รักที่เธอลืม ของ ซ่อนกลิ่น

บทนำ� คฑาวธุ ยนื มองหยาดฝนโปรยปรายใสผ่ นงั กระจกบานใหญใ่ นหอ้ ง ประชุมอันโอ่อ่าของบริษัทด้วยท่าทางสงบน่ิง แต่สมองของเขากลับเต็มไป ด้วยความคิดต่างๆ นานาเกี่ยวกับงาน และแม้ท่าทีภายนอกจะดูเหมือน ไม่สนใจเสียงที่ก�ำลังรายงานความคืบหน้าเกี่ยวกับโครงการก่อสร้างขนาด ใหญ่ แต่หขู องเขากร็ บั ทุกคำ� พดู ของหวั หน้าโครงการนั้นไว้ทกุ ถ้อยค�ำ “เอ่อ...แต่มปี ัญหาอยู่อย่างครับท่านรองฯ” ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งที่ถูกเรียกว่าท่านรองฯ หันใบหน้าท่ีคมคาย ราวกับรูปปั้นเทพบุตรกรีกไปทางผู้พูดทันทีท่ีการรายงานต้องสะดุดลงด้วย ค�ำว่า ‘ปัญหา’ “อะไร” เขาถามเสยี งหว้ น ควิ้ หนาขมวดมนุ่ อยา่ งไมพ่ อใจนกั ดวงตา สีเหลก็ คมกริบจ้องอีกฝ่ายไม่กะพรบิ “มี...เอ่อ...บาร์เล็กๆ แห่งหนึง่ ไม่ยอมขายท่ีให้เราครับ” “เพิม่ เงนิ ไปสิ” ชวนิ หวั หนา้ โครงการหนา้ เจอ่ื น “เจา้ ของรา้ นบอกวา่ ใหเ้ ทา่ ไรกไ็ มข่ าย

8 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม ครับ” คราวนรี้ า่ งสงู โปรง่ หนั ไปหาคนพดู อยา่ งเตม็ ตวั กอ่ นจะเดนิ ไปทรดุ ตวั ลงน่ังบนเก้าอ้ีน่าสบายท่ีหัวโต๊ะประชุมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ท�ำเอาคนท่ี นัง่ ร่วมอยู่ในห้องอีกหลายคนถึงกับกระสับกระส่าย “เหตุผล” คฑาวุธเหลือบมองตัวแทนการเจรจาซ้ือท่ีดินของบริษัท ทไ่ี ด้รบั มอบหมายให้ท�ำงานน้ี “เธอบอกว่าไม่มีเหตุผลครับ ยืนกรานอย่างเดียวว่าไม่ขายเด็ดขาด” กิตติศักด์ิตอบด้วยท่าทีสุขุม ไม่ได้มีความเกรงกลัวรองประธานหนุ่มคนน้ี เหมอื นคนอ่ืนๆ สักนดิ “ใหต้ ายเถอะ” รองประธานหนมุ่ กดั ฟนั สง่ เสยี งงมึ งำ� แลว้ เหลอื บมอง ไปยังภาพร่างของโครงการขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่ใกล้จอโพรเจกเตอร์อย่าง คิดคำ� นึง โครงการเดอะไททันเป็นโครงการพัฒนาพื้นที่เชิงพาณิชยกรรมแบบ ผสมบนพน้ื ทหี่ า้ สบิ ไรร่ มิ แมน่ ำ�้ เจา้ พระยา ซง่ึ ประกอบไปดว้ ยหา้ งสรรพสนิ คา้ หรูหรา โรงแรมระดับห้าดาว พื้นที่ให้เช่าส�ำนักงาน ห้องชุดเพ่ือพักอาศัย และพน้ื ทจี่ ดั กจิ กรรมรมิ แมน่ �้ำขนาดใหญ่ มมี ลู คา่ การกอ่ สรา้ งสงู ถงึ หกหมนื่ ล้านบาท สว่ นหนง่ึ ในมลู คา่ การกอ่ สรา้ งสงู ลบิ ขนาดนน้ั คอื เงนิ ทใี่ ชใ้ นการกวา้ น ซื้อท่ีดิน อันประกอบด้วยโรงสีข้าวขนาดใหญ่ที่ถูกท้ิงร้างมาเนิ่นนานและ ชุมชนเล็กๆ ท่กี ระจายอยู่โดยรอบ การเจรจาขอซื้อทดี่ ินเหล่านน้ั ดเู หมอื น จะราบรื่นดีทีเดียว แต่วันนี้เขากลับได้รับรายงานปัญหาอันไม่น่าจะเกิดขึ้น และมนั กไ็ ด้กลายเป็นปมเล็กๆ ท่ที ำ� ให้เขาหงดุ หงิดใจไม่น้อย “บาร์น่นั อยู่ต�ำแหน่งไหนของโครงการ” คฑาวธุ ถาม “ทะ...ทางเข้าครับ” สถาปนิกตอบเสียงส่ัน เพราะรู้ดีว่าค�ำตอบของ เขาคงจะขยายความหงุดหงิดของเจ้านายได้ไม่น้อยไปกว่าเรื่องการซ้ือท่ีดิน เล็กๆ นัน่ ไม่ได้

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 9 เพราะต�ำแหน่งทางเข้าโครงการน้ันถูกกำ� หนดจากซินแสหยางจิวเง็ก ผเู้ ปน็ อาจารยด์ า้ นศาสตรฮ์ วงจยุ้ จากประเทศจนี เอาไวแ้ ลว้ วา่ เปน็ ปากมงั กร ที่จะท�ำให้โครงการประสบความส�ำเร็จและสร้างความม่ังค่ังให้แก่เจ้าของ โครงการและผู้ที่จะมาอยู่อาศัยหรือเช่าพ้นื ท่ีท�ำร้านค้า แมค้ ฑาวธุ จะเปน็ คนรนุ่ ใหม่ แตก่ ศ็ กึ ษาเรอื่ งฮวงจยุ้ มาพอสมควร เขา พบวา่ มนั ไมใ่ ชเ่ รอื่ งเกยี่ วกบั ไสยศาสตร์ แตเ่ ปน็ เรอ่ื งของปรชั ญาความเปน็ ไป ของธรรมชาติ อันประกอบด้วยพลังลมและน้�ำ และอาจารย์หยางจิวเง็ก ก็เป็นที่นับถือของเขามาก อาคารใหญ่หลายแห่งในประเทศจีนและฮ่องกง ต่างได้รบั ค�ำแนะน�ำจากท่านจนกจิ การรุ่งเรอื งกันไปท่ัวหน้า แตว่ นั นเ้ี ขากลบั พบอปุ สรรคเลก็ ๆ ทอี่ าจลม้ โครงการระดบั ยกั ษอ์ ยา่ ง เดอะไททนั ให้พงั ครนื ลงได้ “บาร์นัน่ ชือ่ อะไร” “เฌอริลีนครบั ” พนกั งานคนหนึ่งตอบ “เฌอริลีน” คฑาวธุ ทวนช่ือ เพราะรู้สกึ คุ้นหูเอามากๆ “ให้ผมลองไปเจรจาดูอีกครง้ั ไหมครับ” กติ ติศกั ดเิ์ สนอ “ไม่ต้อง” รองประธานหนุ่มโบกมือ “เอาแฟ้มของเฌอริลีนไปวางไว้ บนโต๊ะผมก็แล้วกัน วันนี้เลิกประชุมก่อน ผมมีนัดกับท่านประธานเดอะ- ซซี ั่น” “ครบั ” พนกั งานผู้รับผดิ ชอบโครงการด้านต่างๆ รับค�ำ ก่อนจะพา กันเก็บของแล้วแยกย้ายกันออกจากห้องประชุม ยกเว้นกิตติศักด์ิที่ถูก รองประธานหนุ่มเรียกเอาไว้เสียก่อน “ขอแฟ้มผมตอนน้ีเลยแล้วกัน” คฑาวุธแบมือขณะกลับไปยืนหน้า แผงกระจกบานใหญ่อกี ครง้ั “ครับ” กิตติศักดห์ิ ยบิ แฟ้มเกี่ยวกบั เฌอรลิ นี บาร์แล้วส่งให้เขาอย่าง ใจเย็น “เม่ือก้คี ณุ ใช้ค�ำว่า ‘เธอ’ เจ้าของร้านเป็นผู้หญงิ หรอื ”

10 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม “ใช่ครบั อายุยงั น้อยอยู่เลย แต่มลี กู หกขวบแล้ว” คฑาวุธขมวดควิ้ มุ่น “ลูก?” “ครบั ” กติ ตศิ กั ดพ์ิ ยกั หนา้ ขรมึ ๆ “เปน็ เดก็ ผชู้ าย หนา้ ตานา่ รกั ทเี ดยี ว ครับ” “รายละเอียดอยู่ในแฟ้มนี้หมดแล้วใช่ไหม” รองประธานหนุ่มตัดบท “ครับ” คฑาวธุ พยักหน้า “คณุ ไปทำ� งานต่อได้แล้ว” กติ ตศิ กั ดค์ิ อ้ มศรี ษะลง กอ่ นจะหนั หลงั ใหร้ องประธานกรรมการแหง่ ด.ี เค. กรปุ๊ แลว้ เดนิ ออกไปจากหอ้ ง ทง้ิ ใหช้ ายหนมุ่ ผหู้ ลอ่ เหลาราวรปู สลกั ยืนอยู่ล�ำพงั ในห้องประชุมเยน็ ฉ�่ำ ฝนเรมิ่ ซาลงแล้ว เมฆด�ำทป่ี กคลุมมหานครใหญ่ค่อยๆ เคลอื่ น ตัวจากไป เปิดทางให้แสงอาทิตย์สว่างไสวสาดส่องลงมาอาบทุกสรรพสิ่ง ในเมอื งท่ีเปียกชุ่ม คฑาวุธถอนใจเล็กน้อยแล้วเดินกลับไปนั่งท่ีเก้าอี้หัวโต๊ะ จากนั้นก็ เปดิ แฟม้ ทไี่ ดร้ บั มาดู กอ่ นจะเบกิ ตากวา้ งเมอื่ เหน็ หนา้ รา้ นทค่ี นุ้ ตา ยง่ิ เมอื่ ได้ เห็นหน้าตาเจ้าของร้านกบั ลูก เขากย็ ิง่ ตกใจเป็นทวีคูณ “โรส!” แม้จะผ่านมานานราวเจด็ ปีแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยลมื ช่ือนี้ และไม่เคย ลืมค่�ำคืนอันเร่าร้อนกับเธอได้เลย ทุกอย่างในคืนนั้นเหมือนรอยน�้ำหมึกที่ หยดลงบนเสื้อขาว แม้ว่าจะซักอย่างไรก็ไม่มีวันกลับมาขาวสะอาดเหมือน เดมิ ได้ อะไรกันที่ท�ำให้เด็กสาววัยสิบแปดในวันนั้นกลายมาเป็นเจ้าของบาร์ เลก็ ๆ ทเ่ี คยมชี ายชราคนหน่ึงเป็นเจ้าของกนั นะ เธอแต่งงานกับเขาหรือ และนั่นก็คงเป็นลูกชายของชายแก่คนนั้น ใช่ไหม

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 11 แต่ยงิ่ คฑาวธุ พนิ ิจมองเด็กคนน้ันเท่าไร เขาก็แทบรู้สกึ ว่าเดก็ คนนน้ั เหมือนตัวเองในวัยเด็กเสียเหลือเกิน ราวกับเขาก�ำลังจ้องมองตัวเองผ่าน กระจกก็ไม่ปาน เดก็ อายหุ กปีงน้ั หรอื ช่างเป็นช่วงเวลาท่เี หมาะเจาะอะไรเช่นนี้ “ให้ตายสิ” ชายหนมุ่ กดั ฟนั กรอดเมอ่ื นกึ ถงึ สง่ิ ทเ่ี ธออาจปกปดิ เขามาตลอดเจด็ ปี ถ้ามันเป็นอย่างท่ีเขาคิด เขาก็คือไอ้คนเลวที่ไม่รับผิดชอบการกระท�ำของ ตวั เอง ซึง่ เขารบั ไม่ได้ “ฉนั ต้องแก้ไขเร่ืองน”ี้ คฑาวธุ พมึ พ�ำแลว้ รบี ลกุ ขนึ้ กา้ วอาดๆ ออกจากหอ้ งประชมุ ทเ่ี ตม็ ไป ด้วยภาพความหลังทย่ี งั อบอวลอยู่จากห้วงคำ� นึงของเขาเมอ่ื ครู่นี้ เจด็ ปีก่อน เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ร่างสองร่างก็หลุดพรวดเข้ามาภายในพื้นที่ ส่ีเหล่ียมคับแคบ คฑาวุธยื่นมือกลับหลังไปกดปุ่มโดยไม่หันไปมองแม้แต่ หางตา ก่อนจะผลักหญิงสาวจนหลังของเธอกระแทกกับผนังลิฟต์ เธอ หวั เราะคิกคกั กลนิ่ แอลกอฮอล์ตลบอบอวล เขายิ้มแล้วพุ่งเข้าหาหญิงสาว ประกบริมฝีปากตัวเองกับริมฝีปาก แดงจัดของเธอเพื่อไม่ให้จุมพิตหวานหวามขาดตอน ตลอดเวลาท่ีลิฟต์ เคล่ือนตัวขึ้นไปถึงชั้นยี่สิบเจ็ดของโรงแรมหรูใจกลางมหานคร ริมฝีปาก ของเขากบั เธอแทบไมห่ า่ งจากกนั สองมอื ของชายหน่มุ ลบู ไล้ไปทวั่ เรอื นรา่ ง ของเธอ ไม่ต่างอะไรกับมือบางของเธอท่ีลูบไล้แผ่นหลังเขา ก่อนที่เธอจะ เลื่อนมือลงไปบีบก้นแข็งปั๋งของเขาเมือ่ ได้ยินเสียงสญั ญาณลฟิ ต์ดงั ข้ึน ชายหนุ่มหันไปมองตัวเลขย่ีสิบเจ็ดบนผนัง ก่อนจะอุ้มเธอออกจาก ลฟิ ตต์ รงไปยงั หอ้ งพกั ของเขา ทา่ มกลางเสยี งหวั เราะใสประดจุ แกว้ เจยี ระไน ของเธอ

12 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม “ล้วงคยี ์การ์ดให้หน่อยสิ ผมไม่มีมอื แล้ว” “ตรงไหนคะ” “กระเป๋ากางเกงด้านซ้าย” เขาบอกก่อนจะร้องครางเสยี งหลง “โอ้... ไม่ใช่ตรงนั้นทร่ี ัก” หญิงสาวหัวเราะคิกคักก่อนจะใช้สองนิ้วคีบคีย์การ์ดข้ึนมาโชว์เขา จากน้ันก็แตะมันตรงแป้นจนไฟเขียวขึ้น เขาใช้เท้าเตะประตูเปิดและพา เธอเข้าไป ปล่อยให้เธอเสียบคยี ์การ์ดกับแผงควบคุมระบบไฟฟ้าข้างประตู ไม่กีว่ ินาทตี ่อมาท้ังห้องกส็ ว่างวาบข้นึ “ว้าว...กรงุ เทพฯ ตอนกลางคืนนสี่ วยจัง” หญงิ สาวร้องอย่างตืน่ เต้น กอ่ นจะกระโดดออกจากออ้ มอกของเขาไปยนื ทหี่ นา้ ตา่ งบานใหญซ่ ง่ึ สามารถ เห็นทวิ ทศั น์ยามราตรีทป่ี ระดบั ด้วยแสงไฟระยบิ ระยับ ราวกบั เป็นแสงของ ดวงดาวท่ปี ระดบั อยู่บนท้องฟ้าในคืนเดือนแรม คฑาวธุ ลอบมองดา้ นหลงั ของเรอื นรา่ งในชดุ เดรสสน้ั สแี ดงแบบพอดี ตัวด้วยความอึดอัด เพราะอารมณ์ที่ยังกรุ่นอยู่ทำ� ให้เขาไม่สามารถหักห้าม ใจได้อีกแล้วเม่ือเห็นเธอในสภาวะแวดล้อมแบบนี้ เขาเดินตามไปโอบกอด เธอจากด้านหลัง ใช้ล�ำตัวหนากดร่างเธอให้แนบไปกับกระจกแล้วก้มลง จมุ พติ ทซ่ี อกคอกบั ลาดไหลเ่ ปลอื ยเปลา่ สองมอื พลนั เคลา้ คลงึ เนนิ อกสลา้ ง ทอ่ี ยู่ภายใต้ชดุ เดรสสน้ั แบบเปิดไหล่อย่างปลุกเร้า “อืม...” หญงิ สาวครางแผ่วแล้วเอย้ี วคอหนั มาหาเขา คฑาวธุ ประกบรมิ ฝปี ากกบั เธออกี ครง้ั คาดหวงั วา่ จบู ดดู ดม่ื นจี้ ะตอ้ ง ท�ำให้เธอลืมความสวยงามอันย่ิงใหญ่ของมหานคร แล้วหันมาโหยหาส่ิงท่ี ย่งิ ใหญ่กว่าจากบุรุษเพศอย่างเขาแทน “คุณนี่หวานจริงๆ” เขากระซิบแผ่ว ก่อนจะจูบไซ้ลงมาตามล�ำคอ ระหง เรอื่ ยลงมาจนถงึ ขอบชดุ เดรสกลางหลงั เธอ จากนน้ั กใ็ ชฟ้ นั กดั หว่ งซปิ รูดลงเพ่ือแหวกชดุ ของเธอออกช้าๆ เธอหัวเราะคิกคักอย่างพงึ ใจกับการกระทำ� ของเขา เสยี งหัวเราะของ

