สัมพันธ์ลับ สัมผัสรัก ของ อัมริสา

1 ตอ่ ใหไ้ มเ่ หน็ ใบหนา้ แตแ่ ผน่ หลงั บอบบางในชดุ เดรสเชติ้ สีเข้มเข้าคู่กับบตู สั้นก็ท�ำให้กวิสราจ�ำได้ดีว่าคนท่ยี นื อยู่นัน่ คือใคร จึง ส่งเสียงสดใสออกไปทัก หวังได้รับรอยยิ้มแสนหวานเป็นการตอบรับ หลงั จากทไ่ี ม่ได้เจอกันมาสกั พัก “แพร” แต่สิ่งที่คาดหวังไว้กลับไม่เกิดข้ึนสักนิด มีเพียงใบหน้าหวาน งองำ�้ กับน้�ำเสียงที่แสดงอาการไม่พอใจอย่างเหน็ ได้ชดั “เกล! ทำ� ไมมาช้า” “ขอโทษทีแพร รถแท็กซ่ีมันเสียกลางทาง เกลเผ่ือเวลาไว้แล้ว อตุ ส่าห์ไม่นั่งรถเมล์ ยอมเสียค่าแทก็ ซ่ี แต่มันสดุ วสิ ัยจริงๆ ข้างนอก ร้อน เราเข้าห้างกนั เถอะ” มอื ท่กี ำ� ลงั จะฉวยข้อมอื บาง หวังปะเหลาะ แฟนสาวให้อารมณ์เย็นลง กลับไขว่คว้าได้เพียงอากาศ “อย่ามาจบั แพรนะ มอื เกลไปเลอะอะไรมา เหงอื่ ก็ออกเต็มตวั เลย” กวสิ รากม้ มองสองมอื ของตวั เอง จงึ เหน็ วา่ มนั คอ่ นขา้ งเลอะเทอะ จริงอย่างท่แี พรไหมว่า “เออ่ คอื ...พอดเี กลชว่ ยลงุ แทก็ ซแ่ี กเขน็ รถเขา้ ขา้ งทางนะ่ สงสยั อมั รสิ า 7

มอื มันเลอะตอนนั้น”  ใบหน้าหวานของกวิสราจืดเจ่ือน มือขวายกขึ้นเกาศีรษะท่ี ปกคลุมไปด้วยผมส้ันสีเข้มอย่างคนท�ำตัวไม่ถูก ทุกอย่างดูเกะกะข้ึน มาทนั ทเี มือ่ ถูกแพรไหมจ้องมองด้วยแววตาไม่ชอบใจ “ทำ� ไมชอบทำ� ตวั แบบน้ี เกลกร็ วู้ า่ แพรไมค่ อ่ ยวา่ ง แพรเรยี นหนกั สองวนั มาน้แี พรยงั ไม่ได้นอนเลย กย็ งั จะชอบโทร. มาวอแว ชวนออก มาขา้ งนอกอยไู่ ด้ แลว้ เกลเปน็ คนชวนแทๆ้ ดนั ไปชว่ ยใครทไี่ หนไมร่ เู้ ขน็ รถ ปลอ่ ยใหแ้ พรรอเกอื บครงึ่ ชวั่ โมงไดย้ งั ไง! แพรเหนอ่ื ย แพรเบอ่ื แพร อยากกลับบ้าน” กวิสรารีบว่ิงมาดักหน้าแฟนสาวทันทีเม่ือเห็นว่าเธอจะเดินหนี กลบั บ้าน โดยพยายามไม่เผลอไปจับเนื้อตวั ของแพรไหม เพราะกลัว ว่าเธอจะอารมณ์เสียไปมากกว่าน้ี “เดย๋ี วดแิ พร เกลขอโทษ ไปซอ้ื ของกนั นะๆ คราวทแ่ี ลว้ แพรบอก ว่าอยากได้กระเป๋าไง เกลเก็บเงนิ ตง้ั หลายเดอื น แพรจะรีบกลบั จรงิ ๆ เหรอ” สองขาเรยี วทก่ี ำ� ลงั จะกา้ วเดนิ หนหี ยดุ ชะงกั ทนั ทเี มอ่ื ไดย้ นิ แบบ นัน้   “ช่วงนี้เกลรวยเหรอ” ค�ำถามถูกส่งมาหย่ังเชิงพร้อมรอยยิ้ม น้อยๆ มุมปาก “ก็ไม่ได้รวย อย่างเกลไม่เฉียดคำ� ว่ามกี นิ เลยแพร แค่พอมีเงนิ เก็บอยู่บ้าง” กวสิ ราตอบคำ� ถามแฟนสาวอยา่ งไมค่ ดิ อะไร เพราะรสู้ ภาพการ เงินกันดีอยู่แล้ว เธอท�ำงานสายตัวแทบขาด จะไม่มีเก็บเผื่ออนาคต เลยคงเป็นเร่ืองแปลก แถมคร่ึงปีหลังมานี้แทบไม่ได้เจอแพรไหมเลย กว่าจะนัดเจอกันได้แต่ละทีก็ยากเย็น เธอจึงไม่เคยมีโอกาสได้ใช้เงิน ไปกับของฟุ่มเฟือยสกั นิด 8 สัมพนั ธล์ บั สมั ผัสรกั

สองมือบางของแพรไหมคว้าแขนกลมกลึงของกวิสรามาเขย่า อย่างแรงราวเดก็ เลก็ รอยยมิ้ หวานแตง่ แตม้ บนใบหน้าอ่อนเยาว์ ไรซ้ งึ่ สหี น้าหรอื ท่าทางรังเกยี จรงั งอนเช่นเมอื่ ครู่ “จริงนะ”  “อือ แพรอยากได้กระเป๋าแล้วใช่ไหม ไปซื้อกนั แต่ขอเกลเข้า ห้องน�้ำล้างมือก่อนนะ” กวิสรายกมือข้ึนให้แพรไหมดูว่ามันยัง เลอะเทอะอยู่มาก “ไมเ่ อาแลว้ รนุ่ นน้ั ตกเทรนดไ์ ปหลายเดอื นแลว้ ใครเขาจะอยาก ได้กนั ” “อ้าวเหรอ งั้นเปลีย่ นรุ่นก็ได้นะ” “แพรไม่อยากได้ของ ตอนนแ้ี พรอยากได้อย่างอืน่ ” “อะไรเหรอ บอกมาสิ” “คยุ ตรงนไ้ี ม่สะดวก เกลไปลา้ งมอื ในห้องนำ้� ก่อนนะ เดย๋ี วค่อย หาที่น่งั คุยกนั นะๆ เช่อื แพรสิ” แม้จะรู้สึกทะแม่งๆ แต่กวิสราก็ยอมเดินเข้าห้างสรรพสินค้าที่ ติดแอร์เยน็ ฉ�่ำตามแรงผลักจากด้านหลังของแฟนสาว กลน่ิ อนั ชวนคนุ้ เคยทต่ี ดิ ปลายจมกู ทำ� เอาคว้ิ เรยี วขมวดแนน่ เพิ่งถอดผ้ากันเปื้อนหนีจากมันมาไม่ถึงสองชั่วโมงดี เธอก็ต้องมานั่ง ดมกล่ินกาเฟอีนที่ลอยอบอวลไปทั่วในร้านกาแฟอีกคร้ัง และคร้ังนี้ ไมใ่ ชใ่ นรา้ นของทวิ ไผ่ เจา้ นายสดุ แสนจะใจดขี องเธอ แตเ่ ปน็ รา้ นกาแฟ แบรนด์ดงั ท่ตี ั้งอยู่ในห้างสรรพสนิ ค้า “เกล ด่ืมอะไรไหม” “ไม่เอา เบอื่ แล้ว กนิ ทุกวนั ” “เอาหน่อยน่า กินเป็นเพ่ือนแพรหน่อย อย่าท�ำหน้าแบบน้ันสิ เกล แพรน้อยใจนะ” อมั ริสา 9

“คาราเมลมคั คอิ าโตแลว้ กนั ” กวสิ รารบี สง่ั ทนั ทเี มอ่ื แฟนสาวบน่ น้อยใจ “เกลน่ารกั จัง นงั่ รอแป๊บนงึ นะ เดี๋ยวแพรไปส่งั ให้” ร่างเลก็ ของ แพรไหมลกุ ออกจากโต๊ะไปส่งั เครือ่ งดม่ื อย่างร่าเรงิ “เฮ้อ...คนื นี้ไม่ต้องนอนแล้วมง้ั ตู ก่อนมาก็กนิ นี่กก็ นิ อีก เจาะ เลอื ดมาคงไหลออกมาเป็นกาเฟอีน” แมจ้ ะบน่ แบบนน้ั แตเ่ มอื่ แฟนสาวหนั มามองกย็ งั คงสง่ ยมิ้ หวาน ให้เช่นเคย แก้วเคร่อื งด่มื ที่สงั่ ถูกเลือ่ นไปวางตรงหน้าอย่างเอาใจใส่ “เกลดื่มสิ” กวิสรายกแก้วกาแฟขนึ้ มาดูดอย่างเอาใจก่อนเร่ิมเข้าเรื่อง “ตกลงแพรอยากได้อะไรจากเกล” “คอื ...แพรจะขอยมื เงนิ เกลหน่อยได้ไหม เดี๋ยวมีเม่อื ไหร่แพรใช้ คนื ” “หืม...แพรร้อนเงินเหรอ” ศีรษะเล็กเอียงเล็กน้อยเม่ือข้องใจ บ้านของแพรไหมค่อนข้างฐานะดี ถงึ ไม่นบั เป็นเศรษฐรี ำ่� รวยมหาศาล แต่กไ็ ม่น่าจะมปี ัญหาเรื่องเงนิ ได้เลย “นดิ หน่อย พอดีช่วงนแ้ี พรหมนุ เงนิ ไม่ทัน” “แล้วแพรจะเอาเท่าไหร่” กวิสราถามอย่างใจกว้าง เพราะกับ แพรไหมแล้วน้นั อะไรเธอก็ให้ได้  “สแ่ี สน” เจา้ ของเสยี งหวานตอบออ้ มแอม้ ผดิ กบั คสู่ นทนาทรี่ บั ฟังโดยสน้ิ เชิง “ฮะ! สแี่ สน!” กาแฟแทบพุ่งออกจากปากเมอ่ื ได้ยนิ จำ� นวนเงิน วนั นจ้ี ะรบี แจ้นกลบั ไปเล่าให้พท่ี วิ มนั ฟงั เลยว่านอ้ งรกั มากนิ กาแฟแก้ว ละส่แี สน! “เกลไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นหรอกนะแพร” กวิสราพูดอย่าง จนปัญญากับตวั เลขท่สี งู ล่วิ เกินเงินเก็บในบญั ชีไปไกล 10 สัมพันธล์ ับ สมั ผสั รกั

“ว่าแล้ว” ใบหน้าสวยของแพรไหมออกอาการเซ็งสุดขีดอย่าง ไม่คิดปิดบงั “เกลถามแพรไดไ้ หมวา่ จะเอาเงนิ เยอะแยะขนาดนนั้ ไปทำ� อะไร” “ถามทำ� ไม รแู้ ลว้ จะชว่ ยไดเ้ หรอ” หญงิ สาวเอย่ กระแทกกระทน้ั ตามแรงอารมณ์ คล้ายกับว่าเร่ืองท้ังหมดเป็นความผิดของกวิสราที่ ไม่มีเงนิ ให้เธอยมื “ก็จะได้ช่วยกันหาทางออกไง บอกมาเถอะว่าจะเอาเงินไปทำ� อะไร ถา้ แพรไมบ่ อก เกลจะไปถามคณุ ลงุ เอาเองวา่ มนั เกดิ อะไรขน้ึ กบั แพร” “ไม่เอานะเกล ห้ามบอกพ่อแพรนะ ขอร้อง” แพรไหมรบี คว้า มือกวสิ ราไว้เม่อื เหน็ ว่าแฟนของเธอเอาจรงิ “ไม่ให้บอกงั้นกเ็ ล่ามา ท้ังหมด อย่าคดิ จะโกหกกัน เกลก�ำลัง หาทางช่วยแพรอยู่นะ”  แม้แพรไหมจะดูเหวี่ยงวีนและเอาแต่ใจแค่ไหน แต่ก็ต้องยอม กวิสราทกุ อย่าง เมอ่ื ช่ือของบดิ าโผล่ขน้ึ มากลางวงสนทนา  “แพรจะเอาไปใช้หน้ี” สุดท้ายแพรไหมก็ต้องยอมเล่าจนได้ เพราะสายตาจรงิ จงั ของกวิสราทม่ี องจ้องมากำ� ลังบอกว่าเธอเอาจรงิ “แพรไปเป็นหน้ใี คร ตอนไหน” “แพรติดหนี้พนัน” เสียงเบาราวกระซิบหลุดออกมาคล้ายกลัว ว่าผู้คนท่ีน่งั รอบข้างจะได้ยนิ ใบหน้าหวานแดงก่�ำยามเล่าเรือ่ งความ ผิดพลาดของตวั เอง “พี่ต่อ ท่ีเป็นรุ่นพี่ที่คณะชวนแพรเล่นบาคะราออนไลน์ แรกๆ มันกด็ ี เกลรู้ไหมว่ามันได้เงินง่ายมากเลย แพรเล่นไม่นานกม็ ไี ด้มีเสีย เล่นไปเล่นมาได้เงนิ เป็นหมน่ื แล้วแพรก็เลิกเล่น เพราะกลัวพ่อจับได้” “ยงั ไงต่อ” “ทนี แ้ี พรอยากเปลยี่ นมอื ถอื กบั กระเปา๋ เกลกร็ วู้ า่ พวกปนุ่ กบั กก๊ิ อมั รสิ า 11

