวจึงใจหาย เธอล่�าลาย่าอย่างอาวรณ์ ต่อด้วยมารดา ซ่ึง ทกุ ครงั้ ทีก่ อดแม่ เธอกไ็ ม่อยากปล่อย “เดียร์ต้องคดิ ถึงม้ามากแน่เลย” “ก็ไม่เห็นต้องไปเลยน่ีนา อยู่กับม้าดีๆ ก็ไม่ชอบ” ภคมนลูบศีรษะ บุตรสาวพร้อมกับบ่นไปด้วย “เดียร์ชอบอยู่กับม้านะคะ แต่ทุกคนมีทางของตวั เอง ม้าเข้าใจเดียร์ ใช่ไหม” กมลดาผละจากอ้อมกอด สบตามารดาอย่างเว้าวอน “เข้าใจสิ ไม่ง้นั ม้าคงไม่ยอมให้ล้ือไปตงั้ แต่ต้นหรอก” มารดาคลยี่ ิม้ อ่อนโยน เพยี งเทา่ นก้ี มลดากม็ แี รงฮดึ สู้ ในฐานะลกู สาวคนเดยี วในครอบครวั ซงึ่ ปกู่ บั บดิ าเชดิ ชแู ต่เพยี งลกู ชาย กมลดาน้อยเนอ้ื ตา่� ใจมาตงั้ แตจ่ า� ความได้ โชคดีที่ย่า มารดา ตลอดจนพ่ีทั้งสองรักและเข้าใจความรู้สึกของกมลดา เสมอ เธอจึงมีแรงใจต่อสู้มาจนทกุ วนั นี้ ถึงคราวท่ีเธอต้องไปสู้ต่อแล้ว หญิงสาวตัดใจ ออกจากอ้อมกอด มารดา แล้วลาพชี่ าย “ขอบคุณท่มี าส่งนะเฮยี แบร์ เฮยี ไทเกอร์” “จ้ะ เดนิ ทางดๆี ล่ะ ถงึ แล้วบอกเฮียด้วย” ชยั ภคั ดติ์ อบ “แน่นอนค่ะ เดยี ร์จะไลน์บอกพวกเฮียทนั ทีทีล่ งจากเครือ่ งบินเลย” “ดมี าก” เขาลูบศีรษะทยุ สวยของน้องสาว กมลดาหลับตาซึมซับความอบอุ่นจากสัมผัสของพ่ีชายทั้งสองท่ีต่าง กผ็ ลดั กนั กอดเธอ “อย่าให้อากงกับป๊ารู้เชียวนะคะว่าเดียร์ยังหางานท�าไม่ได้” กมลดา เตอื นทกุ คนด้วยเสียงอ่อยๆ “ไม่ต้องห่วง อากงกับป๊าจะไม่รู้แน่นอน” ชัยภัคดิ์รับประกันอย่าง

30 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น ขันแข็ง เพ็ญ ภคมน และชยั พลพยกั หน้าเห็นพ้อง “ขอบคณุ ค่ะ” กมลดาค่อยโล่งใจ “ขอให้หางานได้ไวๆ นะเดียร์ เฮียเอาใจช่วย” ชัยภคั ดิ์ย้มิ ปลอบ “ขอบคณุ นะเฮยี ” เธอกราบเขาทอี่ ก กอดร่างสูงใหญ่ด้วยนา�้ ตาซมึ ๆ “สู้ๆ น้องรกั ” ชยั ภัคดก์ิ อดตอบ “รกั นะเฮยี แบร์” หญิงสาวพูดเสียงอู้ออี้ ยู่แนบอกเขา “เฮียก็รกั เดียร์เหมอื นกนั ” ชยั ภัคดิ์ตบหลังกลมกลงึ เบาๆ “คว้าความฝันมาให้ได้นะ เฮยี รู้ว่าเดยี ร์ทา� ได้” ชยั พลให้กา� ลงั ใจเธอ ด้วยอกี คน หญงิ สาวกอดพชี่ ายทงั้ สองแรงๆ และเขยง่ ปลายเทา้ หอมแกม้ ทลี ะคน “เดียร์ไปนะ” “จะ้ ดแู ลตวั เองดๆี ละ่ ” ชยั ภคั ดกิ์ อดรดั เธอแนน่ ๆ อกี หนงึ่ ครงั้ ดว้ ย ความอาวรณ์ แล้วจงึ ยอมปล่อย กมลดาท�าความเคารพย่า มารดา และพชี่ ายทัง้ สองเป็นครง้ั สดุ ท้าย เธอโบกมือลาผู้ตดิ ตามของพวกเขา ก่อนตดั ใจหนั หลงั เดินขึน้ บนั ไดเลอื่ น ของผู้โดยสารขาออกระหว่างประเทศที่จะไปผ่านด่านตรวจหนงั สือเดินทาง หญิงสาวไม่ชอบการจากลา เธอมักจะคิดถงึ พ่อแม่ พ่ชี าย และป่ยู ่า อยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะในเวลาท้อใจ มีหลายคร้งั ทีก่ มลดาอยากล้มเลกิ เกบ็ กระเปา๋ กลบั บา้ นไปเสยี เลย แต่การควา้ ความฝนั มาไว้ในมอื ไดจ้ �าต้องอาศยั ความอดทนและเข้มแขง็ ในโลกนีไ้ ม่มที ี่สา� หรับคนอ่อนแอหรอก ถ้าเธอยังพิสูจน์ตนเองให้ทุกคนในบ้านเห็นไม่ได้ละก็ เธอจะไม่มวี ัน บากหน้ากลับไปเป็นอนั ขาด กมลดาคล้อยหลังไปนานแล้ว ปราณปรียาเพ่ิงหายตัววับมาถึง สนามบิน เธอแต่งตัวช้าไปสักหน่อย มัวแต่เสกสรรชุดให้เข้ากับการเดินทาง

แ พ ร ณั ฐ l 31 ร่างระหงสวมเคร่อื งแบบแอร์โฮสเตสสชี มพูบานเยน็ ตัวเสือ้ เป็นสทู ตดั เย็บ เขา้ รปู กระโปรงสอบยาวคลมุ เขา่ ลงมาเลก็ นอ้ ย เธอสวมรองเทา้ สน้ สงู สเี ดยี ว กับชุด เกล้าผมขึ้นเป็นมวยอย่างเรียบร้อย และสวมหมวกแอร์โฮสเตส ผ้าสักหลาดสีชมพูซึ่งติดเข็มรูปปีกนกสีทองแวววาว ลากกระเป๋าเดินทาง แบบแครอี อนใบเลก็ ซง่ึ ยดั สมั ภาระมาไมพ่ อตอ่ การใชง้ าน ทวา่ มนั เขา้ กบั ชดุ ทีส่ วมใส่ “ป่านนี้สองคนนนั้ จะไปถงึ ไหนกนั แล้วนะ” ไม่น่าเช่ือว่าลวัศกรกับกมลดาจะเดินทางในวันเดียวกัน เที่ยวบิน เดียวกนั น่มี นั คู่แท้ชดั ๆ! ปราณปรยี าเดาวา่ ทง้ั สองนา่ จะผา่ นกระบวนการตรวจหนงั สอื เดนิ ทาง และเข้าไปด้านในแล้ว เธอจึงหายตัวตามไปดู ไม่นานหลังจากนัน้ เธอจึงเห็นแผ่นหลังกลมกลงึ ของกมลดาซ่ึงเดิน อยไู่ วๆ หญงิ สาวมองหารา้ นอาหารไทยราคาถกู เพอื่ จะไดร้ บั ประทานเปน็ มอื้ สุดท้ายสง่ั ลาก่อนจากบ้านเกิดไปอีกนาน ขณะทอี่ ีกฟากตรงข้ามกันลวัศกร เดนิ คล้อยหลังไปยงั ห้องรับรองของผู้โดยสารชั้นธรุ กจิ ปราณปรียามองทางซ้ายที ทางขวาที เธอจะทา� อย่างไรให้ทัง้ สองมา เจอกันได้สักที แต่...ไม่เป็นไร...ไม่มีอะไรยากเกินความสามารถของเธอ หรอกน่า

๓ งานของปราณปรียายากยิ่งกว่าท่ีคิด ลวัศกรกับกมลดาน่ังกัน คนละโซนบนเคร่ืองบิน คนหนึ่งโดยสารช้ันธุรกิจ อีกคนนั่งอยู่ในชั้น ประหยดั ลวัศกรไม่รู้ตัวเลยว่าถูกจับตามอง ชายหนุ่มสนใจแต่เพียงงานใน หน้าจอแท็บเล็ต จนกระท่งั ได้ยนิ เสยี งหวานๆ ทักทาย “ขอโทษนะคะ คุณต้นใช่ไหมคะ” เจา้ ของชอ่ื เหลยี วไปยงั ทน่ี ง่ั ขา้ งๆ จงึ เหน็ สาวสวยคนหนง่ึ สง่ ยมิ้ มาให้ “นกยงู คะ่ ครอบครวั นกยงู เปน็ เจา้ ของรา้ นจวิ เอลรที คี่ ณุ ปา้ วรดาเปน็ ลกู ค้าวีไอพอี ยู่” “ออ๋ ครบั ยนิ ดที ไี่ ดร้ จู้ กั ครบั ” ลวศั กรคอ้ มศรี ษะพรอ้ มสง่ ยม้ิ ใหต้ าม มารยาท “ยนิ ดีทไ่ี ด้รู้จกั เช่นกันค่ะ คณุ ป้าวรดาเล่าเรอื่ งคณุ ให้ฟังบ่อยๆ” “แม่นนิ ทาอะไรผมรึเปล่าครับเน่ีย” “แหม นินทาอะไรกนั ล่ะคะ มีแต่ชมว่าคุณเก่ง ทา� งานหนัก รกั คุณ