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 13 เธอยว่ั เยา้ อารมณเ์ ขาจนลกุ โชนราวกบั เปลวเพลงิ บนยอดปลอ่ งภเู ขาไฟ ครน้ั ซิปเลอื่ นลงจนสุด เขาก็รดู เดรสสีแดงของเธอให้หลดุ ร่วงลงไปกองทข่ี ้อเท้า เล็กๆ ได้โดยง่าย บั้นท้ายภายใต้กางเกงแบบจีสตริงลายลูกไม้สีแดงนั้น งามงอนจนเขาอดเอ่ยปากชมอีกไม่ได้ “ก้นคุณสวยมาก” คฑาวุธเอ่ยพร้อมจุมพิตแผ่วลงไปบนส่วนโค้งที่ งดงามนั้น “จกั๊ จี”้ เธอหัวเราะ เขาทาบจมกู กบั แกม้ กน้ ของเธอแลว้ สดู ลมหายใจลกึ จากนน้ั กย็ ดื ตวั ขึ้นจบั ไหล่เธอให้หันมาหา สองมือหนาดันแผ่นหลงั ขาวเนยี นของเธอให้ชิด ตดิ กระจกจนแผ่นแก้วหนาๆ สนั่ สะเทอื นเลก็ น้อย “อืม...ข้างบนนกี่ ค็ งสวยไม่แพ้กนั ” ชายหนุ่มจ้องมองเนนิ อกอวบอิม่ ท่ีหมิ่นเหม่อยู่ภายใต้เสื้อชั้นในลายลูกไม้สีแดงอย่างช่ืนชม อาการยก กระเพอื่ มจากการหายใจของเธอทำ� ใหเ้ ขารมุ่ รอ้ น สองมอื จงึ ออ้ มไปดา้ นหลงั และปลดตะขอชดุ ชั้นในออกโดยพลนั เพียงตะขอหลุดจากกัน เส้ือชั้นในช้ินเล็กๆ ก็ร่วงลงไปกองรวมอยู่ กับเดรสของเธอบนพ้นื คฑาวุธเบิกตาโพลงราวกับหนุ่มน้อยไร้เดียงสาท่ีไม่เคยเห็นหน้าอก ของผู้หญิงมาก่อน จริงอยู่ท่ีเขาเคยผ่านผู้หญิงมาแล้วหลายคน เคยเห็น ทรวงอกของผู้หญิงเหล่านั้นมาหลายแบบแตกต่างกัน แต่สาบานได้ว่าเขา ไม่เคยเห็นทรวงอกคู่ไหนท่ีงดงามเท่าน้ีมาก่อน ทุกองค์ประกอบช่างลงตัว เต้าทรวงขนาดเหมาะมือ ยอดทรวงกระจุ๋มกระจิ๋มเป็นสีนำ�้ ตาลระเร่อื เกอื บ เป็นชมพู ช่างงดงามจริงๆ “คุณสวยไปทุกส่วนสดั จรงิ ๆ” คฑาวธุ เอย่ ชม กอ่ นจะโนม้ ศรี ษะลงไปหมายจะสมั ผสั ยอดทรวงทแ่ี ขง็ เป็นตุ่มไตบนเนินอกสล้าง แต่เธอกลับใช้สองมือจับกรามของเขาไว้แล้ว ดงึ ขน้ึ ไปจูบแทน

14 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม วนิ าทหี นงึ่ เขาเหน็ แววประหมา่ ในดวงตางามคนู่ นั้ แตม่ นั กห็ ายวบั ไป เพียงพรบิ ตาเดียว “นายเอาเปรียบเรา” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว แต่ยังไม่ทันเอ่ยปากถามว่าเร่ืองอะไร เธอก็จับ สาบเส้อื ของเขาแล้วกระชากออก ท่ามกลางความงุนงงของเขา กระดุมหลายเม็ดกระเด็นกระดอนไป คนละทิศละทาง เสื้อเช้ิตตัวโปรดท่ีซ้ือมาจากร้านดังแทบหมดราคาไปใน ทนั ที แต่คฑาวุธกลับไม่ยี่หระต่อราคาแสนแพงของเจ้าเส้ือตัวนี้ เขาก้าว ถอยออกมาจากเธอ จากนั้นก็สลัดเส้ือเช้ิตไร้กระดุมน้ันทิ้งไป วินาทีหน่ึง เขาอดหลงตวั เองไมไ่ ด้ทเ่ี หน็ สายตาเธอมองเรอื นร่างกำ� ยำ� ของเขาด้วยความ ชนื่ ชม “นายเข้าฟิตเนสบ่อยเหรอ” “ก็ทกุ เวลาที่ว่างจากเรียน” คฑาวธุ ตอบขณะถอดกางเกงออก เหลอื เพียงกางเกงชั้นในตัวเดียว ก่อนจะดึงกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋า กางเกงแลว้ หยบิ ถงุ ยางมาก�ำไว้ หลงั จากนน้ั กโ็ ยนกางเกงราคาแพงตวั นน้ั ไป กองรวมกบั เสื้อ “ยังเรียนอยู่ แต่มีรถหรูขับ มีปัญญาเช็กอินโรงแรมแพงๆ นายน่ี ไม่ธรรมดาเลยนะ” ชายหนุ่มเพียงหัวเราะกับการต้ังข้อสังเกตของเธอ ก่อนจะกางแขน ออกให้เธอได้เห็นเรอื นร่างอนั งดงามของเขาเต็มตา “ตอนน้ไี ม่มีใครได้เปรียบใครแล้วนะ” ดวงตาของเธอเป็นประกายระยิบระยับ แต่ขณะเดียวกันก็มีแวว ประหมา่ ใหเ้ หน็ เลก็ นอ้ ย เธอขบฟนั ลงบนรมิ ฝปี ากลา่ งกอ่ นจะหวั เราะคกิ คกั เบาๆ เสยี งหวั เราะใสๆ แบบนนั้ อกี แลว้ เขาจำ� ไดว้ า่ นนั่ เปน็ เสยี งทด่ี งึ ดดู ให้

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 15 เขาเข้าไปตีสนิทเธอในบาร์เล็กๆ แห่งหนึ่งท่ีเขากับเพื่อนๆ เข้าไปฉลองจบ การศึกษาจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหน่ึงของ เมืองไทย ‘เราชือ่ โรสนะ’ ‘กหุ ลาบใช่ไหมครับ’ เธอส่ายหน้า ‘ถนนน่ะ’ คฑาวธุ จ้องตาเธอ ก่อนที่เธอจะหวั เราะพรวดออกมา ทำ� ให้เขาต้อง หัวเราะตาม จากนั้นเธอกับเขาก็เต้นรำ� กนั อย่างสุดเหวีย่ งตลอดทง้ั คนื ต่าง พูดคุยกันอย่างสนุกสนานในเวลาพักเหน่ือย ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ท�ำให้ ความสัมพันธ์ของเธอกับเขามาถึงจุดท่ีล่อแหลมยิ่งนักในห้องพักโรงแรม ตอนนี้ “กระจกเย็นจงั ” เธอประท้วง “อย่าได้คดิ ขยบั ไปไหนเชยี ว” เขาร้องห้ามพร้อมกบั ย่างสามขุมกลับ ไปหาเธอ “ผมจะท�ำให้คณุ อุ่นข้นึ เอง” ยังไม่ทันขาดค�ำ ไฟพิศวาสก็ลามเลียเขากับเธอจนรุ่มร้อน คฑาวุธ โน้มศีรษะลงไปหาเธอ หญิงสาวเปิดริมฝีปากบวมเป่งรับจูบอันแสนดุดัน สองมอื ของเขาลบู ไล้ต้นแขนของเธอแผ่วเบา ผิวเนื้อนวลเนยี นละเอยี ดยิบ บ่งบอกได้ชดั ว่าเธอเป็นคนดูแลตวั เองอย่างดี จูบน้ันเร่าร้อนและเน่ินนานจนสัญชาตญาณดิบของเขาเร่ิมเรียกร้อง อะไรทมี่ ากกวา่ คฑาวธุ เคลอ่ื นรมิ ฝปี ากไปทแ่ี นวกรามของเธอ กอ่ นจะเลอ่ื น ตำ�่ ลงทลี่ ำ� คอระหง กระดกู ไหปลารา้ แลว้ กม็ าสะดดุ หยดุ กกึ อยตู่ รงยอดอก ท่ีแขง็ เป็นตุ่มไต “ใหต้ ายส”ิ เขาครางฮมึ ฮมั กอ่ นจะใชร้ มิ ฝปี ากครอบครองยอดทรวง กระจุ๋มกระจิ๋มน้นั “อา...” เธอคราง ลมหายใจถรี่ วั สองมอื นวดเฟน้ ไหลเ่ ขาดว้ ยความสยวิ ซา่ น

16 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม ไปทั่วสรรพางค์กาย การตอบสนองนัน้ ทำ� ให้เขาย่ามใจ วญิ ญาณนักสำ� รวจ ปลุกเร้าให้เขาเคลื่อนต�่ำลงไป ร่างของเธอบิดเร่าอยู่บนกระจก เสียงเนื้อบดเบียดเสียดสีกับแผ่น แก้วสอดประสานกบั เสียงครางของเธอดังระงม ก่อนที่เธอจะหวดี ร้องออก มาเมอื่ เขาประทบั รอยจบู แรงๆ ตรงรอยตอ่ ระหวา่ งล�ำตวั กบั ตน้ ขาขาวเนยี น รอยนนั้ คงจะประทบั อย่อู กี ราวสองสามวนั แตห่ ลงั จากนเ้ี ขาจะทำ� ให้ เธอประทับใจอย่างไม่รู้ลมื เลยทีเดียว “ไม่ค่ะ ตรงน้ันไม่ได้” โรสร้องห้ามเมื่อเขาก�ำลังจะจูบตรงเป้ากางเกงช้ันในของเธอ สีหน้า เธอดูกังวลไม่น้อย “ท�ำไมล่ะ” เขาเอ่ยถาม “คณุ หอมจนผมอดใจไม่ไหว” “ฉันอาย” เธอหน้าแดงราวกับสาวบรสิ ุทธ์ิ นน่ั อาจเปน็ มารยาหนง่ึ ในรอ้ ยเลม่ เกวยี นทใี่ ชป้ ลกุ เรา้ เขา ดงึ เขาใหท้ ำ� ตามทตี่ งั้ ใจไว้ โดยโนม้ ศรี ษะเขา้ ไปใกลจ้ ดุ ออ่ นไหวทสี่ ดุ ของเธอแลว้ จบู อยา่ ง ทะนถุ นอม วินาทีน้ันสองมือของเธอก็ตะปบลงบนแผ่นกระจกจนเกิดเสียงดัง สนน่ั พร้อมกับเสยี งหอบฮักของเธอ เสียงกระจกส่ันน่ากลัวทีเดียว แต่เช่ือเถอะ...เธอไม่สามารถทำ� ให้ กระจกบานนี้แตกได้หรอก โรสไม่ใช่วันเดอร์วูแมนเสียหน่อย ถึงแม้จะ มีหน้าตาละม้ายคล้าย กลั กาด็อท ทแ่ี สดงเป็นเทพสาวจอมพลงั นั่นก็เถอะ เพราะฉะนั้นเขาจะไม่หยุดเพียงแค่กลัวว่าจู่ๆ เธอจะมีพลังวิเศษ ข้ึนมาหรอก คฑาวุธท�ำมากกว่าจูบ ค่อยๆ เพิ่มระดับการเล้าโลมเธอทีละน้อย เสียงหอบฮักและครวญครางของเธอค่อยๆ รุนแรงขึ้นเป็นลำ� ดับ เฉกเช่น เดยี วกบั เสยี งเสยี ดสรี ะหวา่ งเนอ้ื เนยี นละเอยี ดกบั แผน่ กระจกทอี่ ยดู่ า้ นหลงั

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 17 ใหต้ ายสิ ภาพววิ จากหนา้ ตา่ งหอ้ งตอนนสี้ วยกวา่ ครง้ั ไหนๆ ทเี่ ขามอง ออกไปจริงๆ ภาพโรสกางแขนแนบอยู่กับกระจกงดงามย่ิงกว่าพระจันทร์ และกลบแสงสวยงามระยิบระยับของกรงุ เทพฯ ยามราตรไี ด้อย่างสน้ิ เชิง เขาไม่แน่ใจว่าข้างนอกน่ันจะมีใครมองมาเห็นเธอก�ำลังกางแขน เปลือยเปล่าอยู่ตรงนี้หรือเปล่า ท่ีมุมใดมุมหนึ่งของเมืองหลวงอาจมีใคร สกั คนมองอยู่ และเขาแนใ่ จวา่ ถา้ มองมาจากมมุ นน้ั มนั กค็ งจะสวยแปลกตา เช่นเดยี วกัน แล้วคฑาวุธก็อดไม่ไหวที่จะรูดจีสตริงซึ่งเปียกชุ่มลงไปตามเรียวขา ยาวของเธอ จากน้นั กช็ ้อนเข่าข้างหน่ึงของหญิงสาวขึ้นมาพาดบ่าเพ่ือให้เธอ เปิดรับเขาได้มากกว่าเดมิ โรสหวีดร้องเสียงหลงเม่ือจุดอ่อนไหวของเธอสัมผัสกับลิ้นไม่ปรานี ของเขาโดยไม่มีสิ่งใดขวางกั้น เขาได้ยินเสียงศีรษะของเธอโขกกับกระจก เบาๆ ผสมผสานมากับเสยี งครางและเสยี งหายใจหอบดงั เป็นห้วงๆ เขาเอง ก็อดครางออกมาไม่ได้เช่นกัน เพราะในตัวเธอนั้นร้อนระอุจนแทบลวกล้ิน เขาทีเดยี ว ไม่นานนักร่างของหญิงสาวก็กระตุกสั่น สองมือผละจากกระจกมา จิกทึ้งผมเขาราวกับพยายามถลกหนังหัวให้หลุดออกมาเสียให้ได้ ก่อนจะ ร้องออกมาราวกับนักไต่เขาที่ขน้ึ ไปถงึ จุดสงู สดุ ของความปรารถนา ร่างของ เธอค่อยๆ อ่อนยวบลงพร้อมความชุ่มฉ�่ำละมุนลน้ิ คฑาวุธหัวเราะในล�ำคอเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้น แล้วช้อนร่างเธออุ้มไป วางลงบนเตยี งอยา่ งทะนถุ นอม โรสออ่ นระทวยอยบู่ นทน่ี อนนมุ่ ผมยาวของ เธอสยายเตม็ เตยี ง เรอื นรา่ งขาวผอ่ งแทบกลนื ไปกบั ผา้ ปทู นี่ อน เธอดรู าวกบั เป็นประติมากรรมชนิ้ เอกจากศลิ ปินชอ่ื ก้องโลกเลยทเี ดยี ว ตอนนีค้ ฑาวุธแทบจะระเบิดอยู่แล้ว เขาถอดกางเกงตวั สดุ ท้ายออก ใชฟ้ นั ฉกี ซองฟอยลใ์ นกำ� มอื แลว้ ดงึ เครอ่ื งปอ้ งกนั ออกมาสวม จากนน้ั กท็ รดุ ตัวลงนอนทาบทับเธอ เขาจบู เธอเพอื่ ปลุกเร้าเธออกี คร้ัง ก่อนจะใช้สองเข่า

18 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม ดนั ตน้ ขาของเธอใหแ้ ยกจากกนั แลว้ เคลอื่ นสะโพกเขา้ หาเธออยา่ งแชม่ ชอ้ ย ค่อยๆ ช�ำแรกเธอทลี ะน้อย ใบหน้าของเธอเหยเก ฟันขาวขบลงบนริมฝีปากล่างจนห้อเลือด เปลือกตาปิดแน่นด้วยความเจ็บปวดระคนสยวิ ซ่าน “ครงั้ แรกของคณุ หรอื ” เขาถามหลงั จากเหน็ ปฏกิ ริ ยิ าของเธอและรสู้ กึ ได้ถงึ การบบี รัดอย่างหนักหน่วง โรสพยกั หนา้ เลก็ นอ้ ย ฟนั ขาวยงั ขบรมิ ฝปี ากแนน่ คำ� ตอบและสหี นา้ ของเธอท�ำให้เขาแปลกใจระคนคกึ คักข้นึ มาไม่น้อย เธอพูดจริงหรือท่ีว่ายังไม่เคย คฑาวุธต้ังค�ำถามในใจเมื่อเห็นสีหน้า ของโรส ตอนน้ีมีทางเดียวท่ีพิสูจน์ได้ น่ันคือเดินหน้าต่อไปเพ่ือค้นพบ ปราการบางๆ แล้วผ่านมนั ไปให้ได้เท่าน้ัน “ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะพยายามไม่ให้คุณเจ็บ” เขาปลอบพร้อมโน้ม ตัวลงจูบเธอ ทั้งที่คิดว่าอาจท�ำไม่ได้อย่างที่พูด เพราะทุกอย่างต้ังแต่การ ทกั ทายกนั ทบ่ี าร์ จนถงึ ตอนนท้ี เ่ี ขาฝงั รา่ งอยใู่ นตวั เธอเกอื บครงึ่ มนั ปลกุ เรา้ ให้เขาแทบจะระเบิดออกมาได้ทกุ วินาทเี ลยทีเดยี ว คฑาวธุ ค่อยๆ ขยบั เข้าไปทลี ะนิด ให้เธอค่อยๆ ครอบครองเขาทลี ะ น้วิ จนกระทง่ั เข้าไปจนสดุ ทาง เธอกรีดร้องและหอบหายใจเฮอื ก ก่อนจะ กรดี ร้องอย่างเจบ็ ปวดอกี ครั้งเมือ่ เขาขยบั ออก ระหวา่ งนนั้ โรสพยายามทบุ ถองเขาเพอื่ ใหเ้ ขาปลดปลอ่ ยเธอจากความ เจ็บปวดน้ี แต่เขาไม่เพียงจะถอนออกตามความปรารถนาของเธอ กลับ ขยบั เขยอ้ื นเคลอื่ นกายเขา้ ไปในรา่ งเธออกี ครงั้ ดม่ื ด�่ำแลว้ ถอยออก จากนนั้ ก็ดนั กลบั เข้าไปใหม่ เธอร้องครางเสียงต�่ำ ฟังก็รู้ว่าเธอกำ� ลงั ต่อสู้กับความ เจ็บปวดในคร้ังแรก เขาจึงพยายามค่อยเป็นค่อยไปพร้อมกับจูบเธอเพื่อ เอาใจช่วยให้เธอผ่านพ้นไปได้ เพราะเขาคิดว่าครั้งแรกของผู้หญิงทุกคนต้องเป็นอะไรที่ประทับใจ ไม่รู้ลืม

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 19 แล้วไม่นานร่างกายของเธอก็ตอบรับเขาตามกลไกธรรมชาติ โรสดู ผ่อนคลายขึน้ ใบหน้าบ่งบอกถึงความสขุ ลกึ ลำ�้ มากกว่าเจบ็ ปวด คฑาวุธจงึ โถมเข้าหาเธอแรงข้ึน ด้วยจังหวะถ่ีเร็วข้ึน พร้อมกันน้ันสองมือก็บีบเคล้น ทรวงอกของเธออย่างปลกุ เรา้ รมิ ฝีปากทปี่ ระกบกนั อยสู่ ่งเสยี งฮมึ ฮมั ใสก่ นั และกันระงมไปทั่วห้อง เม่ือเวลาผ่านไปโรสก็เร่ิมตอบรับเขาด้วยการขยับสะโพกไปตาม จังหวะ เสียงเน้ือกระทบกันดังระงม ผสมผสานกับเสียงครวญครางของ ทั้งคู่ ราวกับเป็นบทเพลงรักท่ีเต็มไปด้วยท่วงท�ำนองแห่งความปรารถนา อันรัญจวนใจ ก่อนที่ร่างของเธอจะกระตุกเกร็งอีกครั้ง ซึ่งก็เป็นเวลา เดียวกันกับท่ีเขาโจนทะยานเป็นครั้งสุดท้าย และระเบิดออกจนเครื่อง ป้องกันแทบแตก ให้ตายสิ...นี่เป็นคร้ังแรกท่ีเขาตะกายขึ้นมาถึงสวรรค์ช้ันเจ็ดเชียว นะน่ี