ชอบข่มแพร...” “แพรไหม สรปุ เลย” ยงิ่ แพรไหมเลา่ เรอื่ งมากเทา่ ไร กย็ งิ่ ทำ� ใหก้ าแฟในแกว้ รสชาตแิ ย่ ลงเท่านั้น ต่อให้รสชาติดัง้ เดมิ ดสี ักแค่ไหน ตอนนมี้ นั ก็ไม่สามารถทำ� ให้กวิสรารู้สึกดีขึ้นได้เลย ภายในล�ำคอแห้งผากฝืดเฝื่อน แค่กลืน น้ำ� ลายยังรู้สึกได้ว่ายากล�ำบาก “แล้วแพรก็เลยกลับไปเล่นอีกคร้ัง ทีนี้มันมีแต่เสียกับเสีย จน แพรเครียด เงินเกบ็ ท่ีได้จากการเล่นคร้ังทีแ่ ล้วกเ็ กอื บหมด” แพรไหมเหลือบมองแฟนสาวของตัวเองเล็กน้อย เมื่อเห็นว่า กวสิ ราไม่มที ีท่าจะว่ากล่าวอะไร จงึ กลน้ั ใจบอกความจรงิ ไปทงั้ หมด “ทนี พี้ อแพรโทร. ไปปรกึ ษาพตี่ อ่ แกกแ็ นะนำ� วา่ จะพาเขา้ ไปเลน่ บาคะราของจริง เล่นออนไลน์มันโกงกันง่าย ไปบ่อนว่ิงของจริงเลย เล่นไม่กตี่ าก็ได้เงินคนื แล้ว” “แล้วแพรก็ไป?” เป็นค�ำถามท่ีไม่ต้องการค�ำตอบ เพราะถ้า แพรไหมไม่ได้ไป จะมายืมเงนิ เธอทำ� ไมต้งั สี่แสน “ใช่” “รถยังอยู่ไหม” กวสิ ราถามหารถญี่ปุ่นขนาดกะทดั รดั ท่ีลงุ อมร พ่อของแพรไหมซอ้ื ให้ใช้ตอนเข้ามหาวิทยาลัยปีหนึง่ “แพรจ�ำน�ำไว้ท่ีบ่อน” จะเรียกว่าจ�ำน�ำคงไม่ได้ เรียกว่าเธอใช้ รถลงไปเดิมพันจะดีกว่า สุดท้ายตอนออกจากบ่อน เธอก็ต้องกลับ แทก็ ซี่โดยขอหยบิ ยืมเงนิ พตี่ ่อเป็นค่าเดนิ ทาง กวสิ ราหลบั ตาแน่นอย่างหนักใจเมอื่ ได้ยินคำ� ตอบของแพรไหม “รู้ตัวไหมว่าตวั เองถูกล่อไปเชอื ด” แพรไหมปล่อยโฮอย่างสุดกลั้นแทนค�ำตอบนั้น เป็นเวลาเกือบ สัปดาห์ทีเ่ ธอถกู โทร. ทวงเงินจนแทบคลงั่ “เกลช่วยด้วย พ่อเอาแพรตายแน่” แพรไหมเขย่ามือกวิสรา 12 สมั พนั ธ์ลบั สัมผัสรกั

ร้องขอความเห็นใจ “เกลพาไปแจ้งความไหม” “ไม่เอา” เสียงหวานสนั่ เครือด้วยความกลวั ‘ว่าแล้ว’ ท�ำไมมันยากแบบน้ีนะ ทุกทางออกท่ีพอจะมองเห็น ล้วนถกู ปิดตาย หลงั จากแพรไหมเลา่ ทกุ อยา่ งจบ บรรยากาศบนโตะ๊ กลบั มเี พยี ง ความเงียบงัน ไม่มีแม้เสียงต่อว่าออกจากปากกวิสราแม้เพียงครึ่งคำ� และตอนท่ีเสียงร่�ำไห้ของแพรไหมใกล้จะหยุดลง ก็เป็นเวลาเดียวกับ การมาถึงของใครคนหนึ่ง  “ขอโทษนะครบั ออกจะดเู ป็นการเสียมารยาทไปสกั นดิ แต่ผม ขอรบกวนเวลาพวกคุณสกั ครู่ได้ไหมครับ” อัมริสา 13

2 เชา้ วันต่อมา แครก... ครดื ... เสยี งไมม้ อปกระทบพน้ื ดงั ไปมารอบๆ รา้ น ทา่ ทางกระฉบั กระเฉง หากใครได้มองใบหน้าของคนถูพ้ืนสักนิดจะรู้ได้เลยว่า มีเพียงกาย หยาบท่ียงั คงขยันขนั แข็งไม่เปลยี่ น “เป็นไรไอ้เกล ทำ� ท่าทำ� ทางเหมอื นหมาท่ีบ้านตาย” “เกลไม่เคยเลี้ยงหมาเหอะพี่ทิว” กวิสราท�ำปากยู่ใส่เจ้านาย ก่อนจะหนั ไปท�ำหน้าท่ขี องตัวเองต่อ “แน่ะ ไอ้น่ี คนอุตส่าห์เป็นห่วง เอากาแฟไหม พ่ชี งเผือ่ ” ทวิ ไผ่ เปิดเครอ่ื งชงกาแฟใหต้ วั เอง แลว้ หนั มาถามความตอ้ งการของลกู นอ้ ง ในร้าน กวสิ ราหนั มามองแลว้ สา่ ยหนา้ ปฏเิ สธ เนอื่ งจากเมอ่ื คนื เธอนอน ไม่ค่อยหลบั ส่วนหนง่ึ กเ็ พราะเอาแต่ซดั กาแฟไม่ยงั้ แต่เมอ่ื มองร่างสูง ทย่ี นื อยหู่ ลงั เคานเ์ ตอรก์ ไ็ ดแ้ ตค่ ดิ วา่ มเี จา้ นายทไ่ี หนใจดแี บบทวิ ไผบ่ า้ ง นะ  “แล้วตกลงเปน็ อะไร เมอื่ วานไปหาแฟนมาไมใ่ ช่เหรอ ท�ำไมซมึ 14 สัมพันธ์ลับ สมั ผัสรัก

ขนาดน้ี” ร่างสูงยกแก้วกาแฟร้อนออกมานั่งดื่มบนเก้าอี้สูงหน้า เคาน์เตอร์ ชวนกวสิ ราคยุ พลางละเลียดชมิ เคร่ืองด่มื ทลี ะนดิ “พีท่ วิ อย่ารู้เลย ช่างมนั เหอะ” “บอกหน่อยน่าเกล พอดอี ยากเสือกเรื่องชาวบ้านยามเช้า” “เออ กไ็ ด้ๆ เหน็ แกท่ พ่ี ท่ี วิ ชอบสอดร้สู อดเหน็ นะ” กวสิ ราหนั มา ยืนคยุ กับทวิ ไผ่เต็มตัว อ้อมแขนยังคงกอดไม้มอปไม่ห่างกาย “เล่ามาดิ๊” “ก่อนจะเล่า พท่ี ิวพอจะมเี งนิ ให้เกลยืมบ้างไหม” แม้ปากจะถามไปแบบนั้น แต่แววตากลับเหม่อลอยเพราะรู้ คำ� ตอบอยู่แล้ว แกล้งถามไปอย่างน้ันเองเพื่อเปิดประเด็นที่จะเล่า แต่ แค่คดิ ถงึ เร่อื งเม่ือวาน เธอกท็ ้อทจี่ ะเล่าเช่นกนั “จะเอาเทา่ ไหร”่ ทวิ ไผล่ กุ ขน้ึ ยนื แลว้ ลว้ งกระเปา๋ กางเกง หวงั จะ หยิบเงนิ ให้ลกู น้อง “สกั ส่แี สน” พรวดดด กาแฟท่ีเพิ่งดื่มไปอึกใหญ่ถูกพ่นออกมาเต็มพื้นร้าน เพราะ ทวิ ไผ่ส�ำลักกาแฟอย่างแรง “ไอ้เกล! น่จี ะยมื เงนิ หรอื เรียกสนิ สอด”  ทิวไผ่โวยวายลั่นร้าน แล้วลงมือขย้ีหัวลูกน้องตัวแสบเป็นการ ลงโทษ แต่กวสิ รากลับมองแต่ผลงานท่ที ิวไผ่ท้งิ ไว้บนพื้น แล้วโวยวาย เจ้านายเสยี งดังไม่แพ้กนั “พีท่ ิววว เกลเพ่งิ ถูพ้นื เสรจ็ นะโว้ย” สงครามที่ไม่มีทีท่าจะส้ินสุดกลับหยุดลงทันทีเมื่อมีเสียงดังขึ้น นอกร้าน ปี๊นนนน! เสียงแตรรถดงั สน่นั ไปท่วั จนคนท้ังสองผงะออกจากกัน อัมริสา 15

“ไอ้เกล พ่อเอ็งมาแล้ว ให้ไวเลย” ไมต่ อ้ งใหส้ ง่ั ซำ้� สอง ไมม้ อปถกู โยนทง้ิ ลงพนื้ ทนั ที กวสิ รารบี ลา้ ง มือเพื่อท�ำเครื่องด่ืม ทว่าอารามรีบร้อนเพราะมัวแต่คุยกับทิวไผ่ เม่ือ ท�ำเครื่องดมื่ เสร็จ กวสิ ราจงึ รีบวง่ิ แจ้นไปส่งทรี่ ถทนั ทีโดยลมื บางอย่าง เสยี สนทิ ขาเรียวท่ีก�ำลังจะเดินเข้าร้านถูกรั้งไว้ด้วยเสียงเรียกของคน ขบั รถ “คุณครับ ขอข้อความด้วยครับ” ชายสูงอายุรีบเปิดประตูรถ มาเรยี กกวิสราเอาไว้ “คะ?” กวสิ ราถามอย่างไม่เข้าใจ “ข้อความข้างแก้วท่ีคณุ เขียนทุกวันน่ะครับ ขอด้วย” “อ๋อ ขอโทษด้วยค่ะที่ลืม” มือข้างหนึง่ รบั แก้วกาแฟคืน ขณะที่ มอื อกี ขา้ งรบี ลว้ งเขา้ ไปในกระเปา๋ ผา้ กนั เปอ้ื น แตก่ ลบั ไมเ่ จอสง่ิ ทห่ี า มี เพยี งของสองสามอย่างท่ีไม่น่าจะใช้แทนกนั ได้ “คอื เกลไมไ่ ดพ้ กปากกาตดิ ตวั รอกอ่ นไดไ้ หมคะ เดยี๋ วเกลวงิ่ ไป หยบิ ในร้านก่อน”  วันนี้เธอเบลอมากจนทำ� งานผิดพลาดเสียแล้ว ปากกาที่เคยมี ตดิ ตวั ตลอด ดนั ไปวางลมื ทไ่ี หนกนั แตข่ องอยา่ งอนื่ ทไ่ี มเ่ กย่ี วขอ้ งกลบั ใส่มาแทนเสียได้ “สายแล้ว” เสยี งทุ้มดังขึน้ ภายในรถ แม้ไม่ดงั มาก แต่ยามสายของวันหยุด ทไ่ี ม่มรี ถราขวกั ไขว่กท็ ำ� ให้กวิสราได้ยนิ อย่างชดั เจน “ไม่เป็นไรครบั พอดเี จ้านายลุงน่าจะรบี ไปบริษทั ไว้เป็นพรุ่งนี้ แล้วกนั นะครับ” “ง้ันช่วยรับเงินคืนไปด้วยค่ะ” กวิสรารบี ยืน่ ธนบัตรคนื ให้ทนั ที “ไม่เป็นไรครับ คุณเก็บไว้เถอะ ขอตัวนะครบั ” 16 สมั พันธ์ลบั สมั ผสั รัก

