หงส์สะบัดปีก ของ พลอยนพเก้า

หนึ่ง พระชายาผู้อาภัพ “หวงั อ”้ี น�้ำเสยี งเยน็ ชาเปี่ยมพลงั เรยี กองครกั ษ์ข้างกาย “พ่ะย่ะค่ะ” องครกั ษ์คู่ใจขานรับ พร้อมรบั ค�ำสง่ั จากนายเหนือหวั ผู้เป็น เจ้าของชีวติ “เชิญพระชายาเอกเสด็จกลับเรือน” เนตรคมดุดุจพญาเหย่ียวผู้เป็น เจ้าแห่งห้วงเวหามองใบหน้าซีดเซียวท่ีเปื้อนคราบนำ�้ ตาของพระชายาเอกด้วย แววตาเยียบเย็น ก่อเกิดบรรยากาศกดข่มผู้คน ความเงียบงันปกคลุมไปท่ัว ท้ังบริเวณ ซึ่งขณะนี้แม้เพียงเข็มสักเล่มหน่ึงหล่นลงบนพื้นคงเกิดเสียง ให้ผู้คนในห้องได้ยนิ “พอ่ บา้ นอู่ ปดิ เรอื นฝหู รงจนกวา่ เปน่ิ หวางจะมคี ำ� สง่ั เปลย่ี นแปลง คนใน ห้ามออกแม้เพียงก้าว คนนอกห้ามย่างกราย หากผู้ใดฝ่าฝืนให้ลงโทษสถาน หนักโดยไม่มีข้อยกเว้น” “หวงั หยู เชิญหมอหลวงไปเรือนเถาฮวา” น่นั คอื เรอื นรักแห่งพระชายา รองผู้งดงามอ่อนหวาน “พ่ะย่ะค่ะ” ผู้รับค�ำส่ังท้ังสามรับค�ำสั่งอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะท�ำ หน้าที่ท่ีได้รับมอบหมายอย่างรีบเร่ง ราวกับว่าหากเนิ่นช้าไปมิทันใจผู้สั่งการ

8 หงส์สะบดั ปกี ความผดิ ทไี่ มป่ รารถนาจะหลน่ ลงมาใส่ตนได้ มมิ ผี ้ใู ดไม่ร้วู า่ เปลวไฟแห่งโทสะ ของผู้เป็นเจ้าของวัง หากลุกไหม้แล้วจะร้อนแรงและลุกลามเพยี งใด สองแขนแข็งแกร่งของเอกบุรุษผู้เป็นใหญ่แห่งวังพยัคฆ์เหินโอบ ประคองร่างกายอันล�้ำค่าของพระชายารองกลับเรือนเถาฮวาอย่างระมัดระวัง ร่างกายของทั้งพระชายารองและพระชายาเอกของเขาเต็มไปด้วยเลือด จนไม่ สามารถแยกออกได้วา่ เปน็ เลอื ดของผ้ใู ด พระชายารองของเขาเพง่ิ จะตง้ั ครรภ์ ไดเ้ พยี งเดอื นเดยี วกลบั ตอ้ งมาตกเลอื ด มอิ าจรไู้ ดว้ า่ จะสามารถรกั ษาสายเลอื ด ในครรภ์เอาไว้ได้หรอื ไม่ บตุ รคนแรกของเขาไม่มีโอกาสได้ลมื ตาดโู ลก พระชายาเอกของเขาชา่ งรา้ ยกาจยงิ่ นกั เหน็ หนา้ ซอ่ื ๆ ออ่ นหวานบรสิ ทุ ธ์ิ ดุจหยาดน�้ำค้าง อ่อนแอ น่าสงสาร ดเู หมอื นบปุ ผาไร้ซง่ึ พษิ ภยั ไม่น่าจะมีจิต ริษยาจนถึงข้ันท�ำเรื่องร้ายกาจได้เพียงน้ี นางต้ังใจท�ำร้ายหมายสังหารบุตร ในครรภ์ ท่านชายหรือท่านหญิง ทายาทคนแรกแห่งวงั พยคั ฆ์เหนิ หนทางทดี่ ี ทส่ี ุดสำ� หรับนางคือการกกั บริเวณไม่ให้ออกมาสร้างเร่อื งร้ายกาจได้อกี แต่จะ ใหล้ งโทษนางรนุ แรงกวา่ นเี้ ขากม็ อิ าจท�ำได้ ดว้ ยความเออื้ เอน็ ดเู ฉกเชน่ นอ้ งสาว สหายรักที่เห็นกนั มาต้งั แต่เยาว์วัย ทันทีที่เจ้าของวังก้าวผ่าน ร่างกายอันแสนรวดร้าวของพระชายาเอก กส็ ั่นเทา ราวกับว่าดวงใจได้แหลกสลายลงไปพร้อมกับคำ� สงั่ ของพระสวามี “พระชายาเพคะ” ชิวองิ กับหงหลวิ นางกำ� นลั ข้างกายรีบเข้ามาประคอง พระชายาเอกผู้น่าสงสาร ทค่ี ่อยๆ ทรุดกายลงอย่างช้าๆ อาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์ ของพระชายาเอกเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดชุ่มโชก “ข้าไม่เป็นไร กลับเรอื นของเรากันเถอะ” เสียงหวานแผ่วเบาเอื้อนเอ่ย ราวกบั จะขาดใจ หล่ีฮุ่ยจื่อกลืนก้อนสะอื้นลงในอกอย่างกล�้ำกลืน นางจดจ�ำแววตา เย้ยหยนั อย่างผู้ชนะของพระชายารองหลวิ มู่เหมีย่ นผู้น้ันได้ดี รอยยิ้มร้ายนั่น ทำ� ใหค้ วามเจบ็ ปวดทง้ั รา่ งกายและจติ ใจของนางเพมิ่ มากขน้ึ จนแทบจะทานทน ไมไ่ หว แรงบบี รดั หนกั หนว่ งในชอ่ งทอ้ งท�ำใหน้ างรวดรา้ วไปทง้ั รา่ งจนสนิ้ สตไิ ป

พลอยนพเก้า 9 “พระชายา! พระชายาเพคะ” เสียงร้องเรียกด้วยความตระหนกของ ชิวอิงไม่สามารถปลุกสติสัมปชัญญะของพระชายาเอกผู้น่าสงสารให้ลืมตา ขนึ้ มาได้ “ท่านพ่อบ้านเจา้ คะ ได้โปรดตามหมอหลวงมาดอู าการพระชายาของข้า ด้วยเถิดเจ้าค่ะ” ชิวองิ หนั มาขอร้องพ่อบ้านอู่ “พระชายาของข้าแย่แล้ว” เสียงรำ่� ไห้ของนางก�ำนัลผู้ภักดีบีบรัดหัวใจ พ่อบ้านวัยชรายิง่ นกั พ่อบ้านอู่ลอบสบตากับองครักษ์หวังอี้ผู้มีสีหน้าเย็นชาไม่ผิดแผกจาก องค์ชายรองเจ้าของวัง ครั้นเห็นอีกฝ่ายก้มศีรษะแม้เพียงนิด พ่อบ้านชรา ก็ไม่รง้ั รอรบี เร่งไปตามหมอหลวงทันที ‘หวั ใจขา้ ผชู้ ราคงหยดุ เตน้ เขา้ สกั วนั หากเกดิ เรอ่ื งเชน่ นบ้ี อ่ ยครง้ั ’ พอ่ บา้ น วยั ชราได้แต่ร�ำพงึ ในใจ หมอหลวงแซ่จินท่ีพ่อบ้านอู่รีบเร่งไปตามมาเพื่อรักษาพระชายาเอก หลงั จากทน่ี างกำ� นลั ผลดั เปลย่ี นอาภรณท์ อ่ี าบยอ้ มไปดว้ ยเลอื ดสดๆ กลนิ่ คาว คละคลุ้งที่น่าต่ืนตระหนกค่อยๆ จางหาย พร้อมกลนิ่ กำ� ยานสดชืน่ กรุ่นกำ� จาย เข้ามาแทนที่ ภายหลังจับชีพจรซ้�ำแล้วซ�้ำอีก ค้ิวสีดอกเลาของหมอหลวงก็ขมวด เข้าหากนั อย่างเคร่งเครียด “อาการของพระชายาหนกั มากเลยหรือเจ้าคะ ท่านหมอ” ชิวอิงร้องถามเสียงดังเม่ือเห็นหมอหลวงจินมีสีหน้าคล้ายแน่ใจ คล้ายไม่แน่ใจ คละเคล้าความลำ� บากใจท่ีจะกล่าว ยามน้นั ในห้องเหลือเพยี ง หมอหลวงจนิ ชวิ อิง และหงหลิว นางกำ� นัลคู่ใจพระชายาเอกทต่ี ดิ ตามมาจาก จวนสกลุ หลี่ “เอ่อ...” หมอหลวงชรายงั คงถอนหายใจ “มีอะไรก็รีบกล่าวมาเถิดเจ้าค่ะ ท่านหมอ หากท่านมัวอ�้ำอ้ึงไปกว่าน้ี

10 หงสส์ ะบดั ปีก พระชายาของข้าคงจะขาดใจตายไปเสยี ก่อนจะได้ทันรกั ษา” หมอหลวงคน้ หายาในลว่ มยา แลว้ หยบิ ขนึ้ มาป้อนใสป่ ากพระชายาเอก ก่อนจะเอ่ยกบั นางก�ำนัลท้ังสองนางด้วยสีหน้าเป็นกงั วล “พวกเจ้ารู้เร่อื งทพี่ ระชายาตัง้ ครรภ์หรอื ไม่”

สอง ความรกั ที่ไมเ่ คยมี เป็นขา้ นคี้ ิดไปเอง หล่ีฮุ่ยจื่อคือนามของข้า ข้าเกิดในจวนอันยิ่งใหญ่ของแม่ทัพพิทักษ์ แคว้น นามแห่งจวนของข้านั้นคอื จวนแม่ทัพปราบไพรีพ่าย บิดาของข้ามนี ามว่า ‘หลไี่ ป๋’ แม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นหลง บรุ ุษผู้องอาจ ห้าวหาญ ฝีมอื กระบ่ีเป็นเลศิ อกี เพลงทวนแห่งตระกูลข้า เพียงข้าศึกได้ยินก็ มอิ าจหาญเข้าสู้ บรุ ษุ รปู งามย่อมเคยี งคยู่ อดหญงิ แหง่ แผน่ ดนิ บดิ าพบรกั ข้าม แคว้นกับมารดาผู้ด�ำรงศักดิ์เป็นองค์หญิงแห่งแคว้นหยาง แคว้นบ้านใกล้ เรอื นเคียงผู้เป็นม่งิ มติ รมาช้านาน ข้าเกดิ มาทา่ มกลางความรกั ความอบอนุ่ ของครอบครวั บดิ าขา้ เปน็ ชาย รกั เดยี วใจเดยี ว มฮี หู ยินเพยี งหนึง่ มารดาข้าจงึ เป็นฮหู ยนิ ทีส่ ตรีทกุ จวนต่าง อจิ ฉา จวนอน่ื มสี ามภรรยาสอี่ นเุ ปน็ เรอื่ งธรรมดา มเี พยี งจวนขา้ ไมม่ ฮี หู ยนิ รอง และอนุให้ปวดใจ บตุ รภรรยาไม่ต้องร้องไห้ แก่งแย่งชงิ ดี ไม่ต้องอจิ ฉารษิ ยา และท�ำร้ายกนั ทุกคนประคองข้าไว้กลางฝ่ามือ ข้ามีความสุขยิ่งนักกับความรักท่ี ห้อมล้อม พ่ีชายคนโตรูปงามไม่แตกต่างจากบดิ า แม่ทพั พิทกั ษ์บรู พา ‘หลี่จน้ิ ’ ผมู้ นี ามกระเดอ่ื ง เพลงทวนลอื ลนั่ ของตระกลู ขา้ พาใหพ้ ใี่ หญร่ งั้ ต�ำแหนง่ แมท่ พั

