ดวงใจศิขรินทร์

บทนำ� หนีเรียน หนีเพอื่ น หนีรัก สอบตก อกหัก รักคดุ ตุ๊ดเมนิ ไปย้อมใจกบั เราได้ทบี่ ้านมะปิน! โครงการค่ายอาสาระยะยาว ชวนคุณมาท�ำดี ซ่อมโรงเรียน ทาสีผนงั สร้างสวนหย่อม ทำ� แปลงผัก และกจิ กรรมอ่ืนๆ อีกมากมาย พร้อมทั้งได้เรียนรู้วิถีชีวิตของชุมชนและวัฒนธรรมชาติพันธุ์ สนใจ สมัครเลย รบั จำ� นวนจำ� กัด 30 คนเท่าน้นั กดเลย! ดวงตากลมโตลอ้ มกรอบดว้ ยแพขนตายาวสดี ำ� สนทิ ของรา่ งบาง ในชุดเสื้อยืดกับกางเกงยีนดูทะมัดทะแมง จ้องข้อความเชิญชวนท่ี ข้ึนหราอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์เครอื่ งใหญ่บนโต๊ะอย่างชั่งใจ ขณะ มอื เรยี ววางแปะอยบู่ นเมาสต์ วั เลก็ ทน่ี อนนงิ่ ราวกบั รอคอยการตดั สนิ - ใจของคนเป็นเจ้าของ ‘สอบตก อกหัก รักคุด ตุ๊ดเมิน ‘ไปย้อมใจกับเราได้ที่บ้านมะปิน!’ หญิงสาวกวาดตาอ่านข้อความกระแทกใจซ้�ำอีกคร้ัง พลัน ลานีน 7

ใบหน้าคมสันของชายหนุ่มท่ีเธอคุ้นเคยมาตลอดหลายปีก็เข้ามาใน ความคดิ ... เขาผู้เป็นคนรักคนแรกและคนเดยี วของเธอ เป็นทงั้ พชี่ ายทค่ี อยอยู่เคยี งข้างในวันอ่อนล้า เป็นทงั้ เพือ่ นทค่ี อยรบั ฟังปัญหาทกุ อย่าง เปน็ คนดพี รอ้ มทเี่ ธอคดิ ฝากชวี ติ ...และเปน็ คนเดยี วกนั ทห่ี กั หลงั ความจงรกั ภกั ดที เ่ี ธอมใี ห้อย่างเลอื ดเยน็ มีนมนี าหลับตาลงอย่างอ่อนล้า พลนั ภาพเหตุการณ์บาดหัวใจ ก็ไหลวนเข้ามาในหวั สามวนั กอ่ นหนา้ นี้ มนี มนี ากลบั มาจากการทำ� งานทช่ี ลบรุ พี รอ้ ม ด้วยของฝาก เป็นอาหารทะเล ขนมขบเค้ยี ว และชฟิ ฟอนเจ้าดงั เธอ ตง้ั ใจซ้อื มาฝากคนรักโดยเฉพาะ จงึ ขบั รถมุ่งหน้าสู่คอนโดมเิ นียม ซึง่ เป็นที่พักของทศเทพแทนการขับรถกลับที่พักของตัวเองเหมือนเช่น ทกุ ครง้ั ทันที เพราะอยากให้คนรักได้กินชฟิ ฟอนท่เี พิง่ ทำ� สดใหม่ และ น่นั ท�ำให้เธอได้ล่วงรู้ความลับท่ีเขาอุตส่าห์เก็บง�ำมานานหลายปี มีนมีนาถือวิสาสะเปิดประตูห้องพักเข้าไปด้วยคีย์การ์ดส�ำรอง ทท่ี ศเทพเคยใหไ้ วเ้ พอ่ื เซอรไ์ พรสค์ นรกั แตก่ ลบั เจอเรอ่ื งนา่ ประหลาดใจ เสียเอง เมื่อพบว่าเพื่อนสนิทต้ังแต่สมัยมัธยมปลายอย่างอนามิกา ก�ำลังยืนกอดทศเทพกลมดกิ อยู่ที่ริมระเบยี ง แต่นั่นกลับไม่น่าตกใจเท่าความจริงที่ได้ยินจากปากของคนที่ เธอรักและไว้ใจมาตลอดทั้งสองคน ‘พี่ทศจะให้แอ้มอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้ไปอีกถึงเม่ือไหร่ กนั คะ ทงั้ ที่แอ้มมาก่อนยายมนี แท้ๆ’ ‘พข่ี อเวลาหน่อย’ ทศเทพทีย่ นื หันหลงั ให้อนามิกากกกอดตอบ เสียงเรียบ ยืนยันว่าค�ำพูดพวกน้ันเป็นเร่ืองจริง ท�ำเอาใจคนแอบฟัง หลน่ ตบุ้ ไปกองทปี่ ลายเทา้ ดว้ ยความรสู้ กึ คลา้ ยโดนตอ่ ยนอ็ กอยา่ งแรง 8 ดวงใจศิขรินทร์

จนมนึ งงไปหมด ‘สิบเอ็ดปีท่ีผ่านมายังไม่พออีกหรือคะ พี่ทศจะแบกความรู้สึก สงสารไวอ้ กี นานแคไ่ หนกนั ตอนนมี้ นี กส็ ามารถดแู ลตวั เองไดแ้ ลว้ พที่ ศ ไม่จ�ำเป็นต้องเป็นท่ีพงึ่ ให้ยายมนี อกี ’ เสียงอนามกิ าทกี่ ล่นั ออกมาเต็ม ไปด้วยความรู้สึกตัดพ้อและแสนแง่งอน น่ันท�ำให้มีนมีนาแทบล้ม ทง้ั ยนื สองคนนีม้ คี วามสัมพนั ธ์ลึกซง้ึ กันตง้ั แต่เมอ่ื ไร! ‘แอม้ ไมอ่ ยากเปน็ ตวั สำ� รองอกี ตอ่ ไปแลว้ นะ คนทจ่ี ะพดู เรอื่ งงาน แต่งงานของเรา ควรเป็นแอ้มไม่ใช่ยายมนี !’ มีนมีนากัดริมฝีปากจนเจ็บ มองอนามิการ่�ำไห้ซบกับแผ่นหลัง กว้างของทศเทพด้วยความรู้สึกปวดใจ รสชาติของการถกู หักหลังเป็น อย่างน้เี องสินะ ‘พที่ ศรไู้ หมคะวา่ แอม้ เสยี ใจแคไ่ หนทไี่ ดย้ นิ ยายมนี พดู เรอ่ื งแพลน แต่งงานกับพ่’ี ‘พ.ี่ ..’ ‘พ่ีทศต้องเลือกแล้วค่ะ แอ้มจะไม่ยอมอีกต่อไปแล้ว พ่ีทศเลิก เหน็ ยายมีนส�ำคัญกว่าแอ้มสักที’ ‘แตป่ ้ามงิ้ ฝากมนี ไว้กบั พี่ พต่ี ้องดแู ลมนี ’ ทศเทพเคน้ เสยี งอย่าง ยากลำ� บาก ยามอา้ งถงึ ชอ่ื มารดาของเธอ ทำ� เอามนี มนี ากรดี รอ้ งในใจ อย่างบ้าคลงั่ เพราะส่ิงท่เี ขาเอ่ยออกมาหมายความว่า ทุกอย่างท่ีผ่าน มาเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา ทศเทพไม่เคยรักเธอจริง ขณะทที่ กุ อย่าง ส�ำหรับเธอเป็นเร่อื งจริงมาโดยตลอด ‘แต่แอ้มเป็นเมยี พี่นะ แอ้มยอมให้ยายมีนมามากพอแล้ว แอ้ม จะไม่ยอมอกี ต่อไป’ ‘แอ้ม...’ มนี มนี าขยบั ตัวเข้าหลบมุม ยามที่ทศเทพหนั กลบั มายนื เผชญิ ลานีน 9

หน้ากับอนามิกาที่ก�ำลังร�่ำไห้เหมือนกันกับเธอ แต่คงต่างกันที่ความ รู้สึก อนามิการ้องไห้ตัดพ้อทศเทพ แต่เธอร้องไห้ เพราะรู้สึกผิดหวัง และเสยี ใจ เมื่อคนรักและเพ่ือนสนิทร่วมกันสร้างบาดแผลลงบนหัวใจ ของเธอได้อย่างเจ็บแสบที่สดุ ‘พสี่ งสารมีน มนี ไม่มใี คร’ ‘แล้วแอ้มล่ะคะ จะให้แอ้มกนิ นำ�้ ใต้ศอกไปถึงเมอื่ ไหร่’ ‘พี่...’ ‘เลกิ สงสารยายมนี แลว้ คบแอม้ แบบเปดิ เผยสกั ทเี ถอะคะ่ แอม้ ไมอ่ ยากเปน็ ตวั สำ� รองอกี ตอ่ ไปแลว้ ทง้ั ทแ่ี อม้ เปน็ ตวั จรงิ ของพที่ ศแทๆ้ ’ อนามกิ าหมายความวา่ อยา่ งไร สองคนนนั้ คบกนั กอ่ นทที่ ศเทพ จะคบกับเธองั้นหรือ มีนมีนากลืนน�้ำลายอย่างยากล�ำบาก ก่อนจะ สะบดั หนา้ หนภี าพตรงหนา้ ยามทเี่ พอ่ื นสนทิ หยดั ตวั ขนึ้ จบู ปดิ ปากร่าง สงู ซึง่ ได้ช่ือว่าคนรักของเธออย่างลกึ ซงึ้ ก่อนเธอจะใช้โอกาสในช่วงที่ สองคนนน้ั กำ� ลงั จมุ พติ กนั อยา่ งดดู ดม่ื ราวกบั จะใหร้ สจบู นน้ั ปรบั ความ เข้าใจซง่ึ กันและกัน หมนุ ตัวเดนิ ออกมาพร้อมกบั ข้าวของในมอื พอกันที! ครืด มนี มีนาสะดุ้งหลดุ จากภวงั ค์ความคิด ยามท่ีโทรศัพท์มอื ถอื ซึ่ง วางอยู่บนโต๊ะส่นั ครืดขน้ึ มา พร้อมกบั แสดงชอ่ื สายเรียกเข้าหรา พ่ีทศ หญิงสาวนั่งมองมันน่ิงๆ อยู่อย่างนั้น ด้วยความรู้สึกปวดใจท่ี เบาบางลงกวา่ วนั กอ่ นตอนไดร้ บั รคู้ วามจรงิ เธอรอ้ งไหใ้ หเ้ รอ่ื งพรรคน์ นั้ แค่วนั เดยี วกเ็ กนิ พอแล้ว! ยีส่ ิบสายทีไ่ ม่ได้รับ มีนมีนากวาดตาอ่านข้อความท่ีเด้งแจ้งเตือนด้วยความรู้สึก เยน็ ชา กอ่ นจะขยบั นวิ้ กดสมคั รเขา้ รว่ มคา่ ยอาสาทกี่ นิ เวลารว่ มสองเดอื น 10 ดวงใจศขิ รนิ ทร์

อย่างไม่ลังเลอกี ต่อไป เพราะแมจ้ ะบอกว่าไมร่ อ้ งไห้แล้ว แตก่ โ็ กหกไม่ได้ว่าไม่ร้สู กึ เจบ็ ความผกู พนั ยาวนานท่ผี ่านมาระหว่างเธอกับทศเทพมันแน่นแฟ้นเกิน กวา่ จะเลกิ ปวดใจไดภ้ ายในวนั เดยี ว เพราะเธอยกใหเ้ ขาเปน็ วา่ ทค่ี ชู่ วี ติ ท่ีเธอพร้อมจะยอมฝากทั้งกายและใจไว้ช่ัวนิรันดร์ แต่ส่ิงท่ีทศเทพ ลอบกระท�ำลบั หลงั เธอมันเจ็บแสบเหลือเกิน มนี มนี ารวั นว้ิ กรอกรายละเอยี ดลงในเวบ็ ไซต์ โดยใสเ่ หตผุ ลของ การไปคา่ ยวา่ ‘หนรี กั ’ ตามคำ� เชญิ ชวนในปา้ ยประกาศทก่ี ระแทกความ รสู้ กึ เขา้ อยา่ งจงั เสรจ็ แลว้ หญงิ สาวจงึ กดส่งข้อมลู และโอนเงนิ เข้ารว่ ม กจิ กรรมอยา่ งรวดเรว็ กอ่ นลกุ ขนึ้ เดนิ ดมุ่ ผา่ นคอกทำ� งานของเพอ่ื นรว่ ม งาน ตรงไปยังแผนกบคุ คลทอี่ ยู่ถดั ลงไปช้นั ล่าง เพ่ือขอเอกสารสำ� คัญ ท�ำเอารุ่นน้องประจ�ำแผนกบุคคลซ่ึงรู้จักมักคุ้นกันดีถึงกับตกใจ แต่ กระนน้ั มนี มนี ากไ็ มไ่ ดอ้ ธบิ ายอะไร เพราะคดิ วา่ สง่ิ ทเี่ ธอรอ้ งขอชดั เจน ในตวั เองอยู่แล้ว ลาออก! สถาปนิกสาวเดนิ กลับมาทโี่ ต๊ะท�ำงาน แล้วลงมือเขียนเอกสาร ตรงหน้าอย่างไม่รอช้า ทศเทพท�ำงานอยู่ที่น่ี การเห็นหน้าเขาทุกวัน คงจะท�ำให้เธอท�ำใจได้ยาก ดังนั้นการไม่เห็นหน้ากันน่าจะดีซะกว่า เธอคงทำ� ใจลืมเขาได้ง่ายกว่าด้วย น้ิวเรียวจับปากกาเขียนรายละเอียดทุกอย่างด้วยความรวดเร็ว ก่อนพับมันเป็นสามส่วนเพื่อสอดใส่ซองกระดาษสีขาว เตรียมย่ืนต่อ เจ้านายโดยตรง เป็นจังหวะเดียวกันกบั ทรี่ ่างสูง เจ้าของใบหน้าขาวต๋ี ตามสมัยนยิ มในชุดทำ� งานเช้ติ สอี ่อนกบั กางเกงสแล็กเนอื้ ดี ห้อยป้าย แสดงช่ือและต�ำแหน่งเดินเข้ามาหยุดอยู่หน้าพาร์ทิชันของเธอด้วย ใบหน้ายับยุ่งกง่ึ ดุทีเ่ คยทำ� ให้มีนมีนานึกเกรง เพราะรู้ว่าทำ� ให้เขาต้อง เป็นห่วง แต่ไม่ใช่ในเวลาน้ีท่ีเธอมองอากัปกิริยาของเขาด้วยแววตา ลานนี 11

เรียบเฉย “ท�ำไมมีนไม่รบั สายพี่ รู้ไหมว่าพเ่ี ป็นห่วง” โกหก! เสยี งเลก็ ๆ ในใจของมนี มนี าตะโกนกอ้ ง พลนั รสู้ กึ เสยี ใจ ท่ีในอดีตเธอเคยซาบซ้ึงกับค�ำพูดของเขาจนหมดใจ แต่ความรู้สึก พวกน้นั ทศเทพกลับเสแสร้งแกล้งทำ� ต่อเธอมาโดยตลอด หญงิ สาวสบตาอดตี คนรกั ทฉี่ ายแววเปน็ ห่วงเปน็ ใยด้วยแววตา เรยี บเฉย ไร้ความร้สู กึ จนตอ้ งชมตวั เองในใจวา่ เก่ง เพราะอย่างนอ้ ยๆ เธอกไ็ มห่ วน่ั ไหวกบั ความรสู้ กึ จอมปลอมของคนตรงหนา้ อกี ตอ่ ไปแลว้ “ท�ำไมมีนมองพี่แบบน้ัน” และเป็นคู่สนทนาอย่างทศเทพท่ี สังเกตเห็นความผิดปกติในดวงตาของคนรักจนต้องเอ่ยถามอย่าง ไม่เข้าใจ “มนี ว่าเราควรพดู กันตรงๆ เถอะค่ะ” “มีนพูดเร่ืองอะไร พ่ีแค่จะมาชวนมีนออกไปกินข้าวกลางวัน ด้วยกันก็เท่านั้นเอง” คนเอ่ยชวนออกจะงงเม่ือถูกคนรักตีรวนชวน ทะเลาะ ก่อนจะรู้สกึ เหมอื นถกู นอ็ กด้วยค้อนปอนด์เมอื่ ได้ยนิ ประโยค ถดั มา “ไปชวนแอ้มไม่ดกี ว่าหรือคะ” “มีน...” ทศเทพหน้าเสียไปเล็กน้อยยามได้ยินมีนมีนาเอ่ยชื่อ บุคคลท่ีสาม ผู้ที่เขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วยย่ิงกว่าคนรักตัวจริง เสียอกี “มีนจะพูดถงึ คนอ่นื ท�ำไม” “พ่ีทศแน่ใจหรือว่าแอ้มเป็นแค่คนอื่น” มีนมีนาย้อนถามเสียง เรยี บ แตท่ ำ� เอาทศเทพถงึ กบั ยนื นง่ิ ไปอยา่ งตะลงึ งนั สญั ชาตญาณของ ผู้ชายบอกเขาว่า หญงิ สาวรู้ความลบั ที่เขาซ่อนไว้เสียแล้ว “มีนพดู เรอ่ื งอะไร” “มนี รู้ความจรงิ หมดแล้วค่ะ” “ความจรงิ อะไร นมี่ นี ทำ� พงี่ งไปหมดแลว้ นะ” แมจ้ ะหนา้ เผอื ดสี 12 ดวงใจศิขรนิ ทร์