๑ คฑาวธุ กา้ วเขา้ ไปหยดุ อยหู่ นา้ ประตทู างเขา้ เฌอรลิ นี บาร์ พนกั งาน ต้อนรับสาวสวยเห็นเข้าก็รีบเปิดประตูต้อนรับเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและ ยว่ั ยวน เขาค้อมศรี ษะเล็กน้อยก่อนก้าวเข้าไป ภายในบาร์ค่อนข้างมดื สลวั มีเสียงเพลงคลาสสกิ เบาๆ ดงั พลวิ้ ไหว ออกมาจากลำ� โพงทตี่ ิดต้ังอยู่ทุกมมุ ของร้าน ตรงหน้าเขาเป็นเคาน์เตอร์บาร์ ท�ำจากไม้เนื้อดีที่ทอดตัวยาวเหยียดก้ันส่วนของบาร์เทนเดอร์กับลูกค้า อย่างเป็นสดั เปน็ สว่ น เบอ้ื งหลงั เคานเ์ ตอร์เปน็ ชน้ั วางเครอ่ื งดม่ื แอลกอฮอล์ ชนิดต่างๆ ส่วนเบ้ืองหน้ามีเก้าอ้ีสูงเบาะกลมวางเรียงรายอยู่อย่างเป็น ระเบยี บเรยี บร้อย คฑาวุธในชุดเช้ิตขาวเรียบกริบกับกางเกงสแล็กสีด�ำสนิทกวาดตา มองไปทั่วเพื่อหาเป้าหมาย เม่ือไม่พบจงึ เดินไปน่ังที่โต๊ะมุมห้อง ชายหนุ่มไม่ต้องการเป็นจุดสนใจตอนน้ี เพราะการรู้เขารู้เรา เม่ือ ถึงเวลารบไม่ว่าจะก่ีคร้ังก็ย่อมการันตีว่าจะต้องชนะทุกคร้ังอย่างแน่นอน ทุกงานเขามักจะไม่เปิดหน้าแลกก่อน แต่จะคอยดูท่าทีคู่ต่อสู้ หาจุดอ่อน

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 21 และใชจ้ ดุ ออ่ นนน้ั เอาชนะ แมแ้ ตก่ บั เรอื่ งเลก็ ๆ นอ้ ยๆ อยา่ งการมาพบคนท่ี เขาสงสัยว่าจะเป็นแม่ของลกู ชายของเขาก็ตาม “รบั อะไรดคี ะ” พนกั งานสาวในชดุ เดรสสน้ั สแี ดงแบบเปลอื ยไหลถ่ าม คฑาวุธหันไปมองพนักงานเสิร์ฟที่เป็นเด็กสาวสวยหน้าตาดี ความ สดใสและแววตาข้ีเล่นของเธอทำ� ให้เขานึกถึงโรสเมื่อเจ็ดปีท่ีแล้ว ตอนน้ัน เธออายรุ าวสบิ แปดเหน็ จะได้ ชดุ เดรสสน้ั เปลอื ยไหลเ่ ซก็ ซข่ี องโรสผนวกกบั ความสวยอย่างน่าต่นื ตะลึงทำ� ให้เขาไม่สามารถละสายตาจากเธอได้เลย “ขอโอลด์แฟชัน่ ครบั ” “ค่ะ” พนกั งานสาวยมิ้ หวานให้เขาแล้วเดินยกั ย้ายส่ายสะโพกจากไป ชายหนุ่มถอนใจ แล้วผินหน้ามองผ่านกระจกใสของร้านออกไป ยังถนน จนเหน็ ภาพตัวเองในวัยหนุ่มขับรถเปิดประทุนมากับเพ่อื นๆ ตอนนั้นเขายังหนุ่มและคึกคะนอง การเรียนจบมหาวิทยาลัยท�ำให้ เขารสู้ กึ เหมอื นเปน็ ผใู้ หญข่ น้ึ มาทนั ที แตแ่ ทจ้ รงิ แลว้ เขากย็ งั คงเปน็ หนมุ่ นอ้ ย คนหนง่ึ ทโ่ี หยหาความตนื่ เตน้ ในชวี ติ และรกั ในการมสี มั พนั ธแ์ บบไมผ่ กู มดั กับผู้หญงิ สวยๆ หลังจากจบมัธยมปลาย เขากเ็ ป็นอสิ ระมากขนึ้ เขาเลอื กที่จะมาอยู่ คอนโดมิเนยี มใกล้มหาวิทยาลัยมากกว่าต้องเดนิ ทางไป-กลบั บ้าน ระหว่าง เรียนมหาวิทยาลัย เขาใช้สมองทง้ั หมดไปกับการเรยี นในช่วงกลางวนั อย่าง เต็มที่ หลังจากนั้นคือเวลาที่เขาจะปล่อยให้สมองไม่ต้องคิดอะไรเลย เขา เทยี่ วเลน่ และมคี วามสขุ กบั ผหู้ ญงิ มากหนา้ หลายตา ทกุ ครง้ั เขาจะลมื ผหู้ ญงิ เหล่านน้ั ทันที เพราะบางทีมนั ก็ไม่มีอะไรน่าจดจ�ำ แต่ไม่ใช่กับโรส คฑาวุธมีค�่ำคืนอันสุดแสนจะเร่าร้อนกับเธออย่างสุดเหว่ียง เขามี ความสขุ อยา่ งทไ่ี มเ่ คยเจอสงิ่ เหลา่ นนั้ บนเตยี งกบั ผ้หู ญงิ คนอน่ื มนั มากเสยี จนแวบหน่ึงเขารู้สกึ อยากจรงิ จงั กบั เธอ แต่เม่อื เขาตนื่ ข้นึ มาในตอนเช้า คฑาวธุ กลบั ไม่พบเธอบนเตียงแล้ว

22 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม โรสจากเขาไปราวกับสายลมท่พี ดั มาเพียงวบู เดยี ว ตอนแรกเขาก็คิดว่าน่ันคงจะเหมือนทุกๆ ครั้งที่เขามีสัมพันธ์กับ ผู้หญิง แต่เมื่อเวลาผ่านไป ค่�ำคืนอันเร่าร้อนกลับเข้ามาหลอกหลอนเขา ตลอดเวลา นั่นเป็นคร้ังแรกท่ีเขาอยากพบคนที่มีสัมพันธ์ด้วยอีกครั้ง เขา กลับไปหาเธอท่ีเฌอริลีนบาร์ในค่�ำคืนหลังจากคืนอันหวานฉ�่ำผ่านไปราว สองสัปดาห์ แต่กลบั ได้รบั ข่าวร้ายจากพนักงานคนหน่ึงว่าเธอถกู ไล่ออกไป แล้ว ท�ำให้เขาต้องเดนิ คอตกกลบั บ้านด้วยความผิดหวังอย่างแรง หลังจากน้ันเขาก็บินไปเรียนต่อปริญญาโทท่ีสหรัฐอเมริกา ไม่นาน แสงสีอันซิวิไลซ์ของที่น่ันก็ทำ� ให้เขาลืมโรสไปเสียสนิทใจ จนกระทั่งได้เห็น เธออกี ครงั้ ในแฟ้มประวตั ขิ องเฌอริลีนบาร์ “โอลด์แฟชั่นค่ะ” พนกั งานสาวนำ� เครอื่ งดมื่ มาเสริ ฟ์ พรอ้ มรอยยมิ้ ละไม เขาคอ้ มศรี ษะ เลก็ นอ้ ยเปน็ การขอบคณุ กอ่ นจะยกแกว้ ทมี่ สี ว่ นผสมของไรยว์ สิ กี้ เบอรเ์ บนิ แองกอสทูราบิตเทอร์ส น้�ำตาล และส้มฝานเป็นแว่นขนึ้ ดื่ม ความกลมกล่อมของเคร่ืองด่ืมสูตรเก่าแก่ท�ำให้เขารู้สึกว่าบาร์- เทนเดอร์คนน้ฝี ีมอื ไม่เลวเลยทเี ดยี ว “จะรับอะไรอีกไหมคะ” พนักงานสาวยังคงอ้อยอิ่งอยู่ข้างโต๊ะเขา เสน่ห์ของคฑาวุธสามารถ ดงึ ดดู ผู้หญิงได้ทุกคน ไม่เว้นแม้แต่โรสที่ตอนนั้นผู้ชายในบาร์ต่างจ้องมอง ตาเป็นมนั “ไมล่ ะครบั ” คฑาวธุ ตดั บท เพราะหญงิ สาวคนนไ้ี มใ่ ชเ่ ปา้ หมายในการ มานง่ั อยู่ตรงน้ีของเขา เธอมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อยก่อนจะเดินไปบริการโต๊ะอ่ืนต่อ เขาจิบ โอลด์แฟชัน่ อกี ครัง้ กล่นิ ส้มฝานเข้ากบั เคร่ืองด่ืมได้ดีทีเดียว รสชาติที่ลงตัวท�ำให้เขาอยากเห็นหน้าบาร์เทนเดอร์ เพราะตอนท่ี เขา้ มาไมม่ ใี ครอยหู่ ลงั บาร์ แตพ่ อหนั ไปมองเขากต็ อ้ งเบกิ ตากวา้ งดว้ ยความ

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 23 ตกใจเมื่อเห็นบาร์เทนเดอร์สาวในชุดเช้ิตขาวผูกหูกระต่ายสีแดงยืนเขย่า ค็อกเทลเชกเกอร์อยู่ด้วยท่าทางทะมดั ทะแมง “โรส!” คฑาวุธอ้าปากค้าง ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะจำ� เธอได้ทันที หลังจากไม่ได้ เหน็ กนั มานานกวา่ เจด็ ปี กาลเวลาแทบไมไ่ ดท้ ำ� รา้ ยเธอเลย โรสยงั คงเหมอื น เดก็ สาวอายสุ บิ แปดทถี่ กู กลบฝงั อยใู่ นสมองสว่ นลกึ ของเขา เธอยงั คงงดงาม อ่อนเยาว์ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนดิ ให้ตายสิ...ตอนแรกเขาคิดว่าลูกน้องเอาภาพเก่าของเธอมาให้เขาดู เสียอีก ในวนิ าทีท่เี ธอหนั มาเหน็ เขา โลกเหมอื นหยดุ หมนุ ราวปาฏหิ ารยิ ์ ทุก สรรพสิ่งคล้ายหยุดน่ิง มีเพียงริมฝีปากราวกลีบกุหลาบงามของเธอเท่านั้น ที่ขยบั เอ่ยอะไรบางอย่างเบาๆ เขาไม่รู้ว่าเธอพูดอะไร เพราะนัง่ อยู่ห่างไกล กนั มาก แต่ก็แน่ใจว่าคำ� ที่หลดุ จากปากเธอนัน้ ต้องเกยี่ วข้องกับเขาแน่ๆ หรือเธอเองกจ็ ำ� เขาได้เช่นกัน วินาทีต่อมาโรสสะดุ้งเล็กน้อย จากน้ันก็หันไปพูดอะไรบางอย่างกับ บาร์เทนเดอร์ชายอกี คน แล้วปลีกตวั เดินเข้าหลงั ร้านไป “โรส!” คฑาวธุ ขยบั ตวั ลกุ ขน้ึ รบี เดนิ ไปทปี่ ระตนู น้ั แตก่ ลบั ถกู บารเ์ ทนเดอร์ หนุ่มยนื่ มอื มาขวางไว้ “ขอโทษครบั น่เี ฉพาะพนักงานครบั ” “เอ่อ...ผมอยากเข้าห้องน�ำ้ ” เขาบอก “ทางโน้นครับ” บาร์เทนเดอร์หนุ่มผายมือไปอีกด้านหน่ึงซึ่งมีป้าย สญั ลักษณ์รปู ชายหญงิ ติดอยู่เหนือประตูสองบาน “ขอบคณุ ครบั ” รองประธานหนมุ่ บอก แลว้ หยบิ เงนิ คา่ เครอื่ งดม่ื วาง บนเคาน์เตอร์ จากนัน้ ก็เดนิ เลีย่ งเข้าห้องนำ�้ ไป คฑาวุธเดนิ วนอยู่ในห้องน�้ำพกั ใหญ่ เพราะจู่ๆ กร็ ู้สกึ ตนื่ เต้นข้นึ มา

24 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม การเผชิญหน้ากันอีกครั้งทำ� ให้เขาคิดคำ� พูดอะไรไม่ออก เขาไม่รู้ว่าจะต้อง คยุ อะไรกบั เธอ ทง้ั ๆ ทก่ี อ่ นมาทน่ี เ่ี ขามเี รอื่ งมากมายอยากถามเธอ ทง้ั เรอ่ื ง ลูกของเธอและเร่ืองการซ้ือขายทด่ี ินผืนน้ี “เราตอ้ งคยุ กนั ” เขาเกก๊ หนา้ ในกระจก แตก่ ลบั ตอ้ งถอนใจเฮอื กแลว้ ส่ายหน้ากบั น้�ำเสียงดุดันของตวั เอง ให้ตายเถอะ...เขาไม่เคยประหม่าอย่างน้ีมาก่อนเลย ไม่ว่านักธุรกิจ เขย้ี วลากดินท่ีไหน ผู้รบั เหมาเจนเวทีรายใด เขาจดั การได้หมด แต่กลับมา ประหม่าเพราะเจ้าของบาร์ทเี่ ป็นผู้หญิงตวั เล็กๆ เนย่ี นะ...ถามจริง หัวใจของลลิษาแทบจะหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อเห็นใบหน้าของ ผู้ชายท่ีน่ังอยู่ตรงมุมอับของร้าน ความทรงจ�ำเก่าๆ หลั่งไหลพร่ังพรูมา ราวกับคล่ืนสึนามิที่สาดซัดสู่ฝั่ง และท�ำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอมีลงอย่าง ราบคาบ ความเข้มแข็งด่ังก�ำแพงที่เธออุตส่าห์ใช้เวลาหลายปีก่อร่างสร้างมัน ขึ้นมา กลับกลายเป็นเพียงก�ำแพงไม้ผุๆ พังๆ ท่ีถูกคล่ืนยักษ์นั้นซัดจน ไม่เหลอื ซากไปเพียงชัว่ วนิ าทเี ดียว เพียงแค่ได้สบตาคู่นั้น และได้เห็นใบหน้าที่เธอไม่เคยลืมเลือนน้ัน อีกครั้ง เขาจะจ�ำเธอได้ไหมนะ ไม่หรอก เธอกบั เขาเจอกนั แค่คร้งั เดียวน่ี แต่เธอยังจำ� เขาได้เลยนน่ี า แล้วทำ� ไมเขาจะจ�ำเธอไม่ได้ล่ะ ไมส่ ิ เขาคงจ�ำเธอไมไ่ ด้ และไมไ่ ดใ้ สใ่ จเธอดว้ ยซ้�ำ ไมอ่ ยา่ งนน้ั เขาคง ไม่ปล่อยให้เธอเผชญิ โลกเพยี งลำ� พงั กับลกู ชายมาตลอดเจ็ดปีนี้แน่ ความคิดและค�ำถามต่างๆ อลหม่านอยู่ในสมองของลลิษาจนแทบ ระเบิด หญิงสาวถอนใจเฮือกก่อนจะปิดฝาชักโครกแล้วนั่งลงไป สองมือ ยกข้ึนปิดใบหน้าขาวสวยอ่อนเยาว์อย่างรู้สกึ สบั สนไปหมด

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 25 เธอจะท�ำอย่างไรดีหากเขาจ�ำเธอได้ และรู้ว่าลูกชายของเธอเป็นลูก ของเขา เพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมา ลลิษาผูกพันกับลูกชายมากเสียจน ไม่อยากให้ใครมาแบ่งความรักของลูกไปจากเธอ โดยเฉพาะคนเป็นพ่อท่ี คงจะลืมเธอไปแล้ว ลลิษาต้องต้ังสติอยู่พักใหญ่ อาการประหม่าถึงสงบลง เธอสูด ลมหายใจลกึ เขา้ ออกอยหู่ ลายครงั้ จนแนใ่ จแลว้ วา่ ไมว่ า่ จะเกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ เธอจะรบั มอื มนั ได้ จงึ เปดิ ประตอู อกไปทห่ี นา้ กระจกบานใหญแ่ ลว้ เปดิ กอ๊ ก เพ่ือรองน้�ำมาล้างหน้าอย่างหนัก ราวกับต้องการให้ความกังวลทั้งหลาย ถูกล้างไปพร้อมๆ กนั ด้วย ความทรงจ�ำช่างแสนเจ็บปวดเหลือเกนิ เธอจำ� ไดว้ า่ วนั นน้ั เปน็ วนั ทที่ ะเลาะกบั แมแ่ รงทสี่ ดุ และถกู แมก่ ลา่ วหา เรอ่ื งการเท่ยี วเตร่ยามราตรพี ร้อมคำ� พูดท่วี ่า ‘คอยดเู ถอะ อกี หน่อยจะท้อง ไม่มพี ่อ’ คำ� พดู นน้ั ยงั คงฝังตรงึ ใจเธอมาตง้ั แตว่ นั นน้ั และด้วยฮอรโ์ มนวยั รนุ่ อนั พลงุ่ พลา่ น เธอหนอี อกจากบา้ นแลว้ ไปหมกตวั อยทู่ ห่ี อพกั ของเพอื่ น จน กระทง่ั ไดเ้ วลาทำ� งาน จงึ แตง่ ตวั ดว้ ยชดุ เดรสเซก็ ซแ่ี ลว้ หยบิ เสอื้ คลมุ ตวั ยาว มาพรางตวั ระหว่างเดินทางไปทเ่ี ฌอริลนี บาร์ ใช่แล้ว...เธอทำ� งานที่นนั่ ลลิษาไม่ใช่คนเทยี่ วเตร่อย่างที่แม่กล่าวหา แมเ้ ธอจะบอกทา่ นวา่ เธอตอ้ งการท�ำงานหาเงนิ เรยี นเอง แตแ่ มก่ ย็ งั คงไมเ่ ชอื่ และตอกย้ำ� ความเป็นตวั เองของท่านลงมาในตวั เธออยู่เสมอ ทง้ั เรอ่ื ง ‘ท้อง ก่อนแต่ง’ และ ‘การเป็นเมยี น้อยเขา’ เหมอื นทแี่ ม่เป็น ลลิษาไม่เคยต้องการเศษเงนิ ของพ่อ เพราะรู้สกึ ว่าท่านส่งเสียเธอไป ตามมตี ามเกิด ลกู ๆ ทเี่ กดิ จากเมยี หลวงได้เรียนโรงเรียนเอกชนดๆี พ่ีชาย ของเธอสองคนไดไ้ ปเรยี นตอ่ ตา่ งประเทศ แตเ่ ธอตอ้ งเรยี นโรงเรยี นวดั ทอ่ี ยู่ ใกล้บ้าน ถึงกระนน้ั เธอกพ็ ยายามเรยี นให้ดีที่สุด เพ่ือทว่ี ่าสกั วันหนง่ึ เธอจะ สามารถยนื ด้วยล�ำแข้งของตวั เอง