12 หงส์สะบัดปีก ต้ังแต่ยี่สิบปี หญิงสาวในเมืองหลวงต่างแย่งกันทิ้งผ้าเช็ดหน้าเพียงเพื่อให้ ทา่ นแมท่ พั ชายตามอง แตพ่ ใ่ี หญข่ องขา้ กลบั ไมส่ นใจ เขาเพยี งบอกกลา่ วแกข่ า้ “พี่ใหญ่ของเจ้าเกดิ มาเพื่อรบ ไม่ได้เกดิ มาเพ่ือรัก” ‘อ้าว พ่ีใหญ่ แล้วชาตินี้ท่านพ่อท่านแม่จะได้เป็นท่านปู่ท่านย่า มีเจ้า ซาลาเปาน้อยมาเกาะแข้งเกาะขาให้ช่ืนอกชื่นใจได้อย่างไร’ ข้าได้แต่คิดด้วย ความอ่อนเพลียหัวใจ “คนรปู งามเชน่ ทา่ นทำ� รา้ ยหวั ใจหญงิ สาวทงั้ เมอื งเสยี แลว้ ” ขา้ รำ� พงึ อยา่ ง ปลงตกกบั ความคิดของชายชาตทิ หาร พช่ี ายคนรอง กุนซอื หน้าหวานนามว่า ‘หล่ีเจ้ียน’ ชายหนุ่มผู้เชี่ยวชาญ กลศึกและต�ำราพิชัยสงคราม เป็นกุนซือแห่งกองทัพพิทักษ์บูรพา เป็นแขน เป็นขาและมนั สมองให้พใ่ี หญ่ พ่ีชายคนนีข้ องข้าเป็นคนพดู น้อยในสายตาของ คนนอก แต่เมื่ออยู่ในจวนเขามักหาเรื่องมาเล่าขานให้จวนของเราครึกครื้น เสมอ เร่อื งเล่าหลากหลายจากการเดินทางของพ่รี อง จากเมืองใหญ่สู่เมอื งเลก็ ทเ่ี ขากา้ วผา่ น ลว้ นถกู เลา่ ขานใหข้ า้ ฟงั ทงั้ สน้ิ ขา้ ผเู้ ปน็ บปุ ผาเพยี งหนงึ่ เดยี วแหง่ จวนท่ีได้แต่ฝึกศาสตร์และศิลป์อยู่ในจวน เพียงเพ่ือมีคุณสมบัติแห่งกุลสตรี ทเี่ พยี บพรอ้ ม และเมอ่ื ถงึ วนั เวลาทเี่ หมาะสม บดิ ามารดายอ่ มสรรหาแจกนั ทอง ทแ่ี ข็งแรงเพ่ือโอบอุ้มบปุ ผาแสนรกั ดอกน้ีต่อไป ข้ามีความสุขอยู่ในสวนรักของครอบครัวจวบจนอายุห้าขวบ ข้าจดจ�ำ วนั น้นั ได้ไม่มีวนั ลมื วันหน่ึงในช่วงเหมันตฤดู คราน้ันแสงแห่งดวงตะวันก�ำลังจะลาลับ ขอบฟ้า คลื่นแห่งความเยือกเย็นก�ำลังโอบล้อมสรรพสิ่งเม่ือล�ำแสงสุดท้าย แห่งวันก�ำลังจะลาลับ แสงสีทองยามตะวันลาลับราวกับว่าสวรรค์เบ้ืองบนส่ง ใครคนนน้ั มาเพ่ือข้า ชายหนุ่มผู้มรี ปู กายงามสง่า ทะนง องอาจ มดี วงตาสดี �ำ ขลบั ราวกบั ดวงตาพญาเหย่ยี วเจ้าแห่งท้องฟ้า ผู้เป็นราชาแห่งนกั ล่า เขาผู้น้นั กา้ วเท้าเขา้ มาในจวนพรอ้ มกบั พช่ี ายทงั้ สองของขา้ มาเพอื่ ศกึ ษาเพลงยทุ ธ์และ กลศกึ กบั ทา่ นปู่ แมท่ พั ใหญใ่ นต�ำนาน ถงึ แมท้ า่ นจะวางมอื จากต�ำแหนง่ แมท่ พั

พลอยนพเกา้ 13 ให้แก่ท่านพ่อ แต่ยังเป็นท่ีปรึกษาและถ่ายทอดกลศึกให้แก่พ่ีรองซึ่งเป็นว่าท่ี กนุ ซอื แหง่ กองทพั สอนเพลงยทุ ธใ์ หแ้ กอ่ งคช์ ายรองและพใี่ หญข่ องขา้ ทง้ั คนู่ บั เปน็ ศษิ ยท์ สี่ รา้ งความภาคภมู ใิ จใหแ้ กท่ า่ นปเู่ ปน็ อยา่ งยง่ิ พลงั ยทุ ธข์ องพวกเขา ก้าวหน้ากว่าเด็กคนอื่นในรุ่นราวคราวเดียวกัน นับแต่แรกที่ได้พานพบและสบตาเขา หัวใจของข้าก็ไร้อิสรภาพ มันถกู จองจ�ำและสลักเพียงภาพของชายผู้น้ัน ข้าเฝ้ามองเขามาตั้งแต่ห้าขวบ จาก วันนั้นข้าติดตามองค์ชายในดวงใจและพ่ีชายท้ังสองด่ังเป็นเงา จนวันหนึ่ง องคช์ ายรองคงไมอ่ ยากใหเ้ ดก็ หญงิ วยั ไมก่ ขี่ วบอยา่ งขา้ ตามตดิ จงึ ใหข้ องก�ำนลั แก่ข้าเป็นหยกประจ�ำกายลายพยัคฆ์ ข้อต่อรองขององค์ชายคือ หยกชิ้นน้ี สามารถขออะไรก็ได้จากเขาหนึง่ อย่างโดยไม่มีข้อแม้ หลังจากได้หยกพกลายพยคั ฆ์จากชายในดวงใจ ข้ากไ็ ม่ได้ตามติดเขา ไดแ้ ตเ่ ฝา้ มองชายอนั เปน็ ทร่ี กั เดนิ เขา้ ออกจวนทกุ วนั หวั ใจของขา้ ปกั ตรงึ ลกึ ลง ไปกว่าเดิม จนข้าคิดว่าความรกั ของข้าคงไม่อาจถ่ายถอนจากบรุ ุษผู้น้ไี ด้แล้ว จวบจนล่วงถึงวัยปักปิ่น บุปผางามเช่นข้าพร้อมสรรพสำ� หรับการเป็น ฮหู ยนิ ของบรุ ษุ สกั คน ทวา่ หวั ใจของขา้ นน้ั รกั มนั่ คงเพยี งชายผเู้ ดยี ว หากเลอื ก ได้ข้าย่อมอยากเป็นของเขาและมเี พียงเขา และแล้ววันที่ข้าเฝ้ารอคอยก็มาถึง องค์ชายรองน�ำทัพไปปราบกบฏ ชายแดนดา้ นเหนอื ตดิ กบั แควน้ หยาง พรอ้ มกบั พใี่ หญแ่ ละพรี่ องของขา้ ชยั ชนะ ของแควน้ ทอ่ี งคช์ ายรองน�ำกลบั มาทำ� ให้พระองค์ได้รบั พระราชทานยศชนิ อ๋อง พร้อมกบั สมรสพระราชทาน ขา้ จงึ กลายเป็นพระชายาเอกของบรุ ษุ ทข่ี า้ แอบรกั นับต้ังแต่น้ันมา ‘พระชายาหลฮี่ ยุ่ จอื่ ’ พระชายาเอกทชี่ นิ อ๋องผนู้ น้ั ได้มาโดยมไิ ด้ต้องการ เหมือนผืนฟ้าถล่มแผ่นดินทลายลงตรงหน้า เก้ียวแปดคนหามรับ พระชายาเอกเข้าวัง ข้ากลับพบว่าชายที่ข้ารักมีสองพระชายารองและสองอนุ ในวงั หนง่ึ ในพระชายารองคอื สตรที ผี่ คู้ นเลา่ ลอื กนั ทวั่ แควน้ วา่ เปน็ รกั แรกของ ชนิ อ๋อง

14 หงส์สะบดั ปีก ‘หลวิ มู่เหม่ียน’ พระชายารองทแ่ี สนรัก หญงิ สาวผู้โชคดที ไี่ ด้กุมหัวใจ รักของพยคั ฆ์เจ้าของวงั คำ�่ คนื วสนั ตข์ องขา้ ไมไ่ ดส้ ขุ ล้�ำอยา่ งทเี่ ฝา้ ฝนั ไว้ หวั ใจของขา้ อาบไปดว้ ย น�ำ้ ตา น้�ำผึง้ แห่งวสันต์ของข้าช่างขมปร่านัก ข้าสู้อดทน ไม่ว่าจะโดนลมปาก ของเหล่าพระชายารองและอนุ ซ�้ำร้ายความเยน็ ชาไม่แลเหลียวจากพระสวามี ชายทข่ี ้าเคยคดิ ว่ารักเขาเตม็ หวั ใจ หากแม้เพียงเศษเสย้ี วแห่งรักข้าก็ไม่เคยได้ รบั กลับมา สองเดอื นผ่านพ้นไป ข้าพบว่าร่างกายของข้าอ่อนแอลง หมดเรี่ยวแรง ท้ังกายและใจ นับจากวันเข้าหอพระสวามที ี่รักไม่เคยเฉยี ดกรายเข้าใกล้เรอื น ของข้าอีกเลย หรือว่าถึงเวลาทีข่ ้าจะต้องทบทวนเร่ืองราวบางสง่ิ ของชีวติ อย่าง จรงิ จงั เสียที ‘หรือแท้จริงแล้วความรักไม่เคยมี เป็นข้าน้คี ิดไปเอง’

สาม คืนหยก คืนใจ “พวกเจ้ารู้เรอื่ งท่ีพระชายาต้ังครรภ์หรอื ไม่” ค�ำถามของหมอหลวงจนิ ก่อให้เกิดความเงยี บงนั อยู่ช่ัวขณะ ไร้คำ� ตอบ ทต่ี ้องการ ชิวอิงกับหงหลวิ แอบสบตากนั ด้วยไม่สามารถให้คำ� ตอบใดได้ พระชายาเอกคนงามลืมตาพลางถอนหายใจอย่างช้าๆ ความจริงแล้ว ขณะใคร่ครวญเรื่องราวในอดีตของตน ประสาทหูยังคงรับฟังเสียงรอบข้าง เช่นนนั้ จึงได้ยนิ ค�ำพดู ของหมอหลวงชราอย่างชัดเจน คงถึงเวลาทนี่ างจะต้อง ตัดสนิ ใจอย่างเดด็ ขาดแล้ว หากนางยังคงเลือกทจ่ี ะเป็นบปุ ผางาม เฝ้ารอคอย รักจากพระสวามีอย่างโง่งม ต้องคอยลม้ิ รสน้�ำใต้ศอกจากพระชายารองอย่าง ขมข่ืน วันเวลาไม่ช้าไม่นานกลีบบุปผาบอบบางคงร่วงหล่นเพราะไม่สามารถ ต้านทานแรงลมได้ คงไม่เหลือแม้เพียงเศษซาก นางกับลูกคงกลายเป็นปุ๋ย บำ� รุงบุปผาดอกแล้วดอกเล่าทเ่ี ข้ามาใหม่ในวงั แห่งน้ี หากไม่รีบตัดสินใจในวันน้ี อีกไม่นานพระชายารองผู้แสนจะเสแสร้ง นางน้นั คงจะรู้ว่าบตุ รของนางยงั คงมชี ีวิตอยู่ในครรภ์ ไม่แคล้วนางจ้ิงจอกนน่ั คงส่งพญามจั จุราชมาพรากชวี ติ บริสทุ ธใ์ิ นเรว็ วนั ขนาดเลอื ดในอกของตนเอง นางยงั ยอมสละทงิ้ ไดเ้ พยี งเพอื่ กำ� จดั พระชายาเอกผกู้ ดี ขวางเสน้ ทางแหง่ อำ� นาจ