“ลุงคะ งน้ั เกลฝากถือแก้วสกั ครู่” กวิสราตดั สนิ ใจทำ� บางอย่าง ทนั ที เมอื่ เห็นว่านม่ี ันไม่ถกู ต้อง กาแฟกไ็ ม่เอา ยงั จะมายกเงนิ ให้เธอ อกี “จะท�ำอะไรครับ” ชายสูงวัยรับแก้วกาแฟเจ้าปัญหามาอย่าง มนึ งง กวสิ ราควานหาบางอย่างในกระเปา๋ ผา้ กนั เปอื้ น จากนน้ั จงึ เดนิ ไปยืนส่องกระจกปรอทของประตูหลังรถ แล้วลงมือทาลิปมันสีอ่อน ลงบนรมิ ฝีปาก “ขอแก้วกาแฟด้วยค่ะ” กวิสราก็ไม่รู้ว่าท�ำแบบน้ีแล้วลูกค้าจะ ยอมรับเครือ่ งดื่มของเธอไหม แต่อย่างน้อยก็ถอื ว่าได้ลองละนะ ริมฝีปากอ่อนนุ่มทาบลงไปบนกระดาษครอบแก้วทันทีเมื่อมัน ถูกส่งมาให้ จนบนกระดาษเกิดเป็นรูปริมฝีปากจากสีอ่อนจางของ ลิปมัน แต่มือที่กำ� ลังจะส่งให้คนขับรถกลับชะงักทันที เมื่อกระจกรถ ด้านหลังลดลงมาฉับพลัน แล้วมือแกร่งของคนท่ีน่ังอยู่ด้านในก็เอ้ือม มาคว้าแก้วเคร่ืองด่ืมไปจากมือเธออย่างรวดเร็ว ก่อนกระจกจะเล่ือน ปิดทนั ที โดยทเี่ ธอยังไม่ทันได้เห็นใบหน้าของเขาสักนิด แต่อย่างน้อย ก่อนท่ีกระจกจะปิดสนทิ กวิสรากอ็ วยพรเขาได้จนจบ  “ตะ...ต้ังใจทำ� งานนะคณุ ” “ท�ำไมออกไปส่งกาแฟนานจังเกล มีอะไรรึเปล่า” ทิวไผ่ ละจากการถูพื้นแล้วหันมาถาม ก่อนจะปล่อยไม้มอปที่อยู่ในมือให้ กวิสรา เพราะเจ้าตวั ใช้แรงดงึ มันออกไปจากมอื เขา “เปล่าพ่ี ก็ปกติ แล้วจะถทู ำ� ไมพื้นน่ะ เอามา เกลทำ� เอง” “งน้ั ก็มาต่อเรื่องที่เราคุยค้างกนั ไว้ดีกว่า” “โธ่ ยงั ไม่ลืมอี๊กกก” กวสิ ราลากเสยี งยาวเหยียดอย่างอ่อนใจ กบั ความอยากรู้อยากเหน็ ของเจ้านาย อัมริสา 17

“สแ่ี สนคอื อะไรบอกมา เกลไมน่ า่ มปี ญั หาเรอ่ื งเงนิ นน่ี า แทบจะ กนิ นอนอยู่ท่ีนี่แล้ว จะเอาเงนิ ไปท�ำอะไรเยอะแยะ” “ตกลงนพ่ี ที่ วิ กำ� ลงั ถาม หรอื แอบบน่ วา่ เกลเป็นกาฝากของรา้ น กันแน่”  “เกลอย่าโยกโย้ ไม่เห็นพเี่ ป็นพแี่ ล้วเหรอ” “เฮอ้ กไ็ มม่ อี ะไร แพรเขาแคข่ อยมื ” กวสิ ราถอนหายใจแรงกอ่ น จะยอมบอก “ว่าแล้ววว เวลาแทงหวยไม่เห็นถูกแบบน้ี” “แตเ่ รอ่ื งทแี่ พรจะเอาไปท�ำอะไร เกลขอไม่บอกนะ มนั เปน็ เรอื่ ง ส่วนตวั ของเขา เกลบอกได้แค่ว่ามันคอขาดบาดตายจรงิ ๆ” “ท่ที �ำหน้าเป็นหมาหงอยอยู่นี่ก็เพราะไม่มีให้เขายืมละสิ” “อมื เกลมีไม่เฉยี ดแสนเลยพ”่ี “บุญของเอง็ ท่ไี ม่มีให้เขายมื ” ทวิ ไผ่พดู อย่างทตี่ ัวเองคดิ “กก็ �ำลังพยายามหาให้อยู่นไ่ี ง” “จะบา้ เหรอเกล! หยดุ คดิ ไปเลยนะ พขี่ อเตอื น อยา่ ลงไปยงุ่ เรอื่ ง นเี้ ด็ดขาด ไอ้ซอ้ื ของแพงๆ ให้แพรเป็นครั้งคราว พีพ่ อรบั ได้ แต่นมี่ ัน มากเกนิ ไป” “รู้น่า เตม็ ทกี่ ค็ งถอนเงินในบญั ชีทม่ี ีอยู่ให้ไปก่อน” “โว้ยยย จะให้ทำ� ไม! ไม่คิดถึงตัวเองเลยรึไง ไหนจะค่าเทอม ค่าหอ ค่ากินค่าอยู่อกี ” “นก่ี จ็ ะสน้ิ เดอื นแลว้ ไงพท่ี วิ ไมก่ วี่ นั เงนิ เดอื นเกลกอ็ อก หนว่ ยกติ ของเกลกถ็ กู เหลอื อกี ปเี ดยี วกจ็ บแล้ว ให้แพรไปก่อน เกลเกบ็ ใหม่ได้” “มนั เปน็ เงนิ ของเกล พกี่ ไ็ มอ่ ยากยงุ่ แตร่ ตู้ วั ใชไ่ หมวา่ ถา้ ใหแ้ ลว้ มเี ปอร์เซ็นต์สูงทีจ่ ะไม่ได้คนื ” “เกลก็ไม่ได้หวังว่าจะได้คนื ” “งัน้ กต็ ามใจ ถอื ว่าพี่เตอื นแล้ว แต่อย่าให้มนั มากไปกว่านี้” 18 สมั พันธ์ลับ สมั ผสั รกั

“ขอบคณุ พท่ี วิ ทเี่ ขา้ ใจ เกลสญั ญาวา่ เรอ่ื งจะไมล่ ามมาเดอื ดรอ้ น ถงึ พี่เดด็ ขาด” “เต็มที่กแ็ ค่ไม่มีข้าวกนิ กบั ที่ซกุ หวั นอน พีร่ บั เลยี้ งแกไหวน่า” “แล้วผมล่ะพ่ที ิว รบั เลย้ี งผมอกี คนได้ม้ยั ” “เหย้ี !” การปรากฏตวั ของเคทำ� เอาทง้ั ทวิ ไผแ่ ละกวสิ ราตกใจจน เผลอสบถค�ำหยาบเสียงดงั พร้อมกัน  “พวกพนี่ แ่ี ม่ง ใจร้ายว่ะ ด่าน้องเฉย” “ก็แล้วท�ำไมมานั่งแอบฟังแบบนี้ล่ะโว้ย พวกกูก็ตกใจเป็นนะ ครับ” ทวิ ไผ่ตอบตามความรู้สกึ “ผมก็น่ังจัดสต๊อกอยู่ด้านล่างหลังเคาน์เตอร์ตั้งนานแล้ว แต่ พวกพไี่ มส่ งั เกตเอง มวั แตค่ ยุ กนั ตอนพเี่ กลเขา้ มาชงกาแฟกร็ บี จนแทบ จะเหยียบหัวผมแล้ว” เคพูดแล้วหยบิ อปุ กรณ์ข้ึนมามิกซ์ชาเขียวไว้ทำ� หวั เชื้อเครอื่ งดม่ื “อ้าวเหรอ ขอโทษนะเว้ย วันน้ีมันเบลอๆ น่ะ” กวิสรายอม ขอโทษรุ่นน้องในร้านอย่างว่าง่าย “ไม่เป็นไรพี่ ผมเองก็ขอโทษด้วยท่ีดันมาได้ยินพวกพ่ีคุยเรื่อง ส่วนตัวกัน” “ช่างมนั เหอะ กับเค พ่ีไม่ถอื ”  กวิสราตอบปัดพลางเดินเอาไม้มอปไปล้างเก็บ จากนั้นจึงเดิน เข้าไปด้านหลังเคาน์เตอร์เพ่อื ช่วยเคเตรียมของขาย ทง้ั ไข่ไก่ กะละมงั ไม้ตี แป้ง มวี างไว้พร้อมอย่างรู้งาน “ให้พต่ี แี ป้งวอฟเฟิลเหรอ”  ถึงท่ีร้านจะขายกาแฟเป็นหลัก แต่ก็ยังมีของกินเล่นที่ท�ำสดๆ หลายอย่างให้ลูกค้าเลือกกินเข้าคู่กับเคร่ืองดื่ม นอกเหนือจากเค้กซ่ึง มีร้านเจ้าประจำ� มาส่งให้ถึงตู้ “ออื เดยี๋ วชาเขยี วกับพวกน้�ำสลดั ผมตเี อง เพราะพ่ีทิวบอกว่า อมั ริสา 19

พ่ีเกลตีวอฟเฟิลเน้ือเนียนสุดในร้านแล้ว” เคตอบเสียงซ่ืออย่างที่เคย ได้ยนิ มา โดยมที วิ ไผ่น่ังหวั เราะอยู่ท่ีบาร์  “ไม่ต้องมาหลอกใช้งานกันด้วยคำ� ชมเลย” กวสิ ราทำ� ปากยู่ใส่ เจ้านายอย่างรู้ทนั “อะไรเลา่ กพ็ พี่ ดู เรอื่ งจรงิ เกลเปน็ มอื วางอนั ดบั หนง่ึ ของรา้ นน”่ี “พ่ีทิว ร้านเรามีกันแค่สามคน ไม่นบั พที่ ่เี ป็นเจ้าของร้าน กับเค ท่ีเพิง่ รับเข้ามาเมื่อปลายปีที่แล้ว กเ็ หลอื แค่เกลคนเดียวเหอะ มอื วาง อันดบั หน่ึงบ้าบออะไร” “เกลยี ดคนรู้ทันว่ะ” ทิวไผ่หัวเราะร่วนเมือ่ ถูกกวิสราจบั ไต๋ได้ “ว่าแต่ผมถามได้ไหมว่าพ่ีเกลจบี พแ่ี พรตดิ ได้ยังไง ในเม่ือโคตร แตกต่างกันขนาดน”ี้ ค�ำถามนั้นแม้แต่ทิวไผ่ซึ่งรู้จักกวิสรามาหลายปียังไม่กล้าถาม แต่ความเป็นเด็กของเค ท�ำให้ไม่ค่อยคิดอะไรมาก จึงกล้าถามทะลุ กลางปล้องข้ึนมาอย่างง่ายดาย “อยากรู้เหรอ” กวสิ ราถามยิม้ ๆ “อยา่ วา่ แตไ่ อเ้ คเลย จรงิ ๆ พเี่ องกอ็ ยากรนู้ ะวา่ เกลไปจบี แพรมนั ตดิ ได้ไง หวั สงู ขนาดนน้ั ” “จบี เจบิ ทไี่ หนกนั เลา่ แพรมาขอเปน็ แฟนเกลเองตา่ งหาก ตง้ั แต่ ม. สอง พดู แลว้ จะหาวา่ คยุ ตอนนนั้ เกลยงั ผมยาวอยเู่ ลย” เสยี งหวาน ตดิ จะโออ้ วดนดิ ๆ อยา่ งคนตอ้ งการกลน่ั แกลง้ เพราะกวสิ รารวู้ า่ ทงั้ สอง คนยังโสดสนิท “นี่หน้าตาคนไม่อยากจะคุยนะเน่ีย อีกนิดจะเรียกว่าข่มแล้ว” ทิวไผ่แขวะเข้าให้เมอื่ ถูกเจ้าตวั ดโี ชว์เหนอื ใส่เร่อื งผู้หญงิ “จริงดิพเ่ี กล” “เออ จะหลอกทำ� ไมล่ะ” “ก็มนั แปลก” เคเอ่ยยำ้� อย่างไม่เชอ่ื ถือ 20 สมั พันธล์ บั สมั ผัสรัก

“แปลกตรงไหน” “แปลกทุกตรงน่ันแหละ พี่ยังเคยคิดว่าเกลตามจีบแพรแบบ ถวายหวั เลยดว้ ยซำ�้ กวา่ จะไดเ้ ปน็ แฟนกนั ” ทวิ ไผส่ รปุ ให้ และเคกพ็ ยกั หน้ารบั อย่างเหน็ ด้วย “เกลเปล่าท�ำอะไรเสียหน่อย ก่อนหน้าจะเป็นแฟนกันก็เป็น เพือ่ นบ้านทอ่ี ยู่ตดิ กันมาก่อน” “อ๋อ~ แล้วพ่เี กลรู้ตอนไหนว่าตัวเองชอบผู้หญิง ถงึ กล้าคบกับ พ่แี พร” “พี่ไม่เคยบอกว่าชอบผู้หญิงนะเค” “ฮะ!” สองหนมุ่ ประสานเสยี งกนั เพราะตกใจกบั ความจรงิ ทไี่ ดร้ ู้ “แล้วพก่ี ็ไม่เคยชอบผู้ชายด้วย” “อะไรของพี่เกลวะ” เคส่ายหน้ากับข้อมูลท่ีพลิกไปพลิกมาจน จับความอะไรไม่ได้เลย “แล้วกย็ อมเป็นแฟนกบั เขา แค่เพราะแพรขอคบเน่ยี นะ” กวสิ ราตอบค�ำถามของทิวไผ่ด้วยการยักค้วิ “พเ่ี กลแม่งโคตรใจง่ายเลยว่ะ” “พ่ีไม่ได้ใจง่ายเว้ย แต่แพรเป็นคนส�ำคัญ อย่าว่าแต่เป็นแฟน เลย ให้เป็นหมูเป็นหมาก็ยังได้ ในเม่ือเขาอยากได้แฟน พี่ก็เป็นให้ไง” กวสิ ราตอบยม้ิ ๆ “โง่ได้อีก” ทิวไผ่ซงึ่ น่ังฟังมานานอดด่าไม่ได้ “รู้ตวั หรอกน่า” กวิสรายกั ไหล่อย่างไม่คิดมากกบั สิ่งที่ตนเป็น “แล้วพ่ีเคยรู้สึกดกี บั ใครไหม ทเี่ ป็นผู้ชายน่ะ”  เคซึ่งเดินไปเก็บชาเขียวท่ีผสมเสร็จแล้วเข้าตู้แช่เริ่มต้ังค�ำถาม ใหมอ่ กี ครง้ั พรอ้ มกบั ทำ� งานในสว่ นของตวั เองตอ่ ไป มอื แกรง่ เทนำ้� มนั ถ่ัวเหลืองจากแกลลอนลงไปในกะละมังไข่แดงท่ีกวิสราแยกไข่ขาวไว้ ให้ เขาเทมนั รวมกบั เครอ่ื งปรุงอ่ืนๆ เพ่อื เตรยี มตนี ำ้� สลัด อัมริสา 21

