สื่อสังหรณ์

บทน�ำ เปลวเพลงิ โหมกระหนำ่� ทกุ ทศิ ทำงเตม็ ไปดว้ ยควนั โขมงหนำทบึ เสียงระเบิดดังตำมเป็นระยะ คล่ืนควำมร้อนแผ่กระจำย อำกำศเหลือน้อย เต็มที พยำบำลสำวเปอ้ื นเขมำ่ ฝนุ่ ดำ� พยำยำมเขน็ เตยี งเดก็ ทม่ี สี ำมทำรกนอ้ ย นอนเบียดกันอย่ำงระมัดระวัง เธอหอบหำยใจหนัก มึนงง วิงเวียนศีรษะ กัดฟันฝืนสติท่ีใกล้ริบหร่ี รวบรวมเร่ียวแรงออกจำกตึกท่ีเกิดเพลิงไหม้อย่ำง เตม็ ก�ำลัง พระเพลิงซัดไล่ เสียงระเบิดดังจำกถังออกซิเจนและเคร่ืองมือแพทย์ บำงอยำ่ ง พื้นที่เหยียบสนั่ สะเทอื นเหมอื นยบุ ลงได้ทุกเมอ่ื ประตูทำงออกอยู่ข้ำงหน้ำ เธอใกล้หมดแรง สติริบหร่ีเต็มทน เสียง ทำรกรอ้ งจำ้ ปลกุ ใหใ้ ชก้ ำ� ลงั เฮอื กสดุ ทำ้ ยลำกเตยี งเขน็ ออกไปอยำ่ งไมค่ ดิ ชวี ติ 9

สือ่ สงั หรณ์ บ้ำนแสงเทยี น ภูดล ณครำม แทนนทีลุกพรวดจำกเตียงพร้อมกันกลำงดึก ใบหน้ำ เปียกชุม่ น้ำ� ตำ มือกำ� ล็อกเกตคลอ้ งคอโดยไม่ร้ตู ัว บรรยำกำศโดยรอบเต็มไปด้วยควำมมืดสนิทและเงียบงัน เสียงลม หำยใจเดก็ คนอน่ื ดงั ผะแผว่ อยไู่ มไ่ กล ภำยในหอ้ งกว้ำงแลเหน็ เพยี งเงำตะคมุ่ และร่ำงผอมบำงทีล่ กุ ขน้ึ นง่ั ตวั สั่นงนั งกดว้ ยใจหวำดกลัว เด็กชำยท้ังสำมหันมองหน้ำกันอย่ำงเงียบงัน ไม่มีวำจำใดต้องกล่ำว ตำ่ งรบั ร้แู กใ่ จ ควำมฝนั น้นั ปรำกฏขึ้นอกี แลว้ ควำมฝนั เกี่ยวกับเพลิงไหม้ ตกึ ถล่ม และพยำบำลชดุ เปอ้ื นฝุ่น ทำรกนอ้ ยรอดตำย พยำบำลผชู้ ว่ ยชวี ติ กลบั ไมร่ อด เชน่ เดยี วกบั หลำย ครอบครวั เสียชีวิต สูญหำยในซำกตกึ และกองเพลิง สิบปีท่ีอยู่ร่วมกันในสถำนสงเครำะห์เด็กชำย ‘บ้ำนแสงเทียน’ พวก เขำโตพอท่ีจะทรำบประวัติเรอ่ื งรำวตนเองแลว้ ‘ลุงดิบ’ ผู้อ�ำนวยกำรบ้ำนแสงเทียนบอกเล่ำเรื่องรำวคร้ังเก่ำก่อน พร้อมท�ำล็อกเกตรูปพยำบำลผู้มีพระคุณให้ไว้คล้องคอติดตัว เนื่องด้วย พรุ่งนหี้ น่ึงในสำมต้องแยกจำกกัน ณครำม เด็กชำยผิวขำวใสผิดเพ่ือนพ้อง มันสมองเป็นเลิศ เรียนเก่ง ติดอันดับ ชนะกำรแข่งขันวิชำกำรหลำยแขนงมีครอบครัวพร้อมอุปกำระ สง่ เสรมิ ให้ก้ำวหน้ำในอนำคต สำมดวงใจเคยกลมเกลียวเป็นหนง่ึ จ�ำตอ้ งแยกห่ำงไกล ควำมฝันเสมือนสื่อโยงใยคล้ำยเตือนว่ำอย่ำงไรเสียพวกเขำยังมีสำย สัมพนั ธ์เร้นลบั เชอื่ มต่อ ไม่มวี นั พลัดพรำก กลำงดึกคนื น้ี เด็กทั้งสำมไดแ้ ตก่ อดคอ ปลอ่ ยน้�ำตำร่วงริน กลำ่ วค�ำ สัญญำแก่กัน “ไมว่ ำ่ จะนำนแคไ่ หน ตอ่ ให้อยไู่ กลกนั ยงั ไง...สญั ญำ...พวกเรำจะไมม่ ี วันลมื กัน ค�ำวำ่ เพื่อนจะอยตู่ ลอดไป ไม่ทอดท้ิงกันเด็ดขำด!” 10

1 สนำมฟตุ บอลกวำ้ ง คนดเู ตม็ อฒั จนั ทร์ กำรแขง่ ขนั ดำ� เนนิ ไปอยำ่ ง ดเุ ดอื ด บอลถูกส่งไปมำ เลย้ี งหลบหลกี ก่อนยงิ เตม็ เหน่ียวเขำ้ ประตู เฮ กองเชยี รร์ อ้ งลั่นดงั กระหมึ่ กระทบื เทำ้ ยนิ ดีจนอฒั จนั ทรส์ ะเทอื น กำรแข่งขันครึ่งแรกผ่ำนไป ศูนย์ประตูต่อหน่ึง กำรแข่งขันคร่ึงหลัง เริม่ ต้น ควำมกดดันอย่ทู ีท่ ีมเสยี ประตู ฝ่ำยท�ำประตูน�ำคอยระวังป้องกันเหนียวแน่น ไม่ยอมให้อีกฝ่ำยท�ำ ประตูตีเสมอ พรอ้ มกับพยำยำมทำ� ประตเู พิ่มหวงั ใหก้ องเชยี ร์อุ่นใจ ฝ่ำยเสียประตูต่ำงเร่งบุกท�ำประตูคืน ทุ่มเทก�ำลังท้ังทีมต้ังใจตีเสมอ ให้ได้ นกั ฟุตบอลแต่ละคนเหมือนขุนศกึ นกั รบ ดำหนำ้ ตอ่ ส้ไู มย่ อมแพก้ นั สนำมฟุตบอลเดือดพล่ำนด้วยเกมกำรเล่นแบบไม่มีใครยอมใคร กลเม็ดช้ันเชิงฝีเท้ำต่ำงสูสีเหล่ือมล�้ำกันไม่มำกสร้ำงควำมต่ืนเต้นตลอดกำร แขง่ ขนั 11

ส่ือสังหรณ์ ผชู้ มบนอฒั จนั ทรส์ ง่ เสยี งเชยี รด์ งั กระหม่ึ กระโดดโลดเตน้ มคี วำมหวงั ทุกคร้ังเม่ือฝ่ำยตนเล้ียงบอลเข้ำไปยังแดนฝ่ำยตรงข้ำม พอยิงประตูพลำดก็ กระทบื เท้ำเสียดำยตำมกัน เหลือเวลำสบิ นำทสี ุดทำ้ ย ฝ่ำยไล่ตำมยังทำ� ประตูตีเสมอไมไ่ ด้ โคชส่งั เปล่ียนตัวผู้เล่น แผนกำรบุกด�ำเนินอย่ำงแยบยล ผู้เล่นคนใหม่ใช้เวลำไม่กี่ นำทีก็สำมำรถครองบอล เล้ยี งลูกเขำ้ ไปยังแดนฝ่ำยตรงข้ำมได้ กองเชยี รส์ ง่ เสยี งดงั ลนั่ ลกุ ขนึ้ ยนื ลนุ้ ตวั เกรง็ ลกู บอลถกู เลย้ี งหลบกอง หลงั ฝำ่ ยตรงขำ้ มอยำ่ งมีช้ันเชิง พอไดจ้ ังหวะก็งำ้ งเทำ้ เตะเข้ำประตูเต็มแรง ประตูถกู ตเี สมอส�ำเร็จ เฮ เฮ เฮ เสยี งรอ้ งยนิ ดดี งั กอ้ งเมอื่ ทมี เปน็ รองสำมำรถทำ� ประตตู เี สมอ กองเชียร์แฟนบอลกระโดดไชโยโห่ร้องเป็นบ้ำเป็นหลังท้ังที่ผลกำรแข่งขัน ยังไมส่ นิ้ สุด ควำมดีใจอบอวล เสียงโห่ร้องไม่ขำดสำย เกิดเหตุพลิกผันเกินคำด ขึ้นมำ โครม ครืนนน อัฒจันทร์ถล่มพังยุบลง ผู้คนกรีดร้องตกใจขำดสติ ตง้ั ตวั ไม่ทนั จำกนั้นมันเร่มิ พงั ตอ่ เป็นทอดๆ รำวกับฝนั รำ้ ย พำดหัวขำ่ วข้นึ ตำมสอ่ื โซเชยี ลในเวลำไม่นำน ‘อฒั จนั ทร์ถลม่ ’ เนือ้ หำข่ำวบอกว่ำ กำรแข่งขันฟตุ บอลลีกสงู สดุ ของ ประเทศในคบู่ ก๊ิ แมตชร์ ะหวำ่ งสองสโมสรยกั ษใ์ หญท่ ก่ี ำ� ลงั แยง่ อนั ดบั หนงึ่ บน ตำรำง ได้เกดิ เหตุอฒั จันทร์ถลม่ พังลงมำ ส่งผลใหผ้ ู้ชม คนดูบำดเจ็บระนำว ผู้บำดเจ็บมีจ�ำนวนมำก หนึ่งในนั้นเป็นนักฟุตบอลสโมสรดังของไทย ‘แทนนท’ี ระหว่ำงกำรแข่งขันครึ่งหลังอันดุเดือด แทนนทีก�ำลังนั่งชมอยู่ที่โซน วีไอพี เกิดเหตอุ ัฒจันทร์ถลม่ เขำไดร้ ับบำดเจ็บสำหัส ขำหกั กระดูกเทำ้ แตก ซ่ีโครงยบุ นำยแพทย์ไม่รบั รองว่ำผ่ำตดั รกั ษำแล้วจะหำยเป็นปกติ 12

ชลนลิ หัวข้อข่ำวหลงั จำกเวลำผ่ำนไป... ‘แทนนทีประกาศแขวนสตั๊ด’ หลังจำกรักษำฟื้นฟูร่ำงกำยนำนนับ เดอื น ทำ� ใหก้ ำรเจรจำตอ่ สญั ญำฉบบั ใหมก่ บั สโมสรตน้ สงั กดั ถกู เลอื่ นออกไป อย่ำงไม่มีก�ำหนด นักฟุตบอลหนุ่มจึงตัดสินใจจบเส้นทำงอำชีพนักฟุตบอล หลังหมดสญั ญำดว้ ยปัญหำสขุ ภำพ และวัยที่ยำกจะฟืน้ ฟูดังเดิม เขำประกำศเลกิ อำชีพนักฟตุ บอลในวันครบรอบอำยุสำมสิบปีพอดี ‘เขำ’ ลกุ พรวดจำกเตียงกลำงดึก เหงอื่ ผุดซึมเตม็ หน้ำผำก ใจสั่นระรัว พยำยำมสูดลมหำยใจลกึ ๆ เพือ่ ใหอ้ ำกำรตน่ื เต้นตกใจสงบลง ภำพในควำมฝันแจม่ ชดั เสมอื นเกดิ ข้ึนต่อหนำ้ ตอ่ ตำ ครหู่ นง่ึ อำรมณส์ งบ ลมหำยใจเขำ้ ออกเปน็ จงั หวะปกติ ดวงตำใตเ้ งำมดื ฉำยรอยครุน่ คิดทบทวน เหตุกำรณ์ในฝันถูกย้อนกลับมำพิจำรณำอย่ำงละเอียด ทบทวนวัน เวลำสถำนที่แมน่ ยำ� ก่อนระบำยลมหำยใจยำวอย่ำงเข้ำใจ ‘สงั หรณ’์ ปรำกฏอกี แล้ว เรอ่ื งรำวทงั้ หมดยงั ไมเ่ กิดขึ้น แตม่ ันตอ้ งเกิดแนๆ่ ในเวลำไม่นำน ภำพในจอไอแพดเปน็ กำรแขง่ ขนั ฟตุ บอลลกี สำ� คญั ของไทย ดวงตำ หญิงสำวจับจ้องผู้เล่นหนุ่มคนหนึ่งด้วยรอยยิ้ม ถึงจะไม่ส่งเสียงโหวกเหวก ลั่นห้อง สีหน้ำลุ้นเอำใจช่วยก็เกิดเป็นระยะตอนเขำได้ครองบอล เล้ียงลูก ผ่ำนนักฟุตบอลฝเี ทำ้ จดั จ้ำนหลำยคน เกมจบลง สโมสรของเขำไดร้ ับชัยชนะ เขำไมใ่ ช่ผู้ทำ� ประตูชยั แต่ลลี ำ กำรเล่น กำรส่งบอลจ่ำยลูกแม่นย�ำ จัดจ้ำน ส่งผลให้ตัวยิงได้จังหวะส�ำคัญ ท�ำประตูคว้ำชัยชนะในทส่ี ดุ “จะดูอีกก่ีรอบเจ้ำทรำย ถ้ำชอบฟุตบอลขนำดนี้ก็ตำมไปเกำะขอบ 13

สือ่ สงั หรณ์ สนำมเชียร์เลยดีมย้ั ” เสยี งถำมจำกชำยสงู วยั รำ่ งใหญ่ ยนื มองหลำนสำวด้วยสำยตำระอำ เพลงทรำยยมิ้ ให้แก่จอตรงหนำ้ “ไม่ไดช้ อบฟตุ บอล แต่ชอบนักฟตุ บอล” ตอบอยำ่ งน้ีโดนคนเปน็ ลุงเขกกะโหลกด้วยควำมหม่นั ไส้ “เปน็ สำวเป็นนำง พูดอะไรไม่อำยปำก” หญงิ สำวกมุ หวั หนั มำมองงอนๆ “ทรำยอำยขุ นำดนี้แลว้ นะคะ ขนื มัวอำยได้เกำะคำนถำวรแน่” ผเู้ ปน็ ลงุ อยใู่ นวยั เกษยี ณแตย่ งั แขง็ แรง ผมหงอกขำวโดยไมย่ อ้ ม หนวด เครำเล็มเรยี บร้อย ถงึ อย่ำงนั้นกด็ ูเหมือนหมแี กท่ ี่มีบำรมใี นตัว ‘ลงุ ดบิ ’ คอื สมญำที่เดก็ บ้ำนแสงเทยี นเรียกขำนผอู้ �ำนวยกำรของตน “มวั แตน่ งั่ ดบู อล งำนทส่ี ง่ั เสรจ็ หรอื ยงั ” ลงุ ดบิ ถำมขณะนง่ั ประจำ� โตะ๊ ทำ� งำนตน “เรยี บร้อยแลว้ เจ้ำค่ะ วำงอย่บู นโตะ๊ ลุงดบิ ไง” เพลงทรำยชมี้ อื ใหด้ ู ผู้อำวุโสหยิบเอกสำรก�ำหนดกำรมำน่ังอ่ำนคร่ำวๆ แล้วเงยหน้ำถำม หลำนสำว “แคง่ ำนทำ� บุญบ้ำนแสงเทียนเฉยๆ ทำ� ไมมีกำ� หนดกำรเยอะแบบน”้ี บน่ จบก็ขมวดค้ิว วำงก�ำหนดกำรในมอื เอย่ ถำมจรงิ จัง “แลว้ นี่...จะเชญิ พวกมนั มำจรงิ หรือ” ค�ำวำ่ ‘พวกมนั ’ อำจฟงั ดหู ว้ นทว่ำน�ำ้ เสียงแฝงควำมเมตตำเอ็นดู “คะ่ ปนี ้ตี ้องลำกตวั มำจนครบให้ได้ แก๊ง ‘เด็กเดนตำย’ เปน็ ไอดอล ของเดก็ ที่นี่เลยนะคะ” ผอู้ ำวุโสพึมพำ� ‘แก๊งเด็กเดนตำย’ พร้อมยม้ิ มุมปำก ด้วยไม่ค่อยมีใคร เอ่ยสมญำนี้มำนำน ณครำม ภดู ล แทนนที เดก็ ชำยทง้ั สำมเกดิ วนั เดอื นปเี ดยี วกนั ประสบ เหตรุ ำ้ ยจนกำ� พรำ้ เหมอื นกนั ถกู เลย้ี งดทู บี่ ำ้ นแสงเทยี นจนโต รบั ทรำบประวตั ิ 14

ชลนิล ชีวติ ตนเองตั้งแต่รู้ควำม ถูกพใี่ หญใ่ นบ้ำนขนำนนำมวำ่ เปน็ ‘เด็กเดนตำย’ “เจ้ำทรำย ท�ำเป็นเรียกพวกมันว่ำแก๊งเด็กเดนตำย ตัวเองน่ะเป็น หัวหน้ำแกง๊ เลยไม่ใช่ร”ึ ลงุ ดิบสพั ยอกอย่ำงข�ำขัน เพลงทรำยเป็นหลำนสำวแท้ๆ วิ่งเล่นที่บ้ำนแสงเทียนแต่เล็ก อำยุ เท่ำกับเด็กชำยทั้งสำม แต่เกิดต้นปีจึงยกตัวเองเป็นพี่สำวใหญ่คอยปกป้อง ไม่ให้เด็กโตกว่ำล้อเลียน รงั แก “ตอนน้ันทรำยตัวโตกว่ำพวกเขำจะให้เป็นลูกน้องได้ไง แถมเจอกัน ตอนแรกแต่ละคนตัวเล็กนิดเดียว หนำ้ จ๋อง ดหู งอๆ น่ำสงสำร ตอนน้เี จอกัน ทีตอ้ งเงยหนำ้ มอง ไม่ร้จู ะตัวสงู อะไรกันนกั หนำ” “เขำตวั สูงหรือเรำตัวเตย้ี กนั แน่เจำ้ ทรำย” “โห ลงุ ดบิ ดถู กู กนั นี่ อยำ่ งทรำยควำมสงู มำตรฐำนหญงิ ไทยนะคะ ขนื สงู กว่ำนีเ้ ดี๋ยวหำแฟนยำก” “ตอนนก้ี ย็ ังไม่มีไมใ่ ชร่ ึ” คนแก่กวำ่ สวนตรงๆ “อย่ำตอกยำ้� ดิลุง” บน่ พลำงหัวเรำะเบำๆ “แลว้ ไลนบ์ อกพวกมนั เรื่องงำนทำ� บญุ หรือยงั ” ผูอ้ ำวุโสเปล่ียนเรอ่ื ง “ไลนไ์ ปแลว้ ยงั ไมม่ ีใครตอบรับสักคน” พูดอยำ่ งปลงๆ “พวกมนั งำนยงุ่ ทกุ คน ถำ้ ไมม่ น่ั ใจจรงิ ๆ ไมก่ ลำ้ ตอบรบั พลอ่ ยๆหรอก” ผพู้ ูดรจู้ ักนิสยั เดก็ ทีต่ ัวเองเลี้ยงมำ “ทรำยว่ำมีคนนงึ นะ่ วำ่ งแน่ๆ เดยี๋ วจะโผล่ไปเซอรไ์ พรสส์ กั หน่อย” “เจ้ำแทนนะ่ หรือ” พดู อย่ำงนแี้ สดงวำ่ ตดิ ตำมขำ่ วเชน่ กัน แทนนทีอยู่ในช่วงปลำยฤดูกำลแขง่ ขัน เจ้ำตัวมอี ำกำรบำดเจบ็ กล้ำม เนอื้ ขำ หมอสงั่ ใหพ้ กั กำรลงสนำม จงึ มีเวลำว่ำงพกั ผ่อน วันนี้สโมสรเขำเป็นทีมเยือนลงเตะกับสโมสรช่ือดังจังหวัดนี้ เป็น กำรแข่งขนั ฟุตบอลระดบั บ๊ิกแมตช์ แทนนทจี งึ ถือโอกำสมำร่วมชมดว้ ย สนำมแข่งขันอยู่เมืองชำยทะเล จังหวัดเดียวกับที่ต้ังบ้ำนแสงเทียน 15

