ฉายรักกลางใจ

1 หนีเสอื ปะจระเข้ เอาละ...อย่างแรกทต่ี ้องทา� คือ...สูดลมหายใจเข้าลึกท่สี ุด! ทีนก้ี ็แค่เดนิ ตรงไปข้างหนา้ ใช่ เธอตอ้ งเดินไปขา้ งหน้า หน่ึงกา้ ว สอง ก้าว เดินไปบนพ้ืนกระเบ้ืองสีขาวของโรงพยาบาลรัฐใจกลางเมืองใหญ่ ไม่ ต้องไปสนใจอีแตะเก่าแกพ่ ื้นยางหลุดออกไปเกอื บครึ่งท่ีคีบใส่อยู่ เหวี่ยงมัน ทงิ้ ไปแลว้ จดั การถลาวงิ่ เขา้ ไปฟาดแฟม้ เอกสารในมอื ใส่ (ไอ)้ พห่ี มอหนา้ ขาว ทน่ี ง่ั กระดิกเท้านนิ ทารูปรา่ งของชาวบา้ นอยา่ งสนกุ ปากตรงน้นั สุดแรงเกิด ‘มลั ลกิ า’ เชอ่ื วา่ ตวั เองเคยเปน็ คนใจเยน็ กวา่ น้ี อยา่ งนอ้ ยกส็ กั สบิ นาที ก่อนท่ีไม่จับนังบ๊อกแบ๊ก หมาชิสุหน้าง่วงของป้าชม้อยข้างบ้านปิ้งโทษฐาน ที่บังอาจมาฉี่รดยางหนูอ๋อยจักรยานสีเหลืองคู่ชีวิตที่ใช้ต้ังกะสมัยเรียน มหาวิทยาลัย หรือกระทั่งเพิกเฉยต่ออารมณ์อยากฆ่าพ่ีชายบังเกิดเกล้า เมอื่ ตืน่ ขนึ้ มาพบว่าฝอยทองของโปรดหายไปจากต้เู ยน็ ใช่...กแ็ ค่ ‘เคย’ ใจเย็น ก่อนทีท่ ุกอย่างจะระเบดิ เพราะ (ไอ)้ พหี่ มอ 11

ฉายรักกลางใจ ภาคภูมิตรงหน้าน้ี แฟ้มเอกสารสีด�าสนิทนอนแอ้งแม้งอยู่กับพ้ืน เปิดหรา อา้ ซา่ โชวใ์ ห้เหน็ วา่ ด้านในเป็นขอ้ มลู คนไขข้ องหมอแมกไม้ (หรือในอีกความ หมายคอื พชี่ ายของเธอเอง) ภาคภมู กิ มุ แกม้ ทโ่ี ดนสนั แฟม้ ฟาดเขา้ ไปจงั ๆ เงย หนา้ ขน้ึ มาสบตาเพชฌฆาตแดนประหาร ชายหนมุ่ เงยี บกรบิ มลั ลกิ ากก็ อดอก เงยี บกรบิ แตท่ ไ่ี มเ่ งยี บเอาเสยี เลยคอื เหลา่ พยาบาลขาเมาทท์ ป่ี ลกี ตวั ออกไป ซุบซิบทันที หลังเกิดเหตุสะเทือนขวัญหน้าห้องทันตกรรมที่มีคนไข้ต่อคิว สบิ กวา่ ชวี ิต “สนุกมากไหม” เธอถามเขาเสียงเรียบ “แสดงว่าทุกอย่างท่ีมะลิท�า พีภ่ าคกค็ ิดวา่ น่ารงั เกียจนา่ สะอิดสะเอยี นไปเสยี หมดละส”ิ ภาคภมู ิไม่ปรปิ ากพดู เอาแตจ่ อ้ งหน้าเธอแลว้ อา้� ๆ อึง้ ๆ ค่สู นทนาของ อีกฝ่ายเป็นคุณหมอฟันท่ีเพ่ิงย้ายมาใหม่ สาวสวยตัวบางท่ีผิวขาวราวกับ น�้านม ฝ่ายนั้นเหลือบมองเธอแล้วท�าท่าไม่รู้ไม่เห็นไม่เกี่ยวข้องใส่อย่าง ชาญฉลาด ทั้งที่ก่อนหน้าน้ีไม่นานเพิ่งจะเปิดประเด็นสนทนาเร่ืองของ ชาวบ้านอยา่ งเผด็ ร้อน “ทหี ลงั อยา่ มาทา� เปน็ ดตี อ่ หนา้ แลว้ ใหร้ า้ ยลบั หลงั กนั แบบน”้ี มลั ลกิ า เหยียดยิม้ เยน็ “ถงึ มะลจิ ะไมใ่ ชค่ นผอม ตวั ก็ใหญ่อย่างกบั นางยกั ษ์ขมูขี น่า รงั เกยี จ นา่ สะอิดสะเอยี นในสายตาของพแี่ ค่ไหน แต่มะลกิ ็ไมใ่ ช่ตวั ตลกของ ใคร อย่าเอาเรื่องของคนอื่นมานินทาให้ตัวเองสนุกปาก เพราะมันท�าให้พ่ี ดแู ย่...แย่จนมะลิเสยี ดายเวลาท่ชี อบคนแยๆ่ อย่างพม่ี าได้ตัง้ หลายป!ี ” “แกมีอะไรจะสารภาพกับพ่ีไหม...มะล”ิ มลั ลกิ าขยบั เนอื้ ขยบั ตวั อยา่ งอดึ อดั กบั สายตาจอ้ งเขมง็ ไมล่ ะของหมอ แมกไม้ คุณหมอผ้ทู ่ีเพ่งิ จะออกเวรจากห้องฉกุ เฉนิ มาเมื่อไม่กน่ี าทีกอ่ น หลงั จากทา� งานหามรงุ่ หามคา�่ ลมื กลางคนื กลางวนั เธอคอ่ นขา้ งจะรวู้ า่ เพราะเหตุ ใดจึงโดนเรียกตัวให้มาน่ังจ๋องตัวลีบอยู่ตรงโต๊ะส่ีเหลี่ยมขนาดกลางส�าหรับ รบั ประทานอาหารของสองพน่ี อ้ ง และรดู้ วี า่ อกี ไมน่ านจะถกู สายตาแหลมคม 12

หอมหม่นื ล้ี น้ันประหารทางออ้ ม “มันใชเ่ รื่องเล็กไหม แล้วเมื่อไหรแ่ กถงึ จะยอมบอกพี่...” เขาพูดเสยี ง เรยี บติดจะเยน็ ยะเยอื ก “มันส�าคัญไหมลิ...ไหนแกลองตอบมาหน่อย” เม่ือพูดจบ ชายหนุ่มอายุประมาณสามสิบแต่ชอบท�าตัวเป็นตาลุงวัย ห้าสิบห้าก็ถอนหายใจอย่างระอา ไม่นานเขาก็คีบจดหมายที่จ่าหน้าซอง ถึงเธอออกมาวาง มันมีร่องรอยของการเปิดอ่านแล้ว มัลลิกาย่ิงก้มหน้างุด แทบจะจมลงไปกบั พ้นื ไม้ รอบข้างเงยี บกริบไปถนัดใจ “ก.็ ..แคไ่ ปบรรจไุ กลบา้ นเอง...นเี่ นอะ” เธอหวั เราะแหง้ ๆ “ลเิ หน็ พไี่ ม้ ยงุ่ ๆ ชว่ งน้ีกม็ ีคนไขเ้ ยอะ เลยไม่ได.้ ..” “ขอ้ อา้ ง” พ่ชี ายตัดบทฉับพลัน “เรอ่ื งนีเ้ ก่ียวกับไอ้ภาค?” “เปลา่ ลเิ ลือกเอง” เธอยักไหล่ เมม้ ริมฝปี ากเล็กนอ้ ยหลังจากได้ยิน ชอ่ื น้นั “ทจ่ี รงิ มันก็มโี รงเรยี นในเมืองใหเ้ ลอื กอยหู่ รอก” “เหตุผลทีไ่ ม่เลือก?” ชายหนุม่ เลกิ ค้ิว กอดอกจอ้ งตรงมา “ก็...หลายๆ อยา่ ง” เธอเฉไฉ “ลิอายตุ ้งั เท่าไหร่แล้ว ปีน้ีกจ็ ะย่สี บิ ห้า แล้ว ลิอยากลองใชช้ ีวติ เองบา้ ง” “ถ้าพ่ไี มใ่ หไ้ ป” แมกไมโ้ นม้ ตัวมาประสานมอื เอาไวท้ โี่ ต๊ะ ใบหน้าคม เขม้ ของเขาเครียดขรมึ “...ถ้าไมใ่ หไ้ ป แกจะทา� ยงั ไง” “ลิจะไป” คนเป็นน้องสาวทา� หนา้ ทู่ซ้ี “ทอดไขย่ งั ไหม้ จะเอาอะไรไปอยูค่ นเดยี ว” แมกไม้ขน้ึ เสียงสงู หัวควิ้ ขมวดเข้าหากัน “ตม้ มามา่ กไ็ ดเ้ อา้ ” มลั ลกิ าเสนอทางรอด “จะหอบเอาอาหารแหง้ ไป เยอะๆ” “ฉันเปน็ หว่ ง” แมกไมท้ อดเสยี งอ่อน “จะกินยังไง จะอยไู่ ด้ยงั ไงคน เดยี ว” ภาพในหน้าต่างกระจกสะท้อนให้เห็นชายหนุ่มตัวสูงใหญ่ที่หน้าตา ละม้ายคล้ายคลึงกับหญิงสาวผมหยักศกท่ีปล่อยเป็นลอนเต็มหลังคนนั้น 13

ฉายรักกลางใจ มัลลิกาเสมองไปท่ีต้นกระบองเพชรเล็กจ้อยข้างหน้าต่าง เธอสูดลมหายใจ เขา้ ลึก แล้วยม้ิ จนกว้างท่ีสดุ “ลิอยากลองเดินด้วยตัวเองดู จะมาให้พี่ไม้ดูแลไปตลอดไม่ได้หรอก อกี อยา่ งครเู ปน็ ความฝนั ของลิ อยากไปสอนในทไ่ี กลๆ ยงิ่ หา่ งจากความเจรญิ ย่งิ ดี เพราะมันจะพสิ จู น์ตวั ลไิ ด้ด้วย วา่ ลใิ จเดด็ พอจะเสยี สละอะไรไหม” เธอ กะพรบิ ตาถๆ่ี เปน็ เชงิ วา่ กา� ลงั ออ้ น “เอางี้ ใหม้ ะลลิ องดกู อ่ นกไ็ ด้ มะลจิ ะทา� ให้ เต็มท่ีสุดๆ แลว้ ถ้าไมไ่ หวจะกลับมาน่ังร้องไห้ให้พีไ่ มป้ ลอบแล้วกนั เนอะ” “ไมต่ อ้ งมาปากหวาน” คนหนา้ เขม้ ชกั ตาดุ “แกมนั ตวั ดอ้ื มาตงั้ แตเ่ ดก็ ” หญิงสาวย้ิมหวาน พลางสางผมยาวถึงกลางหลังของตนเองเล่น ไม่ นานกจ็ บั มันมัดขมวดเป็นปมบนหวั ทา� หน้าตากะลิ้มกะเหล่ยี “ใครจะไปรู้ ไม่แน่คราวน้ีลิอาจจะเอาน้องเขยตัวโตๆ มาฝากพ่ีไม้ สักคนสองคนกไ็ ด้ ใชไ่ หมละ่ ” ‘เอาขา้ วโพดไหม’ ในความมืดของบริเวณคณะเกษตรศาสตร์ปรากฏร่างใหญ่ก�าย�าของ ‘สงิ่ ทอ่ี าจจะมชี วี ิต’ ต่อหนา้ ตอ่ ตาของหญงิ สาว มือท่จี ับจักรยานคนั สเี หลอื ง อ่อนแรง ปล่อยให้อีแก่ประจ�ากายลงไปแอ้งแม้งอยู่กับพื้น ขาสั่นพ่ับๆ จน ทรงตวั ไมไ่ หว ปากคอกก็ ลายเปน็ ใบข้ น้ึ มากะทนั หนั ‘สง่ิ ทอ่ี าจจะมชี วี ติ ’ สาว เท้าเข้ามาใกล้อย่างเช่ืองช้า เงาด�าทะมึนนั้นก�าลังจะชัดเจนขึ้น ในหัวของ หญงิ สาวนึกก่นด่าแทบไมเ่ ปน็ ค�า ก่อนท่ีจะก้าวถอยหลัง และสตกิ ระเจิงเม่อื รา่ งนน้ั ย�้าชัดอกี คราว ‘เอาข้าวโพดไปกินหรือเปล่า’ ร่างด�าทะมึนหยุดชะงัก ก่อนพูดต่อ ‘...ตม้ เองนะ’ ‘มะ...ไม’่ หญงิ สาวส่ายหน้ารัว ‘ไมค่ ะ่ ฮือ...อย่ามาหลอกหลอนมะลิ เลย มะลขิ อโทษทีแ่ อบเขา้ มาขโมยผกั บุ้งที่แปลง แตม่ ะลอิ ยากกินมามา่ กบั ผกั ฮือออ ขอโทษค่ะ ไมท่ า� อกี แลว้ คะ่ ’ 14

หอมหมนื่ ลี้ ไมค่ ดิ เลยวา่ กรรมจะตดิ จรวดปานน้ี แคด่ อดเขา้ มาหาผกั บงุ้ เธอกเ็ จอ ของดเี ข้าให้ หญิงสาวไม่รอให้คณุ ผตี กลงปลงใจ รบี จบั จักรยานคนั เกง่ ตง้ั ขึ้น แล้วครอ่ มป่นั ออกไปแทบไม่ลมื หูลืมตา อากาศเย็นๆ ทพี่ ดั โชยอยรู่ อบตัวยัง เยน็ ไม่เทา่ กับอะไรบางอยา่ งท่อี ยูข่ ้างหลัง หญงิ สาวในชดุ นักศกึ ษาปั่นมาจน เจอเสาไฟขา้ งทาง ก่อนทจ่ี ะเหลียวกลบั ไปมองข้างหลงั ผีข้าวโพด! ผขี ้าวโพดที่หวงผักบ้งุ ! หญิงสาวแทบจะกรีดร้องออกมาเม่ือส�าเหนียกได้ว่าลืมผักบุ้งเอาไว้ ในใจคดิ สับสนไปมา ถา้ หากกลบั ไปเอากค็ งต้องจะ๊ เอ๋เจอกบั โจทก์เก่า แต่ถ้า ไม่กลับไปเอา ผักบุ้งน้อยท่ีน่าสงสารเหล่านั้นก็คงเหี่ยวแห้งไร้คนเหลียวแล เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนพนมมือไหว้ส่ิงศักด์ิสิทธ์ิแล้วดึงสร้อยพระ ออกมานอกเสอ้ื หนั จกั รยานกลบั มงุ่ หนา้ ปน่ั อยา่ งเดด็ เดย่ี วไปยงั ทศิ ทางเดมิ ทีเ่ พง่ิ จะหนหี วั ซุกหัวซนุ มา คณะเกษตรศาสตรม์ พี น้ื ทใ่ี หญ่ สว่ นมากเปน็ เนอ้ื ทว่ี า่ งๆ เอาไวส้ า� หรบั เพาะพืชพันธุ์ต่างๆ ดังน้ันช่วงเวลากลางคืนท่ีไม่ค่อยจะมีแสงไฟข้างทาง เช่นนี้ จงึ ออกจะเปลย่ี วและนา่ กลัวสา� หรบั คนทว่ั ไป อาคารเรยี นปดิ ไฟหมด แล้ว มีเพียงแสงไฟดวงเล็กจ้อยท่ีติดอยู่ตรงเสาไฟสูงลิบส่องให้เห็นรอบข้าง เพียงสลวั ราง แตห่ ัวขโมยผักบงุ้ หันจกั รยานเขา้ ไปในพื้นทวี่ ่าง ตรงเข้าไปหา แปลงผกั บงุ้ อยา่ งคนท่เี จนจัดเส้นทาง (มาบอ่ ยยามดึก) เม่ือเล็งเป้าหมายชัดเจนแล้ว ก็รีบผวาไปจับข้ึนมา ถุงแรกได้เป็นถุง ผกั บงุ้ ทเี่ ธอตดั เองกบั มอื แตอ่ กี ถงุ ทอี่ อกจะอนุ่ มอื กวา่ มลี กั ษณะคลา้ ยจะเปน็ ข้าวโพด เธอขมวดค้ิวพลางขี่ออกมาหาแสงสว่าง เพื่อจะดูให้ชัดว่าแผ่น กระดาษท่ีแปะอย่บู นถุงข้าวโพดตม้ ถงุ ใหญน่ นั้ เขยี นไวว้ า่ อะไร ‘มาเอาไปเถอะ ไมไ่ ดห้ วง ขา้ วโพดกป็ ลกู เอง กนิ ไมห่ มด ชว่ ยกนิ หนอ่ ย เถอะ’ หญิงสาวหันซ้ายหนั ขวามองรอบกาย กอ่ นจะหลดุ ย้มิ ออกมา ผขี ้าวโพดตนนน้ี ่าเอน็ ดูดีเหมอื นกนั ... 15

ฉายรกั กลางใจ “ถงึ ท่ารถแลว้ พไ่ี ม”้ เธอพดู เสียงหอบไปตามสาย ได้ยนิ เสียงของพ่ีชายบน่ ขรมไมห่ ยดุ จน มลั ลกิ าตอ้ งแอบกลอกตาขน้ึ ฟา้ เปน็ รอบทหี่ า้ ลา้ นหา้ สบิ หา้ หลงั ทา� มาแลว้ นบั สบิ รอบกอ่ นออกจากบา้ น เพราะพแี่ มกไมพ้ ยายามจะเอาบะหม่กี ึง่ ส�าเรจ็ รปู ออกจากกระเป๋าของเธอแลว้ ยดั ต�าราทา� อาหารใส่เขา้ มาแทน “โอ๊ะโอ รถออกแล้ว แค่น้ีนะพี่ไม้...ลุ้ง ลุงคะ จอดก่อน” เธอร้อง โหวกเหวกไล่ตามรถคอกหมูคันแดงสะท้านใจท่ีก�าลังจะพุ่งทะยานออกไป จากศูนย์รถ ผู้โดยสารท้ังคันหันมาจ้องเธอเป็นตาเดียว เพราะสภาพของ ผู้หญงิ หัวเหอกระเซอะกระเซิงคงย�่าแย่ใช้ได้ เธอหวั เราะแหง้ ๆ ลากสมั ภาระ มหาศาลทท่ี า� ให้กลายเป็นบา้ หอบฟางวิ่งหลนุ ๆ มาขน้ึ รถ พลางยม้ิ แหยๆ ให้ ทุกคนอย่างอธั ยาศัยดี รถสองแถวขนาดเล็กนี้เพดานรถไม่ได้สูงมากนัก แต่ก็ท�าให้หัวของ หญงิ สาวเกอื บจะชนอยหู่ ลายครงั้ ดว้ ยสว่ นสงู หนงึ่ รอ้ ยเจด็ สบิ กวา่ เซนตเิ มตร ท�าใหเ้ ธอไม่สามารถใสส่ น้ สงู ได้ และยิ่งไปกวา่ นั้นทา� ใหเ้ ธอดูตัวใหญ่ บกึ บนึ และเหมือน ‘นางยกั ษ์ขมูข’ี อย่างท่ีโดนบริภาษเอาไว้ “ใช่...ใช่ครูคนใหม่หรือเปล่า” เสียงเรียกแหบเครือของหญิงชราคน หนงึ่ ดงั ขน้ึ หญงิ สาวหนั ไปมอง เธอยม้ิ จนเหน็ ฟนั ขาว มอื เหยี่ วยน่ ของคณุ ยาย ตรงเข้ามาลบู เบาๆ ท่ีหลงั มอื บาง ก่อนผละออกไปยิม้ จนตาหยี “ใช่ค่ะ” หญงิ สาวกระเถิบกายเขา้ ไปใกลห้ ญงิ ชรา “หนูชื่อมะล”ิ “...เห็นครูสมใจเล่าว่าจะมีครูมาใหม่ ตอนแรกคิดว่าจะเป็นผู้ชาย เสยี อกี เพราะบา้ นเรามนั กบ็ า้ นนอก กนั ดารเหลอื เกนิ ไมค่ อ่ ยมคี รสู าวๆ อยาก มากนั หรอก มนั ล�าบาก” หญิงชราพดู ไปย้มิ ไป “หลานยาย...ไอ้เจ๋ง มันโตจน หมาเลยี กน้ ไมถ่ งึ แลว้ แตก่ ย็ งั อา่ นไมอ่ อก ครสู มใจแกกบ็ อกวา่ แกสอนไมเ่ ปน็ แกสอนไดแ้ ต่เรอื่ งเกษตร โรงเรยี นแพงๆ ก็ไม่มีปัญญาจะจา่ ยหรอกครู ไม่มี เงนิ พอ” “เจ๋งอยู่ช้ันอะไรคะยาย” หญงิ สาวถามขน้ึ ในใจวูบโหวง 16

