คุณหมีปาฏิหาริย์

- 01 - มาจากอัลไต กาลครง้ั หนึง่ เมื่อไมน่ านมาน้ี มนั เปน็ ชว่ งสายของวนั ธรรมดา หนา้ บา้ นหลงั หนงึ่ ในหมบู่ า้ น จดั สรรทไี่ มม่ อี ะไรพเิ ศษ อณุ หภมู ิ 32 องศาเซลเซยี ส กำ� ลงั ลมไมแ่ รง เกนิ พอดี และมกี ลนิ่ หอมออ่ นๆ ของดอกไมเ้ มอื งรอ้ นโชยขน้ึ มาจาก สวนเล็กๆ ขา้ งตวั บ้านชัน้ ล่าง ไม่มอี ะไรปกตไิ ปกว่าน้ี แตน่ ี่คือจดุ ที่ ปาฏหิ ารยิ ์ของเราเรม่ิ ต้น ผมเดาว่าเมื่อเช้าพีรณัฐคงรีบออกไป ประตูห้องนอนแผ่น ใยไมจ้ งึ ถกู ผลกั ปดิ ไมส่ นทิ ดี ราวสบิ นาฬกิ าชอ่ งประตทู วี่ า่ คอ่ ยๆ แงม้ ออกอีกครั้ง ผู้บุกรกุ พยายามเก็บเสยี งลมหายใจฟืดฟาด แตก่ ็ยงั มี คนร้ทู นั “เจ้าหมรี ะวัง! ไอข้ น้ึ ชา่ ยมันมาอีกแลว้ ” ถ้ามีอะไรทเ่ี ต้าหู้เกลียดและกลัวมากไปกว่าเครอ่ื งป่ันผ้า ผม บอกได้เลยว่าก็เจ้าข้ึนช่ายน่ีละ ครั้งแรกท่ีเต้าหู้เจอมันเป็นคืนที่ ท้องฟ้ามีสีน�้ำเงินเข้ม พ่ีณัฐของเขากลับเข้ามาในห้องแล้วคว้าแขน ~ ปราปต์ ~

8 เตา้ หู้ข้นึ ไปบนเตยี ง ปกตพิ ีณ่ ฐั จะนมุ่ นวลกับเขาเสมอ แตว่ ่าวันน้ัน แรงจับแทบจะท�ำให้เขาเจ็บได้เลย เขาถูกจับกดแผ่นหลังลงกับฟูก แลว้ สวมกอดไว้แน่นโดยซุกหน้าลงกับทอ้ งเปลือยเปล่าของเขา อนั ทจ่ี รงิ ในออ้ มกอดของพณ่ี ฐั คอื ทที่ เี่ ตา้ หชู้ อบอยมู่ ากทสี่ ดุ มากกวา่ ขา้ งหวั นอนของพณี่ ฐั หรือแม้แตบ่ นเตียงข้างๆ เจา้ ตวั แต่ คืนน้ันเขาไม่สบายใจเลย ปกติลมหายใจของพ่ีณัฐอุ่นและเบาเป็น จงั หวะสมำ�่ เสมอ การทเี่ จา้ ตวั หายใจกระชน้ั เปน็ ไอรอ้ นแสดงวา่ นา่ จะ มเี รอ่ื งไมด่ ี เตา้ หกู้ ำ� ลงั กลวั วา่ พณ่ี ฐั จะไมส่ บาย กพ็ อดปี ระตหู อ้ งเปดิ ออกแล้วคุณปา้ กา้ วเขา้ มา มีกลิ่นหอมอ่อนๆ โชยมา ไม่ใช่กล่ินประจ�ำตัวของคุณป้าท่ี หวานละมนุ ๆ แตค่ รงั้ นเ้ี ปน็ กลน่ิ นมุ่ ๆ อนั ชวนใหร้ สู้ กึ อบอนุ่ คณุ ปา้ บอกว่า ‘แม่อุ่นนมไว้ให้ กินแล้วไปอาบนำ้� ซะกอ่ นนะลูก--’ แต่พูด ได้แค่นั้นแกก็ร้องว้าย! เจ้าข้ึนช่ายมันพุ่งตัดหน้าแกเข้ามาท่ีเตียง ตะกายเกาะขอบเตียงพลางท�ำเสียงฟืดฟาดอย่างเรียกร้องความ สนใจจนพณี่ ฐั ตอ้ งเงยหนั ไปมอง นนั่ คอื วนิ าทแี รกทที่ ง้ั เขาและมนั ได้ ผสานสายตา เตา้ หไู้ มเ่ คยเหน็ อะไรนา่ เกลยี ดนา่ กลวั อยา่ งนนั้ ลกู ตาของมนั โปนโตเหมือนจะถลนออกมารอมรอ่ ตวั อ้วนตนั เปน็ สีนวล แต่หน้า กับใบหูกลับด�ำปี๋ มีหน้าผากย่นเป็นคล่ืน พออ้าปาก ล้ินยาวก็คลี่ มว้ นออกมาพร้อมน้�ำลายเหนียวเย้มิ ทันทีที่เห็นว่าในอ้อมกอดพี่ณัฐมีเต้าหู้อยู่ ตาโปนของมันก็ แทบจะลกุ เปน็ ไฟดว้ ยความรษิ ยา เจา้ ขน้ึ ชา่ ยเหา่ เปน็ บา้ เปน็ หลงั จน สดุ ทา้ ยคณุ ปา้ ตอ้ งอมุ้ มนั ออกไปแลว้ ปดิ ประตหู อ้ ง เตา้ หไู้ ดย้ นิ เสยี ง เหา่ นัน้ เงยี บหายลงไปท่ีชั้นลา่ ง เขาตกใจตวั แทบสน่ั ดพี ณ่ี ัฐยังกอด เขาไว้อยู่ เตา้ หรู้ วู้ ่าแคม่ ีพณี่ ฐั เขาจะปลอดภยั เสมอ ~ คณุ หมปี าฏิหารยิ ์ ~

9 คงเพราะอยา่ งน้ี ขน้ึ ช่ายมนั จงึ คอยหาโอกาสตอนที่พ่ีณฐั ไม่ อยู่ แอบคณุ ปา้ วง่ิ ข้ึนมาถึงหอ้ ง ก่อนหน้านมี้ ันเคยเข้ามาทหี นึ่งแลว้ ไมม่ ใี ครในหอ้ งทนั ระวงั เตา้ หเู้ องกไ็ มท่ นั ระวงั ตอนนน้ั เขานงั่ อยแู่ ถว ปลายเตยี งพอดี เหน็ เขาเขา้ มนั กต็ ะกายขน้ึ ฝงั เขย้ี วลงบนปลายเทา้ ของเขา เตา้ หูส้ ะดุง้ เฮือก ตกใจจนไมท่ ันร้องออกมา ก็ถูกลากออก จากหอ้ ง กระทบกระแทกไปตามขนั้ บันได หนา้ ขาเปียกโชกไปด้วย น�ำ้ ลายของมนั พอถงึ ชน้ั ลา่ งเจ้าข้นึ ช่ายกฉ็ กี ขาเขาจนขาด นุ่นทย่ี ัด อยูข่ ้างในกระจยุ กระจายออกมา ใครตอ่ ใครในห้องนง่ั เลน่ กรีดร้อง กบั โศกนาฏกรรมครง้ั นน้ั เต้าหู้ไดย้ นิ เสยี งตะโกนวา่ ‘ไอข้ ึ้นช่ายมันเอาอกี แลว้ !’ ‘ใครช่วยเรียกคุณป้าที ฉันน่ะ ไม่อยากกินไส้เจ้าหมีนี่หรอก นะ!’ ขน้ึ ชา่ ยมันคงไดย้ ิน แทนที่จะฉกี กระชากเต้าหตู้ ่อ จึงรบี คาบ เขาวง่ิ ออกจากบา้ นไปทงิ้ ไวน้ อกประตรู ว้ั ขา้ งถงั ขยะเหมน็ ๆ ใบใหญ่ นี่ถา้ ไมเ่ พราะคุณปา้ เห็นเข้าเสียก่อน เต้าหคู้ งตอ้ งจมุ ปกุ๊ อยู่ตรงนนั้ ทง้ั วนั ตอนที่คณุ ปา้ พาเขามาเย็บซอ่ ม คณุ โซฟายังกระซิบวา่ ‘ถ้ายู อยตู่ รงนน้ั นานกวา่ น้ี ไอวา่ ยโู ดนขยะเกบ็ ไปชวั ร’์ เตา้ หไู้ มไ่ ดก้ ลวั พวก ขยะมากไปกวา่ กลวั วา่ จะไมไ่ ดก้ อดพณี่ ฐั อกี เขาจงึ ฝงั ใจจ�ำดว้ ยความ พร่ันพรงึ หลงั จากเยบ็ ซอ่ มเสรจ็ คณุ ปา้ พาเตา้ หไู้ ปอาบนำ�้ ใหมใ่ นเครอื่ ง ปัน่ ผา้ เขาเรยี กมันว่า ‘อโุ มงค์นรก’ เพราะนอกจากจะมืดแฉะ ยังมี แรงเหว่ยี งไปมาจนเขาเวียนหัวไปหมด แถมพอออกมาตากแดด พ่ี ณฐั ยงั บน่ กบั คณุ ปา้ อกี ดว้ ยวา่ นไี่ มเ่ หมอื นเตา้ หตู้ วั เกา่ ท�ำใหไ้ มอ่ ยาก กอดเขา เจ้าขึ้นช่ายยังคงหาทางมาคาบเขาไปทิ้งอีกหลายหน แต่หน ~ ปราปต์ ~

10 หลงั ๆ มนั ทำ� ไมค่ อ่ ยสำ� เรจ็ เพราะใครๆ ในหอ้ งนอนตา่ งกช็ ว่ ยเปน็ หู เปน็ ตาให้เตา้ หู้ อยา่ งครงั้ นี้ คุณหมอนข้างผนู้ ่าหมนั่ ไสเ้ ป็นคนร้อง เตอื น จากทนี่ งั่ หอ้ ยขาอยบู่ นเกา้ อขี้ า้ งหวั นอน เขาจงึ รบี หดขาขน้ึ มา วอ่ งไว อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเจ้าข้ึนช่ายจะกลายเป็นฝ่ายตกใจ กว่า แทนทมี่ ันจะพยายามตะกายเขา้ มาฝงั เขยี้ วเหมอื นทุกที หนน้ี พอเลย้ี วมมุ ปลายเตยี งสพู่ นื้ ทห่ี นา้ ระเบยี ง รา่ งอว้ นตนั ของมนั กถ็ งึ กบั หยดุ ผงะ จากนัน้ เหา่ เสยี งดังอยา่ งจะเป็นจะตาย “เหวอ!” เตา้ หู้ร้องตกใจพลางลุกยนื บนเก้าอ้ี จังหวะท่ยี นื ขึ้น นี่เอง มุมมองแปลกไปทำ� ให้เขาใจตกไปใต้ฝ่าเท้า เพอื่ จะใหค้ ณุ ผอู้ า่ นเขา้ ใจความรสู้ กึ เจา้ หมขี องเรา ผมคงตอ้ ง ขอให้คุณลองสวมมุมมองของเต้าหู้ดูก่อนนะครับ แต่เดิมเต้าหู้สูง ราวๆ เมตรเศษเทา่ นน้ั พณ่ี ฐั ไมเ่ คยยกเขาขนึ้ ไปไวบ้ นชนั้ สงู มากกวา่ หัวเตียงเลย คราวนี้พอลุกข้ึน สายตาของเขากลับลอยจากจุดเดิม แทบจดเพดาน น่ีละทที่ �ำใหเ้ ขาตกใจ กค็ วามสงู มนั น่ากลัวน้อยอยู่ เสยี เมอ่ื ไหร!่ “เจ้าหมี นั่นท�ำอะไรน่ะ!” คุณหมอนข้างร้องทักด้วยความ ตกใจท้ังทปี่ กตไิ ม่คอ่ ยตกใจ จากนน้ั เสยี งคณุ นา้ ผา้ ห่มและคุณอื่นๆ ก็ดงั ตามมา “ตายแลว้ อะไรของเขานะ่ !” “ท�ำไมเตา้ หูม้ นั กลายเป็นอยา่ งนน้ั !” เขาให้คำ� ตอบใครไม่ได้กระทงั่ ตวั เอง เจา้ ข้นึ ชา่ ยเหา่ บา้ ระห�่ำ ขึ้นทุกที แถมแยกเขี้ยวดุร้ายราวกับว่ามันต่างหากคือเจ้าถิ่นและ เต้าหูค้ อื ผบู้ ุกรกุ ทา่ มกลางความงนุ งงตกใจ เสยี งของคณุ ลงุ สมดุ โนต้ สนี ำ้� ตาล ~ คณุ หมีปาฏหิ าริย์ ~

11 ที่วางอยู่บนโต๊ะท�ำงานของพี่ณัฐตะโกนขึ้นว่า “มันเอาจริง!” ปกติ เสียงของคุณลุงยานคาง แต่ตอนน้ียังลุกลนขึ้นมา “ประตูระเบียง! ออกไปเรว็ เขา้ !” เต้าหู้ไม่รู้ว่าท�ำไมจู่ๆ เจ้าขึ้นช่ายจึงดุดันข้ึนมา แม้ว่ามันจะ ชอบท�ำร้ายเขาเป็นปกติ แต่รอบน้ีกลับดูน่ากลัวกวา่ ทุกคร้งั เพราะอย่างนี้ ผนวกกับนับถือความรอบรู้ชาญฉลาดของ คณุ ลงุ สมดุ โนต้ มาแตไ่ หน เตา้ หจู้ งึ พยกั หนา้ แลว้ รบี เออื้ มไปปลดลอ็ ก ประตูกระจกระเบียงตามท่เี คยเห็นพ่ีณัฐท�ำ จากนัน้ เลื่อนเปิด แค่เห็นเขาเลือ่ นเปิด เจ้าขึน้ ชา่ ยก็ท�ำท่าจะแฮเ่ ขา้ มาใส่ เตา้ หู้ รีบโผนออกไปแลว้ ปิดประตูไว้ทนั ทว่ งที จังหวะท่ีประตปู ดิ สนิทตอ่ หนา้ เงาสะทอ้ นบนบานกระจกใส ปรากฏภาพทีท่ ำ� ใหเ้ ขาตกใจยิ่งกวา่ เก่า ใครบางคนยืนจ้องเขาอยู่ ใครทเี่ ตา้ หไู้ ม่รจู้ ัก ไม่เคยกระทั่งเห็นหนา้ ! เขาผงะ ขณะเดยี วกันใครผู้นน้ั ก็ถอยผงะ ชั่วอดึ ใจหนง่ึ บาง อย่างกระซิบเฉลยวา่ ใช่แลว้ น่ันมันเรานน่ี า! ผมบอกคุณได้เลยว่าชั่วชีวิตที่ผ่านมา เต้าหู้ไม่เคยตกใจกลัว ขนาดน้ีมาก่อน ทุกทีที่ส่องกระจก ภาพสะท้อนท่ีเขาคุ้นเคยคือ ร่างอ้วนใหญ่นุ่มฟูอย่างตุ๊กตาหมีสีขาวนวล แต่คราวน้ีกลับไม่ใช่ กลายเปน็ อะไรอกี อยา่ ง คล้ายๆ กับท่ีพณี่ ฐั ของเขาเปน็ ! เต้าหู้ก้มหน้า ยกมือของตัวเองขึ้นมาดู เขาเบิกตากว้างเม่ือ พบว่ามือของตัวเองแปรเปล่ียนไปแล้วจริงๆ มันมีผิวหนังหยุ่นๆ สีเนื้อ ท่สี �ำคัญ มนี ิว้ ขา้ งละตงั้ ห้านิ้ว! ก่อนจะสำ� รวจอะไรได้มากกว่านน้ั เสยี งกึกกักก็ดงั ขนึ้ เนื่องจากประตูระเบียงไม่สามารถล็อกได้จากข้างนอก เจ้า ~ ปราปต์ ~

12 ขนึ้ ช่ายเหมอื นรู้ เห็นเขาเลอื่ นประตูปิดเฉยๆ มันจงึ รีม่ ายกขาหนา้ พยายามเขย่ี เปิด สอดจมกู ทๆู่ ออกมาจากช่องประตู อา้ โชว์เขยี้ ว โงง้ และนำ้� ลายเหนยี วหนดื จนเตา้ หตู้ อ้ งโดดหลบ มนั ฉวยจงั หวะนนั้ กระแทกหน้าดนั ประตเู ปิดกว้างแล้วพรวดออกมาท้ังตวั “กรรร!” เต้าห้หู น้าเหวอตกใจ ยกสองมอื เปน็ เชิงปราม “ข้นึ ช่าย นี่ฉัน เอง อย่านะขน้ึ ช่าย!” คงเพราะเหน็ ทา่ ไมด่ ี คณุ ลงุ สมดุ โนต้ จงึ ตะโกนขนึ้ วา่ “ปนี หน!ี ” เงยขึ้นหาคุณลุงสมุดโน้ต แต่ที่โดดเด่นย่ิงกว่าคือหน้าปัด นาฬกิ าใกลห้ วั เตยี งของพณี่ ฐั ซงึ่ มแี สงสแี ดงระบเุ วลาและวนั ที่ 23/3 10:12 เต้าหู้ถอยไปสุดทางท่ีราวระเบียงพอดีก่อนที่เจ้าหมาจะโดด ง่ัม เขารีบยกขายาวขาวเนียนและไม่มีขนปุยของตัวเองข้ามราว ระเบยี งออกไปยืนดา้ นนอก พอเหน็ เจา้ ขนึ้ ช่ายพุ่งเข้ามากร็ ีบย่อตวั โหนลงไปข้างล่าง ทงั้ หมดนเ้ี ป็นไปด้วยสัญชาตญาณ ตุ๊กตาหมีอยา่ งเขาไม่เคย ทำ� อะไรอยา่ งนม้ี ากอ่ น มากสดุ ทเี่ ตา้ หเู้ คยทำ� เวลาพณ่ี ฐั ไมอ่ ยใู่ นหอ้ ง นอน กเ็ ปน็ แคก่ ารปีนปา่ ยข้ึนไปบนโตะ๊ เขียนหนังสอื บนเตยี ง หรือ บนเก้าอี้ แล้วตอ้ งปีนกลบั ให้ทันกอ่ นพ่ีณัฐหรอื คณุ ป้าเขา้ หอ้ งมา เต้าหู้จึงไม่ทันระวังว่า ตอนนี้ตัวเองไม่ใช่ตุ๊กตาหมียัดนุ่น อกี แลว้ และในรา่ งคลา้ ยๆ กบั ทพี่ ณ่ี ฐั เปน็ กย็ อ่ มจะมนี ำ้� หนกั ไมน่ อ้ ย ไปกวา่ พีณ่ ฐั เวลานอนทับเขา ดงั น้นั แคห่ ยอ่ นตวั ลงไป นำ้� หนักรา่ ง ใหม่กด็ งึ เขาตกลงไปรวดเรว็ ในสายธรรมดาๆ นน้ั ยังมีสภุ าพสตรีผู้หนึง่ ก�ำลงั ทำ� เรอื่ ง ราวธรรมดาๆ ของเธออยเู่ ชน่ กนั --ถงึ แมใ้ นสายตาของคนทว่ั ไป คณุ ~ คุณหมปี าฏหิ ารยิ ์ ~