สอ่ื สังหรณ์ เพลงทรำยตง้ั ใจไปชมกำรแขง่ ขนั พรอ้ มวำงแผนสรำ้ งควำมประหลำดใจเพอื่ น เกำ่ “ค่ะ ทรำยได้ตวั๋ มำแล้ว แยง่ ซ้ือแทบตำย คนน่ำจะเต็มสนำม ก�ำลงั คดิ ว่ำจะโผล่ไปเซอร์ไพรสแ์ ทนตอนไหน” “ถำ้ มนั มำดฟู ุตบอลถึงนี่ได้ หลังแข่งขนั จบก็คงแวะมำบ้ำนแสงเทียน อยดู่ ”ี ลงุ ดบิ อ่ำนใจเด็กเกำ่ ออก “แหม อย่ำงนั้นมันไม่ตื่นเตน้ สิคะ ทรำยไปหำทีส่ นำมดกี วำ่ ไมเ่ จอกนั นำนจะไดเ้ ห็นว่ำทรำยสวยขน้ึ ขนำดไหน” คนเป็นลุงหัวเรำะเบำๆ โบกมือไล่แกมระอำ ทรำบว่ำควำมผูกพัน ระหวำ่ งหลำนสำวกับแกง๊ เด็กเดนตำยแน่นแฟน้ ม่ันคงขนำดไหน อำจเพรำะมีเพลงทรำยเป็นสำยใยเชื่อมโยง สำมคนท่ีต่ำงแยกย้ำย คนละทศิ ทำงจึงยงั สำมำรถตดิ ตอ่ รักษำสัมพนั ธ์ยำวนำนขนำดนี้ สนำมกีฬำจังหวัดชำยทะเลแห่งนี้เพิ่งสร้ำงเสร็จสมบูรณ์ไม่ถึงปี เพ่ือใช้เป็นสนำมเหย้ำของสโมสรประจ�ำจังหวัด จึงนับว่ำกำรแข่งขันแมตช์ ทำงกำรครงั้ แรก บัตรขำยหมด ผู้ชมล้นหลำม ด้วยสองสโมสรใหญ่มแี ฟนบอลติดตำม จ�ำนวนมำก อัฒจันทร์แน่นขนัดไปด้วยกองเชียร์ทั้งสองทีม ใส่เส้ือคนละสีชัดเจน ตรงกลำงเป็นโซนวไี อพี จัดเก้ำอใี้ หป้ ระธำนกับแขกผ้มู เี กยี รตทิ ไ่ี ดร้ บั เชญิ มำ ร่วมชม ประธำนเดินทำงมำถึงพร้อมกับแขกผู้มีเกียรติ เจ้ำของสโมสร และ นักกีฬำในทีมที่ไมไ่ ด้ลงสนำม หน่ึงในนักกีฬำท่ีขึ้นมำนั่งชมกำรแข่งขันหลังเก้ำอี้ประธำนเป็นชำย หนมุ่ รำ่ งสงู แข็งแรง ผิวคล้�ำ ผมสนั้ เกรียนแบบสกนิ เฮด ดวงตำเป็นประกำย แฝงควำมมงุ่ มน่ั กริ ยิ ำกลบั ออ่ นนอ้ มทำ่ ทำงถอ่ มตวั เมอื่ แฟนบอลตะโกนเรยี ก 16

ชลนลิ ช่ือก็จะหนั ไปยกมือไหว้ รบั ทกุ เสยี งทักทำยดว้ ยรอยยิม้ ไมถ่ อื ตัว “แทนนท”ี นักกีฬำเข้ำสู่สนำมเสียงกองเชียร์กระห่ึมต้อนรับ แรงสั่นสะเทือน สง่ ผลถงึ พน้ื อฒั จนั ทรท์ ่ีทกุ คนเหยยี บยนื เวลำน้ีแฟนบอลก�ำลังตื่นเต้น ลุ้นเอำใจช่วยไปกับกำรแข่งขันท่ีก�ำลัง เกดิ ข้นึ ไม่มใี ครส�ำเหนยี กสกั นิดวำ่ กำ� ลังยนื อยู่บนหุบเหวมรณะ กำรแขง่ ขันคร่ึงแรกจบลง เพลงทรำยหนั ไปทำงดำ้ นโซนวไี อพี เหน็ แทนนทกี ำ� ลงั สนทนำกบั แขก ท่นี ่งั ข้ำง ไม่มีโอกำสมองมำทำงเธอเลย หญงิ สำวถอนใจ คดิ วำ่ แผนเซอรไ์ พรสน์ กั ฟตุ บอลหนมุ่ คงลม้ เหลวแลว้ ปจั จบุ นั แทนนทไี มใ่ ชน่ กั ฟตุ บอลดำวรงุ่ คนดงั เหมอื นเมอื่ สบิ ปกี อ่ น แต่ ผู้คนแวดวงกีฬำยังให้ควำมสนใจ นักฟุตบอลรุ่นหลังหลำยคนเห็นเขำเป็น ไอดอล แบบอย่ำงท่ีจะเดินตำมในสำยนักฟตุ บอลอำชีพ โอกำสเข้ำไปทักทำยสร้ำงควำมประหลำดใจที่สนำม ล�ำบำกกว่ำน่ัง รอให้เขำไปหำที่บำ้ นแสงเทยี นเสยี อกี พอเห็นว่ำไม่มีโอกำส เธอก็น่ังเปิดโทรศัพท์เช็กไลน์ เล่นเฟซบุ๊กค่ัน เวลำอย่ำงเพลดิ เพลนิ ไมส่ นใจว่ำคนนงั่ เก้ำอขี้ ้ำงๆ จะลกุ ออกไป มใี ครอกี คน มำนง่ั แทนท่ี “ถำ้ คนดูสนกุ กับจอมอื ถอื ขนำดนี้ นกั ฟตุ บอลคงนอ้ ยใจแยเ่ ลยนะ” เสยี งดงั คนุ้ หู เพลงทรำยหนั มองแล้วเบกิ ตำกว้ำงอยำ่ งประหลำดใจ “แทน...มำไดไ้ งนี”่ “ถำ้ บอกว่ำเดินมำ จะถูกด่ำวำ่ กวนประสำทหรือเปล่ำ” แทนนทีตอบ พรอ้ มรอยยมิ้ “ตะกย้ี ังเห็นคุยกบั ทำ่ นแขกผู้มีเกียรติอยเู่ ลย” น้�ำเสยี งตดิ ประชด รอยย้มิ บนใบหน้ำครำ้ มนน้ั ย่ิงสว่ำงสดใสกวำ่ เดมิ 17

สือ่ สงั หรณ์ “แขกผู้มีเกียรติอีกคนน่งั อยตู่ รงน้ี ยังไงต้องลงมำทักทำยด้วยส”ิ “แหม ภูมิใจจัง เพง่ิ รู้ว่ำตอนนแี้ ทนรจู้ ักพูดเอำใจคนฟงั เปน็ แล้ว” “คงไม่ไดแ้ ปลว่ำกะล่อน ตอแหลใช่มยั้ ” คนถำมรูท้ ัน เพลงทรำยหวั เรำะเบำๆ มองรอบตวั สงั เกตวำ่ แฟนบอลหนั มำสง่ รอย ยิ้ม พยักหน้ำทักทำยเขำโดยไม่มีใครเข้ำมำรบกวนเวลำส่วนตัว อำจเพรำะ เกรงใจมีมำรยำท หรือไม่ก็เขำไม่ใช่นักฟุตบอลระดับซูเปอร์สตำร์หน้ำตำดี เขำ้ ขน้ั พระเอก เปน็ นำยแบบทม่ี งี ำนถำ่ ยโฆษณำ ภำพนงิ่ มวิ สกิ วดิ โี อมำกมำย หรือกระทั่งไม่มีข่ำวเป็นแฟนกับดำรำสำวคนใดจนเกิดกระแสให้คนทั่วไป อยำกใกลช้ ดิ อยำกรเู้ ร่อื งสว่ นตัว กำรสนทนำระหวำ่ งเพื่อนเกำ่ ทั้งสองจึงมบี รรยำกำศเปน็ กนั เอง กำรแขง่ ขนั ฟตุ บอลครึง่ หลงั เร่ิมต้น เจำ้ ของเก้ำอ้เี ดมิ กลบั มำ แทนนที กลับไปยังที่เดิมตน โดยบอกหญิงสำวว่ำจบกำรแข่งขันจะแวะไปนอนค้ำง ที่บำ้ นแสงเทยี น เพลงทรำยอมยิม้ ...ลงุ ดบิ เดำใจเด็กเก่ำแมน่ ย�ำเชน่ เคย ‘เขำ’ จอดรถตรงลำนจอดใกล้สนำมฟุตบอล ยกมือดูนำฬิกำ เห็นวำ่ กำรแขง่ ขนั ครง่ึ หลงั ด�ำเนินไปพอสมควรแล้ว แววตำกังวล ถอนใจเบำๆ ค�ำนวณเวลำทเี่ หลอื กอ่ นรีบลงจำกรถ เดนิ ไปทำงประตเู ข้ำสนำม ‘เพ่ือน’ ก�ำลังยืนรอพร้อมต๋ัวเข้ำชมด้วยท่ำทำงเหน่ือยอ่อน กระวน กระวำยใจ “มำชำ้ นะ” ฝำ่ ยนัน้ บ่น “กูติดงำน รบี มำเรว็ ที่สดุ แลว้ ” ตอบตรงแบบไม่จ�ำเปน็ ต้องแก้ตัว “เออ กกู ต็ ดิ งำนแตม่ ำเรว็ กวำ่ มงึ ...หนอ่ ยนงึ ” ทำ้ ยเสยี งแทรกอำรมณ์ ขันกลบเกลอ่ื นควำมหนกั ใจ “มันอยู่ตรงไหน” 18

ชลนิล “นงั่ เก้ำอี้ดำ้ นหลังประธำน” “มแี ผนหรือยัง” คนมำทหี ลงั ถำม “ไม่มี รีบจนคิดอะไรไม่ออก...แต่” คนพูดชะงักวำจำ “เกิดเรื่อง ซอ้ นว่ะ เรำต้องช่วยอกี คน” “ใคร” เอย่ วำจำกอ่ นนกึ ได้ พวกเขำไมเ่ คยยบั ยง้ั เหตรุ ำ้ ยทจี่ ะเกดิ ขน้ึ ในอนำคต สำ� เรจ็ ทำ� ไดเ้ พยี งช่วยเหลอื ‘บำงคน’ และบำงคนนน้ั มีไม่มำกเลย ฟุตบอลคร่ึงหลังด�ำเนินไปอย่ำงดุเดือด ทีมไล่ตำมวำงแผนกำร เลน่ รวดเรว็ ส่งนกั เตะฝีเทำ้ จดั จ้ำนเขำ้ ไปเปล่ียนตัวต้งั แต่ต้นเกมหวังทะลวง ทำ� ประตตู เี สมอ ขณะทที่ มี มปี ระตนู ำ� กไ็ มป่ ระมำท ตงั้ เกมรบั รดั กมุ หวงั ใชเ้ กม บกุ สวนกลับจูโ่ จมเขำ้ ทำ� ประตเู พอื่ เพ่ิมควำมอนุ่ ใจ เวลำผ่ำนไปครึ่งช่ัวโมง เกมกำรเล่นผลัดกันรุกรับ กองเชียร์สองฝ่ำย ร้องเฮกระทืบเท้ำลุ้นสุดตัวเวลำนักเตะได้โอกำสยิงท�ำประตู แล้วก็ต้อง ถอนใจอย่ำงเสยี ดำยเมือ่ ลูกฟตุ บอลเฉยี ดฉวิ ขำ้ มคำนบำ้ ง ออกขำ้ งบ้ำง ชว่ งเวลำนั้นเกดิ เหตุแทรกซอ้ น เจำ้ หนำ้ ทปี่ ระจำ� สนำมหลำยคนกระจำยกนั เขำ้ ไปหำกองเชยี รท์ งั้ สองฝง่ั และผชู้ มกลุ่มใหญ่ที่อยรู่ อบอฒั จันทร์ เพลงทรำยอยใู่ กล้จงึ ทรำบขำ่ วไปด้วย ขณะนสี้ ญั ญำณกนั ขโมยของรถยนตห์ ลำยคนั ดงั ลนั่ โดยไมท่ รำบสำเหตุ เจ้ำหน้ำที่เข้ำไปดูแลแล้วไม่สำมำรถแก้ไขได้ จึงเข้ำมำกระจำยข่ำวบอก เจำ้ ของรถใหล้ งไปดูเอง ผูเ้ ขำ้ ข่ำยเจ้ำของรถบ่นฮอื อำรมณ์เสีย หงุดหงิดทีอ่ ำจตอ้ งพลำดช็อต ส�ำคัญในเกมกำรแขง่ ขนั เรอื่ งแทรกซอ้ นไม่มีผลต่อกำรแขง่ ขนั นกั ฟุตบอลทุกคนยงั มีสมำธิอยู่ ในเกม วงิ่ ไลล่ กู บอลเต็มแรงชนดิ ไม่ยอมออ่ นข้อแก่กนั 19

สอ่ื สังหรณ์ ผู้ชมบนอัฒจันทร์ทรำบข่ำวรีบลุกไปดูรถตนเองด้วยควำมเป็นห่วง แตย่ ังมอี ีกจ�ำนวนมำกไมย่ อมลกุ ไปไหนใจจดจ่อกบั กำรแข่งขนั ช่วงสุดทำ้ ย เพลงทรำยไม่ได้ขับรถยนต์มำเองจึงไม่สนใจ สำยตำอยู่กลำงสนำม กระท่งั ได้ยินเสยี งดังขึ้นไมไ่ กล “คณุ เพลงทรำย ช่วยออกไปดรู ถดว้ ยครับ” เจ้ำของเสียงเป็นชำยร่ำงสูงหนำ ผิวคล้�ำกร้ำนแดดลม ใบหน้ำคร้ำม แฝงควำมเอำจริงเอำจงั ดวงตำสกุ ใสใตค้ ว้ิ หนำเข้มมองมำอยำ่ งทักทำย “ดนิ มำไดย้ ังไง” ‘ภูดล’ ผู้ชำยร่ำงหนำคล้ำยก�ำแพงทึบ ยืนตรงทำงเดินไม่สำมำรถ แทรกคนนง่ั เก้ำอี้ด้ำนนอกเข้ำไปหำเธอได้ “ออกมำก่อนเถอะ” ชำยหนมุ่ พดู ดว้ ยใบหนำ้ ยม้ิ ๆ แววตำจรงิ จงั ซอ่ นรอยเครง่ เครยี ดกงั วล ไมม่ ดิ หญิงสำวมองคนนั่งข้ำงอย่ำงเกรงใจ ไม่กล้ำสนทนำข้ำมหน้ำกัน ยดื ยำวกว่ำนี้ จึงควำ้ กระเป๋ำสะพำยลุกจำกเก้ำอท้ี ันที “มอี ะไรหรอื เปลำ่ ” ถำมทันทีทอ่ี อกจำกแถวเก้ำอ้ี “ไปด้วยกันก่อน” ภูดลคว้ำมือหล่อนได้ก็พำลงบันไดโดยไม่อธิบำยส่ิงใดเพ่ิมเติม เพลง ทรำยรู้สึกเหมอื นมีลมเย็นพดั ผ่ำนต้นคอวูบหนึ่ง “แทน” เสียงเรียกมำจำกชำยสงู โปรง่ ผวิ ขำวอยำ่ งคนไมค่ ่อยโดนแดด ใบหนำ้ คมคำย ดวงตำเรียวรีสวยสวมแว่นกรอบบำงคล้ำยนักวิชำกำร ทว่ำแววตำ ข้ำงใต้กลบั ดหู มน่ ลกึ ยำกที่คนท่ัวไปหยั่งถงึ แขกผู้มีเกียรติทัง้ แถวต่ำงหันมำ มองอยำ่ งแปลกใจ “ขอโทษครบั ” เขำคอ้ มศรี ษะยกมอื ไหวป้ ระธำนและแขกอำวโุ สอยำ่ ง 20

ชลนลิ รู้กำลเทศะ “ขออนุญำตตำมตัวคณุ แทนนทีออกมำสักครูน่ ะครบั ” สำยตำสองหนมุ่ สบกนั สอื่ ควำมหมำยทต่ี ำ่ งคนเขำ้ ใจ แทนนทเี หลอื บ ตำมองสนำมพบว่ำก�ำลังมีกำรเปล่ียนตัวผู้เล่น เล่ือนสำยตำทำงอัฒจันทร์ ใกล้ๆ พบภดู ลก�ำลงั ดงึ มอื เพลงทรำยออกไปข้ำงนอก “ผมขอตัวสักครู่นะครับ” นักฟุตบอลหนุ่มลุกจำกเก้ำอี้ด้วยกิริยำ สุภำพ คอ้ มศรี ษะผำ่ นผูใ้ หญ่กอ่ นเดนิ ตำมเพ่ือนสนทิ ดว้ ยใจกระวนกระวำย สญั ญำณกนั ขโมยดงั ชดั เมอื่ ออกมำพน้ ตวั อำคำร เจำ้ ของรถยนตห์ ลำย คนั รบี เขำ้ ไปตรวจสอบปิดสัญญำณกนั จำ้ ละหวนั่ แทนนทีมองแผ่นหลัง ‘ณครำม’ เพื่อนสนิทท่ีเข้ำมำเรียก เห็นมัน หอ่ เหี่ยวลงรำวกับมคี วำมเศรำ้ ใจบำงอย่ำงครอบคลมุ เสยี งผชู้ มตะโกนโหเ่ ชยี รด์ งั ลนั่ สนำม พนื้ อฒั จนั ทรส์ ะเทอื นจนรสู้ กึ ได้ ชว่ั เวลำนน้ั เขำรวู้ ำ่ กำ� ลงั จะเกดิ เหตรุ ำ้ ย เพอื่ นสนทิ ทง้ั สองพยำยำมทำ� ‘บำงสง่ิ ’ เตม็ กำ� ลงั เพ่ือชว่ ยเหลอื ผู้คน แต่...สิง่ ใดจะเกดิ ย่อมไมอ่ ำจหลีกเลี่ยง อกี ไมถ่ งึ สบิ นำที กำรแขง่ ขนั จะสน้ิ สดุ แทนนทตี อบไมถ่ กู วำ่ จะเกดิ เหตุ รำ้ ยใดข้นึ ตอนณครำม ภูดล แทนนที และเพลงทรำยมำถึงลำนจอดรถ เสียงสัญญำณกันขโมยเงียบลงแล้ว เจ้ำของรถต่ำงบ่นอุบ ด่ำลอยๆ ถึงตัว ตน้ เหตทุ ี่ไม่รวู้ ำ่ เป็นฝมี ือใคร หลำยคนก�ำลังจะกลับไปชมกำรแข่งขัน พอดีได้ยินเสียงแฟนบอลเฮ ลัน่ สนำมดงั มำถงึ ขำ้ งนอก ทรำบวำ่ มีกำรทำ� ประตูส�ำเรจ็ แล้ว ยงั ไมท่ นั ควำมยนิ ดจี ะสน้ิ กระแส เสยี งโครมกด็ งั สนนั่ ตำมดว้ ยเสยี งกรดี ร้องตกใจลน่ั ระงม เพลงทรำย แทนนทีหันขวับไปทำงสนำมแข่งขันที่พวกตนเพ่ิงลงมำ ไม่ถึงสองนำที 21