หอมหมืน่ ลี้ “ปอสแ่ี ลว้ ละ มันโตขนาดน้นั ยังอ่านอะไรไมอ่ อกเลย” คนเป็นยาย ถอนหายใจ “พอ่ แมม่ นั กจ็ บแคป่ อหก ทกุ วนั นก้ี เ็ ขา้ ปา่ หาผกั หาหญา้ ขาย เดก็ ในหมบู่ า้ นเปน็ แบบนกี้ นั หลายคน ใจ...กอ็ ยากใหล้ กู ใหห้ ลานเรยี นสงู ๆ ใหม้ นั ไดม้ กี ารมีงานท�า จะได้ไม่ตอ้ งล�าบาก แตก่ จ็ นใจ...” ตลอดเส้นทาง ยายชื่นได้บอกเล่าเรื่องราวความเป็นอยู่ของเด็กท่ี หมู่บ้าน หลังจากนนั้ ไมน่ านคนบนรถก็ได้รู้จัก ‘ครูมะลิ’ กันหมด ส่วนใหญ่ เป็นวัยกลางคนไปจนถึงชรา ที่เข้ามาขายของป่าในตัวเมืองแล้วก�าลังจะ เดินทางกลับ ระยะทางเกา้ สิบกิโลเมตรจากตวั เมอื งไมไ่ ด้ราบเรียบนกั ระยะ แรกๆ กย็ ังเปน็ ถนนลาดยางอยู่ ทว่าไมก่ ี่อดึ ใจดีกก็ ลายเป็นเสน้ ทางดนิ ลกู รัง สีแดงอฐิ รถสองแถวบ้านหนองเขาคันแดงแล่นไปไวว่อง โดยท้ิงควันฝุ่นเอาไว้ เบอ้ื งหลงั หญงิ สาวยกมอื ขนึ้ ปดิ จมกู และปาก แสบหแู สบตาไปหมด เสน้ ทาง ขรุขระจนรถกระเด้งกระดอนอยู่หลายครั้ง ดูท่าว่าคนในหมู่บ้านจะชินเสีย แล้ว เพราะไมม่ ีท่าทางสา� ลักควันฝุ่นอยา่ งครมู ะลิ “ทางมันลกู รังนะ่ ครู แตอ่ กี ไมน่ านกจ็ ะทา� ใหมแ่ ล้ว เหน็ ว่าพอ่ โพดแก ไปเดนิ เรอ่ื งมา” ปา้ สายบัวพดู พลางยม้ิ เอน็ ดู “ครยู งั ไม่รจู้ ักพอ่ โพดใชไ่ หม เดี๋ยวกไ็ ดร้ ู้ แกเป็นคนดีเลยนา...” หลังจากน้ันป้าสายบัวก็เล่ายาวหลายอึดใจ ทว่าอาการเวียนหัวเล่น งานหญงิ สาวจนทา� ใหส้ ตมิ นึ เบลอไปหมด ทา� ไดแ้ คย่ ม้ิ กวา้ งและพยกั หนา้ อยา่ ง สภุ าพไปเท่าน้นั แมเ้ ธอจะไม่เขา้ ใจกระจ่างแจง้ นักวา่ ‘พ่อโพด’ คนนนั้ เป็น ใครกนั แนก่ ต็ าม ผ่านมาร่วมชั่วโมงแล้วหลังจากที่มัลลิกานั่งพะอืดพะอมอยู่บน รถคอกหมสู องแถวทเ่ี อนซา้ ยเอยี งขวาหกคะเมนตลี งั กาเวลาทเ่ี จอหลมุ ถนน ลูกรังก็เริ่มข้ึนเนินสูงไปตามถนนที่ตัดผ่านเขา อาการเวียนหัวเริ่มกลายเป็น ความชาชนิ มลั ลิกาจึงเร่ิมสดช่ืนกับอากาศเยน็ สบายรอบกาย 17

ฉายรกั กลางใจ กลนิ่ หอมของไมใ้ หญส่ องขา้ งทางโชยเขา้ ปลายจมกู มองออกไปนอกรถ ไม่มีที่ใดเลยที่จะมองไม่เห็นความเขียวขจี หญ้าสองหว่างทางขึ้นสูง แต่ ไมม่ ที างสงู ไปกวา่ ตน้ ไมใ้ หญท่ แี่ ผก่ ง่ิ กา้ นดกครมึ้ หญงิ สาวปรอื ตาลงอยา่ งงว่ งซมึ ทว่าก็ต้องหลุดออกจากภวังค์กะทันหัน เม่ือรถโดยสารคอกหมูสีเจ็บทรวง เบรกหนา้ ตงั้ เข้าให้ ผลกั ตัวเธอแทบลอยไปตดิ เพดานรถเลยทีเดียว คนขบั รถเปน็ คณุ ลงุ วยั กลางคนทผี่ มขาวทง้ั หวั เขาเปดิ กระจกรถและ ตะโกนบอกปา้ ยทจ่ี อด ถงึ จดุ ทค่ี ณุ ยายของเจง๋ จะลงแลว้ มลั ลกิ าจงึ ชว่ ยหญงิ ชราขนของลงไปวางข้างลา่ ง ขณะท่กี า� ลังกลมุ้ ใจอย่วู า่ จะหาทางไปโรงเรยี น ได้อย่างไร คนขา้ งกายกห็ ัวเราะ แลว้ จบั จูงใหเ้ ดนิ เข้าไปในหมู่บา้ น “โรงเรียนอยู่ไมไ่ กลหรอก จากตรงนไ้ี ม่เทา่ ไหร่กถ็ ึงแล้ว” ยายชืน่ ตรง เข้าไปนั่งท่ีแคร่ไม้ไผ่ ร้องเรียกให้หลานชายออกมาเจอครูคนใหม่ มัลลิกา วางของลงบนแคร่นน้ั “ครสู มใจสง่ ภาพโรงเรยี นมาใหด้ ู เหน็ วา่ มกี ารซอ่ มแซมไปเมอ่ื ไมน่ าน มานเ้ี อง เพราะเมอ่ื กอ่ นหลงั คาเปน็ รู เสาคานกโ็ ดนปลวกแทะ” หญงิ สาวเอย่ ขนึ้ เสยี งเบา ยายชืน่ ถอนหายใจหลายเฮือก “มันไม่ค่อยมีคนสนใจนักหรอกครู เด็กแถวนี้ ถ้ามันเอาดีหน่อยก็ ขวนขวายจะไปเรยี นใหไ้ ด้ แตห่ ลายบา้ นกไ็ มเ่ ขา้ ใจวา่ เรยี นไปทา� ไม สเู้ อาแรง ไปช่วยท�างานหาเงินเข้าบ้านไม่ดีกว่าหรือ กค็ ิดกนั มาแบบน้ี โรงเรียนเลยไม่ คอ่ ยมเี ดก็ ไปกนั เทา่ ไหร่ ครูสมใจแกก็คนในพื้นท่ี ต้องมาตามไปเรยี นกห็ ลาย ที บังคบั เอาเรือ่ งกฎหมายมาข่นู ัน่ แหละ ถงึ ได้ยอมเขา้ ใจ ปล่อยให้ลกู ให้เต้า ไปเรยี นกนั ” หลงั จากจบประโยคน้ี เจง๋ กว็ งิ่ พรวดออกมาหา เดก็ ชายผอมเกง้ กา้ ง ตวั มอมแมมเพราะเพงิ่ เลน่ ซนมา เหน็ ยายตวั เอง เข้ากย็ ้ิมกวา้ ง แจ้นไปหยบิ ขันน้�ามาเอาใจ มัลลิการับไหว้เด็กน้อย กวาดสายตามองเส้ือผ้าที่ขาดเป็นรูเล็กตรง ชายเสื้อ เธอกวักมือให้เขาเข้ามาหา เม่ือได้รับการแนะน�าว่าเป็นครูคนใหม่ แววตาของเจง๋ ดูคล้ายจะไม่ม่ันใจอยหู่ ลายสว่ น มลั ลิการู้ทัน เพราะครูสมใจ 18

หอมหม่นื ลี้ แกเปน็ คนดจุ ดั เดก็ กลวั หวั หดมาแตไ่ หนแตไ่ ร เจง๋ กค็ งจะคดิ วา่ ครทู กุ คนเปน็ เชน่ เดียวกนั จึงไดก้ ล้าๆ กลวั ๆ ไม่ยอมเดนิ มาหา “ครูไม่ดุหรอกนะเจง๋ ” เธอย้มิ หวาน “ครใู จดี” เสียงหวานปลอบประโลมเดก็ ชาย ท�าให้เขาเดินเข้าไปนง่ั ใกล้ๆ หลงั จากนั้นก็เริ่มเปิดใจคุยด้วย เสียงของเจ๋งดังไปทั่วบ้าน บอกให้รู้ว่าเป็นเด็ก แจม่ ใส พลังงานเหลือล้น เจง๋ ดูคลา้ ยจะชอบการไปโรงเรียน เพราะเขายา�้ ถงึ สวนทอ่ี ยู่ข้างโรงเรยี นตลอดการสนทนา “ผมชอบไปเลน่ วงิ่ ไลจ่ บั ทสี่ วนนา้ โพด” เดก็ นอ้ ยยม้ิ แยม้ ยกใหญ่ “บาง ครัง้ ก็มขี นมกินด้วย ทกุ พักกลางวนั ก็เลยชอบไป พวกแป้งกด็ ้วย” “สวนข้างโรงเรยี น?” หญิงสาวเลกิ คว้ิ “ติดกนั เลยหรอื คะ” “ร้ัวเดียวกันเลยครู” ยายช่ืนหัวเราะชอบใจ “ก็ได้พ่อโพดนี่แหละท่ี เปน็ หวั เรย่ี วหวั แรงหลกั ซอ่ มแซมโรงเรยี น แถมแกยงั ใจดี เวลาเกบ็ เกยี่ วอะไร ไดส้ กั อยา่ งเหลอื จากสง่ ขายกแ็ บง่ ชาวบา้ น พวกผกั ผลไม้ แลว้ ก.็ ..ไอล้ กู เขยี วๆ ท่มี นั มลี ายแตกๆ น่นั ดว้ ย เกดิ มากเ็ พงิ่ เคยกินกบั เขาน่ีแหละ...” พอ่ โพด...เธอได้ยินชอ่ื นี้ก่ีครัง้ แล้วหนอ มัลลิกาซ่อนรอยย้ิม ดูท่าคงเป็นคนส�าคัญของชาวบ้านไม่น้อย ไม่ว่า ใครก็ชมไมห่ ยดุ ปาก หญงิ สาวมองออกไปนอกเพงิ บ้านไม้ มองทิวเขาอนั ไกล ลบิ โยชน์ ชวั่ ขณะหนึง่ ทใ่ี จรูส้ ึกสงบ หลุดพ้นออกจากสังคมทต่ี ีกรอบคนจาก สง่ิ ภายนอก หยดุ อยใู่ นหมบู่ า้ นทรุ กนั ดารทกี่ าลเวลาเดนิ ไปอยา่ งเชอื่ งชา้ ทวา่ มคี ณุ คา่ ยงิ่ กว่าสง่ิ ใด ยายชน่ื เรมิ่ ควา้ เอาตะกรา้ สานมานงั่ ทา� ตอ่ หลงั จากบอกใหเ้ จง๋ เดนิ พา เธอไปส่งที่โรงเรียน ครูสมใจโทรศัพท์มาถามไถ่พลางพูดเสียงกลั้วหัวเราะ ทิง้ ทา้ ยมาอกี “ดูทา่ ว่าคืนนมี้ ะลจิ ะยงั นอนบ้านพกั ครูไม่ได้นะ ถา้ มาถงึ เมอื่ ไหร่แล้ว จะเขา้ ใจวา่ ทลี่ งุ พดู มันหมายความว่ายงั ไง...สุดทนจริงๆ หนมู ะลเิ อย๋ ” 19

ฉายรักกลางใจ ตวั อาคารเรยี นเพยี งหนงึ่ หลงั เปน็ อาคารไมส้ องชนั้ ขนาดกลางท่ี คอ่ นขา้ งเกา่ แก่ ดว้ ยโครงสรา้ งทท่ี �าจากไมท้ า� ใหแ้ ลดไู มค่ อ่ ยมนั่ คงอยใู่ นที ทวา่ จากสายตาของมัลลิกาเธอรู้สึกว่ามันใหญ่พอจะรองรับนักเรียนชั้นประถม ศกึ ษาเกอื บหกสบิ ชวี ติ ได้ และกไ็ มไ่ ดด้ ซู อมซอ่ ไมป่ ลอดภยั เลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว ครูสมใจเป็นชายอายุสี่สิบปลายๆ ที่ดูท่าทางดุดันใช้ได้เพราะเป็นครู เกษตรยุคเก่า พาเธอเดินรอบโรงเรียนไปจนถึงโรงเรือนเพาะผักสวนครัว ขนาดย่อม พวกผักสลัดใบเขียวน่ารับประทานข้างในน้ันก็ปลูกเล้ียงแบบไร้ ดิน เห็นว่าครสู มใจแกส่งเสริมใหเ้ ด็กแพ็กผกั เป็นถงุ ฝากขายในเมือง ไดก้ า� ไร มาเท่าไรก็เป็นค่าอาหารกลางวันของเด็กในโรงเรียน ถ้าได้มากหน่อยก็ปัน สว่ นกันเป็นสหกรณ์ของเด็ก “พวกของใหญ่คงต้องขนมาทีหลัง” มัลลิกาพูดขณะเดินมุ่งหน้าไป บ้านพกั ครู “พไ่ี ม้ห่วงใหญ่ เขากลวั ว่าหนูจะอยู่ไมไ่ ด”้ “ลุงก็พอเข้าใจอยู่หรอก สองพ่ีน้องไม่เคยห่างกันมาต้ังแต่ไหนแต่ไร ตอนทห่ี นตู กลงจะยา้ ยมาบรรจทุ ่นี ี่ ทั้งทเ่ี ม่ือกอ่ นเราท�าอยเู่ อกชน ลงุ ก็ตกใจ เหมือนกนั เพราะมันไกลจากบ้านมาก” ชายวัยกลางคนถอนหายใจ “สมัย ตอนยงั เปน็ เพ่อื นบ้านกนั ก่อนยา้ ยมาอย่บู ้านเมยี ทน่ี ี่ เคยดูแลหนูยังไง ลุงก็ จะดูแลไปตามเดิมนนั่ ละมะลิ คนเราเจอกันไดก้ ็เพราะว่ามีส่งิ ต้องเก้ือกลู กนั หนไู มส่ บายใจอะไรกบ็ อกลงุ ได้ อกี อยา่ ง ทล่ี งุ บอกวา่ ใหไ้ ปพกั อยกู่ บั ครอบครวั ลุงก่อนก็เพราะว่าห่วง เป็นผู้หญิงตัวคนเดียว จะมาอยู่บ้านพักครูเปล่ียวๆ แบบนไ้ี ดย้ งั ไง” มลั ลกิ ายกมอื ไหว้อย่างนอบนอ้ ม “หนูอยู่ได้ค่ะ หนูอยากพ่งึ ตัวเองให้ ถึงท่ีสุด เพราะที่ผ่านมาคอยแต่ให้พ่ีไม้น�าทางก่อน ไม่เคยล�าบาก อยากได้ อะไรจะทา� อะไร พไ่ี มก้ ท็ า� ไวใ้ หแ้ ลว้ ทงั้ นน้ั ถา้ ยงั เปน็ แบบนต้ี อ่ เหน็ ทคี งใชช้ วี ติ เหมอื นคนเหยียบขีไ้ ก่ไม่ฝอ่ ไม่โตเสียที ทั้งๆ ท่ปี นี ีก้ ย็ ่สี ิบหา้ แลว้ ” “ดื้อจรงิ ๆ ทัง้ พี่ท้งั นอ้ ง” ครูสมใจสา่ ยหวั แล้วยม้ิ เอ็นดู “ถา้ จะอย่ทู ีน่ ่ี กต็ อ้ งฝากใหข้ า้ วโพดดแู ล มะลยิ งั ไมเ่ คยเจอละสิ สวนของเขาอยขู่ า้ งโรงเรยี น 20

หอมหม่นื ลี้ นี่แหละ บ้านรายนั้นก็อยู่ข้างๆ บ้านพักครูของเราเลย...พึ่งพากันได้ ถึง เจา้ ตวั จะดนู า่ กลวั ไปหนอ่ ย แต่ลึกๆ แลว้ เป็นคนดี” “ข้าวโพด...” หญงิ สาวขมวดคว้ิ พลางหัวเราะเมอ่ื นกึ ข้ึนได้ “พ่อโพด นน่ั เอง” “เดีย๋ วกค็ งไดเ้ จอกัน” ชายวยั กลางคนหวั เราะอย่างอารมณด์ ี “อ้อ... ถงึ แลว้ ” สน้ิ ประโยคครสู มใจกพ็ ยกั หนา้ ไปทางดา้ นซา้ ย มลั ลกิ าหนั ไปมองแลว้ ยืนอ้ึง บ้านพักครูท่ีเก่าแก่เต็มทนหลังน้ันถูกต้นหูกวางขนาดใหญ่แผ่ก่ิงก้าน สาขาปกคลมุ โดยรอบ ใบหลากสีปลิวว่อนเกล่ือนกลาดเต็มลานพนื้ บ้านไม้ สองช้ันท่ีบันไดร่อแร่เต็มทนให้บรรยากาศราวกับมีพลังงานลึกลับบางอย่าง ซ่อนเร้นอยู่ ศาลพระภูมิเล็กๆ ห่างจากตัวบ้านไม่สักก่ีมากน้อย กระถาง ดอกไม้แตกวางอยู่รอบๆ ที่หน้าต่างชั้นสองเปิดออกมาหน่ึงบาน ข้างในนั้น มืดสนิท ถ้าไม่เปน็ การหลอกตัวเองมากเกนิ ไป เธอคิดว่าเหน็ เงาวูบวาบผ่าน ไปอกี ต่างหาก! มัลลิกากลืนน้�าลายลงคออย่างยากล�าบาก ขณะที่ฟังประวัติของ บา้ นพักครูหลังนจ้ี ากครสู มใจ “ไม่มีคนอยู่มาสักห้าหกปีแล้ว คนเก่าท่ีเคยอยู่เขาย้ายกลับบ้านน่ะ” ชายวัยกลางคนเหลือบมองหญิงสาวที่หน้าซีดเผือดสี “เอาจริงๆ ไม่มีอะไร หรอก สภาพข้างนอกอาจจะดขู ีร้ ว้ิ ขเ้ี หร่ แต่ทีจ่ รงิ ขา้ งในมีอะไรหลายอย่างที่ น่าค้นหาอยู่นะ อีกอย่างก่อนเรามา ลุงให้ป้าชมแกมาจัดการที่หลับที่นอน แล้ว ข้างในห้องนอนของมะลิก็ให้เขาขนเตียงไม้มาให้ มีฟูกมีหมอนพร้อม เหลอื แตร่ อบๆ บา้ นนี่แหละทย่ี งั ไมไ่ ด้จดั การ” “เดี๋ยวหนทู า� เองคะ่ ” เธอเกาแก้มแกรกๆ “ว่าแตไ่ มม่ ี...เออ่ เจา้ ของ เกา่ จรงิ ๆ นะคะ” “ถ้ากลัว วันนี้ไปคุยกับพ่อโพดแกก่อนก็ได้ คงอยู่ในไร่เมลอนน่ัน แหละ” ลุงสมใจยมิ้ กว้างอย่างเออื้ อาทร “เดี๋ยวลุงจะโทร.บอกไมอ้ ีกทีวา่ ไม่ 21

ฉายรักกลางใจ ตอ้ งห่วง ยังไงวนั นเ้ี รากล็ องอยไู่ ปกอ่ นได้ แต่ถ้าไม่ไหวจรงิ ๆ กม็ าอยู่บ้านลงุ เนอ้ ” “หนูอยู่ได้จริงๆ ค่ะลุง” เธอตบอกตัวเองหลายป้าบเป็นการยืนยัน ความตง้ั ใจ “ครมู ะลซิ ะอยา่ ง กลวั ที่ไหนผเี ผอ ไมม่ ้ี ไม่กลว๊ั วว!” บางครั้งที่มัลลิกาอยากถามเจ้าด่างหูตูบเจ้าถ่ินประจ�าโรงเรียน บ้านหนองเขาเหลือเกินว่ามันก�าลังเห็นอะไรอยู่ หลังจากที่รู้สึกว่ากว่าสิบ นาทีแล้วที่มันเอาแต่เห่าหอนไม่ยอมหยุด ช่วงเวลาที่ท้องฟ้ากลายเป็นสี ส้มอมแดงเช่นน้ี แถวบ้านของเธอมีต�านานเล่าว่าผีก�าลังตากผ้าอ้อม แต่ก็ นนั่ แหละ เพราะวา่ ถ้าหากถามเจ้าดา่ งรู้เรื่อง คนทีเ่ ผน่ หางจุกตดู เป็นคนแรก กค็ อื เธอเองเหมอื นกัน มือที่ก�าลังถือไม้กวาดทางมะพร้าวเร่ิมมีเหงื่อช้ืนๆ ไหลออกมา ต้น หกู วางใหญม่ หมึ าทป่ี กคลมุ ไปทวั่ สรา้ งความรสู้ กึ ขนหวั ลกุ ใหแ้ กเ่ ธอไมไ่ ดห้ ยดุ หย่อน ลมเย็นยะเยือกพัดไล้ผิวกายไปหลายรอบ แถมความรู้สึกท่ีคิดว่ามี สายตาจ้องมองอยู่ตลอดเวลาเช่นนี้ก็ย่ิงท�าให้หลอนจนผมแทบจะต้ังทั้งหัว แต่ความรู้สึกที่ชัดเจนย่ิงกว่าความกลัวผี...ก็ยังมีอยู่เหมือนกัน แถมยังมี มากกว่าด้วย! หิว...เธอหิวโคตรๆ เลยพระเจา้ ชว่ ย! มัลลิกาเม้มปาก กวาดเอาใบหกู วางสีนา�้ ตาลเก่ากรอบไปรวมกนั ไวท้ ี่ จุดหน่งึ แล้วเดนิ กลบั เขา้ ไปในบ้าน เปิดไฟทกุ ดวงท่มี ีอยู่ เดินท่อมๆ เขา้ ไป ในหอ้ งครวั เหน็ ไดช้ ดั เจนวา่ ขา้ งในนน้ั นอกจากตกู้ บั ขา้ วเกา่ แกท่ มี่ แี ตห่ ยากไย่ เกาะเต็ม กระทะใบหน่ึง หม้อเล็กๆ ที่ก้นด�าปี๋ กับจานชามไม่ก่ีใบท่ีวาง เดียวดายอยู่ ก็ไมม่ อี าหารเลยสักนอ้ ยเดยี ว หวิ โว้ยยยย คนโมโหหิวยืนเท้าสะเอวหรี่ตามองส่ิงละอันพันละน้อยท่ีอยู่ในครัว 22