แต่ทศเทพก็ยังคงตีมึน ทำ� เป็นไม่เข้าใจในสง่ิ ท่ีเธอพูด ทงั้ ท่รี ู้อยู่แก่ใจ “ความจรงิ เรอื่ งแอม้ ไงคะ มนี รหู้ มดแลว้ แลว้ พท่ี ศกเ็ ลกิ ท�ำดกี บั มีนซะทีเถอะค่ะ ไม่ต้องฝืนท�ำเป็นรกั มีน ทงั้ ทไ่ี ม่ได้รกั กันหรอกค่ะ” “มีน...” สีหน้าชายหนุ่มตกใจสุดขีดยามเรียกช่ือคนรักเสียง ระโหย แววตาม่ันคงเม่ือครู่ไหววูบ เมื่อค�ำบอกเล่าจากมีนมีนาบอก ทุกอย่างท่ีสงสัยจนสิ้น หญิงสาวได้ยินบทสนทนาระหว่างเขากับ อนามิกาหมดแล้ว “มีนไปทีห่ ้องมาหรอื ” “ค่ะ” มนี มนี าเชิดหน้าตอบอย่างเดด็ เดย่ี ว “มีนกลับจากชลบรุ ี กะว่าจะเอาของฝากไปให้ แต่ดนั เจอแจก็ พอตเข้าเสียก่อน” “มีน พ่อี ธิบายได้” ทศเทพบอกด้วยท่าทรี ้อนรน ย่ิงเหน็ มนี มีนา เฉยชา ตวั เขากร็ ้อนราวถกู ไฟสุม “มนี ขอใหพ้ ที่ ศมคี วามสขุ กบั ทางทจี่ ะเลอื ก อยา่ มาท�ำตวั คารา- คาซงั แบบนีอ้ กี เลย แค่นีย้ ายแอ้มก็เกลียดมีนจะตายอยู่แล้ว” “มนี ...” ทศเทพใจหาย พลางมองหนา้ คนรกั ตรงหนา้ อยา่ งแสน เสยี ดาย อยากจะยับย้ังค�ำพูดท่ีมีนมีนาเตรียมจะเอ่ย แต่ความผิดท่ี เขากระทำ� ก็ใหญ่เกนิ กว่าทีจ่ ะกล้าเอ่ยปากร้องขอได้ และแม้จะเตรยี ม ใจไวแ้ ลว้ แตท่ นั ทที ม่ี นี มนี าเอย่ ตดั สมั พนั ธด์ ว้ ยทา่ ทเี ดด็ เดย่ี ว เขากร็ สู้ กึ ราวกบั ฟ้าถล่มลงมาตรงหน้า “เราเลิกกันเถอะนะคะ” ลานนี 13

1 มีนมีนายื่นใบลาออกจากบริษัทท่ีท�ำงานเป็นสถาปนิก อยู่ได้สามวันแล้ว แม้ว่าทางหัวหน้าทีมจะไม่เห็นด้วยจนต้องย่ืนเร่ือง เพอื่ ชะลอการอนมุ ตั ลิ าออกกบั ประธานบรษิ ทั เอาไว้ โดยจะถอื วา่ เวลา สองเดอื นท่เี ธอหายหน้าจากบรษิ ัทไปเป็นการลาพักร้อนพเิ ศษ เพราะ ต้องการจะทอดระยะเวลาในการตัดสินใจของมีนมีนาให้ยืดออกไป โดยไม่มขี ้อแมใ้ ดๆ ทงั้ สนิ้ ทง้ั ทจ่ี ำ� นวนวนั ในการลาของเธอจะยาวนาน และผิดกฎระเบียบของบริษัทในทุกกรณีก็ตาม เพราะทางหัวหน้าทีม ยังคงวาดหวังว่าความคิดของเธอในอีกสองเดือนข้างหน้าอาจจะ เปลย่ี นไป แตม่ นี มนี าไมส่ นใจ เพราะไมว่ า่ อยา่ งไรเธอกต็ งั้ ใจไวแ้ ตแ่ รก แล้วว่าจะลาออก มีนมีนาใช้เวลาว่างท่ีเหลือจัดเก็บห้องพักบนคอนโดมิเนียม ใจกลางเมือง ซึ่งใช้เป็นที่พักอาศัยมาตั้งแต่เธอส้ินเสาหลักในชีวิต ทง้ั สองคนไป หากนบั จรงิ จงั เธอกอ็ ยเู่ พยี งล�ำพงั มาเกอื บหกปแี ลว้ บดิ า ของมีนมีนาเป็นข้าราชการทหารเรือชั้นสัญญาบัตรยศพลโท ส่วน มารดาเป็นข้าราชการครู เม่ือท้ังคู่เสียชีวิตลงพร้อมกันด้วยอุบัติเหตุ ทางรถยนต์ ทรัพย์สินทั้งหมดท่ีทั้งบิดาและมารดาเก็บสะสมไว้ท้ังใน รปู แบบของเงนิ ฝากและอสงั หารมิ ทรพั ยอ์ กี สามแหง่ จงึ ตกสทู่ ายาทโดย 14 ดวงใจศิขรินทร์

ชอบธรรมอย่างมนี มีนา ซงึ่ มลู ค่าของทรพั ย์สนิ มากมายพวกนัน้ ทำ� ให้ เธอใช้ชวี ิตได้สบายๆ แม้จะไม่ต้องกระดกิ ตัวท�ำงานอะไรเลยกต็ าม แต่กระน้ันมนี มีนาก็ชอบความท้าทายมากกว่า หญงิ สาวจงึ ใช้ ความรู้ความสามารถท่ีร่�ำเรียนมา สมัครเข้าท�ำงานในบริษัทอสังหา- ริมทรัพย์ครบวงจรอย่างเมธตระกูลทวีกรุ๊ปในต�ำแหน่งสถาปนิก และ ด้วยฝีมอื การออกแบบที่ทงั้ เน้ียบและทันสมยั ส่งผลให้การท�ำงานของ มีนมีนาเป็นท่ียอมรับของทุกคน จนกลายเป็นสถาปนิกท่ีมีชื่อเสียง จนใครๆ กเ็ อ่ยถึงในเร่ืองความสมบูรณ์แบบของงาน และถึงแม้ว่ามีนมีนาจะมีช่ือเสียงอยู่ในแวดวงอาชีพสถาปนิก อยู่ไม่น้อย แต่หญิงสาวกลับไม่ลังเลท่ีจะลาออกเลยสักนิด เหตุผลที่ ท�ำให้ตัดสินใจเด็ดขาดไม่ใช่เพียงแค่เรื่องของทศเทพ แต่เป็นเพราะ มนี มนี าเรมิ่ รสู้ กึ อมิ่ ตวั กบั งานทตี่ อ้ งตอกบตั รเขา้ บรษิ ทั เชา้ -เยน็ เสยี แลว้ บางทีเธออาจจะเหมาะกับการเป็นสถาปนกิ ฟรีแลนซ์มากกว่า “พคี่ ะ” เสยี งเรยี กแผว่ เบาราวเสยี งกระซบิ ดงั ขน้ึ ขา้ งตวั ดงั่ ลอย มาจากทีไ่ กลๆ ปลกุ ร่างบางที่นอนหลับคอพับคออ่อนมาต้ังแต่ตอนที่ รถบสั คนั ใหญ่ออกจากสถานขี นส่งผู้โดยสารกรุงเทพฯ (หมอชิต) เมื่อ ช่วงตอนดึกทีผ่ ่านมาขยบั ตวั เล็กน้อยเพราะถกู รบกวน “พ่ีคะ” เสยี งเรียกดังข้ึนอกี ครัง้ และคราวนมี้ าพร้อมแรงสะกดิ เบาๆ ตรงแขน แตน่ นั่ กไ็ มไ่ ดท้ ำ� ใหค้ นถกู เรยี กลมื ตาตนื่ ขนึ้ ได้ จนกระทง่ั คนข้างตวั ตัดสนิ ใจจบั แขนเลก็ เขย่าเบาๆ นัน่ แหละ คนทห่ี ลงใหลอยู่ ในนิทราถึงได้สะดุ้งตนื่ มนี มนี าขยบั ตวั ลมื ตา หญงิ สาวหยตี าสแู้ สงแดดในยามเชา้ กอ่ น หนั ไปเลกิ คว้ิ สงู มองคนขา้ งตวั เปน็ เชงิ ถาม เหน็ หญงิ สาวหนา้ ใสจอ้ งเธอ ตาแป๋ว ในดวงตากลมของอกี ฝ่ายมีร่องรอยตำ� หนอิ ยู่เลก็ น้อย “น้อง...มีอะไรหรือเปล่า” “โทรศพั ทพ์ ดี่ งั หลายครง้ั แลว้ คะ่ คนโทร. มานา่ จะมธี รุ ะดว่ น หนู ลานีน 15

เรียกพหี่ ลายครั้งแล้ว” ผู้หวงั ดีบอกหน้ายุ่ง ขณะท่มี ีนมนี ายงั งนุ งง จน กระทั่งเสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายใบเล็กของตัวเองดังขึ้น อกี ครง้ั ประกอบคำ� บอกเลา่ นนั่ แหละ หญงิ สาวถงึ ไดฤ้ กษห์ ยบิ โทรศพั ท์ มอื ถอื ของตัวเองขน้ึ มาเปิดดู มีนมนี าต้องตกใจและนกึ ขอโทษคนข้างตัวไปพร้อมๆ กนั เมือ่ พบสายเรียกเข้าจากเพื่อนสนิทนับยี่สิบสาย ไม่แปลกท่ีคนข้างตัวจะ สะกิดเรียกเธอยิกๆ เพราะมีนมีนาไม่ได้ปิดเสียงมือถือ และคงจะดัง รบกวนคนอ่นื ๆ อยู่นานแล้ว นี่เธอหลับลกึ ขนาดไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยหรอื เนย่ี มนี มนี ากน่ ดา่ ตวั เองในใจ กอ่ นคอ้ มศรี ษะใหผ้ รู้ ว่ มเดนิ ทางอยา่ ง ลแุ ก่โทษ แล้วรบี กดรับสายเพื่อนและกรอกเสยี งลงไปอย่างรวดเรว็ “ฮัลโหล ว่าไงแพง” มีนมีนาเอ่ยขึ้นด้วยน�้ำเสียงติดจะงัวเงีย แต่กลับไร้เสียงตอบรับจากปลายสาย “พะแพง” มนี มนี าเรยี กเพอื่ นซำ้� กอ่ นจะดงึ มอื ถอื ออกดหู นา้ จอ เม่ือปลายสายเงียบเสียจนเธอคิดว่าสายหลุดไปแล้ว แต่กลับพบว่า ตวั เลขแสดงเวลาบนหนา้ จอยงั คงวงิ่ ไปเรอ่ื ยๆ บง่ บอกวา่ สายยงั ไมห่ ลดุ มนี มีนาจึงลองกรอกเสียงลงไปอีกคร้งั “พะแพง แกอยู่ไหมเนยี่ ” “ไอ้มีนบ้า! ฉันโทร. หาแกไม่รู้ก่ีสายต้ังแต่ตีห้า แต่แกเพ่ิงมา รับสายฉันตอนเจ็ดโมงเช้าเน่ียนะ แกท�ำให้ฉันเป็นห่วงมากแค่ไหน รหู้ รอื เปลา่ นกึ วา่ รอ้ งไหต้ าบวมตายไปแลว้ ฉนั ใหพ้ บ่ี าสขบั รถไปหาแก ทคี่ อนโด แตล่ งุ ตบี๋ อกวา่ แกไมอ่ ยู่ ออกไปขา้ งนอก แกจะไปไหนมาไหน ท�ำไมไม่บอกฉันบ้าง แล้วเร่ืองพี่ทศอีก ท�ำไมแกไม่บอกฉันว่าเลิกกับ พ่ีทศแล้ว น่ีถ้าพี่ทศไม่โทร. มาบอกฉันว่าติดต่อแกไม่ได้ ฉันก็คงไม่รู้ ใช่ไหม ไอ้บ้า!” มนี มนี านง่ั องึ้ ยามไดย้ นิ คำ� บรภิ าษยดื ยาวทเี่ ตม็ ไปดว้ ยอารมณ์ 16 ดวงใจศิขรนิ ทร์

กรุ่นโกรธของเพอื่ น จนไม่มโี อกาสให้เธอได้พูดแทรกหรืออธิบายอะไร สักนิด “ฉนั โกรธแก” พะแพงบอก “ไม่ต้องบอกก็รู้มะ เสียงเขยี วขนาดน”ี้ “นแ่ี กยังไม่ส�ำนกึ อีกเหรอ! พบ่ี าสดูไอ้มีนส”ิ มีนมีนาได้ยินเสียงเพ่ือนหันไปฟ้องคนรัก คาดว่าทั้งสองคน น่าจะอยู่ที่คอนโดมิเนียมของเธอ พะแพงเป็นเพื่อนสนิทที่คบกับเธอ มาเนิ่นนานจนรู้ใจกันทุกอย่าง ถึงขั้นที่อีกฝ่ายสถาปนาตัวเองข้ึนเป็น ผู้ปกครองของเธอเลยทีเดียว เห็นได้จากประโยคบ่นยืดยาวน่ัน ที่ ดูเหมอื นแม่บ่นลูกสาวช่างดอื้ ไม่มผี ดิ “นแ่ี กอยู่ทคี่ อนโดฉนั เหรอ” “ใช่น่ะสิ รอแกกลบั มาอยู่น่ี” “ไมต่ อ้ งรอ ฉนั ยงั ไมก่ ลบั ไปเรว็ ๆ น”ี้ มนี มนี าบอกปดั เสยี งเนอื ย ท�ำเอาปลายสายอทุ านอย่างไม่เข้าใจ “แกหมายความว่ายงั ไง!” “ฉันข้นึ เหนือน่ะ จะไปค่ายอาสาสักสองเดอื น” “อะไรนะ!” พะแพงอทุ านลน่ั คราวน้นี อกจากความตกใจแล้ว น้�ำเสียงยังแฝงด้วยความไม่พอใจอีกด้วย “แกจะท�ำอะไร ท�ำไมไมค่ ดิ จะบอกหรอื ปรกึ ษาฉนั บา้ งฮะ! แลว้ ไปค่ายอาสาอะไรต้ังเดือนสองเดอื น แกจะบ้าหรือไง” “เอาน่า ฉนั ขอโทษละกนั ” “ขอโทษแล้วก็รีบกลบั มาเลย เดย๋ี วนี้ด้วย!” พะแพงออกคำ� สั่ง มาตามสาย ขณะท่ีมีนมีนาหันมองออกไปนอกหน้าต่างรถ เห็นป้าย บอกทางแล้วจงึ บอกเพือ่ นว่า “ฉนั ถึงพะเยาแล้ว กลับไปไม่ได้หรอก” “ไอ้มนี ” ปลายสายเรียกเธอเสยี งเขยี ว บ่งบอกถึงแรงอารมณ์ท่ี ลานนี 17

จรงิ จงั ขึน้ อกี นิด มนี มนี าทอดถอนหายใจเลก็ นอ้ ย กอ่ นบอกเพอื่ นอยา่ งพยายาม ไม่ใส่ใจ “แกไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉนั โอเค” “พดู แบบน้ี แปลว่า แกตกลงจะเลกิ กบั พ่ที ศจรงิ ๆ ใช่ไหม” “ก็ไม่มีเหตผุ ลทจี่ ะต้องยือ้ ไว้นน่ี า” “แกทะเลาะกับพ่ีทศเรือ่ งอะไรหรอื มีน ร้ายแรงเลยหรอื นี่พท่ี ศ ก็โทร. หาฉัน บอกให้ฉันช่วยคยุ กบั แกให้หน่อย” พะแพงถามต่ออย่าง ไม่เข้าใจ ยามท่ีได้ยนิ ค�ำพูดตัดสมั พนั ธ์ของเพือ่ น มนี มีนาน่ิงไปครู่หน่งึ แล้วยอมเอ่ยปากบอกอีกฝ่ายอย่างไม่คิด ปิดบงั “แกรู้หรือเปล่าว่าพ่ที ศคบกบั แอ้ม” “อะไรนะ!” พะแพงอทุ านเสยี งดงั อยา่ งตกใจ แบบทม่ี นี มนี าเดา ได้ว่าตากลมๆ ของเพ่อื นคงจะเบกิ โตคล้ายตาปลาทองอยู่แน่ๆ เพราะ ใครจะไปคิดว่าเพ่ือนสนิทท่ีรู้จักกันมาต้ังแต่สมัยเรียนอย่างอนามิกา จะท�ำแบบน้กี ับเธอทค่ี บกันมาร่วมสิบปีได้ “พที่ ศคบกับแอ้มง้นั หรือ เป็นไปได้ยงั ไง ยายแอ้มเนี่ยนะ!” “อือ เขาคบกันตลอดระยะเวลาท่ีผ่านมา จนฉันไม่รู้เลยว่า ตวั เองมากอ่ นหรอื หลงั แอม้ ดว้ ยซำ้� ” มนี มนี าตอบเสยี งเนอื ย บอกไมถ่ กู เหมือนกนั ว่ารู้สกึ อย่างไร เจบ็ เสียใจ หรือผิดหวัง เพราะทกุ ความรู้สกึ ปะปนกนั ไปหมด “น่แี ปลว่าพีท่ ศคบแอ้มซ้อนกบั คบแกง้นั หรอื ” “เขาอาจจะคบฉนั ซอ้ นกบั คบแอม้ กไ็ ด”้ มนี มนี าคาดเดา เพราะ ยงั จดจำ� คำ� พดู ของอดตี เพอ่ื นสนทิ ทเ่ี ธอเพง่ิ ตดั ออกจากวงโคจรไดข้ น้ึ ใจ “แกหมายความว่ายังไง” “ฉนั เหน็ เขาจบู กนั แถมแอม้ ยงั บอกใหพ้ ที่ ศเลกิ คบกบั ฉนั เพราะ 18 ดวงใจศิขรนิ ทร์

ความสงสารสกั ท”ี “มีน...” คนปลายสายเรียกชื่อเธอเสยี งแผ่วอย่างเห็นอกเหน็ ใจ “เขาท�ำแบบน้ีกบั แกได้ยังไง” มีนมีนาไม่อยากให้เพ่ือนต้องมากังวลกับเร่ืองของเธอ จึงบอก ปัดอย่างไม่ใส่ใจ “ช่างเถอะ” “แกช่างลงหรือ เวลาท่ีแกคบกับพี่ทศมันไม่ใช่แค่วันสองวัน ถงึ จะลืมกันได้ง่ายๆ นะ” “แตม่ นั กด็ กี วา่ การทนี่ กึ ถงึ แลว้ เจบ็ ไมใ่ ชเ่ หรอ ยงั ไงฉนั กต็ ้องลมื พที่ ศให้ได้” มนี มีนาย้�ำอย่างมาดมน่ั และหวังว่าเวลาสองเดือนทเ่ี ธอ หนีจากกรุงเทพฯ มาในคร้ังน้ี จะช่วยบรรเทาความเสียใจของเธอให้ เบาบางลงจนถงึ ขน้ั มลายหายไปได้ เพราะเธอไมอ่ ยากจมอยกู่ บั ความ รู้สกึ ที่ไม่ก่อให้เกดิ ประโยชน์แก่ตัวเองอกี ต่อไปแล้ว “แกเอาจรงิ ใช่ไหมเนย่ี ” “ออื ฉนั คงกลบั ไปคบกบั เขาไมไ่ ดห้ รอกแพง ความรสู้ กึ ทม่ี ใี หก้ นั มนั ไม่เหมอื นเดมิ อีกต่อไปแล้ว” “แล้วแกจะไปค่ายอาสาคนเดียวทงั้ ทรี่ ู้สึกไม่โอเคแบบน้ีน่ะหรือ ให้ฉันตามไปด้วยไหม” เพอ่ื นสนทิ เสนอ มีนมนี ารีบปฏเิ สธทันควนั “ไม่ต้องมาเลย ฉันบอกแล้วว่าโอเค อย่างน้อยก็โอเคกว่าการ ต้องเจอหน้าพท่ี ศละนะ” “จะไม่ให้ฉันตามไปจรงิ ๆ เหรอ” “ไม่เอา ไม่ต้องมา อยู่สวตี กับพ่บี าสเถอะย่ะ ฉนั ขอเวลาอยู่กบั ตัวเองสักพักแล้วจะกลับไป” มีนมีนาบอกส�ำทับอย่างเข้มแข็งท่ีสุด แต่พะแพงกไ็ ม่วายส่งเสียงแง้วๆ ลอดโทรศพั ท์มา “ฉันเป็นห่วงนะ จะไม่ให้ฉนั ไปอยู่เป็นเพื่อนจรงิ ๆ น่ะหรือ” ลานีน 19