16 หงส์สะบัดปีก “ท่านหมอเจ้าคะ” เสียงแผ่วเบาของพระชายาเอกเรยี กความสนใจจาก หมอหลวงชรา ทก่ี ำ� ลงั ใช้สายตาบงั คบั กดดนั นางกำ� นลั ทง้ั สองทไี่ ม่ยอมปรปิ าก เรอ่ื งของพระชายาเอก “พ่ะย่ะค่ะ” “ข้ามีเรื่องจะขอร้องท่าน” ดวงตาหวานคลอคลองไปด้วยหยาดน�้ำตา รมิ ฝีปากบางส่ันด้วยพยายามระงับความโศกเศร้า “พระชายาอย่าได้กล่าวเช่นน้ันเลย มีสงิ่ ใดให้กระหม่อมช่วยโปรดบอก อย่าได้คดิ ว่าตาเฒ่าผู้นเี้ ป็นคนอนื่ คนไกล” “ขอบคณุ ขอบคณุ มากเจา้ คะ่ ทา่ นหมอ” หลฮ่ี ยุ่ จอื่ ยมิ้ ทงั้ นำ้� ตา ในยามยาก น้ำ� ใจคนแห้งผาก แม้เพยี งสายฝนพรำ� ก็น�ำความชนื่ ฉำ่� สู่หวั ใจอนั เหน็บหนาว “ขา้ อยากใหท้ า่ นหมอเกบ็ เรอื่ งการตง้ั ครรภข์ องขา้ ไวเ้ ปน็ ความลบั ” ครนั้ เห็นสายตาเตม็ ไปด้วยค�ำถามของหมอหลวงชรานางจงึ เอ่ยต่อ “ทา่ นหมอคงเหน็ สภาพของขา้ แลว้ ขา้ ไมข่ อปดิ บงั อนั ใด ดว้ ยทา่ นหมอ กเ็ ห็นข้ามาต้ังแต่ยังเป็นทารก ครรภ์ของข้าตอนนี้ยังไม่แข็งแรงนัก จะรักษา เอาไว้ได้นานเท่าใดก็ยังไม่ทราบได้ หากเรื่องราวแพร่งพรายออกไป คาดว่า ไม่นานคงมีผู้คดิ ก�ำจดั ให้พ้นทาง” “แต่ว่า...” “ข้าจะไม่ท�ำให้ท่านหมอต้องเดอื ดร้อน แค่เพยี งระยะหนงึ่ ให้ครรภ์น้ี ปลอดภยั แล้วข้าจะบอกชนิ อ๋องเอง” “เช่นนัน้ ก็ได้ แต่อย่าปิดบังให้นานนัก โทษทัณฑ์ปิดบงั เบอ้ื งสงู นั้นเกรง ว่ากระหม่อมจะไม่สามารถรกั ษาหัวเอาไว้บนบ่าได้” ชายชราถอนใจด้วยความ หนักอก ไม่ช่วยก็ไม่ได้ ไม่แคล้วอาจตายตกท้ังแม่ท้ังลูก เรือนหลังของเชื้อ พระวงศม์ กี ร่ี อ้ ยชวี ติ ทต่ี ้องสงั เวย เดก็ สาวบอบบางผ้นู เ้ี ขาเหน็ มาตง้ั แต่วยั เยาว์ นางเป็นหลานปู่ของสหายรกั อดตี แม่ทพั ข้ีโมโหผู้นนั้ หากปล่อยให้หลานสาว ยอดดวงใจของคนผู้น้นั ตาย คนผู้นนั้ คงได้มาถอนผมเขาหมดหัวเป็นแน่แท้ “ขอบพระคุณท่านหมอมากเจ้าค่ะ บุญคุณในคร้ังน้ี วันหน้าข้าต้อง

พลอยนพเกา้ 17 ทดแทนอย่างท่สี ดุ ” “ขอพระชายาโปรดวางใจ พักผ่อนให้มาก ดื่มยาทีก่ ระหม่อมจดั มาให้ อกี ไม่นานก็จะแข็งแรงทั้งแม่ทัง้ ลกู วันนกี้ ระหม่อมขอทลู ลาพ่ะย่ะค่ะ” เรอ่ื งสำ� คญั ทตี่ ง้ั ใจจะทำ� ในวนั นส้ี ำ� เรจ็ ไปหนงึ่ อยา่ ง ทนั ทที หี่ มอหลวงจนิ เดนิ ทางกลบั โดยมหี งหลวิ ตามออกมาสง่ และรบั เทยี บยา ชวิ องิ ไดร้ บั มอบหมาย ภารกิจสำ� คญั ล�ำดบั ที่สอง “ตามพ่อบ้านอู่มาพบข้า” “เพคะพระชายา” สายตาม่งุ มน่ั อย่างคนตดั สนิ ใจแลว้ ของพระชายาเอก ก่อความสงสัยให้นางกำ� นัลน้อยยิ่งนกั แต่กไ็ ม่กล้าซกั ถามให้มากความ “ถวายบังคมพระชายาพ่ะย่ะค่ะ” พ่อบ้านใหญ่กล่าวอย่างนอบน้อม แม้เจ้าของวังจะสง่ั ปิดเรอื นของพระชายาเอก แต่ไม่ได้สงั่ ปลด ดงั นัน้ เขาต้อง ปฏิบัติต่อพระชายาเอกเป็นอย่างดีเหมือนเดิม พระชายาเอกผู้แสนดีและ น่าสงสาร “ตามสบายเถอะท่านพ่อบ้าน อย่าได้มีพิธีรีตอง ข้าเพียงจะขอมอบ บางส่งิ บางอย่างให้แก่ชนิ อ๋อง” กลา่ วจบมอื เรยี วบางกย็ น่ื แผน่ หยกลายพยคั ฆท์ พี่ กพาตดิ กายไวต้ ลอด เวลา นบั ตง้ั แต่วันทีไ่ ด้รบั มันในวัยเพียงห้าขวบ หวั ใจกระตุกเพยี งนิดให้รู้สึก ยามมอื เรียวบางว่างเปล่า เฉกเช่นหวั ใจทร่ี านร้าวจนชาเฉย “จะใหเ้ รยี นชนิ ออ๋ งวา่ อยา่ งไรพะ่ ยะ่ คะ่ ” ผจู้ ำ� เปน็ ตอ้ งสง่ สารระหวา่ งสามี ภรรยาถามเพือ่ ให้เกดิ ความเข้าใจทถ่ี ูกต้องและตรงกนั “ไม่ต้องกล่าวอันใด เพียงย่ืนป้ายหยกนี้ให้... เพียงเท่าน้ันชินอ๋องจะ เขา้ ใจ” รมิ ฝปี ากทเ่ี คยอวบอมิ่ บดั นกี้ ลบั ซดี เซยี วกดยม้ิ ทมี่ มุ ปาก คลา้ ยยม้ิ คลา้ ย ไม่ย้มิ แต่สายตาไม่เปล่ยี นแปลงสกั นดิ พอ่ บา้ นอรู่ บั ปา้ ยหยกประจ�ำกายเจา้ ของวงั จากพระชายาเอก ในใจพลนั เกดิ ความกงั ขา เขาดแู ลวงั พยคั ฆเ์ หนิ มาเนนิ่ นาน ผถู้ อื ครองป้ายหยกนม้ี เี พยี ง

18 หงส์สะบัดปีก ชินอ๋องเจ้าของวงั เท่าน้นั เหตุใดวันนีป้ ้ายหยกจงึ อยู่กับพระชายาเอก มิหน�ำซำ้� พระชายาเอกยงั มอบมนั ให้แก่เจ้าของ ครน้ั จะซกั ถามสักคำ� ก็มิกล้า สีหน้าของ พระชายาเอกยามนี้ดูไปคล้ายกับสีหน้าของเจ้าของป้ายหยก ดูเย็นชาและ น่าหวาดกลวั อย่างยง่ิ พระชายาเอกผู้แสนใจดขี องเขาหายไปไหน หรอื ความ เจ็บปวดจะเปลย่ี นผู้คนให้กลับกลายเป็นน่ากลวั ช่างน่ากลวั จรงิ ๆ

ส่ี บปุ ผาสะบดั ปีกสะบ้นั ใย “ไม่ต้องกล่าวอันใด เพยี งยนื่ ป้ายหยกน้ีให้...” ค�ำกล่าวนี้เป็นจริงด่ังพระชายาเอกว่า ทันทีท่ีเจ้าของวังเห็นสิ่งของที่ ย่ืนให้ เขาทันได้เห็นสายตาท่ีเปล่ียนไป แม้เพียงช่ัวแวบเดียวของเจ้าของวัง ก่อนจะเปล่งประกายเยน็ ชาดงั เดิม นกึ แล้วให้นา่ เหนอื่ ยหนา่ ยใจย่งิ นัก ฮ่องเต้ กับฮองเฮาปรารถนาท่านชายและท่านหญิงน้อยจากวังพยัคฆ์เหินนี้มากขนาด ไหน เขาผู้เฒ่าคนนี้ล้วนทราบดี และแน่นอนว่าท่านชายหรอื ท่านหญิงน้อยท่ี บิดากับมารดาแห่งแผ่นดนิ ปรารถนา ย่อมต้องมมี ารดาเป็นพระชายาเอกจาก สมรสพระราชทานจึงเหมาะสมคู่ควร แล้วหลังจากน้ันจะได้มาจากพระชายา รองก็ไม่เป็นอันใด เมื่อเกิดเหตุการณ์วันนี้ขึ้นเขาจะแบกหน้าไปรายงานได้ อย่างไร ‘ผู้เฒ่าเช่นข้าผมหงอกเพม่ิ ขน้ึ อกี ปอยหนึ่งแล้ว’ เขาได้แต่รำ� พึงในใจ “ทำ� ตามท่พี ระชายาเอกต้องการ” รบั สัง่ เฉียบขาดไม่ลังเลแม้เพียงน้อย ก่อนส่ังการเรอ่ื งการดูแลวงั ในระหว่างที่พระองค์ไม่อยู่ “เปน่ิ หวางมภี ารกจิ ทต่ี อ้ งไปจดั การอยา่ งเรง่ ดว่ น กำ� หนดเวลาไมแ่ นน่ อน อาจเร็วหรอื เนิ่นนานก็มอิ าจบอกได้ เร่ืองราวในวังพยคั ฆ์เหนิ ต้องให้ท่านดแู ล

20 หงส์สะบัดปกี และท่ีส�ำคัญอย่างยิ่งคือ...” เจ้าของวังถอนหายใจยาว ก่อนจะกล่าวถึงสิ่งที่ ต้องการย�้ำเตือน “ห้ามผู้ใดล่วงล้�ำเรือนพระชายาเอกอย่างเดด็ ขาด” “แลว้ หากเป็นพระชายารองหลวิ ...” กล่าวไม่ทนั จบดที ว่ั ทงั้ หอ้ งกเ็ ตม็ ไป ด้วยกระแสกดดันอย่างไม่พอใจจากเจ้าของวัง เพียงมองสบตาหัวใจพ่อบ้าน วยั ชรากแ็ ทบจะร่วงหล่นลงพ้ืน “ไม่เว้นแม้แต่ผู้ใด หากมสี ิง่ ใดท่ีจัดการไม่ได้ให้ขอความช่วยเหลือจาก องค์ชายสาม” กล่าวจบพระองค์ก็สะบัดชายผ้าจากไป ปล่อยให้ชายชราถอน หายใจแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆ เรยี กขวญั ของตนเองทห่ี ล่นหายให้กลับคืน ในห้วงเวลาอันยุ่งยากเช่นนี้ อย่างน้อยพ่อบ้านเช่นเขาก็รับรู้ความลับ บางอย่างทีน่ ่าช่นื ใจ “อา...” เขามหี น้าไปรายงานบดิ ากบั มารดาของแผ่นดินแล้ว ความลบั ท่วี ่านัน่ กค็ ือ... “แท้จริงแล้วน�้ำหนักของพระชายาเอกในหัวใจของพยัคฆ์เจ้าของวัง แห่งน้ไี ม่ธรรมดาเลย” หยกลายพยัคฆ์ได้หวนคนื สู่เจ้าของที่แท้จริงแล้ว หลงั จากอยู่ตดิ กาย ผู้ไม่คู่ควรเสียนาน หลี่ฮุ่ยจอ่ื ยม้ิ ให้ตวั เอง คนเรากเ็ ป็นเช่นน้ี หากปล่อยวางได้ แล้ว ความทุกข์ที่ว่าย่ิงใหญ่ก็ดูสามัญนัก วันวานนางอาจโง่เขลา โง่งมในรัก ปักใจม่ันเพียงบุรุษที่ไม่เคยมีใจให้ บัดน้ีนางตาสว่างแล้ว ต้องขอบคุณนาง จง้ิ จอกตัวเมยี นนั่ ที่ท�ำให้นางปล่อยวางได้ เมื่อได้เหน็ นำ้� ใจของบรุ ุษผู้นน้ั ‘อดีตพระสวาม’ี ใช่ มันเป็นเพียงเร่อื งราวในอดตี ของวนั วานไปเสยี แล้ว ข้อแลกเปลีย่ น ทนี่ างร้องขอเพอื่ แลกกบั การทห่ี ยกคนื ส่เู จา้ ของคอื อสิ ระ ซง่ึ ทง้ั นางและเขาตา่ ง รบั รู้ว่าสมรสพระราชทานมิอาจหย่าร้างได้ มิอาจหย่าร้างแล้วอย่างไร นางต้อง ทนเช่นนน้ั หรอื นับจากน้ีไปนางจะเป็นเพียงแค่พระชายาเอกแต่ในนามเท่านัน้