“จรงิ ๆ ก็เหมือนจะเคยมนี ะ แต่นานมากแล้ว เลอื นรางจนแทบ จ�ำไม่ได้ แต่กส็ ัมผัสได้ว่ารู้สกึ ด”ี ก่อนทเี่ คจะได้ถามต่อว่าผู้ชายคนนน้ั เป็นใคร ทวิ ไผ่กเ็ อ่ยขดั ขึน้ “เกล โทรศพั ท์ดงั ” “ปลอ่ ยมนั ไวอ้ ยา่ งนนั้ แหละพท่ี วิ เกลเตรยี มของเสรจ็ เดย๋ี วคอ่ ย โทร. กลบั ” หลังจากนั้นทุกคนก็เลิกคุยกัน เพราะลูกค้าเริ่มทยอยเข้าร้าน ไม่ขาดสาย แต่โทรศพั ท์กวสิ ราก็ยังดังไม่หยดุ จนทวิ ไผ่ต้องถอื วิสาสะ กดปดิ เสยี งเอง กระทงั่ ชว่ งบา่ ยลกู คา้ ทยอยออกจากรา้ นจนหมด ความ อดทนของเจ้าของร้านกห็ มดลง “โทร. จกิ อะไรขนาดน้ี พ่อเป็นไก่เหรอ!” “พท่ี วิ ด่าแฟนพเ่ี กลเหรอ” “เปล่าโว้ย ด่ามึงนี่แหละ โทร. เข้าเครื่องอยู่ได้” “โทร. ตอนไหนวะพ่ี ผมกเ็ ดินเสริ ์ฟกาแฟล้างแก้วอยู่ข้างพ่เี นยี่ ” “กต็ อนทม่ี งึ ไม่รู้ตัวไง” “พที่ วิ เกลขอโทษ คราวหน้าเกลจะปดิ โทรศพั ท์กอ่ นเข้างานนะ วันน้ีแพรคงเครียดน่ะ” แทนที่จะฟังทิวไผ่กับเคเถียงกัน กวิสรากลับ เอ่ยขอโทษเอง เพราะรู้ว่าตัวเองสร้างปัญหา “เออ พี่ผิดเองแหละ เกลอย่าคดิ มากเลย ปกติแพรมนั ไม่เคย โทร. มากวนเกลแบบน้ีอยู่แล้ว พีแ่ ค่หงุดหงดิ ขอออกไปธนาคารแป๊บ นะ ฝากดรู ้านด้วย” อากัปกิริยาหัวเสียท้ังหมดของทิวไผ่เป็นเพราะเธอเอง กวิสรา รู้ตัวดี เขาคงหงุดหงิดมากจริงๆ และเธอต้องรีบจบเร่ืองนี้ให้เร็วท่ีสุด ก่อนท่คี นรอบข้างจะเดอื ดร้อนไปมากกว่านี้ หลงั จากเลกิ งานกะเชา้ กวสิ รากม็ ายนื มองบา้ นขนาดกลางตรง หน้าด้วยความล�ำบากใจ สามปีแล้วท่ีเธอไม่ได้กลับมาทีน่ ่สี กั คร้ัง แต่ 22 สมั พันธล์ ับ สัมผสั รัก

เมอื่ ไดร้ บั โทรศพั ทข์ องแพรไหมหลงั เลกิ งาน กวสิ รากจ็ �ำตอ้ งทง้ิ ศกั ดศ์ิ รี ที่แบกมานานหลายปี เพื่อลองเส่ียงกับความเมตตาของผู้ชายทีไ่ ด้ชือ่ ว่าพ่ออกี สกั ครง้ั อมั รสิ า 23

3 “มาทำ� ไม”  เสียงห้วนดุดันตามสไตล์คนพูดดังข้ึนเมื่อลงมาเจอใครบางคน ยืนอยู่ในห้องรับแขก ก่อนเจ้าตัวจะเดินไปน่ังบนโซฟาที่มีสองสาว ต่างวัยที่หน้าตาละม้ายคล้ายกันนั่งขนาบข้าง ประโยคแรกท่ีได้ยิน จากคนเป็นพ่อหลังจากที่ไม่ได้เจอหน้ากันนานถึงสามปีมันก็เจ็บดี กวสิ ราได้แต่คดิ อยู่ในใจ สภาพรา่ งกายของชายสงู วยั ทน่ี ง่ั อยเู่ บอื้ งหนา้ ดทู รดุ โทรมไปตาม กาลเวลา ผมสีดอกเลาท่เี คยขนึ้ แซมอยู่เลก็ น้อย ยามนด้ี ูจะกลายเป็น สเี ดยี วทม่ี อี ยบู่ นศรี ษะ รวิ้ รอยเหยี่ วยน่ มากมายบนใบหนา้ บง่ บอกความ แก่ชราของบดิ าเธอได้ดี “พ่อ...สบายดีไหม” แม้จะรู้สึกล�ำคอตีบตันเมื่อได้เห็นภาพ ครอบครัวสุขสนั ต์ของบดิ า กวิสราก็ยังคงฝืนพูดออกมาจนได้  “กส็ บายดี จะรู้สกึ ไม่สบายก็ตอนได้เห็นหน้าแกวนั น้แี หละ” “ถ้าอย่างนนั้ เกลต้องขอโทษพ่อด้วยแล้วกนั ท่ีมาให้เห็นหน้า” “รู้ก็ดีแล้ว แกมาทางไหนกก็ ลบั ไปทางน้นั เลย”  “พ่อไม่ต้องกลัวว่าจะได้เห็นหน้าเกลนานหรอก เกลแค่แวะมา เอาของ” 24 สมั พนั ธ์ลบั สัมผสั รัก

“ของอะไร ทน่ี ีไ่ ม่เคยมีอะไรเป็นของแกสักช้นิ ” “เกลไม่อยากทะเลาะกับพ่อนะ แค่ตั้งใจแวะมาเอาเคร่ือง- ประดบั ของแม่ พ่อคนื ให้เกลเถอะ ในจดหมายทแ่ี ม่เขยี นท้ิงไว้ให้เกล แม่เล่าเร่อื งทกุ อย่างทเ่ี กดิ ขึ้นไว้หมดแล้ว”  ท่ีผ่านมาเธอเข้าใจการกระท�ำของแม่ผิดมาโดยตลอด เม่อื อายุ ได้สบิ แปดปี ในวนั ทเ่ี ธอจบมธั ยมปลาย คอื วันทเ่ี ธอกบั พ่อแตกหักกัน อย่างแท้จริง สาเหตุเพราะจดหมายเล็กๆ ท่ซี ุกไว้ในล้นิ ชักโต๊ะทำ� งาน ของพ่อ “แคเ่ ศษกระดาษทผ่ี หู้ ญงิ แพศยาเขยี นขน้ึ มามวั่ ซว่ั แกกเ็ ชอื่ เหรอ” “มัว่ ซ่วั รเึ ปล่าไม่รู้ อันนพ้ี ่อก็ดผู ลงานบนใบหน้ากี้แล้วกัน ตลก เนอะว่าไหม เรอ่ื งท่ีเกลมนี ้องท่หี ่างจากตวั เองแค่สองเดอื น ตรงตามท่ี แม่เขยี นอธบิ ายไว้ในจดหมายทกุ อย่างเลย” “เกล น้าเคยอธิบายเร่ืองก้ใี ห้ฟังแล้วไง หนยู ังไม่พอใจเราสอง คนแม่ลูกอยู่อีกเหรอ เร่ืองมันนานมากแล้วนะ ปล่อยวางเสียที แล้ว กลบั มาอยเู่ ปน็ ครอบครวั กนั อกี ครง้ั เถอะ กบ้ี น่ คดิ ถงึ เกลทกุ วนั เลยนะ” “แม่ ก้ีไม่เคยพูดแบบน้ันเสียหน่อย” น้องสาวต่างมารดาพูด แทรกแม่ตัวเองอย่างเสียมารยาท ก่อนจะลอยหน้าลอยตาใส่อย่าง ไม่กลัวว่าคนฟังจะเสียความรู้สึกสักนดิ ห ึ กวสิ ราไดแ้ ตแ่ คน่ ยมิ้ ในใจใหล้ ะครลงิ ของสองแมล่ กู ทเี่ ธอเหน็ จน เจนตา “ก้ี เงยี บก่อน แม่จะคุยกับพเ่ี ขา” “พอ่ เขากเ็ ปน็ หว่ ง ลกู ผหู้ ญงิ ไปอาศยั อยขู่ า้ งนอกตวั คนเดยี วมนั อนั ตราย” “เกลอยมู่ าสามปแี ลว้ ถา้ มนั อนั ตรายจรงิ เกลคงตายไปนานแลว้ เพราะไม่เคยเห็นพ่อออกตามหาเกลสกั คร้ัง” อมั ริสา 25

“ยายเกล! น่ีแม่แกนะ พดู จาให้เกียรตกิ ันมงั่ !” ร่างสงู โปร่งของ บดิ าลกุ ขนึ้ ย่างสามขมุ ใช้นวิ้ ทสี่ นั่ ระรกิ ชห้ี นา้ เธอพลางตะคอกเสยี งดงั “เท่าที่จ�ำได้ เกลไม่เคยมีแม่หน้าตาแบบนน้ี ะ” เผียะ! ฝ่ามือหยาบหนาฟาดใส่ใบหน้าใสไม่ยั้งแรงจนเลือดซึมติดมุม ปาก แต่แทนทค่ี นเป็นบดิ าจะได้เห็นลูกสาวคนโตหล่ังน�้ำตาอย่างเคย กวิสรากลับท�ำเพียงเหยียดยิ้มยอมรับชะตากรรมของตนเองอย่าง เฉยเมย “ด่า พ่อก็ด่าแล้ว ตบ พ่อกต็ บแล้ว สบายใจรึยัง พ่อคนื ของท่ี แมย่ กใหเ้ กลเสยี ที แลว้ เกลจะไมก่ ลบั มาใหพ้ อ่ เหน็ หนา้ อกี เลย เชญิ พอ่ เสวยสุขบนกองเงินกองทองของตายายที่พ่อหลอกลวงแม่มาให้ สบายใจเถอะ”  “แก! แกไสหวั ออกไปจากบ้านฉนั ! ต่อให้เรื่องในจดหมายท่ีแม่ แกเขียนน่ันเป็นเร่ืองจริง ฉันกจ็ ะไม่ยกให้แกแม้แต่สตางค์แดงเดยี ว!” ขา้ วของใกล้มอื เหย่ี วย่นถกู หยบิ ฉวยขนึ้ ขวา้ งปาเพอ่ื ขบั ไลไ่ สสง่ ลกู สาวคนโตอยา่ งไมค่ ดิ จะยง้ั แรง จนกวสิ ราตอ้ งถอยหนเี มอื่ รตู้ วั วา่ คยุ กันดีๆ ไม่รู้เร่ืองแน่ สองมือซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกงยามก้าวพ้นร้ัวบ้านท่ีครั้งหน่ึง เคยเป็นของตนเอง ใบหน้าหวานที่มีรอยแดงชำ้� เป็นปื้นเงยเชิดขึน้ เพ่ือ มองท้องฟ้ายามเย็นท่ีอาบไล้ด้วยแสงสีส้ม ทำ� ให้หวนคิดถึงภาพจ�ำ เก่าๆ เมื่อตอนยงั เด็ก ‘ฮึก ฮกึ ฮือ...แม่ขา อย่าไป! อย่าทง้ิ เกลไว้ทน่ี ค่ี นเดยี ว’ ไมว่ า่ เดก็ นอ้ ยจะกรดี รอ้ งรำ�่ ไหส้ ะอกึ สะอนื้ แทบขาดใจปานใด ก็ ไม่อาจท�ำให้มารดาหันหลังกลับมาโอบอุ้ม ปลอบประโลมใจเช่นเคย ได้เลย แผ่นหลังบอบบางกับกระโปรงยาวสีเหลืองอ่อนของหญิงสาว ร่างอรชรทีถ่ ูกเดก็ น้อยเรียกขานว่าแม่มแี ต่จะไกลห่างออกไปทุกที 26 สมั พันธ์ลับ สมั ผัสรกั