“ฉนั ขอบใจแกมากนะแพง แต่ฉนั โอเคมากๆ เลย” “ก็ได้ๆ แต่แกอย่าเงยี บไปนะ โทร. มาหาฉนั บ่อยๆ ด้วย” “ได้ แต่ไม่รับปากนะว่าจะโทร. ได้บ่อยแค่ไหน คงต้องดูก่อน แหละว่าทนี่ น่ั มสี ัญญาณไหม” มีนมนี าบอกอย่างไม่แน่ใจ เพราะไม่รู้ สภาพหมบู่ า้ นทจี่ ะไปนกั จากการหาขอ้ มลู เธอรเู้ พยี งวา่ ทน่ี นั่ เปน็ หมบู่ า้ น ท่กี ำ� ลังพฒั นาเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชงิ อนุรักษ์ “ไปท่กี ันดารหรอื ไง” “กไ็ ม่กนั ดารหรอก หมู่บ้านมะปินน่ะ ฉันลองเซริ ์ชดูแล้ว เป็น หมู่บ้านที่ก�ำลงั พัฒนาด้วย” “เด๋ยี วนะ น่นั มันหมู่บ้านติดชายแดนนี”่ “อือ” “แกรู้ แต่ก็ยงั จะไปอีกเหรอ!” “กแ็ ค่ตดิ ชายแดนไหม ไม่มีอะไรหรอกน่า” “ไม่มอี ะไรได้ยงั ไง ภาคเหนอื แถบนัน้ เคยเป็นพ้ืนท่สี ีแดงท้ังนน้ั เลยนะ” พะแพงยังไม่วายทักท้วงด้วยความเป็นห่วง เน่อื งจากพอรู้จัก หมู่บ้านมะปินอยู่บ้างจากแฟนเพจแนะน�ำการท่องเท่ียวเพจหนึ่ง จึง รู้ถึงประวัติความเป็นมาของที่น่ันว่า ในอดีตเคยเป็นเส้นทางล�ำเลียง ของของขบวนการค้ายาเสพตดิ ข้ามชาติ “เอาน่า ฉนั จะดแู ลตวั เองอย่างด”ี มนี มนี าตดั บท ด้วยไมอ่ ยาก ให้เพือ่ นต้องเป็นห่วงมากไปกว่าน้ี “ง้ันแค่นี้ก่อนนะแพง ขอบใจแกมากท่ีเป็นห่วง เดี๋ยวถ้าฉัน ถึงแล้ว จะโทร. บอกนะ” “รีบตัดบทเชยี วนะยะ” มนี มนี าหลดุ หวั เราะเมอื่ เพอ่ื นสง่ เสยี งคอ่ นแคะมาตามสายอยา่ ง รู้ทนั “กแ็ กขี้บ่น น่าร�ำคาญ” 20 ดวงใจศิขรนิ ทร์

“ยะ่ ” พะแพงกระแทกเสยี งใส่ ทำ� เอามนี มนี าหวั เราะเบาๆ และ ถึงแม้เพื่อนจะพูดแบบน้ัน แต่ก็ไม่วายส�ำทับว่า “ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ ฉนั จะโทร. หาบ่อยๆ” “จ้าแม่” “ไม่ต้องมาทะเล้นเลย ถ้าฉันเป็นแม่แกจรงิ ๆ คงได้ตีแกตาย” มีนมีนาหัวเราะคิก ก่อนจะคุยกับเพ่ือนอีกสองสามค�ำแล้ว วางสายตอนที่พระอาทิตย์ดวงโตส่องแสงเจิดจ้ากว่าเดิม มีนมีนาต่ืน เต็มตา แล้วรอยยิ้มบางก็จุดข้ึนบนริมฝีปากของหญิงสาว ยามเห็น ทิวเขาสีเขียวขจนี ้อยใหญ่ตัดกับผนื ฟ้ากว้างท่ชี วนให้รู้สึกผ่อนคลาย น่สี นิ ะท่ีเขาเรยี กว่าธรรมชาติบ�ำบัด “พคี่ ะ...” มีนมีนาหนั ไปมองตามเสยี งเรียกจากคนข้างตวั อกี ครงั้ เหน็ อีก ฝ่ายมองมาตาแป๋ว แต่ดวงตาคู่น้นั ไม่ได้มีร่องรอยต�ำหนอิ ีกต่อไป “มีอะไรหรอื เปล่าคะ” “พ่ีจะไปบ้านมะปินหรอื คะ” เธอถาม มนี มนี าเลกิ คว้ิ อย่างแปลกใจ ขณะทห่ี ญิงสาวอกี คนรีบออกตวั “เอ่อ...พอดหี นูได้ยินพพ่ี ดู เมื่อก้นี ่ะค่ะ แต่หนไู ม่ได้ต้งั ใจจะแอบ ฟังนะ” “ไม่เป็นไรจ้ะ น้องมีอะไรหรือเปล่า” “หนูช่ือน้�ำฝนนะคะ หนูก�ำลังจะไปค่ายอาสาที่บ้านมะปิน เหมอื นกัน” “อ้าว จรงิ เหรอ” มนี มีนาอุทานอย่างประหลาดใจแกมดีใจอยู่ ลึกๆ “ใช่แล้วค่ะ หนูดใี จมากเลยทไี่ ด้ยินว่าพกี่ ็ไปเหมือนกัน” “พ่ีก็เหมือนกัน ดีใจท่ีมีเพ่ือนร่วมทางไปด้วยกันนะน่ี ว่าแต่... เราไปคนเดียวเหรอ” ลานีน 21

“ฝนไปกบั เพอื่ นอกี สองคนคะ่ นงั่ อยดู่ า้ นหลงั ” น้�ำฝนพยกั พเยดิ ไปทางด้านหลัง มีนมีนาเลยชะเง้อคอมองตาม เห็นเพื่อนอีกสองคน ของน้ำ� ฝนที่แต่งตัวลักษณะเดยี วกนั คือ ใส่เสอ้ื ยดื นุ่งกางเกงยีน นั่ง อยู่ตรงน้นั “พ่ีชื่อมีนจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะน้องน้�ำฝน” มีนมีนาแนะน�ำตัว ขณะทีห่ ญิงสาวรุ่นน้องยม้ิ รบั ไมตรีเสยี จนตาหยี “แล้วน่ีพม่ี ีนมาคนเดยี วหรอื คะ” “อือ อย่างทีน่ ำ�้ ฝนได้ยินแหละ พีน่ ่ะอกหักรกั คดุ เลยหนรี กั มา” มนี มนี าพดู ตดิ ตลก เพราะรวู้ ่าน้�ำฝนคงไดย้ นิ สง่ิ ทเี่ ธอพดู กบั พะแพงไป หมดแล้ว “แล้วนำ้� ฝนล่ะ” “ฝนกบั เพอ่ื นเพิง่ เรยี นจบน่ะค่ะ เลยอยากมาค่ายอาสาด้วยกนั ก่อนจะแยกย้ายกนั หางานทำ� ” “ดเี ลย พี่จะได้มีเพ่ือนอยู่ทค่ี ่ายนยี่ าวๆ” “แล้วพมี่ ีนล่ะคะ ทำ� งานอะไร” “พีเ่ ป็นสถาปนกิ ทเี่ มธตระกูลทวีน่ะ” “โห เท่จัง” คนฟังตาวาว ทำ� เอามนี มนี าหลุดยมิ้ บางๆ “บริษทั นั้นดงั มากเลยนะคะ พชี่ ายของเพอ่ื นฝนก็ท�ำที่นัน่ ” “เป็นแค่อดตี น่ะ พี่เพ่ิงลาออกมา” “อ้าว ท�ำไมล่ะคะ” “ไม่อยากเจอหน้าคนคนหนึ่ง” มนี มนี าให้เหตุผล คนฟังก็พยกั หน้าหงึกๆ อย่างเข้าใจ ก่อนท้ังคู่จะชวนกันคุยเร่ืองอ่นื ๆ อย่างถกู คอ ผลดั กนั เลา่ เรอื่ งราวของกนั และกนั ไปตลอดทาง ทำ� ใหร้ ะยะเวลาในการ เดินทางท่ีเหลอื อยู่ไม่เงยี บเหงา มนี มนี าไดร้ วู้ า่ นำ�้ ฝนและเพอ่ื นอกี สองคนคอื เจยี๊ บและตน้ เรยี น จบจากรวั้ มหาวทิ ยาลยั มาหมาดๆ อยใู่ นชว่ งหวั เลยี้ วหวั ตอ่ ในการเลอื ก ใช้ชีวิต จึงตัดสินใจใช้เวลาขณะรอรับปริญญาบัตรมาเข้าค่ายอาสา 22 ดวงใจศขิ รนิ ทร์

หาแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตไปพลางๆ การพูดคุยกับรุ่นน้องท�ำให้ มนี มนี ารเู้ พมิ่ เตมิ วา่ หมบู่ า้ นมะปนิ คอ่ นขา้ งมชี อ่ื เสยี งในหมนู่ กั ทอ่ งเทย่ี ว ทชี่ น่ื ชอบธรรมชาติ เนอ่ื งจากตง้ั อยกู่ ลางหบุ เขา แวดลอ้ มดว้ ยธรรมชาติ เขียวขจี และเพราะก�ำลังพัฒนาให้เป็นแหล่งท่องเท่ียวแบบเต็มตัว มนี มนี าจงึ มน่ั ใจวา่ ทน่ี น่ั คงไมก่ นั ดารเกนิ ไปอยา่ งทพ่ี ะแพงกงั วลแนน่ อน รถบัสโดยสารมาถึงสถานีขนส่งปลายทางในตอนสิบนาฬิกา เพื่อนๆ ของน�้ำฝนช่วยขนกระเป๋าของมีนมีนาและสัมภาระลงจากรถ ไปสมทบกบั สมาชกิ ค่ายอาสาคนอืน่ ทมี่ ารอตรงจดุ นัดพบอย่กู ่อนแล้ว ร่วมสิบคน ก่อนทั้งหมดจะขอตัวไปหาอาหารรับประทาน โดยฝาก กระเป๋าไว้กบั เพอ่ื นๆ และประธานค่ายร่างใหญ่นามว่าดิน มีนมีนาและน้องๆ เลือกกินข้าวราดแกงง่ายๆ เพราะมีเวลา จ�ำกัด หญิงสาวเลือกกินข้าวราดแกงฮังเล ซ่ึงเป็นเมนูพ้ืนเมืองของ จังหวดั โดยเฉพาะ “พ่ีมีน เป็นรุ่นพ่ีของพวกเราจริงหรือพ่ี” ต้นเอ่ยถามขึ้นตอนที่ ทกุ คนก้มหน้าก้มตักข้าวเข้าปาก มนี มนี าชะงักมือ แล้วเงยหน้าเล็กน้อยเพื่อมองคนถาม “ท�ำไมแกถามพ่ีมีนแบบนนั้ ล่ะ” นำ้� ฝนถาม “ก็...พี่มีนยงั ดเู ดก็ ๆ อยู่เลย บอกว่ารุ่นเดียวกัน ผมยังเช่ือเลย นะ” ต้นบอกขณะมองหน้ารุ่นพท่ี ่เี พง่ิ รู้จักอย่างสนใจ “พี่จะสามสิบแล้ว” มีนมีนาเอ่ยกล้ัวหัวเราะ ท�ำเอาคนฟัง เบิกตาโต “จริงหรอื คะ! ฝนนกึ ว่ายสี่ บิ สี่ ยสี่ ิบห้าซะอกี ” “นน่ั สคิ ะ หน้าเด็กมากเลย” เจีย๊ บเอ่ยขึ้นอย่างตกใจไม่แพ้กนั เพราะคดิ เหมอื นต้นว่ามนี มนี าหน้ายังเด็กอยู่มาก คนถกู ชมหัวเราะเบาๆ อย่างขัดเขิน “ขอบใจมากจะ้ แตช่ มกนั ตรงๆ แบบนเี้ ลน่ เอาพเ่ี ขนิ เลยนะเนย่ี ” ลานนี 23

มนี มนี าเอ่ยยมิ้ ๆ ทำ� เอาทงั้ สามหลุดหวั เราะเบาๆ ก่อนแต่ละคนจะเรม่ิ ลงมอื กินข้าวราดแกงในจานของตวั เองอย่างจริงจงั เนื่องจากจ�ำนวน สมาชิกค่ายอาสาตรงบริเวณจุดนัดพบ ซ่ึงสามารถมองเห็นได้จาก ร้านข้าวแกงเรม่ิ มากข้นึ จนกลายเป็นกลุ่มใหญ่ๆ แล้ว ท้ังส่ีรวบช้อนส้อมจบมื้ออาหารตอนท่ีประธานค่ายยกโทรโข่ง อนั เล็กในมือขนึ้ มากระจายเสียง ทงั้ หมดจึงลกุ ข้นึ ไปจ่ายเงนิ กับแม่ค้า วยั กลางคนและเดนิ กลับไปสมทบกบั คนอนื่ ๆ ทนั เช็กชอ่ื พอดี “เจี๊ยบ” “มาค่ะ” เจ๊ยี บรบี ยกมอื ขึ้นสงู ยามถูกขานช่อื “ต้น” “มาครับ” “น้�ำฝน” “มาค่ะ/มาจ้า” น้�ำฝนที่ยกมือรีบหันไปมองอีกฝั่งทันทีเมื่อมี เสยี งดงั ขน้ึ ซ้อน พบว่าหญิงสาวอีกคนก�ำลงั ส่งย้ิมขบขนั มาให้ “ปรากฏว่ามีสองน�้ำฝนนะ ใครจะเป็นน�้ำฝนหน่ึง ใครจะเป็น นำ้� ฝนสอง” ดินถาม พลางหนั มองหน้าทงั้ สองนำ้� ฝน และเป็นนำ้� ฝน ตรงหน้ามนี มนี าที่ยกมือเสนอขึ้น “หนูเป็นน�้ำฝนสองกไ็ ด้ พ่ีเขาน่าจะอายุมากกว่า” “โอเค” ดนิ รบั คำ� ง่ายๆ ก่อนจดปากกาต๊กิ ชือ่ สมาชกิ “มนี ” “มาจะ้ ” มนี มนี ายกมอื รบั คำ� ขานเรยี กชอ่ื ตวั เอง ขณะทค่ี นเรยี ก ก้มมองกระดาษในมือสลับกับมองหน้ามีนมีนาถึงสองครั้ง ทำ� เอาคน ถูกมองหลุดหัวเราะข�ำอย่างพอรู้สาเหตุ เธอคงจะเป็นคนที่อายุมาก ท่สี ดุ ในค่ายสินะ “เรยี กพ่ีมีนกไ็ ด้” “ครับ” ประธานค่ายพยักหน้ารับค�ำพร้อมกับต๊ิกช่ือมีนมีนา 24 ดวงใจศิขรนิ ทร์

ในกระดาษ แล้วหันไปขานเรียกช่ือสมาชิกคนอ่ืนต่อจนครบ ก่อน หญงิ สาวรา่ งเลก็ ผมยาวประบา่ จะเดนิ แจกปา้ ยกระดาษใหท้ กุ คนเขยี น ช่ือส�ำหรับคล้องคอ แล้วทยอยขึ้นรถโดยสารสีแดงขนาดเล็กท่ีจอด เป็นแถวรออยู่ พร้อมด้วยสัมภาระมากมาย เพ่ือเดินทางต่อไปยัง หมู่บ้านมะปิน ซงึ่ ใช้เวลาอีกราวหนง่ึ ชัว่ โมง มนี มนี าทใ่ี ชช้ วี ติ สว่ นใหญอ่ ยทู่ า่ มกลางตกึ สงู เสยี ดฟา้ คอ่ นขา้ ง ชอบใจกับภาพทิวทัศน์ตลอดสองข้างทางท่ีรถเมล์คันเล็กเคลื่อนผ่าน ยามท่ีขบวนรถโดยสารแล่นขึ้นไปตามทางลาดชัน ข้ามภูเขาสูงใหญ่ หลายลูก หญิงสาวหนั หน้ามองออกไปนอกรถด้วยสีหน้าสดใส ผดิ กับ รุ่นน้องบางคนท่ีโก่งคออาเจียนเพราะเกิดอาการเมารถไปตลอดทาง เดอื ดรอ้ นตอ้ งหายาแกแ้ พร้ บั ประทานกนั เสยี ยกใหญ่ จนผลอ็ ยหลบั ไป ตามๆ กัน เหลือเพียงมีนมีนาท่ียังคงน่ังดื่มด่�ำกับธรรมชาติอยู่เพียง ล�ำพงั เธอชอบภาพปุยเมฆสขี าวลอยระยอดเขาท่ีสุด หลงั ใชเ้ วลารว่ มหนงึ่ ชว่ั โมงครงึ่ รถโดยสารคนั เลก็ กจ็ อดทห่ี มบู่ า้ น มะปินท่ีมีบรรดาชาวบ้านมายืนรออยู่ก่อนแล้ว ท�ำเอาประธานค่าย อย่างดินต้องรีบขอโทษขอโพยทุกคนยกใหญ่ เพราะตัวเองและคณะ มาสายไปคร่งึ ชั่วโมง หลังรถหลายคนั ต้องแวะจอดข้างทาง เนอื่ งจาก บรรดาสมาชิกค่ายอาสาส่วนใหญ่ซง่ึ เป็นหนุ่มสาวเมอื งกรงุ ไม่คุ้นชิน กบั เส้นทางทีแ่ สนคดเคย้ี วและลาดชนั นัก แต่ทันทที ่ถี ึงจดุ หมาย และ ได้เห็นทิวทัศน์หลักล้านทุกคนก็แทบจะหายจากอาการสะโหลสะเหล เปน็ ปลดิ ทงิ้ ตา่ งรสู้ กึ คมุ้ คา่ กบั การเดนิ ทางแสนทรหด ยามไดส้ ดู อากาศ บรสิ ทุ ธ์ิเข้าปอดเฮอื กใหญ่ มะปินตรงหน้าแตกต่างจากที่มีนมีนาคิดไว้ เพราะท่ีนี่ไม่ได้ กันดารเหมือนอย่างที่พะแพงกลัว บ้านส่วนใหญ่เป็นบ้านไม้สลับกับ บ้านปูนยกพ้ืนสูง บางหลังก็เป็นบ้านปูนแบบสองชั้นที่ส่วนใหญ่ปลูก ลานีน 25