พลอยนพเก้า 21 เขากบั นางตา่ งถอยหา่ งคนละกา้ วตามขอ้ ตกลง ไมล่ ว่ งลำ้� ไมก่ า้ วกา่ ย ใหเ้ กยี รติ แก่อีกฝ่ายตามฐานะที่ด�ำรงอยู่ เขาไม่ผิดที่ไม่มีหัวใจรักให้แก่นาง และเขาจะ รกั ใครกไ็ ม่ผดิ อกี เช่นกนั หวั ใจรกั ไม่อาจบังคับบญั ชาใด เฉกเช่นท่ีนางรักเขา ในวันวานอย่างไรเล่า สิ่งเดียวท่ีชายผู้นั้นผิดคือเขาไม่มีความยุติธรรม ไม่ สอบสวน ไม่ซกั ถาม ท้ังท่ีนางอุ้มครรภ์บุตรของเขาอยู่ เขาตัดสินลงโทษนาง อยา่ งไมเ่ ปน็ ธรรม แลว้ กอดประคองนางจงิ้ จอกเมยี รกั จากไป ปลอ่ ยใหน้ างกบั เจ้าก้อนแป้งน้อยก่ึงเป็นก่ึงตายโดยไร้สามีและบิดากางปีกปกป้อง ขอบคุณ สวรรค์ท่ที ่านมีตา นางกบั ลกู จึงอยู่รอดปลอดภัย จากวันน้ีไปนางไม่ใช่บุปผาโง่เง่าดอกน้ันอีกแล้ว ความรักนั่นจะมีหรือ ไม่นางมิแยแส ส่ิงที่นางตระหนักในวันน้ีล้�ำค่ากว่าน้ัน นางจะเป็นนางหงส์ท่ี โบยบนิ อยา่ งอสิ รเสรี โผบนิ สฟู่ ากฟ้าอย่างทะนง แม้โดดเดยี่ วทวา่ ไม่เดยี วดาย แมข้ า้ งกายจะไรเ้ งาบรุ ษุ เคยี งขา้ ง นางหงสเ์ ชน่ นางยงั มคี รอบครวั มรี กั ทย่ี ง่ิ ใหญ่ อยู่เบ้ืองหลัง นางคือท่านหญิงแห่งแคว้นหยาง ฮ่องเต้แคว้นหยางคือพ่ีชาย มารดาของนางทร่ี กั นางยง่ิ บดิ าของนางเปน็ แมท่ พั ใหญ่ นางมพี ใ่ี หญเ่ ปน็ แมท่ พั ชาญศกึ พรี่ องเปน็ กนุ ซอื ผเู้ ฉลยี วฉลาด มารดาของนางคอื องคห์ ญงิ ผมู้ รี ปู โฉม เปน็ หนงึ่ และความกล้าหาญทเ่ี กนิ กว่าสตรใี ด สาวงามผมู้ อี ำ� นาจมดื ทไี่ ม่มใี คร สามารถต่อกรได้ วันข้างหน้านางอาจเดินตามรอยมารดา เพื่อปกป้องคนท่ี นางรกั ... เจ้าก้อนแป้งน้อยของนาง ‘ทา่ นทำ� รา้ ยขา้ ไดข้ า้ ไมว่ า่ แตค่ นทงั้ โลกหลา้ ควรรไู้ วว้ า่ ... บตุ รของขา้ ใคร อย่าแตะ ไม่เช่นน้ันข้าพร้อมจะเป็นหงส์เพลงิ เพ่ือแผดเผามนั ให้แดดนิ้ ’

หา้ เรือนไรใ้ จ หนงึ่ เดอื นใหห้ ลงั ดา้ นหลงั ของกำ� แพงวงั พยคั ฆ์เหนิ ปรากฏเรอื นหลงั งามนามว่า ‘เรอื นไร้ใจ’ ไม่เคยมผี ู้ใดเคยเห็นหน้าเจ้าของเรือน เสียงบอกเล่า ต่อกันมาว่าเป็นเรือนของท่านหญงิ โฉมสะคราญจากเมอื งหยาง ชาวบ้านได้แต่ เมียงมอง มอิ าจกล้าล่วงลำ�้ กลำ้� เกิน ด้วยว่าหน้าเรอื นมีผู้คุ้มกนั หน้าดุ ท่าทาง เคร่งครดั ราวกบั ทหารรกั ษาวงั กม็ ปิ าน พ่อบ้านอู่ปฏิบัติตามค�ำสั่งเจ้าของวังอย่างเคร่งครัด นางได้ในส่ิงที่ ปรารถนา เรือนฝูหรงเป็นสิทธิ์ขาดของนางแต่เพียงผู้เดียว นางยังคงได้รับ ทุกสิ่งอย่างตามศักด์ิฐานะแห่งพระชายาเอกของเจ้าของวัง ยกเว้นหัวใจไร้ค่า ของเจา้ ของวงั ซง่ึ เวลานน้ี างไมต่ อ้ งการแลว้ ตอนนห้ี วั ใจของนางปกั หลกั รกั มน่ั แต่เจ้าก้อนแป้งน้อยที่นอนฟักตัวเป็นดักแด้จอมข้ีเกียจอยู่ในพุงกลมๆ ของ นาง ขอ้ ดขี อ้ เดยี วของบดิ าเจา้ ดกั แดเ้ ทา่ ทค่ี ดิ ไดใ้ นตอนนกี้ ค็ อื เขามอบของขวญั อนั แสนวิเศษให้นาง แล้ววันหน่ึงข้างหน้าหากนางเป็นคนดีและมีจติ ใจเมตตา นางจะยอมให้เขาพบหน้าเจ้าดักแด้น้อยสักคร้ัง ชวี ติ ทผ่ี า่ นมาในชว่ งนข้ี องนางกน็ บั วา่ เปน็ ชว่ งเวลาแหง่ การเยยี วยา และ กไ็ ด้ผลดเี ป็นอย่างยงิ่ ครรภ์ของนางแขง็ แรงข้ึนเร่ือยๆ ร่างกายของนางได้รับ

พลอยนพเก้า 23 การดูแลจากหมอหลวงจินอย่างดเี ยย่ี ม สมนุ ไพรที่ใช้เป็นของชน้ั เลิศที่มีเพยี ง วงั หลวง และนางเจาะจงไปกบั พอ่ บา้ นอวู่ า่ ตอ้ งการใหห้ มอหลวงจนิ เปน็ ผเู้ ดยี ว ทเ่ี ข้าพบนางได้ เน่อื งจากท่านเป็นสหายทท่ี ่านปู่ฝากฝังให้มาดแู ล ทส่ี �ำคัญคือ เจ้าของวังไปท�ำภารกิจส�ำคัญ และคาดว่าอีกนานกว่าจะกลับ เมื่อถึงเวลาน้ัน หัวใจอนั บอบช�ำ้ ของนางคงแข็งแรงดังเดิม แม้ค�ำส่งั จากพ่อบ้านอู่จะเคร่งครัดเดด็ ขาด ห้ามผู้ใดล่วงล�้ำเรอื นฝูหรง แต่ก็ยังมีพวกมดไม่กลัวตายเพียรพยายามส่งส่ิงท่ีนางไม่ปรารถนาเข้ามาให้ บ้างส่งคน บ้างส่งของ บ้างสอดแนม แต่ยังไม่ถึงขั้นทำ� ให้เจ้าดักแด้ของนาง ตกใจ ไม่เป็นไรนางอภัยให้ได้ “พหี่ ญิง พหี่ ญิงเจ้าคะ น้องมาเยี่ยมเจ้าค่ะ” เสยี งหวานใสของพระชายา รองร้องเรยี กอยู่หน้าเรือนฝหู รง “พี่หญิง เปิดประตูให้น้องสักหน่อยเถิดเจ้าค่ะ” หญิงสาวผู้งดงาม ใบหน้าหวานล�้ำ ประกายตาแฝงแววหม่นหมองอย่างรู้สึกผิด “น้องขอโทษท่ีท�ำให้พี่หญิงต้องโดนพระสวามีลงโทษ น้องรู้ว่าพ่ีหญิง ไม่ได้ต้ังใจท�ำให้น้องตกเลือดจนเสียบุตรในครรภ์ พ่ีหญิงไม่ได้จงใจท�ำร้าย สายเลือดราชวงศ์ ไม่ได้ปรารถนาจะท�ำร้ายสายเลือดแห่งมังกร น้องเข้าใจ พห่ี ญงิ ดี อย่าได้ถอื โทษโกรธน้องเลยนะเจ้าคะ หากดวงวญิ ญาณบตุ รชายของ น้องรบั รู้ เขาคงเข้าใจว่าพระชายาเอกไม่ได้ตง้ั ใจ และคงอภัยให้เช่นกัน” น�้ำตา ของคนงามยังคงรินไหลเป็นสาย กลั้นเสียงสะอ้ืนเป็นท่ีน่าสงสารและอยาก ปลอบประโลมแก่ผู้พบเหน็ “หากชินอ๋องกลับมาเม่อื ใด น้องจะขอร้องให้พระองค์ยกโทษให้พหี่ ญงิ พระองค์คงเห็นแก่น้องบ้าง เปิดประตูให้น้องเถิดเจ้าค่ะ น้องเป็นห่วงพี่หญิง จริงๆ” “พระชายา พอเถิดเพคะ” นางกำ� นลั คนสนทิ ประคองร่างงามที่ราวกบั จะปลิวลม “ร่างกายพระชายายงั ไม่แข็งแรง หม่อมฉนั ว่ากลบั เรอื นเถดิ เพคะ หาก

24 หงส์สะบัดปกี ชนิ อ๋องรู้เข้าจะกร้ิวได้” “ไม่ ข้าไม่กลบั อย่างไรวันนข้ี ้าต้องพบพ่ีหญิงให้ได้” ร่างบอบบางผละ จากนางกำ� นลั แล้วเร่งเดินตรงเข้าไปกระชากประตเู รือน “ช้าก่อนพ่ะย่ะค่ะ” ทันทีท่ีมือเรียวบางแตะบานประตูเรือน หน้าเรือน ฝหู รงท่เี มอื่ สกั ครู่ว่างเปล่ากลับมีองครกั ษ์ปรากฏกายถงึ สี่คน “บงั อาจ! เจา้ กลา้ ขดั ขวางพระชายารองหรอื ” นางกำ� นลั จอื่ จงิ ซงึ่ กา้ วตาม เจ้านายมาขึ้นเสยี งใส่องครักษ์ท่ีบงั อาจขัดขวาง อกี นดิ เดยี ว นดิ เดียวแท้ๆ จะ เปดิ ประตเู รอื นฝหู รงไดอ้ ยแู่ ลว้ จะไดร้ วู้ า่ เจา้ กอ้ นเลอื ดทเี่ กดิ ไมถ่ กู ทถ่ี กู ทางนนั้ ถกู ขบั ออกมาจนหมดแลว้ หรอื ยงั คงเหลอื เสย้ี นหนามไวใ้ หท้ มิ่ ตำ� ใจอกี หรอื ไม่ เจ้าตัวมารกลบั โผล่มาขวางเสียได้ “เรียนพระชายารอง เรอื นฝหู รงถูกสง่ั ปิดโดยเด็ดขาด คนในห้ามออก คนนอกหา้ มยา่ งกรายพะ่ ยะ่ คะ่ ” องครกั ษห์ นา้ นงิ่ กลา่ วดว้ ยสหี นา้ เฉยชาไรค้ วาม รู้สกึ “จอ่ื จงิ อย่าได้สามหาว จงกลา่ วขอโทษท่านองครกั ษ์เดย๋ี วน”้ี พระชายา รองคนงามดนุ างก�ำนัลท่ีตดิ ตาม “ขออภยั เจ้าค่ะท่านองครักษ์ ข้าน้อยเผลอไป” “ข้าก็ขออภัยแทนคนของข้าด้วย และขออภยั ท่ีร้อนรนไป เพียงเพราะ ขา้ เปน็ หว่ งพระชายาเอก ถกู ขงั นานเปน็ เดอื นแลว้ ปา่ นนไ้ี มท่ ราบวา่ เปน็ อยา่ งไร บ้าง จะป่วยไข้ จะตรอมใจ มหี มอเข้าไปดูแลหรอื ไม่ ข้าวปลาอาหารจะเพียง พอฟื้นฟรู ่างกายหรอื ไม่ ด้วยไมร่ วู้ ่าอกี นานเท่าใดเจา้ ของวงั จะกลบั มา หรอื แม้ กลับมาก็อาจไม่ยกเลิกค�ำสั่งปิดเรือนก็ได้ ช่างน่าเวทนานัก” พระชายารอง แสดงท่าทีเห็นใจผู้ที่อยู่ด้านในเรือนท่ีถูกส่ังปิด พลางกล้ันก้อนสะอื้นก่อน กล่าวแสดงความห่วงใยอนั แสนจะเสแสร้งอกี ครา “ข้านแ้ี สนห่วงใยพห่ี ญงิ ย่งิ นกั ” ดวงตางามคลอคลองด้วยนำ้� ใสๆ “...” องครักษ์ประจ�ำเรอื นฝหู รงยังคงรกั ษาความเงยี บ “ถ้าเช่นนน้ั วันนข้ี ้าคงต้องกลับก่อน รบกวนท่านแล้ว” กล่าวจบร่างงาม