13 มทนาจะไม่ใช่คนสามัญนักกเ็ ถอะ ถ้ามีโอกาสพบเธอเม่ือสักสิบปีก่อน คุณจะต้องประทับใจ ในความงามของผู้หญิงคนนี้ ผมใชค้ �ำว่าความงาม ไม่ใช่ความสวย เพราะเธอไม่ใช่คนสวยสะดุดตา เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ดูน่ารัก น่าทะนุถนอม เสียงหวาน พูดเพราะ พออยู่ใกล้จะรู้สึกอบอุ่นใจ เหมอื นคณุ กลายเปน็ เดก็ ทม่ี คี ณุ ครผู หู้ ว่ งใยละเอยี ดลออคอยปกปอ้ ง ดแู ล ผ่านมาสิบปี แม้รูปร่างคุณมทนาจะเปลี่ยนไปตรงกันข้าม หญิงวัยห้าสิบเจ็ดปีผู้ท้วมใหญ่น้ีก็ยังท�ำให้ผู้อยู่ใกล้รู้สึกหวานและ อบอุ่นใจเสมอ คุณจะนึกถึงเธอด้วยสีโอลด์โรสหรือโทนพาสเทล ทง้ั ทจี่ รงิ เธอมกั ปรากฏตวั ในชดุ ผา้ ชฟี องยาวกรยุ กรายสเี ขม้ ตดั กบั ผม สน้ั กดุ เหมอื นเดก็ ชาย เปน็ สเี งนิ ไปทงั้ ศรี ษะ คณุ มทนามแี วน่ ตากลม กรอบกระสชี า และมกั ทาปากลำ้� ขอบไปนดิ หนงึ่ ดว้ ยสชี มพดู เู ปน็ มนั ที่ขาดไม่ได้คือห่วงก�ำไลโลหะบางๆ มากมายส่งเสียงกระทบกันดัง แซะๆ และน้วิ สวมแหวนประดับโอปอลเม็ดเกือบเท่าไข่นกกระทา คณุ มทนานอนนอ้ ยลงทกุ ที ระยะหลงั นเ้ี ธอหลบั พรอ้ มกนั กบั ลูกชายทม่ี กั กลบั บา้ นดึก ถงึ กระน้ันกลับตื่นก่อนต้ังแต่ตสี ีต่ ีหา้ เธอ พลิกตัวไปมาในผ้าแพรห่มตัว พอหงุดหงิดได้ที่ก็ลุกข้ึนมาเดินนอก หอ้ ง สนทนากบั สามพี ลางชว่ ยกนั ใชเ้ ครอื่ งดดู ฝนุ่ ดดู ขนหมา ปดั นน่ั เช็ดนี่ คุณมทนามปี ณธิ านจะท�ำอาหารให้อรอ่ ยใหไ้ ด้ก่อนตาย แต่ ยงั คงไม่มวี นั ไหนทล่ี กู ชายออกปากชม เหตผุ ลหนง่ึ เพราะเขามกั ตน่ื สายแทบออกไปท�ำงานไมท่ ัน และไดแ้ ต่ตกั อาหารของเธอเข้าปาก 1-2 ชอ้ นเพ่อื ไมใ่ หเ้ ธองอนหรอื เสียกำ� ลังใจเทา่ นนั้ หลังลูกชายกระวีกระวาดออกจากบ้าน สุภาพสตรีธรรมดา ของเราจะหันมาให้อาหารสุนัขตัวโปรด มันมักจะหนีออกจากกรง ~ ปราปต์ ~

14 มานอนอุตุบนโซฟา เป็นสาเหตุให้ขนปลิวว่อนท่ัวบ้าน คุณมทนา เคยลองนับมอื ดูแลว้ พบว่า แต่ละวนั มนั ยงั นอนมากกว่าเธอเสียอกี เธอกบั สามจี ะรบั ประทานอาหารทหี ลงั สดุ ตา่ งฝา่ ยตา่ งรกั จะ ปลอ่ ยชว่ งเวลานนั้ ใหผ้ อ่ นคลายไปในโลกแหง่ ตวั อกั ษร สามขี องเธอ โปรดปรานหนงั สือคลาสสกิ ต่างประเทศ ขณะท่คี ุณมทนามกั สะอกึ สะอ้นื อยใู่ นสวนอักษรของลกั ษณวดี โบกปีกฝันไปในโลกมายาของ จฑุ ารตั น์ หรอื ท่องจินตนาการไปกบั ท่วงลีลาของแก้วเกา้ เธออา่ น หนังสอื ไดค้ ราวละนานๆ พินจิ และไต่สายตาไปทลี ะตวั อักษร กว่า เสียงเคร่ืองซักผ้าจะดังเรียกให้เอาผ้าออกไปตาก ก็พอดีแดด ข้างนอกเริ่มจะรอ้ นแลว้ วันน้ีก็เหมือนทุกวัน หลังจากหนีบผ้าของทั้งตัวเองและ ลูกชายบนราวตากข้างตัวบ้าน คุณมทนาหยิบหมวกฟางปีกกว้าง ประดบั ดอกไมพ้ ลาสติกสชี มพเู ขา้ กับสลี ิปสติกขึน้ มาสวม กา้ วหยิบ บัวรดน้�ำพลาสติกไปเติมน้�ำจากก๊อกข้างร้ัว รั้วของหมู่บ้านจัดสรร แหง่ นก้ี อ่ ปนู แลว้ เวน้ บางชว่ งใชเ้ หลก็ ดดั เพอ่ื ใหด้ โู ปรง่ รอบตวั บา้ นมี พ้ืนท่ีเล็กน้อย แต่คุณมทนาก็ใช้พื้นท่ีเล็กน้อยน้ีปลูกต้นไม้ของเธอ จนเขียวขจี ผลิดอกและผลงดงามสะพร่ังจนใครๆ ในหมู่บ้านต่าง ชช้ี ม ด้วยพ้ืนท่ีเพียงเท่าน้ี ลูกชายโทนของเธอมักบ่นว่า ‘แม่ใช้ สายยางรดเอาก็ได้ จะไปรองน้�ำแล้วยกเองใหเ้ หนื่อยทำ� ไม’ คุณมทนาจะมอบรอยยิม้ ของคุณครูประวตั ศิ าสตร์ใจดใี หเ้ ขา ตอบด้วยท่วงท่าและเสยี งสงู ตำ่� คลา้ ยก�ำลังสอนเดก็ นอ้ ย ‘ใชบ้ วั รด หยดนำ้� จะละมนุ ละไมกวา่ แลว้ แมก่ จ็ ะไดเ้ ดนิ ออกไป ทักทายต้นไม้แต่ละต้น ดอกไม้แต่ละดอก ขอบคุณที่เขาออกดอก และผลให้เราช่นื ใจไงลูก’ ~ คณุ หมปี าฏิหาริย์ ~

15 การออกเสยี งภาษาไทยของเธอชดั เสมอกนั ทุกคำ� วันนี้ ระหว่างที่ก�ำลังใช้กรรไกรเล็มใบเฉาจากต้นเข็มสีชมพู คณุ มทนาฮมั เพลงสญั ญาใจของนกั รอ้ งวงโปรดตง้ั แตส่ มยั เธอยงั เปน็ ครูสาววัยยี่สิบกว่า จู่ๆ เร่ืองประหลาดเร่ืองแรกของวันธรรมดาก็ อุบตั ขิ ึน้ ฉันจะเป็นฟา้ ค้มุ ครองผองภยั ให้เธอ สุขเสมอ ทัง้ วันและคนื ใจอยากเอ่ยว่าฉนั รกั เธอเท่าฟ้า--1 อะไรบางอยา่ งรว่ งตัดหน้าลงมา หล่นบนกอเข็มดงั สวบ! “โอ๊ย!” อะไรท่ีวา่ ร้องออกมาเสียงดงั ที่แท้เจ้าตัวคือหนุ่มน้อยวัยอ่อนกว่าลูกชายของเธอ ทั้งเนื้อ ทั้งตัวไม่มีเสื้อผ้าติดอยู่แม้แต่ช้ินเดียว มองเห็นผิวพรรณหมดจด ขาวนวลเหมือนนำ�้ เตา้ หู้ แทนที่คุณมทนาจะตกใจ เธอแหงนมองข้ึนไปเบ้ืองบน พ้น จากชายคาระเบยี งคอื ฟา้ สคี รามสดใส วนั นแ้ี ทบไมม่ ปี ยุ เมฆดว้ ยซำ�้ เม่ือก้มลงมาที่หนุ่มปริศนาอีกที คุณมทนาจึงค่อยเบิกตา อ้าปากคา้ ง--เป็นรูปปากอนั แสดงถึงรอยย้มิ กว้าง “ใชจ่ ะ้ พ่อคดิ เหมือนแม”่ เธอพยกั ตามค�ำของสามีโดยไม่ได้ หนั ไปมองตา อุทานข้นึ วา่ “เจ้าชายนอ้ ย!” ต่อเม่อื พอ่ หนมุ่ น้อยขยับตวั แลว้ สดู ปาก “ซดู้ !” คณุ มทนาจึง ร้สู กึ ตวั กลุ ีกจุ อเข้าไปหา ถามเขาวา่ “เจ้าชายนอ้ ย เจบ็ ม้ัยลูก” 1 สัญญาใจ ของ วงชาตรี ~ ปราปต์ ~

16 ทง้ั ทย่ี งั หนา้ เหย เจา้ ชายนอ้ ยชอ้ นดวงตาใสแจว๋ ของเขาขน้ึ มา จอ้ งเธอ นา่ แปลก ในวแี่ ววของความตกใจ ดคู ลา้ ยจะมคี วามคนุ้ เคย กันอยู่ก่อนแล้ว คุณมทนาไม่ทันสนใจ เพราะจู่ๆ เสียงหมาที่เธอ เลี้ยงไวก้ ็เห่าดัง จนเธอต้องแหงนข้ึนไปตามเสียง “ขึ้นช่ายเอ๊ย! น่ีเจ้าชายน้อยท่ีพ่อเขาชอบเล่าให้เราฟังไงล่ะ ไม่ตอ้ งตกใจไปหรอกลกู ” เจ้าหมาบนระเบียงครางหงิงด้วยความงงงวย เธอก้มลงมาคุยกับเจ้าชายน้อยต่อไปว่า “ไม่ต้องกลัวนะลูก ขึ้นชา่ ยมันคงแปลกใจทเ่ี ห็นคนหลน่ ลงมาจากฟา้ ” กอ่ นทห่ี นมุ่ แปลกหนา้ จะไดพ้ ดู อะไร คณุ มทนากช็ ว่ ยประคอง เขาลุกจากพุ่มเข็มที่ยับเยินลงไปเล็กน้อย “เจ็บจนพูดไม่ออกเลย เหรอจ๊ะ โถๆ” เขาสงู โยง่ ยงิ่ กวา่ ทล่ี กู ชายของเธอสงู ถงึ ดผู อมแตก่ เ็ ตม็ ไปดว้ ย กล้ามเน้อื จงึ มีน้�ำหนกั มากกวา่ ทเ่ี ธอจะช่วยได้ง่ายๆ “ต้นไมม้ ันคงบาดเนือ้ เราสิ เลน่ ไมใ่ ส่อะไรมาเลยอย่างนี”้ อีกฝ่ายยังคงไม่พูดอะไร ได้แต่พยักเหมือนยังไม่แน่ใจอะไร หลายอยา่ ง ถงึ กระนน้ั กพ็ ยายามลงนำ้� หนกั บนขาของตัวเอง ท้งั ที่ เห็นวา่ น่าจะเจบ็ ตามตัวอยู่บา้ ง ทา่ ทางคงเกรงใจและกลัววา่ เธอจะ รบั น้ำ� หนักเขาไม่ไหว “ไดม้ ย้ั ลกู ไดม้ ยั้ ” คณุ มทนารอจนเขาถนดั ขน้ึ แลว้ จงึ ปลอ่ ยมอื เจ้าชายน้อยมองเธออย่างกลัวๆ บอกว่า “ขะ...ขอบคุณฮะ คุณป้า” “ไมเ่ ปน็ ไรจ้ะ” น่าแปลกท่ีค�ำตอบของเธอดูจะทำ� ใหเ้ ขาตะลงึ ใจ คุณมทนาหัวเราะข�ำเพราะคิดว่าเจ้าชายน้อยอาจยังงงงวยกับ มนษุ ย์โลก จงึ แนะน�ำวา่ “เดย๋ี วเข้าไปในบ้านกอ่ นแล้วกันนะ ป้ากับ ~ คุณหมีปาฏิหารยิ ์ ~

17 ลงุ จะชว่ ยทำ� แผลให”้ อกี ฝา่ ยยงั ดขู ดั ขนื ดว้ ยความกลวั คณุ มทนาเกอื บจะงง แตแ่ ลว้ กม็ ีเสียงแกร็กๆ! ดงั ขึน้ จากด้านในประตบู า้ นอันเป็นบานกระจกใส เจ้าขึ้นช่ายคงเพ่ิงวิ่งจากห้องนอนลูกชายเธอลงมาถึง มันพยายาม ใชข้ าหนา้ ตะกยุ ตะกายเพอ่ื ใหป้ ระตเู ลอื่ นเปดิ พลางเหา่ อยา่ งจะหา้ ม ไมใ่ หเ้ ธอยุ่งกบั คนแปลกหน้า “อย่ายุ่งนะขึ้นช่าย” เธอยกน้ิวชี้ ต่อเม่ือเจ้าหมาอ้วนยังไม่ หยุดกบ็ อก “เดยี๋ ววันน้ีจะไม่ท�ำปลาทนู ่งึ ใหก้ ิน” เท่านั้นมันกค็ อตก ตาโปนเศร้าดลู ะหอ้ ยลงไปอกี คณุ มทนาหนั ไปสา่ ยหนา้ ยมิ้ กบั สามดี ว้ ยนยั อนั เขา้ ใจระหวา่ ง กัน ดูจะมีก็แต่เจ้าหมาตะกละท่ีรักในรสมือของเธอจนยอมได้ ขนาดน้ี “ข้ึนช่ายมันชอบกินเมนูนี้มากจ้ะ--” เธออธิบายให้เจ้าชาย น้อยฟังขณะพาเขาก้าวมาที่ประตูหน้าบ้าน โชคดีช่วงสายอย่างน้ี ไม่มีใครเดินผ่านไปมา บ้านจัดสรรของคุณมทนาก็เหมือนบ้าน จัดสรรส่วนใหญ่ในเมืองน่ันละ ถ้าเป็นวันท�ำงานหนุ่มสาวก็จะไป ออฟฟิศ เดก็ ๆ ไปโรงเรียน เหลือแตค่ นแก่ทไี่ ม่กล้าสแู้ ดดคอยนัง่ ๆ นอนๆ อยใู่ นบา้ น ครน้ั เปน็ วนั เสารเ์ ชน่ น้ี สว่ นใหญอ่ อกไปเทย่ี วหา้ ง สรรพสินค้า หรือไม่ก็พาลูกๆ ไปเรียนพิเศษ อาณาบริเวณรอบ หม่บู ้านจึงเงียบเหงาอยูร่ �่ำไป “--ใชป้ ลาทนู ง่ึ ผสมกบั ผกั ตม้ แลว้ กห็ นั่ เปน็ ลกู เตา๋ พวกแครอท ข้าวโพด มันฝรั่ง กับบร็อกโคลี่ หมาพันธุ์น้ีต้องระวังของกินให้มัน ไม่ง้ันอ้วนแล้วเป็นโรค ก็เหมือนคนนั่นละ เจ้าชายน้อยอาจจะยัง ไมค่ อ่ ยเข้าใจ” หญงิ เจา้ ของบา้ นหวั เราะรนื่ รมยข์ ณะเลอื่ นบานประตกู ระจก ~ ปราปต์ ~

18 เปิดออก ผมบอกได้เลยว่ากลิ่นหอมอ่อนๆ ในบ้านที่อวลออกมา ทนั ทนี ั้น จะท�ำใหค้ ุณนกึ ถึงกลิ่นหวานละมนุ ของตวั เธอน่นั เอง คณุ มทนากา้ วเข้าไปกอ่ น คร้นั เจา้ ชายน้อยเหน็ เจ้าหมาหน้าเหย่ี วด�ำยัง นง่ั หน้าคว�่ำจ้องตาขวาง เขากด็ จู ะกลวั ๆ กลา้ ๆ ไม่แนใ่ จวา่ จะยา่ ง เท้าเขา้ มาดีหรือไม่ เธอจงึ รุนหลังเขาแผว่ เบา ถามว่า “เจา้ ชายน้อย ชื่ออะไรล่ะลูก” “ตะ...เตา้ หเู้ องฮะ” เขาตอบพลางยอมกา้ วตาม แตก่ ย็ งั ไมว่ าย จับตาเจ้าหมาวา่ จะโจมตเี ขา้ มาเม่ือไหร่ “เตา้ หู้ ชอื่ คนุ้ จงั ” “คือ...” “พ่อละก็” เธอหันไปบอกสามี “จะมีเจ้าชายน้อยมาอยู่เป็น เพ่อื นกไ็ มบ่ อกกนั ก่อน” “คุณป้าฮะ” “นา่ รักถูกใจแมม่ ากจะ้ ” วา่ แล้วเธอก็หนั มาบอกเขา “เตา้ หู้น่งั ลงท่ีโซฟาน่นั กอ่ น เด๋ียวป้าไปเอาเสอ้ื ผา้ แล้วกเ็ คร่อื งมือทำ� แผล ไม่ ตอ้ งกลวั ขนึ้ ชา่ ยมนั นะ ไอห้ มานมี่ นั ดแี ตต่ ะกละ ไมค่ อ่ ยไดเ้ หา่ ไดก้ ดั ใครเขาหรอก” ราวกบั รสู้ กึ วา่ ถกู หยามนำ�้ หนา้ เจา้ หมาอว้ นตนั ทย่ี า่ งสามขมุ ตามมาข้างหลังสง่ เสยี งฮม่ึ ฮัม่ เจ้าชายเตา้ ห้สู ะดุ้งไหล่ตั้ง “นะ่ ...นน่ั ไง!” “มันขี้เลน่ --” ไม่ทันจบคำ� เสยี ง “เอง๋ !” ก็ดังข้ึน เจา้ หมามัวจอ้ งแขกจนกา้ ว ไปชนสตูลนั่งทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัส ตะกร้าสานท่ีคุณมทนาเพิ่งเอาผ้า ไปตากและวางพักไว้หล่นลงมาครอบมันทั้งตัว มันเร่ิมตะกายเพื่อ จะออกไปใหพ้ น้ จากกรงชวั่ คราว ~ คุณหมีปาฏหิ าริย์ ~