แบบเรียบง่าย เป็นปูนเปลอื ย ไม่มีสี บ้านเหล่านน้ั ตัง้ เรยี งรายอยู่ตดิ ๆ กัน แต่บางหลังก็ต้ังอยู่สูงติดเนินเขา ตั้งสลับลดหลั่นกันไป มีต้นไม้ เขยี วขจเี ตม็ ไปหมด แถมตรงลานดนิ ทเี่ ธอและเพอ่ื นๆ ยนื อยกู่ ม็ องเหน็ ทิวทัศน์ด้านล่างได้เตม็ ตา “วิวดีสุดๆ ไปเลยเนอะคะพี่มีน” น�้ำฝนที่ก้าวลงมายืนข้าง มนี มีนาเอ่ยขึ้น ขณะทอดตามองท้องฟ้าสคี รามเหนือยอดเขาเขยี วขจี น้อยใหญ่ “อือ วิวสวยมาก แค่ได้เห็นก็คุ้มแล้ว” มีนมีนาพูดย้ิมๆ ก่อน บทสนทนาของสองสาวจะถกู ขดั ดว้ ยเสยี งใหญๆ่ ของดนิ ทตี่ ะโกนแจว้ ๆ แจ้งให้ทกุ คนขนสมั ภาระไปรวมกันที่ลานกลางหมู่บ้าน มนี มนี าและนำ�้ ฝนจงึ ผละจากการชมววิ เดนิ เขา้ ไปสมทบกบั คน อ่นื ๆ เพอ่ื ทยอยยกของ ท้ังของใช้ส่วนตวั และของค่ายไปวางรวมกันที่ ลานรวมพล ซ่ึงมีชาวบ้านหลายคนยืนอยู่ รวมไปถึงร่างสูงใหญ่ของ ชายหนุ่มกลุ่มหน่ึงท่ีดึงดูดสายตาของบรรดารุ่นน้องสาวๆ ให้เหลียว มองตามตาปรอย พรอ้ มกบั ยม้ิ นอ้ ยยม้ิ ใหญอ่ ยา่ งสนอกสนใจ แตไ่ มใ่ ช่ กบั คนทเ่ี พงิ่ ผ่านความผิดหวังมาหมาดๆ อย่างมีนมนี าแน่นอน “ยายฝน แกดูผู้ชายกลุ่มน้ันซี ยืนรวมกันอย่างกับบอยแบนด์ แน่ะ” เจีย๊ บเอ่ยเสียงสดใสพร้อมกับชชี้ วนให้นำ�้ ฝนมองตาม “จรงิ ด้วย หนุ่มเหนือนงี่ านดีชะมัดเลยแฮะ แดดกแ็ รง แต่ทำ� ไม ผิวยังขาวผ่องเชยี ว” “ใช่ๆ ขาวจว๊ั ะ น่าเจี๊ยะ” มีนมีนาหลุดหัวเราะเบาๆ ยามได้ยินค�ำพูดกล้ัวเสียงหัวเราะ คิกคักของสองสาวข้างๆ พร้อมกับมองตามสายตาของรุ่นน้องสาว ไปยงั กลุ่มชายหนุ่มทอี่ ยู่ห่างออกไปด้วยแววตาเรยี บเฉย “คนทสี่ งู ทส่ี ดุ หล่อท่สี ดุ ” มนี มนี าเหน็ ชายหนมุ่ ตวั สงู ชะลดู ยนื พดู คยุ กบั พวกชาวบา้ นดว้ ย 26 ดวงใจศิขรินทร์

สหี น้าราบเรียบ ก่อนหญงิ สาวจะชะงักไปเลก็ น้อย เมื่อคนท่ถี กู พูดถึง หันขวับมาในวินาทีที่เธอจ้องมองเขาพอดิบพอดี ดวงตาคมประดุจ ตาเหยี่ยวของเขาจึงสบเข้ากับดวงตาของเธออย่างจัง มีนมีนาค้อม ศีรษะให้อีกฝ่ายเล็กน้อยเป็นเชิงขอโทษ ก่อนดึงสายตาหลบอย่าง รวดเร็ว เมอ่ื คดิ ว่าการกระท�ำของตวั เองเป็นการเสยี มารยาท “อา๊ ย! เขามองมาทฉี่ นั ดว้ ยเวย้ ” เจย๊ี บเอย่ ขน้ึ อยา่ งกระดกี๊ ระดา๊ ชวนให้คู่สนทนาหันไปมอง “เฮย้ ! จรงิ ดว้ ย แกวา่ เขามองใครอะ้ มองฉนั หรอื มองแก” นำ�้ ฝน กระซิบกบั เพื่อนยิ้มๆ อย่างสนุกสนาน มีนมีนาขอตัวเดินออกมาก่อนอย่างไม่ใคร่จะสนใจในตัวชาย หนุ่มท่ีถูกเอ่ยถึงนัก หญิงสาวสาวเท้ากลับไปยังกองสัมภาระเพื่อหิ้ว ข้าวของที่เหลือ มือเล็กหยิบกระเป๋ากล้องข้ึนสะพาย พลันเหลือบไป เห็นร่างเล็กของเด็กหญิงในชุดกระโปรงสีชมพูน่ังหันหลังคุดคู้อยู่ใต้ ต้นไม้ใหญ่ มีนมีนาย่นคิว้ หน้ายุ่ง พลางมองภาพนน้ั อย่างแปลกใจ เด็กหญิงไปนงั่ ทำ� อะไรตรงนนั้ “พมี่ นี พดี่ นิ เรยี กรวมแลว้ คะ่ ” นำ�้ ฝนทเี่ ดนิ ตามหลงั มาเรยี กเสยี ง ดงั เจอื้ ยแจว้ มนี มนี าจงึ ขานรบั แตย่ งั ไมย่ อมขยบั ตวั เอาแตเ่ พง่ สายตา มองร่างเล็กที่หันเส้ียวหน้าบิดเบ้เปรอะน้�ำตามองด้านหลังเล่ิกลั่ก ราวกบั ตอ้ งการความช่วยเหลอื ท�ำเอาคนมองหายใจสะดดุ เมอ่ื เหน็ วา่ อกี ฝ่ายกำ� ลังร้องไห้ และสาเหตุคงมาจากเจ้าลกู แมวตวั เลก็ มอมแมม ทนี่ อนแบ็บอยู่ในอ้อมแขนเล็กน้นั “พ่ีมนี ขา...” “น�้ำฝนไปก่อนเลย เดี๋ยวพี่ตามไปจ้ะ” มีนมีนาตะโกนบอกรุ่น น้องสาวเป็นการตัดบทเมือ่ ถูกเรียกอกี ครั้ง ก่อนจะรีบสาวเท้าตรงเข้า ไปหาเด็กหญงิ อย่างไม่ลังเล ลานนี 27

2 “หนู” มีนมีนาส่งเสียงเรียกเข้าไปก่อนตัว ยามเดินดุ่ม เข้าไปหาร่างเล็กทีน่ ่งั เพยี บอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ “มานงั่ ทำ� อะไรตรงนค้ี ะ” หญงิ สาวถามพรอ้ มกบั เดนิ เขา้ ไปใกล้ คราวน้ีคู่สนทนาหันมามองเธอก่อนจะร้องไห้โฮ ท�ำเอามีนมีนาถึงกับ ตกใจยามเหน็ นำ้� ตาเม็ดโตร่วงเผาะๆ ออกมาจากดวงตากลม “ฮึก พขี่ า ช่วยเจ้าเหมียวด้วยค่ะ เจ้าเหมียวมนั ...ฮกึ ” เดก็ หญงิ สะอน้ื พลางเบยี่ งตวั ใหม้ นี มนี าเหน็ แมวตวั นอ้ ยสสี ม้ ทนี่ อนแนบใบหนา้ เข้ากบั ซอกแขนของคนตวั เลก็ นง่ิ มนี มนี าผวาเขา้ ไปใกลเ้ ดก็ หญงิ อยา่ งรวดเรว็ “มนั เปน็ อะไรจะ๊ ” มอื เลก็ ของเดก็ หญงิ ยกขนึ้ ปาดนำ้� ตาปอ้ ยๆ แลว้ ตอบเสยี งสะอน้ื “มันหนีแม่แมวเกเรขึ้นไปบนต้นไม้ แต่พลาดตกลงมาค่ะ มัน ร้องใหญ่เลย” “ตกต้นไม้หรือจ๊ะ” มีนมีนาทวนถามเพ่ือให้มั่นใจ เน่ืองจาก คนตวั เลก็ พดู ภาษาเหนอื เรว็ ปรอ๋ื หญงิ สาวจงึ ตอ้ งพยายามเงย่ี หฟู งั เพอ่ื จับใจความส�ำคญั “ค่ะ มันตกต้นไม้” “ไหน พ่ีขอดูหน่อยสิ” มีนมีนาบอกพร้อมกับเอ้ือมไปสัมผัส 28 ดวงใจศิขรนิ ทร์

แมวน้อยที่นอนนิ่งเช่ืองอยู่ในอ้อมแขนของคนตัวเล็ก มันครางยามท่ี หญงิ สาวจบั เนอื้ ตวั นมุ่ นมิ่ เพอ่ื สำ� รวจ ทำ� เอาเดก็ หญงิ หนา้ เบไ้ ปกนั ใหญ่ เลยท�ำให้มนี มีนาผู้สวมบทสัตวแพทย์จ�ำเป็นต้องรีบวินจิ ฉยั อาการ “พว่ี ่ามันน่าจะเจบ็ ขานะ แต่ไม่แน่ใจว่าขาหกั หรือเปล่า” “ฮอื ขาหักเลยหรอื ค้า” มนี มนี าระบายยมิ้ เอน็ ดู เมอ่ื เดก็ หญงิ ตวั นอ้ ยรอ้ งไหโ้ ฮราวกบั วา่ เป็นคนเจบ็ เสยี เอง “พ่ีแค่สันนิษฐานน่ะจ้ะ มันอาจจะหักหรือไม่หักก็ได้ หรือแค่ อาจจะแพลง แต่ต้องรอดอู าการก่อน” “มันจะไม่ตายใช่ไหมคะ” เด็กหญิงเงยหน้าถามเสียงสะอ้ืน หยาดน�ำ้ ในดวงตากลมกระทบแสงแดดดแู วววาวชวนเอ็นดู “ไม่หรอกจ้ะ มันไม่ได้เป็นอะไรมาก ไหน พข่ี อดอู ีกทสี วิ ่ามแี ผล หรือเปล่า” หญิงสาวย่ืนมือออกไปพลิกตัวแมวหาบาดแผลอีกรอบ อย่างละเอียด “มไี หมคะ มีแผลไหมคะ” “มีแผลถลอกและเลือดซึมนิดหน่อยจ้ะ” มีนมีนาบอกหลังพบ บาดแผลและรอยเลือดบริเวณขาเลก็ “แล้วๆ จะท�ำยังไงดีคะ คณุ หมออยู่ไกล” “เดี๋ยวพี่ช่วยท�ำแผลให้ก็แล้วกันจ้ะ หนูรออยู่ตรงน้ีแป๊บหนึ่ง นะจ๊ะ” มนี มีนาบอก ก่อนจะเดนิ กลบั ไปทก่ี ระเป๋าสัมภาระใบสุดท้าย ของตวั เองทว่ี างโดดเดน่ อยเู่ พยี งลำ� พงั เพอ่ื คน้ หาเครอ่ื งมอื ปฐมพยาบาล แลว้ เดนิ กลบั ไปหาเดก็ หญงิ อกี ครงั้ เธอลงมอื ท�ำแผลใหเ้ จา้ แมวตวั นอ้ ย อย่างคล่องแคล่ว เนือ่ งจากมันมีท่าทเี ช่ืองอย่างเหน็ ได้ชัด “ว่าแต่เจ้าเหมียวนี่ช่ืออะไรหรือจ๊ะ” มีนมีนาชวนเด็กหญิงคุย ขณะเจ้าตวั กม้ มองการท�ำแผลของเธออยา่ งตง้ั อกตงั้ ใจ กอ่ นเดก็ หญงิ จะตอบ โดยไม่ละสายตาไปจากมือของเธอท่ีถอื สำ� ลี ลานีน 29

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ หนูก็เพ่ิงได้เจอมันที่โรงเรียนเมื่อสามส่ีวัน กอ่ นนเี้ อง แตห่ นจู ะเลย้ี งมนั ตอ่ คะ่ หนรู กั มนั ” คนตวั เลก็ บอกพรอ้ มกบั ลบู มือเลก็ ไปมาบนหัวของเจ้าเหมยี วทีส่ ่งเสยี งร้องรับเบาๆ คล้ายรับรู้ ความรู้สึกท่เี ดก็ หญงิ มอบให้ “งน้ั หนกู ต็ ้องต้ังชอื่ ให้มัน” “ช่ือไทเกอร์ดไี หมคะ” คนถามตาวาวอย่างต่นื เต้น มีนมีนายิ้มเจ่ือนๆ ก่อนบอก “พ่ีก็ว่าดีนะ แต่มันจะดูแปลกๆ ไหม เพราะเจ้าเหมียวน่ีเป็น เพศเมยี ” “อ้าว งั้นเปลี่ยนก็ได้ค่ะ” เด็กหญิงรีบบอก ชวนให้คนมองย้ิม เอ็นดอู ย่างถกู ชะตา “ชอื่ คิตต้ดี ีไหมคะ ตรงหมู นั มรี ปู โบเลก็ ๆ ด้วย” มีนมีนามองตามน้ิวป้อมๆ ท่ีจิ้มลงบนหูของเจ้าเหมียว ก่อน พยกั หน้า “ก็ดนี ะ เจ้าคติ ต้ี” “หนูชอบชื่อนี้” คนตัวเล็กบอกแล้วโอบกอดเจ้าแมวน้อยด้วย ท่าทีรักใคร่ ท�ำเอามนี มนี าหลุดย้มิ บางๆ กบั ภาพตรงหน้า นกึ ชอบใจ ท้งั แมวน้อยและคนเป็นเจ้าของหมาดๆ ของมนั “มะปินเป็นหมู่บ้านเก่าแก่ท่ีก่อตั้งมาเกือบหกสิบปี จาก การรเิ รม่ิ ของนายขิ่น ซงึ่ เป็นชาวพม่าทสี่ มรสกบั นางมี ภรรยาชาวไทย ก่อนจะตั้งรกรากขึ้นท่ีเมืองไทย ท่ีน่ีเราท�ำอาชีพเกษตรกรเป็นหลัก ภายใตก้ ารนำ� ของทายาทตระกลู ปถครี ี เราปลกู ผกั ปลกู ชา ปลกู กาแฟ ปลกู มะตมู และมโี รงงานแปรรปู ผลติ ภณั ฑเ์ พอื่ จดั จำ� หนา่ ยและสง่ ออก ต่างประเทศ “และท่ีน่ีก�ำลังพัฒนาเป็นสถานที่ท่องเท่ียวเชิงอนุรักษ์เล็กๆ ส�ำหรับนักท่องเท่ียวท่ีรักในธรรมชาติโดยเฉพาะ ตลอดระยะเวลา 30 ดวงใจศขิ รินทร์

สองเดอื นต่อจากนี้ น้องๆ จะได้เห็นทีน่ เ่ี ตบิ โตข้ึน เพราะเราก�ำลังจะ สร้างร้านกาแฟเลก็ ๆ แถบชายเขา ตรงทสี่ ามารถมองเห็นววิ หลกั ล้าน ได้ เรากำ� ลงั จะสรา้ งลานกางเตน็ ทแ์ ละปรบั ปรงุ บา้ นทเี่ ขา้ รว่ มโครงการ โฮมสเตย์ให้ได้มาตรฐาน...” ดิน ประธานค่ายร่างใหญ่ท่ียืนอยู่ด้านหน้าสมาชิกค่ายอาสา ตรงลานรวมพลสง่ เสยี งเจอื้ ยแจว้ ผา่ นโทรโขง่ อนั เลก็ เขาบรรยายความ เป็นมาของหมู่บ้านมะปินอย่างคล่องแคล่ว และเต็มไปด้วยความ ภาคภมู ใิ จทไ่ี ด้เหน็ บ้านเกิดของตัวเองเตบิ โต ให้ความรู้สึกเหมอื นไกด์ นำ� เทย่ี วกไ็ ม่ปาน ข้างกนั มีชาวบ้านหลายคนน่งั ฟังอยู่บนขอนไม้ใหญ่ ทป่ี ระยุกต์เป็นเก้าอ้ี ร่างสงู ใหญ่ทเ่ี ป็นจุดสนใจของบรรดาหญิงสาวยืนอยู่อกี ฝั่งของ ขอนไม้น้ัน ท่าทีน่าเกรงขามของเขาทำ� ให้ชาวค่ายอาสารู้ว่า เขาคง ไม่ได้เป็นเพียงคนธรรมดาเฉกเช่นคนอ่ืน เห็นได้จากการท่ีชาวบ้าน หลายคนเดินเข้าไปคุยกับเขาด้วยท่าทางนอบน้อม น่ันยิ่งทำ� ให้เขาดู ดงึ ดดู สายตากวา่ เดมิ อาจเปน็ เพราะรศั มคี วามเปน็ ผนู้ ำ� ทอ่ี ยใู่ นตวั ของ ศขิ รินทร์ ปถคีรี กเ็ ป็นได้ “มองหาใครวะ” ร่างสูงในชุดล�ำลองของร้อยต�ำรวจโทอคิน หัวหน้าต�ำรวจตระเวนชายแดนในพ้ืนที่ขยับเข้าไปกระซิบถามเพื่อน สนทิ ทต่ี วั สงู มากไมแ่ พก้ นั อยา่ งสงสยั เมอื่ ยนื สงั เกตการณม์ าไดส้ กั พกั แล้วพบว่าเพอ่ื นกำ� ลงั มองหาใครบางคน “เด็กนัน่ ไม่ได้อยู่ตรงน้”ี ศิขรินทร์กระซิบตอบเพอ่ื นเสยี งเข้ม มี ร่องรอยกงั วลอยู่ในน้�ำเสยี งเด่นชัด หลงั กวาดตามองสมาชิกชาวค่าย อาสาแล้วพบว่ามีใครคนหน่ึงหายไป ซ่ึงเป็นคนเดียวกันกับคนท่ีแอบ มองเขาอยู่เมอ่ื ครู่ “เด็กคนไหนวะ ที่มาท้ังหมดนี่ก็เด็กกว่าพวกเราท้ังนั้น” อคิน ถามต่อ พลางกวาดตามองไปรอบๆ อย่างส�ำรวจ ก่อนศิขรินทร์จะ ลานีน 31