แ พ ร ณั ฐ l 33 แม่มาก แล้วก็...หล่อมากด้วยค่ะ” เธอยมิ้ หว่านเสน่ห์ “ค่อยยงั ช่ัวหน่อย” “คุณคงจะไปท�างานทเ่ี นเธอร์แลนด์ใช่ไหมคะ” “ครบั คณุ ทราบได้ยังไง” “แหม นกั ธรุ กจิ ไฟแรงอยา่ งคณุ ตน้ คงไมเ่ ดนิ ทางไปเทย่ี วใหเ้ สยี เวลา งานหรอกคะ่ สงสยั วา่ แอลแอลจะมโี พรเจกตย์ กั ษใ์ หญก่ บั ทางเนเธอรแ์ ลนด์ แน่ๆ เลย ใช่ไหมคะ” “คณุ เปน็ สายทบ่ี รษิ ทั คแู่ ขง่ สง่ มาลว้ งความลบั ของผมรเึ ปลา่ ” ลวศั กร แกล้งถามยิ้มๆ “อุ๊ย คุณต้นก.็ ..” เจ้าหล่อนหวั เราะคกิ คัก ก่อนทา� ตาโตเมือ่ จู่ๆ ฉากกนั้ ระหว่างทนี่ ั่งก็ เลื่อนข้ึนมาบงั หน้าเธอกับเขาไว้ “เอะ๊ ! อะไรเนย่ี ” หญงิ สาวพยายามยดื กายขนึ้ จนสดุ ตวั กน้ ลอยจาก ทนี่ ่งั กนั เลยทเี ดยี ว “มนั เลอื่ นขน้ึ มาไดย้ งั ไง” ลวศั กรกดปมุ่ ใหฉ้ ากกน้ั หบุ กลบั ลงไปดงั เดมิ แต่มนั ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย “ถ้าคุณไม่อยากคุยกบั นกยูงก็บอกมาตรงๆ กไ็ ด้” เจ้าหล่อนต่อว่า “ไม่ใช่อย่างน้นั นะครบั ” “ฮ!ึ ไอ้เรารอึ ุตส่าห์ชวนคยุ ไม่เป็นไรค่ะ นกยงู เข้าใจ” “ไม่ใช่นะครบั คณุ เข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้ทา� อะไรเลย” เขากดป่มุ เล่ือนฉากลงซ้�าๆ แต่ไม่ได้ผล จึงเรียกพนักงานต้อนรับ มาช่วย แต่ไม่มใี ครทา� ให้ฉากขยบั เขย้ือนได้ ลวศั กรจึงได้แต่เอ่ยคา� ขอโทษ ต่อสาวสวยเจ้าของร้านจวิ เอลรีทัง้ ท่ีตนไม่ได้ทา� อะไรผิด จากศีรษะท่ีโผล่มาให้เห็น เธอเชิดใส่เขาอย่างโกรธจัดทีเดียว ท้ิง ลวัศกรให้นงั่ บอ้ื ใบ้ไปด้วยความงงงวย

34 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น เสียงหัวเราะสะใจดังมาจากท่ีว่างข้างแถวท่ีนั่งของนักธุรกิจหนุ่ม น�าโดยร่างในชดุ แอร์โฮสเตสสชี มพแู ละเพือ่ นใหม่ทัง้ หลาย ปราณปรียาตีมือไฮไฟว์กับวิญญาณช่างบ�ารุงอากาศยานผมทอง สญั ชาตเิ ดยี วกบั สายการบนิ รอบๆ มวี ิญญาณตนอนื่ ทป่ี รบมือชอบใจ พวกมนุษย์คงไม่รู้ว่าบนเคร่ืองบินซึ่งตนโดยสารมาน้ันไม่ได้มีแค่ พวกเขา แต่ปะปนไปด้วยดวงวญิ ญาณของผู้ล่วงลับ ท้ังแอร์โฮสเตสเก่าแก่ และช่างบ�ารงุ อากาศยานทย่ี งั ผกู พนั กบั งาน อดตี ผโู้ ดยสารวยั ชราชาวเอเชยี ซึ่งหัวใจวายตายบนเคร่ืองบินล�าน้ี ตลอดจนเจ้าของกระดูกและร่างซึ่ง เคร่ืองบินเคยขนย้ายมา ปกตแิ ลว้ เหลา่ วญิ ญาณจะไมส่ นใจกนั แตพ่ อมดี วงวญิ ญาณหนา้ ใหม่ เข้ามา พวกเขาก็พากันสงสัย ปราณปรียาอาศัยความมีมนุษยสัมพันธ์ดี ท�าความรู้จักทุกตน เธอเล่าเหตุผลที่ต้องมาจับคู่ให้หนุ่มสาวท้ังสองด้วย ท่าทางน่าสงสาร วิญญาณทัง้ หลายยอมร่วมมอื ด้วยทันที ในโลกแห่งความตายท่ีทุกคนลืมพวกเขาไปหมดแล้ว วิญญาณก็ อยากมตี วั ตนส�าหรบั มนษุ ย์ เพยี งแคไ่ มม่ โี อกาส ทงั้ พลงั อ�านาจกไ็ มม่ ากพอ ปราณปรยี าก็เช่นกัน เธอไม่มีอิทธิฤทธ์มิ ากมายนัก แต่ถ้าพวกผจี ับมอื กนั เม่อื ไรละก็ อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ ปราณปรียากระหย่ิมย้ิมย่องมองลวัศกรที่เร่ิมรับประทานอาหารซึ่ง พนักงานน�ามาเสิร์ฟโดยไม่มีใครมาชวนคุยให้ว่อกแว่กอีก หากเป็นไปได้ เธออยากให้กมลดาได้ย้ายมานั่งในชั้นธุรกิจด้วยกัน เสียดายท่ีไม่มีท่ีว่าง เหลือ จะไล่ใครออกไป เธอกเ็ กรงใจและดไู ม่ยตุ ิธรรม แมจ้ ะอยากจบั คใู่ หห้ ลานของทกุ คนทเ่ี ธอรกั มากแคไ่ หน ปราณปรยี า กม็ ีจรรยาบรรณ เจ้าของวงหน้างามพิลาศพยักหน้ากับเพื่อนใหม่ ก่อนท้ังหมดจะ หายตัววับไปในโซนทนี่ ั่งของผู้โดยสารซึง่ เป็นอีกเป้าหมายหน่ึง

แ พ ร ณั ฐ l 35 ในโซนของผู้โดยสารช้ันประหยัดกมลดานั่งอยู่ติดกับหน้าต่าง ข้างๆ มฝี ร่งั ตวั สูงนง่ั ใกล้ทางเดิน พนักงานต้อนรับบนเคร่อื งเร่ิมเข็นรถมา เสิร์ฟอาหาร กมลดาเปิดโต๊ะหน้าที่นั่งแทบจะพร้อมๆ กับหนุ่มผมทอง เมื่อ แอร์โฮสเตสยน่ื ถาดอาหารมา เขาก็ช่วยรับและส่งมาให้เธอ “Thank you.” เธอขอบคณุ เป็นภาษาองั กฤษ “ด้วยความยนิ ดีครับ” เขาตอบภาษาไทย หญงิ สาวยมิ้ อยา่ งสภุ าพ ไมแ่ ปลกใจทเ่ี จอฝรงั่ พดู ภาษาไทยได้ เพราะ เขาเดินทางออกจากประเทศไทย อาจจะทา� งานอยู่ท่ีนี่ หรือไม่ก็มีภรรยา คนไทย จากการเดา กมลดาคิดว่าเขาน่าจะอายุพอๆ กับพ่ีชายของเธอ หรือไม่กม็ ากกว่าไม่กีป่ ี “อาหารอร่อยดีนะครับ” เขายังชวนคุยเป็นภาษาไทย แม้จะแปร่ง ไปบ้างเลก็ น้อย “ค่ะ” เธอจมิ้ ปลาอบซอสซงึ่ ปรงุ รสกา� ลงั พอดี รบั ประทานกบั มนั ฝรง่ั และผัก “ปกตผิ มไมช่ อบอาหารบนเครอื่ งบนิ เลย” เขาสารภาพดว้ ยหนา้ แหยๆ “ฉันก็ไม่ค่อยชอบค่ะ แต่จานนี้รสชาติดี” หญิงสาวส่งปลาเข้าไปใน ปากและเค้ียวตุ้ยๆ “ต่อให้ดีแค่ไหนก็สู้กินหมูย่างจ้ิมแจ่วกับข้าวเหนียวนึ่งไม่ได้หรอก” พ่อหนุ่มตาน้�าข้าวย่นจมูกท้ังที่คนไม่ชอบอาหารฝรั่งควรเป็นคนไทยอย่าง เธอมากกว่า “จรงิ ค่ะ” เธอหวั เราะ “คณุ ชอบอาหารไทยหรอื คะ” “ยา (Ja)” เขาตอบรบั ดว้ ยภาษาดตั ชท์ แี่ ปลวา่ ใช่ “ผมชอบอาหารไทย ตอนเดก็ ๆ ผมเคยอยู่เมอื งไทยมาสบิ สามปีครบั ” เขาหยบิ ไวน์ข้นึ มาจบิ “เพราะอย่างน้เี องคณุ ถึงพูดไทยได้คล่อง” “ครบั พ่อผมเคยท�างานทีน่ ่นั ครอบครัวเราเลยย้ายตามกนั ไปครบั