หอมหม่นื ลี้ เดาะลน้ิ คดิ ทบทวนวา่ จะเอาอยา่ งไรกบั ชวี ติ ตอ่ ไปดี เธอกว็ ง่ิ ขน้ึ ไปบนชน้ั สอง ลากกระเป๋าเดินทางมาเปิดออก ก่อนพบว่าอาหารแห้งที่ยัดมาเต็มพิกัด เมอ่ื คืนวานอนั ตรธานหายเกลี้ยงไมม่ ีเหลือหลอ พ่ีแมกไม้ผู้รับประทานแต่อาหารคลีนและดูแลร่างกายตัวเองขั้นเทพ คนนน้ั ไดก้ ระทา� การเหย้ี มโหดจดั การกบั อาหารทเ่ี ขาคดิ วา่ นอ้ งสาวสดุ ทร่ี กั ไม่ ควรจะกินแทนอาหารม้ือหลักออกไปไม่ไยดี แถมยังยัดเอาต�าราว่าด้วยการ ทา� อาหาร (ทเี่ ขาคงจะลมื นกึ ไปวา่ มะลผิ นู้ ม้ี ที กั ษะแมบ่ า้ นแมเ่ รอื นตดิ ลบ) มา แทนด้วยความปรารถนาดีอย่างใหญ่หลวง มัลลิกาอ้าปากค้าง ยกหนังสือ ทา� อาหารขนึ้ มากาง แลว้ กต็ อ้ งทอ้ งรอ้ งโครกครากเพราะภาพอนั แสนยว่ั ยวน ตาเหล่านน้ั “หิว” เธอพดู เสียงออ่ นแรง “หิวแลว้ อะ” หญงิ สาวเดนิ คอตกมายงั ขา้ งลา่ ง กม้ หนา้ กม้ ตาเตะฝนุ่ อยา่ งสนิ้ หวงั ใน ชีวิต เธอนั่งลงบนเปลเก่าๆ มองออกไปยังสวนของบ้านข้างๆ โรงเรียน รั้ว ลวดหนามดไู ม่คอ่ ยมน่ั คงเทา่ ไรนกั เพราะเด็กๆ คงจะอาศยั ช่องทางนม้ี ดุ ไป บอ่ ย กอ็ ยา่ งทไ่ี ดร้ วู้ า่ เจา้ ของไรค่ นนร้ี กั เดก็ ปานนางงาม เขามกั จะทา� ขนมแจก เด็กๆ อยู่เปน็ ประจา� ดทู า่ ว่า ‘พอ่ โพด’ คงจะรนุ่ ๆ เดียวกบั ครสู มใจหรอื ไม่ก็ อาจจะเปน็ คณุ ตาขเ้ี หงาทลี่ กู หลานไปในเมอื งหมดแลว้ ไมแ่ คลว้ วา่ คงมอี าหาร สงเคราะห์ครูคนใหม่ทีอ่ ดอยากปากแห้งมาตง้ั แตเ่ ที่ยงอย่างเธอกระมัง มัลลิกาแสยะยิ้มพลางเดินมุ่งตรงเข้าไปหารั้วลวดหนามนั้นอย่าง กลา้ หาญ ยนื่ ขาเขา้ ไปแลว้ มดุ ตวั ดว้ ยทกั ษะระดบั มอื ฉมงั มอื หนง่ึ จบั ลวดหนาม ถา่ งออก โนม้ ตวั สอดเขา้ ไปดว้ ยความคลอ่ งแคลว่ อาจจะตอ้ งลม้ ลกุ คลกุ คลาน ไปบ้าง ทวา่ ในท่ีสดุ ก็ลักลอบเขา้ มาในสวนของชาวบ้านได้แล้ว เจา้ ขา้ เอย๊ ! ฮดื ...ฮาด เธอเลิกค้ิวขึ้นด้วยความสงสัย ขณะท่ีรู้สึกว่าได้ยินเสียงฮืดฮาดใน ล�าคอของอะไรบางอย่าง ใจหลน่ ไปถงึ ตาตุ่มแล้ว ขณะทสี่ ัมผสั ได้วา่ ‘สง่ิ นัน้ ’ ก�าลังหยุดยืนอยู่ข้างหลังเธอน่ีเอง ลมหายใจผ่าวร้อนของส่ิงนั้นใกล้เข้ามา 23

ฉายรกั กลางใจ เรื่อยๆ และเม่อื มลั ลกิ าท�าใจกล้าหนั หลังไปเผชิญหนา้ เธอกแ็ ทบจะกรีดร้อง ออกมา มันคือคุณหมาหน้าโหดตัวเท่ายกั ษ์! มลั ลกิ ายนื ตัวแขง็ ตาคา้ ง อา้ ปากกว้างจ้องตาสฟี ้าอ่อนจาง กับเขี้ยว คมๆ ขาวระยบิ ระยบั ของสง่ิ มชี วี ติ หนา้ โหดตวั มหมึ ามหาศาล ขนฟๆู ของมนั พองข้ึน หางเป็นพวงสวย ดูเป็นคุณหมาระดับไฮคลาสที่เจ้าของเลี้ยงดูเป็น อยา่ งดี เสยี อยา่ งเดยี วคอื เปน็ ไซบเี รยี นฮสั กที ดี่ จู ะอว้ นกวา่ ปกตไิ ปโข มนั แลบ ลิ้นเลยี เขีย้ วคมกริบ แล้วน่งั จมุ้ ป๊กุ อยู่ไมห่ ่างจากเธอ ถา้ อา่ นจากสายตานน้ั คงจะไดป้ ระมาณวา่ ‘เจา้ มนษุ ยใ์ จหยาบ บงั อาจ บุกรกุ ถิ่นขา้ ตายเสยี เถดิ !’ มลั ลกิ ากลืนนา้� ลายลงคออยา่ งยากล�าบาก และ เมื่อเจ้าไซบีเรียนที่สูงเกือบเท่าเอวเธอขยับขาหน้า ขาของมัลลิกาก็ติดเกียร์ วงิ่ ป่าราบไมค่ ิดชีวิตทนั ท!ี บรวู๊ วววววว เสยี งเจ้าหมาตัวเข่ืองหอนรับ ก่อนที่มันจะวิ่งตามตูดเธอ มาติดๆ อยา่ งคิดสนุก “อยา่ ตามมาโวย้ อยา่ กดั ตดู ฉนั นะ” หญงิ สาวแทบกรดี๊ กอ่ นทจี่ ะเลยี้ ว ลดั เลาะไปตามทางตา่ งๆ คิดวา่ พ้นแลว้ อยหู่ ลายครั้ง แต่กโ็ ดนมนั ดกั หน้าดกั หลงั ไมย่ อมปลอ่ ยใหร้ อดไปจากเงอ้ื มมอื เจา้ ไซบเี รยี นใจโหดตวั นน้ั ยา่ งสามขมุ เขา้ มาใกล้ ดนั ใหเ้ ธอจนมมุ “แหะๆ คุยกนั ก่อนเนอะพอ่ หมารูปหล่อ” เธอยกมือข้ึนลง “ใจเยน็ นะจ๊ะคนดี” …แฮก ฮื่อ เจ้าอ้วนไซบีเรียนไม่รับฟัง มันส่ายหางเป็นพวงสวยของ ตวั เองเหมอื นนึกสนุก มัลลิกาก้าวถอยหลังไปเร่ือยๆ เฝ้าภาวนาให้คุณตาโพดเจ้าของไร่ เมลอนมาจดั การเจา้ หมาอา� มหติ นเี้ สยี ทวา่ คา� ขอของเธอไมเ่ ปน็ ผล เพราะยง่ิ เธอกา้ ว เจา้ หมาหนา้ โหดกร็ ดุ เขา้ มาใกลแ้ ทบจะชดิ ตวั เธอ แคเ่ หน็ เขย้ี วขาวๆ คมชนิดทใ่ี บมีดยังแพ้ แขง้ ขาเธอก็อ่อนแรง พรอ้ มจะย่นื น่องสวยๆ ทไี่ ม่เคย 24

หอมหมนื่ ลี้ มีหมาตวั ใดไดแ้ ตะต้องไปให้เจ้าไซบเี รยี นตัวอ้วนลม้ิ รสชาติ ปึก บางสง่ิ บางอยา่ งทอี่ นุ่ รอ้ นและเรยี บลนื่ กา� ลงั สมั ผสั อยกู่ บั แผน่ หลงั ของ เธอ มนั มีลักษณะคลา้ ยๆ แผน่ อกของใครสกั คนท่ชี ุ่มเหงือ่ เหมือนกับวา่ เขา ว่ิงมาจากท่ีไกลแสนไกล มัลลิกาเบิ่งตากว้าง ขณะท่ีเอี้ยวตัวมองปลายคาง ของคนทมี่ ารองรบั ตวั เธอก่อนทจ่ี ะอ้าปากคา้ ง ไซบเี รยี นฮสั กตี วั สเี ทาสลบั ดา� มองดผู ทู้ มี่ าใหม่ หางเปน็ พวงสวยสะบดั ไปมาอย่างดีใจ แสดงอาการท่ที า� ให้เธอรู้วา่ ‘เขา’ คนน้ีเปน็ เจ้าของมนั ดวงตาคมกรบิ คนู่ นั้ จอ้ งมองมาทเ่ี ธอนง่ิ นาน เสน้ ผมยาวยงุ่ กบั หนวดที่ เสริมให้เขาเป็นมหาโจรน้ันก�าลังท�าให้เธอเลือกที่จะโดนเจ้าไซบีเรียนกัดก้น มากกว่าอยู่ในวงแขนของเขาเสียแล้ว มัลลิกาย้ิมแห้งท้ังที่อยากจะร้องไห้ หมดเรยี่ วแรงจะผลักตัวออกมา ได้แตค่ ิดว่าอยากแกล้งตายมนั เสยี ตรงนั้น ฮอื ...พ่ไี มข้ า มะลิกลวั เขา! ถา้ หากใหเ้ ธอพูดอะไรสักอย่างในตอนน้ี...คงจะมีเพยี งแค่ว่า... หนเี สือปะไอ้เข้ชดั ๆ เลย...ให้ตายสิ! 25

2 กากหมูผัดพรกิ แกง เรามกั จะได้ยินอยู่เสมอวา่ หากอยากจะผูกสัมพันธไมตรีกบั ใคร ส่ิงแรกท่ีพึงกระท�าท่ีสุดคือการฉีกยิ้มอย่างจริงใจลึกซึ้ง มัลลิกาขาสั่นเป็น เจ้าเข้า ท่ียังยืนได้ก็เพราะข้างหลังมีใครบางคนท�าตัวเป็นหลักค�้าจุนให้ แต่ แผ่นอกร้อนระอุของเขาก็เป็นสาเหตุใหญ่ท่ีท�าให้จนแล้วจนรอดก็ยิ้มไม่ได้ เมอ่ื เธอพยายามจะฉกี ยม้ิ ดว้ ยความจรงิ ใจ จงึ กลายเปน็ การแยกเขย้ี วใสอ่ ยา่ ง ร้ายกาจ ดวงตาคคู่ มใหญข่ อง ‘บคุ คลแปลกหนา้ ’ ดจุ ดั ขนตาดกหนาแตไ่ มง่ อน ขึน้ เปน็ สาเหตทุ ่ที า� ให้ตาของเขาเหมอื นกบั ตาของเหยี่ยวตัวเป้ง เป็นสดี �าลกึ เขา้ ไปเหมือนหย่งั ไม่ถงึ มลั ลิกาแทบเปน็ บา้ เมือ่ เขาไมย่ อมละสายตาออกไป มองเหมอื นกบั วา่ มอี ะไรทน่ี า่ พศิ วงแปะอยบู่ นหนา้ ผากของเธอ เจา้ ไซบเี รยี น ตัวยักษ์ใช้หน้าผากดันตัวเธออยู่อย่างนั้น ขนของมันนุ่มน่ิม แต่ในขณะ เดียวกันก็ชวนให้เสียวสันหลังวูบวาบ เพราะไม่รู้เลยว่าระหว่างมันกับคุณ 26

หอมหมื่นล้ี เจา้ ของหน้าเขม้ ท่ยี ืนจอ้ งเธอตาเขมง็ ...อะไรกนั แนท่ ีน่ า่ กลวั กวา่ กัน มือใหญ่ท่ีเป็นข้อชัดเจน ดูแข็งแรงและเต็มไปด้วยเส้นเลือดแบบมือ ของผชู้ าย กา� เขา้ หากนั กอ่ นคลายออก เพราะเขาลว้ งเขา้ ไปในกระเปา๋ กางเกง ยีนเปือ้ นฝุ่นดนิ เพอ่ื ท่ีจะเอายางออกมารดั ผมยาวประบ่ากว้างข้ึนไปเป็นปม กลมๆ อยตู่ รงทา้ ยทอย ลกู ผมคลอเคลยี ขา้ งแกม้ สากระคาย กอ่ นกอดอกแลว้ เลกิ ค้วิ มอง ‘คนบุกรกุ ’ ด้วยอากัปกริ ิยาไม่เรง่ รอ้ นเอาเสียเลย “เออ่ ...” หญงิ สาวหวั เราะแหะๆ กม้ หนา้ กม้ ตามองปลายเทา้ เมอื่ เปลง่ เสยี งจึงค่อยลอบสังเกตอีกฝา่ ย “พอดฉี ัน...อยากมาทักทายคะ่ ” “…” เขาเงียบ ส่วนเจ้าหมาตัวเข่ืองยังคงไม่หยุดกิริยาคลอเคลียตัว เธอ มันเดินไปเดินมาสอดส่อง ก่อนน่ังจุ้มปุ๊กอยู่ข้างเจ้าของ จ้องมองมาที่ ผบู้ ุกรกุ เป็นตาเดยี ว “หรือว่า...จะเข้าไม่ได้” เธอเกาหลังคอหลายครั้งอย่างกระดากอาย “ตอ้ งเป็นอย่างน้นั อยแู่ ล้วเนอะ ฉนั ...เออ่ ฉันขอโทษ” “หวิ เหรอ” เขาถามขนึ้ เสยี งเรยี บ เปน็ โทนเสยี งของผชู้ ายทต่ี า�่ จดั และ หา้ วทุ้มทรงพลงั อย่างน่าประหลาด มลั ลกิ าเงยหน้ามองเขาเต็มตา คิดในใจ แค่เพยี งวา่ ทา� ไมเขาถึงอ่านใจเธอออกกนั หนอ หญิงสาวพยักหน้าข้ึนลงหลายครั้ง ส่งสายตาออดอ้อนเพราะความ เคยชิน แล้วจึงค่อยนึกข้ึนได้ว่าคนตรงหน้าเป็นใครก็ไม่รู้ แต่เธอท�ากิริยา เหมือนกับท่ีอ้อนพ่ีแมกไม้ไม่มีผิด มัลลิกาสะดุ้งสุดตัว กระแอมกระไอแล้ว วางทา่ ขงึ ขัง “มะ...ไมเ่ ทา่ ไหรค่ ะ่ ” เธอยักไหล่ทา� หน้าไมส่ นใจต่ออาหารและเสียง ครวญครางจากกระเพาะ “ชว่ งน้ีกา� ลงั ไดเอต...ไม่หิว...ไมห่ วิ เลยจริงๆ นะ” “ไม่ไดอ้ ้วน” เขาส่ายใบหนา้ ไปมา “จะลดไปทา� ไม แบบนีด้ ีแล้ว” “…” เธออ้าปากพะงาบหลายต่อหลายคร้งั มองคนตรงหนา้ อยา่ งไม่ อยากจะเชอื่ สายตา หนา้ ของเขานงิ่ ตากด็ จุ ดั หนา้ โหดเหมอื นมหาโจร หนวด เหนือริมฝีปากก็ไม่ยอมโกน ผิวบ่มแดดบอกให้รู้ว่าคงเป็นคนผิวสีอ่อน แต่ 27

ฉายรักกลางใจ ท�างานกลางแจ้งจนได้ผิวแทนเสมอไปท้ังตัวแบบน้ี มองอยู่นานจนอีกฝ่าย กระแอมกระไอ เธอจึงค่อยคิดไดว้ า่ ควรถามชื่ออีกฝ่ายเสยี ที “เอ่อ...อะแฮ่ม! พเี่ ป็นใครนะ่ ” “โพด” เขากวาดตามองไปรอบบริเวณ “เจ้าของไร่นี้” “ออ๋ ...” เธอรบั ค�า “มะลคิ ่ะ เป็นครทู ่ีมาใหม่ อยบู่ า้ นพักครขู า้ งๆ ไร่ พ่นี ่ีแหละ ฝากตวั ดว้ ยนะคะ” “…” เขาไมต่ อบรบั ทวา่ พยกั หนา้ เบาๆ แลว้ กเ็ งยี บยาวเหมอื นเธอไมม่ ี ตัวตน ‘โพด’ เหลือบตามองหญิงสาวท่ียืนกระมิดกระเมี้ยนอยู่ตรงน้ัน เขา ดงึ เสยี มทป่ี กั คาอยกู่ บั ดนิ ออกมาแซะหญา้ ทขี่ น้ึ รบกวนกระถางดอกมะลซิ อ้ น ท่ามกลางความเงียบที่น่าอึดอัดใจ หญิงสาวสูดลมเข้าปอดลึกแล้วตัดสินใจ ขอตัว เพราะว่าเธอกา� ลัง ‘กลวั ’ คนหนา้ ดตุ ัวใหญร่ าวกบั ‘ยักษ’์ คนนีเ้ หลอื เกนิ “งน้ั ฉนั ไปนะ” เธอยม้ิ แสยะจนเหงอื กแหง้ กย็ งั ไมไ่ ดร้ บั เยอ่ื ใยตอบกลบั “...เออ่ ไปแล้วนะ” “…” เขาก้มหน้าก้มตาแซะดินต่ออย่างบ้าคล่ัง ไม่ยอมตอบรับหรือ ปฏิเสธแตอ่ ย่างใด มลั ลกิ าขยบั ปากบน่ ขมบุ ขมบิ เปน็ นยั วา่ ผชู้ ายทช่ี อื่ โพดคนนแ้ี ปลกเกนิ ไปแล้ว มีอย่างที่ไหนคนเขาพูดด้วยแล้วไม่ยอมตอบ จะย้ิมให้กันก็ไม่มี ตัว ใหญ่โตมโหฬารจนข่มให้เธอดูเป็นสาวน้อยร่างแบบบางไปเลย คงสูงเฉียด รอ้ ยเกา้ สบิ ไดก้ ระมงั เพราะขนาดมลั ลกิ าทวี่ า่ สงู เกนิ มาตรฐานหญงิ ไปไกลยงั ตอ้ งเงยหนา้ เวลาทม่ี องตาเขาขนาดนนั้ หญิงสาวหันหลงั กลับดว้ ยความรู้สกึ ไมช่ อบขหี้ นา้ หมอนเี่ อาเสยี เลย ขยบั ปากกน่ บน่ คนตวั โตไมม่ หี ยดุ กอ่ นชะงกั กกึ เพราะเสยี งหา้ วเข้มทด่ี งั ตามหลงั มา “กนิ ข้าวด้วยกันไหม” 28