พยกั พเยดิ ไปยงั รา่ งแบบบางในชดุ เสอื้ ยดื กบั กางเกงยนี ดทู ะมดั ทะแมง ทกี่ ้าวเร็วๆ เข้ามาในระยะสายตา “เดก็ นนั่ ไง” เขาตอบพรอ้ มกบั เพง่ สายตามองตรงไปทหี่ ญงิ สาว อย่างไม่ปิดบัง ท�ำเอาคนท่รี ีบร้อนเดินกลบั มาถงึ กับชะงักไป เมือ่ เงย หน้าข้ึนแล้วพบว่าถูกเขามองอย่างต�ำหนิ ก่อนจะค้อมศีรษะเล็กน้อย เป็นเชิงขอลุแก่โทษ แล้วทรุดน่ังลงบนพื้นดินร่วมกับคนอ่ืนๆ อย่าง ไม่มพี ิธีรตี อง “พมี่ นี คนอะไรชอื่ พมี่ นี ” รอ้ ยตำ� รวจโทอคนิ อา่ นปา้ ยชอื่ ตรงอก หญงิ สาว แลว้ เอย่ ขนึ้ อย่างแปลกใจ “หรอื วา่ นอ้ งเขาจะแกก่ วา่ คนอน่ื ” “ถ้าเป็นอย่างท่ีแกว่าจริง เขาก็ควรมีความรับผิดชอบมากกว่า น้”ี ศิขรินทร์ตำ� หนิ เพราะหญงิ สาวมาเข้าร่วมประชุมเพ่ือฟังคำ� ชแ้ี จง ต่างๆ สายร่วมยสี่ ิบนาทีเหน็ จะได้ ไม่รู้ว่าไปเดินยุ่งแถวไหนมา “เอาน่า แกอย่าเขย้ี วนักเลย น้องเขาอาจไปเดินชมววิ มากไ็ ด้” “ถา้ เดนิ ชมแถวๆ น้ี ฉนั จะไมว่ า่ อะไรเลย” เจา้ ของเสยี งหา้ วเอย่ ขึ้นด้วยน�้ำเสียงเจือแววกังวลเล็กน้อย ด้วยกลัวว่าหญิงสาวจะเผลอ เดนิ เขา้ ไปในเขตพนื้ ทต่ี อ้ งหา้ ม ซง่ึ เปน็ อดตี พน้ื ทส่ี แี ดง ตดิ กบั ชายแดน ประเทศเพอ่ื นบ้าน “แกอย่าคิดมากน่า มะปินไม่ได้อันตรายเหมือนเม่ือก่อนเสีย หน่อย อกี อย่าง น้องเขากไ็ ม่รทู้ าง คงไมเ่ ดนิ ไปในทอ่ี นั ตรายหรอกน่า” “ย่งิ ไม่รู้ทาง เขากย็ ่งิ ไม่ควรเดนิ ไปไหนสะเปะสะปะ” ศขิ รนิ ทร์ ยังตำ� หนไิ ม่เลิก ไม่พอใจอีกฝ่ายอยู่ลึกๆ ที่ทำ� อะไรตามอำ� เภอใจ ท้งั ที่ เพง่ิ มาถึงแท้ๆ “เอานา่ นอ้ งเขาไมร่ ”ู้ อคนิ บอกเพอ่ื นทยี่ งั คงมองหญงิ สาวคนเดมิ ไม่วางตา “แกกแ็ จ้งคนอนื่ ๆ ไว้ก่อนเลยดีกว่า กันไว้ดีกว่าแก้” “มนั ก็ต้องเป็นแบบน้นั อยู่แล้วละ เกิดผิดพลาดอะไรข้ึนมา จะ รับผดิ ชอบไม่ไหวเอา” 32 ดวงใจศขิ รินทร์

“เออ เดี๋ยวยังไงฉันกับพวกจะแวะมาลาดตระเวนให้บ่อยๆ ละกัน”  “ขอบใจแกมาก” ร่างสูงบอกพร้อมกับเพ่งสายตาไปยังตัว ต้นเหตทุ ที่ �ำให้เขาวุ่นวายใจแต่หัววัน ศิขรินทร์ ปถคีรี เป็นทายาทสืบทอดตระกูลของผู้นำ� หมู่บ้าน มะปินรุ่นปัจจุบัน หลังบิดาในวัยหกสิบแปดปีเสียชีวิตลงจากพิษของ ไข้ป่า ท�ำให้เขาในตอนน้ันที่ศึกษาต่ออยู่ในระดับปริญญาเอกของ มหาวทิ ยาลยั แหง่ หนงึ่ ในรฐั เวอรจ์ เิ นยี ควบกบั การท�ำงานเปน็ อาจารย์ ประจำ� คณะตอ้ งหยดุ ทกุ อยา่ ง และกลบั มารบั ต�ำแหนง่ ทหี่ มบู่ า้ นมะปนิ ท่ามกลางการรอคอยของชาวบ้าน เพราะท่ีนี่เขาคือความหวังของ ทกุ คน เพอ่ื การสบื ทอดสายเลอื ด และคงไวซ้ งึ่ ขนบธรรมเนยี มประเพณี ท่ีปฏบิ ัติสบื ต่อกันมาอย่างยาวนาน ศขิ รนิ ทรย์ นิ ดี และพรอ้ มจะน�ำความรทู้ ต่ี วั เองร่�ำเรยี นมาพฒั นา หมบู่ า้ นมะปนิ เขาจงึ ทมุ่ เททกุ อยา่ งเพอ่ื ท�ำใหค้ วามเปน็ อยขู่ องชาวบา้ น ดีขึ้น แต่มันกลับมาน�ำมาซึ่งความร้าวฉานของชีวิตคู่ เม่ือหญิงสาว ทเ่ี ขาเลอื กเป็นภรรยาไม่ยินดีกับการใช้ชีวิตทม่ี ะปินนัก ‘เราเลกิ กันเถอะค่ะคาม โรสทนอยู่ทน่ี ต่ี ่อไปไม่ได้อีกแล้ว’ ‘คุณหมายความว่ายังไง...’ ‘โรสขอหย่า โรสไม่อยากเดินเหยียบดินท่ีนี่อีกต่อไป กันดาร ส้นิ ดี ไม่มอี ะไรเจริญหเู จริญตาสกั อย่าง คามห้ามรง้ั โรสด้วย’ ‘แล้วหนูดี...’ ‘โรสยกลกู ให้คามค่ะ แกยังเดก็ ยงั จำ� หน้าโรสไม่ได้หรอก’ ศิขรินทร์จ�ำได้ว่าตัวเองตอบรับไปอย่างงุนงง ยามที่ภรรยา คนสวยเอย่ ตดั ความสมั พนั ธย์ าวนานนบั สปี่ อี ยา่ งไรเ้ ยอื่ ใย เพยี งเพราะ ทนใชช้ วี ติ ทา่ มกลางหบุ เขาตอ่ ไปไมไ่ ดอ้ กี ทงั้ ทกี่ อ่ นหนา้ นน้ั เธอบอกวา่ พร้อมจะเผชิญหน้ากับทุกอย่าง ขอเพียงแค่มีเขาเคียงข้าง แต่พอ ลานีน 33

วนั เวลาผนั ผา่ น คำ� พดู ทเี่ ปน็ ดงั คำ� มน่ั สญั ญากลบั เลอื นหาย กลายเปน็ ลมปากทไี่ ม่มีความหมายใดๆ เขาจงึ ไม่รู้ว่าจะร้ังคนท่ีหมดใจต่อไปอกี ท�ำไมกัน “ท่ีนี่มีประชากรราวหน่ึงร้อยสามสิบสองครัวเรือน จ�ำนวน สามร้อยหกสบิ เจด็ คน มโี รงเรยี นขนาดเลก็ และสถานีอนามยั ซ่งึ จะมี แพทย์จากในเมอื งมาประจ�ำทุกเสาร์-อาทติ ย์ และสำ� หรับทีพ่ ัก เราจะ จับสลากเลือกที่พักคนละหลัง เราจะใช้ชีวิตแบบโฮมสเตย์เพ่ือเรียนรู้ วถิ ีชีวติ กบั พวกชาวบ้าน กินนอน ทำ� อาหารร่วมกัน” เกดิ เสยี งฮอื ฮาดงั ขนึ้ เบาๆ อยา่ งตน่ื เต้น ยามได้ฟังคำ� ชแี้ จงจาก ประธานค่ายร่างใหญ่  “ถึงแม้ท่ีน่ีจะดูพร้อม แต่เรายังมีอีกหลายส่ิงที่ขาด และรอให้ พวกเรามาร่วมลงมือพฒั นาที่น่ีด้วยกัน ตลอดระยะเวลาสองเดอื นต่อ จากน้ี พ่ีหวังว่าท่นี ่ีจะท�ำให้พวกเรารักไม่ต่างจากชาวบ้านทุกคนทีน่ ี”่ เสยี งปรบมอื ดงั กกึ กอ้ งเมอื่ ดนิ พดู จบการนำ� เสนอไดอ้ ยา่ งสวยงาม ก่อนชายหนุ่มจะคลายท่าทีเป็นทางการลงเล็กน้อย เพ่ือแนะน�ำคน สำ� คัญของหมู่บ้าน “พี่มีน...” มีนมีนาละสายตาจากกลุ่มคนตรงหน้าหันไปมอง นำ�้ ฝนทีย่ นื่ หน้ามาเรยี ก “พ่มี นี หายไปไหนมาคะ” “พี่เดินไปดูอะไรมานิดหน่อยน่ะ” หญงิ สาวตอบเบาๆ ก่อนจะ ขยับน่ังตัวตรง เมื่อดินหันไปแนะน�ำกลุ่มชายหนุ่มท่ียืนอยู่ด้านหน้า คนแรกเป็นผู้ช่วยผู้น�ำหมู่บ้านนามว่า พล เขาเอ่ยทักทายทุกคนด้วย ท่าทีเป็นกันเองบวกกับรอยยิ้มสดใส เรียกคะแนนนิยมจากสาวๆ ต่างถน่ิ ได้เป็นอย่างดี ต่อมาเป็นร้อยต�ำรวจโทอคิน ต�ำรวจหนุ่มผู้ดูแลพื้นที่ในแถบ หมบู่ ้านตดิ ชายแดน นน่ั รวมไปถงึ หม่บู า้ นมะปนิ ด้วย อคนิ มที ่าทขี เี้ ลน่ ไม่แพ้พล ท�ำให้เขาได้รับความนิยมจากสาวๆ ไม่ต่างกัน และคน 34 ดวงใจศิขรินทร์

สุดท้ายคือชายหนุ่มหน้าตาดี ผู้มีใบหน้าหล่อเหลา แต่ตดิ จะเรยี บเฉย จนท�ำให้ความนา่ มองลงลดกวา่ ครงึ่ เขากา้ วออกมายนื ดา้ นหนา้ ขณะ ทช่ี าวบา้ นทกุ คนพร้อมใจกันนัง่ เงยี บ “น่ีนายคาม นายบ้าน ผู้น�ำของหมู่บ้านมะปินครับ” ดินเอ่ย แนะนำ� อกี ฝ่ายดว้ ยท่าทนี อบน้อม ก่อให้เกดิ เสยี งฮอื ฮา เพราะสง่ิ ทเี่ พง่ิ รู้ไม่ผดิ ไปจากทใี่ ครหลายคนคาดคดิ ไว้นัก เขาเป็นทายาทของตระกูล ปถคีรีผู้ก่อตั้งหมู่บ้านมะปินข้ึนมา “นายบ้าน ภาษาเหนือของเราแปลว่า ผู้ใหญ่บ้านหรือผู้น�ำ หมู่บ้านครับ แต่ทีม่ ะปินเรามีลงุ ค�ำปันเป็นนายบ้านตัวจริงอยู่แล้ว เรา เลยเรยี กนายคามวา่ นาย เพราะนายคามเปน็ ผนู้ �ำของเรา” ดนิ อธบิ าย เพม่ิ เติม ด้วยกลัวว่ารุ่นน้องจะสบั สนในค�ำเรยี กขานของชาวบ้านท่ีนี่ “มะปนิ มขี อ้ ปฏบิ ตั ทิ ค่ี อ่ นขา้ งเครง่ ครดั นนั่ คอื การเคารพเทดิ ทนู ผู้น�ำ หากใครเหน็ พ่ีหรือพวกชาวบ้านนอบน้อมต่อนายคามมาก กไ็ ม่ ต้องแปลกใจไปนะครับ นี่เป็นขนบธรรมเนียมของพวกเรา” ดินบอก ก่อนจะผายมือเชิญร่างสูงใหญ่ให้ก้าวไปยืนต่อหน้าบรรดาชาวค่ายท่ี เงียบเสียงพูดคุยลงโดยอัตโนมัติ รวมไปถึงมีนมีนาที่น่ังนิ่งตัวแข็งทื่อ ด้วย แต่เธอแค่ไม่ชอบแววตาต�ำหนแิ บบผู้ใหญ่ดเุ ดก็ จากเขากเ็ ท่านน้ั “สวสั ดคี รบั ยินดตี ้อนรับทุกคนสู่บ้านมะปิน” ศิขรนิ ทร์เอ่ยข้นึ กอ่ นสมาชกิ ชาวคา่ ยจะพนมมอื ขนึ้ ไหว้ พรอ้ มกบั สง่ เสยี งกลา่ วทกั ทาย สวสั ดคี รบั และสวสั ดคี ะ่ อยา่ งพรอ้ มเพรยี งกนั ขณะทม่ี นี มนี าซง่ึ หา่ งจาก ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยมานานหลายปียกมือขึ้นไหว้ท�ำความเคารพ ตามรุ่นน้องอย่างเก้กงั เล็กน้อย “ในฐานะที่ผมเป็นคนดูแลที่นี่ และต้องรับผิดชอบชีวิตของ พวกคุณทุกคนตลอดระยะเวลาของการอยู่ค่ายอาสาที่บ้านมะปิน ผมอยากจะขอช้ีแจงเก่ียวกับข้อปฏิบัติสักเล็กน้อย” ชายหนุ่มเอ่ยข้ึน โดยมีบรรดาชาวค่ายนงั่ ฟังอย่างตั้งอกต้ังใจ ลานีน 35

“มะปินเป็นหมู่บ้านติดชายแดน อดีตเคยเป็นพื้นท่ีสีแดงอย่าง ที่หลายๆ คนทราบและพอรู้มาบ้าง ดังนั้นที่นี่จะมีต�ำรวจตระเวน- ชายแดนเขา้ ออกเสมอเพอ่ื ลาดตระเวน ผมเลยแจง้ ไวก้ อ่ น ทกุ คนจะได้ ไม่ตกใจ แต่อีกเร่ืองที่อยากขอความร่วมมือ น่ันคือการขอให้ทุกคน ไม่เดินไปไหนมาไหนตามลำ� พงั ” มีนมีนาน่ังน่ิง เม่ือรู้สึกว่าร่างสูงที่ก�ำลังกล่าวค�ำช้ีแจงน้ันจงใจ ปรายตามองเธอแวบหนง่ึ นเี่ ขาคดิ วา่ เธอหนไี ปเดนิ เลน่ มาหรอื อยา่ งไร “ที่นี่มีแหล่งธรรมชาติเยอะ ทั้งน้�ำตกและหน้าผาสูงชัน มีจุด ชมววิ และลำ� ธารเล็กๆ หากพวกคณุ คนไหนอยากไปเยี่ยมชม ให้แจ้ง กบั พลโดยตรง หรอื ดินก็ได้ พวกเขาจะเป็นคนพาพวกคณุ ไปเอง แต่ ไม่ควรถือวิสาสะเดินไปไหนมาไหนตามล�ำพัง ควรถามพวกชาวบ้าน ก่อน ว่าทางทจ่ี ะไปเดนิ ไปได้ตามล�ำพงั ไหม แต่ผมแนะนำ� ให้ไปเป็นคู่ หรอื กลมุ่ มากกวา่ เนอื่ งจากสภาพแวดลอ้ มทนี่ เ่ี ปน็ ปา่ หากหลงไป อาจ จะไปโผล่ประเทศเพ่ือนบ้านได้” เขาเอ่ยเสียงฉะฉาน แต่เข้มงวดอยู่ ในที สมาชิกชาวค่ายจงึ น่งั รับฟังอยู่เงียบๆ ไม่มขี ้อโต้แย้งอะไร  “อีกเรื่องหน่งึ คือ ถ้าใครมีปัญหาอะไร ตดิ ขัดตรงไหน สามารถ แจ้งกับผมได้โดยตรง หรือท่ีทั้งพลและดินก็ได้” เขาเว้นวรรคครู่หนึ่ง พร้อมกับกวาดตามองสมาชิกชาวค่ายแล้วเอ่ยอกี ครง้ั “มีใครมคี �ำถามไหมครบั ” คนถูกถามหันมองหน้ากันเล่กิ ล่ัก ก่อนจะตอบปฏเิ สธเป็นเสียง เดียวกัน ศขิ รินทร์จงึ ขยับตวั เป็นอนั จบการชแ้ี จง “งัน้ ฝากไว้แค่น้คี รับ อย่าไปด้อื ไปซนกันก็พอ” “ไม่ด้ือค่า” เสียงขานรับจากบรรดาชาวค่ายซ่ึงส่วนใหญ่เป็น สาวๆ ดงั กอ้ ง ตามมาดว้ ยเสยี งหวั เราะคกิ คกั อยา่ งชอบใจ แตไ่ มใ่ ชก่ บั มีนมีนาท่ีน่ังนิ่งอย่างนึกสงสัย ว่าท�ำไมดวงตาคมดุคู่น้ันถึงได้วกมา ที่เธออยู่เร่อื ยเลย นเ่ี ขาคงไม่ได้กล่าวหาว่าเธอดอื้ เธอซนหรอกนะ 36 ดวงใจศิขรนิ ทร์