36 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น อ้อ ผมชื่อฮนั ส์ครบั ” ชายหนุ่มวางแก้วบรรจไุ วน์ลง ยน่ื มือออกมารอ “ฉัน เดยี ร์ค่ะ” เธอเชกแฮนด์กบั เขา “ยินดที ไ่ี ด้รู้จักครับคุณเดยี ร์” ฮนั ส์เขย่ามือหญิงสาวเบาๆ “ยินดที ไี่ ด้รู้จกั เช่นกันค่ะ” เธอดงึ มอื ออกอย่างนุ่มนวล “คุณจะไปเที่ยวเนเธอร์แลนด์หรอื ครับ” ฮันส์จบิ ไวน์ต่อ “เปล่าค่ะ ฉันเรียนอยู่ที่นั่น” กมลดาซึ่งไม่ด่ืมไวน์ยังคงเพลิดเพลิน กบั อาหารตรงหน้า “ว่าแล้วเชียว คุณดูไม่เหมือนนักท่องเที่ยวธรรมดา คุณเรียนอะไร ครับ” “อินดัสเทรียลดไี ซน์ค่ะ” “น่าสนใจมาก” ดวงตาสฟี า้ เปล่งประกายวาววบั เขาขยบั ตวั จ้องมอง มาอย่างจริงจงั ยงิ่ กว่าเดิม “ทไ่ี หนครบั ” “รอยลั อะคาเดมี ออฟ อาร์ต เดอะ เฮก ค่ะ” กมลดาบอกชื่อมหาวิทยาลัยศิลปะแห่งชาติในกรุงเฮก ซึ่งเป็นหนึ่ง ในสถาบนั ทเี่ กา่ แกท่ ส่ี ดุ ในโลก กอ่ ตงั้ ขนึ้ ในปี ค.ศ. ๑๖๘๒ โดยผลติ ศลิ ปนิ ซงึ่ มอี ทิ ธพิ ลในแวดวงศลิ ปะมาหลายยคุ สมยั ในสว่ นของสาขาการออกแบบ เชิงอุตสาหกรรมที่เธอร�่าเรียนก็ได้มีการริเริ่มหลักสูตรน้ีขึ้นเป็นครั้งแรก ในประเทศเนเธอร์แลนด์เมอ่ื ค.ศ. ๑๙๓๘ “เคเอบีเค” ฮนั สพ์ ดู ชอ่ื ยอ่ ของมหาวทิ ยาลยั ดงั กลา่ วทม่ี าจากชอ่ื เตม็ ในภาษาดตั ช์ ว่า Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten “คุณเรยี นปริญญาตรใี ช่ไหม” “ปรญิ ญาโทค่ะ” “ปรญิ ญาโทหรอื ครบั ! คณุ หนา้ เดก็ มากเลย” เขาวางแกว้ ไวนล์ ง มอง หญงิ สาวอย่างทึ่งๆ “ฉันอายยุ สี่ บิ ห้าแล้วค่ะ เรยี นจบแล้วด้วย” กมลดาย้มิ อวดๆ

แ พ ร ณั ฐ l 37 “ผมลมื ไป คนไทยหนา้ เดก็ กวา่ อายเุ กอื บทกุ คน คณุ บอกวา่ เรยี นจบ แล้ว คณุ มีแผนจะทา� อะไรต่อครับ” “หางานทา� คะ่ ฉนั สมคั รงานไวห้ ลายทเ่ี หมอื นกนั ก�าลงั รอคา� ตอบอย”ู่ กมลดาพูดให้โก้ๆ ไปอย่างนั้น ทัง้ ท่ยี ังมดื แปดด้าน “สไตล์งานของคุณเป็นยังไงล่ะ” กมลดาไมร่ วู้ า่ ทา� ไมเธอจงึ รสู้ กึ วา่ ฮนั สม์ องมาอยา่ งพนิ จิ พเิ คราะห์ แต่ เธออาจจะคิดไปเองก็ได้ หญิงสาวเลือกที่จะเปิดภาพถ่ายผลงานชิ้นเด็ดๆ ของตนที่เซฟไว้ในโทรศัพท์มือถือให้เขาดู ชายหนุ่มพิจารณางานแต่ละชิ้น อย่างจริงจงั “งานของคณุ น่าสนใจมากครบั ทุกอย่างใช้ได้จริงๆ การดไี ซน์มสี ่วน ผสมระหวา่ งตะวนั ออกกบั ตะวนั ตก มคี วามออ่ นชอ้ ยเปน็ ผหู้ ญงิ แตย่ งั ไมม่ ี เอกลกั ษณ์ เราสามารถหางานดีไซน์แบบนี้ทีไ่ หนกไ็ ด้” “อย่าบอกนะว่าคุณทา� งานสายน้ีเหมือนกัน” กมลดาทา� ตาโตกับการ วิจารณ์ตรงไปตรงมาตามสไตล์คนดัตช์ ถ้าเป็นเม่ือก่อนเธอคงผงะและ จิตตกไปเลย แต่ตอนน้ีชนิ แล้ว “เนย!์ (Nee)” เขาปฏเิ สธเปน็ ภาษาดตั ช์ “ผมแคส่ นใจงานดไี ซน์ และ สะสมมนั ” หญิงสาวหร่ีตามองอย่างค้นหาพิรุธ ชายหนุ่มยกแก้วไวน์มาดม่ื โดย ไม่ยอมสบตา และเรยี กแอร์โฮสเตสท่เี ดินผ่านมาพอดีเพือ่ ขอเติมไวน์อกี “คุณมีแววว่าจะไปได้ไกลถ้าได้รับการชี้แนะจากคนที่ถูกต้อง คุณ ลองไปสมคั รทฟี่ รอลกิ สตดู โิ อดสู ิ มนั เป็นบรษิ ทั ทก่ี า� ลงั มาแรงในวงการ เขา ก�าลังเปิดรบั สมคั รพนักงานใหม่อยู่นะ” “คุณทราบได้ยังไงคะ คุณท�าให้ฉันสงสัยมากขึ้นไปอีกแล้วนะ คุณ ทา� งานท่นี ัน่ รึเปล่า” “เพอื่ นผมท�า” เขาจิบไวน์ “เพอ่ื นฉนั กท็ า� งานทนี่ นั่ คะ่ เพงิ่ เรมิ่ เมอ่ื ตน้ เดอื นนเ่ี อง” เพอ่ื นสนทิ ซปี้ ก้ึ

38 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น ของเธอเลยละ “แล้วทา� ไมคุณไม่ไปสมัครบ้าง” เขาหันมามองเธอเตม็ ตา “ฉันยน่ื ใบสมัครไปนะคะก่อนกลบั เมืองไทย” “คณุ ย่ืนใบสมัครไปหรอื ” “ค่ะ แต่ยงั ไม่ได้คา� ตอบเลย” สหี นา้ ของฮนั สเ์ ตม็ ไปดว้ ยความครนุ่ คดิ แตก่ มลดาไมท่ นั สงั เกต เธอ บิขนมปังกนิ อย่างกลดั กลุ้มใจ สองหนุ่มสาวไม่รู้หรอกว่ารอบๆ ตัวมีวิญญาณจ้องมองมาอย่าง ไม่พอใจ โดยเฉพาะปราณปรียาซ่ึงเกือบจะคว้าขวดไวน์มาทุบหัวพ่อหนุ่ม ตาน้า� ข้าวให้สลบไปเสียเลย “หน้าดคู ุ้นๆ อยู่นะเจ้าหมอน่ี ฉนั เคยเหน็ ที่ไหนนะ” เธอรู้สึกตงิดๆ แต่ถึงอย่างไรเธอก็ต้องตัดไฟแต่ต้นลม! “เราต้องรีบย้ายท่นี งั่ ของพ่อหนุ่มนน่ั แล้วละ ผมจะทา� ให้จอหนงั ของ เขาดับ เก้าอ้ีพงั เอนพนกั พงิ ไม่ได้ ดีไหม” ช่างซ่อมบา� รงุ เสนอ “เครอื่ งเตม็ ขนาดน้ี เขาจะยา้ ยไปทไ่ี หนละ่ คณุ ” ชายชราชาวเอเชยี ทว้ ง “ผมว่าท�าให้เขาหลับป้อกไปเลยดีกว่า เอาไขควงทุบหัวมันเลย!” วญิ ญาณนกั เลงทถ่ี กู ฆ่าตายแลว้ เถา้ กระดกู ถกู ขนย้ายกลบั ประเทศบ้านเกดิ มาทางใต้ท้องเคร่ืองบนิ เมอื่ หลายปีก่อนเสนอแนะ “อยา่ ทา� รา้ ยผโู้ ดยสารของฉนั เชยี วนะ!” แอรโ์ ฮสเตสวยั ดกึ ปรามเสยี ง เข้ม ปราณปรยี าหรต่ี ามองคนทด่ี มื่ ไวนร์ าวกบั นา�้ แลว้ กผ็ ดุ ความคดิ ขนึ้ มา “ถ้าเราทา� อย่างน้ลี ่ะคะจะดไี หม” เธอกระดิกน้วิ เรยี กผีทกุ ตนมาสมุ หวั ประชมุ กนั