หอมหมน่ื ลี้ เอาเข้าจริง มัลลิกาเคยถูกผู้ชายชวน ‘ดินเนอร์’ อยู่หลายครั้ง ในชวี ติ ...ทวา่ กเ็ ปน็ แคจ่ า� นวนครงั้ เพราะผชู้ ายทเ่ี ปน็ ครู่ ว่ มโตะ๊ อาหารโดยมาก มกั เปน็ แมกไม้ พช่ี ายสดุ ทรี่ กั ทฝี่ มี อื การทา� อาหารเปน็ เลศิ เหนอื ชายใด มลั ลกิ า นึกสงสยั ว่าตวั เองอาจเปน็ บคุ คลจา� พวกท่วี ่า ‘หลอกลอ่ ได้ด้วยอาหาร’ หรือ ไม่ก็อาจจะเพราะหิวจนหน้ามืดตาลาย เลือดไม่ไปเล้ียงสมองจนคิดอะไรได้ ไม่ดีนัก เพราะในตอนนี้เธอตามผู้ชายแปลกหน้า (ท่ีพูดแล้วไม่พูดด้วย) คนนั้นมาต้อยๆ แถมยังมาน่ังตาใสอยู่ในครัวของเขา มองเขาห่ันถั่วฝักยาว อยา่ งคนท่เี ริ่มสับสนในชีวิตและเพ่งิ สา� เหนยี กไดว้ า่ ควรจะเกรงใจ “พ่ีโพด” เธอเรยี กเขาเสียงเบา “คอื วา่ ...” “ช่วยเดด็ ใบมะกรดู ให้หนอ่ ย” เขาชะงกั มือท่ีกา� ลังถอื มดี เอีย้ วตัวมา มองเธอ “...อย่ขู ้างหลงั บา้ น” มลั ลกิ านง่ิ องึ้ ไปพกั ใหญ่ แลว้ จงึ คอ่ ยรบั ค�าเหมอื นสตไิ มค่ อ่ ยอยกู่ บั เนอื้ กบั ตัว “ออ๋ ...ได้ ข้างหลังบ้าน...” เธอทวนคา� “กีใ่ บคะ” “ตามใจเลย” พดู จบกห็ นั ตวั กลบั ไปหน่ั ถว่ั ฝกั ยาวตอ่ ทง้ิ ใหม้ ลั ลกิ ายนื คว้างเพื่อระลกึ ชาติว่าจะเดินออกไปทางไหนดี ไรข่ องเขากนิ อาณาเขตกวา้ งขวางมาก จากสว่ นทเี่ ปน็ บา้ นจนแทบจะ ไปตดิ กบั ตีนเขาอีกด้าน ระหว่างทเ่ี ดนิ มาตามทางเห็นหลังคาโรงเรือนหลาย สิบหลงั ปลกู อยไู่ ม่ไกลกัน นอกจากนน้ั ยังเตม็ ไปด้วยต้นไมใ้ หญโ่ ตครอบคลุม พนื้ ท่ี เธอเดาไดว้ า่ ถา้ เดนิ ทะลสุ วนมะปรางออกไปจะมสี ระนา�้ ขนาดใหญ่ และ คิดอยู่ในใจว่าเขาไม่ธรรมดาเลยท่ีอยู่คนเดียวในสถานท่ีกว้างขวางและดู เงียบเหงาแบบนี้ มัลลิกาเดินไปตามพื้นไม้เรียบของบ้านท่ีปลูกอย่างมีรสนิยมหลังนี้ บ้านไม้สองชั้นหลังโตดูทันสมัยเพราะด้านล่างเป็นกระจกใสท่ีมองทะลุเห็น ไฟสีส้มนวลตาภายในบา้ น เฟอร์นเิ จอรส์ คี รีมท�าใหบ้ รรยากาศดูอบอุ่น เธอ เดนิ ผา่ นประตทู างดา้ นหลงั บา้ น มองขนึ้ ไปยงั ระเบยี งกวา้ งชนั้ สงู พลางสดู ปาก 29

ฉายรกั กลางใจ ว่าอีตาคนน้ีคงรวยไมใ่ ชน่ อ้ ยเลยทีเดียว หญิงสาวเขย่งตัวเดด็ ใบมะกรูดตน้ ใหญ่ ขณะท่สี อดส่องมองดูไปรอบ กาย จากทางด้านข้างบ้าน หากมองออกไปจะเห็นหลังคาบ้านพักครูสยอง ขวญั ของเธอได้ บรรยากาศดูมืดจนหลอนไปหมด อุปาทานไดย้ นิ เสียงดนตรี จากทไ่ี กลๆ จนขนบนกายลุกไมป่ รกึ ษากนั มัลลิกาจึงเผ่นแน่บเข้าไปในบ้าน วง่ิ ผา่ นส่วนที่เปน็ หอ้ งน่ังเล่นแลว้ ผลุบเขา้ ไปในครวั เขาเหลอื บตามามองเธอ เลก็ น้อย ก่อนมองใบมะกรดู ในมือเธอ “เอามาทัง้ ต้น?” มัลลิกาก้มลงมองพลางเสเบนสายตาไปทางอ่ืน “ฉันกลัวไม่พอต่าง หาก” “ซอยใบมะกรดู เป็นไหม” เขาส่งมีดให้ มัลลิกาก็ได้แต่มองมันแบบกล�้ากลืนฝืนทนเต็มก�าลัง หญิงสาวหลบุ ตาลงมองตา่� แล้วก็หัวเราะแหง้ ๆ ออกมาสองสามครง้ั เธอจอ้ ง ตาของอีกฝ่าย เห็นใบหน้าคมเข้มดุดันยังมองไม่ละก็ให้หนาวไขสันหลัง นอกจากจะแอบเนยี นเดนิ ตามมากนิ ขา้ วฟรี ถา้ ยงั มจี ติ ใจไมค่ ดิ จะชว่ ยเจา้ ของ บ้านท�าอาหาร ก็นับว่าแลง้ นา้� ใจขัน้ ร้ายกาจ มลั ลิกาลอบถอนหายใจออกมา พลางฉีกยิม้ กว้างขวางอยา่ งจรงิ ใจไปให้เตม็ พกิ ดั “ระดับมอื ฉมัง ไม่เชอื่ พีด่ ูเลย จะโชว์ใหด้ !ู ” ถ้าจะให้พูดถึงประสบการณ์การท�าครัวของมัลลิกาคนนี้...ต้อง ขอเท้าความไปถงึ สง่ิ ทน่ี ่าสะพรงึ กลัวตอนเธอสบิ กว่าขวบ หลังจากพยายาม ทจ่ี ะทอดปลาเคม็ เปน็ ครงั้ แรกของชวี ติ แลว้ เกอื บทา� ไฟไหมบ้ า้ น ทา� ใหม้ ลั ลกิ า วางมือจากห้องครัวเป็นการถาวรของชีวิตกุลสตรี เพราะไม่เคยได้ย่างกราย เข้ามาเลยน่ีเอง ท�าให้กระทั่งวิธีจับมีดยังเก้ๆ กังๆ ดูอันตรายในสายตาคน มองเหลอื เกิน ‘ทศธรรม์’ กอดอกมองคนมือฉมังซอยใบมะกรูด แม่ครูคนใหม่จ้อง 30

หอมหมน่ื ลี้ เจ้าใบสีเขียวเป็นมันเหล่าน้ันด้วยสายตาหวาดหวั่น ก่อนมองมีดในมือสลับ กับเขียง แล้วถอนอกถอนใจเป็นพันครั้ง เขายิ้มที่มุมปาก จ้องมองคนปาด เหงื่อแล้วพยายามที่จะซอยใบมะกรูดไม่กี่ใบนั้นด้วยความทุลักทุเล มัลลิกา หนั มายมิ้ ใหเ้ ขาเพอื่ รบั รองวา่ ตวั เองทา� ได้ แลว้ ยกมดี ขน้ึ หมายจะเลง็ เปา้ ไปให้ ตรงจดุ “ระวงั มอื ” เขาถอนหายใจ ท้ังขันท้งั เอ็นดู “ถอยออกมาเถอะ” “มอื ฉมงั !” เธอช้อี กตัวเองแลว้ ย้มิ แหง้ “...มั้ง” “พีจ่ ะสอน” เขาส่ายใบหนา้ ไปมา กอ่ นตรงมาหา ตัวใหญย่ ักษ์ท�าให้ หอ้ งดแู คบไปถนัดตา คนหนา้ ดุแยง่ มีดเล็กบางในมอื ไปถือ กอ่ นเบยี ดตวั เข้า มาใกล้แม่คนมือฉมัง มัลลิกาบอกความรู้สึกนี้ไม่ถูก มันอึดอัดและร้อนผ่าว เธอขยับตัวออกห่างเขา ทว่า ‘อีตาคนตัวยักษ์’ กลับยิ่งเบียดเข้ามาชิดกว่า เดิม เขาไมไ่ ดพ้ ดู อะไร แมจ้ ะเหน็ วา่ เธอถอยหลงั ไปแทบตดิ ตเู้ ยน็ ขนาดใหญ่ มือของทศธรรม์จับม้วนใบมะกรูดเข้าหากัน แล้วเฉือนปลายมีดลงไปบางๆ ให้ได้เส้นท่ีถี่และมีขนาดเสมอกัน มัลลิกามองการกระท�าท่ีรวดเร็วและบ่ง บอกวา่ เป็นผู้เชย่ี วชาญน้ันอยา่ งตกตะลงึ เดินตามเขาไปชะโงกดใู นเตา เขา เป็นผู้ชายตัวใหญ่เต็มไปด้วยกล้ามเน้ือ เวลามองแล้วให้ความรู้สึกข่มขวัญ อยา่ งบอกไมถ่ ูก ทว่าในขณะทีก่ �าลงั จบั ตะหลิว สองตาดุคมจบั จอ้ งมองไปท่ี กระทะซง่ึ รอนา�้ มันรอ้ นได้ทีแ่ บบนนั้ กลบั นา่ มองไมใ่ ชน่ อ้ ย ทศธรรม์ไม่ได้เป็นคนช่างพูดนัก ทว่าก็น่าจะเป็นคนที่ชอบสังเกตไป เสยี ทกุ อยา่ ง มลั ลกิ าฮมั เพลงในลา� คอ เธอพยายามจะรวบเอาผมยาวหยกั ศก ของตัวเองไปไว้ดา้ นหลงั แล้วจับมว้ นเลน่ ขณะที่ตาจอ้ งมองกระทะไม่ละไป ไหน เจ้าถ้วยฟูที่นอนผ่ึงพุงอย่างสบายใจในห้องนั่งเล่นก็เดินย�่าเท้าปุกปุย เขา้ มาในครวั มลั ลกิ าเหลอื บมองมนั อยา่ งหวาดระแวง แตเ่ มอ่ื เหน็ ทา่ ทางแสน เชือ่ งกล็ องวางมือลงไปบนหัวของมันอย่างกลา้ ๆ กลวั ๆ “แกคงไม่งับมือฉันหรอกใช่ไหม” เธอบ่นพึมพ�า “...แกชื่ออะไรนะ 31

ฉายรกั กลางใจ ขนมฟ?ู แป้งฟ?ู ” “ถว้ ยฟ”ู เจ้าของแก้ให้ “ขนนมิ่ จงั ” หญงิ สาวหนั มามองเขา พลางยมิ้ สดใส “มนั เปน็ หมาอว้ น ทีส่ ุดท่ีเคยเหน็ มาเลย” “กินเก่ง” เขาหลบุ ตาลงมองเจา้ ถว้ ยฟูทีก่ า� ลงั หางลูห่ ูตก “หมอบอก ให้ลดน้�าหนัก แตก่ ็ไม่เคยทา� ไดส้ กั ที” มัลลิกาหันมาสบตากับอกี ฝ่าย เขาไม่ไดก้ �าลังมองเจ้าถ้วยฟู แต่ก�าลงั จับจ้องมองใบหน้าของเธออยู่ ความร้อนวูบหนึ่งพัดผ่านใบหน้า ดวงตาโต ใหญ่คู่น้ันน่ากลัวนัก เขาผละออกไป แต่มัลลิกายังคงนึกถึงดวงตาคู่นั้นอยู่ เธอรสู้ กึ ว่ามีบางอยา่ งอยูข่ า้ งในนัน้ บางส่งิ ท่ีเธอเดาไม่ได้ ความสงสัยท่ีผุดข้ึนมาในหัวถูกกล่ินเคร่ืองแกงปัดเป่าไปไกล เธอหัน ไปสนใจอาหารซง่ึ ก�าลงั ไดท้ ่อี ยใู่ นกระทะ ถั่วฝักยาวหนั่ ถกู ใส่ลงไปแล้ว ตาม ดว้ ยใบมะกรดู ซอยปดิ ทา้ ย เธอยนื นา�้ ลายไหลตาเปน็ ประกาย ขณะทก่ี ลุ กี จุ อ ไปหยบิ จานใบสวยมาวางให้พ่อครวั ได้ตักใสถ่ นัดมอื “กากหมูผัดพริกแกง?” เธอท�าตาวาว “ไม่ได้กินเมนูนี้มานานแล้ว นะเนี่ย” “ชอบไหม” เขาเลิกควิ้ ขน้ึ ถาม ยม้ิ เรยี บๆ เหนือมุมปากไดร้ ปู มลั ลิกาหวั เราะใหญ่ พลางโพลง่ ขน้ึ มาเสียงใส “ของโปรดเลย!” ออ๋ ย...นา้� ในโอ่งเย็นเฉียบชนดิ ท่แี ชแ่ ขง็ คนท้ังเปน็ ได้เลยทเี ดยี ว สาวนอ้ ยในชดุ ผา้ ถงุ กระโจมอกหลบั ตาป๋ี กลน้ั ใจยกขนั ราดเนอื้ ตวั รวด เดยี วแลว้ แหกปากจนไกท่ ีเ่ กาะอยู่บนหลงั คาสังกะสีตกใจกระพอื ปกี คา่ ยครู อาสาบนดอยอมก๋อยก�าลงั ทา� ใหเ้ ธอใจเห่ียวแฟบทุกทีทตี่ อ้ งอาบน�้า มลั ลิกา ปากคอส่ันหยิบสบู่ขึ้นมาถูอย่างว่องไว ราดน�้าตามอีกขันแล้วห่มผ้าเช็ดตัว หนาเหมอื นเปน็ ก้อนกลมเดินได้ 32

หอมหมน่ื ล้ี สองขันเท่านน้ั ส�าหรบั เช้าท่หี นาวจนควนั ออกปาก หญงิ สาวกระโดดโหยงเหยงเขา้ ไปในทพ่ี กั ของผหู้ ญงิ โซนอาคารเรยี น คอกหมูแบบง่ายๆ ท่ีเทพื้นด้วยปูนขัดมัน กับฝาผนังไม้เป็นซ่ีเรียบๆ ท่ีมอง ลอดไปด้านนอกได้ มัลลิกาเข้าไปเปลี่ยนเส้ือผ้าในห้องเก็บของด้านใน พยายามให้เสียงเงียบที่สุดเพราะไม่อยากเป็นตัวการปลุกใครให้ต่ืน ตีสี่ครึ่ง เป๊ะ บรรยากาศบนดอยยังคงหนาวจนแสบจมกู มัลลิกาบิดขีเ้ กยี จ เดนิ ไปใน หอ้ งครวั ของโรงเรยี นเพยี งหนงึ่ เดยี วในชมุ ชนนี้ แมว้ า่ ยงั อยากจะซกุ ตวั อยใู่ น กองผ้าห่มที่สู้ขนมาแค่ไหน แต่ความที่เป็นเวรท�าอาหารท�าให้สาวน้อยต้อง แหกขี้ตาขน้ึ มาสวสั ดีโลกกอ่ นใคร มลั ลกิ าเสนอตวั ขนั อาสาสมคั รมาเพราะอยากออกเทยี่ ว ลงทนุ ไปชว่ ย นง่ั เปดิ กลอ่ งรอ้ งเพลงประชาสมั พนั ธจ์ นไดเ้ งนิ สนบั สนนุ สว่ นหนง่ึ มา คนทม่ี า ดว้ ยจงึ เปน็ บรรดาผทู้ รหดอดทนจากหลายๆ คณะในมหาวทิ ยาลยั เพราะการ เดนิ ทางทตี่ อ้ งลยุ โคลน แหวกปา่ ขาจมุ่ นา้� แบบนี้ มไี มม่ ากนกั หรอกทจ่ี ะอยาก มากนั หญงิ สาวนัง่ ตบยงุ อา้ ปากหาว เงยี บ...หมู่บา้ นเงยี บจนนา่ ใจหาย แต่ก็ เป็นแบบน้ีแหละ...เธอมองไฟฉายวับๆ แวมๆ ที่ใกล้เข้ามา ก่อนที่จะย้ิมร่า เพราะคิดว่าเป็นอีกคนที่ซวยจับไม้สั้นไม้ยาวแพ้จนต้องมานั่งท�าอาหารเลี้ยง คนทั้งค่ายแบบเธอ ‘พคี่ ะ พตี่ รงนน้ั นะ่ ’ หญงิ สาวโบกไมโ้ บกมอื ยกใหญ่ แทบไมท่ นั สงั เกต ว่าคนท่ีมาใหม่ชะงักฝีเท้าในความมืด ก่อนกระวีกระวาดหยิบเอาหมวก ไหมพรมมาคลุมทบั หน้า ท�าตัวเหมอื นโจรหา้ รอ้ ย มลั ลกิ าผดุ ลกุ ขน้ึ จากแคร่ ยงิ่ รา่ งนนั้ ใกลแ้ สงสวา่ งเทา่ ไร ใจยงิ่ หอ่ เหย่ี ว ผู้ชายสูงลิบล่วิ จนเดาไดว้ ่าคงเกนิ หน่งึ รอ้ ยแปดสบิ หา้ แนๆ่ คนน้นั สวมหมวก ไอ้โม่งสีด�าจนเหลือแต่ลูกกะตาดุดัน มือหนาใหญ่ก�าไฟฉาย ย่างสามขุมเข้า มาใกล้เร่อื ยๆ หญงิ สาวถอยหลงั กรดู ฉวยหยบิ สากกะเบอื ทว่ี างอยใู่ กลม้ อื ขนึ้ มาอยา่ ง 33

ฉายรกั กลางใจ แนบเนียน ไอ้โม่งปิดไฟฉาย เหลือบมองเธอนิ่งๆ อยู่นานสองนาน ‘น้องพอท�า อะไรไดบ้ ้าง’ สาวนอ้ ยเบิกตากว้าง ก�าสากกะเบอื แน่นขนึ้ อกี ‘มะ...ไมเ่ ปน็ อยา่ ... อยา่ ท�าหนูเลย’ ‘ฮะ?’ ไอโ้ มง่ หลดุ รอ้ งเสยี งหลง ‘เออ่ ...พห่ี มายถงึ นอ้ งพอจะทา� อาหาร อะไรได้บ้าง...นะ่ ’ มลั ลกิ าเออ๋ สนทิ สว่ นไอ้โม่งกก็ ลนั้ ขา� จนไหลส่ น่ั สะทา้ น ‘พี่แพ้...แมลงกลางคืนนิดหน่อย เลยใส่กันเอาไว้’ เขาพูดเสียงเบาๆ ‘เด๋ยี วพ่ีทา� ให้...น้องช่วยตอกไข่กพ็ อ’ เธอหรี่ตามองไอ้โม่ง ก่อนยอมพยักหน้าหงึกๆ เขาผละออกไปหยิบ ถวั่ ฝักยาว หน่ั แฉลบอยา่ งมืออาชีพ มัลลกิ าตอกไขเ่ ชือ่ งชา้ จับสังเกตอีกฝา่ ย อยู่เรอ่ื ยๆ ‘พีอ่ ย่คู ณะอะไรนะ่ ’ หญงิ สาวลว้ งข้อมูล ‘หนูมะลินะ ศกึ ษา’ อกี ฝา่ ยชะงกั กอ่ นออ้ มแอ้มออกมา ‘พ่ีอย่เู กษตร...’ ‘ชื่อ?’ เธอหร่ตี า ‘สากกะเบือ’ เขาบ่ายเบี่ยง ‘พ่ีจะต�าน้�าพริกแกงน่ะ เราถือสากไว้ ท�าไม’ หมอนจ่ี งใจเปลยี่ นเร่ืองหรอื เปล่า...หญิงสาวเดาะลิ้น ไม่กลา้ สง่ อาวธุ เพยี งหน่งึ เดียวทถ่ี อื อยูไ่ ปให้ สดุ ท้ายจงึ เดินไปหยบิ ครกมาวางตรงหนา้ โกย เอาของที่อีกฝ่ายจัดเตรียมไว้แล้วลงใส่ ในขณะท่ีมองจนไอ้โม่งเสียวสันหลัง วูบวาบ ‘สรุปว่าพี่ชื่ออะไร’ ช่วยไม่ได้จริงๆ ท่ีถึงคนมาร่วมค่ายจะมีไม่ถึง สามสิบ แต่เธอเปน็ คนท่ีไมค่ อ่ ยคบคา้ สมาคมกับบรรดาหนมุ่ ๆ ต่างคณะเปน็ ทุนเดิม ทา� ใหแ้ ทบจ�าไม่ไดเ้ ลยวา่ อีกฝา่ ยเป็นใคร ‘ตา� เหมอื นกลัวเจ็บ’ เขาหวั เราะ ‘ไม่บอกหรอก...อยูจ่ นเกือบอาทติ ย์ 34