พลอยนพเก้า 25 กเ็ ย้ืองย่างจากไป หน้าเรือนฝูหรงกลบั มาว่างเปล่าเฉกเช่นเดิม หนา้ เรอื นไรใ้ จมรี ถมา้ คนั ใหญห่ รหู ราประดบั ประดาอยา่ งวจิ ติ รงดงาม อลงั การราวกบั เชอื้ พระวงศก์ ม็ ปิ าน ดา้ นหนา้ และหลงั รถมา้ ปกั ธงแดงหงสเ์ พลงิ สยายปีกโผบินอย่างสง่างาม รถม้าคันงามมาเยือนเรือนไร้ใจแทบจะทุกวัน แรกเร่ิมชาวบ้านเมียงมองด้วยความสนใจ สงสัยใคร่รู้ แต่มิว่าผ่านไปเป็น แรมเดอื นกย็ งั มมิ ผี ใู้ ดไดร้ วู้ า่ ผโู้ ดยสารรถมา้ อนั หรหู ราคอื ผใู้ ด และเจา้ ของเรอื น ไร้ใจคือใคร

หก ของขวญั จากสรวงสวรรค์ ครรภข์ องขา้ นบั เวลาไดห้ า้ เดอื นแลว้ หา้ เดอื นเชยี วนะทเ่ี จา้ ดกั แดน้ อ้ ย นอนขดคดุ คู้อยู่ในพงุ กลมๆ อันใหญ่โตของข้า ข้าเฝ้าทะนุถนอมดแู ลประคับ ประคองเจ้าดักแด้เป็นอย่างดี ชีวิตในวันนี้ของข้าสุขสงบยิ่งนัก ความสุข มากมายท่ีโอบล้อมท�ำให้ข้าย้อนค�ำนึงไปถึงวันเวลาที่ข้าเป็นบุปผากลีบบางถูก โอบประคองอยใู่ นฝา่ มอื ของคนทง้ั จวน บดั นขี้ า้ เตบิ โตแลว้ ไดเ้ รยี นรคู้ วามจรงิ แห่งชวี ติ จากความเจบ็ ปวดท่ีได้รบั แต่ข้าไม่เคยนึกเสียใจ แม้ย้อนคนื วนั เวลา กลับไปได้ ข้ายังคงเลือกวิถีทางเดิม เหตุเพราะว่ารางวัลอันแสนลำ้� ค่าท่ีข้าได้ รับภายหลังจากความทุกข์ระทมเจยี นดับสลายน้นั มคี ณุ ค่าต่อหวั ใจนกั สำ� นึก แห่งความเป็นมารดาท�ำให้ข้ามองโลกบนพื้นฐานของความจริง อ�ำนาจและความยิ่งใหญ่ในโลกหล้าเท่าน้ันที่จะท�ำให้ผู้คนท่ีเรารัก ปลอดภัย และหากวันใดเราพลาดพลั้ง พวกเขาท้ังหลายล้วนตายตกตาม วนั นข้ี า้ จำ� เปน็ ตอ้ งมชี วี ติ อยู่ และอยอู่ ยา่ งสงา่ งาม เพอ่ื โอบอมุ้ ประคองเจา้ ดกั แด้ ของขวัญจากสรวงสวรรค์ที่ประทานมา บุตรของข้าย่อมมีศักดิ์ฐานะตามบิดา ถึงแม้เขาจะไม่ใส่ใจข้าล้วนไม่แยแส เขาใส่ใจแล้วอย่างไร ไม่ใส่ใจแล้วอย่างไร บัดน้ีข้าไม่ใช่ดอกไม้กลีบบางน้ัน ข้าคือท่านหญิงเฟิ่งหวงเจ้าของเรือนไร้ใจ

พลอยนพเกา้ 27 อนั งดงาม มารดามาเย่ยี มข้าทุกวันหลังจากทท่ี ่านว่าง อดีตจ่างกงจู่แห่งแคว้น หยาง มารดาของข้านางไม่ธรรมดาเลย ข้าได้รับของขวัญปลอบใจจากมารดาผู้ประเสริฐ หลังจากท่านทราบ เร่ืองราวรักรันทดปนน�้ำตาหลังบ้านของข้า นางมอบหอหงส์สราญให้ข้าเพื่อ ปลอบขวัญ กิจการนี้เป็นสินเดิมของมารดา ข้าเพียงเคยได้ยินว่ากิจการนี้ มอบแกบ่ ตุ รสาวคนโตของสกลุ ขา้ ไดร้ บั ปา้ ยทองหงสเ์ พลงิ โลกนั ตรจ์ ากมารดา สดุ ทรี่ กั ความจรงิ ทขี่ า้ ไดร้ บั รทู้ ำ� เอาขา้ ตน่ื ตระหนก จนเจา้ ดกั แดต้ กใจประทว้ ง ด้วยการถบี พงุ ข้ายกใหญ่ “ไม่มีอนั ใดหรอกเจ้าดกั แด้น้อยของยาย ถ้าเจ้าเป็นหลานสาว เจ้ากจ็ ะ ได้มันเป็นของตกทอดจากมารดา” หล่ีฮูหยินย้ิมอ่อนโยน มือเรียวงามลูบไล้ ครรภ์บุตรสาวเพ่อื ปลอบโยนเจ้าดกั แด้ขต้ี กใจ หอหงส์สราญนั้นแท้จริงแล้วเป็นสถานที่ใช้ติดต่อสื่อสารของต�ำหนัก หงส์เพลิงโลกันตร์ ฉากหน้าเป็นสถานเริงรมย์ขายศิลปะ ภาพวาด ขับร้อง ร่ายรำ� และบรรเลงดนตรี ป้ายทองทมี่ ารดามอบใหข้ า้ คอื อำ� นาจสงั่ การทง้ั หมด ของตำ� หนักหงส์เพลิงโลกันตร์ พร้อมมอบองครักษ์เงาสองนาย องครกั ษ์หญงิ สองนางติดตามเป็นสาวใช้ข้างกายเพอื่ รักษาความปลอดภัย ได้เวลาหมอหลวงจินมาตรวจสุขภาพเจ้าดักแด้น้อย ท่านหมอใส่ใจ สุขภาพของเราสองแม่ลกู เป็นพเิ ศษ แม้ตวั ท่านหมอเองจะบอกว่าครรภ์ของข้า แข็งแรงดีแล้ว ทั้งแม่ท้ังลูกปลอดภัย แต่ก็มิวายมาตรวจอย่างสม�่ำเสมอ นี่แหละหนาสิ่งใดท่ีด�ำเนินด้วยความรักความเมตตาปรานี ส่ิงนั้นล้วนส�ำเร็จ และงดงาม “คารวะหลี่ฮูหยนิ คารวะท่านหญิงเฟิ่งหวง” “รบกวนท่านหมอแล้ว” ท่านแม่ของข้ากล่าวอย่างเกรงใจ “มไิ ด้ มไิ ดฮ้ หู ยนิ อยา่ ไดเ้ กรงใจไป เราตา่ งกเ็ ปน็ คนกนั เอง เพอ่ื สขุ ภาพ ของทา่ นหญงิ เฟง่ิ หวง ทา่ นชายนอ้ ย หรอื ทา่ นหญงิ นอ้ ยทอ่ี ยใู่ นครรภแ์ ลว้ ทา่ น สามารถให้คนไปตามข้าได้ตลอดเวลา อย่าได้รง้ั รอ หากเกิดอนั ใดขน้ึ เกรงว่า

28 หงส์สะบัดปีก หัวตาแก่อย่างข้าจะรบั ผิดชอบไม่หวาดไม่ไหว” “อยา่ งไรกต็ อ้ งขอบคณุ หากไมไ่ ดท้ า่ น บตุ รสาวกบั หลานขา้ อาจมไิ ดอ้ ยู่ จนถึงวันนี”้ ขา้ ยน่ื มอื เรยี วงามทยี่ งั ไมม่ อี าการบวมฉใุ หห้ มอหลวงจนิ ตรวจ หลงั จาก วางผ้าผนื บางก่อนตรวจชพี จร หมอหลวงผู้เช่ยี วชาญตรวจแล้วตรวจอกี ค้วิ หนาขมวดมุ่น ประเด๋ยี วคลาย ประเดีย๋ วขมวด คล้ายย้ิมคล้ายไม่ยมิ้ ข้ากบั มารดาสบตากนั ด้วยความไม่เข้าใจ มอี นั ใดเกดิ ขึ้น หมอหลวงจนิ ซึ่งตามปกติ ใจเย็น สุขุม รักษากิริยา เนิบช้าสง่างามน่าช่นื ชมกลบั มีกิรยิ าเช่นน้ี “มีอันใดหรือเจ้าคะ” เป็นมารดาท่ีเอ่ยถามด้วยความคับข้องใจ และ ห่วงใยในบตุ รสาวกบั หลานตัวน้อย “ขอแสดงความยินดีด้วย” เราสองแม่ลูกสบตากันอีกคราด้วยความ สงสัยใคร่รู้ “ครรภข์ องทา่ นหญงิ เปน็ ครรภแ์ ฝด เหตทุ ไ่ี มไ่ ดแ้ จง้ แตแ่ รกเพราะครรภ์ น้ันกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง คร้ังนั้นไม่แน่ใจว่าจะรักษาบุตรในครรภ์ไว้ ได้หรือไม่ เม่ือรักษาไว้ได้ก็ยังไม่แน่ใจว่าทารกคนหน่ึงท่ีอ่อนแอในครรภ์นั้น จะรอดหรอื ไม่ ชพี จรสายหน่งึ แข็งแรง อีกสายอ่อนแอนัก คร้ันถงึ วันนี้ชพี จร ออ่ นแอสายนน้ั กลบั แขง็ แรงเป็นปกติ จงึ สามารถแจง้ แก่ท่านหญงิ ได้ ขอแสดง ความยินดีท่ีท่านได้เป็นมารดาทารกพร้อมกันถึงสองคน สวรรค์เมตตาแล้ว เมตตาแล้ว” จบค�ำกล่าวของหมอหลวงจินทั่วท้ังห้องก็เงียบงัน ระหว่างฟังถ้อยคำ� ของหมอหลวง นำ�้ ตาหยดหน่ึงร่วงหล่นด้วยสำ� นึกเสยี ใจของมารดาท่ไี ม่ระมดั ระวงั ตนเอง ปล่อยให้ผู้อืน่ ทำ� ร้ายบุตรในครรภ์จนถงึ ขั้นเกือบสญู เสียชีวิต นบั วา่ ครงั้ นจ้ี วนแมท่ พั เปน็ หนชี้ วี ติ หมอหลวงจนิ แลว้ แมจ้ ะเปน็ ชวี ติ เลก็ ๆ แตเ่ ปน็ ชวี ติ ทม่ี คี ณุ คา่ ตอ่ สกลุ หลอี่ ยา่ งยง่ิ บญุ คณุ นว้ี นั หนง่ึ ขา้ งหนา้ ขา้ ผเู้ ปน็ มารดาแหง่ บุตรจะขอเป็นผู้ทดแทน ส่วนความแค้นที่ท�ำร้ายเลือดเน้ือแห่งบุตร มารดา ผู้นขี้ อทวงคืนเช่นกัน