ส่อื สังหรณ์ ภดู ลถอนใจดวงตำฉำยรอยเจ็บปวด ณครำมยืนนิง่ แววตำรำบเรยี บ ริมฝีปำกบำงไม่ขยบั คลำ้ ยเปน็ หนุ่ ป้ันปรำศจำกชวี ิต “ขอบใจทช่ี ว่ ยก”ู แทนนทหี นั มำเอย่ ปำกบอกเพอ่ื นทง้ั สองอยำ่ งเขำ้ ใจ “และ...กรู ู้...พวกมึงทำ� ดที ี่สุดแลว้ ” สำมหนุ่มสบสำยตำด้วยควำมเข้ำใจ กระแสปลอบโยนถูกเชื่อม ประโลมใจกนั โดยไมจ่ ำ� เป็นตอ้ งกล่ำวเปน็ วำจำ เพลงทรำยเหมอื นเปน็ คนนอก แต่เข้ำใจควำมรสู้ กึ ผชู้ ำยทง้ั สำม นอกจำกจะเป็น ‘เด็กเดนตำย’ รอดชีวิตจำกเพลิงไหม้ ตึกถล่มรำว ปำฏิหำรยิ ์ พวกเขำยังมี ‘สอ่ื ’ บอกเหตุถงึ อนั ตรำยระหว่ำงกนั ที่ไมธ่ รรมดำ เลย สมัยยังเล็กไมร่ ้คู วำม ยำมใดทห่ี นงึ่ ในสำมจะเจบ็ ปว่ ย หมิน่ เหม่ อยใู่ นสถำนกำรณอ์ นั ตรำย อกี หนงึ่ หรอื สองคนทเ่ี หลอื จะรอ้ งไหง้ อแงไมม่ เี หตผุ ล พอโตข้ึนเข้ำโรงเรียน หำกใครสกั คนก�ำลงั จะโดนแกลง้ รังแก สองคน จะรู้ล่วงหน้ำ หำทำงป้องกัน รีบไปชว่ ยเหลือทันท่วงที พวกเขำมี ‘สังหรณ์’ รู้เหตุร้ำยอนำคตซึ่งกันและกัน แต่ไม่สำมำรถ บอกเจ้ำตัวรู้ล่วงหน้ำได้ เพรำะเม่ือใดคนที่จะประสบเหตุร้ำยได้รู้ก่อนแล้ว พยำยำมหลบเลย่ี ง จะเกดิ เหตรุ ำ้ ยกวำ่ ตำมมำอยำ่ งรวดเรว็ โดยเพอื่ นทง้ั สอง ไมอ่ ำจส�ำเหนยี กรบั รูไ้ ดเ้ ลย ดังนั้นหำกรู้ว่ำจะเกิดเหตุร้ำยกับใครคนหนึ่ง อีกสองคนต้องหำทำง ชว่ ยเหลอื โดยไมใ่ หเ้ จำ้ ตวั รบั รู้ หรอื บอกใหท้ รำบลว่ งหนำ้ เรอ่ื งรำ้ ยจงึ ผำ่ นพน้ รำบร่ืน ไม่มีเหตแุ ทรกซอ้ น หลังจำกแยกย้ำยเติบโตในเส้นทำงตนเอง ‘สังหรณ์’ น้ันท้ิงช่วงห่ำง นำนครง้ั จะเกดิ สักที พวกเขำไมท่ รำบเหตแุ หง่ สงั หรณ์ ไมเ่ ขำ้ ใจวำ่ ไฉนจงึ มขี อ้ จำ� กดั เชน่ นนั้ รู้เพียงสำยใยแห่งสังหรณ์อนำคต ถูกเช่ือมโยงตั้งแต่คืนที่เกิดเหตุร้ำยเมื่อ 22

ชลนิล สำมสบิ ปีทแ่ี ลว้ สำมสบิ ปกี อ่ น...เกดิ เหตเุ พลงิ ไหมโ้ รงพยำบำล ‘เพชรมหำสมทุ ร’ เปลวเพลิงลุกลำมจนเกดิ กำรระเบดิ ตำมจดุ ตำ่ งๆ สง่ ผลให้พื้นตกึ ถลม่ ลงมำ เหตกุ ำรณค์ รงั้ นม้ี ผี รู้ อดชวี ติ ออกจำกตกึ ไดเ้ พยี งสำมคน เปน็ ทำรกชำย เพ่ิงเกดิ ได้แคส่ องวัน ผชู้ ว่ ยชวี ติ พวกเขำเปน็ พยำบำลสำว ทพ่ี ยำยำมฝำ่ เปลวเพลงิ นำ� ทำรก ท้ังสำมออกมำส�ำเรจ็ โดยเจ้ำตัวบอบช�้ำเสยี ชวี ิตในเวลำต่อมำ พยำบำลคนนั้นชื่อ ‘ปรำน’ี บ้ำนแสงเทียนเป็นสถำนสงเครำะห์เด็กของเอกชน ด�ำเนินกำรโดย นำยแพทย์ดษิ ณฐั น์ หรือคนทวั่ ไปเรียกวำ่ ‘หมอดิบ’ ส่วนเดก็ ๆ จะเรียกแก วำ่ ‘ลงุ ดิบ’ อยำ่ งคุ้นเคย ปกตสิ ถำนท่นี ี้จะรับดูแลพวกเด็กเร่ร่อน เดก็ ถกู ทอดทิง้ แตเ่ นอ่ื งจำก อยเู่ ขตเดยี วกบั โรงพยำบำลทเ่ี กดิ เหตุ จงึ รบั อปุ กำระทำรกชำยทงั้ สำมไวก้ อ่ น แล้วกลำยเปน็ รับเลย้ี งดแู ลจรงิ จงั ในเวลำต่อมำ พอ่ แมเ่ ดก็ เสยี ชวี ติ ในซำกตกึ ถลม่ ไมม่ ญี ำตพิ นี่ อ้ งอนื่ มำแสดงตวั มรดก ชิน้ เดยี วท่ีไดจ้ ำกบุพกำรีคอื ช่อื ท่ีเขยี นไว้ตรงก�ำไลข้อมอื เดก็ แรกเกดิ ณครำม ภดู ล และแทนนที พวกเขำเติบโตรกั ใคร่กลมเกลยี วกันย่ิงกวำ่ พน่ี อ้ งแทๆ้ มี ‘ส่อื พิเศษ’ เชอื่ มโยงใหร้ บั รคู้ วำมรสู้ กึ อำรมณอ์ กี ฝำ่ ย จนถงึ ขนั้ เกดิ นมิ ติ ภำพสงั หรณเ์ หตุ ร้ำยอนำคตของกันและกัน ตอนอำยสุ บิ ขวบ ‘ณครำม’ เดก็ หนำ้ ตำผวิ พรรณดี เรยี นเกง่ ตดิ อนั ดบั มีผูร้ ับอปุ กำระหวงั สง่ เสริมให้ใช้มนั สมองท่ีมีร�่ำเรียนวชิ ำควำมรู้จนก้ำวหนำ้ นเี่ ปน็ คร้ังแรกทสี่ ำมชีวิตต้องพรำกจำกกนั ‘ลุงดบิ ’ ไม่มีวำจำปลอบประโลม หรอื ค�ำอธบิ ำยใด ทง้ั ทีเ่ ข้ำใจควำม รู้สึกเด็กท้งั สำมมำกกวำ่ ใคร 23

สอ่ื สงั หรณ์ แกท�ำล็อกเกตรูปพยำบำลปรำนี ผู้ช่วยชีวิตเด็กท้ังสำมให้พวกเขำ ตดิ ตวั “ถึงจะเกิดจากคนละแม่ แต่ทุกคนก็มีแม่คนเดียวกัน แม่ที่ใช้ชีวิต ตัวเองมาปกป้องรักษาชีวิตพวกแกไว้...แม่ที่จะร้อยหัวใจสามดวงไว้ด้วยกัน เสมอ ไม่วา่ จะตอ้ งอยู่ห่างกนั แค่ไหน” พอจบช้ันประถม ‘แทนนที’ แสดงควำมโดดเด่นทำงด้ำนกีฬำ เป็น นักฟตุ บอลรุ่นเยำวท์ ี่มีโคชระดับประเทศเข้ำมำช่วยสง่ เสริมสนบั สนุน เขำถกู ยำ้ ยไปอยหู่ อพกั โรงเรยี นกฬี ำตงั้ แตข่ น้ึ ชนั้ มธั ยม ฝกึ ฝนดำ้ นกฬี ำ อย่ำงเข้มข้นพร้อมกับสร้ำงผลงำนกำรแข่งขันโด่งดังระดับประเทศ ได้เป็น ทมี ชำตติ ง้ั แตร่ นุ่ เยำวชน จนไปถงึ รนุ่ อำยเุ กณฑต์ ำ่ งๆ ฝเี ทำ้ จดั จำ้ น ฟอรม์ กำร เล่นเหนอื ชั้นโดดเด่น จนสโมสรดังของไทยต้องซ้อื ตวั เขำ้ ทีมดว้ ยจ�ำนวนเงิน ทส่ี งู พอสมควร ‘ภดู ล’ หรอื ‘ดนิ ’ เปน็ คนเดยี วในแกง๊ เดก็ เดนตำยทอี่ ยบู่ ำ้ นแสงเทยี น จนถงึ อำยุสิบแปด เรียนจบระดับ ปวช. แลว้ ออกมำท�ำงำนพรอ้ มกับหำเงิน เรียนในระดบั อดุ มศึกษำด้วยตัวเอง ควำมทไ่ี มใ่ ชค่ นเรยี นเกง่ มนั สมองลำ้� เลศิ หรอื มพี รสวรรคด์ ำ้ นกฬี ำสงู อยำ่ งเพือ่ นสนทิ ทง้ั สอง จงึ ไม่มีผ้อู ุปกำระสนบั สนุนในทุกดำ้ น นน่ั กลับสร้ำง ใหเ้ ปน็ คนเขม้ แขง็ ขยนั อดทน ไมห่ วงั พงึ่ โชคชะตำ สรำ้ งทกุ สง่ิ ทตี่ อ้ งกำรดว้ ย มนั สมองและสองมือตวั เอง หลังจำกล�ำบำกกัดฟันเรียนพร้อมท�ำงำนไปด้วยก็สำมำรถจบคณะ วิศวกรรม ท�ำงำนบริษัทม่ันคงแห่งหน่ึงส�ำเร็จ เพียงแต่ว่ำตลอดเส้นทำงนั้น ต้องใช้หยำดเหงื่อ ควำมอดทน และควำมมวี นิ ยั อยำ่ งสงู จงึ สำมำรถผำ่ นช่วง เวลำนน้ั มำได้ ดว้ ยหนำ้ ทกี่ ำรงำนภำระรบั ผดิ ชอบ ทง้ั สำมจงึ หำ่ งกนั คนละทศิ แตย่ งั มีกำรสง่ ขำ่ ว ตดิ ตอ่ กันสม่ำ� เสมอ ‘สงั หรณร์ ำ้ ย’ นเี้ กดิ ขนึ้ ครง้ั แรกในรอบหลำยปี และคลำ้ ยเปน็ เหตรุ ำ้ ย 24

ชลนิล ชกั นำ� พวกเขำกลบั มำพบกัน เพื่อเผชญิ กบั เหตุร้ำยแรงอน่ื ท่ีคำดไมถ่ งึ “เรำชว่ ยอะไรพวกเขำไดบ้ ำ้ งมัย้ ” เพลงทรำยมองเหตวุ ิปโยคตรงหน้ำดว้ ยแววตำสลดทำ� อะไรไมถ่ กู “ฉันโทร.บอกพวกกู้ภัยกับโรงพยำบำลใหญ่ๆ แถวน้ีหมดแล้ว” ณครำมพดู เรยี บๆ ดวงตำใตก้ รอบแวน่ ไมแ่ สดงควำมรูส้ กึ คนอื่นได้ยินค�ำตอบ เห็นสีหน้ำแววตำเช่นน้ันคงประณำมว่ำผู้ชำย คนน้ีเยน็ ชำ ไมม่ ีหัวใจ ทวำ่ คนเป็นเพ่ือนยอ่ มเขำ้ ใจ ไมม่ ใี ครกล่ำวโทษ ภดู ลข่มควำมหดหใู่ นใจ ก้มดูนำฬิกำข้อมือแล้วพดู ขนึ้ “ขอโทษนะกูต้องรบี กลับกรุงเทพฯ กอ่ น ฝำกงำนลูกนอ้ งไว้” “เออ ขอบใจว่ะดินที่มำช่วย” แทนนทพี ูดดว้ ยแววตำเข้ำใจ ชีวิตเพ่ือนคนนีค้ อื งำนอนั มำกมำย มไี ม่ กี่คนที่ภูดลจะยอมทิ้งงำน ทิ้งภำระควำมรับผิดชอบท้ังหมดเพ่ือวิ่งมำช่วย เหลอื “ไม่ไปหำลงุ ดบิ กันก่อนเหรอ นำนๆ จะมำพรอ้ มหน้ำกนั สักที” เพลง ทรำยพูดเสยี งออ่ ยมองหน้ำสองหนมุ่ อยำ่ งออ้ นวอน “ฉนั ตอ้ งรบี ไปทำ� งำนตอ่ ” นำ�้ เสยี งวศิ วกรหนมุ่ แฝงควำมรสู้ กึ ผดิ แลว้ หนั ไปมองเพอื่ นอกี คนคลำ้ ยโยนภำระให้ “วันน้ีคงอยู่ไม่ได้เหมือนกัน อีกสองชั่วโมงต้องเข้ำประชุม” ณครำม บอกเรียบๆ แล้วเดินไปท่ีรถตนเองแทนค�ำยืนยัน ขณะท่ีภูดลก็แยกไปเปิด ประตรู ถบริษัทตนเชน่ กนั “อ้ำว ไปกนั หมดเลย” หญิงสำวพูดอะไรไมอ่ อก นักฟุตบอลหนมุ่ เหน็ อยำ่ งน้นั จึงตะโกนถำมเพ่ือน “เฮย้ พวกมงึ มำงำนทำ� บญุ บำ้ นแสงเทยี นปนี ไ้ี ดม้ ยั้ ” ถำมเชน่ นน้ั แสดง วำ่ อ่ำนไลนแ์ ล้ว ภดู ลหันมำยมิ้ กวำ้ ง ดวงตำเป็นประกำย ยกน้วิ แสดงสัญลักษณต์ กลง 25

สอื่ สังหรณ์ “โอเค กูจะเคลยี ร์ทง้ั งำนในงำนนอกให้เสร็จกอ่ นเลย” ณครำมชะงักแววตำคร่นุ คดิ เพ่ือนที่เหลือมองมำอย่ำงมคี วำมหวงั สุดท้ำยเขำพยักหน้ำพดู สั้นๆ “ได”้ รถยนต์สองคันแล่นตำมกันออกไป สวนกับรถกู้ภัยรถโรงพยำบำลท่ี สวนเข้ำมำอย่ำงรวดเร็ว เสยี งหวอดงั ลั่น ควำมวุน่ วำยโกลำหลตำมมำ ผคู้ น สับสนท�ำอะไรไมถ่ ูกคล้ำยตกอยู่ในฝันรำ้ ย นักฟุตบอลหนุ่มกับหญิงสำวรู้สึกรำวกับตนเองเป็นคนนอก ไม่ได้อยู่ ร่วมเหตุน่ำสลดใจคร้ังน้ี สำยตำมองตำมหลังรถเพื่อนทั้งสองอย่ำงเข้ำใจ ลกึ ซ้งึ ถำ้ คณุ รเู้ หตรุ ำ้ ยลว่ งหนำ้ แตไ่ มส่ ำมำรถแกไ้ ขเปลย่ี นแปลงมนั ใหก้ ลบั ดี ขึ้นได้ จิตใจย่อมหดหู่เสียใจย่ิงกว่ำคนทั่วไปหลำยเท่ำ นี่เป็นสำเหตุหน่ึงที่ ภูดลกบั ณครำมไมอ่ ำจอยูท่ นี่ ี่เวลำนี้ 26

2 พำดหวั ข่ำวจำกสือ่ โซเชยี ลออกมำในเวลำไลเ่ ล่ยี กนั ‘อัฒจันทร์ถล่ม’ เนอื้ ขำ่ วบอกวำ่ กำรแขง่ ขนั ฟตุ บอลลกี สงู สดุ ของประเทศในคบู่ กิ๊ แมตช์ ระหว่ำงสองสโมสรยักษ์ใหญ่ท่ีก�ำลังแย่งอันดับหน่ึงบนตำรำง ได้เกิดเหตุ อฒั จนั ทรถ์ ลม่ พงั ลงมำ สง่ ผลใหก้ องเชยี ร์ ผ้ชู มบำดเจบ็ ระนำว รำยละเอียดยงั เพ่มิ เติมว่ำ ระหว่ำงกำรแข่งขันครึ่งหลังอันดุเดือด เกิดเหตุประหลำด สัญญำณ กนั ขโมยรถยนต์บนลำนจอดขำ้ งสนำมดังลนั่ พร้อมกันโดยไมท่ รำบสำเหตุ เจ้ำหน้ำที่สนำมรีบแจ้งให้เจ้ำของรถออกไปตรวจสอบก่อนอัฒจันทร์ ถล่มไมน่ ำน ทำ� ให้มีผู้รอดพน้ อนั ตรำยจำกอุบัตเิ หตคุ รง้ั น้จี ำ� นวนไม่น้อย หนง่ึ ในนนั้ คอื ‘แทนนท’ี นกั ฟตุ บอลสโมสรดงั ทม่ี ำรว่ มชม แตไ่ มไ่ ดล้ ง สนำมครั้งนดี้ ้วย 27