19 หญงิ สงู วยั หวั เราะขำ� แลว้ ปลกี ตวั หา่ งไป ปลอ่ ยใหแ้ ขกลดกาย ลงบนโซฟา สายตายังจับตะกร้าที่เคลื่อนไปชนข้าวของทางน้ันที ทางน้ที ี รอจนลับหลังคุณมทนา แขกของบ้านจึงรีบลุกสู่จุดที่หมาใน ตะกร้าจะไม่สามารถว่ิงมาถึงตัว คร้ันรู้สึกปลอดภัยและคลายจาก อาการเจบ็ แสบบาดแผลแลว้ หวั คดิ กห็ วนมาจดจอ่ เรอ่ื งประหลาดท่ี เกิดข้นึ กบั ตัวเอง เขาเปน็ ต๊กุ ตาหมเี ต้าหู้ อย่ดู ๆี กลบั กลายเป็นคน แลว้ นีก่ ็ยัง กลายเปน็ เจา้ ชายน้อยของคุณป้าอีก! ไมร่ จู้ ะทำ� ยงั ไงดี ทางเดยี วทคี่ ดิ ออกกค็ อื ตอ้ งขอใหพ้ ณี่ ฐั ชว่ ย พี่ณฐั ตอ้ งชว่ ยเราได้แนๆ่ ! ให้ค�ำตอบตัวเองได้อย่างน้ัน ใจก็ประหวัดต่อไปถึงโทรศัพท์ แม้เต้าหู้จะอยู่แต่ในห้องนอน ไม่รู้เรื่องอะไรมากมายนัก แต่เขาก็ คุ้นเคยกับของส่ิงน้ี ปกติเวลาพ่ีณัฐกลับบ้านมา เจ้าตัวมักจะนอน เล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง บางครั้งก็ใช้พูดคุยกับเพื่อนๆ น่ีถ้ามี โทรศพั ทเ์ ครอ่ื งอน่ื อกี เขากย็ อ่ มจะใชโ้ ทร.ไปขอความชว่ ยเหลอื จาก พณ่ี ฐั ได้ เมอ่ื กต้ี อนทคี่ ณุ ปา้ ถามเขาแลว้ เขาตอบ คณุ ปา้ ยงั ไดย้ นิ เสยี ง เขาเลยนีน่ า คนอ่นื กน็ ่าจะไดย้ ินเหมือนกนั พยายามสอดสอ่ งสายตา พบวา่ มโี ทรศพั ทเ์ ครอื่ งหนงึ่ วางอยู่ ข้างโทรทัศน์เคร่ืองใหญ่ เสียแต่บริเวณน้ันโล่งจนน่ากลัวว่าเจ้า ขน้ึ ชา่ ยจะว่ิงใสเ่ ขาได้ เตา้ หตู้ ดั สนิ ใจ เรอ่ื งนสี้ ำ� คญั กวา่ จะมานงั่ กลวั เขายดื คอสงั เกต ว่าเจ้าข้ึนช่ายก�ำลังท�ำอะไร ปรากฏว่าหวายเส้นหนึ่งท่ีสานเป็น ตะกร้าหลุดไปเกี่ยวกับมุมตู้ มันก�ำลังง่วนกับการยื้อตัวเองออกมา เตา้ หเู้ หน็ วา่ นเี่ ปน็ โอกาสอนั ดี จงึ รบี ยอ่ งไปเออ้ื มหยบิ โทรศพั ท์ โดย ~ ปราปต์ ~

20 สายตายังสลบั ไปทเ่ี จา้ หมา ทนั ทที โี่ ทรศพั ทต์ กอยใู่ นมอื เจา้ หมาอว้ นกด็ นั ตะกรา้ หลดุ จาก ตู้ได้ มันรีบห้อตะบึงทัง้ ฝาครอบพ่งุ มาใสเ่ ขา เต้าหใู้ จหายวาบ โชคดี ท่ีตอนน้ีขาของเขายาวเฟื้อยเท่าๆ พี่ณัฐ แค่โดดยาวๆ สองก้าวก็ ปีนข้ึนไปยืนหลบบนโซฟาได้ ปล่อยให้ตะกร้ากับเจ้าขึ้นช่ายพุ่งชน ตู้วางทวี จี งั ใหญ่จนมันน่าจะมนึ โล่งใจไปเปลาะ ทนี ้กี ด็ งึ สายตากลับมาที่โทรศพั ท์ เคยเหน็ พ่ี ณฐั กดตรงน้นั ตรงนี้ แต่เขาไมร่ ู้วธิ ีที่ถกู ตอ้ ง พลนั นน้ั เอง โทรศพั ทเ์ ครอ่ื งแบนๆ ของคณุ ปา้ กส็ วา่ งวาบขนึ้ มเี สียงของผหู้ ญงิ คนหนงึ่ ดังออกมาวา่ “สวัสดี-พอ่ ตกุ๊ ตาหม”ี เต้าหสู้ ะดุ้งเบกิ ตา “คุณรู้!?” “โทรศพั ทข์ องคณุ มทนา-ร้ดู -ี ทกุ อยา่ ง” ประโยคน้ันน่าจะแสดงถึงความภาคภูมิใจ แต่เสียงของเธอ กลบั ราบเรยี บ จนแทบจะเหมอื นไมม่ คี วามรสู้ กึ ใดๆ เลย แถมคำ� พดู กเ็ ปน็ หว้ งๆ ผิดจงั หวะปกติ “โอะ๊ โอ” จๆู่ อกี เสยี งกแ็ ทรกขน้ึ “การทยี่ มู แี อพพลเิ คชน่ั กเู กล้ิ ฝงั อยู่ในตวั ฮรี ู้ แตไ่ ม่ไดห้ มายความวา่ ยูจะรดู้ ้วยนะจ๊ะดาร์ล่ิง” “คณุ โซฟา!” เตา้ หอู้ ทุ าน พอรสู้ กึ วา่ ตวั เองกำ� ลงั เหยยี บเจา้ ของ เสยี งนนั้ เขาก็บอก “ขอโทษฮะ” พลางลดกายลงนัง่ “อทิ ’ส โอเค แฮนดซ์ ่ัม!” คณุ โซฟาส่งเสยี งใสอย่างสาวเปรีย้ ว “ถ้ายูสงสัยนะ โซฟาอย่างไอชิคได้ด้วยตัวเอง ไอใฝ่รู้ด้วยการน่ังดู โทรทศั นก์ ับยายบ๊อง” “อยา่ เรยี กเจา้ ของ-โทรศพั ทข์ องคณุ มทนา-วา่ -ยายบอ๊ ง” เสยี ง โมโนโทนของคณุ โทรศพั ทเ์ ถยี งขนึ้ เทยี บวา่ ตอ้ งแขง่ กบั เสยี งอนั เตม็ ไปด้วยจริตจะก้านของคุณโซฟาแล้วช่างน่าอึดอัดใจแทนเธอ “คุณ ~ คุณหมปี าฏิหารยิ ์ ~

21 มทนาก็แค-่ -” “แคว่ อ็ ท ฮสั แบนดต์ ายแลว้ ยงั คยุ กนั ไดใ้ นอากาศ เลฟิ อสิ อนิ ดิ แอร?์ ” “เอม่ิ ...” คณุ โทรศัพท์กระแอม “กูเก้ลิ คุณมทนาเปน็ -อะไร” “ดะ...เดีย๋ วฮะ” กอ่ นที่เรื่องราวจะลกุ ลามมากไปกว่าน้ี เตา้ หู้ รบี หยา่ ศกึ “ผมแค่อยากใหค้ ุณโทรศัพท์ชว่ ยโทร.หา--” “โทรศพั ทข์ อง-คณุ มทนา” เธอเนน้ ยำ�้ ดว้ ยเสยี งเรยี บๆ เหมอื น เดมิ อันเปน็ ผลใหค้ ณุ โซฟารอ้ งแทรกขนึ้ วา่ “ก้อช!” แต่เตา้ หู้ไม่สนใจ เขาตอบเฉพาะคณุ โทรศพั ท์ว่า “ฮะๆ คุณ โทรศพั ทข์ องคุณมทนา ผมแคอ่ ยากใหค้ ณุ ช่วยตดิ ตอ่ พณ่ี ัฐ ดสู ิ จูๆ่ รา่ งตกุ๊ ตาหมขี องผมกก็ ลายเปน็ แบบน”ี้ เขายกมอื ขน้ึ สะบดั จากไหล่ ลงไปยงั ทอ่ นลา่ งเปลา่ เปลือย ปลายน้ิวทส่ี ะบดั เหมือนชีไ้ ป ‘ขา้ งล่าง’ ทำ� ใหค้ ณุ โซฟาแทรก ขึ้นอีกดว้ ยค�ำเดมิ แต่เสยี งตำ�่ ๆ เหมือนก�ำลงั เบกิ ตา “กอ้ ...ช” “ตกุ๊ ตาหมกี ลายเป็นคน!?” “ใชฮ่ ะ--” เตา้ หรู้ บั คำ� แลว้ เพงิ่ รตู้ วั เขาสะบดั หนา้ ไปทางตน้ เสยี ง “คุณป้า!” เห็นคุณมทนาก้าวกลับมาถึงพร้อมเสื้อผ้าและเคร่ืองมือ แพทย์ คณุ โซฟาบ่นวา่ “ยายบอ๊ งมาแลว้ ” “น่ี!” คุณโทรศพั ท์ของคุณมทนาวา่ ด้วยเสยี งต�ำ่ ๆ เช่นเคย คุณป้าผู้ไม่ได้ยินเสียงใดเลยพูดกับเต้าหู้ต่อไปว่า “อย่างน้ี น่เี อง ถึงว่านา่ รกั นา่ ชัง ตุก๊ ตาตวั ไหนล่ะจ๊ะ เจ้าชายน้อย” “ตะ...เตา้ หูฮ้ ะ” “ออ้ ” คณุ มทนายกนว้ิ ชแี้ บบเพงิ่ นกึ ได้ “จรงิ ดว้ ย ชอื่ เตา้ หู้ แหม ~ ปราปต์ ~

22 ปา้ ก็ตดิ ปากไปแล้ววา่ เจ้าชายน้อยเนอะ” “หมะ...ไม่ใช่ฮะคณุ ป้า ผมหมายถงึ เตา้ หู้นะ่ ฮะ เตา้ หูท้ ีอ่ ยู่ใน หอ้ งพ่ีณฐั ตวั ขาวๆ”  “นั่นสิๆ โตเปน็ หนมุ่ แลว้ หลอ่ ขนาดนเี้ ชียว มาเถอะ เดยี๋ วป้า จะทายาท่สี ะโพกให้ แลว้ เราจะได้ใสเ่ ส้อื ผา้ โนะ” เห็นไดช้ ดั วา่ คณุ มทนาแสร้งเออออเหมือนปะเหลาะเด็ก ระหว่างที่มืออูมอันมีหลังมือเหี่ยวของคุณมทนาค่อยๆ คีบ ส�ำลีเหยาะทิงเจอร์เคลื่อนเข้ามาใกล้สะโพกของเต้าหู้ จู่ๆ เสียง “ว้าย!” ของสาวรายหนง่ึ ก็รอ้ งดัง เขาสะด้งุ โหยง ปรากฏว่าคราวนี้ เจ้าของเสยี งคือรองเท้าแตะขา้ งซ้ายที่คณุ มทนาใส่อยู่  “ปะ...เปน็ อะไรฮะ” เต้าหถู้ าม คนพยาบาลเลยเปน็ ฝ่ายงง “ปา้ สิต้องถาม สะด้งุ ทำ� ไมลูก” ต�่ำลงไปขา้ งล่าง เสียงหนุ่มหนงึ่ ตอบสาวรายท่รี ้องเมอ่ื ก้ี “จวิ๋ น้อย กลวั อะไร หมื ?” เมอื่ สอดสายตาตามลงไป เตา้ หจู้ งึ พบวา่ ผถู้ ามคอื รองเทา้ แตะ ขา้ งขวาของคุณมทนา แฟนสาวของเจ้าตัวตอบว่า “พ่ีชาย ก็คุณป้าตัวหนักจะตาย เหยยี บทีจ๋ิวน้อยแทบจะแบนหายใจไม่ออกงา่ นี่ตง้ั มือซะขนาดนนั้ เดย๋ี วขาน้องหมีกบ็ ุบกนั พอดงี ะ่ ” “โอเว่อรแ์ อ๊ค!” คุณโซฟาจกิ ไดท้ ุกคน ได้ยินคุณรองเท้าข้างซ้ายว่าไว้อย่างน้ัน เต้าหู้จึงย้ิมแหย บอกคณุ ปา้ “ผะ...ผมไมเ่ ปน็ อะไรฮะ คณุ ปา้ ชว่ ยเบามอื หนอ่ ยนะฮะ ผมกลัวเจ็บ” “โดนซะบ้างก็ดี!” คุณรองเท้าแตะข้างขวาท�ำเสียงแค่นใน ล�ำคอ (ผมหมายถึง ถ้าเขามีคอ) “เจ้าตกุ๊ ตานน่ั มันกแ็ ค่มายาคติของ ~ คุณหมปี าฏหิ าริย์ ~

23 ชนชั้นน�ำ ถูกกอด ถูกเชิดชู ไม่เคยต้องมาอยู่ใต้เท้าให้ใครเหยียบ เหมอื นเรา เหยยี บแลว้ ยังจะลมื ไม่เคยเอาเราไปซกั ดว้ ยซ้ำ� คราวนี้ จะได้รบู้ ้างวา่ อ�ำนาจนยิ มมันเปน็ ยังไง!”  ส�ำลีก�ำลังจะโปะเข้ามาที่แผลอันเป็นรอยขีดแดงๆ บนเนื้อ เนียนขาวจวั๊ ะ แต่แลว้ เจา้ ของแผลก็พดู ขน้ึ อีก “คุณปา้ ฮะ” ส�ำลมี อี นั ตอ้ งชะงกั อีกหน คุณมทนาเลกิ ค้วิ “เดย๋ี วชว่ ยโทร.หาพณ่ี ฐั ทไี ดม้ ยั้ ฮะ ผมตอ้ งบอกพณ่ี ฐั ใหร้ กู้ อ่ น ไมง่ นั้ พีณ่ ัฐอาจจะตกใจฮะ” “ไม่เป็นไรหรอกลูก” ดูเหมือนคุณมทนาจะเข้าใจไปอีกอย่าง “ตาณัฐต้องเข้าใจ แกเป็นเด็กน่ารัก แล้วถ้าป้าบอกให้หนูอยู่ที่นี่ ตาณฐั จะขดั ได้ยงั ไง จรงิ มั้ยจ๊ะ” คุณมทนามือเบากว่าที่คุณรองเท้าข้างซ้ายพูดให้เต้าหู้ กลัว เธอชว่ ยท�ำแผลให้เขาจนเสร็จกอ่ นเท่ยี ง จากน้ันจบั เจ้าข้ึนช่าย ใสก่ รง พลางใหเ้ ขาสวมชดุ พณี่ ฐั ตวั ทเ่ี ธอเลอื กหยบิ มาให้ มนั เปน็ เสอ้ื เชติ้ กบั กางเกงขาสนั้ ทเ่ี ขาจำ� ไดว้ า่ เมอ่ื กอ่ นพณี่ ฐั ชอบใสอ่ อกจากบา้ น ในวนั สดุ สปั ดาห์ ฉะนั้นถึงแมข้ นาดเสอื้ จะคอ่ นข้างเล็กจนรดั ตวั เขา และขากางเกงกล็ อยเตอ่ จนเหน็ ขาออ่ น แตเ่ จา้ หมนี อ้ ยของเรากย็ นิ ดี เปน็ อยา่ งย่งิ “หล่อเชยี วนะพ่อ” คุณมทนาหนั คุยกับอากาศ ขณะยนื คกู่ ัน กับเต้าหู้อยหู่ นา้ บานกระจกเงา ตอนนั้นเองท่ีเต้าหู้ได้เห็นตัวเองชัดเจนเป็นคร้ังแรก--หมาย ถึงคร้ังแรกทกี่ ลายรา่ งเปน็ คน ผู้ชายในกระจกตรงหน้านี่ช่างไม่น่ากอดเอาซะเลย ตัวก็สูง ผอม ทเี่ ปน็ เนอื้ กอ็ ดั เปน็ กลา้ มแขง็ ปง๋ั เสยี สว่ นใหญ่ ทกุ สว่ นหนน่ั แนน่ ~ ปราปต์ ~

24 ขนกเ็ ปน็ แคไ่ รออ่ นๆ ปกผวิ ตงึ ลนื่ สขี าวแกมชมพู เปน็ ผวิ ทบ่ี อบบาง จนบางช่วงเห็นเส้นสีน�้ำเงินข้างใต้เลยทีเดียว แล้วตามล�ำแขนกับ หลงั มอื กม็ ลี ายเสน้ ใหญค่ ลา้ ยรากไมป้ ดู โปน ซงึ่ ทำ� ใหด้ แู ขง็ ไมน่ า่ กอด ย่ิงขึ้นไปอกี ผู้ชายคนท่ีเขาเห็นนี้ไม่ได้ตัดผมยุ่งๆ แบบพ่ีณัฐ แต่ผมเส้น เลก็ ละเอยี ดออกสนี ำ�้ ตาลเขม้ ยาวปรกลงมารอบหนา้ ผาก เรย่ี ควิ้ เขม้ หนาสดี ำ� สนิท ตัดกบั ผวิ สซี ดี จัด หนา้ ของเขาไม่ไดก้ ลม แต่เป็นรปู รี ยังดีท่ีส่วนแก้มค่อนข้างนุ่มหยุ่นเป็นลูกสีอมชมพู ดวงตาก็ไม่ใช่ลูก กระดมุ อีกต่อไป แต่เป็นลูกตากลมโตสีนำ้� ตาลเขม้ ของคนจรงิ ๆ ใน รปู ตาคอ่ นขา้ งเรยี ว มขี นตายาว และเปลอื กตาพบั ซอ้ นเปน็ ชน้ั เลก็ ๆ แน่นอน จมูกของเขาก็เล็กลงด้วย ดูโด่งแหลมกว่าเก่า ตรง ปลายไม่ใช่วงกลมสีด�ำอีกต่อไป ริมฝีปากก็ไม่ได้เป็นเพียงเส้นด้าย วาดรอยยิ้มไว้ แต่จีบหยักเป็นสีชมพูระเร่ือเหมือนกับริมฝีปากของ พีณ่ ัฐ ใชแ่ ล้ว เต้าหู้ไมพ่ อใจ แตเ่ พราะคณุ ป้าพูดอยา่ งน้ัน และเขารู้ วา่ ‘หล่อ’ มคี วามหมายวา่ เป็นผู้ชายที่ดดู ี เตา้ หูจ้ งึ คิดว่ามันอาจจะ ดกี ไ็ ด้ เพราะเขาเองกเ็ คยเหน็ วา่ พณ่ี ฐั พมิ พโ์ ทรศพั ทม์ อื ถอื ตอบเพอ่ื น ว่าชอบคนหล่อๆ หลงั จากมอ้ื กลางวนั ทคี่ ณุ มทนาทำ� เองและคะยน้ั คะยอใหเ้ ขา รับประทาน เตา้ หู้ยงั คงวนเวยี นอย่แู ถวๆ โทรศพั ท์มอื ถอื เครอ่ื งนัน้ แต่เพราะคุณโทรศัพท์ของคุณมทนายึดถือค�ำของเจ้าของ จนแล้ว จนรอดเธอจงึ ยังไม่ยอมช่วยเตา้ หอู้ ยูน่ นั่ เอง ขา้ วของส่วนใหญ่กม็ กั จะเช่ือฟังเจ้าของอย่างนี้ละ ในท่ีสุดเต้าหู้ของเราจึงใช้เวลาที่เหลือ ทงั้ วนั ไปกบั การหมกมนุ่ และลนุ้ วา่ พณ่ี ฐั จะหาทางชว่ ยเขาไดห้ รอื ไม่ เพ่ือไม่ให้เสียพ้ืนที่หน้ากระดาษไปมากมาย และคุณก็รู้อยู่ ~ คุณหมปี าฏิหารยิ ์ ~