พลอยนพเก้า 29 “ขอบคณุ สวรรค์ ทา่ นชา่ งเมตตาคนสกลุ หลย่ี งิ่ นกั ” หลฮ่ี หู ยนิ ไดส้ ตกิ อ่ น ผู้อนื่ หลงั จากบรรยากาศเงียบงันล่วงผ่าน ความยนิ ดีปรีดาก่อให้เกดิ รอยยิ้ม สองชวี ติ เลก็ ๆ ในครรภน์ ำ� พาความสขุ สนั ตแ์ ละความรน่ื รมยม์ าใหส้ กลุ หลอ่ี ยา่ ง มากมายจนมอิ าจกล่าววาจาได้ “นบั แตน่ ขี้ อใหท้ า่ นหญงิ ระมดั ระวงั รา่ งกายใหด้ ี และอกี อยา่ งหนงึ่ ทตี่ อ้ ง ขอเตือนเอาไว้ คือท่านอาจจะคลอดทารกก่อนก�ำหนดได้ เนื่องจากในครรภ์ มีทารกถึงสองคน หากพวกเขาแขง็ แรงและเตบิ โตเกินไป ครรภ์ของท่านอาจ แบกรับไม่ไหว อีกสักเดือนขอให้หลี่ฮูหยินหาหมอตำ� แยมาประจ�ำเรือนเอาไว้ ได้เลย หากเกิดเหตุการณ์อันใดจะได้แก้ไขได้ทัน” “ไม่มปี ัญหาเจ้าค่ะ ข้าจะเตรียมความพร้อมเอาไว้” “หากไมม่ อี นั ใดแลว้ ขา้ ตอ้ งขอตวั รบกวนทา่ นหญงิ ใหค้ นมารบั เทยี บยา และท�ำตามอย่างเคร่งครัด” “ชวิ อิง ส่งท่านหมอ” “สกลุ หลี่ขอขอบคุณท่านหมออกี ครงั้ เจ้าค่ะ” หลังจากส่งท่านหมอกลับมารดาข้าก็ไม่ได้ร้ังรอ ทำ� ราวกับข้าต้ังครรภ์ เก้าเดอื นและก�ำลังจะคลอดในวนั พรุ่งนี้ ‘ท่านแม่หลงลืมส่ิงใดไปหรือไม่ ข้าเพิ่งตั้งครรภ์ได้เพียงห้าเดือนนะ เจ้าคะ’ ข้าได้แต่ร�ำพึงในใจ ทา่ นชา่ งกระตอื รอื รน้ ยง่ิ นกั มารดาของขา้ ตดั สนิ ใจเฉยี บขาดไมไ่ ดร้ งั้ รอ หรอื ปรกึ ษาผู้ใด สมกบั เป็นนายหญิงแห่งต�ำหนักหงส์เพลงิ โลกันตร์ วันหนึง่ ข้างหน้าข้าขอเป็นให้ได้เพยี งคร่งึ หน่ึงของท่านก็พอ “ฟง” “ขอรบั ” หนงึ่ ในเงาปรากฏกายพร้อมรบั คำ� ส่ัง “ส่งค�ำส่งั มามาสองนาง พร้อมหมอตำ� แยอกี สองนาง ถึงเรือนไร้ใจใน อกี เจด็ ราตร”ี “ขอรับ” หลังรับคำ� ส่งั ร่างเงากห็ ายวับไปราวกบั ไม่เคยปรากฏกาย

30 หงส์สะบัดปกี “จอื่ เอ๋อร์” “เจ้าคะท่านแม่” “เรอื่ งคนทที่ �ำร้ายหลานของแม่” “เรือ่ งนขี้ อให้เป็นหน้าท่ีของลกู เจ้าค่ะ” “ได้” “ถ้าเจ้าขอ แม่ก็จะให้” “ลูกขอเรยี กค่าทำ� ขวัญให้เจ้าดักแด้น้อยเองเจ้าค่ะ” “ดี รกั ษาตัวด้วย แล้วแม่จะมาใหม่” หญงิ สาวยมิ้ อยา่ งงดงามใหม้ ารดา แตเ่ มอื่ ลบั กายหลฮ่ี หู ยนิ ผเู้ ปน็ มารดา สายตากลบั กลายเป็นเยียบเยน็ เสยี งหวานเอื้อนเอ่ย “เปดิ เรอื นใหห้ นเู ขา้ มา ขา้ มขี องจะก�ำนลั และจะเรยี กคา่ ท�ำขวญั ทท่ี �ำให้ เจ้าดกั แด้น้อยเสยี ขวัญ” “ขอรับ” เสยี งรบั คำ� ขององครักษ์เงาหนกั แน่นมั่นคง “หงหลวิ ข้าอยากพักผ่อน” สาวใช้คู่กายเข้ามาประคอง ข้าต้องเอนหลงั สกั นิด คนื น้อี าจมีเร่ืองสนุกสนาน ข้ากเ็ คยบอกแล้วนีน่ า “ลูกข้า ใครอย่าแตะ”

เจด็ เพยี งดอกเบ้ยี เพล้ง! เรือนเถาฮวาท่ีเคยย่ิงใหญ่ เสียงจอกชาใบงามอันประมาณค่าไม่ได้ ถูกขว้างแตกกระจายอย่างไร้ค่า เฉียดใบหน้าบ่าวรับใช้ไปเพียงน้ิวมือ บ่าว ชายหญิงน่ังหมอบราบไปกับพ้ืน กายสั่นด้วยความหวาดกลัว ใบหน้างดงาม ราวกับภาพวาดนางเซียนบดั นไี้ ม่ได้หน้ามองอกี แล้ว โทสะโกรธเกร้ยี วรุนแรง ยง่ิ นกั ใบหนา้ หวานลำ้� บดิ เบย้ี วเหยเกดว้ ยแรงอารมณผ์ สมดว้ ยความเกลยี ดชงั ขุ่นแค้นในอก นางเป็นรักแรกของชนิ อ๋องตั้งแต่เมอ่ื แรกยังเป็นเพียงองค์ชายรอง คน ท้ังเมืองหลวงต่างรับรู้สิ้น วาดฝันวาดหวังท่ีจะได้สมรสพระราชทานเคียงข้าง แม่ทพั ผู้งามสง่า ทว่าฝันรักกลับแหลกสลายกลับกลายเป็นฝันร้าว รกั ของนาง ไม่สมหวัง สมรสพระราชทานกลับตกเป็นของหญงิ อนื่ หัวใจนางเจ็บปวดจน เกนิ จะกลา่ ว ตอ้ งฝนื ยม้ิ ออ่ นโยนเมอ่ื เขา้ วงั พยคั ฆเ์ หนิ ในตำ� แหนง่ พระชายารอง ท้ังที่นางเป็นถึงคุณหนูรอง บุตรีฮูหยินใหญ่ของเสนาบดีคลัง ทั้งยังเป็น น้องสาวคนเดียวของหลิวซูเฟย พระสนมผู้งดงาม อดีตโฉมงามอันดับหน่ึง ของเมืองหลวง พระสนมแสนรักขององค์ฮ่องเต้

32 หงสส์ ะบดั ปกี วันน้ีนางยินยอมตกเป็นรองทว่าไม่ใช่ด้วยรัก นางเฝ้าใฝ่ฝันถึงอ�ำนาจ อันหอมหวาน วันน้ีแม้จะยังมิใช่ แต่ในวันหน้าต�ำแหน่งพระชายาเอกเคียงคู่ ชินอ๋องย่อมต้องเป็นนางแต่เพยี งผู้เดยี ว สทู้ นเฝา้ มองสตรอี นื่ เปน็ พระชายาเอกเคยี งคพู่ ระสวามี ในใจหลง่ั เลอื ด คับแค้นไม่ยินยอม นางมาก่อน สตรีนางนั้นมิมีอันใดเทียบเคียงกับนางได้ ไม่ว่าจะเป็นรปู โฉม กิรยิ ามารยาท ศาสตร์และศิลปะทง้ั สี่ นางล้วนเชยี่ วชาญ เป็นหนง่ึ สิง่ เดยี วทีส่ ตรนี างนน้ั มเี หนอื นาง เพยี งเพราะเป็นบุตรีนางเดียวของ จวนแม่ทัพปราบไพรีพ่ายทม่ี ังกรบนบัลลงั ก์ให้ความไว้วางใจยงิ่ กว่าผู้ใด นางเฝ้ารอวันเวลาอย่างอดทน ไม่นานเพียงสองเดือนหลังพิธีสมรส ชนิ ออ๋ งเขา้ หอกบั พระชายาเอกแคเ่ พยี งราตรเี ดยี ว พระชายาเอกผนู้ นั้ ยงั อตุ สา่ ห์ ต้งั ครรภ์ได้ แต่ตงั้ ครรภ์แล้วอย่างไร ต้ังครรภ์ได้นางก็ทำ� ให้ตกเลือดได้ นาง ตดิ สนิ บนคนในเรอื นฝหู รงของพระชายาเอก จนทราบวา่ พระชายาเอกตง้ั ครรภ์ ได้สองเดือน ช่างประจวบเหมาะราวกับสวรรค์บันดาล ฟ้าดินเป็นใจเข้าข้าง หรือเป็นเพราะความเพยี รพยายามของตวั นางเองกม็ ิรู้ได้ ครั้งหนึ่งนางใจกล้าถึงกับสลับยาห้ามครรภ์ที่เจ้าของวังให้ดื่มทุกคร้ัง หลังจากมาร่วมอภิรมย์ด้วย และแสร้งบอกว่าตัวนางเองก็ต้ังครรภ์เช่นกัน ครรภ์ของนางเพียงหนึ่งเดือน หากปล่อยให้พระชายาเอกคลอดบุตรชายนาง ยินยอมไม่ได้ ฉะนั้นนางต้องท�ำลายครรภ์ของพระชายาเอก และไม่ใช่เพียง ท�ำลายครรภ์เท่าน้ัน นางจะท�ำลายชีวิตพระชายาเอกให้สูญส้ินไม่ให้มีหน้ามา เชดิ ชูคอในวงั พยัคฆ์เหินได้อีก นางสงั่ ใหจ้ อ่ื จงิ นางกำ� นลั คใู่ จผลกั พระชายาเอกชนนางขณะเดนิ สวนทาง กนั โดยใหน้ างกำ� นลั หญงิ คนหนง่ึ ดตู น้ ทางให้ ครนั้ ไดจ้ งั หวะเวลาทชี่ นิ ออ๋ งเสดจ็ กลับวังพอดี เหตุการณ์ก็เป็นไปตามแผนท่ีนางวางเอาไว้ โทษทัณฑ์ของการ ท�ำลายสายเลือดเชื้อพระวงศ์น้ันหนักหนา พระชายาเอกต้องได้รับโทษสถาน หนกั ฉะนั้นบุตรของพระชายาเอกก็ต้องไม่รอดชีวติ เช่นกัน นางสู้อตุ ส่าห์แบกหน้าไปเรือนฝหู รง แต่กเ็ ข้าไปไม่ได้ ส่งคนแทรกซมึ