26 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม แต่สุดท้ายทุกอย่างก็พังทลายลงจนได้ เม่ือถูกผู้ชายคนน้ันลากขึ้น เตยี ง ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไปนับจากคืนน้ัน ลลิษาต่ืนขึ้นมาในเช้า อีกวันด้วยความรู้สึกเสียใจและอับอายตัวเองเหลือเกินที่เห็นถุงยางอนามัย เกลือ่ นห้อง หลกั ฐานเหล่านั้นท�ำให้เธอรู้ว่าความเร่าร้อนตลอดคนื ท่ีผ่านมา ไมใ่ ชค่ วามฝนั แตม่ นั คอื ความจรงิ ทจี่ ะตอ้ งกลายเปน็ แผลลกึ ฝงั อยใู่ นใจเธอ ไปตลอดชีวติ ทุกอย่างเมื่อคืนหล่ังไหลเข้ามาในสมองอย่างไม่มีทางหลีกเล่ียงได้ เธอจำ� ไดว้ า่ พนกั งานสาวทกุ คนไมไ่ ดร้ บั อนญุ าตใหด้ ม่ื กบั แขก แตค่ นื นน้ั เธอ ว้าวุ่นใจมาก และเจ้าของร้านกไ็ ม่อยู่ พอมนี ักศึกษาหนุ่มหน้าตาดีท้าให้เธอ ดื่ม ลลษิ าจึงซดั เครอื่ งด่ืมไปเต็มคราบ การเมามายไม่ได้สตทิ �ำให้เธอร่าเรงิ แล้วกด็ นั ถกู อกถกู ใจนักศึกษาหนุ่มคนนนั้ จนกระท่ังถูกเขาชวนขน้ึ รถ ซึง่ เธอกไ็ ม่ปฏิเสธ ‘แม่ก็คอยดูแล้วกัน หนจู ะเป็นอย่างแม่’ ลลิษาคิดว้าวุ่นไปตลอดทางที่ชายหนุ่มพาเธอไปถึงโรงแรมหรู ซึ่ง ตอนแรกเธอกแ็ ปลกใจเหมอื นกนั เพราะคดิ วา่ เขาคงแคจ่ ะพาเธอไปโรงแรม ม่านรูดทไี่ หนสักแห่ง แตท่ วิ ทศั นข์ องกรงุ เทพฯ ยามราตรเี มอ่ื มองมาจากชน้ั ยส่ี บิ เจด็ กท็ ำ� ให้ เธอลืมทุกอย่าง ภาพทเ่ี ห็นทำ� ให้ลลิษาอยากมีปีกเหมอื นนก จะได้โผบนิ ไป ไหนตอ่ ไหนกไ็ ดอ้ ยา่ งอสิ ระ และตลอดคนื นน้ั เขาคนนนั้ กท็ ำ� ใหเ้ ธอลอ่ งลอย ข้ึนไปสู่สวรรค์ชน้ั ฟ้าได้อย่างไม่น่าเช่อื ดว้ ยความเมาและความแปลกใหมข่ องรสรกั ทำ� ใหล้ ลษิ าเพลดิ เพลนิ ไปกับลีลารักของเขา อ้อมกอดชายคนนั้นช่างอบอุ่นและแข็งแกร่ง เวลาท่ี เธอซกุ ตวั อยใู่ นวงแขนนน้ั เธอรสู้ กึ อบอนุ่ และปลอดภยั อยา่ งบอกไมถ่ กู มนั แทบจะแทนอ้อมกอดอนั อบอุ่นของพ่อท่นี านๆ จะพบกนั สกั คร้ังแต่ไม่เคย กอดเธอเลยได้เป็นอย่างดี

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 27 เธออยากอยู่ในอ้อมกอดนนั้ ตลอดไป แต่... ค�ำปรามาสของแม่ท�ำให้เธอกังวล แม้เหล่าถุงยางจะท�ำให้เธอเบาใจ ได้เปลาะหนง่ึ ว่าจะไม่ท้องแน่ๆ แต่ท้งั โรงแรมหรู รถยหี่ ้อดังราคาแพง และ ทา่ ทางเหมอื นเจา้ พอ่ แคซาโนวาของเขากท็ �ำใหเ้ ธอไมแ่ นใ่ จวา่ เขาจะรบั ผดิ ชอบ เธอหรือเปล่า ในเมอื่ เธอเป็นเพยี งพนักงานบาร์เล็กๆ แห่งหนงึ่ เท่านั้น พวกคนรวยมักไม่แยแสคนท่ีต�่ำต้อยกว่า พวกเขาคงเห็นเธอเป็นท่ี ระบายความเครียดและบ�ำเรอหัวใจเท่าน้ัน ยิ่งบรรดาแม่ๆ ที่เธอเคยเห็น ในละครเกือบทุกเรื่องก็ท�ำให้เธอไม่แน่ใจว่า ครอบครัวของเขาจะยินดีรับ เดก็ เสิร์ฟทท่ี �ำงานกลางคืนในสถานทีอ่ โคจรหรอื เปล่า ความสับสนท�ำให้ลลิษารีบแต่งตัวแล้วออกจากโรงแรมหรูแห่งนั้น ทนั ทโี ดยไมท่ นั ไดถ้ ามชอื่ เสยี งเรยี งนามของเขา และไมร่ ดู้ ว้ ยวา่ จะตดิ ตอ่ เขา อย่างไร หลังจากกลบั ไปที่เฌอริลีนบาร์ในคืนต่อมา เธอถกู เจ้าของร้านต่อว่า อยา่ งหนกั ดว้ ยความโกรธทฝ่ี า่ ฝนื กฎของรา้ น และออกไปกบั ผชู้ ายทไี่ มร่ จู้ กั แต่ที่เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้ไม่ใช่เพราะเขาแอบชอบเด็กอย่างเธอ หรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าเขาคือพี่ชายของแม่ท่ีรักและเอ็นดูเธอเสมอมา ต่างหาก ‘ไปอย่บู า้ นยายทต่ี ่างจงั หวดั สกั เดอื น ทน่ี นั่ เงยี บพอทจี่ ะทำ� ใหเ้ ธอคดิ อะไรได้’ ลุงบอกเธอหลังจากอบรมอยู่พักใหญ่ เพราะหากไม่ลงโทษเธอ เสียบ้าง เธอก็จะไม่หลาบจ�ำ และอาจเป็นบรรทัดฐานให้พนักงานคนอื่น เอาเป็นเยยี่ งอย่าง สปั ดาห์ต่อมาเธอก็ขน้ึ รถทัวร์ไปกาญจนบรุ ี แต่ก่อนจะไป ลลิษายงั ท�ำงานอยู่ที่เฌอริลีนบาร์อีกหลายวัน ทุกวันท่ีมีคนเปิดประตูเข้ามาในร้าน เธอมกั จะหนั ไปมองและหวังทกุ ครั้งว่าจะเป็นเขาคนนั้น แต่จนแล้วจนรอด ชายหนมุ่ คนนนั้ กลบั ไมเ่ หยยี บยา่ งมาทนี่ อ่ี กี เลย ราวกบั เขาเปน็ เพยี งสายลม

28 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม ทพี่ ดั เขา้ มาในชวี ติ เธอแลว้ กผ็ า่ นไป ทงิ้ ไวแ้ ตเ่ ศษใบไมท้ ปี่ ลดิ ปลวิ ลงจากตน้ เท่านั้น สองเดอื นต่อมาหายนะกบ็ ังเกิด เม่ือประจำ� เดือนของเธอขาดไปสอง เดือนแล้ว นัน่ ท�ำให้เธอหวั่นใจ ลลษิ าไปซือ้ ทต่ี รวจครรภ์มาตรวจ ก่อนจะ พบว่าเธอ ‘ท้องลูกไม่มีพ่อ’ เหมอื นที่แม่เคยตอกยำ้� เธอเสมอ ตอนนนั้ เธอเสยี ใจและสบั สนมาก เพราะไมแ่ นใ่ จวา่ คนื นนั้ จะมสี กั ครงั้ หรอื ไม่ทเ่ี ขาไม่ได้ป้องกนั แต่ทีแ่ น่ๆ เธอไม่เคยร่วมรักกับใครอื่นนอกจาก เขา ถ้าเธอต้ังครรภ์ น่ันหมายความว่าเด็กในท้องของเธอเป็นเลือดเนื้อ เชอ้ื ไขของเขาด้วยแน่ๆ หลายครง้ั เธอคดิ จะทำ� แทง้ เพราะไมอ่ ยากอมุ้ ทอ้ งไปโรงเรยี น แตเ่ ธอ ก็ไม่กล้า และลาออกจากโรงเรียนแทน อนาคตทีเ่ ธอหวงั ไว้ดับวบู ลง เธอ ไม่แม้แต่จะเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก อย่าได้พูดถึงการสอบเข้ามหา- วทิ ยาลัยดๆี อย่างทฝ่ี ันไว้เลย เป็นไปไม่ได้แน่นอน ลลษิ าใชเ้ วลาอยพู่ กั ใหญใ่ นการปรบั ตวั จากเดก็ นกั เรยี นมาเปน็ คณุ แม่ วยั ใส กว่าทกุ อย่างจะลงตัว ลกู ชายของเธอก็อายุได้สองปีแล้ว ระหว่างนน้ั ชีวติ เธอค่อนข้างขลุกขลัก แต่ในท่ีสุดเธอก็สามารถเลย้ี งเขาให้เตบิ โตขึน้ มา เป็นเดก็ ท่นี ่ารัก เป็นทีร่ ักของทกุ คนได้ ชว่ งสามปแี รก ลลษิ าผา่ นมรสมุ ชวี ติ มากมาย ทำ� ใหเ้ ธอคอ่ ยๆ เตบิ โต ขน้ึ ทลี ะนอ้ ย และแกรง่ ขนึ้ กวา่ กอ่ นหนา้ นมี้ าก ซง่ึ จดุ เปลย่ี นกค็ อื การสญู เสยี คร้งั ใหญ่ถึงสองครง้ั คร้งั แรกเมอ่ื ได้รับข่าวว่าแม่ของเธอกินยาฆ่าตัวตายประชดพ่อ หลงั จากพ่อของเธอรู้ว่าลูกสาวตัวเองท้องไม่มีพ่อ ก็นึกรังเกียจ หาว่าเธอเป็น ผู้หญงิ ส�ำส่อน และเลีย้ งดมู าโดยผู้หญิงสำ� ส่อนเหมอื นกัน นบั จากนนั้ พ่อก็ ไม่มาหาแม่อีกเลย แม้แต่งานศพก็ไม่ปรากฏแม้แต่เงา น่ันท�ำให้เธอคิดว่า ผู้ชายท่ีมากรักหลายใจนั้นไม่เคยมีความจริงใจให้ผู้หญิงคนไหนหรอก เพราะหลังจากนั้นเธอกไ็ ด้ข่าวมาเป็นระยะๆ ว่าพ่อของเธอกไ็ ปมผี ู้หญิงอ่ืน

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 29 อกี หลายคน สว่ นครงั้ ทสี่ องนนั้ นบั ไดว้ า่ เปน็ การเปลยี่ นแปลงครงั้ ยงิ่ ใหญข่ องเธอ เมื่อลุงเธอป่วยด้วยโรคมะเร็งและจากไปในเวลาอันรวดเร็ว ก่อนเสียชีวิต ลงุ ของเธอไดย้ กเฌอรลิ นี บารใ์ ห้ และย้�ำนกั ยำ�้ หนาวา่ ไมใ่ หข้ ายรา้ นนเี้ ดด็ ขาด เพราะท่านอยากให้มนั อยู่รอผู้หญิงคนหน่ึงทช่ี ่ือเดยี วกับบาร์กลับมาหาท่าน ตามท่ีเคยสัญญาไว้ แม้ว่าลุงจะไม่มโี อกาสเหน็ เธอคนนน้ั อกี คร้งั แล้วกต็ าม หลังจากลุงเสยี ชีวิต ลลิษาก็รับช่วงกิจการต่อ ซ่ึงไม่ใช่เรอ่ื งง่ายเลย แม้ก่อนจากไป ลุงของเธอจะสอนงานหลายส่ิงหลายอย่างให้ รวมทั้งการ ผสมค็อกเทลซึ่งเป็นส่ิงท่ีทำ� ให้ลูกค้าหลายคนจงรักภักดีต่อบาร์แห่งนี้ แต่ การตอ้ งขนึ้ มากมุ บงั เหยี นดว้ ยตวั เองโดยไมม่ ที ป่ี รกึ ษาอยขู่ า้ งกายกเ็ ปน็ เรอื่ ง ยากไม่ใช่น้อย แต่ในทีส่ ุดเธอก็ผ่านมนั มาได้ คิดมาถึงตรงน้ีลลิษาก็สูดลมหายใจลึกเพ่ือเรียกสติและความกล้า ให้กลับมาเผชิญความจริงอีกคร้ัง ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาจนหมด จากน้นั กก็ ้าวออกจากห้องน�้ำ ตรงดิ่งไปทเี่ คาน์เตอร์บาร์ สิ่งแรกท่ีเธอท�ำคือเหลือบมองไปที่โต๊ะตัวเดิม เม่ือไม่เห็นเขาอยู่ ตรงนน้ั กเ็ ป่าปากอย่างโล่งใจ ทว่าอกี ใจหนง่ึ กลบั ใจหายวบู และร้สู กึ น้อยใจ ท่เี ขาจำ� เธอไม่ได้ มันคงจบแค่น้ีแล้วสนิ ะ หลังจากเลิกงานลลิษาก็ตรงดิ่งกลับบ้านทันที บ้านของเธอเป็น บ้านไม้หลังเล็กๆ มีสวนอยู่หน้าบ้านแค่หยิบมือ ซ่ึงเป็นบ้านท่ีลุงยกให้ เช่นกนั เธออยู่ท่นี ีต่ งั้ แต่ทะเลาะกับแม่และหนีออกจากบ้านคืนนนั้ หลังจาก เธอคลอด ลุงให้หลานอีกคนมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้ เพราะเวลาทำ� งานของ ท้ังคู่เป็นเวลากลางคืน จงึ ต้องมคี นท่ไี ว้ใจได้คอยดูแลเด็กอ่อน หลงั จากลงุ เสยี ชวี ติ ลลษิ ากย็ งั คงจา้ งพเ่ี ลย้ี งเดก็ ตอ่ ไป เพราะเธอยงั

30 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม ต้องท�ำงานกลางคืนอยู่ และเงินเดือนพ่ีเล้ียงเด็กก็ไม่ได้หนักหนาอะไรนัก แถมส่งเสยี ญาตหิ ่างๆ คนนใ้ี ห้เรียนจนถงึ ระดับมหาวทิ ยาลัยด้วย “กลับมาแล้วหรือคะ” ดวงใจถามขณะใช้หลังมือขย้ีตาด้วยท่าทาง ง่วงงุน “จ้ะ เธอไปนอนเถอะ พรุ่งนต้ี ้องไปมหาวิทยาลยั แต่เช้าไม่ใช่หรือ” “ค่ะ” หญงิ สาวพยักหน้าแล้วลกุ ขึ้นเดนิ โซเซออกไปจากห้อง พออยดู่ ว้ ยกนั ตามลำ� พงั ลลษิ ากท็ รดุ ตวั ลงนง่ั บนเตยี งแลว้ กม้ ลงมอง ลูกชายวัยหกปีด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักและอาทร ไม่ว่าเธอจะ ท�ำงานเหน่ือยมาแค่ไหน พอได้เห็นหน้าลูกชายหลับปุ๋ยแบบนี้ก็เป็นต้อง หายเหนือ่ ยทุกครงั้ “วันนี้แม่เจอพ่อด้วยนะ” เธอกระซบิ เด็กน้อยหลับไม่รู้เร่ืองรู้ราว ผู้เป็นแม่จึงได้แต่ยิ้มและมีน้�ำตารื้น ข้ึนมา ก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มลูกชายแล้วลุกไปอาบนำ�้ จากนั้นจึงค่อย กลบั มานอนกอดเด็กชายวัยหกปีอกี ครง้ั ทว่าหลบั ไปไม่ก่ีชวั่ โมง เสียงนาฬิกาปลกุ จากโทรศพั ท์มือถือก็ดงั ข้นึ ลลษิ าสะดงุ้ ตนื่ แลว้ จงึ คอ่ ยปลกุ ลกู ชายไปอาบนำ้� เพราะแมเ้ ธอจะพลาดการ ส่งเขาเข้านอน แต่เธอจะไม่ยอมพลาดการอยู่กับเขาในช่วงเช้าแน่ๆ สองแม่ลูกนั่งคยุ กันทโี่ ต๊ะอาหารอย่างสนกุ สนาน พออ่มิ หนำ� แล้วจึง พากนั ออกจากบา้ น ลลษิ าจงู มอื เดนิ ไปสง่ ลกู ชายทโี่ รงเรยี นซงึ่ อยหู่ า่ งออกไป ไมก่ ชี่ ว่ งตกึ ระหวา่ งทางกค็ ยุ เรอ่ื งโนน้ เรอื่ งนไ้ี ปไมไ่ ดห้ ยดุ จนกระทง่ั เธอพา เดก็ ชายไปส่งคุณครูถงึ มอื หน้าโรงเรยี น “ตงั้ ใจเรยี นนะจ๊ะ” หญงิ สาวหยกิ แก้มลกู ชายเบาๆ ก่อนทคี่ ุณครูจะ พาเขาเข้าไปในโรงเรยี น ลลิษามองส่งลูกด้วยรอยย้ิม เขายังคงพูดเจื้อยแจ้วอยู่ตลอดเวลา จนเธออดหวั เราะไมไ่ ด้ พอเขาหายเขา้ ไปในอาคารสสี นั สดใส เธอจงึ หมนุ ตวั หันหลังกลับเพื่อจะกลับไปนอนต่อท่ีบ้าน แต่เกือบจะชนใครคนหน่ึงที่ยืน