หลงั จากจบการชแ้ี จงจากศขิ รนิ ทร์ ชายหนมุ่ กม็ อบหนา้ ทใ่ี หด้ นิ กบั พลจดั สรรทพ่ี กั ใหช้ าวคา่ ยแตล่ ะคน โดยมบี รรดาชาวบา้ นทเี่ ขา้ รว่ ม กิจกรรมมายืนรอรับสมาชิกใหม่ ทำ� เอาทุกคนลุ้นกันตัวโก่ง ด้วยไม่รู้ ว่าตัวเองจะได้ไปพักท่ีบ้านหลังไหน และที่บ้านหลังนั้นจะมีลักษณะ เป็นอย่างไร ดินขานชื่อสมาชิกค่ายคนแรก ก่อนสาวร่างเล็กในชุดเสื้อยืด กางเกงยนี ทะมดั ทะแมงจะเดนิ ไปจบั สลากในกลอ่ งกระดาษสสี นั สดใส ทพ่ี ลถืออยู่ แล้วส่งให้ดินเปิดอ่าน “บา้ นแมเ่ ออ้ื งจนั ” ประธานคา่ ยรา่ งใหญข่ านเสยี งดงั เปน็ ภาษา เหนือชัดแจ๋ว ก่อนหญิงวัยกลางคนจะก้าวออกมาต้อนรับหญิงสาว เรยี กเสยี งเฮดงั ลนั่ ประหนง่ึ เชยี รม์ วยกไ็ มป่ าน ทำ� เอาคนยนื สงั เกตการณ์ เผยยมิ้ บางๆ ยามมองเหตุการณ์สนกุ สนานตรงหน้า “เด็กพวกนี้ดูท่าจะคึกคักกันน่าดูเลยแฮะ” ร้อยตำ� รวจโทอคิน เอย่ กลว้ั หวั เราะ ขณะมองบรรดาชาวคา่ ยอาสาสง่ เสยี งเยว้ ๆ เชยี รเ์ พอ่ื น ที่ลกุ ขนึ้ ไปจบั สลากทีละคน “คึกคักบ้างก็ดี เป็นสสี ัน” ศขิ รนิ ทร์เอ่ย “แต่พม่ี ีนดูจะไม่คกึ คักเท่าไหร่” ศิขรินทร์ชะงักไปเล็กน้อยยามเพื่อนเอ่ยช่ือหญิงสาวคนนั้น ขึน้ มา พลนั เขากม็ องไปยงั จดุ ทร่ี ่างบางนัง่ อยู่ เป็นจังหวะเดยี วกันกบั ที่ดินขานชื่อ หญงิ สาวจึงลกุ ขึน้ ยนื พอดี “น้องเขาดูน่าสนใจดีเนอะ” ศิขรินทร์เงียบ ไม่ได้ตอบค�ำถามนั้น ด้วยเพราะรู้แกวว่าเพ่ือน กำ� ลงั จบั สังเกตตวั เอง หมอน่ีคดิ ว่าเขาสนใจเดก็ นน่ั ง้ันหรือ “แกว่าไหมคาม น้องพม่ี ีนน่าสนใจด”ี “หยุดความคิดของแกเดี๋ยวนเี้ ลย” ลานีน 37

“แกรู้เหรอว่าฉนั คิดอะไร” คนถกู ถามตสี หี นา้ เรยี บเฉยเสยี จนนายตำ� รวจหนมุ่ ตอ้ งยอมแพ้ “โอเคๆ ฉันไม่พูดแล้วก็ได้” ร้อยโทอคินสงบปากสงบค�ำ แต่ ใบหน้ากลับแต้มด้วยรอยย้ิมอารมณ์ดที ี่กวนอารมณ์เพอ่ื นให้ขุ่นมัวได้ ถ้าศิขรินทร์มีปฏิกิริยาแบบนี้แล้วละก็ ส่ิงท่ีเขาคิดคงจะไม่พลาดแน่ และถงึ แมอ้ คนิ เพง่ิ เอย่ ปากวา่ จะไมพ่ ดู แตก่ อ็ ดไมไ่ ดเ้ มอ่ื เหลอื บไปเหน็ ชาวบ้านคนหนง่ึ ก้าวออกมา “เฮ้ย! นน่ั มนั ป้าค�ำจันน”่ี ร้อยตำ� รวจโทอคนิ เอ่ยอย่างแปลกใจ แล้วหันไปเอ่ยถามเพ่ือน “แกยอมให้ป้าคำ� จันเข้าร่วมกิจกรรมน้ีด้วย หรือวะคาม” “อือ” ศิขรินทร์ขานรับอย่างเสียไม่ได้ เพราะเขารู้ถึงสาเหตุ ท่ีเพ่ือนเอ่ยท้วงได้ดี ลูกชายป้าค�ำจันติดยาเสพติดและเป็นหน่ึงใน สมาชกิ ขบวนการคา้ ยาแถบตะเขบ็ ชายแดน “เขามาหาฉนั ทบี่ า้ น และ เสนอตัวเข้าร่วมกจิ กรรม ฉนั จะปฏิเสธกไ็ ม่ได้ เพราะป้าคำ� จันไม่ได้ทำ� อะไรผดิ ” “มันก็จริงอย่างท่ีแกว่า แต่มันจะอันตรายตรงท่ีไม่รู้ว่า ไอ้จอง มนั จะยอ้ นกลบั มาเมอ่ื ไหรน่ ส่ี ”ิ รอ้ ยต�ำรวจโทอคนิ หมายถงึ ลกู ชายของ ป้าค�ำจนั ท่หี ลบหนีการจบั กมุ ของเจ้าหน้าทไ่ี ปได้แรมปี และในขณะน้ี ยงั ไม่สามารถจับกมุ ตวั ได้ “น่ันแหละทน่ี ่าเป็นห่วง” “แลว้ แกจะยอมใหน้ อ้ งคนนนั้ ไปพกั ทบ่ี า้ นปา้ ค�ำจนั จรงิ ๆ นะ่ หรอื ขนื ไอ้จองมนั ย้อนกลับมาล่ะ” “มันคงยงั ไม่กล้าย้อนกลับมาตอนนหี้ รอก” “แกจะม่ันใจได้ยังไง” ศิขรินทร์เงียบลงอย่างไปไม่เป็น เม่ือถูกเพื่อนย้อนถามตรง ประเด็น ด้วยไม่มีอะไรมายืนยันได้ว่านายจองจะไม่ย้อนกลับมาที่ 38 ดวงใจศขิ รินทร์

มะปินอกี “งั้นเห็นทีคงต้องจัดเวรยามรักษาความปลอดภัย คอยผลัด เปลี่ยนกันมาดูแลความเรียบร้อยของหมู่บ้านในช่วงสองเดือนนี้เป็น พเิ ศษ” ศขิ รนิ ทรเ์ อย่ ขนึ้ หลงั จากหยดุ คดิ ชวั่ ครู่ กอ่ นสรปุ วา่ การปอ้ งกนั ย่อมดกี ว่าการแก้ไขเสมอ “ง้ันฉันจะจัดเวรให้พวกลูกน้องมาช่วยอีกแรงก็แล้วกัน ถ้ามัน เห็นพวกต�ำรวจเดินป้วนเปี้ยน มันคงจะไม่กล้ากลับมาตอนนี้หรอก” ร้อยต�ำรวจโทอคินบอกส�ำทบั ศขิ รนิ ทร์พยกั หน้ารบั อย่างเห็นด้วย ก่อนท้ังคู่จะยุติบทสนทนา ลง แล้วเพ่งสายตาไปยงั ร่างบางของคนต้นเหตุทีเ่ ดินแยกออกไปยนื คู่ กบั ป้าคำ� จนั หญงิ สาวยนื รอและรว่ มเชยี รบ์ รรดาสมาชกิ ชาวคา่ ยคนอนื่ ๆ จน จบั สลากกนั ครบทกุ คนแลว้ แลว้ ประธานคา่ ยอยา่ งดนิ จงึ ขยบั กา้ วออก มาช้ีแจงก�ำหนดการคร่าวๆ ของกิจกรรมในช่วงคำ่� ก่อนจะอนญุ าตให้ ทุกคนแยกย้ายออกจากลานรวมพลเพื่อไปยังท่ีพักของแต่ละคนที่ กระจายกนั ออกไป เจา้ ของบา้ นแตล่ ะหลงั กลุ กี จุ อชว่ ยหอบหวิ้ ขา้ วของ และสัมภาระกันดูวุ่นวาย แต่ใบหน้าของทกุ คนกลบั เจอื รอยยิ้มละไม มีนมีนาหิ้วกระเป๋าเดินทางท่ีบรรจุเส้ือผ้าและของใช้ท่ีจ�ำเป็น รวมไปถึงส่ิงของจ�ำพวกหนังสือ ของกระจุกกระจิกท่ีอดีตคนรักอย่าง ทศเทพเคยมอบให้ ซง่ึ หญิงสาวขนมาบรจิ าคจนหมดแบบไม่คิดอาลัย อาวรณ์ หญิงสาวเดินตามป้าคำ� จัน เจ้าของบ้านร่างผอมบางไปยัง ท่พี กั ซึ่งอยู่ห่างออกไปจากลานรวมพลราวห้าร้อยเมตร “เหนือ่ ยไหมจ๊ะ” มีนมีนาเงยหน้าข้ึนยิ้มแหยๆ ยามที่ป้าค�ำจันถามด้วยภาษา เหนอื ชัดเจน ก่อนตอบด้วยน�้ำเสียงติดจะหอบ “นิดหน่อยค่ะ ว่าแต่...อีกไกลไหมคะ” ลานีน 39

“อกี นิดเดียวกจ็ ะถึงแล้วจ้ะ บ้านป้าอยู่ตรงนู้น” มีนมีนามองตามน้ิวของป้าค�ำจัน เห็นบ้านไม้แบบยกใต้ถุนสูง ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า เคียงข้างด้วยบ้านลักษณะเดียวกัน และ บา้ นปนู ชน้ั เดยี วแบบมใี ตถ้ นุ อกี หลายหลงั หญงิ สาวเหน็ เพอ่ื นชาวคา่ ย คนหน่ึงก�ำลังหิ้วกระเป๋าเดินข้ึนไปบนบันไดท่ีทำ� จากไม้แต่ไม่มีราวจับ ท่าทางทุลักทุเลดูน่าขัน พอคิดดังน้ันก็หลุดย้ิม เพราะคิดว่าตัวเองก็ น่าจะมที ่าทางไม่ต่างกัน “บา้ นปา้ คำ� จนั อยกู่ นั กค่ี นหรอื คะ” มนี มนี าถามกลบความเงยี บ เพราะเท่าท่ีสังเกตดูป้าค�ำจันไม่ใช่คนพูดเก่ง เหมือนกับป้าเอื้องค�ำ เจ้าของบ้านท่รี ับดแู ลน้�ำฝน เจ้านนั้ พูดเป็นต่อยหอย แบบทีน่ ำ้� ฝนพดู ไม่ทันเลยทเี ดียว และมีนมีนายงั จ�ำรอยยิ้มแหยๆ ของรุ่นน้องได้ดี “สอง ลงุ กับป้า รวมหนูด้วยก็เป็นสาม” ป้าค�ำจนั ตอบสั้นๆ มีนมนี าพยกั หน้ารบั น้อยๆ “แล้วป้าค�ำจันไม่มลี กู หรอื คะ” “มจี ้ะ แต่มนั ไม่อยู่” “งน้ั มีนขอฝากตวั เป็นลูกสาวสักสองเดือนนะคะ” “จ้า” มนี มนี าฉกี ยมิ้ กวา้ งจนตาหยี แลว้ กงึ่ ลากกงึ่ หวิ้ กระเปา๋ ไปยงั บา้ น พกั เป้าหมายอย่างรวดเร็ว บ้านของป้าค�ำจันเป็นบ้านไม้ชั้นเดียวที่ยกพื้นสูงจากพ้ืนดิน มีบันไดไม้กว่าสิบขั้นทอดสูงสู่ระเบียงบ้านที่ยื่นออกไปแถบเชิงเขา ดา้ นในโลง่ กวา้ ง มหี อ้ งครวั และหอ้ งนอนอกี สองหอ้ ง ตรงโถงกลางบา้ น มโี ทรทศั น์ต้ังอยู่ “พออยู่ได้ไหม” เจ้าบ้านถาม ขณะท่ีมีนมีนากวาดตามองไป รอบบา้ น กอ่ นจะพยกั หนา้ รบั อยา่ งไมเ่ รอ่ื งมาก ดกี วา่ เพงิ นอนตอนเธอ ไปค่ายอาสาสมยั มหาวิทยาลัยตั้งเยอะ “อยู่ได้ค่ะ สบายมาก” 40 ดวงใจศิขรนิ ทร์

“ป้าเตรียมห้องนอนไว้ให้หนูแล้ว หวงั ว่าจะพออยู่ได้นะ” หญงิ วยั กลางคนบอก แลว้ เดนิ ไปผลกั บานประตทู ที่ ำ� จากซไ่ี มไ้ ผใ่ หเ้ ปดิ ออก เผยให้เห็นห้องขนาดเลก็ โล่ง เนอื่ งจากไม่มเี ครือ่ งเรอื นสักชิน้ มีเพยี ง เสือ่ และเคร่อื งนอนกองไว้ตรงมุมหนึ่ง “ห้องนอนเก่าลูกป้าเอง แต่มันไม่อยู่แล้ว ป้าเลยปัดกวาดเชด็ ถู ให้ใหม่” มนี มนี ากา้ วเขา้ ไปในหอ้ งพรอ้ มกบั กลอกตามองส�ำรวจไปรอบๆ ขณะที่เจ้าของบ้านเดินไปเปิดหน้าต่างที่ปิดไว้ จนลมเยน็ ๆ โชยเข้ามา ปะทะใบหน้า “ตรงห้องนจี้ ะมองเหน็ ววิ ไร่ชา ป้าคดิ ว่าหนนู ่าจะชอบ” มนี มนี าขยบั เข้าไปดู กเ็ หน็ ไร่ชากว้างขวางอยู่ด้านล่าง “ชอบค่ะ สวยมากเลย” หญิงสาวย้ิมกว้าง มองไร่ชาสีเขียว ละลานตาอย่างชอบใจ “งั้นหนูพักผ่อนเถอะ เก็บข้าวของให้เรียบร้อย เด๋ียวป้าจะไป ช่วยเขาเตรียมอาหารเย็น วันน้ีนายคามจัดงานต้อนรับ เราจะไปกิน รวมกนั ทีล่ านดินกลางหมู่บ้าน” “ลานดินทเ่ี ราเพ่ิงจากมาน่ะหรือคะ” “จ้ะ ทีน่ ่ันแหละ” “งั้นมนี ขอจัดของสกั พกั แล้วจะตามไปนะคะ” “จ้ะ ตามสบายเลย” “ขอบคณุ ปา้ คำ� จนั มากนะคะ” มนี มนี ากระพมุ่ มอื ไหวผ้ สู้ งู วยั กวา่ ที่ฉีกย้ิมกว้างรบั ค�ำอย่างยนิ ดี “ป้ายินดีจ้ะ ยงั ไงก็ทำ� ตัวสบายนะ ขาดเหลอื อะไรกบ็ อกป้าได้” “ค่ะ” มนี มีนายม้ิ รบั บางๆ ก่อนป้าคำ� จนั จะผละออกไป หญงิ สาวยนื มองทวิ ทศั นท์ เี่ หน็ ไดจ้ ากหนา้ ตา่ งอกี ชว่ั ครู่ แลว้ ผละ ไปรอื้ ขา้ วของเครอ่ื งใชท้ จ่ี ำ� เปน็ บางสว่ นออกมาวางเรยี ง กอ่ นจะลม้ ตวั ลานนี 41

ลงกง่ึ นั่งก่ึงนอนทบั ฟูกนอนท่ดี ูกลางเก่ากลางใหม่ทกี่ องอยู่ พร้อมกบั เออื้ มไปหยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ขน้ึ มาเปดิ ดเู ปน็ อนั ดบั แรก พบเปน็ ขอ้ ความ จากพะแพงทสี่ ง่ มาสำ� ทบั วา่ อยา่ ลมื โทร. รายงานเมอื่ ถงึ หมบู่ า้ นมะปนิ แตเ่ มอ่ื มนี มนี าเหลอื บมองขดี สญั ญาณตรงมมุ ขวาบนของหนา้ จอแลว้ ก็ได้แต่เฉย ก่อนวางโทรศัพท์มือถือลงแล้วหลับตา สูดเอาอากาศ บรสิ ทุ ธ์ทิ แ่ี สนเย็นสบายเข้าปอดเฮอื กใหญ่ ของบี หลบั สกั สบิ นาที แลว้ คอ่ ยเดนิ หาจดุ ทม่ี สี ญั ญาณโทร. กลบั ละกัน 42 ดวงใจศขิ รนิ ทร์

3 มีนมีนาสะดุ้งตื่นหลังจากงีบหลับไปร่วมย่ีสิบนาที เม่ือ ได้ยินเสียงกลองพร้อมกับเสียงร้องเพลงดังล่ันมาจากลานดินกลาง หมู่บ้านทค่ี าดว่า บรรดาชาวค่ายคงทยอยไปชุมนุมกันอยู่ตรงน้ันแล้ว หญิงสาวพลิกนาฬิกาตรงข้อมือเล็กข้ึนดูเวลาอย่างแปลกใจ เนื่องจากพระอาทิตย์ดวงโตยังไม่ลาลับเหล่ียมเขา มันยังคงส่องแสง สวา่ งขดั กบั เขม็ นาฬกิ าทบี่ ง่ บอกเวลาสบิ แปดนาฬกิ าสามสบิ นาทมี าก นกั กอ่ นรา่ งบางจะผดุ ลกุ ขน้ึ ยนื บดิ ขเ้ี กยี จเลก็ นอ้ ย แลว้ เดนิ ลงจากเรอื น จุดหมายคือลานดินกลางหมู่บ้านท่ีมีเสียงร้องเพลงเฮฮาดังแว่วมา แตใ่ นระหวา่ งทางเสยี งขอ้ ความจากโทรศพั ทม์ อื ถอื กด็ งั ขน้ึ รวั ๆ บง่ บอก ว่ามสี ัญญาณโทรศพั ท์ มีนมีนาชะงัก ควักโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดดูอย่างแปลกใจ เธอเหน็ ขดี สญั ญาณเล็กๆ แสดงอยู่เพียงขีดเดยี ว และตดิ ๆ หายๆ อยู่ อย่างน้ัน หญิงสาวจึงสอดส่ายสายตามองหาชาวบ้านเพื่อขอความ ช่วยเหลือ จนไปสบตาเข้ากับร่างสูงของชายหนุ่มท่ีเธอจ�ำได้ว่า เป็น ผู้ช่วยของผู้น�ำหมู่บ้านชอ่ื ว่าพลเดนิ ผ่านมา “เอ่อ ขอโทษนะคะ” หญิงสาวส่งเสยี งร้องเรียก ฝ่ายนน้ั จงึ หยุด เดินแล้วหันมามอง ลานนี 43