มเี พยี งมอื กรา้ นหยาบหนาทรี่ งั้ คอเสอ้ื ยดื ตวั บางของเดก็ นอ้ ยไว้ ไม่ให้วิ่งเตลิดไปไกล การกระท�ำน้ันไร้ซึ่งความเมตตาและการปลอบ- โยนใดๆ แม้เดก็ น้อยจะขดั ขนื สุดแรงจนลำ� คอเล็กเกิดรอยแดงชำ�้ แต่ สุดท้ายก็ต้องยอมพ่ายแพ้เพราะไม่อาจสู้แรงผู้ใหญ่ได้อยู่ดี มีเพียง การวงิ วอนรอ้ งขอความเมตตาเทา่ นนั้ ทร่ี า่ งเลก็ พอจะคดิ ออกในเวลานี้ ‘พ่อขา ปล่อยเกล เกลจะไปหาแม่’ ดวงตากลมโตสีด�ำขลับที่ในเวลาปกติสะท้อนออกมาแต่ความ สดใส ยามนก้ี ลบั ถกู หยาดนำ้� ใสกลบจนพรา่ เลอื น หลงเหลอื เพยี งความ หมองเศรา้ ทไ่ี มว่ า่ ใครเหน็ กอ็ ดสงสารไมไ่ ด้ แตม่ นั กลบั ไมส่ ามารถทำ� ให้ ชายวัยกลางคนที่ร้ังตวั เดก็ น้อยไว้รู้สกึ สงสารได้เลยสกั นิด มือหยาบที่ก�ำคอเสื้อออกแรงเหวี่ยงของในก�ำมือท้ิงทันที เม่ือ เหน็ เจา้ ของแผน่ หลงั บอบบางทคี่ รง้ั หนงึ่ เคยเปน็ คชู่ วี ติ กนั ขน้ึ รถหายลบั ไป เดก็ นอ้ ยถกู โยนกลง้ิ ไปกบั พน้ื สภาพคลา้ ยตกุ๊ ตาผา้ ขาดๆ เดก็ หญงิ หลดุ เสยี งแหลมเลก็ คร่�ำครวญออกมาด้วยความเจ็บปวด ‘อย่าหวังว่าแกจะได้เจอหน้านังแพศยานั่นอีก! มันหนีไปเสวย สขุ กบั ผัวใหม่มนั แล้ว! แกมนั ก็แค่ขยะทีไ่ ม่มีใครต้องการ!’ ปัง! ประตูบ้านปิดลงอย่างแรง เด็กน้อยวัยหกขวบถูกท้ิงไว้ตรงน้ัน ขา้ งกองขยะหนา้ บา้ น รา่ งเลก็ นงั่ คดุ คู้ ไมม่ ที า่ ทจี ะลกุ ขน้ึ เดนิ กลบั เขา้ ไป ในบ้าน สองมือโอบกอดเข่าพลางโยกตัวไปมา น�้ำมูกน�้ำตาไหลอาบ แก้มจนใบหน้าเลอะเทอะเกรอะกรัง เสียงแหลมเล็กกระซิบปลอบใจ ตัวเองบางเบา ‘เดี๋ยวแม่ก็กลับมา เดี๋ยวแม่...ฮึก...กลบั ...มา’ จวบจนท้องฟ้าทอประกายเป็นสีส้มอาบไล้ทุกสรรพสิ่ง ฝูงนก รบี กระพอื ปีกเพอ่ื บนิ กลบั รงั มเี พยี งสงิ่ มชี วี ติ หนงึ่ เดยี วทคี่ ลา้ ยถกู เวลา หยดุ ไวไ้ มม่ เี ปลย่ี นแปลงตงั้ แตย่ ามเชา้ เสยี งแหบแหง้ ทดี่ งั ลอดออกมา อัมริสา 27

จากปากเจ้าของร่างเลก็ ตอนนีเ้ รม่ิ ขาดเป็นห้วงๆ  จนกระทั่ง... ‘เกล มานั่งทำ� อะไรตรงนี้คนเดยี ว’ เสยี งเลก็ แหลมแสนคุ้นเคย ดังทักเดก็ หญิงข้างบ้าน ‘ระ...รอแม่’ ‘งน้ั เกลมาน่งั รอในบ้านแพรก็ได้นะ’ ‘ดะ...ได้เหรอ’ ‘ได้ส’ิ ‘จรงิ เหรอ’ ‘ออื เด๋ยี วแพรน่ังรอแม่เป็นเพอ่ื นนะ’ รอยย้ิมกับความใจดีในวันน้ันของแพรไหม เธอไม่สามารถลบ ออกไปจากความทรงจำ� ได้เลย ‘แพร...เกลพยายามเต็มทแ่ี ล้วนะ’ 28 สมั พนั ธล์ บั สมั ผสั รกั

4 เพยี งแคค่ ดิ เรอื่ งเกา่ ๆ คนในความทรงจำ� กโ็ ทรศพั ทเ์ ขา้ มา พอดี ทำ� ให้กวสิ ราย้มิ ออก “แพร เกลกำ� ลงั คดิ ถึงแพรเลยนะ” “ฮึก ฮึก ฮือ...” แทนท่ีกวิสราจะได้ยินเสียงหวานเป็นเคร่ือง ปลอบใจหลังจากถูกพายุใหญ่อย่างคนเป็นพ่อซัดมา ส่ิงที่เธอได้รับ กลับเป็นนำ�้ ตาท่ที ะลักทลายออกมาอย่างไม่คิดจะกล้ันของแฟนสาว “แพรเป็นอะไร” “เกล...แพรกลวั ความตายมันเจบ็ มากไหม” เสียงหวานปลาย สายสั่นเครือจนคนท่ไี ด้ฟังรู้สึกเจบ็ ปวด “แพร! อยู่ไหน!” สองเทา้ ทเ่ี คยเดนิ ทอดนอ่ งเปลย่ี นมาเปน็ วง่ิ จนสดุ กำ� ลงั เพอ่ื ออก ไปหารถแท็กซี่บนถนนใหญ่ให้เร็วที่สุด เหง่ือเม็ดโตผุดขึ้นล้อมกรอบ ใบหน้าหวาน กิริยาหันรีหันขวางวิ่งหารถเป็นท่ีสะดุดตาของผู้คนใน ละแวกนัน้   “แพร! เกลถามว่าตอนนี้อยู่ท่ไี หน!” “บนดาดฟ้าหอพัก” เพยี งแค่ได้ยินสถานทอ่ี ยู่ของแพรไหม กท็ ำ� เอากวสิ ราหนาวไป อมั รสิ า 29

ถงึ หวั ใจ “แพรลงมา! เดีย๋ วเกลจะไปหาทหี่ ้อง” แตเ่ หมอื นเสยี งขอรอ้ งของกวสิ ราจะไปไมถ่ งึ แพรไหม เพราะเธอ ยงั คงเอาแต่เล่าเรอื่ งที่กวสิ ราไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ “เกลรู้ไหม วันนเ้ี กดิ อะไรขึน้ กบั แพรท่มี หา’ลัย” “พี่คะ ไปราชพฤกษ์” กวิสรารีบบอกคนขับแท็กซี่อย่างรวดเรว็ เมอื่ เธอหารถขน้ึ ได้ในท่สี ุด “พวกมนั มาตามทวงหนแี้ พรถงึ โรงอาหารมหา’ลยั ตอ่ หนา้ เพอื่ น ของแพรเกอื บทั้งคณะ” “แพรใจเยน็ ๆ ฟังเกลก่อน” “ใจเยน็ เหรอ! เกลบอกใหแ้ พรใจเยน็ ไดย้ งั ไง ในเมอ่ื ตวั เองไมไ่ ด้ โดนเหมือนแพร! วนั นีม้ นั ขู่จะฆ่าแพรแล้ว!” “แพร...” “แต่เพื่อนมันอีกคนก็บอกว่าจะไม่ฆ่าแพรนะ มันบอกว่าอย่าง แพรทำ� เงนิ ใหม้ นั ไดเ้ ยอะ สกั ปสี องปพี วกมนั กไ็ ดก้ ำ� ไรแลว้ แตม่ นั จะขอ ลองทดสอบสินค้าก่อน ขนาดแพรโง่ๆ ยังรู้เลยว่าพวกมันหมายถึง อะไร” “แพร ลงมารอเกลทห่ี อ้ งกอ่ น ขอรอ้ ง” กวสิ ราพยายามออ้ นวอน ให้แพรไหมฟังเธอ “ไม่! จะรอให้พวกมันลากแพรไปฆ่าเหรอ ไม่เอาหรอก ให้แพร ตายเองดีกว่า ทุกอย่างจะได้จบท่ีแพร ตอนนี้แพรทั้งกลัวท้ังอับอาย แพรอยากตายให้มันพ้นๆ ไปซะ ฮือ...” เสยี งปลายสายของแพรไหมตอนนเ้ี ขา้ ขน้ั วกิ ฤตแิ ลว้ บา้ งรอ้ งไห้ บ้างหัวเราะเกร้ียวกราด แค่ฟังก็รู้ว่าก�ำลังคลุ้มคลั่ง ยากที่จะบอกให้ ใจเยน็ ลงได้ แล้วการจราจรบนท้องถนนยามเยน็ กไ็ ม่เป็นใจให้กวสิ รา แม้แต่น้อย มีเพียงเลขบนมิเตอร์เท่าน้ันที่ขยับ แตกต่างจากล้อของ 30 สมั พันธล์ ับ สัมผสั รัก

รถยนต์ท่เี อาแต่จอดแช่อยู่ทเี่ ดมิ ท�ำให้กวิสราตัดสนิ ใจจะลงกลางทาง และนัง่ มอเตอร์ไซค์ไปหาแพรไหมแทน “พ่คี ะ ชิดซ้ายจอดเลยค่ะ เด๋ียวหนไู ปต่อเอง” ไม่มคี �ำต่อว่าจากผู้ให้บริการแม้แต่น้อย ดเู ขาออกจะถูกใจด้วย ซ�ำ้ ท่ีเธอไม่ดนั ทรุ ังพาเขาไปฝ่ารถติด  ความกดดันจากเรื่องราวรอบด้าน และเสียงร�่ำไห้ไม่ยอมหยุด ของแพรไหม ทำ� ให้กวสิ ราเกิดอาการลน มือไม้ทพี่ ยายามจะหยิบเงนิ ในกระเป๋าคาดอกสนั่ จนเธอทำ� ข้าวของเกือบทุกอย่างหล่นลงบนตัก  กวสิ รายน่ื ธนบตั รใบหนงึ่ ใหค้ นขบั รถ แลว้ รบี โกยขา้ วของทหี่ ลน่ ออกมาลงไปในกระเป๋า แต่แล้วก็มีสง่ิ หนึง่ ทสี่ ะดดุ ตาเธอ มันเป็นสิ่งท่ี ไมค่ วรจะมาอยตู่ รงนด้ี ว้ ยซ�้ำ แตใ่ นเวลานมี้ นั กลบั ทำ� ใหเ้ ธอหายรอ้ นรน และนิ่งข้นึ แม้ยังคงได้ยนิ เสียงเกร้ยี วกราดของแพรไหมอยู่ก็ตาม ‘ถ้าเปล่ยี นใจยงั ไงก็ขอให้ติดต่อมา’ เสยี งของชายทใ่ี หน้ ามบตั รแกเ่ ธอในรา้ นกาแฟวนั นนั้ กวสิ รายงั คงจำ� ขนึ้ ใจ แลว้ กจ็ ำ� ไดด้ ว้ ยวา่ เธอวางกระดาษแผน่ เลก็ ไวบ้ นโตะ๊ ไมไ่ ด้ หยิบกลบั มาด้วย แล้วมันมาอยู่ในกระเป๋าของเธอได้อย่างไร “แพร ตั้งใจฟังเกลนะ” “อะไร” “หนส้ี ่แี สนของแพร เกลจะเป็นคนเคลียร์เอง” สองวันตอ่ มา สวนสาธารณะใจกลางกรงุ ซงึ่ เปรยี บเสมอื นปอดขนาดใหญข่ อง คนเมืองในเวลายามเย็นนั้น คลาคล่�ำไปด้วยผู้คนที่รักสุขภาพ และ บรรดาครอบครวั ทเ่ี ลอื กใชเ้ วลาอยดู่ ว้ ยกนั กวสิ รานงั่ มองภาพเหลา่ นน้ั แล้วอดรู้สึกไม่ได้ว่า ตัวเองเป็นสิ่งแปลกปลอมหนึ่งเดียวของสถานที่ แห่งนี้ อมั ริสา 31

เปาะ...แปะ... ความเปียกชื้นที่สัมผัสร่างกายยามน้ีท�ำให้กวิสรารู้ว่าฝนแรก ของฤดกู าลมาไวกว่าที่คดิ แต่แทนท่เี จ้าตวั จะรีบหาท่กี ำ� บงั กลบั เอน หลังพิงพนักเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย แล้วหวนคิดถึงการตัดสินใจครั้งน้ี ของตนเอง เธอก�ำลงั ทำ� ส่ิงที่ถูกอยู่รเึ ปล่านะ ความรสู้ กึ สนั่ สะเทอื นภายในกระเปา๋ กางเกงดา้ นขวาทำ� ใหก้ วสิ รา ตอ้ งล้วงเครือ่ งมือส่อื สารข้นึ มากดรบั “ว่าไงแพร” “เกล เงินในบัญชีแพร มาจากเกลใช่ไหม” เสียงหวานฟังดูมี ชวี ิตชวี า นนั่ แสดงว่าส่งิ ทเี่ ธอท�ำลงไปคงถูกแล้วละนะ “อือ” “เกลไปหามาจากไหน ลำ� บากมากไหม” “ไม่หรอก แพรอย่าคดิ มาก” “แพรไมร่ จู้ ะขอบคณุ เกลยงั ไงเลย แตแ่ พรสญั ญาวา่ จะรบี หามา คนื เกลนะ” “แพรไมต่ อ้ งคนื หรอก เกลยกให้ ขอแคช่ ว่ ยรกั ษาสญั ญากบั เกล เพยี งข้อเดียวกพ็ อ” “ได้ เกลจะให้แพรสัญญาอะไร บอกมาได้เลย ร้อยข้อแพรก็ ทำ� ได้” “เกลขอแค่แพรอย่าท�ำแบบครั้งนี้อีก ขอให้จ�ำทุกอย่างไว้เป็น บทเรียนราคาแพง และต่อไปนี้...ก็ดูแลตวั เองดๆี นะ” “โธ่เอ๊ย นกึ ว่าอะไร ต่อให้เกลไม่ขอ แพรกไ็ ม่กล้าแล้วละ บอก เลยว่าเขด็ ไปจนวันตาย” “ดแี ล้ว” “เกล” 32 สัมพันธ์ลับ สัมผสั รกั