25 แล้ววา่ เวลาในเรอื่ งเลา่ มกั จะก้าวช้าหรือไวกวา่ ปกตเิ สมอ ผมจะขอ พาขา้ มไปยงั ตอนท่คี ุณและเตา้ หูก้ ็รออยูเ่ ลยแล้วกัน มนั เปน็ ช่วงสามทมุ่ เกอื บๆ สี่ทุม่ ปกตคิ ณุ มทนามกั นงั่ ดทู วี บี นโซฟาเพอ่ื รอลกู ชาย เธอนอนชา้ ตน่ื ไว แตว่ นั นกี้ ลบั เผลอหลบั ไว คงเพราะออกกำ� ลงั มากกวา่ ปกตจิ น เหนือ่ ย เหมือนกับบ้านอื่นๆ พอเจ้าของบ้านหลับใหล ข้าวของใน บา้ นกจ็ ะเรม่ิ ขยบั ยดื เสน้ ยดื สายหลดุ จากภาวะนทิ รา มมี นษุ ยไ์ มก่ ค่ี น ทีร่ ู้เรือ่ งนี้ (เทา่ ทจ่ี ำ� ได้ ผูช้ ายท่ีรคู้ นหนง่ึ น�ำมันไปสรา้ งเป็นการ์ตูนดงั ระดับโลก) ด้วยเหตุนี้ เวลาท่ีมนุษย์หันไปทางอ่ืน หรือมองไปใน ความมดื แลว้ เหน็ บางอยา่ งขยบั ไหวทงั้ ทไี่ มม่ สี ง่ิ มชี วี ติ ใดอยู่ พวกเขา จึงหลงเชื่อวา่ โลกน้ีเตม็ ไปด้วยภูตผี ทง้ั ทจ่ี รงิ ภตู ผมี ไี มม่ ากนักหรอก พวกขา้ วของจอมซนท่ีทำ� ตัวแข็งไม่ทันตา่ งหาก คุณโซฟาบ่นว่า “ยายบ๊องมานอนทับอย่างนี้ ไอก็ต้องแข็ง ตอ่ ไปอะโลนเนยี่ นะ นอ็ ทแฟร์!” “ความยุติธรรมมันก็เป็นแค่วาทกรรมอยู่แล้ว” คุณรองเท้า แตะขา้ งขวาโต้ ระหวา่ งพยายามคลานตว้ มเตย้ี มเพอ่ื เขยง่ ปนี ขนึ้ มา บนโต๊ะรับแขกกระจก “จิ๋วน้อยชว่ ยพห่ี นอ่ ย” เพราะคุณรองเท้าแตะข้างขวาเต้ียกว่าโต๊ะรับแขกพอสมควร เม่ือปีนถึงขอบโต๊ะ ร่างของแกจึงห้อยร่องแร่งน่าหวาดเสียวว่าจะ ร่วงแหล่มิรว่ งแหล่ “จว๋ิ น้อย” เห็นว่าคุณรองเท้าแตะข้างซ้ายยังสัปหงกอยู่ในนิทรา เต้าหู้ รบี ยน่ื มอื ไปชว่ ยรบั ไว้ คณุ รองเทา้ แตะขา้ งขวาตกใจจนตวั แขง็ ทอื่ ไป ช่ัวขณะ ต่อเม่ือถูกวางลงบนโต๊ะเรียบร้อยก็เหลียวไปมองเจ้าของ มืออยา่ งไม่มน่ั ใจ ในที่สุดจงึ แสร้งสะบดั ตวั จากมอื เขาแลว้ รอ้ ง “หึ!” ~ ปราปต์ ~

26 อยา่ งถอื เนื้อถือตัว คลานต่อไปกดตัวเลขบนรีโมทคอนโทรล “มนุษย์ชนชน้ั กลางโง่เงา่ ดูแตร่ ายการโงเ่ ง่า” เจา้ ตวั ว่า หน้า จอถกู เปลี่ยนจากรายการแขง่ ขนั ร้องเพลงโปกฮา กลายเป็นคุยข่าว เครง่ เครยี ด “คุณมทนา-เอาแต่-นอน” คุณโทรศัพท์พูดขึ้นบ้างด้วยเสียง โมโนโทนของเธอ “ไมร่ ปู้ า่ นน-ี้ นอ้ งณฐั อยไู่ หน ปกตไิ มเ่ คย-กลบั ดกึ - อยา่ งนี”้ “เฮ่ลโล้ การท่ีชีใช้ยูโทร.หาลูก ไม่ได้แปลว่าลูกเป็นของยู อกี คนจ้ะซิส” “คนอย่างเธอ-จะไปรู้-อะไร ลูกเป็น-แก้วตา-ดวงใจ ถ้าลูก ไมอ่ ยู่ เราก็ตาย” “ถ้าจ๋ิวน้อยมีลูกได้บ้างก็คงจะดี” คุณรองเท้าแตะข้างซ้าย ตนื่ ข้ึนรำ� พึงบา้ ง คู่รักของเธอหันมองด้วยสายตาสงสาร “เรามีลูกไม่ได้ถ้าเรา ยงั ไม่มปี ัญญาเล้ียงนะจว๋ิ นอ้ ย สังคมทุกวนั นไ้ี ม่เหมาะกับการ--” “พวกประสาท!” ในที่สุดคุณโซฟาถึงกับสบถเป็นค�ำไทยชัด ขนึ้ มา “ลกู ไมใ่ ชแ่ บตเตอร่ี ถงึ จะหลดุ มาจากตวั เธอเหมอื นกนั กเ็ ถอะ แล้วรองเท้าท่ีไหนสอดกนั แลว้ ท้อง!” คณุ โทรศพั ทแ์ สรง้ ทำ� เปน็ ไมไ่ ดย้ นิ เสยี งของคณุ โซฟา เธอเปดิ แอพพลเิ คชน่ั ขอ้ ความขนึ้ มาเองแลว้ เรมิ่ พมิ พว์ า่ ณฐั อยไู่ หนแลว้ ลกู กอ่ นทข่ี อ้ ความดงั กลา่ วจะถกู สง่ ไป เสยี งรถยนตก์ ด็ งั ขนึ้ ทห่ี นา้ รั้วบ้าน ตามมาด้วยเสยี งกรง่ิ ทห่ี นา้ ประตู ~ คณุ หมปี าฏหิ ารยิ ์ ~

- 02 - ความเหย้ี มโหดของ ออกหลวงสรศักดิ์ “มีคนมา!” “มีคนมา!” ข้าวของร้องระงม คุณรองเท้าข้างขวาไถลตัวกลับลงใต้โต๊ะ ด้วยความเคยชินเต้าหรู้ บี นั่งพงิ พนกั แขง็ ทือ่ เหมือนตุก๊ ตาหมีตวั เกา่ “บอย! ยู อาร์ นอ็ ท อะ ดอล เอนม่ี อร!์ ” ค�ำเตือนของคุณโซฟาท�ำให้เขาได้สติ พอดีกับท่ีเสียงกริ่งดัง ขน้ึ อกี คร้งั “แกตอ้ งลกุ ไปรบั เองแลว้ ละ เจา้ หม”ี คณุ รองเทา้ แตะขา้ งขวา บอกข้นึ ด้วยเสยี งที่แข็งนอ้ ยลงกวา่ เดมิ นิดหน่อย อย่างไรก็ตาม บนพื้นใต้โต๊ะที่ไม่มีใครเห็น คุณรองเท้าแตะ ข้างซ้ายขยับเข้าหาคนรักของเธอแล้วกระซิบเสียงส่ัน “แต่ถ้าไม่ใช่ นอ้ งณฐั ถา้ เปน็ --” “จรงิ สจิ ว๋ิ นอ้ ย เศรษฐกจิ แยๆ่ มแี ตม่ จิ ฉาชพี ! ไมเ่ ปน็ ไรนะ เกดิ อะไรขึน้ พ่จี ะปกป้องจิ๋วน้อยเอง!” ~ ปราปต์ ~

28 “พวกรากหญา้ โซเพอ้ เจอ้ !” เต้าหู้ลุกขึ้นอย่างกลัวๆ กล้าๆ เขาแทบไม่เคยได้ลงมาจาก หอ้ งนอนพณ่ี ฐั ไมร่ เู้ ลยวา่ ขา้ งลา่ งนเี่ ปน็ ยงั ไง นอกจากโลกอนั อบอนุ่ ขา้ งบนนัน้ เขาได้รูว้ ่าโลกยังมที ั้งแง่มมุ เลวรา้ ยและดงี ามอน่ื ๆ ผ่าน หน้าจอสมาร์ทโฟนของพี่ณฐั เวลาท่เี จา้ ตัวนอนกดเลน่ อยบู่ นเตียง แล้วเขาแอบมองตามด้วยความสนใจ หรือไม่ก็จากสมุดโน้ตและ หนงั สือเล่มต่างๆ ทพ่ี ่ีณัฐเสยี บสันไวบ้ นชัน้ สูงกัน้ หอ้ ง เล่มท่ีเขาชอบท่ีสุดคือหนังสือภาพ หน้าปกโปรยตัวอักษร ภาษาญปี่ นุ่ ทำ� ใหเ้ ตา้ หอู้ า่ นไมอ่ อก เขาเรมิ่ สนใจมนั เพราะเหน็ พณ่ี ฐั อา่ นไปเชด็ นำ้� ตาไป เมอื่ แอบชะเงอ้ ดกู พ็ บวา่ มนั เปน็ ฉากทเ่ี ดก็ หญงิ ตัวละครเอกถูกพ่อแม่ทิ้งไว้ล�ำพังในงานพบผู้ปกครอง คร้ังนั้นเอง เตา้ หเู้ พิ่งรวู้ า่ นอกจากเราจะอา่ นหนังสือ เรายงั อาจอา่ นคนท่อี ่าน หนังสอื ไดด้ ว้ ยเชน่ กนั “น้องเต้าหู้ต้องระวังตวั นะ” คณุ รองเท้าแตะขา้ งซา้ ยเตอื น เต้าหู้ก้าวมาดึงบานประตูกระจกเลื่อนเปิดออกเป็นช่อง แคบๆ จากจดุ นีส้ ามารถสังเกตเห็นรถคันสีแดงท่จี อดอยู่หนา้ ประตู ร้ัว ใครคนหนง่ึ ยืนอยู่ใตแ้ สงไฟจากโคมเหนอื เสา มองเหน็ ไดช้ ดั เจน “นั่นพี่เกณฑน์ ”ี่ เต้าห้เู บกิ ตาร�ำพึง คณุ รองเทา้ แตะขา้ งซา้ ยขานรบั วา่ “เพอ่ื นนอ้ งณัฐ?” พเี่ กณฑค์ งเหน็ เตา้ หเู้ ชน่ กนั จงึ ตะโกนวา่ “เอาไอณ้ ฐั มาสง่ ครบั ” “ท�ำไม-น้องเกณฑ์ต้อง-พาน้องณัฐ-มาส่ง” คุณโทรศัพท์ มอื ถอื ของคณุ มทนาเอ่ยงงงวยด้วยเสียงราบเรียบ เธอกำ� ลังจะถาม “กเู กิล้ --” แตค่ ุณโซฟาพูดขดั เสยี กอ่ น “เปดิ ไปกร็ ู!้ ” เตา้ หจู้ งึ แหวกประตกู วา้ งออกแลว้ ผลนุ ผลนั ตรงไปยงั ประตรู ว้ั ~ คุณหมปี าฏหิ าริย์ ~

29 พเ่ี กณฑต์ วั จรงิ ดตู วั เลก็ กวา่ ทเี่ ขาเคยเหน็ ในรปู หรอื ตอนเจา้ ตวั วดิ โี อ คอลกับพ่ีณัฐ เต้าหู้เห็นและได้ยินเสียงพี่เกณฑ์จนชินเหมือนคน คุ้นเคยกัน บางทีพ่ีณัฐเปิดวิดีโอคอลแล้ววางโทรศัพท์ทิ้งไว้หน้า ตุก๊ ตาหมี ส่วนตวั เองเดนิ ไปแตง่ ตวั หรอื หยบิ นนู่ นี่ ไปๆ มาๆ เต้าหู้ จงึ รู้สึกราวกับว่าพเ่ี กณฑก์ ำ� ลังคยุ กบั เขาอยู่ พเี่ กณฑต์ ัวเลก็ รูปตาก็เรียวเลก็ มีผวิ สขี าวเหมือนนำ้� นมสด มกั สวมเสอื้ คอกลมเรยี บๆ สโี ทนเหลอื ง นำ�้ ตาล และกางเกงขายาว รดั รปู เจา้ ตวั เปน็ คนอารมณด์ ี คณุ หมอนขา้ งทบ่ี างทกี แ็ อบดหู นา้ จอ โทรศัพท์ของพี่ณัฐเหมือนกันบอกว่า อารมณ์ดีของพี่เกณฑ์คือ ลวดลายชว่ ยใหเ้ จา้ ตวั ไมด่ ูจืดชืดจนเกนิ ไป เตา้ ห้ไู มร่ ู้วา่ ลวดลายนั้น หมายความวา่ อยา่ งไร แตเ่ ขาชอบเสยี งหวั เราะของพเ่ี กณฑ์ มนั ชวน ใหโ้ ลกร่ืนรมย์ เวลาหัวเราะ พีเ่ กณฑจ์ ะเลกิ คว้ิ สงู แล้วย่ืนคอมาขา้ ง หนา้ ทำ� ใหห้ างตาและบนหนา้ ผากของเจา้ ตวั มรี อยยาวๆ กวา่ พณี่ ฐั ซึง่ มักท�ำหนา้ เรยี บน่ิง แน่นอน พ่ีเกณฑไ์ มร่ ูจ้ กั เตา้ หู้ในร่างนเ้ี หมือนท่เี ขารจู้ ักเจ้าตวั ทนั ทที เ่ี หน็ เขาชดั พเ่ี กณฑจ์ งึ ชะงกั งงไปนดิ หนงึ่ พอดมี เี สยี งฮมั เพลง ดังลอดออกมาจากหน้าต่างรถท่ีปิดไม่สนิท พ่ีเกณฑ์จึงได้สติ รีบ หันไปเปิดประตรู ถทางตอนหลังแล้วบอกเตา้ หวู้ า่ “ไอณ้ ฐั มนั เมา--” คนพูดยนื บังอยู่ครึง่ ๆ ยังดที ใ่ี นรถมแี สงไฟ เตา้ ห้จู ึงมองลอด เขา้ ไปเหน็ ร่างพ่ีณฐั ท่ที อดยาวอยู่บนเบาะหลัง “--ช่วยเปิดประตทู ี เดยี๋ วพพ่ี ามนั เข้าไป” เตา้ หเู้ คยแอบมายนื เกาะกระจกหนา้ ตา่ งบนหอ้ งนอน ดเู วลา คณุ ป้าเปดิ ประตรู ับพ่ณี ฐั เขาจึงสามารถเปิดได้ แม้จะเงอะๆ งะๆ อยบู่ า้ งกต็ ามที นบั เปน็ โชคดที พ่ี เี่ กณฑม์ วั ลากพณี่ ฐั ออกมา จงึ ไมท่ นั ~ ปราปต์ ~

30 เห็นเขา พ่ีณฐั ตัวสูงกวา่ พ่เี กณฑ์เกินครง่ึ ศีรษะ ท่าพยงุ ของพี่เกณฑจ์ ึง คอ่ นข้างทุลักทุเลจนเต้าหูต้ อ้ งเข้าไปชว่ ยหิ้วปีกอกี ขา้ ง ตวั พณ่ี ฐั ไมไ่ ดม้ กี ลน่ิ หอมออ่ นๆ เหมอื นแปง้ เดก็ เชน่ ทกุ ที แต่ มีกลน่ิ ฉุนจัดจนเตา้ หูต้ ้องยน่ จมูก เขาเคยไดก้ ลน่ิ แบบนมี้ าก่อน ทกุ ครง้ั ที่มกี ลิ่นตัวแบบน้ี พณ่ี ฐั จะไม่กอดเขา ซึ่งเขาไม่ชอบเลย นอกจากกลิ่นฉุน หน้าของพ่ีณัฐก็เป็นสีแดงและมันเยิ้ม ตา พรมิ้ จนขนตายาวพบั แตะลงมาเปน็ ขดี ๆ รมิ ฝปี ากขมบุ ขมบิ เปน็ เพลง อะไรทฟี่ งั ไมถ่ นดั กระนน้ั ระหวา่ งทคี่ อ่ ยๆ พาพชี่ ายกระยอ่ งกระแยง่ มาถงึ หนา้ ประตูบ้าน เตา้ หูก้ ็จับความจนขยับปากตามได้ --Every place I go, I think of you. Every song I sing, I sing for you. When I come back, I’ll wear your wedding ring.--2 คงเพราะได้ยนิ เขาฮัมเพลงตอ่ จากพีณ่ ฐั ได้ พ่เี กณฑจ์ งึ หันมา มองงงๆ เตา้ หยู้ ้มิ เกอ้ ๆ ไมท่ นั ตอบอะไร อกี เสยี งจากในบา้ นก็ดงั แทรก “ณฐั กลับมาแลว้ เหรอลกู ” “คณุ ป้าตื่นแลว้ !” เตา้ หู้อุทาน เสียงดังข้างนอกคงปลุกคุณมทนา เธอลุกจากคุณโซฟามา พร้อมชุดนอนผ้าฝา้ ยกระโปรงขาวกรอมเขา่ สวมแว่นตากรอบกระ ทงั้ ที่ยงั ดูงัวเงยี ผมขาวลีบช้ตี งั้ น่าตลก “สวสั ดคี รบั ปา้ ” พเี่ กณฑท์ กั พลางกม้ ลงไปถอดทง้ั รองเทา้ ของ 2 Leaving on the Jet Plane ของ John Denver ~ คณุ หมีปาฏหิ ารยิ ์ ~