หอมหมน่ื ล้ี แลว้ ท�าไมยงั จ�าช่อื เพ่อื นร่วมค่ายไม่ไดอ้ ีกล่ะครับคุณคร’ู เธอเบห้ นา้ กอ่ นตา� เครอื่ งแกงจนแหลกดี ‘ไมอ่ ยากรูจ้ ักหรอก’ อีกฝ่ายยืนหัวเราะ เขาค้อมกายโยนถ่านลงไปบนเตาดินแบบโบราณ จดุ ไฟทา� อาหารไดร้ วดเรว็ นา่ ทงึ่ เขาพดั เบาๆ ความเปน็ ธรรมชาตทิ �าใหม้ ลั ลกิ า มองจนเพลิน เผลอฟุบตัวลงนอนกับท่อนแขน หลับปุ๋ยไปโดยที่ไม่ได้รู้เร่ือง รรู้ าวเลยว่าทา� ใหใ้ ครหัวใจเต้นรัวแคไ่ หน แก้มใสๆ เนยี นผ่อง เธอหายใจสมา่� เสมอไปแลว้ ยายจอมขี้เซา... ชายหนมุ่ ถอดหมวกไอ้โมง่ กอ่ นทีเ่ ขาจะย้ิมบางเบา คนตวั สงู ใหญก่ า้ วเดนิ เขา้ มาใกล้ กอ่ นคอ้ มกายลงจบู แนบไปบนเสน้ ผม นุ่มสลวย เพียงแค่จูบเดียวเท่านั้น...แต่มันกลับสั่นสะท้านไปท้ังหัวใจ ดอก มะลิน้อยของเขา...หวงแหนมานานถึงเพียงนี้ เขามัดจ�าเอาไว้ก่อน เม่ือไรที่ พรอ้ ม เขาจะกลบั มายืนเคยี งข้างเธอไดอ้ ยา่ งภาคภมู ิใจ ‘รอพี่นะ...’ มลั ลกิ าคงจะจา� ไดแ้ คว่ า่ กากหมผู ดั พรกิ แกงในวนั นน้ั อรอ่ ยสกั เพยี งใด เพราะเม่ือต่ืนขนึ้ มาก็เหน็ วา่ อาหารถูกวางไว้พร้อมหมดแล้ว เพียรตามหาไอ้ โมง่ ปรศิ นากไ็ รว้ แ่ี วว รแู้ คว่ า่ มรี นุ่ พปี่ สี ขี่ องคณะเกษตรเดนิ ทางกลบั กะทนั หนั เพราะมธี รุ ะ เธอมหี รือจะเหลียวแล แต่ไมย่ กั รวู้ า่ ท�าไมหลังจากนัน้ กไ็ ม่มีใคร ท�ากากหมูผัดพรกิ แกงอรอ่ ยเทยี บพชี่ ายคนนน้ั ได้เลย อนจิ จา...ความรกั บางครัง้ ก็เล่นตลกกับชะตาของคนเหลือเกิน เม่ือมองเหน็ ‘กากหมูผดั พรกิ แกง’ สีสันสวยนา่ รับประทานบน โต๊ะไม้สโี ทนอ่นุ เธอก็ย้มิ น้อยยิม้ ใหญ่อยา่ งมคี วามสุข เขาวางมันลงตรงหนา้ แลว้ เลกิ ควิ้ เปน็ เชงิ ถามวา่ เธอยม้ิ เพราะอะไร มลั ลกิ ายกั ไหล่ น่ันสิ...บางทคี ง นานมากแลว้ ทไ่ี ม่ได้กินเมนูนีอ้ กี อาหารบางอย่างจะอรอ่ ยได้กต็ ่อเมือ่ มนั อยู่ ในความทรงจ�าท่นี ่าประทับใจ เธอหลบุ ตายมิ้ พลางพดู เสยี งใส “เหมือนว่าตอนปีหนึ่ง ฉันเคยได้กินเมนูน้ีบนค่ายครูอาสา” เธอเท้า 35

ฉายรักกลางใจ คาง “อากาศหนาวมาก ควันออกจากปากเลยนะ แล้วก็รู้สึกว่าจะมีพี่จาก คณะเกษตรคนหน่ึงที่เป็นเวรท�าอาหารท�ากากหมูผัดพริกแกงมาเป็นมื้อเช้า ของค่าย ฉันยังจ�าได้ถึงวันนี้ว่ามันอร่อยขนาดไหน...พอเห็นพ่ีท�าวันน้ี ก็เลย อด...คิดถึงสมยั ก่อนไมไ่ ด”้ “…” เขามองเธอน่ิงกอ่ นหัวเราะในลา� คอ “...เราชอบเขา?” “เปลา่ !” มัลลกิ าแหวเสยี งหลง “รูจ้ กั กไ็ มร่ ู้จัก เรอ่ื งอะไรจะไปชอบ” คนตวั ใหญถ่ อดผา้ กนั เปอ้ื นออกแขวน มลั ลกิ ามองการกระทา� ทร่ี วดเรว็ เป็นระเบยี บนนั้ เงยี บๆ หญงิ สาวขยับตวั อยา่ งอดึ อดั คงไมไ่ ดร้ สู้ กึ ไปเองเปน็ แน่วา่ สายตาคูค่ มน้ันมกั จะมองเธอทกุ ครั้งทีห่ ันไปหา อีตายักษ์ใหญค่ นน้ี ทัง้ ทร่ี วู้ า่ ไมน่ า่ ไวใ้ จ แตก่ ระเพาะนอ้ ยๆ ทร่ี อ้ งโครกครากอยา่ งนา่ สงสารกา� ลงั ฉดุ ร้ังเธอเอาไว้ มัลลิกาท�าจมูกฟุดฟิด มองจานอาหารตาละห้อย เธอปรี่ตรง เข้าไปรบั จานขา้ วสวย แลว้ ยม้ิ แฉ่งพร้อมจะสา� เร็จโทษมอื้ เยน็ ตรงหนา้ “ครสู มใจโทร.มาบอกแลว้ ” เขาพดู เรยี บๆ “ถา้ กลวั จะอยทู่ นี่ ก่ี อ่ น...” “ไม่เป็นไรค่ะ” เธอเกาทา้ ยทอยแกรกๆ “คอื ...ฉันเกรงใจ” ดวงตาคคู่ มใหญจ่ ้องเธออีกแลว้ แถมคราวนี้ยงั จอ้ งนานเป็นพเิ ศษจน ทา� ให้รสู้ ึกเขิน มลั ลกิ ากม้ หนา้ กม้ ตาลงกับจานขา้ ว ให้ตายก็ไมเ่ งยไปมองคน ที่น่ังฝั่งตรงข้าม ชนบทเงียบเป็นพิเศษแถมยังเริ่มหนาว เพราะแบบนี้เอง อุณหภูมิที่ผิวแก้มถึงได้รู้สึกว่าร้อนขึ้นมาอย่างชัดเจน เธอตักกากหมูผัด พริกแกงนั้น เมอ่ื ได้ลิม้ รสจงึ เงยหนา้ ข้นึ ดวงตาโตสบจังๆ ไปทนี่ ัยน์ตาดุคม คูน่ ัน้ หญิงสาวตาเป็นประกาย “อร่อยสดุ ๆ!” เธอยกมอื จับแกม้ พลางยม้ิ กว้าง “โคตรอร่อยอะ” มุมปากได้รูปยกขึ้นเป็นรอยยมิ้ ทศธรรม์ดนั จานอาหารนั้นเข้าหาคน มีความสุข ตาท้ังสองข้างของคนกินเก่งระยิบระยับเหมือนดาวบนฟ้าแค่ เพียงว่าอาหารอร่อย เขาวางมือประสานเอาไว้ที่โต๊ะ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ชายหนมุ่ ทง้ั อยากจะยม้ิ และหวั เราะออกมาในคราวเดยี วกนั ถา้ รวู้ า่ ทา� อาหาร อรอ่ ยแลว้ จะทา� ใหใ้ ครสกั คนยมิ้ ไดก้ วา้ งนา่ มองขนาดนี้ เขายนิ ดจี ะท�าไปตลอด 36

หอมหมื่นลี้ ไมม่ ีบน่ สักวนั เดยี ว ทศธรรม์มองคนตาใส ดวงตาคู่น้ียังโตวาววับไม่เคยเปล่ียน เป็น ประกายเสมอเวลาที่ไดเ้ จอของกิน บางที...ในความรู้สึกของคนทีม่ องอยคู่ น เดยี ว เทา่ นก้ี ็อาจเกินฝัน ถ้าเป็นฝันก็คงไม่อยากตน่ื “ถา้ ชอบ...กม็ ากนิ ขา้ วดว้ ยกนั ทกุ วนั ส”ิ เขากระซบิ เสยี งทมุ้ “พชี่ อบ... เวลาทเ่ี ราย้มิ แบบน”ี้ “ฮะ...?” มัลลกิ าเลิกคิ้ว พลางถามข้ึน “ว่าไงนะ ฉันไมท่ ันไดฟ้ ัง” “เปล่า...” เขาย้ิมมุมปากเล็กนอ้ ย พลางลกุ ข้ึนไปหยิบน�้าให้คนหิวโซ ทศธรรม์ปัดปอยผมที่ระกรอบหน้าตัวเองขึ้นไปทัดหู เม่ือน่ังลงที่เดิม ภาพ สะท้อนในดวงตาคดู่ ุคมกย็ งั คงเป็นมลั ลิกาอยูด่ ังเดิม หากใครบางคนเก็บง�าความลับเอาไว้มานาน...บางทีคงถึงคราวท่ีจะ เฉลยเสียแลว้ กระมัง... 37

3 คนื ทีด่ าวเต็มฟา้ หนูออ๋ ยวางพงิ อย่กู บั เสาไม้หน้าบ้านพักครู ใบหูกวางทข่ี ยนั ร่วง ลงมาให้กวาดก็ถูกเธอกองเอาไว้รวมกันใต้ต้น รถรับจ้างขนของเพ่ิงกลับไป เม่ือไม่กี่ชั่วโมงก่อน มัลลิกาต่ืนตั้งแต่เช้า ต่ืนทันรถขายของท่ีแล่นผ่านหน้า โรงเรยี นทกุ วันตามที่ครสู มใจบอกเอาไว้ รถคันนั้นขายของหลายอยา่ ง เรียก งา่ ยๆ วา่ ตง้ั แต่สากกะเบอื ยันเรือรบ เพราะนอกจากของสด ปา้ แหววยังขาย กระท่ังไม้กวาดทางมะพร้าว ไม่รู้ว่าในรถกระบะเปิดท้ายคันนั้นยัดข้าวของ ทั้งหมดลงไปได้อยา่ งไร รถขายของเปิดเพลงเสยี งดัง เปน็ เพลงที่สมัยเด็กเคยได้ฟงั บอ่ ยๆ จน เหมือนจะลืมไปแลว้ ทรี่ อ้ งวา่ ‘หรือว่าหรอื ว่าหรือว่าผ้ชู ายหล่อนกั แอบไป ใส่ใจยักษ์ จงึ มักโหดรา้ ยใจร้ายใจร้อน หรือวา่ หรอื ว่าขี้เหรจ่ ติ ใจแนน่ อน ฟ้า สง่ หวั ใจใสพ่ ร พระเวสสนั ดรมาเมตตาคน’ โอเค...ตอนแรกเธอยังแอบเบยี่ ง หนา้ ไปหวั เราะเมอ่ื ปา้ แหววแกพยายามจะรอ้ งตาม เพราะไมค่ ดิ จรงิ ๆ วา่ เพลง 38

หอมหม่นื ล้ี เกา่ ขนาดนี้ยงั คงฮติ ในหมู่บา้ น กระเปา๋ ใบใหญท่ ว่ี างอยูใ่ กล้ๆ กบั กระเปา๋ เสื้อผา้ ถกู เปดิ ออก มลั ลิกา ยน่ื มอื ไปจบั ลกู รกั ทงั้ หลายทวี่ างแอง้ แมง้ อยใู่ นนนั้ มนั คอื หนงั สอื วรรณคดนี บั สิบเล่มท่ีขนาดโตเกือบเท่าบ้าน ความหนาอย่างน้อยก็ห้าร้อยหน้าข้ึนไป พี่แมกไม้คนดีช่างรู้ใจ ท่ีไม่ลืมเพื่อนยามว่างของเธอเหล่าน้ี ผู้เป็นพ่ีชายยัง ขยันโทรศัพท์มาเช้ากลางวันเย็น ยังคงย�้าเรื่องเดิมว่าจะกินอยู่อย่างไร เธอ ไมไ่ ดเ้ ลา่ เรอื่ งของอตี าพยี่ กั ษข์ า้ งบา้ น เพราะเรอื่ งเมอื่ คนื ยงั ตามหลอกหลอน อยไู่ มห่ าย หญงิ สาวเหมอ่ มองออกไปยงั รว้ั ลวดหนามเจา้ กรรม เธอนงั่ อยบู่ นเปล ด้านล่างของบริเวณบ้านพักครู ในมือถือหนังสือเร่ืองโปรดเอาไว้ ขณะที่ใช้ มือไล้ไปตามตัวอักษรที่นูนออกมาจากปก ท้ังที่ตั้งใจจะอ่าน แต่ในหัวกลับ วนเวียนคิดถึงแต่เสียงของใครบางคนท่ีไดฟ้ งั กอ่ นเขา้ นอน จนถึงตอนน้ีกย็ งั ไมส่ ามารถลบออกจากความคิดไดเ้ ลยจรงิ ๆ ‘ไมต่ อ้ งไปสง่ หรอกพ’ี่ เธอหวั เราะขดั เขนิ หลงั จากทอี่ าสาลา้ งจานแลว้ ทา� แตกไปหนง่ึ ใบถ้วน ‘ใกล้แคน่ ี้เอง สบายมาก’ ‘….’ เขายนื กอดอก เล่นเกมจอ้ งตาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหน่ือย มัลลกิ า เมอ่ื ยประสาทตาเตม็ ทน เธอจงึ ยกมอื ไหวข้ อบคณุ ยม้ิ หวาน แลว้ หนั หลงั เดนิ กลับมา แตจ่ ะเรยี กวา่ เดนิ คงไมไ่ ด้ เพราะเธอกา� ลังจา้� อา้ วสุดชวี ิต เขาเดนิ ตามมาหา่ งๆ คนทมี่ ลั ลกิ ายา้� นกั หนาวา่ ไมต่ อ้ งมาสง่ เพราะแค่ เธอมากินข้าวบ้านเขาจนสบายพุงก็เกรงใจจะแย่ ปกติเธอเป็นคนท่ีไม่ชอบ ตดิ คา้ งใคร คดิ เอาไวแ้ ลว้ วา่ จะตอ้ งหาโอกาสมาขอบคณุ เขาอยา่ งเตม็ รปู แบบ แตพ่ อ่ คณุ ตวั ยกั ษก์ ไ็ มเ่ ขา้ ใจเอาเสยี เลย เขาทเี่ ดนิ ตามเธอมาเงยี บๆ นน้ั ไมไ่ ด้ พูดจาอะไรมากความ แต่หูของมัลลิกาคงดีเกินไป เพราะได้ยินเขากล้ัน หัวเราะอยู่หนอ่ ยๆ ‘จะลอดรว้ั ไป?’ เขาถามขนึ้ เมอื่ มาถงึ สดุ ขอบบรเิ วณบา้ น มลั ลกิ าปาด เหงอ่ื แลว้ เลกิ คว้ิ คนขายาวตามเธอมาถงึ อยา่ งรวดเรว็ ทง้ั ๆ ทเ่ี ขากา้ วตามปกติ 39

ฉายรกั กลางใจ ไมไ่ ดจ้ ้�าพรวดๆ แบบเธอ หญงิ สาวพยกั หน้า แตเ่ ขาไม่นา� พา ‘เธอกลัวพ่ี’ แสงสลัวจากหลอดไฟสีส้มท�าให้เห็นว่าเขาก�าลังยิ้ม บางเบา ‘เปล๊า’ มลั ลิกาตอบพลางเฉไฉ ทา� เปน็ มองนกมองไม้ ‘…’ คนตัวใหญ่ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่สายตาคมดุคู่น้ันท�าเอามัลลิกา ประสาทเสยี รสู้ ึกเหมือนโดนจบั ไตไ๋ ด้ ‘ก.็ ..’ เธอเมม้ ริมฝีปาก ‘พยี่ กั ษ.์ ..เอ่อ หมายความวา่ พ่ดี เู หมอื นยกั ษ์’ ‘ไมแ่ ปลกใจ’ เขายกั ไหล่ ‘ได้ยินอยบู่ อ่ ยๆ จะเรียกแบบนัน้ กไ็ ดน้ ะ...’ ทศธรรมก์ ระตุกยม้ิ ‘พ่ีชอบ...’ มัลลิกาหัวเราะฝืนๆ เธอมือไม้เย็นเฉียบ หลบตาคนตัวโตเป็นพัลวัน ไมร่ วู้ า่ ทา� ไมคา� วา่ ‘ชอบ’ ของฝา่ ยนนั้ ทา� ใหต้ วั รอ้ นสลบั เยน็ วบู วาบแบบน้ี เขา ยนื กอดอกแถมยงั เปน็ คนทดี่ นู า่ เกรงขามมากอยแู่ ลว้ อะไรบางอยา่ งของอตี า ยกั ษค์ นนที้ า� ใหแ้ ขง้ ขาของเธอออ่ นแรง หญงิ สาวหวั เราะแหง้ แลง้ อกี ครง้ั แลว้ ถอยหลังไปหารว้ั ลวดหนาม ตั้งหนา้ ตง้ั ตาจะลอดมันออกไป ‘ถา้ กลวั ก็มาคยุ กันบอ่ ยๆ’ เขาพูดขน้ึ เม่ือเหน็ คนเตรยี มจะเผน่ หนี ‘พี่ อยากรู้จักเธอ’ ‘อ้อ...เออ่ ฮะๆ คะ่ ’ เธอหลบหน้าหลบตาเขา ‘ก.็ ..ไดม้ ง้ั คะ’ ขาข้างหนึ่งลอดออกมาอยู่ฝั่งโรงเรียนแล้ว ก�าลังจะโน้มตัวเข้าอย่าง มอื อาชพี กต็ อ้ งชะงกั กกึ เพราะเสยี งหา้ วทมุ้ เขม้ จดั ของคนทยี่ นื มองอยขู่ า้ งหลงั ‘ฝนั ด.ี ..มะลิ’ ใช.่ ..มลั ลกิ าฝนั ...ฝนั ถงึ เขาตลอดคนื เลยทเี ดยี วหลงั จากไดย้ นิ ประโยค นั้น... พระเจา้ ! เขาเข้ามาอยใู่ นความฝันได้ยงั ไง เธอกลวั เขาจะแยอ่ ยแู่ ลว้ ! 40

หอมหมน่ื ลี้ เจ้าด่างหูตูบภารโรงส่ีขาของโรงเรียนบ้านหนองเขาป้วนเปี้ยนไปมา แถวต้นหูกวางหน้าบ้าน เหตเุ พราะไดก้ ลิน่ หอมของหมปู ิ้งที่เธอซ้อื กักตุนเอา ไว้ตั้งแต่เม่ือหกโมงเช้า มัลลิกาหลุบตามองหมูในมือสลับกับตากลมๆ แสน น่าสงสาร ในที่สุดก็ตกลงใจจะญาติดีกับเจ้าถ่ิน เจ้าด่างส่ายหางไปมาอย่าง แสนเชอ่ื ง หลงั จากทเี่ มอื่ วานมนั เพงิ่ จะกอ่ คดหี อนอยา่ งโหยหวนทง้ั คนื จนเธอ แทบไมไ่ ด้หลบั ไมไ่ ด้นอนแบบน้ัน มลั ลกิ าเกบ็ ของเรยี บรอ้ ยแลว้ และเพงิ่ จะกวาดเอาหยากไยอ่ อกไปจน หมด สภาพบา้ นดดู ใี ชไ้ ด้ แตย่ งั ไมห่ ายจากบรรยากาศสยองขวญั เธอเปดิ เพลง จากสมารต์ โฟน เอนกายลงนอนบนเปล กระดกิ เทา้ ยกิ ๆ แลว้ กางหนงั สอื อา่ น พลางอา้ ปากหาว ใหส้ บิ เศียรสิบพกั ตร์เกรียงไกร เหาะเหินเดนิ ไดใ้ นอมั พร มมี ือยสี่ บิ ซา้ ยขวา ถือคทาอาวุธธนูศร “ตวั จะใหญแ่ คไ่ หนกนั ละ่ น”ี่ เธอหาวอกี รอบ หวั เราะคกิ คกั ไมต่ า่ งจาก สมัยเรยี นท่ีไดอ้ ่านบทนี้เป็นครั้งแรก “สิบหน้าย่ีสบิ มือ...เทอะทะนา่ ดูชม” “ใคร?” หญิงสาวสะดุ้งเฮือก ผวาลุกขึ้นมาจ้องหน้าบุคคลท่ีสาม คนท่ีหลอก หลอนเธอมาต้ังแต่เม่ือคืน ติดอยู่แม้กระท่ังในฝัน เธอกะพริบตาปริบๆ อ้า ปากคา้ ง “มา...จากตรงไหนน่ะ” ทศธรรมใ์ สเ่ สอื้ กลา้ มสขี าวคลมุ ทบั ดว้ ยเสอ้ื ลายสกอต เขายนื เตม็ ความ สงู บดบงั แสงอาทติ ยท์ เี่ คยสอ่ งเขา้ มาใหพ้ ออา่ นหนงั สอื ไดส้ บายตา เงานน้ั ทาบ ทบั รา่ งของมลั ลกิ าจนเธออดคดิ ไมไ่ ดว้ า่ ยกั ษจ์ ากในนทิ านหลดุ ออกมาไดจ้ รงิ ๆ “พี่ลอดรว้ั มา” เขาตอบเสียงหา้ ว “แบบที่เธอลอดเมื่อวาน” “ละ...แลว้ ลอดเขา้ มาทา� ไมคะ” เธอถามอยา่ งหว่นั ๆ แล้วรู้สึกตวั ลบี เข้าไปใหญ่เมอื่ ชายหนมุ่ เดนิ มาพิงเสาไมท้ ่ีผกู เปลเอาไวอ้ ยู่ ดวงตาคู่คมดจุ ้อง 41