“ว่าไง” “ก่อนหน้านที้ แี่ พรทำ� ตัวไม่ดใี ส่เกลตลอด แพรขอโทษนะ แพร จะไม่ท�ำแบบน้นั อกี ” “ไม่เป็นไร ส�ำหรับแพร เกลไม่เคยถือ” “พรุ่งน้แี พรไปหาเกลที่ร้านพีท่ วิ นะ” “ไม่ได้หรอก” “ทำ� ไม เราไม่ได้เจอกนั นานแล้วนะ” เสยี งหวานท่ฟี ังเอาแต่ใจ นดิ ๆ ดงั ขึ้น ท�ำให้คนฟังได้แต่ย้ิมอย่างขมขน่ื “เกลลาออกจากร้านพที่ ิวแล้ว”  “อะไรนะ” ก่อนท่ีแพรไหมจะโวยวายไปมากกว่านี้ กวิสราก็เอ่ยบางอย่าง ข้ึนมาที่ท�ำให้ปลายสายได้แต่น่ิงเงียบไป และเธอกดตัดสายท้ิงพร้อม ปิดเคร่ืองมอื สอ่ื สารทนั ทที ่พี ดู จบ “แพร เราเลกิ กนั เถอะ” ‘เกลไม่ดพี อทจ่ี ะอยู่เคยี งข้างแพรแล้ว’ สายฝนทตี่ อนแรกเรมิ่ จากตกปรอยๆ พอใหเ้ ยน็ ชนื่ ใจ ยามนก้ี ลบั ตกหนักราวกับรับรู้ถึงพายุที่อยู่ภายในใจของกวิสรา สวนสาธารณะ ร้างไร้ผู้คนภายในพริบตา เหลือเพียงร่างเล็กท่ียังคงน่ังก้มหน้าอยู่บน ม้านง่ั ในสภาพเปียกโชก  ฝนตกกด็ ี จะได้ไม่มีใครเห็นว่าน้�ำตาเธอไหล กวิสราคิดหาแง่ดีของการมาน่ังตากฝนอยู่ได้ไม่นาน สายฝนท่ี สาดกระหน่�ำใส่ตัวเธอก็หยุดลงกะทันหัน พร้อมกับการมาถึงของใคร บางคนทเี่ ธอนดั ไว้ กึก...กกึ ... รองเทา้ หนงั สดี ำ� มนั เงาขดั กบั สถานทโี่ ดยสนิ้ เชงิ ปรากฏอยเู่ บอื้ ง หน้าเธอ เม่ือไล่สายตาขึ้นไปมองก็พบเข้ากับบุคคลท่ีเธอไม่คุ้นเคย อัมรสิ า 33

ชายร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำ� สนทิ ถอื ร่มสีดำ� เช่นเดียวกนั กับสชี ดุ ทำ� ให้กวสิ รารู้ว่า ผู้ที่มาหยดุ พายุฝนให้เธอคือเขานนั่ เอง  ภายใตร้ ม่ คนั ใหญ่ เขาทย่ี นื อยเู่ บอื้ งหนา้ เธอดเู ยอื กเยน็ และสงบ นิ่ง นัยน์ตาคมกริบหลังกรอบแว่นไม่อาจคาดเดาความรู้สึกได้ยามท่ี เขายืน่ มอื มาตรงหน้าเธอ “มากบั ฉัน” 34 สัมพนั ธ์ลับ สัมผัสรัก

5 สว่ี นั ก่อนหนา้ น้ี “ขอโทษนะครับ มันออกจะดูเป็นการเสยี มารยาทไปสักนดิ แต่ ผมขอรบกวนเวลาของพวกคุณสกั ครู่ได้ไหมครบั ” “มอี ะไรคะ” แพรไหมซง่ึ ก�ำลงั นงั่ ซบั นำ�้ ตาคงไมส่ ามารถเอย่ ถาม ความตอ้ งการของผทู้ มี่ ารบกวนได้ หนา้ ทน่ี จ้ี งึ ตกเปน็ ของกวสิ ราไปโดย ปริยาย และดูเหมอื นเขาก็พอใจท่ีเธอเป็นผู้ต่อบทสนทนาเอง “พอดีผมบังเอิญได้ยินว่าพวกคุณก�ำลังมีปัญหาเรื่องเงิน เลย อยากมาลองชวนไปร่วมงานด้วยกัน”  “พวกเรายงั เรยี นหนงั สอื กันอยู่ คงไม่รบกวนคณุ จะดีกว่า”  กวสิ ราตดั บทสนทนาทนั ทดี ว้ ยความไมไ่ วใ้ จ แคฟ่ งั คนอน่ื คยุ กนั กเ็ สยี มารยาทมากพอแลว้ ชายหนมุ่ ทดี่ เู จา้ ส�ำอางคนนย้ี งั มายน่ื งานให้ พวกเธอท�ำง่ายๆ ถึงท่ี โดยอาศัยจังหวะท่ีคนอ่ืนเดือดร้อน ยิ่งท�ำให้ ไม่น่าเชอ่ื ถอื มากข้ึนไปอีก “แต่ผมมงี านทีพ่ วกคณุ สามารถเกบ็ เงินล้างหนีไ้ ด้สบายๆ นะ” “งานอะไรคะ” กวสิ ราซ่งึ กำ� ลงั จะเอ่ยปัดอกี คร้งั กลบั ต้องชะงัก เพราะแพรไหม ซึ่งนั่งฟังอยู่หยุดร้องไห้ทันที พร้อมกับให้ความสนใจงานท่ีถูกเสนอ อัมรสิ า 35

อย่างเตม็ ท่ี “รู้จักงานเพ่อื นเทย่ี วไหมครบั ” แคช่ ายแปลกหนา้ พดู ประโยคสน้ั ๆ กวสิ รากโ็ มโหจนแทบจะเอา กาแฟทีด่ ม่ื อยู่สาดใส่หน้า “เราไม่สนใจค่ะ เชิญคณุ เก็บไว้ทำ� เองเถอะ แพร ลกุ !” เธอฉดุ ข้อมือแพรไหมให้ลกุ ข้ึนเพื่อเดินออกจากร้าน แต่ร่างบางกลบั ขืนตวั ไว้ อย่างดอื้ ดึง “เกล ปล่อยก่อน แพรสนใจงานน้”ี คนท่ตี ดิ หนี้พนนั จนตามดื บอด แม้มีแสงสว่างเพียงเล็กน้อยตรงปลายอุโมงค์ เธอก็จะลองคว้า มันไว้ แม้ต้องเสย่ี งมากกต็ าม “สามชั่วโมง ห้าพันบาท ลักษณะงานก็เหมือนออกเดตทั่วไป ครบั ”  ชายแปลกหนา้ ยงั คงเพมิ่ เตมิ ขอ้ มลู ของงานใหโ้ ดยทก่ี วสิ ราไมไ่ ด้ ร้องขอ แต่ย่งิ ท�ำให้แพรไหมอยากได้งานมากขน้ึ ไปอกี “ถ้าแพรสนใจจะสมัคร ต้องทำ� ยังไงคะ” แพรไหมสะบัดข้อมือ ออกจากแฟนสาว แล้วถามรายละเอยี ดการสมคั รเพ่ือตัดสนิ ใจ “คณุ สมคั รไมไ่ ดค้ รบั พอดฐี านลกู คา้ ของเราตอ้ งการสเปกแบบ นน้ั ” เขาผายมือไปยังกวิสราอย่างให้เกียรติ “ลกู คา้ เปน็ ผหู้ ญงิ เหรอ” แพรไหมถามอยา่ งขดั ใจเมอื่ รวู้ า่ ตวั เอง ไม่สามารถท�ำงานนไ้ี ด้ “รายละเอียดส่วนนี้ ทางเราคงจะบอกไม่ได้ครับ มันเป็นการ รกั ษาความลับของลูกค้า ตกลงคุณสนใจมาร่วมงานกับเราไหมครบั ” “ไม่!” กวิสราตอบทันทแี บบไม่ต้องคดิ “ทางเรามีแบบระบบเหมาจ่ายด้วยนะ ถ้าคุณตรงสเปกลูกค้า จริงๆ อาจถกู จ้างเป็นรายเดอื น รบั เงนิ ก้อนโตเลยนะคุณ โอนก่อนเริม่ งาน ล้างหนี้ส่ีแสนให้คณุ แพรได้สบายๆ เลย” ข้อเสนอสุดเย้ายวนถูก 36 สมั พนั ธล์ บั สัมผัสรกั

ยน่ื มาให้อีกครัง้ “เราไม่สนใจ!” กวิสราโมโหจนควนั ออกหู คนประเภทไหนกนั ท่ีแอบฟังคนอนื่ จนเกบ็ ข้อมูลได้ละเอียดขนาดน ้ี ตอนน้ีแพรไหมจะเดินตามเธอออกมาไหม กวิสราไม่ได้สนใจ แล้ว เพราะรู้ว่าเป้าหมายการก่อกวนคร้งั นี้คอื ตัวเธอเอง จึงรบี จำ�้ เท้า เพอ่ื ออกจากร้านกาแฟสดุ หรใู ห้ไวทส่ี ดุ แตก่ ไ็ ม่เรว็ มากพอ จงึ ยงั ไดย้ นิ ชายเสยี มารยาทพรเี ซนต์งานของตัวเองจนหยดสดุ ท้าย “ถ้าเปลยี่ นใจยงั ไงกข็ อให้ติดต่อมา” ตอนนน้ั เธอหนั หลงั เดนิ หนมี าดว้ ยความมนั่ ใจ ประหนงึ่ ก�ำลงั ถกู ตอื๊ ใหท้ ำ� ประกนั ฉบบั ทส่ี ามรอ้ ยของชวี ติ แตใ่ ครจะไปคดิ วา่ ไมก่ ว่ี นั ตอ่ มา เธอต้องโทร. ตดิ ต่อไปหาเขาจริงๆ ปจั จบุ นั “มากบั ฉัน” “ไปไหน แล้วคุณเป็นใคร” “ถา้ เธอชอ่ื กวสิ รากต็ ามมา” ฝา่ มอื ใหญท่ ย่ี นื่ มาเกบ็ กลบั ขา้ งตวั เหมือนเดมิ โดยทยี่ งั ไม่ได้ฉดุ ให้หญงิ สาวลุกขึ้นแต่อย่างใด “แต่ว่า คนทฉ่ี นั นัด เขา...” “ถ้าจะนง่ั อยู่ตรงนต้ี ่อ ก็โทร. ไปคนื เงินและยกเลิกสญั ญาซะ” ร่างสูงพูดจบก็หมุนตัวกลับ พร้อมออกเดินไปยังเส้นทางเดิมท่ี เพ่ิงเดินมาทันที เมอ่ื ปราศจากร่มคนั ใหญ่ กวิสรากถ็ ูกสายฝนทีย่ งั คง ลงเม็ดหนกั เทกระหนำ�่ ใส่อกี ครัง้   แผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆ เคลื่อนห่างออกไปเรื่อยๆ ทำ� ให้กวิสรา ตดั สนิ ใจควา้ กระเปา๋ เปใ้ บใหญข่ น้ึ สะพายหลงั แลว้ วงิ่ ตามรา่ งสงู ทเ่ี ดนิ น�ำลิ่วไปไกล “เดีย๋ วก่อนคณุ รอด้วยยย”  อัมรสิ า 37