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 31 อยู่ด้านหลงั เข้าอย่างจงั “อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” “ไม่เป็นไรครับ” หญิงสาวไม่ได้เงยหน้ามองร่างสูงโปร่งตรงหน้า เพราะคิดว่าเป็น คุณพ่อท่ีมาส่งลูกเหมอื นกนั และเขาคงจะหลบให้เธอเดินผ่านไป แต่เขากลบั ยืนนิง่ เฉย ลลิษาขมวดคิว้ มุ่นอย่างขดั ใจ แต่ไม่อยากถอื สาอะไรจึงเป็นคนขยับ ตัวหลบไปทางขวาเสียเองเพื่อจะเดนิ ผ่านไป แต่ผู้ชายคนนนั้ กลับขยบั ตาม มาขวางเธออกี ครั้ง ตอนแรกเธอคดิ ว่าอาจใจตรงกับเขา จงึ ขยับออกไปทางซ้าย แต่เขา กย็ งั ขยบั ตามมายืนขวางเธออกี นี่ไม่ใช่เร่ืองบงั เอญิ แน่ ลลษิ าเงยหนา้ ขน้ึ มองเขาทนั ที เพราะคดิ วา่ เปน็ พวกปว่ นกวนคน แต่ เมื่อเธอเห็นใบหน้าของเขาเข้าเต็มตา เธอก็ถึงกับอึ้ง ยืนตะลึงมองเขาตา ไม่กะพริบอยู่ตรงน้ัน ร่างกายแข็งท่ือราวกับเพิ่งเห็นเมดูซาผู้ทำ� ให้มนุษย์ กลายเป็นหินได้ในชว่ั พรบิ ตา วินาทนี ้ันทงั้ สองยนื สบตากนั โดยไม่ขยบั เขยอื้ น โลกทั้งโลกราวหยดุ หมนุ ทกุ อยา่ งคลา้ ยหยดุ เคลอื่ นไหว แมแ้ ตเ่ สยี งอกึ ทกึ ยามเชา้ หนา้ โรงเรยี น ก็พลนั เงยี บไปด้วย จนกระท่ังชายคนนน้ั เอ่ยทกั ทาย “ไม่ได้เจอกนั นานนะ...โรส”

๒ ผชู้ ายคนนเี้ หมอื นหยดุ เวลาได้ แมเ้ ขาจะคลายมนตรส์ ะกดใหท้ กุ สรรพสิ่งเคล่ือนไหวแล้ว แต่ลลิษากลับยังคงยืนนิ่งและจ้องมองเขาราวกับ เธอกลายเป็นหนิ ไปแล้วจริงๆ เขาแทบไม่ต่างจากเดิมเลย ร่างสงู ใหญ่กำ� ย�ำ ใบหน้าคมคาย และมี ดวงตาคมกริบที่บาดหัวใจเธอได้ทุกครั้งท่ีสบตา “โรส?” เสียงของเขาปลุกสติของลลิษากลับมา เธอสะดุ้งเล็กน้อย แล้วเร่ิม สร้างก�ำแพงก้ันตวั เองออกจากเขาขนึ้ มาอีกครัง้ “คะ...คณุ ...เอ่อ...” ลลษิ าเอ่ยตะกุกตะกกั “คณุ เป็นใครคะ” ค้วิ หนาขมวดมุ่นทนั ที ดวงตาสเี หลก็ จ้องมองเธออย่างประหลาดใจ ก่อนเขาจะหัวเราะเบาๆ แล้วหลับตาลงเหมือนคนพยายามแก้วิกฤติอะไร บางอย่าง “ผมช่ือวธุ อืม...คุณคงจำ� ผมไม่ได้สินะ” “ค่ะ” ลลิษาตอบเสยี งสน่ั

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 33 “ถ้าอย่างนั้นคุณมีเวลาสักครู่ไหมครับ เราไปหาอาหารเช้าน่ังกินกัน คุยกันไป แล้วแนะน�ำตัวกนั อย่างเป็นทางการดีไหม” เขาเอ่ยอย่างสุภาพ “ตะ...แต่ฉนั ...” “ผมไมเ่ คยจำ� คนผดิ และผมกแ็ นใ่ จด้วยว่าคณุ คอื โรสทผ่ี มรจู้ กั ผม ขอเวลาแนะน�ำตัวและเล่าเรื่องราวเก่าๆ ของเราให้คุณฟังสักสิบห้านาที เท่านนั้ คงไม่เป็นการรบกวนเวลาคุณมากใช่ไหมครบั ” “คือ...” “คณุ ลลิษา เจ้าของเฌอริลีนบาร์” หญงิ สาวอ้าปากค้าง จ้องมองเขาอย่างต่ืนตะลงึ “เด็กคนนนั้ คงเป็นลูกของคณุ และผมคิดว่าผมรู้จกั พ่อของเขา” “อยา่ ยงุ่ กบั เขา” ลลษิ าแยกเขย้ี ว สญั ชาตญาณความเปน็ แมท่ �ำใหเ้ ธอ พลุ่งพล่านขึ้นมาเมื่อเขาดึงลูกชายเธอเข้ามาเกี่ยวข้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เม่ือเขาคือพ่อของลูกที่ไม่เคยเหลียวแลเธอและลูกชายตัวเองเลยตลอด เจ็ดปีทีผ่ ่านมา “สบิ ห้านาที ผมขอคุณแค่นน้ั ” ความนิ่งของเขาท�ำให้เธอลังเล แล้วจึงถอนใจเบาๆ “ฝั่งตรงข้ามมี ร้านกาแฟทีเ่ สริ ์ฟอาหารเช้าด้วย แต่ฉนั มีเวลาให้คณุ แค่สิบนาท”ี เขาย้ิมอย่างผู้มีชัย รอยย้ิมของเขาท�ำให้เธอหัวใจส่ันไหวและเริ่ม ประหม่าขึน้ มาทนั ที “เชิญครับ” เขาผายมอื ให้เธอเดนิ นำ� ไป ทั้งคู่เดินข้ามทางม้าลายไปยังร้านกาแฟเล็กๆ ภายในมีโต๊ะอยู่เพียง สโี่ ตะ๊ ซงึ่ ยงั วา่ งอยู่ เพราะลกู คา้ สว่ นใหญจ่ ะมาซอ้ื ไปดม่ื นอกรา้ น สว่ นพวกที่ ชอบนั่งดื่มมกั จะไปร้านแบรนด์เนมทอ่ี ยู่ห่างออกไปไม่ก่ีช่วงตกึ “ขออเมรกิ าโนร้อนครบั ” เขาส่งั แล้วหันมาย้ิมให้เธอ “คณุ ล่ะ” “เหมือนกนั ค่ะ” “งนั้ เปน็ สองนะครบั ” เขาหนั ไปบอกพนกั งาน จากนน้ั กผ็ ายมอื ใหเ้ ธอ

34 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม ไปน่ังกบั เขาท่ีโต๊ะด้านในสดุ ของร้าน “คุณแทบไม่เปลีย่ นไปเลยนะโรส” “ค่ะ” ลลิษาตอบส้ันๆ เพราะการเปิดหน้าแลกก่อนอาจทำ� ให้พลาด พล้งั ได้ ชายหนุ่มมองเธออย่างฉงนกับท่าทางสงบนิ่งของเธอ “เมอ่ื วานตอนผมไปท่บี าร์ ผมนึกว่าคณุ จำ� ผมได้เสยี อีก” ลลษิ าขมวดคิ้ว “ทำ� ไมถงึ คดิ อย่างนัน้ ล่ะคะ” “กพ็ อเหน็ ผม คุณกร็ ีบหายเข้าไปหลังร้าน” หญิงสาวท�ำท่านึกแล้วจึงเผยย้มิ “ฉนั ท้องเสียมาสองสามวนั แล้วค่ะ ตอนนนั้ คงสดุ ๆ จรงิ ๆ กเ็ ลยรบี ไปหอ้ งน้�ำ ฉนั ไมท่ นั เหน็ คณุ ดว้ ยซ�้ำ เมอื่ คนื คุณไปทร่ี ้านมาหรือคะ” คราวนใ้ี บหนา้ คมคายของเขาเรม่ิ สอ่ แววแปลกใจ เขานงิ่ ไประหวา่ งที่ พนักงานน�ำกาแฟมาเสิร์ฟท่ีโต๊ะ ลลิษารอให้พนักงานกลับไปประจ�ำท่ี เคาน์เตอร์ก่อน จึงค่อยยำ้� เตอื นเขาเร่อื งเวลา “เอาละค่ะ ฉันว่าเราเข้าเร่ืองกันดีกว่าไหมคะ ฉันมีเวลาให้คุณแค่ สบิ นาที จ�ำได้ไหมคะ” เขาหัวเราะเบาๆ “ผมน่าจะจ้างคุณไปแทนไอ้พวกไม่ได้เรอ่ื งท่ีบริษัท นะ คณุ นงิ่ พอจะเชอื ดใครก็ได้จรงิ ๆ” “ฉนั อาจไมเ่ ปน็ อยา่ งนนั้ แคฉ่ นั ไมร่ วู้ า่ คณุ ตอ้ งการอะไร และกำ� ลงั จะ ไปธรุ ะสำ� คัญต่อ” ในทส่ี ดุ เขากถ็ อนใจ “ผมเคยไปทเ่ี ฌอรลิ นี บารเ์ มอื่ เจด็ ปกี อ่ น ตอนนน้ั ผมเพ่ิงจบมหาวิทยาลัย ผมกับเพื่อนๆ ไปฉลองกัน แล้วผมก็พบคุณ คราวนี้คุณจะปฏิเสธไหมว่าเม่ือเจ็ดปีก่อนคุณไม่ได้สวมชุดแดงคอยเสิร์ฟ เครื่องด่มื ให้ลูกค้า” “ไม่ค่ะ ฉันท�ำงานทนี่ ั่นมาตลอดช่วงทีเ่ รียนมธั ยมปลาย” “งั้นก็ง่ายหน่อย” เขาพยักหน้า “คืนน้ันเราออกไปข้างนอกด้วยกัน

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 35 หลงั บาร์ปิด และผมพาคณุ ไป...” ลลิษายกมือขึ้นห้ามเขาทนั ทพี ลางเหลือบมองไปท่พี นกั งานร้าน เม่ือ เหน็ เขาสวมหฟู ังน่ังอ่านการ์ตูนอยู่จงึ ค่อยคลายใจ “คณุ จ�ำได้แล้วใช่ไหม” “ฉนั รวู้ า่ จะเปน็ ยงั ไงตอ่ หลงั จากนนั้ คะ่ เพราะไมไ่ ดม้ แี คค่ ณุ ทฉ่ี นั ออก ไปด้วย” เธอโกหก เขาทำ� หน้าน่วิ นัยน์ตาคมกรบิ ส่อแววฉงนขนึ้ มาทันที “เจ้าของร้านอาจถกู จับได้เลยนะนัน่ ” “มนั นอกเวลางานคะ่ แลว้ กเ็ ปน็ ความสมคั รใจของฉนั เอง ไมเ่ กย่ี วกบั ร้าน” “อ้อ งัน้ สิง่ ท่ีผมสงสัยเก่ยี วกบั เด็กคนน้นั กอ็ าจไม่ใช่เรือ่ งจรงิ ” “คณุ สงสยั อะไรลกู ฉัน” ลลิษาแยกเขยี้ วราวกับเป็นจงอางหวงไข่ “สงสัยว่าเขาอาจเป็นลูกผม” “ไม่ใช่!” หญิงสาวโพล่งขนึ้ เสยี งดงั ทันที กระท่ังพนกั งานหนุ่มที่สวม หูฟังยังหันมามอง “คณุ แน่ใจหรือ” “ฉนั แนใ่ จวา่ ปอ้ งกนั ทกุ ครงั้ เวลาออกไปกบั แขก คนเดยี วทฉี่ นั ไมเ่ คย ป้องกนั คอื พ่อของเดก็ คนนนั้ และเขาก็ตายไปแล้ว เดก็ คนนัน้ ไม่เกี่ยวกบั คุณ” ลลิษาเอ่ยเสียงกร้าว “ถ้าคุณกลัวว่าฉันจะพาลูกไปทวงสิทธ์ิ คุณก็ วางใจเถอะคะ่ ฉนั ไมท่ ำ� อยา่ งนนั้ แน่ ถา้ ฉนั สนิ้ คดิ และสน้ิ ไรไ้ มต้ อกขนาดนนั้ ฉนั คงรวยไปแล้ว เพราะผู้ชายทข่ี ้นึ เตยี งกับฉันทกุ คนรวยมาก” เขาชะงักเลก็ น้อย จ้องมองเธออย่างพินิจ ครู่หน่ึงกถ็ อนใจเบาๆ ลลษิ าเหลอื บมองนาฬิกาบนผนังร้าน แล้ววางเงินค่ากาแฟท่ยี ังไม่ได้ ดื่มลงบนโต๊ะ “หมดเวลาแล้วค่ะ ฉันต้องไปแล้ว” เขาพยกั หน้า สีหน้าแววตายงั คงครุ่นคิด ลลษิ าจึงรบี ลุกขึน้ เดินออก

36 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม จากร้านไปด้วยใจที่เต้นระทึกราวกับมีเสียงกลองหลายใบดงั รัวอยู่ในอก พอออกมาทถ่ี นน ลลษิ ากร็ บี วง่ิ กลบั บา้ นอย่างรวดเรว็ ราวกบั เพงิ่ เจอ เร่ืองสยองขวัญมา ทิ้งให้ผู้ชายคนน้ันจมอยู่ในห้วงความคิดอันสับสนจาก คำ� พูดโกหกของเธอเพียงลำ� พงั คฑาวุธนั่งอ้ึงในร้านกาแฟอยู่นานหลังจากลลิษาออกไปแล้ว เขา รสู้ กึ สบั สนไมน่ อ้ ย เพราะจำ� ไดว้ า่ เธอยงั บรสิ ทุ ธอ์ิ ยกู่ อ่ นทเ่ี ขาจะทำ� ลายความ บริสุทธ์ินั้นด้วยตัวเอง สิ่งท่ีท�ำให้ไม่แน่ใจก็คือ เขาเมามากจนจ�ำไม่ได้ว่า มีสักคร้ังหรือไม่ที่ไม่ได้ป้องกัน จึงไม่อาจแน่ใจได้ว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของ เขาจรงิ ๆ แต่นั่งคิดว้าวุ่นอยู่อย่างน้ีคงหาค�ำตอบไม่ได้ ชายหนุ่มจึงลุกข้ึนเดิน ไปจ่ายค่ากาแฟแล้วออกจากร้านไปข้ึนรถมาเซราติสีด�ำคันหรู และขับไป ท่ที ำ� งานทนั ที ดี. เค. กรุ๊ป ยังคงวุ่นวายเหมือนเช่นทุกวัน พนักงานทุกคนท�ำงาน กันอย่างขะมักเขม้นจนไม่มีเวลาเงยหน้ามาคุยกัน แต่พวกเขาก็ยังมีเวลา หันมาค้อมค�ำนับเขาในทุกย่างก้าวท่ีเขาเดินผ่านไป จนเม่ือถึงห้องท�ำงาน นนั่ แหละ ความเงยี บสงบจงึ กลบั มาเยอื นเขาอกี ครงั้ พรอ้ มกบั ความคดิ ค�ำนงึ ถงึ เร่ืองกวนใจในเช้านี้ รองประธานกรรมการหนุ่มน่ังลงหลังโต๊ะท�ำงานตัวใหญ่ หยิบแฟ้ม ประวตั เิ ฌอรลิ นี บารข์ น้ึ มาเปดิ ดแู ลว้ ถอนใจ เพราะขอ้ มลู เกยี่ วกบั ลลษิ าและ ลูกที่ทีมของกิตติศักดิ์หามามันช่างน้อยเหลือเกิน เนื่องจากส่วนใหญ่เป็น เร่ืองเกี่ยวกับท่ีตั้งของร้าน ขนาดพ้ืนที่ รวมไปถึงสถานะทางการเงินท่ีดู เหมือนจะไม่ได้มีก�ำไรมากพอจะร่�ำรวยอะไร แต่ก็คงพอที่จะท�ำให้เด็กชาย คนน้นั ได้เรียนโรงเรียนเอกชนดีๆ แบบน้นั ได้ ผู้หญิงคนน้ีบริหารจัดการทุกอย่างได้ดีมาก ท่าทางสงบน่ิงของเธอ เวลาคุยกับเขาก็น่าสนใจไม่น้อย ถ้าได้มาเป็นทีมงาน บริษัทของเขาคง

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 37 ประสบปัญหาน้อยกว่าน้ี และน่าจะไร้อุปสรรคส�ำหรับโครงการเดอะไททัน ด้วย ‘ไม่ได้มีแค่คณุ ทฉี่ ันออกไปด้วย’ ประโยคนน้ั ทำ� ใหเ้ ขาปวดใจชอบกล เธอเปน็ สาวใจแตกอยา่ งนนั้ หรอื หรือเป็นเพราะเขากนั ทที่ ำ� ให้เธอใจแตกขนาดนัน้ ‘ฉนั แนใ่ จวา่ ปอ้ งกนั ทกุ ครง้ั เวลาออกไปกบั แขก คนเดยี วทฉ่ี นั ไมเ่ คย ป้องกันคือพ่อของเด็กคนนน้ั และเขาก็ตายไปแล้ว เดก็ คนน้นั ไม่เก่ียวกับ คุณ’ ใครกนั นะทเี่ ปน็ พอ่ ของเดก็ คนนน้ั ใหต้ ายสิ ทำ� ไมเขาถงึ รสู้ กึ หงดุ หงดิ กับผู้หญิงปล่อยเน้ือปล่อยตัวคนนน้ั อย่างนี้นะ คฑาวุธนิ่งคิดอยู่สักพัก ก่อนจะยกหูโทรศัพท์ขึ้นแล้วต่อสายไปหา เจ้าของแฟ้ม ซ่ึงเป็นกรรมการผู้จัดการสายงานสรรหาท่ดี นิ วัยส่สี บิ ปี “ผมเองนะครบั คณุ กติ ตศิ กั ดิ์ ผมอยากไดป้ ระวตั เิ จา้ ของเฌอรลิ นี บาร์ เพ่ิมอกี สักหน่อย ช่วยจัดการให้หน่อยได้ไหมครบั ” “ได้ครบั เดี๋ยวผมจะรบี จดั การให้เลยนะครับ” “ขอบคณุ มาก” เขาเอ่ยเสยี งเข้มแล้ววางสายไป จากนน้ั ก็หมนุ เก้าอ้ี หนั ไปหาแสงแดดยามเชา้ ทสี่ อ่ งผา่ นแผงกระจกบานใหญเ่ ขา้ มาดว้ ยหวั สมอง ทป่ี ั่นป่วน กติ ตศิ กั ดว์ิ างหโู ทรศพั ทล์ งก่อนจะถอนใจด้วยความว้าวนุ่ เพราะ ตั้งแต่มาท�ำงานที่นี่เม่ือสิบปีที่แล้ว เขาไม่เคยท�ำงานพลาดเลย หน�ำซ้�ำยัง ไม่เคยพบเจ้าของท่ีดินคนไหนที่ดื้อดึงและไม่เห็นแก่เงินซ่ึงบริษัทสามารถ ประเคนให้อย่างมากมาย เหมือนอย่างผู้หญงิ คนท่เี จ้านายต้องการรู้ประวตั ิ อย่างละเอยี ดคนน้เี ลย “มอี ะไรหรอื เปล่าครบั ท่าน” รัชเดช ลกู น้องคนสนิทถาม ชายหนุ่มคนนี้อายุรุ่นราวคราวเดียวกับท่านรองประธานกรรมการ