“ครับ” “คือ...ฉันจะใช้โทรศัพท์น่ะค่ะ ไม่ทราบว่ามีจุดรับสัญญาณ ไหมคะ” มนี มนี าถามพรอ้ มกบั ชโู ทรศพั ท์มอื ถอื ขนึ้ แลว้ เดนิ เขา้ ไปใกล้ ฝ่ายนนั้ อีกนดิ ตามมารยาท “มคี รบั จดุ รบั สญั ญาณอยตู่ รงนนู้ ” พลบอกพรอ้ มกบั ชน้ี ว้ิ ไปยงั ฝั่งตรงข้ามกบั ลานดนิ กลางหมู่บ้าน มนี มนี ามองตามหญงิ สาวกะระยะทางจากสายตาครา่ วๆ ไดร้ าว แปดร้อยเมตร “มี...ทีเ่ ดียวหรอื คะ” “ครับ” พลพยักหน้าย้ิมๆ อย่างพอเดาออกว่าคู่สนทนารู้สึก อย่างไร กจ็ ุดรับสัญญาณตรงนั้นออกจะอยู่ไกลเหลือเกิน แถมยังต้อง เดินเท้าขึ้นไปบนเนินเขาด้วย “ขอบคณุ นะคะ” “ครับ มอี ะไรกส็ อบถามได้” มนี มนี ายม้ิ รบั แหยๆ กอ่ นพลจะผละออกไป หญงิ สาวจงึ เรมิ่ เดนิ ไปคนละทางกับพล แม้จะเหนื่อยจนขาลากและปวดเมื่อยไปท้ังเน้ือ ทง้ั ตวั แตม่ นี มนี ากท็ นใหเ้ พอื่ นเปน็ หว่ งอยแู่ บบนไี้ มไ่ ด้ เธอตอ้ งโทร. ไป รายงานพะแพงใหเ้ รยี บรอ้ ยก่อน ส่วนอกี สองเบอรท์ โ่ี ชว์ค้างไว้กป็ ล่อย ทงิ้ ไวแ้ บบนนั้ เธอจะไมข่ อรบั ฟงั อะไรแลว้ เกบ็ มาเปน็ อารมณอ์ กี ปลอ่ ย ให้ทุกอย่างจบลงและเป็นไปแบบนีน้ ่ะดีแล้ว ร่างบางเดินกลับมาที่ลานดินกลางหมู่บ้าน หลังจาก โทรศัพท์รายงานความเป็นอยู่กับพะแพงเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก�ำลัง วุ่นวายอยู่กับการจัดเตรียมงานต้อนรับในค่�ำคืนนี้ หญิงสาวจึงขยับ เข้าไปช่วยน้�ำฝน เจ๊ียบ และต้นที่ก่อกองไฟขนาดใหญ่ตรงกลาง ลานดิน โดยไปช่วยหอบท่อนไม้และก่งิ ไม้แห้งจากใต้ถุนบ้านหลังหนึ่ง 44 ดวงใจศขิ รินทร์

มาสมุ รวมไวเ้ ปน็ กองใหญ่ ขณะทชี่ าวบา้ นชว่ ยกนั กลง้ิ ขอนไมข้ นาดใหญ่ มาต้ังเรียงต่างเก้าอ้ี ท่ามกลางบรรยากาศยามพลบค�่ำท่ีแสงตะวัน เรม่ิ จางไป เปดิ โอกาสใหด้ วงไฟสสี ม้ ขนาดนอ้ ยใหญท่ ห่ี อ้ ยระยา้ ตกแตง่ อยู่รอบบรเิ วณได้ส่องแสงวบั วาม “เอา้ มาๆ มากนิ ขา้ วกนั เรว็ ” หญงิ วยั กลางคนในชดุ เสอ้ื คอกลม แขนยาวและผ้าซิ่นสีน้�ำตาลกวักมือเรียกบรรดาชาวค่ายท่ีง่วนอยู่กับ งานในหน้าท่ีของตัวเอง ให้มารับประทานอาหารเย็นร่วมกัน โดยจัด วางลงบนเสือ่ ซง่ึ ปตู ่อกันเป็นวงกลมขนาดใหญ่สามวง แต่กระนั้นชาวค่ายอาสาก็ยังไม่กระดิกตัว เพราะได้ยินบ้าง ไม่ได้ยินบ้าง บางคนได้แต่หันมองงงๆ ร้อนถึงประธานค่ายร่างใหญ่ อย่างดินต้องส่งเสียงชี้แจงอีกรอบ ทุกคนจึงรีบวางมือจากงาน แล้ว ขยับมานั่งล้อมวงบนเส่ือท่ีถูกปูไว้อย่างพร้อมเพรียงกัน ท่ามกลาง สภาพอากาศท่ีเร่มิ เยน็ ลงเร่อื ยๆ “พมี่ นี ไปนงั่ ดว้ ยกนั สคิ ะ” นำ้� ฝนเอย่ ขนึ้ พรอ้ มกบั จบั จงู แขนเลก็ ของมีนมีนาให้ไปนั่งด้วยกัน แบบท่ีคนมาล�ำพังไม่อิดออด ยอมเดิน ตามไปอย่างง่ายดาย “พวกเราขอนั่งด้วยนะ” และเป็นนำ้� ฝนท่ีเอ่ยข้ึนเสียงใส เรียก ใหส้ มาชกิ ในวงขา้ ววงหนง่ึ ทม่ี ที ง้ั เพอื่ นรว่ มคา่ ยและชาวบา้ นหนั มามอง ก่อนท้งั หมดจะกระวกี ระวาดขยบั ที่น่งั ให้อย่างยนิ ดี “ได้สิ น่ังเลยๆ” หญิงสาวผมส้นั ร่างเล็กคนหน่ึงบอก พร้อมกบั หันไปบอกเพ่ือนที่น่ังข้างหม้อข้าวสวยให้ตักข้าวใส่จานเพ่ิม ขณะที่ มนี มนี าและพวกทรดุ นัง่ ขดั สมาธิตรงท่วี ่างอย่างง่ายๆ  “นขี่ อง...พ่ีมนี ครบั ” มีนมีนามองข้าวสวยในจานสังกะสีท่ีถูกมือใหญ่หยิบย่ืนมาให้ เปน็ คนแรกอยา่ งแปลกใจ ทงั้ ทมี่ นั ควรจะเปน็ ของตน้ ทน่ี งั่ อยตู่ ดิ กนั กอ่ น มากกว่า แต่กระนั้นมีนมีนาก็ยนื่ มอื ออกไปรับพร้อมกบั ร้องถาม ลานีน 45

“ของพเ่ี หรอ” “ครบั ของพี่มนี ” “แหมติว สายตามองเห็นแต่พ่ีมีนหรือไงจ๊ะ นายต้นน่ังหัวโด่ คั่นอยู่น่นั ” เจ๊ยี บส่งเสียงแซว ท�ำเอาเจ้าตวั ย้มิ เขนิ “ก็เลด้เี ฟิสต์ไง ต้นรอได้” “แต่เรากบั เจี๊ยบกเ็ ลด้นี ะ ทำ� ไมพม่ี ีนได้ก่อน” “เอาแล้วๆๆ” ชาวค่ายคนอนื่ ส่งเสยี งแซวอย่างนึกสนกุ ทำ� เอา คนเป็นสุภาพบุรุษยิ้มเขิน ขณะที่มีนมีนาเพียงยิ้มบางๆ ไม่ได้เอ่ย โตต้ อบอะไร ชายหนมุ่ รนุ่ นอ้ งคนเดมิ จงึ หนั ไปตกั ขา้ วใสจ่ านใหค้ นอน่ื ๆ จนครบทุกคน ก่อนมอื้ อาหารยามเยน็ จะเรม่ิ ข้ึนอย่างเป็นกนั เอง  “เมอ่ื กอ่ นมะปนิ ลำ� บากและกนั ดารกวา่ นม้ี าก” ลงุ คำ� ปนั ผอู้ าวโุ ส ทสี่ ุดในวงข้าวเอ่ยขึน้ ดึงทุกคนให้หนั ไปมองอย่างสนใจ “แต่หลงั จาก ทน่ี ายคามกลบั มา ทนี่ ก่ี พ็ ฒั นากว่าแต่ก่อนมาก มีโรงเรียน มีคุณครู เด็กๆ ได้เรียนหนังสือ ชาวบ้านมีงานท�ำ ทำ� ให้ชวี ิตความเป็นอยู่ดีกว่า แต่ก่อนมากนัก” “โดยมนี ายคามเป็นผู้นำ� หรอื ครับ” “ใช่ ได้นายคามน่ีแหละ” “แล้วท�ำไมเขาถึงได้เป็นผู้น�ำล่ะคะ ทัง้ ทเี่ ขาอายุน้อยกว่าผู้เฒ่า ผู้แก่ของท่นี ่ีตั้งเยอะ” หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยถามข้นึ อย่างสงสัย แบบที่ เพ่ือนคนอื่นก็พยักหน้าตามอย่างเห็นด้วย เพราะคิดตรงกันว่าผู้น�ำ หมู่บ้านควรเป็นคนที่มีอายุมากๆ หน่อย “เพราะนายคามเป็นผู้สืบทอดสายเลือดโดยตรงของผู้ก่อตั้ง มะปินน่ะสิ ที่น่ีเรานับถือความเป็นผู้น�ำอย่างที่สุด หากสิ้นสายเลือด แล้ว เราถงึ คัดเลือก แต่ที่จรงิ ก็เกอื บต้องคัดเลือกละนะ หากนายคาม ไม่กลับมา” มีนมีนาที่น่ังรับประทานอาหารอยู่เงียบๆ ไม่ได้ซักถามเหมือน 46 ดวงใจศิขรนิ ทร์

กบั คนอื่นๆ ได้แต่นัง่ เง่ยี หฟู ัง ซมึ ซบั เอาข้อมูลเข้าหัวไปพลางๆ อย่าง เสยี ไม่ได้ “อ้าว แล้วทำ� ไมนายคามถึงเกือบจะไม่กลบั มาล่ะคะลุง” “ไปเรยี นตอ่ นะ่ สิ เหน็ วา่ ไปเปน็ อาจงอาจารยอ์ ยทู่ น่ี นั่ ทอ่ี ะไรนะ ค�ำแปง เวอๆ อะไรนั่น” ลุงค�ำปันหันไปถามชายหนุ่มผิวขาวอกี คนที่ นง่ั ร่วมวงอยู่ด้วย เขาละมือจากการตกั กับข้าวแล้วตอบ “เวอร์จเิ นียครบั สหรัฐ- อเมริกา” “ใช่ๆ ที่น่ันแหละ” ส้ินค�ำยืนยันของลุงค�ำปันก็เกิดเสียงฮือฮา ขน้ึ อยา่ งประหลาดใจ บางคนถงึ กบั เอยี้ วตวั หนั ไปลอบมองหนา้ ชายหนมุ่ ผู้เป็นผู้น�ำหมู่บ้านทนี่ ง่ั อยู่อีกวงกนั เลยทีเดียว  “แบบนคี้ รอบครวั นายคามคงรวยมากเลยสนิ ะครบั ถงึ สามารถ ส่งนายคามไปเรียนต่อต่างประเทศได้” “ตอนนนั้ การส่งออกชาและกาแฟกำ� ลังบมู ครับ พ่อของนายจึง สง่ นายไปเรยี นตอ่ ตา่ งประเทศ แตเ่ หน็ วา่ นายคามกท็ ำ� งานพเิ ศษควบคู่ กนั ไปด้วยอกี ทางหนง่ึ พอเรยี นจบกไ็ ด้ทำ� งานเป็นอาจารยอ์ ย่ทู น่ี นั่ เลย แตพ่ อพอ่ นายคามเสยี นายคามเลยตอ้ งกลบั มารบั ตำ� แหนง่ ทง้ั ทก่ี ำ� ลงั เรียนต่อปรญิ ญาเอก” “โห!” เสยี งอทุ านดงั ขน้ึ เปน็ คำ� รบทสี่ องอยา่ งประหลาดใจ ขณะ ท่มี ีนมีนาเลกิ ค้ิว ประวัตสิ ่วนตวั ของผู้ชายคนนีไ้ ม่ธรรมดาเลยทเี ดียว “ทง้ั หลอ่ ทง้ั เกง่ แบบน้ี แลว้ นายคามมแี ฟนหรอื ยงั คะน”ี่ เจา้ ของ เสยี งเล็กๆ เอ่ยถามข้นึ เรยี กเสียงหัวเราะคิกคักจากบรรดาสาวๆ ได้ เป็นอย่างดี เม่อื เพ่ือนเอ่ยค�ำถามได้ตรงใจ “มแี ล้ว แต่ก็เลิกแล้วครับ” “คะ?” คนถามทำ� นำ้� เสียงแปลกใจ แต่คำ� แปงไม่ได้ขยายความ เพม่ิ เตมิ เขากม้ หนา้ ลงรบั ประทานอาหารตอ่ เปน็ การตดั บท ทง้ิ ประเดน็ ลานีน 47

ให้สาวๆ แคลงใจกันเป็นแถว รวมทั้งน�้ำฝนและเจ๊ียบท่ีน่ังอยู่ข้างๆ มนี มนี าด้วย “ทีค่ ณุ ค�ำแปงพดู หมายความว่ายังไงอ้ะ มแี ล้วเลิกแล้ว แฟน หรือเมีย?” เจีย๊ บแต่งประเด็น “คนหนุ่มวัยน้ีจะคบเล่นๆ แบบแฟนหรือ ฉันว่าเมียชัวร์ๆ” น�้ำฝนฟันธง ท�ำเอาคนถามหน้างอ เพราะสนใจในตัวผู้น�ำหมู่บ้าน รปู หล่อไม่ต่างจากสาวๆ คนอืน่ “มัวแต่คุยเรื่องผู้ชายอยู่น่ัน กินๆ เข้าไป” เสียงต้นดังขัดข้ึน พรอ้ มกบั ตกั กะหลำ�่ ปลที อดนำ้� ปลาใสจ่ านขา้ วของเจย๊ี บ ทำ� เอาเจา้ ของ จานหน้าหงิก “ไอ้ต้น ฉนั ไม่กนิ ผกั ” “กนิ ยากแบบนไ้ี ง ถึงหาผวั ไม่ได้” “ไอ้เพือ่ นเวร!” มนี มนี าหลดุ หวั เราะ เมอ่ื รนุ่ นอ้ งสองคนทน่ี งั่ ขนาบขา้ งเธอท�ำทา่ จะวางมวยใส่กัน แต่คนก่อกวนอย่างต้นหาได้สลดไม่ กลับหัวเราะ ชอบใจเสยี อยา่ งนนั้ แตก่ แ็ คค่ รเู่ ดยี วเทา่ นน้ั กอ่ นทงั้ คจู่ ะหนั ไปใหค้ วาม สนใจกับการตักกับข้าวใส่จานเพ่ือเติมพลังให้ตัวเอง หลังจากเหน็ด- เหนอื่ ยมาตลอดทั้งวัน  กับข้าวมื้อแรกท่ีหมู่บ้านมะปิน เป็นเมนูแสนง่ายท่ีสามารถหา รับประทานได้ทุกภาคของประเทศไทยอย่างไข่เจียว กะหลำ�่ ปลีทอด น้ำ� ปลา ต้มกระดกู หมูกบั ผักกาดดอง กินกบั ข้าวสวยร้อนๆ หอมกล่นิ ควันไฟจากการหุงด้วยเตาถ่าน เป็นเมนูท่ที ำ� ให้คนซง่ึ จากบ้านมาไกล กนิ งา่ ย และไมร่ วู้ า่ เปน็ เพราะกรรมวธิ กี ารหงุ ทต่ี า่ งออกไปจากความคนุ้ ชนิ หรอื เปลา่ ทที่ ำ� ใหส้ มาชกิ ชาวคา่ ยอาสาหลายคนเจรญิ อาหาร จดั การ เตมิ ขา้ วถงึ สองสามรอบ แถมกบั ขา้ วกลางวงกค็ อ่ ยๆ พรอ่ งไปทลี ะนดิ ๆ และหมดเกลีย้ งลงในตอนท่ีทกุ คนอิม่ แปล้ 48 ดวงใจศิขรนิ ทร์

“อิม่ หรือเปล่า เตมิ ข้าว เติมกบั กันอีกไหม” ลงุ คำ� ปันเอ่ยถาม อย่างใจดี ยามเห็นหลายคนวางช้อน ท�ำเอาสมาชิกในวงส่ายหน้า ปฏเิ สธกันเป็นพลั วัน หลังฟาดข้าวกนั ไปคนละจานสองจาน “พอแล้วครับลุง แค่น้ีก็อิ่มจะแย่” เจ้าของร่างสูงที่มีป้ายช่ือ หอ้ ยคอวา่ ตวิ ซง่ึ เปน็ คนเดยี วกนั กบั คนทถ่ี กู เพอ่ื นๆ แซวเมอ่ื ครรู่ บี บอก พรอ้ มกบั ยมิ้ แหยๆ กอ่ นจะกระวกี ระวาดหนั ไปตกั น้�ำในกระตกิ ใบใหญ่ ยื่นให้ทุกคน รวมทงั้ มีนมีนาด้วย “น�้ำครับพมี่ ีน” คนถกู เรียกหลุบตามองแก้วน�้ำทถี่ ูกยน่ื มาตรงหน้า ก่อนฉกี ย้มิ บางๆ “ขอบใจจ้ะ” “ครับ” ติวขานรับเสียงสุภาพพร้อมกับรีบหลุบตาหลบตา ของมีนมีนา ท�ำเอาชาวค่ายคนอ่ืนๆ ท่ีน่ังล้อมวงอยู่เห็นท่าทีน้ันของ ชายหนุ่มกันถ้วนหน้า พากันส่งเสียงแซวเกรียวกราวอย่างสนุกสนาน จนน้�ำฝนที่น่ังอยู่ข้างมีนมีนาออกอาการไม่สบายใจ ด้วยเธอล่วงรู้ สถานการณ์ของมนี มีนาดี “พม่ี นี คะ” “หือ” มีนมีนาเลิกค้ิวน้อยๆ มองร่างเล็กของรุ่นน้องที่เขยิบ เข้ามากระซิบกระซาบใกล้ๆ อย่างแปลกใจ “มอี ะไรหรือน�ำ้ ฝน” “พีม่ นี โอเคไหมคะ” “โอเค?” หญงิ สาวทวนถามเสยี งสูงอย่างไม่เข้าใจ “โอเคเรอ่ื ง อะไรเหรอ” “ก็เร่ืองที่เพื่อนๆ แซวกันไงคะ ถ้าพี่มีนไม่โอเค น�้ำฝนจัดการ ให้ได้นะคะ” น้�ำฝนอาสาอย่างห่วงใยในความรู้สึกของมีนมีนา แต่ หญงิ สาวกลับระบายยิ้มน้อยๆ อย่างไม่ใส่ใจ “ช่างเถอะ พีโ่ อเค” ลานีน 49