ฉายรกั กลางใจ หนงั สือทเ่ี ธอกางอา่ น มีแตก่ ลอนไม่มภี าพเลยสักนดิ เขาเลิกคิว้ กอดอก ไม่ ได้ตอบคา� ถามของหญงิ สาว แต่ถามข้ึนมาใหม่ “รามเกยี รต?ิ์ ” เขาย้ิมมุมปาก หัวเราะในล�าคอ “ตอนเด็กๆ ก็โดนล้อ เพราะเรอ่ื งน้ีเหมอื นกัน” มัลลิกาหนั มาหาคนตวั ใหญ่ เธอกวาดตามองเรอื นกายใหญบ่ กึ บึนนนั้ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะพยกั หนา้ แลว้ นกึ อยใู่ นใจ ‘แหง...ตวั พแี่ กอยา่ งกบั ยกั ษ’์ แตก่ ต็ อ้ ง รบี หลบทนั ควนั เพราะคนตาดุเหมือนรู้ทันความคดิ “ทศธรรม์...มนั ออกเสียงคล้ายๆ ทศกณั ฐ์” เขาโคลงศรี ษะ “แถมยัง เปน็ เดก็ ตัวใหญ่ ไปไหนก็ชอบมีคนคดิ วา่ เป็นนกั เลงตลอด” “ทศธรรม?์ ” เธอทวนชือ่ ของชายหน่มุ พลางยิ้มอย่างชอบใจ “มะลิ ชอบช่ือน”้ี “ได้ยนิ วา่ เธอเปน็ ครภู าษาไทย” เขาพดู ออกมาลอยๆ พลางช้ีไปทาง หนงั สือหลายเล่มทวี่ างอยู่ข้างตวั มลั ลกิ า หญิงสาวพยักหนา้ ตอบรับ ชูเหลา่ หนงั สอื สุดที่รกั ทเี่ กบ็ สะสมมาต้ังแตส่ มยั เรยี นมหาวิทยาลัย “มะลิชอบอ่านกลอน เพราะรสู้ ึกว่ามนั มจี ังหวะเป็นของตวั เอง” เธอ จ้องสบตาอีกฝา่ ย กอ่ นย้มิ คา้ งเพราะจ่ๆู กร็ สู้ กึ วา่ ความกลัวทม่ี ตี อนแรกจาง หายไปเพราะเขาสนทนาเรื่องทีเ่ ธอสนใจ มลั ลกิ าเป็นแบบน้ี เธอเปน็ หนอน หนังสือตวั แมแ่ ละจะชอบเป็นพเิ ศษถ้าหากมีใครถามเรื่องท่ีกา� ลังอ่าน ทศธรรม์กอดอกต้ังใจฟังจนท�าให้เธอรู้สึกขัดเขิน หญิงสาวหัวเราะ กลบเกลือ่ น “แหะๆ...แล้วพ่ียักษม์ าหามะลิทา� ไม” เธอยกหนงั สอื ขึ้นมากอด เขาปล่อยมือลงข้างกาย มองออกไปข้างหน้า “อยากเจอ” มลั ลกิ าเงยี บ สว่ นคนทพ่ี ดู จาแปลกๆ กย็ นื เงยี บ มเี พยี งเสยี งเพลงจาก สมาร์ตโฟนเท่าน้ันทีด่ งั อยู่ หญิงสาวอา้ ปากค้าง เคน้ สมองคดิ ว่าจะเอาเรื่อง อะไรมาพดู ทา� ลายความเงยี บ แตแ่ ลว้ กไ็ มม่ ี ความเงยี บโรยตวั อยไู่ มน่ านเทา่ ไร คนตวั ใหญ่กเ็ อย่ ข้นึ 42

หอมหมนื่ ล้ี “เย็นน้ีเราอยากกินอะไร” เขาถาม สว่ นเธอน่งั องึ้ ประมวลผลไมท่ นั จริงๆ วา่ เม่ือครูต่ วั เองไดย้ ินสงิ่ ใด คนถามก็เฝา้ รอคอยคา� ตอบ ตาดุๆ คนู่ ัน้ สอ่ งประกายน่ามอง ขณะที่มัลลิกาจ้องหนา้ เขาเหมือนไมเ่ คยเห็นมาก่อน “คะ?” เธอทวนเสียงหลง “มะ...ไม่ร้เู หมือนกัน” หญงิ สาวเสเบนสายตาเขา้ ไปในครวั พยายามหาทางหนที ไี ล่ “แตม่ ะลิ ซอื้ ...เอ่อ ของสดมาแล้ว บางทอี าจจะกนิ ...ไข่เจียว” คนตวั โตหวั เราะ แตเ่ ธอกม้ หนา้ งดุ เพราะอายจนไมร่ จู้ ะทา� อยา่ งไรแลว้ แน่นอนละ...มัลลิกาท�าได้แค่น้ัน แถมเจียวไข่ยังแทบเอาไม่รอด บางทีวันนี้ อาจจะญาติดกี บั ไขต่ ม้ กไ็ ด้ใครจะไปรู้ “ซ้ืออะไรมาบ้าง” เขาถามเสียงทุ้มคล้ายจะเอ็นดูคนตัวเล็กกว่า มลั ลกิ าขมวดควิ้ ใสค่ นตงั้ คา� ถามขณะหนงึ่ อยา่ งไมเ่ ขา้ ใจจรงิ ๆ วา่ เขาจะอยาก รู้ไปท�าไม “ก.็ ..ไข”่ เธอเมม้ ปากดว้ ยความอยากขดุ ดนิ หนี “...อยา่ งเดยี วอะคะ่ ” คราวน้ีเขาย้ิมกว้างเลยทีเดียว ท�าอย่างกับว่าเมนูไข่ของเธอเป็นส่ิงท่ี น่าสนใจอย่างไรอยา่ งนัน้ พ่อคุณตวั ยกั ษแ์ อบเบ่ยี งหนา้ ไปหัวเราะเหมือนขนั เสยี เตม็ ประดา มลั ลกิ าใชเ้ วลาทา� ใจอยนู่ านวา่ ตวั เองเกดิ มายส่ี บิ กวา่ ปแี ลว้ ยงั ท�าได้แคเ่ มนไู ข่ ชายหนุ่มกอดอกพงิ เสาไม้เหมือนเดมิ ก่อนทีเ่ ขาจะพยักหน้า “อมื ...ดเี ลย” บนใบหนา้ ของมลั ลกิ าปรากฏเครอื่ งหมายคา� ถาม “เมอื่ วาน พ่ีเล้ียงขา้ วเธอ...วันนเ้ี ธอก็เลี้ยงขา้ วพ่แี ล้วกนั ” “คะ?” มลั ลกิ าเอยี งหนา้ แลว้ ตาโตพดู โพลง่ ขึ้น “อะไรนะคะ!” “พอี่ ยากกนิ ไขเ่ จยี วพอด”ี คนหนา้ ดยุ มิ้ จนเหน็ ฟนั ขาวเรยี งตวั สวย เขา หนั หนา้ ออกไปมองดา้ นนอกชานบา้ นพกั ครู “ตกลงตามนแี้ ลว้ กนั ...ไดไ้ หม” หญิงสาวมองเสี้ยวหน้าคมด้วยความเหม่อลอย เสียงของเขาเหมือน เข้าหูซา้ ยแล้วทะลุออกไปหขู วาอย่างงา่ ยดาย เธอเพง่ ขนตาดกเป็นแพอย่าง ตั้งใจเปน็ พิเศษ จนเจา้ ของขนตาสวยๆ หนั ขวับมาหา มลั ลิกาสะดงุ้ เฮือก คิด อะไรไม่ออกกพ็ ยักหนา้ ไว้กอ่ น พอพยักหนา้ เสรจ็ แลว้ ถึงไดม้ าน่งั คิด 43

ฉายรักกลางใจ ปากว่ากลัวนักกลัวหนา แต่ท�าไมพอเขาเข้ามาใกล้เธอถึงได้ตกลงใจ ทกุ ทีไปสินา่ ! ‘เด็กโรงเรยี นชายล้วนยกพวกตกี ันอกี แลว้ !’ เดก็ สาวในเครอ่ื งแบบนกั เรยี นชน้ั มธั ยมตน้ โรงเรยี นรฐั บาลกะพรบิ ตา ปรบิ ๆ หลายครั้งหน้าร้านนา้� อดั ลมรถเขน็ หลงั จากที่เสียงตะโกนโหวกเหวก ของพอ่ คา้ ลกู ชนิ้ ทอดดงั ขนึ้ ทงั้ คนทม่ี าขายของรวมถงึ บรรดาเดก็ นกั เรยี นคละ ช้ันก็ว่ิงกันป่าราบ เด็กหญิงวัยสิบห้าปีกลอกตาขึ้นฟ้า พลางยกถุงน้�าอัดลม ข้นึ ดดู อย่างใจเย็น กเ็ หตกุ ารณ์ประเภทนมี้ นั เกดิ ขึน้ ได้ทุกสัปดาห์จนข้เี กียจจะวิง่ แล้ว! เด็กสาวหอบเอาหนงั สือวรรณคดี ‘อิเหนา’ เล่มโตข้นึ แนบอก จา� นดั ของพี่ชายได้ว่าจะเจอกันที่ใต้ต้นลีลาวดีข้างหลังโรงเรียน ไม่เป็นเดือดเป็น รอ้ นกับเสียงเอะอะทถี่ นนหน้าซอย ผู้ชายนบั สบิ คนส่งเสียงด่าทอกันวนุ่ วาย เธอเดนิ เลยี้ วเข้าไปในถนนสายเล็กๆ ในหวั ก็ครนุ่ คิดแต่วา่ จะอ่านให้จบวันนี้ เพราะใกลถ้ งึ ก�าหนดส่งคนื หนังสือแลว้ แมวด�าตัวอ้วนท่ีลุงภารโรงเลี้ยงเอาไว้เดินอยู่บนก�าแพงโรงเรียน มัน สง่ เสยี งเมอ่ื เหน็ เธอเดนิ ผา่ น มลั ลกิ าเดนิ ยา�่ เทา้ เขา้ มานงั่ ลงบนโตะ๊ มา้ หนิ ออ่ น ใต้ต้นลีลาวดีใหญ่ประจ�าโรงเรียน ก่ิงก้านแผ่ออกไปรอบบริเวณ ดอกสีขาว ร่วงหล่นอยู่เต็มลาน หลังเลิกเรียนแล้วไม่มีใครนึกคร้ึมใจอยากมานั่งเล่นที่ สวนท้ายโรงเรียนเท่าใด เยน็ วนั ศุกรแ์ บบนกี้ ม็ ีแคเ่ ธอเทา่ นน้ั ทม่ี านั่งรอผู้เป็น พี่ เพอ่ื ซ้อนมอเตอรไ์ ซค์ของพ่ีแมกไมก้ ลับบา้ นด้วยกัน เดก็ สาวถอนหายใจยาว ลอบเบห้ นา้ อยา่ งไมช่ อบใจเมอื่ รดู้ วี า่ สาเหตทุ ี่ พ่ีชายมารับช้าเป็นเพราะเหตุใด จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเพ่ือนที่อยู่ โรงเรยี นชายลว้ นคนนนั้ พขี่ องเธออยชู่ น้ั มธั ยมศกึ ษาปที หี่ า้ แลว้ ใกลจ้ ะเตรยี ม เอนทรานซ์เข้ามหาวิทยาลยั เตม็ ที ฝันของพี่คอื แพทยศาสตร์ แตต่ อ้ งมาเสยี เวลาท�าแผลให้เพ่ือนไม่เอาอ่าวคนหน่ึงท่ีขยันมีเร่ืองได้ทุกสัปดาห์อย่างใคร 44

หอมหมนื่ ลี้ บางคนทม่ี ลั ลกิ าไม่แม้แตจ่ ะมองหน้า เธอเปิดหนงั สอื วรรณคดอี อกอา่ น เมื่อไดย้ นิ เสยี งฝีเท้าหนกั ๆ เดินมา ทางด้านหลัง เด็กสาวเม้มปากไม่อยากเสวนาด้วย จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่ ‘เพ่ือนของพี่ชายท่ีไม่น่าคบหาสมาคมด้วย’ คนนั้น มัลลิกาไม่เคยถามเรื่อง อีตาคนน้กี ับพี่ และไม่อยากฟังด้วย หนา้ ตาไม่เคยเห็น รแู้ ค่ว่าตัวโตอยา่ งกับ หมี แถมยังเสียงกร้าวน่ากลวั ไมต่ า่ งไปจากปศี าจ ในลักษณน์ ั้นวา่ จรกา รปู ชั่วต�่าช้าทั้งศักด์ศิ รี ทรลกั ษณ์พกิ ลอนิ ทรยี ์ ดูไหนไม่มจี �าเรญิ ใจ เกศานาสกิ ขนงเนตร สมเพชพิปริตผิดวิสยั เสยี งแหบแสบสั่นเปน็ พน้ ไป รปู รา่ งช่างกระไรเหมอื นยักษม์ าร อ่านถึงกลอนบทน้ี เด็กสาวก็แอบเหล่มองคนที่หย่อนกายนั่งลงบน มา้ นง่ั ของโต๊ะหนิ อ่อนตัวถดั ไป เขาเลือกนั่งหา่ งจากเธอไปสองโตะ๊ เหมือนรู้ ว่าเธอไม่ค่อยชอบขี้หน้า ชายเสื้อนักเรียนสีขาวมอมแมมหลุดลุ่ยออกจาก กางเกง มอื ใหญ่มีรอยแตก เข้าอหี รอบเดิม...คอื คนพาล กลุ่มนักเรยี นที่ตีกัน เมือ่ ครนู่ ้ีคงมอี ตี าคนนีอ้ ย่ดู ว้ ยอยา่ งไมต่ อ้ งสงสัย มัลลิกาเบ้ปากอีกรอบ ก่อนก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ เพ่ือนของ พช่ี ายกน็ ง่ั เงยี บเหมอื นกนั ปลอ่ ยใหล้ มพดั ไลผ้ วิ กาย ไมน่ านนกั กม็ เี สยี งกตี าร์ ดังข้นึ เป็นท�านองเพลงท่ีกา� ลงั ดงั อยใู่ นช่วงนี้ มัลลิกาน่ังเงยี บ แต่เง่ยี หูฟงั คืนท่ีดาวเต็มฟา้ ? เพอ่ื นของพช่ี ายทไี่ มน่ า่ คบหาสมาคมคนนน้ั เกากตี ารอ์ อกมาเปน็ เพลง แสนหวาน เพราะเสยี จนมลั ลกิ าทแ่ี กลง้ อา่ นวรรณคดหี ยดุ คา้ งเพอื่ ฟงั อยนู่ าน เขาไม่ได้ร้องออกมา มีแต่ทา� นองท่ีวนอยู่เช่นนั้น เดก็ สาวก้มหน้าก้มตามอง กลอนเปน็ พืดบนหนา้ กระดาษ แตอ่ ่านอย่างไรก็ไม่เข้าหัว เพราะเสยี งเพลง ทว่ี า่ รบกวนสมาธอิ ยา่ งหนัก 45

ฉายรกั กลางใจ ‘มอมเปน็ หมาเลยไอย้ ักษ’์ เสียงของพช่ี ายดงั มากอ่ นตวั เขาพดู พลาง หัวเราะ ‘มือเอง็ แตกจนเลือดเปน็ ถงั ขนาดนัน้ ยังมอี ารมณม์ าดีดกีตาร์’ มัลลกิ าหลุดออกจากภวังค์ เขยบิ กายไปนงั่ ไกลข้ึนกว่าเดมิ ‘มะลิ วัน น้ีลุงสมใจจะมารับไปส่งบ้านนะ พี่มีธุระนิดหน่อย เดี๋ยวจะกลับบ้านไม่เกิน สองท่มุ ’ ‘ไปไหนอะ’ มัลลิกาถาม มองหน้าพี่ชาย เห็นแมกไม้เปิดกระเป๋าเป้ แลว้ หยบิ กล่องพยาบาลเลก็ ๆ ทเ่ี จา้ ตัวมักจะพกอย่เู สมอออกมาถอื เดก็ หนมุ่ พยกั พเยดิ ไปทางเพอ่ื นซตี้ า่ งโรงเรยี น ‘ไปกบั มนั ’ ‘อยา่ ไปมเี รอ่ื งนะ’ มลั ลกิ าแหวเสยี งแหลม ‘ถา้ ไปตใี คร มะลจิ ะเกลยี ด จรงิ ๆ ดว้ ย’ ‘…’ เพือ่ นของพชี่ ายที่ไม่นา่ คบหาสมาคมคนนน้ั นัง่ เงียบ เสียงกีตาร์ ก็พลอยแผ่วลงไปจนเงียบในท่ีสุด เขาคงรู้อยู่เหมือนกันว่าโดนด่าทางอ้อม สว่ นพแี่ มกไมห้ ัวเราะ ‘อยา่ งพจ่ี ะไปตใี ครเลา่ ’ เดก็ หนมุ่ ยม้ิ บาง ‘บา้ นมนั จา้ งพสี่ อนพเิ ศษอะ จะไปติวดว้ ยกนั น่แี หละ’ ‘เฮอะ’ มลั ลกิ าเกบ็ ของบนโตะ๊ มาถอื ยน่ จมกู ‘ขากลบั ซอื้ ฝอยทองมา ให้กนิ ด้วย’ ‘ร้แู ลว้ ’ พี่ชายรบั ปาก ‘แถมน้�าเตา้ ฮวยนมสดอกี ถงุ ’ ‘น่ารักที่สุด ใครจะน่ารักเท่าพ่ีไม้ของมะลิไม่มีอีกแล้ว’ ยอเสร็จก็ หัวเราะคิกคักกับตวั เอง ‘ยายเดก็ ปากหวาน’ เด็กสาวยกมือโบกขณะที่หันหลังเดินออกไป ต้ังแต่ต้นจนจบสองตา ไมไ่ ดแ้ ลไปมองหนา้ บคุ คลทส่ี ามแมแ้ ตเ่ สยี้ วขณะ เธอเดนิ จากมา กอ่ นรบี กลบั บ้านไปเปิดเทปฟังเพลงท่ีใครบางคนดีดกีตาร์เอาไว้ หลังจากน้ันมันก็กลาย มาเปน็ เพลงโปรดอย่างน่าเจบ็ ใจตวั เองเหลอื เกนิ 46

หอมหมนื่ ลี้ มัลลิกามองไข่ที่วางอยู่บนโต๊ะสลับกับยกมือขยุ้มหัวตัวเอง เหมือนอยากจะเปน็ บ้า เธอเฝ้าภาวนาใหเ้ ขาลมื ไปวา่ ตัวเองพดู อะไรออกมา ยกเลิกความคิดที่จะกินไข่อ�ามหิตฝีมือมะลิคนน้ีไปเสีย แต่ดูเหมือนโชคจะ ไมเ่ ขา้ ขา้ ง เพราะเขากลบั มาอกี ครง้ั ในตอนหกโมงเยน็ พรอ้ มกบั อปุ กรณเ์ สรมิ เขาแบกจอบออกไปถางหญา้ รอบบา้ นพกั ครแู บบทไี่ มม่ ใี ครขอ มลั ลกิ าอยาก จะซง้ึ ใจอยถู่ า้ ไมต่ ดิ วา่ เขาทวงสญั ญาเลยี้ งขา้ วเยน็ ใหไ้ ดส้ ยองขวญั กนั อกี รอบ แบบน้ัน เธอไมช่ อบเขา้ ครวั ทไ่ี มช่ อบเพราะมแี ผลเกา่ ตดิ ในใจ การทอดไขเ่ จยี ว แบบทเี่ ดก็ ประถมสามทา� ได้ สาววัยย่สี ิบหา้ กลับท�าไม่คล่องเอาเสยี เลย หญงิ สาวเดินไปเดินมาเป็นเสือติดจ่ันในห้องครัว เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง พจิ ารณาคนตัวสงู ใหญ่ทก่ี ม้ ๆ เงยๆ อยา่ งเร้าใจอยู่แบบน้นั อะไรนะ เธอบอกว่า เขา - เร้า - ใจ อยา่ งน้นั หรอื ! “ผเี ขา้ ผีเขา้ ฉันแน่ๆ” เธอตบแก้มตวั เองเรยี กสติ ตัดสนิ ใจเสี่ยงเป็น เส่ียงตายกลับเข้ามาลองดูสักหน คนที่ถางหญ้าได้อย่างเซ็กซ่ีสะท้านทรวง ข้างนอกมองเข้ามาเหมือนกัน เขาเห็นหญิงสาวกลัดกลุ้มอยู่กับการทอดไข่ เปน็ ครง่ึ ชวั่ โมงแลว้ คนตวั ใหญถ่ งึ ไดล้ า้ งเนอ้ื ลา้ งตวั เดนิ กลบั เขา้ มาในตวั บา้ น มลั ลิกาท่ีก�าลงั จดๆ จ้องๆ จะตอกไขใ่ ส่ชามหันมองคนทมี่ าใหม่ เขา เลิกเสื้อกล้ามสีขาวข้ึนเช็ดใบหน้า เผยลอนกล้ามน่าประทับใจตรงหน้าท้อง ใหม้ อื ไมอ้ อ่ น เขาถอดเสือ้ คลุมลายสกอตตวั นน้ั ออกไปแลว้ ต้นแขนเป็นมัด คู่น้ันบิดเรา้ ยว่ั ยวนใหม้ อง หญงิ สาวปล่อยไข่ร่วงลงไปในชาม เสียงไข่ทแี่ ตก โพละท�าให้คนที่ถกเสื้อข้ึนย่ัวกับคนถูกยั่วยืนตัวแข็งมองหน้ากันไปมาอย่าง ไมร่ ้จู ะพดู อะไร “เออ่ ...ออ้ ” มลั ลกิ าเบยี่ งหนา้ หลบ ปากสนั่ จนนา่ กลวั วา่ คนตวั ใหญค่ ง มองออกเหมือนกนั “ตอกไข่ให้แตกก็งา่ ยเหมอื นกนั เนอะ” ชายหน่มุ ขนั ลกึ “เราไมท่ อดไข่ไปพร้อมกบั เปลือกหรอกนะมะลิ” 47