31 ตวั เองและของพณี่ ฐั เตา้ หจู้ งึ ตอ้ งออกแรงพยงุ เพยี งลำ� พงั พณี่ ฐั เอยี ง หน้ามาซบบา่ ใกลๆ้ กบั ซอกคอจนเขารสู้ กึ ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ แม้ มกี ลน่ิ ฉนุ แตอ่ ะไรทเ่ี ปน็ ของพณ่ี ฐั เตา้ หกู้ ร็ สู้ กึ ดดี ว้ ยทง้ั นน้ั แหละ ขา้ ง แกม้ ของพณี่ ฐั แตะลงบนชว่ งไหปลารา้ ของเขาทโ่ี ผลพ่ น้ ออกมานอก คอเสื้อ เม่อื เช้าพี่ณัฐคงไม่ได้โกนหนวด ตอหนวดจึงถูผิวของเต้าหู้ ไปมาน่าจ๊ักจี้ เขาอดทนเพราะกลัวขยับแล้วพี่ณัฐจะร่วงลงไป ริมฝีปากของพ่ีณัฐยังขมุบขมิบเป็นเน้ือเพลงละม้ายกระซิบเฉพาะ กับเขา --So kiss me and smile for me. Tell me that you’ll wait for me. Hold me like you’ll never let me go.-- เจ้าหมีกระชับร่างพ่ีณัฐไว้ในอ้อมกอดแน่นเข้า แทนค�ำบอก วา่ เขาจะดแู ลพณี่ ฐั เอง พเี่ กณฑพ์ ยกั เขา้ ใจแลว้ นำ� ทางไปยงั คณุ โซฟา ปากกบ็ อกคณุ ปา้ “วนั นน้ี ดั เจอเพอ่ื นมธั ยมกนั ลกู ชายปา้ เมาแอเ๋ ลย” คณุ มทนายม้ิ เอยี งอายเหมอื นหญงิ วยั สาว “ตาณฐั สพู้ อ่ ไมไ่ ด้ เลย สมยั พอ่ อายเุ ทา่ น้ี กนิ กแ่ี กว้ กไ็ มล่ ม้ งา่ ยๆ เนอะ” เธอหนั ไปถาม อากาศขา้ งๆ คนตอบกลับเป็นคุณรองเท้าแตะข้างซ้ายท่ีคุณมทนาใส่อยู่ “เปน็ อนั วา่ รอเก้อ วันนน้ี ้องณัฐคงช่วยอะไรน้องเต้าห้ไู ม่ไดแ้ ลว้ งะ่ ” “ยงั โฮ้ป ฟอร์ เฮลพ์?” คุณโซฟาท�ำเสียงเบือ่ พลางกลอกตา “พวกนี้น่ีอินโนเซ้นส์จริงๆ บอกแล้วไงว่าถ้าเจ้าหนูนี่ได้เห็นคน แปลกหน้ามาเพน่ พ่านในบา้ น จะตะเพดิ ไปสไิ ม่วา่ ” เธอพยักไปยงั ร่างของพ่ณี ัฐทเ่ี ต้าหูก้ อดประคองพามาใกล้ ~ ปราปต์ ~

32 เจา้ หมีเริ่มกังวล “เราจะทำ� ยงั ไงดีล่ะฮะ” พี่เกณฑ์เข้าใจว่าเต้าหู้คุยด้วยจึงตอบ “วางตรงนี้ก่อนเถอะ เดย๋ี วค่อยพาข้นึ ข้างบน” แตค่ ณุ รองเทา้ แตะขา้ งขวาทค่ี ณุ มทนายงั ไมไ่ ดใ้ สค่ า้ นวา่ “รบี พาน้องณัฐขนึ้ ไปนอน เร่อื งอน่ื ค่อยว่ากนั อีกทเี ถอะ” “เกณฑ์เหนื่อยแย่ ป้าจะไปเอาน้�ำมาให้ รองเท้าอีกข้างของ ป้าอยู่ไหน” “ไมเ่ ปน็ ไรครบั เดยี๋ วเกณฑก์ ลบั เลย” ถงึ พดู อยา่ งนน้ั พเ่ี กณฑ์ กไ็ มว่ ายพยักมาทางเต้าหู้ “หลานปา้ เหรอครบั ” “อ้อ” คุณมทนาท�ำเหมือนเพ่ิงนึกข้ึนได้ เธอวาดรอยยิ้มให้ แขก “นเี่ จา้ ชายนอ้ ย เขาตกลงมาจากขา้ งบน” ระหว่างที่พี่เกณฑ์เงยมองตามนิ้วชี้ของคุณมทนา คุณโซฟา เบะปาก “อยากจะโรว์ มาย อายส์ เป็นเลขแปดอกั ษรธัมมล์ ้านนา” คุณรองเท้าแตะข้างขวาท�ำเสียงจึ๊กจั๊ก ลอบขยับห่างจาก ปลายเทา้ ของคณุ มทนาออกมาโดยไมใ่ หม้ นษุ ยท์ งั้ สองเหน็ บอกกบั เต้าหู้วา่ “พาหมอนอ่ี อกไปแลว้ ตอบซะว่านายเปน็ ญาต”ิ แม้ผู้สั่งดูดุ แต่ก็น่าเชื่อถืออยู่ในที เต้าหู้จึงเออออตามโดย บอกพี่เกณฑ์ว่า “ขอบคุณท่ีพาพ่ีณัฐมาส่งนะฮะ ผมชื่อเต้าหู้ เป็น ญาตินะ่ ฮะ” พอเขาเชื่อคุณรองเท้าแตะข้างขวาง่ายๆ คุณโซฟาก็ไม่ยอม เธอเชิดใสแ่ ลว้ เสรมิ บ้างวา่ “ญาตหิ ่างๆ ดว้ ย” “ญาติห่างๆ ฮะ” เต้าหอู้ ยากให้ทุกคนพอใจ “ออ้ ” พเี่ กณฑพ์ ยักแต่หนา้ ยงั งง “ร้จู ักกนั มาเปน็ สิบปี ไอณ้ ัฐ ไม่เห็นเคยบอกเลยวา่ มีนอ้ งหลอ่ ขนาดนี้ ย้ายมาเรียนเหรอ” “เรียน?”  ~ คณุ หมีปาฏหิ ารยิ ์ ~

33 “ใช่” คณุ รองเทา้ แตะขา้ งขวาไกดอ์ ีก “ใชฮ่ ะ ย้ายมาเรียน”  “งั้นก็ดี” พี่เกณฑ์ดูคลายใจข้ึน “ฝากดูป้าแกด้วย ไอ้ณัฐมัน ไม่ค่อยมเี วลา เป็นหว่ งแก แลว้ นีเ่ รายกมนั ขึ้นไปไหวเนอะ” เต้าหู้ไม่เคยยกพี่ณัฐ มีแต่พี่ณัฐท่ียกเขา หรือบางทีเผลอน่ัง หรอื นอนทบั เขาเกอื บแบน ฉะนนั้ แนล่ ะวา่ เจา้ ตกุ๊ ตาหมขี องเราไมม่ ี ทางนกึ ออกเลยวา่ เขาจะยกพี่ณัฐไปได้ยังไง พ่เี กณฑ์ปิดปากหาว พยายามเบิง่ ตาคลายอาการงว่ ง แตต่ า ก็ยังไม่วายเป็นขีดเล็กๆ อยู่ดี เจ้าตัวก้าวมาตีไหล่เต้าหู้แล้วบอก “ไหวนา่ เราตวั ใหญก่ ว่ามนั อกี นี่ พรี่ บี กลบั กอ่ นนะ พรงุ่ นวี้ ันอาทิตย์ เสือกมีงานเชา้ ” “ฮะ...ฮะ” คนมงี านหมนุ ตวั กลบั ไปทางประตู แตแ่ ลว้ กช็ ะงกั เทา้ หนั กลบั มา “อ้อ พีช่ ื่อเกณฑน์ ะ เกณฑส์ ิทธ์ิ” “ฮะ พีเ่ กณฑ”์ เจา้ ของชอื่ กระตกุ ยกมมุ ปากสงู ขนึ้ ดวงตาวบิ วบั เปน็ ประกาย “น่ารักนะเราเน่ยี ” “ใครๆ กบ็ อกอยา่ งน้ีฮะ” พ่ีเกณฑ์หัวเราะให้กับค�ำตอบราบเรียบแสนธรรมดาของเขา “ดีๆ ไวเ้ จอกัน” เตา้ หปู้ ดิ ประตตู ามหลงั เมอ่ื กลบั เขา้ มาในบา้ น คณุ โซฟาบอก วา่ “ยายบอ๊ งได้ยินเสยี งผบี อกใหไ้ ปเอา ฮอท วอเตอร์ มาแกเ้ มาลกู แต่ไอว่ายูรีบพาเจ้าหนูน่ีข้ึนเบ๊ดรูมเลยดีกว่านะแฮนด์ซั่ม ให้ฮีหลับ ไปเหอะ” “คือง้ีนะ ณัฐคุงเมามากขนาดนั้นก็อาจจะอ้วกได้ไม่ใช่เหรอ ~ ปราปต์ ~

34 ฉนั น่ะนะ ไม่อยากมาเก็บอว้ กเขาใส่ทอ้ งเลยนี่นา” เสียงหญิงสาวอีกรายดังข้ึนจากท่ีไหนสกั แหง่ ของบ้าน เต้าหู้ หันฉงน “หมื ?” “ยายเครอื่ งดดู ฝนุ่ นะ่ ” คณุ โซฟาเฉลย ตามดว้ ยกระซบิ นนิ ทา “พูล มาย แฮร์ โซ ออฟเฟน่ !”  “เธอไม่เห็น-หรอก-พ่อหมี เครอื่ งดดู ฝ่นุ -ถกู เกบ็ ไว้-ในตู้-หลงั บนั ได แตห่ ลอ่ น-ชอบแอบฟงั -เรา” คณุ โทรศพั ทม์ อื ถอื ของคณุ มทนา อธบิ ายบ้าง คงเพราะรำ� คาญท่คี ณุ โซฟาไม่ยอมพดู ให้กระจา่ ง เธอ พยายามใช้เสียงเบาเพื่อไม่ให้ผู้ถูกพาดพิงได้ยิน แต่ไม่น่าจะได้ผล เพราะเสียงโทรศพั ท์ถูกปรบั ไวต้ ายตัว แถมเสยี งโมโนโทนของเธอก็ กดต�่ำไปกว่านัน้ ล�ำบาก “ผมจะพยายามไม่ให้พ่ีณัฐอ้วกลงพื้นฮะ” เขาชะเง้อไปทาง บนั ไดเพอื่ ตอบคณุ เครอ่ื งดดู ฝนุ่ ตงั้ ใจวา่ จะพยายามระวงั ไมใ่ หพ้ ณ่ี ฐั อ้วกออกมา หรือถ้าอ้วกก็จะเอาตัวเองรับไว้ แม้มันอาจจะท�ำให้ ผิวหนังและนุ่นข้างในตัวเขาเปื้อนจนต้องเข้าไปอยู่ในเครื่องปั่นผ้า อีกกต็ ามที “ผมจะพาพีณ่ ฐั ขึ้นหอ้ งละ ฝากทุกคนดแู ลคณุ ป้าดว้ ยนะฮะ” เหลา่ เครอื่ งเรอื นตอบรบั เตา้ หจู้ งึ คอ่ ยๆ ประคองพณี่ ฐั ลกุ ขน้ึ ยนื แล้วลูบศีรษะของเจ้าตวั ให้เอนมาซบซอกคอเขาอีกครัง้ “ผมจะ พาพ่ณี ฐั ขน้ึ ไปนอนนะฮะ” มเี สียงตอบโดยเจา้ ตัวไมท่ ันลืมตาและอ้าปากว่า “ฮือ่ ” ด้วยท่าดังกล่าว แมพ้ ่ีณัฐจะตัวหนกั และมีกลน่ิ ฉนุ แตเ่ ตา้ หกู้ ็ รสู้ กึ ดีข้ึนมาจนสามารถพาเดินไปยงั บนั ไดโดยไม่เซแมแ้ ต่กา้ วเดียว แต่คุณผู้อ่านคงรู้ใช่มั้ยว่าการประคองเดินบนพ้ืนราบกับการ ดงึ คนเมาขนึ้ บนั ไดนะ่ ยากเยน็ เปน็ คนละเรอ่ื ง เตา้ หขู้ องเราเลยแทบ ~ คุณหมีปาฏิหารยิ ์ ~

35 จะตอ้ งกัดรมิ ฝปี ากล่างขณะออกแรงดงึ พณ่ี ฐั ตามขึน้ มาทีละขน้ั เขา ลมื ไปวา่ พอมนษุ ยเ์ หนอื่ ย ผวิ ทเ่ี รยี บลนื่ จะยง่ิ ลน่ื ขนึ้ ไปอกี เพราะมนี ำ้� ขับออกมา ปกติตอนเป็นตุ๊กตาหมี ไม่ว่าจะว่ิงเล่นอย่างไรตัวเขาก็ ยังแหง้ เต้าหู้ตกใจ แขนของเขาเร่ิมล่ืนจนพี่ณัฐน่าจะไถลลงไปได้ ง่ายๆ และเขาไมม่ โี อกาสขยับเพ่ือกระชับเจา้ ตวั ไดแ้ ต่ภาวนาวา่ น้ำ� อย่าออกมา อยา่ ออกมา! แน่ละ เต้าหู้ก�ำลังคิดผิด เพราะยิ่งเขาท�ำแบบน้ันก็จะยิ่ง ต่ืนเต้น ยิ่งตื่นเต้นเหงื่อก็จะย่ิงไหล และย่ิงเห็นน้�ำไหลออกมาจาก ตัว เขาก็ยิ่งตนื่ เตน้ ซ้อนๆ กันขึน้ ไปอีก “พณ่ี ฐั พีณ่ ัฐ!” เตา้ ห้ยู งั เบกิ ตาขณะพยายามเขยา่ ตัวเจา้ นาย เผ่ือว่าพณี่ ฐั ตน่ื ขนึ้ มาจะทนั ระวงั ตัวเองได้ “พ่ีณัฐฮะ!” “ฮือ...” เหมือนไดร้ บั พรวเิ ศษ ทนั ทีทเี่ ปลือกตาของพ่ณี ัฐค่อยๆ เปดิ ขึ้น เจา้ ตัวก็ค่อยๆ โงหวั ขน้ึ จากทซ่ี บเขา และคงเพราะเหน็ ว่าก�ำลงั อยู่กันทไี่ หน จงึ พยายามออกกา้ ว-- ซึง่ เปน็ ความคดิ ทผ่ี ิดยง่ิ กวา่ เจา้ เต้าหูเ้ มื่อครนู่ ีเ้ สยี อกี ! เม่ือก้ีผมบอกคณุ ไปว่า ก่อนเข้ามาในบ้าน เกณฑ์สิทธิ์ได้กม้ ถอดรองเท้าใหพ้ ณี่ ฐั ของเต้าหูแ้ ลว้ แต่ผมยงั ไม่ไดบ้ อกว่า นอกจาก รองเทา้ เจา้ ตวั ยงั สวมถงุ เทา้ นมุ่ หนาไวอ้ กี ชนั้ หนง่ึ ฉะนนั้ ดว้ ยความ ไม่ระวัง เพียงก้าวเดียวที่พี่ณัฐของเจ้าหมีน้อยลงน้�ำหนักบนพื้น บันไดไม้ขัดมันอย่างหมิ่นเหม่ ร่างของเจ้าตัวจึงลื่นพรวดชนิดเอา หนา้ ปักหาแนวบนั ไดทันที! จมกู โดง่ เปน็ สนั ของพณี่ ฐั คงมอี นั หกั บบุ ฟนั ขาวเรยี งสวยกค็ ง หลดุ กระจายไปเพราะแรงกระแทกแลว้ ถา้ ไมเ่ พราะเตา้ หทู้ นั กระชบั ~ ปราปต์ ~

36 เจา้ ตัวไว้ดว้ ยอ้อมแขนล่ืนแฉะของตวั เอง จงั หวะนน้ั นำ�้ หนกั ของเจา้ นายเอนเขา้ มาวอ่ งไว มนั ถว่ งเตา้ หู้ ลม้ จำ�้ เบ้าลงบนบนั ไดจนเจ็บกน้ โชคดีทีแ่ ขนขา้ งหนงึ่ ควา้ ราวบันได ไวท้ นั ขณะเดยี วกนั รา่ งของพณ่ี ฐั กถ็ ลามาทบั ตวั เขาไว้ หนา้ ผากโขก กนั อยา่ งแรง ถงึ กระนนั้ มอื ของเตา้ หขู้ า้ งทก่ี อดพณ่ี ฐั อยกู่ ย็ งั รง้ั เจา้ ตวั แนบแน่นด้วยความเปน็ หว่ ง เสยี งดงั โครม! นเ่ี องทำ� ใหค้ ณุ เครอ่ื งดดู ฝนุ่ ทอ่ี ยใู่ นหอ้ งเกบ็ ของ ใต้บันไดผวาร้อง “ว้าย! ระวังหน่อย! คะ...คือง้ีนะ ถ้านายท�ำเขา กระแทกแรงๆ ณฐั คุงอาจจะอ้วกออกมากไ็ ดน้ ะ!” เตา้ หหู้ นั หนา้ ไปทางดา้ นขา้ ง รอ้ งบอกทง้ั ทจ่ี มกู และรมิ ฝปี าก ของพ่ีณฐั ยงั กดอยขู่ า้ งแก้มเขา “ผะ...ผมขอโทษฮะ” “ออื ...เจ็บจัง” เสยี งครางของคนทอี่ ยขู่ า้ งบนตวั เรยี กใหเ้ ตา้ หหู้ นั กลบั มา เขา ต้องพยายามดึงถอยศีรษะตัวเองออกเพ่ือให้เห็นถนัดข้ึนว่า พ่ีณัฐ กำ� ลังหนา้ นิ่วและค่อยๆ เปดิ เปลอื กตาขน้ึ “พ่ณี ัฐ ทนหน่อยนะฮะ ผมกำ� ลังจะพาพี่ณัฐข้ึนหอ้ ง” “อ่า...หอ้ งใครอ่า วนั น้หี ้องใครด”ี เสยี งพี่ณฐั ยานคางเหมอื น ไมใ่ ช่ตวั เอง แล้วดวงตากด็ ลู ่องลอย “หอ้ งพ่ณี ฐั ไงฮะ”  “เออดี แปลกท่ี ไมเ่ คยเลย” พูดจบ แทนทจี่ ะลุกขนึ้ ไป เจา้ นายหนมุ่ กก็ ลับยนื่ ปากเข้ามาจูบตรงขา้ งแก้มของเต้าหู้ แลว้ ค่อยๆ ไลล่ งไปข้างขากรรไกรสู่ซอกคอ “พี่ณัฐอย่าเพ่ิงเล่นฮะ ผมจ๊ักจี้ ค่อยๆ ลุกนะฮะ” เต้าหู้ พยายามใช้มอื ขา้ งทไี่ มไ่ ด้จบั ราวบันได ดนั ร่างพ่ณี ัฐห่างไปจากตวั หากถงึ อยา่ งไร อกี ฝา่ ยกลบั ยง่ิ ดนั นำ้� หนกั ลงมา ใชป้ ากงบั ตง่ิ หู ~ คณุ หมปี าฏิหารยิ ์ ~