๔ มอื้ อาหารบนเครื่องบนิ ยงั คงดา� เนินต่อไป ความกลดั กลุ้มใจของ กมลดาถูกลืมเลือนไปช่ัวคราว เนื่องจากมีเพ่ือนร่วมทางชวนคุยอย่าง ถูกคอ ฮันส์เปล่ียนจากผู้สัมภาษณ์มาเป็นฝ่ายถูกซักถามบ้าง เขาคุยเก่ง ทีเดียว กมลดาสนกุ กบั การฟังชวี ิตวัยเด็กของหนุ่มตานา้� ข้าวคนนี้ “เพราะเราอยู่เมืองไทยตั้งสิบสามปี พ่อแม่ของผมเลยผูกพันกับ เมอื งไทย หลงั พ่อเกษยี ณ พวกเขาเลยย้ายกลบั ไปอย่ทู น่ี น่ั ปีละหกเดอื น มี ปีนี้ที่ยังไม่ยอมกลับกันมาสักที ผมเลยต้องบินไปหาเพ่ือฉลองครบรอบ แต่งงานปีทส่ี ามสบิ ห้าของพวกเขาน่ะครบั ” “ว้าว! ขอแสดงความยนิ ดีด้วยนะคะ” “ขอบคณุ ครับ” “คณุ ย้ายกลับมาเนเธอร์แลนด์ตอนอายุเท่าไหร่หรอื คะ” “สบิ ส่คี รับ” “โอ้โห นั่นก็วยั รุ่นแล้วนะคะ”

40 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น “ใช่ ผมต้องปรบั ตัวเยอะเลยแหละ แต่ตอนที่เรายงั เป็นเดก็ อะไรๆ กส็ นุก” ฮนั ส์ย้มิ พลางตักขนมเค้กเข้าปาก ทนั ใดนนั้ มอื ลอ่ งหนคหู่ นง่ึ จบั หมบั เขา้ ทแ่ี กม้ ทงั้ สองของเขา กอ่ นจะ ง้างปากชายหนุ่มให้กว้างขึ้นๆ แล้วมือของใครอีกคนก็ยัดยาเม็ดเข้าไปใน ลา� คออย่างแม่นยา� ! ฮันส์เบิกตากว้าง ทว่ามือลึกลับก็ขยับมาปิดปากเขาไว้อย่างฉับไว ความใหญ่โตของมือท่ีแผ่กว้างไปถึงครึ่งหน้าแทบจะอุดจมูกเขาเลยด้วยซ�้า ฮันส์อ้าปากไม่ได้ รสขมของยาปริศนาจึงกระจายไปท่ัวช่องปาก ปะปนไป กบั ขนมเคก้ จนฮนั สเ์ กอื บสา� รอกออกมา เขาพยายามดน้ิ รน แตท่ า� ไดย้ ากยง่ิ มือมากมายกลุ้มรมุ จับตวั เขาไว้ กมลดาไม่รู้ว่าเกิดอะไรข้ึน เพราะมือเรียวสวยอีกคู่หน่ึงย่ืนมาปิดหู เธอ ทั้งยังเอาผ้าพันคอสีชมพูหวานมากางกั้นระหว่างหญิงสาวกับฮันส์ไว้ ก�าบังไม่ให้เธอเห็นอะไร กมลดาจึงดื่มด�่าแต่เพียงรสชาติของขนมเค้กใน ถาดอาหาร ฮนั สย์ งั คงดน้ิ รนอยตู่ ามลา� พงั เขาไมเ่ คยกลวั อะไรเทา่ นม้ี ากอ่ น ไมร่ ู้ วา่ เกดิ อะไรขน้ึ กบั ตนเอง วงหนา้ ขาวจดั เปลย่ี นเปน็ แดงก่�า ตาเหลอื ก แมจ้ ะ อยากเรยี กหญงิ สาวทน่ี งั่ ขา้ งๆ กท็ า� ไมไ่ ด้ สดุ ทา้ ยชายหนมุ่ จา� ตอ้ งกลนื ยาขม ผสมขนมเค้กหวานลงไปในลา� คอดังเออื๊ ก! มอื ทั้งหลายปล่อยเขาทันที! ส้อมในมือชายหนุ่มร่วงหล่นลงในถาด เขารู้สึกถึงความโล่งและเป็น อิสระประหน่ึงคนจมน้�าที่สามารถผุดขึ้นมาหายใจเหนือน้�าได้อีกคร้ัง เขา เริ่มไอจึงทบุ หน้าอกตนเองแรงๆ “เป็นอะไรคะ” กมลดาเพิ่งหนั ไปมอง ฮนั สไ์ มต่ อบ แตด่ ม่ื ไวนซ์ งึ่ เพง่ิ เตมิ มาไมน่ านนด้ี งั อก้ั ๆ รวดเดยี วหมด แก้ว เขาขอไวน์จากแอร์โฮสเตสมาดื่มอีก มองรอบๆ ตัวอย่างพร่ันพรึง ไม่แตะอาหารอีกเลย

แ พ ร ณั ฐ l 41 ทา่ ทางแปลกประหลาดของฮนั สส์ รา้ งความงงงนั ใหก้ มลดายงิ่ นกั ชาย หนุ่มขอตัวไปเข้าห้องน้�าโดยไม่รอให้แอร์โฮสเตสมาเก็บถาดอาหารด้วยซ้�า ครนั้ เขากลับมากเ็ อาแต่นั่งหาว “คณุ โอเคมัย้ คะ” เธอถามอย่างหวนั่ ใจ “โอเค...หะ...ฮ้าว...” ฮนั ส์หลับไปก่อนทีเ่ ขาจะหาวจบด้วยซา�้ ! ท่ามกลางความงงงวยของกมลดา วิญญาณท้ังหลายต่างก็ตีมือ ไฮไฟว์ซง่ึ กันและกัน “บราโว! ขอบคุณพวกคุณทุกคนนะคะ” ปราณปรียายิ้มร่าให้แก่ ความสา� เร็จ สมนา�้ หน้าอีตาฝร่ังข้นี กทเ่ี อาแต่ด่ืมไวน์อย่างกับนา้� เปล่า พวกเธอจงึ ท�าให้เขาหลับได้ไม่ยากด้วยการขโมยยานอนหลับจากผู้โดยสารคนหน่ึงท่ี ปราณปรยี าแอบเหน็ วา่ มี ทแี รกเธออยากใหเ้ ขากนิ เขา้ ไปเลยสกั สองเมด็ แต่ วญิ ญาณแอร์โฮสเตสห้ามไว้และอาสาป้อนให้เขาไปหน่งึ เมด็ ปราณปรียาหวังว่ายานอนหลับผสมกับฤทธ์ิแอลกอฮอล์คงจะท�าให้ อีตาฮนั ส์หลับยาวไปจนถงึ เนเธอร์แลนด์ แต่ถ้าไม่ เธอกม็ ยี าเหลืออกี เม็ดหนึ่งในมือ ปราณปรียาหัวเราะหึๆ พลางมองกมลดาที่นง่ั เงยี บๆ ชมภาพยนตร์ ไปตามลา� พงั ไฟบนเครื่องบินดับลงเพื่อให้ผู้โดยสารทุกคนนอนพัก กมลดาดู หนงั จบไปเรอ่ื งหนงึ่ แลว้ เธอเหลอื บมองฮนั สซ์ งึ่ กรนเบาๆ แลว้ กเ็ รมิ่ งว่ งบา้ ง หญิงสาวจึงกดปุ่มปิดภาพบนหน้าจอ เอนพนักพิงไปด้านหลังอีกเล็กน้อย และห่มผ้านอน กมลดาหลบั ไปไดค้ รหู่ นง่ึ แลว้ เจา้ ของรา่ งระหงในชดุ พนกั งานตอ้ นรบั

42 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น สีบานเย็นจงึ เดินมา มือเรียวซ่ึงทาเล็บสีเดยี วกบั ชุดช่วยดงึ ชายผ้าห่มขึน้ มา ปิดถึงใต้คางหญิงสาว น้ิวที่สวมแหวนเพชรแพรวพราวเล่ือนขึ้นมาไล้แก้ม นวลใสราวกบั เดก็ น้อยด้วยความเอ็นดู “หนูเดียร์ หนูเป็นคนน่ารกั เก่ง และแกร่งสมกับเป็นผู้หญิงยคุ ใหม่ แตถ่ งึ ยงั ไงหนกู ต็ อ้ งมคี นมาดแู ลนะ ไมต่ อ้ งหว่ งจะ้ ยา่ จะพาเขามาใหห้ นเู อง” ปราณปรียาหวั เราะ แล้วหายตัววบั ไปหาคนคนน้นั รา่ งในชดุ สชี มพปู รากฏกายขน้ึ ขา้ งเกา้ อข้ี องลวศั กร ชายหนมุ่ หลบั ไปแลว้ ปราณปรยี าจงึ ดงึ ชายผา้ หม่ มาปิดถงึ ต้นคอแบบเดยี วกบั ทเ่ี ธอทา� ให้ กมลดา ลวศั กรลมื ตาขน้ึ อยา่ งสะลมึ สะลอื ปราณปรยี าชะงกั มอื เหน็ ชายหนมุ่ กะพริบตาสองสามครั้งและจ้องตรงมาที่เธอ แต่ปราณปรียารู้ว่าเขามอง ไม่เหน็ เธอหรอก หญงิ ชราคลี่ยิม้ เอน็ ดู “นอนหลับฝันดีนะจ๊ะต้น พอหลานต่ืนข้ึนมาก็จะได้เจอเจ้าสาวท่ีย่า พามาให้เสียที” “เจ้าสาว...” ชายหนุ่มพึมพา� สีหน้ามึนงง ปราณปรยี าผงะ เขาพูดว่าอะไรนะ! ตาตอ่ ตาสบกนั วญิ ญาณผเู้ ปน็ ยา่ เรม่ิ มคี วามหวงั ...เขาไดย้ นิ และมอง เห็นเธอง้นั หรือ ถ้าเธอคยุ กบั เขาได้ตรงๆ ก็ดีสิ อะไรๆ คงจะง่ายขึน้ แต่แล้ว...เปลอื กตาของลวัศกรก็ปิดลง และเขากห็ ลับไป “อ้าว” ปราณปรยี าทา� ปากยื่น ตวดั ค้อนราวกับสาวๆ ไมเ่ ปน็ ไร เธอยงั มหี วงั ลวศั กรจะมเี ธอตามตดิ ไปอกี นาน อยา่ งนอ้ ย ก็ตลอดการเดินทางของเขาน่แี หละ ปราณปรียาหัวเราะหึๆ วาดหวังไปถึงผลลัพธ์อันน่าอภิรมย์ ซึ่งเธอ ต้องท�าให้สา� เร็จก่อนลวศั กรกลับเมอื งไทย