38 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม ใหญ่ ใบหน้าคมคายดูเจ้าส�ำอาง แต่ก็ท�ำงานเก่งใช้ได้ทีเดียว เขาจึงดึงมา เป็นมือขวา คอยเป็นมอื เป็นเท้าให้ในเรอื่ งหยุมหยิมต่างๆ “ท่านรองฯ สงั่ ให้สืบประวัติเจ้าของเฌอริลีนบาร์น่ะสิ” “คนทไ่ี ม่ยอมขายท่ใี ห้เราหรือครบั ” “ใช่” กิตติศกั ดิพ์ ยักหน้า “นายไปจดั การให้ฉนั ทีนะ” “ไดค้ รบั ” รชั เดชคอ้ มศรี ษะนอ้ มรบั “วา่ แตม่ นั จะไมส่ ง่ ผลกระทบตอ่ ฝ่ายเราหรอื ครบั ถ้าท่านรองฯ ลงมาทำ� เรือ่ งนเี้ อง” “ก็คงเสยี เครดิตไปโขละ” กรรมการผู้จัดการหนุ่มใหญ่ถอนใจ “ง้ันระหว่างที่หาข้อมูลเก่ียวกับผู้หญิงคนนั้น เราลองหาวิธีท�ำให้ แม่น่นั ขายทีใ่ ห้เราดีไหมครบั ” “นายหมายความว่ายังไง” กติ ติศักด์หิ ร่ีตามองลกู น้องคนสนิท “ท่านจ�ำเคสไอ้แก่ทโ่ี ครงการเดอะวันได้ไหมครับ” “ทีม่ นั ไม่ยอมขายทีด่ ินให้เราเมอ่ื ปีก่อนน่ะหรอื ” “ครบั ” รชั เดชพยกั หนา้ “ลกู ๆ ยอมหมด เหลอื มนั คนเดยี วทไ่ี มย่ อม ขาย หลังจากนั้นไอ้แก่น่ันก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต พอเสร็จงานศพมัน ลูกๆ ของมนั ก็เลยเอาที่ดนิ มาขายให้เรา” กิตติศักดิน์ ่งิ คิดแล้วถอนใจ “ฉนั ยังไม่อยากให้วุ่นวายขนาดนนั้ คดี ไอ้แก่น่ันกว่าจะปิดได้ก็เสียเวลาไปมากโข ขืนเกิดซ้�ำข้ึนมาอีกต�ำรวจอาจ สงสยั ได้” “งั้นกเ็ อาแค่เบาะๆ ดูท่าทไี ปก่อนดีไหมครบั ผู้หญงิ ตัวคนเดยี วอาจ กลัวจนรบี ขายทใ่ี ห้เรากไ็ ด้นะครับ” “อมื ...แต่อย่าให้ถงึ ตายเหมือนไอ้แก่นน่ั ล่ะ” กิตตศิ ักด์ยิ ำ�้ “ไว้ใจเถอะครบั ยงั มีอีกหลายวิธนี อกจากความตายท่จี ะช่วยเราได้” “ฉันกห็ วังว่ามนั จะไม่ถงึ ขน้ั ที่ต้องใช้วธิ เี ดยี วกับไอ้แก่ดื้อดงึ นัน่ นะ” “ครับ” รัชเดชตอบรับด้วยสีหน้าและรอยย้ิมเห้ียมเกรยี ม

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 39 ทุกครั้งหลังจากไปส่งลูกชายเข้าโรงเรียน ลลิษาจะกลับมานอน และหลบั ปุ๋ยในเวลาอนั รวดเร็ว แต่วันน้กี ลบั ไม่เหมือนเดมิ เพราะเธอแทบ ข่มตาหลับไม่ลงด้วยซ้�ำ “ให้ตายเถอะ” หญิงสาวถอนใจแล้วลุกจากเตียง เดินไปที่ครัวแล้วรินนมอุ่นๆ มา ดืม่ หวังให้กรดอะมิโนอย่างทริปโตเฟนทม่ี ีอยู่ในนมช่วยให้เธอหลับง่ายขนึ้ แต่ก็ไม่ส�ำเรจ็ แนน่ อนวา่ การดม่ื นมไมใ่ ชก่ ารแกป้ ญั หาทต่ี รงจดุ นกั เนอื่ งจากสาเหตุ จรงิ ๆ เปน็ เพราะผชู้ ายคนนนั้ ตา่ งหากทจี่ ๆู่ กก็ ลบั เขา้ มาในชวี ติ เธอ ความคดิ ต่างๆ ทเี่ วยี นวนอยู่ในหวั ทำ� ให้สมองของเธอตนื่ ตัวอยู่ตลอดเวลา ‘นายกลบั มาสนใจฉันทำ� ไมอีก หลงั จากหายหัวไปต้งั เจ็ดปี’ แล้วดันมาถามเร่ืองลูกอกี ให้ตายสิ ลลิษาผินหน้าไปมองรูปลูกชายตรงหัวเตียงแล้วถอนใจเฮือกใหญ่ เพราะรสู้ กึ ผดิ ตอ่ เขาและพอ่ ของเขามากทโี่ กหกทกุ อยา่ งไปในเชา้ วนั นี้ แตจ่ ะ ให้ท�ำอย่างไรได้เล่า ในเมื่อเธอไม่รู้จดุ ประสงค์การมาถามหาความหลงั ของ เขาเลยสักนดิ มโี อกาสไมน่ อ้ ยทเ่ี ขาตอ้ งการลกู ของเขาไปเลยี้ ง ซง่ึ นนั่ เปน็ เรอื่ งทเ่ี ธอ ยอมรับไม่ได้แน่ เธอเลย้ี งลูกมาอย่างดีด้วยความรักใคร่ จนเขาเตบิ โตขึ้นมาเป็นทรี่ ัก ของคนอนื่ จๆู่ เขาจะมาชบุ มอื เปิบ เอาลูกไปจากอ้อมอกเธอ แล้วเอาไปให้ ภรรยาท่ีไม่สามารถมีลูกด้วยกันได้เลี้ยงเหมือนในละครโทรทัศน์อย่างนั้น หรือ ไม่มที างเสยี หรอก แค่คิดว่าลกู จะต้องเผชิญกับแม่เลีย้ งใจร้ายและคณุ ย่าใจยกั ษ์ แถม พ่อยงั เข้าข้างฝ่ายนัน้ อกี เธอก็สงสารลูกจนแทบจะร้องไห้แล้ว

40 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม “ฮัดเช้ย!” จๆู่ คฑาวธุ กจ็ ามออกมาดงั ลน่ั ทงั้ ๆ ทไี่ มไ่ ดม้ อี าการปว่ ยมาก่อน ดที ่ี ท่ีนเ่ี ป็นห้องท�ำงานส่วนตวั ไม่มใี ครเห็น ไม่อย่างน้ันคงเสียหน้าแย่ “ใครนนิ ทาหรอื เปลา่ นะ” ชายหนมุ่ สา่ ยหนา้ แลว้ กม้ ลงอา่ นเอกสารตอ่ แต่ยังไม่ทันไรโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นเป็นเสียงที่เขาต้ังไว้ส�ำหรับคนใน ครอบครวั คฑาวธุ รบี หยบิ โทรศพั ทม์ ารบั แลว้ กรอกเสยี งไปดว้ ยความดใี จ “สวสั ดี ครบั แม่ กำ� ลงั คิดถึงอยู่พอดเี ชียว” “ปากหวานนะลูก” ปลายสายหัวเราะคิกคัก “เปิดวิดีโอคอลสิ แม่ จะได้เหน็ หน้า” “รอเดี๋ยวนะครับ” เขารีบวางโทรศัพท์ลงบนแท่นวาง แล้วกดปุ่มเปล่ียนโหมดให้เป็น วิดีโอคอล ใบหน้าของบดิ าและมารดาจึงปรากฏข้นึ มาบนหน้าจอ “เป็นไงเจ้าวุธ กจิ การของฉันทเี่ มืองไทย” ผู้เป็นพ่อถาม “เรียบร้อยดีครับ มีปัญหาจุกจิกนิดหน่อย แต่ผมจัดการได้ครับ” ชายหนุ่มตอบ “แล้วโครงการยักษ์ของเราที่แคลิฟอร์เนียเป็นอย่างไรบ้าง ครับพ่อ” “ก็ดี ราบรน่ื ด”ี “สองคนน้ีนี่ เจอหน้ากันก็คุยแต่เร่ืองงาน” ผู้เป็นแม่ค้อนใส่ทั้งสามี และลกู “เลิกคยุ ได้แล้ว แม่ละคดิ ถึงลกู จะแย่ นกี่ ็บ่นกับพ่อเขาทกุ วันเลย นะ” “มนิ ่าล่ะ...” คฑาวุธหวั เราะ “มนิ ่าอะไร” มารดาย้อนถาม “มนิ ่าเมอ่ื ครู่ผมถงึ ได้จาม ทแ่ี ท้แม่นี่เองท่ีนนิ ทาผมกับพ่อ” “เหลวไหล ถ้าแม่เขาศกั ดส์ิ ทิ ธอ์ิ ย่างนน้ั ป่านนแ้ี กจมกู แหกไปแล้ว” “ท�ำไมล่ะครับพ่อ”

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 41 “ก็แม่แกบ่นเรอ่ื งแกให้พ่อฟังทุกๆ ห้านาทนี ่ะสิ” “น่คี ณุ ” ผู้เป็นแม่หนั ไปฟาดต้นแขนสามแี รงๆ “อย่ามาว่าฉนั นะ ก็ ฉนั คิดถงึ ลูกน”ี่ “กม็ นั จรงิ นนี่ า โดยเฉพาะเรอ่ื งแฟน แมแ่ กนบี่ น่ เปน็ หมกี นิ ผง้ึ เลยละ” “สามสิบแล้วนี่คะ จะไม่ให้ฉันห่วงได้ยังไงกันล่ะคุณ” มารดาเอ่ย กับบดิ าแล้วหันมายม้ิ ให้ลกู ชาย “แล้วตกลงหมายตาใครไว้หรือยังลูก ถ้ามี แม่จะได้รีบกลบั ไปสู่ขอตบแต่งให้” คฑาวธุ หวั เราะ “ยงั ไมม่ หี รอกครบั แม่ ท�ำแตง่ านอยา่ งเดยี ว เดย๋ี ววา่ จะไปจ้างพวกพรติ ตมี าแต่งงานด้วยสกั คน แม่จะได้สบายใจ ดีไหมครับ” “โอย๊ ...แมก่ เ็ คยเปน็ ลกู ชาวสวน ทำ� งานเปน็ ประชาสมั พนั ธห์ า้ งมากอ่ น เรือ่ งฐานะชาตติ ระกูล หน้าที่การงานส�ำหรบั แม่น่ะ มนั ไม่สำ� คญั อะไรหรอก ขอแค่ให้เป็นคนดี ขยันท�ำงาน รักครอบครัว และหมั่นดูแลลูกของแม่ แค่นั้นกพ็ อแล้ว” “ขอเยอะนะนั่น” ผู้เป็นพ่อแซว พอได้ยินค�ำพูดมารดา จู่ๆ คฑาวุธก็นึกถึงบาร์เทนเดอร์สาวขึ้นมา ดจู ากชวี ติ ประจ�ำวนั ของเธอ กด็ เู ปน็ คนขยนั และรกั ครอบครวั ดี เพราะทง้ั ท่ี เพิ่งกลับถึงบ้านเอาเกือบรุ่งสาง แต่ก็ยังตื่นเช้าไปส่งลูกที่โรงเรียน ไหนจะ เป็นบาร์เทนเดอร์ให้ร้านตัวเอง ซึ่งเจ้าของร้านไม่จำ� เป็นต้องลงไปท�ำเรื่อง พวกน้ัน แบบนไ้ี ม่เรยี กว่าขยัน รักครอบครวั อย่างไรไหว “คดิ อะไรอยู่หรอื ลูก ทำ� ไมเงยี บไป” คฑาวธุ สะดงุ้ เลก็ นอ้ ยกอ่ นจะเผยยมิ้ เจอ่ื นใหม้ ารดา “เรอื่ งงานนะ่ ครบั ไม่มีอะไรหรอก” “อย่าหกั โหมให้มากนะ” “ครับแม่” “เออ...เห็นยายวีบอกพ่อว่าจะกลับเมืองไทยอาทิตย์หน้า ลูกไปรับ ยายวีด้วยนะ”

42 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม “เอ.๋ ..นเี่ ลกิ ทำ� หอ้ งเสอ้ื แลว้ หรอื ครบั ยายนอ้ งสาวคนนี้ ไมเ่ หน็ บอกพี่ สักคำ� ” “กค็ งเกรงใจนนั่ แหละ ยายวมี นั ขเ้ี กรงใจคนอยแู่ ลว้ นกี่ ร็ ำ�่ รำ่� วา่ อยาก ย้ายมาเปิดห้องเสอ้ื ท่ีเมอื งไทยแทน ยังไงกช็ ่วยดใู ห้หน่อยนะ” “ได้ครับพ่อ น้องสาวคนเดียว ผมไม่ปล่อยให้ล�ำบากหรอกครับ” คฑาวธุ รบั ปาก “ง้ันผมขอตัวท�ำงานก่อนนะครับ เอาไว้ว่างๆ จะโทร. หา” “ดูแลตัวเองดีๆ นะลูก” ผู้เป็นแม่เอ่ยด้วยความเป็นห่วง ส่วนพ่อ กย็ ิ้มและพยกั หน้า จากน้ันต่างฝ่ายต่างกห็ ยุดการติดต่อกนั คฑาวุธเอนหลงั พงิ พนักอย่างคิดคำ� นงึ เพราะช่างน่าแปลกเหลือเกนิ ท่เี ขาคิดถงึ อนาคตกบั ลลษิ าหลังจากมารดาถามไถ่เรื่องการแต่งงาน ให้ตายส.ิ ..เธอจ�ำเขาแทบไม่ได้ด้วยซำ�้ ถ้าเป็นอย่างท่ีเธอพูดจริง คืนนั้นคงเป็นคืนที่ไม่มีอะไรน่าจดจำ� เลย ส�ำหรับลลิษา เหมือนที่เขาไม่เคยจ�ำเร่ืองบนเตียงของผู้หญิงคนอ่ืนเลย นอกจากเธอ ทั้งๆ ที่เขาออกจะม่ันอกม่ันใจมากว่า ตัวเองสามารถท�ำให้ ผู้หญิงผ่านไปถึงจุดสุดยอดได้ชนิดท่ีเรียกได้ว่าพวกเธอเหล่านั้นไม่เคย พานพบมาก่อน ลลษิ าตนื่ ขนึ้ มาในตอนบา่ ย หลงั จากอาบนำ�้ แตง่ ตวั และรบั ประทาน อาหารกลางวนั แลว้ เธอกป็ ดั กวาดเชด็ ถบู า้ น กอ่ นจะออกไปรบั ลกู กลบั จาก โรงเรยี น และพาไปยงั เฌอรลิ นี บาร์ รอให้ดวงใจกลบั จากมหาวทิ ยาลยั แลว้ มารับลูกชายของเธอกลบั บ้าน “ทำ� งานทกุ วนั แบบนี้ ไมอ่ ยากหยดุ พาลกู ไปเทย่ี วบา้ งหรอื ครบั พโี่ รส” วายุ บาร์เทนเดอร์อีกคนถามขณะใช้ผ้าสะอาดเช็ดถูถ้วยแก้วท่ีวาง เรยี งกนั อยู่บนโต๊ะ เขาเป็นหนุ่มน้อยวยั ยส่ี ิบสามปีที่มฝี ีมือการชงเคร่อื งดื่ม อย่างหาตัวจบั ได้ยากทเี ดียว “ไปแล้วใครจะดูแลร้านล่ะ”

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 43 “ผมไงพ”ี่ “นายอะนะ” หญงิ สาวหันไปมองคนพดู ด้วยแววตาไม่เชื่อถือนัก “โธ่ พ่ี ตอนลกู พไ่ี ม่สบายต้องรบี กลับบ้านไปรบั ไปหาหมอ ผมก็อยู่ ดแู ลรา้ นใหพ้ ต่ี งั้ หลายครงั้ ยายจอย ยายแจนกอ็ ยู่ แถมมกี ารด์ ลำ�่ บกึ้ เหมอื น ดเวน จอห์นสนั อย่างลุงชาตรีอีก พ่ีไม่ต้องห่วงหรอกน่า” จริงอยู่ท่ีทั้งจอยและแจนเป็นพนักงานเสิร์ฟท่ีขยันขันแข็ง ท�ำให้ เบาแรงไปเยอะ ส่วนลุงชาตรีผู้มีหุ่นและใบหน้าเหมือนดาราฮอลลีวดู ชือ่ ดงั ก็สามารถจัดการทุกปัญหาเกี่ยวกับลูกค้าจอมป่วนและเด็กอายุไม่ถึงท่ีแอบ เข้ามาในร้านได้เป็นอย่างดี แต่ถึงอย่างนั้น ถ้าจะให้ทิ้งงานไปท้ังวันทั้งคืน เธอกอ็ ดเป็นห่วงไม่ได้ “เอาไว้จะลองคิดดูก็แล้วกนั ” “น่ี ผมมบี ตั รเทย่ี วดรมี เวลิ ดฟ์ รอี ยสู่ ามใบ พสี่ นใจพาลกู ไปเทยี่ วไหม ล่ะ ของพ่ีกับลูกสองใบ อกี ใบก็ให้ดวงใจไปช่วยดแู ลด้วย” ลลิษาหันไปเหล่มองชายหนุ่ม “น่ีนายท�ำไมถึงคะยั้นคะยอให้พี่ หยุดงานนกั นะ วางแผนจะฮบุ ร้านหรือเปล่าเนี่ย” วายุหวั เราะล่ัน “ฮุบร้าน...คดิ ได้ไงอะพ”ี่ “จะไปรู้เรอะ อยู่ดีๆ ก็อยากให้หยดุ ” “กผ็ มเหน็ พที่ ำ� งานทกุ วนั ไมไ่ ดพ้ กั ผมกบั คนอน่ื ๆ ยงั ไดพ้ กั คนละวนั เลยอยากให้พี่ได้ผ่อนคลายบ้างส”ิ “แน่นะ” เธอถามยำ�้ “แน่สิ ก็ผมรักพ่นี ่”ี ยงั ไม่ทันขาดค�ำ ฝ่ามือพิฆาตก็ฟาดเปรยี้ งลงบนกบาลชายหนุ่ม “เดี๋ยวเหอะ บอกว่าอย่าเซ้าซ้เี รื่องนี้ พ่ีไม่ชอบกินเด็ก” วายหุ วั เราะกลบเกล่ือน “ผมพดู เล่นน่า พก่ี ็จริงจังไปได้” “ไม่รู้แหละ ขืนพูดอกี เจอไล่ออกแน่” “ครบั พ”่ี วายลุ ากเสยี งยาวแลว้ รบี ปลกี ตวั น�ำถว้ ยแกว้ ทเ่ี ชด็ แลว้ ไปไว้