37 เขานิดหน่งึ แลว้ บอกว่า “ช่าย คอ่ ยๆ ลกุ แล้วเนย่ี ฮิๆ ตัวหอมจงั ” คราวน้แี ลบลนิ้ ออกมาเลยี ขา้ งคอเขา เต้าหจู้ กั๊ จี้เพราะสมั ผสั สากๆ ของปลายล้นิ และลมหายใจอุน่ ร้อน “หอม แลว้ ก็หวานดว้ ย...” “พณี่ ฐั อยา่ เพงิ่ เลน่ ตอนนี้ ผมลกุ ไมถ่ นดั เราตอ้ งไปทหี่ อ้ งฮะ”  “อา...” เจา้ ตัวถอนหายใจหนกั หนว่ งออกมาทางปาก “โอเค เราจะ...ไปทห่ี ้อง...” เจา้ หมคี อ่ ยๆ พยายามดนั ตวั ลกุ หนนพ้ี ณี่ ฐั ดจู ะรเู้ รอื่ งมากขน้ึ จึงช่วยดึงท้ังตัวเองและตัวเขาข้ึนไป ต่อเม่ือยืดได้เต็มส่วนสูง ก็ยัง ไม่วายเอียงหน้ามาวุ่นวายกับซอกคอเขา ก่อนค่อยๆ ไล่ลงไปยัง ไหปลารา้ ช่วงท่อี ย่ใู ตร้ ม่ ผา้ ดว้ ยเหตนุ ี้ แมว้ ่าทางเดนิ ตอ่ จากนั้นจะไม่ใช่ระยะทางไกล จงึ นับว่าไม่ง่ายเลย กว่าเต้าหู้จะกะโผลกกะเผลกพาเจ้านายเข้ามาถึง หอ้ งนอน หอ้ งขนาด 20 ตารางเมตรตกอยใู่ นความมดื เตา้ หรู้ วู้ า่ ขา้ วของ ท่ีอยู่ข้างในห้องคงได้ยินเสียงฝีเท้าของพวกเขา หรือไม่ก็สัมผัสได้ ถึงแรงสะเทือน จึงรีบพาตัวเองกลับเข้าท่ีกันหมดแล้ว ทันทีท่ีเปิด เข้ามา ท้ังห้องตกอยู่ภายใต้ความสงบเรียบร้อยเช่นเดียวกับตอนท่ี พณ่ี ฐั จากไปเมอื่ เชา้ จะมกี แ็ ตเ่ สยี งบน่ งมึ งำ� ในแตล่ ะกา้ วทเี่ ขาพาพณ่ี ฐั ลสุ ูเ่ ตยี งด้านใน “หมื ? เหม็นกล่ินอะไรเน่ีย” “ห่ึงขนาดนี้ เมานะ่ สิถามได้” “ตาณัฐไปเมามาจากไหนเน่ยี ” เสียงสุดท้ายคือเสียงของคุณลุงสมุดโน้ตที่นอนอยู่บนโต๊ะ ทำ� งาน เตา้ หลู้ มื ตวั จงึ เผลอตอบไปวา่ “พเ่ี กณฑบ์ อกวา่ วนั นนี้ ดั เจอ เพ่อื นมธั ยมกนั น่ะฮะ” ~ ปราปต์ ~

38 “เจา้ พวกน้ี ไมค่ ดิ เลยวา่ โตขน้ึ มาแลว้ จะกลายเปน็ พวกหยำ� เป” พ่ณี ฐั คงเขา้ ใจวา่ เขาคุยด้วย ระหวา่ งท่กี ม้ ลงมายังอกเขาและ พยายามใช้นิ้วมือปลดเลาะกระดุมเสื้อเชิ้ตที่เต้าหู้สวมอยู่ จึงงึมง�ำ ตอบว่า “ออื ...เจอเกอื บทุกคนเลย...” “ขวาครับพ่ีณัฐ ทางขวา” เต้าหู้พยายามบอกเพ่ือให้เจ้าตัว กา้ วตามไปยังเตียงใหญ่ “ชา่ ย...ขา้ งขวากอ่ น...” พรอ้ มๆ กนั นนั้ กระดมุ เมด็ ทสี่ องปลด ออกมาได้ พี่ณัฐคอ่ ยๆ ซุกนวิ้ มือเขา้ ไปที่อกขา้ งขวาของเต้าหู้ “แม่เจ้าโว้ย! ชอบน้องณัฐเวอร์ชั่นนี้สุดๆ” คุณหมอนข้าง ตะโกนโลดลั่นทง้ั ทีย่ งั นอนอยูบ่ นเตยี ง “เจา้ หมี” เสียงคุณลงุ สมดุ โน้ตเขม้ ขน้ จากโต๊ะท�ำงานทท่ี ง้ิ ห่าง ไปทางดา้ นหลงั คณุ ลงุ กระแอมแลว้ พดู ตอ่ ขรมึ ๆ วา่ “ระวงั ตวั หนอ่ ย นะ” “ระวังอะไรฮะ--” “บ่นอะไร มานี่น่า” พ่ณี ัฐไม่ยอมใหเ้ ขาพดู ใช้สองมือโน้มให้ เขาก้มลงมาแล้วประกบริมฝีปากของตัวเองกับริมฝีปากของเขาไว้ เต้าหู้ตกใจเพราะหายใจไม่ทัน ก�ำลังจะยกมือดันพี่ณัฐออก ทว่า เจา้ ตวั กฉ็ วยจงั หวะนนั้ ผลกั เขาลงไปนอนบนเตยี ง เตา้ หไู้ มท่ นั เดง้ ขนึ้ ตามแรงสปริง รา่ งของพี่ณัฐก็โถมทบั ลงมา งบั เขา้ ท่ซี อกคอของเขา ด้วยรมิ ฝีปากแรงๆ กลัวว่าคุณลุงสมุดโน้ตจะกังวล เจ้าหมีจึงพยายามโงหัวข้ึน บอก “ไม่ต้องหว่ งนะฮะคณุ ลุง ผมว่าไม่นา่ จะมีปัญหา พ่ีณัฐเห็นผม เป็นแบบนีก้ ็ยังเลน่ ดว้ ยเหมือนเดิมเลย” “เจ้าหมโี ง่เอ๊ย นมี่ ันหนังสด!” คุณหมอนขา้ งฮาป่า จ้องมาไม่ วางตาจากบนทน่ี อนขา้ งๆ “ทำ� ไมคนทก่ี ลายรา่ งเปน็ คนไมใ่ ชเ่ ราวะ!” ~ คณุ หมีปาฏหิ าริย์ ~

39 เต้าหู้เริ่มเอะใจเพราะค�ำว่า ‘หนังสด’ เขาเคยได้ยินพี่ณัฐใช้ ค�ำน้ีคุยกับพ่ีเกณฑ์เหมือนกัน บางทีก็มีค�ำนี้โผล่ข้ึนมาในหน้าจอ โทรศพั ทม์ อื ถอื ตามแอพพลเิ คชนั่ ตา่ งๆ ทพ่ี ณ่ี ฐั เปดิ แตเ่ ขากไ็ มเ่ ขา้ ใจ นักวา่ มนั คอื อะไร รแู้ ค่ว่าน่าจะเป็นคำ� สแลงแปลกๆ ที่มักท�ำใหค้ น หวั เราะ หรอื วา่ -- ไมท่ นั ไดค้ ดิ ไกลไปกวา่ นนั้ พณี่ ฐั กพ็ รมจบู ไลข่ นึ้ มาจากหนา้ อก ขา้ งขวาของเขา ครอบรมิ ฝปี ากตวั เองลงมาบนรมิ ฝปี ากของเขา แลว้ สอดลิ้นเข้ามาพัวพันกับลิ้นของเขาจนเต้าหู้ต่ืนตระหนก--คือ ตระหนกท่ีพ่ีณัฐสอดล้ินเข้ามาเล่นกับลิ้นของเขา และตระหนกท่ี ตวั เองหายใจไมท่ นั --กส็ มยั เปน็ ตกุ๊ ตา เขาไมเ่ คยตอ้ งหายใจเลยนนี่ า! เต้าหู้พยายามจะร้องบอกให้พ่ีณัฐรู้ตัวว่าก�ำลังท�ำให้เขากลัว แตพ่ ี่ณัฐกลับไม่สนใจเลย มอื ของเจา้ ตวั ลูบลามไปทวั่ ร่างใหมเ่ อ่ยี ม ของเขา ท�ำให้เขารสู้ กึ จั๊กจีจ้ นต้องบิดเกร็งหนี แตย่ ่ิงหนพี ่ีณัฐก็ดูจะ ย่ิงได้ใจรุกหนัก ท่อนล่างของพี่ณัฐกดท่อนล่างของเขาไว้ไม่ให้ส่าย หลบ ราวกบั วา่ มนั กลายเปน็ เสาคำ้� ยนั ไมใ่ หเ้ ขาหลกี เลอื่ นไปได้ เตา้ หู้ สมั ผสั ถงึ แรงเตน้ โครมครามของหวั ใจ มนั ดดี ตวั โลดเตน้ ราวกบั ตพี นื้ หลังเบาะไปมา ยิ่งพยายามใช้มือดันพี่ณัฐออกไป มืออีกข้างของ รายนน้ั กย็ ง่ิ กำ� มอื เขากางออก แลว้ กดดนั ตวั เองประกบเขาไวจ้ นเขา แทบไม่อาจขยบั ตวั “ออื้ ...ออ้ื !” ได้แต่ด้ินขลุกขลักอยู่ใต้ร่างของพี่ณัฐอย่างนั้น ท่ามกลาง ความมดื และเสยี งหวดี วา้ ยของเครอ่ื งเรอื นตา่ งๆ ทด่ี จู ะตกใจกลวั ไม่ แพ้กัน ในท่ีสุดจังหวะท่ีรู้สึกเหมือนตัวเองก�ำลังจะส�ำลักลมหายใจ ตาย พ่ณี ฐั กถ็ อนรมิ ฝปี ากออกไปแล้วยกท่อนบนข้นึ เต้าหู้ควรจะฉวยโอกาสน้ันผลักเจ้านายแล้วลอดหนีออกไป ~ ปราปต์ ~

40 แตเ่ ขามวั ตกตะลงึ กบั สหี นา้ ทยี่ ง่ิ เพมิ่ ความไมเ่ ปน็ ตวั ของตวั เองใหก้ บั พี่ณัฐ มันตรึงแขนขาเขายิ่งกว่าน้�ำหนักท่ีเจ้าตัวใช้กดโถมลงมาที่ ตวั เขาเสยี อกี “พี่ณัฐ!” เขาอุทาน ตอนนั้นเอง คนบนตัวค่อยๆ ดึงเสื้อโปโลสีด�ำท่ี สวมอยอู่ อกทางหวั จากนน้ั เลอื่ นมอื ลงไปยงั ทอ่ นลา่ งทค่ี ำ�้ ยนั เขาไว้ ปลดตะขอและรดู ซปิ กางเกงยนี ท่ตี ัวเองสวมอยู่... ~ คุณหมีปาฏหิ าริย์ ~

- 03 - นางนพมาศ โดยท่ัวไป วันอาทิตย์ท่ีไม่มีภารกิจ พ่ีณัฐจะต่ืนเกือบๆ เทย่ี ง หลงั จากลา้ งหนา้ แปรงฟนั แลว้ กจ็ ะเดนิ ทงั้ ผมยงุ่ เหยงิ อยา่ งนน้ั ลงไปกินอาหารทคี่ ณุ มทนาเตรียมไวใ้ ห้ เต้าหู้ไม่เคยมีโอกาสตามลงไปจึงไม่เห็นว่าพี่ณัฐท�ำอะไรบ้าง ระหว่างวัน อาศัยค�ำเล่าของคุณลุงสมุดโน้ตท่ีบางคร้ังพ่ีณัฐก็หยิบ ตดิ มอื ลงไป จงึ พอรวู้ า่ เจา้ นายมกั จะใชเ้ วลาสว่ นใหญน่ งั่ ดภู าพยนตร์ หรอื อา่ นหนงั สอื อยู่ตามมุมตา่ งๆ ในบ้าน คณุ ลงุ อธิบายวา่ จรงิ ๆ แลว้ นก่ี ถ็ อื เปน็ สว่ นหนงึ่ ของงานพณ่ี ฐั เหมอื นกนั โชคดที ม่ี นั เปน็ งาน ที่เจ้าตัวรัก จึงขลุกอยู่ด้วยได้ตลอดเวลา นึกถึงตรงนี้เต้าหู้ก็คิดถึง คำ� รอ้ งของคณุ เครื่องดดู ฝุ่น เธอชา่ งนา่ สงสารท่ตี ้องทำ� งานที่ตวั เอง ไมไ่ ด้ชอบตลอดเวลา อาจเพราะเช้านี้เร่ิมจะไม่ปกติธรรมดา จู่ๆ พ่ีณัฐจึงเปิดตา กะพริบถ่ีตั้งแต่นาทีท่ี 28 ของเวลาแปดโมงเช้า เต้าหู้มองไม่เห็น เพราะพณี่ ฐั นอนอยบู่ นตวั เขา หนั ซบแกม้ ซา้ ยลงกบั ขา้ งแกม้ ขวาของ ~ ปราปต์ ~

42 เขา แตเ่ ขารูว้ า่ พีณ่ ฐั ตื่นแล้วเพราะขนตาอันออ่ นน่มุ ของพี่ณฐั สะกดิ แกม้ เขาแผ่วๆ ลมหายใจอบอนุ่ ของอกี ฝา่ ยยงั รนิ ไลข้ า้ งแกม้ เตา้ หเู้ ปน็ จงั หวะ สม�่ำเสมอ หัวใจท่ีเต้นอยู่ในอกก็ยังสะท้อนจังหวะสม่�ำเสมอผ่าน ซ่ีโครง กล้ามเน้ือ และผิวหนังเรียบล่ืน ต่อมายังผิวหนังเรียบลื่น กลา้ มเนอ้ื และซโี่ ครงของเตา้ หู้ เขาอดึ อดั แตย่ อมรบั วา่ มนั เปน็ ความ รสู้ ึกดี ในทีส่ ุดพ่ีณัฐจึงคอ่ ยๆ ยกตวั ข้นึ ดวงตาสดี ำ� กลมโตของเจา้ นายรวบรวมจดุ โฟกสั มาทเ่ี ตา้ หู้ หมี น้อยของเรารสู้ ึกหวั ใจเตน้ ถ่ีขน้ึ มาด้วยความตืน่ เต้น เจ้านายเองกด็ ู จะตกใจสงสัยเช่นกัน หัวค้ิวของฝ่ายน้ันขมวดมุ่น ร�ำพึงด้วยเสียง แหบๆ “หนา้ เหมอื นกบั ...” คำ� พดู หยดุ แคน่ น้ั แลว้ เจา้ ตวั กส็ ลดั ศรี ษะ แรงๆ อยา่ งจะไลค่ วามคดิ ฟงุ้ ซา่ นทงิ้ ไป ตอ่ คำ� ใหมว่ า่ “ยงั ไมก่ ลบั อกี เหรอ” เตา้ หนู้ กึ วา่ พณ่ี ฐั หมายถงึ บนหวั เตยี งอนั เปน็ ทว่ี างประจำ� ของ เขา จงึ ตอบวา่ “ผมกลบั ขนึ้ ไปไมไ่ ดแ้ ลว้ ฮะพณ่ี ฐั ตอนนผ้ี มไมใ่ ชต่ กุ๊ ตา แลว้ ” คนฟงั ยงิ่ กดหวั คว้ิ เปน็ รอยบมุ๋ นอกจากงงแลว้ คงรสู้ กึ สงั หรณ์ ใจบางอย่าง จึงเร่ิมเงยข้ึนลากสายตาไปรอบตัว คร้ันตระหนักว่า ตัวเองก�ำลังอยู่ท่ีไหนก็ถึงกับสะดุ้งข้ึนนั่งบนตัวเต้าหู้ “เฮ่ย น่ีมันที่ บ้าน!” “ใช่ฮะ” รปู รา่ งของพณี่ ฐั ไมถ่ งึ กบั ผอม เนอ้ื บางสว่ นเรมิ่ ยยุ้ แตบ่ างสว่ น ก็พอมีแนวกล้ามปรากฏขึ้นร�ำไร กระน้ัน ถ้าเทียบกับร่างใหม่ของ เต้าหซู้ ่งึ อัดแน่นไปดว้ ยมัดกลา้ ม เจา้ ตวั กด็ บู อบบางข้นึ มาเลย ~ คุณหมีปาฏิหาริย์ ~

43 ผวิ เรยี บตงึ ของพณี่ ฐั มสี นี วล บางชว่ งเกดิ รวิ้ ลายสชี มพเู พราะ การกดทบั ทว่าเจา้ ตวั ไมไ่ ดส้ นใจ ลุกออกจากเต้าหู้ กางเกงผ้าเดนิมถูกปลดซิปตั้งแต่เม่ือคืน แต่ทรงรัดรูปท�ำให้ มันไม่ขยับออกจากร่างพ่ีณัฐ เจ้าตัวกระโดดรูดซิปเหย็งๆ ปากบ่น “เอามาที่บา้ นได้ไงวะเน่ีย!” เจา้ หมลี กุ นง่ั บนเตยี ง ทอ่ นบนของเขาถกู พณ่ี ฐั เปลอื้ งผา้ ไปจงึ เหลอื แตผ่ วิ ขาวใสเหมอื นผวิ เดก็ มรี วิ้ ลายสชี มพเู ชน่ กนั ทวา่ มนั ลว้ น เกิดจากฝีมอื และฝีปากของพีณ่ ฐั เขามองรายนั้นแล้วก็พยายามตงั้ ค�ำถามกับตัวเองตามท่ีพี่ณัฐสงสัย แต่จนแล้วจนรอดก็ตอบได้แค่ “คงเพราะพณ่ี ฐั ชอบกอดผมมงั้ ฮะ” “เอาเถอะๆ” เจา้ นายคงหาคำ� อธบิ ายทดี่ กี วา่ ไดแ้ ลว้ ทวา่ สหี นา้ ก็ยังค่อนข้างหงุดหงิดขณะยกมือขึ้นเสยผม ผมของพี่ณัฐเส้นใหญ่ และคอ่ นขา้ งหนา ดา้ นขา้ งและดา้ นหลงั ตดั สนั้ แตป่ ลอ่ ยยาวดา้ นหนา้ เกือบทม่ิ ลูกตา ดีแตว่ า่ ปลายตวดั งอนขึน้ “พี่ณฐั เปน็ อะไรรึเปลา่ ฮะ” ทา่ ทางของเจา้ นายทำ� ใหเ้ ตา้ หกู้ งั วล กงั วลเพมิ่ จากเดมิ ทกี่ งั วล อยแู่ ล้ว จนตอ้ งตืน่ เฝา้ ดพู ่ณี ัฐอยู่ตลอดทั้งคนื เพราะเมื่อคืน หลังจากเขาอุทานออกมาเสียงดังด้วยความ ตกใจ พณี่ ฐั ถอดเสอื้ และรดู ซปิ กางเกงตวั เองลงแลว้ กเ็ รม่ิ ลว้ งมอื เขา้ มาในกางเกงของเขา ต่อเม่ือเต้าหู้ยังพยายามหลบหลีก มือนั้นก็ เล้อื ยข้นึ มากระชากเสือ้ ของเขาออกแทนอยา่ งชำ� นาญ พณี่ ฐั ไลป้ ลายนวิ้ ลงบนอกของเขา เตา้ หจู้ กั๊ จี้ ดนิ้ ขลกุ ขลกั และ ขอร้องให้เจา้ นายหยดุ พณี่ ฐั หยดุ แตก่ ลบั กม้ ลงมาจมุ พติ แลว้ ใชฟ้ นั ขบตงิ่ เนอ้ื ของเขา เบาๆ แทน เตา้ หพู้ ยายามผลกั เจ้าตัวขน้ึ ไป ตอนนนั้ เอง เสยี งของ ~ ปราปต์ ~