ฉายรกั กลางใจ หญิงสาวขมุบขมิบริมฝีปาก พลางเข่ียเอาเปลือกไข่ในชามออก เขา เดินเข้ามาใกล้ ตอกไข่ฟองใหมด่ ้วยมอื เดยี วได้สวยงามหมดจดแบบไมม่ ีรอย เปอ้ื นหรอื เปลือกไขล่ งไปสกั นดิ เดยี ว กลนิ่ ตัวของเขาท�าใหน้ กึ ถงึ บางอย่างท่ี สดชื่นสบายใจ มันผสานรวมกบั กล่นิ เหงื่อแบบผชู้ ายจนทา� ใหใ้ จสัน่ ชายหนุม่ พยกั พเยิดให้เธอจัดการต่อ มลั ลกิ าเห็นเขาเดินไปต้ังกระทะ ใสน่ า้� มนั เรยี บร้อย กอดอกมองเธอมอื ส่ันเป็นเจ้าเข้าตไี ข่ คนตาดุเหมอื นจะ ยมิ้ อยเู่ ลก็ นอ้ ย รอยยมิ้ แบบนขี้ องเขา มลั ลกิ าไมช่ อบเลย มนั ทา� ใหร้ สู้ กึ วา่ เขา หยอกเย้าเอน็ ดูราวกบั เธอเปน็ เดก็ ตวั เล็กๆ แบบท่ไี ม่มีใครทา� มากอ่ น เพราะมลั ลกิ าเปน็ ผหู้ ญงิ โครงรา่ งใหญท่ ม่ี กั จะถกู มองวา่ ดแู ลตวั เองได้ แตถ่ า้ เทยี บกบั เขาแลว้ สว่ นสงู กวา่ หนง่ึ รอ้ ยเจด็ สบิ เซนตเิ มตรดไู รค้ วามหมาย ไปเลย เธอคลา้ ยเดก็ กะโปโลทส่ี งู ถงึ แคเ่ พยี งลา� คอของเขา รสู้ กึ วา่ ตวั เลก็ และ ดนู า่ รังแกอย่างบอกไม่ถกู ไม่ชอบเลย! หญิงสาวย่นจมูกใส่แผ่นหลังใหญ่ เม่ืออังมือเหนือกระทะแล้วรู้สึกว่า มไี อรอ้ น เธอกห็ ลบั หหู ลบั ตาเทไขพ่ รวดเดยี วจบ เสยี งเซง็ แซข่ องนา�้ มนั เดอื ด เจอเข้ากับไข่ดังจนคนไม่เคยเข้าครัวตกใจ มัลลิกาดึงคนตัวหนาเข้ามาบัง กระแสน�้ามันพลางหลบั ตาป๋ี ไมก่ ล้ามอง แก้มแนบอยกู่ ับหน้าอกแข็ง ไดย้ นิ เขาหวั เราะกร็ ตู้ วั แลว้ วา่ เผลอปลอ่ ยไกต่ วั เบอ้ เรมิ่ หญงิ สาวขบรมิ ฝปี ากขดั เขนิ “ไข่จะไหม้แล้ว” ทศธรรม์กระซิบ “ไปพลิกกลับอีกด้านสิ...เดี๋ยวจะ กินไม่ไดเ้ อา” “ไม่เอาแล้ว” เธออยากร้องไห้ “น้�ามันกระเด็นใสแ่ นๆ่ ” “เดี๋ยวพี่ช่วยดู” เขาจับลาดไหล่บาง ขยับน�าให้เธอเดินเข้าไปใกล้ มัลลิกาเห็นไข่เจียวฟูสีก�าลังสวย เขาหร่ีไฟเตาลง ส่งตะหลิวมาให้เธอถือ “ตอนนี้น�้ามนั ไม่กระเดน็ แล้ว” จนแล้วจนรอดเธอก็ยงั ไม่กลา้ ย่นื มอื ออกไป คนตวั ใหญห่ วั เราะอยู่ใน ลา� คอ เขากา้ วเขา้ มาใกลจ้ นแผน่ หลงั ของเธอชนเขา้ กบั แผงอกนนั้ มอื ใหญจ่ บั 48

หอมหมืน่ ล้ี ตะหลวิ เดยี วกบั เธอ ปลายนว้ิ สมั ผสั บนหลงั มอื บาง ผา่ วรอ้ นและใหค้ วามรสู้ กึ ที่คุ้นเคยอยา่ งน่าประหลาด ไม่ร้วู ่าอปุ าทานไปเองหรือไม่ เธอคลา้ ยกับรสู้ ึก ว่าแผน่ หลังสัมผสั ไดถ้ ึงจงั หวะการเต้นของหัวใจท่ดี ังรัวแรงของคนใกล้ชดิ แคส่ อนพลกิ ไขเ่ จยี วเทา่ นน้ั ...แตท่ �าไมมอื ของเขาทจ่ี บั อยเู่ หนอื มอื ของ เธอจึงไดอ้ อ้ ยองิ่ ปานน้ีเชยี วหนอ... “อย่าข�านะ!” เธอยู่ริมฝีปากใส่คนท่ีน่ังอยู่บนเก้าอ้ีไม้หน้าบ้าน พกั ครู “อยา่ งน้อยกย็ ังพอกนิ ไดแ้ ลว้ กนั น่ะ” ชายหนุ่มอมย้ิม ย้ิมบางๆ นั้นท�าให้ตาของเขาคลายความดุดันลงมา ทลี ะนอ้ ย มลั ลกิ านงั่ ลงบนเปล รสู้ กึ ภมู อิ กภมู ใิ จกบั ไขเ่ จยี วทไี่ หมไ้ ปเกอื บครง่ึ จานนน้ั เธอมองมนั แลว้ ออกปากจะรบั ผดิ ชอบเอง แตเ่ ขากลบั หยบิ ยน่ื ไขเ่ จยี ว ที่ไม่ไหม้มาให้เธอแทน มัลลิกาไม่รู้ว่าเขาชอบไข่เจียวแบบเกรียมๆ เธอจึง ค่อนข้างจะนับถือหัวใจเขาอย่พู อสมควร “อร่อยด”ี คนตวั ใหญ่ชม “เราก็พอจะมีฝีมืออย่เู หมือนกนั หรอก” มลั ลิกายกั ไหล่ กอดหนงั สอื เอนกายนอนบนเปล วนั นช้ี ายหนมุ่ เสนอ ตวั ล้างจานเอง เขาทงั้ ถางหญ้า ลา้ งแกว้ ลา้ งจานใหจ้ นเธอท�าตวั ไม่ถูก แต่ส่งิ ทดี่ ขี นึ้ อยา่ งชดั เจนคอื เธอเรมิ่ ไมก่ ลวั ดวงตาดกุ รา้ วคนู่ น้ั แลว้ หวั คา่� แบบนลี้ ม เย็นใช้ได้ กลิ่นหอมของดอกไม้กลางคืนลอยมา มัลลิกาคิดเอาไว้แล้วว่าจะ หาดอกไมห้ อมเยน็ มาปลกู ประดบั เหมอ่ คดิ อะไรสะระตะอยพู่ กั ใหญ่ จนเมอื่ เงยมองออกไปนอกชานบ้าน ผ่านก่ิงก้านสาขาของต้นหูกวาง บนท้องฟ้าสี หมึกตรงน้นั มดี วงดาวเกลือ่ นเต็มไปหมด หญงิ สาวจอ้ งมองอยู่นานพลางยกย้มิ หวาน มลั ลิกาอาจไม่รู้วา่ คนขา้ ง หลังก็จับจ้องท่ีเดียวกันกับเธอ เขาทอดสายตากลับมามองเสี้ยวใบหน้าคม สวย “คืนนด้ี าวเต็มฟา้ เลย” หญงิ สาวยกนวิ้ ขึ้นช้ไี ปมา “ตอนทอ่ี ยู่ในเมือง ไมไ่ ดเ้ หน็ เยอะแบบน้หี รอกนะ” 49

ฉายรกั กลางใจ เธอหันหน้ามาสบตาเขา เห็นทศธรรม์รูดซิปกระเป๋ากีตาร์ออก เธอ เห็นเขาสะพายติดมาด้วยตอนที่กลับมาอีกครั้ง คนหน้าดุยกยิ้มบาง เขาผุด กายลกุ หอบเอากตี ารต์ วั สวยมานงั่ บนโตะ๊ มา้ หนิ ออ่ นนอกบา้ น อยไู่ มห่ า่ งจาก เปลทีเ่ ธอนอนอย่เู ทา่ ไร ปลายนิ้วกร้านใหญ่วางอยู่บนสายกีตาร์ มัลลิกามองภาพนั้นน่ิงนาน ดว้ ยหวั ใจทเี่ ตน้ รวั แรง ไมน่ านนกั เสยี งเพลงกด็ งั ออกมาตามทา� นอง แตท่ พี่ เิ ศษ คอื เสียงหา้ วทุ้มทข่ี บั เพลงออกมาตามจังหวะนัน้ ของเขา มันนุม่ ละมุนหเู หมือนจะส่งไปถึงกลางหวั ใจไดอ้ ย่างไรอย่างน้ัน... เพราะค�าว่ารกั จะมใี ห้เธอเท่านัน้ ในใจฉนั ไม่มที ่วี ่างใหใ้ คร อยากใหว้ นั พรงุ่ นี้ เธอรับรู้และเขา้ ใจ...ท่วี ่ามใี คร ทีพ่ รา�่ เพอ้ คนื ทดี่ าวเต็มฟ้า ฉันจินตนาการถงึ หนา้ เธอ ละเมอไปไกล มองไมเ่ หน็ เป็นดาว... เพลง ‘คืนทดี่ าวเต็มฟ้า’ ของศิลปนิ ปราโมทย์ วิเลปะนะ จบไปนาน แล้ว แต่หวั ใจที่เต้นแรงของเธอดเู หมือนจะยังไมย่ อมเปน็ ปกติ เขาสบตากับ มลั ลกิ า ดวงตาคูค่ มสะท้อนภาพบางอยา่ งท่หี ญงิ สาวคิดไมอ่ อกเหมอื นกันว่า เคยเหน็ ทไ่ี หน เขาทา� ใหเ้ ธอนกึ ถงึ ใครบางคนทจี่ า� ไมไ่ ด.้ ..ใครคนหนงึ่ ทเ่ี คยรจู้ กั “พชี่ อบเพลงน”้ี เขาพดู ออกมาในที่สุด “เพราะพีเ่ คยเลน่ ใหใ้ ครบาง คนฟงั ...แต่เหมอื นเขาจะจ�าไม่ได”้ มัลลิกากะพริบตาถี่ เธอขมวดค้ิว “คนท่ชี อบเหรอคะ?” ทศธรรม์กระตุกย้ิม เขาหัวเราะด้วยโทนเสียงที่น่าฟังเหลือเกิน ชาย หนมุ่ จอ้ งลกึ เขา้ มาจนทา� ใหม้ ลั ลกิ าขยบั ตวั อยา่ งขดั เขนิ ประหลาด รอยยมิ้ ของ เขานา่ ตอี กี แลว้ ชายหนมุ่ กอดกตี ารแ์ นบอก วางคางไดร้ ปู บนฝา่ มอื ใหญ่ สอง ตาคู่คมไม่ไดล้ ะออกไปแมข้ ณะเดียว “…ลองทายดสู ”ิ 50

4 กีตาร์สีขาว น้�าในห้องน้�าช้ันล่างเย็นจับขั้วหัวใจให้คนที่นุ่งผ้าถุงกระโจมอก กอดตัวเองจนไหล่ส่ัน ลมหนาวกลางดึกพัดวบู เข้ามากระทบผิวระลอกใหญ่ มัลลิกากระโดดโหยงเหยงขึ้นบันไดไม้ไปช้ันสองของบ้าน รีบเปลี่ยนเส้ือผ้า หม่ ตวั เองอยใู่ นผา้ หม่ ผนื หนา แลว้ ลากมงุ้ ออกมากางครอบเตยี งไมก้ นั ยงุ หาม ออกไปดดู เลอื ดขา้ งนอก ตกุ๊ ตาคมุ ะมงสดี �าแกม้ แดงตวั ใหญท่ อ่ี ยบู่ นเตยี งนอน ส่งสายตามองเหมือนมีค�าถาม มันท�าให้เธอนึกถึงคนตัวหนาเมื่อตอนหัวค�่า คนที่เธอเพง่ิ จะไล่ทางออ้ มไปเมื่อชวั่ โมงกอ่ น พอนึกถึงเขา...เสียงห้าวทุ้มท่ีร้องเพลงโปรดของเธอก็ลอยเข้ามาใน หว้ งความคดิ เธออดไมไ่ ด้ทจี่ ะยกมือข้นึ กมุ แก้ม ปิดริมฝปี ากท่ีตดิ อมยิ้มนา่ ตี ของตัวเอง มัลลิกาแกล้งเฉไฉพุ่งตัวออกไปจับเจ้าตุ๊กตาเจ้าปัญหาหันหน้า เขา้ หาหวั เตยี ง แตถ่ งึ จะระบายอารมณใ์ สม่ นั กไ็ มเ่ หน็ จะไลใ่ ครบางคนออกไป ได้ เธอจึงหันไปมองท้องฟ้า แลว้ ลอบผ่อนลมหายใจออกมาแผว่ เบา 51

ฉายรกั กลางใจ คนุ้ ...คนุ้ เหลอื เกนิ เธอลากปลายนว้ิ วาดไปตามหมดู่ าวทเ่ี กลอ่ื นอยบู่ น ท้องฟ้า มัลลิกาหลับตานึกถึงแผ่นหลังกว้างขวางในชุดนักเรียนชายเส้ือ หลดุ ลยุ่ ออกนอกกางเกง ขอ้ นวิ้ ใหญท่ มี่ กั จะมบี าดแผลใหน้ กึ สยอง คนทท่ี า� ตวั ผิดระเบียบต้ังแต่หัวจดเท้า กับเสียงกีตาร์ของเขาท่ีเธอนึกร�าคาญอยู่เสมอ เวลาที่ไดย้ ินหมอนัน่ เลน่ เธอมักจะเหมาเอาเองวา่ เขาต้องการกวนประสาท แต่พอมานกึ ดูดๆี แลว้ ... หญิงสาวถอนหายใจเฮอื กใหญ่...ชา่ งเถอะ มลั ลกิ าลบู หนา้ ปกวรรณคดเี รอื่ งอเิ หนาทวี่ างเดน่ อยบู่ นหวั เตยี ง เหมอ่ ลอยอยู่ครใู่ หญแ่ ลว้ คอ่ ยระบายรอยย้มิ บาง แตช่ ว่ั ขณะหน่งึ ในหวั ใจ...ก็ทา� ให้เธออดคิดไมไ่ ด้วา่ ปา่ นนอ้ี ตี าอันธพาลคนน้นั จะเปน็ อย่างไรบา้ งหนอ ‘ฉิบ...’ เด็กหนมุ่ รา่ งโตสบถ ‘มนั เอาอีกแลว้ ’ ‘หาเร่ืองเอ็งอีกแล้ว?’ เพื่อนสนิทหัวเราะในล�าคอ ‘หน้าคนมัน อนั ธพาล อยู่เฉยๆ แม่งกม็ ีเร่ืองลอยเข้ามาหา พวกเด็กโรงเรยี นฉันมันลอื กัน จนขนหัวลุกว่าไอ้ยักษ์โรงเรียนชายล้วนมันเป็นหัวหน้านักเลงแถวนี้ เจ๋งน่ี หว่า...แอบไปเปน็ มาเฟียก็ไม่บอกกนั ’ ‘แม่ง ลือกันไปได้’ คนช่ือยักษ์กึ่งจะย้ิม ทว่าเป็นรอยยิ้มท่ีเหมือน สมเพชตวั เองมากกว่า ‘ลือกนั แบบนไี้ ง ฉนั ถึงได้โดนหาเรอื่ งแม่งทกุ วนั ’ เจ้าของเสียงกร้าวถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาดึงเส้ือออกนอกกางเกง นกั เรยี นสดี �า เส้ือสีขาวเปอื้ นรอยกระด�ากระดา่ งเปน็ ทางยาว เพราะเจ้าของ เพ่ิงลงไปจัดการเด็กหัวเกรียนสามรายทข่ี ฟู่ ่อๆ อย่เู ม่ือครู่ ยงั ไม่ทนั จะได้ตบ หัวเกรียน ครูสมหญิงแกก็ว่ิงมาห้ามทัพก่อน ลงเอยที่เจ้าเกรียนสามรายวิ่ง หางจกุ ตดู ตลบตะแลงบบี นา้� ตาวา่ ตวั เองโดนรงั แก สว่ นเขาทไี่ มท่ นั ไดป้ รปิ าก โดนทณั ฑบ์ นไปเต็มอตั ราท้ังๆ ที่ยงั ไมไ่ ด้ท�าอะไร ‘น้องแกล่ะ’ เด็กหนุ่มตัวโตเลิกค้ิว น่ิงไปสักพักก่อนถามค�าถามใหม่ 52

หอมหมื่นล้ี ‘วันน้ีไมม่ าหาเหรอ’ พช่ี ายคนทถี่ กู ถามหาโดยเจตนายกั ไหล่ เขาเกบ็ หนงั สอื เรยี นชวี ะมธั ยม ปลายเขา้ กระเป๋าเป้ พดู อย่างขัดใจแตท่ ัดทานนอ้ งไมไ่ ด้ ‘มะลมิ นั ไปเท่ียวกับเพื่อน คงกลบั บ้านเอง’ แมกไม้พดู ตอ่ ด้วยความ เป็นห่วง ‘ข้ึนมอปลายแล้วคงอยใู่ นช่วงตอ่ ตา้ นวะ่ เดย๋ี วนไ้ี ม่ค่อยอ้อนฉัน พอ บอกจะมาหาแกทไี ร นอ้ งฉนั มนั กโ็ กรธเปน็ ชาติ กวา่ จะหายกต็ อนเอาของกนิ ไปลอ่ น่นั แหละ’ ‘คงเกลยี ดฉนั มาก...’ คนตวั ยกั ษห์ วั เราะเสยี งแผว่ คสู่ นทนาพยกั หนา้ เหน็ ใจ ‘ขึ้นมอสี่แล้วสวยขน้ึ เยอะ ดีหนอ่ ยท่ียังไมม่ ใี ครจีบยายลิ ไม่งัน้ ฉันจะ ซดั เขา้ สกั เปรย้ี ง ไดย้ นิ วา่ ไอเ้ มยี่ งมนั เลง็ ลอิ ยู่ มนั วา่ อยากลองของแปลก กวน บาทาฉนั ’ แมกไมก้ ดั ฟนั ‘คงแคน้ ทฉี่ นั รายงานความประพฤตมิ นั แตช่ า่ งเหอะ อย่างลิ ไมส่ นปลากระโหช้ นเข่อื นอยา่ งน้นั หรอก’ ‘เมี่ยง?’ คนตัวสูงใหญ่ถามเสียงห้วน ‘ไอ้เก้งก้างที่ชอบท�าหน้าซ่าๆ หนอ่ ย?’ ‘ไอ้ที่โกรกปอยผมหน้าสีทองนั่นแหละ’ ประธานฝ่ายระเบียบถอน หายใจ ‘ไม่ร้เู ม่ือไหร่แม่งจะเลกิ คดิ ไปเองเสยี ทีว่ามนั เท่’ เดก็ หนมุ่ ทงั้ สองเดนิ มาตามทางเทา้ คนทอ่ี ยใู่ นชดุ ถกู ระเบยี บตงั้ แตห่ วั จดเทา้ ตัวเล็กกวา่ คนทีต่ วั ใหญม่ หมึ า ทา่ ทางทด่ี ูขดั กนั ลิบลับทา� ใหใ้ ครหลาย คนแอบซบุ ซบิ แมกไมเ้ ปน็ คนดงั ของโรงเรยี นสหศกึ ษา ดงั นนั้ เขาจงึ คอ่ นขา้ ง ถกู จบั ตามอง สว่ นอกี คน...เปน็ ตวั ปญั หาทถี่ อนไมอ่ อก รายนดี้ งั ยง่ิ กวา่ เสยี อกี เพราะชอ่ื เสยี งคอ่ นขา้ งกระฉอ่ นไปไกลเหลอื เกนิ พวกเขาไมพ่ ดู ไมจ่ า ขากจ็ า�้ เรว็ ๆ เขา้ วา่ จะได้หนีออกไปจากการถกู จับจอ้ งทงั้ ทางตรงทางออ้ มแบบนี้ ถนนหลังโรงเรียนมีร้านเคร่ืองดนตรีมาเปิดใหม่ ส�าหรับเด็กหนุ่มท้ัง สองคนแลว้ คอ่ นขา้ งโกเ้ ลยทเี ดยี ว บรเิ วณชนั้ สองเปน็ หอ้ งซอ้ มทม่ี เี ครอื่ งดนตรี ครบครันให้เช่า นายยักษ์รู้จักเจ้าของร้านเป็นอย่างดีเพราะเป็นรุ่นพ่ีท่ี 53