รถยนตส์ ญั ชาตเิ ยอรมนั คนั งามหกั เลยี้ วเขา้ หมบู่ า้ นชอื่ ดงั โดยไม่ต้องผ่านการตรวจบตั รทป่ี ้อมยาม ตวั รถจอดลงหน้าบ้านเดี่ยว หลงั งามท่อี ยู่สดุ ซอย บรรยากาศรอบด้านดูร้าง ไร้ผู้คนอาศยั   มบี า้ นเพยี งหลงั เดยี วทเ่ี ปดิ ไฟหนา้ บา้ นทงิ้ ไว้ คอื บา้ นทล่ี กู คา้ ของ กวสิ ราเพงิ่ เปิดประตรู ถ เดินตัวปลวิ เข้าไปด้านใน ทิ้งให้เธอยืนเลิ่กลัก่ อยู่ข้างรถกับสัมภาระใบโต มองประตูร้ัวบ้านปิดลงอัตโนมัติ คล้าย กำ� ลังมองอิสรภาพของตวั เองท่ีใกล้จะหมดสิน้ เต็มที “ฮัลโหล”  เมื่อคนที่พามาไม่ยอมอธิบายอะไรสักอย่าง นอกจากโยน สัญญาว่าจ้างส่วนของเขาให้เธอดู และมีชื่อเธอท่ีเซ็นตกลงไว้ท้าย สัญญาตัวโต กวิสราจึงต้องหาคนท่ีน่าจะตอบค�ำถามเธอได้ดีท่ีสุด เครอื่ งมือส่อื สารทเ่ี พิง่ ปิดไปไม่นานจึงถูกเปิดข้นึ อกี ครง้ั “อาร์มพูดครับ” และปลายสายก็รับทันทีเมื่อสัญญาณดังได้ เพยี งครง้ั เดยี ว  “คุณอาร์ม งานไม่เหน็ เหมอื นท่ตี กลงกนั ไว้เลย” “ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าตอนน้ีผมก�ำลังเรียนสายกับใคร ครบั ” “คณุ อาร์ม นเ่ี กลเอง เม่ือวานเราเพิง่ เซ็นสญั ญาว่าจ้างกันไป” “อ๋อ ครับ อะไรท่ีคุณเกลบอกว่าไม่ตรงตามสัญญา” “ก็น่ลี กู ค้าผู้ชายน!ี่ ไหนบอกว่าลกู ค้าเกลเป็นผู้หญงิ ” “เทา่ ทจี่ �ำได้ ผมไมเ่ คยแจง้ นะครบั วา่ คณุ เกลตอ้ งเทกแครล์ กู คา้ ทเ่ี ปน็ สภุ าพสตรี ลองกลบั ไปดสู ญั ญาหนา้ สามอกี ครงั้ ไดค้ รบั ไมม่ กี าร ระบุเพศลงในสญั ญาแน่นอน” “แต่คณุ อาร์มบอกให้เกลมาดูแลคุณปิ๊งนี่”  กวิสราเรม่ิ หัวร้อนนิดๆ กับความโยกโย้ของนายหน้าจดั หางาน ทเ่ี ธอไดเ้ จอทรี่ า้ นกาแฟ และแทนทเี่ ธอจะไดร้ บั คำ� อธบิ ายวา่ การดลี งาน 38 สมั พันธ์ลับ สัมผัสรัก

เกิดการผิดพลาดในจุดไหน กลับได้ยินแต่เสียงหัวเราะร่วนของปลาย สาย “คุณเกลฟังผิดแล้วครับ ลกู ค้าช่อื คุณปรนิ ซ์ ปรนิ ทร์ กาญจน- โชติวณิช เป็นผู้ชายครบั ไม่ได้ชอ่ื คณุ ปิ๊ง” “อะไรนะ! ถา้ อยา่ งนน้ั เกลขอยกเลกิ สญั ญาคะ่ เพราะเกลเขา้ ใจ ผดิ ไปเองว่าตัวเองจะได้ดูแลลกู ค้าท่ีเป็นผู้หญิง”  กไ็ หนว่าลกู คา้ ชอบรปู ลกั ษณภ์ ายนอกแบบนข้ี องเธอ ใครจะไป คิดว่าจะได้ดูแลผู้ชาย และตอนเซน็ สญั ญา ชอื่ ของลกู ค้ากย็ ังไม่ได้ถูก ระบุลงไป มีเพียงชอ่ื เธอกบั อาร์มเท่านนั้ เพราะปรินทร์เป็นลกู ค้า จึง ได้สทิ ธ์ิเซ็นสัญญาเป็นคนสดุ ท้าย “ได้ครับ ไม่มีปัญหา เดย๋ี วผมโทร. แจ้งลูกค้าเอง” กวิสราถึงกับถอนหายใจเม่ือได้ยินนายหน้าพูดแบบนั้น อย่าง น้อยก็ยกเลิกได้ ส่วนเรื่องหน้ีไว้เธอค่อยคิดหาวิธีพาแพรไหมหนีจาก เจ้าหน้ีอีกทีแล้วกัน “คณุ เกลครับ ยังอยู่ในสายรึเปล่า” “ยังอยู่ค่ะ คุณอาร์มพูดต่อได้เลย” กวิสรายกกระเป๋าขึ้นมา สะพายหลัง แล้วเดินออกห่างจากตัวรถเพื่อหาทางกลับที่พักของ ตวั เอง “ผมจะเรยี นวา่ ใหค้ ณุ เกลเขา้ มาพบผมทบี่ รษิ ทั ตอนเกา้ โมงเชา้ นะครับ” “ได้ค่ะ” “เตรยี มเงนิ สดมาคนื ผมดว้ ยนะครบั คา่ วา่ จา้ งสแ่ี สน กบั คา่ ปรบั ฐานผดิ สัญญาอีกห้าสบิ เปอร์เซ็นต์ เป็นหกแสนบาทพอดี อย่าเลตนะ ครบั ใกลส้ น้ิ เดอื นแลว้ ฝา่ ยบญั ชงี านยงุ่ และผมตดิ ลาพกั รอ้ นอกี เดอื น หนึง่ อยากเคลยี ร์งานทกุ อย่างให้เสร็จก่อนบินไปพกั ผ่อน” “อะไรนะ!” กวสิ รารอ้ งออกมาดว้ ยความตกใจอกี ครงั้ เมอ่ื ไดย้ นิ อัมริสา 39

จ�ำนวนเงิน “โอ๊ย คณุ เกลตะโกนใส่หผู มทำ� ไมครับ” “ค่าปรบั บ้าบออะไรเยอะแยะขนาดนัน้ ท�ำไมเกลถึงไม่เหน็ ” “มนั ระบุอยู่ในช่วงท้ายของสญั ญาไงครับ ไปเปิดดูได้เลย” กวสิ รารบี วางกระเปา๋ สะพายลง ดที ฝ่ี นหยดุ ตกแลว้ เธอจงึ หยบิ แฟ้มใสที่มีสัญญาอยู่ด้านในออกมาเปิดดูได้ นัยน์ตากลมโตกวาดไป ทั่วแผ่นกระดาษสีขาวสามแผ่นก็ยังหาเง่ือนไขน้ันไม่เจอ จนสุดท้าย สายตากไ็ ปสะดดุ กบั ชว่ งทา้ ยของกระดาษทม่ี ตี วั อกั ษรเลก็ มาก ถงึ เลก็ ทีส่ ุด จนแทบมองไม่เหน็ อยู่ถงึ สามบรรทัด ระบไุ ว้ว่าให้เธอเป็นผู้ชดใช้ ทงั้ หมดไมว่ า่ จะเกดิ อะไรขน้ึ หากผดิ สญั ญาหรอื ทำ� ทรพั ยส์ นิ ของลกู คา้ เสยี หาย  “นมี่ นั ตงั้ ใจโกงกนั น!่ี ” กวสิ ราแผดเสยี งใสเ่ ครอื่ งมอื สอ่ื สารดว้ ย ความโมโห “คณุ เกลอยา่ พดู ถงึ ขนาดนนั้ เลยครบั เมอื่ วานผมกเ็ ตอื นใหอ้ า่ น ทวนสัญญาอีกคร้ังแล้วนะครับ ถือว่าเป็นความสมัครใจท้ังสองฝ่าย จะดกี ว่า”  กวสิ ราเกาศรี ษะอยา่ งอบั จนหนทาง เพราะสง่ิ ทน่ี ายหนา้ พดู เปน็ เรือ่ งจรงิ ทั้งหมด เธอสะเพร่าเอง “ก็แล้วท�ำไมค่าปรบั มนั ต้องแพงขนาดนด้ี ้วย คณุ อาร์มช่วยคุย ให้เกลหน่อยไม่ได้เหรอคะ ยังไม่ทนั ได้เรม่ิ งานเลย” “การเหมาจ่ายถึงสามเดือน ก็เท่ากับว่าต้องย้ายไปใช้ชีวิตอยู่ ด้วยกันภายใต้ชายคาที่ผู้ว่าจ้างจัดสรรมาให้ ถ้าไม่ท�ำสัญญาให้ ครอบคลุม หากเจอคนไม่ซื่อสัตย์ คนที่จะเสียหายคือบริษัทกับตัว ลกู ค้านะครบั ค่าปรบั มนั กต็ อ้ งสมนำ้� สมเนอ้ื กบั เรตค่าจา้ งทลี่ กู คา้ ต้อง ควักเงนิ จ่าย ต้องขออภยั จรงิ ๆ ท่ผี มไม่สามารถช่วยเหลอื เรอ่ื งสัญญา ว่าจ้างได้” 40 สัมพันธล์ บั สมั ผัสรกั

ทำ� ไมยงิ่ ฟงั กวสิ รากย็ ง่ิ รสู้ กึ วา่ ตวั เองโงม่ ากขนึ้ เรอื่ ยๆ กนั นะ การ ก้าวเข้ามาในโลกของผู้ใหญ่มนั ช่างน่ากลัวจรงิ ๆ “ถึงมนั จะจรงิ อย่างทคี่ ุณพดู แต่แบบน้เี กลกแ็ ย่น่ะสิ เหมอื นมา ท�ำงานเพื่อเป็นหนี้เพ่ิมขึ้น แล้วระยะเวลาท่ีระบุไว้ก็ตั้งสามเดือน ระหวา่ งนถี้ า้ วนั ไหนเกดิ ลกู คา้ ไมพ่ อใจอะไรขนึ้ มา เกลกม็ แี ตเ่ สยี กบั เสยี น่ะส”ิ “แต่ถ้าคุณเกลทนได้ถึงคร่ึงหน่ึงของสัญญา แล้วเกิดมีปัญหา หรืออยากยกเลิกสัญญาขึ้นมา เงินส่ีแสนก็ตกเป็นของคุณเกลทันที เพราะถือว่าลูกค้าได้ใช้บริการไปแล้วเกินครึ่ง เท่ากับระยะเวลาท่ีคุณ เกลต้องทนจริงๆ กแ็ ค่เดอื นกว่าๆ เองนะครบั ” “เฮ้อ ยงั ไงเขาก็เป็นผู้ชายน่นี า”  ในที่สุดกวิสราก็หลุดความกังวลท่ีแท้จริงของตัวเองออกมา เพราะต่อให้บอกว่าจ้างมาเป็นเพ่ือนกินเพื่อนเที่ยวก็จริง แต่ในความ เป็นจรงิ ใครจะกล้าเชอ่ื กนั เล่าว่าจะไม่มีอะไรเกนิ เลย ในเมื่อเขายอม เสียเงินเยอะขนาดน้ัน ถงึ จะรู้สกึ ว่ารสนิยมเขาแปลกๆ กเ็ ถอะ “ถ้าคณุ เกลกงั วลเร่อื งอย่างว่าละก็ หายห่วงได้เลยครับ เพราะ คณุ ปรนิ ทร์เขาไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอน” “ท�ำไมคุณดูม่ันใจในตัวลูกค้าคนนี้นักล่ะ สนิทกันมากเหรอ” กวสิ ราถามดว้ ยความคาใจกบั การการนั ตลี กู คา้ อยา่ งออกนอกหนา้ ของ ปลายสาย “เอ่อ...คอื ยงั ง้ีนะครบั คุณปรินซ์เขาเป็นลูกค้าประจำ� น่ะ” “อะไรนะ” “ไม่ว่าทางเราจะส่งใครไปก็มีแต่ถูกส่งกลบั มาทั้งหมด ไม่เคยมี ใครอยู่กับคุณปรินซ์ได้พ้นหนึ่งคืนสักคน เพราะทุกคนล้วนท�ำผิด สัญญากนั เองทัง้ นั้น” “หมายความว่ายังไงกนั แน่” อมั รสิ า 41

“เด๋ียวคุณเกลก็จะเข้าใจเองตอนเริ่มงาน พยายามอย่าผิด สญั ญาข้อหลกั จนถกู ไล่กลับเหมือนคนอืน่ กพ็ อครบั ” “สัญญาข้อไหนคะ” รายละเอียดข้อห้ามยิบย่อยขนาดน้ันใคร จะไปจ�ำได้เล่า เธออ่านไปแค่รอบเดยี วเอง และนี่เลยกลายเป็นความ ผดิ พลาดครั้งใหญ่ในชีวติ ของเธอ “กข็ อ้ ทว่ี า่ อยา่ เสนอตวั ใหล้ กู คา้ ถา้ เขาไมไ่ ดเ้ รยี กรอ้ ง เรามหี นา้ ท่ี เอนเตอร์เทนเท่าที่ลกู ค้าส่ังให้ทำ� น่ะครับ” ถงึ นายหน้าจะพยายามพูดอ้อมๆ แต่กวสิ รากลบั เข้าใจนัยของ ประโยคน้นั ได้ดี จึงรบี ปฏิเสธทนั ควัน “บ้า! ใครจะอยากไปปล้�ำเขา” “ถ้าคุณเกลคิดได้แบบนั้นผมก็สบายใจ ตกลงจะรับท�ำงานต่อ ใช่ไหมครับ” ไม่รู้ท�ำไม กวิสราถึงได้รู้สึกว่าตัวเองกำ� ลังถูกนายหน้าต้อนเข้า คอกท่มี องไม่เห็นกันนะ “เฮ้อ...ตกลงค่ะ” สุดท้ายกวิสราก็ยอมเอ่ยปากตกลงจนได้ เพราะเธอไม่มีเงนิ ชดใช้ค่าผดิ สญั ญาที่งอกออกมาถงึ สองแสน “ผมยนิ ดที เี่ ราไดร้ ว่ มงานกนั นะครบั อกี หนงึ่ เดอื นหลงั กลบั จาก พกั ร้อน ผมจะโทร. มาอัปเดตสถานการณ์อกี ครั้ง ระหว่างนนั้ ก็...เอา ตวั รอดให้ได้นะครับคุณเกล” ‘แน่ใจนะว่านคี่ อื การอวยพร’ นำ�้ เสยี งระรกิ ระรขี้ องปลายสายทป่ี ดิ ดลี สำ� เรจ็ ทำ� เอาคนฟงั อยา่ ง กวสิ ราท�ำปากยู่อย่างไม่พอใจ ก่อนจะยอมวางสายแต่โดยดี “นึกว่าจะยนื อยู่ตรงน้ันทั้งคืน”  เสยี งทมุ้ ดงั คอ่ นขอดทนั ทที กี่ วสิ ราเดนิ มาถงึ จดุ ทเ่ี ขายนื พงิ กรอบ ประตูดเู ธอคุยโทรศัพท์อยู่พักใหญ่ “ตกลงเอาไง จะกลบั กไ็ ดน้ ะ แตฉ่ นั ไมไ่ ปสง่ ” รา่ งสงู ถาม คลา้ ย 42 สัมพนั ธ์ลบั สมั ผสั รัก