“ไม่ถอื สาติวใช่ไหมคะ” “ไม่หรอก ดีซะอกี อย่างน้อยเรอื่ งตวิ ก็ท�ำให้พีล่ มื คนทอ่ี ยากจะ ลมื ได้บ้าง” นำ้� ฝนพยกั หน้าเหน็ ใจ หลงั รบั รู้ปัญหาความรักของรุ่นพ่ีเพราะ นั่งข้างกันมาก่อนตลอดการเดนิ ทาง “ลมื คนคนน้นั ให้ได้ แล้วกลบั มาเข้มแขง็ เรว็ ๆ นะคะ ไม่แน่นะ ท่นี ่ีอาจท�ำให้พีม่ นี เจอคนใหม่ทีไ่ ฉไลกว่าเดมิ ก็ได้” “มนั จะง่ายขนาดนนั้ เลยเหรอ” “ไม่แน่หรอกค่ะ ความรักชอบเล่นตลกจะตาย” น้�ำฝนบอก พร้อมกับท�ำปากย่ืนด้วยท่าทางน่าเอ็นดู ท�ำเอามีนมีนาหลุดหัวเราะ และฉกุ คดิ ไดใ้ นเสย้ี ววนิ าทวี า่ หากความรกั มมี นตรว์ เิ ศษอยา่ งทนี่ ้�ำฝน พูดจริง ก็ช่วยเสกให้เธอลืมเรื่องทศเทพได้ในเร็ววันด้วยเถิด เพราะ การเจบ็ จากความรกั ไม่ได้น่าอภิรมย์สักเท่าไร วงสนทนาหลงั มอ้ื อาหารเยน็ ดำ� เนนิ ไปตอ่ อกี ชวั่ ครู่ กอ่ นทที่ กุ คน จะชว่ ยกนั เกบ็ ขา้ วของบนเสอ่ื กลบั เขา้ โรงครวั ทเ่ี ปน็ เพงิ ไมไ้ ผอ่ ยา่ งงา่ ยๆ จนเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะปล่อยให้เป็นหน้าท่ีของคณะแม่ครัวแห่ง หมบู่ า้ นมะปนิ แลว้ พากนั ทยอยไปจบั จองทน่ี งั่ รอบกองไฟ เพอ่ื เขา้ รว่ ม กจิ กรรมชมุ ชนสมั พนั ธใ์ นคำ่� คนื ทห่ี นงึ่ ซงึ่ ถกู จดั ขน้ึ กลางลานดนิ ประจำ� หมบู่ า้ น ท่ามกลางสายลมเยน็ จดั ทพี่ ดั โชย ใตผ้ นื ฟ้าสดี ำ� สนทิ ทเ่ี ตม็ ไป ด้วยดวงดาวตระการตา มีนมีนายังคงน่ังจับกลุ่มรวมอยู่กับน้�ำฝนและพวกบนขอนไม้ ใหญ่ขอนหน่ึง ข้างกันเป็นกลุ่มของติวและเพ่ือน ถัดไปเป็นบรรดา สมาชกิ ชาวคา่ ยคนอนื่ และชาวมะปนิ ทมี่ าเขา้ รว่ มกจิ กรรมเปน็ จำ� นวน มาก กิจกรรมชุมชนสัมพันธ์ในคืนแรกน้ันจัดข้ึนเพื่อบอกเล่าประวัติ ของหมบู่ า้ น รวมไปถงึ กฎระเบยี บและขอ้ ปฏบิ ตั ติ า่ งๆ ในการอยรู่ ว่ มกนั 50 ดวงใจศิขรนิ ทร์

ตลอดสองเดือนอย่างละเอียด โดยมีประธานค่ายอย่างดินเป็นคน ด�ำเนินกิจกรรม และผู้ช่วยอย่างร้อยต�ำรวจโทอคินและพลคอยผลัด เปล่ยี นกันมาเล่าเร่ืองต่างๆ พร้อมตอบข้อซกั ถามของสมาชกิ ชาวค่าย อย่างแข็งขนั จากการซักถามอย่างอยากรู้อยากเห็นของหลายๆ คน ทำ� ให้รู้ ว่าบ้านหลายหลังในชุมชนยังไม่มีห้องนำ�้ ส�ำหรับใช้ส่วนตัว บางบ้าน ยงั คงตอ้ งไปอาบนำ้� ทล่ี ำ� ธาร ทา่ มกลางอณุ หภมู ยิ ามคำ่� คนื ทอี่ าจลดลง แตะสิบแปดองศาเซลเซียส ท้ังท่ไี ม่ใช่ฤดหู นาว ทำ� เอาหลายคนอทุ าน เบาๆ อย่างแปลกใจ แต่ดินซ่ึงเปรียบเป็นตัวแทนของชาวบ้านก็ย้�ำให้สมาชิกค่าย อาสาทกุ คนวางใจ เพราะทางหมบู่ า้ นไดส้ รา้ งหอ้ งน�้ำชว่ั คราวไวอ้ ำ� นวย ความสะดวกใหแ้ ลว้ แถมปญั หาการขาดแคลนหอ้ งนำ้� ยงั ถกู ยกขน้ึ เปน็ วาระพิเศษประจ�ำหมู่บ้าน ที่จะต้องเตรียมก่อสร้างให้แล้วเสร็จอย่าง รวดเร็วด้วย ยงิ่ ดกึ ชาวคา่ ยหลายคนกแ็ ปลงกายเป็นเจ้าหนจู �ำไม ถามนนู่ นี่ นนั่ เสยี ละเอยี ดยบิ เพม่ิ ความรใู้ หเ้ พอื่ นหลายคนทสี่ นใจหมบู่ า้ นมะปนิ เป็นพิเศษ ทั้งเร่ืองการใช้ไฟฟ้าจากแผงโซลาร์เซลล์ การเป็นแหล่ง สง่ ออกชาขนาดใหญ่ และอน่ื ๆ อีกมากมาย มีบางคนทไ่ี ม่ใคร่จะตง้ั ใจ ฟังนักก็เอาแต่ถามคำ� ถามเดิมๆ ท�ำเอาเพ่ือนๆ ระอา แต่แทนท่ีกลุ่ม ตัวแทนของบ้านมะปินจะเบื่อหน่าย พวกเขากลับตอบอย่างใจเย็น แม้ว่าจะถูกถามถึงเรื่องพ้ืนที่สำ� หรับใช้สัญญาณโทรศัพท์มือถือถึงห้า รอบแล้วก็ตาม จนหลายคนภาวนาให้ใครซกั ถามเรือ่ งอื่นเสยี ท ี กจิ กรรมชมุ ชนสมั พนั ธใ์ นชว่ งถามตอบดำ� เนนิ ไปรว่ มสองชว่ั โมง กว่าจะเสร็จส้ินลง จากน้นั จึงเป็นช่วงพักผ่อน ชาวค่ายหลายคนแยก ตวั ไปเตรยี มอาบน้ำ� แต่งตวั เพ่ือเตรียมเข้านอน ส่วนบางคนยังคงนง่ั จับกลุ่มพูดคุยกันรอบกองไฟ น่ันรวมถึงมีนมีนาด้วย หญิงสาวยังคง ลานนี 51

น่ังนิ่งอยู่บนขอนไม้ใหญ่ท่ีเดิม ข้างกันเป็นต้นที่อาสาน่ังอยู่เป็นเพ่ือน หลงั น้�ำฝนและเจีย้ บขอตัวไปอาบน�้ำ รา่ งแบบบางนง่ั พดู คยุ กบั บรรดารนุ่ นอ้ งอยา่ งสนกุ สนาน มองวง สนทนาทก่ี ระชบั พนื้ ทเ่ี ขา้ มาชดิ กอ่ นกตี ารโ์ ปรง่ กลางเกา่ กลางใหมข่ อง ใครสกั คนจะถกู สง่ เขา้ มาในวง พรอ้ มดว้ ยขวดเหลา้ หมกั สขี นุ่ หา้ ขวดที่ ชาวบ้านคนหนึ่งหอบหิ้วมาฝาก ท�ำเอาบรรดาคอเหล้าเฮลั่นอย่าง ถกู อกถูกใจ ต่างกระวีกระวาดหาแก้วพลาสติกมาใส่เหล้ากนั ยกใหญ่ “ใครเล่นกีตาร์ได้บ้าง ขอเพลงเพราะๆ สักเพลงสคิ ร้าบ” เสียง ใครคนหนึ่งเอ่ยขน้ึ กลางวง แต่กไ็ ม่มใี ครขานรบั สกั คน เพราะมวั แต่นง่ั จิบเหล้าหมักร่วมกบั ชาวบ้านอย่างติดอกติดใจ “ไม่มใี ครเล่นได้เลยเหรอ” “กเู ล่นเป็น แต่ข้เี กยี จ” “งั้นเด๋ียวพ่ีเล่นให้ก็ได้” มีนมีนาอาสา เรียกให้บรรดารุ่นน้อง หันขวับมามองพร้อมกันเป็นตาเดียว ท�ำเอาหญิงสาวถึงกับประหม่า “อ้าว ท�ำไมมองพีแ่ บบนัน้ ล่ะ” “กพ็ มี่ นี เล่นกีตาร์ได้” “แปลกเหรอ” มนี มีนาย้อนถาม ก่อนหนั ไปคว้ากตี าร์โปร่งทถ่ี กู วางพิงขอนไม้อย่างไร้ความหมายมากอด มือหน่ึงจับคอกีตาร์ ส่วน อีกมือเกาลงไปบนเส้นคอร์ดจนเกดิ เป็นเสยี งดนตรเี บาๆ ขนึ้ มา “เฮ้ย พเ่ี ล่นได้จริงด”ิ หญิงสาวหัวเราะเบาๆ ก่อนพยักหน้า ไม่คิดว่าความสามารถ ของตัวเองจะท�ำให้พวกรุ่นน้องผู้ชายประหลาดใจได้มากขนาดนี้ “พี่มนี เล่นเพลงอะไรได้บ้างอ้ะ” “กห็ ลายเพลงนะ ลองขอมาสิ” มีนมนี าตอบแบ่งรับแบ่งสู้ ด้วย ไม่ค่อยได้เล่นนานแล้ว ดวงตากลมจ้องมองบรรดารุ่นน้องที่สุมหัว ช่วยกันคิดหาเพลงให้วุ่นวายอย่างนึกตลก รู้สึกดีท่ีการอยู่ท่ามกลาง 52 ดวงใจศิขรินทร์

คนมากมายแบบน้ี ท�ำให้เธอไม่ต้องคิดถึงเรื่องของทศเทพนกั “พม่ี นี เล่นเพลง “ค�ำยินด”ี ของวงเคลียร์ได้ไหมพ”ี่ หญงิ สาวชะงักไปเล็กน้อย ยามได้ยินชือ่ เพลงทร่ี ุ่นน้องคนหนง่ึ รอ้ งขอ หญงิ สาวกม้ หนา้ ลองเสน้ คอรด์ เพอื่ ซอ่ นแววตาไหววบู แวบหนง่ึ เมื่อเพลงน้ันช่างเข้ากับสถานะตอนนี้ของเธอเหลือเกิน แต่ถึงกระน้ัน หญิงสาวก็ยังเงยหน้าขึน้ มาบอก “ได้สิ ใครจะร้องล่ะ” “ไอ้ตวิ ไง มงึ ไปร้องเลย” “เฮ้ย!” ติวอทุ านเมื่อถูกเพือ่ นทง้ั ผลกั ทั้งดัน ขณะทม่ี นี มีนานัง่ เฉย ดูออกว่าบรรดารุ่นน้องสนับสนนุ ให้ตวิ จีบเธอ “เฮ้ยอะไรเล่า มึงเป็นนักร้องประจำ� คณะนะ” “แต่” ติวลังเล เขาหันมามองเธอแวบหน่ึงด้วยท่าทีเกรงใจ แต่มนี มนี าไม่ได้คิดอะไร จึงพยักหน้าให้เป็นเชงิ อนุญาต “มานั่งร้องด้วยกันส”ิ “ไปสิมงึ ” คนที่ถูกเพือ่ นถีบหวั ส่งอิดออดอยู่ชั่วครู่ ก่อนผุดลกุ ขึน้ แล้วขยับ มานั่งข้างมีนมีนาบนขอนไม้ใหญ่ หญิงสาวหันไปมองหน้ารุ่นน้อง แวบหนง่ึ เห็นใบหน้าหล่อใสแดงระเรือ่ แล้วก็นกึ ข�ำ นตี่ ิวเขนิ เธอจรงิ ๆ ใช่ไหม “เริม่ ละนะ” “ครบั ” เขาขานรับ มีนมนี าจึงกรีดน้วิ เรียวลงไปบนคอร์ดกีตาร์ อย่างจริงจัง ก่อให้เกิดท่วงท�ำนองคุ้นหูขึ้นกลางลานดินประสานกับ เสียงร้องทุ้มนุ่มของติว ท่ามกลางบรรยากาศหนาวเย็นจากลมแรงท่ี พดั โชย หญิงสาวก้มลงมองมือท่ีดีดอยู่บนเส้นคอร์ดกีตาร์นิ่ง เพ่ือซ่อน ความรู้สึกหลากหลายจากสายตาของผู้คน ปล่อยให้อารมณ์ผิดหวัง ลานนี 53

ด�ำดง่ิ ไปกบั เนอ้ื เพลงบาดใจ “ฉนั มายินดีให้กับรักท่สี ดใส ยินดที เี่ ธอได้พบเจอ คนทด่ี ี คนที่ ควรคู่รักของเธอ คนที่เข้ากนั มากกว่าฉนั ” มนี มนี ากะพรบิ ตาถร่ี วั ไล่หยดนำ้� ตาทเี่ อ่อคลอ ทง้ั ทคี่ ดิ วา่ จะไม่ ร้องไห้เพราะทศเทพอีกแล้วเชียว แต่พอนึกถึงเรอ่ื งราวดๆี ระหว่างกนั ทีไร กอ็ ดเสยี ใจไม่ได้ ‘อย่านอนดกึ นะมนี พรุ่งน้งี านเยอะ’ ‘พ่ีซื้อของที่มีนชอบมาฝาก กินเยอะๆ นะ’ ‘พี่บอกแล้วว่าให้พกร่มตดิ รถไว้ เห็นไหม เป็นหวัดจนได้’ มีนมีนาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะรู้สึกอินกับเพลงน้ีได้มากเท่านี้ มาก่อนเลย  “ขอให้ความรักมีแต่ความสุขใจ ไม่ว่าสิ่งไหนเข้ากันหมดทุก อย่าง ขอให้ความรกั เขาและเธอไม่มจี ดื จาง มเี ขาเคียงข้าง ไม่มีความ ทกุ ข์ใด” แผลสด...ก็เจ็บดีเหมือนกนั ดวงตาคมปลาบของรา่ งสงู ใหญท่ นี่ งั่ อยฝู่ ง่ั ตรงขา้ มจบั จอ้ ง อยทู่ ร่ี า่ งบาง ซงึ่ ผนั ตวั จากการเปน็ มอื กตี ารล์ งไปนง่ั ขดั สมาธริ ว่ มวงกบั บรรดาชายหนุ่มหลายคน เพื่อดมื่ เหล้าหมกั ท่ีชาวบ้านคนหนึ่งหอบหิ้ว ไปให้ด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจ พร้อมกับนึกต�ำหนิในการกระท�ำของ อีกฝ่าย เป็นสาวเป็นนางแท้ๆ แต่ไม่ห่วง ไม่หวงตัวเองเลยสกั นิด “มองอะไรอยู่วะ” ร้อยต�ำรวจโทอคินท่ีเห็นเพื่อนจ้องไปยังวง สนทนารอบกองไฟอยู่นานแล้วขยับเข้าไปถาม พร้อมกับมองตาม สายตาของศิขรนิ ทร์ไปยังกลางวง ทนั เห็นหญิงสาวนามว่า ‘พมี่ ีน’ ยก แก้วเหล้าหมกั ข้นึ ดม่ื รวดเดียวหมด “นั่นคณุ พม่ี ีนนี่ ดมื่ แบบนัน้ เด๋ยี วกเ็ มาตาย” อคนิ ร้องทักอย่าง 54 ดวงใจศขิ รินทร์

ตกใจ ยามเห็นหญงิ สาวร่างบางนงั่ ร่วมวงดืม่ เหล้ากบั ผู้ชายนับสิบคน ขณะทศี่ ิขรนิ ทร์มองภาพนั้นด้วยแววตาตำ� หนิ พานย่งิ ไม่ชอบใจในตวั หญงิ สาวเข้าไปใหญ่ “แกไม่คดิ จะเข้าไปห้ามเธอหน่อยหรอื คาม” “ทำ� ไมตอ้ งหา้ ม เขาอยากกนิ กป็ ลอ่ ยใหก้ นิ ไปส”ิ ชายหนมุ่ บอก อย่างไม่ใส่ใจ ขัดกับสายตาท่ียังไม่ยอมละไปจากวงหน้าใสเจือสีแดง ระเรอ่ื ทีเ่ ปิดปากยมิ้ และหวั เราะกบั บรรดาชายหนุ่มอย่างอารมณ์ดี “แต่คุณพี่มีนแทบจะเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มเลยนะ แกจะ ปล่อยให้เธอนั่งอยู่แบบนัน้ เหรอ” “ช่างเขาส”ิ “นีแ่ กมนี ิสัยใจจืดใจดำ� แบบนีต้ ัง้ แต่เมื่อไหร่กันวะ” “ฉันแค่ไม่อยากไปยุ่ง โตๆ กันแล้ว เขาควรจะรู้ว่าอะไรควร ไม่ควร” ศิขรินทร์บอกปัด แล้วละสายตาจากหญิงสาวหันมามอง หน้าเพือ่ น และเปลยี่ นเรือ่ งคุยทันที “วันน้ีแกค้างท่ีน่ีเลยนะ ฉันให้ป้าเหมยเตรียมห้องไว้ให้แล้ว” ศขิ รนิ ทรด์ กั คอเพอ่ื นไว้ ดว้ ยกลวั วา่ อกี ฝา่ ยจะตรี ถกลบั เขา้ เมอื งตอนดกึ เหมือนอย่างท่ีเคย “ออื ฉันก็กะจะค้างทีน่ ี่ เพราะคนื นี้ยงั ไม่มีเวรยาม ฉนั กบั พลก็ เลยจะเดนิ ตรวจให้ก่อน” “ขอบใจแกมาก” “งนั้ เดยี๋ วฉนั แยกไปเดนิ ตรวจรอบๆ เลยละกนั เพราะมบี างสว่ น แยกไปอาบน้�ำด้วย” “ฝากแกด้วยนะ” “อือ” ร้อยต�ำรวจโทอคินพยักหน้ารับค�ำ ก่อนหันไปพยักหน้า ชวนพลใหเ้ ดนิ ไปดว้ ยกนั ปลอ่ ยใหศ้ ขิ รนิ ทรท์ ำ� หนา้ ทดี่ แู ลความเรยี บรอ้ ย บรเิ วณลานดนิ ที่ยงั คงมชี าวค่ายน่งั ล้อมวงดืม่ เหล้าหมกั กันอยู่ ลานีน 55