ฉายรักกลางใจ โรงเรียน เขาชะลอฝีเท้าลงเมื่อใกล้ถึง ก่อนชะงักเมื่อเห็นกลุ่มเด็กผู้หญิงใน ชุดนักเรียนมัธยมปลายยนื อออยู่หนา้ ร้าน หน่งึ ในนั้น...เปน็ คนทค่ี ุ้นตา ผมมัดรวบตึงเป็นหางม้า ผมหยักศกคลอเคลียไหล่ ผูกโบสีขาว กระโปรงยาวจนถึงเข่า เด็กสาวก�าลังเกาะกระจกตะเกียกตะกายอย่างเอา เป็นเอาตาย เธอแนบแกม้ ลงไป ริมฝปี ากพูดไมไ่ ด้หยดุ เพ่ือนๆ ของเด็กสาว ตวั สงู ใหญก่ วา่ ใครหวั เราะกนั ระนาว ทา่ ทางแกน่ แกว้ ซกุ ซนของหนอนหนงั สอื ท�าให้นายตวั ยักษห์ ลุดย้มิ เขาเห็นเธอจ้องตาวาวไปที่กีตาร์สีขาวตัวหน่ึง ราคาท่ีติดไว้ค่อนข้าง สูง แมกไม้ตรงเข้าไปสะกิดไหล่คนเป็นน้อง ก่อนท่ีเขาจะโบกมือลาแล้วพา เจ้าตัวแสบกลับบ้านไปเสียด้ือๆ เด็กหนุ่มหัวเราะเม่ือได้ยินเสียงกรีดร้อง ไลห่ ลงั มาเพราะพี่ชายไม่ยอมใจอ่อนซ้อื ของราคาแพงแบบนั้นให้นอ้ งสาว นายตัวโตผลักประตูเดินเข้าไปในร้าน เขาหลุบตามองกีตาร์ตัวสวย พ่ีชาญเดินเข้ามาใกล้พลางกระแซะไหล่หนา ‘แกชอบอะไรยกั ษ.์ ..’ คนอาบนา้� ร้อนมากอ่ นแสยะย้มิ กร่มิ ‘คนหรือ กีตาร?์ ’ เขาไม่ตอบ แต่ถือวิสาสะคว้าเอากีตาร์สีขาวตัวน้ันมาโดยไม่ได้ขอ อนุญาตเจา้ ของรา้ น พช่ี าญสา่ ยหวั ยมิ้ ๆ ปากหนกั ตามเคยเจา้ เดก็ คนน.ี้ ..นาย ตวั ยกั ษน์ ง่ั ลงกบั เกา้ อี้ บรรจงดดี นว้ิ ไปตามสายเสน้ ใหม่ เสยี งใสเพราะเหมอื น เสยี งของใครบางคน กีตาร์ตัวนท้ี �าใหเ้ ขานึกถงึ ... เดก็ หนมุ่ ลบู ไปตามเรอื นไมส้ ขี าว เขาพดู กบั พช่ี ายคนสนทิ “พชี่ าญ ผม เอาตัวน”ี้ ชายหนุ่มชาวร็อกขมวดค้ิว “แกมีแล้วนี่ เต็มบ้านไปหมดแล้วมั้ง กีตาร์อะ ตวั น้ีแพงนะเวย้ ” ‘เกบ็ เงนิ เอาไวน้ านแลว้ อยากซอ้ื ของใหใ้ ครบางคน...แตค่ งไมก่ ลา้ ให’้ ชายหนมุ่ หวั เราะเสยี งขน่ื ‘ผมอยากเกบ็ ตวั นไี้ ว้ ไมต่ อ้ งลดนะพ่ี ผมจะซอื้ ราคา 54

หอมหมน่ื ล้ี เต็ม...’ เพราะกตี าร์สขี าวตวั น.้ี ..ทา� ใหเ้ ขานึกถึงเธอ ทศธรรมน์ งั่ อยบู่ นเกา้ อไ้ี มต้ วั ใหญท่ ตี่ ง้ั อยบู่ นระเบยี งชนั้ สอง มา่ น สขี าวจากหนา้ ต่างปลวิ เพราะแรงลม แสงไฟโทนอุ่นในหอ้ งนอนสาดออกมา ใหค้ วามสวา่ งนอกชานระเบยี ง ต้นเคราฤๅษใี นกระถางแขวนโรยตัวเปน็ ม่าน ดสู บายตา เจ้าถ้วยฟนู อนแผห่ ลาอยบู่ นพ้นื ท่ใี กลๆ้ กบั เจ้าสข่ี าตัวโปรดวาง กระถางมะลซิ อ้ นพมุ่ ใหญเ่ อาไวช้ ดิ เสาไม้ มนั กา� ลงั ออกดอกเตม็ ที่ สง่ กลน่ิ หอม เย็นไปทัว่ บา้ น เขาสวมเสอื้ กลา้ มสเี ทาเนอื้ นม่ิ ปลอ่ ยใหล้ มพดั ไลผ้ วิ กาย บนตกั มกี ตี าร์ ตวั หนงึ่ วางนงิ่ อยู่ ทศธรรมโ์ อบกตี ารต์ วั นนั้ พลางวางมอื ลงไปเคาะเปน็ จงั หวะ แผ่วเบา มุมปากคมได้รูปก�าลังอมย้ิม เป็นรอยย้ิมที่ส่งไปฉายวาบอยู่กลาง นัยน์ตา ไซบีเรียนฮัสกีตวั สเี ทาสลบั ดา� สะบดั หางตบไปกบั พนื้ ระเบยี ง ไม่นาน มนั กล็ กุ เดนิ กลบั เขา้ ไปในหอ้ งนอนของเจา้ ของตวั ใหญ่ ทศธรรมโ์ อบกตี ารต์ วั นนั้ ชดิ แผงอกแขง็ สดู กลน่ิ หอมของดอกมะลทิ ว่ี นั นชี้ นื่ ใจมากเปน็ พเิ ศษ ปลาย นว้ิ แข็งแรงลากไลไ้ ปตามผิวเรียบลืน่ ของกตี ารต์ ัวสวย กตี ารส์ ขี าวที่ถกู เก็บรกั ษาเอาไวเ้ ป็นอยา่ งดี... คนื นดี้ าวเตม็ ทอ้ งฟา้ ทเี ดยี ว...เมอื่ มองจากสายตาของเขา กลบั รสู้ กึ วา่ ฟ้าสีทึบทึมท่ีเคยเห็นอยู่ทุกวันดูแตกต่างออกไปจากทุกที อย่างน้อย...ก็ เหมอื นวา่ ดาวบนฟา้ จะเขา้ มาใกลม้ ากยงิ่ ขน้ึ จากทคี่ ดิ วา่ ไมม่ ที างจะไขวค่ วา้ ... ก็ดูคลา้ ยวา่ จะเอื้อมไดถ้ งึ มือใหญ่ยกข้ึนลากเส้นเช่ือมโยงไปตามดาวแต่ละดวง ไม่นานก็ผละ ออกมาวางบนสายกตี ารท์ เี่ ขาดแู ลเปน็ อยา่ งดี ชายหนมุ่ หวั เราะแผว่ เบาขณะ ที่บรรจงดีดไปตามสายแต่ละเส้น เสียงของกีตาร์ตัวน้ียังคงหวานใสเหมือน วนั แรกท่ีเขาซ้ือมนั มาจากร้าน เขานิง่ คิดแลว้ จึงยิ้มบางออกมาครงั้ หน่งึ 55

ฉายรกั กลางใจ ไม่รวู้ ่าจะเคยคิดถึงกนั หรือเปลา่ ...แตเ่ ขาคิดถงึ เธอเสมอมา มลั ลกิ าปน่ั หนอู อ๋ ยออกจากบา้ นพกั ครตู งั้ แตต่ อนเกอื บๆ หกโมง เชา้ จกั รยานสเี หลอื งออ๋ ยสมชอื่ ถกู จอดพงิ อยกู่ บั ตน้ มะขามหนา้ โรงเรยี น เธอ กอดอกนง่ั อยู่บนเบาะซ้อนท้าย อา้ ปากหาวติดๆ กันหลายครง้ั ด้วยความง่วง ซมึ เหตเุ พราะเมอื่ วานกอ่ นเอาแตค่ ดิ ถงึ เรอื่ งของใครบางคนจนเลยเขา้ วนั ใหม่ เพียงแค่เผลอคิดถึงเท่านั้น หน้าดุคมจัดของเขาก็ลอยเข้ามาไม่ยอมหายไป หญงิ สาวขยเี้ สน้ ผมของตวั เองอยา่ งบา้ คลง่ั กอ่ นทจ่ี ะเมม้ รมิ ฝปี ากเพราะกา� ลงั ใชค้ วามคิด เสียงเพลงจากรถขายของดังมาแต่ไกล เป็นเพลงยุคคุณพ่อคุณแม่ ก�าลงั จบี กันใหม่ๆ รถกระบะคนั เกา่ จอดลงตรงจดุ เดิมทกุ วนั ป้าแหววสง่ ยมิ้ แฉ่งเหน็ ฟันมาใหแ้ ต่ไกล มลั ลิกาหัวเราะเล็กน้อยขณะท่ีเดนิ เขา้ ไปยงั กระบะ เปดิ ท้ายขายของคันนนั้ ขณะทก่ี า� ลงั หยบิ นา้� เตา้ หปู้ าทอ่ งโกท๋ ต่ี ะกรา้ สชี มพู มอื ของเธอกส็ มั ผสั เขา้ กบั มอื ใหญข่ องใครบางคนทย่ี น่ื เขา้ มาหมายจะหยบิ ของชนิ้ เดยี วกนั หญงิ สาวสะดงุ้ เฮอื ก แอบถอยหลงั ไปหนงึ่ กา้ วขณะทมี่ องปลายคางไดร้ ปู ทศธรรม์ เหลือบมองเล็กน้อย เขายิ้มบางๆ ให้ป้าแหวว แล้วหยิบน�้าเต้าหู้ไปสองถุง ใหญ่ จัดการซ้ือเองเสรจ็ สรรพแลว้ ยน่ื มาใหเ้ ธอ “พเี่ ลย้ี งเอง” เสียงของเขาท้มุ หูจนสะกดิ ใจคนฟงั เหมือนเคย มลั ลิกา เกาแกม้ อยา่ งขัดเขิน แล้วพูดอุบอบิ ขอบคุณอยู่ในล�าคอ เงาของคนตวั ใหญ่ ทาบทับตัวเธอจนมิด ให้ความรู้สึกที่ถูกคุกคามอยู่ห่างๆ แต่กลิ่นอายแบบ ผชู้ ายทก่ี ระทบจมกู กลบั ไมท่ า� ใหเ้ ธออดึ อดั มลั ลกิ าเดนิ ออกมาจากรถขายของ หลงั จากทพ่ี ยายามแยง่ ถงุ ของตวั เองจากทศธรรมม์ าถอื เขาหอบของมากมาย เดินตามมา เสียงเพลงจากรถขายของห่างออกไปแล้ว แต่เธอก็ยังหลุบตา มองปลายเท้า “ที่พื้นมีอะไรหรือเปล่า” เขาถามกล้ัวหัวเราะ มัลลิกาเผลอเงยหน้า 56

หอมหมื่นลี้ จอ้ งมองเขา เม่ือสบเข้าให้กอ็ ยากจะเขกกะโหลกตวั เองสกั ที คนตัวใหญ่เรมิ่ เลน่ เกมจอ้ งตากบั เธออกี แลว้ หวั ใจทอ่ี ยใู่ นอกเตน้ รวั เปน็ กลองมโหระทกึ หญงิ สาวขบริมฝปี ากเสียแน่น หา้ มแกม้ ทงั้ สองข้างที่แดงรอ้ นขึน้ มาไม่ได้ เขาอาบน�า้ มาใหม่ กลน่ิ ที่ลอยออกมาจากคนตวั ใหญจ่ งึ สดชื่นและให้ ความรู้สึกอบอุ่น มัลลิกาจ�าได้ว่ามือของเขาเย็นมาก พอคิดถึงตรงนี้เธอก็ หลุบตาลงมองฝา่ มือแขง็ แรง “หอม...” หญิงสาวหลุดพูดออกไปแล้วก็ตัวเย็น รีบกระวีกระวาด แก้ตัวลนลาน “หมายถงึ ...นา้� เต้าห้นู ะ่ ค่ะ” รอยยิม้ ของเขาฉายแวววับบางอยา่ ง “ไปกินทบ่ี ้านพไ่ี หม” “เอ่อ...” เธอเสกลอกสายตาไปมาทา� ท่าวา่ จะปฏิเสธ แต่เขาอุตส่าห์ เลยี้ งเธอแลว้ มัลลกิ าชัง่ ใจอยูพ่ ักใหญ่ แล้วจงึ คอ่ ยตอบรับ “ก็ไดค้ ่ะ...แตม่ ะลิ เอาหนอู อ๋ ยมา” เขามองตามสายตาของเธอ ไม่เชอ่ื ก็ตอ้ งเชือ่ ว่าพอ่ เจ้าประคณุ เดินดุม่ เขา้ ไปหาจกั รยานคชู่ พี ของมลั ลกิ าแลว้ วางขา้ วของสารพดั อยา่ งลงบนตะกรา้ หวายข้างหน้าหนูอ๋อย หญิงสาวอ้าปากค้าง จบั ต้นชนปลายไมถ่ ูก ไดแ้ ตม่ อง ตามเขาท่ีข้นึ คร่อมประจ�าตา� แหน่งสารถี มือใหญก่ า� แฮนด์จกั รยานคันโตเอา ไว้แล้วเบยี่ งใบหน้าติดรอยยมิ้ มามองเธอ “ซอ้ นพีส่ ิ...เด๋ียวพ่ีขไ่ี ปสง่ เอง” พระเจ้า เขาโคตรมัดมือชกเลยให้ตายสิ! มลั ลิกาเดนิ เข้าไปใกลข้ ้นึ ทุกที เธอไดแ้ ต่ถามตวั เองว่าเกิดเร่อื งแบบน้ี ขน้ึ ได้อย่างไร แตเ่ ม่อื มองเห็นถุงนา�้ เตา้ หู้ปาท่องโกท๋ ี่วางย่ัวยวนอย่ใู นตะกร้า หน้ารถก็พลันเข้าใจได้ว่าถูกเขาหลอกล่อด้วยอาหารอีกตามเคย หญิงสาว นึกโกรธตัวเองที่ไม่เคยปฏิเสธอาหารได้สักที เธอซ้อนท้ายจักรยานเขาด้วย อารมณ์กล้าๆ กลวั ๆ น่งั พาดไปได้แคค่ รงึ่ เดียว เสียงห้าวทุม้ กด็ งั เตอื น “ถ้านั่งไมด่ ี เราจะตกนะมะล”ิ เขาหัวเราะเลก็ นอ้ ย “ถนนหนา้ บา้ นพ่ี เปน็ หลุมเป็นบ่อ...จบั พีใ่ หแ้ น่นๆ นะ” 57

ฉายรกั กลางใจ เธอเผลอค้อนใสแ่ ผน่ หลงั ใหญ่ ใช่ส.ิ ..เธอมที างเลอื กอะไรมากมายกัน หนอ หญิงสาวกระเถบิ กายเข้าไปใกล้ชิดเขา ยง่ิ ใกล้กย็ ง่ิ ได้กลิ่นหอมเยน็ จาก กายหนา เธอเผลอสูดเข้าไปด้วยความผ่อนคลาย ย่ืนมือจับเสื้อยืดเนื้อน่ิม ของเขา ก�ามนั เอาไว้ แลว้ ลอบสดู กลน่ิ หอมจากแผน่ หลงั นา่ ซบตรงหนา้ อยา่ ง แนบเนียน โอย...เขาตวั หอมจัง มุมปากของทศธรรม์ยกยิ้ม เมื่อขี่จักรยานคันโตออกไปแล้วลมเย็น กระทบหน้า เส้นผมหยักศกประบ่าของเขายังคงมัดเป็นปมเล็กๆ ตรง ทา้ ยทอยดังเดมิ ปล่อยให้เธอมองลกู ผมทีป่ ลิวตามลม มลั ลิการ้สู กึ ว่ามอื ท่กี �า เส้ือของเขาคลายออก เธอปล่อยมือวางไว้บนเอวแกร่งแล้วขยับตัวเข้าชิด แผ่นหลงั ของเขามากย่ิงข้ึนโดยทีต่ ัวเองแทบไม่รู้ตวั อาจเป็นเพราะอากาศยามเช้าหนาวเกินไป...เธอถึงได้รู้สึกว่าตัวของ เขามไี ออนุ่ บางอยา่ งที่ทา� ใหเ้ ธออยากเขา้ ใกล้... พย่ี กั ษ์คนนี้ท�าให้หัวใจของเธอเต้นแรงไปกว่าทกุ ทแี ล้วจรงิ ๆ เขาก�าลังให้อาหารเจ้าส่ีขาตัวเขื่องท่ีโหดแต่หน้าทว่านิสัยไปกัน คนละทางอยา่ งเจ้าถ้วยฟู มนั ส่ายหางเป็นพวงสวยไปมาด้วยความขเี้ ลน่ เธอ กอดอกยักค้ิวหล่ิวตาให้ พลางมองไกลๆ ไปยังโรงเรือนหลายสิบหลังท่ีห่าง ออกไป เขาบอกวา่ เปน็ โรงเรอื นเมลอน มลั ลกิ าไมไ่ ดบ้ อกเขาหรอกวา่ เธอเลง็ เจ้าลูกท่ีโตที่สุดของไร่อยู่ แต่ดูเหมือนคนตัวใหญ่จะมองท่าทางกระหาย อยากกนิ ของเธอออกจนหมดเปลือก “ถ้าสุกแล้วพ่ีจะเกบ็ ไวใ้ ห”้ เขายิม้ บาง “ลูกท่โี ตท่สี ุดเลย” มัลลิกามองเขาตาปริบๆ เขาดึงยางรัดผมออก ปล่อยให้เส้นผม คลอเคลยี บา่ อดไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ ทจ่ี ะทา� ใหเ้ ธอรสู้ กึ วา่ อยากเขา้ ไปขยา� ผมปกุ ปยุ ดู นมุ่ นมิ่ ของเขาเล่น ทศธรรมย์ นื เต็มความสูงแลว้ หายเขา้ ไปในบา้ น เธอนง่ั ลง บนม้านั่งชิงช้าที่ห้อยอยู่กับร้านของต้นมะลุลี ดอกสีขาวของมันออกจนเต็ม 58

หอมหม่ืนล้ี ก้านไปหมด อย่างหน่ึงท่ีเธอชอบเวลามาบ้านของพ่ีชายตัวโตคนน้ีคือต้นไม้ ดอกไมท้ มี่ ลั ลกิ าชอบมอี ยทู่ บี่ า้ นของทศธรรมท์ ง้ั หมด หญงิ สาวเอนตวั พงิ พนกั ชิงช้าไมอ้ ยา่ งดี สูดอากาศยามเชา้ แล้วกไ็ ดก้ ลิ่นหอมของอะไรบางอย่างลอย ละล่องมาตามลม “ข้าวตม้ ...” เธอลากเสียงยาว “หอมจงั ” เขายกชามข้าวต้มออกมาวางไว้บนโต๊ะไม้เข้าชุดกันกับชิงช้า อมย้ิม มองคนตาเป็นประกาย มลั ลิกาช้ีไปทช่ี ามขา้ วต้มกงุ้ ของโปรด แลว้ ก็เงยหน้า สบตาเขาอย่างตรงไปตรงมา ทา� ไม...เขาถงึ ไดด้ ูแลเธอดีขนาดน้กี นั หนอ “พ่ที า� ไวต้ ้ังแตต่ อนเช้ามืดแล้ว” เขายักไหล่ นงั่ ลงบนเก้าอไ้ี มท้ อ่ี ยถู่ ดั ไป “ตอ้ งตนื่ มาดเู มลอนนะ่ พอตนื่ แลว้ กน็ อนไมไ่ ด้ เลยทา� ขา้ วตม้ เผอ่ื เราดว้ ย” พ่อพระเกินไปแลว้ ! มัลลกิ าครางอย่ใู นใจ ทงั้ สองคนสบตากนั อยคู่ รใู่ หญ่ จนกระทง่ั มลั ลกิ าตอ้ งเปน็ ฝา่ ยผละออก ไปเพราะความขดั เขนิ เธอรสู้ กึ วา่ ประกายในดวงตาของทศธรรมม์ บี างสงิ่ บาง อยา่ งทเ่ี ขม้ ขน้ ลกึ ซงึ้ และแปลไมอ่ อก เธอรบั ชามขา้ วตม้ มาถอื เอาไว้ ปลอ่ ยให้ ความเงยี บโรยตวั อยรู่ อบกายสกั พกั หนงึ่ เธอกม็ องซมุ้ ดอกมะลลุ พี มุ่ ใหญแ่ ลว้ ชวนเขาคยุ “พี่ยักษ์ชอบดอกไม้สีขาวเหรอคะ” เธอช้ีไปที่ซุ้มต้นไม้ “เด๋ียวนี้ไม่ ค่อยเห็นใครปลูกมะลุลีแล้ว หายากมากเลย แต่ของพ่ียักษ์พุ่มใหญ่ขนาดน้ี คงปลูกมานานแล้ว” “หลายป.ี ..ตัง้ แต่พ่ีมาอยูใ่ หมๆ่ ” เขาย้มิ “อนั ท่จี ริง...” ชายหนุ่มหยิบเอาดอกมะลุลีที่หล่นอยู่บนโต๊ะมาถือเอาไว้ เขาสบตา เธอแวบหนึ่งแล้วผละออกไป “พีก่ ช็ อบอยแู่ ค่มะลนิ ั่นละ...” เธอนง่ิ ปลอ่ ยใหต้ วั เองนง่ั ตาโตมองเสย้ี วหนา้ คมคายพกั ใหญ่ แลว้ คอ่ ย ปรับสตสิ ัมปชัญญะของตวั เอง เธอวางชามขา้ วต้มท่กี นิ จนหมดเกล้ยี งลงกับ โต๊ะ พดู กระอึกกระอักออกมา 59