44 คณุ ลุงสมดุ โน้ตดังขนึ้ ‘พึ่งไมไ่ ด้เลย เจ้าหมอนข้าง!’ ระดับความดังทำ� ใหเ้ ตา้ หูป้ ระเมนิ ได้ คณุ ลุงไมไ่ ด้นอนอยูบ่ น โต๊ะเหมือนเคย แต่เคลอื่ นเขา้ มาใกล้ตวั เขามากแล้ว! ตุ๊กตาหมนี ้อย จึงตกใจ เพราะหากพ่ีณฐั หันไปก็จะพบว่า-- ‘พวกนีน้ ่ไี มม่ อี ารมณก์ นั ซะเล้ย!’ คณุ หมอนข้างบ่นตอบจาก ด้านขา้ งทนี่ อน ซึ่งเขากับพีณ่ ัฐปลุกปลำ้� กนั อยู่ คุณลงุ สมดุ โน้ตไม่สนใจ บอกวา่ ‘ผา้ นวม มาเถอะ’ และแลว้ แมว้ า่ เตา้ หจู้ ะถกู บงั คบั ใหน้ อนราบอยกู่ บั เบาะ ทวา่ คราวนเี้ ขายงั เหน็ ชดั วา่ คณุ นา้ ผา้ นวมลกุ ขนึ้ เตม็ ความสงู ของเธอ กาง แขนขาแลว้ โดดเขา้ รดั พนั อะไรบางอยา่ งทางดา้ นหลงั ตามคำ� สง่ั ของ คณุ ลงุ สมดุ โนต้ เตา้ หรู้ วู้ า่ ของอยา่ งนน้ั คอื อะไรกเ็ มอื่ ไดย้ นิ เสยี งของ คณุ เก้าอ้ีท�ำงานไมข้ องพ่ีณัฐ ‘จะเอา...จะเอาอยา่ งน้จี ริงๆ เหรอลุง’ ‘ใช่สิ ไม่งั้นเต้าหู้เสรจ็ แน!่ ’ ‘ดะ...เดีย๋ วฮะ จะท�ำอะไร--!’ ไม่มีค�ำตอบจากคุณๆ เหล่าน้นั แมแ้ ต่พณ่ี ฐั กย็ งั ไมส่ นใจเขา เลย ดวงตาของเตา้ หเู้ บกิ กว้างขึ้นเมื่อเห็นเงาทะมึนของอะไรบาง อย่างเคล่ือนมาอยู่เหนือพี่ณัฐทางด้านข้าง มันคือคุณเก้าอี้ที่มีคุณ นา้ ผ้าหม่ นวมรดั พนั ไวพ้ อนุ่ม คุณลงุ บอกวา่ ‘ตอนน้ลี ะ!’ แลว้ ภาพ ถัดมา คุณเก้าอี้ก็ดีดตัวเองขึ้นสูงแทบจดเพดาน ก่อนตกลงมา กระแทกศีรษะพ่ีณัฐดังตุ้บ! ถัดจากน้ันพ่ีณัฐก็คออ่อนซบเต้าหู้มา กระท่ังเช้า! อย่างไรก็ตาม คนท่ีเขาห่วงดูจะไม่เป็นอะไรมากอย่างที่คิด ~ คุณหมีปาฏิหาริย์ ~

45 แถมมองกลับมาทเ่ี ขาอยา่ งกังวลกว่า “แม่เจอยงั วะเนยี่ ” “คะ...คุณป้า--” “อยใู่ นนอ้ี ยา่ ไปไหนนะ!” “ฮะพีณ่ ัฐ” รายน้ันยังคงไม่สนใจ เผ่นแผล็วออกไปจากห้องราวกับต้อง ลมปลวิ จวบจนประตูห้องหบั สนทิ ลงนน่ั ละ คุณลุงสมดุ โน้ตจงึ ลุกขน้ึ ยืนบนคุณโต๊ะท�ำงานไม้ หันมาถาม “สรุปว่าน้องณัฐไม่เป็นอะไร ใชม่ ้ัย” “น่ันสิ หนู...หนูเผลอออกแรงมากไปหน่อย” คุณเก้าอี้ ครำ�่ ครวญด้วยลกั ษณะของคนทป่ี ราศจากความมน่ั ใจ “ไม่เป็นอะไรหรอกน่า” คุณหมอนข้างพูดอย่างร�ำคาญบน ท่ีนอนขา้ งๆ เต้าหู้ “วงิ่ ไปอยา่ งนัน้ คงกลัวแมร่ ้มู ากกว่า” เต้าหู้หนั ไปงง “คณุ ป้ารอู้ ะไร แลว้ ทำ� ไมต้องกลวั ฮะ” พอดคี ณุ โตะ๊ ทำ� งานตง้ั อยใู่ กลป้ ระตมู ากทสี่ ดุ รอ้ งขนึ้ วา่ “นอ้ ง ณฐั แลนกลบั มาแลว้ !” ขา้ วของแตล่ ะชน้ิ จงึ รบี กลบั สสู่ ภาพนทิ ราตาม เดิมด้วยความเคยชิน ซึ่งนับเป็นภาพน่าตลก เพราะในความจริง ยังไงเจ้าของเสียงฝีเท้าย่อมไม่ได้ยินเสียงสนทนาของเครื่องเรือน อยู่แล้ว ประตูเปิดออก พ่ีณัฐก้าวเข้ามา เต้าหู้สังเกตเห็นว่าผิวของ เจา้ ตวั ตรงชว่ งคอและหนา้ อกเรม่ิ ฉำ่� วาวเพราะมเี หงอื่ ผดุ เหน็ เขายงั นัง่ งง เจ้าตัวกพ็ ูดดงั ขึ้น “อ้าว ท�ำไมยังไมใ่ ส่เสือ้ ” อยา่ งเงยี บเชยี บ คณุ นา้ ผา้ นวมคอ่ ยๆ ขยบั ชเู สอื้ เชต้ิ ของเตา้ หู้ นูนขึน้ มาเลก็ น้อยเพ่อื ให้เขาหยบิ สะดวก ~ ปราปต์ ~

46 “ขอบคณุ ฮะ” พณี่ ฐั กำ� ลงั กา้ วหยง่ ๆ มาหยบิ เสอ้ื โปโลสดี ำ� ของตวั เองเชน่ กนั ไดย้ ินเตา้ ห้พู ูดอย่างนัน้ ปลายนวิ้ ของเจา้ ตวั กช็ ะงกั ลงนอ้ ยๆ สีหน้า หดหู่ แมแ้ ต่เสียงกอ็ อ่ นเบาลง “ขอโทษ” คนพูดจ้องตรงมาท่เี ขาแลว้ พน่ ลมหายใจยาว “แต่ พีใ่ ห้เราอยู่นานไมไ่ ด้” คล้ายเพ่ือจะตัดบทความรู้สึกน้ันอย่างรีบเร่ง พ่ีณัฐสวมเสื้อ โปโลไวๆ ประโยคต่อไปชัดเจนขึ้น “ตามมาเบาๆ นะ เดย๋ี วจะเรียก แท็กซี่ให้ เมือ่ คืนเมาเลยไมไ่ ดข้ ับรถตวั เองกลบั มา” “ไม่ตอ้ ง--”  “ชู่วว์” พ่ีณัฐใช้น้ิวแตะปากตัวเอง ลดกายลงน่ังใกล้ๆ บอก พลางชว่ ยเตา้ หู้สวมเสอื้ และกลัดกระดุมให้ “แม่ยงั หลับอยู่ขา้ งล่าง” “อา้ ว--”  โดยไมม่ คี ำ� พดู พณี่ ฐั ใชส้ หี นา้ บอกใหเ้ ขาเงยี บเสยี ง ตอ่ เมอ่ื จบ กระดมุ เม็ดทส่ี าม เจา้ ตัวกย็ ดื ร่างสูงขน้ึ แลว้ พยักเปน็ เชงิ ให้ตามมา เตา้ หยู้ อมลกุ อยา่ งวา่ งา่ ย จรดปลายเทา้ แผว่ เบาแบบเดยี วกบั พี่ณฐั ตรงออกจากหอ้ ง ตอนแทรกตวั หว่างช่องประตูยงั ไดย้ ินเสียง คุณหมอนขา้ ง “นีไ่ ง คิดไว้ไม่ผดิ --”  เจ้านายก้าวน�ำลงบันได พยายามระวังไม่ให้เกิดเสียงฝีเท้า หรอื กระทงั่ ไมล้ นั่ ครน้ั ลงถงึ พน้ื ลา่ ง เตา้ หชู้ ะเงอ้ เหน็ วา่ คณุ มทนายงั ทอดรา่ งเงยี บงนั อยบู่ นคณุ โซฟา ทา่ ทางแกจะนอนตอ่ ทน่ี ที่ ง้ั คนื แลว้ ก็ตืน่ สายผิดปกติ ทกุ อยา่ งควรจะเปน็ ไปดว้ ยดี พณี่ ฐั นำ� เขากา้ วถงึ ขา้ งคณุ โซฟา แลว้ อกี ไม่ไกลกจ็ ะถึงประตูด้านหนา้ หากทวา่ จู่ๆ ความเงียบกลับ ถกู ทำ� ลายเพราะเสียงเห่ากระโชก! ~ คณุ หมีปาฏิหาริย์ ~

47 “ไอ!้ ” พณ่ี ฐั หนา้ เสยี ไมไ่ ดเ้ ปลง่ เสยี งออกมา เพยี งแตข่ ยบั ปาก เปน็ คำ� ไมเ่ พยี งเหา่ ใสเ่ ตา้ หู้ เจา้ หมาอว้ นหนา้ ยน่ ยงั เกาะกรงเขยา่ เปน็ บ้าเป็นหลัง พีณ่ ัฐหันไปยกนิ้วแตะปากใส่มนั แทบไมท่ ัน เม่ือเจ้าขน้ึ ช่ายเงยี บ ทงั้ พี่ณฐั และเตา้ หจู้ งึ เพ่งิ ได้ยนิ เสยี งใหม่ “ออ้ื ...” คุณมทนาครางและเรม่ิ ขยับตวั ! พี่ณัฐรีบโบกมือให้เต้าหู้เร่งไปท่ีประตูก่อน เจ้าหมีพยักรับ คอ่ ยๆ กระยอ่ งกระแยง่ ตรงไปจนถงึ บานประตู ก�ำลงั จะยกมอื เลอ่ื น คนั จบั ก็พอดมี เี สียงดังแทรก “ณัฐจะออกไปไหนเหรอลูก” คุณมทนาต่นื แลว้ ! พณี่ ฐั ทจ่ี อ้ งมองเขาแตต่ น้ ถงึ กบั สะดงุ้ หนั ไป เตา้ หเู้ องกต็ วั แขง็ เหมือนถกู สาปตรงึ อยกู่ ับท่ี “เอ่อ...พอดี เพือ่ นผมมาหา--” ดูท่า คุณมทนาจะไม่ได้สนใจฟังลูกชายเลย พี่ณัฐของเต้าหู้ ยังไมท่ นั พดู จบเธอก็โพล่งขนึ้ ใหม่ว่า “เจา้ ชายน้อย! ตน่ื แต่เช้าเชยี ว วันนี้” เต้าห้จู ึงตอ้ งหันกลบั มาเงอะงะ พ่ณี ฐั ชกั คว้ิ ฉงน คงงงว่าทำ� ไมเขาจึงรจู้ ักกับมารดาตัวเองได้ ผูเ้ ป็นแมก่ ลบั เป็นฝ่ายลกุ ขน้ึ จากคุณโซฟามาอธิบายแทน “น่ี เจา้ ชายนอ้ ย พ่อเปน็ คนสง่ มาใหเ้ ราไงจะ๊ ลูก เจ้าชายนอ้ ยช่ือเตา้ ห้”ู “เตา้ หู!้ ?”  “เจา้ ชายนอ้ ยจะพกั อยกู่ บั เราทนี่ น่ี ะจะ๊ จรงิ ส-ิ -” เธอยกนวิ้ ขนึ้ อยา่ งนกึ อะไรได้ “เม่ือคืนแม่ก็เผลอหลบั ไป หนไู ปนอนหอ้ งทป่ี า้ จดั ไวใ้ ห้ใชม่ ย้ั ลูก” ~ ปราปต์ ~

48 “คอื --” เห็นเต้าหู้กระอักกระอ่วน พ่ีณัฐก็ชิงตอบว่า “ชะ...ใช่แม่” พลางปราดเขา้ ไปถงึ ตวั คณุ มทนาในทำ� นองขวางระหวา่ งเธอกบั เตา้ หู้ ไว้ จากน้ันยกแขนต้อน “แม่เพ่ิงตน่ื ไปลา้ งหนา้ แปรงฟันกอ่ นดกี ว่า นะ”  “จริงดว้ ย พี่ณฐั เองก็ลืมแปรงฟนั !” เต้าหอู้ ุทาน พ่ีณัฐปิดตาหยีลงเหมอื นเจบ็ ปวด พลอยต้องหยดุ เทา้ เพราะ คุณมทนาหมุนตัวมาท่ีเต้าหอู้ ีกคร้ัง “อา้ วเหรอจะ๊ แล้วหนลู ่ะ” “ผมไม่เคยแปรงฟันมาก่อนเลยฮะ” “ตายแลว้ ไหงเปน็ ง้นั เดี๋ยวแมงกนิ ฟนั หมดพอดี มะ ปา้ พา ไป ณัฐเองก็ไปแปรงแล้วเด๋ียวลงมากินข้าวนะ” คุณมทนาปลดมือ ลูกชาย แลว้ กา้ วมาหาสมาชิกใหมข่ องบา้ น ปากบ่น “ตายจรงิ พอ่ นี่ มันกโี่ มง วันนเ้ี ราต่ืนสายไม่ทันท�ำอะไรไวใ้ หล้ ูกกนิ เลย” “ไม่เปน็ ไรครบั แม่ นว่ี นั อาทิตย์ณฐั ไม่ได้ออกไปไหน”   “อ้อ! ดจี ริง” พี่ณัฐใช้วงแขนรั้งให้คุณมทนาก้าวห่างจากเต้าหู้ออกไปใหม่ “แมไ่ ปแปรงฟันเถอะ เด๋ยี วณัฐจดั การเจ้านเี่ อง” ‘เจ้าน่ี’ ถูกลากแขนกลับขึ้นมาในห้องนอนพี่ณัฐอีกคร้ัง เจ้าของห้องปิดประตูแบบเบาราวกับพยายามจะระงับอารมณ์ของ ตวั เองไปดว้ ย ตอนนนั้ เอง สมาชกิ ในหอ้ งตา่ งแอบเปดิ ตาขน้ึ ขา้ งหนง่ึ ดว้ ยความสนใจ บางรายซบุ ซบิ กนั อยา่ งสงสยั เฉพาะคณุ หมอนขา้ ง ทีข่ ำ� ดงั “อา้ ว ยังไมห่ น�ำใจเรอะ พากันเขา้ มาห้องนอนอกี เนยี่ !” ~ คุณหมีปาฏิหารยิ ์ ~

49 ปกติเต้าหู้เป็นตุ๊กตาหมีจิตใจดี แต่ผมคงต้องบอกคุณว่า ต่อให้เป็นคนจิตใจดียังไง ก็ต้องมีสิ่งที่ไม่ชอบหรือหม่ันไส้อยู่บ้าง เหมอื นกนั ส�ำหรับเตา้ หู้ คณุ หมอนข้างคอื ของส่งิ นน้ั ดว้ ยเหตนุ เ้ี ขาจงึ แสรง้ ทำ� เปน็ หทู วนลมเสยี แลว้ พดู กบั พณี่ ฐั วา่ “แปรงสฟี นั ของผมนา่ จะอยทู่ หี่ อ้ งขา้ งๆ นฮี้ ะ เมอ่ื วานคณุ ปา้ ชว่ ยจดั ” นคี่ ือส่งิ ทีค่ ณุ มทนาวนุ่ วายทั้งบา่ ยวาน และท�ำใหเ้ ธอเหน่ือย ออ่ นจนนอนหลบั ยาวนานเป็นคนื แรกในรอบปี เตา้ หู้เกรงใจคณุ ปา้ อยากบอกวา่ คณุ ปา้ ไม่ตอ้ งจัดหอ้ งใหมใ่ ห้กไ็ ด้ เพราะยังไงเขาคงมา นอนกบั พณ่ี ฐั อยดู่ ี ตอ่ เมอ่ื เหน็ คณุ มทนามคี วามสขุ กบั การไดจ้ ดั หอ้ ง รับรองแขกท่ีไม่เคยมีมาในรอบหลายปี เต้าหู้จึงเกรงใจซ้อนไปใน ความเกรงใจอกี ที และคดิ วา่ เอาไวบ้ อกพณ่ี ฐั แทนดกี วา่ วา่ เขาไมน่ อน ห้องนน้ั หรอก เขาจะนอนกบั พณ่ี ฐั หากถงึ อยา่ งไร เพราะตงั้ แตเ่ ชา้ มานี้ พณ่ี ฐั ดไู มใ่ ชพ่ ณี่ ฐั คนเดมิ ที่เคยคุยเล่นหรือกอดเขา เต้าหู้จึงไม่กล้าปริปากพูดเร่ืองน้ีขึ้นมา เสียเฉยๆ พีณ่ ฐั เองก็ดูจะไมไ่ ดส้ นใจคำ� ที่เขาพดู เชน่ กัน หลังจากตรวจ ประตูว่าปดิ สนทิ เจา้ ตวั ก็ก้าวลำ้� เตา้ หูไ้ ปสู่ดา้ นในห้อง เตา้ หเู้ ห็นบ่า ของพี่ณฐั ลอยสูงและตำ่� ลงช้าๆ สองสามครงั้ จากนน้ั จึงหันมาจ้อง ตรง ดวงตาดุดนั “ตกลงมึงเปน็ ใคร” แววตาและนำ�้ เสยี งของคนถามชา่ งขงึ ขงั หา่ งเหนิ ไรหนวดขน้ึ เป็นตอๆ รอบรมิ ฝปี ากและปลายคางทำ� ใหพ้ ณี่ ัฐดเู ข้มขน้ึ ทุกอยา่ ง นน้ั ตรึงใหเ้ ตา้ หู้นิ่งอยู่กบั ท่ีด้วยความรู้สกึ หวิวโหวง “ผะ...ผมคอื --” คำ� พดู หยุดเพยี งปลายลน้ิ เพราะจูๆ่ เสยี งของคุณหมอนขา้ ง ดังขัด “อยา่ บอกเชยี วนะวา่ แกคอื ตุก๊ ตาหม!ี ” ~ ปราปต์ ~