พลอยนพเกา้ 33 ก็เข้าไม่ถึง ท้ังยาและอาหารไม่สามารถล่วงลำ�้ เข้าไปในเขตเรือนฝูหรงได้ คิด แล้วก็ให้คบั แค้นใจนกั “บัดซบ! ใช้งานส่งิ ใดไม่ได้ความ เลี้ยงไปก็เสียดายข้าวสาร” ร่างงามยัง คงสั่นด้วยโทสะ มือเรยี วงามก�ำแน่นจนเลบ็ จิกเข้าไปในเน้อื “ขา้ ตอ้ งการใหม้ นั ตาย ตายอย่างไรกไ็ ด้ ตายอย่างทรมานยง่ิ ดี ตายเสยี พร้อมกนั ทง้ั แมท่ ง้ั ลกู ตายคาท้องไปเลย” สตรที งี่ ดงามเผยดา้ นมดื ดำ� ในหวั ใจ ออกมาอย่างลืมตัว บ่าวหญิงชายลอบมองสบตากนั อนั โทสะของสตรที ี่มดี เี พยี งความงาม เลิศลำ้� แต่ภายนอก นับต้ังแต่เป็นคุณหนูรองจนเป็นพระชายารองไม่ได้ลดลง ความอ่อนหวานงดงามปรากฏเพียงยามทช่ี ินอ๋องประทบั อยู่ทวี่ งั เท่าน้นั “ผ่านไปกห็ ลายเดอื นยังไม่เห็นซากมันออกมา ส่งใครกเ็ ข้าไปไม่ได้ แค่ สตรคี นเดยี วพวกเจา้ ยงั ทำ� อะไรมนั ไมไ่ ด”้ เจา้ ของเรอื นยงั ไมค่ ลายโทสะเพราะ ยังหาผู้รองรับอารมณ์ไม่ได้ “หม่อมฉันเองเพคะพระชายารอง หม่อมฉันจะก�ำจัดเสี้ยนหนามให้ พระองค์เอง” จือ่ จิง นางก�ำนลั คนสนิทขันอาสา รอยยมิ้ คณุ หนูของนางหายไป นบั ตงั้ แต่แตง่ เข้ามาเปน็ พระชายารอง แม้ตอ้ งตายนางกจ็ ะขอคนื รอยยม้ิ ใหแ้ ก่ เจ้านายของนางให้ได้ “ใหม้ นั ไดอ้ ยา่ งทพี่ ลา่ มนะ หากท�ำไมไ่ ดไ้ มต่ อ้ งกลบั มาใหข้ า้ เหน็ หนา้ อกี ” ทกุ ชีวติ ในเรือนเถาฮวาของพระชายารองลอบถอนหายใจ ส่วนนางก�ำนลั ผู้รับ หน้าทีไ่ ด้แต่เกบ็ ซ่อนความหนกั ใจเอาไว้เพยี งลำ� พัง “เปดิ เรอื น ขา้ จะจบั หนสู กปรก” เสยี งหวานจากเจา้ ของเรอื นฝหู รงรอ้ ง สง่ั เนบิ ชา้ ขณะนง่ั เอนหลงั เพอ่ื พกั ผอ่ นกายอยา่ งเกยี จครา้ น สองมอื เรยี วลบู ไล้ ทักทายเจ้าดักแด้น้อยในครรภ์ โดยมีนางก�ำนัลคู่ใจขนาบข้างทั้งซ้ายและขวา พร้อมกบั องครกั ษ์หญิงสองนางเฝ้าหน้าประตู “ขอรับ” เสยี งรบั คำ� แผ่วเบา ทว่ามองไม่เห็นเงาผู้รบั คำ� สัง่

34 หงส์สะบัดปีก ราตรีอันเหน็บหนาว สายลมยามดึกแผ่วพล้ิว ความเงียบงันไร้สิ้น สรรพเสียง ราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ ร่างบอบบางของสตรีสวมอาภรณ์ สดี ำ� ทะมดั ทะแมงขยบั ฝีเท้าราวกบั แมวย่องเบา แง้มประตูเรือนฝหู รง เหลยี ว ซ้ายแลขวา เหตใุ ดคืนนจี้ ึงเงียบราวกับไม่มผี ู้เฝ้ายาม หรอื ค�ำสัง่ ปิดเรือนฝหู รง จะถกู ยกเลิก ‘ช่างมันเถิด ไม่มีคนเฝ้าก็ดีแล้ว ผ่านคืนน้ีไปคุณหนูจะได้เป็นพระ ชายาเอกเสียท’ี ผู้บุกรุกเรือนผู้อื่นรำ� พงึ ในใจ นางจดจำ� ตำ� แหนง่ ของบ่อนำ�้ หลกั ในเรอื นพระชายาเอกได้ดี ครน้ั เรง่ รดุ ไปถึงบ่อน�้ำ มือเรียวบางล้วงหยิบห่อยาจากอกเสื้อเตรียมสะบัดข้อมือเพื่อ กระจายยาพิษเจ็ดราตรีลงในบ่อนำ�้ ท่ีใช้เล้ียงคนท้ังเรือน ไหนๆ ก็ลงมือแล้ว เพื่อไม่ให้เสียเที่ยวโดยเปล่าประโยชน์ นางคงต้องเก็บกวาดเส้ียนหนามที่ ปักต�ำหัวใจให้หมดส้ินเสียที สังหารท้ิงให้ส้ินท้ังเรือน นางคงได้รับค�ำชมเชย พร้อมทองค�ำหลายหบี ให้แก่ความทุ่มเทสุดชีวิตในครัง้ น้ี “อโหสกิ รรมใหข้ า้ ดว้ ยพระชายาเอก อยา่ ไดก้ ลา่ วโทษวา่ ขา้ ใจรา้ ย ไหนๆ บุตรของท่านก็จากไปแล้ว คิดเสียว่าพระชายารองเมตตาให้ข้ามาส่งท่านไป พบบุตรที่ล่วงหน้าไปสู่นรกอเวจี อย่าได้โทษใคร ต้องโทษตัวท่านและบุตร ทเ่ี ข้ามาอยู่ผิดท่ผี ิดทางเอง” ก่อนท่ีมือเรียวบางของนางเพชฌฆาตมือสมัครเล่นจะได้พลิ้วสะบัด โปรยปรายผงมฤตยูเข่นฆ่าผู้คน พลันฝ่ามือหนาแข็งแรงของบุรุษก็ตวัดพลิก ฝ่ามือบอบบางทง้ั คนทั้งผงถลาลงกลางดงต้นฝหู รง เหตพุ ลิกผันเกดิ ข้นึ เพียง ชั่วขณะโดยมิทันรู้เน้ือรู้ตัว นางเพชฌฆาตสาวถูกองครักษ์หนุ่มผู้ลงมือฉุด กระชากลากถูเข้าเรือนกลางอย่างไม่เบามือนัก เรือนฝูหรงสว่างไสวราวกับ กลางวัน ไม่ได้มดื คร้มึ เหมอื นเช่นเมื่อครู่ นางพลาดเสียแล้ว “กับดักแน่แท้” เป็นนางที่ชะล่าใจเกินไป เห็นว่าเป็นยามปลอดคน โชคชว่ ยสวรรคอ์ ำ� นวย เวรยามจงึ ไมม่ ใี หเ้ หน็ จะโทษใคร ไดแ้ ตโ่ ทษตวั เองแลว้ ทันทีท่ีก้าวเท้าเข้าสู่ห้องโถงกลาง ร่างของนางถูกผลักอย่างรุนแรงจน

พลอยนพเกา้ 35 ทรุดลงกลางห้องโถง คร้นั เพ่งมองตรงหน้า สองตากลบั เหน็ ภาพทไี่ ม่คาดคิด ว่าจะได้เห็น บุปผาอิ่มเอิบเอนกายบนตงั่ อย่างเกียจคร้าน ใบหน้าอวบอิ่มยิ้ม แย้มผ่องใสเปีย่ มสง่าราศี ครน้ั นางเหยยี ดกายอย่างเชอื่ งชา้ แล้วลกุ ขน้ึ ยนื โดย การประคับประคองอย่างระแวดระวังของสองนางก�ำนัลคู่ใจ เม่ือมองเห็น เรือนร่างอีกฝ่ายอย่างชัดเจน สองตาของนางก�ำนัลผู้เคราะห์ร้ายก็เบิกโพลง อย่างคาดไม่ถงึ “นมี่ นั !” เรอื นรา่ งงดงามของพระชายาเอกบดั นอี้ วบอม่ิ สมบรู ณ์ หนา้ ทอ้ ง กลมโตราวกบั ผลแตงโม พระชายาเอกยงั คงตง้ั ครรภ์อยู่ นมี่ ันเร่ืองใดกัน นาง ไม่ได้ตกเลือดไปในครั้งนั้น กลับกลายเป็นว่านางลงมือท�ำร้ายครรภ์เจ้านาย ของตัวเองเพ่ือให้ครรภ์ของศัตรูคงอยู่หรือนี่ หากพระชายารองของนางรับรู้ ไม่อกแตกตายตามบตุ รของนางไปหรอกหรือ “เจ้า! เจ้า...” น้ิวชี้ส่นั ชี้ไปยังร่างอวบอมิ่ แสดงสถานะผู้เป็นมารดา เผียะ! เผยี ะ! เสยี งฝา่ มอื กระทบแกม้ ดงั แทรกความเงยี บจากนางกำ� นลั คใู่ จพระชายา เอกสอดประสานกันคนละฝ่ามอื “บังอาจ!” ชวิ องิ ตวาดลน่ั ก่อนสะบัดฝ่ามือกระทบใบหน้าศตั รเู ก่า “บ่าวอย่างเจ้าไม่บังควรชี้หน้าพระชายาเอก ไม่มีผู้ใดสั่งสอนหรือ” หงหลิวสะบัดตามตดิ อกี สองฝ่ามอื เผยี ะ! เผยี ะ! มมุ ปากนางก�ำนลั จ่อื จงิ เริม่ บวมแตก เลือดเริ่มซึม “วันนี้พระชายารองของเจ้ามีส่ิงใดมาก�ำนัลข้าหรือ” เสียงหวานใสของ พระชายาเอกยง่ิ เขย่าหัวใจ จอ่ื จิงอยากตายจากโลกไปเสียแต่เดี๋ยวน้ี นางกำ� นลั ปากแขง็ เม้มปากแน่น พระชายาเอกเพยี งปรายตามอง นาง ก�ำนัลหญิงไม่คุ้นหน้าก็เดินมากระชากห่อยาท่ีเหลืออยู่ในมือนางก�ำนัลจื่อจิง ยกขน้ึ สูดดม “พษิ เจด็ ราตรเี จา้ คะ่ ทา่ นหญงิ ” ทกุ คนในเรอื นฝหู รงเรยี กขานนายหญงิ

36 หงส์สะบัดปกี เจ้าของเรือนว่าท่านหญิง “ผู้ได้รับพิษจะทุรนทุรายยามราตรี ครั้นครบเจ็ดราตรีจะส้ินลมอย่าง สงบ” คำ� บอกเล่าจากองครกั ษ์หญิงเรยี กรอยยิม้ เยน็ ชาจากเจ้าของเรอื น “หนี้เก่ายังไม่ได้ชำ� ระ ดอกเบีย้ กย็ ังไม่ได้เรียกเก็บ ยังมีหน้าสร้างบาป เคราะห์ให้ตนเอง” ร่างอวบอิ่มส่ายหน้าอย่างช้าๆ “ชวิ องิ หงหลวิ พวกเจา้ จ�ำเหตกุ ารณใ์ นวนั นนั้ ไดห้ รอื ไม่ ใครเปน็ ผผู้ ลกั ข้า” แววตาเย็นชาเปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรยี มชวั่ ครู่ “บ่าวจำ� ได้เจ้าค่ะ” “จำ� ได้ไม่มวี นั ลมื ” “เป็นนาง” สองเสียงสอดประสาน ทงั้ คู่ต่างชน้ี ้ิวไปยงั นางกำ� นัลจ่ือจิง จง่ื จงิ นำ�้ ตาไหลพราก ความเจบ็ ปวดทมี่ มี ลายหายไปสนิ้ หลงเหลอื เพยี ง ความหวาดกลัว สีหน้าของพระชายาเอกในยามนี้ช่างน่ากลัวนัก เงาหัวนาง คงขาดเสยี แล้ว “ได้เวลาพาเจ้าดักแด้น้อยไปพักผ่อน ท่ีเหลือรบกวนพวกเจ้าแล้ว” พระชายาเอกปรายตามองห่อผงพิษเจ็ดราตรีเพียงช่ัวครู่ นางก�ำนัลทั้งสอง กป็ ระคองเข้าห้องบรรทม “เอ่อ...” พระชายาเอกหยุดยืน ก่อนหันกายอวบอ่ิมกลับมาส่ังความ เพิ่มเตมิ “อย่าลมื ให้ของขวัญพระชายารองมู่เหมีย่ นด้วยล่ะ ให้อยู่ในเรือนอย่าง สงบสกั หน่งึ เดอื น” “เพคะ” ครน้ั พระชายาเอกเข้าหอ้ งบรรทมไปแล้ว องครกั ษห์ ญงิ หน้านงิ่ นามจนิ จกู น็ �ำน้�ำชาร้อนผสมผงพษิ เจด็ ราตรกี รอกปากนางก�ำนลั ผถู้ งึ ฆาต โดย มอี งครกั ษห์ ญงิ นามจนิ ซง่ิ เปน็ ผจู้ บั นางก�ำนลั เคราะหร์ า้ ยไวใ้ ห้ เพยี งไมน่ านรา่ ง นางกำ� นลั จอ่ื จงิ กช็ กั กระตกุ ดวงตาเหลอื กลานดนิ้ ทรุ นทรุ ายดว้ ยความเจบ็ ปวด นางกำ� นลั จอื่ จงิ ไมต่ อ้ งรอทนทกุ ขท์ รมานถงึ เจด็ ราตรี ทนั ทที ถ่ี กู สง่ กลบั เรอื นเถาฮวา ดว้ ยกลวั ความผดิ และความลบั ถกู เปดิ เผย พระชายารองมเู่ หมย่ี น