แ พ ร ณั ฐ l 43 สิบสองช่ัวโมงของการเดินทางผ่านพ้นไป ในที่สุดล้อเคร่ืองบินก็ แตะพน้ื รันเวย์ของท่าอากาศยานอัมสเตอร์ดัม สคิปโพล๑ ลวัศกรซ่ึงเป็นผู้โดยสารชั้นบิซิเนสคลาสได้ลงจากเครื่องบินก่อน ขณะที่กมลดาออกมากับฮันส์ซึ่งต่ืนข้ึนมาอย่างงงๆ ปราณปรียาพยายาม โบกมอื ไมท้ กั ทายลวศั กรมาตง้ั แตเ่ ขาตน่ื ดว้ ยความหวงั วา่ เขาจะมองเหน็ เธอ แต่เขาไม่เห็น เธอตามลงมาจากเครื่องบินด้วยความผิดหวัง โดยมีวิญญาณแอร์- โฮสเตสและชา่ งอากาศยานมาดว้ ย ทง้ั คอู่ าสาวา่ จะชว่ ยใหถ้ งึ ทสี่ ดุ และเรยี ก เพอื่ นผรี ่วมอาชพี ทสี่ ิงสถติ อยู่ในสนามบนิ แห่งนมี้ าช่วยอีกหลายแรง ดา่ นตรวจคนเขา้ เมอื งจงึ ไมไ่ ดม้ แี ตม่ นษุ ยซ์ ง่ึ ตอ่ ควิ จนแนน่ ขนดั ทวา่ มีวิญญาณจับกลุ่มกันเฝ้ามองพวกเขา ลวัศกรกับกมลดายืนห่างกันไกล จนคณุ ย่าขัดใจ แต่ยังดที ี่ฮนั ส์แยกตวั ออกไปเข้าควิ ในช่องทางสา� หรบั ผู้ถอื พาสปอร์ตพลเมืองสหภาพยุโรป ลวศั กรผา่ นดา่ นตรวจคนเขา้ เมอื งไปไดแ้ ลว้ เกอื บครงึ่ ชว่ั โมง กมลดา จึงตามหลังไป แต่เพราะความช่วยเหลือของเหล่าวญิ ญาณทย่ี กโขยงกันไป ขัดขวางการขนกระเป๋าลงจากเคร่ืองบินท�าให้สัมภาระมาถึงอาคารสนามบิน ช้ามาก พวกเขาถึงกับหยุดสายพานไม่ให้ท�างานรอจนกว่ากมลดาจะมาถึง บรเิ วณรบั กระเปา๋ พวกวญิ ญาณขเี้ ลน่ จงึ ยอมปลอ่ ยสมั ภาระทงั้ หลายเลอ่ื น ออกมา กมลดายนื อยู่ไกลจากลวัศกรเกนิ ไป พวกผีจึงเริ่มแผนสอง... ลวศั กรโลง่ ใจทกี่ ระเปา๋ มาถงึ สายพานเสยี ทหี ลงั รอคอยมายาวนาน เขาเกอื บจะหงดุ หงดิ ทงั้ ทอี่ ตุ สา่ หอ์ ารมณด์ มี าตลอดเพราะนอนมาเตม็ อม่ิ จาก บนเครื่องบิน ๑ Amsterdam Airport Schiphol

44 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น ตามปกตแิ ล้วเขาแทบไม่หลับบนเครอ่ื ง ทว่าหนนี้ไม่ใช่แค่หลบั เขา ยงั ฝันแปลกๆ อกี ด้วย เห็นแอร์โฮสเตสสงู วัยหน้าตาใจดมี าห่มผ้าให้ แล้ว พูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับ ‘เจ้าสาว’ เขาต่ืนข้ึนมาอย่างงุนงงและขบขันไป พร้อมกัน กระเปา๋ เดนิ ทางของลวศั กรมาถงึ เปน็ ใบแรกๆ ตามสทิ ธข์ิ องผโู้ ดยสาร ชั้นธุรกิจ ชายหนุ่มกระชับเป้สะพายหลัง และเอ้ือมมือไปคว้าหูกระเป๋า เดนิ ทาง มนั ขยับหน!ี เขาพยายามจะควา้ แตส่ ายพานทเี่ ลอ่ื นอยกู่ พ็ ากระเปา๋ หา่ งออกไปไกล ลวัศกรเกอื บจะวิ่งตามไปแต่กลัวไม่เท่ เขาจงึ ยอมยืนรอจนกระเป๋าวนกลับ มาอีกรอบโดยมีสัมภาระของผู้โดยสารส่วนใหญ่ทยอยออกมาจนเกือบเต็ม สายพาน คราวนีเ้ ขาคว้ากระเป๋าตวั เองไว้ได้ ชายหนุ่มวางมนั ลงบนพนื้ ก�าลงั จะลากออกไป แต่เห็นสองสามีภรรยาวัยชราพยายามยกกระเป๋าเดินทาง ใบยกั ษ์ลงจากสายพานด้วยความยากลา� บาก ลวศั กรจงึ เข้าไปช่วย ชายหนุ่มหันกลับมาที่สัมภาระของตนแล้วกต็ ้องตกใจ มนั เล่อื นปรู๊ดหนไี ปราวกับมีขา! “เฮ้ย!” ลวัศกรวิ่งตามกระเป๋าใบเขือ่ งด้วยความอศั จรรย์ใจ อกี คนทไี่ ลต่ ามกระเปา๋ เดนิ ทางของตนเองอยเู่ ชน่ กนั กค็ อื กมลดา หญิงสาวไม่มีวันจะเห็นว่าตัวก่อการเบื้องหลังเป็นเหล่าวิญญาณใน สนามบินนี่เอง พวกเขาลากกระเป๋าเธอไปหากระเป๋าของลวศั กรซ่ึงถูกพาว่ิง มาให้บรรจบกนั ปราณปรยี าและผอี กี หลายสบิ ตนลอยปราดตามไปดู ดวงตาทกุ คมู่ อง มนษุ ย์หนุ่มสาวทีต่ ่างก็ไล่ตามกระเป๋าเดนิ ทางของตนเอง จนกระทง่ั กระเป๋า ชะลอความเร็วลง และแตะกันเพียงเบาๆ ก่อนหยดุ น่งิ อยู่คู่กัน

แ พ ร ณั ฐ l 45 สองหนุ่มสาวหยุดลงข้างๆ สัมภาระของพวกเขา ต่างคนต่างคว้า หกู ระเปา๋ ของตนเองดว้ ยความพศิ วง แตเ่ มอื่ เงยหนา้ ขน้ึ มองกนั และกนั กย็ งิ่ ฉงนฉงาย “น้องเดยี ร์!” “พี่ต้น!” ท้ังคู่อ้าปากค้าง ต่างจากพวกวิญญาณท่ีพากันปรบมือเป่าปากอย่าง รอฉากนม้ี านาน “พวกเขารู้จกั กันด้วยหรือน่ี เนื้อคู่ชดั ๆ!” ปราณปรยี าดใี จจนเนอ้ื เตน้ ยง่ิ กวา่ ใครๆ หากจดุ พลฉุ ลองชยั ตรงนไ้ี ด้ เธอคงทา� ไปแลว้ ผสู้ งู วยั เฝา้ มองการทกั ทายของสองหนมุ่ สาวอยา่ งเปย่ี มหวงั ทว่าพวกเขากลับดูประดกั ประเดดิ กนั ชอบกล “น้องเดยี ร์มาเท่ยี วหรือครบั ” “เปล่าค่ะ เดียร์เรยี นอยู่ทีน่ ”่ี “อ๋อครับ พ่ีไม่เคยรู้เลย” กมลดาย้มิ พอเป็นพิธี ลวศั กรซึ่งมกั จะย้ิมเรย่ี ราดไปทั่วกก็ ลับกลาย เป็นคนสุภาพไปเสียอย่างนนั้ ปราณปรียาขบคิดว่าควรทา� อย่างไรต่อ แต่ได้ยนิ เสยี งห้าวของผู้ชาย อกี คนเข้าเสียก่อน “เดยี ร์!” ทั้งผีทั้งคนต่างก็หันไปมองหนุ่มตาน�้าข้าวท่ีลากกระเป๋าเดินทางตรง มาหากมลดา “ฮันส์” กมลดาละความสนใจจากลวัศกรไปหาไอ้หนุ่มชาวดัตช์ซ่ึงยิ้มแฉ่ง รับการเรียกช่ืออย่างน่าหมั่นไส้ ลวัศกรมองคนท้ังคู่ด้วยสายตาที่ท�าให้ปราณปรียาหว่ันใจว่าเขาต้อง เข้าใจผิดไปแล้วแน่ๆ ก่อนชายหนุ่มจะดึงก้านลากกระเป๋าเดินทางข้ึนมา