ส่ือสงั หรณ์ ขำ่ วเปลยี่ นไปแลว้ ไมเ่ หมือนในฝัน ณครำมปดิ หนำ้ ตำ่ งจอถอนใจโลง่ อก ถอดแวน่ วำงไวข้ ำ้ งคอมพวิ เตอร์ ม่ันใจวำ่ กำรแทรกแซงครง้ั นไ้ี ม่เกิดผลกระทบทำงลบมำกมำย อำกำรปวดหัวแล่นมำเป็นร้ิวๆ ข้อมือปลำยน้ิวชำซ่ำนคล้ำยเตือนว่ำ ครั้งน้พี วกตนล้�ำเสน้ เกินขอบเขตกำรชว่ ยเหลือไปสักหนอ่ ย ซึ่งเปน็ ส่ิงทพ่ี อ ทนรับได้ สญั ญำณกนั ขโมยรถยนตท์ กุ คนั ดงั พรอ้ มกนั ไมใ่ ชเ่ รอื่ งยำกสำ� หรบั ฝมี อื ระดับณครำม น่นั ไมอ่ ำจช่วยเหลอื ผ้คู นได้มำกเทำ่ ตอ้ งกำร แต่ก็เป็นส่ิงทเี่ ขำ ไม่ควรกระท�ำ พวกตนได้รับโอกำสช่วยเหลือเฉพำะเพื่อนฝูงท่ีเชื่อมสำยสัมพันธ์กัน เท่ำนัน้ ไม่ควรลำ้� เส้นมำกกว่ำนี้ พอรู้ว่ำต้องช่วยเพลงทรำยออกมำด้วย ก็รู้สึกว่ำควรเปิดทำงรอดแก่ ผู้อื่นเชน่ กนั หญิงสำวมีควำมสำ� คญั ต่อเขำ ผูค้ นบนอัฒจนั ทรก์ ็ควรมีโอกำส เชน่ เธอ นนั่ ทำ� ใหเ้ กิดผลกระทบปวดหวั ข้อมือชำซำ่ นแทนกำรตกั เตือน ...แต่...ถำ้ ยอ้ นเวลำไดช้ ำยหนมุ่ ก็คงท�ำอย่ำงเดมิ บ้ำนแสงเทียนสอนให้มีน�้ำใจเอื้อเฟื้อต่อผู้คน เช่นเดียวกับท่ีผู้คน จำ� นวนมำกคอยช่วยเหลือ สนบั สนุน อดุ หนนุ ส่งเสรมิ พวกเขำและน้องๆ มำ ตลอด ณครำมไมป่ ฏเิ สธกำรกลบั ไปเยย่ี ม ‘ถนิ่ เดมิ ’ เขำไมม่ ปี มดอ้ ยเรอ่ื งเคย อย่สู ถำนสงเครำะห์ อำจเพรำะทีน่ น่ั บม่ เพำะใหเ้ ป็นคนเชน่ ในปัจจุบนั และสำ� คญั กวำ่ น้ัน ยงั ไดพ้ บมติ รภำพ เพือ่ นแทท้ ่หี ำไมไ่ ด้จำกท่ีไหนอกี แลว้ ณครำมทรำบวำ่ เหตใุ ดตนจงึ ได้ ‘โอกำส’ ออกจำกบำ้ นแสงเทยี น ขณะเพอ่ื นทง้ั สองไม่ไดร้ บั 28

ชลนลิ เพรำะหนำ้ ตำผวิ พรรณดผี ดิ เพอื่ นพอ้ ง มนั สมองฉลำดเฉยี บคมเขำ้ ขน้ั อัจฉรยิ ะ นนั่ ทำ� ใหย้ งิ่ ตงั้ ใจมงุ่ มน่ั กบั กำรเรยี น ศกึ ษำหำควำมรู้ ใฝค่ วำมกำ้ วหนำ้ เต็มที่ ไม่ยอมให้ตนเองหวนกลับมำเสียใจทีหลัง ต้องเพียรพยำยำมถึงสอง สำมเท่ำ แทนเพอ่ื นที่ไมไ่ ดร้ บั โอกำสนน้ั ด้วย ณครำมเรยี นเกง่ ตดิ อนั ดบั หนง่ึ มำตลอด เขำ้ เรยี นมธั ยมปลำยโรงเรยี น ท่ีคัดแต่หัวกะทิระดับประเทศ ระหว่ำงเรียนก็ศึกษำหำควำมรู้เก่ียวกับ วทิ ยำกำรคอมพวิ เตอรด์ ว้ ยตนเอง ทดลองสรำ้ งนวตั กรรมใหมต่ ำมทโ่ี รงเรยี น เปดิ โอกำส กลำยเปน็ โปรแกรมเมอรว์ ยั รนุ่ ออกแบบซอฟตแ์ วรห์ ำรำยไดต้ ง้ั แต่ ชัน้ มัธยมปลำย จำกนนั้ เขำ้ เรยี นตอ่ มหำวทิ ยำลยั ในคณะวศิ วกรรมชวี กำรแพทย์ ดว้ ย อยำกใช้มันสมองตนคิดประดิษฐ์ วิจัยเครื่องมือแพทย์ใหม่ๆ เพ่ือใช้ในกำร รักษำชีวิตผู้คนมำกขึน้ หลงั จบปรญิ ญำตรดี ว้ ยคะแนนเกยี รตนิ ิยมอนั ดบั หนึง่ สำมำรถขอทุน เรยี นตอ่ ตำ่ งประเทศในสำขำทตี่ นสนใจ จบปรญิ ญำโทและเอกตง้ั แตอ่ ำยนุ อ้ ย กลบั มำเปน็ อำจำรยส์ อนมหำวทิ ยำลยั พรอ้ มกบั เปน็ ทป่ี รกึ ษำ รว่ มวจิ ยั ในกำร ผลิต สร้ำงนวตั กรรมเกี่ยวกับเครื่องมือแพทยใ์ นบริษัทยักษ์ใหญ่แหง่ หนง่ึ นบั เปน็ คนหนมุ่ ทป่ี ระสบควำมสำ� เรจ็ ตงั้ แตอ่ ำยไุ มถ่ งึ สำมสบิ เตม็ เพยี ง แตส่ ว่ นลกึ ในใจคลำ้ ยมหี ลมุ ลกึ บำงอยำ่ งมองไมเ่ หน็ กน้ หลมุ นน้ั เปน็ ควำมลบั ในใจกระท่ังเพ่ือนสนิทกไ็ ม่ลว่ งรู้ ตง๊ิ สญั ญำณโชว์หนำ้ จอบอกว่ำมีเมลเขำ้ มำ แววตำณครำมกระตุกวูบสงสัย กอ่ นคลิกเปิดดขู ้อควำม ข้อควำมนั้นเป็นลิงก์ สกู๊ปข่ำวรำยละเอียดเกี่ยวกับเหตุเพลิงไหม้ อำคำรโรงพยำบำลเพชรมหำสมทุ รถลม่ เมอื่ สำมสบิ ปที แ่ี ลว้ มกี ำรพดู ถงึ ทำรก ท่รี อดชีวิตทง้ั สำมเพยี งเล็กน้อย กบั ข่ำวอฒั จนั ทร์ถล่มล่ำสุด ชำยหน่มุ ชะงกั แววตำเจิดจำ้ คลำ้ ยสตั ว์รำ้ ยระวงั ภัย 29

สอื่ สังหรณ์ ผสู้ ่งลิงก์ข่ำวใชช้ ่ือ ‘ลิ่วลม’ มีเจตนำใดแอบแฝง...หรือตอ้ งกำรปลุกผี เม่ือเกือบสำมสบิ ปกี ่อนให้ฟ้นื คนื มำหลอกหลอนใครบำงคน ณครำมคน้ หำต้นตอผูส้ ่งข่ำว พรอ้ มสืบประวตั ิอยำ่ งละเอยี ดทนั ที กร๊ดี ดดด เสยี งกรดี รอ้ งดงั ลน่ั อยำ่ งตระหนก เมอ่ื ร่ำงรำ่ งหน่งึ ลอยละล่วิ จำกบน ยอดตึกลงมำกระแทกบริเวณทำงเท้ำหน้ำบริษัทสำมชนะเอนจิเนียริงแอนด์ คอนสตรักชนั ใบหนำ้ นนั้ ควำ่� ตดิ พนื้ แขนขำหกั บดิ เบยี้ วผดิ รปู ทรง เลอื ดไหลนองเปน็ วงกว้ำง สภำพชวนสยดสยอง หลำยคนเบือนหน้ำหนี ผหู้ ญิงขวัญออ่ นที่อยู่ ใกล้หน้ำซีดเขำ่ ออ่ นใกล้เป็นลม ควำมชุลมนุ วนุ่ วำยเกิดตำมมำหลังจำกน้นั ภูดล...วิศวกรหนุ่มน�ำรถมอเตอร์ไซค์ส่วนตัวไปจอดยังลำนจอด ด้ำนหลังตึก พอเดินอ้อมมำหน้ำบริษัท ร่ำงผู้เสียชีวิตถูกน�ำส่งโรงพยำบำล เรียบร้อย รอยเลือดยังเจ่ิงนองพ้ืน ต�ำรวจขึงเทปก้ันเขตที่เกิดเหตุ ผู้คนจับ กลมุ่ หน้ำบริษทั วิจำรณก์ ันเซ็งแซ่ ภำพตรงหนำ้ กอ่ ใหเ้ กดิ อำกำรมนึ งงวงิ เวยี นศรี ษะ อำจเปน็ ผลพวงจำก กำรปวดหัวหนักเมื่อคืน ร่ำงกำยอ่อนเพลียเหมือนถูกสูบเรี่ยวแรงจนหมด พยำยำมสูดลมหำยใจลึกๆ เรยี กสติสมั ปชญั ญะ “เกดิ อะไรขน้ึ วะกอล์ฟ” เขำเหน็ ร่นุ นอ้ งบริษัทเดยี วกันอยใู่ นกลมุ่ ‘แมงเมำ้ ’ จงึ ตรงเข้ำไปถำม “เฮียตงแกโดดตึกตำย” “เฮ้ย!” อทุ ำนอย่ำงคำดไมถ่ ึง “เป็นไปไดย้ ังไงวะ ไมม่ วี ่แี ววเลย” ‘เฮียตง’ หรือนำยปรำกำรเป็นผู้จัดกำร วิศวกรควบคุมกำรก่อสร้ำง บริษัทเอที.คอนสตรักชัน ซ่ึงเป็นบริษัทในเครือสำมชนะเอนจิเนียริงแอนด์ 30

ชลนลิ คอนสตรกั ชนั “น่ันแหละทุกคนเลยช็อกกันใหญ่ พวกพนักงำนในเครืออ่ืนๆ แห่ลง มำดกู นั หมด” “หมดเลยเหรอ” ภูดลท�ำหน้ำแปลกๆ แหงนคอดูช้ันบนตึก...หำก พนกั งำนในเครอื ทัง้ หมดลงมำดทู เี่ กดิ เหตุ นับวำ่ เปน็ จ�ำนวนไมน่ ้อยจรงิ ๆ บริษทั สำมชนะ เป็นบรษิ ัทกอ่ สรำ้ งยกั ษ์ใหญร่ ะดับประเทศ แตกเปน็ บริษัทลูก บริษัทในเครืออีกนับสิบ กระจำยรับงำน ดูแลธุรกิจหลำกหลำย ประเภท สำ� นักงำนใหญ่เปน็ ตึกสูงสำมสิบสำมชัน้ ตัง้ อยู่ริมถนนสำยธรุ กจิ กลำง กรุงเทพฯ แต่ละชั้นแบ่งเป็นส�ำนักงำนบริษัทในเครือต่ำงๆ โดยผู้บริหำร ระดบั สูงจะอยู่สำมชั้นบนสดุ ส�ำนักงำนบริษัทเอที. อยู่ช้ันย่ีสิบห้ำ หำกเฮียตงกระโดดมำจำก หน้ำตำ่ งช้นั นนั้ รบั รองไมม่ ีทำงรอด “ถึงไม่หมดทุกคน แต่เช่ือเหอะว่ำป่ำนนี้รู้กันทั่วแล้ว” กอล์ฟ หรือ สรรัตนข์ ยำยควำม “เรอ่ื งเปน็ มำยงั ไง” ถำมอยำ่ งนเ้ี พรำะรวู้ ำ่ รนุ่ นอ้ งคนนม้ี คี วำมสำมำรถ พิเศษในกำรเสำะหำขำ่ วเชิงลึก “เขำว่ำ...อย่ำงนน้ี ะเฮยี ” พอเร่ิมต้น...เรือ่ งรำวกพ็ รัง่ พรูออกมำ อฒั จนั ทรส์ นำมกฬี ำเมอื งชำยทะเลถลม่ ผคู้ นบำดเจบ็ จำ� นวนมำก ข้อสันนิษฐำนแรกน่ำจะเกิดจำกโครงสร้ำงไม่ได้มำตรฐำน บริษัทท�ำกำร ก่อสร้ำงตอ้ งรบั ผดิ ชอบ บริษัทที่รับสร้ำงสนำมกีฬำแห่งนั้นคือ เอที.คอนสตรักชัน ผู้ควบคุม โครงกำรคือนำยปรำกำร หรือเฮียตง ข่ำวลือเล่ำต่อกันว่ำ เฮียตงโดนผู้บริหำรเรียกเข้ำพบแต่เช้ำ กลับมำ 31

ส่อื สงั หรณ์ ห้องท�ำงำนดว้ ยสีหน้ำเครง่ เครยี ด ปิดประตไู มพ่ ูดจำกับใคร ใกลเ้ ทยี่ ง เลขำเคำะประตขู ออนญุ ำตแลว้ เขำ้ ไปเพอ่ื สอบถำม ปรำกฏ วำ่ เจำ้ ตวั ไมอ่ ยใู่ นหอ้ ง กระจกหนำ้ ตำ่ งเปดิ อำ้ หลงั จำกนน้ั จงึ ทรำบวำ่ เสยี ชวี ติ แลว้ หอ้ งประชมุ ใหญบ่ รษิ ทั สำมชนะ ผบู้ รหิ ำรในเครอื ตำ่ งทยอยเขำ้ มำ นงั่ ประจำ� ท่ีอย่ำงเปน็ ระเบียบ ค�ำวำ่ ‘สำมชนะ’ หมำยถงึ ชนะใจคน ชนะใจตน และชนะงำนหนกั เป็นหลักกำรบริษัทก่อสร้ำงยักษ์ใหญ่ผู้มีชื่อเสียง ควำมน่ำเช่ือถือมำตลอด หลำยสบิ ปี ทว่ำควำมนำ่ เชือ่ ถอื กำ� ลังถกู ส่ันคลอนเพรำะบริษัทลูกแหง่ เดยี ว กำรประชมุ ใหญเ่ กดิ ขึน้ เร่งด่วน ส่ังใหผ้ ูบ้ ริหำรบริษัททงั้ หมด รวมท้งั วศิ วกรประจ�ำทกุ แห่งเข้ำร่วมประชุมทนั ที ภดู ลตอ้ งรบี กลบั จำกไซตง์ ำนเพอ่ื เขำ้ ประชมุ ตอนบำ่ ย ถงึ หนำ้ ตกึ เทยี่ ง เศษ พบเหตุกำรณ์ชวนขวัญเสีย พอฟังสำเหตุเบ้ืองหลัง ก็พอเดำได้ว่ำกำร ประชุมดว่ นเกดิ ขนึ้ เพรำะอะไร เมอื่ ผบู้ รหิ ำรในเครอื นงั่ ประจำ� ทค่ี รบ วศิ วกรแตล่ ะบรษิ ทั นงั่ แถวหลงั บรษิ ทั ดแู ลฝำ่ ยกฎหมำย ฝำ่ ยประชำสมั พนั ธน์ งั่ อกี ฟำก ผบู้ รหิ ำรใหญก่ ำ้ วเขำ้ มำในหอ้ งประชมุ ดว้ ยสีหนำ้ เครง่ เครยี ด ‘นำยประพนธ’์ ประธำนกรรมกำร ผู้บริหำรบรษิ ัทสำมชนะ มรี ปู รำ่ ง ท้วม สนั ทัด สวมสทู พอดีตวั หน้ำผำกกว้ำงบอกควำมมสี ตปิ ัญญำ ดวงตำน่ิง แฝงอ�ำนำจเฉกเช่นคนผ่ำนสนำมกำรค้ำใหญๆ่ ฝ่ำคล่นื ลมมรสมุ ชีวติ นบั ครง้ั ไมถ่ ้วน เขำเลยวัยเกษียณอำยุมำนำนมำกแล้ว แต่ยังแข็งแรงกว่ำคนวัย เดียวกนั บริหำรงำนเข้มแข็ง เดด็ ขำด ไม่ยอมมอบสิทธ์ิขำด อำ� นำจใน ‘สำม ชนะ’ แกล่ กู หลำนคนใด 32

ชลนลิ ประพนธใ์ ชว้ ิธีเปิดบรษิ ัทในเครือใหท้ ำยำทดูแล ใครฉำยแววโดดเด่น สร้ำงผลงำนแกบ่ รษิ ทั จะไดร้ บั ต�ำแหน่งสำ� คัญในเวลำตอ่ มำ กำรประชมุ เร่มิ ต้น ผู้บริหำรใหญ่กล่ำวเปิดประชุมด้วยถ้อยค�ำเรียบง่ำย ทว่ำคนฟังล้วน เกร็ง เหง่อื ตก ท�ำอะไรไม่ถูก “ทุกคนคงร้แู ลว้ นะวำ่ กำรประชมุ เร่งดว่ นครง้ั นเี้ กิดข้ึนเพรำะอะไร” จบวำจำก็หันไปทำง ‘ธนะวฒั น’์ ผู้บรหิ ำรเอท.ี เอนจิเนียริง “วัฒน์ เม่ือเช้ำคุยกับลูกน้องยังไง ถึงปล่อยให้เกิดเร่ืองใหญ่โตหน้ำ บรษิ ัทเรำ” ผู้ถูกเอ่ยถึงอยู่ในวัยหนุ่มเป็นคนรุ่นใหม่ ต�ำแหน่งผู้บริหำรบริษัท กอ่ สร้ำงไดม้ ำเพรำะเปน็ หลำนสำยตรง ‘สำมชนะ’ “ผมขอโทษครบั ” นค่ี ือค�ำกลำ่ วแรก กอ่ นค�ำอธิบำยตำมมำ “หลังจำกทรำบข่ำวอัฒจันทร์สนำมกีฬำซึ่งเป็นควำมรับผิดชอบของ บรษิ ทั เอที. ถลม่ ลงมำ ผมไดต้ รวจสอบขอ้ มลู เบื้องตน้ และสง่ั ให้คณุ ปรำกำร ผู้ควบคุมโครงกำรเขำ้ พบเพื่ออธิบำยสำเหตุแทจ้ ริง จำกนัน้ ผมก็บอกกับเขำ ว่ำบรษิ ทั เรำมสี ว่ นตอ้ งรบั ผดิ ชอบเหมอื นกนั ใหล้ องหำหนทำงดู ไมค่ ดิ ว่ำเขำ จะตัดสินใจทำ� อะไรแบบน้”ี ค�ำอธิบำยเรียบงำ่ ย คนท�ำงำนบริษทั นี้ย่อมทรำบ ค�ำวำ่ ‘หำหนทำง’ อำจธรรมดำ ทว่ำมีแรงกดดันมหำศำลท�ำให้ใครบำงคนยอมเลือกวิธีรับผิด ชอบแบบผิดๆ กไ็ ด้ “ถำ้ อยำ่ งนน้ั อธบิ ำยใหท้ ป่ี ระชมุ ฟงั สวิ ำ่ โครงกำรสรำ้ งสนำมกฬี ำแหง่ นี้ มีขอ้ ผิดพลำดอะไรบำ้ ง ถึงเกดิ เร่ืองอัฒจันทร์ถลม่ ทงั้ ท่ีสร้ำงเสรจ็ ไม่ถงึ ปี” ธนะวฒั นอ์ ธบิ ำยพรอ้ มภำพประกอบอยำ่ งละเอยี ด ทกุ คนในทปี่ ระชมุ นั่งฟงั ด้วยอำกำรเครียดเกรง็ 33