44 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม บนชั้นวาง ลลษิ ามองตามไปอยา่ งนกึ กงั วลใจ เพราะดเู หมอื นวายจุ ะยงั ไมล่ ม้ เลกิ ความคิดท่ีจะจีบเธออยู่ดี แม้ว่าเธอจะบอกเขาไปหลายครั้งว่ามันไม่มีทาง เป็นไปได้ก็ตาม หลังจากร้านเปิด ไม่นานลูกค้ากเ็ ข้ามาจนเตม็ ร้าน เพราะต่างติดใจ ในฝีมอื การชงเคร่ืองด่ืมของลลษิ ากับวายุ รวมไปถงึ การบริการทีอ่ ่อนหวาน ของจอยกับแจนก็ท�ำให้ลกู ค้าหนุ่มๆ หลายคนตดิ ใจจนกลายเป็นขาประจำ� ไป เฌอริลีนบาร์มีผู้คนเข้ามาใช้บริการหนาตาแทบทุกวัน ย่ิงเป็นคืน วันศุกร์และเสาร์ด้วยแล้วจะมีคนมายืนต่อแถวรอเข้าร้านกันยาวทีเดียว และคำ�่ คนื นีก้ ็เช่นกนั “พโ่ี รส ดนู นั่ สิ” วายสุ ะกิดเธอ “ใคร” “คณุ ภาคนิ ยทู เู บอรช์ อ่ื ดงั ทต่ี ระเวนดมื่ ไปทวั่ ทกุ สารทศิ แลว้ รวี วิ ทาง ช่องยูทิวบ์ของเขาไงล่ะ คนติดตามต้ังส่ีห้าแสนเชยี วนะ” “มาร์ตินีบนโต๊ะนัน้ ใครผสม” “พี่ไง” เขาหันมามองเธอ “ตายจรงิ จะถกู ปากไหมหนอ” ลลิษาเอ่ยด้วยความกังวล เพราะถ้า ไม่ถูกใจยูทูเบอร์ช่ือก้องขนาดน้ี มหี วังโดนวจิ ารณ์จนคนไม่เข้าร้านแน่ๆ “กรดี๊ !” แต่แล้วเสยี งร้องของหญงิ สาวคนหน่งึ กด็ งั แทรกเสยี งเพลงขนึ้ เสยี ง ของเธอเรียกสายตาทุกคู่ให้หันไปมอง ไม่เว้นแม้แต่ลลิษาทหี่ ันไปมองด้วย ความตกใจว่าท�ำไมผู้หญิงคนนั้นถงึ ได้ส่งเสียงดังขนาดน้นั

๓ ทนั ทที ไ่ี ดย้ นิ เสยี งกรดี รอ้ ง ลลษิ ากร็ บี ออกจากหลงั เคานเ์ ตอรแ์ ลว้ ปราดไปยังโต๊ะที่เกิดเหตุทันที พบว่ามีลูกค้ากลุ่มหน่ึงก�ำลังเอะอะกันอยู่ โดยมหี ญงิ ร่างบางสวมกระโปรงสน้ั เต่อยนื โวยวายเป็นแกนน�ำ “เกดิ อะไรข้ึนคะ” เจ้าของร้านถามอย่างสภุ าพ หญงิ คนนน้ั เมอ่ื เหน็ เธอสวมชดุ บารเ์ ทนเดอรก์ ร็ บี ยกแกว้ คอ็ กเทลขน้ึ ให้เธอดู “นีม่ นั อะไรกัน ขนอะไรหยิกๆ หยอ็ งๆ เข้าไปอยู่ในแก้วของฉนั ได้ยงั ไง เธอเป็นคนชงมาร์การิตาแก้วน้ีใช่ไหม” “ใช่ค่ะ ฉนั ชงเองกับมือ” “แยม่ าก สกปรก นคี่ งเขา้ หอ้ งนำ�้ แลว้ ไมล่ า้ งมอื มาชงมารก์ ารติ าใหฉ้ นั ใชไ่ หม” หญงิ คนนนั้ กลา่ วหาเธออยา่ งกราดเกรยี้ ว แลว้ สาดคอ็ กเทลแกว้ นนั้ ใส่ลลษิ าเตม็ หน้า “น่ีมันเกินไปแล้วนะ” วายุโพล่งขึ้นด้วยความโกรธท่ีเห็นคนที่ตนรัก ถกู ท�ำร้ายต่อหน้า แต่เมอื่ เขาจะเข้าไปเอาเรอ่ื ง ลลิษากลับกันไว้เสียก่อน “กลบั ไปทบ่ี าร์ เรอ่ื งนพ้ี จี่ ัดการเอง” ลลษิ าเอ่ยเสียงเข้มแล้วออกแรง

46 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม ดันร่างหนาให้ถอยกลับไป ก่อนจะหันไปค้อมศีรษะให้ลูกค้าผู้กราดเกรี้ยว “ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันสะเพร่าเอง เอาเป็นว่าเครือ่ งด่ืมกับอาหารมือ้ นี้ ฉันจะไม่คิดเงินเพื่อเป็นการไถ่โทษดไี หมคะ” “แหวะ ใครจะไปกนิ ต่อ” อีกฝ่ายยังคงโวยวายเสียงดงั ล่ันร้าน “ไม่รู้ แก้วอนื่ กบั อาหารจะมีอะไรสกปรกๆ ตดิ มาอกี ไหม” “ง้ันก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ” เจ้าของร้านสาวค้อมศรี ษะอกี ครง้ั “เสยี ดายนะ ตกแตง่ รา้ นกส็ วย บรรยากาศกด็ ี แตส่ กปรก อ.ี๋ ..ตอ่ ไป ฉันจะไม่มาเหยยี บร้านนอี้ กี แล้ว” “ขอโทษด้วยค่ะ” ลลิษาค้อมศีรษะอีกครั้งท้ังท่ีรู้ว่าตัวเองไม่ผิด เพราะเธอม่ันใจใน ความสะอาดของร้านมาก และเธอกล็ ้างมอื ทุกคร้ังหลังจากเข้าห้องนำ้� เป็น ไปไม่ได้เลยท่ีจะมีอะไรเข้าไปอยู่ในแก้วมาร์การิตาน่ัน แต่เธอก็ต้องจ�ำใจ ยอมรับผิดเพ่อื แก้สถานการณ์เฉพาะหน้าไปก่อน ระหว่างนั้นเองลูกค้าอีกหลายโต๊ะก็พากันยกแก้วเคร่ืองด่ืมขึ้นมา ส�ำรวจ บางคนก็ใช้ส้อมเขย่ี อาหารในจานดูอย่างไม่ม่ันใจนกั ลลิษาเหลอื บ มองไปท่ัวอย่างใจแป้ว และยิ่งเป็นกังวลมากข้ึนเมื่อเห็นสายตาของภาคิน ยูทเู บอร์เครอื่ งด่มื ผู้มชี ือ่ เสยี งซึง่ นงั่ กอดอกจ้องเธอกบั คู่กรณเี ขมง็ “ไป พวกเราไปร้านอ่ืนกันดีกว่า” ลูกค้าสาวยังคงเสียงดังล่ันร้าน ก่อนจะเดนิ นำ� ผองเพ่ือนตรงไปที่ประตู ทว่าคนกลุ่มน้ันกลับต้องชะงักเมื่อจู่ๆ มีชายร่างใหญ่ยื่นมือมาคว้า แขนของลูกค้าสาวและหยดุ ไม่ให้เธอเดนิ ไปถึงประตไู ด้ “คณุ วธุ ” ลลษิ าเบกิ ตากวา้ งเมอ่ื เหน็ ใบหนา้ ชายหนมุ่ คนนนั้ เขา้ เตม็ ตา “ไอ้บ้า มาจบั แขนฉนั ท�ำไม ปล่อยนะ คดิ จะลวนลามเรอะ ถ้าเมาก็ กลับไปนอนบ้านไป๊” “คุณยงั ไปไหนไม่ได้” คฑาวธุ เอ่ยด้วยนำ้� เสียงราบเรียบ “ท�ำไม” หญิงสาวถามอย่างกราดเกรยี้ ว

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 47 “เฮ้ย! มึงเป็นใครวะ ปล่อยแขนเพ่ือนกูเด๋ียวนี้นะโว้ย” ชายหนุ่ม อีกคนเอ่ยอย่างเอาเรื่อง แม้จะตวั เลก็ กว่าแต่กค็ งถือว่าพวกมาก จึงไม่เกรง กลวั อะไร “พวกคณุ รว่ มกนั ฉอ้ โกง หวงั กนิ ฟรี ท�ำใหร้ า้ นเสอื่ มเสยี ชอื่ เสยี ง ตาม ประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๓๔๑ ถ้าเจ้าของร้านเอาเรื่อง พวกคุณจะ ถูกลงโทษจ�ำคุกไม่เกินสามปี ปรับไม่เกินหกหม่ืนบาท หน�ำซ�้ำยังท�ำร้าย รา่ งกายเจา้ ของรา้ นดว้ ยการสาดเครอื่ งดม่ื ใสห่ นา้ อกี เหตผุ ลแคน่ พี้ อจะทำ� ให้ ผมหยดุ พวกคณุ ได้หรอื ยงั ” ลูกค้ากลุ่มน้ันชะงักไปทันทีเม่ือเจอคนที่ดูเหมือนจะรู้กฎหมายอย่าง ทะลุปรโุ ปร่งแบบนี้ ต่างคนต่างมองหน้ากันเลิก่ ลก่ั ก่อนท่หี ญิงสาวหวั โจก จะตั้งสตไิ ด้ “แกกล่าวหาฉัน ไม่มีหลกั ฐาน ระวังจะโดนคกุ เหมอื นกัน” ชายหนุ่มย้ิมอย่างใจเย็น “บังเอิญผมเห็นคุณเอาเส้นขนมาใส่แก้ว มาร์การติ า แล้วยงั เอานวิ้ จุ่มลงไปคนเคร่อื งดืม่ ในแก้วนนั่ อีก” “บ้าไปแล้ว ใครมันจะทำ� อย่างน้ัน อย่ามาใส่ร้ายกันนะ มีหลักฐาน อะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร แต่กลับชี้ไปทีก่ ล้องวงจรปิดซ่งึ หันหน้ากล้อง ไปท่โี ต๊ะของผู้หญงิ คนนัน้ เม่ือเห็นท่าไม่ดี ลลิษาจึงรีบปราดเข้าไปห้ามปราม “พอเถอะค่ะ คุณวธุ ฉันไม่อยากมเี ร่ือง” “ดะ...ได้ยนิ หรือยัง ปล่อยฉันนะไอ้บ้า” ลูกค้าสาวจอมโวยรีบสะบัด แขน แต่มือของชายหนุ่มกลบั แกร่งเกนิ กว่าจะสลดั พ้นโดยง่าย “คุณยงั ไปไหนไม่ได้” ชายหนุ่มคำ� ราม “ถงึ เจ้าของร้านจะไม่เอาเรือ่ ง แต่คณุ กค็ วรจ่ายเงินและขอโทษเธอ รวมทัง้ ลูกค้าคนอนื่ ๆ ด้วย ทีร่ บกวน บรรยากาศการน่งั ดื่ม” ฝา่ ยหญงิ อกึ อกั ไปครใู่ หญ่ กอ่ นจะหยบิ เงนิ ใหล้ ลษิ า เจา้ ของรา้ นสาว

48 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม รบั ไว้และยืนสงบนิง่ อย่างประนปี ระนอม “คณุ ควรขอโทษเจ้าของร้านกับลูกค้าคนอน่ื ๆ ด้วย” ชายหนุ่มย้�ำ หญิงสาวมีท่าทีกระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัด แต่ในท่ีสุดก็หันไป ค้อมศรี ษะให้ลลิษา แล้วเอ่ยขอโทษขอโพยเสยี งอ่อน จากนนั้ ก็ค้อมศรี ษะ ปลกๆ ไปรอบร้านพร้อมพดู ด้วยเสียงทีไ่ ม่ดงั เท่าตอนโวยวายเม่อื ครู่ “ฉันไปได้หรือยงั ” คฑาวุธหันไปถามลลิษาอย่างสุภาพ “ตกลงคุณไม่เอาเรื่องใช่ไหม ครบั ” “ค่ะ” หญงิ สาวตอบสนั้ ๆ ชายหนุ่มจึงปล่อยมือจากแขนที่เห็นได้ชัดว่าเป็นรอยจ�้ำจากการบีบ ของเขา กลุ่มลูกค้าขอกินฟรีรีบออกไปจากร้านอย่างรวดเร็วด้วยความ อับอาย พอเหตุการณ์สงบ ลูกค้าในร้านต่างก็ปรบมือให้ชายหนุ่มผู้เข้ามา คลค่ี ลายสถานการณ์กันเสยี งเกรียว คฑาวุธยกมือและย้ิมให้ทุกคน จากนั้นจึงหันมาทางลลิษาและจ้อง มองเหมอื นจะทวงคำ� ขอบคุณจากเธอ “ขอบคุณค่ะ” “ไม่เป็นไรครับ” เขาโบกมือ “แต่คุณไม่ควรยอมคนพวกน้งี ่ายๆ นะ เพราะนอกจากพวกมันจะได้ใจแล้ว ร้านของคณุ อาจเสอ่ื มเสยี ช่ือเสยี ง” ลลิษาเหลือบไปมองภาคินซึ่งกลับมาละเลียดดื่มจินมาร์ตินีของเขา อกี ครง้ั ด้วยสีหน้าพงึ ใจ “ฉนั กแ็ คแ่ กไ้ ขสถานการณเ์ ฉพาะหนา้ ไปกอ่ น เอาไวต้ รวจสอบแนช่ ดั แล้วค่อยจัดการอีกท”ี “งน้ั ผมขอโอลด์แฟช่ันสักแก้วเป็นค่าตอบแทนได้ไหมครับ” หญิงสาวยิ้มบางๆ แล้วผายมือไปยังเก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์บาร์ “เชิญ ค่ะ” เจ้าของร้านสาวรีบเดินเข้าไปหลงั เคาน์เตอร์ หยิบอปุ กรณ์ต่างๆ มา

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 49 ปรุงค็อกเทลรสเลิศให้เขาด้วยท่าทางทะมัดทะแมง จากนั้นก็วางมันลงบน กระดาษรองแก้ว แล้วย้ิมให้เขาอย่างท่พี นักงานควรทำ� ต่อลกู ค้า “ว่าแต่คุณเห็นผู้หญงิ คนน้นั ทำ� อย่างน้นั จริงหรือคะ” “ไม่เหน็ หรอกครบั ผมเพง่ิ เข้ามาตอนคณุ ผละจากบาร์ไปท่ีโต๊ะน้นั ” ลลษิ าตาโต “หมายความว่า...” “กลโกงง่ายๆ พวกน้ีผมว่าเจ้าของร้านที่เปิดมานานอย่างคุณก็คงรู้ แต่เพราะไม่อยากให้เกิดเร่ืองราวใหญ่โต เลยท�ำประนีประนอมไปก่อน จรงิ ไหม” “แต่ถ้าผู้หญงิ คนนน้ั ไม่ได้...” “อย่าบอกนะว่าคุณไม่ม่ันใจในความสะอาดของร้านตวั เอง” “เอ่อ...” “หรอื เส้นขนในแก้วนัน้ เป็นของคุณจรงิ ๆ” ลลิษาหน้าแดงก�่ำด้วยความอาย เม่ือเขาน�ำขนในที่ลับนั้นมาผูกโยง กับเธอ “มะ...ไม่ใช่นะคะ ฉันล้างมือทุกคร้ัง แล้ววันนี้ฉันก็ยังไม่ได้เข้า ห้องน�้ำเลยนะคะ” ชายหนุ่มหวั เราะเบาๆ กับท่าทางลกุ ลีล้ ุกลนของเธอ “เพราะผมม่ันใจในความสะอาดของร้านน้ี และผมก็คิดว่าคุณคง ไม่ท�ำอะไรสะเพร่าแบบน้ันแน่ ผมก็เลยบลัฟผู้หญิงคนนั้นไปอย่างนั้นเอง ซ่ึงบังเอญิ ผมคดิ ถูก” “ไม่บังเอิญหรอกครับ” วายุแทรกข้ึนหลังจากเปิดประตูออกมาจาก หลังร้าน “หลงั จากคณุ บอก ผมก็เข้าไปเปิดดูโทรทัศน์วงจรปิด เหน็ แม่น่ัน ล้วงมือเข้าไปใต้กระโปรงแล้วดึงเส้นขนออกมาใส่แก้วจริงๆ แถมยังใช้ นิว้ คนอย่างทีค่ ุณบอกด้วย อี๋...เล่นดึงกนั สดๆ แบบน้ี น่าขยะแขยงชะมัด” ลลษิ าฟงั แลว้ กห็ นั ไปคอ้ มศรี ษะใหเ้ ขา “งน้ั ตอ้ งขอบคณุ อกี ครงั้ นะคะ ที่มาช่วยไว้ได้ทัน ไม่งั้นร้านคงแย่ ท่าทางลูกค้าอีกหลายโต๊ะท�ำท่าว่าจะ เช็กบิลกลบั และคงไม่มาอกี เลย โดยเฉพาะ...”