ไม่ยหี่ ระกับการจะอยู่หรือไปของเธอ  กวิสราเกือบจะเช่ือแล้ว ถ้าไม่เห็นเขาเอาแต่ยืนเฝ้าเธออยู่เป็น นาน สงสยั กลัวโดนเชดิ เงนิ ส่ีแสนละมง้ั   “คณุ จะให้ฉนั พกั ท่ไี หน” “ด้านบน ประตูสีขาว” ปรนิ ทร์อธบิ ายลักษณะห้องพกั ส้ันๆ แต่ กวิสรากลับยืนหันรีหันขวางเหมือนมองหาอะไรสักอย่าง จนเจ้าของ บ้านต้องเอ่ยกระตุ้นอกี ครั้ง “ยืนเฉยทำ� ไม” “ตัวเปียก” กวิสราอธบิ ายสัน้ ๆ แล้วก้มลงมองพนื้ ให้เจ้าของ บ้านหลังน้เี ข้าใจว่าเธอก�ำลงั กงั วลอะไร “แล้ว?” เสียงทุ้มท่ีตอบกลับมาไม่มีทีท่าว่าจะเข้าใจสิ่งท่ีเธอต้องการ ส่ือสารเลยสักนิด แล้วนจ่ี ะถามค�ำตอบค�ำกันแบบน้อี กี นานไหม “กน็ ม่ี นั พน้ื พรม ในสญั ญาระบวุ า่ ถา้ ฉนั ทำ� ขา้ วของนายจา้ งเสยี หาย ฉนั ต้องเป็นคนรบั ผดิ ชอบทงั้ หมด ค่าจ้างซกั พรมของบา้ นทง้ั หลงั ฉนั ไมม่ ปี ญั ญาจา่ ยหรอกนะคณุ พอมปี ระตทู างเขา้ ดา้ นหลงั บา้ งไหม... คะ”  กวสิ รารบี ลงทา้ ยด้วยถ้อยค�ำสภุ าพทนั ที เมอื่ นกึ ขน้ึ ได้วา่ ตอนนี้ ตัวเองอยู่ในฐานะอะไร “ประตูหลังน่ะมี แต่ฉันไม่ชอบเข้าทางด้านหลัง เลยสั่งให้ ปิดตายไปแล้ว พอดีถนดั เข้าแต่ด้านหน้าน่ะ แต่ถ้าเธอชอบประตหู ลัง ฉนั จะยอมพจิ ารณาอกี ทีแล้วกนั ” ตอนนก้ี วสิ ราไมร่ แู้ ลว้ วา่ ปรนิ ทรก์ �ำลงั พดู ถงึ ประตบู า้ นหรอื ประตู คนกนั แน่ มนั กำ� กวมจนชวนคดิ วา่ มนี ยั แตค่ นพดู กลบั ทำ� หนา้ นง่ิ คลา้ ย กำ� ลงั พดู เรื่องดนิ ฟ้าอากาศ  “ตกลงมีทางเข้าอื่นที่เลี่ยงพรมไหม...คะ” กวิสรายังคงคีปลุค อัมริสา 43

ลูกจ้างผู้แสนดี กัดฟันถามเข้าประเด็นอย่างสภุ าพ “ถ้าเธออยากจะเดินเข้ามาโดยไม่ให้พรมบ้านฉันเลอะ ก็ถอด เสื้อผ้าทเ่ี ปียกท้งิ ไว้หน้าบ้าน แล้วเดนิ เข้ามาตัวเปล่าส”ิ ปรินทร์พดู จบก็เดนิ หายเข้าไปในบ้านเลย ไม่ยนื รอดูด้วยซำ้� ว่า กวสิ ราจะแก้ผ้าเดินเข้าบ้านจริงอย่างทีเ่ ขาแนะนำ� หรอื เปล่า ทง้ิ ให้คน ฟังได้แต่อ้าปากค้าง มองตามแผ่นหลังกว้างอย่างตกใจ ‘ฮะ! ได้เหรอวะ พูดยังงกี้ ไ็ ด้เหรอ!’ “เออ ก็คงได้แหละ จ่ายตังค์แล้วนี่ แต่ฝันไปเถอะ ใครมันจะไป บ้าท�ำตาม” กวิสราคดิ เองเออเอง ก่อนจะสรปุ เองเบาๆ รา่ งเลก็ ยนื บดิ ชายเสอื้ ทช่ี มุ่ นำ�้ อยหู่ นา้ บา้ น โดยพยายามจดั การ ตัวเองให้อยู่ในสภาพที่เปียกช้ืนน้อยที่สุด จากนั้นจึงแบกเป้ใบใหญ่ ขึ้นหลัง แล้วค่อยๆ ย่องเข้าไปในบ้านอย่างระมัดระวัง เมื่อขึ้นมาถึง ช้ันสองของบ้าน กต็ ้องยนื งงกบั ประตูห้องทั้งสามบาน เพราะทกุ บาน ล้วนแล้วแต่เป็นสีขาว “แล้วมันห้องไหนเนยี่ ” “มายืนเกะกะอะไรแถวนี้ หลบไป” เสยี งทุ้มติดจะรำ� คาญนดิ ๆ ดงั ข้ึนข้างใบหูเล็ก “เฮ้ยยย” กวสิ ราซงึ่ ยนื งงอยตู่ รงบนั ไดหลดุ อทุ านเสยี งดงั แลว้ ถอยกรดู ไป ชิดผนังด้านหน่ึงด้วยความตกใจ เมื่อปรินทร์ท่ีไม่รู้มาจากไหนเดินมา ยนื ซอ้ นหลงั เธอ มอื เลก็ ยกขน้ึ ปดิ ใบหตู วั เองทสี่ มั ผสั ลมหายใจของชาย หนุ่มเมอ่ื ครู่ ‘ผลุบๆ โผล่ๆ เป็นผเี ลยเว้ย!’ ปรนิ ทรโ์ นม้ หนา้ ลงมาใกลใ้ บหนา้ หวานทต่ี อนนซ้ี ดี เผอื ดจนเหน็ ได้ชดั พลางเขม้นมองและคาดเดา “เธอแอบด่าฉันในใจเหรอ”  44 สัมพันธ์ลับ สมั ผสั รัก

“ปละ...เปล่า” “แล้วไป” นยั นต์ าคมหลงั กรอบแวน่ ยงั ไมล่ ะไปจากรา่ งบาง ปรนิ ทรเ์ อาแต่ จ้องมองโดยไม่ยอมพูดอะไรต่อ ท�ำให้คนท่ีตกอยู่ในสถานการณ์น่า อดึ อดั ต้องเป็นฝ่ายทำ� ลายความเงยี บขึ้นมา “ห้องฉันอยู่ตรงไหนคะ” กวิสรารีบถาม รีบหลบสายตาคมลง ด้านล่าง “ห้องเธออยู่ด้านซ้าย ห้องฉันอยู่ด้านขวา ส่วนห้องใหญ่ตรง กลางเป็นของมายเลฟิ ” “มายเลิฟ? ทรี่ ัก?”  “ใช่ ห้องมายเลิฟ แต่เธอห้ามเข้าไปโดยพลการ ต้องรอให้ เจ้าของห้องอนุญาตก่อน” อ้าว มีแฟนแล้วจะมาจ้างเธอทำ� ไม...กวสิ ราได้แค่คดิ แต่ไม่ได้ ถามออกไป เพราะไมอ่ ยากกา้ วกา่ ยเรอื่ งสว่ นตวั ของเขา ถา้ เปน็ แบบนี้ เธอก็คงพอจะสบายใจได้แล้วใช่ไหม อย่างน้อยบ้านหลังน้ีเธอกับเขา กไ็ ม่ได้อยู่กนั สองคน และอีกคนนัน่ กเ็ ป็นคนรักของเขาด้วย “ได้ค่ะ” ความสบายใจเล็กๆ ท�ำให้กวิสรารับค�ำอย่างไม่ต้อง แกล้งท�ำสุภาพอีกต่อไป “ว่าแต่...” ปรินทร์พูดค้างไว้พลางกวาดตามองกวิสราต้ังแต่ ศรี ษะจดปลายเท้า “มอี ะไรคะ” “เธอไม่เห็นถอดเสื้อผ้าก่อนเข้าบ้านเลยน่ี ฉันอุตส่าห์ให้ค�ำ แนะน�ำดๆี ” “บ้าเหรอ! ใครมันจะไปท�ำ ถ้าคณุ อยากทำ� กเ็ ชญิ ทำ� เองเลย” กวสิ ราตวาดแหวอย่างลืมตัว “อ้าว ได้เหรอ” ปรินทร์ถามยิม้ ๆ อัมรสิ า 45

“ได้สิ น่ีบ้านคณุ ” กวิสราเอ่ยประชดเข้าให้ เพราะมน่ั ใจว่าเขา ไม่มีทางกล้าแน่นอน “แล้วก็ไม่บอก”  พร่ึบ เสอ้ื ผา้ ทอี่ ยบู่ นกายแกรง่ เรมิ่ หลดุ ออกทลี ะชน้ิ เรม่ิ จากสทู ตวั นอก ตามมาด้วยเนกไทสีแดงเข้ม เมื่อกระดุมเม็ดที่สามถูกปลดออก แผง อกขาวพร้อมไหปลาร้าลึกได้รูปเผยออกมา กวิสราก็รีบกระเถิบออก ห่างทลี ะนิดพลางถามเสียงสนั่ “คะ...คิดจะทำ� อะไรน่ะคุณ”  “อา้ ว กเ็ ธอหาเรอื่ งแกลง้ ใหฉ้ นั โป๊ เพราะอยากรวู้ า่ เปะ๊ ไมใ่ ชร่ ไึ ง” ไม่ต้องรอให้ปรินทร์ถอดหมดทุกชิ้น กวิสราก็รีบช่ิงหนี เตรียม จะเข้าห้องทันที แต่กลับถกู ร้ังตัวไว้อกี ครัง้ “เกล” นีเ่ ป็นครงั้ แรกทไ่ี ด้ยนิ ปรินทร์เรียกชื่อเธอ “คะ” “นนั่ ห้องฉนั ” “อ๊ายยย” เสียงร้องท่ีสมกับเป็นผู้หญิงในรอบสิบปีดังข้ึน ก่อนร่างเล็กจะ รีบวิ่งสวนไปอีกทางเพื่อเข้าห้องหนีความอับอาย ท่ามกลางเสียง หัวเราะล่นั ของปรินทร์  อย่าว่าแต่สามเดือนเลย แค่คืนเดียว เธอก็สภาพร่อแร่ลูกผี ลูกคนแล้ว! กลางดกึ รา่ งเลก็ ทน่ี อนอยบู่ นเตยี งควนี ไซซม์ อี าการกระสบั - กระสา่ ยคลา้ ยคนหายใจไมอ่ อกและแนน่ หนา้ อก เปลอื กตาขยบั ยกุ ยกิ อย่างคนที่ใกล้จะต่ืน ‘หะ...หายใจไม่ออก’  46 สัมพันธ์ลบั สัมผัสรกั

ตอนนก้ี วสิ รารสู้ กึ ตวั แลว้ เพยี งแตย่ งั ไมย่ อมลมื ตา เพราะหวาด กลวั บางสง่ิ   ‘ท่ีนีม่ ีผีด้วยเหรอ ฮอื ...ช่วยด้วย ผะ...ผีอ�ำ!’ แม้กวิสราจะพยายามสวดมนต์ไปไม่รู้กี่จบ อาการแน่นหน้าอก คลา้ ยถกู ผอี ำ� กไ็ มไ่ ดด้ ขี นึ้ เลย เธอจงึ กลนั้ ใจขม่ ความกลวั ลมื ตาขน้ึ มอง และด้วยความข้ีขลาดเพราะต้องนอนแปลกที่จนก่อนเข้านอนไม่อาจ ทำ� ใจปิดไฟได้ จึงทำ� ให้พบสาเหตุของการหายใจไม่ออกทันทที ี่ลมื ตา บนหน้าอกเธอในตอนน้ี มีแมวลายสลิดหน้ามึนตัวอวบอ้วนท่ี หน้าตาไม่มีความไฮโซใดๆ ซกุ ซ่อนอยู่เลยนอนทับ บนปลอกคอมีตวั หนงั สือตัวเล็กๆ เขียนว่า My love “อะ...อมี ายเลิฟ ฉนั จะปิ้งแก! โทษฐานทที่ ำ� ให้กลัว ฮือ...” “เมี้ยววว” อัมริสา 47