สื่อสงั หรณ์ ภูดลเป็นวศิ วกรบรษิ ัท ‘ธำวิน’ ถงึ ไมเ่ กี่ยวขอ้ งโครงกำรโดยตรง แต่ก็ นบั เปน็ บรษิ ัทเครอื เดียวกัน หน�ำซ�้ำเจ้ำของ ‘ธำวนิ ’ ยงั เป็นพีช่ ำยแท้ๆ ของ ธนะวัฒน์ คำ� อธิบำยสำเหตอุ ัฒจันทรถ์ ล่ม เป็นเร่อื งไมย่ ำกเกนิ กว่ำวิศวกรท่ัวไป เข้ำใจ เหตผุ ลท่ีประธำนใหญส่ ่งั หลำนชำยอธิบำยละเอยี ดยดื ยำวเช่นนกี้ เ็ พือ่ เชอื ดไก่ ป้องปรำมไม่ใหบ้ ริษัทในเครือทำ� ผดิ ซ�้ำรอยอีก จบคำ� อธิบำย เป็นกำรประกำศมำตรกำรเกย่ี วกบั กำรรับงำน ควบคุม งำนอยำ่ งเขม้ งวด ทกุ บรษิ ทั ตอ้ งถอื เปน็ ระเบยี บเดยี วกนั วศิ วกรทร่ี ว่ มประชมุ ตอ้ งรบั ทรำบ เข้ำใจและน�ำไปปฏบิ ตั ิโดยไมค่ ลำดเคลื่อน จำกนนั้ ประธำนเปดิ โอกำสใหเ้ หลำ่ ผบู้ รหิ ำรเสนอแนวทำงเยยี วยำหลงั เกิดเหตุไมค่ ำดฝนั ฟนื้ ฟคู วำมเชอื่ ม่นั ในบริษทั สำมชนะให้กลบั คนื มำ ตอนท้ำยค่อยวกมำพูดถึงกำรสะสำง จัดกำรข่ำวกระโดดตึกของ วศิ วกรควบคุมงำน ทำงฝ่ำยกฎหมำยบอกว่ำได้ด�ำเนินกำรประสำนงำน ให้ควำมร่วมมือ กบั ตำ� รวจเกยี่ วกับรูปคดีอยำ่ งไรบำ้ ง ฝ่ำยประชำสัมพันธ์พูดถึงแนวทำงกำร จัดกำรแก้ข่ำวเสื่อมเสีย ส่วนทำงบริษัทเอที. ก็เตรียมเงินชดเชยให้แก่ ครอบครวั พรอ้ มเข้ำไปท�ำควำมเขำ้ ใจกับภรรยำและบตุ รผู้เสียชีวิตเกีย่ วกบั สำเหตกุ ำรเสียชวี ิตเพื่อไมใ่ หเ้ กิดกำรเขำ้ ใจผิด ภดู ลนง่ั ฟงั กำรประชมุ เหมอื นชมละครฉำกใหญ่ ตวั ละครทำ� หนำ้ ทต่ี น โดยไม่บกพร่อง ทว่ำเมื่อสังเกตละเอียดจะพบว่ำแต่ละคนเหมือนหุ่นยนต์ ท�ำตำมหน้ำท่ี ไมม่ ีควำมรสู้ กึ ผดิ หรอื แสดงควำมเห็นใจผู้ประสบชะตำกรรม เลวร้ำยอยำ่ งจริงใจเลย สงั หรณ์แปลกแผ่วบู ในใจ คล้ำยบอกวำ่ เหตุร้ำยครงั้ นจ้ี ะพำไปพบกับ ควำมลับอนั ดำ� มดื ย่ิงกว่ำเดมิ 34

ชลนลิ บำ้ นแสงเทียนเปลี่ยนจำกสมัยแทนนทีเปน็ เดก็ หลำยอย่ำง อำคำรเรือนนอนสร้ำงใหม่เม่ือสิบกว่ำปีท่ีแล้ว สนำมกีฬำได้รับกำร ปรบั ปรุงดีกว่ำเดมิ เรือนครัวโรงอำหำรมกี ำรต่อเติมจนได้มำตรฐำน ท่ยี ังเหมือนเดมิ คอื อำคำรอ�ำนวยกำร บ้ำนพัก ‘ลุงดิบ’ ทีเ่ จำ้ ตัวไม่คดิ ปรบั ปรงุ สรำ้ งใหม่ และแปลงผกั โรงเหด็ ทย่ี งั มไี วเ้ ปน็ กจิ กรรมเสรมิ รำยไดแ้ ก่ เด็กบ้ำนแสงเทยี น นอกจำกนนั้ ยงั มที อ้ งทะเลเบ้อื งหนำ้ ทไ่ี มว่ ่ำก่ีสบิ ปีกย็ งั อยูอ่ ยำ่ งเดิม หำดทรำย สำยลม เสียงคลน่ื เป็นสถำนทีท่ ีพ่ วกเขำเคยไปยนื ตะโกน ระบำยควำมทกุ ข์ รอ้ งไหส้ ะอกึ สะอน้ื เพอ่ื ใหเ้ สยี งคลน่ื ชว่ ยปลอบโยน สำยลม ซบั น้ำ� ตำจนเหือดแห้ง ท้องทะเลท่ีอยู่หน้ำบ้ำนแสงเทียน เป็นเสมือนเคร่ืองชำร์จพลังควำม เข้มแข็ง ปลุกหัวใจนักสู้ ยำม ‘เด็กเดนตำย’ คนไหนทดท้อ อ่อนล้ำ หมด เร่ยี วแรง พวกเขำจะกลับมำดดู ซับพลังจำกท่นี ่ี ขณะนแี้ ทนนทกี ำ� ลงั ยนื อยหู่ นำ้ ผนื ทะเลกวำ้ ง เดนิ เลยี บชำยหำด...เขำ ยงั ต้องกำรแรงใจ พลังงำนกำรต่อสู้อยูห่ รอื ไม่ นำนครงั้ นักฟุตบอลหนุม่ จะกลับมำนอนคำ้ งบ้ำนแสงเทยี น พอ มำถึงเมื่อเยน็ วำนเหลำ่ เด็กๆ ในบ้ำนต่ำงมำหอ้ มลอ้ มด้วยควำมดใี จ ตกคำ่� ก็ มำนงั่ ฟงั เรอ่ื งรำวประสบกำรณฝ์ กึ ฝนอนั หนกั หนว่ ง ยำวนำน กวำ่ จะมำถงึ จดุ นี้ เดก็ ทน่ี หี่ ลำยคนเหน็ แทนนทเี ปน็ ไอดอล อยำกตำมรอยเปน็ นกั กฬี ำที่ ประสบควำมส�ำเร็จ ชำยหนุ่มไม่อยำกให้ ‘รุ่นน้อง’ ฝันเฟื่อง คิดว่ำคนเรำ สำมำรถตำมควำมฝันง่ำยดำย เขำจึงมักถ่ำยทอดประสบกำรณ์ เส้นทำงกำรฝึกฝนอย่ำงละเอียดไม่ ปดิ บงั พดู ถงึ ควำมเหนอื่ ยยำกทต่ี อ้ งใชห้ ยำดเหงอื่ ควำมพยำยำมเขำ้ แลก สง่ิ เหล่ำน้ีสอนให้รู้ว่ำ ‘พรสวรรค์’ ไม่ใช่ปัจจัยท้ังหมดของกำรประสบควำม สำ� เรจ็ 35

สือ่ สงั หรณ์ บำ้ นแสงเทยี นจะสอ่ งแสงชน้ี ำ� บอกเลำ่ เสน้ ทำงดรี ำ้ ย ใหโ้ อกำสในกำร ต้งั หลกั มีชวี ิต หลงั จำกน้นั แต่ละคนต้องเลอื กหนทำงด�ำเนนิ ชวี ติ ด้วยตัวเอง แทนนทตี น่ื แตเ่ ชำ้ มดื ชว่ ยปำ้ หวำน แมค่ รวั สงู วยั และเดก็ ทเี่ ขำ้ เวร ประจ�ำวันทำ� ครัวเตรยี มอำหำรเชำ้ อยำ่ งแขง็ ขนั จำกนน้ั ออกไปเดนิ ชำยหำดรบั ลมทะเล ปลอ่ ยใหส้ ำยลมพดั ผำ่ น เสยี ง คลน่ื กงั วำนรอบกำย ผสำนจติ ใจกลมกลนื ไปกบั ธรรมชำติ สลดั ภำระเรอื่ งรำว ออกไปชั่วครำว ซมึ ซบั ควำมสขุ ชว่ั ขณะไว้อยำ่ งเหน็ คุณค่ำ ตอนสำย เดก็ บำ้ นแสงเทยี นออกไปโรงเรยี นกนั หมด แทนนทกี ลบั เขำ้ มำพบ ‘ลงุ ดบิ ’ กำ� ลงั รอรับประทำนอำหำรเช้ำรว่ มกัน “ขอโทษครบั ลุงทที่ �ำให้ต้องรอ” ชำยหนุ่มออกตัวเกรงใจ “ไม่เป็นไร ไม่ได้ต้ังใจรอแกหรอก” ผู้อ�ำนวยกำรบ้ำนแสงเทียนพูด พลำงพยกั หนำ้ ไปทขี่ ำชำยหนมุ่ “ขำเปน็ ยงั ไงบำ้ ง ออกไปเดนิ ชำยหำดตง้ั นำน ไม่เจ็บหรือไง” แทนนทีมองใบหน้ำโหดๆ หนวดเครำหงอกขำวนั้นด้วยรอยย้ิม ผอู้ ำวโุ สมคี วำมขัดแย้งอย่ำงลงตวั ถงึ จะดดู ุ นำ่ กลัว ไมเ่ กรงใจใคร จิตใจนนั้ กลบั อ่อนโยน ใสใ่ จเด็กในควำมปกครองเสมอตน้ เสมอปลำย “ผมพอเดินไปไหนมำไหนได้ครับลุง แค่หมอห้ำมลงน้�ำหนักตรงขำ ข้ำงนี้แรงๆ พกั กำรซ้อมลงสนำมช่วั ครำวเทำ่ นัน้ แตพ่ อจะวอรม์ เบำๆ อย่ำง ไปเดินชำยหำดได”้ “หำยทนั ลงแขง่ ปดิ ฤดกู ำลมยั้ ละ่ ” พดู เชน่ นแ้ี สดงวำ่ ตดิ ตำมขำ่ วครำว เสมอ “คงตอ้ งแล้วแตห่ มอครบั ” พูดดว้ ยน�้ำเสยี งไม่ทกุ ขร์ ้อน “มีปัญหำ หรือเร่ืองที่ยังคิดไม่ตกอยู่หรือเปล่ำ” ผู้อำวุโสถำมเรื่อยๆ แต่เขำ้ เป้ำอยำ่ งจงั แทนนทีอมยม้ิ ตอบไม่ปิดบัง 36

ชลนลิ “ลงุ ดบิ ยังอ่ำนใจผมออกเหมอื นเดมิ ” “ฉันเล้ียงแกมำตั้งแต่แบเบำะ เห็นพวกแกไปร้องไห้ท่ีชำยหำดไม่รู้ก่ี ครั้ง แค่นท้ี ำ� ไมจะดไู มอ่ อกวะ” “วนั น้ีผมไม่ไดไ้ ปร้องไหน้ ะ” เขำรบี แกต้ ัวรสู้ ึกเหมอื นเป็นเดก็ อีกคร้ัง “ผมแคไ่ ปเดนิ คดิ ทบทวนวำ่ ควรเปน็ นกั กฬี ำอำชพี ตอ่ ไป หรอื ควรเลอื กอำชพี อน่ื ที่อำยุงำนยำวนำนกวำ่ น้ี กอ่ นทีจ่ ะแกต่ ัวลงแลว้ ทำ� ไม่ได้” “ใกลห้ มดสญั ญำแล้วสิ” “ครบั แตท่ ำงสโมสรมแี นวโนม้ ตอ่ สัญญำระยะสนั้ ใหอ้ ีกปีสองปี” ลุงดิบมองชำยหนุ่มตรงหน้ำด้วยแววตำเอ็นดู คล้ำยเห็นเด็กชำยตัว น้อยยงั อยู่ในร่ำงเขำ “จำ� ได้วำ่ ตอนเดก็ แกเคยถำมฉนั วำ่ ...ผมจะเลน่ ฟตุ บอลไปตลอดชวี ิต ได้มั้ย...” “ผมจำ� ไดค้ รบั ” แทนนทยี มิ้ “ตอนนน้ั ลงุ ดบิ บอกวำ่ ...อยา่ สงสยั ใหใ้ ช้ การกระท�าของตัวเองเป็นเครอ่ื งพสิ จู น์ แล้ววันหนงึ่ ลกู ฟุตบอลจะใหค้ า� ตอบ กับแกเอง...” “ตอนน้เี จ้ำลูกฟุตบอลนั่น มีค�ำตอบใหห้ รอื ยงั ” ลงุ ดบิ ยอ้ นถำม นักฟุตบอลหนุ่มถอนใจ เส้นทำงอันยำวนำนทวี่ ิ่งไล่ตำมเจ้ำลูกกลมๆ นน้ั ‘คำ� ตอบ’ มใี หท้ กุ ชว่ งเวลำ และเปลยี่ นแปรไมเ่ หมอื นกนั สกั เวลำ ผู้อำวุโสเห็นสหี น้ำเด็กในปกครอง ทรำบว่ำเจ้ำตัวมคี ำ� ตอบอย่แู ลว้ จงึ พูดตอ่ เรอื่ ยๆ “ฉนั ไมเ่ คยกำ� หนดเสน้ ทำงชวี ติ ใหเ้ ดก็ บำ้ นแสงเทยี นเลย ทช่ี ว่ ยไดก้ แ็ ค่ ให้โอกำส ให้ค�ำแนะน�ำ แต่ในใจก็มุ่งหวังให้พวกเขำเลือกเส้นทำงถูกต้อง เหมำะสมกับตัวเองทกุ คน” ควำมรสู้ กึ เตม็ ตนื้ แลน่ ขน้ึ มำจกุ อก นำ�้ ตำเกอื บรนิ ไหลถำ้ เสยี งโทรศพั ท์ มอื ถือจะไมด่ งั ขดั จงั หวะขนึ้ กอ่ น “ขอโทษครับ” 37

สื่อสงั หรณ์ แทนนทีลกุ จำกเกำ้ อไ้ี ปรับสำยอย่ำงเกรงใจครหู่ น่งึ ก่อนกลบั มำนั่งที่ เดมิ ดว้ ยสหี นำ้ เครง่ เครยี ด นำยแพทย์ดิษณัฐน์ไม่จ�ำเป็นต้องเอ่ยถำม ผู้มีควำมกังวลใจย่อมเอ่ย ปำกออกมำเอง “โคชตะวันเข้ำโรงพยำบำล แม่อัมโทร.มำบอกให้ผมไปเย่ียมแก หนอ่ ย” ‘โคชตะวัน’ เป็นคนแรกที่เห็นแวว ชักน�ำแทนนทีเข้ำสู่วงกำรกีฬำ ตั้งแตก่ ่อนขนึ้ ชั้นมธั ยมต้น ตลอดเวลำเกือบย่ีสิบปี โคชและภรรยำคู่นี้ท�ำหน้ำท่ีเหมือนเป็นผู้ ปกครองอีกคน คอยดูแลเอำใจใส่ไมน่ ้อยกว่ำผูอ้ ำ� นวยกำรบ้ำนแสงเทียน “รีบไปสิ” “ครบั ” แทนนทตี อบรับด้วยใจกังวล สังหรณ์รำ้ ยปรำกฏเปน็ เงำมืดรำงๆ จน ตอ้ งสลดั มันทิ้ง รีบออกจำกบำ้ นแสงเทยี นทนั ที เขำลมื สงั เกตวำ่ นอกจำกจะมโี ทรศพั ทส์ ำยสำ� คญั เขำ้ มำแลว้ ยงั มอี เี มล จำกผู้ใช้นำมว่ำ ‘ลิว่ ลม’ ส่งมำยงั กลอ่ งขอ้ ควำมด้วย หลังเลิกประชุมภูดลไม่ได้กลับไปไซต์งำน ต้องมำน่ังสะสำง เอกสำรเกยี่ วกบั อำคำรกอ่ สร้ำงทต่ี นรับผิดชอบอยำ่ งละเอียด เพอื่ เตรียมสง่ ใหเ้ จ้ำของบริษทั ตรวจสอบตำมมำตรกำรใหมท่ ี่เพิ่งไดร้ ับจำกทป่ี ระชมุ พอเสร็จงำนเอกสำรค่อยสังเกตเห็นว่ำมีอีเมลฉบับหน่ึงส่งมำถึง พอ เปิดออกพบภำพข่ำว เนื้อควำมเก่ียวกับอำคำรโรงพยำบำลเพชรมหำสมุทร เกิดเพลิงไหม้ พงั ถล่ม กับขำ่ วอัฒจันทรถ์ ล่มเมือ่ วำน ผู้ส่งใช้ชื่อ ‘ลวิ่ ลม’ ตั้งคำ� ถำมสัน้ ๆ ‘ทราบหรอื ไม่ สองกรณีนี้เหมอื น กันตรงจดุ ไหน?’ วิศวกรหนุ่มขมวดคิ้ว รสู้ ึกเหมือนใครตะโกนปลุกให้ต่ืนจำกกำรหลับ 38

ชลนลิ ใหลอนั ยำวนำน เขำทรำบว่ำตนเป็น ‘เด็กเดนตำย’ รอดชีวิตจำกอำคำรโรงพยำบำล นัน้ เคยสงสัยต้นตอสำเหตแุ ทจ้ รงิ คอื อะไร แต่หลกั ฐำน รำยละเอียด ซำกท่ี เกิดเหตถุ ูก ‘เกบ็ กวำด’ ไม่ตำ�่ กว่ำยี่สิบปแี ลว้ นนั่ ทำ� ใหเ้ พกิ เฉย วำงควำมสงสยั กระทงั่ อเี มลฉบบั นก้ี ระตนุ้ เตอื น จน ค�ำถำมมำกมำยทห่ี ลบเรน้ ในใจผุดพรำยข้ึนมำอกี ครง้ั กอ่ นชำยหน่มุ จะส่งอีเมลกลบั กอลฟ์ ก็โผลห่ นำ้ มำถำม “เฮยี ดินไปฟังสวดเฮยี ตงคนื แรกกันมัย้ ” “หอื ” ภดู ลเงยหนำ้ ถำมอยำ่ งสงสยั “ญำตเิ อำศพออกจำกโรงพยำบำล ไดแ้ ลว้ เหรอ” “ออกมำแลว้ ตง้ั ศพท่ีวัดเรียบรอ้ ย เมยี เฮียตงบอกวำ่ ไมต่ อ้ งผ่ำพิสจู น์ แกเชื่อว่ำฆำ่ ตัวตำยจริง เพรำะมีทั้งจดหมำย หลกั ฐำนท่ีไม่รจู้ ะคัดคำ้ นยังไง ด้วย” ชำยหนมุ่ พยกั หน้ำ “เออไปสิ ถงึ ยงั ไงก็คนเคยเห็นหนำ้ ท�ำงำนตกึ เดียวกันมำต้งั นำน” ถึงจะเป็นวิศวกรคนละบริษัท ต้องออกไปไซต์งำนไม่ค่อยอยู่ประจ�ำ ออฟฟิศ ด้วยควำมอยู่ตึกเดียวกัน เจ้ำของบริษัทเป็นพี่น้องกัน จึงมีโอกำส พบปะพดู คุยกนั บ้ำง “สวดศพคนื นีท้ ุ่มคร่ึง ทว่ี ัด...แลว้ เจอกนั นะเฮยี ” กอล์ฟบอกรำยละเอียดเวลำสถำนที่จบก็เดินไปบอกคนอื่นต่อ หนุ่ม รนุ่ นอ้ งคนนอี้ ยฝู่ ่ำยบคุ คล และทำ� หน้ำทคี่ อยประสำนงำนกบั บรษิ ทั ต่ำงๆ ใน เครือ จึงรู้จักพนักงำนแทบทุกช้ัน มนุษยสัมพันธ์ดีจนควรเพิ่มหน้ำท่ี ประชำสมั พนั ธ์ให้อีกต�ำแหนง่ โรงพยำบำล แคเ่ หน็ รำ่ งซบู ผอมนอนบนเตยี ง ใบหนำ้ ตอบซดี เงำมรณะทำทำบ นกั 39