พลอยนพเกา้ 37 ก็สั่งปลดิ ชีพนางกำ� นลั คู่ใจ หนึ่งเดือนหลังจากนั้นเรือนฝูหรงก็อยู่อย่างสงบ ไม่มีสิ่งใดแผ้วพาน ไม่มีผู้ใดสอดส่อง เฝ้ารอคอยวันเวลาท่ีจะได้พบหน้าท่านหญิงหรือท่านชาย น้อยๆ อย่างใจจดใจจ่อ แต่วังพยัคฆ์เหินกลับเต็มไปด้วยความวุ่นวาย มี เสยี งกรดี รอ้ งราวกบั คนบ้าของพระชายารองออกมาจากเรอื นเถาฮวาเปน็ ระยะ พระชายารองป่วยโดยไม่ทราบสาเหตุ ไม่ว่าจะเชิญหมอจากท่ีใดมารักษาก็ไม่ สามารถบ่งบอกสาเหตไุ ด้ ใบหน้าพระชายารองพุพองมีน�้ำหนองไหลออกมาเป็นพักๆ แสบร้อน ราวกับไฟลวกลน

แปด หนา้ ท่ีกับความรัก ลมหนาวในยามค่�ำคืนพัดเย็นยะเยือก หากมิได้ระคายแก่ชายชุดด�ำ ทแ่ี ต่งกายรัดกมุ ใบหน้าสวมหน้ากากสีทองปกปิด เขายืนอยู่ท่ามกลางหมอก ควันและเปลวเพลิงท่ีก�ำลังเผาไหม้ลามเลียผืนป่าราวกับอสูรร้ายท่ีผุดมาจาก ขุมนรก ประกายแห่งไฟยิ่งลุกโชน เสยี งร้องครางอย่างโหยหวนดงั ระงมไม่ได้ ท�ำให้ชนิ อ๋องนามโอวหยางเสว่ยี หมิง ผู้ดำ� รงตำ� แหน่งแม่ทัพทมฬิ อ่อนล้า กลบั ยงิ่ ปลกุ ความฮกึ เหมิ มากขน้ึ การท�ำงานหนกั ให้ผลอยา่ งค้มุ ค่า จบสน้ิ กนั เสยี ที กบั เผา่ หู ชนเผา่ เลก็ ๆ แตโ่ หดเหย้ี ม ซง่ึ อาศยั อยตู่ ามรอยตอ่ ระหวา่ งแควน้ หลง กบั แคว้นหยาง หกเดือนเต็มท่ีเขารอนแรมจากแคว้นหลง แกะรอยกองทัพมดค้าขาย อาวุธให้แก่แคว้นเหลียงเพ่ือเตรียมจะเข้าโจมตีแคว้นหลง โดยเขาท�ำทีปล่อย ข่าวให้เข้าใจว่าร่วมมือกับแคว้นหยางเพ่ือโจมตีแคว้นเหลยี ง รอยต่อชายแดน ระหว่างสามแคว้นเป็นจุดท่ีล่อแหลมอย่างมาก แม้จะมีการท�ำสัญญาสงบศึก ชายแดนร่วมกต็ าม งานในเงาของเขาจบสิ้นเพียงเท่านี้ ส่วนท่ีเหลือองค์รัชทายาทจะน�ำ ตวั องคช์ ายรองแควน้ เหลยี งทพ่ี า่ ยแพใ้ หแ้ กเ่ ขาพรอ้ มผนู้ ำ� เผา่ หเู ขา้ ไปพบฮอ่ งเต้

พลอยนพเก้า 39 แคว้นเหลียงเพื่อรับโทษ และเรียกร้องค่าชดเชยในการท�ำศึกครั้งนี้ ตามแต่ องค์รชั ทายาทจะเรยี กร้อง เวลานวี้ งั พยคั ฆเ์ หนิ คงเงยี บเหงา เพราะพระชายาเอกยงั คงถกู กกั บรเิ วณ ในเรอื น ส่วนพระชายารองคงผ่านช่วงเวลาพักฟื้นร่างกาย ครัน้ จบส้นิ ภารกิจ เพ่อื บ้านเมอื ง คงถงึ เวลาท่ตี ้องทบทวนเรอ่ื งราวภายในวงั ของตนเองเสยี ที เขา จากมาเป็นเวลาเจด็ เดอื นแลว้ ทกุ ฝา่ ยคงได้ใช้วนั เวลาไตร่ตรองอย่างรอบคอบ เดิมทีพระชายาเอกของเขาเป็นคนเรียบร้อย อ่อนหวาน อ่อนโยน อดทน บรสิ ทุ ธ์ิ และไร้เดยี งสา ไม่ใคร่ชอบมีปากเสยี งกบั ผู้ใด แล้วเกิดเหตุอันใดข้นึ ถึงได้กระท�ำการรุนแรงถึงข้ันท�ำร้ายพระชายารองจนตกเลือด จะว่าริษยาก็ ไม่น่าใช่ ด้วยถึงแม้พระชายารองจะให้ก�ำเนิดบุตรชาย และตวั นางเองยังไม่มี บตุ ร ก็มไิ ด้กระทบกระเทือนกบั ต�ำแหน่งพระชายาเอกของนาง ถึงแม้เขาจะไม่ได้รักใคร่ในตัวนางอย่างชู้สาว แต่ก็ห่วงใยและเอ็นดู เหมือนน้องซึ่งเห็นกันมาแต่เยาว์วัย นางมีใจให้น้ันเขาย่อมรู้ดี ทว่าเวลาน้ี เขายังไม่อยากมีห่วงผูกมัดใด อันว่าบุรุษน้ันหากมีความรักแล้วจิตใจท่ีเคย กล้าหาญย่อมอ่อนแอลง จะเกิดผลเสียหายแก่งานใหญ่ได้ พระชายารองมู่เหม่ียนนั้น แม้ผู้คนในเมืองหลวงจะเล่าลือกันว่าเป็น รักแรกของเขานั้นก็ไม่จริงเสียทีเดียวนัก ทว่าเขาก็ไม่ได้แก้ไขความเข้าใจอัน ไม่ถูกต้องน้นั ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ด้วยหน้าท่ปี กป้องและเป็นเสาหลักใน การค้�ำจนุ ราชบัลลงั ก์น้นั สำ� คัญอย่างยง่ิ เขาจึงไม่สามารถมอบหัวใจให้แก่ผู้ใด ได้ จงึ ไม่อยากให้เด็กสาวผู้บริสุทธิด์ ุจดอกไม้แรกแย้มต้องมาเจบ็ ช้�ำเพราะเขา นางบอบบางเกนิ ไป ประหนงึ่ บปุ ผาทม่ี กี ลบี บอบบางนกั เกรงวา่ แมเ้ พยี งลมพดั กลบี แสนบางของนางจะบอบชำ้� หากนางยงั ไมต่ ดั ใจจากเขา ภายหนา้ ดว้ ยหนา้ ท่ี หากเขาต้องรับพระชายารองหรืออนเุ ขาวงั เพมิ่ นางคงไม่สามารถทานทนไหว ดังนั้นความปรานีอย่างสุดท้ายท่ีจะมอบให้นางได้คือให้นางหักใจจาก เขาเสยี นางยังอยู่ในฐานะพระชายาเอกได้ แต่นางต้องไม่มใี จให้เขา เช่นน้จี ึง จะอยู่ได้อย่างมีความสุข เขายินดีดูแลเชิดชูนางตามฐานะ แต่ส่ิงเดียวที่

40 หงสส์ ะบัดปกี ไมส่ ามารถมอบใหน้ างไดค้ อื หวั ใจ เพราะเขาไดแ้ นบหวั ใจไวก้ บั ราชบลั ลงั กแ์ ลว้ แม้จะคิดเช่นนี้ แต่เม่ือนางคืนหยกพยัคฆ์ท่ีพกติดกายมานับต้ังแต่ ห้าขวบ หัวใจอันแข็งแกร่งของเขากลับส่ันสะท้านวูบไหวราวกับเปลวไฟต้อง ลมหนาว หรือว่าเขาท�ำบางสิง่ บางอย่างทีม่ ีค่าหล่นหายไปเสียแล้ว พยัคฆ์เมฆาอาชาสีด�ำคู่ใจทะยานราวกับพายุเพ่ือน�ำพาเจ้านายกลับ เมืองหลวง ฝีเท้าเจ้าพยัคฆ์เมฆาโผนทะยานมิเคยรั้งรอผู้ใด ทว่ายังไม่ทันใจ ผู้ควบข่ที ท่ี ะยานข้ามฟ้ากลับถึงวงั พยคั ฆ์เหนิ เป็นท่เี รยี บร้อยแล้ว ป่านนี้วังของเขาจะเป็นอย่างไรก็สดุ รู้ บุปผากลบี บางพระชายาเอกของ เขาคงหม่นเศรา้ ระทมทกุ ข์ ดวงตางามมเี พยี งประกายหมน่ เศร้าอยตู่ ลอดเวลา แต่นางคงยงั ปลอดภยั ดีจากค�ำสงั่ ปิดเรือนฝูหรงอย่างเด็ดขาดของเขา สว่ นพระชายารอง บปุ ผาพษิ นางนนั้ ใชว่ า่ เขาจะไมร่ วู้ า่ นางเปน็ เชน่ ไร แต่ ยังคงมีประโยชน์ส�ำหรับเขาจึงชุบเล้ียงนางเอาไว้ ไม่ใช่ด้วยรักไม่ใช่ด้วยหลง มวั เมาในรสกามา ความทะยานอยากได้ใคร่ดใี นอำ� นาจของนางนนั้ เป็นภยั ต่อ ราชบัลลังก์ เขาจ�ำต้องรั้งนางไว้ข้างกายหากในวันน้ีความผิดของนางยังไม่มี หลักฐานชัดเจน และนางเป็นคนของเขา มิหน�ำซ�้ำยังต้ังครรภ์ทายาทคนแรก ของชนิ ออ๋ ง แตเ่ ขาไมส่ ามารถปกปอ้ งเอาไวไ้ ด้ เขารสู้ กึ ผดิ ตอ่ นางยง่ิ นกั จงึ ตอ้ ง ให้ความยุติธรรมแก่นางตามสมควร กลับไปคงต้องให้เงาไปสืบหาความจริง ในวันเกิดเหตุเขามัวพะวงถึงเรื่องราชกิจลับ จึงยังไม่ได้ลงมือสอบสวนด้วย ตนเอง ยงิ่ ใกลถ้ งึ วงั ยง่ิ เกดิ ความรสู้ กึ หนาวยะเยอื กอยา่ งไมท่ ราบสาเหตุ สายลม รอบกายทไี่ มเ่ คยกอ่ ความหนาวเหนบ็ มาวนั นก้ี ลบั เยน็ ยะเยอื กไปถงึ หวั ใจ หรอื จะเกดิ เหตรุ า้ ยอนั ใดขนึ้ ทวี่ งั ของเขา ลางสงั หรณล์ กึ เรน้ เตน้ ไหว หวั ใจทเ่ี คยเตน้ อย่างมนั่ คงสนั่ ระรัวอย่างประหลาด ต้องมเี หตอุ นั ใดเกดิ ขึน้ สักอย่าง และเหตุ อันนั้นต้องกระทบกับเขาโดยตรงอย่างไม่ต้องสงสัย ว่าแต่จะมีเหตุอันใดให้ เสียใจยงิ่ ไปกว่าการสญู เสยี ทายาทคนแรกของเขากัน