50 เท่าน้ันในหอ้ งก็เกิดอึงอลดว้ ยความงงงวย เต้าหู้ไม่เข้าใจเจตนาของคุณหมอนข้างเช่นกัน ปกติคุณ หมอนข้างก็ชอบพูดอะไรประหลาดๆ ท่ีสมาชิกส่วนใหญ่ในห้อง แคบๆ นี้ไม่เขา้ ใจ นอกไปจาก-- “บอกไปว่าเราจ�ำไม่ได้” คุณลงุ สมดุ โน้ต! นั่นยิ่งท�ำให้เขาวางตัวไม่ถูก เต้าหู้คิดเสมอว่าคุณหมอนข้าง มกั มเี จตนาไมด่ ี (ซง่ึ อนั ทจี่ รงิ เขากร็ แู้ หละวา่ ตวั เองตา่ งหากทม่ี เี จตนา ไมด่ กี บั คณุ หมอนขา้ งมากกวา่ ) เขาอยากเอาชนะเจา้ ตวั ดว้ ยการบอก พณี่ ฐั ไปตรงๆ ทนั ทที นั ใด แตค่ ำ� สำ� ทบั ของคณุ ลงุ สมดุ โนต้ นน้ั คลา้ ย แกเหน็ ดว้ ยกบั คณุ หมอนขา้ ง แลว้ ประเดน็ สำ� คญั กค็ อื คณุ ลงุ สมดุ โนต้ เป็นคนท่ีเตา้ หเู้ คารพรกั ในที่สุด ทั้งที่ยังไม่เข้าใจเหตุผลเอาเสียเลย เจ้าหมีน้อยของ เราจงึ ต้องยอมตาม “ผมจำ� ไมไ่ ดฮ้ ะพณ่ี ัฐ” “จ�ำไมไ่ ด้!?” พณี่ ฐั ไมไ่ ด้เสียงดงั แตเ่ ข้มขนึ้ หนา้ กน็ วิ่ ข้ึนอยา่ ง ขัดใจ “หมายความว่าไง”  “ผม...” เขากม้ หนา้ สายตาลอบปรายไปยงั คณุ ลงุ รายนนั้ ขยบิ ตาคะยัน้ คะยอ “ผม...จ�ำไม่ไดจ้ รงิ ๆ ฮะ” “อะไรของมึง” ต่อเมอ่ื เห็นเขายงั น่ิงทอื่ ความโกรธของพ่ณี ฐั กด็ จู ะพงุ่ ขึ้นอีก ถงึ กับผลักไหล่เขา ทั้งท่ีตวั เองก็เตี้ยกว่าเขาพอสมควร “บอกมาเดีย๋ วนี้ ก่อนทีก่ จู ะจบั มงึ ส่งตำ� รวจ!” “ไม่ไดน้ ะ!” คุณลงุ สมดุ โนต้ เสียงดงั ข้ึนมา เต้าหถู้ งึ กบั สะดุ้ง “มะ...ไม่ไดน้ ะฮะ!” ~ คณุ หมีปาฏิหารยิ ์ ~

51 “ทำ� ไมจะไมไ่ ด!้ ” พณี่ ฐั ตวดั เสยี ง แลว้ คงเพราะทา่ ทางของเขา เจา้ ตวั หรตี่ าลงคลา้ ยประเมนิ เสยี งเบาทวา่ เยน็ เยยี บลง “มงึ เปน็ ใคร กไ็ ม่รู้ จๆู่ โผล่มาอย่.ู ..” เพราะเจ้าตัวไม่อาจต่อค�ำในทันที เต้าหู้จึงเงยหน้าช่วยใน ฐานะตกุ๊ ตาทด่ี ี “ข้างเตยี งฮะ” “น่ันละ!” ไม่รู้ว่าท�ำไมพ่ีณัฐต้องหน้าแดงขึ้นด้วย ค�ำพูดก็รัว กระช้ันคล้ายเพื่อกลบเกลื่อนอะไรสักอย่าง “โผล่ท่ีไหนก็ไม่ได้ หมายความว่ามึงจะมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วก็อย่าแม้แต่จะคิดบอกแม่ว่า เกิดอะไรขนึ้ เมอ่ื คนื !” คนพดู กา้ วรกุ มาประชดิ และชนี้ วิ้ ใสห่ นา้ จนเตา้ หตู้ อ้ งถอยกรดู หลงั ชนตูเ้ สื้อผา้ “ผะ...ผมไม่บอกฮะ” เจ้าหมีละลำ�่ ละลัก นำ�้ อ่นุ ๆ ปร่ขี ้ึนคลอ ตา บางอย่างในสายตาและสีหน้าของพ่ีณัฐท�ำให้เต้าหู้รู้ว่าคน นา่ รกั อยา่ งพ่ณี ฐั กำ� ลงั ใจออ่ นลง เขาจงึ คอ่ ยๆ ก้มหน้าเอยี งแกม้ ลง ไปถนู ว้ิ ของพณ่ี ัฐ จ้องตาเว้าวอน “ทำ� บ้าอะไรของมงึ เนี่ย!” พีณ่ ฐั ดึงนวิ้ กลับไป ดตู กใจแปลกๆ จนหน้าแดงถึงใบหู แต่แล้วก็ยังพยายามบังคับตัวเองให้เสียงแข็ง “ออกไปจากบ้านน้ไี ดแ้ ลว้ !” “แตว่ า่ --” “ออกไป!” พณี่ ฐั ใชม้ อื ผลกั ขา้ งแขนเตา้ หอู้ ยา่ งแรงใหเ้ ซไปทาง ประตหู อ้ ง แต่เพราะเขาตวั ใหญก่ วา่ จึงแทบไมส่ ะทกสะทา้ น ใจต่างหากทส่ี ะทกสะทา้ น “พ่ณี ฐั ฮะ คอื ผม...” น�้ำตาของเตา้ หเู้ ร่มิ หยดเผาะๆ แต่พ่ณี ัฐ ยังคงใจแขง็ ออกแรงผลักมากกวา่ เกา่ จนเขาเซแซดๆ ออกจากห้อง ~ ปราปต์ ~

52 ได้สำ� เร็จ แลว้ ต่อไปตามทางเดินสู่บนั ได ลงบนั ไดมายังโถงลา่ ง คณุ มทนาลา้ งหนา้ แปรงฟนั เสรจ็ แลว้ ก�ำลงั เตรียมอาหารอยู่ ในส่วนครวั ไดย้ ินเสียงตึงตงั โหวกเหวก เธอจงึ เงยขน้ึ มา ดวงตาใต้ แว่นกรอบกระเบิกโตทันทีทีเ่ ห็นว่าเกิดอะไรข้ึน “ณัฐ! อะไรกันเนย่ี ลกู !” คนเสยี งแหลมถลามาถงึ ตวั พณี่ ัฐกบั เตา้ หอู้ ยา่ งรบี รอ้ น เสยี งรองเทา้ แตะทสี่ วมอยกู่ ระทบพนื้ ปกู ระเบอื้ ง ดงั สวบๆ พี่ณัฐกัดกราม เหน็ ไดช้ ดั วา่ พยายามสูดลมหายใจเขา้ ยาวลกึ เพอื่ สะกดอารมณ์ มือขา้ งทเ่ี พงิ่ ปลอ่ ยจากเต้าหยู้ กขน้ึ เสยผมลวกๆ แรงๆ ดว้ ยอารามหงดุ หงดิ เมื่อหันกลับมาตอบมารดา พี่ณัฐก็ยังไม่วายเสียงดังอย่าง ระงับอารมณ์ไม่อยู่ “เราจะให้ไอ้น่ีมาอยู่ที่นี่ไม่ได้นะแม่ เป็นใครก็ ไม่รู้ ถา้ วันดีคนื ดีพาพวกมายกเค้าเราหมดบ้านจะทำ� ไง!” “เจ้าชายนอ้ ยจะมายกเค้าบ้านเราทำ� ไมละ่ ลูก--” พ่ีณัฐไม่ฟังเสียงแม่ คว้าต้นแขนเต้าหู้ลากต่อไปถึงบริเวณท่ี คุณโซฟาตั้งอยู่ ทันใดนั้นเสียงเห่าของเจ้าขึ้นช่ายดังขึ้นพร้อมเสียง วง่ิ ตะกยุ ตะกายพุ่งเข้ามา “ข้ึนช่าย!” คุณมทนาอุทานตกใจ หลังลงมาจากขา้ งบน เธอ คงเผลอปล่อยมันออกจากกรง ด้วยลืมไปว่าจะไม่ปลอดภัยกับ สวัสดภิ าพของสมาชิกใหมใ่ นบา้ น “ไอข้ นึ้ ชา่ ย!” พณ่ี ฐั พลอยรอ้ งอกี คน แลว้ โดยอตั โนมตั ิ เจา้ ตวั ดึงแขนของเต้าหู้ไปหลบอีกด้านของตัวเอง ทันเวลาก่อนที่เจ้าหมา อ้วนจะทนั อ้าปากฝงั เข้ียวบนน่องเขา แต่เพราะพื้นบา้ นปูกระเบอื้ งเปน็ มันลื่น และเจา้ ขึน้ ช่ายมวล มากจนยากจะตดิ เบรก รา่ งตุ้มตยุ้ ของมันจึงแฉลบเขา้ หาคุณมทนา ~ คุณหมีปาฏิหาริย์ ~

53 อย่างปัจจุบนั ทันดว่ น! เท้าขวาของหญิงสูงวัยกระตุกกระถด ร่างอวบเสียหลัก หงายหลงั เสียงกำ� ไลกระทบกันเม่ือแขนไขวค่ วา้ อากาศอยา่ งจะหา หลกั ยดึ “วา้ ย!” “แม!่ ” “คุณปา้ !” “โน.่ ..!” แม้แต่คณุ โซฟาที่อยูใ่ กลๆ้ กก็ รีดร้อง เต้าหู้สลัดหลุดจากก�ำมือของพี่ณัฐ อาศัยร่างยาวโผเข้ารวบ คุณป้าไว้ แล้วหมุนตัวรวดเร็วเพ่ือให้ตัวเองเป็นกันชนระหว่างขอบ ที่วางแขนโซฟาแข็งๆ กบั คุณป้าไดท้ นั พอดี “เจา้ ชายนอ้ ย!” คณุ ปา้ รอ้ งตกใจเมอ่ื รา่ งของกนั ชนกระทบของ ดังกลา่ วจนสะทอ้ นขึ้นมาแลว้ หยุดนงิ่ เหมือนเจ็บจกุ เหมือนกับที่เขาบอกว่า เม่ือเรื่องมหัศจรรย์หน่ึงเกิดขึ้น แลว้ ความมหัศจรรย์ชั้นถัดๆ ไปก็จะตามตดิ มา ความมหัศจรรย์ที่ ผมว่าคือเหตุการณ์เดจาวูที่เกิดซ�้ำในบ้านธรรมดาๆ ของหมู่คน ธรรมดาพวกนี้ เจ้าหมีน้อยของเราต้องกลับมาถอดเสื้อให้คุณมทนาช่วย ทายาใหอ้ ีกครงั้ ต่างเพยี งวันน้เี ปน็ ยาแกฟ้ กช�้ำ แทนทจ่ี ะเป็นยาทา แผลสดแบบเมอ่ื วาน “น่าสงสารจัง ดูซี แผลเม่ือวานก็ยังไม่หาย ตัวก็มาแดงเป็น จ�้ำๆ ไปหมดอยา่ งนี้” เต้าหู้น่ังหันหน้าไปอีกทาง เขาจึงไม่เห็นว่าพี่ณัฐท่ีนั่งอยู่บน เก้าอ้อี กี ฝ่ัง ดจู ะมสี ีหน้าแดงเปน็ จ�ำ้ ๆ ขนึ้ มาเชน่ กนั ระหว่างน้ัน คุณโซฟาท่ีรองรับร่างของทั้งเต้าหู้กับคุณมทนา ~ ปราปต์ ~

54 ออกปากโอด “เพราะยายบ๊องแทๆ้ ไอไม่ได้ต้ังใจจะเม้กยเู ฮิร์ทเลย นะ” เต้าหู้เลือกตอบกลางๆ ไม่ให้คุณมทนาสงสัยว่าเขาก�ำลังคุย กบั ใครอืน่ “ไมเ่ ปน็ ไรฮะ” “ป้าขอบใจมากนะลกู ถา้ ไม่ไดเ้ จ้าชายนอ้ ย ปา้ มหี วังแย่กว่า หนแู น่ คนแก่นะ่ ” พดู จบ สายตาใตแ้ ว่นกรอบกระของคุณมทนากป็ รายไปทาง ดา้ นหลงั ตรงจดุ ท่ีลกู ชายนง่ั อยู่ แรงกดจากมือเธอน้อยลง พลอยดงึ ให้เตา้ หหู้ ันตามมา ขณะน้ี สีหน้าของพณ่ี ัฐหวนกลับมาเป็นปกตแิ ลว้ แตเ่ พราะ คำ� พดู น้ันท�ำให้เจ้าตวั หน้าควำ�่ ในทีส่ ุดยักคอพลางกระแทกเสียงว่า “ก็ไดๆ้ ! เห็นว่ามึงช่วยแมก่ ู จะให้อยู่ทน่ี ีไ่ ปพลางๆ กอ่ น” สายตาดขุ องคนพดู ตวดั ลงไปยงั หมาอว้ นทถี่ กู จบั นง่ิ อยบู่ นตกั เจ้าขึ้นช่ายชูคอตัวพองด้วยความผยองที่ท�ำเต้าหู้เจ็บได้ ครั้นสบ สายตาอย่างนั้นของเจา้ นายจึงมอี นั คอตกลง “เพราะแกเลย ไอห้ มาโง!่ ” พณี่ ฐั อบุ อบิ แลว้ อมุ้ เจา้ อว้ นเดนิ ไป ทางหลงั บ้าน คุณป้าเหลียวตามจนแน่ใจว่าลูกชายอยู่ห่างไปมากแล้ว จึง หนั มาข�ำคิกใหเ้ ตา้ หู้ “ดีนะ ทปี่ า้ แสดงละครเก่ง” “นี่คุณป้า...?” คณุ มทนาย้ิมขยิบตา คณุ โซฟาถงึ กบั เสียงสงู “เวท! เรียลล?ี่ ” ถึงเต้าหู้จะยังปวดหลังอยู่สักหน่อย เขาก็พลอยย้ิมบอก ผูอ้ าวโุ ส “ขอบคณุ มากนะฮะ” คุณมทนาพยักพลางลูบบ่าเขาเบาๆ หยิบเส้ือให้เขาสวม ~ คณุ หมีปาฏิหารยิ ์ ~

55 “เดีย๋ วปา้ เอายาไปเกบ็ กอ่ น” เธอขยบั ตวั จะสวมรองเทา้ แตะ แตค่ รนั้ เหน็ เตา้ หคู้ อยมองอยู่ ก็ยม้ิ ข�ำ แล้วตัดสนิ ใจไม่สวม กา้ วเท้าเปล่าไปยังดา้ นหลังแพนทรซี ่งึ มีตยู้ าสามัญประจำ� บ้านอยตู่ รงนน้ั เจา้ หมถี อนหายใจ คณุ ปา้ เขา้ ใจผดิ วา่ เขากลวั เธอจะลน่ื เพราะ รองเทา้ อกี แตน่ ่ันเปน็ เรอื่ งด.ี .. ทงั้ ทยี่ งั ยอกหลงั อยบู่ า้ ง เตา้ หคู้ อ่ ยๆ ลดรา่ งมนษุ ยข์ องตวั เอง ลงจากคุณโซฟามาที่พ้ืน ยิ้มให้คุณรองเท้าแตะท้ังสองข้างท่ีอยู่ใน สภาพนิทรา “ขอบคุณคุณรองเทา้ แตะขา้ งขวามากนะฮะ ทีช่ ว่ ยผมไว”้ เหน็ ทา่ ทางและได้ยนิ คำ� เขา คุณโซฟาหลุดตาโต เสยี งสูงกวา่ เกา่ “เวท เรียลลี!่ ?” น่ันเอง คุณรองเท้าแตะข้างซ้ายจึงเบิกตาข้ึนบ้าง ในขณะที่ ครู่ กั ของเธอยังหลับตาสนทิ เหมอื นไมไ่ ดย้ ิน เตา้ หอู้ ธบิ ายใหข้ า้ วของฟงั วา่ “ใชฮ่ ะ เมอื่ กขี้ น้ึ ชา่ ยวงิ่ มาจะกดั ผม ถงึ มันเฉ่ยี วคุณปา้ แต่กไ็ มม่ ากพอให้คุณปา้ ลม้ คณุ รองเทา้ แตะ ข้างขวาคงเห็นว่าผมอยู่ในต�ำแหน่งที่น่าจะช่วยคุณป้าได้ทัน ก็เลย ออกแรงขยบั ตวั ใหค้ ณุ ปา้ เสยี หลกั เพอื่ ใหผ้ มไดช้ ว่ ยคณุ ปา้ ไว้ และพ่ี ณฐั จะไดย้ อมใหผ้ มอยทู่ นี่ ต่ี อ่ ไป คณุ ปา้ นำ�้ หนกั มากกวา่ ตงั้ เยอะ คณุ รองเทา้ แตะขา้ งขวาคงเหนอ่ื ยมากเลยใชม่ ยั้ ฮะ กวา่ จะดงึ เทา้ คณุ ปา้ ให้ขยับไปอยา่ งน้นั ได”้ “หนวกหูชะมัด” ในท่ีสุดคุณรองเท้าแตะข้างขวาก็ลืมตา ขุ่นเขียวขึ้นข้างหนึ่ง “ฉันก็แค่หลบเพราะหวาดเสียวเจ้าหมาบ้า เทา่ น้ันละ เรื่องอะไรจะต้องไปชว่ ยพวกฐานนั ดร--” ไม่ทันพดู จบ เสียงจ๊บุ ก็ดังข้นึ ~ ปราปต์ ~