สื่อสงั หรณ์ ฟตุ บอลหนมุ่ กค็ ำดเดำออกวำ่ นนั่ คงเปน็ สญั ญำณบอกวำ่ เหลอื เวลำอกี ไมน่ ำน นัก ‘แมอ่ มั ’ หรืออมั พร ภรรยำโคชตะวนั มสี หี นำ้ ยินดเี หน็ ไดช้ ดั เมอื่ แทน นทเี ขำ้ มำในห้อง “ดีจังท่ีแทนรีบมำ เข้ำไปหำโคชหน่อยเถอะ แกเรียกหำแต่ชื่อแทน ตลอดเลย” “ครบั ” แทนนทีไปยืนข้ำงเตียงผู้มีพระคุณ กุมมือซูบผอมไว้ ถ่ำยทอดควำม อบอ่นุ ควำมหวังดลี งไปจนผู้ปว่ ยรูส้ ึกได้ พยำยำมลมื ตำมอง “มำแล้วเหรอ...แทน...” “ครับ ผมอยนู่ แี่ ลว้ โคช” แคไ่ ด้ยินน้�ำเสียงทีร่ อคอย ดวงตำค่อยฉำยแววมชี ีวติ ใบหนำ้ ตอบซดี เปลง่ ประกำยยินดี โลง่ ใจรำวกบั เป็นแสงสุดทำ้ ยในชวี ติ “แทน...” มอื กำ� มอื ตอบแนบแนน่ รำวกบั พยำยำมฉดุ รงั้ สำยใยเบำบำง เอำไว้ “ผมเอง...เปน็ ยังไงบำ้ งครบั โคช เจบ็ ป่วยแบบน้ีท�ำไมไม่บอกกันเลย” น�้ำเสียงแสดงควำมห่วงใยจริงจัง แววตำไม่ต่ำงจำกเด็กชำยคนเก่ำท่ีสนำม ฟุตบอล “ฉัน...ขอโทษ” “โธ่ โคชไมต่ ้องขอโทษผมหรอก ผมแคเ่ ปน็ ห่วง อดทนหนอ่ ยเด๋ยี วก็ หำยแล้วนะครบั ” ชำยหนุ่มพยำยำมให้กำ� ลังใจ “ไม.่ ..ไมใ่ ช่เรือ่ งนนั้ ...ฉนั ...ขอโทษ...” ผปู้ ว่ ยรวบรวมเร่ียวแรงยำ้� วำจำเดิม “โคชจะมำขอโทษผมทำ� ไม โคชไมเ่ คยทำ� อะไรผิดกับผมเลย ผมตำ่ ง หำกต้องขอโทษ...ที่ไม่คอ่ ยมำเย่ยี มดูแล ไม่ทรำบเลยวำ่ โคชป่วยแบบน้ี” ผปู้ ว่ ยถอนใจยำว รวบรวมสตสิ มั ปชญั ญะสดุ ท้ำย แววตำสกุ ใสกระจำ่ ง 40

ชลนิล กว่ำเดิม มือบบี กระชบั แน่นกล่ำววำจำชัดเจน “แทนนท”ี คำ� เรยี กขำนคลำ้ ยเคยใชเ้ รยี กเดก็ นอ้ ยผอมเกรง็ ขำ้ งสนำม ฟตุ บอลเมอ่ื ยสี่ บิ ปกี อ่ น “ฉนั ทำ� ผดิ ตอ่ เธอ...ต้องขอโทษด้วย เธอจะอภัยให้ฉนั ไดม้ ยั้ ” วำจำจริงใจ หนักแนน่ สะทำ้ นลกึ ถึงจิตใจผู้ฟัง แทนนทไี มส่ นใจ ค�ำว่ำ ‘ทา� ผดิ ’ นน้ั เป็นเรอื่ งใด ในใจสมั ผสั ควำมรูส้ กึ ผิดอันรนุ แรง น้�ำเสียงที่หวงั ได้รบั คำ� ให้อภยั อย่ำงจริงใจ จนไมอ่ ำจตอบวำจำ อ่ืนได้ “ไดส้ ิครับโคช ไม่วำ่ โคชจะท�ำผิดกับผมด้วยเรอ่ื งอะไร ผมยกโทษให้ โคชไดเ้ สมอ ทจี่ รงิ ผมตอ้ งเปน็ ฝำ่ ยขอบคณุ โคชมำกกวำ่ ทแ่ี นะนำ� สงั่ สอน ชว่ ย เหลอื จริงใจมำตลอด ผมมที กุ วนั นไ้ี ดก้ ็เพรำะโคชนะครบั ” ใบหน้ำที่มีเงำมรณะทำทำบฉำยรอยยิ้มสว่ำง คล้ำยปลดภำระเงื่อน ปมในใจหมดสิ้น ภรรยำยืนด้ำนข้ำงน้�ำตำปร่ิม ต้ืนตันจนพูดไม่ออก รู้สึก โล่งใจตำมสำมี “ขอบใจมำก ขอบใจจรงิ ๆ แทน...” นั่นเป็นวำจำสุดท้ำยก่อนเคร่ืองวัดท่ีต่อเช่ือมร่ำงกำยจะส่งสัญญำณ ดงั ลนั่ แทนนที อมั พรนงั่ รอนอกหอ้ งผปู้ ว่ ย แพทยพ์ ยำบำลกำ� ลงั เขำ้ ไป ปฏิบตั ิกำรย้ือชวี ิต ฉุดรง้ั ลมหำยใจผู้ปว่ ยเต็มก�ำลงั สีหนำ้ อัมพรแสดงควำมผอ่ นคลำย ไมก่ ังวลหนักหนำเทำ่ ท่คี นน่งั ข้ำง เปน็ ห่วง อำจเพรำะมเี วลำทำ� ใจล่วงหนำ้ มำพอสมควรแลว้ “โคชป่วยเปน็ โรคอะไรครบั ” “มะเร็งจ้ะ” ตอบแบบไมป่ ดิ บงั “นำนหรอื ยงั ท�ำไมไม่บอกผม” “สองสำมเดอื นแล้ว มันลำมเร็วมำก โคชส่ังไว้ไมอ่ ยำกใหแ้ ทนรู้ กลวั 41

ส่ือสังหรณ์ เสยี สมำธมิ ผี ลต่อกำรแขง่ ขนั ” “โธ่ เรือ่ งแขง่ ไมส่ ำ� คัญกวำ่ ชวี ิตโคชหรอกครับ” แทนนทรี ะบำยควำม อดึ อัดในใจ “เพรำะโคชร้อู ย่ำงนน้ั ถงึ ย�ำ้ กับแมอ่ ัมนกั หนำไง” แทนนทถี อนใจ ผใู้ หญท่ เี่ คำรพรกั ไมต่ ำ่ งจำกบพุ กำรี นอกจำก ‘ลงุ ดบิ ’ กม็ แี ค่โคชตะวนั แมอ่ ัมพรสองสำมภี รรยำคนู่ เี้ ท่ำน้ัน “แมข่ อบใจนะ ที่แทนมำหำโคชเร็วขนำดน”ี้ ผู้พดู ซ่อนนยั บำงอยำ่ ง ในน้�ำเสยี ง ชำยหนมุ่ บีบมอื ผู้เปน็ เหมอื นมำรดำแนน่ ส่งรอยยมิ้ ใหก้ ำ� ลงั ใจ ท�ำตน เสมือนบตุ รชำยแท้ๆ อีกคนหนึง่ “ไมเ่ ปน็ ไรครับแมอ่ ัม หมอสมยั นเ้ี กง่ เดยี๋ วโคชก็หำยแลว้ ละ” ผ้ฟู งั พยกั หน้ำ ใจอยำกเชอ่ื อย่ำงนนั้ ทวำ่ น�้ำตำกลบั รนิ เป็นสำย ในใจ มกี อ้ นควำมทุกข์อัดแน่นจนแทบไม่อยำกเอ่ยวำจำใด ประตหู ้องผู้ปว่ ยเปดิ กวำ้ ง นำยแพทย์ออกมำพรอ้ มค�ำพูด... ...ผปู้ ว่ ยเสียชีวติ อย่างสงบ... อมั พร แทนนทเี ป็นสองคนแรกทเี่ ข้ำไปอำ� ลำผู้ตำย หยำดน้�ำตำไหลพรำกเต็มใบหน้ำสตรีสูงวัย มือลูบแก้มคู่ชีวิตรำวกับ ตอ้ งกำรฝำกรอยสมั ผัสสดุ ทำ้ ยกอ่ นจำกลำ แทนนทีรู้สึกเหมือนพ้ืนท่ีเหยียบยืนอ่อนยวบ สำมำรถยุบลงทุกเมื่อ เขำสะกดกลั้นควำมโศกเศร้ำ ฝืนเข้มแข็งยืนโอบร่ำงบอบบำงของแม่อัมพร ไว้กันไมใ่ หล้ ม้ ครนื ทว่ำ หญิงสูงวยั กลับเข้มแขง็ กวำ่ ทีค่ ิด หลังจำกหลั่งน้�ำตำ ฝำกรอยอำลัยเรียบร้อย ก็สูดลมหำยใจยำวลึก เรยี กสติ ควำมท่เี ตรียมใจลว่ งหนำ้ เปน็ เดอื นจงึ สำมำรถหนั มำเงยหนำ้ สบตำ ชำยหนมุ่ ด้วยแววตำมนั่ คง 42

ชลนิล “แทน...แมข่ อบใจมำกที่ชว่ ยให้โคชจำกไปโดยไมม่ อี ะไรคำ้ งคำใจ” “แมอ่ มั ...” เขำเอย่ ปำกอยำ่ งไมเ่ หน็ ควำมจำ� เปน็ ทอ่ี กี ฝำ่ ยตอ้ งยำ�้ วำจำ นอี้ ีก “แทนไม่รู้หรอกว่ำ โคชเขำรูส้ กึ ผิดกับแทนมำตลอด” “...รสู้ กึ ผิด...เรื่องอะไรครบั ” พอฟังเชน่ นนั้ อดสงสยั ไมไ่ ด้ “เรอื่ งสำ� คญั เรอื่ งหนงึ่ ทโี่ คชกบั แมป่ ดิ บงั แทนมำตลอด...ทำ� ใหก้ อ่ นถงึ วำระสดุ ท้ำย โคชเขำจงึ ต้องกำรขอโทษแทนจำกใจจริง” “แม่อัมจะบอกอะไรผม” ชำยหนุ่มงนุ งง “โคชเคยสัญญำกับคนคนหน่ึงว่ำ ตลอดชีวิตแก จะไมบ่ อกเรื่องนี้ให้ แทนรเู้ ดด็ ขำด” “เร่อื งอะไรครับ” แววตำสตรสี งู วัยฉำยรอยตัดสินใจเด็ดขำด “แม่แท้ๆ ของแทนยงั มชี วี ิตอย!ู่ ” 43

3 ‘แม่แทๆ้ ของแทนยงั มีชวี ิตอย่’ู คำ� น้ันท�ำให้โลกทั้งใบพลกิ กลบั ไม่เหมอื นเดิมอีกเลย อมั พรบอกเลำ่ เรอ่ื งรำวอดตี ไมท่ นั ละเอยี ดนกั บตุ รชำย บตุ รสำว และ หลำนๆ ที่อยกู่ รุงเทพฯ กม็ ำถึงโรงพยำบำลเสียกอ่ น ครอบครัวโคชตะวันก�ำลังมีควำมทุกข์ แทนนทีไม่กล้ำซักไซ้ต่อ มอง ครอบครวั ผู้มพี ระคณุ อยหู่ ่ำงๆ ก่อนถอยออกมำทบทวนเรื่องรำวทีเ่ พง่ิ รบั รู้ แมแ่ ทนนทเี ปน็ เดก็ สำวตงั้ ทอ้ งกอ่ นวยั อนั ควร เธอแอบคลอดบตุ รโดย ไมใ่ หพ้ อ่ แมล่ ว่ งรู้ จำกนนั้ เตรยี มหนอี อกจำกโรงพยำบำลหลงั จำกไดเ้ หน็ หนำ้ และตงั้ ชอื่ ลูก ชว่ งเวลำนน้ั อมั พรกบั โคชตะวนั พำบตุ รคนทส่ี องมำฉดี วคั ซนี เหน็ เดก็ สำวยืนหน้ำห้องเด็กอ่อน สำยตำมองทำรกข้ำงในอย่ำงเศร้ำสร้อยจึงฉุกใจ 44

ชลนลิ สงสยั เขำ้ ไปพดู คยุ จงึ ทรำบวำ่ เธอกำ� ลงั จะแอบหนอี อกจำกโรงพยำบำล แต่ พอเหน็ หนำ้ ลกู แลว้ กล็ งั เล สองสำมภี รรยำพยำยำมหวำ่ นลอ้ ม รง้ั ใหอ้ ยตู่ อ่ จน ส�ำเร็จ ทว่ำคืนน้นั เกดิ เหตุเพลิงไหม้ ตกึ ถล่ม ทำรกนอ้ ยรอดตำยแค่สำมคน โคชตะวัน อมั พรรู้สึกผิดทค่ี วำมหวังดพี วกตนเปน็ เหตใุ หเ้ ด็กสำวเสีย ชวี ิต ในใจอยำกรับลูกเธอมำเลี้ยง ติดท่ียงั มบี ุตรสองคนต้องดแู ล ประกอบ กบั บ้ำนแสงเทียนยืน่ มอื เข้ำมำรับอุปกำระแล้ว สองสำมภี รรยำทำ� ไดเ้ พยี งซอื้ นมผง เสอ้ื ผำ้ เดก็ ออ่ นไปใหท้ ำรกทง้ั สำม ท่บี ้ำนแสงเทียน พบเดก็ สำวคุ้นตำท�ำทำ่ ลบั ๆ ล่อๆ จึงทรำบวำ่ แม่เด็กยงั ไม่ ตำย เธอรับปำกแคใ่ นเวลำนนั้ สุดทำ้ ยกห็ นอี อกจำกโรงพยำบำลอยูด่ ี เดก็ สำวรอดชวี ติ แอบมำดลู ูก จนได้พบโคชตะวนั อมั พร คร้งั นี้สองสำมีภรรยำไมอ่ ำจร้งั เธอไวไ้ ดอ้ กี ก่อนจำกกันยงั ขอร้องโคช ตะวันใหเ้ กบ็ เรอื่ งน้ีเป็นควำมลบั “...ให้เขำโตขึน้ มำแลว้ เข้ำใจวำ่ แม่ตำยในตกึ นั่น ดกี วำ่ รวู้ ำ่ มแี มใ่ จร้ำย ทอดทิ้งเขำต้ังแตย่ ังไมร่ คู้ วำม...” ค�ำพูดท้ังน�้ำตำ ประกอบกับสังเกตเห็นควำมอัดอ้ัน หวำดกลัวบำง อยำ่ งในแววตำเด็กสำว ทำ� ใหโ้ คชตะวันยอมรับปำกและปลอ่ ยเธอไป สิบกว่ำปีผ่ำนไป พรสวรรค์ด้ำนกีฬำของเด็กชำยเสมือนสำยใยกรรม ลำกให้มำเจอกัน โคชจึงต้ังใจช่วยเหลือส่งเสริมเตม็ ที่ ชดเชยควำมรูส้ กึ ผิดที่ ผ่ำนมำ แทนนทเี คยทรำบมำรดำชอ่ื ‘ระรนิ ’ จึงต้งั ชือ่ เขำ ‘แทนนที’ พอฟงั เร่ืองเหล่ำน้ี ทำ� ให้ไม่แน่ใจว่ำน่นั เป็นช่ือมำรดำจรงิ หรอื ไม่ ศำลำวดั งำนศพเฮยี ตง สวดศพคืนแรกมีแขกเหรื่อร่วมงำนจ�ำนวนมำก ผู้บริหำรบริษัทสำม ชนะ แขกผู้มีเกียรติ และครอบครัว ญำติสนิทผู้ตำยน่ังฟังสวดอยู่ในศำลำ 45

สอื่ สงั หรณ์ ส่วนเพือ่ นร่วมบริษทั น่งั เต็นทด์ ำ้ นนอก กอ่ นพระภิกษุจะสวด พวก ‘คนนอกศำลำ’ จับกล่มุ กระซิบกระซำบ คยุ กนั โดยไมค่ อ่ ยระมดั ระวงั นกั เสยี งจงึ เขำ้ หภู ดู ล วศิ วกรอกี บรษิ ทั แทบทกุ คำ� หนึ่งในกล่มุ เมำ้ มอยคอื กอลฟ์ ร่นุ นอ้ งผูไ้ ม่ไดอ้ ยบู่ ริษทั เอท.ี แตร่ ้แู ทบ ทกุ เรอื่ งในตกึ สำมสิบสำมช้นั “คืนนี้บ๊กิ บอสไม่มำ เหน็ วำ่ ติดงำนส�ำคญั ” กอลฟ์ หมำยถึง ประพนธ์ ประธำนกรรมกำร “นำยใหญ่ไม่มำแต่ระดับเบอร์สอง เบอร์สำม รวมท้ังคุณธนะวัฒน์ เจำ้ ของเอที. มำกันครบเลยนะ” “ตอ้ งมำสิ เผอ่ื มีนกั ข่ำวมำแอบสมั ภำษณค์ รอบครัวเฮยี ตง” “โห ขำ่ วระดบั อัฒจันทร์ถล่ม คนคมุ งำนฆำ่ ตัวตำยชดใชค้ วำมผดิ ดัง ขนำดนี้นกั ข่ำวไมม่ ำไดไ้ ง” “แล้วมันจะมีผลกระทบกบั บรษิ ัทอ่นื มยั้ ” “ไม่มีทำง กอล์ฟแอบรู้มำว่ำจดหมำยลำตำยเฮียตง ยอมรับผิดเร่ือง กอ่ สรำ้ งทัง้ หมดน่ันคนเดยี ว” “ยงั ไงพวกเขำตอ้ งฟอ้ งบรษิ ทั เอท.ี แน่ ไมร่ วู้ ำ่ จะเอำผดิ ทำงอำญำ ทำง แพง่ ไดแ้ คไ่ หน” ผู้พดู ไมแ่ น่ใจเรอื่ งข้อกฎหมำย “ตอ่ ใหฟ้ อ้ งรอ้ งจรงิ คนทลี่ ม้ กม็ แี คค่ ณุ ธนะวฒั น์ กบั เอท.ี ทำ่ นประธำน วำง ‘สำมชนะ’ เปน็ เอกเทศอย่แู ลว้ ระบบเครอื ข่ำย บรษิ ัทลูกตง้ั ขอ้ สญั ญำ รอบคอบรดั กมุ ตง้ั แตต่ น้ ตอ่ ใหบ้ รษิ ทั ในเครอื มปี ญั หำกไ็ มม่ ที ำงกระทบบรษิ ทั อ่นื แนน่ อน” “แสดงว่ำอย่ำงแรงสุดคือปิดเอที. คุณธนะวัฒน์ถูกฟ้องด�ำเนินคดี คนเดยี ว” “ตำยแล้ว อยำ่ งนพ้ี วกพต่ี อ้ งเตรยี มหำงำนใหมก่ นั แลว้ ส”ิ “อำจไมถ่ งึ ขนำดนน้ั หรอก เฮยี ตงแกเขยี นจดหมำยรบั ผดิ ชอบทงั้ หมด พร้อมหลักฐำนชัดเจน ฝ่ำยกฎหมำยของเรำคงสู้เต็มที่ ยังไงแกก็เป็นหลำน 46