46 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น ดังคลกิ “พไ่ี ปก่อนนะครับน้องเดยี ร์” “ค่ะ สวัสดคี ่ะพ่ตี ้น” กมลดายกมอื ไหว้ลา เขารบั ไหว้ ผงกศรี ษะทักฮนั ส์ และลากกระเป๋าออกไป “ปัดโธ่เอ๊ย!” ปราณปรยี าสบถ ผีเพ่ือนใหม่ต่างก็หงุดหงิดจนถึงกับร้องโห่ หนึ่งในนั้นแกล้งลาก กระเป๋าฮนั ส์หนไี ปทา� ให้หนุ่มตานา�้ ข้าวต้องวงิ่ ตาม ปราณปรียาชูน้ิวโป้งทั้งสองมือเพ่ือขอบคุณเพื่อนๆ เธอมองกมลดา สลบั กบั ลวศั กรทเ่ี ดนิ ห่างออกไปไกลแล้ว ละลา้ ละลงั วา่ ควรท�าอยา่ งไรต่อดี สุดท้ายจงึ เลอื กตามลวศั กรไป สิ่งแรกท่ีปราณปรียามองเห็นทันทีที่ออกมาจากประตูซ่ึงกางกั้น ด่านศุลกากรกับบริเวณรอรับผู้โดยสารขาเข้าระหว่างประเทศก็คือ ลูกโป่ง น่ารักสองใบ เป็นวงกลมพ้ืนขาวสลับน�้าเงิน มีตัวอักษรภาษาดัตช์สีแดง เขียนว่า ‘Welkom’ หรอื ยินดีต้อนรบั นน่ั เอง แต่ท่ีน่ารักกว่าลกู โป่งคือเดก็ หญิงสองคนซ่ึงเป็นคนถอื มัน ทงั้ คเู่ ปน็ ชาวเอเชยี คนหนงึ่ อายปุ ระมาณแปดเกา้ ขวบ อกี คนคงจะสี่ หรอื หา้ สวมแจก็ เกตยนี สซี ดี กบั รองเทา้ ผา้ ใบสชี มพขู ลบิ ขาวเหมอื นกนั เปย๊ี บ ต่างกันตรงแม่หนูคนพี่สวมเสื้อยืดข้างในสีชมพูอ่อนกับกระโปรงหนังสีด�า ส้นั ๆ ดูเท่ๆ ส่วนคนน้องใส่เสือ้ ยดื สีเทาอ่อนกับกระโปรงบานฟฟู ่องสชี มพู เฉดเดียวกับสีเส้อื ยืดของพส่ี าว ทา� ให้ดเู ป็นสาวหวาน ขา้ งๆ เดก็ ทงั้ สองนา่ จะเปน็ พอ่ แมข่ องเธอเพราะหนา้ ละมา้ ยคลา้ ยกนั พวกเขาอายปุ ระมาณสส่ี บิ ตน้ ๆ คนเปน็ พอ่ รปู รา่ งสงู ใหญห่ ลอ่ คมเขม้ ทเี ดยี ว มเี ค้าคล้ายลวัศกร ภรรยาของเขาตัวเลก็ กว่ามาก ผมยาว หน้าสวยราวกบั ตุ๊กตา ทั้งสองโบกมือให้ลวัศกร ปราณปรียาตระหนักได้ทันทีว่าพวกเขาก็ คือนติ คิ ุณกบั ปณาลี

แ พ ร ณั ฐ l 47 นักธุรกิจหนุ่มย้ิมกว้าง โบกมือตอบ ลากกระเป๋าไปหา และยกมือ ไหว้คนท้ังคู่ “สวสั ดคี รบั พี่คุณ พี่ปลา สวสั ดคี รับพรมิ เพ็พ” ลวัศกรทักหนูน้อยท้ังสองซึ่งไหว้เขาอย่างเขินๆ คนพ่ียื่นลูกโป่งให้ ด้วยท่าทางไม่มน่ั ใจเท่าไร “ให้อาหรอื ขอบคุณครับ น่ารักจังเลย” เด็กน้อยหลบตา ท่าทางจะเขนิ เขามาก “พริม เพ็พจ�าอาต้นได้ไหมลูก อาต้นเป็นพี่ชายอาตาล เม่ือวานลูก เพิ่งโทร. คุยกบั อาตาลทางไลน์อยู่เลยไม่ใช่หรอื ” นิตคิ ณุ ถามบตุ รสาว ทว่า เด็กๆ ก็ยงั มองลวัศกรตาแป๋ว แต่ไม่พูดด้วย “อาตาลฝากอาตน้ ใหซ้ อื้ ขนมจากเมอื งไทยทพี่ รมิ เพพ็ ชอบมาใหด้ ว้ ย นะครับ อยู่ในกระเป๋าเดินทางใบนี้ เดี๋ยวกลับไปถึงบ้าน อาต้นจะเอาให้ นะครับ” เด็กๆ พยักหน้า แล้วไหว้ขอบคุณตามที่มารดาส่ัง แต่ก็ยังขัดเขิน อยู่น่ันเอง ลวัศกรซึ่งคงจะไม่ค่อยคุ้นกับการอยู่กับเด็กนักจึงดูเก้ๆ กังๆ ไปด้วย “พี่คุณ พ่ีปลา รอผมนานไหม ขอโทษด้วยนะครับที่ต้องรบกวน ทกุ คนให้มาไกลถึงอัมสเตอร์ดัมเลย” ลวัศกรกล่าวอย่างเกรงใจ กรุงอัมสเตอร์ดัมเป็นเมืองหลวงตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักร เนเธอร์แลนด์ แต่ศูนย์กลางของการบริหารประเทศที่แท้จริงอยู่ในกรุงเฮก อันเป็นท่ีตั้งของพระราชวังซึ่งพระมหากษัตริย์ทรงงาน ท�าเนียบรัฐบาล ทที่ า� การรฐั สภา ศาลฎกี า คณะกรรมการกฤษฎกี า สถานทสี่ า� คญั ทางราชการ รวมถึงสถานเอกอคั รราชทูตของประเทศต่างๆ นติ คิ ณุ จงึ ต้องขบั รถมาไกล ถงึ สสี่ บิ กิโลเมตรเพ่ือมารบั ลวศั กรท่ีสนามบิน “ไม่ต้องเกรงใจเลยต้น ระยะทางแค่น้สี บายมาก พข่ี ับมาบ่อยๆ ทีน่ ่ี รถไม่ติดเหมือนบ้านเรา” นติ คิ ณุ เอ่ย

48 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น “จรงิ ด้วยครบั ผมลมื ไป” ลวัศกรหวั เราะ “วนั นพี้ เ่ี ลยไดพ้ าเดก็ ๆ มาเทยี่ วเลน่ กนิ ขา้ วในอมั สเตอรด์ มั สนกุ กนั ไปเลย” “ค่อยยังช่วั หน่อยครบั ไม่งน้ั ผมรู้สึกผิดแย่” “คิดมากน่า นายมาท่ีนี่ทั้งทีพ่ีก็ดีใจ เราไม่ได้เจอกันมาต้ังนานแล้ว นะ” “ตน้ หวิ รเึ ปลา่ คะ เลยเวลาอาหารเยน็ มาแลว้ ดว้ ย พซ่ี อ้ื ขา้ วเยน็ เตรยี ม ไว้ให้ในรถ เดย๋ี วไปกินนะ” “ขอบคุณครับพี่ปลา ผมยังไม่หิว แต่เรารีบไปกันเลยก็ดีนะครับ เดย๋ี วจะเลยเวลานอนของหลานๆ” ลวศั กรจบั กา้ นสา� หรบั ลากกระเปา๋ เตรยี ม เดิน “ว้าย! อย่าเพิ่งไป รอหนูเดียร์ด้วย” ปราณปรยี าโวยวาย “พี่ต้องรอรับน้องอีกคนหน่ึงก่อน” นิติคุณผินหน้าไปทางประตูท่ี ผู้โดยสารจะออกมาจากด่านศุลกากร “เมอ่ื หรา่ ยจะมา” แมห่ นคู นเลก็ ถามพอ่ ของเธอดว้ ยส�าเนยี งไทยทไี่ ม่ ค่อยชัด ใครจะมา...ผู้ชายหรอื ผู้หญิง! ‘ถา้ เปน็ ผหู้ ญงิ ยา่ ตอ้ งกนั ออกไปอกี รเึ ปลา่ เนย่ี ’ ปราณปรยี าเรม่ิ กงั วล “น่ันไง มาแล้ว” เด็กน้อยคนโตตะโกน ปราณปรียาเบิกตากว้างเม่ือเห็นหญิงสาวที่เพ่ิงลากกระเป๋าเดินทาง ออกมาจากประตู

๕ ในรถตู้ของนิติคุณซ่ึงเขาท�าหน้าท่ีเป็นสารถีด้วยตนเอง ปณาลี น่ังอยู่ตอนหน้าของรถคู่กับสามี ส่วนห้องโดยสารด้านหลังซ่ึงมีเก้าอ้ีอยู่ สองแถวนน้ั ลวศั กรนง่ั อยแู่ ถวแรกกบั ลกู โปง่ ซงึ่ เขาผกู เอาไวก้ บั เกา้ อ้ี ขณะที่ หลานสาวทั้งสองนัง่ อยู่ตอนท้ายสดุ ของรถ ตรงกลางระหว่างเดก็ ๆ คือหญงิ สาวที่ลวศั กรไม่คดิ ว่าจะต้องมาเจอ กนั อกี กมลดาถอื ลกู โป่งท่เี หมือนกับของลวัศกรเปี๊ยบ หลานๆ ไมส่ นใจอาอย่างเขาเลยสักนดิ แต่กลับคุยจ้อเป็นภาษาไทย ปนอังกฤษกับกมลดาต้ังแต่วนิ าทีแรกท่พี บหน้า เห็นได้ชัดว่าสนิทกนั ‘เดยี ร์อยู่อะพาร์ตเมนต์เดยี วกับเรา เป็นเพ่ือนบ้านกัน’ นิติคุณแนะน�าสั้นๆ ตอนอยู่ที่สนามบิน ลวัศกรไม่แน่ใจว่าพ่ีชายรู้ หรอื ไม่ว่าเธอเป็นน้องของใคร และครอบครวั ของเขากับเธอก็ไม่ถกู กัน แต่ ลา� พงั ตวั ลวศั กรเองไมไ่ ดม้ ปี ญั หาอะไรกบั กมลดาอยแู่ ลว้ เขาแยกแยะไดว้ ่า มนั เป็นเรอ่ื งของผู้ใหญ่และเรอื่ งของลกู ผู้ชาย ผู้หญิงไม่เก่ียว ถ้าลวัศกรจะมีปัญหาอยู่บ้างในตอนน้ีก็คงเป็นแค่ความอิจฉาเล็กๆ