50 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม ยังไม่ทันได้เอ่ยชื่อ คนที่ถูกพาดพิงก็เดินมายืนหน้าเคาน์เตอร์บาร์ ก่อนจะเอ่ยแนะนำ� ตัวและย่ืนนามบตั รให้ลลษิ าอย่างเป็นมติ ร “ผมชิมจินมาร์ตินีของคุณแล้ว รู้สึกรสชาติกลมกล่อมดีมาก แล้วก็ คดิ วา่ เครอ่ื งดม่ื อกี หลายชนดิ กน็ า่ จะดดี ว้ ย เลยอยากมาขอท�ำรายการแนะนำ� ร้านทีน่ ่ี ไม่ทราบว่าคุณสะดวกไหมครบั ” “ยนิ ดีค่ะ” หญิงสาวยมิ้ แป้น “งัน้ เอาไว้ผมจัดควิ แล้วจะให้เลขาฯ โทร. มานดั อีกทีนะครบั ” “ได้ค่ะ” หลังจากน้ันภาคินก็ออกจากร้านไป ทำ� เอาลลิษาถึงกับย้ิมหน้าบาน เพราะมีโอกาสได้โพรโมตร้านโดยไม่ต้องเสียค่าโฆษณาแพงๆ “เราจะดังแล้วนะพโี่ รส” วายุเอ่ยอย่างลงิ โลด แล้วยกมอื ข้นึ แปะมือ สาวเจ้าของร้าน “ดูเหมือนจะยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยนะครับ” คฑาวุธเอ่ย แทรกขึ้น “คงต้องขอบคุณคณุ มากๆ ค่ะ ไม่ได้คณุ เราคงเสียลกู ค้าและโอกาส โพรโมตร้านแบบประหยดั ไปแน่” “คุณจะรับอะไรอีกไหมครับ” วายุถามแทรกข้ึน “เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง จะชงให้สดุ ฝีมือเลยเพ่อื ตอบแทนทค่ี ุณช่วยร้านเราไว้” “ไมเ่ ปน็ ไรครบั แคโ่ อลดแ์ ฟชนั่ แกว้ นกี้ พ็ อแลว้ ” เขาบอกพรอ้ มชแู กว้ เครอื่ งดื่มขนึ้ ยังไม่ทนั ที่วายุจะพดู อะไรต่อ จอยก็น�ำออร์เดอร์จากลกู ค้ามาให้เขา บาร์เทนเดอร์หนุ่มจึงหันไปท�ำค็อกเทลให้ลูกค้าแทนด้วยท่าทางร่าเริงกว่า ปรกติ “อิจฉาเจ้าของไหมไทยแก้วน้ันจริงๆ คงได้ชิมค็อกเทลท่ีอร่อยเป็น พิเศษ เพราะคนชงอารมณ์ดี” “แล้วคุณล่ะคะ จะไม่รับค�ำขอบคุณจากบาร์เทนเดอร์อารมณ์ดีอีก

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 51 สกั แก้วหรอื คะ” “ไม่ครับ” เขาโบกมือ “แต่ถ้าคุณอยากตอบแทน ผมขอเป็นม้ือเช้า อร่อยๆ แถวโรงเรียนได้ไหมครบั ” “เอ่อ...” “ผมรวู้ า่ เราสองคนเรม่ิ ตน้ กนั ไมค่ อ่ ยดเี ทา่ ไร ซง่ึ นนั่ เปน็ ความผดิ ของ ผมเอง ฉะน้ันผมขอโอกาสแนะนำ� ตวั กบั คุณใหม่ ได้ไหมครับ” “อืม...” ลลิษาครางอย่างครุ่นคดิ อยู่ครู่หนง่ึ เพราะเธอไม่แน่ใจว่าจะ อนั ตรายไหมหากใกล้ชดิ เขามากกว่าน้ี ชวี ติ ของเธอกำ� ลงั ไปได้สวย มีงานดี มลี กู ทน่ี า่ รกั เธออาจเสยี ทกุ อยา่ งไปหมดกไ็ ดห้ ากเขาแทรกเขา้ มาในชวี ติ เธอ “งั้นก็ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณส�ำหรับโอลด์แฟชั่นแก้วนี้” คฑาวุธ ยกแกว้ ขนึ้ ดม่ื รวดเดยี วหมด แลว้ ทำ� ทา่ วา่ จะลกุ ขนึ้ แตก่ ลบั ตอ้ งชะงกั เพราะ ค�ำตอบของเธอเสยี ก่อน “กไ็ ด้ค่ะ พรุ่งน้เี ช้าฉนั จะรอคณุ หน้าโรงเรยี น” เขายม้ิ รอยย้มิ นัน้ เขย่าหัวใจเธอได้ไม่เคยเปลย่ี นแปลงเลยทเี ดียว “ผมไม่ไปสายแน่” หลังออกจากเฌอรลิ นี บาร์แล้ว คฑาวธุ กข็ บั รถสีดำ� คันโก้ของเขา กลบั บา้ นอยา่ งอารมณด์ ี แตเ่ มอ่ื รถไปจอดตดิ ไฟแดงทสี่ แ่ี ยกใหญ่ เขากร็ สู้ กึ หงดุ หงิดขนึ้ มาเม่อื นกึ ถึงใบหน้าถอดสขี องลลิษาตอนท่ีเกิดเร่อื ง รวมไปถงึ รอยยม้ิ อันเจิดจ้าของเธอหลงั จากเรื่องราวยตุ ิลงด้วยดี ท�ำไมเขาถงึ เข้าไปยุ่งเกีย่ ว ในฐานะรองประธานกรรมการดี. เค. กรุ๊ป ผู้รับผิดชอบโครงการ เดอะไททนั เขาควรดใี จทโ่ี อกาสนม้ี าถงึ เพราะนน่ั จะทำ� ใหบ้ ารเ์ ลก็ ๆ นน่ั เสยี ชื่อเสียง เขาเห็นหลายคนยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายคลิปเอาไว้ และมัน คงกลายเป็นไวรัลในโลกอินเทอร์เน็ตอย่างรวดเร็วแน่ๆ หากเขาไม่เข้าไป คลีค่ ลายสถานการณ์นน้ั เสยี ก่อน

52 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม เขาท�ำอย่างนน้ั ท�ำไม บาร์ท่ีเสื่อมเสียชื่อเสียงเพราะความสกปรกจะต้องประสบปัญหาแน่ และแน่นอนมันอาจเป็นปัญหาใหญ่เสียจนต้องท�ำให้ล้มเลิกกิจการ เพราะ โลกไซเบอร์ในปัจจุบันนี้โหดร้ายนกั นกั เลงคีย์บอร์ดสามารถท�ำขาวให้เป็น เทาได้ บางครั้งทำ� ไปถึงข้ันกลายเป็นสีดำ� สนิทชนิดท่ีเรียกว่าไม่มีวันล้างให้ กลบั เป็นขาวสะอาดอกี ครง้ั ในช่ัวพริบตา เม่ือถึงตอนนั้นลลิษาจะต้องขายที่ดินแปลงนั้นให้ดี. เค. กรุ๊ป แน่ๆ และอาจเปน็ การซอ้ื ขายทตี่ ำ�่ กวา่ ราคาทย่ี นื่ ไปตอนแรกดว้ ย แลว้ โครงการยกั ษ์ อย่างเดอะไททนั ก็จะหมดปัญหากวนใจไป “ให้ตายส”ิ คฑาวุธสบถพร้อมทุบฝ่ามือลงบนพวงมาลัยรถอย่างไม่สบอารมณ์ เขาไมค่ วรไปยงุ่ เลยดว้ ยซ้�ำ และควรปลอ่ ยใหร้ า้ นของเธอปดิ ตวั ลงอยา่ งสงบ จะได้เร่มิ ทำ� งานกันอย่างจริงๆ จงั ๆ เสยี ที คืนนั้นท้ังคืนคฑาวุธแทบนอนหลับไม่เต็มตา สมองของเขาครุ่นคิด วนเวียนอยู่แต่เร่ืองลลิษา และค้นหาค�ำตอบกับตัวเองว่าท�ำไมถึงช่วยเธอ ทุกอย่างดูสับสนไปหมด ทั้งความนึกคิดตอนนี้และความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้น เมื่อเจด็ ปีที่แล้ว รวมไปถึงรอยยิม้ และความน่ารกั ของเด็กชายคนนน้ั คนทอ่ี าจเป็นลูกของเขา ‘ฉนั แนใ่ จวา่ ปอ้ งกนั ทกุ ครงั้ เวลาออกไปกบั แขก คนเดยี วทฉ่ี นั ไมเ่ คย ป้องกนั คือพ่อของเด็กคนนน้ั และเขากต็ ายไปแล้ว เด็กคนนน้ั ไม่เกยี่ วกบั คุณ’ เสยี งของลลษิ าดงั แยง้ ขนึ้ มาในความคดิ เขา ทำ� ใหค้ ฑาวธุ ชกั ไมม่ น่ั ใจ ขน้ึ มาแล้วว่าส่ิงที่เขาคดิ เก่ยี วกบั เธอและเด็กคนน้ันจะเป็นเรอ่ื งทถี่ ูกต้อง คิ้วหนาของคฑาวุธขมวดมุ่นเม่ือคิดถึงทุกท่วงท่าของลลิษาบนเตียง ภาพผู้ชายมากหน้าหลายตากำ� ลังเรงิ รักกับเธอทำ� ให้เขาหงดุ หงิด เขาไม่อาจ จินตนาการถงึ พ่อของเดก็ คนนน้ั ได้ เพราะไม่รู้ว่าเป็นใคร

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 53 ผ้ชู ายคนนน้ั อาจเปน็ คนทเ่ี ขาร้จู กั ดี หรอื เป็นคนทเี่ ขาไม่มที างร้จู กั ไป ตลอดชีวิตเลยก็เป็นไปได้ ความคิดที่ฟุ้งข้ึนมาท�ำให้คฑาวุธไม่อาจทนนอนอยู่ได้ เขาลุกจาก เตยี งเดนิ ไปทห่ี อ้ งท�ำงาน ตอ้ งมอี ะไรบางอยา่ งดงึ ความสนใจของเขาออกจาก เรือ่ งน้ี และแน่นอนว่าไม่มอี ะไรจะได้ผลเท่าการท�ำงานอกี แล้ว เช้าวันต่อมา หลังจากซดกาแฟเข้าไปแก้วใหญ่ คฑาวุธก็ขับรถ ออกจากบ้านไปรอลลษิ ากับลกู ชายหน้าโรงเรียน พอเหน็ ท้งั คู่เดินจงู มือกัน มาและพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนิทสนม ก็อดจินตนาการไม่ได้ว่าตัวเอง กำ� ลังจูงมืออีกข้างของเดก็ คนนั้นด้วย น่าแปลกจริงๆ ท่ีเขารู้สึกรักเด็กคนนน้ั ตั้งแต่แรกเหน็ ทั้งๆ ท่เี รื่อง เด็กไม่เคยอยู่ในหัวสมองของเขาเลย แทบจะร�ำคาญด้วยซ้�ำถ้าเห็นเด็ก คนไหนส่งเสียงดังและไม่รู้จักเกรงอกเกรงใจคนอื่น พอมาเห็นภาพแบบนี้ เขาก็ยิง่ หลงรักเดก็ คนนน้ั มากขน้ึ อย่างห้ามใจไม่ได้ “ลกู คณุ ชือ่ อะไรครบั ” เขาถามลลิษาระหว่างรบั ประทานอาหารเช้าใน ร้านโจ๊กข้างร้านกาแฟคราวท่แี ล้ว เมื่อได้ยินค�ำถาม เธอมีท่าทีกระอักกระอ่วนเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็ ตอบเขาออกมาจนได้ “มนสั ค่ะ แกช่ือมนัส” คฑาวธุ พยกั หนา้ และคดิ วา่ เดก็ คนนคี้ งเปน็ ดวงใจของลลษิ า เธอจงึ ตั้งชอ่ื เขาว่ามนัส “เขาน่ารกั ดนี ะครบั ” “ค่ะ เป็นเดก็ ร่าเริงเข้ากับคนง่าย” “หน้าไม่ค่อยเหมอื นคณุ นะ คงเหมอื นพ่อละสิ” ลลษิ าชะงกั ใบหนา้ ออ่ นเยาวข์ องเธอซดี เผอื ดและมที า่ ทางลกุ ลล้ี กุ ลน ขึน้ มาทันที นัน่ ท�ำให้เขาสงสัยว่าเธอปิดบังอะไรเขาอยู่แน่ๆ

54 l รั ก ที่ เ ธ อ ลื ม “ค่ะ เขาเหมอื นพ่อ” ค�ำตอบนั้นท�ำให้ทั้งคู่ต่างเงียบกันไปพักใหญ่ ลลิษาเอาแต่ก้มหน้า ก้มตากินโจ๊ก ส่วนเขาก็จ้องมองเธอราวกับทำ� แล้วจะอ่านใจเธอได้ แต่ก็ ไม่พบคำ� ตอบอยู่ดี “หลังจากคนื นนั้ ชวี ิตคุณเป็นอย่างไรบ้างครับ” ลลษิ าชะงกั ช้อนในมอื ส่ันเล็กน้อย เธอไม่ยอมเงยหน้าขึน้ มา เขาจึง ไม่รู้ว่าเธอมปี ฏิกิรยิ าอย่างไรกับคำ� ถามท่เี ขาเพ่งิ ถามออกไป “คนื ทีฉ่ ันกบั คุณ...เอ่อ...ออกไปด้วยกนั หรือคะ” “ใช่ครบั ” “ฉนั กก็ ลบั มาทำ� งานตอ่ แล้วกอ็ อกไปกบั แขกอกี หลายคน เลยทำ� ให้ ฉนั จ�ำไม่ได้ว่าเคยมคี ุณอยู่ในรายชือ่ แขกพวกน้ันหรอื เปล่า” คฑาวธุ หรต่ี ามองเธออยา่ งมนั่ ใจวา่ เธอสรา้ งเรอ่ื งโกหกเขาแนๆ่ เพราะ วันที่เขากลับไปหาเธอท่ีเฌอริลีนบาร์ พนักงานบอกเขาว่าเธอไม่ได้ทำ� งาน ท่นี ัน่ แล้ว “แล้วแต่งงานตอนไหนครบั ” คราวนเี้ ธอเงยหน้าข้ึนมองเขาด้วยสีหน้าเครียดเข้มทีเดยี ว “ถามท�ำไมคะ” คฑาวุธยกั ไหล่ “ก็ไม่มอี ะไรครบั แค่ชวนคุยไปเรือ่ ยๆ ฐานะคนเคย รู้จกั กนั ” “แตฉ่ นั จำ� ไมไ่ ดว้ า่ เราเคยรจู้ กั กนั ตอ้ งขอโทษดว้ ยนะคะ บางเรอื่ งเปน็ เร่ืองส่วนตัว ฉนั ไม่สะดวกตอบ” “ขอโทษครบั ผมไม่ได้ต้งั ใจละลาบละล้วง” “ช่างมันเถอะค่ะ” ลลษิ าถอนใจเฮือก “ฉันแค่อยากบอกว่าฉนั จำ� คุณ ไม่ได้ แต่ถ้าคุณยืนยนั ว่าเคยออกไปกบั ฉัน แล้วจะมาเป็นเพ่ือนกนั ฉนั ก็ โอเค แต่ฉันคงคิดเลยเถิดไปกว่าน้ันไม่ได้ เพราะฉันไม่อยากทรยศคนที่ ฉนั รัก”

ซ่ อ น ก ลิ่ น l 55 “ทง้ั ท่ีเขาตายไปแล้วหรือครบั ” คว้ิ บางขมวดมนุ่ รมิ ฝปี ากอวบอม่ิ แดงจดั เมม้ แนน่ ราวกบั สะกดความ ไม่พอใจไว้ไม่ให้พลุ่งพล่านออกมา “เขาไม่เคยตายไปจากหัวใจของฉนั ค่ะ” ลลิษาตอบ ชายหนุ่มกัดฟันแน่น เพราะจู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บแปลบในอกขึ้นมาอย่าง บอกไม่ถกู กบั ค�ำพดู น้ัน ลลษิ าหลบุ ตาลงมองชามโจก๊ ของเขา “ฉนั มธี รุ ะตอ้ งไปทำ� ตอ่ เชญิ คณุ กนิ ต่อตามสบายนะคะ” พดู จบเธอกล็ กุ ขนึ้ เดนิ ไปจา่ ยเงนิ คา่ โจก๊ สองชาม แลว้ เดนิ ออกไปจาก ร้านโดยไม่เหลยี วกลับมามองเขาเลยแม้แต่วนิ าทีเดียว คฑาวธุ มองตามเธอไปจนลบั สายตาแลว้ ถอนหายใจเฮอื กใหญ่ เพราะ การสนทนาของเขากับเธอจบลงอย่างไม่สวยเท่าไรอกี ครัง้ หนง่ึ แล้ว “อะไรนะ ทา่ นรองฯ นะ่ หรอื ” กติ ตศิ กั ดขิ์ มวดควิ้ มนุ่ ถามรชั เดช ท่เี พง่ิ รายงานแผนการป่วนเฌอริลีนบาร์ท่จี บลงอย่างไม่สวยนกั “ดจู ากคลิปแล้วเป็นท่านรองฯ แน่ๆ ครบั ” ชายหนุ่มยืนยนั “ให้ตายสิ เดก็ นนั่ จะท�ำอย่างน้นั ทำ� ไม เห็นชัดๆ ว่าจะเป็นประโยชน์ ต่อเรา” “อนั นผี้ มกไ็ มแ่ นใ่ จครบั แตค่ นของเราบอกวา่ จๆู่ ทา่ นรองฯ กโ็ ผลไ่ ป แล้วก็จดั การเคลยี ร์เรือ่ งต่างๆ ด้วยตวั เอง ทำ� เอาแผนของเราพังไม่เป็นท่า เลยครบั ” “บา้ จรงิ ไอเ้ ดก็ คนนนั้ ” กติ ตศิ กั ดกิ์ ดั ฟนั บน่ งมึ งำ� เพราะถงึ เบอื้ งหนา้ เขาจะมีท่าทีอ่อนน้อมต่อคฑาวุธ แต่ลึกๆ แล้วเขาก็ยังเห็นรองประธาน กรรมการหนุ่มเป็นแค่เด็กยังไม่สิ้นกล่ินน้�ำนมเท่านั้น และที่เด็กคนนั้นยัง นั่งอยู่บนหัวใครต่อใครในบริษัทได้ ก็เพราะอ�ำนาจบารมีอันล้นเหลือของ ผู้เป็นพ่อ ไม่ได้มคี วามสามารถอะไรสักนิด