ชลนลิ ชำยของทำ่ นประธำนนะ” เสียงถอนใจเบำๆ ก่อนใครสกั คนกลำ้ กระซบิ ถำม “มีใครรู้มั้ย บริษัทเอที.จ่ำยเงินชดเชยค่ำ ‘ควำมรับผิดชอบ’ กับ ครอบครัวเฮยี ตงไปเท่ำไหร”่ ไม่มใี ครตอบ อำจเพรำะไมท่ รำบจรงิ หรอื ไมก่ ล้ำคำดเดำจิตใจเหลำ่ ผู้บรหิ ำรท้งั หลำย ภดู ลรบั ฟังโดยไม่ออกควำมเหน็ พดู จำแทรกแซง อำจเพรำะอยคู่ นละ บริษัท และไม่ชอบยุ่งเร่ืองของคนอ่ืน รอจนพระสวดจบ เจ้ำภำพถวำย ไทยทำน เสริ ์ฟอำหำรแขกในงำนเสร็จ คอ่ ยเขำ้ ไปจดุ ธปู ไหวผ้ ู้ตำย หนำ้ โลงศพจดั ดอกไมส้ วย ควนั ธปู กรนุ่ กำ� จำยคลำ้ ยกน้ั เปน็ อำณำเขต พเิ ศษ ชำยหนมุ่ จดุ ธปู ไหว้แสดงควำมเคำรพ พอเงยหน้ำมองใบหนำ้ ผ้ตู ำยใน ภำพ สังเกตเหน็ ดวงตำนนั้ กำ� ลงั แลตรงมำรำวกบั ตอ้ งกำรสื่อสำร ภดู ลระบำยลมหำยใจแผว่ เบำ หลบุ ตำลงเพกิ เฉยตอ่ ‘คลน่ื ’ เจตจำ� นง ทพี่ ยำยำมจูนเขำ้ มำเชือ่ มต่อ ด้วยไม่อยำกยุ่งเกย่ี วเรอื่ งรำวไมจ่ ำ� เป็น ‘เดก็ เดนตำย’ ท้ังสำมมีสมั ผสั พิเศษ นอกจำกรเู้ หตุรำ้ ยลว่ งหน้ำของ กันและกัน ยงั สำมำรถรบั กระแส ‘คลื่น’ ผตู้ ่ำงภพ มันไม่ใชก่ ำรมองเห็นภตู ผี วญิ ญำณดว้ ยตำเปล่ำ แต่สัมผสั ถึงควำมมีตวั ตน เจตจำ� นงอันแรงกลำ้ และ บำงคร้งั ยำมสมำธิดๆี จะรสู้ กึ ถงึ รปู ร่ำงหน้ำตำผู้นั้นแบบรำงๆ แค่สบกับดวงตำผ้ตู ำย ภดู ลรวู้ ำ่ วิญญำณเฮียตงอยู่ใกล้ๆ อยำกติดต่อ ใครก็ไดท้ ่จี ิตมสี ่อื สมั ผัส เพื่อส่งข้อควำม บอกกล่ำวควำมตอ้ งกำรตนเอง เสยี ดำยตดิ ตอ่ ผดิ คน ขนำดเมำ้ มอยวพิ ำกษว์ จิ ำรณบ์ รษิ ทั อน่ื เขำยงั ไม่ ไปย่งุ เกย่ี ว น่เี ป็นเรื่องผู้อยู่ตำ่ งภพ อยู่กนั คนละโลกดว้ ยซำ�้ แขกทยอยกลับ ภูดลแยกจำกกลุ่มเพื่อนร่วมงำนเดินมำลำนจอดรถ ไมไ่ กลจำกศำลำสวด บรเิ วณนน้ั หลอดไฟเสยี หลำยดวง มอเตอรไ์ ซคเ์ ขำจอด 47

สอื่ สงั หรณ์ ซมุ่ ในเงำมืดใตต้ ้นลั่นทม ห่ำงออกไปเปน็ รถยนต์เรยี งรำย เดินไม่กี่ก้ำว แค่เงำมืดทำบร่ำงก็สัมผัสสำยลมเย็นชืดพัดผ่ำนผิวกำย ชะงักเท้ำชวั่ ขณะ ถอนใจเบำๆ ทรำบว่ำมี ‘บำงสิ่ง’ ติดตำมมำ “อยำ่ ตำมมำเลยเฮยี ผมชว่ ยอะไรไมไ่ ดห้ รอก” พมึ พำ� ลอยๆ กอ่ นเดนิ ต่อ ชีวิตเขำมีภำระกำรงำน หำเงินผ่อนทำวน์เฮำส์ กินอยู่ด�ำรงชีพ เก็บ ออมสรำ้ งเนอื้ สรำ้ งตวั กห็ นกั พอแลว้ อยำ่ ใหต้ อ้ งไปยงุ่ วนุ่ วำยกบั เรอื่ งทพ่ี สิ จู น์ ไม่ได้เลย มำถงึ ใตต้ น้ ลน่ั ทมกำ� ลงั จะเสยี บกญุ แจมอเตอรไ์ ซค์ สงั เกตเหน็ รถของ ธนะวัฒน์ ผู้บริหำรเอที. จอดไม่ห่ำงกันนัก เจ้ำตัวก�ำลังคุยโทรศัพท์สีหน้ำ หงุดหงิด เสยี งฟงั ชัดทำ่ มกลำงควำมเงยี บโดยรอบ “พอ่ ใหผ้ มมำงำนสวด ผมกม็ ำแลว้ ยงั จะเอำอะไรอกี ” นำ�้ เสยี งขดั เคอื ง ไม่พอใจ ภดู ลลงั เลวำ่ ควรสตำรต์ รถแสดงตวั หรอื นงิ่ รอใหจ้ บกำรสนทนำ ระยะ หำ่ งเพียงนดิ เดียวอีกฝำ่ ยหนั มำก็เห็นทันที เขำไม่อยำกได้ช่ือว่ำแอบฟงั ใคร สังหรณส์ ว่ นลกึ กลบั รั้งไวใ้ หห้ ยดุ ฟังก่อน ไม่ทรำบปลำยสำยพูดอย่ำงไร ทำงนี้จึงโพลง่ ออกไปอยำ่ งเหลอื อด “ใชผ่ มผดิ ผมยอมรบั แตค่ วำมผดิ อยำ่ งนผ้ี มไมไ่ ดท้ ำ� เปน็ คนแรก สมยั ก่อนพอ่ กับปูก่ ็ท�ำมำแล้ว!” วำจำนท้ี ำ� ใหน้ ว้ิ ทจี่ ะกดปมุ่ สตำรต์ ชะงกั คำ้ ง จงั หวะเดยี วกบั ธนะวฒั น์ หันมำพอดี ภูดลนิ่งอั้นพยำยำมนึกหำค�ำทักทำยที่แสดงว่ำตนไม่ได้ต้ังใจแอบฟัง สำยตำมองตรงมำเชน่ นน้ั เป็นไปไม่ได้เลยทจ่ี ะหลบเล่ยี งทนั ทวำ่ เกดิ เหตปุ ระหลำด รำ่ งวศิ วกรหนมุ่ ชำซำ่ นแขง็ ทอ่ื คลำ้ ยโดนผอี ำ� ภำพตรงหนำ้ เลอื นๆ มอง ไม่ชัดนัก ในใจสมั ผัสกระแสคลื่นทแ่ี ผป่ กคลมุ ชว่ ยบดบงั ซ่อนเร้น 48

ชลนลิ ธนะวฒั นม์ องผำ่ นรำ่ งทย่ี นื ใตเ้ งำลน่ั ทมรำวกบั เปน็ อำกำศธำตุ หไู ดย้ นิ เสียงคำ� ด่ำทอจำกบิดำจนครำ้ นจะพูดอะไรอกี “ผมขอโทษครบั สญั ญำวำ่ จะไมพ่ ดู ถงึ โรงพยำบำลนนั้ อกี ทรำบวำ่ มนั เป็นเร่อื งทปี่ ่กู บั พ่ออยำกฝงั มันไวต้ ลอดเกือบสำมสบิ ป”ี ถ้อยค�ำกระทบหู ในใจเจ็บแปลบไม่มีเหตผุ ล หลำนชำยเจ้ำของ ‘สำม ชนะ’ วำงสำย เก็บโทรศพั ทแ์ ลว้ ข้ึนรถดว้ ยสหี นำ้ กังวลกลัดกลมุ้ ทนั ทที ร่ี ถธนะวฒั นแ์ ลน่ ออกไป อำกำรนงิ่ คำ้ งกจ็ ำงหำย ชำยหนมุ่ ถอน ใจเฮือกใหญ่ สูดลมเข้ำยำวลกึ เขำ่ อ่อนแทบทรุด พลงั งำนทชี่ ว่ ยอำ� พรำงร่ำงเคลอ่ื นจำกไปแลว้ นับเปน็ คร้งั แรกในชวี ติ ที่เข้ำใจค�ำว่ำ ‘ผีบงั ตำ’ เฮียตงช่วยให้ได้ยนิ เรอื่ งชวนตกใจจนนึกสงสยั ... กำรตำยนั้นเป็นกำรฆ่ำตัวตำยโดยสมัครใจ หรือถูกบีบคั้นไม่มีทำง เลอื ก? นีก่ ระมังคือส่งิ ท่ีผูต้ ่ำงภพตอ้ งกำรส่ือสำรบอกกล่ำวให้ทรำบ ประพนธ์กับลูกชำยคนโต มีส่วนในเหตุตึกโรงพยำบำลถล่มครั้งนั้น ดว้ ย และวันนท้ี ำยำทกเ็ ดินตำมรอยเช่นกนั ทำวน์เฮำส์สองช้ันค่อนข้ำงเก่ำ ดูภำยนอกสะอำดเป็นระเบียบ ภำยในตกแต่งสวยงำม พื้นท่ีใช้สอยคุ้มค่ำ ปูด้วยหินอ่อนขนำดไม่เท่ำกัน แต่จัดเรียงฉลำดมีช้ันเชิง เฟอร์นิเจอร์ทุกช้ินเป็นของเก่ำได้รับกำรซ่อมแซม ดดั แปลงจนสภำพเหมอื นใหม่ ไม่มีสง่ิ ใดมำกเกินไปน้อยเกนิ ไป ทั้งหมดเป็นฝีมือวิศวกรผู้มีหัวออกแบบสร้ำงสรรค์อย่ำงภูดล เขำใช้ เงนิ เกบ็ มำดำวนท์ ำวนเ์ ฮำสม์ อื สอง ตกแตง่ รโี นเวตใหมจ่ นทนั สมยั นำ่ อยู่ เลอื ก วัสดุคุม้ ค่ำเงนิ บริหำรด้วยงบประมำณอันจำ� กดั จน ‘บ้ำน’ หลงั แรกในชีวติ อบอนุ่ น่ำอยู่ ชัน้ ลำ่ งเป็นห้องทำ� งำน คอมพวิ เตอร์ อุปกรณค์ รบ เจำ้ ของบ้ำนกำ� ลัง 49

ส่อื สงั หรณ์ ค้นข้อมลู ข่ำวเก่ำ โดยอำศัยลงิ ก์ทีแ่ นบอีเมลแล้วเข้ำไปอำ่ นรำยละเอียดข่ำว ตึกโรงพยำบำลถล่ม ในข่ำวบอกเล่ำเหตกุ ำรณ์ วนั เวลำ สภำพควำมเสยี หำย รำยชือ่ ผู้เสยี ชีวิต ผู้รอดชีวิต มีช่ือบริษัทก่อสร้ำง แต่ไม่มีข่ำวด�ำเนินคดี สืบสวนเชิงลึก บอกสำเหตุแค่โครงสร้ำงตัวตึกไม่ได้มำตรฐำน ไม่บอกว่ำผู้ควบคุมโครงกำร เปน็ ใคร แสดงควำมรบั ผดิ ชอบอยำ่ งไร ถกู ด�ำเนินคดีหรือไม่ ภูดลพยำยำมคน้ รำยชือ่ ผู้บริหำร หุ้นส่วนบริษทั ก่อสรำ้ งนนั่ แตไ่ มพ่ บ มนั อำจถกู ปกปิด ไม่ให้นักข่ำวทรำบ ซงึ่ ไม่ใช่เร่ืองยำกในสมัยไมม่ ีสื่อโซเชยี ล ชว่ ยขดุ คยุ้ อยำ่ งปัจจุบัน ค้นหำรำยชื่อไม่พบ วิศวกรหนุ่มเปล่ียนมำค้นประวัติบริษัทสำมชนะ แทน นำยประพนธ์ ประธำนกรรมกำร เริ่มอำชีพจำกกำรซ้ือขำยอสังหำ รมิ ทรพั ย์ จนมที นุ รว่ มหนุ้ กอ่ ตงั้ บรษิ ทั กอ่ สรำ้ งเลก็ ๆ กบั เพอื่ นฝงู หลำยบรษิ ทั แล้วแยกตวั มำสรำ้ ง ‘สำมชนะ’ ดว้ ยทุนสว่ นตัวในทีส่ ุด ตำมข้อมูลเปิดเผยว่ำ ‘สำมชนะ’ จดทะเบียนก่อตั้งหลังเหตุกำรณ์ ตกึ ถลม่ เพียงหน่ึงปี ถอ้ ยคำ� ทไ่ี ดย้ นิ เมอื่ หวั คำ�่ เชอ่ื มโยงกบั ขอ้ มลู ตรงหนำ้ อำจทำ� ใหเ้ ชอื่ วำ่ ประพนธ์กับบุตรชำยคนโต เป็นเจ้ำของ หรือไม่ก็ร่วมหุ้นกับบริษัทก่อสร้ำง ไม่ได้มำตรฐำนจนอำคำรโรงพยำบำลถล่ม คำดเดำต่อไปอีกว่ำ เม่ือเกิดเหตุกำรณ์เช่นน้ันบริษัทก่อสร้ำงย่อมถูก ด�ำเนินคดี ผลเป็นอย่ำงไรไม่ทรำบ ผ่ำนไปแค่ปีเดียวสองพ่อลูกกลับมำเปิด บริษทั อยำ่ ง ‘สำมชนะ’ ได้ มนั ต้องมีเบื้องหลงั หำคำ� ตอบไมไ่ ดอ้ กี มำก ปกตภิ ดู ลจะไมส่ นใจเรอ่ื งอน่ื นอกจำกกำรทำ� มำหำกนิ แตเ่ รอื่ งนป้ี ลอ่ ย ผำ่ นไมไ่ ด้ นน่ั ท�ำให้ตอบอีเมลบคุ คลที่ใชน้ ำมวำ่ ‘ล่วิ ลม’ ตำมนี้ ‘ถา้ คณุ ทราบความเกยี่ วโยงสองขา่ วทสี่ ง่ มาให.้ ..เราจะนดั คยุ กนั ไดม้ ย้ั 50

ชลนิล ครบั ’ ...กลับมำทีน่ ี่อกี แลว้ ... ณครำมก้มดูสภำพตัวเองเห็นเส้ือกำวน์สีขำวสวมคลุมทับเส้ือเชิ้ตตัว ใน เป็นเคร่ืองแบบที่แตง่ ตอนเขำ้ ประชมุ ร่วมงำนวิจยั ไม่ใช่เวลำขึน้ บรรยำย หน้ำชน้ั เขำเคยกลับมำที่น่ีหลำยครั้งตั้งแต่เด็ก...วัยรุ่น...จนอำยุเท่ำนี้ แต่ละ ครั้งรูปลักษณะกำรแต่งกำยล้วนเปลี่ยนไปตำมกำลเวลำ ทว่ำ...ภำพท่ีเห็น แทบไม่เปลี่ยนแปลงจำกเดิมเลย ทน่ี ่ีเปน็ ห้องโถงกลำงชั้นลำ่ งโรงพยำบำลเพชรมหำสมทุ ร ผปู้ ว่ ย เจำ้ หน้ำที่ พยำบำลเดินกนั ขวกั ไขว่ สภำพภำยในดูใหม่ เพ่งิ สรำ้ งเสร็จไม่ถงึ ปี มันคือเหตุกำรณ์ชว่ งเชำ้ วันเกิดเหตทุ ี่แสนปกติ ไมแ่ ตกต่ำงจำกวันอน่ื ทว่ั ไป ไมม่ ใี ครทรำบเพยี งขำ้ มคนื ทต่ี รงนจี้ ะกลำยเปน็ ซำกอฐิ กองปนู ฝงั ผคู้ น หลำยชีวติ เอำไว้ ชำยหนมุ่ ไม่ขยับ ไมก่ ล้ำก้ำวขำ ไม่อยำกเหน็ ไมอ่ ยำกมองภำพที่ก�ำลงั ปรำกฏ ในใจอยำกเปลี่ยนแปลงไมใ่ ห้มนั เกิดขึน้ อกี ทว่ำ ส่ิงทีเ่ กิดไปแล้วแกไ้ ขกลบั คืนไม่ได้ กำลเวลำรอบข้ำงเคล่อื นผำ่ น รวดเรว็ ผคู้ นทยอยหำยไปจนโล่งวำ่ ง แสงไฟฟำ้ ส่องสวำ่ งแทนแสงธรรมชำติ อำจำรยห์ นมุ่ เรม่ิ ออกเดนิ ตำมเสน้ ทำงภำยในอยำ่ งคนุ้ เคย เพยี งชว่ั ไม่ ถึงอึดใจก็มองเห็นเงำหลังชำยหนุ่มสวมเชิ้ตสีขำวเพ่ิงถอดเสื้อกำวน์พับใส่ถุง แลว้ กำ้ วยำวๆ ออกจำกประตดู ้ำนขำ้ งอยำ่ งเรง่ รบี กระวนกระวำย สำยตำผู้อยู่เบือ้ งหลงั ทอประกำยเจ็บปวด อยำกเดินตำมร่ำงน้นั ออก ไป แต่เขำมสี ิทธิ์เพียงยนื ดูแคต่ รงนี้ ไม่นำนเกิดแรงสะเทือนบนพื้นที่เหยียบยืน ตำมด้วยเสียงตูมสนั่น หลอดไฟระเบดิ กรำว ประกำยไฟแลบวูบวำบ เปลวเพลิงสีสม้ แดงเฉดิ ฉำย ณครำมยนื นง่ิ ทำ่ มกลำงกองไฟโอบลอ้ ม หวงั ใหม้ นั แผดเผำตนเองเปน็ 51