50 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น น้อยๆ ท่ีหลานสาวสนใจกมลดามากกว่าอาแท้ๆ เด็กน้อยมองมาอย่างไม่แน่ใจท้ังที่เขาพยายามส่งยิ้มผูกมิตร ส่วน กมลดาก็เหล่มองมาในบางครงั้ อย่างเช่นตอนนี้ พอเธอรู้ว่าเขาเองกม็ องอยู่ หญงิ สาวจึงทา� เป็นเล่น กับตุ๊กตาสุนัขสีฟ้าตัวยาวท�าจากผ้าท่ีท้ังเก่าและเหี่ยว เพราะไส้นุ่นข้างใน น่าจะยุบลงตามกาลเวลา แขน ขา และหางยาวๆ ของเจ้าหมาจึงลีบแบน ไปหมด ตรงขอบปากกับปลายเท้าท้ังสี่มีรอยลิปสติกกับยาทาเล็บสีแดง เลอะเปรอะ แต่กมลดากจ็ บั อุ้งเท้าหน้าของมนั ขึน้ มาอย่างทะนุถนอม ลวัศกรรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่า ลวิตรา น้องสาวของเขาเป็นคน ซื้อตุ๊กตาหมาตัวนี้ให้พริบพราวตอนที่เธอเกิด แต่กลับถูกใจเพ็พพินซึ่งรับ มรดกตุ๊กตาหมอนข้างสา� หรบั เด็กทารกนมี้ าจากพี่สาว ถึงขนาดพาไปไหนๆ ด้วย เขาเห็นรปู มนั บ่อยๆ ในโซเชยี ลมเี ดยี ของพส่ี ะใภ้ “น้องเพพ็ พาพ่หี มามารบั พ่เี ดยี ร์ด้วยหรือคะ สวัสดคี ่ะพีห่ มา” กมล- ดาเขย่าขาหน้าของมันเบาๆ “เฮลโล” เพ็พพินทา� เสยี งตา�่ ๆ ในล�าคอพร้อมยิ้มกว้าง “โอ้ น่พี ีห่ มาพดู หรือคะ” เพ็พพนิ พยกั หน้า ดึงตุ๊กตาพหี่ มาออกจากมอื กมลดา แล้วจับอุ้งเท้า ทง้ั สองของมนั มาประกบกนั อกี มอื กดหวั ใหก้ ม้ ลง เสมอื นเจา้ หมายกมอื ไหว้ “โอ้โห พห่ี มาไหว้สวยจังเลย” กมลดาหวั เราะคกิ ลวัศกรมองผู้หญิงต่างวัยทั้งสองคนยิ้มสดใสให้แก่กัน เขาอดย้ิม ไปด้วยไม่ได้ ‘น้องไอ้แบร์ยิม้ สวย’ เขาเผลอคิด ตอนน้ันเองที่กมลดาหันมา...รอยยิ้มของหญิงสาวค่อยๆ หุบลง กลายเป็นยม้ิ สุภาพ แม้ลวัศกรจะรู้สึกเสียดาย แต่เขาไม่ยอมเสยี ฟอร์ม ชายหนุ่มแกล้ง ยมิ้ ยียวน แถมยักค้วิ ให้อกี ต่างหาก แล้วจงึ หันไปชวนเพพ็ พินคุย

แ พ ร ณั ฐ l 51 “อาไมไ่ ดเ้ จอพห่ี มามาตง้ั หลายปแี ลว้ ขอทกั พหี่ มาดว้ ยคนไดไ้ หมครบั เฮลโล่พ่ีหมา” ชายหนุ่มแกล้งดัดเสียงตลกๆ พร้อมกับยื่นมือออกไปหา เจ้าตุ๊กตา เพ็พพนิ กุมขาหน้าของมนั มัน่ สบตาผู้เป็นอาอย่างไม่แน่ใจ “ให้พหี่ มาทกั อาตน้ ด้วยสคิ ะ” กมลดาเอ่ยหลงั จากเกดิ ความเงยี บอยู่ นาน เหน็ ได้ชัดว่าหญงิ สาวมีอิทธิพลต่อหลานของเขา เพ็พพินย่ืนเท้าหน้า ของเจ้าตุ๊กตามาให้ชายหนุ่มจับ “เฮลโล” เธอพูดค่อยๆ “เฮลโลพหี่ มา” ลวศั กรเขยา่ ขามนั เบาๆ “นอี่ าต้นนะครบั อาขอไปอยู่ ทบี่ ้านด้วยคนได้ไหมครบั พหี่ มา” ลวศั กรรอ้ื ฟน้ื วธิ เี ลน่ กบั เดก็ ผหู้ ญงิ จากทเ่ี ขาเคยเลยี้ งนอ้ งสาวซง่ึ มอี ายุ ห่างกันถงึ แปดปี เธอเคยติดตุ๊กตามาก ถงึ กับนบั เป็นคนในครอบครวั ด้วย บางทีลวิตราอาจรักมันย่ิงกว่าเขาเสียอีก ถ้าเขาไม่ให้เกียรติตุ๊กตาตัวโปรด ของน้อง มนั จะเป็นปัญหาระดบั ชาติทีเดยี ว เขาจึงต้องให้เกยี รติพ่ีหมาของ เพพ็ พินด้วยเหมือนกนั “พหี่ มาบอกว่าด้าย” เพ็พพนิ พดู ไทยไม่ชัด อาจเป็นเพราะว่าตอนมาอยู่ท่ีนีใ่ หม่ๆ เธอซง่ึ อายเุ พง่ิ สองขวบไมเ่ ขา้ ใจภาษาองั กฤษเลย เมอื่ เขา้ เรยี นในระดบั กอ่ นปฐมวยั จึงมีปัญหาในการสื่อสารอย่างมาก ท�าให้ไม่อยากไปโรงเรียน ทุกคนใน ครอบครัวจึงพยายามพูดภาษาอังกฤษด้วย ตอนนี้เพ็พพินส่ือสารภาษา อังกฤษได้ปร๋อ แต่พูดภาษาไทยเป็นสา� เนยี งฝรง่ั และไม่เข้าใจความหมาย ของค�ายากๆ “ขอบคุณครับ” ลวัศกรย้มิ ร่า ใจช้นื ท่เี ห็นหลานคนเล็กย้มิ เขนิ ๆ ให้เขามากขนึ้ ชาย หนมุ่ อยากจะเขา้ ขา้ งตวั เองวา่ เหน็ รอ่ งรอยทง่ึ ๆ ในดวงตาของหญงิ สาวซงึ่ นง่ั

52 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น อยู่ตรงกลาง เธอคงไม่คดิ ว่าเขาจะเล่นกับเด็กผู้หญงิ ได้ กมลดาเสมองไปทางพรบิ พราว แล้วขมวดคิว้ “ทา� ไมน้องพรมิ เงียบจังคะ ข้ึนรถมาด้วยกันรึเปล่าน้า” คา� ถามของหญงิ สาวทา� ใหล้ วศั กรเบนสายตาไปทางหลานคนโต พรบิ - พราวนง่ั เงยี บกรบิ มาตัง้ แต่ขึน้ รถได้สักพกั หนง่ึ แล้วจริงๆ นน่ั แหละ ดวงตากลมแปว๋ มองมาทางเขา...ไมส่ ิ มองมาทเี่ กา้ อขี้ า้ งๆ เขา ใบหนา้ เคร่งเครียด “ว่าไงครบั พริม วนั นพี้ าเพือ่ นมารบั อาต้นด้วยรึเปล่า อาตาลบอกว่า พริมก็มเี พอื่ นตุ๊กตาเหมือนกัน ชอ่ื อะไรนะ...คัปเค้กใช่ไหม คปั เค้กมาด้วย รเึ ปลา่ ครบั ” ลวติ รารา่ ยยาวถงึ ความชอบของหลานใหเ้ ขาฟงั มาหลายวนั แลว้ พริบพราวส่ายศรี ษะ “ไม่ได้พามาหรอื งัน้ เด๋ยี วอาต้นค่อยไปเจอคัปเค้กทบี่ ้านเนอะ” หลานคนโตยังคงเงียบกริบ “ท�าไมน้องพริมไม่ตอบอาต้นล่ะคะ วันน้ีพ่ีเดียร์แทบไม่ได้ยินเสียง หนูเลย เป็นอะไรรึเปล่า” กมลดาย่นหัวคิ้วพลางกุมมือเด็กหญิงซ่ึงสีหน้า คล้ายจะร้องไห้เต็มแก่ “พรมิ เป็นอะไรลกู ” ปณาลถี ามมาจากทีน่ ง่ั ตอนหน้าของรถ พรบิ พราวมองมารดา แลว้ เลอื่ นสายตามาทางลวศั กร...ลกู โปง่ ...และ ทีน่ ั่งว่างๆ ข้างเขา นยั น์ตาสนั่ ระริกราวกบั หวาดกลัวอะไรสกั อย่าง “น้องพริม...” กมลดาโอบบ่าเด็กน้อย ลกู โป่งในมือเธอแกว่งไปมา พรบิ พราวสบตาหญงิ สาว แลว้ ยดื กายขนึ้ กระซบิ ขา้ งหเู ธอดว้ ยเสยี ง ที่ไม่เบานกั เพราะลวศั กรได้ยนิ “พีเ่ ดยี ร์ คนนนั้ ...เขาเป็นใครหรอื คะ” “คนนั้น...ก็...อาต้นไงคะ คุณอาของหนูไง” กมลดาเลิกค้ิวขึ้นมอง ลวศั กรอย่างงนุ งง ชายหนุ่มเอะใจ เขารู้สกึ ว่าพริบพราวไม่ได้มองมาท่ีตน แต่เป็นท่ีน่งั