สือ่ สงั หรณ์ จณุ ดว้ ยเชน่ กัน ...เขำกลบั มำยืนตรงน้ีอกี แลว้ ... หอ้ งพเิ ศษหลังคลอด หญงิ สำวบนเตยี งใบหน้ำหมดจด รอยยม้ิ เย็นตำ ขำ้ งเตยี งเป็นชำยหน่มุ ผวิ คลำ้� ดวงตำฉำยแววบกึ บึนนักสู้ ภดู ลสง่ รอยยมิ้ ใหค้ นทงั้ สอง รสู้ กึ ตนเองยง่ิ เตบิ โตใบหนำ้ ยง่ิ มสี ว่ นคลำ้ ย ชำยคนนั้นมำกทุกที โดยเฉพำะคิ้วหนำเข้มแววตำเข้มแข็งอดทนไม่ท้อถอย นั่นท�ำให้เขำ้ ใจวำ่ ได้หัวใจนักสูม้ ำจำกใคร ...พ่อ... “พีต่ ้ังชื่อลกู ว่ำ ‘ภดู ล’ ดีม้ัยจะ๊ ” วำจำอ่อนโยนผิดกับใบหนำ้ ควำม รักอบอุ่นถำ่ ยทอดผำ่ นแววตำ “ภดู ล...นอ้ งดนิ ...ดคี ะ่ ลกู จะไดเ้ ปน็ เหมอื นกอ้ นดนิ ทร่ี วมหวั ใจพวกเรำ ไว้” “งั้นพี่จะไปบอกพยำบำลเลยนะ” เขำพูดอยำ่ งกระตอื รอื ร้น “คะ่ ” หญงิ สำวมองตำมรำ่ งสงู ทอ่ี อกจำกหอ้ งดว้ ยรอยยม้ิ แชม่ ชน่ื ควำมภมู ใิ จ รักใคร่ปรำกฏในดวงตำ ‘คนเปน็ ลกู ’ แคย่ นื มองใกลๆ้ ไมส่ ำมำรถทำ� อะไรมำกกวำ่ นี้ หวั ใจเตม็ ตนื้ ผลริ อยยม้ิ ตำม ไมว่ ำ่ จะกลบั มำเหน็ อกี สกั กค่ี รง้ั ภำพนย้ี งั ทำ� ใหห้ วั ใจอบอนุ่ เปน็ สุขเช่นเดมิ เวลำเยน็ พยำบำลเพง่ิ พำทำรกนอ้ ยออกไปหลงั ดม่ื นมมำรดำเรยี บรอ้ ย สองสำมีภรรยำพูดถงึ เจ้ำตวั เล็กดว้ ยควำมรักชน่ื ชม “ลูกน่ำรักจังไมโ่ ยเยเลย” ชำยหนุม่ พดู กับภรรยำ “แกคงรวู้ ำ่ พอ่ แมเ่ หนอื่ ยมำมำก ไมอ่ ยำกทำ� ใหพ้ วกเรำลำ� บำกกวำ่ น”้ี “พส่ี ญั ญำนะวำ่ ตอ่ ไปพวกเรำจะสบำยขน้ึ ถงึ ตอนนยี้ งั ตอ้ งเชำ่ บำ้ นอยู่ 52

ชลนิล แต่อกี ไม่นำน...ลูกดินจะได้เติบโต ว่ิงเล่นในบำ้ นของตวั เอง” ดวงตำหญงิ สำวเต็มไปด้วยควำมภูมิใจ “อย่ำหักโหมมำกนะคะ เรำไม่ได้มีกันแค่สองคนแล้ว ท�ำอะไรต้อง คิดถึงลกู ด้วย” “ไมเ่ ปน็ ไรหรอก พเ่ี ปน็ หวั หนำ้ ครอบครวั มหี นำ้ ทที่ ำ� ใหล้ กู เมยี มคี วำม สขุ อยแู่ ล้ว เรำจะมีบำ้ น สร้ำงครอบครัวเลก็ ๆ อบอนุ่ อย่ำงท่ีเคยคยุ กนั ไวไ้ ง จ๊ะ” ควำมรกั ควำมฝนั ถงึ อนำคตอบอวลอยภู่ ำยในหอ้ งเลก็ ๆ มนั เปน็ ควำม สขุ มหำศำลชว่ ยหลอ่ หลอมจติ ใจ ‘ผเู้ ขำ้ มำเหน็ ’ ใหเ้ ขม้ แขง็ เพอื่ ใชต้ อ่ สอู้ ดทน จนไดเ้ ปน็ วศิ วกร หวงั ไวส้ กั วนั หนง่ึ จะไดส้ รำ้ งบำ้ นมคี รอบครวั ของตวั เองอยำ่ ง พ่อแม่ ภูดลอยำกหยุดเวลำเอำไว้ช่ัวกำลนำน ไม่ต้องกำรให้แปรผัน...ทว่ำ... ไม่เคยท�ำไดส้ กั ครัง้ หัวคำ�่ สองสำมภี รรยำตกใจกบั เสียงกร่ิงฉกุ เฉนิ ควนั โขมงลอดเขำ้ มำ ทำงประตู “ลูก ไปชว่ ยลกู ก่อน” หัวอกคนเป็นแม่ย่อมคดิ ถึงลูกเป็นอนั ดับแรก คนเปน็ สำมสี ตดิ กี วำ่ สงั เกตสถำนกำรณโ์ ดยรอบแลว้ รบี ควำ้ ผำ้ หม่ บน เตยี งไปแชน่ ำ้� จนเปยี กโชก อมุ้ ภรรยำนงั่ บนรถเขน็ ใชผ้ ำ้ หม่ เปยี กคลมุ รำ่ งเธอ ไว้ ส่วนตนเองใช้ผำ้ เชด็ ตัวชบุ นำ้� ปอ้ งกนั ควันไฟ “เรำตอ้ งไปด้วยกนั พ่อแมล่ กู จะไมแ่ ยกจำกกันเดด็ ขำด” เขำพดู กอ่ นเปดิ ประตู กลมุ่ ควนั ลอยเขำ้ มำเตม็ รบี เขน็ รถพำภรรยำไป ทำงหอ้ งเด็กอ่อนอย่ำงรวดเร็ว นอกจำกกลุ่มควันยงั มเี ปลวเพลิง เสียงเคร่ือง มอื แพทย์ ถงั ออกซิเจนระเบดิ ดังตมู ตำม ภำพสดุ ทำ้ ยทภ่ี ดู ลเหน็ คอื กลมุ่ ควนั หนำทบึ บดบงั สองรำ่ ง พนื้ ยบุ ฮวบ พังทลำยลง 53

สือ่ สงั หรณ์ เขำพยำยำมกระโดดเข้ำไปควำ้ หวงั ชว่ ยเหลอื พวกท่ำน ทวำ่ มอื สมั ผสั ควำมวำ่ งเปลำ่ ทำ� ไดแ้ คม่ องดดู ว้ ยหวั ใจปวดรำ้ ว นำ�้ ตำไหลอำบแกม้ ไมว่ ำ่ จะ กลับมำเห็นกคี่ รง้ั ควำมเศรำ้ โศกในใจยังวนเวียนไมเ่ คยจำงหำย สงิ่ ทำ� ไดย้ ำมต่ืนนอนคือพยำยำมดำ� เนินรอยตำมควำมฝันของทำ่ นให้ ได้ เสน้ ทำงชวี ติ ขดี ไวต้ อ้ งมงุ่ มนั่ เหนอื่ ยหนกั กวำ่ คนอนื่ ไมห่ ลงใหลสงิ่ เยำ้ ยวน วัยหนมุ่ ทจี่ ะพำออกนอกลนู่ อกทำง เม่ือฝันถึงเหตุกำรณ์ตรงนี้ ปกติจะลืมตำตื่นพร้อมน�้ำตำอำบแก้ม ครง้ั น้กี ลับผดิ แผกจำกเดิม ภดู ลมำยนื อยหู่ นำ้ ซำกตกึ ทมี่ อดไหม้ พงั ทลำยยำมรงุ่ สำง ควนั ไฟลอย กรนุ่ เปลวเพลงิ ยงั คกุ รนุ่ บรเิ วณโดยรอบถกู กนั้ เชอื กโดยตำ� รวจ พวกดบั เพลงิ กภู้ ัยท�ำงำนด้ำนในขะมักเขม้น นอกเชือกก้ันมีผู้คนยืนเกำะร่�ำร้องเรียกหำ ‘คนข้ำงใน’ ปิ่มว่ำจะ ขำดใจ เขำสะดุดตำกับสองคนท่ีดเู ผนิ ๆ ไม่ตำ่ งจำกคนอืน่ ชำยหนุ่มสวมเช้ิตขำวเปื้อนเขม่ำดินขะมุกขะมอม ดวงตำเรียวคู่นั้น ทอประกำยเจบ็ ปวด รสู้ กึ ผดิ รนุ แรงจนบอกไมถ่ กู มลี กั ษณะบำงอยำ่ งดคู นุ้ ตำ คล้ำยเคยเห็นมำก่อน เด็กสำวรำ่ งผอมบำงทรุดนั่งพับเพียบกับพื้น เธอไมไ่ ดร้ ้องไห้ ดวงตำ คนู่ นั้ แหง้ ผำกรำวกบั ดนิ หนำ้ แลง้ ลกึ ลงไปในนน้ั คอื ควำมเศรำ้ โศกเสยี ใจทย่ี ำก จะมีคนอ่นื เขำ้ ใจ ภำพคนทั้งสองประทบั ในควำมทรงจ�ำภดู ลจนยำกถอนออกมำได้ มันเป็นควำมฝนั ท่ีแทนนทกี ลบั มำเห็นหลำยครงั้ แล้ว เพียงแต่เรื่องรำวครำวนี้เพิ่มรำยละเอียดไม่เคยเห็นมำก่อน...อำจ เพรำะเพงิ่ ไดร้ คู้ วำมลบั ส�ำคัญในชีวิต ทรำบว่ำมำรดำแทจ้ ริงยงั มชี ีวิตอยู่ หน้ำห้องเด็กอ่อน มีเด็กสำวผิวขำว ใบหน้ำซูบเซียวยืนเกำะกระจก 54

ชลนลิ มองภำยในด้วยแววตำหดหู่...น่ำจะเป็นคนเดียวกับท่ีโคชตะวัน แม่อัมพร พดู ถงึ ...นบั เป็นครัง้ แรกที่ได้เจอแม่ทแ่ี ทจ้ ริง...แมเ้ พียงแค่ในฝนั พยำบำลประจำ� หอ้ งหนั มำเหน็ จึงออกมำทักทำย “คิดถึงลูกหรือจ๊ะ น้องแทนก�ำลังหลับสบำย ไม่โยเยเลย ถ้ำยังไง พรุ่งน้ี ไม่กม็ ะรนื คุณหมอคงให้นอ้ งระรนิ กลับบ้ำนพรอ้ มลกู ไดแ้ ล้วจะ้ ” แทนนทจี ดจำ� พยำบำล ‘ปรำนี’ ชดั เจนเพรำะเหน็ ในควำมฝันหลำย ครง้ั ทงั้ ยงั มลี อ็ กเกตรปู เธอตดิ ตวั เปน็ เสมอื นเครอ่ื งรำงประจำ� ตวั ยำมลงสนำม แขง่ ขันฟตุ บอล เด็กสำวยกมือไหว้ดว้ ยแววตำหมน่ ปนสำ� นึกบญุ คณุ “ฝำกพปี่ รำนดี ลู กู ใหห้ นดู ว้ ยนะคะ” นำ�้ เสยี งออ่ นเบำรำวกบั พยำยำม สะกดกลัน้ ควำมรสู้ ึกภำยใน “ได้จ้ะ พรุ่งน้ีพี่จะพำน้องแทนไปกนิ นมแตเ่ ช้ำเลย” ผู้ฟังมัวแต่ใส่ใจเหลือบมองทำรกด้ำนใน จึงไม่ทันสังเกตสะดุดหูกับ น้ำ� เสยี งวำจำแปร่งแปลกนั้น “ขอบคณุ มำกคะ่ ” เด็กสำวตั้งใจหยุดวำจำแค่นั้น แต่ข้ำงในใจมีเร่ืองบำงอย่ำงต้องกำร บอก พยำยำมกดั รมิ ฝปี ำกไมย่ อมพดู ดว้ ยกลวั เสยี เวลำ สดุ ทำ้ ยระงบั ไวไ้ มไ่ หว “เอ่อ...พ่ีปรำนีคะ” “มอี ะไรหรอื จ๊ะ” “เม่ือก้หี นูเหน็ ท่หี ้องช้นั ลำ่ งตกึ ...” วำจำขำดหว้ งเมอื่ เดก็ ทำรกอีกคนส่งเสยี งร้องขึ้น “น้องครำม...เป็นอะไรไปลกู ” พยำบำลปรำนีรีบเขำ้ ไปดูเจ้ำตวั นอ้ ยในหอ้ งทันที เด็กสำวสะกดวำจำที่จะพูด หันหลังแล้วรีบก้ำวยำวๆ จำกไปคล้ำย กลัวตนเองหลุดวำจำแลว้ ทำ� ให้แผนกำรหลบหนีเกดิ สะดดุ เปลี่ยนแปลง แทนนทีมองเงำหลังมำรดำด้วยแววตำหดหู่ หำกพบควำมฝันเช่นน้ี 55

ส่ือสงั หรณ์ ตัง้ แตส่ บิ ยีส่ ิบปกี อ่ น เขำคงโกรธเคือง นอ้ ยใจบอกไมถ่ กู พออำยใุ กล้แตะเลขสำมเหน็ เด็กสำวอำยุนอ้ ยกวำ่ ตนสิบกวำ่ ปี ตกอยู่ ในสถำนกำรณเ์ ชน่ นกี้ บ็ งั เกดิ ควำมเขำ้ ใจ จนไมอ่ ยำกโกรธเกลยี ด คบั แคน้ ใดๆ ปล่อยใหเ้ ดนิ จำกไปโดยไม่คิดติดตำมไถถ่ ำมว่ำท้ิงเขำทำ� ไม ไมอ่ ยำกร้ดู ว้ ยซ�้ำ ว่ำอยู่ทไ่ี หน หันมำมองพยำบำลปรำนีด้วยควำมรสู้ ึกรัก ผกู พนั ภำพผูห้ ญิงเครอ่ื ง แบบสขี ำวทด่ี แู ลเอำใจใสท่ ำรกนอ้ ยทงั้ สำมอยำ่ งจรงิ ใจ กอ่ ใหเ้ กดิ ควำมอบอนุ่ มคี วำมสขุ ทกุ ครง้ั ไมว่ ่ำจะวนเวยี นมำเห็นกคี่ รำก็ตำม สมยั เป็นนักฟุตบอลดำวร่งุ คนดัง นักข่ำวเคยถำมถงึ ‘ผู้หญิงในสเปก’ แทนนทีบรรยำยภำพผหู้ ญงิ ในฝันตรงหน้ำออกมำโดยไมเ่ สยี เวลำคิดเลย ทวำ่ ควำมฝนั อนั สวยงำมอบอนุ่ พลกิ ผนั ชว่ั พรบิ ตำ เมอื่ เกดิ แรงสะเทอื น บนพืน้ ตำมดว้ ยเสยี งตูมสนั่น หลอดไฟระเบิด กรง่ิ ฉกุ เฉินดังลนั่ พยำบำลสำวพยำยำมช่วยชีวิตทำรกทงั้ สำมอยำ่ งดีท่ีสุด ไมห่ ว่ งควำม ปลอดภยั ตน ผำ่ นกลมุ่ ควนั ไฟ เปลวเพลงิ เสยี งระเบดิ ดว้ ยใจแกรง่ กลำ้ เปย่ี ม ดว้ ยเมตตำ เธอพำชวี ติ น้อยๆ ออกจำกอำคำรมรณะดว้ ยสภำพสะบกั สะบอม ทั้ง ตวั มรี อยไหม้เขม่ำด�ำ สำ� ลกั ควนั ลมหำยใจรวยริน ดวงตำทอประกำยโล่งอกเมื่อเห็นเจ้ำหน้ำท่ีกู้ภัยมำรับช่วงดูแลทำรก ทัง้ สำมจนปลอดภัย แทนนทีประทบั ภำพสดุ ทำ้ ยของเธอไว้ในควำมทรงจ�ำก่อนลมื ตำตื่น พยำบำลปรำนเี ปน็ ผหู้ ญงิ ในฝนั และเปน็ ผหู้ ญงิ คนเดยี วในจติ ใจตง้ั แต่ เล็กจนโต ห้ำงสรรพสินคำ้ ผูค้ นบำงตำ เพลงทรำยเพง่ิ รว่ มประชมุ และสง่ งำนใหบ้ รษิ ทั พชี่ ำยเรยี บรอ้ ย หลอ่ น 56

ชลนิล เปน็ สถำปนิกรบั งำนอิสระ ส่วนใหญไ่ ด้งำนจำกพน่ี อ้ ง เครือญำติ รำยได้พอ เลย้ี งตวั อีกทง้ั มเี วลำช่วยงำนบำ้ นแสงเทยี นโดยไมล่ ำ� บำก หญิงสำวเข้ำมำซื้อของเพื่อไปฝำกเด็กบ้ำนแสงเทียน ได้ของตำม ต้องกำรครบจงึ เดินเลือกรำ้ นอำหำรสำ� หรับม้ือกลำงวนั มองผำ่ นร้ำนกำแฟชอ่ื ดงั สะดุดตำชำยหนุ่มผวิ ขำวโดดเด่น สวมแวน่ กรอบบำง ดวงตำเรยี วรสี วย กำ� ลงั จะกำ้ วเขำ้ ไปทกั ทำยแตต่ อ้ งชะงกั เมอ่ื เหน็ สีหน้ำเคร่งเครียด ดดุ นั แปลกจำกเคย ปกตณิ ครำมพดู นอ้ ย ไมแ่ สดงอำรมณด์ ำ้ นใดออกมำชดั เจน เพอื่ นสนทิ อย่ำงภูดล แทนนที กระทง่ั เพลงทรำยตอ้ งคอยสงั เกต จบั ทิศทำงอำรมณเ์ อำ เอง กำรแสดงอำรมณ์หงุดหงิด ไม่พอใจเช่นน้ีท�ำให้หญิงสำวอยำกรู้คู่ สนทนำของเขำเปน็ ใคร เพลงทรำยมองเห็นแค่เบื้องหลังผู้ชำยไหล่กว้ำง ผมหงอกแซมขำว น่ำจะอยวู่ ัยกลำงคน กำรแสดงอำรมณด์ ำ้ นร้ำยตอ่ ผ้อู ำวโุ สกวำ่ ไมใ่ ชน่ สิ ยั ชำยหนุ่มผู้เป็นถงึ ครบู ำอำจำรย์ แสดงวำ่ คนผนู้ นั้ ตอ้ งแสดงทำ่ ทำงหรอื พดู จำบำงอยำ่ งใหโ้ กรธ ขนำดน้ี นนั่ ทำ� ใหห้ ญงิ สำวลงั เลใจ ไมร่ วู้ ำ่ ควรยนื รอนอกรำ้ นใหเ้ ขำอำรมณเ์ ยน็ ลง หรอื เลี่ยงไปทำงอน่ื เสียเลย คดิ วำ่ วนั น้ไี มไ่ ดพ้ บกนั ผ้ตู ัดสนิ คอื ณครำม ชำยหนมุ่ กำ� ลงั โมโห ขดั ใจจนไมอ่ ยำกมองคสู่ นทนำ สำยตำแลเลยออก ไปนอกร้ำนจนปะทะรำ่ งหญงิ สำวท่ีตนคำดไม่ถงึ จะเจอกนั ที่น่ี เพลงทรำยส่งรอยยิ้มแหยๆ ใจเต้นตูมตำม รู้ว่ำจังหวะไม่ดีแต่หลบ ไม่ทันเสยี แล้ว ณครำมถอนใจเบำๆ เอ่ยวำจำต่อคู่สนทนำสองค�ำก่อนลุกจำกเก้ำอ้ี เดินตรงมำทำงหญงิ สำว 57