แ พ ร ณั ฐ l 53 ข้างๆ ต่างหาก...ท่วี ่างๆ นัน่ ... หรอื จรงิ ๆ แล้วมนั ไม่ได้ว่าง! “พริมหมายถงึ ใครครับ” “ผหู้ ญงิ สพี งิ ก”์ เพพ็ พนิ เปน็ คนตอบแทน พลางชมี้ ายงั เกา้ อข้ี า้ งๆ เขา ใจของลวศั กรกระตกุ วาบ จๆู่ เขากน็ กึ ถงึ แอรโ์ ฮสเตสชดุ สชี มพทู เี่ หน็ ในฝัน! “ผู้หญิงคนไหน ไม่มนี ะลกู ” ปณาลรี ้องเสียงหลง เปน็ ครงั้ แรกทก่ี มลดาสบตาลวศั กรตรงๆ แตด่ วงตาเตม็ ไปดว้ ยความ คลางแคลงและพรน่ั พรงึ เขาเองกเ็ รมิ่ จะกลัวเหมือนกัน... ผู้หญิงชุดชมพูซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอ้ีว่างข้างลวัศกรก็ตกใจมากท่ีมี มนษุ ย์มองเห็นตน “หนูเหน็ ย่าด้วยหรอื !” “ฮือ...” พริบพราวคราง ซุกหน้าเข้ากับต้นแขนของกมลดาพร้อม หลบั ตาปี๋ “น้องพริม ไม่มีอะไรหรอกนะ” กมลดาโอบปลอบเด็กน้อย “ตายแล้ว อย่ากลัวย่าเลยนะ ย่ามาดี” ปราณปรยี าละลา�่ ละลกั บอก “ย่าหนอู ยู่ไทยแลนด์...” เพ็พพินแย้ง “น่กี ็ย่า...” ปราณปรียาเถยี ง “ย่าไหนครับเพ็พ” ลวัศกรหันขวับมาทางผีตนท่ีถูกเรียก เขากวาด สายตาไปรอบๆ ค้นหาว่าเธออยู่ไหน แต่คงมองไม่เหน็ “ย่าสีพงิ ก์” “เพพ็ พดู อะไรน่ะลกู ไม่เอานะ แม่กลวั ” ปณาลีเหลียวหลังมาทา� หน้าเครียด นิติคณุ ซง่ึ ขับรถอยู่กเ็ หลือบมอง กระจกส่องหลงั อย่างไม่สบายใจ

54 l อ อ ก แ บ บ รั ก หั ก แ ร ง แ ค้ น “แย่แล้ว! ย่าไปก่อนดกี ว่า” พดู จบปราณปรียาก็หายตวั วับ หนปี ัญหาไปเลยทันที “ย่าหายปายแล้ว!” เพ็พพินตะโกน ช้ีโบ๊ชเ้ี บ๊ไปข้างหน้า พริบพราวลืมตาข้ึนข้างหนึ่งเพ่ือแอบมอง ก่อนเธอจะค่อยๆ ขยับ ออกจากอ้อมกอดของกมลดาอย่างกลัวๆ กล้าๆ “หายไปแล้วหรอื ” “หนพู ูดถงึ ใครกนั น่ะลกู ” ปณาลีถามบุตรสาว “หมา่ ม้ี หนเู หน็ ผหู้ ญงิ นง่ั ขา้ งๆ อาตน้ เมอ่ื ก”้ี พรบิ พราวบอกเสยี งสนั่ “ตอนนี้ ม่ายมแี ล้ว” เพพ็ พนิ พดู ต่อ ลวัศกรมองไปข้างตัวอย่างขยาด เขาสบตากมลดาซ่ึงมองมาด้วย ความระแวง ต่างคนต่างหน้าเครียด ก่อนกมลดาจะกระแอมสองที แล้ว เปลย่ี นเรือ่ ง “พ่ีเดียร์ว่า...เรา...มาดูของท่ีพี่เอามาฝากกันดีกว่า พ่ีซื้อลิปมันมีสีที่ น้องพรมิ กบั น้องเพ็พอยากได้มาให้แล้วนะคะ อยู่ในกระเป๋าน่ีแหละ...” กมลดาเปิดกระเป๋า แต่มอื ข้างหนง่ึ ถือลกู โป่งอยู่ทา� ให้ไม่ถนดั หญงิ สาวจงึ ขอร้องเขา “ขอโทษนะคะพีต่ ้น เดยี ร์ขอฝากลกู โป่งได้มัย้ ” “ได้ส”ิ ชายหนุ่มรับลูกโป่งมาถอื “ขอบคุณค่ะ” กมลดายิ้มเป็นการเป็นงาน เธอเปิดกระเป๋าหนัง สนี ้�าตาลทีว่ างอยู่บนตัก “น้องพรมิ ขา ช่วยพี่หาลิปมนั หน่อยได้ไหมคะ มัน อยู่ตรงไหนน้า” พรบิ พราวพยกั หน้าช้าๆ แม้จะยงั มคี วามหวาดกลัวจนหน้าซดี แต่ก็ ยอมขยบั ตวั เปล่ียนท่าน่ัง ยืน่ มือน้อยๆ เข้าไปในกระเป๋า “หนูช่วยๆ” เพ็พพินโบกตุ๊กตาหมา แต่ตดิ ที่ออกจากคาร์ซตี ไม่ได้ “ได้เลย แต่ให้พี่พริมหาก่อนนะคะ แล้วน้องเพพ็ ค่อยหาของตัวเอง”

แ พ ร ณั ฐ l 55 กมลดาเปิดปากกระเป๋าให้กว้างข้นึ “หนเู จอแล้ว” พริบพราวหยบิ ลิปมนั สโี อลด์โรสออกมา “ของหนลู ่ะ” เพ็พพนิ ย่นื มือออกมา “อะน”่ี กมลดาสง่ กระเปา๋ ใหเ้ ดก็ นอ้ ย ไมน่ านเพพ็ พนิ กเ็ จอลปิ มนั ของ ตนเอง “ขอบคุณพเ่ี ดยี ร์ด้วยค่ะลูก” ปณาลีเตือน ทั้งสองยกมือไหว้ขอบคุณกมลดา ก่อนจะละความสนใจจากทุกสิ่ง พากันทาลิปมันบนเรียวปากและขอดูกระจกจากตลับแป้งของกมลดาเพื่อ ช่ืนชมสปี ากอ่อนๆ ของตน ค่อยยังช่ัวท่ีหลานๆ ลืมผู้หญิงชุดสีชมพูไปแล้ว ทว่าลวัศกรไม่ลืม ง่ายๆ เขาเหล่มองเก้าอี้ว่างข้างกายซึ่งมีเพียงลูกโป่งแกว่งไปมาตามการ เคล่อื นตวั ของรถ หวงั ว่าจะไม่มใี ครอยู่ตรงนนั้ แต่อย่างน้อยในตอนนี้เขาก็ ขอบคณุ ไหวพริบของกมลดาทเี่ อาลปิ มนั มากู้วกิ ฤติไปได้ ลวัศกรผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก และเห็นว่ากมลดาก็ถอนหายใจ แทบจะพร้อมกนั พวกเขามาถึงกรุงเฮกอย่างราบรื่นโดยไม่มีใครเห็นอะไรแปลกๆ อีก เด็กทั้งสองก็เหมือนจะลืมเหตุการณ์เม่ือครู่ไปแล้ว เอาแต่คุยจ้อให้ กมลดาฟังว่าช่วงสองอาทิตย์ท่ีหญิงสาวกลับไปเมืองไทย พวกเธอท�าอะไร บ้าง นิติคุณขับรถไปตามถนนในกรุงเฮกอันสงบเงียบ แม้จะเป็นเวลา หัวค่�าของวนั หยดุ สุดสัปดาห์ การจราจรก็บางตากว่ากรุงเทพฯ มาก รถตู้ แล่นผ่านย่านธุรกิจอันเต็มไปด้วยตึกสูงทันสมัย ก่อนตัวอาคารจะเตี้ยลง เมื่อถึงย่านเมืองเก่า แสงไฟสีทองส่องให้เห็นตึกรามบ้านช่องแบบดัตช์ อนั เรยี บงา่ ยแตง่ ามสงา่ ตงั้ ขนานไปกบั คคู ลองซงึ่ มเี กอื บทกุ ทอ้ งถนน อาคาร ส่วนใหญ่สงู ประมาณส่หี ้าช้นั มบี ้างทีส่ ูงกว่านนั้ แต่กไ็ ม่มาก นอกจากเลน